-Kürtler Nasil Tekrar Daga Çikartilir?(Baskin Oran) Kürtçe'nin radyo tv'lerde yayini için yasal süreçte sonuç: Yasa çikali iki yil oldu, yayin daha resmen baslayamadi. AB yetkilileri Güneydogu'da teftiste. Dil kurslari? Kürtçe ders için dilekçe veren üniversite ögrencileri cezalandirildi. Sistem direniyor. 1920-30'larin Kemalizminden sonra Türkiye'nin yasadigi ikinci modernlestirme tsunamisi olan AB Uyum Paketlerini saydim. Subat 2002'den bu yana çikartilan 7 paketin 5'i insan ve azinlik haklariyla ilgili hükümler tasiyor. Sayim sonucu söyle: 1) "Türk Vatandaslarinin Geleneksel Olarak Kullandiklari Çesitli Diller ve Lehçeler"in (yani, Kürtçe'nin) özel kurslarda ögretilmesi konusu 2 kere; 2) Radyo-tv'lerde yayini konusu 3 kere; 3) Gayrimüslim vakif mallari konusu 3 kere düzenlenmis. Yani, "Benim oglum bina okur, döner döner yine okur" hesabi. Neden? Çünkü hükümet yasa çikartiyor, yasa uygulanmiyor, hükümet bir daha çikartiyor ayni seyi. Bunlardan ikisinin sürecini oturup sizin için özetledim ki, bu içler bayiltici traji-komik rezaleti bir kenara yazasiniz. Yarin torunlariniza anlatirsiniz. Radyo ve tv'lerden yayin "Yasak dillerde yayin yapma yasagi" Mart 2002'de çikartilan Ikinci Paket sonucu Basin Kanunundan kaldirildi. Bunun üzerine bürokrasi "Yabanci Dilde Egitim ve Ögretim Kanunu" (YDEÖK) ile "Radyo ve Televizyon Kurumlari Kurulus ve Yayin Kanunu"ndaki (RTKKYK) yasaklari devreye soktu. TRT, önce, Kürtçe yayin yapamayacagini bildirdi (Milliyet, 16.10.2002). Sonra, bir yandan bu konuda hazirlik yaptigini söylerken, birde ortaya çikti ki, yönetmeligin iptali için Danistay'a gizlice dava açmis (Radikal, 16.06.2003). Bunun üzerine hükümet 03 Agustos 2002'de Üçüncü Paket'i çikardi ve YDEÖK'daki yasaklari kaldirdi. Bunun üzerine bürokrasi "Yalnizca TRT'de yayin yapilabilir" yorumunu getirip, hiç olmazsa özel radyo ve tv'leri dislamayi denedi. Nasil olsa "özerk" TRT de direnmekteydi. Bunun üzerine hükümet 19 Haziran 2003'te Altinci Paket'i çikardi ve RTKKYK'da yaptigi degisiklikle özel kuruluslarin da yayin yapabilmesini sagladi. Bunun üzerine bürokrasi bir yönetmelik çikardi ve su sinirlamalari getirdi: Yerel radyo ve tv'ler yayin yapamaz, çocuklara yönelik olamaz, dil ögretilemez, her programda bire bir Türkçe altyazi veya çeviri sarttir, radyolar günde 60 dakikayi tv'ler ise 45 dakikayi asamaz (Radikal, 26.01.2004). Sonuç: Yasa çikali iki yil oldu, yayin daha resmen baslayamadi. AB yetkilileri Güneydogu'da teftiste... Dil kurslari Bu, çok daha traji-komik. Kurs sahibi valilige dilekçe veriyor, valilik "Bakanliga soracagiz böyle bir yasa var mi" diyor; oysa kurs sahibi ihtiyaten Resmî Gazete'nin fotokopisini de vermis (Radikal 22.09.2003). Sonra, kursun adina itiraz ediliyor "Özel Urfa Kürt Dili Lehçeleri Ögretim Merkezi" yerine "Özel Urfa Mahalli Lehçe Dil Kursu" olmasi isteniyor (Radikal, 09.06.2003). Sonra, "Bu Ingilizce kursu binasinda olmaz, baska bina ve müdür ve sekreter tut" deniyor. Bunu asmak için hükümet 30 Temmuz 2003'te Yedinci Paket'i çikartiyor ve mevcut kurslarda egitimi mümkün kiliyor. Arkasindan, "Yangin merdiveni yok" deniyor. "Ruhsatimizda var" deyince, "O eski kursun ruhsati, yeniden alacaksiniz" deniyor. O asiliyor, arkasindan "Binanin rölövesini getir" deniyor. Rölöve her neyse o aranip bulunuyor, arkasindan "Bu kapilar 85 cm, oysa 90

cm olmasi lazim" deniyor (Milliyet, 18.10.2003). O da yapiliyor, "Ögretmenlerin niteligi tutmuyor" deniyor. Çünkü ne dilde ders vereceksen o dilde lisans ögretimi lazim. Kurs sahibi "Türkiye'de Kürtçe lisansi verilmiyor ki; disaridan getirtelim" diyor. "Olmaz, TC vatandasi olmasi gerek" deniyor. Nihayet yayin yönetmeligi 25.01,2004'te yayinlanip Batman'da ilk kurs açilabildiginde, bu sefer de "Adinda 'lehçe' ibaresi yok" diye faaliyete geçmesi önleniyor (Milliyet, 18.01.2004). Bu arada, Kürtçe dersi için dilekçe veren 10.538 üniversite ögrencisinden 3621'i gözaltina aliniyor, 533'ü tutuklaniyor, 446'sina "yasadisi örgüte yataklik"tan dava açiliyor, 15'ine üç yila kadar hapis veriliyor (Cumhuriyet, 15.08.2002). Dicle Üniversitesinden 7 ögrenci ise "dilekçe vermeye tesebbüs"den uzaklastirma cezasi aliyor (Radikal, 30,08.2002). Sistem direniyor. Direniyor, çünkü Sevr Paranoyasi daglari bekliyor. Daglar da, bütün bunlarin sonunda oralara tekrar çikmasi muhtemel Kürtleri... -"Son Defa 'Türk' ve 'Türkiyeli”(Baskin Oran-bia.net) Ulus denilen sey iki türlü insa edilir: Kan esasi, toprak esasi. Ülkede çok sayida etnik/dinsel grup varsa, ikincisinden baska çare yoktur. Bu durumda, ülkenin üst-kimliginin adi, bütün bu alt-kimlikleri kucaklayabilmek için hepsinden baska türlü seçilir. Önce, hayattaki en saygideger insanlarin basinda gelen Ahmet Isvan'in, telefonda anlattigi öykü: "Annemin amcasi Sâti bey, tam adiyla Sâti El Husrî, o zamanin çok önemli bir egitimcisi imis. Cumhuriyet kurulduktan sonra Mustafa Kemal çagirmis. Maarif Vekaletinde kendisiyle çalismak istedigini söylemis. Yani, Milli Egitim Bakanligi öneriyor. Sâti bey, söyle cevap vermis: Efendim ben Arap'im. Biz Osmanli iken bize yer vardi. Simdi siz bir Türk Devleti kurdunuz. Bana yer kalmadi. Müsaade ederseniz, ben kendi memleketime gidecegim. Ve Sâti be, kalkip ilkin Irak'a, sonra Misir'a, sonra yine Irak'a gitmis. Her gittigi yerde dislanmis. Sonunda Irak'ta ölmüs..." Bu öykünün, hazinligini artiran ayrintilari ve devami var ama, bir baska gün. Sanirim anlasilmistir. *** Siz bana bakmayin. Yukaridaki son cümleden pek emin degilim. Çünkü bugün, kafasi iyi çalisan bir sinif arkadasimin köse yazisi internetten geldi.Sevr paranoyasinin paranoya falan olmadigini döne döne yaziyor ve bu ülkeyi "parçalatmayacaklarini" söylüyor. Onun için, izin verirseniz bir daha anlatayim. Benimle iliskiyi 25 yildir hiç kesmemis ve her gittigi yerden yazmis bir ögrencimin Cezayir'den yolladigi elektronik postayla baslayalim: "Sevgili Hocam, Sevgili Abim, (...) 1975'te Kibris'a 16 yasimda ilk gidisimde bana 'Sen Türkiyeli misin?' diye sormuslardi. Ilk defa orada duymustum. Bir de, 30 yil sonra. Daha önce size söylemistim: Cezayir'de (Algerie) Arap, Berber, Tuareg, Mozabit vs. degisik gruplardan insanlar yasiyor. Bir Berber 'Je suis Arabe' demiyor ama 'Je suis Algerien' diyebiliyor. O zaman tabii ki bir Kürt 'Ben Türk'üm' diyemez; Türk bir irkin adi. Türkiye vatandasiyim ya da Türkiyeliyim diyebilir gururunu incitmeden. Zaten dedirtmedik de ne oldu? Adamlar dalga geçerek 'TC'liyim' demeye basladi.(...)"

*** Acaba bu sefer anlatabilmis miyimdir? Ne olur ne olmaz, biraz daha yazayim. Ulus denilen sey iki türlü insa edilir: Kan esasi, toprak esasi. Eger ülkede çok sayida etnik/dinsel grup varsa, ki Türkiye böyledir, ikincisinden baska çare yoktur. Bu durumda, ülkenin üst-kimliginin (devlet tarafindan vatandasa biçilen kimligin) adi, bütün bu alt-kimlikleri (vatandasin kendine biçtigi kimligi) kucaklayabilmek için, bütün bunlarin adlarindan farkli bir ad olarak seçilir. Yoksa, bunlardan üstün olaninin adi üst-kimlik ilan edilip sonra da "Bu ad herkesi temsil ediyor" denemez. Ama Türkiye'de deniyor! Bati Trakya Türkleri "Ben Yunanim" diyor mu? Iran, Fransa, Britanya, Ispanya... Bunlarda, sirayla: Iran, Frank, Breton, Ispanyol diye bir alt-kimlik bulunmaz. Birincisinde Farslar, Azeriler, Kürtler, Beluciler vs. vardir. Ikincisinde Korsikalilar, Bretonlar, Oksitanlar, vs. vardir. Üçüncüsünde Iskoçlar, Ingilizler, Galliler, Irlandalilar vardir. Dördüncüsünde Katalanlar, Basklar, Andaluzyalilar, Kastilyalilar vs. vardir. Yani, bütün bu ülkelerde alt-kimlikler ile üst-kimligin adi tamamen farklidir. "Türkiyeli"yi bir türlü benimseyemeyenlerin itirazlari sunlar: 1) "Türkiyeli, Türk'ten gelir, yani meseleyi çözmez": Bunu en çok milliyetçi Kürtler söylüyor; "Anadolu Cumhuriyeti" öneriyorlar. Trakya'yi ne yapacaksin? Üstelik, bu ülkenin adini Türkler koymadi. Kimi ülkeler "disaridan" adlandirilir. Türkiye'nin adi da Venedikliler tarafindan verildi: Turchia. Zaten, ilk basta devletin adi da buydu: Turkiya Cumhuriyeti. "Türk" adi da Çinliler tarafindan verilmisti: Törük. Sevr metninde 20 kere "Osmanli Imparatorlugu", 200 kere "Türkiye" geçer, biliyor muydunuz? 2) "Bu bizi parçalar": Tam tersine. Asil, "Türk" parçaliyor. Türk etnik kimliginden olmayanlari yabancilastiriyor. "Ben Türk'üm" demeyen insanlar nasil "Türk" üst-kimliginde birlesir? 3) "Türk üstünlügünden vazgeçilemez": En samimi olanlar, bunlar. Tabii, en cahil olanlar da... 4) "Bir sey fark etmeyecektir": Etmeyecek olur mu? Bu ülkede tüm etnik ve tüm dinsel gruplari kucaklayan bu terim hiçbirinin digerinden önde olmadigini ilan ediyor. Yalnizca üzerinde yasanilan topraga gönderme yapiyor. Bundan daha kucaklayici ve nesnel simge olur mu? *** "Kafam karisti". Çok iyi; karissin. Hiç karismamis olup da kendinden emin kafa, sadece maganda kafasidir. "Türkiyeliye alisamiyorum". Kolay degil. Yastigini degistirdiginde bile alismak zordur. Kolay degil, 1920'lerden beri her önemli sorunu (Kürt, Rüsvet, Tehcir, Yolsuzluk, Alevi vs.) sürekli halinin altina süpürdük. Doldu. Koktu. "Koktu" diyenleri vatan haini yapmak artik halletmiyor. AB'den de neferet ediyoruz, çünkü bu çöpleri çikartip atmamizi sart kosan o. Ama artik, Yeni Safak'ta Bayramoglu'nun dedigi gibi, "Cin Siseden Çikti". Artik Türkiye bunlari mecburen düsünecek. Bugün "Lozan'i elestiriyor, demek ki Sevr'i istiyor" buyuranlar 15 yil önce de "Amerika gitsin de Rusya mi gelsin?" diyordu; bunlar biraz zor ögrenir. Ama insan olan degisecek; hiç kendinizi üzmeyin. -ELEFTEROTIPIA:

Elefterotipia gazetesinin 24 Aralik 2004 tarihli sayisinda,Simeon Soltaridis'in Prof. Baskin Oran ile yaptigi mülakat:(Hocam sagolsun asil metni gönderme inceligi gösterdi.Tesekkürler Baskin Oran Hocam.) 1.Türkiyenin , bugün, demokrasi açisindan yeri nedir? Türkiye, AB’ye girmek isteme süreci sirasinda, çok büyük bir hizla çogulcu demokrasiye dogru gidiyor. Burada “çogulcu” kelimesine dikkat göstermek lazim, çünkü Türkiye 1950’den beri demokrasi.Ama altkimliklere saygi anlaminda demokrasinin 20yy sonu anlamindan söz edebilmek için bugünleri beklemek gerekti. Diger yandan, Türkiye’nin bu demokrasi anlayisi açisindan katetmesi gereken bir hayli yol bulunuyor. Çünkü AB’nin zoruyla çikarilan yasalarin gerektigi gibi uygalanabilmesi, ancak, insanlarin zihniyetinin degismesiyle mümkün ve bu zihniyeti degistirmek yasalari degistirmek kadar kolay degil. Unutmamak lazim: Türkiye, B.Avrupa’nin yaklasik 400-500 yilda katettigi mesafeyi yaklasik 70-80 yil içinde aldi. Bunun yarattigi muazzam sorunlar var. 2.Bazi çevreler demokrasiyi ve Atatürkçülügü kendi cikarlari acisindan anlattiyorlar. Bu anlatis olumsuz degerlere va tarza yonlendiriyor.Bir demokrasi korkusu goruluyor. Türkiye, AB’nin zoruyla da olsa, yasamindaki ikinci Yukaridan Devrim’I yapiyor. Hukukunu degistirme yoluyla toplumunu ve devletini degistirmeye çabaliyor. Bu da, dogal olarak, Asagidan bir tepkiyle karsilasiyor. Birinci Yukaridan Devrimi yaptigi 1920’lerde de karsilasmisti. Tabii, bu tepkiyi verenlerin hepsi korkudan yani samimi olarak vermiyor. Bir kismi da ayricaliklarini yitirmemek için direniyor. Diger yandan, unutmamak lazim ki, Türkiye 15 yil boyunca gerçek bir iç savas yasadi ve bu biteli daha on yil olmadi. 3.Bazi cevreler devamli “Turkiyenin bolunmesini” istediklerini vurguluyorlar. Hele hele azinliklarin Turkiye ye karsi calistiklarini soyluyorlar. Bu tutumlari nerden kaynaklaniyor Sevr Paranoyasindan. Yukarida sözünü ettigimiz korkudan. Unutmamak lazim ki Osmanli’da azinliklar 19.yüzyildan itibaren imparatorlugun önce içislerine karismak sonra da parçalanmasi için Batili büyük devletler tarafindan kullanildilar. Tabii, bu kullanma durumunu bizzat imparatorluk tahrik etti, çünkü özellikle Dogudaki Ermeniler konusunda reform yapmayi bir türlü kabul etmedi. Ama sebebi ne olursa olsun, böyle bir kullanma ve müdahale etme durumu vardi. Türkiye’de azinlik deyince hemen bu akla geliyor. 4.Bugun Turkiye’ de “azinlik” kelimesi zitlik getiriyor, olumsuz atmosfer yaratiyor. Neden AB’nin azinlik tanimi ile Türkiye’de azinlik deyince anlasilan tamamen ilgisiz. AB azinlik deyince sunu kastediyor: „Dominant olmamak sartiyla, çogunluktan farkli olan ve bu farkliligini kimliginin vazgeçilmez unsuru sayan kisi ve grup„. Çünkü dünyada azinligin tanimi artik böyle. Oysa, Türkiye’de azinlik deyince derhal ve sadece gayrimüslimler akla geliyor. Çünkü 1454’ten beri uygulanan ve 1839’da kaldirilmis olmakla birlikte uygulamada henüz unutulmamis olan Millet Sistemi böyle icap ettiriyor. Bu sistemde gayrimüslimler ikinci sinif vatandas idi. Ayrica, yukarida da söyledigim gibi, gayrimüslimler Batili büyük devletler tarafindan imparatorlugu zayiflatmak için kullanilmislardi ve dolayisiyla „bölücü“ faktör idiler. Simdi de azinlik deyince hemen bu iki sey akla geliyor: „Ikinci sinif vatandas ve bölücü faktör“. Diger yandan, AB’nin “Azinlik haklari” dedigi zaman anladigi ile Türkiye’de anlasilan da

taban tabana zit. AB bunu dedigi zaman sunu anliyor: “Dominant olmayanlarin da, dominant olanlarla tamamen ayni haklara sahip olmasi“. Oysa Türkiye’de hemen gayrimüslimler ve Lozan akla geldigi için, çogunlugun sahip olmadigin pozitif haklar akla geliyor ve bu da “Azinlik Statüsü“ demek. Grup haklari demek. Buradan kalkarak da, Bati müdahalesi demek. Oysa, azinlik kavrami ile azinlik haklari ve statüsü tamamen farkli seylerdir. Azinligin olup olmadigi bir ülkeye sorulmaz; farkli insanlar varsa vardir yoksa yoktur. Ama azinlik haklari ve özellikle de statüsü vermek devletin bilecegi istir. Türkiye’de bu anlasilmiyor. 5.Turk solun bazi kesimleri bile Turkiye de azinliklarin olmadigini soyluyorlar. Onu birak, bizzat Kürtler ve Aleviler kendilerinden azinlik olarak bahsedildigi zaman siddetli tepki gösteriyorlar. Sebebi, yukarida izah edilen ikinci sinif vatandas ve bölücü faktör anlayisi. 6.Bazi cevreler “Sevr sendromunu” yasiyorlar. Neden. Daha önce yazdim. 7.Yazmis oldugunuz azinlik raporu ile Turkiyede alt ust olunmus. Halbuki gercekleri yansitiniz. Gerçekler her ülkede ve her zaman rahatsiz eder. Burada da etti. Üstelik, bu devletin resmî bir kurumunun raporuydu. Diger yandan, AB Ilerleme Raporuyla hiç ilgisi olmadigi halde, o raporla paralellikler gösteriyordu ve 17 Aralik sürecinde yayinlanmisti. Dahasi, Türkiye’de üstkimligin degistirilmesini önermek, Lozan’in eksik-yanlis uygulandigini söylemek, anayasanin degistirilmesi teklif dahi edilmesi mümkün olmayan maddelerinin degistirilmesini teklif etmek gibi seyler yapiyordu. Tepki almasi normaldir. Degil üstkimligini, yastigini bile degistirsen iki gün uyuyamazsin. 8.Eger yazdiginiz gerceklere Ankara birkac sene evvel duyarlilik gosterseydi bugun Avrupa yolunda belki daha degisik yollar uzerinde yurur du. Evet ama, halamin da „sakallari“ olsaydi amcam olurdu. 9.Bu gercekleri bilmelerine ragmen Ankarada niye bu yolu takip ediyorlar. 10.Niye bu yolu , halki korkutarak, egitim vasitasi ile baska degerler uzerine egitimi yurutuler. 11.Niye “ust kimligi” ve “alt kimligi” kulandilar. 12.Yazmis oldugunuz raporda Rum azinligi na karsi yapilan olumsuzluklari yazdiniz. Bu bir reform niteligindedir. Tabi yazinizdan sonra asiri milliyetci kesim , burokrasi ve genelde “derin devlet” size karsi tavir almis.Neden. Ben belli bir azinligin sorunlarini degil, Türkiye’nin sorunlarini yazdim. Bu arada Rum azinligi da. Azinliklarin durumunun düzeltilmesi Türkiye’nin durumunun düzeltilmesidir. 13.Raporla ,bazilari, “milli birlik dinamitleniyor” dediler, bazilari sizleri mahkemeye goturduler, hukumet ise Insan Haklari Baskanligi yerine ozerk kurul olusturuyor. Bu gorusler Turkiyeyi geriye ve Avrupanin disina goturuyor. Mahkemeye vermediler. Savciliga „vatan hainligi yapiliyor“ diye suç duyurusunda bulundular. Böyle seyler her yerde olur. Mesela Yunanistan’da da Bati Trakya azinliginin durumu bir tabudur ve bugün bile bu azinligin Türk oldugunu söylemek birçok çevrede vatan hainligi suçlamalarinin yapilmasina yol açar. Aydinlar, toplumlarindan daima birkaç on yil öndedir. Dolayisiyla, bu tür suçlamalar normaldir. 14.Rum vakiflari, Patrigin ekumeniklik sifati, Rum egitimi, Heybeliadanin acilmasi v.s Rum azinligin problemleridir. Nasil cozulebilirler. Türkiye AB sürecine girince bunlar teker teker ve büyük kolaylikla çözülecek.

Heybeliada’nin açilamasi bunlarin basinda gelecek. Türkiye’deki Sevr Paranoyasi hem yükseliyor, hem de kayboluyor. Çünkü Kürtlerin dil kursa açabilmesi, Kürtçe kaset satilmasi, TV’de yayin yapilmasi, vs. hep Türkiye’yi parçalayacaktir korkusuyla engellendi. Kürtçe kasetler satiliyor, dil kurslari açildi, TV’de yayinlar yapiliyor, ama Türkiye parçalanmadi. Bütün bunlari anlamak zaman aliyor, ama anlasiliyor. AB sürecine girse, Türkiye’de bu anlama olayi müthis kolaylasacak. 15.Ekumenik siyasi degil bir tarihi ve dini unvan dir. Ankara niye Kabul etmiyor. “Boykot genelgesini” nasil yorumluyorsunuz. Yine Sevr Paranoyasi. Bunun yani sira, cehalet : Ortodoks ilahiyatini bilmiyor kimse. Katolikligin çok tersi bir durum oldugu, merkezilesmenin bulunmadigini bilmiyor. Bir de, tabii, kabul etmek lazim ki burada da tarihsel kötü anilar devreye giriyor : 1918 mütarekesinde Fener Türkiye aleyhine çok ciddi faaliyette bulundu. Bunu unutmak kimileri için zor oluyor. 16.Heybeli ada Ruhban Okulunu hangi cevreler ve niye actirmiyorlar. Ayni sey. 17.Nasil olur bir okul koskoca bir devlete karsi tavir alabilir. Sizce okulun acilmasi Turkiyenin demokratilesme yolunda bir adimin atildigi denilebilirmi. Tabii ki öyle. Fakat yine kabul etmek lazim ki AKP, imam hatiplerin kapatilmasi için bastirildigi bir dönemde Ortodoks okulu açmakta zorlaniyor. Yoksa, bunun için hazirlik yapildigini biliyoruz . Ayni sey, Ermenistan’a açilacak sinir kapisi için de söz konusu. 18.Devamli yeni vakif kanunlari cikiyor. Bu kanunlarla Rum azinligindan alinan vakiflarin geri alacagini bekleniyordu. Yok geri verilsin, bu gunlerde Buyukada yetimhanesi alinmis, Balikli Rum Hastanesine buyuk vergi koyulmus, Rum kliselerinden Elektrik icin eski yillardan simdiye kadar olan borclari iteniliyor ve veremedikleri zaman elektrigi kesiliyor (bak. Kurucesme Ay Dimitri Klisesi) v.s. Bunlar hepsi VGM nin Rum cemaatin Vakiflarina mudahalesidir .Bu durumu Nasil yorumluyorsunuz Bunun sadece Rumlarla ilgisi yok. Gayrimüslimlerle var. Derin Devlet, Vakiflar Genel Müdürlügünü kullanarak Türkiye’nin demokrasiye gidisini baltalamaya çalisiyor ve bunlari yapiyor. Umuyor ki, bu baskilara Yunanistan da Bati Trakya’da parallel baskilar yapar ve kavga büyür, ayrica AB büyük gürültü koparir. Umarim Yunanistan ve AB akilli davranir ve Derin Devletin oyununa gelmez, çünkü bu baskilari Türkiye aydinlari önlemek için ortaya atiliyorlar; bu sorun onlar tarafindan halledilecek. Üstelik, Hükümet de istemiyor, özellikle Disisleri de saçini basini yoluyor. -Dikkat Tehlike: Insan Haklari Baskanligi(Baskin Oran) Önce, bir uyari: Türkiye’de, adlari kolayca karistirilabilecek 3 benzer kurulus var: 1) Insan Haklari Danisma Kurulu (IHDK): Benim de üyesi oldugum, Azinlik Raporu’nu üreten kurulus. Seçilmis baskani: Prof. Ibrahim Kaboglu. 2) Insan Haklari Üst Kurulu (IHÜK): Kimi bakanlik müstesarlarindan olusuyor. 3) Insan Haklari Baskanligi (IHB). Atanmis baskani Doç.Dr. Vahit Biçak olan devlet kurulusu. Bu son kurulusun faaliyetlerine çok dikkat. V.Biçak, Polis Akademisi ögretim üyesiyken IHDK’ye atandi. Ilk toplantida Prof. Kaboglu’na karsi baskanlik için yaristi, kaybetti. Onun üzerine IHB baskani olarak atandi. Bu tarihten sonra IHDK’de çalisma huzuru kalmadi. Kendini, Kaboglu’yla ugrasmaya adadi. Bir ara, IHDK’nin IHB binasi içindeki odasinin

kilidini degistirtti ve kurulu içeri sokmadi. Arkasindan, Rapor’un “resmî olmadigini” ilan etti. 1996 yilinda Urfali Mehmet Gül’ü evinde öldüren polislerin kusursuz olduguna iliskin düzenlenen ve Urfa’ya gidilmeksizin verildigi bildirilen bilirkisi raporundaki üç isimden birinin kendisine ait oldugu biliniyor. Bu davada Avrupa Insan Haklari Mahkemesi Türkiye’yi tazminata mahkum etti. *** V.Biçak’in son faaliyeti, 1-2 Aralik’ta Danimarka’nin mali katkisiyla Nevsehir’de düzenledigi toplanti. Bu konudaki bilgiler söyle: Danimarka, Türkiye’de insan haklariyla yakindan ilgili 90 kadar kisiye/kurulusa davetiye göndermesi için IHB’yle anlasmaya variyor. Fakat “Çoguna ulasilamiyor, davetiye sahipleri adreslerinde bulunamiyor”. Onun üzerine, “salon bos kalmasin diye” IHB kendi seçtigi 200 kadar kisi ve kurulusa davetiye çikariyor. Bunlarin arasinda Prof. Kaboglu bile yok. Peri Tower Otelindeki toplantiya katilanlardan ögrendigimize göre program yok. Kim sunus yapacak, belli degil. Medya günlerdir IHDK’nin feshedileceginden ve yerine yeni bir kurum kurulacagindan söz ediyor. Bu toplantinin amacinin da bu konudaki yasa taslagini onaylamak oldugunu yaziyor. Ama taslaktan bahseden yok. Katilanlar soruyorlar, V.Biçak yanitliyor: “Bir taslak yok, sadece çalisma metni var. Ama onu da dagitmiyoruz, çünkü sizin önünüzü kesmek istemiyoruz”. Ikinci gün katilimcilar “Madem bir metin yok, o zaman hazirlamak için komisyon kuralim” diyorlar ve öneriyorlar: 3 akademisyen, 3 insan haklari alaninda çalisan kurulus, 3 de kamu görevlisinden olussun. IHB hemen itiraz ediyor: “Liste olmaz. Teker teker isim önerilsin, seçelim”. Azinlik Raporu’nun açiklandigi 22 Ekim günü toplantiyi basan ve ertesi günü de Savciliga gidip “Rapor yazarlari vatan hainidir” diye suç duyurusu yapan “Toplumsal Düsünce Dernegi” baskani Fethi Bolayir hemen kalkiyor, arka arkaya isimler öneriyor. Fakat “seçilmis” davetliler bile yeterince iyi seçilememis ki, bu üslubu kabul etmeyeceklerini ve hiçbir biçimde komisyona girmeyeceklerini, durumu da Türkiye kamuoyuna açiklayacaklarini söylüyorlar. Bunun üzerine V.Biçak telasa kapiliyor ve ara bulmaya çalisiyor. Bu arada kimi “sivil toplum örgütü” temsilcileri kalkip konusmaktadir. Örnegin, IHDK’ye son atananlardan Konya’dan Sefkat-Der: “Insan haklari, Insan Haklari Dernegi gibi birkaç örgütün tekelinde midir?” diyor. Kanal 7 televizyonundan tanidigimiz ve Azinlik Raporu’nu IHB kaynakli eposta bülteniyle kinayan Deniz Feneri Düsünce Dernegi de söz aliyor, “Biz de insan haklarinin tam göbegindeyiz” diyor. Nihayet, V.Biçak’in kimseye göstermedigi taslakta 7 kisilik bir “Insan Haklari Ulusal Kurumu” amaçlandigi duyuluyor. Bunun yönetim kurulu Hükümet tarafindan atanacak. Baskaninin “10 yildir insan haklari alaninda çalismis” olmasi sart. 1995’ten beri Polis Akademisinde insan haklari dersleri veren V.Biçak “Taslak hazir. En geç Ocak ayinda TBMM’den geçirecegiz” diye simdiden açikliyor. *** Fakat bu güzel projenin iki küçük sorunu var: 1) “Paris Ilkeleri” bu tür ulusal kurumlarin bagimsiz olmasini sart kosuyor. Yani “Ulusal Kurum” uluslararasi planda taninmayacak ve esgüdüme sokulmayacak. 2) Türkiye kamuoyunda mesruiyet kazanmasi tam bir hayal. Bu arada Islamî çevreler Leyla Sahin karariyla, solcu çevreler de sistematik iskence

vardir/yoktur tartismasiyla AB karsitligina itiliyor. 17 Aralik yaklastikça, bunlar “AB de emperyalisttir” gibi bir kizilelmaciliga basliyorlar ki, Insan Haklari Dernegi ile Türkiye Insan Haklari Vakfinin 10-12 Aralik Bursa konferansinda iki sendikacinin agzindan bizzat duydum. “Emperyalizm taniminiz nedir?” diye sordugumda su yaniti aldim: “Bunu herkes bilir. Bir memleketi talan etmektir”. Türkiye’de insan haklari mücadelesi bilinmeze dogru güdülüyor. Insan Haklari Gününde IHB’ye çok çok dikkat. -Lâhasümüt (Baskin Oran) Türkiye’de üst kimligin “Türkiyeli” olmasi gerektigini söylerken, su andaki üst kimligin “Türk” oldugunu söylemistik ya, sok yaratmasin diye öyle söylemistik. Çünkü aslinda üst kimligimiz “Lâhasümüt”tür: Laik Hanefi Sünni Müslüman Türk! Ben söylemedim; Yargitay Baskan Vekili Osman Sirin söyledi. Türk Ceza Kanununun “Kisinin dinsel inanç, düsünce ve kanaatini yaymasini men etme suçu”nun 1-3 yil ceza gerektirdigini söyleyen 115. maddesinin, “Yüzde 98’i Müslüman olan bu ülkede sadece diger dinlerin misyonerlerine yaradigi ve bunlara saglanacak kolayligin ülke düzeninin bozulmasina neden olacagi” gerekçesiyle degistirilmesini istedi (Birgün, 06.01.2005) . Yani, gayrimüslim sayisi 100.000’in altinda olan 70.000.000’luk Laik Türkiye’de Islam propagandasi serbest, Hiristiyan propagandasi yasaktir diye yasa çikacak.

*** Ilginç memleket. Tarihine müthis düskün insanlarimiz tarihini bilmiyor: Bu ülkede Protestan misyoner faaliyetinden, daima ve en fazla, yerlesik Hiristiyanlar yani Rumlar ve Ermeniler (özellikle de ikinciler) nefret etti. Nedeni basit: cemaatleri Amerikali misyonerler tarafindan resmen çaliniyordu. Müslümanlari Protestan yapmak mümkün degildi ama, 19. yüzyil sonundaki kaosta Kürt ve Çerkez çetelerinin inim inim inlettigi Dogu Ermenilerini yapmak kolaydi. Ama ne gam. Bugün kendilerine “milliyetçi” diyenler, ülkede toplam 1473 kisi kalan Rumlarin her yil yapageldigi “Suya haç atma” inanç törenini bu yil karadan ve denizden Mehter Marsiyla bastilar. Gerekçeleri: Türkiye’yi Hiristiyanliktan kurtarmak. Kendilerine “solcu” diyenler, ruhsat verilmedigi için birkaç apartmanin alt katina açilan Hiristiyan ibadet yerini basiyorlar.Gerekçeleri: Türkiye’yi emperyalizmden kurtarmak. Kendilerine “sosyal demokrat” diyenler, bugüne kadarki misyoner çabalarinin yarattigi 1500-5000 Protestan’in Türkiye’yi bölünmeye götürdügüne yürekten inaniyorlar. Gerekçeleri: Türkiye’yi yabanci boyundurugundan kurtarmak. Bugün, herhangi bir ülkede, bu kadar büyük bir çogunlugun (1’e 700) bu kadar küçük bir azinliktan korktuguna bir örnek daha var midir, ben duymadim.

*** Bu toplumsal histerianin nedenleri açik: Hernekadar kökleri 1839’a dayanacak kadar eskiyse de, disaridan ithal demokratiklesmenin (Batililasmanin) içte yarattigi tepki. Bir de, Osmanli’da ve Türkiye’de, küresellesmeye rastlamasi yüzünden, Batililasma’nin her zaman Fukaralasma’yla senkronize yürümüs olmasinin yarattigi korku. Yalniz, bu sefer bir farkla: Bugüne kadar tepkiyi gösterenler hep alt siniflardi; bugünse orta siniflar: Küçük burjuvazinin okumus kanadinin, statüsünü yitirmek korkusundan gelen reaksiyonu.

Evrensel bir reaksiyondur: AB’deki küçük burjuva da ayni tepkiyi yabanci (Müslüman) isçilere gösteriyor. Ama, biz onun adina “yabanci düsmanligi” diyoruz. Hani, Karadenizlinin biri ötekine övünürmüs: “Bizim kiz sekreter oldu. Patronu çok memnun. Durmadan maasini artiriyor, her seyahate götürüyor, hediyeler aliyor”. Öteki dinlemis dinlemis: “Benimki de o biçim oldu ama, ben senin kadar güzel anlatameyrum” demis; o hesap.

*** Burada analizlere dalmak yerine, sonuç belirtmek daha önemli: Türkiye’de, bütün iddialarimizin aksine, ne laiklik var ne de din ve inanç özgürlügü. Devlet, hep din tercihi yapageldi: Devleti denetim altina alma konusunda asil tehlike olabilecek yüzde 99’un inanci Islam’in hoparlörlü apartman-camilerine izin veriyor, 1500-5000 kisinin çansiz apartman-kiliselerine vermiyor. Oysa, Hanefi Sünni Müslümanlik bu ülkede tek basina egemen olmamis olsa, devletin laik tutumu aynen B.Avrupa’da oldugu gibi kolaylasacak: Orada laikligin güçlü olmasinin iki nedeninden birincisi burjuvazinin güçlü olmasi ise, ikincisi de, Katolikligin tek inanç olmamasi idi. Din alaninda çifte bir çifte standart var: 1) Islam’in propagandasini devlet ve toplum katinda alabildigine tesvik ediyor, baska dinlerinkini yasakliyoruz. Oysa; kamu sagligina ve ahlakina aykiri düsmeyen hiçbir inancin/düsüncenin yasaklanmasi düsünülemez. 2) Avrupa’daki isçilerimizin durmadan cami yapmalarini ve mal almalarini alkisliyoruz, yabancilar bizde yapinca/alinca “Türkiye parçalaniyor/satiliyor” diyoruz. Türkiye Arastirmalar Merkezine göre, Almanya’da mal sahibi Türkiyeli sayisi: 195.000. Yabancilarin tasinmaz almasina izin çiktiktan sonra Türkiye’de mal sahibi Alman sayisi: 166. (Hürriyet, 11.01.2005). Ve, isin ilginç tarafi, bütün bunlardan hiç rahatsizlik duymuyoruz. *** Basladigimiz gibi, Yüce Yargitay’la bitirelim: Sayin Baskan Vekilinin “sadece Islam propagandasi yapilsin” demesi acayip degil. Yargitay’in çizgisine tamamen uygun: “Türk degillerdir” gerekçesiyle, Hukuk Genel Kurulu, Rum vakfinin mal edinmesini 08.05.1974 tarihinde 505 sayili karariyla yasakladi ve bu zincirleme gitti. Eger o tarihten beri AB Uyum Yasalari çikti diyorsaniz, 29.09.2004 tarihinde 1. Hukuk Dairesi, 9589 sayili karariyla, Ermeni vakfinin tapulu binasinin tapusunu iptal etmeyi reddeden mahkeme kararini bozdu. Sebep: Vakif, tapulu malini tekrar tapuya kaydettirmek için basvuru yapmamisti. (Anlamadiysaniz üzülmeyin, sizde bisey yok). Sonra; bu ülke laiktir, bu ülkede adalet var, bu ülkede din ve inanç özgürlügü var, bu ülkede ayrimcilik yok demeyelim. Lâhasümütlük var bekardesim, diyelim, Lâhasümütlük... -Yasasin Milliyetçilik, kahrolsun Insan Haklari (Baskin Oran) Birincisini söyleyenin, kaçinilmaz olarak ikincisini söyleyecegini nihayet anlamak için pek tatsiz bir firsat çikmis bulunuyor: Bati Trakya’daki Iskeçe Türk Birligi (ITB) adli dernek, adinda “Türk” sifatini tasidigi için sonunda Yunan Yargitayi tarafindan kapatildi. Gerekçe: “Lozan’da Türkler degil, Müslümanlar denmektedir. ‘Türk’ kelimesi Lozan’a aykiridir. Tüzügünde ‘Atatürk ilkelerine baglilik’tan söz eden dernek, yabanci bir devletin emellerine hizmet etmektedir”. Bu saçmasapan karar, her iki taraftaki insan haklari (IH) savunucularini çok üzdü. Ama

Yunanistan’daki milliyetçileri çok sevindirdi. Türkiye’deki milliyetçileri de. Anlatayim. *** Yunanistan’daki milliyetçiler, Bati Trakya Müslüman Türk Azinliginin ülkeyi parçalamak ve bölgeyi Türkiye’ye baglamak istedigine hep iddia ettiler. Ne zaman Türkiye’de Rum azinliga baski olduysa, çok sevindiler çünkü kendi yaptiklari baskilar mesrulasmis oluyordu. Nitekim, 1995’den önce B.Trakya’da durum tam bir rezaletti (Bkz. Türk-Yunan Iliskilerinde Bati Trakya kitabim). Bu tarihten sonra, AB’ye tam entegre olmaya kararli Simitis-Papandreu yönetimi ciddi iyilesmeler getirdi: Araç ehliyeti alma sorunu kalmadi, vatandasliktan atmaya yarayan irkçi 19. madde kaldirildi, Türkiye’den gelen kitaplarin dagitimi ve ögretmen atamalari basladi, azinliga üniversiteye giriste özel kontenjan tanindi, çok sayida Türkçe FM radyo açildi, “dönüsü olmayan pasaport” uygulamasi kaldirildi, üniversiteyi Türkiye’de okumuslara denklik verilmeye baslandi, Yasak Bölge yasagi çok hafifletildi, kamulastirmalar fiilen durdu. En önemlisi de, ev-arazi alma ve onarim yasagi tarihe karisti. Bu arada, Bati Trakya azinligi da katiyen asimile olmaya degil ama, entegre olmaya basladi. Çünkü azinlik bilincini besleyen baskilar azalmisti. Ülkesine isindi. Türkiye’ye göçmesi çok azaldi. Bunlar yapilirken, Kilise basta olmak üzere Yunan milliyetçileri ülkenin satildigini ilan ettiler. Nitekim, Yargitay raportörü, raporunda kapatmanin reddini istedigi zaman, hiddetten boguluyorlardi. Neyse ki Genel Kurul kapatma karari verdi de, rahatladilar. Oysa simdi, milliyetçi Yunan Yargitayi ITB’yi kapatinca, Müslüman Türk azinlik AIHM’ye basvuracak. Kendi ülkesinde bulamadigi adaleti oradan saglayacak. Yunanistan tokat yiyecek. Ama, isin daha ilginç bir yönü var: Türkiye’deki milliyetçiler de bayram yapiyor. Çünkü vatandasimiz olan azinliklarin Türkiye’yi satmak istediklerine eminler ve bunlara yapilacak baskilar için gerekçe dogdu! (Bu baglamda “Milliyetçi” derken, kendisine “Kemalist” diyen bazilarini da terimin içine katiyorum; onu da anlatacagim). *** Bizim milliyetçiler, zaten, AB süreci ciddilestiginden beri kendilerini üç seye adamislardi: 1) AB’ye vurmak için, “anti-emperyalizm” adi altinda, Yabanci Düsmanligi yapmak (“Yabancilarin tasinmaz alabilmeleri, ulusal egemenligimizin sonudur!”); 2) Din yaymanin ulusal birligi parçalamak anlamina geldigini kesfetmek (Yargitay Baskan Vekili Osman Sirin: “Kisinin dinsel inanç, düsünce ve kanaatini yaymasini cezalandiran TCK md.115 sadece misyonerlere yaramaktadir, ülke düzeni bozulmaktadir, madde degistirilmelidir”); 3) Bir avuç kalmis (Rumlar: 1473 kisi) kendi azinlik vatandaslarimiza saldirmak, dinsel özgürlüklerini engellemek (Ciddi devlet adami izlenimi birakmis D.Bahçeli: “Haliç’ten haç çikarmak, Istanbul’u Konstantinopolis yapmak istemektir” Hürriyet, 16.1.05) *** Iste, bu B.Trakya haberi üzerine, Türkiye’de bir dernek büyük firsat yakaladi. Derhal TC Içisleri Bakanligina basvurdu: “Lozan’da Rumlardan degil, gayrimüslimlerden bahsedilmektedir. Mukabele bilmisil esaslarina göre, Türkiye’de Rum ve benzeri isimler tasiyan dernek ve vakiflar kapatilmalidir” (Hürriyetim, 19.1.05). Deveye boynun egri demisler, nerem dogru demis: 1) Mukabele bilmisil (“karsiliklilik”), IH alaninda islemez (Viyana Antlasmalar Hukuku

Sözlesmesi, md.60/5). 2) Rum terimi “Rum Ortodoks”un kisaltilmisidir ve bir Hiristiyan mezhebini ifade eder. 3) “Yunan” deseydi bir nebze anlasilabilirdi; Rum diyor! 4) Yurt disindaki soydasini (üstelik, yalnizca bir kismi Türk etnik kökenlidir) korumanin yolunu, kendi vatandasina baski yapmak olarak görüyor; ne hazin! 5) Bu ifade, Yunan milliyetçilerinin iddiasini destekliyor. 6) Simdi, Yunan milliyetçileri daha da azacak. Efendim, geldik isin en ilginç yerine. Bu “bir dernek”in adi ne, biliyor musunuz: Hukukun Egemenligi Dernegi! Üstelik, Insan Haklari Danisma Kurulu (IHDK) üyesi. *** Peki, diyeceksiniz, adi böyle olan bir “IHDK üyesi” dernegin Yunanistan’daki Türkler için demokrasi isteyecek yerde Türkiye’deki Rumlar için baski istemesi fevkalade gülünç ama, Kemalistlere niye laf ediyorsun? Su satirlari okuyunuz: “Hukukun Egemenligi Dernegi’nin… karsiliklilik istemesi, sorunu sevimsiz hale getirme istidadinda olsa da, ayni gözlükle bakildigi zaman haksiz görünmeyecektir”. Sizi bayram bayram üzdüm ama, bunlar, en Kemalist gazetemizin en Kemalist yazarlarindan birinin 18.1.05 tarihli yazisindan. Tek yaziyla hüküm verilir mi? Verilmez. Ama, böyle diyenlere, kalkip da, “Kardesim, sen neler diyorsun!” diye açikça karsi çikan kaç tane Kemalist tanidiniz acaba? Milliyetçilik denen farkli kimlik düsmanligini “ulusalcilik” diye yeniden adlandirmak biseyi degistirmiyor. Kemalizm böyle anlasildikça batiyor (CHP’ye bakin, yeter). “Muasir Medeniyet” diyen o insana da yaziklar, hem de ne yaziklar oluyor… -1YTL = 2 ders(Baskin Oran) Hatirlarsaniz, YTL’nin kaliplari daha hazirlanirken iki söylenti çikmisti. 1) “Yeni parada ‘Republic of Turkey’ ibaresi de bulunacak”. Bu ilk önce, Nevzat Gözaydin adli profesörün, Melih Asik’in 24 Temmuz 2004 tarihli sütununda yayinlanan demecinden duyulmustu. Ben de sasirmis, Istanbul’u arayarak Birgün istihbarattaki arkadaslara söyle demistim: “Yahu, bir devletin egemenliginin en belirgin özelligi, kendisine özgü para basmasidir. Bu haber dogru olamaz; ama dogruysa, rezalet demektir; bir arastiralim!”. Komplo teorilerinden nefret eden bendeniz bunu dediyse, anlayin artik. Bu söylenti, paralarin piyasaya çikmasiyla birlikte fos çikti. Zaten, olacak is degildi. 2) “Madenî 1 YTL, Euro’ya çok benzedigi için AB yetkilileri telasta. Türkiye’ye heyet geliyor”. Hem de; 1 YTL 2 Euro’ya, 50 Yeni Kurus da 1 Euro’ya çok benziyordu. Bu durumda, örnegin sigaranin 3,40 Euro oldugu Avusturya’da otomata 2 YTL atan uyaniklar bir de 0,60 Euro geri alacaklardi (Sabah, 28.12.2004). Bu haber aynen dogru çikti. Ve bir sürü AB ülkesi YTL yüzünden otomatlari degistirmek zorunda kaldi. Yalnizca Avusturya’da 160.000 sigara otomatini (ayrica, mesrubat otomatlari da var!) degistirmenin faturasinin 4,8 milyon Euro tuttugu bildiriliyor. Üstelik, adamlar, üç yil önce ulusal para Silin’den Euro’ya geçerken de ayni masraflari yapmis durumdalar… *** Avusturya, Türkiye’nin AB’ye girmesine en sert karsi çikan ülke. Ne diyorsunuz bu

duruma? Yoksa, siz “ulusal gurur”u “ulusal onur”a yeglediginiz için hak falan vermiyor musunuz AB’lilere? Bir ülke ancak bizim kadar mazosist olabilir. AB’ye girmek için yirtiniyoruz, ondan sonra durduk yerde adamlara milyonlarca Euro zarar veriyoruz, en sonrasinda da Sezen Aksu’yu çigiriyoruz: “Onu alma, beni al”. Simdi bu gavurlar (gavur olduklari için) kalkacaklar, söyle diyecekler: “Bu adamlar daha girmeden bu kadar zarar verdi, kim bilir girince…” Evet efendim, diyecekler. Demekte yerden göge haklari yok mu dersiniz? Demeseler miydi? Demeseler, mazosistligi onlara yakistirmak gerekmeyecek miydi? *** Dönelim birinci söylentiye. Bence o daha ilginç. Türkiye’de su anda inanilmaz boyutlarda bir disinformasyon var. Özellikle misyonerlik konusunda halki AB’ye (ve, yabancilara) karsi kiskirtmak için çikartilmis veya sisirilmis haberler uçusuyor. Türkiye halkinin en hassas oldugu konular ne? Cinsel ve dinsel konular. Yay o zaman Türkiye’de misyonerlik faaliyetlerinin ülkeyi bölmekte oldugunu, sonra da at sekiz sütuna söyle bir manset: “5 yildizli otelde seks partisi! Uzay ve seks tarikati olarak bilinen… Rael tarikatinin… 24 Ekim 2004 tarihinde Taksim’de bir otelde düzenledigi öne sürülen ayinin görüntüleri, önceki gün ‘Desifre’ programinda yayinlandi… Kadin ve erkek müritler müzik esliginde seksi bir dansa basliyor. Müritler daha sonra birbirlerinin üzerindeki giysileri çikariyorlar…” Kimler bunu yapanlar? Türkiye’ye asilanan tarikatlardan baska kim olabilir. Veya, TV’de “Üfürükçü Misyoner”! Hem laikler begensin, hem Islamcilar; bos yok. Bir de, Türkiye halki topragina çok baglidir; bastir o zaman haberi: “Kusadasi’nda yabanciya mülk satisinda patlama!”. Ama, ilgili bakan 42 ilde yabancilara satis yapildigini ve satilan toplam arazinin Heybeliada’dan küçük oldugunu açiklamis (Hürriyet, 24.01.05), ne gam! Vatanimiz satiliyor. Sevr satmisti, simdi de satiyorlar… Böyle bir ortam, bakin nelerin gelistirilmesine uygun: “Ulu Atatürk’ümüzün cumhurbaskani oldugu dönemde ve Arap alfabesi kullanilirken basilan 1 liralik banknotta hem Arap alfabesiyle Osmanlica olarak hem de Latin alfabesiyle Fransizca yazilar bulunmaktadir… Amaç da, bu uygulamanin, yeni yaziya geçiste bir basamak olarak kullanilmasidir… Haber dogruysa simdi yapilmasi düsünülen bu isin bir seylere geçis için basamak olarak düsünülüp düsünülmedigi konusu ayrica dikkate deger” (turkbilim66.sitemynet.com). Arkasindan, ister istemez, Atatürk’ün Türk dili konusunda ne sözleri oldugu uzun uzun anlatiliyor… *** Böylesi “bir seyler” ortaminda insanlari öyle pestenkerani seylerle öylesine kolay tahrik edebilirsin ki, tek kelimeyle korkutucu. Ve bazilari da buna oynuyor… -Irak’ta iyimser diyalektik senaryolar(Baskin Oran) ABD Irak’ta seçim düzenledi. Çünkü ülkeden bir an önce çekilmesi lazim. Yoksa Vietnam Sendromunu mumla arayabilir. Bu “çekilmek” terimi siyasal analiz yapabilmek için son derece yetersiz. “Apartopar

kaçmak”, “fiymak”, “cizlami çekmek” ve “tüymek” daha iyi anlatabilir. Bir Hegemon Güç ancak bu kadar maglup olabilirdi. Düsmanimi bile bu kadar düsürmesin, amin; baska yere düsmek evlâdir… *** Bu olaganüstü durumda birtakim yorumlar yapmaya çalisalim: Baba Bush’un niye 1991’de Saddam’i devirmedigi büyük merak konusu olmustu. “Irak’in toprak bütünlügünü bozmamak” denmisti. Buna, “rezil olmamak”i da eklemek gerekirmis. National Geographic veya Discovery kanallarini izliyorsaniz anlarsiniz: Koskoca aslan, bir pençede rahatlikla itlaf edebilecekken, çok zorunlu kalmadan bir sirtlanla bile çatismaya girismiyor. Alacagi en ufak bir yara, cangilda basina büyük dertler açabilir. Akilciligin en basit kuralini uyguluyor. Amerikan halkinin içini sogutmak, ülkenin duragan ekonomisini füze yap-firlat (Askerî Keynescilik!) yöntemiyle canlandirmak, olasi rakiplerin önünü Ortadogu petrolüyle kesmek, hazir kimsenin askerî gücü yokken kedinin bacagini ayirivermek, vb. Ogul Bush bütün bunlar için saldirdi. Ama bunlarin ötesinde bir neden daha siritiyor: Bir zamanlar tapindigi Jack Daniel’den (ne oldugunu bilmeyen var mi?) kurtulabilmenin yolunu Evanjelik Kilise’ye tapinmak olarak kesfeden bir zat. Dünyayi laboratuar, milyonlari denek sayan Neo-con’larin elinde oyuncak. “Tarihte liderin önemi” iddiasini kanitlama listesinde Hitler’den hemen sonra geliyor… Bu felaketin, baskanligi ikinci defa kazanmasi düsünülemezdi. Ama, Amerikan seçmeni bu. Bush seçilince iki sey yapabilirdi: Biraz akillanmak; ayni yolda azarak devam etmek. Ikinciyi tercih etti ki, simdi de Iran’a saldirmaya hazirlaniyor. Tabii ki isgal haddine düsmemis; ABD bile Iran’dan perisan olmadan çikamaz; ama füzelerini uzaktan atesleyip çok katliam yapabilir. Hem dünyanin hem Amerikan halkinin daha görecegi çok rezillik var gibi. *** Elimizden fazla bir seyin gelmedigi durumda bari “pozitif” düsünmeye çalisalim. Bush’un bu hasta politikasi Türkiye’ye diyalektik (ser’den hayir) olarak hizmet edebilir: 1) Bu kadar çilginligi, ne olursa olsun, Türkiye’nin onaylamasi mümkün degil. Incirlik’i ardina kadar açmak, Iran’a saldirida Bush’u desteklemek, Irak’taki politikasini olumlamak; bunlari yapmak ne Stratejik OBD Türkiye’nin harci ve çikari, ne de AKP iktidarinin. Diger yandan, AB içindeki Truva Atlari bile çilginligin artik bu kadarini desteklemeye biraz zor devam eder. Ingiltere bile havlu atti. AB artik bu durumdan bütünüyle korkar hale geldi. Onun için, Bush’un bu hasta politikasi Türkiye’nin AB’ye, AB’nin Türkiye’ye yaklasmasini hizlandiracak; ikisinin de birbirine ihtiyaci muazzam büyüyor. Eger akillansaydi, ikisi arasindaki yakinlasmayi yavaslatabilirdi. 2) ABD’nin “tüymek” için yaptirdigi bu seçim, Kürtlerin Kerkük’te kendilerini dizginleyememesinin de katkisiyla, Irak’i iç savasa dogru itiyor. Demokrasi ithal edilebilir ve bunun en tipik örnegi Türkiye’dir. Fakat asla ihraç edilemeyecegi ve ihraç çabalarinin birer emperyalizm kilifi oldugu simdi bir daha görülecek. Irak’ta korkunç insanlik trajedileri yasayabiliriz. Ama, araninca, Türkiye’nin iç politikasi açisindan burada da diyalektik bir sonuç bulmak mümkün: Türkiye, bir Kürdistan kurulmasi heyulasiyla ilelebet yasayamaz. Kürdistan bir biçimde kurulacak ve iyi olacak. Çünkü bu sayede, Türkiye hem korkunun ecele faydasi

olmadigini anlayabilir, hem de ecel sandiginin ecel olmadigini. Türkiye’nin halletmemekte inatla direndigi kimi belalar var: Ermeni sorunu, Kibris sorunu, Kürt sorunu gibi. Bunlar her adimda Türkiye’nin elini-kolunu zincirliyor, rakiplerini ihya ediyor. Kürdistan kurulunca, Türkiye bunlarin en berbatindan kurtulabilir. ABD’nin elinden en büyük koz uçar gider. ABD zaten bu yüzden Kürdistan’i bugüne kadar kurdurmadi; elinde koz tutmak için. Simdi mecbur oldu, çünkü Irak’ta baska destegi yok; kozu harciyor. Daha da güzel bir sey olabilir: Türkiye, ABD’ye artik gerektigi gibi kuskuyla yaklasmanin ve bunun için AB karsit-agirligini nihayet kullanmanin yani sira; Kürdistan’a meyletmesinden çekinerek, kendi Kürt kökenli yurttaslarini bagrina basabilir. Tabii, akli kullanma açisindan, Bush gibi davranmazsa. 2 x 312 = Türkiye(Baskin Oran) Bugünlerde adalet mekanizmamizda 2 adet 312 söz konusu. Yargitay Ceza Genel Kurulu, Milli Gazete yazari Selahattin Aydar’in seriati savunan yazisinda TCK 312’ye göre suç olmadigina karar verdi. Ayni günlerde, Ankara Basin Savcisi Nadi Türkaslan bizim Azinlik Haklari ve Kültürel Haklar Raporu’na 312’den sorusturma açti (6 aydan 3 yila kadar hapis). Bu iki benzemez biraraya gelince, tipik bir Türkiye ediyor… *** Türkiye’de farklilik arzeden insan ve gruplarla ilgili Yargitay içtihadi, demokratik bir ülke için hiç iftihar edilesi olmadi bugüne kadar. 1971 ve 74’te gayrimüslim vakiflari hakkinda verdigi kararlarda, Istanbul’daki Rum yurttaslarimizi “yabanci” saymak gibi inanilmaz bir hukuk katliami gerçeklestirdi ve daha fecisi, bu katliam ondan sonra bu alandaki bütün hukuksuzluklara emsal oldu. Üstelik, Ocak 2003’deki AB Uyum Paketi bu haksizligi düzelttigi halde, 29.09.2004’te yine benzeri bir karar çikartarak kafalari allak bullak etti. Üstelik, bu demokratik karari yazan üye, Cumhuriyet’e göre, bir ay önce “Kisinin dinsel inanç, düsünce ve kanaatini yaymasini cezalandiran TCK md.115 sadece misyonerlere yaramaktadir, ülke düzeni bozulmaktadir, madde degistirilmelidir” demis olan Yargitay Baskan Vekili Osman Sirin. Yine üstelik, simdiki karar 14’e 13 gibi her an degisebilecek bir “çogunluk”la alinmis bulunuyor. Bütün bunlara ragmen ve 1930 modeli zihniyet ne derlerse desin, bu karar gerçek bir devrim. Çünkü suçun olusmasi için “siddet veya siddete tesvik” ariyor. Bir ifade ne kadar sübjektif ve saldirgan ve soke edici olursa olsun, ona tahammül edilmesi gerektigini söylüyor. Bütün bunlar, zaten Yargitšy açikça söylüyor da, düpedüz AIHM ölçütleri. Kalici olur mu bilmem ama, bugünleri görmek de varmis. Türkiye bunlari bir kez duydu ya, bu isin arkasi gelir. *** Animsayacaksiniz, bizim Rapor çiktiktan sonra, Insan Haklari Danisma Kurulundan bir GONGO savciliga suç duyurusunda bulunmustu. Ciddiye almamistik, çünkü alinacak türden degildi. Geçenlerde bir celp geldi. Acayipti: 1) Suçlamanin ne oldugunu yazmiyordu; 2) Bir kopyasi tarafima verilmedi; 3) Hitap olarak “IHDK Eski Üyesi” yaziyordu.

Gittik, savcinin odasina alindik, suçlamalarin hiçbirinin geçerli olmadigini gerek doktrin gerek yasa maddesi belirterek açikladik. Sorusturmanin içerigi hakkinda bilgi vermek Basin Yasasina göre suç oldugu için oraya girmeyecegim. Sadece, yukaridaki usulsüzlüklerin beni nasil rahatsiz ettigini aktaracagim. Kibar bir kisi olan sayin savciya sordugumda, “Eski Üye” hitabinin yanlis olarak yazilmis olabilecegini söyledi. Neyle suçlandigimin celpte belirtilmemis olmasini da, “Kagit açik oldugu için baskalari okuyabilirdi” diye izah etti. Oysa, Adliye binasinda bir zarf bulunabilir ve bunun üzerine “Kisiye Özeldir” yazilabilirdi. Böylece, kendisine celp yollanan kisi, savciyla konusana kadar neyle suçlandigini bilmedigi için yasadigi gerginlikten kurtulabilirdi. Böylece, “ayni suça iki kez ceza verilmez” biçimindeki temel hukuk ilkesi gözetilmis olurdu. Ama, dedigim gibi, bir degil iki tane Türkiye var. Bu da size ikinci Türkiye’nin takdimi. Öyle bir ülke ki Türkiye, IHDK üyesi bir Toplumsal Düsünce Dernegi baskani, üstelik avukat F.Bolayir kalkiyor, Rapor’u “Anayasanin, degistirilmesi teklif dahi edilemeyecek olan 3. maddesini degistirmek istemek”le suçluyor. Oysa, Türkiye yasalarinda böyle bir suç yok! O “teklif dahi edememe” yasagi yalnizca milletvekilleri için ve bunun da tek yaptirimi, TBMM baskaninin o degisiklik önerisini gündeme koymayacak olmasi. Baska hiçbir cezai yaptirimi yok. Üstelik, ben akademisyen olarak bunu tartismaya açtigimda bunun teknik bir adi bile var: Doktrinde tartisma. Öyle bir ülke ki Türkiye, Anayasa Mahkemesi 41. kurulus yildönümünü kutlamak için 2003 yilinda bir sempozyum düzenliyor, sizden de bildiri talep ediyor, gidip sunuyorsunuz, bu bildiriyi Mahkeme iki ay sonra yayinladigi Anayasa Yargisi adli kitabinin 61-92 sayfalari arasinda tam metin halinde basiyor, arkasindan “Sen Anayasa Mahkemesini nasil elestirirsin?” diye suçluyor birtakim insanlar! Mahkeme bildiriyi aynen basmakta sakinca görmüyor da, bunlar Mahkemeyi koruyuveriyor! 312 var, 312 var. Iki tane Türkiye var. Yalniz, surasi da bir gerçek ki, AB Uyum Paketleri ve yarattiklari atmosfer olmasaydi, ne birinci Türkiye olurdu, ne de ikincisi. Ortaçag devam ederdi. Bazilarini AB’ye saldirtan da bu zaten. -O.Pamuk’u asmayalim da besleyelim mi?(Baskin Oran) Sanatçi, bir gazetenin sorularini yanitlarken söyle demis: “1 milyon Ermeni ve 30.000 Kürt öldürüldü”. Iki sayi da anlamsiz. Osmanli Hükümetinin Sevr tasarisina verdigi yanita 16 Temmuz 1920’de ültimatomla cevap veren Müttefikler bile 800.000 ölüden bahsediyordu (S.Meray-O.Olcay, Osmanli Imparatorlugunun Çöküs Belgeleri, Ankara, SBF Yayini, 1977, s.32). Toplam 30.000 ölü olduguna göre, Ege’ye giden onca Türk bayrakli tabutlar neydi? Sanatçi, sanatin sinirlarini asinca zayiflayabiliyor. *** Bu yanlislar, meydanlarda toplanip kitap yakanlarin yani sira, okumuslari da harekete geçirdi. Ankara Üniversitesinden (AÜ) bir profesör söyle yaziyor (virgülünü degistirmeden veriyorum): “Neden Türk Milletini-Ulusunu böylesine rastgele karalayanlar evrensel hukuk kurallari içinde sorgulanmiyor? Böyle, rastgele mantigi ile suçlamalari mesala Avrupa da veya

ABD yapabilirmisiniz? Hukuk devleti olma ile ancak bu ‘kus yumurtasi üretenlere’ hadleri bildirilemez mi? Saygilar?” “Kus yumurtasi” dedigi, MHP’nin Ortadogu gazetesi köse yazari Serdar Kuru’nun yine AÜ eposta listesine gönderilen yazisindan ögrendigimize göre, bir “istihbarat dünyasi” terimi. O.Pamuk’un böyle açiklamalar yapmak için küçücükten özel olarak yetistirildigini anlatiyor … “Evrensel hukuk kurallari” dedigi de, bütün özgürlüklerin önkosulu olan ifade özgürlügünü yalnizca “siddete tesvik”, “hakaret” ve “nefret söylemi” durumlarinda savunmayan, ayrica açiklamanin “açik ve somut tehlike” yaratmasini sart kosan BM ve AK sözlesmeleri ve AIHM ilkeleri (bkz. benim Türkiye’de Azinliklar, Istanbul, Iletisim Yayinlari, 2004, s.107). Acaba, “açik ve somut tehlike”, dogru veya yanlis fikrini açiklayan sanatçiyi yok etmek isteyenlerden ve onlari “fikren” destekleyenlerden geliyor olmasin? *** Akademisyenlere de fazla yüklenmemek lazim. Herkesin alani ayri. Bunlari bilmeyebilirsiniz. Peki, ya dört yil siyaset bilimi ve uluslararasi hukuk okumuslar ne diyor? “TCK’yi inceledim. Orada ilginç bir madde var: 301. Bir avukat tutalim ve ücretini ödeyelim. ‘Türklügü alenen asagilamak’tan 6 aydan 3 yila kadar hapsettirelim, bir de simgesel tazminat alalim”. Ayni listeye yazan bir digeri, O.Pamuk’un vatandasliktan atilmasi için imza toplamayi öneriyor… Bunlari söyleyenler, bir sinif arkadaslarinin yazdigi bilimsel Rapor saldiriya ugrayip TV önünde yirtildigi ve yazari “Kan akacaktir” diye alenen ölümle tehdit edildigi zaman bile giklarini çikartmamislardi. Bu da önemli degil; hazin olan asil su: Bunlari söyleyenler, gençliklerinde özgürlüklerin en doludizginini yasamis olanlar: 68 yilinin Mülkiye mezunlari… *** “Ey vatan, gözyaslarin dinsin; yetistik çünkü biz!”. Mülkiye Marsinin bu misrainda geçen vatan, yani Devlet, acaba hangi Devlet? 1859’da kuruldugu dönemlerde, ilk anayasayi yapan Mithat Pasa’yi bogduran Devlet mi? Cumhuriyet’ten sonra, sair Nazim Hikmet’i ziyarete gitti diye genç tegmenleri Deniz Kuvvetlerinden çikartip hapse sokan Devlet mi? Grevi 1961’e kadar yasaklamis Devlet mi? Sermayeyi Müslüman tüccara transfer için Varlik Vergisini çikartip, farkli dinden vatandaslarini Erzurum Askalelere kar küremeye süren ve sonuçta Türkiye’nin sinailesmesini elli yil geciktiren Devlet mi? Beyazit meydanlarinda ifade özgürlügü için gösteri yapan ögrencilerin üzerine atli polislerini süren Devlet mi? Farkli etnik kökenden vatandaslarini, çocuklarina isim koydu diye mahkemelerde süründüren Devlet mi? Gayrimüslim vakiflarina 1974 mahkeme kararinda resmen “yabanci” diyen, 2004 yilinda bile bu vakiflar için “Tapuda tescilli mallarinin tescili için de basvuracaklardir” hükmünü çikartan Devlet mi? Farkli mezhepten vatandaslarina zorla Sünnilik dersi aldirtan Devlet mi? Okullarindaki üçte bir ögrencinin “Gerekirse devlet ugruna bireyler feda edilebilir” (Radikal, 15.02.05) dedigi devlet mi? Hangisi? Sakin, o güzelim marsin o güzelim misraindaki Devlet, kendisini agir elestiren vatandasina da insan muamelesi yapan Devlet olmasin? Daga-tasa yazilmis “Önce Vatan” ibaresinin sonuna bir “-das” ekleyecek düzeye gelmis bir Devlet olmasin? Eger degilse, o zaman Sakalli Celal’in o çeliskili sözü dogru demektir: “Bu kadar cehalet, ancak maarifle olur”…

-ABD ne istiyor, Türkiye ne yapmali(Baskin Oran) Yaklasik bir haftadir ABD medyasi ve devlet adamlari, Orta Dogu’yu kan ve atese bogan ve daha da bogacak gibi gözüken politikalarinda Türkiye’yi kullanabilmek için, korku tünellerini fayrap ettiler. Söylemis ve yazmis olduklarini büyük dikkatle okumak çok önemli: “ABD Hava Kuvvetleri istihbarat uzmani” J.Feiser, tahmin mi yoksa dilek mi oldugu anlasilmayan su ifadeyi kullaniyor: “Nükleer silahlara sahip bir Iran, AKP hükümeti ile MGK’nin arasini açabilir” (Cumhuriyet, 17.02.2005). Demek ki ABD, Türkiye’de askerlerle sivillerin çatismasindan umutlaniyor. Eski BM büyükelçisi R.Holbrooke W.Post’ta yaziyor: “Türkiye ile Rusya yakinlasmasi tehlikeli”. Demek ki ABD, bu yakinlasmayi katiyen istemiyor. Asil sinir harbi, R.Pollock’in W.S. Journal’daki yazisinda (Radikal, 18.02.2005). Nankörlük suçlamasiyla basliyor: “Baku-Ceyhan’i kabul ettik, Ermeni tasarilarini geçirmedik, Apo’yu yakalayip verdik, AB’de kulis yaptik”. Bunlara cevap vermek basit: Baku-Ceyhan’i, Rusya’yi sikistirmak için istedi. 24 Nisan’i daha Eylül 84’te “Insanin Insana Hunharlik Günü” ilan etti. Apo’yu verisi, K.Irak’daki faaliyetlerine itiraz edilmemesi içindi. Hele, AB’ye giriste yardim ettigini hiç söylememeliydi, çünkü CIA’nin “Türkiye’nin üyeligi, AB’yi parçalayabilir yada dagitabilir” sonucuna varan 2002 tarihli raporunun 19 Aralik 2005’ten birkaç gün önce yayinlandigi herkesin malumu (M.Kirikkanat, Radikal, 04.02.2005). Sonunda, tehdit ediyor: “Türk yetkililer eger kamuoyundaki önyargilari önlemezse ABD’de dostsuz, Avrupa’da sevilmeyen, paranoyak, marjinal, ikinci sinif bir ülke olarak bulabilirler kendilerini”. Demek ki ABD, tehditlerini ve mecbur kilmalarini kolaylastiracagi için, Türkiye’nin Avrupa’da sevilmemeye devam etmesini istiyor. *** Yil 1966, Mülkiye ikinci sinifin yazinda Paris’e bir staja gitmisim, “Bi bikini giyiyorum plajda, bi göreceksin, yasaktir ya bizde, Franco’nun polislerini kudurtuyorum!” diye basimi döndüren seytanin arkabacagi bir Ispanyol kiziyla ayakta iki kadeh atiyoruz, barin tezgahinda konusmalarimizi dinleyen yasli kulagikesiklerden biri tatli tatli lafimiza karisiyor, az sonra da kulagimiza egilecek: “Siz pek tatli bir çift imissiniz! Evim karsida. Anahtari vereyim, gidip keyfinize bakin!”. Bendeki genç salakliginin derecesini hesap edin ki, içim gidiyor bu teklife; oysa kiz tecrübeli, tesekkür ediyor, koluma giriyor, çikiyoruz. Disarida bana diyor ki: “Maintenant nous savons où ne pas aller!” Simdi artik nereye gitmemek gerektigini biliyoruz! ABD’nin saldirgan Orta Dogu politikasina alet olmamak için ne yapmamak gerektigini, ABD’nin ne istedigine bakip çikartmak çocuk oyuncagi. *** Türkiye, bu korku tünellerini bilir. Bunlari agababasini 1945-46’da yasadi. O zamanlar Ingiliz ve Amerikan gazeteleri SSCB isgalinin ha bugün ha yarin baslayacagini yaydilar. Türkiye’nin sinirlerini bozmaya ve ABD’ye siginmasini saglamaya çalistilar. Sonradan disisleri bakani olacak Necmettin Sadak, Türkiye’nin her seyin farkinda oldugunu 10 Mart 1946 tarihli Aksam’da söyle yaziyordu: “…Rus kaynakli propagandalara Ingiltere ve Amerika’da… ‘Sinir Harbi’ deniyor. Fakat bu acayip harp sesinin ne bitmez tükenmez yankilari varmis ki, ta geçen Hazirandan

patlayan top, on aydir Ingiliz ve Amerikan basininda çinliyor, oradan tekrar tekrar kulagimiza geliyor. Acaba bu suretle ikinci bir sinir harbi karsisinda miyiz? Bu haberler… geçen yaz Moskova’da açiga vurulmus düsünce ve emellerin, temcit pilavi gibi ortaya sürülmüs yeni bir çesnisinden ibarettir”. Her sey bu kadar açikti. Fakat ABD çekiyor, Stalin sersemi de itiyordu. Savasta karaborsayla biti iyice kanlanan sermayenin bastirmasiyla, Türkiye sonunda gidip ABD’nin huzur verici kollarina sigindi. Bugün durum çok bakimdan çok farkli. Ama degismeyen bir nokta var: Korkunca kurtulmuyorsun, aksine kucaga geliyorsun. *** Bugün Türkiye’nin bu batakliga girmemesi ve bir Stratejik OBD’ye yarasir politika izlemesi için, ABD’nin istemedigi seyleri yapmasi gerekiyor. Yani, Iran ve Suriye’ye yapilan baskilara tek yumruk halinde direnmesi. Yani, Rusya’ya yaklasmasi. Yani, kendi insanina insan muamelesi yapmak sayesinde AB’yle derhal barismasi. Ama, bu kadar dis borçla ve bu kadar iç tutarsizlikla AKP bunlari yapabilir mi, ayri mesele. Yoksa, ne yapilmasi gerektigi çok açik. -Yeni belamiz “Nefret Söylemi”nden manzaralar(Baskin Oran) Artik komünizm heyulasi yok ya,bakin,iç ve dis düsman ihtiyaci kimilerini“Türk ve Müslüman” olmayanlara nasil saldirtiyor: 26 Temmuz 2003 tarihli Yeni Çag gazetesinden, Necdet Sevinç imzali yazi: “Simdi sahsiyetlerini sekillendiren asagilik duygusunu tatmin etmek için Türk Milliyetçiligi’ne alçakça saldiran o ermeni çocugundan, muhtelif Balkan döküntüsü ve Kafkas süprüntüsünden sonra bir de yunanli buldular. Adi Herkül Millas! Bu herif…” Herkül Yunanli degildir, vatandasimizdir. Yaziyi sitesinde veren Ülkü Ocaklari-Augsburg, Herkül’den “soy özürlü” ve “soysuz” diye bahsediyor. “Ermeni Çocugu” dedigi de, Etyen Mahcupyan. 24.06. 2004 tarihli Aksam gazetesinden, Sakir Süter imzali yazi: “Biz sahsen henüz Museviler'i resmen ve alenen 'düsman' ilan etmemek için son avanslarimizi kullaniyoruz… Ama öyle noktaya gelindi ki, 'Kahrolsun Siyonizm' diyerek yollara dökülmek için sabirsizlanan milyonlar var Türkiye'de. Ses ver! Ya 'masum' oldugunu kanitla. Ya da en kisa zamanda, seni 500 yildir dost sayan Türkler'den özür dile!”. 25.02.2005 tarihli, “Nihal Atsiz” çikisli bir eposta iletisi: “Yankesicilik, hirsizlik, kapkaççilik, irza tecavüz, gasp, cinayet, fuhus, uyusturucu ticareti gibi suçlar ve genelev isletmeciligi, pavyonculuk, kumarhanecilik, degnekçilik, dilencilik gibi rezil isleri genelde kürtler icra ediyor. Behey sentezciler, sorarim size? Yillar boyunca Türklüge yamamak için ugrastiginiz sevgili kardesleriniz neden size degil de, kürt irkçiligi yapan bir partiye oy veriyorlar? Hepsi mi PKK'li bunlarin? Degil elbette... Ama damarlarinda tasidiklari kanin geregini yerine getirerek Türk düsmani oldugunu bildikleri partiye oy veriyorlar. Böylece "sadece PKK'lilar kötüdür, diger kürtler iyidir, kardesimizdir" ifadesi de çürütülmüs oluyor. Kürdün PKK'li olani da, olmayani da birdir. Uyanin soydaslarim, biçak kemige dayandi artik. Fazladan 3 - 5 oy kapabilmek ugruna beyninize ’Türk ile kürt kardestir’ fikrini sokanlarin etkisinden kurtulun. Tek tarafli kardeslik duygularinin faydasi yok, karsimizdaki gözü dönmüs sürü bizi kardes olarak görmüyor. Her Türk tehlikenin bilincine vardigi takdirde bu belanin üstesinden geliriz

ancak. TÜRKIYE TÜRKLERINDIR!” “Sentezciler” dedigi, Türk-Islam Sentezcisi Ülkücüler. Büyük harflerle yazdigi da, ilginçtir, Hürriyet’in mottosuyla ayni. Peki, diyeceksiniz, bunlar mahkemeye niçin verilmiyor. Gerçekten, TCK’nin 312. maddesine 06.02.2002’de getirilen degisiklik bu Nefret Söylemi’ni (hate speech) çok açik biçimde suç sayiyor: “Halkin bir kismini asagilayici ve insan onurunu zedeleyecek bir sekilde tahkir eden kimseye 6 aydan 2 yila kadar ceza verilir”. Md. 311 ise, suçun kitle haberlesme araçlariyla islenmesi halinde hapis cezasinin bir misli artacagi hükmünü getiriyor. Mahkemeye verdik efendim. Bizim “Azinliklar Raporu”na hakaret ve ölüm tehdidi baslayinca, kimse köpeksiz köyde çomaksiz dolasmasin diye, verdik. 23.02.2005 tarihinde, raporu TV kameralari önünde yirtan Fahrettin Yokus ve Abdullah Buksur’un ve “Kan akitilacaktir” diyen Bircan Akyildiz’in ilk durusmalari 23.02.2005 günü yapildi. Izleyen gazeteci arkadaslarin anlattigina göre durum: 300 kisilik bir militan ekip getirdiler, su sloganlarla mahkeme koridorlarini inlettiler: “Türkiye Kamu-Sen Burada, Hainler Nerede!”, “Türkiye Hainlere Mezar Olacak!”, “Apo’nun Itleri!”. Avukatim olan hanim konusmasini yaparken dinleyicilerden biri “Vatan Haini!” diye bagirdi. Arkasindan, “Hay bunun anasini, babasini…” küfürleri basladi. Kimse kendilerine müdahale etmedi. Simdi, bir dahaki durusmaya bunlarin tekrarlanmamasi için önlemlerimizi alacagiz. Bir devletin ve bir ulusun onurunu kurtarmak kim dedi size kolay istir diye? Not: Umutsuzlanmak yok. Yilmak yok. Dinleyin: “Sayin Hocam, Hepimizin basi sagolsun. Sevgili Yekta Abiyi kaybetmenin derin üzüntüsü içerisindeyiz. Gözyaslari arasinda Urla’da topraga verdik. Gerçek bir dost ve insandi. Acimiz büyüktür. Hassaten sizlere de bassagligi diliyorum, Allah rahmet etsin efendim. (Imza:) Isa Günes, Karaburun Emniyet Müdürü. Tanimam, etmem. Geçen hafta 49 yasindayken ölen yegenimin oturdugu ilçenin emniyet müdürü. Ciddi bir veb sayfasi da var: www.polisax.com. Böyle memlekette yilmak var mi? -“Gâvurun Mali Müslüman’a Helâl” mi?(Baskin Oran) Kemalist devrimin, seriatçiligin ekonomik temelini yikmak amaciyla 1936’da bütün vakiflardan istedigi mal beyannamesi, 1970’lerin basinda Yunanistan’i sikistirmak için Rum vatandaslar aleyhine kullanilmak gibi içler acisi bir mecraya döküldü. Tabii, devletimiz, “esitlik” saglayabilmek için olacak, bunu bütün gayrimüslim vakiflarini (gmv’ler; Vakiflar Kanunundaki adi: Cemaat Vakiflari) göçertmek için kullandi. Bu uygulama, bin defa yazdim, “1936 Beyannamesi” diye biliniyor. Buna göre, devlet, gmv’lerin 1936’dan beri herhangi bir biçimde (satin alma, piyango, vasiyet, hibe, vs.) edindigi tasinmazlara bedel ödemeksizin çatir çatir el koymaya basladi. Yargitay da bu hukuksuzlugu hiç sikilmadan mesrulastirdi (08.05.1974 Hukuk Genel Kurulu karari). Türkiye’nin alnina sürülmüs baslica karalardan biri olan bu uygulama, 03 Agustos 2002’deki 3. AB Uyum Paketiyle önlenmek istendi. Olmadi. Çünkü Vakiflar Genel Müdürlügüne (VGM) egemen Türk-Islam Sentezi zihniyeti kahramanca direndi. 02 Ocak 2003’te 4. Paket’te hükümet bir daha denedi. 19 Haziran 2003’deki 6. Paket’te bir daha.

Ugrasa ugrasa, tasarruflarinda bulunan tasinmazlarin ancak %19’unu tescil ettirebildiler gmv’ler. Simdi, hükümet, Vakiflar Kanununu degistirerek bir daha denemek istiyor, ama VGM yine kahramanca direniyor ve hukukdisi olarak el konmus tasinmazlari geri vermek istemiyor. Tabii, hükümetin ne kadar samimi oldugu da apayri bir konu. Disisleri Bakanligi, AB Genel Sekreterligi, Reform Izleme Grubu. Bütün bu devlet kurumlari su günlerde saç-bas yolmakla mesguller. AB sürecinde Türkiye’yi perisan edecek bu hukuk skandalinin artik bitmesi ve üstüne oturulan mallarin geri verilmesi için VGM’ye yazi üzerine yazi yaziyorlar (Radikal, 07.03.2005). *** TBMM’ye gitmek üzere olan yeni Vakiflar yasa taslaginin sakatliklari çok. Kisaca görelim, yine bu noktaya dönecegiz; çünkü bu gmv’ler meselesi Türkiye’nin hukuk açisindan ne oldugunun turnesol kagidi. 1) Neredeyse hiçbir gmv’nin vakfiyesi yoktur; bunlar padisah fermanlariyla kurulmuslardir. Taslak bunu dikkate almiyor. Vakfiyesi olan ve olmayan diye ikiye ayirmayarak, ilerisi için büyük sorunlar üretiyor (md.3). 2) VGM, cani istedigi zaman, gmv’lerin yönetici seçimlerini engelliyor. Ör. Rum vakiflarina 1991’den beri seçim yaptirilmadi. Buna hiçbir çözüm getirilmemis. Üstelik, “10 yil seçim yapilamayan vakiflar mazbutaya alinir” hükmüne göre, VGM bunlara el koyuyor! (md.6). 3) Tek bir yönetici bu Taslak’taki maddelerden birini ihlal etse, gmv’lerin tüm yönetim organi azlediliyor. Cezanin sahsiligi ilkesi nerede kaldi? (md.9). 4) VGM, müdahale ederek bu vakiflarin mallarini sattirabiliyor. Kapitalist bir ülkede bu nasil bir mülkiyet anlayisi? (md.11). 5) Baska vakiflara taninan “uluslararasi faaliyet ve isbirliginde bulunma ve yurt disindan bagis ve yardim alma” ve “isletme ve sirket kurma” hakki gmv’lere taninmiyor. Bu, düpedüz ayrimcilik (md.24 ve 25). Herhalde, gmv’ler “devlet için tehlikeli” sayiliyor ve “ihanetleri” önlenmek isteniyor… 6) Geçici md. 11, simdiye kadar çesitli hukuksal bosluklar yüzünden gmv’ler adina tapuya tescil edilememis tasinmazlarin tescilini öngörüyor. Ama, bunu imkansiz kilmayi da ihmal etmiyor! Çünkü bunlarin “tasarruflarinda bulundugunu belgelemek” sart. Bu mallar devlet ve hatta üçüncü kisilerin tapusuna geçtigine göre, neyi belgeleyeceksin? VGM resmen alay ediyor. *** Ve, ilk basta söyledigim inanilmaz husus: Devletin 1936 Beyannamesi denilen hukuk disi uygulama yoluyla 1970’lerin basindan beri el koydugu tasinmazlar geri verilmiyor! Oysa, devlete geçirilmislerin geri verilmesi, üçüncü kisilere geçmis olanlar için de tazminat ödenmesi en basit hukuk geregi. Üstelik, bu ret olayi her türlü ana kurali alabildigine ihlal etmekte: 1) Anayasa’nin esitlik ilkesi (md.10); 2) AIHS’nin ayrimcilik yasagi (md.14); 3) Lozan’in 38/2, 39/1,2 ve 3, 40 ve 42/3 maddeleri; 4) AIHM’nin yerlesmis içtihadi. VGM Genel Müdürü Yusuf Beyazit hiç aldirmiyor: “Biz vermeyiz. Yargiya gitsinler” diyor (H.Köylü, Radikal, 02.03.2005). “El konmus malin davasi olmaz” demeye getiren Sayin Beyazit, Yargitay’in bu konudaki 1974 içtihadi belliyken, “kimi kime sikayet ediyon?” deyimini de bilmezden geliyor. Ama Sayin Beyazit, Osmanli’nin o meshur gaza ilkesini iyi biliyor: “Gâvurun mali, Müslüman’a helaldir”… ***

Simdi ne olacak? Ne olsun; bütün hesap AIHM’den geri dönecek, Türkiye yine tazminatlara mahkum olacak, biz de “Ulusal egemenlik elden gidiyor! Kahrolsun AB emperyalizmi!” diye dövünmeye devam edecegiz… -“Anayasa Mahkemesinin En Mahcup Iptal Karari”(Baskin Oran) Anayasa Mahkemesi çok önemli bir karar verdi. Tapu Kanununun 35. maddesini degistiren 19.07.2003 tarihli yasanin, yabanci uyruklulara tasinmaz satmayi kimi kosullarla mümkün kilan 19. maddesini oybirligiyle iptal etti. Etti ama, tuhaflik var. Yazimin basligi, Adnan Keskin’in 15.03.2005 tarihli Radikal’deki yazisinin manseti ve durumu çok güzel özetliyor. Mahkeme “mahcup”. “Bu iptal, yabanciya hiç mal satilamaz anlamina gelmez. Sadece, yasal güvence ve sinirlamalarin yeterli görülmedigi anlamina gelir” türünden açiklamalar, yürütmeyi durdurma verilmemesi, yasagin ancak kararin gerekçesi Resmî Gazete’de yayinlandiktan 3 ay sonra baslayacak olusu, karar gerekçelerinin epey geç açiklandigi da dikkate alinirsa, ciddi “mahcubiyet” belirtileri. Ayrica kimi üyelerin “Biz karsiydik ama, karsi çikmadik” dedikleri dolasiyor. *** Tartismaya baslamadan önce, yabanciya satis kosullarini bilelim: 1) Alicinin ülkesi Türkiyelilere tasinmaz satiyor olacak (karsiliklilik); 2) Tasinmaz sakincali (askerî, stratejik, vb.) bölgede olmayacak; 3) Sirketlerin 300 dönümün (1 dönüm=1000 m²) üzerinde alabilmesi için Bakanlar Kurulu izni olacak. Simdi de, bugünkü durumu, Bayindirlik ve Iskan Bakani Z. Ergezen’in son demecinden görelim: Iptal edilen yasa çiktiktan sonra 10.121 yabanci gerçek kisi ve 3 sirkete, 42 ilde, üzerinde 8.351 bina bulunan toplam 4.400 dönüm satilmis. 47 ülkeye mensup bu yabancilar arasinda ilk 5’e girenler: Almanlar, Ingilizler, Hollandalilar, Avusturyalilar, Irlandalilar. Bu toplam satis, 5.300 dönümlük Heybeliada yüzölçümünden küçük (Hürriyet 24.01.2005 ve Milliyet 21.01.2005). Bir de karsilastirma yapalim: 2004 sonu itibariyle Almanya’da tasinmaz alan Türkiyeli sayisi: 195.000. Her biri ortalama 130 m² hesaplansa, Luxembourg devletinin yüzölçümü ediyor: 25.000 dönüm. Türkiyelilerin diger Avrupa ülkelerinde de 45.000 tasinmaz aldiklari biliniyor (Hürriyet, 11.01.2005). *** Yabanci uyruklulara satisa karsi çikanlarin söyledikleri su: Bu, memleketi satmaktir. Özellikle Israilliler GAP’tan, Suriyeliler de Hatay’dan aliyor; bunlar yarin buralarda egemenlik iddiasinda bulunurlar. Yahudiler vaktiyle Filistin’de böyle yapmisti. Tapu-Kadastro Gn.Md. M.Z. Adli’nin açiklamalarina göre, Gn.Kur., MIT ve MSB arastirma sonuçlari hiçbir Israillinin GAP’tan tasinmaz almadigini gösteriyor. Bunlar 82’si Istanbul’da olmak üzere Türkiye’de toplam 133 tasinmaz almislar. Hatay’daki Suriyeli tasinmazlarina gelince; bunlar, Hatay TC’ye 1939’da katildiginda Suriye uyruklugunu tercih edenlerin arazileri (Radikal, 11.12.2004). Zaten, 1939’dan beri Suriyelilere tasinmaz satilmamis. *** Devletin resmî istatistiklerine “hainlik” veya en azindan “yalan” demiyorsaniz, bu iste armutlarla elmalar falan degil, armutlarla örnegin tuglalar birbirine karistiriliyor: Mülkiyet ile Ulusal Egemenlik ayni sey saniliyor. “Devletlestirme” ve “kamulastirma”

kavramlari yok farzediliyor. Ingiliz mandasi altinda devletsiz toprak olan Filistin bölgesi ile Türkiye Cumhuriyeti birbirine benzetiliyor. Tasinmaz mal (gayrimenkul), bavula konup götürülen tasinir (menkul) malla karistiriliyor. Hiç gitmedigi bir ülkenin durumu umurunda olmayacak yabanciyla, malinin bulundugu ülkenin istikrarli olmasini isteyecek yabanci bir tutuluyor. Dahasi, her an gelip her an tüyen spekülatif sermayeden titreyen Türkiye, dünyanin en kalici yabanci sermaye yatirimi olan tasinmaz yatirimini reddediyor! Bu kadar acayiplikler bir araya geldigine göre, sakin bu, bizim meshur Sevr Paranoyasi’nin bir parçasi olmasin? Hani, toplam 85.000 gayrimüslimin yasadigi 70.000.000’luk Türkiye’nin misyoner faaliyetlerince parçalanmakta oldugunu söyleyen Sevr Paranoyasi’nin? Yazik yahu bu insanlara! Gece falan uyumuyorlardir herhalde? Onlari da ben mi düsünecegim! *** Ama, bunca sinirlayici kosul koymus bir yasayi iptal edebilmek için, 177 maddelik anayasada madde bulamayip, 12 Eylülcü zihniyetin Baslangiç Bölümüne yansimis o âfâkî “Yüce Türk Devleti’nin bölünmez bütünlügü”ne müracaat zorunda kalacak bir yüksek yargi karari karsisinda oturup elbette düsünecegim. Taa 17. yüzyilda Islam’a geçmis Musevileri (“Sabetaycilar”) bile düsman ilan edecek ve Hitler’i best seller yapacak hale gelen bir irkçi milliyetçilik dalgasinin daha neleri ve nereleri yazik edebilecegini düsünmeyip de ne yapacagim? -Türkiye kendini zehirliyor…(Baskin Oran) Bir süredir bu ülke çok tehlikeli gidiyor. Simdi de sonun baslangici gözüktü. Mersin’deki son bayrak kriziyle çok vahim günlere itiliyoruz. Bir süredir, AB kaynakli yukaridan demokratiklestirmeye muazzam bir “milliyetçi” reaksiyon basladi. Bugüne kadar bu reaksiyon, kimi mektep-medrese görmüslerin ülkedeki gayrimüslimlere küfretmeleri ve “milliyetçi” refleksleriyle sinirli kalmisti. Ör. 17. yüzyilda Müslüman olmuslar “Sabetayci” diye asagilandi. Ör. Pterocephalus Kurdicus veya Phlomis Armeniaca gibi uluslararasi bitki ve hayvan adlari Arenaria Yunusemreii ve Gypsophila Osmangaziensis gibi “milliyetçi” gülünçlüklere dönüstürülmek istendi (Birgün, 07.03.05). Ardindan, bu gidise devlet düzeyinde katkilar basladi. Ör. Çevre ve Orman Bakani O.Pepe, bu son söyledigim acayipligi “Kimse bize kuzu postunda kurdu yutturamaz. Yutmayiz. Bilimsellik kilifi altinda bölücülük yapiliyor” diye destekledi (Hürriyet, 07.03.05). Ör. Istanbul 1. Ordu Komutanligi, birdenbire, 85 yil önce 6 erimizin Ingilizler tarafindan öldürülmüs oldugunu kesfetti ve artik tören düzenlenmesine karar verdi (Milliyet, 18.03.05). Ör. Tunceli valiligi “Newroz” kelimesinin Anayasa md.3’e aykiri oldugunu kesfetti (Radikal, 20.03.05). Ardindan, bu havadan etkilenme sirasi yüksek mahkemelere geldi. Ör. TCK 312’ya getirilen ifade özgürlügünü koruma fikrasini bir ay önce uygulayarak bir gazeteciyi aklayan Yargitay, bir ay sonra ayni nitelikte bir gazete yazisinda suç buldu ve böylece 163’ü geri getirmis oldu. Ör. Anayasa Mahkemesi, hiçbir somut Anayasa maddesine dayanamadan, yabancilara toprak satma yasasini Anayasa’ya aykiri ilan etti (Radikal, 15.03.05). Üniversite bunun disinda kalamazdi tabii. Üstelik bir de dört sokak çocugu (fotolari için:

Radikal s.1, Milliyet s.16, 23.03.05) Mersin’deki mitingde Türk bayragini yakmak istemisti. Üniversite içi sorunlarin dile getirildigi Ankara Üniversitesi eposta listesinde birdenbire milliyetçi mektuplar uçusmaya basladi. Yazanlarin uzmanlik alanlari ilginçti. Disçilik’ten iki, Ziraat’ten bir prof Norveç büyükelçisi istenmez kisi ilan edilsin istedi. Saglik Egitim’den bir prof gazetelerdeki Genelkurmay bildirisini listeye gönderdi. Disçilik’ten bir prof “Devlete sadik olmanin milliyetçilikle ne ilgisi var anlamiyorum” diye yazinca, Kimya’dan bir prof ona: “Türk milliyetçisi olmakla gurur duymamiz lazim” diye tepki gösterdi. Eposta adresi yine Ziraat’i gösteren bir hanim, PKK bayrakli bir PKK mezarliginin Diyarbakir’da bulundugunu kesfedip “Diyarbakir Belediyesine yaziklar olsun” diye yazdi; oysa bu mezarligin K.Irak’ta bulundugu, ayni listede daha önce belirtilmisti. *** Simdi, bu reaksiyon halk düzeyine de yayilmak isteniyor. “Herkes evine ve isyerine Türk bayragi assin!” kampanyasi baslatiliyor. Asmayan, hain olacak. Milliyetçilik tohumlari çiçek vermeye basladi. Kürt milliyetçileri farkinda degil veya olmak istemiyor. “Biz de kurucu unsuruz, biz de asli unsuruz, Kürtçe ikinci resmî dil olmalidir” diye ortaya çikiyor. Kürtlere bunca etmis olan Öcalan, simdi de “3 hukuklu, devletsiz konfederasyon” diyerek Uluslararasi Anayasa Hukukuna emsali görülmemis bir katki yapiyor. Kürt milliyetçileri, irkçiliga doludizgin kosan Türk milliyetçiliginin agzina biberonla süt veriyorlar. Türk milliyetçileri farkinda degil veya olmak istemiyor. Lozan’in 39/4 maddesi Cumhuriyet’in kurulusundan beri ihlal ediliyor. Bayrak olayi üzerine Genelkurmay’dan yayinlanan bildiride bir devletin agzina bile alamayacagi bir terim kullaniliyor: “Sözde vatandas”. Yani askerî devlet, vatandasi vatandasliktan atiyor. Mersin sokaklarinda “Alpaslan Türkes’in Askerleriyiz”, “Ya Sev, Ya Terk Et” sloganlariyla bir liseye saldiriliyor. Bir simitçi “Pis Kürt” diye dövülüyor. Hatta, haber dogruysa, Tokat’ta bir lise müdürü bayrak töreninde ögrencilere kin ve nefretlerini göstermelerini söylüyor ve bütün gün okulda mehter marsi çaldirtiyor (Birgün, 23.03.05). Türk milliyetçileri, Kürt milliyetçiliginin agzina biberonla süt veriyor. Iki süt de zehirli. Türkiye kendini milliyetçilikle zehirliyor. Ama AKP iktidarina inme indigi bir ortamda, iki taraf da milliyetçiligiyle hâlâ övünüyor… Not: Sonradan aklima bisey geldi: Ya o bayragi o dört çocuga “karanlik güçler” yaktirmak istediyse? Olmaz demeyin. 6-7 Eylül 1955 olaylarina yol açan Selanik’teki bombayi kim attirmisti, hatirliyor musunuz? Ya 24 Aralik 1978 Maras’i? Ya 05 Temmuz 1980 Çorum’u? -Yaristiran iki milliyetçilik(Baskin Oran) Son bayrak olayi yiginlari sokaga döküvermenin ne kadar basit oldugunu bir daha gösterdi. Bellekleri tazeledi. Ama, iki milliyetçiligin birbirlerini tahrik sonucu tahrip ettikleri gerçegini de yineledi. 29.03.05 tarihli Radikal’de Gündüz Aktan, “Milli Dalga” adli yazisinda, Türk milliyetçiliginin kabaran ayranini elestirenlerin böyle yazmaya devam etmeleri halinde “bir yil sonra bugünü de arayabil”ecegimiz uyarisini yapiyor. Tabii ki bütün Türk milliyetçileri bu kadar rafine yazamiyor. Eger www.ulkuocaklari.org.tr adresine girerseniz, iki Türk bayraginin arasindaki karede, dalgalanan Türk bayragini indireyim derken Agustos 1996’da bir Türk milliyetçi kursunuyla düsen Kibrisli Rum

milliyetçi Spiros Solomu’nun ölüm âni dalgalaniyor… Milliyetçiligin “ezilen ulus milliyetçiligi” ve “ezen ulus milliyetçiligi” gibi cinsleri olmaz.Yahudi milliyetçiligi, Israil’in kuruldugu 14 Mayis 1948’den 1 gün önce bunlardan birincisi idi. 1 gün sonra ikincisi oldu. Tabii ki Kürt milliyetçiligi de Türk kardesine kafiye tutturacak. Bunun son örnegi, Öcalan’in “Kürdistan Demokratik Konfederalizmi” (KDK) projesi (www.ozgurpolitika.org/2005/03/22/) *** Isin en ilginç tarafi, Öcalan’in bu projeyi sanki yukarida söylenenleri kanitlamak için formüle edisi. Tam bir 1930’lar Kemalizmi. KDK’nin ilkelerini açiklarken geçen “Zagros eko-sisteminde gerçeklesen tarim devrimi…” nedir diye Google’a baktim, Öcalan’in “Sümer Rahip Devletinden Demokratik Uygarliga, AHM Savunmalari Cilt II” eseri çikti. Söyle diyor: “Kürtler yaklasik 10.000 yil önce Toros-Zagros dag sistemin[de] neolitik toplumlar halinde…” (s.21). Tarim devrimi IÖ 9000-7000 arasinda Mezopotamya’da gerçeklesti (AnaBritannica, cilt 29, s.235). Yani 10.000 yil önce. Yani, insanligin iki büyük devriminden (digeri, sanayi devrimidir) birincisini Kürtler yapti. Ilkokuldan biliyoruz, tarimi ayni bölgede Sümer Türkleri bulup uygarliga hediye etmislerdi. Simdi, ya bu Türkler Kürt, yada bu Kürtler Türk. Yada, her ikisi de milliyetçi… *** DEHAP’in ve Demokratik Toplum Hareketi’nin ciddiye alinip tartisilmasini istedikleri KDK’ya devam ediyoruz. Öcalan, Mersin’deki olayi kastederek, projenin insa sürecinin Newroz’da baslatilmasini heyecan verici bir adim olarak görüyor. “Insa”nin baslangici gerçekten de çok heyecan verici oldu ama, proje de ilginç. Anayasa Hukuku konusunda bütün bildiklerimizi yeniden ögrenmek gerekecek. Çünkü hem KDK “bir devlet sistemi degil, halkin devlet olmayan demokratik sistemi”, hem de politika “konfederasyon yurttasligi temelinde” yapilacak. Oysa bize yurttasligi “devlet ile birey arasindaki hukuksal bag” diye bellettilerdi. Devlet olmayan, ama “yesil zemin üzerindeki sari günes içinde kirmizi yildizli” bayragi olan bu sey’in 3 tane hukuku olacak: AB Hukuku, Üniter Devlet Hukuku, Demokratik Konfederal Hukuk. Kürtlerin yasadigi dört devlet konfederal hukuku tanirlarsa, Kürt halki da onlarinkini taniyacak. Bu çokhukukluluk açisindan, Öcalan bizim kimi seriatçilarla çok iyi anlasabilir. *** Bunca irrasyonellik nasil olabiliyor? Çünkü Öcalan son olarak mantikli yola girmisti: “demokratik cumhuriyet”. Oradan buraya gelmesini, “tecrit kosullarinin getirdigi psikoloji”ye bagliyorlar kimileri ama, acaba, Kürdistan’i “sinirlari… esas almadan kendi demokrasini kurma” hayali olarak tanimlamak, Irak’ta etiyle-kemigiyle kurulacak Kürdistan’i kendi otoritesine rakip saymaktan mi geliyor? Öyleyse, Öcalan bizim devletle de çok iyi anlasabilir. Benim de kafam karisir. Ama kafamin berrak oldugu hususlar da var: Insanlarin kendi paralariyla kendi anadillerini ögrenmelerine bile “üniter devleti parçalamak” diyen bir ülkede birilerinin simdi bu sayede daha da ayran kabartacaklarini, onlarin ayraninin da Kürt yogurdunu mayalayacagini görüyorum. Kürtlerin, Türkiye’de analarinin ak sütü kadar helal haklarina kavusmak için, irrasyonelligin ve zikzaklarin pesinden gitmeyi artik birakmalarinin yararli olacagini hissediyorum.

