Bałuszyński prezentacja na wykład

Metodyka nauczaniai doskonalenie

zagrywki

Wstęp

Serwis jest istotnym elementem systemu zdobywania punktu po zagrywce własnej. Często uważany za pierwszą linię obrony, może mieć znaczny wpływ na wybór wariantu akcji przez przeciwnika. Piłka posłana we właściwe miejsce i z odpowiednią trajektorią, stwarza warunki do zdobycia przewagi nad zespołem przeciwnym.

Wstęp c.d.

Filozofia zagrywki powinna uwzględniać dwa podstawowe założenia. Z jednej strony analizujemy możliwości ataku przeciwnika w danym ustawieniu, z drugiej jakość naszego bloku, obrony i kontrataku.

Kluczowym zadaniem trenera jest znalezienie równowagi między efektywnością (trudnością) zagrywki a ilością popełnianych błędów. Uzyskanie złego przyjęcia zagrywki jest najlepszą miarą jej efektywności.

Wstęp c.d.

Kolejnym elementem wpływającym na jakość zagrywki zespołu jest jej różnorodność. Stosowanie różnego rodzaju zagrywki, zagrywanie z różnych miejsc i w różne miejsca wybija przeciwnika z rytmu i utrudnia dokładne przyjęcie. Drużyna, która uczy się różnych wariantów zagrywki, kreuje więcej sytuacji do zdobycia punktu.

Obecnie wykorzystywane są trzy rodzaje zagrywki: rotacyjna z wyskoku, szybująca z miejsca, szybująca z wyskoku.

Opis techniki wykonania przeznaczony jest dla zawodników praworęcznych.

Zagrywka szybująca z miejsca

(float serve)

Czynniki, które przemawiają na korzyść zagrywki szybującej z miejsca to:

• mniejsza prędkość ruchu niż przy zagrywce rotacyjnej z wyskoku pozwala na większą kontrolę nad piłką, co może oznaczać mniejszą ilość błędów i bardziej precyzyjne kierowanie piłki w pożądane miejsce,

• w porównaniu z zagrywką szybującą z wyskoku wykonanie uderzenia piłki w stałym kontakcie z podłożem umożliwia pełniejszą kontrolę nad techniką ruchu,

Opis sekwencji ruchu

Technika wykonania

Praca rąk

• piłkę trzymamy na ugiętej lewej ręce, prawa ręka ugięta, dłoń ułożona na piłce,

• rozpoczynając podrzut lewą ręką, piłkę prowadzimy w górę, prawy bark odwodzimy w tył,

• piłkę podrzucamy lekko ugiętą ręką w linii ramienia uderzającego, łokieć prowadzimy w górę-skos do tyłu,

• prawy łokieć odwiedziony w tył, minimum do wysokości barku, ręka zgięta w łokciu pod kątem ostrym, dłoń za głową,

Praca rąk c.d.

• rotujemy tułów prowadząc prawy bark i łokieć w przód, na maksymalnej wysokości, blisko głowy, dłoń przenosimy w tył, przedramię zostaje z tyłu, lewą rękę opuszczamy w dół,

• prostujemy rękę w stawie łokciowym, uderzając piłkę przed sobą,

• piłkę uderzamy środkową częścią dłoni usztywnionej w nadgarstku, palce usztywnione i odwiedzione w tył,

• uderzenie eksplozywne, czas kontaktu dłoni z piłką minimalny,

• po uderzeniu rękę opuszczamy w dół,

Praca nóg

• stopy w wykroku, w relacji pięta palce, lekko skierowane w prawą stronę, lewa noga z przodu, ciężar ciała na prawej nodze,

• lewa noga krok w przód, • przeniesienie ciężaru ciała na lewą nogę,

Synchronizacja pracy rąk i nóg

- piłkę trzymamy na ugiętej lewej ręce, prawa ręka ugięta, dłoń ułożona na piłce, stopy w wykroku, w relacji pięta palce, lekko skierowane w prawą stronę, lewa noga z przodu, ciężar ciała na prawej nodze,

- rozpoczynając podrzut lewą ręką, piłkę prowadzimy w górę, prawy bark odwodzimy w tył, lewa noga rozpoczyna ruch w przód,

