γρ

αμ

μέν

α α

πό

μα

θη

τές

της

ομ

άδ

ας

Co

men

ius

1o

ΓΕ

Λ Χ

ΑΛ

ΚΙΔ

ΑΣ

20

13

-20

15

3 σ

ενά

ρια

για

τη

ν σ

χο

λικ

ή δ

ιαρ

ρο

ή

3 scripts on school dropouts written by students COMENIUS team : DECROCHE-PAS!JOUE TON ROLE!

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Πρώτη αφήγηση, γραμμένη από τις μαθήτριες Ματρόζου Χαρά και

Μαστοροπούλου Άσπα

Δεύτερη αφήγηση, γραμμένη από την μαθήτρια Μαρίνου Ζαχαρούλα

Τρίτη αφήγηση, γραμμένη από τις μαθήτριες Μοίρα Μαρίνα και Καμπιώτη

Ευτέρπη

Η μετάφραση των κειμένων στα αγγλικά έγινε με την επίβλεψη των

εκπαιδευτικών του προγράμματος Τσιούπρου Άννας, Παπακωνσταντίνου

Καλλιόπης και Ματθαίου Μαρίας.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Τα κείμενα που ακολουθούν, μικρές ιστορίες πάνω στην σχολική διαρροή

γραμμένες από μαθήτριες της ομάδας , στοχεύουν να δείξουν κάποια από τα αίτια

που αυτή συμβαίνει.

Είναι αποτέλεσμα μιας μακράς διαδικασίας και εργασίας συλλογικής και με

διάφορες φάσεις. Ξεκινήσαμε από την έρευνα των αιτίων που οδηγούν έναν μαθητή

στην εποχή μας στην εγκατάλειψη του σχολείου, και των αποτελεσμάτων της (2013-

2014). Παράλληλα παρακολουθήσαμε μια δράση δημιουργικής γραφής

συμμετέχοντας σε πρόγραμμα μυθοπλασίας στη Δημόσια Βιβλιοθήκη της Χαλκίδας.

Ταυτόχρονα από την συνάντησή μας με σκηνοθέτη στα πλαίσια των καλλιτεχνικών

εργαστηρίων το δεύτερο έτος(2014-2015), μάθαμε κάποιους κανόνες που πρέπει να

ακολουθεί κάποιος προκειμένου να αφηγηθεί σε κοινό μια ιστορία.

Κλήθηκαν οι μαθητές του προγράμματος που επιθυμούσαν να δοκιμάσουν τις

δυνατότητές τους στη γραφή σεναρίου , να το επιχειρήσουν! Στο φυλλάδιο αυτό

περιλαμβάνεται ο καρπός της εργασίας τους μετά από επιλογή. Μπορεί να μην είναι

άρτια τεχνικά καθώς οι εκπαιδευτικοί του προγράμματος επιθυμούσαν να έχουν την

δυνατότερη λιγοστή παρέμβαση , ώστε να φαίνεται η εργασία των ίδιων των

μαθητών. Όμως είναι μια προσπάθεια δημιουργικής προσέγγισης της τέχνης του

θεάτρου!

INTRODUCTION

The texts that follow, short stories on the school dropout written by group΄s schoolgirls, aimed to

show some of the reasons that this happens. It is the result of a long process and collective work

with different phases. We started from the research of the causes that a student lead, in our time ,in

school leaving, and the results (2013-2014). At the same time we witnessed a creative writing

activity by participating in fiction program in Public Library of Halkida. Simultaneously from our

meeting with a director,during the artistic workshops in the second year (2014-2015), we learned

some rules to be followed by one in order to tell a story at the public.

Students of the program who wanted to try their hand at script writing, invited to try! This booklet

includes the fruit of their labor after selection. It may not be technically perfect as teachers of the

program wanted to have the strongest scarce intervention, to show the work of the students

themselves. But it is an effort creative approach to the art of theater!