Bu milliyetçiliklerin 1930’larda çok dogal oldugunu, artik acayip oldugunu düsünüyorum… -Asil keramet nerede?(Baskin Oran) Irkçi tonlari gitgide artan bir milliyetçiligi, kimileri bilerek kimileri bilmeden yükseltiyor. Bunun, herbiri makale uzunlugunda 4 temel nedeni var: 1) Yukaridan demokratiklestirmeye kimlik tepkisi; 2) AB’nin yaptigi haksizliklara tepki (ör. simdi bir de referandum icat etmek); 3) Artan issizlik ortami; 4) Her birimize dogdugundan beri damardan verilmis “milliyetçi” egitim. Esas kerametin sonuncusunda oldugunu, ilk üçüne en az maruz kalmis iki apayri grubun tepkisini aktardigimda göreceksiniz: Sonuçlar karbon kopya. *** Ayrimciliga karsi bir dernegin toplantisinda, dünya görüsleri birbirine yüz seksen derece zit iki dinleyiciyle diyalogumuz: Itiraz: “Milliyetçilik sanki kötüdür gibi anlatildi. Ben dogdugum köyü seviyorum. Ben de milliyetçiyim”. Cevap: “O, insanin içinde dogustan olan yurtseverliktir; karistirmayin. Milliyetçilik 18. yüzyil sonunda B.Avrupa’da icat edilmis bir ideolojidir, ama B.Avrupa disinda hep devleti güçlendirmeye yönelmistir”. Itiraz: “Hep Bati’dan aldiginiz kavramlari aktariyorsunuz. Bunlardan biri de, Osmanli’da Müslümanlarin gayrimüslimlere baski yaptigi iddiasi”. Cevap: “Duvara çivi çakarken yumruk degil çekiç kullanmak size acayip gelmiyor ama, siyaset biliminde bilimsel kavram kullanmak acayip geliyor. ‘Millet-i Hakime’ kavraminin mefhum-i muhalifi ‘Millet-i Mahkume’ degil midir?” Itiraz: “Gayrimüslimler kendi hukuklarini yasiyorlardi; mahkum falan edilmemislerdir” Cevap: “Hapisle ilgisi yok. Sizin bilmeniz lazim: Hakim, hüküm veren; mahkum da hakkinda hüküm verilen demektir”. *** Itiraz: “Türkiye’deki ayrimcilik, çogunlugun azinliga baskisidir dediniz. Oysa, ABD gibi azinlik emperyalist ülkeler, dünya çogunluguna misyoner yollayip ayrimcilik uyguluyor”. Cevap: “Bu ayrimcilik tanimini anlamadim. Ayrica, Islam propagandasi gibi, baska din propagandasi da ifade ve inanç özgürlügüne girer. Diger yandan, komünizm heyula iken ‘milli güvenlik’ adina saldirilara ugramis insanlarin, günümüzün heyulasi insan haklarina simdi ayni gerekçeyle saldirmalari üzücü”. Itiraz: “Onlar bize vize uygulayacak, biz onlarin misyonerlerine hayir demeyecegiz, öyle mi? Cevap: “Aradaki benzerligi anlayabilmek için biraz zamana ihtiyacim var”. *** Gelismis üniversitelerimizden birinin eposta grubundan birkaç mektup: “Benim ülkemde hiç kimse bayragima, ulusuma, degerlerime hakaret edemez (AB ugruna bile olsa)”. “Bu olay haberlere konu olana kadar forwardlayiniz” (K.Irak’daki PKK mezarligini Diyarbakir’da sanan bir fotograf göndermis). “Devlete sadik olmanin milliyetçilikle ne alakasi var anlayamiyorum”. “Meydani Ulus ve Bayrak düsmanlarina birakmayacagimizi herkes bilmeli”.

“Bayragimiza kendi vatanimizda bir kisim sözde vatandasimiz tarafindan saygisizlik ve saldiri yapilmasini siddetle ve nefretle kiniyoruz”. (veb’de resmî basin açiklamasi) “Bayragimiz lafla degil kanla korunmustur… Üniversitemiz devleti, ülkesi, bayragi ve laik demokrasisini korumak için hiç kimseden izin almayacagi gibi, X gibilerin provokatör olarak göstermesinden de çekinmeyecektir… kendisi bunu begenmedigi takdirde istedigi yere gidebilir” (Resmî açiklama. 7 fakültenin yönetim kurullari bunun ardindan sirayla destek açiklamalari yapiyorlar) “Üniversitemizin tüm kurullarini mesgul eden sözde ögretim üyesi X’in fakültemiz önünde maketi yakilarak protesto edilmesini öneriyorum” (X’in bir arkadasindan ironik mektup) “Öneriniz kanimi dondurdu. Maket semboldür. ‘Homeopathic magi’ sembole yapilan uygulamanin aslina yansiyacagi ön kabulüne dayanan fikir çagrisiminin ürünüdür”. “Yakma konusunda bir saplantiniz oldugunu düsünüyorum ve bu fikirlerinizi bir akademisyene yakisir bulmuyorum” (yukaridaki ironiyi ciddiye alan iki mektup) “Gördügümüzde gözlerimizin doldugu sanli bayragimiza yapilan her türlü hareketi kiniyoruz”. *** IS 55-135 yillarinda yasamis Pamukkaleli hemserimiz Epiktetos galiba hakli: “Bir insanin, bildigini zannettigi seyi ögrenmesi imkansizdir” demisti. Sakalli Celal de hakli galiba: “Bu kadari da, ancak tahsille olur” dediydi… -Köktenmilliyetçilik(Baskin Oran) Bugün doktora sözlü sinavinda bir prof, ögrenciye sordu: “Modernlesme, köktendinciligi zayiflatir; ne diyorsunuz?” Ögrenci yabanci uyrukluydu ve zayifti. Bu önermeye katiliverdi. Modernlesmenin köktendinciligi ilk planda güçlendirdigine iliskin Türkiye’de masallah pek bol olan örnekleri bilmiyordu. Reforma yeltenen II. Osman’in önce irzina geçilip sonra bogulmasini (1622), Patrona Halil’i (1730), Kabakçi Mustafa’yi (1807), Kuleli Olayini (1859), 31 Mart’i (1909), Menemen Olayini (1930), bütün bunlari, disaridan/yukaridan gelen modernlestirme’ye karsi ülkedeki “kimlik”in verdigi dinsel tepkiler olarak yorumlayamadi. Tabii, modernlesmeye tepkinin yalnizca Islam’a mahsus olmadigini hiç bilemezdi. Hocasi olmakla her zaman övündügüm Doç. Çagri Erhan’in da hatirlattigi gibi, “Evropa’ya gidip gâvur olan” gayrimüslim gençlerin getirdikleri “fesada” karsi esas taassup tepkisini verenler, basta Fener Patrikhanesi olmak üzere, bilumum gayrimüslim resmî din kuruluslari olmustu... *** Cumhuriyet’le birlikte, muazzam bir degisiklik oldu: Yari-feodal imparatorluk’tan ulus-devlet’e geçilince, din, tutunum (cohesion) ideolojisi koltugunu milliyetçilik’e terk zorunda kaldi. Sonra, yavas yavas iki durum gelisti: 1) Islam degisti: Ulus-devlet tekkeleri vs. kapattiktan sonra, kitlelerin dinsel enerjisini döktügü kanallar da tikandi ve Islam siyasete kanalize oldu. Modernlestirici Kemalizm’in rakibini 1946 ve 1950’de destekledi. Sonunda da RP’yi (1994) ve AKP’yi (2002) iktidara getirdi. Bu arada, altyapi degismisti: Türkiye’de feodal ekonomi bittigi için, din de ister istemez degisti. 1930’larda yukaridan modernlestirmeye alttan irtica tepkisini verenlerin torunlari,

2000’lerde yukaridan modernlestirmeye girisip “AB’ci” oldularsa, eskiye dönmenin olanaksizligini anlamanin yani sira, bu nedenle oldular. 2) Milliyetçilik degisti: 1930’lardaki üstyapi reformlarini yapip bitirince, modernlestirici islevini yitirmeye basladi. Bir ara “ortanin solu” ve “sosyal adalet” türünden çikislar aradiysa da, bir tür “devlet dini” (“laikçilik”) haline gelmis olmanin da etkisiyle, sonunda tutuculasti. Aynen, B.Avrupa’da feodalizme karsi mücadele eden ilerici burjuvazinin iktidara geldikten sonra tutuculasmasi gibi. Bu arada, altyapi degismisti: Dünyada devletçi ekonomi (ithal ikameci sinailesme) bittigi için, milliyetçilik de degismek zorundaydi ama, dinin aksine, kendini adapte edemedi. Bati’nin altyapisal etkisine (çokuluslu sirketlerin sömürüsüne, teknoloji getirmeden sirket satin almalara, vb.) direnis üretecek yerde, Bati’nin üstyapisal etkisine (demokrasi ve insan haklarina) direnis üretmeye basladi. Bu durumda Türkiye’de milliyetçilik, bireysel haklari 18. yüzyilda gelistirmesi sayesinde “millet”e odaklanan B.Avrupa örneginin disindaki bütün milliyetçiliklerin yaptigini yapmaya basladi: “Birey”e karsi “Devlet”e kapilandi. Bunun sonucu gülünç oldu: Yillarca “Komünizm Geliyor!” diyen milliyetçilik, o bitince, “AB Geliyor!” demeye basladi. Özrü ise, kabahatinden büyüktü: antiemperyalizm. 7 yilda 433 kisiyi Hiristiyan yapan misyonerleri seytan ilan etmeyi tabii ki dinle savunamazdi; bu “solcu” gerekçeyle savundu. Mamafih, onyillarca devlet tarafindan ezilen komünistlerin ayni seyi yaptigi ve devleti savundugu bir ortamda, bu büyük bir günah sayilmamali. Sonuç olarak, diyalektik geregi (“her sey, kendi ziddinin tohumunu kendi karninda tasir”) bugün Türk milliyetçiliginin yeni islevi, yukaridan modernlestirmeye tepki vermek haline geldi. 1930’larda bu modernlesmeyi getiren Kemalistlerin torunlari, “ulusal kimlik”e müdahale ediyor gerekçesiyle, simdi ayni seye tepki veriyorlar. *** Kürt milliyetçiliginin ve gosizmin tahrikleri. Issizligin etkisi. Milliyetçilik ögretecegim derken yabanci düsmanligi ögreten egitimin sartlandirmasi. AB’nin densizlikleri… Bütün bunlar var. Ama kitleler, 4 sokak çocugunu bahane ederek gençleri linçe kalkisiyorlarsa ve bu da valisi, muhalefet lideri ve “en Kemalist gazete” basyazisi (11.04.05) tarafindan “halkin kendiliginden eylemleri” ve “ulusal duygularin yükselmesi dogaldir” diye yorumlaniyorsa, bunun bir tek temel nedeni vardir: “Kimlik Bekçiligi” yapacagim diyen köktendinciligin “Din Elden Gidiyor, Vurun Gâvura!” siari yerine köktenmilliyetçiligin “Devlet Elden Gidiyor, Vurun Sözde Vatandasa!” sloganinin geçmis olmasi. TKP’lisinden, MHP’lisine kadar… -Sol’un (ve Türkiye’nin) temel sorunu(Baskin Oran) Dün gece, eski bir ögrencimden mesaj aldim. Beni çok mutlu etti, çünkü Mülkiye’deki derslerimin amacina mükemmelen vardigini gösteriyordu: 1) Ögrenci, hocasini elestiriyordu (“Köktenmilliyetçilik” yazim); 2) Bunu, çok saygili bir üslupla yapiyordu; 3) Bunu, laf ebeligiyle degil, derste ögrendigi bilimsel terim ve kavramlarla örülü bir mantik silsilesiyle yapiyordu. *** Feodalizmden ulusal kapitalizme 16. yüzyildan itibaren geçen dünya ekonomisi, 19. yüzyil sonunda denedigini simdi çok daha güçlü biçimde gerçeklestiriyor: uluslararasi

kapitalizme geçiyor. Çok radikal bir kabuk degistirme olayi yasiyoruz. Bu muazzam degisiklik bütün taslari yerinden oynatti. Bu saptama, gerçek Sol için özellikle geçerli. Daha önce de yazdim. Su anda, Sanayi Devriminin 1. asamasinin kosullarini yeniden yasiyoruz. Bu 1. asamada; yeni teknolojiyi (makineler, otomatizasyon) arkasina alan Sermaye yükselmisti, kol gücüne dayanan ve alternatif ideolojisi olmayan Emek edilgen kalmisti. Ama 2. asamada; hem yapilan yatirimlarin artirdigi bir emek ihtiyaci belirmisti, hem de emek Marksizm sayesinde örgütlenip sermayeyle boy ölçüsmeye baslamisti. Su anda da yeni teknolojileri (bilgisayar, otomatizasyon) arkasina alan Sermaye yükseliyor, esas olarak kol gücüne dayanan ve SSCB’nin yikilmasiyla alternatif ideoloji’siz kalan Emek edilgenlesiyor. Ama bunun da bir 2. asamasi gelecek… *** Sol’un (milliyetçiligi solculuk sanmaya devam eden CHP’den vs. degil, gerçek Sol’dan bahsediyorum) sorunu, bu degisim/edilgenlik döneminde suradan kaynaklaniyor: Sol, temel hedefini (sosyalizm) birakmak istemiyor, ama tarihe uzun bir süreç olarak bakamamanin getirdigi eksiklik içinde, bunun su anda gerçeklesme olanaginin sifir oldugunu görünce panikliyor. Bu panikle, temel hatalar yapmaya girisiyor. Bu temel hatalarin özü de, Bati’ya “bütüncül” yaklasim. 1) Sol’un gözünde ABD de emperyalist, AB de. Böyle alinca, ört ki ölem! Türkiye gibi bir Stratejik OBD’nin denge için sarilacagi baska dal kalmiyor. Suriye-Iran-Rusya ittifakina mahkûmiyet gülünçlügünden gayri. Büyük AB ülkelerinin geçmiste emperyalizmin agababasi olduklari dogru ama, su anda ABD emperyalizmine en önemli rakibin AB oldugu da dogru. Avrupa fasizmin besigi ama, demokrasinin de besigi ve bugünkü tek kalesi. Bu alanda “bütüncüllük”, Guantanamo’lu ve Ebu Gureyb’li ABD’yi tekel pozisyonunda tutmaktan baska neye yariyor? 2) Sol’un gözünde Bati bir bütün. Oysa Bati’nin altyapisi uluslararasi kapitalizm ise (“ekonomik liberalizm”), üstyapisi da demokrasi ve insan haklari (“siyasal liberalizm”). Bütüncül alinca, birinciyi reddedeyim derken ikinciyi de reddediyor. Oysa, örnegin TKP’nin legallesmesi AB süreci sayesinde olmadi mi? Bati’yi böyle alinca, din/vicdan özgürlügü kavrami bile elden gidiyor. Misyonerlere “emperyalizm” gerekçesiyle karsi çiktigin anda, milliyetçiligin tuzagina düsmek kaçinilmaz oluyor. Bu alanda “bütüncüllük”, klasik devlet söylemlerini desteklemekten baska neye yariyor? 3) Sol’un gözünde örnegin KIT’lerin satisi bir ihanet. Bu konuda da bütüncül davraniyor. Bu kötü miras, devletçiligi sosyalizm sanan bizim kusaktan kaldi. Bu kurumlarin hem bir finansal karadelik, hem de partilisine is bulma makinesi oldugu açikken, “Sattirmayiz” diye tutturmak yerine, alternatif üretirsin. Kumas, ayakkabi vs. fabrikalarini özellestirirsin, stratejik ve temel kurumlari (Petkim, vs.) özerklestirip rekabetçi piyasaya uyum saglatirsin. Bu alanda “bütüncüllük”, her seyin haraç mezat satilmasini kolaylastirmaktan baska neye yariyor? *** Devlet, (Mehmet Dülger’in güzel benzetisiyle) pencerelerini disariya siki sikiya kapatiyor; hava sokmuyor. Pencereden sinek de girecegi dogru ama, cigerlerini doldurup sinegi elinin tersiyle kovarsin.

Peki, Sol, pencereleri “kapitalizm girecek” diye kapatmiyor mu? Dahasi, kapatinca, kapitalizm girmiyor da sosyalist olmamiz mi kolaylasiyor? Sakin, feodal kalintilar aziyor olmasin, kapatinca? AB’ye karsi çikmasini anliyorum; ama Sol’un bir an önce kendini toparlayip, ütopyasini aklindan silmeden, artik gerçekleri görmesi ve 19. yüzyil sonunu tekrardan kendini kurtarmasi lazim. Yoksa, bundan en büyük zarari Türkiye görmeye devam edecek. Bu rezil halimizin sebebi, Sol’un fiilen bitmis olmasi. -Erivan’dan geliyorum…(Baskin Oran) Benim çocuklugumda, uzak ve egzotik diyarlardan dönenler böyle baslik atarlardi. Uçaktan baslayalim. Erivan’a, konferansa gidiyoruz. Armenair bankosunun önü anababa günü. Bagajlarin en küçügü, çeyiz sandigi gibi. Bizim bir zamanlarki Almanya dönüsleri sanki. Yaklasamiyoruz. En arkadayiz. O sirada bir adam geldi, “Hocam siz hemen buyurun!” dedi, bankoya aldi; Ari Günter’i Allah iki cihanda aziz etsin. Uçaga girdik; sanirsin bir mahalle bir uçak kiralamis, maça gidiyor. Kalktik; pilot anons ediyor, millet alkisliyor. Meger, iki milli boksör altin madalya almis. Hemen arkamizda bir hanim var, kahkahasi ölüyü güldürür. Hava bosluklari hariç, gayet hos bir yolculuk oldu. *** Ben Konferans’ta özetle sunlari söyledim: Bizde sorarlar, burada da sordular nasil buldunuz diye. Kendi memleketimde gibiyim. Nasil olmayayim ki? Ülkelerimiz sanki tek yumurta ikizi: Kutsal yerleri önemli: Anitkabir’i/Jenosit Aniti’ni ziyaret sarttir. Bebeklerine taparlar: Tüm dünyanin yok saydigi ve kendilerinin de çapraz olarak nefret ettigi KKTC/D.Karabag Cumhuriyeti çok kiymetli. Batili dostlari ortak: Ermeni’ye gelir, “Oy ver, Ermeni Tasarisi geçireyim” derler; Türk’e gider, “Ihale ver, tasariyi geçirmeyeyim” derler. Ikisinin de “Seçilmis Travma”lari var: 1920 Sevr Paranoyasi/1915 Tehciri. Yerevan’a, sizlerin hosuna gidecek seyler söylemeye gelmedim. Görevim, onlari Ankara’da söylemektir. Dört sey diyecegim: 1) Ermeni davasini savunmaya kalkan üçüncü taraflarin, ikili iliskileri kiskirtmalarina izin vermeyiniz. Çünkü bunlar önce sizi umutlandirip, sonra 1915’te tahribinize seyirci kaldilar ve çünkü bunlar Türkiye’deki inkârci kanadi ayakta tutuyorlar. 2) Üçüncü taraflarin, Türkiye’ye bir “Mükemmel Baris” empoze etmesine güvenmeyiniz. Mükemmel Baris çok zararlidir. Fransizlar için Versay, Almanlari bitirmisti. Ermeniler için Sevr, Türkleri bitirmisti. Türkler için Lozan, Ermenileri bitirmisti; bir de simdi sonuçlari düsünün. Siz, sadece Türkiye’deki sivil topluma güvenmelisiniz. 3) Kaç tane Taner Akçaminiz veya Halil Berktayiniz var? Kendinden kusku duyuyor olmak, en büyük avantajdir. Bu avantaji saglayacak adaminiz yok. Bu konuda Türkiye sizden daha iyi bir yerde. 4) “Jenosit” teriminin size “aci bir teselli” verdigini biliyorum. Ama amaciniz tatmin degil de netice ise, bu terimin, Nazi baglantisi yüzünden, Türkiye’deki inkârcilari güçlendiren ve kararsizlari ögrenmekten alikoyan en önemli sey oldugunu bilmelisiniz. Bazi insanlara, “Bu jenosit isi olmasaydi, Ermeniler ne yapardi!” dedirtmeyin. Bir tek kelimeye bu denli saplanmak, size, aynen jenosit terimini duyunca çildiran Türkler gibi, efsane

insa ettiriyor. Üstelik, kendinizi “ne oldugunuzla” degil, “neye karsi oldugunuzla” tanimlamaniza sebep oluyor. *** Bunlari söyleyince; önce bir mezar sessizligi oldu, sonra mirildanma, sonra homurdanma. Birisi, Türkçe, “Olmadi, olmadi!” dedi ki, söyleyeni ben görmedim, dinleyenler benim hiç tahmin etmedigim birinin söyledigini sonradan söylediler. Bir de, hiç beklemedigim, Taner söz aldi, “Herkes istedigi terimi kullanir, engel olunamaz” dedi. Papa’dan daha papist bir çikisti ama, Taner benim canimdir ve bu çikisiyla benim yukaridaki üçüncü noktami kanitlamistir… *** Bu konferans, tabii ki, 90. Yil’da iman tazelemek için yapilmisti; aynen Türkiye’de yapilan ters benzerleri gibi. Ama çok önemli gelismelere sahne oldu: Prof. L.B. Zekiyan çikti, “Ermenistan Sevr’i reddettigini söylemelidir” dedi. V. Dadrian çikti, “Türkiye’deki sivil toplum gelismeleri çok önemli” dedi. R. Hovanissian çikti, “Jenosit’le ne kastettigimizi bilmiyoruz. Efsane üretmeye yariyor” dedi. V. Oskanyan çikti, “1921 Kars Antlasmasini reddettigimizi yayiyorlar, kesinlikle yanlistir” dedi. Son yemekte, önemli bir Tasnak yetkilisi masamiza geldi, “Beni yetistiren teyzemle enistemi iki Türk kadini iki yil evinde sakladi ve kocasiz olduklarini ileri sürerek askerleri sokmadi. Siyasi açidan söylemek istemiyordum ama, arkadaslarim git söyle dediler” dedi. Konusmam bitince bir genç geldi, bir yayinlarini verdi, “Sizinle mektuplasmak isteriz” dedi. Ilk defa bu konuda Ermenistan’da bir muhalif grup. Demek, baslamis. Çok sükür, iki ülke ve iki millet bir “Mükemmel Olmayan Baris” yapmaya dogru hizla ilerliyorlar… -Son tabu ve “Paralel TC”(Baskin Oran) Tabu, hain ilan edilmeden konusamayacagin konudur. Komünizm, Kürt, Kürdistan vs. derken, bir tek Ermeni konusu kalmisti; son tabu da sizlere ömür. TV’lerde açikoturumdan geçilmiyor. Türkiye’yi kutlamak lazim. Daha iki ay önce tabularin tabusuydu; her ülke bu kadar çabuk yapamaz. Tabii, bitti derken, Türkiye’de bitti. “Paralel TC”de degil. Çünkü nasil Ermenistan ve Diaspora diye ayiriyorsak, Türkiye Cumhuriyeti ve Paralel TC diye de ayirmak lazim. Türkiye, çok taktik degistirdi. “O neymis?”le basladi “Ermeniler bizi katletti”yle devam etti, “Katletme karsilikli oldu” dedi, “Tarihçilere birakalim” dedi, son olarak TBMM, “Ortak komisyon kuralim, iddialari incelesin” dedi. Bunlar, hep, “O neymis?”in çesitlemeleri oldu. Yine de Disisleri Haziran 2000’de bir çikis yapayim dedi, Ecevit “Azerilere soralim” deyip öldürdü. AKP’de milliyetçiligin at gözlügü yoktu, ama o da haddinden fazla seyle malûldü (son olarak Arinç, Anayasa Mahkemesinin kaldirilabilecegini bile söyledi!) ve Paralel TC’yi asamadi. Paralel TC ise giderek katilasti. Ön saftaki temsilcisi, 12 Eylül’ün, Atatürk’ün vasiyetini degistirerek yeniden biçimlendirdigi Türk Tarih Kurumu (TTK) oldu. Prof. Özdemir, 28 Nisan’daki Siyaset Meydani’nda sunu söyledi Hrant Dink’e: “Avrupa’ya gidip bizi sikayet ediyorsunuz”. Yani, daha iki hafta önce Avrupa’ya gidip, “Ermeniler Avrupa için hâlâ politik sermaye. Avrupali da sorumludur” (11.04.05 Hürriyet ve Milliyet) ve “Disaridakiler içerdekilere hamilik yapmasin” (13.04.05) diyen adama.

25 Nisan günü muazzam bir olay oldu. Hürriyet’te Murat Bardakçi, Talat Pasa’nin ailesinden aldigi tehcir defterinden dizi baslatti. Defterde, tehcir edilen Ermeni sayisi en yetkili agizdan ve net veriliyordu: 924.158. Böylece Bardakçi, hem simdiye kadar “Ölü sayisi 1,5 milyondur” diye ilan etmis Diaspora’nin, hem de “Bütün Ermenilerin sayisi 950.000 kadardi, bunlarin 430.000’i tehcir edilmistir” diyegelmis Paralel TC’nin kolunu ayni anda koparmis oldu. O gece, Star TV’deki açikoturumda Prof. Özdemir yine 430.000’de israr etti: “924.158, Ermenilerin tüm nüfusudur” dedi. Oysa, dizinin ertesi günkü ikinci parçasinda Talat Pasa açikliyordu: “Imparatorluktaki tüm Ermenilerin sayisi 1.256.403’tür, eksiklerle hesaplanirsa 1,5 milyondur”. Tabii bu durumda, defterin Talat Pasa’ya ait oldugunu reddetmek gerekiyordu; yapildi. Ayni 25 Nisan gecesi, TTK’nin bir sorunu daha vardi: Baskan Prof. Halaçoglu, o günkü Radikal’e su demeci vermisti: “Suçlu olmayanlar yerinde kaldi. Kadin ve çocuklar ise, kurye olarak kullanildiklari için tehcir edildi”. Yani, “yardim ve yataklik”! TTK temsilcisi bu demeci görmemisti, bir sey diyemezdi, sunu dedi: “Ermeniler isyan etmislerdi, tehcir edildiler”. Tabii, Ermeni çetelerinin cezasinin niye bir milyona yakin Ermeni halkina çektirildigi yine anlasilamadi. Paralel TC’nin “Biz bütün Ermenileri tehcir etmedik; sadece 430.000’ini ettik, hepsi de ölmedi!” diye savunma yaptigi ülkede bu kadari artik normal sayilmaliydi. *** Peki, Kibris olayini büyüte büyüte büyümüs bir Hürriyet’te, Murat Bardakçi Paralel TC’ye bu onulmaz darbeyi niye vurdu? Iyi gazeteciydi de ondan. Ama, bir de “makbul vatandas” oldugu için Star TV açikoturumuna telefonla katildi, “Bu tehcir çok normaldir, Devlet’in kendini savunma refleksidir” dedi. Sonra, ama Hürriyet’ten ama Bardakçi’dan ama iyi saatte olsunlar’dan, bilemem, devami da geldi: Dizinin ikinci günü Bardakçi ilan etmisti: “Yarin: Ermeni binalari”. Yani, Ermenilerin arkada biraktiklari ve Müslüman esraf tarafindan yagmalanan emlakle ilgili bilgi verilecekti. Ertesi gün (3. gün) dizi mansetinin söyle oldugu görüldü: “1915-16’da Sadece Ermeniler Degil, 702.905 Türk de Yer Degistirmisti”. Yani, Rus saldirisi sonucu batiya kaçip mülteci olan Müslümanlar! Ve, 3. gün, dizi birdenbire sona erdi… *** Paralel TC eylemlerinden son haberimiz 28.04 tarihli Milliyet’ten: “Agri Dagi resimli Ermeni konyagi Ararat’in Türkiye’de satilmasina, ‘Tüketiciyi yaniltacak bir sekilde, ürün Türkiye’de üretiliyor duygusu yaratiyor’ denilerek izin verilmedi”. --------------------------------- Not: Isviçre’de “Soykirim yoktur” diyen tutuklaniyor. Türkiye’de “Soykirim Var” diyen tutuklanacak. Iki taraf yalnizca siyasette degil, rezalette de yarisiyor… -Yeni TCK’yi heyecanla beklerken…(Baskin Oran) Bugün, bir eposta mesaji ve bir de telefon aldim. Önce birincisini anlatayim. Eposta, Hukukun Egemenligi Derneginin (HED) bir genelgesi. Genel baskanlari Erdem Akyüz’ün Ankara Cumhuriyet Bassavciligina yaptigi bir basvuruyu “Ayin Onur Olayi” ilan

ediyorlar. Basvuru, “Soykirim olmamistir” dedi diye TTK Baskani Prof. Halaçoglu hakkinda sorusturma açan Isviçreli savcinin savunmasinin alinmasini, aksi halde tutuklanacagi ihbarinin yapilmasini, vs. istiyor. Yani, bu “insan haklari” dernegi, Isviçre’deki hukuksuzlugu kinayacagina, Türkiye’nin buna kafiye tutturmasi için savciliga basvurmus. Savcilik da dosyayi açmis. *** Insan Haklari Danisma Kurulu üyesi de olan E.Akyüz’ün insan haklarina yaklasimi eskiden beri fevkalade tutarli ve kafiyeli olmustur (bkz. veb sitemdeki 25.01.2005 tarihli ve 240 sayili yazi): B.Trakya’da (Yunanistan) 1927’de kurulan Iskeçe Türk Birligi, Yunan Yargitayi karariyla geçenlerde kapatilmisti. Gerekçe müthisti: “Lozan’da Türkler degil, Müslümanlar dendigi için, ‘Türk’ kelimesi Lozan’a aykiridir. Tüzügünde ‘Atatürk ilkelerine baglilik’tan söz eden dernek, yabanci bir devletin emellerine hizmet etmektedir”. Bu, tam bir Lozan Paranoyasi vakasi idi. Ama, esas ilginç husus, bizim Sevr Paranoyasinin buna tutturdugu kafiye oldu. Nitekim, Genel Baskan E.Akyüz hemen TC Içisleri Bakanligina basvurmus ve su talepte bulunmustu: “Lozan’da Rumlardan degil gayrimüslimlerden bahsedilmektedir. Mukabele bilmisil esaslarina göre, Türkiye’de Rum ve benzeri isimler tasiyan dernek ve vakiflar kapatilmalidir” (Hürriyetim, 19.01.2005). Yani Akyüz, Yunanistan’daki hukuksuzlugu kinayacagina, Türkiye’nin buna baska bir hukuksuzlukla cevap vermesini talep ediyordu. Tabii, bu yaklasim karsisinda “Lâ havle ve lâ kuvvete” çekmemek mümkün degildi çünkü: a) Avukat E.Akyüz’ün mukabele bilmisil dedigi seyin, insan haklari alaninda islemesi yasakti (1969 Viyana Antlasmalar Hukuku Sözlesmesi, md.60/5); b) Rum terimi “Rum Ortodoks”un kisaltilmisi, yani bir gayrimüslim mezhebinin adiydi. Dahasi, bu “göze göz, dise dis” yaklasimi, adi Hukukun Egemenligi Dernegi olan bir “insan haklari örgütü”nün eseriydi. Dernek, soydasimi koruyacagim diye, vatandasini perisan etmeye girisiyordu. *** Bu “insan haklari dernegi”nin bu tutumu, devletinkine de “tunç kafiye” tutturmakta. Hemen haberi aktarayim ki, yoruma falan gerek kalmasin: “Zürih'te ‘Ermeni soykirimi yoktur’ dedigi için TTK Baskani Halaçoglu hakkinda sorusturma baslatan Isviçre'ye ‘misilleme’ olarak yorumlanacak bir degisiklik yapildi. AKP milletvekilleri Hasan Kara, Mücahit Daloglu ve Zeyid Aslan'in imzasiyla TBMM'ye sunulan TCK degisiklik teklifiyle, yasanin "Temel milli yararlara karsi faaliyette bulunma" baslikli 305. maddesinde degisiklige gidildi. ‘Temel milli yararlara karsi fiillerde bulunmak maksadiyla kendisi veya baskasi için maddi çikar saglayan vatandasa üç yildan on yila kadar hapis cezasi (....) verilir’ maddesine ‘vatandasa’ kelimesinden sonra ‘ya da Türkiye'de bulunan yabanciya’ ifadesi eklendi. Böylece Türkiye'ye gelerek milli çikarlara karsi maddi yarar saglayici açiklamalarda bulunan kisiler 10 yila kadar hapis cezasina çarptirilabilecek. Kara, ‘Ermeni soykirimi oldugunu iddia ederek, bu yolla menfaat saglayanlar, yaptigimiz degisiklikteki hükme göre cezalandirilirlar’ dedi” (Milliyet, 04.05.2005). Bu durumda, gerekçesinde: “(…) bugün Türk askerinin Kibris’tan çekilmesi veya (…) Birinci Dünya Savasi sonrasinda Ermenilerin soykirima ugradiklarinin (…) propagandasinin yapilmasi” diye açik açik örnek verilen bu meshur madde, tadindan yenmez hale gelmis bulunuyor (ayrica bkz. veb sitemdeki 01.10.2004 tarihli ve 224 sayili yazi).

*** Gelelim ikincisine, yani telefona. Yerim kalmadi, iyice özetliyorum, bugün Sanar Yurdatapan telefon etti. Dedi ki: “Benim, gerek Isviçre’de gerekse Türkiye’de, ifade özgürlügünün Voltaire’den 250 yil sonra bu kadar saçmasapan biçimde kisitlanmasina sinirlerim bozuldu. Yeni TCK yürürlüge girince gidecegim Isviçre’ye, ‘Soykirim olmamistir’ diyecegim. Gelecegim Türkiye’ye, ‘Soykirim olmustur’ diyecegim. Maddenin Türkiye için istedigi maddi çikar kosulu tamamlansin diye de, kendime yurt disindan 10 dolar para yollattiracagim. Hadi bakalim ne yapacak iki taraf da”. *** Bu eposta mesaji ile bu telefon mesajini niye aktardim? Çok basit: 1 Haziran’i beklerken, oyalanmak için, ikisi arasinda “insan haklari ve onur” açisindan karsilastirma yapabilesiniz diye… -Öcalan Karari: AIHM’nin Türkiye’ye büyük kiyagi(Baskin Oran) Acayip memleket. Hem AB’ye girmek için kendini paraliyor, hem de “Günahimla sev beni!” köylülügünü marifet saniyor. Kendi ayagina kursun sikmaya bayiliyor. *** Önce, bir karar verelim: AIHM’nin isaret ettigi ihlalleri Türkiye yapti mi? Yapti. Hem de, bile bile lades biçiminde: Sanik 7 gün boyunca avukatlarindan yardim alamadan sorgulandi. Avukatlar 17.000 sayfalik dava dosyasini 36 günde incelemek zorunda birakildi; günde 472 sayfa eder. Sanigin avukatlariyla görüsmeleri dinlendi. Oysa, 1984’te Elvan Can adli bir Türk’ün Avusturya’ya karsi açtigi davada, sanigin avukatlariyla görüsmesi dinlendi diye AIHM, savunma hakkinin ihlaline hükmetmisti (Güney Dinç, Radikal, 15.05.2005). Bundan haberi yok muydu Türkiye’nin? 1998 tarihli INCAL/Türkiye davasinda, DGM yargiçlarindan birinin asker olmasi yüzünden AIHM’nin ihlal karari vermis oldugu (G.Dinç), davanin ortasinda mi aklina gelmisti Türkiye’nin? Galiba. Çünkü durusmalarin orta yerinde asker yargiç siville degistirilmisti. Türk adalet sistemi bu davada çok zor durumda olsaydi anlardim da, bu kadar avantajli bir durusmada bu teknik hatalar nasil yapilir? *** Arkasindan, bir karar daha verelim: Yeniden yargilama Türkiye’nin aleyhine midir, lehine mi? Simdi birtakim muhteremler çikti, AIHM’nin “Mutlaka yeniden yargilayacaksiniz!” diye dayatmamis olmasini firsat bilip, yeniden yargilamayi önlemeye çalisiyorlar. Farkinda degiller ki AIHM, Türkiye’ye, rüyasinda bile göremeyecegi bir pas vermis bulunuyor. Basta Kenya’dan paketleyip getirme konusu olmak üzere, avukatlarin neredeyse bütün taleplerini reddediyor. Türkiye’yi yenilemeye zorlamak yerine, bunun bir ilke oldugunu belirtmekle yetiniyor. Üstelik, tarihinde ilk kez, “Bu davanin özel kosullari vardir” diyerek, bu kararin uygulanmasini izleyecek Avrupa Konseyi Bakanlar Komitesine tüyo bile veriyor. Türk yargiç R.Türmen “Dosya açilsin, yeter” diye ekliyor (Milliyet, 17.05). Üstelik, dava öyle bir dava ki, devlet açisindan tadindan yenmez: On kere yargilasan, yine ayni sonuca varilmasi kaçinilmaz! Ama büyüklerimiz öyle anlamiyor. Asker zaten “Bu karar siyasidir” diye AIHM’yi mahkum

etmis. Ana Muhalefet “Yeni yargilama yanlis olur” (Baykal, Radikal, 13.05) diye kitleleri sartlandiriyor. TBMM, Adalet Komisyonunda “devlet bütünlügüne karsi suç isleyenlerin avukatlariyla görüsmelerinde bir görevli bulundurulur” diye yeni bir karar aliyor (Milliyet, 18.05). Yürütme, Basbakan’in agzindan “Bu dava vicdanlarda kapanmistir” diyor ve M.Firat: “Hükümet yargiyi bekleyecek, olmazsa siyasi süreci baslatacak” (Milliyet, 13.05) diye topu Yargi’ya atiyor. Yargi ise, zaten reform sürecine ayak direyen listenin en basinda. Kürtçe sarki söyleyenleri Bitlis Asliye Ceza 5 aya mahkum etti (Milliyet, 04.05). M.S.Eygi davasinda Yargitay “Düsüncenin kisitlanmasi demokrasi için iyidir” dedi. Trabzon’daki linççiler su anda “basit müessir fiil”den sadece 2 ay istemiyle yargilaniyor. Simdi de, Öcalan davasinin yeniden açilip açilmamasina karar verecek olan Ankara 11. Agir Ceza isareti verdi: ayni durumdaki üç sanik için “Önce CMUK md.327 degissin” diyerek yeniden yargilamayi reddetti (Radikal, 18.05). Bu madde, zaten Öcalan’in yeniden yargilanma olasiligini engellemek için konmustu. Yargi böyle diyor, ama Hukuk böyle demiyor. CMUK’un degismesine falan gerek yok, çünkü Anayasa md.90/5: “Temel hak ve özgürlüklere iliskin uluslararasi antlasmalarla kanunlarin [çatismasi halinde] uluslararasi antlasma hükümleri esas alinir” diyor. Simdi, bütün bunlar, bile bile lades mi degil mi. Kendi ayagina kursun sikma mi degil mi. *** AIHM’nin Öcalan davasi konusunda verdigi bu ihlal karari, Türkiye’nin son zamanlarda eline geçen en büyük firsat. Kemiksiz sans. Bu davada bugüne kadar yaptigi bunca anlamsiz hatayi sifir risksle düzeltme ve bu sayede insan haklari konusunda büyük puan toplama firsati her devletin eline her zaman geçmez. AIHM sanki “Al da, at!” dedi. Bakalim Türkiye ne yapacak; medenilesip medenilesmedigi konusunda tam bir turnesol testi karsisindayiz. Usulca dokunup fileleri mi bulacak yoksa yine hababam usulü abanip avuta, ne avutu, kendi kalesine mi atacak. -Ermeni Sorunu konferansi ve Ilber Hoca(-lar)(Baskin Oran) Konferansi iptal ettirmekle, Türkiye, bir kez daha kendi ayagina kursun sikti. Gözüktügünden çok daha demokratik oldugu izlenimini verme firsatini kaçirdi. Simdi; yapilamamasi, yapilmasindan daha büyük gürültü kopartacak. Türkiye düsmanlari bayram ediyor. Sebep olanlar UTANSIN. 80 yildir tek tarafli dinlerken susup, alternatif görüs çikinca “Tek tarafli ele aliniyor” diyenler UTANSIN. Üniversite özerkligini rezil edenler UTANSIN. 24 Sali sabahi yazdigim asagidaki yaziyi, hiç degistirmeden, tam da Tehcir “Kanun-i Muvakkat”inin çiktigi bu 27 Mayis günü, bu utanmasi gereken “milliyetçilerimiz”e ithaf ediyorum. - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - Benden bir yil sonra mezun Mülkiyeli kardesim Prof. Ilber Ortayli, Prof. Halil Inalcik-sonrasi kusaginin belki de en önemli tarihçisidir. Uluslararasi planda saygi gören nadir Türkiyelilerdendir. Üstelik, fildisi kulesinde kazik gibi oturup kalan cinsinden degil; sözü-sohbeti çok hos cinsinden, genis kültürlü bir tarihçidir. Seksen yildir bu ülkede Ermeni konusunda resmî görüsten baska birsey duyulmadi. Seksen yildir, biraz farkli düsüneyim diyen “hain” oldu. Yillardir, TV’lerden üniversitelere ve ilkokullara kadar kronolojik sirayla: 1) “Ermeni meselesi mi, o da neymis?”; 2) “Onlar

bizi öldürdü, biz onlari öldürmedik, ölenler de salginlardan öldü”; 3) “Katliam olduysa bile, karsilikli oldu”; 4) “Bu konuyu tarihçilere birakalim” dendi. Hâlâ bile deniyor. Bilimadami, kendi alaninin her konusunu bilemez. Önemli olan, çalismadigi alanda konusmamaktir. Ilber Hoca, konusmayi çok sevdigi halde, bu nadir görülen basireti gösterdi. Hep sustu. Bu konuya karismadi. *** Tabu; agzini açan “hain” ilan edildigi için, kimsenin konusamadigi konudur. Simdi TV’lerde her Allahin günü bir Ermeni tartismasi var. “Son Tabu” da sizlere ömür. Bu isler böyledir iste. Gider gider, bitiverir. Bogaziçi-Bilgi-Sabanci üniversitelerinin 25-27 Mayis’ta ortaklasa düzenledigi “Imparatorlugun Çöküs Döneminde Osmanli Ermenileri” konferansina yerleskesinde izin verdi diye Bogaziçi Rektörü Prof. Ayse Soysal’a hain diyenleri kimse hatirlamayacak, Hoca saygiyla hatirlanacak. Siz Sokrates’i mi hatirliyorsunuz, onu idam edenleri mi? Birgün söyle diyecegiz: “Yahu, bizim bir zamanlar bir son tabumuz vardi; neydi ooo?”. *** Ilber Hoca bu noktada Ermeni konusuna birdenbire girdi. “Davet edilenler hep belli bir takimin isimleri. Meseleler böyle çok saglikli tartisilmaz” dedi (Hürriyet, 23.05.2005). Oysa, yirmi bes yildir sadece resmî görüs sempozyumlari yapilirken, bunu söylemek hiç aklina gelmemisti. Üstelik bu giris, bir tür, cami duvarina hamle etmeyle karisik oldu: “Hukuksal problemleri herhalde Ingiliz filologu Murat Belge tartisacak” dedi. Filolog dedigi, sunca yildir siyaset bilimi ve sosyoloji üzerine hepsi de özgün 20 kadar kitap yayinlamis Prof. Murat Belge idi. Bu çok önemli degil ve üstelik beni degil Murat’i ilgilendirir; o da ilgilendi zaten. Önemli olan su ki, hukuk sorunlarinin filolog tarafindan tartisilamayacagini söyleyen bir tarihçinin hukuk konusunda fazla iddiali konusmayan bir kisi olmasi gerekirdi. “Herbokolog”” birinden canli örnek vereyim. Bu arkadas Mülkiye’de bir yeterlik sinavi jürisinde “Lozan’da sadece Ermeniler, Rumlar, Museviler azinlik sayilmistir” diye bir fikir serdetti. Sinavdan sonra, bunun yanlis oldugunu kendisine söyledim. Olabilir; basta ben, hepimiz ne yanlislar yapiyoruz. Ama, düzelttikleri zaman tekrarlamiyoruz. Bu arkadas ayni yanlisi baska bir jüride daha yineledi. Bunun üzerine, kendisini usulca bir kenara çekip Lozan’da bütün gayrimüslimlerin azinlik sayildigini tekrar söyledim. Yazdiklarimin künyesini de verdim. Ne hikmetse, ayni seyi bir de Belçika büyükelçiliginde 2 Aralik 2004 gecesi verilen yemekte yapti. Herkes AB reformlari konusunda fikrini söylüyordu; sira kendisine gelince ayni fahis hukuk hatasini tekrarlayinca, hiç istemezdim ama, konuk disisleri bakaninin Türkiye hakkinda yanlis bilgi edinmemesi için isin dogrusunu dobra dobra belirtmek gibi tatsiz bir zorunluluk karsisinda kaldim. *** 25-27 Mayis konferansinin belli bir takimin toplantisi oldugu hususunda Ilber hakli. Ama, son birkaç yildir gittikçe hizlanan bir biçimde karsi takima, “devlet takimi”na transfer olan tarihçi Ilber Ortayli’nin söyleyecegi birsey degildi bu. Tekrar ediyorum: Ilber Ortayli, Halil Inalcik-sonrasi kusaginin belki de en önemli tarihçisi. Böyle birisinden, olaya devlet açisindan degil tarih açisindan bakmasi ve söyle demesi beklenirdi: “Bunlarin hepsi ayni takimdan. Su âna kadarkiler gibi. Bu konferansta karsit fikir ortaya konacagi için artik tek kale bitecek. Nihayet maç görebilecegiz”.

Iste o zaman, büyük olasilikla, herkes Ilber’den bahsederken “belki de” demeksizin bahsedecekti. Dur bakalim, tarih nasilsa gösterecek. -Lütfen biraz tutarlilik!(Baskin Oran) Iki sey söylüyorlar: 1) “Tek tarafli konferans toplamak istediniz”. Oysa insan bunu en az iki sebepten söylemeye utanirdi: a) Önce, 1915’i gizlediler. Sonra ASALA cinayetleri olayi mecburen gündeme getirince, üniversitelerde hâlâ süren konferanslar toplayip, “Olmamistir, yalandir” dediler. Farkli ses sahiplerini yanastirmadilar. Böyle tek tarafli insanlarin, davet tek tarafli olsaydi bile konusmaya asla haklari yoktu. b) Kaldi ki, Konferans asla tek tarafli degildi. Disladigi tek sey, iki asiri kanatti: i) Resmî ideoloji; ii) Diaspora. Yani, iki tarafin radikal milliyetçileri. Bildiri vermeye, yalnizca, inkârciligi prensip edinmemis Türkiyeli bilim adamlari çagrildi. Gerçek bir yelpazeydi. Herkes farkli bisey söyleyecekti. Örnegin bendeniz, “Tabu’nun Kökenleri” bildirimde tam bir milli utanç olan 1915’e “jenosit” demenin hukuksal, tarihsel, felsefi, sosyo-psikolojik açilardan niçin yanlis oldugunu da anlatacaktim. 2) “Siz bu konferansin engellenmesini kinayacaginiza, jenosit olmamistir diyenlerin yurt disinda tutuklanmasini kinayin”. Oysa insan bunu da en azindan iki sebepten söylemeye utanirdi: a) Tutuklama yalan. Mevcut hukuklarina göre, bu ülkelerde 1915 tartismalariyla ilgili ceza davasi açilmasi ve tutuklama mümkün degil. Yalnizca Yahudi Soykirimiyla ilgili olarak mümkün. Bir aydir, bir yandan Sanar Yurdatapan bir yandan ben dünyanin dört kösesine epostalar yollayarak arastiriyoruz; sonuç bu. Ama ya bilgisizlikten yada tahrikçilikten, tutuklama diye bir sey ortaya atildi. Herkes de ya bilgisizlikten, ya reytingcilikten yada isine pek geldiginden üzerine atladi. b) Kendi ülkesindeki ayiplara karsi çikmayan, yurt disindaki ayiplari protesto edemez. Ederse, insanlar alay eder. Hiç kimse, kendi kapisinin önündeki pisligi, baskasinin kapi önünün pis oldugunu söyleyerek temizleyemez. Sen kendi ülkende üniversitenin konferans yapmasina karsi çik, TCK 305’i elestirme, “B.Trakya’da Türk kelimesini tasiyan dernek yasaklandi, Türkiye’de de Rum kelimesini tasiyan dernekler yasaklansin” diyenleri duyma, insan ve azinlik haklarini savunma konusunda bugüne kadar gikin çikmasin, ondan sonra da baska ülkelerin yasalarini düzeltmeye soyun. Hem de, yaniltici bilgi yayarak. *** Yabancilarin ayiplarini düzeltmelerini ancak biz, bu konferansi düzenleyenler isteme hakkina sahibiz. Çünkü, önce kendi ülkemizdeki ayiplari düzeltmeye çalisiyoruz. Ancak biz inandirici oluruz. Günlerdir, ama günlerdir, olmayan vaktimizi verip iki tarafla ugrasiyoruz: a) Saatlerce Ingilizce eposta yazarak, kimi radikal Ermeni milliyetçilerine veya onlarin kimi tuzukuru dostlarina, “Ermeni konusu Türkiye’de tartisilsin diye bastirirken, kimi ülkelerde tartisilmasini engelleyecek kanunlar talep edemezsiniz” ve “Jenosit demeyin” diyoruz. Bu yüzden de dünya kadar laf isitiyoruz. b) Saatlerce Türkçe eposta yazarak kimi radikal Türk milliyetçilerine ve damardan

aldiklari egitim yüzünden milliyetçi atgözlügü taktiklarinin farkinda bile olmayanlara, “Konferansin yaptirilmamasini kinayin” diyoruz. Bazi cevaplara inanamazsiniz: “Türkiye’de de faaliyette bulunan falanca yabanci banka Erivan’daki Ermeni toplantisina sponsorluk yapmis, önce onu kinayin!”. Yani, “Ama, siz de Kizilderilileri öldürüyorsunuz!” diyor. Bir digeri yurt disindan yaziyor: “Kiniyorum, ama lütfen imzami gazetelere vermeyin”. Imza vermemis birininki hepsinden güzel: “Imza vermis gibi gösterirseniz hakkinizda dava açarim”. Üçü de akademisyen. Nedir bu memleketin sandviç taksirati yahu? *** Simdi de tüy dikiyorlar: “Konferansi niye yapmadiniz? Yapmaliydiniz”. Bir muhterem, rektöre, “Çikacak olaylardan siz sorumlu olursunuz!” diye, bir digeri de “Bütün bildirilerin tam metnini istiyorum!” diye son anda telefonlar edecek. Bir zat, Adalet Bakani olarak, “Keske dava açma yetkimi devretmeyeydim” diye yargiç ve savcilara ismar çakacak. (Dava açabilseydi nereye açacakti acaba; üniversite özerkligine mi yoksa akademik özgürlüge mi?). Sonra da, hükümet sözcüsü olarak, “Milleti arkasindan hançerliyorlar” diye konferansçilari kitlelere hedef gösterecek. Bütün ömrünü medeni ülkelerde geçirmis, kibarligiyla taninmis bir emekli büyükelçi, “Hain proje” diyecek. Ve bunlar milletin kürsüsünden söylenecek. Ondan sonra da sen kalkacaksin, Trabzon linçinin daha dün yasandigi bu ülkede, konferansi yapsaydiniz diyeceksin. Bu kadar da degil. *** Zaten, bunlar degil miydi diyen, “Tarihi tarihçilere birakalim. Belgeleri ortaya koyalim”. Simdi, tarihi tarihçilere de birakmayacaklarini gösterdiler; hadi bakalim. -1915: Yapan ve Savunan farki.(Baskin Oran) 1915 Tehciri konusunda Türk resmî tezinin su andaki baslica temsilcisi, TTK Baskani Prof. Yusuf Halaçoglu’nun 30 Mayis 2005 tarihli The New Anatolian’a (s.4) verdigi mülakatta Nursun Erel soruyor: “Çogu korunmasiz kadin ve çocuk olduklarindan, tehcir edilenlerin bile bile ölüme gönderildigi iddiasina ne diyorsunuz?” Prof. Halaçoglu: “Bunu söyleyenler bir sey bilmeden, sadece kendi duygularina göre yorum yaparak söylüyorlar. Nereden muhtemeldi? Osmanli tehcir sirasinda yiyeceklerini içeceklerini tahsis ediyor, gittikleri yerde onlara ziraat alanlari tahsis ediyor, araba tahsis ediyor, gittikleri yerde esnafa sanat erbabina alet edevat veriyor, kendi teçhizatini veriyor. Bütün bunlari planlamis bir devlet öleceklerini nereden bilsin?” (bundan sonra, Kizilhaç’a da izin verildigini söylüyor) *** Anilar, genellikle ani yazarinin savunmasidir; onun için kaynak olarak epey kuskuyla kullanilirlar. Ama ani yazari bazen açik konusur. Bakalim, Ittihat-Terakki triumvirliginin (üçlü yönetiminin) ikinci adami, 1915’in baslica sorumlusu, Dahiliye Naziri Talât Bey 1915 hakkinda ne diyor (Talât Pasa’nin Anilari, haz.Alpay Kabacali, Istanbul, T.Is Bankasi Yayinlari, 2000): “Ben bu kanunun tamamiyla uygulanmasina karsiydim. Jandarmalar tamamen, polisler ise kismen ordu hizmetine alinmis ve yerlerine milisler konulmustu. Göçün bu yollarla yapilmasi durumunda çok çirkin sonuçlar elde edilecegini biliyordum. Dolayisiyla, gelecegi düsünerek, bu kanunun uygulanmamasinda israr ettim ve yürürlüge girmesini

geciktirmeyi de basardim” (s.67). “Ordu, göç ettirme kanununun uygulanmasinda yeniden israr etti. Ben yine karsi çiktim (…) Bu görüsmeler sirasinda meslektaslarimdan bazilari beni duygusuzluk ve vatana bagli olmamakla suçlayacak kadar ileri gittiler” (s.68). “Mebuslarin verdigi bilgiler cidden feci idi. Birçok geceler uyku uyuyamadim (…) Gerek göç ettirmeler, gerek isyan yüzünden Ermeniler çok kayip vermislerdir. Bunu itiraf etmek gerekir (bundan sonra, Müslümanlarin da öldürüldügünü söylüyor). Esas olarak askerî bir önlemden baska bir sey olmayan göç ettirme, vicdansiz ve karaktersiz insanlarin elinde bir facia seklini almistir. Amacim bu hareketlerin çirkinligini gizlemek degildir” (s.77) (bundan sonra, bunlardan dolayi hükümeti ve Ittihat-Terakki’yi suçlamanin haksizlik oldugunu söylüyor). “Ben, gönderilmeleri sirasinda Ermenilere yapilan islemleri tamamiyla itiraf ve olaylari olduklari gibi aktarma cesaretini gösterdim” (s.78) (bundan sonra, Ermenilerin Müslümanlari katlettigini de karsi tarafin itiraf etmesini istiyor). Demek ki 1915’in yaraticisi, eserini, hiç de 2005’deki savunanlar gibi savunmuyor. *** Bir de, Ittihat-Terakki triumvirliginin üçüncü adami Cemal Pasa’yi dinleyelim (Cemal Pasa, Hatiralar, yayina haz. Alpay Kabacali, Istanbul, T.Is Bankasi, 2001): “Fakat baska ordular mintikasinda göçmenlere karsi yapilan tecavüzlerin benim ordu mintikamda da yapilmasina katiyen tahammül edemeyecegimden, bu konuda gayet siddetli emirler vermeyi kendim için bir zorunluluk saydim” (s.421) (bundan sonra, “Ermenilerin cidden acinacak bir sefaletle bütün yol boylarina yayilmis bulunduklarini haber aldigimdan…” diye devam ediyor). Cemal Pasa, bütün bunlarin neden yapildigi konusunda söyle diyor: “Zannediyorum ki, umumi tehcir gibi pek siddetli ve bütün dünya uygarliginin ilgilenecegi bir karar alabilmek için arkadaslarim pek büyük sebepler ve belgeler elde etmislerdi. Bu bilgiyi, kendilerinin yayinlarindan, pek yakin bir zamanda anlayarak süphe ve meraktan kurtulacagimiza inaniyorum (…) 1915 tehciri esnasinda yapildigini duydugum cinayetler cidden nefret uyandiracak seylerdir” (s.423). Bu “pek büyük sebepler ve belgeler”i halen beklemekteyiz. Beklerken de; “süphe ve merak”imizi kraldan çok kralci, papadan çok papaci yorumlarla gideriyoruz ve elalemi kendimize güldürüyoruz. Yabancilarin Talât ve Cemal pasalari okumadigini mi saniyorsunuz? -Washington kapilarinda “amanes”(Baskin Oran) Medya uzun uzun verdi. Uçakta içilmeyen içkilere varincaya kadar. Basbakan Erdogan’in ABD seferinden çikarilacak sonuçlar ve dersler teoride nereye oturuyor, bari ben de onu anlatayim. Türkiye-ABD iliskilerini anlayabilmek için, daha önceki yazilardan asina oldugunuz iki aktörü takdim edeyim: 1) Hegemon Devlet (HD). Dünyaya tek basina söz geçiren devlet. ABD; 2) Stratejik Orta Boy Devlet (Str. OBD). Kuruldugu cografya dolayisiyla boyundan büyük öneme sahip olan ve bu yüzden de sürekli basi belaya girebilen devlet. Türkiye. Ikisi arasinda kesintisiz iliski var. Çünkü HD, belli bir bölgede sözünü geçirebilmek için Str. OBD’yi kullanmak zorunda. Onu, “Eksen Ülke”si yapmak zorunda. Yaptigi zaman, ona birçok konuda yardim verir ve karsiliginda da itirazsiz itaat alir.

Son cümleye dikkat: HD’nin Eksen Ülke’ye verecegi sey sinirli, bekledigi sey sinirsizdir. Çünkü verdiginin de sinirsiz olmasi durumunda, partnerinin adi Eksen Ülke degil, “Stratejik Ortak” olur. Oysa ABD’nin, tarihsel vs. nedenlerle, dünyada iki tanecik stratejik ortagi var: Ingiltere ve Israil. Bunlardan neredeyse sinirsiz destek alir ve bunlara neredeyse sinirsiz destek verir. (Tabii, bu dediklerim bugüne kadar böyle oldu; bundan sonrasi bilinmez. Çünkü ABD böyük devlettir, nokta). Str. OBD ise hem HD’nin gazabini çekmemek, hem de basinin sikistigi konularda onun yardimini almak zorunda. Oysa, kendisi için en rahat nefes alinacak pozisyon, tabii ki denge durumu. Yani, bulundugu bölgede tek bir devletin egemen olmamasi. Aksi halde, Eksen Ülke olayim da yardim alayim derken uydulasabilir ve sonuçta bölge devletleriyle basi belaya girebilir (ör. 1955 Bagdat Pakti). Ama Türkiye, AB’deki Türk düsmanlari ile Türkiye’deki AB düsmanlarinin koalisyonu yüzünden bu konuda bisey yapamiyor. *** Sanirim, Erdogan’in gezisi netlesmistir: 1) ABD, Balkanlar-Kafkaslar-O.Dogu Bermuda Seytan Üçgenine egemen olabilmek için Türkiye’nin yakin isbirligine ihtiyaç duyuyor. Ama onu “stratejik ortak” düzeyine getirmeye ihtiyaci ve niyeti yok, çünkü güçlü taraf kendisi ve muhtaç taraf Türkiye. Üstelik kendisinin bölgede Israil’i var. Zaten, Türkiye’yi biraz da Israil’e stepne diye istiyor: Israil hem fazla küçük, hem çözdügü kadar sorun yaratiyor, hem de fazla dikbasli. Ama, ABD’deki lobisi durdukça, Israil de duracak. Onun için, Türkiye “Stratejik Ortak” ilan edilmeyi daha çook bekler. 2) Türkiye için en ideal teorik durum, ABD’nin gazabini çekmeden özerkligini korumak. Oysa birinci tezkereyi (06.02.2003) bir solukta geçirerek adamlara bu is tamamdir dedirttikten ve bilumum 6. Filoyu Iskenderun açiklarina toplattiktan sonra ikincisini (01.03.2003) reddedince, HD’nin gazabini çekti. Üstelik, bir de, kendi içinde çoktan halletmis olmasi gereken Kürt, Kibris, Ermeni ve dis borç sorunlarini kanserlestirmek yüzünden HD’ye muhtaç oldu: Türkiye kendi Kürtlerini sirf alt kimliklerini inkâr etmeyi artik birakarak mutlu etseydi, K.Irak Kürtlerinin Kürdistan kurmalarindan korkmazdi. 2002’de Denktas’in kuyruguna yapisip Annan Planini reddetmeseydi, Kibris sorunu kalmazdi. Susurlukçu Teskilat-i Mahsusa’nin avukatligini yapmayi marifet saymasaydi, Diaspora’yi böyle güçlendirmezdi. Sadece bankalara 46 milyar $ hortumlatmamis olsaydi, IMF’ye yüzsuyu dökmezdi. Oysa simdi Kürt sorununda “Aman, PKK’yi engelle”, Kibris için “Aman, Ercan havaalanina milletvekili yolla”, Ermeni sorunu için “Aman, bu yil da soykirim deme”, dis borç için de “Aman, IMF’ye söyle, ertelesin” diye Washington kapilarinda (Yunan müziginde “amanes” diye bir acikli sarki türü vardir) amanesci olmazdi. Ne yaptigini kendisi bile bilmeyen hayâl-i fener CHP’yi “Amerikan düsmani” ilan etmeyi kurtulus çaresi bilmezdi… Washington ise, durumdan memnun mesut. Hem kendi kizginliginin tadini çikartiyor, hem de Türkiye’nin muhtaçliginin. Bermuda Seytan Üçgenine tam egemen olmak için, bir yandan Ukrayna ve Gürcistan’i kullanip Karadeniz’e el atarak Rusya’yi pistirmaya çalisiyor, bir yandan da Türkiye’yi kullanip Iran ve Suriye’yi. Basarirsa, rakipsiz kalacak. *** Ama, Allahtan, Bizans üzerinden Osmanli tarikiyle intikal etmis bir Str. OBD refleksi var Türkiye’nin. Suriye’yle Iran’in ipini çekmeye araci olursa, kendi ipini çekecegini biliyor. Direniyor. Ama Sevr Paranoyacilari kanser ürettikçe, nereye kadar, Rufailer karisir.

-Turnesol kagidi bir dava geliyor(Baskin Oran) 29 Haziran’da önemli bir dava görülecek. Sonucu; hem Türkiye’deki tabularin yikilma derecesini gösterecek, hem de AB Uyum Paketleri sayesinde epey düzeltilen hukukumuzun ne denli uygulandigini. Lafi uzatmayalim, savcinin iddianamesinden (ifade ve vurus yanlislarini ayiklayarak) suçlamayi özetle okuyalim: “Yukarida açik kimligi yazili sanigin 17 Ekim 2004’te yapilan Ankara Barosu Genel Kurulunda yaptigi konusmada: ‘Osmanli Imparatorlugu, 1915’te Hamidiye Alaylari ve Ittihat-Terakki kadrolari ile 1,5 milyon Ermeni’nin katliaminda rol almistir. Mazlum ve Güzel Ermeni halkinin acisini paylasarak önlerinde saygi ile egiliyorum… Kürtler ayri bir ulustur… Kürtlerin devlet kurma hakkini da hukuksal bir hak olarak sonuna kadar savunuyorum’ ve benzeri ifadeler kullanmak suretiyle… halki birbirine karsi kamu düzeni için tehlikeli olabilecek sekilde düsmanliga veya kin beslemeye alenen tahrik ettigi anlasildigindan, TCK’nin 312/2 maddesi geregince…”. Sanik Avukat Medeni Ayhan’la konustum. Ayrica, iddianameye verdigi cevabi okudum; hukuksal durumu size özetleyeyim: 1) M. Ayhan iki sivri sey söylüyor: Kürtlerin devlet kurma hakki vardir; Ermeniler 1915’te katledilmistir. Bu sözlerin ikisi de mevcut hukukumuza göre suç degil. Bir defa, Kürt devletinin kurulmasini istemek suç degil. AIHM, mahkum edilen yazar Muzaffer Erdost’un yazisini ifade özgürlügü çerçevesinde buldu ve Türkiye’yi 8.500 Evro tazminata çarptirdi (Hürriyet, 09.02.2005). Üstelik, M. Ayhan daha önce bu suçtan AIHM’nin 3. Dairesince iki kez aklanmis durumda (dosya no. 99/49059 ve 99/45585). Üstelik de, Terörle Mücadele Yasasi 8/1 yürürlükteyken ve DGM’ler varken. Ikincisi, Ermeni katliami yapildi demek suç degil. Tabii, M. Ayhan, yeni TCK’nin 305. maddesindeki “Temel milli yararlara karsi fiillerde bulunmak maksadiyla ve bu nedenle [yabancilardan] maddi yarar saglayan” kisi sayilmayacaksa. Maddeye göre, “temel milli yarar” kavrami “bagimsizlik, toprak bütünlügü, millî güvenlik ve Cumhuriyetin Anayasada belirtilen temel nitelikleri” anlamina geldigi için, buradan tutturmak biraz zor. Ama “maddi yarar” saglamaktan tutturmak kolay. Insallah, M. Ayhan’in, AB büyükelçiliklerinden birinin verdigi bir kokteyle gitmisligi falan yoktur. 2) Dava, su anda yürürlükte bulunmayan eski TCK’nin 312/2’sine göre açilmis. Bunun yeni TCK’daki karsiligi olan md.216/1 söyle diyor: “Halkin sosyal sinif, irk, din, mezhep veya bölge bakimindan farkli özelliklere sahip bir kesimini, diger bir kesimi aleyhine kin ve düsmanliga alenen tahrik eden kimse, bu nedenle kamu güvenligi açisindan açik ve yakin bir tehlikenin ortaya çikmasi halinde bir yildan üç yila kadar hapis cezasi ile cezalandirilir.” M. Ayhan’in konusmasinda böyle bir durum olmadigi gibi; bir irkin bir irka üstünlügünü içerecek sekilde irkçilik propagandasi da yok, siddet çagrisi da. 3) Iddianamede usul hatasi da var. Konusma, meslek örgütü Baro’nun genel kurulunda yapildigi ve bu nedenle meslek faaliyetinin bir parçasi oldugu halde, Adalet Bakanligindan izin alinmadan kamu davasi olarak açilmis. Bu durumda, Avukatlik Yasasinin 58. ve 59. maddeleri uygulanarak yargilamanin durdurulmasi ve gerekli iznin alinmasi gerekiyor. *** Bu dava turnesol kagidi gibi dava. Bekleyip görecegiz.

-Irak Dünya Mahkemesinde Türkiye.(Baskin Oran) Sivil toplumu daha yeni yeni olusan Türkiye’nin, karar oturumu için seçilmesi çok önemliydi. Bunun nedeni açikça da söylendi: TBMM’nin 1 Mart 2003’deki ret karari. Mahkemede bütün sürecin bir tahlilini yaptim, sizlerle paylasiyorum. *** Ilk tezkere (6 Subat; “Türkiye liman ve havaalanlarinin ABD asker ve teçhizatini alabilecek biçimde modernize edilmesi”) daha kimsecikler neyin ne oldugunu anlamadan kolayca geçmistir. Çünkü Türkiye ABD’ye çok borçludur: IMF meselesi bir yana, ABD Apo’yu bosuna teslim etmemistir. Ayrica, Kürdistan korkusu daglari beklemektedir. Bu kolay geçisin tatsizligi suradadir ki, ABD (hakli olarak) bunu Türkiye’nin her seyi kabul ettigi biçiminde anlar ve bütün donanmasini Iskenderun açiklarina yigar. Arkasindan, olasi zararin tazmini görüsmeleri baslar ve muazzam uzar. Amaç tabii ki para koparmak degildir. ABD K.Irak’a girmeye izin vermemektedir, TSK da uzatarak direnmektedir. Bu, 31 Ocak ve 28 Subat’taki MGK bildirilerinde apaçiktir. Bu uzamanin sonuçlari ilginç olur: Dünya kamuoyuna tam bir ay kazandirir ve her yerde anti-Amerikan gösteriler baslar. Ama Türkiye ciddi prestij yitirir; ABD generaline dolar sokusturtan dansöz biçiminde karikatürleri çizilir yabanci basinda. Bu arada, MGK bildirileri, 2.Tezkerenin (1 Mart; “Yabanci askerlerin gelmesi ve Türkiye’nin K.Irak’a asker göndermesi”) reddiyle sonuçlanir. Türkiye, bu rezil isgale katilmaktan hazret-i diyalektik sayesinde, Kürdistan’i engellemesine izin verilmemesi sayesinde kurtulmustur. Ve bir de, Türkiye’nin, taa Bizans ve Osmanli’dan gelen, kendi bölgesinde statükonun bozulmasini istememe refleksi sayesinde. Tabii, burada, isadamlari ile kimi gazetecilerin agzindan alev çiktigi bir ortamda, AKP’nin grubunu serbest birakisini ve gizli oylama yaptirisini da unutmayalim. ABD reddedilince, önemli sonuçlar dogar: Halk parlamentosunu ilk defa sever. AB, Truva Ati demekten vazgeçer. Dansöz karikatürüne bir kare eklenir: Amerikali general bir kalça darbesiyle yerlerdedir. Iki kareli bir karikatür de çizilir: Bush “Irak’ta demokrasi görmek istiyoruz” demekte, ve tamamlamaktadir: “…ama, Türkiye’de degil!”. Türkiye bir “erkeklik” yapmistir ama, erkek adam korkmaz diye bir sey yoktur tabii. ABD kudurur, TC de korkar. 3.Tezkere ABD’nin Türk hava sahasini kullanmasina izin verecek ve ABD ayni gün (20 Mart) isgali baslatacaktir. Arkasindan, çok sikisan ABD’nin asker istegi 4.Tezkereyle karsilanir. Ama ortam tamamen degismistir. Kürtler “Gelmesinler, vur emri çikarttik” der. Ayaklanan Irak’taki tek dayanagini küstürmek istemeyen ABD de bir süre sonra yan çizer: “Türk birligi hassas konu”. Nihayet hükümet, yetkiyi kullanmayacagini açiklar. Yani, hani “Allah korumus” derler ya, burada Türkiye’yi önce Kürtler sonra ABD koruyacaktir. Daha dogrusu, Irak halkinin isgalciye kan kusturmasi. *** Türkiye’nin bu çok önemli olaydaki zikzakli tutumu, özetleyeyim, üç özelliginden kaynaklanmistir: 1) Böylesine nazik bir cografyada kurulmus Türkiye, statükocu/mesruiyetçi olmak zorundadir. Bölge bir alt-üst oldu mu, zor düzelir. Bu, ABD’ye “hayir” demeyi gerektirmistir.

2) Türkiye maddi-manevi müthis borçludur. Bu, ABD’ye “evet” demeyi gerektirmistir. 2) Türkiye, kendi Kürtleri meyledebilir diye Kürdistan’dan korkmakta ve süreci durdurmak için K.Irak’a girmek istemektedir. Bu, hem ABD’ye “evet” demeyi getirecek, hem de ABD’nin kendiliginden vazgeçmesi sonucunu doguracaktir. Diyalektik dedugum da budur! Son tahlilde bu zikzaklar, bir “Güzel Kararsizlik” olusturacaktir. Ama Türkiye’yi hukuksal sorumluluktan kurtarmayacaktir. ABD saldirisi, a) bir mesru savunma olmadigi ve b) Güvenlik Konseyi iznini almadigi için hukukdisidir ve kendisine tüm yardim edenler de sorumludur. Türkiye su eylemleri yüzünden sorumludur: 1.Tezkereyle saldirgana mekan hazirlamistir; ardindan, 8 Subat mutabakati saldirgani Türkiye’de üslendirmistir; 3.Tezkereyle saldirgana hava koridoru vermistir; 4.Tezkere saldirgana asker vermeyi öngörmüstür; Incirlik “insani yardim” için kullandirilmistir ki bu, kullananin sütüne birakmadir. Bununla birlikte, bu suçlarin uluslararasi yaptirimi yoktur. Ulusal yaptirimi da yoktur; Taa 1991’de Anayasa Mahkememiz isi basindan atmistir: Özal’in TBMM’ye aldirdigi 107 ve 108 numarali kararlari “yasa degil de Meclis Karari” oldugu için denetim disi tutmustur! Bu durumda, kabul edilen tezkerelerin Anayasa Md.92’ye uygunlugu denetlenememistir. Türkiye sorumludur, fakat BM’nin ve büyük devletlerin bile gik diyemedigi bir ortamin hafifletici sebep olusturdugu da belirtilmelidir. -Seytanin gör dedigi(Baskin Oran) Çig süt emmis biri sifatiyla son on bes günün gazetelerini okuyorum. Hürriyet, 19.06.2005: “Ermeni Dostuydu. Antika kitap kaçirdigi iddiasiyla Erivan havaalaninda tutuklanan Türk vatandasi Yektan Türkyilmaz ‘Ermeni Dostu’ çikti. Türkyilmaz, geçen hafta gazetecilerle yaptigi sohbetlerde soykirim iddialari hakkinda Ermenilerin hakli oldugunu öne sürerek, Osmanli’yi soykirim yapmakla suçlamisti”. Yani, resmen, “iyi olmus p…’e!” diyor. *** Milliyet, 27.06.2005: “Komsuda Irkçi Sok. Sadece üç ay önce kurulan ve seçimlerde yüzde 8.16 oyla 4. parti olan Hücum Koalisyonu ATAKA partisinin lideri Volen Siderov, ülkenin resmî dilinin Bulgarca oldugu söylerken, Türklerin kurdugu Hak ve Özgürlükler Hareketinin (HÖH) anayasaya aykiri oldugunu bildirdi”. Hürriyet, 28.06.2005: “Siderov, ‘Hasan ismini Hasanov yapacagiz’ dedi ve Bulgar Ulusal Televizyonundaki Türkçe yayinlarin da hemen durdurulmasini istedi”. Simdi, bu Bulgaristan, AB’ye hangi yüzle girecek? *** Bununla birlikte, Komsu’ya fazla da yüklenmemek lazim. Ismi lazim degil, bölgedeki bazi ülkelerde degil 4. partinin, cümle devlet mekanizmasinin böyle davrandigi görülebiliyor. Bir ülke var, anayasanin degistirilmesi teklif dahi edilemeyecek 3/1 maddesini kullanan dayanan bürokrasisi, radyo-tv’lerde “devletin dili”nden baska dilde yayin yapilmasini yaklasik iki yil boyunca sirayla su engellemeleri yaparak önledi: Devlet radyo-tv’sinin teknik olarak “o dilde” yayin yapamayacagini bildirmek; bunun için danistaya gizlice dava açmak; “özel radyo-tv’lerde yayin yapilamaz” demek; “ancak tüm ülkeye yayin yapanlar bunu yapabilir” demek; “çocuklara yönelik olamaz, dil ögretmeye yönelik olamaz” demek; “haftada sadece 5 saat yapilabilir” demek.

