©2015ΕκδόσειςΩκεανόςΚεφάλαιο 1 ΕΚΑΕΤΙΑ 1950 Τ οαχνόφωKτουχει˚ωνιάτικουπρωινούφώ - τιζε τη ˚ικρή κω˚όπολη,

© 2015 Εκδόσεις Ωκεανός

SEX AND THE GREEK VILLAGE


Σειρά: Ελληνική ΛογοτεχνίαΣυγγραφέας: ∆ήµητρα ΜανθεάκηΤίτλος: Sex and the Greek Village

Σελιδοποίηση: Αλίκη ΤριανταφυλλίδουΕκπόνηση εξωφύλλου: Έλενα Ματθαίου

Copyright εξωφύλλου: Ιndigo Images

Απαγορεύεται η αναδηµοσίευση, η αναπαραγωγή, ολική, µερική ή περιληπτική, ήη απόδοση κατά παράφραση ή διασκευή του περιεχοµένου του βιβλίου µε οποιον-δήποτε τρόπο, µηχανικό, ηλεκτρονικό, φωτοτυπικό, ηχογράφησης ή άλλο, χωρίςπροηγούµενη γραπτή άδεια του εκδότη. Νόµος 2121/1993 και κανόνες του∆ιεθνούς∆ικαίου που ισχύουν στην Ελλάδα.

© 2015 ∆ήµητρα Μανθεάκη & ΕΚ∆ΟΣΕΙΣ ΩΚΕΑΝΟΣΣόλωνος 136, 106 77, Αθήνα

Τηλ.: 210 3829339, 210 3803925 Φαξ: 2103829659e-mail: [email protected]

www.oceanosbooks.grISBN 978-618-5104-30-6


ΔΗΜΗΤΡΑ ΜΑΝΘΕΑΚΗ

SEXAND THE

GREEK VILLAGE



Στη μνήμη των γονιών μουΧρυσάνθης και Σωτήρη.

Στην οικογένειά μου και στα αδέλφια μουκαι σε όλους τους αναγνώστες μου

που με τιμούν με την προτίμησή τους.



Κ εφ ά λ α ι ο 1

Δ Ε Κ Α Ε Τ Ι Α 1 9 5 0

Το αχνό φως του χειμωνιάτικου πρωινού φώ-τιζε τη μικρή κωμόπολη, τη χωμένη στηναγκαλιά της κοιλάδας που τα σκουροπράσινα

φυλλώματα των δέντρων και των πυκνών, ταπεινώνθάμνων της, διατηρούσαν ακόμα τη δροσιά από τηβραδινή βροχή. Τα δύο βουνά δεξιά και αριστερά,φαίνονταν σαν να κρατούσαν τα σπίτια, τους δρό-μους και τα περιβόλια σε μια πέτρινη αγκαλιά καιδεν τα άφηναν να κινηθούν ούτε χιλιοστό. Το έναβουνό, σχεδόν κάθετο, υψωνόταν σκοτεινό, απειλη-τικό, απόλυτα ξεγυμνωμένο από βλάστηση, με τηθωριά του γερμένη σαν σε προσκύνημα, με ένα πε-ρίεργο χρώμα στους βράχους του και στα χαράγμα-τα των απόκρημνων φαραγγιών, που τη μια ήταν γα-λάζια, την άλλη γκρίζα και κατάμαυρα στο βάθοςτων αβύσσων τους, ανάλογα με το παιχνίδισμα τωναχτίδων του ήλιου. Το άλλο, ξαπλωμένο νωχελικάστην οριζοντογραμμή, σκεπασμένο από πλούσια


χλωρίδα, ρουφούσε ζωή από το κόκκινο χώμα πουτο σκέπαζε και έφθανε θαρρείς, μέχρι τα έγκατατου, υπενθυμίζοντας, ότι ποτέ δε θα σωνόταν η τρο-φοδότηση των παιδιών του, των δέντρων και των φυ-τών, σαν μια μάνα που ποτέ δε θα στερήσει το βύ-ζαγμα από τα παιδιά της.

Και στο βάθος, η θάλασσα. Ανήσυχη, ταξιδιάρα,έγλειφε με βουλιμία τα άσπρα χαλίκια γεμίζοντάςτα με τους χυμούς των φυκιών και τη νοστιμάδα τηςαλμύρας και μετά, αποτραβιόταν χορτασμένη σε έναφούσκο ανάλαφρο, που έσκαγε με θόρυβο στους πο-λυκαιρισμένους βράχους των δύο κάβων.

