ΠΕΡΙΟΔΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ5ου ΓΕΝΙΚΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ ΚΑΤΕΡΙΝΗΣΦΥΛΛΟ 6, ΜΑΡΤΙΟΣ 2010

εν τύπωτύπωτύπωïõóßá...

∆ιαχ

ρονικό

φαινόμ

ενο

200.000

παιδιά

χωρίς

δικαιώματα

∆ΕΝ ΕΙΝΑΙ ΘΕΑΜΑ. ΕΙΝΑΙ ΘΕΜΑ.ΘΕΜΑ ΑΝΘΡΩΠΙΑΣ!

Παιδ

ιά θ

ύματ

α...

Ζητο

ύν τ

ην

προ

σοχή

μας

Το δρά

μα

της πρ

οσφυ

γιάς

02

ïõóßá...εν τύπωΦΥΛΛΟ 6ο

Δημοσιογραφική Ομάδα

5ου ΓΕΛ Κατερίνης

σχ. έτος 2009-2010Ηπείρου 10 - Τηλ. 23510 46177

Fax: 23510 46169e-mail: mail@5lyk-kater.pie.sch.gr

Μαθητές που συμμετέχουν:

1.Κοκκινάκη Παναγιώτα Α32.Κωστίκου Μαρίλη Α33.Κυτίδης Τάσος Α34.Κοκόγια Αποστολία Α3 5.Λένα Νίκος Α36.Τσούπος Σταύρος Α67. Ευθυμιάδου Ευφροσύνη Β28.Ιωσηφίδου Μαρία Β29.Κατσιούλα Σοφία Β210.Κοκτσίδου Αναστασία Β311.Μανουσαρίδου Άννα Β312.Μαχαιρίδου Ιωάννα Β313.Μπουρνάκα Αθηνά Β314.Νάκα Άννα Β315.Παπαθανασίου Όλγα Β416.Παναγιωτή Ζωή Β417.Παρθενάκη Μαρία Β418.Πασχούλη Ερασμία Β419. Χολίδου Μαρία Β520.Ψαριάη Βασιλική Β5Συντονίστριες: 1.Καρπούζα Κ. - Φιλόλογος2.Μεταξιώτη Π. - Φιλόλογος3.Πεσερίδου Ι. - Φιλόλογος/Δημοσιογράφος

25ÇÓ ÌÁÑÔÉÏÕ 19 Ô.Ê. 60100

ÔÇË. 23510 73371 FAX. 26707

enimerosipierias@gmail.com

ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΑ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ Ν. ΠΙΕΡΙΑΣ

Οργάνωση Εντύπου:

Με λένε ΠΡΟΣΦΥΓΑΔεν έχω πατρίδα!

Κυνηγημένος ζω και ψάχνω Αλήθεια τι;

Οι ισχυροί της γης με ξεσπιτώνουνΠΑΝΤΑ.

Παιδί γυμνό περιπλανιέμαι!Χωρίς γονείς, θεούς,

χώμα κι ελπίδα!

Με λένε ΞΕΝΟ όπου κι αν πάω!Με λέγαν ΞΕΝΟ κι από κει που ξεριζώθηκα!

Παιδί προσφύγων είμαι ΠΑΝΤΑ…!

Φίλοι μου; Εκείνοι που μιλούν την ίδια… γλώσσα! Όλου του κόσμου οι πρόσφυγες!

Φίλοι καλοί μου; Τα πουλιά!Κλαιν και πετούν μαζί μου, όταν θυμάμαι

και γυρνώ σε… όσα ΕΧΑΣΑ!

Με λένε πρόσφυγαΓιατί ζω με τη φυγή!

Αλήθεια όμως τη διαλέγω;

Πόσους αιώνες άραγε με λένε πρόσφυγα;Πόσους αιώνες ζω και θα ζω ξεσπιτωμένος;

Ως πότε θα με λένε επικίνδυνο; Ως πότε θα με λέτε ΚΑΠΗΛΟ

της δικής σας πατρίδας; Ως πότε θα καπηλεύομαι το μόχθο,

τις δουλειές σας, τους θεούς σας;

Με λένε ΞΕΝΟ όπουκι αν πάω!

Με λέγαν ΞΕΝΟ κι από κει που ξεριζώθηκα!

Ως ΠΟΤΕ θα με λένε, Θεέ μου, ακόμα ΠΡΟΣΦΥΓΑ;

Με λένε ΠΡΟΣΦΥΓΑ

Αφιερωμένο από τη δημοσιογραφική ομάδα του σχολείου μας σε όλα τα παιδιά

που έζησαν την εμπειρία της προσφυγιάς!

Ευχαριστούμε θερμά για την οικονομική ενίσχυση στην έκδοση του παρόντος εντύπου τους:

-κ. Δημήτρη Ζήκο, πρόεδρο, & το Δ.Σ. του Συλλόγου Ηπειρωτών Ν. Πιερίας -τον κ. Χοτοκουρίδη Λάζαρο, Πολιτικό Μηχανικό

03

Συνηθισμένοι άνθρωποι...

ασυνήθιστες ζωές...

Πώς να προβληματιστώ, αν δεν γνωρίζω το φαινόμενο;

Τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια αυξανόμε-

νη σύγχυση στην κοινή γνώμη σχετικά με τους πρόσφυγες και τους με-τανάστες που εν μέρει οφείλεται στο ότι και οι δύο κατηγορίες χρησι-μοποιούν πλέον τις ίδιες οδούς και τα ίδια μέσα για να μετακινηθούν από τη μία χώρα στην άλλη. Όλο και πιο συχνά μά-λιστα, παρατηρούμε ότι αντιμετωπίζονται με τον ίδιο τρόπο στους τόπους όπου καταλήγουν: με επιφυλακτικότητα και δυσπιστία που πολλές φορές φτάνει ακόμα και στην απόρριψη.

Στην πραγματικότη-τα όμως, πρόσφυγες και μετανάστες έχουν πολύ διαφορετικές αφετηρί-ες και ανάγκες: Οι με-τανάστες ωθούνται από τη φτώχεια και την ανέ-χεια να αφήσουν τη χώρα τους με σκοπό να βελ-τιώσουν τις συνθήκες ζωής τους - αν αποφα-σίσουν να γυρίσουν πί-σω, θα συνεχίσουν να έχουν την προστασία της

Πρόσφυγας και Μετανάστης. Ποια η διαφορά;

πατρίδας τους. Οι πρό-σφυγες αναγκάζονται να εγκαταλείψουν την εστία τους επειδή απειλεί-ται η ζωή ή η ελευθερία τους - αν επιστρέψουν στον τόπο τους, πολλές φορές κινδυνεύει η ίδια τους η ζωή. Οι άνθρω-ποι αυτοί έχουν δικαί-ωμα να κάνουν αίτηση για άσυλο σε μια άλλη χώρα, δηλαδή να ζητή-σουν προστασία και να αναγνωριστούν ως πρό-σφυγες. Όσο περιμένουν να εξεταστεί το αίτημά τους ονομάζονται αιτού-ντες άσυλο. Ορισμένες φορές γίνεται επίκληση του ασύλου από άτομα

που δεν είναι πρόσφυγες με αποτέλεσμα να επι-βαρύνεται η σχετική με το άσυλο διαδικασία. Η προσφυγική ιδιότητα και κατάσταση δεν είναι μό-νιμες. Όταν οι λόγοι φό-βου δίωξης εκλείψουν, αρκετοί πρόσφυγες επι-στρέφουν στην πατρίδα τους, προσπαθώντας να ανακτήσουν το χαμέ-νο έδαφος και χρόνο. Υπάρχουν όμως και πε-ριπτώσεις όπου ο εθελο-ντικός επαναπατρισμός δεν είναι εφικτός και οι πρόσφυγες καλούνται να κάνουν ένα νέο, πλην δύσκολο, ξεκίνημα ζωής στη χώρα υποδοχής.

Γλωσσάρι

Μετανάστευση (εσωτερική/εξω-τερική): ομαδική ή ατομική μετακίνηση από την πατρίδα σε άλλη πόλη ή χώρα κυρίως για ανεύρε-ση εργασίας.

Προσφυγιά : η εξαναγκαστική φυγή από τον μόνι-μο τόπο εγκατάστα-σης ή την πατρίδα ενός ατόμου.

Άσυλο : ο χώρος που παρέ-χεται προστασία σε καταδιωκόμενα άτο-μα /πολιτικό άσυλο : το δικαίωμα ενός αλλοδαπού να γίνει δεκτός σε μια χώρα, επειδή διώκεται στη δική του λόγω πολι-τικών φρονημάτων.

ΠαπαθανασίουΌλγα, Β4

Μανουσαρίδου Άννα, Β3

Χολίδου Μαρία, Β5«Σημείο αναφοράς για την προσφυγιά»

Πόντος. Μία λέξη που περικλείει μια ιστορία αιώνων, μία ιστορία χαράς αλλά και λύπης. Κανείς δε θα μπορούσε να αμφισβητήσει πως αποτελεί ίσως το πιο χαρακτηριστικό παρά-δειγμα προσφυγιάς που γνώρισε η ελληνική κοινωνία. Ας κάνου-με λοιπόν, μια σύντομη αναδρομή στο παρελθόν για να γνωρί-σουμε όλοι μας, Πόντιοι και μη, την ιστορία τους που σφράγισε το παρελθόν, επηρεάζει το παρόν και θα καθορίσει το μέλλον.Εγκαταστημένοι στις παρυφές της περιοχής του Πόντου, ο αριθμός του πληθυσμού τους αρχικά έφτανε τα 2 εκατομμύ-ρια εκ των οποίων 700.000 ήταν Έλληνες. Μπορεί για τα σημε-ρινά δεδομένα ο αριθμός αυτός να φαντάζει μικρός, ωστόσο αποτελεί σημαντικό επίτευγμα των Ελλήνων του Πόντου που υφίσταντο επανειλημμένα σφαγές, εξισλαμισμούς και κατα-τρεγμούς από την Οθωμανική αυτοκρατορία. Οι Νεότουρκοι, που κατείχαν τότε την εξουσία, προσπάθησαν να διευθετήσουν το λεγόμενο αυτό «ποντιακό πρόβλημα» (1915) , όμως γρή-γορα φάνηκαν οι πραγματικές τους προθέσεις που δεν ήταν άλλες από τον αφανισμό των αλλοεθνών αλλόθρησκων αυτών ανθρώπων από την επικράτειά τους με τη μορφή γενοκτονίας.Προκειμένου να πετύχουν το σκοπό τους χρησιμοποίησαν κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο. Στόχος τους δεν ήταν άλλος από την εξόντωση μέσω επώδυνων αγγαρειών. (Αμελέ Ταμπουρού). Όταν αποκαλύφθηκε ο σκοπός της δημιουργίας αυτών των ταγμάτων οι Έλληνες στρατιώτες προσπάθησαν να γλιτώσουν με κάθε τρό-πο, ακόμη και με την λιποταξία. Τότε οι τουρκικές αρχές εξαπέλυ-σαν περίπολο προκειμένου να συλλάβουν τους λιποτάκτες. Όταν αυτό συνέβαινε, η τιμωρία δεν ήταν άλλη από την αγχόνη για τους ίδιους και τους ομοϊδεάτες τους και ο βιασμός για τις γυναίκες.Ο τελικός απολογισμός αυτού του σχεδίου εξόντωσης; 351.000 Έλληνες εξολοθρεύτηκαν ενώ 400.000 κατέφυγαν ως πρόσφυ-γες στην τότε Σοβιετική Ένωση. Το 1923, με την ανταλλαγή των πληθυσμών, ό,τι ελληνικό στοιχείο είχε απομείνει στον Πόντο κα-τέφυγε στην Ελλάδα με σκυμμένο το κεφάλι από τις κακουχίες.Οι άνθρωποι αυτοί, που περικλείουν μέσα τους αιώνες μικρασια-τικής κληρονομιάς, δεν υπέστησαν μόνο την γενοκτονία από τους ξένους, αλλά, έπειτα ήρθαν αντιμέτωποι και με την περιφρόνηση των συμπατριωτών τους στην Ελλάδα που τους θεωρούσαν ξέ-νους μέσα στην ίδια τους την πατρίδα.

«Σημείο αναφοράς για την προσφυγιά»«Σημείο αναφοράς για την προσφυγιά»

μία ιστορία χαράς αλλά και λύπηςαμφισβητήσει πως αποτελεί ίσως το πιο χαρακτηριστικό παρά-δειγμα προσφυγιάς που γνώρισε η ελληνική κοινωνίαμε λοιπόνσουμε όλοι μαςτο παρελθόν

ΠΑΡΕΛΘΟΝ - ΠΑΡΟΝ - ΜΕΛΛΟΝ04ÐÑÏÓÖÕÃÉÁ:

Ένα διαχρονικό φαινόμενο

Παιδιά: Θύματα του πολέμου…

Μανουσαρίδου Άννα, Β3

Τα παιδιά-πρόσφυγες καταβάλ-λουν βαρύτατο τίμημα, υποσιτίζονται, μαστίζονται από ασθένειες, δεν εμβο-λιάζονται και δεν πάνε σχολείο. Και μόνο η περιαγωγή τους σε κατάστα-ση προσφυγιάς προκαλεί ανεπούλω-τες βλάβες στον παιδικό ψυχισμό. Θα ήθελα λοιπόν για αυτόν τον λόγο να επισημάνω την ανάγκη παγκόσμιας κινητοποίησης για την επίλυση των μεγάλων προβλημάτων που αντιμε-τωπίζουν εκατομμύρια πρόσφυγες με τις οικογένειές τους και να υπογραμ-μίσω τους σοβαρούς κινδύνους που αντιμετωπίζουν τα προσφυγόπουλα.

Οι κίνδυνοι αυτοί είναι:-Κίνδυνοι κατά τη διάρκεια της

φυγής τους από τις εστίες τους. Βία, ασθένειες, πείνα ή και θάνατος καθώς προσπαθούν να διαφύγουν. Μπορεί να χωρισθούν από τις οικογένειές τους και διατρέχουν τον κίνδυνο να στρατευθούν δια της βίας σε ένοπλες ομάδες, να πέσουν θύματα trafficking, επικίνδυνης εργασίας ή και σεξουαλι-κής εκμετάλλευσης.

- Κίνδυνοι στους προσφυγικούς καταυλισμούς. Ο μεγάλος αριθμός ανθρώπων που συνωστίζονται σε συνθήκες φτώχειας σε καταυλισμούς εσωτερικά εκτοπισμένων πληθυσμών και σε προσφυγικά στρατόπεδα αυ-ξάνουν τους κινδύνους ασθενειών, βίας, κακομεταχείρισης και εκμετάλ-λευσης. Τα προσφυγόπουλα αντι-μετωπίζουν διακρίσεις και μερικές φορές φυλάκιση καθώς συχνά δεν έχουν ταυτότητα ή επίσημα χαρτιά.

-Έλλειψη νόμιμης αναγνώρισης. Αρκετές χώρες δεν έχουν επικυρώ-σει τη Σύμβαση του ΟΗΕ του 1951 για τους πρόσφυγες και δεν αναγνω-ρίζουν εσωτερικά εκτοπισμένους πληθυσμούς μέσα στα εθνικά τους σύνορα..

Από τότε που ο άνθρωπος, διωγμένος, εγκατέλειψε την Εδέμ, ξεκίνησε ένα μακρύ

κοπιαστικό ταξίδι. Άνθρωποι, φυλές, λαοί βρέθη-καν και βρίσκονται σε συνεχή περιπλάνηση.

1922: Ç ìåãáëýôåñç ìåôáêßíçóç ðëçèõóìþí óôçí éóôïñßáΜε το διωγμό του 1922 άρχισε το πιο μακρύ, το πιο θεαματικό

οδοιπορικό στην ιστορία. Πρόκειται για την αναγκαστική μετακίνηση δύο εκατομμυρίων χριστιανών και μωαμεθανών και στις δυο ακτές του Αιγαίου. Για περισσότερο από δυο χιλιάδες χρόνια στα βάθη της Μι-κράς Ασίας ανατράφηκαν πολλοί απόγονοι των ανήσυχων πνευμάτων που είχαν ακολουθήσει τον Μέγα Αλέξανδρο στην εκστρατεία του. Με την ανταλλαγή των πληθυσμών και το δράμα που ξέσπασε από αυτή με κορύφωμα το ολοκαύτωμα της Σμύρνης άρχισε ο ξεριζωμός χιλιάδων ανθρώπων. Η μετακίνηση ξεκίνησε καιρό πριν την καταστροφή της Σμύρνης. Όσο, όμως, η μακρινή πραγματικότητα του πολέμου πλησίαζε, η φυγή του κόσμου ακολουθούσε ξέφρενο ρυθμό. Η μεγάλη προκυμαία της Σμύρνης γέμιζε ασφυκτικά. γυναίκες που θρηνούσαν, μανάδες χω-ρίς φαί για τα μωρά τους… Τους Έλληνες της Σμύρνης ακολούθησαν οι Έλληνες της Θράκης. Βλέποντας τα χωριά τους να ερημώνουν, το στρατό να αποχωρεί, παρατούσαν επιτόπου τις δουλειές τους, τα σπίτια τους, τα υπάρχοντά τους κι εγκατέλειπαν, προκειμένου να επιστρέψουν στην Παλιά Ελλάδα.