- piłkę podrzucamy lekko ugiętą ręką łokieć prowadzimy w górę-skos do tyłu, lewa noga krok w przód,

- piłkę podrzucamy w linii ramienia uderzającego,

- po podrzucie rozpoczynamy przenoszenie ciężaru ciała na lewą nogę, prawy łokieć odwiedziony w tył, minimum do wysokości barku, ręka zgięta w łokciu pod kątem ostrym, dłoń za głową,

- rotujemy tułów prowadząc prawy bark i łokieć w przód, na maksymalnej wysokości, blisko głowy, dłoń przenosimy w tył, przedramię zostaje z tyłu, lewą rękę opuszczamy w dół,

- piłka opada minimalnie, prostujemy rękę w stawie łokciowym, uderzając piłkę przed sobą, piłkę uderzamy środkową częścią dłoni usztywnionej w nadgarstku, palce usztywnione i odwiedzione w tył, uderzenie eksplozywne, czas kontaktu dłoni z piłką minimalny, w momencie uderzenia piłki ciężar ciała na lewej N,

- po uderzeniu rękę opuszczamy w dół,

Różnice w technice ruchu

Zagrywka szybująca z wyskoku

(jump float)

Czynniki, które przemawiają na korzyść zagrywki szybującej z wyskoku to:

• mniejsza prędkość ruchu niż przy zagrywce rotacyjnej z wyskoku pozwala na większą kontrolę nad piłką, co może skutkować mniejszą ilością błędów i bardziej precyzyjnym kierowaniem piłki w pożądane miejsce.

• w porównaniu z zagrywką szybującą z miejsca uderzamy ją w wyższym punkcie, co pozwala nam na uzyskanie bardziej płaskiej trajektorii lotu. Agresywny lot piłki ma decydujący wpływ na utrudnienie przyjęcia.


Technika wykonania

Praca rąk

• piłkę trzymamy w ugiętych rękach, • opuszczamy piłkę w dół, • prowadzimy piłkę przed sobą,• wykonujemy podrzut prowadząc w górę ugięte

ręce w łokciach, • na wysokości barków dłonie tracą kontakt z piłką, • po podrzucie ściągamy ręce w dół do momentu

gdy lewa noga wychodzi przed prawą, • prowadzimy ręce w zamachu w górę,

Praca rąk c.d.• na wysokości barków rozpoczynamy zamach prawej ręki do

uderzenia, lewą rękę wyprostowaną wyciągamy w górę, • łokieć odwodzimy w górę skos za głowę, przedramię zgięte pod

kątem prostym, • prowadzimy łokieć w przód, osiągając dla niego maksymalną

wysokość, blisko głowy, prawy bark wysuwamy do przodu do linii tułowia, dłoń przenosimy w tył ale nie opuszczamy jej poniżej łokcia,

• prostujemy rękę w stawie łokciowym, uderzając piłkę przed sobą, • piłkę uderzamy środkową częścią dłoni usztywnionej w

nadgarstku, palce usztywnione i odwiedzione w tył,• po uderzeniu rękę opuszczamy w dół,

Praca nóg

• stopy w wykroku, lewa noga z przodu, • prawa noga krok w przód, stawiamy nogę ugiętą

w kolanie, kontakt stopy z podłożem rozpoczynamy od pięty, płynnie przechodzimy przez śródstopie na palce,

• lewa noga krok w przód, stawiamy nogę ugiętą w kolanie, kontakt stopy z podłożem rozpoczynamy od pięty, płynnie przechodzimy przez śródstopie na palce,

• prawa noga krok w przód, stawiamy nogę ugiętą w kolanie, kontakt stopy z podłożem rozpoczynamy od pięty, płynnie przechodzimy przez śródstopie na palce,

Praca nóg c.d.

