9o Συνέδριο Χειρουργικής Εταιρείας Βορείου Ελλάδος

ad_17x24.qxd 13/10/2009 3:24 Page 2

Αγαπητοί Συνάδελφοι,

Με ιδιαίτερη χαρά η Οργανωτική Επιτροπή και εγώ σας καλωσορίζουμε στις εργασίες του 9ου Συνεδρίου της Χειρουργικής Εταιρείας Βορείου Ελλάδος που πραγματοποιείται από 29 Οκτωβρίου έως και 1 Νοεμβρίου 2009, στο ξενοδοχείο Ηyatt Regency, στη Θεσσαλονίκη.

Το ανά διετία Συνέδριο της Χειρουργικής Εταιρείας Βορείου Ελλάδος αφορά σε όλο το φάσμα της Γενικής Χειρουργικής και μας δίνει την ευκαιρία να ανταλλάξουμε απόψεις και να παραθέσει καθένας από εμάς το έργο του και την εμπειρία του στην αντιμετώπιση των χειρουργικών παθήσεων.

Η συμμετοχή των συναδέλφων της ημεδαπής και της αλλοδαπής είναι πολύτιμη γιατί η επιτυχία ενός συνεδρίου εξαρτάται από τη δική μας ενεργή συμμετοχή.

Ευχαριστούμε εκ των προτέρων για την συμμετοχή σας και πιστεύουμε ότι το 9ο Συνέδριο της Χειρουργικής Εταιρείας Βορείου Ελλάδος θα προσθέσει σε όλους μας εμπειρίες και γνώσεις, όπως άλλωστε και τα προηγούμενα συνέδρια της ΧΕΒΕ.

Με συναδελφικούς χαιρετισμούς

Γεώργιος Χατζηθεοχάρης Αν. Καθηγητής Χειρουργικής ΑΠΘΠρόεδρος ΧΕΒΕ

1

ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΠΡΟΕΔΡΟΥ

2

ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΒΟΡΕΙΟΥ ΕΛΛΑΔΟΣ

Πρόεδρος: Χατζηθεοχάρης Γ.

Αντιπρόεδρος: Χατζηθεόκλητος Ε.

Γεν. Γραμματέας: Παπανικολάου Χ.

Ειδ. Γραμματέας: Φαρδέλλας Ι.

Ταμίας: Καμπαρούδης Α.

Μέλη: Κεσίσογλου Ι., Παπαζιώγας Β.

ΠΡΟΕΔΡΟΙ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΩΝ ΣΥΝΕΔΡΙΩΝ

1994: 1ο Συνέδριο ΧΕΒΕ: Καθηγητής Αηδονόπουλος A.

1995: 2ο Συνέδριο ΧΕΒΕ: Καθηγητής Παπάζογλου Ο.

1997: 3ο Συνέδριο ΧΕΒΕ: Καθηγητής †Κατσώχης Κ.

1999: 4ο Συνέδριο ΧΕΒΕ: Καθηγητής Καππάς Α.

2001: 5ο Συνέδριο ΧΕΒΕ: Καθηγητής Δαδούκης Ι.

2003: 6ο Συνέδριο ΧΕΒΕ: Καθηγητής Σακαντάμης Α.

2005: 7ο Συνέδριο ΧΕΒΕ: Καθηγητής Σιμόπουλος Κ.

2007: 8ο Συνέδριο ΧΕΒΕ: Αν. Καθηγητής Χατζηθεοχάρης Γ.

ΕΠΙΤΙΜΟΙ ΠΡΟΕΔΡΟΙ

Αηδονόπουλος Α. Γιακουστίδης Ε. Κούβελας Α. Σπύρου Π.

Αντωνιάδης Α. Δαδούκης Ι. Μπέτσης Δ. Χαρλαύτης Ν.

Αλετράς Ο. Δαλαϊνας Β. Νάτσικας Ν.

Βρεττός Μ. Ζησιάδης Α. Παπαζιώγας Θ.

Γαμβρός Ο. Καραμανώλης Σ. Παπάζογλου Ο.

3

ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ

Πρόεδρος: Χατζηθεοχάρης Γ.

Αντιπρόεδροι:Ανεμούλης Π. Κισκίνης Δ. Παπαβασιλείου Α. Φαχαντίδης Ε. Ατματζίδης Κ. Λαζαρίδης Χ. Παπαβραμίδης Σ. Φρόνης Χ.Βρακάς Ξ. Μακραντωνάκης Ν. Παπαδημητρίου Δ. Χατζηθεόκλητος Ε.Γερασιμίδης Θ. Μακρίδης Χ. Παπαδιαμαντόπουλος Π. Χατζηθεοφίλου Κ.Γερογιάννη Ν. Μανωλάς Κ. Παπαπολυχρονιάδης Κ. Χατζηπασχάλης Αιμ.Δεμερτζίδης Χ. Μηνόπουλος Γ. Παπαστρατής Γ. Χατζηπoυλίδης Δ.Δερβένης Χ. Μήτρας Σ. Ράμμος Κ. Χιώτης Α.Δρίζης Θ. †Μολής Ε. Σακαντάμης Α. Χρηστάκης Χ.Ελευθεριάδης Ε. Μοσχίδης Α. Σαλιάγκας Κ. Χριστιανόπουλος Γ.Καλαβάς Π. Μπαράτσης Σ. Σιμόπουλος Κ. Χριστοδουλίδης Κ.Καλτσάς Α. Μπουσουλέγκας Α. Τακούδας Δ. Χρυσίδης Θ.Καραμόσχος Κ. Ναούμ Μ. Τέντες Α. Α. Χρυσάφης Γ.Καρασακαλίδης Α. Οικονόμου Σ. Τσιμογιάννης Ε.

Γεν. Γραμματέας: Παπανικολάου Χ.Ειδ. Γραμματέας: Φαρδέλλας Ι.Ταμίας: Καμπαρούδης Α.Ειδ. Ταμίας: Νάτσικας Β.

Μέλη:Αγγελακόπουλος Σ. Ζαχαρούλης Δ. Νικόπουλος Κ. Τσαγκαράκης Ευ.Αγγελόπουλος Σ. Ζεκερίδης Θ. Ντίτσιας Θ. Τσιότρας Χ.Αϊναλής Σ. Ζέρβας Κ. Παπαβασιλείου Χ. Τσαντήλας Β.Αλατσάκης Μ. Ζηκόπουλος Ι. Παπαγιάννης Α. Τσιγκαροπούλου Χ.Ανθιμίδης Γ. Ίμβριος Γ. Παπαδόπουλος Β. Τσιμογιάννης Κ.Αποστολάκος Ε. Ιωαννίδης Ν. Παπάζογλου Κ. Φατούρος Μ.Ατματζίδης Στ. Κακούτης Ε. Παπανικολάου Αθ. Φίλος Γ.Βαβατσικλής Ι. Καματερός Ε. Πρασσάς Α. Φίτζιος Η.Βάϊος Γ. Καραπαναγιώτης Κ. Ποταμιάνος Σ. Φόρογλου Π.Βάσιος Ν. Κάσινoς Μ. Παυλίδης Θ. Φούζας Ι.Βρέκας Χ. Κατιρτζίδου Ει. Πέγιου Α. Φραγκοπούλου Ε.Γάκης Δ. Καχλάν Σ. Περμεκερλής Α. Φράγκου Ι.Γαλάνης Ι. Κομνηνός Γ. Σκλάβος Α. Φριζή Ρ-Χ.Γιακουστίδης Δ. Κοτζάμπαση K. Σκάνδαλος Ι. Χασανίδης Γ.Γκονέζου Δ. Κουτελιδάκης Ι. Σούγκας Ι. Χατζηγεωργιάδης Α.Γκορόπουλος Α. Λαγόπουλος Β. Σπυριδόπουλος Π. Χατζημίσιος Κ.Δεληβοριάς Π. Μαλάμη Χ. Σύρμος Ν. Χατζής Ι.Δεμίρη Ε. Μαυρίδου Σ. Τάπου Γ. Χατζηχρήστου Α.Δημητριάδης Χ. Μαχιά Γ. Τεπετές Κ. Χριστοδούλου Α.Διονυσόπουλος Α. Μίρελης Χ. Τζιρής Ν.Ζαμπούρη Α. Μιχαλόπουλος Α. Τζόβας Γ.Ζανδές Ν. Μπαλίτα Ν. Τριανταφυλλίδου Σ.

4

ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ

Πρόεδρος: Γερασιμίδης Θ.

Αντιπρόεδροι: Σπυρίδης Χ., Μπασδάνης Γ., Παπανικολάου Β.

Γραμματέας: Τσαντήλας Δ.

Ειδ. Γραμματείς: Κάρκος Χ., Σταθουλόπουλος Ι.

Μέλη

Γυμνόπουλος Δ. Μακρής Ι. Πολυχρονίδης Α.

Ευαγγέλου Ι. Μακρίδης Χ. Τενεκετζής Λ.

Ζεκερίδης Θ. Μπαλλάς Κ. Τσαλής Κ.

Καλτσάς Α. Μπότσιος Δ. Φριζής Χ.

Καραμόσχος Κ. Ντοκμετζίογλου Ι. Χατζηγεωργιάδης Α.

Κολώνης Ε. Παπαβασιλείου Χ. Χρήστου Κ.

Κοτζάμπαση K. Παπαδιαμαντόπουλος Π. Χριστοφορίδης Ε.

ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΒΡΑΒΕΥΣΗΣ ΕΡΓΑΣΙΩΝ

Πρόεδρος: Ατματζίδης Κ.

Μέλη

Δεμίρη Ε. Λαζαρίδης Χ. Πιτιακούδης Μ.

Δερβένης Χ. Μακρής Ι. Προυσαλίδης Ι.

Κανέλλος Ι. Μαράκης Γ. Φαρδέλλας Ι.

Καραμόσχος Κ. Παπαβασιλείου Α. Χρηστάκης Χ.

Καρβουνάρης Δ. Παπακωνσταντίνου Χ. Χριστοδουλίδης Κ.

5

ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

ΠΕΜΠΤΗ 29 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2009 ΑΙΘΟΥΣΑ BALLROOM II

08:30-09:00 ΕΓΓΡΑΦΕΣ

09:00-10:30 ΠΡΟΦΟΡΙΚΕΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΙΣ ΝΕΟΠΛΑΣΜΑΤΑ Προεδρείο: Α. Α. Τέντες, Ι. Σπηλιώτης

O1 ΜΕΤΑΣΤΑΤΙΚΟΙ ΟΓΚΟΙ ΕΠΙΝΕΦΡΙΔΙΩΝ Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΟΥ Α’ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΟΥ ΟΓΚΟΛΟΓΙΚΟΥ

ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘ «ΘΕΑΓΕΝΕΙΟΥ» Μυκωνίου Α., Ασημακίδου Μ., Παγωνίδης Δ., Ρόκος Χ., Γιάνιτς M., Παπανικολάου Κ., Δημάσης Α.,

Ζαφειρίου Γ., Σέτζης Κ., Οικονόμου Σ. Α’ Χειρουργικό-Ογκολογικό Τμήμα, Α.Ν.Θ. «ΘΕΑΓΕΝΕΙΟ», Θεσσαλονίκη

O2 Η ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΠΡΩΤΟΠΑΘΩΝ ΟΠΙΣΘΟΠΕΡΙΤΑΝΑΪΚΩΝ ΟΓΚΩΝ Ευαγγέλου Ι., Κόντης Ε., Σακελλαρίου Β., Γκαγκάλης Α., Γιαγτζίδης Ι., Καραμόσχος Κ. Β΄ Χειρουργική Κλινική, Γ.Π.Ν. «Παπαγεωργίου» Θεσσαλονίκης

O3 ΒΛΕΝΝΩΔΕΣ ΚΥΣΤΑΔΕΝΩΜΑ ΟΠΙΣΘΟΠΕΡITONΑΙΚΟΥ ΧΩΡΟΥ Παπαδοπούλου Δ., Αγγελής Σ., Τζοϋσυ Α., Δεμερτζίδης Χ. Γενικό Νοσοκομείο Βέροιας, Χειρουργική Κλινική

O4 NΕΥΡΟΕΝΔΟΚΡΙΝΙΚΟΣ ΟΓΚΟΣ ΟΠΙΣΘΟΠΕΡΙΤΟΝΑΪΚΟΥ ΧΩΡΟΥ Καραπιπερίδης Δ.1, Κατσουράκης Α.1, Καραβαλάκη Μ.1, Μίρελης Χ.1, Καραγιαννοπούλου Γ.2,

Χατζηθεόκλητος Ε.1

1Χειρουργικό Τμήμα, Γ.Ν.Θ. «Ο Άγιος Δημήτριος», 2Παθολογοανατομικό Εργαστήριο, Α.Π.Θ.

O5 ΝΕΥΡΟΕΝΔΟΚΡΙΝΙΚΟΙ ΟΓΚΟΙ ΣΤΟΜΑΧΟΥ Μιχαλόπουλος Ν., Κεσίσογλου Ι., Τριανταφυλλοπούλου Κ., Ροποτίνος Ν., Ντοκμετζίογλου Ι.,

Παπαβραμίδης Σ. Γ΄ Χειρουργική Κλινική Α.Π.Θ., Γ.Π.Ν. ΑΧΕΠΑ, Θεσσαλονίκη

O6 ΨΕΥΔΟΜΥΞΩΜΑ ΤΟΥ ΠΕΡΙΤΟΝΑΙΟΥ Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΜΑΣ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ 8 ΧΡΟΝΙΑ Ασημακίδου Μ., Παγωνίδης Δ., Ρόκος Χ., Γιάνιτς M., Παπανικολάου Κ., Δημάσης Α., Ζαφειρίου

Γ., Σέτζης Κ., Οικονόμου Σ. Α’ Χειρουργικό-Ογκολογικό Τμήμα, Α.Ν.Θ. «ΘΕΑΓΕΝΕΙΟ», Θεσσαλονίκη

O7 ΕΙΛΕΟΣ ΣΥΝΕΠΕΙΑ Ca ΕΓΚΑΡΣΙΟΥ ΕΠΙ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΧΕΙΡ/ΘΕΝΤΟΣ ΓΙΑ Ca ΣΤΟΜΑΧΟΥ Μοσχίδης Α., Γαλανόπουλος Γ., Κυρίτσης Α., Κωνσταντινίδης Α., Κυβρακίδης Ε., Σκαρλάτος Χ. Α΄ Χειρουργική Κλινική 2ου Νοσοκομείου ΙΚΑ-ΕΤΑΜ, Θεσσαλονίκη

O8 ΕΚΤΟΜΗ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΔΩΔΕΚΑΔΑΚΤΥΛΟΥ ΩΣ ΜΕΘΟΔΟΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗΣ ΣΤΡΩΜΑΤΙΚΟΥ ΟΓΚΟΥ ΔΩΔΕΚΑΔΑΚΤΥΛΟΥ

Σαρρής Γ.1, Παπουτσής Γ.1, Κυρατζής Γ.1, Λαπιδάκη Χ.2, Λαπιδάκης Ε.1

1Β’ Τμήμα Γενικής Χειρουργικής, ΓΝΑ Κ.Α.Τ, 2 Αναισθησιολογικό Τμήμα, ΓΝΑ Κ.Α.Τ

ΠΕ

ΜΠ

ΤΗ 2

9 Ο

ΚΤΩ

ΒΡ

ΙΟΥ

2009

Α

ΙΘΟ

ΥΣΑ

BA

LLR

OO

M II

6


O9 ΚΛΙΝΙΚΗ ΣΥΝΥΠΑΡΞΗ ΦΛΕΓΜΟΝΩΔΟΥΣ ΨΕΥΔΟΟΓΚΟΥ ΣΤΟΜΑΧΟΥ ΜΕ ΣΤΡΩΜΑΤΙΚΟ ΟΓΚΟ ΣΤΟΜΑΧΟΥ ΚΑΙ ΣΗΡΑΓΓΩΔΟΥΣ ΑΙΜΑΓΓΕΙΩΜΑΤΟΣ ΗΠΑΤΟΣ

Παπαδοπούλου Δ.¹, Παπαναστασόπουλος Α.¹, Παπαδόπουλος Β.¹, Τζοϋσυ Α.¹, Αγγελής Σ.¹, Φιλιντατζη Χ.², Δεμερτζίδης Χ.¹

¹Χειρουργική Κλινική, Γενικό Νοσοκομείο Βέροιας, ²Παθολογοανατομικό Τμήμα, Γενικό Νοσοκομείο Βέροιας,

O10 ΚΑΡΚΙΝΟΣ ΣΤΟΜΑΧΟΥ – Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΗΣ ΚΛΙΝΙΚΗΣ ΜΑΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΤΡΙΕΤΙΑ 1/1/2006 – 31/12/2008

Σοβατζίδης Α., Γυμνοπούλου Μ., Γυμνοπούλου Ε., Παντίδης Δ., Ρυζιώτης Γ., Χατζηκωνσταντίνου Ν., Μπαμπαλής Δ., Γυμνόπουλος Δ.

Χειρουργική Κλινική, Γ. Ν. Κομοτηνής

O11 ΣΥΧΝΟΤΗΤΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗΣ ΟΓΚΟΛΟΓΙΚΩΝ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΩΝ ΣΕ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗ ΚΛΙΝΙΚΗ ΝΟΜΑΡΧΙΑΚΟΥ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟΥ

Χιώτης Α., Παναγιωτίδης Ι., Κυριαζίδης Ε., Βλατάκης Σ., Γεροντίτης Ζ., Μπαντάκ Γ., Βλάσης Ν. Χειρουργική Κλινική, Γ.Ν. Ξάνθης

10:30-12:00 ΣΤΡΟΓΓΥΛΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΟΞΕΙΕΣ ΚΑΙ ΧΡΟΝΙΕΣ ΑΓΓΕΙΑΚΕΣ ΠΑΘΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΕΝΤΕΡΟΥ Συντονιστής: Κ. Καραμόσχος Οξεία μεσεντέριος αρτηριακή απόφραξη Β. Σακελλαρίου

Χρόνια εντερική ισχαιμία Κ. Χρήστου Θρόμβωση μεσεντερίων φλεβών Ι. Ευαγγέλου

Επακόλουθα εντερεκτομής, σύνδρομο βραχέος εντέρου Α. Καλαμπάκας

12:00-12:30 ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ - ΚΑΦΕΣ

12:30-14:00 ΣΤΡΟΓΓΥΛΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΣΤΡΩΜΑΤΙΚΟΙ ΟΓΚΟΙ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΙΚΟΥ ΣΩΛΗΝΑ: ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΝΕΟΤΕΡΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ; Συντονιστής: Κ. Ατματζίδης

Απεικονιστικά δεδομένα Μ. Αρβανίτη

Χειρουργική θεραπεία Γρ. Χατζημαυρουδής

Φαρμακευτική θεραπεία Π. Μακραντωνάκης

14:00-16:00 ΜΕΣΗΜΒΡΙΝΗ ΔΙΑΚΟΠΗ

ΠΕ

ΜΠ

ΤΗ 2

9 Ο

ΚΤΩ

ΒΡ

ΙΟΥ

2009

Α

ΙΘΟ

ΥΣΑ

BA

LLR

OO

M II

7


16:00-17:30 ΠΡΟΦΟΡΙΚΕΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΙΣ ΚΗΛΕΣ – ΠΑΘΗΣΕΙΣ ΚΟΙΛΙΑΚΟΥ ΤΟΙΧΩΜΑΤΟΣ Προεδρείο: Ν. Μακραντωνάκης, Χ. Δεμερτζίδης

O12 ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ 3.174 ΕΓΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΒΟΥΒΩΝΟΚΗΛΗΣ Χιώτης A., Βλατάκης Στ., Σαρόγλου Π., Βαραδά Ε., Καμπούρης Α., Κωδωνάς Φ., Γεωργίου Γ. Χειρουργική Κλινική, Γ. Ν. Ξάνθης

O13 ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΒΟΥΒΩΝΟΚΗΛΗΣ ΜΕ ΤΟ ΠΛΕΓΜΑ POLYSOFT. ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗ ΜΕΘΟΔΟ ΚΑΙ ΠΡΩΤΑ ΜΕΤΕΓΧΕΙΡΗΤΙΚΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ

Αποστολίδης Σ., Ζαταγιάς Α. Euromedica Κυανούς Σταυρός, Γενική Κλινική, Χειρουργικό Τμήμα, Θεσσαλονίκη

O14 ΠΛΑΣΤΙΚΗ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΒΟΥΒΩΝΟΚΗΛΗΣ: ΝΕΑ ΤΕΧΝΙΚΗ ΜΕ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΣΥΜΠΑΓΟΥΣ ΚΩΝΟΥ ΜΕ ΕΥΡΕΙΑ ΣΤΡΟΓΓΥΛΗ ΒΑΣΗ

Αντωνακόπουλος Φ., Μπολτσής Α., Αγορογιάννης Δ., Καλιφατίδης Δ., Τρίγκας Β., Τζανάκης Ν., Τσάμης Σ.

Β’ Χειρουργική Κλινική, Γ.Ν. «Ασκληπιείον Βούλας», Αθήνα

O15 Η ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΒΟΥΒΩΝΟΚΗΛΗΣ ΚΑΤΑ LICHTENSTEIN Μοσχίδης Α., Καρβέλας Α., Γαλανόπουλος Γ., Κυβρακίδης Ε., Σωτηριάδης Α., Μπούζας Δ. Α΄ Χειρουργική Κλινική 2ου Νοσοκομείου ΙΚΑ-ΕΤΑΜ, Θεσσαλονίκη

O16 ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΒΟΥΒΩΝΟΚΗΛΗΣ ΜΕ ΠΛΕΓΜΑ ΚΑΙ ΑΠΟΡΡΟΦΗΣΙΜΟ ΒΥΣΜΑ (ΕΠΙ 50 ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΩΝ)

Τσαντήλας Δ., Παπαδόπουλος Σ., Τσαντήλας Β., Σιγκούνας Β., Γερογιάννης Ι., Φραγκανδρέας, Γ., Καμπαρούδης Α., Σπυρίδης Χ., Γερασιμίδης Θ.

Ε’ Χειρουργική Κλινική Α.Π.Θ., Ιπποκράτειο Γ.Ν.Θ.

O17 ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΒΟΥΒΩΝΟΚΗΛΗΣ ΣΕ ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ Παυλίδης Θ., Συμεωνίδης Ν., Ραφαηλίδης Σ., Ψαρράς Κ., Μπαλλάς Κ., Μπαλτατζής Μ., Παυλίδης Ε.,

Πίσσας Δ., Μαράκης Γ., Σακαντάμης Α. Β’ Χειρουργική Προπαιδευτική Κλινική, Ιπποκράτειο ΓΝΘ, Ιατρική Σχολή ΑΠΘ

O18 ΧΡΗΣΗ ΥΠΕΡΗΧΟΤΟΜΟΓΡΑΦΙΑΣ ΓΙΑ ΠΡΩΙΜΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΑΝΕΥΡΥΣΜΑΤΟΣ ΚΟΙΛΙΑΚΗΣ ΑΟΡΤΗΣ ΣΕ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ ΒΟΥΒΩΝΟΚΗΛΗ. ΠΡΟΔΡΟΜΗ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Γερασιμίδης Θ., Διπλάρης Κ., Καραμάνος Δ., Καμπαρούδης Α., Μαλκότσης Δ., Κάρκος Χ., Παπανικολάου Χ., Κομνηνός Γ.

Ε’ Χειρουργική Κλινική Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Α’ Χειρουργική Κλινική, Γενικό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης «Ιπποκράτειο»

O19 ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ METEΓΧΕΙΡΗΤΙΚΗΣ ΟΡΡΩΔΟΥΣ ΣΥΛΛΟΓΗΣ ΜΕΤΑ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΕΥΜΕΓΕΘΟΥΣ ΜΕΤΕΓΧΕΙΡΗΤΙΚΗΣ ΚΟΙΛΙΟΚΗΛΗΣ ΣΕ ΑΣΘΕΝΗ ΜΕ ΝΟΣΗΡΑ ΠΑΧΥΣΑΡΚΙΑ

Χατζούλης Γ.1, Τσούσκας I.1, Παππάς Π.2, Ιωαννίδης Κ.1, Φίτζιος Η.1, Χριστόπουλος Χ.1, Μπλιόσκας Σ.1, Βρέκας Χ.1

1Α’ Χειρουργική Κλινική 424 ΓΣΝΕ, 2 Αγγειοχειρουργικό Τμήμα 424 ΓΣΝΕ

ΠΕ

ΜΠ

ΤΗ 2

9 Ο

ΚΤΩ

ΒΡ

ΙΟΥ

2009

Α

ΙΘΟ

ΥΣΑ

BA

LLR

OO

M II

8


O20 ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΕΥΜΕΓΕΘΟΥΣ ΜΕΤΕΓΧΕΙΡΗΤΙΚΗΣ ΚΟΙΛΙΟΚΗΛΗΣ ΜΕ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΠΛΕΓΜΑΤΟΣ ΕΝΔΟΠΕΡΙΤΟΝΑΪΚΑ

Κατασικογιάννης Ν., Δοϊτσίδης Χ., Ζεμαδάνης Δ., Σχορετσανίτης Ν., Χατζηπασχάλης Στ., Παναγής Α., Χατζηπασχάλης Αιμ.

Χειρουργικό Tμήμα Ε.Σ.Υ., Π.Γ.Ν. Αλεξανδρούπολης

O21 ΑΠΟΦΡΑΚΤΙΚΟΣ ΕΙΛΕΟΣ ΑΠΟ ΝΕΟΠΛΑΣΙΑ ΤΟΥ ΣΙΓΜΟΕΙΔΟΥΣ, ΠΟΥ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΚΕ ΜΕ ΕΙΚΟΝΑ ΠΕΡΙΣΦΙΓΜΕΝΗΣ ΒΟΥΒΩΝΟΚΗΛΗΣ. ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗΣ

Συριανός Κ., Ιωαννίδης Ν., Σούρλα Αικ., Ζηκόπουλος Ι. Χειρουργική Κλινική Γενικού Νοσοκομείου Γρεβενών

O22 ΕΞΕΝΤΕΡΩΣΗ ΛΕΠΤΟΥ ΔΙΑ ΜΕΣΟΥ ΟΠΗΣ ΠΑΡΟΧΕΤΕΥΣΗΣ. ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗΣ Φαλίδας Ε.1, Παυλάκη Α.2, Αναστασάκης Ι1, Βλάχος Κ1, Μαθιουλάκης Σ.1, Βίλλιας Κ.1

1Α΄ Χειρουργική Κλινική, 417 ΝΙΜΤΣ, 2 Νοσοκομείο Παίδων ‘Αγία Σοφία’

17:30-19:00 ΣΤΡΟΓΓΥΛΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΑΓΓΕΙΑΚΗ ΟΓΚΟΛΟΓΙΑ Συντονιστές: Δ. Κισκίνης, Κ. Τρυγόνης

Βασικές αρχές αγγειακής ογκολογίας. Πρωτοπαθείς και δευτεροπαθείς όγκοι καρωτιδικού τριγώνου Κ. Κτενίδης

Όγκοι νεφρού με διήθηση της κ. κοίλης φλέβας Σ. Μηλιαράς

Οπισθοπεριτοναϊκοι όγκοι με εμπλοκή της αορτής της πυλαίας και της κάτω κοίλης φλέβας Κ. Γιαννούλης

Σύγχρονη αντιμετώπιση ανευρυσμάτων κοιλιακής αορτής, ενδοκοιλιακών όγκων και παχέος εντέρου Κ. Σπανός

Χημειοεμβολισμός Α. Φιλιππίδης

19:30-20:30 ΤΕΛΕΤΗ ΕΝΑΡΞΗΣ

19:30-20:00 ΠΡΟΣΦΩΝΗΣΕΙΣ

20.00-20:30 ΟΜΙΛΙΑ Aναπολώντας και Συγκρίνοντας Ένα ταξίδι στη χειρουργική και στα νοσηλευτικά ιδρύματα της Θεσσαλονίκης Δρ. Χρήστος Χρηστάκης

21:00 ΔΕΞΙΩΣΗ ΥΠΟΔΟΧΗΣ (Regency Ballroom)

ΠΕ

ΜΠ

ΤΗ 2

9 Ο

ΚΤΩ

ΒΡ

ΙΟΥ

2009

Α

ΙΘΟ

ΥΣΑ

BA

LLR

OO

M II

9


ΠΕΜΠΤΗ 29 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2009 ΑΙΘΟΥΣΑ ΕΠΙΔΑΥΡΟΣ

13:00-14:30 ΠΡΟΦΟΡΙΚΕΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΙΣ ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΕΣ – ΚΛΙΝΙΚΕΣ ΜΕΛΕΤΕΣ Προεδρείο: Κ. Κοτζάμπαση, M. Πιτιακούδης

O23 Η ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΠΕΡΙΕΓΧΕΙΡΗΤΙΚΗΣ ΧΟΡΗΓΗΣΗΣ ΣΕΛΕΚΟΞΙΜΠΗΣ ΣΤΗΝ ΕΠΟΥΛΩΣΗ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΟΜΩΣΗΣ ΤΟΥ ΠΑΧΕΟΣ ΕΝΤΕΡΟΥ ΣΕ ΕΠΙΜΥΕΣ

Συμεωνίδης Ν.1, Καρακιουλάκης Γ.2, Ψαρράς Κ.1, Ραφαηλίδης Σ.1, Μπαλλάς Κ.1, Παπακωνσταντίνου Ε.2, Αιμονιώτου Ε.1, Τριανταφύλλου Α.1, Παυλίδης Θ.1, Μαράκης Γ.1, Σακαντάμης Α.1

1Β’ Χειρουργική Προπαιδευτική Κλινική, Ιπποκράτειο ΓΝΘ, Ιατρική Σχολή ΑΠΘ 2Εργαστήριο Φαρμακολογίας, Ιατρική Σχολή ΑΠΘ

O24 ΕΠΙΠΕΔΑ ΗΛΕΚΤΡΟΛΥΤΩΝ ΚΑΙ ΙΧΝΟΣΤΟΙΧΕΙΩΝ ΣΤΟ ΑΙΜΑ ΕΠΙΜΥΩΝ, ΜΕΤΑ ΧΟΡΗΓΗΣΗ ΒΙΤΑΜΙΝΗΣ Ε ΚΑΙ Ο ΠΙΘΑΝΟΣ ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΣΤΗΝ ΕΠΟΥΛΩΣΗ ΤΩΝ ΑΝΑΣΤΟΜΩΣΕΩΝ ΤΟΥ ΠΑΧΕΟΣ ΕΝΤΕΡΟΥ

Τσαντήλας Β., Ανεμούλης Π., Τσαντήλας Δ., Γερογιάννης Ι., Παπαδόπουλος Σ., Τσαντήλα Ι., Φελεσάκης Ι., Κουριδάκης Π., Γερασιμίδης Θ.

Β’ Χειρουργική Κλινική 424 Γ.Σ.Ν.Ε. Θεσσαλονίκης

O25 ΠΡΟΚΛΗΣΗ ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΗΣ ΚΟΛΙΤΙΔΑΣ ΜΕ DSS-ΜΕΛΕΤΗ ΣΕ ΕΠΙΜΥΕΣ Βαρναλίδης Ι.1, Παπαδοπούλου Α.1, Πουταχίδης Θ.2, Ταϊτζόγλου Ι.3, Καραμανάβη Ε.2, Κοκόλης Ν.3,

Μπότσιος Δ.1

1Δ’ Χειρουργική Κλινική Α.Π.Θ, Γ.Ν.Θ “Γ.ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ”, Θεσσαλονίκη, 2 Εργαστήριο Παθολογικής Ανατομικής Κτηνιατρικής Σχολής Α.Π.Θ, 3 Εργαστήριο Φυσιολογίας Κτηνιατρικής Σχολής Α.Π.Θ

O26 ΥΦΕΣΗ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΩΝ ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΗΣ ΚΟΛΙΤΙΔΑΣ ΜΕ ΧΟΡΗΓΗΣΗ Ω-3 ΛΙΠΑΡΩΝ ΟΞΕΩΝ-ΜΕΛΕΤΗ ΣΕ ΕΠΙΜΥΕΣ

Βαρναλίδης Ι.1, Καραμανάβη Ε.2, Πουταχίδης Θ.2, Ταΐτζόγλου Ι.3, Κοκόλης Ν.3, Μπότσιος Δ.1

1Δ’ Χειρουργική Κλινική Α.Π.Θ, Γ.Ν.Θ “Γ.ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ”, Θεσσαλονίκη 2Εργαστήριο Παθολογικής Ανατομικής Κτηνιατρική Σχολή Α.Π.Θ 3Εργαστήριο Φυσιολογίας Κτηνιατρική Σχολή Α.Π.Θ

O27 ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΣΥΝΔΥΑΣΜΕΝΗΣ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ ΜΕ ΧΡΗΣΗ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΑΝΤΛΙΑΣ ΣΥΝΕΧΟΥΣ ΑΝΑΡΡΟΦΗΣΗΣ (VAC SYSTEM) ΚΑΙ ΤΟΠΙΚΗΣ ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ ΠΛΑΣΜΑΤΟΣ ΠΛΟΥΣΙΟΥ ΣΕ ΑΙΜΟΠΕΤΑΛΙΑ ΣΤΗ ΔΙΑΣΠΑΣΗ ΚΑΙ ΔΙΑΠΥΗΣΗ ΤΗΣ ΜΕΣΗΣ ΣΤΕΡΝΟΤΟΜΗΣ

Καραπαναγιωτίδης Γ., Αντωνίτσης Π., Χαλβατζούλης Ο., Σάρλης Γ., Αργυριάδου Ε., Αναστασιάδης Κ., Ράμμος Κ., Παπακωνσταντίνου Χ.

Α’ Χειρουργική Κλινική Θώρακος- Καρδιάς και Μεγάλων Αγγείων Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης ΑΧΕΠΑ

O28 Η ΑΞΙΑ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΠΡΟΣΩΡΙΝΗΣ ΚΑΛΥΨΗΣ ΜΕ ΑΡΝΗΤΙΚΗ ΠΙΕΣΗ (VACCUM ASSISTED CLOSURE – V.A.C) ΣΤΗΝ ΑΝΟΙΧΤΗ ΚΟΙΛΙΑ

Πλιάκος I., Κεσίσογλου I., Μιχαλόπουλος N., Παπαβραμίδης Θ., Δεληγιαννίδης Ν., Σαπαλίδης Κ., Παπαβραμίδης Σ.

Γ΄ Χειρουργική Κλινική, Α.Π.Θ., Π.Γ.Ν.Θ. ΑΧΕΠΑ, Θεσσαλονίκη

ΠΕ

ΜΠ

ΤΗ 2

9 Ο

ΚΤΩ

ΒΡ

ΙΟΥ

2009

Α

ΙΘΟ

ΥΣΑ

ΕΠ

ΙΔΑ

ΥΡΟ

Σ

10


O29 O ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΣΠΟΓΓΟΥ TACHOSIL ΣΤΗΝ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΔΙΑΤΡΗΣΗΣ ΣΤΟΜΑΧΟΥ. ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ

Χριστοδουλίδης Γ., Τεπετές Κ., Σπυριδάκης Μ., Χατζηθεοφίλου Κ. Πανεπιστημιακή Χειρουργική Kλινική, Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Λάρισας, Λάρισα

O30 ΑΡΧΙΚΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΠΟΛΥΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗΣ ΚΛΙΝΙΚΗΣ ΜΕΛΕΤΗΣ ΜΙΑΣ ΝΕΑΣ ΔΙΠΟΛΙΚΗΣ ΑΝΑΡΡΟΦΗΤΙΚΗΣ ΣΥΣΚΕΥΗΣ ΜΕ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΡΑΔΙΟΣΥΧΝΟΤΗΤΩΝ

(HEXABLATE) ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΠΡΩΤΟΠΑΘΩΝ ΚΑΙ ΔΕΥΤΕΡΟΠΑΘΩΝ ΟΓΚΩΝ ΤΟΥ ΗΠΑΤΟΣ

Ζαχαρούλης Δ., Τζοβάρας Γ., Σιώκα Ε., Μπαλογιάννης Ι., Αγορογιάννης Β., Συμεωνίδης Δ., Χατζηθεοφίλου Κ.

Πανεπιστημιακή Χειρουργική Κλινική, Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Λάρισας O31 Η ΧΡΗΣΗ ΕΝΤΑΦΙΑΖΟΜΕΝΩΝ ΚΑΘΕΤΗΡΩΝ (PORTS) ΣΕ ΟΓΚΟΛΟΓΙΚΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗ

ΧΟΡΗΓΗΣΗ ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΗΣ ΧΗΜΕΙΟΘΕΡΑΠΕΙΑΣ Ευαγγέλου I., Σαμαράς A., Χρήστου K., Γιαγτζίδης I., Ευαγγέλου A., Καραμόσχος K. Β΄ Χειρουργική Κλινική, Γ.Π.Ν. «Παπαγεωργίου» Θεσσαλονίκης

O32 Η ΧΡΗΣΗ ΤΟΥ TNFa ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΟΝ ΕΛΛΑΔΙΚΟ ΧΩΡΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΥΠΟΤΡΟΠΩΝ ΚΑΙ in transit ΜΕΤΑΣΤΑΣΕΩΝ ΣΤΟ ΜΕΛΑΝΩΜΑ ΤΩΝ ΑΚΡΩΝ

Οικονόμου Σ., Δημάσης Α., Ζαφειρίου Γ., Σέτζης Κ., Παπανικολάου Κ., Ασημακίδου Μ., Παγωνίδης Δ., Ρόκος Χ., Γιάνιτς M., Γαργαβάνης Θ.

Α’ Χειρουργικό-Ογκολογικό Τμήμα, Α.Ν.Θ. «ΘΕΑΓΕΝΕΙΟ», Θεσσαλονίκη

ΠΕ

ΜΠ

ΤΗ 2

9 Ο

ΚΤΩ

ΒΡ

ΙΟΥ

2009

Α

ΙΘΟ

ΥΣΑ

ΕΠ

ΙΔΑ

ΥΡΟ

Σ

11


ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 30 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2009 ΑΙΘΟΥΣΑ BALLROOM II

09:00-10:30 ΠΡΟΦΟΡΙΚΕΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΙΣ ΕΡΓΑΣΙΩΝ ΠΡΟΣ ΒΡΑΒΕΥΣΗ Προεδρείο: Κ. Ατματζίδης, Ι. Ευαγγέλου

O33 H ΧΟΡΗΓΗΣΗ ΜΕΣΝΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΙ ΤΗΝ ΑΝΑΓΕΝΝΗΤΙΚΗ ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΗΠΑΤΟΚΥΤΤΑΡΩΝ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΚΑΤΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΗΠΑΤΟΣ ΜΕ ΤΗ ΧΡΗΣΗ ΡΑΔΙΟΣΥΧΝΟΤΗΤΩΝ ΚΑΙ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΟ ΧΕΙΡΙΣΜΟ PRINGLE. ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ

Υψηλάντης Π. 1, Λαμπροπούλου Μ.2, Αναγνωστόπουλος Κ.3, Τέντες Ι.3, Τσίγαλου Χ.4, Πιτιακούδης Μ.1, Κορτσάρης Α.3, Παπαδόπουλος Ν.2, Σιμόπουλος Κ.1

1Εργαστήριο Πειραματικής Χειρουργικής και Χειρουργικής Έρευνας, Τμήμα Ιατρικής, Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, Αλεξανδρούπολη, 2Εργαστήριο Ιστολογίας και Εμβρυολογίας, Τμήμα Ιατρικής, Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, Αλεξανδρούπολη, 3Εργαστήριο Βιοχημείας, Τμήμα Ιατρικής, Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, Αλεξανδρούπολη, 4Εργαστήριο Βιοχημείας, Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Αλεξανδρούπολης, Αλεξανδρούπολη

O34 Η ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΠΡΩΙΜΑ ΧΟΡΗΓΟΥΜΕΝΗΣ ΒΟΖΕΝΤΑΝΗΣ ΣΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΟΙΣΟΦΑΓΙΚΩΝ ΚΙΡΣΩΝ ΣΕ ΚΙΡΡΩΤΙΚΟΥΣ ΕΠΙΜΥΕΣ. ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ ΣΕ ΕΠΙΜΥΕΣ

Ραφαηλίδης Σ1, Ψαρράς Κ1, Μπαλλάς Κ1, Συμεωνίδης Ν1, Τριανταφύλλου Α1, Αιμονιώτου Ε1, Παυλίδης Θ1, Παπαμιχάλη Ρ2, Κουκούλης Γ2, Μαράκης Γ1, Σακαντάμης Α1.

1Β΄Χειρουργική Προπαιδευτική Κλινική, Ιπποκράτειο Γ.Ν.Θ., Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, 2Παθολοανατομικό Εργαστήριο, Γ.Ν. Λάρισας, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας

O35 Ο ΣΥΜΜΕΤΑΦΟΡΕΑΣ ΝΑΤΡΙΟΥ- ΙΩΔΙΟΥ ΣΤΟ ΘΥΡΕΟΕΙΔΗ, ΣΕ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΚΑΚΟΗΘΕΙΣ ΙΣΤΟΥΣ. ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ ΤΟΥ ΣΤΗ ΓΟΝΙΔΙΑΚΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ

Φούτζηλας Χ.1, Μαρακάκη Χ.1,Σύρμος Ν.2

1Παθολογική Κλινική Ναυτικό Νοσοκομείο Αθηνών, 2 Νευροχειρουργική Κλινική, Βενιζέλειο Νοσοκομείο Ηρακλείου, Κρήτη

O36 ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΚΡΑΝΙΟΕΓΚΕΦΑΛΙΚΩΝ ΚΑΚΩΣΕΩΝ ΑΠΟ ΓΕΝΙΚΟ ΧΕΙΡΟΥΡΓΟ Σύρμος Ν., Καπουτζής Ν., Τελεβάντος Α., Σύρμος Χ. Χειρουργική Κλινική Γενικού Νοσοκομείου – Κέντρου Υγείας Γουμένισσας Νομού Κιλκίς Α΄ Νευροχειρουργική Κλινική Α.Π.Θ., Π.Γ.Ν. Θεσσαλονίκης Α.Χ.Ε.Π.Α.

O37 ΝΕΥΡΟΕΝΔΟΣΚΟΠΙΚΕΣ ΠΡΟΣΠΕΛΑΣΕΙΣ ΣΤΟ ΑΝΩΤΕΡΟ ΤΜΗΜΑ ΤΗΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ ΚΟΙΛΙΑΣ (ΠΤΩΜΑΤΙΚΕΣ ΜΕΛΕΤΕΣ)

Σύρμος Ν.1,3, Αναγνωστόπουλος Ι.1, Τσονίδης Χ.1, Ντζάου Σ.2, Ψαρούλης Δ.2, Μαρινόπουλος Δ.1, Σύρμος Χ.3, Τσιτσόπουλος Φ.2

1Β’ Νευροχειρουργική Κλινική Α.Π.Θ, ΓΝΘ Ιπποκράτειο, 2Εργαστήριο Ιατροδικαστικής και Τοξικολογίας Α.Π.Θ., 3Α’ Νευροχειρουργική Κλινική Α.Π.Θ, ΠΓΝΘ ΑΧΕΠΑ

O38 Ο ΟΙΣΤΡΟΓΟΝΙΚΟΣ ΥΠΟΔΟΧΕΑΣ ΒΗΤΑ (ERβ) ΕΚΦΡΑΖΕΤΑΙ ΕΥΡΕΩΣ ΣΤΟΝ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟ ΒΛΕΝNΟΓΟΝΟ ΤΟΥ ΠΑΧΕΟΣ ΕΝΤΕΡΟΥ, ΑΛΛΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΙ ΜΕΙΩΣΗ ΣΤΟ ΑΔΕΝΟΚΑΡΚΙΝΩΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΩΝΤΑΣ ΤΗN ΑΠΟΔΙΑΦΟΡΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΟΓΚΟΥ

Κωνσταντινόπουλος Α. Π.1, Κομηνέα Α.2, Βανδώρος Π. Γ.2, Παπαβασιλείου Γ.Α.1

1Εργαστήριο Βιολογικής Χημείας, Ιατρική Σχολή Πανεπιστημίου Αθηνών, Αθήνα 2Παθολογοανατομικό Τμήμα, Γενικό Νοσοκομείου Αιγίου, Αίγιο

ΠΑ

ΡΑΣΚ

ΕΥΗ

30

ΟΚ

ΤΩΒ

ΡΙΟ

Υ 20

09

ΑΙΘ

ΟΥΣ

Α B

ALL

RO

OM

II

12


10:30-12:00 ΣΤΡΟΓΓΥΛΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΚΑΡΚΙΝΩΜΑ ΜΑΣΤΟΥ: ΕΝΑ ΠΡΟΤΥΠΟ ΠΡΩΙΜΗΣ ΔΙΑΓΝΩΣΗΣ ΚΑΙ ΙΑΣΗΣ Συντονιστής: Ε. Φαχαντίδης Επιδημιολογία καρκινώματος του μαστού Θ. Δαρδαβέσης

Απεικονιστικός έλεγχος Ι. Χρυσογονίδης

Ιστολογική εικόνα - Πρόγνωση Ι. Κωστόπουλος

Χειρουργική θεραπεία Β. Παπαδόπουλος

Χημειοθεραπεία - Ορμονοθεραπεία Π. Μακραντωνάκης

Σχολιαστής: Χ. Μακρίδης

12:00-12:30 ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ - ΚΑΦΕΣ

12:30-13:00 ΔΙΑΛΕΞΗ Προεδρείο: Ι. Μακρής, Β. Παπανικολάου Μεταστατική νόσος ήπατος Χρ. Δερβένης

13:00-14:30 ΠΡΟΦΟΡΙΚΕΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΙΣ ΛΑΠΑΡΟΣΚΟΠΙΚΗ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗ Προεδρείο: Ι. Ντοκμετζίογλου, Ξ. Βρακάς

O39 ΛΑΠΑΡΟΣΚΟΠΙΚΗ ΧΟΛΟΚΥΣΤΕΚΤΟΜΗ – Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΗΣ ΚΛΙΝΙΚΗΣ ΜΑΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ 8/2003 – 12/2008


Χειρουργική Κλινική, Γ.Ν. Κομοτηνής

O40 ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΛΑΠΑΡΟΣΚΟΠΙΚΗΣ ΧΟΛΟΚΥΣΤΕΚΤΟΜΗΣ 3 ΠΥΛΩΝ ΕΙΣΟΔΟΥ (3-PORT) ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΚΛΑΣΙΚΗ 4 ΠΥΛΩΝ ΕΙΣΟΔΟΥ (4-PORT)

Παπαζιώγας Β., Κουτελιδάκης Ι., Τσιαούσης Π., Τσολάκης Μ., Ατματζίδης Κ. Β΄ Χειρουργική Κλινική, Ιατρική Σχολή Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Γ.Ν. «Γ.

Γεννηματάς»

ΠΑ

ΡΑΣΚ

ΕΥΗ

30

ΟΚ

ΤΩΒ

ΡΙΟ

Υ 20

09

ΑΙΘ

ΟΥΣ

Α B

ALL

RO

OM

II

13


O41 ΣΥΓΚΡΙΤΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ ΤΩΝ TROCARS ΕΛΑΧΙΣΤΟΥ ΤΡΑΥΜΑΤΟΣ ΜΕ ΤΥΦΛΟ ΑΚΡΟ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΑ TROCARS ΚΟΠΤΙΚΟΥ ΑΚΡΟΥ, ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΣΤΗΝ ΛΑΠΑΡΟΣΚΟΠΙΚΗ ΧΟΛΟΚΥΣΤΕΚΤΟΜΗ

Κρόκος Ν., Μιχαηλίδου Ε., Καρακατσάνης Α., Μαριούλας Α., Δρίζης Θ. Χειρουργική Κλινική, Γενικό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης «Άγιος Παύλος»

O42 ΣΥΧΝΟΤΗΤΑ ΔΙΑΠΥΗΣΗΣ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΟΥ ΤΡΑΥΜΑΤΟΣ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΛΑΠΑΡΟΣΚΟΠΙΚΗ ΚΑΙ ΑΝΟΙΚΤΗ ΧΟΛΟΚΥΣΤΕΚΤΟΜΗ

Μιχαηλίδου Ε., Κρόκος Ν., Καρακατσάνης Α., Μαριούλας Α., Δρίζης Θ. Χειρουργική Κλινική, Γενικό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης «Άγιος Παύλος»

O43 Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΣΧΗΜΑΤΩΝ ΧΟΡΗΓΗΣΗΣ ΑΝΤΙΒΙΩΤΙΚΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΛΗΨΗ ΤΩΝ ΜΕΤΕΓΧΕΙΡΗΤΙΚΩΝ ΕΠΙΠΛΟΚΩΝ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΛΑΠΑΡΟΣΚΟΠΙΚΗ ΧΟΛΟΚΥΣΤΕΚΤΟΜΗ

Παναγιωτάκης Γ., Σπυριδάκης Κ., Γρηγοράκη Μ., Κρασονικολάκης Γ., Ψαράκης Φ., Κοντοπόδης Ν., Κοκκινάκης Θ., Κανδυλάκης Σ.

Α’ Χειρουργικό Τμήμα, «Βενιζέλειο – Πανάνειο» Γενικό Νοσοκομείο Ηρακλείου

O44 ΙΑΤΡΟΓΕΝΕΙΣ ΚΑΚΩΣΕΙΣ ΕΞΩΗΠΑΤΙΚΩΝ ΧΟΛΗΦΟΡΩΝ Βαρσάμης Ν., Θεοδοσίου Ε., Βουλαλάς Γ., Πούγγουρας Κ., Κωστόπουλος Κ., Χριστοδουλίδης Κ. Α΄ Χειρουργική Κλινική, Γενικό Νοσοκομείο Καβάλας

O45 ΙΑΤΡΟΓΕΝΕΙΣ ΚΑΚΩΣΕΙΣ ΧΟΛΗΔΟΧΟΥ ΠΟΡΟΥ ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΛΑΠΑΡΟΣΚΟΠΙΚΗΣ Η΄ ΑΝΟΙΚΤΗΣ ΧΟΛΟΚΥΣΤΕΚΤΟΜΗΣ: 10ΕΤΗΣ ΑΝΑΔΡΟΜΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ

Καρδάσης Δ., Καμπαρούδης Α., Τσαντήλας Δ., Διπλάρης Κ., Αναστασιάδης Κ., Τσολπάκης Α., Γερογιάννης Ι., Πασχαλίδου Ε., Σπυρίδης Χ., Φραγκανδρέας Γ., Γερασιμίδης Θ.

Ε΄ Χειρουργική Κλινική Α. Π. Θ., «Ιπποκράτειο» Γενικό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης

O46 ΛΑΠΑΡΟΣΚΟΠΙΚΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΜΗ ΠΑΡΑΣΙΤΙΚΩΝ ΚΥΣΤΕΩΝ ΤΟΥ ΗΠΑΤΟΣ Παπαζιώγας Β., Κουτελιδάκης Ι., Τσιαούσης Π., Κατσουγιαννόπουλος Α., Ατματζίδης Κ. Β΄ Χειρουργική Κλινική, Ιατρική Σχολή Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Γ.Ν. «Γ.

Γεννηματάς»

O47 ΥΦΗΠΑΤΙΚΗ ΚΥΣΤΗ: ΤΥΧΑΙΟ ΕΥΡΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΛΑΠΑΡΟΣΚΟΠΙΚΗΣ ΧΟΛΟΚΥΣΤΕΚΤΟΜΗΣ

Παπαδοπούλου Δ.¹, Χατζηράλλη Ε.², Αγγελής Σ.¹, Δεμερτζίδης Χ.¹ ¹Χειρουργική Κλινική, Γενικό Νοσοκομείο Βέροιας, ²Οφθαλμολογική Κλινική, Γενικό

Νοσοκομείο Βέροιας

O48 ΛΑΠΑΡΟΣΚΟΠΙΚΕΣ ΕΠΕΜΒΑΣΕΙΣ ΣΕ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΤΗΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΣ Ανδρεάδης E.1, Τζιουβάρας X.1, Οικονόμου A.1, Σαπίδης N.1, Χρυσίδου M.1, Πήττα Ξ.2 Γαλλής Κ.1,

Μουρούνογλου Μ.1, Χρυσίδης Θ.1

1Χειρουργική Κλινική Γ.Ν. Έδεσσας, 2Ακτινολογικό τμήμα Γ.Ν.Θ. Αγ. Παύλος

O49 ΔΙΕΓΧΕΙΡΗΤΙΚΗ ΧΟΛΑΓΓΕΙΟΓΡΑΦΙΑ ΚΑΤΑ ΤΗ ΛΑΠΑΡΟΣΚΟΠΙΚΗ ΧΟΛΟΚΥΣΤΕΚΤΟΜΗ ΜΙΑΣ ΤΟΜΗΣ

Καρασακαλίδης A., Τριανταφυλλίδου Σ., Καπουτζής Κ., Τσακίρης Γ., Χατζοπούλου Μ., Σμυρλής Χ. Γενικό Νοσοκομείο Γιαννιτσών

14:30-16:00 ΜΕΣΗΜΒΡΙΝΗ ΔΙΑΚΟΠΗ

ΠΑ

ΡΑΣΚ

ΕΥΗ

30

ΟΚ

ΤΩΒ

ΡΙΟ

Υ 20

09

ΑΙΘ

ΟΥΣ

Α B

ALL

RO

OM

II

14


16:00-17:30 ΣΤΡΟΓΓΥΛΗ ΤΡΑΠΕΖΑ Ο ΛΕΜΦΑΔΕΝΙΚΟΣ ΚΑΘΑΡΙΣΜΟΣ ΣΤΟΝ ΚΑΡΚΙΝΟ Συντονιστής: ΑΘ. Σακαντάμης

Στομάχου Κ. Μπαλλάς

Χοληδόχου κύστεως Σ. Ραφαηλίδης

Παγκρέατος Θ. Παυλίδης

Παχέος εντέρου Ν. Συμεωνίδης

Ορθού Κ. Ψαρράς

Σχολιαστής: Γ. Μαράκης

17:30-19:00 ΣΤΡΟΓΓΥΛΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΟΡΘΟΚΟΛΙΚΟΣ ΚΑΡΚΙΝΟΣ: ΑΝΟΙΧΤΗ Ή ΛΑΠΑΡΟΣΚΟΠΙΚΗ ΠΡΟΣΠΕΛΑΣΗ Συντονιστής: Ε. Τσιμογιάννης

Καρκίνος παχέος εντέρου: Ανοιχτή ή λαπαροσκοπική προσπέλαση; Χ. Φαράντος Καρκίνος του ορθού: Ανοιχτή ή λαπαροσκοπική προσπέλαση; Σ. Κούλας

Οξειδωτικό stress και φλεγμονώδης αντίδραση σε ανοιχτή και λαπαροσκοπική κολεκτομή Γ. Παππάς-Γώγος

Fast track surgery ή λαπαροσκοπική προσπέλαση στον ορθοκολικό καρκίνο; Κ. Τσιμογιάννης

Σχολιαστής: Γ. Μπασδάνης

ΠΑ

ΡΑΣΚ

ΕΥΗ

30

ΟΚ

ΤΩΒ

ΡΙΟ

Υ 20

09

ΑΙΘ

ΟΥΣ

Α B

ALL

RO

OM

II

15


ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 30 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2009 ΑΙΘΟΥΣΑ ΕΠΙΔΑΥΡΟΣ

09:00-10:30 ΠΡΟΦΟΡΙΚΕΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΙΣ ΛΟΙΜΩΞΕΙΣ Προεδρείο: Ν. Χαρλαύτης, Α. Καμπαρούδης

O51 ΓΑΓΓΡΑΙΝΑ FOURNIER Δημητρίου I.1, Χατζής I.1, Αιμονιώτου E.2, Ταβάκη E.1, Μαυρόπουλος A.1, Χατζηθεόκλητος E.1

1Χειρουργικό Τμήμα, Γ.Ν.Θ. «Ο Άγιος Δημήτριος», 2ΜΕΘ , Γ.Ν.Θ. «Ο Άγιος Δημήτριος»

O52 ΓΑΓΓΡΑΙΝΑ FOURNIER Σκάνδαλος Ι.1, Σαμαράς Α. 2, Μιχαηλίδου Ε. 1, Μπιλιανίδου Μ. 1, Μελέκος Θ. 3, Κακασή Ε. 4,

Κουτσουφλιανιώτης Ν. 2, Δρίζης Θ. 1

1Χειρουργικό Τμήμα Γενικού Νοσοκομείου «Άγιος Παύλος» Θεσσαλονίκης, 2Β΄Χειρουργική Κλινική Γενικού Νοσοκομείου «Παπαγεωργίου» Θεσσαλονίκης, 3Μονάδα Υπερβαρικής Οξυγονοθεραπείας και 4Μικροβιολογικό Εργαστήριο Γενικού Νοσοκομείου «Άγιος Παύλος» Θεσσαλονίκης

O53 ΑΙΤΙΟΛΟΓΙΚΑ ΚΑΙ ΕΠΙΔΗΜΙΟΛΟΓΙΚΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ ΛΟΙΜΩΞΕΩΝ ΕΓΧΕΙΡΗΤΙΚΟΥ ΠΕΔΙΟΥ Λιντζέρης Ι., Πρίγκουρης Π., Αναστασίου Ε., Κόχυλας Ν., Πρίγκουρης Σ. Δ’ Χειρουργική Κλινική Γ.Ν.Α Ευαγγελισμός

O54 ΣΠΑΝΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΕΥΜΕΓΕΘΟΥΣ ΥΦΗΠΑΤΙΚΟΥ ΑΠΟΣΤΗΜΑΤΟΣ Μοσχίδης Α., Γαλανόπουλος Γ., Κυρίτσης Α., Σωτηριάδης Α., Κυβρακίδης Ε., Σκαρλάτος Χ. Α΄ Χειρουργική Κλινική 2ου Νοσοκομείου ΙΚΑ-ΕΤΑΜ Θεσσαλονίκης

O55 ΑΠΟΣΤΗΜΑ ΚΟΙΛΙΑΚΟΥ ΤΟΙΧΩΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΜΗΡΟΥ ΩΣ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΔΙΑΤΡΗΣΗΣ ΚΑΡΚΙΝΟΥ ΑΝΙΟΝΤΟΣ ΚΟΛΟΥ. ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗΣ

Φαλίδας Ε.1, Στεφανίδης Ι.1, Παυλάκη Α2, Τάκου Μ1, Βλάχος Κ.1, Μαθιουλάκης Σ.1, Βίλλιας Κ.1

1Α΄ Χειρουργική Κλινική, 417 ΝΙΜΤΣ, Αθήνα, 2Νοσοκομείο Παίδων ‘Αγία Σοφία’, Αθήνα

O56 ΣΠΛΗΝΙΚΟ ΑΠΟΣΤΗΜΑ ΜΙΑ ΣΠΑΝΙΑ ΝΟΣΟΛΟΛΟΓΙΚΗ ΟΝΤΟΤΗΤΑ. ΑΝΑΦΟΡΑ ΜΙΑΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗΣ ΚΑΙ ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ ΤΗΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ

Κρόκος Ν., Μιχαηλίδου Ε., Καρακατσάνης Α., Μαριούλας Α., Θωμαΐδης Τ., Κρασιά Ν., Δρίζης Θ. Χειρουργική Κλινική, Γενικό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης «Άγιος Παύλος»

O57 ΕΚΤΕΤΑΜΕΝΗ ΥΔΡΟΣΑΔΕΝΙΤΙΣ: ΜΑΚΡΟΧΡΟΝΙΑ ΥΦΕΣΗ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΣΥΝΕΧΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΜΕ INFLIXIMAB

Χιώτης A., Σαρόγλου Π., Βλατάκης Σ., Γεροντίτης Ζ., Κόκκορης Στ., Κουτσογιάννης Ι, Μπαντάκ Γ. Χειρουργική Κλινική, Γ. Ν. Ξάνθης

O58 Η ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΤΥΓΕΚΥΚΛΙΝΗΣ ΣΤΙΣ ΕΠΙΠΛΕΓΜΕΝΕΣ ΕΝΔΟΚΟΙΛΙΑΚΕΣ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΕΣ ΛΟΙΜΩΞΕΙΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ

Καμπαρούδης Α., Παπαδόπουλος Σ., Γερασιμίδης Θ. Ε΄ Χειρουργική Κλινική Α.Π.Θ., Ιπποκράτειο Νοσοκομείο

ΠΑ

ΡΑΣΚ

ΕΥΗ

30

ΟΚ

ΤΩΒ

ΡΙΟ

Υ 20

09

ΑΙΘ

ΟΥΣ

Α Ε

ΠΙΔ

ΑΥΡ

ΟΣ

16


10:30-12:00 ΠΡΟΦΟΡΙΚΕΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΙΣ ΔΙΑΦΟΡΑ Προεδρείο: Δ. Γυμνόπουλος, Η. Φίτζιος

O59 ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΧΟΛΗΔΟΧΟΔΩΔΕΚΑΔΑΚΤΥΛΙΚΩΝ ΑΝΑΣΤΟΜΩΣΕΩΝ ΚΑΙ ΔΙΑΔΩΔΕΚΑΔΑΚΤΥΛΙΚΩΝ ΣΦΙΓΚΤΗΡΟΠΛΑΣΤΙΚΩΝ ΓΙΑ ΛΙΘΙΑΣΗ ΤΩΝ ΧΟΛΗΦΟΡΩΝ

Τέντες Α. Α., Μαρκακίδης Σ., Φωτάκης Σ., Φλώρος Δ., Κυζιρίδης Δ., Κορακιανίτης Ο., Μουταφίδης Λ. Χειρουργική Κλινική, Γ. Ν. Διδυμοτείχου, Αναισθησιολογικό Τμήμα, Γ. Ν. Διδυμοτείχου

O60 ΗΠΑΤΙΚΟ ΑΠΟΣΤΗΜΑ ΚΑΤ΄ ΕΠΕΚΤΑΣΗ ΕΜΠΥΗΜΑΤΟΣ ΧΟΛΗΔΟΧΟΥ ΚΥΣΤΗΣ - ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΔΥΟ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΩΝ

Σκάνδαλος Ι. 1, Μαργιούλας Α. 1, Μιχαηλίδου Ε. 1, Τριανταφύλλου Δ. 1, Γιαννοπούλου Δ. 2, Τσικρίκα Ε. 2, Καράτζιου Χ. 4, Στεφανίδου Χ. 5, Δρίζης Θ. 1

1Χειρουργικό Τμήμα, 2Αναισθησιολογικό Τμήμα, 3Μονάδα Εντατικής Θεραπείας, 4Ακτινολογικό Εργαστήριο και 5Μικροβιολογικό Εργαστήριο, Γενικό Νοσοκομείο «Άγιος Παύλος» Θεσσαλονίκης

O61 ΕΜΦΥΣΗΜΑΤΙΚΗ ΧΟΛΟΚΥΣΤΙΤΙΔΑ – ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΔΥΟ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΩΝ Σκάνδαλος Ι.1, Μιχαηλίδου Ε.1, Κρασιά Ν.1, Θωμαίδης Τ.1, Καρρά Ε.2, Πέρτσας Ε.3, Δρίζης Θ.1

1Χειρουργικό Τμήμα, 2Αναισθησιολογικό Τμήμα και 3Μονάδα Εντατικής Θεραπείας, Γενικό Νοσοκομείο «Άγιος Παύλος» Θεσσαλονίκης

O62 Η ΧΡΗΣΗ ΤΗΣ ΙΣΟΠΕΡΙΣΤΑΛΤΙΚΗΣ ΕΛΙΚΑΣ ΝΗΣΤΙΔΑΣ ΣΤΗΝ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΕΧΕΙΑΣ ΤΟΥ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΙΚΟΥ ΣΩΛΗΝΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΓΑΣΤΡΕΚΤΟΜΗ

Μιχαλόπουλος N., Παπαβραμίδης Θ., Κεσίσογλου Ι., Πλιάκος Ι., Σαπαλίδης Κ., Παπαβραμίδης Σ. Γ΄ Χειρουργική Κλινική, Α.Π.Θ. Γ.Π.Ν. ΑΧΕΠΑ, Θεσσαλονίκη

O63 ΧΑΛΑΣΗ ΗΜΙΔΙΑΦΡΑΓΜΑΤΟΣ. ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΔΥΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΩΝ Βιδάλη Μ.1, Νίνος Α. 1, Παπαιωάννου Γ. 1, Πούγγουρας Ι. 1, Αντωνάκας Π. 1, Φίλη Φ. 1, Ιορδάνου Χ.

1, Μαλετσικόπουλος Σ. 1, Φαραζί Χ. 1, Παλυβός Λ. 1, Νατσιοπούλου Α. 2, Πιερρακάκης Σ. 1

1Χειρουργική Κλινική, Π.Γ.Ν.Ε. «Θριάσιο», 2Ακτινολογικό Τμήμα, Π.Γ.Ν.Ε. «Θριάσιο»

O64 ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗ ΜΙΑΣ ΗΜΕΡΑΣ (DAY SURGERY) Τριανταφυλλοπούλου K., Μιχαλόπουλος N., Κεσίσογλου I., Κουλούρης X., Μιστριώτης Γ.,

Δεληγιαννίδης Ν., Παπαβραμίδης Σ. Γ΄ Χειρουργική Κλινική Α.Π.Θ., Γ.Π.Ν. ΑΧΕΠΑ, Θεσσαλονίκη

O65 ΚΑΚΟΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΦΛΕΒΙΚΗ ΘΡΟΜΒΩΣΗ Βουλαλάς Γ., Θεοδοσίου Ε., Σαλβερίδης Ν., Πούγγουρας Κ., Μέκακας Α., Χριστοδουλίδης Κ. Α’ Χειρουργική Κλινική, Γ. Ν. Καβάλας

O66 ΣΥΝΥΠΑΡΞΗ ΕΝ ΤΩ ΒΑΘΕΙ ΦΛΕΒΟΘΡΟΜΒΩΣΗΣ ΣΕ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ ΕΠΙΠΟΛΗΣ ΘΡΟΜΒΟΦΛΕΒΙΤΙΔΑ

Αγγελής Σ., Παπαδοπούλου Δ., Τζοϋσυ Α., Παπαναστασόπουλος Α., Δεμερτζίδης Χ. Γενικό Νοσοκομείο Βέροιας, Χειρουργική Κλινική

ΠΑ

ΡΑΣΚ

ΕΥΗ

30

ΟΚ

ΤΩΒ

ΡΙΟ

Υ 20

09

ΑΙΘ

ΟΥΣ

Α Ε

ΠΙΔ

ΑΥΡ

ΟΣ

17


O67 ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΚΑΘΕΤΗΡΩΝ ΑΙΜΟΚΑΘΑΡΣΗΣ ΜΑΚΡΑΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΜΕΙΖΟΝΟΣ ΣΑΦΗΝΟΥΣ ΦΛΕΒΑΣ

Σκάνδαλος Ι.1, Σαμαράς Α. 2, Καρακατσάνης Α.1, Ντίτσιας Θ.2, Φιλιππίδης Α.3, Μαυροματίδης Κ.4, Κουτσουφλιανιώτης Ν.2

1Χειρουργικό Τμήμα Γενικού Νοσοκομείου «Άγιος Παύλος» Θεσσαλονίκης, 2Β΄Χειρουργική Κλινική και 3Ακτινολογικό Εργαστήριο Γενικού Νοσοκομείου «Παπαγεωργίου» Θεσσαλονίκης, 4Μονάδα Τεχνητού Νεφρού Γενικού Νοσοκομείου Κομοτηνής

O68 ΓΥΝΑΙΚΟΛΟΓΙΚΕΣ ΠΑΘΗΣΕΙΣ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΤΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟ ΓΕΝΙΚΟ ΧΕΙΡΟΥΡΓΟ

Χίτζιος Δ., Ζανδές Ν., Αϊβάζη Δ. , Σιμήνου Σ., Δουλγεράκης Μ., Παπαδοπούλου Ο., Χατζημήσιος Κ., Σαλιάγκας Κ. Γ.Ν. Κοζάνης «Μαμάτσειο»

O69 ΙΣΧΑΙΜΙΚΟ ΝΕΚΡΩΤΙΚΟ ΕΞΑΝΘΗΜΑ ΓΑΣΤΡΟΚΝΗΜΙΑΣ Παπαδοπούλου Δ., Παπαδόπουλος Β., Βασιλειάδης Γ., Αβραμίδης Χ., Δεμερτζίδης Χ. Χειρουργική Κλινική, Γενικό Νοσοκομείο Βέροιας

12:00-13:30 ΠΡΟΦΟΡΙΚΕΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΙΣ ΘΥΡΕΟΕΙΔΗΣ – ΜΑΣΤΟΣ - ΘΩΡΑΚΑΣ Προεδρείο: Μ. Ναούμ, Γ. Συμπιλίδης

O70 ΚΑΡΚΙΝΟΣ ΜΑΣΤΟΥ – ΑΝΑΛΥΣΗ 35 ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΩΝ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ 1/1/2006 – 31/12/2008 Σοβατζίδης Α., Γυμνοπούλου Μ., Γυμνοπούλου Ε., Ρυζιώτης Γ., Παντίδης Δ., Μπαμπαλής Δ.,

Μακρής Θ., Γυμνόπουλος Δ. Χειρουργική Κλινική, Γ.Ν. Κομοτηνής

O71 ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟΥ: ΕΥΜΕΓΕΘΕΣ ΚΑΡΚΙΝΩΜΑ ΜΑΣΤΟΥ ΣΕ ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΕ ΠΡΟ ΤΕΤΡΑΜΗΝΟΥ ΑΡΝΗΤΙΚΟ ΚΛΙΝΙΚΟ, ΥΠΕΡΗΧΟΓΡΑΦΙΚΟ ΚΑΙ ΜΑΣΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΕΛΕΓΧΟ

Γρηγοριάδης Π.1, Παπαδόπουλος Α.1, Βαϊος Γ. 2, Βάσιος Ν. 2 , Παπανικολάου Χ.2

1Euromedica Κεντρική Κλινική Θεσσαλονίκης, 2Α’ Χειρουργική Κλινική, Ιπποκράτειο ΓΝ Θεσσαλονίκης

O72 ΜΑΣΤΕΚΤΟΜΗ ΜΕ ΤΟΠΙΚΗ ΑΝΑΙΣΘΗΣΙΑ ΣΕ ΕΥΜΕΓΕΘΕΙΣ ΟΓΚΟΥΣ ΤΟΥ ΜΑΣΤΟΥ ΧΩΡΙΣ ΤΟΠΙΚΗ ΕΞΑΠΛΩΣΗ ΚΑΙ ΜΕΤΑΣΤΑΤΙΚΗ ΝΟΣΟ

Παπαδοπούλου Δ., Αγγελής Σ., Παπαναστασόπουλος Α., Δεμερτζίδης Χ. Χειρουργική Κλινική, Γενικό Νοσοκομείο Βέροιας

O73 ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ ΠΟΥ ΕΠΗΡΕΑΖΟΥΝ ΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΛΕΜΦΟΙΔΗΜΑΤΟΣ ΣΕ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ ΚΑΡΚΙΝΟ ΤΟΥ ΜΑΣΤΟΥ

Παπαδόπουλος Β., Μιχαλόπουλος Α., Παπαευθυμίου Λ., Ντούρος Β., Πανίδης Σ., Νέττα Σ., Φαχαντίδης Ε.

Α΄ Προπαιδευτική Χειρουργική Κλινική, Α.Π.Θ., Νοσοκομείο Α.Χ.Ε.Π.Α., Θεσσαλονίκη

O74 ΑΠΩΤΕΡΗ ΤΟΠΙΚΗ ΥΠΟΤΡΟΠΗ ΠΡΟΕΧΟΝΤΟΣ ΔΕΡΜΑΤΟΙΝΟΣΑΡΚΩΜΑΤΟΣ ΜΑΣΤΟΥ: ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟΥ

Δραγούμης Δ., Κατσώχη Λ.-Αικ., Αμπλιανίτης Ι.*, Τσιφτσόγλου Ά. Κλινική «Άγιος Λουκάς», Χειρουργικό Τμήμα, *Παθολογοανατομικό Τμήμα, Γ.Ν.Θ.

«Ιπποκράτειο»

ΠΑ

ΡΑΣΚ

ΕΥΗ

30

ΟΚ

ΤΩΒ

ΡΙΟ

Υ 20

09

ΑΙΘ

ΟΥΣ

Α Ε

ΠΙΔ

ΑΥΡ

ΟΣ

18


O75 ΜΑΣΧΑΛΙΑΙΟ ΤΟΞΟ ΤΟΥ LANGER. ΜΕΛΕΤΗ ΣΕ 343 ΛΕΜΦΑΔΕΝΙΚΟΥΣ ΚΑΘΑΡΙΣΜΟΣ ΜΑΣΧΑΛΗΣ

Τότλης Τ. 1,2, Παυλίδου Φ.1, Ιωσηφίδου Ρ.1, Ανανιάδης Α.1, Νάτσης Κ.2, Μπουσουλέγκας Α.1

1Γ’ Χειρουργική Κλινική Μαστού, ΑΝΘ «Θεαγένειο» 2Εργαστήριο Περιγραφικής Ανατομικής, Ιατρική Σχολή, Α.Π.Θ.

O76 ΘΗΛΩΔΕΣ ΜΙΚΡΟΚΑΡΚΙΝΩΜΑ ΤΟΥ ΘΥΡΕΟΕΙΔΟΥΣ ΑΔΕΝΑ Βαραδά Ε., Καμπούρης Α., Κωδωνάς Φ., Βλατάκης Σ., Μαυροπούλου Σ., Γεροντίτης Ζ., Χιώτης Α. Χειρουργική Κλινική Γ. Ν. Ξάνθης

O77 ΜΙΚΡΟΚΑΡΚΙΝΩΜΑ ΤΟΥ ΘΥΡΕΟΕΙΔΟΥΣ ΑΔΕΝΑ. ΣΠΑΝΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΚΟ ΕΥΡΗΜΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΟΛΙΚΗ ΘΥΡΕΟΕΙΔΕΚΤΟΜΗ ΓΙΑ ΠΟΛΥΟΖΩΔΗ ΒΡΟΓΧΟΚΗΛΗ

Τσακμάκας Δ., Ραφαηλίδης Κ., Μέγκα Γ., Nτάνος I., Μαυρομάτης Ν., Μοσχίδης Α., Ναούμ Μ. Α’, Β’ Χειρουργική Κλινική 2ου Νοσοκομείου ΙΚΑ-ΕΤΑΜ “Παναγία” Θεσσαλονίκης

O78 Η ΟΛΙΚΗ ΘΥΡΕΟΕΙΔΕΚΤΟΜΗ ΩΣ ΕΓΧΕΙΡΗΣΗ ΕΚΛΟΓΗΣ ΣΤΗ ΘΥΡΕΟΕΙΔΟΠΑΘΕΙΑ ΜΕ ΧΑΜΗΛΗ ΝΟΣΗΡΟΤΗΤΑ

Μοσχίδης Α., Ντάνος Ι., Γαλανόπουλος Γ., Σκαρλάτος Χ., Καρβέλας Χ., Ναούμ Μ. Α’ και Β’ Χειρουργική Κλινική 2ου Νοσοκομείου ΙΚΑ-ΕΤΑΜ Θεσσαλονίκης

O79 Η ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΗΣ ΜΕΣΟΘΩΡΑΚΟΣΚΟΠΗΣΗΣ ΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΤΗΣ ΛΕΜΦΑΔΕΝΟΠΑΘΕΙΑΣ ΤΟΥ ΜΕΣΟΘΩΡΑΚΙΟΥ

Καραπαναγιωτίδης Γ., Χαλβατζούλης Ο., Αντωνίτσης Π., Θεοδωρίδης Δ., Φορούλης Χ., Χαροκόπος Ν., Γροσομανίδης Β., Παπακωνσταντίνου Χ.

Α’ Χειρουργική Κλινική Θώρακος- Καρδιάς και Μεγάλων Αγγείων Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης, ΑΧΕΠΑ

O80 ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΑΣΘΕΝΩΝ ΜΕ ΠΕΡΙΚΑΡΔΙΑΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ΑΝΑΔΡΟΜΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ 9 ΕΤΩΝ

Καλαϊτζόγλου Α., Γαβριηλάκη Ε., Κατσίλης Γ., Καραπαναγιωτίδης Γ., Παπακωνσταντίνου Χ., Αναστασιάδης Κ.

Α’ Κλινική Θώρακος, Καρδιάς, Μεγάλων Αγγείων, Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης ΑΧΕΠΑ

17:30-19:00 ΠΡΟΦΟΡΙΚΕΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΙΣ ΕΠΕΙΓΟΥΣΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ – ΟΞΕΙΑ ΚΟΙΛΙΑ Προεδρείο: Ο. Γαμβρός, Β. Παπαδόπουλος

O81 ΑΥΤΟΜΑΤΗ ΘΡΟΜΒΩΣΗ ΤΗΣ ΠΥΛΑΙΑΣ ΚΑΙ ΑΝΩ ΜΕΣΕΝΤΕΡΙΟΥ ΦΛΕΒΑΣ: ΑΝΑΦΟΡΑ ΜΙΑΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗΣ ΚΑΙ ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ ΤΗΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ

Κρόκος Ν., Μιχαηλίδου Ε., Καρακατσάνης Α., Μαριούλας Α., Δρίζης Θ. Χειρουργική Κλινική, Γενικό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης «Άγιος Παύλος»

O82 ΑΙΜΟΠΕΡΙΤΟΝΑΙΟ Η ΚΟΙΛΙΑΚΗ ΑΠΟΠΛΗΞΙΑ ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΑΥΤΟΜΑΤΗΣ ΡΗΞΗΣ ΤΗΣ ΔΕΞΙΑΣ ΓΑΣΤΡΙΚΗΣ ΑΡΤΗΡΙΑΣ ΣΕ ΑΣΘΕΝΗ ΜΕ ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ ΤΟΥ ΠΗΚΤΙΚΟΥ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΥ. ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΑΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗΣ ΚΑΙ ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ ΤΗΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ

Σαλεμής Ν. Σ.1,3, Τσιάμπας Ε.2, Καραμέρης Α.2, Καραγκιούζης Γ.1, Τσοχαταρίδης Ε.3

1Β’ Χειρουργική Κλινική 401 ΓΣΝΑ, 2Εργαστήριο Παθολογικής Ανατομικής 417 ΝΙΜΤΣ, 3Β’ Χειρουργική Κλινική 417 ΝΙΜΤΣ, Αθήνα

ΠΑ

ΡΑΣΚ

ΕΥΗ

30

ΟΚ

ΤΩΒ

ΡΙΟ

Υ 20

09

ΑΙΘ

ΟΥΣ

Α Ε

ΠΙΔ

ΑΥΡ

ΟΣ

19


O83 ΟΞΕΙΑ ΑΠΟΦΡΑΞΗ ΤΩΝ ΑΝΩ ΜΕΣΕΝΤΕΡΙΩΝ ΑΓΓΕΙΩΝ: Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΟΥ Γ. Ν. ΒΕΡΟΙΑΣ Παπαδοπούλου Δ., Ρούντος Θ., Αγγελής Σ., Τσαϊτας Β., Τζοϋσυ Α., Δεμερτζίδης Χ. Χειρουργική Κλινική, Γενικό Νοσοκομείο Βέροιας

O84 ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΟΞΕΙΑΣ ΘΡΟΜΒΩΣΗΣ ΑΝΩ ΜΕΣΕΝΤΕΡΙΟΥ ΦΛΕΒΑΣ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΥΠΕΡΟΜΟΚΥΣΤΕΪΝΑΙΜΙΑΣ ΚΑΙ ΑΥΞΗΜΕΝΟΥ ΠΑΡΑΓΟΝΤΑ VIII. ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟΥ

Τιγκιρόπουλος Κ.1 , Βασιλειάδης Κ.2, Κατσαμάκας Μ.1, Κογκόπουλος Ε.1, Πρίγκος Β.1, Καϊσίδης Γ.1, Βαϊόπουλος Χ.1, Τσεμινίδης Π.1, Καραμήτσος Ε.1, Τσαλικίδης Α.1

1Χειρουργική Κλινική Γ.Ν Κιλκίς, 2Α’ Χειρουργική Κλινική Νοσοκομείου “Παπαγεωργίου”, Θεσσαλονίκη

O85 ATEΛΗΣ ΕΙΛΕΟΣ ΟΦΕΙΛΟΜΕΝΟΣ ΣΕ ΠΕΡΙΤΥΦΛΙΚΟ ΜΕΛΑΝΩΜΑ. ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗΣ

Πανούσης Χ., Φαλίδας Ε., Τάκου Μ., Βλάχος Κ., Κλωνής Γ., Βίλλιας Κ. Α΄ Χειρουργική Κλινική, 417 ΝΙΜΤΣ, Αθήνα

O86 ΜΑΖΙΚΗ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΙΚΗ ΑΙΜΟΡΡΑΓΙΑ ΛΟΓΩ ΜΕΜΟΝΩΜΕΝΩΝ ΚΙΡΣΩΝ ΝΗΣΤΙΔΟΣ Κόκκινος Ι., Παπαδόπουλος Λ., Δουλαπτσής Μ., Πέττα Β., Τσαντρίζος Π., Πεντάρη Τ., Φραγκιαδάκης

Γ., Κατσούγκρης Ν., Μπομπολάκης Ε., Παπαδομιχελάκης Α., Κόρακας Π., Καστανάκης Μ., Καταλακτάκης Κ.

Α’ Χειρουργική Κλινική Γ.Ν. Χανιών

O87 ΑΠΟΦΡΑΞΗ ΛΕΠΤΟΥ ΕΝΤΕΡΟΥ ΑΠΟ ΦΥΤΟΠΙΛΗΜΑ. ΣΥΝΥΠΑΡΞΗ ΜΕ ΦΥΤΟΠΙΛΗΜΑ ΣΤΟΜΑΧΟΥ. ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ 2 ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΩΝ

Σκλάβος Α., Μαχιά Γ., Παπανικολάου Χ., Αϊναλής Σ., Λαγόπουλος Β., Βάϊος Γ., Χατζηθεοχάρης Γ. Α΄ Χειρουργική Κλινική, Ιπποκράτειο Γ.Π.Ν, Θεσσαλονίκη

O88 ΤΡΑΥΜΑΤΙΚΗ ΡΗΞΗ ΔΙΑΦΡΑΓΜΑΤΟΣ ΥΛΙΚΟ ΜΙΑΣ 15ΕΤΙΑΣ ΣΤΗΝ ΚΛΙΝΙΚΗ ΜΑΣ. ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΡΗΞΗΣ ΔΕΞΙΟΥ ΗΜΙΔΙΑΦΡΑΓΜΑΤΟΣ ΜΕ ΜΕΓΑΛΟ ΗΠΑΤΟΘΩΡΑΚΑ Κόκκινος Ι., Παπαδόπουλος Λ., Δουλαπτσής Μ., Πέττα Β., Τσαντρίζος Π., Πεντάρη Τ., Φραγκιαδάκης

Γ., Κατσούγκρης Ν., Μπομπολάκης Ε., Παπαδομιχελάκης Α., Κόρακας Π., Καστανάκης Μ., Καταλακτάκης Κ.

Α’ Χειρουργική Κλινική, Γ.Ν. Χανίων

O89 ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΑΣΘΕΝΟΥΣ 24 ΕΤΩΝ ΜΕ ΒΑΡΙΑ ΤΡΑΥΜΑΤΙΚΗ ΡΗΞΗ ΗΠΑΤΟΣ Σαρρής Γ.1, Κυρατζής Γ.1, Παπουτσής Γ.1, Λαπιδάκη Χ.2, Λαπιδάκης Ε.1

1Β’ Τμήμα Γενικής Χειρουργικής, ΓΝΑ Κ.Α.Τ, 2Αναισθησιολογικό Τμήμα, ΓΝΑ Κ.Α.Τ

O90 ΤΡΑΥΜΑΤΙΚΗ ΚΑΚΩΣΗ ΝΕΦΡΟΥ ΚΑΤΑΓΡΑΦΗ ΚΑΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΣΕ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΤΗΣ ΕΠΑΡΧΙΑΣ

Aναγνωστάκος K.1, Κωνσταντινίδης Χ. 2, Δρέ Κ.³, Παπαδόπουλος Β.4, Βριζίδου Σ.5, Χριστοδούλου Ν.¹ 1Κρατικό θεραπευτήριο Λέρου - Χειρουργική Κλινική, Λέρος, 2Εθνικό Ίδρυμα Αποκατάστασης

Αναπήρων, Αθήνα - Ουρολογικό Τμήμα, ³ΓΝΝ «Λαϊκό», Αθήνα, 4 ΓΝΝ Ρόδου, Ρόδος, 5ΓΝ Ασκληπιείο Βούλας, Αθήνα

O91 ΕΚΤΟΠΟΣ ΓΑΣΤΡΙΚΟΣ ΒΛΕΝΝΟΓΟΝΟΣ ΣΕ ΜΕΚΕΛΕΙΟ ΑΠΟΦΥΣΗ. ΜΙΑ ΣΠΑΝΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΑΙΜΟΡΡΑΓΙΑΣ ΠΕΠΤΙΚΟΥ

Διπλάρης Κ.1, Καμπαρούδης Α.1, Καρδάσης Δ.1, Δούμα Σ.2, Παπαγεωργίου Α.2, Αναστασιάδης Κ.1, Γερογιάννης Ι.1, Παπαδόπουλος Σ.1, Τσαντήλας Δ.1, Γερασιμίδης Θ.1

1Ε’ Χειρουργική Κλινική Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, 2Β’ Προπαιδευτική Παθολογική Κλινική Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Γενικό

Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης «Ιπποκράτειο»

ΠΑ

ΡΑΣΚ

ΕΥΗ

30

ΟΚ

ΤΩΒ

ΡΙΟ

Υ 20

09

ΑΙΘ

ΟΥΣ

Α Ε

ΠΙΔ

ΑΥΡ

ΟΣ

20


ΣΑΒΒΑΤΟ 31 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2009 ΑΙΘΟΥΣΑ BALLROOM II

08:30-10:00 ΠΡΟΦΟΡΙΚΕΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΙΣ ΠΑΓΚΡΕΑΣ - ΣΠΛΗΝ Προεδρείο: Χ. Λαζαρίδης, Δ. Τσαντήλας

O92 ΣΩΜΑΤΟΣΤΑΤΙΝΩΜΑ ΠΑΓΚΡΕΑΤΟΣ Καραβαλάκη M.1, Κατσουράκης A.1, Καπουτσής Γ.1, Τζέγας Σ.2, Καραγιαννοπούλου Γ.3,

Χατζηθεόκλητος Ε.1

1Χειρουργικό Τμήμα, Γ.Ν.Θ. «Ο Άγιος Δημήτριος», 2Ακτινολογικό Τμήμα, Γ.Ν.Θ. «Ο Άγιος Δημήτριος», 3Παθολογοανατομικό Εργαστήριο, Α.Π.Θ.

O93 ΝΕΥΡΟΕΝΔΟΚΡΙΝΕΙΣ ΟΓΚΟΙ ΤΟΥ ΠΑΓΚΡΕΑΤΟΣ - VIPΩΜΑΤΑ Λιντζέρης Ι,. Πρίγκουρης Π., Σιδηροκαστρίτης Γ., Κονταξής Β., Πρίγκουρης Σ. Δ’ Χειρουργική Κλινική, Γ.Ν.Α. Ευαγγελισμός

O94 ΚΥΣΤΙΚΟ ΛΕΜΦΑΓΓΕΙΩΜΑ ΠΑΓΚΡΕΑΤΟΣ: ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗΣ ΚΑΙ ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ

Ψαρράς Κ., Λαλούντας Μ., Μπαλλάς Κ., Συμεωνίδης Ν., Ραφαηλίδης Σ., Ντάμπος Ι., Παυλίδης Θ.Ε., Κουκούλης Γ1., Σακαντάμης Α.Κ.

Β’ Χειρουργική Προπαιδευτική Κλινική, Ιπποκράτειο ΓΝΘ, Ιατρική Σχολή ΑΠΘ, 1Εργαστήριο Παθολογικής Ανατομικής, Ιατρική Σχολή Πανεπιστημίου Θεσσαλίας

O95 ΠΟΛΛΑΠΛΕΣ ΠΑΓΚΡΕΑΤΙΚΕΣ ΨΕΥΔΟΚΥΣΤΕΙΣ ΜΙΜΟΥΜΕΝΕΣ ΚΥΣΤΑΔΕΝΟΚΑΡΚΙΝΩΜΑ ΠΑΓΚΡΕΑΤΟΣ ΣΕ ΕΔΑΦΟΣ ΔΥΣΔΙΑΚΡΙΤΟΥ ΚΑΡΚΙΝΩΜΑΤΟΣ ΤΕΛΙΚΟΥ ΧΟΛΗΔΟΧΟΥ

Ψαρράς Κ., Λαλούντας., Μπαλλάς Κ., Συμεωνίδης Ν., Ραφαηλίδης Σ., Ουρουμίδης Ο., Παυλίδης Θ.Ε., Μαράκης Γ., Σακαντάμης Α.Κ.

Β’ Χειρουργική Προπαιδευτική Κλινική, Ιπποκράτειο ΓΝΘ, Ιατρική Σχολή ΑΠΘ

O96 ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΥΠΕΡΜΕΓΕΘΟΥΣ ΨΕΥΔΟΚΥΣΤΗΣ ΠΑΓΚΡΕΑΤΟΣ ΜΕ ΔΙΑΔΕΡΜΙΚΗ ΠΑΡΟΧΕΤΕΥΣΗ. ΑΝΑΦΟΡΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗΣ

Σακελλαρίου Β., Λάμπρου Ι., Φωστηρόπουλος Κ., Ευαγγέλου Ι., Καραμόσχος Κ. Β’ Χειρουργική Κλινική, Γ.Ν. Θεσσαλονίκης «Παπαγεωργίου»

O97 ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΟΣ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟΥ: ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΓΑΣΤΡΙΚΟΥ ΔΙΠΛΑΣΙΑΣΜΟΥ ΜΕ ΕΚΤΟΠΟ ΠΑΓΚΡΕΑΣ ΚΑΙ ΣΥΝΟΔΟ ΕΠΙΚΟΥΡΙΚΟ ΠΑΓΚΡΕΑΤΙΚΟ ΠΟΡΟ

Χατζούλης Γ.1, Μουτσούδης Α. 1, Μηλιάς Σ. 2, Φαρμάκης Δ.1, Σπυριδόπουλος Π.1, Χριστόπουλος Χ. 1, Καλτσάς Α.3, Τσούσκας Ι.1, Τσαντήλας Β.1, Βρέκας Χ.1

1Α’ Χειρουργική Κλινική 424 ΓΣΝΕ, 2Παθολογοανατομικό Τμήμα 424 ΓΣΝΕ, 3Κλινική Άγιος Λουκάς, Θεσσαλονίκη

O98 ΚΥΣΤΗ ΔΙΠΛΑΣΙΑΣΜΟΥ ΤΟΥ ΔΩΔΕΚΑΔΑΚΤΥΛΟΥ ΩΣ ΑΙΤΙΟ ΥΠΟΤΡΟΠΙΑΖΟΥΣΑΣ ΟΞΕΙΑΣ ΠΑΓΚΡΕΑΤΙΤΙΔΑΣ. ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΑΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗΣ ΚΑΙ ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ ΤΗΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ



ΣΑΒ

ΒΑΤ

Ο 3

1 Ο

ΚΤΩ

ΒΡ

ΙΟΥ

2009

Α

ΙΘΟ

ΥΣΑ

BA

LLR

OO

M II

21


O99 THE CLINICAL UTILITY OF CIRCULATING TUMOUR CELL MEASUREMENT IN THE DIAGNOSIS OF INDETERMINATE LESIONS OF THE PANCREAS

Mudan S.1, Giakoustidis A.2*, Thillainayagam A.3, Giakoustidis D.4, Jacob J.5, Stebbing J.5

1The Royal Marsden Hospital and St George’s Hospital Medical School, London, UK, 2The London Clinic, London, UK, 3Gastroenterology & Hepatology Unit, Hammersmith Hospital, Imperial College Healthcare Trust, London, UK, 4Division of Transplant Surgery, Department of Surgery, Hippokration General Hospital, Aristotle University of Thessaloniki, Greece, 5Dept. of Oncology, Hammersmith Hospital, Imperial College Healthcare Trust, London, UK

O100 ΕΠΙΔΕΡΜΙΚΗ ΚΥΣΤΗ ΣΠΛΗΝΟΣ: ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟΥ Γρηγοριάδης Π. 1, Παπαδόπουλος Α.1, Λαγόπουλος Β. 2, Βάσιος Ν. 2, Παπανικολάου Χ. 2

1Euromedica Κεντρική Κλινική Θεσσαλονίκης, 2Α’ Χειρουργική Κλινική, Νοσοκομείο Ιπποκράτειο, Θεσσαλονίκη

O101 ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΠΑΝΙΟΥ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟΥ. ΕΥΜΕΓΕΘΗΣ ΜΗ ΠΑΡΑΣΙΤΙΚΗ ΚΥΣΤΗ ΣΠΛΗΝΟΣ ΜΕ ΥΨΗΛΟ ΔΕΙΚΤΗ Ca 19-9

Χατζούλης Γ.1, Σπυριδόπουλος Π.2, Χριστόπουλος Χ.3, Ιωαννίδης Κ.4, Μπλιόσκας Σ.5, Μουτσούδης Α.6, Τσαντήλας Β.7, Δανιηλίδης Λ.8, Καλτσάς Α.9, Βρέκας Χ.10

1-7,10 A’ Χειρουργική Κλινική 424 ΓΣΝΕ, Θεσσαλονίκη, 8,9 Κλινική Άγιος Λουκάς, Θεσσαλονίκη

10:00-11:30 ΣΤΡΟΓΓΥΛΗ ΤΡΑΠΕΖΑ H XΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ Συντονιστής: Γ. Ι. Μηνόπουλος

Ο τραυματίας ασθενής Α. Χιώτης Ογκολογική χειρουργική πεπτικού Θ. Χρυσίδης Αιμορραγία πεπτικού Κ. Σαλιάγκας

Λειτουργικά προβλήματα στην οργάνωση υγείας στην περιφέρεια Π. Παπαδιαμαντόπουλος

11:30-12:00 ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ-ΚΑΦΕΣ

12:00-12:30 ΔΙΑΛΕΞΗ Προεδρείο: Θ. Γερασιμίδης, Γ. Χρυσάφης Δαρβινική εξέλιξη και ιατρική επιστήμη Αθ. Παπαβασιλείου

12:30-13:00 ΔΙΑΛΕΞΗ Προεδρείο: Γ. Μπασδάνης, Χ. Ευθυμιάδης

Εγχειρητική στρατηγική στον χαμηλό καρκίνο του ορθού Ι. Κανέλλος

14:00-15:30 ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ

ΣΑΒ

ΒΑΤ

Ο 3

1 Ο

ΚΤΩ

ΒΡ

ΙΟΥ

2009

Α

ΙΘΟ

ΥΣΑ

BA

LLR

OO

M II

22


ΣΑΒΒΑΤΟ 31 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2009 ΑΙΘΟΥΣΑ REGENCY BALLROOM

16:00-17:30 ΠΡΟΦΟΡΙΚΕΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΙΣ ΛΑΠΑΡΟΣΚΟΠΙΚΗ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗ Προεδρείο: Δ. Καρβουνάρης, Σ. Οικονόμου

O102 ΕΠΕΜΒΑΣΕΙΣ ΠΡΟΧΩΡΗΜΕΝΗΣ ΛΑΠΑΡΟΣΚΟΠΙΚΗΣ ΣΤΟ Γ.Ν. ΒΕΡΟΙΑΣ Τζοϋσυ Α., Παπαδοπούλου Δ., Αγγελής Σ., Δεμερτζίδης Χ. Χειρουργική Κλινική, Γενικό Νοσοκομείο Βέροιας

O103 Η ΜΕΘΟΔΟΥ SILC ΕΝΑΝΤΙ ΤΗΣ ΣΥΜΒΑΤΙΚΗΣ ΛΑΠΑΡΟΣΚΟΠΙΚΗΣ ΧΟΛΟΚΥΣΤΕΚΤΟΜΗΣ: Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΟΥ Γ. Ν. ΒΕΡΟΙΑΣ

Τζοϋσυ Α., Παπαδοπούλου Δ., Αγγελής Σ., Δεμερτζίδης Χ. Χειρουργική Κλινική, Γενικό Νοσοκομείο Βέροιας

O104 ΜΕΣΟ - ΚΑΙ ΜΑΚΡΟΠΡΟΘΕΣΜΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΛΑΠΑΡΟΣΚΟΠΙΚΗΣ ΕΠΙΜΗΚΟΥΣ ΓΑΣΤΡΕΚΤΟΜΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΗΣ ΝΟΣΟΓΟΝΟΥ ΠΑΧΥΣΑΡΚΙΑΣ

Ζαχαρούλης Δ., Τζοβάρας Γ., Σιώκα Ε., Τασιούδης Β., Μπαλογιάννης Ι., Συμεωνίδης Δ., Ζαχαρή Ε., Χατζηθεοφίλου Κ.

Χειρουργική Κλινική, Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Λάρισας

O105 ΔΙΟΜΦΑΛΙΚΗ ΛΑΠΑΡΟΣΚΟΠΙΚΗ ΧΟΛΟΚΥΣΤΕΚΤΟΜΗ ΜΙΑΣ ΤΟΜΗΣ. ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ 100 ΠΡΩΤΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ

Καρασακαλίδης A., Τριανταφυλλίδου Σ., Καπουτζής, Κ., Σμυρλής Χ., Μπουμπουρέκα Χ., Ζωγραφίδης Σ.

Χειρουργική Κλινική, Γενικό Νοσοκομείο Γιαννιτσών

O106 ΛΑΠΑΡΟΣΚΟΠΙΚΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΔΙΑΤΡΗΣΗΣ ΠΕΠΤΙΚΟΥ ΕΛΚΟΥΣ Καρασακαλίδης Α., Καπουτζής Κ., Τριανταφυλλίδου Σ., Χοΐδης Ε., Σμυρλής Γ. Γενικό Νοσοκομείο Γιαννιτσών

O107 Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΜΑΣ ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΓΚΡΙΤΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ ΔΥΟ ΜΕΘΟΔΩΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΠΝΕΥΜΟΠΕΡΙΤΟΝΑΙΟΥ ΣΤΗ ΛΑΠΑΡΟΣΚΟΠΙΚΗ ΧΟΛΟΚΥΣΤΕΚΤΟΜΗ

Φραγκανδρέας Γ., Καμπαρούδης Α., Γερογιάννης Ι., Καρδάσης Δ., Παπαδόπουλος Σ., Αναστασιάδης Κ., Τσολπάκης Α., Τσαντήλας Β., Πασχαλίδου Ε., Σπυρίδης Χ., Γερασιμίδης Θ.


O108 ΛΑΠΑΡΟΣΚΟΠΙΚΗ ΟΛΙΚΗ ΓΑΣΤΡΙΚΗ ΠΤΥΧΩΣΗ: ΜΙΑ ΝΕΑ ΤΕΧΝΙΚΗ ΓΙΑ ΤΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΗΣ ΝΟΣΟΓΟΝΟΥ ΠΑΧΥΣΑΡΚΙΑΣ

Λαπατσάνης Δ.1, Σκρέκας Γ.2, Πανέρης Π.1, Πριγκούρης Π.1, Πριγκούρης Σ.1

1Δ’ Χειρουργική Κλινική, ΓΝΑ «Ο Ευαγγελισμός», 2Χειρουργική Μονάδα Παχυσαρκίας Βιοκλινική Αθηνών

O109 Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΛΑΠΑΡΟΣΚΟΠΗΣΗΣ ΣΤΗΝ ΔΙΕΡΕΥΝΗΣΗ ΤΟΥ ΚΟΙΛΙΑΚΟΥ ΑΛΓΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΤΡΑΥΜΑΤΟΣ

Βιδάλη Μ., Νίνος Α., Παπαιωάννου Γ., Ιορδάνου Χ., Πούγγουρας Γ. Ι., Δουρίδας Γ., Μαλετσικόπουλος Σ., Αντωνάκας Π., Παλυβός Λ., Πιερρακάκης Σ.

Χειρουργική Κλινική, Λαπαροσκοπική Μονάδα, Θριάσιο Γενικό Νοσοκομείο Ελευσίνας

ΣΑΒ

ΒΑΤ

Ο 3

1 Ο

ΚΤΩ

ΒΡ

ΙΟΥ

2009

Α

ΙΘΟ

ΥΣΑ

RE

GE

NC

Y B

ALL

RO

OM

23


O110 ΛΑΠΑΡΟΣΚΟΠΙΚΗ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΕΥΜΕΓΕΘΩΝ ΚΟΙΛΙΟΚΗΛΩΝ Μιχαλόπουλος Ν., Κεσίσογλου Ι., Πλιάκος Ι., Παπαβραμίδης Θ., Σαπαλίδης Κ., Πολυζώνης Μ.,

Παπαβραμίδης Σ. Γ΄ Χειρουργική Κλινική Α.Π.Θ., Γ.Π.Ν. ΑΧΕΠΑ, Θεσσαλονίκη

O111 ΛΑΠΑΡΟΣΚΟΠΙΚΗ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΚΟΙΛΙΟΚΗΛΩΝ Παπαζιώγας Β., Κουτελιδάκης Ι., Τσιαούσης Π., Κατσουγιαννόπουλος Α., Ατματζίδης Στ., Πατσάς

Α., Ατματζίδης Κ. Β΄ Χειρουργική Κλινική, Ιατρική Σχολή Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Γ.Ν. «Γ.

Γεννηματάς» Θεσσαλονίκης

17:30-18:00 ΔΙΑΛΕΞΗ

Προεδρείο: Δ. Μπότσιος, Κ. Τσαλής

Management of hilar hepatocellular carcinoma

M. Milicevic

18:00-18:30 ΔΙΑΛΕΞΗ

Προεδρείο: Ε. Χατζηθεόκλητος, Κ. Τεπετές

Fast track hepato-pancreatic-billiary surgery

A. Coker

18:30-19:00 ΔΟΡΥΦΟΡΙKH ΟΜΙΛΙΑ

Προεδρείο: Α. Καμπαρούδης, Χ. Παπανικολάου

Ο ρόλος των ενισχυτικών γραμμών συρραφής στη χειρουργική πεπτικού

Γ. Τζοβάρας

Με την ευγενική χορηγία της BIOCORE

ΣΑΒ

ΒΑΤ

Ο 3

1 Ο

ΚΤΩ

ΒΡ

ΙΟΥ

2009

Α

ΙΘΟ

ΥΣΑ

RE

GE

NC

Y B

ALL

RO

OM

24


ΚΥΡΙΑΚΗ 1 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2009 ΑΙΘΟΥΣΑ BALLROOM II

10:00-11:00 DEBATE ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΚΑΡΩΤΙΔΙΚΗΣ ΝΟΣΟΥ Συντονιστές: Χ. Παπακωνσταντίνου, Γ. Χατζηθεοχάρης

Ενδαγγειακή αποκατάσταση Θ. Γερασιμίδης

Ανοικτή αποκατάσταση Δ. Παπαδημητρίου

11:00-11:30 ΔΙΑΛΕΞΗ Προεδρείο: Δ. Μπέτσης, Κ. Μπαλλάς

Νεότερες απόψεις στην εγχειρητική του οισοφάγου Κ. Χατζηθεοφίλου

11:30-12:00 ΔΙΑΛΕΞΗ Προεδρείο: Δ. Τακούδας, Δ. Γιακουστίδης

Modern management of colorectal liver metastases S. Mudan

12:00-13:30 ΠΡΟΦΟΡΙΚΕΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΙΣ ΣΚΩΛΗΚΟΕΙΔΗΣ ΑΠΟΦΥΣΗ – ΠΑΧΥ ΕΝΤΕΡΟ - ΠΡΩΚΤΟΣ Προεδρείο: Χ. Φριζής, Ι. Γαλάνης

O112 ΜΕΙΚΤΟ ΑΔΕΝΟΚΑΡΚΙΝΩΜΑ ΣΚΩΛΗΚΟΕΙΔΟΥΣ ΑΠΟΦΥΣΕΩΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟΥ Κατασικογιάννης Ν., Δοϊτσίδης Χ., Ζεμαδάνης Δ., Σχορετσανίτης Ν., Χατζηπασχάλης Στ., Παναγής

Α., Χατζηπασχάλης Αιμ. Χειρουργικό Tμήμα Ε.Σ.Υ., Π.Γ.Ν. Αλεξανδρούπολης

O113 ΑΔΕΝΟΚΑΡΚΙΝΩΜΑ ΣΚΩΛΗΚΟΕΙΔΟΥΣ – ΑΝΑΛΥΣΗ 11 ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΩΝ ΤΗΣ 10ΕΤΙΑΣ 1998 – 2008

Σοβατζίδης Α., Γυμνοπούλου Ε., Γυμνοπούλου Μ., Παντίδης Δ., Ρυζιώτης Γ., Χατζηκωνσταντίνου Ν., Μακρής Θ., Γυμνόπουλος Δ.


O114 ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ ΠΟΥ ΕΠΗΡΕΑΖΟΥΝ ΤΗ ΔΙΑΦΥΓΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΟΜΩΣΗ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΧΑΜΗΛΗ ΠΡΟΣΘΙΑ ΕΚΤΟΜΗ

Μιχαλόπουλος Α., Παπαδόπουλος Β., Τζεβελέκη Ι., Μέκρας Δ., Ντούρος Β., Μέκρας Α., Μπασδάνης Γ.

Α΄ Προπαιδευτική Χειρουργική Κλινική, Α.Π.Θ., Νοσοκομείο Α.Χ.Ε.Π.Α., Θεσσαλονίκη

ΚΥΡ

ΙΑΚ

Η 1

ΝΟ

ΕΜ

ΒΡ

ΙΟΥ

2009

Α

ΙΘΟ

ΥΣΑ

BA

LLR

OO

M II

25


O115 Η ΧΡΗΣΗ ΑΝΑΣΤΟΜΩΤΗΡΑ ΜΕ ΔΑΚΤΥΛΙΟ ΣΤΑΘΕΡΗΣ ΣΥΜΠΙΕΣΗΣ ΣΕ ΕΠΕΜΒΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΚΑΤΩΤΕΡΟΥ ΠΕΠΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ. Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΗΣ ΚΛΙΝΙΚΗΣ

Ευθυμιόπουλος Γ. Κωνσταντινίδης Ι., Κυριακίδης Κ., Χρυσάφης Γ.

Β΄ Χειρουργική Κλινική, ΑΝΘ «ΘΕΑΓΕΝΕΙΟ», Θεσσαλονίκη

O116 Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΕΝΔΟΣΚΟΠΙΚΟΥ ΥΠΕΡΗΧΟΥ ΣΤΗΝ ΣΤΑΔΙΟΠΟΙΗΣΗ ΑΣΘΕΝΩΝ ΥΠΟΨΗΦΙΩΝ ΓΙΑ ΤΟΠΙΚΗ ΕΚΤΟΜΗ ΟΡΘΙΚΟΥ ΚΑΡΚΙΝΟΥ

Χριστοδουλίδης Γ.1, Κωνσταντινίδης Φ.2, Σπυριδάκης Μ.1, Μανωλάκης Α.3, Δήμας Δ.3, Καραγιάννης Κ.1, Τεπετές Κ.1

1Πανεπιστημιακή Χειρουργική Κλινική, Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Λάρισας, 2Ακτινοδιαγνωστικο Τμήμα, Νοσοκομείο Υγεία, Αθηνά, 3Χειρουργικη Κλινική, Ναυτικό ΝοσοκομείοΑθηνών

O117 ΣΥΣΧΕΤΙΣΗ ΕΝΤΟΠΙΣΗΣ ΚΑΙ ΒΙΟΛΟΓΙΚΗΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑΣ ΤΟΥ ΚΑΡΚΙΝΟΥ ΤΟΥ ΠΑΧΕΟΣ ΕΝΤΕΡΟΥ ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΠΙΒΙΩΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

Χριστοδουλίδης Γ.1, Σπυριδάκης Μ. 1, Μπαρμπάνης Σ. 2, Καπάτου Σ.2, Τεπετές Κ. 1

1Πανεπιστημιακή Χειρουργική Κλινική, Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Λάρισας, Λάρισα, 2Πανεπιστημιακό Παθολογοανατομικό Τμήμα, Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Λάρισας, Λάρισα

O118 ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΜΕΤΑΞΥ ΚΑΡΚΙΝΩΜΑΤΩΝ ΠΑΧΕΟΣ ΕΝΤΕΡΟΥ ΔΕΞΙΑΣ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΕΝΤΟΠΙΣΗΣ

Α. Α. Τέντες, Ο. Κορακιανίτης, Σ. Κακολύρης, Ν. Βέλιοβιτς, Σ. Φωτάκης, Ι. Κουγιουμτζή, Δ. Κυζιρίδης, Ε. Σγουρίδου, Χ. Καραγκιόζογλου, Κ. Μουστάκας

Χειρουργική Κλινική, Γ. Ν. Διδυμοτείχου, Αναισθησιολογικό Τμήμα, Γ. Ν. Διδυμοτείχου, Τμήμα Κλινικής Ογκολογίας, Π. Γ. Ν Αλεξανδούπολης, Ακτινολογικό Τμήμα, Γ. Ν. Διδυμοτείχου

O119 Η ΕΓΧΕΙΡΗΣΗ HARTMANN ΣΤΗΝ ΕΠΕΙΓΟΥΣΑ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗ ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΕΡΟΥ ΚΟΛΟΥ Μοσχίδης Α., Κυβρακίδης Ε., Αντωνογλούδης Π., Μπούζας Δ., Γαλανόπουλος Γ.,

Κωνσταντινίδης A. Α΄ Χειρουργική Κλινική 2ου Νοσοκομείου ΙΚΑ, Θεσσαλονίκη

O120 ΠΕΡΙΕΔΡΙΚΑ ΣΥΡΙΓΓΙΑ: Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΜΑΣ ΣΤΗΝ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΟΥΣ Φίτζιος Η., Φαρμάκης Δ., Χατζούλης Γ., Τσούσκας Ι., Καλιώρας Κ., Σπυριδόπουλος Π.,

Ιωαννίδης Κ., Μπλιόσκας Σ., Χριστόπουλος Χ., Βρέκας Χ. Α’ Χειρουργική Κλινική, 424 ΓΣΝΕ

O121 ΑΠΟΣΤΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΣΥΡΙΓΓΙΑ ΤΗΣ ΠΕΡΙΠΡΩΚΤΙΚΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ ΠΡΟΚΑΛΟΥΜΕΝΑ ΑΠΟ ΣΠΑΝΙΑ ΑΙΤΙΑ

Χίτζιος Δ., Χατζημήσιος Κ., Παπαδοπούλου Ο., Αϊβάζη Δ., Ζανδές Ν., Σιμήνου Σ., Σαλιάγκας Κ. Χειρουργική Κλινική, Γ. Ν. Κοζάνης “Μαμάτσειο”

O122 ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΟΛΙΚΗΣ ΠΡΟΠΤΩΣΗΣ ΤΟΥ ΟΡΘΟΥ Μοσχίδης Α., Γαλανόπουλος Γ., Μπούζας Δ., Καρβέλας Χ., Κωνσταντινίδης Α., Σκαρλάτος Χ. Α΄ Χειρουργική Κλινική 2ου Νοσοκομείου ΙΚΑ-ΕΤΑΜ, Θεσσαλονίκη

13:30-14:00 ΤΕΛΕΤΗ ΛΗΞΗΣ

ΚΥΡ

ΙΑΚ

Η 1

ΝΟ

ΕΜ

ΒΡ

ΙΟΥ

2009

Α

ΙΘΟ

ΥΣΑ

BA

LLR

OO

M II

26

ΑΝΑΡΤΗΜΕΝΕΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΙΣ (POSTER)

Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2009 POSTER AREA

09.00 Ανάρτηση Ανακοινώσεων (P1 – P98)

13.00-14.30 Επίσκεψη Αναρτημένων Ανακοινώσεων (P1 – P35) Προεδρείο: Χ. Σπυρίδης, Ι. Φαρδέλλας, Θ. Ζεκερίδης

P1 ΣΥΧΝΟΤΗΤΑ ΣΥΝΥΠΑΡΞΗΣ ΔΙΑΦΟΡΟΠΟΙΗΜΕΝΟΥ ΚΑΡΚΙΝΩΜΑΤΟΣ ΘΥΡΕΟΕΙΔΟΥΣ ΜΕ ΑΛΛΕΣ ΘΥΡΕΟΕΙΔΟΠΑΘΕΙΕΣ

Ντάνος Ι., Γαλανόπουλος Γ., Τσακμάκας Δ., Σκαρλάτος Χ., Ναούμ Μ., Μοσχίδης Α. Α’ και Β’ Χειρουργική Κλινική 2ου Νοσοκομείου ΙΚΑ-ΕΤΑΜ Θεσσαλονίκης

P2 ΑΔΕΝΟΚΑΡΚΙΝΩΜΑ ΤΟΥ ΛΕΠΤΟΥ ΕΝΤΕΡΟΥ - ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗΣ Μιχαηλίδου Ε.1, Ζιώγας Φ. 1, Μαργιούλας Α. 1, Καρακατσάνης Α. 1, Καμάς Α. 2, Δρίζης Θ. 1

1Χειρουργική Κλινική, Γ.Ν.Θ. «Άγιος Παύλος» 2Παθολογοανατομικό Εργαστήριο, Γ.Ν.Θ. «Άγιος Παύλος»

P3 ΠΟΛΥΚΥΣΤΙΚΟ ΚΑΛΟΗΘΕΣ ΜΕΣΟΘΗΛΙΩΜΑ : ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟΥ Τζιουβάρας X1., Ανδρεάδης E.1, Πήττα Ξ.2, Οικονόμου Α.1, Σαπίδης Ν.1, Τριανταφυλλίδης Ι.1, Γαλλής

Κ.1, Μιχαήλ Ν.1, Χρυσίδης Θ.1

1Χειρουργική Κλινική, Γ.Ν. Έδεσσας, 2Ακτινολογικό Tμήμα, Γ.Ν.Θ. Αγ. Παύλος

P4 ΟΣΤΕΟΠΟΙΟΣ ΜΥΙΤΙΣ ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΑΚΤΙΝΟΘΕΡΑΠΕΙΑΣ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΓΑΣΤΡΕΚΤΟΜΗ (CA ΣΤΟΜΑΧΟΥ)

Σαρρής Γ.1, Κυρατζής Γ.1, Παπουτσής Γ.1, Λαπιδάκη Χ.2, Λαπιδάκης Ε.1

1Β` Τμήμα Γενικής Χειρουργικής, ΓΝΑ Κ.Α.Τ, 2 Αναισθησιολογικό Τμήμα, ΓΝΑ Κ.Α.Τ

P5 ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΦΑΙΡΕΙΤΑΙ Η ΜΕΚΕΛΕΙΟΣ ΑΠΟΦΥΣΗ ΣΕ ΤΥΧΑΙΑ ΑΝΕΥΡΕΣΗ ΤΗΣ; Διπλάρης Κ., Καμπαρούδης Α., Καρδάσης Δ., Φραγκανδρέας Γ., Γερασιμίδης Θ. Ε’ Χειρουργική Κλινική Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Γενικό Νοσοκομείο

Θεσσαλονίκης «Ιπποκράτειο»

P6 ΕΓΚΟΛΕΑΣΜΟΣ ΛΕΠΤΟΥ ΕΝΤΕΡΟΥ ΣΥΝΕΠΕΙΑΣ ΟΓΚΟΥ Σαρρής Γ.1, Παπουτσής Γ.1, Κυρατζής Γ.1, Λαπιδάκη Χ.2, Λαπιδάκης Ε.1

1Β’ Τμήμα Γενικής Χειρουργικής, ΓΝΑ Κ.Α.Τ, 2Αναισθησιολογικό Τμήμα, ΓΝΑ Κ.Α.Τ

P7 ΔΙΑΤΡΗΣΗ ΛΕΠΤΟΥ ΕΝΤΕΡΟΥ ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΜΕΤΑΣΤΑΤΙΚΟΥ CA ΠΝΕΥΜΟΝΟΣ Σαλεμής Σ. Ν.1, Νίκου Ε.1, Παναγιωτόπουλος Ν.1, Ράζου Α.2, Δημητρακόπουλος Γ.1 1Β’ Χειρουργική Κλινική, 2Εργαστήριο Παθολογικής Ανατομικής, 401 ΓΣΝΑ, Αθήνα

P8 ΙΣΧΑΙΜΙΚΕΣ ΝΕΚΡΩΣΕΙΣ ΛΕΠΤΟΥ ΚΑΙ ΠΑΧΕΟΣ ΕΝΤΕΡΟΥ Χίτζιος Δ., Δουλγεράκης Μ., Αϊβάζη Δ., Παπαδοπούλου Ο., Ζανδές Ν., Σιμήνου Σ., Σαλιάγκας Κ. Χειρουργική Κλινική, Γ. Ν. Κοζάνης “Μαμάτσειο”

P9 ΕΝΔΟΜΗΤΡΙΩΣΗ ΤΟΥ ΟΡΘΟΥ Σαλεμής Σ. Ν.1, Ζωγραφίδης Α.1, Παναγιωτόπουλος Ν.1, Ράζου Α.2, Δημητρακόπουλος Γ.1 1Β’ Χειρουργική Κλινική, 2Εργαστήριο Παθολογικής Ανατομικής, 401 ΓΣΝΑ, Αθήνα

27


P10 ΔΙΑΤΡΗΣΗ ΣΙΓΜΟΕΙΔΟΥΣ ΣΕ ΕΔΑΦΟΣ ΕΛΚΩΝ ΑΠΟ ΚΟΠΡΟΛΙΘΟΥΣ. ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟΥ

Πίσσας Δ.1, Μπαλλάς Κ. 1, Κοντούλης Θ. 1, Συμεωνίδης Ν.1, Λαλούντας Μ.1, Τριανταφύλλου Α.1, Παπανικολάου Α..2, Σακαντάμης Α.1

1Β’ Χειρουργική Προπαιδευτική Κλινική, ΑΠΘ, ΓΝΘ Ιπποκράτειο, 2Παθολογοανατομικό Τμήμα, ΓΝΘ Ιπποκράτειο

P11 TΕΧΝΙΚΗ HARTMANN: Η ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΚΑΙ Ο ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΤΗΣ ΣΤΗ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗ ΤΟΥ ΠΑΧΕΟΣ ΕΝΤΕΡΟΥ

Μιχαηλίδης Α. Καλαϊτζόπουλος Ι., Γλιαρμή Ε., Κολινιώτη Α., Αναγνώστου Ε. Χειρουργικό Τμήμα, Γ.Ν.Ν «Αμαλία. Φλέμιγκ», Αθήνα

P12 ΤΡΟΠΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΕΠΕΜΒΑΣΗ DELORME ΣΕ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ ΠΡΟΠΤΩΣΗ ΟΡΘΟΥ Καρασακαλίδης A., Τριανταφυλλίδου Σ., Καπουτζής Κ., Σμυρλής Χ. Χειρουργική Κλινική, Γενικό Νοσοκομείο Γιαννιτσών

P13 ΑΠΟΦΡΑΚΤΙΚΟ «ΨΕΥΔΟ-ΝΕΟΠΛΑΣΜΑ» ΤΥΦΛΟΥ. ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟΥ Φριζής Χ., Κομνηνός Γ., Λαγόπουλος Β. Α’ Χειρουργική Κλινική, Γ.Π.Ν.Θ. «Ιπποκράτειο»

P14 ΣΥΝΥΠΑΡΞΗ ΔΥΟ ΠΡΩΤΟΠΑΘΩΝ ΑΔΕΝΟΚΑΡΚΙΝΩΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΕΝΟΣ ΝΕΥΡΟΕΝΔΟΚΡΙΝΙΚΟΥ ΟΓΚΟΥ ΣΤΟ ΠΑΧΥ ΕΝΤΕΡΟ: ΑΝΑΦΟΡΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΚΗ ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ

Ψαρράς Κ.1, Πατρικίδου Α.1, Παυλίδης Ε.Θ.1, Αναγνώστου Ε.2, Κατσίκη Ε.2, Συμεωνίδης Ν.1, Ραφαηλίδης Σ.1, Μπαλλάς Κ.Δ.1, Καρβουνάρης Δ.1, Σακαντάμης Α.Κ.1

1Β’ Χειρουργική Προπαιδευτική Κλινική, Ιπποκράτειο ΓΝΘ, Ιατρική Σχολή ΑΠΘ, 2Παθολογοανατομικό Εργαστήριο, Ιπποκράτειο ΓΝΘ, Θεσσαλονίκη

P15 ΣΥΓΧΡΟΝΑ ΠΡΩΤΟΠΑΘΗ ΑΔΕΝΟΚΑΡΚΙΝΩΜΑΤΑ ΣΤΟΜΑΧΟΥ ΚΑΙ ΠΑΧΕΟΣ ΕΝΤΕΡΟΥ. ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗΣ

Μαχιά Γ.1, Βάσιος Ν.1, Ανθιμίδης Γ.1, Σούγκας Ι.1, Αγγελίδου Σ.2, Σπάνδος Β.2, Βάϊος Γ.1, Παπανικολάου Χ. 1, Χατζηθεοχάρης Γ.1

1Α΄ Χειρουργική Κλινική, Ιπποκράτειο Γ.Π.Ν, Θεσσαλονίκη, 2 Παθολογοανατομικό Εργαστήριο, Ιπποκράτειο Γ.Π.Ν, Θεσσαλονίκη

P16 ΟΞΕΙΑ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗ ΚΟΙΛΙΑ ΛΟΓΩ ΔΙΑΤΡΗΣΗΣ ΚΟΙΛΟΥ ΣΠΛΑΧΝΟΥ ΑΠΟ ΒΕΛΟΝΟΜΟΡΦΟ ΞΕΝΟ ΣΩΜΑ. ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΟΣ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ ΤΗΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ

Παναγιωτάκης Γ., Σπυριδάκης Κ., Κρασονικολάκης Γ., Γρηγοράκη Μ. Ψαράκης Φ., Βολακάκης Ι., Παπαδάκης Θ., Κανδυλάκης Σ.

