1

2

รวมเรื่องสั้น ชุด ...

‘…คนขายฝน...’

โดย...ทรายสีเงิน

3

‘ความฝน’ หลอเลี้ยงชีวิตใหรื่นรมย ‘ความรัก’ รินรดหัวใจใหชุมฉํ่า

เม่ือ ‘ความฝน’ กับ ‘ความรัก’ มาพบกัน พลันสรางความสัมพันธท่ีหลากหลาย เนรมิตความอัศจรรยท่ีแสนเรียบงาย

ดุจธาราอักษรไหลรินจินตนาการไมรูจบ

4

ธารอักษร

1. คนขายฝน .......................................5 2. คืนแหงฝน ......................................21 3. บาปบริสุทธิ์ ....................................31 4. ปริศนาใตเงาจันทร..........................45 5. วิหคหลงลม ....................................56 6. เพียงเมฆบัง ................................. ...68 7. ขอพักหัวใจใหหายเจ็บ....................80 8. ณ จุดหน่ึงของความออนไหว..........90 9. บาน ................................................95 10.ฟาใสวัยฝน ....................................101

5

คนขายฝน “เพลง !...” แรงลมพัดผานมานสีฟาออนรอนพลิ้วไหว ผลักใหโหลแกวกลมบนโตะใกลหนาตางกลิ้งตกแตก เสียงดังแหวกความสงัดแหงราตรี ตามติดดวยเสียงผาตีขอบไมดัง พั่บ...พั่บ... ไอริน ขมวดคิ้ว ขืนเปลือกตาหร่ีมองอยางงัวเงีย ไฟจากถนนหนาบานสองผานชองฉลุเหนือกรอบหนาตาง มองเห็นเงาตนมะยมว่ินแหวงแกวงกวัดกิ่งกานใบบนพื้นท่ีเศษแกวกระจายเกลื่อน สะทอนแสงเปนประกายด่ังดวงดาว ราวภาพฝนของระบําทางชางเผือก

หญิงสาวลืมตาน่ิงในความมืด ดําด่ิงสูสิ่งท่ีเคลื่อนไหวน้ันอยางสงบ สยบอาการขุนมัวท่ีถูกขัดจังหวะจากนิทรารมณดวยเสียงดังกอนน้ีไปสิ้น

6

ลีลาหมูดาวพราวแสง ผสานกับเสียงใบไมเสียดสีผิวลมเปนจังหวะ จากสโลวถี่กระชั้นเปนร็อกแอนดโรว... “ครืน...ครืน...เปร้ียง...แปลบ! ” ฟาสงเสียงคํารามกอนปลอยพลังสายฟาฟาดอากาศเขาเต็มแรง แสงจาวาบผานหนาหญิงสาวจนสะดุง พลันเธอเอื้อมมือเปดสวิตชไฟขางเตียง ความสวางจึงกลืนภาพฝนใหเห็นกระจางแจงในความจริง

ไอรินเขยงเทาเดินไปหยิบฝาไม ฐานโหลแกวท่ีวางเอียงกระเทเรอยูบนพื้นมาถือไว เก็บเศษแกวใสถังขยะใบเล็กใตโตะ แลวมาน่ังสํารวจความเสียหายของรูปปนหัวใจสีแดงสองดวงบนฐานไมน้ัน ไอรินถอนใจกับความไมใสใจของตัวเอง แมเธอจะต้ังใจวางโหลแกวใหเห็นเดนชัดบนโตะเขียนหนังสือ แตมันหาไดอยูในสายตาเธอไม เพราะในยามน้ีเธอไมรูเลยวาแขนขางซายท่ีถูกแรงกระแทกจนงอบิดไปดานหลังของหัวใจท่ีไวผมมาน้ัน ตําแหนงเดิมมันอยูตรงไหน...

7

เธอจึงลองหมุนฐานไมเพื่อหามุมท่ีพอจะคุนตา แลวคอยๆ ขยับจับแตง จนแขนท่ีงอย่ืนมาขางหนาเหมือนกับหัวใจอีกดวงท่ีแตงตัวผูกไท ซึ่งหัวใจท้ังสองเกือบจะโอบกอดกันไดพอดี เธอพยายามอยูนานจนมือชื้นเหง่ือและมีบางอยางเหนียวๆ ติดมือมา เมื่อดมก็ไดกลิ่นคุนๆ ประสาทสัมผัสอัตโนมัติสั่งการใหแตะน้ิวท่ีปลายลิ้น ไดรสชาติหวานปะแลมๆ ไอรินอมย้ิม จองมองท่ีรูปปนหวานๆ ของหัวใจสีแดง แสดงสัญลักษณเปนชายหญิงกําลังกอดกันดวยใบหนาย้ิมพร้ิมละไม เธอเพิ่งรับรูถึงอารมณโรแมนติกอยางจริงใจ และความหมายโดยนัยท่ี ผูมอบใหแฝงไวอยางลึกซึ้งในวันน้ีเอง

ทว า เมื่ อ นึกย อนถึงภาพวันท่ีได รับมา เ มื่ อสามปกอ น ความรูสึกหวานๆ ก็เปลี่ยนเปนขม ผสมอารมณขื่นๆ ท่ีขึ้นมาจุกแนนท่ีอก ตกผลึกเปนรอยช้ํา ซ้ําสุมดวยหัวใจท่ีรุมรอนรุมเรารวมกันกลั่นนํ้าอุนใสใหไหลรินลนดวงตา “ซา...ซา...ซา...” ฝนสาดสายลงมาในจังหวะหนักหนวงสม่ําเสมอ ไอรินหยุดยืนมองตรงกรอบหนาตาง มานนํ้าซอนซับทับกันหลายชั้น บดบัง

8

ภาพรานขายของชําฝงตรงขามดูเลือนรางและคลายถอยหางไกลไปทุกที ...ในวันฝนตกเมื่อสามปกอน ไอรินไปหัวลําโพงตามนัดของศิลา เธอไปชาสิบหานาที เหมือนทุกคร้ังหลังจากท่ีเธอไดทํางานบริษัทโฆษณายักษใหญ เวลาสําหรับเร่ืองอื่นนอกจากงานดูจะไมสําคัญเอาเสียเลย ขณะท่ีรถไฟไปเชียงใหมกําลังเคลื่อนขบวนชาๆ ศิลาคงเห็นไอรินยืนหันซายหันขวามองหาเขาอยู เขาจึงรีบว่ิงลงมาพรอมย่ืนกลองของขวัญให “สุขสันตวันเกิดลวงหนานะริน อาทิตยหนาผมคงไมไดอยูรวมฉลองวันเกิดกับรินเหมือนทุกป” ไอรินรับของขวัญมาถือไว ออกจะผิดแปลกมากทีเดียว เพราะตลอดเวลาท่ีคบกันมาสี่ป ในงานฉลองวันเกิดของเธอทุกคร้ัง ศิลาจะไมใหของขวัญจนกวาเธอจะตอบคําถามของเขาถูก “ขอบใจนะ ไมเปนไรหรอก แลวคําถามของปน้ีละ จะกลับมากอนคอยถามหรือเปลา” ศิลาหันไปมองขบวนรถไฟท่ีคอยๆ เคลื่อนตัวอยางอืดเอื่อย

9

“คําถามมีวา อะไรเอย อยูใกลกลับเหมือนไกล น่ีคงเปนคําถามสุดทาย เพราะผมจะไมกลับมาแลว ลากอน รักษาสุขภาพดวยนะ” ประโยคหลัง ศิลาตะโกนมาจากโบกี้สุดทายของขบวนท่ีเขากระโดดขึ้นไดทัน ไมอยางน้ันอาจตกรถไฟกลับบานเกิดเท่ียวสุดทายของวันน้ัน ไอรินมองตามไปจนสุดสายตา เพิ่งสังเกตวาผมของศิลายาวจนมัดไดแลว เขาบอกวาจะไมตัดผมจนกวาจะหางานได ท่ีจริงเขานาจะไดตัดผมต้ังแตเดือนกอน ท่ีเขาถูกเรียกตัวไปสัมภาษณ ตําแหนงชุมชนสัมพันธของโรงงานแหงหน่ึงในเขตนิคมอุตสาหกรรมภาคตะวันออก แตเขาก็พลาด เพราะรับไมไดกับงานท่ีจะตองโกหกเพื่อรักษาผลประโยชนของบริษัท กับคําถามท่ีวา...

‘จะออกไปบอกชาวบานไดไหมวา ควันท่ีออกจากปลองภายในโรงงานเราเปนของโรงงานอื่น’ คร้ังน้ันเธอยังเผลอตอวาเขาทางโทรศัพทวา นาจะบอกยอมเพื่อใหไดงาน มีรายไดมาพอประคองชีวิตไปกอน จากน้ันเขาก็เงียบแลววางสายไป ...

10

...ในขณะน้ันเอง ท่ีเธอเพิ่งรูวาไดทํารายเขาดวยความไมเขาใจไปเสียแลว...

....... มันคงนานมากแลวท่ีเธอไมไดเจอเขา เพราะหลังจากไดทํางานอยางท่ีคิดหวังไวสมใจ เธอก็ทุมเทเต็มท่ีเพื่อสรางผลงานใหผานประเมิน จนเหินหางความรูสึกของหัวใจไปอยางไมรูตัว จึงไมแปลกท่ีกอนหนาน้ีเธอจะไมไดเอะใจหรือสงสัยเลยวาศิลานัดมาเพื่อ บอกลา ทวาคําลาในวันน้ัน ท่ีกระชับฉับหัวใจใหขาดรอน ยังคงยอนรอยซ้ําดวยคําถามท่ีฝากไว กระท่ังถึงวันน้ี ไอรินก็ยังไมไดคําตอบ หรือไดแลว เธอก็ไมแนใจ เพราะไมมีคนเฉลย แมวาหลังจากน้ัน ศิลาจะมีโปสการดปใหมมาใหทุกป แตไอรินก็ไมเคยตอบกลับไป ไมมีเหตุผลอื่นนอกจากงาน แมเธอจะรูดีวามันพรากเวลาสวนตัวไปมากทีเดียว แตเธอก็ตองยอมแลก ดวยคิดวามันคือสิ่งท่ีใฝฝนมานาน เมื่อไดมันมาอยูกับตัว เธอจึงกลัวท่ีจะตองเสียไป ทวาในยามน้ีกลับมีความกลัวอีกอยางกําลังแลนพลาน แทรกผานอยูในหัวใจ

11

“เปาะ...เปาะ...แปะ...แปะ...แปะ” เสียงฝนซาสาย คลายมานฝนพลันแสงแจงเร่ิมแยงตา ไอรินเช็ดคราบนํ้าตาบนสองแกม กอนผละจากหนาตาง มาเปดลิ้นชักอยางรอนรน คนหาของบางอยาง เธอย้ิมอยางดีใจเมื่อเจอมันคั่นอยูในหนังสือท่ีอานคางไว ...โปสการดปใหมใบลาสุด...รูปถาย ‘สวนศิลารมณ’ ‘ขอใหรินมีความสุขตลอดไป ผมสงรูปสวนของผมมาใหดู ตอนน้ีก็เร่ิมเปนรูปเปนรางแลว แตยังไมสมบูรณ ผมจะเขียนมาหารินทุกปนะ แมรินจะไมเคยตอบกลับมาเลยก็ตาม

...คิดถึงเสมอ ...ศิลา’ ไอรินพยายามพลิกดูหนาหลังวาเขาเขียนเบอรโทรศัพทไวใหหรือเปลา แตก็ผิดหวัง มีเพียงท่ีอยูเทาน้ัน เธอเร่ิมตําหนิตัวเองอยางท่ีไมเคยเปนมากอน ในความหลงลืม ปลอยใหเวลาของหัวใจหางหายไปไดนานขนาดน้ี แลวเธอจะยอมเสียเวลาตอไปอีกหรือ คงเพราะหัวใจสีแดงรสหวานคูน้ันกระมัง ท่ีทําใหเธอหวนคิดถึงศิลา ...ผูจากไปพรอมหัวใจรักของเธอ

12

ตลอดสามปท่ีผานมา เธอต้ังใจทํางานเต็มท่ี สรางผลงานจนไดขึ้นมาเปนหัวหนาทีมสรางสรรคโฆษณาท่ีเพิ่มยอดขายใหลูกคาหลายราย ไดตําแหนงพนักงานดีเดน เปนท่ีนับหนาถือตาของลูกนอง ทุกคนตางเกรงในความเกงกาจของเธอ จนไมมีผูชายคนไหนกลาเขามาจีบ อาจพูดไดวาตลอดมาเธอทําแตงาน...งาน...งาน ไอรินหยิบโปสการดมาแนบอก เผยย้ิมกับตัวเอง รีบจัดแจงอาบนํ้าแตงตัว เตรียมกระเปาไปเชียงใหม เธอยอมขาดงานวันแรกในรอบสามปน้ี เพื่อไปตามหาหัวใจของตัวเอง เธอเพิ่งจะสํารวจพบวาปลอยใหมันแหงเหี่ยวเน่ินนานเกินไปแลว “กรุงกร๊ิง...กรุงกร๊ิง...จ๊ิบจ๊ิบ...จาบจาบ” ผานการเดินทางมาตลอดคืน

เชาวันใหม ไอรินเขามาน่ังในบานของศิลาแลว เปนบานสีลูกกวาดบนเนินเขาเต้ียๆ สงบเงียบ มีคนงานในสวนสองสามคน หญิงสาวชาวเหนือทาทางเรียบรอยออกมาตอนรับ เธอแนะนําตัววาชื่อแอนฟา แตยังไมทันจะคุยกันตอ คนงานในสวนก็มาเรียกเธอไป

13

ไอรินเดินดูสวนของศิลาอยูขางลาง บรรยากาศรมร่ืน รอบบานประดับดวยโมบายจากดินเผารูปใบไผ ผลงานของศิลาท่ีชนะการประกวดตอนอยูปสอง เธอยังจําได มันกําลังถูกลมแกวงใหผสานเสียงกับนกท่ีบินวนไปมารอบๆ สวนดอกไมหลากสี ลมพัดมาเอื่อยๆ นํ้าในสระนํ้าขนาดยอมกระเพื่อมไหว ผีเสื้อปกบางกางปกสวย ชวยผสมเกสร ชางชวนมอง ดูแลวเพลินตา ไอรินรูสึกสดชื่นมีชีวิตชีวาทามกลางธรรมชาติท่ียากจะหาสัมผัสไดจากชีวิตในเมือง เธอเดินไปเร่ือยก็ไปเจอกับสวนหินรูปทรงแปลกๆ ศิลาซื่อสัตยกับความฝนของตัวเองเสมอ แมเขาจะเขียนบอกเธอวาสวนน้ีเพิ่งเร่ิมตน แตเธอก็พอจะเห็นเคาความจริงท่ีสดใส งานของเขามีหินแกะสลัก งานปะติมากรรมจากกรวด หิน ดิน ทราย ตางๆ ท่ีมีท้ังเลียนแบบธรรมชาติและแบบจินตนาการล้ําลึก และเคร่ืองปนดินเผาทําเปนของใชและของโชว

เธอเพลินอยูกับสวนหินของเขา จนแอนฟาบอกวาจะใหคนงานพาไปหาศิลาในเมือง เพราะคืนน้ีมีงานวัดเขาคงคางในเมือง ไอรินไมไดไตถาม แมเธอจะสงสัยอยูในใจวา มีงานวัดแลวเกี่ยว

14

อะไรท่ีเขาจะตองคางในเมือง แตเธอก็ตามมาโดยดี ดวยหัวใจท่ีลิงโลด “ปง...ปง...ฟู...ฟู...” เสียงจุดประทัดและดอกไมไฟสวยงาม อยูตรงลานสนามหนาโบสถ รานคามากมายรายรอบ ประดับไฟสวยงาม ทุกคนมีสีหนาย้ิมแยมแจมใส คงเปนบรรยากาศงานวัดท่ีชินตาของชาวบาน

ทวาสําหรับชาวเมืองอยางไอรินแลว มันดูต่ืนตาต่ืนใจมากทีเดียว คนงานพาเธอเดินลัดตรงมาท่ีขอบสนาม แลวเธอก็ไดเจอศิลา

ผมท่ียาวถึงกลางหลังของเขาถูกมัดรวบเรียบรอย เขากําลังน่ังอยูในวงลอมของเด็กๆ มีเสียงเจ๊ียวจาวดังประสานเสียงหัวเราะเปนระยะ เมื่อเขาไปใกลถึงรูวาเขากําลังปนนํ้าตาลเหนียวๆ หลากสี เปนรูปตางๆ แจกใหเด็กๆ มีท้ัง ดอกกุหลาบ ลิงไตราว สิงโต ไปจนถึงอุลตราแมน ไอรินเดินเขาไปยืนเงียบๆ มองดูสีหนาท่ีมีความสุขของศิลา จนกระท่ังเขาหันมาเห็น

15

“ริน คุณมาไดยังไง เด๋ียวรอผมเด๋ียว อีกอันเดียวก็ไดครบทุกคนแลว” นํ้าเสียงศิลาต่ืนเตน แตยังคงขะมักเขมนปนนํ้าตาลเหนียวเปนโลมาตัวสีฟาขาวใหเด็กหญิงผมเปย ท่ีจองมองตาโตเลียริมฝปากอยางรอคอย “อา...เสร็จแลว โลมาของหนูเปย เอา ไปเลนกันไดแลว” เด็กๆว่ิงกรูกันไปกลางสนาม ไอรินเดินไปน่ังขางๆ ศิลา “ผมดีใจท่ีไดเจอรินอีกนะ สบายดีใชไหม” ทาทางกระตือรือรนของศิลา ยํ้าใหไอรินมั่นใจวาเขายังเปนศิลาคนเดิม “วิเศษจังเลยนะ ชีวิตหวานๆ ของศิลา ดีแลวท่ีศิลาไมเชื่อรินวันน้ัน ไมอยางน้ันชีวิตของศิลาก็อาจจะตองมาแหงเหี่ยวเหมือนรินในตอนน้ี” “มีเร่ืองไมสบายใจมาใชไหม ดีใจจังนะท่ีรินยังคิดถึงผมในเวลาน้ี” “รินไมเคยลืมศิลา...” ไอรินแผวเสียง เมื่อเห็นดวงตาจริงใจคูน้ันของศิลา เธอรูวากําลังโกหก จึงเสไปพูดเร่ืองอื่น

16

“เออ...ศิลาวา ความฝนของรินมันเปนจริงไปหรือเปลา หรือรินสรุปเอาเองวามันจริง เพราะเวลาท่ีรินกลับมาถามตัวเองวาทําไปเพื่ออะไร ทําไมตองมาน่ังคอยเอาใจคนอื่นอยูได รินยอมรับนะวาขวัญผวาทุกคร้ังท่ีไปขายงานกับลูกคา ตองมาคอยลุนวาท่ีเดาใจเขานะถูกไหม เขาจะซื้องานเราไหม มันเปนแบบเดิมๆ ทุกคร้ัง จนรินกลัววา วันหน่ึงรินอาจเผลอไปอยูในเงาของคนอื่น จนมองไมเห็นตัวเองก็ได ไอรินพร่ังพรูความรูสึกท่ีคับของ เธอไมเคยแนใจวาเธอรูสึกอยางไร จนกระท่ังเห็นศิลากับเด็กๆ เมื่อครู “รินอาจเพียงแคตองการพักเทาน้ัน เพราะการจะขับเคลื่อนความฝนตอไปได มันก็ตองอาศัยพลังงานเหมือนกัน เมื่อเราใชมันหนักเกินไป ฝนท่ีเคยสวางสดใสก็อาจมอดแสงลงได เราตองคอยหมั่นเติมเชื้อไฟกับความฝนดวยสิ มันถึงจะอยูกับเราตลอด” “ศิลาโชคดีจังท่ีมีความสุขอยูกับการทําความฝนใหเปนจริง” ไอรินเอื้อมมือไปตักนํ้าตาลเหนียวสีชมพูขึ้นมาลองปนเลนบาง “ผมโชคดีท่ีไดมาน่ังอยูกับเด็กๆในตอนน้ีตางหาก พวกแกมีความฝนท่ีทรงพลังมาก ผมจะมารวมแบงฝนกับพวกแก บอยคร้ังท่ี

17

พวกแกบอกใหผมปนรูปแปลกๆ บางทีผมก็เอากลับไปเปนแรงบันดาลใจในการสรางงานดวย รินอยาลืมนะวา...

