balkan housing

BALKAN HOUSING.

2

BALKAN HOUSING.BALKAN HOUSING.

ditonderdeel bestaat uit: losse onderdelen, (aparte paragrafen), die allen vertrekken uit wat ze vertellen (ervaring van loskoppeling).


¶ 1. De vleermuizen verraden het verleden van dit groot dorp. De huizen zijn opgeknapt en de speedtuinen door speeltuinen ingeruild. In een verlaten variant van dit soort kinderparadijs, ligt een man die de bank die hem als bed dient, ook als knuffel zijn leven binnenlaat. de hoge muren van kerk stadhuis en binnenwal (t)rekken je ogen, er is zelfs een fontein die op klassieke muziek een choreografie brengt. toch zien in de winkel en op straat, voor gevels met verslonden opgeslokte graffiti, de vrouwen er goedkoper, dikgebuikter en slecht gekapt uit. de mannen dragen grijze cirkels rond hun ogen, die door tegenwind lijken verzakt. Misschien is dit dorp een experiment voor rehabilitatie. De fontein spuugt in het gezicht van een nog niet opgeklaarde gevel. De ironie van de opzweepende muziek die de waterdruppels laat slingeren, komt de spuigaten uit. Hongarije heeft strenge winters en hete zomers van verzonnen lentes.

¶ 2. Onze wangen hangen het plafond drupt de tijd die ons slechts te delen valt. En het valt ons zwaar. Met slaapogen schitteren wij in elkanders aanblik, zijn gezwollen vogeloog glinstert zelfs voor verpulverd kohl. Wanneer het ontbijt onze honger wakkert, ebt de droom en tikt boven de tafel een dreigende klok onze snavels dicht. Een besef maakt zich van ieder zijn ledematen meester. Met de koffie giet ik angst mijn organisme in en met de wijzelfs beven de hangen die wikken en wegevn over twee opties. Alsof ik oit een toekomst schrijven kon, is het nu aan mij (benadrukt hij) deze beslissing te maken. We draaien en keren de muziek-knop aan en onze ruggen draaien we naar het midden van de kamer, ons ieder buigend over eigen creatie. Alles kleeft en toch zal die vlucht van de grond komen. Moet ik afscheid nemen, een hoofdstuk afsluiten, een gesprek afron-den of bouwplannen schetsen, lippen sussen en mijn moeder kussen?

¶ 3. Staren naar een zelfgekozen punt op de lichtweerkaatsende vloer zit-

Losse Paragrafen

4


ten wij allen in een luchtbel van cijfers afwachten, wetend hoe de komende uren zullen verlopen. Vliegend door het luchtruim, boven realistische versies van landkaarten, zullen wij ons gedragen niet veel anders dan anders. Al-sof wij niet op honderden meters boven onze bekende schaal in één straal op ons doel afvliegen, in vogelvlucht onze bestemming in een straal jagen.

¶ 4. Na afscheidstranen, knuffelheuvels en een indirecte sleuteloverhandiging, is het vandaag 3 oktober, de dag van zowel vertrek als die van aankomst. Tijdens de veelvuldig te treffen voorbereidingen is de intentieverklaring van het project theorie geworden en de tijd geeft nu confrontatie met de echtheid, de praktijk van mijn verwoorddeinspiratiegolfjes van voorbije balkanreis. Bij het binnenko-men word ik dochter genoemd en de pot schaft als anders. Het interieur van mijn toekomstige woonst is wel van plaats veranderd en bij het binnenkomen is het vooral de geur die mij herinnert aan hoezeer ik mijn geliefde heb gemist. Ik zuig zacht zijn poriën, vang geheel de lucht die uit hem opstijgt en glimlach naar de kamer die de haven van isolatie zal vormen, op dit afgelegen eiland der hongaren.

¶ Ik was af, klop de deurmat uit tot nergens nog anders dan originele kleuren te zien zijn. Ik poets op zodat het licht weer kaatst en orden in de kleerkast een schap met mijn hoopjes spullen. De gordijnen haal ik er af en voor-en na het slapengaan in witte lakens, verluchten wij geheel het huis. Op een verloren sofa tracht ik een “t” voor huis te krijgen. Terwijl ik mij afvraag of ik die ene, doch beladen letter kan vinden, vraagt hij geen grote veranderingen te maken. Hierdoor ga ik een beetje op mijn lip zitten knabbelen maar wanneer even later in de winkel de keuze van zijn geur aan mij overgelaten wordt, vind ik nieuwe vierkante meters en glan-zende lippen. Ik loop enkele centimeters van de grond op deze nieuwe bodem. Zijn moeder noemt mij haar dochter en gedraagt zich ernaar. Met “moeten”’s en toekomstoplossingen gebaart zij zich een weg door de knopen die mijn haar blijken te illustreren. Wasvoorschriften en schoonmaakfrequenties rammelt zij af als was dat de les die zij voor ontmoeting had ingestudeerd. Haar vriend komt heel even zitten om mij te vragen of hij eens zal rondhoren voor job-