Λένα Νίκος, Α3

Τσούπος Σταύρος, Α6

“Πόνος και τρόμος και κατή-φεια κατέλαβε τότε το έθνος. Η πληροφορία περί σφαγών στη Μι-κρά Ασία, η εμφάνισις συμμοριών, η απροκάλυπτη χαρά των Τούρκων, η σύγχυσις διαταγών και πληροφο-ριών, όλα κορύφωναν την ταραχή και τη συγκίνηση του πληθυσμού της Θράκης.”

Άφηναν πίσω μια παρουσία αιώνων. Ήταν ένα ξήλωμα ανθρώπων από τις εστί-ες τους, από τη γη στην οποία έζησαν, φυ-λάγοντας και τις Θερμοπύλες του Έθνους. Τώρα, τους τράβηξαν το έδαφος από τα πόδια τους. Διώχτηκαν από το χώρο όπου αγωνίστηκαν να στεργιώσουν, δημιούργη-σαν και ξεκίνησαν να μεταλαμπαδεύσουν τον πολιτισμό τους, το φως του Ελληνι-σμού και την αγάπη του Χριστιανισμού, σε μια μεγάλη περιοχή του πλανήτη μας.Τώρα και οι Θρακιώτες, μαζί με τους άλ-λους, πήραν το δρόμο για την Ελλάδα, πρόσφυγες. Δεν κινδύνεψαν βέβαια οι ζωές τους. Αυτά που συνέβηκαν στον Πό-ντο, στη Μικρά Ασία, στην Ιωνία δεν έγιναν και στη Θράκη.

Ο τόπος που άφηναν ήταν εύφορος, λόγοι για ξενιτεμό δεν υπήρχαν και μέχρι τότε η μετανάστευση από τις Σαράντα Εκ-κλησίες ήταν μικρή. Μετά το 1922 πολλοί έφυγαν για την Αμερική. Ήταν επόμενο, αφού όλοι σκόρπισαν και η Ελλάδα δεν επαρκούσε να απορροφήσει το σύνολο των προσφύγων. Από τους πρώτους ξενιτεμέ-νους στην Αμερική, πριν από την προσφυ-γιά, είχε ιδρυθεί Σύλλογος με τον τίτλο ΚΑΡ-ΠΟΔΑΙΜΩΝ, που είχε στείλει και χρήματα για την Αστική Σχολή. Μετά, ενίσχυε και βο-ηθούσε όσους κατέφευγαν στο Νέο Κόσμο.Πολλοί από τους πρόσφυγες του 1922 που εγκαταστάθηκαν στην Ανατολική Μακεδο-νία και στη Δυτική Θράκη, υπέστησαν, 19 χρόνια μετά και δεύτερη προσφυγιά, κατά τη Βουλγαρική Κατοχή των περιοχών αυτών, στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Κατέφυ-γαν κυρίως στη Θεσσαλονίκη, την προσφυ-γομάνα, όπου και πολλοί έμειναν για πάντα.Καλό θα είναι να κάνουμε έναν παραλληλι-σμό των παραπάνω, με αυτά που συμβαί-νουν τώρα με τους Βορειοηπειρώτες, τους Πόντιους στα Βαλκάνια, και όχι μόνο. θα εννοήσουμε νομίζω πολλά. Παρά το θεσπι-σμένο Διεθνές Δίκαιο και τις όποιες δρα-στηριότητες των Διεθνών Οργανισμών, αγαθές ή ιδιοτελείς των ισχυρών, αναφύ-ονται και σήμερα δισεπίλυτα και τραγικά προβλήματα προσφύγων σε όλο τον πλα-

05ΠΡΟΣΦΥΓΙΑ και ελληνισμόςνήτη μας. Σαν εκείνα που ευαισθητοποίησαν τους συγγραφείς μας, τον Ηλία Βενέζη για τη “Γαλήνη” και το Νίκο Καζαντζάκη για το “Ο Χριστός ξανασταυρώνεται”, και άλλους.Η καλύτερη ανάλυση της λέξης προσφυγιά που βρήκα, περιλαμβάνεται σε ένα άρθρο του Μάριου Πλωρίτη στην εφημερίδα το Βήμα (24 Μαρτίου 1991) με τον τίτλο “πρό-σφυγες μια απαιώνια τραγωδία”. Είναι από τον “Πλαταϊκό”, λόγο του Ισοκράτη που έγραψε για τους Πλαταιείς, για να τον εκ-φωνήσουν στην Αθηναϊκή Εκκλησία του Δή-μου, όταν η πόλη τους καταστράφηκε από τους Θηβαίους το 374 π.Χ. Το κομμάτι του λόγου αυτού που παρατίθεται δείχνει τις αθλιότητες της προσφυγιάς και τα αδιέξο-δα της.

“Ποιους θα μπορούσε να βρει κανείς περισσότερο δυστυχισμέ-νους από μας που, μέσα σε μια μέρα, χάσαμε και την πατρίδα μας και τη γη μας και την περιουσία μας και τώρα στερημένοι απ’ όλα τα απαραίτητα, πλανιόμαστε εδώ κι εκεί σαν ζητιάνοι, μη ξέροντας που να στραφούμε και υποφέροντας σ’ όποιο μέρος κι αν καταφύγουμε. Γιατί, αν βρούμε εκεί δυστυχισμέ-νους ανθρώπους, πονάμε, αφού αναγκαστικά, εκτός απ’ τις δικές μας συμφορές μετέχουμε και στων άλλων τις λύπες. Κι αν πάλι βρεθού-με ανάμεσα σ’ ευτυχισμένους, πονά-με πιο πολύ όχι επειδή φθονούμε τα πλούτη τους, αλλά επειδή, μπροστά στην ευτυχία τους, νιώθουμε πιο βαθειά τη δική μας κακοπάθεια…Αληθινά, τι νομίσετε πως νιώθουμε βλέποντας τους γονείς μας να ζουν άθλια γερατιά και τα παιδιά μας ν’ ανατρέφονται όχι όπως εμείς είχα-με ελπίσει, παρά άλλα να καταντάνε δούλοι εξαιτίας μικροδανείων, άλλα να μπαίνουν υπηρέτες, κι άλλα να παλεύουν για τον επιούσιο όπως μπορούν, με τρόπο που δεν ταιριά-ζει ούτε στα έργα των προγόνων τους, ούτε στην ηλικία τους, ούτε στη δική μας περηφάνεια. Και το πιο σπαρακτικό, απ’ όλα, να βλέπεις να χωρίζονται όχι μόνο πολίτες από συμπολίτες, αλλά και γυναίκες από τους άνδρες τους και θυγατέρες από τις μητέρες τους, κι όλοι οι συγγενι-κοί δεσμοί να διαλύονται, όπως έγινε με πολλούς συντοπίτες μας εξαιτίας της κατάρας που μας βρήκε.’’

``Γιατί αφού χάθηκε η κοινή ζωή μας ο καθένας δεν στηρίζει πια τις ελπίδες τον παρά στον εαυτό του μονάχα. Και βέβαια, δεν ξαστοχά-

τε - νομίζουμε - και τις άλλες ντροπές και ταπεινώσεις που γέρνει η φτώχια και η προσφυγιά, και που εμείς τις νιώθουμε στην ψυχή μας πιο βαριά απ’ τους άλλους, αλλά δεν τις ξεστομίζουμε, επειδή ντρεπόμαστε

να συζητάμε μια-μια τις δυστυχίες μας.”

Ευθυμιάδου Εφροσύνη, Β2Παπαθανασίου Όλγα, Β4

06

Ç ÅëëÜäá, üðùò êáé ïé ðåñéóóüôåñåò ÷þ-ñåò ôïõ êüóìïõ Ý÷ïõí áíôéìåôùðßóåé ôï öáéíü-ìåíï ôçò ðñïóöõãéÜò. Åßôå õðÞñîáí ïé ßäéïé äéùã-ìÝíïé (óôï ðáñåëèüí Þ óôï ðáñüí) áðü ôïí ôüðï äéáìïíÞò ôïõò ëüãù èñçóêåßáò, åèíéêüôçôáò, ðï-ëéôéêþí ðåðïéèÞóåùí ê.á. , åßôå Ýãéíå Üöéîç ðñï-óöõãéêþí ðëçèõóìþí óôç äéêÞ ôïõò ÷þñá.

Ç ãåíéêÞ êñßóç ðïõ èá äçìéïõñãçèåß óå ìßá ÷þñá åßíáé áíáìåíüìåíç. ¼ðùò êáé íá Ý÷åé üìùò, ïé ðñüóöõãåò äåí ðñÝðåé íá áíôéìåôùðßæïíôáé ìå å÷èñéêüôçôá. Ãéáôß ãéá íá êáôáöýãïõí óå ìéá îÝíç ÷þñá , óçìáßíåé üôé ðßóù óôïí ôüðï ôïõò áíôéìåôþðéóáí äýóêïëåò Ýùò êáé êáôáóôñïöé-êÝò óõíèÞêåò.

Ðáßñíïíôáò ãéá ðáñÜäåéãìá ôçí ÁúôÞ êáé ôïí êáôáóôñïöéêü óåéóìü ðïõ Ýãéíå ðñéí áðü ðåñßðïõ ôñåéò åâäïìÜäåò, âëÝðïõìå üôé ç ðñï-óöõãéÜ ßóùò åßíáé ç ìüíç ëýóç. ÌåôÜ ôïí óåéóìü ðÝöôïõí ôá óðßôéá ôïõò, ÷Üíïõí ôéò äïõëåéÝò ôïõò, ãêñåìßæïíôáé ôá üíåéñÜ ôïõò. Ìç Ý÷ïíôáò Üëëç ëýóç, êáèþò ãéá ôçí áíïéêïäüìçóç ôçò Áú-ôÞò èá ÷ñåéáóôåß ìéá äåêáåôßá, êáôáöåýãïõí ìá-æéêÜ óôçí ðñïóöõãéÜ. ÁöÞíïõí ôïí ôüðï ôïõò ìå óêïðü íá åðéâéþóïõí, îáíáñ÷ßæïíôáò ôçí æùÞ ôïõò áðü ôá óõíôñßììéá.

(ÏìÜäá ðñïóöýãùí ðåñðáôÜ óôïõò äñü-ìïõò ôïõ Ðïñô-Ï-Ðñåíò. ÔñïöÞ êáé öÜñìáêá ìðïñåß íá Ýöôáóáí ó÷åôéêÜ Ýãêáéñá, ùóôüóï ïé ãéáôñïß áíçóõ÷ïýí ãéá ôéò áóèÝíåéåò ðïõ èá áðåéëÞóïõí ôïõò ÷éëéÜäåò ôñáõìáôßåò êáé Üóôå-ãïõò.)

Ç êáôÜóôáóç üìùò, äåí åßíáé ôüóï áðëÞ. ÁíáñùôÞèçêå êáíåßò ìáò ãéá ôçí ðñïóáñìïãÞ ôùí ðáéäéþí óå êáéíïýñãéá ó÷ïëåßá; Èá îåêéíÞ-óïõí ôï ó÷ïëåßï Þ èá áíáãêáóôïýí íá äïõëÝ-øïõí ãéá ôçí åðéâßùóÞ ôïõò; Êé üìùò ëßãïé Ý÷ïõí èÝóåé ôÝôïéá åñùôÞìáôá óõìðüíéáò Þ êáëýôåñá áíèñùðéÜò. ×éëéÜäåò Üóôåãïé ôïõ Ðïñô-ï-Ðñåíò, ôçò ðñùôåýïõóáò ôçò ÁúôÞò, êáôåõèýíïíôáé ìå ëåùöïñåßá ðñïò ôá áíáôïëéêÜ, óôá óýíïñá ìå ôç ÄïìéíéêáíÞ Äçìïêñáôßá, ìå óôü÷ï ôç äéåßó-äõóÞ ôïõò óå áõôÞí ôçí Üëëç ÷þñá ôïõ íçóéïý. ÁíÜëïãåò óêçíÝò äéáäñáìáôßæïíôáé êáé óôá ëé-ìÜíéá, üðïõ ðñüóöõãåò ìå áõôïó÷Ýäéåò âÜñêåò åðé÷åéñïýí íá êáôåõèõíèïýí ðñïò ôçí Êïýâá, ôï ÌáúÜìé êáé ôéò Ìðá÷Üìåò. Ïé Ç.Ð.Á Ý÷ïõí êëåß-óåé Þäç ôéò ðüñôåò ôïõò îåêáèáñßæïíôáò üôé äå èá äå÷èïýí áíåîÝëåãêôï êýìá ðñïóöýãùí, áí êáé åôïéìÜæïõí ôç íáõôéêÞ âÜóç ôïõò óôï Ãêïõá-íôÜíáìï ãéá íá äå÷èåß ïñãáíùìÝíá ùò êáé 2.000 ðñüóöõãåò.

Ïé Üíèñùðïé áõôïß áíôéìåôùðßæïõí ôï ìßóïò êáé ôçí áðüññéøç ðïõ êáíÝíáò áðü åìÜò äåí èá Þèåëå íá áíôéìåôùðßóåé óå ìßá ðáñüìïéá êáôÜ-óôáóç. Ç åðéâßùóç áëëÜ êáé ïé óõíèÞêåò æùÞò åßíáé äýóêïëåò ãéá ôïõò ðñüóöõãåò. Ç âïÞèåéá áëëÜ êáé ç áíèñùðéÜ ìáò èá Þôáí ëõôñùôéêÞ ãé’ áõôïýò . ÂïÞèåéá óáí áõôÞ ôçò ìç êõâåñíçôéêÞò ïñãÜíùóçò Habitat for Humanity, ôçò ïìÜäáò Help Þ áêüìá êáé ôùí äùñåþí äéáóÞìùí ðñï-óþðùí (üðùò ç äùñåÜ ôùí Angelina êáé Brad Pitt).Êáé ôÝëïò íá ìçí îå÷íÜìå üôé üëïé åßìáóôå Üíèñùðïé ßóïé óå üðïéïí ôüðï êáé áí âñåèïýìå.

...Αλλά τί συμβαίνει με το φαινόμενο της προσφυγιάςσήμερα;

ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΚΟΚΤΣΙΔΟΥ, Β3

200.000 ðáéäéÜ ÷ùñßò äéêáéþìáôá óôçí ÅëëÜäá ôïõ 21ïõ áéþíá!

Ìáñßëç Êùóôßêïõ, Á3 & Ðáó÷ïýëç Åñáóìßá, Â4

Ìðïñåß ç åëëçíéêÞ ðïëéôåßá íá ôá Ý÷åé áãíïÞóåé ãéá ÷ñüíéá, áëëÜ îáöíéêÜ áðïöÜóéóå íá áó÷ï-ëçèåß ìáæß ôïõò, üìùò ü÷é ãéá íá ôïõò ëýóåé êá-

íÝíá ðñüâëçìá, áëëÜ ãéá íá äéáéùíßóåé ìéá íåïåëëçíéêÞ êá-êïäáéìïíßá ðïõ äéïãêþíåé ìå ôçí áðñáîßá ôçò: ôï íá åßóáé

ðáéäß ðñïóöýãùí óôçí ÅëëÜäá! ÌéëÜìå ãéá ðåñßðïõ 200.000 ðáéäéÜ ðïõ ãåííÞèçêáí Þ ìåãÜëùóáí óôç

÷þñá ìáò, ÷ùñßò êáíÝíá äéêáßùìá áö’ üôïõ åíçëéêéùèïýí. ÊáôÜ ôç äéÜñêåéá ôçò äå-

êáåôßáò ôïõ ‘90 Ýíïðëåò óõññÜîåéò êáé Ýêôáêôåò êáôáóôÜóåéò åðåßãïõóáò

áíÜãêçò ÷ôýðçóáí åêáôïíôÜäåò ÷éëéÜäåò ðáéäéÜ.

