Embed Size (px)
DESCRIPTION
ادبیات بی‌ربطی
Citation preview
ادبیات‌بی‌ربطی
مجموعه‌داستان‌ادبیات‌بی‌ربطیگردآورنده:علیرضا‌اجلی
تصویرگر:مهسا‌قلم‌آرانشر‌ادبیات‌مستقل‌ضمیر)یک(
سال‌انتشار:زمستان1391تعداد:پانصد‌نسخه
قیمت:50000ریال
مقدمه . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 4
دربه دری های واگیردار . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 11
حیوان خانگی . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 21
زن نوشت . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 29
بعضی ها ... کاله ... . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 35
بعضی ها ... استامپ ... . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 39
مدرن وار . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 43
تو تم تو . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 54
اگرچه زاینده رود آب حیات است . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 72
کوبیدن میخ به دیوار، اندازه ی شانه های یک زن الغر اندام . . . . . . . . . . 78
من یکی دیگر از کرم ها را کشتم! . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 87
ادبیات‌بی‌ربطی
مقدمه‌ای‌بر‌مجموعه‌داستان»ادبیات‌بی‌ربطی«
ــد،مجموعــه‌داســتان»ادبیــات‌بی‌ربطی«ســت‌کــه‌توســط مجموعــه‌ای‌کــه‌پیــش‌رو‌داری
نشــر‌ادبیــات‌مســتقل»ضمیــر«منتشــر‌شــده‌اســت.مجموعــه‌ای‌کــه‌در‌پــی‌برخــورد‌جدیــد
ــر‌روش، ــه‌ه ــر‌روی‌و‌ب ــه‌ه ــدام‌ب ــر‌ک ــه‌ه ــردد.حاصــل‌کار‌ده‌نویســنده‌ک مخاطــب‌اش‌می‌گ
ــه‌ای‌کــه‌انســان،فضــای ــاره‌ی‌زمان ــاره،در‌ادبیــات‌بی‌ربطــی.درب داســتانی‌نوشــته‌اند‌در‌ایــن‌ب
زیســتن،درون‌و‌بیــرون،مهاجــرت،سیاســت،فرهنــگ،اقتصــاد‌هــر‌کــدام‌بــه‌نوبــه‌ی‌خــود‌بــازی
ویــژه‌ای‌را‌در‌زمــان‌و‌مــکان‌رقــم‌زده‌انــد.
نمــودار‌ایــن‌بی‌ربطــی،فعالیــت‌بی‌مرجــع‌بی‌سروپایی‌ســت،کــه‌در‌کلمــات‌ول‌می‌شــود.
نــه‌اعتراضــی‌بــه‌ادبیــات‌مرجــع‌و‌مرکــز‌و‌نــه‌مرکززدایــی‌و‌آشــنایی‌زدایــی‌از‌ادبیــات‌مرجــع
ــوع‌از ــن‌ن ــی‌در‌ای ــات‌کارگاه ــا‌ادبی ــی‌و‌ی ــات‌علم ــه‌ادبی ــود‌بی‌مرجعیســت،ک ــه‌اصــل،خ ک
ــی ــهبیربط ــه‌ک ــد.البت ــگارد‌می‌نمای ــاح‌آوان ــی‌و‌در‌اصط ــی‌غیرکارگاه ــه‌نوع ــتان‌ها‌ب داس
ــی ــن‌دلیل ــا‌ای ــازه‌اســت‌ام ــر‌و‌ت ــخ‌و‌ت ــاز،کمــدی‌ســیاه،تل در‌ذات‌بازیگــوش،آیرونیــک،طن
ــچ ــدارد‌و‌هی ــی‌ن ــه‌دلیل ــی‌هیچگون ــهبیربط ــد‌ک ــات‌نمای ــه‌اثب ــن‌هم ــه‌ای ــر‌آن‌نیســت‌ک ب
ــی‌‌ســاختمانی،مرکزیتــی‌در ــی‌ب ســاختاری.ســاختاری‌در‌پــی‌بی‌ســاختاری،ســاختمانی‌در‌پ
ــی. ــل‌بی‌ربط ــه‌اص ــیدن‌ب ــرای‌رس ــی‌ب ــان‌دادن‌بی‌ربط ــت‌نش ــزی‌و‌در‌نهای ــی‌مرکزگری پ
ــا‌ادبیــات‌و‌داســتان‌یکــی‌از‌اصل‌هاییســت‌کــه‌مخاطــب‌و‌نویســنده‌را برخــورد‌در‌ادبیــات‌و‌ب
بــر‌آن‌مــی‌دارد‌تــا‌نــوع،گونــه‌و‌ژانــر‌ادبــی‌خــود‌را‌مشــخص‌کنــد.برخــوردی‌کــه‌مرجعیــت
ــورد ــی‌برخ ــازد.بی‌ربطــی‌در‌پ ــلیقه‌را‌می‌س ــد‌و‌س ــر‌آن‌را‌تشــخیص‌می‌ده ــی‌و‌توژان کارگاه
ــر‌هــم‌نیســت. مرکــزی‌و‌مرجــع‌نیســت،و‌در‌پــی‌ســاخت‌برخــوردی‌تازه‌ت
ــا‌ســاخت ــرم‌ب ــوا‌و‌ف ــن‌ترتیــب‌اســت‌کــه‌می‌خواهــد‌در‌محت برخــورد‌در‌ادبیــات‌مرجــع‌بدی
ــان‌و ــه‌انس ــد‌ک ــان‌ده ــی‌ای‌را‌نش ــی،زندگ ــا‌زندگ ــط‌ب ــی‌بارب ــزی‌ماجرای ــتانی‌و‌پی‌ری داس
مخاطــب‌پیــش‌رویــش‌آن‌را‌بــه‌تمامــی‌درک‌کنــد‌و‌باهــاش‌ارتبــاط‌برقــرار‌کنــد.نشــان‌دادن
ــه ــرد‌را‌ب ــه‌ای‌و‌لحظــه‌ای‌از‌زندگــی‌ف ــد‌الی ــزار‌کارگاهــی‌کــه‌بتوان ــا‌اب زندگــی‌ای‌ســاختگی‌ب
نمایــش‌بگــذارد‌و‌البتــه‌در‌رئالیتــه‌و‌نشــان‌دادن‌واقعیــت‌و‌حقیقــت‌خــود‌را‌اســیر‌البیرنــت‌و
ــن ــد‌و‌ای ــان‌می‌ده ــتان‌را‌نش ــد‌و‌داس ــان‌ها‌نمی‌کن ــده‌ی‌انس ــوای‌پیچی ــوی‌روان‌و‌محت هزارت
ــاز‌یــا‌بســته،مبهــم‌یــا‌واضــح‌را یعنــی‌کار‌خــود‌را‌انجــام‌داده‌و‌مخاطــب‌پیامــی‌هــر‌چنــد‌ب
درک‌نمایــد‌و‌در‌پــی‌رعایــت‌و‌یــا‌ســاختن‌ایــن‌مفهــوم‌جدیــد‌در‌خــود‌جدیــدش‌باشــد،دنیــای
داســتانی‌می‌ســازد‌پــر‌از‌باورپذیــری‌و‌یــا‌حتــی‌در‌سوررئالیســم،دنیــای‌پــر‌از‌خــواب‌و‌توهــم
ــی‌را. ــد‌و‌بســازد‌رابطــه‌ای‌علی‌معلول ــه‌نشــان‌ده ــد‌ک ــع‌ســفری‌می‌کن ــا،در‌واق و‌روی
امــا‌برخــورد‌در‌ادبیــات‌بی‌ربطــی‌بــه‌تمامــی‌بــا‌ایــن‌برخــورد‌فــرق‌دارد.رئالیســم،سوررئالیســم،
ادبیات بی ربطی45نشر مستقل ادبیات ضمیر
مدرنیســم،دادائیســم،یــا‌عصــر‌کاســیک‌ها‌و‌مدرن‌هــا‌و‌پســت‌مدرن‌ها‌را‌ابــزاری‌کافــی
بــرای‌رســاندن‌مفهــوم‌و‌فــرم‌و‌رســیدن‌بــه‌الیه‌هــای‌زیریــن‌انســان‌نمی‌دانــد.پــس
ــه‌ی‌کارگاهــی‌و‌معناســازی‌پیــش‌رود.جهــان،جهــان ــه‌منزل ــد‌ب ــا‌ادبیــات‌نمی‌توان برخــورد‌ب
ــور‌و ــت‌و‌جورواج ــوان،پس ــرخورده،بی‌ت ــای‌س ــو‌از‌توده‌ه ــی‌ممل ــت،جهان شگفت‌انگیزی‌س
ــه‌تمامــی‌ایــن‌الیه‌هــای ــا‌رئالیتــه‌ی‌مســتقر‌در‌داســتان‌های‌مرجــع‌توانســته‌ب درهم‌برهــم.آی
ــان‌های ــد؟انس ــان‌ده ــر‌را‌نش ــان‌معاص ــادمانه‌ی‌جه ــای‌ش ــی‌الیه‌ه ــا‌حت ــی،ی ــت‌زندگ پس
بی‌ربطــی‌کــه‌خــود‌خــود‌را‌نمی‌شناســند،دنیــای‌داســتانی‌مرجــع،مرکــزی،کارگاهــی،دنیــای
ــتوار ــول‌اس ــه‌دال‌و‌مدل ــود‌را‌ب ــه‌خ ــانه‌هایی‌ک ــت.نش ــط‌اس ــانی‌های‌غل ــانه‌ها،نش ــر‌از‌نش پ
ــی ــه‌دلیــل‌تــرس‌از‌دیده‌نشــدن‌اســت‌در‌میــان‌مخاطبان ــه‌ایســم‌و‌ایــن‌همــه‌ب می‌ســازد‌و‌ب
کــه‌فقــط‌لحظــه‌ای‌داســتان‌را‌در‌یــاد‌نگــه‌می‌دارنــد‌و‌برمی‌گردنــد‌بــه‌رســانه‌های‌ســاده‌تری
همچــون‌تلویزیــون‌و‌یــا‌حتــی‌بــه‌موســیقی.داســتان‌ها‌بــه‌همیــن‌دلیــل‌کنش‌منــد‌نیســتند‌و
ــد‌آنچــه‌را‌کــه‌می‌خواهــد باربطــی،ادبیــات‌را‌در‌یکــی‌دو‌الیــه‌ی‌اول‌نگــه‌مــی‌دارد‌و‌نمی‌توان
نشــان‌دهــد.ادبیــات‌بی‌ربطــی‌بــا‌بــاال‌بــردن‌کنــش،بــا‌رســیدن‌بــه‌ســطح‌عمیــق‌زیرزمینــی
ــوان‌خــود‌را‌در‌ســاخت ــات‌ت ــا‌اطاع ــاران‌شــده‌ب ــر‌و‌بمب ــی‌و‌درگی ــای‌انســان‌اطاعات الیه‌ه
ــدد. ــه‌کار‌می‌بن ــط‌ب ــتانی‌بی‌رب ــان‌داس جه
ــد ــه‌ی‌بع ــه‌جمل ــات‌ک ــا‌کلم ــه‌تنه ــکنند،ن ــود‌را‌می‌ش ــرم خ ــوم و ف ــط‌مفه ــر‌خ ــات‌در‌ه کلم
ــر‌درون ــم‌و‌ژان ــی‌را،ایس ــه‌بی‌فرم ــرم‌را،ک ــه‌ف ــم‌را،ک ــراف‌و‌مفاهی ــات‌و‌پاراگ ــه‌جم را‌ک
ــزی ــه‌پی‌ری ــی‌را‌ب داســتان‌را،داســتان‌در‌داســتان‌خــود‌را‌می‌شــکند‌و‌اســتواری‌دال‌و‌مدلول
ــد.نشــانه‌ها‌نشــانی‌از‌نشــانه‌های‌معمــول‌زندگــی‌روزمــره ــل‌می‌کن شــکننده‌ی‌بی‌ربطــی‌تبدی
ندارنــد،نشــانه‌ها‌مرجعیتــی‌ندارنــد.و‌دســتور‌زبــان‌نیســت‌کــه‌دســتور‌می‌دهــد،بلکــه‌فضــای
ــد. ــو‌می‌ران ــه‌جل ــه‌ی‌بی‌مرجــع‌را‌ب ــن‌اراب ــه‌ای شــکننده‌ی‌ذهــن‌راوی‌ســرکش‌اســت‌ک
آلتوســر‌در‌جایــی‌می‌گویــد:»فلســفه‌می‌توانــد‌معرفــت‌علمــی‌جدیــد‌تولیــد‌کنــد،یــا‌راه‌ایــن
پیشــرفت‌ها‌را‌ســد‌کنــد‌و‌بشــریت‌را‌بــه‌زمانــی‌بازگردانــد‌کــه‌علــوم‌وجــود‌نداشــتند.«
ــد، ــد‌می‌کن ــد‌تولی ــی‌جدی ــا‌کارگاه ــی‌ی ــت‌علم ــم‌معرف ــع‌ه ــات‌مرج ــت‌ادبی ــوان‌گف و‌می‌ت
ــده،و ــی‌وارد‌ش ــون‌از‌راه‌باربط ــد‌نیســت‌چ ــچ‌روی‌کنش‌من ــه‌هی ــد‌ب ــات‌جدی ــن‌ادبی ــا‌ای ام
ــد ــا‌تولی ــه‌معن ــط‌را،ک ــرفت‌های‌بارب ــن‌پیش ــد‌راه‌همی ــی‌می‌توان ــات‌بی‌ربط ــل‌ادبی در‌مقاب
نمی‌کنــد‌بلکــه‌معنــا‌را‌بی‌کنــش‌می‌کنــد‌و‌بی‌حــال‌و‌ملــو‌و‌ســانتی‌مانتال،راه‌همیــن
ــات ــد‌ادبی ــا‌بازتولی ــه‌تنه ــه‌ن ــد‌ک ــد‌کن ــی‌تولی ــی‌بی‌مرجع ــد‌و‌بی‌معنای ــد‌کن بی‌کنشــی‌را‌س
ــا ــد،کــه‌معن ــا‌نمی‌باف ــه‌ای‌کــه‌معن مرجــع‌نیســت‌بلکــه‌ســد‌راه‌تولیــد‌اســت،تولیــد‌کارخان
ــط‌و‌ژانرهــای‌مضحــک‌نافهمیده‌شــده ــزارآالت‌فکاهــی‌و‌بارب ــا‌مــدد‌گرفتــن‌از‌اب ــه‌زور‌و‌ب را‌ب
می‌ســازد‌و‌ایــن‌بافــت‌معنــا‌در‌تــار‌و‌پــود‌بــا‌یــک‌بــار‌شســت‌و‌شــو‌از‌هــم‌بــاز‌می‌شــود،دود
ــی‌رود. ــوا‌م ــه‌ه ــود‌و‌ب می‌ش
ــه ــد‌ک ــی‌بازگردان ــه‌زمان ــتانی‌را‌ب ــب‌داس ــرد‌و‌مخاط ــیک ــدت‌فعالیت ــه‌ش ــد‌ب ــع،بای در‌واق
ــدارد ــی‌ن ــا‌کــه‌اصــل‌اش‌مرجعیت ــر‌بی‌معن ــی‌و‌گفتمــان‌ام داســتان‌وجــود‌نداشــت‌و‌بی‌معنای
ــد، ــش‌نمی‌خواه ــتان‌بی‌کن ــروز‌داس ــان‌ام ــتان.انس ــان‌بی‌داس ــرد‌در‌جه ــات‌را‌ول‌می‌ک کلم
ــته ــدن‌نگذش ــدرت‌بی‌کنش‌ش ــه‌ی‌ق ــر‌کارخان ــه‌از‌فیلت ــیک ــد‌و‌معنای ــب‌می‌کن ــش‌را‌طل کن
ــده، ــم‌دیده‌ش ــا‌مفاهی ــط‌ب ــت،بی‌رب ــات‌بی‌ربطی‌س ــد‌ادبی ــتان،نیازمن ــب‌داس ــد،مخاط باش
امتحان‌شــده.
ادبیات بی ربطی 67نشر مستقل ادبیات ضمیر
در‌پایــان‌بــه‌دیگــر‌ســخن‌آلتوســر‌یادداشــت‌را‌بــه‌اتمــام‌می‌رســانم:»تماشــاگران‌ایدئولــوژی
ــد،و ــدان‌بازمی‌گردن ــد‌و‌ب ــم‌اش‌می‌کنن ــد‌و‌گ ــدای‌اش‌می‌کنن ــد،پی ــکان‌می‌دهن ــرم را‌تغیی
آن‌را‌از‌راهــی‌دور‌بــه‌نیروهــای‌بیرونــی‌عرضــه‌می‌دهنــد‌و‌امتــدادش‌می‌دهنــد.«و‌در‌جایــی
دیگــر‌می‌نویســد:»نمایــش‌چیــزی‌نیســت‌جــز‌خلــق‌تماشــاگری‌جدیــد.«
ــط ــا‌برخوردهــای‌بی‌رب ــی‌مخاطــب‌بی‌ربطــی‌ب ــه‌در‌پ و‌داســتان‌بی‌ربطــی،داســتانی‌اســت‌ک
بــا‌آنچــه‌دیــده‌و‌خوانــده‌می‌گــردد.در‌پــی‌آن‌کــس‌کــه‌مفهــوم‌را‌بیابــد،گــم‌کنــد،بی‌معنایــی
ــه ــیدن‌ب ــا‌راه‌رس ــی‌تنه ــهبیربط ــد‌ک ــدادش‌ده ــردد‌و‌امت ــدان‌بازگ ــد‌و‌ب ــم‌کن ــد،گ را‌بیاب
ــم‌خــورده‌اســت. ــا‌رق ــی‌بی‌‌معن ــه‌در‌زندگ معنایی‌ســت‌ک
علیرضا‌اجلی
چهارم‌دی‌ماه1391
8نشر مستقل ادبیات ضمیر
دربه‌دری‌های‌واگیردار
مریم‌حبیبی
ــی، ــه‌از‌حواس‌پرت ــیک ــب‌لعنت ــه‌آن‌ش ــش.ب ــال‌پی ــه‌ده‌س ــت‌ب ــان‌برمی‌گش آشنایی‌ش
اتوبوس‌هــای‌قزویــن‌را‌اشــتباه‌ســوار‌شــده‌بــود.بــوی‌گوشــت‌خــام‌اتوبــوس‌را‌پــر‌کــرده‌بــود.