Bir ülke var, bürokrasisi, ülkenin resmî dilinden baska dillerde özel kurs açilamamasi için sirayla su engellemeleri sergiledi: Kurs adlarina itiraz etmek; mevcut olandan farkli kurs binasi, müdür, sekreter tutulmasini istemek; yangin merdiveni ruhsatini yeniden istemek; binanin rölövesini istemek, 85 cm olan kapilarin 90 cm’ye çikartilmasini istemek; o ülkede o dilde egitim olmadigi halde o dilde ögretmenlik lisansi istemek ve baska ülkelerden alinmis o dilde ögretmenlik lisanslarini da kabul etmemek; üniversitelerde o dilde ders olanagi verilmesi için dilekçe veren 10.538 ögrenciden 446’sina “yasadisi örgüte yataklik”tan dava açmak, bunlarin 533’üne tutuklama karari vermek, 3.621’ini gözaltina almak, 15’ine bidayet mahkemesinde üç yila kadar hapis cezasi vermek. Bir üniversitesinde de, 7 ögrenciye “dilekçe vermeye tesebbüs”ten yarimsar ve birer dönem okuldan uzaklastirma cezasi kesmek. Bir ülke var, anayasa mahkemesi, anayasanin yine 3/1 maddesi hükmünü kullanarak, “devletin ülkesi ve milletiyle bölünmez bütünlügünü bozucu” davranistan, önüne gelen siyasal partiyi kapatti. Ayni isi bir de Siyasi Partiler Kanununun 78/a ve 81/a,b maddelerine dayanarak yapti. Bir ülke var, 2003 basinda Nüfus Yasasi degistirilene kadar, ülkede yasayan yaklasik 15 milyon vatandasin çocuklarina kendi dillerinde isim koymasini yasakladi ve bu isimleri koyan anababalari mahkemelerde süründürdü. *** Hep Bulgaristan’la ugrasmayalim. En nihayet, bu ülkede “Türk Partisi” diye anilan HÖH daha düne kadar koalisyon ortagiydi ve on gün önce yapilan seçimlerde son on bes yilin en yüksek oyuna ulasarak ve Bulgaristan’in 3. partisi olarak simdi yine koalisyona giriyor. Bu cografyada ülke mi yok? 05.07.2005 tarihli Milliyet’ten Yunanistan hakkinda okuyoruz: “Türkiye Düsmanlari Mora’da Bulusuyor. Ana slogan: Türkiye, Avrupa’dan disari!” Iyi de, hangi ülkeydi o, hani “Ya Sev, Ya Terk Et” sloganindan geçilmeyen? Hangi yabanciya hitap ediyordu sahi o slogan? Bir de dogumuza dönsek? 30.06.2005 tarihli Hürriyet’ten okuyoruz: “Bakü’den Jest. Azerbaycan, Kibris Türklerinin KKTC pasaportuyla ülkelerine girmesinin yolunu açti”. Acaba, hangi ülkeydi o, KKTC temsilcilerinin Avrupa Konseyine kabul edilip edilmemesi 29 Nisan 2004’te Strasbourg’da oylanirken, kendi temsilcilerini salona yollamayan? Niye yollamadiniz dendiginde de, önce “Vallahi haberimiz olmadi” diyen, ondan sonra da “Devlet baskanimizin kokteyli vardi” diyen? Hani, kendisini kirmamak için Türkiye’nin Ermenistan’a kapi açmayip kivrandigi ülke… *** Mademki seytanin gör dedigini görüyoruz, tam görelim bari: Bulgaristan’daki Türklerin nüfusu yüzde 8,5. HÖH’ün aldigi oy yüzde 12,68. Bulgarlardan tam 40.000 oy almis. Nasil is? Sakin, partinin çikardigi 33 milletvekilinden 6’sinin halis muhlis Bulgar olusundan olmasin? Ders almasi gerekenlere duyurulur. -“Savciya bak, savciya!”(Baskin Oran) 16 Temmuz ve sonrasi gazetelerinden aktariyorum: Van’daki 100. Yil Üniversitesi Rektörü Prof. Yücel Askin’in lojmani, kendisi ve esi

Bakü’deyken, polis tarafindan basildi. “25 milyon dolarlik tibbi cihaz yolsuzlugunun belgesini bulmak için” 13 saat arandi. Yolsuzluk iddiasi, bugün hayatta olmayan eski rektör zamanina, 1998’e aitti ve bu konuda hiçbir belge bulunamadi. Ama polisler lojmani terk ederken elleri bos çikmadilar. Rektörün açtiklari çelik kasasindaki özel evrak, ruhsatli iki silah, bir de “çok sayida kaçak tarihî eser”le çiktilar. Bir de Istiklal Madalyasi. Vanli eski milletvekili eroin kaçakçiligiyla suçlanir ve oglu da kayiplara karisirken baskin yapmayan polis, 13 saat sonra çikarken, rektörün dedesine ait Istiklal Madalyasina da el koymus, savcilik emanetine götürüyordu. *** Akrabam oldugu için Prof. Askin’in ne hasta koleksiyoncu oldugunu ve eserleri hemen müzeye kaydettirdigini bizzat bilenlerdenim; zaten bu kadar üzerine gidilen biri için baska sey düsünmek abes. Van’a her geleni tutar, iftiharla gösterir. Çolugu-çocugu yoktur; bütün maasini bunlara harcar. Geçen yil tümünü Yapi-Kredi Bankasinin Beyoglu’ndaki galerisinde sergilemisti. Son aldiklarini da Bakü’ye gitmeden müzeye bildirmis, müze yetkilileri ise döndükten sonra gelir kaydederiz, demislerdi. Üstelik, baskin mahalline müze yetkilileri de celbedilmisti. Polisin “Bilmemkaç parça kayitsiz çikti” iddiasina gelince, orasi ilginç: 1928’de kabul ettigimiz Latin harfleriyle yazilmamis ne varsa evin içinde, bu arada rektörün babasinin mührünü ve dedesinin madalyasini, antika sanip herbirini ayri kalemlere kaydedip götürmüsler… *** Said-i Nursi’nin Medresetüz-Zehra’yi kurmak istedigi Van’da seriatçi örgütlenmeye izin vermeyen bir rektöre Islamcilarin tahammül edemedikleri ve Prof. Askin’in basinda uzun zamandir biseylerin dolastigi çoktandir biliniyordu. Vakit gibi bir gazetenin diline doladigini söylemek yeter. Gazeteciler hemen üniversitenin eski doçenti, Milli Egitim Bakani Hüseyin Çelik’e kostular. Çelik: “Bu olayla hiçbir ilgim yoktur. Ben de gazetelerden okudum” dedi. Sonra, geçen yil yerel seçimler öncesi Van’da verdigi demeci verdiler: “Ben buraya geliyorum, Yüzüncü Yil Üniversitesine yatirim yapacagim, ama rektör bey hep yurtdisinda oluyor, karsilamaya gelmiyor”. Ama belki de bu demeç, Basbakan Erdogan’in karsilamayi yasaklayan genelgesinden önceydi… *** Üniversite cihetinden farkli tepkiler geldi. Bir hoca bir eposta grubunda yazdi: “Son yillarda demokratik, laik ve Atatürkçü Cumhuriyet çizgisinden ayrilmayan, baskilara boyun egmeyen Prof. Dr. Yücel Askin için sanki gizli bir dügmeye basilmistir”. Bir cevap: “Türkiye Cumhuriyeti bir hukuk devletidir. 100. Yil Üniversitesi'nin sayin rektörü ile ilgili bir yanlislik varsa, adalet bunu mutlaka düzeltecektir”. Ama hiç kimse de kalkip sunu demedi: “Yahu, burada en önce kinanacak konu, olayin kendisidir. Eger bu arkadasimiz “Islamci” denilen taifeden olsaydi, yapilani tasvip edecek miydiniz? Görevli giden rektör yokken konutu basilir mi? Bireysel veya örgütsel terörden devlete siginirsin; devlet teröründen nereye siginirsin? Bu, bir rektöre yapilandir. Bir de siradan vatandasa neler oluyor, onu düsünün!” *** 19 Temmuz tarihli gazetelerde, YÖK’ün “Rektöre yapilan dehset verici” diye açiklamasi çikti. Kimse çikip da, “Yahu, sen YÖK olarak, koskoca Bogaziçi Üniversitesindeki bir

sempozyumun, resmî agizlardan alev gibi çikan tehditlerle engellenmesini kalktin destekledin de, devletin savcisinin yasal izinle yaptirdigi bir aramayi kalktin niye kiniyorsun?” demedi… *** Bir kisi hariç. 20 Temmuz tarihli gazetelerde çikan yazili açiklamasinda Van Bassavcisi Kemal Kaçan, YÖK’ün açiklamasi hakkinda inceleme baslatilacagini duyurdu; YÖK, rektörü simdiden suçsuz ilan ederek suç islemisti. Iyi de, Sayin Bassavci yazili açiklamasinda, “Evde sunu bulduk, bunu bulduk, bunlar suçtur” diyerek yargicin kararini simdiden verivermisti. Bu yargisiz infaz, Radikal’in mansetine söyle yansidi: “Savciya Bak, Savciya!”. “Türkiyeli” teriminin devlet için ne büyük nimet oldugunu henüz algilayamayan Genelkurmay Ikinci Baskaninin “Kürt aydini ne demek? Toplumu bölecek miyiz?” dedigi bir Türkiye’de savci da böyle yapar tabii. Biz de eeeele yasayip gideriz iste… Kimse de kalkip demez: “Sevgili pasam, Kürtçe kurslarinin ögrencisizlikten kapanmasi, ‘Kürt aydini’ diyebilmenin sayesinde oldu!”, diye… NOT: Çok büyük bilimadamiydi, Istanbullu Stefanos Yerasimos öldü. Türkiye biliminin basi sagolsun. -“Lozan’a Dokunulamaz” ve Vahidettin.(Baskin Oran) Lozan, “Lozan’a Dokunulamaz” sloganiyla bu sefer Lozan’da da kutlandi. Denktas’i da alarak giden gruptan IP lideri Dogu Perinçek’in Isviçreli savci tarafindan tutuklandigi haberi ulasinca, ülkede ciddi tepki dogdu. Disisleri Bakani Gül, Isviçre büyükelçisini çagirtti. Bern büyükelçiligimiz protesto etti. 25.07 tarihli Milliyet, Perinçek’in ifadesinin 10 sayfa tuttugunu yazdi: Perinçek’le birlikte sorgulamaya katilan bir hukukçu, “Sorgulama 2-3 sorudan sonra bitmisti. Savci Rolf Jaeger ‘Serbestsiniz, gidebilirsiniz’ dedigi halde Perinçek israrla söyleyeceklerinin aynen zapta geçmesini istedigi için sorgulama uzadi” dedi. *** Gündemi etkileyen ikinci olay, Ecevit’in “Vahdettin hain degildi” açiklamasi oldu. Bu da ülkede ciddi tepki dogurdu. “Asil hain kendisidir” diyenlerden, Demirel’in “Daha en az 100 yil Atatürk referansina ihtiyacimiz var” sözüne kadar, çesitli protestolar geldi. Hatta ABD’den O.Kaymakçalan, Hürriyet’ten O.Eksi’ye gönderdigi mektupta “33 senelik tip doktoru olarak” Ecevit’e Alzheimer (bir tür bunama) teshisi koydu. *** Bu iki olay birbiriyle % 100 baglantili. Biri Vahidettin’in hainligi’nin, öteki de Lozan’in tartisilamayacagini söylüyor. Tabu, tartistigin zaman “hain” ilan edilmene yol açan konularin ortak adidir. Bendenizin hainligi nasilsa müseccel oldugundan, bu iki konunun ne kadar tabu/dogru olduguna izninizle bir bakayim: 1) Lozan’a niçin dokunulmaz, çünkü Lozan hakikaten Türkiye’nin siyasal ve iktisadi bagimsizliginin belgesi, bu devletin kurucu antlasmasidir. Güzel de, Lozan Antlasmasina en çok dokunan, bizzat Türkiye. Su anda da “dokunmaya” devam ediyor. Lozan’a giden grubun yüzde yüz destegiyle. Bu konuyu bin defa yazdigim için, yalnizca en çok ihlal ettigimizin 14. ve 37-43. maddeler oldugunu söyleyip geçeyim. Kitaplarim hariç, www.baskinoran.com sitesindeki en az 34 yazida,

Lozan’i dokuna dokuna ne hale getirdigimizi ayrintisiyla okuyabilirsiniz. Demek ki Türkiye’de Lozan dokunulmaz falan degil. 2) Vahidettin niçin haindir, çünkü Sevr’i imzaladi, düsmanlarla isbirligi yapti; okullarda hep okuduk. Üstelik, 17 Kasim 1922 sabahi bir Ingiliz zirhlisina gizlice binerek ülkeden kaçti. Sondan baslayalim. Basarisiz olan yöneticiler savaslardan veya darbelerden sonra genellikle kaçar. Ama o zaman Enver ve Talat pasalar basta olmak üzere Ittihatçilar da hain, çünkü Vahidettin’den tam 4 yil önce, 3 Kasim 1918 sabahi, bir Alman denizaltisina gizlice binerek kaçtilar. Üstelik, Vahidettin’in kaçarak, Ankara’yi ne dertlerden kurtariverdigini hiç düsünmüs müydünüz? Ya, o dönemde, Imparatorluk topraginin Vahidettin’e babasindan resmen kalan mülk sayildigini? Ya, “bir çekmece mücevher”le kaçtigini, San Remo’da 1926’da öldügünde hastane parasinin ödenemedigini? Devam edelim. Vahidettin Sevr’i imzalamadi ama, Hüseyin Rauf Bey Mondros’u imzaladi. “Hamidiye Kahramani”, sonra M.Kemal’in Basbakani Rauf Orbay. Demek ki iyi ögretilen bazi seyleri iyi düsünmek lazim. Daha sivrisini sunayim: Damat Ferit, meshur hain, Haziran 1919’daki Sevr görüsmelerinde bugün Lozan’a giden grubun istedigi seyi aynen yapti: On’lar Konseyi’ndeki fevkalade sert konusmasinda Imparatorlugun bütünlügünün korunmasini istedi ve arkasindan ayni tonda bir de muhtira okudu: Batida 1878 sinirlarina dönülmeli ve Musul dahil Rus ve Iran sinirina kadar olan bütün bölge iade edilmeliydi (Paul C. Helmreich, Sevr Entrikalari, Ist., Sabah Y., 1996, s.80-81). *** Bir Devrim yapilinca, Eski Rejim alabildigine ve hakli-haksiz kötülenir. Kötülenmelidir de. Çünkü bir koltuga oturmak için önce o koltuktakini kaldirmak gereklidir; yoksa kucaga oturtulur ve bu da fazla endike degildir. Ama, Devrim’den 82 yil sonra Eski Rejim hâlâ kötüleniyor ve yenisinin bütün gücü buna harcaniyor ve daha kötüsü, bütün enerjisi bundan bekleniyorsa, ortada rezalet bir durum var demektir. Çünkü bütün olay hâlâ “korku” üzerine kuruludur. Ecevit’in durumu malumdur, ama unutmayin: Durmus saat bile günde 2 kere dogruyu gösterir. Bugün Cumhuriyet’e ve Atatürk’e en büyük hakaret, onlarin karsitlarini kötüleyerek onlari yüceltme gayretidir. Yüceltmek istiyorsak, örnegin, Vahidettin basta olmak üzere, yurt disinda yatan herkesi getirtelim, yan yana gömelim. Mesela, Nazim Hikmet ile Vahidettin’i. Çünkü, artik Cumhuriyet’in Eski’den korkmaya degil, Eski’yle barismaya ihtiyaci var. Senteze ihtiyaci var. Bak, Kürtçe kurslar serbest birakilinca ögrencisizlikten kapandi, size daha ne örnek vereyim be kardesim? -Çamlihemsin soslu Bodrum!(Baskin Oran) Önce içimi dökeyim. Çankaya’daki Abdullah Cevdet Sokak’in adini “Prof. Yusuf Halaçoglu Sokak” yaptilar ve memleket hâlâ batmadi ya, bundan sonra bisey olmaz artik. Çünkü, hem A.Cevdet’in “Damizlik erkek getirtelim” dedigi palavra, hem de Prof. Halaçoglu’nun bilimsel faaliyetinin Türkiye’ye yarari biraz kuskulu. “Tehcir edilenler

425.000 kisidir” dedi, Murat Bardakçi Talat Pasa’nin defterlerini yayinlayinca, 925.000 oldugu ortaya çikti (Hürriyet, 25-27.05.2005). Üstelik, Trakya’dan tehcir edilenler bu sayinin disinda! Üstelik, “Sadece suçlu olanlar tehcir edildi, kadin ve çocuklar da kuryelikten tehcir edildi” dedi (Radikal, 24.04.2005). Yani, Imparatorluk’taki 1,5 milyon Ermeni’den 1 milyonunu suçlu ilan etti. PKK’nin en azili zamaninda bile, 15 milyon Kürt’ten yüzde 66,6’sini suçlu ilan etmek orijinalligi kimsenin aklina gelmemisti… Yetmedi, Tokat’taki “Isviçre tutuklanmam için kirmizi bülten çikartti, yurtdisina çikamiyorum” (Milliyet, 14.06.2005) iddiasiyla memleketi ayaga kaldirdi. Kendisine hemen “Demokrasi ve Birlik” ödülleri ve plaketler sunuldu, Türkiye Barolar Birligi destek ziyareti yapti, Disisleri bile protestoya giristi! Oysa, sorusturma dogruydu ama, “tutuklama karari”nin yalan oldugu resmen açiklanali tam 6 hafta olmustu! (Radikal, 03.05.2005; www.sncweb.ch/turkisch/haber-kutusu/2005/nisan/ermeni.htm). Nitekim, ayni “suç” ihbari sonucu gönüllü ifade veren D.Perinçek’e 15 dakika sonra “Buyurun gidebilirsiniz” dendi (Milliyet, 25 Temmuz 2005). Halaçoglu’nun Türkiye’yi çok sevdigi kuskusuz, ama “Lennie” gibi sevenlerden Allah esirgesin, amin. Ermenistan’in akli olsa, Erivan’da biyerlere “Prof. Yusuf Halaçyan Sokak” derdi. *** Baskin efendi, hadi yeter. Bak, canindan aziz okurlarin ne diyor. “Bu haksizlik. 52 haftanin zaten en az 47’sinde baska konulari isliyorsunuz, tam Bodrum havasina giriyoruz, mezara tükürmelerden girip Roj TV’ler... Burada sicaktan tansiyondan zaten perisaniz. Bir de üzerine bunlar. Keyif almak ve gülmek istiyoruz”. Pek âlâ! Geçen gün Pasatarlasi’nda günesleniyoruz, yanimiza semsiyeleriyle gelip yaygilari yayan, biri tesettürlü 3 kadinla 4 çocuga aile reisinin âniden patlamasini aktarayim: “Televizyonda görüp Bodrum diye tutturdunuz, getirdik. Hadi bakalim. Ne anladiniz simdi? Denize bile girmiyorsunuz!”. Veya, barlarin önünden tekerlekli Tansas sepetiyle sabahin 03’ünde pet sise toplayan adamin, arabanin içine matizlikten düsen (vallahi ve billahi, içine!) zargana gibi bir esmere bakisini anlatayim. Ama siz tatil yazisi diye tutturduysaniz, bunlar sizi kesmez. “Sosyal içerikli” der, begenmezsiniz. O zaman, Hey Yavrum Hey’de size “Dagistan Mantisi, Caucasia Ravioli, Midye Tava” (ne uyar be!) ikram edelim veya toksaniz onun hemen sagindaki yerde bi “tirnak dövmesi” yaptiralim, bu arada ben size bizim Feyhan’in Pasatarlasi’nda geçen hafta sirtüstü yüzerken bir adama tosladigini, hemen binlerce özür diledigini, adamin da Feyhan’i “aksam yemegine” davet ettigini anlatayim. Evde bir haftadir konusuluyor, çünkü Neyran fena takti, “Çok sükür allahima, anneme ilk defa laf atildi!” diye samata yapiyor. Ben en çok Feyhan’in adama verdigi cevaba güldüm: “Kardesim, siz Bodrum’u neresi saniyorsunuz!” “Neresi” yine ayri, asil bayildigim su “kardesim” lafi; yani gönlü olmayan kadinin, o hani, erkegin elini kolunu donduran insest suçlamasini yapistirivermesi! *** Bodrum Cafe’deyiz, birer dalli adaçayi içip gidip yatacagiz, yabanci turistler geldi, komilerden birine resim çektirecekler, bir tanesi kare disinda kalmis, komi hem eliyle içeri isaret ediyor hem bagiriyor: “Insayt, insayt!” Bu memleket batmaz kardesim. Adam kareye girdi, ama biraz fazla girdi, komi eliyle disari isaret edip yine bagiriyor: “Dissayt,

dissayt!”. Ayni komi, geçenlerde hesaba “Too much!” diyen turistin de tercümanligini yapmis: “Bu gece 2’de maç var diyo, usta!” Bir tane daha Hemsinli olayi nakledeyim de, Karadenizli fikralari nasil çikiyor anlayin. Ali Bey anlatiyor, garsonlardan biri memlekete gidip yüzü gözü sis vaziyette dönmüs, sormuslar, anlatmis: “Agabeymle fena kavga ettik, gittim basçavusa sikayet ettim!” Isin matrak tarafi, yüzünü abisi sisirmemis. Basefendi demis: “Bana bak! Sonra gelip agabeymdir falan diye geri almak yok! Bu bakkal defteri degil!”. Almam, kalbimi çok kirdi demis. Ama evde aile meclisi fena azarlamis, derhal git sikâyetini geri al, demisler. Gitmis, basefendi bunu essek sudan gelene kadar pataklamis, ben sana dememis miydim, diye. Bitti saniyorsunuz, degil mi? Yani, bizdeki tatil yazilarini bu kadar küçümserseniz ben de size “kardesim!” diye baslarim. Garson dönmüs o vaziyette köye, dosdogru abisinin evine dayanmis: “Pana bak! Bundan sonra sikâyete sen gideceksun!” diye bagirmis. Bi mazarrat olmazsa devam ederiz efendim. -Çocuklugumdan 2 tarih(Baskin Oran) Sizin bu yaziyi okuyacaginiz 9 Eylül günü, çocuklugumun Izmirinin büyük keyif günüydü. Sabah erkenden Birinci Kordon’a çikar, beklerdik. Bundan 73 yil önce sehri düsmanlardan kurtaran atlilarimiz, kiliçlarini çekmis vaziyette, atlarinin nallari o günkü kaba parke taslarda kivilcimlar çikartarak Altay Lokalinden Iskele’ye dogru digidik digidik geçecek diye heyecanlanirdik. Geçerken de ellerimiz patlayana kadar alkislardik, tezahürat yapardik. Benim bu yaziyi kaleme aldigim 6 Eylül günü ise, bundan 50 yil önce, büyük korku ve istirap çekmeme sebep olan gündür. *** Günlerden beri Nesrin ablamla Taskin abimi ikna etmeye çalisiyorum, o gece beni açikhava sinemasina götürecekler. Ben Alan Ladd’in Gündogdu Sinemasinda oynayan “Çelik Hançer”ini istiyorum, çünkü gökten düsen bir tastan yapilmis bir hançerden bahsediyoruz ve mahalledeki bütün arkadaslar görmüs, ama büyüklerim onun hemen karsisindaki Ünüvar Sinemasinda oynayan “Kahraman Serif”i uygun görüyorlar, Gary Cooper var diye. Mecburen oraya gidiyoruz. Sonuna dogru disaridan patirtilar basladi. Kimileri filmi birakip çikiyor. Biz zor bitirdik çiktik, bir baktik ki yüz metre ötedeki Yunan baskonsoloslugu alevler içinde. Meger olaylar aksamüstü Fuar’daki Yunan pavyonunun önündeki bayragin bir çocuk tarafindan indirilmesiyle baslamis da bizim haberimiz yokmus. Sonradan, bizim Gazi Ilk Okulundan bir sinif arkadasimiz, Tayfun oldugu söylendiydi. Eve kapagi zor attik, bir de baktik ki bizim Ikinci Kordon 270 numaradaki evimiz hincahinç; mahallemiz Alsancak’da ne kadar gayrimüslim komsumuz varsa tikismis. Herkes ayakta. Yanimizdaki 268 numarada hiç evlenmemis iki yasli Rum hanim otururdu, saçlari blö’lü, birara köpeklerini belediye zehirlemisti de daha büyük olani gelip bizim evden kardesinin isyerine hiçkira hiçkira telefon etmisti, bir yandan köpekçige sarimsakli yogurt tikistirmaya çalisarak, onlarin zangir zangir titreyisini özellikle hatirliyorum… Babam kapiyi kapattirmis, kol demirini vurdurmustu. Biraz sonra güruh kapiya dayandi.

Demir sokak kapisi gidip gidip geliyor; kiracaklar. Babam yasli, sinirli, sert, saygi gören bir adamdi. Çubuklu pijamalari üstünde, açtirdi kapiyi, çikti mermer basamaklara, “Defolun! Türk evi burasi!” diye agzindan tükürükler saçarcasina haykirdi. Öndeki it, tepesindeki saçlar seyrek, “Peki, amca!” dedi, defoldular. Bugün sanki bana öyle geliyor ki pijamanin arka cebinde milletvekiliyken verilmis Kirikkale vardi ama, hayal etmis de olabilirim. Ortalik biraz yatisinca, bize siginmis olanlarin evlerinin tahrip ve talan edildigini içimiz ezilerek gördük. Evimizin önünden bir sürü herif-i nâserif elleri-kollari dolu, geçe geçe bitemedi. Kordon’dan denize otomobil ve kuyruklu piyano atildigini bu gözlerimle gördüm. O yasta pogrom mogrom bilmiyordum ama simdi biliyorum: Bu tam bir pogrom’du. Avrupa’nin çesitli ülkelerinde tarih içinde Yahudi mahallelerine yapilan saldirilarin tipik bir örnegiydi yani. O gece yatagima isemisim. *** Elimde yazili bir 6-7 Eylül tanikligi var. Önce anlatinin orta kismini veriyorum, bakalim anlatani taniyabilecek misiniz: “… Ama 6-7 Eylül’de Beyoglu olaylarinin bir benzeri de Ada’da oldu. Bir çapulcu sürüsü evimi basti. Camlari kiriyor, çocuklarin yattigi odaya tas atip duruyorlardi. O kadar sinirlenmisim ki, sayet eve adim atsalar, elimdeki kuvvetli silahla birkaçini öldürebilirdim. Ama bir süre sonra gittiler. Günlerce agladim…” Taniyamadiniz. Simdi de tanikligin vermedigim bas tarafini vereyim: “1955 yilinin Eylül olaylari sirasinda basima gelmisti böyle bir olay. Düsünün, Fenerbahçe’de yildiz olmusum, milli takimdayim ve dünyanin dört bir yanina gidip çok sevdigim memleketim için oynayip duruyorum. Havalimaninda bir maç dönüsü on binlerce kisi omuzlara aliyor”. Simdi de sonunu veriyorum, sadece tanigin adini saklayarak; artik tanirsiniz: “Beni mutlu eden yine Fenerbahçeli taraftarlar oldu. Kartal’dan bir motor dolusu Fenerbahçeli geldi, ‘Emret XXX abi, kim yapti öldürelim onlari’ diye. Yine bazi devlet adamlari duymus ve çok üzülmüstü. Benden isim istediler. Ama ben, evi basanlarin hepsini tanimama ragmen tek bir isim bile veremedim. Unuttum gitti. Birkaç çapulcunun yaptigini memlekete mal edemem ki; ben bu memleketin çocuguyum. Beni üzen bir olay daha yasamistim. Ben 17 yasindayken Varlik Vergisi çikmisti. Çok insafsiz bir karardi. Özellikle azinliklar için dayanilmaz bir seydi. 1940’li yillarda bu yüzden birçok ailenin ocagi söndü. Arkadaslarimin babalari vergiyi ödeyemeyince evlerinde ne var ne yok satip duruyorlardi. Kimi de Askale’ye gitmek zorunda kaliyordu. Sikildim ve gönüllü olarak askere yazildim. Bu sayede unuttum her seyi”. Tanidiniz mi Lefter’i? Lefter ya! Bu rezillikten 5 ay sonra, 19 Subat 1956’da yenilmez dünya sampiyonu Macaristan’i 3-1 yendigimiz o mucizevi maçta biri dömi-voleyle digeri penaltidan 2 gol atarak Milli Takimi galip getiren “Ordinaryüs” Lefter ya! Lefter Küçükandoniadis! Evet, biz Lefter’in evine bile saldirmisizdir evelallah. Ve 50. yilda gidip bi toplu özür dilemeyi henüz akil da edememisizdir… *** Bana burada koyan asil sey, bu memleketin yetistirdigi en efendi ve en büyük futbolcu olan Lefter’in evine hunharca saldirisimiz degil. Lefter ne diyor duydunuz mu: “Birkaç

çapulcunun yaptigini memlekete mal edemem ki” diyor. Iyi ki Lefter, canim abim Lefter, o olaylarin birkaç çapulcunun isi olmadigini, bizzat bir devlet kurumu tarafindan tertiplendigini bilmiyordu. Çünkü o zaman çok daha büyük istirap duyardi. Tempo dergisinin 9-11 Haziran 1991 tarihli 24. sayisinda Fatih Güllapoglu imzasiyla çikan Emekli Orgeneral Sabri Yirmibesoglu mülakatinda su satirlari okuyoruz: - Bak, ben sana bir örnek daha vereyim. 1974 Kibris Harekâti. Eger Özel Harekât Dairesi (ÖHD) olmasaydi, o harekât, yani iki harekât da o kadar basarili olabilir miydi? Harekât baslamadan önce ÖHD devredeydi. Adaya bankaci, gazeteci, memur görüntüsü altinda ÖHD elemanlari gönderildi ve bu arkadaslarimiz, adadaki sivil direnisi örgütlediler, halki bilinçlendirdiler. Silahlari 10 tonluk küçük teknelerle adaya soktular. Sonra 6-7 Eylül olaylarini ele al. - Pardon Pasam, anlamadim. 6-7 Eylül olaylari mi? - Tabii. 6-7 Eylül de bir Özel Harp isiydi. Ve muhtesem bir örgütlenmeydi. Amaca da ulasti. Sorarim size, bu muhtesem bir örgütlenme degil miydi? - E, evet Pasam! Bütün bunlari yazmayacaktim çünkü 50. yil vesilesiyle her gazetede epey biseyler çikti, ama bugün Milliyet’in mansetinde Istanbullu Rum gazeteci Mihail Vasiliadis’in anlattigi “Kapicimiz Ahmet önce bizim evi yagmacilardan kurtardi, ondan sonra bayragini ve kazmasini alip baska mahallelerdeki gayrimüslim evlerini yagmalamaya gitti” öyküsü yazdirdi bana. Vasiliadis’in geçenlerde Gümülcine’de iki kadeh arasinda anlativerdigi üç öyküyü daha nakledeyim de öyle bitireyim, içimde kalmasin, siz de bu memlekette neler yasanmis oldugunu duyup su anda daha neler yasaniyor olabilecegini düsünün. *** Yil 1959-60, Vasiliadis yedeksubayligini yapiyor. O sirada Türkiye’ye 106’lik havan toplari yeni gelmis, kullanmak için biraz geometri falan lazim, 2000 küsur yedeksubay arasindan sinavla 26 kisiyi seçiyorlar, onlara özel kura geliyor, Vasiliadis Istanbul Rami’deki 53. Piyade Alayini çekiyor, müthis mutlu. Bir de Haci Çavus’u var, Haci tapiyor Mihail Tegmenine. Bisey emretse de yapsam diye bekliyor. Vasiliadis bir de hafif çatladigi için artik takmadigi günes gözlügünü, içi gittigini açikça belli eden Haci’ya hediye etmis, Haci çocuklar gibi sevinmis, Mihail Tegmenine bir baska baglanmis. Bigün Haci geliyor, çok rahatsiz. Biraz isrardan sonra açiliyor: - Tegmenim, bu allahsizlar sana ne diyerler bilir misin? Senin için Rum diyerler... Vasiliadis Haci’nin içini rahatlatiyor: - Yok be Haci! Benim anam-babam Rum da, ondan diyorlardir! - Ha, öyle desene! Göstererem ben onlara simdi! *** Ayni alayda Vasiliadis’in bölügüne yeni erler geliyor, herkes önceden gidip seçiyor, Vasiliadis’e de kimsenin istemedikleri kaliyor. Içlerinde 70 yasinda bir adamcagiz da var. Tek kelime Türkçe konusamiyor. Vasiliades ne yapsin, bir kasa yaptirip bunu bölügün ayakkabi boyacisi yapiyor. Talime falan da götürmüyor; nasil götürsün, ne anlayacak Türkçe var, ne de kosacak hal. Kimse de ilgilenmiyor zaten. Zamanla adamcagizin terhisi geliyor, o zamana kadar da konusup anlasacak kadar Türkçe ögrenmis, ayrilmadan önce Vasiliadis’e gelip, minneti gözlerinden tasar biçimde tesekkür ediyor. Bu vesileyle de niye 70 yasinda askere geldigi ögreniliyor: Meger bunlarin köyünde nüfus kagidi çikarma âdeti yokmus, ne kimse sorarmis ne de lazim olurmus, ama ailede herkes öle öle mallarin bunun üzerine kalmasi gerekmis, o yüzden

buna 50 yasinda bir kafakagidi çikartmislar. Kagida göre 20 yasina gelince de askere alinmis… *** Vasiliadis’in üçüncü öyküsü biraz hüzünlü. Küçük Mihail 3,5 yasindayken Varlik Vergisi çikiyor. Eve iki görevli hacze geliyor; biri haciz memuru öbürü hamal. Fakat esyalari o anda götürmeleri mümkün olmadigindan, kapali bir balkon var, oraya yigiyorlar. Bunlarin içinde Mihail’in yeni alinan tahta ati da var, sallanan cinsten. Mihail’in içi gidiyor. Hamal balkonun kapisini mühürlemek için, muhtemelen Yenice paketinin kapagindan bir kartonda birlesmek üzere üstüne kirmizi balmumu dökülecek ipleri hazirlamakta. Mihail onun yaninda sessizce duruyor, cama alnini ve burnunu yapistirmis atina bakiyor. Hamal durumu anliyor, bagladigi ipi çözüyor, kapiyi açiyor, Mihail anlayip hemen atini kapiyor, kucagina siki sikiya bastiriyor. Hamal gülümsüyor. Mihail’in basini oksuyor. Ama o anda çocugun arkasina gözü takilip gülümsemesi dudaklarinda donuyor. Memur geliyor, ati Mihail’in elinden kapiyor, kapiyi açtiriyor, digerlerinin arasina firlatiyor, mühür vuruluyor. Vasiliadis bundan sonrasini söyle anlatti: - Aglamamam gerektigini anladim. Aglamadim. Gik demedim. Ama memura öyle bir bakmis olmaliyim ki, gözlerini indirdi, çekip gitti. 9 Eylül Izmir’in kurtulus günü kutlu olsun efendim. -Türkiye’de erkeklik(Baskin Oran) Küresellesmenin bütün dünyada kimlikleri altüst etmesi Türkiye’de de acayip hatta gülünç durumlara yol açmaya devam ediyor. Zangir zangir korkmanin yani sira insanlar bir de kavram bilmeyince, okuduklarini anlamiyorlar. Ilginç fikirleri olan bir genç müzisyen dostuma, kendi eposta grubundan birisi yazmis: “Türk aydini olarak nitelendirdiginiz Baskin Oran konusunda da bir hataya düsmüssünüz. Kendisinin bir Türk olmadigini nerdeyse haykiracak olan kisiye Türk dediginizi duysaydi sanirim size hakaret davasi bile açabilirdi.” Hazret, daha, objektif kimlik-sübjektif kimlik siniflandirmasini duymamis. Dolayisiyla, bir insanin objektif kimligiyle övünmesini “erkeklik” saniyor. Dogustan gelen kimlikle övünmenin de yerinmenin de zavallilik oldugunun farkinda bile degil. Daha önce de yazdim; Pamukkaleli hemserimiz Epiktetos’un “Bildigini sanan kisiye ögretemezsiniz” hükmü geregi, bu tür insanlara bisey ögretmenin fevkalade zor oldugu da çok açik. *** Türkiye’de bisey ögretmenin fevkalade zor oldugu resmî kurumlarin basinda Vakiflar Genel Müdürlügü (VGM) geliyor. Geçenlerde de, en hizli ögrenen resmî kurum olan Disisleri’yle yine takisti. Daha önce bin defa yazdigim için artik müsaadenizle anlatmayacagim su “1936 Beyannamesi” rezaleti var ya, yine onunla ilgili. Hani, Türkiyeli gayrimüslim vakiflarinin tasinmazlarina devletin 1970’lerden beri hukukdisi el koymasi olayi. Iste o rezaletin hâlâ bitmedigini gösteren yeni bir örnek. VGM, biri Rum digeri Ermeni iki Türkiyeli vakfin tasinmazlarina Lozan’in 40. ve 42/3. maddelerini ihlal ederek el koymus. Bu vakiflar ülkedeki adalet mekanizmasini tükettikten sonra mecburen Strasbourg’a basvuruyorlar. Ortaya çikiyor ki, Mahkeme

Türkiye’nin aleyhine karar verecek ve bu tasinmazlarin iade edilmemesi halinde Türkiye’yi mahkum edecek. Bu durumda Disisleri hemen VGM’ye yaziyor, “Derhal ‘dostane çözüm’e gidelim ki hakkimizda böyle bir kesin mahkumiyet karari çikmasin” diyor. Çünkü, çikarsa, 1936 Beyannamesi sonucu hukukdisi el konmus diger tasinmazlar hakkinda açilacak davalara emsal olacak. Türkiye, bilardoda daha istakayi eline alamadan kendisine karsi sürekli sayi çekilen zavalli oyuncu durumuna düsecek. Yani, Disisleri resmen diyor ki, “Is fenaya gidiyor, bari erkeklik bizde kalsin!”. Fakat VGM ülkemizi savunacak ya, kesinlikle karsi çikiyor. Diyor ki: “Kendi elimizle iade edersek, bu, yapilanin kanunsuz oldugunu kabul etmek anlamina gelir” diyor (Milliyet, 09.09). Aslinda Türkçede bu bal gibi “Erkeklik bizde kalmasin” anlamina geliyor ama, VGM’nin bunu erkeklik saydigi çok açik. *** Bendeniz bu mantigi anlamaktan hep aciz oldum; mutlaka biseylerim eksik. Yahu, mahkumiyet çikinca “yapilanin kanunsuz oldugu” daha beter tescil edilmeyecek mi? Hem de Türkiye için en kötü biçimiyle? Yani uluslararasi mahkemenin kesin karariyla. Üstüne bir de “Kusurlarini düzeltme firsatini verdik, kaçirdilar” denecek. Yani, erkekligimize de laf gelecek. Bir olasilik, Mahkeme’nin kararina aldirmamayi düsünüyor olabilir miyiz acaba? Valla, kendi kurucu antlasmasi Lozan’i ihlal etmeyi erkeklik sayan bir memlekette bu bile olabilir, ama böyle durumlarin adina erkeklik degil milliyetçilik diyorlar. VGM, hele 3 Ekim yaklasiyorken bu yolda diretirse, simdiden “Helal olsun!” demek lazim. *** Böyle bir erkeklik yapmayi düsünmüyorsak, o zaman belki akil kullanmayi akil edebiliriz. Hatta, akla kadar gitmeye bile gerek yok; binlerce yillik Anadolu gerçekçiliginin kristalize biçimi olan atasözlerimiz var, onlara kulak versek bile yetebilir: “Zararin neresinden dönsen kârdir” var, “Yanlis hesap Bagdat’tan döner” var. Yoksa, maazallah, baska atasözleri devreye girebilir: “Kaderde varsa öpülmek, neye yarar üzülmek”, hatta “Böyle islerin davasi olmaz”, cinsinden... *** Ama bana kalirsa su andaki gidis, yine bir erkeklik yapacagimizi gösteriyor. Baksaniza, Türkiye’de agir cezalik suçlara ve katil davalarina bile uygulanmazken, dünyaca ünlü yazar Orhan Pamuk’un ilk durusmaya “polis zoruyla” getirilmesine karar verilmis (Milliyet, 13.09). AB yolunda bundan âlâ tahrik mi olur? Böyle erkek memlekete helal olsun! Sadece, bir tek husus bendenizi endiselendiriyor: Erkeklik özel tahrike ihtiyaç gösterecek hale bi düstü mü…

-Tarihî konferans baslarken…(Baskin Oran) Bu yaziyi, Bogaziçi’ndeki üç günlük “Osmanli Ermenileri” konferansinin ilk günü okuyacaksiniz. Bu, lütfen bir kenara yaziniz, resmen tarihsel bir dönüm noktasidir. Yalniz Türkiye’de tabu bittigi için degil. Asil, her iki taraf açisindan da “Cin siseden çikti”gi için. Her iki tarafin “resmî tez”i de artik olusacak özgür tartisma ortamindan fevkalade etkilenecegi için. ***

Türk resmî tezinin etkilenecegini söylemek marifet sayilmaz; böyle devam edebilmek için fazla hazin idi. “Biz kimseyi öldürmedik, asil onlar Müslümanlari katlettiler. Tehcir’de de salgin hastaliktan öldüler” cinsinden, hani cezalarini Allah verdi der gibi yazilan “tarih” bundan sonra artik böyle pervasizca tekrar edilemeyecek. Tekrar edenlerin adini Ankara sokaklarina verdiren hamasî atmosfer yavas yavas dagilacak. Çok sikistiginda “Mukatele oldu efendim” diyen mantik kendini tüketecek. Su anda ABD’deki kimi Türklerin hazirladigi “Türk Soykirimi Yasa Tasarisi” türünden hosluklar (Hürriyet, 19.09.2005) beslenecek yer bulamayacak ve Türkiye’nin uluslararasi alay konusu yapilmasi bitecek. *** Bugüne kadar Türkiyeliler ciddi seyler yazamadiklari için fiilen dünya tekeli kuran Ermeni tezi de kaçinilmaz biçimde etkilenecek. Çünkü bu tez de neredeyse “resmî” denecek kadar kati ve çok az bir istisna (örn. Libaridian, Ter Minassian) disinda ciddi bir “birlik ve beraberlik” içinde oldu. Simdi artik kaçinilmaz olarak bazi seyleri yeniden düsünmek zorunda kalacak. Bir kere, Ermeni tarih tezinin baslica temelini olusturan bir hukuk terimi ilk defa sorgulanmaya baslanacak: Soykirim. Artik aramizda olmayan Yerasimos ustanin söyledigi gibi, “Hukuk, tarihin verilerini kullanir. Ama tarih yazimi, hukuk kavramlarini kullanmaz” denecek. Bu terimin esas olarak 1915 rezaletini Yahudi Soykirimina oturtmak için kullanildigi, “gaz odalari” dahil sürekli paralellikler aramanin bilimi biraz fazlasiyla zorlamak oldugu konusulacak. Arkasindan, örnegin, Türk kamuoyunun 1915’i inkâr etmesini bu kamuoyunun rahatsiz vicdanina baglayan tez sorgulanacak. Bunun, tarihi bilmemekten gelen bir inkâr oldugu ortaya çikacak. Yine arkasindan, örnegin, aynen Türk resmî tezi gibi, Ermeni tezinin de esas olarak bazi dönemleri seçerek gittigi ve tarihsel süreci âdeta 1915’le sinirladigi inceleme konusu yapilacak. Türk resmî tezi, milliyetçilik icabi, bugüne kadar çok seyi sakladi veya saptirdi. Örnegin, 1850’den sonra Kürt asiretlerinin ve Ruslarin Kafkaslardan sürdügü boylarin Istanbul’un onayiyla doguda Ermenilerin canina okuduguna hiç deginmedi. 1878-1914 döneminde Osmanli’nin reform yapmamak için bin takla attigini unutturdu. Özellikle de, 1895’te Hamidiye Alaylarina yaptirilan büyük katliamlari ve arkasindan Ermeni emlakine el konulmasini “Ermeniler ayaklandi” basligi altinda gizledi. Balkan Savasindan sonra Ittihatçilarin çokuluslu bir imparatorlukta Türkçülük yaptigini es geçti. Milliyetçilik tek bir millete özgü bir hastalik degildir; evrenseldir. Ermeni “resmî” tezi de, milliyetçilik yüzünden, bugüne kadar çok seyi kendine göre kurguladi. Çifte standart kullandi. Ona göre Osmanli terör yaptirmis ve yapmisti, ama Hinçak ve Tasnak çeteleri terör yapmamisti; öz-savunma yapmisti. Üstelik, bunlarin disaridan (Ingiltere ve Rusya) “Bulgaristan modeli” bir özerklik için yardim talep etmeleri de ayrilmak için degil, çokkültürlü demokrasiyi gerçeklestirmek içindi. Diaspora, bu çifte standartlari kullanirken, Kürt milliyetçilerinin 1970’lerde icat ettigi “Ezen ulus milliyetçiligi kötüdür, ezilen ulus milliyetçiligi iyidir” sloganini su anda uygulamakta oldugunun hiç farkina varmadi. Simdi, Bogaziçi konferansindan sonra varabilir. Konferans sonrasinda ortaya çikacak yeni dönem, her iki tarafin resmî tezine düzeltici katki yapacak. Ama öyle saniyorum ki Türk tarafina daha çok yarayacak. Çünkü Ittihatçi katillerin açtigi bu hazin yaraya tarafsiz nester vurulmasindan Türkiye çok sey kazanacak. Birakiniz uluslararasi alay konusu olmaktan kurtulmayi; 600-800.000

tamamen günahsiz insanin katlini inkâr etmek gibi bir zülden kurtulmak bile Türkiye’ye çok sey katacak. Bitirmek için ne diyeyim. Konferansi bugüne kadar engelleyenler ve çok büyük olasilikla bu satirlari okudugunuz gün de ellerinden geleni artlarina koymayacak olanlar utansin. -Tarihî Konferans’tan sahneler(Baskin Oran) Bir Radikal yazari “Tarihî demeleri, bunlarin zavalli benliklerine verdikleri önemi gösteriyor” dedi. Oysa, “Zavalli” benligimi bana bunca sevdiren çok az sey yaptim hayatta, bu Konferans’a katilmak kadar… Idare Mahkemesi karari (2-1) “Nerem dogru?”yu hatirlatti. Önce, ortada durdurulacak bir “idari islem” yoktu! Çünkü Konferans 8 kisilik bir Hazirlik Komitesi tarafindan düzenlenmisti; üniversiteler tarafindan degil. Prof. Ü. Azrak: “Yanlislikla idare mahkemesine bosanma davasi açilmasi gibi!” dedi. Dahasi, bilimsellige ve kimin davet edilecegine (yani “yerindelik”e) yargicin karismasi Idari Yargi Usul Kanunu md. 2’ye aykiriydi; nitekim üçüncü yargiç “incelenmeden ret” istedi. Bu karar ve yargiçlari meselesi önümüzdeki günlerde nasil bir seyir alacak, hep birlikte bekleyip görecegiz. Buna karsilik; Bilgi basta olmak üzere Bogaziçi ve Sabanci üniversiteleri, ayrica T. Erdogan ve A. Gül çok güzel anilacak. E. Inönü, Eski Bakan C. Aykan ve E. Büyükelçi T. Iskit de. Dahasi, davayi açan Hukukçular Birligi Derneginin Küçükçekmece MHP adayi yöneticilerinin dava açabilmek için gerekli “menfaat bagi” yoktu. Üstelik, 19’unda verilen karari, mahkemeyi nasil ikna ettilerse, tebligata bizzat çikartmislardi. Tabii, son gün (22’si) ve mesai biterken. *** Tarihî Konferans’in baslica 3 anlami var. Birincisi, Türkiye’deki Korku Imparatorlugunu yikti. Çünkü yapildi ve Türkiye hâlâ yerinde duruyor. Ikincisi, son tabuyu yikti. 12 Eylül bir kere daha bitti. Demokrasiye büyük katkidir. Üçüncüsü, Türkiye disarida muazzam sayginlik kazandi. Bir de, seyredin simdi, anneannesinin veya dedesinin Ermeni oldugunu çok geç yasta ögrendigini açiklayanlarin sayisi ne biçim artacak. Asagidakileri, “Konferans bilimsel degil, herkesi sokmadilar, yapanlar tarihçi degil” diyenler arasinda utanma hissi bulunanlar mevcuttur diye yaziyorum: 1) Hazirlik Komitesindeki 8 kisiden 5’i Prof., 2’si Doç., 1’i Yd.Doç. idi. Danisma Kurulunu olusturan 15 kisinin 12’si Prof., 2’si Doç., 1’i Yd.Doç. idi. Bunlar disinda teblig verenlerin 8’i Prof., 3’ü Doç., 12’si Yd.Doç. idi. 2) ABD’deki irkçi “Turkishforum” temsilcisi Fatma Sarikaya rektörlerin protokol konusmalarini “Bunlar teröristtir!” ve “Bir de ifade özgürlügü mü istiyorlar?” diye bagirarak defalarca kesintiye ugratti. Devlet Arsivleri Gn. Md. Yd. Doç. Mustafa Budak söz alip konustu ve bildiricilerle tartisti. Emekli olmasina ragmen siyah saçlariyla dikkatleri çeken disçi Prof. Ilhan Çuhadaroglu soru sormak için söz alip “Sahtekârlar!” diye hakaret etti. 3) Ermeni Sorunu gibi çok genis konular sadece tarihçiler tarafindan degil, ancak disiplinlerarasi yaklasimla incelenir: Etnograf, sosyolog, uluslararasi iliskilerci, hukukçu, demograf, edebiyatçi, psikolog, vb. Ör. Hititler tarihte yasamistir ama, onlari arkeolog ve etnologlar da inceler. Ama, disçilerin listeye girmesi herhalde zordur. ***

Konferans’in disina gelince. Sag ve “sol” milliyetçilerden olusan “Kizilelma Koalisyonu”na mensup 30-40 kisilik bir grup iki gün boyunca davetlilere kapida çürük yumurta ve domates atti. O saygideger insan Inönü’ye bile. Bu, yasadaki “saldirisiz gösteri”ye pek girmiyordu. Ama yine de çok sevindiriciydi, çünkü kursun’dan domates’e evrim geçirmislerdi. *** Konferans’ta çok ilginç seyler geçti ve söylendi. Hirant Dink, gazetelerden okumussunuzdur, “Su, çatlagini buldu” olayini anlatip sonunu “Biz Ermenilerin bu topraklarda gerçekten gözü var. Ama alip götürmek için degil, altina girip yatmak için” diye baglayinca herkes aglamaya basladi (zaten, siyah saçli emekli disçinin firlayip “Agit yakiyorsunuz, sahtekârlar” demesi bu sirada vuku buldu). Bu arada, disari çikip cep telefonlarina sarilan iki genç muhabirin “H.Dink, Ermenilerin topraklarimizda gözü oldugunu itiraf etti” diye ajanslarina haber geçtikleri gözlendi ve durum anca düzelttirilebildi! Mustafa Budak’in: “Müslüman kayiplari niye anmiyorsunuz?” demesi üzerine H.Berktay söyle dedi: “Yahudi Soykiriminda 6 milyon Yahudi öldürüldü. II. Dünya Savasinda Almanlar 7,5 milyon kayip verdi. Siz hiç Alman tarihçilerin “Alman kayiplarini niye anmiyorsunuz?” diye sordugunu duydunuz mu? Berktay, Türk tezindeki katiligi ise söyle yorumladi: “Öyle derin bir siper kazdik ki, dibinde kaldik disari çikamiyoruz”. Emekli Büyükelçi Temel Iskit’in söyledikleri çok ibret vericiydi: “Türk dis politikasi, uzlasma yerine çatismaya programlidir. Ben 41 yil diplomatlik yaptim, daima hakli olmaktan yorulmusumdur”. Velhasilikelâm, “mübalaga konferans olundu”. Kutlu olsun! -“SON TABU”NUN KÖKENLERI:TÜRKIYE KAMUOYUNUN ERMENI SORUNUNDAKI TARIHSEL-PSIKOLOJIK TIKANISI(Baskin Oran) (24-25 Eylül 2005’te Istanbul Bilgi Üniversitesinde yapilan “Osmanli Ermenileri…” Konferansinda verilen bildiridir) Önce, tanim: Tabu, “hain” ilan edilmeyi göze almadan konusulamayan konudur. Sinif, Komünizm/sosyalizm, Kürt, Kürdistan, Kibris, laiklik, hatta Atatürk’ü elestirmek… Bütün bunlar tabu idi. Artik degil. Bir tek 1915 tabusu kalmisti; o da bir süredir tabu olmaktan çikti çünkü tartisiliyor. Bu konferans, bu Son Tabu’nun yikilisinin tescilidir, Türkiye’nin son devekuslugundan kurtulusudur; kutlu olsun. *** Son Tabu’yu incelemeye baslarken metodolojiye iliskin sey söylemek istiyorum: 1) Konuyu, üç devreye ayirarak inceleyecegim: Osmanli’nin Son Günlerinde Tabu; Kurtulus Savasinda ve Cumhuriyet’in Baslarinda Tabu; Günümüzde Tabu. 2) Bu üç devrenin herbirinde konuyu, ilgililerin beynine girmeye çalisarak (empati yaparak) inceleyecegim. Arada ve Sonuç’ta da kendi fikirlerimi söyleyecegim. *** I) OSMANLI’NIN SON GÜNLERINDE TABU: Bu dönemde bu konu tabu falan degildir. Konusulmakta ve tartisilmaktadir. Kötülükleri Inceleme Komisyonu ve Divan-i Harb-i Örfi kurulmakta, ölüm cezalari verilmektedir. Belki daha da önemlisi, Meclis-i Mebusan’da kiyim sorumlularinin kovusturulmasi ve cezalandirilmasi için Misak-i Milli’ye “Tecziye (Cezalandirma) Ahitnamesi” adi altinda bir

“Madde-i Müstakile” eklenmektedir. Bu konu Türkiye’de fazla bilinmez. Çünkü, dikkat ettiyseniz, Türkiye’de bir belgeden ne kadar çok bahsediliyorsa o belge o kadar az biliniyordur; kimsecikler okumamistir. Ör. Misak-i Milli’nin 6 madde oldugunu bilen bile azdir. Bu nedenle, Tecziye Ahitnamesini biraz basitlestirerek okuyorum: “Harb-i Umumiyi getiren buhranlardan baslayarak Meclis’in açilisina kadar harbe istirak ve harbi sevk ve idarede ve alelumum siyaset-i dahiliye ve hariciyede basiretli ve uyanik hareket etmeyerek devlet ve milletin yüksek çikarlarina zarar veren ve bugünkü felaketi doguran Bakanlar Kurulu ile isbirlikçilerinin mesuliyetlerini arastirmak, izlemek ve cezalandirmak kesin talebimizdir. 28 Ocak 1920”. Burada, adlari verilmeden, bütün Tehcir sorumlularinin cezalandirilmasi istenmektedir ve Misak-i Milli Ankara’da hazirlandigina göre bu madde de Ankara’dan gitmistir. *** Fakat, diger yandan, bu Tabunun Kökenleri bu döneme kadar uzanir. Imparatorluk batarken, hem Ittihatçi seçkinler, hem de Anadolu Esrafi paniktedir. Bunun sebebi hem bir “Hayatta Kalma ve Mesru Müdafaa Psikolojisi”nin varligidir, hem de ayrica Ideolojik ve Ekonomik nedenler söz konusudur. Seçkinler paniktedir. Kafalarindaki sudur: “Osmanlicilik ve Islamcilik ise yaramadi. Son elli yilda (1870-1920) topragimizin yüzde 85’i ve nüfusumuzun yüzde 75’i gitti. Kadinlar ve oglan çocuklar yangin yerlerinde bir lokma ekmege vücudunu satiyor. Elimizde bir tek Anadolu kaldi.. O da giderse bittik ki, onu da Ezelî Düsman Rusya’ya Ermeniler vermek istiyor. Payitahtin göbeginde bile polis öldürüyorlar. Yöntemleri aynen Balkan komitaci yöntemleri. Biz bu filmi daha önce gördük: Isyan - Bastirma - Dis Müdahale - Muhtariyet - Ayri devlet. Bu Sarikamis ve Çanakkale felaketi ortaminda Ermeniler bir de Rus ordularinin içinde saldiriyorlar”. Esraf paniktedir. Kafalarindaki sudur: “1895’te ve 1915’te Ermenilerden kalan mallara simdi gelip sahip çikacaklar”. Ve ayrica: “Ya Ermeni çeteleri yine kurulursa?” Nitekim, Türkiye’de dikkat ettiyseniz üç tane “sifatli” ilimiz vardir: “Sanli”Urfa, “Kahraman”Maras, “Gazi”Antep. Oysa, Güneydogu’da düsmana direnerek Kurtulus Savasini baslatan bu illerimiz, 9 aydan fazla süren Ingiliz isgalinde (17.12.1918-11.1919) tek silah patlatmayacak, ancak Fransizlar gelince isgale direnmeye baslayacaklardir: Çünkü onlarla birlikte Ermeni Lejyonu da gelmistir. Bu lejyonun ikili bir etkisi olacaktir: a) El konulan Ermeni mallari elden gidebilecektir; b) Bu lejyonun yaptigi rezaletler (öldürmeler, yagmalar, irza geçmeler vs.) büyük tepki doguracaktir. *** II) KURTULUS SAVASINDA VE CUMHURIYETIN BASLARINDA TABU Bütün olayin motoru, Sevr Baris Antlasmasidir. Sevr’in her yanda görülen haritasini bilirsiniz: Osmanli’ya ancak Orta Anadolu kalmistir. Oysa bu harita dogru degildir. Osmanli’ya Trakya’da yalnizca Istanbul’un kalmasina karsilik, Antlasma Anadolu’yu neredeyse tümüyle Lozan sinirlari biçiminde birakmaktadir. Fakat isin inceligi suradadir ki, Osmanli’ya birakilan bu Anadolu topraklarinda 3 bölgenin çok yakinda ayrilmasi öngörülmüstür: 1) Md.62-64’e göre: Alti ay içinde gerçeklesecek bir Özerk Kürdistan kurulmaktadir ve bu bölge belli kosullarla bir yil sonra bagimsiz olabilecektir. Bu maddelerin sonucu su olacaktir: 1930’larda Türk kimliginin etnik bir tanimlamaya gitmesine ve “Dag Türkleri” gibi terimlerin çikmasina yol açacaktir.

2) Md. 65-83’e göre: Izmir ve civari bes yil sonra Yunanistan’a katilabilecektir. Bu maddelerin sonucu su olacaktir: Rumlarin büyük çogunlugunun Anadolu’dan 1923 Mübadelesiyle atilmalarina, kalmasina izin verilenlerin yani “etabli”lerin de 1942, 1955 ve 1964’te Varlik Vergisi, pogrom ve göçe zorlama yollariyla etnik temizlige maruz kalmalarina yol açacaktir. 3) Md. 88 ve 89’a göre: Trabzon vilayeti ve Dogu Anadolu’da, yani Anadolu’nun yaklasik üçte birinde sinirlari belirsiz bir Büyük Ermenistan kurulmaktadir. Md.142 ve 144’ye göre de Ermeniler dönüp mallarini alabilecek, dinlerine geri dönebileceklerdir. Bu maddelerin sonucu su olacaktir ve Türkiye Cumhuriyetinin kurulmasi açisindan asil önemli olan da budur: Kurtulus Savasinda Karadeniz halklari ve özellikle de Kürtler Ankara’nin yaninda çarpisacaklardir, çünkü kesinlikle Karadenizli ve özellikle de Kürt çogunluklu bir bölge Ermenistan yapilmaktadir. Eger Kürtler Ankara’ya katilmasaydi Kurtulus Savasi ne olurdu, bilemiyorum. Ayrica bu olay, daha sonra da, “Türk” kimliginin insasinda Ermenilerin temel “öteki” ilan edilmesiyle sonuçlanacaktir. Iste bu ortamda, Tehcir saniklarini idama mahkum eden ayni mahkeme bir de M.Kemal ve arkadaslarini giyapta idama mahkum edince ve bir de Tehcir’in önemli kisileri Ankara’ya gelip katilinca, Tecziye Ahitnamesi tamamen unutulacaktir. Zaten, Misak-i Milli’nin kabul edildigi 28 Ocak 1920 oturumunda müzakere ve kabul edildigi sirada bu Ahitname Misak-i Milli’ye bir “ek” biçiminde konulmustu ve çogu milletvekili tarafindan geçistirilmek istenmisti. Nitekim, 17 Subat 1920’de yapilan ikinci celsede ilgili konusma söyle geçmistir (belge için Ahmet Yildiz’a tesekkür ederim): Zeki Bey (Gümüshane) “Efendim, bendenizin sözüm var. (Gürültü) Ahitname’de mesuliyet-i vükelâ hakkinda olan madde yoktur, noksandir. Rica ederim”. Reis: Müzakere bitmistir efendim (…) Bu durumda, Tecziye Ahitnamesi fiilen unutulmustur. Nitekim, Lozan’a giderken heyete on dört maddeden olusan bir talimat verilmistir. Bunlardan sadece iki tanesi “olmazsa olmaz” niteliktedir. Yani, “Karsi taraf kapitülasyonlarda israr ederse” ve “Ermeni Yurdu meselesinde israr ederse”, heyet görüsmeleri kesip Ankara’ya dönecektir. Sonuçta, halkin ve özellikle de seçkinlerin kafasindaki sudur: “Biz bu gayrimüslimlere 1839 ve 1859’da haklar verdik, yetmedi. Simdi de anavatani istiyorlar. Hem de düsmanlarin yardimiyla. Bundan sonra bu ülkede onlara yer yoktur. Onlara varsa, bizlere yoktur”. Neticede, Ermeni Sorunu diye bisey Cumhuriyet Döneminde kolektif bellekten tamamen yok olacaktir.. *** III) GÜNÜMÜZDE TABU VE SEVR PARANOYASI Simdi, bugünkü Türkiye insaninin beynine girelim: “1920’de Sevr’i bize empoze edenler su anda AB üyeleri. Ayni sartlari yine dayatiyorlar. Azinlik haklari diyerek ülkeyi parçalayacaklar. Bunlarin içte de “Demokrasi istiyoruz” diyen uzantilari var. Bunun yani sira bütün komsularimiz da bizi yok etmek için sinirlarimizda hazir bekliyor”.. Sevr yapildiginda olmayan bir Sevr Paranoyasi bugün gittikçe yükselmektedir.. Genel sebebi: Küresellesmenin ulusal kimliklerin ödünü koparmasidir; düsünün ki küresellesme Fransa’da ve Hollanda’da bile insanlarin ödünü kopariyor da AB Anayasasina olumsuz oy verdiriyor. Tabu’ya iliskin özel durumlar ise sunlar: 1) Tarihsel: Millet Sisteminin mirasi

1454’te uygulanmaya baslanan ve 1839’da ve 1856’da teorik olarak kalkan Millet Sistemi fiilen devam etmistir. Hatta dikkat ederseniz, Cumhuriyet’te su anda bile fiilen devam ediyor. Insanlarin dinlerine göre siniflandiran Millet Sisteminin iki özelligi vardi: a) Asimilasyoncu degildi, çogulcuydu, hatta bugün bile olmayan grup haklari veriyordu; b) Ayrimciydi; Müslümanlari Millet-i Hakime (hüküm veren millet), gayrimüslimleri Millet-i Mahkûme (hakkinda hüküm verilen millet) yani ikinci sinif tebaa sayiyordu. Türk milliyetçiligi baslayinca, birinci nitelik kayboldu ve ikincisi su yüzüne çikti.. Milliyetçilik bunu, 19. yüzyildan itibaren gayrimüslimlerin büyük devletlerin masasi sayilmalarinin da etkisiyle, ulusal kimligi insa etmek için “öteki”yi yaratmakta kullandi. Nitekim, dikkat ettiyseniz, bugün gayrimüslimleri “Türk” saymayiz. Ne onlar kendilerini Türk sayarlar, ne de Türkler onlari Türk. Hatta, yine dikkat ettiyseniz, “makbul” bir Türk vatandasi olmak için LAHASÜMÜT olmak gerekir: Laik, Hanefi, Sünni, Müslüman, Türk. Millet Sisteminin fiilen devamindan baska bir sey degil. 2) Bilgisizligin etkisi Türkiye’de insanlar, kimi iddialarin aksine, “Vicdanlarini susturmak için” veya “Sevdiklerinin katil oldugunu duymak istemedikleri için” 1915 kirimini tabu sayiyor degillerdir.. Hiç ilgisi yok. Ben hayatimda ilk defa 19 yasimda Amerika’da AFS ögrencisiyken Ermeni gördüm ve ilk defa orada “Ermenileri kestiniz” diye birsey duydum ve hiçbir sey anlamadim, hemen de unuttum. Okuldan arabalarla çikarken, çok matrak bir arkadasim olan Bob Harabedjian gülerek laf atti: “You dirty Turk! You killed Armenians!” Hiçbir sey anlamadim ve güldüm geçtim. Diyeceksiniz ki, dogudaki insanlar bunu tevatür biçiminde duymuslardir. Fakat hem “Asil onlar bizi kesti!” biçiminde duymuslardir, hem de bu ülkenin kamuoyu dediginiz zaman dogudaki köylünün etkisi marjinaldir. Isin dogrusu sudur: Insanlar bu konuyu ilk defa ASALA cinayetleri vesilesiyle duydu ve soka girdi. Bu sok da tabuyu kuvvetlendirdi. Bu adeta, sabahleyin, kurdugunuz radyoyla uyanmak yerine el bombasiyla uyanmak gibiydi. Insanlar dogu Anadolu Ermenilerinin cidden isyan edecek nedenleri oldugunu bugün bile bilmiyorlar. Nereden ögrensinler istiyorsunuz? Saniyor musunuz ki, bu salonun disinda bunlari bilen bir bu salon kadar daha insan var? Sagcilar bilmiyorlar ve bilmek istemiyorlar. Solcular da hiç farksiz. Zaten, farkindaysaniz, Türkiye’de biz 1960 ve 70’lerde solculuk diye hep milliyetçilik yaptik ve buna en fazla alet olan kavram da, bugün bal gibi yabanci düsmanligi anlamina gelen “anti-emperyalizm” kavramiydi. Türkiye’de “Yabanci devletler bu isyanlari destekledi” dedin mi, bitmistir. Hemen arkasindan su gelir: “Arkamizdan vurdular, biz de cepheyi temizledik”. Insanlar bazi seyleri ögrendikleri zaman farkli düsünecekler. 3) “Bunun arkasindan baska seyler gelecek” korkusu: 3 T: Tanima, Tazminat, Toprak Simdi, yukaridaki son cümlemi hemen yanlislamak istiyorum. Çünkü insanlar bu konuda Diasporanin söylediklerini ögrendikçe daha fazla ve daha sert itiraz ediyorlar. Diaspora derken, monolitik bir bloku degil, bu Ermeni toplulugunda sesini duyuranlar arasinda egemen olan duygu ve düsünce kesimini kastediyorum. Dün taksi soförü söyledi. “Soykirim terimi kabul edilse ne olur dersin?” dedim, “Tazminat isterler, arkasindan da toprak” dedi. Bunlari ortaya atarak, Diaspora, bizzat Tanima’yi önlüyor. Alfabesini bile terk ettigi bir imparatorlugun yaptiklari için niye tazminat ödeyeceklerini insanlara Türkiye’de kimse asla anlatamaz. Toprak ise tamamen saçma. Sözünü bile etmeye degmez ve Diasporanin akli basinda

olanlari buna hiç girmez. Bu konunun nasil bir tepki yarattigini görmek için su örnek yeter: Ermenistan Sovyet Sosyalist Cumhuriyeti Yüce Konseyinin 23 Agustos 1990’da yayinladigi “Ermenistan’in Bagimsizligi Hakkinda Bildiri”nin 11. maddesi Dogu Anadolu’dan “Bati Ermenistan” diye bahsetmisti. Yani, 1921 Moskova ve Kars antlasmalariyla saptanan Türkiye sinirini tanimadigi göstermek istiyordu. Bu husus, ayni maddedeki “jenosit” teriminden çok daha fazla tepki yaratti. Ter Petrosyon hükümeti ayni hatayi tekrarlamadi ama, bu tepki bugün aynen sürüyor. Disisleri mensuplari nezdinde bile. Üstüne bir de D.Karabag’in isgali binince, her an gündeme getiriliyor. Tabu’ya en fazla katkida bulunan seylerden biridir. 4) Türk diplomatlarina suikast ve cezasiz kalmasi. Nasil 1915 kiriminin cezasiz kalmasi Ermeni halkinda büyük tepki yarattiysa, bu kirimdan hiç bilgisi olmayan Türkiye halki da diplomatlarinin öldürülmesine büyük tepki duydu. Her cinayette, derhal jenositten bahsedildi, hemen 1915 fotograflari gösterildi. Adeta, “Aferin, ellerine saglik” dendi. Dahasi, katillerin çogu ya yakalanmadi yada sembolik cezalarla saliverildiler. Üstelik bu dönemde Türkiye’de anarsiden günde 10-20 kisi ölüyordu; Türkiye insani bu cinayetleri bununla birlikte düsündü. Bütün bunlara halkin tepkisi o kadar fazla oldu ki, Içisleri Bakani Meral Akbilmemne Öcalan’a hakaret etmek için “Ermeni dölü” dedigi zaman halktan kimse çikip da “Sen utanmiyor musun?” demedi. 5) Nihayet, belki de en önemli sebep: Jenosit terimi. Önce sunu iyi koyalim: Jenosit terimi, sosyal bilim terimi degildir; böyle yeni icatlar çikarmak bilimsel olarak o kadar kolay degil. 1948’den beri kullanilan bir hukuk terimidir. Ama mesele orada degil. Surada: Diaspora, onlarca yil “Metz Yegern” (Büyük Felaket) dedigi 1915 kirimina, Jenosit terimi 1948’de çikip da o menfur Yahudi kirimini simgeler hale gelince, büyük bir kesif yapti: 1915’i Yahudi jenositiyle ayni sey saydirip tepkiyi artirmak için buna da jenosit demek, dolayisiyla da Türkleri Nazilerle özdeslestirmek. Bunun arkasindan da, gaz odalari arayip bulmak gelir. Nitekim, Trabzon’da gaz odalari kuruldugunu su anda iddia eden arastirmacilar var. Bunlar, Ermeni halkina onur getirmekten uzak seylerdir. Mazlumiyeti temel ve hatta biricik sermaye yapmak mazlumu küçük düsürür ve onun hakliligini fiilen azaltir. Ingilizcede meshur deyimdir: Hem pastayi ye, hem kremasi bozulmasin, bu olmaz. Diaspora hem Türkiye 1915 kirimini tanisin ve inkâr etmeyi artik biraksin istiyor, hem de bunu Yahudi Soykirimiyla ayni sey sayarak Türkiye’de sorunun tartisilmasini ve Tanima’yi zorlastiriyor. Dahasi, “1915 kiyimi diye bir sey yoktur!” biçiminde bir inkâri tetikliyor ve iki tarafli “terminoloji fetisizmi”ne yol açiyor: “Soykirim” ve “Sözde Soykirim” fetisizmlerine. *** SONUÇ: 1) Bu Ermeni tabusu, Türkiye’nin hasta kafa yapisinin bir sonucudur ve ülkedeki Sevr Paranoyasinin en büyük tetikçisidir. Paranoya, bir akil hastaligidir. Iki türlü çatisma yaratir: a) Paranoyak olan kisinin zihninde, b) Paranoyak ile onunla çatismakta olanlar arasinda. Türkiye’deki paranoya, ülke bu konuyu tabu saymayi biraktigi zaman iyilesecektir. Bu iyilesme hem Türkiye insanini hem de Ermeni insanini özgürlestirecektir. Bu tarihsel görev, Türkiyeli aydinlara düser. Bu görev yapilmadikça, Türkiye tarafinda

Prof. Halaçoglu’larin, Ermeni tarafinda Prof. Halaçyan’larin egemenligi sürecektir. Bu görev baslamistir ve yapilmaktadir; en büyük kaniti da bu Konferans’tir. Burada çesitli cesur aydinlarin yani sira, H.Dink’in baslattigi Agos gazetesinin de rolü büyüktür. 2) Fakat bu sorunun çözümü bu kadar basit degildir. Çünkü bu mesele iki tarafli meseledir. Ermeni halki ve özellikle de Diasporasi (çünkü Diaspora hem yasadigi ülkede azinlik hem de anavatanindan uzakta azinlik oldugu için kimlik sorununu daha yogun yasamaktadir) 1915’in inkari yüzünden sarsilmis bir zihin yapisi, bir travma yasamaktadir. Bu travmanin tedavisi de Ermeni Diasporasina düser. Bu tedavi hem Ermeni insanini, hem Türkiye insanini özgürlestirecektir. Ermeni halkinin en dinamik unsuru olan bu Diaspora, bugüne kadar, insanliga unuttugu bir trajediyi hatirlatmak gibi tarihsel ve önemli bir rol oynamistir. Simdi sira, iki devlet arasinda bir diyalog yaratici rol oynamaya gelmistir. En azindan, diyalog kanallarini tikamamak biçiminde bir roldür bu. Diaspora bunu yapmak istemeyebilir. Kendisi için çok daha yararli saydigi bir seye, yani Türkiye’yi her firsatta sikistirmaya devam etmeyi tercih edebilir. Ne de olsa, “tuzu kuru”dur (Ermenicesi: “Agi Çor E”). Diasporanin büyük çogunlugu, bugüne kadar böyle yapagelmistir. Önce Türk diplomatlarinin katlini onaylamistir, sonra da “Jenosit Kararlari”na yüklenmistir. Her iki yöntem de siyasal olarak büyük basari kazanmistir, fakat birincisinin etik degeri ve ikincisinin de hukuksal degeri, yani ikisinin de uzun dönemdeki etkisi çok tartismalidir. 1915 kiriminda yapilan insanlik disi seyler Diasporanin büyük bölümü için bir kan davasi vesilesi olabilir; ama karsi tarafta da bir kan davasi yaratir. Hem bunun sonu yoktur, hem de bu Ermeni halkinin çikarlarini ve taleplerini zedeleler. *** Dikkat ederseniz bu konusmamda ben Türkiye’yi fazla elestirmedim. Çünkü Türk resmî tezinin ve tutumunun her yaninda mum yaniyor; nesini elestirecegim. Zaten birçok bildiri bunu yeterince yapti. Ben burada, Tabu’nun sürgüt devam etmesinde büyük rol oynayan iki Diaspora çeliskisine dikkatleri çekerek bitirmek istiyorum: 1) Diaspora bir yandan Türkiye’ye: “Tabu’yu tartis!” demekte, diger yandan da Fransa veya Isviçre’de ayni konunun tartisilmasini engelleyici kanunlar çikarttirmaktadir. Fransa’da Bernard Lewis’in “1915 Soykirim degildir” dedigi için 1 Frank tazminata mahkum oldugunu hatirlayiniz. 2) Diaspora, tabuyu tartismiyor diye Türkiye’yi elestirmekte, ama “Jenositi Tanimak” diyerek “Tazminat” diyerek “Toprak” diyerek Türkiye’deki aydinlarin isini zorlastirmaktadir. Bunlar, Ingilizcede “overdoing”, Türkçede de “tadini kaçirmak” denen seylerdir. Mutlaka Ermenicesi de vardir. Aslinda bu isi de, en çok, Diaspora degil, baska ülkelerden üçüncü kisiler yapmaktadir. Ör. Israilli Prof. Israel Charny bunlardan biridir. Venedik’deki toplantida kulaklarima inanamadim. Talat Pasa’nin katlinden bahsederken “Brave assassination of Talaat” (Talat’in cesurca öldürülmesi) dedi. Kalkip sordum, “Grave (vahim) mi dediniz, Brave mi?” Cevap: “Tabii ki Brave dedim”. “Sizin gibi pasifist oldugunu söyleyen, insancil konularda çalisan bir bilim adaminin, bir katil dahi olsa bir insanin arkadan vurularak öldürülmesini cesurca diye tanimlamasi üzücüdür” dedim. Fransiz Prof. Yves Ternon yine ayni toplantida çok sivri bir konusma yapti ve arkasindan Türkiyeli bilimadamlarina hitaben ekledi: “Maintenant, allez dire ça à vos maîtres!” (Simdi

gidin, bunlari efendilerinize söyleyin!). Simdi aramizda bulunan Raffi Hermonn buna kalkip gerekli cevabi verdi. Verdi ama, bu insanlarin 1915 kani üzerinden tahrikçilik yapmasi Ermeni halkinin yararina degildir. Tabu’yu sürdürmeye ve düsmanligi sürdürmeye yaramaktadir. Kimi Ermeni dostlar bu söylediklerime kizsalar bile bu böyle. Vurmalarini, fakat dinlemelerini öneririm. Diaspora, artik neyi daha önemli sayacagina karar vermelidir: 1915’teki ölü Ermenilerin intikamini almak mi, yoksa Türkiye ve Ermenistan’daki canli Ermenilerin mutlulugunu kurmak mi. Tarihe basarili bir intikam alici olarak geçmek mi, yoksa basarili bir baris kurucu olarak geçmek mi. *** Bu noktada, siyaset bilimine asina olanlar hatirlayacaklardir ki, Çatisma Teorisinin verilerinden biri de su formüldür: “Çatisma, Baris Dogurur”. Çünkü Çatisma, Karsilikli Aci demektir. Karsilikli Aci kaçinilmaz olarak bir Ortak Bilinç yaratir, o da kaçinilmaz olarak bir Norm’un dogmasina yol açar.. Bu da sonunda Düzen yani Baris getirecektir. Ama bu formül sadece Çatisma’nin birinci asamasi için dogrudur. Ikinci asamada “Çatisma, Çatisma Dogurur” formülü geçerlidir. Tanima’yi çok iyi anliyorum ve kesinlikle destekliyorum. “Jenosit terimini kabul etsinler!” diye israr ve Tazminat ve Toprak talepleri ise bu ikinci asamayi beslemektedir. Aynen, “Sözde Soykirim” teriminin yaptigi gibi. Herhalükârda, her ikisi de “tuzu islak” olan Türkiye ve Ermenistan dogrudan iliskiye girmek ve birbirini tedavi etmek zorundadir. Ilk is olarak Türkiye, diplomatik iliski kurmanin ve sinir kapisini açmanin önündeki engelleri bir an önce yerlebir etmelidir. Benim aldigim bilgiler, bunun en geç gelecek yil gerçeklesecegine isaret ediyor. “Simdiden kutlu olsun” demeyi gönlüm istiyor. -Mecaz sanatinin ettikleri(Baskin Oran) H.Dink’in mahkûmiyeti de gösterdi: Bu memlekette bir “Türk”le, bir de “mecaz”la isimiz zor. Yine Hrant’in Osmanli Ermenileri konferansinda anlattigi ve herkesi aglatan “topragin altina girmek” öyküsüne yapilan bir yorumu aynen aktariyorum: “Terziyan'larin, Hirant'larin ve Agoplar'in 'Topraklarimizda gözü oldugunu, ama götürmek için degil derinlerine girmek için’ seklindeki ifadelerini ‘Bu topraklarda ölmek olarak’ yorumlayanlarin kimseyi kandiramadiklarini belirtmek istiyorum. Dogrudan ‘ölmek’ kelimesini kullanmadan ‘derinliklerine girmek’ ifadesinin ‘sahip olmak’ anlaminda kullanilmadigini kim iddia edebilir. Ermenistan anayasasinda dogu illerinin Ermenistan’a ait oldugunun belirtildigini ve asil gayelerinin ‘bu topraklarin derinlerine girmek’ oldugunu bilmeyen mi var”. Hani, cenaze namazini kildiracak imam bulamayinca Bekri Mustafa’yi tutup yoldan çevirmisler, o da bakmis kaçis yok, egilmis mevtanin kulagina biseyler fisildamis. Ne talkin verdigini merak eden cemaate de açiklamis: “Istanbul’da durum nasil diye sorarlarsa öte taraftakiler, Bekri Mustafa Yeni Cami’ye imam oldu dersin, hemen anlarlar, dedim”. Ben de size, sadece, bu yorumun bir profesöre ait oldugunu söyleyeyim, siz anlayin. Vatandasin selameti için mecaz sanatini kanunen yasaklamak sart oldu efendim.

*** Simdi gelelim asil “mecaz” bahsine. Hrant’a “Türklügü alenen asagilamak”tan TCK 301 uyarinca 6 ay ceza kesilmesine. Öyle saniyorum ki sorun, Hrant’in mecaz yapmaya kalkmasiydi. “Diasporanin Türklerden nefret etmeyi birakip Ermenistan’i sevmesi” ile “Türkiye’nin bütün güçlükleri özgüvenle yenmesi” arasinda, üstelik 10.Yil Nutkuna öykünerek, benzerlik kurmasiydi. Dogru dürüst söylemek varken. Ulan baban da mi edebiyatçiydi, dedirtmecesine. Md.301 için dogrusunu söylemek lazim. Çok zor bir seçim, çünkü “Türk” teriminin en az 3 anlami var: 1) Orta Asya kökenli bir altkimligin adi (etnik anlam); 2) Bu milletin adi (kolektif anlam); 3) Bu devletin vatandasliginin adi (hukuksal anlam). Birinciyi seçmek mümkün; Türkiye’deki pratige tamamen uygun düser ve hatta bu anlamda da “dogru”dur. Ama, o zaman da, bu milletin adinin “Türk” oldugunda israr eden resmî ideolojiyle çelisir. Pratige uygun dememin sebebi, daha önce de yazdim (www.baskinoran.com, no.239), Müslüman olmayana Türk demedigimiz gerçegi. Hatta, “Makbul Türk” olmak için ayrica Laik bir Hanefi, Sünnî, Müslüman, Türk (LAHASÜMÜT) olmak gerektigi. Simdi ne olacak? Bu çeliski isleri beter karistiracaga benziyor. *** (Eger LAHASÜMÜT konusunda hâlâ tatmin olmadiysaniz, 10 Ekim tarihli Radikal’deki N.Düzel röportajinda Av. Kazim Genç’i okuyunuz: “81 ilde tek Alevi vali yok. 400 genel müdürden hiçbiri Alevi degil”. Eh, bu durumda bir Musevi general, bir Rum emniyet müdürü, bir Ermeni büyükelçi zor tabii (daha asagisi da). Var mi hâlâ bir tereddüdünüz? Daha önce de bin kere anlattim: Ulusal Pazar denilen toplumsal blender, Kürt milliyetçiligi denilen ideoloji çikmadan ÖNCE kurulabilseydi, bu milletin adi “Türk Milleti” olabilirdi. Yani, herkes kendini “Türk” sayabilirdi. Ama birinci olgu 1980’lerde anca dogarken, ikincisi 1960’larda ayaktaydi. Artik çok geçmis olsun, hâlâ “Hepimiz Türk’üz” diyenlere). *** Karisikligin boyutlari sinirlarimizi bile asiyor. Ör. Yunanistan’daki B.Trakya azinligi kendi derneklerinde “Türk” sifatini kullandigi zaman mahkemeler bunlari hemen kapatiyor. Çünkü bu terimi “etnik Türk” olarak degil, “TC vatandasi” olarak yorumluyorlar. Hani, bir mümkün olsa da meshur “ona ot, buna et” deyimindeki gibi yapabilsek de “Yunanistan’in önüne Türkiye’deki yorumu, Türkiye’nin önüne de Yunanistan’daki yorumu” koyabilsek, her iki memlekette de “Türk” terimi dogru yerini bulacak. Is böyle acayip olunca, çik içinden çikabilirsen. *** Çikmak çok kolay. Söyle diyerek: “Hangi etnik unsurdan olursa olsun; Çerkez, Kürt, Türk, Laz, Arnavut, Bosnak, ki biz buna altkimlik diyoruz; üst kimlik Türkiye Cumhuriyeti vatandasligidir”. “Türkiyeli” diye telaffuz etmek disinda gerekli her seyi söylemis. Okumus muydunuz? Hiç sanmam. Benim dikkatimi de bir dostum çekti. “Sakal-i Serif VIP’te” samatasi yüzünden sadece bir veya iki gazetenin iyice iç sayfalarina (Milliyet, 9 Ekim, s.19) siginmis bu sözler, sevin-sevmeyin, Basbakan Erdogan’in Siirt sözleri! Yakindir, “Yahu bu Türkiyeli’de ne varmis ki zamaninda bu kadar itiraz ettiler?” diyeceksiniz. Hazirlanin. -Yargiya dokunulmalidir!(Baskin Oran)

Yalniz Türkiye’de degil, tüm dünyadaki insanlarin gerek devlete gerekse saldirgan bireylere karsi en büyük güvencesi, bagimsiz mahkemelerdir. Ama bu günlerde Türkiye insanini yargiya karsi korumak gereken bir durum var. Hukuk ve dolayisiyla yargi, dogasi geregi tutucudur. Çünkü hukuk kurallari, toplumsal gelismelerin çok arkasindan formüle edilir. Ama bizdeki durum bu da degil. Yargi mevcut hukuku uygulamiyor! Hem öz, hem usul olarak. *** Bir yandan küresellesme ulusal kimlikleri vuruyor, bir yandan da PKK saçmaliyor. Sonuç: Yargiçlarimiz “Insan Haklari Devleti” yönünde degil, “Milli Güvenlik Devleti” yönünde karar veriyor ve bu egilim bir atgözlügüne dönüsmeye basladi. 1) Öz açisindan, bizdeki yargi, yasamanin AB Uyum Paketleri yoluyla yaptigi iyilestirmeleri uygulamiyor. Iki örnek vereyim (kusura bakmayin soyut yazacagim, çünkü “ilgili hakim ve mahkeme islemleri hakkinda mütalaa verdi” diye Basin Kanunu md.19’dan en az 20 milyar TL ceza verirler, TCK md.288’den de “Yargici etkilemek amaciyla yazdi” diyerek 6 ay-3 yil arasi!): a) Mayis 2004’te Anayasa’nin 90. maddesi “temel hak ve özgürlükler konusundaki uluslararasi antlasmalarin ulusal yasa hükümlerine üstün tutulacagi” biçiminde degistirildi. Ama yargi uygulamiyor. Çünkü “Her türlü açik toplantida istenilen dil kullanilabilir” diyen Lozan Antlasmasi md.39/4 degil, “Parti toplantilarinda Türkçeden baska dil kullanilamaz” diyen Siyasi Partiler Kanununu uygulaniyor. Geçen gün, bir parti kongresinde 2 kelimeyi Kürtçe söylemis birisi 6 ay ve 1640 YTL ceza yedi. Kelime basina 3 ay ve 820 YTL eder ki, pahali. 1930’lar daha ucuzdu, çünkü hapis yoktu ve Kürtçe/Arapça kelime basina 5 kurus ceza kesiliyordu. b) “Türklügü asagilamak”la ilgili TCK md.301’e (eski 159) Üçüncü Uyum Paketinde bir son fikra eklenmisti ve “Elestiri amaciyla yapilan düsünce açiklamalari suç olusturmaz” denmisti, ama yargi uygulamiyor. Geçenlerde taninmis bir gazeteci 6 ay yedi. Bir baska taninmis edebiyatçi sirasini bekliyor. 2) Yargi, usul kurallarina da aldirmiyor. Iki örnek vereyim: a) Idarî yargi, adi üstünde, idarenin islemlerine bakar. Kisilerin eylemlerine bakamaz. Ama yine geçenlerde bir idare mahkemesi 8 kisilik bir girisimci heyetin düzenledigi bir konferansi durdurdu. Üstelik, kararini davaci eliyle ve son gün teblig ettirdigi için itiraz edilemedi. b) Çok yüksek bir memur tutuklandi. Oysa resmî lojmanda oturuyordu, kaçma ihtimali yoktu, ifade vermeye kendi gelmisti, delilleri karartma olasiligi yoktu çünkü 3 aydir delil toplaniyordu, üst makamdan sorusturma izni alinmamisti, suçüstü durumu da yoktu. Üstelik, Cuma günü tutuklandigi için karara itiraz edemedi, en azindan haftasonu yatacak. Daha isin basinda da, bassavci, basin toplantisi yaparak sorusturmanin gizliligini ihlal etmisti. *** Peki, bu yarginin hiç mi iyi karari yok? Var, var ama toplum için “zarardan kâr” biçiminde var. Iki örnek de buna verelim: a) Konferansi durdurma karari üst mahkemece kaldirildi. Bu iyi. Ama, konferansin fiilen yapildiginin ertesi günü (26 Eylül) alindigi ögrenilen karar, 17 gün sonra teblig edildi (12 Ekim). Kamuoyunun olaya ilgisi geçince yani. b) Bir yazar yine “Türklügü asagilamak”tan yargilanirken bir zat kalkip müdahil olmak için basvuruda bulundu, reddedildi. Bu iyi. Ama dilekçesi yine de yazarin “suç” dosyasina

kondu. *** Hepsi de son 15 günden alinmis sayfalarca örnek verebilirim. Mutlaka biseyler yapmak lazim. Ama çok zor. En az 3 nedenle çok zor: 1) Bunu, yarginin bagimsizligina hiç halel getirmeden yapmak lazim. 2) Bizde yargiçlar, egitim geregi, 1930’larin ideolojisini en çok özümsemis meslek grubudur. “Muasir Medeniyet”in artik 2000’lerin Avrupasina dönüstügünü fark etmeleri epey zaman aliyor. 3) Umudumuzu hukuk fakültelerinin yeni yetistirmekte olduklarina saklasak, hem korkarim onlar daha iyi yetismiyorlar, hem de bu en az 10 yil alir. Türkiye’de “Mülk’ün Temeli” fena halde örseleniyor, biseyler yapmak lazim. Daha da kötüsü, yarginin sayginligi gitti gidiyor, biseyler yapmasi lazim. -Van rektörünü kim yakti?(Baskin Oran) Prof. Yücel Askin’in yandigi falan yok. Böylesi bir durumda içeri girip çikmak, büyük saygi ve destek görerek daha da yücel’mek demektir ki, herkese nasip olmaz. Yanan baskalari. Basta da hükümet. Çünkü bunca derdi varken, bu çukura istemeden fena düstü ve adamlarini korumaya çabaladikça batiyor. Onun için, Prof. Askin’a geçmeden evvel, önce hükümeti kimin yaktigini söyleyeyim: Van’in eski ögretim üyesi Milli Egitim Bakani Hüseyin Çelik’i bilemem, onun da günahi boynuna ama, hükümeti Adalet Bakani Cemil Çiçek yakti. Bu çok açik. Çok açik, çünkü bu isler Rektör Askin Bakü’deyken lojmaninin savcilik emriyle 14 Temmuz’da basilip antika koleksiyonuna el konmasiyla basladi, gizli olmasi gereken hazirlik asamasinda savcinin çatir çatir basin toplantisi yapmasiyla devam etti. Antika kaçakçiligindan olamayinca, savci “organize suç”tan 14 Ekim Cuma günü tutuklattirdi (cumalari tutuklananlar, en azindan hafta sonu yatarlar). Türkiye’de savcilar Adalet Bakanligina baglidir efendim. Bu 90 gün boyunca C.Çiçek kilini kipirdatmadi. Bu, C.Çiçek’in bu hükümeti üçüncü seferdir yakmasi oluyor: Birinci seferde Azinlik Raporu’nda T.Erdogan “Türkiyeli” terimini destekler ve A.Gül de tek sitem olarak “Keske önce bize sunsalardi” derken, Çiçek önce “Entel zirva” dedi, sonra “Entel Fitne”, sonra da “Türkiye’nin ek yerine jilet attilar”. Ikinci seferde, Osmanli Ermenileri konferansi yapilacakken kalkti Meclis kürsüsünde “Arkamizdan hançerlediler” dedi. Simdi de hükümetin basina Van belasini açti. Tabii, yarginin da. Tabii, üniversitenin de. Devedisi gibi 3 resmî kurumun basina bunlari getirmek herkesin harci degildir. *** Gelelim sadedimize. Prof. Askin’i kim yakti? Elcevap: 12 Eylül Darbecileri “höt” dediginde iki büklüm egilen Üniversite yakti, kim yakacak. 1) Üniversite, bir bütün olarak, Darbecilerin Vekilharci Dogramaci’ya “lebbeyk!” (efendim, buyurun, emredin) diyerek elpençedivan durdu. Darbeciler “Her mezraya bir üniversite açilacak!” diye emredince de, tin tin kosup açti. Düzinelerle. Bu, darbecilerden korkmak meselesi degildi; korku insansal bir duygudur. Fakültedeki masacigini ve telefoncugunu korumak meselesiydi. “Türk Üniversiteleri” adina Orgeneral Kenan Evren’e hem fahri hukuk doktorlugunu, hem fahri üniversite profesörlügünü 14 Ocak 1982’de alkislarla takdim ederek ve daha neler yaparak. 2) Dogal olarak, K.Evren’in laikligi ayet ve hadis okuyarak savundugu ortamda, buralara

Islamcilar egemen oldular. 3) Dogal olarak, YÖK is isten geçtikten sonra Islamcilari ayiklamaya basladi. 4) Dogal olarak, üniversiteye bu müdahale antidemokratik oldu. 5) Mesele döndü dolasti, ayiklananlarin Rektör Askin’dan intikam almasina dayandi. Simdi arz edebildim mi Prof. Askin’i kimin yaktigini? *** “Tasrada üniversite olmaz. Ankara’da bile insanlarin yerlesmis inançlarini söz konusu etmeye çekinirken, insan türünün Adem’le Havva’dan geldigine iman etmis bir ortamda antropoit maymundan söz edilmez. Kizli-erkekli bira içilmeyen ortamda bilim yapilmaz. Üniversite ancak büyük merkezlerde açilir. Yoksa, tasraya bilim götüreyim derken, bilim tasralasir”. 17 Eylül 1981 tarihli Cumhuriyet’te bendeniz bunlari yazdigim zaman anlamayanlar, acaba Prof. Askin’in basina gelenleri gördükten sonra anladilar mi? Çok kuskuludur. “Aydin belkemiksizdir” lafini siz anladiniz mi? -“200.000 Ermeni Türklere karsi savasti” meselesi(Baskin Oran) “Sayin Baskin Hocam, Prof. Dr. Türkkaya Ataöv’ün yazisini gönderirken, Osmanlinin aldigi tehcir kararinin ne kadar yerinde oldugunu liste okuyucularinin bilgilerine sunmak istemistim. Bu bir zaruri tehcirdir ve dünya kamuoyuna anlatildigi gibi masum Ermenilerin durup dururken ‘soykirima’ tabi tutulmasi hadisesi degildir” Dahil oldugumuz tartisma listesine gönderilen bir gazete haberi üzerine yine listeye yazdigim yaziya bu yanit geldi. Demek istedigi de su: “Ermeni Tehciri de neymis hiç duymadik dedik, tutturamadik. Öyle birsey olmadi dedik, tutturamadik. Isyan ettiler mukatele oldu dedik, tutturamadik. Simdi bu belgeler sayesinde, emperyalizmle birlikte hareket ettiler biz de haklarindan geldik deyip kurtulacagiz”. *** Haber,31 Ekim 2005 tarihli Hürriyet’in “Prof. Dr. Türkkaya Ataöv’ün son bombasi” olarak lanse ettigi haber. Eger daha önce görmediyseniz lütfen önce internetten girip bu haberi, sonra da asagida yazdiklarimi okuyunuz. 1)Kaynak vermiyor,“verirsem Ermeniler gidip imha eder” diyor. Ama iki yazinin basligi da fotokopiden okunuyor. Ermeniler böyle kitap imha etmeye hazir bekliyorlarsa (ki, dogrudur, bir milliyetçi “milleti ugruna” rahatça kitap imha edebilir) ve bu konudaki literatürü çok iyi bildiklerine göre, simdi elleriyle koymus gibi bulup imha etmeyecekler mi? Böyle “gizli” seyler beni hep rahatsiz etmistir; bir önemli gösterme ve sansasyon kokusu burnuma gelmistir. 2)Birinci belge konusunda bir yaniltma var. Haberde söyle deniyor: “Prof. Ataöv’ün verdigi bilgiye göre; Lozan Anlasmasi’nin ABD Hükümeti’nce reddedilmesini saglayabilmek için Ermeni kökenli Amerikan yurttaslari, ‘Lozan Anlasmasi ve Kemalist Türkiye’ basligi altinda bir raporu Washington’daki en üst düzey resmi makama sundular”. “Lozan Antlasmasi” deyince anlasilan, tabii ki Türkiye’yi kuran ve Hatay hariç sinirlarini saptayan 24 Temmuz 1923 tarihli meshur Lozan Baris Antlasmasi. Oysa ABD bu antlasmayi ret falan etmedi. Kabul da etmedi. Bu konuda hiçbir oylama da yapmadi.