• lewą nogę dostawiamy przed prawą pod kątem ok. 45⁰ w odległości umożliwiającej swobodne wybicie się w górę, noga ugięta w kolanie, kontakt stopy z podłożem całą powierzchnią,

• po wyskoku nogi uginamy w kolanach, następnie prostujemy i przenosimy w przód, do linii tułowia,

• lądujemy na śródstopie, amortyzując skok uginamy staw skokowy, kolanowy, biodrowy,


- piłkę trzymamy w ugiętych rękach, stopy w wykroku, lewa noga z przodu,

- opuszczamy piłkę w dół, prawa noga krok w przód, stawiamy nogę ugiętą w kolanie, kontakt stopy z podłożem rozpoczynamy od pięty, płynnie przechodzimy przez śródstopie na palce,

- prowadzimy piłkę przed sobą, lewa noga krok w przód, stawiamy nogę ugiętą w kolanie, kontakt stopy z podłożem rozpoczynamy od pięty, płynnie przechodzimy przez śródstopie na palce,

- wykonujemy podrzut prowadząc w górę ugięte ręce w łokciach, na wysokości barków dłonie tracą kontakt z piłką, jesteśmy w trakcie wykonywania kroku prawą nogą, która jest już z przodu,

- po podrzucie ściągamy ręce w dół do momentu gdy lewa noga wychodzi przed prawą,

- prowadzimy ręce w zamachu w górę, lewą nogę dostawiamy przed prawą pod kątem ok. 45^ w odległości umożliwiającej swobodne wybicie się w górę, noga ugięta w kolanie, kontakt stopy z podłożem całą powierzchnią,

- na wysokości barków rozpoczynamy zamach prawej ręki do uderzenia, lewą rękę wyprostowaną wyciągamy w górę, wybijamy się w górę,

- łokieć odwodzimy w górę skos za głowę, przedramię zgięte pod kątem prostym, po wyskoku nogi uginamy w kolanach, ciało tworzy łuk napięty,

- prowadzimy łokieć w przód, osiągając dla niego maksymalną wysokość, blisko głowy, prawy bark wysuwamy do przodu do linii tułowia, dłoń przenosimy w tył ale nie opuszczamy jej poniżej łokcia, nogi prostujemy,

- prostujemy rękę w stawie łokciowym, uderzając piłkę przed sobą, nogi przenosimy w przód, do linii tułowia,

- piłkę uderzamy środkową częścią dłoni usztywnionej w nadgarstku, palce usztywnione i odwiedzione w tył, uderzenie eksplozywne, czas kontaktu dłoni z piłką minimalny,

- po uderzeniu, rękę opuszczamy w dół, lądujemy na śródstopie, amortyzując skok uginamy staw skokowy, kolanowy, biodrowy,


Trener powinien dać zawodnikowi możliwość wyboru techniki, która najbardziej mu odpowiada, ale należy zwrócić uwagę na następujące aspekty:

• długość i dynamika rozbiegu mają przełożenie na wysokość wyskoku i zasięg uderzenia piłki,

• sekwencja kroków w rozbiegu zbieżna z rozbiegiem do ataku ma wpływ na jakość opanowania ruchu,


Zagrywka rotacyjna z wyskoku

(jump serve)

Czynniki, które przemawiają na korzyść zagrywki rotacyjnej z wyskoku to:

• większa dynamika ruchu niż przy zagrywce szybującej w wyskoku pozwala na uzyskanie większej prędkości lotu piłki, skracając przyjmującemu czas na reakcję i znacząco utrudniając dokładność przyjęcia piłki,

• w porównaniu z zagrywką szybującą z miejsca, uderzenie piłki w wyższym punkcie, pozwala na zwiększenie obszaru rażenia boiska przeciwnika mocną zagrywką. Zmuszając przyjmującego do ruchu w kierunku piłki, zwiększamy możliwość uzyskania złego przyjęcia.


Technika wykonania

Praca rąk

• piłkę trzymamy w prawej dłoni na wysokości barku, ręka wyprostowana lub lekko ugięta,

• opuszczamy piłkę w dół przed kolano, pochylając jednocześnie tułów z lekką rotacją wysuwając prawy bark do przodu, lewą rękę cofamy za plecy,

• podrzut piłki w górę, do wysokości barku prowadzimy wyprostowaną rękę, później uginamy w łokciu, nadajemy piłce rotację postępującą, na wysokości twarzy dłoń traci kontakt z piłką,

• po zatrzymaniu ręki wykonującej podrzut prowadzimy ją w dół, poniżej linii barków dołączamy drugą rękę i symetrycznie prowadzimy je od dołu za plecy do pełnego zamachu,

Praca rąk c.d.