ــم‌نمی‌شــد ــرج‌خت ــچ‌کجــای‌ک ــه‌هی ــر‌چــه‌می‌گذشــت‌جــاده‌ب ــود‌و‌ه ــاران‌دســت‌بردار‌نب ب
کــه‌چشم‌هایشــان‌بهــم‌گــره‌خــورد.ولــو‌شــده‌بــود‌روی‌شیشــه‌و‌معشــوقه‌او‌را‌محکــم‌بغــل
ــد. ــرو‌می‌رفتن ــم‌ف ــه‌شیشــه‌و‌آن‌دو‌وحشــیانه‌در‌ه ــاران‌وحشــیانه‌می‌خــورد‌ب ــود.ب ــرده‌ب ک
رویــش‌را‌برگردانــد‌تــا‌بــاران‌و‌شیشــه‌را‌نبینــد‌و‌هیــچ‌کســی‌را‌ندیــد‌و‌تــازه‌یــادش‌آمــد‌جــز
ــه‌اش ــوی‌گوشــت‌خــام‌و‌صــدای‌بلنــد‌عشــقبازی‌کاف ــود.ب ــوس‌نشــده‌ب او‌کســی‌ســوار‌اتوب
ــه ــراگ.ب ــه‌پ ــن‌ب ــه‌جایــی‌ختــم‌شــود.مثل ــد‌ب ــود،امــا‌شــک‌نداشــت‌کــه‌جــاده‌بای کــرده‌ب
ــای ــه‌طاه ــر‌چ ــش‌و‌ه ــی‌از‌اتاق‌های ــه‌یک ــت‌ب ــبیده‌اس ــو«چس ــه»ت ــیک ــل‌ارزان‌قیمت هت
مــادرش‌کمتــر‌می‌شــود»تــو«شــب‌بیشــتری‌را‌در‌آن‌جــا‌خــوش‌می‌گذارنــد‌و‌احمقانــه‌نقــش
ــد. ــازی‌می‌کن ــرگردان‌را‌ب ــوفی‌س فیلس
شک‌نداشت‌و‌این‌آغاز‌فاجعه‌بود.
گاهــی‌آغــاز‌دســت‌خــودش‌نبــود‌و‌از‌جایــی‌کــه‌تصــورش‌را‌هــم‌نمی‌کــرد‌ایســتاده‌بــود‌بــرای
ــه‌آغــاز ــا‌خطــوط‌شــال‌گردنــش‌کــه‌ب بلعیدنــش.مثلــن‌از‌تداخــل‌مســیر‌چشــم‌های»تــو«ب
ــوس ــرق‌شــدن‌تدریجــی‌دو‌آدم‌در‌اقیان ــه‌غ ــود.ب ــم‌شــده‌ب ــاک»دوســت‌داشــتن«خت هولن
رویاهــای‌یکدیگــر.یــا‌هــال‌مــاه‌شــوال‌کــه‌یــک‌لحظــه‌حواســش‌را‌از‌جــاده‌پــرت‌کــرده‌بــود
ــان ــا‌پای ــاک‌بیمارســتان‌کــه‌ت ــود‌و‌آغــاز‌روزهــا‌و‌شــب‌های‌دردن و‌آغــاز‌انحــراف‌و‌تصــادف‌ب
شــوال‌طــول‌کشــیده‌بــود‌و‌در‌تمــام‌ایــن‌مــدت»او«کنــارش‌بــود.در‌اتــاق‌خــواب،روی‌تخــت
ــای ــا‌پ ــه‌ب ــا‌چگون ــوس‌و‌حتــی‌در‌حمــام‌و‌‌کمکــش‌می‌کــرد‌ت بیمارســتان،روی‌شیشــه‌اتوب
گــچ‌گرفتــه‌ســنگین،هیــکل‌اســتخوانی‌الغــرش‌را‌بشــوید.
ــود‌و‌هیــچ ــه‌لــب‌نداشــت.امــا‌متعهــد‌و‌ســخت‌کوش‌ب ــان‌نبــود.هرگــز‌لبخنــدی‌ب »او«مهرب
وقــت‌تنهایــش‌نمی‌گذاشــت‌و‌هــر‌روز‌کــه‌از‌ایــن‌آشــنایی‌می‌گذشــت‌عــادت‌و‌نیــاز‌بدجــوری
آن‌دو‌را‌بهــم‌می‌چســباند.حتــی‌اگــر»او«بــا‌معشــوقه‌اش‌الس‌مــی‌زد‌و‌تــوی‌شیشــه‌ها‌و‌تــن
ــر ــی‌مهم‌ت ــن‌آشــنایی‌خیل ــه‌هرحــال‌ای ــوت‌می‌کــرد.ب ــا‌او‌خل لیوان‌هــا‌و‌صفحــه‌مانیتورهــا‌ب
ــه ــود.هم ــری‌نب ــام‌خب ــت‌خ ــوی‌گوش ــنایی‌از‌ب ــالهای‌اول‌آش ــود.س ــیطنت‌های»او«ب از‌ش
چیــز‌بــوی‌طبیعــی‌خــودش‌را‌مــی‌داد.نــان‌بــوی‌نــان‌مــی‌داد،عســل‌بــوی‌عســل،کاغــذ‌بــوی
کاغــذ‌و‌خانــه‌بــوی‌خانــه.امــا‌بــه‌تدریــج‌همــه‌اشــیا‌بــوی‌گوشــت‌خــام‌گرفتنــد.اولیــن‌بــار
ــه‌ضیافــت‌بیــرون‌زد.چاقــو‌را‌گذاشــت‌روی‌شــکم ــاره‌کــردن‌هندوان ــوی‌تهــوع‌برانگیــز‌از‌پ ب
برآمــده‌هندوانــه‌کــه‌ناگهــان‌صــدای‌خنــده»تــو»و»او«از‌اتــاق‌خزیــد‌تــوی‌گوشــش.نفســش
بنــد‌آمــد.چاقــو‌را‌تــا‌تــه‌فــرو‌بــرد‌در‌جــان‌هندوانــه‌و‌محکــم‌تــا‌تــه‌پاییــن‌کشــید‌و‌بــوی
گوشــت‌خــام‌از‌جــان‌هندوانــه‌بیــرون‌زد.عکس‌العملــش‌از‌استشــمام‌بــو‌فقــط‌گریــه‌بــود.تــا
ــه ــوی‌گوشــت‌خــام‌می‌گرفــت‌و‌او‌فقــط‌گری ــه‌داشــت‌ب ــه‌می‌کــرد.همــه‌ی‌خان مدت‌هــا‌گری
ادبیات بی ربطی 1213نشر مستقل ادبیات ضمیر
کــرده‌بــود،همیــن.»تــو«از‌ایــن‌واکنشــش‌متعجــب‌بــود‌و
مصرانــه‌خواســته‌بــود‌ثابــت‌کنــد‌هیــچ‌کــس‌بــا‌استشــمام
بــوی‌گوشــت‌خــام‌بــه‌گریــه‌نمــی‌افتــد‌و‌بایــد‌هــر‌چــه
ــا»او« ــد.ام ــان‌ده ــه‌پای ــار‌احمقان ــن‌رفت ــه‌ای ــریعتر‌ب س
اصــرار‌کــرده‌بــود
ــا ــان‌آغازه ــط‌در‌می ــا‌فق ــت‌و‌م ــی‌در‌کار‌نیس ــه‌پایان ک
می‌کنیــم. زندگــی
ــی ــاز‌تنهای ــام.آغ ــت‌خ ــوی‌گوش ــان‌ب ــی‌می ــاز‌زندگ آغ
ــو«از ــود.«ت ــیده‌ب ــتخوانش‌رس ــز‌اس ــا‌مغ ــه‌ت ــق‌ک عمی
ــه‌ای ــه‌بهان ــا‌گری ــت‌ام ــش‌نمی‌گذش ــیگار‌و‌کتاب‌های س
بــود‌کــه‌از‌دیدارهایــش‌بگــذرد‌و‌هرگــز‌متقاعــد‌نشــود‌کــه
کــر‌بوســت‌و‌از‌درک‌چنیــن‌بــوی‌عــذاب‌آوری‌عاجز‌اســت.
امــا»او«کنــارش‌مانــد‌و‌نگذاشــت‌ایــن‌اتفــاق‌کوچکتریــن
ــوی ــد‌ت ــد.هرشــب‌می‌آم ــی‌در‌رابطه‌شــان‌ایجــاد‌کن خلل
ــدای ــا‌ص ــردوب ــازی‌می‌ک ــش‌ب ــا‌موهای ــش،ب رختخواب
ــالها ــن‌س ــام‌ای ــد.در‌تم ــی‌می‌خوان ــراش‌الالی ــردش‌ب س
فقــط‌یــک‌شــب»او«کنــارش‌نبــود‌و‌آن‌شــبی‌بــود‌کــه
ــود. ــه‌ب ــش‌را‌گرفت ــو«تصمیم ــت.»ت ــران‌رف ــو«از‌ای »ت
ســیگار‌می‌کشــید‌و‌بــا‌چشــم‌هایی‌کــه‌لحظــه‌ای‌از
ادبیات بی ربطی 1415نشر مستقل ادبیات ضمیر
ــد‌و‌ســکوت‌ها‌حباب‌هــای ــد.هــی‌ســکوت‌می‌آفری زمیــن‌برشــان‌نمی‌داشــت،ســکوت‌می‌آفری
بزرگــی‌می‌شــدند‌کــه‌در‌هــوای‌متعفــن‌مملــو‌از‌بــوی‌گوشــت‌خــام‌می‌ترکیدنــد‌و‌بــو‌بیشــتر
ــزان ــه‌گری ــو«و»او«از‌گری ــا»ت ــش‌نمــی‌داد.ام ــه‌امان می‌شــد.بغض‌هــای‌او‌می‌ترکیــد‌و‌گری
بودنــد.خــوب‌بــه‌یــاد‌مــی‌آورد‌کــه‌برگشــته‌بــود‌بــه‌خانــه‌و‌مچالــه‌شــده‌بــود‌تــوی‌تخــت‌و‌از
پتــوی‌چپانــده‌در‌حلقــش‌بــه‌عنــوان‌صــدا‌خفــه‌کــن‌‌اســلحه‌ی‌بغــض‌اش‌اســتفاده‌کــرده‌بــود
و‌قاطعانــه‌یقیــن‌داشــت‌کــه‌اگــر»تــو«ایــن‌حرکــت‌را‌دیــده‌بــود‌از‌ایــن‌عمــل‌نمایشــی‌اش
ــرد. ــاد‌می‌ک ــه«ی ــخ‌زنان ــای‌تل ــن‌گریه‌ه ــه‌صداخفه‌ک ــه‌مثاب ــو‌ب ــوان»پت ــه‌عن ب
یقین‌داشت‌و‌این‌آغاز‌فاجعه‌بود.
ــته ــم‌دس ــرودگاه‌و‌محک ــا‌ف ــود‌ت ــه‌ب ــراه»او«رفت ــو«هم ــبانه.»ت ــی‌های‌ش ــه‌ی‌بی‌کس فاجع
چمــدان»تــو«را‌گرفتــه‌بــود‌و‌قرقــر‌روی‌زمیــن‌کشــیده‌بــود‌و‌ســعی‌کــرده‌بــود‌بخنــدد‌تــا
ــیگار ــوی‌س ــه‌اش‌ب ــر‌قهقه ــا‌ه ــد‌و‌ب ــوض‌کن ــو‌را‌ع ــا‌دســت‌های‌بی‌النگ ــو«ب ــادر»ت ــال‌م ح
ــود. ــده‌ب ــد‌ش ــوا‌بلن ــو‌ه ــی‌ت ــای‌زن ــده‌روی‌لثه‌ه ــن‌مان بهم
ــکار ــرد.ان ــکار‌می‌ک ــد.ان ــکار‌کن ــان‌را‌ان ــای‌جه ــام‌بوه ــد‌و‌تم ــا‌‌فیلســوف‌بمان ــت‌ت ــو«رف »ت
می‌کــرد‌کــه»او«هســت‌و‌هــر‌لحظــه‌می‌چســبد‌بــه‌او‌و‌ضربــان‌قلبشــان‌را‌بــا‌هــم‌هماهنــگ
می‌کــرده.مجبــور‌بــود‌بــه‌انــکار‌همــه‌چیــز.بــه‌انــکار»او«و‌بــوی‌گوشــت‌خــام‌و‌اتوبوس‌هــای
ــر ــت‌دیگ ــردرمی‌آورد.آن‌وق ــدواش‌س ــو‌گن ــای‌ب ــتان‌و‌تخت‌ه ــد‌از‌تیمارس ــه‌بای ــی‌وگرن خال
ــه ــام‌نویســنده‌ها‌ب ــان‌کتاب‌هــا‌و‌ن ــد‌و‌می ــان‌انقــاب‌گیــج‌بزن نمی‌توانســت‌غروب‌هــا‌در‌خیاب
دنبــال‌کتابــی‌جدیــد‌از»تــو«بگــردد.
ــه ــان‌ب ــش‌جه ــن‌واکن ــکار‌مزخزفتری ــرد.ان ــر‌نمی‌ک ــز‌تغیی ــچ‌چی ــا‌هی ــرد‌ام ــکار‌می‌ک ان
ادبیات بی ربطی 1617نشر مستقل ادبیات ضمیر
به‌دردنخــور. و بی‌خاصیــت دردهاســت.
ــزان‌پوکــی‌اســتخوانش ــا‌می ــز‌اســتخوان‌ت ــش‌تراکــم‌مغ ــرای‌آزمای ــرد‌ب ــادرش‌را‌می‌ب ــدم بای
مشــخص‌شــود.در‌راه‌بــا‌خــودش‌فکــر‌می‌کــرد‌کاش‌آزمایشــی‌بــرای‌تراکــم‌تنهایــی
تامغزاستخوان‌رســیده‌بــود،تــا‌پوکــی‌جانــش‌بــر‌همــگان‌نــه‌فقــط‌بــر‌مــادرش‌آشــکار‌می‌شــد.
تمــام‌طــول‌مســیر»او«در‌شیشــه‌تاکســی‌بــا‌لبــاس‌خــواب‌لمیــده‌بــود‌و‌معلــوم‌نبــود‌منتظــر
ــد؟! ــه‌غلطــی‌بکن ــد‌چ ــا‌می‌خواه کیســت‌و‌ی
وضع‌استخوان‌های‌مادرش‌خوب‌بود.
وضع‌ترافیک‌خوب‌بود.
وضع‌ظاهریش‌خوب‌بود.
پای‌چشم‌هایش‌گود‌بود.
گونه‌هایش‌فرو‌رفته‌بود.
استخوان‌دنده‌اش‌بیرون‌زده‌بود.
بوی‌گوشت‌خام‌گیاه‌خوارش‌کرده‌بود.
سرگیجه‌مثل»او«مدام‌همراهش‌بود
اما‌در‌ظاهر‌همه‌چیز‌خوب‌بود
و‌آشنایی‌شان‌مثل‌شراب‌کهنه‌باارزش‌شده‌بود.
»او«همچنــان‌متعهــد‌و‌ســخت‌کوش‌در‌کنــارش‌مانــد‌و‌پایانــی‌در‌کار‌نبــود‌و‌همیشــه
لحظه‌هــا‌از‌آن‌آغازهــا‌بــود.و‌هــر‌وقــت‌لحظــه‌ای‌بــه‌جایــی‌ختــم‌مــی‌شــد‌آغــازی‌صــورت
ــه ــد‌ب ــادت‌کردن ــم‌آن‌دو‌ع ــد.کم‌ک ــوم‌باش ــخص‌و‌معل ــی‌مش ــان‌اول ــه‌پای ــت‌بی‌آنک می‌گرف
آغازهــا،بــه‌بــوی‌گوشــت،بــه‌باهم‌بــودن،بــه‌دوری»تــو«،بــه‌رویــای‌پــراگ،بــه‌دغدغه‌هــای
ــی ــی‌و‌حواس‌پرت ــود،اتوبوس‌هــای‌خال ــادت‌نکــرده‌ب ــه‌آن‌ع ــزی‌کــه‌ب ــا‌تنهــا‌چی فلســفی،ام
ــچ ــا.هی ــران-هرج ــران.ته ــن-ته ــن.قزوی ــران-قزوی ــافربری‌ته ــای‌مس ــد.اتوبوس‌ه بودن
ــوت ــای‌خل ــه‌در‌جاده‌ه ــای‌مخــوف‌ک ــده.اتوبوس‌ه ــی‌آزاردهن ــای‌خال ــران.اتوبوس‌ه جــا-ته
ــن‌آغــاز ــر‌از‌مســافر‌می‌شــدند‌و‌ای ــه‌مقصــدی‌می‌رســیدند‌ناگهــان‌پ می‌رفتنــد‌و‌هــر‌وقــت‌ب
ــه ــداوم‌ک ــای‌م ــود.و‌حواس‌پرتی‌ه ــان‌ها‌ب ــای‌انس ــام‌لثه‌ه ــت‌خ ــوی‌گوش ــن‌ب ــوت‌گرفت ق
باعــث‌می‌شــد‌اتوبوس‌هــا‌را‌اشــتباهی‌ســوار‌شــود.بــه‌جــای‌قزویــن‌از‌هشــتگرد‌ســردربیاورد.
از‌خرابه‌هــای‌پــر‌از‌ســگ‌و‌همیشــه‌شــلوار‌جینــش‌بــوی‌لثه‌هــای‌ســگ‌بدهــد.امــا‌در‌آغــازی
ناگزیــر‌مجبــور‌شــد»او«را‌بــر‌روی‌شیشــه‌اتوبوســی‌کــه‌اشــتباه‌ســوار‌شــده‌بــود‌جــا‌بگــذارد.
و‌بــه‌پــراگ‌بــرود.بــه‌رویــای‌پــراگ.بــاران‌دســت‌بــردار‌نبــود‌و‌تنهــا‌ســگ‌های‌ولگــرد‌ورودی
ــی ــوس‌خال ــد.اتوب ــش‌را‌ببوین ــدان‌می‌کشــیدند‌می‌توانســتد‌رویاهای ــه‌دن ــه‌او‌را‌ب هشــتگرد‌ک
ــازه‌زن ــوی‌جن ــه.ب ــوی‌مخروب ــو«می‌گرفــت.ب ــوی»ت ــز‌ب ــر‌می‌شــد‌و‌‌همــه‌چی ــا»او«دورت ب
ــود. ــش‌ب ــاز‌مردن ــن‌آغ ــان‌زباله‌هــا‌‌و‌ای ــی‌می جوان
ادبیات بی ربطی 1819نشر مستقل ادبیات ضمیر
حیوان‌خانگی
آبتین‌غالمپور
مدتــی‌پیــش،وقتــی‌در‌جنگل‌هــای‌اطــراف‌شــهر‌پرســه‌مــی‌زدم‌گلولــه‌ی‌ســبزرنگ‌کوچکــی
را‌پیــدا‌کــردم‌کــه‌میــان‌علف‌هــا‌وول‌می‌خــورد.چیــزی‌شــبیه‌بــه‌یــک‌کامــوا‌بــود.فهمیــدم
کــه‌خرگــوش‌اســت.در‌همــان‌لحظــه‌متوجــه‌شــدم‌کــه‌همیشــه‌دوســت‌داشــتم‌‌ایــن‌موجــود،
حیــوان‌خانگــی‌ام‌باشــد‌و‌دقیقــن‌رنگــش‌را‌ســبز‌روشــن‌تصــور‌می‌کــردم.او‌را‌بــه‌خانــه‌بــردم.