Çünkü Lozan Konferansinda sadece gözlemci olmustu; hiçbir sey imzalamamisti. Peki? Sorun, karistirmaktan geliyor. Meshur Lozan Anlasmasini baska biriyle, yine Isviçre’nin Lozan kentinde 6 Agustos 1923 tarihinde imzalanan ve sonra ABD Senatosunca reddedilen bir ticaret antlasmasiyla karistirmaktan geliyor. Önemli bir arastirmaci olan Prof. Ataöv’ün böyle bir hata yapmasi mümkün olmasa gerek. Acaba Hürriyet yazari mi yanlis anladi? Dahasi, bu bir maddi hata mi, yoksa bu ikinci antlasmayi Türkiye’de pek az kimsenin bilmesinden yararlanmak mi çekici geldi? 3) Ermenilerin hangi tarihler arasi Osmanli’ya Müttefik ordulariyla birlikte saldirdigindan söz edilmiyor; oysa bu çok önemli. Birinci Dünya Savasi Osmanli için Kasim 1914’te basladi. Tehcir bes ay sonra, Nisan 1915’te. Savas üç yil sonra, Ekim 1918’de bitti. Ermeniler bu bes ay içinde saldirdilar ise, Tehcir bunun intikami olabilir; bu üç yil içinde saldirdilar ise, bu saldirilar Tehcir’in intikami olabilir. Hangisi daha olasidir dersiniz? 4) Asil vahim hususa gelelim: Haberde “Ermeni” teriminin ne anlama geldigi belirsiz. Osmanli Ermenisi mi, Rus Ermenisi mi, diaspora (ABD, Fransa, Arjantin…) Ermenisi mi? Ne Ermenisi? Tabii, haberi okuyan her normal insanin anlayacagi, Osmanli Ermenisi. Yoksa, Rusya Ermenilerinin Çarlik ordularinda Osmanli’ya karsi çarpismis olmasi kadar dogal ne var? Ihanet içinde olmalari için Osmanli Ermenisi olmalari lazim. Bakalim Osmanli Ermenisi mi bunlar: 1915 rezaletinin kestirmeden “soykirim” olarak anilmasina en kuskulu yaklasan tarafsiz bilim adami Michael Mann (The Dark Side of Democracy, Cambridge, 2005, s.135-136) bu konuda su bilgileri veriyor: Gerek dogduklari topraga baglilik nedeniyle, gerekse bir silaha sahip olup Moskova’ya karsi milliyetçilik yapabilmek için Çar ordularina gönüllü yazilan Rusya Ermenilerinin sayisi 150.000 küsur. Rus ordularinda (dogal olarak) Azerilerin de bulundugu gerçeginin yani sira, Rusya Ermenilerini Osmanli’ya ihanetle suçlamak da ilginç bir bulus dogrusu! Kaçip Rus ordularinda görev yapan Osmanli Ermenilerine gelince: Bunlarin sayisi Ermeni kaynaklarina göre 1.000-5.000, Türk ordu kaynaklarina göre 6.000-15.000. O sirada Osmanli ordularinda görev yapan Ermenilerin sayisi ise 200.000’in üzerinde. *** Demek ki durum, Hürriyet’teki “bomba”dan biraz farkli. Bu okuduklarinizi uluslararasi piyasada tekrar ederseniz alay edebilirler; bu tip bilime, pardon, gazetecilige güvenmek biraz riskli. Ama, milliyetçiligin atgözlügü böyle “iyi” haberlere hemen güvenivermeyi ve sevindirik oluvermeyi gerektiriyor. Bu atgözlügü degil mi basimizin en büyük belâsi, Asala katillerinden ve saireden çok çok önce? -Paralelizm(Baskin Oran) Yasim 60’i geçti. Simdiye kadar iyi gidiyordum, hâlâ da iyi gidiyorum gerçi ama, bundan sonra artik inis basliyor; onu da kabul etmek lazim. Yaslanan bazilarinin o zamana kadar yapamadiklarini yapmak istediklerini görüyorum; örnegin tekne almak, dünya gezisine çikmak istiyorlar. Bende ise talepler gitgide

azaliyor. Yaslilik yillarim için yalnizca iki sey istiyorum: a) Temel ve özellikle de saglik ihtiyaçlarimi karsilamaya devam edecek kadar para; b) Çifte bir paralellik: Bir yandan esim Feyhan ile paralel yaslanmak, diger yandan vücudum ile zihnimin paralel yaslanmasi. Yani, kafamin benden önce “gidip” de dosta-düsmana beni mahcup etmemesi. Bakin, “Saglikli bir yasam” bile demiyorum; paralellik diyorum. Çok sey mi istiyorum bilmem ama, gerçekten baska istedigim bisey yok. *** Eski basbakanlarimizdan Bülent Ecevit’i bu ölçütler açisindan düsündügümde sansli, üstelik kendime göre epey dinamik buluyorum: a) Milletvekili oldugu için saglik ihtiyaçlarini TBMM neredeyse sonsuza dek karsiliyor. (Valla, bir gün milletvekili olmak isteyecek olsam, yalnizca ve yalnizca bu nedenle olmak isterdim. Iki ablam var, milletvekili kizi olduklari için TBMM onlara bakiyor, oglan çocuk oldugum için bana bakmiyor; kendilerini nasil kiskaniyorum!) b) Hem sevgili esi Rahsan hanimla birlikte yaslandi, hem de vücudu ile zihni paralel yaslaniyor; ne güzel. Gerçi Rahsan hanim fizik bakimdan Bülent beyden daha iyi ve burada paralellik biraz zedeleniyor. Sayin Ecevit, masallah pehlivanlar gibi dolasan ve Güniz Sokak’ta oturdugu evin Sevket Demirel’e ait olan üçte birine TMSF tarafindan haciz konabilecegi haberleri çikinca ortaligi birbirine katan Sayin Süleyman Demirel’in aksine, fizik bakimdan biraz yiprandi; biraz zor yürüyor. Buna karsilik, evlilikleri yarim yüzyili çoktan devirmis olan kari-kocanin zihinleri hem paralel yaslaniyor, hem de günceli kaçirmiyor. Ocak 2005’te Rahsan hanim konusmustu: “Ülkemde Müslümanligin gerilemesine razi olamam. Bir AB modasi çikti, dinimiz elden gidiyor. Simdi ülkemizde kiliseler yer yer apartman katlarina kadar yayildi”. Gerçi kimi gazeteciler bu satirlari “Rahsan elden gidiyor” diye yorumladilar ama, ana temamizin sinirlari içinde kalirsak yani paralel yaslanma açisindan düsünürsek Rahsan hanimin bu sözleri önemli. Çünkü bugünlerde Bülent bey de Rahsan hanima paralel bir demeç verdi. KKTC Cumhurbaskani M.Ali Talat’in Türkiye büyükelçisini ve Türk komutanini yanina almadan bayram tebriki kabul etmesi üzerine söyle dedi: “Mans Denizi’ndeki Channel Adalari’nin durumu örnek alinabilir. Iç iliskilerinde tamamen özgür olan bu devletin basinda Londra’da belirlenen askerî vali ile yüksek bassavci var. Türkiye de, KKTC için benzer bir düzenleme yapabilir”. (Radikal, 8 Kasim 2005) Yani, Kibris’a Türkiye’nin Genel Vali atamasini öneriyor… *** Bununla birlikte, Ecevit çiftinin sözleri bu paralelizmi degil de, son zamanlarda “yükselen deger” olan Milliyetçiligi, veya Ulusçulugu, veya Ulusalciligi yansitiyor da olabilir. Yani Ecevitler AB emperyalizmine karsi Ikinci Kurtulus Savasi veriyorlardir. (“Veya” deyip durusumun nedeni; milliyetçilik demeyelim de aman baska bisey diyelim diye karar verdik ama hangisini seçecegimizi henüz bilemedik, ondan). Ha biri, ha öteki. Bendeniz, dedim ya, öyle iddiali degilim. Benim derdim paralelizmle sinirli: Kafam benden önce gidip de beni dosta-düsmana karsi zorda birakmasin yeter, diyorum. -AKP:Türkiye’yi ya batiracak,ya çikaracak.(Baskin Oran)

Türkiye ve AKP çok tarihsel anlar yasiyor. Çok sayida vahim olay birlesti: 1) Semdinli: Medya çilgin gibi yaziyor, yetisemiyor. Bir tek “dumani tüten tabanca”nin (“smoking gun”) eksik oldugunda herkes hemfikir. Necmettin Hoca hakliymis: Susurluk bunun yaninda gerçekten fasa-fiso kaliyor. Org. Büyükanit ve Org. Fevzi Türkeri, daha olayin ilk günü hiçbir arastirma yapilmamisken savunma içgüdülerini konusturuyorlar. Biri “Ben bu astsubayi tanirim, suç isleyecek biri oldugunu sanmiyorum”, digeri de “Bu lokal bir olaydir” diyor. 1 numarali saniga hemen avukat bulunuyor, askerî helikopterle sevk ediliyor. Son derece nadir bulunur bir demokrat genelkurmay baskaniyla ve ilk defa milliyetçi atgözlügü takmamis bir hükümetle bu kombine belayi çözdük, çözdük; yoksa geçmis olsun. Zaten, “birileri” bunu bildikleri için ölümüne direnecekler; hazirlikli olun. Iktidara geldiginden beri AKP ilk defa çok büyük firsat yakaladi: Olaganüstü yetkilerle donatilmis bir Meclis Arastirma Komisyonu kurarsa, iktidara adini kazir. Kur(a)mazsa, bütün sorumluluk onun basina kalir. Bu kadar basit. AKP’nin dagilmasi önemli degil, bu ülke bir daha toparlanamayabilir: Kürtler bu kadar açik bir rezaletin ikinci defa örtbas edilmesini hazmedemeyebilir, PKK büyük firsat yakalar, bu ülkede Kürt Sorunu bir daha dizginlenemeyebilir. Bu kadar vahim. 2) Van Üniversitesi: Intihar gibi en uç bir olayin ardindan, sanigi bes aydir mahkemeye çikartmayan savci kendisine bagli oldugu halde sessiz kalan Adalet Bakani C. Çiçek söyle dedi: “Kisi intihar etmeye karar verdiyse yatagin nevresiminden, battaniyenin kenar parçasindan bu yola gidebilmektedir” (Hürriyet, 15 Kasim). AKP burada YÖK’le inatlasacagim diye taraf olmayi birakmazsa basini belaya sokar. Bas derken aklima geldi, bence partililer seccadeden bas kaldirmasinlar ve Rektör Yücel Askin’in da gitmemesi için günde bes kez dua etsinler. Bir de, böyle durumlarda kimlerle is gördüklerini bir düsünsünler. Bu günleri idrak etmek için tam dokuz yil bekledigini söyleyen muhbir Ziraat profesörü Nurhan Akyüz’ün, günahtir diye sarap dersini okutmadigi (Hürriyet, 11 Kasim) ortaya çikti. Böyle insanlarin ipine güvenip, cumhurbaskanindan tut bütün ulemayi karsisina almak acaba ne kadar akillica? 3) AIHM-Türban: AKP burada kesinlikle hakli. Hiç lâmi-cimi yok: Divan’in karari çok yanlis ve çok tehlikeli. Yanlis, çünkü bu ülkede temel haklar ancak yasayla sinirlanabilir ve türbani yasaklayan yasa yok; yönetmelikle ve mahkeme yorumlariyla yasaklama olmaz. Ayrica, kamu kurumlarinda HIZMET VEREN kisi böyle simgeler takamaz, ama HIZMET ALAN istedigini takar/çikarir. Yoksa, bugünkü mantikla, PTT’den pul almaya giden kadina da karismaya kalkarsin. Üstelik, hiçbir Bati ülkesinde üniversitelinin basina bilmemnesine karisilmazken “Türkiye’nin özel kosullari” demesi, Divan’in Türkiye için “2. sinif insan haklari” uyguladigini gösteriyor. Tehlikeli, çünkü bundan sonra saflar daha kemiklesecek. Baksaniza, “Artik konu kapandi!”lar basladi. Hiç öyle bir sey yok. Milliyet’te (15 Kasim) Taha Akyol’un basligi bu açidan çok anlamli: “Türban’da Içtihat Kapisi Kapandi mi?” Bu terim, Imam Gazali’den beri, “dinde yeni çözüm getirilemez” anlaminda kullanilir. Kemalizm laik bir din gibi hareket ederse, din muamelesi görmesi kaçinilmazdir. Simdi AKP’ye çok önemli bir görev düsüyor: “Kamu görevlileri örtmesin” diyen (Hürriyet, 14 Kasim) B. Arinç’in bu çok anlamli önerisine sarilmak. AKP bunu islerse, karsisindakiler oturup düsünür. “Ögrenciler örtsün” demeye biraz zor devam eder. Bu saçmalik artik biter.

4) Azinlik Raporuna dava: Neredeyse on aydir savci karar veremiyordu. Çünkü “yukarisi biyik, asagisi sakal”di. Takipsizlik verse Rapor’u aklayacak, dava açsa hiçbir dala tutunamayacakti. Simdi, acaba niye dava açti? Ilerleme Raporunun çikmasini bekledigi kesin de, daha baska? Adalet Bakani C. Çiçek bu Rapor çikar çikmaz “Entel zirva”, “Entel fitne” ve “Türkiye’nin ek yerine jilet attilar” diye ses vermisti, ondan mi? Acaba AKP, Çiçek’in bütün bu eylemlerinin dogrudan Hükümet’in siciline yazildiginin farkinda mi? Bu mesele AB sürecini baltalama çabalarinin mümtaz parçasi. Ama savcinin iddianamesi öyle bir hüzünler bütünü ve mahkemede öyle bir savunmayla karsilasacak ki, sayin savci “Bu davayi açmasaydim daha iyi olurdu” diyebilir. Olaylar, on ay önce Rapor’da yazdiklarimizi tescile dogru gidiyor. Baksaniza Semdinli’deki koca pankarta, perperisan durumda insanlar bile ne yazdilar: “Avrupaliyiz, Türkiyeliyiz, Kürdüz”. Bir memlekette toplumsal ahengin bundan daha güzel ifade edildigini içinizde hiç duymus olaniniz var mi? -Bela aramak(Baskin Oran) Erkek olmasa, su sözleri söyleyenin resmen agzindan öpmek geliyor içimden: “Ben Türk degilim, Kürt’üm. Türkiyeliligimle gurur duyuyorum, Türklükle degil. Ben Misak-i Milli sinirlari içinde, demokratik kosullarda yasamayi isteyen bir Türkiye Cumhuriyeti vatandasiyim. Kürtler AB demokrasisi istiyor. AB standartlari kimlik sorunumuzu çözer”. Nese Düzel’in 28 Kasim tarihli Radikal’deki röportajinda, Hakkâri Belediye Baskani Metin Tekçe söylüyor. Gerçi “aslî unsur” hatasina o da düsüyor ama, bu enfes sözleri söyleyen beyin onu da düzeltecektir. Semdinli’de de su muhtesem pankartin asildigini daha önce yazmistim: “Avrupaliyiz, Türkiyeliyiz, Kürdüz”. *** Hadi bakalim. Adamlar ben “Türk degilim” diyor. Ne yapacagiz, öldürecek miyiz? Yoksa zorla Türk’üm mü dedirtecegiz? Söyleyenlerin dilinde tüy bitti: Türk’ü üst kimlik mi kabul ediyorsunuz, mükemmel! Hiçbir sorun yok! Ama kabul etmeyeni ne yapacagiz? Yukarida sordugum iki seyden birini mi yapacagiz? Bu memleketteki 12 (on iki) milyon Kürt’ün en azindan yarisi “Ben Kürd’üm, Türk degilim” diyor. Ama, ayni cümle içinde ekliyor: “Türkiyeliyim. AB standartlarini istiyorum”. Yahu, daha ne istiyoruz, belamizi mi? Adamlar kimliklerini koruyarak bu memleketin ayrilmaz unsuru kalmak istediklerini daha ne kadar dürüst, daha ne kadar açik, daha ne kadar bilimsel, daha ne kadar güzel söylesinler? Bu insanlarla “Türkiyeli”den baska hangi ortak paydayi bulmayi düsünüyoruz? *** Yoksa, acaba, ortak payda bulmaya çalismak gibi bir derdimiz yok mu. Yoksa, bir zamanlar koskoca Mülkiye’de siyaset sosyolojisi doçentligi yapmis parti lideri gibi “Üst kimlik Türk’tür. Bunu demeyen bu ülkeyi Yugoslavya gibi parçalar” diyerek Türk milliyetçiliginin oylarini mi avlamaya çikiyoruz? Ecevit’in halinden hiç mi ders almadi “sosyal demokrasi”miz? Yoksa, maazallah, “çözüm” öneriyoruz da, bu çözüm, kösesinde “Çözüm felaket mi?” diye baslik atan yazarin “çözüm”ü gibi bir çözüm olmasin?

Yani, “Kürt nüfusun bu artis hiziyla 2025’te ülkenin geri kalan nüfusuna esit olacagi”ni, yani 12 milyon’un yirmi yil sonra 70 - 12 = 58 milyona ulasacagini hesaplayarak, “Bu sartlar altinda felaket niteliginde bir ‘çözüm’ ihtimali[nin] giderek gerçeklik kazan”digi kanisina mi varacagiz? (Radikal 24 Kasim) Yahu, hiç mi hesap bilmiyoruz veya hiç mi dayak yemedik veya ne yapiyoruz? Buradan da kalkip, “Türk milletinin olasi tepkisini küçümseyenlerin akillarini baslarina almasi için zaman gelmistir, hatta geçmektedir” diyerek, artik nasil sey oldugunu söylemeye dilim varmiyor, “herkesten önce Kürt asilli vatandaslarimiz için büyük bir felaket olacak” (Radikal 26 Kasim) bir “çözüm” mü öneriyoruz? *** Türkiye’nin en iyi egitim almis, en fazla umur-i devlet görmüs, en isleyen beyinlerinden birinin önerdigi çözüm bu iken, Basbakan Erdogan üst-alt kimlik konusunda söyledigi A’dan Z’ye dogru ve bilimsel seyleri unutturmak istercesine davraniyor. Bütün saldirilara ragmen yigitçe ve vatanseverce “Üst kimlik TC vatandasligidir” diye direnen insan, ertesi gün kalkip, bir de “Ortak deger Islam’dir” diyebiliyor. Birakin onu, bütün olayi birdenbire sifirlarcasina, “Semdinlili vatandastan tanik olarak istifade edemezsiniz, çünkü PKK tehdidi altindadir” diyebiliyor. Diyarbakir Baro Baskani Sezgin Tanrikulu “Taniklar uzaydan mi gelecek?” diye soruyor; kibar adam, az söylüyor. Ayni saatlerde, Semdinli’de Renault içinde yakalanan iki astsubayin görev yazisinin olay gününe, yani 9 Kasim’a ait oldugu ortaya çikiyor (Milliyet, 29 Kasim). Türkiye, “çözüm” olarak, önüne gelen yazara “devlet yargi organlarini alenen asagilamak”tan ve “kin ve düsmanliga alenen tahrik”ten dava üzerine dava ikame ediyor, adeta AB sürecine savas açmisçasina dimdik yürüyor… Not: Kürtlerin üzerinden jet uçurmak, o bir Türk Klasigi. “Üreme” hesabi yapmak ise orijinal; yegenim Adil’e dogrulatmak ihtiyaci hissettim. Söyle diyor: “Hesap dogru. Türkiye’nin artis hizi, Kürtler dahil, yilda yaklasik % 2. Eger yeni doganlarin 16 yasina kadar çocugu olmaz dersen, o zaman Kürtlerin artis hizinin yaklasik %17 olmasi gerekir. Tabii, gayri-Kürtlerin hiç artmamasi sartiyla.” -Millet-i Hakime’lik yaristirmasi.(Baskin Oran) Türkiye’de Kürt meselesi su günlerde o kadar karisti ki, benim de kafami karistirdi. 1) Bu sorunu halletmenin tek yolu, Kürt içeren diger ülkelerle aramizdaki esigi alabildigine yükseltmek. Ki, bizim Kürtler Türkiye’ye entegre olsunlar ve “asagi” atlamak istemesinler. Simdiye kadar binbir ayrintisiyla on bin defa yazdim, bu esik ayni anda saglanmasi gereken iki ögeden olusuyor: Kürtlerin a) Ekmek; b) Kültür sikayetlerini gidermek. Yani bu insanlara biraz nefes aldirmak; alt kimliklerine de saygi göstermek. Fakat biz tam tersine gidiyoruz: Birincisiyle ilgili olarak, 1999’dan beri hiçbir sey yapilmadi. Üstüne üstelik, Radikal’de manset: “Kisi basina gelir K.Irak’ta 4000, Güneydogu’da 400 dolar”! (04.12.2005) Ikincisine gelince, AB Uyum Paketlerini, bu insanlarin sonsuz sabrini deneme laboratuari yaptik. “Sayin Öcalan” dedin mi, 500 YTL ceza (Hürriyet 21.11.2005). “Roj Bas” (iyi günler) dedin mi kelime basina 2 ay hapis ve 820 YTL ceza (Radikal, 11.10.2005).

Diyarbakir’da parklara Kürtçe isim vermek yasak (Radikal, 02.12.2005). Temel beklentiler katiyen karsilanmadi. Bunlar birikiyor, tortu gittikçe yükseliyor. 2) Devleti yönetenlerin söylemi tutarsiz. Basbakan bir kalkiyor “Kürt sorunu farkli, PKK terörü farkli” diyor (Sabah, 22.08.2005), sonra Y.Zelanda’dan demeç veriyor: “Türkiye’de sadece bölücülük sorunu vardir” (Radikal, 07.12.2005). Bir kalkiyor, “TC vatandasligi üst kimliktir” diyor, arkasindan da “Birlestirici unsur Islam” diyor. Ana muhalefet lideri Baykal insana tümüyle hüzün ve ötesini veriyor. Türk milliyetçilerinin oylarina çengel atmak için bilim adami bile bile lades yapiyor. Türkler arasinda söylemin bini bir para. “Türkiyelilik ne ise yarayacakmis ki?”cilerden tut, koskoca hocam Prof. Mümtaz Soysal’in da aralarinda bulundugu (tanrim!), sözcülügünü Azinlik Raporu Yirticisi Fahrettin Yokus’un yaptigi, MHP’liler ve emekli generaller grubuna varincaya kadar (Milliyet, 01.12.2005). Egemen unsur olmaya alismis Türkler, bu “power position”i, yukariya yerlesmis bu konumu kimselere birakmak istemiyor. 3) Kürt liderlerin hepsi ayri telden. Öcalan kalkiyor, “TC üst kimligini kabul ediyorum. Bizim ne istedigimiz bellidir. Ne bagimsizlik ne federasyon istiyoruz” diyor (Hürriyet, 06.12.2005). Buna karsilik Kürt-Der sözcüsü Ibrahim Güçlü gibi (Tempo, 02.12.2005), Serefettin Elçi gibi federal yapi isteyenler var. Milliyet’teki (28.11.2005) D.Sazak röportajinda DTP Esbaskani Ahmet Türk “Bu sorun üniter yapiyla çözülebilir” diyor, sonra da “Türkleri aslî unsur sayarsaniz öteki kimlikleri inkar etmis olursunuz” diyor. 28 Kasim tarihli Radikal’de Nese Düzel’in konustugu ve “Türkiyelilik”i savunarak çok dogru seyler söyleyen Hakkari Belediye Baskani Metin Tekçe bile bir yerde geliyor, “Kürtlügün her boyutuyla bu ülkenin aslî unsuru olmasini istemek Kürt irkçiligi olarak degerlendirilemez” diyor. Çok dogru; irkçilik degil ama, aslî unsur olma hastaligi sart midir? Kürtleri aslî unsur sayinca, bu öteki kimlikleri inkar olmuyor mu? Her seyde farkli düsünen bu insanlar hep bir agizdan “Biz kurucu unsuruz, biz aslî unsuruz” demekteler. Bu bir tepki, Türk milliyetçiligine tepki, anliyorum, ama tutarli olmak diye bisey de var. ??? Özet: Türkler ile Kürtler’in muazzam ortak bir noktasi mevcut: katisiksiz bir Millet-i Hakime zihniyeti. 1454 tarihli Millet Sistemi’nin kilit kavrami Millet-i Hakime olmayi biri terk etmek istemiyor, öteki “bana da yaninda yer aç” diyor. Ikisi de kendini aslî ve kurucu unsur olarak görüyor ve tabii ki digerlerini de talî (ikincil) unsur. Bu kadar basit. Bu kafalarla “Türkiye unsuru” ne olur, onu ikisi de düsünmüyor. Not-1: Azinlik Raporu’nu yazdik diye 5 yil hapis isteyen savcinin hakkimizdaki iddianamesinden: “Ihbarcilar: Fethi Bolayir, Mahir Akkar”. 03.12.2005 tarihli Cumhuriyet’in 5. sayfasindan: “Mahir Akkar adli yurttas Basbakan, TBMM Baskani, AKP ve AKP MKYK üyeleri hakkinda seriatçilik iddiasiyla Yargitay Cumhuriyet Bassavciligina suç duyurusunda bulundu”. Yorumlar: 1) Demek ki bu hazretin isi bu; 2) Bu bir ilahî adalet tecellisi. Not-2: Kim ve nasil elde etmis, veya gerçek midir bilemem; internetten “Öcalan’in 30 Kasim 2005 tarihli görüsme notlari” baslikli bir bant çözümü geldi. Söyle bir cümle de geçiyor: “TC Vatandasligini anayasal üst kimlik olarak kabul ediyoruz. Alt kültürel kimliklerin önündeki engellerin kaldirilmasini istiyoruz. Bu konuda Baskin Oran’in

görüsleri dikkat çekicidir. Bizim görüslerimizle örtüsmektedir”. Bi de buradan dava açilir mi acaba dersiniz? -Midye üzerine iki çift kelâm.(Baskin Oran) Midye gibi toplumuz. Disa karsi çok hassasiz. Kapaniveriyoruz. Ve sahtik, sahbaz oluyoruz. *** Birinci çift kelâmim su: Insan haklari savunucularina karsi simdi bir dava açma furyasi basladi. Bunlarin bir kismini görevliler kendiliklerinden (re’sen), bir kismini da “büyüklerimiz”in istemesi üzerine açiyorlar. Bir kismini da kurnazligi akillilikla karistiran “muhbir vatandas”lar arzu ediyor; bunlarin bütün isi bu, ileride teker teker yazacagim. Eskiden aynaya bakilirdi, simdi internete bakiliyor; orada ayna gibi yaziyor. Bu davalar hakkinda konusmak veya yazmak istedin mi, ceza hazir: Hazirlik sorusturmasindan baslayarak kesin karara kadar islemler hakkinda sözlü veya yazili “mütalaa”da bulunursan, bunu Basin Yasasi md.19 parayla (50 milyar), TCK md.288 ise hapisle (3 yil) cezalandiriyor. “Mütalaa” denmis ki, her dedigin buna girsin. ABD’de kararlari 12 kisilik bir jüri verir. Bu bir düzine insani, evlerinden barklarindan alirlar, karar verene kadar etkilenmesin diye bir yere tikarlar, disariyla iliskiden men ederler. Biz de Hollywood filmlerinde seyredip Vay Be! deriz. Düsünmeyiz ki marifetin padisahi bizdedir. Ülkede ne kadar medya mensubu varsa, dahasi, ne kadar vatandas varsa, yani 70 milyon, men ederiz. Biz bazen kendimizi küçümsüyoruz kardesim. Dert degil; nihayet bu vatan bizim; ne diyebiliriz ki. Ama kimini suçlayip içeri at, kimini birak konussun, bu olmuyor. Çünkü olayin dumani üstündeyken Kara Kuvvetleri Komutani “Bu astsubay iyi çocuktur” diyerek veya Jandarma Genel Komutani “Bu lokal bir olaydan ibarettir” diyerek isareti çakarsa, onlar “yargiyi etkilemis” sayilmiyor. Çünkü büyük adamlardir, yargiyi etkilemezler. Ama bir gazeteciysen, küçük adamsindir, yargiyi etkilersin, md.19 ve md.288 senin için yazilmistir. Veya, alti okka agirliginda bir devlet kurulusu veya bir siyasal parti cümbürcemaat bir heyetle davanin görüldügü yere “çikartma yapar”, ona ceza yoktur. Iki satir yazana vardir. Ama bu durum “mâserî (ortak) vicdan”i zedelermis, önemli degildir; vicdani hallettik de, mâserîsi kaldi. Önemli olan, büyükleri serbest birakip küçükleri baglamaktir. *** Ikinci çift kelâmima gelelim. Üniversitede profesörsündür, bir gün bir zarf gelir. Devlet hiç sormadan seni Basbakanlik’a bagli bir danisma kuruluna üye atamistir. Huzur hakki falan da almadigin gibi, bütün gün süren toplantilarda ögle yemeginin parasini da cepten verirsin. Sonunda oturup “üst kimlik, alt kimlik” diye resmî rapor üretirsin, istisnasiz herkesi kucaklayan “Türkiyeli” kavramini tartismaya açarsin, o zaman iki “muhbir vatandas”in dilekçesi isleme konur, derhal mahkemeye verilirsin, 5 yil isterler. Dert degil; nihayet bu vatan bizim; ne diyebiliriz ki. Ama kimini suçlayip içeri at, kimini birak konussun, bu olmuyor.

Çünkü ayni kavramlari senin arkandan MIT’in 2 numarali yöneticisi kullanir (bkz. Radikal, 7 Aralik 2005), hatta bizzat basbakan dilinden düsürmez (bkz. bütün gazeteler, bütün televizyonlar, her tarih), ama ilgili makamlar bunu suç saymaz. *** Büyüklerimiz niçin böyle yapiyor? Çünkü birinci durumda bu dava furyasini garip bulan ne kadar Batili gazeteci varsa disaridan geliyor, kapiya dayaniyor. Büyüklerimiz çok rahatsiz oluyor. Batili gazetecileri engelleyemedigi için Türkiyeli insan haklari savunucularini engellemeye çalisiyor. Yani çözümü içeride ariyor. Sonuçta yumurta ile tavuk durumlari beliriyor; o ayri mesele tabii. Ikinci durumda ise sinirlarimiz disinda yeni bir komsumuz dünyaya geliyor, petrol zengini de olabilecek bir Kürdistan, onun üzerine büyüklerimiz çok huzursuz oluyor, politikalarini gözden geçiriyorlar ve çözümün Türkiye içinde bulunmasi gerektigini birdenbire kesfediyorlar. Hele, daha devlet olmamis Barzani, K.Irak’i kastederek “Ister Kürt, ister Arap, ister Asuri, ister Yezidi olun. Bu topraklarda yasiyorsaniz, Kürdistanlisiniz” diyerek 700 yillik bir devlete muazzam bir ders verdikten sonra (Milliyet, 14.12.2005). Ve hatta, Türkiye içinde “içerde” bulunan biri bile sinirlarimiz disindaki bu durumdan rahatsiz olduktan sonra… *** Çocuklugumuz Izmirinde bir tekerleme vardi: “Aziz dostum kertenkele, vur basini yerden yere”. O artik degisti, söyle oldu: “Aziz dostum midye, al basini ellerine, kulak ver kissadan hisseye”: Içten etkilenmeye açik olmazsan, distan etkilenmeye açik olursun. Bir gün gelir, açiliverirsin. Iki kabugunun arasina sert bir cisim sokup büküverirler, açiverirler. -“Bu isin idami nedir kardas?”(Baskin Oran) Cezaevlerinde sikça duyulan bir deyimdir bu. Yani, kötülerin en kötüsü durumda bu adamin alacagi ceza ne kadar olur, anlamindadir. Simdi gelin, ulusal gururuna çok düskün bir millet olarak söyle bir durumu tartisalim. Vatandasin biri çikmis ve “Biz Türkler bir tarihte falanca insanlari kestik” demis olsun. Rezil, yalanci, dengesiz, tarih bilmez, provokatör, berbat bir adam. Simdi, bu asagilik niteliklerini birlikte kabul ettigimiz adamin bu adi sözlerini cezalandirmak için uygulanacak hukuka gözatalim: *** Madde-1: “Herkesin, ifade özgürlügüne hakki vardir. [Bu özgürlük] demokratik bir toplumda ulusal güvenlik, ülke bütünlügü, kamu güvenliginin gerekleriyle ve kamu düzeninin korunmasi veya suçun önlenmesi, genel saglik ve ahlakin baskalarinin ün ve haklarinin korunmasi, gizliligi olan bilgilerin açiklanmasinin önlenmesi ya da yargi organinin otorite ve yansizliginin saglanmasi için gerekli olan ve yasayla konulan kural, kosul, kisitlama ve cezalara baglanabilir”. Yukaridaki adi cümle, ifade özgürlügünün burada sayilan istisnalarinin (ülke bütünlügü, vs.) hiçbirine girmiyor. Ceza hukukunda yargiçlar istisnalari ve yasaklari genisletemedikleri için, yorum ve kiyas yoluyla da ceza verilemez (TCK md.2). Bir de suna bakalim:

Madde-2: “(…) Herkesin ifade özgürlügüne hakki vardir. [Bu hakkin kullanilmasi] ödev ve sorumluluklari da içerir. Bu nedenle belli kisitlamalara bagli olabilir. Ancak, bunlar yasayla öngörülen ve a) Baskalarinin haklarina ve adina saygi göstermek; b) Ulusal güvenligi veya kamu düzenini ya da kamu sagligini veya genel ahlaki korumak; için gerekli olan kisitlamalar olabilir”. Rezil adamin sarfettigi sözler için burada da ayni durum var: “belli kisitlamalar”in hiçbirine girmiyor ve yorumla da sokulamaz. Üstelik, yerlesik içtihada göre bir bilgi veya fikir “gücendirici, soke edici, rahatsiz edici” olsa dahi ifade özgürlügüne girer. Özet: Bu sözler, istedigi kadar tepki yaratici olsun, istedigi kadar kötü bir adam tarafindan söylensin, bu maddeler geçerli oldugu sürece ifade özgürlügüne girer. Yani, bu isin “idami” sifirdir. *** Ne oldu? Niye itiraz ettiniz? Bunlar TC yasalari degil diye mi? Çok haklisiniz; TC yasalari degil. Ben sizi aldattim. Yukaridaki “Madde-1” Avrupa Insan Haklari Sözlesmesinin md.10’u. “Madde-2” ise, BM Medeni ve Siyasi Haklar Uluslararasi Sözlesmesinin md.19’u. Içtihat dedigim de, AIHM içtihadi. Bunlarin yerine, siz, hakiki bir TC yasasi hükmü öneriyorsunuz: TCK md. 301/1: “Türklügü, Cumhuriyeti veya Türkiye Büyük Millet Meclisini alenen asagilayan kisi, alti aydan üç yila kadar hapis cezasi ile cezalandirilir” Bakin, iste bu madde “ise” yarayabilir. Çünkü, eger “Anliyam, sanliyam, kilici kanliyam” diye türkülerin söylendigi ve milleti olusturan unsurlardan ikisine birden tek bir hitapla (“Ermeni dölü”) açikça hakaretin serbest oldugu bir ülkede, bir tarihte falanca insanlarin öldürülmüs oldugunu beyan etmek Türkleri asagilamak olarak yorumlanirsa, bu isin idami 3 yila kadar hapis demektir. *** Ama, hiç kusura bakmayin. Çünkü bizim ulusal hukukumuza göre, benim verdigim TC yasasi olmayan maddeler ve içtihat sizin verdiginiz TC yasasi olan TCK md.301/1’den üstün: “Usulüne göre yürürlüge konulmus temel hak ve özgürlüklere iliskin milletlerarasi andlasmalarla kanunlarin ayni konuda farkli hükümler içermesi nedeniyle çikabilecek uyusmazliklarda milletlerarasi andlasma hükümleri esas alinir” (Anayasa md.90/5). Türkiye bu iki uluslararasi metnin birincisini 1954’te, ikincisini de 2003’te usulüne göre onayladi ve yürürlüge soktu. Demek ki Anayasamiza göre TCK md.301/1 hükmünün burada hükmü yok. Dahasi, bu durumda md.301, Anayasamizin bu 90. maddesine de aykiri ve yargiçlar tarafindan uygulanmaksizin Anayasa Mahkemesine sevk edilmeli. Üstelik, biliyor musunuz ki bu 301/1 resmî ideoloji açisindan da sakincali, çünkü açikça Pan-Türkizm yapiyor? Gerekçesini okuyunuz: “Maddede geçen Türklük deyiminden maksat, dünyanin neresinde yasarsa yasasinlar Türklere has müsterek kültürün ortaya çikardigi ortak varlik anlasilir. Bu varlik Türk Milleti kavramindan genistir ve Türkiye disinda yasayan ve ayni kültürün istirakçileri olan toplumlari da kapsar”. Bu durumda nerede kaliyor “sinirlar disina tasmayan” Atatürk Milliyetçiligi iddiamiz? Var mi, Moldova’daki Gagauz Türklerine laf söyledin diye 3 yil içeri atilmak? *** Yok canim, saka. Atilmazsiniz, çünkü Müslüman olmadiklari için Gagavuzlari Türk’ten

saymiyoruz. Onlara laf söylemek serbest. Ama mesela K.Irak Kürtlerine degil. Dag Türkü olmalari hasebiyle. Bizim Ermenilere de degil. Dostum Kadir Cangizbay Agos’ta (no.375, 06.06.2003) açiklamisti, kendileri aslen Orman Türkü’dürler; adlari Ormanî olup, zamanla Ermeni diye incelmistir… ---------------------- Not: Türkiye’de Çin üzerine çok az kitap vardir. Iyi bir tanesi, Attila Sönmez’in çevirisiyle Bilgi Üniversitesi Yayinlarindan çikti: Ray Huang, Çin Tarihi, bir makro tarih yaklasimi. -Bu memleketi “muhbir vatandas”lar kurtaracak(Baskin Oran) Yukaridaki baslik son derece ciddi. Hemen anlatayim. Son zamanlarda, Türkiye’nin AB üyeligini önlemeye yönelik davalar furyasi basladi. Birtakim “durumdan vazife çikaricilar” zuhur etti. Bunlar iki asamali çalisiyor: 1) Savciliga gidiyorlar, örnegin “Bu adam Türklügü asagiladi, dava açin!” diye ihbar ediyorlar. Savci da ikna oluyor ki, dava açiyor. 2) Yargica gidiyorlar: “Biz de Türk’üz, müdahil olmamiz lazim!” diyorlar. Yargiç da ikna oluyor ki, yapiyor. Müdahil demek, savcinin yani sira davaya katilip sanigi suçlayabilen sahis demek. Ama bu sifati alabilmesi için, dogrudan zarar görmüs olmasi lazim. Yani, kocasi öldürülmüs bir kadin müdahil olabilir ama, onun enistesi olamaz. “Full time” çalisan bu ilginç kisilerden biri Mahir Akkar adli vatandas. Bakiniz hangi ihbarlarda bulunmus ve davalar açtirmis: DYP’li eski bakan Nafiz Kurt aleyhine ihbar ve hakaret davasi (Hürriyet, 17.12.1998); Basbakan Ecevit’in vesayet altina alinmasi için sikayet ve dava (Radikal, 06.07.02); Fenerbahçe taraftarlarinin maçta açtiklari “Riza Efendi, 2 ekmek 1 süt” pankarti hakkinda ihbar (Zaman, 20.04.05); Prof. Kaboglu ve benim hakkimda Azinlik Raporu için ihbar (Radikal, 09.11.05); KKK ambleminin degistirilmesi üzerine ihbar ve dava (Sabah, 14.11.05); T.Erdogan, B.Arinç ve AKP hakkinda seriatçilik ihbari ve davasi (Cumhuriyet, 03.12.05). Bunlar internetten bulduklarim; kim bilir daha neler var. Bir ilginçlik de surada ki, bu zat bazen “bilirkisi” diye, bazen “Tüm Kapicilar Koruma ve Dayanisma Dernegi Baskani” diye geçiyor. Bir digeri, MHP K.Çekmece ilçe bsk.yd. Av. Kemal Kerinçsiz. Osmanli Ermenileri konferansini erteletmedeki sonuçsuz çabasiyla meshur oldu (Sabah, 24.09.05). Referanslari arasinda sunlar var: H.Dink’in cezasinin artirilmasini istemek (Radikal, 13.10.05), Pamuk’un Die Welt’e verdigi demeci ihbar etmek (BBCTurkish.com, 26.10.05), Fener’in dinsel toplantisinin durdurulmasi için ihbarda bulunmak (Milli Gazete, 03.11.05), bes gazeteciyi ihbar etmek (Sabah, 03.12.2005), Pamuk davasinin durdurulmasina itiraz etmek (Hürriyet, 28.12.05). Simdi, Türkiye Cumhuriyetinin bütün umudu niye bu sayin kisilerde, onu arzedeyim. *** Bu yeni davalarin en ilginçleri artik TCK md. 288’den açiliyor. Maddeye göre, sorusturmanin açilmasindan baslayip kesin karar alinip dava bitene kadar adli süreç hakkinda sözlü veya yazili beyanda bulundun mu, örnegin “Yahu, Ceza Muhakemesi Kanunu md.100’deki tutuklama nedenlerine göre bu davada kesinlikle tutuklama olmamasi lazim, ama adam aylardir içeride yatiyor” dedin mi, 6 aydan 3 yila kadar hapis. Bugün komsu Hukuk Fakültesinden bir profesör arkadasim söyledi, ayrintisi henüz eline

ulasmamis, Karadeniz’in bir ilinde “taraf mütalaasi” veren birisine 288’den dava açmislar! Taraf mütalaasi sudur: davanin taraflari kimi bilim adamlarina veya uzmanlara basvururlar, kendilerinin hakli olduguna iliskin yazili bir görüs alirlar, dava dosyasina koyarlar; yargiç itibar ederse eder etmezse etmez. Iste bu taraf mütalaasi veren kisiye “yargiyi etkilemek” ten dava açilmis! Aslinda bu hiç de tuhaf bir durum degil, çünkü daha tuhafi yasandi. Bir yazisi yüzünden 7 Eylül’de çarptirildigi hapis cezasi üzerine 14 Ekim’de yaptigi basin açiklamasinda “Bu, benim alnima sürülen bir karadir” dedigi için Hrant Dink’e bir de yine 288’den dava açildi. Muhbir vatandas: Av. Kerinçsiz. Hrant diyor ki: “Hakkinda karar verilmis bir sanigim. Yargiyi etkilemek sanigin en temel hakkidir. Bir sanik yargiyi etkilemeye çalismazsa kim çalisir?” (Milliyet, 25.12.05) Bir sanik kendini savunmaya kalktigi için hakkinda dava açilirsa, taraf mütalaasi verene tabii ki açilacak. Simdi sira, mantiken, sanigin avukatinda. Yani, adil yargilamayi etkilemekten bütün sanik avukatlari hakkinda dava açilmasinda. Kerinçsiz’in AB-Türkiye Karma Parlamento Komisyonu Esbaskani J.Lagendijk’i de 301 ve 288’den ihbar ettigi bir ortamda (Radikal, 28.12.05), bekleyin, buna az kaldi. *** Iste, Akkar ve Kerinçsiz gibi “muhbir vatandas”lar bu cehennemî süreci baslattiklari ve çivisini çikardiklari için hiç farkina varmadan Türkiye’yi kurtariyorlar. Çünkü, bir kere, sabirlari törpülüyorlar. Ikincisi ve daha önemlisi, siyaset biliminde “ideolojinin olumsuz islevi” denilen kavrami isletiyorlar: Bir ideolojik noktaya akildisi ölçüde vurgu yapinca, “bumerang etkisi” sonucu karsit kavram güçleniyor. Demokrasiye “hukuk” kullanilarak yapilan bu acayip saldiri, absürd’e varan her sey gibi, kendi ziddini doguruyor. Baba Diyalektik geliyor… ---------------------------------------- Not: Söylemeyi unuttum: Hrant Dink’in 6 ay aldigi davanin muhbir ve müdahillerinden Mehmet Soykan, Dink hakkinda olumlu rapor veren üç bilirkisiye sorusturma açilmasini istedi. Savci Temmuz’dan beri bir karar veremedi… -Susuz Dede’de yilbasi(Baskin Oran) Bendeniz bes yasina gelene kadar Göztepe’de oturduk. Köse basindaki karakol nedeniyle “Karakol Çikmazi” denen, Hakimiyet-i Milliye ilkokulunun hemen yaninda, Filipaçi’nin Bahçesi boyunca uzanan 99. Sokakta elli liraya kiradaydik. Ileride bir fabrika bacasindan bir duman tüterdi; “Duman, duman!” derlerdi ve korkardim. Sonra, babam Alsancak’ta Ksenya soyadli bir "Beyaz Rus" kari-kocadan otuz bin liraya bir Rum evi satin aldi Ikinci Kordon’da, oraya geçtik. 99. Sokak’tan en canli hatirladigim sey, evimizin yukarisindaki Italyan Bahçesi idi. Küçük ablam Ayten oraya dere kenarinda radika toplamaya götürürdü. Nergisler, nergisler ve düsmemem gereken kuyular vardi ve uçsuz bucaksizdi; simdi apartman ormani, hiç sormayin. Italyan Bahçesi’nin daha üstlerinde Susuz Dede varmis. Tabii ki oraya kadar çikamazdik; olacak sey degil. Ama nasil bir vesileyle idi hatirlamiyorum, sonradan bir çiktim. Yesil boyali bir yatir vardi. Basucunda ciliiiz tek bir agaç dikiliydi; gelenler kovayla su getirip

döküyorlardi. Simdi koruluk olmus. Aradan yillar geçti, büyük ablam Nesrin kirk yedi yasinda asik olup evlendi, kocasi Ressam Vedat’in tepenin yanindaki evine tasindi (Vedat abinin yagliboya resimlerindeki münzevî top agaç, iste oradandir). O zaman ögrendim ki, Susuz Dede’de makara açarmis genç kizlar. Tepenin eteginde makara satilirdi; onlardan alir, yukari çikincaya kadar aça aça giderlermis. Eger iplik yukari varana kadar tükenmezse, dilekleri olurmus. Özellikle cuma günleri sucu çocuklar ve falci kadinlar kaynardi ortalik. Aradan yaklasik kirk bes yil geçti, yilbasi günü Feyhan’la birlikte tekrar çiktim Susuz Dede tepesine. Siz de mutlaka biliyorsunuzdur: Yeni yila nasil baslarsan öyle gidermis; rahatlatici bir yaziyla baslayalim ki rahat bir yil olsun. Asagidakiler, yatirin beyaz mermerlerine ziyaretçilerin elle yazdiklaridir; “virgülüne dokunmadan” aynen veriyorum. *** “Ailemi, çi. me. ve dostlarimi koru Allahim! Ileride hepimizin ii bi meslek sahibi olmamizi ve artik üzülmememizi sagla. AMIN!!!” “Ersan beni chok sevsin” “Allahim, çok geçerli bir telefon alayim. Bana yardim edin. Düzgün bir ask yasamak istiyorum amin. Melih Saricaoglu” [Bu adini da yazmis ki, Susuz Dede karistirmasin] “Allahim, bana bir telefon ve ailemle hiç kavga etmeyim. Ailemle durumum iyi olsun. Aileme bol saglik ver. Arabayi ögreneyim. Karnemde zayif olursa bana kizmasinlar. Elimden gelen bu. AMIN” “Layik bi evlat olim onlari utandirmiyim! ERCAN’LA ÇIKIM LÜTFEN!” “ALLAHIM Tüm insanlar mutlu olsun. Herkezin hakkinda en hayirlisini nasip et” [Bu, saglamci]. “Allahim nolursun hep mutlu olalim. Vedatla ayrilmayalim. Babamin isleri bozulmasin. Hep basarili oliyim. Iyi bir meslegim olsun” “Bismillahirrahmanirrahim. Allahim ne olursun Dostum ve ben erkekler ve ailemiz yüzünden artik üzülmeyelim, aglamayalim. Ben E’ya, dostum’da Haz’i çok seviyo. Ne olur bizi mutlu et. Artik onla çikim. Dualarimizi kabul et Allahim!!” “ALLAH’IM BENI N’OLUR GÖKHANIMDAN AYIRMA. Kavga etmeyelim. Iyi geçinelim. BEN ONU O BENI HEP SEVSIN” “Kocalarimiz bizi hep sevsin ve ALDATMASIN NOLUR TANRIM”.. “Allahim ne olur aileye zarar gelmesin. Basarili olayim. Yesimle çiktigimiz hiç bilinmesin. Yesim Ercanla çiksin. Lütfen!” [Burada durumlar biraz karisik galiba. Insallah Ercan gelip görmez] “ALLAHIM!! Sana siginip sana güveniyorum. Okulumu basariyla bitireyim. basarili bir is hayatim ve mutlu bi evim olsun en önemli: Annem ve babam artik kavga etmesin hep mutlu ve beraber olalim. Lütfen annem ve babam ayrilmasin. Emre ve ben mutlu olalim ben hep dogru yolu bulayim. Stajim iyi geçsin ne olur. Amin. BUSE” “Allahim! Lütfen ailemi ve beni koru okul hayatimda basarili olayim ve aile hayatimda dogruyu bulayim. Bana sans, para ver. Tekinle barisalim. Lütfeeen! AMIN. BERNA. Eger bunlari kabul edersen sana yine gelicem” [Bu kizimiz Allah’a mi hitap ediyor Susuz Dede’ye mi, tam anlasilmiyor (aslinda hepsi ayni), ama rüsvetçi oldugu kesin] *** Simdi internetten baktim, meger Susuz Dede’nin adi Rum zamaninda Ayos Agapi imis, yani Sevgililer Tepesi.. Millilesince, Susuz Dede oldugu anlasiliyor. Ama bu “dinci” durumu Göztepe Muhtari Meral Kurt söyle yorumluyor: “Yesil alanin bozulmamasi için

eskilerin söyledigi bir hikaye bu!” (www.izmir.gen.tr’den Izmir Life). Iyi de, Meral abla, Kemalizm’i kurtarmissin ama, o zaman orada münzevîîî, ciliiiz tek bir agaç vardi yahu. -Meleklerin Sehveti.(Baskin Oran) Pirus, Epir’in muzaffer kraliydi. IÖ 281’de Italya’ya yürüyüp büyük zafer kazandi. Ama öyle kayiplar verdi ki, “Böyle bir zafer daha kazanirsam mahvoldum” dedi. Kazanani perisan eden zaferlere, Pirus Zaferi denir. *** Kabul edelim: Su an için, Derin Devlet’in zaferi muhtesem… Çünkü 25.11.1979’da Maltepe Askerî Cezaevinden sikiyönetim varken kaçirdigi Agca’yi, sirtinda 1 idam 2 müebbetle, 5,5 yilda tahliye ettirdi. Öyle bir tahliye ki, Papa suikastinin yatilmis cezasini, Ipekçi cinayetinin yatilmamis cezasindan düsürterek. Adeta, “Bir suç daha islemek, erken tahliye sebebidir” dedirterek… Susurluk’taki siyah Mercedes’in kopyasini cezaevi kapisina dayayip, tosuncuklara “Seninle gurur duyuyor!” diye bagirtarak... GATA’nin kapali oldugu Kurban Bayraminda. Muayene tarihine kadar karakolda atilmasi gereken günde iki imzaya nanik yaparak. Imza vermemenin sonucunu, yani yeniden tutuklanmayi önleyerek… Bu mükemmel kresendo’nun muhtesem finale’si olarak, müsahadeye gerek görülmeksizin askerden çürük raporu aldirarak…(Oglum Hasan, motosiklet kazasindan diz sakatligi için 1 sivil 2 de askerî heyet raporu aldigi halde, askerligini komando soför olarak yaptiydi). Böylece, devlete ve kamuoyuna bangir bangir: “Biz daha ölmedik! Gücümüz her seye yeter! Kapayin çenenizi, girin evinize!” mesajini vererek… “Ülkücü” gence de: “Devlet Bahçeli’nin seni pasiflestirmesine izin verme! Yine gel bize! Gücümüz sonsuz! Elimiz her yerde! Hapisten de kaçiririz; tahliye de ettiririz; rapor da aldiririz; cebine para, koynuna manken de koyariz! Bizi bu acemi PKK itirafçi hiyarlarina mecbur birakma!” Üstelik, kimi gazetecilere, “Bunlar hep tesadüftür. Komplo teorilerine saplanmayalim” diye yazdira yazdira… *** Diyalektigin en temel kuralina göre, “Her sey, kendi mahvinin tohumunu karninda tasir”. Doganin en temel kuralina göre, “Doruktan ötesi, inistir” Mükemmel, iyi’nin düsmanidir. Rektifiye isteyen motorun, son anda çekisi artar. Travmatik ölüm anlarinda, penis sertlesmesi görülür. Buna Ingilizcede “Meleklerin Sehveti”-angel lust denir (www.ogrish.com). Beckett’in “Godot’yu Beklerken”inde Estragon mirildanir: “Kendimizi asmaya ne dersin?” Vladimir: “Himm. Bizimki kalkar”. Estragon: “Kalkar mi!” (en.wikipedia.org/wiki/Death_erection) *** Derin Devlet, Susurluk’tan sonra simdi de Semdinli’nin üstünü adim adim örtüyor. Mükemmele dogru yürüyor… Bilirkisi heyeti araba üzerinde kesif yaptigi sirada uzaktan açtigi atesle 1 kisiyi öldürüp 5 kisiyi yaralayan uzman çavus Hakkari’de, bomba sanigi iki astsubay ise Van’da

yargilaniyor. Dosyalari birlestirilmiyor (Radikal, 17.01.06). Uzman çavus tahliye de edildi. Demek ki, diyoruz, bu olay örgütlü degil. Çete isi degil. Derin Devlet isi degil. Bunlar münferit, adi olaylar. “Yerel olaylar”. *** Derin Devlet gözükara gidiyor… Ama böyle bir ortamda bu kadar gözükara gitmeye ihtiyaç duyabilmek için, fazla sikismis olmasi gerektigi akla geliyor… Çünkü sabirlar mayalanmaya basladi… Daha dün: “Semdinli’deki olay Derin Devlet isi olamaz, çünkü fazla acemilik var” diyenler, “Olmaz artik bu kadari da!” diye sizlaniyor. Arkasindan, “Ülkücüler ayagini kesince, itirafçilara kaldilar; acemilik ondan” yorumlari geliyor… “Simdi deli raporu da aldi. Elini kolunu sallayarak geziyor. Kalkip da birini ‘Gicik oldum!’ diye vursa, sonra da raporunu gösterse, kim sorumlu olacak?”lar basliyor… Genelkurmay’in benzer bildirileri simdiye kadar hep zehirzemberek olur ve en büyük gazetelerde birinci sayfa sürmansete çikardi.. Bu seferki, arka sayfalarin bir kösesinde zar-zor yer buluyor (Hürriyet, 17.01.05, s.18). Tonu da, “amacini asmis yorumlar”in “Soguk Harp döneminde teskil edilmis ve diger birçok ülkede de benzeri bulunan” bir birimi sorgulamanin, “vatan savunmasi hazirliklarinda zafiyete sebep” olacagindan sikayet edilmesi tonunda seyir ediyor… En önemlisi, bildiride Özel Harp Dairesi için: “bahsi geçen karanlik olaylarla hiçbir kurumsal iliskisi olmamistir” deniyor… *** Baba Diyalektik harekete geçiyor.. Doga, hükmünü icra ediyor. Pirus’un ereksiyonu basliyor… Vatandas!Felemenkçe konus!(Baskin Oran) Rita Verdonk. Kriminoloji ve örgüt sosyolojisi uzmani. Özgürlük ve Demokrasi Için Halk Partisi üyesi. Mayis 2003’ten bu yana Göç ve Entegrasyon Bakani. Rotterdam Belediyesinin entegrasyon amaciyla yeni yayinladigi 7 maddelik “Davranis Rehberi”ne “son derece sicak” baktigini bildirdi. Rehber’de 2 numarali ilke suydu: “Rotterdamlilar ortak dil olarak Felemenkçeyi kullanirlar”. Rita bunu su gerekçeyle destekliyordu: “Insanlar, sokakta yabanci dilleri duymaktan rahatsiz oluyor”. *** Tabii, Avrupa bu. Hemen alaylar basladi. Yazilanlardan bir demet (www.minorites.org/article.php?IDA=14442): “Halkinin yarisi ‘yabanci’ kökenli olan Rotterdam’dan bahsediyoruz. Kizma ama Rita, senin kreukreu [Felemenkçeyi kastediyor] daha tam dünya dili sayilmaz. Amerika’dan ziyaretçimiz geldi. Isaretle konussak olur mu?” “Gramer hatasi yapanlar da mahkum olur mu? Üçüncü tekil sahsi (zij/hun/hen) dogru kullanmayanlar?” “Ya Frizlandlilardan biri [Hollanda’nin kuzey kesiminde, konustugu farkli dil yasayla korunan bir azinlik] gelir de buradan geçerse ne olacak? Rotterdam’i, Kralligin kimi yasalarinin uygulanmadigi bir bölge mi ilan etsek acaba?” ***

“Allahin sopasi yok!”. Bu söz gibisi de hiç yok. *** 1930’larda ve yine 1960’larda “Vatandas! Türkçe konus!” kampanyasi vardi. Birincisine yetisemedim ama, ikincisine yetistim sükür. Çocuk safligi iste; dilbilgisi hatasi yapilmasin diye öyle afisler asiliyor, sanmistim. Anca Mülkiye’de anladim ki, gayrimüslimlerin sokakta kendi dillerini konusmalari bizi rahatsiz ediyormus, ondan asarmisiz o afisleri tramvaylara, suraya buraya… 30’lardaki kampanya da hem gayrimüslimler, hem de sokakta Kürtçe ve Arapça konusanlar için açilmisti. Hatta, kimi belediyeler kelime basina 5 ks. ceza kesiyorlardi; benim Atatürk Milliyetçiligi kitabinda dipnotuyla vardir. Gösterilen gerekçe: “Halk rencide oluyor” idi. Tavsiye ederim, sinirleriniz saglamsa, Kizil Elma’ci sitelere girin, “Türk’ün büyük hosgörüsünden ve konukseverliginden yararlanarak bu ülkenin kanini emenler, bu memleketten ekmek yediklerini unutmasinlar” türünden inciler var, okuyun. Arkasindan gelen “Ya Sev, Ya Terk Et!”leri de ihmal etmeyin. Ve mirildanin: “Allahin sopasi yok”… *** Mahkemesi lazim degil, adi hiç lazim degil, tarihi de önemsiz; bir savci açtigi davadaki iddianamesinde ezcümle söyle diyor: “Anayasamizda kullanilan Türk kelimesi bir irki degil, bir milleti ifade etmektedir” Yunanistan’in Iksanti (Iskeçe) kentindeki istinaf mahkemesi, 1927’de kurulmus Iskeçe Türk Birligi adli dernegi kapatirken söyle demisti: “Bu dernegin adi Yunan yasalarina aykiridir. Yunanistan’da Türk yoktur. Yunanli Müslümanlar vardir”. Allahin sopasi yok… *** Bu memlekette silahli kuvvetlerimiz kusaklar boyu insanlari ve kurumlari azarladi: Buraya Atatürk kösesi niye yapilmamis? Fotografi niye kötü? Heykeli nerede? Atatürk’ün su sözü bu kitaba niye konmamis? Niye bu politikaci Atatürk tablosunun önünde resim çektirmiyor da biraz ötede çektiriyor, vs., vs. Geçenlerde KKK yeni “bröve” yaptirmaya kalkti, bunca kusaktir “yetistirilmis” olan “milliyetçi”lerimiz ayaklandi. Hatta, bizim Azinlik Raporu’nun Sayin Muhbir Vatandas’larindan Mahir Akkar “Atatürk’ü bir anda binlerce gögüsten kaldirdi ve yerine Yunanlilara ait bir figür olan defneyi koydu” (Sabah, 14.11.05) diye dava açti. KKK simdi yine Atatürklü üçüncü bir bröve yaptirdi ve (herhalde “sivil”lerin zoruyla vazgeçmis olmamak için) internette oylamaya açti. Allahin sopasi yok… *** Bir “milliyetçi”yi derhal taniyabilmek için yanilmaz bir turnesol kagidi vardir: “Ben aslinda azinliklari çok severim. Kaç tane komsumuz vardi, yemek alip verirdik” diye basladi mi, tamamdir. Rotterdam Belediyesinin yayinladigi “Davranis Rehberi”nin geriye kalan 6 ilkesini duymak ister miydiniz: “1) Rotterdamlilar birbirlerinin sorumluluklarini üstlenirler, ayrimcilik yapmazlar; 3) Radikallesme ve asiriciligi reddederler; 4) Çocuklarini eksiksiz bir yurttas olarak yetistirirler; 5) Kadinlara saygili davranir, kadin-erkek ayrimi yapmazlar; 6) Escinsellere saygili davranir, escinsel-heteroseksüel ayrimi yapmazlar; 7) Inanç sahiplerine, farkli inançlari bulunanlara ve inançsizlara esit ve saygili davranirlar” (Hürriyet, 24.01.06). ***

Peki, biz hep imansizin yaptiklari sayesinde mi ögrenecegiz? Daha kolayi yok mu bu isin? ----------------- Not: Bu ülke, Aydin Güven Gürkan gibi çok az deger kaybetti. Bilgili, eylemci, dürüst, mütevazi idi. Bu dört nitelik çok nadir biraraya gelir. Bir konusmamizda benden, Türkiye’nin iç ve dis temel sorunlarinin pratik çözümlerini yazmami istemisti. Kristof Kolomb’un yumurtasi gibi bisey. Çalisacagim. Onun eseri olacak. -Allahin sopasi Avrupa’da(Baskin Oran) Türk filmi adina benzedi ama, geçen hafta Türkiye için kullandigim “Allahin sopasi” terimini Avrupa da fazlasiyla hak ediyor. *** Avrupa sermayesi, devletin ordularini ardina alarak, 1870’lerde dünyaya tasti: Emperyalizm. Bunun bir yarari da, isten atilma nedeni olarak suçlayip nefret ettigi makinelerden kurtulmak isteyen proletaryasina rüsvet vermek olacakti. (Oldu da. Çünkü bu yayilma hem baklava tepsisini büyüttü, hem de bu mazlum insanlari “ulusal gurur” söylemiyle uyusturdu). Bu saldiri özellikle Afrika gibi bakir yerlerde korkunç sonuçlar verdi. Yüz binlerce Siyah, yeni çikmis makineli tüfeklerle biçildiler. Amerika’ya kafileler halinde köle yollandilar. Yeterince çalismayan Siyahlarin elleri bileklerinden kesildi, vs. “Uygar” Avrupalinin bu rezalete tepki göstermemesi için, bütün bunlari döneme uygun bir teorik temele oturtmak lazimdi. Bunun yöntemi, Birinci Küresellesme’de (1490’lar, sömürgecilik) “Allahsizlara Tanrinin dinini götürüyoruz” olmustu. Ikinci Küresellesmede de (1870’ler, emperyalizm) “Asagilik irklara uygarlik götürüyoruz” oldu. Birinci sloganda “allahsiz”ligi kanitlamak gerekmiyordu, çünkü bu insanlar Hiristiyan degildi. Ikinci sloganda “asagilik”ligi kanitlamak gerekliydi ve tarihte ilk defa irkçi teorileri doguran iste böyle bir ihtiyaç oldu. Vahsilerin “insan olmadiklari” kanitlandi ve Avrupalilarin içi rahatladi. Allahin sopasi yok. 1215 Magna Carta’dan baslayan demokrasi sürecini damla damla insa eden Avrupa, irkçiligi icat ederek bu büyük onuru mirasyedi gibi harcayan kita olmustu. Allahin sopasi yok. Bu emperyalizm çok kisa sürede korkunç bir rekabete de dönüstü. Yayilmaya erken baslamis Ingiltere-Fransa ile yeni baslamis Almanya-Italya iki kere dünya savasina tutustular ve bu sefer kendi gençlerini daha modern makineli tüfeklere biçtirdiler. *** Zamanla, fiili isgal biçimindeki emperyalizm pahali geldi. Bagimsizlik hareketleri benzin atesi gibi yayildi. Artik isgale olanak da yoktu, gerek de. Isgalciler Avrupa’ya evlerine döndüler, yerlerini ticari iliskilere biraktilar. Allahin sopasi yok. Dalga tersine döndü ve bu sefer Afrika vs. kalkip Avrupa’ya gelmeye basladi. Avrupa’nin buna itirazi olmadi, çünkü 1960-70 büyümesini besleyecek ucuz isgücü geliyordu. Ama, Türkiye’den de epey yabanci isçi getirten bu büyümenin durulmasiyla birlikte durum degisti. Gettolarinda yasayan, en berbat isleri en ucuza yapan bu insanlar Avrupalilara batmaya basladi. Degismek ve gelismek istemedikleri

kesfedildi. Gün geldi, Paris’in kenar mahalleleri Paris Komünü dönemine tas çikartti. Allahin sopasi yok. Irkçilik yapma sirasi, bu sefer, ise girememe nedeni olarak suçlayip nefret ettigi bu insanlardan kurtulmak isteyen lumpen proletaryaya geldi. “Dazlak” dediklerimiz. *** Simdi de, lumpen olmayan Avrupalilarin irkçiligi basliyor. Okullarda Almanca konusmayan ögrencilere bahçe süpürten. Rotterdam’dan gelip geçenleri Felemenkçeye zorlayan. Strasbourg Üniversitesindeki kizin basina-kiçina karismayi asla aklina-hayaline getirmeyen, ama Türkiye’deki üniversiteli kizin türban taktiginda okuldan atilmasini onaylayan Strasbourg Mahkemesi kararlari üreten. Yani, isin ucu kendine dokunmaya baslayinca kendi ilkelerini inkâr eden. 19. yüzyilda isten atilmanin faturasini küresellesmeye çikartacagina makinelere çikartan insanlarin kitasi, 21. yüzyilda küresellesmeye çikartacagina yabanci insanlara çikartir hale geldi. Allahin sopasi yok. Avrupa, yüzyillar boyunca demokrasinin besigi olmaktan damla damla biriktirdigi onuru, simdi de tutarsizlik yaparak ikinci defadir ki mirasyedi gibi harciyor. Ama, isin bizim için tatsiz bir tarafi da su ki, Avrupa demokrasiden henüz nasibini tam alamamis ülkelere yol göstermekte gittikçe daha çok zorlanacak. Türkiye’nin demokratiklesmesinden ödü kopanlarin dili daha da uzayacak: “Bakin, onlar da yapiyorlar ayni seyi” diye bayram edecekler. Netice-i kelâm, bize binecek fatura yine. Allahin sopasi yine gelecek, bizi dürtecek… -“Ulusalci” terörü Bilkent’te…(Baskin Oran) Önce internette dolasan su mektubu aynen vereyim (yalnizca gönderenin adini siliyorum): From:<> Reply To: kibriskuvayimilliyecephesi@yahoogroups.com Subject: [KKMC] Bilkent Üniversitesi'nde Kürtçülük Sent: Saturday, February 4, 2006 12:30 AM sizleri bir konuda bilgilendirmek istiyorum. Bilkent Üniversitesinde “state theory” [devlet kurami] adli dersi veren Diemut Majer adli bir profesör dönemin ilk dersinde ögrencilerine Avrupa’nin tarihsel gelisimini gösteren bir harita göstermistir. Fakat sinifta bulunan dikkatli bir arkadasimiz bu haritadaki bir hatayi farketmis. Hata ise oldukça büyük: Bilkent gibi seçkin bir üniversitede bir ögretim görevlisi derste Türkiye üzerinde bir bölümün Kürdistan olarak gözüktügü haritayi ögrencilerine ders anlatirken kullanmaktaydi. Bu dikkatli arkadasin uyarisiyla arkadaslar hocaya bu olayi sordugunda bayan Majer “biz buraya böyle diyoruz” gibi daha da anlamsiz bir takim sözle kendini savunmaya geçmis. Daha sonra sinifta kargasa çikmis ve bazi ögrenciler sinifi terk etmis, fakültenin diger hocalari sinifa gelmis ve bölüm dekani da bu olayi duyunca daha da sinirlenmistir. Bunun üzerine sinif dagitilmis.

Bayan Majer ise piskin piskin bir sonraki derste (hemen ardindaki ders) baska bir sinifa o haritayi kullanmadan dersi anlatmaya devam etmistir. Hepimiz okul/fakülte yönetiminin /dekanligin bir seyler yapmasini, ögretim görevlisinin okuldan uzaklastirilmasini beklerken aldigimiz haberlere göre hocaya sadece bir uyari verilmis. Bu dersi alana 4. sinifta olan arkadaslarimiz derse devam etmek zorundalar. State Theory adli dersi alan arkadaslarimizin bazilari derse bundan sonra girmeyecekler protesto amaçli olarak. Artik kendi üniversitelerimizde kendi hocalarimiz bizlere Kürdistanli haritalar göstermekteler ve bunun engellenmesi gerektigine inaniyorum. Bu yüzden asagidaki adres bilgilerine Diemut Dajer hakkinda sikayet e-postasi atabilirsiniz. Böylece tepkimizi ortaya koymus oluruz. Bilkent’te milli hassasiyeti ile ortaya çikmis ufak bir arkadas grubuyuz, sizlerin de yardimina ihtiyacimiz vardir. Umutlarimizi bosa çikarmayacaginizi umuyorum. Bu e-postayi çevrenize yayarak da kamu oyu olusturmamiza yardimci olabilirsiniz. Saygilarimla… AB’YE HAYIR! VAR OLSUN 82. IL MÜCAHIT KIBRIS! *** Türkiye’nin en burjuva üniversitesinde patlatilan rezaleti görüyor musunuz? Alman profesör hanim 17. yüzyili anlatirken bir harita gösteriyor. K.Mezopotamya bölgesinde “Kurden” (Kürtler) yaziyor (Birgün, 9 Subat). En iyisi, bu mektubu bana yönlendiren Mülkiyeli arkadasima sicagi sicagina yazdigim cevabi asagiya almak: *** Yâ Hû! Avrupa’nin tarihsel gelisimini anlatirken gösterilen tarih haritasi demek, bu bölgeyi Kürdistan olarak yazan harita demek. Çünkü tarihte bizim dogu-g.dogu bölgesi, K.Irak ve bati Iran da dahil olmak üzere, Kürdistan adini tasidi. Üstelik bu terimi ilk kullanan da, 12. yüzyilda B.Selçuklu Sultani Sancar’dir. Bu bölgenin Osmanli’ya düsen kismi 20.yüzyilin basina kadar bizde de “Kürdistan” olarak geçti. Bu terim yerine Vilayat-i Sarkiye’nin gelmesi, H.Cahit beyin (Yalçin) gayretleriyle, 1910’lardadir. Ondan sonra S.Anadolu, D.Anadolu, D. ve GD. Anadolu, Kalkinmada Öncelikli Yöreler, Sikiyönetim Bölgesi ve nihayet OHAL bölgesi. Lâ havle ve lâ kuvvete! Ben de Mülkiye son siniftaki Uluslararasi Güncel Sorunlar dersimde Kürt Sorunu’nu 4-6 saatte anlatirken bir sürü saydam harita kullanirim. Bunlardan bir tanesi, Tarihsel Kürdistan; bir digeri Kürt internet sitelerinin denize açilim göstermeyen Kürdistan haritasi; bir üçüncüsü de “Böyle bir civan ülke denize mutlaka çikabilmeli” mantigiyla denize de çikis veren harita. Tekrar yâ hû: Bir üniversitede hoca, istedigi seyi cani nasil isterse öyle anlatir. Istedigi malzemeyi kullanir. Ögrenciler de istedikleri konularda edep dahilinde itiraz ederler, tartisilir. Istemeyen, protesto mahiyetinde derse girmez. Ama, hangi ülkedeyiz be, ögrenci nasil kalkar da hocanin anlattigi ders nedeniyle görevinden alinmasi için yönetime gidip utanmadan arlanmadan ihbar eder? Üstelik sirkatin söyler gibi oraya buraya yazip, destek istiyor. Bu zavalli çocuklara önce üniversitenin ne olup olmadigi dersini okutmak lazim. Bizim Mülkiye’dekiler herhalde vatan haini de, “Sayin Muhbir Vatandas”lik yapmak bunca yildir akillarina gelmedi. Ülkedeki paranoya havasi bakar misin nerelere geldi? ***

Sonuç? “Uyari” verildigi falan yalan. Üniversitede sorusturma komisyonu çalismasina devam ediyor. Hanim profesör ise ülkesine çekip gitti. Hakli; ne ugrasacak. Kendi ülkesi degil ki bizim gibi inançla mücadele etsin… -Güzel Iddianame.(Baskin Oran) Van Savciliginin, Semdinli iddianamesinde adi 17 kez geçen Kara Kuvvetleri Komutani Büyükanit hakkinda 2 konuda sorusturma izni istemesi büyük gürültü kopardi. Semdinli Davasini Unutturma Projesi’nin çok önemli parçasi olarak, Iddianame simdiden linç edildi. Bir kere, belgeyi yazan savci diye Rektör Yücel Askin’in savcisi gösterildi (oysa, ikisi ayri - I.Berkan, Radikal 8.3.06)). Ikincisi, içindeki iddialar tanik ifadesi. Üçüncüsü, (kim yapti belli degil ama) gizli oldugu halde sizdirildi. Hepsinden önemlisi, olmayacak sey yapip tabuya dokundu: TSK’nin en üst düzeyindeki bir askere. Bununla birlikte, göreceksiniz, bu iddianame tarihe geçecek. Hem de, Harem-i Serif’teki Zemzem Kuyusuna iseyen “Ebu Bevval” veya Ephesos’daki Artemis tapinagini yakan Herostratus gibilerden degil. Iki nedenle: 1) Iddianame, bizdeki “sivil”lerin gerçek yüzlerini açiga çikardi. Büyükanit’i askerlerden çok sivil askerler savundu. E.Bassavci Vural Savas: “Savciya disiplin cezasi gerekir”; iki darbe yemis Demirel: “Bir komutanin savcilik takibine maruz kalmasi yadirganir”; Hukukun Egemenligi Dernegi adli GONGO’nun yöneticisi ve “Insan Haklari Danisma Kurulu Üyesi” E. Akyüz: “Olay TSK’yi ve milleti rencide etmistir. HSYK göreve!”; Deniz Baykal: “Bu, TSK’ya darbe girisimidir”; Erkan Mumcu: “Büyükanit’i kutluyorum” (Hürriyet, 6 ve 7.3.06). Hele parti liderleri olacak son ikisi? Akillarinca tek tasla hem AKP’yi vuracak, hem de askere sevimli olacaklar. Herhalde iddianamenin “bos iddialar” tasimasina isyan ediyor degiller. Öyle olsa, en basta bizim Azinlik Raporu davasinda dillerini yutmaz, isyan ederlerdi. Ayrica, bunlarin daha dava baslamadan, iddialarin dogru mu egri mi oldugu görülmeden yaptiklari linç, yargiyi etkilemiyor da neyi etkiliyor acaba? Nerede Adalet Bakanimiz, “Bekleyelim ve hukuka güvenelim” diyen? 2) Ilk defa bir sivil savci, muvazzaf askerlerin de suçlanabilecegini kanitladi. Tabu kirildi. (Daha önce Savci Sacit Kayasu, emekli edilme pahasina, bir emekli askeri suçlamisti: K.Evren!). Bundan sonra, en azindan 1789’da getirilmis olan “yasa önünde esitlik” kurali hatirlanacak. Bugüne kadar TC vatandaslari esitti. Fakat, Orwell’in “Hayvan Çiftligi”ndeki ilahî lafindaki gibi, “bazilari digerlerinden daha fazla esit”ti. Örnekler sayilamayacak kadar çok. En sonuncusu: Emniyet Gn.Md. Istihbarat Da. Bsk. Sabri Uzun açikladi: “2 jandarma astsubayi Antalya’da bir kisiyi kaçirdi, polis araci yakalayinca Vali Yahya Gür’ün el yazisiyla görev emri düzenlendi ve kurtarildi” (Radikal, 22.2.06). Kasim 1959’da Adana’da içkili kullandigi özel araciyla yaya kaldirimina çikarak 1 kisinin

ölümüne ve 11 kisinin yaralanmasina yol açan Yarbay Allen Morrison da, Incirlik’teki Amerikali komutaninin verdigi “görevlidir” yazisiyla kurtulmustu… 2) Eger sivil askerler yaptiklarini yapmaya devam etmezlerse, asker askerler bundan sonra kendilerini toparlayacaklar. “Haddimi ve yasalari asarsam, basima bir is gelebilir” diyecekler. Mesela bir Hakkari Il Jandarma Komutani Albay Erhan Kubat, TBMM’de ifade verirken, “Her sey kanunlar çerçevesinde. Patlamalar PKK’nin isi. Kafalari bulandirmayin” (Radikal, 5.3.06) diye kesip atamayacak. Atarsa, “Neler diyorsun?” denecek. Iskenceci polisin avukat parasi Emniyet’ten ödenirken (Milliyet, 5.3.05) ödenmeyecek. Jandarma Istihbarat’a kayitli sivil araba içinde bombalar, bombalanan Umut Kitapevinin krokisi ve 105 kisilik “sakincali” listesiyle yakalanan astsubaylara, ayni Albay Erhan Kubat bizzat gidip (Hürriyet, 15.11.05) avukat tutamayacak. Tutarsa, kovusturmaya alinacak, hesap sorulacak. Yasadisi varligi artik mahkeme karariyla bile saptanmis olan JITEM inkar edilemeyecek (Diyarbakir 3. Agir Ceza Mahkemesi, “JITEM’in bir askerî birim olduguna” karar vererek dosyayi askerî mahkemeye gönderdi -Milliyet, 16.2.06). Kontrgerilla artik insanin gözünün içine baka baka inkar edilemeyecek. Edilemeyince de, bitirilecek. Bitirilince de, bir komutan bir suç islerken yakalanmis bir astsubayi için “Yahu, iyi çocuktur” dedigi zaman kimse kalkip bunu mahkemeyi etkilemek için söylenmis bir söz saymayacak artik. Denetimsizlik, en çok denetim disi kalan için felakettir. Bundan sonra askerler, kendilerini kendilerinden baskasinin asla denetleyemeyecegi gibi bir yanilgidan yavas yavas kurtulacaklar. Kaynagini yasalardan almayan korunma zirhlari onlara agir gelmeye baslayacak. Önce katlanmak zor gelecek ama, bu yeni durum her seyden önce TSK’nin isine yarayacak. Onu yüceltecek. Içindeki suiistimalleri yakalayarak sivillere ders veren TSK, bunu da yaparsa dünyaya örnek olacak. Yunan ordusunu denize dökmek kadar yasamsaldir; görülecek. -Tefo ile Zeyno(Baskin Oran) Endiseyle bekliyordum zaten. Kürt Konferansindayim, Zeynep Ankara’dan aradi. O benim canim cigerim, o benim alabildigine yigit kardesim Tevfik’in kalbi dördüncü defa durmus. Bir daha da çalistiramamislar. *** Aynen, çok uzun yillar ölmeye devam eden Hirosima kurbanlari gibi, 12 Mart ve 12 Eylül iskencelerinden öldü Tefo.

Memleketlisi Sefer Simsek Bulgaristan’a uçak kaçirdi diye, 73’te içeri aldilar. 16 gün iskence ettiler. (Bu davadan Altan Öymen’i, Ömer Madra’yi, daha kimleri almislar, hatta beni bile bir gece sabaha karsi 03’te götürmüslerdi). Beraat etti. Iskence yanina kâr kaldi. “Ifadelerde adin geçiyor, gel bakalim” diye 81’de yine aldilar Tefo’yu. Erzurum’a götürdüler. 8 ay durup durup iskence ettiler. Tirnaklarini söktüler. Buz gibi hücrede çiplak yatirdilar. Karin üstüne atip çiplak yatirdilar. Yetmedi, kum torbalariyla bögürlerine bögürlerine bayiltana kadar vurdular. Beraat etti. Iskence yanina kâr kaldi. Çikti, güvenlik sorusturmasi deyip dairesine geri almadilar. Izmir Caddesindeki bir pasajin altinda on yil ayakkabi terlik satti. On yil sonra mahkemeyi kazandi, isine döndü. *** Ama sagligina dönemedi. Kum torbalariyla vurup vurup karda yatirmalar sonucunu vermisti. Tefo periton diyalizi yapiyordu. 2004 Ekiminde kiz kardesinden böbrek aldi. Ama ameliyat sonrasinda cigerlerine aspergillos diye bir mantar kaptirdilar. Diyalizler günasiriya çikti. Bu arada kalçalarda dayanilmaz agrilar basladi. Geceleri uyku durak kalmadi. Femür baslarini deldiler, agrilari azalsin diye. Arkasindan, solunum darligi basladi. O sirada omurilikteki iltihabi gördüler, orayi açtilar. Iki kere de fitik ameliyati geçirdi. Bir gün kalçadan igne yaparken bacak sinirine denk getirdiler, ayagi tutmaz oldu. Çabalar sonucu, yardimla ufak ufak yürümeye basladi. Hatta, fizik tedaviye baslayacak hale geldi. Fakat, neredeyse 2 yila yaklasan hastane serüveni kalbe fazla yüklenmisti. Pil takilmasi gündeme geldi. Araliklarla, üç defa durdu kalbi. Her seferinde çalistirildi. Her seferinde direndi Tefo. Hayata korkunç asildigini söyledi doktorlar, yogun bakimda. Dördüncüsünde, Zeyno o telefonu etti ben Kürt Konferansindayken… *** 13 Mart günü, Karsiyaka mezarligina götürdük kardesimi. Yagmur yagiyor, Zeyno dedi ki: “Kiyametler kopsa, Tevfik’i 12 Mart’ta gömdürmezdim”, dedi. Bütün bu süreç içinde Tefo’ya bir çocuk bakar gibi bakti. Daireden kaçip kaçip hastaneye gelip giderek degil, hastaneden kaçip kaçip daireye gidip gelerek. Geceleri acidan uyuyamayan ve tabii huysuzlanan kocasinin yaninda her gece sabahlayarak. Her kadin kocasina bakar. Ama Zeyno, onca yil, güzel yüzündeki tebessüm bir tek gün, ama bir tek an bile kaybolmadan bakti Tefo’ya. *** Ben Tevfik’i, 71 Haziraninda Ankara Merkez Cezaevi tecridine gizlice yemek getirdiginde tanidim. “Bir asistan düstü tecride” diye duymus, kosmus. Hemen kendi kogusuna aldirdi. Bizim yemek komününün basiydi. Cezaevinde sayginligi büyüktü. Onun sayesinde, o hiç bilmedigimiz cangilda, olabilecegi kadar rahat ettik. O zamanlar flört ettigi Zeyno’yu da ona görüse geldiginde görürdüm. Ben hayatta Tefo gibi bir ikinciyi tanimadim. Kendi demesiyle bir “Azeri-Kürt kirmasi” olarak Igdir’da içine dogdugu feodal ortamin bütün iyi özelliklerini hiç bozmadan muhafaza etmisti: Sözünden dönmemek, tükürdügünü yalamamak, arkadasi için kendini tehlikeye atmak, aciya tahammül, baskiya dayanmak, sizlanmamak, azla yetinmek, daha akliniza ne gelirse. Ama asil ilginç olani, o feodal ortamin; yeni seyler ögrenmeye direnmek, gruptan farkli düsünememek, muhafazakarligi üstünden atamamak, kadini küçümsemek, farkliya hosgörü gösterememek, belli aliskanliklari asamamak gibi zayifliklarindan hiçbirini, ama hiçbirini tasimiyordu Tefo. “Evet” yerine “he ya” diyen bu çocuk inanilmaz ölçüde modern

düsünür, modern hareket ederdi. Bunu nasil becermisti, hiçbir zaman çözemedim. Sadece, büyük bir keyifle yasadim, durdum. Tefo’yu uzun yillar önce Nerde O Eski Mapushaneler’de anlatmistim. Geçen yil Iletisim’de yeni baskisini yaparken, söyle bir ithaf koymustum: “Bu cezaevi anilari, metindeki birkaç esas oglan’in basinda gelen Tevfik’e (Özdemir) adanmistir. Canim kardesim Tevfik bir yildir hastanede yatiyor. 12 Eylül fasizminin kum torbasi vura vura harap ettigi böbrekleriyle dövüsüyor. Yine bu anilardaki Zeyno’nun 24 saat esliginde”. Yeni bir baski olursa ne yazayim acaba. “Elleri titremeyenler ve hiçbir vicdan azabi olmayanlar kina yaksin” mi diyeyim? -Asagilayan kim?(Baskin Oran) Van savcisi, iddianamesinde kanitlanmamis ve kanitlanmasi zor seyler söyledi. Tamam. Ama bu memleketin “herkese lazim” hukuk devleti olmasi açisindan asil önemli sey bambaska: Madem bir iddianamede hukuksal degil siyasal iddialar ileri sürülünce, görev kötüye kullanilinca, ihmal edilince Adalet Bakanligi derhal iki müfettis gönderiyor, derhal suç duyurulari yapiliyor, neden ayni durumlarda örnegin bizim Azinlik Raporu davasinda böyle seylerin binde biri olmuyor? Bendeniz, “karsi-iddianame”min sonunda, iddianameyi hazirlayan savcilik makami hakkinda tam 12 adet suç duyurusunda bulundum. Bunlar devedisi gibiydi ve arasinda sunlar da vardi: Bölücülük, anayasayi ihlal, Atatürk’e hakaret, devletin yargi organlarini asagilama, yargilamanin ciddiyetine gölge düsürme, vazifeyi ihmal, vazifeyi suiistimal. TBMM Semdinli Komisyonu için “Bana göre Meclis’te böyle bir komisyonun kurulmasi hataydi” (Radikal, 8.3.06) diyen Adalet Bakani bizim davada böylesi bir iddianameye müfettis yollamadi. Neden? Suç duyurularimi teftis için yeteri derecede vahim bulmadigi için mi, yoksa ben Kara Kuvvetleri Komutani (KKK) olmadigim için mi? Neden ana muhalefet partisi genel baskani Deniz Baykal, “Orduya karsi darbeyi ilan edip önledik” (Radikal, 10.3.06) dedi de, simdiye kadar görülmüs en “kemiksiz-kilçiksiz” ifade özgürlügü olayi olan Azinlik Raporu davasi hakkinda tek kelime etmedi? Üstelik, biz bu Rapor’u IHDK Yönetmeliginin 5. maddesinin amir hükmüne göre görevimiz icabi yazmisken? Doçenti oldugu Siyaset Sosyolojisi disiplini ifade özgürlügüne karsi oldugu için mi, yoksa ben KKK olmadigim için mi? Arabada bombalarla, “sakincali kisiler” listesiyle ve bombalanan yerin krokisiyle yakalanan (Milliyet, 23.11.06, 29.11.06; Radikal 14.12.06) Astsubay’in “Göreve kaval alip mi gitseydik!” biçimindeki demecini “Astsubay Cezaevinden Seslendi” sürmansetiyle veren Hürriyet gazetesi (17.3.06) neden günlerdir Semdinli’yi temize çikarmak için kampanya sürdürüyor da, bizim dava ve savunmalarimiz hakkinda tek satir yazmiyor? Bu savunmalar Ali Kaya’nin demecinden daha silik diye mi, yoksa ben veya Prof. Kaboglu KKK degil diye mi?