• z pełnego zamachu prowadzimy ręce symetrycznie od dołu w przód, na wysokości barków, rozpoczynamy zamach prawej ręki do uderzenia, lewą rękę wyprostowaną wyciągamy w górę,

• prawy łokieć odwodzimy w tył z rotacją tułowia w prawą stronę, przedramię zgięte pod kątem ostrym, w stosunku do łokcia pozostaje z przodu, dłoń za głową,

• prowadzimy łokieć w przód, osiągając dla niego maksymalną wysokość, blisko głowy, prawy bark wysuwamy do przodu do linii tułowia, dłoń przenosimy w tył,

Praca rąk c.d.

• lewą rękę opuszczamy w dół,• prostujemy prawą rękę w stawie łokciowym,

uderzając piłkę nad głową wyprostowaną ręką, • piłkę nakrywamy nadgarstkiem, nadając jej rotację

postępującą,• po uderzeniu opuszczam rękę w dół,

Praca nóg

• stopy w relacji pięta-palce, prawa noga z przodu, • prawa noga krok w przód, noga wyprostowana w

kolanie, stopę całą powierzchnią stawiamy na podłożu,

• prawa noga do wspięcia na palce, lewa noga krok w przód, stawiamy na podłożu ugiętą w kolanie, kontakt stopy z podłożem rozpoczynamy od śródstopia,

• prawa noga krok w przód, ugięta w kolanie, kontakt stopy z podłożem rozpoczynamy od pięty, płynnie przechodzimy przez śródstopie na palce,

Praca nóg c.d.

• lewą nogę dostawiamy przed prawą pod kątem ok. 45⁰ w odległości umożliwiającej swobodne wybicie się w górę, noga ugięta w kolanie, kontakt stopy z podłożem rozpoczynamy od śródstopia,

• po wyskoku nogi uginamy w kolanach, następnie prostujemy i przenosimy w przód, przed linię tułowia,

• lądujemy na śródstopie, amortyzując skok uginamy staw skokowy, kolanowy, biodrowy,


- piłkę trzymamy w prawej dłoni na wysokości barku, ręka wyprostowana lub lekko ugięta, stopy w relacji pięta-palce, prawa noga z przodu,

- opuszczamy piłkę w dół przed kolano, pochylając jednocześnie tułów z lekką rotacją wysuwając prawy bark do przodu, lewą rękę cofamy za plecy, prawa noga krok w przód, noga wyprostowana w kolanie, stopę całą powierzchnią stawiamy na podłożu,

- podrzut piłki w górę, do wysokości barku prowadzimy wyprostowaną rękę, później uginamy w łokciu, nadajemy piłce rotację postępującą, na wysokości twarzy dłoń traci kontakt z piłką, prawa noga do wspięcia na palce, w momencie utraty kontaktu dłoni z piłką lewa noga na wysokości prawej, w trakcie przenoszenia do przodu,

- lewa noga krok w przód, stawiamy na podłożu ugiętą w kolanie, kontakt stopy z podłożem rozpoczynamy od śródstopia,

- po zatrzymaniu ręki wykonującej podrzut prowadzimy ją w dół, poniżej linii barków dołączamy drugą rękę i symetrycznie prowadzimy je od dołu za plecy do pełnego zamachu, prawa noga krok w przód, ugięta w kolanie, kontakt stopy z podłożem rozpoczynamy od pięty, płynnie przechodzimy przez śródstopie na palce,

- z pełnego zamachu prowadzimy ręce symetrycznie od dołu w przód, na wysokości barków, rozpoczynamy zamach prawej ręki do uderzenia, lewą rękę wyprostowaną wyciągamy w górę, lewą nogę dostawiamy przed prawą pod kątem ok. 45⁰ w odległości umożliwiającej swobodne wybicie się w górę, noga ugięta w kolanie, kontakt stopy z podłożem rozpoczynamy od śródstopia,