Α’ Χειρουργικό Τμήμα, ¨Βενιζέλειο – Πανάνειο¨ Γεν. Νοσοκομείο Ηρακλείου

P17 ΣΤΑΔΙΟΠΟΙΗΣΗ ΝΕΟΠΛΑΣΜΑΤΟΣ ΠΑΧΕΟΣ ΕΝΤΕΡΟΥ ΚΑΤΑ ΤΝΜ ΚΑΙ ΕΞΑΙΡΕΣΙΜΟΤΗΤΑ Ανθιμίδης Γ., Σκλάβος Α., Λαγόπουλος Β., Ζέρβας Κ., Σούγκας Ι., Παπανικολάου Χ., Χατζηθεοχάρης Γ. Α΄ Χειρουργική Κλινική, Ιπποκράτειο Γ.Π.Ν.Θ.

P18 ΕΠΕΙΓΟΥΣΑ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΝΕΟΠΛΑΣΜΑΤΩΝ ΠΑΧΕΟΣ ΕΝΤΕΡΟΥ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΗΛΙΚΙΑ

Σκλάβος Α., Ανθιμίδης Γ., Λαγόπουλος Β., Ζέρβας Κ., Βάσιος Ν., Παπανικολάου Χ., Χατζηθεοχάρης Γ. Α΄ Χειρουργική Κλινική, Ιπποκράτειο Γ.Π.Ν.Θ.

28


P19 ΕΝΤΟΠΙΣΗ ΝΕΟΠΛΑΣΜΑΤΟΣ ΠΑΧΕΟΣ ΕΝΤΕΡΟΥ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΗΛΙΚΙΑ Σκλάβος Α., Ανθιμίδης Γ., Λαγόπουλος Β., Χατζησταματίου Κ., Ζέρβας Κ., Μαχιά Γ.,

Παπανικολάου Χ., Χατζηθεοχάρης Γ. Α΄ Χειρουργική Κλινική, Ιπποκράτειο Γ.Π.Ν.Θ.

P20 ΒΑΘΜΟΣ ΔΙΑΦΟΡΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΩΝ ΝΕΟΠΛΑΣΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΠΑΧΕOΣ ΕΝΤΕΡΟΥ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΗΛΙΚΙΑ

Ανθιμίδης Γ., Σκλάβος Α., Λαγόπουλος Β., Ζέρβας Κ., Βάιος Γ., Παπανικολάου Χ., Χατζηθεοχάρης Γ. Α΄ Χειρουργική Κλινική, Ιπποκράτειο Γ.Π.Ν.Θ.

P21 ΑΠΟΦΡΑΚΤΙΚΑ ΝΕΟΠΛΑΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΧΕΟΣ ΕΝΤΕΡΟΥ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΗΛΙΚΙΑ Σκλάβος Α., Ανθιμίδης Γ., Λαγόπουλος Β., Ζέρβας Κ., Κομνηνός Γ., Παπανικολάου Χ.,

Χατζηθεοχάρης Γ. Α΄ Χειρουργική Κλινική, Ιπποκράτειο Γ.Π.Ν.Θ.

P22 ΣΥΧΝΟΤΗΤΑ ΑΠΟΜΟΝΩΣΗΣ ΚΑΙ ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑ ΣΤΑ ΑΝΤΙΒΙΟΤΙΚΑ GRAM ΑΡΝΗΤΙΚΩΝ ΜΙΚΡΟΒΙΩΝ ΑΠΟ ΟΥΡΟΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΕΣ

Βασιλάκη Ο., Τσατσάγιας Α., Πρωτονοταρίου Ε., Ταρπάγκος Δ., Μπαλοδήμος Σ., Σπύρογλου Σ., Τσιαπάρα Φ., Φραντζίδου-Αδαμοπούλου Φ.

Μικροβιολογικό Εργαστήριο, Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ, Ιατρική Σχολή ΑΠΘ

P23 ΣΥΧΝΟΤΗΤΑ ΑΠΟΜΟΝΩΣΗΣ GRAM ΑΡΝΗΤΙΚΩΝ ΒΑΚΤΗΡΙΔΙΩΝ ΑΠΟ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΑ ΤΡΑΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΕΛΕΓΧΟΣ ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑΣ ΣΤΑ ΑΝΤΙΒΙΟΤΙΚΑ

Βασιλάκη Ο., Σπύρογλου Σ., Πρωτονοταρίου Ε., Μπαλοδήμος Σ., Ταρπάγκος Δ., Τσατσάγιας Α., Τσιαπάρα Φ., Φραντζίδου-Αδαμοπούλου Φ.


P24 AΠΟΜΟΝΩΣΗ ΠΟΛΥΑΝΘΕΚΤΙΚΩΝ ΣΤΕΛΕΧΩΝ ACINETOBACTER BAUMANNII ΑΠΟ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΕΣ ΚΛΙΝΙΚΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟΥ ΤΡΙΤΟΒΑΘΜΙΑΣ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗΣ ΚΑΙ ΜΕΛΕΤΗ ΤΗΣ ΑΝΤΟΧΗΣ ΤΟΥΣ ΣΤΑ ΑΝΤΙΒΙΟΤΙΚΑ

Πρωτονοταρίου Ε., Αραμπατζή Σ., Βασιλάκη Ο., Σπύρογλου Σ., Τσιαπάρα Φ., Φραντζίδου-Αδαμοπούλου Φ. Μικροβιολογικό Εργαστήριο, Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ, Ιατρική Σχολή ΑΠΘ

P25 ΕΜΦΥΣΗΜΑΤΙΚΗ ΚΥΤΤΑΡΙΤΙΔΑ ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΕΡΟΥ ΜΗΡΟΥ ΑΠΟ ΔΙΑΤΡΗΣΗ ΕΚΚΟΛΠΩΜΑΤΟΣ ΣΙΓΜΟΕΙΔΟΥΣ. ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟΥ

Ιωαννίδης Ορ., Χατζόπουλος Στ., Χατζηχρήστου Αρ., Κωνσταντάρα Αθ., Κοτρώνης Αν., Μακραντωνάκης Ν.

Α΄ Χειρουργική Κλινική, Γ.Ν.Θ. «Γ. Παπανικολάου»

P26 ΔΗΓΜΑΤΑ ΚΡΟΤΩΝΟΣ: Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΧΕΙΡΟΥΡΓΟΥ Σοφός Α.-Γ., Παπακωνσταντίνου Αικ., Πάνου Χ., Μπριστιάνου Μ., Γκόρπα Μ., Γιαννακούρης Δ.,

Καλοβούλου Λ., Κατωπόδη Ε., Μπακόλας Ι. Χειρουργικό Τμήμα και Μικροβιολογικό Εργαστήριο, Γ. Ν. Καρπενησίου

P27 ΣΤΡΕΠΤΟΚΟΚΚΟΣ MUTANS: ΣΠΑΝΙΑ ΑΙΤΙΑ ΟΠΙΣΘΟΠΕΡΙΤΟΝΑΪΚΟΥ ΑΠΟΣΤΗΜΑΤΟΣ. ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟΥ

Χατζόπουλος Στ., Σταυράκης Θ., Κωνσταντάρα Α., Παπαδόπουλος Γ., Ιωαννίδης Ορ., Μακραντωνάκης Ν.


29


P28 ΚΑΤΑΓΡΑΦΗ ΚΑΙ ΑΝΑΛΥΣΗ ΑΙΜΑΤΟΓΕΝΩΝ ΛΟΙΜΩΞΕΩΝ ΣΕ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ ΚΡΑΝΙΟΕΓΚΕΦΑΛΙΚΕΣ ΚΑΚΩΣΕΙΣ

Σύρμος Ν., Ηλιάδης Χ., Κουργεράκη Ο., Αστρινάκη Ε., Γρηγορίου Κ., Βαλαδάκης Β., Βρούχος Γ., Αρβανιτάκης Δ.

Νευροχειρουργική Κλινική και Πολυδύναμη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας, Βενιζέλειο Νοσοκομείο, Ηράκλειο, Κρήτη

P29 ΓΑΓΓΡΑΙΝΩΔΕΣ ΠΥΟΔΕΡΜΑ ΚΝΗΜΗΣ. ΠΑΘΕΡΓΙΑ ΜΕΤΑ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ Γεωργίου Γ., Βλάσης Ν., Γεροντίτης Ζ., Παναγιωτίδης Ι., Κόκκορης Σ., Ηλιάδης Ι., Χιώτης Α. Χειρουργική Κλινική, Γ. Ν. Ξάνθης

P30 ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΟΜΦΑΛΟΚΗΛΗΣ ΜΕ ΠΛΕΓΜΑ VENTRALEX ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΛΑΠΑΡΟΣΚΟΠΙΚΗ ΧΟΛΟΚΥΣΤΕΚΤΟΜΗ

Καρασακαλίδης A., Καπουτζής K., Τριανταφυλλίδου Σ., Χατζοπούλου Μ., Τσακίρης Γ., Κουρτίδης Μ. Χειρουργική Κλινική, Γενικό Νοσοκομείο Γιαννιτσών

P31 ΕΚΤΟΠΗ ΗΠΑΤΙΚΗ ΑΡΤΗΡΙΑ ΣΕ ΛΑΠΑΡΟΣΚΟΠΙΚΗ ΧΟΛΟΚΥΣΤΕΚΤΟΜΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗΣ

Ανθιμίδης Γ., Ζέρβας Κ., Κομνηνός Γ., Βάιος Γ., Παπανικολάου Χ., Αϊναλής Σ., Χατζηθεοχάρης Γ. Α΄ Χειρουργική Κλινική, Ιπποκράτειο Γενικό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης.

P32 ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΧΡΗΣΗΣ ΕΣΜΟΛΟΛΗΣ ΣΕ ΛΑΠΑΡΟΣΚΟΠΙΚΗ ΧΟΛΟΚΥΣΤΕΚΤΟΜΗ Στεφανιώτου Α., Χήτου Ζ., Καλουδιώτη Μ., Γεωργαλή Ε., Ψιανού Κ., Τριανταφυλλίδου Ε. Αναισθησιολογικό Τμήμα, Γενικό Νοσοκομείο Φλώρινας

P33 ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΜΕΤΕΓΧΕΙΡΗΤΙΚΗΣ ΚΗΛΗΣ ΜΕ ΒΙΟΛΟΓΙΚΟ ΠΛΕΓΜΑ ΚΑΙ ΜΕΛΕΤΗ ΤΗΣ ΜΕΤΑΒΟΛΗΣ ΤΟΥ ΕΠΙΠΕΔΟΥ ΥΓΕΙΑΣ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

Kαρασακαλίδης A., Τριανταφυλλίδου Σ., Καπουτζής Κ., Σμυρλής Χ., Ανθιμίδης Γ., Ζωγραφίδης Σ. Γενική Χειρουργική Κλινική, Νοσοκομείο Γιαννιτσών

P34 ΜΕΓΑΛΕΣ ΜΕΤΕΓΧΕΙΡΗΤΙΚΕΣ ΚΟΙΛΙΟΚΗΛΕΣ: ΔΙΟΡΘΩΝΟΝΤΑΣ ΜΕΓΑΛΑ ΕΛΕΙΜΑΤΑ ΜΕ ΜΙΚΡΗ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ. Η ΣΕΙΡΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΩΝ ΜΑΣ

Νίνος Α., Βιδάλη Μ., Πούγγουρας Ι., Μαλετσικόπουλος Σ., Αντωνάκας Π., Παλιβός Λ., Παπανδρίκος Γ., Φαραζί Χ., Πιερρακάκης Στ.

‘Θριάσιο’ Γενικό Νοσοκομείο Ελευσίνας, Χειρουργική Κλινική

P35 ΠΕΡΙΣΦΙΞΗ ΣΚΩΛΗΚΟΕΙΔΟΥΣ ΑΠΟΦΥΣΗΣ ΕΝΤΟΣ ΚΗΛΗΣ ΤΟΥ AMYAND. ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟΥ

Κωνσταντάρα Αθ., Κακούτης Εμ., Κοτρώνης Αν., Ιωαννίδης Ορ., Ραφαήλ Στ., Μακραντωνάκης Ν. Α΄ Χειρουργική Κλινική, Γ.Ν.Θ. «Γ. Παπανικολάου»

Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2009 POSTER AREA

13.00-14.30 Επίσκεψη Αναρτημένων Ανακοινώσεων (P36 – P70) Προεδρείο: Ε. Χριστοφορίδης, Α. Χατζηγεωργιάδης, Π. Σπυριδόπουλος

P36 ΚΗΛΗ AMYAND Σταθουλόπουλος Ι., Ζέρβας Κ., Ανθιμίδης Γ. Α΄ Χειρουργική Κλινική, Γενικό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης “Ιπποκράτειο”

30


P37 ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΕΣ ΕΠΕΜΒΑΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΤΡΙΤΗ ΗΛΙΚΙΑ ΣΕ ΕΠΑΡΧΙΑΚΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ Ρουμελιώτη Χ., Κάβουρας Ν. Γ. Ν. Κοζάνης «Μαμάτσειο»

P38 ΕΠΕΙΓΟΥΣΑ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗ ΕΠΕΜΒΑΣΗ ΣΕ ΣΥΣΤΡΟΦΗ ΣΙΓΜΟΕΙΔΟΥΣ Ρουμελιώτη Χ., Κάβουρας Ν., Σαλιάγκας Κ., Ζανδές Ν., Χατζημήσιος Κ., Κακλαμάνου-Βρεττού

Δ., Γκοτζαμάνη Α., Μαμασίδου Α., Ανδριανού Α., Βίλδου Ζ., Παπαστέργιος Ι., Παπαζήση Ο. Γ. Ν. Κοζάνης «Μαμάτσειο»

P39 ΕΠΕΙΓΟΥΣΑ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΑΠΟΦΡΑΞΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΥ ΚΟΛΟΥ Ρουμελιώτη Χ., Κάβουρας Ν., Χατζημήσιος Κ., Ζανδές Ν., Βίλδου Ζ., Κακλαμάνου-Βρεττού Δ.

Σαλιάγκας Κ. Γ. Ν. Κοζάνης «Μαμάτσειο»

P40 Η ΜΕΚΕΛΕΙΟΣ ΑΠΟΦΥΣΗ ΩΣ ΑΙΤΙΟ ΕΝΤΕΡΟΡΡΑΓΙΑΣ Μιχαλόπουλος N., Κεσίσογλου I., Πλιάκος I., Παπαβραμίδης Θ., Πολυζώνης Μ., Ντοκμετζίογλου

Ι., Παπαβραμίδης Σ. Γ΄ Χειρουργική Κλινική Α.Π.Θ., Γ.Π.Ν. ΑΧΕΠΑ, Θεσσαλονίκη

P41 ΠΡΟΠΤΩΣΗ ΕΛΙΚΩΝ ΛΕΠΤΟΥ ΕΝΤΕΡΟΥ ΔΙΑ ΤΟΥ ΚΟΛΠΟΥ. ΑΝΑΦΟΡΑ ΜΙΑΣ ΣΠΑΝΙΑΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗΣ

Βεζυργιάννης Ι., Κυριακίδης Β.Α., Καραμαλης Γ., Παπανικολάου Σ., Μπεσικος Γ., Παγουλάτος Ε., Καζάκη Μ., Χατζής Λ., Αδρουτσόπουλος Γ. Χειρουργική, Γυναικολογική Κλινική, Γ. Ν. Άμφισσας

P42 ΣΑΚΧΑΡΩΔΗΣ ΔΙΑΒΗΤΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΗΡΙΑΚΗ ΥΠΕΡΤΑΣΗ. ΣΥΧΝΟΤΗΤΑ ΣΕ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΟ ΠΛΗΘΥΣΜΟ

Σοφός Α.-Γ., Παπακωνσταντίνου Αικ., Γκόρπα Μ., Γιαννακούρης Δ., Τσιρώνης Κ., Καλοβούλου Λ., Πάνου Χ., Μπριστιάνου Μ., Μπακόλας Ι.

Χειρουργικό Τμήμα και Μικροβιολογικό Εργαστήριο, Γ. Ν. Καρπενησίου

P43 ΜΕΛΕΤΗ ΑΣΘΕΝΩΝ ΜΕ ΑΝΑΠΝΕΥΣΤΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΥΠΟΒΑΛΛΟΝΤΑΙ ΣΕ ΝΕΥΡΟΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΕΣ ΕΠΕΜΒΑΣΕΙΣ

Σύρμος Ν., Ηλιάδης Χ., Μπαρκάτσα Β., Βαμβουκάκη Ε., Μανουκάκης Δ., Γρηγορίου Κ., Αρβανιτάκης Δ.

Νευροχειρουργική Κλινική και Αναισθησιολογικό Τμήμα, Bενιζέλειο Νοσοκομείο, Ηράκλειο, Κρήτη

P44 ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΤΗΣ XΡΗΣΗΣ ΑΚΤΙΝΟΣΚΟΠΙΚΟΥ ΜΗΧΑΝΗΜΑΤΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΤΟΠΙΣΗ ΤΟΥ ΕΠΙΠΕΔΟΥ ΤΗΣ ΒΛΑΒΗΣ ΣΕ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΟΥ ΥΠΟΒΑΛΛΟΝΤΑΙ ΣΕ ΕΠΕΜΒΑΣΕΙΣ ΟΣΦΥΙΚΗΣ ΜΟΙΡΑΣ ΣΠΟΝΔΥΛΙΚΗΣ ΣΤΗΛΗΣ

Σύρμος Ν., Ηλιάδης Χ., Μπαρκάτσα Β., Γρηγορίου Κ., Γαβριδάκης Γ., Αρβανιτάκης Δ. Νευροχειρουργική Κλινική και Ακτινολογικό Εργαστήριο Bενιζέλειο Νοσοκομείο, Ηράκλειο,

Κρήτη P45 ΜΕΛΕΤΗ ΠΟΛΥΠΑΘΟΛΟΓΙΚΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ ΠΟΥ ΥΠΟΒΑΛΛΟΝΤΑΙ ΣΕ ΝΕΥΡΟΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΕΣ

ΕΠΕΜΒΑΣΕΙΣ Σύρμος Ν., Ηλιάδης Χ., Μπαρκάτσα Β., Βαμβουκάκη Ε., Μανουκάκης Δ., Γρηγορίου Κ.,

Αρβανιτάκης Δ. Νευροχειρουργική Κλινική και Αναισθησιολογικό Τμήμα, Bενιζέλειο Νοσοκομείο, Ηράκλειο,

Κρήτη

31


P46 ΜΕΛΕΤΗ ΑΣΘΕΝΩΝ ΜΕ ΚΑΡΔΙΟΛΟΓΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΥΠΟΒΑΛΛΟΝΤΑΙ ΣΕ ΝΕΥΡΟΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΕΣ ΕΠΕΜΒΑΣΕΙΣ



P47 ΤΜΗΜΑΤΙΚΗ ΡΙΖΙΚΗ ΟΝΥΧΕΚΤΟΜΗ ΓΙΑ ΤΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΗΣ ΕΙΣΦΡΥΣΗΣ ΟΝΥΧΟΣ Ευαγγέλου I., Στεργίου Δ., Τσίμα Α., Κόντης Ε., Ευαγγέλου Α., Καραμόσχος Κ. Β΄ Χειρουργική Κλινική, Γ.Π.Ν. «Παπαγεωργίου» Θεσσαλονίκης

P48 EΠΟΥΛΩΣΗ ΤΡΑΥΜΑΤΩΝ ΑΠΟ ΔΗΓΜΑΤΑ ΖΩΩΝ ΚΑΙ Η ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ Ή ΜΗ ΤΗΣ ΣΥΡΡΑΦΗΣ ΤΟΥΣ

Λιντζέρης Ι. Πρίγκουρης Π. Μπέκας Δ., Πρίγκουρης Σ. Δ΄ Χειρουργική Κλινική, Γ.Ν.Α. ¨Ο Ευαγγελισμός¨

P49 TEXTILOMA ΔΕΚΑΤΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΝΕΦΡΕΚΤΟΜΗ – ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗΣ Σκάνδαλος Ι. 1, Χότζογλου Ν. 1, Καρακατσάνης Α. 1, Κουλελάκη Ε. 2, Τερμετζής Γ. 3, Καμάς Α.4, Δρίζης Θ. 1

1Χειρουργικό Τμήμα, 2Αναισθησιολογικό Τμήμα, 3Ακτινολογικό Εργαστήριο και 4Παθολογοανατομικό Εργαστήριο, Γενικό Νοσοκομείο «Άγιος Παύλος» Θεσσαλονίκης

P50 ΑΡΧΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΑΠΟ ΓΕΝΙΚΟ ΓΙΑΤΡΟ ΥΠΕΡΗΛΙΚΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ ΜΕ ΝΕΥΡΟΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ

Σύρμος Ν.1, Ηλιάδης Χ.1, Κυρμάνογλου Ε.2, Γρηγορίου Κ.1, Σλήμαν Μ.3, Αρβανιτάκης Δ.1

1Nευροχειρουργική Κλινική, Βενιζέλειο Γενικό Νοσοκομείο Ηρακλείου, 2Γενική Ιατρός, 3Τ.Ε.Π, Βενιζέλειο Γενικό Νοσοκομείο Ηρακλείου

P51 Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΣΠΑΘΟΧΟΡΤΟΥ ΣΤΗΝ ΕΠΟΥΛΩΣΗ ΤΟΥ ΤΡΑΥΜΑΤΟΣ: ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ ΣΕ ΕΠΙΜΥΕΣ

Ψαρράς Κ., Ραφαηλίδης Σ., Καραλής Μ., Συμεωνίδης Ν., Μπαλτατζής Μ., Μπαλλάς Κ., Παυλίδης Θ.Ε., Μαράκης Γ., Καρβουνάρης Δ., Σακαντάμης Α.Κ.

Β‘ Χειρουργική Προπαιδευτική Κλινική, Ιπποκράτειο ΓΝΘ, Ιατρική Σχολή ΑΠΘ

P52 ΚΑΡΔΙΑΚΗ ΑΝΑΚΟΠΗ ΑΠΟ ΠΝΕΥΜΟΝΙΚΗ ΕΜΒΟΛΗ ΜΕΤΕΓΧΕΙΡΗΤΙΚΑ Ρουμελιώτη Χ., Κακλαμάνου-Βρεττού Δ., Καδόγλου Ν., Χατζημήσιος Κ. Γ. Ν. Κοζάνης «Μαμάτσειο»

P53 ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ: ΜΕΤΑΤΡΑΥΜΑΤΙΚΗ ΚΑΡΔΙΑΚΗ ΑΝΑΚΟΠΗ Ρουμελιώτη Χ., Γκοτζαμάνη Α., Ζανδές Ν., Παπαζήση Ο., Καδόγλου Ν. Γ. Ν. Κοζάνης «Μαμάτσειο»

P54 ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΗΣ ΡΙΝΟΡΡΑΓΙΑΣ ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΙΚΗ ΗΛΙΚΙΑ ΣΕ ΙΑΤΡΕΙΟ ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΗΣ

Ρουμελιώτη Χ., Κάβουρας Ν. Γ. Ν. Κοζάνης

P55 ΠΑΙΔΙΚΟ ΤΡΑΥΜΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΗ Ρουμελιώτη Χ., Κάβουρας Ν. Ιατροί

32


P56 ΑΤΥΧΗΜΑΤΑ ΣΕ ΠΑΙΔΙΑ ΣΧΟΛΙΚΗΣ ΗΛΙΚΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΥΡΥΤΕΡΗ ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΗΣ ΚΟΖΑΝΗΣ Κακλαμάνου-Βρεττού Δ., Ρουμελιώτη Χ., Κάβουρας Ν., Σαλιάγκας Κ. Γ. Ν. Κοζάνης «Μαμάτσειο»

P57 ΕΠΙΔΗΜΙΟΛΟΓΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΚΑΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΚΡΑΝΙΟΕΓΚEΦΑΛΙΚΩΝ ΚΑΚΩΣΕΩΝ ΣΕ ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ Ρουμελιώτη Χ., Κακλαμάνου-Βρεττού Δ., Σαλιάγκας Κ., Κάβουρας Ν. Γ. Ν. Κοζάνης «Μαμάτσειο»

P58 ΕΠΕΙΓΟΥΣΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΑΕΡΑΓΩΓΟΥ ΣΤΑ ΤΕΠ Ρουμελιώτη Χ, Κάβουρας Ν, Κακλαμάνου-Βρετού Δ. Γ. Ν. Κοζάνης «Μαμάτσειο»

P59 ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΟΜΑΔΑ ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΝ ΣΕ ΕΠΑΡΧΙΑΚΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ Ρουμελιώτη Χ. ,Κακλαμάνου-Βρεττού Δ., Κάβουρας Ν., Καδόγλου Ν. Γ. Ν. Κοζάνης «Μαμάτσειο»

P60 ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΚΑΙ ΑΝΑΛΓΗΣΙΑ ΣΤΟ ΤΕΠ ΣΕ ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ Ρουμελιώτη Χ., Κακλαμάνου-Βρεττού Δ., Γκοτζαμάνη Α., Μαμασίδου Α. Αναισθησιολογικό Τμήμα, Γενικό Νοσοκομείο Κοζάνης

P61 ΑΣΥΝΗΘΙΣΤΗ ΕΝΤΟΠΙΣΗ ΜΕΤΕΓΧΕΙΡΗΤΙΚΩΝ ΣΥΜΦΥΣΕΩΝ: ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗΣ ΚΑΙ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΚΗ ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ

Ψαρράς Κ., Λαλούντας Μ., Συμεωνίδης Ν., Ραφαηλίδης Σ., Παυλίδης Ε.Θ., Πίσσας Δ., Μπαλλάς Κ., Μαράκης Γ., Σακαντάμης Α.Κ.


P62 ΑΣΥΝΗΘΙΣΤΗ ΕΝΤΟΠΙΣΗ ΥΔΑΤΙΔΩΝ ΚΥΣΤΕΩΝ Ψαρράς Κ., Συμεωνίδης Ν., Ραφαηλίδης Σ., Μπαλτατζής Μ., Κοντούλης Θ., Μπαλλάς Κ.,

Παυλίδης Θ.Ε., Μαράκης Γ., Καρβουνάρης Δ., Σακαντάμης Α.Κ. Β‘ Χειρουργική Προπαιδευτική Κλινική Α.Π.Θ., Νοσοκομείο “Ιπποκράτειο”, Θεσσαλονίκη

P63 ΕΝΔΟΚΟΙΛΙΑΚΕΣ ΚΑΚΩΣΕΙΣ ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗΣ ΥΛΙΚΟΥ (ΟΔΗΓΟΥ) ΕΣΩΤΕΡΙΚΗΣ ΟΣΤΕΟΣΥΝΘΕΣΗΣ ΓΙΑ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΔΙΑΤΡΟΧΑΝΤΗΡΙΟΥ ΚΑΤΑΓΜΑΤΟΣ

Βεζυργιάννης Ι., Κυριακίδης Α., Παπανικολάου Σ., Παπαδόπουλος Χ., Παγουλάτος Ε., Χατζής Λ., Καζάκη Μ., Ξένος Γ., Ζαχαρόπουλος Αθ., Μοσκαχλαιδης Σ.

Χειρουργικό, Ορθοπαιδικό Τμήμα, Γ.Ν. Άμφισσας

P64 ΣΟΒΑΡΗ ΕΠΙΠΛΟΚΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΡΥΘΜΙΖΟΜΕΝΟΥ ΕΛΑΣΤΙΚΟΥ ΔΑΚΤΥΛΙΟΥ ΣΤΟΜΑΧΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΠΟΛΕΜΗΣΗ ΤΗΣ ΝΟΣΟΓΟΝΟΥ ΤΗΣ ΠΑΧΥΣΑΡΚΙΑΣ

Ευαγγέλου I., Χρήστου K., Λάμπρου I., Ευαγγέλου N., Αναστασιάδου Γ., Καραμόσχος Κ. Β΄ Χειρουργική Κλινική, Γ.Π.Ν. «Παπαγεωργίου» Θεσσαλονίκης

P65 ΟΞΕΙΑ ΔΙΑΤΑΣΗ ΔΩΔΕΚΑΔΑΚΤΥΛΟΥ ΚΑΙ ΔΙΑΤΡΗΣΗ ΝΗΣΤΙΔΑΣ ΑΠΟ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗ STENT Ευαγγέλου I., Κουτσουφλανιώτης N., Γιατζίδης I., Φωστηρόπουλος K., Στεργίου Δ., Καραμόσχος Κ. Β΄ Χειρουργική Κλινική, Γ.Π.Ν. «Παπαγεωργίου» Θεσσαλονίκης

P66 ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΚΑΚΩΣΕΩΝ ΘΩΡΑΚΑ ΑΠΟ ΠΤΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΡΟΧΑΙΑ ΑΤΥΧΗΜΑΤΑ Ζανδές Ν., Σαλιάγκας Κ., Χατζημίσιος Κ., Δουλγεράκης Μ., Σιμήνου Σ., Κοκκώνης Δ., Αϊβάζη Δ.,

Καλινδέρης Μ., Χίτζιος Δ., Κουκούλας Δ., Γιαζιτζόγλου Κ., Μήτσιος Ζ., Μελάς Δ. Χειρουργική Κλινική, Γ. Ν. Ν. Κοζάνης

33


P67 ΟΙ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΕΣ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΜΑΣΤΕΚΤΟΜΗΣ ΣΕ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΜΕ ΚΑΡΚΙΝΟ ΤΟΥ ΜΑΣΤΟΥ

Κοτρώνης Αν., Χατζηχρήστου Αρ., Χατζόπουλος Στ., Κακούτης Εμ., Κωνσταντάρα Αθ., Μακραντωνάκης Ν.


P68 Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΚΑΡΚΙΝΙΚΩΝ ΔΕΙΚΤΩΝ ΣΤΗΝ ΜΕΤΕΓΧΕΙΡΗΤΙΚΗ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΗ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΜΕ ΚΑΡΚΙΝΟ ΜΑΣΤΟΥ

Χατζόπουλος Στ., Χατζηχρήστου Αρ., Κακούτης Εμ., Κοτρώνης Αν., Παπαδημητρίου Ν., Μακραντωνάκης Ν.

Α΄ Χειρουργική Κλινική, Γ.Ν.Θ. «Γ. Παπανικολάου» P69 ΤΑ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΟΥ ΠΛΑΚΩΔΟΥΣ ΚΑΡΚΙΝΩΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΜΑΣΤΟΥ.

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟΥ Νίνος Α., Πούγγουρας Ι., Δημοπούλου Α., Παπακωνσταντίνου Ε., Βιδάλη Μ., Δουρίδας Γ.,

Μαλετσικόπουλος Σ., Αντωνάκας Π., Παλιβός Λ., Παπανδρίκος Γ., Φαραζί Χ., Πιερρακάκης Στ. Χειρουργική Κλινική, ‘Θριάσιο’ Γεν. Νοσοκομείο Ελευσίνας

P70 ΤΟΛΥΠΩΔΕΣ ΑΙΜΑΓΓΕΙΩΜΑ ΑΚΡΑΣ ΧΕΙΡΟΣ – ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟΥ Ραφαηλίδης Σ., Συμεωνίδης Ν., Ψαρράς Κ., Μπαλλάς Κ., Κοντούλης Θ., Πατρικίδου Α.,

Ουρουμίδης Ο., Σακαντάμης Α. Β’ Προπαιδευτική Χειρουργική Κλινική ΑΠΘ, ΓΝΘ Ιπποκράτειο

Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2009 POSTER AREA

13.00-14.30 Επίσκεψη Αναρτημένων Ανακοινώσεων (P71 – P98) Προεδρείο: Α. Μιχαλόπουλος, Μ. Κάσινος, Γ. Χασανίδης

P71 ΣΥΝΥΠΑΡΞΗ ΑΔΕΝΟΚΑΡΚΙΝΩΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΣΤΡΩΜΑΤΙΚΟΥ ΟΓΚΟΥ ΣΤΟ ΣΤΟΜΑΧΟ Συμεωνίδης Ν.1, Μπαλλάς Κ.1, Ραφαηλίδης Σ.1, Ψαρράς Κ.1, Αναγνώστου Ε.2, Πίσσας Δ.1,

Πατρικίδου Α.1, Ουρουμίδης Ο.1, Μαράκης Γ.1, Σακαντάμης Α.1

1Β’ Προπαιδευτική Χειρουργική Κλινική ΑΠΘ, ΓΝΘ Ιπποκράτειο, 2Παθολογοανατομικό Εργαστήριο, ΓΝΘ Ιπποκράτειο

P72 ΝΕΥΡΙΝΩΜΑ ΤΟΥ ΣΤΟΜΑΧΟΥ (ΣΒΑΝΝΩΜΑ). ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗΣ Ατματζίδης Στ., Χατζημαυρουδής Γ., Τσιαούσης Π., Δραγούμης Δ., Πατσάς Α., Ατματζίδης Κ. Β΄ Χειρουργική Κλινική, Ιατρική Σχολή Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Γ.Ν. «Γ.

Γεννηματάς» Θεσσαλονίκης

P73 ΟΖΩΔΗΣ ΠΕΡΙΤΟΝΙΤΙΔΑ ΠΡΟΣΘΙΟΥ ΘΩΡΑΚΙΚΟΥ ΤΟΙΧΩΜΑΤΟΣ ΕΜΦΑΝΙΖΟΜΕΝΗ ΜΕ ΨΕΥΔΗ ΕΙΚΟΝΑ ΜΟΡΦΩΜΑΤΟΣ ΜΑΣΤΟΥ

Συριανός Κ., Ιωαννίδης Ν., Δεμερτσίδου Δ., Ζηκόπουλος Ι. Χειρουργική Κλινική, Γενικό Νοσοκομείο Γρεβενών

P74 ΕΥΜΕΓΕΘΕΣ ΔΕΡΜΑΤΙΚΟ ΠΛΑΣΜΑΚΥΤΤΟΜΑ ΤΗΣ ΙΕΡΟΚΟΚΚΥΓΙΚΗΣ ΧΩΡΑΣ. ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟΥ

Παπαδημητρίου Ν., Ιωαννίδης Ορ., Ραφαήλ Στ., Παπαδόπουλος Γ., Χατζόπουλος Στ., Μακραντωνάκης Ν.


34


P75 ΠΡΩΤΟΠΑΘΕΣ ΧΛΩΡΩΜΑ ΛΕΠΤΟΥ ΕΝΤΕΡΟΥ ΚΑΙ ΜΕΙΖΟΝΟΣ ΕΠΙΠΛΟΟΥ. ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟΥ

Κοτρώνης Αν., Κακούτης Εμ., Χατζόπουλος Στ., Παπαδημητρίου Ν., Σταυράκης Θ., Μακραντωνάκης Ν.


P76 ΕΝΔΟΚΟΙΛΙΑΚΟΣ ΔΕΣΜΟΠΛΑΣΤΙΚΟΣ ΟΓΚΟΣ ΜΙΚΡΟΚΥΤΤΑΡΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ Ευαγγέλου I. 1, Σακελλαρίου B. 1, Κόντης E. 1, Φωτιάδου A. 1, Ευστρατίου I. 2, Καραμόσχος K. 2

1Β΄ Χειρουργική Κλινική, Γ.Π.Ν. «Παπαγεωργίου» Θεσσαλονίκης, 2Παθολογοανατομικό Τμήμα, Γ.Π.Ν. «Παπαγεωργίου» Θεσσαλονίκης

P77 ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΔΕΣΜΟΕΙΔΩΝ ΟΓΚΩΝ - Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΜΑΣ Ευαγγέλου I, Σαμαράς Α., Κουτσουφλανιώτης Ν., Λάμπρου Ι., Τσίμα Α., Καραμόσχος Κ. Β΄ Χειρουργική Κλινική, Γ.Π.Ν. «Παπαγεωργίου» Θεσσαλονίκης

P78 ΥΠΟΔΟΡΙΟ ΝΕΥΡΟΕΝΔΟΚΡΙΝΙΚΟ ΚΑΡΚΙΝΩΜΑ MERCKEL ΒΟΥΒΩΝΙΚΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ Παπακωνσταντίνου Αικ., Σοφός Α.-Γ., Πάνου Χ., Μπριστιάνου Μ., Γκόρπα Μ., Γιαννακούρης Δ.,

Κατωπόδη Ε., Μπακόλας Ι. Χειρουργικό Τμήμα και Ακτινολογικό Εργαστήριο, Γ.Ν. Καρπενησίου

P79 ΜΥΞΩΜΑ ΨΟΪΤΗ ΜΥ. ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΜΙΑΣ ΣΠΑΝΙΑΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗΣ Ευθυμιόπουλος Γ.1, Κυριακίδης Κ.1, Κλέοντας Αθ1, Νικολαΐδου Α.2, Χρυσάφης Γ.1

1Β΄Χειρουργική Κλινική, ΑΝΘ «Θεαγένειο», 2Παθολογοανατομικό Εργαστήριο, ΑΝΘ «Θεαγένειο»

P80 ΝΕΥΡΙΛΕΙΜΩΜΑ ΙΣΧΥΑΚΟΥ ΝΕΥΡΟΥ. ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΜΙΑΣ ΣΠΑΝΙΑΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗΣ Ευθυμιόπουλος Γ.1, Συράκος Θ.1, Γαλάνης Ν. 2, Ευστρατίου Ι. 3, Κισκίνης Δ. 1

1Α΄ Χειρουργική Κλινική ΑΠΘ, 2Γ΄ Ορθοπαιδική Κλινική ΑΠΘ, 3Παθολογονατομικό Εργαστήριο, ΓΝΘ Παπαγεωργίου

P81 ΔΕΡΜΑΤΟΪΝΟΣΑΡΚΩΜΑ PROTUBERANS ΠΡΟΣΘΙΟΥ ΘΩΡΑΚΟΚΟΙΛΙΑΚΟΥ ΤΟΙΧΩΜΑΤΟΣ Αλατσάκης M., Καραπιπερίδης Δ., Σουβατζή Μ., Λιάππης Τ., Σβορώνος Χ., Χατζηθεόκλητος Ε. Χειρουργικό Τμήμα, Γ.Ν.Θ «Ο Άγιος Δημήτριος»

P82 ΕΠΙΘΗΛΙΟΕΙΔΕΣ ΑΙΜΑΓΓΕΙΟΕΝΔΟΘΗΛΙΩΜΑ ΜΕΙΖΟΝΟΣ ΕΠΙΠΛΟΟΥ. ΑΝΑΦΟΡΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗΣ

Σακελλαρίου Β., Χρήστου Κ., Τσίμα Α., Ευστρατίου Ι.1, Καραμόσχος Κ. Β’ Χειρουργική Κλινική, Γ.Ν. Θεσσαλονίκης «Παπαγεωργίου», 1Εργαστήριο Παθολογικής

Ανατομικής, Γ.Ν. Θεσσαλονίκης «Παπαγεωργίου»

P83 ΦΥΤΟΠΙΛΗΜΑ ΝΗΣΤΙΔΟΣ: ΣΠΑΝΙΟ ΑΙΤΙΟ ΟΞΕΙΑΣ ΚΟΙΛΙΑΣ Κωδωνάς Φ., Γεωργίου Γ., Βαραδά Ε., Κυριαζίδης Ε., Κουτσογιάννης Ι., Παναγιωτίδης Ι., Χιώτης Α. Χειρουργική Κλινική Γ. Ν. Ξάνθης

P84 ΤΡΙΧΟΠΙΛΗΜΑ ΣΤΟΜΑΧΟΥ – ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟΥ Ευαγγέλου I., Σακελλαρίου B., Σαμαράς A., Γκαγκάλης A., Ευαγγέλου N., Καραμόσχος K. Β΄ Χειρουργική Κλινική, Γ.Π.Ν. «Παπαγεωργίου», Θεσσαλονίκη

P85 ΕΙΛΕΟΣ ΕΚ ΦΥΤΟΠΙΛΗΜΑΤΟΣ: ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟΥ Ρουμελιώτη Χ., Κάβουρας Ν., Σαλιάγκας Κ., Κακλαμάνου-Βρεττού Δ. Γ. Ν. Κοζάνης «Μαμάτσειο»

35


P86 ΕΠΕΙΓΟΥΣΑ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗ ΕΠΕΜΒΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΚΑΡΚΙΝΟΥ ΠΑΧΕΟΣ ΕΝΤΕΡΟΥ ΣΕ ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ

Ρουμελιώτη Χ., Κάβουρας Ν., Σαλιάγκας Κ., Χατζημήσιος Κ., Κακλαμάνου-Βρεττού Δ. Γ. Ν. Κοζάνης «Μαμάτσειο»

P87 ΔΙΠΛΗ ΣΚΩΛΗΚΟΕΙΔΗΣ: ΜΙΑ ΣΠΑΝΙΑ ΣΥΓΓΕΝΗΣ ΑΝΩΜΑΛΙΑ Νίνος Α., Δουρίδας Γ., Παπακωνσταντίνου Ε., Λιάπη Γ., Βιδάλη Μ., Μαλετσικόπουλος Σ.,

Αντωνάκας Π., Παλιβός Λ., Παπανδρίκος Γ., Φαραζί Χ., Πιερρακάκης Στ. Χειρουργική Κλινική, ‘Θριάσιο’ Γενικό Νοσοκομείο

P88 ΣΠΑΝΙΕΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ ΟΞΕΙΑΣ ΣΚΩΛΗΚΟΕΙΔΙΤΙΔΑΣ Κοκκώνης Δ., Σαλιάγκας Κ., Ζανδές Ν., Χατζημίσιος Κ., Δουλγεράκης Μ., Σιμήνου Σ., Χίτζιος

Δ., Καλινδέρης Μ., Αϊβάζη Δ., Γιαζιτζόγλου Κ., Κουκούλας Δ., Μελάς Δ., Μήτσιος Δ. Χειρουργική Κλινική, Γ. Ν. Ν. Κοζάνης

P89 ΑΣΥΝΗΘΗΣ ΕΠΙΠΛΟΚΗ ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΓΑΣΤΡOΣΚΟΠΗΣΗΣ Μπαλλάς Κ.1, Συμεωνίδης Ν.1, Σουφλέρης Κ.2, Ντάμπος Ι.1, Μπαλτατζής Μ.1, Ραφαηλίδης Σ.1,

Ψαρράς Κ.1, Παυλίδης Θ.1, Σακαντάμης Α.1

1Β’ Χειρουργική Προπαιδευτική Κλινική, Ιπποκράτειο ΓΝΘ, Ιατρική Σχολή ΑΠΘ 2Β’ Παθολογική Προπαιδευτική Κλινική, Ιπποκράτειο ΓΝΘ, Ιατρική Σχολή ΑΠΘ

P90 ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΔΙΑΤΡΗΣΗΣ ΠΑΧΕΟΣ ΕΝΤΕΡΟΥ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΔΙΑΓΝΩΣΤΙΚΗ ΚΟΛΟΣΚΟΠΗΣΗ. ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟΥ

Πλασάτη Μ., Τζιμαγιώργης Ι., Πανάς Κ., Ζεκερίδης Θ., Αθανασίου Μ., Γρανάς Α., Μήτκος Θ., Μαυρίδης Δ., Τεπελόπουλος Γ., Γιαντζακλίδης Σ., Καλαβάς Π.

Β’ Χειρουργική Κλινική, Γενικό Νοσοκομείο Καβάλας

P91 ΜΕΤΕΓΧΕΙΡΗΤΙΚΗ ΑΝΑΛΓΗΣΙΑ ΚΑΙ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΣΕ ΤΜΗΜΑ ΓΕΝΙΚΗΣ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗΣ. ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΕΝΟΣ ΚΕΝΤΡΟΥ

Κουλούρης Χ., Δρογούτη Μ., Γιαλαμάς Λ., Κεσίσογλου Ι., Σαπαλίδης Κ., Πλιάκος Ι., Παπαβραμίδης Σ. Γ΄ Χειρουργική Κλινική Α.Π.Θ., ΓΠΝ ΑΧΕΠΑ, Θεσσαλονίκη

P92 ΜΕΛΕΤΗ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ ΤΗΣ ΔΙΗΘΗΣΗΣ ΤΟΥ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΟΥ ΤΡΑΥΜΑΤΟΣ ΜΕ ΡΟΠΙΒΟΚΑΙΝΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΜΕΤΕΓΧΕΙΡΗΤΙΚΟΥ ΠΟΝΟΥ ΣΕ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΟΥ ΥΠΟΒΑΛΛΟΝΤΑΙ ΣΕ ΕΠΕΜΒΑΣΕΙΣ ΟΣΦΥΙΚΗΣ ΜΟΙΡΑΣ ΣΠΟΝΔΥΛΙΚΗΣ ΣΤΗΛΗΣ



P93 ΣΥΝΔΥΑΣΜΕΝΗ ΧΟΡΗΓΗΣΗ ΕΝΔΟΦΛΕΒΙΑΣ ΠΑΡΑΚΕΤΑΜΟΛΗΣ ΚΑΙ ΠΑΡΕΚΟΞΙΜΠΗΣ ΣΕ

ΕΠΕΜΒΑΣΗ ΣΚΩΛΗΚΟΕΙΔΕΚΤΟΜΗΣ Στεφανιώτου Α., Καλουδιώτη Μ., Χήτου Ζ., Ψιανού Κ., Γεωργαλή Ε., Τριανταφυλλίδου Ε. Αναισθησιολογικό Τμήμα, Γενικό Νοσοκομείο Φλώρινας

P94 ΕΠΕΙΓΟΥΣΑ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗ ΕΠΕΜΒΑΣΗ ΣΕ ΟΞΕΙΑ ΕΝΤΕΡΙΚΗ ΙΣΧΑΙΜΙΑ ΔΕ ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΟ ΕΠΑΡΧΙΑΚΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ

Ρουμελιώτη Χ., Κάβουρας Ν., Σαλιάγκας Κ., Χατζημήσιος Κ., Ζανδές Ν., Δουλγεράκης Μ. Γ. Ν. Κοζάνης «Μαμάτσειο»

36


P95 ΑΦΕΣΤΩΤΑ ΩΤΑ - ΕΜΠΕΙΡΙΑ 4 ΕΤΩΝ Γαβριηλάκη Ε., Καλαϊτζόγλου Α., Κατσίλης Γ., Παπάς Α., Δεμίρη Ε. Κλινική Πλαστικής Χειρουργικής ΑΠΘ, ΓΠΝΘ «Παπαγεωργίου»

P96 ΠΟΙΚΙΛΙΑ ΚΛΙΝΙΚΩΝ ΕΙΚΟΝΩΝ ΡΙΚΝΩΤΙΚΗΣ ΜΕΣΕΝΤΕΡΙΤΙΔΑΣ Φαλίδας Ε. 1, Μαθιουλάκης Σ. 1, Αναστασάκης Ι. 1, Ανυφαντάκης Γ.2, Βλάχος Κ. 1, Βίλλιας Κ. 1

1Α΄ Χειρουργική Κλινική, 417 ΝΙΜΤΣ, Αθήνα, 2Ακτινοδιαγνωστικό Τμήμα, 417 ΝΙΜΤΣ, Αθήνα

P97 ΠΟΛΥΠΟΕΙΔΕΙΣ ΜΑΖΕΣ ΧΟΛΗΔΟΧΟΥ ΚΥΣΤΕΩΣ. ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ Σπυριδόπουλος Π.1, Φίτζιος Η. 1, Χατζούλης Γ. 1, Τσούσκας Ι. 1, Μηλιάς Σ. 2, Ιωαννίδης Κ. 1,

Φαρμάκης Δ. 1, Καλτσάς Α. 3, Μουτσούδης Α. 1, Τσαντήλας Β. 1, Καλιώρας Κ. 1, Βρέκας Χ. 1

1Α’ Χειρουργική Κλινική, 424 ΓΣΝΕ, 2Παθολογοανατομικό Τμήμα, 424 ΓΣΝΕ, 3Κλινική Άγιος Λουκάς, Θεσσαλονίκη

P98 ΤΕΡΑΤΩΜΑ ΟΩΘΗΚΗΣ. ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΚΛΙΝΙΚΟΥ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟΥ Ραφαηλίδης Κ., Τσακμάκας Δ., Μέγκα Γ., Μπρέντας Θ., Ναούμ Μ. Β’ Χειρουργική Κλινική, 2ο Νοσοκομείο ΙΚΑ-ΕΤΑΜ, Θεσσαλονίκη

Κυριακή 1 Νοεμβρίου 2009

12.00 Απομάκρυνση Ανακοινώσεων (P1 – P98)

37

ΠΡΟΕΔΡΟΙ, ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΕΣ & ΟΜΙΛΗΤΕΣ

Coker A. 23Professor of Surgery, Ege University,School of Medicine, Bornova,Izmir, Turkey

Milicevic M. 23Professor of Surgery,University of Belgrade, Serbia

Mudan S. 24Consultant in Surgical Ongology,Royal Marsden Hospital, London, UK

Αρβανίτη Μ. 6Ακτινολόγος, Αν. Διευθύντρια ΕΣΥ,Γ.Ν.Θ. «Γ. Γεννηματάς», Θεσσαλονίκη

Ατματζίδης Κ. 6, 11 Καθηγητής Χειρουργικής ΑΠΘ, Διευθυντής Β’ Χειρουργικής Κλινικής, Νοσοκομείο «Γ. Γεννηματάς», Θεσσαλονίκη

Βρακάς Ξ. 12Διευθυντής Β’ Χειρουργικής Κλινικής, Νοσοκομείο Δράμας

Γαλάνης Ι. 24 Επ. Καθηγητής Χειρουργικής ΑΠΘ

Γαμβρός Ο. 18Ομ. Καθηγητής Χειρουργικής ΑΠΘ

Γερασιμίδης Θ. 21, 24Καθηγητής Χειρουργικής- Αγγειοχειρουργικής ΑΠΘ, Διευθυντής Ε΄ Χειρουργικής Κλινικής ΑΠΘ, Νοσοκομείο «Ιπποκράτειο», Θεσσαλονίκη

Γιακουστίδης Δ. 24Επ. ΚαθηγητήςΧειρουργικής Μεταμοσχεύσεων ΑΠΘ

Γιαννούλης Κ. 8Λέκτορας Χειρουργικής ΑΠΘ

Γυμνόπουλος Δ. 16Διευθυντής Χειρουργικής Κλινικής,Νοσοκομείο Κομοτηνής

Δαρδαβέσης Θ. 12Επ. Καθηγητής Υγιεινής και Επιδημιολογίας ΑΠΘ

Δεμερτζίδης Χ. 7Διευθυντής Χειρουργικής Κλινικής,Νοσοκομείο Βέροιας

Δερβένης Χ. 12Διευθυντής Α’ Χειρουργικής Κλινικής, Νοσοκομείο «Αγία Όλγα», Αθήνα

Ευαγγέλου Ι. 6, 11Αν. Διευθυντής Β΄ Χειρουργικής Κλινικής,Γ.Ν.Θ. «Παπαγεωργίου», Θεσσαλονίκη

Ευθυμιάδης Χ. 21Χειρουργός, Θεσσαλονίκη

Ζεκερίδης Θ. 26Αν. Διευθυντής Χειρουργικού Τμήματος,Νοσοκομείο Καβάλας

Καλαμπάκας Α. 6Επιμελητής Α΄,Γαστρεντερολογικό Τμήμα,Γ.Ν.Θ. «Παπαγεωργίου», Θεσσαλονίκη

Καμπαρούδης Α. 15, 23Επ. Καθηγητής Χειρουργικής ΑΠΘ

Κανέλλος Ι. 21Καθηγητής Χειρουργικής ΑΠΘ

Καραμόσχος Κ. 6Διευθυντής Β΄ Χειρουργικής Κλινικής,Γ.Ν.Θ. «Παπαγεωργίου», Θεσσαλονίκη

Καρβουνάρης Δ. 22Καθηγητής Χειρουργικής ΑΠΘ

Κάσινος Μ. 33 Διευθυντής Χειρουργικής Κλινικής,Νοσοκομείο Πολυγύρου

Κισκίνης Δ. 8ΚαθηγητήςΧειρουργικής-Αγγειοχειρουργικής ΑΠΘ,Διευθυντής Α΄ Χειρουργικής Κλινικής ΑΠΘ, Γ.Ν.Θ. «Παπαγεωργίου», Θεσσαλονίκη

Κοτζάμπαση Κ. 9Διευθύντρια ΕΣΥ,Α΄ Προπαιδευτική Χειρουργική Κλινική, Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ,Θεσσαλονίκη

Ονοματεπώνυμο σελ. Ονοματεπώνυμο σελ.

38


Κούλας Σ. 14Επιμελητής Β’, Χειρουργική Κλινική,Γ.Ν. «Χατζηκώστα», Ιωάννινα

Κτενίδης Κ. 8Επ. Καθηγητής Αγγειοχειρουργικής ΑΠΘ

Κωστόπουλος Ι. 12Αν. ΚαθηγητήςΠαθολογικής Ανατομικής ΑΠΘ

Λαζαρίδης Χ. 20Καθηγητής Χειρουργικής ΑΠΘ,Διευθυντής Δ΄ Χειρουργικής Κλινικής,Νοσοκομείο «Παπανικολάου», Θεσσαλονίκη

Μακραντωνάκης Ν. 7Διευθυντής Α΄ Χειρουργικής Κλινικής,Γ.Ν.Θ. «Παπανικολάου»,Θεσσαλονίκη

Μακραντωνάκης Π. 6, 12Παθολόγος – Ογκολόγος,Διευθυντής Ογκολογικού Τμήματος,Α΄ Παθολογική Κλινική ΑΠΘ,Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ,Θεσσαλονίκη

Μακρής Ι. 12Καθηγητής Χειρουργικής ΑΠΘ

Μακρίδης Χ. 12Διευθυντής Α’ Χειρουργικής Κλινικής ΕΣΥ,Γ.Ν.Θ. «Παπαγεωργίου», Θεσσαλονίκη

Μαράκης Γ. 14Καθηγητής Χειρουργικής ΑΠΘ

Μηλιαράς Σ. 8Επ. Καθηγητής Χειρουργικής ΑΠΘ

Μηνόπουλος Ι.Γ. 21Ομ. Καθηγητής Χειρουργικής ΔΠΘ

Μιχαλόπουλος Α. 33Αν. Καθηγητής Χειρουργικής ΑΠΘ

Μπαλλάς Κ. 14, 24Επ. Καθηγητής Χειρουργικής ΑΠΘ

Μπασδάνης Γ. 14, 21Καθηγητής Χειρουργικής ΑΠΘ

Μπέτσης Δ. 24Ομ. Καθηγητής Χειρουργικής ΑΠΘ

Μπότσιος Δ. 23Καθηγητής Χειρουργικής ΑΠΘ

Ναούμ Μ. 17Διευθυντής Χειρουργικής Κλινικής,2ο Νοσοκομείο ΙΚΑ-ΕΤΑΜ«Παναγία»,Θεσσαλονίκη

Ντοκμετζίογλου Ι. 12Καθηγητής Χειρουργικής ΑΠΘ

Οικονόμου Σ. 22Διευθυντής Χειρουργικής Κλινικής,Αντικαρκινικό Νοσοκομείο «Θεαγένειο», Θεσσαλονίκη

Παπαβασιλείου Αθ. 21Καθηγητής Ιατρικής Παν. ΑθηνώνΔιευθυντής Εργαστηρίου Βιοχημείας Ιατρικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών

Παπαδημητρίου Δ. 24ΚαθηγητήςΧειρουργικής- Αγγειοχειρουργικής ΑΠΘ

Παπαδιαμαντόπουλος Π. 21Διευθυντής Χειρουργικής Κλινικής,Νοσοκομείο Καστοριάς

Παπαδόπουλος Β. 12, 18Επ. Καθηγητής Χειρουργικής ΑΠΘ

Παπακωνσταντίνου Χ. 24Καθηγητής Καρδιοχειρουργικής ΑΠΘ,Διευθυντής ΧειρουργικήςΚλινικής Θώρακος – Καρδιάς – Μεγάλων Αγγείων Α.Π.Θ., Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ, Θεσσαλονίκη

Παπανικολάου Β. 12Αν. ΚαθηγητήςΧειρουργικής Μεταμοσχεύσεων ΑΠΘ

Παπανικολάου Χ. 23Αν. Διευθυντής ΕΣΥ, Χειρουργική Κλινική, Νοσοκομείο «Ιπποκράτειο», Θεσσαλονίκη


39


Παππάς-Γώγος Γ. 14Επιμελητής Α’, Χειρουργική Κλινική,Γενικό Νοσοκομείο Φιλιατών

Παυλίδης Θ. 14Επ. Καθηγητής Χειρουργικής ΑΠΘ

Πιτιακούδης Μ. 9Αν. Καθηγητής Χειρουργικής ΔΠΘ

Ραφαηλίδης Σ. 14Επιμελητής Β΄ ΕΣΥ,Β’ Προπαιδευτική Χειρουργική Κλινική,Νοσοκομείο «Ιπποκράτειο»,Θεσσαλονίκη

Σακαντάμης Αθ. 14Καθηγητής Χειρουργικής ΑΠΘ,Διευθυντής Β’ Προπαιδευτικής Χειρουργικής Κλινικής, Νοσοκομείο «Ιπποκράτειο»,Θεσσαλονίκη

Σακελλαρίου Β. 6Επιμελητής Α΄, Β΄ Χειρουργική Κλινική,Γ.Ν.Θ «Παπαγεωργίου»,Θεσσαλονίκη

Σαλιάγκας Κ. 21Διευθυντής Χειρουργικής Κλινικής,Νοσοκομείο Κοζάνης

Σπανός Κ. 8Λέκτορας Χειρουργικής ΑΠΘ

Σπηλιώτης Ι. 5Διευθυντής Α΄ Χειρουργικού Τμήματος, Ε.Α. Νοσοκομείο «Μεταξά», Πειραιάς

Σπυρίδης Χ. 26Καθηγητής Χειρουργικής ΑΠΘ

Σπυριδόπουλος Π. 29Επιμελητής Χειρουργικής Κλινικής, 424 ΓΣΝΕ, Θεσσαλονίκη

Συμεωνίδης Ν. 14Επικουρικός ΕΣΥ,Β’ Προπαιδευτική Χειρουργική Κλινική,Νοσοκομείο «Ιπποκράτειο»,Θεσσαλονίκη

Συμπιλίδης Γ. 17Διευθυντής Χειρουργικής Κλινικής,Αντικαρκινικό Νοσοκομείο «Θεαγένειο», Θεσσαλονίκη

Τακούδας Δ. 24Καθηγητής ΧειρουργικήςΜεταμοσχεύσεων ΑΠΘ,Διευθυντής ΧειρουργικήςΚλινικής Μεταμοσχεύσεων, Νοσοκομείο «Ιπποκράτειο»,Θεσσαλονίκη

Τέντες Α. Α. 5Διευθυντής Χειρουργικής Κλινικής,Νοσοκομείο Διδυμοτείχου

Τεπετές Κ. 23Αν. Καθηγητής ΧειρουργικήςΠαν. Θεσσαλίας

Τζοβάρας Γ. 23Επ. Καθηγητής Χειρουργικής Παν. Θεσσαλίας

Τρυγόνης Κ. 8Αν. Καθηγητής Χειρουργικής ΑΠΘ

Τσαλής Κ. 23Αν. Καθηγητής Χειρουργικής ΑΠΘ

Τσαντήλας Δ. 20Καθηγητής Χειρουργικής ΑΠΘ

Τσιμογιάννης Ε. 14Διευθυντής Χειρουργικής Κλινικής, Γ.Ν. «Χατζηκώστα», Ιωάννινα

Τσιμογιάννης Κ. 14Ειδικευόμενος Χειρουργός, Χειρουργική Κλινική Γ.Ν. «Χατζηκώστα», Ιωάννινα

Φαράντος Χ. 14Επιμελητής Β’, Χειρουργική Κλινική,Γ. Νοσοκομείο Πατησίων, ΑΘήνα

Φαρδέλλας Ι. 26Διευθυντής Χειρουργικής Κλινικής,Νοσοκομείο Νάουσας


40

ΟΜΙΛΗΤΕΣ – ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΕΣ – ΠΡΟΕΔΡΕΙΑ

Φαχαντίδης Ε. 12Καθηγητής Χειρουργικής ΑΠΘ, Διευθυντής Α΄ Προπαιδευτική Χειρουργική Κλινική, Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ, Θεσσαλονίκη

Φιλιππίδης Α. 8Διευθυντής ΕΣΥ,Γ.Ν.Θ. «Παπαγεωργίου»,Θεσσαλονίκη

Φίτζιος Η. 16Επιμελητής, Χειρουργική Κλινική,424 ΓΣΝΕ, Θεσσαλονίκη

Φριζής Χ. 24Διευθυντής Χειρουργικής Κλινικής,Νοσοκομείο «Ιπποκράτειο», Θεσσαλονίκη

Χαρλαύτης Ν. 15Ομ. Καθηγητής Χειρουργικής ΑΠΘ

Χασανίδης Γ. 33Αν. Διευθυντής Χειρουργικής Κλινικής,Νοσοκομείο Τρικάλων

Χατζηγεωργιάδης Γ. 29Αν. Διευθυντής Α’ Χειρουργικής Κλινικής, Νοσοκομείο Δράμας

Χατζηθεόκλητος Ε. 23Διευθυντής Χειρουργικής Κλινικής,Νοσοκομείο «Άγιος Δημήτριος»,Θεσσαλονίκη

Χατζηθεοφίλου Κ. 24Καθηγητής ΧειρουργικήςΠαν. Θεσσαλίας, Διευθυντής Χειρουργικής Κλινικής, Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Λάρισας

Χατζηθεοχάρης Γ. 24Αν. Καθηγητής Χειρουργικής ΑΠΘ

Χατζημαυρουδής Γρ. 6Χειρουργός, Επικ. Ιατρός,Επιστημονικός ΣυνεργάτηςΒ΄ Χειρουργικής Κλινικής,Γ.Ν.Θ. «Γ. Γεννηματάς»,Θεσσαλονίκη

Χιώτης Α. 21Διευθυντής Χειρουργικής Κλινικής,Νοσοκομείο Ξάνθης

Χρηστάκης Χ. 8Χειρουργός,τ. Διευθυντής Χειρουργικής Κλινικής

Χρήστου Κ. 6Αν. Διευθυντής Β΄ Χειρουργικής Κλινικής,Γ.Ν.Θ. «Παπαγεωργίου»,Θεσσαλονίκη

Χριστοφορίδης Ε. 29Αν. Καθηγητής Χειρουργικής ΑΠΘ

Χρυσάφης Γ. 21Διευθυντής Χειρουργικής Κλινικής,Αντικαρκινικό Νοσοκομείο «Θεαγένειο», Θεσσαλονίκη

Χρυσίδης Θ. 21Διευθυντής Χειρουργικής Κλινικής,Νοσοκομείο Έδεσσας

Χρυσογονίδης Ι. 12Επ. Καθηγητής Ακτινολογίας ΑΠΘ

Ψαρράς Κ. 14Επικουρικός ΕΣΥ, Β’ Προπαιδευτική Χειρουργική Κλινική, Νοσοκομείο «Ιπποκράτειο», Θεσσαλονίκη


41

ΓΕΝΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Ημερομηνία & τόπος διεξαγωγής

29 Οκτωβρίου – 1 Νοεμβρίου 2009

Θεσσαλονίκη, ξενοδοχείο Hyatt Regency

Γλώσσα Συνεδρίου

Η επίσημη γλώσσα του Συνεδρίου είναι η ελληνική. Οι διαλέξεις των ξένων εισηγητών θα

πραγματοποιηθούν στην αγγλική γλώσσα.

Πιστοποιητικό

Σε όλους τους συμμετέχοντες του συνεδρίου θα δοθεί πιστοποιητικό συμμετοχής. Το

πιστοποιητικό θα δοθεί την Κυριακή 1 Νοεμβρίου 2009 και αφού πρώτα κατατεθεί στη

Γραμματεία το έντυπο αξιολόγησης του Συνεδρίου.

Μόρια Συνεχιζόμενης Ιατρικής Εκπαίδευσης

Το Συνέδριο αξιολογείται με 18 C.M.E. μόρια Συνεχιζόμενης Ιατρικής Εκπαίδευσης αμοιβαία

αναγνωρισμένα από τον Πανελλήνιο Ιατρικό Σύλλογο.

Κονκάρδα Συνέδρων

Όλοι οι σύνεδροι θα παραλαμβάνουν από τη γραμματεία του συνεδρίου την ειδική κονκάρδα,

την οποία είναι υποχρεωμένοι να την φορούν καθόλη τη διάρκεια του.

Έκθεση

Κατά τη διάρκεια του Συνεδρίου θα λειτουργεί έκθεση φαρμακευτικών προϊόντων και ιατρικών

μηχανημάτων.

Βράβευση Εργασιών

Στο πλαίσιο του Συνεδρίου θα απονεμηθούν τρία βραβεία σε εργασίες που υποβλήθηκαν ειδικά

για βράβευση. Τα βραβεία θα απονεμηθούν το Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2009.

Τα βραβεία αθλοθετούνται από:

• Την οικογένεια Ν. Χαϊτολγου

• Την οικογένεια Θ. Νικολαϊδη

• Την Χειρουργική Εταιρεία Βορείου Ελλάδος

42

ΓΕΝΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Δικαίωμα Συμμετοχής

ΚατηγορίαΑπό 16/07/2009 έως και επί

τόπου εγγραφήΕιδικευμένοι 120€

Ειδικευόμενοι 100€Νοσηλευτές 40€

Φοιτητές Δωρεάν

Το κόστος συμμετοχής περιλαμβάνει:

Ειδικοί, Ειδικευόμενοι Νοσηλευτές / τριες

Παρακολούθηση Συνεδρίου •Επίσκεψη στον εκθεσιακό χώρο•Συνεδριακό υλικό (Πρόγραμμα, CD •Περιλήψεων, τσάντα συνεδρίου, ταυτότητα εισόδου, κλπ.)Εναρκτήρια Τελετή & Δεξίωση Υποδοχής •Διαλείμματα καφέ•Πιστοποιητικό Συμμετοχής•

Παρακολούθηση Συνεδρίου •Συνοπτικό πρόγραμμα Συνεδρίου•Επίσκεψη στον εκθεσιακό χώρο•Διαλείμματα καφέ•Πιστοποιητικό Συμμετοχής•

Φοιτητές

Επίσκεψη στον εκθεσιακό χώρο•Συνοπτικό πρόγραμμα Συνεδρίου•Ταυτότητα εισόδου•Πιστοποιητικό Συμμετοχής•

Επιστημονική ΓραμματείαΑ’ Χειρουργική ΚλινικήΙπποκράτειο Νοσοκομείο ΘεσσαλονίκηςΚωνσταντινουπόλεως 49, 54642 Θεσσαλονίκη

Γραμματεία Διοργάνωσης Συνεδρίου

Σταδίου 50Α, 55535 Πυλαία ΘεσσαλονίκηςΤηλ: 2310 247743,2310 247734, fax: 2310 247746E-mail: [email protected]

43

ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ

Η Οργανωτική Επιτροπή του 9ου Συνεδρίου Χειρουργικής Εταιρείας Βορείου Ελλάδος ευχαριστεί θερμά τις παρακάτω εταιρείες για τη συμβολή τους στη διοργάνωση του Συνεδρίου:

44

ΠΡΟΦΟΡΙΚΕΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΙΣ

46


O1 ΜΕΤΑΣΤΑΤΙΚΟΙ ΟΓΚΟΙ ΕΠΙΝΕΦΡΙΔΙΩΝ Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΟΥ Α’ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΟΥ ΟΓΚΟΛΟΓΙΚΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘ «ΘΕΑΓΕΝΕΙΟΥ»

Μυκωνίου Α., Ασημακίδου Μ., Παγωνίδης Δ., Ρόκος Χ., Γιάνιτς M., Παπανικολάου Κ., Δημάσης Α., Ζαφειρίου Γ., Σέτζης Κ., Οικονόμου Σ.


Θέμα: Στη βιβλιογραφία αναφέρονται σχετικά λίγες περιπτώσεις επινεφριδεκτομής λόγω μεταστατικού καρκίνου σε αυτό. Στην παρούσα εργασία παρουσιάζουμε την εμπειρία μας από περιπτώσεις μεταστατικού καρκίνου στο/α επινεφρίδια εκ των οποίων κάποιες αντιμετωπίσθηκαν με εκτομή, και την πορεία των ασθενών κατόπιν της χειρουργικής θεραπείας.

Μέθοδος: Από το 2000-2008 διαγνώστηκε σε 16 ασθενείς μεταστατικός καρκίνος επινεφρίδιου. Η διάγνωση έγινε σε 3 ασθενείς από την ιστολογική έκθεση κατόπιν ριζικής νεφρεκτομής-επινεφριδεκτομής, σε 12 ασθενείς κατόπιν βιοψίας του επινεφρίδιου δια λεπτής βελόνης(FNA) και στον εναπομείναν από αυξημένες διαστάσεις στην CT. 10 περιπτώσεις αφορούσαν το αριστερό επινεφρίδιο, 3 το δεξί και 3 άμφω . Όλοι οι ασθενείς υποβλήθηκαν σε σταδιοποίηση με CT προς αποκλεισμό άλλων μεταστατικών εστιών.

Αποτελέσματα: 6 εκ των 16 αντιμετωπίσθηκαν χειρουργικά , από τους οποίους οι 3 με ταυτόχρονη εκτομή αρχικής και μεταστατικής εστίας(νεφρεκτομή- επινεφριδεκτομή) .Οι υπόλοιποι 10 αποφασίστηκε να μην αντιμετωπιστούν χειρουργικά λόγω συνυπαρχόντων μετα εστιών στο ΓΕΣ/ήπαρ/πάγκρεας / πνεύμονες /εγκέφαλο/οστά. 2 εκ των 6 χειρουργηθέντων απεβίωσαν λόγω ανάπτυξης μεταστάσεων και σε άλλες εστίες, ενώ οι υπόλοιποι 4 είναι υπό παρακολούθηση.

Συμπέρασμα: Αν και οι 16 ασθενείς δεν θεωρούνται πολυπληθές σύνολο, εξάγεται το συμπέρασμα ότι η χειρουργική εκτομή των μετα επινεφριδίων αποτελεί την ιδανικότερη θεραπευτική προσέγγιση εφόσον αποκλειστεί η ύπαρξη άλλων μετα εστιών.

47


O2 Η ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΠΡΩΤΟΠΑΘΩΝ ΟΠΙΣΘΟΠΕΡΙΤΑΝΑΪΚΩΝ ΟΓΚΩΝ

Ευαγγέλου Ι., Κόντης Ε., Σακελλαρίου Β., Γκαγκάλης Α., Γιαγτζίδης Ι., Καραμόσχος Κ.

Β΄ Χειρουργική Κλινική, Γ.Π.Ν. «Παπαγεωργίου» Θεσσαλονίκης

Οι πρωτοπαθείς οπισθοπεριτοναϊκοί όγκοι αποτελούν μία ετερογενή ομάδα όγκων διαφόρων ιστολογικών τύπων που προέρχονται από μεσεγχυματικούς ιστούς. Είναι συνήθως ασυμπτωματικοί και δίνουν ενοχλήματα όταν μεγαλώσουν και διηθήσουν τα πέριξ όργανα. Έτσι η θεραπεία είναι δύσκολη με πολύ συχνές τις τοπικές υποτροπές. Σκοπός της εργασίας αυτής είναι η παρουσίαση της εμπειρίας μας από την αντιμετώπιση 23 ασθενών με οπισθοπεριτοναϊκούς όγκους κατά την τελευταία δεκαετία.

Επρόκειτο για 13 άνδρες και 10 γυναίκες ηλικίας 32 έως 79 ετών, με μέσο όρο τα 68 έτη. Ο ιστολογικός τύπος των όγκων ήταν: Λιποσαρκώματα 11, Λειομυοσαρκώματα 4, Ινοσαρκώματα 2, Αγγειο-σαρκώματα 2, Λεμφαγγειοσάρκωμα 1, Μεσοθηλίωμα 1, Συνοβιακό σάρκωμα 1, Παραγαγγλίωμα 1. Χαμηλής διαφοροποίησης ήταν 14 όγκοι μέσης και υψηλής 9 όγκοι.

Η θεραπεία σε όλους τους ασθενείς ήταν χειρουργική με προσπάθεια ριζικής αφαίρεσης των όγκων. Σε μερικούς ασθενείς υποχρεωθήκαμε να συναφαιρέσουμε, τμήματα άλλων οργάνων (παχύ, λεπτό έντερο) ή και ολόκληρα όργανα (νεφρός, σπλήνας). Οι περισσότεροι ασθενείς υπεβλήθηκαν και σε συμπληρωματική χημειοακτινοθεραπεία.

Ένας ασθενής απεβίωσε κατά την άμεση μετεγχειρητική περίοδο. Από τους υπόλοιπους ασθενείς παρακολουθήσαμε τους 19. Σε 7 ασθενείς παρουσιάστηκε υποτροπή τα νόσου, σε 3 ασθενείς παρουσιάστηκαν περισσότερες από μία υποτροπές. Καλύτερη πρόγνωση είχαν οι ασθενείς με όγκους χαμηλής διαφοροποίησης.

Συμπεραίνουμε ότι αντιμετώπιση των πρωτοπαθών οπισθοπερι-τοναϊκών όγκων εξακολουθεί να είναι δύσκολη και προβληματική λόγω κυρίως του βαθμού κακοήθειας αυτών και των συχνών τοπικών υποτροπών.

48


O3 ΒΛΕΝΝΩΔΕΣ ΚΥΣΤΑΔΕΝΩΜΑ ΟΠΙΣΘΟΠΕΡITONΑΙΚΟΥ ΧΩΡΟΥ

Παπαδοπούλου Δ., Αγγελής Σ., Τζοϋσυ Α., Δεμερτζίδης Χ.

Γενικό Νοσοκομείο Βέροιας, Χειρουργική Κλινική

Εισαγωγή: Το βλεννώδες κυσταδένωμα είναι σπάνιος όγκος, ο οποίος εντοπίζεται συχνότερα σε γυναίκες με φυσιολογικές ωοθήκες. Η πρώιμη διάγνωση είναι ουσιώδους σημασίας λόγω της δυνητικής κακοήθειας.

Παρουσίαση ασθενούς: Θα περιγραφεί μία περίπτωση βλεννώδους κυσταδενώματος σε γυναίκα 24 ετών. Στην αξονική και στη μαγνητική τομογραφία, που διενεργήθηκαν στα πλαίσια διερεύνησης απώλειας σωματικού βάρους και ψηλαφητής μάζας στην αριστερή κοιλιακή χώρα, διαπιστώθηκε κυστικό μόρφωμα σαφώς αφοριζόμενο, το οποίο καταλάμβανε την αριστερή πλάγια κοιλία. Το μόρφωμα αυτό παρεκτόπιζε τα παρακείμενα όργανα και τις εντερικές έλικες προς τα δεξιά και πίεζε τον αριστερό ψωίτη μυ, χωρίς να διηθεί τις ανώτερες δομές. Από την παθολογοανατομική εξέταση διαπιστώθηκε βλεννώδες κυσταδένωμα. Η μετεγχειρητική πορεία ήταν ομαλή.

Συμπέρασμα: Η θεραπεία εκλογής για το βλεννώδες κυσταδένωμα περιλαμβάνει την λαπαροτομή και την πλήρη εκτομή επί υγιών ιστών της βλάβης.

49


O4 NΕΥΡΟΕΝΔΟΚΡΙΝΙΚΟΣ ΟΓΚΟΣ ΟΠΙΣΘΟΠΕΡΙΤΟΝΑΪΚΟΥ ΧΩΡΟΥ

Καραπιπερίδης Δ.1, Κατσουράκης Α.1, Καραβαλάκη Μ.1, Μίρελης Χ.1, Καραγιαννοπούλου Γ.2, Χατζηθεόκλητος Ε.1

1Χειρουργικό Τμήμα, Γ.Ν.Θ. «Ο Άγιος Δημήτριος», 2Παθολογοανατομικό Εργαστήριο, Α.Π.Θ.

Εισαγωγή: Οι νευροενδοκρινικοί όγκοι του γαστρεντερικού συστήματος αποτελούν σπάνια κλινική οντότητα. Συχνότερα εντοπίζονται στο πάγκρεας, στο δωδεκαδάκτυλο, στο στόμαχο και στο λεπτό έντερο. Διακρίνονται σε λειτουργικούς (50-60%) και μη λειτουργικούς, με τους τελευταίους να έχουν καλύτερη πρόγνωση.

Σκοπός: Σκοπός της εργασίας είναι η παρουσίαση μεμονωμένου περιστατικού ασθενούς με υποτροπή νευροενδοκρινικού όγκου οπισθοπεριτοναϊκού χώρου, δωδεκαδακτυλικής προέλευσης.

Υλικό-Μέθοδοι: Ασθενής 61 ετών εισήχθη στη χειρουργική κλινική με αίσθημα βάρους και διάχυτο κοιλιακό άλγος από 20ημέρου χωρίς άλλα συνοδά συμπτώματα. Ο υπερηχοτομογραφικός και αξονοτομογραφικός έλεγχος ανέδειξαν 3 οπισθοπεριτοναϊκές μάζες, με σχετικά σαφή όρια, με εγκάρσιες διαμέτρους 22mm, 23mm και 39 mm, που εντοπίζονταν στα αριστερά της αορτής, από τον αγγειακό μίσχο του αριστερού νεφρού έως και τον διχασμό της κοιλιακής αορτής. Ο ασθενής ανέφερε παρόμοια συμπτωματολογία προ 3ετίας όπου κατόπιν παρακλινικού ελέγχου διεγνώσθη νευροενδοκρινικός όγκος οπισθοπεριτοναϊκού χώρου ο οποίος εξαιρέθηκε χειρουργικά.

Αποτελέσματα: Ο ασθενής υποβλήθηκε εκ νέου σε χειρουργική εκτομή του όγκου και εξήλθε της κλινικής την 5η μετεγχειρητική ημέρα. Ο ιστοπαθολογικός και ο ανοσοϊστοχημικός έλεγχος του παρασκευάσματος ανέδειξαν την ύπαρξη υποτροπής νευροενδοκρινικού μη λειτουργικού καρκινώματος καλής διαφοροποίησης, δωδεκαδακτυλικής προέλευσης. Ο ασθενής υποβάλλεται σε τακτικό απεικονιστικό έλεγχο και παραμένει ελεύθερος νόσου μέχρι και σήμερα, 4 έτη μετά την 2η επέμβαση.

Συμπέρασμα: Η ριζική χειρουργική εκτομή αποτελεί την θεραπεία εκλογής των νευροενδοκρινικών όγκων του γαστρεντερικού συστήματος και εξασφαλίζει 5ετή και 10ετή επιβίωση σε ποσοστό 65% και 49% των ασθενών αντίστοιχα.

50


O5 ΝΕΥΡΟΕΝΔΟΚΡΙΝΙΚΟΙ ΟΓΚΟΙ ΣΤΟΜΑΧΟΥ

Μιχαλόπουλος Ν., Κεσίσογλου Ι., Τριανταφυλλοπούλου Κ., Ροποτίνος Ν., Ντοκμετζίογλου Ι., Παπαβραμίδης Σ.

Γ΄ Χειρουργική Κλινική Α.Π.Θ., Γ.Π.Ν. ΑΧΕΠΑ, Θεσσαλονίκη

Τα καρκινοειδή είναι διακριτά νευροενδοκρινικά νεοπλάσματα με χαρακτηριστικές κλινικές, βιολογικές και ιστοπαθολογικές ιδιότητες. Στην πρόσφατη κατάταξη του παγκόσμιου οργανισμού υγείας ο όρος καρκινοειδές αντικαταστάθηκε από τον όρο νευροενδοκρινές νεόπλασμα (ΝΕΤ). Οι νευροενδοκρινικοί όγκοι του στομάχου είναι σπάνια νεοπλάσματα που αποτελούν το 1% των νεοπλασιών του οργάνου και το 4% του συνόλου των νευροενδοκρινικών νεοπλασμάτων του γαστρεντερικού συστήματος. Σκοπός της παρούσης εργασίας είναι η παρουσίαση 2 περιπτώσεων σποραδικών νευροενδοκρινικών όγκων του στομάχου.

Από τον Ιανουάριο του 2003 έως τον Ιούνιο του 2009 134 ασθενείς υποβλήθηκαν σε διαφόρου τύπου γαστρεκτομές για νεοπλάσματα του στομάχου. Σε δύο από τους ασθενείς (ποσοστό 1.5%) αποδείχθηκε ιστοπαθολογικά ότι επρόκειτο για νευροενδοκρινικούς όγκους στομάχου. Η πρώτη περίπτωση αφορά άνδρα ηλικίας 68 ετών με επεισόδιο αιμορραγίας από το ανωτέρω πεπτικό σύστημα. Κατά τη γαστροσκόπηση διαπιστώθηκε ελκωτική βλάβη στο άντρο και το αποτέλεσμα των βιοψιών που ελήφθησαν ήταν νευροενδοκρινικός όγκος στομάχου. Κατά τη σταδιοποίηση της νόσου διαπιστώθηκαν ηπατικές μεταστάσεις. Ο ασθενής υποβλήθηκε σε υφολική γαστρεκτομή με D1 λεμφαδενικό καθαρισμό καθώς επίσης και εκτομή των ηπατικών μεταστάσεων. Η δεύτερη περίπτωση αφορά άνδρα ηλικίας 55 ετών με άτυπα κοιλιακά άλγη. Κατά τον ενδοσκοπικό και απεικονιστικό έλεγχο διαπιστώθηκαν ευμέγεθες νεόπλασμα στα όρια σώματος – άντρου καθώς επίσης και γενικευμένες ηπατικές μεταστάσεις. Ο ασθενής υποβλήθηκε σε υφολική γαστρεκτομή με D1 λεμφαδενικό καθαρισμό. Και στις δύο περιπτώσεις τα νεοπλάσματα ήταν ορμονικά ανενεργά και οι ασθενείς υποβλήθηκαν μετεγχειρητικά σε χημειοθεραπεία.

Τα σποραδικά νευροενδοκρινικά νεοπλάσματα του στομάχου είναι σπάνιοι όγκοι, με άτυπη κλινική εικόνα που οδηγεί σε καθυστερημένη διάγνωση. Η επιθετική χειρουργική εκτομή σε συνδυασμό με τη χημειοθεραπεία αποτελούν τη θεραπεία εκλογής των όγκων αυτών.

51


O6 ΨΕΥΔΟΜΥΞΩΜΑ ΤΟΥ ΠΕΡΙΤΟΝΑΙΟΥ Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΜΑΣ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ 8 ΧΡΟΝΙΑ

Ασημακίδου Μ., Παγωνίδης Δ., Ρόκος Χ., Γιάνιτς M., Παπανικολάου Κ., Δημάσης Α., Ζαφειρίου Γ., Σέτζης Κ., Οικονόμου Σ.


Το ψευδομύξωμα του περιτοναίου αποτελεί σπάνια κλινική οντότητα που χαρακτηρίζεται από την παρουσία περίσσειας εξωκυττάριας βλέννης στην περιτοναϊκή κοιλότητα. Το ψευδομύξωμα του περιτοναίου αποδίδεται γενικά στην ρήξη ή μετάσταση νεοπλάσματος ενός ενδοπεριτοναϊκού οργάνου. Τα συχνότερα νεοπλάσματα που μπορεί να εξελιχθούν σε ψευδομύξωμα είναι το νεόπλασμα των ωοθηκών και της σκωληκοειδούς απόφυσης. Το ψευδομύξωμα είναι δυο με τρεις φορές συχνότερο στις γυναίκες από ότι στους άντρες.

Στη μελέτη μας συμπεριλάβαμε όλα τα περιστατικά με ψευδομύξωμα περιτοναίου που νοσηλεύθηκαν στο νοσοκομείο μας από το 2000 έως το 2007. Συνολικά νοσηλεύσαμε 10 ασθενείς με ψευδομύξωμα. Παρουσιάζουμε την αρχική κλινική εικόνα, την εξέλιξη της πορείας αυτών των ασθενών καθώς και τις μεθόδους με τις οποίες αντιμετωπίστηκαν θεραπευτικά. Ιδιαίτερη έμφαση δίδεται στην αντιμετώπιση του ψευδομυξώματος με κυτταρομειωτική χειρουργική επέμβαση και εφαρμογή υπερθερμικής ενδοπεριτοναϊκής χημειοθεραπείας (IP.H.P.).

52


O7 ΕΙΛΕΟΣ ΣΥΝΕΠΕΙΑ Ca ΕΓΚΑΡΣΙΟΥ ΕΠΙ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΧΕΙΡ/ΘΕΝΤΟΣ ΓΙΑ Ca ΣΤΟΜΑΧΟΥ

Μοσχίδης Α., Γαλανόπουλος Γ., Κυρίτσης Α., Κωνσταντινίδης Α., Ε. Κυβρακίδης., Σκαρλάτος Χ.

Α΄ Χειρουργική Κλινική 2ου Νοσοκομείου ΙΚΑ-ΕΤΑΜ, Θεσσαλονίκη

Σκοπός: Η παρουσίαση μιας ενδιαφέρουσας περίπτωσης ειλεού λόγω Ca εγκαρσίου σε ασθενή που χειρουργήθηκε για Ca στομάχου πρό 3ετίας.

Υλικό-μέθοδος: Πρόκειται για μια γυναίκα 60 ετών με συμπτώματα επιγαστραλγίας και εμέτου η οποία παρακολουθείτο από το ογκολογικό τμήμα λόγω διηθητικού διάχυτου τύπου αδενοκαρκινώματος του στομάχου. Από τον ενδοσκοπικό έλεγχο του στομάχου αναγνωρίσθηκε η προηγηθείσα αναστόμωση χωρίς αλλοιώσεις (υφολική γαστρεκτομή-ΒΙΙ), ενώ κατέστη αδύνατος ο ενδοσκοπικός έλεγχος στο παχύ έντερο πέρα από την μεσότητα του εγκαρσίου λόγω αδυναμίας προώθησης του οργάνου(εγκολεασμός)Ο απεικονιστικός έλεγχος (αξονική τομογραφία) ανέδειξε έκδηλη διάταση του ανιόντος και του εγκαρσίου τμήματος του παχέος εντέρου με έλλειμμα πληρώσεως και στένωση του αυλού στο εγκάρσιο τμήμα του παχέος εντέρου. Η ασθενής προγραμματίστηκε σε ερευνητική λαπαροτομία όπου και διενεργήθηκε εκτεταμένη (δε) ημικολεκτομή λόγω tumor εγκαρσίου. Η τελική ιστολογική εξέταση ανέδειξε αδενοκαρκίνωμα διάχυτου τύπου χαμηλής διαφοροποίησης.

Συμπέρασμα: Η εμφάνιση του 2ου καρκίνου του ΓΕΣ σε σχέση με τους σύγχρονους και μετάγχρονους καρκίνους αποτελεί μια ασυνήθη εξέλιξη, την εντόπιση της οποίας πρέπει πάντα να αναζητούμε.

53


O8 ΕΚΤΟΜΗ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΔΩΔΕΚΑΔΑΚΤΥΛΟΥ ΩΣ ΜΕΘΟΔΟΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗΣ ΣΤΡΩΜΑΤΙΚΟΥ ΟΓΚΟΥ ΔΩΔΕΚΑΔΑΚΤΥΛΟΥ


1Β’ Τμήμα Γενικής Χειρουργικής, ΓΝΑ Κ.Α.Τ2Αναισθησιολογικό Τμήμα, ΓΝΑ Κ.Α.Τ

Οι όγκοι GIST αποτελούν τους πιο συχνούς παρεγχυματικούς όγκους του γαστρεντερικού συστήματος. Είναι δυνατό να παρουσιάζονται ως καλοήθεις βλάβες ή ως επιθετικοί όγκοι (σαρκώματα). Παρατηρούνται στο δωδεκαδάκτυλο σε ποσοστό 3-5%. Επικρατεί αντιπαράθεση σχετικά με τον τρόπο της χειρουργικής αντιμετώπισής τους (παγκρεατοδωδεκαδακτυλεκτομή ή εκτομή τμήματος του δωδεκαδακτύλου).

Παρουσίαση περιστατικού: Ασθενής άνδρας 65 ετών, προσήλθε στα Ε.Ι με αναφερόμενο κοιλιακό άλγος και πρόσφατες κενώσεις με πρόσμιξη αίματος. Στην ΑΤ κοιλίας παρατηρήθηκε εικόνα εμμένοντος σπασμού του σιγμοειδούς καθώς και μόρφωμα διαμέτρου 2.5 εκατοστών στα όρια της 2ης-3ης μοίρας του δωδεκαδακτύλου., εύρημα που επιβεβαιώθηκε και με γαστροσκόπηση. Η ορθοσιγμοειδοσκόπηση δεν ανέδειξε παθολογικά ευρήματα. Διενεργήθηκε εκτομή τμήματος δωδεκαδακτύλου μετά του μορφώματος, νηστιδο-δωδεκαδακτυλική αναστόμωση, ΓΕΑ και τοποθετήθηκε σωλήνας Κehr. Η ιστολογική εξέταση ανέδειξε στρωματικό όγκο δωδεκαδακτύλου (GIST), διαμέτρου 3.5 εκατοστά και <5 μιτώσεις σε 50 ΟΠΜΜ, που ταξινομούν τον όγκο σε χαμηλού κινδύνου. Συμπερασματικά, οι στρωματικοί όγκοι σπάνια εντοπίζονται στο δωδεκαδάκτυλο και ευθύνονται για αιμορραγίες του γαστρεντερικού συστήματος. Η μερική εκτομή του δωδεκαδακτύλου αποτελεί αποτελεσματική εναλλακτική θεραπεία συγκριτικά με την παγκρεατο-δωδεκαδακτυλεκτομή, καθώς αυτή η μέθοδος ενέχει μικρότερο κίνδυνο και λιγότερες επιπλοκές παρέχοντας συγκρίσιμα ογκολογικό αποτέλεσμα.

54


O9 ΚΛΙΝΙΚΗ ΣΥΝΥΠΑΡΞΗ ΦΛΕΓΜΟΝΩΔΟΥΣ ΨΕΥΔΟΟΓΚΟΥ ΣΤΟΜΑΧΟΥ ΜΕ ΣΤΡΩΜΑΤΙΚΟ ΟΓΚΟ ΣΤΟΜΑΧΟΥ ΚΑΙ ΣΗΡΑΓΓΩΔΟΥΣ ΑΙΜΑΓΓΕΙΩΜΑΤΟΣ ΗΠΑΤΟΣ

Παπαδοπούλου Δ.¹, Παπαναστασόπουλος Α.¹, Παπαδόπουλος Β.¹, Τζοϋσυ Α.¹, Αγγελής Σ.¹, Φιλιντατζη Χ.², Δεμερτζίδης Χ.¹

¹Χειρουργική Κλινική, Γενικό Νοσοκομείο Βέροιας²Παθολογοανατομικό Τμήμα, Γενικό Νοσοκομείο Βέροιας

Εισαγωγή: H συνύπαρξη φλεγμονώδους ψευδοόγκου στομάχου με στρωματικό όγκο στομάχου και σηραγγώδους αιμαγγειώματος ήπατος αποτελεί μία σπάνια κλινική οντότητα.

Παρουσίαση ασθενούς: Θα περιγραφεί μία περίπτωση φλεγμονώδους ψευδοόγκου στομάχου συνοδευόμενο από αρχόμενο στρωματικό όγκο στομάχου και σηραγγώδους αιμαγγειώματος ήπατος σε άνδρα 80 ετών. Κατά τη διάρκεια γαστροσκόπησης, η οποία διενεργήθηκε στα πλαίσια διερεύνησης αναιμίας με ιστορικό γαστρικού έλκους, διαπιστώθηκε νεοεξεργασία στο πρόσθιο τοίχωμα του στομάχου. Κατά τη διάρκεια της ολικής γαστρεκτομής αφαιρέθηκαν εκτός από τον φλεγμονώδη ψευδοόγκο ένα οζίδιο από το πρόσθιο τοίχωμα του στομάχου και ένα από την άνω επιφάνεια του ήπατος, τα οποία κατά την ιστολογική εξέταση αναγνωρίστηκαν ως αρχόμενος στρωματικός όγκος στομάχου και σηραγγώδες αιμαγγείωμα ήπατος αντίστοιχα. Η μετεγχειρητική πορεία ήταν ομαλή. Είναι η πρώτη περίπτωση συνύπαρξης αυτών των κλινικών οντοτήτων που περιγράφεται στη διεθνή βιβλιογραφία.

Συμπέρασμα: Η χειρουργική αφαίρεση αποτελεί τη θεραπεία εκλογής και για τους τρεις αυτούς όγκους.

55


O10 ΚΑΡΚΙΝΟΣ ΣΤΟΜΑΧΟΥ – Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΗΣ ΚΛΙΝΙΚΗΣ ΜΑΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΤΡΙΕΤΙΑ 1/1/2006 – 31/12/2008


Χειρουργική Κλινική, Γ. Ν. Κομοτηνής

Σκοπός της Μελέτης: Η παρουσίαση 42 περιστατικών καρκίνου του στομάχου που αντιμετωπίστηκαν στην κλινική μας κατά την τριετία 2006-2008 και η ανάλυση τους κατά φύλο, ηλικία, εντόπιση, τρόπο αντιμετώπισης και επιπλοκές.

Υλικό και Μέθοδος: Κατά την περίοδο 1/1/2006 – 31/12/2008 αντιμετωπίστηκαν στην κλινική μας 42 περιστατικά γαστρικού καρκίνου εκ των οποίων 28 ήταν άνδρες και 14 γυναίκες. Η μέση ηλικία των ασθενών ήταν τα 70,4 έτη. Η εντόπιση του καρκίνου σε 18 περιστατικά ήταν στο πυλωρικό άντρο, σε 9 στο σώμα του στομάχου, σε 8 στο θόλο του στομάχου, σε 4 στην καρδία του στομάχου και σε 3 στο γαστρικό κολόβωμα. Σε 29 (70%) ασθενείς έγιναν ριζικές επεμβάσεις, σε 19 υφολική γαστρεκτομή Billroth II και σε 10 ολική γαστρεκτομη ενώ 13 (30%) υποβλήθηκαν σε παρηγορικές επεμβάσεις εκ των οποίων 9 σε απλή ΓΕΑ, 2 σε γαστροστομία και 2 σε νηστιδοστομία. Ο μέσος χρόνος νοσηλείας ήταν 10,5 ημέρες. Έγινε σταδιοποίηση σύμφωνα με το σύστημα ΤΝΜ και ακολούθησε συμπληρωματική θεραπεία.

Αποτελέσματα: Είχαμε συνολικά 3 θανάτους (7,1%) εκ των οποίων 1 μετεγχειρητικό (3,4%) και 2 (15,4%)που αφορούσαν κυρίως ασθενείς σταδίου IV με ανεγχείρητο όγκο. Επίσης εμφανίστηκαν 6 μείζονες επιπλοκές εκ των οποίων 2 περιπτώσεις με διαφυγή αναστόμωσης, 2 πνευμονίες, 1 πνευμονική εμβολή και 1 οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου. Τέλος σε 3 περιστατικά (8,4%) ανευρέθη πρώιμος γαστρικός καρκίνος.

Συμπεράσματα: Το ποσοστό των ανεγχείρητων καρκίνων στομάχου παραμένει υψηλό (30%). Η θνητότητα είναι μεγαλύτερη σε ασθενείς με ανεγχείρητο καρκίνο στομάχου (15,4%). Οι ασθενείς ανέχονται καλώς τις μεγάλες επεμβάσεις (θνητότητα 3,4%). Το ποσοστό των πρώιμων γαστρικών καρκίνων εξακολουθεί να παραμένει χαμηλό (8,4%) και η ποιότητα ζωής είναι καλύτερη στους ασθενείς που υποβλήθηκαν σε ριζικές επεμβάσεις.

56


O11 ΣΥΧΝΟΤΗΤΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗΣ ΟΓΚΟΛΟΓΙΚΩΝ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΩΝ ΣΕ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗ ΚΛΙΝΙΚΗ ΝΟΜΑΡΧΙΑΚΟΥ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟΥ

Χιώτης Α., Παναγιωτίδης Ι., Κυριαζίδης Ε., Βλατάκης Σ., Γεροντίτης Ζ., Μπαντάκ Γ., Βλάσης Ν.

Χειρουργική Κλινική, Γ.Ν. Ξάνθης

Τελευταίως παρατηρείται αύξηση των ασθενών με κακοήθη νόσο που νοσηλεύονται σε Κλινικές Γενικής Χειρουργικής.

Στην παρούσα μελέτη αναλύονται οι ασθενείς με κακόηθες νόσημα που νοσηλεύθηκαν στη Χειρουργική Κλινική του ΓΝ Ξάνθης.

Μελετήθηκαν όλοι οι φάκελλοι των ασθενών με κακοήθη νόσο που νοσηλεύθηκαν από το 1998. Πρόκειται για 90 ασθενείς με καρκίνο του στομάχου (α:57, θ:36, μ.ηλ.:63 έτη, χειρουργήθηκαν οι 37), 165 με καρκίνο του παχέος εντέρου (α:90, θ:75, μ.ηλ.:68 έτη, χειρουργήθηκαν οι 80), 40 ασθενείς με καρκίνο των χοληφόρων (α:13, θ:27, μ.ηλ.:69,2 έτη, χειρουργήθηκαν οι 22), 24 με καρκίνο του παγκρέατος (α:12, θ:12, μ.ηλ.:57 έτη, χειρουργήθηκαν οι 6), 4 με καρκίνο του λεπτού εντέρου (α:3, θ:1, μ.ηλ.:65 έτη, χειρουργήθηκαν όλοι), 218 με καρκίνο του μαστού (α:1, θ:217, μ.ηλ.:60,8 έτη, χειρουργήθηκαν οι 200) και 40 με θηλώδες καρκίνωμα θυρεοειδούς (α:1, θ:6, μ.ηλ.:51,7 έτη, χειρουργήθηκαν όλοι).

Κατά την ανάλυση του υλικού παρατηρήθηκε αύξηση των ασθενών με κακοήθη νόσο που νοσηλεύονται ετησίως. Κρίνεται απαραίτητη η εκπαίδευση στην Ογκολογία, καθώς και η δημιουργία κέντρων αναφοράς για την καλύτερη αντιμετώπιση των ασθενών.

57


O12 ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ 3.174 ΕΓΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΒΟΥΒΩΝΟΚΗΛΗΣ

Χιώτης A., Βλατάκης Στ., Σαρόγλου Π., Βαραδά Ε., Καμπούρης Α., Κωδωνάς Φ., Γεωργίου Γ.

Χειρουργική Κλινική, Γ. Ν. Ξάνθης

Στη αναδρομική αυτή μελέτη αναλύονται τα αποτελέσματα των εγχειρήσεων βουβωνοκήλης που διενεργήθηκαν στην Κλινική μας από το 1985.

Κατά το χρονικό διάστημα Αυγούστου 1985 – Ιουλίου 2009 διενεργήθηκαν 3.174 εγχειρήσεις βουβωνοκήλης σε 2.959 ασθενείς. Εφαρμόσθηκαν 3 τεχνικές: Α) η τεχνική Nylon Darn κατά το διάστημα 1985 – 2001 [1.819 εγχειρήσεις σε 1.727 ασθενείς, άνδρες 1.623 (94%), γυναίκες 104 (6%), μέση ηλικία 51 έτη, περισφιγμένη σε 123 περιπτώσεις, από υποτροπή σε 61 περιπτώσεις], Β) η τεχνική τοποθέτησης τριπλού πλέγματος πολυπροπυλενίου PHS και UHS της Ethicon κατά το διάστημα 2002 – Μαρτίου 2007 [1.081 εγχειρήσεις σε 993 ασθενείς, άνδρες 923 (93%), γυναίκες 70 (7%), μέση ηλικία 51,5 έτη, περισφιγμένη σε 99 περιπτώσεις, από υποτροπή σε 33 περιπτώσεις] και Γ) η τεχνική τοποθέτησης βιοαπορροφήσιμου πλέγματος προπεριτοναϊκά και πλέγματος πολυπροπυλενίου ή ePTFE της Core από τον Μάρτιο 2007 και εντεύθεν [274 εγχειρήσεις σε 239 ασθενείς, άνδρες 227 (95%), γυναίκες 12 (5%), μέση ηλικία 50 έτη, περισφιγμένη σε 17 περιπτώσεις, από υποτροπή σε 12 περιπτώσεις].

Ο μέσος χρόνος παρακολούθησης ήταν για την Ομάδα Α: 11 έτη, για τη ομάδα Β: 5,5 έτη και για την ομάδα Γ: 14 μήνες. Υποτροπή της βουβωνοκήλης παρατηρήθηκε σε ποσοστό 3,6%. 1,8% και 0,4% αντίστοιχα. Ορώδης συλλογή ή αιμάτωμα του εγχειρητικού τραύματος παρατηρήθηκε σε ποσοστό 3,7%, 20,1% και 19,7%, οίδημα ή αιμάτωμα του οσχέου σε ποσοστό 2%, 4% και 4%, διαπύηση του εγχειρητικού τραύματος σε ποσοστό 2%, 3%, 2,9% και μηροβουβωνική νευραλγία σε ποσοστό 1%, 4% και 4% αντίστοιχα. Η μετεγχειρητική θνητότητα ήταν 0,17%, 0 και 0 αντίστοιχα.

Οι τρείς ανωτέρω μέθοδοι αποκατάστασης της βουβωνοκήλης έδωσαν καλά αποτελέσματα, με κάπως μεγαλύτερο ποσοστό υποτροπής για την τεχνική Nylon Darn, όμως μεγαλύτερο ποσοστό τοπικών μετεγχειρητικών επιπλοκών για τις 2 τεχνικές με πλέγμα..

58


O13 ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΒΟΥΒΩΝΟΚΗΛΗΣ ΜΕ ΤΟ ΠΛΕΓΜΑ POLYSOFT. ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗ ΜΕΘΟΔΟ ΚΑΙ ΠΡΩΤΑ ΜΕΤΕΓΧΕΙΡΗΤΙΚΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ

Αποστολίδης Σ., Ζαταγιάς Α.

Χειρουργικό Τμήμα, Euromedica Κυανούς Σταυρός, Γενική Κλινική, Θεσσαλονίκη

Η χρήση των πλεγμάτων έχει πλέον καθιερωθεί στην καθημερινή πρακτική για την αποκατάσταση της βουβωνοκήλης, αντικαθιστώντας τις παλαιότερες τεχνικές συρραφής των μυοαπονευρωτικών τοιχωμάτων. Η τοποθέτηση του πλέγματος γίνεται επί των μυοαπονευρωτικών τοιχωμάτων, ενώ τελευταία ως ιδανική θέση του πλέγματος θεωρείται ο προπεριτοναϊκός χώρος. Η προπεριτοναϊκή τοποθέτηση πλέγματος μπορεί να γίνει είτε ανοικτά είτε λαπαροσκοπικά, αλλά οι μέθοδοι αυτές είναι ιδιαίτερα απαιτητικές τεχνικά. Αντίθετα το πλέγμα με δακτύλιο μνήμης Polysoft τοποθετείται εύκολα με απλή τεχνική και ανοικτή προσπέλαση. Σκοπός της εργασίας είναι η παρουσίαση της τεχνικής και των πρώτων αποτελεσμάτων από την εφαρμογή της.

Από τον Σεπτέμβριο του 2007 έως τον Μάρτιο του 2009 υποβλήθηκαν σε χειρουργική επέμβαση βουβωνοκήλης με προπεριτοναϊκή τοποθέτηση πλέγματος Polysoft 57 ασθενείς, εκ των οποίων 52 ήταν άνδρες και 5 γυναίκες. Οι ηλικίες τους ήταν από 29 έτη έως 86 έτη με μέσο όρο τα 58,3 έτη. Οκτώ ασθενείς είχαν αμφοτερόπλευρη βουβωνοκήλη ώστε ο συνολικός αριθμός των βουβωνοκηλών ήταν 65, 33 ήταν ευθείες, 24 λοξές, 4 μικτές και 4 οσχεοκήλες.

Ο μέσος εγχειρητικός χρόνος ήταν 45 λεπτά. Δε παρατηρήθηκαν διεγχειρητικές ή μετεγχειρητικές επιπλοκές ενώ το ήπιο μετεγχειρητικό άλγος αντιμετωπίστηκε με χορήγηση μικρών δόσεων παρακεταμόλης. Η επάνοδος στις καθημερινές δραστηριότητες και την εργασία ήταν γρήγορη και χωρίς δυσκολίες για όλους τους ασθενείς. Στην μέχρι τώρα μετεγχειρητική τους παρακολούθηση που κυμαίνεται από 3 έως 18 μήνες έχει καταγραφεί μια μόνο υποτροπή βουβωνοκήλης, ενώ κανένας ασθενής δεν αναφέρει χρόνιο άλγος ή διαταραχές αισθητικότητας στη βουβωνική χώρα.

Η τεχνική της προπεριτοναϊκής τοποθέτησης του πλέγματος Polysoft με ανοικτή προσπέλαση είναι μια τεχνική καλά ανεκτή από τους ασθενείς με ικανοποιητικά μετεγχειρητικά αποτελέσματα.

59


O14 ΠΛΑΣΤΙΚΗ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΒΟΥΒΩΝΟΚΗΛΗΣ: ΝΕΑ ΤΕΧΝΙΚΗ ΜΕ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΣΥΜΠΑΓΟΥΣ ΚΩΝΟΥ ΜΕ ΕΥΡΕΙΑ ΣΤΡΟΓΓΥΛΗ ΒΑΣΗ

Αντωνακόπουλος Φ., Μπολτσής Α., Αγορογιάννης Δ., Καλιφατίδης Δ., Τρίγκας Β., Τζανάκης Ν., Τσάμης Σ.

Β’ Χειρουργική Κλινική, Γ.Ν. «Ασκληπιείον Βούλας», Αθήνα

Στις μέρες μας, η πλαστική αποκατάσταση της βουβωνοκήλης πραγματοποιείται εξ’ ολοκλήρου με την τοποθέτηση πλέγματος μετά την ανάταξή της. Στην κλινική μας εδώ και χρόνια χρησιμοποιείται σετ πλεγμάτων εκ των οποίων το ένα, σε σχήμα κώνου τοποθετείται δια του έσω βουβωνικού στομίου και το δεύτερο στο οπίσθιο τοίχωμα της βουβωνικής χώρας κάτω από την απονεύρωση του έξω λοξού μυός. Τον τελευταίο χρόνο, χρησιμοποιήσαμε για το έσω βουβωνικό στόμιο έναν συμπαγή κώνο με ευρεία στρογγυλή βάση και συγκρίναμε τα αποτελέσματα με αυτά του απλού κώνου.

Σκοπός της μελέτης είναι η σύγκριση της νέας τεχνικής με τις παλαιότερες, την διετία 2006-2008 ως προς την αποτελεσματικότητα.

Υλικό και μέθοδοι: Σε σύνολο 251 ασθενών, οι 232 ήταν άνδρες και οι 19 γυναίκες με μέσο όρο ηλικίας 56,4 έτη (εύρος 18-92 έτη). Στα 145 περιστατικά (90 λοξές κήλες, 45 ευθείες, 10 λοξές και ευθείες ταυτόχρονα), εκ των οποίων τα 15 ήταν υποτροπές, τοποθετήσαμε τον κλασικό κώνο με μέση διάρκεια νοσηλείας 2,4 ημέρες. Στα υπόλοιπα 106 περιστατικά (70 λοξές κήλες, 30 ευθείες, 6 λοξές και ευθείες ταυτόχρονα), εκ των οποίων οι 9 ήταν υποτροπές, εφαρμόσαμε τη νέα τεχνική του συμπαγούς κώνου με μέση διάρκεια νοσηλείας 2,2 ημέρες. Η μέση διάρκεια της μετεγχειρητικής παρακολούθησης όλων των ασθενών ήταν 125 ημέρες και σε αυτό το διάστημα είχαμε 1 υποτροπή, 1 αιμάτωμα παροχετευθέν και καμία διαπύηση τραύματος. Συγκρίναμε τις δύο αυτές τεχνικές ως προς τις επιπλοκές, τις υποτροπές, τη διάρκεια νοσηλείας και τον μετεγχειρητικό πόνο -ενόχληση (κλίμακα <4/10) από την τοποθέτηση του κώνου. Για τη σύγκριση αυτή χρησιμοποιήσαμε το ηλεκτρονικό πρόγραμμα STATISTICA 7.0.

Αποτελέσματα: Από τη σύγκριση προέκυψε πως είναι λίαν στατιστικά σημαντική η μετεγχειρητική ενόχληση σε σχέση με την τεχνική ενώ οι επιπλοκές, οι υποτροπές και η διάρκεια νοσηλείας δεν επηρεάζονται από την εφαρμοσθείσα τεχνική στο διάστημα του συγκεκριμένου follow-up.

Συμπεράσματα: Ο νέος αυτός συμπαγής κώνος φαίνεται να υπερτερεί σε σχέση με τον απλό κώνο ως προς τη, μηδενική σχεδόν, ενόχληση του ασθενούς μετεγχειρητικά αλλά και την καλύτερη ενίσχυση του οπισθίου τοιχώματος της βουβωνικής χώρας και του έσω βουβωνικού στομίου. Εξυπακούεται ότι η χειρουργική τεχνική παίζει τον πρωτεύοντα ρόλο.

60


O15 Η ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΒΟΥΒΩΝΟΚΗΛΗΣ ΚΑΤΑ LICHTENSTEIN

Μοσχίδης Α., Καρβέλας Α., Γαλανόπουλος Γ., Κυβρακίδης Ε., Σωτηριάδης Α., Μπούζας Δ.


Σκοπός: Η εμπειρία μας στην αποκατάσταση της βουβωνοκήλης κατά Lichtenstein

Υλικό – Μέθοδοι: Κατά την τελευταία εξαετία 2003-2008 χειρουργήθηκαν για βουβωνοκήλη 1.215 ασθενείς. Άντρες 1.177 (96,9%), γυναίκες 38 (3,1%). Υποβλήθηκαν σε εγχείρηση με ραχιαία αναισθησία 1.014 ασθενείς (83,5%), με γενική νάρκωση 156 ασθενείς (12,8%), με τοπική αναισθησία 45 ασθενείς (3,7%). Αναλύονται το είδος της βουβωνοκήλης και οι τεχνικές αποκατάστασης αυτών. Στη τετραετία 2003-2006 χειρουργήθηκαν συνολικά 811 ασθενείς , εκ των οποίων 62 ασθενείς υποβληθήκαν σε πλαστική κατά Lichtenstein (ποσοστό 7.6%). Κατά την τελευταία διετία 2007-2008 επί συνόλου 404 ασθενών υποβλήθηκαν σε πλαστική αποκατάσταση βουβωνοκήλης κατά Lichtenstein 335 ασθενείς (ποσοστό 83%).

Συμπεράσματα: Η τεχνική Lichtenstein αρχίζει πλέον και εφαρμόζεται σε μεγάλο ποσοστό, πλέον του 80%, έχει σχεδόν μηδενική υποτροπή και είναι μέθοδος ασφαλής, ανώδυνος και ο ασθενής επανέρχεται σε μια εβδομάδα στις δραστηριότητές του.

61


O16 ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΒΟΥΒΩΝΟΚΗΛΗΣ ΜΕ ΠΛΕΓΜΑ ΚΑΙ ΑΠΟΡΡΟΦΗΣΙΜΟ ΒΥΣΜΑ (ΕΠΙ 50 ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΩΝ)

Τσαντήλας Δ., Παπαδόπουλος Σ., Τσαντήλας Β., Σιγκούνας Β., Γερογιάννης Ι., Φραγκανδρέας Γ., Καμπαρούδης Α., Σπυρίδης Χ., Γερασιμίδης Θ.

Ε’ Χειρουργική Κλινική Α.Π.Θ., Ιπποκράτειο Γ.Ν.Θ.

Σκοπός της μελέτης μας είναι να παρουσιάσουμε την εμπειρία μας από τις 50 πρώτες περιπτώσεις ασθενών με αποκατάσταση βουβωνοκήλης με πλέγμα και απορροφήσιμο βύσμα.