Ayni gazete, Hakkari Belediye Baskani Metin Tekçe’nin TBMM Semdinli Komisyonunda “Türklügümle gurur duymam. Türk degil, Türkiyeliyim” dedigini (16.3.06) neden çarsaf gibi yayinliyor? Üstelik ayni sözler 28.11.2005 tarihli Radikal’deki Nese Düzel röportajinda kelimesi kelimesine söylenmisken? Tam üç aylik haber bayat sayilmiyor mu? Üstelik Tekçe “Türkiyeliligimle gurur duyuyorum” diye eklemisken? Acaba bir Kürt’ün Türklükle gurur duymasi kanunen mecburi ve pek dogal oldugundan mi? Yoksa, Tekçe, Istanbul Üniversitesi sempozyumunda “Tehcir mecburiydi” diyebilen (Radikal, 18.3.06) Kegam Karabetyan kadar “makbul vatandas” sayilmadigindan mi? Vaktiyle, böyle ifadeleri verenlerin adini Sema Piskinsüt asla açiklamazdi; neden bu Komisyon insanlari ifsa edip hedef gösteriyor? Bundan sonra hangi akilsiz gidip samimi ifade verir bu komisyonlarda? Vermesinler diye mi yoksa? Her seyi birakin. Diyarbakir’da Öcalan’i destekler slogan attigi ve emniyet kuvvetlerine tas firlattigi suçlamasiyla yargilanan Osman Uzan hakkinda dava açan Savci Muammer Özcan, iddianamesinde Kürtlere “Sözde Halk” dedigi zaman (Milliyet, 16.3.06), basta Adalet Bakanligi olmak üzere neden hiçbir resmî makam kalkip da tek kelime etmedi? Türkiye’de en asagi 15 milyon insanin mensup oldugu objektif kimlige saldirida bulunmak bölücülük olmadigi için mi, yoksa geçen Nevroz’da Mersin’de 12-13 yaslar civarinda bes tane veledin Türk bayragini çignedigi haberleri üzerine yayinlanan Genelkurmay bildirisi “Sözde Vatandas” diyerek bu türden iddianamelere bir yil öncesinden icazet verdigi için mi? Baskani Org. Özkök “Aykiri fikir vatan hainligi degil” diye enfes bir ders vermis olan Genelkurmay, neden bu türden islevi disina çikan iddianamelere sinirleniyor o zaman? Yüz binlerce Anadolu insaninin 1915’te telef edilmesinin bir numarali sorumlusu olan Talat Pasa’yi Berlin’de âlâ-yi vâlâyla anisimiz, “Soykirimi cezalandirmak hiçbir zaman suç sayilmaz” buyuran Ermenilerin Talat Pasa’nin katili için Erivan’da anit açmalarindan (Milliyet, 17.3.06) daha mi mantikli? *** Çok iyi düsünmemiz lazim; isler kötüye gidiyor. Evet, gerek Türkiye asagilaniyor, gerekse Türkiye’nin yargi organlari ve ordusu gibi kimi temel/vazgeçilmez kurumlari. Ama asagilayanlar, acaba asagiladigi söylenenler mi, yoksa tamamen baskalari mi? Örnegin kimi komutanlari böyle hukuk-üstü tutmak TSK’ya yararli mi, çok zararli mi; iyi karar vermemiz gerek. Bu memleket ve bu kurumlar çok lazim bize. Ama, “yedeginin bulunup bulunmamasi”ndan çok, böyle asagilanmamis olmalari önemli. -Bassavci Nurettin Ok’un “Onur Günleri”(Baskin Oran) Siyaset mi yargiya, yargi mi siyasete? Biraz Shakespearevâri olacak ama, “Iste, soru bu!”. Evet, hangisi hangisine müdahale ediyor? Cevap: Tabii ki, ikisi de birbirine. Birinci tip müdahale, hele dis politikaya iliskin konularda, bizde iyice “geleneksel”dir. Yargitay Bassavcisi N. Ok’un “Yargitay Bassavciligi 15. Onur Günü” kutlamalarinda yaptigi konusma ise ikinci tipin mümtaz örnegi oldu. Bassavci, “Din, siyasete alet

edilemez” gibi dogal ve alisilmis ifadelerin disinda sunlari söyledi (Radikal, 08.04): 1) “Siyasi Islam’la baglantili olan ve teröre destek veren partileri yakindan izliyoruz”. 2) “Semdinli hakkinda Meclis Arastirma Komisyonu kurmak yanlistir”. 3) “Bu Komisyon’da alinan ifadenin (Org. Büyükanit’i suçlayan isadami M.Ali Altindag’in ifadesi) bir adli belgede aynen yer almasi kaygi vericidir”. 4) “Terörle Mücadele Kanunu yasalasmalidir”. Adalet Bakani Cemil Çiçek’in bu sözler hakkindaki hükmü de söyle: “Bunlarda yadirganacak bir husus yok”. Bu, Bassavci Ok’un bu yöndeki ilk konusmasi degil. Daha önce de hem bilimsel bir Rapor’a, hem de onun hakkinda baslatilmis bir yargi sürecine müdahalede bulunmustu. Gerçi yargiyi etkilemeyi cezalandiran 288. madde o tarihte henüz yoktu ama, zaten olsaydi da Bassavci Ok’a 288’in uygulanmasi büyük olasilikla Org. Büyükanit’a uygulanmasina benzerdi. Sayin Ok, bizim Azinlik Raporu sorusturmasi açildiktan sonra, Mersin Barosu panelinde söyle demisti: “Türkiyeli kavrami; Türk ulusunu reddeden, ayrisma ve bölünmeye zemin hazirlayan fevkalade zararli bir kavramdir” (Cumhuriyet, 05.02.2005). Sayin Ok ayni ithami Ankara’da da, tam bir yil önce, yine Yargitay Bassavciligi Onur Günü’nde tekrarlamisti (Milliyet, 30.04.2005). “Onur Günleri”ni seviyor. *** Diyeceksiniz ki, Türkiye’de kim kendi isiyle sinirli kaliyor ki. Kim kendi alani disina tasmiyor ki. Haklisiniz tabii. Istanbul Emniyet Md. Celalettin Cerrah “Namuslu kisiyi afise etmeyiz” diyor. Tercümesi: Gözaltina aldigimiz kadinlar namussuzdur. Sevgili sinif arkadasim H.C.Güzel, 04.04 tarihli Radikal’de “PKK’li baskanlar derhal görevden alinmalidir” dedikten sonra, 06.04 günü ilave ediyor: “Kandil Dagi’na sinir ötesi harekât yapilmalidir”. Tercümesi: Bu isler, Türk milliyetçiligi daha da sahlanmadan çözülmez. Bir yandan Kürtleri, bir yandan ABD’yi basimiza üsüstürelim ki, sahlansin. Susurluk itirafçisi Veysel Ates’in “Kitapevi sahibini öldürmek istesem kafasina iki kursun sikardim. Kimse de duymazdi” (Radikal, 08.04) demesini tercümeye gerek yok herhal? Kamuoyu yoklamasi yapiliyor (Radikal, 06.04), halkin yüzde 50’si “AB, TC’yi böler” diyor, yüzde 63’ü “AB’yi destekliyorum” diyor. Tercümesi: Türkiye’deki insanlarin tamami mantiken ve matematiksel olarak yüzde 100 degil, 50+63= yüzde 113. Bu kamuoyu yoklamasinda “En milliyetçi lider” seçilen Basbakan Erdogan DTP’ye hitap ediyor: “PKK’yi lanetle, silahi birak, masaya öyle gel” (Radikal, 05 ve 07.04).Tercümesi: Ben bu milliyetçilik ortaminda, üstelik seçime de giderken, milliyetçiden de milliyetçi olmak zorundayim. (Oysa, Can Dündar Milliyet’te uzun uzun yazdi: B.Britanya’da IRA önce yerel yönetim seçimlerine katildi, böylece ehlilestikten sonra silah birakti. Ispanya önce 2005’te Oslo’da ETA ile sessiz diplomasi baslatti, sonra ETA silah birakmaya mecbur oldu - 11.04). Tarihçi gazeteci Murat Bardakçi, 46 Avrupali parlamenterin Erdogan’a Diyarbakir olaylariyla ilgili mektubundan söz ederken, “Avrupa 1876’da da mektup yazmis ve iki sene sonra Hersek’i kaybetmistik” diyor (Hürriyet, 09.04). Tercümesi: Simdi de iki sene sonra parçalanacagiz. Yalniz, Kürt sorunu hakkinda Türkiye’ye yillardir durmadan mektup geldigine göre Türkiye’nin çoktan parçalanmasi lazimdi; bir ariza olmustur herhalde. Yani, diyecegim, kafalarimiz karisik. *** Bassavci Ok’unki nasil? 2 tez ileri sürülebilir: Birinci tez: Karisik degil. Aksine, Bassavci

Nusret Demiral ile Vural Savas’i birlestiren çizgi üzerinde tutarli davraniyor. Çünkü, yukarida söyledigi 4 sözün tercümeleri sirayla söyle: 1) AKP ve DTP’yi kapatacagiz. Böylelerini sistem disina itecegiz; 2) Bu Semdinli isini fazla karistirmayin; 3) Komutanlarimiza laf söyleyemezsiniz; 4) PKK’yla ancak siddet kullanilarak basedilir. Ikinci tez: Onunki de M.Bardakçi’ninki kadar karisik. Çünkü Türkiye bunlardan baska hiçbir sey yapmadi ki hayatta. Sonuç da ortada… -“Koalisyon”(Baskin Oran) “Türkiye ne kadar kötüye giderse AKP o kadar oy kaybeder, biz de o kadar ihya oluruz”. Bu, su anda Türkiye’de olusan bir iç-dis koalisyonun temel slogani. Koalisyon ortaklarinin hedefleri farkli: Kimi Iran’da destek istiyor, kimi seçime hazirlaniyor, kimi de Semdinli’yi örtme derdinde. Türkiye’nin ne kadar acayip duruma sokuldugunu suradan hesaplayin ki, benim gibi “dini pek de bütün olmayan” biri AKP’yi “savunmak” zorunda kaliyor… Provokasyon kusursuz. Diyarbakir’da dükkan tahrip edenin yanina bir de Ankara Ziraat’te döner biçagi sallayani, Mimar Sinan’da nü çizeni döveni, Gazi’de uzun saça saldirani, Istanbul Vezneciler’de ögrencileri kantine kilitleyip 31 Mart’a dua okutturani koydunuz mu, “Sen kizinin basinin zorla kapatilmak istenmesini ister misin?” (Radikal, 18.04) diye zil takip oynayanlar prim yapiyor. Bu, siddetin diyalog yoklugundan ortaya çiktigini inkâr koalisyonu. Siddeti cezalandiracagina konusmayi cezalandiriyor. Dincilige veristiriyor, ama zorunlu din dersini anayasadan kaldirmayi düsünmüyor. Simdi de TMY Md.8’i resmen hortlatacak ve kizamigin tedavisi olarak yüzdeki kizarikliklari yasaklayacak. Koalisyon, Kürt ve Islamci kimliklerini diyalogla sistem içine çekerek degil, cezayla sistem disina (yani teröre) iterek engellemek istiyor. Istikamet ikili: 1) Içte: uyum öncesi düzen, 2) Dista: ABD. Sonuç ise tek: AB’den uzaklasip 12 Eylül’e yaklasmak. Hani, AB emperyalist ya, uzaklasiyoruz. “Solcu” milliyetçiler ellerine kina yaksinlar. Etnik Türk milliyetçiliginden ödü kopan AKP’ye, 3,5-4 yillik çabayi rezil ettiriyorlar. *** Menfaat dünyasidir, normaldir, çünkü sorunlar hallolursa bu koalisyon batar. Beni tek endiselendiren, dünya egemenligi veya oy avciligiyla hiç ilgisi olmayan bir kesimin de bu havadan etkilenmesi: Dünyalar kadar sevdigim bir arkadasim yaziyor: “Sevgili Baskin, ben her zaman senin yanindayim. Yalniz tek konuda seninle ayni düsünmüyorum. O da “türban” konusu. Eger üniversitede türbani serbest birakirlarsa, bunun devami hizla gelir ve sonunda biz basi açiklar azinlikta kaliriz, hatta örtünmek zorunda birakiliriz diye düsünüyorum. Belki sen buna ‘türban paranoyasi’ diyebilirsin. Ama örtünecek olan siz erkekler degil, biz kadinlariz. Bu nedenle korkumuzu anlamamaniz dogal. Iran’in bugünkü haline nasil geldigini hepimiz gördük”. Bu alabildigine mert, alabildigine iyi egitimli, elli erkege asla degismeyecegim

arkadasima cevabimdan pasajlar veriyorum: *** “Ortaokuldayiz (1960 öncesi), Izmir Tekel Tütün Fabrikasina götürmüsler, bütün isçiler kiz, bize inanilmaz laflar atmalarindan sonra kadinlarin sokakta ne hissettiklerini anladim”. “Saniyorum, kadinlik disinda, senin bu endisen "Müslüman" ile "Islamci" terimleri arasindaki farki gözetmemenden geliyor. Birincilerin orani bu ülkede yüzde 90'in üzerinde. Ikincilerinki yüzde 8-10 arasi. Üstelik, bunlari Büyük Kemalist Prof. Kemal Alemdaroglu güçlendirdi. Aynen, Kürtçe konusmayi yasaklayarak PKK’yi bizzat devletimizin güçlendirmesi gibi”. “Devrimin ilk yillarindaki gibi davranacaksak, bittik biz. Çünkü bu, tamamen degisen bir dünyada, 80 yildir degismemek demek. 20. yüzyilin ilk yarisinda demokrasi ‘çogunlugun iradesi’ idi, artik ‘alt-kimliklere saygi’ oldu. Degisen dünyada bu unsurlardan en az ikisiyle (Alevileri de unutmadan) bir biçimde senteze gitmeden Türkiye’de kimseye rahat yok, olmayacak da: 1) Kürtler, 2) Islamcilar. Ikisinin de alt-kimligini tanimak zorundayiz. Bu hem demokrasinin olmazsa olmazi, hem de onlarin üst-kimligi (Türkiyeli) tanimalari için sart. Çatismada oglu ölmüs acili anneye ‘sehit anasi’ diyene 6 ay hapsi bastir (Radikal, 17.04), basini okulda açip sokakta baglayan kadinin müdürlügünü engelle; bu ne kadar gider? Sadece koalisyon’a yarar ve Türkiye batar”. “Üstelik, küresellesme bu iki grubu bizi etkilediginden fazla etkiliyor ve dönüstürüyor. Görüyorsun, Türk etnik milliyetçiligi dalgasi tarafindan korkutulana kadar, bu ülkedeki ikinci yukaridan modernlestirme dalgasi olan AB Uyum Paketlerini (birinci dalga 1920'lerde Kemalizm'dir) en etkili olarak AKP uyguladi ve savundu. Unutmayalim ki bu insanlar 1920'lerdeki yukaridan devrime irtica tepkisini verenlerin torunlari. Bu ilk dalga tarafindan dönüstürüldüler. Bu isler böyledir; hiç bir sey ayni kalmaz, ayni irmaga iki kez girilmez. Bunlarin takiye oldugunu söyleyip kendimizi rahatlatamayiz”. “1920 modeli Kemalizm gerek türban gerekse Kürt kimligi konularinda “muasir medeniyet”i degil, 1920’de kalmayi seçti. Demokrasi bazinda toplumsal barisi sürekli engelliyor. Senin gibi "canini koruma" içgüdüsüyle de hareket etmiyor bunlar. Bunu biraz Sevr Paranoyasindan, ama esas olarak Etnik Türk Egemenliginden vazgeçmemek için yapiyorlar. Türkiye'yi kuranlarin torunlari Türkiye’nin devam etmesine engel oluyor. Yanaklarindan sevgiyle öpüyorum, esinin de”. -11 Eylül,alla turca…(Baskin Oran) “Tekbir esliginde kursun yagmuru”, “Allahin askeriyim diye haykirdi ve tetigi çekti” ve “Sezer: Saldiri demokratik ve laik Cumhuriyete” türünden haberlerle basladi. Arkasindan da “Anitkabir’e 120.000 kisi yürüdü” diye devam etti. Derken olay, “birtakim eski askerler”in azmettiricilikten aranmasina dönüstükten hemen sonra, aniden renk degistirdi. Daha Org. Özkök “Tepkiler günlük degil, daimi olmali” diye demeç veriyor ve Cumhurbaskani Sezer’den destek görüyordu ki, ayni günün

gazetelerinde saldirgan avukat Alpaslan Aslan’in dincilikle ilgisi olmadigina, ama kurulusunda emekli pasalarin yer aldigi Vatansever Kuvvetler Güç Birligi Hareketi’yle iliskili bulunduguna dair haberler çikti. *** Arkasindan musluklar, daha dogrusu künkler patladi. Aninda olusan birikintinin içine dolmayan kalmadi: Cumhuriyet gazetesine ardi ardina üç bomba atanlar. Daha önce eski IHD Baskani Akin Birdal’i vuran Türk Intikam Tugayi (TIT). Bilgi’deki Ermeni Konferansinda ve H.Dink-A.Engin durusmasinda saniklara ve avukatlara saldiranlar. Çek-senet mafyacilari, hirsiz ve gaspçilar. Türk Mukavemet Tugayi. Kizilelma Koalisyonu. Susurluk’un en önemli ismi olan ve olaydan sonra tuggenerallige yükseltilen Veli Küçük. Tugrul Türkes’in partisinin çizgisini sürdüren Ata Ocaklari. Türk Solu dergisi. Sauna Çetesi failleri. Ülkücü Sedat Peker’in avukatinin yaninda yapilan stajlar. Evlerden ve kasalardan çikan gizli Milli Güvenlik Siyaset Belgeleri… Derken, azmettirici olarak aranan eski yüzbasi “Albay” Muzaffer Tekin kendi ayagiyla geldi. Daha dogrusu, “kimlikleri saptanamadan ortadan kaybolan” ve sonradan yakalandiklarinda eski asker (biri binbasi, digeri basçavus) olduklari ögrenilen iki sahis tarafindan, “kalbinin altinda bir biçak yarasiyla” Acibadem Hastanesine birakildi. Susurluk’un hemen ardindan Çatli’nin cemaziyelevvelinin ortaya çikmasi gibi; Muzaffer Tekin’in 1979’da Tuzla’da gazino basmak nedeniyle ordudan ihraç edildigi, Islamcilikla hiçbir ilgisinin bulunmadigi, koyu Ülkücü oldugu, 1974’te Kibris’ta görev yaptigi, KKTC’ye çok sik gidip geldigi, R.Denktas’tan altin madalya aldigi ögrenildi. 21 Mayis tarihli Hürriyet’te yayinlanan fotoda ise, Tekin’in Kadiköy’deki apartman dairesinin sokaga bakan pencerelerinin iyice küçültüldügü ve bilgisayar odasinin dis cephesinin saç kaplatilarak “zirh”landigi görülmekteydi. Danistay cinayeti sanigi avukat Aslan’i tamamen unutturacak kadar ilgi çeken Tekin’in “babadan özel harpçi” olarak nitelenmesinin nedeni ise, zamanin Gn.Kur.Bsk. Org. Cemal Tural aleyhinde yazan ünlü gazeteci Ilhami Soysal’i 1966’da kaçirip döven Yarbay Salih Raci Tekin’in oglu olmasiydi. Bu yazinin yazildigi 23 Sali günkü gazeteler, “kendisini on yildir taniyan” Emekli Astsubay O.Yildirim tarafindan verilen bilgileri yayinladilar: “Son Canavar” lakapli M.Tekin, Tuggeneral Sadi Çetinkaya tarafindan “Atatürk’ten sonra en büyük asker” olarak nitelenmekteydi. “Vatanini ve milletini seven bir insan olarak, bu suçlamalari kendisine yediremedigi için” intihari denemisti. Bütün gazetelerin birinci sayfasinda ise, kendisinin, Susurlukçu Ibrahim Sahin’i koluna girerek cezaevinden çikaran ve ayrica Veli Küçük’ün elini öpen fotograflari yer aliyordu. *** Künklerin güldür güldür fiskirmaya devam ettigi bir sirada su geçici bilanço yapilabilir: 1) “Laik devlete saldiri” diye baslayan olayin Islamcilikla ve türbanla degil, yalnizca Ülkücü mafyayla ve irkçi sagla iliskili oldugu anlasildi. Zaten, bu yüzdendir ki büyük gazeteler artik “Susurluk Izi”, “Susurluk’tan Beter” ve “Ergenekon Yapilanmasi” gibi mansetler atiyorlar.

Tam tersine, su anda görüldügü kadariyla olayin hedefi, AKP iktidari ve Tayyip’in cumhurbaskanligi hevesi. 2) Bu olay, “Derin Devlet’in Üçüncü ve Büyük Fiyaskosu” olarak tarihe geçebilir. Çünkü son zamanlarda iktidardaki partinin ve ayrica Emniyet’in üzerine fazla gidildi (Semdinli için “Hirsiz evin içinde” diyen Emniyet Istihbarat Da. Bsk. Sabri Uzun’un görevden, Org. Büyükanit’tan bahseden Van Savcisinin ise meslekten atilmasini animsayin). Köseye sikisan kedi, canini disine takabilir. Olayin üzerine bu sefer gidebilir. Nitekim, görülmedik hizla seyrediyor her sey. Netice-i kelâm, bu korkunç olay, Türkiye demokrasisi açisindan mutlu sonuç verebilir. Baba Diyalektik! 3) Bir gazetecinin bu olay için “Türkiye Cumhuriyetinin 11 Eylül’üdür” demesi, Bush’un 11 Eylül’ü nasil kullandigi açisindan pek ilginç. Tabii, Afganistan ve Irak isgallerinin yerine eskilerin “Gücük Ay” dediklerinin 28’ini koymak sartiyla. 4) Alla turca’nin “alaturka” biçiminde yazilmasi halinde hatirlatacagi “rahatlama” mahalli, bu “derin girisim”in tarihteki yerini tahmin etmemizi kolaylastirabilir. -Derin Devlet nedir, nasil olusur?(Baskin Oran) Aradaki ufak-tefekleri saymazsak, Susurluk’tan sonra bir de Semdinli patladi. Adina ister Kontrgerilla, ister JITEM, ister Özel Harp, ister ne derseniz deyin, “Derin Devlet” diye bir olgunun varligi zihinlerde kesinlesti. Gerçi bu kavramin NATO tarafindan “Gladio” adiyla kurulmus bir gizli örgütten kaynaklandigi herkesin malumu; hatta, bizim Mülkiye’de çikardigimiz Türk Dis Politikasi kitabinin (Iletisim Yay.) ikinci cildinin 220. sayfasinda ayri bir “kutu” halinde anlatiliyor. Fakat örnegin Ittihat ve Terakki’nin “Teskilat-i Mahsusa”si içindeki kimi olusumlar da tipik bir Derin Devlet örnegi sayilmali. Kavramin yerlesmesine paralel olarak, su siralarda kimi kalemler de “Nedir bu Derin Devlet? Nedir tanimi bunun? Nasil ortaya çikiyor? Ben böyle bir seyin hayal mahsulü oldugunu düsünüyorum” demeye basladilar. Gerçekten, bir kavram varsa, bir de tanimin gerekli oldugu ortada. Eger bu kavram çesitlilik arzediyorsa, o zaman tanimin da çesitlendirilmesi gerekir. *** Bendeniz, böyle bir çesitlilik oldugunu, yani bu kavramin karmasik oldugunu düsünmüyorum. Tersine, alabildigine basit ve açik. Zaten, karmasik gibi gözüken seyleri söyle kendinizi biraz yukariya çeker de kusbakisi süzerseniz, çogu zaman basit seylerle karsilasirsiniz.

Tanimi nasil yapilabilir? Derin Devlet nasil ortaya çikar? Bu sorularin yanitini vermek için önce “devlet”in tanimindan baslamak lazim. Siyaset biliminde bu tanim söyledir: “Devlet, mesru siddetin tekeline sahip kurumdur”. Bu tanimdaki “siddet” kavraminin nedenini, “merkezî otorite” kavraminda aramak gerekir. Toplumda asayis sorunu varsa, en nihayetinde siddete basvurulacak ve toplum düzenine uyanlari taciz edenler hiçbir çare bulunamazsa siddet (güç) kullanarak yola getirilecektir. Bunu da ancak merkezî bir otorite yapabilir, yoksa kargasa çikar. Uluslararasi toplumda böyle bir merkezî otorite (“dünya devleti”) bulunmadigi içindir ki, oraya buraya (Bosna, Kosova, Afganistan, vb.) yapilan müdahaleler çok tartisma çikarmaktadir. “Tekel” kavraminin sebebini, “egemenlik” kavraminda aramak gerekir. Eger anilan kurum bir siddet tekeli kuramamissa, yani birden fazla siddet merkezi varsa, o zaman egemenlik yoktur. Çünkü bölünmüs egemenlik, egemenlik degildir. Oysa devletin temel ögelerinden biri de disarida esitlik, içeride egemenliktir. Gelelim, en önemli kavram olan “mesru”ya. Diger ikisi oldukça elle tutulur kavramlardir. Oysa mesru kavrami daha soyut ve tartismalidir. Mesru sayilmak için yalnizca “kanun”a uygun olmak yetmez (çünkü hukuka aykiri bir sürü kanun vardir), “hukuk”a da uygunluk gerekir. Hukuk da, ancak “akla, adalete, hakka uygun” ve “genel kabul görmüs olmak”la olusur. Bu da yetmez, zaman unsuru isin içine girer. Yani, bu son iki unsurun belli bir süre toplumdan ciddi itiraz gelmeden yasamis olmasi da gerekir. *** Iste, üzerinde uzun zamandir düsünüyorum, Derin Devlet’in tanimi burada ortaya çikiyor ve basitligi de burada: “Derin Devlet”, siddet kullanimi durumunda Devlet’in tanimindan ‘mesru’ kavraminin düsmesi sonucu meydana gelen olusumdur. Bu tanim, bana en az üç kosulu pesinden sürükler gibi geliyor: 1) Derin Devlet, devlet yetkisini su veya bu biçimde kullanan kisi veya kurumlarin mesruluk sinirlari disina tastiklari zaman siddet kullanmalari halinde ortaya çikar. Yani, siddetin kullanilmadigi gayrimesru durumlar, örnegin sirf yolsuzluk yapilmasi durumlari buna girmez. 2) Derin Devlet mensubunun devlet temsilcisi olmasi veya kendini su veya bu biçimde devletle baglantili kilan bir pozisyonda olmasi gerekir. Yani devlet baglantisinin olmadigi durumlar, örnegin bir özel güvenlik sirketi mensubunun gayrimesru siddet kullanmasi Derin Devlet kavramina girmez. 3) Siddeti mesruluk disi kullanan devletle iliskili kisilerin kaç kisi oldugu önemli degildir; bir de olur birkaç da olur. Önemli olan, belli bir plan dahili çalismadir. Örnegin, bir veya

birkaç polisin iskence uygulamasi Derin Devlet kavramina girmez. Ama bir tek polis tek basina belli bir gayrimesru planin parçasi olarak iskence yaparsa, bu Derin Devlet’e girer. *** Iste, Derin Devlet kavraminin kimileri için bulanik olusu da buralardan geliyor. Bu kavramin illa belli bir örgüt semasinin bulunmasi gerekmez. Ilgili kisi zaman zaman mesruluk içinde, zaman zaman mesruluk disinda olabilir. Birinci durumda Devlet memurudur, ikinci durumda Derin Devlet mensubu. Bu kadar basit. Basit oldugu için de mücadelesi zor. Bendenizden simdilik bu kadar. Tartismak için yeterli malzeme sayilabilir. Düsünmeye hep birlikte devam edelim. -Sonun baslangici mi:Semdinli karari.(Baskin Oran) Itiraf edeyim, sasirdim. Bu türden sasirmalara hiç alisik degiliz, Semdinli bombalamasi sanigi astsubaylarin 39’ar yil 5’er aya mahkum edilmelerine inanamadim. Çünkü mahkeme heyetinin her taraftan sikistirildigi izlenimi bir süredir çok artmisti. *** Van’daki daha ilk durusmayi dinlemeye gittigimde sunu görmüstüm: Biz üç asamali kontrollerden geçerek normal kapidan salona nihayet alindigimizda, salonda sanik bölümüne saniklar ve dinleyici bölümüne de birtakim “dinleyiciler” önceden oturtulmustu. Bu ikinciler saniklarla ayni demir kapidan girmislerdi ve kontrolden geçmemislerdi (bu durum diger durusmalarda da aynen tekrarlandi). Arkasindan, bas sanik olan ve olay duyulur duyulmaz KKK Org. Büyükanit tarafindan “Iyi çocuktur” diye nitelenen Jandarma Istihbarat Astsubayi Ali Kaya kalkti, rahat rahat “Sayet devlet bazi yasal amaçlarina illegal yollardan ulasmaya girisseydi, bu halk bizden fazla devletçi olurdu. Mersin’de bayrak yakacaklarina, bayragi gömlek yapip giyerlerdi” dedi ve hepimiz öylece kaldik. Bombayi fiilen atmakla suçlanan PKK itirafçisi Veysel Ates ise daha önce TBMM Komisyonuna “Kitapçi Seferi Yilmaz’i öldürmek istesem kafasina iki kursun sikardim, kimse de duymazdi” diyebilmisti (I.Demirdögen, Radikal, 08.04.06). Bu arada neler oldu, Emniyet Gn.Md. Istihbarat Da. Bsk. Sabri Uzun “Hirsiz evin içinde!” dedigi için görevinden alindi, davanin savcisi Ferhat Sarikaya da Org. Büyükanit’tan bahsettigi için memuriyetten bütünüyle atildi. Bu fiili tavirlar, zaman içinde, olayin nereye gittigine isaret eden “hukuksal” tavirlarla desteklendi. Ali Kaya “cezaevi kosullari” yüzünden “cigerlerinde verem baslangici” kuskusuyla önce durusmaya rapor yolladi, sonra da mahkemenin “bir dahaki durusmaya mutlaka getirilsin” kararina ragmen Ankara’daki askerî hastane GATA’ya nakledildi. Avukatlari mahkemenin görevsizlik karari vermesini ve davanin askerî mahkemeye gönderilmesini talep ettiler. Üçüncü durusmaya bu avukatlar 40 dakika geç geldiler ve Ali

Kaya’nin raporlu olmasi nedeniyle durusmanin ertelenmesini istediler (Radikal, 14.06.2006). 19 Haziran’daki son durusmada bu tavir hizlandi. Bu sefer V.Ates’in avukati durusmaya gelmedi. Digerleri “tarafsizligini yitirdigi” için heyet baskaninin çekilmesini talep ettiler. Arkasindan, hem üç gün önce yakalanmis bir PKK’linin tanik olarak dinlenmesi için, hem de bir sanik (A.Kaya) raporlu oldugundan ve bir sanigin da (V.Ates) avukati gelemediginden erteleme istediler (A.Keskin, Radikal, 20.06.2006). Türkiye adliye tarihinde normal bir mahkeme heyeti disaridan ve içeriden herhalde ancak bu kadar sikbogaz edilmistir. Bu kosullar altinda herkes yine bir erteleme beklerken, karar çikti: astsubaylarin herbiri için “Kanunun suç saydigi fiilleri islemek amaciyla örgüt kurmak”tan (TCK 220) 1 yil 11 ay 10 güne, bombayla adam öldürmekten 25 yila, kitapçi Seferi Yilmaz’i öldürmeye tesebbüsten 12 yila, adam yaralamaktan 6 aya mahkumiyet. PKK itirafçisi V.Ates’in dosyasi ayrildi, 3 Agustos’a kaldi. *** Bu mahkumiyetler “Derin Devlet” eylemi yapmaktan verilmis degil. Yani, iddianamedeki gibi “devletin birligini bozmaya yönelik eylem”den degil, “basit çete”den verildi. Baska bir söyleyisle, üç yargiçtan biri buna itiraz edip muhalefet serhi yazdi ama, bu istihbaratçi astsubaylarin bu bombalamayi tamamen kendi hesaplarina (üç kisi??) yaptiklari varsayildi. Zaten bu nedenledir ki müdahil avukatlar karari temyiz edecek. Fakat, gerekçesi ne olursa olsun, nefes nefese alinan bu karar çok önemli. Sonun baslangici diyebilir miyiz? *** Bu dava tek basina görülmüyor. Inanilmayacak bir “çeteler karmasasi” olaylarindan sadece bir tanesi ve model hep ayni. Örnegin, evlerinde tam bir cephanelik ele geçen Atabeyler Çetesinin kilit ismi Pilot Yzb. Murat Eren, iki astsubayla (E.Tas ve Y.Yaman) birlikte yakalanir yakalanmaz Genelkurmay Askerî Savciliginda “Semdinli ve çuval olayini hazmedememistim. Elimi tasin altina sokmak istedim” diyerek suçlamalari kabul etmisken, mahkemeye çikarilinca söyle dedi: “PKK’ya karsi mücadele vermek eger çeteyse, ben çeteyim!” (Hürriyet, 09.06.2006) Yalniz, Eren’in ayni haberdeki baska bir sözü ilginçti: “Bunlarin [bomba ve silahlarin] bulunmasinin gerçek amacini söylemekten komutanlarimizi zor duruma düsürmemek için çekindim”. Bunun ne demek oldugu pek anlasilamadi. Acaba kimi makamlara bir mesaj miydi? Ben olaylari ve demeçleri gazetelerden özetlemekle yetindim. Yorum yapsam, 288’e yani “adaleti etkileme”ye sokup 6 ayla 3 yil arasi isterler. Gerisini siz kendiniz düsüneceksiniz. Nasil olsa, ifade özgürlügüne ibadullah müdahale var ama, düsünce özgürlügüne olamiyor… -Gayrimüslim vakiflarinda son durum.(Baskin Oran)

30 Haziran’da Istanbul’da Rumlarin, 1 Temmuz’da da Ankara’da Çerkezlerin konferansi vardi. Konferans notlarimla ilgilenenler bana eposta yollayabilir. Ama, güncel oldugu için, hiç olmazsa birincisinde anlattigim bir konuyu burada özetleyeyim. Yalniz, evvela sunu olsun söylemeliyim: Belki de ikisi de farkinda degil ama, bu iki topluluk Türkiye’ye çok büyük iyilik ediyorlar. Yalnizca “Yahu, demek ki bu Türkiye’de böyle seyler de konusulabiliyor artik!” dedirttikleri için degil. Su nedenle: Alevilerin ardindan Ermeniler, Ermenilerin ardindan Rumlar, Rumlarin ardindan Çerkezler, onlarin ardindan Çingeneler vs. kendi alt kimliklerini açikça ortaya koyduklari zaman hem mecburi vatandas gönüllü’ye dönüsüyor, hem de daha önemlisi, bu ülkede Türk ve Kürt milliyetçilikleri sulandiriliyor. Bunlar sulandirildigi ölçüde de “Türkiyeli” kimligi güçleniyor ve bu ülkede bu iki milliyetçiligin tek baslarina kalip kafa kafaya tokusmasi gibi korkunç bir olasilik zayifliyor. Allah hepsinden gani gani razi olsun. *** Gelelim konumuza. Su anda TBMM’de bir Vakiflar Kanunu tasarisi var. Kangren olmus gayrimüslim vakiflari sorununa “geçici” maddelerle “çözüm” getirmeye çalisiyor. Bu sorun, derya. 3 noktadan doguyor: 1) Bu vakiflarin emlakine Hazine ve Vakiflar Genel Müdürlügü (VGM) tarafindan hukukdisi yollarla el konmus olmasindan; 2) Bu emlakin üçüncü kisilere de satilmis olmasindan; 3) Bu vakiflara ait olan ama tapuda gözükmeyen emlakten. Her üçünde de son durum: 1) Bunlarin geri verilecegi taa 3 Agustos 2002 tarihli 3.Uyum Paketinde yer alan 4774/4 sayili yasada yazili. Ama bir isin yapilmasi için Türkiye’de yasa çikarmak yetmez. Çünkü memur yasayi uygulamaz; yönetmelik ve hatta genelge bekler. Hatta, yukaridan bir isaret gelirse veya zihniyeti elvermiyorsa bunlara da kulak asmaz. Yaptigini yapmaya devam eder. 4774/4’ün de nasil uygulanacagina iliskin bir yönetmelik, arkasindan da bir genelge çikarildi. Özet söyleyeyim, milliyetçilerimiz bu konunun halledilmesi halinde Türkiye’nin batacagina karar verdikleri için, bizzat bunlar birer hukuk ihlali kumkumasi idi. Ihlal ettikleri hukuk metinlerinin maddelerini sayayim yalnizca: Anayasa md. 2, 10, 35, 90/5. Vakiflar Kanunu md. 44. Lozan Baris Antlasmasi md. 37, 39/2, 40, 42/3. Avrupa Insan Haklari Sözlesmesi md. 14, 1969 Viyana Antlasmalar Hukuku Sözlesmesi md. 60/5. Bu yüzdendir ki 4. ve 6. AB Uyum Paketlerinde de ayni seyler tekrarlandi. Ama kim aldirir. Yeni tasaridaki duruma bakalim simdi: Geçici Md.5: Son mirasçi sifatiyla Hazine’ye tescil edilmisler tekrar vakfa tescil edilir, diyor. Ama nasil, söylemiyor.

G.Md.7: VGM’nin yönetimine el koydugu (mazbut) vakiflarin mallari tekrar vakfa tescil edilir, diyor. “Herhangi bir hüküm veya karar aranmaksizin” da diyor, ama ilave ediyor: “VGM’nin talebi üzerine”. Üstelik, Türkiye’de hiçbir tapu müdürü mahkeme karari olmaksizin bir tescili silip de emlaki baskasinin üzerine geçirmez! Üstelik yönetimi VGM’nin elinde olduktan sonra, emlaki bunlar adina tescil etsen ne olacak, etmesen ne olacak. G.Md.9: a) 1913’te vakiflara tüzel kisilik verilene kadar mecburen “Isa”, “Meryem”, “Cebrail” vs. üzerine yapilmis; b) Hazine ve VGM üzerine tescil edilmis; c) Hâlâ vasiyet eden veya bagislayan üzerinde gözüken emlak, “18 ay içinde basvurulursa” vakif üzerine tescil edilecek. Bu isi de hiçbir tapu müdürü yapmaz. Sanki kanunu yazanlar bilmiyor. Tam, danisikli dövüs. 2) Üçüncü kisilere satilmis vakif emlakinin tazmini konusunda hiçbir hüküm yok. Anlasildi: Hüküm, Strasbourg mahkemesinden çikacak ve o zaman devlet de çatir çatir ödeyecek. Nitekim, “uzlasma” istedi bile! (Radikal, 22.6.06) 3) Bu emlakin tescili 2002’den beri “devam” edegeliyor, ama ulasildigi bilinenan en son oran ancak yüzde 27,6 (Milliyet, 2.8.2005). Çünkü VGM de vatani kurtarmak için cansiperane direnmeye devam edegeliyor! *** Sonuç, 2 noktada özetlenebilir. a) Bu gayrimüslim vakiflari emlakine el koyma isi, 1915’te baslayan gayrimüslimlerden Müslümanlara sermaye transferi projesinin son baklasidir. Ama küresellesme ve Strasbourg mahkemesi dönemindeyiz; artik geçmis ola. Bu hukuksuzlukta ne kadar direnirsen, Türkiye’yi o kadar perisan edersin. b) Bu, AB karsisinda yasak savma tasarisidir. Bekleyin yasalassin. Önce Yönetmelik, sonra Genelge çikartacaklar. Dön baba dönelim, 2002’ye gidelim. Vatan kurtaran milliyetçi aslanlar sayesinde Türkiye’nin ne hale düsecegini birlikte seyredelim. Ama, umudu kaybetmeden. Bu iki konferans bundan iki yil önce yapilamazdi. Su anda bile, hiç olmazsa Çerkezleri duyan söyle demistir: “Hih! Onlar da mi?!” Yaa, onlar da. Hukuk’u guguk haline sokar, bir de herkesi “Türk” yapip çikarsan ne bekliyordun? -Yargitay gayrimüslimleri niye sevmiyor?(Baskin Oran) Yargitay Ceza Genel Kurulu, bilirkisi heyetinin raporuna ve Yargitay Bassavciliginin mütalaasina ragmen, Hrant Dink’in TCK 301 nedeniyle “Türklüge hakaret” ettigine karar verdi.

Simdi, hep birlikte, bu kesin kararin sonuçlari üzerine düsünelim. 2’si iyi, 4’ü kötü alti haberim var. Önce kötülerini yazalim: 1) Hükümet yandi. Çünkü seçmenler, muhalefet, askeriye, bürokrasi, ABD sikistiriyordu, simdi de AB fena sikistiracak. Sahti, sahbaz olacak. Ama, ellemeyin, meheldir. Çünkü 2004 sonundan itibaren, yükselen Türk etnik milliyetçiliginden ödü kopunca AB reformlarini durdurdu. Türkiye aydinlarinin basbelasi TCK 301 için bile Sayin Adalet Bakani buyurdu: “Uygulamayi görelim. Hele Yargitay içtihatlari çiksin”. Radikal simdi baslik atiyor: “Al Sana Uygulama” (12.07.06). Eh, 301 gibi madde çikartirsan ve degistirmezsen, böyle alirsin. Simdi, bir de, bütün gerçek aydinlarin “Ben de H.Dink’in suçuna aynen istirak ediyorum”lari baslayinca, bak artik… 2) Düsünen/yazan/çizen herkes yandi. Bu karar, meydani artik Kerinçsiz türünden sahislara birakti. Durum ancak bir Bektasi fikrasiyla anlatilabilir: Yeni Cami’nin önünden geçerken Bekri Mustafa’yi tutup götürmüsler, cenaze namazini kildir demisler. Bekri, mevtanin kulagina egilip biseyler fisildamis. Cemaat sorunca Bekri’den cevap: “Öteki dünyada sorarlarsa Istanbul nicedir diye, Bekri Mustafa Yeni Cami’ye imam oldu de, hemen anlarlar”. 3) Türkiye yandi. Birakiniz “fikir suçu” kavraminin dünyada artik magandalik sayilmasini. Biz artik, bugüne bugün, Ermeni diasporasini siddetle elestirmek için yazilmis bir cümleyi kalkip da “Türklüge hakaret” olarak anlamayi ve cezalandirmayi basarmis bir ülkeyiz. Yukaridaki Bekri fikrasini acaba asil burada mi kullansaydim? 4) Yargitay yandi. Çünkü gayrimüslimler konusundaki sicili zaten fevkalade üzücüydü, bu tuz-biber ekti. Bakin, bu karar karsisinda birbirinden vahim hangi sorular akla geliyor simdi: a) 301 resmen irkçi bir madde. Çünkü gerekçesinde “Türklük”ü “Dünyanin neresinde yasarsa yasasinlar” diye anliyor. Yargitay bunu Anayasa Mahkemesine götürecegine oturup uygulayinca, ne yorum yapacagiz? b) Yargitay, dincilik dendi mi fevkalade titiz bir kurum. Bizzat kendisi Türklerin yalnizca Müslümanlardan olustugunu söyleyince ne yorum yapacagiz? c) Yargitay bölücülük dendi mi fevkalade titiz bir kurum. Bizzat kendisi Türkiye’yi Türk olan/olmayan, Müslüman olan/olmayan diye ayirinca ne yorum yapacagiz? d) Yargitay, gayrimüslim vatandaslari (Etyen Mahçupyan’in deyisiyle) gayrivatandas yapinca, onlari vatandasliktan atmistir yorumunu mu yapacagiz? ***

Bu yaptiklarim, ciddi suçlamalar. Hemen belgeleyelim: Belge 1: Yargitay 2. Hukuk Dairesi, 4449 E. ve 4399 K. sayili ilaminin gerekçesinde söyle dedi: “Görülüyor ki, Türk olmayanlarin meydana getirdikleri tüzel kisiliklerin gayrimenkul iktisaplari men edilmistir…”. “Türk olmayanlar” dedigi: Balikli Rum Hastanesi Vakfinin tümü de (yasal olarak baska türlü olamaz zaten) TC vatandasi olan yöneticileri. Tarih: 06.07.1971. Belge 2: Yargitay Hukuk Genel Kurulu, 1971/2-820 E. ve 1974/505 K. sayili ilaminda ayni seyi bu sefer Öztürkçe söylüyor: “Görülüyor ki, Türk olmayanlarin meydana getirdikleri tüzel kisiliklerin tasinmaz mal edinmeleri yasaklanmistir”. Tarih: 08.05.1974. Belge 3: 24.06.1975’te, yine Yargitay 1. Hukuk Dairesi ayni karari tekrar ediyor: “…yabancilarin Türkiye’de mal edinmeleri yasaklanmis olup…”. (3648-6594 sayili karar). Bu sefer de “yabanci” diyor. Yargitay, “vatandas” ile “yabanci”nin birbirinin tersi hukuki kavramlar oldugunu bilmiyor mu? Belge 4: Bunlar eskidir diyorsaniz, yenisini sunalim: Tarih: 29.09.2004. Agustos 2002’de çikartilan AB Uyum Paketinden sonra bu komedi bitti diye düsünülürken, Yargitay 1. Hukuk Dairesi, 8622 E. ve 9589 K. sayisiyla, Yedikule Surp Pirgiç Ermeni Hasta Vakfi adina tapuda kayitli bir tasinmazin tapuya tekrar kaydedilmesini istiyor. Yani, Müslüman bir “Türk” degilsen, tapuya “duble tescil” yaptirmak zorundasin (yerim kalmadi; ayrinti için Iletisim’den çikan Türkiye’de Azinliklar kitabimin 103. sayfasina bkz). *** Simdi de, iyi haberler. Baba Diyalektik! 1) Kesin karar iyi ki çikti. Çünkü yukarida yazdiklarimi bugün degil dün yazsaydim, TCK 288’e göre yargiyi etkilemekten 3 yil yerdim. Türkiye’de bekleyeceksin ki adam tam anlamiyla mahkum olsun, ancak ondan sonra yazabilesin “Bu adama haksizlik yapiliyor” diye. 2) Simdi Hrant, Strasbourg’a basvuracak. Ülkemiz 301 ayibindan kesin olarak o suretle kurtulacak. Ve, Türkiye’de hukuk bulamamis bir Hrant’in kesinlikle çikartacagi bu karar, “Ulusal egemenligimiz elden gidiyor” diye feryadi basan eldengitmisler’in kulagina avize boyunda bir küpe olacak… -Ali Poyrazoglu’nun son oyunu müthis!(Baskin Oran) Geçen gece Berk’ten çikarken Prof. Taner Berksoylara rastladik. Sonra da Torba’daki otellerinde bulustuk. Iskelede yayilmis bira içerken karsidan tanidik bir sima laf ata ata geliyor: Ali Poyrazoglu! Bir adamin agzindan bu kadar mi bal akar? Bir insan, kültürü bu

kadar mi özümseyerek isler? Yazdigi yeni oyunu anlatti. Daha bitmemis, kafasinda yaziyor, hatta bize anlatirken de kimi yerleri oracikta yazdi. Istanbul’un muhafazakar bir semtinde geçiyor. Ahmet, mahallenin kabadayisi. Bir tokat oraya, bir tokat buraya. Biçkin, firlama, kavgaci, ama nasil! Zampara, ama nasil zampara, bir uçanla bir kaçan kurtuluyor. Ama gerçek bir Robin Hood. Fakir babasi. Hersey ondan soruluyor. Asayis berkemal. Her sey acayip düzgün. Mahalleli tapiyor Ahmet’e. Kismet bu; Ahmet evinin karsisinda zaman zaman perdeyi açan kiza asik oluyor. Sonunda kizla evleniyor, karisini alip is kurmaya yurtdisina gidiyor. Mahalleli üzgün, ama Ahmet’in de gelecegini garantilemesi lazim. Aradan yillar geçiyor, mahalleli bir bakiyor ki Ahmet’in karisi elinden tuttugu çocuguyla geri dönmüs. Bosanmislar. Yine yillar geçiyor, kiz tekrar evleniyor. Birdenbire, muazzam bir haberle sarsiliyor mahalle: Ahmet dönüyor! Semt ayaga kalkiyor, bez pankartlar hazirlaniyor, cümbür cemaat havaalanina karsilamaya gidiliyor. Vee uçagin merdivenlerinden Ahmet iniyor, ama cinsiyet degistirme ameliyati olmus, bir kadin olarak iniyor. Mahalleli perisan, pankartlari yirtip atiyor, ana avrat küfrederek gerisin geri dönüyor. Bundan sonrasini Ali anlatti ama, epey karisik, sadece çok dramatik ve fantastik oldugunu söyleyeyim. *** Biz Torba’da Ali’yle mesgulken, Türkiye de E.Korg. Altay Tokat’la mesguldü. A.Tokat mert, gözünü daldan budaktan sakinmayan, vazife askiyla yüklü, hedefe varmak ve vatani korumak için her seyi yapabilecek nitelikte bir asker. Kamuoyu onu ilk defa 13.8.1989’daki su açik sözlülügüyle tanidi: “Devlet Istanbul’da uyguladigi kanunu burada aynen uyguluyor. Benim sistemimde olsa kisa sürede bunlari yok edebiliriz. Sistemimde degil insan, ot bitmez”. Pasa, TSK’nin simdiye kadar K.Irak’a yaptigi en büyük (200.000 asker) ve en uzun (2,5 ay) harekati, Çekiç Harekatini yönetti. Bu ve benzeri basarilar sonucu “TSK Üstün Liyakat Madalyasi”, “Üstün Basari Madalyasi” ve “Üstün Cesaret ve Feragat Madalyasi”yla ödüllendirildi. Emekli olduktan sonra memlekete hizmetini siyasi alanda da sürdürdü. MHP’ye girdi. MYK üyesi seçildi. Bu sirada adi tekrar duyulmaya basladi, ama bir kaçakçilik davasi sanigi olarak. Halen devam eden davada Pasa, Ulastirma Bakanligi Müstesar Yardimcisi Kemal Albayrak ve 30 sanikla birlikte, bir sirketin gazyagini “solvent” olarak gösterip 2 trilyonluk ÖTV’den kurtulmasi için bürokraside aracilik yapmakla suçlaniyordu. Iddianameye göre rüsvetin 42.000’er avroluk havale dekontlari ele geçmisti. Polis, Pasaya hediye edilen 06 AJ 0102 plakali Passat’a da el koymustu. Savciya göre, Pasanin Antalya-Alanya ve Kars-Tiflis demiryolu projeleriyle ilgili 10 milyon dolarlik rüsvet girisimleri ve baska kaçakçilik suçlari da dosya kapsamindaydi (Sabah, 17.06.2004; Milliyet, 28.07.2006).

Bunlar kamuoyunda yanki yapmadi. Yankiyi, Pasa’nin Aktüel dergisinden (27 Temmuz 2007) Semin Gümüsel’e açik sözlü demeci yapti: “Semdinli’deki bomba ‘Arkadas, dikkat et, onu yapma’ demek için atilmis olabilir. Ama bunu beceriksizce yaptilar. Ben olsaydim, öyle yapardim, ikaz edersin, ikaz olmazsa hesabi görülür. Ne yapacagiz yani? Neymis, hukuk disiymis. Böyle hukuk olmaz”. Arkasindan da su geldi: “Benim zamanimda ben de bomba attirdim. Batidan gelen memurlar, hakimler isin ciddiyetini anlamiyor. Sunlar bir hizaya gelsin diye evlerine yakin iki yere attirdim. Bunu hemen ‘Aman, bomba atmak yasaktir’ falan diye yorumlayamazsin”. Olay patlayinca verdigi izahat ise, bütün meselenin en önemli cümlesini içeriyordu: “Bunlarin hepsi egitim amaçli, harekat planlarinin bir parçasi. Alnim ak”. Harekat planlarinin bir parçasi. Yani yukarida harekat planlari yapiliyor. Bunu daha önce de duymustuk: “6-7 Eylül de bir Özel Harp isidir ve muhtesem bir örgütlenmeydi. Amacina da ulasti. Sorarim size, bu muhtesem bir örgütlenme degil miydi?” E.Org. Sabri Yirmibesoglu gazeteci Fatih Güllapoglu’na söylüyordu (Tanksiz Topsuz Harekat, Ist., Tekin Yay., 1991, s.104). Yirmibesoglu’na pek tepki gelmemisti. Ama Türkiye AB zoruyla bir parça da olsa degismis olmali ki, buna geldi. Ilginç tepkilerdi. Suç duyurulari yapildi. G.Kurmay ve savcilik sorusturma açti. MHP açiklama yapti: “Pasanin açiklamalari bizi baglamaz. Zaten üç toplantiya katilmayanin üyeligi düser” (www.internethaber.com). Ama esas ilginç tepki, bu ekibin 83 yasindaki kalemsoru Altemur Kiliç’tan “Oldu mu pasam?” basligiyla YeniÇag’dan (30.07.2006) geldi: “Bu konularda devlet sirri kavrami ve titizligi her yerden fazla geçerlidir. Kol kirilir yen içinde ilkesi TSK’yi dis müdahalelere karsi ayakta tutan unsurdur”. Arkasindan, A.Kiliç’in asil derdi geliyordu: “Pasa bir Pandora Kutusu açmistir, bizlerin de TSK konularinda savunma gücümüzü kirmistir. Bunlari açiklamanin yeri ve zamani mi idi aziz Pasam?” *** Bunlar, bizim boyumuzu asan isler. Yine güzel Bodrumumuza dönelim biz. Ali’nin bu oyunu nasil bitirecegini deliler gibi merak ediyorum. Çok dramatik ve fantastik. -Ayyildizli Hanimaga(Baskin Oran) Bir savci, durusmanin hemen ertesinde, gazetecilerin sorusunu yanitliyor. 8-9-10 Eylül tarihli basindan aktariyorum: “2893 sayili Türk Bayragi Kanununun 7/2. maddesine göre Türk bayragi bedene elbise seklinde giyilemez. Ancak, burada sanik ay-yildizli tisörtü üzerinde tasiyarak ‘Türkiye’yi seviyorum’ mesaji vermektedir. Kasit önemlidir. Kötü niyet olmadigi için kanuna aykiri bir durum yoktur”.

Bir diger savci ise söyle diyor: “Kanunda her ne kadar Türk bayragi elbise olarak giyilemez denilse de, buradaki bayrak mi yoksa tisört üstünde ay-yildiz resmi mi, ona karar vermek lazim”. *** Konuyu hatirladiniz: Motorize polis gücü Yunus ekibine mensup iken polislikten atilan Güniz Akkus adli bir hanim, “çikar amaçli suç örgütü kurmak”la ve Bogaz’daki gece kulüplerinden birini “çete kurup basmak, tehdit etmek ve sahibini silahla yaralamaya tesebbüs”le suçlaniyor. “Eger öldürmek isteseydim direkt kafasina sikardim. Sadece yere ates ettim” diyen hanim kizin lakabi, Istanbul dünyasinda “Hanimaga” imis. Gazetelerde çikan fotosunda agzinda puro, belinde tabanca, gözler objektife dikilmis biçimde “truvakar” bir poz vermis. Stüdyoda çekildigi anlasilan bir resim. Ama durusmaya beyaz ayyildizli kirmizi bir tisört giyip gelmis. Cumhuriyet savcisinin talebi dogrultusunda, yargiç bu hanimi tahliye etmis. Gazeteciler de yukaridaki cevaplari alan sorular sormuslar. Mesele o. Yoksa, tahliye ayyildiz sayesinde degil. Zaten, baska bir suçtan yine tutuklanmis. *** Maddeyi hatirladiniz: Yeni TCK’nin eskiden olmayan 288. maddesi. Bir sorusturmanin baslatilmasindan kesin karara kadar “sözlü veya yazili beyanda” bulunursaniz, davayi etkilemekten 6 ay ilâ 3 yil arasi hapis yersiniz. Geçen hafta Adli Yil açilis töreninde Yargitay Baskani tam metnini okuyarak bir kere daha hatirlatti. Hanimaga’nin davasi devam ediyor. Bu nedenle, 6 ay ilâ 3 yil hapis yememek için, bu konudaki gazete haberini vermekle yetiniyorum. Yargilandigi dava konusunda Agos’ta kendini savunan bir yazi yazan Hrant’in, simdi bir de bu yazi nedeniyle “davayi etkilemek”ten yargilandigi bir ülkedeyiz. *** Ben Mülkiye’de okurken “Mukayeseli Devlet Sistemleri” dersine çok merakliydim. Hâlâ da, karsilastirmali idare ve ceza hukukuna çok merakliyimdir. Acaba bu konu baska Avrupa ülkelerinde nasil düzenlenmis? Özellikle de, bizim ceza kanununu aldigimiz Italya’da? Acaba Italya’da bir savci veya bir yargiç, bir davada, sanigin “Italya’yi sevmedigi” kanaatine varirsa tahliye vermeyebiliyor mu? Baska bir biçimde soralim: Bir suç isledigi iddiasiyla mahkemeye sevk edilen bir sahis, o suçu isleyip islemedigiyle mi yargilaniyor, yoksa Italya’yi sevip sevmedigiyle mi? Bir tane daha: Italya’da, “Italya’yi sevmemek suçu” var midir?

Insanin beyni yari otomatik; durmuyor. Bir tane daha: Eger yasada suç sayilan bir eylem yapilmissa ve yargiyi temsil eden kisi sanigin beynine girerek onun niyetinin iyi oldugunu ögrenmek sonucu o yasayi uygulamaktan kaçiniyorsa, “kanun koyucunun (Italyan Parlamentosunun) iradesi” denilen sey ne oluyor?” Yani diyelim ki Antonio, Palermo’nun bir köyünde küçük bir çocugun irzina geçse, sonra da “Ona o kadar büyük sefkat duyuyordum ki gögsüme bastirdim, bativermis” dese, Sicilya Agir Ceza Mahkemesinde “niyetten” siyirir mi? *** Italyalarda dolasmayi birakip yaziyi bitirelim. Tekrar Istanbul’a döndügümüzde, Ayyildizli Hanimaga’nin tahliye edilince bagirdigi cümleyi aktarirsam, artik umarim 288’e girmez: “Ne Mutlu Türküm Diyene” -MGK’nin yazisi neyi, kimden, niçin gizliyor?(Baskin Oran) Milli Güvenlik Kurulu (MGK),Tapu ve Kadastro Genel Müdürlügüne (TKGM) bir gizli yazi gönderdi. Osmanli tapu kayitlarinin Türkçelestirilerek bilgisayar ortamina aktarilmasina karsi çikti (Hürriyet, 19.09.2006). MGK Seferberlik ve Savas Hazirliklari Planlama Daire Baskani Tuggeneral Tayyar Elmas imzali ve 26 Agustos 2005 tarihli yazinin temel ögeleri söyle: “Bu bilgiler etnik ve siyasi (asilsiz soykirim, vs.) istismara malzeme olabilir”. Diasporanin pek bayildigi bu münasebetsiz “soykirim” terimini bir kenara atalim çünkü bütün tartismayi bastan önlüyor ama, 1915 Ermeni Katliami “asilsiz” olduguna göre niye çekiniyoruz? “Ülkemizin içinde bulundugu kosullar dikkate alindiginda”. Bu “kosullar” ne zaman bitecek de biz temel sorunlarimizi tartisabilecegiz? Sakin, bu bir ebedi korkutma olmasin? “(Bu bilgilerin) TKGM’de muhafaza edilmelerinin ve kullanilmasinin ülke menfaatleri açisindan sinirli tutulmasinin uygun olacagi degerlendirilmektedir”. Iyi de, hani biz bütün arsivleri açmistik? Nasil açmissak, “aleni” tapu kayitlarinin 90 yil öncesini bile gizli tutmak istiyoruz. Sakin, “ülke menfaatleri” denilen sey, 90 yil önceki yolsuzluklarin üstüne bir “sal örtme”nin “milli” ismi olmasin? 2006’da bir mafyaci mahkemede durusmaya ayyildizli tisörtle çikiyorsa acayip mi? *** Mülkiye’ye 1964’te basladim. Sinifimizda, aileden çok zengin oldugu söylenen Adanali bir arkadas vardi. Adi, ideolojisi, bütün bunlar hep kirk bilmemkaç yil geride kaldi; sonradan ahbap da olduk.

17 Eylül 2006 tarihli Milliyet’ten, onun zenginliginin (Orhan Kemal’in kâtiplik yaptigi Milli Mensucat Fabrikasi) “aileden” degil, gayrimüslim azinliklardan geldigini ögrendim. Tesis 1907’de “Simyonoglu Fabrikasi” adiyla Aristidi Kozma tarafindan kurulmus. Kendisinin “sehri terk etmek zorunda kalmasi” üzerine Hazine’ye geçerek “Milli Fabrika” adini almis. 1927’de bizim arkadasin dedesi dahil dört milli mütesebbise satilmis. Biriken borçlari nedeniyle 1978’de yeniden Hazine’ye geçmis (asina geldi mi?). *** Bizim sinif Mülkiye’ye 19 yasinda girdi. 11-12 yillik bir Kemalist egitimden geliyorduk. “Anti-emperyalizm” adina hemen “sosyalist” olduk. Bu karisim açisindan bakinca, “Milli burjuvazi” diye bir sey vardi ve is sonunda gidip sosyalizme varacakti. Güzel de; hocalarimiz bile bilmezken, o yasta biz nerden bilecektik burjuvazinin kompradorunun/millisinin olmayacagini? Hangi dinden ve milletten olursa olsun tek kuralinin “kârin maksimizasyonu” oldugunu? Bunun da duruma göre bazen “milli” bazen “enternasyonal” yöntemle saglandigini? Bize “devletçilik” diye okutulan seyin burjuvazi imali, daha dogrusu, gayrimüslim burjuvaziyi kirpip kirpip Müslüman burjuvazi üretmek oldugunu? Gayrimüslim vatandaslarin mallarina el koyup Müslüman vatandaslara aktarmaya “milli iktisat” dendigini? Sanki dini farkli tüccar daha az vergi kaçirirmis gibi… *** Dahasi var. Beatles dinlerken biz nereden anlayacaktik bu yagmanin bir süreç oldugunu? 1915 Tehcirinde Ermeni mallari yerel esraf tarafindan yagmalanip “milli sermaye” yapildiktan sonra, 1923 Mübadelesi sonucu Rum mallarinin da paylasildigini? Lozan’in daha yapilir yapilmaz idari açidan (md.14), 1927’de de egitim açisindan (yasa no.1151) Imroz ve Bozcaada’da fiilen yürürlükten kaldirildigini ve ada Rumlarinin göçe zorlandigini? 1932 kanununun (no.2007) Istanbul Rumlarinin bir kismini isten attigini? 1934’te Musevilerin Trakya’dan ölüm tehdidiyle kovuldugunu? 1941’de gayrimüslimlerin Yirmi Kura askerlik macerasini? 1969’da asistan olmusum, SBF Dergisine 48 sayfalik baba bir makale yazmisim, 1942 Varlik Vergisini “bürokrasinin burjuvaziyi denetlemesi” diye yorumluyorum; buradan anlayin artik. 6-7 Eylül 1955 olaylarini on yasinda yasamisim ve o gece korkudan yatagimi islatmisim, tam bir “pogrom” oldugunu Mülkiye talebesiyken bile ögretmemisler. 1964 Kararnamesiyle Rum paralarina “vaziyet edildigini” bilememisim. Elli yasima geldigimde anca ögrenmisim 1936 Beyannamesi denilen rezalet uygulamayla bu memleketin farkli dinden vatandaslarinin mallarina 1971’den itibaren çatir çatir ve bilâbedel el kondugunu. Görmemisim bu “milli”ciligin Türkiye’nin sanayilesmesini en az 40 yil erteledigini. Sonra da, transfer edilecek gayrimüslim sermayesi tükenince, siranin bu sefer gariban Müslümanlardan (halktan) alip zengin Müslümanlara vermeye geldigini (1982 Banker, 2001 Banka krizleri, vs.)…

*** Neyi gizliyor MGK yazisi? 1915 Ermeni Katliaminin sonuçlarini, deniyor. Bu kadar basit olsaydi keske. Tabii ki bu yazi hâlâ esas olarak 1915’i gizlemeye çalisiyor, ama esas olarak “ilksel sermaye birikimi” sürecini gizliyor. Kimden gizliyor? Türkiye insanindan tabii. Çünkü yabancilar bütün bunlari zaten ezbere biliyor. Niçin gizliyor? Çünkü 1915’i ögrenince, tüm süreç çorap sökügü gibi meydana çikacak. O halde, halinin altina süpürmeye devam ediyor. Ama kardesim, göz bu; budak deligi degil. -Frankenstein 301’in “mânâ ve ehemmiyet”i(Baskin Oran) Filmi bin defa yapildi. Dr.Frankenstein bir canavar icat eder, nasil durduracagini bilemez. Zaten sonunda da öldürülür icadi tarafindan. 301’i icat eden zihniyet sakal ve biyik vaziyetleri karsisinda zor durumda. Dava açiyor, sonuçlanmasin diye düsürüyor, yine de yetisemiyor. Mânâ’yi söyle anlatayim: Insanlar arasinda “birlik ve beraberlik” saglatmanin en kolay yolu, onlara bir düsman göstermektir. Toplumlarin bu özelligini bilen kisi ve kurumlar halki korkutarak hakimiyet sürdürürler. 301, Türkiye’de bu olayin “Üçüncü Kusak” temsilcisidir. Birinci Kusak korkutmanin slogani: “Din düsmanlari geliyor!” idi. Seriat’in serrinden 1923’te Kemalizm sayesinde kurtulduk. Ikinci Kusak’in slogani: “Komünizm geliyor!” oldu. Giden kâfir’in yerine, Soguk Savas ortaminda komünist’i geçirerek düsmansiz kalmaktan kurtulduk. Sovyetlerin yikilmasiyla Md. 141-142’den kurtulunca, yine düsmansiz kaldik. Üçüncü Kusak basladi: “Türklük düsmanlari geliyor!”. Ne oldum demeyecekmissin, ne olacagim diyecekmissin; bu slogani en fazla sahiplenenler Kemalistler su anda. Hele de, CHP. Bu üçüncü kusagin üç tane çok önemli müttefiki var: 1) PKK terörü. (O kadar önemli ki, PKK bomba atmadigi zaman kimi korgenerallerimiz attiriyor. Ben söylemiyorum, Altay Tokat pasa söylüyor); 2) “Her mahalle parkina bir cami” zihniyeti; 3) Densiz AB yetkilileri tarafindan temsil edilen küresellesme. *** 301’i yaratan zihniyetin ehemmiyetine gelince. Çok mühim: 1) Irkçi ve irk ayrimcisi; 2) Dinci ve din ayrimcisi; 3) Türkiye’yi asagilayici ve yikici; 4) Türkiye’yi bölücü. Irkçi ve irk ayrimcisi çünkü: Irkçi, çünkü maddenin gerekçesine göre Türklük=Dünyadaki

bütün Türkler; “Türk Milletinden genistir” diyor. Irk ayrimcisi, çünkü yalnizca Müslüman dininden ve Türk soyundan vatandaslara hakaret yasak. Örnegin, siz hiç, 301’in (eski adi: 159) Kürtlere veya Ermenilere vs. sövenlere uygulandigina rastladiniz mi? Hatta bir kadin bakan (neydi adi?) Apo’ya “Ermeni Dölü” diyerek bir tasla iki kus vurmustu. 1934 Iskan Kanununda “Türk Irki” 6 kere geçiyordu. 1940’larda bile Hava Harp Akademisi ilanlari “TC tebasindan ve Türk Irkindan” erkek daktilo ariyordu. Avrupa’ya giden talebelerin “Türk Irkindan olmasi” isteniyordu (A.Yildiz, “Ne Mutlu Türküm Diyebilene”, s.327-333). Simdi de “mütekabiliyet” diye tutturanlar, bilmem farkindalar mi, insan haklarinda bu ilkenin yasaklandigini bilmemenin yani sira, disaridaki “soydas” için içerideki “vatandas”i rehin aliyorlar. Dinci ve din ayrimcisi çünkü: Bu zihniyet Müslüman olmayani Türk saymiyor. 1942 Varlik Vergisinde gayrimüslimlere ve “dönme”lere ayri vergi kategorisi (8 misli) uyguladi. Ünlü Prof. Hirsch, hatiralarinda, vatandasliga geçmek isteyince “Müslüman olursaniz daha kolaylasir” dendigini yazdi. Yargitay 1971 ve 74’te Rum vatandaslara “Türk olmayanlar” dedi. 1988’de çikarilan kararname, sabotaj yapabilecekler arasinda “Memleket içindeki yerli yabancilar (Türk tabali)” diye bir kategori saydi. 1996’da Istanbul 2 Numarali Idare Mahkemesi bir Rum vatandasa “Yabanci uyruklu TC vatandasi” dedi ve karar Danistay 12. Dairesi tarafindan onaylandi. Azinlik okullarindaki müdür basyardimcisinin “Türk asilli ve TC uyruklu” olmasini isteyen 625 s. yasa md.24/2 su anda yürürlükte. Subat 2006’da Devlet Denetleme Kurulu gayrimüslim vakiflarini “Yabanci vakiflar” olarak siniflandirdi. TSK, Emniyet, Disisleri’nde hiç gayrimüslim duydunuz mu? Türkiye’yi asagilayici ve yikici, çünkü: Reformlari demokrasi için degil, AB istedi diye yapiyor. Sevr’e Cevap’ta Babiali’nin fark ettigini bile fark edemiyor (Bkz. TDP, cilt I, s.123). Aydinlarini mahkeme kapilarinda süründürerek tahrip ediyor ve “Cezayir savasi Fransa’yi çürütüyor” diyen Sartre’i içeri atmak isteyenlere koyu milliyetçi de Gaulle’ün “O Fransa’dir, hapsedemeyiz” demesinin yanina varamiyor. Bölücü, çünkü: Vatandaslari “devlete sadik” ve “vatan haini” diye bölüyor. Devamli korku salarak milli morali bozuyor, insanlari tedirgin ediyor. Bu açidan, daha “Seref ve haysiyetiyle oynanan insanlar devlete zarar vermekten kendini alikoyamaz. Tersi durumda, insanlar sadakat yolundan ayrilmaz” diyen 1839 Tanzimat Fermani seviyesine yaklasamiyor. Sokaklarda linçi önlemiyor; kendi aydinlarini linç eden bir zihniyet önler mi? Bir general, en hassas bölge Hakkari’de 24 Eylül 2006 günü komando erlerini sivil giydirip ellerine pankart veriyor: “Bölücü olma, temiz ol”. Yani, Kürtlere “Sen pissin!” diyor. Bu zihniyet, Demokrasi olmadan bir Cumhuriyet’in yasamaya devam etmesinin bu devirde mümkün olmadigini göremiyor. *** 301’i kaldiralim mi, degistirelim mi diye soruyor Türkiye. 301 hiç önemli degil. Yukarida anlattigim zihniyet önemli. O zihniyet itlaf edilmedikçe, 301 olmasa baska maddeler

yavrulayacak. -Altmis-dokuz(Baskin Oran) Fransa’daki yasanin geçmesini kesinlikle istiyorum. Nedenleri çok basit. Ama önce tahlilimizi yapalim. Hem Fransa (Avrupa), hem Türkiye açisindan. 1) Avrupa’da Yahudi soykirimi olmamistir diyenlere ceza istenmesinin sebebi, Nazi korkusunun bitmemis olmasi. Oysa, Ermeni kirimini tartismayi engellemenin sebebi Ittihatçilardan korku olamaz. Fransiz Sosyalist Partisi, hazir seçimler de yaklasmisken, Ermenileri kullanarak “öteki”yi, yani Türkleri AB’den kiskislamak istiyor. Bunun ekonomik yönü de var (yabanci isçiler, vs.), ama esas olay tamamen sosyo-psikolojik: küresellesmenin korkuttugu ulusal kimlikler milliyetçiligin çikmaz sokagina dogru tabanlari yagliyor. 2) Türkiye’de Ermeni kirimi/soykirimi olmustur diyenlere ceza istenmesinin sebebi çok çesitli ve malum: Ilkokuldan beri kör milliyetçi “egitim”in 1915 gibi milli rezaletleri dikkatle saklamis olmasi ve bu yüzden bugüne kadar böyle bir seyden herkesin tamamen bîhaber olmasi. Birdenbire ögrenince de, “soykirim” terimi yüzünden Nazilerle ayni kaba konmaya duyulan hakli infial. Fakat Türkiye’deki durum da Avrupa’dakinden farksiz: Küresellesmenin ödünü kopardigi ulusal kimlik, milliyetçiligin çikmaz sokagina dogru tabanlari yagliyor. Onun içindir ki, “soykirimdir” diyeni cezalandiran bir yasanin olmadigi Türkiye’de bu “milli vazife” 301 gibi irkçi bir maddeye düsüyor. Farkinda misiniz ki biz de Ermenileri kullanarak “öteki”yi, yani AB’nin getirmek istedigi ifade özgürlügünü kiskislamak istiyoruz? Ikisi yaristiriyor. Zavalliliga dogru. *** Buradan çikan sonuç su: Iki igrençlik birbirini artiriyor. Avrupa’daki Türkiye düsmanlari ile Türkiye’deki AB (ifade özgürlügü) düsmanlari birbirlerinin agzina memelerini verip emziriyorlar. Birbirlerini besliyorlar. Sicak kavramini bilmiyorsaniz soguk’u da bilemezsiniz. Gece kavrami yoksa kafanizda, gündüz de olmaz. Buna siyaset biliminde dikotomi denir. Dikotominin iki tarafi birbirini kesinlikle dislar gibi gözükür ama, aslinda birbirleri olmadan yasayamazlar. Türkiye dikotomi kavramini daha ögrenmemistir ama, çok yasamistir. Çünkü Derin Devlet ile PKK da bugüne kadar birbirini emzirmistir; hâlâ da ibadullah emziriyor. *** Simdi gelelim niye yasanin geçmesini istedigime. En azindan 2 sebepten mutlaka geçmelidir: 1) Geçmelidir, çünkü Türkiye bu “Demokles Kilici”na fazla dayanamaz. Ertelenirse veya Senato’dan geçmesi zaman alirsa, ensemizde sallanip duracaktir ve bin beter olacaktir. Çünkü o zaman sürekli bir Em Baba, Emelim, Emdirelim durumu meydana çikacaktir. Türkiye’de bu Fransiz aymazligindan yararlanip ucuz kahraman olmak isteyen cin zekali mi eksik? Tek kelime devletler hukuku okumadan “Boykot edelim” diyenler, lise tarih bilgisiyle “Cezayir Yasasi” çikarmaya kalkisanlar, 1969 tarihli Viyana Sözlesmesinin 60/5 maddesini hayatlarinda isitmeden mütekabiliyet uygulamak için “Ermenistan vatandaslarini sinirdisi edelim” buyuranlar, “Paris’e lobi yapmaya gidiyorum, hakkinizi helal edin” hosluklari… Kisacasi, dikotominin iki bedbahtinin arayip da bulamadigi durumlar. Fransa ikinci postali

mutlaka ve mümkün oldugunca çabuk firlatmalidir. 2) Geçmelidir, çünkü Fransa’nin bir an önce Voltaire günlerine (“Dediklerinize hiç katilmiyorum, ama söyleyebilmeniz için herseyi yaparim”) geri giderek özgürlesmesi ve bütün Avrupa’yi da Türkiye dahil selamete erdirmesi gerekir. Buna back to future denir. Geçmise giderek gelecege ulasmak. Deveciyan: “Tarihçilere ceza vermeyebiliriz” diyor. Noterden tasdikli tarihçi cüzdani mi isteyeceksin? Fotograf da yapistiralim mi? Fransa bu kadar acinacak duruma düsmüstür. Içinde bulundugu durum ancak böyle temizlenebilir. Bu yasa geçince Fransiz ve AB entelektüelleri öyle bir patirti kopartacaklardir ki, Fransa, olusmasinda bunca yüzyil en önemli rolü oynadigi AB degerlerine tipis tipis geri dönecektir. Derhal dönmezse, gecikirse, Fransa amiyane tabirle ayvayi yemistir. Çünkü yasa uygulamaya konulursa önce Hrant Dink gibilerini (ki Hrant herhalde yalniz gitmeyecektir oraya), arkasindan da Strasbourg mahkemesini basina püsküllü bela edecektir. Türkiye’de ifade özgürlügü düsmanlarina hadlerini bildirmek için “soykirimdir” diyen insanlar, Paris’e gidip “Hayir efendim, soykirim degildir!” diyecekler, kendilerini mahkum ettirecekler, Strasbourg mahkemesi de Avrupa Insan Haklari Sözlesmesinin 10. maddesine (ifade özgürlügü) aykiri bu yasayi yani Fransa’yi perisan edecektir. Onlari ve Avrupa’yi ve bizi ve dünyayi uyandirmak için böyle rezaletler sartti. Bir firsat yakaladik. Dibe vurmadan olmuyor. Baba Diyalektik! Not: Sunu da simdiden söyleyeyim ki, 1915’te yapilan mezalimin Türkiye’deki inkarcilarinin “ifade özgürlügü” adina Paris’e gidip kendini mahkum ettirmeye kalkmasi zavalli bir “ortaoyunu” olur. Gülünç bile olmaz. -Çildirin.(Baskin Oran) Çok yasli bir Nigâr halam vardi; Allah rahmet eylesin. Ölümüne çok yaklasana kadar bizde, erkek kardesinin evinde kaldi, simdi anlatamam, belki baska bir zaman anlatirim, içimde ukte seyler vardir. Burada diyecegim o ki bana çok güzel masallar anlatirdi, ben de ayaginin dibine yere oturur ve söminedeki harlamayi zor bastiran zayif sesini dört kulagimin yaninda agzimi da bir karis açarak dinlerdim. “Bin Mumlu Samdan”i hele, unutamam. Çok ciddi ve aksi kadindi; babam tarafi hep öyle galiba. Yalniz, bir seferinde, pek alani olmayan bir konuya el atti: fikra anlatti. Bir ilkokula bir Amerikali gelmis ve çocuklara kucaklarini açmis: “Children!”. Halamin anlattigina göre çocuklar da zivanadan çikip çildirmislar… Bugün iki taraf da çildirma egzersizlerinde. *** St. Antony’s College’daki odamdan interneti açtim, gazetelerden halkimizi okuyorum. Sivas’taki tarihî Kangal Agasi Konagi isletmecileri yukaridan asagiya “Damsizlar ve Fransizlar Giremez” pankarti sarkitmislar, resmi de var. Balikesir Bakkallar ve Bayiler Odasi üyeleri Fransa’yi Pinokyo karikatürleri çizerek elestirmisler. Edirneli kravat saticisi Sebahattin Kara Fransiz marka kravatlarini Atatürk Anitinin önünde yakmis. Adiyaman’in Kâhta ilçesinde yapilan Dünya Medeniyetler Güzellik Kraliçesi yarismasinda meshur Izmirli organizatör Süha Özgermi “Fransa’yi medeniyetler içerisinde görmedigi” için

Fransiz güzelinin katilmasini önlemis. Konya’da bir dil kursu Fransizca kursunu kaldirmis ve ön kayit yaptiran yirmi kisinin paralarini iade etmis. Sonra, devletimizi okuyorum. Yabanci dagcilarin Agri Dagina tirmanabilmeleri için, aralarinda MIT’in de bulundugu birçok kurumdan izin alma usulü getirilmis çünkü son zamanlarda bazi Ermeni dagcilar yukarida Ermenistan bayragi açmislar. YÖK Baskani Prof. Teziç “commandeur” madalyasini iade etmis. Bir de, insallah dogru degildir, tanidigim iki emekli diplomat, milletvekilleri Y.Yakis ve S.Elekdag, Istanbul’a gelip isportacilik yapan Ermenistanlilarin “Ermenistan’in canini sikmak için” sinirdisi edilmelerini, pardon, “kademeli” olarak geri gönderilmelerini istemisler. 1964’te “Kibris meselesinde Yunanistan’i sikistirmak için” sinirdisi ettigimiz, sülaleden yüzlerce yillik Dersaadetli ama Yunanistan uyruklu Istanbul Rumlari gibi… TBMM’de baska girisimler de olmus. AKP’den çikartilan bagimsiz Mahmut Koçak 8 Mayis’in Cezayir soykirim günü ilan edilmesini ve bunu reddedenlere 1-5 yil hapis ve 100.000 YTL (sifirlari sasirmis olabilir) istemis. AKP’den seçilip DYP’ye, oradan da ANAP’a kaydolan, plaj fotograflariyla kendisine santaj yaptigi gerekçesiyle eski danismanini savciliga vermekle de gazetelere geçen Reyhan Balandi 1-3 yili yeterli görmüs. AKP’den seçilip ANAP’a kaydolanlardan Ibrahim Özdogan ise Cezayir’i birakmis, Ermeni soykirimi oldu diyenlere yine 1-3 yil talep etmis. Fakat hükümet bunlara soguk durmus. Disisleri de çok aktif biçimde devreye girip ne yapmakta olduklarini anlatmis olmali ki, bu kiymetli yasa önerileri kulak ardi edilmis. *** Ama asil ilginç olan, Adalet Komisyonu Baskani ve bir zamanlarin basbakan adayi AKP’li Köksal Toptan’in söyledikleri: “Zirt-pirt bildiri yayinlayan entelektüeller nerede? 301 için çagrida bulunanlar simdi nerede?” (Radikal, 12.10.2006). Yâ hu, yâ hu’lar, bu zirt-pirtlarin en azililarindan 9 tanesi daha Fransa’daki yasa Mayis’ta duyulur duyulmaz Radikal’de ve Liberation’da protesto bildirisi yayinladi. Sayin baskan benim yurtdisindan okudugum kadar Türk gazetesi de okumuyor ki, bugünlerde bütün bu zirt-pirtlarin verdigi zehir zemberek demeçlerden haberi de yok. Dahasi, sonuçta Ermeni milliyetçileriyle ayni kapta oldugunun da farkinda degil. Anlatayim: Daha önce de bahsettim, yüzlerce üyeli bir Ermeni-Türk eposta grubu var. Burada çok mantikli Ermeniler oldugu gibi, gözükara milliyetçiler de bol. Aralarinda Türkiyeliler var. Geçenlerde bunlardan bir hanim kiz bu ayni “zirt-pirt”lari devletle ayni seyi söylemekle suçladi. Dayanamadim, onu muhatap almayip listeye bir test sorusu yolladim. Asagidaki siklardan birini isaretleyin, dedim: 1) E.Safak, M.Belge, H.Dink, R.Zarakolu, B.Oran, A.Insel, M.Göcek, H.Berktay, E.Mahçupyan, II.Mesrob vs. gizli Türk milliyetçi casuslariydi, simdi gerçek yüzleri ortaya çikti; 2) Türk devletince satin alindilar; 3) Her birinin basina birer kütük düstü böyle oldular;

4) Bazi kisilerin kendi inançlarindan kusku duymaya baslamalarinin zamani geldi-geçiyor. Hanim kiz pek sinirlendi. Listeye “To Baskin Oran” yazarak gönderdigi mesajda bendenizi “bir (veya iki) kadeh” attiktan sonra yazmakla suçladi. Ama o haliyle bile K.Toptan’dan çok daha saygidegerdi, çünkü hiç olmazsa neler yazdigimizi okumus ve anlamis. *** Iki taraf da çildiriyor. Çildirin azizim. Hepiniz aynisiniz. Çildirinsiniz. Çildirin. Çünkü büyürseniz kötü hissedersiniz. Çildirin kalin. Ama Nigâr halam kadar bile komik degilsiniz. -Bati Trakya’da yeni Yunan rezaleti.(Baskin Oran) 1986 yilinda Bati Trakya’daki Müslüman-Türk azinlik konusunda bir kitap yayinladim: “Türk-Yunan Iliskilerinde Bati Trakya Sorunu”. Sonra 91’de güncellestirdim ve genislettim. O gün bu gün, B.Trakya gelismelerini yakindan izlerim. Bugün (25 Çarsamba) internetten Elefterotipia gazetesinin Ingilizce baskisini okurken, “yeni haber” kisminda yine bir B.Trakya olayi gördüm. Mansetinde “Camide Yunan Bayragi Gerginligi” yaziyor. Bu seferki iyice rezalet. Insan, Yunanlilarin durup dururken oradaki Türklere yaptiklarini görünce, insanligindan utaniyor. Anlatayim: Bati Trakya üç ilden olusur. Selanik’e yakin olan en batidaki ilde (merkezi Iskeçe/Xhanti) ve ortadaki ilde (merkezi Gümülcine/Komotini) Müslüman Türkler çoktur. Ama Türkiye sinirina rastlayan dogudaki il Evros’ta Yunanlilar, Zorunlu Nüfus Mübadelesinin basladigi 1923’ten itibaren Müslüman Türk birakmamislardir; baski yaparak göç ettirmislerdir. *** Tatsiz olayimiz burada geçiyor. Evros ili Dedeagaç/Aleksandrupoli kenti köylerinden Makri’de bir zamanlar Türklerin göç yüzünden terk ettikleri, tarihî bir Haci Recep Camisi var. Diger iki ildeki soydaslar, zaman zaman yaptiklari gibi, buralarin harabe olmamasi için bayramdan bayrama da olsa gidip namaz kiliyorlar. Yine toplaniyorlar, Gümülcine Müftüsü Ibrahim Serif’in baskanliginda bir heyet olusturuyorlar, gidiyorlar, yerel makamlardan da önceden izin almislar, tam namaza duruyorlar, onlar namazdayken civarda oturan Yunanlilar toplanip bagirmaya basliyorlar: “Arka kapidaki bayragimiz nerede? Neden direge çekili degil? Kim indirdi bayragimizi? Türkler bu memleketi parçalamak mi istiyor? Satmak mi istiyor? Müslümanligi mi getirmek istiyor?” Sanki Yunan kiliselerinin arka kapisinda bir bayrak diregi varmis da oraya Yunan bayragi çekilmesi sanki âdettenmis, gibi. Tabii, cemaat aceleyle selam verip namazi bozmak zorunda kaliyor. Çünkü ortalik fena karismis, insanlar ürküyor, civardan duyan Yunanli geliyor, duyan geliyor. Kalabalik çig gibi artiyor. Tükürseler bogarlar. *** O sirada, Gümülcine’den gelmis cemaatten biri, sogukkanliligini yitirmemis olacak, öne çikiyor ve sakin ama kararli bir sesle sunlari söylüyor: “Bayrak yerinden indirilmemistir. Bayrak caminin ön kapisinda göndere çekilmis

vaziyette dalgalanmaktadir”. Tekrar ortalik karisiyor ve bir de bakiliyor ki, durum aynen söylendigi gibidir. Yunan bayragi caminin ön kapisindaki direktedir. Ve ögreniliyor ki, arka kapidaki bayrak en azindan 5-6 yil önce ön kapiya tasinmistir… Ortalik biraz sakinlesiyor, ama durumu görüp anlayan sadece en öndeki Yunanlilardir. Arkadaki yüzlerce kisi hâlâ ayni seyleri bagirmakta, yumruk sallamaktadir. Bagrismalarin yatismamasi üzerine polis ekipleri, toplanmis güruhun gösterdigi tepkiyi engellemek amaciyla, Gümülcine’den gelen cemaatin de istegiyle, arka kapidaki direge de Yunan bayragi çekiyorlar. Güruhun öfkesi ancak böyle yatisiyor ve sonunda kalabalik caminin önünden ayriliyor. Gazete yazmiyor ama, eminim, bu nitelikte bir kalabalik ikinci bayragin da çekildigini görünce büyük tezahürat yapmis, elleri kabarana kadar alkislamistir da alkislamistir… *** Yunanistan’in ve Yunanlilarin içine düstükleri hazin durumu bir düsününüz. Bendeniz, aile terbiyem nedeniyle su kadarini söyleyerek geçistiriyorum ki, kendi hesabima insanligimdan utandim. Umarim, akli basinda Yunanlilar da utanmislardir. Yaziklar olsun. Yaziklar olsun. Yaziklar olsun. DÜZELTME: Bu yaziyi gazeteye gönderdikten sonra birtakim önemli yanlislar yaptigimi son anda fark ettim. Yazi dizgiye girdiginden düzeltmek de mümkün olmadi. Ancak sonuna bu notu ekletebiliyorum: Asagida, parantez içindeki yanlis kelimeler yerine dogrulari tirnak içinde yazilmistir: (Elefterotipia gazetesi) = “Sabah gazetesi”; (Gümülcine Müftüsü Ibrahim Serif) = “Istanbul Yesilköy Kilisesi Rahibi Antreas Hagopyan”; (Evros ili Dedeagaç/Aleksandrupoli köylerinden Makri’deki Haci Recep Camisi” = “Kapadokya, Kayseri’deki Surp Kirkor Lusavoriç Ermeni Kilisesi”; (Yunan bayragi) = “Türk bayragi”. Yaziyi, bunlari dikkate alarak lütfen tekrar okuyunuz. Düzeltir, özür dilerim. -Ne yazi yazarmisim ya hû!(Baskin Oran) Geçen haftaki yazim üzerine aldigim mektuplardan birkaçini asagiya kopyaliyorum. Daha çok, meseleyi anlamis olanlari veriyorum; onlarin da çogu uyardiktan sonra uyandilar. Fazla naif olanlari koymuyorum. 85’ten beri her hafta yazarim, hiç böylesi olmamisti. Feyhan “Yazma, yanlis anlasilir” dedi, yazdim. Kari lafi dinlemeyen beter olsun. *** “Bos simgelere odaklanmis aptallik ve kör milliyetçilik her halde bütün bu topraklarin önemli ortak yanlarindan biridir. Yani bu açidan okudum son yazinizi… Demek ki hiç ama hiç bir sey anlamamistim. Aslinda bir seyi yeni fark ettim: Ekinizi hiç okumamistim. Yararli olabilirdi. Artik bu yaziyi yazmanizin nedenini daha iyi kavrayabilirim.” “Okuma aliskanligi var mi ki sonuna kadar okuma aliskanligi olsun? Asil simdi “Türk

bayragiyla Yunan bayragini bir tutarak Türk milletine 301 defa hakaret etti” diye Kerinçsiz bir dava açarsa, kusura bakmayin ama kahkahalarla gülecegim. Gülme hakkim engellenemez.” “Ilk okudugumda dipnotlarina dikkatle bakmadigim için Elefterotipia'da haberi gerçekten aradim. Bir yandan da geçen gün çikan haberdeki unsurlara ne kadar da benziyor diye kendi kendime söyleniyordum.” “Baskin Bey, hiç utanmadan söyleyeyim, ben de aldananlarin sirasindayim. Kabul ederim. Düsünüyorum da, günlük acele içinde geçen hayatimizda kimbilir nasil böyle yanlis haberlere inanip geçiyoruz? Tesekkür ederim. Bana iyi bir ders oldu.” “O hadise gerçekten Dedeagaç’ta cereyan etmis ve sen kinayeli tesbih yoluyla bizdeki mediocriteyi teshir ediyorsan iyi. Yok, Ibrahim Serif hadisesi tamamen kurgu ve digeri gerçek ise belden asagi vuruyorsun derim.” “Daha yazinin en altinda yer alan karsilastirmalara gelmeden iki tarafin milliyetçileri ne kadar da birbirlerine benziyorlar diye düsünmeye baslamistim. Asagisindaki karsilastirmalari okuyunca www.sabah.com.tr/2006/10/25/gnd118.html adresinden hemen haberi bulup bir daha okudum.” “Bir daha okudum. Yazi=madde 38 / Düzeltme=madde 45. Anlamayanlar kimlermis yahu? Neyi anlamamislar?” “Birkaç sene önce Fransa’da bir derste sosyal iliskilerde sembol konusunu isliyordum. Dedim ki bakin mesela Müslüman ülkelerde saatin saga mi sola mi takildiginin bile anlami vardir. Biraz Türkiye'de sembollerden bahsettim, Mustafa Kemal dedim vs. Sinavda en az dört kagitta Atatürk saatlerin sag kolda tasinmasini yasaklamistir gibi bir örnek geldi. O gün bu gündür, kinaye yapmiyorum.” “Evet yaziyi bir kez daha okudum. Ve ayni seyi düsünüyorum. Yani azinlik olmanin sanki yer farki yok gibi. Ha Yunanistan'daki Türk azinligi, ha Türkiye'deki Rum veya Ermeni azinligi. Hepsi ayni baski ve iskencenin altinda”. “Hayirdir? Basina tugla mi düstü? Yoksa arabanin kaportasina mi çarptin? Yunan aleyhine yazi nasil yazdin len? Darisi Ermenilere.!!!” “Bu haftaki makaleniz mükemmeldi. "Duzeltme" ise harika bir fikir. Anlamam biraz zaman aldi ama tesiri pek yaman oldu.” “Yaziklar olsun insanligimiza. Acaba ne zaman birbirimizin kiymetini anlayabilecegiz? Hepimiz de bir Allahin kuluyuz ama birbirimizi rahatsiz etmekten, birbirimizi üzmekten, zarar vermekten baska bir sey düsünemiyoruz.” “Müthis bir yaziydi. Okuduktan sonra haberi buldum ve soke oldum. Galiba okuyan herkesi de benim gibi ters köseye yatirdiniz. Türkiye'de olup bitenleri ve dünyayi

anlamamiza yardimci oluyorsunuz. Eski bir ögrenciniz olarak tesekkür ederim.” “Daha önce denendiyse bile ben bu yöntemi bilmiyorum. Ilginç. Ne tepki alacagini gerçekten merak ediyorum.” “Yazini hemen Bati Trakyali dostlara ilettim. Eminim yararlanacaklardir.” “Sen bir âlemsin Baskin! Senin için bir ceza maddesi bulunmali. Bu maddeyi Kerinçsiz'e yazdirmali. Ama yurtsever bir vatandas olarak benim bir taslak önerim var: ‘Türk halkini ve onun bayrak, cami, din ve milliyet duygusu gibi kutsal ve yüce degerlerini kullanarak, bu duygulari ima yoluyla da olsa istihfaf edenler 18 ay, suç basin yoluyla yapildigi takdirde 36 ay hapse mahkum edilirler. Geçmis yazilarindaki gizli amaçlarina bakilarak suçlunun iflah olmaz bir kisi olduguna kanaat getirilirse, hapisten çiktiktan sonra, islah-i nefs ettigine kanaat getirilene kadar yazi yayinlamasi ve dostlarina e-posta yollamasi yasaklanir’." *** Insanlarin bu yaziyi algilamakta zorlanmalari üzerine bir test yapalim. Su siklardan birini isaretleyiniz: a) Bu olayi Türkiye’ye yakistiramadilar; b) Kimse yazilari sonuna kadar okumuyor, hele dipnot okuma aliskanligi sifir; c) Sabah’taki haberi görmemisler; d) Olayin ayrintili anlatilmasi etkiledi; f) Türkiye ile Yunanistan’in bu islerde burun farki yaptigi kanisindalar; g) Hepsi. -2015 yaklasirken.(Baskin Oran) Elif Safak’in Baba ve Piç’inde sirf kadinlardan olusan eski bir konak anlatilir. Ailenin biricik oglu Mustafa 20 yil önce okumaya gittigi ABD’den ilk defa gelecektir, konak halki ayaklara kalkip oglanin pek sevdigi asureyi kaynatmaya girismislerdir. Kadinlardan Banu Teyze, Mustafa’nin bir hafta önce yine ABD’den gelmis üvey kizi Armanus’a tercüme etsin diye evin kizi Asya’ya der ki: “Hz. Adem’in tövbesinin kabul edildigi, Hz. Yunus’un onu yutmus yunus baligi tarafindan azat edildigi, Hz. Mevlana’nin Sems’le karsilastigi, Hz. Isa’nin tanri katina alindigi, Hz. Musa’ya On Emir indirildigi gün olan Asure Günü’ne benzer en önemli bir günleri var miymis Ermenilerin?” (s.316-317) Ermeni milliyetçiligiyle hiç ilgisi olmayan Armanus kiz’in agzindan otomatik olarak su çikar: “24 Nisan 1915. Soykirim”. ***

Evet, 2015. Yani bize göre Ermenilerin nankörlük ve isyan edip layigini buldugunun sisli anisi, dünya Ermenilerine göreyse hayattaki tek önemli sey olan soykirim’in 100. yili. Nazileri hatirlattigi için biz Türkleri duyar duymaz (bana kalirsa hakli olarak) kirmizi görmüs bogaya dönüstüren o mesum kelimeyi, yerkürede mevcut yaklasik 200 ülkenin de telaffuz ederek “Bu jenosittir” demesinin önüne geçmek için vakit daraldi. Gidisimiz gidis degil. Kötü’den çiktik, berbat’a gidiyoruz. Fikret Baskaya, Gazi’den Prof. Kadir Cangizbay’in Özgür Üniversite Forumu dergisinde anlattigi bir “macera”sini aktariyor, ibret-i âlem için dinleyiniz: “Bundan iki yil önceydi. Mugla Üniversitesi’nin ‘Sosyoloji Günleri’ndeydik. Kidemli profesörlerden birine ‘Hiçkimsenin Cumhuriyeti’ kitabimi imzalayip verirken, ‘Bak agbi, çok güzel bir kitap, n’olur oku’ dedim. Cevap su idi: “Ben senin neler yazacagini biliyorum; ama simdi zaman sosyoloji yapma zamani degil, Cumhuriyeti koruma zamani”. Cumhuriyet bir rejim. Türkiye bir devlet. Rejimden geçtik, devleti koruyacak “okumus” zihniyetten gel. Buna “Okumus hoca” zihniyeti degil, “hocaya okutulacak” zihniyet dense gerek. *** Bu gidis, gidis degil. Birak 90 yili, en azindan 1973’ten beri arpa boyu ilerlemedikten baska, hizla da geriliyoruz. Sokaktaki kitleler ise hizla ilerliyor: Tarih bilgisi fukaraligi üstü bol tahrikten cinnet geçirip gayrimüslimleri alti-yedi eylüllemeye dogru ilerletiliyorlar. Sonra ne halt edecegiz acaba? Bütün enerjimizi geçmisi inkâra harcamaktan, gelecegi planlayacak takatimiz kalmadi. Gazeteci arkadasim Yavuz’la (Baydar) internetten konusuyoruz. Diyor ki: “Bizdeki bu ‘Büyük Inat’ sürdükçe, korkarim 2015 gelip çattiginda uluslararasi bir ‘Büyük Final’le karsilasacagiz”. Yani, yukaridaki 200 devlet olayi. Veya, neyse; 100 olsa daha mi az olur yani? 75?). “Kibris’i geciktire geciktire bu hale getiren zihniyet burada ne yapar bilmem” diyor Yavuz. Geciktirmek için nefesini tutmak iyi de, fazla tutarsan yari yolda sönüvermek var. Simdiye kadar “üzüntü” bile ifade etmedik. Devam ediyor: “Rüzgâri artik okumaya baslamak ve ‘Bizim rejimimizden önce cereyan etmis olsa da, ayni zamanda Atatürk’e düsman olan maceraperest Ittihatçi liderlerce Ermenilere karsi islenen bu insanlik suçundan derin üzüntü duyuyoruz’ demek de mi çok zor?” Bunu demek de mi Kemalizm’e aykiri? Namus, nesnellik, dürüstlük ve insanlik ayip mi? Zararli mi? Üstelik bunu söylemek diyasporanin cephanesinin yüzde seksenine su bastiracakken. Baba ve Piç’in “mahkemeye verilmeyen” pasajlarindan birinde, Armanus’un “chat”

arkadasi “Baron Baghdassarian” söyle diyor: “Diyasporadaki Ermeniler arasinda, Türklerin soykirimi kabul etmesini asla istemeyecek olanlar var. Çünkü Türkler bunu kabul edecek olurlarsa ayagimizin altindaki haliyi çekip, bizi bir arada tutan en güçlü ve belki de tek bagi ortadan kaldiracaklar. Tipki Türklerin yapilan haksizligi inkâr etme aliskanligi olmasi gibi, Ermenilerin de yapilan haksizligin hatirasina dört elle yapisip ‘mazlum’ kimliginin keyfini sürme aliskanligi var”. (s.271) *** 11 Kasim’da merhum Ecevit’in cenazesi kalkacak. Atatürk’ün yildönümü tarafindan gölgelenmesin diye bekletiyorlar morgda. Baykal Güney Amerika’dan “Amman, derhal oya tahvil edeyim!” diye kosa kosa geldi. Medya tek ses halinde okuyor: “Vatan, millet, Sakarya, Ecevit!”. Ancak görev basinda ölen cumhurbaskanlarinin gömüldügü Devlet Mezarligina yasa degistirilerek gömülecek, roket gibi yükselen etnik Türk milliyetçiligi sayesinde. Sansli insanmis. Ama, Türkiye ne kadar sansli, orasi meçhul. Simdi, adamcagizin dirisini tutup hapse tikan zihniyet kortejin en önünde yürümek sartiyla, milliyetçilerimiz cenazeyi gövde gösterisine döndürecekler. Bu açidan Ecevit de çok sanssizmis. Ölüsünü bakin ne biçim istismar edecekler, laikligi seriata çevirenler. Kolay degil; cumhuriyeti kurtariyorlar. -Cadi Avi-2006 modeli.(Baskin Oran) Izmir’deki bir açikoturumda yaptigi konusma yüzünden, Gazi Üniversitesinden Prof. Atilla Yayla’nin dersleri elinden alindi. Bir hocaya yapilabilecek en büyük fenaliktir. Akademik özgürlüge bakiniz. Kendisini tanimam. Gazetelerden okudugum dogruysa, Izmir’de söylediklerinde yanlis seyler var. Asagida gelecegim. Ama okudugum veya okumadigim, söyledigi her seye imza atiyorum, “suç”u neyse onu aynen paylasiyorum. Çünkü ifade özgürlügü bütün özgürlüklerin anasidir ve herkese lazimdir. Burada Prof. Yayla Kemalizm’i elestiri hakkini kullanmistir; bitti. Kemalizm elestirilemiyorsa, aynen Kuran-i Kerim’dir. Iste simdi birkaç ay önce erken emekliligimi istedigime pisman oldum. Istememis olsaydim bu paylasma daha anlamli olacakti. Acaba üniversitem benim derslerimi de elimden alacak miydi. Bu is Türkiye’de “seviye”nin ölçütü olmus durumda. Rektör Prof. K.Yamaç söyle demis: “Terbiye azligi gösteren bu kisi hepimizde infial yaratti”. “Terbiyesiz” dememis oluyor; ne kibar üslup. Kendini de koruyor: “Ben profesör yapmadim; benden önceki dönemde profesör olmus”. Yani, ben olsaydim engel olurdum, diyesi. Belli ki sayin rektörün gözünde profesör olma ölçütü yayin yapmak vs. degil. “Atatürkçü” olmak. Üstelik, fî tarihinde konmus “il sinirlari disina çikarken izin alinir” diyen ve asla uygulanmayan kurali devreye sokup suçluyor Yayla’yi. Profesör

açikoturuma giderken izin alacak. Baska açidan bakarsan, sayin rektör “görevini” yapiyor. Diyor ki: “Anayasa ve yasalar ‘Atatürk ilkelerine bagli ögrenci’ yetistirilmesini öngörüyor”. Allah için dogru. Ama, aynen körlerin fil’i tarifi gibi dogru. Körler, filin neresi ellerine gelirse hayvani o sanirlarmis. Atatürkçülük hakkinda “rivayet muhtelif” bir ülkede üniversitelerin görevi tabii ki “bilimsel kusku” ve “arastirma” ögretmek olacak degil; laik bir din haline getirilmis “Atatürkçülük”ün korunmasi olacak; ne olacakti ya? *** Yayla’nin yanlisligi, “2. Cumhuriyetçi”lerin söyledigi 2 seyden 1’inin yanlis olmasindan kaynaklaniyor: Bugünkü “Atatürkçülük” anlayisinin gerici oldugunu söylerken, o zamankinin de gerici oldugunu söylemek. Bu, teknik terimle, çok tipik bir “retrospektif bakis yanilgisi”. Kemalizm’in bugün yaptiklarinin fevkalade zararli olduguna hiçbir kusku yok. Ama o dönemdeki uygulamayi bugünkü gözle dönüp zararli bulmak çok yanlis. Çünkü Kemalizm, döneminde muazzam bir ilerleme sagladi: Ümmet’ten Ulus’a, Yari-Feodal Devlet’ten Ulus-Devlet’e, Tebaa’dan Vatandas’a geçis büyük ilerlemeydi. Bu yüzden Kemalizm, dönemine göre, ilericidir. Ama su anda Ulus’tan Insan’a, Ulus-Devlet’ten Demokratik Devlet’e, alt kimligi reddedildigi için mecburi olan Vatandas’tan Gönüllü Vatandas’a geçisi engelledigi için, düpedüz gerici. 2006 yilinin sonunda, 1930’lar monizmini (tekçiligini) savunmak ilericilik olacakti, öyle mi? “Din-iman elden gidiyor” diye çigrismanin yerine “Laiklik-bagimsizlik elden gidiyor” diye çigrismak ilericilik ha? O zaman da elden giden bir sey yoktu, simdi de yok. Toplum bir adim daha ilerleyerek dönüsüyor, o kadar. Anlamayan veya çikari zedelenen panige kapilarak çigrisiyor, hepsi bu. *** Her ama her dönemde, toplum dönüsürken farkli seyler söyleyenleri çarmiha gererler. Ibret-i âlem için. Gererken de, o dönemde öcü kavram neyse onu kullanirlar. 16.-17. yüzyil Avrupasinda feodalite çözülüp burjuvazi Protestanligi icat ederken ve bir sonraki yüzyilin Sanayi Devrimi solugunu duyururken, eski düzeni korumak isteyenler (özetle, gericiler) cadilari yakmislardi. Çünkü din’den çikariyorlardi, Tanri’ya hakaret ediyorlardi. McCarthy’ci 1940’lar sonu ortaminda öcü “Komünizm” oldu. Çünkü “ülkeyi Moskoflara satacak”ti. Komünist diye 15 Aralik 1945’te DTCF profesörlerinin dersleri ellerinden alindi. 11 Ocak ve 11 Haziran 1948’de atildilar ve geri dönemesinler diye kürsüleri kaldirildi.