- prawy łokieć odwodzimy w tył z rotacją tułowia w prawą stronę, przedramię zgięte pod kątem ostrym, w stosunku do łokcia pozostaje z przodu, dłoń za głową, po wyskoku nogi uginamy w kolanach,

- prowadzimy łokieć w przód, osiągając dla niego maksymalną wysokość, blisko głowy, prawy bark wysuwamy do przodu do linii tułowia, dłoń przenosimy w tył, nogi prostujemy, lewą rękę opuszczamy w dół,

- prostujemy prawą rękę w stawie łokciowym, uderzając piłkę nad głową wyprostowaną ręką, przenosimy nogi w przód,

- piłkę nakrywamy nadgarstkiem, nadając jej rotację postępującą, ciało z łuku napiętego przechodzi w scyzoryk,

- po uderzeniu opuszczam rękę w dół, lądujemy na śródstopie, amortyzując skok uginamy staw skokowy, kolanowy, biodrowy,


Metodyka nauczania

Realizując metodykę nauczania trener zawsze powinien mieć na uwadze czynności wykonywane podczas gry. Posiadając model ruchu, rozkładamy go na poszczególne fazy, pamiętając o tym, aby jak tylko jest to możliwe, stosować całą strukturę działania. Dlatego też w pierwszej kolejności nauczamy zagrywki z miejsca czy rozbiegu do ataku, aby te czynności wykorzystywać w grze. Należą one do podstawowych umiejętności siatkarskich, nauczanych podczas szkolenia wstępnego. Dopiero swobodne i dokładne wykonywanie uderzenia z miejsca i rozbiegu pozwala na wprowadzenie zagrywki z wyskoku (szybującej lub rotacyjnej), która jest niejako hybrydą obu tych elementów technicznych.

Metodyka nauczania c.d.

Wprowadzenie ćwiczenia wymaga pokazu i wyjaśnienia. Młodzi zawodnicy muszą wiedzieć czego będą się uczyć i do czego jest im to potrzebne. Pokaz jest najważniejszą częścią nauczania sportowych umiejętności. Uczniowie, którzy nigdy wcześniej nie mieli styczności z danym ruchem czy zadaniem, potrzebują wizualizacji tego co będą wykonywać.

Aby zachować ciągłość metodyczną, w materiale zawarte zostały elementy metodyki części składowych zagrywki z wyskoku, następnie połączone w całość.

Ćwiczenia dla zawodników praworęcznych, leworęczni wykonują zadania symetrycznie, p.w. – pozycja wyjściowa.


Praca rąk (zagrywka szybująca):• p.w. stojąc, przygotowana do wykonania zagrywki,

stopy ustawione pod skosem do ściany w prawą stronę (takie ustawienie wymusza odchylenie barku i ramienia uderzającego do tyłu), odległość 0,5 metra, ruch: lewa noga krok w przód (stopę ustawiamy prostopadle do ściany), zamach rąk jak do uderzenia piłki, dołożenie prawej dłoni do ściany, osunięcie dłoni w dół (kształtowanie nawyku zatrzymania ruchu ręki podczas uderzenia piłki), (ryc.)


• p.w. stojąc, przygotowana do wykonania zagrywki, ręce wyprostowane w górę-skos przed sobą, odległość od ściany 4-5 metrów, ruch: lewa noga krok w przód, prawa ręka zamach, rzut piłeczki o ścianę ( synchronizacja ruchu prawej i lewej ręki), dobiegnięcie i chwyt piłeczki, (ryc.)


• p.w. w klęku na jednej nodze, ruch: kozłowanie piłki usztywnionym nadgarstkiem (nadgarstek przedłużeniem przedramienia), (ryc.)

• p.w. stojąc, przygotowana do wykonania zagrywki, ruch: zagrywka w ścianę na wysokości ok. 2 metrów , dobiegnięcie, chwyt piłki bez kozła,


• p.w. zawodnik A przygotowany do wykonania zagrywki, zawodnik B przygotowany do przyjęcia po drugiej stronie siatki, ruch: zawodnik A wykonuje zagrywkę i wbiega na boisko, zawodnik B chwyta piłkę w wyprostowane ramiona (imituje przyjęcie sposobem dolnym), rzuca znad głowy płaską piłkę do zagrywającego i przebiega na drugą stronę siatki, na pozycję rozgrywającego, zawodnik A odbija piłkę w stronę siatki, zawodnik B chwyta piłkę i następuje zamiana ról, (ryc.)