Ένα παγωμένο αεράκι γλιστρούσε στις στέγεςαπό κόκκινο κεραμίδι, χτυπούσε ρυθμικά τα μισά-νοιχτα παντζούρια, και ψιθύριζε σιγανά τα μυστικάπου κρύβονταν πίσω από τα παγωμένα τζάμια σταορθάνοιχτα αυτιά των τζακιών και εκείνα απαντού-σαν με μια εκπνοή καπνού και την υπόσχεση να μηνυποκύψουν στον πειρασμό καμιάς αποκάλυψης.

Ήταν σχεδόν αποκομμένη από τον υπόλοιπο κό-σμο η μικρούλα η πόλη. Μια συμπαγής μάζα πέτραςπου βρισκόταν εκεί αιώνες, ακριβώς στο σημείο πουσυναντιούνταν τα δύο βουνά, έφραζε την έξοδο προςτην ενδοχώρα. Ο στενός, φιδίσιος δρόμος που σκαρ-φάλωνε πάνω στο σκληρό ανάχωμα, δεν προσέφερεεύκολο δρόμο διαφυγής. Τα αυτοκίνητα διάβαινανμε δυσκολία τις απότομες ανηφόρες, αγκομαχούσαν

5 10 7



παίρνοντας τις επικίνδυνες στροφές, χάνονταν ανά-μεσα στα σύννεφα της ξερής, αποπνικτικής σκόνηςτο καλοκαίρι, ενώ το χειμώνα, κινούνταν με ταχύτη-τα χελώνας για να μη φύγουν από το οδόστρωμα καιτσακιστούν στις χαράδρες που έχασκαν, όταν βέβαιαδεν αποκλειόταν τελείως ο δρόμος από το πολύ χιό-νι, που συχνά-πυκνά γινόταν πάγος και αν δεν με-τρούσες σωστά την επικινδυνότητα του, μετατρεπό-ταν μια ύπουλη παγίδα θανάτου.

Από τη νότια πλευρά, όπου η κοιλάδα ξανάσαινεπρος τη θάλασσα, η διέξοδος περιοριζόταν στον πε-ρίπλου κοντινών αποστάσεων με μικρά ψαροκάικα.Δεν είχε ο μικρός κόλπος αξιοπρεπές λιμάνι για ναφιλοξενήσει μεγαλύτερα πλοία και να δώσει πνοήπροόδου στην κωμόπολη.

Οι άνθρωποι είχαν συνηθίσει την απομόνωσή τους.Πολλοί από αυτούς, δεν είχαν ποτέ διασχίσει το πέ-τρινο σύνορο και οι γεροντότεροι, δεν είχαν καμιάεπιθυμία να το πραγματοποιήσουν. Μάθαιναν οι πε-ρισσότεροι τα νέα από εκείνους που αγόραζαν εφη-μερίδες που έφταναν στον τόπο τους με δύο ημερώνκαθυστέρηση, ή από το ραδιόφωνο στο καφενείο, ήστο σπίτι κάποιου τυχερού που είχε λεφτά για να τοαγοράσει. Προσφιλής τους απασχόληση, ήταν η ζωήτων άλλων. Ήθελαν να ξέρουν με κάθε λεπτομέρειατί συνέβαινε στα σπίτια των γειτόνων, με διάθεσηκουτσομπολιού και σε ελάχιστες περιπτώσεις, από

5 11 7



πραγματικό ενδιαφέρον για τα βάσανα του συμπο-λίτη τους.

Όταν ένα σκάνδαλο, για τα δικά τους μέτρα καισταθμά, έβγαινε στη φόρα, μέχρι να φθάσει στο κα-φενείο, είχε μεταλλαχθεί σε τερατολογία. Έκοβαν καιέραβαν οι γλώσσες, ανέλυαν μακροσκελέστατα τογεγονός, τσεκούρωναν με την κριτική τους το πρό-σωπο που είχε την ατυχία να μην διαφυλάξει προσε-κτικά τα προσωπικά του. Αλλά πώς να το καταφέρειαυτό κανείς, όταν τ’ αυτιά και τα μάτια όλων, ήτανστραμμένα επάνω σ’ όλους και κάθε φωνή, κάθε ψί-θυρος, κάθε κίνηση, ήταν αδύνατο να μη γίνουν αντι-ληπτά από κάποιον, τον οποιοδήποτε, που έσπευδενα τα κοινοποιήσει στην αδηφάγα προθυμία για διά-δοση από τους υπολοίπους; Έτσι, όλες οι καταστά-σεις ήταν κοινά μυστικά και ας είχαν μερικοί τηνψευδαίσθηση ότι η πανοπλία της προσωπικής του ζω-ής ήταν γερή, χωρίς χαραματιές και διαρροές…

