1. _A beleza reside na verdade, na vida tal e como se nos
presenta. Eu s tento reflectila con humildade A arte o home
engadido natureza, e aqu mesmo, arrodeado por ela, estou eu. (Px.
21)
2. O forasteiro vesta pantaln e chaqueta brancos e gastaba un
chapeu de palla Permaneca quedo, ergueito o seu queixo afiado, e
dirixa a cabeza con movementos calmosos. Semellaba que uliscase o
aire da tarde, como tentando apreixar todos os seus recendos.
Despois quitou o sombreiro e, cos ollos pechos, orientou o rostro
cara ao horizonte, procurando que as raiolas lle quecesen a face.
Tia o cabelo, as cellas e a barba rubios, a cute plida e un nariz
prominente. (Px. 15)
3. _ Hai que ser moi valente para retratarse as, con toda a
crueza, sen ocultar nada. Que lle pasou na orella? (Px. 34)
4. Levabamos dende a maancia diante da granxa das irms
Cavaignac e, por volta do medioda, Vincent xa case rematara o lenzo
verderolo. Nel vase a casa das seoras co colmo do teito trazado con
grandes brochadas verdes, unhas vides reviradas gabeando pola
fachada branca e, achegndose a ela, as das irms, unha diante e a
outra mis afastada, apoindose no seu caxato. (Pxs. 37, 38)
5. _O que non entendo por que pinta a igrexa pola traseira _
Porque s veces, na traseira das cousas, como no interior das
persoas, atpase o mis fermoso delas. Tendemos a quedarnos sempre co
aparente, coa primeira mirada, sen afondar, sen ir mis al dos
prexuzos do noso propio ollar. Pasamos pola vida coma cegos,
batendo co noso caxato na verdade sen recoecela, e cando nos
decatamos xa tarde de mis. (Px. 60)
6. Pasamos a ma nun prado, a carn dunhas acacias espientas.
Vincent decidiu representalas nun pequeno lenzo. Pareceume que se
demorara en exceso para retratar tan pouca cousa. (Px. 63)
7. Moi ben pintadas non parecan. Se me apuraba, nin semellaban
vacas, senn unhas estraas bestas pardentas. (Px. 72)
8. _ hai un fermoso bosque de lamigueiros preto de Bessancourt.
() O bosque apareca tal como Vincent o describira, coa excepcin
dunha parella collida do ganchete que ocupaba o espazo central do
cadro, el con traxe negro e chapeu, ela cun vestido e diadema.
Sorprendido por tan estraa presenza, pregunteille. _ E esa parella?
_ () Son monsieur Chaos e madame Harmonie, que veen ao noso
encontro. (Pxs. 91, 94)
9. anda non nos internaramos no vizoso xardn de Daubigny, un
afamado pintor morto uns anos antes Se haba un lugar fermoso na
vila era ese O xardn estendase en pendente dende a casa ata o camio
case en fronte da estacin. (Px. 105)
10. Non pechei os ollos e disparei os dous tiros. Os corvos
grallaron asustados e botaron a voar, afastndose de ns. Mentres
sostia o revlver, Vincent, lixeiro, deu varias pinceladas negras
aqu e al sobre o lenzo. Logo, mesturou na paleta un chisco de
branco e dous remuos de fume xurdiron de socate sobre o ceo azul do
cadro. (Px. 116)
11. Vincent acudira casa de Gachet para celebrar o vixsimo
primeiro aniversario de Marguerite. Levballe como agasallo un
retrato dela que rematara uns das antes e que anda non secara de
todo. O lenzo acadara ben o metro de altura e nel vase mocia cun
vestido branco e rosa sentada nun tallo tocando o piano.
(Px.87)
12. _ Ese Gachet che un chisco excntrico Mais ama a pintura por
encima de todas as cousas (Px. 30)
13. Devagar, como as pinceladas no lenzo, xurdiron os contornos
cinsentos dunha figura. Logo sucedronse pequenos estralos de cor
que me obrigaron a pechar con mis forza os ollos. E de speto, ntido
como se comparecese ante min, emerxeu o rostro riseiro da mia
querida Adeline. (Px. 86)
14. O 14 de xullo, o da da Festa Nacional, en que o Concello
amenceu engalanado con bandeirolas, Vincent refuxiouse no seu
cuarto e negouse a sar (Px. 121)
15. Theo parecase moito a Vincent. Era mis pequecho, pero, coma
el, tia o cabelo e as cellas rubios, e gastaba un bigote ben
recortado (Pxs. 67, 68)
16. Fomos ribeira do Oise, preto de Chaponval, e pasamos o da
no merendeiro con embarcadoiro que al haba. Vincent pintaba as
barcas que abalaban coa corrente manselia do ro, onde as longas
plas das rbores abeberaban sedentas polo solleiro. (Px. 41)
17. _ Sabes o que fai desaparecer ese crcere onde estamos
pechados? O amor e a amizade. Estar entre amigos, entre irmns,
amar: esa a forza soberana que, coma un feitizo, abre a vagavn as
portas desa gaiola. Quen non a pose, fica nesa cadea ata a fin dos
seus das. (Px. 149)
18. A tristeza non rematar xamais Contra ese andazo non era
doado atopar remedio nin solimn. (Px. 167)
19. Para el s haba das cousas que pagaran a pena nesta vida
miserenta: a humanidade e a arte A arte era o que el amaba por
enriba de todo e a que o far vivir de novo e ficar connosco para
sempre (Px. 172)
20. FONTES UTILIZADAS: CALVEIRO, Marcos, O pintor do sombreiro
de malvas, coleccin "Fra de Xogo", Editorial Xerais, 7. edicin,
Vigo, 2011. Van Gogh Museum, Amsterdam:
http://www.vangoghmuseum.nl/vgm/index.jsp?
page=194&lang=en&gclid=CM649qb7jr0CFWjKtAodUkcAcQ