• p.w. stojąc, przygotowana do wykonania zagrywki, ruch: zagrywka do celu,


Nauka podrzutu piłki (zagrywka szybująca): • p.w. stojąc, przygotowana do wykonania zagrywki,

ruch: prowadzenie piłki w rękach lub na dłoni (po torze podrzutu) w linii ramienia uderzającego, (ryc.)

• p.w. stojąc, przygotowana do wykonania zagrywki, ruch: podrzut piłki, lewa noga krok w przód, piłka spada na podłoże przed nogą zakroczną,

• p.w. stojąc, przygotowana do wykonania zagrywki, ruch: podrzut piłki, lewa noga krok w przód, zamach ramienia uderzającego, chwyt piłki w miejscu uderzenia ( w wyprostowane ramiona),


Praca rąk (zagrywki rotacyjna):• p.w. stojąc pod skosem do ściany, prawy bark przy ścianie, ruch: zamach

rąk jak do uderzenia piłki, prowadzenie ręki uderzającej przy ścianie, • p.w. klęk na prawym kolanie, ruch: kozłowanie piłeczki tenisowej prawą

ręką, po każdym koźle chwyt piłeczki, • p.w. stojąc przodem do ściany, ręce wyprostowane w górę-skos, lewa ręka

oparta o ścianę, prawa ręka z piłką, ruch: kozłowanie prawą ręką piłki o ścianę z odległości ok. 10 cm (doskonalenie pracy nadgarstka),

• p.w. siad klęczny, lewa ręka wyprostowana w górę-skos, prawa ręka z piłeczką odwiedziona do uderzenia, ruch: zsynchronizowane prowadzenie prawej ręki do uderzenia, przeniesienie lewej ręki w dół, przejście do klęku, rzut piłeczką o ścianę,


• p.w. stojąc, lewa noga z przodu, stopy ustawione jak przy naskoku do ataku, piłka trzymana oburącz na wysokości bioder, ruch: przeniesienie piłki za głowę (rotacja tułowia w prawą stronę), rzut piłki kozłem o ścianę,

• p.w. stojąc, lewa noga z przodu, stopy ustawione jak przy naskoku do ataku, lewa ręka wyprostowana w górę-przód, piłka trzymana na lewej dłoni, prawa ręka za głową odwiedziona do uderzenia, ruch: prowadzenie prawej ręki do uderzenia, trafienie piłki nieruchomej (bez podrzutu) kozłem o ścianę,

• p.w. stojąc w dwójkach naprzeciwko siebie w odległości ok. 9 m, szarfa rozłożona na środku, jeden z ćwiczących trzyma piłkę na wysokości barków, prawa noga z przodu, ciężar ciała na prawej nodze, ruch: opuszczenie piłki, podrzut, lewa noga krok w przód, ręce zamach do uderzenia, trafienie piłką do szarfy,


Nauka podrzutu piłki (zagrywka rotacyjna): • p.w. stojąc, przygotowana do wykonania zagrywki

rotacyjnej, (ryc.) ruch: właściwy podrzut (jednorącz-ręką uderzającą lub oburącz), piłka opada do celu zaznaczonego na podłożu (pod miejscem uderzenia piłki), x razy pod rząd, x razy w określonym czasie,

• p.w. stojąc, przygotowana do wykonania zagrywki rotacyjnej, ruch: podrzut piłki, wykonanie rozbiegu, zamach rąk do uderzenia, chwyt piłki w wyskoku w wyprostowane ręce,


Praca nóg:• p.w. w klęku obunóż przed rozłożoną szarfą, ruch: wstajemy

prawa-lewa noga do szarfy, ręce zamach od dołu, wyskok i lądowanie w szarfie,

• p.w. stojąc, ruch: naskok prawa-lewa noga do szarfy, zamach rąk, wyskok i lądowanie w szarfie,