ــاد ــرده‌ام.زی ــان‌نک ــان‌را‌امتح ــوز‌طعمش ــت‌و‌هن ــی‌اس ــک‌های‌وحش ــل‌تمش ــش‌مث فضله‌های
ــدم ــار‌هــم‌دی ــک‌ب ــا‌شــیر‌دوســت‌دارد.ی ــا‌نیســت‌ام ــن‌چیزه ــج‌و‌ای اهــل‌ســبزیجات‌و‌هوی
ــواده ــار‌خان ــود‌کن ــاده‌می‌خــورد.وقتــی‌کوچــک‌ب ــن‌افت کــه‌تکــه‌سوسیســی‌را‌کــه‌روی‌زمی
ــرای ــی‌ب ــت‌های‌خوب ــا‌دوس ــرد.م ــال‌می‌ک ــی‌را‌دنب ــریال‌های‌جنای ــد‌و‌س ــون‌می‌دی تلویزی
ــا‌متاســفانه ــم.ام ــر‌و‌کنســرت‌های‌موســیقی‌می‌رفتی ــه‌ســینما‌و‌تئات ــم‌ب ــا‌ه ــم‌و‌ب ــم‌بودی ه
بــه‌دلیــل‌قوانینــی‌خــاص،نمی‌توانســتم‌او‌را‌وارد‌محیط‌هــای‌آکادمیــک‌کنــم‌کــه‌ایــن‌باعــث
ــد‌خــود‌را‌ســرگرم‌کنــد. ــه‌هــر‌طریقــی‌کــه‌می‌توان ــد‌و‌ب ــه‌تنهــا‌بمان می‌شــد‌روزهــا‌در‌خان
ــا‌روز‌ســیصد‌و‌شــصتمی ــه‌یــک‌بچــه‌ی‌دو‌ســاله‌رســید.یعنــی‌ت بعــد‌از‌یــک‌ســال‌قــدش‌ب
ادبیات بی ربطی 2223نشر مستقل ادبیات ضمیر
کــه‌از‌پیــدا‌کردنــش‌می‌گذشــت‌و‌مــن‌مجبــور‌بــودم‌بــرای‌یــک‌اردوی‌تحقیقاتــی‌بــه‌مناطــق
ــان ــد‌او‌از‌هم ــا‌االن‌فهمیده‌ای ــه‌ت ــا‌همانطــور‌ک ــود‌ام ــوا‌ب ــه‌ی‌کام ــان‌گلول ــروم‌هم ــری‌ب کوی
ــازه‌از‌ســفر ــرای‌خــود‌نداشــت.روزی‌کــه‌یــک‌ســالش‌تمــام‌شــد؛ت اوایــل‌عاداتــی‌طبیعــی‌ب
برگشــته‌بــودم.او‌را‌دیــدم‌کــه‌روی‌صندلــی‌و‌میــز‌تحریــرم‌نشســته‌اســت‌و‌کتــاب‌می‌خوانــد.
تاریــخ‌فلســفه‌ی‌غــرب،نوشــته‌ی‌راســل.وقتــی‌وارد‌اتــاق‌شــدم؛نگاهــی‌بــه‌مــن‌انداخــت‌و‌بــا
بــی‌اعتنایــی‌خواســت‌کــه‌راحتــش‌بگــذارم.
ــردم؛تشــخیص‌داده‌شــد‌کــه ــرای‌معاینــه‌ی‌پزشــکی‌پیــش‌دامپزشــک‌ب بعــد‌از‌آنکــه‌او‌را‌ب
چشــمانش‌ضعیــف‌اســت.یــک‌عینــک‌کائوچویــی‌مشــکی‌بــا‌قــاب‌دایــره‌ای‌می‌زنــد‌کــه‌خیلــی
ــادی ــای‌زی ــا‌چیزه ــل‌آکادمیــک‌نداشــت‌ام ــا‌اینکــه‌تحصی ــد.ب ــای‌ســبزش‌می‌آی ــه‌گوش‌ه ب
ــا‌خــوب،همانطــور ــردازد.ام ــه‌می‌پ ــه‌مطالع ــام‌روز‌را‌ب ــه‌تم ــت‌ک می‌دانســت.خــودش‌می‌گف
ــات‌در‌ایــن‌کشــور‌تــره‌هــم‌خــورد‌نمی‌کنــد.ایــن ــرای‌تحصیــل‌حیوان کــه‌می‌دانیــد‌کســی‌ب
ــش‌را ــه‌جلوی ــد‌ک ــرت‌کن ــرفته‌مهاج ــورهای‌پیش ــه‌کش ــل‌ب ــرای‌تحصی ــت‌ب ــه‌خواس ــد‌ک ش
گرفتــم.االن‌دارد‌در‌مــورد‌ادبیــات‌تحقیــق‌می‌کنــد.فکــر‌می‌کنــم‌کــه‌از‌علــم‌زده‌شــده‌اســت
ــته ــت‌داش ــری‌فعالی ــای‌هن ــد‌و‌در‌عرصه‌ه ــدا‌کن ــور‌پی ــاع‌حض ــد‌در‌اجتم ــتر‌می‌خواه و‌بیش
باشــد.ایــن‌اواخــر‌دیدمــش‌کــه‌در‌یــک‌کافــه‌در‌مباحثــات‌هنــری‌شــرکت‌می‌کنــد‌و‌وقتــی
مــرا‌در‌چنــد‌میــز‌آن‌طرف‌تــر‌می‌بینــد‌کــه‌بــه‌طــور‌اتفاقــی‌او‌را‌دیــده‌ام‌محــل‌ســگ‌هــم‌بــه
ــر‌هــم‌شــده‌اســت.حتــی ــن‌رفتــارش‌از‌وقتــی‌کــه‌ســبیل‌می‌گــذارد‌بدت مــن‌نمی‌گــذارد.ای
بــه‌رویــش‌هــم‌نمــی‌آورد‌کــه‌ایــن‌مــن‌هســتم‌کــه‌صاحبــش‌ام.
دوســتانی‌پیــدا‌کــرده‌اســت‌و‌بــه‌مهمانی‌هــای‌شــبانه‌مــی‌رود.کمــی‌هــوس‌بــاز‌شــده‌اســت.
ــم‌چــون‌می‌خواهــد ــون‌بخواب ــوی‌تلویزی ــه‌ی‌جل ــد‌کــه‌روی‌کاناپ ــور‌می‌کن ــرا‌مجب ــن‌م معمول
شــب‌را‌در‌حالــی‌کــه‌دســتش‌دور‌گــردن‌دوســت‌دختــرش‌اســتو‌تمــام‌هیکلــش‌را‌بــوی‌الــکل
برداشــته‌در‌اتــاق‌مــن‌بگذرانــد.بــا‌کوچکتریــن‌اعتراضــی‌از‌طــرف‌مــن،مــرا‌بــه‌نقــض‌حقــوق
ــات‌متهــم‌می‌کنــد. ــات‌و‌ایــن‌مزخرف حیوان
کم‌کــم‌دختربــازی‌برایــش‌تبدیــل‌بــه‌یــک‌صنعــت‌شــد.انــگار‌کــه‌دوســت‌دخترهای‌پولــدارش
باعــث‌شــدند‌کــه‌او‌در‌کار‌معامــات‌ملکــی‌بیافتــد‌و‌کلــی‌ســرمایه‌بــه‌جیــب‌بزنــد.چنــد‌هتــل
ــش ــد.وضع ــده‌اش‌را‌وارد‌می‌کن ــران‌گلچین‌ش ــا‌دخت ــام‌دنی ــدازد‌و‌از‌تم ــی‌ان ــکو‌راه‌م و‌دیس
ــون‌و ــراگ،پاپی ــه‌ی‌ف ــرد.یق ــت‌می‌خ ــارک‌دار‌و‌گران‌قیم ــای‌م ــد.لباس‌ه ــر‌می‌ش ــر‌و‌بهت بهت
شــاپو.مهمانی‌هــای‌اعیــان‌مــی‌رود‌و‌هرجــا‌مــی‌رود؛دخترهــا‌برایــش‌له‌لــه‌می‌زننــد.پســرهای
جــوان‌از‌فشــن‌خرگوشــی‌اســتفاده‌می‌کننــد‌کــه‌جذاب‌تــر‌بــه‌نظــر‌برســند.همــه‌ی‌این‌هــا‌او
را‌بــه‌ایــن‌تصمیــم‌واداشــتند‌کــه‌یــک‌سیســتم‌درست‌حســابی‌بــرای‌دم‌و‌دســتگاهش‌ســرهم
کننــد.ایــن‌شــد‌کــه‌نایــت‌کاب‌اختصاصــی‌اش‌را‌تاســیس‌کــرد.پاتــوق‌آدم‌هــای‌هــای‌کاس،
ــه‌روی ــیک ــد‌پیانوی ــاری‌در‌گران ــور‌افتخ ــه‌ط ــب‌ها‌ب ــی‌ش ــرمایه‌دار.بعض ــت‌مدار‌و‌س سیاس
ــوان ــه‌عن ــرا‌ب ــم‌م ــبی‌ه ــی‌زد.ش ــاز‌م ــات‌ج ــتند‌قطع ــش‌می‌گذاش ــی‌کاب‌های ــکوی‌اصل س
ــه‌دلیــل‌ایــن‌کــه ــه‌مــن‌ادا‌کــرده‌باشــد.امــا‌ب صاحــب‌دعــوت‌کــرد‌کــه‌حقــش‌را‌نســبت‌ب
پــول‌کافــی‌بــرای‌تهیــه‌ی‌لبــاس‌فاخــر‌را‌نداشــتم‌بــاز‌هــم‌بــا‌مــن‌مثــل‌یــک‌ســگ‌رفتــار‌شــد.
حــاال‌اســم‌آقــای‌گریــن‌رابیــت‌در‌تمــام‌روزنامه‌هــا‌پیــدا‌می‌شــود.دیســکوها‌و‌فاحشــه‌خانه‌های
»گریــن‌رابیــت‌پلی‌گراند«شــهربازی‌بــاالی‌بیســت‌ویک‌ســاله‌های‌پولــدار‌اســت.حیــوان
ادبیات بی ربطی 2425نشر مستقل ادبیات ضمیر
خانگــی‌مــن‌حــاال‌بــرای‌خــود‌خانــه‌ی‌چنــد‌هــزار‌دالری‌و‌ماشــین‌و‌هواپیمــای‌شــخصی‌دارد.
ــود ــوم‌نمی‌ش ــا‌معل ــچ‌کج ــت‌و‌در‌هی ــرده‌اس ــن‌ب ــن‌از‌بی ــه‌م ــبت‌ب ــش‌را‌نس ــم‌توجه کم‌ک
کــه‌چــه‌بایــی‌ســر‌مــن‌می‌آیــد.حتــی‌هیــچ‌کــس‌از‌خــود‌نمی‌پرســد‌کــه‌چــه‌بایــی‌ســر
جوانــی‌آمــد‌کــه‌حــاال‌از‌درماندگــی‌گوشــه‌ی‌خیابــان‌ســاز‌می‌زنــد.بــا‌ایــن‌حــال‌او‌هنــوز‌در
ســالن‌های‌اصلــی‌دیســکوهای‌شــبانه‌بــا‌اجــرای‌اســتریپ‌بهتریــن‌دختــران‌جهــان‌پیانــوی‌جــاز
ــده ــوی‌زن ــد‌و‌پورن ــن‌می‌کش ــری‌اش‌کوکایی ــد‌صدمت ــاوس‌چن ــا‌در‌پنت‌ه ــد‌و‌صبح‌ه می‌زن
ــود ــه‌روی‌خ ــی‌ب ــد‌و‌حت ــرکت‌می‌کن ــد‌در‌آن‌ش ــته‌باش ــی‌دوســت‌داش ــر‌خیل ــد‌و‌اگ می‌بین
نمــی‌آورد‌کــه‌روزی‌حیــوان‌خانگــی‌بــوده‌اســت.
26نشر مستقل ادبیات ضمیر
ــت: ــد.زن‌نوش ــرد‌خندی ــت.م ــخت‌اس ــت:س ــد.زن‌نوش ــرد‌خندی ــرد.م ــت:برگ زن‌نوش
ــد. ــرد‌خندی ــی.م تنهای
مــرد‌نوشــت:تنهایــی.زن‌خندیــد.مــرد‌نوشــت:شــروع‌یــک‌تازگــی‌اســت.زن‌خندیــد.مــرد
ــد. ــم.زن‌خندی نوشــت:میدان
ــت:18 ــد.زن‌نوش ــالگی.زن‌خندی ــت:15س ــرد‌نوش ــد.م ــرد‌خندی ــالگی.م ــت:9س زن‌نوش
ــد. ــرد‌خندی ــالگی.م ــت:30س ــالگی.زن‌نوش ــت:22س ــرد‌نوش ــالگی.م س
ــه ــرف.زن‌ب ــک‌ط ــرد‌ی ــرف-م ــک‌ط ــاره.زن‌ی ــه‌پ ــاره‌و‌نیم ــهای‌پ ــود‌از‌عکس ــر‌ب تخــت‌پ
پنجــره‌زل‌مــی‌زنــد.آفتــاب‌در‌درون‌جمجمــه‌ی‌زن‌طلــوع‌می‌کنــد.زن‌مــی‌خنــدد.مــرد‌نــگاه
ــروی‌زن. ــیند‌روب ــد.می‌نش ــرون‌می‌کش ــودش‌را‌بی ــده‌خ ــاره‌ش ــهای‌پ ــد‌و‌از‌الی‌عکس می‌کن
ســام‌می‌دهــد.زن‌کــه‌حــاال‌خورشــید‌را‌در‌درون‌جمجمــه‌اش‌داشــت،لبخنــدی‌روی‌لبــش
کشــید‌و‌تعــارف‌مــرد‌کــرد.مــرد‌خندیــد.عکــس‌زن‌را‌از‌روی‌تخــت‌برداشــت.نگاهــش‌کــرد‌و
زیــر‌لــب‌پرســید:مــرد‌چــرا‌کنــار‌زن‌نبــود؟زن‌خندیــد‌و‌ســام‌داد.
-حالت‌چطوره؟
-می‌بینی‌که‌خوبم.خوب!
-می‌دونی‌‌همش‌دارم‌فکر‌می‌کنم‌که‌اگه‌یه‌بچه‌بود.
-میشه‌دوباره‌بحث‌ش‌رو‌نکنی؟!
مرد‌برگشت‌الی‌عکسها.زن‌زد‌زیر‌گریه.
ــه30ســالگی‌میرســی!تــرس‌وجــودت‌رو ــه،خصوصــا‌وقتــی‌ب زن‌نوشــت:تنهایــی‌چیــز‌بدی
ــن! ــا‌ازت‌می‌ترس ــه‌زنه ــت.هم ــی‌اطرافیان ــرای‌زندگ ــی‌ب ــبح‌می‌ش ــبیه‌ش ــره.ش می‌گی
زن‌نوشــت:تنهایــی‌چیــز‌بدیــه،خصوصــا‌وقتــی‌بــه30ســالگی‌میرســی!بچــه‌تمــوم‌وجــودت
ــی. ــده‌می‌ترس ــه.از‌آین ــه‌می‌کن رو‌احاط
زن‌نوشــت:تنهایــی‌چیــز‌بدیــه،خصوصــا‌وقتــی‌بــه30ســالگی‌میرســی!مردهــای‌متاهــل‌همــه
عاشــقت‌می‌شــن.کثیــف‌می‌شــن.زنهاشــون‌تــرس‌رو‌احســاس‌می‌کنــن‌و‌حقــارت‌خودشــون
ادبیات بی ربطی 3031نشر مستقل ادبیات ضمیر
زن‌عکــس‌مــرد‌را‌برداشــت.دســتی‌روی‌آن‌کشــید.لکــه‌هــای‌روی‌عکــس‌پــاک‌نشــدند.زن
دوبــاره‌تــاش‌کــرد.نشــد.عکــس‌را‌بــه‌زبانــش‌نزدیــک‌کــرد،خواســت‌پــاک‌کنــد‌و‌ایــن‌کار‌را
کــرد.امــا‌لکــه‌هــا‌بدتــر‌شــدند.مــرد‌کثیــف‌تــر‌شــد.زن‌نگاهــش‌کــرد.رنگهایــی‌کــه‌چهــره‌ی
مــرد‌را‌تشــکیل‌می‌دادنــد‌بــا‌هــم‌قاطــی‌شــده‌بودنــد.
زن‌نوشت:کثیف!مرد‌خندید.
زن‌نوشت:شبح!مرد‌خندید.
زن‌بــه‌طــرف‌پنجــره‌رفــت‌و‌آن‌را‌بــاز‌کــرد.آفتــاب‌درون‌جمجمــه‌اش‌داشــت‌غــروب‌می‌کــرد.
ــگاه‌کــرد‌و‌خــودش‌را‌پــرت‌کــرد.مــرد‌خندیــد.مــرد‌مــی‌‌خندد.مــرد. ــه‌پنجــره‌روبرویــی‌ن ب
مــرد‌بــه‌پنجــره‌زل‌زده‌بــود.چیــزی‌شــبح‌وار‌ازپشــت‌پنجــره‌رد‌شــد.زن‌خندیــد.تخــت‌پــر
بــود‌از‌عکســهای‌پــاره‌و‌نیمــه‌پــاره.مــرد‌یــک‌طــرف-زن‌یــک‌طــرف.
رو‌می‌بینند.
مرد‌خندید.
زن‌نوشــت:مــن‌هــم‌ترســیدم‌مثــل‌اونهــا.حقارتــم‌رو‌دیــدم‌مثــل‌اونهــا.ولــی‌فایــده‌ای‌نداشــت
شــبح‌کار‌خــودش‌رو‌می‌کنــه‌چــون‌چــاره‌ی‌نــداره!
ادبیات بی ربطی 3233نشر مستقل ادبیات ضمیر
بعضی‌ها...کاله...
تیمور‌قادری
بعضی‌ها‌کاه‌سرشان‌می‌گذارند‌که‌خوش‌تیپ‌شوند.