mogelijkheden in een vak met “welkom” als enig te kennen jargon en een balkon als enig draagvlak. Het feit dat hij gaat zitten benadrukt de waarde van zijn intensie. Het rondhoren en raadplegen van contacten is een heel aanwezig gegeven (hier) maar daardoor wordt de vragende partij in een nogal passieve positie geplaatst, en de actie van de gevraagde bleek in het verleden ook vaak zoek. Zelden zag ik hier tot noch toe een concrete uit-werking van frigobeloftes, ketchupfabriekjobs of aangeboden lift. (wanneer ik dit later teruglees, is mijn mening herzien.) De vraag rijst wat nu belangri-jker is, het emotioneel belang of de financiële rijkdom. Hulpvaardige in de positie staaft met mijn eigen moeders’ argumenten wat woorden verpak-ken als “de gulden middenweg” en het inlaten van dat wat passioneert als zijwandelweg, hobby als het ware. Wij schrijven het af door te zwieren met de eindeloosheid van ons artistiek enthousiasme en de andersheid van de situatie en onze persoonlijkheden en dus de appelpeervergelijkingsgraad van zijn raadgeving. Zijn wij jong en naïef, (zo ja, hoort dat zo?) en zullen wij later met bedekte slapen terugkijken naar die debiliteiten of zijn wij echt op weg naar iets dat eender wat kan bewegen in een toeschouwer? Zijn wij lui in de ogen van omstaanders, en/of zijn wij niet de enige die iets zijn met/iets zien in de vreemde beelden die wij maken in de duistere kamer die wij een atelier noemen? Vanwaar ook komt dat ene wat maakt dat een onzekere toekomst ons naar geen andere keuzes drijft? Zijn wij zo onzeker dat wij ten-toon-stellen of zijn wij zelfzeker genoeg om te exposeren? Is het leven opge-bouwd uit fortuna muntjes werpen of uit tollen draaien? ‘t Is maar hoe je het bekijkt, maar hoe je ‘t ook draait en/of keert, niemand kan het ons zeggen.

¶ It is like watching silent television, to be surrounded by foreign speak-ing lifelivers. Personality shows at a different level, while i am at the same time very visible and very from communication. I learn some words but I love to be left speechless by the farfetched soundcombinations. There is no estimology whatsoever that can help me, yet the usage of ges-tures and the way voices are supporting different storygenres, work as blurry guidelines that keep me even more aware in these experimental dramaclasses. I can stare at people, because if I would understand their tonguetwisters, I would not be sta(r)ring (my movie) but I’d be listening carefully. As most of their attention is devoted to the one close to me,

6


I dispose of a cameraperspective of an interview. I also do, inter-view. Sometimes they feel my eyes stinging their uppercheek and for a tenth of a second they turn their eyes to the opposite side (away from my sight) as insecure children or suddenly beware/aware civilised beings.

¶ does it ring any bell, does it awaken any spark, remind you of some-thing? does it have a meaning to you, would you let other people read it, do you have anything to say about it? is it nice, wellwritten, interesting or remarkable in any way? do you still like what i do, what i wear, what i look like, what i make, what i tell you, what i am? what i am in bed, in the kitchen, in the bath, at your mothers, in the hospital, at home, in a museum or in the streets? do you think i talk too much, or do you care? would you marry me?as feedback or recognition only comes from one man, which is the closest to me, and he shuts his lips like he would be in a speechre-treat, i go blind, try to find in the darkness of insecurity, some some-thing to remind me it is worth the effort. if there is only one to be judged by, it is even worse than being alone with your thoughts, when you say them out loud and it feels like it are the walls you are talking to. it surrounds you in every way, just as he does, yet (this is the end of the writing)