• p.w. stojąc, 2 szarfy rozłożone na podłożu, (3 szarfy dla rozbiegu 4-krokowego), ruch: rozbieg do ataku – krok lewą nogą do pierwszej szarfy, naskok prawa-lewa noga do drugiej szarfy, synchronizacja pracy ramion w zamachu, wyskok i lądowanie w szarfie,


Synchronizacja pracy rąk i nóg:• p.w. w klęku obunóż przed rozłożoną szarfą,

ruch: wstajemy prawa-lewa noga do szarfy, ręce zamach od dołu, wyskok, rzut piłeczką o ścianę, lądowanie w szarfie,

• p.w. stojąc, zawodnik A i B po dwóch stronach siatki, ruch: naskok, rzut piłki oburącz zza głowy do partnera,

• p.w. stojąc, ruch: rozbieg do zagrywki (ataku), wykonanie zagrywki bez wyskoku,

• p.w. stojąc, ruch: naskok, wykonanie zagrywki z wyskoku,• p.w. stojąc, ruch: rozbieg do zagrywki, wykonanie zagrywki z

wyskoku,

Doskonalenie

Sekretem najlepszych zagrywających jest wykonywanie niezliczonej ilości powtórzeń, które są kluczem do mistrzowskiego serwisu. Po opanowaniu podstaw techniki, dalsze doskonalenie i korygowanie ruchu odbywa się przez wykonywanie perfekcyjnych powtórzeń (trajektoria, cel). Żeby być dobrym zagrywającym trzeba zagrywać.

Łączenie zagrywki z przyjęciem pozwala nam jednocześnie doskonalić dwa elementy. Przy zbliżonym poziomie zaawansowania technicznego obu formacji, jakość zagrywki oceniamy rezultatem przyjęcia, jest to informacja zwrotna dla zawodników.

Doskonalenie c.d.

Gracze powinni zagrywać pod presją trafienia do celu, trajektorii (doskonałym sposobem na uzyskanie płaskiego lotu piłki jest rozwieszenie gumy pomiędzy antenkami), wyniku. Nie zawsze zawodnik, który dobrze wykonuje zagrywkę w treningu tak samo wykona ją podczas meczu.

Doskonalenie c.d.

Ćwiczenia zagrywki

„Mistrz” Gra w dwójkach, kreujemy presję na wykonanie zagrywki

w konkretną strefę, bez popełniania błędów. Zagrywający A wyznacza strefę, w która ma trafić zawodnik B. Jeżeli trafi, A musi to powtórzyć, w przeciwnym wypadku B dostaje literę M. jeżeli B nie trafi, a zrobi to zawodnik A, on zyskuje literę M. Następnie zmiana ról, B wyznacza strefę, A zagrywa pierwszy. Gra toczy się do momentu, aż któryś z zawodników zdobędzie litery M-I-S-T-R-Z. Trener może wprowadzić założenia dotyczące wyboru stref.

Doskonalenie c.d.

„Zagrywka w dwójkach”Dwóch zagrywających po obu stronach

siatki, piłka na parę. Zawodnicy zagrywają do siebie i łapią piłkę. Para, która 10 razy złapie piłkę wygrywa. Ćwiczenie wprowadzające inne ćwiczenia zagrywki.

Doskonalenie c.d.

„Dookoła boiska”Zagrywka we wszystkie strefy boiska po

kolei. Jeśli pomylisz strefę lub zepsujesz zagrywkę zaczynasz od początku. Ćwiczenie rozwijające umiejętność zagrywania w dowolne miejsce na boisku. Trener może wprowadzić założenia dotyczące kolejności wyboru stref.

Doskonalenie c.d.

„Precyzowanie celu” Wykonanie 10 zagrywek, pole trafienia: całe

boisko, następnie wykonanie 5 zagrywek, pole trafienia: strefy I,VI,V, następnie wykonanie 3 zagrywek, pole trafienia: strefy II,III,IV, następnie wykonanie 3 zagrywek, pole trafienia: wyznaczona strefa. Wykonanie zadanej liczby zagrywek bez błędu.

Ćwiczenie uczy konsekwentnego trafiania w wybrane miejsce na boisku.