Ο ήχος του κουδουνιού αντήχησε στο παλιό δημο-τικό σχολείο, σπάζοντας την απόλυτη ησυχία πουεπικρατούσε στις αίθουσες διδασκαλίας. Σαν ελα-τήρια, τα παιδιά πετάχτηκαν από τα θρανία τουςκαι ξεχύθηκαν στο προαύλιο. Το ίδιο έκαναν και οιμαθητές της έκτης τάξης, που μόλις τελείωσαν τογραπτό διαγώνισμα του Φεβρουαρίου. Μερικά βγή-καν έξω με έντονη δυσαρέσκεια στα πρόσωπα τους,δυο, τρία έκλαιγαν γιατί δεν κατάφεραν να ανταπο-

5 12 7



κριθούν στις απαιτήσεις των ερωτήσεων και έτρεμαναπό φόβο στη σκέψη της αντίδρασης των γονιώντους, αλλά κάποιων άλλων τα προσωπάκια, έλαμπαναπό χαρά. Είχαν καταφέρει να γράψουν καλά καιστο τελευταίο μάθημα των διαγωνισμάτων.

Μια ομάδα παιδιών αποχωρίστηκε από το πλήθοςκαι πήγε και κάθισε στο πέτρινο πεζούλι. Ήταν παι-διά που τα έδενε φιλία από την πρώτη δημοτικούκαι που πάντα ήταν μαζί, σε όλες τις εκδηλώσεις τηςζωής τους, καλές ή κακές. Η Ουρανία, η Μαίρη, η Σο-φία, η Παυλίνα, η Ντίνα, ο Ιάκωβος, η Μελίνα και οΣαράντος.

Η Ουρανία, κόρη του γυμνασιάρχη, ήταν μια με-λαχρινή, πρώιμα ανεπτυγμένη κοπέλα, που τα εν-διαφέροντα της ήταν το σχολείο, η εκκλησία, και τοκατηχητικό. Ποτέ δεν έβγαινε μόνη της από το σπίτικαι οι φίλοι της έπρεπε να την επισκέπτονται, όταντο επέτρεπε ο αυστηρός πατέρας της, μόνον εκεί. ΗΠαυλίνα, κόρη νοσοκόμας, είχε χάσει στα πέντε τηςτον πατέρα της και η μάνα της, έδινε αγώνα και νασυντηρήσει αυτήν και τις δύο μικρότερες αδελφέςτης. Η Μελίνα, η καστανούλα της παρέας με τα πε-λώρια, λαδί μάτια, λιπόσαρκη από τις στερήσειςαφού ο καραγωγέας πατέρας της δυσκολευόταν ναεξοικονομήσει τον επιούσιο, τουρτούριζε ως συνή-θως, από το κρύο, γιατί το μάλλινο, χειροποίητο που-λόβερ της, δεν ήταν αρκετό για να τη ζεστάνει. Δεν

5 13 7



είχαν χρήματα στο σπίτι για να αγοράσουν παλτά ήέστω κάποια χοντρή ζακέτα.

Το κοριτσάκι, προσπαθούσε τρίβοντας τα χέριατου να ζεσταθεί, αλλά αυτό δεν εμπόδιζε το παγω-μένο ρίγος να διατρέχει τη ραχοκοκαλιά του, ούτε ταδόντια του να σταματήσουν το κροτάλισμα. Κοίταξεμε κάποια ζήλια το μοφλόν παλτό της Ουρανίας καιτις χοντρές, μακριές ζακέτες των υπόλοιπων κορι-τσιών και ευχόταν να είχε και αυτή κάτι ανάλογο ναφορέσει. Ο διπλανός της, ο Σαράντος, έβγαλε το παλιόμπουφάν του και επιχείρησε να το ρίξει στους ώμουςτης, αλλά η Μελίνα, με μια κίνηση υπερηφάνειας, τουτο έδωσε πίσω, λέγοντας του ότι δεν το ήθελε γιατίδεν κρύωνε, δικαιολογία, που φάνταζε ψεύτικη καιανόητη. Όλοι έβλεπαν ότι είχε ξεπαγιάσει…

