1

Algemene Nieuwsbrief 2016 – Special Edition

Namaste geachte donors, sponsors en sympathisanten,

En dan was er die aardbeving. Alsof het Nepal nog niet genoeg

tegenzit. Recent nog een feodaal koninkrijk, dan die prille

democratische inhaalbeweging met een burgeroorlog tot gevolg. En nu

weer de eeuwige machtstrijd tussen tientallen partijen en

belangengroepen. En ondertussen is er na 7 jaar nog steeds geen

grondwet. Maar nee, steeds weer wordt de finale tekst

tegengehouden en worden zelfs de buurlanden mee uitgenodigd in het

boy-cotten door middel van grensblokkades. Alsof een grondwet nooit

meer ge-ammendeerd kan worden. Men heeft dan wel democratie

ingevoerd maar weet er daar iemand wel wat dat betekent en inhoudt?

Men probeert de oude machtssystemen en werkwijzen in stand te

houden met nieuwe titels, meer niet. Ondertussen zitten

honderduizenden 10 maanden na de fatale aarbeving nog steeds onder

een tentzeil te kamperen (nou ja, overleven) en dat in

vriestemperaturen ’s nachts. Via de grens komen nog amper

hulpgoederen, etensmiddelen en medicijnen binnen; Ook nauwelijks

benzine en kookgas. Terug naar de middeleeuwen dan maar, want van

elektriciteitsvoorziening kun je met een paar uurtjes per dag ook

amper spreken.

Om moedeloos te worden? De Nepalezen hebben geen keuze en juist

daarom is het aan ons om hen een duwtje in de rug te geven. Met

structurele hulp zoals scholen en medische posten

bouwen, medische en dentale kampen in te richten en

ook voor drinkbaar water te zorgen. Als voorbeeld en

inspiratie, maar net zo goed om hen te tonen dat ze er

niet helemaal alleen voor staan. Bsure!

Met groetjes van Paul Vande Moortel, voorzitter.

In deze nieuwsbrief o.m.:

Inhuldiging Chinnebasschool.

Bezoek dovenschool in Syangja.

De ‘NEPALQUAKE’ herbeleeft.

Noodhulp en heropbouw.

Nieuwe projecten gestart.

2

Stilte voor de storm.

Toen ik in maart naar Nepal afreisde leek er nog geen vuiltje aan de lucht. Ja,

gemakkelijk werken is het er nooit maar we kunnen intussen wel ons plan

trekken. Tevens kregen we bezoek van enkele sponsors die met hun kinderen

onze school in Chitre bezochten. Onmiddellijk gevolgd door het bestuur van

Kerun vereniging die, vergezeld van een Grimbergse schepen speciaal

afkwamen voor de opening van de nieuwbouw van de Chinnebasschool. Dankzij

de Kerun sponsors en toelagen van de Provincie West-Vlaanderen, HE Space

for children uit Nederland en het gemeentebestuur van Grimbergen.

Na 4 uur off-roaden kregen we een hartelijke ontvangst en bezochten ook het

aangrenzend dorpje Aggridanda waar we het fiat gaven voor de bouw van een

verenigingszaaltje voor de vrouwen. We bespraken er ook de mogelijkheden

voor een waterproject zodat ze niet meer dagelijks water moeten dragen van

honderden meters lager. Ook een schooltje in de buurt werd gerenoveerd en

ze kregen er tevens computers. De dovenschool in Syangja werd bezocht en

we doneerden er extra educatief materiaal en computers. Aangezien het toen

mijn laatste dagen waren in Nepal werd het resterend budget van 500 euro aan

hen gegeven voor het organiseren van computertrainingen voor de dove leraars.

En toen, toen sloeg het noodlot toe en beefde de aarde met duizenden

doden en gewonden, honderduizend verwoeste huizen. En nu?

Maak maar eens een ramp mee en je leven veranderd in alle facetten.

Een greep uit het digitaal dagboek van Paul:

25/4/15 Aardbeving Dag 1. Was dit even schrikken gisterenmiddag. Nee,

echt bangelijk eigenlijk. Eerste reactie was dat mijn wasmachine het begaf

want ik stond ernaast toen die aan het spinnen was. Met de seconden werd dit

erger en dan maar naast een zware kolom gaan staan om tenslotte toch maar

naar buiten te lopen want het werd wel heel snel, heel eng. Stel je voor dat je

op een bootje rechtstaat met kabbelend water onder je. Dit was het gevoel dat

je kreeg om dan ook effectief naar de grond te kijken of je die golven ook echt

kon zien. De ramen die afwisselend op en neer gaan, de watertank op het dak

die gewoon aan het dansen gaat. Het paniekerig geroep en getier. Ik moet

toegeven dat ook mijn hart op hol sloeg en mijn maag zo in de knoop geraakte

dat ik bijna moest overgeven. We zaten maar op 73 km van het epicentrum.

Daarna nog heel veel naschokken waarbij ook weer serieuze waardoor iedereen

zowat de rest van de dag buiten bleef en s‘ nachts zelfs buiten zouden slapen.

De adrenaline in het bloed piekt mee. Hoeveel keer wakker vannacht om dan om

5 uur terug naar buiten te lopen want weer een zware naschok. Hoeveel nog?

7.9 op de schaal van richter, nu weet ik ook wat dit is. Onmiddellijk daarna

nergens nog elektriciteit, overbelaste telefoonlijnen. Iedereen probeert

iedereen te bereiken. Hectisch gewoon. Overvloed van geruchten, waar of niet?

De vaste grond die we gans ons leven zo gewoon zien voelen wegzakken - want zo

lijkt het - is heel eng om mee te maken. Alle zekerheden in het leven vallen

plots weg. Die onzekerheid werd me teveel en dus dan maar naar het lokale

Rode Kruis geweest waar men druk bezig was met lijsten op te stellen van doden,

gewonden vermisten, alsook de verwoeste huizen, scholen en medische posten.

3

Onmiddellijk vriendelijk ontvangen en terstond ingelicht over de huidige

toestand. Zeer professioneel en helaas onze enige ervaring op deze wijze.

26/4/15 Aardbeving Dag 2. Maandagochtend vroeg. Mijn tv werkt niet maar

internet wel. Facebook vroeg of ik veilig was. Gisteren alweer naar de

dovenschool geweest. Alleen op de weg, amper iemand tegengekomen.

Iedereen belde waarom ik zo ver ging. Niemand is van iets zeker meer. Angst.

In de school werd ik er goed ontvangen. Geen schade aan onze gebouwen. Oef!

Amper kinderen aan het begin van dit nieuwe schooljaar, een maand uitstel en

in het epicentrum: wel daar zijn simpelweg geen scholen meer. Geanimeerd

gesprek met de betrokkenen over de toekomst van de school.