¶ Met een lijst aan huiswerk trek ik de straat op, waar de gebruikeli-jke werklieden niet anders fluiten dan die van belgische makelij. Oudjes worden bij kwiek gewiekt bij de kapper, een gezet koppel keurt het vlees dat de slager achter zijn glas tentoonstelde en de zon schijnt veelbelovend zijn intrede? Kromme grijze ruggen slenteren hun gangetje, doof voor de vreselijk vrolijke deuntjes van de straat”muzikant”. (het klinkt of hij de vooringestelde testmelodiën laat afspelen). Een man laat zijn hond en hoofd uit, die beide voor hem uit hangen. Zijn pet accentueert zijn quasi-modo-model dat vloekt met de jonge en voor hier best hedendaagse stoffen omhuksel van zijn outfit. We glimlachen naar elkaar, waardoor hij - met een derde argument - een uitzondering op de sopronse regel vormt. Vanop een veilige afstand roept hij mij onverstaanbare woorden toe en wanneer ik he duid op mijn hongaars-leek-zijn, vertelt hij (steeds


op zeven meter van mij verwijderd) in voor mij klare taal, over een grasperk dat onder een oude stadsmuur alle voorbijgangers van snot-neus en rode ogen voorzag tijdens de zomermaanden. De inwoners kregen letterlijk een allergische reactie van de enige fotoexpositie die het slapende stadje te bieden had. De lokale krant had zijn persoonli-jke documentatie van de artistieke huilbui oninteressant gevonden en samen met de kunst het gras verwijderd, zodat nu enkel de synthesiser uitslag brengt in de kale kabbelende straten van gebochelde molletjes.

¶ We misunderstand in pieces, that chain us to the fainting communi-cation of our powdered life. Only in one others arm do we find the heat to calm down, yet when tongues and stares are used for other purposes, the gap of lack unfolds itself and layer by layer we loose our skin to rest-lessness and we pray for patience to regain some slack to the other side.

For the first time in years the language-difference splits even us in two, like the word itself, with a “-” in between. Sword words cutting our sticky tongues, slicing our unfaithful translations of what is whispered in our fragile ears. for one must not underestimate the cultural differ-ences dancing in the ghost of an eye, attached to trading a home for a house 1500 km away. Reactions to any anecdote I tell are rare, yet that is not be ‘cause the listeners are uninterested, wondering off to Greater escorts of the mind or because the are impolite, that’s just the way the balkans do it. I am asked not to act like the behavior surrounding me overwhelms them with oddness in my eyes. I often feel misunderstood, frowning the dark brows, sculpting a tearful face, yet my misunderstanding also works the other way around, when it feeds curiosity, peaks alienation and reminds me why i came here.

¶ Het is alsof ik voortdurend werk aan een script, dat dan eigenlijk mijn leven moet zijn of neen, worden. Verzamelingen vul je aan, van “dingen” uit categorieën. Bewaren en rangschikken, noteren en oriënteren. Samen-vattingen, doelstellingen, droombeelden. Twintig-jaren-plan. Castings,. Per-sonages. Kostuums, settings, sfeerkiekjes op het prikbord. En eigenlijk is het enige wat je echt zelf in de hand hebt, de lens en achter de beeldverwerking.

8


¶ Ik kom bij positieven na enkele uren van diepverzonken slaap en vind hem in de deuropening. De eerste schijnselen van een nieuwe dag brachten ons samen voor koffie met melk - de mijne hard de zijne zoet, wisselen we wensen, plannen en dromen. Terwijl ik de voorbije nacht feit en fictie mengde en in enkel voor mij zichtbare beelden goot, maakte hij afdrukken van negatieven, spon hij beelden met positieven en projecteerde hij zijn visie in de vorm van een beeld. Met halve ogen lost mijn plakkerige binnenkant op, voor de indrukwekkende afdrukken van een man die mijn ogen 180° draait. Na de koffie draagt hij me het bed in, en op mijn rug geleund geleid ik hem op mijn beurt naar de andere kant. We lossen af, lossen op en klossen trossen van ontwikkeling; fixatief en ondrinkbaar water. We leggen onszelf en onze verslagen te weken in elkanders aanblik, drijvend op dezelfde golflengte.