Υλικό: Μεταξύ Φεβρουαρίου 2008 και Ιουνίου 2009 , υποβλήθηκαν σε αποκατάσταση βουβωνοκήλης με πλέγμα και απορροφήσιμο βύσμα 50 ασθενείς. Επρόκειτο για άνδρες ηλικίας 18-84 ετών και μέση ηλικία 59.48 έτη και διαπιστώθηκαν : 16 αριστερές βουβωνοκήλες, 27 δεξιές και 7 αμφοτερόπλευρες. Οι 26 βουβωνοκήλες ήταν λοξές, οι 28 ευθείες και 3 μικτές. Γενική αναισθησία εφαρμόστηκε σε 9 ασθενείς, ραχιαία σε 39 και τοπική σε 2 ασθενείς, ο δε μέσος χρόνος μετεγχειρητικής νοσηλείας ήταν 2,2 ημέρες.

Άμεσες μετεγχειρητικές και διεγχειρητικές επιπλοκές παρατηρήθηκαν σε τρεις ασθενείς( κεφαλαλγία που αποδόθηκε στην ραχιαία αναισθησία σε έναν ασθενή, οίδημα οσχέου σε έναν και τραυματισμός της σπερματικής αρτηρίας που επακολούθησε ορχεκτομή σε έναν ασθενή). Στους 12 από τους 50 ασθενείς είχε προηγηθεί εγχείρηση για ετερόπλευρη βουβωνοκήλη και είχε τοποθετηθεί μη απορροφήσιμο βύσμα, ενώ σε τέσσερις ασθενείς είχε προηγηθεί διαδερμική αποκατάσταση σε ΑΚΑ. Παρακολουθήσαμε τους ασθενείς μας για 1/2 – 16 μήνες, μέσος χρόνος παρακολούθησης 6,37 μήνες και δε διαπιστώσαμε καμία απώτερη επιπλοκή.

Συμπέρασμα: Η αποκατάσταση της βουβωνοκήλης με τη χρήση του απορροφήσιμου βύσματος και πλέγματος είναι ευχερής και ασφαλής μέθοδος με βραχύ χρόνο νοσηλείας, χαμηλή νοσηρότητα, ελάχιστες επιπλοκές και σχεδόν μηδαμινά ποσοστά υποτροπής.

62


O17 ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΒΟΥΒΩΝΟΚΗΛΗΣ ΣΕ ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ

Παυλίδης Θ., Συμεωνίδης Ν., Ραφαηλίδης Σ., Ψαρράς Κ., Μπαλλάς Κ., Μπαλτατζής Μ., Παυλίδης Ε., Πίσσας Δ., Μαράκης Γ., Σακαντάμης Α.


Εισαγωγή: Οι ηλικιωμένοι ασθενείς αποτελούν ολοένα και μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού. Η χειρουργική θεραπεία σ’ αυτή την κατηγορία ασθενών παρουσιάζει ιδιαιτερότητες και συχνά σχετίζεται με αυξημένη νοσηρότητα και θνητότητα. Ο σκοπός της μελέτης είναι η αξιολόγηση της ανοικτής αποκατάστασης βουβωνοκήλης σε ασθενείς άνω των 65 ετών.

Υλικό και μέθοδος: Από τον Ιανουάριο του 1999 έως το Δεκέμβριο του 2008, 719 ασθενείς υποβλήθηκαν σε ανοικτή αποκατάσταση βουβωνοκήλης με τεχνική χωρίς τάση με βύσμα-πλέγμα· από αυτούς 301 είχαν ηλικία 65 ετών και άνω. Μελετήθηκαν αναδρομικά η ηλικία, το φύλο, ο τύπος της βουβωνοκήλης, οι συνυπάρχουσες παθήσεις, η βαθμολογία ASA, ο τύπος της αναισθησίας, ο μετεγχειρητικός πόνος, οι επιπλοκές, η θνητότητα, ο χρόνος νοσηλείας και το ποσοστό υποτροπής.

Αποτελέσματα: Η μέση ηλικία των ηλικιωμένων ασθενών ήταν 72,4 έτη (ποσοστό γυναικών 3,3%) ενώ των νεότερων 48,7 έτη (ποσοστό γυναικών 5,7%). Σύμφωνα με τη βαθμολογία κατά ASA, οι ασθενείς ≥65 ετών βρίσκονταν σε σημαντικά μεγαλύτερο κίνδυνο από τους μικρότερου σε ηλικία ασθενείς. Στην ομάδα ≥65 ετών επείγουσα επέμβαση πραγματοποιήθηκε σε 6 ασθενείς (1,8%), αμφοτερόπλευρες κήλες αντιμετωπίσθηκαν σε 34 ασθενείς (11,3%) και 28 ασθενείς (8,4%) χειρουργήθηκαν για υποτροπή. Η ραχιαία αναισθησία χρησιμοποιήθηκε πιο συχνά και στις δύο ομάδες, με τη γενική αναισθησία να έρχεται δεύτερη στους ηλικιωμένους ασθενείς. Δε βρέθηκαν σημαντικές διαφορές ανάμεσα στις δύο ομάδες όσον αφορά το μετεγχειρητικό πόνο, τη θνητότητα και την υποτροπή. Η νοσηρότητα και ο χρόνος νοσηλείας βρέθηκαν σημαντική υψηλότερα στους ασθενείς ≥65 ετών.

Συμπέρασμα: Η ανοικτή αποκατάσταση βουβωνοκήλης στους ηλικιωμένους ασθενείς είναι ασφαλής και καλά ανεκτή, αλλά σχετίζεται με υψηλότερη νοσηρότητα και χρόνο νοσηλείας.

63


O18 ΧΡΗΣΗ ΥΠΕΡΗΧΟΤΟΜΟΓΡΑΦΙΑΣ ΓΙΑ ΠΡΩΙΜΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΑΝΕΥΡΥΣΜΑΤΟΣ ΚΟΙΛΙΑΚΗΣ ΑΟΡΤΗΣ ΣΕ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ ΒΟΥΒΩΝΟΚΗΛΗ. ΠΡΟΔΡΟΜΗ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Γερασιμίδης Θ., Διπλάρης Κ., Καραμάνος Δ., Καμπαρούδης Α., Μαλκότσης Δ., Κάρκος Χ., Παπανικολάου Χ., Κομνηνός Γ.

Ε’ Χειρουργική Κλινική Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης,Α’ Χειρουργική Κλινική, Γενικό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης «Ιπποκράτειο»

Ο καθορισμός συγκεκριμένης απεικονιστικής μεθόδου ως μεθόδου ελέγχου του πληθυσμού για την ανεύρεση ανευρύσματος κοιλιακής αορτής παραμένει ακόμη υπό συζήτηση. Όμως η διερεύνηση ομάδων ασθενών με πιθανό κοινό παθολογοανατομικό υπόστρωμα παραμένει ενδιαφέρον επίπεδο έρευνας και συσχετισμού παρουσίας και ανευρύσματος κοιλιακής αορτής.

Με σκοπό τη διερεύνηση της συχνότητας συνύπαρξης βουβωνοκήλης και ανευρύσματος κοιλιακής αορτής και της χρησιμότητας στην εντόπιση της σχέσης αυτής του υπερηχογραφήματος της κοιλιακής αορτής σχεδιάσαμε προοπτική μελέτη.

Ασθενείς-Μέθοδοι: Στην έρευνα μετείχαν η Α’ Χειρουργική και η Ε’ Χειρουργική κλινική του Ιπποκράτειου Νοσοκομείου Θεσσαλονίκης. Σε 45 ασθενείς (44 άντρες) ηλικίας 18-88 ετών (μέσος όρος: 57,18 έτη) που προσήλθαν για αντιμετώπιση βουβωνοκήλης το πρώτο εξάμηνο του 2009 έγινε και υπερηχογράφημα της κοιλιακής αορτής.

Αποτελέσματα: Η διάμετρος της κοιλιακής αορτής κυμαινόταν από 1,3 εκ. έως 2,3 εκ. (μέσος όρος: 1,88 εκ.). Σε 27 από τους 45 ασθενείς (ποσοστό 60%) άντρες άνω των 55 ετών, η διάμετρος της αορτής ήταν 1,7-2,3 εκ.(μέσος όρος 1,99 εκ.). Σε 9 υπερτασικούς άνδρες (ποσοστό 20%), η διάμετρος κυμαινόταν από 1,6 έως 2,3 εκ. (μέσος όρος 1,99 εκ.). Ασθενής με ανεύρυσμα κοιλιακής αορτής δεν ανεβρέθηκε.

Συμπεράσματα: Αν και ο αριθμός των ασθενών είναι μικρός δεν ανεβρέθηκε αυξημένη συχνότητα παρουσίας ανευρύσματος κοιλιακής αορτής σε ασθενείς με βουβωνοκήλη. Αν και η διάμετρος της κοιλιακής αορτής φαίνεται να είναι μεγαλύτερη σε ασθενείς άνω των 55 ετών, καθώς και σε υπερτασικούς άνω των 55 ετών η διαφορά αυτή δεν είναι στατιστικά σημαντική. Είναι σαφές ότι μεγαλύτερος αριθμός ασθενών χρειάζεται να μελετηθεί για να εξαχθούν ασφαλή συμπεράσματα.

64


O19 ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ METEΓΧΕΙΡΗΤΙΚΗΣ ΟΡΡΩΔΟΥΣ ΣΥΛΛΟΓΗΣ ΜΕΤΑ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΕΥΜΕΓΕΘΟΥΣ ΜΕΤΕΓΧΕΙΡΗΤΙΚΗΣ ΚΟΙΛΙΟΚΗΛΗΣ ΣΕ ΑΣΘΕΝΗ ΜΕ ΝΟΣΗΡΑ ΠΑΧΥΣΑΡΚΙΑ

Χατζούλης Γ.1, Τσούσκας I.1, Παππάς Π.2, Ιωαννίδης Κ.1, Φίτζιος Η.1, Χριστόπουλος Χ.1, Μπλιόσκας Σ.1, Βρέκας Χ. 1

1Α’ Χειρουργική Κλινική, 424 ΓΣΝΕ2Αγγειοχειρουργικό Τμήμα, 424 ΓΣΝΕ

Οι μετεγχειρητικές κοιλιοκήλες αποτελούν σοβαρή επιπλοκή της λαπαροτομίας. Η διόρθωση τους ιδία όταν αυτές είναι ευμεγέθεις είναι επιβεβλημένη.H χειρουργική αποκατάσταση τέτοιου τύπου ευμεγέθων κηλών ακόμα και σε έμπειρα χέρια παρουσιάζει υποτροπή μεταξύ 30% -50% χωρίς την χρήση προσθετικών υλικών .Αναφέρουμε περιστατικό σε γυναίκα 71 ετών με νοσηρά παχυσαρκία και χειρουργική διόρθωση ευμεγέθους μετεγχειρητικής κοιλιοκήλης σε έδαφος 3 παλαιοτέρων καισαρικών τομών. Η πολύ σοβαρή μετεγχειρητική ορρώδης αντίδραση και η αντιμετώπιση της αναλυτικά περιγράφονται σε αυτό το περιστατικό. Επίσης αναφέρονται πολλά διαφορετικά σχόλια επιστημόνων από το εξωτερικό και το εσωτερικό για την περίπτωσή μας, καθώς και αναφορές από την διεθνή βιβλιογραφία.

65


O20 ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΕΥΜΕΓΕΘΟΥΣ ΜΕΤΕΓΧΕΙΡΗΤΙΚΗΣ ΚΟΙΛΙΟΚΗΛΗΣ ΜΕ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΠΛΕΓΜΑΤΟΣ ΕΝΔΟΠΕΡΙΤΟΝΑΪΚΑ



Εισαγωγή: Οι μετεγχειρητικές κοιλιοκήλες προκαλούνται λόγω ατελούς επούλωσης του τραύματος παλιότερης τομής η από μεγάλη διάταση στο σημείο της ουλής.

Σκοπός: Η παρουσίαση ενός ενδιαφέροντος περιστατικού μετεγχειρητικής κοιλιοκήλης , η οποία αποκαταστάθηκε με τοποθέτηση πλέγματος ενδοπεριτοναϊκά.

Υλικό και Μέθοδος: Άνδρας ασθενής, 76 ετών, προσήλθε στην κλινική μας με κλινική εικόνα μετεγχειρητικής κοιλιοκήλης. Ανέφερε ως συνοδά συμπτώματα την αδυναμία σίτισης και τη γενική κατάπτωση των δυνάμεων του. Μετά από τη διενέργεια εργαστηριακών εξετάσεων αίματος ανευρέθη και συνοδός σιδηροπενική αναιμία. Η πρώτη προσπάθεια αποκατάστασης της κήλης απέβη άκαρπος. Επιχειρήθηκε και 2η προσπάθεια μετά τη βελτίωση της γενικής του κατάστασης με πλέγμα TLM-CP-130 το οποίο και τοποθετήθηκε ενδοπεριτοναϊκά .

Αποτέλεσμα: Μετά νοσηλεία 5 ημερών ο ασθενής εξήλθε της κλινικής μας σε καλή γενική κατάσταση. Επέστρεψε στην εργασία του μετά την πάροδο 1 μήνα.

Συμπέρασμα: Μια μικρή κήλη με επάρκεια των ιστών που βρίσκονται πέριξ αυτής μπορεί να αποκατασταθεί κ με απλές η σε στρωματά ραφές. Παρόλα αυτά, οι περισσότερες χρίζουν αποκατάσταση με τοποθέτηση πλέγματος.

66


O21 ΑΠΟΦΡΑΚΤΙΚΟΣ ΕΙΛΕΟΣ ΑΠΟ ΝΕΟΠΛΑΣΙΑ ΤΟΥ ΣΙΓΜΟΕΙΔΟΥΣ, ΠΟΥ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΚΕ ΜΕ ΕΙΚΟΝΑ ΠΕΡΙΣΦΙΓΜΕΝΗΣ ΒΟΥΒΩΝΟΚΗΛΗΣ

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗΣ

Συριανός Κ., Ιωαννίδης Ν., Σούρλα Αικ., Ζηκόπουλος Ι.

Χειρουργική Κλινική, Γενικό Νοσοκομείο Γρεβενών

Παρουσιάζεται περίπτωση ενός ασθενούς 87 ετών που εισήχθη στη χειρουργική κλινική με εικόνα αποφρακτικού ειλεού και περισφιγμένης βουβωνοκήλης. Στη διάρκεια της επείγουσας επέμβασης εντοπίζεται κατ’ επολίσθηση βουβωνοκήλη με περιεχόμενο τμήμα του σιγμοειδούς με νεοπλασία που είχε προκαλέσει πλήρη απόφραξη του αυλού. Στην λαπαροτομία διαπιστώθηκε εικόνα γενικευμένης καρκινωμάτωσης του περιτοναίου. Περιγράφεται η κλινική εικόνα του ασθενούς, η επέμβαση που διενεργήθηκε και η μετεγχειρητική πορεία. Παρουσιάζονται εικόνες από τα ευρήματα της επέμβασης και γίνεται βιβλιογραφική ανασκόπηση σε παρόμοια περιστατικά που έχουν δημοσιευτεί.

67


O22 ΕΞΕΝΤΕΡΩΣΗ ΛΕΠΤΟΥ ΔΙΑ ΜΕΣΟΥ ΟΠΗΣ ΠΑΡΟΧΕΤΕΥΣΗΣ. ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗΣ

Φαλίδας Ε.1, Παυλάκη Α.2, Αναστασάκης Ι1, Βλάχος Κ1, Μαθιουλάκης Σ.1, Βίλλιας Κ.1

1Α΄ Χειρουργική Κλινική, 417 ΝΙΜΤΣ, 2 Νοσοκομείο Παίδων ‘Αγία Σοφία’

Εισαγωγή: Το πότε και πως θα πρέπει να χρησιμοποιείται μια παροχέτευση για προφυλακτικούς σκοπούς έχει αποτελέσει επί μακρόν ένα αμφιλεγόμενο θέμα. Οι προοπτικές μελέτες έχουν μειώσει σημαντικά τις ενδείξεις για τη προφυλακτική χρήση παροχετεύσεων. Παρουσιάζουμε περίπτωση ασθενούς που υποβλήθηκε σε ερευνητική λαπαροτομία για κυστικό μόρφωμα ωοθήκης με τοποθέτηση επίπεδης παροχέτευσης στο δουγλάσειο και εξεντέρωση διαμέσου αυτής.

Παρουσίαση περίπτωσης: Ασθενής 82 ετών, υποβλήθηκε σε ερευνητική λαπαροτομία με μέση υποομφάλιο τομή για εκτομή ευμεγέθους κυστικού όγκου αριστερής ωοθήκης. Η επέμβαση έλαβε χώρα χωρίς ιδιαίτερα διεγχειρητικά συμβάματα. Τοποθετήθηκε επίπεδη παροχέτευση στο δουγλάσειο και ακολούθησε σύγκλειση κατά στρώματα. Η ασθενής κινητοποιήθηκε εύκολα 10 ώρες μετά την επέμβαση, χωρίς ιδιαίτερο μετεγχειρητικό πόνο, παρουσίασε όμως μετεγχειρητικά ένα επεισόδιο εμέτου και έντονο βήχα λόγω εκκρίσεων. Το βράδυ της επέμβασης αναφέρεται από τους οικείους ότι η ασθενής πονά και κατά τον έλεγχο από τον εφημερεύοντα διαπιστώθηκε έξοδος σημαντικού τμήματος έλικας λεπτού εντέρου δίκην βεντάλιας, με σημάδια ισχαιμίας. Η αντιμετώπιση της καταστάσεως έγινε επί κλίνης. Έγινε αντισηψία της περιοχής πέριξ της οπής και υπό τοπική αναισθησία ανάταξη της προβάλλουσας εντερικής έλικας ενδοκοιλιακά, αφαίρεση της παροχέτευσης και σύγκλειση του ελλείμματος με J ράμμα Vicryl-0. Επίσης χορηγήθηκε ενδοφλέβια αντιβίωση.

Αποτελέσματα: Η ασθενής παρακολουθήθηκε για δύο ημέρες, παρέμεινε απύρετη και στη καθημερινή κλινική εξέταση δεν παρουσίασε σημάδια εντερικής δυσπραγίας.

Συμπέρασμα: Η συνετή χρήση των παροχετεύσεων είναι επιβεβλημένη προς αποφυγή αντίστροφης διόδου βακτηριδίων δια μέσω του πόρου, δημιουργία κηλών ή εντερικής διάβρωσης. Αποδώσαμε τη δημιουργία της εξόδου της εντερικής έλικας σε μια απότομη αύξηση της ενδοκοιλιακής πίεσης οφειλόμενη στο μετεγχειρητικό άλγος, στη άμεση κινητοποίηση της ασθενούς και στον έντονο βήχα λόγω εκκρίσεων.

68


O23 Η ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΠΕΡΙΕΓΧΕΙΡΗΤΙΚΗΣ ΧΟΡΗΓΗΣΗΣ ΣΕΛΕΚΟΞΙΜΠΗΣ ΣΤΗΝ ΕΠΟΥΛΩΣΗ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΟΜΩΣΗΣ ΤΟΥ ΠΑΧΕΟΣ ΕΝΤΕΡΟΥ ΣΕ ΕΠΙΜΥΕΣ

Συμεωνίδης Ν.1, Καρακιουλάκης Γ.2, Ψαρράς Κ.1, Ραφαηλίδης Σ.1, Μπαλλάς Κ.1, Παπακωνσταντίνου Ε.2, Αιμονιώτου Ε.1, Τριανταφύλλου Α.1, Παυλίδης Θ.1, Μαράκης Γ.1, Σακαντάμης Α.1

1Β’ Χειρουργική Προπαιδευτική Κλινική, Ιπποκράτειο ΓΝΘ, Ιατρική Σχολή ΑΠΘ2Εργαστήριο Φαρμακολογίας, Ιατρική Σχολή ΑΠΘ

Εισαγωγή: Ο σκοπός της πειραματικής αυτής μελέτης είναι να διερευνηθεί αν η περιεγχειρητική χορήγηση του εκλεκτικού αναστολέα της κυκλοοξυγενάσης-2 σελεκοξίμπη επηρεάζει την επούλωση της αναστόμωσης του παχέος εντέρου σε επίμυες.

Υλικό και μέθοδος: 72 άρρενες επίμυες τύπου Wistar χωρίσθηκαν τυχαία σε 2 ομάδες (μελέτης – ελέγχου) και 2 υποομάδες ανάλογα με την ημέρα θυσίας (3η – 7η). Άπαντες υποβλήθηκαν σε εκτομή τμήματος 1cm παχεός εντέρου και τελικο-τελική αναστόμωση. Στην ομάδα μελέτης χορηγήθηκε ο εκλεκτικός COX-2 αναστολέας σελεκοξίμπη και στην ομάδα ελέγχου χορηγήθηκε placebo. Μετά τη θυσία των πειραματοζώων μετρήθηκαν η πίεση διάσπασης των αναστομώσεων, ανιχνεύθηκαν οι MMPs με ζυμογραφία, και μετρήθηκαν με ELISA η συγκέντρωση του proMMP-2, του TIMP-1 και του VEGF από ιστό της αναστόμωσης αλλά και μακριά από αυτή. Πραγματοποιήθηκε ιστολογική ανάλυση των αναστομώσεων μετά από χρώση με αιματοξυλίνη-εοσίνη και ανοσοιστοχημεία με CD34.

Αποτελέσματα: Η χορήγηση σελεκοξίμπης είχε ως αποτέλεσμα τη μη σημαντική μείωση της πίεσης διάσπασης της αναστόμωσης. Aνιχνεύθηκαν οι proMMP-2, ΜΜP-2 και proMMP-9 και διαπιστώθηκε μείωση της ζελατινολυτικής δραστηριότητας λόγω της χορήγησης σελεκοξίμπης τόσο στην αναστόμωση όσο και μακριά από αυτή. Επίσης η χορήγηση της σελεκοξίμπης οδήγησε σε στατιστικά σημαντική μείωση της συγκέντρωσης της proMMP-2 και του VEGF στην αναστόμωση και μακριά της, ενώ η συγκέντρωση του TIMP-1 δεν επηρεάσθηκε από τη χορήγηση του φαρμάκου. Η ιστολογική εξέταση ανέδειξε μείωση των φλεγμονωδών κυττάρων και των ινοβλαστών αλλά ο αριθμός των νεόπλαστων αγγείων της αναστόμωσης δεν επηρεάσθηκε σημαντικά από τη χορήγηση σελεκοξίμπης.

Συμπέρασμα: Η περιεγχειρητική χορήγηση σελεκοξίμπης δεν επηρεάζει αρνητικά τη μηχανική ισχύ της αναστόμωσης, αλλά οδηγεί σε μείωση της αγγειογενετικής δραστηριότητας στην περιοχή της αναστόμωσης.

69


O24 ΕΠΙΠΕΔΑ ΗΛΕΚΤΡΟΛΥΤΩΝ ΚΑΙ ΙΧΝΟΣΤΟΙΧΕΙΩΝ ΣΤΟ ΑΙΜΑ ΕΠΙΜΥΩΝ, ΜΕΤΑ ΧΟΡΗΓΗΣΗ ΒΙΤΑΜΙΝΗΣ Ε ΚΑΙ Ο ΠΙΘΑΝΟΣ ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΣΤΗΝ ΕΠΟΥΛΩΣΗ ΤΩΝ ΑΝΑΣΤΟΜΩΣΕΩΝ ΤΟΥ ΠΑΧΕΟΣ ΕΝΤΕΡΟΥ

Τσαντήλας Β., Ανεμούλης Π., Τσαντήλας Δ., Γερογιάννης Ι., Παπαδόπουλος Σ., Τσαντήλα Ι., Φελεσάκης Ι., Κουριδάκης Π., Γερασιμίδης Θ.

Β’ Χειρουργική Κλινική, 424 Γ.Σ.Ν.Ε. Θεσσαλονίκης

Σημαντικό ρόλο στον μεταβολισμό του κολλαγόνου και στην ομαλή πορεία της επούλωσης των τραυμάτων, παίζουν οι ηλεκτρολύτες και τα ιχνοστοιχεία. Στην εργασία μας θελήσαμε να μελετήσουμε τις μεταβολές αυτών στον ορό αίματος σε επίμυες που υποβλήθηκαν σε αναστόμωση παχέος εντέρου, μετά από χορήγηση βιταμίνης Ε και τον πιθανό ρόλο τους στην σταθερότητα των αναστομώσεων.

Υλικό: Σε σύνολο 60 αρρένων επιμύων Wistar έγινε εκτομή τμήματος του παχέος εντέρου και ακολούθως τελικοτελική αναστόμωση. Τα πειραματόζωα χωρίστηκαν σε 2 ομάδες. Στην ομάδα μελέτης ,όπου τα πειραματόζωα λάμβαναν καθημερινά ενδομυικά βιταμίνη Ε σε δόση 150 mg/Kg βάρους σώματος και στην ομάδα μαρτύρων, όπου λάμβαναν καθημερινά φυσιολογικό ορό. Στη συνέχεια τα πειραματόζωα θυσιάστηκαν στις 4 και τις 8 ημέρες (15 πειραματόζωα σε κάθε ομάδα). Η αναστόμωση ελέγχθηκε με την πίεση ρήξης ,την περιεκτικότητα σε υδροξυπρολίνη και απλό ιστολογικό έλεγχο. Επίσης στα πειραματόζωα ελέγχθηκαν στον ορό τα επίπεδα των ηλεκτρολυτών και ιχνοστοιχείων K, Na, Ca, P, Fe, Cl, & Mg. Από τη μέτρηση των ιχνοστοιχείων παρατηρήθηκε στατιστικά σημαντική αύξηση του K, Να & Ρ στην ομάδα Α1 αύξηση του Κ και Mg και ελάττωση του Fe στην ομάδα Α2 , καμία μεταβολή στην ομάδα Α1 και αύξηση του Ca, Ρ & Mg στην ομάδα Β2.

Συμπεράσματα: Η βιταμίνη Ε φαίνεται ότι αυξάνει τα επίπεδα του Ca, Ρ & Mg στον ορό αίματος επιμύων.1. Η βιταμίνη Ε φαίνεται ότι μπορεί να εμπλέκεται στις διαφοροποιήσεις που μεταβάλλουν 2. το επίπεδο των ηλεκτρολυτών και των ιχνοστοιχείων σε αναστομώσεις παχέος εντέρου σε επίμυες, τα οποία παίζουν σημαντικό ρόλο στην επούλωση, είτε με άμεση δράση στη σύνθεση του κολλαγόνου, είτε με έμμεσο τρόπο, συμμετέχοντας σε πολυάριθμες ενζυμικές αντιδράσεις, στη σύνθεση των πρωτεïνών και την κυτταρική ωρίμανση.

70


O25 ΠΡΟΚΛΗΣΗ ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΗΣ ΚΟΛΙΤΙΔΑΣ ΜΕ DSS-ΜΕΛΕΤΗ ΣΕ ΕΠΙΜΥΕΣ

Βαρναλίδης Ι.1, Παπαδοπούλου Α.1, Πουταχίδης Θ.2, Ταϊτζόγλου Ι.3, Καραμανάβη Ε.2, Κοκόλης Ν.3, Μπότσιος Δ.1

1Δ’ Χειρουργική Κλινική Α.Π.Θ, Γ.Ν.Θ “Γ.ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ”, Θεσσαλονίκη2Εργαστήριο Παθολογικής Ανατομικής Κτηνιατρικής Σχολής Α.Π.Θ3Εργαστήριο Φυσιολογίας Κτηνιατρικής Σχολής Α.Π.Θ

Εισαγωγή-Σκοπός: Η ελκώδης κολίτιδα αποτελεί μια σχετικά συχνή φλεγμονώδης νόσος του εντέρου με αυξανόμενο ρυθμό επίπτωσης ανά έτος. Η αιτιολογία της παραμένει άγνωστη, με ποικίλους παράγοντες να εμπλέκονται στην εκδήλωση της νόσου. Τα τελευταία χρόνια έχουν προταθεί ποικίλα πειραματικά μοντέλα πρόκλησης ελκώδους κολίτιδας με στόχο την κατανόηση των αιτιολογικών παραγόντων που την προκαλούν. Το θειοδεξτρανικό νάτριο (Dextran Sulphate Sodium-DSS) είναι χημική ουσία που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για πρόκληση της νόσου με αναπαραγόμενο το φαινόμενο σε επίμυες.

Υλικό και Μέθοδος : Χρησιμοποιήθηκαν 20 αρσενικοί επίμυες στελέχους Winstar,ηλικίας 2,5 μηνών. Το θειοδεξτρανικό νάτριο που χορηγήθηκε ήταν το Dextran Sulphate Sodium (Μ.Β. 36.000-50.000 , MP Biomedicals).Η πρόκληση της κολίτιδας επιτεύχθηκε με την χορήγηση 5% DSS στο πόσιμο νερό για διάστημα 8 ημερών. Η εγκατάσταση της νόσου αξιολογήθηκε με την καθημερινή παρακολούθηση των παθογνωμικών χαρακτηριστικών κλινικών εκδηλώσεων της νόσου και επικυρώθηκε με την παθολογοανατομική ανεύρεση των παθολογικών αλλοιώσεων του παχέως εντέρου των πειραματόζωων.

Αποτελέσματα: Όλο σχεδόν το εύρος των κλινικών εκδηλώσεων της ελκώδους κολίτιδας εμφανίστηκε σε όλα τα πειραματόζωα που έλαβαν DSS και τα παθολοανατομικά ευρήματα επικύρωσαν την διάγνωση και τη σταδιοποίηση της νόσου.

Συμπεράσματα: Το DSS αποτελεί χημική ουσία ικανή να προκαλέσει κλινικές εκδηλώσεις και ιστοπαθολογικές αλλοιώσεις ελκώδους κολίτιδας ανάλογες με τις αντίστοιχες εκδηλώσεις στον άνθρωπο, βοηθώντας στην καλύτερη κατανόηση της αιτιοπαθογένειας της ελκώδους κολίτιδας.

71


O26 ΥΦΕΣΗ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΩΝ ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΗΣ ΚΟΛΙΤΙΔΑΣ ΜΕ ΧΟΡΗΓΗΣΗ Ω-3 ΛΙΠΑΡΩΝ ΟΞΕΩΝ - ΜΕΛΕΤΗ ΣΕ ΕΠΙΜΥΕΣ

Βαρναλίδης Ι.1, Καραμανάβη Ε.2, Πουταχίδης Θ.2, Ταΐτζόγλου Ι.3, Κοκόλης Ν.3, Μπότσιος Δ.1

1Δ’ Χειρουργική Κλινική Α.Π.Θ, Γ.Ν.Θ “Γ.ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ” , Θεσσαλονίκη2Εργαστήριο Παθολογικής Ανατομικής Κτηνιατρική Σχολή Α.Π.Θ3Εργαστήριο Φυσιολογίας Κτηνιατρική Σχολή Α.Π.Θ

Εισαγωγή-Σκοπός: Η ελκώδης κολίτιδα μια από τις ιδιοπαθείς φλεγμονώδεις παθήσεις του εντέρου χαρακτηρίζεται από ευρύ φάσμα κλινικών εκδηλώσεων με κυριότερη τις διαρροϊκές βλεννοαιματηρές κενώσεις.. Το θειοδεξτρανικό νάτριο (Dextran Sulphate Sodium-DSS) είναι χημική ουσία που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για πρόκληση ελκώδους κολίτιδας σε επίμυες και με παθογνωμικές κλινικές εκδηλώσεις εφάμιλλες των εκδηλώσεων στον άνθρωπο.Είναι γνωστή η αντιφλεγμονώδη δράση των Ω-3 λιπαρών οξέων. Σκοπός της μελέτης μας είναι η διαπίστωση τυχόν ευεργετικών επιδράσεων στις κλινικές εκδηλώσεις της ελκώδους κολίτιδας, δίαιτας πλούσιας σε Ω-3 λιπαρά οξέα.

Υλικό και Μέθοδος: Χρησιμοποιήθηκαν 40 αρσενικοί επίμυες στελέχους Winstar,ηλικίας 2,5 μηνών και βάρους 250-300 gr. Οι επίμυες χωρίστηκαν σε δύο ομάδες των 20 πειραματοζώων. Και στις δύο ομάδες χορηγήθηκε DSS 5% (Μ.Β. 36.000-50.000, MP Biomedicals) για 8 ημέρες ad libitum. Για τις επόμενες 8 ημέρες η πρώτη ομάδα λάμβανε μόνο πόσιμο νερό και στη δεύτερη χορηγήθηκε σκεύασμα πλούσιο σε Ω-3 λιπαρά οξέα (σκεύασμα ProSure EPA 1,1 gr /240 ml, Abbott Laboratories). Καθημερινά καταγράφονταν και αξιολογούνταν η αλλαγή στη πυκνότητα των κοπράνων καθώς και η ύπαρξη ή όχι αιμορραγίας από το ορθό.

Αποτελέσματα: Και οι δύο ομάδες εμφάνισαν στις 8 πρώτες ημέρες αλλαγή στην πυκνότητα των κοπράνων και αιμορραγία από το ορθό που επιβεβαίωσαν κλινικά την εγκατάσταση της νόσου. Οι κλινικές εκδηλώσεις συνεχίστηκαν και μετά την διακοπή του DSS, αλλά με διαφορετική συχνότητα στις δύο ομάδες (Ομάδα DSS 11±1 ημέρες και ομάδα Ω-3 λιπαρών οξέων 8±1). Η χορήγηση του σκευάσματος πλούσιο σε Ω-3 λιπαρά οξέα μείωσε σημαντικά την συχνότητα και την διάρκεια εμφάνισης των συμπτωμάτων σε σχέση με την ομάδα που λάμβανε μόνο πόσιμο νερό.

Συμπεράσματα: Φαίνεται ότι δίαιτα πλούσια σε Ω-3 λιπαρά οξέα μπορεί να έχει ευεργετική δράση στις κλινικές εκδηλώσεις της ελκώδους κολίτιδας και πιθανόν να μπορούν να περιληφθεί στην αντιμετώπιση της.

72


O27 ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΣΥΝΔΥΑΣΜΕΝΗΣ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ ΜΕ ΧΡΗΣΗ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΑΝΤΛΙΑΣ ΣΥΝΕΧΟΥΣ ΑΝΑΡΡΟΦΗΣΗΣ (VAC SYSTEM) ΚΑΙ ΤΟΠΙΚΗΣ ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ ΠΛΑΣΜΑΤΟΣ ΠΛΟΥΣΙΟΥ ΣΕ ΑΙΜΟΠΕΤΑΛΙΑ ΣΤΗ ΔΙΑΣΠΑΣΗ ΚΑΙ ΔΙΑΠΥΗΣΗ ΤΗΣ ΜΕΣΗΣ ΣΤΕΡΝΟΤΟΜΗΣ

Καραπαναγιωτίδης Γ., Αντωνίτσης Π., Χαλβατζούλης Ο., Σάρλης Γ., Αργυριάδου Ε., Αναστασιάδης Κ., Ράμμος Κ., Παπακωνσταντίνου Χ.

Α’ Χειρουργική Κλινική Θώρακος- Καρδιάς και Μεγάλων Αγγείων Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης, ΑΧΕΠΑ

Σκοπός: Το βαθύ διαπυημένο στερνικό τραύμα, που ακολουθείται τις περισσότερες φορές από αστάθεια και διάσπαση της μέσης στερνοτομής, αποτελεί μία από τις σοβαρότερες μετεγχειρητικές επιπλοκές στην καρδιοθωρακοχειρουργική. Σκοπός της συγκεκριμένης κλινικής μελέτης είναι η παρουσίαση των αποτελεσμάτων της συνδυασμένης θεραπευτικής αγωγής που εφαρμόσαμε.

Υλικό και Μέθοδοι: Τα τελευταία πέντε χρόνια αντιμετωπίσαμε συνολικά 67 διαπυήσεις μέσης στερνοτομής σε σύνολο 985 εγχειρήσεων με μέση στερνοτομή (6,8%). Από αυτά τα περιστατικά τα 32 αντιμετωπίστηκαν με συνδυασμένη θεραπευτική αγωγή. Εφαρμόσθηκε σύστημα αντλίας συνεχούς αναρρόφησης (VAC System) για περίπου δύο εβδομάδες και αφού πρωτίστως διενεργήθηκε αφαίρεση των συρμάτων σύγκλισης της μέσης στερνοτομής και χειρουργικός καθαρισμός. Στη συνέχεια διενεργήθηκε τοπική έγχυση κατεργασμένου φρέσκου πλάσματος πλουσίου σε αιμοπετάλια του ιδίου ασθενούς. Η διαδικασία ολοκληρώθηκε σε δύο συνεδρίες σε χρονικό διάστημα όχι μικρότερο των τριών ημερών. Οι υπόλοιποι 35 ασθενείς αντιμετωπίστηκαν μόνο με την εφαρμογή του συστήματος συνεχούς αναρρόφησης. Οι ασθενείς των δύο ομάδων είχαν παρόμοια δημογραφικά χαρακτηριστικά, όσον αφορά την ηλικία, το φύλλο, τις συνοδές παθήσεις και τη χρήση έσω θωρακικών αρτηριών ως μοσχεύματα όπου διενεργήθηκε αορτοστεφανιαία παράκαμψη.

Αποτελέσματα: Οι ασθενείς που αντιμετωπίστηκαν με συνδυασμένη θεραπεία είχαν στατιστικώς σημαντική διαφορά στο συνολικό χρόνο νοσηλείας (35,4±7,3 έναντι 49,1±9.5 μετεγχειρητικές ημέρες νοσηλείας ρ<0.05). Η επούλωση του τραύματος ήταν οριστική στους 30 ασθενείς με συνδυασμένη θεραπευτική αντιμετώπιση (93.75%), ενώ ένας ασθενείς κατέληξε λόγω καρδιακής κάμψης και δεν ολοκληρώθηκε η αγωγή και ένας εμφάνισε υποτροπή του τραύματος μετά από δύο μήνες. Στους ασθενείς που δεν εφαρμόσθηκε συνδυασμένη θεραπεία, η επούλωση του τραύματος ήταν πλήρης στους 62 (92,5%) χωρίς ωστόσο να είναι αυτή η διαφορά στατιστικώς σημαντική. Δύο ασθενείς κατέληξαν λόγω βαριάς σηπτικής κατάστασης και πολυοργανικής ανεπάρκειας, ένας εμφάνισε υποτροπή του τραύματος τον τρίτο μήνα και ένας ασθενείς απεβίωσε λόγω καρδιακής ανακοπής κατά τη διάρκεια της νοσηλείας χωρίς να ολοκληρωθεί η θεραπεία.

Συμπεράσματα: Η τοπική εφαρμογή πλάσματος πλούσιο σε αιμοπετάλια από τον ίδιο τον ασθενή μετά ειδικής κατεργασίας, φαίνεται ότι σε συνδυασμό με την εφαρμογή του συστήματος αντλίας συνεχούς αναρρόφησης προσφέρει ακόμη καλύτερα θεραπευτικά αποτελέσματα στη σοβαρή μετεγχειρητική επιπλοκή του βαθέος στερνικού τραύματος.

73


O28 Η ΑΞΙΑ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΠΡΟΣΩΡΙΝΗΣ ΚΑΛΥΨΗΣ ΜΕ ΑΡΝΗΤΙΚΗ ΠΙΕΣΗ (VACCUM ASSISTED CLOSURE – V.A.C) ΣΤΗΝ ΑΝΟΙΧΤΗ ΚΟΙΛΙΑ

Πλιάκος I., Κεσίσογλου I., Μιχαλόπουλος N., Παπαβραμίδης Θ., Δεληγιαννίδης Ν., Σαπαλίδης Κ., Παπαβραμίδης Σ.

Γ΄ Χειρουργική Κλινική Α.Π.Θ., Π.Γ.Ν.Θ. ΑΧΕΠΑ, Θεσσαλονίκη

Εισαγωγή: Η τεχνική της ανοιχτής κοιλίας σε χειρουργημένους ασθενείς έχει ως σκοπό την ανακούφιση του ασθενούς από την αυξημένη ενδοκοιλιακή πίεση, τον έλεγχο της ενδοπεριτοναϊκής σήψης και γενικότερα όπου απαιτείται, την επαναδιερεύνηση της περιτοναϊκής κοιλότητας. Το ιδανικό σύστημα κάλυψης, μεταξύ άλλων, θα πρέπει να διατηρεί στεγνό τον ασθενή, να τοποθετείται εύκολα και να διατηρεί στείρο το περιβάλλον, συνθήκες που επιτυγχάνονται με το σύστημα V.A.C.

Σκοπός: Στην αναδρομική αυτή μελέτη, παρουσιάζονται τα αποτελέσματα από τη χρήση του V.A.C σε 50 ασθενείς με ανοιχτή κοιλία.

Υλικό-Μέθοδοι: Οι ασθενείς αντιμετωπίστηκαν κατά τη χρονική περίοδο Ιανουάριος 2006 – Ιούνιος 2009. Στον παρακάτω πίνακα περιγράφονται τα αίτια που οδήγησαν ώστε να αφεθεί η κοιλιά ανοικτή.

Αίτια Νο ΑσθενώνΝεκρωτική παγκρεατίτιδα 8Παγκρεατικό απόστημα 2Πυώδης περιτονίτιδα 16Κοπρανώδης περιτονίτιδα 11Τραύμα κοιλίας 2Σύνδρομο κοιλιακού διαμερίσματος 8Νεκρωτική περιτονιίτιδα 3

Αποτελέσματα: Με τη χρήση της συσκευής VAC αποφεύχθηκε η δημιουργία εντερικών συριγγίων, μια συχνή επιπλοκή των μεθόδων προσωρινής σύγκλεισης της κοιλιάς. Επίσης τα ποσοστά εμφάνισης μετεγχειρητικής κοιλιοκήλης και θνητότητας ήταν συμβατά με αυτά της διεθνούς βιβλιογραφίας.

Συμπεράσματα: Το V.A.C δείχνει να υπερτερεί έναντι των παλαιοτέρων μεθόδων προσωρινής κάλυψης της κοιλίας διότι διατηρεί τον ασθενή στεγνό, εμποδίζει τις εξωγενείς επιμολύνσεις και γενικότερα διευκολύνει το χειρουργό ώστε να πάρει πιο εύκολα την απόφαση να αφήσει ανοιχτή τη κοιλία, όπου αυτή ενδείκνυται.

74


O29 O ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΣΠΟΓΓΟΥ TACHOSIL ΣΤΗΝ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΔΙΑΤΡΗΣΗΣ ΣΤΟΜΑΧΟΥ. ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ

Χριστοδουλίδης Γ., Τεπετές Κ., Σπυριδάκης Μ., Χατζηθεοφίλου Κ.

Πανεπιστημιακή Χειρουργική Κλινική, Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Λάρισας, Λάρισα

Σκοπός: Η διάτρηση στομάχου αποτελεί την πιο συχνή επιπλοκή του γαστρικού έλκους με θνητότητα που ανέρχεται στο 10-15%. Το TachoSil είναι σπόγγος επικαλυμμένος με τις δραστικές ουσίες ανθρώπινο ινωδογόνο και ανθρώπινη θρομβίνη. Σκοπός της μελέτης είναι να αξιολογήσουμε την θεραπευτική δράση του σπόγγου Ταchosil στην χειρουργική θεραπεία της διάτρησης στομάχου.

Υλικό και Μέθοδος: Χρησιμοποιήθηκαν 12 λευκά θηλυκά κουνέλια βάρους 2-2,5 Κg (New Zealand white Rabbits). Όλα τα κουνέλια υποβλήθηκαν σε λαπαροτομία. Στην πρόσθια επιφάνεια του στομάχου δημοιυργήθηκε μια οπή διαμέτρου 2 εκ. Το Tachosil τοποθετήθηκε ακριβώς πάνω στην επιφάνεια του τραύματος κατά τέτοιον τρόπο ώστε να καλύπτει 1-2 cm πέρα από τις άκρες του τραύματος. Η σύγκλειση του κοιλιακού τοιχώματος πραγματοποιήθηκε με απορροφήσιμο ράμμα 3.0. Μετεγχειρητικά χορηγήθηκε αναλγησία σε όλα τα πειραματόζωα.

Αποτελέσματα: Από τα 12 κουνέλια τα 2 κατέληξαν στην 3η και 5η μετεγχειρητική ημέρα λόγω γενικευμένης περιτονίτιδας. Στην 7η μετεγχειρητική ημέρα τα υπόλοιπα ζώα υποβλήθηκαν σε ευθανασία. Στα 9 ζώα υπήρχε πλήρη επικάλυψη της όπης χώρις εικόνα διαφυγής, ενώ στο 1 κουνέλι συνυπήρχε μια αποστηματκή κοιλότητα. Η ιστοπαθολογική εξέταση ανέδειξε μέτριου βαθμού φλεγμονώδη αντίδραση χωρίς εικόνα διαφυγής.

Συμπέρασμα: Αν και χρειάζεται μεγαλύτερος αριθμός μελετών τα πρώτα αποτελέσματα αναδεικνύουν την ενισχυτική δράση του Tachosil στην στεγανοποίηση των ιστών όσον αφορά την θεραπευτική προσέγγιση της διάτρησης στομάχου.

75


O30 ΑΡΧΙΚΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΠΟΛΥΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗΣ ΚΛΙΝΙΚΗΣ ΜΕΛΕΤΗΣ ΜΙΑΣ ΝΕΑΣ ΔΙΠΟΛΙΚΗΣ ΑΝΑΡΡΟΦΗΤΙΚΗΣ ΣΥΣΚΕΥΗΣ ΜΕ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΡΑΔΙΟΣΥΧΝΟΤΗΤΩΝ (HEXABLATE) ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΠΡΩΤΟΠΑΘΩΝ ΚΑΙ ΔΕΥΤΕΡΟΠΑΘΩΝ ΟΓΚΩΝ ΤΟΥ ΗΠΑΤΟΣ

Ζαχαρούλης Δ., Τζοβάρας Γ., Σιώκα Ε., Μπαλογιάννης Ι., Αγορογιάννης Β., Συμεωνίδης Δ., Χατζηθεοφίλου Κ.

Πανεπιστημιακή Χειρουργική Κλινική, Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Λάρισας

Εισαγωγή: Η χειρουργική εκτομή αποτελεί τη θεραπεία εκλογής για πρωτοπαθείς ή δευτεροπαθείς όγκους ήπατος . Όμως μόνο ένα μικρό ποσοστό της τάξης του 10- 20 % είναι κατάλληλοι για εκτομή και επιπρόσθετα όγκοι ήπατος θεωρούνται μη εξαιρέσιμοι.

Αντιμέτωποι με αυτή την πραγματικότητα δημιουργήθηκε η ανάγκη για ανάπτυξη και βελτίωση σύγχρονων τεχνολογιών .Η ενέργεια ραδιοσυχνοτήτων ( RF) αποτελεί μία από αυτές . Μια πρωτοποριακή διπολική συσκευή ραδιοσυχνοτήτων σχεδιάστηκε για να καλύψει τους περιορισμούς της παρούσας τεχνολογίας.

Μέθοδος – Υλικό: Από το Φεβρουάριο του 2007 έλαβε μέρος πολυκεντρική, μη τυχαιοποιημένη, προοπτική μελέτη. Κατάλληλοι ήταν ασθενείς με όγκο ήπατος χωρίς εξωηπατική νόσο αποδεδειγμένη με απεικονιστικό έλεγχο. Αξιολογήθηκαν τα χαρακτηριστικά του όγκου.Υπό γενική αναισθησία 16 ασθενείς υποβάλλονταν σε λαπαροτομία. Μετά την κινητοποίηση του ήπατος, διεγχειρητικός υπέρηχος προσδιόριζε τις βλάβες. Δεν διενεργήθη χειρισμός Pringle.

Η συσκευή Hexablate αποτελείται από ένα εξωτερικό δακτύλιο έξι βελονών- ηλεκτροδίων και ένα κεντρικό ηλεκτρόδιο με διπλό ρόλο, ως ενεργό ηλεκτρόδιο και ως κανάλι αναρρόφησης. Συνδέεται με μια γεννήτρια Radionics Cosman Coagulator CC-1 ή Rita Medical Systems Inc RF 1500 τάσης 40- 80 W . Ο εξωτερικός δακτύλιος την εξωτερική ζώνη και προκαλεί υγροποίηση της κεντρικής ζώνης, η οποία αναρροφάται από το κεντρικό ηλεκτρόδιο. Το υγρό της αναρρόφησης στελνόταν για κυτταρολογική εξέταση. Όσες βλάβες εξαιρέθηκαν στάλθηκαν για ιστολογική εξέταση και αξιολογήθηκε η αποτελεσματικότητα του Hexablate. Καταγράφηκαν οι βραχυπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες επιπλοκές. Επίσης διενεργήθη Follow- up σε 2 εβδομάδες με αξονική τομογραφία. Μακροπρόθεσμο Follow up θα συνεχιστεί με επαναλαμβανόμενη αξονική τομογραφία κάθε 3 μήνες.

Αποτελέσματα: Σε 16 ασθενείς τήχτηκαν 34 βλάβες και παρακολουθήθηκαν για 4 μήνες. Ο μέσος αριθμός βλαβών κατά ασθενή ήταν 2 ( 1-6), η μέση διάμετρος της βλάβης πριν το ablation ήταν 2,75 (1- 10). Η μέση ποσότητα αναρρόφησης ήταν 10 ml ( 0-25) και ο μέσος διεγχειρητικός χρόνος ήταν 150 λεπτά ( 100-215).Κανείς ασθενής δεν απαίτησε μετάγγιση αίματος. 3 ασθενείς εμφάνισαν επιπλοκές, 2 πλευριτική συλλογή και 1 διαπύηση τραύματος. Ο μέσος χρόνος νοσηλείας ήταν 7,5 ημέρες( 3- 14 ). Δεν υπήρχαν επανεισαγωγές ούτε θάνατος.Σε 11 ασθενείς ο όγκος εξαιρέθηκε. Ιστολογική ανάλυση δεν ανέδειξε βιώσιμο όγκο στα όρια εκτομής. Το ablation ήταν επιτυχές στο 90 % των περιπτώσεων.Στο follow up 2 εβδομάδων με αξονική τομογραφία δεν αναδείχθηκαν τοπικές επιπλοκές.

Συμπεράσματα: Η συσκευή Hexablate αποτελεί μια πρωτοποριακή προσέγγιση στη θεραπεία μη εξαιρέσιμων όγκων του ήπατος. Η αρχική ανάλυση των δεδομένων αποδεικνύει ότι η μέθοδος είναι ασφαλής και εφικτή.

76


O31 Η ΧΡΗΣΗ ΕΝΤΑΦΙΑΖΟΜΕΝΩΝ ΚΑΘΕΤΗΡΩΝ (PORTS) ΣΕ ΟΓΚΟΛΟΓΙΚΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗ ΧΟΡΗΓΗΣΗ ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΗΣ ΧΗΜΕΙΟΘΕΡΑΠΕΙΑΣ

Ευαγγέλου I., Σαμαράς A., Χρήστου K., Γιαγτζίδης I., Ευαγγέλου A., Καραμόσχος K.

Β΄ Χειρουργική Κλινική, Γ.Π.Ν. «Παπαγεωργίου», Θεσσαλονίκη

Σκοπός της παρούσης εργασίας είναι παρουσίαση της εμπειρίας μας από την τοποθέτηση μέσω της υποκλειδίου φλέβας του ειδικού ενταφιαζόμενου κεντρικού καθετήρα στην Α.Κ.Φ για την χορήγηση συμπληρωματικής χημειοθεραπείας σε καρκινοπαθείς ασθενείς.

Το υλικό μας αποτελείται από 1382 ασθενείς που αντιμετωπίσαμε στην κλινική μας κατά την τελευταία τετραετία, από 01.07.2005 έως 30.06.2009. Επρόκειτο για 830 γυναίκες και 552 άνδρες ηλικίας 18 έως 83 ετών, με μέσο όρο ηλικίας τα 57 έτη. 472 ασθενείς έπασχαν από καρκίνο του μαστού ενώ οι υπόλοιποι 910 από άλλες κακοήθειες.

Η τοποθέτηση έγινε από δύο ειδικούς χειρουργούς, με την τεχνική κατά Seldinger, στο χειρουργείο σε συνθήκες αυστηρής αντισηψίας, υπό τοπική αναισθησία και ταυτόχρονο έλεγχο των ζωτικών λειτουργιών. Τοποθετήθηκε η εμφυτευόμενη θύρα τιτανίου με τον συνδέσιμο φλεβικό καθετήρα μονού αυλού 9 Fr. Με την αύξηση της εμπειρίας μας ο μέσος χρόνος τοποθέτησης δεν ξεπερνά τα 12 min. Στην ακτινογραφία ελέγχου, το περιφερικό άκρο του καθετήρα βρίσκονταν στην επιθυμητή θέση - άνω κοίλη φλέβα - στην πλειονότητα των περιπτώσεων. Σε κακή θέση βρίσκονταν μόνο σε 18 περιπτώσεις. Καταγράψαμε 16 ελάσσονες επιπλοκές: 9 αιματώματα, 7 φλεγμονές. Καταγράψαμε επίσης 40 μείζονες επιπλοκές: 9 πνευμοθώρακες, 18 θρομβώσεις καθετήρων, 6 νεκρώσεις δέρματος, 5 ρήξεις καθετήρων και 2 αποσυνδέσεις τυμπάνου. Δεν υπήρξε κανένας θάνατος.

Συμπεραίνουμε ότι σε έμπειρα χέρια η χρησιμοποίηση της υποκλειδίου φλέβας για την τοποθέτηση των ενταφιαζομένων καθετήρων ports είναι μία εύκολη, σύντομη και ασφαλής μέθοδος με μικρό ποσοστό σοβαρών επιπλοκών.

77


O32 Η ΧΡΗΣΗ ΤΟΥ TNFa ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΟΝ ΕΛΛΑΔΙΚΟ ΧΩΡΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΥΠΟΤΡΟΠΩΝ ΚΑΙ in transit ΜΕΤΑΣΤΑΣΕΩΝ ΣΤΟ ΜΕΛΑΝΩΜΑ ΤΩΝ ΑΚΡΩΝ

Οικονόμου Σ., Δημάσης Α., Ζαφειρίου Γ., Σέτζης Κ., Παπανικολάου Κ., Ασημακίδου Μ., Παγωνίδης Δ., Ρόκος Χ., Γιάνιτς M., Γαργαβάνης Θ.


Παρουσιάζεται για πρώτη φορά στον Ελλαδικό χώρο επίσημα η χρήση του TNF στην αντιμετώπιση των in transit μεταστάσεων και της τοπικής υποτροπής του μελανώματος των άκρων.

Ο εν λόγω φαρμακευτικός παράγων χρησιμοποιήθηκε σε τέσσερεις ασθενείς με τις παραπάνω ενδείξεις και με την μέθοδο της ενδαρτηριακής έγχυσης του TNF συνδυαζόμενη με τοπική υπερθερμία (ILP). Παρατηρήσαμε την πορεία της επέμβασης, την κατάσταση των ασθενών και τα αποτελέσματα ήταν άκρως ενθαρρυντικά. Συγκρίναμε δε αυτά με την εμπειρία μας από 320 περιπτώσεις που αντιμετωπίσαμε τα προηγούμενα χρόνια. Συμπερασματικά η χρήση του TNF σύμφωνα με τις ενδείξεις του και σε οργανωμένο τμήμα που έχει πείρα στην εφαρμογή του ILP είναι αποτελεσματικότερη.

78


O33 H ΧΟΡΗΓΗΣΗ ΜΕΣΝΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΙ ΤΗΝ ΑΝΑΓΕΝΝΗΤΙΚΗ ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΗΠΑΤΟΚΥΤΤΑΡΩΝ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΚΑΤΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΗΠΑΤΟΣ ΜΕ ΤΗ ΧΡΗΣΗ ΡΑΔΙΟΣΥΧΝΟΤΗΤΩΝ ΚΑΙ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΟ ΧΕΙΡΙΣΜΟ PRINGLE. ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ

Υψηλάντης Π.1, Λαμπροπούλου Μ.2, Αναγνωστόπουλος Κ.3, Τέντες .Ι3, Τσίγαλου Χ.4, Πιτιακούδης Μ.1, Κορτσάρης Α.3, Παπαδόπουλος Ν.2, Σιμόπουλος Κ.1

1Εργαστήριο Πειραματικής Χειρουργικής και Χειρουργικής Έρευνας, Τμήμα Ιατρικής, Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, Αλεξανδρούπολη2Εργαστήριο Ιστολογίας και Εμβρυολογίας, Τμήμα Ιατρικής, Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, Αλεξανδρούπολη3Εργαστήριο Βιοχημείας, Τμήμα Ιατρικής, Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, Αλεξανδρούπολη4Εργαστήριο Βιοχημείας, Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Αλεξανδρούπολης, Αλεξανδρούπολη

Σκοπός: Σκοπός της παρούσας μελέτης ήταν να διερευνηθεί α) η επίδραση του προσωρινού αποκλεισμού του ηπατοδωδεκαδακτυλικού συνδέσμου (χειρισμός Pringle) , όταν αυτός εφαρμόζεται ταυτόχρονα με κατάλυση ήπατος με χρήση ραδιοσυχνοτήτων (RFA), στην αναγεννητική ικανότητα των ηπατοκυττάρων και β) η πιθανή προστατευτική δράση που μπορεί να έχει η προληπτική χορήγηση μέσνα.

Υλικά Και Μέθοδοι: Χρησιμοποιήθηκαν 210 επίμυες οι οποίοι χωρίστηκαν σε 5 ομάδες των 42 ζώων η καθεμία. Μετά από μέση λαπαροτομή, διενεργήθηκε μία συνεδρία RFA στο δεξιό μέσο λοβό του ήπατος (ομάδα RFA), RFA ταυτόχρονα με χειρισμό Pringle για 30 min (ομάδα RFA+P), RFA και χειρισμός Pringle μετά από χορήγηση μέσνα (400 mg/kg, per os, 3 ώρες πριν την επέμβαση) (ομάδα RFA+P+M), μόνο χειρισμός Pringle (ομάδα P) και εικονική επέμβαση (ομάδα Sham). Σε 1 ώρα μετά την επέμβαση εκτιμήθηκε σε δείγματα ηπατικού ιστού η οξειδωτική κατάσταση του ήπατος με τη μέτρηση του λόγου αναγωγικής προς οξειδωμένης γλουταθειόνης (GSH/GSSG), ο βαθμός έκφρασης του ενεργοποιημένου πυρηνικού μεταγραφικού παράγοντα κΒ (ΝFκΒ). Σε 1, 3 και 6 ώρες μετρήθηκαν τα επίπεδα IL-6, TNFα στον ορό αίματος. Σε 24 ώρες, 48 ώρες, 1 εβδομάδα και 3 εβδομάδες, μετρήθηκαν τα επίπεδα AST και ΑLT στον ορό και εκτιμήθηκε στον ηπατικό ιστό η ιστοπαθολογική βλάβη και η μιτωτική δραστηριότητα των ηπατοκυττάρων.

Αποτελέσματα: Η μιτωτική δραστηριότητα των ηπατοκυττάρων ήταν βραδεία αλλά παρατεταμένη στην ομάδα RFA και RFA+P+M, πιο έντονη στην ομάδα P και κατεσταλμένη τις πρώτες 48 ώρες στην ομάδα RFA+P. Στο ηπατικό παρέγχυμα παρατηρήθηκαν ιστοπαθολογικές αλλοιώσεις σε όλες τις πειραματικές ομάδες οι οποίες ήταν πιο έντονες στην ομάδα RFA+P, αλλά σημαντικά ηπιότερες στην ομάδα RFA+P+M. O λόγος GSH/GSSG μειώθηκε σε όλες τις πειραματικές ομάδες. Ο βαθμός ενεργοποίησης του NFκΒ αυξήθηκε στις ομάδες RFA, RFA+P και P, όχι όμως στην ομάδα RFA+P+M. Tα επίπεδα IL-6 ορού αυξήθηκαν σε όλες τις πειραματικές ομάδες και σημαντικά περισσότερο στην ομάδα RFA+P, ενώ στην ομάδα RFA+P+M ήταν σημαντικά μικρότερα από εκείνα της ομάδας RFA+P. Τα επίπεδα TNFα ορού, αυξήθηκαν στις ομάδες όπου διενεργήθηκε RFA, όμως η αύξηση ήταν μικρότερη στην ομάδα RFA+P+M. Οι τρανσαμινάσες ορού ήταν αυξημένες τις πρώτες 48 ώρες.

Συμπεράσματα: Η διενέργεια RFA ήπατος με ταυτόχρονο χειρισμό Pringle στον επίμυ μείωσε την αναγεννητική ικανότητα των ηπατοκυττάρων. Η προληπτική χορήγηση μέσνα διατήρησε ακέραιη την αναγεννητική ικανότητά τους αναστέλλοντας την ενεργοποίηση του NFκΒ στα ηπατοκύτταρα, μειώνοντας την αύξηση των IL-6 και TNFα στον ορό και μειώνοντας το βαθμό των ιστοπαθολογικών αλλοιώσεων στο μη καταλυθέν ηπατικό παρέγχυμα.

79


O34 Η ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΠΡΩΙΜΑ ΧΟΡΗΓΟΥΜΕΝΗΣ ΒΟΖΕΝΤΑΝΗΣ ΣΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΟΙΣΟΦΑΓΙΚΩΝ ΚΙΡΣΩΝ ΣΕ ΚΙΡΡΩΤΙΚΟΥΣ ΕΠΙΜΥΕΣ. ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ ΣΕ ΕΠΙΜΥΕΣ

Ραφαηλίδης Σ.1, Ψαρράς Κ.1, Μπαλλάς Κ.1, Συμεωνίδης Ν.1, Τριανταφύλλου Α.1, Αιμονιώτου Ε.1, Παυλίδης Θ.1, Παπαμιχάλη Ρ.2, Κουκούλης Γ.2, Μαράκης Γ.1, Σακαντάμης Α.1

1Β΄Χειρουργική Προπαιδευτική Κλινική, Ιπποκράτειο Γ.Ν.Θ., Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, 2Παθολοανατομικό Εργαστήριο, Γ.Ν. Λάρισας, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας

Σκοπός: Η παρούσα μελέτη διενεργήθηκε προκειμένου να διερευνηθεί ο πιθανός προστατευτικός ρόλος των ανταγωνιστών των υποδοχέων των ενδοθηλινών όταν αυτοί χορηγηθούν κατά την διάρκεια ανάπτυξης και πριν την εγκατάσταση κίρρωσης και πυλαίας υπέρτασης.

Υλικό και Μέθοδος: Εξήντα (60) άρρενες επίμυες υποβλήθηκαν σε απολίνωση της αριστερής επινεφριδικής φλέβας. Ακολούθησε η πρόκληση κίρρωσης και πυλαίας υπέρτασης με χορήγηση τετραχλωράνθρακα, σύμφωνα με το πειραματικό μοντέλο των Proctor και Chatamra. Δύο εβδομάδες μετά την έναρξη της χορήγησης τετραχλωράνθρακα, οι επίμυες χωρίστηκαν σε δύο ομάδες των 30 πειραματόζωων και άρχισε στους επίμυες της ομάδας Ι η χορήγηση βοζεντάνης per os, ενώ στους επίμυες της ομάδας ΙΙ χορηγήθηκε placebo με τον ίδιο τρόπο και για το ίδιο χρονικό διάστημα. Αιμοδυναμικές μετρήσεις και μορφομετρική ανάλυση τομών από τον κατώτερο οισοφάγο διενεργήθηκαν μετά την εγκατάσταση κίρρωσης. Μελετήθηκαν o συνολικός αριθμός των αγγείων του υποβλεννογόνιου χιτώνα, o αριθμός των αγγείων/mm2 του υποβλεννογόνιου, η συνολική επιφάνεια που καταλαμβάνουν τα αγγεία, η μέση επιφάνεια των αγγείων, το επί τοις εκατό (%) ποσοστό του υποβλεννογόνιου που καταλαμβάνεται από τα αγγεία και η επιφάνεια του μεγαλύτερου από τα αγγεία του υποβλεννογόνιου.

Αποτελέσματα: Η βοζεντάνη προκάλεσε στατιστικά σημαντική πτώση της πυλαίας πίεσης (p<0,05), ενώ η μορφομετρική ανάλυση κατέδειξε στατιστικά σημαντικές διαφορές (p<0,05) σε όλες τις παραμέτρους που μελετήθηκαν πλην του απόλυτου και σχετικού αριθμού των αγγείων του υποβλεννογόνιου χιτώνα.

Συμπεράσματα: Η χορήγηση βοζεντάνης φαίνεται να μειώνει σημαντικά τη διάταση του υποβλεννογόνιου φλεβικού δικτύου του κατώτερου οισοφάγου των επίμυων. Η δράση αυτή αποδίδεται μάλλον στην ελάττωση της πυλαίας πίεσης που προκαλεί η πρώιμη χορήγηση της βοζεντάνης

80


O35 Ο ΣΥΜΜΕΤΑΦΟΡΕΑΣ ΝΑΤΡΙΟΥ-ΙΩΔΙΟΥ ΣΤΟ ΘΥΡΕΟΕΙΔΗ, ΣΕ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΚΑΚΟΗΘΕΙΣ ΙΣΤΟΥΣ. ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ ΤΟΥ ΣΤΗ ΓΟΝΙΔΙΑΚΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ

Φούτζηλας Χ.1, Μαρακάκη Χ.1, Σύρμος Ν.2

1Παθολογική Κλινική Ναυτικό Νοσοκομείο Αθηνών2Νευροχειρουργική Κλινική, Βενιζέλειο Νοσοκομείο Ηρακλείου, Κρήτη Ο συμμεταφορέας NaI (ΣNaI) είναι μια διαμεμβρανική γλυκοπρωτεϊνη που εντοπίζεται στην πλαγιοβασική μεμβράνη των θυλακιωδών κυττάρων του θυρεοειδή, καθώς επίσης και άλλων φυσιολογικών και παθολογικών ιστών όπως του μαζικού αδένα κατά την περίοδο της γαλουχίας, στον καλά διαφοροποιημένο καρκίνο του θυρεοειδή και στο αδενοκαρκίνωμα του μαστού. Χρησιμοποιεί την ηλεκτροχημική διαφορά που δημιουργείται από την αντλία Νa-Κ για να εισάγει ένα ιόν ιωδίου στον ενδοκυττάριο χώρο μαζί με δύο ιόντα νατρίου. Περιγράφεται η σημασία του ΣNaI στις διαγνωστικές και τις ερευνητικές εφαρμογές της Πυρηνικής Ιατρικής όπως στο μηχανισμό πρόσληψης του ραδιενεργού ιωδίου στο φυσιολογικό θυρεοειδή, αλλά και στον καρκίνο του θυρεοειδή. Περιγράφεται επίσης η επίδραση του ΣΝaΙ στην TSH, στην TPO και στην TBG. Τέλος αναφέρονται ερευνητικές εργασίες που μελετούν καινούριες προοπτικές εφαρμογών του ΣΝaΙ στη διάγνωση και τη θεραπεία θυρεοειδικών και άλλων παθήσεων.

81


O36 ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΚΡΑΝΙΟΕΓΚΕΦΑΛΙΚΩΝ ΚΑΚΩΣΕΩΝ ΑΠΟ ΓΕΝΙΚΟ ΧΕΙΡΟΥΡΓΟ

Σύρμος Ν., Καπουτζής Ν., Τελεβάντος Α., Σύρμος Χ.

Χειρουργική Κλινική Γενικού Νοσοκομείου – Κέντρου Υγείας Γουμένισσας Νομού ΚιλκίςΑ΄ Νευροχειρουργική Κλινική Α.Π.Θ., Π.Γ.Ν. Θεσσαλονίκης Α.Χ.Ε.Π.Α.

Στην παρούσα εργασία παρουσιάζουμε μια αναδρομική μελέτη για την αντιμετώπιση των κρανιοεγκεφαλικών κακώσεων από γενικό χειρουργό.

Κατά την τελευταία διετία (2006-2008) προσκομίστηκαν στο Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών του Γ.Ν. – Κ.Υ. Γουμένισσας συνολικά 205 ασθενείς (ηλικίας 1 – 95 ετών) με κρανιοεγκεφαλική κάκωση. Οι 131 από αυτούς ήταν ενήλικες και οι 71 παιδιά. Τα περισσότερα περιστατικά αφορούσαν αναφερόμενες πτώσεις, εργατικά – αγροτικά ατυχήματα, καθώς και τροχαία ατυχήματα. Από τους παραπάνω ασθενείς οι 83 εισήχθησαν στη χειρουργική κλινική, ενώ 20 από αυτούς χρειάστηκαν διακομιδή σε νευροχειρουργική κλινική.

Οι κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις είναι συχνό πρόβλημα. Άμεση και ταχύτατη αντιμετώπιση των περιστατικών όταν συντρέχουν οι προϋποθέσεις φέρει θετικά αποτελέσματα. Οι σπουδαιότερες εξ αυτών είναι : η ύπαρξη εξειδικευμένου προσωπικού (Ιατρικό, Νοσηλευτικό, Τεχνικό), κατάλληλων μέσων και συντονισμός ενεργειών. Αναφέρουμε την εμπειρία μας καθώς και τους τρόπους με τους οποίους αντιμετωπίζουμε τις Κ.Ε.Κ.

82


O37 ΝΕΥΡΟΕΝΔΟΣΚΟΠΙΚΕΣ ΠΡΟΣΠΕΛΑΣΕΙΣ ΣΤΟ ΑΝΩΤΕΡΟ ΤΜΗΜΑ ΤΗΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ ΚΟΙΛΙΑΣ (ΠΤΩΜΑΤΙΚΕΣ ΜΕΛΕΤΕΣ)

Σύρμος Ν.1,3, Αναγνωστόπουλος Ι.1, Τσονίδης Χ.1, Ντζάου Σ.2, Ψαρούλης Δ.2, Μαρινόπουλος Δ.1, Σύρμος Χ.3, Τσιστσοπουλος Φ.2

1Β’ Νευροχειρουργική Κλινική Α.Π.Θ, ΓΝΘ ΙΠΠΟΚΡΑΤΕΙΟ2Εργαστήριο Ιατροδικαστικής και Τοξικολογίας Α.Π.Θ3Α’ Νευροχειρουργική Κλινική Α.Π.Θ, ΠΓΝΘ ΑΧΕΠΑ

Νευροενδοσκοπικές παρατηρήσεις και καταγραφές σχετικές με την ανατομία του ανωτέρου τμήματος της τετάρτης κοιλίας ελάχιστα αναφέρονται στην διεθνή και την ελληνική βιβλιογραφία. Η νευροενδοσκόπηση προσφέρει μια διαφορετική εικόνα στην ανατομία της τετάρτης κοιλίας και σε συνδυασμό με μικροχειρουργικές περιγραφές παρέχει λεπτομερείς εικόνες του ανωτέρου τμήματος της τετάρτης κοιλίας, το οποίο μπορεί να προσδιοριστεί ευκρινώς κατά την διάρκεια της. Στην μελέτη αυτή παρουσιάζεται η διεξαγωγή νευροενδοσκοπικών προσπελάσεων στην τετάρτη κοιλία, σε 38 πτωματικούς εγκεφάλους, που εκτελέσαμε την τελευταία πενταετία. Η μελέτη του ανωτέρου τμήματος της τετάρτης κοιλίας έγινε ενδοσκοπικά, χρησιμοποιώντας κυρίως άκαμπτα νευροενδοσκόπια και την νευροενδοσκοπικές προσπελάσεις διαμέσου του υδραγωγού και διαμέσου του τρήματος του Magendie. Η εφαρμογή των νευροενδοσκοπικών τεχνικών τα τελευταία χρόνια σε συνδυασμό με την ανάπτυξη της τεχνολογίας καθιστούν την νευροενδοσκόπηση, πολύτιμο εργαλείο στα χέρια των νευροχειρουργών για την αντιμετώπιση παθήσεων του κεντρικού νευρικού συστήματος. Στην σύγχρονη εποχή, η αποδοχή και η διάδοση της νευροενδοσκόπησης συνδυάστηκε με την καθιέρωση των νέων τεχνολογικών επιτευγμάτων στα πλαίσια της εφαρμογής της ελάχιστα επεμβατικής νευροχειρουργικής. Οι σημερινοί νευροχειρουργοί, σύντομα θα βρίσκονται σε θέση να εκτελέσουν νευροενδοσκοπικές προσπελάσεις στην τετάρτη κοιλία, με ακόμα μεγαλύτερη ασφάλεια και επιτυχία.

83


O38 Ο ΟΙΣΤΡΟΓΟΝΙΚΟΣ ΥΠΟΔΟΧΕΑΣ ΒΗΤΑ (ERβ) ΕΚΦΡΑΖΕΤΑΙ ΕΥΡΕΩΣ ΣΤΟΝ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟ ΒΛΕΝNΟΓΟΝΟ ΤΟΥ ΠΑΧΕΟΣ ΕΝΤΕΡΟΥ, ΑΛΛΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΙ ΜΕΙΩΣΗ ΣΤΟ ΑΔΕΝΟΚΑΡΚΙΝΩΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΩΝΤΑΣ ΤΗN ΑΠΟΔΙΑΦΟΡΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΟΓΚΟΥ

Κωνσταντινόπουλος Α. Π.1, Κομηνέα Α.2, Βανδώρος Π. Γ.2, Παπαβασιλείου Γ.Α.1

1Εργαστήριο Βιολογικής Χημείας, Ιατρική Σχολή Πανεπιστημίου Αθηνών, Αθήνα2Παθολογοανατομικό Τμήμα, Γενικό Νοσοκομείου Αιγίου, Αίγιο

O οιστρογονικός υποδοχέας (ERβ) ενδέχεται να παρέχει προστασία έναντι του κυτταρικού πολλαπλασιασμού στον προστάτη και στον μαστό καθώς και έναντι της κακοήθους εξαλλαγής. Οι επιδημιολογικές μελέτες δείχνουν ότι τα οιστρογόνα μπορούν να μειώσουν τον κίνδυνο εμφάνισης καρκίνου του παχέος εντέρου. Δεδομένου ότι ο ERα εκφράζεται ελάχιστα στο φυσιολογικό και στο κακόηθες παχύ έντερο, ο στόχος αυτής της μελέτης ήταν να διερευνηθεί η έκφραση του ERβ στο τοίχωμα του υγιούς εντέρου και στον καρκίνο του παχέος εντέρου. Η έκφραση του ERβ αξιολογήθηκε ανοσοϊστοχημικά σε 90 περιπτώσεις αδενοκαρκινώματος του παχέος εντέρου και του υγιούς γειτονικού ιστού (σε απόσταση ≥ 30 εκατ.) χρησιμοποιώντας ένα μονοκλωνικό αντίσωμα. Μέτρια ή ισχυρή πυρηνική ανοσοχρώση ανιχνεύθηκε στα επιφανειακά επιθηλιακά κύτταρα και στα κύτταρα των κρυπτών, στα ενδοθηλιακά κύτταρα, στα αγγειακά λείαμυϊκά κύτταρα, στα λεμφοκύτταρα, στους εντερικούς νευρώνες και στα λεία μυϊκά κύτταρα του τοιχώματος του υγιούς παχέος εντέρου. Τα επιφανειακά επιθηλιακά κύτταρα στο φυσιολογικό παχύ έντερο κατέδειξαν μια σημαντικά υψηλότερη έκφραση του ERβ σε σχέση με την έκφραση στα κύτταρα του αδενοκαρκινωμάτος του παχέος εντέρου και στα δύο φύλα. Η μείωση στην έκφραση του ERβ ήταν παράλληλη με την απώλεια διαφοροποίησης των κακοήθων κυττάρων του παχέος εντέρου, ανεξάρτητα από τη θέση του όγκου. Τα ευρήματα αυτά προτείνουν έναν προστατευτικό ρόλο του ERβ έναντι της καρκινογένεσης στο παχύ έντερο.

84


O39 ΛΑΠΑΡΟΣΚΟΠΙΚΗ ΧΟΛΟΚΥΣΤΕΚΤΟΜΗ – Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΗΣ ΚΛΙΝΙΚΗΣ ΜΑΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ 8/2003 – 12/2008



Σκοπός της Μελέτης: Η παρουσίαση 572 περιστατικών λαπαροσκοπικής χολοκυστεκτομής (ΛΧ), η ανάλυσή τους κατά φύλο, θρήσκευμα, ιδιότητα καθώς και ο τρόπος αντιμετώπισης και οι επιπλοκές τους

Υλικό και Μέθοδος: Κατά την περίοδο 1/8/2003 – 31/12/2008 αντιμετωπίστηκαν στην κλινική μας 572 περιστατικά ΛΧ εκ των οποίων 201 άνδρες, 371 γυναίκες, 268 χριστιανούς, 304 μουσουλμάνους, 274 αστοί και 298 αγρότες. Τα 451 περιστατικά έπασχαν από χρόνια χολοκυστίτιδα – χολολιθιάση εκ των οποίων στα 2 ανευρέθησαν πολύποδες χοληδόχου κύστεως, ενώ τα υπόλοιπα 121 αφορούσαν περιπτώσεις οξείας χολοκυστίτιδας εκ των οποίων 25 είχαν εμπύημα χοληδόχου κύστης, 12 γαγγραινώδη χολοκυστίτιδα, 8 διηθητικά χολοπεριτόναια και 1 Ca χοληδόχου κύστεως. Σε 214 περιστατικά χρησιμοποιήθηκαν 3 trocars. Οι υπερήλικες αντιστοιχούσαν στους 179 ενώ ο μ.ο. ηλικίας των ασθενών ήταν 57,6 έτη.

Αποτελέσματα: Από τα 572 περιστατικά ΛΧ σε 22 περιπτώσεις χρειάστηκε να γίνει μετατροπή της επέμβασης σε ανοικτή, σε 5 από τις επεμβάσεις που ξεκίνησαν με 3 trocars χρειάστηκε να χρησιμοποιηθεί και 4ο, ενώ σε επίσης 5 περιστατικά που αντιμετωπίστηκαν αρχικά με 3 trocars χρειάστηκε απευθείας μετατροπή της επέμβασης σε ανοικτή. Οι μετεγχειρητικές επιπλοκές αφορούσαν 6 περιστατικά. Ο μέσος διεγχειρητικός χρόνος ήταν 43 λεπτά στα χρόνια περιστατικά και 64 στα οξέα. Ο μέσος χρόνος νοσηλείας ήταν οι 24 ± 6 ώρες. Τέλος είχαμε 1 θάνατο.

Συμπεράσματα: Η ΛΧ όπως φαίνεται από τη σειρά μας στις χρόνιες χολοκυστοπάθειες, είναι μία ασφαλής μέθοδος με σχεδόν μηδενική θνητότητα, με ελάχιστες επιπλοκές και μικρό ποσοστό μετατροπής (4,8%). Εξίσου ασφαλής όμως είναι και στις οξείες καταστάσεις με ελαφρώς μεγαλύτερο διεγχειρητικό χρόνο και ποσοστό μετατροπής. Τέλος αναφορικά με τη χρήση 3 trocars η μέθοδος αποδείχθηκε εξίσου ασφαλή συγκριτικά με την κλασσική, με επιπλέον καλύτερο αισθητικό και οικονομικό αποτέλεσμα .

85


O40 ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΛΑΠΑΡΟΣΚΟΠΙΚΗΣ ΧΟΛΟΚΥΣΤΕΚΤΟΜΗΣ 3 ΠΥΛΩΝ ΕΙΣΟΔΟΥ (3-PORT) ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΚΛΑΣΙΚΗ 4 ΠΥΛΩΝ ΕΙΣΟΔΟΥ (4-PORT)

Παπαζιώγας Β., Κουτελιδάκης Ι., Τσιαούσης Π., Τσολάκης Μ., Ατματζίδης Κ.

Β΄ Χειρουργική Κλινική, Ιατρική Σχολή Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Γ.Ν. «Γ. Γεννηματάς»

Εισαγωγή: Η λαπαροσκοπική χολοκυστεκτομή αποτελεί επέμβαση εκλογής για την αντιμετώπιση της χολολιθίασης. Ο τυπικός τρόπος διενέργειάς της περιλαμβάνει τη χρήση τεσσάρων trocars, εκ των οποίων τα δύο των 5mm χρησιμοποιούνται για την έλξη της χοληδόχου κύστης προς τα άνω, έξω και πλάγια, προκειμένου να αποκαλυφθεί ευχερέστερα το τρίγωνο του Calot. Η ταυτόχρονη χρήση των δύο αυτών trocars έχει αμφισβητηθεί με την εξέλιξη της μεθόδου. Σκοπός της παρούσας μελέτης είναι να συγκρίνει τη λαπαροσκοπική χολοκυστεκτομή 3 πυλών εισόδου προς την κλασική 4 πυλών εισόδου.

Υλικό και μέθοδος: Μεταξύ του 2006 και του 2008, 200 ασθενείς που υποβλήθηκαν σε προγραμματισμένη λαπαροσκοπική χολοκυστεκτομή από τον ίδιο χειρουργό αποτέλεσαν δύο ομάδες, εκ των οποίων η πρώτη περιελάμβανε ασθενείς που χειρουργήθηκαν με την τεχνική 4-port και η δεύτερη ασθενείς που χειρουργήθηκαν με την τεχνική 3-port.

Αποτελέσματα: Κατά τη σύγκριση των δύο ομάδων δεν υπήρξαν διαφορές ως προς τα δημογραφικά χαρακτηριστικά των ασθενών (φύλο, ηλικία, βάρος σώματος). Όσον αφορά στα αποτελέσματα της επέμβασης, δεν καταγράφηκε στατιστικώς σημαντική διαφορά μεταξύ των δύο ομάδων ως προς το ποσοστό επιτυχίας, τον εγχειρητικό χρόνο, το μετεγχειρητικό άλγος και τη διάρκεια της μετεγχειρητικής νοσηλείας.

Συμπεράσματα: Η τεχνική της λαπαροσκοπικής χολοκυστεκτομής με τα 3 ports είναι εξίσου ασφαλής με την κλασική τεχνική των 4 ports. Τα κύρια πλεονεκτήματα της πρώτης είναι ότι συμφέρει από οικονομικής άποψης και ταυτόχρονα καταλείπει λιγότερες μετεγχειρητικές ουλές.

86


O41 ΣΥΓΚΡΙΤΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ ΤΩΝ TROCARS ΕΛΑΧΙΣΤΟΥ ΤΡΑΥΜΑΤΟΣ ΜΕ ΤΥΦΛΟ ΑΚΡΟ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΑ TROCARS ΚΟΠΤΙΚΟΥ ΑΚΡΟΥ, ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΣΤΗΝ ΛΑΠΑΡΟΣΚΟΠΙΚΗ ΧΟΛΟΚΥΣΤΕΚΤΟΜΗ

Κρόκος Ν., Μιχαηλίδου Ε., Καρακατσάνης Α., Μαριούλας Α., Δρίζης Θ.

Χειρουργική Κλινική, Γενικό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης «Άγιος Παύλος»

Σκοπός: Σκοπός της μελέτης αυτής είναι να τονισθεί η αποτελεσματικότητα και η ασφάλεια των trocars ελαχίστου τραύματος με τυφλό άκρο στις λαπαροσκοπικές επεμβάσεις.

Υλικό-Μέθοδοι: Από τον Ιούνιο του 2008 έως τον Ιούνιο του 2009 100 ασθενείς με συμπτωματική χολολιθίαση υπεβλήθησαν σε λαπαροσκοπική χολοκυστεκτομή από τον ίδιο χειρουργό με τη μέθοδο των τεσσάρων trocars. Στους 50 από αυτούς (Ομάδα Α) χρησιμοποιήθηκαν trocars κοπτικού άκρου και στους υπολοίπους 50 (Ομάδα Β) χρησιμοποιήθηκαν trocars τυφλού άκρου. Ο διαχωρισμός των ασθενών στις 2 ομάδες έγινε τυχαία. Οι δύο ομάδες συγκρίθηκαν ως προς το μετεγχειρητικό άλγος στα σημεία εισόδου των trocars και ως προς την εμφάνιση ενδοπεριτοναïκής αιμορραγίας.

Αποτελέσματα: Βρέθηκε στατιστικώς σημαντική διαφορά ως προς το άλγος στα σημεία εισόδου των 2 μεγάλων trocars(υποομφάλιο και υποξιφοειδικό) μεταξύ των 2 ομάδων 24 ώρες μετά την λαπαροσκοπική χολοκυστεκτομή. Ενώ στην Ομάδα Α, κατά μέσο όρο, το άλγος κυμαίνονταν στο 6.5, στην Ομάδα Β κυμαίνονταν στο 3.2 (VAS). Δεν παρατηρήθηκε στατιστικώς σημαντική διαφορά μεταξύ των 2 ομάδων ως προς το μετεγχειρητικό άλγος στα σημεία εισόδου των πλευρικών trocars. Ως προς την εμφάνιση επιπλοκών παρατηρήθηκε στατιστικώς σημαντική διαφορά ως προς τη εμφάνιση ενδοπεριτοναïκής αιμορραγίας μεταξύ των 2 ομάδων. Ενώ στην ομάδα Β κανένας ασθενής δεν παρουσίασε αιμορραγία (0%), στην ομάδα Α 3 ασθενείς (6%) παρουσίασαν ενδοπεριτοναïκή αιμορραγία από το σημείο εισόδου τoυ υποξιφοειδικού trocar. Στους 2 από αυτούς απαιτήθηκε τοποθέτηση ραμμάτων λαπαροσκοπικά για αιμόσταση, ενώ στον 1 τοποθετήθηκε Folley με φουσκωμένο μπαλονάκι το οποίο αφαιρέθηκε μετά 24 ώρες.

Συμπέρασμα: Συμπερασματικά, θα λέγαμε, ότι η χρήση trocars ελαχίστου τραύματος με τυφλό άκρο στις λαπαροσκοπικές επεμβάσεις παρέχει σημαντική ασφάλεια και αποτελεσματικότητα, γιατί ελαχιστοποιεί το μετεγχειρητικό άλγος και την εμφάνιση ενδοπεριτοναïκής αιμορραγίας στα σημεία εισόδου των 2 μεγάλων troars βελτιώνοντας έτσι την ποιότητα της μετεγχειρητικής πορείας των ασθενών και μειώνοντας τον χρόνο νοσηλείας.

87


O42 ΣΥΧΝΟΤΗΤΑ ΔΙΑΠΥΗΣΗΣ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΟΥ ΤΡΑΥΜΑΤΟΣ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΛΑΠΑΡΟΣΚΟΠΙΚΗ ΚΑΙ ΑΝΟΙΚΤΗ ΧΟΛΟΚΥΣΤΕΚΤΟΜΗ

Μιχαηλίδου Ε., Κρόκος Ν., Καρακατσάνης Α., Μαριούλας Α., Δρίζης Θ.


Σκοπός: Σκοπός της αναδρομικής αυτής μελέτης είναι η σύγκριση της συχνότητας της διαπύησης του χειρουργικού τραύματος μετά από λαπαροσκοπική και ανοικτή χολοκυστεκτομή.

Υλικό και Μέθοδοι: Από τον Σεπτέμβριο του 2006 έως τον Σεπτέμβριο του 2007, 100 από τους ασθενείς που εισήχθησαν στην Χειρουργική Κλινική λόγω συμπτωματικής χολολιθίασης χωρίσθηκαν σε 2 ομάδες. Οι ασθενείς της ομάδας Α (50 άτομα) υπεβλήθησαν σε λαπαροσκοπική χολοκυστεκτομή και οι υπόλοιποι 50 (ομάδα Β) αντιμετωπίσθηκαν ανοικτά. Ο διαχωρισμός των ασθενών στις 2 ομάδες έγινε τυχαία. Οι ασθενείς παρακολουθούνταν 1 μήνα μετεγχειρητικά για την εμφάνιση επιπλοκών όπως διαπύηση τραύματος, ίκτερο, ενδοκοιλιακό απόστημα , εμφάνιση μετεγχειρητικής κήλης. Από την μελέτη αποκλείσθηκαν ασθενείς με Σ/Δ, χοληδοχολιθίαση, ίκτερο, διαταραχές πήξεως και οποιαδήποτε ανοσοκαταστολή.

Αποτελέσματα: Ένας από τους ασθενείς που αντιμετωπίσθηκαν λαπαροσκοπικά (2%) παρουσίασε διαπύηση χειρουργικού τραύματος κλάσης ΙΙ, ενώ 4 από τους ασθενείς που χειρουργήθηκαν ανοικτά (8%) εμφάνισαν διαπύηση χειρουργικού τραύματος. Στους 3 από αυτούς η διαπύηση χειρουργικού τραύματος ήταν κλάσης ΙΙΙ, ενώ στον 1 ήταν κλάσης ΙΙ.

Συμπεράσματα: Ενώ το ποσοστό διαπύησης του χειρουργικού τραύματος ήταν μηδενικό στους ασθενείς που χειρουργήθηκαν για χρόνια χολοκυστίτιδα και στις 2 ομάδες ασθενών, το ποσοστό διαπύησης του χειρουργικού τραύματος ήταν 4 φορές συχνότερο στην ομάδα των ασθενών που χειρουργήθηκαν ανοικτά για οξεία χολοκυστίτιδα/εμπύημα σε σχέση με αυτούς που αντιμετωπίσθηκαν λαπαροσκοπικά για τον ίδιο λόγο.

88


O43 Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΣΧΗΜΑΤΩΝ ΧΟΡΗΓΗΣΗΣ ΑΝΤΙΒΙΩΤΙΚΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΛΗΨΗ ΤΩΝ ΜΕΤΕΓΧΕΙΡΗΤΙΚΩΝ ΕΠΙΠΛΟΚΩΝ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΛΑΠΑΡΟΣΚΟΠΙΚΗ ΧΟΛΟΚΥΣΤΕΚΤΟΜΗ

Παναγιωτάκης Γ., Σπυριδάκης Κ., Γρηγοράκη Μ., Κρασονικολάκης Γ., Ψαράκης Φ., Κοντοπόδης Ν., Κοκκινάκης Θ., Κανδυλάκης Σ.

Α’ Χειρουργικό Τμήμα, «Βενιζέλειο – Πανάνειο» Γενικό Νοσοκομείο Ηρακλείου

Σκοπός: Οι χειρουργικές επεμβάσεις λαπαροσκοπικής χολοκυστεκτομής, αποτελούν στις μέρες μας επεμβάσεις ρουτίνας της καθημερινής χειρουργικής πρακτικής. Με την παρούσα εργασία μας μελετήσαμε τη συχνότητα εμφάνισης επιπλοκών σε ασθενείς που υποβλήθηκαν σε λαπαροσκοπική χολοκυστεκτομή, όταν έλαβαν διεγχειρητικά μόνο μία δόση αντιβιωτικού, όταν έλαβαν 3 δόσεις αντιβίωσης και σε αυτούς που δεν έλαβαν καθόλου αντιβίωση διεγχειρητικά και άμεσα μετεγχειρητικά.

Υλικό – Μέθοδος: Τη χρονική περίοδο 297 ασθενείς υποβλήθηκαν σε προγραμματισμένη επέμβαση λαπαροσκοπικής χολοκυστεκτομής. Από αυτούς οι 171 ήταν γυναίκες (μ.ο. 42 ± 4 έτη) και οι 126 ήταν άνδρες (μ.ο. 47 ± 4 έτη). Οι ασθενείς χωρίστηκαν σε τρεις ομάδες. Στην πρώτη ομάδα χορηγήθηκε μόνο μία δόση αντιβίωσης διεγχειρητικά, στη δεύτερη ομάδα χορηγήθηκε μία δόση αντιβίωσης διεγχειρητικά και δύο δόσεις μετεγχειρητικά, ενώ στην τρίτη ομάδα δε χορηγήθηκε αντιβίωση διεγχειρητικά ή μετεγχειρητικά. Όλοι οι ασθενείς εξεταστήκαν τη 2η μετεγχειρητική ημέρα, την 8η και μετά από ένα μήνα, στο τακτικό χειρουργικό ιατρείο. Το αντιβιωτικό που επιλέχθηκε για τη μελέτη μας ήταν μία κεφαλοσπορίνη 2ης γενιάς.

Αποτελέσματα: Από την ανάλυση των στατιστικών αποτελεσμάτων προέκυψε ότι από την πρώτη ομάδα 3 ασθενείς παρουσίασαν άμεσα μετεγχειρητική επιπλοκή (διαπύηση του ομφαλικού τραύματος), από τη δεύτερη ομάδα 5 ασθενείς (4 διαπύηση του ομφαλικού τραύματος και ένας λοίμωξη αναπνευστικού) και από την τρίτη ομάδα 14 ασθενείς (7 ασθενείς με διαπύηση του ομφαλικού τραύματος, 2 ασθενείς με σέρωμα του ομφαλικού τραύματος και 6 ασθενείς με άλλες επιπλοκές). Όλοι οι ασθενείς που παρουσίασαν μετεγχειρητική επιπλοκή, παρακολουθήθηκαν στο εξωτερικό ιατρείο, μέχρι την πλήρη ίασή τους.

Συμπεράσματα: Η λαπαροσκοπική χολοκυστεκτομή είναι μία δυνητικά σηπτική επέμβαση. Η χορήγηση προφυλακτικής αντιβιοτικής θεραπείας πρέπει να χορηγείται διεγχειρητικά, διότι προλαμβάνονται επιπλοκές που αφορούν τα χειρουργικά τραύματα. Δεν παρατηρείται στατιστικά σημαντική διαφορά όταν χορηγούνται περισσότερες δόσεις αντιβίωσης.

89


O44 ΙΑΤΡΟΓΕΝΕΙΣ ΚΑΚΩΣΕΙΣ ΕΞΩΗΠΑΤΙΚΩΝ ΧΟΛΗΦΟΡΩΝ

Βαρσάμης Ν., Θεοδοσίου Ε., Βουλαλάς Γ., Πούγγουρας Κ., Κωστόπουλος Κ., Χριστοδουλίδης Κ.

Α΄ Χειρουργική Κλινική, Γενικό Νοσοκομείο Καβάλας

Οι ιατρογενείς κακώσεις εξωηπατικών χοληφόρων κατά την διάρκεια χολοκυστεκτομών σχετίζονται με αυξημένη περιεγχειρητική νοσηρότητα και θνητότητα, μειωμένη ποιότητα και διάρκεια ζωής και αποτελούν σημαντική αιτία δικαστικών προσφυγών κατά των γενικών χειρουργών.

Σκοπός: Η καταγραφή των ιατρογενών κακώσεων εξωηπατικών χοληφόρων που συνέβησαν τα τελευταία πέντε χρόνια (2004-2008) στην κλινική μας κατά την τέλεση ανοικτών και λαπαροσκοπικών χολοκυστεκτομών, η σύγκριση της σοβαρότητας των κακώσεων ανάμεσα στις δύο μεθόδους, η επισήμανση των παραγόντων κινδύνου και τέλος η εκτίμηση της επάρκειας της αντιμετώπισης αυτών.

Υλικό – Μέθοδος: Στην κλινική μας τα τελευταία πέντε χρόνια διενεργήθηκαν 191 ανοικτές και 444 λαπαροσκοπικές οι 30 εκ των οποίων μετατράπηκαν σε ανοικτές χολοκυστεκτομές, 635 στο σύνολο. Η κατάταξη των κακώσεων έγινε με βάση τα κριτήρια των Strasberg et al (1995).

Αποτελέσματα: Ιατρογενείς κακώσεις εξωηπατικών χοληφόρων έλαβαν χώρα σε 7 ασθενείς, 2 άρρενες και 5 θήλεις. Τα συμβάντα σε λαπαροσκοπικές χολοκυστεκτομές ήταν 3 (0, 0072%), εκ των οποίων 1 μείζονα κάκωση και 2 ελάσσονες. Σε ανοικτές χολοκυστεκτομές 3 ( 0,015%) κακώσεις, επίσης 1 μείζονα και 2 ελάσσονες, ενώ μία ( 0.033% ) περίπτωση μετατροπής ενεπλάκη με μείζονα κάκωση. Όλοι οι ενεπλακέντες ασθενείς έπασχαν από οξεία χολοκυστίτιδα ή εμπύημα χοληδόχου κύστεως παθολογοανατομικώς επιβεβαιωμένα. Μία ασθενής που υπεβλήθη σε ηπατικονηστιδική αναστόμωση εμφανίζει διαλείποντα επεισόδια χολαγγειϊτιδος. Ένας ασθενής με εναπομείναντες λίθους στον χοληδόχο πόρο και μία άλλη ασθενής με μετεγχειρητικές στενώσεις στον κοινό ηπατικό πόρο οδηγήθηκαν για την διενέργεια P.T.C ή E.R.C.P και stenting. Η θνητότητα είναι 0 %.

Συμπεράσματα: Παράγοντες κινδύνου στην κάκωση των εξωηπατικών χοληφόρων φαίνεται να αποτελούν η οξεία χολοκυστίτιδα και το εμπυήμα καθώς και η μετατροπή της λαπαροσκοπικής σε ανοικτή χολοκυστεκτομή. Η μετεγχειρητική πορεία αυτών που υπέστησαν ελάσσονες βλάβες είναι χωρίς επιπλοκές. Η P.T.C , η E.R.C.P και το stending μπορούν να δώσουν λύση σε μείζονες επιπλοκές και να βελτιώσουν την νοσηρότητα και την πορεία των ασθενών. Συνεπώς οι μείζονες κακώσεις αποτελούν ένα σύνθετο πρόβλημα που απαιτεί στενή συνεργασία ανάμεσα σε εξειδικευμένους χειρουργούς, επεμβατικούς ακτινολόγους και γαστρεντερολόγους.

90


O45 ΙΑΤΡΟΓΕΝΕΙΣ ΚΑΚΩΣΕΙΣ ΧΟΛΗΔΟΧΟΥ ΠΟΡΟΥ ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΛΑΠΑΡΟΣΚΟΠΙΚΗΣ Η΄ ΑΝΟΙΚΤΗΣ ΧΟΛΟΚΥΣΤΕΚΤΟΜΗΣ: 10ΕΤΗΣ ΑΝΑΔΡΟΜΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ

Καρδάσης Δ., Καμπαρούδης Α., Τσαντήλας Δ., Διπλάρης Κ., Αναστασιάδης Κ., Τσολπάκης Α., Γερογιάννης Ι., Πασχαλίδου Ε., Σπυρίδης Χ., Φραγκανδρέας Γ., Γερασιμίδης Θ.


Σκοπός: Η ιατρογενής κάκωση του χοληδόχου πόρου (ΙΚΧΠ) αποτελεί την πιο σοβαρή επιπλοκή μιας χολοκυστεκτομής και εμφανίζεται με τη μορφή χολόρροιας ή αποφρακτικού ίκτερου. Ο σκοπός αυτής της αναδρομικής μελέτης είναι να αναλύσει τη συχνότητα και το είδος των κακώσεων του χοληδόχου πόρου που συνέβησαν την τελευταία δεκαετία σε μία πανεπιστημιακή χειρουργική κλινική.

Μέθοδοι: Από τον Ιανουάριο του 1999 μέχρι και το Δεκέμβριο του 2008 διενεργήθηκαν στην κλινική μας 1004 χολοκυστεκτομές. Από τις 898 χολοκυστεκτομές, οι 606 ξεκίνησαν λαπαροσκοπικά (ΛΧ) (ποσοστό 67,48%), 74 μετατράπηκαν σε ανοικτή χολοκυστεκτομή (ΑΧ) (ποσοστό μετατροπής 12,21%) και 292 ξεκίνησαν ανοικτά (ποσοστό 32,52%). 106 χολοκυστεκτομές έγιναν στο πλαίσιο μιας μείζονος χειρουργικής επέμβασης και δεν αξιολογήθηκαν στατιστικά.

Αποτελέσματα: Συνέβησαν 2 ΙΚΧΠ κατά τη διάρκεια ΛΧ (ποσοστό 0,38%) και 3 ΙΚΧΠ κατά τη διάρκεια ΑΧ (ποσοστό 0,82%), μία εκ των οποίων συνέβη σε χολοκυστεκτομή που προηγουμένως είχε μετατραπεί από ΛΧ σε ΑΧ. Σε δύο περιστατικά η βλάβη αναγνωρίστηκε και αντιμετωπίστηκε άμεσα διεγχειρητικά, ενώ σε τρία χρειάστηκε χειρουργική επανεπέμβαση την 6., 8. και 17. μετεγχειρητική ημέρα αντίστοιχα λόγω δημιουργίας χολοπεριτοναίου ή αποφρακτικού ίκτερου.

Συμπεράσματα: Η ΙΚΧΠ αυξάνει τα ποσοστά νοσηρότητας και θνητότητας των ασθενών που υποβάλλονται σε χολοκυστεκτομή. Η ΛΧ είναι πλέον η θεραπεία εκλογής της χολολιθίασης όταν δεν αντενδείκνυται λόγω συνυπαρχουσών παθολογικών καταστάσεων. Η χειρουργική – λαπαροσκοπική – εμπειρία που έχει αποκτηθεί την καθιστά ασφαλή. Το αυξημένο ποσοστό ιατρογενών ΚΧΠ κατά τη διάρκεια ΑΧ μπορεί να εξηγηθεί κυρίως με την περίπλοκη εικόνα του χειρουργικού πεδίου σε φλεγμονώδεις καταστάσεις της χοληδόχου κύστης και των πέριξ ιστών.

91


O46 ΛΑΠΑΡΟΣΚΟΠΙΚΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΜΗ ΠΑΡΑΣΙΤΙΚΩΝ ΚΥΣΤΕΩΝ ΤΟΥ ΗΠΑΤΟΣ

Παπαζιώγας Β., Κουτελιδάκης Ι., Τσιαούσης Π., Κατσουγιαννόπουλος Α., Ατματζίδης Κ.

Β΄ Χειρουργική Κλινική, Ιατρική Σχολή Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Γ.Ν. «Γ. Γεννηματάς»

Εισαγωγή: Οι μη παρασιτικές κύστεις του ήπατος απαντούν σε ποσοστό 5% του γενικού πληθυσμού. Παρουσιάζουμε την εμπειρία της κλινικής από την λαπαροσκοπική αντιμετώπιση των κύστεων αυτών.

Υλικό και μέθοδος: Κατά την τελευταία τετραετία αντιμετωπίσαμε 5 ασθενείς με μη παρασιτικές κύστεις του ήπατος, εκ των οποίων οι 3 ήταν γυναίκες και οι 2 άντρες, με μέση ηλικία 62,6 έτη. Δύο από τους ασθενείς παρουσίαζαν μονήρεις απλές κύστεις, ενώ τρεις έπασχαν από πολυκυστική νόσο του ήπατος. Οι κύστεις είχαν μέση μέγιστη διάμετρο 8,9 εκ., εντοπίζονταν επιφανειακά και ήταν συμπτωματικές (αίσθημα βάρους και βύθιου άλγους στο δεξιό υποχόνδριο, με συνοδό ναυτία και ανορεξία). Σε όλες τις περιπτώσεις διενεργήθηκε, με τη χρήση ψαλιδίου υπερήχων, λαπαροσκοπική αφαίρεση τμήματος της οροφής της κύστεως ή των κύστεων και δημιουργία ελεύθερης επικοινωνίας μεταξύ της κύστεως και της περιτοναϊκής κοιλότητας (fenestration / deroofing).

Αποτελέσματα: Ο μέσος εγχειρητικός χρόνος ήταν 60 λεπτά περίπου. Δεν σημειώθηκαν διεγχειρητικές ή μετεγχειρητικές επιπλοκές ούτε απαιτήθηκε η μετατροπή της λαπαροσκοπικής σε ανοιχτή επέμβαση. Ο μέσος μετεγχειρητικός χρόνος νοσηλείας ήταν 3,8 ημέρες, ενώ το μέσο μετεγχειρητικό χρονικό διάστημα παρακολούθησης ήταν 32,4 μήνες. Έως σήμερα δεν έχει παρατηρηθεί υποτροπή των κύστεων σε κανέναν από τους ασθενείς.

Συμπεράσματα: Η λαπαροσκοπική αντιμετώπιση των απλών κύστεων του ήπατος με την περιγραφείσα τεχνική είναι ασφαλής και αποτελεσματική.

92


O47 ΥΦΗΠΑΤΙΚΗ ΚΥΣΤΗ: ΤΥΧΑΙΟ ΕΥΡΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΛΑΠΑΡΟΣΚΟΠΙΚΗΣ ΧΟΛΟΚΥΣΤΕΚΤΟΜΗΣ

Παπαδοπούλου Δ.¹, Χατζηράλλη Ε.², Αγγελής Σ.¹, Δεμερτζίδης Χ.¹

¹Χειρουργική Κλινική, Γενικό Νοσοκομείο Βέροιας²Οφθαλμολογική Κλινική, Γενικό Νοσοκομείο Βέροιας

Εισαγωγή: Οι απλές μη παρασιτικές κύστες του ήπατος είναι συνήθως ασυμπτωματικές και ο έλεγχος με υπερήχους, αξονική ή μαγνητική τομογραφία συνήθως δεν τις απεικονίζουν. Για αυτόν το λόγο δύναται να ανεβρεθούν τυχαία κατά τη διάρκεια λαπαροτομίας ή λαπαροσκόπησης για άλλον λόγο.

Παρουσίαση περιστατικού: Θα περιγραφεί μία περίπτωση υφηπατικής κύστης που ανεβρέθηκε πλησίον της χοληδόχου κύστεως κατά τη διάρκεια λαπαροσκοπικής χολοκυστεκτομής. Η υφηπατική κύστη δεν είχε διαγνωσθεί κατά τον απεικονιστικό έλεγχο στα πλαίσια διερεύνησης άλγους δεξιού υποχονδρίου. Είχε απεικονιστεί μία ευμεγέθης κύστη, η οποία λόγω της ανατομικής της θέσεως, είχε διαγνωστεί ως χοληδόχος κύστη με έντονη πάχυνση του τοιχώματός της. Από την παθολογοανατομική εξέταση του παρασκευάσμάτος διαπιστώθηκε απλή μη παρασιτική κύστη. Η μετεγχειρητική πορεία ήταν ομαλή.

93


O48 ΛΑΠΑΡΟΣΚΟΠΙΚΕΣ ΕΠΕΜΒΑΣΕΙΣ ΣΕ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΤΗΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΣ

Ανδρεάδης E.1, Τζιουβάρας X.1, Οικονόμου A.1, Σαπίδης N.1, Χρυσίδου M.1, Πήττα Ξ.2 Γαλλής Κ.1, Μουρούνογλου Μ.1, Χρυσίδης Θ.1

1Χειρουργική Κλινική, Γ.Ν. Έδεσσας, 2Ακτινολογικό Τμήμα, Γ.Ν.Θ. Αγ. Παύλος

Εισαγωγή: Η ελάχιστη επεμβατική χειρουργική αποτελεί σημαντικό μέρος των χειρουργικών δραστηριοτήτων. Παρατηρείται σταδιακή εφαρμογή της και στα νοσοκομεία της περιφέρειας.

Σκοπός: Παρουσιάζουμε την δεκαεξάχρονη εμπειρία μας στις λαπαροσκοπικές επεμβάσεις της χειρουργικής κλινικής του Γ.Ν. Έδεσσας. τόσο στην βασική λαπαροσκόπιση όσο και στην προχωρημένη λαπαροσκόπιση.

Υλικό-Μέθοδος: H εμπειρία μας περιλαμβάνει 1785 λαπαροσκοπικές επεμβάσεις (1158 γυναίκες, 627 άνδρες). Η ηλικία κυμαινόταν από 17 έως 84 έτη. Οι επεμβάσεις ήταν: λαπαροσκοπικές χολοκυστεκτομές 1581, λαπαροσκοπικές βουβωνοκήλες 115 (102 tapp, 13 tep), λαπαροσκοπικές κοιλιοκήλες 32 (ομφαλοκήλες 12, επιγαστρικές 2, λευκής γραμμής 3, μετεγχειρητικές κοιλιοκήλες 15), λαπαροσκοπικές σκωληκοειδεκτομές 17, ερευνητική λαπαροσκόπιση 22, λαπαροσκοπική βιοψία ήπατος 9, λαπαροσκοπική χορήγηση ραδιοκυμάτων στους όγκους ήπατος 2. Για παθήσεις παχέος εντέρου διενεργήθηκαν 7 λαπαροσκοπικές επεμβάσεις.

Αποτελέσματα: Οι λαπαροσκοπικές χολοκυστεκτομές είχαν συχνότητα μετατροπής λιγότερο από 3%, με το ποσοστό της νοσηρότητας να κυμαίνετε στο 5,2% και θνητότητα μηδενική. Στις λαπαροσκοπικές αποκαταστάσεις κοιλιοκηλών υπήρξαν 2 μετατροπές, 1 λόγω συμφύσεων και 1 λόγω τραυματισμού του λεπτού εντέρου κατά την συμφυσιόλυση . Η θνητότητα ήταν μηδενική. Στις λαπαροσκοπικές σκωληκοειδεκτομές υπήρξαν 2 μετατροπές. Στις επεμβάσεις παχέος εντέρου υπήρξαν 2 μετατροπές.

Συμπεράσματα:1)Η βασική λαπαροσκοπική χειρουργική εφαρμόζεται με καλά αποτελέσματα σε νοσοκομεία της περιφέρειας. 2) Η προχωρημένη λαπαροσκοπική χειρουργική μπορεί να εφαρμοστεί με επιτυχία εφόσον υπάρχει επαρκής εκπαίδευση και ακολουθείται η καμπύλη εκμάθησης με αποδεκτά αποτελέσματα και ποσοστά επιπλοκών.

94


O49 ΔΙΕΓΧΕΙΡΗΤΙΚΗ ΧΟΛΑΓΓΕΙΟΓΡΑΦΙΑ ΚΑΤΑ ΤΗ ΛΑΠΑΡΟΣΚΟΠΙΚΗ ΧΟΛΟΚΥΣΤΕΚΤΟΜΗ ΜΙΑΣ ΤΟΜΗΣ

Καρασακαλίδης A., Τριανταφυλλίδου Σ., Καπουτζής Κ., Τσακίρης Γ., Χατζοπούλου Μ., Σμυρλής Χ.

Γενικό Νοσοκομείο Γιαννιτσών

Εισαγωγή: Η χρήση νέων εύκαμπτων λαπαροσκοπικών εργαλείων διευκολύνει την εκτέλεση λαπαροσκοπικής χολοκυστεκτομής δια μιας τομής [Single Incision Laparoscopic Surgery -SILS]. Στην παρούσα μελέτη διερευνάται η δυνατότητα εκτέλεσης διεγχειρητικής χολαγγειογραφίας όταν είναι απαραίτητη σε επιλεγμένες περιπτώσεις.

Υλικό-Μέθοδος: Από το Νοέβριο του 2008 ως και το Μάιο του 2009, 12 ασθενείς υποβλήθηκαν σε διεγχειρητική χολαγγειογραφία κατά τη διάρκεια λαπαροσκοπικής χολοκυστεκτομής δια μιας τομής. Οι 4 ασθενείς έπασχαν από οξεία χολοκυστίτιδα, 1 από εμπύημα χοληδόχου κύστης και 7 ασθενείς από χρόνια λιθιασική χολοκυστίτιδα.

Αποτελέσματα: Η εκτέλεση διεγχειρητικής χολαγγειογραφίας ήταν επιτυχής σε όλες τις περιπτώσεις. Η εξέταση ανέδειξε ελάσσονα κάκωση του χοληδόχου πόρου σε 1 ασθενή και λιθίαση του χοληδόχου πόρου σε 6. Σε όλους τους ασθενείς το χοληφόρο δένδρο απεικονίστηκε ικανοποιητικά. Ο απαιτούμενος χρόνος ήταν περίπου 12 λεπτά και δεν παρατηρήθηκαν επιπλοκές εξαιτίας της εξέτασης.

Συμπεράσματα: Η διεγχειρητική χολαγγειογραφία κατά τη λαπαροσκοπική χολοκυστεκτομή μιας τομής είναι τεχνικά εφικτή εξέταση. Δεν αυξάνει σημαντικά το χρόνο της επέμβασης, ούτε και το κόστος. Η διεγχειρητική χολαγγειογραφία θα πρέπει να εκτελείται σε επιλεγμένους ασθενείς που υποβάλλονται σε λαπαροσκοπική χολοκυστεκτομή μιας τομής εξαιτίας της χρησιμότητας, αξιοπιστίας και ασφάλειας της.

95


O51 ΓΑΓΓΡΑΙΝΑ FOURNIER

Δημητρίου I.1, Χατζής I.1, Αιμονιώτου E.2, Ταβάκη E.1, Μαυρόπουλος A.1, Χατζηθεόκλητος E.1

1Χειρουργικό Τμήμα, Γ.Ν.Θ. «Ο Άγιος Δημήτριος», 2ΜΕΘ, Γ.Ν.Θ. «Ο Άγιος Δημήτριος»

Εισαγωγή: Η γάγγραινα Fournier είναι βαριά νεκρωτική απονευρωσίτιδα του περινέου και των έξω γεννητικών οργάνων. Εμφανίζεται ως συνέπεια φλεγμονών του ορθοπρωκτικού και του ουρογεννητικού σωλήνα και από λοιμώξεις του δέρματος της περιοχής. Ενίοτε συνυπάρχει κάποιος προδιαθεσικός παράγοντας που επηρεάζει την ανοσολογική επάρκεια του ασθενούς.

Σκοπός: Η ανάδειξη της βαρύτητας και επικινδυνότητας της νόσου καθώς και η παρουσίαση της κλινικής πορείας του συγκεκριμένου ασθενούς.

Υλικό-Μέθοδοι: Ασθενής 72 ετών προσήλθε στο ουρολογικό ΤΕΠ με οίδημα οσχέου. Από το ιστορικό αναφέρεται κάκωση στο περίνεο, όπου και έφερε τραύμα που αποτελούσε προφανώς την πύλη εισόδου της φλεγμονής των γεννητικών του οργάνων. Από το ατομικό αναμνηστικό, ο ασθενής έπασχε από ΣΔ.

Αποτελέσματα: Ο ασθενής οδηγήθηκε αρχικά στο χειρουργείο όπου διενεργήθηκε ευρύς χειρουργικός καθαρισμός και κατόπιν στη ΜΕΘ. Κατά την παραμονή του στη ΜΕΘ υποστηριζόταν αιμοδυναμικά με ινότροπα και αντιαρρυθμικά φάρμακα, ελάμβανε ισχυρή αντιβιοτική αγωγή και δύο φορές μεταγγίστηκε με ολικό αίμα και αιμοπετάλια. Καθημερινά διενεργούνταν χειρουργικοί καθαρισμοί του περινέου ενώ την 3η ημέρα κρίθηκε απαραίτητη και διενεργήθηκε σιγμοειδεκτομή κατά Hartmann. Την 5η ημέρα νοσηλείας ο ασθενής μετέπεσε σε κατάσταση ανεπάρκειας πολλαπλών οργάνων και την 7η ημέρα κατέληξε.

Συμπέρασμα: Η γάγγραινα Fournier αποτελεί σοβαρή, δυνητικά θανατηφόρα λοίμωξη και χρήζει άμεσης αναγνώρισης και επιθετικής θεραπείας. Καθυστερημένη έναρξη θεραπείας ή ανεπαρκής θεραπεία μπορεί να αποβούν μοιραία για την επιβίωση του ασθενούς.

96


O52 ΓΑΓΓΡΑΙΝΑ FOURNIER

Σκάνδαλος Ι.1, Σαμαράς Α.2, Μιχαηλίδου Ε.1, Μπιλιανίδου Μ.1, Μελέκος Θ.3, Κακασή Ε.4, Κουτσουφλιανιώτης Ν.2, Δρίζης Θ.1

1Χειρουργικό Τμήμα Γενικού Νοσοκομείου «Άγιος Παύλος» Θεσσαλονίκης, 2Β΄ Χειρουργική Κλινική Γενικού Νοσοκομείου «Παπαγεωργίου» Θεσσαλονίκης, 3Μονάδα Υπερβαρικής Οξυγονοθεραπείας και 4Μικροβιολογικό Εργαστήριο Γενικού Νοσοκομείου «Άγιος Παύλος» Θεσσαλονίκης

Εισαγωγή: Η γάγγραινα Fournier αποτελεί μία κατάσταση απειλητική για τη ζωή, η οποία προκαλείται από τη συνέργεια αεριογόνων και αναεροβίων μικροοργανισμών και στην οποία η φλεγμονή του περινέου και του οσχέου προκαλεί νέκρωση των ιστών

Υλικό: παρουσιάζονται 4 περιπτώσεις ασθενών ανδρών ηλικίας από 48 μέχρι 76 ετών (48, 52, 53, 76) (μέση τιμή 57 έτη) με γάγγραινα Fournier που αντιμετωπίσθηκαν την τελευταία 5ετία. Όλοι οι ασθενείς ήταν διαβητικοί.

Μέθοδοι: Σε όλους τους ασθενείς η διάγνωση ήταν κλινική, όλοι αντιμετωπίσθηκαν άμεσα χειρουργικά με ευρείες σχάσεις της νεκρωμένης περιοχής – εκτομή νεκρωμάτων, με συνδυασμό αντιβίωσης και συντηρητική υποστηρικτική θεραπεία, οι 3 υποβλήθηκαν σε διαδοχικούς χειρουργικούς καθαρισμούς – σχάσεις, οι 2 από αυτούς υποβλήθηκαν συμπληρωματικά σε υπερβαρική οξυγονοθεραπεία και ένας σε παροχέτευση επί μακρόν του περιεχομένου του ορθού με ειδική συσκευή.