ــون ــد‌چ ــان‌می‌گذارن ــا‌کاه‌سرش ــد.بعضی‌ه ــون‌کچل‌ان ــد‌چ ــان‌می‌گذارن ــا‌کاه‌سرش بعضی‌ه
ــایی ــا‌شناس ــد‌ت ــان‌می‌گذارن ــا‌کاه‌سرش ــذارد.بعضی‌ه ــان‌بگ ــردم‌کاه‌سرش ــند‌م می‌ترس
ــان ــی‌از‌سرش ــا‌وقت ــد‌ت ــان‌می‌گذارن ــا‌کاه‌سرش ــد.بعضی‌ه ــا‌نیافتن ــر‌پلیس‌ه ــوند‌و‌گی نش
بردارنــد‌یــک‌خرگــوش‌از‌تــوی‌آن‌بیــرون‌بیایــد‌و‌بــه‌تماشــاگران‌نشــان‌بدهنــد.بعضیهــا‌کاه
ــه‌کاه‌ســازی‌تبلیــغ‌کننــد.بعضی‌هــا‌کاه‌سرشــان ــرای‌یــک‌کارخان ــا‌ب ــد‌ت سرشــان‌می‌گذارن
ــزد... ــان‌می‌ری ــم‌موهایش ــد‌و‌کم‌ک ــرطان‌دارن ــون‌س ــد‌چ می‌گذارن
دیشــب‌بچــه‌ای‌بــه‌خوابــم‌آمــد.همیــن‌کاغــذی‌کــه‌مــن‌قصــه‌ام‌را‌رویــش‌نوشــته‌ام‌کاه‌کــرده
و‌ســرش‌گذاشــته‌بــود.داشــت‌قاه‌قــاه‌بــه‌مــن‌می‌خندیــد.
ادبیات بی ربطی 3637نشر مستقل ادبیات ضمیر
بعضی‌ها...استامپ...
تیمور‌قادری
بعضی‌ها‌دستشان‌به‌جوهر‌استامپ‌رنگیه‌چون‌تازه‌رای‌داده‌اند.
ــر‌انگشــت‌شــان‌را ــار‌اث ــن‌ب ــرای‌اولی ــا‌ب ــه‌ت ــر‌اســتامپ‌رنگی ــه‌جوه ــا‌دستشــان‌ب بعضــی‌ه
ببیننــد.بعضــی‌هــا‌دستشــان‌بــه‌جوهــر‌اســتامپ‌رنگیــه‌چــون‌تــازه‌ازدواج‌کــرده‌انــد.بعضــی
هــا‌دستشــان‌بــه‌جوهــر‌اســتامپ‌رنگیــه‌چــون‌ســواد‌ندارنــد.بعضــی‌هــا‌دستشــان‌بــه‌جوهــر
اســتامپ‌رنگیــه‌تــا‌آخریــن‌بــاری‌باشــه‌کــه‌زنشــان‌را‌کتــک‌مــی‌زننــد.بعضــی‌هــا‌دستشــان‌بــه
جوهــر‌اســتامپ‌رنگیــه‌چــون‌یــک‌قــرار‌داد‌چنــد‌میلیــون‌تومانــی‌امضــا‌کــرده‌انــد.بعضــی‌هــا
دستشــان‌بــه‌جوهــر‌اســتامپ‌رنگیــه‌تــا‌مطمئــن‌شــوند‌جوهــر‌اســتامپ‌خشــک‌نشــده.بعضــی
ــه ــتان‌دختران ــو‌دبیرس ــد‌جل ــان‌باش ــار‌آخرش ــا‌ب ــه‌ت ــتامپ‌رنگی ــر‌اس ــه‌جوه ــان‌ب ــا‌دستش ه
بیاســتند‌و‌بــه‌دختــری‌شــاخه‌گل‌بدهنــد.بعضــی‌هــا‌دستشــان‌بــه‌جوهــر‌اســتامپ‌رنگیــه‌تــا
معلــوم‌شــود‌ایــن‌همــان‌اثــر‌انگشــتی‌اســت‌کــه‌روی‌چاقــو‌مانــده‌یــا‌نــه.
دیشــب‌قاتــل‌تــوی‌همیــن‌قصــه‌‌بــه‌خوابــم‌آمــد‌و‌گفــت:»بــار‌آخــرت‌باشــه‌همچیــن‌چــرت
و‌پــرت‌هایــی‌مــی‌نویســی!اگــه‌نــه‌بــوووم!«
قول‌دادم‌بار‌آخرم‌باشه:
ادبیات بی ربطی 4041نشر مستقل ادبیات ضمیر
مدرن‌وار
علی‌پاینده
ــتاني ــم‌داس ــروز‌می‌خاهی ــندد،ام ــی‌نمی‌پس ــا‌را‌کس ــق‌م ــیک‌های‌پرتعلی ــه‌کاس ــال‌ک ه
ــیک، ــق‌کاس ــم‌از‌عم ــوق‌پســت‌مدرن.می‌خاهی ــم‌ماف ــاید‌ه ــدرن،پســت‌مدرن،ش ــم،م ببافی
از‌اعمــاق‌آتــش‌کنــار‌خلــوت‌شــبانگاهی‌اجدادمــان‌بــر‌کنــاره‌ی‌قــار‌فســیل‌تاریــخ،بپریــم‌بــه
ــای ــه‌ی‌دان ــه‌ممکــن‌اســت‌آن‌خــدای‌گون ــرن‌بیســت‌و‌یــک.می‌خاهیــم‌بدانیــم‌کــه‌چگون ق
ــر، ــرن،پدربه‌دخت ــل،قرن‌به‌ق ــدگان،نسل‌به‌نس ــن‌خانن ــدرون‌زه ــران ــه‌ب ــای‌گرفت ــه‌ج کل،ک
ــتانی ــم‌و‌داس ــیتی‌ببافی ــروزی.شخس ــم‌ام ــه‌امانیس ــود‌ب ــل‌ش ــد‌تبدی ــر،می‌توان مادربه‌پس
بنویســم‌کــه‌خاننــدگان‌امــروزی‌آن‌را‌بپســندند‌و‌منتقــدان‌مچ‌گیــر،کمتــر‌از‌آن‌ایــراد‌بگیرنــد.
ــوس‌و ــر‌از‌زئ ــد؟دیگ ــد‌باش ــه‌بای ــا،چگون ــان‌م ــا،قهرم ــزم ــن‌عزی ــتان،ای ــن‌داس ــب‌در‌ای خ
پرســیوس‌خبــري‌نیســت.دیگــر‌فرشــته‌و‌شــیتان‌نداریــم.خــوب‌و‌بــد‌معنــي‌نمــي‌دهــد.معنــا
ــان ــا‌مفهومیســت‌درون‌آدمی ــد‌تنه ــرا‌خــوب‌و‌ب ــد‌در‌حقیقــت‌هســتي‌زی ــي‌بازن ــگ‌م ــا‌رن ه
ــن ــس‌ای ــاوت‌دارد.پ ــا‌آن‌آدم‌تف ــن‌آدم‌ب ــزرگ،ای ــده‌ي‌ب ــول‌زنن ــن‌گ ــن،ای ــر‌زه ــا‌ب ــه‌بن ک
شخســیت‌چگونــه‌بایــد‌باشــد؟دیگــر‌ســفید‌و‌ســیاه‌معنــي‌نمــي‌دهــد.او‌بایــد‌تــو‌خالــي‌باشــد.
خاکســتري،ســیاه‌و‌ســفید.و‌ایــن‌تــو‌خالــي‌چگونــه‌معنــا‌مــي‌دهــد؟آیــا‌معنایــش‌ایــن‌اســت
کــه‌او‌دیگــر‌نبایــد‌چــون‌رســتم‌از‌هفــت‌خــان‌زندگــي‌بگــزرد‌و‌در‌نهایــت‌فرزنــد‌خویــش‌را
ــر ــش‌ب ــادر‌خوی ــده‌ي‌م ــت،بدبخــت‌‌کنن ــا‌آفرودی ــس‌در‌بســتر‌ب ــا‌چــون‌آدونی بکشــد؟!و‌ی
آمیــزد؟!و‌یــا‌چــون‌کراســوس،اوه‌ببخشــید‌بــا‌عــرز‌پــوزش،اســپارتاکوس،رئــال‌گونــه‌شمشــیر
برگیــرد‌و‌اربابــان‌رومــي‌خــود‌را‌تهدیــد‌کنــد،تــا‌روزي‌کــه‌اربــاب‌تــن‌پــرور‌ســاه‌برگیــرد‌و
در‌مبــارزه‌بــا‌گادیاتــور‌همــه‌فــن‌هریــف‌جنگجــو‌پیــروز‌گــردد؟؟؟نــه‌نــه،شخســیت‌داســتان
امــروزي‌متفــاوت‌اســت،بایــد‌جــور‌دیگــري‌باشــد.هتــا‌ایــن‌شخســیت‌دیگــر‌نبایــد‌بــا‌‌انــدوه
ــد‌باشــد؟بگــزار‌ببینیــم، ــه‌بای وارگــي‌روس‌وار،مشــکات‌هیــات‌را‌متــره‌کنــد.پــس‌او‌چگون
ــا ــن‌ی ــر‌کوئینتی ــد‌باشــد؟دکت ــي‌توان ــن‌اســم‌چــه‌م ــم.خــب‌ای ــر‌او‌بگزاری ــي‌ب ــد‌نام اول‌بای
ــه‌آن ــش‌را‌از‌ســر‌گرب ــدارد‌پای ــق‌ن ــا‌ه ــه،نویســنده‌ي‌م ــه‌ن ــن‌چــه‌طــور‌اســت؟ن کوئینتای
تــرف‌تــر‌بگــزارد.آن‌هــا‌هــق‌دارنــد‌مــا‌را‌از‌المــوت‌بیندازنــد‌پاییــن؛پرتابمــان‌کننــد‌در‌اعمــاق
گــرداب‌جهــل‌گونــه‌ي‌چنــد‌قرنــه؛امــا‌مــا‌بایــد‌تنهــا‌زیــر‌پــاي‌گربــه‌ي‌عزیزمــان‌آه‌بکشــیم.
آن‌تــرف‌تــر‌کــه‌برویــم،هــزار‌جــور‌چــرت‌و‌پــرت‌بارمــان‌مــي‌کننــد‌کــه‌آقــا،کشــور‌خودمــان
چــش‌بــود‌کــه‌رفتــي‌خارجکــي‌نوشــتي!!پــس‌بایــد‌بگزاریــم‌ایــن‌شخســیتمان‌در‌وتــن‌بــه‌دنیــا
بیایــد،در‌وتــن‌بــزرگ‌شــود،در‌وتــن‌زندگــي‌کنــد،و‌در‌وتــن‌بمیــرد.روهــش‌هــم‌هتــا‌هــق
پــرواز‌بــه‌بیــرون‌از‌دایــره‌ي‌وتــن‌نداشــته‌باشــد.بــه‌ایــن‌‌مــي‌گوینــد،وتنیــه‌وتنــي.خیــال‌و
پیــال‌را‌هــم‌بریزیــم‌دور‌کــه‌اوهــام‌را‌جــز‌جــن‌و‌پــري‌هیــچ‌کــس‌دیگــر‌درســت‌نمــي‌فهمــد.
خــب‌بــا‌ایــن‌وســف‌هــال،اســمش‌را‌چــه‌بگزاریــم؟/شــمس‌علــي‌چــه‌طــور‌اســت؟؟؟!خــب
ایــن‌شــمس‌علــي‌چــه‌بایــد‌بکنــد‌کــه‌بشــود‌داســتان‌و‌خاننــده‌راLOST1گونــه‌میخکــوب
ادبیات بی ربطی 4445نشر مستقل ادبیات ضمیر
کنــد‌بــه‌ســفهات2زیبــاي‌پــر‌خــرج‌زیــر‌دســتش؟خــب‌شــمس‌علــي‌چــه‌کنــد؟مــي‌توانــد
بــه‌خاســتگاري‌دختــري3زیبــارو‌بــرود.امــا‌نــه.ایــن‌مــوزوع‌دســت‌مالــي‌شــده‌اســت.از‌ابــد
ــم‌چــون ــد.گاهــي‌ه ــه‌ان ــک‌زن‌رفت ــزار‌و‌ی ــه‌خاســتگاري‌ه ــرد‌ب ــک‌م ــزار‌و‌ی ــه‌ازل‌ه ــا‌ب ت
رســتم‌زیــر‌میــزي‌رفتــه‌انــد.پــس‌چــه‌بکنیــم؟ایــن‌شــمس‌علــي‌آقــاي‌مــا‌چــه‌کنــد؟او‌را‌بــه
کــدام‌ســمت‌بفرســتیم؟چــه‌تــور‌اســت‌شــمس‌علــي‌کاه‌خــود‌بــر‌ســر‌بگــزارد،4کاشــینکف
ــد ــه‌برس ــناکنان‌از‌دجل ــد‌و‌ش ــر‌گوی ــي‌تکبی ــد؛ه ــي‌بکش ــي‌عراق ــه.ه ــرود‌جبه ــردوب برگی
ــا‌همینجــا‌کافیســت. ــداد.ت ــه‌بق ــرو‌ب ــو.برگــرد‌عقــب.ب ــادي‌رفــت‌جل ــه‌فــرات.اي‌واي...زی ب
واشــینگتن‌دیگــر‌خیلــي‌دور‌اســت.بــه‌خــدا‌خفــه‌مــي‌شــوي‌بیچــاره.هــال‌بگزریــم‌از‌کوســه
هــاي‌ســفید5گنــده.مــا‌کــه6ببــر‌بیــان‌نداریــم‌بــه‌تــو‌بپوشــانیم.تــازه‌نســل‌امــروز‌از‌خــود
مــي‌پرســد،ایــن‌شــمس‌علــي‌کــه‌انقــد‌قــوي‌بــود‌و‌همــه‌عراقــي‌را‌بــا‌آرپیچــي‌مــي‌فرســتاد
زیــر‌تانــک!چــه‌شــد‌کــه‌هشــت‌ســال‌تمــام‌در‌جــا‌مــي‌زد!؟آن‌موقــع‌اســت‌کــه‌مــي‌بایــد
کمــي‌بــه‌واقعیــات‌رجــوع‌کــرد.واقعیــات!!!!اســلن‌بــه‌ســاه‌مــا‌نیســت‌کــه‌چنیــن‌کنیــم؛پــس
ــي‌پشــت ــر‌اســت‌شــمس‌عل ــاز‌شــود،بهت ــد‌ب ــي‌کــه‌نبای ــه‌جــا‌های پیــش‌از‌آنکــه‌پایمــان‌ب
کنکــوري،کارمنــد،یــا‌اســلن،اســلن‌چــرا‌مــرد‌باشــد؟!اســمش‌را‌بگزاریــم‌مســلن...مســلن...
رقیــه،ســکینه،زهــره،یــا‌شــاید‌هــم‌بهتــر‌از‌همــه‌شمســي‌خانــم‌کــه‌بــا‌آن‌یکــي‌هــم،هــم
قافیــه‌در‌بیایــد.اه...نــه.ایــن‌یکــي‌مــا‌را‌یــاد‌شــعر‌هــاي‌زشــت‌زشــت‌مــي‌انــدازد‌و‌خاندنــش
چنــدان‌ســهیه‌نیســت.پــس...پــس...بگزاریــد‌ایــن‌خانــم‌مــا‌یــک‌اســم‌عــادي‌مســلن‌مریــم
ــم‌خانمــا،شــما‌چنــد ــلن‌خان ــد‌بکنــد؟اس ــم‌مــا‌چــه‌بای ــم‌خان ــن‌مری داشــته‌باشــد.خــب‌ای
ــم‌هــا‌را‌کــه‌نمــي‌پرســند! ــد:ا...ســن‌خان ــه‌مــا‌بگوی ســالت‌هســت؟شــاید‌ایــن‌شخســیت‌ب
ادبیات بی ربطی 4647نشر مستقل ادبیات ضمیر
خــب‌اگــر‌قــرار‌باشــد‌معلــوم‌نباشــد‌کــه‌او‌چنــد‌ســالش‌اســت،بهتــر‌اســت‌بدانیــم‌کــه‌داســتان
مــا‌چــه‌زاویــه‌دیــدي‌بایــد‌داشــته‌باشــد.آیــا‌بایــد‌ایــن‌خانــم‌خانمــاي‌ندانــم‌ســن‌را‌مــا‌‌قســه
اش‌کنیــم‌تعریــف؟اوه...برگشــتیم‌دوبــاره‌بــه‌اعمــاق7آتــش‌هپــروت‌قــار.شــاید‌بهتــر‌باشــد
خــودش‌اعمالــش‌را‌تعریــف‌کنــد.اینجــوري‌کمــي‌جدیــد‌تــر‌اســت.خــب‌ایشــان‌چــه‌بکننــد؟
نامــه‌برایمــان‌بنویســند؟تک‌گویــي‌کننــد؟زهنشــان‌بــه‌ســیان‌در‌بیایــد؟یــک‌خانــم‌امــروزي
چــه‌خسوســیاتي‌بایــد‌داشــته‌باشــد؟الاقــل‌مریــم‌خانــم‌ســنت‌را‌بــه‌مــا‌بگــو‌کــه‌مــا‌بدانیــم
بــا‌تــو‌چــه‌بایــد‌بکنیــم.خــب‌یواشــکي‌بــه‌مــن‌گفــت.نمــي‌دانــم‌شــما‌هــم‌شــنیدید‌یــا‌نــه؟او
بیســت‌ســال‌دارد‌و‌قــرار‌اســت‌بــرود‌دانشــگاه.خودمــان‌هــم‌در‌متــن‌دخالــت‌مــي‌کنیــم،مــي
کنیمــش‌هجــده‌ســال‌کــه‌بهتــر‌بشــود‌و‌خاننــده‌فکــر‌نکنــد‌کنــد‌ذهــن‌بــوده.قــرار‌اســت‌ایــن
تــور‌کــه‌‌مــي‌گویــد‌از‌هریــم‌پــدر‌و‌مــادر‌جــدا‌گشــته،تعســب‌بــرادر‌پشــت‌ســر‌گزاشــته،رفتــه
در‌جامعــه‌و‌هــي‌بــزرگ‌و‌هــي‌بــزرگ‌شــده‌تــا‌زمانــي‌کــه‌یــک‌وقــت‌بــا‌هــم‌کاســي‌دیــروزش
کــه‌از‌قــزا‌امــروز‌عســر‌کــه‌داســتان‌مــا‌اتفــاق‌مــي‌افتــد‌مــي‌خاهــد‌بشــود‌دوســت‌پســرش،
مــرز‌ســنت‌و‌تعســب‌را‌بشــکنند‌و‌بــدون‌آنکــه‌از‌هــدود‌شــرعي‌خــارج‌شــوند،تنهــا‌یــک‌جــا،
در‌یکــي‌از‌ایــن‌پاســاژ‌هــاي‌مــدرن‌امــروزي‌کــه‌بــا‌مهیــت‌داســتان‌مــدرن‌مــا‌جــور‌در‌مــي
آیــد،بنشــینند‌و‌بســتني‌اي‌بخورنــد.امــا‌نــه‌مریــم‌خانــم.بــرو‌و‌بــه‌کارهــاي‌خسوســیت‌بــرس.
دســت‌از‌ســر‌مــا‌بــردار‌کــه‌مــا‌دوســت‌داریــم‌در‌مملکتمــان‌ســرمان‌همینجــا‌پاییــن‌دار‌باقــي
بمانــد‌و‌خــداي‌نکــرده‌یــک‌وقــت‌بــاال‌تــر‌نــرود.عزیــزم‌بــرو‌بــرس‌بــه‌کارت.نســف‌شــب‌هــم
یــک‌وقــت‌بــه‌خــواب‌مــا‌نیــا.