ÐáéäéÜ åêôïðßóôç-êáí ìÝóá óôçí ßäéá

ΤΟ ΔΡΑΜΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΦΥΓΙΑΣ

Οι δυτικοευρωπαϊκές χώρες έχουν “κατακλυσθεί” από ξένους που ανα-

γκάστηκαν να καταφύγουν σ’ αυτές εξαιτίας πολλών παραγόντων. Τα τελευταία χρόνια, ύστερα από την κατάρρευση της σοβιετικής αυτοκρατορίας και τη διάλυση του ανατολι-κού μπλοκ γενικώς καθώς και ύστερα από τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και τον πό-λεμο που ξέσπασε και που συνεχίζεται, τα κύματα των προσφύγων είναι αλλεπάλληλα και έντονα. Οι πρόσφυγες είναι μια ειδική κατηγορία “μεταναστών”. Σύμφωνα με τη

διεθνή σύμβαση της Γενεύης του 1951 και το πρωτόκολλο της Νέας Υόρκης του 1967,

πρόσφυγας είναι “κάθε πρόσωπο που λόγω δικαιολογημένου φόβου δίωξης για λόγους

φυλής, θρησκείας, εθνικότητας, πολιτικών πε-ποιθήσεων ή συμμετοχής σε ορισμένη κοινωνική

ομάδα, βρίσκεται έξω από τη χώρα υπηκοότητάς του και δεν μπορεί ή εξαιτίας αυτού του φόβου, δεν

θέλει να προσφύγει στην προστασία της χώρας αυ-τής”. Οι υπηρεσίες του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών

υπολογίζουν ότι σήμερα ο αριθμός των προσφύγων σε όλο τον κόσμο πλησιάζει τα 25 εκατομμύρια, που σημαίνει ότι

μέσα στην τελευταία διετία οι πρόσφυγες δεν ξεπερνούσαν τα 18 εκατομμύρια και το 1983 τα 11 εκατομμύρια. Ο ΟΗΕ κάνει λόγο

και για άλλα περισσότερα από 26 εκατομμύρια εκτοπισμένα άτομα, που αν και πολύ συχνά μέσα στα όρια της πατρίδας τους, έχουν διωχθεί από τις

εστίες και τις περιουσίες τους. Τους περισσότερους μετανάστες - πρόσφυγες των τελευταίων ετών έχει δεχτεί η Γερμανία, αλλά τώρα πλέον οι Γερμανοί δείχνουν

φανερά και λένε ότι δεν θέλουν άλλους. Όπως αναφέρεται σε σχετική ανταπόκριση, τα τρία τελευταία χρόνια η Γερμανία έχει πλημμυρίσει από πρόσφυγες. Σύμφωνα με τα στοιχεία

του ΟΗΕ, στη Γερμανία έχουν βρει άσυλο 350.000 άνθρωποι από την πρώην Γιουγκοσλαβία, στην Αυστρία 52.000, στην Ιταλία 55.000, στην Ολλανδία 45.000, στη Σουηδία 48.000 και στην Τουρκία 30.000.

Το πρόβλημα των προσφύγων είναι βέβαια ευρύτερο.

07

Κοκόγια Αποστολία, Α3Κοκκινάκη Παναγιώτα, Α3

ôïõò ôç ÷þñá Þ Ýãéíáí ðñüóöõãåò ìÝóá óôçí ôáñá÷Þ ôùí åíüðëùí óõññÜîåùí. Óôç äåêáåôßá ðïõ ìåóïëÜâçóå áðü ôçí õéï-èÝôçóç ôçò Óýìâáóçò ãéá ôá Äéêáéþìáôá ôïõ Ðáéäéïý, ôï 1989, ðÜíù áðü 2.000.000 ðáé-äéÜ Ý÷ïõí óêïôùèåß êáé ðÜíù áðü 6.000.000 ðáéäéÜ ôñáõìáôßóèçêáí Þ Ýìåéíáí áíÜðçñá óå Ýíïðëåò óõãêñïýóåéò, 12.000.000 ðáéäéÜ Ýìåéíáí Üóôåãá, ôïõëÜ÷éóôïí 1.000.000 Ýìåé-íáí ïñöáíÜ Þ áðï÷ùñßóèçêáí ôïõò äéêïýò ôïõò êáé 10.000.000 ðáéäéÜ Ý÷ïõí øõ÷ïëï-ãéêÜ ôñáýìáôá ëüãù ðïëÝìïõ. Óýìöùíá ìå ôç UNICEF ôï 50% ôùí 57,4 åêáôïììõñßùí åêôïðéóìÝíùí áôüìùí ëüãù åíüðëùí óõñ-ñÜîåùí óå üëï ôïí êüóìï, åßíáé ðáéäéÜ.

Κι εδώ; Εδώ στο αδι-έξοδο. «Δε μας αφήνουν να έρ-

θουμε, δε μας αφήνουν να μείνουμε, δε μας αφήνουν να φύγουμε.» Η κραυγή αγωνίας από τα παιδιά που μένουν στη Μονάδα Φιλοξενίας Ασυνό-δευτων Ανήλικων Προσφύγων στην Αγιάσο, στη «Villa Azadi», στο «Σπίτι της Ελευθερίας». Μαζί κι οι μαρτυρίες τους που ένας-ένας κατέθετε σε όλους, σα χέρι γνωριμίας και συνά-μα φιλίας. Πώς φτάσαμε έως εδώ, πώς ζήσαμε, τι θέλουμε… Ο Ιμπραήμ λέει: «Γύρω στα 13, όταν πια μπορούσα να σηκώσω όπλα, με πλησίασαν διάφοροι για να στρατευθώ στις ομάδες τους. Κινδύνευα να με απαγάγουν. Λίγα χρόνια η οικογένειά μου άντεξε αυτήν την κατάσταση. Παίζαμε το θάνατο κάθε μέρα. Φύγαμε…» Στο δρόμο… «Κι από εκεί… Από την πρώτη στάση με την οικογέ-νεια, στο δρόμο. «Με βοήθησε ένας φίλος με λίγα χρήματα», προσθέτει ο Αλί. «Στη μάνα μου δεν είπα τίποτα… Δεν άντεξα. Από το Ιράν στα σύνορα της Τουρκίας. Σε ένα μέρος όπου τη μέρα μας έκαιγε ο ήλιος και τη νύχτα έκανε φοβερό κρύο. Μας έδιναν φαγητό και νερό μια φορά την ημέρα. 70 άτομα».

Ο Μουσταφά, ο Νογιάν, ο Χαμίντ, ο Ιμπραήμ, ο Αλί, όλοι τους 15 με 16 χρόνων, παιδιά που έφτασαν μοναχά τους από την κεντρική Ασία μέχρι εδώ, ψάχνοντας - γιατί άλλο; - για ζωή.

Παναγιωτή Ζωή, Β4Νάκα Άννα, Β1

ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ08

Ο Χαμίντ συνεχίζει…«Έμειινα τέσσερις μήνες

στην Κωνσταντινούπολη και δούλεψα για να βρω χρήματα. Τα χρήματα αυτά τα έδωσα σε ένα λαθρέμπορο, ο οποίος μας πήγε στη θάλασσα, μας έδειξε τα νησιά και μας είπε “Εκεί εί-ναι η Ελλάδα”. Φουσκώσαμε τη βάρκα και πέσαμε στη θάλασ-σα. 1,5 ώρα μετά βρέθηκα στο νερό και νόμιζα ότι πνίγομαι…. Έτσι φτάσαμε στην Ελλάδα.» Κι από τη Μυτιλήνη στην Πάτρα. Ο Νογιάν αφηγείται: «Μια μέρα μαζί με άλλους πέντε καταφέρα-με να μπούμε σε ένα φορτηγό. Μ’ έπιασαν. Με χτύπησαν άγρια. Έχασα τις αισθήσεις μου. Οι φί-λοι μου με κουβάλησαν. Νόμιζα ότι δε θα ξαναπερπατήσω. Έγι-να καλά σε τρεις εβδομάδες. Έφυγα πάλι για Αθήνα. Πήγα σε έναν οργανισμό για τους πρόσφυγες και με βοήθησαν να έρθω στη “βίλα αζαντί’’. Ο Μου-σταφά, πάντα από τη σκηνή του «Αναγνωστηρίου» της Αγιάσου, λέει: « Ένα χαρτί μου λέει να εγκαταλείψω τη χώρα αλλά όλες οι πόρτες της χώρας είναι κλει-στές, με άγριους αστυνομικούς που σε στέλνουν σε νοσοκομεία και φυλακές. Θα κάνω αίτημα για άσυλο και ας ξέρω ότι λίγες είναι οι πιθανότητες να πάρω. Δε σταματώ ποτέ να ελπίζω. Ελπίζω ακόμα πως θα τα καταφέρω να ζήσω. Και άλλοι τα κατάφεραν.»

Η «άλλη» Ελλάδα!Η “βίλα αζαντί”», λέει η

κοινωνική ανθρωπολόγος Σαλί-νια Στρουκς, συντονίστρια της Μονάδας, «φιλοξενεί περίπου 100 ανήλικους ασυνόδευτους πρόσφυγες, ηλικίας περίπου 16 ετών. Οι ανήλικοι στέλνονται στη Μονάδα με εντολή του υπουργεί-ου Υγείας και φιλοξενούνται σε αυτήν ενώ τους παρέχονται νο-μική και ψυχολογική στήριξη, ια-τρική και νοσηλευτική φροντίδα, κοινωνική υποστήριξη, επαγγελ-ματικός και εκπαιδευτικός προ-σανατολισμός, διασύνδεση και δικτύωση, ενώ μαθαίνουν την Ελ-ληνική και άλλες ξένες γλώσσες.

Μνήμες του διωγμού και της προσφυγιάς Μοναδική ανέκδοτη μαρτυρία του Θανάση Γ. Κακογιάννη από Αλάτσατα ΕρυθραίαςΣεπτέμβριος 1987 στον Δημήτρη Κρασσά

Πάντα ξυπνούν οι βαθιά θαμμένες μα ολοζώντανες, φο-βερές κι ανατριχιαστικές παιδικές θύμησες. Να, εκεί,

που όσο περνούν τα χρόνια, γυρίζει ο νους πολλές φορές σε όλα εκείνα που έζησε κανείς και τα θυμάται ένα-ένα, με τα κύρια και καταλυτικά γεγονότα, χωρίς να τα ‘χει αμαυρώσει ο χρόνος, με τις εικόνες των ζωηρές και ανεξίτηλες, γεγονότα και εικόνες που σημάδεψαν τη ζωή των όσων τα έζησαν και τις είδαν. Ακόμα εκεί που διαβάζεις κείμενα για τη Μικρασία, εκεί που αναζητάς στον όποιο χάρτη να δεις τα παράλια της Μικρασίας, τον τόπο που γεννήθηκες με τα νησιά μας απέναντι. Και σε κάθε πια επέ-τειο, ατόφιες μπροστά σου οι σκηνές, οι γιομάτες δέος και ανα-τριχίλα θανάτου, οι σκηνές του βασανισμού, του βιασμού και της ατίμωσης, βαθιά χαραγμένες και άσβεστες.

Η πονεμένη μορφή της χαροκαμένης μάνας, η ορφάνια, τα πο-νεμένα παιδικά πρόσωπα, είναι ό,τι απόμεινε από εκείνη την εποχή του διωγμού και μετά για πολλά κατοπινά χρόνια. Και μέσα σ’ αυτό το ζοφερό κύκλο του φονικού, της καταστροφής και του ξεριζωμού, άσβεστη και ζωντανή η απέραντη άφθαρτη μνήμη.

Πώς βίωσαν τα ίδια τα προσφυγόπουλα το μαρτύριο της Προσφυγιάς

Κυτίδης Τάσος, Α3

Τσούπος Σταύρος, Α6

Παιδιά που ξεριζώθηκαν από τα σπίτια τους, περπάτησαν, κυνηγήθηκαν, κινδύνευσαν.

Ο Νίκος Λένα, μαθητής του σχολείου μας από την Αλβανία, μας διηγείται τη δική του εμπειρία στο δρόμο της αναζήτησης μιας νέας πατρίδας!

Ήταν μια κρύα μέρα του χει-μώνα που ξεκινήσαμε το δρόμο της προσφυγιάς. Έπρεπε να φύγουμε από την χώρα και δεν ξέραμε πώς. Aλλά αποφάσισαν οι γονείς μου να φύγουμε από το βουνό. Ήταν λίγο δύσκολο, γιατί ήμουν πολύ μικρός και δεν ήμουν αρκετά δυνατός για να περπατήσω μόνoς μου. Είχαμε και τον αδερφό μου μαζί. Αυτός ήταν πιο μεγάλος από εμένα και δεν ήταν βάρος για τους γονείς μου.

Έτσι ξεκινήσαμε το πρωί του χειμώνα μαζί με κάτι άλλους προ-σφυγές που ήρθαν μαζί. Αρχίσαμε να περπατάμε όλοι μπουλούκι. Θυμάμαι είχε πολύ κρύο εκείνη την ημέρα, όλοι φορούσαν χοντρά ρού-χα αλλά πάλι δεν τους βοηθούσαν. Το βουνό ήταν παγωμένο και πολύ τρομακτικό, γεμάτο ψηλά δέντρα που πίσω από αυτά κρύβονταν ζώα και πολύ κακοί άνθρωποι που μπορούσαν να μας κάνουνκακό! Περπατήσαμε πολλές ώρες και σταματήσαμε να ξεκουραστούμε σε ένα παρατημένο σπίτι που ήταν πολύ παλιό. Στην αρχή φοβηθή-καμε μήπως ήταν άνθρωποι μέσα. Έτσι λοιπόν πήγαν δυο άντρες μέσα και έψαξαν και δεν βρήκαν τίποτα, μπήκαμε μέσα και ξεκουρα-στήκαμε λίγο. Μετά από λίγες ώρες ξεκινήσαμε πάλι για τον μακρύ μας δρόμο. Ήταν αργά το μεσημέρι και ξαφνικά ακούσαμε έναν τρομα-κτικό ήχο, πανικοβληθήκαμε όλοι αλλά δεν βλέπαμε τίποτε. Μετά από 5 λεπτά βλέπουμε μπροστά μας 4 άντρες τρομακτικούς και με πολυ-βόλα πάνω τους. Τρομάξαμε πολύ! Αυτοί μας σημάδευαν με τα όπλα και μας γύριζαν και έλεγαν να μην φωνάζουμε. Μερικοί φίλοι του πα-τέρα μου προσπάθησαν να αφοπλί-σουν τους άντρες αυτούς, αλλά δεν μπόρεσαν, γιατί τους σημάδεψαν με το όπλο. Μετά τους χτύπησαν πολύ και μας είπαν πως δεν θα μας

πειράξουν, αν δεν μιλάμε και αν δεν φωνάζουμε.

Μας είπαν πως δεν ήθελαν εμάς αλλά ότι

Τί έχουν να μας πούν; ΝΙΚΟΣ ΛΕΝΑ

A3

περίμεναν πολλά λαθραία να τους φέρουν.

Ένας από τους άντρες αυτούς με κοίταξε και με πήρε στην αγκαλιά του με την βία, ενώ η μητέρα μου άρχισε να τους παρακαλεί να μην μου κάνει κακό! Αυτός δεν άκουγε και με κοιτούσε έντονα στα μάτια. Εγώ είχα φοβηθεί και είχα αρχίσει να κλαίω, και τότε αυτός είπε στην μητέρα μου: «θα ήθελα πολύ να τον πάρω αλλά δεν ξερώ που να τον κρα-τήσω για σήμερα και φοβάμαι μην αρρωστήσει από το κρύο που έχει εδώ πάνω». Τότε με έδωσε στην μητέρα μου. Μετα από πολύ ώρα που μας κρά-τησαν ομήρους μας αφήσαν να φύγουμε λέγοντας να μην πούμε σε κανέναν το τι έγινε εδώ πάνω. Εμείς συμφωνήσα-με και τότε φύγαμε και ξαναρ-χίσαμε το ταξίδι μας.