Αποτελέσματα: Στην καλλιέργεια φλεγμονώδους υγρού απομονώθηκαν 1. streptococcus sanguinis και bacteroides thetaiotaomicron 2. Eubacterium lentum) 3. Streptococcus milleri, Escherichia colli, Enterococcus faecalis και Enterobacter aerogenes και 4. Morganella morgagni και Pseudomonas aeroginosa η δε χορήγηση αντιβίωσης τροποποιήθηκε ανάλογα με την ευαισθησία των μικροβίων. Οι τρεις ασθενείς είχαν αίσια έκβαση. Η νοσηλεία τους διήρκησε από 28 έως 38 ημέρες (μέση τιμή 33 ημέρες). Σε μία περίπτωση ο ασθενής απεβίωσε την επόμενη της εισαγωγής του ημέρα σε βαρειά σηπτική κατάσταση.

Συμπέρασμα: Η γάγγραινα Fournier είναι μία αιφνίδια, ταχύτατα εξελισσόμενη βαρειά νεκρωτική φλεγμονή του περινέου και του οσχέου. Ακόμη και με την επείγουσα συνδυασμένη επιθετική χειρουργική και συντηρητική αντιμετώπιση η θνητότητα είναι υψηλή.

97


O53 ΑΙΤΙΟΛΟΓΙΚΑ ΚΑΙ ΕΠΙΔΗΜΙΟΛΟΓΙΚΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ ΛΟΙΜΩΞΕΩΝ ΕΓΧΕΙΡΗΤΙΚΟΥ ΠΕΔΙΟΥ

Λιντζέρης Ι., Πρίγκουρης Π., Αναστασίου Ε., Κόχυλας Ν., Πρίγκουρης Σ.

Δ’ Χειρουργική Κλινική, Γ.Ν.Α Ευαγγελισμός

Εισαγωγή: Ως χειρουργικές λοιμώξεις εγχειρητικού πεδίου ορίζουμε τις λοιμώξεις εκείνες που παρουσιάζονται ως επιπλοκή χειρουργικών επεμβάσεων και αφορούν είτε τη χειρουργική τομή είτε όργανα και χώρους που έγιναν προσιτά κατά την εγχείρηση. Πρόκειται για μια σημαντική νοσολογική και ενδονοσοκομειακή οντότητα που αποτελεί το 38% όλων των χειρουργικών επιπλοκών και η οποία σχετίζεται από αύξηση της νοσηλείας μέχρι και θνητότητα.

Σκοπός: Να καταγράψουμε το είδος, τη συχνότητα και την αντοχή στα αντιβιοτικά των μικροβιακών αιτίων που επέπλεξαν τις ενδοκοιλιακές χειρουργικές επεμβάσεις, οι διεξήχθησαν στην κλινική μας κατά την τελευταία διετία.

Υλικό-Μέθοδος: Κατά την τελευταία διετία, αντιμετωπίσαμε θεραπευτικά 45 περιπτώσεις λοιμώξεων εγχειρητικού πεδίου ως επιπλοκή χειρουργικών επεμβάσεων- στην κοιλιακη κοιλότητα-λεπτού και παχέος εντέρου, στομάχου, ήπατος σπληνός. Εστάλησαν σε όλες τις περιπτώσεις καλλιέργειες για την ταυτοποίηση του υπεύθυνου μικροοργανισμού.

Αποτελέσματα: Οι καλλιέργειες που ελήφθησαν από την περιοχή του χειρουργικού τραύματος απεκάλυψαν την ανάπτυξη ενός, δυο ή και τριών παθογόνων μικροοργανισμών. Ταυτοποιήθηκαν οι ακόλουθοι μικροοργανισμοί: E.coli (12 περιπτώσεις), Enterococcus faecium (8 περιπτώσεις),Akinetobacter baumannii(6 περιπτώσεις), Staphylococcus epidermidis (4 περιπτώσεις), Staphylococcus lugdunensi, Staphylococcus warneri, Enterococcus faecalis(4 περιπτώσεις), Proteus mirabilis, Staphylococcus haemolytic, Streptococcus parasangui, Streptococcus anginosus, Pseudomonas aeruginosa, Klebsiella pneumoniae, Candida albicans, Staphylococcus hominis ,Streptococcus agalactiae.

Συμπεράσματα: Στις περισσότερες περιπτώσεις αναπτύχθηκαν κοινά παθογόνα, μέλη της εντερικής χλωρίδας όπως η E.coli,εντερόκοκκοι και εντεροβακτήρια, Klebsiella, ευαίσθητα στις κεφαλοσπορίνες ΄β γενιάς. Σε κάποιες περιπτώσεις ωστόσο υπήρξε υπερανάπτυξη ευκαιριακών παθογόνων όπως το Akinetobacter baumannii με υψηλή αντοχή στα αντιβιοτικά και ευαίσθητο μόνο στη μεροπενέμη.

98


O54 ΣΠΑΝΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΕΥΜΕΓΕΘΟΥΣ ΥΦΗΠΑΤΙΚΟΥ ΑΠΟΣΤΗΜΑΤΟΣ

Μοσχίδης Α., Γαλανόπουλος Γ., Κυρίτσης Α., Σωτηριάδης Α., Κυβρακίδης Ε., Σκαρλάτος Χ.

Α΄ Χειρουργική Κλινική 2ου Νοσοκομείου ΙΚΑ-ΕΤΑΜ Θεσσαλονίκης

Σκοπός: Η παρουσίαση σπάνιας κλινικής σημειολογίας ενός υφηπατικού αποστήματος

Υλικό-μέθοδος: Πρόκειται για άνδρα ηλικίας 69 ετών που νοσηλεύετο 15 ημέρες για εμπύρετο, ηπατομεγαλία, αναιμία και με ιστορικό σακχ. διαβήτη, αρτ. υπέρταση, ΑΕΕ προ 4ετίας με παρετικά ευρήματα και εκκολπωμάτωση παχέος εντέρου. Μετά από πλήρη ακτινολογικό έλεγχο ( α/α, echo , CT, MRI) και βιοχημικό έλεγχό διαπιστώνεται ευμεγέθης υφηπατική εξεργασία( Δ.Δ απόστημα –σάρκωμα Ο.Π.Χ). Λόγω υψηλού κινδύνου αντιμετωπίζεται με επιτυχία με διαδερμική –υφηπατική παροχέτευση με καθοδήγηση αξονικού τομογράφου. Η παροχέτευση έδωσε συνολικά 4300cc πύου σε μία εβδομάδα περίπου και η πορεία του ασθενούς υπήρξε ομαλή. Αναλύεται λεπτομερώς το ιστορικό, η κλινική σημειολογία και η αντιμετώπιση του περιστατικού.

Συμπέρασμα: Η διαδερμική υφηπατική παροχέτευση με καθοδήγηση CT σε ασθενείς υψηλού κινδύνου αποτελεί την θεραπεία εκλογής.

99


O55 ΑΠΟΣΤΗΜΑ ΚΟΙΛΙΑΚΟΥ ΤΟΙΧΩΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΜΗΡΟΥ ΩΣ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΔΙΑΤΡΗΣΗΣ ΚΑΡΚΙΝΟΥ ΑΝΙΟΝΤΟΣ ΚΟΛΟΥ. ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗΣ

Φαλίδας Ε.1, Στεφανίδης Ι.1, Παυλάκη Α2, Τάκου Μ1, Βλάχος Κ.1, Μαθιουλάκης Σ.1, Βίλλιας Κ.1

1Α΄ Χειρουργική Κλινική, 417 ΝΙΜΤΣ, Αθήνα, 2Νοσοκομείο Παίδων ‘Αγία Σοφία’, Αθήνα

Εισαγωγή: Η διήθηση κολορθικού καρκίνου προς παρακείμενα όργανα είναι συχνή σε προχωρημένα στάδια, αλλά η διάτρηση προς το οπίσθιο περιτόναιο με δημιουργία τοιχωματικού αποστήματος και αποστήματος μηρού ως πρώτη εκδήλωση της νόσου είναι πλέον σπάνια. Παρουσιάζουμε περίπτωση σηπτικού ασθενούς με εκτεταμένο απόστημα, που εκτείνεται σε όλη τη δεξιά πλάγια κοιλία από τις κατώτερες πλευρές μέχρι το ύψος του ανώτερου μηρού, αποτέλεσμα διάτρησης όγκου ανιόντος.

Παρουσίαση περίπτωσης: Άνδρας 82 ετών προσέρχεται στα ΤΕΠ με εμπύρετο (39,2ο C), λευκοκυττάρωση (19,2 k/ul), υποξυγοναιμία και οξέωση. Ο ασθενής λαμβάνει εμπειρική αντιβίωση από τριημέρου. Έχει ιστορικό αρτηριακής υπέρτασης και κολπικής μαρμαρυγής υπό αγωγή και ο ενδοσκοπικός έλεγχος (ατελής ως προς το δεξιό κόλον) για διερεύνηση αναιμίας ανέδειξε αιμορροϊδοπάθεια, εκκολπώματα κατιόντος και ατροφική γαστρίτιδα. Στη κλινική εξέταση η κοιλία ήταν έντονα διατεταμένη, σκληρή και επώδυνη, ενώ στη δεξιό πλάγιο κοιλιακό τοίχωμα ψηλαφάται επώδυνη οιδηματώδης μάζα, που εκτείνεται από τις κατώτερες πλευρές μέχρι το άνω τριτημόριο του μηρού. Η ακρόαση ανέδειξε έντονους μεταλλικούς ήχους. Η ακτινογραφία κοιλίας απεικόνισε εικόνα ειλεού, ενώ η αξονική τομογραφία (CT) περιέγραφε ευρύ οπισθοπεριτοναϊκό και υποδόριο απόστημα από τη μεσότητα του ανιόντος μέχρι τον ανώτερο μηρό. Ο ασθενής υποβλήθηκε σε ερευνητική λαπαροτομία που ανέδειξε ευμεγέθη όγκο ανιόντος, που διηθούσε το πλάγιο κοιλιακό τοίχωμα και αποστηματική κοιλότητα όπως περιγραφόταν στην CT. Ακολουθεί δεξιά κολεκτομή με ειλεοστομία, και παροχέτευση του αποστήματος. Ο ασθενής νοσηλεύθηκε στη ΜΕΘ και κατέληξε μετά 4ημέρο λόγω σηπτικής καταπληξίας.

Αποτελέσμστα: Η ιστολογική εξέταση ανέδειξε βλεννώδες αδενοκαρκίνωμα ανιόντος κόλου, ενώ οι καλλιέργειες υγρού της αποστηματικής κοιλότητας που παροχετεύθηκε ανέδειξαν E.coli, Enterococcus sp και Candida sp .

Συμπεράσματα: Η δημιουργία αποστημάτων σε έδαφος κολορθικού καρκίνου ανέρχεται πλέον στο 0,3-0,4 % των περιπτώσεων, δεδομένης της εξέλιξης και εύκολης πλέον εφαρμογής της ενδοσκόπησης. H διάτρηση κολορθικού καρκίνου γίνεται συνήθως στη περιτοναϊκή κοιλότητα και σπανιότατα στο κοιλιακό τοίχωμα με δημιουργία αποστήματος. Στην περίπτωση που ανακοινώνουμε, η μετακίνηση της φλεγμoνής στον ανώτερο μηρό, έγινε πιθανότατα διαμέσου του μηριαίου πόρου.

100


O56 ΣΠΛΗΝΙΚΟ ΑΠΟΣΤΗΜΑ ΜΙΑ ΣΠΑΝΙΑ ΝΟΣΟΛΟΛΟΓΙΚΗ ΟΝΤΟΤΗΤΑ. ΑΝΑΦΟΡΑ ΜΙΑΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗΣ ΚΑΙ ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ ΤΗΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ

Κρόκος Ν., Μιχαηλίδου Ε., Καρακατσάνης Α., Μαριούλας Α., Θωμαΐδης Τ., Κρασιά Ν., Δρίζης Θ.


Σκοπός: Σκοπός της παρουσίασης του συγκεκριμένου περιστατικού είναι να τονίσουμε τη σπανιότητα, δυσκολία και τη μεγάλη σημασία της έγκαιρης διάγνωσης του σπληνικού αποστήματος για την επιβίωση του ασθενούς.

Υλικό-Μέθοδοι: Γυναίκα ασθενής 70 ετών διακομίσθηκε στα Ε.Ι. του Νοσοκομείου σε κατάσταση σηπτικής καταπληξίας. Η ασθενής διασωληνώθηκε άμεσα και εισήλθε στη Μ.Ε.Θ. Τις προηγούμενες ημέρες αναφέρθηκε ήπιο κοιλιακό άλγος συνοδευόμενο από πυρετική κίνηση (έως 38ο C). Κατά την κλινική εξέταση βρέθηκε ήπια διάχυτη ευαισθησία στην κοιλιά, μειωμένος εντερικός περισταλτισμός και υψηλός πυρετός. Διενεργήθηκε αξονική τομογραφία όπου ανευρέθηκε μεγαλοσπληνία και εικόνα συμβατή με απόστημα σπληνός στον άνω πόλο. Η ασθενής υπεβλήθηκε άμεσα σε ερευνητική λαπαροτομία.

Αποτελέσματα: Aνευρέθηκε ευμεγέθης σπλήνας με παρουσία δύο αποστηματικών κοιλοτήτων στον άνω πόλο. Διενεργήθηκε σπληνεκτομή. Δεν ανευρέθηκε άλλη σηπτική εστία ενδοπεριτοναϊκά. Καλλιέργεια υλικού εκ της παροχέτευσης απομόνωσε Klebsiella pneumoniae, Candida Krusei, Enterococcus faecium. Η παθολογοανατομική εξέταση επιβεβαίωσε την εγχειρητική διάγνωση. Μετεγχειρητικά, η ασθενής ανένηψε από την σηπτική κατάσταση μετά 20ήμερο και πήρε εξιτήριο μετά δίμηνο από την αρχική της εισαγωγή χωρίς να βρεθεί η αρχική μολυσματική εστία.

Συμπεράσματα: Το σπληνικό απόστημα αποτελεί μία σπάνια κλινική οντότητα με αναφερόμενη συχνότητα 0.05-0.7%. Λόγω της μη ειδικής συμπτωματολογίας που παρουσιάζει, η διάγνωση τίθεται καθυστερημένα με αποτέλεσμα το ποσοστό θνητότητας να παραμένει υψηλό (έως 47%) και δυνητικά να φθάνει και το 100% σε ασθενείς που δεν αντιμετωπίζονται. Η ορθή αντιμετώπιση μπορεί να μειώσει την θνητότητα στο 10%. Η έγκαιρη χρήση απεικονιστικών μεθόδων (CT, ECHO κοιλίας) βελτιώνει την πρόγνωση λόγω της έγκαιρης διάγνωσης. Τα αίτια του σπληνικού αποστήματος μπορεί να είναι η αιματογενής διασπορά από άλλη μολυσματική εστία, η επέκταση της μόλυνσης κατά συνέχεια ιστών και τα σπληνικά έμφρακτα από συστηματικές δυσλειτουργίες όπως οι αιμοσφαιρινοπάθειες, αγγειϊτιδες, λευχαιμία κ.α. Η αντιμετώπιση εξαρτάται από την κατάσταση του ασθενούς, την αρχική εστία μόλυνσης (αν βρεθεί), το μέγεθος και την μορφή του αποστήματος. Μπορεί να είναι συντηρητική, να χρειασθεί διαδερμική παροχέτευση του αποστήματος ή χειρουργική επέμβαση (σπληνεκτομή).

101


O57 ΕΚΤΕΤΑΜΕΝΗ ΥΔΡΟΣΑΔΕΝΙΤΙΣ: ΜΑΚΡΟΧΡΟΝΙΑ ΥΦΕΣΗ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΣΥΝΕΧΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΜΕ INFLIXIMAB

Χιώτης A., Σαρόγλου Π., Βλατάκης Σ., Γεροντίτης Ζ., Κόκκορης Στ., Κουτσογιάννης Ι, Μπαντάκ Γ.


Στην παρούσα εργασία παρουσιάζεται το αποτέλεσμα της μακροχρόνιας θεραπείας εκτεταμένης υδροσαδενίτιδας με Infliximab.

Πρόκειται για ασθενή ηλικίας 48 ετών, ο οποίος προσήλθε στην Κλινική μας το 2003 με πολλαπλά δερματικά συρίγγια και υποδόρια αποστήματα της οσφυϊκής και της κοκκυγικής χώρας, των γλουτών, της έσω επιφάνειας του άνω τριτημορίου των μηρών, του περινέου, του οσχέου, του εφηβαίου και των βουβωνικών χωρών. Παρουσίαζε πυώδη έκκριση από πολλά συρίγγια και εκτεταμένη λοίμωξη του δέρματος και των μαλακών μορίων της περιοχής. Είχε υποβληθεί στο παρελθόν σε επανειλημμένες χειρουργικές διανοίξεις με αποτέλεσμα τη μεγάλη δυσμορφία της περιοχής. Ο ασθενής υποβλήθηκε σε πλήρη κλινικοεργαστηριακό έλεγχο για αποκλεισμό ειδικών φλεγμονωδών παθήσεων. Αρχικά αντιμετωπίσθηκε με χορήγηση συνδυασμού αντιβιοτικών, παροχέτευση των αποστημάτων και τοπική περιποίηση με αντισηπτικά, με αποτέλεσμα τον έλεγχο τοπικά της λοίμωξης. Ακολούθως ετέθη σε αγωγή με Infliximab σε δόση 5 mg/Kgr Β.Σ., σε σχήμα 0, 2, 6 και εν συνεχεία ανά 8 εβδομάδες. Η νόσος ανταποκρίθηκε αμέσως στη θεραπεία αυτή και παραμένει σχεδόν σε πλήρη ύφεση εδώ και 6 έτη, με μικρή έξαρση όσον αφορά στην έκκριση μερικών πόρων λίγες ημέρες πριν την χορήγηση του φαρμάκου.

Η εκτεταμένη υδροσαδενίτις μπορεί να αντιμετωπισθεί συντηρητικά με χορήγηση Infliximab.

102


O58 Η ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΤΥΓΕΚΥΚΛΙΝΗΣ ΣΤΙΣ ΕΠΙΠΛΕΓΜΕΝΕΣ ΕΝΔΟΚΟΙΛΙΑΚΕΣ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΕΣ ΛΟΙΜΩΞΕΙΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ

Καμπαρούδης Α., Παπαδόπουλος Σ., Γερασιμίδης Θ.

Ε΄ Χειρουργική Κλινική Α.Π.Θ., ΓΝΘ Ιπποκράτειο

Πρόκειται για τμήμα πολυκεντρικής-διεθνούς μελέτης που είχε σαν σκοπό την σύγκριση της αποτελεσματικότητας της Τυγεκυκλίνης στην αντιμετώπιση των επιπλεγμένων ενδοκοιλιακών λοιμώξεων σε σχέση με αυτή του συνδυασμού Κεφτριαξόνης-Μετρονιδαζόλης.

Μέθοδος: Ασθενής με επιπλεγμένη ενδοκοιλιακή χειρουργική , λοίμωξη εφ’ όσον πληρούσε τα κριτήρια εισόδου στη μελέτη με τυχαία ανοικτή μέθοδο καταχωριζόταν στην ομάδα Α (Τυγεκυκλίνη) ή στην ομάδα Β (Κεφτριαξόνη+Μετρονιδαζόλη).

Ασθενείς: Στο διάστημα που διήρκησε η μελέτη (Σεπτέμβριος 2006-Ιούνιος 2008), 9 ασθενείς, 6 γυναίκες και 3 άνδρες, ηλικίας από 18 έως 84 ετών (μ.ο. ηλικίας 50,4 έτη) με επιπλεγμένη ενδοκοιλιακή λοίμωξη τυχαιοποιήθηκαν βάσει του APACHE II score στις 2 ομάδες. Οξεία γαγγραινώδη σκωληκοειδίτιδα με ρήξη της σκωληκοειδούς και εντοπισμένη ή γενικευμένη περιτονίτιδα είχαν 4 ασθενείς, διάτρηση δωδεκαδακτύλου που αντιμετωπίστηκε μετά την πάροδο 24 ωρών από την έναρξη των συμπτωμάτων 2, οξεία γαγγραινώδη χολοκυστίτιδα με ρήξη της χοληδόχου κύστης και χολική περιτονίτιδα 2 και μετεγχειρητική περιτονίτιδα μετά από καισαρική τομή 1.

Αποτελέσματα:Ομάδα Α (χορήγηση Τυγεκυκλίνης-5 ασθενείς): Ολοκλήρωσαν την θεραπεία χωρίς ανεπιθύμητες ενέργειες 4 ασθενείς (80%), ενώ σε 1 ασθενή (20%) η θεραπεία διεκόπη λόγω έντονης ναυτίας και εμέτου.Ομάδα Β (χορήγηση Κεφτριαξόνης+Μετρονιδαζόλης): Ολοκλήρωσαν την θεραπεία χωρίς ανεπιθύμητες ενέργειες 3 ασθενείς (75%), ενώ σε 1 ασθενή (25%) η θεραπεία διεκόπη λόγω επανεπέμβασης συνεπεία τριτογενούς περιτονίτιδας.Ο χρόνος θεραπείας και στις 2 ομάδες ήταν από 4 έως 7 ημέρες.

Συμπέρασμα: Αν και ο αριθμός των ασθενών είναι περιορισμένος φαίνεται ότι η Τυγεκυκλίνη ως μονοθεραπεία σε επιπλεγμένες ενδοκοιλιακές λοιμώξεις της κοινότητας παρουσιάζει συγκρίσιμη αποτελεσματικότητα με τον συνδυασμό Κεφτριαξόνης-Μετρονιδαζόλης.

103


O59 ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΧΟΛΗΔΟΧΟΔΩΔΕΚΑΔΑΚΤΥΛΙΚΩΝ ΑΝΑΣΤΟΜΩΣΕΩΝ ΚΑΙ ΔΙΑΔΩΔΕΚΑΔΑΚΤΥΛΙΚΩΝ ΣΦΙΓΚΤΗΡΟΠΛΑΣΤΙΚΩΝ ΓΙΑ ΛΙΘΙΑΣΗ ΤΩΝ ΧΟΛΗΦΟΡΩΝ

Τέντες Α. Α., Μαρκακίδης Σ., Φωτάκης Σ., Φλώρος Δ., Κυζιρίδης Δ., Κορακιανίτης Ο., Μουταφίδης Λ.

Χειρουργική Κλινική Γ. Ν. Διδυμοτείχου, Αναισθησιολογικό Τμήμα Γ. Ν. Διδυμοτείχου

Σκοπός: Η ευρεία χρήση των ενδοσκοπικών επεμβάσεων στα χοληφόρα έχει μειώσει τον αριθμό των παροχετευτικών επεμβάσεων. Η χοληδοχοδωδεκαδακτυλική αναστόμωση και η διαδωδεκαδακτυλική σφιγκτηροπλαστική είναι οι συχνότερα χρησιμοποιούμενες μέθοδοι. Ο σκοπός της εργασίας είναι η σύγκριση των αποτελεσμάτων των δύο τεχνικών για λιθίαση των χοληφόρων.

Ασθενείς-Μέθοδοι: Αναλύθηκαν αναδρομικά 311 ασθενείς με λιθίαση των χοληφόρων, οι 265 (85.2%) από τους οποίους υποβλήθηκαν σε χοληδωδεκαδακτυλική αναστόμωση και οι 46 (14.8%) σε διαδωδεκαδακτυλική σφιγκτηροπλαστική.

Αποτελέσματα: Η συνολική νοσοκομειακή θνητότητα ήταν 5.1%. Το στάδιο ASA ήταν ο μοναδικός προγνωστικός παράγοντας της θνητότητας (p<0.001). Η νοσηρότητα ήταν 22.8%. και οι προγνωστικοί της παράγοντες ήταν το στάδιο ASA και οι συνοδές επεμβάσεις.. Απώτερες επιπλοκές εκδηλώθηκαν στο 3.5% των ασθενών. Στους ασθενείς με χοληδοχοδωδεκαδακτυλική αναστόμωση, η συχνότητα της υποτροπής λιθίασης των χοληφόρων, χολαγγειοκαρκινώματος, αλκαλικής γαστρίτιδας και ανιούσας χολαγγειίτιδας ήταν 0%, 1.2%, 1.2% και 1.6% αντίστοιχα. Η υποτροπή λιθίασης και η ανιούσα χολαγγειίτιδα, σε ασθενείς με διαδωδεκαδακτυλική σφιγκτηροπλαστική ήταν 4.3% και 2.2% αντίστοιχα.

Συμπεράσματα: Η συμβατική χειρουργική αντιμετώπιση για λιθίαση των χοληφόρων συνοδεύεται από υψηλή νοσηρότητα και θνητότητα σε ασθενείς υψηλού σταδίου ASA, σε εκείνους που χειρουργούνται επειγόντως και σε εκείνους που υποβάλλονται σε άλλες σύγχρονες χειρουργικές επεμβάσεις. Η υποτροπή λιθίασης των χοληφόρων φαίνεται ότι είναι συχνότερη σε ασθενείς με διαδωδεκαδακτυλική σφιγκτηροπλαστική.

104


O60 ΗΠΑΤΙΚΟ ΑΠΟΣΤΗΜΑ ΚΑΤ΄ ΕΠΕΚΤΑΣΗ ΕΜΠΥΗΜΑΤΟΣ ΧΟΛΗΔΟΧΟΥ ΚΥΣΤΗΣ – ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΔΥΟ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΩΝ

Σκάνδαλος Ι.1, Μαργιούλας Α.1, Μιχαηλίδου Ε.1, Τριανταφύλλου Δ.1, Γιαννοπούλου Δ.2, Τσικρίκα Ε.2, Καράτζιου Χ.4, Στεφανίδου Χ. 5, Δρίζης Θ.1

1Χειρουργικό Τμήμα, 2Αναισθησιολογικό Τμήμα, 3Μονάδα Εντατικής Θεραπείας, 4Ακτινολογικό Εργαστήριο και 5Μικροβιολογικό Εργαστήριο, Γενικό Νοσοκομείο «Άγιος Παύλος» Θεσσαλονίκης

Εισαγωγή: Η οξεία χολοκυστίτιδα είναι μία από τις συχνότερες αιτίες εισαγωγής σε χειρουργικές κλινικές. Η παρουσία κατ΄ επέκταση αποστήματος του ήπατος ως επιπλοκής της οξείας χολοκυστίτιδας είναι μία εξαιρετικά σπάνια και βαρεία κατάσταση.

Υλικό – μέθοδοι: Παρουσιάζονται δύο περιπτώσεις ασθενών γυναικών ηλικίας 76 και 78 ετών με αποστήματα ήπατος κατ΄ επέκταση εμπυήματος χοληδόχου κύστης. Η συμπτωματολογία στη μία ασθενή ήταν άλγος δεξιού υποχονδρίου με εκδηλώσεις πυρετού και ρίγους στη δε άλλη άλγος άνω κοιλίας με εκδηλώσεις σηπτικής καταπληξίας.Η υποψία της διάγνωσης τέθηκε με τον υπερηχοτομογραφικό έλεγχο και τεκμηριώθηκε με την αξονική τομογραφία. Και οι δύο ασθενείς υποβλήθηκαν σε επείγουσα χειρουργική επέμβαση χολοκυστεκτομής και παροχέτευσης της ενδοηπατικής συλλογής. Η καλλιέργεια του πυώδους περιεχόμενου έδειξε στη μία ασθενή Klebsiella pneumoniae και enterococcus faecium στη δε άλλη streptococcus anginosus και lactobacillus gasseri.

Αποτελέσματα: Η μετεγχειρητική πορεία ήταν θορυβώδης και στις δύο περιπτώσεις οι δε ασθενείς εξήλθαν της κλινικής την 33η και 28η μετεγχειρητική ημέρα αντίστοιχα

Συμπέρασμα: Μη έγκαιρη διάγνωση και θεραπεία της οξείας χολοκυστίτιδας μπορεί να οδηγήσει στην εκδήλωση ηπατικού αποστήματος κατ΄ επέκταση, κατάσταση η οποία είναι εξαιρετικά βαρεία και απαιτεί άμεση χειρουργική αντιμετώπιση και υποστηρικτική συντηρητική θεραπεία.

105


O61 ΕΜΦΥΣΗΜΑΤΙΚΗ ΧΟΛΟΚΥΣΤΙΤΙΔΑ – ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΔΥΟ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΩΝ

Σκάνδαλος Ι.1, Μιχαηλίδου Ε.1, Κρασιά Ν.1, Θωμαίδης Τ.1, Καρρά Ε.2, Πέρτσας Ε.3, Δρίζης Θ.1

1Χειρουργικό Τμήμα, 2Αναισθησιολογικό Τμήμα και 3Μονάδα Εντατικής Θεραπείας, Γενικό Νοσοκομείο «Άγιος Παύλος» Θεσσαλονίκης

Εισαγωγή: Η εμφυσηματική χολοκυστίτιδα είναι μία παραλλαγή επιπεπλεγμένης οξείας χολοκυστίτιδας που χαρακτηρίζεται από παρουσία αέρα στο τοίχωμα της χοληδόχου κύστης και στον περιχολοκυστικό χώρο.

Υλικό – μέθοδοι: Παρουσιάζεται δύο περιπτώσεις ασθενών ανδρών, του ενός ηλικίας 79 με ιστορικό χρόνιας αποφρακτικής πνευμονοπάθειας, αρτηριακής υπέρτασης και ERCP προ 7 ετών ο οποίος προσήλθε στην εφημερία με άλγος δεξιού υποχονδρίου, αντίσταση στην ψηλάφηση και εμπύρετο από 3ημέρου. Στον εργαστηριακό έλεγχο αίματος βρέθηκαν Λευκά: 22900 (pol. 61%) Hct 30%, Plat. 170000, και απορρύθμιση βιοχημικών δεικτών. Ο δεύτερος ασθενής ήταν 83 ετών, πάσχων από σακχαρώδη διαβήτη και κολπική μαρμαρυγή, που εισήλθε στην παθολογική κλινική με απορρύθμιση σακχάρου, σύγχυση και άλγος δεξιού υποχονδρίου από 24ώρου. Στον εργαστηριακό έλεγχο αίματος βρέθηκαν Λευκά: 14888 (pol. 91%) Hct 33%, Plat. 168000, και απορρύθμιση βιοχημικών δεικτών. Και στους δύο ασθενείς η υποψία διάγνωσης εμφυσηματικής χολοκυστίτιδας από τον απλό ακτινολογικό έλεγχο κοιλίας και τον υπερηχοτομογραφικό έλεγχο άνω κοιλίας τεκμηριώθηκε με την αξονική τομογραφία. Και στους δύο ασθενείς έγινε επείγουσα χολοκυστεκτομή και παροχέτευση της περιοχής. Στην καλλιέργεια χολής απομονώθηκε στον ένα ασθενή Enterococcus faecalis και στον άλλο Klebsiella pmeumoniae. Η άμεση μετεγχειρητική κατάσταση ήταν θορυβώδης και στις δύο περιπτώσεις με νοσηλεία στη μονάδα εντατικής θεραπείας. Ο πρώτος ασθενής εξήλθε της κλινικής την 30η μετεγχειρητική ημέρα ο δε δεύτερος απεβίωσε την 42η μετεγχειρητική ημέρα από καρδιοαναπνευστική ανεπάρκεια.

Συμπέρασμα: Η εμφυσηματική χολοκυστίτιδα είναι μία άκρως βαρεία κατάσταση που αντιμετωπίζεται με επείγουσα χολοκυστεκτομή και συντηρητική υποστηρικτική θεραπεία ακολουθούμενη από υψηλό ποσοστό μετεγχειρητικής νοσηρότητας και θνητότητας.

106


O62 Η ΧΡΗΣΗ ΤΗΣ ΙΣΟΠΕΡΙΣΤΑΛΤΙΚΗΣ ΕΛΙΚΑΣ ΝΗΣΤΙΔΑΣ ΣΤΗΝ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΕΧΕΙΑΣ ΤΟΥ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΙΚΟΥ ΣΩΛΗΝΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΓΑΣΤΡΕΚΤΟΜΗ

Μιχαλόπουλος N., Παπαβραμίδης Θ., Κεσίσογλου Ι., Πλιάκος Ι., Σαπαλίδης Κ., Παπαβραμίδης Σ.

Γ΄ Χειρουργική Κλινική, Α.Π.Θ. Γ.Π.Ν. ΑΧΕΠΑ, Θεσσαλονίκη

Σκοπός: Η αποκατάσταση του γαστρεντερικού σωλήνα μετά από γαστρεκτομή αποτελεί σημαντικό στάδιο της επέμβασης. Η ανακατασκευή κατά Roux en Y αποτελεί την επέμβαση εκλογής σήμερα. Σκοπός της παρούσας εργασίας είναι η παρουσίαση της τεχνικής αποκατάστασης της συνέχειας του πεπτικού σωλήνα με τη χρήση μοσχεύματος νήστιδας καθώς επίσης και η αξιολόγηση της χρησιμότητάς της.

Υλικό – Μέθοδος: Από τον Ιανουάριο του 2002 έως τον Ιούνιο του 2009 134 ασθενείς υποβλήθηκαν σε ποικίλου είδους γαστρεκτομές για νεοπλάσματα του στομάχου. Σε 48 από αυτούς (35.8%) η αποκατάσταση της συνέχειας του γαστρεντερικού σωλήνα έγινε με τη χρήση ισοπερισταλτικής έλικας νήστιδας. Μελετήθηκαν και λήφθηκαν υπόψιν η διάρκεια της επέμβασης, οι περιεγχειρητικές επιπλοκές, η περιεγχειρητική θνητότητα, ο χρόνος κινητοποίησης και σίτισης των ασθενών, η διάρκεια της νοσηλείας και οι μετεγχειρητικές επιπλοκές (πρώιμες και απώτερες).

Αποτελέσματα: Ο μέσος εγχειρητικός χρόνος ήταν 125min και δεν παρουσιάστηκαν διεγχειρητικές επιπλοκές. Μετεγχειρητικά, σε έναν ασθενή παρουσιάστηκε διαφυγή από την αναστόμωση ενώ σε τρεις άλλους είχαμε ποικίλου βαθμού διασπάσεις του χειρουργικού τραύματος. Ο έλεγχος των αναστομώσεων και της βατότητας του γαστρεντερικού σωλήνα έγινε με γαστρογραφίνη την 5η μετεγχειρητική ημέρα. Η μέση διάρκεια νοσηλείας των ασθενών ήταν 9,2 ημέρες. Κατά τη μετεγχειρητική περίοδο απεβίωσε ένας ασθενής από γενικευμένη αιμορραγική διάθεση λόγω άλλης υποκείμενης νόσου (ΧΝΑ τελικού σταδίου).

Συμπεράσματα: Η αποκατάσταση της συνέχειας του πεπτικού σωλήνα με τη χρήση μοσχεύματος νήστιδος αποτελεί ασφαλή τεχνική. Η διατήρηση της φυσιολογικής ανατομικής ροής των τροφών φαίνεται να προσφέρει πλεονεκτήματα όσον αφορά τις πρώιμες και απώτερες γαστρεντερικές επιπλοκές σε σχέση με την Royx en Y.

107


O63 ΧΑΛΑΣΗ ΗΜΙΔΙΑΦΡΑΓΜΑΤΟΣ. ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΔΥΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΩΝ

Βιδάλη Μ.1, Νίνος Α. 1, Παπαιωάννου Γ. 1, Πούγγουρας Ι. 1, Αντωνάκας Π. 1, Φίλη Φ. 1, Ιορδάνου Χ. 1, Μαλετσικόπουλος Σ. 1, Φαραζί Χ. 1, Παλυβός Λ. 1, Νατσιοπούλου Α. 2, Πιερρακάκης Σ. 1

1Χειρουργική Κλινική, Π.Γ.Ν.Ε. «Θριάσιο», 2Ακτινολογικό Τμήμα, Π.Γ.Ν.Ε. «Θριάσιο».

Σκοπός: Παρουσίαση δύο περιπτώσεων ιδιοπαθούς ολικής χάλασης ημιδιαφράγματος που αντιμετωπίστηκαν χειρουργικά.

Υλικό- μέθοδος: Άνδρας 68 και γυναίκα 62 ετών, με συμπτωματολογία αναπνευστικής δυσχέρειας, ορθόπνοιας, άτυπου κοιλιακού άλγους. Οι δύο ασθενείς είχαν κλινικοεγαστηριακή εικόνα αναπνευστικού περιοριστικού συνδρόμου: υποξαιμία, μείωση της ΤVC και του RV. Η ακτινολογική μελέτη, ανέδειξε ανύψωση αρ. ημιδιαφράγματος, έλλειψη κινητικότητας στις αναπνευστικές κινήσεις, ανύψωση του στομάχου και της αρ κολικής καμπής. Η διαφορική διάγνωση χάλασης ημιδιαφράγματος- διαφραγματοκήλης τεκμηριώθηκε με CT. Από την κλινικοεργαστηριακή διερεύνηση δεν διαπιστώθηκαν αίτια προσβολής του φρενικού νεύρου. Oι δύο ασθενείς αντιμετωπίστηκαν χειρουργικά με κοιλιακή προσπέλαση. Το ημιδιάφραγμα ανευρέθη με πάχος λεπτής μεμβράνης κατά την υμενώδη μοίρα του, με διατήρηση της μυϊκής μοίρας στις προσφύσεις του στον άνδρα και πλήρως εκφυλισμένο, στη γυναίκα.Στον άνδρα αποκαταστάθηκε με πτύχωση και ενίσχυση με πρόθεση fascia lata, στη γυναίκα με εκτομή, επαναπροσέγγιση των χειλέων, ενίσχυση με πλέγμα Fascia lata, συρραφή των σκελών κατά το οισοφάγιο τρήμα, θολοπλστική Dor. Η μετεγχειρητική πορεία ήταν ομαλή, υπήρξε εξάλειψη της συμπτωματολογίας και βελτίωση των λειτουργικών εξετάσεων του αναπνευστικού.

Συμπέρασμα: Η ιδιοπαθής επίκτητη χάλαση ημιδιαφράγματος, χωρίς προσβολή του φρενικού νεύρου, όπως προκύπτει από το ιστορικό και τον έλεγχο αποκλεισμού υποκείμενης κακοήθειας ή νευρομυϊκής νόσου, αποτελεί σπάνια οντότητα. Ακόμα σπανιότερα απαιτεί χειρουργική αντιμετώπιση λόγω αναπνευστικού περιοριστικού συνδρόμου με καλά αποτελέσματα.

108


O64 ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗ ΜΙΑΣ ΗΜΕΡΑΣ (DAY SURGERY)

Τριανταφυλλοπούλου K., Μιχαλόπουλος N., Κεσίσογλου I., Κουλούρης X., Μιστριώτης Γ., Δεληγιαννίδης Ν., Παπαβραμίδης Σ.

Γ΄ Χειρουργική Κλινική, Α.Π.Θ. Γ.Π.Ν. ΑΧΕΠΑ, Θεσσαλονίκη

Σκοπός: Σκοπός της παρούσας εργασίας είναι η παρουσίαση της οργάνωσης και λειτουργίας της χειρουργικής μιας ημέρας (Day surgery) στα πλαίσια της λειτουργίας της Γ΄ Χειρουργικής Κλινικής και η παρουσίαση των αποτελεσμάτων των ασθενών που αντιμετωπίστηκαν χειρουργικά από το τμήμα day surgery της κλινικής μας.

Υλικό – Μέθοδος: Από το Σεπτέμβριο 2007 έως και τον Ιούνιο 2009, 202 ασθενείς (131 άνδρες, 71 γυναίκες μέσης ηλικίας 48,8 έτη) με 209 χειρουργικές παθήσεις αντιμετωπίστηκαν στο τμήμα χειρουργικής μιας ημέρας (Day Surgery). Στις περισσότερες επεμβάσεις το είδος αναισθησίας ήταν τοπική (85%) ενώ σε μικρότερο ποσοστό ραχιαία (7%) ή γενική (8%) αναισθησία. Μελετήθηκαν και αξιολογήθηκαν ο χρόνος αναμονής για την επέμβαση, ο εγχειρητικός χρόνος, οι μετεγχειρητικές επιπλοκές και η παράταση της νοσηλείας, το επίπεδο του μετεγχειρητικού πόνου με τη χρήση δεκαβάθμιας visual analogue scale άμεσα μτεγχειρητικά και την 7 μετεγχειρητική ημέρα, ο χρόνος επιστροφής των ασθενών στην καθημερινή δραστηριότητα, ο βαθμός ικανοποίησης του ασθενούς και το κόστος της επέμβασης.

Αποτελέσματα: Ο χρόνος προεγχειρητικής αναμονής ήταν 15 ημέρες και το είδος των παθήσεων που αντιμετωπίστηκαν χειρουργικά ήταν: βουβωνοκήλες (n:97), ομφαλοκήλες (n:12), κήλες λευκής γραμμής (n:14), μηροκήλη (n:2), κύστεις κόκκυγα (n:29), υδροκήλη (n:3), αιμορροϊδοπάθεια (n:5), παραεδρικά συρίγγια (n:10), ραγάδα δακτυλίου (n:2) ,φίμωση (n:5) , κιρσοί κάτω άκρων (n:6), ογκίδια μαστού (n:8), ευμεγέθη λιπώματα (n:5) και βιοψία λεμφαδένων (n:11). Ο μέσος εγχειρητικός χρόνος ήταν 25.4min. Μετεγχειρητικές επιπλοκές παρουσιάστηκαν σε 8 ασθενείς (4%) που αφορούσαν αιματώματα και ορώδεις συλλογές τραύματος. Οι περισσότεροι ασθενείς εξήλθαν τρεις ώρες μετεγχειρητικά, ενώ 5 ασθενείς (2.5%) νοσηλεύτηκαν πέραν της μιας ημέρας. Το επίπεδο του μετεγχειρητικού πόνου ήταν 5.46 άμεσα μετεγχειρητικά και 3.38 την 7η μετεγχειρητική ημέρα. Ο μέσος χρόνος πλήρους επαναδραστηριοποίησης των ασθενών ήταν 5.2 ημέρες και ο βαθμός ικανοποίησης των ασθενών καλός. Το κόστος επέμβασης στα πλαίσια του day surgery ήταν 115€ συγκριτικά πολύ μικρότερο με την τυπική νοσηλεία των 430€.

Συμπεράσματα: Η οργάνωση και λειτουργία τμήματος χειρουργικής μιας ημέρας είναι εφικτή, ασφαλής, αποτελεσματική και οικονομικά αποδοτική στα τριτοβάθμια νοσοκομεία. Ο χρόνος αναμονής και το κόστος νοσηλείας μειώνονται σημαντικά. Ο βαθμός ικανοποίησης και ανταπόκρισης των ασθενών είναι υψηλός.

109


O65 ΚΑΚΟΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΦΛΕΒΙΚΗ ΘΡΟΜΒΩΣΗ

Βουλαλάς Γ., Θεοδοσίου Ε., Σαλβερίδης Ν., Πούγγουρας Κ., Μέκακας Α., Χριστοδουλίδης Κ.

Α’ Χειρουργική Κλινική, Γ. Ν. Καβάλας

Η φλεβοθρόμβωση συναντάται συχνά σε ασθενείς με κακοήθη νόσο. Ο παθογενετικός μηχανισμός της θρόμβωσης περιλαμβάνει μια περίπλοκη αλληλεπίδραση μεταξύ των καρκινικών κυττάρων και του μηχανισμού πήξης. Περίπου 10% των ασθενών με ιδιοπαθή φλεβοθρόμβωση έχουν μια υποκείμενη κακοήθη νόσο, η οποία δύναται να διαγνωσθεί.

Σκοπός: Σκοπός της εργασίας μας είναι να καταδείξουμε τη συχνότητα μιας συνυπάρχουσας κακοήθειας σε ασθενείς, οι οποίοι εκδηλώνουν φλεβική θρόμβωση.

Υλικό: Το υλικό μας αποτελείται από 26 ασθενείς, οι οποίοι νοσηλεύτηκαν με πρωτοεμφανιζόμενη ή υποτροπιάζουσα φλεβική θρόμβωση. 18 άρρενες και 8 θήλεα με μέσο όρο ηλικίας τα 67 έτη νοσηλεύτηκαν με πρωτοεμφανιζόμενη ή υποτροπιάζουσα φλεβική θρόμβωση άνω ή κάτω άκρων. Συνυπάρχουσες νοσολογικές οντότητες αποτέλεσαν η αρτηριακή υπέρταση, ο σακχαρώδης διαβήτης, η στεφανιαία νόσος, η χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια, το αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο, ο υποθυρεοειδισμός, η ρευματοειδής αρθρίτιδα, η ιδιοπαθής θρομβοπενική πορφύρα και η χρήση ενδοφλέβιων εξαρτησιογόνων ουσιών.

Αποτελέσματα: Ο μέσος χρόνος νοσηλείας ήταν 7,6 ημέρες. Η θεραπευτική αντιμετώπιση περιελάμβανε ηπαρίνη χαμηλού μοριακού βάρους σε θεραπευτικές δόσεις και σε όλους τους ασθενείς χορηγήθηκε warfarin κατά την έξοδό τους με σύσταση τακτικού ελέγχου του INR. Σε 4 ασθενείς, η πρωτοεμφανιζόμενη φλεβική θρόμβωση σε ηλικία > 50 ετών, οδήγησε σε περαιτέρω διαγνωστικό έλεγχο, όπου και διαπιστώθηκε η ύπαρξη υποκείμενης κακοήθειας με ήδη μεταστατική νόσο. Οκτώ ασθενείς είχαν γνωστή κακοήθεια (πνεύμονος, ουροδόχου κύστης, ωοθηκών, χοληφόρων, προστάτου, παχέος εντέρου, νωτιαίου μυελού).

Συμπεράσματα: Η φλεβική θρόμβωση αποτελεί μια συχνή επιπλοκή μιας κακοήθους νόσου και κατ’ επέκταση η παρουσία κακοήθειας μπορεί να αποτελεί ένα προθρομβωτικό στάδιο. Η διερεύνηση των ασθενών για ύπαρξη κακοήθειας πρέπει να είναι άμεση και ενδελεχής.

110


O66 ΣΥΝΥΠΑΡΞΗ ΕΝ ΤΩ ΒΑΘΕΙ ΦΛΕΒΟΘΡΟΜΒΩΣΗΣ ΣΕ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ ΕΠΙΠΟΛΗΣ ΘΡΟΜΒΟΦΛΕΒΙΤΙΔΑ

Αγγελής Σ., Παπαδοπούλου Δ., Τζοϋσυ Α., Παπαναστασόπουλος Α., Δεμερτζίδης Χ.

Γενικό Νοσοκομείο Βέροιας, Χειρουργική Κλινική

Εισαγωγή: Η εν τω βάθει φλεβοθρόμβωση αποτελεί μια επικίνδυνη για το πάσχοντα κατάσταση λόγω των σοβαρών επιπλοκών της. Αντιθέτως η επιπολής θρομβοφλεβίτιδα αποτελεί μια αυτοπεριοριζόμενη κατάσταση που δε προκαλεί ιδιαίτερη ανησυχία.

Σκοπός: Η καταγραφή και εκτίμηση της συχνότητας συνύπαρξης υποκρύπτουσας εν τω βάθει φλεβοθρόμβωσης σε ασθενείς με κλινικά διαγεγνωσμένη επιπολής θρομβοφλεβίτιδα.

Υλικό – Μέθοδος: Διερευνήθηκαν συνολικά 31 ασθενείς ,μέσα σε διάστημα 11 μηνών, με διαγεγνωσμένη επιπολής θρομβοφλεβίτιδα κάτω άκρων και με αυξημένους παράγοντες εμφάνισης εν τω βάθει φλεβοθρόμβωσης. Τέθηκε επίσης ως κριτήριο συμμετοχής στην εργασία η μη χρήση αντιπηκτικών σκευασμάτων. Υπεβλήθησαν σε εργαστηριακό έλεγχο και έγινε καταγραφή των επιπέδων d-dimer. Στη συνέχεια έγινε υπερηχογραφικός έλεγχος με έγχρωμο Triplex αγγείων κάτω άκρων.

Αποτελέσματα: Ο έλεγχος με Triplex ανέδειξε τη συνύπαρξη εν τω βάθει φλεβοθρόμβωσης σε 6 ασθενείς, ποσοστό που ανέρχεται περίπου στο 19% του δείγματος. Τα επίπεδα d-dimer ήταν αυξημένα , έστω και οριακά στη πλειοψηφία των ασθενών. Δεν ήταν δυνατόν λοιπόν να εξαχθούν συμπεράσματα για τη περαιτέρω αντιμετώπιση από αυτή τη μέτρηση. Στους νεότερους ασθενείς όπου διεγνώσθη εν τω βάθει φλεβοθρόμβωση χορηγήθηκε αρχικά ηπαρίνη χαμηλού ΜΒ και στη συνέχεια κουμαρινικά αντιπηκτικά, ενώ στους πιο ηλικιωμένους μόνο ηπαρίνη χαμηλού ΜΒ. Οι ασθενείς προσήλθαν για επανεξέταση μετά τριμήνου. Συμπεράσματα: Η επιπολής θρομβοφλεβίτιδα σε κατηγορίες ασθενών με αυξημένους παράγοντες κινδύνου εν τω βάθει φλεβοθρόμβωσης είναι συχνά μέρος μιας πιο εκτεταμένης θρομβοεμβολικής διεργασίας και θα πρέπει να αντιμετωπίζεται με προσοχή. Μεγάλη διαγνωστική αξία επί αμφιβολιών έχει ο έλεγχος με Triplex.

111


O67 ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΚΑΘΕΤΗΡΩΝ ΑΙΜΟΚΑΘΑΡΣΗΣ ΜΑΚΡΑΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΜΕΙΖΟΝΟΣ ΣΑΦΗΝΟΥΣ ΦΛΕΒΑΣ

Σκάνδαλος Ι.1, Σαμαράς Α. 2, Καρακατσάνης Α.1, Ντίτσιας Θ.2, Φιλιππίδης Α.3, Μαυροματίδης Κ.4, Κουτσουφλιανιώτης Ν.2

1Χειρουργικό Τμήμα Γενικού Νοσοκομείου «Άγιος Παύλος» Θεσσαλονίκης, 2Β΄ Χειρουργική Κλινική και 3Ακτινολογικό Εργαστήριο Γενικού Νοσοκομείου «Παπαγεωργίου» Θεσσαλονίκης, 4Μονάδα Τεχνητού Νεφρού Γενικού Νοσοκομείου Κομοτηνής

Σκοπός: Παρουσιάζουμε την εμπειρία μας από την εισαγωγή κεντρικών καθετήρων αιμοκάθαρσης μέσω της μείζονος σαφηνούς φλέβας.

Ασθενείς: Από τον Ιανουάριο του 2002 μέχρι τον Αύγουστο του 2009, 11 αιμοκαθαιρώμενοι ασθενείς, 7 γυναίκες και 4 άνδρες, ηλικίας 62 έως 91 ετών (μέση ηλικία 73 έτη) υποβλήθηκαν σε εισαγωγή 15 καθετήρων αιμοκάθαρσης μακράς διάρκειας λειτουργίας μέσω της μείζονος σαφηνούς φλέβας. Σε όλους τους ασθενείς είχε εξαντληθεί η δυνατότητα εισαγωγής καθετήρα αιμοκάθαρσης μέσω των κεντρικών φλεβών του συστήματος της άνω κοίλης φλέβας.

Μέθοδοι: Σε όλες τις περιπτώσεις, υπό τοπική αναισθησία και με ΗΚΓραφική παρακολούθηση αποκαλύφθηκε η μείζων σαφηνής φλέβα εγγύς της σαφηνομηριαίας συμβολής, απολινώθηκε αυτή περιφερικά και μέσω φλεβοτομής, αφού πρώτα έγινε διαστολή με λαβίδα mosquito, εισήχθηκε καθετήρας αιμοκάθαρσης μακράς διάρκειας λειτουργίας, με cuff, διπλού αυλού, d=14.5 fr και μήκους cuff to tip 28 cm χωρίς τη βοήθεια οδηγού σύρματος. Η έξοδος του καθετήρα έγινε στην έξω επιφάνεια του κεντρικού τριτημορίου του μηρού μέσω υποδορίου καναλιού. Ο έλεγχος της σωστής τοποθέτησης του καθετήρα έγινε ακτινοσκοπικά, ενώ η λειτουργία του ελέγχθηκε διεγχειρητικά.

Αποτελέσματα: Σε όλες τις περιπτώσεις η διεγχειρητική λειτουργία του καθετήρα ήταν ικανοποιητική (ροή > 350 ml/min), χωρίς εμφάνιση επιπλοκής. Σε μία περίπτωση λόγω δυσλειτουργίας και μετά από αγγειογραφικό έλεγχο αντικαταστάθηκε ο καθετήρας σε υψηλότερη θέση με επιτυχία μετά από 28 ημέρες, σε άλλη μετά από 692 ημέρες και ακολούθως πάλι μετά από άλλους 755 ημέρες ενώ σε ένα ασθενή για τον ίδιο λόγο έγινε εισαγωγή καθετήρα με την ίδια τεχνική στην ετερόπλευρη μείζονα σαφηνή φλέβα μετά από 380 ημέρες. Η πρωτοπαθής λειτουργία των καθετήρων διήρκησε από 28 μέχρι 845 ημέρες (μέση τιμή 293 ημέρες).

Συζήτηση: Η εισαγωγή μόνιμου καθετήρα αιμοκάθαρσης μέσω της μείζονος σαφηνούς φλέβας αποτελεί εναλλακτική λύση σε περίπτωση αδυναμίας εισαγωγής καθετήρα μέσω των κεντρικών φλεβών της τραχηλικής χώρας. Αποτελεί μία εύκολη, απλή και απολύτως ασφαλή τεχνική.

112


O68 ΓΥΝΑΙΚΟΛΟΓΙΚΕΣ ΠΑΘΗΣΕΙΣ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΤΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟ ΓΕΝΙΚΟ ΧΕΙΡΟΥΡΓΟ

Χίτζιος Δ., Ζανδές Ν., Αϊβάζη Δ., Σιμήνου Σ., Δουλγεράκης Μ., Παπαδοπούλου Ο.,Χατζημήσιος Κ., Σαλιάγκας Κ.

Γ.Ν. Κοζάνης «Μαμάτσειο»

Σκοπός: Σκοπός της εργασίας είναι η μελέτη γυναικολογικών περιστατικών που μπορεί να οδηγηθούν για χειρουργική αντιμετώπιση από το Γενικό Χειρουργό σε επαρχιακό Νοσοκομείο.

Υλικό και μέθοδος: Πρόκειται για αναδρομική μελέτη περιστατικών που αντιμετωπίστηκαν σε Χειρουργική Κλινική Νομαρχιακού Νοσοκομείου επαρχιακής πόλης, κατά το χρονικό διάστημα 1-1-2006 ως και 30-6-2009.

Αποτελέσματα: Κατά τα τελευταία 3,5 χρόνια αντιμετωπίσθηκαν στο Νοσοκομείο μας 19 περιστατικά, με μέσο όρο ηλικίας τα 42,7 έτη και ηλικιακό εύρος 14-84 ετών. Τα 13 περιστατικά αφορούσαν σε παθήσεις των ωοθηκών, τα 3 σε παθήσεις των σαλπίγγων, τα 2 σε συνδυασμό των δύο παραπάνω, και το 1 σε πάθηση του κόλπου.

Όσον αφορά τις ωοθήκες, διαπιστώθηκαν διεγχειρητικά κύστεις ωοθήκης σε 10 περιπτώσεις, όγκοι ωοθήκης σε 4 περιπτώσεις, και τραυματική ρήξη από τροχαίο ατύχημα σε 1 περίπτωση. Από τις κύστεις, 2 ήταν αιμορραγικές, 5 είχαν ραγεί και παρουσίασαν υγρό η αίμα στο Δουγλάσειο. Αντιμετωπίσθηκαν με σφηνοειδή εκτομή σε 5 περιπτώσεις, αφίρεση της ωοθήκης σε 5 περιπτώσεις, αφαίρεση της ωοθήκης μετά του συστοίχου εξαρτήματος σε 2, και από μία περίπτωση των εξής: ολική υστερεκτομή με συναφαίρεση των, συρραφή της κύστης, πλαστική αποκατάσταση της ωοθήκης, και σφηνοειδής εκτομή με πλαστική αποκατάσταση.

Όσον αφορά στις σάλπιγγες, το πρώτο περιστατικό αποτελούσε μια υδροσάλπιγγα, το δεύτερο μια αιμορραγική σάλπιγγα που αντιμετωπίσθηκαν και τα 2 με αφαίρεση της σάλπιγγος, και το τρίτο αποτελούσε μία κύστη κώδωνος και αντιμετωπίστηκε με εκτομή της κύστεως.

Η πάθηση των ωοθηκών και των σαλπίγγων αφορούσε σε ευμεγέθεις όγκους, 1 ορμώμενου εκ της ωοθήκης και 1 εκ του διγμοειδούς, στερρώς συμπεφυμένων με τις ωοθήκες και το σύστοιχο εξάρτημα. Στην περίπτωση του όγκου του σιγμοειδούς έγινε εκτομή του συμπεφυμένου τμήματος, ενώ στην περίπτωση του όγκου ωοθήκης, ολική αφαίρεση της ωοθήκης με τη σύστοιχη σάλπιγγα Τέλος, στην περίπτωση του κόλπου, αντιμετωπίσαμε ένα ορθοκολπικό συρίγγιο, για το οποίο διενεργήθηκε απολλυτική κολοστομία, που ήταν και θεραπευτική. Η σύγκλειση του στομίου έγινε σε 2ο χρόνο.

Συμπεράσματα: Ο Γενικός Χειρουργός μπορεί να κληθεί να αντιμετωπίσει γυναικολογικές παθήσεις, είτε γιατί αποτελούν μέρος μιας ευρύτερης οντότητος που εμπίπτει στην αρμοδιότητά του, είτε λόγω εσφαλμένης εκτίμησης από τους Γενικούς Χειρουργούς και τους Γυναικολόγους, είτε λόγω ασαφούς απεικόνισης της βλάβης.

113


O69 ΙΣΧΑΙΜΙΚΟ ΝΕΚΡΩΤΙΚΟ ΕΞΑΝΘΗΜΑ ΓΑΣΤΡΟΚΝΗΜΙΑΣ

Παπαδοπούλου Δ., Παπαδόπουλος Β., Βασιλειάδης Γ., Αβραμίδης Χ., Δεμερτζίδης Χ.

Χειρουργική Κλινική, Γενικό Νοσοκομείο Βέροιας

Παρουσίαση περιστατικού: Θα περιγραφεί μία περίπτωση ισχαιμικού νεκρωτικού εξανθήματος στην αριστερή γαστροκνημία σε γυναίκα 48 ετών. Η υπέρβαρη ασθενής προσήλθε αιτιώμενη αιφνίδιο καυστικό άλγος στην πρόσθια επιφάνεια της κνήμης συνοδευόμενο με εμπύρετο χωρίς ιστορικό σακχαρώδους διαβήτη και αρτηριακής πιέσεως. Το triplex αγγείων ήταν φυσιολογικό. Τη δεύτερη μέρα της νοσηλείας της εμφάνισε έντονο ερύθημα σε όλη την επιφάνεια της γαστροκνημίας. Ύστερα από 5 μέρες σχηματίστηκαν φυσαλίδες, οι οποίες κάλυψαν όλο το ερύθημα και οι οποίες μετέπεσαν σε νεκρωτικές εσχάρες. Από τον νεκρωτικό ιστό απομονώθηκε Staphylococcus hominis. Το ισχαιμικό νεκρωτικό εξάνθημα αντιμετωπίστηκε επιτυχώς με Linezolid.

114


O70 ΚΑΡΚΙΝΟΣ ΜΑΣΤΟΥ – ΑΝΑΛΥΣΗ 35 ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΩΝ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ 1/1/2006 – 31/12/2008

Σοβατζίδης Α., Γυμνοπούλου Μ., Γυμνοπούλου Ε., Ρυζιώτης Γ., Παντίδης Δ., Μπαμπαλής Δ., Μακρής Θ., Γυμνόπουλος Δ.


Σκοπός της Μελέτης: Η εξαγωγή ωφέλιμων συμπερασμάτων σχετικά με τη συχνότητα εμφάνισης καρκίνου του μαστού στην περιοχή μας και η ανάλυση των περιστατικών κατά φύλο, θρήσκευμα, ιδιότητα, ηλικία, εντόπιση, ιστολογικό τύπο και αντιμετώπιση τους.

Υλικό και Μέθοδος: Κατά την περίοδο 1/1/2006 – 31/12/2008 αντιμετωπίστηκαν στην κλινική μας 35 περιστατικά με καρκίνο του μαστού. Από αυτά τα 32 (92%) ήταν γυναίκες, τα 3 (8%) άνδρες, τα 25 (71%) χριστιανοί, τα 10 (29%) μουσουλμάνοι, τα 13 (51%) αστοί και τα 12 (49%) αγρότες. Αναφορικά με την εντόπιση 22 περιπτώσεις (63%) αφορούσαν το αριστερό μαστό και 13 (37%) το δεξιό μαστό. Η μέση ηλικία των ασθενών ήταν τα 63,5 έτη και ο μέσος χρόνος νοσηλείας τους ήταν οι 8 ημέρες. Από τους 35 ασθενείς χειρουργήθηκαν οι 33 (94.3%) ενώ οι υπόλοιποι 2 (5,7%) ήταν ανεγχείρητοι.

Αποτελέσματα: Οι επεμβάσεις που έγιναν στους 33 ασθενείς ήταν οι ακόλουθες: ριζική τροποποιημένη μαστεκτομή σε 23 (69,7%) ασθενείς και απλή μαστεκτομή σε 10 (30,3%) ασθενείς. Η ιστολογική ανάλυση έδειξε πως 6 (18,2%) περιστατικά ανήκαν στο διηθητικό στάδιο grade I, 1(3%) στο διηθητικό στάδιο grade I-II, 19 (57,6%) στο διηθητικό στάδιο grade II, 2 (6,1%) στο διηθητικό στάδιο grade III, 3 (9,1%) στο διηθητικό στάδιο grade IV, ενώ τέλος είχαμε 1 μυελοειδή και 1 βλεννοκολλοειδή καρκίνο. Οι θάνατοι ανήλθαν συνολικά στους 2 (6,1%) και οι επιπλοκές που εμφανίστηκαν ήταν 1 πνευμονία, 1 ατελεκτασία αριστερού πνεύμονα, 1 πλευριτική συλλογή και 1 λεμφοίδημα.

Συμπεράσματα: Ο καρκίνος του μαστού στη σειρά μας απαντάται κυρίως σε άτομα περί των 60 ετών, με συντριπτική πλειοψηφία στο γυναικείο φύλο (92%), ενώ εμφανίζεται συχνότερα στον αριστερό μαστό (63%). Οι ασθενείς ανέχονται τις ριζικές επεμβάσεις με χαμηλό ποσοστό θνητότητας (3.9%).

115


O71 ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟΥ: ΕΥΜΕΓΕΘΕΣ ΚΑΡΚΙΝΩΜΑ ΜΑΣΤΟΥ ΣΕ ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΕ ΠΡΟ ΤΕΤΡΑΜΗΝΟΥ ΑΡΝΗΤΙΚΟ ΚΛΙΝΙΚΟ, ΥΠΕΡΗΧΟΓΡΑΦΙΚΟ ΚΑΙ ΜΑΣΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΕΛΕΓΧΟ

Γρηγοριάδης Π.1, Παπαδόπουλος Α.1, Βαϊος Γ. 2, Βάσιος Ν. 2 , Παπανικολάου Χ.2

1Euromedica Κεντρική Κλινική Θεσσαλονίκης, 2Α’ Χειρουργική Κλινική, Ιπποκράτειο ΓΝ Θεσσαλονίκης

Γυναίκα 50 ετών προσέρχεται στο ιατρείο μαστού με ψηλαφητό μόρφωμα στο άνω έξω τεταρτημόριο του (ΔΕ) μαστού. Η ασθενής είχε βεβαρημένο οικογενειακό ιστορικό, καθώς τόσο η αδελφή της όσο και η αδελφή της μητέρας της εμφάνισαν διηθητικό καρκίνωμα του μαστού σε ηλικίες 40 και 45 ετών αντίστοιχα. Η ασθενής υποβάλλονταν σε τακτικό κλινικό, υπερηχογραφικό και μαστογραφικό έλεγχο με πιο πρόσφατη την εξέτασή της προ τετράμηνου.

Στον έλεγχο που διενεργήθηκε κατά την προσέλευσή της στο ιατρείο μαστού της μονάδας μας, κλινικά το μόρφωμα είχε χαρακτήρες κακοήθους νοσήματος (σκληρότητα, ανώδυνο στην ψηλάφηση, πολυλοβωτή υφή) κάτι που επιβεβαιώθηκε τόσο με υπερηχογράφημα μαστών όσο και με μαστογραφία άμφω.

Αποφασίστηκε η άμεση χειρουργική αντιμετώπιση. Η ασθενής οδηγήθηκε την επομένη στο χειρουργείο και η ταχεία βιοψία του παρασκευάσματος έδειξε διηθητικό καρκίνωμα των πόρων μέσης διαμέτρου 3.5 εκ. Αποφασίστηκε και εκτελέστηκε άνω έξω τεταρτεκτομή του (ΔΕ) μαστού με σύστοιχο λεμφαδενικό καθαρισμό. Η κανονική βιοψία του συνολικού παρασκευάσματος επαλήθευσε την ταχεία όσον αφορά το μόρφωμα, ενώ από την μασχαλιαία κοιλότητα παρασκευάσθηκαν 19 λεμφαδένες εκ των οποίων η 14 εμφάνιζαν εκτεταμένη διήθηση από το νεόπλασμα. Η ασθενής ανέρρωσε ικανοποιητικά και την 7η μετεγχειρητική ημέρα της αφαιρέθηκαν τα ράμματα, έλαβε εξιτήριο, και παραπέμφθηκε σε ογκολόγο για περαιτέρω αντιμετώπιση.

Η παρουσίαση του παραπάνω περιστατικού έχει σκοπό να ενδυναμώσει την εγρήγορση των χειρουργών σε περιπτώσεις ανθρώπων με οικογενειακό ιστορικό κακοήθειας του μαστού. Προφανώς υπάρχουν και ανάλογες περιπτώσεις σαν την δική μας που ο τακτικός κλινικός και εργαστηριακός έλεγχος δεν λειτούργησε προληπτικά. Καταθέτουμε τον προβληματισμό μας για την ανάγκη εντατικότερου προληπτικού ελέγχου που θα περιλαμβάνει τον γονιδιακό έλεγχο των ασθενών με βεβαρυμένο ιστορικό, αλλά και την χρήση της μαγνητικής μαστογραφίας ως εξέταση ρουτίνας σε αυτούς τους ασθενείς.

116


O72 ΜΑΣΤΕΚΤΟΜΗ ΜΕ ΤΟΠΙΚΗ ΑΝΑΙΣΘΗΣΙΑ ΣΕ ΕΥΜΕΓΕΘΕΙΣ ΟΓΚΟΥΣ ΤΟΥ ΜΑΣΤΟΥ ΧΩΡΙΣ ΤΟΠΙΚΗ ΕΞΑΠΛΩΣΗ ΚΑΙ ΜΕΤΑΣΤΑΤΙΚΗ ΝΟΣΟ

Παπαδοπούλου Δ., Αγγελής Σ., Παπαναστασόπουλος Α., Δεμερτζίδης Χ.


Εισαγωγή: Η γενική αναισθησία σε ηλικιωμένους ασθενείς με καρκίνο του μαστού χωρίς τοπική εξάπλωση και μεταστατική νόσο είναι συσχετισμένη με υψηλή θνητότητα και νοσηρότητα, ιδιαίτερα σε ασθενείς με σοβαρές συνυπάρχουσες νόσους.

Ασθενείς και μέθοδοι: Χειρουργήσαμε επιτυχώς δύο γυναίκες ηλικίας 87 και 84 χρονών με ευμεγέθη ψηλαφητή διόγκωση στον έναν μαστό χωρίς κλινική εμπλοκή των σύστοιχων μασχαλιαίων λεμφαδένων με τοπική αναισθησία. Χρησιμοποιήθηκε διάλυμα ξυλοκαίνης 2% σε φυσιολογικό ορό (1:15). Η διάρκεια της εγχείρησης ήταν 40 λεπτά και δεν υπήρξε αιμορραγία. Η μετεγχειρητική νοσηλεία ήταν δύο μέρες. Από την παθολογοανατομική εξέταση των παρασκευασμάτων διαπιστώθηκε μη διηθητικό πορογενές καρκίνωμα του μαστού με κυστικούς σχηματισμούς Οι όγκοι, και στις 2 περιπτώσεις, είχαν ιστολογικούς χαρακτήρες θηλώδους, ενώ οι ορμονικοί δείκτες ήταν θετικοί. Η μετεγχειρητική τους πορεία ήταν χωρίς επιπλοκές. Στις ασθενείς χορηγήθηκε αναστολέας αρωματάσης, ενώ η παρακολούθηση τους συνίσταται σε εξάμηνο αιματολογικό και ετήσιο απεικονιστικό έλεγχο.

Συμπέρασμα: Η χρήση τοπικής αναισθησίας δεν εμπεριέχει διεγχειρητικές και μετεγχειρητικές επιπλοκές. Για αυτόν το λόγο ενδείκνυται σε ηλικιωμένες ασθενείς με καρκίνο του μαστού χωρίς τοπική εξάπλωση και μεταστατική νόσο.

117


O73 ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ ΠΟΥ ΕΠΗΡΕΑΖΟΥΝ ΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΛΕΜΦΟΙΔΗΜΑΤΟΣ ΣΕ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ ΚΑΡΚΙΝΟ ΤΟΥ ΜΑΣΤΟΥ

Παπαδόπουλος Β., Μιχαλόπουλος Α., Παπαευθυμίου Λ., Ντούρος Β., Πανίδης Σ., Νέττα Σ., Φαχαντίδης Ε.

Α΄ Προπαιδευτική Χειρουργική Κλινική Α.Π.Θ., Νοσοκομείο Α.Χ.Ε.Π.Α., Θεσσαλονίκη

Το λεμφοίδημα του άνω άκρου αποτελεί μία από τις κυριότερες επιπλοκές στη χειρουργική θεραπεία του καρκινώματος του μαστού.

Σκοπός της παρούσης μελέτης αποτελεί η διερεύνηση των παραγόντων οι οποίοι συμμετέχουν στην ανάπτυξη του λεμφοιδήματος .

Μελετήθηκαν αναδρομικά 800 ασθενείς οι οποίες υποβλήθηκαν σε χειρουργική επέμβαση για καρκίνωμα του μαστού κατά το χρονικό διάστημα 1964-2004 στην Α΄ Προπαιδευτική Χειρουργική Κλινική. Στους παράγοντες που αναλύθηκαν περιλαμβάνονται η έκταση της χειρουργικής επέμβασης, ο αριθμός των αφαιρεθέντων λεμφαδένων, η ακτινοθεραπεία, η ηλικία, το βάρος σώματος και η ανάπτυξη υγρώματος ή αιματώματος μετεγχειρητικά. Η τροποποιημένη ριζική μαστεκτομή που εφαρμοζόταν αρχικά στις περισσότερες περιπτώσεις εμφάνιζε ανάπτυξη λεμφοιδήματος σε ποσοστό 20%, ενώ οι συντηρητικές εκτομές με λεμφαδενικό καθαρισμό της μασχάλης 5%. Οι ασθενείς που υποβλήθηκαν σε μετεγχειρητική ακτινοθεραπεία εμφάνισαν λεμφοίδημα σε ποσοστό 10%. Επίσης, όσο μεγαλύτερος ο αριθμός των λεμφαδένων που εξαιρέθησαν τόσο μεγαλύτερο το ποσοστό εμφάνισης λεμφοιδήματος, ενώ και το σωματικό βάρος όπως και η προχωρημένη ηλικία επηρέασαν το βαθμό ανάπτυξης του λεμφοιδήματος.

Συμπερασματικά η ανάπτυξη του λεμφοιδήματος στο άνω άκρο εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την έκταση της χειρουργικής επέμβασης, τον αριθμό των αφαιρεθέντων λεμφαδένων, την ακτινοθεραπεία, καθώς και την ηλικία και το βάρος της ασθενούς.

118


O74 ΑΠΩΤΕΡΗ ΤΟΠΙΚΗ ΥΠΟΤΡΟΠΗ ΠΡΟΕΧΟΝΤΟΣ ΔΕΡΜΑΤΟΙΝΟΣΑΡΚΩΜΑΤΟΣ ΜΑΣΤΟΥ: ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟΥ

Δραγούμης Δ., Κατσώχη Λ., Αικ., Αμπλιανίτης Ι.*, Τσιφτσόγλου Ά.

Κλινική «Άγιος Λουκάς», Χειρουργικό Τμήμα*Παθολογοανατομικό Τμήμα, Γ.Ν.Θ. «Ιπποκράτειο»

Το προέχον δερματοινοσάρκωμα του μαστού αποτελεί ασυνήθη εντόπιση για αυτό το σπάνιο όγκο των μαλακών μορίων του δέρματος. Πρόκειται για εξεργασία χαμηλού βαθμού κακοήθειας, με υψηλό ποσοστό τοπικών υποτροπών (έως 50% των περιπτώσεων), αλλά χαμηλό μεταστατικό δυναμικό (2-3%). Ελάχιστες είναι οι αναφορές στη διεθνή βιβλιογραφία, που αφορούν σε απώτερες τοπικές υποτροπές αυτού του μεσεγχυματογενούς νεοπλάσματος.

Γυναίκα 48 ετών, προσήλθε αιτιώμενη σκληρό, ψηλαφητό οζίδιο στη μεσότητα παλαιάς μετεγχειρητικής ουλής στο άνω ημιμόριο του δεξιού μαστού. Η ασθενής είχε υποβληθεί το 1995 σε ευρεία εκτομή ογκιδίου, με τελική ιστολογική διάγνωση προέχον δερματοινοσάρκωμα μαστού. Δώδεκα έτη μετά, στη μαστογραφία δε διαπιστώθηκε ογκόμορφη βλάβη, ενώ ο υπερηχογραφικός έλεγχος ανέδειξε ογκίδιο περί τα 2εκ., με σχετικά ομαλά χείλη, κάτωθεν του δέρματος. Η ασθενής υπεβλήθη εκ νέου σε ευρεία τοπική εκτομή, με σχετικά ευρεία ζώνη υγιών ιστών (3εκ.). Η ιστολογική έκθεση ανέδειξε ασαφή περιγεγραμμένη σκληρία, διαμέτρου 2εκ., με βραχέα ατρακτόμορφα κύτταρα σε ψαθοειδή διαμόρφωση, η οποία επεκτεινόταν στη δικτυωτή μοίρα, χωρίς όμως να διηθεί τη θηλώδη μοίρα του χορίου ή την υπερκείμενη επιδερμίδα. Η ανοσοιστοχημική διερεύνηση με CD34 επιβεβαίωσε τη διάγνωση προέχοντος δερματοινοσαρκώματος μαστού. Η βλάβη αποτελεί υποτροπή της προ 12ετίας αφαιρεθείσας εξεργασίας, με παρόμοια ιστολογικά χαρακτηριστικά. Η μετεγχειρητική πορεία, 15 μήνες μετά, είναι ανεπίπλεκτη χωρίς σημεία υποτροπής της νόσου.

Το προέχον δερματοινοσάρκωμα μαστού θεωρείται μια εξαιρετικά ασυνήθης κλινική οντότητα, η οποία ωστόσο θα πρέπει να ελέγχεται ενδελεχώς μετεγχειρητικά, γιατί ακρογωνιαίος λίθος της έγκαιρης αναγνώρισης τοπικής υποτροπής και επακόλουθης ορθής αντιμετώπισης αποτελεί η χειρουργική εξαίρεση εντός ευρείας ζώνης υγιών ιστών.

119


O75 ΜΑΣΧΑΛΙΑΙΟ ΤΟΞΟ ΤΟΥ LANGER. ΜΕΛΕΤΗ ΣΕ 343 ΛΕΜΦΑΔΕΝΙΚΟΥΣ ΚΑΘΑΡΙΣΜΟΣ ΜΑΣΧΑΛΗΣ

Τότλης Τ.1,2, Παυλίδου Φ.1, Ιωσηφίδου Ρ.1, Ανανιάδης Α.1, Νάτσης Κ.2, Μπουσουλέγκας Α.1

1Γ’ Χειρουργική Κλινική Μαστού, ΑΝΘ «Θεαγένειο»2Εργαστήριο Περιγραφικής Ανατομικής, Ιατρική Σχολή, Α.Π.Θ.

Εισαγωγή-Σκοπός: Το μασχαλιαίο τόξο είναι ο συχνότερα εμφανιζόμενος υπεράριθμος μυς της μασχάλης, σε ποσοστό περίπου 7% βάση ανατομικών μελετών, ενώ σε χειρουργικές μελέτες έχει παρατηρηθεί σε ποσοστό περίπου 1%.

Σκοπός της παρούσας μελέτης είναι ο προσδιορισμός της συχνότητας ανεύρεσης του μασχαλιαίου τόξου κατά το λεμφαδενικό καθαρισμό μασχάλης (ΛΚΜ), καθώς και των επιπτώσεων που μπορεί να προκαλέσει η ύπαρξή του.

Ασθενείς-Μέθοδος: Το υλικό μας αποτέλεσαν 343 ασθενείς με πρωτοπαθή καρκίνο του μαστού, οι οποίες σε διάστημα ενός έτους υποβλήθηκαν στην κλινική μας σε χειρουργική επέμβαση που περιλάμβανε ΛΚΜ. Συγκεκριμένα, 140 ασθενείς υποβλήθηκαν σε τροποποιημένη ριζική μαστεκτομή, 191 σε τμηματεκτομή μαστού και ΛΚΜ και 12 μόνο σε ΛΚΜ.

Αποτελέσματα: Δεκατρείς από τις 343 ασθενείς (3.8%) είχαν μασχαλιαίο τόξο, το οποίο σε 9 ασθενείς είχε την τυπική του μορφή, ενώ σε 4 είχε άτυπη μορφή. Ο μέσος όρος των λεμφαδένων που αφαιρέθηκαν από τις 13 ασθενείς ήταν 16.3. Σε όλες τις περιπτώσεις έγινε αφαίρεση του περιεχομένου της μασχάλης που βρισκόταν εν τω βάθει και εκτός του μασχαλιαίου τόξου, το οποίο στις περισσότερες περιπτώσεις περιείχε και μακροσκοπικά εμφανείς λεμφαδένες.

Συμπεράσματα: Εκτός από τις ανατομικές μελέτες και η παρούσα έρευνα επιβεβαιώνει ότι η ύπαρξη του μασχαλιαίου τόξου δεν είναι σπάνια. Συνεπώς, το χαμηλό ποσοστό που αναφέρεται στις χειρουργικές μελέτες είναι πιθανότατα αποτέλεσμα της έλλειψης επαρκών γνώσεων των ανατομικών χαρακτηριστικών του μασχαλιαίου τόξου ή ακόμα και της ύπαρξής του. Ωστόσο, η μη αναγνώριση του μυός αυτού κατά το ΛΚΜ μπορεί να αποτελέσει αιτία για ανεπαρκή καθαρισμό των λεμφαδένων με συνέπειες στη σταδιοποίηση και πρόγνωση των ασθενών.

120


O76 ΘΗΛΩΔΕΣ ΜΙΚΡΟΚΑΡΚΙΝΩΜΑ ΤΟΥ ΘΥΡΕΟΕΙΔΟΥΣ ΑΔΕΝΑ

Βαραδά Ε., Καμπούρης Α., Κωδωνάς Φ., Βλατάκης Σ., Μαυροπούλου Σ., Γεροντίτης Ζ., Χιώτης Α.

Χειρουργική Κλινική Γ. Ν. Ξάνθης

Το θηλώδες μικροκαρκίνωμα του θυρεοειδούς είναι ασυμπτωματικό και ανακαλύπτεται τυχαία στο εγχειρητικό παρασκεύασμα της θυρεοειδεκτομής.

Σκοπός της παρούσας μελέτης είναι η παρουσίαση της συχνότητας του θηλώδους μικροκαρκινώματος του θυρεοειδούς αδένα στην Κλινική μας.

Κατά τη χρονική περίοδο Ιαν. 1994 – Αυγ. 2009 αντιμετωπίσθηκαν 470 ασθενείς με πάθηση του θυρεοειδούς αδένα. Οι ασθενείς χωρίστηκαν σε δύο ομάδες: σ’ αυτούς που χειρουργήθηκαν κατά την χρονική περίοδο Ιαν, 1994 – Σεπ. 1999 (ομάδα Α: 99 ασθενείς), στους οποίους η υφολική θυρεοειδεκτομή αποτελούσε την συνήθη επέμβαση και σ’ αυτούς που χειρουργήθηκαν κατά τη χρονική περίοδο Οκτ. 1999 – Αυγ. 2009 (ομάδα Β: 371 ασθενείς), στους οποίους διεργήθηκε ολική ή σχεδόν ολική θυρεοειδεκτομή.

Στους ασθενείς της ομάδας Α ανευρέθησαν 3 περιπτώσεις θηλώδους μικροκαρκινώματος θυρεοειδούς (3,03%), ενώ στους ασθενείς της ομάδας Β 39 ασθενείς (10,51%). Από τους 42 ασθενείς με θηλώδες μικροκαρκίνωμα οι 2 ήταν άνδρες και οι 40 γυναίκες, με μέση ηλικία τα 49,8 έτη. Από αυτούς 24 χειρουργήθηκαν για πολυοζώδη βρογχοκήλη και 18 για ψυχρό όζο θυρεοειδούς αδένα. Μονήρης εστία θηλώδους μικροκαρκινώματος διαπιστώθηκε σε 33 (78,57%) ασθενείς, ενώ σε 9 (21,42%) αυτό εντοπίσθηκε σε αμφότερους τους λοβούς. Το μέγεθος του καρκινώματος κυμάνθηκε από 0,3-0,9 cm. Όλοι οι ασθενείς παραπέμφθηκαν σε Ενδοκρινολογική Κλινική για περεταίρω έλεγχο και αντιμετώπιση. Επίσης, όλοι παρακολουθήθηκαν εκτός από την Κλινική παραπομπής και στην Κλινική μας.

Τελευταίως παρατηρείται αύξηση του ποσοστού του θηλώδους μικροκαρκινώματος του θυρεοειδούς αδένα ετησίως. Η αύξηση αποδίδεται στην επικράτηση της ολικής θυρεοειδεκτομής στην αντιμετώπιση παθήσεων του θυρεοειδούς αδένα, στη λεπτομερέστερη εξέταση του παρασκευάσματος του θυρεοειδούς αδένα και πιθανώς σε περιβαλλοντικούς παράγοντες.

121


O77 ΜΙΚΡΟΚΑΡΚΙΝΩΜΑ ΤΟΥ ΘΥΡΕΟΕΙΔΟΥΣ ΑΔΕΝΑ. ΣΠΑΝΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΚΟ ΕΥΡΗΜΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΟΛΙΚΗ ΘΥΡΕΟΕΙΔΕΚΤΟΜΗ ΓΙΑ ΠΟΛΥΟΖΩΔΗ ΒΡΟΓΧΟΚΗΛΗ

Τσακμάκας Δ., Ραφαηλίδης Κ., Μέγκα Γ., Nτάνος I., Μαυρομάτης Ν., Μοσχίδης Α., Ναούμ Μ.

Α’, Β’ Χειρουργική Κλινική 2ου Νοσοκομείου ΙΚΑ-ΕΤΑΜ “Παναγία” Θεσσαλονίκης

Σκοπός: Το μικροκαρκίνωμα του θυρεοειδούς αδένα (ΜΘΑ) είναι ένας κακοήθης πρωτοπαθής όγκος,δυνητικά πολυεστιακός, με μέγιστη διάμετρο <1cm. Αποτελεί τυχαίο ιστολογικό εύρημα σε ασθενείς χειρουργηθέντες για παθήσεις του θυρεοειδούς. Η παρούσα αναδρομική μελέτη αποσκοπεί στον προσδιορισμό ανεύρεσης του ΜΘΑ, σε ασθενείς που υποβλήθηκαν σε ολική θυρεοειδεκτομή για πολυοζώδη βρογχοκήλη.

Υλικό – Μέθοδος: Κατά τη χρονική περίοδο 1980-2008, 2845 συνολικά ασθενείς,(2060 γυναίκες και 785 άνδρες) με μέση ηλικία τα 45 έτη υποβλήθηκαν σε ολική θυρεοειδεκτομή. Ο προεγχειρητικός έλεγχος περιελάμβανε υπέρηχο θυρεοειδούς, προσδιορισμό ορμονών, σπινθηρογράφημα και επί ύποπτου προεξάρχοντος όζου, κυτταρολογική εξέταση δια λεπτής βελόνας (FNA).

Αποτελέσματα: Σε 110 ασθενείς ανευρέθη ΜΘΑ κατά την ιστολογική εξέταση. Σε όλες τις περιπτώσεις επρόκειτο για θηλώδες καρκίνωμα με θυλακιώδη διαμόρφωση, με μέση μέγιστη διάμετρο 0,4cm (0,1–0,8). Μονήρης εστία διαπιστώθηκε σε 80 ασθενείς (73%), ενώ σε 30 (27%) ανευρέθησαν περισσότερες εστίες. Σε καμία περίπτωση δεν υπήρχε διήθηση της κάψας. Ο μέσος χρόνος νοσηλείας ήταν 2.6 ημέρες .Όλοι οι ασθενείς παραμένουν καλά στην υγεία τους μετά την επέμβαση, με επικοινωνία που είχαμε μαζί τους μέχρι και σήμερα.

Συμπεράσματα: Η συχνότητα ανεύρεσης ΜΘΑ ανέρχεται σε 3,5%.Το ΜΘΑ συνιστά ένα βραδέως εξελισσόμενο όγκο με καλή μέσο-μακροπρόθεσμη πρόγνωση. Λόγω όμως της πιθανότητας πολυεστιακής εντόπισης, η ολική θυρεοειδεκτομή αποτελεί την εγχείρηση εκλογής, ογκολογικά επαρκή τόσο διαγνωστικά όσο και θεραπευτικά.

122


O78 Η ΟΛΙΚΗ ΘΥΡΕΟΕΙΔΕΚΤΟΜΗ ΩΣ ΕΓΧΕΙΡΗΣΗ ΕΚΛΟΓΗΣ ΣΤΗ ΘΥΡΕΟΕΙΔΟΠΑΘΕΙΑ ΜΕ ΧΑΜΗΛΗ ΝΟΣΗΡΟΤΗΤΑ

Μοσχίδης Α., Ντάνος Ι., Γαλανόπουλος Γ., Σκαρλάτος Χ., Καρβέλας Χ., Ναούμ Μ.

Α’ και Β’ Χειρουργική Κλινική 2ου Νοσοκομείου ΙΚΑ-ΕΤΑΜ Θεσσαλονίκης

Σκοπός: Η εμπειρία μας στην ολική θυρεοειδεκτομή ως εγχείρηση εκλογής στη θυρεοειδοπάθεια.

Υλικό – Μέθοδος: Κατά την τελευταία 5ετία 2004 – 2008 χειρουργήθηκαν στην κλινική μας 376 ασθενείς για θυρεοειδική νόσο. Απ’ αυτούς άνδρες ήταν 42 (ποσοστό 11,2%) και γυναίκες 334 (ποσοστό 88,8%). Η ηλικία Μ.Ο. ήταν για τους άνδρες 55,6 χρόνια και για τις γυναίκες 51,36 χρ. Οι παθήσεις των ασθενών που χειρουργήθηκαν ήταν:

Πολυοζώδης βρογχοκήλη 262 (69,4%)•Ψυχρός όζος θυρεοειδούς 68 ( 17,5%)•Θερμός όζος θυρεοειδούς 10 (3,26%)•Τοξική βρογχοκήλη 27 (7,72%)•Καρκίνωμα θυρεοειδούς 8 (2,12%)•

Υποβλήθηκαν σε ολική θυρεοειδεκτομή 359 (95,4%) και σε σχεδόν ολική θυρεοειδεκτομή 17 (4,6%).

Αποτελέσματα: Μετεγχειρητικές επιπλοκές:Παροδική υπασβεστιαιμία 28 (7,4%)•Μόνιμη υπασβεστιαιμία 2 (0,53%)•Παροδικό βράγχος φωνής 13 (3,45%)•Μόνιμο βράγχος φωνής 2 (0,53%)•Άμεση μετεγχειρητική αιμορραγία 3 (0,8%)•

Συμπέρασμα: Η ολική θυρεοειδεκτομή είναι η είναι η εγχείρηση εκλογής στις παθήσεις του θυρεοειδούς, διότι είναι αποτελεσματική και ασφαλής με ποσοστό σοβαρών επιπλοκών 0,5 – 0,8% στα χέρια έμπειρων χειρουργών.

123


O79 Η ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΗΣ ΜΕΣΟΘΩΡΑΚΟΣΚΟΠΗΣΗΣ ΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΤΗΣ ΛΕΜΦΑΔΕΝΟΠΑΘΕΙΑΣ ΤΟΥ ΜΕΣΟΘΩΡΑΚΙΟΥ

Καραπαναγιωτίδης Γ., Χαλβατζούλης Ο., Αντωνίτσης Π., Θεοδωρίδης Δ., Φορούλης Χ., Χαροκόπος Ν., Γροσομανίδης Β., Παπακωνσταντίνου Χ.

Α’ Χειρουργική Κλινική Θώρακος - Καρδιάς και Μεγάλων Αγγείων, Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης ΑΧΕΠΑ

Σκοπός: Η σημασία της μεσοθωρακοσκόπησης στη διάγνωση της μεσοθωρακικής λεμφαδενίτιδας, κατέχει πλέον κυρίαρχη θέση διεθνώς. Στην παρούσα εργασία θα καταγραφεί η εμπειρία μας από την εφαρμογή της μεσοθωρακοσκόπησης στην κλινική μας σε ασθενείς με διαγνωσμένη λεμφαδενίτιδα του μεσοθωρακίου με αξονική τομογραφία.

Υλικό και Μέθοδοι: Τα τελευταία εφτά χρόνια στην κλινική μας διενεργήθηκαν 29 μεσοθωρακοσκοπήσεις (cervical mediastinoscopy), ενώ από την προηγούμενη χρονιά και έπειτα διενεργήθηκαν και 6 βίντεο-μεσοθωρακοσκοπήσεις (video-assisted mediastinoscopy). Στους ασθενείς δεν είχε διαγνωσθεί άλλη πάθηση του μεσοθωρακίου με τη βοήθεια αξονικής τομογραφίας. Η μέση ηλικία τους ήταν 62.28±14.3. Η χειρουργική μέθοδος έλαβε χώρα υπό γενική αναισθησία με πρόσθια χαμηλή τραχηλική τομή και είσοδος του μεσοθωρακοσκοπίου στο χώρο της προτραχειακής περιτονίας. Διενεργήθηκε λήψη λεμφαδένων των ομάδων Νο4,5 και 7. Το υλικό απεστάλη για ιστολογική εξέταση.

Αποτελέσματα: Σε 9 ασθενείς διαγνώσθηκε αντιδραστική λεμφαδενίτιδα χωρίς στοιχεία κακοήθειας (25.71%). Σε 13 ασθενείς η ιστολογική έκθεση έκανε λόγω για μεταστατική προσβολή των λεμφαδένων (37.14%). Σε 11 ασθενείς με συνοδό νεόπλασμα πνεύμονα, δεν ανευρέθηκαν στοιχεία κακοήθειας και διενεργήθηκε στη συνέχεια θωρακοτομή για αφαίρεση του όγκου (31.42%). Τέλος σε έναν ασθενή διαπιστώθηκε σαρκοείδωση (2,85%) και σε έναν άλλο το αποτέλεσμα της βιοψίας ήταν θετικό για φυματίωση (2.85%).

Συμπεράσματα: Η μεσοθωρακοσκόπηση είναι μία σχετικά ασφαλής μέθοδος που προσφέρει ακριβής διάγνωση της λεμφαδενοπάθειας μεσοθωρακίου και καθορίζει με σαφήνεια τη θεραπευτική προσέγγιση και αντιμετώπιση.

124


O80 ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΑΣΘΕΝΩΝ ΜΕ ΠΕΡΙΚΑΡΔΙΑΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ΑΝΑΔΡΟΜΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ 9 ΕΤΩΝ

Καλαϊτζόγλου Α., Γαβριηλάκη Ε., Κατσίλης Γ., Καραπαναγιωτίδης Γ., Παπακωνσταντίνου Χ. Αναστασιάδης Κ.

Α’ Κλινική Θώρακος, Καρδιάς, Μεγάλων Αγγείων, Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης ΑΧΕΠΑ

Σκοπός: Η διερεύνηση των ασθενών με περικαρδιακή συλλογή που εισήχθησαν στην Α’ Κλινική Θώρακος, Καρδιάς, Μεγάλων Αγγείων του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Θεσσαλονίκης ΑΧΕΠΑ και η ανάλυση της εγχειρητικής τεχνικής ως προς τη μέθοδο αντιμετώπισης και της διαγνωστικής διαδικασίας της υποκείμενης νόσου.

Υλικό και Μέθοδος: Η αναδρομική μελέτη των εισαγωγών στην κλινική με διάγνωση περικαρδιακής συλλογής κατέδειξε τη νοσηλεία 258 ασθενών κατά τα τελευταία 9 έτη. Από τους ασθενείς αυτούς οι 63 (ομάδα Α) είχαν τη διάγνωση της συλλογής αίματος στην περικαρδιακή κοιλότητα είτε λόγω προηγηθείσας καρδιοχειρουργικής επέμβασης (30 ασθενείς, άνδρες:γυναίκες = 20:10, ηλικία 67±15 έτη) είτε λόγω ρήξης ανευρύσματος ανιούσας αορτής (33 ασθενείς, άνδρες:γυναίκες =27:6, ηλικία 59±12 έτη). Οι υπόλοιποι 195 ασθενείς (άνδρες:γυναίκες = 111:84, ηλικία 60±18 έτη) εμφάνισαν περικαρδιακή συλλογή λόγω περικαρδίτιδας ή γενικά λόγω νόσου του περικαρδίου (ομάδα Β). Ως προς την αντιμετώπιση των ασθενών χειρουργικά εκτελέστηκε μέση στερνοτομή, υποξιφοειδική προσπέλαση ή παροχέτευση με αριστερή θωρακοτομή. Για τη διαγνωστική διαδικασία της περικαρδιακής συλλογής ελήφθη υγρό για βιοχημική εξέταση, καλλιέργεια και κυτταρολογική εξέταση, ενώ τμήμα περικαρδίου εστάλη για παθολογοανατομική εξέταση σε όλους τους ασθενείς της ομάδας Β.

Αποτελέσματα: Στην ομάδα Α όλα τα περιστατικά χαρακτηρίστηκαν ως επείγοντα, ενώ στην ομάδα Β εικόνα καρδιακού επιπωματισμού είχα 26 ασθενείς (13%). Ως προς την αντιμετώπιση των ασθενών τα περιστατικά με ρήξη ανευρύσματος χειρουργήθηκαν με μέση στερνοτομή για την αντιμετώπιση του αορτικού διαχωρισμού, ενώ οι 7 (23%) από τους ασθενείς με μετεγχειρητική απώτερη περικαρδιακή συλλογή της ομάδας Α αντιμετωπίστηκαν με υποξιφοειδική παροχέτευση. Στους υπόλοιπους (77%) ασθενείς της ομάδας Α απαιτήθηκε η παροχέτευση της συλλογής με μέση στερνοτομή λόγω υπάρξεων μετεγχειρητικών συμφύσεων μεταξύ του περικαρδίου και της καρδιάς. Ως προς τους ασθενείς της ομάδας Β με περικαρδιακή συλλογή λόγω νοσήματος του περικαρδίου ως επί το πλείστον εφαρμόστηκε υποξιφοειδική παροχέτευση (105 ασθενείς, 54%), με γενική αναισθησία (75%) ή με τοπική (25%) όταν το επέτρεπαν οι συνθήκες. Οι υπόλοιποι ασθενείς της ομάδας Β αντιμετωπίστηκαν είτε με μέση στερνοτομή οι (67 ασθενείς, 34%) είτε με αριστερή θωρακοτομή οι (13 ασθενείς, 7%), όλοι υπό γενική αναισθησία. Ως προς τα χειρουργικά αποτελέσματα της ομάδας Β δεν υπήρξε θνητότητα ούτε μείζονα νοσηρότητα. Από τη διαγνωστική διαδικασία που ακολούθησε στην ομάδα Β ετέθη η διάγνωση της κακοήθειας σε 29 περιπτώσεις, της ουραιμικής περικαρδίτιδας σε 10 ασθενείς, της πυώδους περικαρδίτιδας σε 5 περιπτώσεις, της φυματιώδους περικαρδίτιδας σε 2 περιπτώσεις, ενώ η διάγνωση αγνώστου αιτιολογίας – ιδιοπαθής περικαρδίτιδα ετέθη στους υπόλοιπους 149 ασθενείς (76%) με ευρήματα μη ειδικής φλεγμονής του περικαρδίου. Από την μετεγχειρητική πορεία των ασθενών της ομάδας Β η παρακολούθηση 30 ημερών κατέδειξε επιτυχή έκβαση, χωρίς υποτροπή στο 95% των ασθενών, ενώ σε 9 ασθενείς απαιτήθηκε κατ’ αρχάς συμπληρωματική αντιφλεγμονώδη αγωγή.

125


Συμπεράσματα: Η περικαρδιακή συλλογή αποτελεί μια κλινική οντότητα με ποικίλη αιτιολογία. Στην περίπτωση υποκείμενης νόσου του περικαρδίου όπου η αρχική φαρμακευτική αγωγή με αντιφλεγμονώδη δεν αποδίδει, η χειρουργική παροχέτευση κυρίως με υποξιφοειδική προσπέλαση (παράθυρο) είναι μια ασφαλής και αποτελεσματική μέθοδος που συμβάλει και στη διαγνωστική διαδικασία της υποκείμενης νόσου.

126


O81 ΑΥΤΟΜΑΤΗ ΘΡΟΜΒΩΣΗ ΤΗΣ ΠΥΛΑΙΑΣ ΚΑΙ ΑΝΩ ΜΕΣΕΝΤΕΡΙΟΥ ΦΛΕΒΑΣ: ΑΝΑΦΟΡΑ ΜΙΑΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗΣ ΚΑΙ ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ ΤΗΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ

Κρόκος Ν., Μιχαηλίδου Ε., Καρακατσάνης Α., Μαριούλας Α., Δρίζης Θ.


Σκοπός: Με την αναφορά του συγκεκριμένου περιστατικού, θέλουμε να τονίσουμε την σοβαρότητα, τις επιπλοκές και την αυξημένη θνητότητα της αυτόματης θρόμβωσης της πυλαίας φλέβας.

Υλικό και Μέθοδοι: Γυναίκα ασθενής 50 ετών, προσήλθε στα Ε.Ι. λόγω κοιλιακού άλγους από εβδομάδος επιδεινούμενο από 24ώρου συνοδευόμενο από εμέτους. Η ασθενής ανέφερε θρόμβωση αριστερού σκέλους προ έτους. Μετά από CT έλεγχο ανευρέθηκε θρόμβωση πυλαίας φλέβας με επέκταση στην άνω μεσεντέριο φλέβα και ικανή ποσότητα ασκιτικού υγρού. Η ασθενής τέθηκε σε αντιπηκτική αγωγή σε θεραπευτική δόση και νοσηλεύθηκε στην ΜΕΘ. Στις επόμενες ημέρες η ασθενής παρουσίασε πυρετική κίνηση (έως 38oC), σύγχυση και μέλαινες κενώσεις χωρίς όμως αιμοδυναμική επιβάρυνση. Λόγω της παρουσίας ασκιτικού υγρού τοποθετήθηκε ενδοπεριτοναϊκός καθετήρας παροχέτευσης ο οποίος μετά διήμερο από την τοποθέτησή του παροχέτευσε εντερικό περιεχόμενο. Η ασθενής υπεβλήθη σε ερευνητική λαπαροτομία.

Αποτελέσματα: Ερεύθη νεκρωμένο τμήμα νήστιδος με κατά τόπους διατρήσεις μήκους 28 cm, σε απόσταση περίπου 40 cm από τον σύνδεσμο του Treitz το οποίο αφαιρέθηκε σε «σχετικά υγιή» όρια διότι όλο το λεπτό έντερο εμφάνιζε βαθμό ισχαιμίας και οιδήματος. Στο επόμενο δεκαήμερο η ασθενής υπεβλήθη σε δεύτερη χειρουργική επέμβαση λόγω ρήξης του οπίσθιου τοιχώματος της αναστόμωσης. Έγινε επιμελής καθαρισμός της περιτοναϊκής κοιλότητας και συρραφή του οπίσθιου τοιχώματος της αναστόμωσης. Μετεγχειρητικά η ασθενής παρουσίασε λαγονομηριαία φλεβοθρόμβωση δεξιά, επεισόδια οπισθοστερνικού άλγους με ΗΚΓ αλλοιώσεις χωρίς κινητοποίηση των καρδιακών ενζύμων, ενώ ο έλεγχος της πηκτικότητας διέγνωσε χρόνιο αντιφωσφολιπιδαιμικό σύνδρομο. Η ασθενής παρέμεινε νοσηλευόμενη επί τριμήνου υπό αντιπηκτική αγωγή χαμηλού μοριακού βάρους και Salospir per os. Η ασθενής μεταφέρθηκε σε Κέντρο Αποκατάστασης από όπου και επανήλθε στην κλινική μας λόγω παρουσίας εντεροδερματικού συριγγίου χαμηλής παροχής το οποίο και αντιμετωπίσθηκε συντηρητικά. Κατά την διάρκεια της δεύτερης νοσηλείας της η ασθενής κατέληξε λόγω ανεπάρκειας πολλαπλών οργάνων.

Συμπεράσματα: Συμπερασματικά, η θρόμβωση της πυλαίας φλέβας εκδηλώνεται συνήθως ως μη συγκεκριμένο κοιλιακό άλγος. Η αξονική τομογραφία μπορεί να δώσει έγκαιρη και ακριβή διάγνωση και να προσδιορίσει την έκταση της θρόμβωσης. Η θεραπεία θα πρέπει να είναι εξατομικευμένη ανάλογα με το μέγεθος της θρόμβωσης και την παρουσία εντερικής ισχαιμίας. Η φλεβική στάση, ο χειρισμός των σπλαγχνικών αγγείων κατά τις χειρουργικές επεμβάσεις και οι θρομβοφιλικές καταστάσεις είναι τα κύρια αίτια της.

127


O82 ΑΙΜΟΠΕΡΙΤΟΝΑΙΟ Η ΚΟΙΛΙΑΚΗ ΑΠΟΠΛΗΞΙΑ ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΑΥΤΟΜΑΤΗΣ ΡΗΞΗΣ ΤΗΣ ΔΕΞΙΑΣ ΓΑΣΤΡΙΚΗΣ ΑΡΤΗΡΙΑΣ ΣΕ ΑΣΘΕΝΗ ΜΕ ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ ΤΟΥ ΠΗΚΤΙΚΟΥ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΥ. ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΑΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗΣ ΚΑΙ ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ ΤΗΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ



Εισαγωγή-Σκοπός: Κοιλιακή αποπληξία καλείται η αυτόματη ρήξη κάποιου ενδοκοιλιακού αρτηριακού κλάδου χωρίς την παρουσία ανευρυσματικής διάτασης η τραύματος. Σκοπός της εργασίας είναι η παρουσίαση μιας σπάνιας περίπτωσης κοιλιακής αποπληξίας λόγω αυτόματης ρήξης της δεξιάς γαστρικής αρτηρίας σε ασθενή με διαταραχή του πηκτικού μηχανισμού. Παράλληλα γίνεται ανασκόπηση της διεθνούς βιβλιογραφίας.

Υλικό και μέθοδοι: Πρόκειται για άνδρα ασθενή ηλικίας 72 ετών ο οποίος προσήλθε με από 12ώρου αιφνίδια έναρξη κοιλιακού άλγους συνοδευόμενου από ναυτία και εμετούς. Από το ιστορικό του διαπιστώθηκε στεφανιαία νόσος και κολπική μαρμαρυγή για την οποία ήταν σε χρόνια αγωγή με αντιπηκτικά. Κατά την εισαγωγή διαπιστώθηκε εικόνα καταπληξίας ενώ ο εργαστηριακός έλεγχος κατέδειξε αναιμία (Ηt 19,9 %, ) και διαταραχή του πηκτικού μηχανισμού (PT 109,3s APTT 94,4s και INR 10).

Αποτελέσματα: Έγινε ανάνηψη με χορήγηση υγρών, ηλεκτρολυτών και μεταγγίσεων και αναστροφή της διαταραχής της πήξεως με χορήγηση πλάσματος και βιταμίνης Κ. Μετά την σταθεροποίηση της κλινικής κατάστασης έγινε υπολογιστική τομογραφία κατά την οποία διαπιστώθηκε αιμοπεριτόναιο. Κατά την ερευνητική λαπαροτομία βρέθηκε ρήξη της δεξιάς γαστρικής αρτηρίας η οποία και απολινώθηκε. Η μετεγχειρητική πορεία του ασθενούς ήταν ομαλή.

Συμπεράσματα: Παρά την σπανιότητα της, η κοιλιακή αποπληξία θα πρέπει να λαμβάνεται υπόψη στην διαφορική διάγνωση ασθενών υπό αντιπηκτική αγωγή, οι οποίοι προσέρχονται με κοιλιακό άλγος και σημεία καταπληξίας.

128


O83 ΟΞΕΙΑ ΑΠΟΦΡΑΞΗ ΤΩΝ ΑΝΩ ΜΕΣΕΝΤΕΡΙΩΝ ΑΓΓΕΙΩΝ: Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΟΥ Γ. Ν. ΒΕΡΟΙΑΣ

Παπαδοπούλου Δ., Ρούντος Θ., Αγγελής Σ., Τσαϊτας Β., Τζοϋσυ Α., Δεμερτζίδης Χ.


Σκοπός: Η οξεία απόφραξη των άνω μεσεντερίων αγγείων αποτελεί μία νόσο, της οποίας η θνητότητα κυμαίνεται μεταξύ 59% και 100% σε περίπτωση καθυστερημένης διάγνωσης. Σκοπός της εργασίας μας είναι η παρουσίαση της δικής μας εμπειρίας.

Μέθοδος: Αναδρομική ανασκόπηση 11 ασθενών, οι οποίοι χειρουργήθηκαν το πρώτο 24ώρο μετά την έναρξη της συμπτωματολογίας μεταξύ 2006 και 2009.

Συμπέρασμα: Η συμπτωματολογία, η κλινική εξέταση και τα αντικειμενικά ευρήματα είναι καθοριστικά για τη διάγνωση και την περαιτέρω αντιμετώπιση. Η οξεία απόφραξη των άνω μεσεντερίων αγγείων χαρακτηρίζεται από υψηλή θνητότητα και μόνο η έγκαιρη διάγνωση και αντιμετώπιση μπορεί να βελτιώσει την πρόγνωση αυτών των ασθενών.

129


O84 ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΟΞΕΙΑΣ ΘΡΟΜΒΩΣΗΣ ΑΝΩ ΜΕΣΕΝΤΕΡΙΟΥ ΦΛΕΒΑΣ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΥΠΕΡΟΜΟΚΥΣΤΕΪΝΑΙΜΙΑΣ ΚΑΙ ΑΥΞΗΜΕΝΟΥ ΠΑΡΑΓΟΝΤΑ VIII. ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟΥ

Τιγκιρόπουλος Κ.1 , Βασιλειάδης Κ.2, Κατσαμάκας Μ.1, Κογκόπουλος Ε.1, Πρίγκος Β.1, Καϊσίδης Γ.1, Βαϊόπουλος Χ.1, Τσεμινίδης Π.1, Καραμήτσος Ε.1, Τσαλικίδης Α.1

1Χειρουργική Κλινική Γ.Ν Κιλκίς, 2Α’ Χειρουργική Κλινική Νοσοκομείου “Παπαγεωργίου”

Σκοπός: Παρουσίαση σπάνιου περιστατικού οξείας θρόμβωσης της άνω μεσεντερίου φλέβας εξαιτίας υπερομοκυστεΪναιμιας και αυξημένου παράγοντα VIII η οποία αντιμετωπίσθηκε επιτυχώς με θεραπευτική δόση Ηπαρίνη Χαμηλού Μοριακού Βάρους (ΗΧΜΒ).

Εισαγωγή: Άνδρας ,ετών 78, προσήλθε στα Ε.Ι. Χειρουργικής, αιτιώμενος διάχυτο κοιλιακό άλγος από 24ώρου, με συνεχή επιδείνωση και συνοδό ναυτία. Τα συμπτώματα του ασθενούς σε συνδυασμό με τη δραματική κλινική εικόνα του και τον υψηλό δείκτη υποψίας , έθεσαν την πιθανότητα μεσεντερίου ισχαιμίας. Διενεργήθηκε επείγουσα αξονική τομογραφία κοιλίας με ενδοφλέβια έγχυση σκιαστικού σε αρτηριακή και φλεβική φάση όπου διαπιστώθηκε εκτεταμένη θρόμβωση άνω μεσεντερίου φλέβας . Ο ασθενής αντιμετωπίσθηκε συντηρητικά επιτυχώς, με χορήγηση θεραπευτικής δόσης Ηπαρίνης Χαμηλού Μοριακού Βάρους (ΗΧΜΒ) και εξήλθε βελτιωμένος με συνέχιση της αντιπηκτικής του αγωγής αλλά λόγω διακοπής της από τον ίδιο,εισήχθει ξάνα μετά από 1 μήνα με υποτροπή της νόσου.

Μετά την ύφεση των συμπτωμάτων, σε συνεργασία με το αιματολογικό εργαστήριο του νοσοκομείου “Παπαγεωργίου” πραγματοποιήθηκε έλεγχος του πηκτικού μηχανισμού του ασθενούς, στον οποίο βρέθηκε αύξηση των επιπέδων του παράγοντα VIII και της ομοκυστείνης. Η παρουσία των δύο αυτών παραγόντων ως αίτιο θρόμβωσης της άνω μεσεντερίου φλέβας, κάνει την εργασία μας ιδιαίτερα σημαντική λόγω σπανιότητας της εμφάνισής τους, σύμφωνα με τη διεθνή βιβλιογραφία. Ο ασθενής εξήλθε βελτιωμένος και βρίσκεται υπό συνεχή χορήγηση αντιπηκτικής αγωγής (βαρφαρίνη) και ταυτόχρονη χορήγηση σκευασμάτων φυλλικού οξέος και βιταμίνης Β12.

Συμπέρασμα: Η μεσεντέριος ισχαιμία αποτελεί μία σημαντική κλινική οντότητα με υψηλό ποσοστό θνησιμότητας και θνητότητας . Η λεπτομερής κλινική εξέταση , τα συμπτώματα του ασθενούς και ο υψηλός δείκτης υποψίας , αποτελούν σημαντίκα στοιχεία που συμβάλλουν στη διάγνωση της μεσεντερίου ισχαιμίας. Η ταυτόχρονη παρουσία υπερομοκυστεϊναιμίας και αυξημένου παράγοντα VIII στην περίπτωση του ασθενούς μας αποτελούν σπάνια αίτια θρόμβωσης της άνω μεσεντερίου φλέβας η οποία αντιμετωπίσθηκε επιτυχώς με την έγκαιρη χορήγηση ΗΧΜΒ.

130


O85 ATEΛΗΣ ΕΙΛΕΟΣ ΟΦΕΙΛΟΜΕΝΟΣ ΣΕ ΠΕΡΙΤΥΦΛΙΚΟ ΜΕΛΑΝΩΜΑ. ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗΣ

Πανούσης Χ., Φαλίδας Ε., Τάκου Μ., Βλάχος Κ., Κλωνής Γ., Βίλλιας Κ.

Α΄ Χειρουργική Κλινική, 417 ΝΙΜΤΣ, Αθήνα

Εισαγωγή: Η πρωτοπαθής ενδοκοιλιακή εμφάνιση μελανώματος είναι σπάνια στη διεθνή βιβλιογραφία. Παρουσιάζουμε περίπτωση ασθενούς με εικόνα ατελούς ειλεού και συμπιεστικά φαινόμενα οφειλόμενα σε περιτυφλικό μελάνωμα.

Παρουσίαση περίπτωσης: Ασθενής 70 ετών προσήλθε στα εξωτερικά ιατρεία της κλινικής, αιτιώμενος κοιλιακό άλγος στην κάτω κοιλία και ψηλαφητό μόρφωμα στο δεξιό λαγόνιο βόθρο, που αυξήθηκε το τελευταίο τρίμηνο. Κατά το αυτό χρονικό διάστημα εμφάνισε σημαντική απώλεια βάρους, αδυναμία και εύκολη κόπωση. Το ατομικό ιστορικό του ασθενούς είναι ελεύθερο με εξαίρεση αρτηριακή υπέρταση υπό αγωγή. Στην αντικειμενική εξέταση αναδεικνύεται ψηλαφητό μόρφωμα στο υπογάστριο, ευμέγεθες και ελάχιστα ευκίνητο. Στον εργαστηριακό έλεγχο αναδεικνύεται λευκοκυττάρωση (WBC:24760 k/ul, Neut:20.210 k/ul, Lymph:2.850 k/ul), ήπια αναιμία (Hct:34%) και αυξημένα αιμοπετάλια (690.000 k/ul). Ο βιοχημικός έλεγχος και οι καρκινικοί δείκτες είναι εντός φυσιολογικών ορίων, ενώ αυξημένη αναδεικνύεται η CRP ( 5,82 mg / dl). Ο ασθενής υποβάλλεται σε υπερηχογράφημα κοιλίας, που αναδεικνύει στη δεξιά κοιλία υπερηχογενές μόρφωμα με ανώμαλη παρυφή που περικλύει εντερικές έλικες και διηθεί το μεσεντέριο λίπος, υγρό στην ελάσσονα πύελο και υποαγγειούμενο μόρφωμα 3 εκ. στο τμήμα VI του ήπατος. Η κολονοσκόπηση αναδεικνύει εικόνα πίεσης εκ των έξω στο τυφλό, εκκολπωμάτωση παχέος εντέρου και αιμορροϊδοπάθεια. Η αξονική τομογραφία περιγράφει ανομοιογενές υπόπυκνο μόρφωμα στο δεξιό λαγόνιο βόθρο που περικλείει εντερικές έλικες με υδραερικά επίπεδα, παρουσία υγρού ενδοκοιλακά και υπόπυκνη εστία στο δεξιό ηπατικό λοβό. Ο ασθενής υποβάλλεται σε ερευνητική λαπαροτομία που ανέδειξε παρουσία ευμέγεθους μελανόχρωμης μάζας περιτυφλικά με πολυάριθμες μικρότερες εστίες (από χιλιοστά έως 3-4 εκ.) στο περιτόναιο, στο μεσεντέριο, στο επίπλουν και στο ήπαρ. Ελήφθησαν βιοψίες και ο ασθενής παραπέμφθηκε για περαιτέρω ογκολογική αντιμετώπιση.

Συμπέρασμα: Το περιτυφλικό μελάνωμα με πολλαπλές εστίες ενδοκοιλιακά είναι εξαιρετικά σπάνιο και η διάγνωση δύσκολη προεγχειρητικά. Ο ρόλος της χειρουργικής αντιμετώπισης παραμένει διαγνωστικός.

131


O86 ΜΑΖΙΚΗ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΙΚΗ ΑΙΜΟΡΡΑΓΙΑ ΛΟΓΩ ΜΕΜΟΝΩΜΕΝΩΝ ΚΙΡΣΩΝ ΝΗΣΤΙΔΟΣ

Κόκκινος Ι., Παπαδόπουλος Λ., Δουλαπτσής Μ., Πέττα Β., Τσαντρίζος Π., Πεντάρη Τ., Φραγκιαδάκης Γ., Κατσούγκρης Ν., Μπομπολάκης Ε., Παπαδομιχελάκης Α., Κόρακας Π., Καστανάκης Μ., Καταλακτάκης Κ.


Τα πιο συνηθισμένα αίτια μαζικής γαστρεντερικής αιμορραγίας είναι το γαστροδωδεκαδακτυλικό έλκος, οι κιρσοί οισοφάγου, οι αγγειοδυσπλασίες, τα εκκολπώματα εντέρου, διάφοροι όγκοι γαστρενερικού σωλήνα κ.α. σπανιώτερα. Ανάμεσα στα σπάνια αίτια συγκαταλέγεται και η μαζική αιμορραγία από μεμονωμένους κιρσούς νήστιδος. Αναφέρουμε περίπτωση ενός ασθενούς με μαζική γαστρεντερική αιμορραγία από μεμονωμένους κιρσούς νήστιδος οι όποιοι διεγνώσθησαν διεγχειρητικά

Ένας 65χρονος άνδρας προσήλθε στο τμήμα επειγόντων περιστατικών του νοσοκομείου μας με αιματοχεσία κι αιματέμεση από λίγων ωρών, με αιμοδυναμική αστάθεια και παρά την μαζική μετάγγιση αίματος (8 μονάδες αίματος) παρέμενε ασταθής και ως εκ τούτου, 30 περίπου ώρες μετά την είσοδο του, υποβλήθηκε σε επείγουσα λαπαροτομία. Προ 15ετιας είχε υποβληθεί σε χολοκυστεκτομή και προ 3τιας σε σκωληκοειδεκτομή.