Πρώτη αφήγηση

Το πρόσωπό μου ακόμη πονάει από τη χτεσινή νύχτα. Μόλις γύρισε ο

πατέρας μου από τη δουλειά του, η μάνα μου του είπε για τα κατορθώματά

μου στο σχολείο. Γενικό μέσο όρο έβγαλα 10,5, έχοντας 08 στα μαθηματικά

και 11 στα αρχαία. Μάλιστα, οι καθηγητές μου απογοητευμένοι από την

συνολική μου κατάσταση, τη χαμηλή απόδοση και , χμ..., πολλές απουσίες,

επεσήμαναν με ιδιαίτερη λύπη - γιατί ήμουν καλό παιδί- την αδιαφορία μου

για τις εργασίες, τις κοπάνες και την φλυαρία μου στην τάξη με τους

διπλανούς μου εν ώρα μαθήματος..

Ακόμη δεν μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου την απογοήτευση της μάνας

μου και την απελπισία της για το πώς θα το έλεγε στον πατέρα μου... Και,

ναι... το βράδυ επιβεβαιώθηκαν οι χειρότεροι φόβοι της. Ο πατέρας μου

μόλις έμαθε τα νέα, άρχισε να με χτυπάει και να με φωνάζει άχρηστο και

τεμπέλη! Κλείστηκα στο δωμάτιό μου ντροπιασμένος . Ήμουν

δυστυχισμένος... πάλευαν μέσα μου διάφορες σκέψεις... από το να πεθάνω...

ως και να τα αλλάξω όλα! Να τους δείξω ότι αξίζω!

Την άλλη μέρα ο πατέρας-μου μου είπε ότι αποφάσισε να σταματήσω το

σχολείο και να πάω στο μαγαζί , μαζί του, να τον βοηθάω. “ Να δω πώς

βγαίνει το ψωμί!” . Ήμουν αντιμέτωπος με τις πράξεις μου. Θα σταματούσα

το σχολείο. Δεν θα είχα απολυτήριο. Θα έχανα τους φίλους μου από το

σχολείο. Ίσως και να έφευγα μετανάστης στην Αμερική να δουλέψω στο θείο

μου , που έχει ταβέρνα στην Αστόρια, να πλένω πιάτα... ή να πιάσω δουλειά

σε ένα εργοστάσιο.

απόρριψη

My face is still in pain from last night…As soon as my father came back home from

work , my mother rushed to tell him all about my achievements at school…The

average grade was 10,5 out of twenty with an 8 in maths and an 11 in Ancient Greek.

To make matters worse, my teachers , bitterly disappointed by my overall school

performance and poor attendance, stressed that despite my nice personality, I

appeared totally indifferent towards school duties and assignments , playing truant

on a regular basis and talking with my classmates during lesson time….

I still can’t get out of my mind my mother’s facial expression of frustration and her

despair while trying to figure out a way of telling my father….And yes….late at night

my worst fears came true…When my father found out, he started yelling, screaming,

beating me up calling me useless lazybone….I locked myself up in my room, feeling

totally ashamed of myself …I felt miserable…different conflicting thoughts crossed

my mind….Should I put an end to my life? Or Should I do something to change

everything? To prove them wrong…to show them what I really deserve!!! Today, my

father woke up , determined to show me that things have changed indeed…He

announced me that I should give up school and start working with him for him at the

shop…He said in firm voice “ Now it’s time for you to see how one makes ends

meet”. I had to face the consequences of my own deeds. I would stop school. I

wouldn’t graduate. I would lose all my peers. Who knows? I might even migrate to

the U.S. to work for my uncle who runs a Greek taverna in Astoria, doing the

washing-up or work at a factory!!!

Δεύτερη αφήγηση

μάνα

Πίστευα πως όλα θα πήγαιναν καλά, θα λύνονταν τα προβλήματα

του παιδιού μου με αυτόν τον τρόπο. Το μόνο που ήθελα ήταν να

βοηθήσω το παιδί μου… Ξέρετε, να είμαστε φίλες! Ποιος να ήξερε ότι

τα πράγματα θα κατέληγαν έτσι… Ναι, τώρα ξέρω ότι ήταν λάθος

μου, μα , ειλικρινά, δεν έβλεπα πού ήταν το κακό σ΄ αυτό… Δεν μου

άρεσε που το παιδί μου ήταν κλειστό. Ήθελα το παιδί μου να έχει

παρέες, να μην μένει μόνο του. Εξάλλου ούτε από εξυπνάδα

υστερούσε, ούτε από ομορφιά!...