“...ความฝนมันเปนสิ่งควรคาแกการแบงปน” “น่ีคือคําเฉลยของศิลาหรือเปลา อยูใกลกับเหมือนไกล ก็คือความฝนท่ีถูกละเลยคุณคา แมอยูในมือแลวก็เหมือนไมไดอยู ใชไหม” “ไมรูสิ ตอนน้ันผมเองถามไปจากความรูสึก ไมไดคาดหวังคําตอบอะไร เพราะไมคิดวาจะไดเจอกันอีก” “รินขอโทษ ท่ีทําหางเหินกัน จนศิลาตองจากมา รินมัวคิดถึงแตตัวเองมากเกินไป” “ผมไมเคยโกรธริน ผมเขาใจและรูวาแตละคนยอมมีทางเดินของตัวเอง ผมเลือกท่ีจะจากมาเอง ไมใชเพราะรินหรอก อยาโทษตัวเองเลย รินลองมองไปท่ีเด็กกลุมน้ันสิ เห็นเด็กผูหญิงผมมาตัวเล็กๆ น่ันไหม” “เห็นแลว นารักนะ เธอถือรูปอะไรนะ คลายรูปหัวใจ ใชแลวเหมือนหัวใจสีแดงท่ีศิลาใหริน”

18

“ใช น่ันยัยฝนลูกของผม แกเปนเด็กนารักมาก แกเปนกําลังสําคัญท่ีมาชวยแบงปนความฝน เติมสีสันใหกับชีวิตของผม จนทําใหผมมีวันน้ี” “ลูกของศิลา...กับ...” “แอนฟาไงละ รินเจอเธอแลวไมใชหรือ หนาเหมือนกันเลยวาไหม” ไอรินไมตอบ เพียงย้ิมแลวกมหนาปนนํ้าตาลในมือเพื่อสงบอารมณ

การมาท่ีน่ีดวยหัวใจเปยมหวังกลับดับวูบ ทวาเมื่อคุมสติไมใหกระเจิดกระเจิงไดบางแลว จึงรูวา สิ่งท่ี

กําลังเกิดขึ้นมันมิใชความสิ้นหวังในชีวิต ทุกสิ่งทุกอยางยอมเปลี่ยนไปตามกาลเวลา ไอรินผูเยอหย่ิงมาบัดน้ีตองจํานนตอโชคชะตา ยอมรับความ

จริงวาเธอไมไดเปนคนท่ีเขาจะตองมายึดติด เร่ืองท้ังหมดเธอคิดขึ้นมาเขาขางตัวเองในวันท่ีอารมณเปลี่ยวเหงาเทาน้ัน

19

ไอรินพยายามกลืนกอนนํ้าตาไว แลวหัวเราะกับตัวเองท่ีหลงคิดวาจะมาตามหัวใจกลับคืน หลังจากปลอยใหบินไปอยางเสรีเสียเน่ินนาน “ศิลาปนนํ้าตาลใหรินหนอยไดไหม” “ไดสิ อยากไดแบบไหนละ” “เอาสีชมพูน้ีนะ เปนรูปพะยูนแมกับลูกคูกัน น่ังบนโขดหินแลวก็มีสาหรายติดอยูบนหัว ลูกอาปากรองหิวนม สวนแมก็โอบลูกเขามาใหกินนม แลว...” “โอโห แมนักสรางสรรค มีจินตนาการเหลือเฟอเชียวนะ มาน่ีมาชวยกันปนเลย” ท้ัง ศิลาแล ะไอรินก็ช วยกันปนไ ป แตง เ ติม เส ริมแต งสนุกสนาน หัวเราะเหมือนเด็กๆ

รุงเชาไอรินก็จากมาพรอมรูปปนนํ้าตาลพะยูนแมลูกสมใจ เธอกลับมาทํางานเหมือนเดิม ทวาในอารมณท่ีตางไป ใสใจบรรยากาศและผูคนรอบขาง เ ร่ิมแลกเปลี่ยนความรูกับเพื่อนรวมงานมากขึ้น เรียนรูอยางเขาใจท่ีจะรักในสิ่งท่ีทํา และทํามันดวยความสุข เพราะเธอมั่นใจวาคือ หนทางของความฝนท่ีเลือกแลว...

20

“ต๊ิด...ต๊ิด...ครืด....” เสียงเคร่ืองโทรสาร สงกระดาษตนฉบับไปยังปลายทาง เจาของตนฉบับเอนพนักเกาอี้ ถอนหายใจยาวอยางสบายใจ สายตาพลันมองไปท่ีปฏิทินต้ังโตะ ตัวกากบาทสีแดงตรงกับวันศุกร เขียนกํากับดวยหมึกสีเดียวกันวากอนเท่ียง และมองตอไปท่ีนาฬิกาบอกเวลา 11.30 น. เจาของตนฉบับบิดกายคลายเมื่อย ปดเคร่ืองโทรสารเมื่อมันทําหนาท่ีเรียบรอย กอนจะหยิบถังขยะท่ีใสเศษแกวไปวางไวหนาหอง ใหแมบานเก็บไป แลวเดินฮัมเพลงโปรดเขาหองนํ้าไปอยางสบายใจ “ลั้น...ลา...ลั้น...ลา...” .......................................................................................... ตีพิมพคร้ังแรกในแพรว เมื่อ 25 สิงหาคม 2547

21

คืนแหงฝน เมื่อเสียงหวอของตํารวจดังมาแตไกล เด็กวัยรุนกลุมใหญท่ีอยูในชุดนักศึกษาก็แตกกระจายไปคนละทิศละทาง หลังจากกอการวิวาทท่ีรานกาแฟโกเฮง มันเปนเหตุการณท่ีเกิดขึ้นเปนประจํา จนคนท่ีพบเห็นแถวน้ันไมรูสึกต่ืนเตนอะไรแลว ในขณะท่ี รถตํารวจแลนไปบนถนนสายหลัก เพื่อติดตามกลุมวัยรุนท่ีใชจักรยานยนตเปนพาหนะ เปนโอกาสใหสองหนุมว่ิงหลบเขามาในซอยเล็กๆ เพื่ออําพรางการจับกุม ทวา ท้ังคูยังคงว่ิงไลลากันตอไป ผูถูกลา เพิ่งจะโดนคัตเตอรฟนท่ีแขนมาจึงว่ิงเขาไปในบานรางขางๆ เพื่อพักเหน่ือย ฝายผูไล ก็ว่ิงตามมาทันท่ีจุดเดียวกัน ในจังหวะท่ีท้ังสองเผชิญหนากัน ทุกสิ่งทุกอยางรอบตัวเงียบสงัด มีแตเสียงหอบหายใจจากการว่ิงของท้ังคูเทาน้ัน และสายตา

22

ของท้ังสองก็หันไปมองภายในบาน บานท่ีรางมากวาสิบป มาบัดน้ีมีแสงไปสองสวาง และท้ังคูก็ตองตะลึง เมื่อมีหญิงสาวรุนเดินออกมาดวยชุดนอนผาฝายขาวสะอาด เธอย้ิมใหกับคนท้ังสองกอนเอยคําทักทาย “วาไงจะ ตน บ๊ิก ไมไดเจอกันต้ังนาน สบายดีหรือเปลาจะ” ภายใตจิตสํานึก เด็กหนุมท้ังสองรูสึกคุนเคยท้ังหนาตาและนํ้าเสียงของเธอ มันคลายกับเด็กผูหญิงคนหน่ึงท่ีจากพวกเขาไปอยูอังกฤษนานแลว ใช...น้ิง เด็กสาวผูพกพาความสดใสไวกับตัวตลอดเวลา “น้ิง !” ตนและบ๊ิก อุทานออกมาพรอมกัน เหมือนไมเชื่อในสิ่งท่ีไดเจอ “ก็ใชนะสิ เอะ แลวน่ีไปทําอะไรกันมา เอาละ เขามาในบานกอนดีกวา ท้ังคูน่ันแหละ ยืนเฉยทําไม” ภายในบานจัดตกแตงไวอยางเรียบรอยเหมือนเดิมทุกอยาง ไมวาจะเปนโตะตัวยาวท่ีต้ังอยูกลางหอง หรือวารูปพวกเขาท้ังสาม

23

คนตอนเด็ก ท่ีติดอยูบนผนังใกลๆ กับนาฬิกาไมเรือนใหญ พื้นและเพดานสะอาดสะอาน ไมมีขี้ฝุนหรือหยากไยเลย สรางความประหลาดใจใหกับตนมาก เพราะเมื่อเชาน้ีเขาเพิ่งจะผานมาทางน้ีเอง ยังไมเห็นวามีใครมาทําความสะอาด และถาทําตอนสายก็ไมนาเสร็จเร็วขนาดน้ี เพราะไหนจะตองทาสีใหม และยังมีเฟอรนิเจอรท่ีจัดไดเหมือนเดิมเปยบเลย แตเขาก็ไดแตเก็บความสงสัยไวในใจ จะแสดงออกก็แตสีหนาท่ีงงๆเทาน้ัน ไมไดเอยคําพูดใดๆ ออกมา “แลวคุณลุงคุณปาละน้ิง” บ๊ิกถามขึ้น ในขณะท่ี น้ิงทํ าแผลใหกับตน ซึ่ งตอนน้ีเหมือนกับตองสงบศึกไวชั่วคราว เพราะวาไมอยากใหเพื่อนท่ีพวกเขารักตองไมสบายใจ “น้ิงกลับมาคนเดียว พอกับแมไมไดกลับมาดวย ตนกับบ๊ิกใจดําจังนะ ไมยอมตอบจดหมายของน้ิงเลย” คําตอบ คือ ความเงียบ ก็เขาท้ังสองจะบอกไดอยางไรวา ความสัมพันธของเขาท้ังสองไมเหมือนเดิมแลว ...ไมใชเพื่อนกันอีกตอไป

24

เมื่อการแขงขันเร่ิมตนขึ้น... ท้ังคูแขงขันกันวา ใครจะไดเปนเจาของความรักของเพื่อนรักคนน้ีท่ีไมใชในฐานะเพื่อน ภายใตเง่ือนไขท่ีวา จะไมตอบจดหมายกลับไป จนกวาน้ิงจะเขียนระบุชื่อใครคนใดคนหน่ึงเปนเจาของจดหมาย ซึ่งก็คือผูชนะในการแขงขันคร้ังน้ี สวนผูแพก็ตองยอมหลีกทางให ท้ังคูไมรูวาเร่ิมมีความรูสึกกับน้ิงแบบน้ีต้ังแตตอนไหน แตเมื่อความในใจของท้ังสองถูกเปดเผยใหกันและกันรู และเมื่อไมสามารถจะตกลงกันได ก็ทําใหเกิดเหตุการณราวฉานขึ้น ย่ิงไดเรียนในสถาบันท่ีเปนศัตรูกันดวยแลว มันก็คลายกับการเติมเชื้อไฟใหลุกโชติขึ้น มิตรภาพจึงถูกเผาไหมยับเยิน “เอาละ...ไมเปนไร ท่ีจริงน้ิงก็รูเร่ืองหมดแลว เพียงแตอยากฟงจากปากของพวกเธอเทาน้ัน” คําพูดประโยคน้ีสรางคําถามใหเกิดขึ้นในใจของตนและบ๊ิก เพราะไมแนใจวา น้ิงจะรูเร่ืองอะไร “ก็ตนกับบ๊ิกทะเลาะกันเพราะน้ิงนะสิ”

25

น้ิงพูดตอบเหมือนลวงรูคําถามในใจของเพื่อนท้ังสอง และมีทีทาวาจะรูทุกอยางท่ีพวกเขากําลังคิดอยู “มันไมมีเหตุผลเลยนะ พวกเราเปนเพื่อนกันไมใชเหรอ น้ิง คิดเสมอวา ตนกับบ๊ิกเปนเพื่อนท่ีดีท่ีสุด น้ิงเองยังจําไดทุกเหตุการณท่ีเราเคยเลนสนุกดวยกัน เผชิญกับความสุขและทุกขรวมกัน ถึงแมจะเปนตามประสาเด็กๆ แตมันก็มีคามีความหมายมากกับคนไมมีเพื่อนอยางน้ิง “พอตองยายท่ีทํางานบอยๆ ทําใหน้ิงตองยายโรงเรียนหลายคร้ัง น้ิงไมมีเพื่อนสนิทเลย จนกระท่ังมาอยูท่ีน่ี น้ิงไดเจอเพื่อนท่ีดีสองคน “และเมื่อถึงเวลาท่ีน้ิงตองจากไปในตอนน้ัน ตนกับบ๊ิกยังจําไดไหม ของขวัญท่ีน้ิงใหเปนสัญลักษณแหงการเปนเพื่อนท่ีดีตอกัน และก็คําสัญญาวาจะไมลืมกัน จะรักษาความเปนเพื่อนกันไวตลอดกาล “แตทําไมละ กับเร่ืองไรสาระแตน้ี ท้ังสองคนถึงยอมใหความรูสึกอันงดงามท่ีมีแกกันน้ันจางหายไป มันนาเสียดายนะ”

26

หยดนํ้าใสๆไหลลงอาบแกมเด็กสาว น่ีเปนคร้ังแรกท่ีเด็กหนุมท้ังสองไดเห็นนํ้าตาของเธอ แมวันท่ีตองจากกัน เธอยังจากไปดวยรอยย้ิม “น้ิงรู...” บ๊ิกอุทานดวยความแปลกใจ ไมมีใครรูเร่ืองน้ี นอกจากพวกเขาท้ังสองคน แลวน่ีน้ิงรูไดยังไง ใครบอก และสายตาของเด็กหนุมก็มาประสานกัน แตคราวน้ีเปนการใชความคิดรวมกันแทนการแขงขัน “น่ีไง พวกเธอยังจําสิ่งน้ีไดไหม” น้ิงชูลุกแกวกลมใสท่ีติดอยูกับสรอยเสนเล็ก ทําใหตนและ บ๊ิกมองไปท่ีขอมือของตนเองทันที ใช . . .มันเปนลูกแกวแหงมิตรภาพของน้ิง ในวัยท่ีเปนเด็กหญิงตัวเล็กๆ ไดมอบใหพวกเขากอนจากไป ทันใดน้ัน ท้ังสองราวถูกมนตรสะกดใหเกิดความคิดขึ้นภายในใจวา อะไรทําใหพวกเขาตองมาเขาใจผิดกัน ทําไม? เพราะอะไรพวกเขาถึงมีความคิดเชนน้ัน

27

ในเมื่อคนท่ีท้ังสองรัก ก็ใหความรักกับเขาท้ังสองเทาๆ กัน เปนความรักท่ีใสบริสุทธิ์ เปนความรักแหงมิตรภาพ เปนความรักท่ีรวมกันเปนสิ่งสวยงามล้ําคา ทําไมพวกเขาจึงตองมาแบงแยกความรักน้ีออกจากกันใหมันดอยคาลงไป ทําไมไมรวมพลังสรางความรักน้ีใหสวยงามและสมบูรณย่ิงขึ้นไปละ เมื่อหาคําตอบใหกับตัวเองไดแลว ท้ังคูก็หันมาสบตากันดวยรอยย้ิมท่ีสดใส “เราขอโทษนะตน” บ๊ิกเดินมาจับไหลเพื่อนเบาๆมองไปยังแผลท่ีแขน “ไมเปนไร เล็กนอยเอง” ความรูสึกบางอยางแลนผานในใจของท้ังสอง มันเปนความรูสึกท่ีคุนเคย เพียงแตหางหายไปนาน น้ิงเดินเขามาใกลคนท้ังสอง พรอมบุคลิกอันสดใสดังเดิม “น้ิงดีใจท่ีตนกับบ๊ิกมาเปนเพื่อนกันเหมือนเดิม เออ...น้ิง อยากจะขออะไรอยางนึงไดไหม”

28

“ไดสิ เพื่อเพื่อนท่ีรักของพวกเรา อะไรก็ไดเสมอ” บ๊ิกพูดพรอมรอยย้ิม “ไมวาจะเกิดอะไรขึ้น เราจะเปนเพื่อนท่ีดีตอกันตลอดไป สัญญาไดไหม” สายตาของน้ิง ฉายแววเศราแวบหน่ึง “แนนอนอยูแลว” ตนทําทาทะเลนตามบุคลิกของเขา แลวท้ังสามคนก็น่ังคุยกันไป หัวเราะกันไปอยางมีความสุข บรรยากาศในตอนเปนเด็กกลับมาอีกคร้ัง พรอมกับมิตรภาพท่ีกลับมาอยูในใจของทุกคนดังเดิม... ตนเร่ิมเจ็บท่ีแขน แลวรูสึกเหมือนมีใครเอาไฟมาสองหนา จึงลืมตาต่ืนขึ้น เขาพบวาตัวเองนอนอยูในสนามหญารางท่ีมีหญาขึ้นรกขาดการดูแล และขางๆ ก็เปนบ๊ิกนอนควํ่าหนาอยู เขารีบไปเขยารางเพื่อนใหต่ืนขึ้น “น่ีมันเกิดอะไรขึ้น” บ๊ิกเปนคนเร่ิมการสนทนา “ความฝนง้ันเหรอ” บ๊ิกใหความเห็นตอไป

29

“อาจใช...แตความฝนทําใหเราดีกันไดดวยเหรอ เอย! เราฝนเหมือนกัน มันไมนาเปนไปได” แลวท้ังคูก็มองไปท่ีขอมือตัวเองพรอมกัน “คงเปนเจาสิ่งน้ีท่ีทําใหเราดีกันได” “เราดีใจมากท่ีความเปนเพื่อนระหวางนายกับเรากลับมาเปนเหมือนเดิมแลว” บ๊ิกย้ิมอยางสดใสพรอมกอดคอเพื่อนรัก “เร่ืองน้ีตองขอบใจน้ิงดวย ใช น้ิงอยูในความฝนของพวกเรา” ตนว่ิงนําเขาไปในบาน “น่ีมันอะไรกัน!” บ๊ิกซึ่งว่ิงตามเขาไปอุทานขึ้น เมื่อเห็นสิ่งท่ีปรากฏอยูตรงหนา ภายในบานท่ีเมื่อคืนพวกเขาเห็นวามันตกแตงไวอยางเรียบรอย ตอนน้ีกลับรกรางเหมือนอยางเมื่อหลายปท่ีผานมา น่ีมันเกิดอะไรขึ้น ทําไมพวกเขาถึงฝน ฝนน้ันใชฝนจริงหรือ มันเกิดขึ้นไดยังไง ทําไมมันถึงมีอิทธิพลตอจิตใจของเขาท้ังสอง สามารถท่ีจะทําใหพวกเขาเปนเพื่อนกันเหมือนเดิมได

30

ท้ังคู เดินออกประตูร้ัวบานไป พรอมกับความสับสนปนความสงสัยในใจ เกิดอะไรขึ้นกับพวกเขา ความคลางแคลงสงสัยยังอยูในใจของท้ังคูตอไป ตราบใดท่ีพวกเขายังไมรูวา น้ิง...มิตรท่ีรักของพวกเขาไดจากไปชั่วนิจนิรันดรแลว ในระหวางท่ีเดินทางกลับมาหาพวกเขา น่ันเอง แสงแดดยามเชาท่ีสองลอดผานชองหนาตางมากระทบลูกแกวใสท่ีตกอยูบนพื้นมุมหน่ึงของหอง ทําใหแสงแหงมิตรภาพเปลงประกายเจิดจาดังกับจะบอกวา...