In het terug naar huis rijden alweer een ernstige naschok. De auto danste

heen en weer. Bij het binnenrijden van de stad Pokhara is het precies een

spookstad geworden. De overheid had een waarschuwing verspreid en alle

winkels sloten prompt hun deuren. Even naar Lakeside dan, de toeristenbuurt

en wat hier nooit gebeurd: ook hier quasi alles dicht. Iedereen is naar de

oever van het meer gevlucht om daar dan ook de nacht door te brengen. Bij

ons thuis is mijn oude tent bovengehaald: Camping Pun House. Nepal is het

grootste tentenkamp ter wereld geworden. In het oude stadsgedeelte is er op

de straat geen plaatsje meer vrij om te wandelen. Iedereen slaapt buiten,

zonder tent. Dit zou nog dagen duren en ondertussen loopt ook de hoofdstad

Kathmandu leeg want ook daar is de ravage immens en iedereen wil veiligheid

of bij familie zijn. Velen echter blijven ook verweesd en dakloos achter.

Mijn vriend Darsan, die de Chinnebas projecten voor ons beheerd belde om te

melden dat hij het ganse dorp aan het aflopen was om de schade op te meten.

Morgen komt hij om te overleggen wat we kunnen doen. Straks weer naar het

Rode Kruis met enkele companen om ook daar te overleggen naar targetdorpen.

27/4/15 Aardbeving Dag 3. De kogel is door de kerk. Een plan is klaar. Dr

Jan Dryhoel en een verpleegster komen af en samen met hen gaan we naar het

Dhading district om afgelegen dorpen te bezoeken in een van de ergst

getroffen gebieden. In samenwerking met het Rode Kruis stellen we nu een

lijst op met aan te kopen medicijnen en zelf gaan we nog voedsel, drank en

dekens kopen. Hedwig Racquet van de Kerun vereniging en mijn vrouw sturen al

het beschikbare geld met Dr. Jan mee, ook de eigen spaarkas moet eraan

geloven. Om interesten toch niet gemaald en zoveel mensen beginnen spontaan

te storten en benefiets te organiseren, fantastisch gewoon. Ik ben trots.

En zo gaan we camions en een jeep huren en met tenten en kampeergerief naar

dit gebied trekken. We zijn er bijna klaar voor. Pokhara leeggekocht.

‘NEPALQUAKE’ 2/05/15. Met wat moeilijkheden zijn de dokter en

verpleegster eindelijk toegekomen. Even problemen omdat het paspoort van de

verpleegster maar 5 maanden meer geldig was maar een telefoontje loste dat

op. Het team mocht naar een aparte visumcounter en mocht gratis binnen.

Ondertussen hoorden we dat het fameuze Belgische Bfast-team na alle

perikelen om er te geraken alweer vertrokken zijn omdat het moeilijk werken

bleek. Wat hadden ze verwacht in een verwoest ‘arm’ land. Als in België twee

provincies plat tegen de grond zouden gaan, lossen wij dat dan ook zomaar

eventjes op met enkele helikoptertrips? Mooie reclame van die westerlingen

met al hun geld en expertise, ook in Nepal wordt er nu gesmaald gereageerd.

Niet alleen België trouwens, dagen later bij 38° kwam ik een volledig bepakt

reddingskorps van de Franse brandweer tegen die ook de bergen niet in konden

wegens te lastig voor hun honden! Terug naar huis. Bfast wordt dus best

Bfast-back-to-home genoemd. En zo werd het Bsure-team omgedoopt, trager

maar doordachter en vooral zekerder. 23 jaar ervaring telt toch voor iets?

4

Intussen is ook Darsan, van Chinnebas ons komen opzoeken (4 uur off-road

met de moto) en presenteerde de foto’s en lijsten van de schade en

officiële verzoeken van de verschillende deelgemeenten. We hadden hem

toestemming gegeven het schoolbudget voorlopig aan te wenden voor

Noodhulp en zo werd de ganse omtrek rond de school geholpen. Als enigen

waren we daar aanwezig met hulp wegens verderaf van het epicentrum en

minder spectaculair. Hij had ook al alle afrekeningen mee en officiele

bedankbrieven van de Rode Kruis afdeling en de gemeente. Nieuw geld

meegegeven om ook verder onze school te bouwen en nog wat afgelegen

dorpen te helpen. Darsan weet van aanpakken en we zijn hem dankbaar, hij

heeft lang in Belgie gewoond en kent een beetje onze manier van werken.

Zaterdag en ik geraak niet door mijn papierwerk. De mails, telefoons

stromen binnen. De camions zijn nog niet allemaal gevonden en heel duur.

Hebben wel al 100 dekens besteld die nu genaaid worden, 200 kussens. Een

dozijn rollen schuimrubber om op te slapen. 200 stevige plastiek zakken om

eten en kleren in te bewaren. 50 jerrycans en waterontsmetting,

tuinslangen, 100 emmers en waterkannen, pikken en schoppen, 100 kg touw,

2 km plastieken versterkte zeil, 50 hoofdlampen, de lijst gaat maar door.

Dan komt daar nog al het eten (rijst, bonen, suiker, meel, thee, zout…) en

medicijnen bij en belangrijkst van al: 800 stevige dakplaten. Dit is de

voorlopige bestelling voor onze eerste trip naar Darkha, Dhading, 180km

hiervandaan. En, waarom dakplaten? Omdat iedereen halsoverkop plastiek

koopt en er niet bij stil staat dat binnen 3 maanden de moessonregens

eraan komen met hagelbuien incluis. Dat plastiek zal dan hoelang meegaan?

Vandaag met de dokter ook enkele hospitalen bezocht maar in de stad hier

is geen hulp nodig, het is in de dorpen te doen. We weten intussen ook dat

in Darkha zowat alles tegen de grond ligt. Er staat ons wat te wachten.

Hopelijk helpt onze hulp de pijn wat te verzachten want ze hebben ook nog

vele doden te betreuren en vermisten, ook een Belgische toerist trouwens..

Gelukkig hebben we hier een ‘fixer’, Narayan Pun, een oude schoolvriend van

Nita, die ons begeleidt en zoveel contacten heeft dat het niet bij te houden

is. Hij wil geen cent, een engel om te kennen. Hij gaat uiteraard met ons

mee, anders zijn we wellicht verloren. En zo zijn er tal van stille

toegeweide werkers die zowaar ook bergen ‘hulp’ verzetten.

In België probeert mijn vrouw Nita alles daar te coördineren en

ondertussen ons ménage nog te runnen. Onze zoon begrijpt het niet echt

dat ik maar niet afkom. Begrijpelijk als je niet zelf ‘meegebeefd’ hebt.

