Daniel Nieto Martínez (4º Curso)

Lucía era unha nena de catorce anos que facendo

espiritismo nunha casa abandonada non seguíu as regras das

pantasmas. Burlouse durante toda a invocación e unha cadeira

que había na habitación cobrou vida e golpeuna mortalmente na

cabeza.

Pero a venganza dos espíritus non rematou aquí: Lucía aínda

non descansa en paz. O seu espíritu está condenado eternamente

e agora é ela a que quere vengarse de todo aquel que non sabe

respectar o Mais Alá.

María era unha rapaza que coñeceu a lenda da pantasma de

Lucía cando estaba estudando na universidade.

“Ela era maior para crer nesas estupideces”- pensaba ela e

ríase.

Os seus amigos picáronna para probar a facer espiritismo,

xa que senón, tan valente non era. Foi a un baño acompañada

dunhas compañeiras e fixoo. Non pasou nada e o grupo, entre

risas, olvidoume enseguida da experiencia.

Pero María non o olvidou. Ao facelo, sentíra un arrepío

indescriptibel... E o seu pesadelo comezou esa mesma noite.

Deitada na cama, espertou por un son raro. Era un susurro

indiscifrabel que oía cerca da nuca. Ademáis sentía como se

algúen respirara no seu pescozo.

Con medo, levantouse e acendeu a luz. Non había nada ao

seu lado. Pero non poido durmir en toda a noite.

Ao día seguinte, non se atreveu a contarllo a ningúen da

universidade aínda que seguía aterrada polo que sucedera a noite

anterior.

Na metade a clase tivo que saír ao servizo. Cando entrou no

baño, facía moito frío e unha capa de pó cubría o espello. María

limpouno coa man e viu aterrada que tras ela había unha nena con

expresión de odio e con moita sangue na cabeza. Cando se volviu a

mirar, xa non había ninguén. Riuse nerviosa pesando que todo era

cousa da súa imaxinación, dos nervos e do cansanzo. Sen

embargo, ao volverse hacia o espello viu algo que a deixou branca.

Había unha frase escrita sobre o cristal:

“ Non debiches invitarme a volver”

María non puido sorportalo.

Encerrada nun manicomio, só dicía que a

pantasma de Lucía a seguía aterrando.

A desesperación puido con ela e levouna

ao suicidio.

Eu pensaríao dúas veces antes de

meterme co Máis Alá.

Fin.