ΚΑΡΟΥΖΟΣ

ΚΑΡΟΥΖΟΣ Ἡ ἔναστρη φωτεινότητα Ὁ ἄνθρωπος ποὺ εἰσόρμησε πιὰ στὴν ἀπώτερη θλίψη μὲ δίχως ἔστω ἕνα τριαντάφυλλο μ᾿ ἐκεῖνα τ᾿ ἀκατέργαστα στὴν ὤχρα μεινεσμένα μάτια στὸ μισοσκέπαστο ἐρημόκκλησο σέρνοντας τὴ μεγάλη ἀνάπηρη σιωπὴ στὸ καροτσάκι τῆς ὁμιλίας ἀνέκαθεν ἤξερε τὴν ἄσωστη κατάσταση-: πὼς εἴμαστε καθημαγμένοι ἐρασιτέχνες τοῦ Πραγματικοῦ μ᾿ ἕνα μυστήριο ποὺ βεβηλώνει τὴ διάνοια διχάζοντας πρὶν ἡ δορὰ τῆς θάλασσας σηκώσει τὸ ἀνάστημα τοῦ Ἅδη. Πολύκρουνη ἡ θύελλα σπάζει τὰ ματογυάλια της κι ὁ μέγας τρόμος ἀδράχνει τὰ μελλούμενα σχηματίζοντας ἀποστήματα στὴ μνήμη. Κατάχαμα τῆς ἀσίγαστης σιγῇς ἕνα κινούμενο κειμήλιο-σκουλῆκι. Ἡ ζωὴ ποὺ μικραίνει: ἡ μεγάλη ἀλήθεια. Στὸν ὁποὺ πιάνει τὸ τσαπὶ γίνεται τσάπισμα στὸν ὁποὺ πίνει τὸ νερὸ γίνεται πιόμα. Ἔρχεται ἔαρ ἀειπάρθενο προφέροντας ἀρώματα κρατεῖ μία κατάμαυρη λεπτότατη κλωστὴ στὰ ὕπαιθρα τῆς νύχτας τὸ σημεῖο τοῦ γκιώνη ποὺ εἶν᾿ ἄγνωστο πέρα... Αἴφνης Αὐτὸ ποὺ λέμε ὄνειρο δὲν εἶν᾿ ὄνειρο ποὺ ἡ πλατιὰ πραγματικότητα δὲν εἶναι πραγματική. Κάπου γελιέμαι μὰ ἐκεῖ κιόλας ὑπάρχω ἀπόλυτα, σὰν τὸ σύννεφο ποὺ ἀλλάζει στὰ νωθρὰ δευτερόλεπτα ὄντας μονάχα ἡ ἀκάλεστη μεταμόρφωση. Κανένα λιοντάρι δὲν παραγνώρισε τὸ θήραμα καὶ ἡ πάπια δὲν ἔπαψε νὰ πιπιλίζει τὴ λάσπη· τὸ χταπόδι βγαίνει ἀπ᾿ τὸ ρηχὸ θαλάμι του μὲ γαλαζόπετρα στὰ ξέφωτα ἡ τίγρη λησμονιέται ἀνεπίληπτα. Νυχτώνει καὶ σήμερα. Ἡ ἀγωνία λέει πάλι: θὰ βοσκήσω τὸ μαῦρο.

Documents

ΚΑΡΟΥΖΟΣ