Axmaq Yazar “Sən” Bakı-2012

Redaktor : Baba Süleymanlı Cover design: Baba Süleymanlı Axmaq Yazar. “Sən”. Bakı, 212. www.facebook.com/axmaq.yazar © Axmaq Yazar, 2012

I FƏSĠL 1-ci Gün Havanın isti olmağına baxmayaraq, otaq

sərin idi. Birazda “sən” qoxuyurdu. Ətraf dağınıq idi. Səndən sonra, hər zaman olduğu kimi. Gözlərimi tam açmamıĢdımki, qarĢımda bulannıq bir Ģəkildə, “sən” rəsmi peyda oldu. Söhbət elədik biraz. Sonra, anamım hər zamanki “BabuĢ, dur dərsə get” cümləsini eĢitdim və yaĢadığımı hiss etdim biran. Səndən baĢqada bir həyatımın olduğunu hiss etdim. Durdum yemək yedim və oda sən dadıyırdı. Gülməyee, yalan demirəm. Elə bilirsən səni aldadıram? Öləcəyimi bilsəm belə, sənə yalan danıĢmaram. Sonra, getdim dərsə. HəmiĢəkindən fərqli olaraq, maraqsız idi bu gün. Arxada tək oturmuĢdum və deyəsən, yenə yanımda sən var idin. Deyəsən dəli olurdum. Zəng vuruldu və, dostumu gözdəmədən, təkcə çıxdım çölə.

II FƏSĠL Dönmək Bu gün, həmiĢəki kimi dərsdən evə

qayıdırdım. Bir müddət dayanacaqda gözlədikdən sonra, marĢrut gəldi və mindim. Arxa boĢ olduğu üçün keçdim ən arxaya və pəncərə tərəfdə oturdum. Bugün həmiĢəkindən fərqli olaraq, yanım boĢ qalmıĢdı. Ġlk öncə fikir verməsəmdə, sonra birdən gözüm boĢ olan oturacaqa sataĢdı və diqqətlə ora baxırdım. DüĢündüyüm bilirsən nə idi? "sən". Həə.. doğru deyirəm vALLAH, sən idin. BaĢqası ola bilməzdi. Yanımda olmağını istədim nəsə. Gülümsədim. Hamıda mənə baxıb, nə üçün gülümsədiyimi bilmədikləri halda, gülümsəyirdi.

Birdən könlüm səni elə çox istədiki,

dedim "kaĢ yanımda olasan". Hamıda eĢitdi deyəsən. Birdən çönüb mənə baxdılar.

Mənsə yenə gülümsədim. Yanımda olmağın mümkün olmasa da, qəlbimdə idin və birdən o oturacaqda səni gördüm. Sonra yuxu olduğunu anlayıb, tez durdum ayağa. Dayanacaqdan keçmiĢdi və tez saxladıb düĢdüm. Sumkanı çiynimə atıb, yolun qırağı ilə evə qayıdırdım. Yenə səni istədim.

Ayaqqabılarıvın ucundan, alnıvın,

saçınla bitiĢən nöqtəsinə qədər sənə baxmaq istədim. Sonra saçlarıva...

Öpmək istədim səni. Ġlk öncə

dodaqlarından öpmək istədim. Sonra yanağından, qulağından, burnundan. Birindən öpmək istədim amma qərar verə bilmədim. Birdən gözlərindən öpmək istədim deyəsən. Bilmirəm niyə? amma iliĢib qaldı gözüm gözündə. Artıq tam qərarlıydım gözlərindən öpəcəkdim, amma, səbəbini bilmirdim. Həə... deyəsən tapdım. Yox!!! yenə yanılmıĢam. Yəqin, ona görə gözlərindən öpmək istəyirəmki, eĢqin kor elədiyi gözümün yerinə keçiblər. Öyrənmək istədim səndən hər Ģeyi. Bir uĢaq kimi. Addımlarımı, sənin addımınla atmaq

istədim, əlimdən tutub, tanımadığın küçələrdə məni gəzdirməyivi istədim. Ağlamaq istədim amma gözümdən yaĢ gəlmədi. Əlimi sinəmə atdım və ordada heç nə hiss eləmədim. Döyüntü yox idi. Sonra yadıma düĢdü ki, səndə qalıb.