Από την άλλη πλευρά του βου-νού μας περίμενε ένα φορτηγό για να μας πάρει και να μας πάει εκείνο στην ελληνική πόλη. Περπατήσαμε για πολλές ώρες και ξαφνικά είδαμε ένα αγροτικό σπίτι με πολλά ζώα μέσα, περπατούσαμε σιγά, γιατί θέλαμε να μπούμε λίγο, για να κοι-μηθούμε για λίγη ώρα, καθώς έξω έκανε παρά πολύ κρύο και δεν αντέ-χαμε άλλο. Μπήκαμε μέσα και βρή-καμε μια ζεστή γωνιά και ξαπλώ-σαμε για λίγη ώρα. Μετά από μισή ώρα μας ξύπνησαν και μας είπαν πώς έπρεπε να φύγουμε. Αρχίσα-με να περπατάμε πάλι και φτάσαμε πολύ αργά το βράδυ στο φορτηγό που θα μας έπαιρνε. Βάλαμε όλα τα πράγματα μας μέσα και ξεκινήσαμε με το αυτοκίνητο τώρα και όχι με τα πόδια. Ο οδηγός ήταν πολύ με-θυσμένος και συνέχιζε να πίνει και άλλο μέσα στο αυτοκίνητο και από την ζαλάδα του δεν καταλάβαινε με τι ταχύτητα πήγαινε. Ξαφνικά έχα-σε τον έλεγχο του αυτοκινήτου και τρακάραμε πάνω σε μια κολώνα. Δυστυχώς χτύπησαν πολλοί μέσα στο αμάξι και επικράτησε πανικός. Αλλά ο πατέρας μου μας σκέφτηκε αμέσως και βγήκε γρήγορα για να μας βγάλει και μας.

Όμως η μητέρα μου δεν μπο-

ρούσε να βγει, επειδή είχε σπάσει το πόδι της και το οποίο είχε κολλή-σει σε ένα σημείο του αμαξιού! Σιγά σιγά το αμάξι άρχισε να παίρνει φωτιά! Ο πατέρας μου φοβήθηκε παρά πολύ, γιατί δεν μπορούσε να την βγάλει μόνος του. Τότε ήρθαν δυο φίλοι του βοηθήσαν τη μητέρα μου, την πήραν γρήγορα και έτρε-ξαν, γιατί το αμάξι θα ανατιναζόταν. Έτσι λοιπόν φύγαμε από εκείνο το μέρος και αρχίσαμε να περπατάμε το βράδυ ψάχνοντας να βρούμε ένα ζεστό μέρος να κάτσουμε, γιατί είχαμε και τραυματίες από το τρακάρισμα αυτό. Περπατήσαμε αρκετά μέχρι να βρούμε ένα μέρος να κάτσουμε και να περιποιηθού-με τους τραυματίες. Αυτή τη φορά όμως ήταν λίγο πιο δύσκολο γιατί από τη μια η μητέρα μου δεν μπο-ρούσε να περπατήσει καλά αλλά απ’ την άλλη έπρεπε να με κρατάνε συνέχεια αγκαλιά.

Μετά από αρκετές ώρες δύ-σκολο περπάτημα φτάσαμε σε μια ελληνική πόλη. Ξαφνικά άρχισαν όλοι αυτοί που ήταν μαζί μας να σκορπίζονται. Πήγαιναν σε γνω-στούς τους και εμάς μας άφησαν εκεί αβοήθητους με ένα μωρό και με μια τραυματισμένη γυναίκα. Έπρεπε να βρούμε κάπου να μεί-νουμε. Δεν ξέραμε κανέναν. Βρή-καμε κάτι παλιά κτίρια που ήταν πολύ τρομακτικά και επικίνδυνα και πλαγιάσαμε. Την επόμενη μέρα ο πατέρας μου προσπάθησε να βρει μια δουλειά και ένα σπίτι για να μεί-νουμε. Ευτυχώς βρήκε δουλειά και κατευθείαν δούλεψε εκεί, εμείς συ-νεχίζαμε να μένουμε στον δρόμο, γιατί δεν είχαμε πού αλλού να πάμε!

Το αφεντικό του πατέρα μου έχο-ντας και άλλους από την ίδια χώρα με μας, την Αλβανία, μας κράτησε στο σπίτι του. Ενώ μόλις είδε τη μητέρα μου είπε πως χρειάζεται να πάει αμέσως στο νοσοκομείο. Την πήγε ο ίδιος και ξέροντας μερικούς γιατρούς κατάφερε να τη βοηθήσει. Μετά από ώρες η μητέρα μου γύρι-σε στο σπίτι με τις πατερίτσες, ενώ εμείς χαρήκαμε πολύ και ευχαρι-στήσαμε με κλάματα τον άνθρωπο αυτόν. Τότε λοιπόν από εκείνη την ημέρα έφτιαξαν λίγο τα πράγματα αλλά δεν πάψαμε να φοβόμαστε ότι υπάρχει περίπτωση να μας πιάσουν και να μας στείλουν πίσω στην Αλβανία! Κάτσαμε στο αφε-ντικό του πατέρα μου σχεδόν τρεις εβδομάδες, μαζέψαμε λίγα λεφτά, και αποφασίσαμε να φύγουμε από εκείνο το μέρος και να πάμε στην Κατερίνη εκεί που είχαμε μερικούς γνωστούς που θα μας βοηθούσαν. Έτσι λοιπόν πήραμε το λεωφορείο και αρχίσαμε το ταξίδι μας. Ευτυ-χώς δεν είχαμε κανένα σταμάτημα από λαθρεμπόρους ούτε κανένα ατύχημα με μεθυσμένο οδηγό!

ΟΛΟ ΑΥΤΟ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΓΙΑ ΤΗ «ΓΗ ΤΗΣ ΕΠΑΓΓΕΛΙΑΣ», ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ΟΠΩΣ ΜΑΣ ΕΛΕΓΑΝ! ΘΑ ΘΥΜΑΜΑΙ ΠΑ-ΝΤΑ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟΝ ΚΑΛΟ ΑΝ-ΘΡΩΠΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΒΟΗΘΗ-ΣΕ ΣΕ ΜΙΑ ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΗ ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ!

ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΠΡΟ-ΣΩΠΙΚΑ ΜΟΥ ΕΜΑΘΕ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΠΟΣΟ ΣΚΛΗΡΗ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ ΣΤ’ ΑΛΗΘΕΙΑ...!

09

Åîáéñåôéêü êåßìåíï áðü Ýíá ðáéäßðïõ ãåííÞèçêå åäþ áðü îÝíïõò ãïíåßò áðü ôï blog ôïõ Ãêáæé ÊáðëÜíé :

«Γεννήθηκα τον Απρίλιο του 1981. Εδώ στην Αθήνα. Οι γονείς μου ήρθαν στην Ελλάδα με σπουδαστική βίζα. Ο μπαμπάς μου σπούδασε Νο-μικά, η μητέρα μου Οικονομικά. Αν και πήραν πτυχίο, έκαναν δουλειές άσχετες. Ήρθαν από το Λάγκος, την πρωτεύουσα της Νιγηρίας. Δεν έχω πάει ποτέ. Οι εικόνες που έχω είναι από φωτογραφίες των γονέων και το Διαδίκτυο. Μεγάλωσα στην Πλ. Αμερικής. Τότε ήμασταν μόνο δύ-ο οικογένειες Αφρικανών σε όλη τη γειτονιά. Μέναμε στο ισόγειο. Ήταν δύσκολα χρόνια. Θυμάμαι ότι οι γονείς μου ήταν επιφυλακτικοί. Δύσκολα με άφηναν να βγω έξω. Σαν να ήθελαν να με προστατέψουν από κάτι. Κάθε τόσο μου έλεγαν: «Νίκο πρόσεχε, δεν είσαι σαν τα άλλα τα παιδιά. Εσύ είσαι ξένος και αν γίνει καμιά στραβή, εσένα θα κοιτάξουν στραβά». Τεσσά-ρων χρονών πήγα στο νηπιαγωγείο. Πέρασα καλά γιατί ήμασταν μαζί με

τον ξάδελφό μου τον Μανώλη. Εί-χαμε μια κοινή φίλη, τη Μαργαρίτα. Πολύ όμορφη. Ελληνίδα από μητέρα Ρωσίδα. Ήμασταν οι «ξένοι» του νη-πιαγωγείου... ΜΕΧΡΙ έξι χρονών, με τους γονείς μου μιλούσα αγγλικά και γιορουμπά (η γλώσσα της φυλής των γονιών μου). Όταν μπήκα στο δημο-τικό σκεφτόμουν πρώτα στα αγγλικά ή στα γιορουμπά και μετά εκφραζό-μουν στα ελληνικά. Περνούσα με άνε-ση από τη μια γλώσσα στην άλλη. Με τους γονείς μου άρχισα να μιλάω συ-νέχεια ελληνικά κοντά στην εφηβεία. Αγγλικά μιλάγαμε όταν κάναμε κάποια θεωρητική συζήτηση. Γιορουμπά όταν συζητούσαμε τα οικογενειακά ή όταν τσακωνόμασταν. Ελληνικά όταν ήμασταν ευδιάθετοι και χαλαροί. Είμαι τρίγλωσσος λοιπόν. Όχι, τετράγλωσ-σος. Αργότερα έμαθα και γαλλικά. Αποτελώ, βέβαια, εξαίρεση. Τα περισσότερα παιδιά Νιγηριανών μεταναστών που ξέρω, δεν γνω-ρίζουν γιορουμπά, επειδή δεν τα χρησιμοποιούν. Έχω κουλ-τούρα και νοοτροπία ελληνική.Την ίδια στιγμή έχω κρατήσει στοιχεία από την κουλτούρα των γονιών μου. Αυτό με βοηθάει, δεν ξέρω πώς να το εξηγώ, με φέρνει σε μια ισορρο-πία, συναισθηματικά και πνευματικά. Πήγα στο 605ο Δημοτικό Αθηνών. Στην Πλ. Αμερικής. Εκεί έχασα το κέφι

«Ðïéá åßíáé ç ÷þñá ìïõ;» μου. Αρχίζω και καταλαβαίνω ότι «με-γάλε είσαι διαφορετικός». Ήμουν το μόνο παιδί «ξένο» και μαύρο του σχο-λείου. Τι σημαίνει να νιώθεις διαφορε-τικός; Με μια φράση σημαίνει να είσαι πάντα στην τσίτα. Γιατί κάποιος θα πει κάτι για το χρώμα ή την καταγωγή σου. Θυμάμαι τον εαυτό μου στο δημοτικό μονίμως στην τσίτα. Ο θυμός ήταν το όπλο μου. Να με φοβάται οποιοσ-δήποτε προσπαθεί να με προσβάλει ή να με μειώσει. Το δημοτικό ήταν το πιο σκληρό κομμάτι της ζωής μου. Είχα μόνο δυο καλούς δασκάλους. Αν έμαθα κάτι, το οφείλω σε αυτούς. Θυμάμαι και μια κακή δασκάλα. Μας ρώτησε μια μέρα τι θέλουμε να γίνου-με όταν μεγαλώσουμε. Όταν ήρθε η σειρά μου είπα ότι θέλω να γίνω δικηγόρος. Τα παιδιά συνήθως θέ-λουν να μοιάσουν στον μπαμπά τους.Γέλασε κυνικά και σχολίασε «σιγά μη γίνεις και δικηγόρος». Έχουν περάσει 20 χρόνια και το θυμάμαι σαν χθες.

Στο Γυμνάσιο απελευθερώθηκα. Πήγα στο 41ο Γυμνάσιο Αθηνών, στην Πλ. Αμερικής.Εκεί έκανα τις πρώτες πραγματικές παρέες. Άρχισα να «ξε-χνάω» πως είμαι διαφορετικός. Όχι γιατί δεν υπήρχαν αυτοί που μου το θύμιζαν. Απλά κατάλαβα ότι κάποιος σε θέλει «διαφορετικό» επειδή θέλει να νιώσει ανώτερος. Είναι ένα παιχνίδι εξουσίας. Τότε εσύ ο «διαφορετικός» πρέπει να τον κοιτάξεις στα μάτια, χωρίς φόβο. Γιατί αύριο θα είσαι πάλι εκεί. Και πρέπει να μην είσαι με χαμη-λό το κεφάλι. Πολλές φορές με βοη-θούσε και η σωματική μου διάπλαση, ώστε αυτοί που δεν έπαιρναν από λό-για, να με φοβούνται αλλιώς. Ήμουν σκληρός σε όσους ήταν σκληροί μαζί μου. Και έβλεπα ότι έτσι αποκτούσα σεβασμό. Και όταν αποκτάς σεβασμό, αποκτάς και αυτοπεποίθηση... Στο λύκειο βελτιώθηκα θεαματικά στα μα-θήματα. Χωρίς να πάω φροντιστήριο φυσικά. Δεν είχα αυτή τη δυνατότη-τα. Οι γονείς μου έδιναν πολύ μεγάλη σημασία στο σχολείο. Ήθελαν οπωσ-δήποτε να πάω στο πανεπιστήμιοΜετά το λύκειο ήρθε το χαστούκι το μεγάλο. Έδωσα Πανελλήνιες, πέ-ρασα στο ΤΕΙ Αθήνας, Μηχανολογία Ιατρικών Οργάνων. Πέρασα στους πρώτους στη σχολή. Το πρώτο χα-στούκι ήρθε όταν άκουγα τους συμμα-θητές μου στο λύκειο να λένε: «Εμένα

μου ήρθε το χαρτί, εσένα;». Τι είναι αυτό το χαρτί που πάει σε όλους και δεν έρχεται σε μένα? Τότε πήγα στον δήμο και τους ρώτησα. Μου εξήγη-σαν ότι ήταν το χαρτί για τη στρατιω-τική θητεία. Ο υπάλληλος πρόσθεσε: «Εσύ μην περιμένεις χαρτί. Εσείς δεν γράφεστε στα δημοτολόγια».Εμείς, ποιοι είμαστε εμείς?? Το απώθη-σα όμως. Δεν ήθελα να το συνειδητο-ποιήσω και να το δεχτώ. Μια μέρα με σταμάτησαν στον δρόμο. Μου ζήτη-σαν τα χαρτιά. Δεν είχα. Όλοι οι φίλοι μου είχαν να δείξουν τις ταυτότητές τους. Εγώ τίποτα. Πήγα σπίτι αναστα-τωμένος. «Εγώ τι έχω να δείξω όταν μου ζητούν χαρτιά;» ρώτησα τους γο-νείς. Δεν ήξεραν τι να μου απαντήσουν. Το μόνο που μπορούσα να έχω επάνω μου ήταν η ληξιαρχική πράξη γέννη-σης, από το Μαιευτήριο «Αλεξάνδρα». Ήταν η ταυτότητά μου. Δεν μπορούσα να βγάλω καν νιγηριανό διαβατήριο.Έπρεπε να έχω τουλάχιστον πιστο-

ποιητικό γέννησης. Δεν είχα. Δεν υπήρχε καν πρεσβεία της Νιγηρίας εδώ. Έγινα άπατρις... ΠΕΡΙΠΛΑΝΗ-ΘΗΚΑ για μήνες. Τελικά κατάφερα να κάνω αίτηση για άδεια παραμονής στο Αλλοδαπών. Όταν πήγα εκεί, οι αστυνομικοί με έβλεπαν σαν να ήμουν εξωγήινος. Πώς είναι δυνατόν και δεν έχεις ελληνική ταυτότητα, μου έλεγαν!Έκανα αίτηση για άδεια παραμονής για ανθρωπιστικούς λόγους. Δεν προ-βλεπόταν τίποτα άλλο για την περί-πτωσή μου. Μου έδωσαν έναν αριθμό πρωτοκόλλου. Χωρίς φωτογραφία, χωρίς όνομα. Αυτό ήμουν για το κρά-τος. Μέχρι που με σταμάτησαν μια μέρα για εξακρίβωση στοιχείων. Όταν τους έδειξα αυτό το χαρτί με πήγαν στο τμήμα. Στο Ακροπόλεως.