‘มิตรภาพของพวกเขาจะเปนอมตะตลอดไป’ .......................................................................................... ตีพิมพในนิตยสาร The Boy ฉบับ ธันวาคม 2538

31

บาปบริสุทธ์ิ

อากาศสดชื่นยามเชา ชักชวนยุพินใหออกมาเดินเลนท่ีสวนหลังบาน พรอมกับลูกคนแรกท่ีจะคลอดออกมาเพิ่มประชากรบนโลกในอีกไมกี่ เดือนขางหนา เธอคอยๆ เดินหยอกเยาสัมผัสความชื้นของนํ้าคางทามกลางตนไมใบเขียว กระท่ังกลีบบางเบากะจิริดสีขาวสะพร่ังของดอกแกวท่ีโดดเดน ดึงดูดใหยุพินน่ังลงตรงมาน่ังใตตน พลันเอื้อมมือเด็กพวงแกวบอบบางอยางทะนุถนอมมาหอมใหชื่นใจกอนเลื่อนวางไวแนบอก ลมยามสายพัดโชย โปรยกลิ่นหอม ลอมอวลชวนใหคิดถึงชีวิตของ ดอกแกว เพื่อนรัก... เย็นวันศุกรของฤดูรอนเมื่อหกปท่ีแลว ขณะท่ียุพินและดอกแกวน่ังคุยกันอยูใตถุนอาคารเรียน แมเปนเพียงเสียงกระซิบของดอกแกว ทวากลับดังกองในสมองของยุพินจนแทบช็อค เมื่อเพื่อน

32

สาวท่ีสนิทมากเอยถึงเร่ืองราวท่ีไมสมควรเกิดขึ้นในวัยเรียนอยางพวกเธอ “หา...อะไรนะแกว เธอพูดเลนใชไหม” “อยาเอะอะไปสิ ฉันพูดจริงๆ น่ีก็ไดสามเดือนกวาแลว” ดอกแกว เจาของเร่ือง พูดดวยสีหนาเรียบเฉย ผิดกับยุพินท่ีหนาซีดเผือดเพราะตกใจสุดขีด “กับใคร” นํ้าเสียงของยุพินเครงขรึม คาดคั้น คลายอาจารยฝายปกครองกําลังสอบสวนนักเรียนท่ีทําผิด “ก็เขาน่ันแหละจะมีใคร ยุ เธอคิดวาฉันสําสอนหรือยังไง ถึงแมฉันจะทําเร่ืองไมดี แตฉันก็มีเขาคนเดียว” “แตเขามีลูกเมียแลวนะ ถาเขารูเร่ือง เขาจะรับไดเหรอ” “ตองรับไดสิ แตเร่ืองน้ันไมตองหวงหรอก เพราะเดือนหนาเราก็จะจบปวส.กันแลว ฉันก็จะไดทํางาน ใชวาจะงอมืองอเทาทนใหเขาเลี้ยงไปตลอดชาติซะเมื่อไหร และเมื่อถึงตอนน้ันเขาจะรับไดหรือไมได ก็ไมใชเร่ืองสําคัญ” ดอกแกวลูบทองเบาๆ เผยย้ิมอยางมั่นใจวาจะตองเลี้ยงลูกของเธอได เพราะดวยรูปรางเจาเน้ืออยูกอนจึงยากท่ีจะมีใคร

33

สังเกตเห็นวามีอีกชีวิตนอยๆ มาชวยเพิ่มนํ้าหนักในความอวบอั๋นน้ัน “แสดงวา เธอจะเอาเด็กไว” “แนนอน ก็ลูกของฉันน่ี” “แลว พอแมเธอละ พวกเขาจะวายังไง” ยุพินรูวาเสี่ยงมากท่ีถามไปอยางน้ัน แตมันเปนเร่ืองท่ีเลี่ยงไมไดในสถานการณน้ี “ฉันไมสนหรอก ถึงยังไงพวกเขาก็ไมเคยมาสนใจอะไรฉันอยูแลว เธอก็รูดีน่ี” ใบหนาเปอนย้ิมเมื่อครูเปลี่ยนเปนกัดกรามแนน คิ้วขมวดเกร็ง เหมือนวาเธอกําลังพูดถึงศัตรูคูอาฆาต “แตวา...เออ...เฮอ” ยุพินถอนใจ เมื่อพยายามจะพูดตอ แตก็ตองจนใจดวยรูดีในเหตุผลท้ังมวล “ไมตองพยายามหรอกยุ ฉันเห็นเธอเปนเพื่อนสนิทคนเดียวท่ีมีอยู จึงไวใจบอกเร่ืองสําคัญน้ี ฉันไมไดตองการคําปรึกษาหรือคําแนะนําอะไรท้ังน้ัน เพราะฉันคิดวาฉันจัดการทุกอยางได...

34

“ชีวิตฉันมันเสียจนไมมีอะไรจะเสียแลว แตเร่ืองลูกฉันไมยอมเด็ดขาด ลูกจะเปนคนเดียวท่ีรักฉันอยางจริงใจ เพราะแกรับรูไดวาฉันรักแกเหนือทุกสิ่ง ฉันหวังนะวา ลูกจะมาเปนสวนเติมเต็ม ทําใหชีวิตท่ีแหวงว่ินของฉันสมบูรณขึ้น” ถอยคําท่ีพร่ังพรูออกมาจากความเชื่อมั่นภายใน ทําใหยุพินถึงกับนํ้าตาคลอ ท้ังเสียใจกับคําพูดของตัวเองเมื่อครูและซึ้งกับ ‘อารมณแม’ ของเพื่อนสาว แตก็ไมวายจะเปนหวง “ขอโทษนะ ฉันไมไดต้ังใจจะใหเธอโกรธ แตแนใจหรือวาจะไมมีปญหาตามมา” “ไมแนใจหรอก แตก็พรอมท่ีจะเผชิญกับมันดวยตัวเองมาตลอด แลวคร้ังน้ีก็เชนกัน... “ฉันเลือกเอง ก็จะรับผิดชอบเอง” ยุพินรูดีถึงความเด็ดเด่ียวของแกว แมจะเอาใจชวยมาทุกเร่ือง แตเร่ืองท่ีสาหัสอยางน้ี ก็อดหว่ันใจไมได แตเธอก็ไมอยากแสดงอาการออกมาใหลดทอนความมั่นใจของเพื่อนสาว ยุพินและดอกแกวเรียนมาดวยกันต้ังแตมัธยมตน เคยผานวิกฤตชีวิตครอบครัวเหมือนกัน

35

จะตางก็ตรงความโชคดีของยุพิน ท่ีแมวาพอแมแยกทางกันจนเธอตองระเห็จไปอยูกับลุงและปา ซึ่งเปนพี่สาวของแม แตเพราะลุงกับปาไมมีลูก เธอจึงกลายเปนท่ีรักและไดรับการดูแลเอาใจใสจากญาติผูใหญท้ังสองเปนอยางดี ชวยฉุดเธอใหพนขึ้นจากกนขุมนรก ไมตองตกอยูในสถานการณอันเลวรายอยางดอกแกว... แตกระน้ันท้ังคูก็ยังคบกันได เพราะสัมพันธภาพระหวางเพื่อนยอมอยูเหนือสิ่งอื่นใด...

ตลอดเวลา ดอกแกวก็รูดีวายุพินไมเคยเปลี่ยน เปนเพื่อนท่ีรักและเขาใจเธอมากท่ีสุดเสมอ เธอจึงสบายใจท่ีไดเลาเร่ืองราวใหยุพินฟงอยางเปดเผย และยุพินก็ไมเคยทําใหดอกแกวผิดหวัง เธอทําหนาท่ีเพื่อนท่ีดี โดยเก็บความลับของเพื่อนรักไวเงียบ ไมบอกใคร

จนกระท่ังวันหน่ึง...วันน้ัน...วันเดียวและวันแรกท่ีเร่ืองราวทุกอยางถึงคราวตองเปดเผย

เชาวันสุดทายของการสอบ “เฮ! ยุ เร็ว! แกวมันเปนอะไรหรือเปลาก็ไมรู เขาไปใน

หองนํ้าต้ังนานแลวยังไมออกมาเลย เรียกเทาไหรก็ไมขาน แกรีบไปดูเถอะ เด๋ียวเราจะไปตามอาจารยเอง”

36

เพื่อนรวมหองว่ิงกระหืดกระหอบตะโกนบอก กอนรีบตรงไปหองอาจารยระวี อาจารยท่ีปรึกษา ฝายยุพินไมฟงเสียงใครอีก รีบว่ิงไปท่ีหองนํ้าทันที

ระหวางทางเจอลุงภารโรง จึงขอแรงใหไปชวย “พลั่ก...ปง!” เมื่อประตูหองนํ้าเปดออก ภาพท่ีปรากฏอยูตรงหนา คือภาพ

ของดอกแกว นอนน่ิงจมกองเลือดอยูบนพื้น ใบหนาซีดเซียว สองมือกําแนน

“เธอคงจะเจ็บมากแนๆ” ยุพินรําพันอยูในใจ อาจารยระวีมาถึงพรอมกับรถของวิทยาลัย เมื่อเห็นสภาพ

ของลูกศิษยก็ไมรอช า รีบอุมรางอันออนยวบขึ้นรถตรงไปโรงพยาบาลทันที

บรรยากาศภายในรถ อัดแนนดวยความเครียด กดดันและสับสน

ต้ังแตคนขับท่ีตองเรงเคร่ืองแขงกับความเปนความตาย

37

อาจารยวัยฉกรรจรูสึกหวาดหว่ันกับสิ่งท่ีเกิดและกําลังจะเกิดอยางผูรับผิดชอบ

สวนยุพินท่ีน่ังอยูเบาะหลัง มีศีรษะของเพื่อนรักหนุนบนตัก ไดแตพรํ่าถามถึงเร่ืองราวท่ีเกิดขึ้นในใจ จากเจาของใบหนาไรสีเลือดน้ัน ดวยเชื่อวาจะรูได เหมือนกับทุกคร้ังท่ีดอกแกวไมเคยมีความลับกับเธอ

ทวา ไรผล... เพราะในยามน้ี แมเพียงเสียงลมหายใจของเพื่อนสาวก็

เปดเผยใหเธอไดยินแผวเบาลงทุกที “น่ีมันเกิดอะไรขึ้นยุพิน เธอพอจะรูเร่ืองบางไหม” อาจารย

ระวีเร่ิมบทสนทนาดวยนํ้าเสียงเครียด “คือ...เออ...หนู...เออ...” ยุพินอ้ําอึ้ง ไมรูจะเร่ิมตนตรงไหน หรือวาเธอจะปดปากเงียบ

เหมือนอยางเคยดี เธอรูสึกสับสนไปหมด “วายังไง...ครูคิดวาเธอตองรูเร่ืองแนๆ และครูอยากจะบอก

นะว า เ ร่ือง ท่ี เธอปดครู น้ันมันรายแรงกว า ท่ี เธอคิด มันไมมีประโยชนอะไรเลยท่ีเธอจะเก็บไว เพราะเธอก็รูอยูแลววา ไมวาจะ

38

เร่ืองอะไรก็ตาม มันเกินกําลังท่ีจะรับไหวแลว ไมอยางน้ันดอกแกวคงไมตองเปนแบบน้ี”

อาจารยระวี หันมามองลูกศิษยท่ีน่ังเบาะหลัง ยุพินหลบสายตาคาดคั้นน้ัน กมหนามองเพื่อนสาวท่ีนอนน่ิงบนตัก นํ้าตาไหลรินดวยสงสารเพื่อนจับใจ และคิดสงสัยวามันเกิดอะไรขึน้กันแน

แตยังไมทันท่ียุพินจะตัดสินใจวาจะเลาเร่ืองของดอกแกวหรือไม รถก็มาถึงโรงพยาบาลแลว รางของดอกแกวถูกเข็นเขาหองฉุกเฉินทันที ไฟหองฉุกเฉินเปดพรอมประตูปด ยุพินและอาจารย ระวีน่ังรอหนาหอง

“ยุพิน เธอจะเลาใหครูฟงไดหรือยัง” “คะ แตหนูไมรูจะเร่ิมตนยังไงดี” ยุพินตัดสินใจยอมผิดสัญญากับเพื่อนรัก เงยหนาขึ้นมอง

อาจารยดวยนํ้าตานองหนา “เอาเปนวา เราเร่ิมกันตรงท่ี ทําไมดอกแกวถึงทอง แลวมาลง

เอยดวยการแทง” “อาจารยทราบ?”

39

ยุพินงงมาก เธอมั่นใจวาไมไดบอกความลับของดอกแกวกับใคร แลวอาจารยระวีรูไดอยางไร

“ภรรยาของครู เคยลื่นหองนํ้าแลวแทงลูกคนแรกไป ครูยังจําได เลือดออกมากทีเดียว แตก็ยังนอยกวาของดอกแกว แลวทีน้ีเธอจะเลาไดหรือยัง”

ยุพินปาดนํ้าตาท่ีไหลยอยมาถึงปลายคาง กอนจะเลาเร่ืองท้ังหมดเทาท่ีรูใหอาจารยฟง

“หนูรูวาแกวทองเมื่อเดือนท่ีแลวคะ แกวบอกหนูเอง หนูไมรูจักผูชายคนน้ัน แตแกวเคยเลาใหฟงวา เปนผูใหญกวามาก มีฐานะและมีครอบครัวแลว”

“แลวทําไมดอกแกวถึงไดไปมีความสัมพันธกับผูชายคนน้ีได เธอเลาใหฟงไหม”

“แกวบอกวา เจอเขาท่ีรานอาหารท่ีเธอทํางานพิเศษอยูคะ เขาใหขอเสนอกับเธอวาจะสงเสียใหไดเรียน ถายอมเปนเมียนอยเขา แลวในตอนน้ันแกวก็อยากเรียนตอมากคะ”

“อาว...แลวพอแมของดอกแกวไปไหนซะ ทําไมไมสงเสียเอง”

40

“อาจารยคะ ถาอาจารยไดไปดูท่ีบานของแกวนะคะ ก็จะไดคําตอบท้ังหมดเลยคะ”

ยุพินตัดสินใจเปดปากเร่ืองราวของดอกแกวเปนคร้ังแรกกับอาจารยท่ีปรึกษา

“บานของแกวเปนบานท่ีมีเพียงหองเดียว ฝาบานเปนไมเกาๆหลังคาสังกะสี ทุกคนไมวาจะพอแม นองชายอีกสอง พี่สาวและพี่เขยนอนรวมอยูในหองน้ี เพียงแตแยกมุงกันเทาน้ัน...

“แมก็จัดเปนนักพนันตัวยง สวนพอก็เมาหัวรานํ้าทุกวัน พี่นองตองทํางานเลี้ยงตัวองกันหมด ไมมีใครไดเรียนนอกจากแกวคนเดียว เพราะเธอยอมทําอยางน้ี ซึ่งเธอก็รูวามันไมถูก แตมันเปนหนทางเดียวท่ีเธอจะไดเรียนตอ”

ตลอดเวลาท่ีเลา ยุพินนํ้าเสียงสั่นเครือ นํ้าตาไหลรินอาบสองแกม

“เมื่อรูเร่ืองอยางน้ี เธอนาจะแนะนําดอกแกวใหมาพบครู หรือปรึกษาอาจารยฝายปกครองก็ได เพราะทุนการศึกษาของวิทยาลัยก็มีต้ังมาก ไมจําเปนตองไปทําอยางน้ันเลย”

“ไมพอหรอกคะอาจารย มันไมใชเร่ืองคาเลาเรียนอยางเดียวนะสิคะ ยังมีเร่ืองท่ีอยูท่ีกินอีก และท่ีสําคัญ แกวเขาอยากอยูไดดวย

41

ตัวเอง ขนาดวาหนูขอลุงกับปาใหแกวไปอยูดวยไดแลว เธอยังไมยอมไปเลยคะ ตอนน้ีแกวก็ยายมาอยูคอนโดท่ีผูชายคนน้ันเชาไวให เพราะเกือบจะโดนพี่ชายใจทรามขมขืน”

ความรูสึกของอาจารยระวี เมื่อไดยินเร่ืองราวอันแสนรันทดของลูกศิษยก็แทบไมเชื่อ เพราะบุคลิกภายนอกของดอกแกวเมื่ออยูในชั้นเรียน ไมไดบงบอกเลยวาเธอเปนเด็กท่ีมีปญหารุมเรามากมายถึงขนาดน้ี ซ้ํายังต้ังใจเรียน มีผลการเรียนอยูในเกณฑดีอีกดวย

“ถึงอยางน้ันก็เถอะ พวกเธอก็นาท่ีจะมาปรึกษากับครูกอน บางทีอาจจะไดทางออกี่ดีกวาการกระทําแบบน้ี จริงอยูถึงแมจะทําเพื่อใหไดเรียน แตมันก็ไมใชทางท่ีถูกตองนัก”

“หนูเสียใจคะ หนูไมคิดวาเร่ืองมันจะลงเอยแบบน้ี แกวบอกหนูวา เมื่อเรียนจบก็จะทํางานเลี้ยงลูกเอง เธอพูดอยางมั่นใจดวยทาทางมีความสุขมากนะคะ แตหนูไมรูวาเกิดอะไรขึ้น หนูไมเชื่อวาแกวจะยอมฆาลูกของตัวเองอยางเต็มใจ เธอจะทํารายสิ่งท่ีเปรียบเหมือนสวนหน่ึงของชีวิตเธอไดยังไงกัน”

ยุพินโผเขากอดอาจารย ปลอยเสียงสะอื้นดัง เมื่อนึกถึงภาพเมื่อเชาท่ียังติดตาอยู อาจารยลูบหัวลูกศิษยเปนการปลอบเบาๆ กอนจะพากันลุกขึ้น เมื่อเห็นคุณหมอเดินออกจากหองฉุกเฉิน

42

“ลูกศิษยผมเปนยังไงบางครับคุณหมอ” “คนไขเสียเลือดมากนะครับ ซึ่งเกิดจากการทําแทงท่ีไม

ถูกตอง ...ผมเสียใจดวยครับ” คุณหมอพูดจบก็เดินไป ขณะเดียวกันรางไรวิญญาณของ

ดอกแกวท่ีคลุมดวยผาขาวท้ังตัว นอนอยูบนเตียงอยางสงบก็ถูกบุรุษพยาบาลเข็นออกจากหอง

ยุพินโผเขากอดเพื่อนสาว และสายนํ้าแหงการจากพรากก็ไหลรินอยางมาขาดสาย พรอมเสียงรําพึงรําพันพร่ังพรูอยางไรจุดหมาย

“แกว...ทําไม แกว เธอตองไมตายนะ สอบเสร็จเราก็จบแลว ไหนเธอบอกวาจะหางานทําเลี้ยงลูกใหไดยังไงละ เธอบอกฉันเอง แลวทําไม ทําไม ไม ไม อยาเอาแกวไปนะ อยา ไม ฮือ... ฮือ”

ยุพินกรีดรองสงเสียงรํ่าไหอยางคนใจจะขาด ยืนมองจนรางเพื่อนรักถูกเข็นไปจนสุดสายตา เชนเดียวกับผูชายอกสามศอกอยางอาจารยระวีท่ีอาลัยกับการจากไปอยางกะทันหันของดอกแกว ยอมปลอยนํ้าตาใหไหลซึมออกมา ในใจก็นึกโทษโกรธตัวเองท่ีไมเอาใจใสดูแลลูกศิษยใหท่ัวถึง ปลอยใหมีเหตุการณเลวรายน้ีเกิดขึ้นได

43

หลังจากน้ันหลายวันก็ยังไมมีญาติคนไหนมารับศพดอกแกวไป ทางโรงเรียนจึงเปนธุระจัดงานใหโดยมีอาจารยระวีเปนคนรับผิดชอบ สวนญาติน้ันไมมีใครมาสักคน ไมใชพวกเขาไมรู แตไมมีใครมีนํ้าใจพอท่ีจะเสียสละเวลามาเพียงเพื่อเคารพศพผูหญิงธรรมดาอยางดอกแกว .............. ไออุนจากแสงแดสองผานระหวางชองใบเขียว กระทบผิวกายคลายสัมผัสเย็นสบายใหชื้นเหง่ือ ยุพินคอยๆ ลืมตา หลังจากเคลิ้มหลับไปพรอมกับสายลมท่ีหวนมาใหนึกถึงวันเกา กับเ ร่ืองราวท่ีเธอไม เคยลืม มั นเปนอุทาหรณสอนใหเธอใชชีวิตอยางระมัดระวังและรอบคอบมากขึ้น หันมาปรึกษาผูใหญในปญหาท่ีเหลือกําลัง เมื่อปกลาย เธอไดแตงงานกับผูชายท่ีเธอรัก และจะเพิ่มสถานะจากภรรยามาเปนคุณแมในอีกไมชา ซึ่งนับเปนความปรารถนาสูงสุดในชีวิตของลูกผูหญิง เธอจึงเร่ิมเขาใจความรูสึกของดอกแกวแลววา... ทําไมท้ังๆ ท่ีอยูในความไมพรอมอยางน้ัน เธอยังคงลูบคลําทองและเผยย้ิมอยางภาคภูมิใจได

44

ทวามีเร่ืองหน่ึงท่ียุพินไมมีโอกาสจะเขาใจอีกเลยคือ ทําไมจึงเกิดเหตุการณแสนเศราขึ้นได ท้ังน้ีเพราะความลับน้ันไดตายไปพรอมกับเพื่อนรักของเธอแลวตลอดกาล แสงแดดเร่ิมแผดจา ยุพินพยุงตัวขึ้นชาๆ สูดลมหายใจเขาปอดลึกๆเอามือลูบคลําเนินทองนูนอยางนุมนวล ระลึกถึงเพื่อนอันเปนท่ีรัก กอนจะเดินเขาบานไป ...ดอกแกวสีขาวคอยๆ กระจายกลีบรวงหลนตามแรงลม... .....................................................................................................