Dönmək istədim "sən"ə. Daha doğrusu,

"sən"lə dönmək istədim. Həyata, sənlə dönmək istədim. "Sən"ə sənlə dönmək istədim. Sevgiyə sənlə dönmək istədim. "ümid"ə sənlə dönmək istədim. Qaranlıqdan, sənlə dönmək istədim. ĠĢıqlığa sənlə dönmək istədim. "Yalan"a sənlə dönmək istədim. Yada "doğru"ya. Evə sənlə dönmək istədim. "UĢaqlığ"a sənlə dönmək istədim. BÜTÜN BUNLARI DÜġÜNDÜM VƏ ÖLMƏK ĠSTƏDĠM, AMMA, BACARA BĠLMƏDĠM. ÇÜNKĠ, SƏN YOXDUYDUN VƏ MƏN TORPAĞADA SƏNLƏ DÖNMƏK ĠSTƏDĠM.

III FƏSĠL

Evə çatanda, səliqəsiz idi. Heç kəs

yığıĢdırmamıĢdı otağımı. Divardaki,

rəsmivə sataĢdı gözüm. Ġstəməsəmdə

doldu birdən. Otağın mərkəzindəcə,

sumkamı yerə atıb və olduğum yerdəcə

yıxıldım yerə. Ağladım təklikdə. Divara

söykənib, yerdən əlimə keçən ilk kitabı

götürdüm. Adı belə idi “Frederik Beqbeder –

Məhəbbət üç il yaĢayır”. Ġlk rastıma gələn

cümlə 45-ci səhifədəki “niyə sən belə qanı

qarasan?” cümləsi oldu. Sanki, sənsizlik

mənimlə oyun oynayırdı. Hər an unudmaq

istədiyimdə, yadıma salırdı səni. Durdum

oturdum kompyuterin qabağında və

“Google Chrome”-u açdım. Google-də

axdarıĢ verib, “sən” yüklədim qəlbimə. Biraz

baxdıqdan sonra, atdım zibilliyə. Lazım

olanda çıxarda bilim deyə.

Heykəlivi tikdirmək qərarına gəlmiĢəm,

düz otağımın mərkəzinə. Prosta, anam

icazə vermir.

Həə birdə xəbərin olsun. “Sənsizlik”

ölkəsinində, prezdenti seçdilər məni.

Xalqımnan aramız yaxĢıdı. Hamısı səni

görmək istəyir. Səni necə, təsəvvür eliyim,

bilmirəm. Amma, söz vermiĢəmki, olar üçün

birdənə yazı yada Ģeir yazacam.

IV FƏSĠL

Qərara gəlmiĢdim artıq. Bugün, söz verdiyim yazını yada Ģeiri yazmalıydım. Ġlk öncə nədən yazacağım barədə düĢündüm. Sonra heç düĢünmədən qaralamağa baĢladım vərəqi. Tez-tez qara salırdım sətirlərdə. Sonda bir təhər topluyub, yazdıqlarımı oxumağa baĢladım. Çünki, nə yazdığımı heç özümdə bilmirdim.

“ Nədən yazım bu gün?

Nədən yazım bu gün? Səndənmi ya

sənsizlikdənmi? Gücdənmi yoxsa

gücsüzlükdənmi? Tərslikdən buludlarında

tərsdiyi tutub bugün. Atdığı su damcıları,

pəncərəmi döyür.

Məndə böyümək yox, balacalaĢmaq

istəyirəm. Amma hayıfki, Benjamin Button-

da sadəcə bir film qəhramandı. Dəli olmaq

istəyirəm Don Kixot kimi. Yada Sanço kimi,

özümü dəliliyə vurmaq istəyirəm.

Ölmək istəyirəm. Özümü, ölümün

qaranlığına atmaq istəyirəm. Qaranlığın

səssizliyinə. Səssizliyin gözlərinə baxmaq

istəyirəm. Gözlərin dərinliyinə. Dərinliyə

dalmaq istəyirəm daldıqcada azmaq.

“Kamyu” kimi məndə yadlaĢmıĢam özümə.

Palkovnik kimi, mənədə məktub yoxdur

artıq. Hər gün ümidsizcə “ümid”

qəbirstanlığına gedirəm. Basdırdığım

ümidlərimə baxıb ağlayıram səssizcə. Və

ümidsizcə.

Bu gün səndə yoxuydun yanımda. Çıxıb

getmiĢdin və daha bir “ümid”imi basdırdım.