Μου είπαν να περιμένω μέχρι να έρθει σήμα από τη Γενική Ασφάλεια. Πέρασε ολόκληρη μέρα και σήμα δεν ήρθε. Ο επόμενος διοικητής είπε να με κλείσουν μέσα. Έπαθα σοκ. Με έκλει-σαν στο κελί με άλλους κρατούμε-νους. Κλεφτρόνια, τσαντάκηδες, τοξι-κομανείς. Ήμουν 19 χρονών. Ένιωθα φοβισμένος και ταπεινωμένος. Το αστείο της υπόθεσης ήταν ότι υπήρχε ο καλός και ο κακός διοικητής. Όταν ερχόταν ο καλός με έβγαζαν από το κελί και καθόμουν σε ένα γραφείο. Όταν ερχόταν ο κακός με ξανάβαζαν στο κελί. Μέχρι που έπειτα από τρεις

μέρες, ο καλός αποφάσισε να πάμε μαζί στη Γενική Ασφάλεια, να βρούμε τον φάκελό μου. Με έβαλαν σε ένα αυτοκίνητο, με συνοδεία, σαν υπόδι-κος. Θυμάμαι ότι κατεβήκαμε σε ένα υπόγειο και μετά βρεθήκαμε μπρο-στά σε ένα γραφείο γεμάτο συρτάρια και φακέλους. Έκαναν μόνο 5 λεπτά να βρουν τον φάκελο! Με άφησαν ελεύθερο. Δεν ξεχνάω ότι ο καλός δι-οικητής μού ζήτησε συγγνώμη... Αυτό που έγινε, μου άφησε μια τεράστια απογοήτευση. Μου έμεινε κυρίως ο φόβος της αδικίας. Ότι μπορεί να βρε-θεί κάποιος πίσω από τα κάγκελα χωρίς να καταλάβει το πώς και το γιατί. Στην ηλικία που κάνεις τα πιο ωραία όνειρα εγώ πάλευα για χαρτιά. Έτρεχα να λύσω το πρόβλημα της άδειας παρα-μονής για να μη βρεθώ ξανά στο κελί.Πόσες ατελείωτες ώρες, μέρες, εβδομάδες έχω χάσει σε ουρές, δήμους, περιφέρειες. Τελικά την πήρα την κανονική άδεια. Έλη-

ξε 10 μέρες μετά αφού την πήρα!Ξανά ουρές, μέρες χαμένες, ζωή χαμένη. Τι μου έχει μείνει; Η απορία. Γιατί το κάνουν αυτό; Όλα αυτά μού έκοψαν τα φτερά. Είχα μια κάθετη πτώση στα μαθήματα. Ειδικά από τότε που ήθελα να πάω για Εrasmus. Με δέχτηκαν στο Ντάντι της Σκωτίας και δεν μπορούσα να πάω. Δεν είχα χαρτιά. Από τότε άρχισε αυτό που θα έλεγα «αποξένωση». Έγινα ξένος με το ζόρι. Έπρεπε να ψάξω να βρω τι είμαι. Αυτό συνεχίστηκε και συνε-χίζεται ακόμα... Παρ ́ όλα αυτά δεν μασάω και συνεχίζω. Το μέλλον πώς το βλέπω; Σκληρή δουλειά και Κeep walking που λέει και η διαφήμιση...Πώς ένιωσα όταν άκουσα για το και-νούργιο νομοσχέδιο; Ότι δεν μπορώ να φέρω πίσω όσα έχασα, αλλά από εδώ και πέρα το μέλλον είναι στα χέρια μου. Ότι μπορώ να προσφέρω στον εαυτό μου. Και στη χώρα μου.Ποια είναι η χώρα μου; Η Ελλάδα φυσικά...»

10

Ðïéïß Ýóêõøáí ðÜíù óôá ðáéäéÜðïõ ðÞñáí ôï äñüìï ôçò ðñïóöõãéÜò;

Ας τους γνωρίσουμε...

11

H UNICEF, ç ïñãÜíùóç ôùí ÇíùìÝíùí Åèíþí ãéá ôá ÐáéäéÜ, éäñýèç-

êå óôéò 11 Äåêåìâñßïõ 1946 ãéá íá âïçèÞóåé ôá ðáéäéÜ ôçò Åõñþðçò, ôçò ÌÝóçò ÁíáôïëÞò êáé ôçò Êßíáò ìåôÜ ôï ôÝëïò ôïõ ´ Ðáãêïóìßïõ ÐïëÝìïõ. Ôï 1953, ãßíåôáé ìüíéìï ôìÞìá ôïõ óõóôÞìáôïò ôùí ÇíùìÝ-íùí Åèíþí ìå êåíôñéêÜ ãñáöåßá óôç Í.Õüñêç êáé áðïóôïëÞ ôçò ôçí êÜëõøç ôùí ìáêñïðñüèåóìùí áíá-ãêþí ôùí öôù÷þí ðáéäéþí ôùí áíá-ðôõóóüìåíùí ÷ùñþí.

Ç UNICEF ðáñåß÷å âïÞèåéá óôçí ÅëëÜäá áðü ôï 1947 Ýùò ôï 1969 êáé åöÜñìïóå ðñïãñÜììáôá ðáóôåñßùóçò ôïõ ãÜëáêôïò, åëÝã÷ïõ ôçò öõìáôßùóçò êáé ôçò óýöéëçò êáé Üëëá óõíïëéêïý ýøïõò ôïõëÜ÷éóôïí 10 åêáôïììõñßùí äïëáñßùí. Ôï 1977, éäñýèçêå ç ÅëëçíéêÞ Åðéôñï-ðÞ ôçò UNICEF, ðïõ óêïðü ôçò Ý÷åé ôçí ðëçñïöüñçóç ôùí ÅëëÞíùí ãéá ôçí êáôÜóôáóç ôùí ðáéäéþí êáé ôùí ìçôÝñùí ôïõò óå êÜèå ãùíéÜ ôïõ ðëáíÞôç, ôçí åêðáßäåõóç ãéá ôçí áíÜðôõîç þóôå íá äçìéïõñãçèåß Ýíá êáëýôåñï ìÝëëïí áðü ìéá åõáéóèç-ôïðïéçìÝíç íÝá ãåíéÜ, ôçí ðþëçóç ðñïúüíôùí (êÜñôåò, ôåôñÜäéá, ðáé-÷íßäéá, åßäç ãñáöåßïõ ê.Ü.) êáé ôç óõëëïãÞ ðüñùí ìÝóù äùñåþí ãéá ôç ÷ñçìáôïäüôçóç ðñïãñáììÜôùí áíÜðôõîçò Þ åðåßãïõóáò áíÜãêçò óå ó÷åäüí 160 ÷þñåò ôïõ áíáðôõó-óüìåíïõ êüóìïõ êáé ôçò Áíáôïëé-êÞò Åõñþðçò. Ï êýñéïò ñüëïò ôçò UNICEF óôéò Ýêôáêôåò áíÜãêåò åßíáé íá åíåñãåß þò õðåñáóðéóôÞò ôùí ðáé-äéþí. Ðéóôåýåé üôé ç áíèñùðéóôéêÝò åðåìâÜóåéò ðñÝðåé íá åíóùìáôþíï-

íôáé ìå åíåñãÜ ðñïãñÜììáôá ðñïò üöåëïò ôùí ðáéäéþí êáé ãé’ áõôü åóôéÜæåé ôçí âïÞèåéÜ ôçò óå ôïìåßò üðùò ôçò õãåßáò, ôçò äéáôñïöÞò, ôùí åìâïëéáóìþí, ôçò åêðáßäåõóçò êáé ôçò ðáñï÷Þò íåñïý êáé õãéåéíÞò. ÊÜèå ÷ñüíï, ç UNICEF áíôáðï-êñßíåôáé óôï êÜëåóìá ãéá ðáñï÷Þ Üìåóçò âïÞèåéáò óå äåêÜäåò ðåñé-ðôþóåéò åêôÜêôùí áíáãêþí óå êÜèå ãùíéÜ ôïõ ðëáíÞôç. Ç UNICEF äéá-èÝôåé Ýíá áðü ôá ìåãáëýôåñá äßêôõá äéáíïìÞò âïÞèåéáò óôïí êüóìï. ÄéáèÝôåé åéäéêÝò åãêáôáóôÜóåéò Üìå-óçò åðÝìâáóçò êáé ðïëõåôÞ ðåßñá ãéá ôçí áíôéìåôþðéóç öõóéêþí êá-ôáóôñïöþí, ðïëÝìùí, ðåßíáò êëð. Åíåñãåß ãñÞãïñá êáé áðïöáóéóôéêÜ ãéá íá áíáêïõößóåé ôá ðáéäéÜ êáé ôéò ïéêïãÝíåéÝò ôïõò êáôÜ ôç äéÜñêåéá, áëëÜ êáé ðïëý ìåôÜ ôï îÝóðáóìá ìåãÜëùí áíèñùðéóôéêþí êáôáóôñï-öþí åßôå áõôÝò Ý÷ïõí ùò áéôßá ôïõò ôïí Üíèñþðï (ð.÷. ðüëåìïò ÉñÜê, êñßóç ÓïõäÜí) åßôå ðñïÝñ÷ïíôáé áðü öõóéêÝò êáôáóôñïöÝò (ð.÷. óåé-óìüò ÉñÜí, ôóïõíÜìé Í. Áóßá).

Ôá ðáéäéÜ ðñüóöõãåò åß-íáé áðü ôéò ðéï åõðáèåßò êáôçãïñßåò ðáéäéþí

óôïí êüóìï. Ðáñüëï ðïõ ôá ðáé-äéÜ áðïôåëïýí ðåñéóóüôåñï áðü ôï ìéóü ôïõ áñéèìïý ôùí ðñïóöýãùí ðáãêïóìßùò (áñéèìïýíôáé ðåñßðïõ óå 10 åêáôïììýñéá), åíôïýôïéò ôá äéêáéþìáôá êáé ç åéäéêÞ ðñïóôáóßá ðïõ ÷ñåéÜæïíôáé ùò ðáéäéÜ ðáñá-ìåëïýíôáé áðü ôç äéåèíÞ êïéíüôçôá.Êýñéï ìÝëçìá ôçò UNICEF åßíáé ç óõãêÝíôñùóç êáé ç êáôáãñáöÞ ôùí ðáéäéþí ðñïóöýãùí, ç øõ÷ïëïãéêÞ

ôïõò õðïóôÞñéîç, ç åðáíáëåéôïõñãßá ôùí ó÷ïëåßùí ðïõ Ý÷ïõí êáôáóôñá-öåß êáé ç ðáñï÷Þ éáôñïöáñìáêåõ-ôéêÞò ðåñßèáëøçò óôá ðáéäéÜ. Ôï åíäéáöÝñïí ãéá ôá ðáéäéÜ áðïôåëåß Üëëùóôå êáé ìÝóï áíôéìåôþðéóçò ôçò âßáò. Ïé ðüëåìïé äåí ðñüêåéôáé íá åîáöáíéóôïýí åí ìéá íõêôß áëëÜ ç UNICEF óå óõíåñãáóßá ìå Üë-ëïõò äéåèíåßò ïñãáíéóìïýò - üðùò ç ¾ðáôç Áñìïóôåßá ôùí Çí. Åèíþí ãéá ôïõò Ðñüóöõãåò, ç ÄéåèíÞò Åðé-ôñïðÞ ôïõ Åñõèñïý Óôáõñïý - îÝñåé üôé ìðïñåß íá óõíåéóöÝñåé óôï íá ìåôñéÜóåé ôéò óõíÝðåéåò ôùí ðïëÝ-ìùí óôá ãõíáéêüðáéäá.

Ïé Ýñåõíåò äåß÷íïõí üôé ïé åìðåéñßåò ôùí ðñïóöýãùí áðü ôïí ðüëåìï êáé ôç âßá áóêïýí ôåñÜóôéá åðßäñáóç óôá íåáñÜ Üôïìá êáé äçìé-ïõñãïýí ôñáõìáôéêÝò êáôáóôÜóåéò. Ôá ðáéäéÜ ðñüóöõãåò áíáãêÜæïíôáé íá ìåôáêéíçèïýí óå ìéá äýóêïëç ðåñßïäï ôçò æùÞò ôïõò. ÊáôÜ ôçí ðñïóðÜèåéá öõãÞò ôïõò, óõ÷íÜ ÷ù-ñßæïõí áðü ôéò ïéêïãÝíåéÝò ôïõò, êÜôé ðïõ ôïõò áöÞíåé äõóáíáðëÞñùôï óõíáéóèçìáôéêü êåíü êáé êáôÜ ôéò ìåôáêéíÞóåéò ôïõò óõíÞèùò äéá-ôñÝ÷ïõí êßíäõíï æùÞò Þ óïâáñïý ôñáõìáôéóìïý. Óôéò ÷þñåò õðïäï-÷Þò, ðïëëÜ ðáéäéÜ ðñüóöõãåò óõíå-÷ßæïõí íá ðÝöôïõí èýìáôá ðáñáâéÜ-óåùí ôùí èåìåëéùäþí áíèñùðßíùí äéêáéùìÜôùí ôïõò. ÐïëëÜ ðáéäéÜ ðñüóöõãåò óôåñïýíôáé ôïõ äéêáéþ-ìáôïò ãéá ìÜèçóç, óõ÷íÜ ÷ñçóéìï-ðïéïýíôáé óå óôñáôéùôéêÝò åðé÷åéñÞ-

óåéò, ãßíïíôáé èýìáôá åñãáóéáêÞò åêìåôÜëëåõóçò, êáêïìåôá÷åßñéóçò, óåîïõáëéêÞò åêìåôÜëëåõóçò êáé ðáéäéêÞò ðïñíåßáò, åíþ, áíôéìåôù-ðßæïõí äõóêïëßåò ðñïóáñìïãÞò óôï íÝï ðåñéâÜëëïí ëüãù ãëùóóéêþí êáé ðïëéôéóìéêþí äéáöïñþí. ´Ïóïí áöïñÜ ôçí åðáöÞ ôïõò ìå ôéò äéù-êôéêÝò áñ÷Ýò, ç åðéêïéíùíßá åßíáé äýóêïëç, ãéáôß äåí õðÜñ÷åé åéäéêü ðñïóùðéêü ðïõ èá öñïíôßóåé ôï ðáé-äß-ðñüóöõãá ìå âÜóç ôéò áíÜãêåò êáé éäéáéôåñüôçôÝò ôïõ. Ôáõôü÷ñïíá, ïé õðïäïìÝò õðïäï÷Þò åßíáé óõ÷íÜ áíåðáñêåßò êáé áêáôÜëëçëåò ãéá áóõíüäåõôá ðáéäéÜ ðïõ åßíáé ðñü-óöõãåò Þ æçôïýí Üóõëï. Ðïëý ìå-ãÜëïò åßíáé ï áñéèìüò ðáéäéþí ðïõ æçôïýí Üóõëï óôéò ÷þñåò ôçò Äýóçò, üðïõ ðïëëÝò êõâåñíÞóåéò äåß÷íïõí áðñïèõìßá íá áíôáðïêñéèïýí. Ï óõíÞèçò ôñüðïò áíôéìåôþðéóçò ôïõ ðñïâëÞìáôïò ìðïñåß íá åßíáé ìå ðïëý áõóôçñÜ ìÝôñá ð.÷. åíôåéíüìå-íïé Ýëåã÷ïé óôá óýíïñá, åãêëåéóìüò ôùí ðáéäéþí óôç öõëáêÞ, ÷ñÞóç áêôéíþí × ãéá ðñïóäéïñéóìü ôçò çëéêßáò ôïõò Þ åðáíáðáôñéóìüò ôïõò óå “áóöáëåßò” ôñßôåò ÷þñåò. Áðü ôçí Üëëç ðëåõñÜ, õðÜñ÷ïõí êõâåñ-íÞóåéò ðïõ êáôáâÜëëïõí óïâáñÝò ðñïóðÜèåéåò íá åíôÜîïõí ôïõò áíÞ-ëéêïõò óôï ðíåýìá ôïõ ¢ñèñïõ 22 ôçò Óýìâáóçò ãéá ôá Äéêáéþìáôá ôïõ Ðáéäéïý, ðïõ áðáéôåß ðáñï÷Þ öñïíôßäáò óôïõò áíÞëéêïõò åßôå åß-íáé áóõíüäåõôïé, åßôå ìå ôéò ïéêïãÝ-íåéÝò ôïõò.

Ëßãåò ðåñéðôþóåéò ðáéäéþí ðñïóöýãùí ðñïêáëïýí äçìüóéï åíäé-áöÝñïí Þ åìöáíßæïíôáé óôá ÌÌÅ. ÐñïóùðéêÜ, èåùñþ üôé ç äéáäéêáóßá ÷ïñÞãçóçò áóýëïõ ðïõ áöïñÜ ðáéäéÜ - ðñüóöõãåò ðñÝðåé íá åßíáé Üìåóç êáé ÷ùñßò êáèõóôåñÞóåéò, ðñïêåéìÝíïõ íá åîáóöáëßæåôáé üôé áõôÜ êáé ïé ïéêïãÝíåéÝò ôïõò èá áðïëáìâÜíïõí ôá èåìåëéþäç äéêáéþìáôá ðñïóôáóßáò.¸íá áóõíüäåõôï ðáéäß èá ðñÝðåé íá ôõã÷Üíåé éäéáßôåñçò ìåôá÷åßñéóçò êáé

öñïíôßäáò, áöïý äéáôñÝ÷åé áêüìç ìåãáëýôåñïõò êéíäýíïõò. Ôá óôáôéóôéêÜ óôïé÷åßá åßíáé åðßóçò åëëéðÞ, ãéáôß ôá ðáéäéÜ ìéêñÞò çëéêßáò êáé ôá áóõíü-äåõôá óõíÞèùò Ýñ÷ïíôáé ÷ùñßò ÷áñôéÜ êáé áðïöåýãïõí íá äçëþíïõí ôçí áêñéâÞ çëéêßá ôïõò. Äõóôõ÷þò óôá ðáñáðÜíù óôïé÷åßá ðïõ áíáöÝñèçêáí, ìéëïýí áðü ìüíïé ôïõò ïé áñéèìïß. Êáé äåí åßíáé äéüëïõ áóÞìáíôïé! Áò åëðßóïõìå üôé êÜôé è’ áëëÜîåé! Áò ðáëÝøïõìå üëïé ãé’ áõôÞ ôçí áëëáãÞ!