En zo vertrokken we voor een paar dagen naar het ergste gebied. We

reden bij momenten niet alleen door maar ook over de ingestorte huizen.

Iedereen klampt ons aan. Overal is de verwoesting bijna totaal. Een

rampenfilm, maar dan in het echt. Aangekomen bij de hoofdplaats van het

district Dhading meldden we ons aan bij de lokale overheden en mochten we

uren in de bureaucratische molen mee – bijna zot – draaien. Ook het Rode

Kruis hier was totaal anders dan in Pokhara. Na een week telefoneren wist

alleen een eenvoudige bediende wie wij waren maar mochten ons verhaal wel

keer op keer herhalen naargelang een hogere in de rang ons vergezelde.

Ongelofelijk, hoe dichter bij Kathmandu, hoe erger. Dit moet anders. Dan

maar op een parking tussen andere echte ontheemden ons tentje opgeslagen

om de volgende dag echt te kunnen beginnen. Maar eerst nog een lading

medicijnen gelost bij het depot van het gezondheidsministerie met de vraag

of de intussen overvollen loods wel degelijk verdeeld zal worden. Een soort

ja met een grimas tot gevolg. Ook hier weer ons lesje geleerd.

5

De volgende dag: de weg naar het dorp is bedolven maar de dorpelingen

zouden tegen de middag ons aan het dichtsmogelijke punt op de nog

berijdbare weg ontmoeten: 400 mannen, vrouwen en kinderen die te voet

de berg afdalen om dan alles terug de berg op te sleuren: wat een inzet.

Tijdens het uitladen en sorteren was er het medisch kamp met Dr. Jan en

verpleegster Lieve. Iedereen kreeg ook een tandenborstel en tandpasta.

De vrouwen kregen ook maandverbanden. Lijkt eigenaardig maar in dit

land is er nog veel taboe rond menstruatie en worden in sommige delen van

het land de vrouwen in hokken opgesloten voor een week wegens de

'religieuze' vervuiling. Ook het gebruik van lappen stof waar ze moeilijk

weg mee kunnen en amper schoon te maken zijn maakte deze uitdeling een

ongelooflijk succes. Zonder badkamer of enige privacy, hoe lang zou het

ons lukken om in deze omstandigheden te ‘overleven’?

Het werd al vlug duidelijk dat we te weinig materiaal mee hadden daar ook

een buurdorp door de snelle tam-tam van onze komst verwittigd was en

die ook een deel van ons wou. Dankzij onze lokale super diplomatische en

ervaren politieke en sociale werker Narayan Pun samen met een

dorpsleider Raj Kumar Tamang, die 3 familieleden verloor, zijn ze er

wonderwel in geslaagd een eerlijke verdeling te maken zodat ieder huis

geholpen werd. Wat met bureaucraten uit de hoofdstad en de dag ervoor

in de districtskantoren niet en wellicht nooit zou lukken. Het kan dus.

Plots kwam er een Amerikaan te voet aan die helemaal uitgedroogd was en

water vroeg. Hij was nog maar 2 dagen in Nepal en werkte nog maar 8

maanden als ontwikkelingswerker in de Filipijnen. Hij was er gestuurd om

te kijken waar ze een hele rits voeding konden verdelen. Die jongen wist

eigenlijk niet waar hij aan toe was maar had wel een satelliettelefoon

waarvan helaas de batterijen bijna op waren. Grote INGO, wie zijn wij?

Het was een hele bedoening om alles te verdelen daar het 36 graden was

en nergens schaduw. Al de mensen moesten de rijst, olie, noedels,

plastieken emmer, watertonnen en bekers, touw, spaden, suiker, zout,

zeep, matrassen, dekens, kussens, zeilen en metalen platen op hun rug 3

uur naar boven sleuren. 14 ton werd uitgedeeld en in één namiddag 90+

patiënten verzorgd, waarvan veel met onverzorgde schaafwonden. We

kampeerden hier om de volgende dag nog eens 210 patiënten te

behandelen, alweer in de blakende zon. Ik hoorde op het nieuws dat een

gans team van artsen zonder grenzen 40 patiënten doen, met helikopter.

Gelukkig hebben we ook een aantal toeristen ontmoet die via een

trekkingsbureau in Kathmandu een alternatieve trekking aangeboden

kregen waarbij ze een dorp bezochten die enkele te voet bereikt kon

worden en waar ze voedsel en zeilen achterlieten. Tof initiatief.

Anderzijds: Een groot dorp kreeg een overvliegende helikopter die er 2

zakken rijst en 2 zakken bonen dropte met een 'stampede' tot gevolg.

Chaotisch allemaal maar de omvang van de ramp is dan ook enorm en een

niet functionerend en corrupt bestuur helpt dus ook niet veel.

Ondertussen hebben we ook de foto's van de ravage in ons doeldorp te

zien gekregen en daar zijn niet alleen alle huizen vernietigd of

onherstelbaar beschadigd, ook de basis-, middelbare school en medische

hulppost zijn verwoest. Niemand denkt daar nu aan maar die kinderen

moeten wel nog naar school en de zieken ergens heen. Dus is dit een

ideale opdracht voor ons om ook daaraan te beginnen. We lijken de

eersten die daaraan denken maar dit is net ook dringend, niet?

(Foto’s: op weg met de 4x4 camions, Dharkha bewoners sleuren goederen de berg op, de uitdeling)

6

Later ‘s avonds kwam men met een 2 maanden - schattige baby - meisje naar

ons medisch kamp aangezet die heel ondervoed was. De mama had haar baby

onder zich getrokken en was onder een tafel gekropen toen het ganse huis op

haar instortte. Na 7 uur pas kon men de baby eruit halen, de mama was

helaas overleden. De papa van nog 5 andere dochters overleeft van landbouw

en zit nu ook zonder huis. Tja, en nu. We hadden preventief heel wat

babyvoeding mee dus kwam die perfect van pas. Ze wilden het meisje

terstond aan ons afstaan voor adoptie, maar in deze gecompliceerde wereld

lukt dat zo maar niet. Ook al omdat er malafiede brokers rondlopen met precies dat doel: voer voor de bordelen

in India. Wat een wrede wereld soms ook, ook hier bij deze onschuldigen na zo’n ramp.

Daarna herhaalden wij dit scenario nog voor enkele dorpen in het Gorkha-district, het epicentrum, waar onze

dokter achterbleef om met een tentenkamp een aantal dorpen af te schuimen. Ze hadden er de laatste 6 jaar geen

dokter gezien en nog nooit een tandarts. Onvoorstelbaar, niet?

Dr. Jan rapporteert:

25-april, rond de middag, zware aardbeving in Nepal. Onmiddellijk gaan onze gedachten naar Chitre en de andere schooltjes van Himalayan Projects vzw.