Bir Ģeyidə öyrənmiĢəm artıq. Heç vaxt

gözləməməyi və ümid etməməyi. Atam

ölərkən anamın ağladığı kimi, məndə

ümidlərim öldükcə ağlayıram. Sən

getdikdən sonra, arzularımada qadağa

qoyulub. Ən böyük arzumdu artıq bir Ģey

arzulamaq.

Ən çox ağrıdanda bilirsən nədi? “sənə

heçvaxt yalan demərəm” dediyin yalan.

Qaranlığımında iĢıqlarını söndürürlər artıq.

Qaranlıq, dahada qaranlıqlaĢır sən hər

gəlib getdikcə. Ölüm dahada qorxunc olur

sənsizliyi düĢününcə.

“Yalan” torbasına, zibil kimi at mənidə.

BaĢqa zibillərlə, dostlaĢa bilim deyə.

Ġstədiyivi bacarmısan. Qəlbim və beynim

əlində kukladı artıq. Əlimdə, “sənsizlik”in

dərmanı olaraq, 1 qutu “sənsizlik” qalıb.

Oda bitir artıq...

Ölərkən, bir dəstə gül alıb, qəbrimə

gələrsən. Ağlayarsan üstümdə. Məndə

sənə baxıb ağlayacam. Görürsən? Halım

nə qədər acınacaqlı olsada, sənin qarĢında

o qədər acizəm.

Sənə olan sözlərim, çoxdu əslində.

Yazdıqca davamı gələcək. Sadəcə,

bilməyivi istədiyim, bir Ģey daha var. Sən

sevginin mənasını bilməzkən, mən,

sevginin mənasını, səndə tapdım...”

V FƏSĠL

Oxuyub qurtardıqdan sonra, xoĢuma

gəlmədi yazdığım yazı. Daha dərin hiss

etdirməli idim sözlərimi. Və Ģeir yazmağa

baĢladım.

“Yenədə Getdin Bax!!! Görürsən? Yenədə getdin. Dediyim kimi. Və sevdiyin kimi. Əllərimi, əllərinlə tutarkən, içində hiss etdiyin, "alçaq" sevgi kimi. Doğru olan, bir tək sən deyilmiĢsən həyatımda. Bir tək gözlərindən axan yaĢın, əksində deyilmiĢ dünya.

Bir tək, dodaqlarıvın istisində deyilmiĢ hava. Bir tək, yanaqlarıvın soyuqluğunda gizlənmirmiĢ günəĢ. Ovcuvun içindəki cizgilər kimi, qatmaqrıĢıqdı yollar. Əvvəl, sənə dediyim kimi, heçdə saçlarıvın teli kimi, düz deyilmiĢ. Və bax. Otağıma səpələnmiĢ, içki ĢüĢələri qədər, nifrətim var artıq sənə. Hər bir ĢüĢə daha artıqca, qatlanır nifrət. Yox olur sevgi! Ölümü hiss edən yazıq kimi, yazıram səni. Çünki, ölümüm oldun və gedirsən. “Nifrət”ividə apar özünlə. Bir gün öləndə, yastığa büküb, yanımda basdırarsan. Sonra özüvüdə basdırarsan yanımda. Diri diri!!! Çünki, mən səni diri ikən sevdim və ölərkəndə sevirəm...”

VI FƏSĠL

Hər bir Ģeydə, “sən”i hiss edirəm artıq.

Hər cümləmdə “səni sevirəm”lə baĢlamaq

istəyir artıq. QarĢımdaki rəsminlə yox,

önümdəki, “sən”imlə danıĢmaq istəyirəm.

Unutmaq istəyirəm səni bir dəfəlik. Hər

yerdə, səni görürəm. Ġçdiyim suda, sanki

sən axır qəlbimə. Yediyim yeməklərin

dadında sən varsan. Gözlərimin yaĢında

sən varsan. Səni azdırmaq istədim hər an

içimdə. Elə bir yerki, birdə yolu tapıb çıxa

bilməyəcəyin bir yerdə. Sonra bir Ģeyin

fərqinə vardım. Sən, “mən”imin,

“mən”iymiĢsən. Sənsiz, havanın yolu,

suyun tamı, yeməyin dadı, həyatın mənası,

olmurmuĢ.

VII FƏSĠL

Hər yazımın sonunda düĢünürəm birdə

yazmıyacam amma yenədə yazıram. Hər

dəfədə eyni cümlə ilə baĢlayır fəsillər.