45

ปริศนาใตเงาจันทร

มานฝนชุมฉ่ําคลายคลี่รวงลงมาสูพื้นดิน พาใหกลิ่นหอมฟุงของหญาออนยามชื้นคละเคลาไปท่ัว แตทวาเมฆเทาทะมึนกอนใหญน้ันกลับทําใหบรรยากาศยามน้ีมัวหมองลงไปทันใด ในความรูสึกของวิกนิกานต บทความในหนังสือท่ีเธอกําลังอานอยู ทําใหพอจะย้ิมนิดๆไดท่ีมุมปาก “ขอความแนวจิตวิทยาเชิงพฤติกรรม ก็ชวยใหเราหันกลับมามองตัวเองในมุมท่ีละเลยไปไดดีทีเดียวนะ” เสียงสะทอนในความคิดของสาวนอยแรกรุน เธอกําลังชั่งตวงวัดสิ่งท่ีกําลังอานอยูวา... หากตัวหนังสือกลายเปนชีวิตท่ีจับตองได จะเกิดอะไรขึ้น เสียงซูๆ ของสายฝนเร่ิมผะแผวลง วิกปดหนังสือเลมบางน้ัน กอนจะเดินไปยังโทรศัพทท่ีมุมหองใกลหนาตาง เธอไมลืมคั่น

46

หนาท่ีอานคางไวดวยใบลานสานรูปมา ซึ่งดูแลวไมคอยจะเขากันกับปกท่ีเปนสีฉูดฉาดและดีไซนแบบทันสมัยเทาไหรนัก “คะ เรียกเนมเพจ จ้ิงจอกสาวคะ ขอความนะคะ ตกลงจะไปงานคืนน้ี แลวเจอกัน จากวิกคะ” วิกฝากขอความถึงเพื่อนสาว กอนท่ีจะปรายตาท่ีหนังสือเลมเดิมอีกคร้ัง และหยิบผาขนหนูผืนโปรด เดินหายไปในหองนํ้า ฝนหยุดนานแลว วิกนิกานตยืนอยูหนากระจกบานใหญ สํารวจความเรียบรอยของชุดแซกสายเด่ียวไลโทนสีฟานํ้าทะเลบางเบา สวมทับดวยเสื้อลูกไมเขาชุด ผมปลอยยาวหยักศกเปนธรรมชาติ ประดับดวยกิ๊บแวววาวตัวเล็กสไตลหรู ใบหนาแตงแตมไวอยางคมเขมโฉบเฉี่ยว เตรียมพรอมสําหรับงานคืนน้ี ..ปารต้ีเตนรํา ท่ีเธอเคยปฏิเสธเมื่อเพื่อนสาวชวนไปคร้ังกอน วิกนิกานตกับเพื่อนสนิทคนน้ี ใครๆ ก็บอกวาคบกันไดอยางประหลาด เพราะความตางขั้วกันในพฤติกรรม และความสามารถในหลายๆ เร่ือง หากแตเธอท้ังคูไมสนใจเสียงนกเสียงกา ท้ังสองเปนมิตรสัมพันธกันไดดวย‘ความเขาใจ’

47

จ๊ีด ในชุดแซกสีแดงเพลิง กับทรงผมดัดเปนลอน ยอมสีประกายนํ้าตาลทองหรูดูมีเสนหเยายวน น่ังรอเพื่อนสาวท่ีล็อบบ้ีโรงแรม อันเปนจุดนัดหมาย และเธอก็ตองประหลาดใจเมื่อเห็นเพื่อนสาวมีรูปลักษณท่ีตางไป “เกิดอะไรขึ้นกับเธอเน่ีย วิก เธอช็อกไปหรือเปลาท่ีรูคะแนนสอบเมื่อเชา จริงๆ แลวมันก็ไมไดเลวรายอะไรมากน่ี ฉันเลยไดนอยกวาเธอเลย แลวเธอ...” “ฉันยังมีสติดีอยูจะ แลวไวคอยเลาใหฟง ขึ้นไปท่ีงานกันกอนดีกวา” วิกรีบพูดเบรก เมื่อจ๊ีดมีทีทาจะรายยาว... แลวสองสาวก็พากันขึ้นลิฟตไปยังชั้น 7 ท่ีหมายคือ หองจัดเลี้ยงสไตลตะวันตก ท่ีอยูริมสุดทางซายของชั้น ภายในตกแตงไวอยางเรียบงายแตยังมีสไตล เพื่อใหเหมาะสําหรับเปนท่ีชุมนุมพบปะกันของหนุมสาวนอยใหญ ท่ีเลือกมาทองโลกกวางของการคนหา‘ใครสักคน’ แสงไฟสีสอมออนนวลสลัว จังหวะดนตรีท่ีนุมละมุน ทําใหสัมผัสไดถึงความอบอุน ชวนคุกรุนอารมณเสนหา...โตะท่ีเรียงรายอยูรอบหอง จัดไวเฉพาะท่ีน่ัง 2 คน ขณะน้ีเหลือท่ีวางไมมากนัก

48

สองสาวเลือกน่ังท่ีมุมหน่ึง ใกลซุมกุหลาบท่ีกําลังสงกลิ่นหอม เพิ่มอารมณโรแมนติกใหฟุงไปท่ัวบริเวณ “เกิดอะไรขึ้น คร้ังกอนชวนไมเห็นอยากมา” “ฉันรูสึกวาการสอบใหผานในวิชาเรียน แบบวาใหไดคะแนนสูงๆ นะ มันไมไดเปนสิ่งท่ีฉันตองการเลย ฉันคิดวาสิ่งตางๆ ท่ีเกิดขึ้นกับฉัน การทุมเทใฝรูแตทางทฤษฎี มันไมไดเปนทางไปสูเปาหมายท่ีแทจริง... “...เอาละ พูดไปก็จะยืดยาวและสับสนเปลาๆ เอาเปนวาวันน้ีฉันอยากลองศึกษาเชิงปฏิบัติในมุมแบบของเธอดูบาง มันอาจทําใหฉันคนพบทางไปสูเปาหมาย บางก็ได” ตลอดเวลาท่ีเพื่อนสาวอธิบายเหตุผลถึงเหตุผลท่ีมาคืนน้ี จ๊ีดก็ไดแต ทําหนา น่ิวคิ้วขมวด เพราะไม เข าใจท้ังในภาษาและความหมายท่ีเพื่อนตองการสื่อสาร คงเปนคร้ังแรกกระมังท่ีเธอรูสึกไมเขาใจเพื่อนคนน้ีเอามากๆ “จริงอยางท่ีเธอวา มันเปนเร่ืองท่ีไมควรจะพูดตอนน้ี เพราะฉันก็เร่ิมงงๆ แลว แลวอีกอยาง แม็ค คูของฉันคืนน้ีก็มาแลวดวย น่ันไงสูทสีครีม โอโห เหมือนในรูปเปะเลย” จ๊ีดโบกมือใหคูนัดของเธอท่ีเพิ่งเดินเขาประตูมา

49

“เออ แตเธอยังไมมีคูนัดเลยน่ี จะทํายังไงดี แลวจะสนุกไหมเน่ีย” จ๊ีดมองมาทางเพื่อนสาวอยางหวงใย “ฉันคงจะเทกแครเธอไมไดท้ังคืนดวยส”ิ “ไมเปนไร เธอสนุกกับคูของเธอไปเถอะ สวนฉันก็จะลองหาเอาแถวๆ น้ี ตองมีหลงมาบางละ ไมตองหวง ฉันมีวิธี...” วิกท้ิงทายอยางมีเลศนัย “ฉันวาเธอนาจะไดยาผิด หรือไมก็ยังช็อกเร่ืองคะแนนเมื่อเชาอยูแนๆ เลย เอาละ ถาเธอวาดูแลตัวเองได ฉันก็ตามใจ” แม็คเดินมาถึงท่ีโตะ จ๊ีดแนะนําใหรูจักเพื่อนตามมารยาท คูของจ๊ีดคืนน้ี เปนคนท่ีนัดเจอกันอินเทอรเนต เวปไซตสําหรับคนขี้เหงาโดยเฉพาะ ... จ๊ีดแตะไหลเพื่อนเบาๆ เปนเชิงใหกําลังใจ กอนจะควงคูนัดของตนไปหาท่ีน่ังในมุมอื่น ...กาวสูโลกสวนตัว... วิกมองตามหลังเพื่อนสาวไป กอนจะหันมารับเคร่ืองด่ืมจากบริกร เธอเลือกนํ้าสมเพราะเปนเคร่ืองด่ืมท่ีเธอรูจักเพียงอยางเดียวในถาดเสิรฟน้ัน

50

บรรยากาศยามน้ี เกาอี้ทุกตัวเต็มหมดแลว เสียงเพลงแผวเบาคละเคลาเสียงกระซิบกระซาบของท้ังคู ท่ีเตนรําบนฟลอรและท่ีเลือกจะน่ังคุย ทุกสิ่งทุกอยางดําเนินไปอยางสงบเรียบงายไมวุนวาย วิกน่ังมองผูคนไปเร่ือย เธอเร่ิมนึกถึงขอความในหนังสือท่ีเพิ่งอานมา พลันสายตาสะดุดท่ีชายหนุมในชุดเชิ้ตสีนํ้าเงินเขม ทาทางสงาและกระตือรือรนอยูในที เขากําลังเดินเขาประตูมา วิก มองตามอยางไมวางตา และเร่ิมตามวิธีของเธอ ...มองตรงไปท่ีชายหนุม ตามไปทุกท่ีท่ีเขาเดินผานดวยแววตาแสดงความหมาย แตยังคงมีเขินๆ อยูบาง วิธีน้ีไดผล เขาหันมาสบตาเธอ เมื่อหยุดยืนท่ีฝงตรงขามกันพอดี วิกสงย้ิมหวานให เมื่อสายตาท้ังคูประสานกัน เธอสื่อสารดวยภาษากายใหความหมายวา... ‘สวัสดีคะ คุณเปนคนท่ีฉันสนใจอยูนะ’ พอดีกับเขาทักทายเพื่อนท่ีสวนกันมา เธอก็หลุบตาลงและเสมองไปทางอื่นแทน เพียงชวงเวลานํ้าสมแลนผานลงคอ เขาก็มาหยุดยืนอยู ท่ีตรงหนาเธอ พรอมกับรอยย้ิมเผยเขี้ยวเสนห

51

“สวัสดีครับ ขอน่ังดวยคนนะครับ ผมมาชาเลยหาท่ีน่ังไมได พอดีมองมาเห็นตรงน้ีนาน่ัง เพราะมีดอกไมงามประดับ” เขาเร่ิมบทสนทนาอยางผูชายปากหวาน ปรายตาไปท่ีซุมกุหลาบแวบหน่ึงกอนท่ีจะมาหยุดจองท่ีตรงหนาของหญิงสาว “ตามสบายคะ ฉันชื่อ วิกนิกานต คุณ...” นํ้าเสียงของวิก แสดงออกถึงความเปนมิตร “ผม ดนัยครับ ยินดีท่ีไดรูจัก เออ...คุณรอใครอยูหรือเปลาครับ” เขาน่ังลงตรงเกาอี้วาง “ก็ไมเชิงคะ คุณอาจเปนคนท่ีฉันรออยูก็ได คือ หมายความวา นอกจากคุณจะรอใครอีกคน” ท้ังคูย้ิมและสบตาน่ิงอยางมีความหมาย ประกายในดวงตาสื่อสารกันไดอยางประหลาด ความสนิทสนมคุนเคยกอตัวขึ้นอยางรวดเร็ว จากการเปดเผยความรูสึกท่ีตางคนตางก็ยินดีรับรูเร่ืองราวและความรูสึกของอีกฝายอยางเต็มใจ พูดคุยกันอยางลื่นไหล คลายกับมีใครบอกบท แตไมวายท่ีวิกนิกานตจะแอบเช็ดมือท่ีชื้นเหง่ือกับกระโปรง ดวยวาบทเรียนน้ียากพอดูสําหรับผูเร่ิมตน

52

“ผมวาเรานาจะไปตอท่ีอื่นกันดีกวาไหมครับ ถา...คุณกับผมจะไมตองรอท่ีจะเจอ ‘ใคร’อีก” “คะ ฉันคิดวาคงไมรออีกตอไปแลว” ท้ังคูตัดสินใจเดินออกมาจากงาน ท่ีขณะน้ีคนเร่ิมนอยลงแลว เขาเดินนําไปท่ีรถ เปดประตูใหหญิงสาวและน่ังประจําท่ีคนขับ “ไปไหนดีครับ” เขาหันมาถามกอนจะสตารทรถ “ฉันอยากไปน่ังรับลมใตเงาจันทร ท่ีสะพานริมนํ้าคะ ไดไหมคะ” “เออ...ผมนึกวา...” “อะไรหรือคะ” “ไมมีอะไรครับ ผมวาคงตองขับตระเวนไปเร่ือยๆ แถวริมแมนํ้า เพื่อหาสะพานท่ีวานะครับ ดีหนอยท่ีคืนน้ีเปนเดือนหงาย ไมง้ันคงจะย่ิงยาก ฮา...ฮา...” ดนัยหัวเราะอยางอารมณดี ............... ดนัยเปดประตูใหวิกนิกานตลงมายังสถานท่ีท่ีเธออยากจะมา พากันเดินมาตามทางสะพานท่ีย่ืนเขาไปในแมนํ้าเพียงสองเมตร ตอ

53

ดวยบันไดลงไปอีกสามขั้น ท้ังคูเลือกน่ังท่ีขั้นแรก มองน่ิงไปตามร้ิวแสงของดวงจันทรท่ีทอดทาบลงบนผิวนํ้า “คุณรูไหมคะวา ฉันอยากมาดูภาพบรรยากาศแบบน้ีมานานแลว แตมันก็อยูไดแตในจินตนาการเทาน้ัน เพราะไมคิดวาจะ...” วิกไมพูดตอ เมื่อรูสึกถึงสัมผัสจากมืออุนของเขาท่ีกุมมือเธอไวอยางหลวมๆ “ผมแปลกใจมากนะ ทีแรกท่ีคุณบอกวาจะมาในท่ีแบบน้ี ผมย่ิงแยไปกวาคุณอีก ไมเคยคิดมองเห็นภาพท่ีสวยงามแบบน้ีเลย มันเปนสิ่งใหมสําหรับผม ผมรูสึกวาคุณเปนผูหญิงท่ีมีบางอยางนาคนหา” “ฮึ...ฮึ...จริงหรือคะ ง้ันคุณคงไมตองเสียเวลาคนหาหรอกคะ เพราะฉันจะเปดเผยใหคุณไดรูไดเห็นท้ังหมดท่ีเปนตัวฉันเอง” วิกนิกานตเดินไปท่ีรถ กอนจะกลับมาพรอมกระเปาคูใจ เธอน่ังลงไปยังบันไดขั้นสุดทาย บรรจงถอดคอนแทคเลนสออกชาๆ กวักนํ้าลางหนาและเช็ดดวยผาขนหนูผืนเล็ก ดึงกิ๊บหรูออก ใชมือสางผมเบาๆ กอนจะรวบไวดวยยางรัดสีดํา สุดทายเธอหยิบแวนตากรอบหนาในกระเปามาสวม และหันมาย้ิมใหเขา...ทุกการกระทําถูกจับจองดวยสายตางงงวยของดนัย

54

“น่ีคะ คือตัวจริงของฉัน ไมตองเสียเวลาคนหาใชไหมคะ” เธอวักนํ้าในแมนํ้าใสอุงมือ เดินขึ้นมาใสในอุงมือของดนัย ย้ิมหวานใหเขา แลวเดินกลับไปท่ีถนน ดนัยมองมือตัวเองเมื่อนํ้าร่ัวออกหมด เธอใหกิ๊บตัวสวยกับเขาเปนท่ีระลึก มันสะทอนแสงจันทรสองประกายแวววาว เขารีบเดินตามขึ้นไป แตไมทัน จึงไดแตมองตามจนรถแท็กซี่คันน้ันลับตาไป ดนัยเดินกลับมาท่ีรถ สังเกตเห็นหนังสือเลมบาง หนาปกสีฉูดฉาด ดีไซนทันสมัย มีใบลานสานรูปมาคั่นไว เขาหยิบขึ้นมาอานหนาท่ีถูกคร่ันไว เขียนวา... ‘วิธี จับผูชายฉบับสายฟาแลบ เพื่อคุณท่ีตองการสัมผัสความรูสึกในแงมุมท่ีตางไปจากสิ่งเดิมๆ ท่ีเปนอยู’ เขาอานบทความในหนังสือ แลวก็อดย้ิมไมได เพราะมันตรงกับสิ่งท่ีเธอทําใหเขาเห็นกอนหนาน้ีทุกอยาง เวนแตตอนทายเทาน้ันท่ีจบตางกัน พลันเขาก็เหลือบไปเห็นขอความในใบลาน เขียนดวยลายมือวา ‘ขอบคุณท่ีทําใหฉันไดเรียนรู แตจะดีกวาน้ีถาเราเจอกันดวยตัวตนท่ีแทจริงของกันและกัน ยินดีท่ีได รู จักคะ ผู แต งแตม

55

ประสบการณคร้ังแรกของฉันใหสวยงามไดแมชั่วยามจันทรฉายแสง ลากอนคะ’ ดนัยย้ิมกวางใหกับตัวเอง ควาโทรศัพทมือถือมากดเรียกเพจเจอรทันที “ครับ เนมเพจ จ้ิงจอกสาว ขอความ ปฏิบัติการนัดบอดยกเลิก ขอเบอรติดตอคุณวิกนิกานตดวน” ...สายลมพัดสะบัดกิ่งไมใหพลิ้วไหว ไมวายท่ีเงาจันทรในนํ้าจะคลายเคลื่อนเลือนราง ...ความเคลื่อนไหวแหงคืนจันทรานวล ท้ิงปริศนาท่ีทาทาย ใหใครคนหน่ึง ใฝหาคําเฉลยจาก ‘ใครสักคน’ ...เสมอ... .......................................................................................... ตีพิมพในนิตยสาร กุลสตรี ปกษแรก เมษายน 2544

56

วิหคหลงลม

แสงแดดแผดจา ลมพัดโชยเอื่อยผสานเสียงเจ้ือยแจวของนกนอยกับเสียงโยกไหวของใบไม อาจเปนเพียงเสียงกระซิบในเวลาปกติ ทวาบรรยากาศของสวนสาธารณะยามบายในวันทํางานน้ี สรรพสําเนียงแหงธรรมชาติกลับดังกึกกอง คอยคุยเปนเพื่อนกับผูใฝหามุมสงบท่ีหัวใจใกลโรยแรง มธุรดา หญิงสาวในชุดลําลอง น่ังหลบรอนอยูใตตนกามปูใหญ ท่ีแผกิ่งกานสาขากวาง เมื่อแหงนขึ้นมองฟาผานใบสีเขียวกะจิริดยังชวยใหจิตท่ีกําลังฟุงซานหวาดระแวง ไดรูสึกปลอดภัย เพราะคลายถูกคลอบดวยมุงลูกไมงามเหมือนเมื่อยามเปนทารกนอย เสียงขับกลอมของแมผูจากไปนานแลวยังดังแววผานสายลมมา พาใหหยดนํ้าอุนๆไหลพรากอาบแกม...