Na druk telefonisch overleg met onze voorzitter, Paul, die op dat moment in Pokhara verbleef, zijn wij, dokter Jan Dryhoel en verpleegster Lieve Neirynck, op 30 mei naar Kathmandu gevlogen. Met teveel gewicht aan materiaal en de nodige visumproblemen, zijn we toch veilig geland op de nationale luchthaven. De confrontatie met de gevolgen van de aardschok zie je al onmiddellijk bij het doorkruisen van Kathmandu. Ingestorte huizen en tentenkampen op alle mogelijke pleinen. De rit naar Pokhara was nu voor de verandering eens rustig. In Pokhara zelf is er weinig schade. Via het Rode Kruis proberen we te achterhalen waar de nood het grootst is en het dorp Dharka wordt ons toegewezen.

Na vele dagen van onderhandelen, de aankoop van o.m. golfplaten, rijst, dekens, medicatie, maar ook 4x4 camions zoeken en vullen zijn we via Dading Besi naar Lapang gereden. Een helse rit van 5 uur over onverharde rotsige bergwegen, door grotendeels verwoest gebied. Een menigte mensen van het 4 u verder gelegen Dharkha stond ons al op te wachten. Terwijl Paul en Naran het uitladen van de trucks coördineerden, zetten wij een medische hulppost op waarbij we bijna 100 patiënten behandelden. Na een nachtje kamperen met de nodige trillingen 's nachts, hebben we 's anderendaags nog eens 180 patiënten behandeld. Na nog een aantal verweesde patiënten te hebben achtergelaten moesten we terug. Na een dagje rust (met aanvullen van de medische voorraad) zijn we vertrokken voor een 2-daags medisch kamp naar Lumre en Saikighata, in de buurt van Pokhara. Daar zijn we ook begonnen met tandbehandelingen, hoewel dat meestal bestaat uit het verwijderen van rotte kiezen.

Ondertussen hadden we contact met een trekkinggids Mane die in zijn geboortedorp familieleden heeft verloren en waar de hulp uitbleef. Op 12 mei zijn we dan terug vertrokken met 2 jeeps, en 9 dragers naar Laprak, op een hoogte van 2600m in het Gorkha district, het epicentrum van de aardbeving. Via Darpak zijn we in 2 dagen te voet naar Laprak getrokken. De verwoesting die we daar zagen zijn met geen woorden te beschrijven. Totaal vernielde dorpen, ingestorte scholen, mensen die kamperen op het puin, soms met 10 of meer onder een zeil hokken, er koken en plassen, terwijl er nog doden onder het puin liggen. We hebben er 250 patiënten behandeld voor allerlei ziekten, wonden, en ook veel tandbehandelingen gedaan. Het was al 6 jaar geleden dat er daar een tandarts geweest was. Op 17 mei zijn we dan terug afgedaald via Mandele, waar we terug een 50 tal patiënten behandeld hebben.

Na 3 weken zijn we teruggevlogen naar België. Onze voorzitter bleef nog een tijdje om nog allerlei noodhulp te realiseren. Je kon zien dat zijn kennis van het Nepalees en de Nepalese gewoonten veel deuren opende.

De hitte, het werken in primitieve omstandigheden, de hulpeloze bevolking, het zicht op “Hoe gaat zich dat hier herstellen?, Wat als de moesson komt?” hebben aan deze trip een bijzonder cachet gegeven. Het was inderdaad een broodnodige rimpel in een bevende oceaan van bergen. Jan Dryhoel

7

Later stuurden we nog golfplaten naar 6 scholen in Myagdi district, een in

Parbat om tijdelijke klassen te bouwen. Repareerden we alle huizen van

armen rond onze projectschool in Chinnebas en ook in Nuwakot, nabij

Kathmandu leverden we een camion voedsel en bezochten we de ingestorte

school. In Manbu, Gorkha district werd een tijdelijke school gebouwd.

Nabij het ingestortte heiligdom Manakamana, werd met onze noodhulp een

gans dorp van 45 huizen heropgebouwd. Met de actie ‘Leuven helpt Nepal’

kwam er een delegatie van de World Magar Federation uit Leuven, een

vereniging van in België levende Nepalezen, waarmee we nu ook

samenwerken. Zo kon er ook hulp gestuurd worden naar het Everest gebied

waar er ook veel schade is en een gans dorp van noodhulp werd voorzien. (Foto’s: Voedsel voor dorp nabij Nuwakot, tijdelijke school heropgebouwd in Manbu, Ghorka distirct)

En zo doen we gestaag verder want we hebben intussen een lokaal Nepalees

vrijwilligers team die de lopende projecten verder opvolgd en nieuwe

projectaanvragen bekijkt en bezoekt. De lijst is ellenlang, KE GARNE (wat

te doen) zeggen ze in Nepal doorgaans, al eeuwenlang.

Eindelijk terug bij vrouw en zoon. Stil zitten zat er helaas niet bij.

Terug in België maar met ons hart en gedachten blijvend in Nepal startten

we tal van benefiets op en zamelden we fondsen in voor de heropbouw. Pas

twee dagen thuis en al in Leuven om een uiteenzetting te geven aan hun

burgemeester. Ook tal van scholen worden bezocht en infostanden gehouden

op tal van evenementen. Toelagen ontvingen we van de Provincie West-

Vlaanderen, de gemeenten Beveren, Evergem, Grimbergen, Sleidinge, het

Brugs Fonds voor Ontwikkeling en Samenwerking, de HE Space Foundation

for Children’s Education (Nederland), het Gents Internationaal Fonds (Rotary

Clubs Gent en Knokke-Oostkust) en van de Help NGO uit Groot-Brittanië.

Want noodhulp is niet meer dan dat en zeer tijdelijk. De aandacht van de

media verslapt al snel maar het echte werk moet eigenlijk nog beginnen.

Vanaf september vliegen we erweer in. Ook Dr. Jan komt er ons vervoegen

en nog wat vrijwilligers. Eerst natuurlijk de geplande groepsreis met enkele

sponsors naar het Mustang gebied aan de grens met Tibet maar nu wel met

extra bezoeken aan onze vaste en nieuwe projecten.

Wat wouden we in het najaar 2015 concreet in Nepal gaan doen:

Noodscholen/hulpposten bouwen met ook uitrustingsmateriaal, alsook mobiele educatieve koffer.

Voorbeeldschool bouwen in duurzame lokale materialen met aardbevingsbestendige technieken.

Aankoop vouwtent, mobiel tandartskabinet en generator voor de bezoekende tandartsen.

Aankoop medicijnen en organiseren van medische kampen.

Noodhulp voor dringende gevallen: vooral medische hulp zoals hospitalisatie.

Maar ook onze andere lopende en aankomende projecten mogen we niet verwaarlozen, natuurlijk!