Əllərimə axmıĢ, qələmin mürəkgəbi

kimisən. Silmək istədikcə yayılırsan. “Ġlk”ləri

sevdiyin üçün, hər dəqiqənin birinci

saniyəsini, hər saatın, birinci dəqiqəsini, hər

günün, birinci saatını, hər həftənin, birinci

gününü, hər ayın, birinci həftəsini və hər ilin

birinci ayını gözləyirəm bəlkə dönərsən

deyə.

Artıq qərara aldımki, səni

pisləməyəcəm. Amma, səndə bunu

oxuyanda, səni necə sevdiyimi bilərsən

yəqinki. Birdə, sənin bir kəlməvi eĢitmək

üçün, hər Ģeyimi verərdim bir vaxtlar və indi

oxuyacağın yazını, o vaxtlar yazmıĢdım

“sən”ə.

“ Sevgilim...

Sevgilim... Qəlbinlə, qəlbim arasındakı düsturu, Nyüton belə, hesablaya bilməz. Arazamızdaki məsafənin yollarını, gözlərim çəkib. "Sevgin"lə, "sevgi" arasında, Baba dağı qədər məsafə var.

Bir tək, iĢarət barmağımla yazmağa

gücüm çatmırdı və sən gəlib, baĢ barmağım oldun. Yazmağıma dayaq oldun. Dənizdəki balıqlar belə, mənim səni sevdiyim qədər, dənizi sevə bilməyiblər deyənə, sənə olan sevgimi qısqanırlar.

BaĢqa birinin acısını çəkərkən, ən böyük

köməyim oldun. Hər kəs acısını və soyuqluğunu, içki içərək keçirdirdi, mənsə "sən" içirdim. Ürəyimdən keçib, ciyərlərimə daxil olaraq, isidirdin bütün bədənimi,

günəĢin, Dubayı isitdiyi kimi. Hərkəs beynini siqaret çəkərək dumanlandırırsa, mən "sən" çəkərək dumanlanıram sənlə olan dünyamda. Vərəqlərdə bəs eləmir səni yazmağa. Mürəkkəbsiz qələmlə yazıram hissimi, qoyduğum izlərdə tapıram əksivi. Səni anlatdığım o sətirləri.

Qəlbimin pəncərələrinin, birinin

qırağındaki kiçik boĢluqdan daxil oldu Ģüan. Bütün qəlbimi isitdi getdikcə. Ġstəmirəmki, bu hisslərim yarımçıq olsun, nə vaxtsa bitsin. Ġstəmirəm səni qaranlıqlarımda gəzdirim. Yazdığım bu tək mövzuda, "ay"ıda günəĢ edirəm sənin üçün. Qoy parıldasın səninlə mənim aramızdaki məsafədə. Bir birimizin kölgəsi düĢsün mərkəzə. Heç olmasa, xəyallarla, kölgələrdə görüĢək ikimiz birgə. Yalnız, sən və mən. "Ġkimiz" deyə bilək artıq bir birimizə, üçüncü bir Ģəxsə ehtiyac duymadan. Açıb danıĢaq bütün yaĢadıqlarımızı, bir birimizi gözləyərkən çəkdiyimiz həsrətləri. "KaĢki"lərlə, "bəlkə"ləridə unudaq artıq. "Səni sevirəm"lərlə baĢlayaq yeni dünyamıza.

Ġsdəsən günəĢində əlindən tutub apararıq özümüzlə. Gördün istidi, günəĢidə donduraram sənin üçün. Ondan sonra qaranlıq olsa, göy qurĢağınıda qaçıb gətirərəm sənin üçün, həyatın rənglənsin deyə. Təki bir dəfə, səndə mənə "sevgilim" deyəsən deyə...”

SON

Hal hazırda... Hal hazırda, qələmim və gözlərin cinsi

əlaqədədi. Mürəkkəbi beynivə axıdıram və yaxında yeni fikirlər doğacaq.

Bilirəm, səndə oxumaq istəyirsən. Hər

gördüyün kitabı almaq, içinə dalmaq istəyirsənki, biraz bu dünyadan uzaqlaĢasan. Və oxuduqca, nifrət eləyirsən dünyaya. Onsuzda xeyri yoxdu. Virusu axıtdılar damarıva. Hər gün biraz daha irəliləyəcək. Kim kitab virusunu, sənə vurubsa, söyəcəksən hər gün onu. Artıq bezəcəksən oxumaqdan, amma, yenədə oxuyacaqsan və oxuduqca, Markez kimi, sənində Hüzünlü fahiĢələrin doğulacaq, səndə fahiĢə sevəcəksən artıq. Çünki, cındır bir dost kimidi həyat. Nə edirsən et, arxandan sırtıq-sırtıq güləcək.