57

“แมจา หนูจะทํายังไงดี” คําถามท่ีไรคําตอบกองอยูในความคิดอันสับสน หญิงสาวผูโชคดีมีโอกาสไดทุนการศึกษามาเรียนตอมหาวิทยาลัยท่ีกรุงเทพฯ ชีวิตท่ีผกผันจากสาวบานนามาเปนบัณฑิตเมืองกรุง เธอจึงคือความหวังท้ังหมดของครอบครัว ท้ังพอและนองชาย ตางเฝารอวันท่ีจะมีชีวิตท่ีดีขึ้น สายนํ้าในสระเบ้ืองหนาเคลื่อนไหวออยอิ่งสะทอนแสงจาของดวงอาทิตย ทําใหเธอตองเบนสายตาไปอีกทาง ดวยบัดน้ีท้ังกายและใจหมดสิ้นซึ่งเร่ียวแรงท่ีจะตอสูตานทานกําลังกับสิ่งใดๆ ท้ังปวง ฝูงหานและเปนทาทีสงบเสง่ียม ยืนพักไซขนของตนอยูริมฝง สักพักก็ตามกนกันเปนแถวลงไปเลนนํ้าอยางนาเอ็นดู เสียงเหลานกพิราบกระพือปกดังพั่บๆ เรียกรองความสนใจ บินละเลียดผิวนํ้าขามไปมา เพื่อสนองศรัทธาผูใจบุญท่ีหวานเมล็ดถั่วหรือเศษขนมปงให หญิงสาวมองความเปนไปรอบตัวอยางเพลินตา ทําใหลืมเร่ืองทุกขไปไดบาง ...ใชความเคลื่อนไหวท่ีสงบสยบความเงียบท่ีคลุมคลั่ง...

58

น่ีเองคือเหตุผลท่ีเธอเลือกพักท่ีน่ีกอนจะตัดสินใจจะทําอยางไรตอไปกับรางท่ียังหายใจของ “อาหมวย ลื้อใหอาหางนกมาย” อาแปะพูดไทยสําเนียงจีน “ฉันซื้อถุงหน่ึงจะ อาแปะมาทุกวันเลยเหรอ” มธุรดา มักชอบคุยกับผูสูงวัย พวกทานดูไมมีพิษภัย และใหความรูสึกอบอุนไดทุกคร้ัง “อั๊วก็ไมรูจะทําอาราย ลูกๆโตหมดเลี้ยว มารําไทเกก แลวก็น่ังดูนก เอา ลื้อเอาไปถุง อั๊วไมไดขายหรอก กลัวนกมันหิวเลยหิ้วมาจากบาง เห็นลื้อน่ังอยู กําลังจะไปไหนหรือ” ชายชราน่ังคุยอยางเปนกันเอง เมื่อเหลือบไปเห็นกระเปาใบใหญจึงเอยถามพรอมแกะถุงถั่วออกมาโปรยใหนกกิน “ยังไมรูเลยจะ กําลังคิดอยู” “กลับบางกอนซี ไมมีท่ีไหนดีเทาบางหรอก อยางอั๊วมาอยูเมืองไทยต้ังนาง อั๊วก็ยังอยากกลับไปเมืองจีง เฮอ แตมันสายไปเลี้ยว ไปตองน้ีก็ไมเหลืออะไรเลี้ยว”

59

มธุรดาสังเกตชายชรา ขณะโปรยเมล็ดถั่วใหฝูงนก พวกมันรุมจิกกินอยางไมรูอิ่ม...ชายชราแยมย้ิมอยางมีความสุขเมื่อนกพิราบกระพือปกบินมาใกลๆ เผยรอยลึกยนบนใบหนาใหชัดขึ้น ผิวหนังท่ีแขนเหี่ยวยนตกกระคลายลายเปลือกไม...ยํ้าใหเขาใจวา เมื่อเวลาผานไป ยอมเกิดการเปลี่ยนแปลงเปนธรรมดาโลก

หญิงสาวและชายชราไมไดคุยอะไรกันเปนเร่ืองเปนราว เพียงย้ิมและหัวเราะกับพฤติกรรมแปลกๆ ของเจานกพิราบแตละตัว

ขณะใหอาหารจนหมด เธอเหลือบดูนาฬิกาเรือนใหญท่ีกลางสนามฝงตรงขาม เวลาสําหรับการตัดสินใจของเธอเร่ิมงวด เขามาเต็มทีแลว

เธอลาชายชรามาโดยไมลืมท่ีจะขอบคุณ ชายชรากลาวอวยพรใหเธอโชคดี เดินทางปลอดภัยไมวาเธอจะไปท่ีไหน

มธุรดากลับมาสูความคิดเดิมๆ ของตัวเอง เธอเรียนจบมาไดปกวาแลวแตก็ยังไมมีงานประจํา เธอไมอยากกลับไปตายรังอยางนกปกหัก เงินท่ีสงไปท่ีบานก็อาศัยงานพิเศษเล็กๆ นอยๆ แจกใบปลิวบาง เสิรฟอาหารบาง จนมาลงเอยเปนนักรองคาเฟ

แมจะเปลืองตัวแตรายไดดี ศักด์ิศรีจึงเปนเร่ืองรองเมื่อทองหิว

60

ทวา เพราะโลกแหงความจริงหมุนเร็วเกินกวาท่ีเธอจะตามทัน จึงถูกผูชายใจรายเอาเปรียบ หลอกลวง จนเธอต้ังทองไดสองเดือนแลวท้ิงไป ชีวิตจึงภินทพังดังไมหลักปกเลน ลมไมเปนทา...

...ไมมีใครจงใจใหชีวิตตัวเองเปนแบบน้ี มีแตจะคอยหนีใหพน หากแตจะมีสักกี่คน ท่ีจะลอดผานบวงกรรม อันนําไปสูความหายนะน้ีได...

ตลอดทางเดินออกจากสวนสาธารณะ ไมมีสิ่งใดนามองเกินกวาสิ่งเคลื่อนไหวของธรรมชาติรอบกาย เพื่อขจัดความฟุงซานในจิตใจ ทวามันจะไดผลเพียงใดเลา...

ลมพัดมาโฉบใหญ ย่ิงพาใหสงสารเจาใบไมชรา ท่ีครานจะตานแรงลม ปลอยตัวละลิ่วรอนลงจากขั้วสูพื้นหญานุม หากมีบางท่ีโชคราย รวงกระทบพื้นถนนสีเทาเรียบ หมุนพลิกไปพลิกมาหลายตลบ กอนจะหยุดน่ิงพรอมแรงลมท่ีโบกมือลาไป

ในใจของมธุรดาจึงคิดไปวา ถาเธอเปนด่ังเชนใบไมเหี่ยวท่ีปลิดหลนจากขั้ว ก็คงจะถูกพัดลงยังเว้ิงนํ้า ดําด่ิงสูกอนและสลายไปพรอมกับโคลนตมเปนแน

แมหัวใจจะออนลา แตสองขายังกาวเดิน

61

ขณะน้ีมธุรดามาน่ังในสถานีขนสงหมอชิตท่ีมีคนเดินกันพลุกพลาน เปนบรรยากาศปกติของเย็นวันศุกร เสียงดังมาจากนักศึกษากลุมใหญ ทุกคนมีปายกระดาษแข็งเขียนชื่อหอยคอไว พูดคุยกันสนุกสนานสมวัยสดใส

“พวกเขาคงจะไปรับนองกันในตางจังหวัดท่ีไหนสักแหง” มธุรดาบอกตัวเอง เพราะเธอเคยผานชวงเวลาน้ันมาแลว มัน

ท้ังต่ืนเตน ทาทาย เมื่อไดผจญภัยในโลกกวาง มีแตรอยย้ิมและเสียงหัวเราะ

“ขอตังคหนอย” เด็กชายตัวนอย เน้ือตัวมอมแมม ถือแกวนํ้าพลาสติกเดินไป

หานักศึกษาหญิงชายหาคน ท่ีแยกกลุมมาคุยอยูไมไกลจากกลุมใหญ

เด็กชายยืนน่ิงมองตาแปว ทุกคนจึงเงียบแลวมองหนากันอยูสักพัก กอนท่ีนักศึกษาหญิงท่ีอยูใกลเด็กชายจะควานหาเศษเหรียญในกระเปาเปสงให เด็กนอยยังยืนอยู คอยวาจะมีใครใจบุญอีก

“พอแมไปไหนนะ ทําไมใหลูกมาขอทาน” นักศึกษาหญิงอีกคนหันไปถามเพื่อนๆ “น่ันนะสิ เด็กตัวแคน้ี ทําไมไมไปเรียนหนังสือ”

62

เพื่อนอีกคนเสริม เปนจังหวะท่ีพรรคพวกนักศึกษากลุมใหญมาเรียกใหไปขึ้นรถ เสียงพูดถึงเด็กคนน้ียังดังแวว พรอมชี้ชวนใหเพื่อนคนอื่นๆ หันมาท่ีเด็กชาย

เด็กชายยืนท่ีเดิม มองไปยังกลุมนักศึกษา สายตาน้ันมธุรดาก็ไมกลาเดาวาเด็กนอยกําลังคิดอะไร

เมื่อพวกเขาไปกันหมด เด็กคนน้ันก็น่ังกมหนาลงนับเศษเหรียญในแกว มันคงไดไมมากนัก เพราะมือนอยๆ จมมิดลงไปถึงกนแกว

มธุรดาเดินมาน่ังขางๆ เด็กคนเดิม พรอมขนมและนมย่ืนให เด็กชายเงยหนาขึ้นมอง นัยนตาแดงก่ํา คราบนํ้าตาบนใบหนาเกรอะกรัง มีเสียงสะอื้นอยูในลําคอ

“ถามีพอแมก็จะดีกวาน้ีใชไหม” กลุมนักศึกษาไปแลว เขาจึงไมรูเลยวา คําพูดของพวกเขาได

ท่ิมแทงรอยแผลของเด็กนอยคนน้ีอยางไมต้ังใจ มธุรดาสะทอนใจกับภาพตรงหนา เด็กชายคนน้ีคงอยูในวัย

เดียวกับนองชายของเธอ เพียงแตเด็กคนน้ีตัวเล็กกวา และมีแววตาท่ีหมนเศรา ผิดกับไอชาท่ีราเริงสดใส ทุกวันไดขี่ควายรองเพลงไปนา

63

กับพอ เธอใชความพยายามอยางมากกลั้นนํ้าตาไว อยางนอยเพื่อเปนหลักใหเด็กคนน้ีไดสักพัก

ท้ังสองน่ังกินนมและขนมดวยกัน พูดคุยกัน ชี้ชวนใหดูทาทางตางๆ ของผูคนท่ีมารอขึ้นรถ

บางคนเดินวนไปวนมาหลายรอบยังเลือกไมไดวาจะซื้อต๋ัวของบริษัทไหน

บางคนหิ้วของมาพะรุงพะรังจนมองไมเห็นตัวคน และพฤติกรรมของแตละคนท่ีสามารถเรียกเสียงฮาไดเปนระยะ

“ลุงมาแลว ฉันตองไปกอน ขอบคุณมากนะพี่สาว อยูมาไดแคน้ีก็ดีแลวเนอะ”

เด็กนอยย้ิม พูดเหมือนปลอบใจตัวเอง กอนว่ิงไป มธุรดาแอบอิจฉาเด็กนอยหรือจอย ท่ีฟนตัวจากความเศราได

อยางทันใดเมื่อเห็นลุง คงเพราะลุงคือคนสําคัญท่ีสุด อยางท่ีจอยไดเลาวา

“พอแมตายหมดแลว อยูกับลุงสองคน อยากกินขนมเลยมาขอตังค ลุงไมรู ใหรูไมไดเด๋ียวโดนตี...

64

“ลุงทํางานหนัก บางคร้ังก็ไดติดรถไปกับลุงดวย ชอบ ไดมองเห็นเสาไฟฟา ตนไม และบานเคลื่อนท่ีได บางท่ีไปตอนกลางคืน พระจันทรก็ว่ิงตามดวย...

ขณะท่ีมธุรดากําลังคิดถึงคําพูดสุดทายของจอย บังเอิญประสานสายตาเขากับชายแปลกหนาท่ีจองเขม็งอยางหมายมาดมาท่ีเธอ

ชายหนุมรูปรางสันทัด อยูในชุดกางเกงยีนส เสื้อยืด และกําลังเดินตรงมาท่ีเธอ

ในจังหวะเดียวกันท่ีสัญชาติญาณเตือนใหเธอลุกขึ้น เขาก็เขามาประชิดและควาแขนเธอไว ยังไมทันท่ีเธอจะสงเสียงรอง เขาก็ย่ืนกระดาษท่ีเขียนขอความไวพรอมกับการดเล็กๆ ใบหน่ึง และชี้ไปท่ีตูโทรศัพทดานหลังท่ีน่ัง ชี้สลับไปมาระหวางของท่ีย่ืนใหเธอ และตูโทรศัพท ทําซ้ําๆ ดวยทาทางสุภาพ

เธอใชเวลาเรียบเรียงความคิดอยูครูหน่ึงจึงเขาใจ กอนรับของจากมือชายใบดวยไมตรี แลวหันหลังไปท่ีตูโทรศัพท

“สวัสดีคะ คุณลุงแชมใชไหมคะ คือนพเขาวานใหหนูโทร.มาบอกวา ผมยังไมไดงานเลยครับ แตกําลังจะขึ้นรถกลับบานแลว คงทันตัดเคกพรุงน้ี สุขสันตวันเกิดครับพอ”

65

ชายชราปลายสาย บอกขอบใจดวยเสียงสั่นเครือ และฝากบอกกลับมายังลูกชายวาใหเดินทางปลอดภัย พรุงน้ีแมจะทําปลาสมไวรอทาดวย

หญิงสาวใชภาษามือประกอบการถายทอดคําพูดของชายชราอยางชาๆ ใหกับชายหนุม ทาทางเขาดีใจมาก สงย้ิมและโคงขอบคุณเธอ กอนเดินจากไปอยางกระตือรือรน มธุรดามองตามจนสุดสายตาอยางสงสัยใครครวญ... ชายใบคนน้ันกําลังจะกลับบาน ท้ังๆ ท่ีเขายังไมไดงานทํา แตทําไมไมปรากฏรองรอยความผิดหวังหรือรอยหมนเศราในดวงตาของเขาแมแตนอย แมตลอดท้ังวันมาน้ี มธุรดาจะอยูกับความรูสึกเหมือนกําลังติดอยูในถ้ําลึกมืดมิดหนาวเหน็บ ไมมีว่ีแววของลําแสงออนอุน หรือแมแตแสงดวงนอยของหิ่งหอย ท่ีพอจะใหเห็นปากถ้ําไปสูเสนทางแหงอิสรภาพได... แตเมื่อไดมีโอกาสมองเห็นมุมชีวิตของแตละคนท่ีตางกัน มันทําใหเธอรูวา...

66

ความสุขของชีวิตน้ันไมตองการเง่ือนไขอะไรมากมายเลย ไมตองอาศัยการแตงเติมเสริมแตง แทจริงมันคือความเรียบงาย คือความสงบงามของหัวใจ ท่ีผานมาเธอหลงอยูในวังวนของความคิด ซึ่งถูกชี้นําจากสังคมฟุงเฟอ จนเผลอติดกับดักตัวเอง ตีคาความสุขเปนเงินทอง หญิงสาวเดินออกมาดานนอก ในยามท่ีแสงฟาฉายลายร้ิวสีหมากสุก ฝูงนกกาถลารอนเรงแรงแขงกับตะวัน เพื่อใหถึงรังนอนกอนสิ้นแสงแหงวัน...เธอจึงบรรลุถึงการตัดสินใจ “พอคะ หนูกําลังจะกลับบานแลวคะ หนูไมไปไหนอีกแลว หนูเสียเกินกวาจะเสียอะไรไดอีก หนูจะไมยอมเสียครอบครัวท่ีรักไป เพราะความโงเขลา ขลาดกลัวท่ีจะเผชิญกับความจริง... “ไมมีท่ีไหนจะปลอดภัยเทาออมกอดแข็งแรงของพอ นกนอยตัวน้ีกําลังจะบินกลับรังเดิมท่ีจากไปนาน “...ไปตายในรังท่ีอบอุน ดีกวาคุดคูอยางอดสูบนทางสายเปลี่ยวท่ีเดียวดาย”

67

มธุรดากาวขึ้นรถโดยสาร น่ังริมหนาตาง มองแสงสะทอนออนสอยของดวงตะวัน เธอย้ิมใหกับตัวเอง เมื่อรูวาน่ันเปน แสงสุดทายของความสิ้นหวัง ...และเธอกําลังจะไดสัมผัสลําแสงแหงความหวังของวันพรุงน้ีท่ีบาน... .......................................................................................... ตีพิมพในนิตยสาร ขวัญเรือน ปกษหลัง กันยายน 2545

68

เพียงเมฆบัง ลมหนาวแรกแหงป พัดพาใบหูกวางแหงกรอบรวงเกลื่อนสองขางถนน หญิงสาวในชุดเสื้อไหมพรมสีสุภาพ กระโปรงสอบแคเขา และรองเทาหุมสนแบบเรียบรอยอยางพิมพนิยมของสาวออฟฟศธรรมดาๆ คนหน่ึง เดินตรงมายังมาน่ังใตตนไม ท่ีเธอก็ไมแนใจวาคือตนอะไร เพราะบัดน้ีเหลือเพียงกิ่งกานสาขาแตกแขนง ท่ีบงบอกวาคร้ังหน่ึงมันเคยเปนตนไมท่ีสมบูรณ ถนนดูเว้ิงวางเมื่อยามฟาสาง วันน้ีเธอออกจากบานมาแตเชา ยังมีเวลาเหลือเฟอ เพราะเพียงเดินเขาไปในซอยก็ถึงท่ีทํางาน จึงขอน่ังออยอิ่งรับลมเหมันตอยูหนาสวนหยอมขางทางรถไฟซักพัก

69

แดดออนอุนกําลังสบาย ชวยคลายความเขม็งเกลียวของหยักสมอง ท่ีใชครุนคิดถึงเหตุการณท่ีเกิดขึ้น ในหวงราตรีอันยาวนานท่ีผานมา “แกวก...แกวก...บร้ืน...บร้ืน...” เสียงดังของทางมะพราวลากบนพื้นยางมะตอย ผสานเสียงรถมอเตอรไซคท่ีเตรียมพรอมมาจอดเขาวินรับสงคนทํางานเขาไปในซอย เปนสัญญาณบอกเวลาวาสาวใหญในชุดสีเขียวสลับสมสะทอนแสงผูมีไมกวาดและท่ีโกยผงเปนอาวุธไดออกมาปฏิบัติหนาท่ีอยางแข็งขันแลว เสียงน้ันเร่ิมดังมาใกลและหยุดตรงมาน่ังตัวเดียวกับท่ีหญิงสาวน่ังอยูกอน พลางสําทับดวยเสียงถอนหายใจเฮือก “วันน้ีทาจะหนักนะคะปาสาย หูกวางใบใหญๆท้ังน้ัน ดูจะรวงเอารวงเอาไมมีทีทาจะหยุด เออ น่ันปลิวมาเปนแพ ยังกับนัดกันมา ไมเกรงใจกันบางเลย...เฮอ...” หญิงสาวกลาวเชิงตําหนิ นัยวาอยากใหกําลังใจสาวใหญท่ียามน้ีใบหนาของแกดูอิดโรยและทอดตามองไปยังพื้นถนนท่ีบัดน้ีคลายพรมหูกวางท่ีพลิ้วไหวตามแรงลม