XïñÞãçóç Áóýëïõ

ÐÁÉÄÉÁ ÐÑÏÓÖÕÃÅÓ

ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΙ

Μαχαιρίδου Ιωάννα, Β3Κοκτσίδου Αναστασία, Β3

Η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυ-γες ιδρύθηκε στις 14 Δε-κεμβρίου 1950 από τη Γε-νική Συνέλευση του ΟΗΕ, με εντολή να καθοδηγεί και να συντονίζει τη διε-θνή δράση για την προστα-σία των προσφύγων και την εξεύρεση βιώσιμων λύσεων. Κύριο μέλημά της είναι να διασφαλίζει ότι κάθε άτομο έχει το δικαίωμα να ζητήσει άσυλο και να βρει καταφύγιο σε μια άλλη χώρα, με την προοπτική του εθελοντικού επαναπατρισμού, της τοπικής ένταξης στη χώρα ασύλου ή της μετεγκατάστασης σε τρί-τη χώρα.

Από την ίδρυσή της, η Ύπατη Αρμοστεία έχει βοη-θήσει σχεδόν 50 εκατομμύ-ρια ανθρώπους να ξαναχτί-σουν τη ζωή τους. Σήμερα, ένα προσωπικό σχεδόν 6.300 ανθρώπων σε περισσότερες από 110 χώρες συνεχίζουν να βοηθούν 31,7 εκατομμύ-ρια ανθρώπους.

Το Γραφείο της Ύπα-της Αρμοστείας στην Ελλά-δα λειτουργεί από το Μάρτιο του 1952. Συνεργάζεται με τις κρατικές αρχές, ΜΚΟ και άλλους φορείς και οργανώ-σεις για να διασφαλίζει την προστασία των προσφύγων, των αιτούντων άσυλο και όλων των ατόμων που εμπί-πτουν στην εντολή της Ύπα-της Αρμοστείας. Προσπαθεί επίσης να ενημερώνει και να ευαισθητοποιεί την κοι-νή γνώμη γύρω από το προ-σφυγικό ζήτημα με στόχο τη δημιουργία κλίματος ανοχής και σεβασμού των δικαιωμά-των των προσφύγων.

Η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για του Πρόσφυγες (UNHCR) έχει αναλάβει από τα Ηνωμένα Έθνη την εντολή να καθο-δηγεί και να συντονίζει την δράση για την προστασία των προσφύγων παγκοσμίως και για την επίλυση των προβλημάτων τους.Ο κύριος σκοπός της Ύπατης Αρμοστείας είναι η εξασφάλιση των δικαιωμάτων και της ευημερίας των προσφύγων. Η Ύπατη Αρμοστεία αγωνίζεται για να εξασφαλίζει ότι όλοι μπορούν να ασκήσουν το δικαί-ωμα να ζητήσουν άσυλο και να βρουν ασφαλές καταφύγιο σε κάποια άλλη χώρα, καθώς και να επιστρέψουν εθελοντικά στην πατρίδα τους.

Παράλληλα με βοήθεια προς τους πρόσφυγες για να επιστρέψουν στην χώρα τους ή να εγκατασταθούν σε άλλη χώρα, η Ύπατη Αρμοστεία αναζητεί επί-σης και μόνιμες λύσεις στο δράμα τους.Οι προσπάθειες της Ύπατης Αρμοστεί-ας ορίζονται από το Καταστατικό του Οργανισμού και έχουν ως γνώμονα την Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών του 1951 που σχετίζεται με το καθεστώς των Προσφύγων και το αντίστοιχο Πρωτό-κολλο του 1967. Η διεθνής προσφυγική νομοθεσία παρέχει ένα θεμελιώδες πλαί-σιο αρχών για τις ανθρωπιστικές δρα-στηριότητες της Ύπατης Αρμοστείας.Η Εκτελεστική Επιτροπή της Ύπατης Αρ-μοστείας και η Γενική Συνέλευση των Ηνω-μένων Εθνών έχουν επίσης εξουσιοδοτήσει τον Οργανισμό να ασχοληθεί και με άλλες ομάδες. Σε αυτές περιλαμβάνονται άτομα χωρίς ιθαγένεια ή με αμφισβητούμενη ιθα-γένεια και, σε κάποιες περιπτώσεις, άτομα εκτοπισμένα στο εσωτερικό της χώρας τους.Η Ύπατη Αρμοστεία επιδιώκει να μειώσει τις περιπτώσεις αναγκαστικού εκτοπισμού, ενθαρρύνοντας τις κυβερνήσεις και άλλους φορείς να δημιουργούν συνθήκες που προάγουν την προστασία των ανθρώπινων

δικαιωμάτων και την ειρηνική διευθέτη-ση των διαφορών. Με τον ίδιο στόχο, η Ύπατη Αρμοστεία επιδιώκει ενεργά να ενισχύσει την επανένταξη των παλιννο-στούντων προσφύγων στην χώρα κατα-γωγή τους, αποτρέποντας έτσι νέες κα-ταστάσεις που δημιουργούν πρόσφυγες. Η Ύπατη Αρμοστεία προσφέρει προ-στασία και βοήθεια σε πρόσφυγες και άλλα άτομα χωρίς διακρίσεις, με βάση τις ανάγκες τους και ανεξάρτητα από τη φυλή, τη θρησκεία, τις πολιτικές τους πε-ποιθήσεις ή το φύλο τους.

Σε όλες τις δραστηριότητες της η Ύπατη Αρμοστεία προσέχει ιδιαίτε-ρα τις ανάγκες των παιδιών και επιδι-ώκει την προώθηση ίσων δικαιωμά-των για τις γυναίκες και τα κορίτσια. Στις προσπάθειές της να προστατεύσει τους πρόσφυγες και να προωθήσει λύ-σεις για τα προβλήματά τους, η Ύπατη Αρμοστεία συνεργάζεται με κυβερνή-σεις, περιφερειακούς οργανισμούς, διε-θνείς και μη κυβερνητικές οργανώσεις. Η Ύπατη Αρμοστεία τάσσεται υπέρ της αρχής της συμμετοχής, συμβουλευόμε-νη τους πρόσφυγες για τις αποφάσεις που επηρεάζουν τη ζωή τους. Μέσω των δραστηριοτήτων της υπέρ των προσφύ-γων και των εκτοπισμένων ατόμων, η Ύπατη Αρμοστεία προωθεί επίσης τους στόχους και τις αρχές του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών: τη διατήρηση της διεθνούς ειρήνης και ασφάλειας, την ανάπτυξη φιλικών σχέσεων μεταξύ των εθνών και την προώθηση του σεβασμού των ανθρώπινων δικαιωμάτων και των θεμελιωδών ελευθεριών.

¾ðáôç Áñìïóôåßá ôïõ Ï.Ç.Å ãéá ôïõò Ðñüóöõãåò

Μπουρνάκα Αθηνά, Β3Κατσιούλα Σοφία, Β3

Κυτίδης Τάσος, Α3

12

H ¸íùóç Ìåôáíáóôþí ÅëëÜäïò ãéá ôïõò ÌåôáíÜóôåò-Ðñüóöõãåò êáé áéôïýíôåò Üóõëï , ôïõò õðïäÝ÷åôáé

êáé ôïõò âïçèÜåé íá èÝóïõí ôéò âÜóåéò ãéá Ýíá íÝï îåêßíçìá óôçí ÅëëÜäá. Ôá ðÝíôå áðáñáßôçôá âÞìáôá ãéá ôç óôÞñéîç ôïõ ÌåôáíÜóôç- ðñüóöõãá åßíáé ôá åîÞò:

1.Áíôéìåôþðéóç ôùí ðñþôùí áíáãêþí ôùí íåïáöé÷èÝ-íôùí ÌåôáíÜóôåò-Ðñüóöõãåò êáé áéôïýíôùí Üóõëï (ñïõ÷é-óìüò, ôñïöÞ êáé óôÝãç).

2.Ðñáãìáôïðïßçóç áðïóôïëþí áðü ôïõò íïìéêïýò ôçò ¸.Ì.Å óå óçìåßá åéóüäïõ ðñïóöýãùí, ïé ïðïßïé ìå ôç âïÞèåéá äéåñìçíÝùí êáé ïñéóìÝíåò öïñÝò ìå ôç óõíåñãáóßá ìåëþí ôçò ÕðÜôçò Áñìïóôåßáò, âïçèïýí ôéò åëëçíéêÝò Áñ÷Ýò êáôÜ ôçí êáôáãñáöÞ ôùí ìåôáíáóôþí-ðñïóöõãþí êáé áéôçìÜôùí áóýëïõ êáé åíçìåñþíïõí ôïõò áéôïýíôåò Üóõëï ó÷åôéêÜ ìå ôá äéêáéþìáôá êáé ôéò õðï÷ñåþóåéò ôïõò.

3.Ðáñï÷Þ íïìéêÞò óõìâïõëåõôéêÞò êáé óõíäñïìÞò óå áé-ôïýíôåò Üóõëï, óõììåôï÷Þ ìå åêðñïóþðïõò ôïõ óôç Äåõôå-ñïâÜèìéá ÅðéôñïðÞ Ãíùìïäüôçóçò êáé ðñïóöõãÞ óôï Óõì-âïýëéï Åðéêñáôåßáò üôáí êñßíåôáé áíáãêáßï.

4.ÊïéíùíéêÞ óôÞñéîç êáé óõíäñïìÞ ðñïò ôïõò ÌåôáíÜ-óôåò-Ðñüóöõãåò êáé áéôïýíôåò Üóõëï, ìå ôéò õðçñåóßåò ðïõ äéáèÝôåé ãéá õðïäï÷Þ, øõ÷ïêïéíùíéêÞ óõìâïõëåõôéêÞ êáé áñù-ãÞ, åðáããåëìáôéêü ðñïóáíáôïëéóìü êáé Ýíôáîç óôçí áãïñÜ

åñãáóßáò. 5.ÓôÞñéîç ôùí Ìåôáíáóôþí-Ðñïóöõãþí óôçí ðñïóðÜ-

èåéÜ ôïõò íá åíôá÷èïýí óôçí åëëçíéêÞ êïéíùíßá. ÅéäéêåõìÝíï ðñïóùðéêü êáé åèåëïíôÝò óôçñßæïõí, ðñïóáíáôïëßæïõí êáé åê-ðáéäåýïõí ôïõò ðñüóöõãåò ìå ôÝôïéï ôñüðï, þóôå íá áíáðôý-îïõí ôéò éêáíüôçôÝò ôïõò íá âñïõí åñãáóßá êáé íá êáôïñèþóïõí íá áõôïóõíôçñçèïýí ôï ôá÷ýôåñï äõíáôüí.

Η ανάγκη δημιουργίας ενός Κέντρου Προώ-θησης της Κοινωνικής

Ένταξης των προσφύγων και των αιτούντων άσυλο στην Ελλάδα προέκυψε από τις παρατηρήσεις και τα συμπεράσματα της μακρόχρονης εργασίας του Ελληνικού Συμβουλί-ου για τους Πρόσφυγες (ΕΣΠ). Οι δραστηριότητές της “ΠΥΞΙΔΑΣ” απευθύνονται κυρίως σε παιδιά, αλλά και σε ενήλικες, και τα προ-γράμματά της διαμορφώνονται

H Ένωση Μεταναστών Ελλάδος για τους Μετανάστες-Πρόσφυγες

ìåôþðéóç ôïõ ðñïóöõãéêïý æçôÞìáôïò. •Ïñãáíþíåé óõíÝäñéá êáé óå-ìéíÜñéá óå óõíåñãáóßá ìå ôéò Äçìüóéåò Áñ÷Ýò, ôçí Áêáäçìá-úêÞ Êïéíüôçôá êáé Ìç Êõâåñ-íçôéêÝò Ïñãáíþóåéò ãéá êáßñéá èÝìáôá ðñïóöýãùí. •Åêðïíåß Ýñåõíåò êáé óõìâÜë-ëåé ìå ôéò åêäüóåéò ôïõ óôçí åëëçíéêÞ âéâëéïãñáößá ãéá ôï äßêáéï ôùí ðñïóöýãùí êáé ôéò

•Åðéäéþêåé ôç äñáóôçñéïðïßç-óç ôçò êïéíùíßáò ôùí ðïëéôþí, åôáéñåéþí êáé öõóéêþí ðñïóþ-ðùí. •ÓõíåñãÜæåôáé ìå åèíéêïýò êáé äéåèíåßò öïñåßò óôçí ðáñï÷Þ ôçò áðáéôïýìåíçò ðñïóôáóß-áò. •ÕðïâÜëëåé ôåêìçñéùìÝíåò ðñïôÜóåéò êïéíùíéêïý ó÷åäéá-óìïý óôéò åëëçíéêÝò áñ÷Ýò ãéá ôçí áðïôåëåóìáôéêüôåñç áíôé-

•Åðéêïéíùíåß êáèçìåñéíÜ êáé Üìåóá ìå ôïõò ßäéïõò ôïõò ðñüóöõãåò, áðïôåëþíôáò Ýôóé, ðïëýôéìç ðçãÞ ðëçñïöü-ñçóçò, êáèïäÞãçóçò êáé ðñï-óôáóßáò. •Åíçìåñþíåé êáé åõáéóèçôï-ðïéåß ôçí åëëçíéêÞ êïéíùíßá ãéá ôï èÝìá ôçò ðñïóôáóßáò ôùí áíèñùðßíùí äéêáéùìÜôùí êáé åéäéêüôåñá ôùí äéêáéùìÜôùí ôùí ðñïóöýãùí.

Ôé ìÝóá ÷ñçóéìïðïéåß:ðñáêôéêÝò ÝíôáîÞò ôïõò. •Åíçìåñþíåé êïéíùíéêïýò êáé äéïéêçôéêïýò öïñåßò ãéá ôç äéá-äéêáóßá áóýëïõ êáé ôçí åëëçíé-êÞ êïéíùíßá ãéá ôá ðñïâëÞìá-ôá ôùí áéôïýíôùí Üóõëï êáé ôùí ðñïóöýãùí ðïõ âñßóêï-íôáé óôçí ÅëëÜäá. •ÐáñÝ÷åé ôçí ôå÷íïãíùóßá ôïõ ãéá èÝìáôá ðñïóöýãùí óå öïñåßò óôçí ÅëëÜäá êáé ôï åîùôåñéêü.

σύμφωνα με το φύλο, τις πολιτι-σμικές ιδιαιτερότητες, τις ιδιαίτε-ρες ανάγκες και προτιμήσεις τους. Όταν ενδείκνυται, συμμετέχουν μετανάστες και Έλληνες πολίτες στις δραστηριότητες του κέντρου. Η “ΠΥΞΙΔΑ” βοηθά τα παιδιά των προσφύγων να αντιμετωπίσουν τις απαιτήσεις του Ελληνικού Σχολεί-ου, ώστε να μην διακόπτουν πρόω-ρα την εκπαίδευσή τους. Είναι ένας χώρος που καλλιεργούν τα ταλέ-ντα τους, ευρύνουν τους ορίζοντές

Ìá÷áéñßäïõ ÉùÜííá, Â3

13

«Πυξίδα»Διαπολιτισμικό Κέντρο Προώθησης Της Ένταξης Προσφύγων Και Αιτούντων Άσυλο «Πυξίδα»

των γνώσεών τους και βάζουν γερά θεμέλια για το μέλλον τους.

Οι ενήλικες άνδρες και γυ-ναίκες βρίσκουν στην “ΠΥΞΙΔΑ” λύσεις για ορισμένες από τις ανά-γκες τους, όπως π.χ. να μάθουν σωστά Ελληνικά και Αγγλικά, να εξοικειωθούν με τη χρήση των Η/Υ, να συζητήσουν για τα αν-θρώπινα δικαιώματα και για τα διάφορα ενδιαφέροντα τους, να δανειστούν βιβλία, αλλά και να ψυχαγωγηθούν.