Boynuma alıram, məndə cındıram. Hər yerdə “yaxĢı oğlan” söhbəti eliyən, yaxĢı dostlarım olmadığı üçün. Boynuma alıram, kiĢi deyiləm. Çünki, cibimdə pulum yoxdu. Günlük, anamın verdiyi yol puluynan dolanıram. Boynuma alıram mən 2 üzdüyəm. Çünki, pislərnən yaxĢı davrana bilmərəm. Boynuma alıram mən qeyrətsizəm. Əgər, ağzı burnu su içində, gözü qız dalında ola-ola, məniynən “qeyrət” söhbəti eliyən oğlanlar qeyrətlidisə. Və boynuma alıram heyvanam. Çünki insan olmağı özüm seçməmiĢdim.

Səndə boynuva alki, mənim kimisən.

RazılaĢmasanda, heç olmasa yalandan boynuva al. Çünki, əgər belə düĢünmürsənsə, çox yalan danıĢmısan. Çünki, elə yalanlarnan böyümüsən. Çünki, dünyada yalandı. Çünki, bu yazdıqlarımda yalandı… P.S öz doğrularıvı, özün tap… P.S.S onsuzda düzələn deyilik… P.S.S.S …

“ĠmiĢ”

Biri yox imiĢ, heç o biridə yox imiĢ.

Əslində, heç bir Ģey yox imiĢ. Sadəcə bir

“heçlik” var imiĢ. Sonra bir partlama olub və

“dünya” yaranıb imiĢ. Sonrada “Adəm”

babamız yaranıb imiĢ və artıq biri var imiĢ.

Bir müddət sonra “Həvva” nənəmizdə gəlib

və artıq, o biridə varimiĢ. Sonra, getdikcə

çoxalma baĢ verib və indiki hər Ģey, yavaĢ-

yavaĢ yaranıb imiĢ. Dinlər yaranıb və

dünyanı bölüb imiĢ. Sonrada, o dinləri

qoruyan adamlar yaranıb imiĢ və dinlər

dahada bölünüb imiĢ. Sonra pul yaranıb

imiĢ, savaĢdar çıxıb imiĢ. Ġnsanlar ölüb imiĢ.

Ağaclar belə ağlayır imiĢ. Sonra kasıblar və

varlılarda var imiĢ. Bir birləri ilə düĢmən

olublar imiĢ. Kasıblar aclıqdan, varlılar

sevincdən ölür imiĢ. Kasıblar suda, varlılar

pulda boğulur imiĢ. Sonra, dünya

formalaĢıb və uca-uca binalar tikilib imiĢ.

“Varlı-kasıb” söhbət i isə həmiĢə qalıb imiĢ.

Telefon yaranıb imiĢ, kompyuter yaranıb

imiĢ, televizor yaranıb imiĢ, paltar yuyan

maĢınlar yaranıb imiĢ, buzxanalar yaranıb

imiĢ. Beləliklə, lazım olan, hər Ģey var olub

imiĢ və var olan “hər Ģey” yenidən “heçlik” -

ə dönmək istəyir imiĢ...

Ortağımsan

"Ġstəmədiyim Ģeylər üçün, məni zorluyan

qadın!!! Bir gün, istəmədiyin Ģey üçün səni

zorluyacam və bunu, ağlıma heç kəs

soxmuyub" desəm, mənə inanma. Çünki,

hamısı səni düĢünərkən gələn fikirlərdi və

ortağımsan !!!

P.S

P.S. Mən bu sözləri yazarkən, sən bu sözləri oxuyarkən, "ONLAR" gözəl dağüstü parkın qara torpağında yatarkən, sən gözəl evivin gözəl yatağında yat!!! Mənsə, bacardığımı elədim. Əlimdən gələn yazmaq idi yazdım, yazdıqcada qocaldım. Səsini çatdıra bilməyən Ģəhidin, sözü olmağa çalıĢdım. SƏNSƏ HƏLƏDƏ YAT!!! Ölməz olan Ģəhidləridə öldürdü "sevgili xalqım" dediyim xalqım. Sadəcə, 1, 2 qocanın ümüdü ilə can verir "bu xalq"!!!