70

“เฮอ น่ันนะสิ แตก็วาไมไดนะ มันเปนธรรมชาติ ดูๆ ไปก็สวยไปอีกแบบ วาแตทําไมวันน้ีหนูชมมาน่ังอยูตรงน้ีละ” ปาสายพลันหันมาเห็นใบหนาซีดเซียว แววตาช้ําแดงและร้ืนดวยนํ้าตาของหญิงสาว จึงไมพูดอะไรตอ ดวยวัยผานรอนผานหนาวมากวาคอนชีวิต หญิงชราจึงเขาใจและไมคาดคั้นถึงท่ีมาของธาราแหงความเศรา หากเพียงสัมผัสมือกรานไปบนไหล พรอมย่ืนของท่ีหยิบออกมาจากกระเปาใบยอมของแก “เอาน่ี เปนการขอบใจท่ีเอาปลากรอบสามรสมาฝากคราวกอนนะ” ปาสายย่ืนชะลอมขนาดยอม ใสสัปปะรดกวนท่ีหอดวยกระดาษแกวสีเหลืองอยูเต็ม คร้ังแสงสองผานกานโลนของตนไมลงมากระทบ มองเห็นเปนประกาย พลันหญิงสาวย้ิมท่ีมุมปาก “โอโห ปาสายไปรวยมาจากไหน ใหทองหนูต้ังชะลอม” หญิงสาวไมอยากใหสาวใหญตองเปนทุกขกับความรูสึกของตน จึงแสรงทําเปนวาปกติดี ทางปาสายรูทัน แตไมไดถือสาอะไร แมรูจักกันไมนาน แตก็เจอกันบอย ความสัมพันธจึงแปรเปลี่ยนจากเพียงผูผานทาง มาเปนคนคุนเคยท่ีผูกพันกันไมนอย

71

“โอย แคน้ีบย่ัน ท่ีบานยังมีเปนกระบุง จุ จุ อยาบอกใครเชียวนะ” หญิงสาวย้ิมกับทาทางเปนเด็กๆ ของสาวใหญ ทุกคร้ังท่ีเธอไมสบายใจ ปาสายจะทําใหย้ิมไดเสมอ ท้ังท่ีชีวิตของปาเองก็ไมไดสวยสดงดงามไปกวาเธอเลย สาวใหญท่ีอาศัยเพิงพักในชุมชนทางรถไฟใกลๆ น้ี กับหลานชายวัยซนสองคน นานมากจนยากจะจําหนานองชายคนเดียวท่ีไมเคยมาเหลียวแล หลังพาหลานชายคนเดียวมาฝากไวแตแบเบาะแลวจากไป แตปาก็ยังอยูมาได ไมเคยทอ แสงแดดเร่ิมจา ไอหมอกถูกแทนท่ีดวยควันรถ ใบหูกวางยังคงรวง หมุนวนเตนรําอยางเริงราตามแรงลม บางใบหลงกลปลิววนเลนลอยนตจนถูกบดบ้ีติดพื้นถนนสีเทาเรียบ พรอมเสียงกรอบแกรบ คลายสัญญาณหวังดีบอกเพื่อนใบวา ‘อยามาทางน้ีนะ’ แตดูเหมือนจะไรผล “หนูชมเห็นใบหูกวางท่ีรวงมาไหม มันก็เหมือนกับชีวิตของเราน่ันละ อยูเพื่อรวงโรย แตมันก็ไมไดรวงพรํ่าเพร่ือนะ มันยังคงรอเวลาท่ีเหมาะสม และจํานนตอแรงลมเทาน้ันท่ีพาไป”

72

หญิงสาวหันมาแสดงสีหนาประหลาดใจกับคําพูดของปาสายอยางเหลือลน เลนเอาสาวใหญเขินจนตองรีบพูดแกเกอ “ไมตองงงหรอก ปาไมไดถูกผีเขา ท่ีพูดไดอยางน้ี ก็เพราะจํามาจากท่ีเจาคุณปูสอนหลานในละครหลังขาวเมื่อคืน แหม...เสียดาย อวสานไปซะแลว เร่ืองใหมคืนน้ีก็ยังไมรูวาสนุกหรือเปลา” แลวท้ังคูก็หัวเราะ หญิงสาวคะย้ันคะยอใหสาวใหญเลาตอนจบท่ีเธอพลาดเมื่อคืนใหฟง จนเมื่อสัมผัสไดถึงอุณหภูมิรอบกายท่ีเพิ่มขึ้นพรอมแสงแดดจา และเสียงเอะอะของผูคนและเคร่ืองยนตท่ีว่ิงกันขวักไขว จึงแยกยายไปทําหนาท่ีของตน ปาสายเดินกลับไปบาน ปลอยใหถนนปูดวยพรมใบหูกวางไปกอน เด๋ียวแรงลมและแรงเหว่ียงของรถคงพาใหมันกลิ้งตกรองขางทางไดเอง ไวถนนโลงรถกวาน้ีคอยมาเก็บดูจะงายกวา จะดันทุรังไปใหเหน่ือยทําไม สวนนางสาวชวนชมก็เขาสูระบบการทํางานตามเวลา ในฐานะเจาหนาท่ีพิสูจนอักษร ของนิตยสารเพื่อครอบครัวแหงหน่ึง เปนงานเรียบงาย ไมหวือหวา วุนวาย ดูธรรมดาเสียจนเธอคิดวาสักวันมันอาจกลืนสีสันแหงชีวิตใหซีดไดสักวัน หากไมเพราะความเปนคนชอบอานหนังสือเปนทุนเดิม และความภาคภูมิใจท่ีได

73

เปนสวนหน่ึงในการทําประโยชนเพื่อพัฒนาครอบครัวใหเขมแข็ง เธอคงไมทนมาไดถึงวันน้ี และท่ีสําคัญคือเงินโบนัสปลายปท่ีคลายเปนรางวัลของชีวิต ท่ีไมใชเพียงเธอคนเดียว แตน่ันมันหมายถึงเงินกอนไปไถสวนยางผืนสุดทายใหครอบครัวไดอยูรวมกัน ไมตองแตกกระสานซานเซ็นไปคนละทาง แตแลวผลท่ีคาดหวังจากการอดทนเขามาอยูในเมืองอยางอัตคัด เก็บหอมรอมริบอยูอยางเปลี่ยวเหงา แลวเธอไดอะไร นอกจาก ‘ความสูญเสีย’ ตลอดท้ังวันท่ีทํางานเธอดูเงียบขรึม ซึ่งไมนาแปลกสําหรับคนท่ีมองบุคลิกของเธออยางผิวเผิน ยกเวนพี่โฉม คนถิ่นใตบานเดียวกัน ท่ีสังเกตเห็นและอดถามไมไดเมื่อเห็นเพื่อนรุนนอง น่ังเขี่ยขาวในจานอยูนานโดยไมตักเขาปากสักคํา “เปนอะไรไป วันน้ีดูเงียบๆ ไมสบายหรือเปลา” “พอเสียแลว พี่ชอบโทร.มาบอกเมื่อคืน” หญิงสาวเลาใหฟงดวยนํ้าเสียงเรียบไรความรูสึก มีเพียงแววตาท่ีบงบอกอารมณหมนเศราเทาน้ัน เพราะหยาดนํ้าตาไดไหลยอนเขาไปจุกอกเธออยูนานแลว “อาว...แลวทําไมไมขอลากิจกับหัวหนาเขาละ”

74

ความเงียบคือคําตอบ ท้ังคูรูดีวาการลาในชวงปลายปเปนเร่ืองตองหามสําหรับพนักงานบริษัท โดยเฉพาะอยางย่ิงพนักงานท่ีตองการโบนัสสวยๆ เต็มเม็ดเต็มหนวยดวยแลว ชวงเวลาน้ีคือโคงสุดทายของการทําคะแนน “พี่เสียใจดวยนะ แตชมก็ตองทําใจ อาผันแกก็ปวยมานานแลว คิดวาแกหมดทุกขไปแลว คนมีคนบอกพี่นะวาคนท่ีจากไปเร็วนะ เขาทํากรรมานอย จึงหมดกรรมเร็ว คนดีๆจึงมักจะจากไปกอนยังไงละ... “เหลือแตพวกเราท่ีตองเวียนวนใชกรรมกันตอไป แมจะกลับไปก็ไมชวยใหพอฟนขึ้นมา สูอยูเอาโบนัสไปสานฝนของพอใหเปนจริงไมดีกวาหรือ” “ชมก็พยายามจะคิดอยางน้ันคะ แตก็อดไมไดท่ีจะนอยใจตอโชคชะตา ใหไดรับความสูญเสียเปนของขวัญฉลองปใหมอยางน้ี” “เราทุกคนตองไดรับของขวัญชิ้นสาหัสน้ีท้ังน้ัน ตางแตชาหรือเร็ว เราจึงมีหนาท่ียอมรับสถานการณท่ีเราไมสามารถกําหนดไดน้ีดวยใจท่ีมั่นคง...

75

“แลวน่ีจะวาพี่สอนก็ไดนะ เพราะเห็นเปนนองเปนนุง การใหตัวเองเขาไปอยูในกับดักแหงความเศรานะ มันไมชวยแกปญหาหรอกนะ มันคือการหนีปญหา... “แลวน่ีถาพี่ไมถาม ชมก็ไมคิดจะบอกกันใชไหม ไมดีเลยนะ มีอะไรไมสบายใจก็ตองพูด หรือหาทางระบายออกมา ไมอยางน้ันเราก็จะย่ิงจมลง เหมือนถูกทรายดูด” ตามประสาคนชางพูด โฉมฉายจึงพร่ังพรูความรูสึกของผูหวังดีออกมาอยางร่ืนไหล ทวาในใจก็คงสงสารอยู จับใจ ดวยเหตุการณท่ีเกิดขึ้นน้ีเปลี่ยนสถานะเพื่อนรุนนองใหเปนเด็กกําพราโดยสมบูรณ หลังจากท่ีแมหมดกรรมไปกอนหนาท่ีเธอจะเขามาเมืองกรุง “ขอบคุณคะพี่โฉม ชมก็ต้ังใจจะบอกอยู แต...” “ไมเปนไร พี่เขาใจ” แมวัยหางกัน แตพี่โฉมก็เขาใจนองชมได ในชวงเวลาท่ีทํางานดวยกันมาหลายป ชวนชมเปนคนท่ีไมเคยขอความชวยเหลือจากใคร เพราะรังเกียจสายตาท่ีมองมาอยางสมเพชเวทนาท่ีชาชิน ดวยความเปนคน

76

จนเต็มขั้นมาแตเกิด หากไมใชเพราะหัวดี คงไมไดทุนมาเรียนถึงขั้นไดงานท่ีน่ังโตะสบายๆ ในหองแอรเย็นฉ่ําอยางน้ีได สับปะรดกวนเหนียวหนึบหวานลิ้น ผสานรสเขมขมของกาแฟอุนๆ สําหรับผูท่ีไมเคยลิ้มรสความตางน้ียอมเขาใจไดยากวา มันเขากันไดดีอยางประหลาด... ...คลายรสชาติของชีวิต... ซึ่งหญิงสาวยังจํารสชาติขมๆ หวานๆ น้ันได หลังเลิกงาน ชวนชมเดินเอื่อยยอนกลับมาน่ังท่ีมาน่ังเมื่อเชา ใบหูกวางถูกเก็บกวาดเรียบรอย เปนฝมือของปาสายท่ีคงออกแรงทาแดดกอนบาย เพื่อใหภูมิทัศนโดยรอบสวยงามสมกับความต้ังใจของนายจาง บรรยากาศรถติดยามเย็นไมใชภาพท่ีนาดูนัก หญิงสาวจึงเลี่ยงเดินเขาไปในสวนหยอมขางทางรถไฟ ทบทวนเหตุการณท่ีเกิดขึ้นตลอดท้ังวันต้ังแตเมื่อคืน ตอนเชาและตอนเท่ียง กับสายตาเอื้ออาทรของเพื่อนรวมงานหลังจากท่ีพี่โฉมบอกทุกๆ คน เพื่อรวบรวมเงินมาชวยงานศพของพอ ทุกคนมีนํ้าใจและแววตาใหกําลังใจ แมกระท่ังเพื่อนตางแผนกท่ีเธอแทบไมเคยคุยดวย ยังมองมาดวยสายตาท่ีใหกําลังใจท่ีเธอสัมผัสได

77

หรือน่ีคือการเปดประตูหัวใจใหออกมาจากกับดักความเศราท่ีตัวเองทําไว ยอมรับกําลังใจจากผูคนรอบขาง และเลิกมองโลกน้ีอยางหวาดระแวง เพียงเพราะประสบการณสีเทาท่ีเคยผานมา ทองฟาโพลเพลสองแสงสมแซมคราม เงานกกระจิบฝูงใหญบินกลับรัง ขางหนาของเธอคือทางรถไฟ จังหวะรถไฟมาสงเสียงดัง ฉึกฉักๆ แรงเคลื่อนของรถไฟสายกรุงเทพฯ-ตรัง ท่ีอยูตรงหนา เร็วแรงอยางจะกระฉากท้ังกายใจหายผานไปกับอุโมงคแห งกาลเวลาเพื่อทันไปดูใจบุพการี แตเมื่อแผวเสียงฉึกฉัก เธอก็ทําใจยอมรับความจริง “โผละ” ใครบางคนเตะลูกบอลมาโดนกระเปาถือท่ีวางไวดานขาง และกลิ้งตกไปใตเกาอี้ เสียงเด็กชายวัยซนตะโกนโหวกเหวกมาจากอีกฟากของรางรถไฟท่ีพวกเขายึดเปนสนามบอลขนาดยอม หญิงสาวหยิบลูกบอลและเตะสงไปเต็มแรง ลูกบอลพุงไปยังจุดหมาย แตเธอตองเสียหลักลมเพราะสะดุดขาตัวเอง เด็กๆ กลุมน้ันรับบอลไปแลว ก็หันไปสนใจกับเกมการเลนดวยความไรเดียงสา ไมไดต้ังใจท่ีจะหลงลืม เธอเองก็ไมโทษพวก

78

เด็กๆ หรอก เพราะบอยคร้ังเมื่อเราไดสิ่งท่ีตองการ ก็มักจะหันหลังใหกับสิ่งท่ีไมตองการเสมอ แตแลวก็มีมือนอยเขามาพยุง “พี่ชมเปนอะไรหรือเปลาครับ” เสียงเจาจอยหลานคนโตของปาสายน่ันเอง เธอจําได เพราะคร้ังหน่ึงเด็กนอยเคยมากวาดถนนตอนเชาแทนปาท่ีตองนอนซมเพราะพิษไข “ไมเปนไรหรอก ขอบใจนะ แลวน่ีทําไมยังไมกลับบานอีก” “กําลังจะไปขายพวงมาลัย พี่ชมละทําไมยังไมกลับ” “พี่มาน่ังเลน ไปขายท่ีไหนละ เดินไปดวยกันไหม” ท้ังคูเดินมาจนสุดถนนเลี้ยวขวาผานสามปายรถเมลก็ถึงสี่แยก มีเด็กๆ หลายคนกําลังถือทองพีวีซีสีฟามีพวงมาลัยคลองอยูเต็ม วันน้ันเธออุดหนุนพวงมาลัยของจอยจนเกลี้ยง เพื่อใหเด็กนอยไดกลับบานเร็ว พวงมาลัยถูกวางไวทุกมุมหอง อบอวลดวยกลิ่นมะลิ และกุหลาบมอญดอกเล็กท่ีรอยอยูกับอุบะสองขาง หญิงสาวออกมายืนรับลมท่ีระเบียงหลังหองเชา เคลิ้มมองแสงจันทรนวลขางขึ้น ต้ัง

79

จิตอธิษฐานสงความรูสึกไปยังผูมีพระคุณ ขอบคุณทานท่ีใหบทเรียนล้ําคาแกชีวิต ใหเธอไดเรียนรูจากความสูญเสีย แลวในคืนน้ันเธอก็หลับฝนถึงวัยเยาวท่ีกําลังหลับสบายอยูในออมกอดของพอแม บทเรียนคร้ังน้ีสอนใหเธอรูวา ความเศรา ความสูญเสีย มิใชปศาจราย หากแตเปนทูตแหงสวรรคท่ีมาทดสอบความแข็งแกรงของชีวิตเพื่อความหลุดพน ยังมีผูคนอีกมากมายท่ีถูกทดสอบ แลวเธอจะผานพนมันไปไดดวยกําลังใจท่ีเขมแข็ง และมุมมองของการมองโลกท่ีสดใส ...บางคร้ังแสงจันทรอาจสลัว เพียงเพราะเมฆกอนใหญมาบดบัง แตจันทราก็มิเคยทอแทดับแสงตน เพียงแตรอเวลาใหเมฆทะมึนเคลื่อนไปอยางเนิบชา แลวเมื่อน้ันแสงก็เจิดจาดังเดิม... ..........................................................................................

80

ขอเวลาพักหัวใจที่เคยเจ็บ แนน หญิงสาวรุน นอนหลับอยูบนเตียงคนไข ภาพเหตุการณในคืนน้ันก็ผุดขึ้นมาในความคิดเธอ คืนท่ีมีฝนตกหนักในขณะท่ีเธอเดินอยูบนถนนคนเดียว เธอไมอยากจะคิดถึงเหตุผลท่ีทําใหเธอตองอยูท่ีน่ัน ในเวลาอยางน้ัน และภาพตอไป ก็คือภาพของรถกระบะสีขาวคันน้ันท่ีขับมาจอดดักขางหนาเธอ มีผูชายวัยเดียวกันน่ังเปยกอยูทายรถสามคน สวนขางหนาเธอมองไมถนัด เพราะรถไมไดเปดไฟหนา ... แนนพยายามท่ีจะกดภาพเหลาน้ันใหจมลงไปกับเวลาในอดีตท่ีผานไป เธอรีบลืมตาขึ้นเพื่อจะไดไมตองเห็นภาพในลําดับตอไป “อาว คุณแนน ต่ืนแลวหรือคะ เด๋ียววัดไขหนอยนะคะ” พยาบาลสาวทาทางจะดูแลเปนพิเศษ เพราะวาคนปวยเปนคุณหนูของตระกูลท่ีมีชื่อเสียง

81

“คะ” แนนรับคําและย้ิมใหกับพยาบาลสาวกอนจะอาปากอมปรอทวัดไขไวใตลิ้น “เด๋ียว ดิฉันวาตอนเย็นๆ คุณแนนนาจะลงไปเดินเลนท่ีสวนขางลางบางนะคะ จะไดสดชื่นขึ้น เพราะน่ีก็ไมมีไขแลว แตยังเจ็บตรงไหนอีกหรือเปลาคะ” แนนสายหนา เปนการตอบ พรอมกับรับยาท่ีพยาบาลย่ืนให “ก็ดีเหมือนกันคะ จะไดยืดเสนยืดสายบาง นอนอยูเปนเดือนแลวน่ี” แนนย้ิมราเหมือนเด็กๆ ท่ีไดรับอนุญาตใหไปเท่ียวเลนได “คุณแนน ดูสดชื่นขึ้นนะคะ คงจะ...” พยาบาลสาวน่ิงไป คิดอยูวาควรจะพูดหรือเปลา “ยังหรอกคะ คงอีกนาน แตก็จะพยายามนะคะ” “ดีคะ ดิฉันจะคอยเอาใจชวยนะคะ พักผอนกอน เด๋ียวตอนเย็นจะไดลงไปขางลางกัน” แนนหลับตาลงไปอยางไมต้ังใจ คงเปนเพราะฤทธิ์ยาท่ีทําใหเธออยากหลับ และมันก็มารบกวนเธออีก.. ...ถอยคําอันหยาบชาแสดงออกถึงสันดานอันเลวทรามของคนพูด ภาพท่ีเห็นคือการตอสูระหวางเธอกับพวกท่ีน่ังทายรถสาม