Komünizm bitti, yeni öcü “Demokrasi”, çünkü “Ülkeyi parçalayacak”. A.Yayla linç ediliyor çünkü ülkeyi AB’ye satacak, Atatürkçülük’ten çikaracak, Atatürk’e hakaret ediyor. Bu karar, fevrî oldugu için, muhtemelen teknik bakimdan da sakattir; usulüne göre alinmamistir. Simdi A.Yayla iç hukuku tükettikten sonra Strasbourg’a gidecek, iç hukuk öyle düzelecek. Is mi yani bu? Devlet yönetmek mi bu? *** Özetle, günesin altinda yeni hiçbir sey yok. “Vay namussuz, kimbilir daha neler yapmistir” ile “Ifade özgürlügü herkese lazim olur” ikilisi, binlerce yillik çatismalarinin bilmem kaç milyonuncu piyesini oynayacaklar yine. Geçici olarak birincisi kazanacak, çünkü paranoya dönemlerinde ilk perde hep böyle iner. Simdi izleyin, A.Yayla’ya daha neler icat edecekler. Sonunda bir de çocuk pornosuyla suçlamazlarsa sasarim. Son perdedeyse, herkes birbirine sorar: “O zamanlar niye böyle yapmislar ki?” Toplum böyle dönüsür. Dönüsene kadar da böyle büzülür. Not: Yazimi göndermeye 5 kala Hürriyet’te haber: “Yayla’nin kurulusu Liberal Düsünce Toplulugu AB’den fon aldi”. Eskiden nefret ettigimiz “Moskova’dan para aliyor” olurdu, simdi girmeye can attigimiz “AB’den fon aldi” oluyor. Hepsi bu. -Bir vatan haininin Oxford notlari.(Baskin Oran) Önce, bir ögrencimin dün yolladigi ses dosyasini dinleyelim. Cumhuriyet gazetesi Ankara temsilcisi Mustafa Balbay, 26.11.2006 günü saat 11.30 sularinda, ART kanalindaki kendi programinda konusmakta. Karsisindaki kisinin “Fikir ve ifade özgürlügü adi altinda Türkiye’nin bölünmesine katkida bulunacak paralar veriliyor” sözleri üzerine söyle diyor: “Bu çok önemli bir durum. Yani Türk aydinlarinin, Türk gazetecilerinin, Türk yazarlarinin ruhen satin alinmasi …” Karsisindaki kisi “Ruhen ve bedenen! Maddi ve manevi olarak!” diye vurgu yapinca, M. Balbay söyle devam ediyor: “…Maddi ve manevi olarak satin alinmasi çok ciddi bir strateji. Simdi, ben bunlardan bazilariyla görüsüyorum. Söyle görüsüyorum abi, bambaska insanlardi, simdi nasil böyle oldu diyorum” (Burada ismini vermeden, bir doçentin 3000 sterlin aldigindan bahsediyor ve karsisindakinin “Bunlar beyin yikama faaliyeti!” demesi üzerine devam ediyor): “Aynen böyle. Su anda Ingiltere’de özel egitim görmekte olanlardan biri, adini da vericem gerekirse, ben polemik sevmiyorum ama, adini da vericem, Prof. Dr. Baskin Oran. Su

anda Ingiltere’de özel egitim görüyor. Dönüste ben de sormak isterim nasil…” Ses dosyasi kablosuz kaydedilmis. Bundan sonrasi zor duyuluyor. Önemli de degil zaten. Bu kadari tamamen yeterli. *** Nasilsa ortaya çikacak, ben açiklayayim: Mustafa Balbay dogru söylüyor. Burada özel egitim görmekteyim. Simdiye kadar iki egitim kursuna gittim ve gerçekten çok sey ögrettiler. Bunlari ben çoktan bilmeliydim ama kismet bu yasa ve basaymis. Bunlardan birincisinin adi, “Endnote/level-2” kursu. Konusu adindan (Son Not) belli zaten: Artik Türkiye’nin sonu yaklasiyor, iyice yaklasinca biz AB’ci aydinlar son bir bildiri (not) yayinlayacagiz ve ülkenin bagimsizligini sona erdirip AB’ye teslim edecegiz. Iste bu kursta (ki, kendileri, bu isimdeki “Endnote/level-1 kursunun bir üst kursu oluyor) bunlari ögrettiler bana. Fevkalade ilginçti. AB yetkililerinin bana verdikleri özel egitimin ikincisi de “Powerpoint/level-2” adini tasiyordu. Bunun da ne oldugunu adindan hemen anlamissinizdir: “Güç Noktasi”. Burada da, biz AB’ci aydinlarin bütün gücümüzle hangi noktaya vurmamiz gerektigi anlatildi. Bu kursun özü de söyle: Türkiye’nin güç noktasi TSK’dir. Bu, tabii, Güç Noktasi-1 oluyor. “2” demelerinin nedeni bir önceki kurs gibi üst düzey olmakla ilgisiz. Sunla ilgili: Biz vuracagiz ya o güç noktasina, bizimki de güç ya, böylece 2 güç noktasi birbirinin üstüne patlamis oluyor. Zincirleme reaksiyon doguyor, atom bombasi etkisi yapiyor. Türkiye bagimsizligini AB’ye daha çabuk teslim ediyor. Onun da egitimini böylece almis oldum. Yalniz, burada Feyhan’la kaldigimiz odaya çok yakin olan Banbury Road no. 13, OX2 6JF adresinde verilen bu kurslarda çok acayip bir sey dikkatimi çekti: Üçer saatlik bu iki kurs için benden 3’er sterlin aldilar. Yahu, biz buraya Türkiye’yi AB’ye nasil teslim ederiz diye gelmisiz, kelleyi koltuga almisiz, uyanik bir gazeteci haber alsa mahveder, adamlar (az da olsa) kurs için para aliyorlar. Hiç aklimin ermedigi husus bu oldu. Herhalde gitmeye yakin bunun da kursunu verirler, ögreniriz. Ama ona da 3 sterlin alirlarsa itiraz ederim. *** Ben bu yaziyi burada bitirmistim. Her yaziyi oldugu gibi bunu da Feyhan’a okuttum, bana dönüp ters ters bakti: “Hah canimin içi, böyle yaz da, hani geçenlerde Kayseri’deki kilise olayini çarpici olsun diye B.Trakya’daki camiye saldirma gibi yazmistin ya, kimse anlamamisti, ona benzesin yine!”. Yüzüne saskin saskin baktim. Sahi yahu, öyle olmustu degil mi, dedim. Anlasilan ben iyi yazamiyorum. Tevekkeli degil, dün beni buraya üç ayligina arastirma yapmaya davet eden College’in yetkilisine bunlari böyle anlattigimda adam gözlerini açip ciddi ciddi:

“Aman Profesör Oran, ne AB’si? Burasi Oxford Üniversitesi. Üstelik, sizi davet eden ‘Çagdas Türkiye Programi’nin sponsoru bir Türk bankasi. Sizden önce E.Kalaycioglu, I.Turan, I.Ortayli, S.Özel, N.Yurdusev, L.Neyzi, S.Ayata, A.Öztürkmen, H.Gülalp, M.Yegenoglu ve A.Kadioglu adli profesörler geldiler. Biz sizden burs karsiliginda 2 konferans istedik, siz sadece bizim binada 4 dizilik konferans verdiniz. O gittiginiz egitimlerden birincisi bilgisayarda otomatik dipnot verme kursudur, digeri de bilgisayari dinleyici önünde slayt göstermek için kullanma kursu!” dedi. *** Kafam karisinca, Mülkiye’den güvendigim bir hukukçu arkadasa yazip sordum, bugün diyor ki: “Hocam, durum öyle bir hal aldi ki, herhangi bir sekilde yurt disina çikip arastirma yapani vatan haini ilan eder hale geldiler. Ayda onlarca milyar maas alanlarin yarattiklari bu terör akademik özgürlükleri tehdit eder ve arastirma yapmayi engeller hale geldi. Bunlara, kanunlar dahilinde gereken cevabi vermek lazim artik”. Benim kafam tamamen karisti. Siz bir sey çikarabildiniz mi bu anlattiklarimdan? -Türkiye’de lapsus.(Baskin Oran) “Lapsus”u liseden bileceksiniz. Freud bunu Gündelik Psikopatoloji kitabinda “parapraksis” (hatali eylem) adiyla incelemistir. Bizde, “sürçme” derler. Bilinçaltina yerlesmis kimi seyler, konusurken veya yazarken, insanin kafasindaki esas seyi bilinçsiz olarak dile getirivermesine yol açarlar. Son zamanlarda örnekleri fevkalade artti. 12 Aralik tarihli Radikal’e göre, Emekli Subaylar Derneginden 20 kisi Genelkurmay’a (Gn.K) basvuruyor: “Cumhurbaskanligi (CB) seçimine müdahil olun”. Bunun üzerine insanlar, yahu, Gn.K’in görevi CB seçimine müdahale etmek midir, diye soruyorlar. Bunun üzerine Dernek sinirleniyor, açiklama yapiyor: “Bizim bu basvuruyla ilgimiz yoktur. Emekli Subaylar olarak Ordu’nun isine karismayiz”. Bunu derken, “Bu seçim TBMM’nin degil, bal gibi Gn.K’in isidir” dediginin farkinda bile degil. Bir de söyle bitirmemis mi: “Gn.K. Baskanligina böyle bir davette bulunmak, haddini bilmemektir. Demokratik yasantiyi riske sokan bir tutumdur”. Diyemiyor ki “Demokrasi, ülkeyi Gn.K’in yönetmesidir”, kaleminden öyle dökülüveriyor. *** Yine ayni tarihli gazeteden okudugumuza göre, 40 “sivil toplum örgütü” Emekli Orgeneral Sener Eruygur’un komutasinda, pardon, baskanliginda toplanmislar. Demeç söyle: “CB makami cumhuriyetin degerlerini içine sindirememis kisilerce isgal edilemez. Bu, TBMM’nin ulusal iradeyi temsil gücünün zayiflamasindan kaynaklanmistir”. Sayin pasanin “ulusal irade”den neyi anladigi demecine lapsus’la iyi yansimis.

*** Aslinda, askerlere ve hele emekli askerlere hiç yüklenmemek lazim. Ne “sivil”ler var. 08 Ekim tarihli Milliyet, Prof. Dr. Celal Sengör’le konusmus. Hoca, Harp Akademileri açilis dersinde söylediklerini heyecanla anlatirken söyle diyor: “Asker konusmali mi, evet konusmali. Ordu tabii ki darbe yapabilir, niye yapamasin? Onun görevi memleketi korumaktir. Harp Akademilerindeki dersimi de ‘Arz Ederim’ diye bitirdim. Karsimda Genelkurmay Baskani oturuyor; ya ne diyecektim?” Aslinda bunlarin lapsusla falan iliskisi yok, çünkü Hoca açik açik da söylemis: “Asker olacaktim, olamayinca ABD’ye okumaya gittim”. Baska ilginç seyler de anlatiyor bir kere baslayinca: “TSK’yla iliskim çocuk yasta, Yanya göçmeni dedemle basladi. Almanlarla ortaklik için güvenilir adam aranirken Atatürk’e onu tavsiye etmisler, ‘Su sari saçli bir oglan vardi, o mu?’ diye soruyor. Hemen kredi açiliyor ve dedem bir gecede zengin oluyor”. *** Hepsi normal de, beni meyus eden bütün lapsuslar içinde bir tek lapsus. Ben Sayin Cumhurbaskani Sezer’i hep çok seve ve sayageldim. Dönemini böyle bir biçimde bitirmesi beni fena yaraliyor. Anlatayim: Kasim 2006’da Vakiflar Kanunu yenilendi. Yargitay 1974’te “Türk olmayanlar vakif kuramazlar” diyerek (bu da “Müslüman olmayan Türk olamaz”in esasli bir lapsus’udur ya, geçelim) gayrimüslim yurttaslari “gayritürk” ilan ettiginden beri bu insanlarin vakiflarina hukuk haram edilmisti. Yeni yasa bu konuda hiçbir temel düzeltme getirmedi. Örnegin, 1971’den beri hukuk disi olarak para ödenmeden zapt edilegelen ve üçüncü kisilere satilan gayrimenkuller konusunda. Sadece birtakim iyilestirme kirintilari getirdi. Simdi Cumhurbaskani Sezer bu kirintilara bile engel olmak için harekete geçti. Örnegin, mallarini durmadan zapt eden 15 kisilik Vakiflar Meclisinde bu vakiflarin 1 kisiyle temsil edilmesi maddesini bile veto etti. Hazin olan, Sayin Sezer’in temel veto gerekçesi: Anayasa’nin 12 Eylül ruhunu en iyi yansitan parçasi olan Baslangiç bölümü. Yani, “hiçbir etkinligin Türk ulusal çikarlarinin, Türk varliginin, Devleti ve ülkesiyle bölünmezligi esasinin, Türklügün tarihî ve manevi degerlerinin, Atatürk ulusçulugu, ilke ve devrimlerinin karsisinda korunma göremeyecegi”. Yasa geçerse, Sayin Sezer’e göre gayrimüslim vakiflari “ekonomik ve siyasi güç” elde edecekler ve bu da Türk ulusal çikarlarina aykiri ve ülkeyi bölücü olacak. Bu haliyle, bu veto, Agustos 2002’deki 3. Uyum Paketiyle nihayet dur denmis bir hukuk ucubesini, yani "1936 Beyannamesi” uygulamasini fazlasiyla hatirlatiyor. Oysa, Sayin Sezer, Baslangiç bölümünün yani sira, iki seyi daha okumaliydi: 1) Anayasa’nin Türkiye’yi “laik bir hukuk devleti” olarak tanimladigini; 2) Lozan’in 37. maddesini. 37. madde söyle diyor: “Türkiye, hiçbir kanunun, hiçbir yönetmeligin ve hiçbir resmî

islemin (bu bölümdeki insan ve azinlik haklarini koruma maddeleriyle) çelisir olmamasini ve onlardan üstün sayilmamasini yükümlenir”. Çok açik: Lozan Antlasmasinin burada sözü geçen hükümleri (md. 38-43) hiçbir biçimde degistirilemez, ihlal edilemez ve bu yasaga anayasa da dahildir. Çünkü Anayasa da bir "kanun"dur ve bir "resmî islem"dir. Bilemiyorum, su anda "Biz, Anayasa'nin Baslangiç bölümünde sözü edilen Türk Ulusal Çikarlari karsisinda Lozan falan dinlemeyiz”e kadar vardik mi. Bilemiyorum, Sayin Sezer basindan beri mi böyleydi yoksa roket gibi yükselmekte olan etno-dinsel milliyetçiligimizin cazibesine son anda mi girdi. Tek sey biliyorum: Keske süresi, bu lapsus’tan önce bitseydi. -Vatan için son ulusalci eylemlerimiz.(Baskin Oran) Oxford’da üç gazeteyi internetten okuyorum. Feyhan’a yetmiyor, Türkçe gazete de bulup aliyor. Bunlar Almanya baskisi. Su siralarda mansetleri hep su mealde: “Türkçe Yasagina Boyun Egmeyiz”. Almanya’nin Rastatt kenti Belediye Beclisi Türkçeyi fiilen yasaklamis. Konsoloslugumuz, dernek temsilcileri, herkes kentteki DITIB Camiinde (herhalde, Belediye Meclisi bunlara toplanti salonu tutmayi da yasakladi) toplaniyorlar ve “siyasi ve hukuki mücadele” yapmaya karar veriyorlar. Egitim atasemiz Elzem Babayigit’in demeci: “Kimse endiselenmesin, Türkçemiz yasaklanmayacak”. Bu arada Eyaletler Bakanligi devreye girmis ve “Bu türden kararlar uyuma destek olmaz, yanlistir, geri alinsin” demis (Hürriyet, 18.12.2006). Ama bence bu yasak hakli. Çünkü resmî dilden (Anayasamizin 3. maddesine göre: “Devletin dili”nden) baskasi ülkeyi parçalayabilir. Türkiye’de biz bunu iyi biliriz ve hemen önlemini aliriz. Nitekim, internetten okuyoruz: “Çagdas Gazeteciler Dernegi'nin (ÇGD) düzenledigi ‘Yilin Basarili Gazetecileri Yarismasi’na, Sayfa Düzeni (Mizanpaj) dalinda katilmak isteyen günlük Kürtçe gazete Azadiya Welat'in basvurusu reddedildi” (Milliyet, 15.12.2006). Önemli bir milli güvenlik tedbiri daha: “Batman'in Kozluk ilçesi Yanikkaya Köyünde ilkögretim okulu ögrencileri H.S., I.B., B.K., H.O., R.O., R.K., H.K. ve H.Y, grup olarak çalistiklari is egitim dersinde PKK'nin sözde flamasinin renkleri sari-kirmizi-yesilin agirlikta oldugu gökkusagi ve meyve resmi yaptilar. Resmi gören Müdür Yardimcisi Tolga Omay da, Okul Müdürü Güven Bal'a sikâyette bulundu. Bunun üzerine, 8 ögrenci disiplin cezasi verilerek 3 gün okuldan uzaklastirildi. Bal, ‘Gençlerimiz kötü aliskanliklara bulasmasin diye sadece disiplin cezasinin verilmesi kararlastirildi’ dedi”. (Milliyet, 16.12.2006). Bir de, “sözde flama” nasil? *** Bu ulusalci çabalar bölücülügü engellemeye yetmeyince, üniversitelerimiz ve onlarin ulusalci ögretim üyeleri de çalisiyorlar.

Nitekim, Malatya’daki Inönü Üniversitesinden hocalar Prof. Dr. Attila Yayla’nin “Atatürk’e hakaret etmesini” 329 imza toplayarak kinadilar (Hürriyet, 15.12.2006). Bunun yani sira TÜMÖD Genel Baskani, SBF hocasi ve YÖK Üyesi Prof. Dr. Alparslan Isikli da bir bildiriyle ayni seyi yapti. Ankara Üniversitesi hocalarinin bazilarindan da sicak tebrikler aldi. Yalniz, bendeniz, bu hocalarimizin ulusalcilik vazifelerini yeterince yapmadiklari kanaatindeyim. Madem Prof. Yayla Atatürk’e hakaret etmis, hakkinda savciliga hemen ihbarda bulunmalari gerekirdi. Yapmadilarsa, bu bir vazife ihmali hatta suçtur. Tahminim, bu suç duyurusunu Kemal Kerinçsiz’in yapmasini beklemekte olduklari merkezindedir; onun önüne geçmenin yakisik almayacagini düsünmüs olsalar gerektir. Kerinçsiz’in daha fazla gecikmesi halinde eminim bu yola gideceklerdir. *** Üniversitelerimizin ulusal birlik ve beraberligi kurtarmasindan açilinca, ister istemez Kütahya’daki son olay da akla geliyor. Bir kadin “kendini peygamber ilan” ediyor. Neyse, “olaylar gelisiyor” ve sonra, “bir market sahibi” (yani, bakkal) söyle ifade veriyor: “… etkileyici bir sesi vardi. Yaninda bilincimiz ortadan kalkiyordu”. Anlasilan, “etkilenen” sadece bilinci degil bakkalin ki, devam ediyor: “Birçok insanin bulundugu ortamlarda ayri bir odada benimle sevisiyordu. Bu yasananlardan kocasinin haberinin olmamasi mümkün degildi. Beraberce dolastigimiz günler çok oldu. Bunlarin birçogunu kamerayla kaydettim. Yaptiklarima su an çok sasiriyorum" (Radikal, 17.12.2006). Buraya kadar tatlisu basin dedikodusu. Bundan sonrasi üniversitemizin Türkiye’yi kurtarmasiyla ilgili. Söyle ki, kadinin kocasi üniversitede yardimci doçentmis. Rektör hemen ders verme yetkisini elinden aliyor. Çünkü evde ayin yapiliyormus. Ne de olsa Kütahya büyük yer; rektör o zamana kadar bunlari duymamis olacak. Ancak gazetelere düstükten sonra duyuyor. Peki, bir yardimci doçentin karisinin gazetelere düsmesi ile kendisinin ögrencilere ders vermesi/verememesi arasinda nasil bir iliski var? Bu henüz görülebilir bir husus degil; su anda görülen su: 1) “Suç” ne olursa olsun, bir hocaya “milli” ceza verilecekse, hemen dersi elinden aliniyor. Çünkü, bir hocaya en çok bunun koyacagini hesapliyor olmalilar. Ki, vatanin kurtarilmasi da burada ortaya çikiyor. Ögrenciler zehirlenmekten kurtariliyorlar. Vatanin-milletin istikbali kurtariliyor; 2) Yardimci doçent, Prof. Yayla’yla ayni cezaya çarptiriliyor. Ki, her iki durumda da olay “vuku” degil “süyu” bulunca oluyor bu is. Nedense. *** Bu hafta, vatani kurtarmanin son yöntemini de TRT gösterdi. En iyi müdafaa hücumdur

diyerek Isveç’e haddini bildirdi. Banu Avar’in yaptigi belgesel Isveç’in insan haklarini nasil ihlal ettigini anlatiyordu. Böylece bizi 8 konuda durdurmus olan AB’ye karsi basimizin dik olmasi saglandi. Vatanimizin birlik, beraberlik, bagimsizlik, egemenlik ve bölünmez bütünlügünün kurtarilmasina yönelik kim bilir sizler daha ne eylemler duymussunuzdur. Yurt disindan ancak bu kadarini izleyebiliyoruz. Not: Bugün (Çarsamba 20) Dumlupinar Rektörlügü, mahkeme kararini beklemeden, yardimci doçenti görevden aldi. Ya simdi adam beraat ederse? -Tirtilin kelebege dönüsmesi zahmetli istir.(Baskin Oran) Her yilsonu gibi gazeteciler yine soruyorlar: “2006’yi nasil degerlendiriyorsunuz, 2007 nasil olacak?”. 2005 ve 2006 tek kelimeyle berbat idi. Insana aklini kaçirtacak saçmaliklarla ugrastik; 301 ve linçleri düsünün yeter. 2007, seçimler yüzünden daha da berbat olacak. Etno-dinsel Türk milliyetçiliginin (çünkü hem irkçiliga kosuyor, hem de Müslüman olmayani Türk saymiyor) roket gibi yükselmesinden yararlanan firsatçilar oy avina çikacaklari için Türkiye bir cehenneme dönüsecek. Ama cennete giden yol cehennemden geçiyor. *** Türkiye muazzam bir degisme içinde. 1920 ve 30’larda aydinlanmaci ama tekilci-asimilasyoncu ulus-devlet modeline geçmistik, simdi çogulcu-demokratik devlet modeline geçiyoruz. Dogum sancilari bu. Legen kemikleri açiliyor, kaslar geriliyor, aci yükseliyor. Bunun sonucu acayip ve çeliskili olaylar yasiyoruz. Önemli kurumlarimizin son bir ay içinde yasayip yasattiklarindan birkaç örnek: Diyanet Dergisi “Ceninin özürlü oldugu tespit edilse bile kürtaj günahtir” diyor (Radikal, 15.12.06), Selçuk Üniversitesinden Ilahiyat Profesörü H.Tekin “Sarhos olup kendini kaybetmedikçe, içki içtikten sonra namaz kilinabilir” diyor (Hürriyet, 15.12.06). Trabzon’da bir yargiç, 2005’te bildiri dagitan TAYAD’lilari linç etmeye girisen 11 kisiyi beraat ettirirken TAYAD’lilardan birini polise hakaretten dört aya mahkum ediyor (BIA bülteni, 26.12.06). Buna karsilik Bursa’da Halis Gümüsoglu adli yargiç, sokak ortasinda kurusiki tabanca sikan birini mahkum ettiginde karari Yargitay tarafindan “kurusiki ates etmek, genel güvenligi kasten tehlikeye sokmak degildir” gerekçesiyle bozulunca, sokakta bir tatbikat yaptiriyor. Veriyor eline kurusiki tabancayi mübasirin, havaya üç el ates ettiriyor, geçen tasitlar frenlere asiliyor, esnaf sokaga insanlar balkona firliyor, kesiften habersiz polisler kosusuyor, millet birbirine giriyor (Milliyet, 17.12.06). Izmir’deki Dokuz Eylül Üniversitesi rektörü, bir dilekçeyi iletmek için kendisinden 17 gün randevu alamayan Prof. Dr. Izge Günal’in 90 YTL ödeyip özel muayene randevusu almasini kendine hakaret sayiyor ve hocaya “görevden el çektirme” cezasi veriyor, YÖK de bu karari iptal ediyor (Radikal, 24.12.06). Ankara’nin orta yerindeki Gazi Üniversitesinde birtakim kisiler ögrenci biçaklamayi, hocalarin lastiklerini patlatmayi, onlari tehdit etmeyi hatta dövmeyi âdet haline getiriyorlar, polis seyrediyor (örnegin Radikal, 4.12.06). Polis, Dumlupinar Üniversitesinde görevli yardimci doçentin evini basiyor ve “dinsel içerikli kitap, dergi, kaset, CD ve bir sandiktan sakli demetler halinde insan saçi” buluyor. Ama Içisleri

Bakanligi nüfus cüzdanlarindaki din hanesinin kisinin beyanina göre bos birakilabilmesine, silinebilmesine veya degistirilebilmesine de karar veriyor (Hürriyet, 23.11.06). Gazeteler bir gün yaziyorlar: “Kadin doktor ultrason çekmeye yanasmadigi için bir genç testisini kaybetti” (Radikal, 20.12.06), ertesi gün yaziyorlar: “Ultrason çekilmis. Çekilmedi diye rapor yazan doktoru valilik açiga aldi” (Radikal 21.12.06). Atatürk Üniversitesinden bir yardimci doçent Dogu Anadolu’daki kiliselerin Gürcü veya Ermeni olmadigini, Kipçak Türklerine ait oldugunu kesfediyor (Hürriyet, 7.12.06). Kültür Bakanligi ise Anadolu Ermenilerinin en önemli tarihsel aniti Van Ahtamar kilisesini bir Ermeni mimarin danismanliginda restore ettiriyor. *** Eger Ankara’ya dönüs sikistirmasaydi daha ne örnekler vardi. Üstelik bunlar yalnizca birbiriyle çeliskili degil, bir de kendi içinde çeliskili. Örnegin YÖK, Prof. Dr. Izge Günal’i göreve iade ediyor ama, “kinama” cezasi veriyor. Kipçak Türklerine kanit olarak gösterilen çift basli kartal, Dogu Roma’nin (Bizans) ünlü armasi. Ama, bu çok orijinal kesif bu tarihsel kiliseleri tahrip edilmekten kurtarabilir. Kültür Bakanligi, restore ettirdigi Ahtamar’i, inat yapar gibi, 24 Nisanda açmaya kalkiyor. Bakan da, “bazi hassasiyetler dolayisiyla” Ermenilerin ünlü Ani kentini “Ani” diye telaffuz ediyor… *** 2004 basinda da yazmistim. Tirtil kelebege dönüsürken bunlar olacak. Ilk büyük dönüsümü 1920 ve 30’larda yasarken böyle sarsintilar su yüzüne çikmamisti. Simdi ikinci büyük dönüsümde çikiyor. Çünkü o zamanlar M.Kemal “muzaffer komutan”di, simdi T.Erdogan “saibeli dinci”. O zamanlar demokrasi yoktu, simdi çok sey konusuluyor. O zamanlar Kürt ve Ermeni meseleleri dünyadan hiçbir destek göremezdi, simdi birer uluslararasi sorun. O zamanlar, Bati’nin yenildigi bir ortamda Bati’yi almaya ve üstelik aynen almaya “devrim” dedik, simdi ayni Bati dünyanin tartisilmaz efendisi oldugu için onu adapte etmenin adi “Bati usakligi” oldu. Tirtil kelebege dönüsecek. Ama özellikle 2007’de çok çekecegiz; hazir olunuz. Agos baskisina yetistiremedigim not: Hukukta yorumun temel kurallarinin basinda, yasa koyucunun iradesini dikkate almak gelir. 1982’de anayasa yapilirken, amaç TBMM’yi cumhurbaskanini seçmeye zorlamakti; seçmemeye zorlamak degil. Zaten 12 Eylül darbesinin temel resmî bahanesi de, cumhurbaskaninin bir türlü seçilemeyisi idi. Onun için, T.Erdogan seçilemesin diye hukuku bu kadar zorlamak aklin alacagi is degildir. Bir de, “Anayasa Mahkemesinden döner ha!” diye tehdit var, hediyesi. Ben de Erdogan’in cumhurbaskani olmasini hiç istemiyorum. Ama bu baska, yazili hukuk baska. Hukuk herkese lazim olur; fazla bükmemek lazim. Herkes diyecegini desin de, belki bu konuyu gelecek hafta daha uzun mütalaa etmek iyi olur. -Asimile edemiyorsak,memnun edelim.(Baskin Oran) Ülkede en çok “dinlemesi” ve en az konusmasi beklenecek kisi yani MIT Müstesari Emre Taner bir demeç verdi. Ama meslek aliskanligi sifreli konusmaya alismis olacak ki, herkes Sayin Müstesarin ne dedigini birbirine soruyor. Bendeniz, hayatimda, “körlerin fili

tarifi”ne bu kadar müsait konusma pek duymadim. Sayin Taner’in saptamasi tabii ki çok dogru. Zaten en azindan 1996’dan beri Mülkiye 2. sinifta okutuyoruz: Küresellesmenin getirdigi muazzam degisiklikler nedeniyle ulus-devlet zayiflamaktadir, varligini bu modelle sürdürmesi mümkün degildiiiir. Ama, Taner’in öne sürüp hemen hizla geçtigi temel çözüm dogru mu, orasi kuskulu: “Bekle-gör olmaz, savunmada kalinmaz”. Sanki, bir istihbarat bürokrati olan Sayin Müstesar, temel dis politika degisikligi öneriyor. Bu türden bir dis politikanin adi, kara kapli kitapta “anti-statükocu” diye geçer. Oysa, bizim dis politikamiz fevkalade statükocudur. Berbat cografyamiz geregi bunun böyle oldugunu, bunun Osmanli’dan ve hatta Bizans’tan beri böyle sürüp geldigini ve gelmek zorunda oldugunu, bu ihtiyatli politikanin en somut sloganinin da akli iyice basinda biri tarafindan “Yurtta Sulh, Cihanda Sulh” olarak formüle edildigini vs. yine Mülkiye’de fî tarihinden beri okutmaktayiz. Türkiye’de yaklasik 35 üniversitenin ders kitabi “Türk Dis Politikasi” da, bunlarin nedenlerini ve kanitlarini uzun uzan anlatir. Yani, bunlar bilinen seyler. *** Sayin Müstesar Taner, bu “temel çözüm”ünü uygulamak için sunlari gerekli görüyor: 1) Güçlü bir ekonomi, 2) Kusursuz bir dis politika, 3) Caydirici bir ordu, 4) Bunlara destek verecek saglam bir istihbarat. Bunlar çok ideal seyler ama, amasi var. 1’in nasil saglanacagi ciddi merak konusu. 2’nin nasil bir sey oldugunu (ve ayrica 1 olmadan nasil olabilecegini) bendeniz bilemiyorum. 3, distan gelecek saldirilara karsi olmak sartiyla, tabii ki çok iyi. 4 de çok mantikli. Yüzyillardir uyguladigimiz ve bugüne kadar vahim hiçbir hata yaptirtmamis statükocu dis politika stratejimizi hangi somut sebepten dolayi degistirecegimiz ise, demeçte belirtilmemis. Belirtilmeyince, insanin aklina mecburen K.Irak’ta fiilen kurulan Kürdistan geliyor. Eger buysa ve “bekle-gör olmaz, savunmada kalinmaz” bunun için denmisse, biraz sakin olmakta yarar var. Çünkü burada insanlar kalkar, statükocu dis politikanin alternatifinin maceraci dis politika oldugunu, Sayin Müstesarin macera önerdigini söyleyebilir. Bir baskasi çikar, Sayin Müstesarin amaci seçim öncesi AKP hükümetini sikistirmaktir, diyebilir. Bir baskasi kalkar, RTE’yi cumhurbaskanliktan vazgeçirme planinin bir parçasidir bu konusma, buyurur. Genelkurmay konusturtuyor, diyen çikabilir. Elalemin agzi torba degildir. Konusma bu kadar flu olunca, bütün bunlar akla gelebilir. “Kirmizi Çizgi”lerin daha önce konup konup kaldirildigi bir ülke oldugumuz ise apayri bir husustur. Onun için, Sayin Taner tekrar konusmali ve neyi kastettigini net biçimde açiklamalidir. Bir basin toplantisi yapmalidir.

*** Türkiye kendi Kürtlerini 80 yildir asimile etmeye çalisiyor. Çok geç artik. O zaman, asimile edemiyorsak memnun edelim. Diyarbakir’da Sur Belediyesi fiilen almasina mahal birakmadan, halkla halkin anladigi dilde temas kurmaya en bastan biz devlet olarak yasayla izin çikaralim. Isteyene istedigi dili, aynen din dersi gibi, seçimlik okuma olanagi saglayalim. Zaten bu memlekette bütün ilerlemeler tepeden gelmez mi? “Agalik almaginan degil, vermeginen olur” atasözümüz mevcut degil mi? Bir de, “baskalarinin Kürtleri”nin, eger bunlari yapmazsak “bizim Kürtlerimiz” için cazibe merkezi olabilecegi gerçegi yok mu? Karsiliginda da, Kürtlerimiz, Türkiye Cumhuriyetine ve onun simgelerine (resmî dil, devletin adi, bayragi, sinirlari, vs.) sadakatlerini net bir biçimde ifade edeceklerdir. Etmezlerse, onlara en önde bendeniz gibiler karsi çikar ve onlarla mücadele eder. Tek etkili olabilecek mücadele türü de sadece budur. *** Mesele keske yalnizca Kürtler meselesi olsa. 1936 Beyannamesi deyip gayrimüslimlerimizin vakif mallarini devletçe 35 yildir resmen gasp edegeldik, bakiniz bugünkü haberlerde (9 Ocak 07) Strasbourg mahkemesi ne karar vermis ve gerisi de gelecek. Bunun buraya varmasinin “Allahin emri” oldugunu en azindan bendeniz bin defa yazdim (en azindan 2000 yilindan beri yaziyorum; ör. bkz. www.baskinoran.com, yazi no. 16, 113, 213, 274, 316). Eminim, Strasbourg’daki Daimi Temsilciligimiz de Bakanliga bin defa kriptolamistir. Simdi, hadi bakalim “Ben egemen ülkeyim, dinlemem” deyiniz. Egemenligin bas kosulu olan mesruiyet, ancak sürekli adalet uygulamasiyla mümkündür. Vermeden almak, hiçbir kimsenin veya kurumun harci degildir. Dista güvenlik, ancak içte mesruiyet varsa saglanabilir (yoksa, 30 yildir tüm dünyaya bagimsiz devlet diye ilan ettigimiz KKTC’nin, Türk Genelkurmayina bagimli oldugunu kanitlamaya çalisarak degil). Ama maalesef, bu çok basit kurallar 1930’lardan kalma “ulusalci” zihniyet için anlamasi zor, isyan etmesi kolay seylerdir. -AIHM vakif karari üzerine ibretlik yorumlar.(Baskin Oran) Otuz küsur yildir ülkemizi içte ve dista utandiran 1936 Beyannamesi uygulamasi sükür sona erdi. Yalniz, bu güzel haberin sebebi hazin: Biz kendimiz sona erdiremedik, Avrupali erdirdi. Fakat hüzün burada kalmiyor. Karar üzerine çok ibret verici yazilar ve demeçler okuyoruz. Adlarini vermeyecegim. Çünkü derdim polemik yapmak degil, ideolojik yaklasimin nasil olaylari çarpittigini ve gözleri bagladigini göstermek. Bunlari 3 noktada özetlemek mümkün: 1) “Bir bakima iyi oldu. Simdi bunu Balkanlarda kullanir, biz de Osmanli vakif mallari için

AIHM’ye gideriz”. Kendi ülkesinin hukuksuzluktan kurtulduguna sevinmiyor da, disarida yapilan (veya, yapildigini varsaydigi) hukuksuzluklari AIHM’ye götürebilme olasiligina seviniyor. “Disaridaki soydasim ve dindasim, içerideki vatandasimdan ve adaletimden önce gelir” biçimindeki Türk-Islam Sentezinin mümtaz bir ifadesi. Ikincisi, Balkanlarda bu vakif mallarimiza hangi kosul ve kurallar baglaminda el kondugunu bilmeden (Bakan M.Ali Sahin, bu konuyu simdi arastirmaya basladiklarini söyledi-Milliyet, 11.01.07), kamuoyuna böyle bir umut pompaliyor. Ondan sonra, bu davalari açip da kaybedersek, “Haçli Zihniyeti!” yorumlarini seyrediniz. Ayrica, bu sonuca varmak için söyledikleri yanlis. Örnegin AIHM, “Vakif senetlerinin yargi karariyla bile iptal edilemeyecegi”ni falan söylemiyor. “Vakiflarin herhangi bir tarihte tapu kaydiyla sahip oldugu tasinmazlarin, devletlerin veya mahkemelerin karariyla baskalarina devredilemez” oldugunu da söylemiyor. Aksi halde vakif mallari yasal olarak ve kamu yarari gerekçesiyle kamulastirilamazdi. Nitekim, bizzat bu davada tazminata sebep olan Protokol no. 1 md. 1, yasal kamulastirmaya engel degil. 2) “Biz mülkiyeti ihlalden (Prot.1, md.1) mahkum edildik. AIHM bizi ayrimciliktan (AIHSözlesmesi md.14) mahkum etmeyi reddetti. Bu durumda Lozan hukuken daha da güçlenmistir”. Bir kere, bütün bunlari basimiza saran 1936 Beyannamesi Lozan’in 40. ve 42/3. maddelerinin açik ihlali. Ikincisi, bu tam bir “fukara tesellisi” ve tamamen yanlis. Çünkü AIHM “Türkiye ayrimcilik yapmamistir” demedi. Söyle dedi: “Prot.1, md.1’e göre yapilan inceleme isiginda, Mahkeme bu iddiayi [ayrimciligi] ayrica incelemeye gerek görmemistir”. Çünkü AIHM’nin içtihadi böyle. Eger somut bir maddeden ihlal bulursa, ancak bir baska Sözlesme hükmüyle birlikte okundugunda ihlaline hükmedilebilen (yani, dolayli) bir hüküm olan Md.14’e ayrica girmiyor. Ayrimciligi dogrudan yasaklayan Kasim 2000 tarihli bir Prot.12 var ama, Türkiye bunu imzalamadi (Kerem Altiparmak hocama tesekkür ederim). Tabii, bu tutum AIHM’yi epey bir is yükünden kurtariyor ama, daha önemlisi, fazla kritik ve siyasal konularda (ör. Kürt sorunu) devletlerle didismekten kurtariyor. AIHM, Md.14’ü “cinsiyet ayrimciligi” gibi pek suya sabuna dokunmayan konularda uygulamayi seviyor. 3) “AIHM masa basinda, keyfî, hiçbir ölçüye dayanmayan kararlar veriyor. Haksiz ticarî kazanç kapisi haline gelirse sayginligini yitirir”. Gerekçesi su: “AIHM, Beyoglu’nda Rumlarin 505 m2’lik tasinmazina 910.000 Avro tazminat hükmetti. Oysa yine Yedikule Surp Pirgiç Ermeni Hastanesi Vakfinin yine Beyoglu’ndaki 86 m2’lik tasinmazi için tam 2.200.000 Avro deger biçiyor”. Hani, tam, “hangi bir yerini düzelteyim” dedikleri cinsten bir gerekçe. Bir kere, bu konuda daha önce yazdigim için iyi biliyorum, Ermenilerinki 86 m2 degil.

Avukatlari D.Bakar ve S.Davuthan’a dogrulattim, sadece oturdugu zemin 99 m2, üstü de dükkan ve 6 kat. Istiklal Caddesi üzerinde ve tam hisse. Dahasi, bu tazminata Kadiköy’deki 138 m2’lik ahsap bir ev de dahil. Rumlarinki ise, Beyoglu’nda bir çikmaz sokakta ve üç ortakli. Hükmedilen tazminat, sadece Fener Rum Erkek Lisesi Vakfi’nin [FRELV] 32’de 12 hissesine ait (Milliyet, 10.01.07). Ikincisi, bu miktarlar keyfî degil: Ermenilerin bu tasinmazina Hazine el koyuyor, daha bunun davasi AIHM’de görülürken, satisa çikartip 4 trilyon 160 milyar liraya bir sirkete ihale ediyor. Iste, 2.200.000 Avro tazminata emsal olan miktar bu. Devletin kendi biçtigi fiyat. Sonra, medya olaya girince Maliye Bakani satisi iptal ettiydi. Su anda bu davanin da AIHM’de eli kulaginda, yakinda bombasi patlar, çünkü bizzat uzlasma talep eden devlet isi uzatti. Rumlarin tasinmazinda ise miktar bagimsiz bir ekspertiz sirketi tarafindan saptandi. Hatta, AIHM kararindan okudugumuza göre (requête no.34478/97), Rumlar mahkemeye üç tane ekspertiz raporu sunmuslar, AIHM bunu seçmis. *** Çocuklugumda, aksamüstü oldu mu, Alsancak’daki evimizin önünden, falanca açikhava sinemasinda o gece oynayacak filmin reklamini yapan hoparlörlü bir otomobil geçer, “Veee, filme ilaveteeen…” diye bagirirdi. Bu olayda da, bizzat Rum cemaatinin içinden bir zat çikti: Balikli Rum Hastanesi Vakfi Baskani Dimitri Karayani. “AIHM’ye basvurmayi vatana ihanet olarak görüyorum” deyince Hürriyet (13.01.07) hemen manseti yetistirdi: “Dimitri Durusu”. Demecinde “Burasi Türk vakfidir” da diyen Karayani’nin, Yargitay 06.07.1971’de bizzat kendi vakfi için “Türk olmayanlar” terimini kullandigi zaman ne yaptigini simdi hatirlamiyorum. Ama FRELV’nin avukati Gülten Altan’in su sözlerinin ne sonuç verecegi, çocuklugumuzun açikhava sinemalarindan daha ilginç olabilir: “16 Ocak Sali 17’ye kadar ‘vatana ihanet’ sözlerine açiklik getirmez veya tekzip etmezse, suç duyurusunda bulunacagim. Bir kisiyi veya kurumu vatana ihanetle suçlamak basli basina suçtur” (Hürriyet, 14.01.07). -Bu kadari da yapilmaz be Hrant!(Baskin Oran) Sanirim 1993, Fakülte’deyim, telefon. Sekreter isaret etti, aldim: “Benim adim Firat Dink. Bu haftaki yazinizda biz Ermenilere yapilan haksizliklardan bahsettiniz. Bizi çok mutlu ettiniz, Allah razi olsun sizden” dedi ve aglamaya basladi. Ben çok kötü oldum. Dünya basimda döndü. Aglamaktan ne söyledigimi hatirlamiyorum. Hrant’la böyle tanistik. Sonra, bir Istanbul’a gittigimizde evinde yemege çagirdi. Tam bir halilibrahim sofrasiydi. Rakel’e ellerine saglik diye diye bir haller olduyduk. Gerçek adini degil nüfustaki mecburi adini veren ses sonra Agos’u kurmaya giristi. Beni de istedi. Fakat, haftalik dergim o siralarda her yazimi itirazsiz basiyor. “Bu durumda birakirsam ayip olur. Ama söz, ilk sayina özel bir yazi verecegim” dedim.

O dergi bir süre sonra bir yazimi koymayi reddetti. Isareti vermisti. Bir Istanbul gidisinde yemekte Hrant’a dedim ki: “Hâlâ Agos’a istiyor musun beni?”. “Üçüncü sayfanin sagini kapatmistim, senin için tutuyordum” dedi ve ekledi: “Ama, çok para veremem”. Birinci cümlesine çok sevinmis, ikinci cümlesine çok sasirmistim çünkü yazi için telif de verecegini söylüyordu. Bugüne kadar hiç aksamayan yazilarima 10 Mart 2000’de böyle basladim. 1969’da Ankara’da siyah Citroen’ini satin aldigim Artin Usta’yi saymazsak, Hrant benim ilk tanistigim Ermeni oldu. *** Mart 2002. Feyhan, Hrant, ben Michigan’a Ermeni konferansina gidiyoruz. Sen kalk, fitilli kadife takimlarini çek, bir gün önce gel havaalanina. Hayatinda ilk defa alabildigi pasaportu kapidaki görevliye uzat, “Tamam geçin” denince de “Yok, ben yarin gidecegim de, bir pürüz var mi diye geldim” de. Tabii, gidene kadar dalga geçtik ama, o kasindi: Yemek servisi baslayinca bir de kulagima egilip “Ne kadar isterler yemek için?” diye ayrica malzeme vermeseydi. Indik, ariyorlar. Biz geçtik, Hrant’a pabuçlarini çikartiyorlar. Arkasindan, kemer falan. “Tabii ulan, sende suçlu tipi var!” diyorum, “Bana bunu Ermeniyim diye yapiyorlar” deyip üzerime geliyor. Üniversitenin oteline indik, herkes yerlesiyor. Telefon et hemen asagi gelelim, diyoruz. Bekle babam bekle. Sonunda kapi kirilir gibi vuruluyor. Hrant, yanina da Cengiz (Çandar) haytasini almis, kapiya dayanmis: “Neler yapiyordunuz lan içerde ikiniz?”. Pabuç biraksan ömür boyu ezer bu tipler. “Size ne lan, belediye nikahli karim!” diye saldiriyorum. (Sonradan anlasiliyor; meger jak girisi telefon yerine bilgisayara takili kalmis, ondan çalmazmis). *** Bir hafta kadar önce, Rakel’e yazdigi ask siirlerini okumus. “Sen ise bana hiç ask mektubu yazmadin” demis. Rakel de demis ki: “Ben sana her seyimi vermisim, ne ask mektubuymus ayrica?”. Bilse ki sonunda mecburen bir tane yazacak ve tam yüz bin kisinin önünde minibüsün üstüne çikip okuyacak o mektubu… Belediye nikahi deyince; biri 9 öteki 14 yasindayken, devletimizin sonradan baska gayrimüslim vakif mallari arasinda el koyacagi yetimhanede tanisiyorlar. 19 Nisan 1976’da biri 17 digeri 22 yasindayken evleniyorlar. Hatta, arkadaslari dalga geçiyor “23 Nisan’da çocuklar evlendi” diye. Çünkü 23 Nisan 1977’de Rakel bir de kilise nikahi yaptirtmayi basariyor. Ben bunlari ögrenince duramiyorum, “Sen bir de sübyanci imissin be” diyorum. “Tir git lan. Feyhan, ne diyor yine bu!” diyor. Serrimden her zamanki gibi Feyhan’a siginiyor. Feyhan da en merakli oldugu rolü, Mayrik rolünü memnuniyetle benimsiyor. “Feyhanciiim, caniiiim! Bu hiyar bizi kiskaniyor!” deyince kosuveriyor sarilmaya, ama neticede o koca kollar Feyhan’i sariyor, kaybediyor. Ben de: “Bir de irz düsmanligi cabasi!” diyorum.

*** Geçen kis Etyenlerle bizi ziyarete geldiler Bodrum’a. Serap, Rakel, Feyhan deniz kiyisinda geziyorlar, bunlar bütün gün evde benim tepemde. Her gün 16.30’a kadar at yarisi oynuyorlar. TJK-TV pürdikkat izleniyor, Lider Form bülteni didik didik ediliyor, saatlerce oturup falanca at geçen hafta ishaldi acaba düzeldi mi gibi konular tartisiliyor, sonra Istanbul’a telefon edilip yazdiriliyor. Diyorum ki, millet de sizi adamdan sayip ciddi dinli dinliyor, takdir ediyor, kiziyor. Bilse kumarbaz oldugunuzu tefe kor. Bunu derken bir de farkina variyorum ki, bunlar açikoturumlarin yani sira gerçek hayatta da eküri! Bunu söyleyince, Etyen diyor ki: “Ama, kurdele onda!”. Meger, bir at sahibinin birçok atindan bir tanesine kurdele takarlarmis takim kaptani gibi. Etyen zavalli, ne bilsin, tam bir yil sonra ben bir 19 Ocak aksami telefon edecegim, “Kurdele artik sende Etyen” diyecegim… *** Bitmek bilmez bir insan koridoru. Iki yanda, sira sira, simsiyah giyinmis kravatli gençler. Heykeller gibi. Kafami kaldirip bakamiyorum. Perde perde, sanki duracagi yer belli olmazmis gibi yükseldikçe yükselen bir orgun eslik ettigi muazzam koroya, insanin tüylerini diken diken eden çan sesleri karisiverdi… Yahu Hrant, ne zalim adammissin sen yahu. “Ben cinayetten bir gün önce bir rüya gördüm. Rüyamda siz geceleyin ellerinizle topragi kaziyordunuz. ‘Hocam, merhaba, hayirdir, ne yapiyorsunuz’ diye sordum, siz de bana ‘Mezar kaziyorum evladim’ dediniz. Ben soke oldum ve ‘Aman hocam ne mezari, iyi misiniz, sagliginiz yerinde mi? Durun, daha çok erken, nereye?’ diyorum, siz de bana “Merak etme çocugum, kendime degil baskasina kaziyorum’ cevabini veriyorsunuz. Ayni gün saat 15.00’te Hrant Dink öldürüldü”. Yeni mezun ögrencim Piril’in bu rüyasi da dururken, sirf bana esek sakasi yapicam diye kalk, bir zavallinin enseden siktigi üç kursundan yararlanip senden 9 yas büyük adama senin cenazeni kaldirma cezasi ver. Seninle birkaç kere dalga geçti diye bu yapilir mi be? Bu kadari da yakisir mi be kardesim? -Ben yargi’dan sikayetçiyim.(Baskin Oran) 29 Ocak Pazartesi günü savci çagirmis, avukatim Oya Aydin’la gittik. STÖ yöneticileri de dayanisma için geldiler, varolsunlar. Çikista medya karsiladi, mealen asagidakileri söyledim: *** Seçim ortamindan ve Kerkük’teki durumdan da kuvvet alarak yükselen irkçi milliyetçilik sonucu, üç dalga halinde hakaret ve tehdit aldim: 1) Kasim 2004. Azinlik Raporundan sonra. Istanbul’dan, ayni santralden üç ayri telefon

ve faks. Telefonumda numaralari çikti. Savciliga ilettik. Sonuç: “Soyut bir iddiadir, dava açmiyoruz”. Herhalde, telefon numaralariyla birlikte telefon ahizelerini ve kordonlarini da istiyorlardi, veremedik. 2) Mart 2006. Istanbul Kürt Konferansindan önce ve sonra. Eposta mesajlariyla. Savciliga ilettik, tanidik birinin yardimiyla IP numaralarini tespit ettirdik. Aradan 10 ay geçti, sonuç: Hiçbir dava açilmadi, savci simdi beni çagirtip tehdit sahipleriyle uzlasip uzlasmayacagimi sordu, bu konuda yorum yapmak istemiyorum, hayir dedik, ayrildik. Simdi, bu galiz küfürleri burada tekrar edemeyecegim için basili olarak dagitiyorum. [Dagittik]. 3) Son hafta içinde: “Anani bende taniyom ama benim çocugum olsaydin vatanhaini olmazdin.akilli ol baskin akilli ol, pamugada söyle bin korumasi olsa onu bizim elimizden kimse kurtaramaz yeterki öldürmek isteyelim. Vatancephesi Samsun Sorumlusu.” Simdi düsünüyorum, acaba bunu da yargiya bildirsem mi. Bildirsem ne olacak? Simdiye kadar bildirdik de ne oldu? Tam bu noktada, aklima devletin klasik tanimi geliyor ve Türkiye için ürperiyorum: “Devletin varliginin sebebi, bireyi maddi ve manevi olarak korumaktir. Karsiliginda da, ondan sadakat talep eder”. Oysa, koruma yok. Tersine, üç sey yapiliyor: 1) Kaba kuvvet kullananlar: Hiçbir sey yapmamak suretiyle bunlar cesaretlendiriyor: Dava açilmiyor, “Kalabalikta kurusiki ates etmek suç degildir” ve “Kolay saglanacak malzemeyle bomba yapmak ve patlatmak daha az ceza gerektirir” gibi kararlar çikiyor. 2) Fikir sahipleri: “Türklüge hakaret etti” kararlariyla ve beraatlara itiraz yoluyla bunlara vuruluyor. Ankara Cumhuriyet Bassavcisi Hüseyin Poyrazoglu bizim Azinlik Raporu davasindan aldigimiz beraati Yargitay’a bizzat kendi imzasiyla götürdü. Yasin Hayal dosyasi Yargitay Cumhuriyet Savciliginda 1 yila yakin beklemisken, bizimki 1 ay içinde dairesine ulasti. Üstelik Poyrazoglu, bizi ihbar eden iki kisinin müdahil olmasi gerektigini de yazdi. 3) Zayif gruplar: Bu insanlar bir de “Türk-olmayanlar”, “Yerli yabancilar”, “Yabanci uyruklu TC vatandaslari”; “Türklüge hakaret etti” gibi terim ve kararlarla vuruluyor. Simdi, linç kültürü bu durumda cesaret almaz da hangi ortamda alir? Tabii ki birtakim kisiler durusmalara geliyorlar, önce laf atiyorlar, kimse karismayinca pet sise atiyorlar, kimse karismayinca madeni para. Sonra da efendim, kursun atiyorlar. Biz de oturup kara kara düsünüyoruz: Kim var acaba bu katilin arkasinda, diye. Devletimizin tehlikede oldugu söyleniyor. Nasil tehlikede olmasin? Devlet bireyini korumazsa birey devletine sadakat gösterir mi? Bireyin sadakati olmadan devlet devletligini yasayabilir mi? Koruma talep ettim mi? Hayir. Ben talep etmem. Devletin asil görevidir.

Su günlerde çok ilginç bir Yargitay karari çikacak; bekleyiniz: Prof. Kaboglu ve bana “Babalarinin kim oldugunu analarina sorup ögrensinler” diye Meclis kürsüsünden hakaret eden ANAP Milletvekili Süleyman Saribas’a ceza davasi açamadigimiz için tazminat davasi açtik, 5000 YTL’ye mahkum ettirdik, birkaç gün önce Yargitay 4. Hukuk Dairesi bozdu. Gerekçe belli degil, merakla bekliyoruz. Sadece basina sizan haberleri aktarabilirim: Gerekçe, Borçlar Kanununun 44. maddesi imis: Özetle: “Zarar görenin de kusuru varsa, tazminat indirilir veya verilmez”. Yani, Azinlik Raporunu biri yazan digeri oylatan bu iki profesör Türkiye’nin temeline dinamit koymuslardir, analarina küfretmek meheldir. Tabii, biz bu arada Azinlik Davasindan beraat etmisiz, hiç önemli degil. Yargimiz hakkinda söylemek istedigim çok üzücü iki sey daha var: 1) AB Uyum Paketleri arasinda, ülkedeki zayif guruplara hakaret eden ve onlari hedef gösteren iki hüküm de getirilmisti: TCK md. 216/1 ve 2. Ama bu simdiye kadar bir tek kisiye uygulandi: Güneydogu’da saglik ocaginda beklesenlere “Pis Kürtler! Hepiniz PKK’siniz” diyen bir askerî doktora, ki bu kararin Yargitay asamasi hakkinda hiçbir bilgi yok. Yani, yargimiz henüz daha 216’yi kesfetmedi. Dahasi, ters yönde kesfetti: Kaboglu’yla ikimizi 216/2’den yargiladi. 2) Meshur 301’e bir son fikra eklenmisti: “Elestiri amaciyla yapilan düsünce açiklamalari suç olusturmaz”. Yargimiz, bir bütün olarak, henüz bunu da kesfetmedi. Sonuç: Polisimizden çok önce, yargimizi acilen büyüteç altina almamiz gerekiyor. Devlet devletligini korusun diyorsak eger. Su anda, açtigim çok sayida hakaret davasi görülmekte. Bu yazdiklarim bana zarar vermez mi? Verebilir. Ama yazmasam da bu atmosferde zaten veriyor. Hiç olmazsa bilinsin. Not: Bugün bendenize koruma verildi. Tesekkür ederim Hrant’im, canim kardesim. -Bati Trakya’daki cenazede 100.000 kisi:“Hepimiz Türk’üz!”(Baskin Oran) Edebiyat kurallarina fevkalade aykiri ama, en bastan rica ediyorum, lütfen bu yaziyi sonuna kadar okuyunuz. Çünkü burasi Türkiye. *** Flas! Flas! Müslüman-Türk azinligin yasadigi Bati Trakya’da, “Bati Trakya’nin Gücü” gazetesinin kurucusu ve genel yayin yönetmeni Ismail Ismail arkasindan ensesine 3 el ates edilmek suretiyle gazetesi önünde güpegündüz öldürüldü. Adinin Yorgo Hirbopulos oldugu bildirilen 17 yasindaki genç ve kimi arkadaslari olaydan sonra tutuklandi. I.Ismail’e uzun zamandir yogun tehditler geldigi ama ihbarlari Emniyet’in ciddiye almadigi

anlasildi. *** I. Ismail’in gazete önünden kaldirilan cenazesinde hiç beklenmeyen bir gelisme oldu. Atina ve Selanik’ten Gümülcine’ye akin eden 100.000 kadar Yunanistanli Ortodoks, aynen 1998 Marmara depreminde oldugu gibi, ellerinde “Hepimiz Türk’üz!” pankartlariyla, cenaze namazinin kilindigi camiye kadar 8 km yürüdüler. Kimileri “Hepimiz Ismail Ismail’iz!” pankartlari tasiyordu. Cenazeden önce I. Ismail’in tabutunun Yunan bayragina sarilmasi önerildi. Kortejde ne Yunan bayragi ne de Türk bayragi tasindi. *** Olayin arkasinda kimlerin ve hangi kurumlarin oldugu tartisilirken, sanigin elindeki tabancayi atmadigi, buna karsilik iki SIM kartini güvenlik mensuplarinin ancak dört gün sonra bulabilecegi biçimde gizlemeyi basardigi ögrenildi. Cinayetin kaç kisilik ekip tarafindan islendiginin ise henüz anlasilamadigi, yetkililerin bilgi kirliliginden yakindigi bildirildi. *** Cenazedeki sloganlarin çarpici etkisi devam eder ve bütün dünyada konusulurken, Yorgo Hirbopulos’un Yunan bayraginin ve Venizelos’un bir özdeyisinin önünde, Yunan bayragi açtirilarak çekilmis videosu ortaya çikti. Videoyu polisin mi yoksa jandarmanin mi çektigi tartisma konusu oldu. Internette, en hafifi: “Sesini kesmeyenin cezasi böyle kesilir. Müslümanlar Yunanistan’i ya sever ya terk eder!” biçimindeki mesajlar görülürken, bu sitelere hiç müdahale edilmedigi ögrenildi. Fakat son futbol maçinda “Hepimiz Yorgo’yuz!” ve “Hepimiz Yunan’iz!” pankartlari açan üç kisiye “1 yil stada alinmama” cezasi verildigi bildirildi. “Hepimiz Arkadan Vuran Katiliz” anlamina gelen bu pankartlar medyada çok ilgi çekti. *** I. Ismail’in kani kurumadan, ülkenin en büyük gazetesi To Vima’nin genel yayin müdürü Kostas Zamparadis, I. Ismail’in görevini devralan Türk gazetecinin “Yunanli hiç degismeyecek mi?” mealindeki yazisina, hayalî bir konusma kurgulayarak siddetle yüklendi. Ayni seyi, ülkenin ikinci büyük gazetesi Elefterotipia’nin kidemli yazarlarindan Vasil Tombuloglou, Yunan bagimsizlik savasi kahramanlarindan Kapodistrias’in bir öyküsünü anlatmak suretiyle yapti. Yeni genel yayin müdürünün de, üstelik meslektaslari tarafindan böylece hedef gösterilmesi saskinlikla karsilandi. *** I. Ismail’in 1996’dan beri “Bati Trakya’nin Gücü”nde isledigi temalar medyada söyle

özetlendi: Cemaatimiz Yunanistan devletinin sürekli baskisi altinda yasiyor. Insan haklarimiz ihlal ediliyor. Memur yapilmiyoruz. Askerde çavus çikariliyoruz. Yunanistan Yargitayi vakiflarimiza “Yunan-olmayan” dediginden beri bu kurumlarimizin mallarina resmen el konmakta. Cumhurbaskanligina bagli Yunanistan Denetleme Kurulu, raporunda, vakiflarimizi “Yabanci Tüzel Kisiler” kategorisinde siniflandirdi. Nihayet çikabilen ve sorunlarimizin yarisina bile çözüm getirmeyen Vakiflar Yasasi, Cumhurbaskani tarafindan “bu vakiflar fazla ekonomik ve siyasal güç kazaniyor; Yunanistan’in ulusal çikarlarina aykiridir” gerekçesiyle veto edildi. Cumhurbaskani, bu vetosunu, 1967 Askerî Cuntasi zamaninda çikarilan anayasanin Baslangiç bölümüne dayandirdi. Yunanistan Danistayi bize “Yabanci Uyruklu Yunan Vatandasi” diyen mahkeme kararini oybirligiyle onayladi. Ilahiyat okulumuz kapatildi, artik din adamimiz yetisemiyor. Cemaatimizin en yogun yasadigi ve Müftülügümüzün de bulundugu Çukur Kahve mahallesinde mensuplarimizin ev satin almalari “Vatikan kuracaklar” diye resmî sorusturmaya ugratiliyor. Bir ara, çocuklarimiz zorunlu Ortodoks din derslerine sokuldu. Sabotajlari Engelleme Yönetmeliginde bizler aynen “Ülkedeki Yerli Yabancilar (Yunan Vatandasi)” biçiminde potansiyel sabotajci ilan edildik. Yunanistan’daki Ortodoks Vlah ve Makedon azinliklari asagilamak için kimi bakanlar “Türk Dölü” diyerek hakaret ediyor. Fakat biz bütün bu insan haklari ihlallerini ülkemiz Yunanistan içinde çözmek istiyoruz. Yabancilara sikayet etmiyoruz. Vicdan sahibi Yunanistanlilarla el ele çözecegiz. *** Sevgili okurlarim. Saka, saka. Yine geçen seferki gibi kalkip da ciddi sanmayin. Bunlar Bati Trakya’da geçmedi. Baska bir ülkede geçti. O ülkedeki “milliyetçiler” veya “ulusalcilar”, ülkelerindeki azinliklarin neler çektiklerini baska türlü anlamazlar diye böyle kurguladim. Sakaydi efendim. Kusura bakmayin; böyle ortamda saka da ancak böyle oluyor. -Savci ve Yargiçlarimiza Açik Mektup.(Baskin Oran) Muhterem savcilarim ve yargiçlarim. Müsaadenizle, bugün size bir ayna tutacagim. ***

Pankart açiyorlar: “Hepimiz Samast’iz”. TCK’nin md.77/1-a bendinde agirlastirilmis müebbet hapisle cezalandirilan “Insanliga karsi suç”u alenen övüyorlar. Bunun TCK md.215’e göre cezasi 2 yil. Yargi sessiz. Iki kisi Igdir’dan kalkip Istanbul’a geliyor. Yakalaninca itiraf ettikleri amaç: Hrant’in cenazesini protesto amaciyla feribot kaçirmak. TCK Md.35’deki “suça tesebbüs” durumu. “Herhangi bir örgüte üye olmadiklari, organize bir eylem planlamadiklari ve eylemi gerçeklestirmemis olduklari” için, otobüse bindirilip Igdir’a ugurlaniyorlar. “Türk’ün Türk’ten baska dostu yoktur” diye bagirir vaziyette (Milliyet online, 13 Subat 07). Yargi sessiz. Neden feribot kaçirmak? Çünkü 27 Ocak’ta bir “Vatansever Türk Fedaisi” Çanakkale’de Sultantepe feribotunu ayni nedenle kaçirdi. Iki insani rehin aldi. “Vatan için yaptim” dedi. Serbest birakildi. Henüz hakkinda açilan bir dava yok (Milliyet online 28 Ocak 07). Mersin’de bir dernek “Türk ana-babadan dogmus, soyunda dönme olmayan” gençlere Kuran ve tabancaya el bastirarak yemin ettirdi: “Bu ugurda ölmek var, öldürmek var” (Milliyet online 10 Subat 07). Yargi sessiz. *** Ama, Basbakanlik IHDK Yönetmeligi Md.5 tarafindan talep edilmis resmî bir Rapor nedeniyle biz iki profesör Savcilik tarafindan hemen mahkemeye verildik. Toplam 5’er yil istemiyle. Beraat edince bu sefer Ankara Cumhuriyet Bassavcisi temyiz için Yargitay’a basvurdu. Karari bekliyoruz. *** Arkasindan, birtakim insanlar Rapor nedeniyle bize açikça hakaret ettiler. Asagida alintilar yaptigim bu hakaretlere karsi açtigimiz davalarda bakiniz ne kararlar verdiniz: 1) Aslan Tekin, Yeniçag: “Ihanet sebekelerinin agalari”, “Bence bu adamlar dövülseydi milletin içi sogurdu. Sevr’ciler tekme tokadi hak etmislerdi”. “Bölücü, ihanetçi, yalakalar”. “Rapor denen paçavrayi yirtma hakki”. Karar: “Davanin reddine...”. Gerekçe: “Kendisi siddetli elestiri yapan bir kisi veya kurum, zora basvurulmadigi sürece ayni siddette ve daha siddetli elestirilere katlanmak zorundadir”. 2) Türkiye Kamu-Sen Gn. Bsk. Bircan Akyildiz: “Topragin bedeli kandir, gerekirse dökülür”. Karar: “Davanin reddine...”. Gerekçe: “Davacilar, hazirladiklari Rapordaki görüslerinin kamuoyunda sert olarak elestirilmesine katlanmak zorundadirlar”. 3) Kemal Yavuz, Aksam gazetesi: “Bir avuç zibidi”. “Ekmek yedigin kapiya ihanet etme, sonra nimet çarpar”. Karar: “Davanin reddine….”. Gerekçe: “Zibidi kelimesi TDK sözlügünde yersiz ve zamansiz davranislari olan kimse olarak açiklanmistir. Bu Rapor’a imza atilmasi yersiz ve zamansiz olarak nitelenmektedir. Rapor hakkinda kamu davasi da açilmistir”.

4) N. K. Zeybek: “Hainler korkak olur derler; peki bunlar niye bu kadar atak?”. “Siz o uydurma azinliklarinizi alin da gidin Avrupaniza sokun”. Karar: “Davanin reddine…”. Gerekçe: “Daha önce belli bir kesim tarafindan dile getirilen bu görüsler(in) bu defa Raporlarda yer almasi nedeniyle sert elestirilere tabi tutulmasi da dogaldir”. 5) Özcan Yeniçeri, Yeniçag: “Tamamen disaridan beslenen ve yabancilarin Türkiye üzerindeki emellerinin araci olarak hareket eden bu örgütlü azinlik unsurlar, bu güruh”. “Örgütlü entelektüel çete, ser ittifaki”. Karar: “Davanin reddine…”. Gerekçe: “Yazi, elestiri özgürlügü çerçevesindedir”. 6) Milletvekili Süleyman Saribas: “Bu kepazelik raporunu hazirlayan entel devsirme takimi zehirli salyalarini akitmayi basardilar”. “Millet bunlari tükürügüyle bogar”. “Azinlik arayanlar, analarina, babalarinin kim oldugunu bir kez daha sorsunlar”. Yargitay karari: Mahkemenin verdigi tazminat karari yersizdir. Gerekçe hâlâ yazilmadi. Merakla bekliyoruz. 7) Sirri Yüksel Cebeci: “Bunlara Türkiyeli demek, Türkiyeli yilanlara, kurbagalara ve çakallara haksizlik oluyor”. Karar: “Davanin reddine…”. Gerekçe: “Raporun hazirlanmasinda görev alan kisiler, yazilacak elestirilere de katlanmak zorundadir”. 8) Selcan Tasçi: “Su topraga küfrederek basan var. Hain desen, isbirlikçi desen var. Köpek gibi, bir kemikle susan var”. Karar: “Davanin reddine…”. Gerekçe: “Kamuoyunu bilgilendirmek amaciyla sert sayilacak nitelikte yazida kamu yarari bulunmaktadir”. (Yargitay da onayladi). *** Muhterem Savcilarim ve Yargiçlarim. Tablo sudur: Yargimiz, bu terör eylemlerini ve hakaretleri yapanlara karsi son derece demokrat, bilimsel rapor yazanlara karsi son derece kati bir tavir içindedir. Bu tavir, ikili bir “ulusal sorumluluk”a denk düsüyor: 1) Kaba kuvvet sahiplerini gittikçe cesaretlendiriyor; 2) Fikir sahiplerinin içteki adalete güveni sarsildigi için Strasbourg’daki uluslararasi mahkemeyi Egemen TC’nin Temyiz Mercii haline getiriyor. Bu aynayi tutmak benim ulusal görevim idi; yaptim. Karar yüce mahkemenindir. -Deniz Baykal ve CHP’ye çok dikkat.(Baskin Oran) Ben çok ciddi boyutlarda CHP’li bir ailede dogdum ve çok siki CHP’li büyüdüm. Babam da Izmir milletvekili idi. Fakat bugün tanidiklarima çok ciddi olarak sunu söylüyorum: “Eger gelecek seçimlerde oyunuzu CHP’ye vermeyi düsünüyorsaniz, kesinlikle MHP’ye veriniz. Türkiye için çok daha az zararli ve çok daha samimi bir parti. En azindan, D.Bahçeli kaldigi sürece”. ***

Niçin CHP daha zararli? Çünkü “Atatürk’ün Partisi” olarak belli bir inandiriciliga ve kemiklesmis bir oya sahip. Adi da “sosyal demokrat”. Böyle bir partinin kalkip da sanki Atatürk birakmamis gibi “Biz Musul’u Cemiyet-i Akvam’a biraktigimizi unutmadik” demesi (Radikal, 28.10.2006), “Rum yönetimi, petrol aratma cesaretini Ankara’dan ve KKTC yönetiminden aldi”, "70.000 Ermeniyi sürün” (S.Idiz, Milliyet, 03.02.2007), “Irak’a girelim, ABD anlayis gösterecektir” (Radikal, 17.01.2007) diye kampanya yürütmesi, üstelik bir de 301 için “Birilerine yaranmak için degisiklik kabul edilemez” sözünü söylemesi (Radikal, 19.02.2007) çok ürkütücü. Niçin CHP’ye oy vermek daha tehlikeli? Çünkü lideri Deniz Baykal hiç samimi degil. Hiç samimi olmayan böyle bir ana muhalefet partisi liderinin, roket gibi yükselen irkçi Türk milliyetçiligi tsunamisi üzerinde sörf yapabilmek ugruna ileride daha neler söyleyip neler yapabilecegini düsünmek bile korkutuyor. Niçin Deniz Baykal hiç samimi degil? Çünkü söyleyip yaptiklarini, ne anlama geldigini bile bile yapiyor. Çünkü Baykal alaydan yetisme bir politikaci degil. Mektepli: SBF’nin Siyaset Sosyolojisi doçenti. Gençlerin Trabzon’da, Sakarya’da, baska illerde sirf bildiri dagitmak yüzünden linç edildigi, daha on gün önce Hrant Dink cinayetinin islendigi, stad tribünlerinde kitlelerin “Hepimiz arkadan vuran katiliz” anlamindan baska hiçbir seye gelmeyen “Hepimiz Ogün Samast’iz” diye haykirip pankart açtigi, beyaz bereler giyip dolastigi, “milliyetçi” derneklerin Kur’an ve tabanca üstüne irkçi “ölme ve öldürme” yeminleri ettirdigi bir ortamda söyledigi su sözlerin ne anlama geldigini bilmemesi mümkün degil: “Milliyetçilik, bu toplumun ana çimentosudur. Milliyetçilik duygusunun varligindan kimse korkmasin. Milliyetçiligi de kimse bir suçlama konusu yapmasin” (Radikal, 31.01.2007). *** Çimento? Nasil çimento? Tifil asistanligimin Deniz Abisi sunlari çok iyi bilir: 1) Milliyetçilige asil rengini veren “Benim takimim iyidir” önermesi degildir, çünkü bu sadece vatanseverliktir. Ya? “Benim takimim baskalarindan iyidir” önermesidir. Daha dogrusu, “Bizim takim iyi, baskalari kötü” formülüdür. Sizin uzun boylu olmaniz, baskalarinin sizden kisa boylu olmasiyla mümkündür. Yani milliyetçilik, yalnizca ülkedeki Basat Grup için bir “ana çimento”dur. Basat grup disindaki Zayif Gruplar içinse, beyinlerinin tepesine küüt diye inen bir beton bloktur. Bu da ülkeyi böler. En azindan Türk ve Kürt diye böler.

Bölüyor da zaten. Baykal’in “ana çimento” diye övdügü milliyetçilik, bu ülkedeki 15 milyon Kürt kökenli için “Bunlarla alisveris etmeyin!”, “Kürtler çogalmasinlar, dogurmasinlar” diyen ideolojidir. Bu insanlar devlete sadakat gösterir mi? Milliyetçilik, basat grubu birlestirebilmek için dis düsman’in yani sira, asil bir “Iç Düsman” yaratmak zorundadir. Böyle bir çimento, olsa olsa, deprem müteahhidi Veli Göçer’in kullandigi cinsten bir çimentodur. 2) Simdi bekleyin; bu irkçi Türk milliyetçiligi tsunamisinin ardindan Kürt milliyetçiligi nasil yükselecek. Siddet siddeti nasil dogurursa, milliyetçilik de milliyetçiligi nasil büyütecek. Hem de, K.Irak Kürtlerinin petrole el koymakta oldugu bir ortamda. Bu mu “ana çimento”? 3) Bölücülügün yani sira, milliyetçilik Zayif Gruplarin insan haklarini ihlal edici bir ideolojidir. Hiç, kalkip da, “Milliyetçilik bireyi sifirlar” falan diye felsefe yapmaya ve örnek getirmeye gerek yok. Çünkü çatir çatir insan linç ediyor ve arkadan kursunla vurup insan öldürüyor; dahasi var mi? Bu da, insan haklarinin bunca önemsendigi bir dünyada Türkiye’yi tecrit edicidir. Parya sinifina sokucudur. Hadi bakalim, Ermeni oldugu için öldürülen Hrant’in arkasindan “Biz 1915’te soykirim yapmadik” deyin dünyaya. Bu mu Türkiye’yi yüceltmek? Görmüyor musunuz, insan haklariyla zerre kadar ilgisi bulunmayan ve bütün derdi Irak’ta Türkiye’nin destegini saglamak olan ABD bile “Tamam, yardim edelim ama, 301’i kaldirarak siz de kendi kendinize yardim edin” diyebiliyor. CHP ve Baykal, ABD’ye bile bunu söyletebilmis bir parti ve liderdir. CHP’yi ve Baykal’i büyük dikkatle izleyiniz. Su anda Türkiye için en önemli olay, CHP ve lideri Baykal’dir. -Ah,bi yargiç olsaydim!(Baskin Oran) Yanlis fakülte okumusum. Mülkiye yerine Hukuk’a gidip yargiç çiksaydim ülkeme çok daha iyi hizmet verebilirdim. Asagida, gazete haberlerini ve verdigim kararlari okuyacaksiniz. *** Mesrob II konustu: ‘Al Türk milliyetçiligini, vur Ermeni milliyetçiligine (Milliyet, 10.03.07). Karar: “Patrik’in, Ermenilere benzetmek yoluyla Türklüge (TCK 301/1) ve Anayasanin baslangiç bölümündeki Türk milliyetçiligine hakaretten tecziyesine…” Mesrob II’ye epostayla hakaret eden iki kisi para cezasina çarptirildi (Radikal, 10.03.07). Karar: “Ilgili savci ve yargiç hakkinda, Türk düsmanligini tahrik suçundan ihbarda bulunulmasina…”

Harput Ermenilerinin tehciri hakkinda Ingiliz Ermeni tarihçi Ara Sarafyan’la ortak çalisacagini açiklamis bulunan TTK Baskani Prof. Halaçoglu “Arsivlerde kayit yok” diyerek vazgeçti (Radikal, 10.03.07): Karar: “Halaçoglu’nun Ermeni teröristlerle isbirligi yapmaktan tecziyesine, ayrica, Ermeniye gösterip gösterip firsat vermemekten kendisine Üstün Hizmet Madalyasi tahsisine…” Erzurum Askale’nin 89. kurtulus yildönümünde sahnelenen ve bir Türk ailesinin yillarca yanlarinda çalisan iki Ermeni tarafindan öldürülmesinin canlandirildigi “Kurtulus” piyesinde kullanilan ifadeler hakkinda Belediye Baskani Ahmet Yaptirmis “Arkadaslar dogaçlama yaptilar ama dozunu ayarlayamamislar” dedi (Radikal, 04.03.07). Geçen yilki törende süngülenmek üzere kimsenin Temsilî Ermeni olmak istememesi üzerine 10 YTL karsiligi Ermeni arandigi medyaya yansiyan Erzurum’un Ilica ilçesinde bu yil Ermeni çeteciler rol almadi (Milliyet, 12.03.07). Toplu Karar: “Baskan Yaptirmis’in ve Ilica Kaymakami Cihan Demirhan’in milli hisleri zayiflatmaya tesebbüsten tecziyesine…” *** Nesin Vakfi yöneticisi Prof. Ali Nesin: “Bu da Aziz Nesinlik degilse ne Aziz Nesinliktir? Suçsuz çocuklarimi iskenceci devlete ihbar etmedim suçlamasiyla mahkemeye verildim” dedi (Radikal, 12.03.07). Karar: “Suçlanan gençlere yataklik yapmaktan ve ayrica Aziz Nesin’in oglu olmaktan, Ali Nesin’in tecziyesine…” *** Beyoglu’nda “El Kadi-Tayyip Elele” pankarti açan Kemal Kerinçsiz hakkinda “hükümete hakaret”ten (301/2) savcilikça dosya düzenlendi. Kerinçsiz: “Ama biz 301’in Türklüge hakaret bölümüne (301/1) vurgu yapmistik” dedi. Karar: “Dosyayi düzenleyen savci hakkinda Türklüge dolayli hakaretten dava açilmasi için ihbarda bulunulmasina, K.Kerinçsiz’e hazircevapligindan ötürü Aziz Nesin Ödülü tahsisine...” *** Org. Ilker Basbug: “Askerî ihtiyaçlar gerektirdigi zaman, Türkiye K.Irak’a karsi uygun görecegi tedbirleri her zaman alabilir” dedi (Radikal, 11.03.07). Karar: “Org. Basbug’un, ABD’nin bile bataga saplandigi bir yere TSK’yi sokup tehlikeye atmaya tesebbüsten ve sonuç olarak dolayli terör örgütü propagandasi yapmaktan tecziyesine, ayrica, burada “sicak takip” kavramina girecek bir durum olmamasi sebebiyle kendisine uluslararasi hukuktan “sifir” verilmesine…” *** H.Celal Güzel “Türkiye’deki Kürtler en fazla 6,5 milyondur, bu da sadece % 8,5 demektir” diye yazdi Karar: “H.C.Güzel’in Anayasanin 3. maddesindeki “…milletiyle bölünmez bir bütündür” ve 66. maddesindeki “…herkes Türk’tür” ifadesine muhalefetten ve ayrica bölücülük yapmaktan tecziyesine…”

*** Öcalan’a “sayin” diyen DTP’li Ahmet Türk ve Aysel Tugluk’a “suçu ve suçluyu övmek”ten 1,5 yil, Sedat Yurttas’a 6 ay ceza verildi (Radikal 08 ve 10.03.07). Karar: “Ilgili sahislara bir de bölücülükten ceza verilmesi, ayrica, “sayin” kelimesinin Ingilizcedeki karsiliginin “sevgili (dear)” oldugu yolunda duyumlar alindigindan, bu kelimeyi kullanmak sebebiyle cezanin üçte bir oraninda artirilmasi için ilgili mahkemeye tezkere yazilmasina…” *** Fenerbahçe’nin eski baskani Ali Sen: “Derim ki Kürdistan kurulsun. Erbil baskent olsun” dedi (Fox TV). Karar: “A.Sen’in bölücülükten ve ayrica mahcur kisileri kendisiyle ayni kötü yola sevk etmekten tecziyesine…” *** Semdinli iddianamesinde kimi asker kisileri gündeme getirmek nedeniyle meslekten ihraç edilen, eski Van Savcisi Ferhat Sarikaya ikinci kez tazminata mahkum edildi (Radikal, 21.03.07). Karar: “F.Sarikaya’ya ekmek de satilmamasi için Van ili firincilarina tezkere yazilmasina…” *** 1977’de ODTÜ’de jandarma tarafindan vurulan oglu Ertugrul’a aglamaktan kör olan Ayse Karakaya (73), bu yil mezar basinda “suçu ve suçluyu övmek”ten TCK 215 geregince 2 yil hapis istemiyle mahkemeye verildi (Radikal, 14.03.07). Karar: “Anne Karakaya’ya bir yukaridaki cezanin tatbiki amaciyla memleketi Salihli’deki firincilara tezkere yazilmasina…” *** …temyiz yolu açik olmak üzere karar verdim. Begendiniz mi? -Ibretlik.(Baskin Oran) Çok küçükken hep duyardim: “Ibret olsun!”. Bir de fikra animsiyorum: Koç gibi palabiyiklariyla taninan yeniçeri agasi bir gün ocaga gelmis, bakmislar biyiklar gitmis. Sormuslar, “Dün gece üzerinden bir fare geçti, kestim” demis. Aman agam, bir fare için biyik mi kesilir, demisler. “Kesilir” demis. “Yoksa yol olur”. Türkiye’de yol olmasin diye vaziyet edilen “ilginç” durumlar hizla artmakta. 1) En basta, Savci Sacit Kayasu ibreti vardi. 12 yil avukatlik yaptiktan sonra Ödemis’e savci oluyor. Iskence görmüs bir cesedin “Yesil” kod adli Mahmut Yildirim’a ait oldugunu ileri sürünce, sorusturma devam ederken Adana’ya ataniyor. Orada hazirladigi iddianamede Kenan Evren ile diger 12 Eylül darbecilerinin yargilanmasini istiyor.