Η οισοφάγο-γάστρα-δωδεκαδακτυλοσκόπηση δεν ανέδειξε κιρσούς στον οισοφάγο το στόμαχο και το εγγύς δωδεκαδάκτυλο ή κάποια άλλη παθολογία. Η κολονοσκόπηση ανέδειξε μαυροειδή πήγματα καθ’ όλο το μήκος του κόλου χωρίς άλλα παθολογικά ευρήματα. Η προσπάθεια αγγειογραφίας κοιλιακής αορτής διεκόπη λόγω μεγάλης πτώσεως της αρτηριακής πιέσεως του ασθενούς και επεισοδίου αιματέμεσης. Τα διεγχειρητικά ευρήματα ανέδειξαν μεμονωμένους κιρσούς νήστιδος, 10cm από το σύνδεσμο του Τreitz, χωρίς αλλά έμμεσα σημεία πυλαίας υπερτάσεως. Η βιοψία ήπατος ήταν αρνητική για κίρρωση. Πραγματοποιήθηκε τμηματική εκτομή της πάσχουσας περιοχής της νήστιδος και τελικοτελική αναστόμωση. Η ιστολογική εξέταση ανέδειξε υποβλεννογονιες φλέβες με μεμονωμένη διάβρωση του βλεννογόνου.

Συμπέρασμα: Οι μεμονωμένοι κιρσοί νήστιδος είναι σπάνιοι και μπορεί να αποβούν μοιραίοι για τη ζωή του ασθενούς αν δεν διαγνωστούν έγκαιρα, παρ’ όλη τη δυσκολία που παρουσιάζεται λόγω της σπανιότητας των, θα πρέπει όμως να αναζητούνται ιδιαίτερα αν ο κολονοσκοπικός και γαστροδωδεκαδακτυλοσκοπικός έλεγχος αποβούν αρνητικοί.

132


O87 ΑΠΟΦΡΑΞΗ ΛΕΠΤΟΥ ΕΝΤΕΡΟΥ ΑΠΟ ΦΥΤΟΠΙΛΗΜΑ. ΣΥΝΥΠΑΡΞΗ ΜΕ ΦΥΤΟΠΙΛΗΜΑ ΣΤΟΜΑΧΟΥ. ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ 2 ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΩΝ

Σκλάβος Α., Μαχιά Γ., Παπανικολάου Χ., Αϊναλής Σ., Λαγόπουλος Β., Βάϊος Γ., Χατζηθεοχάρης Γ.

Α΄ Χειρουργική Κλινική, Ιπποκράτειο Γ.Π.Ν, Θεσσαλονίκη

Η απόφραξη του λεπτού εντέρου με επακόλουθο την εκδήλωση κλινικής εικόνας ειλεού οφείλεται σε διάφορα αίτια όπως οι συμφύσεις, η παγίδευση έλικος εντός σάκου κήλης, ο εγκολεασμός, καλοήθεις ή κακοήθεις τοιχωματικές βλάβες κ.λ.π. Oχι τόσο συχνό αίτιο απόφραξης αποτελεί η απόφραξη από ξένο σώμα (χολόλιθο, φυτοπίλημα ή τριχοπίλημα).

Στην εργασία αυτή παρουσιάζουμε 2 περιπτώσεις ειλεού από φυτοπίλημα που αντιμετωπίστηκαν χειρουργικά στην Κλινική μας. Οι ασθενείς (ένας άνδρας και μία γυναίκα ηλικίας 71 και 60 ετών αντίστοιχα) νοσηλεύτηκαν αρχικά με άτυπη συμπτωματολογία σε παθολογική κλινική όπου και τέθηκε η διάγνωση μετά τη διενέργεια αξονικής τομογραφίας (CTS). Διακομίσθηκαν στην κλινική μας με εγκατεστημένη εικόνα αποφρακτικού ειλεού. Και στις 2 περιπτώσεις ήταν χαρακτηριστική η προηγηθείσα προ 30ετίας περίπου στελεχιαία βαγοτομή και πυλωροπλαστική καθώς επίσης και η συνύπαρξη φυτοπιλήματος εντός του στομάχου. Στη μεν γυναίκα διενεργήθηκε γαστροτομή και εντεροτομή προς αφαίρεση των πιλημάτων, ενώ στον άνδρα μόνο γαστροτομή διότι το πίλημα του λεπτού εντέρου δεν ανευρέθη λόγω προφανώς προωθήσεως και αποβολής του δια της φυσιολογικής οδού.

Συμπερασματικά τονίζουμε ότι στην περίπτωση ειλεού λεπτού εντέρου, ιδιαίτερα αν έχει προηγηθεί επέμβαση στο στόμαχο, θα πρέπει να τίθεται στη διαφορική διάγνωση η πιθανότητα ύπαρξης φυτοπιλήματος.

133


O88 ΤΡΑΥΜΑΤΙΚΗ ΡΗΞΗ ΔΙΑΦΡΑΓΜΑΤΟΣ ΥΛΙΚΟ ΜΙΑΣ 15ΕΤΙΑΣ ΣΤΗΝ ΚΛΙΝΙΚΗ ΜΑΣ. ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΡΗΞΗΣ ΔΕΞΙΟΥ ΗΜΙΔΙΑΦΡΑΓΜΑΤΟΣ ΜΕ ΜΕΓΑΛΟ ΗΠΑΤΟΘΩΡΑΚΑ

Κόκκινος Ι., Παπαδόπουλος Λ., Δουλαπτσής Μ., Πέττα Β., Τσαντρίζος Π., Πεντάρη Τ., Φραγκιαδάκης Γ., Κατσούγκρης Ν., Μπομπολάκης Ε., Παπαδομιχελάκης Α., Κόρακας Π., Καστανάκης Μ., Καταλακτάκης Κ.


Σκοπός μας είναι να παρουσιάσουμε το υλικό της κλινικής μας σε μια 15ετια και νακαταδείξουμε ότι εκτός της σχετικής σπανιότητος των τραυματικών ρήξεων του διαφράγματος σε σχέση με τις άλλες τραυματικές κακώσεις, στις ασυνήθεις επιπλοκές είναι και ο ηπατοθώρακας, μια κατάσταση σπάνια σαν μεμονωμένη κάκωση που προϋποθέτει μεγάλη ρήξη δεξιού ημιδιαφράγματος. Υλικό και μέθοδος: Την τελευταία 20ετια αντιμετωπίσαμε στην κλινική μας 12ρηξεις διαφράγματος. 7 μετά από τυφλό τραύμα, 2 μετά από τραύμα με τέμνον και νήσσων όργανο και 3 μετά από τραύμα από πυροβόλο όπλο. Ένας ασθενής απεβίωσε στο χειρουργείο λόγω ολιγαιμικού shock και εκτεταμένης οπισθοηπατικής κάκωσης και ένας στη ανάνηψη.

Συζήτηση: Τα διατιτραίνοντα τραύματα του διαφράγματος όπως και μετά από κλειστή κάκωση, μπορεί να διαλάθουν της προσοχής και να διαγνωστούν καθυστερημένα. Τα περισσότερα από τα τυφλά είναι μετά από τροχαία ατυχήματα . Η ρήξη μπορεί να είναι μικρή ή μεγάλη και αφορά συνήθως την τενοντώδη μοίρα του διαφράγματος. Η ρήξη του διαφράγματος αρκετά συχνά (80%) συνοδεύεται από ρήξεις άλλων ενδοκοιλιακών οργάνων. Στις δεξιές διαφραγματικές ρήξεις, η συμμετοχή ρήξης κοιλιακού οργάνου είναι σπανιότερη. . Η αντιμετώπιση των τραυματικών ρήξεων γίνεται με κοιλιακή προσπέλαση, ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις εφαρμόζεται θωρακοτομή ή θωρακοκοιλιακή προσπέλαση.

Συμπέρασμα: Η τραυματική ρήξη διαφράγματος είναι ασυνήθιστη σε σχέση με τραυματικές κακώσεις διαφόρων άλλων οργάνων. Η συνεχώς αυξανόμενη χρήση σύγχρονων διαγνωστικών μεθόδων ανεβάζει το ποσοστό διάγνωσης των ρήξεων του διαφράγματος. Ο προστατευτικός ρόλος του ήπατος σε μεγάλη ρήξη δεξιού ημιδιαφράγματος είναι ενίοτε αναποτελεσματικός δεδομένου ότι δυσπνοϊκά φαινόμενα λόγω πιέσεως (είσοδος μεγάλου τμήματος του ήπατος στην θωρακική κοιλότητα) ή εισόδου και περισφίξεως κοίλων σπλάχνων μπορούν να συμβούν.

134


O89 ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΑΣΘΕΝΟΥΣ 24 ΕΤΩΝ ΜΕ ΒΑΡΙΑ ΤΡΑΥΜΑΤΙΚΗ ΡΗΞΗ ΗΠΑΤΟΣ



Ασθενής 24 ετών, άνδρας ,οδηγός δικύκλου, προσεκομίσθη στα Εξωτερικά Ιατρεία λόγω αναφερόμενου τροχαίου (σύγκρουση με άλλο όχημα και πρόσκρουση του ιδίου σε σταθερό αντικείμενο στο έδαφος), με Κλίμακα Γλασκώβης 15/15. Υποβλήθηκε άμεσα σε υπερηχογράφημα κοιλίας και ακολούθως σε ολόσωμη αξονική τομογραφία (εγκέφαλος, ΑΜΣΣ, θώρακας, άνω – κάτω κοιλίας), όπου διαπιστώθηκε τραυματική ρήξη ήπατος. Ο ασθενής οδηγήθηκε άμεσα στο χειρουργείο, όπου υποβλήθηκε σε τομή μέση υπερυπομφάλια και διαπιστώθηκε μεγάλη ποσότητα ελεύθερου αίματος εντός της περιτοναϊκής κοιλότητας και εκτεταμένος ηπατικός τραυματισμός, ο οποίος καταλάμβανε όλο το δεξιό λοβό του ήπατος.

Έγιναν οι εξής ενέργειες : α)κένωση της περιτοναϊκής κοιλότητας, β) επίσχεση της αιμορραγίας με απολίνωση της κοινής ηπατικής αρτηρίας, γ) χολοκυστεκτομή, δ) περιηπατικός και υφηπατικός επιπωματισμός. Έγινε μεταφορά στη Μ.Ε.Θ. Εξαιτίας της βαριάς γενικής κατάστασής του και του παρατεινόμενου εμπύρετου, οδηγήθηκε στο χειρουργείο για δεύτερη φορά. Ανευρέθηκαν νεκρώματα και ρυπαρά υγρά στο (ΔΕ) υποδιαφραγματικό και (ΔΕ) υφηπατικό χώρο. Έγινε επιμελής έκπλυση και τοποθετήθηκαν παροχετεύσεις. Ο ασθενής τέθηκε σε πρωτόκολλο με ανασυνδυασμένη ενεργοποιημένη πρωτεϊνη C και έλαβε ανοσοσφαιρίνες. Εξαιτίας της βαριάς γενικής κατάστασης και της σοβαρής αιμοδυναμικής αστάθειας, τέθηκε σε φίλτρο αιμοδιαδιήθησης CVVHDF. Ο ασθενής οδηγήθηκε εκ νέου στο χειρουργείο και υποβλήθηκε σε έκπλυση της περιτοναϊκής κοιλότητας και τοποθετήθηκε στοματο-νηστιδικός καθετήρας διεγχειρητικά. Η νέα ΑΤ θώρακος και ΑΚΚ ανέδειξε μεγάλη ποσότητα υπεζωκοτικού υγρού (ΔΕ) και τοποθετήθηκε θωρακικός σωλήνας παροχέτευσης. Ο ασθενής έλαβε δεύτερη συνεδρία με ανοσοσφαιρίνες. Tοποθετήθηκε VAC στο τραύμα λόγω διαποίηση. Βελτίωση της γενικής κατάστασης. Πραγματοποιήθηκε νεαροποίηση του χειρουργικού τραύματος και μερική σύγκλειση αυτού και αφαιρέθηκε το VAC. Τοποθετήθηκε υποδόρια παροχέτευση στο τραύμα. Έγινε αλλαγή του καθετήρα του (ΔΕ) υποχονδρίου (κατευθυνόμενου συριγγίου) υπό γενική αναισθησία και τοποθετήθηκαν πλύσεις με φυσιολογικό ορό υπό σύγχρονη αναρρόφηση. Πραγματοποιήθηκε σύγκληση της τραχειοστομίας και ο ασθενής διεκομίσθηκε στη Β` Γενική Χειρουργική, όπου συνεχίστηκε η αποκατάστασή του έως την έξοδό του από το νοσοκομείο. Καθίσταται σαφές ότι η συμβολή των Μ.Ε.Θ. είναι απαραίτητη για την αποτελεσματική αντιμετώπιση τέτοιου είδους περιστατικών.

135


O90 ΤΡΑΥΜΑΤΙΚΗ ΚΑΚΩΣΗ ΝΕΦΡΟΥ ΚΑΤΑΓΡΑΦΗ ΚΑΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΣΕ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΤΗΣ ΕΠΑΡΧΙΑΣ

Aναγνωστάκος K.1, Κωνσταντινίδης Χ. 2, Δρέ Κ.³, Παπαδόπουλος Β.4, Βριζίδου Σ.5, Χριστοδούλου Ν.¹

1Κρατικό θεραπευτήριο Λέρου - Χειρουργική Κλινική, Λέρος2Εθνικό Ίδρυμα Αποκατάστασης Αναπήρων, Αθήνα - Ουρολογικό Τμήμα³ΓΝΝ «Λαϊκό», Αθήνα4ΓΝΝ Ρόδου, Ρόδος5ΓΝ Ασκληπιείο Βούλας, Αθήνα

Σκοπός: Σε κακώσεις κοιλίας ο νεφρός τραυματίζεται συχνά. Σκοπός της παρούσας εργασίας είναι η καταγραφή και η αντιμετώπιση των τραυματικών κακώσεων του νεφρού σε επαρχιακό νοσοκομείο.

Μέθοδος - Υλικό: Κατά το χρονικό διάστημα Οκτώβριος 2006 έως Φεβρουάριο του 2009 προσήλθαν στο Νοσοκομείο Λέρου 210 ασθενείς - πολυτραυματίες εκ των οποίων στους 65 συνυπήρχε τραυματική κάκωση νεφρού (τροχαίο ατύχημα, πτώσεις, άμεση πλήξη στην νεφρική χώρα). Οι ασθενείς ήταν ηλικίας από 20 έως 94 ετών με μέση ηλικία τα 39 έτη. Πρόκειται για 21 γυναίκες και 44 άνδρες. Η διάγνωση βασίστηκε στην υπερηχοτομογραφια (FAST) στην κλινική εξέταση στο ιστορικό του ασθενούς, στις αιματολογικές εξετάσεις και στην υπόνοια της κάκωσης, αφού το νοσοκομείο μας ακόμη και σήμερα δεν διαθέτει αξονικό τομογράφο.

Αποτελέσματα: Από τους 65 ασθενείς με κάκωση νεφρού οι 19 με κακώσεις grade IV και V αντιμετωπίσθηκαν άμεσα έως 6 ώρες χειρουργικά, οι 39 με κακώσεις grade ΙΙ και ΙΙΙ, διακομίστηκαν αυθημερόν σε κεντρικότερα νοσοκομεία. Οι υπόλοιποι 7 με κακώσεις grade Ι, ήταν εξ αρχής αιμοδυναμικά σταθεροί έως τις πρώτες 24 ώρες όπου και διακομίστηκαν σε τακτική βάση σε κεντρικότερη μονάδα για αξονική τομογραφία. Έπειτα οι ασθενείς επέστρεψαν στο νοσοκομείο.

Συμπεράσματα: Η κάκωση του νεφρού μπορεί να αντιμετωπιστεί συντηρητικά, αλλά απαραίτητες προϋποθέσεις είναι η αιμοδυναμική σταθερότητα των ασθενών καθώς και η παρακολούθηση με U/S και C/T.

136


O91 ΕΚΤΟΠΟΣ ΓΑΣΤΡΙΚΟΣ ΒΛΕΝΝΟΓΟΝΟΣ ΣΕ ΜΕΚΕΛΕΙΟ ΑΠΟΦΥΣΗ. ΜΙΑ ΣΠΑΝΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΑΙΜΟΡΡΑΓΙΑΣ ΠΕΠΤΙΚΟΥ

Διπλάρης Κ.1, Καμπαρούδης Α.1, Καρδάσης Δ.1, Δούμα Σ.2, Παπαγεωργίου Α.2, Αναστασιάδης Κ.1, Γερογιάννης Ι.1, Παπαδόπουλος Σ.1, Τσαντήλας Δ.1, Γερασιμίδης Θ.1

1Ε’ Χειρουργική Κλινική Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης,2Β’ Προπαιδευτική Παθολογική Κλινική Αριστοτελείου Πανεπιστημίου ΘεσσαλονίκηςΓενικό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης «Ιπποκράτειο»

Η φλεγμονή και η απόφραξη είναι οι συνηθέστερες επιπλοκές παραμένουσας μεκελείου απόφυσης στους ενήλικες. Αντίθετα αιμορραγία πεπτικού είναι πολύ σπάνια και μπορεί να υποδηλεί την παρουσία έκτοπου γαστρικού βλεννογόνου.

Με σκοπό την αναφορά της διαγνωστικής προσέγγισης και αντιμετώπισης αιμορραγίας από μεκέλειο απόφυση παρουσιάζουμε τον ασθενή που αντιμετωπίσαμε.

Παρουσίαση Περίπτωσης: Πρόκειται για άντρα 18 ετών που προσήλθε με μέλαινες κενώσεις μετά από λήψη αλκοολούχων ποτών και έντονη καταβολή. Στην κλινική εξέταση διαπιστώθηκε ταχυκαρδία , ωχρότητα όψη πάσχοντος, ενώ η δακτυλική εξέταση επιβεβαίωσε τις μέλαινες κενώσεις. Στον εργαστηριακό έλεγχο επιβεβαιώθηκε η απώλεια αίματος με αιματοκρίτη 23%.

Από το ατομικό αναμνηστικό δεν προέκυψε παρόμοιο περιστατικό αιμορραγίας από το πεπτικό. Χορηγήθηκε αίμα και κρυσταλλοειδή και ακολούθησε ενδοσκοπικός έλεγχος (γαστροσκόπηση-κολοσκόπηση) που δεν ανέδειξε εστία αιμορραγίας. Ο σπινθηρογραφικός έλεγχος με 99mTcO4

- ανέδειξε λειτουργούντα έκτοπο γαστρικό βλεννογόνο σε θέση τυπική για παρουσία απόφυσης Meckel. Αιμοδυναμικά σταθερός ο ασθενής οδηγήθηκε στο χειρουργείο και με μέση τομή ανευρέθη απόφυση του Meckel 70cm περίπου από την ειλεοτυφλική βαλβίδα με ευρεία βάση. Έγινε εντερεκτομή και τελικοτελική αναστόμωση. Η διάνοιξη του παρασκευάσματος ανέδειξε έκτοπο εξελκωμένο γαστρικό βλεννογόνο που επιβεβαιώθηκε και ιστολογικά. Η μετεγχειρητική πορεία ήταν ομαλή και εξήλθε την 4η μετεγχειρητική ημέρα με συνολική νοσηλεία 12 ημερών..

Συμπέρασμα: Αν και η αιμορραγία πεπτικού από απόφυση Meckel είναι πολύ σπάνια σε ενήλικες, πρέπει να θεωρείται μια από τις πρώτες αιτίες σε ασθενείς έως 20 ετών. Οφείλεται συνήθως σε εξέλκωση έκτοπου γαστρικού βλεννογόνου. Εφόσον το επιτρέπει η αιμοδυναμική κατάσταση του ασθενή επιβάλλεται ενδελεχής παρακλινικός έλεγχος προκειμένου να υπάρξει προεγχειρητική διάγνωση. Η θεραπεία απαιτεί εκτομή της απόφυσης με πλήρη αφαίρεση του έκτοπου γαστρικού βλεννογόνου.

137


O92 ΣΩΜΑΤΟΣΤΑΤΙΝΩΜΑ ΠΑΓΚΡΕΑΤΟΣ

Καραβαλάκη M.1, Κατσουράκης A.1, Καπουτσής Γ.1, Τζέγας Σ.2, Καραγιαννοπούλου Γ.3, Χατζηθεόκλητος Ε.1

1Χειρουργικό Τμήμα, Γ.Ν.Θ. «Ο Άγιος Δημήτριος», 2Ακτινολογικό Τμήμα, Γ.Ν.Θ. «Ο Άγιος Δημήτριος», 3Παθολογοανατομικό Εργαστήριο, Α.Π.Θ.

Εισαγωγή: Το σωματοστατίνωμα ανήκει στους σπάνιους νευροενδοκρινείς όγκους του παγκρέατος. Με ετήσια επίπτωση 0.1-0.4/100.000 κατοίκους αποτελεί λιγότερο από 5% όλων των ενδοκρινών όγκων του παγκρέατος. Το σωματοστατίνωμα εντοπίζεται κυρίως στην κεφαλή του παγκρέατος ή στην πέριξ του φύματος περιοχή του 12δακτύλου. Στο ήμισυ των περιπτώσεων πρόκειται για κακοήθη όγκο με ηπατικές μεταστάσεις κατά τη διάγνωση και η χειρουργική αφαίρεση αποτελεί τη μοναδική θεραπευτική δυνατότητα.

Σκοπός: Σκοπός της εργασίας είναι η παρουσίαση περιστατικού με σωματοστατίνωμα παγκρέατος.

Υλικό-Μέθοδοι: Γυναίκα 47 ετών εισήχθη στο παθολογικό τμήμα του Νοσοκομείου μας λόγω αναφερόμενων επεισοδίων υπογλυκαιμίας με συνοδό πτώση του επιπέδου συνείδησης από μηνός. Διενεργήθηκε υπερηχοτομογράφημα και CT κοιλίας όπου ανευρέθη μόρφωμα ωοειδούς σχήματος μεγίστης διαμέτρου 25 χιλ. κεφαλικά της άνω επιφάνεια του παγκρεατικού σώματος όπισθεν του σώματος του στομάχου. Στο ατομικό ιστορικό της ασθενούς αναφέρεται αρτηριακή υπέρταση υπό φαρμακευτική αγωγή. Ο εργαστηριακός έλεγχος ανέδειξε χαμηλά επίπεδα σακχάρου, ενώ οι καρκινικοί δείκτες ήταν αρνητικοί.

Αποτελέσματα: Η ασθενής διακομίστηκε στο χειρουργικό τμήμα όπου υποβλήθηκε σε αφαίρεση εξωφυτικής μάζας παγκρέατος. Ο παθολογοανατομικός και ανοσοïστοχημικός έλεγχος έθεσαν τελικά τη διάγνωση. Η ασθενής εξέρχεται την 7η μετεγχειρητική ημέρα και παραμένει ελεύθερης νόσου 2 μήνες μετά το χειρουργείο.

Συμπεράσμα: Το σωματοστατίνωμα παγκρέατος θα πρέπει πάντα να συμπεριλαμβάνεται στην διαφορική διάγνωση των όγκων του παγκρέατος, ενώ η έγκαιρη χειρουργική αντιμετώπιση αποτελεί τη μοναδική δυνατότητας ριζικής θεραπείας.

138


O93 ΝΕΥΡΟΕΝΔΟΚΡΙΝΕΙΣ ΟΓΚΟΙ ΤΟΥ ΠΑΓΚΡΕΑΤΟΣ-VIPΩΜΑΤΑ

Λιντζέρης Ι,. Πρίγκουρης Π., Σιδηροκαστρίτης Γ., Κονταξής Β., Πρίγκουρης Σ.

Δ΄ Χειρουργική Κλινική Γ.Ν.Α. ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ

Εισαγωγή: Οι νευροενδοκρινείς όγκοι του παγκρέατος είναι σπάνια κακοήθη νεοπλάσματα. Αποτελούν το 1-2% του συνόλου των παγκρεατικών όγκων. Εξορμώνται από τα νησίδια του Langerhans και εκκρίνουν ορμόνες οι οποίες και ευθύνονται για την πρόκληση μιας ποικιλόμορφης συστηματικής συμπτωματολογίας, με αποτέλεσμα μια σαφή καθυστέρηση στη διάγνωσή τους. Από το σύνολο των παγκρεατικών νευροενδοκρινών όγκων, πολύ σπάνιοι είναι εκείνοι που εκκρίνουν VIP και ανέρχονται σε ποσοστό μικρότερο του 1% και οι οποίοι προκαλούν ένα κλινικό σύνδρομο που χαρακτηρίζεται από εκκριτική διάρροια, υποκαλιαιμία και αχλωρυδρία.

Σκοπός: Να παρουσιάσουμε την εμπειρία της κλινικής μας στη διάγνωση και την αντιμετώπιση των νευροενδοκρινών όγκων του παγκρέατος που εκκρίνουν VIP (VIPώματα) κατά την τελευταία πενταετία (2005 έως 2009).

Υλικό-Μέθοδος: Πρόκειται για 3 περιπτώσεις ασθενών (γυναίκες), που προσεκομίσθησαν εξαιτίας υποκαλιαιμίας και χρόνιας διάρροιας, χωρίς οικογενειακό ιστορικό παγκρεατικού νευροενδοκρινούς όγκου. Η αξονική τομογραφία κατέδειξε μόρφωμα στην ουρά του παγκρέατος. Ως εκ τούτου οι δυο υπεβλήθησαν σε περιφερική παγκρεατεκτομή και σπληνεκτομή, ενώ μια ασθενής υπέστη και τμηματική ηπατεκτομή λόγω ανεύρεσης ηπατικών μεταστάσεων.

Αποτελέσματα: Η ιστολογική εξέταση του χειρουργικού παρασκευάσματος απεκάλυψε με τη βοήθεια του ανοσοιστοχημικού ελέγχου την ταυτοποίηση ενός λειτουργικού, καλά διαφοροποιημένου, ενδοκρινικού καρκινώματος της ουράς του παγκρέατος διαστάσεων :5 cm σε μια περίπτωση και 6cm στις άλλες δυο, το οποίο συνδεόταν στο μεγαλύτερο ποσοστό του με την παραγωγή VIP.Και στις 3 περιπτώσεις υπήρξε λεμφαδενική διήθηση, ενώ σε μα περίπτωση κατεγράφη ηπατική μετάσταση. Η χειρουργική εκτομή οδήγησε στη βελτίωση της κλινικής εικόνας και στην ύφεση της συμπτωματολογίας.

Συμπεράσματα: Η κλινική υποψία, η πρώιμη διάγνωση και η σωστά συνδυασμένη θεραπευτική αντιμετώπιση κατά περίπτωση, που ως βάση της έχει τη χειρουργική εκτομή, μπορούν να αυξήσουν το προσδόκιμο επιβίωσης ακόμη και σε ασθενείς με προχωρημένη νόσο.

139


O94 ΚΥΣΤΙΚΟ ΛΕΜΦΑΓΓΕΙΩΜΑ ΠΑΓΚΡΕΑΤΟΣ: ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗΣ ΚΑΙ ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ

Ψαρράς Κ., Λαλούντας Μ., Μπαλλάς Κ., Συμεωνίδης Ν., Ραφαηλίδης Σ., Ντάμπος Ι.,Παυλίδης Θ.Ε., Κουκούλης Γ1., Σακαντάμης Α.Κ.

Β’ Χειρουργική Προπαιδευτική Κλινική, Ιπποκράτειο ΓΝΘ, Ιατρική Σχολή ΑΠΘ1Εργαστήριο Παθολογικής Ανατομικής, Ιατρική Σχολή Πανεπιστημίου Θεσσαλίας

Το λεμφαγγείωμα του παγκρέατος είναι ένας εξαιρετικά σπάνιος, καλοήθης όγκος λεμφικής αρχής, με μόλις 70 περιστατικά στη διεθνή βιβλιογραφία. Πρόκειται για μια συγγενή ανωμαλία του λεμφαγγειακού συστήματος, συχνότερα εμφανιζόμενο στα παιδιά και τις γυναίκες, ενώ όσον αφορά στη σπάνια εντόπιση του στο πάγκρεας αναπτύσσεται κυρίως στην κεφαλή και το σώμα του παγκρέατος.

Παρουσιάζουμε άνδρα μέσης ηλικίας με ευμεγέθη επιγαστρική κήλη, στον προεγχειρητικό απεικονιστικό έλεγχο του οποίου, ανευρέθηκε τυχαία στην αξονική τομογραφία κυστικός όγκος στην ουρά του παγκρέατος, παρασπληνικά. Ο καρκινικός δείκτης Ca 19-9 ήταν εντός των φυσιολογικών ορίων. Εκτός από την πλαστική αποκατάσταση της κήλης λευκής γραμμής, διενεργήθηκε και πλήρης αφαίρεση της κύστης μεγίστης διαμέτρου 2.8 cm, με διατήρηση του παγκρεατικού πόρου και του σπληνός. Ιστοπαθολογικά αναδείχθηκε κυστικό λεμφαγγείωμα του παγκρέατος.

Το κυστικό λεμφαγγείωμα του παγκρέατος αποτελεί μια εξαιρετικά σπάνια οντότητα, αγγίζοντας μόλις το 1% όλων των λεμφαγγειωμάτων, ωστόσο πρέπει να λαμβάνεται υπόψη κατά τη διαφορική διάγνωση των κυστικών βλαβών του παγκρέατος. Η θεραπεία εκλογής είναι η πλήρης εκτομή.

140


O95 ΠΟΛΛΑΠΛΕΣ ΠΑΓΚΡΕΑΤΙΚΕΣ ΨΕΥΔΟΚΥΣΤΕΙΣ ΜΙΜΟΥΜΕΝΕΣ ΚΥΣΤΑΔΕΝΟΚΑΡΚΙΝΩΜΑ ΠΑΓΚΡΕΑΤΟΣ ΣΕ ΕΔΑΦΟΣ ΔΥΣΔΙΑΚΡΙΤΟΥ ΚΑΡΚΙΝΩΜΑΤΟΣ ΤΕΛΙΚΟΥ ΧΟΛΗΔΟΧΟΥ

Ψαρράς Κ., Λαλούντας., Μπαλλάς Κ., Συμεωνίδης Ν., Ραφαηλίδης Σ., Ουρουμίδης Ο.,Παυλίδης Θ.Ε., Μαράκης Γ., Σακαντάμης Α.Κ.


Τα καρκινώματα του χοληφόρου δένδρου είναι σπάνιοι όγκοι, ανέρχονται συνολικά σε λιγότερο από 5% όλων των καρκίνων, ενώ συχνά είναι δύσκολο να εντοπιστούν απεικονιστικά. Παρά την εξέλιξη των απεικονιστικών μεθόδων, τα καρκινώματα της ενδοπαγκρεατικής μοίρας του χοληδόχου πόρου διαφεύγουν συχνά της διάγνωσης, ειδικά όταν υπάρχει συνοδός παθολογία του παγκρέατος.

Ασθενής 51 ετών, μετά από δεκαήμερη νοσηλεία σε παθολογική κλινική διακομίστηκε με ανώδυνο ίκτερο προοδευτικά επιδεινούμενο από διμήνου (χολερυθρίνη ορού 23 mg/dl, άμεση 17 mg/dl, Ca 19-9: 524 IU/ml). Τα απεικονιστικά ευρήματα από CT, MRI και MRCP ήταν ενδεικτικά κυσταδενοκαρκινώματος παγκρέατος (μεγάλος πολυκυστικός όγκος που διηθούσε όλο το πάγκρεας, παρεκτόπιζε το δωδεκαδάκτυλο και απέφρασσε την ενδοπαγκρεατική μοίρα του χοληδόχου πόρου), ευρήματα που διαπιστώθηκαν και διεγχειρητικά. Ο ασθενής υποβλήθηκε σε ολική παγκρεατεκτομή, σπληνεκτομή και χολοκυστεκτομή με χοληδοχονηστιδική αναστόμωση, γαστροεντεροαναστόμωση και αναστόμωση της νήστιδας κατά Brown. Παθολογοανατομικά αναδείχθηκε αδενοκαρκίνωμα μήκους 0.5cm της ενδοπαγκρεατικής μοίρας του χοληδόχου πόρου, σταδίου Τ3Ν0ΜΧ (AJCC-6th Ed) με διήθηση ~2cm της κεφαλής του παγκρέατος.

Η συνύπαρξη πολλαπλών ψευδοκύστεων σε ολόκληρο το πάγκρεας, συνεπεία χρόνιας παγκρεατίτιδας, μιμούμενες πολυκυστικό νεόπλασμα του οργάνου αποτελεί μια παραπλανητική οντότητα ακόμη και κατά τον έλεγχο της περιτοναϊκής κοιλότητας στο χειρουργείο. Για τη διάγνωση προεγχειρητικά χρειάζεται ενδελεχής απεικονιστικός έλεγχος του τελικού χοληδόχου πόρου. Η MRCP μάλλον δεν πρέπει να αντικαθιστά την ERCP λόγω της δυνατότητας λήψης βιοψιών σε τέτοιες περιπτώσεις.

141


O96 ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΥΠΕΡΜΕΓΕΘΟΥΣ ΨΕΥΔΟΚΥΣΤΗΣ ΠΑΓΚΡΕΑΤΟΣ ΜΕ ΔΙΑΔΕΡΜΙΚΗ ΠΑΡΟΧΕΤΕΥΣΗ. ΑΝΑΦΟΡΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗΣ

Σακελλαρίου Β., Λάμπρου Ι., Φωστηρόπουλος Κ., Ευαγγέλου Ι., Καραμόσχος Κ.

Β’ Χειρουργική Κλινική, Γ.Ν. Θεσσαλονίκης «Παπαγεωργίου»

Σκοπός: Αναφέρουμε τη σπάνια περίπτωση ασθενούς με εξαιρετικά μεγάλου μεγέθους ψευδοκύστη παγκρέατος που αντιμετωπίστηκε με επιτυχία από την κλινική μας με διαδερμική παροχέτευση.

Αναφορά περίπτωσης: Ασθενής, άνδρας, ηλικίας 68 ετών, διακομίστηκε στην κλινική μας από Νοσοκομείο της επαρχίας για ευμέγεθες κυστικό μόρφωμα αριστερού λοβού ήπατος. Στο ιστορικό του ασθενούς αναφερόταν επεισόδιο οξείας παγκρεατίτιδας προ εξαμήνου. Από την κλινική εξέταση διαπιστώθηκε σοβαρή διαταραχή της θρέψης του ασθενούς και υπερμεγέθη ψηλαφητή μάζα επιγαστρίου διακριτή ακόμη και σε απλή επισκόπηση. Στον παρακλινικό έλεγχο ο ασθενής παρουσίαζε Hb 9.9gr/dl, αμυλάση ορού 520U/l, χολερυθρίνη άμεση 1,07mg/dl και λευκωματίνη 2,69 gr/dl. Η απεικόνιση με CT κοιλίας ανέδειξε την παρουσία ψευδοκύστης παγκρέατος. Ακολούθησε διαδερμική παροχέτευση της ψευδοκύστης υπό CT έλεγχο και τοποθέτηση καθετήρα pigtail. Η βιοχημική εξέταση του περιεχομένου της έδειξε αμυλάση >6554U/l. Ο απεικονιστικός έλεγχος 7 ημέρες μετά την παροχέτευση εμφάνιζε σημαντική μείωση του μεγέθους της κύστης και ο ασθενής εξήλθε της κλινική 10 ημέρες μετά την παροχέτευση έχοντας σημαντική κλινική βελτίωση. Ο ασθενής, 3 μήνες μετά, ήταν σε άριστη κλινική κατάσταση και η ακτινολογική

Συμπεράσματα: Η διαδερμική παροχέτευση, αν και δεν αποτελεί την ενδεδειγμένη μέθοδο, σε εξαιρετικά μεγάλες ψευδοκύστεις παγκρέατος, σε ασθενείς με κακή βιολογική κατάσταση, αποτελεί μία ασφαλή εναλλακτική θεραπευτική αντιμετώπιση.

142


O97 ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΟΣ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟΥ: ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΓΑΣΤΡΙΚΟΥ ΔΙΠΛΑΣΙΑΣΜΟΥ ΜΕ ΕΚΤΟΠΟ ΠΑΓΚΡΕΑΣ ΚΑΙ ΣΥΝΟΔΟ ΕΠΙΚΟΥΡΙΚΟ ΠΑΓΚΡΕΑΤΙΚΟ ΠΟΡΟ

Χατζούλης Γ.1, Μουτσούδης Α. 1, Μηλιάς Σ. 2, Φαρμάκης Δ.1, Σπυριδόπουλος Π. 1, Χριστόπουλος Χ. 1, Καλτσάς Α.3, Τσούσκας Ι.1, Τσαντήλας Β.1, Βρέκας Χ.1

1Α’ Χειρουργική Κλινική 424 ΓΣΝΕ2Παθολογοανατομικό Τμήμα 424 ΓΣΝΕ3Κλινική Άγιος Λουκάς, Θεσσαλονίκη

Η ιστική εκτοπία μπορεί πολύ εύκολα να συνδυαστεί με κύστη γαστρικού διπλασιασμού.Ενα πολύ σπάνιο περιστατικό με κύστη γαστρικού διπλασιασμού και συνοδό έκτοπο πάγκρεας,αποτελεί αντικείμενο μελέτης στην παρούσα αναφορά.

Ασθενής άρρενος φύλου 38 ετών, προσήλθε στην κλινική μας με τα εξής συμπτώματα: αίσθημα γαστρικού φόρτου, ναυτία και ήπια πυρετική κίνηση.Από τον πλήρη κλινικοεργαστηριακό έλεγχο (U/S,Bαριούχο γεύμα, Γαστροσκόπηση,CT,ΜRI) ανευρέθη κυστικό μόρφωμα στην περιοχή του μείζονος τόξου του στομάχου που μοιάζει να είναι σε επαφή με το πάγκρεας. Διεγχειρητικά ευρήματα επιβεβαιώνουν το κυστικό αυτό μόρφωμα στην περιοχή του μείζονος τόξου του στομάχου ενώ ήταν παράλληλα σε επαφή με έκτοπη παγκρεατική γλωσσίδα. Διενεργήθη αφαίρεση του μορφώματος ενώ η μετεγχειρητική πορεία ήταν ομαλή.

Οι «εντερικοί διπλασιασμοί» όπως αυτοί βιβλιογραφικά αναφέρονται παρουσιάζονται σε όλο το μήκος του πεπτικού σωλήνα και είναι σπάνιες συγγενείς ανωμαλίες.9% των «εντερικών διπλασιασμών» έχουν γαστρική εντόπιση και συμβαίνουν συνήθως στο μείζον τόξο του στομάχου. Οι γαστρικοί διπλασιασμοί διαχωρίζονται σε σωληνώδεις και κυστικούς με τους τελευταίους στην πλειονότητά τους να μη συνέχονται με το στομάχι.

Η κακοήθης εξαλλαγή ,η εντόπιση τους η σύνδεσή τους με έκτοπο γαστρικό ή παγκρεατικό ιστό(29%),η χειρουργική θεραπεία είναι κάποια από τα χαρακτηριστικά των όγκων αυτών όπου θα περιγραφούν στην παρούσα μελέτη.

143


O98 ΚΥΣΤΗ ΔΙΠΛΑΣΙΑΣΜΟΥ ΤΟΥ ΔΩΔΕΚΑΔΑΚΤΥΛΟΥ ΩΣ ΑΙΤΙΟ ΥΠΟΤΡΟΠΙΑΖΟΥΣΑΣ ΟΞΕΙΑΣ ΠΑΓΚΡΕΑΤΙΤΙΔΑΣ. ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΑΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗΣ ΚΑΙ ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ ΤΗΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ



Εισαγωγή-Σκοπός: Oι κύστεις διπλασιασμού είναι σπάνιες συγγενείς ανωμαλίες που δημιουργούνται κατά την διάρκεια της εμβρυικής ανάπτυξης και σε 5-7% των περιπτώσεων εντοπίζονται στο δωδεκαδάκτυλο. Σκοπός της εργασίας είναι η παρουσίαση σπάνιας περίπτωσης κύστεως διπλασιασμού του δωδεκαδακτύλου και η ανασκόπηση της βιβλιογραφίας σχετικά.

Υλικό και μέθοδοι: Στην παρούσα εργασία περιγράφεται μια εξαιρετικά σπάνια περίπτωση άνδρα ασθενή ηλικίας 64 ετών, με ελεύθερο ατομικό και κληρονομικό ιστορικό, ο οποίος νοσηλεύθηκε στην κλινική μας με τρία επεισόδια οξείας παγκρεατίτιδας εντός 20 ημερών.

Αποτελέσματα: Ο κλινικοεργαστηριακός έλεγχος αποτελούμενος από υπολογιστική τομογραφία, ενδοσκόπηση, ενδοσκοπικό υπερηχοτομογράφημα και μαγνητική τομογραφία κατέδειξε την παρουσία κυστικού μορφώματος εντός της δεύτερης μοίρας του δωδεκαδακτύλου. Κατά την ερευνητική λαπαροτομία βρέθηκε κύστη διπλασιασμού διαστάσεων 4,8Χ4Χ4cm αντίστοιχα προς το φύμα του Vater. Έγινε εκτομή του προσθίου τοιχώματος της κύστης και μαρσιποποίηση του οπισθίου τοιχώματος προς το δωδεκαδάκτυλο. Η μετεγχειρητική πορεία του ασθενούς ήταν ομαλή, ενώ παραμένει υγιής και ασυμπτωματικός 4 έτη μετά την χειρουργική επέμβαση.

Συμπεράσματα: Η περιγραφείσα περίπτωση υποσημαίνει την αναγκαιότητα να θεωρείται η κύστη διπλασιασμού του δωδεκαδακτύλου ως πιθανό αίτιο υποτροπιάζουσας οξείας παγκρεατίτιδας σε προηγούμενα ασυμπτωματικούς ασθενείς.

144


O99 THE CLINICAL UTILITY OF CIRCULATING TUMOUR CELL MEASUREMENT IN THE DIAGNOSIS OF INDETERMINATE LESIONS OF THE PANCREAS

Mudan S.1, Giakoustidis A.2*, Thillainayagam A.3, Giakoustidis D.4, Jacob J.5, Stebbing J.5

1The Royal Marsden Hospital and St George’s Hospital Medical School, London, UK, 2The London Clinic, London, UK, 3Gastroenterology & Hepatology Unit, Hammersmith Hospital, Imperial College Healthcare Trust, London, UK, 4Division of Transplant Surgery, Department of Surgery, Hippokration General Hospital, Aristotle University of Thessaloniki, Greece, 5Dept. of Oncology, Hammersmith Hospital, Imperial College Healthcare Trust, London, UK

Introduction: The quantification of circulating tumour cells (CTCs) has been historically problematic due to different methods applied to their measurement. Following the development of standardised technology, they are now becoming well established prognostic and predictive markers in patients with breast, colon and prostate cancer. While they represent a real time non-invasive test, their use in diagnostics has seldom been reported.

Method- Results: The use of CTCs measured by this system in patients with pancreatic cancer has seldom been reported (15). As pancreatic lesions are often difficult to biopsy, we report their use in an individual with an indeterminate pancreatic mass to help confirm the diagnosis of an epithelial cancer.

Conclusion: The use of an automated CTC platform is likely to have utility in facilitating diagnosis although prospective studies will be required to ascertain its positive or negative predictive value, and determining the true clinical benefit of their measurement.

145


O100 ΕΠΙΔΕΡΜΙΚΗ ΚΥΣΤΗ ΣΠΛΗΝΟΣ: ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟΥ

Γρηγοριάδης Π.1, Παπαδόπουλος Α.1, Λαγόπουλος Β.2, Βάσιος Ν.2, Παπανικολάου Χ.2

1Euromedica Κεντρική Κλινική Θεσσαλονίκης, 2Α’ Χειρουργική Κλινική, Νοσοκομείο Ιπποκράτειο, Θεσσαλονίκη

Σκοπός: Οι κύστεις του σπλήνα αποτελούν σπάνιες κλινικές οντότητες. Διακρίνονται σε παρασιτικές και μη παρασιτικές αναλόγως της αιτιολογίας και σε αληθείς ή ψευδείς σε σχέση με την παρουσία η όχι επιθηλιακής στιβάδας. Οι επιδερμικές κύστεις είναι ακόμα σπανιότερες, καθώς αντιστοιχούν στο 10% των μη παρασιτικών κύστεων.

Υλικό και Μέθοδος: Γυναίκα 31 ετών προσέρχεται στον ιατρό αιτιώμενη άλγος ΑΡ υποχονδρίου – ΑΡ κοιλιακής χώρας από τριμήνου. Κατά την κλινική εξέταση ανευρίσκεται ψηλαφητό μόρφωμα ΑΡ υποχονδρίου. Ακολούθησε έλεγχος με υπερηχογράφημα και αξονική τομογραφία κοιλίας ο οποίος ανέδειξε κυστικό μόρφωμα σπληνός διαμέτρου 12 εκ. με χαρακτήρες μη παρασιτικής κύστης. Ο αιματολογικός έλεγχος και οι δείκτες κακοήθειας (CEA, CA 19-9, AFP) ήταν εντός φυσιολογικών ορίων.

Αποτελέσματα: Η ασθενής οδηγήθηκε στο χειρουργείο τις επόμενες ημέρες. Κατά τη λαπαροτομία δεν κατέστη δυνατό να διαχωριστεί η κύστη από το παρέγχυμα του σπληνός καθώς αυτή μάλιστα λάμβανε αιμάτωση από τις πύλες του οργάνου. Αποφασίστηκε και εκτελέστηκε τυπική σπληνεκτομή μετά της κύστης και το παρασκεύασμα στάλθηκε για παθολογοανατομική εξέταση, η οποία έδειξε ότι το κυστικό μόρφωμα είχε χαρακτήρες πλακώδους επιθηλίου και επενδύονταν από πλακώδες επιθήλιο. Πληρούσε επομένως τα βασικά κριτήρια για να χαρακτηριστεί επιδερμοειδής (επιθηλιακή) κύστη.

Συζήτηση: Οι χειρουργοί θα πρέπει να θέτουν στην διαφοροδιάγνωση των κυστικών μορφωμάτων του σπλήνα την επιδερμοειδή κύστη, ειδικά όταν ο προεγχειρητικός απεικονιστικός έλεγχος δεν δείχνει στοιχεία παρασιτικού μορφώματος. Η έλλειψη κακοήθους δυναμικού είναι σαφώς ευνοϊκή για τον ασθενή, ενώ η θεραπεία εκλογής είναι η μερική – εάν τεχνικά δυνατόν-σπληνεκτομή είτε λαπαροσκοπικά είτε με ανοικτή τεχνική.

146


O101 ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΠΑΝΙΟΥ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟΥ. ΕΥΜΕΓΕΘΗΣ ΜΗ ΠΑΡΑΣΙΤΙΚΗ ΚΥΣΤΗ ΣΠΛΗΝΟΣ ΜΕ ΥΨΗΛΟ ΔΕΙΚΤΗ Ca 19-9

Χατζούλης Γ. 1, Σπυριδόπουλος Π. 2, Χριστόπουλος Χ. 3, Ιωαννίδης Κ. 4, Μπλιόσκας Σ. 5, Μουτσούδης Α. 6, Τσαντήλας Β.7, Δανιηλίδης Λ. 8, Καλτσάς Α. 9, Βρέκας Χ. 10

1-7,10 A’ Χειρουργική Κλινική 424 ΓΣΝΕ, Θεσσαλονίκη8,9 Κλινική Άγιος Λουκάς, Θεσσαλονίκη

Αναφέρουμε την περίπτωση γυναίκας 38 ετών με ευμεγέθη καλοήθη επιθηλιακή κύστη σπληνός και υψηλής τιμής Ca 19-9 στον ορρό.Ο ασθενής υπεβλήθη σε σπληνεκτομή μετά της αληθούς κύστεως. Αληθείς μη παρασιτικές κύστεις είναι πολύ σπάνιες. Προέρχονται από εγκολεασμό της σπληνικής κάψας στον σπληνικό πολφό με επακόλουθη πλακώδη μεταπλασία. Το τελευταίο μπορεί να επιβεβαιωθεί από τα ποικίλα κυτταρικά στρώματα των επιθηλιακών πλακωδών κυττάρων στο τοίχωμα της κύστης. Βιβλιογραφικά υποστηρίζεται ότι το εσωτερικό κυτταρικό επιθήλιο της κύστης είναι αυτό που παράγει Ca 19-9 προκαλώντας υψηλά επίπεδα στον ορρό. Αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι οι τιμές του Ca 19-9 επανέρχονται στο φυσιολογικό μετά την αφαίρεση της κύστης, όπως και στην περίπτωσή μας.

147


O102 ΕΠΕΜΒΑΣΕΙΣ ΠΡΟΧΩΡΗΜΕΝΗΣ ΛΑΠΑΡΟΣΚΟΠΙΚΗΣ ΣΤΟ Γ.Ν.ΒΕΡΟΙΑΣ

Τζοϋσυ Α., Παπαδοπούλου Δ., Αγγελής Σ., Δεμερτζίδης Χ.


Εισαγωγή: Η λαπαροσκοπική χολοκυστεκτομή αποτελεί τη μέθοδο εκλογής για την χειρουργική αφαίρεση της χολυδόχου κύστεως. Τα πλεονεκτήματα που προέκυψαν από την εφαρμογή της οδήγησαν στην ανάπτυξη λαπαροσκοπικών μεθόδων και για άλλου είδους επεμβάσεις.

Σκοπός – Υλικό: Σκοπός της εργασίας μας είναι η παρουσίαση της δικής μας εμπειρίας σε επεμβάσεις προχωρημένης λαπαροσκοπικής χειρουργικής. Κατά τη διάρκεια του τελευταίου έτους χρησιμοποιήσαμε την τεχνική της λαπαροσκοπικής χειρουργικής σε επεμβάσεις πλαστικής αποκατάστασης βουβωνοκήλης, σκωληκοειδεκτομής, αποκατάστασης ομφαλοκήλης, αφαίρεσης κύστης ωοθήκης και συρραφής διατρήσεων στομάχου. Επίσης, χρησιμοποιήσαμε την λαπαροσκοπική μέθοδο για την συνδυασμένη αφαίρεση χοληδόχου κύστεως με πλαστική αποκατάσταση βουβωνοκήλης.

Συμπέρασμα: Παρατηρήθηκε ότι οι ασθενείς που υποβλήθηκαν σε λαπαροσκοπικές επεμβάσεις παρουσίασαν μετεγχειρητικά λιγότερο άλγος, μετεγχειρητικές επιπλοκές και μικρότερο χρόνο νοσηλείας από ότι αν είχαν υποβληθεί σε λαπαροτομία. Τέλος, η προχωρημένη λαπαροσκοπική χειρουργική προσφέρει καλύτερο αισθητικό αποτέλεσμα και χαμηλότερο ποσοστό εμφάνισης μετεγχειρητικών κήλεων.

148


O103 Η ΜΕΘΟΔΟΥ SILC ΕΝΑΝΤΙ ΤΗΣ ΣΥΜΒΑΤΙΚΗΣ ΛΑΠΑΡΟΣΚΟΠΙΚΗΣ ΧΟΛΟΚΥΣΤΕΚΤΟΜΗΣ: Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΟΥ Γ. Ν. ΒΕΡΟΙΑΣ

Τζοϋσυ Α., Παπαδοπούλου Δ., Αγγελής Σ., Δεμερτζίδης Χ.


Εισαγωγή: Η λαπαροσκοπική χολοκυστεκτομή αποτελεί τη μέθοδο εκλογής για την χειρουργική αφαίρεση της χολυδόχου κύστεως. Περαιτέρω εξέλιξή της αποτελεί η μέθοδος SILC, κατά την οποία γίνεται μία μόνο τομή στον ομφαλό.

Σκοπός: Σκοπός της εργασίας μας είναι διαπίστωση των πλεονεκτημάτων που μπορεί να προκύψουν από την εφαρμογή της μεθόδου SILC.

Μέθοδος: Προοδευτική μελέτη της μετεγχειρητικής πορείας 20 περιστατικών που υποβλήθηκαν σε SILC και σύγκρισή τους με 20 ασθενείς που χειρουργήθηκαν με την συμβατική μέθοδο της λαπαροσκοπικής χολοκυστεκτομής.

Αποτελέσματα: Παρατηρήθηκε ότι οι ασθενείς που υποβλήθηκαν στην μέθοδο SILC παρουσίασαν μετεγχειρητικά λιγότερο άλγος και ταχύτερη ανάρρωση. Η νοσηλεία τους ήταν μικρότερης διάρκειας από ότι των ασθενών που είχαν υποβληθεί στην συμβατική μέθοδο της λαπαροσκοπικής χολοκυστεκτομής. Επίσης η μέθοδος SILC προσφέρει καλύτερο αισθητικό αποτέλεσμα και χαμηλότερο ποσοστό εμφάνισης μετεγχειρητικών κήλεων.

149


O104 ΜΕΣΟ - ΚΑΙ ΜΑΚΡΟΠΡΟΘΕΣΜΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΛΑΠΑΡΟΣΚΟΠΙΚΗΣ ΕΠΙΜΗΚΟΥΣ ΓΑΣΤΡΕΚΤΟΜΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΗΣ ΝΟΣΟΓΟΝΟΥ ΠΑΧΥΣΑΡΚΙΑΣ

Ζαχαρούλης Δ., Τζοβάρας Γ., Σιώκα Ε., Τασιούδης Β., Μπαλογιάννης Ι., Συμεωνίδης Δ.,Ζαχαρή Ε., Χατζηθεοφίλου Κ.

Χειρουργική Κλινική, Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Λάρισας

Εισαγωγή: Η λαπαροσκοπική επιμήκης γαστρεκτομή (laparoscopic sleeve gastrectomy) αποτελεί την νεώτερη και ενδεχομένως την ελκυστικότερη, για ένα σημαντικό ποσοστό ασθενών με νοσογόνο παχυσαρκία, χειρουργική μέθοδο. Τα πρώιμα αποτελέσματα από την εφαρμογή της μεθόδου διεθνώς υπήρξαν άκρως ενθαρρυντικά και, πλέον, το χρονικό διάστημα παρακολούθησης των ασθενών επιτρέπει την ανάλυση των μεσο- και μακροπρόθεσμων αποτελεσμάτων.

Σκοπός: Η ανάλυση των μεσο- και μακροπρόθεσμων αποτελεσμάτων από την εφαρμογή της μεθόδου στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Λάρισας.

Υλικό – Μέθοδος: Από τον Αύγουστο του 2006, 79 ασθενείς (14 άνδρες, 65 γυναίκες) διάμεσης ηλικίας 39.5 (18-62) ετών με νοσογόνο παχυσαρκία (διάμεση τιμή ΒΜΙ 45 - διακύμανση από 35 έως 61) υποβλήθηκαν σε λαπαροσκοπική επιμήκη γαστρεκτομή στο Νοσοκομείο μας.

Αποτελέσματα: Η επέμβαση ολοκληρώθηκε λαπαροσκοπικά στις 77 περιπτώσεις, ενώ σε 2 μετατράπηκε σε ανοικτή. Η μέση διάρκεια της επέμβασης ήταν 90 (60-240) min και ο μέσος χρόνος νοσηλείας 6 (4-65) ημέρες. Υπήρξε ένας θάνατος την 15η μετεγχειρητική ημέρα και ενώ η ασθενής είχε εξέλθει του Νοσοκομείου την 10η μετεγχ. ημέρα, καθώς και 5 μείζονες επιπλοκές (1 αιμορραγία που αντιμετωπίσθηκε με λαπαροτομία την 1η μετεγχειρητική ημέρα, 3 περιπτώσεις διαφυγής από την γραμμή συρραφής που αντιμετωπίσθηκαν όλες συντηρητικά καθώς και μία περίπτωση περισφιγμένης κήλης από την οπή του Trocar 15mm που αντιμετωπίσθηκε με ανάταξη και επανασύγκλειση του χάσματος με τοπική αναισθησία). Σε ένα διάμεσο διάστημα παρακολούθησης 14 (1-31) μηνών οι ασθενείς στην συντριπτική τους πλειοψηφία (96.8%) δηλώνουν ευχαριστημένοι από το αποτέλεσμα. Η διάμεση απώλεια επί τοις % του πλεονάζοντος βάρους (% EWL) 1 έτος μετεγχειρητικά ήταν 69 (35-88) και για τους ασθενείς που συμπλήρωσαν 2 και πλέον έτη από την επέμβαση 79 (41-100).

Συμπεράσματα: Η λαπαροσκοπική επιμήκης γαστρεκτομή φαίνεται να επιβεβαιώνει τις αρχικές προσδοκίες για καλά μεσο- και μακροπρόθεσμα αποτελέσματα.

150


O105 ΔΙΟΜΦΑΛΙΚΗ ΛΑΠΑΡΟΣΚΟΠΙΚΗ ΧΟΛΟΚΥΣΤΕΚΤΟΜΗ ΜΙΑΣ ΤΟΜΗΣ. ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ 100 ΠΡΩΤΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ

Καρασακαλίδης A., Τριανταφυλλίδου Σ., Καπουτζής, Κ., Σμυρλής Χ., Μπουμπουρέκα Χ., Ζωγραφίδης Σ.


Εισαγωγή: Η κλασική λαπαροσκοπική χολοκυστεκτομή προϋποθέτει την είσοδο εργαλείων στην περιτοναϊκή κοιλότητα δια τριών ή πέντα τομών. Παρουσιάζουμε την εμπειρία μας από την εφαρμογή της νέας τεχνικής λαπαροσκοπικής χολοκυστεκτομής για τη διενέργεια της οποίας απαιτείται μία μόνο ομφαλική τομή, δια της οποίας αφαιρείται η χοληδόχος κύστη (Single incision laparoscopic surgery - SILS).

Υλικό-Μέθοδος: Από το Νοέμβριο του 2008 μέχρι και τον Ιούλιο του 2009, 100 ασθενείς, 38 άνδρες και 62 γυναίκες με μέσο όρο ηλικίας τα 58 έτη (εύρος 35-71 έτη) υποβλήθηκαν σε λαπαροσκοπική χολοκυστεκτομή με μονήρη διομφαλική προσπέλαση. Μελετήθηκαν οι ενδείξεις, η εγχειρητική τεχνική και οι επιπλοκές της επέμβασης.

Αποτελέσματα: Οι 56 ασθενείς έπασχαν από χρόνια λιθιασική χολοκυστίτιδα, 12 από υπερπλαστική χολοκυστοπάθεια, 24 είχαν οξεία λιθιασική χολοκυστίτιδα, 1 ύδρωπας και 2 ασθενείς εμπύημα χοληδόχου κύστης. Στους περισσότερους ασθενείς,τα εργαλεία που χρησιμοποιήθηκαν ήταν ίδια με αυτά που χρησιμοποιούνται στην κλασική λαπαροσκοπική χολοκυστεκτομή. Σε 15 ασθενείς (15%) τοποθετήθηκε διαδερμικό ράμμα έλξης της χοληδόχου κύστης. Η μέση διάρκεια της επέμβασης ήταν 48 λεπτά (70 λεπτά κατά τις πρώτες 50 επεμβάσεις). Υφηπατική παροχέτευση τοποθετήθηκε δια του ομφαλού σε 15 ασθενείς (15%) και αφαιρέθηκε μετά από 24 ώρες. Οι ασθενείς κινητοποιήθηκαν και σιτίστηκαν το απόγευμα της επέμβασης. Μετεγχειρητική αιμορραγία εμφάνισε 1 ασθενής και χολόρροια άλλος 1 που αντιμετωπίστηκαν συντηρητικά. Τοπικό αιμάτωμα στο σημείο της ομφαλικής τομής εμφάνισαν 2 ασθενείς, σέρωμα 2 και χρόνιο άλγος στην ομφαλική τομή σε 1 ασθενή. Η μέση διάρκεια νοσηλείας ήταν 1.7 ημέρες.

Συμπεράσματα: Η λαπαροσκοπική χολοκυστεκτομή με μονήρη διομφαλική προσπέλαση (SILS) είναι μέθοδος εφικτή και ασφαλής. Ο βαθμός τεχνικής δυσκολίας της μεθόδου είναι μεγαλύτερος, η ανάρρωση είναι ταχύτατη και το κοσμητικό αποτέλεσμα θεαματικό. Ωστόσο, χρειάζονται περισσότερες μελέτες για να καθιερωθεί η μέθοδος καθώς και χρήση βελτιωμένων εργαλείων που θα διευκολύνουν την επέμβαση.

151


O106 ΛΑΠΑΡΟΣΚΟΠΙΚΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΔΙΑΤΡΗΣΗΣ ΠΕΠΤΙΚΟΥ ΕΛΚΟΥΣ

Καρασακαλίδης Α., Καπουτζής Κ., Τριανταφυλλίδου Σ., Χοΐδης Ε., Σμυρλής Γ.

Γενικό Νοσοκομείο Γιαννιτσών

Εισαγωγή: Η ανάπτυξη της ελάχιστα επεμβατικής χειρουργικής έχει οδηγήσει στην καθιέρωση των λαπαροσκοπικών επεμβάσεων. Στην παρούσα μελέτη παρουσιάζεται η αρχική μας εμπειρία από τη λαπαροσκοπική αντιμετώπιση διατρηθέντος πεπτικού έλκους δια μιας τομής.

Υλικό-Μέθοδος: Ασθενής άνδρας 25 ετών εισήχθη στη Χειρουργική Κλινική του Νοσοκομείου μας με κλινική διάγνωση διατρηθέντος πεπτικού έλκους. Ο ασθενής ανέφερε αιφνίδια έναρξη έντονου κοιλιακού άλγους από 3ώρου, χωρίς ιστορικό πεπτικού έλκους ή λήψη αντιφλεγμονωδών φαρμάκων.

Αποτελέσματα: Ο ασθενής υποβλήθηκε επειγόντως σε λαπαροσκοπική αντιμετώπιση διατρηθέντος πεπτικού έλκους δια μιας διομφαλικής τομής. Έγινε συρραφή του σημείου διάτρησης μεγέθους 10.5mm και επιμελής έκπλυση-παροχέτευση της περιτοναϊκής κοιλότητας. Η διάρκεια της επέμβασης ήταν 52 λεπτά. Ο ασθενής μετεγχειρητικά είχε ομαλή και γρήγορη ανάρρωση,ελάχιστη χορήγηση αναλγητικών και δεν παρατηρήθηκε λοίμωξη του τραύματος. Επιπλέον, ο ουροκαθετήρας αφαιρέθηκε την πρώτη μετεγχειρητική μέρα, ο ρινογαστρικός καθετήρας τη δεύτερη και η παροχέτευση την Τρίτη μετεγχειρητική ημέρα. Ο ασθενής σιτίστηκε πλήρως και εξήλθε την τέταρτη μετεγχειρητική ημέρα.

Συμπεράσματα: Η αμιγής διομφαλική προσπέλαση με μια τομή στη λαπαροσκοπική επείγουσα αντιμετώπιση διατρηθέντος πεπτικού έλκους είναι εφικτή, ασφαλής, συνοδεύεται από λιγότερο μετεγχειρητικό πόνο, λίγότερες επιπλοκές από το τραύμα (λοίμωξη, αιμάτωμα), γρήγορη ανάνηψη και βέλτιστο κοσμητικό αποτέλεσμα.

152


O107 Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΜΑΣ ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΓΚΡΙΤΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ ΔΥΟ ΜΕΘΟΔΩΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΠΝΕΥΜΟΠΕΡΙΤΟΝΑΙΟΥ ΣΤΗ ΛΑΠΑΡΟΣΚΟΠΙΚΗ ΧΟΛΟΚΥΣΤΕΚΤΟΜΗ

Φραγκανδρέας Γ., Καμπαρούδης Α., Γερογιάννης Ι., Καρδάσης Δ., Παπαδόπουλος Σ., Αναστασιάδης Κ., Τσολπάκης Α., Τσαντήλας Β., Πασχαλίδου Ε., Σπυρίδης Χ., Γερασιμίδης Θ.


Σκοπός: Η συγκριτική μελέτη μεταξύ των δυο μεθόδων δημιουργίας πνευμοπεριτοναίου στη διενέργεια λαπαροσκοπικής χολοκυστεκτομής, της μεθόδου Hasson και αυτής με τη χρήση βελόνης Veress.

Υλικό – Μέθοδος: Μελετήθηκαν 200 ασθενείς οι οποίοι υποβλήθηκαν σε χειρουργική επέμβαση λαπαροσκοπικής χολοκυστεκτομής στην τελευταία τριετία. Οι ασθενείς χωρίστηκαν σε δυο ομάδες. Η ομάδα Α περιελάμβανε 100 ασθενείς που χειρουργήθηκαν με την τεχνική με χρήση βελόνας Veress, ενώ στην ομάδα Β 100 ασθενείς που η επίτευξη του πνευμοπεριτοναίου έγινε με τη μέθοδο Hasson. Αναλύθηκαν ο συνολικός χρόνος επίτευξης πνευμοπεριτοναίου στα 12 mmHg , οι επιπλοκές από την κάθε μέθοδο, το ποσοστό μετατροπής σε ανοικτή χολοκυστεκτομή και τέλος το κόστος της κάθε μεθόδου. Από την ομάδα Β εξαιρέθηκαν ασθενείς με προηγηθείσα λαπαροτομία ή ομφαλοκήλη.

Αποτελέσματα: Από τους 100 ασθενείς της ομάδας Α ο χρόνος επίτευξης πνευμοπεριτοναίου κυμαινόταν μεταξύ 1,5 – 3,5 min, ενώ στην ομάδα Β μεταξύ 2-4 min. Σε δύο (2) ασθενείς της ομάδας Α πραγματοποιήθηκε μετατροπή της λαπαροσκοπικής σε ανοικτή χολοκυστεκτομή, ενώ σε δύο (2) επίσης ασθενείς της ομάδας Α έγινε επέκταση της τομής, λόγω ευμεγέθους χολολίθου > 2cm.

Συμπεράσματα: Δεν παρατηρήθηκαν σημαντικού βαθμού διαφορές ως προς το χρόνο επίτευξης πνευμοπεριτοναίου, επιπλοκών και μετατροπής στις δυο ομάδες. Βιβλιογραφικά η τεχνική Verress κρίνεται πιο επικίνδυνη και απαιτεί μεγαλύτερη καμπύλη εκμάθησης και εμπειρία. Η τεχνική Hasson μπορεί να χρησιμοποιηθεί από χειρουργό με μικρότερη εμπειρία. Τέλος το κόστος των δυο τεχνικών δεν έχει ουσιαστική διαφορά.

153


O108 ΛΑΠΑΡΟΣΚΟΠΙΚΗ ΟΛΙΚΗ ΓΑΣΤΡΙΚΗ ΠΤΥΧΩΣΗ: ΜΙΑ ΝΕΑ ΤΕΧΝΙΚΗ ΓΙΑ ΤΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΗΣ ΝΟΣΟΓΟΝΟΥ ΠΑΧΥΣΑΡΚΙΑΣ

Λαπατσάνης Δ.1, Σκρέκας Γ.2, Πανέρης Π.1, Πριγκούρης Π.1, Πριγκούρης Σ.1

1Δ’ Χειρουργική Κλινική ΓΝΑ «Ο Ευαγγελισμός», 2Χειρουργική Μονάδα Παχυσαρκίας Βιοκλινική Αθηνών

Εισαγωγή: Η παχυσαρκία είναι μια ακραία κατάσταση αποταμίευσης λίπους που δημιουργεί μορφολογικές και λειτουργικές διαταραχές στον οργανισμό. H βαριά παχυσαρκία συνδέεται με σοβαρή νοσηρότητα και θνητότητα (νοσογόνος παχυσαρκία, ΒΜΙ>40kg/m2). Η μόνη αποτελεσματική θεραπεία παραμένει η χειρουργική. Με τη χειρουργική αντιμετώπιση γίνονται μόνιμες ανατομικές αλλαγές στο πεπτικό σύστημα με σκοπό τον περιορισμό της κατανάλωσης τροφής με αποτέλεσμα τη μόνιμη απώλεια βάρους,και τη σημαντική ανακούφιση στις παθήσεις που συνοδεύουν την παχυσαρκία, όπως ο διαβήτης, η υπέρταση, το υπνοαπνοϊκό σύνδρομο και η αρθρίτιδα.

Σκοπός: Να περιγράψουμε μια νέα μέθοδο αντιμετώπισης της κακοήθους παχυσαρκίας. Η ολική γαστρική πτύχωση είναι τεχνική περιορισμού της γαστρικής χωρητικότητας. Με τη λαπαροσκοπική μέθοδο επιτυγχνάνεται η πτύχωση του μείζονος τόξου του στομάχου με ορομυικές ραφές, ελαττώνοντας τη γαστρική χωρητικότητα.

Η μέθοδος συνοδεύεται από ελάχιστο τραύμα, αποφυγή χρήσης εμφυτευμάτων, αναστρεψιμότητα μειωμένο κόστος και απώλεια βάρους συγκρίσιμη με αυτή των άλλων τεχνικών γαστρικού περιορισμού.

Συμπέρασμα: Θεωρούμε ότι η λαπαροσκοπική γαστρική πτύχωση μπορεί να αποτελέσει ιδιαίτερα χρήσιμη μέθοδο στη βαριατρική χειρουργική. Περισσότερα περιστατικά και μακροχρόνια παρακολούθηση απαιτούνται για αποδειχθεί η αποτελεσματικότητά της. Είναι δυνατό να αποτελέσει εναλλακτική λύση για όσους βαριατρικούς ασθενείς δε επιθυμούν τοποθέτηση εμφυτευμάτων (γαστρικός δακτύλιος) ή αφαίρεση στομάχου (γαστρεκτομή sleeve).

154


O109 Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΛΑΠΑΡΟΣΚΟΠΗΣΗΣ ΣΤΗΝ ΔΙΕΡΕΥΝΗΣΗ ΤΟΥ ΚΟΙΛΙΑΚΟΥ ΑΛΓΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΤΡΑΥΜΑΤΟΣ

Βιδάλη Μ., Νίνος Α., Παπαιωάννου Γ., Ιορδάνου Χ., Πούγγουρας Γ. Ι., Δουρίδας Γ., Μαλετσικόπουλος Σ., Αντωνάκας Π., Παλυβός Λ., Πιερρακάκης Σ.

Χειρουργική Κλινική, Λαπαροσκοπική Μονάδα, Θριάσιο Γενικό Νοσοκομείο Ελευσίνας

Εισαγωγή: παρά την ευρεία εφαρμογή εξελιγμένων διαγνωστικών μεθόδων, πολλές είναι οι περιπτώσεις αδιευκρίνιστης αιτιολογίας οξέων κοιλιακών συμβαμάτων, που η καθυστέρηση ή η εφαρμογή μη θεραπευτικής λαπαροτομίας ενέχει σημαντικές επιπλοκές.

Σκοπός: παρουσίαση της εμπειρίας μας από την εφαρμογή επείγουσας λαπαροσκόπησης την τελευταία τριετία.

Υλικό-μέθοδος: Η σειρά των ασθενών αφορά το χρονικό διάστημα από το Φεβρουάριο του 2006 μέχρι σήμερα. Διενεργήσαμε ερευνητική λαπαροσκόπηση σε 73 ασθενείς. Οι 42 περιπτώσεις αφορούσαν άλγος δεξιού λαγονίου βόθρου, υπογαστρίου, από τις οποίες 22 ήταν οξεία σκωληκοειδίτιδα, 10 επιπλακήσα κύστη ωοθήκης, 10 πυελοπεριτονίτιδα από εξαρτηματίτιδα., 4 επιπλοίτιδα , 9 μεσεντέριος λεμφαδενίτιδα, 8 νόσος Crohn. Πέντε περιπτώσεις αφορούσαν κοιλιακό τραύμα (4 διατιτραίνον, μία κλειστό). Σε δύο από αυτές η λαπαροσκόπηση ήταν μη θεραπευτική, ενώ στις άλλες έγινε αιμόσταση σε χαμηλόβαθμη κάκωση ήπατος, επιπλόου. Σε μία περίπτωση έγινε αντιμετώπιση διάτρησης έλκους δωδεκαδακτύλου, σε 2 συμφυσιόλυση - αντιμετώπιση εσωτερικής κήλης. Ερευνητική λαπαροσκόπηση εφαρμόστηκε και σε 2 σηπτικούς ασθενείς της ΜΕΘ.

Αποτελέσματα: Δεν παρατηρήθηκαν επιπλοκές που να αφορούν τη λαπαροσκοπική αντιμετώπιση. Μετατροπή σε λαπαροτομία έγινε σε 2 περιπτώσεις Plastron σκωληκοειδούς και στον ένα ασθενή της ΜΕΘ λόγω εκτεταμένης εντερικής ισχαιμίας.Σε δύο περιπτώσεις οξέως κοιλιακού άλγους με αρνητική λαπαροσκόπηση, απεφεύχθη μη θεραπευτική λαπαροτομία.

Συμπεράσματα: Η ερευνητική λαπαροσκόπηση μπορεί να χρησιμοποιηθεί με διαγνωστική ή θεραπευτική πρόθεση και έχει αποδειχθεί η απόλυτη ασφάλεια και αποτελεσματικότητά της .

155


O110 ΛΑΠΑΡΟΣΚΟΠΙΚΗ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΕΥΜΕΓΕΘΩΝ ΚΟΙΛΙΟΚΗΛΩΝ

Μιχαλόπουλος Ν., Κεσίσογλου Ι., Πλιάκος Ι., Παπαβραμίδης Θ., Σαπαλίδης Κ., Πολυζώνης Μ., Παπαβραμίδης Σ.


Εισαγωγή - Σκοπός: Η μετεγχειρητική κοιλιοκήλη είναι συχνή απώτερη επιπλοκή που εκτιμάται ότι εμφανίζεται στο 10% των επεμβάσεων της κοιλιακής χώρας. Τα τελευταία χρόνια η λαπαροσκοπική αποκατάσταση των μετεγχειρητικών κηλών αποτελεί την επέμβαση εκλογής στα περισσότερα εξειδικευμένα κέντρα. Σκοπός της παρούσης εργασίας είναι η επίδειξη της τεχνικής της λαπαροσκοπικής αποκατάστασης ευμεγέθους κοιλιοκήλης με προβολή video και η επίδειξη των αποτελεσμάτων μικρής σειράς ασθενών που υποβλήθηκαν σε λαπαροσκοπική αποκατάσταση ευμεγεθών μετεγχειρητικών κηλών.

Υλικό-Μέθοδος: Από το Σεπτέμβριο 2007 έως το Μάρτιο του 2009 17 ασθενείς (7 άνδρες, 10 γυναίκες, μέσης ηλικίας: 58 έτη) με ευμεγέθη μετεγχειρητική κοιλιοκήλη υποβλήθηκαν σε λαπαροσκοπική αποκατάσταση. Μελετήθηκε η διάρκεια της επέμβασης, οι διεγχειρητικές και μετεγχειρητικές επιπλοκές, η συχνότητα μετατροπής της επέμβασης και η διάρκεια της νοσηλείας.

Αποτελέσματα: Δεκαέξι ασθενείς υποβλήθηκαν επιτυχώς σε λαπαροσκοπική αποκατάσταση, ενώ σε έναν ασθενή απαιτήθηκε η διεγχειρητική μετατροπή της επέμβασης. Ο μέσος χρόνος της επέμβασης ήταν 75min και η διάρκεια της μετεγχειρητικής νοσηλείας 2.3 ημέρες. Μια ασθενής εμφάνισε μετεγχειρητικά αιμάτωμα στην κοιλιακή χώρα, ενώ στους υπόλοιπους ασθενείς η μετεγχειρητική πορεία ήταν ομαλή και ανεπίπλοκη.

Συμπεράσματα: Η λαπαροσκοπική αποκατάσταση ευμεγεθών κοιλιοκηλών είναι εφικτή και ασφαλής.

156


O111 ΛΑΠΑΡΟΣΚΟΠΙΚΗ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΚΟΙΛΙΟΚΗΛΩΝ

Παπαζιώγας Β., Κουτελιδάκης Ι., Τσιαούσης Π., Κατσουγιαννόπουλος Α., Ατματζίδης Στ., Πατσάς Α., Ατματζίδης Κ.

Β΄ Χειρουργική Κλινική, Ιατρική Σχολή Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Γ.Ν. «Γ. Γεννηματάς» Θεσσαλονίκης

Εισαγωγή: Οι επίκτητες κοιλιοκήλες επιπλέκουν τη χειρουργική της κοιλίας, σε ποσοστό από 2 έως 20%. Η αντιμετώπισή τους τα τελευταία χρόνια έχει αναθεωρηθεί. H λαπαροσκοπική αντιμετώπιση των κοιλιοκηλών με την τοποθέτηση πλέγματος καθίσταται με την πάροδο του χρόνου δημοφιλέστερη, λόγω της αποφυγής εκτέλεσης μεγάλων τομών και εκτεταμένης παρασκευής ιστών. Η παρούσα εργασία παραθέτει την εμπειρία της κλινικής από την λαπαροσκοπική αντιμετώπιση κηλών, μετεγχειρητικών ή μη, του κοιλιακού τοιχώματος.

Υλικό και μέθοδος: Κατά την χρονική περίοδο 1/2/2007 – 31/5/2009 αντιμετωπίστηκαν στην κλινική λαπαροσκοπικά 17 ασθενείς με κήλες του κοιλιακού τοιχώματος (ομφαλοκήλες, επιγαστρικές κήλες ή μετεγχειρητικές κοιλιοκήλες), με την χρήση πλέγματος διπλής όψης. Τα δημογραφικά στοιχεία των ασθενών και η προεγχειρητική κατάταξή τους κατά ASΑ, τα περιεγχειρητικά ευρήματα και τέλος ο μετεγχειρητικός χρόνος νοσηλείας, ο μετεγχειρητικός χρόνος παρακολούθησης, οι διεγχειρητικές και μετεγχειρητικές επιπλοκές και οι υποτροπές ήταν παράμετροι που καταγράφηκαν προοπτικά.

Αποτελέσματα: Χρησιμοποιήθηκαν τέσσαρες τύποι πλεγμάτων διπλής όψης. Τα απονευρωτικά χάσματα που αντιμετωπίστηκαν είχαν διάμετρο κατά μέσο όρο 6,35cm (4-15cm) και εμβαδό 33,47cm2 (16 – 90cm2). Τέσσαρες από τις μετεγχειρητικές κήλες εντοπίζονταν στο υπομφάλιο τραύμα εισόδου του trocar της οπτικής κάμερας μετά από προηγηθείσα λαπαροσκοπική χολοκυστεκτομή, ενώ μία αφορούσε σε μετατόπιση πλέγματος πολυπροπυλενίου που είχε τοποθετηθεί επί της θήκης των ορθών κοιλιακών μυών κατά τη διάρκεια προηγηθείσης ανοιχτής πλαστικής αποκατάστασης ομφαλοκήλης με συνοδό διάσταση της λευκής γραμμής. Η μέση διάρκεια της επέμβασης ήταν 109 λεπτά (70 – 170 λεπτά). Σε καμία από τις περιπτώσεις η λαπαροσκοπική αποκατάσταση δεν μετατράπηκε σε ανοιχτή, ενώ οι μετεγχειρητικές επιπλοκές που καταγράφηκαν ήταν τέσσαρες ελάσσονες και μία μείζων, χωρίς θάνατο ασθενούς. Το μέσο χρονικό διάστημα μετεγχειρητικής νοσηλείας ανήλθε σε 2,58 ημέρες (1-7 ημέρες). Tο μέσο διάστημα μετεγχειρητικής παρακολούθησης ανήλθε σε 9,8 μήνες (2 – 27 μήνες), στη διάρκεια των οποίων δεν παρατηρήθηκε καμία υποτροπή.

Συμπεράσματα: Από τα αποτελέσματα αυτής της μελέτης συμπεραίνουμε ότι η λαπαροσκοπική αποκατάσταση των κοιλιοκηλών είναι μια ασφαλής τεχνική, που συνεπάγεται μικρό χρόνο μετεγχειρητικής νοσηλείας, γρήγορη επάνοδο του ασθενούς στις δραστηριότητές του, ενώ βαρύνεται με το ίδιο σχεδόν ποσοστό υποτροπών με αυτό της «ανοιχτής» αποκατάστασης με τη χρήση ενδοπεριτοναϊκού πλέγματος και από μετεγχειρητικό άλγος δυσανάλογο σχετικά με αυτό που παρατηρείται σε άλλες επεμβάσεις λαπαροσκοπικής χειρουργικής. Τονίζεται όμως ότι η μέθοδος απαιτεί καλή γνώση της λαπαροσκοπικής τεχνικής και εξειδίκευση.

157


O112 ΜΕΙΚΤΟ ΑΔΕΝΟΚΑΡΚΙΝΩΜΑ ΣΚΩΛΗΚΟΕΙΔΟΥΣ ΑΠΟΦΥΣΕΩΣ. ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟΥ



Εισαγωγή: Το μεικτό αδενοκαρκίνωμα της σκωληκοειδούς απόφυσης είναι εξαιρετικά σπάνιο και διαγιγνώσκεται επίσης σπάνια προεγχειρητικά.

Σκοπός: Η παρουσίαση ενός ενδιαφέροντος περιστατικού μεικτού αδενοκαρκινώματος σκωληκοειδούς απόφυσης.

Υλικό και Μέθοδος: Πρόκειται για γυναίκα ασθενή,86 ετών, με ατομικό ιστορικό στεφανιαίας νόσου, κολπικής μαρμαρυγής και αρρύθμιστου σακχαρώδη διαβήτη .Η ασθενής προσήλθε στο ΤΕΠ του νοσοκομείου μας με κλινική εικόνα και εργαστηριακά ευρήματα οξείας σκωληκοειδίτιδας .Υπεβλήθη σε επέμβαση σκωληκοειδεκτομής κατά την οποία ανευρέθη οπισθοτυφλική σκωληκοειδής απόφυση-πλαστρόν- και μικρή ποσότητα πύου στο άνω τριτημόριο της απόφυσης .Η μετεγχειρητική πορεία της ασθενούς ήταν ομαλή .Έλαβε εξιτήριο την 5η μετεγχειρητική ημέρα .Η ιστοπαθολογική εξέταση του εγχειρητικού παρασκευάσματος αναδεικνύει την παρουσία μεικτού αδενοκαρκινώματος και βλεννώδους κυσταδενοκαρκινώματος σκωληκοειδούς απόφυσης .Επίσης ,συνύπαρξη αλλοιώσεων οξείας σκωληκοειδίτιδας.

Αποτέλεσμα: Μετά την πάροδο 1 μήνα η ασθενής έλαβε χημειοθεραπεία από του στόματος. Μετά από 6 μήνες έγινε κολονοσκόπηση, στην οποία δεν αναδείχθηκαν εμφανείς παθολογικές καταστάσεις σε όλο το μήκος του παχέος εντέρου και ιδίως στο τυφλό .Η ασθενής δεν υπεβλήθη σε δεξιά ημικολεκτομή σε δεύτερο χρόνο ,λόγω του βεβαρημένου ατομικού της αναμνηστικού.

Συμπέρασμα: Οι σπάνιοι αυτοί όγκοι γενικά παρουσιάζονται ως οξεία σκωληκοειδίτιδα σε ασθενείς μεγάλης ηλικίας .Η αντιμετώπιση ,είτε αρχικά είτε κατά την επανεγχείρηση, συνιστάται σε δεξιά ημικολεκτομή.

158


O113 ΑΔΕΝΟΚΑΡΚΙΝΩΜΑ ΣΚΩΛΗΚΟΕΙΔΟΥΣ – ΑΝΑΛΥΣΗ 11 ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΩΝ ΤΗΣ 10ΕΤΙΑΣ 1998 – 2008

Σοβατζίδης Α., Γυμνοπούλου Ε., Γυμνοπούλου Μ., Παντίδης Δ., Ρυζιώτης Γ., Χατζηκωνσταντίνου Ν., Μακρής Θ., Γυμνόπουλος Δ.


Σκοπός της Μελέτης: Η παρουσίαση 11 περιστατικών αδενοκαρκινώματος σκωληκοειδούς που αντιμετωπίστηκαν στην κλινική μας κατά την περίοδο 1/1/1998 – 31/12/2008 καθώς και η ανάλυσή τους κατά φύλο, θρήσκευμα, ιδιότητα, σημείο εντόπισης και τρόπο αντιμετώπισης.

Υλικό και Μέθοδος: Κατά την περίοδο 1/1/1998 – 31/12/2008 αντιμετωπίσαμε στην κλινική μας 11 περιστατικά με αδενοκαρκίνωμα σκωληκοειδούς σε σύνολο 1210 σκωληκοειδεκτομών λόγω οξείας σκωληκοειδίτιδος. Από αυτά 5 ήταν άνδρες, 6 γυναίκες, 6 χριστιανοί, 5 μουσουλμάνοι, 4 αστοί και 7 αγρότες. Σε 8 περιπτώσεις το αδενοκαρκίνωμα εντοπιζόταν στην κορυφή της σκωληκοειδούς και στις υπόλοιπες 3 στη βάση. Σε όλες τις περιπτώσεις έγινε απλή σκωληκοειδεκτομή ενώ στις 3 περιπτώσεις που το αδενοκαρκίνωμα εντοπιζόταν στη βάση της σκωληκοειδούς απόφυσης ακολούθησε δεξιά ημικολεκτομή μετά το ιστολογικό πόρισμα. Η μέση ηλικία των ασθενών ήταν τα 54,3 έτη.

Αποτελέσματα: Κατά τη μετεγχειρητική περίοδο δεν παρουσιάστηκαν μείζονες επιπλοκές και ο μέσος χρόνος νοσηλείας ήταν 4,2 ημέρες για τις απλές σκωληκοειδεκτομές και 8,3 ημέρες για τις δεξιές ημικολεκτομές. Κατά την έως και σήμερα περίοδο παρακολούθησης των ασθενών δεν έχει παρατηρηθεί κάποια υποτροπή. Η θνητότητα ήταν μηδενική

Συμπεράσματα: Το πρωτοπαθές αδενοκαρκίνωμα σκωληκοειδούς απόφυσης είναι σπάνια οντότητα η οποία συνήθως επιβεβαιώνεται με το ιστολογικό πόρισμα. Η δεξιά ημικολεκτομή φαίνεται να αποτελεί την ορθότερη λύση στις περιπτώσεις που ο όγκος βρίσκεται κοντά στη βάση της σκωληκοειδούς ωστόσο δεν έχει αποδειχθεί η υπεροχή της σε σχέση με την απλή σκωληκοειδεκτομή σε περιπτώσεις που ο όγκος βρίσκεται στην κορυφή της σκωληκοειδούς.

159


O114 ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ ΠΟΥ ΕΠΗΡΕΑΖΟΥΝ ΤΗ ΔΙΑΦΥΓΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΟΜΩΣΗ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΧΑΜΗΛΗ ΠΡΟΣΘΙΑ ΕΚΤΟΜΗ

Μιχαλόπουλος Α., Παπαδόπουλος Β., Τζεβελέκη Ι., Μέκρας Δ., Ντούρος Β., Μέκρας Α., Μπασδάνης Γ.

Α΄ Προπαιδευτική Χειρουργική Κλινική Α.Π.Θ., Νοσοκομείο Α.Χ.Ε.Π.Α., Θεσσαλονίκη

Η διαφυγή από την αναστόμωση μετά από χαμηλή πρόσθια εκτομή αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους παράγοντες νοσηρότητας και θνητότητας και κυμαίνεται στις διάφορες μελέτες από 3 έως 21%.

Σκοπός της παρούσης αναδρομικής μελέτης αποτελεί η διερεύνηση των πιθανών παραγόντων οι οποίοι συμμετείχαν στην ανάπτυξη διαφυγής από την αναστόμωση.

Συγκεκριμένα μελετήθηκαν το φύλο, το βάρος σώματος, το ύψος της αναστόμωσης, η προηγηθείσα ακτινοθεραπεία, τα λευκώματα ορού, η προετοιμασία του εντέρου, η μετάγγιση και η χειρουργική τεχνική. Μελετήθηκαν 500 ασθενείς που υποβλήθηκαν σε χαμηλή πρόσθια εκτομή κατά το χρονικό διάστημα 1995-2005 στην Α΄ Προπαιδευτική Χειρουργική Κλινική. Αυξημένα ποσοστά διαφυγής παρατηρήθηκαν στους άρρενες παχύσαρκους ασθενείς και στους ασθενείς με προεγχειρητική υπολευκωματιναιμία, όπως επίσης και στις περιπτώσεις εκείνες που το ύψος της αναστόμωσης ήταν μικρότερο των 8 εκ. Η προετοιμασία του εντέρου, οι μεταγγίσεις καθώς και η προηγηθείσα βραχυχρόνια ακτινοθεραπεία δεν επηρέασαν σημαντικά το βαθμό διαφυγής, ενώ η χειρουργική τεχνική επηρέασε σημαντικά την εμφάνιση διαφυγής.

Συμπερασματικά η χειρουργική τεχνική, το ύψος της αναστόμωσης, το φύλο, η παχυσαρκία και η υπολευκωματιναιμία αποτελούν τους σημαντικότερους προδιαθεσικούς παράγοντες στη διαφυγή από την αναστόμωση μετά από χαμηλές πρόσθιες εκτομές.

160


O115 Η ΧΡΗΣΗ ΑΝΑΣΤΟΜΩΤΗΡΑ ΜΕ ΔΑΚΤΥΛΙΟ ΣΤΑΘΕΡΗΣ ΣΥΜΠΙΕΣΗΣ ΣΕ ΕΠΕΜΒΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΚΑΤΩΤΕΡΟΥ ΠΕΠΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ. Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΗΣ ΚΛΙΝΙΚΗΣ

Ευθυμιόπουλος Γ. Κωνσταντινίδης Ι., Κυριακίδης Κ., Χρυσάφης Γ.

Β΄ Χειρουργική Κλινική, ΑΝΘ «ΘΕΑΓΕΝΕΙΟ»

Εισαγωγή: Η εκτέλεση αναστομώσεων αποτελεί βασικό στάδιο στην εγχειρητική του γαστρεντερικού συστήματος. Η αναστόμωση με την εφαρμογή σταθερής συμπίεσης μεταξύ δύο εντερικών ελίκων πρωτοπαρουσιάστηκε τον 19Ο αιώνα (Murphy’s button) και ακολούθησε στη δεκαετία του 1970 το σύστημα Valtrac. Η πρόοδος της έρευνας οδήγησε στην ανάπτυξη κυκλικού αναστομωτήρα με χρήση δακτυλίου σταθερής συμπίεσης ΝιΤι CAR (Compression Anastomosis Ring)

Παρουσίαση: Κατά τη διάρκεια των τελευταίων 14 μηνών εφαρμόστηκε στην κλινική η τεχνική αναστόμωσης με δακτύλιο σταθερής συμπίεσης σε 17 ασθενείς, σε 10 γυναίκες και 7 άντρες με μέσο όρο ηλικίας τα 65 έτη. Τα είδη των επεμβάσεων που πραγματοποιήθηκαν ήταν: δεξιά κολεκτομή (n=7), εγκαρσιεκτομή (n=2) και χαμηλή πρόσθια εκτομή (n=8). Δε διαπιστώθηκε ρήξη ή διαφυγή από την αναστόμωση σε κανένα από τα περιστατικά. Η κινητικότητα του γαστρεντερικού σωλήνα αποκαταστάθηκε άμεσα και η μετεγχειρητική πορεία όλων των ασθενών ήταν ομαλή. Ο δακτύλιος αποβάλλονταν μεταξύ 7ης και 14ης μετεγχειρητικής ημέρας και στον ενδοσκοπικό έλεγχο που έγινε μεταξύ 8ης-14ης εβδομάδας μετά την επέμβαση δε διαπιστώθηκε στένωση του αυλού στο σημείο της αναστόμωσης.

Συμπερασματικά: Η χρήση αναστομωτήρα με δακτύλιο σταθερής συμπίεσης φαίνεται να αποτελεί ασφαλή τεχνική σε επεμβάσεις του κατωτέρου πεπτικού συστήματος με εμφανή πλεονεκτήματα τη μη μόνιμη παραμονή υλικών συρραφής στη γραμμή αναστόμωσης και την αποφυγή ρίκνωσης του εύρους του αυλού στο σημείο της αναστόμωσης.

161


O116 Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΕΝΔΟΣΚΟΠΙΚΟΥ ΥΠΕΡΗΧΟΥ ΣΤΗΝ ΣΤΑΔΙΟΠΟΙΗΣΗ ΑΣΘΕΝΩΝ ΥΠΟΨΗΦΙΩΝ ΓΙΑ ΤΟΠΙΚΗ ΕΚΤΟΜΗ ΟΡΘΙΚΟΥ ΚΑΡΚΙΝΟΥ

Χριστοδουλίδης Γ.1, Κωνσταντινίδης Φ.2, Σπυριδάκης Μ.1, Μανωλάκης Α.3, Δήμας Δ.3, Καραγιάννης Κ.1, Τεπετές Κ.1

1Πανεπιστημιακή Χειρουργική Κλινική, Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Λάρισας, 2Ακτινοδιαγνωστικο Τμήμα, Νοσοκομείο Υγεία, Αθηνά, 3Χειρουργικη Κλινική, Ναυτικό Νοσοκομείο Αθηνών

Εισαγωγή: Η τοπική εκτομή του καρκίνου του ορθού σε συνδυασμό με προ ή μετεγχειρητική χήμειο-ακτινοθεραπεία ως μέθοδος εκλογής για συγκεκριμένες ομάδες ασθενών έχει πολύ καλά αποτελέσματα. Σκοπός της μελέτης είναι να αξιολογήσουμε την ευαισθησία και την ειδικότητα του ενδοσκοπικού υπερηχογραφήματος στην σταδιοποίηση ασθενών υποψήφιων για τοπική εκτομή ορθικού καρκίνου.

Υλικό και Μέθοδος: Σε διάστημα 3 ετών (2006-2009) 22 ασθενείς με καρκίνο του ορθού συμπεριλήφθησαν στην μελέτη. Υποψήφιοι να υποβληθούν σε τοπική εκτομή του όγκου είναι ασθενείς σταδίου Τ1, Τ2, με απομακρυσμένες μεταστάσεις , με προφίλ υψηλού διεγχειρητικού και μετεγχειρητικού κινδύνου και όσοι αρνούνται να υποβληθούν σε μια πιο ριζική θεραπεία. Τα κριτήρια επιλογής βασίζονται τόσο στα μακροσκοπικά χαρακτηριστικά του όγκου όσο και στην ιστολογική του εικόνα. Όλοι οι ασθενείς υποβλήθησαν σε ενδοσκοπικό υπερηχογράφημα του ορθού με χρήση 10-MHz υπερήχου. Η υπερηχογραφική σταδιοποίηση συγκρίθηκε με τα ιστοπαθολογικά αποτελέσματα.

Αποτελέσματα: Είκοσι-δύο ασθενείς ( 15 άνδρες και 7 γυναίκες) υποβλήθησαν σε τοπική εκτομη με Τ.Ε.Μ. Η μέση ηλικία ήταν 57 έτη. Οσον αφορά την σταδιοποίηση κατά Τ ήταν επιτυχής σε 21 ασθενείς (95,45%), η ευαισθησία του ενδοσκοπικού υπέρηχου ανέρχονταν στο 96% και η ειδικότητα στο 88%. Σε 3 ασθενείς (14,2%) διαπιστώθηκε υπερεκτίμηση της βλάβης. Στην λεμφαδενική σταδιοποίηση η ευαισθησία του ενδοσκοπικου υπέρηχου ήταν 70,3% ενώ η ειδικότητα 61,4%.

Συμπέρασμα: Η χρήση του ενδοσκοπικού υπέρηχου στην σταδιοποίηση ασθενών υποψήφιων για τοπική εκτομή καρκίνου ορθού αποτελεί μια ασφαλή και αξιόπιστη μέθοδο.

162


O117 ΣΥΣΧΕΤΙΣΗ ΕΝΤΟΠΙΣΗΣ ΚΑΙ ΒΙΟΛΟΓΙΚΗΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑΣ ΤΟΥ ΚΑΡΚΙΝΟΥ ΤΟΥ ΠΑΧΕΟΣ ΕΝΤΕΡΟΥ ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΠΙΒΙΩΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

Χριστοδουλίδης Γ.1, Σπυριδάκης Μ. 1, Μπαρμπάνης Σ. 2, Καπάτου Σ.2, Τεπετές Κ. 1

1Πανεπιστημιακή Χειρουργική Κλινική, Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Λάρισας, Λάρισα, 2Πανεπιστημιακό Παθολογοανατομικό Τμήμα, Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Λάρισας, Λάρισα

Η συχνότητα εμφάνισης καρκίνου του δεξιού κόλου έχει αυξηθεί συγκρινόμενη με την εμφάνιση στο αριστερό κόλον. Σκοπός της μελέτης είναι η ανάλυση των κλινικοπαθολογικών διαφορών μεταξύ καρκινικών όγκων εξορμώμενων από το δεξιό και αριστερό κόλον και η διαφορετική επίδραση τους στην επιβίωση των ασθενών.

Υλικό και Μέθοδος: Σε χρονικό διάστημα 5 ετών (2003-2008) 453 ασθενείς διαγνώσθηκαν με αδενοκαρκίνωμα του παχέως εντέρου. Οι πληροφορίες που αξιολογήθηκαν σχετίζονταν με την ηλικία και το φύλο των ασθενών, το σημείο εντόπισης και το μέγεθος του όγκου, την σταδιο ποίηση, την ιστολογική ανάλυση, τον αριθμό των εξαιρεθέντων λεμφαδένων, την χειρουργική αντιμετώπιση και την επιβίωση των ασθενών. Ως καρκίνοι του δεξιού κόλου ορίσθηκαν οι όγκοι που εξορμούνται από το τυφλό μέχρι το εγκάρσιο κόλο με εξαίρεση τους όγκους της σκωληκοειδούς απόφυσης και ως καρκίνοι του αριστερού κόλου ορίζονται οι όγκοι που εξορμούνται από τη σπληνική καμπή μέχρι το ορθοσιγμοειδές με εξαίρεση τον καρκίνο του πρώκτου.

Αποτελέσματα: Το ποσοστό εμφάνισης καρκίνου του δεξιού κόλου ανέρχονταν στο 61,4% των ασθενών συγκρινόμενο με το 38,6 % των ασθενών που διαγνώσθηκαν με καρκίνο αριστερού κόλου. Το ποσοστό των γυναικών με καρκίνο του δεξιού κόλου ήταν σαφώς αυξημένο συγκρινόμενο με το ποσοστό των ανδρών (57,7% vs 42,3, p<0,005 ). Όγκοι του δεξίου κόλου εμφανίζονται με μεγαλύτερη συχνότητα σε ασθενείς ηλικίας μικρότερης των 45 ετών και μεγαλύτερης των 75. Η μέση επιβίωση για αδενοκαρκινώματα του δεξιού κόλου ανέρχεται στους 65 μήνες ενώ του αριστερού κόλου στους 78 μήνες (p<0,001). Οι δεξιά εξορμώμενοι όγκοι του παχέως εντέρου εμφανίζουν μεγαλύτερο μέγεθος σεσχέση με τους αριστερούς όγκους (p<0,001). Όγκοι σταδίου ΙΙΙ εντοπίζονται πιο συχνά στο δεξιό κόλον (36% vs 22%). Διηθημένοι λεμφαδένες εμφανίζονται σε μεγαλύτερο ποσοστό σε όγκους του δεξιού κόλου.

Συμπέρασμα: Δεδομένων των αποτελεσμάτων μας, τα κλινικοπαθολογικά χαρακτηριστικά των όγκων του δεξιού κόλου εμφανίζουν στατιστικά σημαντικές διαφορές σε σχέση με τους όγκους του αριστερού κόλου αναδεικνύοντας ένα διαφορετικό βιολογικό προφίλ μεταξύ των εντοπίσεων των όγκων στο παχύ έντερο. Τα αδενοκαρκινώματα του δεξιού κόλου έχουν χειρότερη πρόγνωση.

163


O118 ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΜΕΤΑΞΥ ΚΑΡΚΙΝΩΜΑΤΩΝ ΠΑΧΕΟΣ ΕΝΤΕΡΟΥ ΔΕΞΙΑΣ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΕΝΤΟΠΙΣΗΣ

Τέντες Α. Α., Κορακιανίτης Ο., Κακολύρης Σ., Βέλιοβιτς Ν., Φωτάκης Σ., Κουγιουμτζή Ι., Κυζιρίδης Δ. , Σγουρίδου Ε., Καραγκιόζογλου Χ., Μουστάκας Κ.

Χειρουργική Κλινική Γ. Ν. Διδυμοτείχου, Αναισθησιολογικό Τμήμα Γ. Ν. Διδυμοτείχου, Τμήμα Κλινικής Ογκολογίας Π. Γ. Ν Αλεξανδρούπολης, Ακτινολογικό Τμήμα Γ. Ν. Διδυμοτείχου

Σκοπός: Στην διεθνή βιβλιογραφία έχουν αμφισβητηθεί οι κλινικές, βιολογικές και ιστοπαθολογικές διαφορές μεταξύ καρκινωμάτων που εντοπίζονται στο δεξιό και αριστερό κόλον. Σκοπός της εργασίας είναι η αναζήτηση πιθανών κλινικών και βιολογικών διαφορών μεταξύ καρκινωμάτων δεξιού και αριστερού παχέος εντέρου.

Ασθενείς-Μέθοδοι: Από το 1987 έως το 2007 αντιμετωπίσθηκαν 109 ασθενείς με καρκίνο παχέος εντέρου δεξιάς εντόπισης (ομάδα RC) και 186 ασθενείς με καρκίνο παχέος εντέρου αριστερής εντόπισης (ομάδα LC). Κλινικοί, ιστοπαθολογικοί και βιολογικοί παράγοντες συσχετίσθηκαν με την ανατομική εντόπιση του όγκου. Ο τελικό σκοπός της αναδρομικής μελέτης ήταν ο προσδιορισμός της συνολικής επιβίωσης, των υποτροπών και των θέσεων υποτροπής σε σχέση με την ανατομική εντόπιση του όγκου.

Αποτελέσματα: Στα δεξιάς εντόπισης καρκινώματα, η συχνότητα των μεμακρυσμένων μεταστάσεων κατά την αρχική διάγνωση (p=0.049) και η ανεύρεση χαμηλής διαφοροποίησης όγκων (p=0.001) ήταν υψηλότερη. Η 10ετής επιβίωση στην ομάδα RC ήταν 63% και στην ομάδα LC 66% (p>0.05). Επίσης, ο αριθμός των υποτροπών, των θέσεων υποτροπής, όπως και η νοσοκομειακή θνητότητα και νοσηρότητα ήταν παρόμοιες (p>0.05).

Συμπεράσματα: Η βιολογική συμπεριφορά των δεξιάς και αριστερής εντόπισης καρκινωμάτων παχέος εντέρου είναι παρόμοια. Μικρές ιστοπαθολογικές διαφορές δεν επηρεάζουν την επιβίωση ούτε την ανάπτυξη των υποτροπών.

164


O119 Η ΕΓΧΕΙΡΗΣΗ HARTMANN ΣΤΗΝ ΕΠΕΙΓΟΥΣΑ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗ ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΕΡΟΥ ΚΟΛΟΥ

Μοσχίδης Α., Κυβρακίδης Ε., Αντωνογλούδης Π., Μπούζας Δ., Γαλανόπουλος Γ., Κωνσταντινίδης A.

Α΄ Χειρουργική Κλινική 2ου Νοσοκομείου ΙΚΑ, Θεσσαλονίκη

Εισαγωγή: Οι επεμβάσεις του παχέος εντέρου σήμερα σε ένα χρόνο είναι πρώτης εκλογής και θεωρούνται ασφαλείς. Όμως σε περιπτώσεις οξείας κοιλίας που οφείλονται σε παθήσεις του κατιόντος, σιγμοειδούς και ορθού και ειδικά σε ασθενείς με κακή γενική κατάσταση η εγχείρηση κατά Hartmann αποτελεί την ασφαλέστερη μέθοδο αντιμετώπισης λόγω του μειωμένου εγχειρητικού χρόνου και λιγότερων επιπλοκών.

Σκοπός: Μία αναδρομική μελέτη με σκοπό την αξιολόγηση της εγχείρησης Hartmann στην επείγουσα χειρουργική του αριστερού κόλου που διενεργήθηκε στην κλινική μας.

Υλικά-Μέθοδοι: Κατά το διάστημα 1998-2008 σε 290 ασθενείς που χειρουργήθηκαν στο ΑΡ κόλο διενεργήθηκαν 71 εγχειρήσεις Hartmann, από τις οποίες τα 54 περιστατικά αφορούσαν Ca στο ορθοσιγμοειδές, 6 περιστατικά αφορούσαν ρήξη εκκολπωμάτων του αριστερού κόλου, 9 περιστατικά αφορούσαν Ca πυέλου, μετακτινική στένωση ορθοσιγμοειδούς και ισχαιμικής νέκρωσης ορθοσιγμοειδούς, 1 περιστατικό αφορούσε ειλεό εκ κοπρόλιθων, 1 περιστατικό αφορούσε ρήξη αποστήματος στην προηγηθείσα αναστόμωση.

Συμπεράσματα: Οι επείγουσες επεμβάσεις ως επί το πλείστον αφορούν ασθενείς μέσης και μεγαλύτερης ηλικίας με παρουσία και άλλων συνοδών παθήσεων, σε ορισμένες δε περιπτώσεις τοξιναιμία, έως και ανεπάρκεια πολλαπλών οργάνων, θέτοντας σοβαρά διλήμματα για τον τρόπο και την έκταση χειρουργικής αντιμετώπισης τους. Η εγχείρηση Hartmann αποτελεί ίσως τον ασφαλέστερο τρόπο αντιμετώπισης στις επείγουσες καταστάσεις αριστερού κόλου.

165


O120 ΠΕΡΙΕΔΡΙΚΑ ΣΥΡΙΓΓΙΑ: Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΜΑΣ ΣΤΗΝ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΟΥΣ

Φίτζιος Η., Φαρμάκης Δ., Χατζούλης Γ., Τσούσκας Ι., Καλιώρας Κ., Σπυριδόπουλος Π., Ιωαννίδης Κ., Μπλιόσκας Σ., Χριστόπουλος Χ., Βρέκας Χ.

Α’ Χειρουργική Κλινική, 424 ΓΣΝΕ

Οι αναφορές των περιεδρικών συριγγίων έχουν τις ρίζες τους στην αρχαιότητα.1ος ο Ιπποκράτης έκανε αναφορές στην χειρουργική θεραπεία των περιεδρικών συριγγίων(μέθοδος περιβρογχισμού).Ο΄Αγγλος χειρουργός John Arderne (1307-1390) έγραψε Treatises of Fistula in Ano; Haemmorhoids, and Clysters in 1376.

Όπου περιέγραψε την μέθοδο της συριγγοτομής και του περιβρογχισμού(seton).Iστορικές αναφορές καταδεικνύουν ότι ο Λουδοβίκος ο 15ος θεραπεύτηκε από περιεδρικό συρίγγιο τον 18ο αιώνα.Στο τέλος του 19ου και αρχές του 20ου αι.,διακεκριμένοι χειρουργοί όπως οι Goodsall and Miles, Milligan and Morgan, Thompson, and Lockhart-Mummery είχαν πολύτιμη συνεισφορά στην διάγνωση και θεραπεία των περιεδρικών συριγγίων.Το 1976 ο Parks επανακαθόρισε το σύστημα ταξινόμησης όπου ήταν ήδη διαδεδομένο από τους προηγούμενους ερευνητές. H κρυπτοαδενική υπόθεση δηλώνει ότι η μόλυνση ξεκινά από τον πρωκτικό αδένα προς τα μυικά τοιχώματα των σφιγκτήρων για να προξενήσει περιεδρικό απόστημα .Μετά την χειρουργική ή την αυτόματη παροχέτευση του τελευταίου στο περιπρωκτικό δέρμα αναπτύσσεται περιστασιακά κοκκιωματώδης ιστός-συριγγώδης πόρος προκαλώντας υποτροπιάζοντα συμπτώματα.Ο σχηματισμός του περιεδρικού συριγγίου μετά από απόστημα συμβαίνει στο 40% των περιπτώσεων. Αποτελούν τυφλή επικοινωνία του δέρματος ή επικοινωνία του περιεδρικού δέρματος με τον ορθικό βλεννογόνο. Σ′αυτή τη μελέτη συλλέχτηκαν στοιχεία για ασθενείς με την περιεδρική νόσο, που νοσηλεύτηκαν και αντιμετωπίστηκαν χειρουργικά την τελευταία πενταετία,στην κλινική μας. Σκοπός ήταν να αναλυθούν οι διαγνωστικές μέθοδοι, οι χειρουργικές τεχνικές που εφαρμόστηκαν και οι μετεγχειρητικές επιπλοκές. Κύρια αιτία ήταν η ύπαρξη περιεδρικού αποστήματος ενώ ως καλύτερη μέθοδος θεραπευτικά βρέθηκε ότι αποτελεί ο περιβρογχισμός του συριγγίου σε συνδυασμό με παροχεύτευση και εκτομή.Παρόλη την εμπειρία των 2500 ετών τα περιεδρικά συρίγγια παραμένουν μια νόσος με πολλά ερωτηματικά όχι πλήρως αποσαφηνισμένη.

166


O121 ΑΠΟΣΤΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΣΥΡΙΓΓΙΑ ΤΗΣ ΠΕΡΙΠΡΩΚΤΙΚΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ ΠΡΟΚΑΛΟΥΜΕΝΑ ΑΠΟ ΣΠΑΝΙΑ ΑΙΤΙΑ

Χίτζιος Δ., Χατζημήσιος Κ., Παπαδοπούλου Ο., Αϊβάζη Δ., Ζανδές Ν., Σιμήνου Σ., Σαλιάγκας Κ.

Χειρουργική Κλινική, Γ. Ν. Κοζάνης “Μαμάτσειο”

Εισαγωγή: Τα αποστήματα και τα συρίγγια της περιπρωκτικής περιοχής είναι μια συνηθισμένη οντότητα, που μπορεί όμως να αντιμετωπιστεί δύσκολα όταν οφείλεται σε σπάνια αίτια.

Σκοπός: Η παρουσίαση τριών περιστατικών της Κλινικής μας, που προσήλθαν για αντιμετώπιση αποστήματος η συριγγίων περιπρωκτικά, και που οφείλονταν σε ασυνήθιστα τελικά αίτια.

Υλικό και Μέθοδος: Προέρχεται από τρεις ασθενείς που νοσηλεύθηκαν στη Χειρουργική Κλινική του Νοσοκομείου μας για αντιμετώπιση περικπρωκτικών συριγγίων και αποστήματος.

Αποτελέσματα: Η πρώτη περίπτωση αφορά σε άρρενα ασθενή, 55 ετών, που προσήλθε για χειρουργική αποκατάσταση πολλαπλών συριγγίων κοκκυγικής και αριστερής γλουτιαίας περιοχής. Ο ασθενής είχε υποβληθεί δις σε επέμβαση αλλαχού. Υπεβλήθη σε ευρύ καθαρισμό και επούλωση του τραύματος κατά δεύτερο σκοπό. Διαπιστώθηκε δυσχέρεια της επούλωσης του χειρουργικού τραύματος στην ιεροκοκκυγική περιοχή, και υπεβλήθη σε δεύτερο καθαρισμό. Στην τελευταία ιστολογική εξέταση διαπιστώθηκε εστία μυρμηκιώδους Ca από επιθήλιο συριγγίου ή κύστεως κόκκυγος. Μετά από ογκολογική εκτίμηση υπεβλήθη σε ακτινοθεραπεία. 3 μήνες μετά τη συνεδρία υπεβλήθη σε νέο καθαρισμό, και ανευρέθη μικρή υπολειμματική εστία κακοήθειας. Ο νέος καθαρισμός ήταν και ο θεραπευτικός. Κατά τη διάρκεια των νοσηλειών του υπεβλήθη σε πολλαπλούς ακτινολογικούς ελέγχους που απέβησαν αρνητικοί για μεταστατικές εστίες. 4 μήνες μετά δεν παρουσιάζει προβλήματα, ενώ ο συνολικός χρόνος αντιμετώπισης και παρακολούθησης του ανήλθε στο 1,5 έτος.

Η δεύτερη περίπτωση αφορά σε άρρενα ασθενή, 76 ετών, που προσήλθε στα ΕΙ για αφαίρεση συριγγίου της περιοχής του κόκκυγος. Γίνεται αφίρεση του συριγγίου με ανοιχτή μέθοδο και επούλωση κατά δεύτερο σκοπό. Σε ένα έτος, προσέρχεται στα ΕΙ με μάζα ιεροκοκκυγικής περιοχής, θηλωματώδους υφής. Από την ιστολογική εξέταση διαπιστώνεται ακανθοκυτταρικό Ca ανωτέρου βαθμού διαφοροποίησης. Αυτή τη φορά υπεβλήθη σε ευρύ καθαρισμό της περιοχής και επούλωση του χειρουργικού τραύματος κατά δεύτερο σκοπό. Ο ασθενής παρεπέμφθη για ογκολογική εκτίμηση και υπεβλήθη σε ακτινοθεραπεία. Παρουσίασε βραδεία, αλλά πλήρη επούλωση, ενώ ο συνολικός χρόνος αντιμετώπισής του ανήλθε περίπου σε 1,5 έτος.Στην Τρίτη και τελευταία περίπτωση, θήλυς ασθενής προσέρχεται στα ΕΙ για αντιμετώπιση αποστήματος (ΔΕ) γλουτού παραπρωκτικά. Κατά τη διάνοιξη του αποστήματος και τη διερεύνηση της κοιλότητας με χειρουργικά εργαλεία διαπιστώνεται μεγάλο βάθος, και αποφασίζεται εισαγωγή για διερεύνηση. Από το Ιστορικό της, η ασθενής εμφάνισε σε ηλικία 25 περίπου ετών μία εχινόκοκκο κύστη στο (ΔΕ) Λαγόνιο Βόθρο. Από τον Ακτινολογικό έλεγχό της, διαπιστώνεται ένα επασβεστωμένο μόρφωμα στη (ΔΕ) πλάγια κοιλιακή χώρα, το οποίο αποδίδεται σε πιθανή εχινόκοκκο κύστη ήπατος. Η ασθενής υποβάλλεται σε καθημερινές αλλαγές του αποστήματος και συνοδό αντιβιοτική θεραπεία, και τελικά λόγω στασιμότητας της κατάστασης και του μεγάλου βάθους, διενεργείται C/T, στην οποία απεικονίζεται εχινόκοκκος κύστη περινεφρικά (ΔΕ), η οποία έχει ραγεί, και δημιουργεί συρίγγιο διαμέσου όλων των μαλακών μορίων, έως την περιοχή του γλουτού, όπου και δίνει το σημείο εξόδου στο διανοιχθέν απόστημα. Η ασθενής επέλεξε με δική της πρωτοβουλία να μεταφερθεί και να αντιμετωπιστεί σε τριτοβάθμιο Νοσηλευτικό Ίδρυμα.

Συμπεράσματα: Τα περιπρωκτικά συρίγγια και αποστήματα αποτελούν συνήθεις εκδηλώσεις, των οποίων τα αίτια δε θα πρέπει να διαφεύγουν της προσοχής μας, δεδομένου ότι ίσως χρήζουν ιδιαίτερης αντιμετώπισης και φροντίδας.

167


O122 ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΟΛΙΚΗΣ ΠΡΟΠΤΩΣΗΣ ΤΟΥ ΟΡΘΟΥ

Μοσχίδης Α., Γαλανόπουλος Γ., Μπούζας Δ., Καρβέλας Χ., Κωνσταντινίδης Α., Σκαρλάτος Χ.


Εισαγωγή: Η ολική πρόπτωση του ορθού είναι μία σπάνια νοσολογική οντότητα που εμφανίζεται κυρίως στις γυναίκες της 3ης ηλικίας.

Σκοπός: Να παρουσιάσουμε την αντιμετώπιση της ολικής πρόπτωσης του ορθού επί εδάφους Ca ορθού που διενεργήθηκε στην κλινική μας.

Υλικό-Μέθοδος: Πρόκειται για μια γυναίκα 78 ετών που προσήλθε στα εξωτερικά ιατρεία λόγω αδυναμίας ανάταξης της πρόπτωσης του ορθού με συνοδό αιμορραγία. Από τον ενδοσκοπικό έλεγχο που διενεργήθηκε ανευρέθηκε ευμέγεθες μόρφωμα διαμέτρου 2εκ. και μήκους 7εκ. και από την βιοψία που ελήφθηκε αναγνωρίστηκε λαχνοσωληνώδες αδένωμα. Στην ασθενή διενεργήθηκε αφαίρεση του ορθοσιγμοειδούς μετά του όγκου κατά Hartman και καθήλωση του ορθού με ειδικές ραφές.