82

คน เธอเปนผูหญิงยอมสูแรงอสูรกายเหลาน้ันไมได พวกมันทําใหเธอเงียบไดโดยชกท่ีทอง และมันก็พาเธอไป... ...ไปในซอยเปลี่ยวใกลๆ น้ัน...และ... “กร๊ีด!! ” แนนทนไมไดกับการท่ีจะตองเจอเหตุการณน้ันอีก แมวามันจะอยูในความฝนก็ตาม “แนน... แนนเปนอะไรไป... แนน” แนนรูสึกถึงเสียงเรียกท่ีแสนจะคุนเคย และสัมผัสอันอบอุนท่ีหลังมือของเธอ เธอคอยๆ ลืมตาขึ้นมองเห็นเปนภาพลางๆ ของผูชายคนหน่ึงท่ีกําลังจองมองมาท่ีเธอ มันเหมือนเหตุการณในตอนน้ัน เธอจึงกรีดรองออกมาอยางสุดเสียง “กร๊ีด ไม...อยานะ...กร๊ีด...” “แนน น่ีผม ต้ัมไง แนนลืมตามาดูสิ น่ีต้ัมเอง” แนนคอยๆ ลืมตาขึ้นอีกคร้ัง คราวน้ีภาพเร่ิมชัดเจนขึ้น และก็ใชเขาจริงๆ เธออยากจะโผกอดเขาคนน้ีเสียเหลือเกิน อยากใหเขาปลอบใจเธอเหมือนเคย แตคร้ังน้ีเธอทําไมได เพราะมันไมมีประโยชนอะไรอีกแลว เธอจึงดึงมือออกจากมือเขา

83

“มาทําไม” นํ้าเสียงของเธอแข็งกราวเหมือนกําลังพูดกับศัตรูคูอาฆาต “แนน ผมมาเย่ียม” “ไมจําเปน เราไมไดมีความสัมพันธอะไรกันแลวน่ี มันจบลงไปแลว ต้ังแตคืนน้ัน” นํ้าเสียงของแนนเร่ิมสั่นในตอนทาย นัยนตารอนผาวและหยดนํ้าใสๆ ก็เร่ิมไหลรินออกมาอาบแกมท่ีซีดเผือดของเธอ “ไมนะแนน แนนอยาคิดอยางน้ันสิ ใช ผมผิด ผมขอโทษ” “ไมใช มันไมใชความผิดของใครท้ังน้ัน แตเอาละ ถาคุณอยากจะขอโทษ คุณก็อธิบายมาสิวา คนท่ีนอนอยูกับคุณในคนน้ันนะใคร” “เออ...” ต้ัมกมหนา เปนนัยวายอมจํานนกับคําถามน้ัน “ก็แคน้ัน กลับไปไดแลว” “แตเร่ืองทุกอยางมันเกิดขึ้นเพราะผมนะ แนน เพราะฉะน้ันผมตองรับผิดชอบ” “ก็บอกแลววามันไมเกี่ยวอะไรกับคุณท้ังน้ัน มันเปนเพราะฉันรนหาท่ีเอง ก็ใครใชใหสาระแนไปเดินอยูคนเดียวในเวลาแบบ

84

น้ันละ ไปซะเถอะและลืมมันซะ เร่ิมตนใหมกับเธอคนน้ัน ขอใหโชคดี” แนนเบือนหนาหนีไปอีกทาง เพราะไมอยากเห็นแผนหลังของคนท่ีเธอเคยรักและยังรักอยู ในยามท่ีเขาเดินจากไป “ผมยังรักคุณนะแนน” ต้ัมยืนรออยูครูหน่ึง หวังจะใหแนนหันมาพูดกับเขา แตก็ตองผิดหวัง กอนเดินออกไปอยางเงียบๆ ‘รักเหรอ รักแลวทําไมคุณทํากับฉันแบบน้ี’ แนนรําพันกับตัวเองไปกับเสียงรํ่าไหปะปนสับสนกับเสียงสะอื้น ........... เมื่อเทาอันเปลือยเปลาไดสัมผัสกับความชื้นของยอดหญา ทําใหแนนรูสึกสดชื่นขึ้น มีความรูสึกคลายกับดอกไมงามยามไดนํ้าท่ีรดพรมให เพิ่มความสดใสมากขึ้น น่ี เปนวันท่ีไดกลับบาน หลังจากท่ีนอนอยูโรงพยาบาลหลายเดือน เธอไดรับคําปลอบใจจากทุกคนในครอบครัวอยางดีมาก ทําใหเธอพอจะลืมเลือนเร่ืองราวรายๆ ไปไดบางแลว

85

“เปนยังไงคะ สบายดีไหมคะ” พยาบาลสาวคนเดิมท่ีพอเธอจางมาดูแลเปนพิเศษ “คะ สดชื่นขึ้นมาก ดีใจท่ีไดกลับบานซะที” “คุณแนนคะ คุณต้ัมมาขอพบคะ” แมบานสาวเขามารายงาน “บอกใหเขากลับไปซะ” “คะ” แมบานสาวรับคําแลวเดินไป “คุณแนนคะ ทําไมไมพบกับเขาละคะ ท่ีโรงพยาบาลเขาก็ไปหาต้ังหลายคร้ัง คุณไมยอมใหพบ” “ไมจําเปนหรอกคะ เร่ืองของเรามันจบไปแลว” แนนพยายามสะกดกลั้นความออนแอของตัวเองเอาไว “ดิฉันขอออกความเห็นนิดนึงนะคะ คือวา ดิฉันคิดวาเขากําลังจะบอกอะไรบางอยางกับคุณนะคะ และก็ยังหวงคุณอยูดวย ไมอยางน้ัน คืนน้ันเขาจะตามไปชวยคุณมาสงโรงพยาบาลหรือคะ คุณนาจะใหเขาพบนะคะ” กระแสแหงความสับสนเร่ิมกอตัวในความคิดของแนน เพราะเธอคิดมาตลอดวาคนท่ีชวยเธอใหรอดพนจากการขยํ้าของอสูรกายอํามหิตเหลาน้ันคือตํารวจ ไมเคยรูเลยวาเปน...เขา... “ทําไมไมมีใครบอกฉันเลย”

86

“อาว ดิฉันนึกวาคุณทราบแลว” “ไมเลย เขาไมเคยบอกฉัน” ไมทันไดพูดอะไรตอ สองเทาเปลาของหญิงสาวก็กาวเดินตรงไปยังประตูหนาบานทันที “ต้ัมคะ...โอย” เสียงเรียกตองชะงัก เมื่อเธอไปเหยียบโดนเศษกระถางแตกท่ีกองอยูขางๆ ทําใหฝายท่ีถูกเรียกตองว่ิงเขามาดู “เปนอะไรมากหรือเปลา เขาบานกอนเถอะ” ชายหนุมอุมหญิงสาวเขามาในบาน “ทําไม...คุณไมบอกฉันวาวันน้ัน...” และเมื่อสายตามาประสานกันก็ทําใหเธอพูดไมออก “ผมไมตองการใหเปนเคร่ืองตอรองใหผมพนผิด แตผมพยายามจะอธิบาย คุณก็ไมฟง” ต้ัมพูดขณะขะมักเขมนทําแผลให “เอาละ ง้ันก็อธิบายมาสิ ตอนน้ีฉันจะฟงคุณ เปนการขอบคุณท่ีคุณชวยฉัน” “ผูหญิงคนน้ันเปนแคเพื่อน และเธอก็ไปแลว ไมไดมายุงอะไรอีก” แนนรีบชักเทาเขามาหาตัวทันที รูสึกฉุนจัด

87

“คุณบอกวาผูหญิงท่ีคุณนอนดวยเปนแคเพื่อนอยางน้ันเหรอ ถาอยางน้ันฉันก็คงเปนแคคนรูจักของคุณเทาน้ันส”ิ “เด๋ียวสิ ผมเปนผูชายนะ เร่ืองแบบน้ันก็ตองมีบาง แตก็มีเพียงคุณคนเดียวท่ีผมรักอยางจริงใจ พวกน้ันหลอนมาแลวก็ไป ไมมีอะไรอีก” “น่ีเหรอคะ ผูชาย คุณไมนาเลย ฉันเกือบจะดึงความรูสึกเดิมๆ ของเรากลับมาไดแลวเชียว แตคุณก็ทํามันพังดวยการเผยธาตุแทของผูชายอยางคุณ... “ขอบคุณนะคะ ท่ีชวยใหฉันรอดพนจากเง้ือมมือสัตวรายในวันน้ัน แลวเราคงจบกันแคน้ี” เธอพูดไดอยางเด็ดเด่ียว ไมมีกระแสธาราแหงความออนไหวไหลรินเหมือนเชนวันวานอีกแลว เพราะเธอรูวามันไมควรคาท่ีจะเสียใหผูชายคนน้ีอีกแลว “ผมยังรักคุณคนเดียวนะแนน” “คะ ดิฉันก็ยังรักคุณ แตน่ันมันเมื่อกอนท่ีฉันจะไดรูจักตัวตนของผูชายอยางคุณ ขอบคุณอีกคร้ังคะ และหวังวาเราคงไมไดเจอกันอีก”

88

หญิงสาวพยายามจะลุกขึ้น ประจวบเหมาะกับพยาบาลสาวเดินเขามาประคองพอดี “ผมขอพูดอีกคร้ัง ผมยังรักคุณคนเดียวนะแนน” ชายหนุมพูดตามหลังหญิงสาวท่ีพยาบาลสาวพยุงขึ้นขางบนไป ........... เสียงเพลงช้ํารักอกหักท่ีแผวเบาผานโสตประสาทเธอ ทําใหบรรยากาศรอบๆ กายเต็มไปดวยความหดหู ระคนความสับสน เธอลืมเขาไมได แตเธอก็รับไมไดเชนกันกับการเปนผูชายแบบเขา คงไมมีสิ่งใดมาชวยเธอไดในยามน้ี มากไปกวา...เวลา... ...เวลาท่ียาวนานคงอาจจะทําใหคนเราลืมอดีตได แตน่ันคงจะเปนชั่วชีวิตของเธอกระมังท่ีจะลืม ‘ไดโปรดเถิดเวลา อยาไดแกลงหมุนชาๆ เลย’ ........... “ระวังตัวนะลูก” แมกําชับแนนกอนจะเดินทางไปอังกฤษ “พอมั่นใจวาลูกของพอตองกลับมาเขมแข็งไดอีกนะ พอจะรอ” พอโอบกอดลูกสาว

89

“แนนอนคะ หนูสัญญา แลวหนูจะกลับมาเมื่อปกของหนูแข็งแรงพอท่ีจะโบยบินไดอีกคร้ัง ไมตองเปนหวงนะคะ

ผูเปนพอแมไดแตยืนดูลูกสาวคนเดียวเดินผานไป เพื่อไปยังแดนไกล และภาวนาขอใหเธอกลับมาพรอมกับชีวิตและจิตใจท่ีสดใสดังเดิม...

...หวังวา คงไมนานนะ... ...................................................................................................

90

ณ จุดหนึ่งของความออนไหว “ไดโปรดเถิด ...ไดโปรดอยาจากฉันไป ฉันคงอยูไมไดถาขาดคุณ” นํ้าเสียงสะอื้นไหของนางเอกภาพยนตรท่ีกําลังฉายอยูเบ้ืองหนาฉันในตอนน้ี เจาของเสียงน่ันกําลังพรํ่าออนวอนใหคนรักของเธอคืนกลับมา แตมันจะไดผลหรือไมน้ัน ในตอนน้ีฉันยังไมรู ฉันรูเพียงแตวาการแสดงฉากน้ีทําใหหัวใจของคนดูท่ีมีอารมณออนไหวสั่นครอนได ซึ่งฉันสังเกตจากผูหญิงท่ีน่ังขางๆ ท่ีเธอถึงกับสงเสียงสะอื้นออกมาเบาๆแขงกับนางเองบนจอดวย น่ีถาเปนเมื่อกอนฉันคงจะย้ิมเยาะอยูในใจแลววา ทําไมพวกเขาถึงอารมณออนไหวกันเหลือเกิน กับแคการแสดงอารมณของตัวละครในภาพยนตรเทาน้ันก็ทําใหพวกเขาเสียนํ้าตาได

91

มันเปนเร่ืองนาขําสําหรับฉัน ซึ่งเปนคนท่ีไมเคยมีเร่ืองทุกขใจ และมีชีวิตท่ีสนุกสนานมีความสุขตลอดมา แตมาวันน้ี... ฉันกลับตองเปลี่ยนความคิดใหม เพราะประสบการณอันย่ิงใหญในชีวิต ทําใหฉันเขาใจไดวา ชีวิตของเราก็เหมือนตัวละคร และอารมณของตัวละครก็สะทอนมาจากอารมณท่ีแทในสวนลึกของคนเราท้ังสิ้น การท่ีเราจะออนไหวไปกับอารมณของตัวละครตัวน้ันได ก็ตอเมื่อเราตองเขาใจและรูสึกสัมผัสไดกับอารมณท่ีเขาถายทอดออกมา หรือบางทีถาเราเคยไดสัมผัสกับอารมณเหลาน้ันดวยตัวเองในชีวิตจริง ก็จะทําใหเราคลอยตามและไมรูสึกฝนกับอารมณตางๆ ท่ีพวกเขาแสดงออกมา แตถึงอยางไร ฉันก็ไมไดเสียนํ้าตาใหกับฉากน้ี มันไมใชเพราะวาฉันเปนผูหญิงแกรงอะไร เพียงแตวานํ้าตาของฉันไดเหือดแหงและลาจากนัยนตาของฉันไปนานแลว และมันอาจทําใหฉันรูสึกชินชากับความรูสึกและอารมณสะเทือนความออนไหวของจิตใจท่ีไดรับอยูในตอนน้ีไดกระมัง

92

มาตอนน้ี ฉันยังคงจําได วันท่ีเขา...เขาซึ่งเปนคนรักคนแรกของฉัน มาบอกลาฉันไปอยางไมมีเย่ือใย ความรูสึกในตอนน้ันมันแยมาก มันเหมือนกับการท่ีเราทํานํ้าหกไปบนรูปท่ีกําลังจะเสร็จ... สีท่ีระบายกระจายไปกับนํ้าและคอยๆจางไปจนเลอะเปรอะไปหมด และจากรูปท่ีสวยท่ีสุดกลับกลายเปนรูปท่ีแย ท่ีสุดในพริบตา มันรูสึกหดหูมาก ในตอนน้ัน ภาพยนตรยังคงดําเนินเร่ืองตอไป จนมาถึงฉากสุดทาย เร่ืองทุกอยางจบลงดวยดี นางเอกท่ีตองเสียนํ้าตามาแลวในฉากแรกๆ มาฉากน้ีก็ตองเสียนํ้าตาอีก แตดวยอารมณความรูสึกท่ีตางกัน ... ในฉากน้ีเธอเสียนํ้าตาดวยความปติท่ีคนท่ีเปนด่ังดวงใจไดกลับมาหาเธออีกคร้ัง และรูสึกไดเลยวาความรักท่ีท้ังคูแสดงออกมาย่ิงเพิ่มขึ้นเปนทวีคูณ พลันใหฉันไดนึกถึงคําพูดของคนผูหน่ึงท่ีวา...

93

“ความรักของคนเราตางตองเจออุปสรรค แตถามีรักแทท่ีมั่นคงพอท่ีจะสามารถเอาชนะอุปสรรคตางๆไปไดละก็ ความรักของพวกเขาจะเพิ่มขึ้นอีกหลายเทาตัวทีเดียว” ...แตสําหรับฉัน คิดวามันยากท่ีเราจะทําอยางน้ันได เพราะถารักน้ันไมมีพลังพอท่ีจะผานอุปสรรคไปได ก็จะทําใหรักน้ันลมสลายไปได เหมือนกับความรักของฉัน ภาพยนตรจบแลว ผูคนตางพากันเดินออกไป สิ่งท่ีฉันสังเกตไดคือใบหนาของทุกคน ท่ีจะแสดงถึงอารมณยินดีท่ีเร่ืองน้ีจบอยางมีความสุข และก็มีหลายคนท่ียังปรากฏรองลอยของการปลอยอารมณออนไหวออกมา และมันคงจะไมใชเร่ืองแปลกอะไรท่ีฉันจะเจอแตผูหญิงเทาน้ันท่ีมาดูภาพยนตรประเภทน้ี อยางน้ีไงเลา ผูหญิงถึงมีลักษณะเปนคนออนไหวงาย ประการหน่ึงอาจเปนเพราะนิยมท่ีจะดูภาพยนตรประเภทน้ีน่ีเองกระมัง

94

น่ีเปนคร้ังแรกท่ีฉันไดดูเร่ืองราวแบบน้ี และคิดวาคงเปนคร้ังสุดทายดวย เพราะฉันไมตองการท่ีจะซ้ําเติมความรูสึกของตัวเองใหเจ็บปวดไปมากกวาน้ีอีก และท่ีสําคัญในสวนลึกของฉันยังคงชิงชังตอการท่ีจะตองเสียนํ้าตาดวยเหตุเพราะอารมณออนไหวของตัวเองน้ีดวย ...ลากอนความเศรา... ........................................................................ ...........................

95

บาน...

ตะวันเร่ิมลับขอบฟาแลว เหลานกกาตางพากันบินกลับรัง เพื่อไปหาครอบครัวท่ีอบอุนของมัน ทรายน่ังอยูบนสะพานไมเกาๆ หอยขาลงไปในนํ้า สายตาจับจองไปยังแสงตะวันท่ีสะทอนอยูบนผิวนํ้า แสงน้ันเหมือนจะแสดงถึงความอาลัยอาวรณของดวงตะวันท่ีตองจากไป เพียงอึดใจเดียว ความมืดก็เขามาปกคลุมท่ัว ยังมีแตแสงไฟจากหลอดนีออนท่ีสองสวางอยูบนหัวสะพานเทาน้ัน ทุกสิ่งทุกอยางรอบตัวเธอดูเงียบเหงา ไมมีแมแตลมท่ีเคยพัดผานมาลอเลนกับใบไม หรือเสียงเคร่ืองยนตของเรือหางยาวท่ีเคยไดยินเปนประจํา แตเธอยังคงน่ังน่ิงไมสนใจกับความวังเวงรอบขาง ในใจน้ันกําลังสับสนอยูกับการกระทําของเธอเอง ‘หนูไมใชลูกบานน้ี’

96

เธอตะโกนใสหนาผูเปนแม กอนท่ีจะว่ิงมาตรงน้ี และคําพูดน้ันยังคงกองอยูในหัวของเธอ เธอพูดออกไปโดยไมคิดไตรตรองเลย เธอรูสึกเหมือนกับวามีบางอยางอัดอั้นอยูในใจมีมากเกินไป จนทําใหเธอตองระเบิดมันออกมาในท่ีสุด นัยนตาของเธอเร่ิมรอนผาว หยดนํ้าใสๆ ไหลลงอาบแกมท้ังสอง พรอมกับเสียงสะอื้นไห ถึงแมวาในตอนน้ีบรรยากาศรอบขางจะเร่ิมคึกคักบางแลว จากผูคนท่ีเดินขามสะพานเพื่อกลับบาน แตทรายก็ไมไดสนใจกับผูคนเหลาน้ันเลย จนกระท่ังมีหญิงชราคนหน่ึงลงมาน่ังยองๆ ขางๆ เธอ “แมหนู ทําไมมาน่ังรองไหอยูตรงน้ีละ รีบกลับเถอะฝนมันจะตกแลวนะ เด๋ียวไมสบายไปจะยุง”

นํ้าเสียงน้ีแสดงออกถึงความหวงใยอยางเดนชัด ซึ่งเมื่อทรายไดฟงก็รูสึกอบอุน ไมเคยมีใครพูดกับเธอแบบน้ีเลยต้ังแตพอจากไป “จะกลับไปทําไมละยาย บานท่ีไมมีความรัก ความอบอุน ความเขาใจนะ” หญิงชราวางตะกราหมากท่ีถือมาไวขางๆ ยกมือท่ีเหี่ยวยนลูบหัวทรายเบาๆ อยางเอ็นดู