Ο Σαράντος, ήταν ένα αδύνατο, ψηλό παλικαράκι,με πυκνά, σκουρόξανθα μαλλιά και μεγάλα, μελαγ-χολικά μάτια. Και ο δικός του ο πατέρας δυσκολευ-όταν να θρέψει την οικογένεια του με τις αγροτικέςδουλειές. Τη μια οι πλημμύρες, την άλλη ο παγετός,την παράλλη η ξηρασία, εξολόθρευαν το πενιχρό ει-σόδημα από τα προϊόντα που καλλιεργούσε. Αν δενήταν και εκείνες οι ρίζες οι ελιές, που εξασφάλιζαντο λάδι και τις ελιές της χρονιάς και κάλυπταν έναμικρό μέρος από τα έξοδα διαβίωσης τους, σίγουραη φαμίλια του θα είχε πεθάνει από την ασιτία. Ο φί-λος του Σαράντου, ο Ιάκωβος, καστανός, με ατίθασα

5 14 7



μαλλιά που θύμιζαν θάμνο, κοντούλης, με στραβάποδαράκια, τιτίβιζε όπως πάντα, με ένα μόνιμο χα-μόγελο στα χείλη, λες και η ζωή τον είχε προικίσειμε όλα τα καλά του κόσμου. Εύστροφος και πονη-ρός, παρόλη τη μικρή του ηλικία, έβρισκε τρόπο νατα βολεύει πάντα. Η φτώχεια του ψιλικατζή πατέρατου, δεν φαινόταν να επηρεάζει τη διάθεσή του. Μό-νο φορές- φορές, μπορούσε κανείς να διακρίνει κά-ποιες σκιές που περνούσαν από το βλέμμα του, σανέγνοια που του έτρωγε τα σωθικά. Γρήγορα όμωςτις απόδιωχνε για να μην τις αντιληφθούν οι άλλοι,με κάποια σαχλαμάρα ή πείραγμα των κοριτσιών.

Η Ντίνα, σκουρόχρωμη σαν τσιγγάνα, με μια εξω-τική ομορφιά με τα αμυγδαλωτά μάτια και τα μαύ-ρα σαν την πίσσα μαλλιά, ήταν λιγόλογη και συμμε-τείχε στις κουβέντες των παιδιών μόνο όταν ήταναπολύτως απαραίτητο. Το ταξί του πατέρα της, τακατάφερνε μέχρι στιγμής, να τους ζήσει με τα αγώ-για του, έστω και με τις περικοπές και την οικονομίαπου έκαναν το χειμώνα, όταν αραίωναν οι πελάτεςλόγω του φαρμακερού κρύου.

Η Μαίρη, καστανόξανθη με όμορφα χαρακτηρι-στικά, έδινε ήδη δείγματα μελλοντικής καλλονής.Γλυκιά και συνεσταλμένη, αλλά μόνον επιφανειακά,όμορφα ντυμένη γιατί η θεία της έστελνε από τηνΑμερική που πήγε μετανάστρια ρούχα για τα παιδιάτης αδελφής της, ξεχώριζε από τα άλλα κορίτσια του

5 15 7



δημοτικού, έτσι κομψή και αεράτη που ήταν. Ο πα-τέρας της, που ήταν ο ιδιοκτήτης του μοναδικούφαρμακείου στην κωμόπολη, τα βόλευε καλύτερααπό τους συμπατριώτες του, χάρη στα δολάρια πουέστελνε κάθε μήνα ανελλιπώς η καλόκαρδη, άκληρηκουνιάδα του.

Η παρέα αυτή, ήταν η αφρόκρεμα της τάξης, γιατίόλοι τους ήταν άριστοι μαθητές. Τα υπόλοιπα παι-διά, τους είχαν δώσει το παρατσούκλι «η συμμορία»,γιατί ό,τι έκαναν, το έκαναν πάντα ομαδικά, είτεήταν διάκριση σε διαγωνίσματα, είτε σε αθλητικούςαγώνες, είτε ακόμα και σε αταξίες, λες και υπήρχεμόνιμη συνεννόηση μεταξύ τους.