Sonuç: Iddianamesi isleme bile konmuyor, sikayet dilekçesi telakki ediliyor, konu bir baska savciya devrediliyor, o da K.Evren ve sürekâsi hakkinda “takipsizlik” veriyor, S.Kayasu’yu ise “görevini kötüye kullanmak”tan, avukatlik da yapamayacak biçimde, meslekten ihraç ediyorlar. Hani, sorusturma aç, ver bir takipsizlik, suhuletle kapat, hayir. Ibret olacak ki baskalari aklina bile getirmesin bir daha. Aynen Urfa’da, feodal ailenin, kizini kentin saat meydaninda göstere göstere öldürmesi gibi. Devlet ben küçükken insanlari ibret olsun diye sehir meydaninda asardi, sonralari nedense vazgeçti, baska yöntemler kullaniyor. Kayasu’yla geçenlerde gazeteciler konustular. Kürt sorununun alisilmis yaklasimlarla çözülemeyecegini âhir ömründe kesfeden K.Evren’in, yani mahkum ettirmek istedigi eski diktatörün ifade özgürlügüne sahip çikti. Ibret almamis, yani. 2) Bir ibret almayan da, Van Cumhuriyet Savcisi Ferhat Sarikaya. Kayasu’ya yapilanlardan ibret almamis olacak ki, Genelkurmay Baskani Org. Büyükanit ve yüksek rütbeli subaylarin adini Semdinli iddianamesinde geçirince yine avukatlik yapamayacak biçimde meslekten ihraç edildi. Generaller iki de tazminat davasi açtilar; gerisi de gelebilir; yol oldu. Geçen hafta da yazdim: Herhalde simdi sirada Van Firincilar Derneginin “Eski savciya ekmek de satilmasin” karari var… 3) Türkiye’de M.Kemal Pasa ile Demirci Mehmet Efe’nin hayalî diyalogunu iki kadeh içince anlatip kah kah gülmemis yoktur: Demirci’yi ziyaret eden M.Kemal kahvesini sekerli isteyesiymis de, Demirci kizanlarinin yaninda bozulup “Iste bana bunu etmegcegdin pasam!” diyesiymis. Istanbul’da Mimarsinan Belediye Baskani Cuma Bozgeyik herkesin yaptigi bu geyigi iki kadeh atmadan yapinca ve (fikra anlatmayi bilmeyen herkes gibi) bir de “izahat-içtihat” ekleyince, “Bir Türkiye Cumhuriyeti vatandasi olarak…” diye baslayan 15 tane tazminat davasina muhatap oldu. Bu arada, partisi AKP tarafindan üyelikten atildi. Alenen özür diledi, nafile. Hakkinda yurtdisi yasagi kondu, suç duyurusu yapildi, vs. 4) Biliyorsunuz, Öcalan hakkinda “sayin” dedikleri gerekçesiyle, “suçu ve suçluyu övmek”ten DTP’li Ahmet Türk’e hapis cezasi verildi. Arkasindan, ibret almayan Sedat Yurttas’a da. Türkiye Cumhuriyetinde ilk defa birisi hakkinda “sayin” demekten ceza veriliyor. 5) Gazi Üniversitesinden Prof. Atila Yayla Izmir’deki konferansinda “Bize soracaklar, ‘Neden her yerde Atatürk heykeli var, diye soracaklar. Neden her dairede ayni adamin fotograflari asili, diye soracaklar” dedi. Buradaki “Ayni adam” kelimeleri medyaya “Bu adam” diye yansiyinca (aynen yansisaydi ne fark edecekti?), önce üniversitesi kendisini derslerinden aldi, sonra “kinama” vererek bir tür “affetti”. Simdi de Izmir Savciligi, “Atatürk’ün hatirasina alenen hakaret etmek”ten, Atatürk Aleyhine Islenen Suçlar Hakkinda Kanun’un 1/1 ve 2/1 maddelerinden ve TCK’nin 53. maddesi geregince yargilayacak. Istenen hapis 3 yila kadar. Neymis diye 53. maddeye baktim, hapis cezasinin yani sira bir de medeni haklari kullanmaktan mahrum kilinmakla ilgiliymis…

*** Yeniçeri agasinin palabiyik kesmesi kadar “radikal” (baska sifat düsünürseniz, yaziniz) seyler bunlar. Yol olsun istenmiyor. Oysa, bu isler bir kerecikle olur zaten; bana örnek verdirmeyin. *** “Ibret” kavrami için Ali Riza ve Sabahat Alp’in Büyük Osmanli Lügati’na bakayim dedim (cilt II, s.633), söyle diyor: “1) Uslanmaya, uyanmaya ve ders almaya yarayacak hal, durum. Bir olaydan ders alma”. Altinda, devam ediyor: “2) Mecazen: Çok çirkin ve acayip”. Not: Yaziyi tam yollarken, Kibris’taki TSK komutaninin KKTC Basbakanini herkesin içinde azarladigini okudum. Kendini Türkiye’de sanmis olabilir. -Ifade Özgürlügü ve Hakaret Özgürlügü.(Baskin Oran) Bulgaristan’da 1984 sonunda Türk azinliga traji-komik baskilar baslayinca, Aziz Nesin ustam bir kitap yayinladiydi: “Bulgaristan’da Türkler, Türkiye’de Kürtler”. Bendeniz de benzer seyleri sayisiz kereler yazdim (Sadece Agos’tan birkaç tanesinin tarihleri: 15.12.2000; 07.03.2003; 11.06.2004; 21.01.2005; 06.05.2005; 27.10.2006; 09.02.2007). Yunanistan’da Türklere, Türkiye’de Rumlara eziyet edildigini karsilastirmalarla verdim. *** Bu ülkede insanlarin “Kürt” kelimesini telaffuz etmeye korktugu devirlerde, Kürt kökenli yurttaslarimiz üzerine yapilan traji-komik baskilari korkmadan anlattigi için 29 kitabina 104 dava açilmis, sonunda toplam 17 yil 2 ay hapis yatmis bir bilimadami var: Doç. Dr. Ismail Besikçi. Geçenlerde o da bu karsilastirmali konuya deginiyor ve “Popüler Kürtür Esmer” adli aylik dergide söyle yaziyor: “Söyle düsünelim: Örnegin Yunanistan’da Bati Trakya Türklerinin ilkokula devam eden çocuklarina her gün ‘Yunan’im, dogruyum, çaliskanim... Varligim Yunan varligina armagan olsun...’ diye and içirildigini farzedelim… Türk çocuklari neden Yunan varligina armagan olacakmis?... Ama Kürt çocuklari her gün ‘Türküm, dogruyum, çaliskanim... varligim Türk varligina armagan olsun’ diye ant içiyor. Bu ant, Kürtlerin yasadigi alanlarda Türk egemenlik sisteminin ayrilmaz bir parçasi olmus”. Aralik 2005’te dergiyi alan basin savciligi dava açmaya gerek görmüyor. 27 Ocak 2006’da Genelkurmay 301’den bir suç duyurusu yapiyor. Arkasindan, dosyayi inceleyen

Prof. Mehmet Emin Artuk “301’den degil, 216’dan açilmalidir” diyor. Yani “Türklüge, devlet organlarina hakaret”ten degil de, “kamu düzeni açisindan açik ve yakin bir tehlike ortaya çikartacak biçimde halki kin ve düsmanliga tahrik”ten. Her iki madde de, bizim Azinlik Raporu’nu suçlamakta kullanilmisti. Bakirköy Savciligi da davayi 216’dan açiyor. Ismail Hoca’nin ifadesine basvurmadan. Çünkü polis, böyle bir adres dosyada mevcut olmadigi halde Hoca’yi Istanbul’da aramis ve bulamamistir. Yine çünkü, Ismail Hoca 1971’den beri Ankara’da oturmaktadir. Sonuçta kendisine tebligat yapilamiyor, mahkemeye verildiginden haberi bile olmuyor… ve 15 Eylül 2006’daki ilk durusmaya gelmedigi için “zorla getirilmesi” karari çikiyor. Oysa, derginin sorumlu yazi isleri müdürü, 27 Subat 2006’daki Savcilik ifadesinde, Doç. Besikçi’nin Ankara’da oturdugunu bildirmistir. Su anda Ismail Hoca 4,5 yil istemiyle yargilaniyor. *** Simdi bambaska bir davaya geliyorum: Kendi açtigim bir davaya. Arastirma yapmak ve karsiliginda 4 konferans vermek üzere (sonradan, 9 oldu) Oxford’da davetli bulundugum sirada, Cumhuriyet gazetesi Ankara temsilcisi Mustafa Balbay ART kanalindaki programinda bendenizden bahsettiydi. Söyle dediydi: “Türk aydinlarinin, Türk gazetecilerinin, Türk yazarlarinin ruhen satin alinmasi, maddi ve manevi olarak satin alinmasi çok ciddi bir strateji. Su anda Ingiltere’de özel egitim görmekte olanlardan biri, ben polemik sevmiyorum ama, adini da vericem, Prof. Dr. Baskin Oran.” (bkz. Agos, 01.12.2006, www.baskinoran.com, 337 numarali yazi). “Satilmistir” diyerek hakaret ettigi gerekçesiyle dava açiyoruz, 03 Nisan 2007 tarihli dilekçede avukatlari aynen su savunmayi yapiyor: “Davaci, Agos yazilarinda Avrupa Birligi karsitlarini, Ermeni soykirimi yoktur diyenleri elestirmistir. Müvekkilimiz bu yazilari incelemis ve kendisinde olusan kanaati izleyicilerin dikkatine sunmustur. Beyanlari, elestiri mahiyetindedir”. Yani, açikça, “hainler”e hakaret ve iftira etme özgürlügü vardir, diyor. Oysa, daha bugüne kadar agzimdan veya kalemimden “Ermeni soykirimi” diye bir terim çikmadi. Çünkü 1915’deki utanilasi katliamin “soykirim” olarak anilmasina çok çesitli nedenlerle karsiyim ve çok çesitli yazilarimda ve konferanslarimda bunu döne döne anlattim. Yerevan’da verdigim bildiride bile. Zaten, Diaspora’nin kimi unsurlariyla sürekli didismem de temelde buradan kaynaklaniyor. Farzedin ki Agos’taki yazilarimda “Ermeni soykirimi”ni savundum; nasil oluyor da “AB’ye maddi ve manevi olarak satilmistir” diye hakaret görmeme hukuki dayanak olabiliyor bu? Bu nasil hukuk anlayisidir? Balbay’in avukatlari sonunda bir de “pazarlik”a girismis:

“Bir an için müvekkilimizin beyanlarindan dolayi sorumlu tutulmasi gerektigi varsayilsa bile, davacinin talep ettigi tazminat miktarinin fahis oldugu görülmektedir”. *** Iste böyle davalardir ki Türkiye’de “hakaret özgürlügü”nün degil, “ifade özgürlügü”nün geçerli oldugunu yerlestirecek. Erken olmazmis, geç olurmus, mahkeme mahkeme dolasirmisiz, hiç önemli degil. Bir gün mutlaka olacak. Çocuklarimiz rahat edecek. Olay bundan ibarettir. -Büyük 14 Nisan:Tükenis ve Umut.(Baskin Oran) Herkes sayiyi açik artirmaya ve eksiltmeye çikarmis durumda. Çok anlamsiz. Aynen, 1915 Kiyiminda kaç kisinin telef oldugu tartismasi gibi. Çünkü Tehcir’de tek bir kisi bile ölmüs olsa, bir devletin vatandaslarini kesin ölüme yürütmesi, sayilardan tamamen bagimsiz olarak bizatihi vahimdi. 14 Nisan’da onca aydin, cumhurbaskani (CB) seçiminden ürküp “Dinciler Geliyor” diye kendini Anitkabir’e atmissa, bu mitingin sayilardan tamamen bagimsiz olarak bizatihi büyük bir olay oldugunu kabul etmek lazim. *** Yalniz, olayin asil önemi galiba baska tarafta: Ürken insanlarin, kendilerini ürkütenlerle ayni düzlemde olmalarinda. En az üç açidan: 1) AKP yalnizca 2003 basindan beri hükümet. Simdiye kadar böyle bir miting görülmedigine göre, ülkeyi 80 küsur yildan beri Kemalizm yönetiyor. Demek ki bu insanlar bizzat kendi temsilcilerinin yarattigi sonuçtan ürktüler ve ayirdinda degiller. 2) Bu insanlar örtünmeye zorlanmaktan, yani özgürlüklerinin kisitlanmasindan ürktüler. Oysa, “özgürlük”le birlikte anilmasi zor bir kavram olan “asker”le bu mitingin ilgisi ciddi boyutlardaydi. Düzenleyici Atatürkçü Düsünce Derneginin (ADD) baskani E.Orgeneral Sener Eruygur. Yani, Nokta dergisinde yayinlanan ve E.Oramiral Özden Örnek’e atfedilen güncede darbe planladigi yazilan eski Jandarma Genel Komutani. Eruygur, iki hafta kadar önce Milli Mücadele Derneginin Ankara’da düzenledigi dayanisma yemegine katildi (http://www.sonsayfa.com/news_detail.php?id=40417). Bu dernek, 2003’deki ADD yürüyüsünde “Ordu Göreve!” pankartini açan ve her sayida ordu müdahalesini açikça istemenin yanisira “Türkoglu!, Türklügünü Koru! Kürtlerle evlenme, alisveris etme!” diye uyaran (http://www.turksolu.org/89/basyazi89.htm) Türk Solu ekibi tarafindan 2007 basinda kurulmus bulunuyor (Radikal, 17.02.07).

Ankara Üniversitesi eposta grubunda bir tip profesörünün nitelemesiyle “mitingdeki en güzel konusmayi yapan” Prof. Birgül A. Güler “Türkiye’nin güvencesi Kemalist Ordu’yu bagrimiza basiyoruz” diye basladi, “Kemalist Ordu konusacak!” diye devam etti, “Biz darbeci degiliz, devrimciyiz” diye bitirdi. Yani, “Dinciler” özgürlükleri kisitlayacak diye meydanlara akin eden insanlar, ülkede defalarca askerî darbe yapmislardan medet umanlarin düzenledigi bir mitingi doldurdular. Aynen, Çankaya’da tesettürlü bir bas görmek için yanip tutusanlara oy veren “Dinciler” gibi. 3) Gerçi “Dinci” çok degisti, “O Artik Burjuva”; Israil’e ihracat yapiyor (nasil ki, birçok Kemalist “O Artik Asker”se). Ama “Dinciler”in ilkeleri, degisebilecek cinsten degil: Kutsal yerleri Kâbe, kitaplari Kur’an, peygamberleri Muhammed Mustafa. Bu katiliktan ürkenlerin sigindiklari yer Anitkabir. Kitaplari Nutuk. Ebedi Sef M.Kemal Atatürk. Acaba Kemalizm 1930’lardan beri hiçbir biçimde degismemis “laik bir din” olarak düsünülebilir mi? O yillardan beri Kemalizm’de degisen bir sey duydunuz mu? Acaba, T.Erdogan’in (her açidan ve D.Baykal hariç herkes ve her kurum için yipratici bir olay olan) CB adayligindan duyulan rahatsizlik, artik uçaklara binen tesettürlülerden duyulan rahatsizliktan daha mi güçlü? Sakin, burada karsilikli bir “sinifsal durum” olmasin? T.Erdogan bir inat içinde. Ama onu buna zorlayan, Tan Oral’in karikatüründeki gibi (Cumhuriyet, 12.04.07) “Yukari çikarsa ondan kurtulurum; kalirsa sözümü dinletmis olurum” diyen “Kemalist” D.Baykal’in baslattigi inat degil mi? Yani, Büyük 14 Nisan, aynen 367 gülünçlügü gibi, Kemalist söylemin güçlenmesi yerine bir diger “tükenis” belirtisi olmasin? *** Ama, 14 Nisan’da bir sey daha vardi: O gün Ankara’da Mülkiye, Hukuk ve ODTÜ’den bir avuç ögrenci mitinge katildilar. Harçliklarindan 10.000 adet fotokopi yapip bildiri dagittilar. Sloganlari suydu: “Ne Postal Ne Takunya, Cumhur’undur Çankaya!” Ayni gün, Istanbul’da “Genç Siviller” Miniatürk’teki Anitkabir’e yürüdüler. Ellerinde “Tehlikenin Farkinda misiniz, Resolar Memolar Iktidara Geliyor!”, “Tehlikenin Farkinda misiniz, Halk Plajlari Doldurdu Vatandas Denize Giremiyor”, “Demokrasiye Nokta Konulamaz” pankartlari vardi. Bir de CB adayi belirlediler: “Hem Türk, hem Kürt, az buçuk da Ermeni, türbanli bir kadin, hem de Alevi” Aliye Öztürk. http://www.aliyeozturk.com sitesinde size gülümsüyor. Olabilir ki, görülmedik bir gelisme geliyor. Kurucusunun “Fikriyati dondurmayalim” dedigi

Kemalizm, tas gibi dondurulmak yüzünden (baba diyalektik!), “Güçlü Devlet” için “Muasir Medeniyet”e geçmek gerektigini nihayet idrak etmeye basliyor olabilir… (Not: Bendeniz hâlâ, Erdogan’in aday olmayacagini düsünüyorum) -Sükür,1905 yilina ulastik(Baskin Oran) Benim Bodrum’daki canim arkadasim (ve Feyhan’in kuzeni) Ahmet’i tanirsiniz. Her konuda enseye tokatizdir, malum. Bir tek, Türkiye’nin meshur konulari hariç, tabii. Bu gece yine dösendi: “Ulen, allah senin gibi aydinlarin fazlaligindan milleti korusun. Vallahi birgün ben sikacam, ben sag sen selamet! Nasil profluk len bu? Herkes PKK düsmani ya, sen Kürt yanlisi. Herkes Ermeni meselesini elbette Türk yanlisi olarak getiriyor, sen Ermeni yanlisisin. Çogunluk cumhuriyetçi ya, sen hemen karsi cepheye geçiyorsun. Millet senin bu durumunu vallahi ögrendi. Dalgasini geçenler var. Bugün biri telefonda, senin eniste aynen bunlarin yaninda yer alir, dedi. Ögrenmisler seni”. Sonra devam ediyor: “…Yani, ilerde ben de gerçegi görüp karima türban mi giydirecegim? Hadi s… len! Sen nasil bu kafalari desteklersin? Vallahi bu fikirleri yazarsan ben de sokaga çikarken utanirim. Bodrum’da beraber gezmem eniste. Seni yuhalar bu millet!” Yani, mealen, “Sen mazosistsin” diyor. Valla, yuhalamak degil ya ne yapsalar, anlasilan (Ahmet’ime göre) bendeniz böyle dogmus bulunuyorum bir kere; elimde degil. Tabii, benim için dünyanin en büyük cezasi Bodrum’da Ahmet’imsiz dolasmaktir. Ama o da kusura bakmasin siz de bakmayiniz, serde mazosistlik var, bu tehdidi bile göze alarak Abdullah Gül’ün CB adayi ilan edilmesinden duydugum memnuniyeti belirtmek istiyorum. *** Neden? Gül benim babamin oglu mu? Hiç sanmam. Ben dini bütün bir âdem miyim? Eh, simdi ayip olmasin, konusturmayin. Ben küfür yemekten zevk mi aliyorum? Hayir; ama etmekten aldigimi söylerler. Peki, niye memnun oldum? Çünkü efendim, Türkiye bu sayede 1905 yilina nihayet girecek de ondan. 1905’te Fransa’da “kavgaci laiklik” bitti, “uzlasmaci laiklik” basladi. Simdi nedenlerini anlatmak uzun sürer; Fransa’nin simgesi “Marianne” ile Kilise’nin simgesi “Marie” (Meryem) bu tarihten sonra baristilar. Ve sonuçta, “Iki Fransa” zaman içinde birbirini ehlilestirdi. *** Bendeniz tâ basindan beri RTE’nin CB adayligini zararli ve dolayisiyla çok akildisi gördüm. Iki sebepten:

1) RTE çatismaya programli. Böyle birisi CB olamaz. 2) 14 Mayis mitinginin de açikça gösterdigi gibi karsisindakileri ve özellikle Baykal’i inanilmaz besledi. Birbirine kenetledi. (Simdi Baykal’in bütün gidasi gitti gider. “RTE’yi çikartmadik ya!” diye avunmaktan baska sözü kalmayacak. Zaten, hiçbir zaman da olmadi. Siz hiç Baykal’in polemikten baska bir sey yaptigini, herhangi bir programi oldugunu isittiniz mi?) Bu akildisiliktan dolayidir ki, bir noktadan sonra RTE’nin vazgeçmesi akilciydi, beklenmeliydi. AKP’li milletvekilleri arasindan çikacagina göre, iki adayim vardi: Abdüllatif Sener ve Abdullah Gül (daha aykiri bir tip oldugu için birincisi tercihimdi). Iki nedenden ötürü: 1) Ikisi de RTE’nin aksine güler yüzlü ve uzlasmaci tipler; 2) Burada siki durun: Ikisinin de esinin basi bagli. Çünkü artik Türkiye’de Devlet ile Din’in barismasi gerek. Süreç asla bugünkü haliyle devam edemezdi. Bir kesim, esi basibagli bir CB gelirse dünyanin basimiza çökecegini düsünüyor. Tabular böyledir. Simdi gelecek ve çökmeyecek. Çökmeyince, tabu sarsilir. Sarsilacaklar ve uzlasmak zorunda hissedecekler. A. Gül’ün uzlasmaci kisiligi yumusak geçiste önemli olacak. -18’deki dipfrize koydugunuz bile en fazla 6 ay dayaniyor. Bu ülke 75 yildir hiçbir seyin degismedigini, degismeyecegini, degismemesi gerektigini söyleyen bir felsefeyle yönetilegeldi; olacak is mi bu? Simdi “Iki Türkiye” zaman içinde birbirini ehlilestirecek. Devlet “dinci”lerin alt-kimligine saygi gösterecek, onlar da sistemin kurallarina göre oynayacak. Zaten su anda basibagli esler bizim Oran’in parkurunda parlak esofmanlarla jogging yapiyorlar, köpek gezdiriyorlar. Iktidar bizatihi ehlilestirir ki, bunlar bir de kaçinilmaz olarak burjuvalasti. Türkiye 1905 yilina girdi; kutlu olsun. Darisi, Kürt 1905’inin basina saçilsin. *** Ha, dünya basimiza nasil çökebilir? Iki durumda: 1) Eger Gül, RTE’nin dümen suyunda hareket eder de tarafsiz olamazsa; 2) Gül, Çankaya’daki davetlerde içki ikram ettirmezse. Bunun tam bir turnesol kagidi. Ama kimsenin bu kadar aklini yitirmis olabilecegini düsünemiyorum. Bu kasabaliliklar AKP’ye yakin geçmiste fazla pahaliya patladi. Her halükârda, Gül simdiye kadar gelmis geçmis bütün CB’lerden daha önemli bir pozisyonda. Türkiye’yi vezir de edebilir, rezil de. ***

Olmazini düsünelim: “Oylari yüzde 8-10 arasidir, degistiler, burjuvalastilar dedigin Islamcilar bizimkilerin baslarini kapattirmaya kalkarlarsa?” O zaman, 2000’lerde 1930 Kemalizmi yapanlara karsi yaptigim mücadelenin 1.000.000 misli sertini onlara karsi yaparim. Yapariz. Inanin, çok daha kolay. Ama, “Ya gözüne girerse?” fikrasiyla memleket yönetilmez efendim. -E-muhtiradan N-muhtiraya Türkiye.(Baskin Oran) Bir önceki bildirinin (28 Subat) adi “Postmodern” idi, yenisine “E-muhtira” dendi. Bundan sonraki de herhalde “nanoteknolojik” olur. Bildirinin tümü, “dinciler”in 23 Nisan’a alternatif program düzenlemelerini kinamaya, son bölümü de isin özüne ayrilmisti: “TSK… kendisine kanunlarla verilmis açik görevleri eksiksiz yerine getirecektir”. Ilginç olan, sonuna sikistirilmis ve bütünle ilgisiz cümleydi: “Ne Mutlu Türk’üm Diyene anlayisina karsi çikan herkes TC’nin düsmanidir ve öyle kalacaktir”. Galiba bu yüzdendir, ürperti yerine ironi dogurdu: “GKB sitesi hacklendi” türünden e-dedikodular. “Kim, kimi, kimden koruyor?” (www.cagdashukukculardernegi.org) diye çemkiren hukukçu tepkileri. “Bu GKB’nin olamaz; kötü bir köse yazarinin” yorumlari. Ve hatta, “Uykusu kaçan birileri…” cinsinden çok sayida bildiri. Anayasa Mahkemesinin verdigi “367 sarttir” hükmü ise hem Türkiye’yi 75 yildir tas gibi donmus görmek isteyen 1930culari hem de AKP kurmayini kurtardi. Ve tabii, “Bu yargi organi degil, parlamento disi muhalefet!” diyenleri. *** 1) “Anayasal düzeni ortadan kaldirmaya tesebbüs” (TCK Md. 309, agirlastirilmis müebbet). 2) “Yasama organina karsi suç” (TCK Md.311, cezasi agirlastirilmis müebbet). 3) “Hükümete karsi suç” (TCK Md.312, agirlastirilmis müebbet). 4) “Halk arasinda korku ve panik yaratmak amaciyla tehdit” (TCK Md.213, 4 yil). 5) “Halki kin ve düsmanliga tahrik veya asagilama” (TCK Md.216/1, 3 yil). Halkin bir kismini resmen düsman ilan ediyor. 6) “Adil yargilamayi etkilemeye tesebbüs” (TCK Md. 288; 3 yil). E-muhtira bu suçlari isliyor. Ama bu konu savcilarin isi; geçelim. Yani, askerî savcilarin. Çünkü darbe girisimleri artik GKB Askerî Savciligi’na gönderiliyor (Milliyet, 28.04.2007).

*** Bildiri bu sefer korkutamadi, çünkü “ortam” yok. AKP’nin kasabaliliklari yani fistik yesili giydirilmis bebelere 23 Nisan’da ilâhi söyletmeler e-darbeyi “mesru”lastirmaya yetmiyor. Galiba GKB, Baykal’in ve 14 Mayis mitinginin rüzgarina kendini kaptirdi. Rüzgar deyince, iki “Esas Oglan”a bakalim: 1) Erken seçimde AKP çok daha güçlü gelecek; hep öyle oldu. Ama iktidar olacagim diyorsa demokratlasacak. Yoksa RP/FP’ye dönecek ve batacak. 2) Süreçten esas 1930cular etkilenecek. Çünkü bu sayida ve beklentideki yüz binleri tutmayi dondurmaciligi birakmadan nasil saglayacak? Simdiden basladi: a) 14 Nisan’in düzenleyicisi, acele darbe meraki herkesin agzinda olan E. Org. Sener Eruygur idi. 29 Nisan’inki, “Darbelerin çözüm olmadigi çok ama çok açiktir” diyen Prof. Türkan Saylan. “Ne Postal Ne Takunya” diyen CHP’li gençler cabasi. “14 Nisan, 1930cularin son çigligidir” derken, kastim Anitkabir’i Kâbe’ye döndüren “laik dinci” profesörler ve politikacilar idi. Simdi olaylarin gidisi halk açisindan bir de bu diyalektik sonucu patlatti. Seyh uçmaz, mürit uçururmus; 1930cular simdi ne yapacak uçmaya devam edebilmek için? b) Büyük çogunluk, hayatinda ilk defa sokaga dökülenler. Bunlar ömür boyu “Oglum! Ne isin varmis yürüyüste!” demis anneler. Simdi “suç ortagi” oldular. c) Dahasi, artik kendilerini ezilmis hisseden bu kitleler baska ezilmisleri fark edebilirler. Kendilerinin Türk degil Beyaz Türk (LAHASÜMÜT) oldugunu sezmeye baslayabilirler. Asagiladiklarinin dincilik degil, zencilik oldugunu görebilirler. “Din Elden Gidiyor”la “Laiklik Elden Gidiyor”un parallelligini kurabilirler. Kazik kadar çocugu ebedi korumanin çocugun degil ebeveynin ihtiyaçlarindan kaynaklandigini anlayabilirler. Her iki taraf, ipten köprünün bir ucunun laiklik, öbür ucunun demokrasi yakasina dügümlendigini algilayabilir. *** Sonuçta, Fransa’da yasanmis olana varacagiz: 1905 sonrasinda Marie ile Marianne’in (yani “Iki Fransa”nin) birbirini ehlilestirmesine. Burasi erkek memleket. Bu is “Iki Oglan”a düsüyor. Hatta, onlarin anlasmasi, “Ikinci Iki Türkiye”yi yani Türk-Kürt’ü de etkileyecek. 75 yil sonra dogal süreç basladi; sanci bundan. Kimse “ortam” insa etmeye kalkismasin; büyük burjuvazinin, solun ve gençlerin birlikte “Ne Darbe Ne Seriat” dedigi bir ülkede sonuç vermez. Bundan sonra darbe hayaldir. Nanoteknoloji de üçüncü sayfa haberi olur. -2007:Korku ve Umut.(Baskin Oran)

2004 Ekiminde Azinlik Raporu’nun saldiriya ugramasiyla baslayan süreçte, Türkiye dibe dogru devam ediyor. Cumhurbaskani Sezer’den itibaren, topluma “yukaridan” sürekli korku sikiliyor: “Rejim tehlikede!”. “Parçalaniyoruz!”. Hiç bu kadar resmen korkutulmamistik. Tüm dünyalari kasabalarda irkçi chat olan issiz gençler de korkutuluyor. Korkan insandan ürkeceksin. Öldürüyorlar. Devam edecekler. Öldürdüklerinin ortak özelligi: Farkli oluslari. “Açik sir”lar uçusuyor: Genelkurmay’a alinacak/alinmayacak gazeteciler listesi (“Andiç”). TSK’ca yakin iliski kurulacak “sivil” toplum örgütleri listesi. Askerî darbe günceleri. Bu sonuncusunda darbeci olarak geçen eski Jandarma Genel Komutani’nin genel baskani oldugu Atatürkçü Düsünce Dernegi (ADD) tarafindan düzenlenen 14 Nisan mitingi. Burada konusan kadin profesör: “Türkiye’nin güvencesi Kemalist Ordu’yu bagrimiza basiyoruz” ve “Kemalist Ordu konusacak!”. Erkek profesör: “Hiristiyan misyonerligi basini alip gitmektedir. Istanbul’u basinda Ortodoks patriginin bulundugu bir dukaliga dönüstürmek isteyenlerin istahlari iyiden iyiye kabarmistir”. Anitkabir’i tavaf ederek moral bulan yüz binler. Iyi taninmis bir tiyatrocu: “…Canim darbe istiyor”. Özellikle ve her seyin ötesinde, Yargi’nin durumu. Yargiçlara “birkaç” bomba attirdigi ilan eden emekli korgenerale “zamanasimi”ndan takipsizlik (Milliyet, 13.04.2007. Bundan sonraki tüm tarihler 2007’dir). 12 yasindaki terlikli çocugu evinin önünde öldüren polislere “mesru müdafaa”dan beraat (Radikal, 19.04). Azinlik Raporu için “Azinlik arayanlar, babalarinin kim oldugunu analarina sorsunlar” diyen milletvekiline “ifade özgürlügünü kullanmistir” gerekçesiyle beraat (Agos, 13.04). Darbe iddialari artik askerî savcilik tarafindan sorusturulacak (Radikal, 14.04). Darbe iddialarina degil, bunlari yayinlayan dergiye sorusturma ve ardindan baskin (Milliyet, 14.04) ve kapattirma. Gazeteye makale yazan yargica sorusturma (Radikal, 29.03). Ogluna mezarlikta agit yakan köylü anneye dava (Radikal, 14.02). YÖK karsiti eyleme on yil hapis (Milliyet, 20.04). Ama, ayni dönemde yine Yargi’dan: Karayolunda hiz limitini asan savciya “yasa boslugu” nedeniyle ceza yazilmasi yasagi (Milliyet, 13.03). Bir milletvekilinin “Yargitay siyasallasti” demesine (Radikal, 22.02), bir digerinin “kivirtiyor” sözüne (Radikal, 08.04), bir profesörün Anayasa Mahkemesi için “TSK gibi ideolojik bekçilik yapiyor” sözüne hakaret gerekçesiyle mahkumiyet. “Mini etek igrendiriyor”a mahkumiyet (Hürriyet, 13.02). Iddianamesinde Genelkurmay baskaninin adini geçirdigi için meslekten ihraç edilen Semdinli savcisina ayrica tazminat (Radikal, 21.02). *** Neler oluyor? Nedir bu korkunun kökleri? 1) Bütün kimlikleri ve ekonomileri alt-üst eden küresellesmeye tepki icabi milliyetçilige ve dine siginma. Bunun paraleline, “Islamofobi” adi altinda Avrupa da kapilmis vaziyette. 2) D.Avrupa’yi alinca bütçeyi tüketen ve Islamofobi yüzünden kitlelere teslim olan Brüksel’in Türkiye’yi 2015’e kadar uzak tutmak için her yeni belgede yeni bir önkosul icat etmesine tepki. 3) Temizlik adina 100 yila yakindir halinin altina süpürülen sorunlarin (Kürt, Kibris, Islam, Ermeni, vb.) zombilesmesi ve kokmaya baslamasi. 4) Bu sorunlara hâlâ 1930 reçeteleriyle yaklasan resmî ideolojinin çaresiz kalinca “Vatan Gidiyor” ve “Seriat Geliyor” diye paniklemesi. Bu Sevr Paranoyasi’nin, M. Kemal’in “Muasir Medeniyet” dedigi B. Avrupa’yi emperyalist ve “misyonerci” ilan etmesi.

Zaten, son Malatya katliaminda da fazlasiyla var bunlar. Yani, Osmanli’dan miras gayrimüslim asagilamasina ek olarak, Avrupa’yi her ilkbaharda isgal ve talan eden Osmanli’yi yücelten tarih egitimi. Yani, resmen, barbarligin kahramanlik diye ögretilmesi. (Maçlardaki döner biçaklari, yeniçeri palalari). 5) Bunlara bir de ekleyin: Bu gençleri “Hepimiz Samast’iz” (yani, hepimiz arkadan vuran katiliz) diye selamlayan kitleler ve bayrakli Atatürk’ü fon alarak resim çektiren emniyet ve ordu mensuplari. Yani, katilleri resmî kutsayisimiz. *** Bütün bunlar var. Fakat 2007 cehennemini izahta yetersiz. Panigin asil nedeni bir menfaat bozulmasinda, Millet-i Hakime’nin dokunulmaz tahtina artik dokunuluyor olmasinda yatiyor. 1454’te kurulan Millet Sistemi’nin egemen unsuru “Millet-i Hakime”, bütün Müslümanlardi. Sistem 1839 Tanzimat’la resmen son buldu. Ama zihnimizin “isletim sistemi” olmayi sürdürüyor. Su farkla ki, Cumhuriyet’le birlikte “Müslüman”in yerini “Müslüman-Türk” aldi. Daha dogrusu, LÂHASÜMÜT. Yani, Lâik olmak sartiyla Hanefi, Sünni, Müslüman, Türk. Yeni Millet-i Hakime olmak için bu bes niteligin tümüne sahip olmak sart. Bu “kokteyl”, 12 Eylülcülerin elinde “Türk-Islam Sentezi” biçimine bürünecektir. Zaten, Malatya’daki gibi bir vahset (testis kesme, anüs biçaklama, vb.) ne sadece din’le olabilirdi, ne de sadece milliyetçilikle. Ikisinin birlesmesiyle oldu. Diger bir deyisle, halk arasindaki gayrimüslim nefreti ile seçkinler tarafindan “antiemperyalizm” markasiyla pompalanan yabanci/Bati nefretinin füzyonuyla. Devam edelim. Türkiye’deki Ikinci Yukaridan Devrim yani Ekim 2001-Mayis 2004 AB Uyum Paketleri, çesitli alt-kimlikleri ifade etmeyi mümkün kilarak LAHASÜMÜT’ü vurdu: Kürtçe, Arapça vs. yayin, üç büyük disindaki gayrimüslim vakiflarinin da taninmasi, din hanesinin bos birakilmasi veya beyanla doldurulmasi, insan haklariyla ilgili uluslararasi antlasmalarin ulusal yasalara üstünlügü, vs. Bütün bunlar LAHÜSÜMÜT için esitlik düzeyine inis demekti. Birinci Yukaridan Devrim yani Kemalizm 1920’lerde Aydinlanma’yi getirerek muazzam bir dönüsüm basarmisti: a) Yari-feodal imparatorluktan Ulus-devlet’e; b) Cemaat’ten Ulus’a; c) Tebaa’dan Vatandas’a geçis. Ikinci Yukaridan Devrim onun devamina giristi: a) Asimilasyoncu Ulus-devlet’ten Demokratik Devlet’e; b) Alt-kimlikleri inkâr eden Tekçi Ulus’tan alt-kimliklere saygi gösteren Birlikçi Ulus’a; c) Devletine zorla katlanan Mecburi Vatandas’tan Gönüllü Vatandas’a yani devletini seven vatandasa geçis. Kemalizm’in iki temel direginden biri olan “Güçlü Devlet”in, kesmeye çalistigi ikinci temel direk “Muasir Medeniyet”e nihayet teslim olmaya baslamasiydi bu. Birinci’nin temsilcileri iste bu paniktendir ki Sevr Paranoyasi tepkisini veriyorlar. Oysa onlar, 1920’lerde Birinci’yi yapmis Kemalistlerin torunlari. 2000’lerde engellemeye çalistiklari Ikinci’yi savunanlar da, Birinci’ye 1920’lerde dinsel tepki vermis “Mürteci”lerin torunlari… Fevkalade ezber bozucu bir durum. *** 2007’de suradayiz: 1) 1920 ve 30’larda Birinci’yi yapmis ve Türkiye’ye büyük “özgüven” asilamis Kemalizm, bugün Türkiye’ye büyük “korku” enjekte ediyor. Çünkü laikligi Müslüman halk, milliyetçiligi de solcu aydinlar üzerinde tahakküm araci olarak kullanip herkese ne yapip ne yapamayacagini teblig ettigi tahtindan esitlik düzeyine (aslinda, “esitler arasinda

birincilik” düzeyine) indirilme tehdidi altinda. 2004’teki Azinlik Raporu’nun “Üst-kimlik olarak ‘Türk’ parçalayicidir, ancak ‘Türkiyeli’ birlestirici olur” demesine siddetle tepki göstermis olmasi da bundan. Komünizm ölmeseydi Kemalizm bunu bu kadar yapmayabilirdi. Ama hem düsman yoklugu zordur, hem de artik solcu jargon kullanabilir. Bati düsmanligi yapmak için 1960’larin “anti-emperyalizm” kavramindan medet umuyor. Nazim’i içeri atmisti, simdi siirine sariliyor. Yabancilara tatil evi satmayi vatani satmak diye takdim ediyor; adam cebine koyup yurtdisina götürebilir çünkü. Anti-emperyalizmin bu yorumu artik bir “milli magduriyet psikolojisi” yaratmaya dönüstü. Mars’tan duysan Türkiye isgal altinda sanirsin. “PKK parçalayacak!” diyor; oysa PKK artik en aciz öldürme biçimi olan mayinlara kaldi; en zayif anini yasiyor. “Seriat geliyor!” diyor; oysa Islamci dedigimiz “O Simdi Burjuva”. Israil’e ihracat yapiyor, esi de jogging. Bunu görmek ezberleri bozacagi için ya “Takiye yapiyorlar” demek kaliyor, yahut “Bize de basörtüsü taktirtacaklar”. Günümüzün Kemalist’ine gelince, “O Simdi Asker”. Darbe çagrilari yapiyor. Tayini: AKP’nin saçmasapanliklari ve kasabaliliklari. Bu açidan, yatip kalkip RTE’nin adayligini kutsamali. Ama simdi uzlasmaci Gül aday oldu, gidalari kesilecek. Muhtemelen, yeni “Basörtülü ve Güleryüzlü Çankaya” döneminde “Iki Türkiye” birbirini karsilikli olarak ehlilestirecek. 1930 da tarihe iyice gömülecek. Tabii, Gül Çankaya’da içki servisini yasaklamazsa. 2) Türkiye’yi dönüstürmüs olan Kemalizm, kendini dönüstürmeyi basaramayan her sey gibi geriye düstü. Hadi söyleyelim, “kati”likla itham ettigi yani Kutsal Kitap Kur’an, Peygamber Muhammed Mustafa, kutsal yer Kâbe gibi degismez kaliplarin düzlemine düstü. 80 yillik Kemalist yönetimden sonra bu aydinlarin 14 Nisan’ta Nutuk yazari Atatürk’ün Anitkabir’ine kosmaktan baska sey düsünememelerini nasil yorumlayacagiz? “Özgürlük” ararken “Asker”e övgüler düzmekten daha büyük çeliski olabilir mi? Acaba, RTE’nin (her açidan ve D. Baykal hariç herkes için yipratici olan) cumhurbaskani adayligindan duydugumuz rahatsizligi, uçaga bindigimizdeki tesettürlüden de zaten duymuyor muyduk? Yani, vatan-millet derken, acaba ortada “ayaktakimi”ni asagilamak biçiminde bir de sinifsal “vaziyetler” yok mu? RTE’nin adayligi bile, asagidan tepkici anti-Bati köylüyü yukaridan etkici pro-Bati burjuvaya dönüstürdügü için, Birinci’nin bir anlamda zaferi degil mi? “Dinciler” degisti ama, 1930’lardan beri Kemalizm’de degisen bir sey duydunuz mu? *** Ben duydum. 14 Nisan günü, Ankara’da Mülkiye, Hukuk ve ODTÜ’den bir avuç ögrenci mitinge katildilar. Harçliklarindan 10.000 adet fotokopi yapip bildiri dagittilar. Sloganlari suydu: “Ne Postal Ne Takunya, Cumhurundur Çankaya!” Ayni gün, Istanbul’da “Genç Siviller” Miniatürk’teki Anitkabir’e yürüdüler. Ellerinde “Tehlikenin Farkinda misiniz, Halk Plajlari Doldurdu Vatandas Denize Giremiyor” gibi pankartlar vardi. Bir de cumhurbaskani adayi belirlediler: “Hem Türk, hem Kürt, az buçuk da Ermeni, türbanli bir kadin, hem de Alevi”. Http://www.aliyeozturk.com sitesinde size gülümsüyor ve imzanizi istiyor. You Tube’da da oynuyor: http://www.youtube.com/watch?v=YSsaSTu9yNk Olabilir ki, görülmedik bir gelisme geliyor. Kurucusunun “Fikriyati dondurmayalim” dedigi

Kemalizm, tas gibi dondurulmak yüzünden (baba diyalektik!), “Güçlü Devlet” için “Muasir Medeniyet”e geçmek gerektigini nihayet idrak etmeye basliyor olabilir. -“Cumhuriyet Mitingleri” ve Tam Bagimsizlik.(Baskin Oran) Bu önemli mitinglerin temalarini dikkatle incelemeliyiz ki gerekirse ders alalim, gerekirse verelim. Laiklik disinda iki tema daha vardi: “Anti-emperyalizm” ve ”Tam Bagimsizlik”. Ikincisinden baslayalim. Bagimsizlik, bir dis politika terimi. “Bir devletin baska bir devlet yönetimi ve denetimi altinda olmamasi” demek. 1920’lerde ve 1960-70’lerde de öne çikmisti. Ama bu seferki takvimini sasirmis (anokronik). Çünkü, M. Kemal 1920’lerde “Istiklal-i Tam” derken, ekonominin önemine gönderme yapiyordu. Miting hocalarinda ekonomi, özellestirmeleri protestodan ibaret. 60 ve 70’lerde solcular “Tam Bagimsiz ve Gerçekten Demokratik Türkiye” diyordu. Miting hocalarinin çogu demokrasiyi “Kemalist Ordu konusacak!” diye anliyor. Silahli konusursa silahsiza ne düser? Bu hocalarin niye böyle konustu? Çünkü hem dis politikayla hiç ilgisiz dallardan geliyorlar, hem de 1) Kavramin içerigini bilmiyorlar; 2) Bugünün, 1920 ve 60-70’lerdeki dünya ve Türkiye’den 180 derece farkli oldugunu görmüyorlar. Anlatalim ve gösterelim. Bagimsizlik yok, “Göreli Özerklik” var Bagimsizlik, aslinda “sinirlilik” demek. Nasil bireyin özgürlügü baskalarinin özgürlügüyle sinirliysa, devletin bagimsizligi da ötekilerin bagimsizligiyla sinirli. Üstelik, bagimsizligi sinirlayan iki unsur daha var: 1) Devletler, daha avantajli görüyorlarsa, kendi kendilerini imzalariyla sinirliyorlar (Bulgaristan’in vs. AB’ye girmek istemesi); 2) Devletleri hem iç hem de dis dinamikler sinirliyor (birazdan gelecegiz). Yani, alinmayin ama devletin tam bagimsizligi diye bir sey yok. Uluslararasi ortamdan mutlak tecrit diye bir durum mümkün olmadikça da olmayacak. Bakin, rakipsiz ABD bile kitipiyoz Saddam Iraki’na saldirabilmek için nasil tam 21 ülkenin askerine muhtaç oldu. Hatta, bagimsizlik da yok. Dahasi, özerklik bile yok. Peki, ne var? Literatürde “Devletin Göreli Özerkligi” denen sey var. Yani, ilke olarak içte de dista da bagimli olan devleti zaman zaman nispeten rahatlatici dönemler var. Bize bagimsizlik (hatta, tam bagimsizlik) diye ögretilmis bu kavrami daha yakindan tahlil edelim: 1) Devletin Iç Göreli Özerkligi, o devletin ülkedeki sosyal siniflarin etkisinden kimi durumlarda nispeten siyrilmasi demektir. a) Siniflar tam olusmadiginda (Atatürk Türkiyesi); veya b) Dengede oldugunda (60 ve 70’ler) yasanir. Ama konumuz bu degil. 2) Konumuz, Devletin Dis Göreli Özerkligi (bundan sonra: Özerklik). Bir devletin a) baska devletlerin; ve b) uluslararasi sistemin (ittifaklar, vs.) sinirlayici etkisinden kimi durumlarda nispeten siyrilmasi demektir. Bu, a ve b’nin geçici olarak etkisizlestigi

dönemlerde görülür. 1929 Bunalimi ve Hitler-Mussolini çikinca 1930’larda ve ABD-SSCB dengesi kurulunca 60 ve 70’lerde yasandigi gibi. Biraz daha yakindan bakalim da, miting konusmalarinin degerini ölçelim. Göreli Özerkligin de kosullari var Bir devletin Özerklik’e sahip olmasi iki unsura bagli: Uluslararasi ortama (dis dinamik) ve ulusal ortama (iç dinamik). 1) Dis dinamik: Türkiye buna etki yapamaz. Çünkü devedisi gibi iki güçten olusuyor: a) “Sermayenin yayilmasi” biçiminde tanimlanabilecek küresellesme; b) Uluslararasi siyasal sistem. Birincisini alalim. Yilda 44 trilyon dolarlik dünya gayri safi üretiminin yüzde 20’sini ve dünya ticaretinin yüzde 70’ini gerçeklestiren çokuluslu sirketleri “Benim jeostratejik önemim var ama!”yla nasil etkileyeceksiniz? Dünya para piyasalarinda bir günde islem gören 1,5 trilyon dolarin yüzde 90’i spekülasyon amaçli serseri mayin iken bunu hangi Merkez Bankasi denetleyecek? 1909 yilinda 371 tane olan NGO’lar bugün 25.000’in üstünde. Demek ki, soyadi asimilasyon olan Ulus-devlet “Ben içislerime karistirmam. Ben kendi insanima istedigim muameleyi yaparim” dedigi anda özerkligi daha da zorlasiyor. Ikincisini alalim. Türkiye’nin (+Osmanli, Bizans) velinimeti olan Kuvvet Dengesi bitti. 1930’larin ve 60-70’lerin Özerklik ortami yokken, hangi Tam Bagimsizlik? 2) Iç Dinamik: Özerklik’i güçlendirmek için yapilacak tek sey, bunu düzeltmek. Nasil? Dis politikanin ardinda bulunan ve üç halkadan olusan (Askerî, Ekonomik, Toplumsal) “arkaplan”i güçlendirerek. Oysa, askerî bakimdan Türkiye ABD’nin verdigi silahlara bagimli. Ekonomik bakimdan da IMF’ye. Sonuç Bu durumda, Özerklik için yapilacak tek bir sey var: Toplumsal halkayi güçlendirmek. Yani Kürt ve Islam sorunlarini cesurca karsina alip çözmek. Oysa miting profesörleri Türkiye’nin 75 yildir yapageldigi devekuslugunu, yani bütün sorunlari hali altina süpürmeye devam etmesini istediler nutuklarinda. Kürt sorununu bütün Kürtleri Türk yaparak çöz ve olmayacagim diyenlere de “TC’nin Düsmanidir ve Öyle Kalacaktir” bildirisi yayinla. Ermeni sorununu “Yagmur yaginca magaradaki iskeletleri sel götürmüs, ama bakin Roma seramikleri var” diye çöz. Islam sorununu, basini örtenlere evinden çikmayi haram ederek çöz. Sonuçta, kendini de çöz, gitsin. Ondan sonra da “Tam bagimsizlikçiyiz”, öyle mi? -Cumhuriyet Mitingleri ve anti-emperyalizm.(Baskin Oran)

Bu “anti-emperyalizm”in dogrudan ve dolayli biçimleri var ama ortak paydalari ayni: Gayrimüslimleri ve Bati’yi “öteki”lestirme: Pontus kurmak istiyorlar; Fener’i Vatikan yapacaklar; Misyonerler bizi bölüyor; Ermeniler toprak istiyor; Dönmeler her yere egemen, vs. Daha dogrudani: AB Türkiye’yi parçalayacak. En çok görülen pankartlardan biri: “Ne ABD Ne AB”. * * * Sabanci Arjantin’de fabrika kuruyor. Fransa’da banka alan var. Balkanlar’da ve Orta Asya’da Türkçe kurslari açiyoruz. Onun için, bu kavrami dar tanimlamak lazim: “Ekonomik ve siyasal çikar saglamak için isgal”. Isgal olmadan emperyalizm olmaz. Olursa, Türkiye de emperyalisttir. 60’larda, Ankara’daki yabanci kültür derneklerine “kültür emperyalizmi” dedik. Biraksalar, bir kabilenin öbürüne saldirmasina da emperyalizm diyecektik. Aynen diasporanin “jenosit”ine benzer biçimde, terimi tepe tepe kullandik. Neden? Bilmiyorduk ki sosyal bilimlerde bir kavram ne kadar genis anlamda kullanilirsa o kadar yozlasir. Ayrica: 1) 1964’te Mülkiye’ye girdigimde damarda getirdigim milliyetçilik ile orada buldugum Marksizm uyusmuyordu. Anti-emperyalizm bu ikisi arasindaki köprüyü kurdu. Tabii, ayagi birincinin üzerine insa edilmis bir köprü. 2) Her kötülügü emperyalizmden bilmek rahatlaticiydi. Birçok seyi “emperyalizmin oyunu”na yükleyip geçtik. 3) O devirde 141-142 vardi; kapitalizmi elestirmek zordu. Anti-emperyalizm sayesinde, ABD karsitligi üzerinden dolayli anti-kapitalizm yapabildik. * * * Aradan 40 küsur yil geçmis, mitingciler Türkiye’de bu kavram aynen kullaniyor. Ama bizimki kadar çocuksu ve masum biçimde degil. 1) “Ne ABD ne AB” diyenlerin çogu, 60 ve 70’lerde moda icabi “ABD’ye Hayir” diyorlardi. Kendi gençlikleri ile bugün arasindaki köprüyü simdi böyle kuruyorlar. Normal de, komünizmin yikilmasindan yararlanarak bunu Marksist terimlerle ifadeye yeltenmelerini kabul edemiyorum. Nazim’i 28 yil 4 ay cezaya çarptiran bu zihniyet simdi siirlerini okuyor. Bir yandan hiçbir cop ve gaz endisesi olmaksizin meydanlara çikip, baska bir meydanda coplanan ve gazlanan 1 Mayisçilara zerre kadar yakinlik duymamalarini hazmedemiyorum. Üstüne de, “sol”un birlesmesini istiyorlar. 2) Mitingler piknikten farksizdi (bkz. www.hurriyet.com.tr/gundem/6509538.asp?gid=48). Ama piknik bile yüce sebep ister. Anti-emperyalist slogan atinca olusan “magduriyet” (victimization) durumu onlari yüceltiyor. Ermeni Sorunu açisindan da iyi duruyor. 3) Mitingcilerin içinde elbette “Ne Takunya Ne Postal” diyenler vardi. Ama büyük çogunluk, “Eger laiklik elden gidiyorsa, tabii ki ordumuz bâsimizin tâcidir” esprisindeydi. “AB’ye Hayir” diyerek bunu dolayli söylediler. * * *

Bundan sonrasi, bizim o zamanki tifilligimizi asiyor. Çünkü su sonuçlari doguruyor: 1) “Ülkenin Bölünmez Birlik ve Beraberligi” açisindan: Dönmeler, Fener Patrikhanesi, misyonerlere kananlar vs. dedin mi, bu ülkede gayrimüslim dogan veya olanlari düsman ilan ediyorsun. Bunun adi Nefret Söylemi’dir. TCK 216’ya girer. Bölücülügün de dik âlâsidir. 2) Demokrasi açisindan: Büyük çogunluk, LAHASÜMÜT avantajlarini kaybetme korkusu belasina, alistigi cinsten laiklik devam etsin de demokrasi her zaman bulunur diyen türden. Tabii, AB’yi uzak tutmak önkosul oluyor. 3) Dis politika açisindan: AB’yi Emperyalist ABD’yle ayni kaba koyarak Türkiye’nin bütün dis politika olanaklarini yikiyor. Türkiye’yi yasatan hep Kuvvet Dengesi oldu. Dogu-Bati karsitligi olmayinca Bati içindeki hiziplere oynama olanagi vardi. “Ne ABD Ne AB” slogani bizi ABD’ye mahkum ediyor. 4) “Vatan” kavrami açisindan: Avrupaliya sayfiye evi satmak = “vatani satmak”. Oxford’daki lojmanin kapicisiyla aramiz pek iyiydi: Marmaris’ten ev almis. Sizin bir ülkede eviniz olsa oranin iyiligini mi istersiniz kaosunu mu? Sanki adam evi cebine koyup götürecek. Bu ne menem bir anti-emperyalizmdir? Bitmedi. "Küçücük çocuklari katil yapan irkçiliga karsiyiz. Asla olmayacak darbelere karsiyiz” diyecegi için Prof. Türkan Saylan’in konusturulmadigi (E.Temelkuran, Milliyet, 15.05.07) Izmir mitinginde Alpaslan Isikli, o da profesör, konusuyor: “Izmir limani satildi ey Izmirliler! Izmir limani artik Izmir’in de, Türkiye’nin de degildir”. Aman tanrim! 5) Bizzat Atatürkçülük açisindan: Biz gençken sadece ABD düsmanligi yaptik; Bati degil. Slogana AB’yi de katan, “Muasir Medeniyet” Bati’yi düsman ilan ediyor. Bunu simdiye kadar bir tek Seriatçilar yapmisti yahu. (Not: Geçenlerde Istanbul’dan bir ögrenci benle eposta röportaji yapti. Bir hafta sonra yine yazdi: “Son bi soru sorucam hocam ama bu ödevle ilgili degil. Kürt müsünüz”. 1971’de cezaevinde escinsellerin hasta olmadigini anlatmaya kalktigimda mahkumlardan Gazozcu Dogan demisti: “Yani, sen bize simdi ibneleri mi müdafaa ediyon?” Bu yazidan sonra benim emperyalist ajan ve gayrimüslim olduguma inananlar artacaktir. Selam söyleyin). -Cumhuriyet Mitingleri ve Laiklik.(Baskin Oran) “Tam bagimsizlik” ve “antiemperyalizm”den sonra, mitinglerin tahlilini esas sloganla tamamlayalim: Laiklik. Mitinglerin temel ayirici özelligi olan kadinlar ilk iki sloganla degil, laiklikle ilgiliydi. Bundan anladiklari da, dogal olarak, kimse karismaksizin rahat olmaya devam edebilmek. Oysa, mitingleri düzenleyenlerin derdi baska. Ama, buraya gelmeden önce, konumuzla ilgili temel bilgilere bakalim.

Laiklik ve sekülerlik nedir? Laik, Latince ruhban disi demek olan “laicus”tan. Feodalitenin ve Kilise’nin bir zamanlar güçlü oldugu Katolik ülkelerde kullaniliyor. Laiklik/laisizm de, dinin etkisini silmeyi hedefleyen devlet politikasinin adi. Laik de zaten devlete iliskin bir sifat. Seküler, Latince çagdas demek olan “soeculum”dan. Protestan ve Anglo-sakson ülkelerde kullaniliyor. Bunlar feodalitenin ve Kilise’nin gücünü uzun bir süreçte iyice kirmis. Nitekim, Ingiltere Krali VIII. Henry’nin Kilise topraklarini gasp edip soylulara satmasi yani “millilestirmesi” olayi, bu gaspin Fransa’da yapildigi 1789’dan tam 2,5 asir önce. Sekülerlik devletin degil toplumun sifati. Toplum sekülerlesince laisizm gerekmiyor. Buralarda (göçmenlerin dini Islam disinda) dinden korku yok. Ikisinin ortak noktasi su ki, dinsel ortamlari Katolik ve Protestan diye çesitlilik (=denge) arz ettigi için devletin karsisina “yekpare” bir din kurumu çikamamis. Dolayisiyla, toplumun sekülerlesmesi kolay olmus. Bizim Türkiye Kilise emsali bir Islami kurum tanimamis. Hatta Sünni Islam’i daima devletin pençesi altinda tutmus (Sultan>Seyhülislam). Ama feodal yapi Kemalizm’le tam tasfiye edilemedigi için dinsel tortular duruyor ve korkutuyor. Daha önemlisi, dinsel çesitlilige de izin vermemek yüzünden din kurumunu karsisina bir yekpare blok olarak almis. Öyle bir devletin laiklik politikasindan bahsediyoruz ki gayrimüslimleri ya öldürerek (1915), ya göndererek (1923), ya korkutarak (1934), ya pogromlarla (1955), ya mülksüzlestirerek (1942, “1936 Beyannamesi”), ya sinirdisi ederek (1964) durmadan tasfiye etmis. Üstelik, dinsel çesitliligin öteki kanadini yani Alevileri de sürekli bastirmis; sisteme sokmamis, pogromlara seyirci kalmis: 1978, 1979, 1993, 1995. Sonuç: devlet bir yanda, dag gibi Sünni Islam diger yanda. Tabii ki sürekli zor kullanacak. Bu, yenilgiyle esdeger. * * * Dönelim mitinglere. Bu durumda beklersiniz ki kürsüdekiler bu “yekparelik”ten rahatsiz olsunlar. Sünni Islam’in bir miktar dengelenmesi için dinsel çesitlilik talep etsinler. Üstelik, dünyadaki tüm laikler gibi insan ve azinlik haklarini savunsunlar. Çok beklersiniz. “Din elden gidiyor”un altindaki imza: Rahsan Ecevit. “Rahsan elden gidiyor” diye espri yapip “sesini benzetseniz”, bu sefer “Hiristiyan misyonerligi basini alip gitmektedir” ve “Elimize bedava Incil tutusturuluyor”lari ne yapacaksiniz?. Bunlari söyleyen Prof. A. Isikli Izmir mitinginde de Hrant’in cenazesinde “Hepimiz Ermeniyiz” diyenleri kinadi. Acaba dünyanin herhangi bir yerinde, tehdit saydigi egemen dini zayiflatmak için onun rakibi olan azinlik dinine saldiran laikler var midir? Bu acayipligin çok net iki sebebi var: 1) Bu “laikler” aslinda Millet-i Hakime ideolojisinin

militanlari. Kafalarindaki Türk falan degil, farkinda olmadan LAHASÜMÜT. Laik olmak sartiyla Hanefi, Sünni, Müslüman, Türk; 2) Bu “laikler” “tam bagimsizlikçi” ve “antiemperyalist” olduklari için, katledilen gayrimüslimler ve papazlar bizi sömürgelestirmek isteyen emperyalist Bati’nin ajanlari oluyorlar. Sonuç: 2 temel ikili ayrim 2007’de “laiklik”i anlamak için su tahlilleri yapmak lazim: 1) “Iki tür küçük burjuvazi” ayrimi: Küçük burjuvazinin iki kanadi vardir: Okumus ve Okumamis. Birincisine “aydin” diyoruz, ikincisine de “esnaf”. Bugün bize “laik-dinci” kavgasi diye takdim edilen olay iste bu ayrimla ilgili, seriatla degil. Iki sebepten: a) Bu kavga bu iki kanadin sinif-içi iktidar kavgasi. “Kemalist” dedigimiz yerlesik ve eski seçkinler bir yanda, yeni seçkin olmak için yanip tutusanlar diger yanda. Molière gibi basyapit yazmak zor; jogging yapan bir basibagli görünce dudak bükmekle idare ediyoruz. b) Mesele din’i kullanmaksa, ikisi de kullaniyor: “Dinci”ler Sünni Islam’i, digerleri de laik din ulusalcilik’i. Hatta, birinciler ikincilerden çok daha hizli evrilmekte! 2) “Düzenleyenler-katilanlar” ayrimi: Katilanlar, fiesta kültürü olmayan bu ülkede ilk kez fiestaya çiktilar. Amaçlari, korkudan kurtulmak. Düzenleyenlerin amaci: Korkuyu sürdürmek. Bu sayede laiklikle kitlelere, ulusalcilikla aydinlara tahakküme devam. Bir de, darbe yapilamayacak kadar gelisen bir ülkede müdahale’nin yeni “mesruluk” temelini “Koruma-kollama”dan mecburen “Meydanlarda toplanan Atatürkçü milyonlar!”a kaydirmak… -Operasyon!(Baskin Oran) Yine “operasyon” modlarina girdik. Yaparsak ne olur? Önce geçmise bakalim. Çünkü sosyal bilimlerin elinde laboratuar olarak sadece tarih var. Söyle baslayalim: Daha 1921 M. Kemal - F. Bouillon anlasmasindan itibaren Türkiye’nin kendi güneyi ve dogusuyla ilgili olarak yaptigi bütün antlasmalar tek bir amaca yönelik oldu: Bölge ülkeleriyle anlasarak Kürtleri ortak zapturapta almak. Doruk noktasi 1937 Sadabad Pakti’nin 7. maddesi olan bu politika genelde basarili. Bir tarafta isyan edip öbür tarafa kaçanlar geri verildi, vs. Türkiye’de 12 Eylül 1980 darbesi patlayip da Kürtler o sirada iktidar boslugu içindeki K. Irak’a kaçinca, durum degisti. Diyarbakir Askerî Cezaevi’ndeki iskencelerin acisi buradan yapilan saldirilarla çikartilmaya baslandi. Bunun üzerine “operasyon”lar devreye girdi. Eski operasyonlarin röntgeni Bunlarin ilki, ilginçtir, 1983’te. Yani, PKK’nin ortaya çikisini simgeleyen 1984 Eruh-Semdinli baskinlarindan önce. Bunun ardindan, sayilari bugüne kadar 30’a yaklasmis baskalari sökün etti. Bir siniflandiralim: 1) 1983-84: Irak’la özel anlasma yapilarak girildi. 2) 1984-88: Irak’la imzalanan Güvenlik Protokolü’ne dayanilarak girildi. Bu belge, yukarida sözünü ettigim antlasmalarda oldugu gibi, her iki imzaci tarafa Kürtleri sinir ötesinde “sicak takip”le izleme olanagi veriyordu. 1988’de kaçan Kürtlerin izlenmesine

Türkiye engel olunca, Saddam bu Protokol’ü feshetti. 3) 1991-95: Protokol feshedilince, gerekçe “Mesru müdafaa”ya dönüstü. Amerikalilarin Çekiç Güç’ü kullanarak Türkiye sinirinda Kürtlere bir “Güvenli Bölge” kurduklari dönemdi bu. Türkiye’nin çeliskisi büyüktü: PKK’yi vuran operasyonlar engellenmesin diye, Bölge’nin bir Kürt devletine dönüsecegini göre göre, bu gücün süresini her üç veya alti ayda bir uzatiyordu. 4) 1995-2003: Gerekçe bu sefer de “Türkiye’nin varolma hakki”na dönüstü. Bazi operasyonlar çok büyük boyutlar ve amaçlar tasiyordu. Örnegin Mart 1995’deki “Çelik Harekati” 50.000 asker ve korucuyla sinirdan 60 km içeri girdi. Eylül 1996’dakinde bir “Güvenlik Kusagi” kurulacagi açiklandi. Bütün bunlara ciddi uluslararasi tepki geldi. Yer tutmasin diye pek ayrinti veremedim ama, bilmem sunlar dikkatinizi çekti mi: Bir kere: Operasyonu mesrulastiran gerekçeler resmî “antlasma”dan baslayip zaman içinde “varolma hakki”na dogru bulaniklasiyor. Zaten 91’de “mesru müdafaa” gerekçesinin baslamasiyla birlikte bir yandan AB’den, bir yandan da Filistinlilere Israil saldirilarini hatirlayan Üçüncü Dünya ülkelerinden ugultu gelmekte. Ikincisi: Operasyonlar Amerikalilarin ve K. Irak Kürtlerinin “full” onayiyla yapiliyor. Hatta Amerikalilar uydudan bilgi veriyor, Kürtler de PKK’ya karsi fiilen çarpisiyor. Ama sonuç fark etmiyor. Örnegin 1992’de sinir boyunca 65 karakol insa ediliyor, çekilirken pesmerge kontrolüne birakiliyor, bunlari PKK isgal ediverince Nisan 1994 harekati yapiliyor, vs. Haziran 1997’deki Çekiç Harekati’na Barzani’nin pesmergeleri de katiliyor. Yine de ABD ve Ingiltere disinda Bati’dan ve Arap ülkelerinden büyük tepki var. Üçüncüsü: Türkiye her seferinde “Bu sondur” diye ilan ediyor, sonun sonu gelmeyince de “PKK’nin kökü kazinincaya kadar” diyor. Dördüncüsü: Türkiye’nin asil çeliskisi baska yerde. Bir yandan PKK’ya karsi K. Irak Kürtlerini elektrik, silah, para, kirmizi pasaport vs. vererek güçlendiriyor, bir yandan da onlarin fazla güçlenip devlet kurmalarindan ürküyor. Sebebi: Kendi Kürtlerini memnun edemedigini biliyor; onlardan hiç emin degil, Kürdistan kurulursa oraya meylederler diye korkuyor. Üstelik PKK’nin 1995’ten sonra askerî alanda kesin yenilmesinden sonra yine uykuya yatiyoruz. Idam cezasini kaldirmak ve TV’de 45 dakika Kürtçe program yapmak disinda hiçbir demokratiklestirme çabasina girismiyoruz (28.05.2007 tarihli Radikal’den haber: “Igdir Vali Yardimcisi Mithat Gözen, Kürtçe türkü söyleyen Çoban Ali’yi sahneden indirdi”). Kürt agirlikli illerde hiçbir ciddi ekonomik projeyi yürürlüge sokmuyoruz. ABD’nin 20 Mart 2003 Irak istilasi Kürdistan’i kurdugunda, Türkiye bu vaziyette. Bu cesaretin bir sebebi olmali Simdi öyle bir acayip bir durum var ki, vallahi anlamiyorum. ABD’nin tüymek için (kusura bakmayin, Türkçede bunu adi budur) kendini paraladigi yere biz girmek için paralaniyoruz. Bölgeyi iyi bilen Cengiz (Çandar) 26 Mayis tarihli Referans’ta yaziyor: “Kandil Dagi’ni görmek için 250 km gitmek, sarmak için 50.000 asker lazim. Diyarbakir ve Malatya hava üsleriyse 456 km ötede”. Hadi vardik ve sardik, bu kadar mars çaldiktan sonra orada kim kalir? ABD’nin ve Irakli Kürtlerin yardimiyla PKK terörünü 25 yildir temizleyememis bir Türkiye, simdi ABD’nin “Kolaysa gir!”, Kürtlerin de “Kolaysa gel!” dedigi bir dönemde girip temizleyecek. Birincinin eli kendini Irak’ta destekleyen biricik unsura yani ikinciye mahkumken, bu ikinci de devlet kuruyorum diye magrurken. AB’nin ve Arap ülkelerinin protestolari hazirken. Operasyonun korkunç ekonomik maliyetiyle firlayacak enflasyonumuz kapidayken. Bu arada da “strateji uzmani” emekli generaller demeç

veriyor: “Girmek yetmez, bir de 15 kilometrelik Güvenlik Kusagi lazim”. Aman tanrim. Bir mazosizm durumlari mi var, yoksa daha incelikli durumlar mi? Genelkurmay Baskani daha 1,5 ay önce operasyon istedi, Meclis’i göreve çagirdi, Hükümet orali olmadi, Ulus’ta bomba patladi, Hükümet askerden talep gelsin derhal karar alalim dedi. Ama bu sefer de Genelkurmay’dan ses çikmiyor. Insanin aklina kötü seyler sokanlar var. Diyorlar ki, Kürtlerin Meclis’e girmesini engellemek için elbirligiyle her sey yapildi, anayasa bile degistirildi ki bagimsizlari birlesik oy pusulasina hapseden degisiklik bu seçimlere uygulanabilsin. Ama adamlar kararli, bagimsiz girecekler, bir sürü muzir aydin da bagimsiz girecek, mitingler bitti, muhtira mizah konusu oldu; seçimleri yaptirmamak için tek çare savas. Polis yasasi da gümbür gümbür geliyor; kaldirimdan yürüyenin parmak izini alacaklar… Olabilir mi? Bilemem. Bildigim tek sey, Kürtler Meclis’e bu sefer de giremezse Türkiye’nin isinin fevkalade zorlasacagi. Siyaset biliminde iki durum var: Muhalefeti sisteme sokmak, muhalefeti sistem disina itmek. Birinci durumda giren senin mevcut düzeninde reformlar ister, ikinci durumda itilen sistemi yikmaya soyunur. Yani, lafi dolandirmayayim, daga çikar. Sen de gider indirmek için operasyon yaparsin, her operasyondan sonra da “Bu sonuncusu” diye ilan edersin. Olmayinca, “Daga çikanin kökü kazinincaya kadar” dersin. Yani, mevzu vatansa, gerisi teferruat. Mesela, kendi Kürtlerini yabancilastirmak teferruat. Iç savas olasiligi teferruat. Iyi de, Ulus’taki terör eylemi en fazla DTP’ye zarar verdi. Her mayin patladikça adamlarin oylari buharlasiyor. Bu nasil is simdi? Yoksa DTP’yi engellemek isteyenler arasinda PKK da mi var? Aklimizi koru, olmaz mi yarabbi. ------------------------ Tarih laboratuari meraklilarina Not: 1974 Kibris sonrasinda Yunanistan’da ve 1982 Falkland sonrasinda Arjantin’de neler oldu, bir göz atiniz; benim anlatacak yerim kalmadi. -Ezber boz ve tutarli ol.(Baskin Oran) “Hadi seçildin.Konusamazsin bile.Sira gelmez” diyorlar.Hatirim kalir. Basin toplantisi yaparim. “Söyletmediklerini siz yazin” derim. Kaldi ki, bir tek kisi dahi gündemi degistirmeye yeter çünkü önemli olan Ezber Bozmak. Bugüne kadar, 1965’de Türkiye Isçi Partisi hariç, Meclis’te ezber hiç bozulmadi; sonuç da malum. Büyük hizmettir. Vallahi tarihe geçer. “K.Irak’a girelim, terörü yuvasinda temizleyelim”. Bozacaksin: “Senin korkun PKK degil, Kürdistan’in kurulmasi. Kendi Kürtlerini mutlu edemedigini bildiginden korkuyorsan, otur, Kürtçe türküye bile engel olan zihniyeti artik itlaf et. Irak meselesi dis degil iç politika sorunudur”. “Laiklik elden gidiyor”. Bozacaksin: “Bu kavga Laikçi-Dinci kavgasi degil. Kasaba Sermayesi yeni burjuvazi biçiminde geliyor, sense iktidarina ortak istemiyorsun. Karsindakinin saçmaliklarini kullanip bu sinif kavgasini seriat tehlikesi gibi sunmaya ve insanlari korkutmaya kalkma.”. Yalniz, ezberleri bozmanin bir önkosulu var: Tutarli olmak. Örnekler verelim. Karsilikli milliyetçilikler “Ne Mutlu Türk’üm Diyene anlayisina karsi çikan herkes düsmandir ve öyle kalacaktir” cümlesi tipik bölücülüktür, diyeceksin. Çarpilacaklar. Kendini Türk olarak nitelemeyen

milyonlarca Türkiyeli’yi zorla mi Türk yapacaksiniz, diyeceksin. Ama hemen arkasindan, Kürt milliyetçiligini ele alacaksin. ”Ezen ulus milliyetçiligi” kötü “ezilen ulus milliyetçiligi” iyiyse, Israil devletinin kuruldugu 14 Mayis 1948’e kadar “ezilen” olanlar 24 saat sonra Filistinlileri ezmeyi nasil becerdi; izah et bakalim, diyeceksin. Devam edeceksin: Kürtler ve Aleviler azinlik degiliz esas ve kurucu unsuruz diyorlar. Bu durumda Türkler ve Kürtler disindakiler ikincil mi oluyor? Biz Beyaz Türklerle ugrasirken simdi de Beyaz Kürtler mi çikiyor? Çerkesler ne olacak mesela? Varlik Vergisi ve saireyle perisan edilmeden önce Osmanli’nin ve Cumhuriyet’in tek girisimci grubu olarak ekonomiyi ayakta tutan gayrimüslimler ne olacak? Gayrivatandas, herhalde? Diyeceksin: Ben siddet kullanimina karsiyim. Kim kullanirsa kullansin. Kim baslatmis olursa olsun. Çünkü sen baslattin yok ben baslatmadim’in sonu gelmez. Türban meselesi Örnekler o kadar çok ki, bu haftaki Agos’u bana tahsis etseler yetmez. Üniversitelinin giyimine karisana medeni ülkelerde deli derler. Bunlar, üniversiteye basörtüsüz sokmayan Iran’in ikizi. Bütün dertleri, laikligi “laikçilik” haline dönüstürerek kitlelere tahakküm etmek. Sorsan, kamu alanlarinda/resmî dairelerde basörtüsü olmaz, derler. Hemen ezberini bozacaksin: Kamu alani olan sokakta türbanla dolasanlari da eve tik. Resmî daire PTT’ye pul almaya giden basörtülü kadinlari da. Basin toplantisinda, ezilen-dislanan kategoriler arasinda Müslüman kizlari da saydim. Sasiranlar oldu. Onlar da savunmasiz; onlari ancak benim gibi solda bagimsiz adaylar savunabilir. En az iki sebepten: 1) Dinciler üniversite hocasinin da türban takmasini istiyor. Oysa burada bir ayrim sart: Hizmet Alan-Hizmet Veren ayrimi. Birincisi istedigini takar, ikincisi takamaz çünkü devleti temsil etmektedir. 2) Dinciler benim ögrencilerimin mini etek giyme hakkini savunmuyor. Hatta, benim rakimi yasakliyor. Yani tutarsiz bu insanlar. Kendi insanlarina ancak zarar verirler. Cumhurbaskani Sezer, basini örten milletvekili eslerini resepsiyonlara çagirmadi. Ben o zaman milletvekili olsam, bana gelen davetiyeyi medya önünde yirtardim. O gücü nereden alirdim? Solda bagimsiz olusumdan. Ama bir de suradan: Insanlar bilirdi ki bir gün Çankaya kabullerinde içki servisi yapilmazsa, ben o resepsiyonu o anda terk ederim ve demeç verip bir daha çagrilmamami “hassaten rica” ederim. Ancak tutarli olursan inandirici olursun ve gerek yandaslarina gerekse memlekete hizmet edebilirsin. Ezberi birakalim, tutarli olalim Basin toplantisinda ezilen-dislanan kimlikleri siralarken “cinsel kimlikler” kategorisinde kadinlari, escinselleri, travestileri saydim. Yarin feministler kalksa, efendim nasil bizi escinseller ve travestilerle bir kefeye koyarsiniz diye protesto etse, büyük deger verdigim bu insanlara muazzam tepki gösteririm. Çünkü ezilmis-dislanmis bir grubun baska bir ezilmis-dislanmis gruba ayrimcilik yapmasi en feci sey. Siz böyle yapinca içlerinden bazilari kizar, fakat büyük çogunlugu takdir eder ve sonunda hepsi destek verir, çünkü davranisiniz tutarlidir. Tutarlilik herseydir. Maalesef, bu hayalî durum gerçek de olabiliyor. Bu düzen en ezilmis-dislanmislari bile kendi kategorilerine yabanci kiliyor. Onlar da kendilerinden baskasini dikkate almamak, sadece kendilerini kurtarmak egilimine girebiliyorlar. Bazi Aleviler sadece Alevilerin, bazi Kürtler sadece Kürtlerin aday gösterilmesini isteyebiliyorlar. Yani, kendilerine karsi yapilan ayrimciligin hem kurbani hem aleti oluyorlar. Intihar serbest. Ama kendi camialarini ve Türkiye’yi yaralamak serbest degil. Sakin kimse sadece kendini kurtarmak için digerlerinin omzuna basmaya kalkmasin. Sadece kendisinin temsilini istemesin. Tutarlilik sayesinde fevkalade özgün bir yöntemi santim

santim insa ettigimiz sirada lütfen özen gösterelim. Türk Kürt’ü, Kürt Ermeni’yi, Ermeni Çingene’yi, Çingene Çerkes’i, Çerkes Issiz’i, Issiz Kadinlar’i, Kadinlar Alevi’yi, Alevi Escinselleri savunacak, vs. vs.. Hedef budur. -Iyisaatteolsunlar.(Baskin Oran) “Böyle ortamda seçim olmaz” dedirtmek için ugrasanlar var. Sunu bastan söyleyeyim de öyle ilerleyelim: Savasta bile olsak bal gibi seçim yapariz. Inönü de 1943 seçimlerini savasin göbeginde yapmisti. Seçimleri Acaba Kim Istemiyor’a geçelim. Bunlari 4 kategoride toplamak mümkün. 1) AB’deki Türkiye Düsmanlari istemeyebilir. Sarkozy gibileri Islamofobiyi bununla hakli gösterecekler ki korkmus kitlelerden oy almaya devam etsinler. 2) Türkiye’deki AB Düsmanlari istemeyebilir. Sevr Paranoyalarini hakli gösterecekler ki korkmus kitlelerden oy almaya devam etsinler ve demokrasinin getirecegi yeni sesleri önlesinler. Dikkatinizi çekti mi? Bu iki “iyisaatteolsunlar” arasinda çikar birligi var. Birbirlerinden besleniyorlar. Biri olmazsa öbürü de olmaz. Buna siyaset biliminde “dikotomi” denir. Sicagi ancak soguk sayesinde, gündüzü ancak gece sayesinde algilayabiliriz. 3) Meclis’e degil Dag’a Inananlar istemeyebilir. Çünkü Kürt talepleri parlamentoya yansirsa bunlar zayiflar. Kaldi ki, Dag’a Inananlar, dogmalarini ve büyümelerini 12 Eylül mezalimine borçlu olduklarini herkeslerden iyi biliyorlar. Tabii, Dag’a Inananlar rahatsiz. Hem böyle devam etmek fiilen zor, hem de kamuoyunu aleyhlerine çevirerek Türkiye’de yasamaya devam etmek hiç akillica degil. Fakat hem dagda üzerlerine gidilince mayin patlatiyorlar, hem de Apo’nun yakalanmasindan sonra yapilan AB Reformlari Kürtlere hiçbir gerçek umut isigi yakmadi. 4) Kürtleri ve “Dincileri” Ne Pahasina Olursa Olsun Meclis Disinda Tutmaya Inananlar istemeyebilir. Hepimizi panige sokan iki unsur var: Dag’dakileri takip ederken mayinlarla ölenlerimiz, büyük kentlerde patlatilan bombalarla ölenlerimiz. Sirayla bakalim. Dagdakileri takip. Acaba neye yariyor? Dogu’daki koskoca ordu bu 1500 kisiyi niye çembere alip dagda tutmuyor? Üzerlerine gidilmese ne olur? Gidiliyor ve yüksek rütbeli subaylar bile ölüyor. Acaba neden gidiliyor? Bu isleri anlamak için siyaset bilimi profesörü olmak yetmiyor anlasilan. Büyük kent bombalari. Lafi dolastirmayayim; bu bombalari kimin attirdigini bilmiyorum. Anafartalar terör olayinin karanlik sanigi olaydan birkaç saat sonra saptaniverdi. Daha önemlisi, çok yakin geçmiste bizzat kendi komutanlarimiz bizi çok sasirttilar. Isim de vereyim, mesela bir E.Org. Sabri Yirmibesoglu 6-7 Eylül olaylarini Fatih Güllapoglu’na “Muhtesem bir örgütlenme” diye anlatti (Tanksiz Topsuz Harekat, Ist., Tekin Y., 1991, s.104). Mesela, emekli olunca MHP’ye giren Korg. Altay Tokat, bölgesindeki yargiç ve

savcilarin evlerine “islerini ciddiye alsinlar diye” bomba attirdigini 27 Temmuz 2006 tarihli Yeni Aktüel’e övünerek anlatti. Susanlar kimbilir kaç tane. Generallerin bu “eylem”leri Genelkurmay’dan emir alarak yaptiklarini sanmiyorum. “Vatanseverlik”lerinden yapmislardir. Bütün felaket de orada zaten. Ben simdi nereden bilecegim Ankara ve Bakirköy’deki bombalarin baska Vatansever Altay Tokatlar tarafindan attirilmadigini? Attirilmayacagini? Bir cevabi olan varsa derhal söylesin veya ebediyete kadar sussun. Bu 4. kategori su anda iki seyin pesinde: 1) Kürtleri Meclis’e sokmamak; 2) Hükümeti ve Meclis’i çaresiz birakarak yipratmak. Dikkatinizi çekti mi? Bunlarin talepleri aynen 3. kategorinin talepleri. Buyurun en hasindan bir dikotomi daha. Gelelim Genelkurmay’in açiklamasina Bütün bunlari bildikten sonra, 8 Haziran 2007 tarihli Genelkurmay açiklamasi beni fevkalade rahatsiz ediyor: 1) Bu açiklamada “Baris, özgürlük ve demokrasi” kavramlarinin “teröre paravanlik”la özdes tutulmasini büyük endiseyle karsiliyorum. 2) Açiklama, “Türk milletinin kitlesel karsi koyma refleksi”ne çagri yapiyor. Sonradan, siddet olaylarina karsi Ispanya’daki gibi halk protestolari yapilmasini kastediyoruz, dendi. Iyi de: a) Ispanya’daki halk tepkisi, Bask Halkinin her türlü demokratik hakkinin eksiksiz verildigi bu ülkede ETA’nin hâlâ siddete basvurmaya yeltenmesi üzerine kendiliginden olustu. ETA bu yüzden bizzat Bask esnafi tarafindan aforoz edildi. Çünkü ticaret yaptirmiyor. Dolayisiyla, bu örnek Türkiye’yle tamamen ilgisiz. b) Bu bildiri din adamlarinin iskenceyle öldürüldügü, Ahmet Kaya tisörtü giyenlerin linç edilmek istendigi bir ortamda yayinlandi. Bir anda, hiç kimselerin durduramayacagi vahim sonuçlarin ebesi olabilir 3) Bakiniz, ortamda daha neler var: Sayin Büyükanit’in 12 Nisan basin toplantisi, Ankara’daki terör olayi olur olmaz “Durun, daha neler olacak” demesi, 27 Nisan e-muhtirasi, yeni ilan edilen Geçici Güvenlik Bölgeleri, K.Irak’a müdahaleden bahsedilmesi… Peki, parti liderleri ne yapiyor? Onlar kayip. Derhal biraraya gelip seçimde kararli olduklarini bile açiklamiyorlar. Nedense. Not: Yaziyi yazdiktan sonra PKK’nin ateskes haberi geldi. Bakalim 4. kategori ne yapacak simdi. Çünkü bundan sonra kentlerdeki bombalar onlara fatura edilecek. Bu arada, umarim, daha önceki gibi “Teröristi dagda bitirene kadar harekat” denmez ve reformlar konusunda sagirkulak üstü yatilmaz. Denmez mi dersiniz? Yatilmaz mi dersiniz?