Την συμβούλευα να προσέχει την εμφάνισή της , να βγαίνει συχνότερα

με τους συμμαθητές της. Και , πράγματι, αν και στην αρχή αντιδρούσε

– όπως κάνουν οι έφηβοι- στις υποδείξεις μου , δεν πέρασε πολύς

καιρός και την είδα να μεταμορφώνεται. Ενδιαφερόταν για την

εμφάνισή της, κρυφομιλούσε στο τηλέφωνο, κάποιες φορές

καθυστερούσε να γυρίσει από τα αγγλικά της… Υποψιαζόμουν πως

κάτι το «ενδιαφέρον» είχε μπει στη ζωή της και , σα μάνα

ανοιχτόμυαλη ήθελα να την υποστηρίξω. Βγαίναμε για ψώνια, ήθελα

να έχει τα πάντα! Κάθε ευκολία! Σαν μάνα , αλλά περισσότερο σαν

φίλη της έδινα τις συμβουλές μου…και νόμιζα , πως είχα τον έλεγχο.

Ήμουν σίγουρη για το κοριτσάκι μου. Ήξερα ότι η εφηβεία είναι μια

ηλικία δύσκολη, περίεργη. Αλλά δεν ήθελα ούτε να είναι έτσι και για

την κόρη μου. Γι αυτό παρενέβαινα. Ναι, και θεωρούσα ότι όλα ήταν

υπό έλεγχο… Φυσικά και της είχα εμπιστοσύνη!

Κάποια στιγμή άρχισαν να καταρρέουν οι βεβαιότητές μου/ ό,τι

θεωρούσα βέβαιο. Σταμάτησε να διαβάζει, πήρε κακούς βαθμούς.

Έβγαινε συνέχεια, αργούσε να γυρίσει. Αγνοούσε ό,τι κι αν της έλεγα!

Ζητούσε όλο και περισσότερα. Τίποτα δεν της ήταν αρκετό. Ούτε το

χαρτζιλίκι της. Έγινε απλησίαστη. Δεν καθόταν να συζητήσουμε.

Τίποτα δεν ήταν όπως πριν. Αγωνιούσαμε άλλον τρόπο πια, έβλεπα

τοίχους μπροστά μου… Για να καθησυχάσω τον εαυτό μου έλεγα

«φάση είναι , θα περάσει!»…

Όχι, όχι! Σε καμία περίπτωση δεν ήθελα να ψάξω το κινητό της, να

δω τι συμβαίνει. Σεβόμουν – πίστευα – την ελευθερία της. Ανόητη που

ήμουν! …

Εισέπραξα, τελικά, αυτό το γερό χαστούκι! Το παιδί μου να είναι σε

κίνδυνο! Μπλεγμένο, έξω από το σχολείο, σε αδιέξοδο! Εγώ , η ίδια

της η μάνα, την έριξα στον γκρεμό!... Πίστεψα πως ήταν έτοιμη να

πετάξει... κι άφησα χωρίς πραγματικό έλεγχο τον … «εναέριο χώρο»

της . Εγώ ΦΤΑΙΩ για όλα! Ήθελα το παιδί μου να είναι καλύτερα

μεγαλωμένο απ’ ότι εγώ… Και τι άλλο να έκανα;

MOTHER

I thought that everything would go well ,that all pressing issues that my child was

concerned about would be resolved. All I wanted was to help my child ... You know,

being able to be friends with her! Nobody could have imagined that things would end

up like this ... Yes, now I know it was my fault, but, frankly, I could not see any evil in

this! I did not like that my child was so introverted. I wanted my child to have friends,

to stop being lonely; let alone that she didn't lack in spirit or beauty!!!!