Συμπέρασμα: Η ολική πρόπτωση του ορθού είναι ένα σπάνιο πρόβλημα ασαφούς αιτιολογίας το οποίο χαρακτηρίζεται από εκστροφή πλήρους τοιχώματος του ορθού μέσα από τον πρωκτό. Η πρόπτωση του ορθού είναι το αποτέλεσμα εγκολεασμού και τείνει να κυριαρχεί στις γυναίκες με έντονη δυσκοιλιότητα. Οι τραυματικές βλάβες των σφιγκτήρων του πρωκτού καθώς και οι όγκοι στο ορθό είναι παράγοντες που επιτείνουν τον εγκολεασμό του ορθού.

168

169


ΑΝΑΡΤΗΜΕΝΕΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΙΣ(POSTERS)

170

ΑΝΑΡΤΗΜΕΝΕΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΙΣ

P1 ΣΥΧΝΟΤΗΤΑ ΣΥΝΥΠΑΡΞΗΣ ΔΙΑΦΟΡΟΠΟΙΗΜΕΝΟΥ ΚΑΡΚΙΝΩΜΑΤΟΣ ΘΥΡΕΟΕΙΔΟΥΣ ΜΕ ΑΛΛΕΣ ΘΥΡΕΟΕΙΔΟΠΑΘΕΙΕΣ

Ντάνος Ι., Γαλανόπουλος Γ., Τσακμάκας Δ., Σκαρλάτος Χ., Ναούμ Μ., Μοσχίδης Α.

Α’ και Β’ Χειρουργική Κλινική 2ου Νοσοκομείου ΙΚΑ-ΕΤΑΜ Θεσσαλονίκης

Εισαγωγή: Η κατευθυνόμενη βιοψία δια λεπτής βελόνης (FNA) θέτει προεγχειρητικά τη διάγνωση του καρκίνου σε ποσοστό μόλις 4-7%, ενώ σε ποσοστό 1-10% το αποτέλεσμα είναι μη αξιολογήσιμο. Στον ψυχρό όζο θυρεοειδούς ο καρκίνος εμφανίζεται σε ποσοστό 5-8%.

Σκοπός: Η παρουσίαση της συνύπαρξης του διαφοροποιημένου καρκινώματος με άλλες θυρεοειδοπάθειες στο υλικό μας.

Υλικό – Μέθοδος: Κατά την τελευταία 5ετία (2004-2008) χειρουργήθηκαν στην κλινική μας 376 ασθενείς για θυρεοειδική νόσο. Ελέχθησαν μετεγχειρητικά οι ιστολογικές εξετάσεις για την ανεύρεση καρκινώματος.

Αποτελέσματα: Προεγχειρητική διάγνωση καρκίνου υπήρχε μόνο σε 8 περιπτώσεις (2,12%). Τα μετεγχειρητικά αποτελέσματα περιελάμβαναν:

Θηλώδες καρκίνωμα 20 (72%) ή 5,3% επί του συνόλου•Θηλακιώδες καρκίνωμα 5 (16%) ή 1,3% επί του συνόλου•Hurthle cell 2 (8%) ή 0,53% επί του συνόλου•Αναπλαστικό 1 (4%) ή 0,26% επί του συνόλου•

Η αντιμετώπιση υπήρξε ανάλογη των ευρημάτων με ραδιενεργό ιώδιο, Τ4 και παρακολούθηση από ενδοκρινολόγο.

Συμπεράσματα: Η ολική θυρεοειδεκτομή αποτελεί σήμερα την εγχείρηση εκλογής στις θυρεοειδοπάθειες. Η συνύπαρξη καρκινώματος στο υλικό μας κυμαίνεται σε ποσοστό 7,45% (28 περιπτώσεις).

171


P2 ΑΔΕΝΟΚΑΡΚΙΝΩΜΑ ΤΟΥ ΛΕΠΤΟΥ ΕΝΤΕΡΟΥ - ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗΣ

Μιχαηλίδου Ε.1, Ζιώγας Φ. 1, Μαργιούλας Α. 1, Καρακατσάνης Α. 1, Καμάς Α. 2, Δρίζης Θ. 1

1Χειρουργική Κλινική, Γ.Ν.Θ. «Άγιος Παύλος», 2Παθολογοανατομικό Εργαστήριο,Γ.Ν.Θ. «Άγιος Παύλος»

Εισαγωγή: Το αδενοκαρκίνωμα του λεπτού εντέρου είναι πολύ σπάνιο, πράγμα που συντελεί στην καθυστέρηση της διάγνωσης και αντιμετώπισης του.

Υλικό - μέθοδοι: Περιγράφεται περίπτωση ασθενούς, άνδρα, ηλικίας 45 ετών ,με αναφερόμενο περιοδικό κωλικοειδές περιομφαλικό άλγος από 6μήνου. Στον ενδοσκοπικό έλεγχο του παχέος εντέρου ανευρέθησαν 3 καλοήθεις πολύποδες οι οποίοι αφαιρέθηκαν ενδοσκοπικά. Στον ενδοσκοπικό έλεγχο του ανωτέρου γαστρεντερικού δεν βρέθηκε κάτι παθολογικό. Στην αξονική τομογραφία κοιλίας απεικονίσθηκε χωροκατακτητική εξεργασία σε έλικα του ειλεού. Ο ασθενής υπεβλήθηκε σε εκτομή του πάσχοντος τμήματος του ειλεού.

Αποτελέσματα: Η μετεγχειρητική πορεία του ασθενούς ήταν ομαλή και εξήλθε της κλινικής την 13η μετεγχειρητική ημέρα. Η ιστοπαθολογική εξέταση του εκταμέντος τμήματος του ειλεού έδειξε αδενοκαρκίνωμα λεπτού εντέρου μέσης διαφοροποίησης που χαρακτηρίζεται από θηλοσωληνώδεις σχηματισμούς με σημαντική παραγωγή και εναπόθεση βλέννης. Το νεόπλασμα διηθεί τον υποβλεννογόνιο, το μυϊκό τοίχωμα και επεκτείνεται στον ινολιπώδη ιστό του μεσεντερίου. Νεοπλασματική διήθηση αιμοφόρων αγγείων δεν διαπιστώνεται ενώ όλοι οι λεμφαδένες (10) του παρασκευάσματος είναι ελεύθεροι μεταστάσεων. Ο ασθενής παραπέμφθηκε σε ογκολόγο - παθολόγο για περαιτέρω έλεγχο και αντιμετώπιση.

Συμπέρασμα: Η διάγνωση του αδενοκαρκινώματος του λεπτού εντέρου γίνεται καθυστερημένα λόγω της σπανιότητας και της άτυπης συμπτωματολογίας του, πράγμα που ενδεχόμενα σχετίζεται με τη μέτρια πρόγνωση των ασθενών αυτών.

172


P3 ΠΟΛΥΚΥΣΤΙΚΟ ΚΑΛΟΗΘΕΣ ΜΕΣΟΘΗΛΙΩΜΑ: ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟΥ

Τζιουβάρας X1., Ανδρεάδης E.1, Πήττα Ξ.2, Οικονόμου Α.1, Σαπίδης Ν.1, Τριανταφυλλίδης Ι.1, Γαλλής Κ.1, Μιχαήλ Ν.1, Χρυσίδης Θ.1

1Χειρουργική Κλινική, Γ.Ν. Εδεσσας, 2Ακτινολογικό Τμήμα, Γ.Ν.Θ. Αγ. Παύλος

Εισαγωγή: Το πολυκυστικό μεσοθηλίωμα αποτελεί έναν σπάνιο καλοήθες όγκο που προέρχεται από τα κύτταρα του περιτόναιου ή του υπεζωκότα. Σχεδόν ποτέ δεν μπαίνει η διάγνωση με την προεγχειρητική και μόνο απεικόνιση, ενώ συγκεκριμένα απαιτείται ιστολογική εκτίμηση, καθώς αποτελεί έναν εξαιρετικά σπάνιο όγκο.Σκοπός της εργασίας μας είναι η παρουσίαση ενός περιστατικού καλοήθους πολυκυστικού περιτοναικού μεσοθηλίωματος καθώς και ο τρόπος αντιμετώπισής του.

Υλικό-μέθοδος: Πρόκειται για γυναίκα ασθενή 72 ετών με ιστορικό σακχαρώδους διαβήτη και αρτηριακής υπέρτασης, η οποία εισήχθη στην χειρουργική κλινική με συμπτωματολογία οξείας κοιλίας. Διενεργήθηκαν echo και CT κοιλίας. Απεικονίστηκε στην αριστερή κοιλία λεπτοτοιχωματικό κυστικό μόρφωμα διαστάσεων (19×13×22) εκ. με διαφραγμάτια στο εσωτερικό του. Διενεργήθηκε ερευνητική λαπαροτομία, εκτομή του όγκου και σπληνεκτομή. Η ιστολογική εξέταση ανέδειξε καλοήθες πολυκυστικό μεσοθηλίωμα. Η ασθενής παρουσίασε ομαλή μετεγχειρητική πορεία και εξήλθε μετά από νοσηλεία 14 ημερών. Προσήλθε δε για επανέλεγχο με echo κοιλίας μετά από 3 μήνες όπου και επιβεβαιώθηκε το ομαλό της μετεγχειρητικής πορείας.

Αποτελέσματα: Η ασθενής μετά τη ρύθμιση του σακχάρου της είχε ομαλή πορεία. Σημαντικό ρόλο στην διάγνωση είχε τόσο η κλινική εξέταση όσο και ο απεικονιστικός έλεγχος που διενεργήθηκε πριν την χειρουργική εκτομή του μεσοθηλιώματος.

Συμπεράσματα: Το πολυκυστικό καλόηθες μεσοθηλίωμα αποτελεί έναν πολύ σπάνιο όγκο που συνήθως αναδύεται από την πυελική επιφάνεια του περιτοναίου. Καθώς όμως δεν δίνει ιδιαίτερα έντονη συμπτωματολογία, είναι πολύ μεγάλος την στιγμή της διάγνωσης και επεκτείνεται στα ανώτερα τμήματα της περιτοναικής κοιλότητας. Η χειρουργική εξαίρεση αποτελεί την θεραπεία εκλογής, με πολύ καλά για τον ασθενή αποτελέσματα. 50% των ασθενών παρουσιάζουν τοπική υποτροπή 1-27 χρόνια μετά την αρχική διάγνωση.

173


P4 ΟΣΤΕΟΠΟΙΟΣ ΜΥΙΤΙΣ ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΑΚΤΙΝΟΘΕΡΑΠΕΙΑΣ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΓΑΣΤΡΕΚΤΟΜΗ (CA ΣΤΟΜΑΧΟΥ)



Η Οστεοποιός μυίτις είναι πάθηση που χαρακτηρίζεται από έκτοπη αποτιτάνωση (οστεοποίηση) μυός. Περιλαμβάνει 2 μορφές: α)μετατραυματική, η οποία συναντάται συχνότερα και β)κληρονομική. Σπανιότερα, έχουν αναφερθεί περιστατικά οστεοποιού μυίτιδος συνεπεία ακτινοθεραπείας. Αποτιτανώσεις παρατηρούνται συχνότερα στο μηρό, στην περιοχή του ώμου και λιγότερο συχνά στους γλουτούς και στους θωρακικούς μύες. Η θεραπεία είναι χειρουργική.

Παρουσίαση περιστατικού: Ασθενής 55 ετών, άνδρας, με ιστορικό καρκίνου στομάχου, εισήχθη στο Β` Τμήμα Γενικής Χειρουργικής για προγραμματισμένη χειρουργική επέμβαση. Υποβλήθηκε σε ολική γαστρεκτομή με οισοφαγοδωδεκαδακτυλική αναστόμωση. Η ιστολογική εξέταση ανέδειξε χαμηλής διαφοροποίησης διάχυτο αδενοκαρκίνωμα με κύτταρα δίκην σφραγιστήρος δακτυλίου, βαθμού κακοηθείας ΙΙΙ κατά WHO και διάχυτο κατά Lauren.

Ακολούθως ο ασθενής υποβλήθηκε σε συνεδρίες χημειοθεραπειών και ακτινοθεραπειών. Μετά 12μήνου περίπου , προσήλθε στα Ε.Ι εξαιτίας έντονου, διάχυτου κοιλιακού άλγους με συμπτωματολογία ειλεού. Ο ασθενής, έπειτα από τον απαραίτητο εργαστηριακό έλεγχο, οδηγήθηκε στο χειρουργείο, όπου διαπιστώθηκε οστεοποίηση της παλαιάς εγχειρητικής τομής καθώς και πολλαπλές συμφύσεις λεπτού εντέρου και έντονη ίνωση του μεσεντερίου. Διενεργήθηκε εκτομή μεγάλου τμήματος εντέρου (λεπτού-παχέος),κατευθυνόμενο δωδεκαδακτυλικό συρίγγιο και νηστιδοστομία. Ο ασθενής έλαβε μετεγχειρητικά υψηλές δόσεις κορτιζόνης για την αντιμετώπιση της οστεοποίησης και της ίνωσης του μεσεντερίου και διαπιστώθηκε σημαντική βελτίωση.

174


P5 ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΦΑΙΡΕΙΤΑΙ Η ΜΕΚΕΛΕΙΟΣ ΑΠΟΦΥΣΗ ΣΕ ΤΥΧΑΙΑ ΑΝΕΥΡΕΣΗ ΤΗΣ;

Διπλάρης Κ., Καμπαρούδης Α., Καρδάσης Δ., Φραγκανδρέας Γ., Γερασιμίδης Θ.

Ε’ Χειρουργική Κλινική Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης,Γενικό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης «Ιπποκράτειο»

Με σκοπό την εκτίμηση της αναγκαιότητας εκτομής Μεκελείου απόφυσης σε τυχαία ανεύρεσή της μελετήσαμε αναδρομικά τους ασθενείς που αντιμετωπίσαμε, επειδή αυτό αποτελεί αμφιλεγόμενο σημείο.

Ασθενείς - Μέθοδος: Έγινε ανασκόπηση των στοιχείων όλων των ασθενών που υποβλήθηκαν σε λαπαροτομία ή λαπαροσκόπηση το διάστημα 1999-2009. Επανεπεμβάσεις στον ίδιο ασθενή αποκλείσθηκαν. Στις περιπτώσεις ύπαρξης μεκελείου απόφυσης καταγράφηκαν το φύλλο, η ηλικία, η προεγχειρητική συμπτωματολογία και διάγνωση, η διεγχειρητική εικόνα, το πόρισμα της ιστολογικής εξέτασης, η μετεγχειρητική πορεία και η τελική έκβαση.

Αποτελέσματα: Σε σύνολο 2313 λαπαροτομιών και λαπαροσκοπήσεων υπήρξαν 4 ασθενείς με μεκέλειο απόφυση (0,173%). Στους 2 ήταν τυχαίο εύρημα, μία γυναίκα 65 ετών με αδενοκαρκίνωμα ανιόντος και άνδρας 19 ετών με οξεία σκωληκοειδίτιδα. Στους άλλους δύο η συμπτωματολογία οφειλόταν στη μεκέλειο απόφυση, στον ένα άνδρα 38 ετών με αποφρακτικό ειλεό συνεπεία εγκολεασμού της απόφυσης και στον άλλο επίσης άνδρα 19 ετών με αιμορραγία πεπτικού. Προεγχειρητική διάγνωση υπήρχε μόνο στον τελευταίο με σπινθηρογράφημα με 99mTcO4

- , όπου ανεβρέθηκε έκτοπος γαστρικός βλεννογόνος.. Σε όλους έγινε εκτομή της μεκελείου απόφυσης. Ιστολογικά, στους δύο ασυμπτωματικούς ασθενείς ανευρέθη εντερικός βλεννογόνος, στον ασθενή με τον ειλεό εικόνα χρόνιας φλεγμονής και έκτοπος γαστρικός βλεννογόνος στον ασθενή με την αιμορραγία εξελκωμένος σε μία θέση. Η μετεγχειρητική πορεία όλων ήταν ομαλή, ενώ στους δύο ασυμπτωματικούς ασθενείς η εκτομή της μεκελείου απόφυσης δεν επηρέασε δυσμενώς τη μετεγχειρητική τους πορεία

Συμπέρασμα: Η εκτομή της μεκελείου απόφυσης σε τυχαία ανεύρεση στα πλαίσια λαπαροτομίας δε φαίνεται να επηρεάζει τη μετεγχειρητική νοσηρότητα και θνητότητα. Ως εκ τούτου θεωρούμε ότι είναι ενδεδειγμένη η αφαίρεσή της προς αποφυγή μεταγενέστερης επιπλοκής της.

175


P6 ΕΓΚΟΛΕΑΣΜΟΣ ΛΕΠΤΟΥ ΕΝΤΕΡΟΥ ΣΥΝΕΠΕΙΑΣ ΟΓΚΟΥ



Οι πρωτοπαθείς ή μεταστατικοί όγκοι του λεπτού εντέρου είναι σπάνιοι. Το συχνότερο αίτιο εγκολεασμού στους ενήλικες αποτελούν οι όγκοι λεπτού εντέρου. Οι ενδαυλιακές βλάβες μεταβάλλουν τα περισταλτικές ώσεις του λεπτού εντέρου και επιτρέπουν την είσοδο τμήματός του στον αυλό που βρίσκεται περιφερικότερα. Η διάγνωσή καθίσταται δύσκολη και η αντιμετώπισή τους είναι χειρουργική.

Παρουσίαση περιστατικού: Ασθενής 34 ετών, άνδρας, προσήλθε στα Ε.Ι με κοιλιακό άλγος (ιστορικό θεραπείας υπογονιμότητας από εξαμήνου). Διενεργήθηκε υπερηχογράφημα κοιλίας που ανέδειξε μόρφωμα υπογαστρίου 3-5 εκατοστών. Η ΑΤ κοιλίας ανέδειξε αλλοίωση με πυκνότητα μαλακού ιστού και ήπια πρόσληψη του σκιαγραφικού μέσου, διαστάσεων 3.5 εκατοστών Π-Ο και 2.5 εκατοστών εγκάρσια, σε έλικα του λεπτού εντέρου ( εικόνα εγκολεασμού ελίκων λεπτού εντέρου στα άνω όρια της αλλοίωσης χωρίς υγραερικά επίπεδα). Διενεργήθηκε εντερεκτομή και τελικο-τελική αναστόμωση και χολοκυστεκτομή. Η ιστολογική εξέταση ανέδειξε φλεγμονώδη ινώδη πολύποδα με παρουσία ηωσινοφίλων. Οι 23 ανευρεθέντες στο περιεντερικό λίπος λεμφαδένες παρουσιάζουν εικόνα αντιδραστικής λεμφαδενίτιδας.

176


P7 ΔΙΑΤΡΗΣΗ ΛΕΠΤΟΥ ΕΝΤΕΡΟΥ ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΜΕΤΑΣΤΑΤΙΚΟΥ CA ΠΝΕΥΜΟΝΟΣ

Σαλεμής Σ. Ν.1, Νίκου Ε.1, Παναγιωτόπουλος Ν.1, Ράζου Α.2, Δημητρακόπουλος Γ.1

1Β’ Χειρουργική Κλινική, 2Εργαστήριο Παθολογικής Ανατομικής, 401 ΓΣΝΑ, Αθήνα

Εισαγωγή-Σκοπός: Η μετάσταση του Ca πνεύμονoς στο λεπτό έντερο είναι μια σπάνια κλινική οντότητα. Σκοπός αυτής της εργασίας είναι η παρουσίαση ασυνήθους περιπτώσεως διάτρησης λεπτού εντέρου συνεπεία μεταστατικού Ca πνεύμονος με ιδιαίτερα επιθετική κλινική πορεία.

Υλικό και μέθοδοι: Πρόκειται για άνδρα ασθενή ηλικίας 57 ετών με ιστορικό ανεγχείρητου μη μικροκυτταρικού Ca πνεύμονος με δευτεροπαθείς οστικές εντοπίσεις υπό χημειοθεραπεία, ο οποίος διακομίσθηκε στην κλινική μας με εικόνα οξείας χειρουργικής κοιλίας.

Αποτελέσματα: Υπεβλήθη σε επείγουσα ερευνητική λαπαροτομία, κατά την ανευρέθη εκτεταμένη μεταστατική διήθηση και διάτρηση του λεπτού εντέρου από το Ca πνεύμονος. Ακολούθησε τμηματική εντερεκτομή και τελικο- τελική αναστόμωση. Η μετεγχειρητική πορεία ήταν ομαλή. Κατά την διάρκεια της νοσηλείας του διαπιστώθηκε εκτεταμένη και ασυνήθης μεταστατική νόσος. Παρά την επικουρική χημειοθεραπευτική αγωγή που ακολούθησε, ο ασθενής κατέληξε 2 μήνες μετά την χειρουργική επέμβαση.

Συμπεράσματα: Περιγράφεται μια περίπτωση ασθενούς με Ca πνεύμονος με ασυνήθη μεταστατική εικόνα και επιθετική βιολογική συμπεριφορά. Παράλληλα γίνεται ανασκόπηση της βιβλιογραφίας σχετικά.

177


P8 ΙΣΧΑΙΜΙΚΕΣ ΝΕΚΡΩΣΕΙΣ ΛΕΠΤΟΥ ΚΑΙ ΠΑΧΕΟΣ ΕΝΤΕΡΟΥ

Χίτζιος Δ., Δουλγεράκης Μ., Αϊβάζη Δ., Παπαδοπούλου Ο., Ζανδές Ν., Σιμήνου Σ., Σαλιάγκας Κ.

Χειρουργική Κλινική, Γ. Ν. Κοζάνης “Μαμάτσειο”

Εισαγωγή: Οι ισχαιμικές νεκρώσεις του λεπτού και του παχέος εντέρου αποτελούν μια μεγάλη ομάδα παθήσεων, που συνιστούν οξεία και επείγουσα κατάσταση για το Γενικό Χειρουργό.

Σκοπός: Η παρουσίαση αναδρομικής μελέτης όλων των περιστατικών που περιελάμβαναν ισχαιμική νέκρωση του λεπτού ή του παχέος εντέρου, που αντιμετωπίστηκαν στη Χειρουργική Κλινική επαρχιακού Νοσοκομείου.

Υλικό και Μέθοδος: Αναδρομική μελέτη και παρουσίαση 30 περιστατικών που νοσηλεύθηκαν στη Χειρουργική Κλινική του Νοσοκομείου μας και έπασχαν μεταξύ άλλων από ισχαιμική νέκρωση λεπτού η παχέος εντέρου, κατά την τριετία 2006-2009.

Αποτελέσματα: Κατά την προαναφερθείσα τριετία, αντιμετωπίσθηκαν στην Χειρουργική Κλινική του Νοσοκομείου μας 30 περιπτώσεις, με μέσο όρο ηλικίας τα 77,8 έτη, και εύρος 65 - 89 έτη. Από τα περιστατικά αυτά, τα 16 αφορούσαν σε άρρενες ασθενείς, ενώ τα 14 σε θήλεις.Από άποψη αιτίων, τα περιστατικά καταμερίζονταν ως εξής: 4 ισχαιμίες λεπτού εντέρου από Βουβωνοκήλη (2 Δεξιά και 2 Αριστερά, όλες σε άρρενες), 6 σε Μηροκήλες (3 Αριστερά και 3 Δεξια, όλες σε θήλεις), 1 Μηροκήλη Δεξιά με συνοδό κήλη Richter σε θήλυ ασθενή. Συστροφή εντέρου παρατηρήθηκε σε 2 περιπτώσεις (η 1 αφορούσε στο σιγμοειδές και η άλλη στον ειλεό), αγγειακό πρόβλημα (εμβολή ή θρόμβωση του μεσεντερίου) σε 6 περιπτώσεις καθ’ όλο το μήκος του εντέρου, Συμφυτικός ειλεός σε 5 περιπτώσεις, Παραλυτικός ειλεός σε 2 περιπτώσεις. Τέλος, παρουσιάστηκαν ως αιτίες ισχαιμικής νέκρωσης σε ένα περιστατικό η καθεμία Κήλη διά του αντιστομίου παλαιάς παροχέτευσης, Ομφαλοκήλη, Μετεγχειρητική κήλη, και Τοξικό μεγάκολο.

Η αντιμετώπιση των περιστατικών, συνίστατο στα εξής: Τμηματική εντερεκτομή του λεπτού σε διάφορα σημεία του σε 20 περιπτώσεις, και από μία περίπτωση Ολικής εντερεκτομής λεπτού εντέρου, Ολικής εκτομής του ειλεού, Εγκαρσιεκτομής, (ΔΕ) ημικολεκτομής, Ευρείας (ΔΕ) ημικολεκτομής μετά του τυφλού, Σιγμοειδεκτομής και (ΑΡ) ημικολεκτομής. Διενεργήθηκαν: Τυφλοστομία σε 1 περίπτωση (ΔΕ) ημικολεκτομής, Κολοστομία τύπου Hartmann σε 3 περιπτώσεις, Κολοστομία δίκην δικάνου όπλου σε 1 περίπτωση. Η συνέχεια του εντέρου αποκαταστάθηκε σε 1ο χρόνο με Τελικο – Τελική Αναστόμωση σε 21 περιπτώσεις, με Πλαγιο – Πλάγια Αναστόμωση σε 2 περιπτώσεις και με Νηστιδο – Εγκάρσια Αναστόμωση σε 1 περίπτωση. Σε 2ο χρόνο αποκαταστάθηκε η συνέχεια σε άλλες 2 περιπτώσεις, με Τελικο – Τελική Αναστόμωση. Τέλος, σε μία περίπτωση δε διενεργήθηκε Εκτομή κάποιου σημείου του εντέρου, και ο ασθενής αντιμετωπίστηκε Συντηρητικά.

Συμπεράσματα: Διαπιστώνουμε ότι οι ισχαιμικές νεκρώσεις του λεπτού και του παχέος εντέρου αποτελούν σημαντική πρόκληση για το Γενικό Χειρουργό, λόγω της συχνότητας, της οξύτητας, και της δυσκολίας αντιμετώπισης τους.

178


P9 ΕΝΔΟΜΗΤΡΙΩΣΗ ΤΟΥ ΟΡΘΟΥ

Σαλεμής Σ. Ν.1, Ζωγραφίδης Α.1, Παναγιωτόπουλος Ν.1, Ράζου Α.2, Δημητρακόπουλος Γ.1 1Β’ Χειρουργική Κλινική, 2Εργαστήριο Παθολογικής Ανατομικής, 401 ΓΣΝΑ, Αθήνα

Εισαγωγή-Σκοπός: Ενδομητρίωση καλείται η ανάπτυξη ενδομητρικού ιστού σε περιοχές εκτός της κοιλότητας της μήτρας. Σκοπός αυτής της εργασίας είναι η παρουσίαση ασυνήθους περιπτώσεως ενδομητρίωσης του ορθού καθώς και η ανασκόπηση της διεθνούς βιβλιογραφίας σχετικά.

Υλικό και μέθοδοι: Πρόκειται για γυναίκα ασθενή 40 ετών με ιστορικό πυελικής ενδομητρίωσης, η οποία διαγνώστηκε προ 2ετίας, η οποία προσήλθε στην κλινική μας με γαστρεντερικές διαταραχές και άλγος κάτω κοιλίας, με σημαντική επίταση πριν και κατά την διάρκεια της εμμήνου ρύσεως. Στην δακτυλική εξέταση ψηλαφήθηκε μόρφωμα ορθού. Κατά την διαγνωστική προσέγγιση στην οποία χρησιμοποιήθηκαν κολονοσκόπηση, ενδοορθικό υπερηχοτομογράφημα και αξονική τομογραφία άνω και κάτω κοιλίας, βρέθηκε χωροκατακτητική εξεργασία διαμέτρου 2,2 cm στο αριστερό πλάγιο του ορθού. Ακολούθως πραγματοποιήθηκε λήψη βιοψίας.

Αποτελέσματα: Η ιστολογική εξέταση κατάδειξε την παρουσία ενδομητρικού ιστού στο ορθό χωρίς στοιχεία κακοήθειας. Η ασθενής είχε ομαλή μετεγχειρητική πορεία. Ακολουθήθηκε συντηρητική αγωγή με σημαντική βελτίωση της κλινικής κατάστασης.

Συμπεράσματα: Σε ασθενείς με ιστορικό πυελικής ενδομητρίωσης η ανεύρεση μορφωμάτων του ορθού θα πρέπει να εγείρει την υποψία παρουσίας εστίας ενδομητρίωσης.

179


P10 ΔΙΑΤΡΗΣΗ ΣΙΓΜΟΕΙΔΟΥΣ ΣΕ ΕΔΑΦΟΣ ΕΛΚΩΝ ΑΠΟ ΚΟΠΡΟΛΙΘΟΥΣ. ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟΥ

Πίσσας Δ.1, Μπαλλάς Κ. 1, Κοντούλης Θ. 1, Συμεωνίδης Ν.1, Λαλούντας Μ.1, Τριανταφύλλου Α.1, Παπανικολάου Α..2, Σακαντάμης Α.1

1Β’ Χειρουργική Προπαιδευτική Κλινική, ΑΠΘ, ΓΝΘ Ιπποκράτειο2Παθολογοανατομικό Τμήμα, ΓΝΘ Ιπποκράτειο

Τα έλκη που σχηματίζονται στο παχύ έντερο από κοπρόλιθους είναι μια ξεχωριστή κλινική οντότητα. Προκύπτουν από την ισχαιμική νέκρωση του εντερικού τοιχώματος λόγω πίεσης από τις κοπρανώδεις μάζες. Η διάτρηση του παχέος εντέρου σε έδαφος τέτοιων βλαβών είναι σπάνια με λιγότερες από 90 περιπτώσεις στη βιβλιογραφία.

Παρουσιάζουμε την περίπτωση μιας 85χρονης γυναίκας που νοσηλεύτηκε στην παθολογική κλινική λόγω απόφραξης του παχέος εντέρου από κοπρόλιθους. Είχε ιστορικό χρόνιας δυσκοιλιότητας και μακροχρόνιας κατάκλισης. Αντιμετωπίστηκε επιτυχώς με υποκλυσμούς και μετά από τριήμερο νοσηλεία πήρε εξιτήριο. Τέσσερις μέρες μετά εισήχθη στη χειρουργική κλινική με εικόνα πυρετού, γενικευμένης περιτονίτιδας και ελεύθερο αέρα στην αξονική τομογραφία. Υποβλήθηκε επειγόντως σε λαπαροτομία όπου βρέθηκε πυώδης περιτονίτιδα και διάτρηση στο αντιμεσεντερικό χείλος του περιφερικού σιγμοειδούς, μεγέθους κεφαλής καρφίτσας, χωρίς σημεία ισχαιμίας ή νέκρωσης του τοιχώματος. Η περιτοναϊκή κοιλότητα όπως και το παχύ έντερο ήταν ελεύθερα κοπρόλιθων. Η ασθενής υποβλήθηκε σε εκτομή του πάσχοντος τμήματος του εντέρου κατά Hartmann και τελική στομία. Ο βλεννογόνος του σιγμοειδούς παρουσίαζε βαθειά ακανόνιστα έλκη δίκην γεωγραφικού χάρτου. Η διάτρηση ήταν στο έδαφος ενός τέτοιου έλκους. Μικροσκοπικά υπήρχε νέκρωση του τοιχώματος στις περιοχές των εξελκώσεων με ποικίλο βάθος φτάνοντας εστιακά έως και τα ¾ του μυϊκού χιτώνα.

Συμπερασματικά, τα έλκη από κοπρόλιθους φαίνεται να είναι μία εξελισσόμενη βλάβη, δύσκολα στη διάγνωση, και μπορούν να υποστούν διάτρηση ακόμα και μετά από επιτυχή αντιμετώπιση της κοπρόστασης.

180


P11 TΕΧΝΙΚΗ HARTMANN: Η ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΚΑΙ Ο ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΤΗΣ ΣΤΗ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗ ΤΟΥ ΠΑΧΕΟΣ ΕΝΤΕΡΟΥ

Μιχαηλίδης Α., Καλαϊτζόπουλος Ι., Γλιαρμή Ε., Κολινιώτη Α., Αναγνώστου Ε.

Χειρουργικό Τμήμα, Γ.Ν.Ν «Αμαλία Φλέμιγκ», Αθήνα

Ιστορική αναδρομή: Το 1923 ο γάλλος χειρουργός Henri Hartmann περιγράφει μια επέμβαση για το ορθοσιγμοειδικό καρκίνο σαν εναλλακτική τεχνική της κοιλιοπερινεικής εκτομής σε υψηλού κινδύνου ασθενείς. Στα επόμενα χρόνια οι ενδείξεις για τη τεχνική Hartmann εμπλουτίστηκαν και με άλλες παθήσεις όπως η επιπλεγμένη εκκολπωματίτις, ισχαιμία εντέρου , διατρήσεις ιατρογενούς ή άλλης αιτίας , συστροφή καθώς και κολίτιδες. Η τεχνική Hartmann αναγνωρίζεται από τους περισσότερους χειρουργούς του παχέος να είναι μια χρήσιμη και αποτελεσματική μέθοδος.

Σκοπός: Μέσω της κλινικής μας εμπειρίας στη τεχνική Hartmann , την ανάδειξη του ρόλου και της διαχρονικότητας της τεχνικής , καθώς και την αναγκαιότητα να τη συμπεριλάβει στη φαρέτρα του ο σύγχρονος χειρουργός, ως μια πολύτιμη μέθοδο , ιδιαίτερα σε επιπλεγμένες παθήσεις του παχέος εντέρου.

Μέθοδος – υλικά: Κατά τη χρονική περίοδο 2002- 2007 , σαράντα ασθενείς (21 άνδρες και 19 γυναίκες ) με μέσο όρο ηλικίας 68,2 έτη (διακύμανση ορίων 38 – 85 έτη) υποβλήθηκαν σε επέμβαση κατά Hartmann στη κλινική μας. Οι ενδείξεις ήταν : καρκίνος σιγμοειδούς ( n=13) ,εκκολπωμάτωση παχέος – ρήξη ( n=9), καρκίνος ορθού ( n=5), διάτρηση παχεος εντέρου ( n=5) , καρκίνος κατιόντος ( n= 2) ,επίκτητο (γεροντικό) μεγάκολο - συστροφή (n= 3), συνυπάρχουσες παθήσεις παχεος ( ειλεός δευτερεύων από Ca αποφρακτικού τύπου κ.τ.λ.) ( n=4).

Αποτελέσματα: Όλοι οι ασθενείς υποβλήθηκαν σε ερευνητική λαπαροτομία με υπερυπομφάλια τομή , εκτομή της βλάβης και πραγματοποίηση στομίας κατά Hartmann. Σε όλες τις περιπτώσεις η αναστόμωση σε πρώτο χρόνο δεν ήταν εφικτή, λόγω της επιβεβαρυμμένης κλινικής εικόνας και και των συνοδών νοσημάτων του κάθε ασθενούς (Στεφανιαία νόσο ,ΧΑΠ ,ΣΔ , Θρέψη και κυρίως ο αποφρακτικός ειλεός).

Συμπεράσματα: Η τεχνική Hartmann είναι ασφαλής και αποτελεσματική επιλογή για τους χειρούργους, όταν η αναστόμωση σε πρώτο χρόνο τίθεται σε αμφιβολία, με αποδεκτή νοσηρότητα και θνησιμότητα.

181


P12 ΤΡΟΠΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΕΠΕΜΒΑΣΗ DELORME ΣΕ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ ΠΡΟΠΤΩΣΗ ΟΡΘΟΥ.

Καρασακαλίδης A., Τριανταφυλλίδου Σ., Καπουτζής Κ., Σμυρλής Χ.


Εισαγωγή: Η πρόπτωση ορθού είναι σχετικά σπάνια νόσος αν και η αληθινή συχνότητα της νόσου είναι άγνωστη γιατί δεν αναφέρεται, κυρίως από τους υπερήλικες. Σκοπός της εργασίας ήταν η μελέτη της ασφάλειας και αποτελεσματικότητας της τροποποιημένης επέμβασης Delorme.

Yλικό-Μέθοδος: Μελετήθηκαν αναδρομικά 5 ασθενείς γυναίκες ηλικίας από 78 ως 85 ετών με πρόπτωση ορθού που αντιμετωπίστηκαν στην Κλινική μας κατά την τελευταία 3ετία.

Αποτελέσματα: Όλες οι ασθενείς έπασχαν από χρόνια δυσκοιλιότητα και ακράτεια κοπράνων. Υποβλήθηκαν προεγχειρητικά σε έλεγχο συνυπαρχουσων χρόνιων παθήσεων και διάβαση παχέος εντέρου. Το μήκος του προπίπτοντος εντέρου ήταν από 3 ως 12 εκ. Όλες οι ασθενείς υποβλήθηκαν σε τροποποιημένη επέμβαση Delorme με τοποθέτηση πλέγματος υπό ραχιαία αναισθησία. Μέσος χρόνος επέμβασης 85 λεπτά. Μέσος χρόνος νοσηλείας 5.5 μέρες. Η περιεγχειρητική θνησιμότητα ήταν μηδενική χωρίς μετεγχειρητικές επιπλοκές εκτός από μια ασθενή που εμφάνισε ουρολοίμωξη. Σημαντική βελτίωση της ακράτειας παρουσίασαν μετεγχειρητικά οι 4 ασθενείς ενώ η 5η εμφάνισε σταδιακή βελτίωση. Διακοπή της χρόνιας χορήγησης υπακτικών έγινε σε όλες τις ασθενείς αλλά η δυσκοιλιότητα βελτιώθηκε σε 2 από τις 5 ασθενείς. Υποτροπή της πρόπτωσης δεν έχει παρατηρηθεί μετά από παρακολούθηση που κυμάνθηκε από 5 μήνες ως 3 έτη.

Συμπεράσματα: Η τροποποιημένη επέμβαση Delorme είναι ασφαλής και αποτελεσματική μέθοδος αντιμετώπισης της πρόπτωσης του ορθού σε ηλικιωμένους ασθενείς με συνυπάρχοντα σοβαρά χρόνια νοσήματα.

182


P13 ΑΠΟΦΡΑΚΤΙΚΟ «ΨΕΥΔΟ-ΝΕΟΠΛΑΣΜΑ» ΤΥΦΛΟΥ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟΥ

Φριζής Χ., Κομνηνός Γ., Λαγόπουλος Β.

Α’ Χειρουργική Κλινική, Γ. Π. Ν. Θ. «Ιπποκράτειο»

Εισαγωγή – Σκοπός: Ο αποφρακτικός ειλεός οφείλεται σε ποικίλα καλοήθη και κακοήθη αίτια και αποτελεί συχνή αιτία επείγουσας εισαγωγής στο νοσοκομείο, νοσηλείας και χειρουργικής αντιμετώπισης. Παρουσιάζεται η περίπτωση ασθενούς με εικόνα αποφρακτικού ειλεού και διάσταση της προεγχειρητικής και μετεγχειρητικής διαγνώσεως.

Παρουσίαση Περιστατικού: Θήλυ ασθενής 78 ετών με βαρύ ιατρικό ιστορικό εισήχθη επειγόντως σε ημέρα εφημερίας λόγω κοιλιακού άλγους και επίσχεσης αερίων και κοπράνων. Κατά τον διαγνωστικό έλεγχο διαπιστώθηκε στις απλές ακτινογραφίες κοιλίας σημαντική διάταση των ελίκων του λεπτού εντέρου, ενώ η αξονική τομογραφία κοιλίας ανέδειξε την ύπαρξη αποφρακτικού νεοπλάσματος στην περιοχή του τυφλού. Κατόπιν της απαραίτητης προεγχειρητικής εκτίμησης και προετοιμασίας, η ασθενής εισήχθη στο χειρουργείο, όπου αντί της υπάρξεως αποφρακτικού νεοπλάσματος στην περιοχή του τυφλού διεπιστώθη η παρουσία εσωτερικής κήλης με ενσφήνωση έλικας λεπτού εντέρου σε οπισθοτυφλικό βοθρίο που προκαλούσε την απόφραξη. Η κήλη ανετάχθη και η μετεγχειρητική πορεία της ασθενούς ήταν ομαλή.

Συζήτηση: Η καλοήθης ή κακοήθης αιτιολογία του αποφρακτικού ειλεού καθορίζει το είδος της θεραπευτικής προσεγγίσεως και τη βαρύτητα της χειρουργικής αντιμετωπίσεώς της. Ακόμη και σήμερα, παρά την εξέλιξη και βελτίωση της ευαισθησίας και ειδικότητας των διαγνωστικών εργαλείων στη φαρέτρα των ακτινολόγων, η διερεύνηση και διάγνωση της αιτιολογίας του αποφρακτικού ειλεού μπορεί να ελλοχεύει κινδύνους.

183


P14 ΣΥΝΥΠΑΡΞΗ ΔΥΟ ΠΡΩΤΟΠΑΘΩΝ ΑΔΕΝΟΚΑΡΚΙΝΩΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΕΝΟΣ ΝΕΥΡΟΕΝΔΟΚΡΙΝΙΚΟΥ ΟΓΚΟΥ ΣΤΟ ΠΑΧΥ ΕΝΤΕΡΟ: ΑΝΑΦΟΡΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΚΗ ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ

Ψαρράς Κ.1, Πατρικίδου Α.1, Παυλίδης Ε.Θ.1, Αναγνώστου Ε.2, Κατσίκη Ε.2, Συμεωνίδης Ν.1, Ραφαηλίδης Σ.1, Μπαλλάς Κ.Δ.1, Καρβουνάρης Δ.1, Σακαντάμης Α.Κ.1

1Β’ Χειρουργική Προπαιδευτική Κλινική, Ιπποκράτειο ΓΝΘ, Ιατρική Σχολή ΑΠΘ 2Παθολογοανατομικό Εργαστήριο, Ιπποκράτειο ΓΝΘ, Θεσσαλονίκη

Η ανάπτυξη δεύτερων πρωτοπαθών νεοπλασμάτων (second primary malignancies, SPMs) σε συσχέτιση με γαστρεντερικούς νευροενδοκρινικούς όγκους (neuroendocrine tumours, NETs) αναφέρεται σε ποσοστό έως 55%.

Ασθενής 71 ετών με κολοσκοπικά και ιστολογικά ευρήματα αδενοκαρκινώματος παχέος εντέρου και αρνητική προεγχειρητική σταδιοποίηση για μεταστατική νόσο υπεβλήθη σε υφολική κολεκτομή με τελικο-τελική ειλεο-σιγμοειδική αναστόμωση και περιοχικό λεμφαδενικό καθαρισμό, με ικανοποιητική μετεγχειρητική πορεία. Η ιστοπαθολογική εξέταση κατέδειξε δύο εστίες αδενοκαρκινώματος στην δεξιά κολική καμπή και στο σιγμοειδές. Αντίστοιχα με την πρώτη εστία στο εντερικό τοίχωμα ανευρέθη διηθητική εστία NET υψηλής κακοήθειας.

Ανευρέθησαν επίσης λεμφαδενικές διηθήσεις και από τους δύο τύπους καρκινώματος. Ο ασθενής παραπέμφθηκε για επικουρική χημειοθεραπεία την οποία ανέχεται καλώς, με αρνητική επανασταδιοποίηση.

Έως και 53% των ΝΕΤs διαγιγνώσκονται ως τυχαία ευρήματα αυτοψίας, ενδοσκόπησης, ή χειρουργικών επεμβάσεων για άλλες αιτίες. Το ποσοστό περιοχικών μεταστάσεων είναι έως και 60%. Η πρόγνωση των NETs γενικώς είναι φτωχότερη των ορθοκολικών αδενοκαρκινωμάτων ακόμη και των νευροενδοκρινικώς διαφοροποιημένων, και η πενταετής επιβίωση δεν έχει αλλάξει σημαντικά τα τελευταία χρόνια. Το μεγαλύτερο ποσοστό των SPMs που σχετίζονται με NETs ανευρίσκονται ως σύγχρονα νεοπλάσματα, ενώ σε ποσοστό 1% έως 7% ανευρίσκονται ως μετάχρονοι όγκοι. Η αιτιολογία αυτής της καρκινικής προδιάθεσης μπορεί να είναι η προκαρκινική δράση των νευροενδοκρινών πεπτιδίων που εκκρίνουν τα NETs (π.χ. γαστρίνη, χολοκυστοκινίνη, VIP, νευροτενσίνη, βομβεσίνη), άλλων βιολογικά ενεργών ουσιών (αυξητικοί παράγοντες όπως PDGF, EGF, TGF, IGF, FGF) και άλλοι μηχανισμοί, όπως η θεωρία της καρκινογένεσης πεδίου.

Αν και τα NETs αντιστοιχούν σε πολύ μικρό ποσοστό των όγκων του γαστρεντερικού, η ανεύρεση τέτοιων όγκων επιβάλλει τον προσεκτικό έλεγχο για ταυτοποίηση γαστρεντερικών SPMs ενδοσκοπικά ή διεγχειρητικά. Είναι σημαντικό ότι η συνολική πρόγνωση εξαρτάται κυρίως από το πιο επιθετικό SPM.

184


P15 ΣΥΓΧΡΟΝΑ ΠΡΩΤΟΠΑΘΗ ΑΔΕΝΟΚΑΡΚΙΝΩΜΑΤΑ ΣΤΟΜΑΧΟΥ ΚΑΙ ΠΑΧΕΟΣ ΕΝΤΕΡΟΥ. ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗΣ

Μαχιά Γ.1, Βάσιος Ν.1, Ανθιμίδης Γ.1, Σούγκας Ι.1, Αγγελίδου Σ.2, Σπάνδος Β.2, Βάϊος Γ.1, Παπανικολάου Χ. 1, Χατζηθεοχάρης Γ.1

1Α΄ Χειρουργική Κλινική, Ιπποκράτειο Γ.Π.Ν, Θεσσαλονίκη2Παθολογοανατομικό Εργαστήριο, Ιπποκράτειο Γ.Π.Ν, Θεσσαλονίκη

Η συνύπαρξη πρωτοπαθούς νεοπλάσματος στομάχου και παχέος εντέρου είναι ασυνήθης και στη βιβλιογραφία αναφέρονται ποσοστά από 3,3-4,2%. Επίσης αναφέρονται περιπτώσεις συνύπαρξης νεοπλασμάτων πνεύμονος, οισοφάγου ή ήπατος με αντίστοιχα στομάχου ή παχέος εντέρου σε μικρότερα ποσοστά και συνήθως σε ηλικιωμένους ασθενείς.

Στην εργασία αυτή παρουσιάζουμε περίπτωση γυναίκας ηλικίας 82 ετών η οποία εισήχθη στην κλινική μας με τη διάγνωση καρκίνου άντρου του στομάχου η οποία ετέθη μετά ενδοσκοπικό έλεγχο ανωτέρου πεπτικού στα πλαίσια διερεύνησης αναιμίας σε παθολογική κλινική. Η ασθενής είχε προγραμματισθεί και για ενδοσκοπικό έλεγχο παχέος εντέρου, πλην όμως μετά την διάγνωση του καρκίνου του στομάχου, το εύρημα θεωρήθηκε επαρκές και διακομίσθηκε για χειρουργική θεραπεία. Κατά την διεγχειρητική διερεύνηση της κοιλίας διαπιστώθηκε η ύπαρξη και δεύτερου πρωτοπαθούς νεοπλάσματος στο εγκάρσιο κόλο παρά την δεξιά κολική καμπή. Υποβλήθηκε σε δεξιά κολεκτομή και υφολική γαστρεκτομή. Η ιστολογική εξέταση έδειξε ότι στον στόμαχο το νεόπλασμα ήταν αδενοκαρκίνωμα εντερικού τύπου χαμηλής διαφοροποίησης σταδίου pT2N1, ενώ στο παχύ έντερο αδενοκαρκίνωμα χαμηλής διαφοροποίησης σταδίου pT3N2 κατά ΤΝΜ . Τυχαίο ιστολογικό εύρημα, μικρό λειομύωμα στομάχου κατά το μείζον τόξο διαμέτρου 0,6mm. Η μετεγχειρητική της πορεία υπήρξε ομαλή και απεβίωσε μετά οκτάμηνο περίπου, από γενικευμένη νόσο. Η μετεγχειρητική επανεκτίμηση της αξονικής τομογραφίας κατέδειξε και το καρκίνωμα του παχέος εντέρου.

Συμπερασματικά, πέραν της σπανιότητος της περιπτώσεως, τονίζουμε ότι η διεγχειρητική διερεύνηση της κοιλίας αποτελεί σημαντικό χρόνο κάθε ενδοκοιλιακής επεμβάσεως και είναι δυνατόν να αποκαλύψει παθολογικές καταστάσεις οι οποίες διέλαθαν κατά τον προεγχειρητικό έλεγχο και οι οποίες είναι δυνατό να οδηγήσουν τον ασθενή σε δεύτερη επέμβαση

185


P16 ΟΞΕΙΑ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗ ΚΟΙΛΙΑ ΛΟΓΩ ΔΙΑΤΡΗΣΗΣ ΚΟΙΛΟΥ ΣΠΛΑΧΝΟΥ ΑΠΟ ΒΕΛΟΝΟΜΟΡΦΟ ΞΕΝΟ ΣΩΜΑ. ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΟΣ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ ΤΗΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ

Παναγιωτάκης Γ., Σπυριδάκης Κ., Κρασονικολάκης Γ., Γρηγοράκη Μ. Ψαράκης Φ.,Βολακάκης Ι., Παπαδάκης Θ., Κανδυλάκης Σ.

Α’ Χειρουργικό Τμήμα, ¨Βενιζέλειο – Πανάνειο¨ Γεν. Νοσοκομείο Ηρακλείου

Σκοπός: Η κατάποση βελονόμορφων ξένων σωμάτων είναι μία ιδιαίτερη κατάσταση, διότι απαιτεί συνεχή παρακολούθηση των ασθενών προκειμένου να αποφευχθούν οι επιπλοκές από μια πιθανή διάτρηση κοίλου σπλάχνου. Παρουσιάζουμε περίπτωση ασθενούς με ενδοκοιλιακό απόστημα λόγω διάτρησης λεπτού εντέρου από βελονόμορφο ξένο σώμα και ανασκοπούμε τη σχετική με το θέμα βιβλιογραφία.

Παρουσίαση Περιστατικού: Ασθενής θήλυ 78 ετών προσήλθε στο τμήμα επειγόντων περιστατικών του νοσοκομείου μας αναφέροντας έντονο άλγος υπογαστρίου και ΔΕ πλάγιας κοιλίας από 3ημέρου με συνοδό εμπύρετο έως 38,5°C και πολλαπλούς εμέτους. Από το λοιπό ατομικό της αναμνηστικό προέκυπτε ότι η ασθενής έπασχε από υπερτασική καρδιοπάθεια και ελάμβανε τη σχετική αγωγή. Από τον εργαστηριακό έλεγχο που ακολούθησε προέκυψε λευκοκυττάρωση με τύπο και αυξημένους τους δείκτες φλεγμονής. Η ασθενής υποβλήθηκε σε απεικονιστικό έλεγχο αρχικά με υπερηχογράφημα άνω και κάτω κοιλίας το οποίο δεν έδωσε λύση στο διαγνωστικό πρόβλημα και εν συνεχεία σε αξονική τομογραφία άνω και κάτω κοιλίας, οπότε και αναγνωρίστηκε πιθανή φλεγμονώδης μάζα διαστάσεων 2,4x3,6εκ. σε επαφή με έλικα λεπτού εντέρου, εντός της οποίας υπήρχε γραμμοειδής υπέρπυκνος σχηματισμός. Η ασθενής οδηγήθηκε στο χειρουργείο, οπότε και υποβλήθηκε σε ερευνητική λαπαροτομία, τμηματική εντερεκτομή – επιπλοοεκτομή και παροχέτευση ενδοκοιλιακού αποστήματος, λόγω ρήξης έλικας λεπτού εντέρου από ευμέγεθες ψαροκόκκαλο. Η ιστολογική εξέταση των χειρουργικών παρασκευασμάτων, επιβεβαίωσε τα αποτελέσματα. Η ασθενής εξήλθε την 7η ΜΤΧ ημέρα σε καλή γενική κλινική κατάσταση.

Συμπεράσματα: Η κατάποση ξένων σωμάτων κυρίως σε ενηλίκους ασθενείς με ψυχικές διαταραχές και σε παιδιά, παρουσιάζει αυξημένη συχνότητα τα τελευταία χρόνια. Ο εφημερεύων χειρουργός στο χώρο των Επειγόντων Περιστατικών οφείλει να εκτιμά άμεσα τέτοιες καταστάσεις ώστε να αποφεύγονται οι όποιες επιπλοκές.

186


P17 ΣΤΑΔΙΟΠΟΙΗΣΗ ΝΕΟΠΛΑΣΜΑΤΟΣ ΠΑΧΕΟΣ ΕΝΤΕΡΟΥ ΚΑΤΑ ΤΝΜ ΚΑΙ ΕΞΑΙΡΕΣΙΜΟΤΗΤΑ

Ανθιμίδης Γ., Σκλάβος Α., Λαγόπουλος Β., Ζέρβας Κ., Σούγκας Ι., Παπανικολάου Χ., Χατζηθεοχάρης Γ.

Α΄ Χειρουργική Κλινική, Γ.Π.Ν.Θ Ιπποκράτειο

Σκοπός της παρούσας μελέτης είναι η αναζήτηση στατιστικά σημαντικής διαφοράς στην εξαιρεσιμότητα των νεοπλασμάτων του παχέος εντέρου σε σχέση με το στάδιο της νόσου.

Υλικό-Μέθοδος: Κατά την περίοδο 2001-2008 χειρουργήθηκαν στην Κλινική μας 296 ασθενείς λόγω νεοπλάσματος παχέος εντέρου. Μελετήθηκε το στάδιο του νεοπλάσματος κατά ΤΝΜ σε σχέση με την εξαιρεσιμότητα. Για τη στατιστική ανάλυση επιλέχθηκε η χρήση του στατιστικού προγράμματος Statistical Package for the Social Sciences (SPSS) 16. Χρησιμοποιήθηκε η μη παραμετρική μέθοδος x2.Το επίπεδο στατιστικής σημαντικότητας ορίστηκε ως 0,05.

Αποτελέσματα: Από την αναδρομική μελέτη προέκυψαν τα απαραίτητα για τη στατιστική ανάλυση δεδομένα από 231 ασθενείς. Από τους 53 ασθενείς με Τ1-Τ2,Ν0,Μ0 οι 46 είχαν εξαιρέσιμο νεόπλασμα (19,9%), ενώ οι 7 (3,0%) μη εξαιρέσιμο.

Από τους 92 ασθενείς με Τ3-Τ4,Ν0,Μ0 οι 82 είχαν εξαιρέσιμο νεόπλασμα (35,5%), ενώ οι 10 (4,3%) μη εξαιρέσιμο.

Από τους 74 ασθενείς με οποιοδήποτε Τ και Ν1-3,Μ0 οι 65 είχαν εξαιρέσιμο νεόπλασμα (28,1%),ενώ οι 9 (3,9%) μη εξαιρέσιμο.

Από τους 12 ασθενείς με οποιοδήποτε Τ, οποιοδήποτε Ν και Μ1 οι 10 είχαν εξαιρέσιμο νεόπλασμα (4,0%), ενώ οι 2 (0 ,9%) μη εξαιρέσιμο.

Συμπέρασμα: Από τη στατιστική ανάλυση προκύπτει ότι δεν υπάρχει στατιστικά σημαντική διαφορά στην εξαιρεσιμότητα των νεοπλασμάτων του παχέος εντέρου σε σχέση με το στάδιο της νόσου (p=0,935, Pearson Chi-Square value:0,427).

187


P18 ΕΠΕΙΓΟΥΣΑ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΝΕΟΠΛΑΣΜΑΤΩΝ ΠΑΧΕΟΣ ΕΝΤΕΡΟΥ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΗΛΙΚΙΑ

Σκλάβος Α., Ανθιμίδης Γ., Λαγόπουλος Β., Ζέρβας Κ., Βάσιος Ν., Παπανικολάου Χ., Χατζηθεοχάρης Γ.


Σκοπός: Παρουσίαση στατιστικής ανάλυσης στην επείγουσα χειρουργική αντιμετώπιση των νεοπλασμάτων του παχέος εντέρου με βάση την ηλικία (μεγαλύτερη ή μικρότερη των 65 ετών).

Υλικό-Μέθοδος: Κατά την περίοδο 2001-2008 χειρουργήθηκαν 296 ασθενείς λόγω νεοπλάσματος του παχέος εντέρου. Μελετήθηκε η συχνότητα ανάγκης για επείγουσα χειρουργική αντιμετώπιση και έγινε συγκριτική μελέτη με κριτήριο την ηλικία: Α) μεγαλύτεροι και Β) μικρότεροι των 65 ετών. Για τη στατιστική ανάλυση επιλέχθηκε η χρήση του στατιστικού προγράμματος Statistical Package for the Social Sciences (SPSS) 16. Χρησιμοποιήθηκε η μη παραμετρική μέθοδος x2. Το επίπεδο στατιστικής σημαντικότητας ορίστηκε ως 0,05.

Αποτελέσματα: Σε σύνολο 296 επεμβάσεων 183 (61,8%) ήταν ασθενείς ομάδας Α, ενώ 111 (38,2%) ομάδας Β. Από αυτούς χρειάστηκε να χειρουργηθούν επειγόντως 11 (3,7%) ασθενείς ομάδας Α και 6 (2,0%) ομάδας Β.

Συμπέρασμα: Από τη στατιστική ανάλυση διαπιστώθηκε ότι δεν υπάρχει στατιστικά σημαντική διαφορά στην πιθανότητα να χειρουργηθούν επειγόντως οι ασθενείς άνω ή κάτω τω 65 ετών (p=1,000).

188


P19 ΕΝΤΟΠΙΣΗ ΝΕΟΠΛΑΣΜΑΤΟΣ ΠΑΧΕΟΣ ΕΝΤΕΡΟΥ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΗΛΙΚΙΑ

Σκλάβος Α., Ανθιμίδης Γ., Λαγόπουλος Β., Χατζησταματίου Κ., Ζέρβας Κ., Μαχιά Γ.,Παπανικολάου Χ., Χατζηθεοχάρης Γ.


Σκοπός της παρούσας εργασίας είναι η αναζήτηση στατιστικά σημαντικής διαφοράς ως προς την εντόπιση του νεοπλάσματος του παχέος εντέρου σε ασθενείς ηλικίας μεγαλύτερης και κατώτερης των 65 ετών.

Υλικό-Μέθοδος: Κατά την περίοδο 2001-2008 χειρουργήθηκαν στην Κλινική μας 296 ασθενείς με νεόπλασμα παχέος εντέρου οι οποίοι χωρίστηκαν αυθαίρετα σε 2 ομάδες με κριτήριο την ηλικία: Α) μεγαλύτεροι και Β) μικρότεροι των 65 ετών. Μελετήθηκε η εντόπιση των νεοπλασμάτων στις δύο ομάδες καθώς και το αν το κριτήριο της ηλικίας (65 έτη) δαφοροποιεί την εντόπιση. Για τη στατιστική ανάλυση χρησιμοποιήθηκε το πρόγραμμα Statistical Package for the Social Sciences (SPSS) 16. Επιλέχθηκε η μη παραμετρική μέθοδος x2. Το επίπεδο στατιστικής σημαντικότητας ορίστηκε ως 0,05.

Αποτελέσματα: Από την αναδρομική μελέτη προέκυψαν τα απαραίτητα για τη στατιστική ανάλυση δεδομένα από 290 ασθενείς. Νεόπλασμα στο δεξιό κόλο είχαν 38 ασθενείς ομάδας Α (13,1%) και 22 ομάδας Β (7,5%). Νεόπλασμα στο εγκάρσιο κόλο είχαν 25 ασθενείς ομάδας Α (8,7%) και 9 ομάδας Β (3,1%). Νεόπλασμα στο αριστερό κόλο είχαν 62 ασθενείς ομάδας Α (21,4%) και 36 ομάδας Β (12,4%). Νεόπλασμα στο ορθό είχαν 54 ασθενείς ομάδας Α (18,5%) και 44 ομάδας Β (15,1%).

Συμπέρασμα: Όπως προκύπτει από τη στατιστική ανάλυση, δεν υπάρχει στατιστικά σημαντική διαφορά ως προς την εντόπιση του νεοπλάσματος του παχέος εντέρου ανάμεσα στους ηλικιωμένους και στους νεότερους ασθενείς (p=0,324).

189


P20 ΒΑΘΜΟΣ ΔΙΑΦΟΡΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΩΝ ΝΕΟΠΛΑΣΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΠΑΧΕOΣ ΕΝΤΕΡΟΥ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΗΛΙΚΙΑ

Ανθιμίδης Γ., Σκλάβος Α., Λαγόπουλος Β., Ζέρβας Κ., Βάιος Γ., Παπανικολάου Χ., Χατζηθεοχάρης Γ.


Σκοπός της παρούσας μελέτης είναι η αναζήτηση στατιστικά σημαντικής διαφοράς ως προς τη διαφοροποίηση του νεοπλάσματος ανάμεσα σε ασθενείς με ηλικία μεγαλύτερη ή μικρότερη των 65 ετών.

Υλικό-Μέθοδος: Κατά την περίοδο 2001-2008 χειρουργήθηκαν στην κλινική μας 296 ασθενείς λόγω νεοπλάσματος παχέος εντέρου. Μελετήθηκε ο βαθμός διαφοροποίησης του νεοπλάσματος με κριτήριο την ηλικία: Α) μεγαλύτεροι και Β) μικρότεροι των 65 ετών. Για τη στατιστική ανάλυση επιλέχθηκε η χρήση του στατιστικού προγράμματος Statistical Package for the Social Sciences (SPSS) 16. Χρησιμοποιήθηκε η μη παραμετρική μέθοδος x2. Το επίπεδο στατιστικής σημαντικότητας ορίστηκε ως 0,05.

Αποτελέσματα: Από την αναδρομική μελέτη προέκυψαν τα απαραίτητα για τη στατιστική ανάλυση δεδομένα από 210 ασθενείς. Στους ασθενείς ομάδας Α το νεόπλασμα είχε χαμηλή διαφοροποίηση στους 33 (15,7%), μέτρια στους 96 (45,7%), και υψηλή στους 4 (1,9%).Στους ασθενείς ομάδας Β το νεόπλασμα είχε χαμηλή διαφοροποίηση στους 13 (6,2%), μέτρια στους 56 (26,7%), και υψηλή στους 8 (3,8%).

Συμπέρασμα: Η διαφορά που υπάρχει ως προς τη διαφοροποίηση του νεοπλάσματος ανάμεσα σε ασθενείς άνω ή κάτω τω 65 ετών είναι στατιστικά σημαντική (p=0,049).

190


P21 ΑΠΟΦΡΑΚΤΙΚΑ ΝΕΟΠΛΑΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΧΕΟΣ ΕΝΤΕΡΟΥ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΗΛΙΚΙΑ

Σκλάβος Α., Ανθιμίδης Γ., Λαγόπουλος Β., Ζέρβας Κ., Κομνηνός Γ., Παπανικολάου Χ., Χατζηθεοχάρης Γ.


Σκοπός της παρούσας εργασίας είναι η αναζήτηση στατιστικά σημαντικής διαφοράς ως προς το να είναι αποφρακτικό ένα νεόπλασμα του παχέος εντέρου σε ασθενείς μεγαλύτερους και μικρότερους των 65 ετών.

Υλικό-Μέθοδος: Κατά την περίοδο 2001-2008 χειρουργήθηκαν στην κλινική μας 296 ασθενείς λόγω νεοπλάσματος του παχέος εντέρου. Μελετήθηκε η συχνότητα αποφρακτικού νεοπλάσματος του παχέος εντέρου και έγινε συγκριτική μελέτη σε ασθενείς ηλικίας μεγαλύτερης των 65 ετών και σε ασθενείς με ηλικία ίση ή μικρότερη των 65 ετών.

Αποτελέσματα: Από την αναδρομική μελέτη προέκυψαν τα απαραίτητα για τη στατιστική ανάλυση δεδομένα από 285 ασθενείς. Από τους 285 ασθενείς αποφρακτικό νεόπλασμα του παχέος εντέρου είχαν 35 (12,3%) σε ασθενείς άνω των 65 ετών και 46 (16,1%) κάτω των 65 ετών.

Συμπέρασμα: Η πιθανότητα να είναι αποφρακτικό το νεόπλασμα του παχέος εντέρου δεν παρουσιάζει στατιστικά σημαντική διαφορά ανάμεσα σε ασθενείς άνω ή κάτω τω 65 ετών.

191


P22 ΣΥΧΝΟΤΗΤΑ ΑΠΟΜΟΝΩΣΗΣ ΚΑΙ ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑ ΣΤΑ ΑΝΤΙΒΙΟΤΙΚΑ GRAM ΑΡΝΗΤΙΚΩΝ ΜΙΚΡΟΒΙΩΝ ΑΠΟ ΟΥΡΟΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΕΣ

Βασιλάκη Ο., Τσατσάγιας Α., Πρωτονοταρίου Ε., Ταρπάγκος Δ., Μπαλοδήμος Σ., Σπύρογλου Σ., Τσιαπάρα Φ., Φραντζίδου-Αδαμοπούλου Φ.


Εισαγωγή: Οι ουρολοιμώξεις εμφανίζουν υψηλή συχνότητα σε ασθενείς χειρουργικών κλινικών. Η γνώση των συχνότερων παθογόνων μικροβίων και της ευαισθησίας αυτών στα αντιβιοτικά είναι απαραίτητη για την έγκαιρη εφαρμογή αποτελεσματικής θεραπείας.

Σκοπός: Η μελέτη και καταγραφή των συχνότερα απομονωθέντων Gram αρνητικών μικροοργανισμών που προκαλούν λοιμώξεις του ουροποιητικού συστήματος σε νοσηλευόμενους χειρουργικών κλινικών και ο προσδιορισμός της ευαισθησίας στα συνήθη αντιβιοτικά της κλινικής πράξης.

Υλικό και μέθοδοι: Μελετήθηκαν κλινικά δείγματα ούρων από ασθενείς των χειρουργικών κλινικών και των μονάδων εντατικής θεραπείας αυτών του Π.Γ.Ν.Θ. ΑΧΕΠΑ κατά το διάστημα 1-1-2007 έως 20-6-2009. Η τυποποίηση των μικροβίων και ο έλεγχος ευαισθησίας τους στα αντιβιοτικά πραγματοποιήθηκε με το αυτοματοποιημένο σύστημα VITEK 2 της Biomerieux.

Αποτελέσματα: Σε σύνολο 320 ουροκαλλιεργειών, οι 152 ήταν θετικές, ενώ οι 128 οφείλονταν σε Gram αρνητικούς μικροοργανισμούς. Τα συχνότερα ουροπαθογόνα μικρόβια ήταν: E.coli n=30(23,43%), K.pneumoniae n=30(23,43%), P.aeruginosa n=25(19,53%) και , P.mirabilis n=16(12,5%). Στον Πίνακα 1 παρουσιάζεται η ευαισθησία των συχνότερα απομονωθέντων μικροοργανισμών.

E.coli K.pneumoniae P.aeruginosa P.mirabilis

ΑΝΤΙΒΙΟΤΙΚΟ ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑ %

Amikacin 97 75 54 100Amoxicillin/CA 73 32 * 25

Aztreonam 93 29 21 83

Cefepime 89 36 48 100

Cefoxitin 83 32 * 38Ceftazidime 87 36 35 44

Ciprofloxacin 83 25 42 38

Colistin 100 100 92 *

Imipenem 100 38 40 100Nitrofurantoin 97 18 0 *Piperacillin/Tazobactam

97 32 77 100

Ticarcillin/CA 83 29 40 38

Tobramycin 87 25 42 44

Trimethoprim/Sulfamethoxazone

77 21 * 31

192


Συμπεράσματα: Η ευαισθησία των μικροοργανισμών Ε.coli και P.mirabilis στα συνήθως χρησιμοποιούμενα στην κλινική πράξη αντιβιοτικά είναι ικανοποιητική. Αντιθέτως τα στελέχη Κ.pneumoniae και P. aeruginosa εμφανίζουν αυξημένη αντοχή, κάτι που πρέπει να λαμβάνεται σοβαρά υπόψη κατά την εφαρμογή εμπειρικής θεραπείας.

193


P23 ΣΥΧΝΟΤΗΤΑ ΑΠΟΜΟΝΩΣΗΣ GRAM ΑΡΝΗΤΙΚΩΝ ΒΑΚΤΗΡΙΔΙΩΝ ΑΠΟ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΑ ΤΡΑΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΕΛΕΓΧΟΣ ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑΣ ΣΤΑ ΑΝΤΙΒΙΟΤΙΚΑ

Βασιλάκη Ο., Σπύρογλου Σ., Πρωτονοταρίου Ε., Μπαλοδήμος Σ., Ταρπάγκος Δ., Τσατσάγιας Α., Τσιαπάρα Φ., Φραντζίδου-Αδαμοπούλου Φ.


Εισαγωγή: Οι λοιμώξεις των χειρουργικών τραυμάτων αποτελούν συχνή μετεγχειρητική επιπλοκή με πολυπαραγοντική αιτιολογία. Η γνώση των συχνότερων παθογόνων μικροβίων και της ευαισθησίας αυτών στα αντιβιοτικά είναι απαραίτητη για την έγκαιρη εφαρμογή αποτελεσματικής θεραπείας.

Σκοπός: Η μελέτη και καταγραφή των συχνότερα απομονωθέντων Gram αρνητικών μικροοργανισμών σε χειρουργικά τραύματα και ο προσδιορισμός της ευαισθησίας στα συνήθη αντιβιοτικά της κλινικής πράξης.

Υλικό και μέθοδοι: Μελετήθηκαν τα Gram αρνητικά βακτηρίδια που απομονώθηκαν από χειρουργικά τραύματα ασθενών των χειρουργικών κλινικών και των μονάδων εντατικής θεραπείας αυτών του Π.Γ.Ν.Θ. ΑΧΕΠΑ κατά το διάστημα 1-1-2007 έως 18-6-2009. Η τυποποίηση των μικροβίων και ο έλεγχος ευαισθησίας τους στα αντιβιοτικά πραγματοποιήθηκε με το αυτοματοποιημένο σύστημα VITEK 2 της Biomerieux.

Αποτελέσματα: Σε σύνολο 712 θετικών καλλιεργειών απομονώθηκαν Gram αρνητικά βακτηρίδια σε 534 περιπτώσεις. Τα συχνότερα απομονωθέντα παθογόνα ήταν: A.baumannii complex n=136(25,47%), P.aeruginosa n=117(21,91%), E.coli n=111(20,79%), K.pneumoniae n=86(16,1%), P.mirabilis n=33(6,18%), E.cloacae n=12(2,25%) και K.oxytoca n=11(2,06%). Στον Πίνακα 1 παρουσιάζεται η ευαισθησία των παραπάνω μικροοργανισμών.

Acinetobacter baumannii cpx.

Pseudomonas aeruginosa

Escherichia coli

Klebsiella pneumoniae

Proteus mirabilis

Enterobacter cloacae

Klebsiella oxytoca

ANTIBIOTIKO ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑ %

Amikacin 39 64 92 66 97 100 100

Amoxicillin/ Clavulanic acid * * 68 23 58 * 91

Aztreonam 0 32 92 24 96 67 89

Cefepime 0 67 91 26 94 83 100

Ceftazidime 0 51 88 24 59 67 91

Ciprofloxacin 0 55 76 19 47 92 100

Colistin 100 98 100 92 * 100 100

Gentamicin 56 65 89 94 91 100 100

Imipenem 12 55 100 34 97 83 100

Meropenem 41 55 99 48 100 83 100

Piperacillin/ Tazobactam 12 88 92 24 94 67 91

Ticarcillin/CA 5 37 72 19 63 58 91

Tobramycin 44 63 83 23 56 83 100

Trimethoprim/Sulfamethoxazone

13 * 69 22 53 83 100

Πίνακας 1. Ευαισθησία στα αντιβιοτικά των συχνότερα απομονωθέντων Gram αρνητικών μικροοργανισμών σε χειρουργικά τραύματα (*=ενδογενής αντοχή)

194


Συμπεράσματα: 1) Οι ευαισθησίες των E.coli, P.mirabilis, E.cloacae και K.oxytoca στα συνήθη αντιβιοτικά είναι αρκετά καλές. 2) Η ευαισθησία του A.baumannii cpx. είναι ελαττωμένη σε πολλά αντιβιοτικά, συμπεριλαμβανομένων των καρβαπενεμών και κυρίως της ιμιπενέμης. 3) Η P.aeruginosa παρουσιάζει υψηλά ποσοστά αντοχής σε όλες τις κατηγορίες αντιβιοτικών και μάλιστα στις καρβαπενέμες αγγίζει το 50%. Προς το παρόν η κολιστίνη και η πιπερακιλλίνη/ταζομπακτάμη εμφανίζουν τις καλύτερες ευαισθησίες. 4) Ανησυχητική είναι η αυξανόμενη αντοχή της K.pneumoniae σε πολλά αντιβιοτικά (κυρίως κεφαλοσπορίνες και κινολόνες) ακόμη και στην κολιστίνη.

195


P24 AΠΟΜΟΝΩΣΗ ΠΟΛΥΑΝΘΕΚΤΙΚΩΝ ΣΤΕΛΕΧΩΝ Acinetobacter baumannii ΑΠΟ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΕΣ ΚΛΙΝΙΚΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟΥ ΤΡΙΤΟΒΑΘΜΙΑΣ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗΣ ΚΑΙ ΜΕΛΕΤΗ ΤΗΣ ΑΝΤΟΧΗΣ ΤΟΥΣ ΣΤΑ ΑΝΤΙΒΙΟΤΙΚΑ

Πρωτονοταρίου Ε., Αραμπατζή Σ., Βασιλάκη Ο., Σπύρογλου Σ., Τσιαπάρα Φ., Φραντζίδου-Αδαμοπούλου Φ.


Σκοπός: Σκοπός της εργασίας είναι η καταγραφή των λοιμώξεων που οφείλονται σε Acinetobacter baumannii στις Χειρουργικές Κλινικές του Π.Γ.Ν.Θ. ΑΧΕΠΑ και η μελέτη της αντοχής τους στα αντιβιοτικά.

Υλικό-Μέθοδός: Υλικό της εργασίας αποτέλεσαν 171 στελέχη Α. baumannii, τα οποία απομονώθηκαν από καλλιέργειες διαφόρων κλινικών δειγμάτων ασθενών των Χειρουργικών Κλινικών και των αντίστοιχων ΜΕΘ κατά το διάστημα 01/01/2008-30/06/2009. Τα κλινικά δείγματα καλλιεργήθηκαν στα κατάλληλα θρεπτικά υλικά. Η ταυτοποίηση των απομονωθέντων μικροργανισμών και ο έλεγχος της ευαισθησίας τους έγινε με το αυτοματοποιημένο σύστημα VITEK 2 (bioMerieux,France) σύμφωνα με τις οδηγίες του CLSI. Σε 100 από τα παραπάνω στελέχη ελέγχθηκε η ευαισθησία στην τιγεκυκλίνη με προσδιορισμό της ελάχιστης ανασταλτικής πυκνότητας (MIC) με Ε-test. Όριο ευαισθησίας θεωρήθηκε η τιμή ≤2μg/ml (FDA).

Aποτελέσματα׃ Τα περισσότερα στελέχη απομονώθηκαν από καλλιέργειες βρογχικών εκκρίσεων (57) και αίματος (53). Όλα τα στελέχη που ελέγχθηκαν για την τιγεκυκλίνη βρέθηκαν ευαίσθητα (MIC 0,16-1,5 μg/ml) Η αντοχή (%) των απομονωθέντων Α. baumannii στα συνήθη χρησιμοποιούμενα αντιβιοτικά καταγράφεται στον παρακάτω πίνακα׃

Αντιβιoτικά ΑΝ GN TO FΕP CAZ CIP IMP MEM TE CO TZP SXT

Αντοχή %

44,4 10,6 73 98,5 100 100 93,8 67,9 97,4 0 98,9 71

AN: AMIKACIN, GN:GENTAMICIN, TO: TOBRAMYCIN, FEP: CEFEPIME, CAZ:CEFTAZIDIME, CIP:CIPROFLOXACIN, IMP: IMIPENEM, MEM: MEROPENEM, TE: TETRACYCLIN, CO: COLISTIN, TZP: PIPERACILLIN/TAZOBACTAM, SXT: TRIMETHOPRIME/SULFAMETHOXAZONE

ΣυμπεράσματαTo • A. baumannii εμφανίζει υψηλά ποσοστά αντοχής στα συνήθη αντιβιοτικά εκτός της κολιστίνης και της γενταμυκίνης.Εμφανίζει καλή ευαισθησία στην γενταμυκίνη (• ≅90%). Υψηλή αντοχή εμφανίζεται στην ιμιπενέμη και στην μεροπενέμη που μέχρι πρόσφατα •αποτελούσαν φάρμακα πρώτης επιλογής.Προβληματισμό προκαλεί ο μεγάλος αριθμός απομονωθέντων στελεχών από •αιμοκαλλιέργειες.Όλα τα στελέχη που ελέγχθηκαν ήταν ευαίσθητα στην τιγεκυκλίνη ένα σχετικά καινούργιο •αντιβιοτικό το οποίο φαίνεται ότι αποτελεί εναλλακτική επιλογή στην θεραπεία των λοιμώξεων από πολυανθεκτικά στελέχη A. baumannii.

196


P25 ΕΜΦΥΣΗΜΑΤΙΚΗ ΚΥΤΤΑΡΙΤΙΔΑ ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΕΡΟΥ ΜΗΡΟΥ ΑΠΟ ΔΙΑΤΡΗΣΗ ΕΚΚΟΛΠΩΜΑΤΟΣ ΣΙΓΜΟΕΙΔΟΥΣ. ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟΥ

Ιωαννίδης Ορ., Χατζόπουλος Στ., Χατζηχρήστου Αρ., Κωνσταντάρα Αθ., Κοτρώνης Αν., Μακραντωνάκης Ν.


Η παρουσία σοβαρής φλεγμονής και αέρα στο κάτω άκρο αποτελεί επείγον χειρουργικό πρόβλημα. Συνήθως είναι το αποτέλεσμα λοίμωξης του άκρου από αεριογόνους μικροοργανισμούς και εκδηλώνεται είτε με τη μορφή της αεριογόνου γάγγραινας, όπου ο αέρας συνήθως υπάρχει ανάμεσα στις μυικές στοιβάδες, είτε με τη μορφή της νεκρωτικής απονευρωσίτιδας όπου ο αέρας συνήθως εκτείνεται στον υποδόριο ιστό και στις απονευρώσεις. Σπάνια η παρουσία αέρα στο κάτω άκρο είναι αποτέλεσμα διάτρησης του γαστρεντερικού σωλήνα. Η διάτρηση εκκολπώματος εμφανίζεται συνήθως είτε με τη μορφή εντοπισμένου αποστήματος είτε με τη μορφή περιτονίτιδας. Σπανιότερα μπορεί να εκδηλωθεί χωρίς κοιλιακή σημειολογία και μόνο με εξωπεριτοναϊκά συμπτώματα. Σε αυτή την περίπτωση συνήθως εμφανίζεται με την παρουσία εμφυσήματος στην περιοχή της μηροβουβωνικής χώρας και του μηρού. Στις περιπτώσεις αυτές πρέπει να αντιμετωπίζεται τόσο η διάτρηση του παχέος εντέρου όσο και η τοπική φλεγμονή του μηρού.

Παρουσιάζουμε μια περίπτωση εμφυσηματικής κυτταρίτιδας του αριστερού μηρού από διάτρηση εκκολπώματος του σιγμοειδούς. Πρόκειται για αλλοδαπή γυναίκα 47 ετών, με ιστορικό καρκίνου των ωοθηκών που διακομίσθηκε από επαρχιακό νοσοκομείο με τη διάγνωση της αεριογόνου γάγγραινας του αριστερού μηρού. Η ασθενής είχε καλό επίπεδο συνείδησης και ήπια πυρετική κίνηση (38,2ο C). Η πρόσθια επιφάνεια του μηρού ήταν επώδυνη, οιδηματώδης και εξέρυθρη, ενώ η κλινική εξέταση αποκάλυψε την παρουσία κρηγμού. Η αξονική τομογραφία επιβεβαίωσε την παρουσία αέρα τόσο μεταξύ των μυών όσο και στον υποδόριο ιστό. Η ασθενής οδηγήθηκε στο χειρουργείο για εκτεταμένο χειρουργικό καθαρισμό ενώ 24 ώρες μετεγχειρητικά άρχισε να παροχετεύεται απ΄το τραύμα κοπρανώδες περιεχόμενο που έθεσε την υπόνοια διάτρησης του παχέος εντέρου, η οποία επιβεβαιώθηκε με κολονοσκόπηση. Η ασθενής προτίμησε να χειρουργηθεί στην πατρίδα της και διακομίσθηκε αεροπορικώς σε νοσοκομείο της Γερμανίας.

197


P26 ΔΗΓΜΑΤΑ ΚΡΟΤΩΝΟΣ: Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΧΕΙΡΟΥΡΓΟΥ

Σοφός Α.-Γ., Παπακωνσταντίνου Αικ., Πάνου Χ., Μπριστιάνου Μ., Γκόρπα Μ., Γιαννακούρης Δ., Καλοβούλου Λ., Κατωπόδη Ε., Μπακόλας Ι.

Χειρουργικό Τμήμα και Μικροβιολογικό Εργαστήριο Γ. Ν. Καρπενησίου

Εισαγωγή – Σκοπός: Ειδικά στην επαρχία τα δήγματα από κρότωνα («τσιμπούρι», αρθρόποδο που ανήκει στα ακάρεα) είναι σχετικά συχνά και ενοχλητικά για τους ασθενείς, ενώ σε σπάνιες περιπτώσεις μπορεί να οδηγήσουν σε επικίνδυνες αντιδράσεις (νόσος Lyme - μπορελίωση). Οι περισσότερες περιπτώσεις δεν αφορούν και δεν φτάνουν στο χειρουργό, γιατί συνήθως αντιμετωπίζονται στα Περιφερειακά Ιατρεία ή από άλλους γιατρούς (Γενικούς γιατρούς, Παθολόγους ή Δερματολόγους). Ο χειρουργός καλείται συνήθως να αντιμετωπίσει τοπικές επιπλοκές (κοκκιώματα, φλεγμονές κλπ.) που συνήθως σχετίζονται με την ατελή αφαίρεση του κρότωνα. Καταγράφεται η εμπειρία του Τμήματός μας στο αντικείμενο.

Υλικό και Μέθοδος: Κατά την τελευταία 5ετία αντιμετωπίστηκαν από το Χειρουργικό Τμήμα 6 περιπτώσεις δήγματος κρότωνος. Στις 3 δεν είχε επιχειρηθεί η αφαίρεση του κρότωνα, ενώ στις υπόλοιπες είχε γίνει μερική αφαίρεση, από τους ίδιους τους ασθενείς.

Αποτελέσματα: Σε 2 περιπτώσεις έγινε επιτυχής πλήρης αφαίρεση του κρότωνα με παραδοσιακές μεθόδους. Στην Τρίτη περίπτωση δεν στάθηκε δυνατή η αποκόλληση του παρασιτικού αρθρόποδου με απλά μέσα και αφαιρέθηκε εξ ολοκλήρου με μικρότατη εκτομή. Οι άλλες τρεις περιπτώσεις (η μια με συνοδό λεμφαδενίτιδα τραχήλου) αντιμετωπίστηκαν με εκτομή του δημιουργηθέντος κοκκιώματος. Σε όλους ασθενείς χορηγήθηκε αντιβίωση για πρόληψη της μπορελίωσης. Υπήρξε πλήρης ίση σε όλες τις περιπτώσεις χωρίς επιπλοκές.

Συζήτηση: Η ορθή και πλήρης αφαίρεση του κρότωνα πρέπει να είναι γνωστή σε όλους τους γιατρούς, ιδιαίτερα τους εργαζόμενους στις περιοχές με ανθούσα κτηνοτροφία. Στην περίπτωση που δεν επιτυγχάνεται αυτό με τις συνήθεις παραδοσιακές μεθόδους (φόνος του αρθρόποδου με κάλυψη με βαζελίνη, πετρέλαιο ή λάδι), εκτελείται αφαίρεση με εκτομή. Στις περιπτώσεις ατελούς αφαίρεσης χορηγείται αντιβίωση και εφόσον δημιουργηθεί κοκκίωμα, αυτό αφαιρείται σε δεύτερο χρόνο.

198


P27 ΣΤΡΕΠΤΟΚΟΚΚΟΣ MUTANS: ΣΠΑΝΙΑ ΑΙΤΙΑ ΟΠΙΣΘΟΠΕΡΙΤΟΝΑΪΚΟΥ ΑΠΟΣΤΗΜΑΤΟΣ. ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟΥ

Χατζόπουλος Στ., Σταυράκης Θ., Κωνσταντάρα Α., Παπαδόπουλος Γ., Ιωαννίδης Ορ., Μακραντωνάκης Ν.


Το οπισθοπεριτοναϊκό απόστημα είναι μια σπάνια κλινική οντότητα , που χαρακτηρίζεται από υψηλά ποσοστά θνητότητας εξαιτίας των άτυπων κλινικών του εκδηλώσεων και των διαγνωστικών δυσκολιών. Η προέλευση των οπισθοπεριτοναϊκών μολύνσεων είναι συνήθως όργανα που εμπεριέχονται ή εδράζονται στον οπισθοπεριτοναϊκό χώρο, ενώ οι μικροοργανισμοί που απομονώνονται από τα οπισθοπεριτοναϊκά αποστήματα έχουν άμεση σχέση με την αιτιολογία τους και είναι συχνότερα gram-αρνητικοί βάκιλοι και gram-θετικοί κόκκοι. Στρεπτοκοκκικά στελέχη δεν απομονώνονται συχνά αν και έχουν αναφερθεί περιπτώσεις αποστημάτων από Στρεπτόκοκκο pyogenes , pneumonia και viridians. Η θεραπεία των οπισθοπεριτοναϊκών αποστημάτων περιλαμβάνει την επαρκή χειρουργική ή διαδερμική παροχέτευση όλων των συλλογών και ενδοφλέβια χορήγηση αντιβιωτικών.

Παρουσιάζουμε μια σπάνια περίπτωση οπισθοπεριτοναϊκού αποστήματος που προκλήθηκε από Στρεπτόκοκκο mutans. Γυναίκα 76 ετών προσήλθε στο τμήμα επειγόντων περιστατικών της κλινικής με προοδευτικό άλγος στην δεξιά οσφυϊκή χώρα από 7ημέρου. Η ασθενής ήταν εμπύρετη ( 38,3o C ), και η κλινική εξέταση αποκάλυψε την παρουσία επώδυνης ψηλαφητής μάζας στην δεξιά οσφυϊκή χώρα. Ο εργαστηριακός έλεγχος έδειξε λευκοκυττάρωση ( 40500 Χ 106 / ml – 95% ουδετερόφιλα ). Η ασθενής υποβλήθηκε σε αξονική τομογραφία που έδειξε την παρουσία οπισθοπεριτοναϊκού αποστήματος διαστάσεων 10Χ5Χ6 cm, το οποίο παροχετεύτηκε διαδερμικά. Από την καλλιέργεια του υλικού απομονώθηκε στρεπτόκοκκος mutans. Μετά την παροχέτευση του αποστήματος και την ενδοφλέβια χορήγηση αντιβιοτικών ευρέως φάσματος η κλινική εικόνα βελτιώθηκε και η ασθενής εξήλθε της κλινικής σε καλή κατάσταση. Στη περίπτωση που παρουσιάζουμε πιστεύουμε ότι η λοίμωξη προήλθε από την αιματογενή διασπορά του στρεπτοκόκκου mutans από τη στοματική κοιλότητα όπου αποτελεί φυσιολογική χλωρίδα και έχει αποδειχθεί ότι προκαλεί παροδικές βακτηριαιμίες κατά την καθημερινή υγιεινή των δοντιών και κατά τη μάσηση τροφών

199


P28 ΚΑΤΑΓΡΑΦΗ ΚΑΙ ΑΝΑΛΥΣΗ ΑΙΜΑΤΟΓΕΝΩΝ ΛΟΙΜΩΞΕΩΝ ΣΕ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ ΚΡΑΝΙΟΕΓΚΕΦΑΛΙΚΕΣ ΚΑΚΩΣΕΙΣ

Σύρμος Ν., Ηλιάδης Χ., Κουργεράκη Ο., Αστρινάκη Ε., Γρηγορίου Κ., Βαλαδάκης Β., Βρούχος Γ., Αρβανιτάκης Δ.

Νευροχειρουργική Κλινική και Πολυδύναμη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας, Βενιζέλειο Νοσοκομείο, Ηράκλειο, Κρήτη

Σκοπός: Σκοπός της παρούσας μελέτης ήταν να μελετήσει τις αιματογενείς λοιμώξεις σε ασθενείς με Κ.Ε.Κ που νοσηλεύτηκαν στο νοσοκομείο μας (μονάδα εντατικής θεραπείας και νευροχειρουργική κλινική).

Υλικό-Μέθοδος: Καταγράψαμε και αναλύσαμε 51 περιπτώσεις κατά την τελευταία τετραετία. Συγκεκριμένα 42 άνδρες –ποσοστό 82,3%-και 9 γυναίκες-ποσοστό 17,7%- ηλικίας 17-67 έτη και μέσο όρο 41,5 έτη. Όλοι οι ασθενείς εκτιμήθηκαν κατά την εισαγωγή τους στην Μ.Ε.Θ με το Acute Physiology And Chronic Health Evaluation SCORE (ΑPACHE-SCORE). Από τους 51 ασθενείς οι 31-ποσοστό 60,7% - εμφάνισαν θετικές αιμοκαλλιέργειες.

Αποτελέσματα: Τα συνηθέστερα μικρόβια ήταν σταφυλόκοκκοι ενώ τα υπόλοιπα με μικρότερη συχνότητα (Κlebsiella pneumonia, Pseudomonas aeruginosa κλπ). Ο μέσος όρος παραμονής στους ασθενείς με θετικές αιμοκαλλιέργειες ήταν 14,5 ημέρες σε αντίθεση με αυτούς που είχαν αρνητικές αιμοκαλλιέργειες που ήταν 9 ημέρες.

Συμπεράσματα: Από την ανάλυση του υλικού μας προκύπτει ότι υπάρχει άμεση συσχέτιση μικροβιαιμίας και παράτασης νοσηλείας. κάτι που δεν συμβαίνει με την θνητότητα( 5 θάνατοι που σχετίζονταν άμεσα με την βαρύτητα των Κ.Ε.Κ και όχι με τις λοιμώξεις), με κυριότερη αιτιολογικό παράγοντα την λοίμωξη από σταφυλόκοκκο. Επίσης υπάρχει συσχέτιση του υψηλού ΑPACHE-SCORE υποδοχής (Acute Physiology And Chronic Health Evaluation) και της εμφάνισης θετικών αιμοκαλλιεργειών .

200


P29 ΓΑΓΓΡΑΙΝΩΔΕΣ ΠΥΟΔΕΡΜΑ ΚΝΗΜΗΣ. ΠΑΘΕΡΓΙΑ ΜΕΤΑ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ

Γεωργίου Γ., Βλάσης Ν., Γεροντίτης Ζ., Παναγιωτίδης Ι., Κόκκορης Σ., Ηλιάδης Ι., Χιώτης Α.


Σκοπός της εργασίας αυτής είναι η παρουσίαση ασθενούς με γαγγραινώδες πυόδερμα, στον οποίο μετά από χειρουργικό καθαρισμό παρατηρήθηκε επιδείνωση τοπικά της βλάβης και εντόπιση σε άλλες περιοχές του σώματος, φαινόμενο γνωστό ως παθεργία.

Ασθενής ηλικίας 30 ετών με ελεύθερο ιστορικό προσήλθε με δερματική εξέλκωση στην οπίσθια επιφάνεια της δεξιάς κνήμης διαμέτρου 3 εκ.. Η βλάβη αντιμετωπίστηκε συντηρητικά και επουλώθηκε σε διάστημα 4 μηνών. Μετά τρίμηνο αυτή υποτροπίασε με επέκταση τοπικά. Διενεργήθηκε χειρουργικός καθαρισμός και λήψη βιοψίας, η οποία δεν ήταν διαγνωστική. Μετεγχειρητικά παρατηρήθηκε επιδείνωση τοπικά της βλάβης και εμφάνιση παρόμοιων βλαβών στη ράχη και την οσφύ. Οι βλάβες αντιμετωπίστηκαν πάλι χειρουργικά, χωρίς τοπική βελτίωση. Επί πλέον εμφανίσθηκαν εξελκώσεις στο άλλο κάτω άκρο. Η διάγνωση ‘γαγγραινώδες πυόδερμα’ ετέθη σε Δερματολογική Κλινική όπου παραπέμφθηκε και η θεραπεία με κορτιζόνη και κυκλοσπορίνη είχε ως αποτέλεσμα την επούλωση των δερματικών βλαβών, χωρίς υποτροπή εδώ και 4 έτη.

Σε χρόνια εξέλκωση των κάτω άκρων σε ασθενή με ελεύθερο ιστορικό η διάγνωση γαγγραιώδες πυόδερμα είναι πιθανή. Ο χειρουργικός καθαρισμός έχει ως αποτέλεσμα την επιδείνωση της βλάβης και μπορεί να οδηγήσει στο φαινόμενο της παθεργίας. Με τη συστηματική χορήγηση κυκλοσπορίνης και κορτιζόνης η νόσος αντιμετωπίζεται αποτελεσματικά.

201


P30 ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΟΜΦΑΛΟΚΗΛΗΣ ΜΕ ΠΛΕΓΜΑ VENTRALEX ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΛΑΠΑΡΟΣΚΟΠΙΚΗ ΧΟΛΟΚΥΣΤΕΚΤΟΜΗ

Καρασακαλίδης A., Καπουτζής K., Τριανταφυλλίδου Σ., Χατζοπούλου Μ., Τσακίρης Γ., Κουρτίδης Μ.


Εισαγωγή: Η παρουσία ομφαλοκήλης στους ασθενείς που υποβάλλονται σε λαπαροσκοπική χολοκυστεκτομή δεν είναι σπάνια. Σκοπός της παρούσας εργασίας είναι η μελέτη των αποτελεσμάτων από την αποκατάσταση ομφαλοκήλης με πλέγμα κατά το πέρας της λαπαροσκοπικής χολοκυστεκτομής.

Υλικό – Μέθοδος: Από τον Ιανουάριο του 2007 ως τον Ιούνιο του 2009, 28 ασθενείς 8 άνδρες και 20 γυναίκες ηλικίας 37 ως 76 ετών, με μέση ηλικία 58 έτη, υποβλήθηκαν σε λαπαροσκοπική χολοκυστεκτομή και αποκατάσταση συνυπάρχουσας μικρής ομφαλοκήλης με σύνθετο πλέγμα Ventralex από PTFE και πολυπροπυλένιο.

Αποτελέσματα: Η τοποθέτηση του πλέγματος προπεριτοναϊκά μετά την παρασκευή του κηλικού σάκου ήταν ευχερής και ταχεία. Ανάπτυξη σερώματος παρατηρήθηκε σε ένα ασθενή, ενώ δεν παρατηρήθηκαν άλλες επιπλοκές. Η μετεγχειρητική παρακολούθηση διήρκησε από 3 εβδομάδες ως 2 έτη κατά την οποία δεν παρατηρήθηκε υποτροπή.

Συμπεράσματα: Η αποκατάσταση μικρής ομφαλοκήλης με σύνθετο πλέγμα Ventralex σε ασθενείς που υποβάλλονται σε λαπαροσκοπική χολοκυστεκτομή είναι ασφαλής και αποτελεσματική μέθοδος αντιμετώπισης.

202


P31 ΕΚΤΟΠΗ ΗΠΑΤΙΚΗ ΑΡΤΗΡΙΑ ΣΕ ΛΑΠΑΡΟΣΚΟΠΙΚΗ ΧΟΛΟΚΥΣΤΕΚΤΟΜΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗΣ

Ανθιμίδης Γ., Ζέρβας Κ., Κομνηνός Γ., Βάιος Γ., Παπανικολάου Χ., Αϊναλής Σ., Χατζηθεοχάρης Γ.

Α΄ Χειρουργική Κλινική, Ιπποκράτειο Γενικό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης

Εισαγωγή-Σκοπός: Οι ανατομικές παραλλαγές στο τρίγωνο του Calot είναι συχνές και αποτελούν πάντα πρόκληση για το χειρουργό που εκτελεί λαπαροσκοπική χολοκυστεκτομή. Παρουσιάζεται η σπάνια περίπτωση έκτοπης δεξιάς ηπατικής αρτηρίας (Ε.Δ.Η.Α.) η οποία πορεύεται μπροστά από τον αυχένα και το σώμα της χοληδόχου κύστης και εισέρχεται με ασυνήθιστο τρόπο στο ήπαρ.

Περιγραφή περίπτωσης: Άνδρας ηλικίας 74 ετών με συμπτωματική χολολιθίαση υποβλήθηκε σε λαπαροσκοπική χολοκυστεκτομή. Κατά την ανατομική παρασκευή διαπιστώθηκε η παρουσία Ε.Δ.Η.Α. η οποία ακολουθούσε πορεία μπροστά από τον αυχένα, το σώμα μέχρι και τον πυθμένα της χοληδόχου κύστης. Μετά την απομάκρυνση της χοληδόχου κύστης η Ε.Δ.Η.Α. αναδείχθηκε σφύζουσα στην κοίτη της χοληδόχου κύστης από όπου εισερχόταν στο ήπαρ. Η επέμβαση ολοκληρώθηκε λαπαροσκοπικά χωρίς επιπλοκές. Η μετεγχειρητική πορεία του ασθενούς ήταν ομαλή και εξήλθε την 1η μετεγχειρητική ημέρα.

Συζήτηση-Συμπέρασμα: Η έκφυση και πορεία της κυστικής και δεξιάς ηπατικής αρτηρίας περιλαμβάνει ορισμένες αναγνωρισμένες ανατομικές παραλλαγές. Από την αναζήτηση στη βιβλιογραφία μόνο μία ακόμη περίπτωση παρόμοια με την παρούσα έχει δημοσιευθεί. Η εργασία αυτή υπενθυμίζει την πάντα επίκαιρη ανάγκη για προσεκτική παρασκευή των ανατομικών στοιχείων και αποφυγή απολίνωσης και διατομής της Ε.Δ.Η.Α. η οποία μπορεί να προκαλέσει ισχαιμία ήπατος ή διεγχειρητική αιμορραγία με ανάγκη μετατροπής σε ανοιχτή επέμβαση.

203


P32 ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΧΡΗΣΗΣ ΕΣΜΟΛΟΛΗΣ ΣΕ ΛΑΠΑΡΟΣΚΟΠΙΚΗ ΧΟΛΟΚΥΣΤΕΚΤΟΜΗ

Στεφανιώτου Α., Χήτου Ζ., Καλουδιώτη Μ., Γεωργαλή Ε., Ψιανού Κ., Τριανταφυλλίδου Ε.

Αναισθησιολογικό Τμήμα, Γενικό Νοσοκομείο Φλώρινας

Εισαγωγή: Συχνές ανεπιθύμητες ενέργειες μιας λαπαροσκοπικής χολοκυστεκτομής αποτελούν η ΜΤΧ ναυτία και έμετος καθώς και ο πόνος, συμβάντα που καθυστερούν την ανάρρωση και έξοδο του ασθενούς από το νοσοκομείο. Η χρήση β1-αδρενεργικών ανταγωνιστών, συγκεκριμένα εσμολόλης, στα πλαίσια άμβλυνσης της αιμοδυναμικής απάντησης στο διεγχειρητικό stress, ανέδειξε σημαντικά πλεονεκτήματα όσον αφορά τις συγκεκριμένες ανεπιθύμητες ενέργειες.

Μέθοδος-Υλικό: Δύο συμβατά άρθρα αναδείχθηκαν ύστερα από βιβλιογραφική έρευνα μέσω της βάσης δεδομένων MEDLINE. 40 ασθενείς, ASA II, με υπέρταση υπό θεραπευτική αγωγή, που θα υποβάλλονταν σε λαπαροσκοπική χολοκυστεκτομή χωρίσθηκαν σε δύο ομάδες σύμφωνα με τους Ozturk και συνεργάτες. Στην ομάδα Α χορηγήθηκε 1 mg/kg εφάπαξ εσμολόλης ενώ στην ομάδα Β χορηγήθηκε ίδιο ποσό Ringer’s lactate. Ο ρυθμός έγχυσης εσμολόλης ήταν 5-10 μg/kg/min με στόχο διατήρηση καρδιακής συχνότητας μεταξύ 65-75 παλμών/min. Επίσης, οι Collard και συνεργάτες συνέκριναν τη χρήση εσμολόλης, φεντανύλης και ρεμιφεντανύλης σε 90 ασθενείς, χωρισμένους σε τρείς αντίστοιχες ομάδες, χορηγώντας κατά τη διάρκεια λαπαροσκοπικής χολοκυστεκτομής εσμολόλη σε συνεχή έγχυση(5-15 μg/kg/min) χωρίς συνχορήγηση οπιοειδών, φεντανύλη(50 μg/30 min) και ρεμιφεντανύλη σε συνεχή έγχυση(0,1-0,5 μg/kg). Και στις δύο έρευνες μελετήθηκε η επίδραση της εσμολόλης στην εμφάνιση ΜΤΧ ναυτίας και εμέτου καθώς και στις ανάγκες για ΜΤΧ αναλγησία, κυρίως με οπιοειδή.

Αποτελέσματα: Και στις δύο έρευνες τα αποτελέσματα έδειξαν ότι στην ομάδα της εσμολόλης τόσο η εμφάνιση ΜΤΧ ναυτίας και εμέτου όσο και η ΜΤΧ κατανάλωση αναλγητικών ήταν μειωμένη.

Συμπεράσμα: διεγχειρητική χορήγηση εσμολόλης κατά τη διάρκεια λαπαροσκοπικής χολοκυστεκτομής καθίσταται χρήσιμη σύμφωνα με τις έρευνες μειώνοντας την εμφάνιση ΜΤΧ ναυτίας και εμέτου καθώς και τη χρήση οπιοειδών (τόσο μετεγχειρητικά όσο και διεγχειρητικά) γεγονός που επιτρέπει την ταχύτερη ανάρρωση των ασθενών και συνεπώς την ταχύτερη έξοδο αυτών από το νοσοκομείο καθιστώντας την ιδέα της περιπατητικής λαπαροσκοπικής χολοκυστεκτομής πραγματικότητα.

204


P33 ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΜΕΤΕΓΧΕΙΡΗΤΙΚΗΣ ΚΗΛΗΣ ΜΕ ΒΙΟΛΟΓΙΚΟ ΠΛΕΓΜΑ ΚΑΙ ΜΕΛΕΤΗ ΤΗΣ ΜΕΤΑΒΟΛΗΣ ΤΟΥ ΕΠΙΠΕΔΟΥ ΥΓΕΙΑΣ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

Kαρασακαλίδης A., Τριανταφυλλίδου Σ., Καπουτζής Κ., Σμυρλής Χ., Ανθιμίδης Γ., Ζωγραφίδης Σ.

Γενική Χειρουργική Κλινική Νοσοκομείου Γιαννιτσών

Εισαγωγή: Η τοποθέτηση μη απορροφήσιμων πλεγμάτων στη χειρουργική αποκατάσταση μετεγχειρητικών κηλών μπορεί να προκαλέσει επιπλοκές, όπως χρόνιο τοπικό άλγος, αίσθηση σκληρότητας σε συνδυασμό με μειωμένη ευενδοτότητα του κοιλιακού τοιχώματος, δημιουργία συριγγίου ή εμμένουσα εν τω βάθει λοίμωξη του χειρουργικού τραύματος. Τα τελευταία χρόνια, η χρήση βιολογικών πλεγμάτων χοίρειας, βόειας ή ανθρώπινης προέλευσης, αποτελεί μια σημαντική προσπάθεια με σκοπό την αποφυγή των παραπάνω προβλημάτων.

Σκοπός: Μελετώνται τα κλινικά αποτελέσματα και η μεταβολή στην ποιότητα ζωής των ασθενών που υποβλήθηκαν σε χειρουργική απoκατάσταση μετεγχειρητικής κήλης του κοιλιακού τοιχώματος με βιολογικό πλέγμα και γίνεται σύγκριση με την επικρατούσα μέχρι σήμερα χρήση μη απορροφήσιμου πλέγματος από πολυπροπυλένιο.

Υλικό-Μέθοδος: Στην παρούσα προοπτική μελέτη περιλαμβάνονται 59 ασθενείς, 24 άνδρες και 35 γυναίκες ηλικίας 35-74 ετών (μο 57 έτη) που υποβλήθηκαν σε πλαστική αποκατάσταση κήλης του κοιλιακού τοιχώματος κατά τα έτη 2006-8. Στην ομάδα Α ταξινομήθηκαν 25 ασθενείς που υποβλήθηκαν σε πλαστική αποκατάσταση μετεγχειρητικής κήλης με πλέγμα από πολυπροπυλένιο. Στην ομάδα Β περιελήφθησαν 34 ασθενείς με ανάλογα κλινικά χαρακτηριστικά, στους οποίους τοποθετήθηκε βιολογικό πλέγμα από βόειο περικάρδιο. Το ερωτηματολόγιο Έρευνας Υγείας SF-12 συμπληρώθηκε προεγχειρητικά, ένα μήνα και 6 μήνες μετά την επέμβαση. Για τη στατιστική ανάλυση επιλέχθηκε η χρήση του στατιστικού προγράμματος Statistical Package for the Social Sciences (SPSS) 16.

Αποτελέσματα: Η εκτίμηση του προεγχειρητικού επιπέδου υγείας έδειξε ότι οι ασθενείς της ομάδας Β με το βιολογικό πλέγμα είχαν τον ίδιο δείκτη σωματικής υγείας PCS-12 και καλύτερο δείκτη πνευματικής υγείας MCS-12 (p=0.001) σε σχέση με την ομάδα Α. Ένα μήνα μετά την επέμβαση, η μεταβολή στους δείκτες υγείας δεν ήταν στατιστικά σημαντική. Έξι μήνες μετά την επέμβαση οι δείκτες υγείας παρουσίασαν στατιστικά σημαντική αύξηση (p=0.001).

Συμπεράσματα: Η τοποθέτηση βιολογικού πλέγματος είχε ως αποτέλεσμα σημαντική βελτίωση του επιπέδου υγείας των ασθενών και μικρότερη συχνότητα χρόνιου μετεγχειρητικού άλγους σε σύγκριση με τους ασθενείς του πλέγματος από πολυπροπυλένιο. Δεν σημειώθηκε στατιστικά σημαντική διαφορά στη συχνότητα εμφάνισης επιπλοκών ανάμεσα στις δύο ομάδες. Ωστόσο, το βιολογικό πλέγμα φαίνεται να υπερέχει όταν υπάρχει επιμόλυνση των γύρω ιστών.

205


P34 ΜΕΓΑΛΕΣ ΜΕΤΕΓΧΕΙΡΗΤΙΚΕΣ ΚΟΙΛΙΟΚΗΛΕΣ: ΔΙΟΡΘΩΝΟΝΤΑΣ ΜΕΓΑΛΑ ΕΛΕΙΜΑΤΑ ΜΕ ΜΙΚΡΗ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ. Η ΣΕΙΡΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΩΝ ΜΑΣ

Νίνος Α., Βιδάλη Μ., Πούγγουρας Ι., Μαλετσικόπουλος Σ., Αντωνάκας Π., Παλιβός Λ., Παπανδρίκος Γ., Φαραζί Χ., Πιερρακάκης Στ.

‘Θριάσιο’ Γενικό Νοσοκομείο Ελευσίνας, Χειρουργική Κλινική

Από τις τρεις μεθόδους καθήλωσης του ενδοκοιλιακού πλέγματος, η προπεριτοναική τοποθέτηση θεωρείται γενικά ταχύτερη και λιγότερο τεχνικά απαιτητική. Η καθήλωση του υλικού αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο για την επιτυχία της,

Η μέθοδος: Παρουσιάζουμε μια μέθοδο τοποθέτησης που είναι ταχεία, ασφαλής, εύκολη και με μικρή καμπύλη εκμάθησης. Το κηλικό χάσμα παρασκευάζεται και ο σάκος εκτέμεται. Δεν παρασκευάζουμε κρημνό δέρματος – υποδορίου. Το πλέγμα πρέπει να υπερκαλύπτει το χάσμα κατά 5 εκ. Τα ράμματα τοποθετούνται κάθε 4 περίπου εκ. επί του πλέγματος και μετά το πλέγμα τοποθετείται ενδοκοιλιακά. Τα ράμματα συλλαμβάνονται με την ειδική συλληπτική βελόνα, η οποία εισέρχεται διατοιχωματικά, και καθηλώνονται σε μεγάλη απόσταση από τα χείλη του τραύματος. Το πλέγμα επικαλύπτεται με χαλαρές ραφές από την περιτονία.

Αποτελέσματα: Η μέθοδος έχει εφαρμοστεί σε 106 ασθενείς στο διάστημα 2004-2008. Από τους ασθενείς αυτούς οι 24 (22.6%) χειρουργήθηκαν για υποτροπή. Ήταν 76 γυναίκες και 30 άνδρες μέσης ηλικίας 62 ετών. Ο χειρουργικός χρόνος κυμάνθηκε από 28-112 λεπτά (μέσος όρος 52 λεπτά). Ο χρόνος νοσηλείας ήταν από 2-8 ημέρες. Δεν παρατηρήθηκαν επιπλοκές που να οφείλονται στο πλέγμα. Δεν έχουν παρατηρηθεί υποτροπές. Η σημαντικότερη επιπλοκή που παρατηρήθηκε ήταν ο μετεγχειρητικός πόνος (σημειακός σε κάποιο από τα ολοτοιχωματικά ράμματα). 24 ασθενείς (35%) παραπονέθηκαν για το σύμπτωμα που διήρκεσε πάνω από δύο μήνες. Όλοι οι ασθενείς αντιμετωπίστηκαν συντηρητικά.

Συμπέρασμα: Το ενδοκοιλιακό πλέγμα μπορεί να είναι μια ασφαλής επιλογή στην αντιμετώπιση της κοιλιοκήλης. Η καθήλωσή του είναι καθοριστικός παράγοντας της επιτυχίας του. Η καθήλωση με τα ολοτοιχωματικά ράμματα απαιτεί ελάχιστες κινητοποιήσεις κρημνών.

206


P35 ΠΕΡΙΣΦΙΞΗ ΣΚΩΛΗΚΟΕΙΔΟΥΣ ΑΠΟΦΥΣΗΣ ΕΝΤΟΣ ΚΗΛΗΣ ΤΟΥ AMYAND. ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟΥ

Κωνσταντάρα Αθ., Κακούτης Εμ., Κοτρώνης Αν., Ιωαννίδης Ορ., Ραφαήλ Στ., Μακραντωνάκης Ν.


Η βουβωνοκήλη στην οποία ο κηλικός σάκος περιέχει την σκωληκοειδή απόφυση ονομάζεται κήλη του Amyand, από τον Claudius Amyand ο οποίος προέβη στην πρώτη σκωληκοειδεκτομή που η σκωληκοειδής απόφυση εντοπίζετο στον κηλικό σάκο βουβωνοκήλης. Η ύπαρξη μη φλεγμαίνουσας σκωληκοειδούς απόφυσης σε σάκο βουβωνοκήλης είναι ιδιαίτερα σπάνια και συναντάται σε ποσοστό 0,28 με 1%, ενώ περίσφιξη της σκωληκοειδούς απόφυσης δεν έχει αναφερθεί στην προσιτή σε εμάς βιβλιογραφία.

Παρουσιάζουμε μια περίπτωση στραγγαλισμού της σκωληκοειδούς απόφυσης μέσα στον κηλικό σάκο σε γυναίκα 75 ετών που προσήλθε στο τμήμα επειγόντων περιστατικών του νοσοκομείου με διόγκωση της δεξιάς βουβωνικής χώρας συνοδευόμενη από έντονο άλγος από 2ώρου, χωρίς συμπτώματα εντερικής απόφραξης. Η ασθενής έπασχε από γνωστή βουβωνοκήλη δεξιά από 19 μηνών. Η κλινική εξέταση έδειξε μη ανατασσομένη δεξιά βουβωνοκήλη ενώ η αξονική τομογραφία επιβεβαίωσε την ύπαρξη βουβωνοκήλης δεξιά χωρίς την παρουσία εντέρου εντός αυτής, αλλά με έντονο οίδημα του μεσεντερίου και του υπερκείμενου υποδορίου ιστού. Η ασθενής οδηγήθηκε στο χειρουργείο όπου διαπιστώθηκε περίσφιξη της σκωληκοειδούς απόφυσης με έντονα σημεία ισχαιμίας εντός του κηλικού σάκου της βουβωνοκήλης. Υπεβλήθη σε σκωληκοειδεκτομή και πλαστική αποκατάσταση της κήλης κατά Bassini και εξήλθε της κλινικής μετά 6ημερο σε καλή κατάσταση.

207


P36 ΚΗΛΗ AMYAND

Σταθουλόπουλος Ι., Ζέρβας Κ., Ανθιμίδης Γ.

Α΄ Χειρουργική Κλινική, Γενικό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης “Ιπποκράτειο”

Εισαγωγή: Με τον όρο κήλη Amyand αναφέρεται η περίπτωση βουβωνοκήλης στην οποία το περιεχόμενο του κηλικού σάκου αποτελεί η σκωληκοειδής απόφυση. Συνήθως εντοπίζεται δεξιά ,έχουν όμως αναφερθεί και περιπτώσεις αριστερής εντόπισης, ιδίως σε παιδιά. Η κλινική οντότητα αυτή ονομάστηκε έτσι προς τιμή του Claudius Amyand ο οποίος πρώτος εκτέλεσε σκωληκοειδεκτομη σε ασθενή 11 ετών διαμεσου δεξιάς βουβωνικής τομής το 1735. Η συχνότητα εμφάνισης της κήλης αυτής στο γενικό πληθυσμό είναι σπάνια και ανέρχεται περίπου στο 1% των ασθενών με κήλη. Η σκωληκοειδίτιδα σε κήλη Amyand είναι ακόμη πιο σπάνια οντότητα και ανέρχεται σε 0,1% περίπου των περιπτώσεων οξείας σκωληκοειδίτιδας.

Παρουσίαση περιστατικού: Πρόκειται για άνδρα ασθενή ηλικίας 55 με ατομικό αναμνηστικό συγγενούς βουβωνοκήλης δεξιά, η οποία αποκαταστάθηκε σε νηπιακή ηλικία.Από τρίμηνου περίπου εμφάνισε διόγκωση στη δεξιά βουβωνική χωρά με επέκταση στο όσχεο , η οποία ήταν ανώδυνη, προκαλούσε όμως όχληση στον ασθενή.Οδηγήθηκε προγραμματισμένα στο χειρουργείο για αποκατάσταση της κήλης, όπου μετά την παρασκευή του κηλικού σάκου και τη διάνοιξη του ανευρέθηκε η σκωληκοειδής απόφυση, φυσιολογική, χωρίς ενδείξεις φλεγμονής. Αποφασίστηκε να μην εκτελεστεί σκωληκοειδεκτομη ώστε να αποτραπεί η πιθανότητα επιμόλυνσης του τραύματος και να τοποθετηθεί πλέγμα. Η σκωληκοειδής απόφυση ανατάχθηκε στην περιτοναϊκή κοιλότητα και αποκαταστάθηκε η κήλη με τοποθέτηση συνθετικού πλέγματος.Ο ασθενής είχε ομαλή μετεγχειρητική πορεία και εξήλθε μετά τριήμερης νοσηλείας.

Συζήτηση: Η συχνότερη κλινική εμφάνιση της κήλης Amyand είναι αυτή της περισφιγμένης βουβωνοκήλης, με αποτέλεσμα η συντριπτική πλειοψηφία των ασθενών να οδηγούνται στο χειρουργείο χωρίς προεγχειρητική διάγνωση. Συνήθως ανευρίσκεται φλεγμαίνουσα σκωληκοειδής απόφυση, όποτε και πρέπει να εκτελείται σκωληκοειδεκτομη δια της βουβωνικής τομής και αποκατάσταση της κήλης χωρίς τη χρήση πλέγματος εξαιτίας του αυξημένου κίνδυνου επιμόλυνσης του και δημιουργίας ακόμη και εντεροδερματικού συριγγίου.

Συμπέρασμα: Ο ιδιαίτερος αυτός τύπος βουβωνοκήλης πρέπει να βρίσκεται στη σκέψη και τη γνώση του χειρουργού, ακόμη κι αν δεν έχει τεθεί στην αρχική του διαφορική διάγνωση.

208


P37 ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΕΣ ΕΠΕΜΒΑΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΤΡΙΤΗ ΗΛΙΚΙΑ ΣΕ ΕΠΑΡΧΙΑΚΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ

Ρουμελιώτη Χ., Κάβουρας Ν.

Γ. Ν. Κοζάνης «Μαμάτσειο»

Σκοπός: Σκοπός είναι η αναδρομική μελέτη των περιστατικών της τρίτης ηλικίας(>65 έτη) που χρειάστηκαν χειρουργική επέμβαση, είτε σε τακτική είτε σε επείγουσα βάση και η πρόγνωση αυτών των περιστατικών.

Υλικό: Μελετήσαμε αναδρομικά τους ιατρικούς φακέλους των περιστατικών με ηλικία >65 ετών που χρειάστηκαν χειρουργική επέμβαση από τον Αύγουστο 2008-Αύγουστο 2009 στο Γενικό Νοσοκομείο Κοζάνης.