خــب‌برگردیــم‌بــه‌داســتان.بــه‌داســتان.بــه‌چگونگــي‌روایــت‌یــا‌اول...زبــان.زبــان‌عجیــب‌هــر
روز‌عجیــب‌تــر‌شــده‌اش.
8.A way a lone a last a loved a long the
اول‌جملــه‌را‌بگزاریــم‌آخــرش؛آخــرش‌را‌بگزاریــم‌اولــش؛کلماتــش‌را‌عجیــب‌تــر‌کنیــم‌کــه‌هــر
چــه‌چرتــن‌قورباقــه‌تــر‌باشــد‌جدیــدش‌را‌گوینــد‌مدرن‌تــر،مدلــش‌را‌گوینــد‌جدیــد‌تــر.هــال
ایــن‌داســتان‌عجیــب‌غریــب‌زبــان‌مــا‌کــه‌تــازه‌شخســیت‌هــم‌نداریــم‌زیــرا‌مــا‌آن‌را‌انداختیــم
بیــرون)البتــه‌شــاید‌ایــن‌تــوري‌مــدرن‌تــر‌هــم‌بشــود.اولیــن‌داســتان‌بــدون‌شخســیت‌جهــان.
(و‌هنــوز‌کاندیــد‌جدیــد‌برایــش‌پیــدا‌نکــرده‌ایــم‌قــرار‌اســت‌در‌آن‌چــه‌بشــود‌و‌کــدام‌اتفــاق
ــه‌نوشــته‌ي ــگاه‌نشــده‌و‌ب ــه‌آن‌ن ــا‌امــروز‌کــه‌مســل‌ســیب‌از‌روي‌جدیــدش‌هــم‌ب ناشــده‌ت
ــه ــه؟پیــش‌از‌آنکــه‌ب ــاق‌گون ــک‌نمي‌باشــد‌در‌آن‌روي‌دهــد‌اتف ــچ‌بنــي‌آدم‌دیگــري‌نزدی هی
ایــن‌ســؤال‌پاســخ‌داده‌شــود،چــه‌تــور‌اســت‌بــه‌چگونگــي‌روایــت‌برســیم.خــب‌ایــن‌روایــت‌مــا
از‌کجــا‌بایــد‌آغــاز‌شــود؟آیــا‌از‌لهــزه‌ي‌اوج‌‌ســقوط‌درونیــه‌شخســیتي‌کــه‌نداریــم؟یــا‌شــاید
گــره‌گشــایي؟زمــان‌خطــي‌باشــد‌و‌حــوادث‌پیاپــي‌بــر‌خاننــده‌ي‌نگــون‌بخــت‌وارد‌شــود؟یــا‌از
هنگامــه‌ي‌فــرود‌در‌مقابــل‌جوخــه‌ي‌آتــش‌کــه‌نوعــي‌جــادو‌هــم‌در‌رئالیســمش‌بگنجــد؟ایــن
هــا‌کــه‌همــه‌اش‌دمــوده‌شــده!اســلن‌زمــان‌شــروع‌روایــت‌مــي‌خاهیــم‌چــکار؟ایــن‌جدیــد
تریــن‌مــدل‌اســت.مــدرن‌وار‌مــدرن‌وار.افعــال‌زبــان‌عجیــب‌مــا‌چــه‌مدلــي‌بایــد‌باشــد؟افعــال
فعــل‌هایــي‌کــه‌بهتــر‌اســت‌اول‌جملــه‌باشــند‌یــا‌اســلن،اســلن‌فعــل‌مــي‌خاهیــم‌چــکار؟؟ایــن
تــور‌مــرز‌پســت‌مدرنیتــه‌را‌هــم‌مي‌گزرانیــم‌زیــرا‌کاري‌انجــام‌داده‌ایــم‌عتیقــه.نســر‌داســتان،
ــرار ــوم‌کشــف‌شــهود‌وار‌ق ــدام‌درک‌و‌مفه ــي‌چــه؟ک ــدرن‌یعن ــن‌م ــلن‌ای ــن‌داســتان،اس له
اســت‌بــه‌خــورد‌خاننــده‌ي‌بیچــاره‌بدهیــم‌بــدون‌بــه‌کار‌بــردن‌و‌گنجانــدن‌قرایــز‌شخســیمان
ادبیات بی ربطی 4849نشر مستقل ادبیات ضمیر
در‌حــل‌راهــکار‌مشــکات‌جامعــه‌از‌دیــدگاه‌وار‌خودمــان.مگــر‌نــه‌اینکــه‌داســتان‌مــدرن‌نبایــد
بــه‌خاننــده‌چیــزي‌را‌القــا‌کنــد‌و‌تنهــا‌بــه‌او‌نشــان‌دهــد‌تــا‌آن‌عزیــز‌نگــون‌بخــت‌گرامــي‌در
برداشــتش‌آزاد‌باشــد؟چــه‌بنویســیم‌کــه‌داســتان...آیــا‌واقعــن‌خاننــده‌ي‌بــدون‌مــدرک‌دکتــرا
مــي‌توانــد‌بــا‌چنیــن‌داســتاني‌رابطــه‌برقــرار‌کنــد؟آیــا‌او‌گیــج‌نخاهــد‌شــد!مــن‌خــودم‌هــم
گیــج‌شــدم.شــما‌همــراه‌عزیــزم‌را‌نمــي‌دانــم.بهتریــن‌کار‌ایــن‌اســت‌کــه‌داســتان‌را‌بکشــیم،
کاغــذ‌هــا‌را‌پــاره‌کنیــم‌کــه...
کــه‌نوشــتن‌جــز‌بــار‌مهنــت‌بــاري‌بــر‌دوش‌مــا‌نیســت،و‌از‌آن‌هیــچ‌ســود‌حاصــل‌نمــي‌آیــد.
تــازه‌عاقــل‌شــدیم‌نــه؟!
1-اســتفاده‌از‌کلمــات‌غربــي‌در‌متــن‌ایرانــي‌و‌گرتــه‌بــرداري‌آشــکار‌از‌ســریال‌اســتکبار‌جهانــي.بــزن‌درســت‌و‌حســابي‌تــوي
ســرت‌کــه‌منتقدهــا‌چــه‌مــي‌گوینــد.2-زیبــا‌حــذف‌شــود؛لطفــا‌بــي‌قیــد‌و‌صفــت.3-بــاز‌هــم.4-پارســي‌را‌پــاس‌بداریــد
و‌از‌کلمــات‌بیگانــه‌اســتفاده‌نکنیــد.بــه‌جــاي‌کاشــینکف‌بنوســید‌مسلســلي‌کــه‌در‌روســیه،چیــن‌و‌دیگــر‌کشــور‌هــاي‌بلــوک
ــا‌انــواع‌دیگــر‌اشــتباه‌بگیــرد.)در‌کشــور شــرق‌مــي‌ســازند.حــال‌بــه‌شــما‌ربطــي‌نــدارد‌کــه‌خواننــده‌ممکــن‌اســت‌آن‌را‌ب
عزیزمــان‌هــم‌بــه‌همیــن‌نــام‌ســاخته‌مــي‌شــود.(5-بــه‌جــاي‌گنــده‌و‌انــواع‌دیگــر‌قیــد‌و‌صفــت‌ســعي‌کنیــد‌گنــده‌را‌بــه
تصویــر‌بکشــید.مثــا‌بنوســید‌کوســه‌ي‌شــش‌هفــت‌متــري.البتــه‌اولــش‌برویــد‌تــوي‌آب‌و‌کوســه‌را‌درســت‌انــدازه‌بگیریــد
کــه‌یــک‌وقــت‌اشــتباه‌نکنیــد‌و‌بهانــه‌بــه‌دســت‌منتقــد‌هــا‌ندهیــد.6-تنهــا‌یکــي‌موجــود‌بــوده‌کــه‌آن‌هــم‌قــرن‌هــا‌پیــش
بــه‌فــروش‌رفتــه.بیــن‌خودمــان‌بمانــد،بعــدش‌رفتنــد‌قصــه‌اي‌هــم‌برایــش‌ســر‌هــم‌کردنــد‌کــه‌مثــا‌در‌نبــردي‌اســاطیري
ادبیات بی ربطی 5051نشر مستقل ادبیات ضمیر
عزیــزي‌آن‌را‌از‌تــن‌گربــه،ببخشــید‌ببــري‌دریایــي‌در‌آورده.ایــن‌از‌ســنت‌هــاي‌قدیمیــه‌مدرنیــزه‌اســت.7-بگذریــم‌از‌اینکــه
موفــق‌تریــن‌آثــار‌ادبــي‌همیــن‌امــروز‌جهــان‌هــم‌بــه‌شــیوه‌ي‌دانــاي‌کل‌اســت.8-جملــه‌ي‌آخــر‌داســتان‌عزیــزي‌بــه‌نــام
جیمــز‌جویــس.نــام:بیــداري‌فینیــگان‌هــا.
دیــدگاه‌منتقدهــا:کار‌پــر‌از‌اشــتباهات‌امائــي‌بــود.دیــدگاه‌نویســنده:واقعــا‌چــه‌دلیلــي‌دارد‌کــه‌مــا‌بنویســیم‌خــوا،بخوانیــم
خــا؟!چــه‌دلیلــي‌دارد‌کــه‌چنــد‌مــدل‌س،ز‌یــا‌ت‌داشــته‌باشــیم.در‌زبــان‌عربــي‌بلــه‌زیــرا‌مثــا‌س‌و‌ص‌تلفــظ‌متفاوتــي‌دارنــد
و‌بــر‌دو‌واج‌متفــاوت‌داللــت‌مــي‌کننــد‌امــا‌آیــا‌در‌زبــان‌فارســي‌هــم‌اینگونــه‌اســت؟!آیــا‌هــر‌چــه‌یادگیــري‌زبانــي‌ســخت‌تــر
باشــد،تعــداد‌افــرادي‌کــه‌در‌جامعــه‌بــه‌عنــوان‌بــي‌ســواد‌مي‌شناســیم‌بیشــتر‌نخواهــد‌شــد؟!آیــا‌نویســه‌هــاي‌اســتفاده‌شــده
در‌زبــان‌فارســي،بــا‌واج‌هــاي‌آن‌هماهنگنــد؟!آیــا‌ایــن‌طــور‌نیســت‌کــه‌بــراي‌بعضــي‌واج‌هــا‌چنــد‌نویســه‌داریــم‌و‌در‌عــوض
بــراي‌واج‌هایــي‌اصــا‌عامتــي‌نداریــم؟!البتــه‌پــاس‌داشــتن‌واقعــي‌پارســي‌آن‌اســت‌کــه‌مــا‌حــروف‌عربــي‌را‌بگذاریــم‌کنــار‌و
بــا‌اســتفاده‌از‌حــروف‌گذشــتگان‌بازگردیــم‌بــه‌کنــار‌آتــش‌غــار‌هپــروت.مــي‌بینیــد‌کــه‌در‌نهایــت‌جایمــان‌همانجاســت.)ایــن
هــم‌نمونــه‌شــاخص‌دخالــت‌و‌نظــر‌شــخصي‌نویســنده‌در‌متــن.امضــاء،منتقــد(
52نشر مستقل ادبیات ضمیر
تو‌تم‌تو
موسی‌خواجه
)طم(:
نشســته‌بــود‌روي‌نیمکــت‌کــج‌شــده.هنــوز‌ملتفــت‌مــن‌نشــده‌بــود‌کــه‌گفتــم:ســام‌بایــد
زودتــر‌مــي‌اومدم.کیفــش‌را‌برداشــت‌و‌رفت.انــگار‌مــن‌اصلــن‌نیامــده‌بــودم.برگشــتم‌بــه‌طرفــي
کــه‌قبــل‌از‌اینکــه‌ملتفــت‌مــن‌شــود‌بــه‌آنجــا‌خیــره‌شــده‌بــود.چیــزي‌دســتگیرم‌نشــد.گرفتم
نشســتم‌و‌چشــم‌دوختــم‌بــه‌جــاي‌خالــي‌اش‌روي‌نیمکــت‌کــج‌شــده.نیمکت‌داشــت‌داد‌مــي
زد:آنا!آنا!آنا!
ــار‌فقــط‌تکــرار‌دفعــه‌ی ــود‌و‌ایــن‌ب ــار‌ایــن‌اتفــاق‌افتــاده‌ب دیگــه‌ننوشــتم.انگار‌قبلــن‌یــک‌ب
قبــل‌بــود.
چنــد‌بــار‌تــا‌اینجــا‌نوشــته‌بــودم‌و‌هــر‌بارهــم‌یــک‌جــور‌نوشــته‌بودم.امــا‌همیشــه‌نمیدونســتم
چــرا‌بــه‌همیــن‌جــا‌کشــیده‌مــي‌شــه.چرا‌‌ایــن‌طــور‌مــي‌شــد‌و‌چــرا‌وقتــي‌ایــن‌طــور‌فکــر
مــي‌کــردم‌دیگــه‌نمــي‌نوشــتم‌و‌بــه‌مغــزم‌فشــار‌مــي‌آوردم:کــي‌و‌کجــا؟
ــم‌از‌کجــا‌اومــده‌و‌چــرا ــود‌بدون ــود‌و‌مهــم‌ب ــزرگ‌از‌وســطاي‌زندگیــم‌ب مثــل‌یــک‌تکــه‌ي‌ب
انــگار‌قبلــن‌هــم‌بــوده‌و‌چیــز‌جدیــدي‌نیســت.زیــاد‌پیــش‌نمــي‌یــاد‌یــه‌نیمکــت‌کــج،راســت
تــوي‌چشــم‌هــاي‌آدم‌نــگاه‌کنــه‌و‌عیــن‌بچــه‌اي‌کــه‌پســتونکش‌رو‌ازش‌گرفتــن‌جیــغ‌وداد
ــا! کنه:آنا!آنا!آن
از‌منصور‌پرسیدم‌آیا‌این‌یاد‌چیزي‌مي‌ندازتش.
منصــور‌دوســتمه.از‌اون‌آدماییــه‌کــه‌خیلــی‌حــرف‌مــی‌زنــن.اونقــدر‌کــه‌هیــچ‌وقــت‌نمیشــه
فهمیــد‌دارن‌نفــس‌مــي‌کشــن‌کــه‌حــرف‌بزنــن‌یــا‌حــرف‌مــي‌زنــن‌کــه‌نفــس‌کشــیده‌باشــن.
همیشــه‌هــم‌ایــن‌کار‌رو‌حــق‌بــه‌جانــب‌انجــام‌مــي‌ده.از‌همــه‌ي‌آدمایــي‌کــه‌تــا‌حــاال‌حــرف
زدنشــون‌رو‌دیــدم‌منطقــي‌تــر‌حــرف‌مــي‌زنــه.حرفــاش‌اونقــدر‌منطقیــه‌کــه‌بــه‌درد‌ایــن‌مــي
خــوره‌آدم‌ســر‌فرصــت‌بهشــون‌گــوش‌بــده.بــه‌خاطــر‌همیــن‌هــم‌دوســتاش‌آدمایــي‌هســتن
کــه‌دوســت‌دارن‌ســر‌هــر‌فرصتــي‌حرفهــاي‌منطقــي‌گــوش‌بــدن.بــه‌جــز‌مــن‌کــه‌فقــط‌بــه
خاطــر‌ایــن‌باهــاش‌دوســتم‌کــه‌حــرف‌زدنــش‌رو‌از‌نفــس‌کشــیدنش‌تشــخیص‌نمیــدم.
منصــور‌فکــر‌نمــي‌کــرد‌کــه‌قضیــه‌ي‌آنــا‌یــاد‌چیــزي‌بندازتــش.فقــط‌گوشــش‌خــارش‌گرفــت.
انگشــتش‌را‌فــرو‌کــرد‌آن‌تــو‌و‌چرخانــد.
گفتم:این‌تو‌رو‌یاد‌چیزي‌نمي‌اندازه؟
گفت:نــه،فکــر‌نمــي‌کنــم‌یــاد‌چیــزي‌بندازتــم.فقــط‌یــاد‌آناکارنینــا‌مــي‌افتــم.خوندیــش‌کــه؟
ولــي‌اون‌تــم‌داشــت.نویســندش‌مــي‌دونســت‌چــي‌داره‌مــي‌گه.استعدادشــو‌داشــت.
-چي‌داشت؟
-استعداد.
-نه‌اون‌اولي
ادبیات بی ربطی 5556نشر مستقل ادبیات ضمیر
-ها.تم
-طم؟
-آره.تم.منظورم‌اینه‌که‌سر‌و‌ته‌داشت.اسم‌نویسندش‌چي‌بود؟
بعــد‌از‌دوســت‌دختــر‌قبلیــش‌گفــت‌کــه‌خیلــي‌خوشــکل‌بــوده‌و‌اســمش‌آناهیتــا‌بــوده.تــوي
دانشــگاه‌وقتــي‌منصــور‌داشــته‌حــرف‌مــي‌زده)و‌نفــس‌هــم‌مــي‌کشــیده(چشــمش‌افتــاده‌بــه
خــال‌روی‌گونــه‌ی‌چــپ‌آناهیتــا.آناهیتــا‌خــودش‌هــم‌مي-دونســته‌کــه‌قشــنگي‌اش‌حــرف
نــداره‌چــون‌منصــور‌بعــدأ‌فهمیــده‌یــک‌شــرکت‌آرایشــي‌ازش‌خواســته‌عکســش‌رو‌روي‌یکــي
از‌محصــوالت‌زنانــه‌اش،کــه‌درســت‌نیســت‌اســم‌اون‌رو‌بــه‌مــن‌بگــه،چــون‌باالخــره‌یــک‌روزي
روي‌آناهیتــا‌تعصــب‌داشــته،بزنــه.«پســر‌آناهیتــا‌عاشــق‌ایــن‌بــود‌کــه‌بهــش‌بگــم‌آنــا.بنظــرش
مــی‌رســید‌ایــن‌اســم‌یجورایــی‌بــه‌خــال‌گونــه‌اش‌خیلــی‌مــی‌یــاد.فــوق‌العــاده‌بــود‌بنظــرش.
ســام‌آنــا!امــروز‌چــي‌کار‌کــردي‌آنــا؟.خداحافــظ‌آنــا!»