Met de ingezamelde gelden van private sponsors, schoolacties, workshops, benefiets zijn we er alweer klaar voor.

Alle hulp is immers meer dan nodig en dus welkom. Onze algemene beheerskosten in Belgie bedroegen in 2015

0.79%, dus het ingezamelde geld wordt wel degelijk maximaal in Nepal aangewend voor structurele hulp.

Hier past ook een dank aan alle individuele sponsors – anoniem maar niet onbemind – en in het bijzonder: de Kerun

vereniging Grimbergen, Nepali Child Support vzw uit Aalter, ROB Bornem, de scholen VBS De Komme, SBS

Triangel en de SBS Sint-Michiels, Op Stap Freinetschool, Kitanda vzw en Plan Int’l werkgroep; allen uit Brugge,

Bimesa vzw Tremelo, PA Rode Kruis Grimbergen, VBS De Leeuw Zedelgem, VBS De Mozaïek Roosbeek, GBS

Eikenlaar-Reet uit Rumst, Leuven Helpt Nepal vereniging, Parochiefonds O.L.V. uit Schilde, Oudervereniging GBS

Merchtem, RK Parochie Sint-Jan De Doper uit Nederland, Sint-Lievenscollege Antwerpen, VPW Dekenaat St.-

Martinus Meise, SOS Kids Int’l Gent, VB Ranst-GVBS Annuncia uit Ranst, World Magar Federation Belgium uit

Leuven en de Zusters Heilig Hart uit Hoegaarden. Niet vergeten ook de mooie actie FILIKOBBEPIJNEGEM GOES

NEPAL in Asse. Allen bedankt en onze oprechte excuses mochten we er enkele niet vernoemd hebben.

8

Na de onderbreking wegens de moesson kwamen we terug in September

Eerst was er de geplande Nepalreis met een tiental sponsors. Een heerlijke

trektocht door de transhimalaya in het voormalig Mustang koninkrijk. Ook

hier is het voormalig koninklijk paleis zwaar beschadigd en niet meer

toegankelijk. De ex-koning verblijft in Kathmandu., jammer. Een heerlijk

gezelschap trouwens, deels oudgedienden en een aantal nieuwe. Na de

trekking bezochten we ook het heropgebouwd Siling dorp, maakten we de

officiële opening van de nieuwbouw in de Chinnebas middelbare school mee en

bezoekten ook de dovenschool cum internaat in Putali Bazar, Syangja. Meer

nieuws hierover verderop.

Helaas had hier een verslag moeten komen van onze vaste verslaggeefster Rita, maar ze is nu in Gambia voor ook

een ander project. U hebt het tegoed in onze volgende nieuwsbrief. Let wel: die wordt enkel verstuurd naar de

door ons gekende e-mailadressen of op de website. (Foto: aan deze waterval stortte zonet een vliegtuig neer met 23 doden).

Naadloos aansluitend met het vertrek van de groep kwam dokter Jan, in pensioen

zowaar, alweer voor zijn 2de tournee dit jaar. Er kwam ook een zogezegde ingenieur uit

Brugge mee maar die hield het al rap voor bekeken en ging dan maar para-gliding. Siling

wacht nog steeds op ‘hun’ ingenieur en de Chitre-school ontving €500 aan

elektriciteitsmateriaal die daar nu enkel stof aantrekt. Enfin, met bijeengeraapte

dieselvoorraden konden we toch weer de bergen in om ver afgelegen dorpen aan te doen.

Nog steeds grotendeels tijdelijke tentenkampjes, er is niet veel veranderd. Beneden in de vallei staan

reusachtige tenten van de wereld voedsel organisatie (WFP) met aan de overkant van de weg tientallen tractors

zonder diesel. Terwijl de winter er nu snel aankomt. Frustrerend op zijn minst. Voor de bewoners allicht vele

malen erger. En zo zijn we bij Dr. Jan’s tweede verslag aangekomen:

Nepal, tweede medische missie na de aardbeving

In september ben ik terug in Nepal voor 5 weken. Wegens de problemen met de brandstof bevoorrading moest ik naar Pokhara vliegen, dus van Kathmandu en de gevolgen van de aardbeving heb ik niet veel gemerkt. Op 1-10 ben ik dan op één dag, met twee dragers, en een zware last medicatie en tandartsgerief naar Chitre vertrokken.

Op 2-10 om 8u 's morgens dienden zich al de eerste patiënten aan. Op twaalf dagen tijd heb ik er, ondanks de herhaalde stroomstoringen en problemen met de installatie toch een behoorlijk aantal patiënten van hun tand- en ander medisch leed kunnen verlossen. Ondertussen een berichtje gekregen dat de generator, ons door Honda Belgium geschonken, met veel krachttoeren bij ons hoofdkwartier in Pokhara was gearriveerd.

Terug in Pokhara, de nodige inkopen gaan doen, materiaal voorbereiden voor de medische kampen en kennismaking met Freek, een technisch ingenieur die ik prompt tot mijn assistent heb bevorderd.

Ondanks de aanhoudende brandstofproblemen, zijn we er toch in geslaagd een aantal dorpen in het aardbevingsgebied te voorzien van medische en tandheelkundige verzorging. In Siling, waar we al tijdelijke huisjes hielpen bouwen bleven we twee dagen en ook Pokartar deden we aan. Maar vooral in Laprak hebben we er een grote missie opgezet. De mensen herinnerden zich nog onze vorige missie en waren zeer verheugd dat we er terug waren. De gevolgen van de aardbeving zijn er nog zeer goed te zien; de huisjes zijn hier en daar wel al terug opgebouwd met wat er nog restte, en dus zijn ze zeker niet bestand tegen een volgende schok. Elektriciteit is ook een groot probleem, maar dank zij de Honda generator konden we toch goed werk leveren.

Terug in Pokhara hebben we nog een paar missies gedaan o.a. in een ouderlingenhome voor

verlaten oudjes, in een sloppenwijk en in een tehuis voor verlaten jongens. Ondanks de gebrekkige en dure transportproblemen hebben we toch teug een goed werk geleverd. En ondanks al die miserie van koken op hout, geen vervoer, geen aanvoer van medicatie en dan blijven die mensen opgeruimd en goedlachs. We zouden er een voorbeeld kunnen aan nemen hier in het westen, waar mensen zeuren als ze ergens te lang moeten wachten, als de post wat vertraging heeft, als de file te lang is....

Al bij al blijven het druppels in een oceaan van bergen, maar wie niets doet... Dr.J.Dryhoel

9

Zoals Dr. Jan net vertelde zijn we wegens dieselgebrek meer rond ons

hoofdkwartier in Pokhara moeten zoeken waar we kunnen helpen. Echter ook

hier blijkt de vraag hoog en moesten we al vlug selecteren. We begonnen

alvastmet het opzetten van een medisch kamp op in onze tuin en konden al onze

buren op een gratis check-up inviteren. Heel lang geleden zorgden we trouwens

voor een waterleiding voor dit arme buurtgedeelte.