Doskonalenie c.d.

„Zagrywka pod presją”Dwóch zawodników przygotowanych do wykonania

zagrywki, pozostali ustawieni wzdłuż linii bocznej. Zagrywka do wyznaczonego obszaru. Konsekwencją błędu na zagrywce jest wykonanie ćwiczenia szybkościowego przez pozostałych ćwiczących. Zagrywka z obu stron siatki.

Ćwiczenie wykorzystywane w sytuacji gdy zawodnicy nie podchodzą krytycznie do własnych błędów, nonszalancko psują kolejne zagrywki nie myśląc o poprawie.

Doskonalenie c.d.

„Zagrywający przeciw przyjmującym”2 zespoły, każdy zespół dzielimy na zagrywających i przyjmujących.

Punktacją oceniamy przyjęcie: szczyt lotu piłki po przyjęciu ponad antenkami, przyjęcie w strefę czerwoną: 3 punkty, przyjęcie w strefę zieloną: 2 punkty, strefę pomarańczową: 1 punkt, przyjęcie zepsute: - 1 punkt. Gra do uzyskania 25 punktów. W zależności od poziomu zaawansowania technicznego zawodników, trener ustala liczbę przyjmujących, częstotliwość zmian między zagrywającymi i przyjmującymi w obrębie jednego zespołu.

Doskonalenie c.d.

„Zagrywka, obrona”Zawodnik wykonuje zagrywkę (dobrą) i wbiega na

pozycję wyjściową do obrony. W momencie podrzutu piłki do ataku przez zawodnika znajdującego się na podeście, obrońca dostosowuje swoją pozycje do określonego wariantu uderzenia. Zagrywka w 2/3 boiska, 2 przyjmujących.

Doskonalenie c.d.

„Zagrywka, obrona obok bloku”Zawodnik wykonuje zagrywkę (dobrą) i wbiega na

pozycję wyjściową do obrony. W momencie wystawy piłki do ataku, obrońca dostosowuje swoją pozycję do określonej akcji ofensywnej. Trener określa ilość wariantów ataku, założenia bloku i obrony. Nieblokujący wycofuje się do obrony.

Doskonalenie c.d.

„Zagrywka, wyprowadzenie kontrataku”Zawodnik wykonuje zagrywkę (dobrą) i wbiega na pozycję

wyjściową do obrony. W momencie wystawy piłki do ataku, obrońcy dostosowują swoje pozycje do określonej akcji ofensywnej, blokujący dążą do bloku grupowego. Aby ułatwić wyprowadzenie kontrataku, można wprowadzić atak na ciągłość po przyjęciu zagrywki. Trener określa ilość wariantów ataku po przyjęciu, założenia bloku ,obrony, ataku po obronie.

Doskonalenie c.d.

„Gra właściwa”

Wnioski końcowe

Gra w siatkówkę zaczyna się od zagrywki, która obok przyjęcia jest jednym z dwóch elementów, które umożliwiają zainicjowanie gry. O wyjątkowości tego elementu stanowi również fakt, że jest jedyną czynnością techniczną w siatkówce, w pełni kontrolowaną i zależną od jednego zawodnika. Właściwy trening tego elementu, pozwoli nam uzyskać pożądane efekty.

Literatura

1. American Sport Education Program: Coaching youth volleyball, Human Kinetics 2007.

2. American Volleyball Coaches Association: Volleyball Skills & Drills, Human Kinetics 2006.

3. Grządziel G., Szade D.: Piłka siatkowa. Technika, taktyka i elementy minisiatkówki. AWF Katowice 2009.

4. Kenny Bonnie, Gregory Cindy: Volleyball Steps to success, Human Kinetics 2006.

5. Superlak E.: Piłka siatkowa. Wrocław 2006. Wydawnictwo BK.6. The volleyball coaching bible, pod red. Shondell Don, Reynaud Cecile,

Human Kinetics 2002.7. Zaborniak S., Kowal A.: Piłka siatkowa w szkole. Rzeszów 2006. Pracownia

Wydawnicza Helvetica.

Documents

Bałuszyński prezentacja na wykład