ــاره‌انگشــت‌کــرد‌تــوی‌همــون‌گوشــش.همیشــه ــد‌مــی‌شــه.دوب ــم‌داره‌ب فکــر‌کــردم‌حال
ــه‌آدم‌انتظارشــو‌داره. ــه‌منصــور.همونجــوري‌ک همینجوری
بدترین‌انسان‌ممکن‌رو‌انتخاب‌کرده‌بودم.منصور‌اصلن‌بدرد‌آناشناسي
نمي‌خورد‌و‌اصلن‌نتونست‌قانع‌ام‌کنه:کي‌و‌کجا؟
ادبیات بی ربطی 5758نشر مستقل ادبیات ضمیر
)از‌هر‌طرفي‌صدا‌بزني(:
آنــا‌اســم‌کاملــي‌بــراي‌یــک‌آدم‌کامــل‌نیســت.امــا‌اســم‌آنــا‌همیــن‌اســت‌و‌آناهیتــا‌و‌آناکارنینــا
و‌چیــز‌دیگــري‌هــم‌نیســت.خواهرش‌مــي‌گویــد:آنــا‌کفــش‌منــو‌نپــوش!مــادرش‌مــي‌گویــد:
آنــا‌بــازم‌دیــر‌کــردي!مــن‌هــم‌مــي‌گویم:ســام!باید‌زودتــر‌مــي‌اومــدم.منظــورم‌اینســت‌کــه
واقعــن‌اســمش‌همیــن‌اســت‌و‌از‌هــر‌طــرف‌هــم‌کــه‌بخوانــي‌همیــن‌مــي‌شــود.
ــا‌او‌ماقــات‌مــي‌کنــي‌همیــن‌اولیــن‌چیزیســت‌کــه‌غیــره‌منتظــره‌اســت‌و ــار‌کــه‌ب اولیــن‌ب
ــش ــه‌روی ــه‌روب ــوی‌کار‌اســت؟البت ــزی‌ت ــه‌ای‌چی ــی‌حق ــی‌مان ــد‌آدم‌را.م ــي‌کن متعجــب‌م
کــه‌نشســته‌اي‌چشــم‌هــاي‌درشــتش‌زیــادي‌ســبز‌هســتند‌و‌لــب‌هــاي‌کوچکــش‌کــه‌عمــدن
طــوري‌روي‌گونــه‌اش‌ســوار‌شــده‌کــه‌بینشــان‌بــاز‌باشــد‌همیشــه‌جــاي‌یــک‌تــب‌خــال‌قدیمي
را‌دارد.وقتــي‌فنجــان‌چــاي‌را‌بیــن‌لبهایــش‌فــرو‌مــي‌کنــد‌طوریســت‌کــه‌آدم‌انتظــار‌نــدارد
موهایــش‌بــور‌باشــد.امــا‌بعــد‌کــه‌فنجــان‌را‌آورد‌پاییــن‌اگــر‌یواشــکي‌دیــد‌بزنــي‌مــي‌فهمــي
کــه‌هســت.ســیگارش‌را‌هــم‌همیشــه‌تــوي‌فنجــان‌چــاي‌خالــي‌مــي‌کنــد‌و‌شــرط‌مــي‌بنــدم
ــا ــار‌هــم‌اشــتباه‌نکنــد.امــا‌خــب!ایــن‌هــا‌همیشــه‌بعــد‌از‌ایــن‌اســت‌کــه‌اســمش‌آن یــک‌ب
باشــد.مــی‌مانــی‌حقــه‌ای‌چیــزی‌تــوی‌کار‌اســت؟
)نقطه‌ي‌مشترك(:
همین‌طور‌که‌داري‌توي‌پیاده‌رو‌قدم‌مي‌زني.
همیــن‌طــور‌کــه‌از‌جلــوي‌بزرگتریــن‌فروشــگاه‌لــوازم‌خانگــي‌کــه‌تــا‌حــاال‌دیــده‌اي‌رد‌مــي
شــوي.
ــه‌ات‌را ــورد‌عاق ــاب‌م ــته‌اي‌و‌داري‌کت ــي‌نشس ــه‌ي‌عموم ــوي‌کتابخان ــه‌ت ــور‌ک ــن‌ط همی
ــي. میخوان
وقتي‌داري‌یک‌آگهي‌تبلیغاتي‌را‌از‌تلوزیون‌تماشا‌مي‌کني
وقتي‌داري...
هرجایــي‌ممکــن‌اســت‌آن‌را‌ببینــي‌کــه‌دارد‌بــدون‌اعتنــا‌بــه‌شــوق‌و‌ذوق‌تــو‌کار‌خــودش‌را
انجــام‌مــي‌دهــد‌و‌هیــچ‌تاشــي‌هــم‌بــراي‌ایــن‌کــه‌توجــه‌تــو‌را‌بیشــتر‌جلــب‌کنــد‌نمــی‌کنــد.
هرجایــي‌ممکــن‌اســت‌پیدایــش‌بشــود.بــه‌ایــن‌بســتگي‌دارد‌کــه‌تــو‌‌از‌کجــاي‌آنــا‌خوشــت
مــي‌آیــد‌و‌آن‌جایــي‌کــه‌تــو‌خوشــت‌مــي‌آیــد‌کجــا‌پیــدا‌مــي‌شــود.
-آه!این‌خودشه!من‌همیشه‌دنبال‌یه‌همچین‌چیزي‌مي‌گشتم.
-پسر!این‌واقعن‌آناست.اونجاشو‌ببین!حرف‌نداره.
-دیدي‌با‌چه‌سرعتي‌رد‌شد!حتمن‌باید‌یکیشو‌بخرم.
-به‌نظر‌من‌که‌زیادم‌بدرد‌بخور‌نیس.این‌یکي‌رو‌ببین‌کیسه‌هوا‌هم‌داره.
-این‌شیکترین‌آناییه‌که‌تا‌حاال‌دیدم!ببین‌پنجره‌اش‌چه‌منظره‌ي‌دلبازي‌داره.
همه‌چیز‌به‌این‌برمي‌گردد‌که‌تو‌کجاي‌کار‌هستي.
بیســت‌ســالم‌بــود‌و‌تــا‌ایــن‌موقــع‌تنهــا‌کاري‌کــه‌مــي‌کــردم‌بــزرگ‌شــدن‌بود.چــون‌ایــن‌از
ادبیات بی ربطی 5960نشر مستقل ادبیات ضمیر
آن‌کارهایــي‌‌بــود‌کــه‌بــراي‌انجــام‌دادنــش‌نیــازي‌بــه‌جــواب‌پــس‌دادن‌نبــود.الاقــل‌تــا‌آن
موقــع‌کســي‌بهــم‌نگفتــه‌بــود:چــرا‌تــو‌اینقــدر‌هــي‌داري‌بــزرگ‌مي-شــي؟امــا‌حــاال‌بــه‌جــاي
بــزرگ‌شــدن‌فقــط‌عاشــق‌چیزهــاي‌عجیــب‌و‌غریــب‌مــي‌شــدم‌و‌تــا‌مدتهــا‌بــه‌آن‌هــا‌فکــر
مــي‌کــردم.معشــوقه‌هایــم‌ربطــي‌بــه‌هــم‌نداشــتند‌و‌بــه‌نظــرم‌هیــچ‌شــباهتي‌هــم‌بــه‌هــم
نداشــتند.تنهــا‌نقطــه‌ي‌مشترکشــان‌ایــن‌بــود‌کــه‌افتــاده‌بودنــد‌تــوي‌بیســت‌ســالگي‌مــن‌و
آنجــا‌عجیــب‌و‌غریــب‌بــه‌نظــر‌مــي‌رســیدند.
)فوق‌العاده(:
نشســته‌باشــد‌روي‌نیمکــت‌کــج‌شــده.هنــوز‌ملتفــت‌مــن‌نشــده‌باشــد‌کــه‌بگویــم:ســام‌بایــد
زودتــر‌مــي‌اومــدم.و‌کیفــش‌را‌بــردارد‌و‌برود.انــگار‌مــن‌اصلــن‌نیامــده‌ام‌و‌انــگار‌قبلــن‌یــک‌بــار
ایــن‌اتفــاق‌افتــاده‌باشــد‌و‌ایــن‌بــار‌فقــط‌تکــرار‌دفعــه‌ی‌قبــل‌باشــد.و‌برگــردم‌بــه‌طرفــی‌کــه
قبــل‌از‌ایــن‌کــه‌ملتفــت‌مــن‌شــود‌زل‌زده.و‌بمانــم‌حقــه‌ای‌چیــزی‌تــوی‌کار‌اســت؟
)توی‌توی‌داستان(:
موهــای‌مــادر‌روی‌صورتــم‌بــود‌کــه‌خــواب‌مــی‌رفتم.خــواب‌مــی‌دیــدم‌تــوی‌گرمتریــن‌جــای
جهــان‌خوابیــده‌ام‌و‌یــک‌آبشــار‌بــزرگ‌از‌نــور‌زرد‌مجبــورم‌مــی‌کنــد‌خــواب‌ببینم.خوابــم‌آنقدر
عمیــق‌مــی‌شــد‌کــه‌گاهــی‌تعــداد‌خــواب‌دیدنهایــم‌از‌دســتم‌در‌مــی‌رفــت‌و‌تــوی‌یکــی‌از‌آنهــا
گــم‌وگــور‌مــی‌شــدم.هیچ‌وقــت‌نمــی‌توانســتم‌بفهمــم‌کــدام‌یــک‌از‌خوابهــا‌آن‌یکــی‌اصلــی
اســت‌و‌همیشــه‌قبــل‌از‌ایــن‌کــه‌خوابــم‌درســت‌و‌حســابی‌خــواب‌بشــود،چیزی‌مثــل‌مــار‌دور
گــردن‌و‌زانوهایــم‌حلقــه‌می-شــد‌و‌از‌آبشــار‌بیرونــم‌مــی‌کشید.چشــمهایم‌را‌تــا‌نیمــه‌بــاز‌مــی
کــردم‌و‌چانــه‌پــدر‌را‌مــی‌دیــدم‌کــه‌همینطــور‌کــه‌مــن‌را‌بغــل‌گرفته،بــا‌پایــش‌در‌را‌بــاز‌مــی
کنــد‌کــه‌ببــردم‌تــوی‌اتــاق‌خــودم.همیشــه‌تــا‌ایــن‌موقــع‌بیــرون‌بــود‌و‌ایــن‌موقــع‌هــم‌کــه
مــی‌آمــد‌همیــن‌کارش‌بــود.وقتــی‌روی‌تخــت‌خــودم‌دراز‌مــی‌کشــیدم‌و‌پتــو‌را‌رویــم‌مــی
کشــید،بــه‌صورتــش‌زل‌مــی‌زدم‌و‌فکــر‌مــی‌کــردم:کداممــان‌زودتــر‌شــروع‌کــرده‌ایــم؟
تنهــا‌کــه‌مــی‌شــدم‌مــی‌رفتــم‌ســراغ‌جیــب‌پــدر‌و‌از‌پاکــت‌ســیگارش‌یــک‌نــخ‌برمــی‌داشــتم.
بــه‌جــز‌روزهایــی‌کــه‌پاکــت‌ســیگار‌بــاز‌نشــده‌یــا‌خالــی‌بود.چــون‌اینطــوری‌‌نمــی‌شــد‌چیــزی
برداشــت.می‌رفتــم‌تــوی‌اتاقم،کــز‌مــی‌کــردم‌و‌روشــنش‌می-کردم.نمــی‌دانــم‌بــه‌خاطــر‌ایــن
بــود‌کــه‌شــب‌هــا‌ایــن‌کار‌را‌بــا‌مــن‌مــی‌کــرد‌یــا‌بــه‌خاطــر‌ایــن‌کــه‌شــبها‌ایــن‌کار‌را‌بــا‌مــن
می-کــرد‌مــن‌هــم‌ایــن‌کار‌را‌مــی‌کــردم.هنــوز‌نفهمیــده‌ام.
ــزی‌کــه‌اســمش‌رو ــا)هــر‌چی ــاد‌من(ی ــچ‌کــس‌بیشــتر‌از‌مــن‌نیســت(یا)اســم‌هــای‌زی )هی
ــذاری(: ب
ادبیات بی ربطی 6162نشر مستقل ادبیات ضمیر
آن‌موقــع‌بــزرگ‌شــدن‌همــه‌چیــز‌را‌درســت‌کــرد.امــا‌مشــکلی‌کــه‌بعــدن‌داشــتم‌ایــن‌بــود
ــی‌خــودی‌درســت ــزرگ‌شــده-بودم‌و‌ایــن‌نمــی‌گذاشــت‌کارهــا‌ب ــدازه‌ی‌کافــی‌ب ــه‌ان کــه‌ب
بشــوند.
ده‌ســال‌بعــد‌زمانیکــه‌همانطــور‌کــه‌انتظــارش‌را‌داشــتم‌ده‌ســال‌بزرگتــر‌شــده‌بودم،یــک‌روز
کــه‌نشســته‌بــودم‌و‌داشــتم‌ســیگار‌نمــی‌کشــیدم)حاال‌یــادم‌نیســت‌چرا،یــا‌پاکــت‌ســیگار‌پــدر
دســت‌نخــورده‌بــود‌و‌یــا‌تــا‌تــه‌دســت‌خــورده‌بود(بــه‌کلــه‌ام‌زد‌داســتانی‌بنویســم‌کــه‌اســمش
باشــد‌ایــن:»هیــچ‌کــس‌بیشــتر‌از‌مــن‌نیســت«)فکــر‌کنــم‌بــه‌خاطــر‌ایــن‌بــود‌کــه‌داشــتم
فکــر‌مــی‌کــردم‌چــرا‌بایــد‌اینقــدر‌اســم‌داشــته‌باشــم(
آنجا‌من‌محمد‌بودم‌و‌بعدن‌که‌مدرسه‌می‌رفتم
مــی‌فهمیــدم‌کــه‌فرهــاد‌هــم‌بــوده‌ام‌و‌حواســم‌اصلــن‌نبــوده.کاری‌بــوده‌کــه‌شــده‌و‌کاریــش
هــم‌نمــی‌شــده‌کــرد.
از‌مادر‌می‌پرسم:مامان‌من‌چرا‌دو‌تا‌اسم‌دارم؟مادر‌هم‌می‌گوید:ها؟
ــاره ــون‌دارد‌چیــزي‌درب ــه‌مــن‌گــوش‌مــی‌دهد.)تلوزی ــون‌را‌‌کــم‌مــی‌کنــد‌و‌ب صــدای‌تلوزی
ي‌یــک‌اردک‌و‌لــک‌لــک‌مــي‌خوانــد‌و‌ابــراز‌امیــدواري‌مــي‌کنــد‌کــه‌بــا‌هــم‌دوســت‌شــوند(
-چرا‌من‌دوتا‌اسم‌دارم؟
-آهــان!بــه‌دنیــا‌کــه‌اومــدی‌خیلــی‌ملــوس‌بــودی.همیــن‌جــوری‌عیــن‌بچــه‌گربــه‌زل‌زده
بــودی‌بــه‌مــا‌و‌هیــچ‌چــی‌نمــی‌گفتــی.بــه‌خاطــر‌همیــن‌بابــا‌بزرگهــات‌ســر‌اینکــه‌کدومشــون
اســمتو‌انتخــاب‌کنــن‌بحثشــون‌شــد‌و‌آخرشــم‌هیــچ‌کــدوم‌کوتــاه‌نیومــدن.ظهــر‌مــن‌نمــي
ادبیات بی ربطی 6364نشر مستقل ادبیات ضمیر
رســم‌بیــام‌خونه.غــذا‌رو‌گازه.یــادت‌نــره‌گرمــش‌کنــي.عمــو‌پورنــگ‌‌کــه‌تمــوم‌شــد‌بــرو‌ســر
درســات.
وقتی‌داشت‌مي‌رفت‌گفت:یادت‌نره‌ها‌آقا‌پیمان!
در‌را‌کــه‌بســت،عمــو‌پورنــگ‌آمــد‌و‌نشســت‌روبــه‌رویم.ایــن‌کارش‌مــن‌را‌یــاد‌دزدیــدن‌ســیگار
مــي‌انداخت.بچــه‌هــا‌کلــي‌از‌قیافــه‌اش‌خوششــان‌مــي‌آمــد.چــون‌شــبیه‌آدم‌هایــي‌بــود‌کــه
آدم‌از‌قیافــه‌شــان‌خوشــش‌مــي‌آیــد.
- » سام‌عمو‌جون‌اسمت‌چیه؟«
-»نمي‌دونم.تو‌چي‌عمو‌جون؟«
- »بارک‌اهلل‌چه‌اسم‌قشنگي!چن‌سالته؟نمي‌دونم‌چي‌جون!«
-»به‌تو‌مربوط‌نیست‌عمو‌جون«
ــي ــم‌چ ــي‌دون ــي‌کني،نم ــت‌نم ــه‌اذی ــان‌رو‌ک ــا‌و‌مام ــنگي!باب ــن‌قش ــه‌س ــارک‌اهلل‌چ -»ب
کوچولو؟هــا؟«
-»نه.نمی‌کنم.ولي‌قبلش‌باید‌سیگارمو‌کش‌برم‌عمو‌جون!بعدش‌اذیت‌نمي‌کنم.«
مي‌خواست‌بگوید:بارک‌اهلل‌چه‌فکر‌قشنگي!ولي‌قبلش‌برو‌سر‌درسهات!
اما‌تلویزیون‌را‌خاموش‌کردم.
رفتم‌سر‌جیب‌پدر.
آخریــن‌بــاري‌کــه‌بــه‌اســم‌هــا‌فکــر‌کــردم‌یــاد‌آنــا‌افتــادم‌و‌کلــي‌رفتــم‌تــو‌لــک‌بــراي‌نبودنش.
بچــه‌گربــه‌ي‌ســفیدي‌بــود‌کــه‌چشــم‌هــاي‌ســبزي‌داشــت.همه‌ســر‌ایــن‌کــه‌خیلــي‌ملــوس
اســت‌توافــق‌داشــتیم.هیچ‌بایــي‌ســرش‌نیاوردیم.فقــط‌اســمش‌را‌گذاشــتیم»آنــا«.
)قبیله‌ی‌بالتکلیف(:
عــادت‌داشــتم‌نیمکــت‌کــج‌شــده‌ي‌گوشــه‌ي‌آالچیــق‌دانشــکده‌را‌بــا‌آنــا‌ببینم.هــر‌وقــت‌کــه
ــدون ــود‌کــه‌مجبــور‌باشــم‌ماشــین‌ب مجبــور‌مــي‌شــدم‌تنهایــي‌روي‌آن‌بنشــینم،مثل‌ایــن‌ب
ــد. ــم‌بودن ــزوم‌ه ــت‌الزم‌و‌مل ــا‌و‌نیمک ــود.آن ــه‌اي‌ب ــن‌کار‌‌احمقان ــي‌را‌راه‌بیندازم.واقع بنزین
یــک‌روز‌یــک‌نفــر‌آنجــا‌نشســته‌بــود‌و‌داشــت‌بــا‌خیــال‌راحــت‌کتــاب‌مــي‌خوانــد.انــگار‌کــه
همــه‌چیــز‌ســر‌جایــش‌اســت.بــه‌نیمکــت‌بیچــاره‌کــه‌باتکلیــف‌مانــده‌بــود‌خیــره‌شــدم.مثــل
آدمــي‌بــود‌کــه‌نصــف‌شــبی‌یــک‌پایــش‌تــوي‌گل‌گیــر‌کــرده‌و‌بهــش‌گفتــه‌انــد:»جایــي‌نــري
تــا‌مــن‌بیــام«و‌فرداشــب‌همــان‌موقــع‌هــم‌نیامــده‌باشــند.گفتم:«نــچ‌نــچ‌نــچ«
وقتــی‌طــرف‌کتابــش‌را‌برداشــت‌و‌رفــت‌گرفتــم‌نشســتم‌جایــش‌و‌کلــی‌منتظــر‌آنــا‌شــدم.آن
روز‌نیامد.چــون‌اصلــن‌قــرار‌نبــود‌بیایــد.