Jarenlange sponsors herinneren zicht wellicht ook nog ons schooltje dat we aan

de rand van een sloppenwijk bouwden in Sarangkot naast Pokhara stad. Het

schooltje stelt het prima maar de sloppenwijkbewoners kunnen zich amper

medische en tandverzorging permitteren. Ook hier verbleven we een dag.

Vervolgens trokken we naar de Sahara Club (what’s in a name?) een opvangtehuis

voor jongens die er ook doorgedreven voetbaltraining krijgen (ook hier dromen

ze van een internationale carrière als ontsnapping) en daarvoor een feilloos

tandengebit moeten hebben. Daar vlakbij spendeerden we ook een dag in een

rusthuis voor achtergelaten verweesde en/of arme oudjes.

En onze reguliere werking en ‘oude’ projecten dan?

Uiteraard was het niet de bedoeling om onze langlopende ‘oude’ projecten te

verwaarlozen –alhoewel we hier en daar probleempjes en verlanglijstjes toch plots

als luxe-problemen gingen aanschouwen, werkten we verder gewoon door.

Eerst maakten we nog een schooltournee met Barbara Porter. Zij werkt aan de

Universiteit van Edinburgh in Scotland en is verantwoordelijke voor de uitzending

van leraars naar scholen verspreid over de Himalaya’s. Hun HELP NGO stuurt al

jaren lang leraars naar onze scholen. Zo bezochten we 4 scholen in 3 dagen tijd.

Niettegenstaande het duur vervoer bleek het een nuttige uitstap. In onze eerste

school in Chitre, haar eerste bezoek hier, werd ze hartelijk ontvangen en na de

uitdeling van nieuw schoolmateriaal en een mijn zelfgemaakte frame voor

afvalverbranding hielden we een schoolvergadering. Aangezien de voertaal Nepalees

was leerde Barbara er de kinderen dan maar een Engels liedje aan. Let ook op onze

nieuwe unisex uniformen. Trouwens, op dit moment is er ook al een Zweeds leraar

voor een maand hier geweest, samen met Georges Cappelle, een gepensioneerd en

gepassioneerde leraar uit Torhout die hier nu drie maanden met aangepast

lesmateriaal nieuwe lesmethodieken aan onze leraressen aanleert. Dit is mede

mogelijk dankzij een toelage van de Provincie West-Vlaanderen. Voor duurzame

aanwending van de aankopen gaan we een educatieve koffer maken waarmee dit

materiaal incl. beamer en laptop ook aan andere scholen kan uitgeleend worden.

De dag erop bezochten we de Phalate school vlakbij waar we ook al leraars naartoe

sturen en een nieuwe laptop beloofden, aangezien de oude door blikseminslag stuk

was. Weer een uurtje verder naar beneden hadden we een afspraak met het bestuur

van de grote middelbare school in Sikkha school, die we in de burgeroorlog hielpen

herbouwen en er we een computerklas installeerden. Deze goed uitgebouwde school

met bibliotheek vol aartsmoeilijke Engelse boeken (Barbara attendeerde mij erop

dat er voor kinderen niets toepasselijk was) kan best wat leraars gebruiken, daartoe

diende dit evaluatiebezoek. Intussen is er nu al een Amerikaan voor 2 maanden

geweest en dit was meteen een goede start voor meer. Scholen bouwen is

immers maar een opstap naar veel belangrijker kwaliteitsonderwijs.

Na nog twee uur stappen kwamen we vervolgens op de ‘reguliere’ weg (lees

zand en grindweg) en stond onze jeep en fixer Narayan Pun te wachten

waarmee we naar een klein basisschooltje in Sudari, Dhoban VDC verderop

reden. Die dreigt weggespoeld te worden door de rivier na een grote

landverschuiving tengevolge van de aardbeving. Hier maakten we een plan

om de school aan de overkant van de vallei en hogerop te herbouwen. (Foto:

gebouwtje linksbovenaan aan de nieuwe afgrond van de opgeschoven rivier)

10

Hoe staat het verder met de middelbare school in Chinnebas.

Ook hier vorderen, met weliswaar een onderbreking door de aardbeving, de

bouwwerken gestaag voort. Net voor de ‘Nepalquake’ hadden we een delegatie van

de Kerun vereniging en de schepen Paul Hermans van Grimbergen hier op bezoek

met een uitbundig feest als verwelkoming en in oktober volgde dan de officiële

opening van het nieuwe hoofdgebouw in bijzijn van onze sponsorgroep met zowaar

een nog groter feest. Ook een heuse toegangspoort werd intussen gebouwd zodat

de school nu volledig omheind is. Een voorbeeldproject zowaar, maar

aardbevingsbestendigingswerken dringen zich nu toch ook hier op.

Verleden jaar was Barbara van de Help NGO uit de U.K. hier al op bezoek geweest

en begin januari zijn hier de eerste vrijwilligers, een Engels koppel Heather & Andy

gekomen die 3 maanden bij een lokale familie verbleven en er een volgens hun

zeggen prachtige tijd beleefden. De school krijgt zo eindelijk ook broodnodige

inhoudelijke steun en we ook nog educatief materiaal en computers aanleveren.

Na de intussen eindelijk opgehouden grensblokkade is men nu bezig met de afbraak

van de laatste oude klassen en kunnen we het finaal stuk afwerken. Bijkomend

moeten wel het eerste gebouwtje voor de kleuters en een drietal andere klassen

extra beveiligd worden zodat het dak niet kan instorten wij een volgende

aardbeving; Nog heel wat werk aan de winkel dus.

In april 2016 gaan we alweer met een delegatie van de Kerun vereniging er een

kijkje gaan nemen om de verdere stappen te bespreken. Hier volgt dan hun verhaal:

KERUN SCHOOL PROJECTS NEPAL Na tien jaar werking, vanuit onze kernen in Grimbergen en Tielt-Winge, die resulteerde in de bouw van een dorpsschool in de heuvels van Solo-Kumbu zochten we een stabiele partner om de resterende fondsen over te dragen .

Wetende dat vzw Himalayan projects vzw zeer behoorlijk werk leverde in ons geliefde Nepal leek niets in de weg te staan voor een samenwerking. De dorpsschool van Chinnebas (Syangi-district) stond op de wachtlijst voor een up-grade. Zowel materieel en (infra-)struktureel. Meer leerjaren, meer klassen. In 2010 gingen we voor het eerst op werkbezoek en drie jaar later is al heel wat ruwbouw klaar. We konden onze ogen niet geloven en bevestigden onze samenwerking met de vzw Himalayan Projects.