Σήμερα, στο δύσκολο διαγώνισμα των μαθηματι-κών, είχαν γράψει άριστα, όπως διαπίστωσαν με τηδιασταύρωση των απαντήσεων. «Τί κρίμα, που αυτάδεν είναι τα διαγωνίσματα του Ιουνίου!» είπε ο Ιά-κωβος. Θα τελειώναμε και σε τέσσερεις μήνες θα εί-μαστε στο γυμνάσιο!» «Έννοια σου και οι τέσσερειςμήνες που απομένουν για να τελειώσει η χρονιά, θαπεράσουν πριν το πάρεις χαμπάρι!» του είπε η Με-λίνα και οι άλλοι συμφώνησαν.

«Δεν πάμε στα σπίτια μας, να βάλουμε μια μπου-κιά στο στόμα μας;» πρότεινε η Ουρανία, που η όρε-ξη της ήταν παροιμιώδης. «Λύσσαξα από την πεί-να!» Όλοι μαζί ξεκίνησαν, αφήνοντας στη διαδρομήέναν-έναν έξω από τα σπίτια τους, τους συμμαθητές

5 16 7



τους. Τελευταίος έμεινε ο Σαράντος, που το σπίτιτου ήταν στην άκρη της πόλης, σχεδόν απομονωμένο.Όταν ανέφεραν τα παιδιά το γυμνάσιο, η καρδιά τουσφίχτηκε. Δεν ήξερε πώς θα το έπαιρνε ο πατέραςτου, αν του ζητούσε να το παρακολουθήσει κι αυτός,αφού συνεχώς του έλεγε ότι χρειάζεται χέρια να τονβοηθήσουν στο χτήμα και πως τα γράμματα γι’ αυ-τούς ήταν περιττή πολυτέλεια, μιας και δεν μπορού-σαν να πληρώσουν εργάτες για τις αγροτικές δου-λειές. Έπρεπε να του μιλήσει, να τον προετοιμάσειαπό τώρα, ότι ήθελε να πάει στο γυμνάσιο και αρ-γότερα να σπουδάσει. Έτρεμε προκαταβολικά τηναντίδραση του πατέρα του, ξέροντας τις απόψειςτου για το θέμα, αλλά ήταν αποφασισμένος να τοναντιμετωπίσει και ο Θεός βοηθός.

Άνοιξε την αυλόπορτα που οι χαλασμένοι μεντε-σέδες της έτριξαν σαν θυμωμένο νιαούρισμα γάταςκαι μπήκε μέσα. «Κάθε φορά λέει ότι θα τη φτιάξεικαι τίποτα δεν κάνει!» σκέφθηκε, βάζοντάς τα νοεράμε τον πατέρα του ο μικρός. Η μυρωδιά της ρίγανης,του δυόσμου και της λεβάντας που είχε φυτέψει στιςγλάστρες η μάνα του και ήταν αραδιασμένες απά-νεμα στην άκρη του ασβεστωμένου τοίχου, του χτύ-πησε τα ρουθούνια. Του άρεσε να τον υποδέχονταιτα ανάκατα αρώματα, γιατί του έδιναν μια αίσθησηοικειότητας, σαν να τον χαιρετούσαν με το τρόποτους επειδή τον αναγνώριζαν. Προχώρησε προς την

5 17 7



εξώπορτα και έβαλε στην κλειδαρότρυπα το βαρύ,σιδερένιο κλειδί που το πήρε κάτω από τη μεγάληπέτρα, δεξιά της εισόδου. Άνοιξε για να μπει, αλλάσταμάτησε απότομα. Από πάνω ακούστηκε σαν ναέσπαγε κάτι. Ύστερα άκουσε φωνές, ανακατεμένεςμε ένα σιγανό κλάμα. Οι ήχοι έφθαναν από την κρε-βατοκάμαρα των γονιών του. Οι αγριοφωνάρες ήταντου πατέρα του, το κλάμα της μητέρας του. «Πάλιέγινε στουπί στο μεθύσι!» σκέφτηκε με πίκρα τοπαιδί και στάθηκε ακίνητο στην άκρη της παμπά-λαιας σκάλας. Οι φωνές, συγκεχυμένες, συνεχίστη-καν για λίγο ακόμα. Μετά σιωπή. Μια πόρτα έκλει-σε με βρόντο και ο πατέρας του, μαζεύοντας ταπαντελόνια του, εμφανίστηκε στο πλατύσκαλο. Στά-θηκε ένα λεπτό, άναψε ένα τσιγάρο και αργά-αργάάρχισε να κατεβαίνει τη σκάλα, σαν να ήταν πιασμέ-νος. Μια έντονη μυρωδιά κρασιού ξεχύθηκε στηνατμόσφαιρα, σαν να είχε κάποιος ανοίξει ένα βαρέλιμε οινόπνευμα.