¶ Hij wast mijn voeten, knoopt mij in zijn haar. Ik zweef op de tippen van mijn tenen naar zijn door mannelijkheid omringde lippen. We breien onze tongen wagen nieuwe sprongen en vlechten avontuur. We dissecteren het verleden, naaien het heden, spinnen een web met stroperige hersens en bonzende bloedverspreiders terwijl een zonnegloed droogte hittegolf ons ook geografisch omringt. Onze licha-men zwellen plaatselijk we kronkelen bestiaal in een eigen tropische koorts, kreten slakend op het onbewoond eiland van versgewassen lakens. Ik adopteer een van zijn vele lokken, dat mijn haar gulzig opslokt en ik wandel in zijn sokken door zijn straten. Zelfs familie delen wij, met rakend armen vertel ik de zijne over de mijne ver-vaag zo de scheiding als bij tweesmakenijs op een hoorntje dat de nacht ingeleidt.

¶ Hier worden defecte lichamen aangegeven en opgelijst. Van vermor-zelde teen, tot strompel stomdronken en van verbrijzelfde schedels tot vers-tomde slachtoffers. Een zere arm bengelt onbeholpen aan een dun lijfje met een gewelfd balkon. Wanneer haar naam de stille wachtkamer doet opkijken, wan-delt zij haar pijnlijke ledemaat naar een kenner. De wachtkamer zucht ongedul-dig hopend op genezing en duidelijk rekenend op de spoedigheid van de afdel-ing. Ontgoocheld gebogen kuchend starend wachten op een (zieke) God(ot). Anderen vegen hun laars aan gordijnen die als scheiding dienen en neuzen tus-sen de bedden naar hun gevallen ster. De blauwe uniformen van het hulpverle-nend team der verplegers, verwijzen eens naar de Jezus in elk van hen, dan weer


roept het blauw politie- associaties op, wanneer zij met doorgestrekte rug formu-lieren ronddragen, ondervragen of onbehulpzaam achter de balie koffie kletsen.

¶ In de wachtkamer wisselen enkele gedempte stemmen informatie over de vriend die zij net als patient overhandigden aan de blauwgepakte spoefafdeling. De lucht is samengeperst en met de rug van ieders hand deppen we zweetparels. Doorleefde doch haast levensloze gezichten worden door de gangen geduwd in hoog tempo, de wind die zij doen waaien laat de blauwe gordijnen dansen, als een nostalgisch beeld van vluvhtige, luchtige voorbije zomers en in een wereld ver hiervandaan. Een oude vrouw geeft haar kaakspieren op en hapt zonder eind, in een hoek van de kamer geparkeerd, lonkend naar rust of adem. De grijze ogen van de gepatenteerde vriend slijpen mijn grafietstok wanneer ik zijn blik op papier herken, doorkruist de ontslagen patiënt de kamer. Vlak voor hij de hoek om is, zie ik hoe zijn oostblokvrienden hem water toestoppen. Amper vijftig seconden later komt de getattoeërde der companen gebarend aangelopen en ik besef dat die hoek die hij omliep zowel spreekwoordelijk als lichamelijk een andere draai had gekregen, een andere wending had genomen.

¶ I would like to clearify my intensions, for i do not mean to judge the lifestyle that surrounds me, only did i think it to maybe be interesting to share an experi-ence of this envirronment and the habits of his in-habit-ants. When I generalise, as one often must do to make some point clear, it is an expression of an impression that struck me, yet it is very important to note their are no declarations of good or bad. There is just what i experience to be different, remarkable or hard to deal with. Therefor the sentences are no racistic blackmail or propaganda for (im)migration.

¶ At first moving in together brought great selfesteem, beacuse of the first big decision made in a long time. A choice made, followed by declamation of a project and declarations of love. Ideals had been become visualised, feelings came up and our e-mail current was de-virtualised. The heart had been listened to and the mind had agreed without many compromises. This was time for champagne of joy and overloads of newly created illusions of these first being in love weeks of Wonder. These brought rather quickly an expactation towards the self and ever norrowing paths,. The more freedom gotten immediately after a very impulsive de-cision, feels like muscles and bones have traded their place. Also the balanceguid-

10


sophie calle unknown


12



la meglio giuventu

14



16


ing part of the ear get infected through whispers of fear for failure.

ik heb vandaag noten geraapt met witte handschoenen. de zon scheen en verlich-tte de blauwe bergenschakering. de temperatuur deed mij niet zo anders aan dan toen ik in de zomermaanden de


18



20


EX-COMMUN-ISM


22


wederkerend voornaamwoord.


24


mysterie/ unheimlichkeit/eeriemet afwezighd


26



28



30



32



34



36



38



40



- my place is your home ’ you are the house in my space

42


( his father )

his mother


him

< nem tu dom >

44



46



48



50



52



54



56



58



60



62



Documents

balkan housing