De aardbeving van lente 2015 zet echter alles op losse schroeven. Budgetten kregen andere (tijdelijke) bestemmingen. Noodhulp was even prioritair aan de orde. Himalayan Projects vzw was vanaf dag één ter plaatse met daadwerkelijke en efficiënte hulp.

Bij een bezoek in het najaar van 2015 bleek dat de regio waar de school zich bevind minder geschonden is en na het leveren van vooral dakplaten voor beschadigde huizen van de armsten, de verdere uitbouw van Chinnebas Secundary school weer verder kon. De afwerking van de nieuwbouw wordt voltooid en de vernieuwbouw van de bouwvallige klassen kan aangevat worden. Voor de afwerking van een gemeenschapshuis voor vrouwen in de buurt en de bouw van een nieuw gemeenschapshuis in Aggridada, een gehucht van Chinnebas, kunnen wij een bijdrage leveren. Het eerste is zogoed als afgewerkt en de ruwbouw van de tweede is ook al klaar.

De uitbouw van de school blijft evenwel onze eerste doelstelling, omdat wij er van overtuigd blijven dat opvoeding de basis is van vooruitgang en welvaart. Dank aan allen die Kerun School Projects hebben gesteund en waardoor Himalayan projects vzw zeer concreet kan meewerken aan de ontwikkeling van Nepal.

Met dank, Hedwig Racquet en Eddy Goemans

11

Even verderop: de bouw van een moedercomitéhuis in Aggriddanda

Hedwig en Eddy haalden het al even aan in hun bijdrage. Met hun steun en een

toelage van de Provincie West-Vlaanderen zijn we begonnen aan de bouw van een

gemeenschapshuis voor vrouwen. Nu mannen en jongeren zullen er wellicht ook

terecht kunnen maar het is prioritair voor de vrouwen en zal ook door hen gerund

en onderhouden worden. Lokale moedercomité’s zijn in Nepal het belangrijkste en

wellicht bij de weinige initiatieven, organisaties die goed en correct draaien in het

sociaal weefsel. Daarom geven wij na scholen en medische voorzieningen graag

aandacht aan hun vragen om steun. Zo belangrijk is deze ‘eigen plek’ voor de

lokale vrouwen dat ze er voorrang aan gaven boven het door ons voorgestelde idee

om voor permanente watervoorziening te zorgen, die ze nu in het droog seizoen

dagelijks de berg moeten opsleuren in jerry-cans. Zo zie je wat voor hen het

prioritair is. Nu uitgesteld is niet afgesteld en drinkwater komt er ook aan.

En zo is de bouw van het gemeenschapshuis al begonnen en is de eerste ruwbouw

klaar. Er is wel op een aangepaste manier gewerkt om het huis

aardbevingsbestendig te maken. Zo werden er extra horizontale en vertikale

stutten in de muren ingewerkt zodat de muren bij instorting in drie delen vallen

en het dak blijft overeind staan. Zo hopen we ook een voorbeeld te stellen voor

nieuwbouw. Voor bestaande gebouwen hebben we een zeer simpele en goedkope

oplossing bedacht: in de hoeken van de kamers vertikale balken met het dak

verbinden. Zo creëert men een frame aan de binnenkant die de bewoners kan

beschermen. We gaan deze oplossing ook toepassen in onze bestaande

infrastructuur zoals onze diverse scholen, het doveninternaat en de medische

post in Chitre. Kleine aanpassingen die echter wel vele levens kunnen redden.

Hier onderaan ook enkele foto’s die tonen hoe men ginder ‘manueel’ zand en grind

dient te verwerven en met veel moeite uit de rivier naar de bouwsite moet sleuren.

Plannen in de toekomst:

Nu in maart hebben we nog een aantal schoolacties en dan vertrekken we terug naar Nepal met heel wat centen en

vooral heel wat plannen:

Van Dorine Van Daele, zelfstandig vertegenwoordigster voor de firma DVD Technology a.c.k. aqua concept

Benelux uit Evergem kregen we zonet een professionele waterzuiveringstoestel en daarmee gaan we

drinkwater reservoirs bouwen in Agriddanda of Siling, we zijn er nog niet uit. Wat jammer dat we deze

moeilijke keuzes moeten maken, er is immers nog zoveel nood aan elementaire basisvoorzieningen.

In Pokartar, gehucht van 35 huizen, moet een school gebouwd want het dorp is volledig van de kaart geveegd.

In Chinnebas herbouwen we drie klassen en kopen educatief materiaal.

Een school in Rakhu, Myagdi district vroeg computers voor hun middelbare school.

We starten de nieuwbouw van een school in Sudari, waar de oude dreigt weg te spoelen.

Afwerking moedercomitéhuis in Aggridanda.

Kopen en samenstellen educatieve koffer voor uitlening aan scholen.

We bekijken de mogelijkheid voor heropbouw van de scholen in Dharka (waar we eerst waren met noodhulp na

de aardbeving) en Nuwakot waar we voorheen ook noodvoedsel dropten.

12

Dr. Jan komt alweer voor een tour en medische kampen in onze medische post in Chitre, alsook de scholen van

Chinnebas en dovenschool van Putali Bazar, Syangja.

Ook andere vrijwilligers zoals leraars worden gezocht en naar de verschillende scholen gestuurd.

Aanpassen van de door ons in het verleden reeds gebouwde infrastructuur voor aardbevingsbestendigheid.

Om de werking van onze lokale projecten te verzekeren in de toekomst gaan we ook in Nepal een NGO

oprichten met lokale mensen. We worden immers een dagje ouder en het is beter nu dat we nog fit en

capabel zijn om een lokaal netwerk op te richten die later zelfstandig kan werken. Met een nationale permit

kunnen we dan veel gemakkelijker gestructureerd werken en moeten we niet voor al onze acties steeds

heronderhandelen, politiekers benaderen en individuele permits aanvragen. Er komt wel wat administratie

bijkijken maar dat is in België niet beter. We hebben hiervoor gelukkig ook een aantal Nepalese vrijwilligers

gevonden die zich ook belangeloos willen inzetten. Zij zullen dan ook eigen fondsen kunnen werven zodat ze

niet 100% procent van Himalayan Projects vzw afhankelijk zijn. Niet dat we ons nu dan minder gaan

engageren maar ‘better safe dan sorry’.

In België hebben we schoolacties lopen en gaan we met onze info- en/of kookstand op een aantal festival staan. Al

bevestigd: kookstand op het Wereldfeest op Den Bruul in Leuven op zaterdag 28 mei, info- en kookstand op ’t

Feest in ’t Park in het Minnewaterpark te Brugge op zaterdag 25 juni en info op 9 juli aan het Casino van

Middelkerke. Er is ook ‘Dubrising’, een muziekworkshop en optreden in Jeugdhuis Comma in Brugge. Allen welkom.