Με μια έκφραση αηδίας, ο Σαράντος τραβήχτηκεστη μισοσκότεινη εσοχή για να μη γίνει αντιληπτός,και κάρφωσε τα μάτια του στο περίγραμμα του πα-τέρα του. Ο Μήτσος, ψηλός, ξανθωπός, ογκώδης, σχε-δόν ατσούμπαλος στα σαράντα τρία του, έδειχνευδραργυρικός και ευμετάβλητος, χωρίς να μπορείνα συντηρήσει καμία εσωτερική φλόγα, με βαθιές,ακανόνιστες ρυτίδες να αυλακώνουν το μέτωπό του,

5 18 7



πεταχτές φλέβες στον κρόταφο και καμπυλωτή μύ-τη. Οι διάσπαρτες, καφεκόκκινες κηλίδες που περιέ-βαλλαν τα μάτια, –απότοκο του αλκοόλ– τα στραβάκαι κιτρινισμένα από τη νικοτίνη δόντια, μαζί με τοπλατύ, φιλήδονο στόμα –σαρκώδες σαν γυναίκας–μαρτυρούσαν πολλά για το είδος της ζωής που έκα-νε. Όμως το πορτρέτο χωρίς τα μάτια θα ήταν λειψό.Ο Μήτσος είχε τα άκαρδα μάτια κάποιου αδιάφορουγια τα συναισθήματα του περίγυρού του άνδρα, πουεντούτοις είχε αγαπηθεί πολύ άλλοτε από τη γυναί-κα του, χωρίς αυτός ο έρωτας να τον έχει ιδιαίτερασυγκινήσει στην έγγαμη ζωή του. Ανοιχτά γαλανά,με διαπεραστικό, κρύο βλέμμα, που απεικόνιζε μιαεσωτερική ψυχρότητα. Και ενώ η παγωνιά του γα-λάζιου τους, θαρρείς διασπούσε και διάχεε την όποιαένταση, το όποιο πάθος, αφού τίποτα σκόρπιο δεναντιπροσωπεύει δύναμη στη φύση, μια έντονη ενέρ-γεια αποπνεόταν από την παρουσία του και έκανεαισθητές τις επιθυμίες του και τις διαταγές του.Ήταν ένας άνθρωπος που δύσκολα μπορούσες νατου αντισταθείς, δύσκολα μπορούσες να αρνηθείς ναεκτελέσεις τα παραγγέλματά του. Ήταν φόβος, ήτανσεβασμός, ήταν αδυναμία του ασθενέστερου απέ-ναντι στον δυνατό ή όλα μαζί, ο Σαράντος δεν ήξερε.Εκείνο που ήξερε, ήταν ότι τον έτρεμε τον πατέρατου και δεν μπορούσε να τον αντιμετωπίσει χωρίςνα οξυνθούν τα πνεύματα, είτε τον προσέγγιζε με

5 19 7



μειλίχιο τρόπο, είτε προσπαθούσε να υψώσει το μι-κρό του ανάστημα για να διεκδικήσει τα αυτονόητα.

Όταν ο Σαράντος άκουσε τη σιδερένια εξώπορτανα κλείνει, ανέβηκε τρέχοντας στα σκαλοπάτια καιστάθηκε κάτω από την παραστάδα της ανοιχτήςπόρτας της κρεβατοκάμαρας. Η κλειδαριά ήταν χα-λασμένη και όσο και να τη βρόνταγε ο πατέρας του,το ξύλινο φύλλο ξανάνοιγε και το εσωτερικό εκτι-θόταν σε κοινή θέα. Η μάνα του, ήταν όρθια στηνάκρη του κρεβατιού και συμμάζευε το μεσοφόρι της,προσπαθώντας συνάμα να δέσει το κορδόνι της ρό-μπας της που την είχε ρίξει επάνω της όπως-όπως,χωρίς επιτυχία. Γύρισε και κοίταξε τον πρωτότοκότης.

Σ υ ν ε χ ί ζ ε τ α ι . . .

5 20 7



Documents

©2015ΕκδόσειςΩκεανόςΚεφάλαιο 1 ΕΚΑΕΤΙΑ 1950 Τ οαχνόφωKτουχει˚ωνιάτικουπρωινούφώ - τιζε τη ˚ικρή κω˚όπολη,