)فوق‌العاده()فوق‌العاده(:
ادبیات بی ربطی 6566نشر مستقل ادبیات ضمیر
و‌منصــور‌‌بچرخانــد‌انگشــتش‌را‌تــوی‌گوشــش.و‌آناهیتــا‌بدانــد‌خــودش‌هــم‌کــه‌خوشــکلی‌اش
حــرف‌نــدارد‌و‌یــک‌شــرکت‌آرایشــی‌ازش‌عکســش‌را‌بخواهــد‌کــه‌بزنــد‌روی‌محصولیــش‌کــه
ــی‌کشــد: ــس‌م ــه‌نف ــن‌اســمش‌معشــوقش‌را.و‌معشــوق‌همانطــور‌ک ــد‌گفت ــی‌کن ــی‌م غیرت
ســام‌آنــا!و‌آناهیتــا:ســام!و‌خــال‌روی‌گونــه‌ی‌چپــش‌بیایــد‌فــوق‌العــاده‌بــه‌آنــا.
)قبیله‌ی‌بالتکلیف‌و‌احمق(:
راســتش‌مــن‌اصلــن‌از‌آدم‌هایــي‌نیســتم‌کــه‌بــا‌خیــال‌راحــت‌روي‌نیمکــت‌کــج‌مــي‌نشــینند
و‌بــدون‌اینکــه‌فکــر‌کننــد‌چیــزي‌ســر‌جایــش‌هســت‌یــا‌نیســت‌کتــاب‌مــی‌خواننــد.
ــه ــود‌ب ــا‌تکیــه‌داده‌ب ــه‌طــرف‌نیمکــت،آن آن‌روز‌از‌کنــار‌ســاختمان‌دانشــکده‌کــه‌پیچیــدم‌ب
ــي ــي‌اش‌‌نم ــأ‌حال ــت‌اص ــه‌درخ ــت‌ک ــي‌گف ــي‌م ــوي‌گوشــش‌چیزهای ــت‌ت ــت‌و‌داش درخ
شــد.فقط‌برگهایــش‌را‌عیــن‌احمقهــا‌تــکان‌مــي‌داد.مــن‌را‌کــه‌دیدنــد‌گفــت‌و‌گویشــان‌نیمــه
ــد. ــا‌گرفــت‌نشســت‌روي‌نیمکــت‌کــه‌مــن‌ملتفــت‌شــوم‌مــن‌را‌دیــده‌ان ــد‌و‌آن کاره‌مان
گفتم:ســام‌بایــد‌زودتــر‌مــي‌اومدم.وقتــی‌نشســتم،کیفش‌را‌از‌روي‌پاهایــش‌برداشــت‌گذاشــت
بیــن‌خــودش‌و‌مــن‌و‌پاهایــش‌را‌گذاشــت‌روی‌هم.همیشــه‌بعــد‌از‌ایــن‌کارش،در‌تمــام‌طــول
ــر‌نمــي‌آمــدم. ــدم‌و‌از‌آن‌باالت ــره‌مــي‌مان ــه‌کفــش‌هایــش‌خی ســکوتمان‌و‌حــرف‌زدنمــان‌ب
انــگار‌قضیــه‌ی‌اصلــی‌کفشهاســت‌و‌خــود‌آنــا‌چیــزی‌نیســت‌جــز‌یــک‌کامیــون‌حمــل‌کفــش.
همیشــه‌هــم‌بــدون‌هیــچ‌دلیلــي‌بــه‌نظــرم‌ایــن‌یکــي‌کفشــش‌بهتریــن‌کفشــي‌بــود‌کــه‌مــي
ــد ــروز‌بای ــه‌ام ــه‌ک ــوم‌نشــد؟یادت‌نرفت ــت:خــوب!تم ــرد‌و‌گف ــوض‌ک ــش‌را‌ع ــا‌پاهای دیدم.آن
ــه‌خســته‌شــده‌و ــه‌داشــته‌باشــه.گفت‌دیگ ــا‌همیشــه‌ادام ــه‌ت ــش‌باشــه؟نمــي‌شــه‌ک آخری
بایــد‌تمــوم‌بشــه.گفت:واقعــأ‌داره‌حوصلــه‌ام‌ســر‌مــي‌ره.درســت‌عیــن‌مونالیــزا‌وقتــي‌کــه‌از
داوینچــي‌بپرســد:هي!تمــوم‌نشــد؟گردنم‌درد‌گرفــت.
ایــن‌چیــزي‌نیســت‌کــه‌تمــوم‌بشه.همیشــه‌هســت.تو‌هــم‌کــه‌آزادي‌و‌الزم‌نیســت‌از‌چیــزي
خســته‌بشــي.
چشــمهایم‌را‌از‌بهتریــن‌کفــش‌هایــی‌کــه‌مــی‌دیــدم‌برداشــتم.طــرف‌عــدل‌آمــده‌نشســته‌زیــر
درخــت‌روبــروی‌نیمکــت‌و‌بــاز‌کــرده‌کتــاب‌کوفتــی‌اش‌را‌مثــل‌اینکــه‌ده‌دقیقــه‌دیگــر‌دنیــا
بــه‌پایــان‌مــی‌رســد‌و‌خیلــی‌چیــز‌ناجوریســت‌کــه‌بیســواد‌بمیــرد.
به‌نظرت‌درخته‌چن‌سالشه؟ترق!کیف‌آنا‌افتاد‌طرف‌من. -
برداشــتش.زل‌زد‌بــه‌درخت.موهــای‌زردش‌ریختــه‌بــود‌روی‌صورتش.نیــم‌رخــش‌حالــت‌توتــم
ــکان‌نخــورد‌و ــش‌ت ــده‌ایســت‌و‌از‌جای ــز‌گن ــد‌چی ــه‌اي‌را‌داشــت‌کــه‌خــودش‌هــم‌بدان قبیل
ترق!«کیفــش‌افتــاد‌طــرف‌من«اصــأ‌بــه‌کســی‌اعتنــا‌نکنــد.
من‌از‌آدماي‌باتکلیف‌و‌احمق‌خوشم‌نمي‌یاد.
بعــد‌بلنــد‌شــد‌و‌رفــت‌انــگار‌کــه‌بــا‌درخــت‌حــرف‌زده‌باشــد‌و‌درخــت‌هــم‌اصــأ‌حالــی‌اش
نشــده‌چــي‌گفتــه.
نمــي‌دانــم‌چــرا‌امــا‌کلــي‌دلــم‌بــراي‌منصــور‌تنــگ‌شــد.بعــد‌فکــری‌شــدم‌عکــس‌آناهیتــا‌را
روی‌چــی‌مــی‌شــود‌دید.بعــد‌دیگــر‌بهــش‌فکــر‌نکــردم.
ادبیات بی ربطی 6768نشر مستقل ادبیات ضمیر
بــه‌نظــرم‌بعــد‌از‌آن‌دیگــر‌هیــچ‌وقــت‌ایــن‌فرصــت‌را‌پیــدا‌نکــردم‌کــه‌ایــن‌قــدر‌احســاس‌آدم
باتکلیــف‌و‌احمــق‌را‌داشــته‌باشــم..مثــل‌قبیلــه‌اي‌بــودم‌کــه‌همیــن‌چنــد‌لحظــه‌ي‌پیــش
توتمــش‌بلنــد‌شــده‌و‌رفتــه‌و‌ترق!انــگار‌کســي‌ســیلي‌خــورد‌امــا‌کیفــي‌بــود‌کــه‌یــادش‌رفتــه
بــود‌و‌افتــاد‌طــرف‌مــن‌کاریــش‌هــم‌نمــی‌شــد‌کــرد.
69نشر مستقل ادبیات ضمیر
اگرچه‌زاینده‌رود‌آب‌حیات‌ست‌‌‌‌‌ولی‌بی‌ربط‌نویسی‌از‌بی‌ربط‌گویی‌به!
روح‌انگیز‌ثبوتی
یکی،از‌میله‌ها‌آویزون‌شده‌بود‌و‌خودش‌رو‌باال‌و‌پایین‌می‌کشید.
یکــی،ســرش‌رو‌بــه‌ســینه‌اش‌تکیــه‌داده‌بــود‌بــا‌چشــم‌های‌هیــز‌و‌تیــز‌اطرافــش‌رو‌زیــر‌نظــر
داشت.
بقیه‌یا‌چرت‌می‌زدن‌یا‌ساکت‌نشسته‌بودن.
*
ــده ــت‌خوابی ــای‌پش ــری‌و‌کفش‌ه ــای‌اب ــدن‌دمپایی‌ه ــیده‌ش ــخ‌کش ــنین‌‌ها‌و‌لخ‌ل ــدای‌ماش ص
ــه‌ســاعت‌بیشــتر‌می‌شــد. ســاعت‌ب
در‌بــاز‌شــد.هوایــی‌کــه‌بیشــتر‌بــوی‌بنزیــن‌و‌گازوییــل‌مــی‌داد‌تــا‌نســیم‌خــوش‌صبحگاهــی.
خــودش‌رو‌زودتــر‌از»میتــی«تــو،کشــید.
یکــی‌ســوم،خبــردار‌نشســت.گــردن‌کلفــت‌کــرد‌و‌ســرش‌رو‌بــه‌چــپ‌و‌راســت‌تــاب‌داد‌گفــت:
یــا‌خــود‌خــدا.
یکی‌دوم،انگار‌نه‌انگار‌سرش‌گرم‌کارش‌بود.
یکی‌اول،تاب‌رو‌نگاه‌داشت‌و‌سوت‌بلبلی‌کشید.
بقیه‌از‌رخوت‌بیرون‌اومدن‌و‌منتظر‌شدن.
*
میتــی‌یــه‌راســت‌رفــت‌تــوی‌پســتو‌ســماور‌رو‌از‌آب‌پــر‌کــرد.دوشــاخه‌رو‌بــه‌بــرق‌زد.چــراغ
ــی‌رو‌از‌پشــت‌شــیر‌آب‌برداشــت‌روی دکمــه‌ی‌روشــن،روشــن‌شــد.قابلمــه‌ی‌کوچیــک‌روی
ســفره‌ی‌پاســتیکی‌تــا‌شــده‌ای‌کــه‌بــا‌نقــش‌و‌نــگار‌دیــس‌پلــو‌و‌ســه‌ســیخ‌کبــاب‌و‌دو‌تــا
ــود‌گذاشــت‌و‌به‌طــرف‌در‌رفــت. ــارچ‌دوغ‌تزییــن‌شــده‌ب ــه‌پ گوجــه‌فرنگــی‌و‌ی
یکی‌اول‌گفت:دو‌تا‌سنگک.
*
میتی‌‌هنوز‌از‌الی‌چهار‌چوب‌در‌بیرون‌نرفته‌بود‌که...
یکی‌اول‌گفت:آی‌بچه...به‌پا‌‌توش‌ریگی‌میگی‌نباش.
یکــی‌دوم،دســت‌از‌بارفیکــس‌رفتــن‌کشــید.ســرش‌رو‌یــه‌وری‌کــرد‌و‌کشــیده‌گفــت:دالر...
یــوروووو.
یکی‌سوم‌گفت:ای‌بسوزه‌پدر‌بی‌پولی.
*
میتی‌‌در‌رو‌محکم‌به‌هم‌زد‌و‌رفت.
ــا ــد‌ب ــم.بع ــو‌خواب ــد‌ت ــره‌‌اوم ــر‌شــب،جزی ــه‌ه ــت:دیشــب‌مث ــگ‌گرف ــاز‌رن ــان ــی‌دوم:ب یک
ــکن‌زدن‌در‌آورد. ــدای‌بش ــش‌ص زبون
یکی‌اول‌گفت:میتیزمینوتکشیدی؟
ادبیات بی ربطی 7374نشر مستقل ادبیات ضمیر
یکی‌سوم‌گفت:ندارم‌به‌موال.کار‌وکاسبی‌ما‌هم‌خرابه‌ال...م...صب.
*
ــت. ــخون‌گذاش ــفره‌رو‌روی‌پیش ــوار.س ــه‌دی ــبوند‌ب ــرد‌و‌چس ــاز‌ک ــاق‌ب ــی‌در‌رو‌چهارط میت
تاهــاش‌رو‌بــاز‌کــرد.دو‌تــا‌نــون‌ســنگک‌رو‌هــوا‌داد‌کــه‌خمیــر‌نشــن.رادیــو‌رو‌روشــن‌کــرد
شــاید‌ســر‌یکــی‌اول‌و‌یکــی‌دوم‌و‌یکــی‌ســوم‌گــرم‌بشــه‌و‌ســاکت‌بشــن‌حوصلــه‌ی‌شــر‌و‌ور
ــا‌بعــد ــه‌پاچــه‌رو‌روی‌دو‌شــعله‌گذاشــت‌ت ــوی‌پســتو‌قابلمــه‌ی‌کل شــنیدن‌نداشــت.رفــت‌ت
گرمــش‌کنــه.یــه‌اســتکان‌و‌نلبکــی‌تــوی‌ســینی‌گذاشــت.قــل‌قــل‌آب‌جــوش،ســماور‌رو‌بــه
قــر‌دادن‌انداختــه‌بــود.یــه‌‌مشــت‌چــای‌‌تــوی‌‌قــوری‌‌ریخــت‌و‌زیــر‌شــیر‌ســماور‌گذاشــت.
قــوری‌کــه‌پــر‌شــد‌‌اونــو‌روی‌ســماور‌گذاشــت.پنیــر‌رو‌از‌یخچــال‌بیــرون‌آورد‌گذاشــت‌کنــار
ســماور.ت‌رو‌از‌تــوی‌ســطل‌نیمــه‌پــر‌جــرم‌گرفتــه‌ی‌گوشــه‌ی‌دیــوار‌برداشــت.و‌مثــل‌همیشــه
از‌دم‌در‌شــروع‌کــرد.
یکی‌اول‌گفت:.میتیزمینوتکشیدی؟
ــه‌تــوی‌ســر‌یکــی‌اول.ولــی‌پشــیمون‌شــد.تــوی‌ســر ــا‌بزن میتــی‌‌چــوب‌ت‌رو‌بلنــد‌کــرد‌ت
زدن‌همــان‌و‌از‌دســت‌دادن‌همیــن‌یــه‌لقمــه‌نــون‌همــان.دوبــاره‌رفــت‌الی‌چهــار‌چــوب‌در
ــه ــا‌کوچ ــه‌دوت ــه‌ا‌ی‌ک ــن‌مدرس ــون‌می‌رفت ــا‌‌بزرگ‌ترش ــا‌ب ــی‌ی ــد‌تای ــا‌چن ــی‌ی ــا‌تنهای بچه‌ه
باالتــر‌بــود.میتــی‌یــه‌دور‌زمیــن‌رو‌ت‌‌کشــید‌صــدای‌رادیــو‌تــا‌مدتــی‌یکــی‌اول‌و‌یکــی‌دوم‌و
یکــی‌ســوم‌‌رو‌ســاکت‌‌نگــه‌داشــته‌بــود.میتــی‌‌رفــت‌تــوی‌پســتو‌آب‌ســطل‌رو‌عــوض‌کنــه...
اخبــار‌رادیــو‌شــروع‌شــد.گوینــده‌‌گفــت:
-سخنان‌وزیر‌اقتصاد‌را‌در‌گزارش‌همکارم‌می‌شنویم.
کامیون‌خاور‌درحالی‌که‌از‌جلوی‌مغازه‌رد‌می‌شد‌باد‌ترمزش‌را‌خالی‌کرد.
کوبیدن‌دو‌میخ‌به‌دیوار،اندازه‌ی‌شانه‌های‌یک‌زن‌الغراندام
نگار‌کماسی
ــد‌صــدا ــر‌دوتاشــون‌رو‌جغ ــی‌نداشــت‌ه ــه‌فرق ــاش؟اگ ــده،اســم‌اون‌یکــی‌خف اســم‌اون‌جغ
ــاش... ــه‌خف ــا‌اینک ــم...ی می‌زدی
ــه‌ســمت‌آشــپزخانه‌مــی‌رود.داخــل ــاق‌خــواب‌ب ــال‌چیــزی‌می‌گــردد.از‌ات زن‌ســرگردان‌دنب
ــر ــپزخانه.زی ــد‌در‌آش ــی‌را‌ول‌می‌ده ــیب‌زمین ــاز‌و‌س ــبد‌پی ــد.س ــگاه‌می‌کن ــا‌را‌ن کابینت‌ه
ــر ــد‌و‌ه ــه‌می‌کن ــر‌و‌ت ــا‌را‌س ــوی‌لباس‌ه ــا‌را...کش ــت‌پرده‌ه ــد.پش ــگاه‌می‌کن ــا‌را‌ن مبل‌ه
کــدام‌را‌بــه‌گوشــه‌ای‌پرتــاب...ناگهــان‌چشــمش‌بــه‌لبــاس‌زیــر‌زنانــه‌و‌یشــمی‌رنگــی‌می‌افتــد.
ــرازیر ــم‌هایش‌س ــک‌از‌چش ــان،و‌اش ــد،می‌بوسدش ــار‌می‌ده ــتانش‌فش ــم‌در‌دس آن‌را‌محک
می‌شــود...
مــرد‌مضطــرب‌می‌گویــد:اوه...بــاز‌بــرای‌چــی‌گریــه‌می‌کنــی؟مگــه‌نمی‌دونــی‌ایــن
بــرداره؟ برامــون‌خــرج بــه‌ری‌تــو‌چقــدر‌می‌تونــه گریه‌کردن‌هــای‌ری
زن‌بی‌هوا‌جدی‌می‌شود.دیگر‌نمی‌گرید،انگار‌که‌نمایش‌تمام‌شده‌باشد.
ـ‌چه‌جور‌خرجی؟
ــتی؟هیــچ ـ‌هــر‌بــار‌کــه‌اخــم‌می‌کنــی‌و‌ژســت‌گریــه‌کــردن‌رو‌می‌گیــری...می‌دونس
ــورت ــه‌ص ــت‌واس ــت‌کلف ــن‌‌ک ــا‌چی ــیش‌ت ــج‌ش ــی‌از‌پن ــی‌می‌کن ــتی؟داری‌پذیرای می‌دونس
ــان؟ ــت؟ه نازنین
ـ‌آه...لعنت‌به‌تو‌مرد...