Κατσιούλα Σοφία, Β2

Η ΑΡΣΙΣ το 2007 θέλησε να θέ-σει σε προτεραιότητα τα ζητήματα που ανακύπτουν στην προστασία και φροντίδα των ασυνόδευτων ανηλίκων αιτούντων άσυλο και προσφύγων που βρίσκονται στην Ελλάδα. Σήμερα 1 χρόνο μετά, καθώς το νέο προεδρικό διάταγμα 220/2007 για το άσυλο βρί-σκεται σε ισχύ, τα ζητήματα παραμέ-νουν τα ίδια.

Είναι πλέον καιρός να ασχοληθού-με πραγματικά με τους ανηλίκους που φτάνουν κατά εκατοντάδες στην χώρα μας κάθε χρόνο αναζητώντας ένα κα-λύτερο και ασφαλέστερο παρόν και μέλλον, ζητώντας προστασία και ανα-γνώριση των δικαιωμάτων τους από μια ευρωπαϊκή χώρα.

Οι επιδόσεις της Ελλάδας όσον αφορά την υποδοχή των ασυνόδευτων ανηλίκων είναι χαμηλές σε υποδομές – διατιθέμενες θέσεις ανηλίκων στην επικράτεια 75 (Μακρινίτσα Βόλου, Ανώγεια Κρήτης, Βύρωνας Αττικής) και ακόμα μερικές θέσεις σε διάφο-ρες δομές φιλοξενίας. Κρίνεται απο-λύτως αναγκαία η αύξηση των θέσε-ων φιλοξενίας όπως και η βελτίωση των παρεχόμενων υπηρεσιών και κατ‛ επέκταση η αύξηση της χρηματοδότη-σης των παραπάνω από την ελληνική πολιτεία.

Η επένδυση της ελληνικής πολι-τείας στην ένταξη θέτει σοβαρά ερω-τήματα και προβληματισμό για την αποδοχή από την χώρα των διεθνών κανόνων προστασίας των ανηλίκων, καθώς οι πόροι που επενδύονται είναι μηδενικοί και φανερώνουν την πραγ-ματικότητα και την πολιτική βούληση.

Ασυνόδευτοι ανήλικοι Πρόσφυγες

στην Ελλάδα

Ίσως αναρωτιέστε γιατί έχουμε επιλέξει τραγουδιστές, μουσικούς, ηθο-ποιούς και έναν δημοφιλή επιχειρηματία να εκπροσωπούν την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες σε όλο τον κόσμο. Μπορεί η

δύναμη της επιτυχίας τους να συμβάλει στην ευαισθητοποίηση του κοινού για τα δεινά και τις ανάγκες εκατομμυρίων ξεριζωμένων σε όλο τον κόσμο;

Παρόλο που οι Πρεσβευτές Καλής Θέλησης προέρχονται από διαφορετι-κούς χώρους και έχουν διαφορετικές ικανότητες, μοιράζονται κάτι κοινό: την ακατάπαυστη προθυμία να χρησιμοποιούν τον ελεύθερο χρόνο τους και την επιρροή τους για να βοηθήσουν αυτούς που έχουν αναγκαστεί να αφήσουν τα σπίτια τους εξαιτίας διωγμών ή συγκρούσεων. Αυτή η αφοσίωση είναι πολύ σημαντική για την Ύπατη Αρμοστεία και γι’ αυτό τους θεωρούμε πολύτιμους.

Οι Πρεσβευτές Καλής Θέλησης της Ύπατης Αρμοστείας, όπως η Αντζελί-να Τζολί, ο Γιώργος Νταλάρας και η Μπάρμπαρα Χέντρικς, μεταφέρουν στην κοινή γνώμη το μήνυμα του σεβασμού και της συμπόνιας για τους πρόσφυγες με ένα ξεχωριστά δυναμικό τρόπο. Είναι σοβαροί, προσηλωμένοι και αφοσιω-μένοι στην αποστολή μας.

Αυτές οι προσωπικότητες, εκμεταλλευόμενες την προνομιακή τους πρό-σβαση στα Μ.Μ.Ε. και σε άλλους φορείς, δίνουν «φωνή» στους πρόσφυγες, οι οποίοι είναι συχνά θύματα ξεχασμένων ανθρωπιστικών κρίσεων και αρνητι-κών στερεοτύπων. Οι Πρεσβευτές Καλής Θέλησης βρίσκονται στην προνομι-ακή θέση να έρχονται σε απευθείας επαφή με αυτούς που έχουν τη δύναμη να προκαλέσουν την αλλαγή.

Δουλεύοντας από καρδιάς, χρησιμοποιούν το ταλέντο και τη φήμη τους για να βρίσκουν πόρους και να προασπίζονται τα δικαιώματα των προσφύγων κατά τις συναντήσεις τους με παγκόσμιους ηγέτες αλλά και με το ευρύ κοινό. Οι δραστηριότητές τους υποστηρίζουν το έργο της Ύπατης Αρμοστείας, η οποία προστατεύει τους πρόσφυγες, τους βοηθά να ξανακτίσουν τη ζωή τους και υπερασπίζει τα δικαιώματά τους.

Η Ύπατη Αρμοστεία ξεκίνησε να συνεργάζεται με Πρεσβευτές Καλής Θέ-λησης στις αρχές της δεκαετίας του ΄80, όταν οι Βρετανοί ηθοποιοί Ρίτσαρντ Μπάρτον και Τζαίημς Μέησον βοήθησαν τον Οργανισμό να γίνει γνωστός σε ευρύτερο κοινό παγκοσμίως. Σήμερα, οκτώ Πρεσβευτές Καλής Θέλησης εργάζονται μαζί μας για να βοηθήσουμε τους πιο ευάλωτους: Μπάρμπαρα Χέντρικς (ανακηρύχθηκε Πρέσβειρα Καλής Θέλησης το 1987), Αντέλ Ιμάμ (2000), Αντζελίνα Τζολί (2001), Τζόρτζιο Αρμάνι (2002), Ζουλιέν Κλέρ (2003), Γιώργος Νταλάρας (2006), Οσβάλτο Λαπόρτ (2006), Μουατζέζ Ερσόη (2007), Χεσούς Βάσκες (2008).

Μπουρνάκα Αθηνά, Β3 Ψαριάη Βασιλική, Β5

14

Πρεσβευτές Καλής Θέλησης της Ύπατης Αρμοστείας του

ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες

Παρθενάκη Μαρία, Β4Ιωσηφίδου Μαρία, Β2

Είναι:•ο μόνος ελληνικός μη κυβερνητικός, μη κερδο-σκοπικός φορέας που ασχολείται αποκλειστικά με άτομα που ζητούν άσυλο στην Ελλάδα και θεωρού-νται πρόσφυγες,•ενταγμένο στα μητρώα του Υπουργείου Εξωτε-ρικών και του Υπουργείου Υγείας και Πρόνοιας ως Σωματείο Αναγνωρισμένο ως Ειδικώς Φιλανθρω-πικό,•μία από τις έξι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις προστασίας των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου στην Ελλάδα που συμμετέχουν στην Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (ΕΕΔΑ) σύμφωνα με το Νόμο για την Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώ-ματα του Ανθρώπου 2667/98. Επίσης, καθήκοντα αντιπροέδρου έχει αναλάβει η Πρόεδρος του Δ.Σ του ΕΣΠ.•επιχειρησιακός εταίρος τηςΎπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (UNHCR), και•μέλος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου για Πρόσφυ-γες και Εξορίστους (ECRE).

Αμεση προτεραιότητα του Ελληνικού Συμβου-

λίου για τους Πρόσφυγες (ΕΣΠ) είναι η προστασία των ασυνό-δευτων ανηλίκων και ειδικότε-ρα των παιδιών προσφύγων που χρήζουν διεθνούς προστασίας.

Από τις αρχές του 2004, έχει

Τι είναι το ΕΣΠΤο Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες

(ΕΣΠ) είναι Ελληνική, Μη Κυβερνητική Οργάνω-ση, που ιδρύθηκε το 1989 για να υποστηρίξει τους πρόσφυγες και τους αιτούντες άσυλο στην Ελλά-δα. Μέσα από ποικίλες ψυχοκοινωνικές και νομικές υπηρεσίες, τους βοηθά να ενταχθούν αρμονικά στην Ελλάδα.

παρατηρηθεί κατακόρυφη αύ-ξηση στον αριθμό των ασυνό-δευτων ανηλίκων που φτάνουν στη χώρα μας. Το γεγονός αυτό οδήγησε στην εντατικοποίηση των προσπαθειών του ΕΣΠ να προστατεύσει τα παιδιά πρό-σφυγες.

ΑΣ ΓΝΩΡΙΣΟΥΜΕ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΟΝ ΣΚΟΠΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ

Ευθυμιάδου Ευφροσύνη,Β2

ΔΙΕΘΝΗΣ ΑΜΝΗΣΤΙΑ: Παγκόσμια, ανεξάρτητη οργάνωση που αποσκοπεί στον σεβασμό των διεθνών συμβάσεων για τα ανθρώπινα δικαιώματα, όπως αυτά διατυ-πώθηκαν στην Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου που υιοθετή-θηκε από τον ΟΗΕ στις 10 Δεκεμβρίου 1948. Η Δ.Α. είναι ανεξάρτητη, μη κυβερνητική δι-εθνής οργάνωση, τα έσοδα της οποίας προ-έρχονται μόνο από τις συνδρομές των μελών της, τις δωρεές του κοινού και την πώληση εντύπων. Έχει συμβουλευτικό ρόλο στον ΟΗΕ, στο Συμβούλιο της Ευρώπης, στον Οργανισμό Αμερικανικών Κρατών και στον Οργανισμό Αφρικανικής Ενότητας.

Ιδρύθηκε το 1961 στο Λονδίνο, όπου και εδρεύει, από τον δικηγόρο Πίτερ Μπένενσο, με αφορμή μία επιστολή του-έκκληση για τους «ξεχασμένους κρατουμένους».Τα μέλη της υπερβαίνουν το 1.100.000 άτομα σε όλο τον κόσμο, ενώ διαθέτει γραφεία σε περισσότερες από 150 χώρες. Οργανωμένα εθνικά τμήματα λειτουργούν σε 48 χώρες, στις υπόλοιπες υφίστανται περισσότερες από 6.000 εθελοντικές ομάδες.

Οι σκοποί της εστιάζονται στην υπερά-σπιση θεμελιωδών ελευθεριών, όπως είναι η άμεση και χωρίς όρους απελευθέρωση των κρατουμένων συνείδησης, οι έντιμες δίκες των πολιτικών κρατουμένων μέσα σε εύλο-γο χρόνο, η κατάργηση των βασανιστηρίων και κάθε σκληρής, απάνθρωπης ή ταπεινω-τικής μεταχείρισης ή τιμωρίας, ο τερματι-σμός των «εξαφανίσεων, των εξωδικαστι-κών εκτελέσεων και των πολιτικών δολοφο-νιών». Επιπλέον, η οργάνωση αγωνίζεται για τους πρόσφυγες και την προστασία που η διεθνής κοινότητα έχει δεσμευτεί να τους παρέχει, τις γυναίκες και τα παιδιά, εναντίον των παραβιάσεων που γίνονται από ένοπλες πολιτικές ομάδες (βασανιστήρια, κράτηση ομήρων, παράνομες δολοφονίες).Τέλος, αντιτίθεται στην παραγωγή, χρήση ή διακί-νηση φονικών όπλων κλπ.

ÄÉÅÈÍÇÓ ÁÌÍÇÓÔÉÁ

Το Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες προστατεύει τα ασυνόδευτα ανήλικα

Ιωσηφίδου Μαρία, Β2Νάκα Άννα, Β3

15

Μια μέρα όπως οι άλ-λες ή κάπως διαφο-ρετική; Κάθε χρόνο

η ημέρα αυτή είναι αφιερωμένη σε αυτούς τους παραγκωνισμέ-νους ανθρώπους, τους πρόσφυ-γες. Το ενδιαφέρον όμως επικε-ντρώνεται στο μέλλον αυτής της κοινωνικής ομάδας, που είναι τα παιδιά. Μολονότι τα δικαιώματα των παιδιών είναι διεθνώς ανα-γνωρισμένα, η παγκόσμια πρα-κτική επιβεβαιώνει το αντίθετο.

Πολλά είναι τα προβλήμα-τα που αντιμετωπίζει το κοινω-νικό αυτό σύνολο. Ο παγκόσμι-ος χάρτης της παιδικής δυστυ-χίας όλο και μεγαλώνει. Αρχικά ο πόλεμος αποτελεί έναν από τους κυριότερους παράγοντες εξόντωσής τους. Πάνω από 2.000.000 παιδιά σκοτώθηκαν και την τελευταία δεκαετία σε πολεμικές συγκρούσεις και πολλοί περισσότεροι εκτιμά-ται πως έχουν τραυματιστεί ή ακρωτηριαστεί στις συρράξεις αυτές. Επιπλέον, σε πολλές

χώρες του κόσμου τα παιδιά ζουν ανάμεσα σε 60.000.000 νάρκες και πάνω από 10.000 παιδιά κάθε χρόνο συνεχίζουν να ακρωτηριάζονται από τις νάρκες αυτές. Επίσης, χιλιάδες παιδιά στρατολογούνται υπο-χρεωτικά ενώ χιλιάδες και ιδί-ως κορίτσια υποχρεώνονται σε διάφορες μορφές σεξουαλικής δουλείας.

Ο χάρτης της δυστυχίας τους συμπληρώνεται και με επιπλέον προβλήματα. Πρώ-τα από όλα, 10.000.000 παιδιά κάτω των 5 ετών πεθαίνουν από την πείνα και από αρρώστιες που οφείλονται στον υποσιτι-σμό. Έπειτα, μεγάλος αριθμός παιδιών είναι εκτεθειμένος σε μέγιστους κινδύνους για τη σω-ματική και ψυχική τους υγεία καθώς αγωνίζονται μόνα τους για να επιβιώσουν. Σύνηθες φαινόμενο είναι οι αρρώστιες που μαστίζουν τα παιδιά αυτά και κυρίως ο ιός του AIDS, που έχει εξολοθρεύσει πάνω από

3.800.000 παιδιά. Ο μεγάλος αριθμός ανθρώπων που συνω-στίζονται σε συνθήκες εξαθλί-ωσης και φτώχειας σε καταυλι-σμούς συντελεί στην εξάπλωση των ασθενειών.

Είναι απαραίτητο να επιση-μανθεί η έλλειψη νόμιμης ανα-γνώρισης που αντιμετωπίζουν τα προσφυγόπουλα, Αρκετές χώρες δεν έχουν επικυρώσει τη Σύμβαση του ΟΗΕ του 1951 και δεν αναγνωρίζουν εσωτερι-κά εκτοπισμένους πληθυσμούς μέσα στα εθνικά τους σύνορα. Ακόμη τα παιδιά- πρόσφυγες υφίστανται διακρίσεις και με-ρικές φορές φυλάκιση καθώς συχνά δεν έχουν ταυτότητα ή επίσημα χαρτιά.

Τι πρέπει να κάνουμε λοι-πόν για να τους βοηθήσουμε; Σημαντικό βήμα για την αντι-μετώπιση του προβλήματος είναι η μέριμνα και η αμέριστη συμπαράσταση της πολιτείας, η οποία με διάφορα προγράμ-ματα θα μπορούσε να βοηθήσει

στην ομαλή ένταξή τους. Έπει-τα, η εκπαίδευση θα πρέπει να συμβάλει στην άμβλυνση της κατάστασης θα ήταν καλό να καλλιεργήσει στους μαθητές μη ρατσιστικές συμπεριφορές και πνεύμα οικουμενικής συνεί-δησης. Συν τοις άλλοις, ο θε-σμός της οικογένειας θα πρέπει να αναπτύσσει αισθήματα απο-δοχής, ανεκτικότητας και σεβα-σμού προς το διαφορετικό.

Συνοψίζοντας το πρόβλη-μα των προσφύγων και ιδιαίτε-ρα των παιδιών αποτελεί ίσως ένα από τα μεγαλύτερα και ζο-φερότατα προβλήματα του 21ου

αιώνα. Οι δυσκολίες που αντι-μετωπίζουν αυτά τα παιδιά, που από πολλούς χαρακτηρίζονται «παιδιά ενός κατώτερου θεού» είναι πολλές και ποικίλλουν. Όλοι πρέπει να συμβάλουν ώστε αυτά τα άτομα να βρουν ένα ασφαλές καταφύγιο. Δεν πρέπει να ξεχνούμε πως όλοι έχουμε δικαίωμα σε μια ήρεμη και ασφαλή ζωή.

Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων

Μόνο 1 μέρα

το χρόνο;20 Ιουνίου

Χολίδου Μαρία, Β5 Ψαριάη Βασιλική, Β5

16

Ταινίες για τα παιδιά της Παλαιστίνης

Η συμπαράσταση του ελληνικού λαού στον τραγικό πα-

λαιστινιακό λαό και στον πα-τριωτικό αγώνα του είναι εκ-φρασμένη πολύτροπα. Μια ακόμη δυνατότητα έκφρασής της αλλά καλύτερης γνωριμί-ας μας και με το δράμα του παλαιστινιακού λαού -ιδιαί-τερα των παιδιών- αλλά και με τον πολιτισμό του κόντρα στον πάνοπλο ισραηλινό στρατό κατοχή, είναι το αφιέ-ρωμα στον Παλαιστινιακό Κι-νηματογράφο που πραγματο-ποιείται στο «Τριανόν».

Το αφιέρωμα, καθώς απο-σκοπεί για στήριξη του λαού μας για τα ορφανά, άστεγα, τραυματισμένα παιδιά της Παλαιστίνης, περιλαμβάνει και ένα σημαντικότατο αφιέ-ρωμα σε ταινίες που αφορούν σ’ αυτά. Οι ταινίες με θέμα τα παιδιά είναι συνταρακτικές, καθώς το ντοκιμαντερίστικο υλικό τους, αποτυπώνει διά-φορες πτυχές της πραγματι-κότητας που ζουν τα παιδιά. Ενδεικτικά αναφέρουμε με-ρικές από τις ταινίες για τα παιδιά: «Ονειρα της εξορί-ας» και «Τα παιδιά της Σατί-λα» της Μάι Μαρσί. Η πρώτη ταινία παρακολουθεί τη ζωή δυο ορφανών και προσφύγων κοριτσιών που ζουν το ένα στον καταυλισμό Σατίλα και το άλλο στον Ντχέισα, ενώ η δεύτερη αφορά στα ορφανά παιδιά του καταυλισμού Σατί-λα.. «Ομηρος της αναμονής» του Ζαν Χαλίλ Σαμούν, που

αποτυπώνει την επιστημονι-κή δουλιά μιας γιατρίνας για τα παιδιά. «Κοντά στο θάνα-το» του Αμπντούλ Σαλάμ Σι-εχαντέ, που «διηγείται» την παράλληλη ζωή τριών μικρών παιδιών, από τα οποία ένα δολοφονείται πισώπλατα από Ισραηλινό αξιωματικό. «Θεός φυλάξοι!» και «Τα όνειρά μας... πότε;» του Χισάμ Κά-γιεντ. Η πρώτη ταινία απο-τυπώνει τους εφιάλτες, την ταξική συνειδητοποίηση και τον βιοποριστικό αγώνα του ορφανού από πατέρα, μικρού Χαλίμ για την επιβίωση της οικογένειάς του. Η δεύτερη ταινία (παιδιά έγραψαν το σε-νάριο) δείχνει μια παρέα παι-διών που κάνουν όνειρα για το μέλλον. Η ταινία «Τζαμάλ, μια ιστορία θάρρους» του Σά-εντ Αντίνι, αναφέρεται στον τραυματισμό (τύφλωση και ακρωτηριασμό) ενός αγοριού από τα ισραηλινά όπλα και στον αγώνα του για αξιοπρε-πή συνέχιση της ζωής.

Σκηνή από την ταινία «Κοντά στο θάνατο»

ÊÜèå ìéêñü ðñïóöõãüðïõëï óõãêéíåß êáé åìðíÝåé ôçí ôÝ÷íç

Ç éóôïñßá åíüò ðñïóöõãüðïõëïõ üðùòðáñïõóéÜæåôáé ìÝóá áðü Ýíá ìõèéóôüñçìá

17

Το έργο του Μάϊκ Κένι Το αγόρι με τη βαλίτσα έχει βρει τον ιδανικό τρόπο

να αφηγηθεί μια τέτοια ιστορία.Πρόκειται για ένα έργο , τρυφερό, αληθινό ,που χωρίς να είναι διδα-κτικό, λέει όλα όσα είναι καλό να ειπωθούν για να κατανοήσουν τα ελληνόπουλα τα προβλήματα των παιδιών που έχουν έρθει από άλ-λους τόπους.

Ο μικρός Ναζ περνάει ήρεμες μέρες στο σπίτι με τους δικούς του και ειδικά με τον πατέρα του που του λέει υπέροχα παραμύθια.Ξεσπάει όμως ένας πόλεμος κι η οι-κογένεια αναγκάζεται να εγκαταλεί-ψει τον τόπο της. Ο Ναζ που ονει-ρευόταν παραμυθένια ταξίδια σαν του Σεβάχ του Θαλασσινού θα βρε-θεί ολομόναχος σε ένα λεωφορείο που διασχίζει την έρημο. Δίπλα του κάθεται ένα κορίτσι, η Κρίσια. Σιγά- σιγά τα δυο παιδιά θα γίνουν φίλοι. Μαζί θα διασχίσουν την έρημο, θα περάσουν χιονισμένα βουνά και αγριεμένες θάλασσες για να φτά-σουν στην “άλλη μεριά του κόσμου”.Τα ταξίδια τους δεν μοιάζουν με του Σεβάχ και η ζωή που τους περιμέ-νει δεν είναι διόλου παραμυθένια. Ωστόσο έχουν μάθει πια κάτι πολύ σημαντικό για κάθε άνθρωπο και ιδιαίτερα για τα παιδιά : πως όταν αγωνίζονται, θα τα καταφέρουν .Κι ο Ναζ ξέρει τώρα πως ,τα παρα-μύθια που έχει μάθει πια κι αυτός να αφηγείται μπορούν να σου δώ-σουν κουράγιο αλλά και να σου χα-ρίσουν μια πολύτιμη σοφία.

Πασχούλη Ερασμία, Β4Παναγιωτή Ζωή, Β4

Κοκκινάκη Παναγιώτα, Α3

Η Διδώ Σωτηρίου γεννήθηκε στο Αϊδίνη της Μι-κράς Ασίας. Μετά την μικρασιατική καταστροφή ήρθε πρόσφυγας στην Ελλάδα. Οι εμπειρίες του διωγμού και της προσφυγιάς αποτέλεσαν το θέμα για δύο από τα πιο γνωστά της μυθιστορήματα. Οι Νεκροί Περιμένουν (1959) και Ματωμένα Χώματα (1962). “ΜΑΤΩΜΕΝΑ ΧΩΜΑΤΑ”: Τα Ματωμένα Χώματα τα είπαν “Βιβλίο της Σύγχρονης εξόδου του μικρασιατι-κού Ελληνισμού”. Τα είπαν “σεισμική δόνηση”.

Μυθιστόρημα που “Τσούζει. Ζεματάει. Καίει. Τι-μωρεί. Έχει ψυχή ανθρώπινη. Οργή λαού. Πόνο

18

ηθικό”. “Κάστρο σωστό λόγου, ενάντια στον καιρό, τη λησμονιά και το ψέμα”. Τα Ματωμένα Χώματα εκδόθηκαν το 1962, από τότε έχουν πουληθεί 250.000 αντίτυπα.

“ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ”: “Οι ήρωες της, ένας κόσμος ολόκληρος”, τόνιζε ο Νικ. Βρεττάκος. “Οι σελίδες της πριν την κα-ταστροφή και μετά το δράμα της προσφυγιάς χυμώ-δεις, περιεκτικές, πειστικές, αναμφισβήτητες, αληθι-νές, από τις πιο δυνατές του είδους τους…”

«...Ένας πρόσφυγας από το Αϊβαλί, ο Φώτης Κό-ντογλου (1897 – 1965), αξιο-ποιεί με θαυ-

μαστή ευρηματικότητα τις λαϊκές διηγήσεις, το ανατολίτικο παραμύθι και το βυζαντινό παρελθόν του ελληνισμού, ακόμη και τις δυνατότητες της εκκλησιαστικής γλώσσας, προσφέροντας έργο γε-μάτο φαντασία και δύνα-μη, πλημμυρισμένο από περιπέτειες, ταξίδια και εξωτισμό...…Η μικρασιατική του κα-ταγωγή δικαιολογεί και το «ιωνικό» του όραμα. Κάτω από τη χριστιανική νομο-τέλεια, διακρίνει κανείς τα ιδανικά του αρχαίου κόσμου, την αγάπη για τη ζωή και τον άνθρωπο, για τη φύση, την αφηγηματι-κή διάθεση του Ανατολί-τη παραμυθά...»

H Mαρία Ιορδανίδου, η συγγραφέας της «Λωξάντρας» που την αγάπησε το πανελλήνιο γεννήθηκε στην Kωνσταντινούπο-λη το 1897 από µητέρα Πολίτισσα (Eυφροσύνη Mάγκου) και από πατέρα Yδραίο (Nικολάκης Kριεζής). Ένα µεγάλο κοµµάτι της παιδικής της ηλικίας το έζησε στον Πειραιά.

H «Λωξάντρα» δεν είναι απλώς βιογραφία, ούτε απλώς µυ-θιστόρηµα. Στο συναρπαστικό αυτό κείµενο οι πραγµατικοί και

οι φανταστικοί χαρακτήρες συγχωνεύονται για να αναπλάσουν την εικόνα της Πόλης πριν από τον Πρώτο Παγκόσµιο Πόλεµο.

Ο Ηλίας Βενέζης, από τους σπουδαιότερους έλληνες λογοτέχνες του 20ου αιώνα, γεννήθη-κε το 1904 στο Αϊβαλί της Μικράς Ασίας και πέ-θανε το 1973 στην Αθήνα. Ήρθε κυνηγημένος, μαζί με τους άλλους πρόσφυγες, στην Ελλάδα το 1922. Έγραψε πολλά και σπουδαία έργα που σχεδόν όλα είχαν θέμα την προσφυγιά.

«...με το έργο του «Το νούμερο 31328» εκπροσωπεί την ομάδα των Ελλήνων λογοτεχνών του μεσοπο-λέμου για τους οποίους οι τραυμα-τικές εμπειρίες της Μικρασιατικής καταστροφής αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης...»

ÌåãÜëïé ¸ëëçíåò ËïãïôÝ÷íåò õðÞñîáíðáéäéÜ ôçò ðñïóöõãéÜò

Από τους με-γαλύτερους έλληνες ποιητές υπήρξε ο Γιώργος Σεφέρης. Ο πρώτος έλληνας που βραβεύτηκε με το Νόμπελ λογο-τεχνίας το 1963. Γεννήθηκε το 1900 στη Σμύρνη. Σπούδασε νομικά στην Αθήνα και τη Γαλλία και ξεκίνησε την καριέρα του ως διπλωμάτης. Το 1931 κάνει τα πρώτα του βήματα στην ποίηση δημοσιεύοντας την ποιη-τική συλλογή Στροφή. Ακολούθησαν: Το Μυθιστόρημα, Η Γυμνοπαιδία, Το Ημερολόγιο καταστρώματος και η Κί-χλη. Ο Γιώργος Σεφέρης ανανέωσε την ελληνική ποίηση και ήταν αυτός που εισήγαγε το πνεύμα του σουρρε-αλισμού στην Ελλάδα.

Κοκόγια Αποστολία, Α3

19

Τα παιδιά - πρόσφυ-γες καταβάλλουν βαρύτατο τίμημα,

υποσιτίζονται, μαστίζονται από ασθένειες, δεν εμβολι-άζονται και δεν πάνε σχο-λείο. Το βίωμα της προσφυ-γιάς προκαλεί ανεπούλωτες βλάβες στον παιδικό ψυχι-σμό. Περισσότερα από 150 εκατομμύρια παιδιά στις χώρες του Tρίτου Kόσμου υποφέρουν από υποσιτι-σμό. Περί τα 250 εκατομμύ-ρια παιδιά σε ολόκληρο τον κόσμο εργάζονται –τα 60 εκατομμύρια είναι ηλικίας 5-11 ετών. Δέκα εκατομμύρια παιδιά είναι πρόσφυγες –το 45% του παγκόσμιου προ-σφυγικού πληθυσμού. Ένα εκατομμύριο παιδιά κάθε χρόνο δελεάζονται ή εξανα-γκάζονται στην πορνεία. Xι-λιάδες άλλα χάνονται κάθε χρόνο στα πεδία των μαχών, ενώ στις δυτικές κοινωνίες η παιδική παραβατικότητα αυξάνεται, συχνά με γεωμε-τρικούς ρυθμούς.

Οι πρόσφυγες και τα ανήλικα παιδιά που εγκατα-λείπουν τις πατρίδες τους εξαιτίας εμπόλεμων κατα-στάσεων και διώξεων δι-καιούνται προστασίας και φροντίδας σύμφωνα με τις Διεθνείς Συνθήκες και τη Σύμβαση για τα Δικαιώμα-τα του Παιδιού του ΟΗΕ. Τα παιδιά-πρόσφυγες δεν ευθύνονται τα ίδια γιατί έχασαν τα σπίτια και τους γονείς τους, γιατί βρέθηκαν ξαφνικά σε μια βάρκα να θαλασσοπνίγονται, ούτε για

Συνοψίζοντας...

τους κινδύνους και τις κάθε είδους ταλαιπωρίες και κακο-ποιήσεις που υφίστανται. Τα παιδιά-πρόσφυγες φτάνουν στην Ελλάδα σε κατάσταση απόγνωσης, συχνά ασυνό-δευτα, εγκαταλείποντας τη χώρα τους προκειμένου να διαφύγουν τον κίνδυνο και έχοντας βιώσει τραυματι-κές εμπειρίες, έχοντας δει γονείς και συγγενείς να φυ-λακίζονται, να εξαφανίζο-νται ή ακόμη και να εκτε-λούνται. Αντιμετωπίζουν σοβαρότατα προβλήματα επιβίωσης, στερούνται οικογενειακών και κοινω-νικών δεσμών, και έχουν προβλήματα επικοινωνί-ας, λόγω γλωσσικών και πολιτισμικών διαφορών. «Είμαστε άνθρωποι, εί-μαστε παιδιά» δηλώνουν με κάθε τρόπο οι ανή-λικοι πρόσφυγες. Εί-ναι μια φωνή που πρέ-πει να ακουστεί από όλους, κυβερνητικούς αξιωματούχους, φο-ρείς, πολίτες, ΜΜΕ, και την οποία οφεί-λουμε να ενισχύσου-με με κάθε τρόπο.

Τα δικαιώματα των παιδιών- προ-σφύγων διασφαλί-ζονται από διεθνείς συμβάσεις που η χώρα μας έχει υπο-γράψει και στις οποίες οφείλει σε-βασμό αλλά και από τη συνείδηση και τη συλλογική δράση όλων μας.

Κωστίκου Μαρίλη, Α3

Δύο ματάκια αθώα ζήσανε πολλά και περιμένουν τώρα όλοι μια καινούρια αγκαλιά. Πείνα, θλίψη, αγωνία, πόνος, δάκρυ, ειρωνεία, λέξεις που τους κυνηγάνε, όταν μάτια ξέγνοιαστα κοιτάνε, ανθρώπινες ψυχές διωγμένες,από πολέμους και κακοτοπιές γδαρμένες αναζητούν γλυκιά πατρίδα έχοντας πάντα μια ελπίδα, κάνουν τόση υπομονή προσμένουν τη μέρα που θα ‘ρθει

Παρθενάκη Μαρία, Β4

Το πρόβλημα υπάρχει δίπλα μας, καθημερινά, ανα πάσα στιγμή μπορεί να βρεθούμε αντιμέτωποι μ΄ αυτό.

Γι΄ αυτό κάνε μια αγκαλιά...

πριν ο κόσμος διαλυθεί.Μάτια αγανακτισμένα περιμένουν συμπαράσταση από Σένα!!!Οι εικόνες που έχουν αντικρίσει ένας άνεμος θα τους τις σβήσει…Είναι σαν τα χελιδόνια που πετούν εδώ κι εκεί ψάχνοντας μια πατρίδα για να τους αποδεχτεί.

Κάνε τώρα μια αγκαλιά άνθρωποι είναι κι αυτοίεξάλλου ο πόνος & το δάκρυ δε γνωρίζουνε φυλή.