I urged her to take care of her appearance, socialize with her classmates. And,

indeed, although her first reaction was to reject - as all teenagers tend to do- my

suggestions, after a little while I saw her trying to transform. She seemed to be more

interested in her appearance, whisper on the phone and she sometimes returned late

from her English classes... I suspected that something "interesting" had entered her

life, and as a mother I felt that I should support her. We went out shopping, I wanted

her to have everything! All comforts and accessories! As a mother, but more as a

dear friend I gave her my advice ... and I thought, that I had the control.

I was sure and confident about my little girl. I knew that adolescence is a difficult age

period, a really strange one. But I did not want that to be the case for my daughter.

That's why, I interfered. Yes, and I thought that everything was under control ... and

of course I trusted her!

It was then that everything I believed , everything I was so certain about started to

fall apart. She stopped studying ; she got bad marks. She was out with her friends all

the time. She ignored all warnings and advice! She kept asking for more and more.

Nothing was enough for her. Neither the pocket money. She became distant, almost

difficult to reach. She wouldn't sit down to discuss. Nothing was like before. I was

struggling to find a different way to resolve all this but I could see nothing but walls

around me! To reassure myself I kept saying that this was just a phase and it would

pass....

Oh ,no! no! By no means , would I search on her cell phone to see what was going on

. I still believed that I in this way I respected her freedom ....How foolish I proved to

be!

Eventually , I got that slap on my face ...My girl was in danger! She was in serious

trouble, out of school, at her wit's end! I , her own mother, pushed her over the

edge!!! I was certain tat she was ready to fly on her own, without control, within her

own personal "airspace"...I was the one to blame!!!I wanted my child to grow under

better circumstances than me... What else could I possibl y have done???

Τρίτη αφήγηση

Ανασφάλεια

Όλα ξεκίνησαν όταν άρχισα το Γυμνάσιο. Άριστη μαθήτρια στο Δημοτικό, οι γονείς μου

πίστευαν πως θα «σάρωνα» και στο Γυμνάσιο! Όμως όταν άρχισαν τα διαγωνίσματα-

δεν ξέρω για ποιο λόγο-οι βαθμοί μου σ΄αυτά δεν ξεπερνούσαν το 15… Οι γονείς μου

ενοχλήθηκαν και μου φώναζαν. Κι εγώ πήγαινα όλο και πιο κάτω! Ήταν σαν μια

αλυσίδα: όσο πιο χάλια έγραφα , τόσο έπεφτε η αυτοπεποίθησή μου. Άρχισα να

πιστεύω ότι είμαι χαζή. Ότι δεν μπορώ να καταφέρω τίποτε.

Σιγά -σιγά άρχισε να επηρεάζεται και η διάθεσή μου. Δεν ήθελα να βγαίνω έξω , ούτε

και να συναντώ τους παλιούς μου φίλους που ήταν και παρέμεναν άριστοι. Κι αυτοί

εξάλλου δεν μπορούσαν να με καταλάβουν.

Μια μέρα , σε ένα διάλειμμα βρέθηκα να συζητώ με ένα παιδί της Α΄ Λυκείου-ξέρετε,

το σχολείο μας συστεγάζεται με ένα Λύκειο. Η συζήτηση πήγε προς το σχολείο και

φάνηκε να έχει τα ίδια βάσανα με μένα. Το βλέμμα μας συναντήθηκε. Δεν ξέρω αν μου

άρεσε γι αυτό που ήταν ή γιατί βρήκα κάποιον που με καταλάβαινε. Ήταν και

μεγαλύτερος και κολακεύτηκα. Έτσι άρχισε μια σχέση που άρχισε να με απομακρύνει

από το σχολείο. Κάναμε κοπάνες για να βλεπόμαστε. Οι παρέες του είχαν μια

νοοτροπία απαξιωτική για το σχολείο-πρωτοστατούσαν στις καταλήψεις, δεν

νοιάζονταν για ανώτερες σπουδές…

Ακόμη κι όταν τα χαλάσαμε εγώ παρέμεινα στον κύκλο τους. Το αποτέλεσμα; Σήμερα ,

μαθήτρια της Β΄Λυκείου, έμαθα ότι έμεινα από απουσίες! Δεν το περίμενα αυτό.