Αποτελέσματα: Αντιμετωπίστηκαν 820 ασθενείς(440 άνδρες και 380 γυναίκες) με μέσο όρο ηλικίας τα 77.8 έτη. Επείγουσα επέμβαση χρειάστηκαν οι 258 ασθενείς και στην πλειονότητα ήταν επεμβάσεις ερευνητικής λαπαροτομίας και κατάγματα. Σε τακτική βάση το 34% χειρουργήθηκε για αποκατάσταση κοιλιακού τοιχώματος(με κύρια διάγνωση βουβωνοκήλη), το 33% για παθολογία των χοληφόρων, το 19% για παθολογία του στομάχου και του εντέρου, το 10% για ορθοπεδική επέμβαση και το 4% για ουρολογικές και γυναικολογικές επεμβάσεις. Το 68% των επεμβάσεων στα χοληφόρα έγινε λαπαροσκοπικά και από αυτές μόνο σε 3 περιπτώσεις χρειάστηκε να μετατραπεί σε ανοικτή επέμβαση. Το 65% των ασθενών μετεγχειρητικά μεταφέρθηκε σε Μονάδα Αυξημένης Φροντίδας με Μ.Ο. παραμονής τις 3,4 ημέρες, το 28% μεταφέρθηκε σε απλό θάλαμο, 5% μεταφέρθηκε σε Μονάδα Εντατικής θεραπείας και το 2% κατέληξε τις πρώτες ώρες μετά το χειρουργείο.

Συμπεράσματα: Οι φυσιολογικές εφεδρείες στους ηλικιωμένους είναι μειωμένες και η θνητότητα σε υψηλότερο ποσοστό(0%-15% σε ασθενείς με ελεύθερο ιστορικό και ηλικία >70 χρόνων και 20%-30% σε ασθενείς ASA III της ίδιας ηλικίας). Το λεπτομερές ιατρικό ιστορικό και η γνώση της παθολογίας της νόσου αποτελούν τους ακρογωνιαίους λίθους για την ορθότερη αντιμετώπιση αυτών των ασθενών.

209


P38 ΕΠΕΙΓΟΥΣΑ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗ ΕΠΕΜΒΑΣΗ ΣΕ ΣΥΣΤΡΟΦΗ ΣΙΓΜΟΕΙΔΟΥΣ

Ρουμελιώτη Χ., Κάβουρας Ν., Σαλιάγκας Κ., Ζανδές Ν., Χατζημήσιος Κ., Κακλαμάνου-Βρεττού Δ., Γκοτζαμάνη Α., Μαμασίδου Α., Ανδριανού Α., Βίλδου Ζ., Παπαστέργιος Ι., Παπαζήση Ο.


Σκοπός: Η μελέτη και παρουσίαση των περιστατικών που αντιμετωπίστηκαν στην κλινική μας με συστροφή εντέρου.

Υλικό: Σε χρονική περίοδο ενός έτους συνολικά διαγνώστηκαν και αντιμετωπίστηκαν με ειλεό παχέος εντέρου 68 άτομα και ανευρέθη συστροφή σιγμοειδούς σε 4 ασθενείς που οδηγήθηκαν σε χειρουργική επέμβαση.

Αποτελέσματα: Το 75% ήταν άνδρες, με μέσο όρο ηλικίας 80 έτη και διενεργήθηκε σιγμοειδοπηξία σε 1 περιστατικό και σιγμοειδεκτομή σε ένα χρόνο και τελικοτελική αναστόμωση σε 3 περιστατικά που ανεβρέθηκε ισχαιμική νέκρωση του σιγμοειδούς. Σε όλα τα περιστατικά είχε προληφθεί η διάτρηση και η περιτονίτιδα και είχαν οδηγηθεί άμεσα στο χειρουργείο. Αν και τα ποσοστά αποτυχίας της επέμβασης είναι αρκετά υψηλά, όλοι οι ασθενείς είχαν ομαλή μετεγχειρητική πορεία και η επιβίωση ήταν 100%. Η διαμονή τους στο Νοσοκομείο ήταν 12 ημέρες και δεν παρουσίασαν επιπλοκές.

Συμπέρασμα: Η συστροφή του σιγμοειδούς είναι αμιγώς χειρουργική νόσος που απαιτεί έγκαιρη χειρουργική επέμβαση αλλά και επαγρύπνηση των χειρουργών. Αφορά κυρίως ασθενείς τρίτης ηλικίας(>65 ετών) και σε συστροφή 360ο μοιρών έχουμε ισχαιμική νέκρωση του σιγμοειδούς.

210


P39 ΕΠΕΙΓΟΥΣΑ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΑΠΟΦΡΑΞΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΥ ΚΟΛΟΥ

Ρουμελιώτη Χ., Κάβουρας Ν., Χατζημήσιος Κ., Ζανδές Ν., Βίλδου Ζ., Κακλαμάνου-Βρεττού Δ. Σαλιάγκας Κ.


Σκοπός: Η αναδρομική μελέτη των περιστατικών που οδηγήθηκαν σε χειρουργική επέμβαση με απόφραξη αριστερού κόλου.

Υλικό: Μελετήθηκαν αναδρομικά 38 περιστατικά που χειρουργήθηκαν επειγόντως από τον Σεπτέμβρη 2008-Σεπτέμβρη 2009 με απόφραξη αριστερού κόλου. Από αυτούς το 71% ήταν άνδρες και το 29% γυναίκες με μέσο όρο ηλικίας τα 80, 1 έτη. Τα υποκείμενα αίτια της απόφραξης ήταν:Ca αριστερής κολικής καμπής σε 8 περιστατικά, Ca κατιόντος σε 15 περιστατικά,Ca σιγμοειδούς σε 10 περιστατικά και 5 περιστατικά με καλοήθης στένωση. Το 78% υποβλήθηκε σε αριστερή κολεκτομή και αναστόμωση σε πρώτο χρόνο, το 5% σε αριστερή κολεκτομή και εγχείρηση Hartmann και το 17% σε ανακουφιστική εγκαρσιοτομία.

Αποτελέσματα: Το 88% μετά από την παραμονή του στην Μονάδα Αυξημένης Φροντίδας με μέσο όρο διαμονής τις 8 ημέρες, δεν παρουσίασε καμία μετεγχειρητική επιπλοκή και επιζεί. Σε ποσοστό 6% είχαμε μετεγχειρητικές επιπλοκές αναμενόμενες από το ιστορικό των ασθενών (ασθενείς με αναπνευστική ανεπάρκεια, ασθενείς διαγνωσμένοι με αγγειοπάθεια και Σακχαρώδη Διαβήτη) και μόνο στο 2% είχαμε διαφυγή από την αναστόμωση και οδηγήθηκαν εκ νέου στο χειρουργείο.

Συμπέρασμα: Η αναστόμωση σε ένα χρόνο είναι μία ασφαλής εγχείρηση σε Δευτεροβάθμιο Επαρχιακό Νοσοκομείο με εξαιρετικά ποσοστά επιτυχίας και χαμηλά ποσοστά επιπλοκών.

211


P40 Η ΜΕΚΕΛΕΙΟΣ ΑΠΟΦΥΣΗ ΩΣ ΑΙΤΙΟ ΕΝΤΕΡΟΡΡΑΓΙΑΣ

Μιχαλόπουλος N., Κεσίσογλου I., Πλιάκος I., Παπαβραμίδης Θ., Πολυζώνης Μ., Ντοκμετζίογλου Ι., Παπαβραμίδης Σ.


Η μεκέλειος απόφυση αποτελεί τη συχνότερη συγγενή ανωμαλία του γαστρεντερικού σωλήνα με συχνότητα 2% στο γενικό πληθυσμό. Συνήθως είναι ασυμπτωματική, ενώ συμπτώματα παρουσιάζονται σε επιπλοκές της όπως η απόφραξη, η φλεγμονή, η διάτρηση και η αιμορραγία. Συχνή είναι η εμφάνιση επιπλοκών στην παιδική ηλικία ενώ σπανιότερα εμφανίζονται στην εφηβεία και σε ενήλικες ασθενείς με κυριότερη την αιμορραγία που οφείλεται στην παρουσία έκτοπου γαστρικού ή παγκρεατικού ιστού.

Από τον Ιανουάριο 2000 έως και τον Ιούνιο 2009, σε 13 ασθενείς που χειρουργήθηκαν ανευρέθηκε μεκέλειος απόφυση. Σε 5 από τους ασθενείς η παρουσία της μεκελείου απόφυσης ήταν τυχαίο εύρημα κατά την εκτέλεση άλλης επέμβασης, σε 1 περίπτωση ήταν το αίτιο εγκολεασμού και απόφραξης, σε 3 περιπτώσεις ήταν το αίτιο ενδοκοιλιακής φλεγμονής και τέλος σε 4 περιπτώσεις το αίτιο σοβαρής αιμορραγίας από τον πεπτικό σωλήνα. Οι περιπτώσεις εντερορραγίας αφορούσαν 3 εφήβους και 1 ενήλικα ασθενή. Σε τρεις από αυτούς προεγχειρητικά έγινε σπινθηρογραφικός έλεγχος που εντόπισε την αιμορραγία ενώ σε έναν ασθενή η ερευνητική λαπαροτομία έγινε επειγόντως λόγω σοβαρής υποβολαιμικής καταπληξίας. Σε όλους τους ασθενείς έγινε εκτομή της μεκελείου με τμηματική εντερεκτομή. Η μετεγχειρητική πορεία ήταν ομαλή και ανεπίπλοκη. Στις 3 περιπτώσεις το αίτιο αιμορραγίας ήταν ο έκτοπος γαστρικός βλεννογόνος ενώ σε μια περίπτωση η συνύπαρξη γαστρικού και παγκρεατικού βλεννογόνου.

Η συμπτωματική μεκέλειος απόφυση σπάνια συναντάται σε ενήλικες ασθενείς και προκαλεί σοβαρού βαθμού εντερορραγία. Ο προεγχειρητικός σπινθηρογραφικός απεικονιστικός έλεγχος βοηθά στη διάγνωση. Η έγκαιρη χειρουργική επέμβαση είναι καθοριστικός προγνωστικός δείκτης.

212


P41 ΠΡΟΠΤΩΣΗ ΕΛΙΚΩΝ ΛΕΠΤΟΥ ΕΝΤΕΡΟΥ ΔΙΑ ΤΟΥ ΚΟΛΠΟΥ. ΑΝΑΦΟΡΑ ΜΙΑΣ ΣΠΑΝΙΑΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗΣ

Βεζυργιάννης Ι., Κυριακίδης Β.Α., Καραμαλης Γ., Παπανικολάου Σ., Μπεσικος Γ., Παγουλάτος Ε., Καζάκη Μ., Χατζής Λ., Αδρουτσόπουλος Γ. Χειρουργική, Γυναικολογική Κλινική, Γ. Ν. Άμφισσας

Γυναίκα 83 χρονών με γνωστή ψυχική νόσο υπό αγωγή προσήλθε στα ΤΕΠ του Γ.Ν.Άμφισσας παραπονούμενη για προβάλλουσα μάζα δια του κόλπου από τριημέρου. Στο ιστορικό της αναφέρεται γνωστή πρόπτωση μήτρας με περιστασιακή συντηρητική αντιμετώπιση(ανάταξη δια χειρός). Στη κλινική εξέταση διαπιστώθηκε πρόπτωση περίπου 1 μέτρου λεπτού εντέρου δια του κόλπου της ασθενούς, χωρίς επικάλυψη του περιτοναίου. Στον εργαστηριακό έλεγχο βρέθηκε: WBC 25,3 k/μl, CRP 8,81 mg/dl, Ht 38,3 %. Αδύνατη η γυναικολογική εξέταση της ασθενούς λόγω της πρόπτωσης των ελίκων. Διενεργήθηκε αξονική τομογραφία άνω και κάτω κοιλίας, περινέου-χωρίς παθολογικά ευρήματα από τα έσω γενετικά όργανα, διαπιστώνεται παρουσία ελίκων λεπτού εντέρου στο περίνεο. Υποβλήθηκε σε λαπαροτομία με μέση υπομφάλιος τομή. Ελέγχεται έξοδος 1 μέτρου τελικού ειλεού και τμήματος του τυφλού διαμέσου ελλείμματος του δεξιού πλάγιου τοιχώματος του κόλπου. Ανάταξη ελίκων λεπτού εντέρου και του τυφλού μέσα στην περιτοναική κοιλότητα. Συρραφή ελλείμματος του τοιχώματος του κόλπου διαδοχικά - διαπεριτοναικά και διακολπικά με τοποθέτηση πλέγματος. Η μετεγχειρητική περίοδος ήταν ομαλή και η ασθενής εξήλθε την έκτη μετεγχειρητική ημέρα .

213


P42 ΣΑΚΧΑΡΩΔΗΣ ΔΙΑΒΗΤΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΗΡΙΑΚΗ ΥΠΕΡΤΑΣΗ. ΣΥΧΝΟΤΗΤΑ ΣΕ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΟ ΠΛΗΘΥΣΜΟ

Σοφός Α.-Γ., Παπακωνσταντίνου Αικ., Γκόρπα Μ., Γιαννακούρης Δ., Τσιρώνης Κ., Καλοβούλου Λ., Πάνου Χ., Μπριστιάνου Μ., Μπακόλας Ι.

Χειρουργικό Τμήμα και Μικροβιολογικό Εργαστήριο Γ. Ν. Καρπενησίου

Εισαγωγή – Σκοπός: Ο σακχαρώδης διαβήτης και η αρτηριακή υπέρταση αποτελούν γνωστούς και σημαντικούς παράγοντες καρδιαγγειακού κινδύνου. Στην παρούσα εργασία, μελετάται προοπτικά η συχνότητά τους σε ασθενείς υποβαλλόμενους σε διάφορες εκλεκτικές χειρουργικές επεμβάσεις.

Υλικό και Μέθοδος: Αντικείμενο της μελέτης αποτέλεσαν 57 ασθενείς, 47 άνδρες και 10 γυναίκες ηλικίας 18-82 ετών, οι οποίοι χειρουργήθηκαν εκλεκτικά για διάφορες καλοήθεις χειρουργικές παθήσεις κατά το τελευταίο έτος. Οι ασθενείς μελετήθηκαν προοπτικά ως προς τα επίπεδα σακχάρου νηστείας του ορού του αίματος και την αρτηριακή πίεση κατά την στιγμή της εισαγωγής τους στο νοσοκομείο, καθώς για το σχετικό ατομικό ιστορικό. Τα αποτελέσματα αναλύθηκαν με τις μεθόδους της περιγραφικής στατιστικής.

Αποτελέσματα: Από τους 57 ασθενείς, αυξημένα επίπεδα σακχάρου νηστείας ορού (>110mg/dl) βρέθηκαν σε 23 (40,35%). Από το ατομικό ιστορικό προέκυπτε η ύπαρξη σακχαρώδους διαβήτη σε 7 (12,28%). Από τους 50 ασθενείς χωρίς γνωστό σακχαρώδη διαβήτη, 17 (34%) εμφάνισαν επίπεδα σακχάρου νηστείας > 110 mg/dl. Αρτηριακή πίεση >140/90 mmHg βρέθηκε σε 10 ασθενείς (17,54%), ενώ 20 ανέφεραν γνωστή αρτηριακή υπέρταση (35,08%).

Συμπεράσματα: Με την επιφύλαξη του μικρού δείγματος, φαίνεται ότι η επίπτωση σημαντικών παραγόντων κινδύνου όπως η αρτηριακή υπέρταση και ο σακχαρώδης διαβήτης σε ασθενείς που παρουσιάζονται για να υποβληθούν σε εκλεκτικές χειρουργικές επεμβάσεις είναι αυξημένη. Μάλιστα, ο προεγχειρητικός έλεγχος συχνά ανακαλύπτει αυτούς τους παράγοντες που οι ασθενείς αγνοούσαν. Σε αυτή την κατάσταση συμβάλλει και η μη αναπτυγμένη πρωτοβάθμια περίθαλψη στη χώρα μας. Τόσον η αρτηριακή υπέρταση όσο και ο σακχαρώδης διαβήτης είναι εύκολα ανιχνεύσιμες καταστάσεις και ο προεγχειρητικός έλεγχος ρουτίνας αποτελεί καλή ευκαιρία ανακάλυψης και αντιμετώπισής τους.

214


P43 ΜΕΛΕΤΗ ΑΣΘΕΝΩΝ ΜΕ ΑΝΑΠΝΕΥΣΤΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΥΠΟΒΑΛΛΟΝΤΑΙ ΣΕ ΝΕΥΡΟΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΕΣ ΕΠΕΜΒΑΣΕΙΣ


Νευροχειρουργική Κλινική και Αναισθησιολογικό Τμήμα, Bενιζέλειο Νοσοκομείο, Ηράκλειο, Κρήτη Σκοπός: Σκοπός της εργασίας ήταν να μελετηθεί αν οι ασθενείς με αναπνευστικά προβλήματα μπορούν να υποβληθούν με ασφάλεια σε νευροχειρουργικές επεμβάσεις διαφορετικής βαρύτητας.

Υλικό-Μέθοδος: Στην εργασία αυτή μελετήθηκαν πενήντα εννέα (59) ασθενείς ,40 άνδρες-ποσοστό 67,7%- και 19 γυναίκες –ποσοστό 32,3% ,ηλικίας 48-88 ετών που υποβλήθηκαν σε νευροχειρουργικές επεμβάσεις μέσης διάρκειας 3 ± 1 ωρών. Σε 50 από αυτούς-ποσοστό 84,7%- έγινε κατάλληλη προεγχειριτική προετοιμασία και χορηγήθηκε κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή πριν την νευροχειρουργική επέμβαση, ενώ σε 9 περιπτώσεις -ποσοστό 15,3%- οι ασθενείς οδηγήθηκαν στο χειρουργείο επειγόντως χωρίς καμία προετοιμασία (επείγουσες καταστάσεις).Μελετήθηκαν παράμετροι όπως 1. ΑΠ 2. KΣ 3, SpO2 4.η διάρκεια της νευροχειρουργικής επέμβασης 5,το είδος της νευροχειρουργικής επέμβασης 6.η τελική έκβαση.

Aποτελέσματα: Όλες οι προγραμματισμένες επεμβάσεις ολοκληρώθηκαν με επιτυχία. Από τις επείγουσες επεμβάσεις 4 χρειάστηκαν νοσηλεία στην Μονάδα Εντατικής Θεραπείας, λόγω της σοβαρότητας και της βαρύτητας των νευροχειρουργικών βλαβών και 2.τελικά κατάληξαν .

Συμπεράσματα: Ο προεγχειρητικός έλεγχος για πρόβλεψη και αποφυγή μετεγχειρητικών προβλημάτων και επιπλοκών από το αναπνευστικό σύστημα είναι απαραίτητος και θα πρέπει να στοχεύει σε αναγνώριση και καλύτερη δυνατή αντιμετώπιση της προϋπάρχουσας διαταραχής και εκτίμηση του κινδύνου το διεγχειρητικό ή μετεγχειρητικό stress να εκτρέψει την εύθραυστη ισορροπία της αναπνευστικής λειτουργίας του ασθενούς. Σε τέτοια περίπτωση θα πρέπει να εξετάζονται εναλλακτικές λύσεις νευροχειρουργικής αντιμετώπισης και αναισθησίας, για να επιλεγούν εκείνες οι προσεγγίσεις που συνεπάγονται μικρότερη επιβάρυνση του ασθενούς. Σε κάθε περίπτωση, αλλά ειδικότερα εάν εκτιμηθεί ότι έχουμε ένα ασθενή με υψηλό κίνδυνο για εμφάνιση επιπλοκών, θα πρέπει να ληφθούν τα κατάλληλα μέτρα και να εξασφαλισθούν οι κατάλληλες συνθήκες παρακολούθησης διεγχειρητικά και μετεγχειρητικά, έτσι ώστε να αναγνωρισθούν έγκαιρα και να αντιμετωπισθούν άμεσα οι όποιες αναπνευστικές επιπλοκές πριν να οδηγήσουν σε μη αναστρέψιμες βλάβες ζωτικών οργάνων του ασθενούς

215


P44 ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΤΗΣ XΡΗΣΗΣ ΑΚΤΙΝΟΣΚΟΠΙΚΟΥ ΜΗΧΑΝΗΜΑΤΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΤΟΠΙΣΗ ΤΟΥ ΕΠΙΠΕΔΟΥ ΤΗΣ ΒΛΑΒΗΣ ΣΕ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΟΥ ΥΠΟΒΑΛΛΟΝΤΑΙ ΣΕ ΕΠΕΜΒΑΣΕΙΣ ΟΣΦΥΙΚΗΣ ΜΟΙΡΑΣ ΣΠΟΝΔΥΛΙΚΗΣ ΣΤΗΛΗΣ

Σύρμος Ν., Ηλιάδης Χ., Μπαρκάτσα Β., Γρηγορίου Κ., Γαβριδάκης Γ., Αρβανιτάκης Δ.

Νευροχειρουργική Κλινική και Ακτινολογικό Εργαστήριο Bενιζέλειο Νοσοκομείο, Ηράκλειο, Κρήτη Σκοπός: Σκοπός της εργασίας ήταν να αξιολογηθεί η χρήση του ακτινοσκοπικού μηχανήματος(C-arm) σε ασθενείς που υποβάλλονται σε προγραμματισμένες επεμβάσεις στην οσφυϊκή μοίρα της σπονδυλικής στήλης (ΟΜΣΣ).

Υλικό-Μέθοδος: Στην εργασία αυτή μελετήθηκαν εβδομήντα πέντε (75) ασθενείς., 10 γυναίκες (ποσοστό 13,3%) και 65 άνδρες (ποσοστό 86,7%) ,ηλικίας 39-89 έτη. Οι ασθενείς χωρίστηκαν σε δύο ομάδες . ΠΡΩΤΗ ΟΜΑΔΑ-21 ασθενείς ( ποσοστό 28 %) ,οι επεμβάσεις ολοκληρώθηκαν επιτυχώς χωρίς την χρήση ακτινοσκοπικού μηχανήματος ΔΕΥΤΕΡΗ ΟΜΑΔΑ-54 ασθενείς (ποσοστό 72%), οι επεμβάσεις ολοκληρώθηκαν επιτυχώς με την χρήση ακτινοσκοπικού μηχανήματος. Σε 14 από αυτές τις περιπτώσεις είχαμε ιδιαίτερα παχύσαρκους ασθενείς γεγονός που δυσχέραινε την εύρεση του επιπέδου της βλάβης, σε 5 εκτεταμένες εκφυλιστικές αλλοιώσεις ΟΜΣΣ, σε 8 ιεροποιήσεις ή οσφυοποιήσεις σπονδύλων, σε 8 προηγούμενη επέμβαση στην OMΣΣ και στις υπόλοιπες 19 συνδυασμούς των παραπάνω παραγόντων..

Aποτελέσματα - Συμπεράσματα: Σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις η χρήση του ακτινοσκοπικού μηχανήματος συντέλεσε στην ορθή εκτίμηση και εντόπιση του επιπέδου της βλάβης ,με συνέπεια τον αρτιότερο σχεδιασμό και την εκτέλεση της χειρουργικής παρέμβασης προς την αποκατάσταση του προβλήματος .Η χρήση του ακτινοσκοπικού μηχανήματος εφαρμόζεται σε εξειδικευμένα κέντρα σπονδυλικής στήλης (Ε.Ε, Η.Π.Α, ΙΑΠΩΝΙΑ), με απόλυτη επιτυχία καθώς συντελεί στον ακρι βή εντοπισμό του σημείου-στόχου της επέμβασης, χωρίς να διενεργη θούν μεγάλες τομές και εκτεταμένοι τραυματισμοί ιστών. Αποτελεί χρήσιμο εργαλείο για τον χειρουργό της σπονδυλικής στήλης και εξασφαλίζει καλύτερο τελικό αποτέλεσμα.

216


P45 ΜΕΛΕΤΗ ΠΟΛΥΠΑΘΟΛΟΓΙΚΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ ΠΟΥ ΥΠΟΒΑΛΛΟΝΤΑΙ ΣΕ ΝΕΥΡΟΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΕΣ ΕΠΕΜΒΑΣΕΙΣ


Νευροχειρουργική Κλινική και Αναισθησιολογικό Τμήμα, Bενιζέλειο Νοσοκομείο, Ηράκλειο, Κρήτη Σκοπός: Σκοπός της εργασίας ήταν να μελετηθεί αν οι πολυπαθολογικοί ασθενείς μπορούν να υποβληθούν με ασφάλεια σε νευροχειρουργικές επεμβάσεις διαφορετικής βαρύτητας.

Υλικό-Μέθοδος: Στην εργασία αυτή μελετήθηκαν πενήντα εννέα (99) πολύπαθολογικοί ασθενείς.(ασθενείς που εμφάνιζαν 3 οι περισσότερες ασθένειες 1.ΑΥ 2.ΣΝ 3.ΧΑΠ 4.ΣΔ 5.ΠΑΧΥΣΑΡΚΙΑ 6.ΠΑΘΗΣΕΙΣ ΘΥΡΕΟΕΙΔΟΥΣ 7.ΑΕΕ. Συγκεκριμένα 70 άνδρες -ποσοστό 70,7%- και 29 γυναίκες –ποσοστό 29,3% ,ηλικίας 58-86 ετών που υποβλήθηκαν σε νευροχειρουργικές επεμβάσεις μέσης διάρκειας 2 ± 1 ωρών. Σε 80 από αυτούς-ποσοστό 80,8%- έγινε κατάλληλη προεγχειριτική προετοιμασία και χορηγήθηκε κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή πριν την νευροχειρουργική επέμβαση, ενώ σε 19 περιπτώσεις -ποσοστό 19,2%- οι ασθενείς οδηγήθηκαν στο χειρουργείο επειγόντως χωρίς καμία προετοιμασία (επείγουσες καταστάσεις). Μελετήθηκαν παράμετροι όπως 1. ΑΠ 2. KΣ 3, SpO2 4.η διάρκεια της νευροχειρουργικής επέμβασης 5,το είδος της νευροχειρουργικής επέμβασης 6.η τελική έκβαση.

Aποτελέσματα: Όλες οι προγραμματισμένες επεμβάσεις ολοκληρώθηκαν με επιτυχία. Από τις επείγουσες επεμβάσεις 9 χρειάστηκαν νοσηλεία στην Μονάδα Εντατικής Θεραπείας, λόγω της σοβαρότητας και της βαρύτητας των νευροχειρουργικών βλαβών και 4.τελικά κατάληξαν (2 από πνευμονικό οίδημα συνέπεια ΟΕΜ)

Συμπεράσματα: Το τρίπτυχο της αποτελεσματικής προεγχειρητικής αντιμετώπισης περιλαμβάνει: 1-την πρόληψη και/ή την έγκαιρη διάγνωση των πιθανών επιπλοκών του χειρουργικού ασθενούς με τη βοήθεια της κατάλληλης παρακολούθησης (κλινικά και με τη βοήθεια ειδικών συσκευών monitoring).2-την άμεση υποστήριξη των ζωτικών λειτουργιών και τη σταθεροποίηση του ασθενούς πριν υπάρξουν επιπτώσεις στη λειτουργία ζωτικών του οργάνων και 3- την ασφαλή μεταφορά του ασθενούς σε τμήμα ή τμήματα με δυνατότητες διαγνωστικής ή θεραπευτικής προσέγγισης του προβλήματος του και φυσικά προς το χειρουργείο. Η προσέγγιση αυτή πρέπει να γίνει μέσα στον κατάλληλο χρόνο, διότι υπάρχουν συγκεκριμένα όρια ανά πάθηση ή επιπλοκή τα οποία εάν ξεπεραστούν, οι επιπτώσεις για τον ασθενή μπορεί να είναι ζωτικής σημασίας

217


P46 ΜΕΛΕΤΗ ΑΣΘΕΝΩΝ ΜΕ ΚΑΡΔΙΟΛΟΓΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΥΠΟΒΑΛΛΟΝΤΑΙ ΣΕ ΝΕΥΡΟΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΕΣ ΕΠΕΜΒΑΣΕΙΣ


Νευροχειρουργική Κλινική και Αναισθησιολογικό Τμήμα, Bενιζέλειο Νοσοκομείο, Ηράκλειο, Κρήτη Σκοπός: Σκοπός της εργασίας ήταν να μελετηθεί αν οι ασθενείς με καρδιολογικά προβλήματα μπορούν να υποβληθούν με ασφάλεια σε νευροχειρουργικές επεμβάσεις διαφορετικής βαρύτητας.

Υλικό-Μέθοδος: Στην εργασία αυτή μελετήθηκαν σαράντα εννέα (49) ασθενείς. με καρδιολογικά προβλήματα. (ισχαιμία μυοκαρδίου, βαλβιδοπάθεια, σοβαρή αρρυθμία, μυοκαρδιοπάθεια και καρδιακή ανεπάρκεια).Συγκεκριμένα 20 άνδρες -ποσοστό 40,8 %- και 29 γυναίκες –ποσοστό 59,2 % ,ηλικίας 58-98 ετών που υποβλήθηκαν σε νευροχειρουργικές επεμβάσεις μέσης διάρκειας 3 ± 1 ωρών. Σε 42 από αυτούς-ποσοστό 85,7%- έγινε κατάλληλη προεγχειριτική προετοιμασία και χορηγήθηκε κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή πριν την νευροχειρουργική επέμβαση, ενώ σε 7 περιπτώσεις -ποσοστό 14,3%- οι ασθενείς οδηγήθηκαν στο χειρουργείο επειγόντως χωρίς καμία προετοιμασία (επείγουσες καταστάσεις). Μελετήθηκαν παράμετροι όπως 1. ΑΠ 2. KΣ 3, SpO2 4.η διάρκεια της νευροχειρουργικής επέμβασης 5,το είδος της νευροχειρουργικής επέμβασης 6.η τελική έκβαση.

Aποτελέσματα: Όλες οι προγραμματισμένες επεμβάσεις ολοκληρώθηκαν με επιτυχία. Από τις επείγουσες επεμβάσεις 3 χρειάστηκαν νοσηλεία στην Μονάδα Εντατικής Θεραπείας, λόγω της σοβαρότητας και της βαρύτητας των νευροχειρουργικών βλαβών και 1.τελικά κατάληξε (μυοκαρδιοπάθεια και καρδιακή ανεπάρκεια ).

Συμπεράσματα: Όταν αντιμετωπίζουμε νευροχειρουργικό ασθενή με καρδιολογικά προβλήματα, το ερώτημα που τίθεται είναι εάν οι εφεδρείες που διαθέτει το καρδιαγγειακό σύστημα του ασθενούς είναι αρκετές για να καλύψουν τις αυξημένες ανάγκες που θα προκύψουν από το χειρουργικό stress. Επομένως καρδιολογική προεγχειρητική εκτίμηση κρίνεται απαραίτητη σε κάθε ασθενή >65 ετών και σε ασθενείς με ιστορικό ή έστω συμπτώματα ύποπτα για ύπαρξη καρδιακής νόσου Εκτός από τα υποκείμενα καρδιολογικά προβλήματα του ασθενούς σημαντικό ρόλο παίζει και το είδος της επέμβασης και της αναισθησίας που θα λάβει ο ασθενής,, διότι αυτό επηρεάζει άμεσα το χειρουργικό stress και την αναμενόμενη αύξηση των αναγκών που θα κληθεί να καλύψει το κυκλοφορικό σύστημα του ασθενούς. Κατά συνέπεια με βάση το ιστορικό του ασθενούς και το είδος της επέμβασης στην οποία θα υποβληθεί, να εκτιμήσουμε τον κίνδυνο εμφάνισης ανάλογων επιπλοκών και να ορίσουμε την κατάλληλη για κάθε περίπτωση παρακολούθηση για πρόληψη ή έγκαιρη διάγνωση τους.

218


P47 ΤΜΗΜΑΤΙΚΗ ΡΙΖΙΚΗ ΟΝΥΧΕΚΤΟΜΗ ΓΙΑ ΤΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΗΣ ΕΙΣΦΡΥΣΗΣ ΟΝΥΧΟΣ

Ευαγγέλου I., Στεργίου Δ., Τσίμα Α., Κόντης Ε., Ευαγγέλου Α., Καραμόσχος Κ.


Η είσφρυση όνυχος παρουσιάζεται συνήθως σε άτομα νεαρής ηλικίας και αφορά συχνότερα τον μεγάλο δάκτυλο του ποδός. Ο εισφρυόμενος όνυχας εισέχει στην ονυχαία αύλακα, καλύπτεται από το φλεγμαίνον παρονύχιο και κοκκιώδη ιστό προκαλώντας ισχυρό πόνο και δυσκολία στην βάδιση.

Σκοπός της εργασίας αυτής είναι η παρουσίαση της εμπειρίας μας από την αντιμετώπιση της προαναφερόμενης νόσου με την μέθοδο της τμηματικής ριζικής ονυχεκτομής.

Το υλικό μας αποτελείται από 82 ασθενείς που αντιμετωπίσαμε στην κλινική μας την τελευταία πενταετία. Επρόκειτο για 45 άνδρες και 37 γυναίκες με μέση ηλικία τα 23 έτη. Η επέμβαση γινόταν με τοπική αναισθησία. Η τεχνική περιλάμβανε την εκτομή του τμήματος του εισφρυομένου όνυχος με συναφαίρεση της υποκείμενης ρίζας και του υπερτροφικού κοκκιώδους ιστού. Ακολουθούσε συρραφή του τραύματος για επούλωση κατά πρώτο σκοπό. Με τη μέθοδο αυτή καταργείται το έξω κυρτό χείλος που εισφρύει στο δέρμα και ο όνυχας στενεύει και αναπτύσσεται πλέον μόνο στο κέντρο και σε ευθεία γραμμή.

Τα αποτελέσματα μας ήταν πολύ ικανοποιητικά χωρίς σοβαρές μετεγχειρητικές επιπλοκές. Σε όλους τους ασθενείς χορηγήθηκε αναλγητική αγωγή για 48 ώρες και αντιβίωση για 4 ημέρες. Τα ράμματα αφαιρέθηκαν σε 7 ημέρες. Η επάνοδος στις αθλητικές και άλλες δραστηριότητες ήταν σύντομη. Μετεγχειρητική παρακολούθηση έγινε για ένα εξάμηνο σε 71 ασθενείς, κανένας από τους οποίους δεν παρουσίασε υποτροπή της νόσου.

Συμπεραίνουμε ότι η μέθοδος είναι εύκολη, ασφαλής και αποτελεσματική με πολύ ικανοποιητικά αποτελέσματα.

219


P48 EΠΟΥΛΩΣΗ ΤΡΑΥΜΑΤΩΝ ΑΠΟ ΔΗΓΜΑΤΑ ΖΩΩΝ ΚΑΙ Η ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ Ή ΜΗ ΤΗΣ ΣΥΡΡΑΦΗΣ ΤΟΥΣ

Λιντζέρης Ι. Πρίγκουρης Π. Μπέκας Δ., Πρίγκουρης Σ.

Δ΄ Χειρουργική Κλινική, ΓΝΑ «Ο Ευαγγελισμός»

Σκοπός: Η βιβλιογραφική αναζήτηση της αντιμετώπισης των δηγμάτων από ζώα και η καταγραφή της ετήσιας εμπειρίας της κλινικής μας σε τέτοιου είδους τραυματισμούς.

Υλικό-Μέθοδος: Στο επείγον εξωτερικό ιατρείο της κλινικής μας αντιμετωπίσαμε το τελευταίο έτος 50 περιπτώσεις δηγμάτων από ζώα, ποσοστό που αφορά περίπου το 3% του συνολικού αριθμού των εξετασθέντων περιστατικών. Όλες οι περιπτώσεις αφορούσαν δήγματα σκύλων, ενώ η συχνότερη ανατομική θέση είναι αυτή των άκρων. Εποχιακά τα περισσότερα δήγματα παρατηρήθηκαν τους ανοιξιάτικους μήνες (22 περιπτώσεις).

Αποτελέσματα: Η αντιμετώπιση που ακολουθήθηκε κατά περίσταση υπαγορεύτηκε από την ανατομική θέση, τον τύπο της βλάβης και την ενημέρωση του θεράποντος ιατρού. Ως εκ τούτου σε 28 δήγματα διενεργήθη καθαρισμός και συρραφή του τραύματος ενώ στα υπόλοιπα 22 επελέγη η τοπική φροντίδα του τραύματος χωρίς συρραφή. Σε όλους χορηγήθηκε προφυλακτική αντιμικροβιακή θεραπεία ενώ συνεστήθη αντιτετανική προφύλαξη όπου ενδείκνυτο.

Συμπεράσματα: Από τη βιβλιογραφία προκύπτει ότι όλα τα δήγματα κεφαλής, τραχήλου και του χαμηλού κινδύνου για λοίμωξη απαιτούν καθαρισμό, συρραφή, αντιβιοτική αγωγή και αντιτετανική κάλυψη. Αντίθετα τα διατιτραίνοντα και υψηλού κινδύνου για λοίμωξη τραύματα δεν απαιτούν συρραφή.

220


P49 TEXTILOMA ΔΕΚΑΤΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΝΕΦΡΕΚΤΟΜΗ – ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗΣ

Σκάνδαλος Ι. 1, Χότζογλου Ν. 1, Καρακατσάνης Α. 1, Κουλελάκη Ε. 2, Τερμετζής Γ. 3, Καμάς Α.4, Δρίζης Θ. 1

1Χειρουργικό Τμήμα, 2Αναισθησιολογικό Τμήμα, 3Ακτινολογικό Εργαστήριο και 4Παθολογοανατομικό Εργαστήριο, Γενικό Νοσοκομείο «Άγιος Παύλος» Θεσσαλονίκης

Εισαγωγή: Ευμεγέθη κοκκιώματα αντίδρασης ξένου σώματος και ψευδοόγκοι οφειλόμενοι σε χειρουργικάς υλικά ή ράμματα (textiloma) είναι εξαιρετικά σπάνιες καταστάσεις και έχουν ιδιαίτερα χαρακτηριστικά ανάλογα με την ανατομική περιοχή στην οποία εκδηλώνονται.

Ασθενής – μέθοδοι: Ασθενής γυναίκα, ηλικίας 77 ετών προσέρχεται για αντιμετώπιση μάζας οπισθοπεριτοναικού χώρου δεξιά με επέκταση κάτωθεν του βουβωνικού συνδέσμου στην δεξιά μηριαία χώρα. Στο ιστορικό της ασθενούς αναφέρεται δεξιά νεφρεκτομή – δότρια νεφρικού μοσχεύματος στον γιό της προ 13 ετών. Η ασθενής προ 20ημέρου εμφάνισε καθολικό οίδημα δεξιού σκέλους και επισκέφθηκε αγγειοχειρουργό. Με κλινική διάγνωση λαγονομηριαίας φλεβικής θρόμβωσης δεξιού σκέλους υποβλήθηκε σε έλεγχο triplex κάτω άκρων. Δεν διαπιστώθηκε φλεβική θρόμβωση, αλλά η ύπαρξη πολυκυστικού μορφώματος 132χ75χ55 mm εφαπτόμενου σε όλη την πορεία των λαγονίων αγγείων δεξιά. Ο έλεγχος με αξονική τομογραφία και μαγνητική τομογραφία επιβεβαίωσε τη διάγνωση κυστικής διαμερισματοποιημένης μάζας στην περιοχή. Η ασθενής υποβλήθηκε υπό γενική αναισθησία και με οπισθοπεριτοναική προσπέλαση σε εκτομή της μάζας η οποία εξορμούσε από τον δεξιά λαγονοψοίτη μύ και επεκτείνονταν μέσω του μηριαίου τρήματος στη δεξιά μηριαία χώρα.

Αποτελέσματα: Η καλλιέργεια υγρού της πολυκυστικής μάζας ήταν αρνητική, η δε ιστοπαθολογική εξέταση έδειξε αντίδραση ξένου σώματος. Η μετεγχειρητική πορεία ήταν ομαλή, το οίδημα του δεξιού σκέλους υποχώρησε η δε ασθενής εξήλθε της κλινικής την 7η μετεγχειρητική ημέρα.

Συμπέρασμα: Το textiloma αποτελεί πολύ σπάνια κατάσταση, με διάφορες κλινικές εκδηλώσεις που μερικές φορές κάνουν τη διάγνωση εξαιρετικά δύσκολη. Ο εξειδικευμένος ακτινολογικός έλεγχος είναι χρήσιμος και κατά περίπτωση διαγνωστικός. Σε μερικές περιπτώσεις η διάγνωση τίθεται μόνο μετά χειρουργική επέμβαση.

221


P50 ΑΡΧΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΑΠΟ ΓΕΝΙΚΟ ΓΙΑΤΡΟ ΥΠΕΡΗΛΙΚΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ ΜΕ ΝΕΥΡΟΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ

Σύρμος Ν.1, Ηλιάδης Χ.1, Κυρμάνογλου Ε.2, Γρηγορίου Κ.1, Σλήμαν Μ.3, Αρβανιτάκης Δ.1

1Nευροχειρουργική Κλινική, Βενιζέλειο Γενικό Νοσοκομείο Ηρακλείου2Γενική Ιατρός3Τ.Ε.Π- Βενιζέλειο Γενικό Νοσοκομείο Ηρακλείου

Σκοπός: Σκοπός της παρούσας εργασίας είναι η παρουσίαση περιστατικών ηλικιωμένων ασθενών (>65 ετών) με νευροχειρουργικό ενδιαφέρον που αντιμετωπίσαμε στο νοσοκομείο μας.

Υλικό-Μέθοδος: Μελετήσαμε 191 περιπτώσεις,120 άνδρες-ποσοστό 62,8%- και 71 γυναίκες –ποσοστό 37,2%-,ηλικίας άνω των 65 ετών, με μέσο όρο ηλικίας τα 74, 5 έτη. Η αιτιολογία προσέλευσης ήταν –1.πτώσεις,οικοιακά ατυχήματα -79 περιπτώσεις-ποσοστό 41,4%- 2.τροχαία ατυχήματα, -43 περιπτώσεις-ποσοστό 22,5 %- 3.άλλου είδους τραυματισμοί ,31 περιπτώσεις -ποσοστό 16,2%- 4.επισόδεια βίας-κακοποίησης ηλικιωμένων 18 περιπτώσεις –ποσοστό 9,4% 5.περιστατικά που οφείλονταν αρχικά σε παθολογικά αίτια - μη σωστή λήψη φαρμακευτικής αγωγής 20 περιπτώσεις - ποσοστό 10,5%.

Αποτελέσματα: Αμιγές νευροχειρουργικές βλάβες (υποσκληρίδια αιματώματα, επισκληρίδια αιματώματα ,θλάσεις, υπαραχνοειδής αιμορραγία) είχαμε σε 85 περιπτώσεις-ποσοστό 44,5%- Σε επείγουσα νευροχειρουργική επέμβαση υποβλήθηκαν οι 45-ποσοστό 52,9%. Στις υπόλοιπες 106 περιπτώσεις –ποσοστό 55,5%-είχαμε συνυπάρχουσες βλάβες (κακώσεις άκρων, κακώσεις σπονδυλικής στήλης, κακώσεις πλευρών κλπ). Όλοι οι ασθενείς αντιμετωπίστηκαν επιτυχώς στο νοσοκομείο μας-191,100%-. Νοσηλεία στα τμήματα του νοσοκομείου έγινε σε 118 περιπτώσεις- ποσοστό 61,7%- (61 περιπτώσεις στην νευροχειρουργική κλινική και 57 σε άλλα τμήματα).

Συμπεράσματα: Το τραύμα αποτελεί από τις κυριότερες αιτίες θανάτου στην τρίτη ηλικία . Πολλές φορές η οριστική αντιμετώπιση τέτοιων περιστατικών χρήζει και την συνδρομή άλλων ειδικοτήτων(νευροχειρουργική). Ωστόσο η αρχική εκτίμηση παραμένει θεμελιώδης και ο γενικός ιατρός θα πρέπει να αντιμετωπίζει τον υπερήλικα ασθενή, σωστά γρήγορα και αποτελεσματικά. Η εκπαίδευση των γενικών ιατρών στην νευρολογία-νευροχειρουργική καθίσταται επιτακτική

222


P51 Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΣΠΑΘΟΧΟΡΤΟΥ ΣΤΗΝ ΕΠΟΥΛΩΣΗ ΤΟΥ ΤΡΑΥΜΑΤΟΣ: ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ ΣΕ ΕΠΙΜΥΕΣ

Ψαρράς Κ., Ραφαηλίδης Σ., Καραλής Μ., Συμεωνίδης Ν., Μπαλτατζής Μ., Μπαλλάς Κ., Παυλίδης Θ.Ε., Μαράκης Γ., Καρβουνάρης Δ., Σακαντάμης Α.Κ.

Β‘ Χειρουργική Προπαιδευτική Κλινική, Ιπποκράτειο ΓΝΘ, Ιατρική Σχολή ΑΠΘ

Το σπαθόχορτο (hypericum perforatum, St John’s wort) είναι γνωστό για τις επουλωτικές, αναλγητικές και αντικαταθλιπτικές του ιδιότητες από την αρχαιότητα. Πιστεύεται ότι πήρε το όνομά του επειδή το χρησιμοποιούσαν οι αρχαίοι Σπαρτιάτες στις πληγές από τα σπαθιά και αναφέρεται από το Γαληνό και το Διοσκουρίδη. Παρ’ όλα αυτά υπάρχει σύγχυση στην επιστημονική βιβλιογραφία για τις επουλωτικές του ιδιότητες και οι περισσότερες δημοσιεύσεις αφορούν άρθρα σε περιοδικά εναλλακτικής ιατρικής χωρίς εμπεριστατωμένη πειραματική απόδειξη.

Διενεργήθηκαν δύο σειρές πειραμάτων με δύο διαφορετικά εκχυλίσματα σπαθόχορτου σε αιθανόλη και σε ελαιόλαδο. Τραύματα ολικού πάχους δέρματος επιφάνειας 1 cm2 εκτάμησαν με τη βοήθεια ειδικής μήτρας στη ραχιαία επιφάνεια 20 επίμυων, δύο τραύματα στο κάθε πειραματόζωο εκατέρωθεν της σπονδυλικής στήλης και ακολούθησε επιμελής αιμόσταση με πίεση. Στη συνέχεια στο δεξί τραύμα έγινε τοπική εφαρμογή του φαρμακευτικού εκχυλίσματος και στο αριστερό εφαρμογή του μάρτυρα (placebo: βάση του παρακευασθέντος εκχυλίσματος χωρίς τη φαρμακευτική ουσία) για 15 ημέρες καθημερινά. Οι τραυματικές επιφάνειες καταγράφηκαν σε ειδικό χαρτί και καταμετρήθηκαν με τη βοήθεια υπολογιστή (πρόγραμμα Autocad 2000i). Από τη σύγκριση των αποτελεσμάτων δεν προέκυψε ουδεμία στατιστικώς σημαντική διαφορά στην επούλωση των τραυμάτων από την εφαρμογή του σπαθόχορτου.

Επομένως το σπαθόχορτο δε φαίνεται να έχει επουλωτικές ιδιότητες τουλάχιστο όσον αφορά στον τύπο τραύματος του συγκεκριμένου πειράματος.

223


P52 ΚΑΡΔΙΑΚΗ ΑΝΑΚΟΠΗ ΑΠΟ ΠΝΕΥΜΟΝΙΚΗ ΕΜΒΟΛΗ ΜΕΤΕΓΧΕΙΡΗΤΙΚΑ

Ρουμελιώτη Χ., Κακλαμάνου-Βρεττού Δ., Καδόγλου Ν., Χατζημήσιος Κ.

Γ.Ν. Κοζάνης «Μαμάτσειο»

Η πνευμονική εμβολή αποτελεί μια μετεγχειρητική επιπλοκή κυρίως μετά από χειρουργεία κοιλίας και ορθοπεδικά και στο 25% συμβαίνουν 15-30 μέρες μετά την επέμβαση.

Παρουσιάση Περιστατικού: Ασθενής 76 χρονών, γυναίκα, προσήλθε για τακτική λαπαροσκοπική χολοκυστεκτομή. Η ασθενή ανέφερε ελεύθερο παθολογικό ιστορικό και δεν παρουσίαζε κάποιο παράγοντα κινδύνου προεγχειρητικά για πνευμονική εμβολή(δεν ήταν παχύσαρκη, είχε αποκλειστεί η κακοήθεια, ήταν περιπατητική, δεν είχε διαταραχές πήξης, δεν ανέφερε άλλο επεισόδιο θρομβοεμβολής).Η ασθενής κατατάχθηκε σε κατηγορία ASA II,έγινε προνάρκωση με μιδαζολάμη και φεντανύλη και προχωρήσαμε σε γενική αναισθησία. Η ασθενής είχε εύκολη διασωλήνωση και διεγχειρητικά όλες οι μετρήσεις ήταν μέσα στα φυσιολογικά όρια. Μετεγχειρητικά παρέμεινε στην αίθουσα της ανάνηψη για παρακολούθηση και συνοδεύτηκε στο δωμάτιο της σε άριστη κατάσταση (άριστο επίπεδο συνείδησης, αναλγησίας, σταθερά ζωτικά σημεία).Κατά την μεταφορά της η ασθενής παρουσίασε ξαφνική απώλεια συνείδησης ,χωρίς αναπνευστική και καρδιακή λειτουργία-καρδιακή ανακοπή(ΚΑ). ‘Αμεσα ξεκίνησαν θωρακικές συμπιέσεις, συνδέθηκε στο μόνιτορ που έδειξε ασυστολία, διασωληνώθηκε και έγιναν οι κύκλοι της Καρδιοαναπνευστικής Αναζωογόνησης. Μετά από 5 λεπτά(11-12 κύκλους) και την χορήγηση 1mg αδρεναλίνης ενδοφλεβίως , επανήλθε φλεβοκομβικός καρδιακός ρυθμός . Τα αέρια αίματος έδειξαν υποκαπνία και αναπνευστική αλκάλωση, ο υπέρηχος καρδιάς έδειξε Δεξιά Καρδιακή Ανεπάρκεια(διάταση, υποκινησία σημείο Mc Connell), η ακτινογραφία θώρακα απέκλεισε άλλα νοσήματα στους πνεύμονες και η αξονική θώρακα με ειδικότητα 90% επιβεβαίωσε την διάγνωση .Η ασθενής υποστηρίχθηκε με 100% οξυγόνο, ινότροπα(φάρμακο επιλογής η νοραδρεναλίνη) και ηπαρίνη(80ΙU/KG ενδοφλεβίως και κατόπιν δόση συντήρησης ανάλογα με το Αptt

Συμπέρασμα: Τα ποσοστά μετεγχειρητικά της πνευμονικής εμβολής παραμένουν υψηλά και οδηγούν στον θάνατο σε ποσοστό 15%. Καλή προεγχειρητική εκτίμηση και προληπτική αγωγή με ηπαρίνη σε ασθενείς που πληρούν τα κριτήρια ,μειώνουν τα ποσοστά διεγχειρητικής και μετεγχειρητικής πνευμονικής εμβολής.

224


P53 ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ: ΜΕΤΑΤΡΑΥΜΑΤΙΚΗ ΚΑΡΔΙΑΚΗ ΑΝΑΚΟΠΗ

Ρουμελιώτη Χ., Γκοτζαμάνη Α., Ζανδές Ν., Παπαζήση Ο,, Καδόγλου Ν.

Γ. Ν .Κοζάνης «Μαμάτσειο»

Σκοπός: Η Καρδιοαναπνευστική Ανακοπή(ΚΑ) αποτελεί την πλέον επείγουσα ιατρική κατάσταση. Το τραύμα αποτελεί την πρώτη αιτία θανάτου για τον πληθυσμό κάτω των 45 ετών. Με αφορμή το περιστατικό στο Νοσοκομείο μας μελετήσαμε αναδρομικά μελέτες για ΚΑ μετά από τραύμα.

Παρουσιάση Περιστατικού: Ασθενής 50 χρονών διακομίστηκε με το ΕΚΑΒ μετά από αναφερόμενο τραυματισμό από ζώο που είχε σε αγρόκτημα επαρχιακής περιοχής. Ανέφερε κρούση με ταύρο και πτώση από το ύψος μετά την κρούση. Ο χρόνος παραμονής μετά τον τραυματισμό μέχρι την άφιξη του στο Νοσοκομείο είναι άγνωστος. Ο ασθενής κατά την άφιξη του είχε τις αισθήσεις του και η GCS εκτιμήθηκε 12-13 και ανέφερε δυσκολία στην αναπνοή. Έφερε μυοσκελετικές κακώσεις στα κάτω άκρα και εκχυμώσεις στο πρόσθιο θωρακικό τοίχωμα. Ο ασθενής κατά την κλινική εξέταση εμφάνισε διαταραχές στα ζωτικά σημεία(ΑΠ 075/055, σφύξεις 145/λεπτό ρυθμικές ,SPO2 77%) και άρχισε να εμφανίζει κυάνωση περιφερική. Στην ακρόαση του θώρακα είχε απουσία αναπνευστικού ψιθυρίσματος αριστερά και μείωση δεξιά, υπερτυμπανικότητα στην επίκρουση αριστερά και αμβλύτητα δεξιά και κριγμό στην ψηλάφηση του θώρακα. Εκτιμήθηκε η κοιλία με FAST και U/S καρδιάς και ήταν αρνητική. Αφού άμεσα φλεβοκεντήθηκαν 2 περιφερικές φλέβες και άρχισε η χορήγηση κρυσταλλοειδών υγρών ,τοποθετήθηκε στο δεύτερο αριστερό μεσοπλεύριο διάστημα στην μεσοκλειδική γραμμή μια βελόνα μεγάλου εύρους και άρχισε η διαδικασία τοποθέτησης θωρακικών παροχετεύσεων στο πέμπτο μεσοπλεύριο διάστημα στο ύψος της θηλής .Κατά την διάρκεια αυτών των ενεργειών ο ασθενής εμφάνισε ισοηλεκτική γραμμή στο μόνιτορ και άμεσα άρχισε η Καρδιοαναπνευστική Αναζωογόνηση(ΚΑΑ)-ο ασθενής διασωληνώθηκε ( δύσκολη διασωλήνωση με παρεκτοπισμένη τραχεία),χορηγήθηκαν τα φάρμακα της ανακοπής και έγιναν οι κύκλοι της ΚΑΑ για 40 λεπτά χωρίς αποτέλεσμα για τον ασθενή.

Συμπέρασμα: Η Καρδιοαναπνευστική Αναζωογόνηση (ΚΑΑ) στους τραυματίες έχει πολύ φτωχά αποτελέσματα, μελέτες μιλούν για ποσοστά επιβίωσης που κυμαίνονται από 0-2,6%.Σε καμμία μελέτη δεν βρέθηκε κάποιο θύμα που να επέζησε χωρίς νευρολογικό έλλειμα και ουδείς τραυματίας επέζησε με χρόνο διακομηδής >15 min. Η έγκαιρη βασική ΚΑΑ αποτελεί τον μόνο παράγοντα που επηρεάζει την επιβίωση.

225


P54 ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΗΣ ΡΙΝΟΡΡΑΓΙΑΣ ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΙΚΗ ΗΛΙΚΙΑ ΣΕ ΙΑΤΡΕΙΟ ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΗΣ


Γ. Ν. Κοζάνης

Σκοπός: Σκοπός αυτής της εργασίας ήταν να μελετηθεί η συχνότητα των ρινορραγιών στα παιδιά, είτε είχαν προκληθεί αυτόματα είτε μετά από τραυματισμό και οι τρόποι αντιμετώπισης στον χώρο του ιατρείου της κατασκήνωσης.

Υλικό-Μέθοδος: Σε κατασκήνωση στον νομό Αττικής, τη χρονική περίοδο Ιουνίου –Σεπτεμβρίου 2008,προσήλθαν και εξετάσθηκαν με ρινορραγία στο ιατρείο 360 ασθενείς παιδικής ηλικίας 8- 16 ετών, εκ των οποίων τα 220(61%) ήταν αγόρια και τα 140(39%) ήταν κορίτσια. Οι ασθενείς χωρίστηκαν σε ομάδες ανάλογα με την ηλικία και τα χαρακτηριστικά της ρινορραγίας.

Αποτελέσματα: Από τους 360 ασθενείς που προσήλθαν και εξετάσθηκαν με αναφερόμενη ρινορραγία, οι 190 (52%) εμφάνισαν ρινορραγία από την δεξιά ρινική θαλάμη, οι 110(31%) εμφάνισαν ρινορραγία από την αριστερή θαλάμη και οι 60(17%) και από τις δύο ρινικές θαλάμες. Δεν υπήρχε στατιστικά σημαντική διαφορά ανάμεσα στα αγόρια και τα κορίτσια σε αυτά τα αποτελέσματα. Οι αιτίες της ρινορραγίας ήταν: κακώσεις ρινός σε 179(51%) περιστατικά(125 αγόρια και 54 κορίτσια),σε 176(49%) περιστατικά αυτόματες ρινορραγίες (35 αγόρια και κορίτσια) και σε 25 περιπτώσεις είχαμε ενσφήνωση ξένου σώματος. Στα περιστατικά με την αυτόματη ρινορραγία, το 79% συνέβη κατά την διάρκεια προσπάθεια και έκθεσης στο ήλιο για >από 10 λεπτά. Κανένα παιδί δεν αντιμετώπιζε συγγενείς διαταραχές πήξης. Σε ποσοστό 80% αντιμετωπίσθηκαν στον χώρο του ιατρείου με απλή αιμόσταση ή/ και πρόσθιο επιπωματισμό ενώ στο υπόλοιπο 20% παρασχέθηκε φροντίδα Δευτεροβάθμιας Περίθαλψης με καυτηριασμό. Οι γονείς όλων των ασθενών ενημερώθηκαν για το συμβάν.

Συμπέρασμα: Κάθε επεισόδιο ρινορραγίας θα πρέπει να ελέγχεται σε επείγουσα ή/και τακτική βάση.

226


P55 ΠΑΙΔΙΚΟ ΤΡΑΥΜΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΗ


Ιατροί

Σκοπός: Η παρουσίαση της συχνότητας και αξιολόγηση της βαρύτητας των κακώσεων των παιδιών στην διάρκεια της κατασκηνωτικής περιόδου,σε κατασκήνωση στον νομό Αττικής.

Υλικό-Μέθοδος: Κατά την διάρκεια της κατασκηνωτικής περιόδου Ιούνιος-Αύγουστος 2008 επί συνόλου αριθμού κατασκηνωτών 2500, ηλικίας 6-16 ετών (Μ.Ο. 11 ετών),προσήλθαν 850 παιδιά με τραυματικές κακώσεις στο ιατρείο της κατασκήνωσης .Τα παιδιά χωρίστηκαν σε 3 ομάδες ανάλογα με το είδος της κάκωσης, μυοσκελετικές κακώσεις (διάστρεμμα, κάταγμα, θλάση μυών, εξάρθρημα) με ποσοστό 68%, θλαστικά τραύματα-εκδορές με ποσοστό 22% και κλειστές κακώσεις κοιλίας-θώρακα ( αμβλύ τραύμα) με ποσοστό 10%.

Αποτελέσματα: Οι τραυματισμοί ήταν συχνότεροι στα αγόρια κατα την διάρκεια αθλητικών δραστηριοτήτων με ποσοστό 73%. Ο κυριότερος μηχανισμός κάκωσης ήταν η πτώση από το ύψος τους είτε μετά από σύγκρουση είτε μετά από ολίσθηση. Το 36,5% χρειάστηκε μεταφορά στο Παιδιατρικό νοσοκομείο για έλεγχο και αντιμετώπιση και μόλις στο 6% επιτράπηκε η επιστροφή στην κατασκήνωση. Οι κυριότεροι τύποι κακώσεων (κλειστές και ανοικτές) αφορούσαν τα κάτω άκρα και κυρίως το άθλημα της ποδηλασίας και του ποδοσφαίρου. Δεν υπήρχε καμία κάκωση στο χώρο της πισίνας. Το μεσημέρι (12.00-17.00) είχαμε το 58% των τραυματισμών Σε καμία περίπτωση δεν ήταν γνώστες οι επιβλέποντες για παροχή πρώτων βοηθειών.

Συμπέρασμα: Οι τραυματικές κακώσεις παιδιών σε κατασκήνωση αποτελούν έναν σημαντικό αριθμό περιστατικών που χρήζουν μεταφοράς στο Νοσοκομείο για περαιτέρω έλεγχο και παρακολούθηση. Τα άτομα που οργανώνουν τις αθλητικές δραστηριότητες και οι επιβλέποντες θα πρέπει να κάνουν χρήση σωστού εξοπλισμού και να γίνονται μαθήματα πρώτων βοηθειών σε όλους που συμμετέχουν σε κατασκηνώσεις

227


P56 ΑΤΥΧΗΜΑΤΑ ΣΕ ΠΑΙΔΙΑ ΣΧΟΛΙΚΗΣ ΗΛΙΚΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΥΡΥΤΕΡΗ ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΗΣ ΚΟΖΑΝΗΣ

Κακλαμάνου-Βρεττού Δ., Ρουμελιώτη Χ., Κάβουρας Ν., Σαλιάγκας Κ.


Σκοπός: Η μελέτη και ανάλυση των παιδικών ατυχημάτων από τα αρχεία του Νοσοκομείου μας, με σκοπό την πρόληψη ατυχημάτων και την λήψη προστατευτικών μέτρων.

Υλικό-Μέθοδος: Χρησιμοποιήθηκαν τα αρχεία καταγραφής των επειγόντων περιστατικών και μελετήθηκαν τα ατυχήματα παιδιών ηλικίας από 6 -12 ετών που προσήλθαν στα Εξωτερικά Ιατρεία του νοσοκομείου μας την χρονική περίοδο Νοέμβρη 2007-Νοέμβρη 2008.

Αποτελέσματα: Από τις 1580 περιπτώσεις, ποσοστό 75% ήταν αγόρια, ενώ το 25% ήταν κορίτσια. Τα αίτια των ατυχήματα ήταν αναφερόμενες πτώσεις( 60%), τροχαία ατυχήματα(25%) με κυριότερο μηχανισμό την παράσυρση από όχημα, δηλητηριάσεις(5%) και εγκαύματα(10%). Οι κακώσεις αφορούσαν στην πλειονότητα τους το μυοσκελετικό σύστημα(85%) και την κεφαλή. Τα ατυχήματα συνέβησαν στην οικεία των παιδιών(42%), σε πάρκα και παιδικές χαρές(38%) και κυρίως υπό την επίβλεψη των γονέων. Την σχολική περίοδο είχαμε 11% ποσοστό με ατυχήματα που συνέβησαν στον χώρο του σχολείου και υπό την επίβλεψη των δασκάλων και αφορούσαν κυρίως πτώσεις. Το συχνότερο αίτιο δηλητηρίασης ήταν φαρμακευτική αγωγή σε αυξημένη δοσολογία. Τα αγόρια είχαν στατιστικά σημαντική εμφάνιση ατυχημάτων κατά την ώρα των αθλητικών δραστηριοτήτων και κυρίως τις απογευματινές ώρες ενώ δεν είχαμε κακώσεις από πτώση από το ύψος τους. Σε ποσοστό αρκετά υψηλό (69%) oι γονείς ήταν αγρότες.

Συμπεράσματα: Η συχνότητα των ατυχημάτων διαφοροποιείται από το φύλλο, την ηλικία , την κοινωνική και οικονομική κατάσταση των παιδιών και την εποχή. Με την ενημέρωση των γονέων και την λήψη αναγκαίων προληπτικών μέτρων και σωστής επιτήρησης μπορούμε να προλάβουμε την πλειονότητα των ατυχημάτων και να μειώσουμε την θνητότητα σε αυτές τις ηλικίες.

228


P57 ΕΠΙΔΗΜΙΟΛΟΓΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΚΑΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΚΡΑΝΙΟΕΓΚΕΦΑΛΙΚΩΝ ΚΑΚΩΣΕΩΝ ΣΕ ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ

Ρουμελιώτη Χ., Κακλαμάνου-Βρεττού Δ., Σαλιάγκας Κ., Κάβουρας Ν.


Σκοπός: Η μελέτη των περιστατικών με κρανιοεγκεφαλική κάκωση (ΚΕΚ) που προσήλθαν στο νοσοκομείο Κοζάνης σε χρονική περίοδο ενός έτους και το πρωτόκολλο αντιμετώπισης.

Υλικό-Μέθοδος: Μελετήθηκαν αναδρομικά 890 ασθενείς από τα αρχεία του Νοσοκομείου Κοζάνης που προσήλθαν στο Τμήμα Επειγόντων περιστατικών κατά την χρονική περίοδο Νοεμβρίου 2007-Νοέμβρη 2008 και διαγνώστηκαν με ΚΕΚ.

Αποτελέσματα: Από τους 890 ασθενείς ,οι 550(61%) ήταν άνδρες και οι (38 %)ήταν γυναίκες. Αιτία προσέλευσης ήταν αναφερόμενο τροχαίο ατύχημα σε 200 (23 %)περιπτώσεις,580 αναφερόμενη πτώση με μόνο 5 περιπτώσεις από ύψος > 3 μέτρων,105 αναφερόμενος ξυλοδαρμός και διάφορα άλλα αίτια. Η πλειονότητα των περιστατικών προσήλθαν με ιδιωτικό μέσο και κυρίως την χειμερινή περίοδο, που δικαιολογείται και από τις καιρικές συνθήκες στην ευρύτερη περιοχή. Σε ποσοστό 66% οι ασθενείς δέχθηκαν την εισαγωγή και ο μέσος όρος διαμονής ήταν 2,8 ημέρες ,22% αρνήθηκαν την εισαγωγή και εξήλθαν με οδηγίες και 18% των περιπτώσεων χρειάστηκε να διακομιστούν σε νευροχειρουργική κλινική για περαιτέρω αντιμετώπιση. Σε ποσοστό 75% η GCS ήταν 13-15,18% ήταν 8-13 και 7% <8 και χρειάστηκαν εξασφάλιση αεραγωγού με ενδοτραχειακή διασωλήνωση.

Συμπέρασμα: Ο αριθμός των περιστατικών με ΚΕΚ που καλείται να αντιμετωπίσει ένα δευτεροβάθμιο νοσοκομείο είναι υψηλός και η κάθε κλινική θα πρέπει να ακολουθεί τα διεθνή πρωτόκολλα αντιμετώπισης του τραύματος (ΑΤLS) για αντικειμενική και ορθή κρίση αυτών των περιστατικών.

229


P58 ΕΠΕΙΓΟΥΣΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΑΕΡΑΓΩΓΟΥ ΣΤΑ ΤΕΠ

Ρουμελιώτη Χ, Κάβουρας Ν, Κακλαμάνου-Βρετού Δ.

Γενικό Νοσοκομείο Κοζάνης «Μαμάτσειο»

Σκοπός: Σκοπός της αναδρομικής αυτής μελέτης είναι η διαχείριση του αεραγωγού σε επείγουσες καταστάσεις στο νοσοκομείο μας.

Υλικό: Μελετήσαμε αναδρομικά τις κλήσεις που είχε το Αναισθησιολογικό τμήμα για επείγουσες διασωληνώσεις σε χρονικό διάστημα 8 μηνών.

Αποτελέσματα: Είχαμε 250 κλήσεις με κυριότερο αίτιο την Καρδιακή Ανακοπή(ΚΑ) σε ποσοστό 60%,αναπνευστική ανεπάρκεια 7%, επιληπτική κρίση με διάρκεια >1/2 ώρα 5% και βαθμολογία κλίμακας Γλασκώβης <8 στο 20%- με την πλειονότητα των ασθενών να αφορούν ασθενείς τραύματος. Σε αυτή την κατηγορία αντιμετωπίστηκε και ο μεγαλύτερος αριθμός δυσκολιών στον έλεγχο του αεραγωγού με ποσοστό 35% που σε όλες τις περιπτώσεις είχε προβλεφθεί από την χρήση των προγνωστικών δεικτών που έθεσαν τον υψηλό δείκτη υποψίας. Σε ποσοστό 80% η ενδοτραχειακή διασωλήνωση έγινε με οδηγό Eschmann και με γρήγορη εισαγωγή στην αναισθησία, ενώ στα θύματα ΚΑ δεν χορηγήθηκαν φάρμακα. Όλοι οι ασθενείς προ-οξυγονώθηκαν για 2 λεπτά. Σε δύο περιστατικά τοποθετήθηκε υπεργλωττιδικός αεραγωγός (λαρυγγική μάσκα).Κανένα περιστατικό δεν χρειάστηκε χειρουργική εξασφάλιση του αεραγωγό .

Συμπέρασμα: Η εξασφάλιση αεραγωγού είναι μια διαδικασία που κάθε αναισθησιολόγος καλείται να αντιμετωπίσει ψύχραιμα, γρήγορα, με ασφάλεια και βάση των κατευθυντήριων οδηγιών που δημοσιεύονται από τις εθνικές Αναισθησιολογικές Εταιρείες .Αυτό απαιτεί σωστή και συνεχή εκπαίδευση, ενημέρωση για τις νέες συσκευές, συνεχή επαγρύπνηση και χρήση απλών αλγορίθμων για την σωτήρια επέμβαση στους ασθενείς.

230


P59 ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΟΜΑΔΑ ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΝ ΣΕ ΕΠΑΡΧΙΑΚΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ

Ρουμελιώτη Χ. ,Κακλαμάνου-Βρεττού Δ., Κάβουρας Ν., Καδόγλου Ν.

Γενικό Νοσοκομείο Κοζάνης «Μαμάτσειο»

Σκοπός: Σκοπός της μελέτης αυτής είναι η βιβλιογραφική ενημέρωση σε συνδυασμό με την εμπειρία μας σε Δευτεροβάθμιο Γενικό Νοσοκομείο για τα αποτελέσματα στη επιβίωση των βαρέων πασχόντων ασθενών μετά την θεσμοθέτηση της ομάδας διάσωσης.

Υλικό-Μέθοδος: Οι Ομάδες Αναζωογόνησης αρχικά καθιερώθηκαν στην Αυστραλία(αρχές της δεκαετίας του ’90) ,κατόπιν στο Ηνωμένο Βασίλειο και τις ΗΠΑ. Μελετήσαμε αναδρομικά όλα τα περιστατικά που χρειάστηκε να δράσει η ομάδα των επειγόντων περιστατικών του Νοσοκομείου μας και ψάξαμε σε ιατρικές ιστιοσελίδες για τα αποτελέσματα ερευνών σχετικά με την επιβίωση ασθενών μετά την καθιέρωση και λειτουργία της Νοσοκομειακής Ομάδας Επειγόντων .

Αποτελέσματα: Οι υπάρχουσες Ομάδες Αναζωογόνησης στα Νοσοκομεία δεν κατάφεραν να ελαττώσουν τη θνητότητα μετά από καρδιακή ανακοπή. Η επιβίωση μετά από ενδονοσοκομειακή ανακοπή παραμένει σε σταθερά χαμηλά επίπεδα τις τελευταίες δεκαετίες(<2%). Οι μελέτες δείχνουν ότι οι Ομάδες συνήθως καλούνται αργά για να αναλάβουν τα περιστατικά , ενώ τις προηγούμενες ώρες έχει υπάρξει επιδείνωση της κλινικής εικόνας τους και των ζωτικών σημείων τους. Τα κριτήρια κλήσης της ομάδες δεν είναι πάντα γνωστά και δεν τηρούνται από όλους που εμπλέκονται στη νοσηλεία των ασθενών.

Συμπέρασμα: Για κάθε ασθενή που εμπνέει ανησυχία, άσχετα με το αν τηρούνται τα κριτήρια κλήσης της ομάδας, θα πρέπει να καλείται η ομάδα για να έχουμε πιο ενθαρρυντικά αποτελέσματα και πιο υψηλά ποσοστά επιβίωσης και κυρίως χωρίς νευρολογικά ελλείμματα στους ασθενείς.

231


P60 ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΚΑΙ ΑΝΑΓΛΗΣΙΑ ΣΤΟ ΤΕΠ ΣΕ ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΕΙΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ

Ρουμελιώτη Χ., Κακλαμάνου-Βρεττού Δ., Γκοτζαμάνη Α., Μαμασίδου Α.

Αναισθησιολογικό Τμήμα, Γενικό Νοσοκομείο Κοζάνης

Σκοπός: Σκοπός της μελέτης αυτής είναι η ασφαλής χορήγηση καταστολής και αναλγησίας στα ΤΕΠ σε δευτεροβάθμιο Νοσοκομείο, γιατί ο πόνος αποτελεί ένα από τα κυριότερα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε στο ΤΕΠ.

Υλικό: Μελετήσαμε ασθενείς(συνολικά 250 ενήλικα άτομα, 15 παιδικής ηλικίας σε διάστημα 6 μηνών)που προσήλθαν στο ΤΕΠ με διάφορες αιτίες αλλά σε όλους κρίναμε ότι έπρεπε να χορηγηθεί κάποιου βαθμού καταστολή ,είτε για τον πόνο(κυρίως σε ορθοπεδικά περιστατικά), είτε για το άγχος (ασθενείς με άνοια), είτε εξασφάλιση ακινησίας(CT σε παιδική ηλικία),είτε για ενδοτραχειακή διασωλήνωση.

Μέθοδος: Σε 50 ασθενείς που χορηγήθηκε ελαφρά και μέτρια καταστολή από εξειδικευμένο προσωπικό είχαμε σε όλους σταθερότητα του καρδιαγγειακού συστήματος, αυτόματη αναπνοή, εύκολη αφύπνιση και καλή συνεργασία. Κανένα περιστατικό δεν εμφάνισε επιπλοκές από υπερδοσολογία των παραγόντων που χορηγήθηκαν (μιδαζολάμη, φεντανύλη, προποφόλη). Σε 50 ασθενείς και σε 9 παιδιά χορηγήσαμε διαχωριστική αναισθησία με κεταμίνη εφόσον πληρούσαν τα κριτήρια ασφαλής χορήγησης .Σε 150 ασθενείς που οδηγήθηκαν στο χώρο του χειρουργείου χορηγήσαμε βαθειά καταστολή και γενική αναισθησία με πλήρη εξοπλισμό για αναζωογόνηση και με πλήρη σύνδεση με εξειδικευμένο εξοπλισμό( οξύμετρο, καπνογράφο ).Σε περιστατικά που είχαν καταναλώσει φαγητό και έγινε τοποθέτηση ρινογαστρικού σωλήνα και δόθηκε ενδοφλεβίως ρανιτιδίνη και μετοκλοπραμίδη και δεν είχαμε πνευμονική εισρόφηση σε κανένα περιστατικό.

Αποτέλεσμα-Συμπέρασμα: Χρειάζεται ενημέρωση και εξειδικευμένος εξοπλισμός στο ΤΕΠ για την ασφαλή χορήγηση καταστολής. Η χορήγηση οφείλει να γίνεται από εξειδικευμένο προσωπικό και να θεσπιστούν πρωτόκολλα καταστολής για κάθε νοσηλευτικό ίδρυμα που εμπλέκεται σε αυτήν την διαδικασία.

232


P61 ΑΣΥΝΗΘΙΣΤΗ ΕΝΤΟΠΙΣΗ ΜΕΤΕΓΧΕΙΡΗΤΙΚΩΝ ΣΥΜΦΥΣΕΩΝ: ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗΣ ΚΑΙ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΚΗ ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ

Ψαρράς Κ., Λαλούντας Μ., Συμεωνίδης Ν., Ραφαηλίδης Σ., Παυλίδης Ε.Θ., Πίσσας Δ., Μπαλλάς Κ., Μαράκης Γ., Σακαντάμης Α.Κ.


Οι μετεγχειρητικές συμφύσεις αποτελούν κοινή αιτία αποφρακτικού ειλεού του λεπτού εντέρου, μια συχνά επείγουσα κατάσταση στη χειρουργική. Ο συμφυτικός ειλεός πρέπει αρχικά να αντιμετωπίζεται συντηρητικά και η απόφαση για συμφυσιόλυση θα ληφθεί όταν τα συντηρητικά μέτρα αντιμετώπισης δεν αποδώσουν και παραμένει απειλητικός ο κίνδυνος ισχαιμίας του εντέρου. Η σύγχρονη αξονική τομογραφία παρέχει σημαντική βοήθεια στην ανάδειξη της αιτίας και των σημείων ισχαιμίας του εντέρου. Οι μετεγχειρητικές συμφύσεις συνήθως εντοπίζονται στα σημεία έντονων και αδρών χειρουργικών χειρισμών.

Παρουσιάζουμε γυναίκα ασθενή 84 ετών με ιστορικό ολικής διακοιλιακής υστερεκτομής προ 30 ετών και τρεις ολιγοήμερες νοσηλείες για ατελείς ειλεούς λεπτού εντέρου σε χρονικό διάστημα ενός μηνός πριν διακομιστεί στη κλινική μας για χειρουργική αντιμετώπιση. Διεγχειρητικά διαπιστώθηκε η ύπαρξη ισχυρής και καλά αγγειούμενης σύμφυσης του ειλεού σε ύψος περίπου 90 cm από την ειλεοτυφλική βαλβίδα στο δεξιό πλάγιο κοιλιακό τοίχωμα κάτωθεν του δεξιού υποχονδρίου, σημείο απρόσιτο στους χειρισμούς των γυναικολόγων, καθώς επίσης και στην ακτινοθεραπεία που υποβλήθηκε η ασθενής.

Η λαπαρασκοπική χειρουργική και η εφαρμογή αντισυμφυτικών παραγόντων υπόσχονται μείωση της επίπτωσης εμφάνισης των μετεγχειρητικών συμφύσεων αν και οι απόψεις διίστανται..

233


P62 ΑΣΥΝΗΘΙΣΤΗ ΕΝΤΟΠΙΣΗ ΥΔΑΤΙΔΩΝ ΚΥΣΤΕΩΝ

Ψαρράς Κ., Συμεωνίδης Ν., Ραφαηλίδης Σ., Μπαλτατζής Μ., Κοντούλης Θ., Μπαλλάς Κ., Παυλίδης Θ.Ε., Μαράκης Γ., Καρβουνάρης Δ., Σακαντάμης Α.Κ.

Β‘ Χειρουργική Προπαιδευτική Κλινική, Α.Π.Θ., Νοσοκομείο “Ιπποκράτειο”, Θεσσαλονίκη

Η εχινοκοκκίαση ενδημεί στη χώρα μας και συνεχίζει σοβαρά να απασχολεί τους χειρουργούς παρά το ότι η επίπτωσή της έχει σημαντικά μειωθεί τα τελευταία 30 έτη λόγω βελτίωσης της ενημέρωσης και των κανόνων υγιεινής. Αν και η εντόπιση των υδατίδων κύστεων είναι συνήθως ηπατική (~75%) ή πνευμονική (~15%) κατά ένα ποσοστό >10% αυτές μπορούν να εντοπίζονται σχεδόν σε όλες τις ανατομικές δομές του ανθρωπίνου σώματος.

Γίνεται ανασκόπηση της βιβλιογραφίας και παρουσιάζεται η εμπειρία της κλινικής μας κατά την τελευταία 30ετία μέσα από 224 περιστατικά που αντιμετωπίστηκαν, όσον αφορά σπάνιες εντοπίσεις υδατίδων κύστεων όπως στο σπλήνα, στο πάγκρεας, στο νεφρό, στο χοληδόχο πόρο, στο στόμαχο, σε όργανα της πυέλου, στο διάφραγμα, στο κοιλιακό τοίχωμα, στον οπισθοπεριτοναϊκό χώρο και στους μυς.

234


P63 ΕΝΔΟΚΟΙΛΙΑΚΕΣ ΚΑΚΩΣΕΙΣ ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗΣ ΥΛΙΚΟΥ (ΟΔΗΓΟΥ) ΕΣΩΤΕΡΙΚΗΣ ΟΣΤΕΟΣΥΝΘΕΣΗΣ ΓΙΑ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΔΙΑΤΡΟΧΑΝΤΗΡΙΟΥ ΚΑΤΑΓΜΑΤΟΣ

Βεζυργιάννης Ι., Κυριακίδης Α., Παπανικολάου Σ., Παπαδόπουλος Χ., Παγουλάτος Ε., Χατζής Λ., Καζάκη Μ., Ξένος Γ., Ζαχαρόπουλος Αθ., Μοσκαχλαιδης Σ. Χειρουργικό, Ορθοπαιδικό Τμήμα, Γ.Ν. Άμφισσας

Υπερήλικας γύναίκα, 89 χρονών, με γεροντική άνοια προσήλθε στα ΤΕΠ του Γ.Ν. Άμφισσας με εικόνα διατροχαντήριου κατάγματος αριστερού ισχίου. Την επομένη μέρα υποβλήθηκε σε ενδομυελική ήλωση τύπου gamma nailing. Την 4 μετεγχειρητική μέρα διαπιστώθηκε ακτινολογικά η παραμονή και μετανάστευση του οδηγού μέσα στην περιτοναική κοιλότητα. Μετά από διερεύνηση για ενδοκοιλιακή και αγγειακή κάκωση με U/S κάτω κοιλίας και Tripplex λαγονίων αγγείων (ΑΡ) πραγματοποιήθηκε αφαίρεση του οδηγού διαμέσου της προηγούμενης τομής. Την επόμενη μέρα παρουσίασε εικόνα οξείας κοιλίας συνοδευόμενη με την εικόνα ειλεού λεπτού και παχέως εντέρου. Μετά από διενέργεια αξονικής τομογραφίας κάτω κοιλίας όπου διαπιστώθηκε μικρή ποσότητα ελεύθερου υγρού στο ΑΡ λαγόνιο βόθρο. Στην επείγουσα ερευνητική λαπαροτομία βρέθηκαν διατεταμένες έλικες λεπτού εντέρου, διαμπερές τραύμα του μεσοκόλου ορθοσιγμοειδούς, κάκωση αριστερής σάλπιγγας, γραμμοειδής νέκρωση έλικας νήστιδας ( πιθανό αποτέλεσμα της πίεσης του οδηγού πάνω στο έντερο), κακώσεις οπισθοπεριτοναίκου χώρου λαγονίων βόθρων άμφω. Πραγματοποιήθηκε εντεροτομή στην θέση της νέκρωσης έλικας νήστιδος για αποσυμφόρηση ειλεού λεπτού εντέρου, πλύση κοιλίας ,τοποθέτηση παροχέτευσης στο χώρο του Δουγλασίου. Ομαλή μετεγχειρητική πορεία της ασθενούς και έξοδος από το νοσοκομείο την 12 μετεγχειρητική μέρα.

235


P64 ΣΟΒΑΡΗ ΕΠΙΠΛΟΚΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΡΥΘΜΙΖΟΜΕΝΟΥ ΕΛΑΣΤΙΚΟΥ ΔΑΚΤΥΛΙΟΥ ΣΤΟΜΑΧΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΠΟΛΕΜΗΣΗ ΤΗΣ ΝΟΣΟΓΟΝΟΥ ΤΗΣ ΠΑΧΥΣΑΡΚΙΑΣ

Ευαγγέλου I., Χρήστου K., Λάμπρου I., Ευαγγέλου N., Αναστασιάδου Γ., Καραμόσχος Κ.


Ο ρυθμιζόμενος ελαστικός δακτύλιος είναι η πρώτη λαπαροσκοπική εγχείρηση κατά της νοσογόνου παχυσαρκίας που εφαρμόζεται από το 1995 με αμφιλεγόμενα αποτελέσματα. Σκοπός της εργασίας αυτής είναι η παρουσίαση μιας περίπτωσης σοβαρής επιπλοκής από την εφαρμογή της προαναφερόμενης μεθόδου.

Επρόκειτο για άνδρα ασθενή ηλικίας 32 ετών και βάρους 222 kgr που υπεβλήθη σε ιδιωτικό θεραπευτήριο σε λαπαροσκοπική περίδεση στομάχου με ρυθμιζόμενο ελαστικό δακτύλιο για την καταπολέμηση της νοσογόνου παχυσαρκίας. Επτά μήνες μετά την επέμβαση και μετά από απώλεια βάρους 25 kgr, ο ασθενής διακομίστηκε επειγόντως στο νοσοκομείο μας με εικόνα οξείας κοιλίας. Μετά από σύντομη προετοιμασία οδηγήθηκε στο χειρουργείο όπου διαπιστώθηκε νέκρωση του τοιχώματος του θόλου του στομάχου, από πίεση του δακτυλίου, διάτρηση και γενικευμένη περιτονίτιδα. Αποφασίσαμε και εκτελέσαμε ανώτερη γαστρεκτομή με αφαίρεση του νεκρωμένου θόλου του στομάχου συστηματική πλύση και ευρεία παροχέτευση της περιτοναϊκής κοιλότητας. Η μετεγχειρητική πορεία ήταν εξαιρετικά δύσκολη με πολύ σοβαρές επιπλοκές κυρίως από το καρδιοαναπνευστικό σύστημα που αντιμετωπίστηκαν επιτυχώς χάριν των επιμόνων προσπαθειών των συναδέλφων της ΜΕΘ του νοσοκομείου Άγιος Δημήτριος όπου νοσηλεύτηκε για 48 ημέρες λόγω έλλειψης ελεύθερης κλίνης ΜΕΘ στο νοσοκομείο μας. Η έξοδος από την κλινική μας έγινε την 57η μετεγχειρητική ημέρα, όμως η νοσηλεία του συνεχίστηκε περεταίρω για 46 ημέρες σε μονάδα αποκατάστασης.

Σήμερα 29 μήνες μετά την επέμβαση ο ασθενής είναι απόλυτα υγιής, επανήλθε πλήρως στην εργασία του, ζει φυσιολογική κοινωνική ζωή και ζυγίζει 87 kgr.

236


P65 ΟΞΕΙΑ ΔΙΑΤΑΣΗ ΔΩΔΕΚΑΔΑΚΤΥΛΟΥ ΚΑΙ ΔΙΑΤΡΗΣΗ ΝΗΣΤΙΔΑΣ ΑΠΟ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗ STENT

Ευαγγέλου I., Κουτσουφλανιώτης N., Γιατζίδης I., Φωστηρόπουλος K., Στεργίου Δ., Καραμόσχος Κ.


Σκοπός της εργασίας αυτής είναι η παρουσίαση πολύ σοβαρής επιπλοκής που παρουσιάστηκε σε καρκινοπαθή ασθενή μετά από τοποθέτηση τριών στεντ στο ανώτερο πεπτικό. Συγκεκριμένα επρόκειτο για ασθενή ηλικίας 67 ετών ο οποίος έπασχε από αδενοκαρκίνωμα στομάχου και υπεβλήθη σε υφολική γαστρεκτομή. 14 μήνες αργότερα λόγω υποτροπής της νόσου τοποθετήθηκαν ενδοσκοπικά τρία στεντ στην καρδιοοισοφαγική συμβολή, στην προσιούσα και την απιούσα έλικα της Γ.Ε.Α. Ένα περίπου μήνα μετά την τοποθέτηση ο ασθενής εισήχθη επειγόντως στην κλινική μας με εξεσημασμένη διάταση δωδεκαδακτύλου, χοληδόχου πόρου, χοληδόχου κύστης, ίκτερο και σημεία περιτονίτιδας. Ακτινολογικά διαπιστώθηκε μετακίνηση και των τριών στεντ. Αποφασίστηκε ερευνητική λαπαροτομία κατά την οποία διαπιστώθηκε μετακίνηση δύο στεντ στην πρώτη έλικα της νήστιδας με διάτρηση του τοιχώματος και τοπική περιτονίτιδα και ενσφήνωση του τρίτου στεντ στην περιοχή της τέταρτης μοίρας του δωδεκαδακτύλου με απόφραξη και εξεσημασμένη διάταση ολοκλήρου του δωδεκαδακτύλου και των χοληφόρων. Έγινε χολοκυστεκτομή δωδ/δακτυλοτομή με αποσυμφόρηση και αφαίρεση του στεντ. Επιπλέον αφαιρέθηκαν τα δύο στεντ από την νήστιδα και έγινε συρραφή της διάτρησης, πλύση της περιτοναϊκής κοιλότητας και ευρεία παροχέτευση. Η μετεγχειρητική πορεία ήταν χωρίς ιδιαίτερες επιπλοκές. Ο ασθενής πήρε εξιτήριο την 12η μετεγχειρητική ημέρα. Απεβίωσε μετά τετράμηνο από καρκινική καχεξία.

237


P66 ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΚΑΚΩΣΕΩΝ ΘΩΡΑΚΑ ΑΠΟ ΠΤΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΡΟΧΑΙΑ ΑΤΥΧΗΜΑΤΑ

Ζανδές Ν., Σαλιάγκας Κ., Χατζημίσιος Κ., Δουλγεράκης Μ., Σιμήνου Σ., Κοκκώνης Δ., Αϊβάζη Δ., Καλινδέρης Μ., Χίτζιος Δ., Κουκούλας Δ., Γιαζιτζόγλου Κ., Μήτσιος Ζ., Μελάς Δ.

Χειρουργική Κλινική, Γ. Ν. Ν. Κοζάνης

Oι κακωσεις του θωρακα επισυμβαινουν με διαρκως αυξανομενη συχνοτητα και αφορουν το θωρακικο τοιχωμα, τους πνευμονες και το μεσαυλιο

Στα τροχαία ατυχήματα με κάκωση του θώρακος συνυπάρχουν • κατάγματα πλευρών στο 39% των περιπτώσεων, αιμοθώρακας στο 28%, ρήξεις πνεύμονα στο 10% και ρήξη μεγάλων αγγείων στο 10%

Τις κακώσεις του θώρακος διαιρούμε, ανάλογα με τη συνύπαρξη τραύματος ή όχι σε :1) κλειστές 2) ανοιχτέςΕίναι πολλά τα περιστατικά που αντιμετωπίζονται στα ΤΕΠ της Χειρουργικής Κλινικής του Νοσοκομείου μας και που αφορούν κατάγματα πλευρών από πτώσεις και τροχαίαΠΡΟΣΟΧΗ απαιτείται σε κατάγματα των κατώτερων πλευρών για πιθανή συνοδό κάκωση του ήπατος ή του σπληνός Ασταθές μετατραυματικό θωρακικό τοίχωμα (flail chest)

Μονήρη κατάγματα >5 παρακείμενων πλευρών1) Κατάγματα 2 ή περισσοτέρων παρακείμενων πλευρών2) Κατάγματα του στέρνου σε 2 σημεία3)

ΑντιμετώπισηMonitoring

Νευραλγησία των μεσοπλεύριων νεύρων

Εξωτερική ανάρτηση και συνεχή έκταση

Μηχανικός αερισμός με High PEEP

Κατάγματα στέρνουΡήξη αορτήςΤραυματισμός καρδιάςΠερικαρδιακή συλλογή

Γυναίκα 49 ετών προσήλθε στα ΤΕΠ Χειρουργικής μετά από τροχαίο ατύχημα με αυτοκίνητο. Η ασθενής φορούσε ζώνη

Τα ζωτικά σημεία ήταν καλά και δεν έφερε εξωτερικές κακώσεις•Είχε εντοπισμένο άλγος πάνω από το στέρνο•Οι αιματολογικές εξετάσεις ήταν εντός φυσιολογικών ορίων•Από την πλάγια ακτινογραφία στέρνου διαπιστώθηκε κάταγμα στη μεσότητα του σώματος •του στέρνουΈγινε υπερηχογράφημα καρδιάς (χωρίς παθολογικά ευρήματα)•Η ασθενής νοσηλεύτηκε στην κλινική για δέκα ημέρες όπου έγινε επαναληπτικός •ακτινολογικός έλεγχος και εξήλθε του νοσοκομείου με οδηγίες και φαρμακευτική αγωγή με

238


μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη για την αντιμετώπιση του μυοσκελετικού άλγους ΠΝΕΥΜΟΘΩΡΑΚΑΣ

Ανοιχτός Θεραπεία :• 1)άμεση και αεροστεγής σύγκλειση του τραύματος, ώστε ο ανοιχτός να μετατραπεί σε κλειστό πνευμοθώρακα 2)παροχέτευση του ημιθωρακίου με σύστημα Bullau

Πνευμοθώρακας υπό τάσηΘεραπεία : • τοποθετείται κλειστή παροχέτευση του ημιθωρακίου με ένα ή δύο σωλήνες και εφόσον ο ρυθμός διαφυγής αέρα εντός της υπεζωκοτικής κοιλότητας είναι ταχύς, η συσκευή Bullau συνδέεται με συνεχή αναρρόφηση

Κλειστός πνευμοθώρακαςΗ συχνότερη μορφή πνευμοθώρακα

Το θωρακικό άλγος, η ταχύπνοια και ο βήχας είναι τα κυριότερα συμπτώματα

Την τελική διάγνωση δίνει η ακτινογραφία θώρακος

ΑΙΜΟΘΩΡΑΚΑΣΤο αίμα προέρχεται από τρώση του πνεύμονα, μεσοπλεύριας αρτηρίας, του διαφράγματος ή •μεγάλου αγγείουΣυνυπάρχει συχνά με πνευμοθώρακα (αιμοπνευμοθώρακας)•Στο ΓΝΝ Κοζάνης το χρονικό διάστημα 2007-2009 αντιμετωπίσθηκαν με παροχέτευση •Βullau 11 περιπτώσεις πνευμοθώρακος, 2 περιπτώσεις αιμοθώρακα, 10 ασθενείς με αιμοπνευμοθώρακα και 1 ασθενής με πυοθώρακα

Εμφύσημα υποδορίου ιστούΕίναι συχνό εύρημα διαφόρων τύπων πνευμοθώρακος•Προκαλεί εξοίδηση, κριγμό. Όταν είναι εκτεταμένο καταλαμβάνει το πρόσωπο, την κοιλιά, •το όσχεο

ΤΡΑΥΜΑΤΙΚΗ ΡΗΞΗ ΤΟΥ ΔΙΑΦΡΑΓΜΑΤΟΣτο χρονικό διάστημα 2007-2009 αντιμετωπίστηκαν στο ΓΝΝ Κοζάνης δύο πολυτραυματίες οι •οποίοι έφεραν μεταξύ άλλων και ρήξη διαφράγματοςΜέσω κοιλιακής προσπέλασης (ερευνητική λαπαροτομία) έγινε συρραφή του διαφράγματος •στο σημείο της ρήξης και παράλληλα αντιμετωπίστηκαν και οι άλλες συνοδές κακώσειςΟι ασθενείς μετά το χειρουργείο νοσηλεύτηκαν σε Μονάδα Εντατικής Θεραπείας σε άλλο •νοσηλευτικό ίδρυμαΗ μετεγχειρητική τους πορεία μέχρι και σήμερα είναι καλή•

Α/αΑνύψωση του διαφράγματος1) Πλευριτικό εξίδρωμα2) Ατελεκτασίες3) Απώθηση του μεσαυλίου προς την αντίθετη πλευρά4) Απώλεια της φυσιολογικής μορφολογίας του διαφράγματος5) Συλλογές αέρα ή υδραερικά επίπεδα άνωθεν του διαφράγματος6)

239


P67 ΟΙ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΕΣ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΜΑΣΤΕΚΤΟΜΗΣ ΣΕ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΜΕ ΚΑΡΚΙΝΟ ΤΟΥ ΜΑΣΤΟΥ

Κοτρώνης Αν., Χατζηχρήστου Αρ., Χατζόπουλος Στ., Κακούτης Εμ., Κωνσταντάρα Αθ., Μακραντωνάκης Ν.

Α΄ Χειρουργική Κλινική, Γ.Ν.Θ. «Γ.Παπανικολάου»

Εισαγωγή: Μια στις δέκα γυναίκες θα αναπτύξουν καρκίνο του μαστού κατά τη διάρκεια της ζωής τους και θα χρειαστούν θεραπευτική παρέμβαση. Η χειρουργική θεραπεία ,είτε με τη μορφή της τροποποιημένης ριζικής μαστεκτομής είτε με συντηρητικές εκτομές, αποτελεί την πρώτη θεραπευτική επιλογή. Ο μαστός έχει μεγάλη συναισθηματική αξία για τις γυναίκες, καθώς είναι σύμβολο θηλυκότητας , σεξουαλικότητας και μητρότητας. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να βιώνουν την αφαίρεσή του σαν ακρωτηριασμό και να τους δημιουργούνται ψυχολογικά προβλήματα.

Σκοπός: Η μελέτη των ψυχολογικών επιπτώσεων της νόσου στις ασθενείς και η αναγνώριση εκείνων που πιθανόν να χρήζουν παρακολούθησης από ψυχολόγο ή ψυχίατρο.

Υλικό - Μέθοδοι: Στην κλινική μας την τελευταία πενταετία έχουν χειρουργηθεί 208 γυναίκες με καρκίνο του μαστού. Το σύνολο αυτών παρακολουθείται σε ειδικό Ε. Ι. μαστού. Στα πλαίσια της μετεγχειρητικής παρακολούθησης συμπληρώνουν ειδικό έντυπο που ανιχνεύει συμπτώματα κατάθλιψης, μείωσης της σεξουαλικής επιθυμίας και άλλες ψυχολογικές μεταβολές. Με βάση τις απαντήσεις τους οι ασθενείς κατηγοριοποιούνται και αποφασίζεται ποιες χρειάζονται βοήθεια από ειδικούς

Αποτελέσματα: Το σύνολο σχεδόν των γυναικών, ποσοστό 70%, παρουσιάζει κατάθλιψη ιδιαίτερα κατά την περιεγχειρητική περίοδο. Από αυτές τις γυναίκες το 10% παρουσιάζει μέτρια και σοβαρή κατάθλιψη και χρήζει θεραπευτικού χειρισμού από εξειδικευμένο προσωπικό.

Συμπεράσματα : Οι ψυχολογικές διαταραχές των γυναικών που υποβάλλονται σε μαστεκτομή ποικίλουν. Υπάρχουν ομάδες γυναικών που αναπτύσσουν σοβαρά προβλήματα και αδυνατούν να έχουν μια φυσιολογική κοινωνική , οικογενειακή και σεξουαλική δραστηριότητα. Οι γυναίκες αυτές χρήζουν στήριξης από το περιβάλλον τους και σε σοβαρές περιπτώσεις ειδική φροντίδα από ψυχίατρο.

240


P68 Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΚΑΡΚΙΝΙΚΩΝ ΔΕΙΚΤΩΝ ΣΤΗΝ ΜΕΤΕΓΧΕΙΡΗΤΙΚΗ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΗ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΜΕ ΚΑΡΚΙΝΟ ΜΑΣΤΟΥ

Χατζόπουλος Στ., Χατζηχρήστου Αρ., Κακούτης Εμ., Κοτρώνης Αν., Παπαδημητρίου Ν., Μακραντωνάκης Ν.

Α΄ Χειρουργική Κλινική, Γ.Ν.Θ. «Γ. Παπανικολάου» Οι καρκινικοί δείκτες CA 15.3 και CEA είναι οι ευρύτερα χρησιμοποιούμενοι στην διαχείριση ασθενών με καρκίνο μαστού χωρίς ωστόσο η χρησιμότητα τους να είναι πλήρως διευκρινισμένη. Δυνητικά θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν τόσο στην διάγνωση όσο και στην πρόγνωση αλλά και την μετεγχειρητική παρακολούθηση αυτών των γυναικών (follow up). Η μικρή διαγνωστική τους αξία όμως περιορίζει την χρήση τους στο follow up.

Σκοπός: Η αξιολόγηση του ρόλου των καρκινικών δεικτών (CA 15.3 και CEA) στην παρακολούθηση χειρουργημένων ασθενών λόγω καρκίνου μαστού.

Υλικό-Μέθοδος: Κατά την περίοδο 2004-2008 208 ασθενείς υποβλήθηκαν είτε σε ριζική τροποποιημένη ριζική μαστεκτομή είτε σε συντηρητική εκτομή μετά σύστοιχου μασχαλιαίου λεμφαδενικού καθαρισμού λόγω Ca μαστού. Σε όλες τις ασθενείς προσδιορίστηκαν τα επίπεδα του CA 15.3 και του CEA προεγχειρητικά. Ακολούθως οι μετρήσεις τους γινόταν ανά 3μηνο τα πρώτα 2 χρόνια και ετησίως στην συνέχεια. Όλες οι ασθενείς υποβλήθηκαν σε συμπληρωματικές θεραπείες (ακτινοθεραπεία, χημειοθεραπεία, ορμονοθεραπεία) κατά περίπτωση.

Αποτελέσματα: Από τις 208 ασθενείς 4 εμφάνισαν τοπική υποτροπή (1,93%) και 12 απομακρυσμένες μεταστάσεις (5,78%). 19 ασθενείς εμφάνισαν αυξημένα επίπεδα καρκινικών δεικτών, από τις οποίες στις 7 παρατηρήθηκε υποτροπή της νόσου και στις 11 η αύξηση των CA 15.3 και CEA δεν συνδυάστηκε με ανάδειξη ούτε τοπικής υποτροπής ούτε απομακρυσμένων μεταστάσεων

Συμπεράσματα: Ο ρόλος των καρκινικών δεικτών στην διαχείριση γυναικών με καρκίνο μαστού είναι αδιευκρίνιστος. Στην μελέτη μας φάνηκε ότι μπορούν να βοηθήσουν στην πρώιμη διάγνωση των τοπικών υποτροπών χωρίς ωστόσο να μπορούν να καθοριστούν η προγνωστική τους αξία όπως και τα απαραίτητα μεσοδιαστήματα προσδιορισμού τους.

241


P69 ΤΑ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΟΥ ΠΛΑΚΩΔΟΥΣ ΚΑΡΚΙΝΩΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΜΑΣΤΟΥ. ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟΥ

Νίνος Α., Πούγγουρας Ι., Δημοπούλου Α., Παπακωνσταντίνου Ε., Βιδάλη Μ., Δουρίδας Γ., Μαλετσικόπουλος Σ., Αντωνάκας Π., Παλιβός Λ., Παπανδρίκος Γ., Φαραζί Χ., Πιερρακάκης Στ.

Χειρουργική Κλινική, ‘Θριάσιο’ Γεν. Νοσοκομείο Ελευσίνας

Το πλακώδες καρκίνωμα του μαστού είναι μια σπάνια κλινική οντότητα και αφορά λιγότερο από το 1% των κακοηθειών του μαζικού αδένα. Αφορά όγκους που αποτελούνται αποκλειστικά από νεοπλασματικά κερατινοποιούμενα πλακώδη κύτταρα

Το περιστατικό: Πρόκειται για γυναίκα ετών 66, με ψηλαφητό, κυστικό όγκο στον αριστερό μαστό ο οποίος υποτροπίαζε τάχιστα μετά από πολλαπλές εκκενωτικές παρακεντήσεις. Το υπερηχογράφημα και η κυτταρολογική εξέταση ήταν αρνητικά για κακοήθεια. Ακολούθησε αφαίρεση του όγκου. Κατά τις διατομές παρατηρήθηκε κυστικό μόρφωμα μεγαλύτερης διαμέτρου 8 εκ. πληρούμενο από λευκόφαιης και εν μέρει υποκίτρινης χροιάς εύθρυπτο υλικό. Ιστολογικά ετέθη η διάγνωση μέσης διαφοροποίησης καρκινώματος μαστού από πλακώδη κύτταρα το οποίο αναπτύχθηκε στο τοίχωμα της κύστης. Η τελευταία επενδυόταν κατά θέσεις από νεοπλασματικό και από καλόηθες κερατινοποιούμενο πλακώδες επιθήλιο με περιοχές παρουσίας κοκκιώδους στιβάδας και σε σχετικά μικρή έκταση από κυβοειδές επιθήλιο με εστιακή πλακώδη μετάπλαση αυτού. Ανοσοϊστοχημικά οι ορμονικοί υποδοχείς (ERs και PRs) ήταν αρνητικοί.

Συζήτηση: Το ΠΚ εμφανίζεται ως κυστική ευμεγέθης αλλοίωση στο μαστό που υποτροπιάζει μετά την εκκενωτική παρακέντηση. Η κύστη συνήθως περιέχει νεκρωτικό υλικό και γι αυτό η κυτταρολογική συνήθως είναι αρνητική. Προσβάλλει γυναίκες μέσης ηλικίας 31-83 ετών. Η πλειονότητα αυτών των όγκων δεν παρουσιάζει ειδικούς χαρακτήρες κατά το μαστογραφικό έλεγχο. Το ΠΚ του μαστού πιστεύεται ότι προέρχεται είτε από μετάπλαση του επιθηλίου των πόρων που καταλήγουν στη δυσπλασία και στο καρκίνωμα ή από μετάπλαση σε μια εστία προυπάρχοντος αδενοκαρκινώματος. Ανοσοϊστοχημικά οι ορμονικοί υποδοχείς (ERs και PRs) είναι συνήθως αρνητικοί, όπως και στη δική μας περίπτωση. Παρουσιάζουν συχνές τοπικές υποτροπές και απομακρυσμένες μεταστάσεις. Λεμφαδενική διασπορά ανευρίσκεται στο 30% των περιπτώσεων. Δεν υπάρχει συμφωνία όσον αφορά την συστηματική θεραπεία. Η πενταετής επιβίωση ανέρχεται στο 64-86% μετά από τροποποιημένη ριζική μαστεκτομή.

Συμπέρασμα: Το ΠΚ του μαστού είναι μια επιθετική μορφή καρκινώματος που εμφανίζεται ως κυστική αλλοίωση που υποτροπιάζει και αναπτύσσεται τάχυστα. Αντιμετωπίζεται με τροποποιημένη ριζική μαστεκτομή. Δεν είναι γνωστό το άριστο σχήμα συστηματικής θεραπείας.

242


P70 ΤΟΛΥΠΩΔΕΣ ΑΙΜΑΓΓΕΙΩΜΑ ΑΚΡΑΣ ΧΕΙΡΟΣ – ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟΥ

Ραφαηλίδης Σ., Συμεωνίδης Ν., Ψαρράς Κ., Μπαλλάς Κ., Κοντούλης Θ., Πατρικίδου Α., Ουρουμίδης Ο., Σακαντάμης Α.

Β’ Προπαιδευτική Χειρουργική Κλινική ΑΠΘ, ΓΝΘ Ιπποκράτειο

Τα τολυπώδη αιμαγγειώματα (glomus tumors) αποτελούν σχετικά σπάνιους καλοήθεις αγγειακούς όγκους με συχνότερη εντόπιση την άκρα χείρα, και κυρίως την υπονύχια περιοχή της ονυχοφόρου φάλαγγας. Η κλινική τους εκδήλωση είναι χαρακτηριστική με έντονο παροξυσμικό άλγος, ευαισθησία στο κρύο και χαρακτηριστικά εντοπιζόμενη –σε ένα σημείο- ευαισθησία.

Πρόκειται για ασθενή 40 ετών με άλγος εντοπιζόμενο στην κερκιδική επιφάνεια της ονυχοφόρου φάλαγγας του δεξιού δείκτη από έτους περίπου. Ο ασθενής ανέφερε επίσης ευαισθησία στο κρύο, ενώ είχε κατά διαστήματα ακολουθήσει συμπληρωματική φαρμακευτική αγωγή με μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη. Από το ιστορικό και την κλινική εξέταση τέθηκε η υπόνοια της παρουσίας τολυπώδους αιμαγγειώματος, το Love’s pin test (πρόκληση πόνου κατά την πίεση με την κεφαλή καρφίτσας) ήταν θετικό, όπως και το Hildreth sign (εξαφάνιση του άλγους μετά από ίσχαιμη περίδεση του δακτύλου). Επίσης, στη μαγνητική τομογραφία αναδείχτηκε στην ονυχοφόρο φάλαγγα του δεξιού δείκτη εξεργασία μεγίστης διαμέτρου 5mm με χαρακτήρες όγκου μαλακών μορίων. Ο ασθενής κατόπιν τούτου υποβλήθηκε σε αφαίρεση του ως άνω μορφώματος μετά από τοπική αναισθησία και με πλάγια προσπέλαση. Δύο χρόνια αργότερα παραμένει ασυμπτωματικός.

Τα τολυπώδη αιμαγγειώματα αποτελούν το 1 έως 4,5% των όγκων μαλακών μορίων της άκρας χείρας όπου και εντοπίζονται συχνότερα. Παρουσιάζουν χαρακτηριστική κλινική εικόνα με έντονη συμπτωματολογία, ωστόσο συχνά παρατηρείται σημαντική καθυστέρηση στη διάγνωση τους. Πολλοί ασθενείς αναφέρουν ότι τα συμπτώματα τους δεν αξιολογούνται σωστά από τους θεράποντες ιατρούς, ενώ η μακρόχρονη χρήση μη στεροειδών αντιφλεγμονωδών είναι συνηθισμένη πριν την τελική διάγνωση. Η αντιμετώπιση τους είναι απλή –εφόσον τεθεί η διάγνωση- και συνίσταται στην χειρουργική εξαίρεση τουςγ. Η έγκαιρη διάγνωση επομένως αποτελεί το κλειδί για την ανακούφιση από την έντονη συμπτωματολογία.

243


P71 ΣΥΝΥΠΑΡΞΗ ΑΔΕΝΟΚΑΡΚΙΝΩΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΣΤΡΩΜΑΤΙΚΟΥ ΟΓΚΟΥ ΣΤΟ ΣΤΟΜΑΧΟ

Συμεωνίδης Ν.1, Μπαλλάς Κ.1, Ραφαηλίδης Σ.1, Ψαρράς Κ.1, Αναγνώστου Ε.2, Πίσσας Δ.1, Πατρικίδου Α.1, Ουρουμίδης Ο.1, Μαράκης Γ.1, Σακαντάμης Α.1

1Β’ Προπαιδευτική Χειρουργική Κλινική ΑΠΘ, ΓΝΘ Ιπποκράτειο2Παθολογοανατομικό Εργαστήριο, ΓΝΘ Ιπποκράτειο

Οι στρωματικοί όγκοι του γαστρεντερικού αποτελούν τους πιο συνήθεις μη επιθηλιακούς όγκους του πεπτικού συστήματος, αντιπροσωπεύοντας το 1% όλων των κακοηθειών του γαστρεντερικού συτήματος. Η συνύπαρξη όμως αδενοκαρκινώματος και στρωματικού όγκου στο στόμαχο, δύο όγκων με διαφορετική ιστογένεση, είναι εξαιρετικά σπάνια. Παρουσιάζουμε την περίπτωση γυναίκας 57 ετών η οποία υποβλήθηκε σε υφολική γαστρεκτομή για αδενοκαρκίνωμα κατά την οποία ανευρέθηκε τυχαία στρωματικός όγκος στομάχου.

Ανασκόπηση της διεθνούς βιβλιογραφίας αναδεικνύει ότι η περίπτωση αυτή αποτελεί μόλις τη 16η αναφορά παρόμοιου περιστατικού. Η αιτιολογική συσχέτιση της συνύπαρξης αυτής παραμένει αδιευκρίνιστη. Ο συστηματικός έλεγχος της κοιλιάς κατά τη διάρκεια της λαπαροτομίας και η πλήρης εκτομή υπόπτων εστιών αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της αντιμετώπισης του.

244


P72 ΝΕΥΡΙΝΩΜΑ ΤΟΥ ΣΤΟΜΑΧΟΥ (ΣΒΑΝΝΩΜΑ). ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗΣ

Ατματζίδης Στ., Χατζημαυρουδής Γ., Τσιαούσης Π., Δραγούμης Δ., Πατσάς Α., Ατματζίδης Κ.

Β΄ Χειρουργική Κλινική, Ιατρική Σχολή Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης,Γ.Ν. «Γ. Γεννηματάς» Θεσσαλονίκης

Εισαγωγή: Οι καλοήθεις όγκοι του στομάχου, επιθηλιακής προέλευσης (υπερπλαστικοί πολύποδες ή αδενωματώδεις), μεσεγχυματογενούς (λειομύωμα, ίνωμα, νευρίνωμα ή αγγειακοί όγκοι) ή άλλης προέλευσης (έκτοπο πάγκρεας, φλεγμονώδεις ψευδοπολύποδες, αμάρτωμα Peutz-Jeghers, κύστεις) είναι σπάνιοι, έως εξαιρετικά σπάνιοι (ποσοστό <2% των νεοπλασμάτων του στομάχου).

Περιγραφή περίπτωσης: Αυτή αφορούσε σε γυναίκα 48 ετών, μητέρα 2 παιδιών, η οποία προσήλθε με συμπτωματολογία εντοπισμένου άλγους στο ιδίως επιγάστριο, ναυτία, αναιμία και απώλεια βάρους. Κατά την έρευνα, η γαστροσκόπηση και το ενδοσκοπικό υπερηχογράφημα έδειξαν την παρουσία υποβλεννογόνιου μορφώματος στο άντρο του στομάχου ή στρωματικού όγκου (GIST). Στην ασθενή εκτελέστηκε ευρεία γαστρεκτομή κατά ΒΙΙ με αναστόμωση κατά Reichel-Polya. Η ιστολογική εξέταση έδειξε την παρουσία νευρινώματος (σβάννωμα) του άντρου του στομάχου. Η ασθενής εξήλθε της κλινικής την 8η μετεγχειρητική ημέρα σε καλή κατάσταση.

Συζήτηση: Οι καλοήθεις όγκοι του στομάχου είναι σπάνιοι, η ιστολογική τους διάγνωση με βιοψίες διαμέσου του ενδοσκοπίου αδύνατη και η χειρουργική τους αντιμετώπιση αμφιλεγόμενη (εκπυρήνιση του όγκου, τοπική εκτομή σε υγιή χείλη, μερική εκτομή του τοιχώματος του στομάχου, γαστρεκτομή).

245


P73 ΟΖΩΔΗΣ ΠΕΡΙΤΟΝΙΤΙΔΑ ΠΡΟΣΘΙΟΥ ΘΩΡΑΚΙΚΟΥ ΤΟΙΧΩΜΑΤΟΣ ΕΜΦΑΝΙΖΟΜΕΝΗ ΜΕ ΨΕΥΔΗ ΕΙΚΟΝΑ ΜΟΡΦΩΜΑΤΟΣ ΜΑΣΤΟΥ

Συριανός Κ., Ιωαννίδης Ν., Δεμερτσίδου Δ., Ζηκόπουλος Ι.

Χειρουργική Κλινική, Γενικό Νοσοκομείο Γρεβενών

Παρουσιάζεται περίπτωση οζώδους περιτονίτιδας του πρόσθιου θωρακικού τοιχώματος η οποία είχε εντοπισθεί στην αυτοεξέταση από μια ασθενή 53 ετών ως επώδυνο μόρφωμα του μαστού. Περιγράφεται η διαδρομή της διαγνωστικής αναζήτησης, από τη μαστογραφία, την αξονική και μαγνητική τομογραφία, μέχρι την χειρουργική αφαίρεση και βιοψία. Παρουσιάζονται οι χαρακτηριστικές εικόνες από τις διαγνωστικές εξετάσεις και γίνεται βιβλιογραφική ανασκόπηση παρομοίων περιστατικών που έχουν δημοσιευτεί.

246


P74 ΕΥΜΕΓΕΘΕΣ ΔΕΡΜΑΤΙΚΟ ΠΛΑΣΜΑΚΥΤΤΟΜΑ ΤΗΣ ΙΕΡΟΚΟΚΚΥΓΙΚΗΣ ΧΩΡΑΣ. ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟΥ

Παπαδημητρίου Ν., Ιωαννίδης Ορ., Ραφαήλ Στ., Παπαδόπουλος Γ., Χατζόπουλος Στ., Μακραντωνάκης Ν.


Ως πλασμακύττομα ορίζεται κάθε διακριτή, κύριως μονήρης μάζα από νεοπλασματικά πλασμοκύτταρα είτε στο μυελό των οστών είτε σε διάφορους μαλακούς ιστούς, χωρίς εικόνα συστηματικής επέκτασης. Ανήκει στην κατηγορία των non Hodgkin λεμφωμάτων. Το δερματικό πλασμακύττομα αποτελεί μια πολύ σπάνια εκδήλωση του εξωμυελικού πλασμακυττόματος με 32 περιπτώσεις να έχουν αναφερθεί στη διεθνή βιβλιογραφία τα τελευταία 60 χρόνια και εμφανίζεται συνήθως στην έκτη με έβδομη δεκαετία της ζωής και προσβάλει συχνότερα άντρες. Η θεραπεία του περιλαμβάνει την ακτινοβολία, τη χειρουργική εκτομή ή το συνδυασμό των δύο , ενώ η συμπληρωματική χημειοθεραπεία δε φαίνεται να είναι αποτελεσματική. Τέλος σημαντική και απαραίτητη στους ασθενείς αυτούς είναι η συστηματική παρακολούθηση καθώς υπάρχει αυξημένη πιθανότητα να αναπτύξουν πολλαπλό μυέλωμα.

Παρουσιάζουμε μια περίπτωση ενός ευμεγέθους δερματικού πλασμακυττοματος της ιεροκοκκυγικής χώρας διαμέτρου 12 εκατοστών σ’ έναν άντρα ηλικίας 57ετών που προσήλθε στα εξωτερικά ιατρεία της κλινικής με μια εξωφυτική μάζα της ιεροκοκκυγικής περιοχής η οποία εμφανίστηκε αρχικά πριν 5 χρόνια και αυξανόταν βαθμιαία. Η αξονική τομογραφία της περιοχής έδειξε βλάβη η οποία διηθούσε το δέρμα και το υποδόριο ιστό αλλά χωρίς οστική συμμετοχή. Ακολούθησε η λήψη βιοψίας η οποία ήταν ενδεικτική κακοήθους νεοπλασίας χωρίς όμως να είναι ενδεικτική του τύπου του νεοπλάσματος. Αποφασίστηκε χειρουργική εκτομή της μάζας και πλαστική αποκατάσταση του ελλείματος. Η ιστοπαθολογική εξέταση έδειξε ότι πρόκειται για πλασμακύττομα ενώ οι ανοσοϊστοχημικές χρώσεις έδειξαν θετικότητα στο plasma cell , CD38, MU1, και μονοκλονική έκφραση των ελαφριών αλυσίδων Κ από τα πλασμοκύτταρα.