97

“แมหนูเอย ขึ้นชื่อวาบานเราแลว ยังไงมันก็ตองดีกวาท่ีอื่นอยูวันยังค่ําแหละ ไหน...แมหนูมีเร่ืองอะไรลองเลาใหยายฟงซิ” ถึงแมทรายจะเพิ่งเคยเจอหญิงชราคนน้ีเปนคร้ังแรก แตดวยความหวงใยท่ีแกแสดงออกมา ทําใหทรายรูสึกคุนเคยและไวใจ เธอจึงเลาใหหญิงชราฟงวา... พอของเธอเสียไปนานแลว แมจึงแตงงานและมีลูกใหม ซึ่งก็ถือวาเปนนองของเธอ เธอรูวาต้ังแตแมมีนอง แมไมเคยสนใจเธอเลย ทุกสิ่งทุกอยางไมวาจะเปน ความรัก การดูแลเอาใจใส และความอบอุน แมใหนองคนเดียวหมด เธอจึงดูเหมือนเปนสวนเกินในครอบครัวใหมของแม และเมื่อถึงท่ีสุดเธอก็ระเบิดมันออกมา หญิงชราน่ังฟงเงียบๆ มือก็ลูบหัวทรายเปนการปลอบ “ทําไม แมหนูไมลองกลับไปดูละ บางทีตอนน้ีแมของหนูอาจจะเปนกังวล และออกตามหาแมหนูอยูก็ได แมทุกคนรักลูกท้ังน้ันแหละ ไมง้ันเขาจะเลี้ยงหนูมาจนโตไดยังไง” “หนาท่ีไงยาย แมทําเพราะหนาท่ีของแมท่ีตองเลี้ยงลูก แตแมเลี้ยงเพียงรางกายเทาน้ัน จิตใจ และความรูสึกของหนู แมไมเคยเอาใจใสเลย”

ทรายใชมือปาดนํ้าตาท่ีไหลริน

98

“น่ันเปนการสรุปของแมหนูเอง ซึ่งใชวามันจะถูก ถาแมหนูอยากท่ีจะรูความจริงก็ตองลองกลับไปดูใหแนใจสิวา แมจะหวงใยตามหาแมหนูไหม ทุกสิ่งทุกอยางเราตองพิสูจนใหเห็นจริงกอนท่ีจะสรุปนะ กลับบานเถอะแมหนู ยายเองก็จะกลับเหมือนกัน” “บานของยายคงมีความสุขและอบอุนมากใชไหมคะ” หญิงชรารับตะกราหมากมาถือไว แลวย้ิมนอยๆท่ีมุมปากท้ังสองขาง “ยายไมมีบานหรอกแมหนู ยายอาศัยอยูศาลาวัดขางหนาน้ีเอง เชื่อยายนะ หนูกลับบานซะ ยายไปละ” ทรายยืนมองตามหลังหญิงชราท่ีเดินลงสะพานไป บัดน้ีบนดวงหนาของเธอหลงเหลือแตเพียงคราบนํ้าตาเทาน้ัน เม็ดฝนเร่ิมโปรยปรายลงมาเบาๆ เหมือนจะเปนกําลังใจใหกับเธอ ทรายตัดสินใจหันหลังกลับเดินไปทางเดิม เพื่อหาความจริงตามคําพูดของหญิงชรา เมื่อมาถึง สิ่งแรกท่ีสายตาของเธอมองไปคือท่ีจอดรถ รถกระบะสีนํ้าเงินยังคงจอดสนิทน่ิงอยู ไฟในบานก็ยังเปดอยู

99

ในใจทรายเร่ิมหดหู เธอไมนากลับมาเพื่อพบกับความจริงท่ีเลวรายน้ีเลย คําพูดของยายผิดถนัด แมไมไดหวงเธอเลย ไมไดออกตามหาเธอ แมยังคงอยูในบาน อยูกับครอบครัวใหมของแม เม็ดฝนเร่ิมรวมตัวกันตกมาเปนสายไมขาดระยะ มันกระหนํ่าอยางหนัก ผสมกับเสียงฟาคํารามท่ีกองไปท่ัวบริเวณ คราวน้ี ธรรมชาติ เหมือนจะซ้ําเติมจิตใจเธอใหแหลกไป สองมือย่ืนไปจับประตูร้ัวสีขาวไวแนน นํ้าตาไหลรวมกบัหยาดฝนบนใบหนา “ทราย” นํ้าเสียงท่ีคุนหูดังมาจากขางหลัง พรอมกับสัมผัสจากมืออันบอบบางท่ีไหล ทรายคอยๆ หันหลังกลับมา บุคคลท่ียืนอยูเบ้ืองหนาคือ ‘แม’ ใบหนาของแมเปยกชุม มันคงไมใชนํ้าฝนอยางเดียวแน แมรองไห เพราะนัยนตาท่ีแดงก่ําคูน้ันฟองอยางโจงแจง ... ทรายโผเขากอดแมทันที “แมคะ ทรายขอโทษคะ ทรายเพียงแตนอยใจ แตตอนน้ีทรายรูแลวคะวาแมยังคงรักและหวงใยทรายอยู ทรายรักแมคะ”

100

ออมกอดอันอบอุนของแมท่ีทรายไมเคยไดสัมผัสมานาน ไดถายทอดความรูสึกหวงใยของแมท่ีมีตอลูกไดโดยไมตองมีการสาธยาย “เขาบานกันเถอะลูก ยืนตากฝนแบบน้ีเด๋ียวจะเปนหวัด” สองแมลูกจูงมือกันเดินผาน ประตูร้ัวสีขาวเพื่อเขา ‘บาน’ ไป ตอแตน้ีบานคงเปนบานซะทีนะ ..................................................................................................

101

ฟาใสวัยฝน เมื่อยามอรุณรุง แสงทองทาบทาทองฟา ระบายประสานกับสีของปุยหมอก มีสายลมหนาวเปนปลายพูกันสะบัดลายเริงระบําของกุหลาบหลากสี ท่ีแขงกันคลายคลี่กลีบเบงบานพรอมสงกลิ่นหอมเสนหฟุงไปท่ัวบริเวณ ณ ท่ีน่ี คือสวนกุหลาบของปาสรอย ฟาใส...สาวนอยแรกรุน กําลังชวยปาสรอยตัดกุหลาบท่ีพรอมจะทําหนาท่ีสงความสุขใหกับผูอื่น รวมเปนกําแลวใสตะกรา เพื่อไปสงตอใหแมคาท่ีตลาด แมจะเปนสวนกุหลาบแปลงเล็กๆ แตดวยความดูแลเอาใจใสของสองปาหลาน ทําใหตัดกุหลาบไปขายไดทุกวัน ฟาใสรักและเคารพปาสรอยมาก เพราะเปนญาติคนเดียวท่ีเหลืออยู หลังจากท่ีพอแมท้ิงเธอไปแสวงหาขุมทองในเมืองกรุงเมื่อนานมาแลว

102

“ฟาเอย หนูเคยคิดบางหรือยังวา โตขึ้นหนูอยากเปนอะไร” หลังมัดกุหลาบใสตะกราเรียบรอยแลว ปาสรอยถามขึ้นขณะเดินเขาบานพรอมกัน “ฟาเองก็ไมรูเลยคะปา มีอะไรต้ังหลายอยางท่ีฟาอยากทํา บางคร้ังฟาก็อยากเปนครูใจดีเหมือนครูหนอยท่ีสอนภาษาไทย แตบางทีฟาก็คิดอยากเปนนักรองคะ ออ แลวเมื่อคืนฟาดูละครในโทรทัศน ฟาก็คิดวาเปนนักแสดงก็ดีเหมือนกันนะคะปา” ฟาใสพูดคุยกับปาอยางราเริงเสมอ แมฐานะของตัวจะไมตางจากเด็กกําพรานัก แตความรักความอบอุนของปาสรอยท่ีมีใหเธอตลอดมา จึงทําใหเธอไมเคยคิดถึงปมดอย และคงมีความสุขอยูเสมอในบานไมหลังเล็กติดกับสวนกุหลาบแหงน้ี “หือ...อยากเปนหลายอยางแบบน้ี เขาเรียกจับจดแลวรูไหม ปาวาหนูนาจะลองเลือกเอาสักอยาง ในสิ่งท่ีหนูคิดวาจะทําไดดีท่ีสุดดีกวานะ จริงไหม” ป า ส ร อ ยนํา ตะ ก ร า ใส กุ ห ล า บใบให ญ ผูก ไ ว กั บห ลั งรถจักรยาน ในขณะท่ีฟาใสเปลี่ยนชุดไปโรงเรียน แตก็ไดยินท่ีปาพูดโดยตลอด

103

“ถาอยางน้ันก็คงตองเปนหลานท่ีแสนสวยของปาแลวละ เพราะถนัดและทําไดดีท่ีสุดเลย! ” ฟาใสเดินมาหาปาท่ีหันหลังให เขาไปกอดเอวแลวหอมแกม สวนปาก็ลูบหัวหลานอยางเอ็นดู เปนการแสดงความรักท่ีท้ังสองปฏิบัติตอกันเปนกิจวัตร ฟาใสยกมือไหวและกลาวสวัสดีปาสรอย กอนขี่จักรยานคูชีพไป โดยมีกระเปานักเรียนและปนโตไวตะกราหนารถ จุดหมายแรกคือตลาดสดหนาโรงเรียน เพื่อไปสงกุหลาบ แลวจึงขามถนนมาเขาแถวหนาเสาธง ตลอดทางท่ีจะไปถึงตลาดน้ัน ฟาใสนึกทวนคําของปาท่ีถามเร่ืองอนาคต ยังสงสัยวาอยูดีๆ ทําไมปาถึงถามขึ้นมา ท้ังๆ ท่ีรอยวันพันปไมเคยพูดถึงเลย ขณะท่ีเธอกําลังอยูในวังวนของความคิดน้ัน แสงไฟดวงใหญจากรถท่ีว่ิงสวนมาก็สาดเขามาตรงหนาพอดี ดวยความตกใจเธอจึงหักหลบเขาขางทาง แตแสงน้ันก็ดูเหมือนจะตามมาอีกเปนระลอกๆ จากดวงใหญจาคอยๆ หร่ีแสงลง จนจางเหลือเพียงความมืดสลัว ฟาใสกระพริบตาถี่ๆ กอนลืมตามองไปรอบๆโดยไมขยับตัว

104

“ทําไมเชาน้ีหมอกลงจัดจังนะ” เธอพึมพํากับตัวเอง ขณะเดียวกับท่ีพยายามลุกขึ้นจากกอหญาขางทาง มีรถจักรยานลมอยูใกลๆ สวนดอกกุหลาบในตะกราดานหลังกระจายเกลื่อนไปท่ัว “ฟาใส...ฟา...ทางน้ีจะ ทางน้ี” เสียงใสๆ รองเรียกอยูใกลๆ ฟามองหาตนเสียง ครูหน่ึงก็ตองตกใจ เมื่อเปนเสียงของกุหลาบสีแดงท่ีเธอกําอยูในมือ ดอกกุหลาบสีแดง กําลังขยับกลีบเหมือนปากพูด และเกสรสองกานโผลขึ้นมาเปนดวงตา “ไมตองตกใจนะ ฉันชื่อโรส เธอไมเปนอะไรใชไหมจะ” “กุหลาบพูดได? ” นํ้าเสียงของเธอแสดงอาการตกใจและสงสัยในคราวเดียว “พวกเราทําไดทุกอยาง เหมือนท่ีเธอทําได เพียงแตพวกเราเลือกท่ีจะเปนกุหลาบสีตางๆ รูไหมวาพวกเราไดแตคอยฟงพวกเธอคุยกันอยูฝายเดียว ดีนะท่ีวันน้ีเธอเปดโอกาสใหฉันไดพูดบาง” “แลวดอกอื่นๆ ละ” “ไดเหมือนกัน ถาเธอเลือก” “ฉันเลือก...” ฟาทําหนางงๆ ไมเขาใจกับสิ่งท่ีเกิดขึ้น

105

“ไมตองสงสัยหรอก เอาเปนวาฉันรูวาตอนน้ีเธอกําลังคิดถึงเร่ืองท่ีปาสรอยถามเมื่อเชาใชไหม” “ใช ปาบอกใหฉันเลือกในสิ่งท่ีฉันทําไดดีท่ีสุด แตจะใหฉันเลือกไดยังไง ในเมื่อฉันยังไมมีโอกาสไดลองอะไรสักอยาง ท่ีฉันบอกปาวาอยากจะทํานะ” เธอพร่ังพรูความคิดในใจใหกุหลาบแดงฟง “น่ันไง โอกาสของเธออยูตรงน้ันแลว” ฟาใสมองไปตรงหนาก็เห็นเด็กเล็กๆ กลุมหน่ึงน่ังลอมวงกัน ทุกคนถือสมุดและดินสอ แลวเด็กกลุมน้ันก็หันมาท่ีเธอ เด็กผูชายคนตัวโตสุดลุกขึ้นแลวว่ิงตรงมาจูงมือเธอไป “คุณครูครับ พวกเรารออยูนานแลวนะครับ” “แต...” เธออ้ําอึ้งครูหน่ึง แลวก็ยอมเดินตามเด็กคนน้ันไป ดวยทนตอสีหนาออนวอนของเขาไมไหว เมื่อฟามาน่ังรวมกับกลุมเด็กๆ ก็สอนใหพวกเขาทองก.ไก และรองเพลงแมไก เด็กๆ ทุกคนสนใจ และมีทาทางสนุก กระท่ังเด็กหญิงคนหน่ึงพูดขึ้นวา “คุณครูเสียงเพราะจังเลยคะ เหมือนนักรองเลย ทําไมครูไมลองไปรองเพลงละคะ”

106

เมื่อเด็กผูหญิงพูดจบ เด็กคนอื่นๆ ก็ลุกขึ้น กลาวลาฟาใสซึ่งเปนครูชั่วคราวของพวกเขา แลวจูงมือกันเดินหายไปในมานหมอกน้ันท้ังกลุม ฟายังน่ังน่ิงอยูท่ีเดิม แลวทันใดน้ันก็ปรากฏเวทีประกวดรองเพลงขึ้นมาตรงหนา พรอมกับพิธีกรประกาศชื่อเธอขึ้นรอง “ไม...ฉันทําไมได” เธอรีบปฏิเสธ “ไมมีใครทําทุกอยางไดต้ังแตเกิดหรอกนะ ทุกคนตองเรียนรูสิ่งใหมๆ ท้ังน้ัน คิดดูนะ ถาเธอไมลองเธอจะไมมีวันเลือกไดเลยวาเธอทําอะไรไดดีท่ีสุด” โรส ท่ียังอยูในมือของฟาใสบอกเตือน ฟาใสตัดสินใจขึ้นเวทีประกวดรองเพลง รองพรอมเตนประกอบเปนลีลาและทาทางไดตามอารมณเพลง ซึ่งเธอเองยังไมอยากเชื่อในสิ่งท่ีตัวเองทําลงไป แตเมื่อรองจบเพลงก็เกิดความมั่นใจขึ้นมาอยางประหลาด เธอคิดวาทําไดดีและนาจะไดรางวัล แตแลวก็ตองผิดหวัง เมื่อกรรมการคนหน่ึงเดินเขามาบอกเธอวา

107

“หนูฟาใสมี เสียงท่ีพอใชไดนะ แตคงไม เหมาะจะเปนนักรอง เพราะการแสดงทาทางลีลาตางๆ ดูเดนกวาเสียงรอง หนูนาจะรุงนะถาจะไปเปนนักแสดง” แปลกท่ีเธอกลับไมรูสึกเสียใจท่ีพลาดรางวัล และเหมือนมีสิ่งใดมาดลใจใหเธอเดินไปตามทางขางหนาท่ีไมมีว่ีแวววาจะไปสุดหยุด ณ ตรงไหน เมื่อเดินไดระยะพนหมอกหนาออกมา จึงเห็นเปนทุงกวาง เธอมองเห็นคนกลุมหน่ึงน่ังหนาเครียดกันอยูท่ีใตรมไม จึงเดินเขาไปถามจนไดความวา พวกเขาเปนกองถายละครเร่ืองเดียวกับท่ีเธอดูเมื่อคืนน้ี กําลังปรึกษาวาจะหาใครมาแสดงแทนนักแสดงท่ีสะดุดกอนหินขาพลิกเมื่อเชา แลวจูๆ ก็มีเสียงดังมาจากในกลุมน้ันวาอยากใหเธอลองเลนแทนดู ดวยใจท่ีเปนคนขี้สงสารเปนทุนเดิม ประกอบกับเธอคิดวาอยูในวิสัยท่ีชวยเหลือกันได จึงตัดสินใจแสดงแทนให เมื่อเร่ิมการถายทํา ฟาใสไดบทสาวชาวสวนกุหลาบท่ีบอกทางใหกับพระเอกไปบานเจาคุณปู สวนกุหลาบน้ีคลายกับสวนของปาสรอยมาก เธอจึงรูสึกคุนเคย สนุกกับการพรวนดิน ใสปุย ตัด

108

แตงกิ่งกุหลาบ จนเมื่อพระเอกเดินเขามาถามทาง เธอก็พูดไปตามบท และใหดอกกุหลาบสีแดงท่ีอยูในมือไป ตามท่ีพระเอกหนุมขอ เธอรูสึกวา ทําได ดี มันไม เหมือนการแสดง มันดู เปนธรรมชาติและเหมือนจริงมาก และเธอก็เร่ิมแนใจมากขึ้นเมื่อผูกํากับมาบอกกับเธอวา “หนูเลนไดเหมือนกับสาวชาวสวนกุหลาบจริงๆ เลยนะ” “ก็ฟาเปนสาวชาวสวนจริงๆ น่ีคะ แลวก็เปนสวนกุหลาบของปาสรอยดวย” เธอตอบกลับไปอยางไมลังเล และภาคภูมิใจกับคําพูดน้ัน เธอรูแลววาจะกลับไปตอบคําถามของปาสรอยวาอยางไร “โรส ฉันรูแลววา...” ยังไมทันท่ีเธอจะพูดจบ ก็ปรากฏแสงไฟดวงใหญคลายเดิม พุงเขามาหาเธออยางเร็วแลวผานเลยไป ขณะน้ีทองฟากระจางใสดังเดิม หมอกหนาไดจางไปแลว ฟาใสคอยๆลืมตาขึ้นชาๆ มองไปรอบๆ ก็รูวาตัวเองไดมานอนอยูในหองนอน แทนท่ีจะเปนขางทางอยางท่ีควรจะเปน เธอ

109

มองเห็นปาสรอยมีสีหนาเปนกังวลอยางมาก น่ังอยูกับผูชายคนหน่ึงท่ีเธอรูสึกคุนๆ “ฟาจะ หนูไมเปนอะไรแลวนะลูก” ปาพูดปลอบพรอมสัมผัสมืออุนท่ีหนาผาก “ปาคะ ท่ีปาถามฟาเมื่อเชา ฟามีคําตอบใหแลวนะคะ” เธอพูดดวยนํ้าเสียงกระตือรือรน คลายกลัวจะลืมเหตุการณและความรูสึกท่ีเพิ่งผานมา “ฟาจะเปนสาวชาวสวนกุหลาบท่ีมีความสุขคะ เพราะเปนสิ่งท่ีฟาไดลองทําแลวทําไดดีท่ีสุด ท่ีสําคัญฟาไดเลือกดวยตัวเองคะ” ปาหลานโผเขากอดกัน สักครูปาจึงหันมาพูดกับชายหนุมท่ีอยูขางๆ “ถาเปนอยางน้ี ดิฉันคงจะขายท่ีใหบริษัทคุณไมไดแลวนะคะ เพราะดิฉันกับหลานจะทําสวนกุหลาบน้ีดวยกันตอไป ขอบคุณมากนะคะท่ีพาหลานดิฉันมาสง” ชายหนุมคนน้ันไมพูดอะไร เพียงสงย้ิมมาใหแลวหันหลังกลับ ในมือเขาถือดอกกุหลาบแดงไวดอกหน่ึง กุหลาบแดงน้ันแยมกลีบบานเหมือนกําลังสงย้ิมให

110

“ขอบใจนะจะ โรส ผูนําทางหัวใจใหกับฉัน ฉันจะรักเธอตลอดไป” ฟาใสคิดอยูในใจท่ีเปยมสุข แลวย้ิมตอบกุหลาบสีแดงน้ัน

...สายลมพัดเอื่อย สองปาหลานชวยกันตัดกุหลาบท่ีพรอมจะสงความสุขใหทุกคนตอไป

...เมื่อดอกกุหลาบบาน น่ันคือเวลาของโอกาส จงอยากลัวหรือน่ิงเฉย ท่ีจะหยิบมันขึ้นมาดอมดม หรือมอบใหกับใครสักคน กอนท่ีมันจะเหี่ยวแหงโรยรา เหมือนโอกาสงาม ท่ีเลื่อนลอยจากไปตามกาลเวลา... ..................................................................................

111