Op zaterdag 11 juni houden we ook een eigen feest in ‘Ons Huis’ in de Goudsbloemstraat in Leuven met de recente

reisfilm van Marc Deckers, voordrachten en uiteraard een authentieke Nepalese maaltijd. En wie weet nog een

Nepalees dansje. Een uitnodiging wordt eind mei verstuurd, geïnteresseerden kunnen zich al opgeven via e-mail.

Hoe kunt u ook helpen?

Met een storting op BE14 3800 1081 6783 waarvoor u vanaf 40 euro per jaar een fiscaal attest krijgt

aangezien wij een erkende ontwikkelingsorganisatie zijn.

Een vaste sponsoring – liefst maandelijks – is de beste manier om onze werking te steunen aangezien we dan een

prognose kunnen maken op jaarvlak en zo de reguliere werking van onze school en medische projecten kunnen

garanderen. Veel mensen kiezen 15 euro per maand maar een ander bedrag kan ook naar eigen keuze en vermogen.

Benefiets en inzamelacties: Met een school, vereniging of vrienden, kennissen opzelfs onder collega’s op het

werk kan zeker iets georganiseerd worden. Wij hebben didactisch en versiermateriaal. Een Nepalese maaltijd

en/of workshops kan ook. Zo kregen wij net het bericht van Sten, de Zweeds vrijwilliger het bericht dat er in

zijn dorp Örnsköldsvik op 24 feb. een concert "The soundtrack of my Life" gehouden werd waar leraars en leerlingen

een gesponsorde verlanglijst van liederen speelden en de opbrengst naar de Chitre school gaat. Zulke éénmalige

inkomsten dienen voor bijkomende investeringen en aankoop extra educatief en medisch materiaal maar worden

ook gebruikt om ons Noodfonds voor dringende hulp en Studiefonds voor voortgezette opleiding te spijzen.

En dan zijn uiteraard ook vrijwilligers meer dan welkom. In Nepal hebben we een onverzadigde behoefte aan

dokters, tandartsen en leraars zijn natuurlijk ook welkom. In België zoeken we een IT coöordinator voor de

website en geleverde vertalingen in het Engels, Frans en Duits op te volgen. Vertalers zelf zijn ook nog welkom.

Bent u al sponsor dan kunt u ons veel verder helpen met ook wat ‘reclame’ te maken voor ons. Folders en

nieuwsbrieven zijn beschikbaar op aanvraag. Betaalde reclame, daar spenderen we liever geen sponsorgeld aan.

Soms vraagt men ons hoe onze schoolkinderen en projecten mede-erfgenaam te maken. Dit is heel eenvoudig, het

volstaat het volgende in uw testament te laten opnemen: “Aan Himalayan Projects vzw, Leiselestraat 138, B-

8200 Sint-Michiels, vermaak ik de som van .........euro.” Deze methode garandeert de verdere ondersteuning

van onze wees- en schoolkinderen, zieken en zijn een welkome storting aan ons Nood- en Studiefonds.

Vergeet ons a.u.b. niet!

13

Een slotwoordje om af te sluiten.

2015 was duidelijk een echt rampjaar voor Nepal. Eerst die verwoestende aardbeving en dan de onkunde en/of

onwil van de Nepalese overheid om aan de problemen iets te doen. De aardbeving had ze moeten wakker

schudden; immers aan ‘vreemde’ hulp geen gebrek. Ondertussen werd na 7 jaar eindelijk een grondwet gestemd

en – zoals ik toen al vreesde – na 2 dagen feesten al weer gecontesteerd met grensblokkades en zelfs enkele

doden tot gevolg.

En dus: van de 125 vertegenwoordigers van de zuidelijke grensbewoners zijn er 11 tegen en besloten dan maar –

met gretige, bedekte politieke hulp uit Indië – de grens te sluiten waardoor er 5 maanden geen benzine,

kerosine, kookgas en goederen (incl. dringende medijnen) meer kon binnenkomen. Wel was er een smokkelroute

met tot 5x dubbele prijzen voor de rijksten maar de gewone mens is al weer de dupe. Om maar niet te spreken

van de tienduizenden bergbewoners die in een tentje wonen en amper aan hun beloofde noodvoedsel geraken

wegens geen transport. Ook wil de overheid de beloofde centen voor heropbouw van de verwoeste huizen maar

niet overmaken en dus begint er dan ook amper iemand aan want zo verliezen ze wellicht hun aanspraak erop.

Om moedeloos te worden? Voor honderduizenden jonge Nepalezen wel. Katham (kapot), dat hoor je overal.

Daarom vluchten er nu nog meer naar het buitenland, ze zien het niet meer zitten en willen er zelfs moderne

slaven voor worden. Ook jonge vrouwen wagen de riskante jobs in het buitenland waar menigeen misbruikt

wordt. Wanneer stopt het, wanneer is het genoeg? Helaas kunnen zij enkel er iets aan doen. Tijd op op te

staan denk ik dan, maar protest gaat dikwijls gepaard met geweld en doden, waar is dat dan weer goed voor?

En zo begon het tijdens onze sponsorreis al: amper benzine en valt het weinige heropbouwwerk zowat stil.

Behalve voor de lokale dorpsmensen die sowieso al eeuwenlang hun plan proberen te trekken. De tempels in

Kathmandu worden wel snel heropgebouwd voor de toeristen met hun camera’s en prestige. In België kunnen we

gelukkig onze zinnen verzetten met TV programma’s zoals The Sky is the limit. Had eigenlijk een slogan voor

onze projecten moeten zijn, maar het zijn helaas maar ‘Rimpels in een oceaan van bergen’.

Om te eindigen toch nog een speciaal dankwoordje voor een aantal personen voor hun enorme inzet: Hedwig

Racquet en Eddy Goemans van de Kerun vereniging, Dr. Jan Dryhoel en verpleegster Lieve Neirynck, Bert

Vandenbussche, Gino Versnich, Bart Groenvynck. Manager Dev

Shrestha en gidsen Manosh en Mane van Eastern Light Trek uit

Pokhara, Narayan Pun, onze ‘fixer’, mijn schoonfamilie in Nepal. Heel

speciaal ook dank aan mijn vrouw Nita Buduja Pun en mijn zoon Ohm

voor ook hun - niet alleen hulp - maar ook veel geduld en begrip want

het was moeilijk kiezen tussen gezin en slachtoffers. En last but not

least U, lezers voor uw steun, nu en hopelijk ook in de toekomst. Sta

a.u.b. ook achter ons en samen kunnen we bergen verzetten.

NAMASTE (goeiendag) van het ganse Bsure-team!