Redakcja i korekta tekstu za pomocą znaków korę ktorskich i w trybie siedzenia zmian

Z przepisami językowymi jest po trosze tak, jak z normami prawa: nie sposób objąćnimi wszelkich możliwych sytuacji, Życie jest zbyt bogate, zbyt różnorodne, żeby do każdejsytuacji dało się stworzyć specjalny paragraf. Podobnie z językiem: w tekście spotykamy takwiele form i problemów, że nie jest możliwe uregulowanie ich wszystkich w osobnychprzepisach,Jr JT

Prawnicy z przyporządkowaniem paragrafów i sytuacji radzą sobie m.in. przezwykładnię prawa: w specjalnych wydawnictwach wybitni specjaliści wskazują, jak należyrozumieć wolę prawodawcy i odnosić ją do konkretnych zdarzeń. Gdy nie znajdujemyzasady, którą należy posłużyć się przy rozwiązaniu problemu językowego, najlepiej jestzastanowić się, jak rozwiązywane są problemy podobne - zalecane jest postępowanie per

1 anałogiant. Gdy zaś już zdecydujemy się na określone rbzwiązanie, należy pamiętać, aby byćkonsekwentnym, zawsze stosować je w dalszym tekście.

Konsekwencja jest też żelazną zasadą edytorstwa w tych przypadkach, gdy normapozostawia piszącemu swobodę. Przy niektórych formach językowych nie wydaje się zasadnenarzucanie określonego rozwiązania: zakazywanie, nakazywanie itd. W tej sytuacji jednak

** • *wolność autora czy redaktora także nie jest absolutna: jest on zobligowany swym własnym >wyborem. * *

Praca z tekstemPrzeczytaj uważnie zamieszczony niżej tekst, a następnie na podanej liście zaznacz te -związane z brakiem konsekwencji - niedoskonałości redakcyjne, które można mu przypisać:

Rozwój felietonistyki na świecie

Historia felietonistyki liczy prawie trzy wieki. Pierwsze teksty, noszące ślady

„stylu felietonowego", jednak jeszcze nienazwane felietonami, znalazły się w

periodyku „Spectator" w latach 1711-1714 - ich autorami byli J. Addison i R. Steele1.

Termin felieton zaczął być używany w 1803 roj j» kiedy Julien Louis Geoffroy we

francuskim czasopiśmie JournaL des debats" przeprowadził eksperyment, który^^^^^^^^^^r ^ ^ ^ ^ ^ ^ ^ *polegał na przedłużeniu o dodatkową kartkę kolumny gazety, na której zamieścił

dodatek literacko-rozrywkowy2. Termin felieton pochodzi od francuskiego feuille, co

oznacza liść, feuilleton natomiast to „kartka złożona na czworo". Nazwa ma związek•

z faktem, iż ów dodatek był oddzielony od górnej części tekstu typograficzną kreską i- . •

funkcjonował jako odrębna graficznie i redakcyjnie całość3. Nazwa felieton dotyczyła

zatem pewnego fragmentu czasopisma, w którym znaleźć się mogły określone treści.

1 Możdżonek A., Mistrzowie felietonu^ Warszawa 1999. s. 5,2 Ibidem.3 Por. Chudziński E., Felieton. Geneza i ewolucja gatunku, [w:] Dziennikarstwo i świat mediów, red. Bauer Z..Chudziński E.. Kraków 2000. s. 197.