Νόμιζα πως θα με κάλυπταν… πως κάτι θα γινόταν και θα μου έσβηναν τις επιπλέον…

Ένιωσα τόση ταπείνωση όταν είδα το όνομά μου σε αυτούς που αποκλείονταν από τις

προαγωγικές εξετάσεις! Δεν ήμουν εγώ έτσι! Δεν ήμουν εγώ για τέτοια κατάντια! Πώς

να αντιμετωπίσω τους γονείς μου που θα μου τονίσουν πάλι πως είμαι ένα μηδενικό!

Να αφήσω το σχολείο τελείως; Να μην με κρίνει και να μην με απορρίπτει κανείς

πια!...

Και τι θα κάνω; Πώς θα αποκτήσω το δικαίωμα σε μια αξιοπρεπή δουλειά ;Πώς θα

ξαναβρώ τη χαμένη μου αυτοεκτίμηση, αν δεν προσπαθήσω ξανά; Ά, όχι! Δεν τα

παρατώ!

It all started when I went to High School. An excellent pupil at Middle school, my

parents believed I’d be a smash hit at High School. But when the first semester tests

started – I don’t know the reason why-my grades were not higher than 15….My

parents were worried , then yelled at me while I was getting even lower grades! It

was like a chain reaction: the worse my grades the less my self esteem. I started

thinking I was a fool that couldn’t do anything right. Day after day my mood was

changing. I did not want to go out neither meet with my old friends, who still were

very good students. They, either, could not understand me anymore.

One day during school break I found myself talking to a boy of first Senior High

School-our school is at the same building with Senior High School, you know. We

were talking about school and he seemed to have the same problems with me. Our

eyes met. I don’t know if I really liked him for whom he was or because I found

someone who could understand me. He was older than me so this flattered me even

more. So I started a relationship with him that alienated me from school even more.

We used to skip classes to see each other. His friends weren’t thinking much about

school-always the first ones to cause trouble, could not care less about Higher

Education…….

Even when I broke up with him I still kept hanging out with them. As a result, I just

found out, today being a second year student, that I could not pass to the next school

year because of my exceeding the limit of absences allowed! I thought my friends

could somehow cover up for me, that all my days of skipping classes would not be

taken into account…

I felt so humiliated when I saw my name was not included in the list of next year

students! This was not like me! What a disgrace! How would I be able to face my

parents who would, again, have the chance to call on my face that I was a “big zero”

a failure!

To be a drop out, to leave school once and for all? This would be a good way as no

one could judge me and reject me anymore.

And what can I do? How will I earn the right to a descent job? How will I regain my

self esteem, if I don’t try again? Oh, no! I can’t give up!

Το παρόν φυλλάδιο εντάσσεται στις δραστηριότητες

της διακρατικής πολυμερούς σχολικής σύμπραξης με τίτλο:

Décroche-pas! Joué ton rôle!

Συμμετέχοντα σχολεία:

1ο ΓΕΛ Χαλκίδας- Ελλάδα

IES Algazul (Roquetas de Mar)-Ισπανία

ISC di Sant΄Angelo in Vado-Ιταλία

College Bellevue d΄ Albi-Γαλλία

Liceul Tehnologic Stefan cel Mare Coodaesti -Ρουμανία

2013-2015

Επιτρέπεται η χρησιμοποίηση των παρόντων αφηγήσεων

ως μέσο ευαισθητοποίησης και ανάδειξης του προβλήματος

της σχολικής διαρροής.

Είναι επιθυμητή η αναφορά προέλευσής τους.

Το έργο χρηματοδοτείται από την ΕΕ μέσω της Εθνικής Μονάδας (ΙΚΥ)

και έχει αναρτηθεί στον EST

και το blog του προγράμματος(https://decrochepas.wordpress.com )