247


P75 ΠΡΩΤΟΠΑΘΕΣ ΧΛΩΡΩΜΑ ΛΕΠΤΟΥ ΕΝΤΕΡΟΥ ΚΑΙ ΜΕΙΖΟΝΟΣ ΕΠΙΠΛΟΟΥ. ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟΥ

Κοτρώνης Αν., Κακούτης Εμ., Χατζόπουλος Στ., Παπαδημητρίου Ν., Σταυράκης Θ., Μακραντωνάκης Ν.


Ως χλώρωμα ορίζεται ως μια εξωμυελική διακριτή μάζα η οποία αποτελείται από ανώριμα μυελοειδή κύτταρα ή μυελοβλάστες. Συνδέεται άμεσα με την οξεία μυελοειδή λευχαιμία και μπορεί να εμφανιστεί μεταγενέστερα, συγχρόνως ή και μήνες ή χρόνια πριν την εμφάνισή της, ενώ είναι δυνατόν να εμφανιστεί και σε ασθενείς με μυελοδυσπλαστικό ή μυελουπερπλαστικό σύνδρομο. Συνηθέστερες θέσεις εντόπισης είναι το δέρμα, οι λεμφαδένες και οι όρχεις, ενώ το γαστρεντερικό αποτελεί σπάνια θέση εντόπισης. Στο λεπτό έντερο η πιο συχνή θέση εντόπισης είναι ο ειλεός ενώ σπάνια ανευρίσκεται στη νήστιδα. Συνήθως δεν προκαλεί συμπτώματα αλλά μπορεί και να εμφανιστεί με αιμορραγία, διάτρηση ή απόφραξη του λεπτού εντέρου καθώς και με λιγότερο ειδικά συμπτώματα αποφρακτικού ειλεού. Όλοι οι ασθενείς πρέπει να υποβάλλονται σε χημειοθεραπεία για την οξεία λευχαιμία 3ενώ η χειρουργική παρέμβαση γίνεται μόνο σε περίπτωση επιπλοκών.

Παρουσιάζουμε την περίπτωση ασθενούς 48 ετών που προσήλθε στα Τ.Ε.Π. σε ημέρα γενικής εφημερίας αιτιώμενος για έντονο επιγαστρικό άλγος, μετεωρισμό της κοιλίας και εμέτους. Η κλινική εξέταση δεν ανέδειξε κάποιο παθολογικό σημείο και οι παρακλινικές εξετάσεις ήταν στα φυσιολογικά όρια. Ακολούθησε CT άνω-κάτω κοιλίας στην οποία παρατηρήθηκε πάχυνση τμήματος λεπτού εντέρου και σημεία αποφρακτικού ειλεού. Λόγω επιδείνωσης του ειλεού υποβλήθηκε σε επείγουσα λαπαροτομία και διαπιστώθηκε εξωφυτική μάζα νήστιδας και μικροί όγκοι μείζονος επιπλόου που προκαλούσαν πλήρη απόφραξη του εντέρου. Έγινε εντερεκτομή και πλαγιοπλία αναστόμωση νήστιδας και εκτομή τμήματος του μείζονος επιπλόου. Ο ασθενής εξήλθε την δέκατη μετεγχειρητική ημέρα σε καλή κατάσταση. Η παθαλογονοατομική εξέταση έδειξε χλώρωμα του λεπτού εντέρου και ακολούθησε συστηματική θεραπεία.

248


P76 ΕΝΔΟΚΟΙΛΙΑΚΟΣ ΔΕΣΜΟΠΛΑΣΤΙΚΟΣ ΟΓΚΟΣ ΜΙΚΡΟΚΥΤΤΑΡΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ

Ευαγγέλου I.1, Σακελλαρίου B.1, Κόντης E.1, Φωτιάδου A.1, Ευστρατίου I.2, Καραμόσχος K.2

1Β΄ Χειρουργική Κλινική, Γ.Π.Ν. «Παπαγεωργίου» Θεσσαλονίκης, 2Παθολογοανατομικό Τμήμα, Γ.Π.Ν. «Παπαγεωργίου» Θεσσαλονίκης

Ο ενδοκοιλιακός δεσμοπλαστικός όγκος μικροκυτταρικού τύπου είναι πολύ σπάνια νεοπλασματική νόσος που προσβάλει συνήθως νέα άτομα και των 2 φύλων. Χαρακτηρίζεται από πολλαπλές σφαιρικές μάζες νεοπλασματικών κυττάρων που καταλαμβάνουν κυρίως τα όργανα της πυελικής χώρας, το περιτόναιο και τον ορογόνο των κοίλων σπλάχνων ενώ σέβεται τα παρεγχυματικά όργανα. Η πρόγνωση της νόσου είναι πολύ κακή.

Σκοπός της εργασίας αυτής είναι η παρουσίαση 2 ασθενών που νοσηλεύσαμε στην κλινική μας την τελευταία δεκαετία. Επρόκειτο για ένα άνδρα και μία γυναίκα ηλικίας 29 και 32 ετών αντίστοιχα. Η κλινική εικόνα και των δύο ασθενών ήταν παρόμοια με άτυπα κοιλιακά ενοχλήματα, προοδευτική διάταση της κοιλίας λόγω ασκίτου και ατελή ειλεό που τους ανάγκασε τελικά να ζητήσουν ιατρική βοήθεια. Από την κλινική εξέταση και τον παρακλινικό έλεγχο ετέθη η υποψία γενικευμένης καρκινωμάτωσης και αποφασίστηκε ερευνητική λαπαροτομία. Κατά τη διερεύνηση της περινοναϊκής κοιλότητας αποκαλύφθηκαν και στους δύο ασθενείς εκτεταμένες σφαιρικές μάζες καρκινικών κυττάρων και ασκίτης χωρίς να υπάρχει εμφανής πρωτοπαθής εστία. Ελήφθησαν μόνο πολλαπλές βιοψίες και παροχετεύθηκαν οι ασκιτικές συλλογές. Η οριστική ιστολογική εξέταση των παρασκευασμάτων τεκμηρίωσε τη διάγνωση των δεσμοπλαστικών όγκων μικροκυτταρικού τύπου. Παρότι οι ασθενείς υποβλήθηκαν σε συμπληρωματική χημειοθεραπεία απεβίωσαν και οι δύο 17 και 23 μήνες αντίστοιχα μετά τη χειρουργική αντιμετώπιση.

249


P77 ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΔΕΣΜΟΕΙΔΩΝ ΟΓΚΩΝ - Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΜΑΣ

Ευαγγέλου I, Σαμαράς Α., Κουτσουφλανιώτης Ν., Λάμπρου Ι., Τσίμα Α., Καραμόσχος Κ.


Οι δεσμοειδείς όγκοι πήραν την ονομασία τους από τον Muller το 1838. Είναι καλοήθεις όγκοι που προέρχονται από μυοαπονευρωτικές δομές με τον χαρακτήρα της διεισδυτικής, καλά διαφοροποιημένης υπερπλασίας συνδετικού ιστού που είναι τοπικά επιθετική. Αποτελούν το 0,03% όλων των νεοπλασιών και το 3% των όγκων των μαλακών μορίων. Εμφανίζονται συνηθέστερα σε γυναίκες. Πιο συχνά αναπτύσσονται στο πρόσθιο κοιλιακό τοίχωμα και στην ωμική ζώνη.

Σκοπός της εργασίας αυτής, είναι η παρουσίαση της εμπειρίας μας από την αντιμετώπιση στην κλινική μας 14 ασθενών κατά την τελευταία δεκαετία. Επρόκειτο για 10 γυναίκες και 4 άνδρες ηλικίας 14 έως 62 ετών. Οι όγκοι εντοπίζονταν: στην κοιλιακή χώρα (8), στην ωμική ζώνη (4) και στα άκρα (2). Η διάγνωση ετέθη κυρίως με τη βοήθεια αξονικής και μαγνητικής τομογραφίας.

Η θεραπεία εκλογής ήταν η ριζική χειρουργική εκτομή. Συμπληρωματική ακτινοθεραπεία έγινε σε 2 ασθενείς.

Η εξέταση στο ηλεκτρονικό μικροσκόπιο έδειξε πλούσιο υπόστρωμα κολλαγόνου που περιβάλλει νησίδια ηωσινόφιλων ατρακτοειδών κυττάρων με φυσιολογικό πυρήνα και ωχρό κυτταρόπλασμα, χωρίς μιτώσεις. Η μετεγχειρητική παρακολούθηση κατέστη δυνατή σε 12 ασθενείς. Τοπική υποτροπή παρουσίασαν 2 ασθενείς, ο ένας μάλιστα υποτροπίασε 2 φορές.

Συμπερασματικά φαίνεται ότι η ριζική χειρουργική εκτομή είναι και θεραπεία εκλογής. Συμπληρωματική θεραπεία απαιτείται όταν η εκτομή δεν είναι ριζική ή όταν γίνεται επανεγχείρηση για τη θεραπεία της υποτροπής.

250


P78 ΥΠΟΔΟΡΙΟ ΝΕΥΡΟΕΝΔΟΚΡΙΝΙΚΟ ΚΑΡΚΙΝΩΜΑ MERCKEL ΒΟΥΒΩΝΙΚΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ

Παπακωνσταντίνου Αικ., Σοφός Α.-Γ., Πάνου Χ., Μπριστιάνου Μ., Γκόρπα Μ., Γιαννακούρης Δ., Κατωπόδη Ε., Μπακόλας Ι.

Χειρουργικό Τμήμα και Ακτινολογικό Εργαστήριο Γ.Ν. Καρπενησίου

Εισαγωγή – Σκοπός: Περιγράφεται σπάνια περίπτωση καρκινώματος κυττάρων Merkel μιμούμενου περισφιγμένη κήλη δεξιάς μηρο-βουβωνικής χώρας.

Περιγραφή Περίπτωσης: Γυναίκα 64 ετών προσήλθε στα επείγοντα με επώδυνη μάζα δεξιάς μηρο-βουβωνικής περιοχής και χειρουργήθηκε εκτάκτως με την υποψία περισφιγμένης κήλης. Μετά τη διάνοιξη της περιτονίας του Scarpa διαπιστώθηκε μεγάλη βουβωνο-μηριαία μάζα, πιθανώς λεμφαδενικής προέλευσης. Εκτελέστηκε εκτομή της μάζας «en bloc» με τοποθέτηση και παροχέτευσης τύπου Penrose στην υπολειμματική κοιλότητα. Η μετεγχειρητική πορεία υπήρξε ομαλή. Η ιστολογική εξέταση του παρασκευάσματος έδειξε νευροενδοκρινικό καρκίνωμα (Merckel-cell carcinoma). Δεν αναγνωρίστηκε λεμφαδενικός ιστός στη νεοπλασματική μάζα. Η ασθενής υποβλήθηκε σε ενδελεχή κλινικό και παρακλινικό έλεγχο, ο οποίος δεν έδειξε άλλες εντοπίσεις ούτε δερματική εντόπιση. Στη συνέχεια χορηγήθηκε ακτινοθεραπεία και χημειοθεραπεία σε άλλο κέντρο. Η ασθενής παρουσίασε αποφρακτική αγγειακή νόσο με γάγγραιναως επιπλοκή της ακτινοθεραπείας, της συστήθηκε ακρωτηριασμός του δεξιού σκέλους, τον οποίο και αρνήθηκε. Απεβίωσε από την επιπλοκή αυτή πριν την συμπλήρωση ενός έτους από την αφαίρεση του νεοπλάσματος.

Συζήτηση: Το νευροενδοκρινικό καρκίνωμα κυττάρων Merckel είναι ένα σχετικά σπάνιο δερματικό κακόηθες νεόπλασμα, το οποίο αφορά συνήθως ασθενείς τρίτης ηλικίας. Έχει την τάση να υποτροπιάζει τοπικά και να προκαλεί λεφαδενικές και απώτερες μεταστάσεις. Σε πολύ σπάνιες περιπτώσεις εμφανίζεται ως αμιγώς υποδόριος όγκος (στη μασχάλη ή στη βουβωνική χώρα, όπως στην περίπτωσή μας) και μερικές φορές ανευρίσκεται λεμφαδενική εντόπιση χωρίς άλλη πρωτοπαθή εστία (στην περίπτωσή μας δεν τεκμηριώθηκε κάτι τέτοιο). Η θεραπεία περιλαμβάνει τη χειρουργική εκτομή, τη χημειοθεραπεία και κατά περίπτωση ακτινοθεραπεία. Ασθενείς με δερματική εντόπιση χωρίς μεταστάσεις και με αρνητικό φρουρό λεμφαδένα εμφανίζουν μετά εκτομή και ακτινοθεραπεία 5ετή επιβίωση περίπου 90%. Η πρόγνωση της μεταστατικής νόσου είναι γενικά κακή.

251


P79 ΜΥΞΩΜΑ ΨΟΪΤΗ ΜΥ. ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΜΙΑΣ ΣΠΑΝΙΑΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗΣ

Ευθυμιόπουλος Γ.1, Κυριακίδης Κ.1, Κλέοντας Αθ1, Νικολαΐδου Α.2, Χρυσάφης Γ.1

1Β΄Χειρουργική Κλινική ΑΝΘ «Θεαγένειο», 2Παθολογοανατομικό Εργαστήριο ΑΝΘ «Θεαγένειο»

Εισαγωγή: Τα ενδομυϊκά μυξώματα είναι καλοήθεις όγκοι. Εμφανίζονται μόνο στους σκελετικούς μύες και η συχνότητα εμφάνισής τους είναι μία περίπτωση ανά εκατομμύριο πληθυσμού ανά έτος. Είναι συχνότερα στις γυναίκες και στις ηλικίες 40-60 ετών. Το 50% των περιπτώσεων εντοπίζεται στους μύες του μηρού. Η εντόπιση στον ψοΐτη μυ είναι σπάνια και στη διεθνή βιβλιογραφία υπάρχουν ελάχιστες αναφορές.

Παρουσίαση Περιστατικού: Ασθενής ηλικίας 74 ετών προσήλθε με ιστορικό άλγους (δε) πλάγιας κοιλιακής χωρας από τριημέρου. Κατά την κλινική εξέταση δεν υπήρχε ευαισθησία στην επιπολής ούτε στην εντω βάθει ψηλάφηση. Οι αιματολογικές εξετάσεις δεν έδειξαν σημεία φλεγμονής. Η απλή ακτινιγραφία κοιλίας δεν ήταν διαγνωστική. Το υπερηχογράφημα και η αξονική τομογραφία κοιλίας ανέδειξαν υποηχοϊκή βλάβη στο (δε) ψοΐτη μυ. Με τη μαγνητική τομογραφία κοιλίας διαπιστώθηκε η παρουσία περιγεγραμμενης μάζας μαλακών μορίων μέσα στο μυ. Η βιοψία της βλάβης με βελόνη υπό την καθοδήγηση αξονικού τομογράφου δεν ήταν διαγνωστική. Η βλάβη εξαιρέθηκε χωρίς να θιγούν οι εγγύς ανατομικές δομές. Σύμφωνα με την παθολοανατομική εξέταση και τον ανοσοϊστοχημικό έλεγχο πρόκειται για ενδομυϊκό μύξωμα.

Συμπερασματικά: Τα ενδομυϊκό μύξωμα είναι καλοήθης όγκος και η εκτομή του αποτελεί οριστική θεραπεία. Η υποτροπή είναι σπάνια ακόμη και όταν η αφαίρεσή του δεν γίνεται σε υγιή όρια. Ως θεραπεία εκλογής θεωρείται η εκτομή με ευρεία χείλη, καθώς ο αποκλεισμός της κακοήθειας είναι επισφαλής προεγχειρητικά. Η πρόγνωση είναι πολύ καλή και δεν χρειάζεται επικουρική χημειοθεραπεία ή ακτινοθεραπεία.

252


P80 ΝΕΥΡΙΛΕΙΜΩΜΑ ΙΣΧΥΑΚΟΥ ΝΕΥΡΟΥ. ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΜΙΑΣ ΣΠΑΝΙΑΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗΣ

Ευθυμιόπουλος Γ.1, Συράκος Θ.1, Γαλάνης Ν. 2, Ευστρατίου Ι. 3, Κισκίνης Δ. 1

1Α΄ Χειρουργική Κλινική ΑΠΘ, 2Γ΄ Ορθοπαιδική Κλινική ΑΠΘ, 3Παθολογονατομικό Εργαστήριο ΓΝΘ Παπαγεωργίου

Εισαγωγή: Το νευριλείμωμα (σβάννωμα) είναι καλοήθης όγκος που αναπτύσσεται στο έλυτρο τόσο των κινητικών όσο και των αισθητικών νεύρων και συνήθως ανακαλύπτεται τυχαία. Εμφανίζεται με τρεις κλινικές μορφές: (i) την εντοπισμένη, (ii) σε συνδυασμό με τη νόσο Von Recklinghausen και (iii) ως σβαννωμάτωση. Η εντόπισή του στο ισχυακό νεύρο είναι εξαιρετικά σπάνια (<1%) σύμφωνα με τον Das Gupta, και μαζί με το νευροφίμπρωμα είναι οι πιο αντιπροσωπευτικοί καλοήθεις όγκοι αυτού του νεύρου.

Παρουσίαση περιστατικού: Άντρας ηλικίας 24 ετών προσέρχεται για διερεύνηση μορφώματος στο δεξιό ιγνυακό βόθρο. Όπως προκύπτει από το ιστορικό, το μόρφωμα εμφανίστηκε προ τριετίας χωρίς νευρολογική σημειολογία. Η αύξηση του μεγέθους του το τελευταίο έτος οδήγησε στην απόφαση για διερεύνηση και χειρουργική αντιμετώπιση. Το υπερηχογράφημα του ιγνυακού βόθρου και η μαγνητική τομογραφία του δεξιού σκέλους αποκάλυψαν την ύπαρξη μιας καλά περιγεγραμμένης μάζας στην πορεία του ισχιακού νεύρου. Η βιοψία με βελόνη (FNA βιοψία) χαρακτηρίζει τη βλάβη ως καλοήθη μεσεγχυματογενή εξεργασία. Ο όγκος εξαιρέθηκε χωρίς να θιγούν ευγενή ανατομικά στοιχεία της περιοχής. Σύμφωνα με την παθολογοανατομική εξέταση πρόκειται για σβάννωμα, η εξαίρεση του οποίου έγινε εντός υγιών ορίων. Εικοσιτέσσερις μήνες μετά την εκτομή δεν υπάρχουν ενδείξεις υποτροπής.

Συμπερασματικά: Η πιθανότητα ανάπτυξης σβαννώματος στο ισχυακό νεύρο πρέπει να λαμβάνεται υπόψη στη διαφορική διάγνωση από τα σαρκώματα μαλακών ιστών. Η πρώιμη χειρουργική εξαίρεση πρέπει να αποτελεί θεραπεία εκλογής.

253


P81 ΔΕΡΜΑΤΟΪΝΟΣΑΡΚΩΜΑ PROTUBERANS ΠΡΟΣΘΙΟΥ ΘΩΡΑΚΟΚΟΙΛΙΑΚΟΥ ΤΟΙΧΩΜΑΤΟΣ

Αλατσάκης M., Καραπιπερίδης Δ., Σουβατζή Μ., Λιάππης Τ., Σβορώνος Χ., Χατζηθεόκλητος Ε.

Χειρουργικό Τμήμα, Γ.Ν.Θ «Ο Άγιος Δημήτριος»

Εισαγωγή: Το δερματοϊνοσάρκωμα Protuberans αποτελεί σπάνιο όγκο του δέρματος. Κλινικά εμφανίζεται συνήθως σαν καλοήθης όγκος στον κορμό. H διήθηση μικροσκοπικά ξεπερνά τα μακροσκοπικά όρια επεκτεινόμενη τοπικά στο δέρμα, στον υποδόριο ιστό έως και τους μύες.

Σκοπός: Σκοπός της εργασίας είναι η παρουσίαση μεμονωμένου περιστατικού ασθενούς με δερματοϊνοσάρκωμα Protuberans προσθίου θωρακοκοιλιακού τοιχώματος που αντιμετωπίστηκε στην κλινική μας.

Υλικό-Μέθοδοι: Ασθενής 74 ετών εισήχθη στην χειρουργική κλινική με αιμορραγικό όγκο πρόσθιου θωρακοκοιλιακού τοιχώματος διαμέτρου 18 cm. Το τελευταίο 4μηνο ο όγκος άρχισε να αυξάνεται ταχέως. Ακτινολογικός έλεγχος με αξονική και μαγνητική τομογραφία ανέδειξαν την ύπαρξη όγκου πρόσθιου θωρακοκοιλιακού τοιχώματος διαστάσεων 17x11,3x7 cm που διηθούσε τον υποδόριο ιστό και τους μύες χωρίς όμως να εισέρχεται στην περιτοναϊκή κοιλότητα.

Αποτελέσματα: Η ασθενής υπεβλήθη σε ευρεία τοπική εκτομή του όγκου και σύγκλιση του τραύματος κατά πρώτο σκοπό. Η μετεγχειρητική της πορεία ήταν ομαλή και εξήλθε της κλινικής την 10η μετεγχειρητική ημέρα. Ο ιστοπαθολογικός και ο ανοσοϊστοχημικός έλεγχος του παρασκευάσματος ανέδειξαν την ύπαρξη κακοήθους, μεσεγχυματογενούς προέλευσης δερματοϊνοσαρκώματος Protuberans, που αφαιρέθηκε σε υγιή όρια.

Συμπέρασμα: Η ευρεία χειρουργική εκτομή αποτελεί την ιδανική θεραπεία για το δερματοϊνοσάρκωμα Protuberans.

254


P82 ΕΠΙΘΗΛΙΟΕΙΔΕΣ ΑΙΜΑΓΓΕΙΟΕΝΔΟΘΗΛΙΩΜΑ ΜΕΙΖΟΝΟΣ ΕΠΙΠΛΟΟΥ. ΑΝΑΦΟΡΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗΣ

Σακελλαρίου Β., Χρήστου Κ., Τσίμα Α., Ευστρατίου Ι.1, Καραμόσχος Κ.

Β’ Χειρουργική Κλινική, Γ.Ν. Θεσσαλονίκης «Παπαγεωργίου»1Εργαστήριο Παθολογικής Ανατομικής, Γ.Ν. Θεσσαλονίκης «Παπαγεωργίου»

Σκοπός: Αναφέρουμε τη σπάνια περίπτωση ασθενούς που υπεβλήθη σε ερευνητική λαπαροτομία για εκτομή ευμεγέθους επιθηλιοειδούς αιμαγγειοενδοθηλιώματος μείζονος επιπλόου.

Αναφορά περίπτωσης: Ασθενής, άνδρας, ηλικίας 80 ετών, προσήλθε στα Εξωτερικά Ιατρεία της κλινικής μας με ψηλαφητή μάζα δεξιού υποχονδρίου. Στο ιστορικό του ασθενούς αναφερόταν στεφανιαία νόσος και προηγηθείσα επέμβαση αορτοστεφανιαίας παράκαμψης. Στον παρακλινικό έλεγχο ο ασθενής δεν παρουσίαζε παθολογικά ευρήματα και οι εξετάσεις για CEA, AFP και CA 19-9 ήταν φυσιολογικές. Στον CT έλεγχο κοιλίας ανεβρέθηκε ευμεγέθης ενδοκοιλιακός όγκος με εντόπιση το δεξιό υποχόνδριο. Αποφασίστηκε διαδερμική βιοψία υπό CT έλεγχο το αποτέλεσμα της οποίας ήταν καλοήθης μεσεγχυματικός όγκος. Ακολούθησε ερευνητική λαπαροτομία κατά την οποία διαπιστώθηκε η παρουσία όγκου 12x8x7 εκ, ο οποίος εξορμάτο από το μείζων επίπλουν και δεν παρουσίαζε συμφύσεις με τα πέριξ όργανα. Η εκτομή του όγκου σε υγιή όρια δεν παρουσίαζε τεχνικές δυσκολίες και η μετεγχειρητική πορεία του ασθενούς ήταν ομαλή. Εξήλθε της κλινικής την 7η μετεγχειρητική ημέρα. Η ιστολογική εξέταση του παρασκευάσματος έδειξε επιθηλιοειδές αιμαγγειοενδοθηλίωμα το οποίο ανήκει στα σαρκώματα μαλακών μορίων. Ο ασθενής δεν υπεβλήθη σε περαιτέρω ογκολογική αντιμετώπιση και 10 μήνες μετά είναι ελεύθερος νόσου.

Συμπεράσματα: Το επιθηλιοειδές αιμαγγειοενδοθηλίωμα αποτελεί έναν ενδιάμεσης κακοήθειας όγκο με σπάνια ενδοπεριτοναϊκή εντόπιση. Για την αντιμετώπισή του απαιτείται να εξαιρεθεί σε υγιή όρια και ο ασθενής να τεθεί σε μακροχρόνια συστηματική παρακολούθηση.

255


P83 ΦΥΤΟΠΙΛΗΜΑ ΝΗΣΤΙΔΟΣ: ΣΠΑΝΙΟ ΑΙΤΙΟ ΟΞΕΙΑΣ ΚΟΙΛΙΑΣ

Κωδωνάς Φ., Γεωργίου Γ., Βαραδά Ε., Κυριαζίδης Ε., Κουτσογιάννης Ι., Παναγιωτίδης Ι., Χιώτης Α.


Το φυτοπίλημα αποτελεί σπάνιο αίτιο αποφρακτικού ειλεού.

Σκοπός της εργασίας αυτής είναι η παρουσίαση ασθενούς με κλινική εικόνα οξείας κοιλίας συνεπεία φυτοπιλήματος νήστιδος και η ανασκόπηση της διεθνούς βιβλιογραφίας.

Άνδρας ηλικίας 69 ετών εισήχθη στην Κλινική μας λόγω έντονου κοιλιακού άλγους με πολλαπλούς συνοδούς εμέτους. Στο ιστορικό του αναφέρθηκε σκωληκοειδεκτομή και γαστρεκτομή για έλκος 12λου προ 25ετίας. Κλινικώς παρουσίαζε βαθμιαία αυξανόμενη ευαισθησία και μυϊκή αντίσταση στο επιγάστριο και στη δεξιά πλάγια κοιλιακή χώρα, ενώ στον εργαστηριακό έλεγχο διαπιστώθηκε λευκοκυττάρωση με πολυμορφοπυρήνωση. Η απλή ακτινογραφία κοιλίας ήταν φυσιολογική, ενώ στο υπερηχοτομογράφημα κοιλίας διαπιστώθηκε πάχυνση του τοιχώματος της νήστιδος, του τυφλού και του ανιόντος κόλου. Ο ασθενής κατά την παρακολούθηση παρουσίασε επιδείνωση της συμπτωματολογίας, κυρίως του άλγους, αυξημένη παροχέτευση από το ρινογαστρικό σωλήνα και κλινικά σημεία οξείας κοιλίας. Στην αξονική τομογραφία κοιλίας παρατηρήθηκε διάταση της αρχικής μοίρας της νήστιδος, σημεία απόφραξης του αυλού, χωρίς ανάδειξη του αιτίου. Ο ασθενής υποβλήθηκε σε ερευνητική λαπαροτομία κατά την οποία διαπιστώθηκε απόφραξη του αυλού του αρχικού τμήματος της νήστιδος από φυτοπίλημα. Αυτό αφαιρέθηκε με εντεροτομή που διενεργήθηκε κεντρικότερα. Η μετεγχειρητική πορεία του ασθενούς υπήρξε ομαλή.

Το φυτοπίλημα αποτελεί επιπλοκή των εγχειρήσεων στον στόμαχο, το οποίο κατά την προώθησή του στο έντερο μπορεί να προκαλέσει αποφρακτικό ειλεό και εικόνα οξείας κοιλίας. Η προεγχειρητική διάγνωση ιδίως σε υψηλό ειλεό είναι δυσχερής και τίθεται συνήθως κατά την ερευνητική λαπαροτομία.

256


P84 ΤΡΙΧΟΠΙΛΗΜΑ ΣΤΟΜΑΧΟΥ – ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟΥ

Ευαγγέλου I., Σακελλαρίου B., Σαμαράς A., Γκαγκάλης A., Ευαγγέλου N., Καραμόσχος K.

Β΄ Χειρουργική Κλινική, Γ.Π.Ν. «Παπαγεωργίου», Θεσσαλονίκη

Το τριχοπίλημα αποτελείται από συμπαγείς μάζες διαπλεκομένων τριχών που αφορούν συνήθως τον στόμαχο νευρωσικών ή ψυχοπαθών γυναικών που ακούσια μασούν και καταπίνουν τις άκρες των μαλλιών τους.

Σκοπός της εργασίας αυτής είναι η παρουσίαση μιας περίπτωσης τριχοπιλήματος που αντιμετωπίσαμε πρόσφατα στην κλινική μας.

Επρόκειτο για κορασίδα ηλικίας 16 ετών, αρίστης μαθήτριας στο σχολείο της, η οποία προσήλθε σε γενική εφημερία με μέλαινες κενώσεις, απώλεια βάρους, πόνο στο ιδίως επιγάστριο και εμέτους. Κλινικά διαπιστώθηκε ευμεγέθης μάζα που καταλάμβανε ολόκληρη την άνω κοιλία. Η αξονική τομογραφία κοιλίας και η γαστροσκόπηση έθεσαν την διάγνωση του τριχοπιλήματος το οποίο ήταν ευμέγεθες και καταλάμβανε δίκην εκμαγείου ολόκληρο τον στόμαχο και τον βολβό του δωδεκαδακτύλου.

Η αντιμετώπιση ήταν όπως πάντοτε σε παρόμοιες περιπτώσεις χειρουργική με λαπαροτομία, γαστροτομή και αφαίρεση της ευμεγέθους συμπαγούς μάζας του τριχοπιλήματος. Η μετεγχειρητική πορεία ήταν ομαλή με έξοδο από το νοσοκομείο την 6η μετεγχειρητική ημέρα. Η ασθενής παρακολουθείται από ψυχίατρο και σήμερα 19 μήνες μετά την επέμβαση είναι πολύ καλά στην υγεία της.

257


P85 ΕΙΛΕΟΣ ΕΚ ΦΥΤΟΠΙΛΗΜΑΤΟΣ: ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟΥ

Ρουμελιώτη Χ., Κάβουρας Ν., Σαλιάγκας Κ., Κακλαμάνου-Βρεττού Δ.


Σκοπός: Η παρουσίαση περιστατικού ειλεού εκ φυτοπιλήματος σε γυναίκα που αντιμετωπίστηκε στο Νοσοκομείο μας.

Παρουσίαση Περιστατικού: Ασθενής 74 χρόνων, γυναίκα προσήλθε στο Νοσοκομείο με αναφερόμενους εμέτους, απώλεια βάρους, καταβολή και κοιλιακό άλγος. Η ασθενής ανέφερε ιστορικό χειρουργηθέντος πεπτικού έλκους και διάτρηση από 30 ετίας. Η ακτινογραφία κοιλίας ανέδειξε εικόνα αποφρακτικού ειλεού και υδραερικά επίπεδα. Η ασθενής οδηγήθηκε στο χειρουργείο για διενέργεια ερευνητικής λαπαροτομής. Διαπιστώθηκε συμφυτικός ειλεός και ευμεγέθες φυτοπίλημα στομάχου και συρρέοντα φυτοπιλήματα εντέρου. Έγινε λύσις των συμφύσεων, αφαίρεση του φυτοπιλήματος και περιορισμένη εντερεκτομή με τελικοτελική αναστόμωση. Η μετεγχειρητική πορεία της ασθενούς ήταν άριστη και χωρίς μετεγχειρητικές επιπλοκές.

Συμπέρασμα: Η δημιουργία φυτοπιλήματος σχετίζεται με ιστορικό επεμβάσεων στο στόμαχο και η κλινική εικόνα ποικίλει. Η συνεχής ενημέρωση και ο υψηλός δείκτης υποψίας του χειρουργού, η σωστή προεγχειρητική λήψη ιστορικού και η σωστή εκτίμηση αποτελούν καθοριστικούς παράγοντες για την διάγνωση και σωστή αντιμετώπιση.

258


P86 ΕΠΕΙΓΟΥΣΑ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗ ΕΠΕΜΒΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΚΑΡΚΙΝΟΥ ΠΑΧΕΟΣ ΕΝΤΕΡΟΥ ΣΕ ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ

Ρουμελιώτη Χ., Κάβουρας Ν., Σαλιάγκας Κ., Χατζημήσιος Κ., Κακλαμάνου-Βρεττού Δ.


Σκοπός: Η παρουσίαση της εμπειρίας μας σε επαρχιακό νοσοκομείο και η επιβίωση των ασθενών που επειγόντως οδηγούνται στο χειρουργείο με καρκίνο παχέους εντέρου.

Υλικό-Μέθοδος: Μελετήσαμε αναδρομικά 110 περιστατικά που οδηγήθηκαν στο χειρουργείο προγραμματισμένα και 35 περιστατικά που επειγόντως οδηγήθηκαν μετά από επιπλοκές του καρκίνου παχέους εντέρου. Οι επιπλοκές αφορούσαν στο69%απόφραξη χωρίς προηγούμενη συμπτωματολογία, στο 29% περιτονίδα με διάτρηση του όγκου και μόλις στο 2% αιμορραγία και διαταραχές των ζωτικών σημείων τους. Βιβλιογραφικά βρέθηκε ότι σε ποσοστό 10-25% ο καρκίνος του παχέους εντέρου εκδηλώνεται απότομα με μια από τις επιπλοκές του. Κατά την χειρουργική επέμβαση στο 20% βρέθηκαν ηπατικές μεταστάσεις που αυτό μειώνει την πενταετή επιβίωση των ασθενών χαμηλότερα από το 40% που είναι σύμφωνα με τις μελέτες.

Αποτελέσματα: Έγιναν χειρουργικές επεμβάσεις ιάσεως και λεμφαδενικός καθαρισμός και στο 95% και στους υπόλοιπους ασθενείς έγινε και καθαρισμός του διηθημένου εδάφους της πuέλου (frozen pelvis). Η μετεγχειρητική νοσηρότητα ήταν αρκετά υψηλή,38% και η θνητότητα 24%.

Συμπέρασμα: Ο ενδεδειγμένος προληπτικός εργαστηριακός έλεγχος για τον καρκίνο παχέους εντέρου (κολονοσκόπηση, γενική αίιματος, καρκινικόι δείκτες) σε άτομα τρίτης ηλικίας σε αρκετά υψηλό ποσοστό(>89%) δεν πραγματοποιείται σε επαρχιακές περιοχές. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα την υψηλή νοσηρότητα αυτών των επιπλεγμένων ιατρικών καταστάσεων.

259


P87 ΔΙΠΛΗ ΣΚΩΛΗΚΟΕΙΔΗΣ: ΜΙΑ ΣΠΑΝΙΑ ΣΥΓΓΕΝΗΣ ΑΝΩΜΑΛΙΑ

Νίνος Α., Δουρίδας Γ., Παπακωνσταντίνου Ε., Λιάπη Γ., Βιδάλη Μ., Μαλετσικόπουλος Σ., Αντωνάκας Π., Παλιβός Λ., Παπανδρίκος Γ., Φαραζί Χ., Πιερρακάκης Στ.

Χειρουργική Κλινική, ‘Θριάσιο’ Γενικό Νοσοκομείο

Η διπλή σκωληκοειδής είναι μια σπάνια συγγενής ανωμαλία με σποραδικές αναφορές στην διεθνή βιβλιογραφία. Δεν έγινε δυνατόν να εντοπιστεί ελληνική δημοσίευση με ανάλογο θέμα. ‘Έχουν υπάρξει εκατό ανάλογες δημοσιεύσεις περιστατικών στην αγγλόφωνη βιβλιογραφία, αλλά καμία με την ειδική μορφολογία της περίπτωσης που παρουσιάζουμε εδώ.

Το περιστατικό μας: Πρόκειται για μια εικοσάχρονη γυναίκα που προσήλθε στα έκτακτα εξωτερικά ιατρεία αιτιόμενη πόνο στον δεξιό λαγόνιο βόθρο για τις τελευταίες δύο ημέρες. Η ασθενής χειρουργήθηκε με την υποψία μιας οξείας σκωληκοειδίτιδας. Έγινε σκωληκοειδεκτομή μιας διπλής σκωληκοειδούς που είχε σχήμα πετάλου, με διπλή βάση και κοινή κορυφή. Ταυτόχρονα έγινε εκτομή και ενός σχετικά ευμεγέθους λεμφαδένα στο μεσεντερίδιο που υποτέθηκε ότι ήταν φλεγμονώδους αιτιολογίας. Η ιστολογική απεκάλυψε ότι ο λεμφαδένας είχε καταληφθεί από ένα non-Hodgkin λέμφωμα. Στην σκωληκοειδή δεν υπήρχαν άλλες αλλοιώσεις πέρα από την ιδιομορφία του διπλασιασμού.

Συμπέρασμα: Η διπλή σκωληκοειδής είναι ένα περίεργο και εντυπωσιακό εύρημα, που όμως είναι σημαντικό να το έχουμε στο νου. Αυτό γιατί μπορεί να υπάρξουν σοβαρές νομικές επιπλοκές αν δεν αναγνωριστεί κατά την επέμβαση και η άλλη σκωληκοειδής και αφεθεί στην θέση της, με πιθανό αποτέλεσμα μια δεύτερη κρίση οξείας σκωληκοειδίτιδας σε ασθενή ο οποίος είχε υποβληθεί κατά το παρελθόν σε σκωληκοειδεκτομή. Η αγγλόφωνη νομικο-ιατρική βιβλιογραφία αναφέρεται σε ανάλογο περιστατικό (δες βιβλιογραφική παραπομπή).

Έχει προταθεί ένα τρόπος ταξινόμησης των ειδών διπλασιασμού της σκωληκοειδούς κατά Cave and Wakkbridge. Ο τύπος Α με κοινή βάση και δύο ξεχωριστές κορυφές. Ο τύπος Β με δύο αυτόνομες αποφύσεις. Ο τύπος C με δύο σκωληκοειδείς σε διπλασιασμό του τυφλού.

Η περίπτωση που παρουσιάζουμε θα μπορούσε να κατηγοριοποιηθεί ως τύπος D με δύο βάσεις και κοινή κορυφή.

Το ενδοκοιλιακό λέμφωμα μπορεί να παρουσιαστεί ως άτυπο κοιλιακό άλγος και κάποιες φορές, όπως στην περίπτωση που παρουσιάζουμε, ως οξεία σκωληκοειδίτιδα

260


P88 ΣΠΑΝΙΕΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ ΟΞΕΙΑΣ ΣΚΩΛΗΚΟΕΙΔΙΤΙΔΑΣ

Κοκκώνης Δ., Σαλιάγκας Κ., Ζανδές Ν., Χατζημίσιος Κ., Δουλγεράκης Μ., Σιμήνου Σ., Χίτζιος Δ., Καλινδέρης Μ., Αϊβάζη Δ., Γιαζιτζόγλου Κ., Κουκούλας Δ., Μελάς Δ., Μήτσιος Δ.

Χειρουργική Κλινική, Γ. Ν. Ν. Κοζάνης

• Από το σύνολο των σκωληκοειδεκτομών που διενεργήθηκαν στη Χειρουργική Κλινική του Νοσοκομείου μας κατά τη χρονική περίοδο 2006-2009 κάποιες παρουσίασαν κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά είτε ιστολογικά είτε κλινικά ή και ανατομικά που αποκαλύφθησαν κατά τη διάρκεια του χειρουργείου

1ο περιστατικό : σκωληκοειδεκτομή σε άνδρα 23 ετών ανέδειξε στην ιστολογική εξέταση ακτινομυκητίαση της σκωληκοειδούς αποφύσεως• Η ιστολογική εξέταση έδειξε αλλοιώσεις κοκκιωματώδους λεμφαδενίτιδας χωρίς στοιχεία

κακοήθους εξεργασίας

• Ακτινομυκητίαση ή ακτινομύκωση : Αποτελεί χρόνια, βραδέως αναπτυσσόμενη, διηθητική φλεγμονή, που απολήγει σε σχηματισμό

κοκκιωμάτων και αποστημάτων, τα οποία παροχετεύονται πολλαπλώς με συρίγγια.

2ο περιστατικό : σκωληκοειδεκτομή σε αγόρι ηλικίας 11 ετών με άλγος δεξιού λαγόνιου βόθρου• Η ιστολογική εξέταση έδειξε αλλοιώσεις οξείας σκωληκοειδίτιδας με μικρά κοκκιώματα

στον βλεννογόνο χωρίς νέκρωσηΈγινε σύσταση για περαιτέρω έλεγχο του ασθενούς προς αποκλεισμό κοκκιωματώδους φύσεως φλεγμονή κυρίως του τύπου της νόσου CROHN και της σαρκοειδώσεως

3ο περιστατικό : σκωληκοειδεκτομή σε άρρεν ασθενή 86 ετών με οξεία κοιλία και ανεύρεση κατά την λαπαροτομία εμπυήματος της σκωληκοειδούς αποφύσεως• Η παθολογοανατομική εξέταση του παρασκευάσματος ανέδειξε βλεννώδες κυσταδένωμα

σκωληκοειδούς – βλεννοκύστη – χωρίς στοιχεία νεοπλασματικής εξεργασίας

4ο περιστατικό : σκωληκοειδεκτομή σε άρρεν ασθενή• Από την ιστολογική εξέταση αναγνωρίζονται παράσιτα του τύπου των οξυούρων.• Οι οξύουροι είναι παράσιτα του ΓΕΣ του ανθρώπου και ιδίως του παχέος εντέρου και

προσβάλλουν κυρίως τα παιδιά

5ο, 6ο και 7ο περιστατικό : τα ιστολογικά παρασκευάσματα τριών σκωληκοειδεκτομών ανέδειξαν καρκινοειδές της σκωληκοειδούς απόφυσηςΘεραπείαΣε εντόπιση μικρού καρκινοειδούς στη σκωληκοειδή απόφυση, αρκεί η σκωληκοειδεκτομήΜεγαλύτερος όγκος (διαμέτρου >2cm) αντιμετωπίζεται με δεξιά ημικολεκτομή μετά συναφαιρέσεως των επιχώριων λεμφαδένων. Αντιμετωπίζεται δηλαδή όπως τα νεοπλάσματα του δεξιού κόλου.

261


8o περιστατικό : γυναίκα ηλικίας 65 ετών προσέρχεται στα Εξωτερικά Ιατρεία της Χειρουργικής το απόγευμα στις 2/6/07 με αναφερόμενο κοιλιακό άλγος• Κατά την κλινική εξέταση διαπιστώνεται ευαισθησία στο υπογάστριο• Σημείο Mc Burney (-)• CT άνω – κάτω κοιλίας : ρυπαρότητα του λιπώδους ιστού του μεσεντερίου – μέτρια

διατεταμένη έλικα παχέος εντέρου εντοπιζόμενη στην περιοχή του αριστερού λαγόνιου βόθρου η οποία καταλήγει σε επιμήκη κυλινδρικό εντερικό σχηματισμό διαμέτρου 15mm με παχυμένο οιδηματώδες τοίχωμα, το άκρο του οποίου εντοπίζεται πάνω από την οροφή της ουροδόχου κύστεως.Παρά την εντόπιση της έλικας αυτή περισσότερο φαίνεται να αντιστοιχεί στο τυφλό και στην σκωληκοειδή απόφυση παρά στο σιγμοειδές

• Η ασθενής οδηγείται στο χειρουργείο στις 4/6/07 για ερευνητική λαπαροτομία• Γίνεται μέση υπομφάλιος τομή όπου ανευρίσκεται κινητό τυφλό στον αριστερό λαγόνιο

βόθρο και plastron σκωληκοειδούς αποφύσεως• Εκτελείται σκωληκοειδεκτομή

262


P89 ΑΣΥΝΗΘΗΣ ΕΠΙΠΛΟΚΗ ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΓΑΣΤΡOΣΚΟΠΗΣΗΣ

Μπαλλάς Κ.1, Συμεωνίδης Ν.1, Σουφλέρης Κ.2, Ντάμπος Ι.1, Μπαλτατζής Μ.1, Ραφαηλίδης Σ.1, Ψαρράς Κ.1, Παυλίδης Θ.1, Σακαντάμης Α.1

1Β’ Χειρουργική Προπαιδευτική Κλινική, Ιπποκράτειο ΓΝΘ, Ιατρική Σχολή ΑΠΘ2Β’ Παθολογική Προπαιδευτική Κλινική, Ιπποκράτειο ΓΝΘ, Ιατρική Σχολή ΑΠΘ

Το πνευμοπεριτόναιο υπό τάση είναι η μαζική συσσώρευση αέρα ενδοπεριτοναϊκά υπό υψηλή πίεση που έχει σαν αποτέλεσμα την εμφάνιση συνδρόμου κοιλιακού διαμερίσματος. Αποτελεί μία δυνητικά θανατηφόρο επιπλοκή διαφόρων ιατρικών παρεμβάσεων, μεταξύ των οποίων και η ενδοσκόπιση του ανώτερου πεπτικού. Παρουσιάζουμε την περίπτωση άνδρα 45 ετών με αιμορραγία ανωτέρου πεπτικού, ο οποίος υποβλήθηκε σε επείγουσα ενδοσκόπιση κατά τη διάρκεια της οποίας παρατηρήθηκε μεγάλη διάταση της κοιλίας. Ο απεικονιστικός έλεγχος ανέδειξε μεγάλη συσσώρευση αέρα ενδοπεριτοναϊκά και καθώς η κλινική κατάστασή του ασθενούς επιδεινώνονταν, έγινε παροχέτευση του πνευμοπεριτοναΐου με ευρύαυλο φλεβοκαθετήρα. Αφού ο ασθενής σταθεροποιήθηκε αιμοδυναμικά, οδηγήθηκε στο χειρουργείο όπου ανευρέθη ευμεγέθες διατρηθέν έλκος στην 1η μοίρα του δωδεκαδακτύλου καθώς και διατριτραίνον έλκος στην οπίσθια επιφάνεια του. Πραγματοποιήθηκε αντρεκτομή και ΒΙΙ γαστρεντεροαναστόμωση. Η αιφνίδια και εκσεσημασμένη διάταση της κοιλίας κατά τη διάρκεια ενδοσκόπησης πρέπει να θέτει την υπόνοια για πνευμοπεριτόναιο υπό τάση καθώς η διάγνωση καταστροφικής αυτής επιπλοκής πρέπει να γίνεται έγκαιρα και η αντιμετώπιση της άμεσα.

263


P90 ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΔΙΑΤΡΗΣΗΣ ΠΑΧΕΟΣ ΕΝΤΕΡΟΥ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΔΙΑΓΝΩΣΤΙΚΗ ΚΟΛΟΣΚΟΠΗΣΗ. ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟΥ

Πλασάτη Μ., Τζιμαγιώργης Ι., Πανάς Κ., Ζεκερίδης Θ., Αθανασίου Μ., Γρανάς Α., Μήτκος Θ., Μαυρίδης Δ., Τεπελόπουλος Γ., Γιαντζακλίδης Σ., Καλαβάς Π.

Β’ Χειρουργική Κλινική, Γενικό Νοσοκομείο Καβάλας

Εισαγωγή: Η κολοσκόπηση αποτελεί σήμερα μια ευρέως χρησιμοποιούμενη και ασφαλή εξέταση για τη διάγνωση και την θεραπεία των παθήσεων του παχέως εντέρου.Παρά την ασφάλειά της, διάτρηση μπορεί να συμβεί στο 0,2 έως 2% των περιπτώσεων (ενδοπεριτοναϊκή, οπισθοπεριτοναϊκή ή και τα δύο).Η αντιμετώπιση είναι χειρουργική ή μη χειρουργική σε επιλεγμένες περιπτώσεις ασθενών.

Παρουσίαση Περιστατικού: Γυναίκα 77 ετών παρουσιάστηκε στα επείγοντα της χειρουργικής αιτιώμενη διόγκωση περιοφθαλμικής χώρας και τραχήλου αριστερά, περίπου έξι ώρες μετά την διενέργεια διαγνωστικής κολοσκόπησης για διερεύνηση αναιμίας. Παρουσιάζει υποδόριο εμφύσημα αριστερής περιοφθαλμικής χώρας, τραχήλου, πρόσθιου θωρακικού τοιχώματος, ενώ κλινικά η εξέταση της κοιλίας εκτός από ήπιο μετεωρισμό δεν αναδεικνύει ευρήματα οξείας κοιλίας. Απύρετη χωρίς εργαστηριακούς δείκτες φλεγμονής. Από τον ακτινολογικό έλεγχο (Rö και CT τραχήλου, θώρακα και κοιλίας), ανευρίσκονται πνευμομεσοθωράκιο, πνευμοπεριτόναιο, οπισθοπνευμοπεριτόναιο.

Αποφασίστηκε συντηρητική αντιμετώπιση με διακοπή σίτισης, Levin, και i.v. χορήγηση υγρών και αντιβιοτικών. Η ασθενής επανασιτίστηκε μετά 72 ώρες και εξήλθε την έβδομη μέρα νοσηλείας σε καλή κατάσταση.

Συμπεράσματα-Συζήτηση: Η μη χειρουργική αντιμετώπιση ορθοκολικών διατρήσεων μετά από κολοσκόπηση, είναι μια αποδεκτή λύση σε επιλεγμένους ασθενείς. Ο χρόνος της διάγνωσης, το μέγεθος της βλάβης, ο βαθμός προετοιμασίας του εντέρου, η συνυπάρχουσα παθολογία του εντέρου και η γενική κατάσταση του ασθενούς, είναι παράγοντες που θα επηρεάσουν την απόφαση για τον τρόπο αντιμετώπισης.

264


P91 ΜΕΤΕΓΧΕΙΡΗΤΙΚΗ ΑΝΑΛΓΗΣΙΑ ΚΑΙ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΣΕ ΤΜΗΜΑ ΓΕΝΙΚΗΣ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗΣ. ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΕΝΟΣ ΚΕΝΤΡΟΥ

Κουλούρης Χ. Δρογούτη Μ. Γιαλαμάς Λ. Κεσίσογλου Ι. Σαπαλίδης Κ. Πλιάκος Ι. Παπαβραμίδης Σ.

Γ΄ Χειρουργική Κλινική Α.Π.Θ., ΓΠΝ ΑΧΕΠΑ, Θεσσαλονίκη

Εισαγωγή: Ο αποτελεσματικός έλεγχος του μετεγχειρητικού πόνου αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της περιεγχειρητικής αντιμετώπισης των ασθενών. Η αντιμετώπιση του περιορίζει την συχνότητα και την βαρύτητα των μετεγχειρητικών επιπλοκών, επιταχύνει την ανάρρωση, ελαττώνει τις ημέρες νοσηλείας και μειώνει την πιθανότητα εμφάνισης χρόνιου πόνου. Σκοπός της εργασίας αποτελεί η καταγραφή και αξιολόγηση της μετεγχειρητικής αναλγησίας σε τμήμα γενικής χειρουργικής.

Υλικό- Μέθοδος: Μελετήθηκαν μέσω σχετικού ερωτηματολογίου 107 ασθενείς από τον Φεβρουάριο ως τον Μάρτιο του 2009,εκ των οποίων 50 ήταν άρρενες (46,73%) και 57 θήλεις (53,27%). Η διάμεση ηλικία ήταν τα 55.9 έτη, η διάρκεια νοσηλείας 6,76 ημέρες, ενώ η μετεγχειρητική νοσηλεία 2.89 ημέρες. Οι ασθενείς υποβλήθηκαν σε επεμβάσεις διαφόρου βαρύτητας. Καταγράφηκε ο βαθμός ικανοποίησης του ασθενούς άμεσα μετεγχειρητικά και κατά την στιγμή του εξιτηρίου σε σχέση με το είδος της μετεγχειρητικής αναλγησίας, την βαρύτητα της επέμβασης, και τις επιπλοκές. Η ένταση του μετεγχειρητικού πόνου εκτιμήθηκε με την χρήση 5βαθμιας κλίμακας ενώ η αποτελεσματικότητα της αναλγησίας με την χρήση 4βαθμιας κλίμακας. Ελέγχονταν οι ζωτικές παράμετροι και η εμφάνιση ή μη επιπλοκών.

Αποτελέσματα: Γενική αναισθησία έλαβαν 75 ασθενείς (70,1%), ραχιαία 4 (3.74%), επισκληρίδιο 3 (2,8%), και τοποπεριοχική 25 (23,36%). Η διάμεση διάρκεια της χορηγηθείσας αναλγησίας ήταν 1,49 ημέρες. Τέσσερις ασθενείς (3.74%) εμφάνισαν σημαντική χειρουργική επιπλοκή. Η πλειονότητα των ασθενών περιέγραψε τον πόνο κυμαινόμενο μεταξύ 2 και 3 στην αριθμητική κλίμακα (Νumerical Rating Scale : NRS ). Η αποτελεσματικότητα της αναλγησίας βαθμολογήθηκε μεταξύ 1 και 2. Διαπιστώθηκε πως ο έλεγχος του μετεγχειρητικού πόνου είναι αποτελεσματικότερος με τη συγχορήγηση περισσοτέρων του ενός αναλγητικών παραγόντων που ο καθένας δρα σε διαφορετικό σημείο της αγωγής των αλγογόνων ερεθισμάτων.

Συμπεράσματα- Συζήτηση: Ανεξαρτήτως της επιλογής αναλγητικής μεθόδου, επιδίωξη πρέπει να αποτελεί η επίτευξη πολυπαραγοντικής αναλγησίας, καθώς η τελευταία συνδυάζεται με ασφαλέστερη και αποτελεσματικότερη αντιμετώπιση του μετεγχειρητικού πόνου. Επισημαίνεται πως συχνά υποτιμάται η ανάγκη των ασθενών για μετεγχειρητική αναλγησία.

265


P92 ΜΕΛΕΤΗ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ ΤΗΣ ΔΙΗΘΗΣΗΣ ΤΟΥ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΟΥ ΤΡΑΥΜΑΤΟΣ ΜΕ ΡΟΠΙΒΟΚΑΙΝΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΜΕΤΕΓΧΕΙΡΗΤΙΚΟΥ ΠΟΝΟΥ ΣΕ

ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΟΥ ΥΠΟΒΑΛΛΟΝΤΑΙ ΣΕ ΕΠΕΜΒΑΣΕΙΣ ΟΣΦΥΙΚΗΣ ΜΟΙΡΑΣ ΣΠΟΝΔΥΛΙΚΗΣ ΣΤΗΛΗΣ


Νευροχειρουργική Κλινική και Αναισθησιολογικό Τμήμα, Bενιζέλειο Νοσοκομείο, Ηράκλειο, Κρήτη Σκοπός: Σκοπός της εργασίας ήταν να αξιολογηθεί ο μετεγχειρητικός πόνος σε περιπτώσεις ασθενών που υποβάλλονται σε προγραμματισμένες επεμβάσεις στην οσφυϊκή μοίρα της σπονδυλικής στήλης (ΟΜΣΣ).

Υλικό-Μέθοδος: Στην εργασία αυτή μελετήθηκαν εξήντα πέντε (65) ασθενείς., 45 γυναίκες (ποσοστό 69,2%) και 20 άνδρες (ποσοστό 30,8%) ,ηλικίας 31-71 έτη. Οι ασθενείς χωρίστηκαν σε δύο ομάδες . ΠΡΩΤΗ ΟΜΑΔΑ-41 ασθενείς ( ποσοστό 63%) Έγινε διήθηση του χειρουργικού τραύματος με ροπιβακαϊνη (30 κ.εκ. ροπιβακαϊνης) ΔΕΥΤΕΡΗ ΟΜΑΔΑ-24 ασθενείς (ποσοστό 37%). Οι ασθενείς λάμβαναν μόνον επί πόνου αναλγητικά από το στόμα.

Aποτελέσματα - Συμπεράσματα: Η διήθηση του χειρουργικού τραύματος με τοπικά αναισθητικά εφαρμόζεται ολοένα και περισσότερο εξειδικευμένα κέντρα σπονδυλικής στήλης(Ε.Ε, Η.Π.Α, ΙΑΠΩΝΙΑ). Η αναλγησία στην μελέτη μας, αξιολογήθηκε με βάση το ερωτηματολόγιων και χρησιμοποίηση διεθνών κλιμάκων αξιολόγησης πόνου και στις δύο ομάδες. Από τα αποτελέσματα της μελέτης προκύπτει ότι η αντιμετώπιση του μετεγχειρητικού πόνου στην ομάδα με την διήθηση πλεονεκτεί σε σχέση με την από του στόματος αγωγή.

266


P93 ΣΥΝΔΥΑΣΜΕΝΗ ΧΟΡΗΓΗΣΗ ΕΝΔΟΦΛΕΒΙΑΣ ΠΑΡΑΚΕΤΑΜΟΛΗΣ ΚΑΙ ΠΑΡΕΚΟΞΙΜΠΗΣ ΣΕ ΕΠΕΜΒΑΣΗ ΣΚΩΛΗΚΟΕΙΔΕΚΤΟΜΗΣ

Στεφανιώτου Α., Καλουδιώτη Μ., Χήτου Ζ., Ψιανού Κ., Γεωργαλή Ε., Τριανταφυλλίδου Ε.

Αναισθησιολογικό Τμήμα, Γενικό Νοσοκομείο Φλώρινας

Εισαγωγή: Η επέμβαση σκωληκοειδεκτομής αποτελεί συνήθη χειρουργική επέμβαση γεγονός που καθιστά απαραίτητη την παροχή επαρκούς αναλγητικής κάλυψης των ασθενών αυτών.

Μέθοδοι – Υλικό: 40 ασθενείς που υποβλήθηκαν σε επέμβαση σκωληκοειδεκτομής, ηλικίας 18 - 45 ετών, ASA I –II, χωρίσθηκαν σε δύο ομάδες. Στην ομάδα Α χορηγήθηκε φεντανύλη ενδοφλεβίως σε δόσεις ανάλογες της ηλικίας και του βάρους του ασθενούς και παρακεταμόλη 1000 mg διαλυμένη σε 100 ml NS 0,9 % αμέσως μετά την εισαγωγή ενώ στην ομάδα Β συνχορηγήθηκε, εκτός της αναλγησίας με οπιοειδή (φεντανύλη), παρακεταμόλη 1000 mg διαλυμένη σε 100 ml NS 0,9 % και παρεκοξίμπη 40 mg ενδοφλεβίως στον ίδιο χρόνο με την ομάδα Α.

Αποτελέσματα: Μετεγχειρητικά οι ασθενείς της ομάδας Β παρουσίασαν καλύτερη πορεία ανάρρωσης εμφανίζοντας μειωμένο έως σχεδόν καθόλου πόνο σε σχέση με τους ασθενείς της ομάδας Α.

Συμπέρασμα: Η συνδυασμένη χρήση παρακεταμόλης και παρεκοξίμπης διεγχειρητικά φαίνεται να προσφέρει βελτιωμένη ΜΤΧ αναλγησία καθιστώντας αυτήν χρήσιμη συμπληρωματική αγωγή σε ασθενείς που υποβάλλονται σε επέμβαση σκωληκοειδεκτομής.

267


P94 ΕΠΕΙΓΟΥΣΑ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗ ΕΠΕΜΒΑΣΗ ΣΕ ΟΞΕΙΑ ΕΝΤΕΡΙΚΗ ΙΣΧΑΙΜΙΑ ΔΕ ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΟ ΕΠΑΡΧΙΑΚΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ

Ρουμελιώτη Χ., Κάβουρας Ν., Σαλιάγκας Κ., Χατζημήσιος Κ., Ζανδές Ν., Δουλγεράκης Μ.


Σκοπός: Η αναδρομική μελέτη των περιστατικών που οδηγήθηκε επειγόντως στο χειρουργική επέμβαση με απόφραξη μεσεντερίων αγγείων και νέκρωση εντέρου.

Υλικό-Μέθοδος: Μελετήθηκαν 22 περιστατικά που χειρουργήθηκαν στο Νοσοκομείο μας σε χρονική περίοδο ενός έτους με θρομβοεμβολική απόφραξη μεσεντερίων αγγείων και νέκρωση εντέρου. Το 44% ήταν άνδρες με μέσο όρο ηλικίας τα 78 έτη και το 56% ήταν γυναίκες με μέσο όρο ηλικίας τα 82 έτη. Σε όλους τους ασθενείς υπήρχε παθολογικό υπόβαθρο και προδιαθεσικοί παράγοντες όπως παχυσαρκία, κολπική μαρμαρυγή, στεφανιαία νόσος, υπερχολιστεριναιμία, κακοήθεια, προηγηθείσα εγχείρηση το τελευταίο χρονικό διάστημα.

Αποτελέσματα: Όλοι οι ασθενείς οδηγήθηκαν επειγόντως στο χειρουργείο και σε ποσοστό 82% έγινε γενική αναισθησία. Στα υπόλοιπα περιστατικά λόγω της σοβαρότητας και του βαρύτατου ιατρικού ιστορικού( χρόνια αναπνευστική ανεπάρκεια, χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια, δύσκολος αεραγωγός και δύσκολη διασωλήνωση) έγινε ραχιαία αναισθησία και υποστηρίχθηκε ο ασθενής. Στο χειρουργείο διαπιστώθηκε εκτεταμένη νέκρωση του εντέρου από εμβολή άνω μεσεντερίου αρτηρίας. Έγινε εκτεταμένη εντερεκτομή και τελικοτελική αναστόμωση .Σε ποσοστό 68% οι ασθενείς πήραν εξιτήριο από το νοσοκομείο. Το 6% απεβίωσε μετεγχειρητικά και σε ποσοστό 26% παρουσίασαν μετεγχειρητικές επιπλοκές (λοιμώξεις, ηλεκτρολυτικές διαταραχές, εμβολή σε άλλο όργανο) και χρειάστηκαν να παραμείνουν στο νοσοκομείο για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα.

Συμπέρασμα: Η θρομβοεμβολική νόσος με νέκρωση εντέρου έχει υψηλά ποσοστά θνησιμότητας, χαμηλά ποσοστά καλής πρόγνωσης και κυρίως παρουσιάζεται σε άτομα τρίτης ηλικίας με βεβαρυμμένο ιστορικό. Η μετεγχειρητική ποιότητα ζωής εξαρτάται από την γενική κλινική κατάσταση των ασθενών.

268


P95 ΑΦΕΣΤΩΤΑ ΩΤΑ - ΕΜΠΕΙΡΙΑ 4 ΕΤΩΝ

Γαβριηλάκη Ε., Καλαϊτζόγλου Α., Κατσίλης Γ., Παπάς Α., Δεμίρη Ε.

Κλινική Πλαστικής Χειρουργικής ΑΠΘ, ΓΠΝΘ «Παπαγεωργίου»

Σκοπός: Πρόκειται για μία αναδρομική μελέτη με σκοπό να εκτιμηθεί η αποτελεσματικότητα και να καταδειχθούν τα ωφέλη.

Υλικό και Μέθοδος: Στη χρονική περίοδο 2005-2008, στην κλινική Πλαστικής Χειρουργικής ΑΠΘ 91 ασθενείς υποβλήθηκαν σε ωτοπλαστική με τη διάγνωση των αφεστώτων ώτων. Οι ασθενείς, 31 άνδρες και 60 γυναίκες, ήταν ηλικίας 6-49 ετών, με μέσο όρο ηλικίας 21,5 έτη. Οι ημέρες νοσηλείας στην κλινική κυμάνθηκαν από 0 ως 12 με μέσο όρο τις 3. Σε 17 ασθενείς (18%) η ωτοπλαστική έγινε ετερόπλευρα. Για την εκτίμηση του εγχειρητικού αποτελέσματος συντάξαμε ερωτηματολόγιο αποτελούμενο από 12 ερωτήσεις, το οποίο δόθηκε στους ασθενείς για να συμπληρωθεί.

Αποτελέσματα: Από τους 91 ασθενείς, το ερωτηματολόγιο συμπλήρωσαν οι 38. Ο μέσος χρόνος παρακολούθησης ήταν 31 μήνες (6-56). Σε 8 ασθενείς παρατηρήθηκαν επιπλοκές, σε 4 υποτροπή, 2 ήπια φλεγμονή, 1 χηλοειδές και 1 περιορισμένη νέκρωση του οπισθοωτιαίου δέρματος. Σε 9 ασθενείς η εγχείρηση έγινε για την αντιμετώπιση υποτροπής προηγούμενης επέμβασης. Στο 61% των ερωτηθέντων κύρια αιτία για την εγχείρηση ήταν η αισθητική δυσμορφία, ενώ στο 29% ήταν τα αρνητικά σχόλια των συνομηλίκων, τα οποία και αποτέλεσαν τη μοναδική αιτία για την εγχείριση σε ηλικίες κάτω των 18 ετών. Το 82% δηλώνει πως το αποτέλεσμα της επέμβασης επηρέασε θετικά τη διάθεσή τους, ενώ ένα 87% αναφέρει μείωση των αρνητικών σχολίων από τους συνομηλίκους. Το αποτέλεσμα μετά την εγχείρηση κρίνεται καλό έως εξαιρετικό από το 92% των ερωτηθέντων, με το 13% να θεωρούν ότι θα προέβαιναν σε δεύτερη επέμβαση για τη διόρθωση μικροατελειών. 12 ασθενείς(31%) πιστεύουν πως τα αυτιά τους προβάλλουν λίγο ή πολύ. Τέλος, το 87% των ασθενών θα πρότεινε ανεπιφύλακτα σε κάποιον με παρόμοιο πρόβλημα να προβεί σε παρόμοια επέμβαση.

Συμπεράσματα: Από τη μελέτη προκύπτει πως περίπου 90% των ασθενών είναι απόλυτα ικανοποιημένοι από το αποτέλεσμα, ποσοστό που συμφωνεί με τη διεθνή βιβλιογραφία. Αξίζει να επισημανθεί πως ο μέσος όρος ηλικίας είναι μεγαλύτερος από αυτόν που η βιβλιογραφία προτείνει για την εγχείρηση, ενώ η πλειοψηφία των ασθενών άνω των 18 θα ήθελε να είχε προβεί σε αυτή σε μικρότερη ηλικία. Συμπερασματικά, η ωτοπλαστική δεν αποτελεί μόνο μία κοσμητική επέμβαση που αφορά αποκλειστικά τη δυσμορφία των ωτικών πτερυγίων, αλλά μία επανορθωτική, που συμβάλλει σημαντικά στη βελτίωση της ποιότητας ζωής του ατόμου.

269


P96 ΠΟΙΚΙΛΙΑ ΚΛΙΝΙΚΩΝ ΕΙΚΟΝΩΝ ΡΙΚΝΩΤΙΚΗΣ ΜΕΣΕΝΤΕΡΙΤΙΔΑΣ

Φαλίδας Ε. 1, Μαθιουλάκης Σ. 1, Αναστασάκης Ι. 1, Ανυφαντάκης Γ.2, Βλάχος Κ. 1, Βίλλιας Κ. 1

1Α΄ Χειρουργική Κλινική, 417 ΝΙΜΤΣ, Αθήνα, 2Ακτινοδιαγνωστικό Τμήμα, 417 ΝΙΜΤΣ, Αθήνα

Εισαγωγή: Η ρικνωτική μεσεντερίτιδα (mesenteric panniculitis) είναι μια νοσολογική οντότητα άγνωστης αιτιολογίας με ποικίλα συμπτωματολογία, που ανακαλύπτεται συνήθως σε τυχαίο έλεγχο. Παρουσιάζουμε τρεις περιπτώσεις ασθενών με διαφορετική κλινική εικόνα και παρόμοια απεικονιστικά ευρήματα που αποδόθηκαν σε ρικνωτική μεσεντερίτιδα.

Παρουσίαση Περιπτώσεων:

(Α): Γυναίκα ασθενής, 72 ετών, με ιστορικό χειρουργηθέντος καρκίνου παχέος εντέρου προσήλθε στα ΤΕΠ με κοιλιακό άλγος και πυρετό (38,5ο C). Από τον εκτενή εργαστηριακό έλεγχο (α/α θώρακος, α/α κοιλίας, αίμο - ουροκαλλιέργειες ) δεν προέκυψε κάτι παθολογικό. Η ασθενής υποβλήθηκε σε CT θώρακος και κοιλίας που ανέδειξε εντοπισμένη θολερότητα σαφώς περιγεγραμμένη στη περιοχή του μεσεντερίου με πυκνότητα λίγο μεγαλύτερης του λίπους, χωρίς να διηθεί τα μεγάλα αγγεία.

(Β): Άνδρας ασθενής 60 ετών, υποβλήθηκε σε πλαστική αποκατάσταση ευμεγέθους κοιλιοκήλης. Η διάνοιξη του περιτοναίου αποκάλυψε σκληρό και ιδιαίτερα πεπαχυσμένο μεσεντέριο απ’ όπου ελήφθησαν βιοψίες. Η μετεγχειρητική πορεία ήταν καλή και η ιστολογική εξέταση περιέγραψε μεσεντερική λιποδυστροφία. Ο ασθενής υποβλήθηκε σε ανοικτή χολοκυστεκτομή (μετά από εξάμηνο) όπου παρατηρήθηκε η ίδια ενδοκοιλιακή εικόνα του μεσεντερίου. Ο ασθενής αναφέρει περιοδικά μεταγευματική εντερική αδιαθεσία και φούσκωμα.

(Γ): Γυναίκα ασθενής 82 ετών, σε καλή φυσική κατάσταση προσέρχεται επανειλημμένα στα ΤΕΠ, λόγω κοιλιακού άλγους και χαμηλής πυρετικής κίνησης. Έχει ιστορικό ρευματοειδούς αρθρίτιδας υπό αγωγή. Διατηρεί σταθερά υψηλές τιμές ΤΚΕ και CRP. Υποβλήθηκε σε α/α θώρακος, α/α κοιλίας, γαστροσκόπηση, κολοσκόπηση που προέκυψαν φυσιολογικά. Η CT κοιλίας ανέδειξε θολερότητα και πάχυνση μεσεντερίου, εικόνα συμβατή με μεσεντερική λιποδυστροφία.

Συζήτηση: Η ρικνωτική μεσεντερίτιδα ανακαλύπτεται συνήθως τυχαία σε ακτινολογικό έλεγχο ή κατά τη διάρκεια χειρουργικής επέμβασης. Η συμπτωματολογία περιλαμβάνει μεταγευματική εντερική αδιαθεσία, φούσκωμα, πυρετό, κοιλιακά άλγη ή απόφραξη. Στη φυσική εξέταση αναγνωρίζεται κοιλιακό άλγος ή ψηλαφητή μάζα. Η CT φαίνεται αρκετά ειδική στη περιγραφή της νόσου αναδεικνύοντας μεσεντερική μάζα, θολερότητα μεσεντερίου λίπους με υπόπυκνες ή υπέρπυκνες εστίες (φλεγμονή και ίνωση), χωρίς διήθηση των μεγάλων αγγείων της περιοχής.

Συμπεράσματα: H ρικνωτική μεσεντερίτιδα είναι μια σπάνια επίκτητη νόσος, που δημιουργεί διαγνωστικά διλλήματα στο κλινικό ιατρό και δυσκολία αντιμετώπισης από το χειρουργό.

270


P97 ΠΟΛΥΠΟΕΙΔΕΙΣ ΜΑΖΕΣ ΧΟΛΗΔΟΧΟΥ ΚΥΣΤΕΩΣ. ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ

Σπυριδόπουλος Π.1, Φίτζιος Η.1, Χατζούλης Γ.1, Τσούσκας Ι.1, Μηλιάς Σ.2, Ιωαννίδης Κ.1, Φαρμάκης Δ.1, Καλτσάς Α.3, Μουτσούδης Α.1, Τσαντήλας Β.1, Καλιώρας Κ.1, Βρέκας Χ.1

1Α’ Χειρουργική Κλινική 424 ΓΣΝΕ 2Παθολογοανατομικό Τμήμα 424 ΓΣΝΕ3Κλινική Άγιος Λουκάς, Θεσσαλονίκη

Το καρκίνωμα της χοληδόχου κύστεως, είναι υπεύθυνο για 6500 θανάτους ετησίως είναι το αίτιο κακοήθειας του χοληφόρου δέντρου και έχει δυσμενή πρόγνωση καθώς ανευρίσκεται σε προχωρημένο στάδιο. Ο καρκίνος της χοληδόχου κύστεως συνήθως προκαλείται από την κακοήθη εξαλλαγή των αδενωμάτων(πολυπόδων).Ο Kozuka et al. Κατέδειξε την άμεση συσχέτιση του μεγέθους των αδενωμάτων και την ανάπτυξη καρκίνου χοληδόχου κύστεως. Ο Sheth S et al. Το 2000 σε μια μετα-ανάλυση κατέληξε στο συμπέρασμα ότι πολύποδες >1εκ., μονήρεις,επίπεδοι, και υποηχοικοί συσχετίζονται με υψηλό ρίσκο καρκίνου χοληδόχου κύστεως.

Στην παρούσα μελέτη καταθέτουμε την εμπειρία μας όσον αφορά τους πολύποδες της χοληδόχου κύστεως την διάγνωση και την θεραπεία τους.

271


P98 ΤΕΡΑΤΩΜΑ ΟΩΘΗΚΗΣ. ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΚΛΙΝΙΚΟΥ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟΥ

Ραφαηλίδης Κ., Τσακμάκας Δ., Μέγκα Γ., Μπρέντας Θ., Ναούμ Μ.

Β’ Χειρουργική Κλινική, 2ο Νοσοκομείο ΙΚΑ-ΕΤΑΜ, Θεσσαλονίκη

Εισαγωγή: Τα τερατώματα αποτελούν υποομάδα όγκων από γεννητικά κύτταρα, που προέρχονται από τη σωματική γραμμή και εμφανίζουν δε διαφόρου βαθμού διαφοροποίηση, από πλήρη ωριμότητα μέχρι υψηλού βαθμού αωρότητα. Αποτελούν το 20% των ωοθηκικών όγκων, το 99% των οποίων είναι ώριμα ταρατώματα, τα οποία είναι συνήθως κυστικά ή πολυκυστικά με λεπτό τοίχωμα που περιέχουν σμήγμα, κερατίνη και τρίχες.Το 10% των όγκων εμφανίζεται κατά την περίοδο της εγκυμοσύνης, ένας δε μικρός αριθμός με εξωμήτριο κύηση, και σε ποσοστό μόλις 2% παρατηρείται αυτόματη ρήξη και περιτοναϊκή κοκκιωματώδης αντίδραση.Η πιο σοβαρή επιπλοκή είναι η κακοήθης εξαλλαγή σε ποσοστό 0,8%, με μεγαλύτερη επίπτωση στις μετεμμηνοπαυσιακές γυναίκες και με εξαιρετικά κακή πρόγνωση

Σκοπός: Η παρουσίαση ενός σπάνιου κλινικού περιστατικού για την κλινική μας.

Υλικό-Μέθοδος: Ασθενής θήλυ, 38 ετών, προσήλθε για λαπαροσκοπική αφαίρεση-διερεύνηση κύστης στην περιοχή της αριστερής ωοθήκης , όπου διεγχειρητικά διαπιστώθηκε λευκόφαιος όγκος, μεγαλυτέρας διαμέτρου 6,5 εκ. , ο οποίος περιείχε σμήγμα, τρίχες και σε μια θέση οστέινη σύσταση.

Αποτελέσματα: Η βιοψία έδειξε ότι πρόκειται για κυστικό ώριμο (καλοήθες) τεράτωμα της ωοθήκης (δερμοειδής κύστη).

Συμπεράσματα: Η πρόγνωση της νόσου μετά από πλήρη χειρουργική εξαίρεση είναι άριστη. Η χειρουργική δε αφαίρεση είναι συχνά επιβεβλημένη για να αρθούν τα πιεστικά φαινόμενα στους γειτνιάζοντες ιστούς και για τη πλήρη τεκμηρίωση της διάγνωσης.

272

ΕΥΡΕΤΗΡΙΟ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΝ(Οι αριθμοί παραπέμπουν στον αύξοντα αριθμό των εργασιών)

GIAKOUSTIDIS A. O99GIAKOUSTIDIS D. O99JACOB J. O99MUDAN S. O99STEBBING J. O99THILLAINAYAGAM A. O99

AΑΒΡΑΜΙΔΗΣ Χ. O69ΑΓΓΕΛΗΣ Σ. O3,O9,O47,O66,O72,O83,O102,O103ΑΓΓΕΛΙΔΟΥ Σ. P15ΑΓΟΡΟΓΙΑΝΝΗΣ Δ. O14ΑΓΟΡΟΓΙΑΝΝΗΣ Β. O30ΑΔΡΟΥΤΣΟΠΟΥΛΟΣ Γ. P41ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ Μ. P90ΑΪΒΑΖΗ Δ. O68,O121,P8,P66,P88ΑΙΜΟΝΙΩΤΟΥ Ε. O23,O34ΑΙΜΟΝΙΩΤΟΥ Ε. O51ΑΪΝΑΛΗΣ Σ. O87,P31ΑΛΑΤΣΑΚΗΣ Μ. P81ΑΜΠΛΙΑΝΙΤΗΣ Ι. O74ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΟΣ Κ. O90ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ Κ. O33ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ Ι. O37ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΥ Ε. P11ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΥ Ε. P14,P71ΑΝΑΝΙΑΔΗΣ Α. O75ΑΝΑΣΤΑΣΑΚΗΣ Ι. O22,P96ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗΣ Κ. O45,O91, O107ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗΣ Κ. O27,O80ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΟΥ Γ. P64ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ Ε. O53ΑΝΔΡΕΑΔΗΣ Ε. O48,P3ΑΝΔΡΙΑΝΟΥ Α. P38ΑΝΔΡΟΥΤΣΟΠΟΥΛΟΣ Γ. P41ΑΝΕΜΟΥΛΗΣ Π. O24ΑΝΘΙΜΙΔΗΣ Γ. P15,P17,P18,P19,P20,P21,P31,P36ΑΝΘΙΜΙΔΗΣ Γ. P33ΑΝΤΩΝΑΚΑΣ Π. O63,O109,P34,P69,P87ΑΝΤΩΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ Φ. O14ΑΝΤΩΝΙΤΣΗΣ Π. O27,O79ΑΝΤΩΝΟΓΛΟΥΔΗΣ Π. O119ΑΝΥΦΑΝΤΑΚΗΣ Γ. P96ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗΣ Σ. O13ΑΡΑΜΠΑΤΖΗ Σ. P24ΑΡΒΑΝΙΤΑΚΗΣ Δ. P28,P43,P44,P45,P46,P50,P92ΑΡΓΥΡΙΑΔΟΥ Ε. O27ΑΣΗΜΑΚΙΔΟΥ Μ. O1,O6,O32ΑΣΤΡΙΝΑΚΗ Ε. P28ΑΤΜΑΤΖΙΔΗΣ ΣΤ. O111,P72ΑΤΜΑΤΖΙΔΗΣ Κ. O40,O46,O111,P72BΒΑΪΟΠΟΥΛΟΣ Χ. O84ΒΑΙΟΣ Γ. P20ΒΑΪΟΣ Γ. O71,O87,P15,P31ΒΑΛΑΔΑΚΗΣ Β. P28ΒΑΜΒΟΥΚΑΚΗ Ε. P43,P45,P46,P92ΒΑΝΔΩΡΟΣ Π. Γ. O38ΒΑΡΑΔΑ Ε. O12,O76,P83ΒΑΡΝΑΛΙΔΗΣ Ι. O25,O26ΒΑΡΣΑΜΗΣ Ν. O44ΒΑΣΙΛΑΚΗ Ο. P22,P23,P24ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗΣ Κ. O84ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗΣ Γ. O69ΒΑΣΙΟΣ Ν. O71,O100,P15,P18ΒΕΖΥΡΓΙΑΝΝΗΣ Ι. P41,P63

ΒΕΛΙΟΒΙΤΣ Ν. O118ΒΙΔΑΛΗ Μ. O63,O109,P34,P69,P87ΒΙΛΔΟΥ Ζ. P38,P39ΒΙΛΛΙΑΣ Κ. O22,O55,O85,P96ΒΛΑΣΗΣ Ν. O11,P29ΒΛΑΤΑΚΗΣ ΣΤ. O11,O12,O57,O76ΒΛΑΧΟΣ Κ. O22,O55,O85,P96ΒΟΛΑΚΑΚΗΣ Ι. P16ΒΟΥΛΑΛΑΣ Γ. O44,O65ΒΡΕΚΑΣ Χ. O19,O97,P97,O101,O120ΒΡΙΖΙΔΟΥ Σ. O90ΒΡΟΥΧΟΣ Γ. P28ΓΓΑΒΡΙΔΑΚΗΣ Γ. P44ΓΑΒΡΙΗΛΑΚΗ Ε. P95ΓΑΒΡΙΗΛΑΚΗ Ε. O80ΓΑΛΑΝΗΣ Ν. P80ΓΑΛΑΝΟΠΟΥΛΟΣ Γ. O7,O15,O54,O78,O119,O122,P1ΓΑΛΛΗΣ Κ. O48,P3ΓΑΡΓΑΒΑΝΗΣ Θ. O32ΓΕΡΑΣΙΜΙΔΗΣ Θ. O16,O18,O24,O45,O58,O91,O107,P5ΓΕΡΟΓΙΑΝΝΗΣ Ι. O16,O24,O45,O91,O107ΓΕΡΟΝΤΙΤΗΣ Ζ. O11,O57,O76,P29ΓΕΩΡΓΑΛΗ Ε. P32,P93ΓΕΩΡΓΙΟΥ Γ. O12,P29,P83ΓΙΑΓΤΖΙΔΗΣ Ι. O2,O31ΓΙΑΖΙΤΖΟΓΛΟΥ Κ. P66,P88ΓΙΑΛΑΜΑΣ Λ. P91ΓΙΑΝΙΤΣ Μ. O1,O6,O32ΓΙΑΝΝΑΚΟΥΡΗΣ Δ. P26,P42,P78ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ Δ. O60ΓΙΑΝΤΖΑΚΛΙΔΗΣ Σ. P90ΓΙΑΤΖΙΔΗΣ Ι. P65ΓΚΑΓΚΑΛΗΣ Α. O2,P84ΓΚΟΡΠΑ Μ. P26,P42,P78ΓΚΟΤΖΑΜΑΝΗ Α. P38,P53,P60ΓΛΙΑΡΜΗ Ε. P11ΓΡΑΝΑΣ Α. P90ΓΡΗΓΟΡΑΚΗ Μ. O43,P16ΓΡΗΓΟΡΙΑΔΗΣ Π. O71,O100ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ Κ. P28,P43,P44,P45,P46,P50,P92ΓΡΟΣΟΜΑΝΙΔΗΣ Β. O79ΓΥΜΝΟΠΟΥΛΟΣ Δ. O10,O39,O70,O113ΓΥΜΝΟΠΟΥΛΟΥ Μ. O10,O39,O70,O113ΓΥΜΝΟΠΟΥΛΟΥ Ε. O10,O113,O39,O70ΔΔΑΝΙΗΛΙΔΗΣ Λ. O101ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΙΔΗΣ Ν. O28,O64ΔΕΜΕΡΤΖΙΔΗΣ Χ. O3,O9,O47,O66,O69, O72,O83,O102,O103ΔΕΜΕΡΤΣΙΔΟΥ Δ. P73ΔΕΜΙΡΗ Ε. P95ΔΗΜΑΣ Δ. O116ΔΗΜΑΣΗΣ Α. O1,O6,O32ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ Γ. P7,P9ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ Ι. O51ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΥ Α. P69ΔΙΓΑΛΑΚΗΣ Μ. O45,O91,P5ΔΙΠΛΑΡΗΣ Κ. O18,O45,O91,P5ΔΟΪΤΣΙΔΗΣ Χ. O20,O112ΔΟΥΛΑΠΤΣΗΣ Μ. O86,O88ΔΟΥΛΓΕΡΑΚΗΣ Μ. O68,P8,P66,P88,P94ΔΟΥΜΑ Σ. O91ΔΟΥΡΙΔΑΣ Γ. O109,P69,P87ΔΡΑΓΟΥΜΗΣΔ. P72ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ Δ. O74ΔΡΕ Κ. O90

273


ΔΡΙΖΗΣ Θ. O41,O42,O52,O56,O60, O61,O81,P2,P49ΔΡΟΓΟΥΤΗ Μ. P91ΕΕΥΑΓΓΕΛΟΥ Ι. O2,O31,O96,P47,P64, P65,P76,P77,P84ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ Ν. P64,P84ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ Α. O31,P47ΕΥΘΥΜΙΟΠΟΥΛΟΣ Γ. O115,P79,P80ΕΥΣΤΡΑΤΙΟΥ Ι. P76,P80,P82ΖΖΑΝΔΕΣ Ν. P38,P39,P53,P66,O68, O121,P8,P88,P94ΖΑΤΑΓΙΑΣ Α. O13ΖΑΦΕΙΡΙΟΥ Γ. O1,O6,O32ΖΑΧΑΡΗ Ε. O104ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ ΑΘ. P63ΖΑΧΑΡΟΥΛΗΣ Δ. O30,O104ΖΕΚΕΡΙΔΗΣ Θ. P90ΖΕΜΑΔΑΝΗΣ Δ. O20,O112ΖΕΡΒΑΣ Κ. P17,P18,P19,P20,P21,P36,P31ΖΗΚΟΠΟΥΛΟΣ Ι. O21,P73ΖΙΩΓΑΣ Φ. P2ΖΩΓΡΑΦΙΔΗΣ Σ. O105,P33ΖΩΓΡΑΦΙΔΗΣ Α. P9HΗΛΙΑΔΗΣ Χ. P28,P43,P44,P45, P46,P50,P92ΗΛΙΑΔΗΣ Ι. P29ΘΘΕΟΔΟΣΙΟΥ Ε. O44,O65ΘΕΟΔΩΡΙΔΗΣ Δ. O79ΘΩΜΑΪΔΗΣ Τ. O56,O61ΙΙΟΡΔΑΝΟΥ Χ. O63,O109ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ ΟΡ. P25,P27,P35,P74ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ Ν. O21,P73ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ Κ. O19,O101,O120,P97ΙΩΣΗΦΙΔΟΥ Ρ. O75ΚΚΑΒΟΥΡΑΣ Ν. P37,P38,P39,P54,P55,P56, P57,P58,P59,P85,P86,P94ΚΑΔΟΓΛΟΥ Ν. P52,P53,P59ΚΑΖΑΚΗ Μ. P41,P63ΚΑΪΣΙΔΗΣ Γ. O84ΚΑΚΑΣΗ Ε. O52ΚΑΚΛΑΜΑΝΟΥ-ΒΡΕΤΤΟΥ Δ. P38,P39,P52,P56,P57, P58,P59,P60,P85,P86ΚΑΚΟΛΥΡΗΣ Σ. O118ΚΑΚΟΥΤΗΣ ΕΜ. P35,P67,P68,P75ΚΑΛΑΒΑΣ Π. P90ΚΑΛΑΪΤΖΟΓΛΟΥ Α. P95ΚΑΛΑΪΤΖΟΓΛΟΥ Α. O80ΚΑΛΑΪΤΖΟΠΟΥΛΟΣ Ι. P11ΚΑΛΙΝΔΕΡΗΣ Μ. P66,P88ΚΑΛΙΦΑΤΙΔΗΣ Δ. O14ΚΑΛΙΩΡΑΣ Κ. O120,P97ΚΑΛΟΒΟΥΛΟΥ Λ. P26,P42ΚΑΛΟΥΔΙΩΤΗ Μ. P32,P93ΚΑΛΤΣΑΣ Α. O97,O101,P97ΚΑΜΑΣ Α. P2,P49ΚΑΜΠΑΡΟΥΔΗΣ Α. O16,O18,O45,O58,O91,O107,P5ΚΑΜΠΟΥΡΗΣ Α. O12,O76ΚΑΝΔΥΛΑΚΗΣ Σ. O43,P16ΚΑΠΑΤΟΥ Σ. O117ΚΑΠΟΥΤΖΗΣ Κ. O49,O105,O106,P12,P30,P33ΚΑΠΟΥΤΖΗΣ Ν. O36

ΚΑΠΟΥΤΣΗΣ Γ. O92ΚΑΡΑΒΑΛΑΚΗ Μ. O4,O92ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ Κ. O116ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ Γ. O4,O92ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΟΓΛΟΥ Χ. O118ΚΑΡΑΓΚΙΟΥΖΗΣ Γ. O82,O98ΚΑΡΑΚΑΣΑΛΙΔΗΣ Α. O49,O105,O106,P12,P30,P33ΚΑΡΑΚΑΤΣΑΝΗΣ Α. O41,O42,O56,O67,O81,P2,P49ΚΑΡΑΚΙΟΥΛΑΚΗΣ Γ. O23ΚΑΡΑΛΗΣ Μ. P51ΚΑΡΑΜΑΛΗΣ Γ. P41ΚΑΡΑΜΑΝΑΒΗ Ε. O25,O26ΚΑΡΑΜΑΝΟΣ Δ. O18ΚΑΡΑΜΕΡΗΣ Α. O82,O98ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ Ε. O84ΚΑΡΑΜΟΣΧΟΣ Κ. O2,O31,O96,P47,P64,P65, P76,P77,P82,P84ΚΑΡΑΠΑΝΑΓΙΩΤΙΔΗΣ Γ. O27,O79,O80ΚΑΡΑΠΙΠΕΡΙΔΗΣ Δ. O4,P81ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ Χ. O60ΚΑΡΒΕΛΑΣ Χ. O122,O78ΚΑΡΒΕΛΑΣ Α. O15ΚΑΡΒΟΥΝΑΡΗΣ Δ. P14,P51,P62ΚΑΡΔΑΣΗΣ Δ. O45,O91,O107,P5ΚΑΡΚΟΣ Χ. O18ΚΑΡΡΑ Ε. O61ΚΑΣΤΑΝΑΚΗΣ Μ. O86,O88ΚΑΤΑΛΑΚΤΑΚΗΣ Κ. O86,O88ΚΑΤΣΑΜΑΚΑΣ Μ. O84ΚΑΤΣΙΚΗ Ε. P14ΚΑΤΣΙΚΟΓΙΑΝΝΗΣ Ν. O20,O112ΚΑΤΣΙΛΗΣ Γ. P95ΚΑΤΣΙΛΗΣ Γ. O80ΚΑΤΣΟΥΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ Α. O46,O111ΚΑΤΣΟΥΓΚΡΗΣ Ν. O86,O88ΚΑΤΣΟΥΡΑΚΗΣ Α. O4,O92ΚΑΤΣΩΧΗ Λ.-ΑΙΚ. O74ΚΑΤΩΠΟΔΗ Ε. P26,P78ΚΕΣΙΣΟΓΛΟΥ Ι. O5,O28,O62,O64,O110,P40,P91ΚΙΣΚΙΝΗΣ Δ. P80ΚΛΕΟΝΤΑΣ ΑΘ. P79ΚΛΩΝΗΣ Γ. O85ΚΟΓΚΟΠΟΥΛΟΣ Ε. O84ΚΟΚΚΙΝΑΚΗΣ Θ. O43ΚΟΚΚΙΝΟΣ Ι. O86,O88ΚΟΚΚΟΡΗΣ ΣΤ. O57,P29ΚΟΚΚΩΝΗΣ Δ. P66,P88ΚΟΚΟΛΗΣ Ν. O25,O26ΚΟΛΙΝΙΩΤΗ Α. P11ΚΟΜΝΗΝΕΑ Α. O38ΚΟΜΝΗΝΟΣ Γ. O18,P13,P21,P31,P41ΚΟΝΤΑΞΗΣ Β. O93ΚΟΝΤΗΣ Ε. O2,P47,P76ΚΟΝΤΟΠΟΔΗΣ Ν. O43ΚΟΝΤΟΥΛΗΣ Θ. P10,P62,P70ΚΟΡΑΚΑΣ Π. O86,O88ΚΟΡΑΚΙΑΝΙΤΗΣ Ο. O59,O118ΚΟΡΤΣΑΡΗΣ Α. O33ΚΟΤΡΩΝΗΣ ΑΝ. P25,P35,P67,P68,P75ΚΟΥΓΙΟΥΜΤΖΗ Ι. O118ΚΟΥΚΟΥΛΑΣ Δ. P66,P88ΚΟΥΚΟΥΛΗΣ Γ. O34,O94ΚΟΥΛΕΛΑΚΗ Ε. P49ΚΟΥΛΟΥΡΗΣ Χ. O64,P91ΚΟΥΡΓΕΡΑΚΗ Ο. P28ΚΟΥΡΙΔΑΚΗΣ Π. O24ΚΟΥΡΤΙΔΗΣ Μ. P30

274


ΚΟΥΤΕΛΙΔΑΚΗΣ Ι. O40,O46,O111ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΗΣ Ι. O57,P83ΚΟΥΤΣΟΥΦΛΙΑΝΩΤΗΣ Ν. O52,O67,P65,P77ΚΟΧΥΛΑΣ Ν. O53ΚΡΑΣΙΑ Ν. O56,O61ΚΡΑΣΟΝΙΚΟΛΑΚΗΣ Γ. O43,P16ΚΡΟΚΟΣ Ν. O41,O42,O56,O81ΚΥΒΡΑΚΙΔΗΣ Ε. O7,O15,O54,O119ΚΥΖΙΡΙΔΗΣ Δ. O59,O118ΚΥΡΑΤΖΗΣ Γ. O8,O89,P4,P6ΚΥΡΙΑΖΙΔΗΣ Ε. O11,P83ΚΥΡΙΑΚΙΔΗΣ Α. P63ΚΥΡΙΑΚΙΔΗΣ Α.Β. P41ΚΥΡΙΑΚΙΔΗΣ Κ. O115,P79ΚΥΡΙΤΣΗΣ Α. O54,O7ΚΥΡΜΑΝΟΓΛΟΥ Ε. P50ΚΩΔΩΝΑΣ Φ. O12,O76,P83ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑ ΑΘ. P25,P35,P67ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑ Α. P27ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ Χ. O90ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ Α. O7,O119,O122ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ Φ. O116ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ Ι. O115ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ Α. Π. O38ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ Κ. O44ΛΛΑΓΟΠΟΥΛΟΣ Β. O87,O100,P13,P17, P18,P19,P20,P21ΛΑΛΟΥΝΤΑΣ Μ. O94,O95,P10,P61ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΥ Μ. O33ΛΑΜΠΡΟΥ Ι. O96,P64,P77ΛΑΠΑΤΣΑΝΗΣ Δ. O108ΛΑΠΙΔΑΚΗ Χ. O8,O89,P4,P6ΛΑΠΙΔΑΚΗΣ Ε. O8,O89,P4,P6ΛΙΑΠΗ Γ. P87ΛΙΑΠΠΗΣ Τ. P81ΛΙΝΤΖΕΡΗΣ Ι. O53,O93,P48ΜΜΑΘΙΟΥΛΑΚΗΣ Σ. O22,O55,P96ΜΑΚΡΑΝΤΩΝΑΚΗΣ Ν. P27,P35,P67,P68,P74,P75ΜΑΚΡΗΣ Θ. O70,O113ΜΑΛΕΤΣΙΚΟΠΟΥΛΟΣ Σ. O63,O109,P34,P69,P87ΜΑΛΚΟΤΣΗΣ Δ. O18ΜΑΜΑΣΙΔΟΥ Α. P38,P60ΜΑΝΟΥΚΑΚΗΣ Δ. P43,P45,P46,P92ΜΑΝΩΛΑΚΗΣ Α. O116ΜΑΡΑΚΑΚΗ Χ. O35ΜΑΡΑΚΗΣ Γ. O17,O23,O34,O95,P51,P61,P62,P71ΜΑΡΙΝΟΠΟΥΛΟΣ Δ. O37ΜΑΡΙΟΥΛΑΣ Α. O41,O42,O56,O60,O81,P2ΜΑΡΚΑΚΙΔΗΣ Σ. O59ΜΑΥΡΙΔΗΣ Δ. P90ΜΑΥΡΟΜΑΤΗΣ Ν. O77ΜΑΥΡΟΜΑΤΙΔΗΣ Κ. O67ΜΑΥΡΟΠΟΥΛΟΣ Α. O51ΜΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ Σ. O76ΜΑΧΙΑ Γ. O87,P15,P19ΜΕΓΚΑ Γ. O77,P98ΜΕΚΑΚΑΣ Α. O65ΜΕΚΡΑΣ Δ. O114ΜΕΚΡΑΣ Α. O114ΜΕΛΑΣ Δ. P66,P88ΜΕΛΕΚΟΣ Θ. O52ΜΗΛΙΑΣ Σ. O97,P97ΜΗΤΚΟΣ Θ. P90ΜΗΤΣΙΟΣ Ζ. P66,P88ΜΙΡΕΛΗΣ Χ. O4

ΜΙΣΤΡΙΩΤΗΣ Γ. O64ΜΙΧΑΗΛ Ν. P3ΜΙΧΑΗΛΙΔΗΣ Α. P11ΜΙΧΑΗΛΙΔΟΥ Ε. O41,O42,O52,O56,O60,O61,O81,P2ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΣ Α. O73,O114ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΣ Ν. O110,O28,O5,O62,O64,P40ΜΟΣΚΑΧΛΑΙΔΗΣ Σ. P63ΜΟΣΧΙΔΗΣ Α. O7,O15,O54,O77,O78,O119,O122,P1ΜΟΥΡΟΥΝΟΓΛΟΥ Μ. O48ΜΟΥΣΤΑΚΑΣ Κ. O118ΜΟΥΤΑΦΙΔΗΣ Λ. O59ΜΟΥΤΣΟΥΔΗΣ Α. O97,O101,P97ΜΠΑΚΟΛΑΣ Ι. P26,P42,P78ΜΠΑΛΛΑΣ Κ. O17,O23,O34,O94,O95,P10,P14, P51,P61,P62,P70,P71,P89ΜΠΑΛΟΓΙΑΝΝΗΣ Ι. O30,O104,ΜΠΑΛΟΔΗΜΟΣ Σ. P22,P23ΜΠΑΛΤΑΤΖΗΣ Μ. O17,P51,P62,P89ΜΠΑΜΠΑΛΗΣ Δ. O10,O39,O70ΜΠΑΝΤΑΚ Γ. O11,O57ΜΠΑΡΚΑΤΣΑ Β. P43,P44,P45,P46,P92ΜΠΑΡΜΠΑΝΗΣ Σ. O117ΜΠΑΣΔΑΝΗΣ Γ. O114ΜΠΕΚΑΣ Δ. P48ΜΠΕΣΙΚΟΣ Γ. P41ΜΠΙΛΙΑΝΙΔΟΥ Μ. O52ΜΠΛΙΟΣΚΑΣ Σ. O19,O101,O120ΜΠΟΛΤΣΗΣ Α. O14ΜΠΟΜΠΟΛΑΚΗΣ Ε. O86,O88ΜΠΟΤΣΙΟΣ Δ. O25,O26ΜΠΟΥΖΑΣ Δ. O15,O119,O122ΜΠΟΥΜΠΟΥΡΕΚΑ Χ. O105ΜΠΟΥΣΟΥΛΕΓΚΑΣ Α. O75ΜΠΡΕΝΤΑΣ Θ. P98ΜΠΡΙΣΤΙΑΝΟΥ Μ. P26,P42,P78ΜΥΚΩΝΙΟΥ Α. O1ΝΝΑΟΥΜ Μ. O77,O78,P1,P98ΝΑΤΣΗΣ Κ. O75ΝΑΤΣΙΟΙΠΟΥΛΟΥ Α. O63ΝΕΤΤΑ Σ. O73ΝΙΚΟΛΑΪΔΟΥ Α. P79ΝΙΚΟΥ Ε. P7ΝΙΝΟΣ Α. O63,O109,P34,P69,P87ΝΤΑΜΠΟΣ Ι. O94,P89ΝΤΑΝΟΣ Ι. O77,O78,P1ΝΤΖΑΟΥ Σ. O37ΝΤΙΤΣΙΑΣ Θ. O67ΝΤΟΚΜΕΤΖΙΟΓΛΟΥ Ι. O5,P40ΝΤΟΥΡΟΣ Β. O73,O114ΞΞΕΝΟΣ Γ. P63ΟΟΙΚΟΝΟΜΟΥ Σ. O1,O6,O32ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ Α. O48,P3ΟΥΡΟΥΜΙΔΗΣ Ο. O95,P70,P71ΠΠΑΓΟΥΛΑΤΟΣ Ε. P41,P63ΠΑΓΩΝΙΔΗΣ Δ. O1,O6,O32ΠΑΛΙΒΟΣ Λ. P34,P69,P87ΠΑΛΥΒΟΣ Λ. O63,O109ΠΑΝΑΓΗΣ Α. O20,O112ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΚΗΣ Γ. O43,P16ΠΑΝΑΓΙΩΤΙΔΗΣ Ι. O11,P29,P83ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ Ν. P7,P9ΠΑΝΑΣ Κ. P90ΠΑΝΕΡΗΣ Π. O108

275


ΠΑΝΙΔΗΣ Σ. O73ΠΑΝΟΥ Χ. P26,P42,P78ΠΑΝΟΥΣΗΣ Χ. O85ΠΑΝΤΙΔΗΣ Δ. O10,O39,O70,O113ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ Γ. Α. O38ΠΑΠΑΒΡΑΜΙΔΗΣ Θ. O28,O62,O110,P40ΠΑΠΑΒΡΑΜΙΔΗΣ Σ. O28,O5,O62,O64,O110,P40,P91ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ Α. O91ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ Θ. P16ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ Ν. P68,P74,P75ΠΑΠΑΔΟΜΙΧΕΛΑΚΗΣ Α. O86,O88ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ Ν. O33ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ Σ. O16,O24,O91ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ Χ. P63ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ Β. O90ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ Β. O9,O69ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ Λ. O86,O88ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ Γ. P27,P74ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ Σ. O58,O107ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ Β.. O73,O114ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ Α. O71,O100,ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ Δ. O3,O9,O47,O66,O69, O72,O83,O102,O103ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ Α. O25ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ Ο. O68,O121,P8ΠΑΠΑΕΥΘΥΜΙΟΥ Λ. O73ΠΑΠΑΖΗΣΗ Ο. P38,P53ΠΑΠΑΖΙΩΓΑΣ Β. O40,O46,O111ΠΑΠΑΙΩΑΝΝΟΥ Γ. O63,O109ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ Χ. O27,O79,O80ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ Ε. O23ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΑΙΚ. P26,P42,P78ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ Ε. P69,P87ΠΑΠΑΜΙΧΑΛΗ Ρ. O34ΠΑΠΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΣ Α. O9,O66,O72ΠΑΠΑΝΔΡΙΚΟΣ Γ. P34,P69,P87ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ Χ. O18,O71,O87,O100,P15,P17, P18,P19,P20,P21,P31ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ Σ. P41,P63ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ Α. P10ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ Κ. O1,O6,O32ΠΑΠΑΣ Α. P95ΠΑΠΑΣΤΕΡΓΙΟΣ Ι. P38ΠΑΠΟΥΤΣΗΣ Γ. O8,O89,P4,P6ΠΑΠΠΑΣ Π. O19ΠΑΣΧΑΛΙΔΟΥ Ε. O45,O107ΠΑΤΡΙΚΙΟΥ Α. P14,P70,P71ΠΑΤΣΑΣ Α. O111,P72ΠΑΥΛΑΚΗ Α. O22,O55ΠΑΥΛΙΔΗΣ Θ. O17,O23,O34,O94,O95, P14,P51,P61,P62,P89ΠΑΥΛΙΔΗΣ Ε. O17ΠΑΥΛΙΔΟΥ Φ. O75ΠΕΝΤΑΡΗ Τ. O86,O88ΠΕΡΤΣΑΣ Ε. O61ΠΕΤΤΑ Β. O86,O88ΠΗΤΤΑ Ξ. O48,P3ΠΙΕΡΡΑΚΑΚΗΣ ΣΤ. O63,O109,P34,P69,P87ΠΙΣΣΑΣ Δ. O17,P10,P61,P71ΠΙΤΙΑΚΟΥΔΗΣ Μ. O33ΠΛΑΣΑΤΗ Μ. P90ΠΛΙΑΚΟΣ Ι. O28,O62,O110,P40,P91ΠΟΛΥΖΩΝΗΣ Μ. O110,P40ΠΟΥΓΓΟΥΡΑΣ Κ. O44,O65ΠΟΥΓΓΟΥΡΑΣ Ι. P34,P69ΠΟΥΓΓΟΥΡΑΣ Γ. Ι. O63,O109,ΠΟΥΤΑΧΙΔΗΣ Θ. O25,O26

ΠΡΙΓΚΟΣ Β. O84ΠΡΙΓΚΟΥΡΗΣ Π. O53,O93,O108,P48ΠΡΙΓΚΟΥΡΗΣ Σ. O53,O93,O108,P48ΠΡΩΤΟΝΟΤΑΡΙΟΥ Ε. P22,P23,P24ΡΡΑΖΟΥ Α. P7,P9ΡΑΜΜΟΣ Κ. O27ΡΑΦΑΗΛ ΣΤ. P35,P74ΡΑΦΑΗΛΙΔΗΣ Σ. O17,O23,O34,O94,O95,P14, P51,P61,P62,P70,P71,P89ΡΑΦΑΗΛΙΔΗΣ Κ. O77,P98ΡΟΚΟΣ Χ. O1,O6,O32ΡΟΠΟΤΙΝΟΣ Ν. O5ΡΟΥΜΕΛΙΩΤΗ Χ. P37,P38,P39,P52,P53,P54, P55,P56,P57,P58,P59,P60, P85,P86,P94ΡΟΥΝΤΟΣ Θ. O83ΡΥΖΙΩΤΗΣ Γ. O10,O39,O70,O113ΣΣΑΚΑΝΤΑΜΗΣ Α. O17,O23,O34,O94,O95,P10, P14,P51,P61,P62,P70,P71,P89ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΟΥ Β. O2,O96,P76,P82,P84ΣΑΛΒΕΡΙΔΗΣ Ν. O65ΣΑΛΕΜΗΣ Ν. Σ. O82,O98,P7,P9ΣΑΛΙΑΓΚΑΣ Κ. O68,O121,P8,P38,P39,P56, P57,P66,P85,P86,P88,P94ΣΑΜΑΡΑΣ Α. O31,O52,O67,P77,P84ΣΑΠΑΛΙΔΗΣ Κ. O28,O62,O110,P91ΣΑΠΙΔΗΣ Ν. O48,P3ΣΑΡΛΗΣ Γ. O27ΣΑΡΟΓΛΟΥ Π. O12,O57ΣΑΡΡΗΣ Γ. O8,O89,P4,P6ΣΒΟΡΩΝΟΣ Χ. P81ΣΓΟΥΡΙΔΟΥ Ε. O118ΣΕΤΖΗΣ Κ. O1,O6,O32ΣΙΓΚΟΥΝΑΣ Β. O16ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΙΤΗΣ Γ. O93ΣΙΜΗΝΟΥ Σ. O68,O121,P66,P8,P88ΣΙΜΟΠΟΥΛΟΣ Κ. O33ΣΙΩΚΑ Ε. O30,O104,ΣΚΑΝΔΑΛΟΣ Ι. O52,O60,O61,O67,P49ΣΚΑΡΛΑΤΟΣ Χ. O7,O54,O78,O122,P1ΣΚΛΑΒΟΣ Α. O87,P17,P18,P19,P20,P21ΣΚΡΕΚΑΣ Γ. O108ΣΛΗΜΑΝ Μ. P50ΣΜΥΡΛΗΣ Χ. O49,O105,O106,P12,P33ΣΟΒΑΤΖΙΔΗΣ Α. O10,O39,O70,O113ΣΟΥΒΑΤΖΗ Μ. P81ΣΟΥΓΚΑΣ Ι. P15,P17ΣΟΥΡΛΑ ΑΙΚ. O21ΣΟΥΦΛΕΡΗΣ Κ. P89ΣΟΦΟΣ Α. - Γ. P26,P42,P78ΣΠΑΝΔΟΣ Β. P15ΣΠΥΡΙΔΑΚΗΣ Κ. O43,P16ΣΠΥΡΙΔΑΚΗΣ Μ. O29,O116,O117ΣΠΥΡΙΔΗΣ Χ. O16,O45,O107ΣΠΥΡΙΔΟΠΟΥΛΟΣ Π. O97,O101,O120,P97ΣΠΥΡΟΓΛΟΥ Σ. P22,P23,P24ΣΤΑΘΟΥΛΟΠΟΥΛΟΣ Ι. P36ΣΤΑΥΡΑΚΗΣ Θ. P27,P75ΣΤΕΡΓΙΟΥ Δ. P47,P65ΣΤΕΦΑΝΙΔΗΣ Ι. O55ΣΤΕΦΑΝΙΔΟΥ Χ. O60ΣΤΕΦΑΝΙΩΤΟΥ Α. P32,P93ΣΥΜΕΩΝΙΔΗΣ Ν. O17,O23,O34,O94,O95,P10, P14,P51,P61,P62,P70,P71,P89ΣΥΜΕΩΝΙΔΗΣ Δ. O30,O104

276


ΣΥΡΑΚΟΣ Θ. P80ΣΥΡΙΑΝΟΣ Κ. O21,P73ΣΥΡΜΟΣ Ν. O35,O36,O37,P28,P43,P44,P45,P46,P50,P92ΣΥΡΜΟΣ Χ. O36,O37ΣΧΟΡΕΤΣΑΝΙΤΗΣ Ν. O20,O112ΣΩΤΗΡΙΑΔΗΣ Α. O15,O54ΤΤΑΒΑΚΗ Ε. O51ΤΑΪΤΖΟΓΛΟΥ Ι. O25,O26ΤΑΚΟΥ Μ. O55,O85ΤΑΡΠΑΓΚΟΣ Δ. P22,P23ΤΑΣΙΟΥΔΗΣ Β. O104ΤΕΛΕΒΑΝΤΟΣ Α. O36ΤΕΝΤΕΣ Ι. O33,O59ΤΕΝΤΕΣ Α.Α. O118ΤΕΠΕΛΟΠΟΥΛΟΣ Γ. P90ΤΕΠΕΤΕΣ Κ. O29,O116,O117ΤΕΡΜΕΤΖΗΣ Γ. P49ΤΖΑΝΑΚΗΣ Ν. O14ΤΖΕΒΕΛΕΚΗ Ι. O114ΤΖΕΓΑΣ Σ. O92ΤΖΙΜΑΓΙΩΡΓΗΣ Ι. P90ΤΖΙΟΥΒΑΡΑΣ Χ. O48,P3ΤΖΟΒΑΡΑΣ Γ. O30,O104ΤΖΟΫΣΗ Α. O3,O9,O66,O83,O102,O103,ΤΙΓΚΙΡΟΠΟΥΛΟΣ Κ. O84ΤΟΤΛΗΣ Τ. O75ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΔΗΣ Ι. P3ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΔΟΥ Ε. P32,P93ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΔΟΥ Σ. O49,O105,O106,P12,P30,P33ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΠΟΥΛΟΥ Κ. O5,O64ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ Α. O23,O34,P10ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ Δ. O60ΤΡΙΓΚΑΣ Β. O14ΤΣΑΪΤΑΣ Β. O83ΤΣΑΚΙΡΗΣ Γ. O49,P30ΤΣΑΚΜΑΚΑΣ Δ. O77,P1,P98ΤΣΑΛΙΚΙΔΗΣ Α. O84ΤΣΑΜΗΣ Σ. O14ΤΣΑΝΤΗΛΑ Ι. O24ΤΣΑΝΤΗΛΑΣ Β. O16,O24,O97,O101,P97ΤΣΑΝΤΗΛΑΣ Δ. O16,O24,O91ΤΣΑΝΤΗΛΑΣ Δ. O45ΤΣΑΝΤΗΛΑΣ Β. O107ΤΣΑΝΤΡΙΖΟΣ Π. O86,O88ΤΣΑΤΣΑΓΙΑΣ Α. P22,P23ΤΣΕΜΙΝΙΔΗΣ Π. O84ΤΣΙΑΜΠΑΣ Ε. O82,O98ΤΣΙΑΟΥΣΗΣ Π. O40,O46,O111,P72ΤΣΙΑΠΑΡΑ Φ. P22,P23,P24ΤΣΙΓΑΛΟΥ Χ. O33ΤΣΙΚΡΙΚΑ Ε. O60ΤΣΙΜΑ Α. P47,P77,P82ΤΣΙΡΩΝΗΣ Κ. P42ΤΣΙΣΤΣΟΠΟΥΛΟΣ Φ. O37ΤΣΙΦΤΣΟΓΛΟΥ Α. O74ΤΣΟΛΑΚΗΣ Μ. O40ΤΣΟΛΠΑΚΗΣ Α. O45,O107ΤΣΟΝΙΔΗΣ Χ. O37ΤΣΟΥΣΚΑΣ Ι. O19,O97,O120,P97ΤΣΟΧΑΤΑΡΙΔΗΣ Ε. O82,O98ΥΥΨΗΛΑΝΤΗΣ Π. O33

ΦΦΑΛΙΔΑΣ Ε. O22,O55,O85,P96ΦΑΡΑΖΙ Χ. O63,P34,P69,P87

ΦΑΡΜΑΚΗΣ Δ. O97,O120,P97ΦΑΧΑΝΤΙΔΗΣ Ε. O73ΦΕΛΕΣΑΚΗΣ Ι. O24ΦΙΛΗ Φ. O63ΦΙΛΙΝΤΑΤΖΗ Χ. O9ΦΙΛΙΠΠΙΔΗΣ Α. O67ΦΙΤΖΙΟΣ Η. O19,O120,P97ΦΛΩΡΟΣ Δ. O59ΦΟΡΟΥΛΗΣ Χ. O79ΦΟΥΤΖΗΛΑΣ Χ. O35ΦΡΑΓΚΑΝΔΡΕΑΣ Γ. O16,O45,O107,P5ΦΡΑΓΚΙΑΔΑΚΗΣ Γ. O86,O88ΦΡΑΝΤΖΙΔΟΥ-ΑΔΑΜΟΠΟΥΛΟΥ Φ. P22,P23,P24ΦΡΙΖΗΣ Χ. P13ΦΩΣΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ Κ. O96,P65ΦΩΤΑΚΗΣ Σ. O59,O118ΦΩΤΙΑΔΟΥ Α. P76ΧΧΑΛΒΑΤΖΟΥΛΗΣ Ο. O27,O79ΧΑΡΟΚΟΠΟΣ Ν. O79ΧΑΤΖΗΘΕΟΚΛΗΤΟΣ Ε. O4,O51,O92,P81ΧΑΤΖΗΘΕΟΦΙΛΟΥ Κ. O29,O30,O104ΧΑΤΖΗΘΕΟΧΑΡΗΣ Γ. O87,P15,P17,P18, P19,P20,P21,P31ΧΑΤΖΗΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ Ν. O10,O39,O113ΧΑΤΖΗΜΑΥΡΟΥΔΗΣ Γ. P72ΧΑΤΖΗΜΗΣΙΟΣ Κ. O68,O121,P38,P39,P52, P66,P86,P88,P94ΧΑΤΖΗΠΑΣΧΑΛΗΣ ΣΤ. O20,O112ΧΑΤΖΗΠΑΣΧΑΛΗΣ ΑΙΜ. O20,O112ΧΑΤΖΗΡΑΛΛΗ Ε. O47ΧΑΤΖΗΣ Λ. P41,P63ΧΑΤΖΗΣ Ι. O51ΧΑΤΖΗΣΤΑΜΑΤΙΟΥ Κ. P19ΧΑΤΖΗΧΡΗΣΤΟΥ ΑΡ. P25,P67,P68ΧΑΤΖΟΠΟΥΛΟΣ ΣΤ. P25,P27,P67,P68,P74,P75ΧΑΤΖΟΠΟΥΛΟΥ Μ. O49,P30ΧΑΤΖΟΥΛΗΣ Γ. O19,O97,O101,O120,P97ΧΗΤΟΥ Ζ. P32,P93ΧΙΤΖΙΟΣ Δ. O68,O121,P66,P8,P88ΧΙΩΤΗΣ Α. O11,O12,O57,O76,P29,P83ΧΟΪΔΗΣ Ε. O106ΧΟΤΖΟΓΛΟΥ Ν. P49ΧΡΗΣΤΟΥ Κ. O31,P64,P82ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΙΔΗΣ Κ. O44,O65ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΙΔΗΣ Γ. O29,O116,O117ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ Ν. O90ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ Χ. O19,O97,O101,O120,ΧΡΥΣΑΦΗΣ Γ. O115,P79ΧΡΥΣΙΔΗΣ Θ. O48,P3ΧΡΥΣΙΔΟΥ Μ. O48ΨΨΑΡΑΚΗΣ Φ. O43,P16ΨΑΡΟΥΛΗΣ Δ. O37ΨΑΡΡΑΣ Κ. O17,O23,O34,O94,O95,P14, P51,P61,P62,P70,P71,P89ΨΙΑΝΟΥ Κ. P32,P93

D:\Molyvi\cana\Kataxoriseis\Meronem\kat17_24.cdrΤετάρτη, 2 Σεπτεμβρίου 2009 12:03:43 μμ

p p pComposite 150 lpi at 45 degrees

Documents

9o Συνέδριο Χειρουργικής Εταιρείας Βορείου Ελλάδος