زن‌می‌زند‌زیر‌گریه.
-لعنــت‌بــه‌تــوء‌بــی‌احســاس...هیــچ‌می‌دونــی‌ایــن‌ســوتین‌چــه‌ســوتین‌مقدســی‌هســت‌تــو
زندگــی‌مــن؟هــا؟
زن‌گفت:چیه‌باز؟سر‌و‌ته‌شدی‌عین‌یه‌جغد.
مرد‌گفت:چی؟
ـ‌می‌گم‌چیه‌باز‌سر‌و...
ـ‌نه،چی‌گفتی؟عین‌یه‌چی‌سر‌و‌ته‌شدم؟
زن‌مردد‌گفت:جغد‌دیگه...جغد...
ـ‌مگه‌جغدها‌سر‌و‌ته‌می‌شن؟
ــر ــو...ه ــو...ه ــد...ه ــن...بع ــرون‌می‌زن ــار‌بی ــو‌دل‌غ ــو‌از‌ت ــه‌ه ــه‌ی ــود‌ک ــا‌ب ــورم‌از‌اون ـ‌منظ
ــمون... ــه‌ای‌از‌آس ــه‌گوش ــن‌ی ــرواز‌می‌کن ــون‌پ کدومش
ـ‌خنگ!اون‌خفاشه!خفاش!
ــه ــو‌ســر‌و‌ت ــه‌خــب...حــاال‌مگــه‌فرقــی‌هــم‌می‌کنــه؟مهــم‌اینــه‌کــه‌ت ــه‌خــب...خیل ـ‌خیل
ــودی...عیــن‌چیــش،مهــم‌نیــس... ب
ــرا ــس‌چ ــه،پ ــی‌نمی‌کن ــه‌فرق ــی؟اگ ــچ‌فرق ــه؟هی ــی‌نمی‌کن ــچ‌فرق ــت:هی ــی‌گف ــرد‌عصبان م
ادبیات بی ربطی 7980نشر مستقل ادبیات ضمیر
زن‌فریاد‌می‌زند.
-نه...تو‌فقط‌یه‌احمقی‌که‌فقط‌به‌فکر‌چین‌و‌چروک‌صورت‌منه!
زن‌کلمات‌را‌هجی‌می‌کند.
-این‌سوتین،سوتین‌مورد‌عاقه‌ی‌مادر‌منه!
گریه‌اش‌شدت‌می‌گیرد.
ــاز ــم‌اون‌قصــه‌ی‌همیشــگی‌رو‌ب ــا؟می‌شــه‌خواهــش‌کن ــزم؟ه ــی‌عزی ــش‌کن ـ‌می‌شــه‌تموم
تکــرار‌نکنــی؟مــن‌گشــنمه...
زن‌ســریع‌کلمــات‌را‌ادا‌می‌کنــد‌انــگار‌کــه‌متنــی‌را‌ناشــیانه‌از‌حفــظ‌بازگــو‌کنــد:کــدوم‌قصــه؟
ــو ــادرم‌پنجــاه‌ســال‌مخفــی‌نگهــش‌داشــت؟اینکــه‌همیشــه‌ت منظــورت‌همــون‌رازی‌‌کــه‌م
ــا‌ســینه‌هاش‌بزرگتــر‌جلــوه‌کنــه؟ ــر‌می‌ذاشــت‌ت همیــن‌ســوتین‌یشــمی‌رنگــش‌اب
ـ‌من...گشنمه...
زن‌آب‌بینــی‌اش‌را‌بــا‌ســوتین‌پــاک‌می‌کنــد.دو‌میــخ‌را‌بــه‌انــدازه‌ی‌شــانه‌های‌یــک‌زن‌الغــر
انــدام‌بــه‌دیــوار‌می‌کوبــد‌و‌آن‌را‌بــا‌احتــرام‌و‌تقدســی‌باورنکردنــی‌بــه‌دیــوار‌آویــزان‌می‌کنــد.
-اون‌جوراب‌پارازین‌نارنجی‌منو‌ندیدی؟
ـ‌نه.
ـ‌چطور‌ممکنه؟تو‌عاشق‌اون‌جورابایی...
ـ‌تو‌یخچاله.
ـ‌تو‌یخچال؟
ـ‌اهوم...یخچال...انتظار‌داشتی‌تو‌سبد‌جورابا‌باشه؟
ـ‌نه،نه...هرگز.چه‌انتظار‌بی‌جایی.
ـ‌احمق‌نباش.
زن‌متعجب‌و‌غمگین‌می‌شود.
-چطور‌مگه؟
بغض‌گلویش‌را‌می‌گیرد:باز‌چیکار‌کردم؟
زن‌مظلومانه‌ادامه‌می‌دهد:چرا‌بهم‌می‌گی‌احمق‌نباشم؟
ـ‌هیچی...همینطوری‌به‌ذهنم‌رسید...
زن‌کمی‌خوشحال‌می‌شود:ممنون...فکر‌کردم‌باز‌حماقتی‌به‌خرج‌دادم...
زن‌به‌اطراف‌نگاهی‌می‌اندازد:منو‌تا‌جایی‌می‌رسونی؟
ـ‌البته!می‌تونم‌تا‌مقصد‌کولت‌کنم...
ـ‌آخ...منو‌ببخش‌عزیزم...منو‌ببخش...بهم‌نگو‌احمق...من‌فقط‌فراموش‌کردم...
ـ‌نکنه‌از‌سواری‌من‌خسته‌شدی؟
ـ‌ها؟
ـ‌مگه‌دوال‌دوال‌داره؟
ـ‌چی؟
ـ‌شتر‌سواری.
ـ‌گفتی‌شتر...نگفتی‌چرا‌عین‌یه‌جغد‌برعکس‌شده‌بودی...
مــرد‌بــی‌حوصلــه‌می‌گویــد:پـــــوفــــ....دس‌بــردار‌خانــم...شــاید‌بــه‌خاطــر‌اینکــه‌خواســتم
خونــی‌چیــزی‌بــه‌مغــزم‌برســه...
ادبیات بی ربطی 8182نشر مستقل ادبیات ضمیر
ادبیات بی ربطی 8384نشر مستقل ادبیات ضمیر
ــا ــخ‌ب ــه‌دو‌می ــده‌ب ــزان‌ش ــه‌آوی ــد‌ک ــگاه‌می‌کنن ــی‌ن ــمی‌رنگ ــبز‌یش ــوتین‌س ــه‌س ــردوب ه
فاصلــه‌ی‌شــانه‌های‌یــک‌زن‌الغرانــدام‌و‌فکــر‌می‌کننــد‌بــه‌ابرهایــی‌کــه‌زمانــی‌تویــش‌بــوده...
8384
من‌یکی‌دیگر‌از‌کرم‌ها‌را‌کشتم!
ماجده‌خسروی
امــروز‌بــه‌طــرز‌عجیــب‌و‌غریبــی‌در‌یافتــم‌کــه‌یــک‌کــرم‌خیلــی‌راحــت‌مــی‌میرد.معلــوم
اســت‌کــه‌در‌اتــاق‌نمــور‌و‌بــوی‌نــا‌گرفتــه‌ی‌افــکارم،از‌دریچــه‌ی‌چشــم‌هــای‌درشــت‌دوختــه
بــه‌نوشــته‌هــا،از‌ایــن‌چیزهــا‌دیــده‌مــی‌شــود.
ــی‌دور ــت.کاغذ‌زر‌ورق ــته‌اس ــرب‌کش ــش،عق ــی‌در‌اتاق ــنیدم‌یک ــت.ش ــوب‌اس ــه‌خ ــرم‌ک ک
شــکات‌را‌چــرق‌چــرق‌بــاز‌مــی‌کنــم‌و‌هســته‌ی‌قهــوه‌ای‌آن‌را‌مــی‌چپانــم‌در‌دهــان.کاغــذش
را‌ســر‌راه‌‌کــرم‌عزیــز‌مــی‌گیــرم‌وایشــان‌ترجیــح‌مــی‌دهنــد‌پیــاده‌برونــد.
-اوه‌خــدای‌من.نبضــم‌بــه‌طــرز‌عجیبــی‌بــاال‌مــی‌زند.پانــزده‌ثانیــه‌زمــان‌مــی‌گیرم.یــک،دو
...بیســت‌و‌ســه
.مــن‌بایــد‌در‌رختخوابــم‌بمیــرم.بیمــار‌شــده‌ام‌در‌چهــار‌ضــرب‌مــی‌شــود‌بــه‌عبارتــی‌نــود
و‌دو.
دراز‌می‌کشم‌ودر‌انتظار‌مرگ‌به‌کرم‌روی‌دیوار‌خیره‌می‌شوم.
چنــد‌ســال‌نــوری‌طــول‌مــی‌کشــد‌تــا‌از‌ایــن‌دیــوار‌بــه‌دیوارپزشــک‌برســد؟از‌دیــوار‌جنــاب
ســر‌افراز!وکیــل‌پایــه‌یــک‌دادگســتری!هــم‌مــی‌گــذرد.
برایش‌پرونده‌سازی‌می‌کند.باید‌از‌این‌منجاب‌نجاتش‌بدهم.
...-کرم‌خیلی‌باال‌رفته‌است‌و‌دستم‌به‌اش‌نمی‌رسد
صاف‌نگاه‌کرد‌توی‌چشمم‌و‌گفت
هیپوکندریا-
!هیــچ‌کــرم‌عاقلــی‌دیــوار‌اتــاق‌یــک‌خانــم‌متشــخص‌را‌بــا‌ایــن‌همــه‌خوراکــی‌ول‌نمــی‌کنــد
بــه‌دیــوار‌وکیــل‌بچســبد
حتمــا‌مــی‌خواهــد‌بــا‌وکیــل‌مشــورت‌کنــد‌کــه‌اگــر‌پزشــک‌بــه‌او‌داروی‌اشــتباه‌داد‌و‌مــرد‌بــه
کجــا‌بایــد‌شــکایت‌کنــد!
چهــار‌پایــه‌را‌زیــر‌پایــم‌مــی‌گــذارم‌و‌کــرم‌را‌بــه‌زور‌بــه‌ســمت‌کاغــذ‌‌شــکات‌هدایــت‌مــی
کنــم.
ــرم ــدن‌ک ــر‌از‌ب ــگ‌ت ــر‌رن ــگ‌است.شــاید‌پ ــط‌در‌رن ــه،فق ــا‌تن ــش‌ب ــه‌تفاوت ســر‌کوچکــی‌ک
ــای‌ســیرک ــم‌ه ــاد‌خان ــه‌ی ــرا‌ب ــش‌م ــری‌باالی ــد‌اســت‌و‌انعطــاف‌پذی ــد‌بن ــش‌بن رنگش.بدن
ــدازد! ــی‌ان ــاب‌م آفت
ــاز‌مــی‌زنــد‌و‌وقتــی‌بــه‌هــر‌طــرف‌مــی‌رود‌راه‌خروجــی‌نــدارد‌بــه‌ناچــار‌ســوار ابتــدا‌ســر‌ب
ــزان‌اســت.تابلوی ــه‌آوی ــوت‌اســت.تابلوی‌وکیــل‌ســر‌و‌ت ــی‌مــی‌شــود!راهرو‌خل وســیله‌زر‌ورق
پزشــک‌امــا‌ســر‌جایــش‌نشســته‌اســت!تابلوی‌پزشــکان‌همیشــه‌بــه‌قــوت‌خــود‌باقــی‌هســتند!
پالتــوی‌چــرم‌را‌مــی‌پوشــم‌بــا‌چکمــه‌هــای‌پوســت‌مــاری!شــال‌هــم‌مــی‌انــدازم،نــه‌اینکــه
بخواهــم‌موهایــم‌را‌کســی‌نبیند!کمــی‌ســرد‌اســت!
ادبیات بی ربطی87نشر مستقل ادبیات ضمیر 88
ــی ــماری‌م ــه‌ش ــتهایم‌لحظ ــدن‌روی‌دس ــرای‌خزی ــا‌ب ــرم‌ه ــل‌وصفی!ک ــر‌قاب ــکوه‌غی ــه‌ش چ
ــم‌از ــه‌های ــدای‌چکم ــتند!راهروبا‌ص ــار‌هس ــا‌بیم ــرم‌ه ــام‌ک ــم‌تم ــت‌میکن ــن‌ثاب ــام کنند!ام
ــزد! ــی‌گری ــکوت‌م س
در‌مطــب‌بــاز‌اســت‌و‌چنــد‌کــرم‌جــوان‌مشــغول‌گفــت‌وگــو‌هســتند.چنــد‌خانــم‌هــم‌مؤدبانــه
جلــوی‌کــرم‌هــا،پــا‌روی‌پــا‌انداختــه‌وراجــی‌مــی‌کننــد!
کرم‌را‌در‌زر‌ورق‌فشار‌می‌دهم‌تا‌بیماری‌اش‌عود‌کند!پزشک‌هنوز‌نیامده‌است!
پاک‌فراموش‌کرده‌بودم‌که‌من‌باید‌می‌مردم.
کرم‌را‌در‌جیب‌گذاشته.لبخندی‌می‌زنم
-ا‌هه‌من‌یک‌کار‌فوری‌دارم‌معذرت‌می‌خواهم
-استدعا‌می‌کنم.بانوی‌عزیز.شما‌روی‌سر‌ما‌جا‌دارید.مطب‌متعلق‌به‌شماست
منشی‌نیز‌کرمی‌در‌جیب‌دارد‌که‌وول‌خوردنش‌را‌دیدم.
تــق‌تلــق...مــی‌دوم‌تــا‌اتاقــم.در‌اتــاق‌وکیــل‌بــاز‌اســت.من‌از‌منشــی‌شــکایت‌دارم!حتمــا
بعــد‌بایــد‌وکیــل‌بگیرم.پرونــده‌ی‌قطــوری‌خواهــد‌شــد.
ــرای‌عــرض‌ادب‌خدمــت ــه‌رســم‌همســایگی‌ب ــد‌ب ــر‌بای -ســام‌جنــاب‌سرافراز.متأســفم‌زودت
ــی‌رسیدم.ببخشــید م
دستش‌را‌داخل‌جیبش‌می‌برد‌و‌کاغذ‌زر‌ورقی‌شکم‌دارشکاتی‌‌بیرون‌می‌آورد.
-بفرمایید‌خانم‌محترم.دهان‌و‌لبهای‌زیبایتان‌را‌به‌شکات‌ما‌زینت‌دهید
گمــان‌کــردم‌صدایــی‌شــنیدم‌امــا‌وکیــل‌کــه‌ســرش‌را‌بلنــد‌نکــرده‌است.شــکات‌را‌مــی‌گــذارد
در‌دهانــش‌وآب‌‌چســبناکی‌از‌لبهــای‌گوشــتالویش‌جــاری‌مــی‌شــود.
ادبیات بی ربطی89نشر مستقل ادبیات ضمیر 90
از‌پشت‌عینکش‌به‌من‌زل‌می‌زند.او‌هنوز‌نیاموخته‌است
که‌صورت‌من‌در‌قسمت‌فوقانی‌بدنم‌است.
در‌پستی‌و‌بلندی‌ها
احتماال‌دنبال‌دهانم‌می‌گردد!
کرم‌را‌در‌جیبم‌فشار‌می‌دهم.من‌از‌کسی
شکایتی‌ندارم.
به‌اتاقم‌برمی‌گردم.زر‌ورق‌را‌باز‌می‌کنم
.موجود‌بیچاره!چه‌نجیب‌پهن‌شده‌ای؟!
آن‌را‌داخل‌گودی‌کاسه‌ی‌توالت‌رها‌می‌کنم‌و
سیفون‌را‌می‌کشم.
روی‌تخت‌دراز‌می‌کشم.شاید‌فرار‌کرده‌باشد!با‌عجله‌باز‌می‌گردم.
آب‌فرو‌نشسته‌است‌و‌کرم‌له‌شده‌را‌بلعیده‌است.
-اوه‌خدای‌من.راحت‌خواهم‌مرد.من‌یکی‌دیگر‌از‌کرم‌ها‌را‌کشتم.
91نشر مستقل ادبیات ضمیر
ــه‌توســط ــي‌ربطي«ســت‌ک ــات‌ب ــتان»ادبی ــه‌داس ــد،مجموع ــش‌رو‌داری ــه‌پی ــه‌اي‌ک مجموعنشــر‌ادبیــات‌مســتقل»ضمیــر«منتشــر‌شــده‌اســت.مجموعــه‌اي‌کــه‌در‌پــي‌برخــورد‌جدیــدــر ــه‌ه ــر‌روي‌و‌ب ــه‌ه ــدام‌ب ــر‌ک ــه‌ه ــنده‌ک ــل‌کار‌ده‌نویس ــردد.حاص ــي‌گ ــب‌اش‌م مخاطایــن نمــودار ربطــي. بــي ادبیــات در بــاره، ایــن در انــد نوشــته داســتاني روش،بــي‌ربطــي،فعالیــت‌بــي‌مرجــع‌بــي‌سروپاییســت،کــه‌در‌کلمــات‌ول‌مــي‌شــود.نــهاعتراضــي‌بــه‌ادبیــات‌مرجــع‌و‌مرکــز‌و‌نــه‌مرکززدایــي‌و‌آشــنایي‌زدایــي‌از‌ادبیــاتمرجــع‌کــه‌اصــل،خــود‌بــي‌مرجعیســت.در‌داســتان‌بــي‌ربطــي‌کلمــات‌در‌هــر‌خــط‌مفهــوم‌و‌فــرم‌خــود‌را‌مــي‌شــکنند،نــه‌تنهــا‌کلمات‌که‌جملــه‌ي‌بعــد‌را‌که‌جمــات‌و‌پاراگــراف‌و‌مفاهیم‌را،کــه‌فــرم‌را،کــه‌بــي‌فرمــي‌را،ایســم‌و‌ژانــر‌درون‌داســتان‌را،داســتان‌در‌داســتان‌خــود‌را‌مي‌شــکند‌و‌اســتواري‌دال‌و‌مدلولــي‌را‌بــه‌پــي‌ریــزي‌شــکننده‌ي‌بــي‌ربطــي‌تبدیــل‌مــي‌کنــد.داســتان‌بــي‌ربطــي،داســتاني‌اســت‌کــه‌در‌پــي‌مخاطــب‌بــي‌ربطــي‌بــا‌برخوردهــاي‌بــي‌ربــطــد، ــم‌کن ــد،گ ــوم‌را‌بیاب ــه‌مفه ــس‌ک ــي‌آن‌ک ــردد.در‌پ ــي‌گ ــده‌م ــده‌و‌خوان ــه‌دی ــا‌آنچ ببــي‌معنایــي‌را‌بیابــد،گــم‌کنــد‌و‌بــدان‌بازگــردد‌و‌امتــدادش‌دهــد‌کــه‌بــي‌ربطــياســت. خــورده رقــم معنــا بــي زندگــي در کــه معناییســت بــه رســیدن راه تنهــا