-Topuk.(Baskin Oran) Bizde topuktan vurma meraki var. Mafya degil. Kendi kendini topuktan vurma meraki. Bir epostayi özetliyorum: “B.Oran’in seçim propagandasi için hazirlanan fotograf ve kamera çekiminde yer aldim. Kendisinin hizmet alan-hizmet veren argümanini kullandigini biliyordum. Belki Meclis’e girince hizmet verene de sira gelirdi, fikri degisirdi, vs. Ama cumartesi günü üzerine basa basa ‘Basörtülü üniversitede ders alabilir, ders veremez’ dedi. Kendisine verdigim destegi, zaten küçücük de olsa, geri çekmek istiyorum. Kamera ve foto görüntülerimin bir ise yaramasini istemiyorum. Beni rahatsiz edecek, vicdanimi kurcalayacak. Çikarilmasini talep ediyorum”. Ciddi biçimde örtülü bir hanim kizla konusuyoruz, üniversiteye hem basörtülü hem mini etekli girilmesini savundugumuzu söyledik, “Ama, kantinde surada burada ahlaksiz davranislar göstermemek sartiyla tabii” dedi. Kendini üniversiteye sokmayanlara ne büyük iyilik yaptiginin farkinda degil. Partiler bu konuda enfes. AKP basta Yalçinbayir bütün insan haklari savunucularini temizledi. DP Susurlukçu Bucak’i Urfa’da birinci siraya koydu. CHP hâlâ 301’i savunuyor, daha ne? Bir örnek de Kürtlerden vermek lazim ama, bana vermemek yarasir; anlayan anlamistir. Onun yerine, Kürtlere iliskin devlet tutumundan vereyim. Danistay 8. Dairesi Türkçe disinda Kürtçe, Süryanice, Ingilizce brosür bastirdigi için Diyarbakir Sur Belediye Meclisi’ni feshetti. Baskan Abdullah Demirbas’i da düsürdü. Ayrica, 21 kisi için 3,5 yil hapis istenmekte. Vurulan Sur Belediyesi degil, Türkiye Baskan’in yazili açiklamasi var: “Resmî yazismalarda sadece resmî dil Türkçe kullanilmaktadir”. Üstelik, Türkiye’de “Cumhuriyetin temel ilkelerine ve devletin ülkesi ve milletiyle bölünmez bütünlügüne aykiri olma”mak sartiyla “Geleneksel olarak kullanilan farkli dil ve lehçelerde” yayin yapmak serbest. Üstelik, 1992 yilinda Resmî Gazete’de yayinlanarak yürürlüge giren Avrupa Yerel Yönetimler Özerklik Misaki madde 3/1, “Yerel nüfusun çikarlari dogrultusunda düzenleme ve yönetme hakki ve imkani”ndan bahsediyor. “Azinlik” kavramini resmen reddettigi ve bizim 12 Eylül anayasasinin 3/1 maddesine benzer biçimde “Cumhuriyetin dili Fransizcadir” dedigi için bayildigimiz Fransa’nin belediyelerine bakalim. Durum, kimilerimizi sekte-i kalpten gönderebilir. Çünkü Almanya sinirina yakin olanlarda nizamname öngörmüsse Almancanin bir diyalekti olan Alsasça kullanilir. Dernek faaliyetlerinde de. Kamu kurumlarinda da. Mahkemelerde, yargiç isterse bütün adli süreç boyunca. Seçim ve propaganda afisleri? 1919’dan beri. Karayollari üzerine dikilmis levhalardaki yerlesim isimleri? 1979’dan beri. Yerel Dernekler Yasasi? Bence onu hiç sormegcegdiniz, çünkü Istinaf Mahkemesi bu yasanin Almanca olmasi nedeniyle geçersiz oldugu yolundaki bir basvuruyu 1975’te reddetti. Daha fazla çesidimiz benim Karsi-Iddianame’de var. Biz ne yaptik bugüne kadar? Mart 2002’de ikinci AB uyum paketi “yasak dillerde yayin yapma yasagi”ni kaldirinca vatansever bürokratlarimiz harekete geçti. TRT Kürtçe yayin yapamayacagini bildirdi, sonra da Danistay’a gizlice dava açti. Hükümet üçüncü uyum paketini çikardi. Bürokrasimiz hemen yalnizca devlet radyosundan yayin yapilabilecegi yorumunu getirdi. Altinci paket çikartildi ve özellerden yayin yapmaya da izin çikti. Bürokrasimiz hemen bir yönetmelik yapti ve ancak “yerel olmayan” radyo ve TV’lerden

yayin yapilabilecegine hükmetti. Bir altin vurusla bitirelim: Haziran 2004’te isleri uzatmak için RTÜK Diyarbakir Valiligine yaziyla basvurdu ve orada hangi dilin konusuldugunu sordu. Devam. “Yerel diller”de kurs açilmasi gündeme gelince basvurunun yapildigi valilik, Resmî Gazete’yi okuyacak yerde Içisleri’ne basvurup talebin yasal olup olmadigini sordu. Sonra, kurslarin adina itiraz etti. Sonra, mevcut Ingilizce kurslarindan ayri bina tutulup kurslarin orada yeni müdür ve sekreterle yapilmasini istedi. Yedinci paket bunu da asinca yeni yangin merdiveni istedi. O asilinca, bina rölövesi istedi. O da asilinca, bir altin vurus da o denedi: Kapilar nizamnamedeki 90 yerine 85 cm oldugu için ruhsat verilemeyecegini bildirdi. Tabii, bu arada, Kürdoloji bulunmayan Türkiye’de Kürtçe ögretmen sertifikasi istemeler, Kürtçe dil dersi için dilekçe veren 10.538 ögrenciden 446’sina “yasadisi örgüte yataklik”tan dava açmalar, bunlarin 3621’ini gözaltina almalar, 533’ünü tutuklamalar, 15’ine üç yila kadar hapis vermeler, 7 ögrenciye “dilekçe vermeye tesebbüs”ten yarimsar ve birer dönem uzaklastirma vermeler, daha sayayim mi, yasandi. O kurslar ki, bugün ögrencisizlikten kapanmis bulunuyor. Daha fazla çesidimiz benim Türkiye’de Azinliklar’da var. Yani, efendim, bütün bunlar kendi topugumuza ates etmek degil de nedir? Bir devlet kendi halkinin 15 milyonunu kendisine yabancilastirmak için bu kadar mi paralarmis kendini? Türkiye hizli gelisiyor. Torunlar soracak: “Dertleri neydi dede?” Biz bu kadar mantiksizliktan hâlâ gebermediysek, cevap verecegiz: “Milliyetçilikti, evladim. Vatani milleti parçalanmaktan kurtarmakti”. Tatmin olmayacaklar: “Peki, Kürt milliyetçiligini güçlendirdiklerini anlamiyorlar miydi?” Boyun bükecegiz: “Mevzubahis vatansa, gerisi teferruattir evladim”… -Azmettirici olarak devlet.(Baskin Oran) E.Oramiral I. Erdil’in haksiz mal edinmekten 2 yil 6 aya mahkum edilmesi fevkalade önemli ve bir o kadar ögretici bir haber. En azindan üç açidan: 1) Askerleri cidden kutlamak lazim. Ama, haberi tersinden okursan, devletin asker kanadi sivil kanada bir fark daha atti. Çünkü siviller yolsuzluklara Izmir deyisiyle “ellesmiyor”. Simdi, TSK’nin en güvenilir kurum oldugu inanci kitleler arasinda biraz daha pekisecek ve demokrasinin gücü ile askerin gücü tamamen ters orantili oldugu için “malum durum” devam edecek. 2) Askerler yolsuzluklara göz yummuyor ama, baska seylere göz kirpiyor. Semdinli daha olur olmaz Gen.Kur. Baskani Büyükanit bas sanik astsubay için demeç verdi: “Tanirim, iyi çocuktur”. Can Dündar’in 6 Subat 2007 tarihli Neden programinda MITçi “Harp Okulu mezunu” Nuri Gündes “A. Çakici’nin gözlerinden öperim” dedi. E. Yarbay Korkut Eken’e emekli pasalarin verdigi muazzam destek: “Yaptiklari bilgimiz dahilindeydi. Efsane olmus insandir. Cezaevine girmeyi hakketmemistir”. (Bu pasalar hakkinda “suç sayilan cürmü övmek”ten sorusturma açildi ve “düsünceyi açiklama hürriyeti” gerekçesiyle takipsizlik karari verildi. Demokrasi herkese bir biçimde lazim oluyor). E. Korg. Altay Tokat ve E. Org. S. Yirmibesoglu’nun yaptiklarini tekrar etmiyorum. Simdi, devletin askerî kanadinin olayi “profesyonel”lestirdigi yaziliyor. Sadece olayin profesyonel komandalari birakilmasi degil mesele: Devletin “resmî” asker kanadina degil

ama, “gayriresmî” asker kanadina mensup birtakim devlet görevlileri yasalardan ve anayasalardan almadiklari birtakim “yetki”leri kullanirken bugüne kadar mafyayi devreye soktular. Mafya basladi kendine çalismayinca anlasilan bundan vazgeçildi. Suradan anliyoruz ki, su siralarda emekli yüzbasilar ve binbasilar pitrak gibi ortaya dökülüyor. Cephanelikleri bulunuyor. “Vatansever Kuvvetler Güç Birligi Hareketi” bunlardan sadece bir tanesi (S. Arikanoglu, Radikal, 04.07.2007). Darbe planlamaktan baslayarak, bunlarda yok yok: Tehdit, isyeri kursunlamak, ihaleye fesat karistirmak, resmî belgede sahtecilik, tarihi eser kaçakçiligi, yasadisi bagis toplama, sahtecilik, kimi askerler ve yargi mensuplariyla “sikifiki” olmak, ev alacagiz diye sehit esi dolandirmak. Sehit esi dolandirmak ve vatanseverlik? Yahu, bunlarin binde biri dogruysa, biz yanmisiz. Bu yüzbasi ve binbasilar, bunca “emir-komuta zinciri” aliskanligindan sonra bunlari bunlar “tek tabanca” mi yaptilar diyorsunuz? 3) Devletin sivil kanadi, suçu önleyecek yerde, neredeyse azmettirici gibi çalisiyor. Çünkü cezalandirmiyor. Malatya fecaati: Misyonerlere karsi kiskirtanlara ne yapildi? Devlet Bahçeli “Misyonerler masum degil” dedi (Radikal, 22.04.2007). Erzincan Il Müftülügü “Misyonerlik, Satanizm, Zararli ve Yikici Faaliyetler” diye panel düzenledi (Tolga Korkut, Bianet, 19.04.2007). Diyanet Isleri Baskani (DIB) Prof. Bardakoglu (aslinda, degerli bir insan) NTV’de 05.05.2007 tarihli canli yayinda “Insanlarimizi misyonerlik hakkinda elbette uyaririz” dedi. Peki, DIB’de “Misyonerlik Takip Komisyonu” olusturuldugunu muydunuz? Ya, DIB’in “Misyonerlik Bilgi Bankasi” için harekete geçtigini? (E.A. Yavuz, Zaman, 16.03.2005). Acaba, bu arada devletin resmî dini “Din-i Islam” oldu da biz mi duymadik? Ecevitler bu konuda “Din elden gidiyor” dediler. Cumhuriyet Mitingleri’nde laik profesörler kürsüden haykirdilar: Hiristiyan misyonerligi basini alip gitmektedir” ve “Elimize bedava Incil tutusturuluyor”. Semdinli: Zavalli savci meslekten atildi, avukatlik bile yapamiyor. Meseleyi askerî yargiya nakletmeye üç kisilik yargi heyeti karsi çikinca HSYK her birini ayri yere tayin etti. Baskani da düz yargiçliga indirerek (Radikal, 29.06.2007). Yargitay “kesif yapilmamis” diye bozmustu, heyet kesif yapmak istedi, vali “Olay çikarsa bagimsiz adaylara yarar” diye izin vermedi (Kemal Göktas, Vatan, 30.06.2007). Hrant’in katli: Enseye sikilan kursunla sonuçlanan süreç, Istanbul vali yardimcisinin Hrant’i çagirip, Sabiha Gökçen haberi hakkinda “uyarmasi”yla basladi. Acaba, bu vali yardimcisi, 22.02.2004 tarihli Genelkurmay basin açiklamasinda bu haberin “milli duygulari kötüye kullanan, tehlikeli, sorumsuz” olarak nitelenmesinden etkilenmis olabilir mi? Birlikte resim çektirmeyi “agzindan daha kolay laf almak” olarak izah edip akladilar (Radikal, 04.07.2007). Simdi de saniklarin Emniyet tarafindan terör örgütü degil de “arkadas grubu” oldugunu ögrendik (Radikal, 04.07.2007). Buraya dikkat: Çünkü teröre bakan mahkemeler bir örgütün terör örgütü olup olmadigini arastirmiyor. Içisleri Bakanligi’na soruyor, oradan ne yazi gelirse ona göre karar veriyor. Acaba simdi mesela “Vatansever Kuvvetler Güçbirligi Hareketi”nin terörcü olup olmadigini mahkeme kime soracak? Bizim Dalavera Memet abi, bilemezsiniz mazarrat yazmaktan sizlere onun ölümünü bile yazamadigim için nasil azaplar içindeyim, çocuklugunda her çocugun yaptigi cinsten bir “arak” yapinca annesinden “dut daliyla” dayak yedigini, onun için hayatinda hiç dürüstlükten sapmadigi anlatmisti; bizim kitapta vardir (s. 34-35). Iste, ebeveyn bunun tersini yapinca çocugu suça tesvik etmis oluyor. Cezalandirilmayan çocuk daha büyük suçlar islemeye özendiriliyor. Ebeveynin yerine devleti koyun, özendirmenin yerine de azmettirmeyi; “Terör Sorunu”nun karanlik yüzünün peçesini açarsiniz.

-Yargitay, Quo Vadis?(Baskin Oran) Evet, o klasiklesmis filme de isim veren tarihsel deyimle, Türkiye hukukunun zirvesi olan Yüce Mahkeme, Nereye? Bu sabah gazeteyi açar açmaz yüzümde, hatta Türkiye hukukunun yüzünde patlayan tokat söyleydi: “Yargitay, Lozan’a göre Fener’in ekümeniklik iddiasinin geçersiz olduguna karar verdi”. Ezberleri bozmaya Meclis’ten baslayacagiz derken Yargitay’dan baslamak kismetmis. Yargitay 1971 ve 74’te Türk vatandaslarinin kurdugu gayrimüslim vakiflarini “Türk olmayan” ilan ettikten sonra simdi bir de bu karari verdi maalesef. Genel tarih bilgileri Dünyada üç temel Hiristiyan mezhebi var: Kronolojik siraya göre Katolik, Ortodoks, Protestan. Papa, birincisinin kesin egemeni. Üçüncüsünün hiçbir egemeni yok. Ortodoksluk ise gerçekten ortada: 451 yilindaki Kadiköy Konsili’nden beri Fener, dünya Ortodoks Kiliseleri için “primus inter pares” (= esitler arasinda birinci). Diger Ortodoks kiliselerine emir verme durumu yok ama bu “ekümenik” (= evrensel) durum onlarin ayinlerde Fener Patrigi’nin adini anmalarini ve kendi seçtikleri dinsel yöneticileri Fener’in onayina sunmalarini gerektiriyor. Kisacasi “ekümen”lik, Ortodoks Kiliseleri arasinda dinsel protokolde önde gelmek anlaminda. Birkaç yil önce, Fener’in ekümenik oldugunu Papa da resmen kabul etti. Buna karsi çikan baslica iki kilise var: Atina Baspiskoposlugu ve Moskova Patrikligi. Yine de Yunanistan’in kimi kiliseleri bile Fener’e tâbi (ör. Onikiadalar, Aynaroz, Girit vb.). Tabii, bir karsi çikan daha var: Türkiye. Yorum yapmayayim, hukuki durum hakkinda bilgi vereyim: 143 maddelik Lozan’in hiçbir yerinde Fener’in adi veya ekümeniklik geçmez. Fener için tutanaklara bakmak gerekir: Lord Curzon bu patrikhanenin dünyevi siyasal niteliklerden yoksun, sirf bir dinsel kurum olarak kalmasini önermis, Ismet Pasa da bu sözü senet saydigini belirten bir açiklamada bulunmustur. Hepsi o kadar. Dava Yargitay’in önüne söyle geliyor: Istanbul’daki Bulgar Ortodoks Kilisesi (Haliç’teki “Demir Kilise”) rahibi Konstantin Kostoff, bir yil öncesine kadar yapageldiginin aksine, artik ayinlerde Fener Patrigi’nin adini anmamaya basliyor. Birden neden böyle yapmaya basladigi, bir tahrik durumu olup olmadigi akla geliyor ama, devam edelim. Bunun üzerine Fener onun “ruhanilik sifati”ni kaldiriyor ve durumu hem kiliseyi yöneten Bulgar Kilisesi Vakfi’na bildiriyor hem de tüm dünya Ortodoks kiliselerine. Hatta, bunun üzerine Vakif dinsel kurallara aykiri hareket ettigi için Rahip Kostoff’un is akdini feshediyor. Savci bu durumda, dinsel özgürlüklerin ihlal edilmemesine adaletimizin büyük önem verdigini gösterir biçimde, “Kostoff’un din özgürlügü ihlal edildi” diye kamu davasi açiyor. Kostoff da davaya müdahil (katilan) sifatiyla katiliyor ve “benim dinsel ibadet ve ayinim cebir veya tehdit kullanilarak veya hukuka aykiri baska bir davranisla engellenmistir; Fener Patrigi ve Sen Sinod üyelerinin cezalandirilmasini talep ediyorum” diye dilekçe veriyor. Yargitay 4. Ceza Dairesi 2007/5603 sayili bir karar veriyor. Diyor ki: Kostoff’un din özgürlügü ihlal edilmemistir. Cebir veya tehdit unsuru da yoktur. Nitekim bu sifatin kaldirilmasina iliskin kararin üzerinden bir yildan fazla süre geçtigi halde Kostoff ayinlerine devam etmistir. Buraya kadar tamam. Bundan sonra sunlari söylüyor ve bendenizin ezber bozma görevi de buradan basliyor. Kararin canalici yerlerini siyah puntoyla aliyorum.

Yargitay’in ezberini bozalim 1) Fener’in, diger bir Ortodoks azinlik olan Bulgar kökenlilerinin kilisesi üzerinde dinsel ve hukuksal hiçbir yetkisi yoktur. (karar s.1) Yanlis. Hukuksal yetkisi yok ama dinsel yetkisi var. 451 yilindan beri. Bu Türkiye hukukuyla bütünüyle ilgisiz bir husus. Bu tamamen Ortodoks dinsel kurallariyla ilgili. Yani tamamen evrensel Ortodoks Ilahiyati. Eger Türkiye mahkemeleri dünya Ortodoks ilahiyatina da karisiyorsa, bunu da bilmemiz lazim. 2) Lozan Baris Antlasmasi ve eklerinde Fener sadece bir azinligin kilisesi olarak belirtilmistir. (s.2) Yanlis. Bir kere, antlasmada Fener hiç geçmez; yukarida açik açik belirttim. Ikincisi, “ekler” denilen nedir anlayamadim, çünkü “Lozan Antlasmasi’nin ekleri” diye bir sey yoktur. Sadece, “Lozan’da teati edilen mektuplar” diye bir sey vardir ve onun da “Lozan eki” sayilip sayilmamasi doktrinde tartismalidir. Kaldi ki, Yargitay 4. Ceza Dairesi, “antlasma ve ekleri” derken nerede geçtigini açikça belirtmek zorundadir. Genellemeyle yetinmek olmaz. Üçüncüsü, bu konuda eger benim bir 2. sinif ögrencim hata yaparsa ömür boyu 3. sinifa geçemez, Lozan’da hiçbir azinligin adi geçmez. Sadece “gayrimüslimler” diye geçer. Lozan’da Rum, Ermeni, Yahudi diye azinlik ismi geçtigini sananlar Lozan’in bir kere okumak zorundadirlar. Türkiye’deki en feci ezberlerden biri budur çünkü. 3) Fener, sadece belli bir azinliga mensup kisiler üzerinde dinsel yetkileri haiz olan dinsel bir kurumdur. (s.2) Yanlis. Bir kere, yukarida da belirttigim gibi, Lozan’in hiçbir yerinde “belli bir azinlik”tan bahsedilmez; “gayrimüslim azinliklar”dan bahsedilir. Ikincisi, Fener Türkiye’de yalnizca Rum azinlik üzerinde degil, Rum olmayan Ortodokslar üzerinde de “dinsel” yetki sahibidir: Ortodoks Bulgarlar, Ortodoks Araplar, gibi. Mesela bu sonuncular Hatay’da yasarlar. Üçüncüsü, Fener yukarda da söyledigim gibi 451 yilindan beri dünya Ortodokslari için 1 numarali dinsel makamdir. Nasil vaktiyle Islam Halifesi’nin adi hutbelerde okunmussa, onun da adi ayinlerde zikredilir, vs. Bu isin bir din isi (ilahiyat) oldugu bu kadar basit ve açiktir. Dedim ya, Papalik bile bunu kabul ediyor. 4) Egemen bir devletin kendi topraklarinda yasayan azinliklara kendi vatandaslarindan farkli bir hukuk uygulayarak çogunluga dahi tanimadigi birtakim ayricaliklari onlara tanimak suretiyle özel bir statü vermesi, Anayasa’nin 10. maddesine (esitlik) açikça aykiridir. (s.2) Yanlis. Üstelik, “çogunluga dahi” deyisi çok vahim. Çünkü bu gerekçe azinliklar hukukundaki en temel ayrimi bilmiyor izlenimi vermekte: “negatif-pozitif hak” ayrimi. Bu ayrimi bilmeyen de Mülkiye 2. sinifta ebediyen kalir. Negatif hak çogunluga hatta ülkede bulunan herkese verilen haklardir: seyahat, mülkiyet, vs. Pozitif hak ise yalnizca dezavantajli gruplara (burada: azinliklara) verilen haklardir: kendi okulunu ve kilisesini kurup orada kendi dinini ve dilini okutmak, vs. Bu hak çogunluga verilmez. Dogrusu, büyük hayal kirikligina ugradim. Ve, bunun nasil bir is oldugunu anlamaya çalisirken, Anayasa Mahkemesi’nin 1994 DEP’i kapatma karari aklima geldi. Orada da negatif-pozitif hak ayrimi hiç dikkate alinmiyor ve üstelik, çogunluga mensup vatandaslar 1. sinif, azinliga mensuplari da 2. sinif sayiliyordu (bkz. benim Türkiye’de Azinliklar kitabim, s.96). Demek ki bu durum yüksek yargi mensuplarimiz arasinda çok yaygin. Çok vahim. Diger yandan, “özel statü vermek anayasaya aykiridir” diyor. Hiç anlayamadim. Türkiye’de gayrimüslim azinliklara bu “özel statü” Lozan’in 37. ilâ 44. maddeleri arasinda zaten verilmis.

5) Bu nedenle, Patrikhanenin ekümenik oldugu iddiasinin yasal bir dayanagi bulunmamaktadir. (s.2) Zurnanin zirt dedigi delige geldik sonunda. Yarabbi, biz Ortodoks Ilahiyati’na nasil karisiyoruz? Diyanet Isleri Baskanligi mi bu? Ankara Valisi N.Tandogan, huzuruna komünizmden getirilen bir gence 1930’larda “Ulan, komünist olmak gerekirse önce biz oluruz, sen kim oluyorsun!” demis bu ülkede ama, “Ortodoks olmak” konusunda da ayni seyin üstelik 2007’de söylenebilecegini dogrusu düsünemezdim… -Havva eliyle “türban” mektubu.(Baskin Oran) Havva,canim kardesim, “Canim” dememin sebebi var.Geçen haftaki Radikal Iki yazinda zarf’in güzeldi; kusursuz bir Türkçe ve saygili. Mazruf’un güzeldi; daha üniversite okumadigin halde sistematik. Basi kapali, fikri açik kizlarimizin birisin. Seninle konusmak istedim. Basi kapalilar da, açiklar da okusun. Çünkü sen de söylüyorsun, her ikisinin de içinde ufku kapalilar ve açiklar var. Yalniz, birincisi, gençsin ve dogal olarak sabirsiz bir radikalsin; kimi seyler tam istedigin gibi ve hemen olsun istiyorsun. Ikincisi, söylediginin aksine seninle iliskimiz katiyen seçmen-aday iliskisi degil. En azindan yaslarimizi düsünürsen ve müsaadenle hoca-ögrenci iliskisi. Bu sifatla, “tam ve hemen degisme” konusunda kimi hususlari dikkatine sunmak isterim: 1) Tarihsel Derinlik: Devlet-din iliskisi uygulamalarinin degismesi baska seyin degismesine benzemez. Üzerimizde tarihin ciddi agirligi var. En az iki açidan. Birincisi, milliyetçiligin çiktigi B.Avrupa’da ulusal kimligin formülü “Tarih+dil” idi, Balkanlar-Ortadogu bölgesinde hep “Tarih+din” oldu. Yani din faktörü ulusal kimliklerde fazla güçlü bir yere sahip. Bir Yunanli Ortodoks degilse ve bir Türk Müslüman degilse, Yunanli ve Türk sayilmaz. Korkutucu bir tarihsel miras bu. Baksana, birinci Cumhuriyet Mitingi’nde (Tandogan) laik bir profesör çikti kürsüye, “Hiristiyan misyonerligi basini alip gitmektedir, elimize bedava Incil tutusturuluyor” dedi. R.Ecevit “Din elden gidiyor” dedi; oysa son 7 yil içinde Hiristiyanliga geçenlerin sayisi 72 milyonda 244 kisi. Böyle bir ülkede degisiklik, yani “Yargiçlar da basörtülü olabilsin!” insanlari hakli olarak ürkütür. Unutma; yüzde 98’i (Islamci degil ama,) Müslüman bir ülkedeyiz. Çogunlugun diktatörlügü hiçbir seye benzemez; en iyi senin bilmen lazim. Ikincisi, B.Avrupa’nin aksine (nedenlerini anlatmasi uzun) bizim bölgede hep Devlet>Din oldu. Bizans’ta Vasileos>Patrik (zaten “Kayzerizm” terimi buradan gelir), Osmanli’da Sultan>Seyhülislam. Cumhuriyet’teki laiklik uygulamasinin kökleri buradadir; Fransa’dan ithalatta degil. Ciddi köktür. 2) Üretim biçimi-ideoloji iliskisi: Biliyorsun, feodal üretim biçiminin tutunum (temel) ideolojisi “din”dir (ulusal kapitalizminki de “milliyetçilik”). Devletler, din’e müdahale oranlarini feodaliteyi tasfiye basarilarina göre düzenlerler. Ör. Bir altyapi devrimiyle basarili olarak tasfiye etmis olanlar daha bir serbest birakirlar. Bu açidan Ingiltere ile Fransa arasinda bile fark vardir çünkü birincisi çok uzun bir süreç sonucu saglam biçimde tasfiye etmistir Kilise’yi, ikincisi ise ancak kanli bir devrimle ve nispeten geç bir tarihte. Türkiye ise bir üstyapi devrimiyle yetinmek zorunda kaldigi için feodaliteyi tam tasfiye edememistir; 2007’deki töre cinayetlerine bak demeyecegim çünkü toprak agaligi bile

hâlâ var. Böyle bir ülkede, yasalarla çatisan kimi dinsel taleplerin engellenmesi için “saglik” (Ör. Hacca giderken alkollü pamukla siliyorlar diye asi yaptirmama) ve “standartlasmis insan haklari” (Ör. Birden fazla kadin alma) ölçütlerine basvurmak bile yetmez. Devlet, “bütün dinlere esit mesafede durmak” gibi nesnel bir gerekçe kullanarak çogunlugun o güçlü dinine yani Islam’a mesafe almak zorundadir. Kaldi ki, Batili ülkelerde ve feodalizmi hiç yasamamis olan ABD’de bile resmî dairelerde dinsel simge takma meselesi fevkalade hassastir; benim “Küresellesme ve Azinliklar” kitabinda epey örnek var. 3) Türkiye’de Islamcilarin talepleri: Bu çok çesitli talepleri iki açidan alabilirsin Havva: a) Katilim amaçli. Ör. Senin evde oturarak koca bekleyip basörtülü kizlar dogurmak yerine Mülkiye’ye “Milliyetçilik, Küresellesme, Azinliklar” dersime gelmek istemen gibi. Bunlara her türlü destek verilmeli; b) Kamu düzenine ve baskalarinin haklarina müdahale sonuçlu: Ör. Cuma’ya gidebilmek için çalisma saatlerinin degismesini isteme, içkili lokantalari kent disina sürme, Ramazan’da özel sifreli TV’lerde bile erotik filmleri yasaklatma, vs. Bunlar asla kabul edilemez. Bunlara sadece benim karsi çikmam yetmez, sen de karsi çikmak ve sesini yükseltmek zorundasin tutarli olmak için. Ben kendi türüme karsi çikayim, sen çikma. Olmaz. Tabii ki senin bu yastaki narin omuzlarina yük yüklemekten bahsetmiyorum; gelinim anlayacaktir. Üstelik, bu tür talepler entegrasyona yönelik de degil. Kendini tecrite yönelik. Duble kabul edilemez. Iste böyle bir ortamda “tam ve hemen”i biraz düsünmen lazim. Daha da üstelik, bu kabul edilemez talepleri ileri sürenler Türkiye’de çok çok azinliktalar (yüzde 8-10) ve çogunlugun (yüzde 98) Müslüman olmasini kullaniyorlar. 1905’e gelindigi zaman Seni duyuyorum: “Peki, bu hep böyle mi devam edecek? Ben sizin asistaniniz, doçentiniz, sonra da sizin yerinize kürsü profesörü hiç olamayacak miyim? Ben demokratken ve bunca demokrat olmayan basi açik varken?” Benim gönlüm, güzel kizim, senin bu feryadinin yükselmeyecegi bir Türkiye’yi özlüyor. Basini kapamak veya baska bir yerini açmanin hiçbir önem tasimayacagi bir ülkeyi. Insanlarin kafasinin disindakine degil içindekine önem veren Türkiye’yi. Buna, insallah, ülkemiz 1905 yilina girdigi zaman ulasacagiz. Bu tarih, daha önce de yazmistim, Fransa’da “Çatisma Laikligi”nden “Birarada Yasama Laikligi”ne geçis tarihidir. Çünkü o tarih gelip çattiginda Katolik Kilisesi iktidara (yani, insanlarin hayatini yönetmeye) talip olmaktan vazgeçmisti. Bizde ise bu süreç henüz basliyor. Fakat, birak RP’yi, simdi iktidar partisi AKP’den gelen saçmasapan demeçler (Ör. “Dindar cumhurbaskani”) ve uygulamalar (Ör. Ortaögretim bodrumlarinda mescit açmak) bir yana, “Çogunluk bizde, istedigimizi yapariz” zihniyeti de bu süreci zorluyor. Bizde, açikçasi, ne uzlasma kültürü var ne de azinlikta kalana saygi. Oysa, demokrasinin 19. yüzyil sonu tanimi “Çogunlugun iradesi” idi, 20. yüzyil sonu tanimi ise “Azinlikta kalana saygi”dir. Bu durumda olay hangi noktadaysa orada kaliyor; yerinden oynamak istemiyor. Seni istemiyor. Ne yapmali? Önce, herkes kendi “tür”ünün davranisini elestirmeli. Katiyen, ama katiyen ona sirtini dayamayi seçmemeli. Unutma: AKP gibiler sana okula caninin istedigi gibi girmen için yardimci olamaz; benim gibi laikler olabilir ancak. Zaten sen de o nedenle ve belki de içgüdüsel olarak o tutarli grupla, Genç Siviller’le birlikte olmayi seçtin. Basörtünle asistan olabilinceye kadar, senin basörtünle okula girip okumani savunan insanlarla omuz omuza ol; gençligin verdigi bir itirazcilik içinde degil. “Silin benim görüntülerimi tanitim filminden” degil. Tabii, kizini basörtüsü takacak biçimde yetistirmek yerine serbest birakacaksin, degil mi?

Insanlarin ne giydigini veya çikardigini tartisanlarin alay konusu yapilacagi Türkiye kurulana kadar saglam duracagiz kizim. -Anayasa’dan Atatürkçülük kalkar mi?(Baskin Oran) Atatürkçülük diye kendini paralayan bir anayasamiz var. 12 Eylül cuntacilari neden Atatürk’e bu kadar sarildilardi, onlarin gerek ideoloji gerekse ezber icabi bugünkü izleyicileri niye bu kadar sariliyorlar, anlatmayi meshur fikraya birakalim. Molla dua ediyormus: “Allahim, sen bana iman bahset”. Bektasi duymus, duyuracak biçimde de mirildanmis: “Allahim, sen bana raki bahset”. Izah da etmis: “Eh, herkes kendinde olmayani ister”. Mollanin buna ne dedigi bilinmiyor ama, "Atatürk kurucumuzdur. Kurucu liderimizdir. Elbette Anayasa'da Atatürk'e vurgu yapilir. Ama Atatürkçülüge vurgu yapilmasina, ilke ve inkilaplarina ideoloji baglaminda yer verilmesine gerek yoktur. Renksiz bir anayasa lazim " dedigi için kendini TBMM’ye sokamadan basini derde sokan AKP milletvekili Prof. Zafer Üskül’e seçim sonucu iyice demoralize olmus “Kemalist”lerin nasil saldiriverdikleri malum. Dut yemis bülbüle dönen Baykal: “Dakika bir, gol bir!" diyerek canlandi. 184 oyla cumhurbaskani seçilebilen bir ülkede bunun toplantisi için 367 gerektigini ortaya atan ve de (torunlarimiz vallahi inanmayacak ama) Anayasa Mahkemesi sayesinde tutturan Yargitay Onursal Bassavcisi S.Kanadoglu bu sefer anlamli konustu: “O zaman siz ulus-devletin ortadan kalkmasini veya zayiflatilmasini istiyorsunuz” dedi. Vallahi öyle. Aynen! Türkiye Cumhuriyeti’nin devam edebilmesi için ulus-devletin zayiflatilmasini hatta ortadan kalkmasini istiyoruz. Hemen anlatayim. “Atatürkçülük”, “Yukaridan Devrim”, “Ulus-devlet” Çok sayida makalenin disinda “Atatürk Milliyetçiligi” adli 300 küsur sayfalik kitap da yazdim ama, Atatürkçülük nedir bilmiyorum. Bilenlere de sasiyorum. Çünkü Atatürk aramizdan ayrilali 70 yil oldu. Türkiye gibi bir ülkede 70 saatte bir hersey bastan asagi degisirken 70 yil içinde ayni içerikte kalmis bir ideolojiden bahsedilebilsin, pes. “6 Ok” diyecekseniz, hiç kendinizi yormayin: Cumhuriyetçilik: En tartisilmayan ilke. Çünkü 1923’te Saltanat’in yerine Cumhuriyet geldi ve bir daha kimse tartismadi. Simdi ise “demokrasi karsitligi” anlamina gelir oldu! Laiklik: En tartisma yaratan ilke. “Laikçilik” biçimindeki yorumu “kamusal alan”a türbanlilarin sokulmasini yasakliyor. Sokak da kamusal alanin en önde geleni; oradan hesap edin. Yok, resmî daireleri kastettim diyorsaniz o zaman vergi ödemeye giden basibagli kadini da sokmayin. Halkçilik: Sakin ola baska bir sey sanmayin, “Imtiyazsiz sinifsiz kaynasmis bir kitleyiz” deyip emegin örgütlenmesini yasaklamis ilkedir. Devletçilik: Isterseniz hiç açmayalim. Biz gençligimizde bunu sosyalizm saniyorduk, bunu söyleyeyim yeter. Devrimcilik: “Reform” ve “ihtilal” gibi iki birbirine zit kavrami birden anlatmak yüzünden anlamsizlasti. Bu yüzden de kimileri askerî darbeyle sosyalizm kurmak, kimileri de kizlarin basini zorla açtirmak biçiminde anladi. Milliyetçilik: 1920 ve 30’larda yari-feodal bir imparatorlugu bir ulus-devlet’e, ümmet’i ulus’a, tebaa’yi da vatandas’a dönüstürebilmek için sart olan yukaridan devrim’i (YD) yaparken kaçinilmaz olan tekdüzelestirme ideolojisiydi. Ama, sosyal siniflarin ve basta etnik grup kimlikleri olmak üzere çesitli taninma taleplerinin artik ars-i âlâya yükseldigi

bugünün Türkiyesinde tam bir bölücülük. Çünkü Türk milliyetçiligi Kürt milliyetçiligini tetikliyor, o da onu. “Milliyetçilik Türk toplumunun çimentosudur” (Hürriyet, 22.03.2007) diyen, MHP kökenlileri birinci siraya yerlestiren, 301’i savunan ve “ortanin saginda” oldugunu ilan eden Baykal’dan pay biçin. Su “devrimcilik” meselesini biraz daha açacagim. Iç dinamigi tembel (yari-feodal) ülkelerde Batici seçkinler (aydinlar) devleti bir biçimde ele geçirirler (1923) ve getirdikleri Batici yasalari kullanarak bir ana model degisikligine giderler yani “yukaridan devrim” yaparlar (1920’ler, 30’lar). Tabii ki kaçinilmazdir ama zorlamanin da sahidir. Çünkü bir ulus-devlet eliyle yürütülür. Bizde herkesin üniter devlet’le karistirdigi bu kavram, ulusun tek bir etnik gruptan olustugunu varsayan devlet türünün adidir. Varsaydigi sey hayal oldugu için de asimilasyona girisir. Yani ulus-devletin soyadi “asimilasyon”dur. Iste bu yüzden, kurulus döneminden sonra da sürdürülürse, aynen milliyetçilik gibi milleti param param parçalar. (Örnek almaya bayildigimiz Fransa üniterdir ama Korsika adasinin ayri yönetimi vardir, Alsace’da Fransizcaya tercüme bile edilmemis Almanca yasalar geçerlidir, mahkemelerde Alsasça durusma yapilir, vb. Bkz. http://www.ba.metu.edu.tr/~adil/baskin/296c)KarsiIddianame-tr(15-02-2005).doc). Dahasi, YD çocuk oyuncagi degildir; 1 defa yapilir. Yeni temel düzen kurulduktan sonrasi, artik tetiklenmis toplumsal dinamiklere kalmistir; ilerlemeyi onlar saglar. Nitekim mükemmelen sagladilar da: 2001-2004 AB Uyum Paketleri! Her istedigim hemen oluvermiyor diye ishal olmus gibi “YD” daha dogrusu darbe yapilmaz. Yoksa hem bin güçlükle yaratilmis iç dinamigin olusumu sifirlanir (1960, 1971), hem de ilerici yerine gerici modeller ortaya çikar (1980). Üstelik millet de çok sert tepki verir ve darbenin antitezini pat diye iktidara getiriverir: 27 Mayis 1960’in ardindan 65’te Demirel. 12 Mart 1971’in ardindan 74’de Ecevit. 12 Eylül 1980’in ardindan 83’te Özal. 28 Subat 1997 muhtirasinin ardindan 2002’de AKP. 27 Nisan 2007 e-muhtirasinin ardindan da, güüüm, bugünkü durum. Böylece, darbe yapamaz hale gelirsin. O zaman baslarsin daha kötüsüne: Kendin gibi düsünen “sivil”lere “YD” yapsinlar diye telkine. Bazi yüksek mahkemelerin son dönemde verdigi son derece tartismali kararlarin tarihteki yeri iste budur. Ne hukuk ne de adalet duygusu birakmistir. 1920 ve 30’larda hukuk kullanilarak insa edilenlerin devami 2000’lerde yine hukuk kullanilarak yikilmistir. Artik YD, eski seçkinlerin yerlerini kaybetmeme telasina dönüsmüstür. Eskinin “din elden gidiyor”unun modern karsiligi “laiklik elden gidiyor” paranoyasi kullanilarak. Atatürk = Muasir Medeniyet Onun için, Anayasa’dan Atatürkçülük gibi ne anlama geldigi artik sasmis, üstelik Atatürk tüccarlarinin rant kapisi haline gelmis bir terim bal gibi kalkar ve çok da iyi olur. Ezber artik terk edilir. Onun yerini, Atatürk’ün çagdaslastirici islevini bugüne adapte etmek alir. O büyük adam YD’nin bütün amacini söyle tanimlamisti: “Muasir Medeniyet’e ulasmak ve onu geçmek!” 1920 ve 30’larda “muasir medeniyet” o tarihlerin B.Avrupasi idi, Türkiye bugün o fasist ortamdan fersah fersah ileride. O açidan Atatürk çok basarilidir. Ama, ezberci olduklari için, “Kemalistler” degil. Çünkü Türkiye bugünün muasir medeniyeti B. Avrupa’dan fersah fersah geride. O kadar ki, bu geriligi en “solcu”larimiz bile “AB emperyalisttir” diyerek örtmeye çabaliyor. Sanki devletlerden baskasi emperyalist olabilirmis ve AB de bir demokrasi projesi degil de devletmis gibi. Bugünün muasir medeniyetine ulasmak 1920 ve 30’larin ideolojisiyle olmaz. Neyle olacagini, tarihin tanidigi basica merkeziyetçi devlet olan ve Kemalistlerin de her firsatta

gönderme yaptiklari Fransa’nin sosyalist baskani Mitterrand’dan dinleyelim (1981): “Fransa’nin kurulabilmesi için, geçmiste güçlü ve merkeziyetçi bir iktidara gereksinme duyulmustur. Bugün ise, dagilmamasi için, yasal iktidarin agirlikli olarak yerel yönetimlere birakilmasi zorunlu duruma gelmistir” (Oktay Uygun, Federal Devlet -temel ilkeler, kurumlar ve uygulama, Ist., Çinar Y., 1996, s.194-5). -Aci benzerlik.(Baskin Oran) Tarih okuyunca taslar insanin kafasinda nasil da yerine oturuveriyor. 2007’deki dertlerimiz, 1839 Tanzimat ve 1856 Islahat fermanlari döneminde reformcularin yasadigi temel sorunlarin pek benzeri. Onlarin temel 2 sorunu (ve çeliskisi) vardi: 1) Ser’i zihniyet ile çagdas yasalar çatismasi: Tanzimatçilar, din ayrimina dayanan Millet Sistemi’ni yani Müslüman-gayrimüslim (GM) esitsizligini kaldirip bütün tebaayi “Osmanli” adi altinda hukuken esitlemek istiyorlardi. Bu sayede hem iç gerilimleri (parçalanmayi) hem de bunlari bahane eden Avrupa devletlerinin baskisini (disa bagimliligi) azaltacaklardi. Bunun çaresi, ser’i hukuktan kurtulup çagdas yasalar kabul etmekti. Nitekim, Tanzimatçilar Ferman’da bunu söyle ifade ettiler: “…yüce devletimizin ve ülkemizin iyi bir biçimde yönetilmesi için bundan böyle bazi yeni yasalar çikarilmasi gerekli görüldü.” Fakat isleri zordu çünkü hem 1454’te kurulmus Millet Sistemi’nin Müslümanlarin gögsüne takmis oldugu kirmizi kurdeleyi (“Millet-i Hakime”) çikarttirmak büyük tepki yaratacakti, hem de bu ayricalikçi zihniyet mevcut ser’i hukuk’tan kuvvet aliyordu. Nitekim, yukaridakini söyleyen Tanzimatçilar sunu da demek zorunda kalacaklardir: “(…) Kuran'in yüce hükümlerine ve seriat yasalarina tam uyuldugundan, ülkemizin gücü ve bütün tebaasinin refah ve mutlulugu en yüksek noktaya çikmisti. Ancak, (…) seriata ve yüce yasalara uyulmadigindan evvelki kuvvet ve refah, tam tersine zayiflik ve fakirlige dönüstü.” Halk arasindaki “Din elden gidiyor”un Ferman’daki yansimasiydi bu. 2) Ayricalik ezberlerini bozamama sorunu: Birakin bu muazzam çeliskiyi, olay özellikle 1856’yla daha da katmerlendi. Çünkü Ferman’la GM tebaanin cemaat ayricaliklari teyit ediliyordu. Üstelik, Müslüman ile GM tebaa ve yabanci ile GM tebaa arasindaki ticaret ve ceza davalari karma mahkemelere havale ediliyordu. Dahasi, iki GM tebaa arasindaki davalara talep halinde patrikhaneleri bakabilecekti. Buna bir de konsolosluk mahkemelerini, kapitülasyon ayricaliklarini, berat alip kapitülasyonlardan yararlanan gayrimüslim tebaanin ayricaliklarini ekleyiniz, çildirirsiniz. Osmanli Imparatorlugu da çildirdi zaten. Çünkü gerek Millet-i Hakime, gerek yabancilar, gerekse gayrimüslim cemaatleri kendi ayricaliklarina japon yapistiricisiyla yapismislardi. Bu Gordion Dügümü’nü 1920 ve 30’larda ancak Kemalizm’in kilici çözecektir. M.Kemal toplumun çürümüs genlerini degistirecek yukaridan devrim’i yapacak yani ser’i yasalari bir kalemde kaldirip Batili yasalari egemen kilarak tek hukuklulugu getirecektir. Çeliskinin modern biçimi Kiliçla her sey yapilirmis, ama üzerine oturulmazmis. En azindan, uzun süre. Nitekim, o dönemde Türkiye’yi dönüstürerek kurtaran Kemalizm zaman içinde kendini dönüstüremedigi için sonunda bambaska dügümler yaratti. Çünkü çok hukuklulugu teke indirirken her seyi de tek’e indirmisti. Sinifsal açidan “Imtiyazsiz sinifsiz kaynasmis bir kitle” idik. Dinsel açidan, Müslüman’dan bosalttigimiz Millet-i Hakime tahtina onca

laikligimize ragmen “Hanefi, Sünni, Müslüman, Türk”ü (LAHASÜMÜT) oturttuk. Etnik açidan Kürt yoktu, Dag Türkleri vardi. Ermeni Katliami diye bir sey toplumsal bellekten sifirlanmisti. Sonuçta bugün hem iç gerilimler (Türk-Kürt, Dinci-Laikçi) ve dis çatismalar (Türk-Ermeni) roketlemis, hem de çok hukukluluk bambaska biçimlerde geri dönmüs durumda: Bir defa, on yillar boyu özellikle Dogu’da “normal TC hukuku” ile “sikiyönetim hukuku/OHAL hukuku” yan yana yasayageldi. Kardes oldular. Su anda bile bütün Güneydogu “Geçici Güvenlik Bölgesi”yle (Radikal, 07.06.2007) devamda. Ikincisi ve daha önemlisi, yasalar kimi toplumsal gruplara uygulanip kimilerine uygulanmiyor. 1991 öncesi “düsman” hanemizde Komünizm yazarken, “bir sosyal sinifin baska bir sosyal sinif üzerinde tahakküm kurmasi”ni cezalandiran maddeler (eski TCK md.141-142) yalnizca bu tahakkümü elestirenlere (sosyalistlere) karsi uygulaniyordu. Simdi düsman hanemizde dinciler ve bölücüler yaziyor ve “etnik, dinsel, mezhepsel farklara dayanarak halkin bir bölümünü digerine karsi kiskirtma, halk arasinda kin ve nefret yayma” (TCK md. 216) yalnizca bu kin ve nefreti elestirenlere karsi uygulaniyor. Lahavle. Örnek lazimsa, bizim Azinlik Raporu’nun 216’dan yargilandigi bu ülkede Kuvayi Milliye Dernegi Baskani E. Albay M.F.Karadag “Bu ugurda ölmek var, öldürülmek var, öldürmek var” deyip üyeleri bayrak, Kur’an, tabanca üzerine yemin ettiriyor: “Türk anadan, Türk babadan dogmus, soyunda dönme olmayan Türk oglu Türküm ben” diyor (Milliyet, 10.02.07) ve 216’ya girmiyor . Girmeyince, bir de üyelere “Kuvva Nikahi” sirasinda tekrar ettiriyorlar yemini (Milliyet, 03.08.07). 216 yine tiss. “Güneydogu’da iki bomba attirdim” deyip “zamanasimi”na giren E.Korgeneral Altay Tokat’in ülkesindeyiz. Bu durumda yargimizin durumu vahim. Savcilarimiz pek kimseleri çete’ye sokmaya yanasamiyor (“Vatansever Kuvvetler Güçbirligi Hareketi organize degil” -Milliyet, 26.07.07), “Atabeyler Grubu çete degilmis” -Radikal, 31.05.07). Alimallah, Kenan Evren hakkinda iddianame hazirlayan Adana Savcisi Sacit Kayasu’nun ve Genelkurmay Baskaninin adini Semdinli iddianamesinde geçiren Van Savcisi Ferhat Sarikaya’nin meslekten atilmalarina varan kimi durumlar olusabilir (“Semdinli Heyeti Dagitildi” -Radikal, 29.06.07, “Küre savcisina düz görev” -Milliyet, 26.07.07), “Semdinli’de askerî mahkeme kesinlesti” -Radikal, 02.06.07). Daha sayayim mi? Cemaatler yalnizca dinsel degil Tabii, bu iki acayip durum en azindan 2 ciddi çeliski yaratti: 1) 1920-30 modeli ile çagdas yasalar çatismasi: Bu “sürekli düsman yaratma” zihniyeti, görevi vatandas’i koruma olan devleti vatandas’tan korumaya basladi; 82 Anayasamiz bunun doruk noktasidir. “(…) Ülkemizin iyi bir biçimde yönetilmesi için bundan böyle bazi yeni yasalar çikarilmasi gerekli” ama, “Kemalizm Elden Gidiyor” paranoyasi varken çagdas yasalar yapmak biraz zor. 2) Ayricalik ezberleri sorunu: Çocuk gördügünü yaparmis. Devlet böyle ögretince, bütün toplumsal ögeler simdi “cemaat ezberi” okuyorlar. Öne arkaya sallana sallana. Kemalist cemaatinki 27 Nisan 2007 e-muhtirasinda tazelendi: “Atatürk'ün Ne Mutlu Türküm diyene anlayisina karsi çikan herkes Türkiye Cumhuriyeti'nin düsmanidir ve öyle kalacaktir”. Kimi Kürt cemaatleri “Adaylar ya Kürt olsun ya Kürtçü” dedi. Kimi küçük sosyalist cemaatler “Küçük olsun, benim olsun; isçi haklari yaninda escinsel haklari neymis?” demiyor mu? Eh, dinsel cemaatlere herhalde örnek gerekmez. Bu Gordion Dügümü 1923’dekinden daha basit degil. Çünkü 1923’te ser’i hukuku

savunmak için Vahdettin’den kuvvet alamazdin, simdiki “istemezük”çüler Atatürk’ün adini kullaniyorlar. Büyük adamin anisina agiz dolusu hakarettir. -“Biz bize benzeriz”(Baskin Oran) Yanlis anlasilmasin, yani biz Türkler Yunanlilarla pek benzesiriz. Geçenlerde yine güzel güzel benzestik. Yunanistan 19 Temmuz’da bir yasa yayinladi. Özel radyolarin en az 60-100.000 Avro sermayeyle kurulmasini, en az 5 personel çalistirmasini, konusma programlarinda da öncelikli/agirlikli olarak Yunanca kullanmasini sart kostu. Bu kosullar, ülkede yayin yapan B.Trakya Müslüman-Türk azinligi radyolarini bitirebilirdi. Oysa, 90 öncesinde kahvehanelerde Türkçe radyo ve TV dinlemek yasakken özellikle 1994’te valilerin seçimle gelmeye baslamasindan sonra Türkçe FM radyolari kurulmus ve neseli neseli çalmaya baslamislardi. Ülke de parçalanmamisti. Bizde de Kürt konusunda durmadan iç islerimize karisiyorlar ya, ilk itiraz sesini uluslararasi örgütler yükseltti: AGIT, sonra IPI, sonra SEEMO. Bildiri yayinladilar ve Cumhurbaskani Papulyas ile Parlamento Baskani Benaki’ye mektup yazdilar. Azinligin parlamentodaki tek temsilcisi olan Yeni Demokrasi Milletvekili Ilhan Ahmet’in oylamaya katilmadigi duyuldu. Kendisi yaptigi açiklamada “Hükümet yetkilileri bana ruhsati olan radyolarin bunun disinda birakilacagini söylediler” dedi. Birkaç gün sonra Türk azinlik radyolari ilk kurbanini verdi. Iskeçe’deki iki radyodan biri olup Bulgaristan’dan bile dinlenebilen King (Kral) FM, Yunan Radyo Televizyon Kurulu ERS’nin 4-2 oyuyla kapatildi. Suçlari söyleydi: 1) Bazen “King”, bazen “Kral FM” olarak farkli isim kullaniyor; 2) Öngörülen frekansin (87.5-107.7 Mhz) disinda bir frekansta (107.8) yayin yapiyor; 3) Her yarim saatte bir adini veya cingilini tekrarlamiyor ve yabanci bir ülkenin farkli dildeki programini yayimliyor (Y.Kirbaki, Radikal, 09.08.07). “Yabanci bir ülke”den kastin yakinlardaki bir komsu oldugu yorumlari yapildi hemen B.Trakya’da. Baslayan dedikodulara göre, “o yabanci ülke”de resmî dil disindaki dillerde yayin yapma isinin pek zahmetli gerçeklesmis olmasi Yunanistan’a da kötü örnek olursa is kötüydü. Dendigine göre; o ülkede “yasak dillerde yayin yapma yasagi” 26.03.2002’de kaldirinca resmî yayin kurulu yasagi baska kanunlarla sürdürmeye devam etmis, resmî radyo “o dilde” yayin yapamayacagini açiklamis ve gizlice idari mahkemeye basvurmustu. Hükümet bunu asmak için 03.08.2002’de bir reform yasasi daha çikarmis, bürokrasi o dilde yayinin yalnizca devlet radyosundan yapilabilecegi yorumunu getirince 19.06.2003’te bir tane daha çikararak özel radyolarin da o dilde yayinini serbest birakmisti. Bunu duyan bürokrasi bu sefer de yayinin ancak “yerel olmayan” radyo ve TV’lerden yapilabilecegi kuralini getirmis, programlarda dil ögretmeyi yasaklamis, her programa resmî dilde bire bir altyazi mecburiyeti koymustu. Sikildiysaniz baglayayim: Nihayet 05.06.2004’te yani iki yillik bir mücadeleden sonra is o yabanci ülkede noktalanmisti. Halkin bir kismi kendi anadilindeki yayina kavusmustu. Tabii, devlet radyosundan olmak sartiyla, sabahin esselâtinda (saat 06.10-06.45) ve günde 35 dakikaligina. Yine tabii, resmî yayin kurulu olayi yavaslatmak için “Ora Valiligine” bir de “Orada hangi dil konusuluyor?” diye resmen yazip sorduktan sonra. (08.06.2004 tarihli, mavi baslikli bir gazeteden) Töre hikayesi gibi

Sikildiniz. Haklisiniz. Bunaltici. Daha hafif bir sey, mesela “töre” konusuyla karisik Banka Soyan Casus öyküsü verelim. Ama “töre”yle karisik verelim ki daha heyecanli olsun. Ama ben de sikildigim için müsaadenizle bunu adli adinca anlatacagim. Temmuz’da TC Ziraat Bankasi ilk Türk bankasi olarak Atina ve Gümülcine’de sube izni aldi. Bu arada Yunan Alpha Bank’in Türkiye’deki Alternatif Bank’i (Abank) almasi söz konusuydu. Bankacilik Düzenleme ve Denetleme Kurulu (BDDK) Baskani Tevfik Bilgin, Abank’in satis izninin Ziraat’e sube izninin beklendigi için geciktirildigi yorumlarina “Orada bir sorun yok” demisti (Radikal, 21.07.2007). Dedi, demedi, bomba patladi. Alpha “Bankacilik Yasasi’nin 8. maddesindeki kosullari karsilayamadigi için” satis veto yemisti. Asil gerekçe ise Atina’dan duyuldu: BDDK yazip MIT’ten sormus, o da Alpha’nin yönetim kurulunda emekli bir casusun bulundugunu bildirmisti: Pavlos Apostolidis. Ayiptir (hatta, tehlikelidir) söylemesi, ben kendisini tanirim ve severim. Ankara’daki büyükelçilikte ikinci adamdi, kitabimi bitirebilmem için 1985’te B.Trakya’ya gitmem gerektiginde vizeyi ondan almistim. Annesi Fransiz’di; Yunanlidan çok Fransiz sayardi kendini ve Pavlos degil Paul diye çagrilmayi severdi. Sakin ve yetenekli adamdi; zaten Ankara’dan sonra büyükelçi, ardindan da Disisleri Müstesari oldu. Sonra Paul’ü, Kenya’daki Apo olayinda resmen çarsafa dolasan Yunan MIT’ini, yani EYP’yi adam etsin diye oranin basina ilk sivil baskan olarak getirdiler. Demek ki oradan emekli olunca bankaci olmus. Aman, hani benzetmek gibi olmasin ama Paul’ün durumu aynen MIT’in basina getirilen Büyükelçi Sönmez Köksal’i ve MGK’nin basina getirilen Büyükelçi Yigit Alpogan’i hatirlatiyor. Umarim onlar da bankaci olmaz büyüyünce. Bu son ikisi gibi Mülkiyeli olan Özgen Acar abemin anlattigi kadariyla, meger “casus”luga terfi etmis ne çok büyükelçi geçmis Ankara’dan (Cumhuriyet, 10.08.07): Yunanli Y.Korantis, Fransiz J.-C. Cousseran, Irakli R.D.M. El Tikritî, Polonyali A. Ananicz ve G. Michalski. Özgen abem de ne kadar çok casus tanimis öyle. Yani, sey de atmak istemiyorum elbette. Madde 8’i okudunuz mu? Bitirmeden önce, bu adi geçen 8. madde aynasina bakarak kendimizi görelim mi? Madde 8/d “Bankalarin kurucu ortaklarinin” diye basliyor ve zimmet’ten sahtecilik’e kadar inanilmaz sayida suç saydiktan sonra aynen söyle bitiriyor: “… milli savunmaya karsi suçlar, devlet sirlarina karsi suçlar ve casusluk, yabanci devletlerle olan iliskilere karsi suçlar, vergi kaçakçiligi suçlarindan veya bu suçlara istirakten hükümlü bulunmamasi.” Simdi söyleyin bana: Bu bizim 8. madde casuslarin mi bankaci olamayacagini söylüyor, yoksa “… casusluk… veya bu suçlara istirakten hükümlü bulunanlarin” mi? Tabii ki ikincisi. O zaman, bizim aslan Paul Yunanistan’da casusluktan hüküm giydi. Yahut da, bizim aslan ezber yine tas gibi çikti. Hani, bir fikra vardir, yahu sen okudugunu anlamiyorsun demis, adam da: “Anlasam da izin vermem, anlamasam da; töremiz böyle” demis. Tam böyle degildi ama, uysa da yazdim, uymasa da yazdim. -Halaçoglu’nun serrinden hayirlar.(Baskin Oran) Su siralar herkes TTK Baskani Prof. Halaçoglu’na dümdüz gidiyor. Ben olsam tesekkür ederdim. Çünkü çok önemli gerçekleri hiç farkina varmadan resmî agizdan açiklayiverdi. Halaçoglu’nun günahlari büyük Aslinda, kendisinin sabikasi saymakla bitmeyecek türden. “Isviçre Winterthur Savciligi

bana tutuklama çikartti” diye ortaligi birbirine katti, oysa Isviçre Usul Kanunu geregi bir sorusturma açilmisti (Radikal, 03.05.05). Hrant’in cenazesi hakkinda sunlari söyledi: “Elde kafa biçimindeki pankartlar önceden hazirlanmisti. Sanki bu ölüm onlar tarafindan önceden biliniyormus gibi tavir takindilar. O kafalar sayesinde katilanlar iki misli göründü… Kimler finansman sagladi?” (Radikal, 26.02.07). O. Pamuk Nobel’i aldiginda, “zamani gelince çatlayan yumurta” tesbihi yaparak “casustur” dedi (A. Dönmez, Zaman, 13.04.05). Londra’daki Gomidas Enstitüsü Müdürü Ara Sarafyan’a Harput Ermenileri konusunda ortak arastirma sözü verip sonra da “Arsivlerde bu konuda kayit yok” diye ilan etti (Radikal, 10.03.07). Nusaybin’deki Kuru Köyü’nde ortaya çikarilan magara iskeletlerinin incelenmesi için Prof. David Gaunt’la sözlesti, ama adam Isveç’ten kalkip geldiginde iskelet kalmamisti. Bunun üzerine “Mevsim kis. Yagmur yagmis, su ve çamur gelmis. Zaten bunlar Romaliydi” diye izah etti (TRT-Haber, 24.04.07). Halaçoglu bu sefer de, Kayseri’nin Tomarza ilçesine bagli Dadaloglu beldesinde katildigi Dadaloglu Senlikleri’nde sunlari söyledi: “Arastirmalarimizda Kürt diye bildigimiz insanlarin aslinda yapisal olarak 'Türkmen asilli oldugunu, Kürt Alevi olarak bilinen vatandaslarin ise Ermeni kökenli oldugunu gördük. Ülkeyi bölmeye çalisan TIKKO ve PKK terör örgütlerinin içinde yer alan insanlarin birçogu Ermeni dönmesi Kürtlerden olusuyor ". Alevi Kürtler konusunda da söyle konustu: “1915’teki tehcir sirasinda bazi Ermeniler bazi bölgelere yerleserek kendilerini Alevi-Kürt olarak göstermeye basladilar. Ermenilikten dönenlerin birçogu da samimi degil. Kilise kurma çabasinda olduklari biliniyor. Mesela, bazi PKK’lilar sünnetsiz çikiyor… 1936-37'de devlet bu dönmeleri ev ev tespit etmis” (T. Isik, M. H. Benli, Radikal, 20.08.07). Simdi, bu sözlerin siyaseten fevkalade “faul” oldugunu (Izmir’de öyle derler) söylemeye lüzum yok; çünkü Türkiye Kürtlerini, Alevi-Kürtlerini ve tüm Alevileri asagilamaya yönelik. Hatta, Ermeni veya Ermeni dönmesi olmayi suç göstererek akli basinda herkesi aptal yerine koyuyor. Tam bir “nefret söylemi” bu. Katiyen ifade özgürlügüne girmez ve direkt TCK 216’ya girer. Ama bendeniz sadece bilimsel açidan bakiyorum ve görüyorum ki daha bile “faul”: 1) Insanlari Objektif Kimlik’le adlandirmak bilim disi bir ilkellik. Çünkü bu kimlik, bireyi ana rahminden çikmak gibi gayri iradi bir olayla siniflandiriyor. Gelismis (ve bilimsel) olan kimlik Sübjektif Kimlik. Çünkü akli basina gelen kisinin “Ben suyum” demesine yani iradi bir olaya dayaniyor. Kimi Kürtlerin taa 16. yüzyilda Türkmen kökenden geldikleri degil, kendilerine bugün ne dedikleri önemli. Örnegin B.Trakya’da Türklerin yani sira Pomaklar ve Çingeneler vardir ve kendilerini Türk olarak adlandirirlar. Olay bitmistir. Yunan devletinin bunu kelimesi kelimesine kabul etmekten baska yapabilecegi hiçbir sey yoktur. Oysa Halaçoglu, H.Avsar’in annesi Emral Avsar’in “Bütün Avsar sülalesi Kürt'tür. Hatta Helin de Kürtçe bir isimdir” deyisi karsisinda adeta saka yapar gibi sunu söylüyor: “Zaten, kendisi ne söylüyorsa söylesin, bana ne!” (Bianet, 21.08.07). Kürtlere Türk olduklarini ögretiyor. Var mi bugün baskalarinin “Kürt” deyip de ortaya “Hayir efendim, biz Kürt degil Türk’üz!” diye çikan Kürt asireti? Ister istemez Sakalli Celal’i hatirliyorsun: “Bu kadar cehalet ancak maarifle mümkündür”. 2) Halaçoglu Türk resmî ideolojisinden bile tam 19 yil geride: Bu memlekette

genelkurmay baskaninin “Kürt” sözcügünü açik açik telaffuz ettigi 1988’den bu yana bu ülkede Kürt gerçegi resmen kabul ediliyor. Resmî ideoloji bu saçmaliklardan çoktan vazgeçti. Onun için gazetelere demeç verirken dedim ki: “Halaçoglu yakinda Adem ile Havva’yi, ondan sonra da maymundan insana geçisi temsil eden Lucy’yi Türk ilan edecek”. Bu isin sakasi ama, ciddisi de var: Objektif kimligi önemsemenin yolu kestirmeden kafatasçiliga gidiyor. Nitekim, 1930’larda bu ülkede Mimar Sinan’in kabrini açtik, kafatasi üzerinde “bilimsel” incelemelerde bulunduk, kendisinin “Alp zümresinin en üstün unsuru olan brakisefallere mensup” oldugunu tespit ettik, mezari kapattik. (Tabii, M.Sinan’in bir yeniçeri, yani bir devsirme, yani bir gayrimüslim oldugunu unuttuk). 3) Aynen “Apo Ermeni dölüdür” diyerek hem Ermenilere hem Kürtlere hakaret eden zamanin içisleri bakani (simdi, MHP milletvekili) Meral Aksener gibi hakaret yagdiriyor. Üstelik “Elimde din degistiren Ermenilerin listesi var. Ama bunu hiçbir zaman açiklamayacagim, bu bir tehdit olarak da algilanmasin" (Sabah, 21.08.07) diyerek 1915 Ermenilerinin torunlarini da tehdit ediyor. Ama sevaplari da büyük! Günahi çok ama, son olay hepsini unutturdu. Farkinda misiniz bilmem; bu sözleriyle, farkinda bile olmadan, bilim ve toplum dünyamiza büyük hizmetlerde bulundu: Bir kere, Kürtlerin aslinda Türkmen kökenli oldugunu söyleyecegim derken, Kürtlerin Anadolu’nun dogusunda herkesi dogal asimilasyona ugratacak denli dominant bir kültür gücü oldugunu itiraf etti. Nitekim, “Karakeçili” gibi ismi açikça Türkmen olan asiretleri zamanla asimile etmistir Kürtler. Gayrimüslimleri bile. Rakel Dink kardesimden bizzat dinledim: Ermeni Varto Asireti’nin çocuguyken, bugün devletimiz tarafindan gasp edilmis bulunan Tuzla Ermeni Yetimhanesi’ne getirildiginde Kürtçeden baska dil bilmemektedir; orada kendisine Türkçeyi ve Ermeniceyi Hrant ögretmistir. Ikincisi, “O kadar da çok Ermeni öldürmedik; bazilari hayatta kaldi” demek isterken, Ermeni köylüsünün o korkunç 1915 Katliaminda canini kurtarmak için din degistirmek zorunda birakildigini itiraf etti. Üçüncüsü, devletin en önemli resmî kurumlarindan birinin baskani olarak, “Kilise kurma çabasinda olduklari biliniyor” diyerek su anda bu memleketteki din ve ibadet özgürlügünün durumunu açikladi. Dördüncüsü, kendisinin ne kadar iyi arastirmaci oldugunu ve ne kadar çok sey bildigini göstermek isterken, laik Türk devletinin din degistiren vatandaslarini “ev ev” tespit ettigini de açikladi: “1936-37'de devlet bu dönmeleri ev ev tespit etmis… Bu da dönmelerin listesi. Mahallesine, köyüne, evine varincaya kadar isim isim. Eski ismi nedir, yeni ismi nedir? Hangi evde otururlara varincaya kadar, resmî belgeler” (Zaman, 22.08.07). Kirk yil ugrassaydik bu gerçegi bu kadar net ögrenemezdik. Artik buluruz. Bilim dünyamiz Prof. Halaçoglu’na minnettardir. -Sükür, 1905 yilina ulastik.(Baskin Oran) Benim Bodrum’daki can arkadasim (ve Feyhan’in kuzeni) Ahmet’i tanirsiniz. Her konuda enseye tokatizdir, malum. Bir tek Türkiye’nin meshur konulari hariç, o da malum. Bu

gece yine dösendi: “Ulen, allah senin gibi aydinlarin fazlaligindan milleti korusun. Vallahi birgün ben sikacam, ben sag sen selamet! Nasil profluk len bu? Herkes PKK düsmani ya, sen Kürt yanlisi. Herkes Ermeni meselesini elbette Türk yanlisi olarak getiriyor, sen Ermeni yanlisisin. Çogunluk cumhuriyetçi ya, sen hemen karsi cepheye geçiyorsun. Millet senin bu durumunu vallahi ögrendi. Dalgasini geçenler var. Bugün biri telefonda, senin eniste aynen bunlarin yaninda yer alir, dedi. Ögrenmisler seni”. Sonra devam ediyor: “…Yani, ilerde ben de gerçegi görüp karima türban mi giydirecegim? Hadi s… len! Sen nasil bu kafalari desteklersin? Vallahi bu fikirleri yazarsan ben de sokaga çikarken utanirim. Bodrum’da beraber gezmem eniste. Seni yuhalar bu millet!” Yani, mealen, “Sen mazosistsin” diyor. Valla, yuhalamak degil ya ne yapsalar, anlasilan (Ahmet’ime göre) bendeniz böyle dogmus bulunuyorum bir kere; elimde degil. Tabii, benim için dünyanin en büyük cezasi Bodrum’da Ahmet’imsiz dolasmaktir. Ama o da kusura bakmasin siz de bakmayiniz, serde mazosistlik var, bu tehdidi bile göze alarak Abdullah Gül’ün CB adayi ilan edilmesinden duydugum memnuniyeti belirtmek istiyorum. Iki Fransa, Iki Türkiye Neden? Gül benim babamin oglu mu? Hiç sanmam. Ben dini bütün bir âdem miyim? Eh, simdi ayip olmasin, konusturmayin. Ben küfür yemekten zevk mi aliyorum? Hayir; ama etmekten aldigimi söylerler. Peki, niye memnun oldum? Çünkü efendim, Türkiye bu sayede 1905 yilina nihayet girecek de ondan. 1905’te Fransa’da “çatismaci laiklik” bitti, “uzlasmaci laiklik” basladi. Simdi nedenlerini anlatmak uzun sürer; Fransa’da laik cumhuriyetin simgesi (hani, bir gögsü açik, bayrak tasiyan hatun) “Marianne” ile Kilise’nin simgesi “Marie” (Meryem anamiz) bu tarihten sonra baristilar ve “Iki Fransa” zaman içinde birbirini ehlilestirmeye basladi. (bkz. Jean-Paul Burdy, Jean Marcou, "Laicité/Laiklik: Introduction" ve Pierre BRÉCHON, “Institution de la laïcité et déchristianisation de la société française", CEMOTI n° 19, juin 1995). Bendeniz tâ basindan beri RTE’nin CB adayligini zararli ve çok akildisi gördüm. Iki sebepten: 1) RTE çatismaya programli. Böyle birisi CB olamaz. 2) 14 Nisan mitinginin de açikça gösterdigi gibi karsisindakileri ve özellikle Baykal’i inanilmaz besledi. (Simdi Baykal’in bütün gidasi gitti gider. “RTE’yi çikartmadik ya!” diye avunmaktan baska sözü kalmayacak. Zaten, hiçbir zaman da olmadi. Siz hiç Baykal’in polemikten baska bir sey yaptigini, herhangi bir programi oldugunu isittiniz mi?) Bu akildisiliktan dolayidir ki, bir noktadan sonra RTE’nin vazgeçmesi akilciydi, beklenmeliydi. AKP’li milletvekilleri arasindan çikacagina göre, iki adayim vardi: Abdüllatif Sener ve Abdullah Gül (daha aykiri bir tip oldugu için birincisi tercihimdi). Bunlari tutusum iki nedenden ötürü: 1) Ikisi de RTE’nin aksine güler yüzlü ve uzlasmaci tipler; 2) Burada siki durun: Ikisinin de esinin basi bagli. Çünkü artik Türkiye’de Devlet ile Din’in barismasi gerek. Süreç asla bugünkü haliyle devam edemezdi. Bir kesim, esi basibagli bir CB gelirse dünyanin basimiza çökecegini düsünüyor. Tabular böyledir. Simdi gelecek ve çökmeyecek. Çökmeyince, tabu sarsilir. Sarsilacaklar ve uzlasmak zorunda hissedecekler. A. Gül’ün uzlasmaci kisiligi yumusak geçiste önemli olacak. -18 derecedeki dipfrize koydugunuz seyler bile en fazla 6 ay dayaniyor. Bu ülke 84 yildir hiçbir seyin degismedigini, degismeyecegini, degismemesi gerektigini söyleyen bir felsefeyle yönetilegeldi; olacak is mi bu?

Simdi “Iki Türkiye” zaman içinde birbirini ehlilestirecek. Devlet “dinci”lerin alt-kimligine saygi gösterecek, onlar da sistemin kurallarina göre oynayacak. Zaten su anda basibagli esler bizim Oran’in parkurunda parlak esofmanlarla jogging yapiyorlar, köpek gezdiriyorlar. Iktidar bizatihi ehlilestirir ki, bunlar bir de kaçinilmaz olarak burjuvalasti. Türkiye 1905 yilina girdi; kutlu olsun. Darisi, Kürt 1905’inin basina saçilsin. Bunlar simdi bizi de dinci yapar mi? Ha, dünya basimiza nasil çökebilir? Iki durumda: 1) Eger Gül, RTE’nin dümen suyunda hareket eder de tarafsiz olamazsa; 2) Gül, Çankaya’daki davetlerde içki ikram ettirmezse, örnegin. Bu tam bir turnesol kagidi. Ama kimsenin bu kadar aklini yitirmis olabilecegini düsünemiyorum. Bu kasabaliliklar AKP’ye yakin geçmiste fazla pahaliya patladi. Gül örnegin bendenizden daha dikkatli davranacaktir o makamda. Eli mahkumdur, çünkü sirtinda Islamci geçmisinin yükü vardir. Aksi halde, 2000’lerde 1930 Kemalizmi yapanlara karsi yaptigim mücadelenin bir milyon misli sertini onlara karsi yaparim. Yapariz. Çok daha da kolay olur. Ama, “Ya gözüne girerse?” fikrasiyla memleket yönetilmez efendim. *** Yukaridaki yaziyi, Gül’ün ilk aday oldugu dönemde, Nisan 2007’de Agos’ta yayinlamistim. Bugüne cuk oturdu. Sonuçlari ekleyeyim: 1) Türkiye çok iyi gidiyor: Insanin kafasindaki tabulardan biri yikilmaya görsün, digerleri de iskambil kagidi gibi birbirini devirip gider artik. Zaten, tutucularin korkusu da bu degil mi aslinda? 2) Türkiye’de epey hazin bir tablo olustu: Dün, “dinciler” ve Kürtler sistem disina itilmisti. Bugün, CB yemininin edildigi töreni CHP, TSK ve YÖK boykot etti. Yani, dün onlari sistem disina itmeye çalisanlar bugün kendilerini sistem disina itiverdiler. Huy. 3) Bin kerre yazdim ama, tekrarda yarar var: Türkiye tarihinde iktidar (1950’yi saymiyorum) ikinci defa el degistiriyor. Imparatorlukta takilip kalmak yüzünden tutucu ve gerici Osmanli 1923’te gitmis, dinamik ve Batici küçük burjuva aydinlari yani Kemalizm gelmisti. Bugün yani 2007’de, 1923’te takilip kalmak yüzünden artik tutucu hatta gerici hale gelen Kemalistler (“laikler/laikçiler”) gidiyor, onlarin yarattigi sürecin ürünü olan dinamik (ve, pardon ama, Batici) kasaba küçük burjuvazisi (“dindarlar/Islamcilar”) geliyor. Iktidarin birinci el degistirisi çok iyi bir seydi, çünkü köhne bir imparatorluktan modern bir ulus-devlete geçmistik. Dünyaya emsal olmustu. Ikinci el degistiris de aynen böyle: Bireylerin alt-kimliklerini inkar ederek çatismaya çanak tutan, köhnemis bir ulus-devlet bitiyor, bireylerin alt-kimliklerine saygi gösterecek bir demokratik devlet basliyor. Türkiye, “Back to Future” yapiyor; Osmanli’nin alt-kimliklere saygisini animsayarak kendini yenileyecek. Dünyaya tekrar emsal olacak muazzam bir dönüsüm bizi bekliyor. Gidenler korkmasinlar: Bu ilerleme Cumhuriyet’in temel niteligi olan laikligi degistirmeyecek. Sadece, laiklik gerçek anlamina oturacak: El-alemin inancina karismaktan çikacak, bütün inançlara esit mesafeye gelecek. Bu mecburen böyle olacak. “Bugün baslarini kaparlar, yarin bizimkilerin baslarini kapatirlar” diyenlere kalkip da sunlari söylemek bilmem yeter mi: AKP Islamci ise, oyu yüzde 8’dir (nitekim, Saadet’in oyu yüzde 2). Oysa 47 aldi. AKP’yi merkez bir parti olmak zorunda birakan iste bu yüzde 39 ödünç oydur. Gittikçe de birakacaktir. Yine olmadiysa, sanatçinin vaktiyle matrak olsun diye çizdigi ama bizim açimizdan

gökkusaginin iktidari temsil ettigi bir karikatürle anlatayim durumu: 1. kare: Gökkusaginin yaninda bir sürü adam. 2. kare: Içlerinden biri kosup gökkusaginin altindan geçiyor ve çirilçiplak bir kadin oluveriyor tabii. 3. kare: Erkeklerin gözü parliyor ve kadina saldiriyorlar. 4. ve son kare: Onlar da çirilçiplak kadinlar oluveriyorlar. Bu da bir sey ifade etmediyse, “Ya Iranlastirilirsak!” filan demeye devam ediyorsaniz, sizin anlamaya niyetiniz yoktur kardesim. Doktor sizin için ne yerse yesin demistir. Selametle. -Korku spreyi.(Baskin Oran) Korku, insan duygulari içinde en dogal olani. Onun için, bu nazik geçis döneminde “Seriat Geliyor!” ve “Parçalaniyoruz!” biçimindeki korkular dogaldir. Dogal olmayan, seriatin meriatin gelmedigini ve parçalanmanin marçalanmanin olmadigini bilecek kadar mürekkep yalamis kisilerin Türkiye üzerine siktigi Korku Spreyi. Zaten dünyaya kapali olan Türkiye insaninin daha da berbat biçimde kendi içine kapanmasina yol açan iki önemli iddia fiskirtiyorlar: 1) “Zarar görenler, yapilanlari hak etmislerdi. Korkanlarin ve korkutanlarin verdikleri zararlar normaldir”; 2) “Yanlis yaptigimizi söyleyenler yabancilarin masasidir ve ülkeyi satmaktadir”. Bunlarin ikisi de gayrimüslimler üzerinden yürütülüyor çünkü “Millet-i Hakime” ideolojisinin egemen oldugu bu ülkede azinliklari yabanci’yla özdeslestirmek büyük kolaylik sagliyor. Bugün, isim vermeden, bu spreycilerden iki örnek vereyim. Birinin yazisi digerininse demeci Milliyet’te çikti (9 ve 10 Eylül). Birinin alani tarih, ötekinin diplomasi/siyaset. Yetistikleri ayni önemli okula, görevlerine, unvanlarina bakarsaniz gerçekten önünüzü ilikleyeceginiz iki saygideger kisi. Tarihçi söyle yazdi: “Surasi bir gerçek, iyi asker oldugu anlasilan Sakalli Nurettin Pasa'nin yerli Hiristiyanlara karsi sert tavirlari tamamen kendisinden kaynaklanmiyor. Üç yil üç ayin getirdigi sikintilar ve kin yerli halki da barissever tutumundan hakli olarak uzaklastirmisti” Oysa, iyi bir tarihçi oldugu için sunlari bilmemesi imkansiz: “Sert tavirlar” dedigi, hazretin mesela Izmir Rum metropolitini linç ettirmesi. “Evveliyati” de karanlik: 1909’da rütbesi indirilip açiga aliniyor. Valilikten atilinca Ankara’ya geliyor, ama “özel kosullar” ileri sürdügü için görev verilmiyor. Verildiginde, Koçgiri’de meshur Topal Osman’i da kullanarak Kürtlere yaptigi mezalimle adini duyuruyor. Öyle ki, TBMM’de mebuslar yargilanmasi için karar çikartiyorlar, M. Kemal Pasa araya girip görevden aliyor da zor yatisiyor Meclis. “Sonrasi” da pek aydinlik sayilmaz. Bu sefer de gazeteci Ali Kemal’i linç ettiriyor. Yargilanmak üzere Ankara’ya gönderilirken. Izmit garinda, sivil giydirdigi askerlerine. Zaferden sonra “Izmir Fatihi, Karahisar ve Dumlupinar Muharebeleri Galibi Gazi Nureddin Pasa Hazretlerinin Tercüme-i Hali” diye kitap çikariyor. M. Kemal Pasa da onu Nutuk’ta (1927) nerelere sokup çikariyor, okuyan bilir. Kurtulus Savasi komutanlari Ankara’da o siralarda yeni yaptirilan Devlet Mezarligi’na nakledildi de, su kadarini söyleyeyim, bu zatin kemiklerini 12 Eylülcüler bile istemediler. Ünlü tarihçi iste bu “iyi asker”i aklamanin yani sira bir de “hakli olarak uzaklastirmisti” diyerek linç’i akliyor. Tanidik geldi mi¬? Trabzon ve Malatya’daki misyoner cinayetleri sirasinda çok duymustuk. Örnegin D. Bahçeli Malatya hakkinda: “Misyonerler masum degil” demisti (Radikal, 22.04.07). ???

Diplomat/siyasetçi söyle demeç vermis: “Yabancilarin baskisiyla, Lozan'da azinliklarla ilgili kurulmus dengeleri degistirip Osmanli düzenine geçmeyi hedefliyorlar. Lozan’la oynanirsa adli kapitülasyonlara geri dönülebilir". Deneyimli oldugu için sunlari bilmemesi imkansiz: Bir kere, adli kapitülasyon hak verirsen degil, vermezsen basina bela olur. 1920’de Müttefikler Osmanli’ya berbat Sevr kosullarini teblig ediyorlar. Osmanli diplomatlari zehir zemberek bir yazili cevap veriyorlar; tavsiye ederim bizim Türk Dis Politikasi kitabinin (Iletisim Y.) birinci cildinden okuyun, sasiracaksiniz (s.118-124). Ekonomik kapitülasyonlari yekten reddediyorlar. Ama adli kapitülasyonlari reddetmek yerine, çok ilginç bir sey söylüyorlar: “Bir yargi reformu komisyonu kurulsun”. Çünkü Osmanli devlet adamlari, çagdas olmayan bir hukuk düzeni devam ettigi sürece Avrupa müdahalesini önlemenin mümkün olmadigini anlamislar. Bugünküler daha anlamadi. Ikincisi, duyan da sanir ki gayrimüslimlere Lozan’da verilmis haklar “yabancilarin baskisiyla” artirilmak isteniyor. Oysa, Lozan’daki haklari bile uygulamiyor Türkiye; merak eden benim Türkiye’deki Azinliklar’dan (Iletisim Y.) envai çesidini okusun. Sadece Rumlarin yasadigi gündelik olaylari hatirlatsam dudaginiz uçuklar ve bu emekli diplomat ne söylüyor dersiniz. Sayilari 120.000’den bugün 1500’e inmis bu insanlar suya haç atma ayini yapiyor, karadan-sudan “milliyetçi” saldiri geliyor. Ilgisiz bir ceza davasinin kararinda Yargitay 4. Ceza Dairesi ilan ediyor: “Patrikhane ekümenik degildir”. Laik bir devlet Ortodoks ilahiyatina karisir mi? Iki buçuk ay önce Radikal Iki’de yazdim (01.07.07), uzun uzun anlattim, sadece su hususu not edeyim: Kararda “Türkiye kendi topraklarinda yasayan azinliklara kendi vatandaslarindan farkli bir hukuk uygulayarak …” diyor. Sanki bu insanlar vatandas degil! Oysa, “Azinlik” kavraminin bes unsurundan biri, meshur Capotorti Raporu’ndan dünya-alem bilir, “vatandas olmak”tir. Tevekkeli degil, E.Mahçupyan demisti, “Biz gayrivatandasiz” diye (Zaman, 06.12.04). Maalesef (ve maatteessüf) gayrimüslim vatandaslarimizin vatandas degil “yabanci” oldugu artik bu ülkede “Yargitay Içtihadi”dir. Çünkü: 1) Yargitay 2. Hukuk Dairesi 06.07.1971’de oybirligiyle aldigi kararin gerekçesinde ilan etti (3339 Esas, 4399 Karar). 2) Yargitay Hukuk Genel Kurulu 08.05.1974 tarihinde ayni seyi söyledi (1971/22-820 Esas, 1974/505 Karar). 3) Yargitay 1. Hukuk Dairesi de bunu 24.06.1975’te yapti (3648-6594 s. karar. Ayrinti isteyen yine Türkiye’de Azinliklar’a bakabilir (s.100-103). Aslinda, artik “Devlet Içtihadi” demek lazim. Çünkü Vakiflar Genel Müdürlügü’nün ve Hazine’nin 1936 Beyannamesi sayesinde gayrimüslim mallarini sürekli gasp etmesinin ötesinde, Cumhurbaskani’na bagli Devlet Denetleme Kurulu 06.02.2006 tarihli raporunda (www.cankaya.gov.tr) gayrimüslim vakiflarini “yabanci tüzel kisi” saydi. Cumhurbaskani Sezer’in “Lozan’da olmayan haklari elde ediyorlar” diye Vakiflar Yasasi’ni veto etmesi ise, kremasidir artik isin (Milliyet, 30.11.06). Eh, bu durumda tabii ki önüne gelen Fener’i tacizi milli spor sayacak. Bulgar Ortodoks cemaatinden Bujidar Çipof “bize dinsel baski yapiyor” diye ihbar edecek, savci kamu davasi açacak, Çipof müdahil olarak katilacak (aynen, Kerinçsiz gibi). Sonra alisacak, Patrik’in Hilton’daki bir toplantida “Patrikhane 6. asirdan beri ekümeniktir” demesini “görev sirasinda din hizmetlerini kötüye kullanma” olarak ihbar edecek. Savcilik da Patrik’e yazi yollayacak: “Sorusturma nedeniyle ifadenize basvurulacaktir. 20 gün içinde savciligimizda hazir bulununuz. Gelmediginiz takdirde ZORLA GETIRILMENIZ IÇIN KARAR alinacagi, ayrica yapilan masraflarin tarafinizca ödenecegi hususu bilginize rica olunur”. Bu büyük harfler çagrida da büyük yazilmis. Oysa Fener Patrigi, degil ekümeniklik, Allahlik veya Peygamberlik iddiasinda bile bulunsa bu laik yasalarimizda

suç degil. Siz ne diyorsunuz, 6. yüzyildan kalma unvaninda “Istanbul” degil de “Konstantinopolis” bulundugu için Patrik’e “bilisim suçlari davasi” (Radikal, 03.11.03) bile açildi bu ülkede. Ama en güzeli, biri kalkti, Patrik’in gayrimesru çocuk sahibi oldugunu iddia etti (Hürriyet, 21.04.04). Dünyadaki üç yüz milyon Rum Ortodoks’un manevi lideri Patrik’ten kan alindi, DNA testi yapildi, negatif çikti, bunun üzerine ihbarci zat söyle dedi: “Test Istanbul Üniversitesi Adli Tip Enstitüsü’nde yapilmistir. Adalet Bakanligi Adli Tip Kurumu’nda yapilsin”. Buna benzer daha neler. Çocuklugumun Izmir deyimiyle, maydanozlu köfteler. Ama önemli olan bu “sokak”takiler degil, mürekkep yalamis olanlar. Kendileri en iyi Batili okullarda okumuslar, gezmedikleri ülke kalmamis, Türkiyeli’nin dünyaya kapanmasi için sprey sikiyorlar. Not: Basbakan Erdogan demeç verdi: “Aydinlarimiz seslerini çikarmali”. Simdi bu bir saka mi, alay mi? Çünkü “Zina suçtur”, “Azinlik Raporu intel fitnedir, Hergele Meydaninda ilan ettiler, ek yerimize jilet attilar”, “Ermeni konferansi arkamizdan biçakladi”, “301’in sorumlusu O.Pamuk’tur”, “Aydinlar ikiyüzlü ve omurgasizdir”, “301’i uygulama halledecektir” gibi sözlerin sahibi Cemil Çiçek’in yeni kabinedeki görevi: “Insan haklariyla ilgili kurullar ve insan haklariyla ilgili konularda koordinasyon”. -Ulusalci sehir efsanelerimiz.(Baskin Oran) Bir ara, “Sinema koltuklarina AIDS’li igne sokuyorlar, oturana batti mi AIDS oluyor” meshurdu. Sinemaya gitmekten vazgeçen oldu, dalga geçen çok oldu. Simdi dolasan haberler farkli. Çünkü bunlar ülkemizin bölünmez bütünlügüyle ilgili. Iki tanesini asagida vereyim de tüyleriniz diken diken olsun. Mülkiyeli sinif arkadasim büyük harflerle “ÇOK ÖNEMLI LÜTFEN OKUYUN VE DAGITIN” demis: “Diyarbakir’da bir resmî bina insaati. Önündeki tabelada sunlar yaziyor: Diyarbakir Istinaf Mahkemesi Binasi Insaati. Construction of Appeal Building Diyarbakir. Hibe Sözlesme bedeli: 7 milyon 284 bin Euro. Financed by (Parayi veren): European Union (Avrupa Birligi) Faydalanici: T.C. Adalet Bakanligi (Republic of Turkey, Ministry of Justice) Su anda ülkemizde istinaf mahkemeleri yoktur. AKP hükümeti bu mahkemeleri kurmak için yasa tasarisi hazirlamaktadir. Tesadüf bu ya; bu mahkemelerin kurulmasini AB de israrli bir sekilde istemektedir. AB’nin projesi ülkemizin bölünmesi sonrasi, bu mahkemelerin eyalet mahkemeleri olarak kullanilmasidir. AB bunu açik açik dile getirmektedir. AB sonuçtan o kadar emindir ki, 7 milyon euroyu bir çirpida bagislamis, mahkeme binasinin insaatina bile baslamistir. Üstelik nerede? Tesadüf bu ya; yine Diyarbakir’da. Özgür ülkemin, özgür meclisinin, özgür insanlari. Özgür ülkemde özgür meclisimin karari bile olmadan, yasasi bile olmadan, özgür ülkem daha bölünmeden, AB bu mahkeme insaatini nasil yaptirabilmektedir? Lütfen, gönderebileceginiz herkese gönderin, lütfen. Artik son sanslarimiz…” Bu canhiras çigliga bir diger sinif arkadasim baska bir uyariyla katiliyor: “Uzaga gitmeyin arkadaslar. Ayni insaat ve tabela Ankara-Sögütözü’nde.” Bu habere Hürriyet'ten de ulasabilirsiniz. Sanirim ilk defa, Yeniçag gazetesinden naklen Emin Çölasan yazmisti (01.04.07). Iste tam “sehir efsanesi” denen sey. Gerçek durumsa söyle:

1) Çoktan kuruldu bu mahkemeler. 26.09.2004’te kabul edilen ve Resmî Gazete’nin 07.10.2004 tarih ve 25606 sayili nüshasinda yayinlanan 5234 sayili yasayla: “Adli Yargi Ilk Derece Mahkemeleri ile Bölge Adli Mahkemeleri Kurulus, Görev ve Yetkileri Hakkinda Kanun”. Bütün Avrupa ve KKTC’de vardi, bizde de oldu. Gerekçesi, Yargitay’i bogan is yogunlugunu azaltmak. Kimi nispeten önemsiz (örnegin, 1000 YTL’nin altindaki) davalar Yargitay yerine buraya gidecek. Aynen, artik Danistay yerine Bölge Idare Mahkemeleri’ne gittigi gibi. Geçici Md. 2 Adalet Bakanligi’na bu is için 2 yil süre vermisti. Oysa AB’ye verilen projeler hemen sonuçlanmadi, biraz da lâgarlik oldu, binalar vs. yapilamadi, bunun üzerine uygulama 2010’a ertelendi. Olay bu. 2) Eyaletle ilgisi yok. Bütün önemli merkezler gibi Diyarbakir’da da yapiliyor. Ankara-Sögütözü’nde de. Istanbul’da da. Diyarbakir deyince, demek ki Kürtler Ankara’yi da almaya kararli! Agzimdan yel alsin yarabbi, su mübarek Ramazan gününde… Hatay Suriye’ye, GAP Israil’e Ortalikta fildir fildir dolasan ikinci sehir efsanesi, yabancilara mülk satisi konusunda. Burada da ülkemizin bölünmez bütünlügü söz konusu oldugu için ulusalcilarimiz bizi en çok iki konuda uyariyor: 1) Ata yadigâri Hatay elden gidiyor. Hatay’da toplam 120 milyon metre kare Suriyelilere satildi.” Maalesef burada da ulusalcilarimizda birazcik bilgi eksikligi mevcut: Hatay’in Türkiye’ye iltihak ettigi 1939’dan beri Suriyelilere tek bir santimetre kare satilmadi. Bu mülkiyet tablosu o tarihte Suriye vatandasligini seçenler nedeniyle. 2) GAP elden gidiyor. Israil GAP’tan sürekli toprak satin aliyor. Bunlar yarin buralarda egemenlik iddiasinda bulunurlar. Yahudiler vaktiyle Filistin’de öyle yapmisti. Burada da bir tuhaflik var. Tapu-Kadastro Gn. Md. M.Z. Adli’nin açiklamalarina göre Gn. Kur., MIT ve MSB arastirma sonuçlari hiçbir Israillinin GAP’tan tasinmaz almadigini gösteriyor. Bunlar 82’si Istanbul’da olmak üzere Türkiye’de toplam 133 tasinmaz almislar (T.Isik, Radikal, 11.12.2004). “Efendim, Yahudiler kurnaz. Türk vatandaslari adina aliyorlar”. Eh, birader, yapiyorlardir köftehorlar. Ne Yahudi’dir onlar. Ne Sabetaycidir onlar. Her sey beklenir onlardan… Sonuç: Yine paranoya Sicak döviz girisi durdugu an allakbullak olacak bir ekonomiyle yasiyoruz. Bu yolla son dört yilda giren döviz 7.1 milyar dolar (Y.Törüner, Milliyet, 11.08.07). Ve bu kalici döviz. Gidici degil. Yabancilarin spekülatif sermayeyle geldigini, deve yüküyle faiz götürdügünü, üstelik de bir kriz aninda hemen alip götürerek ekonomiyi batirdigini söylüyoruz, ki tastamam dogru. Ama öbür yandan da yabancilarin, alip götürmesi en zor olan tasinmaz mülkiyeti edinmesini “ülkeyi satmak” sayiyoruz. Acaba kimi insanlarimiz “mülkiyet” ile “ulusal egemenlik” kavramlarini karistiriyor olmasin? Böyle bir endise varsa, onun da çaresi var: Dikkat ederiz ki yabancilar topraklarini bavula koyup götürmesinler. Veya, sayfiye evlerinde Bagimsiz Cumhuriyet ilan etmesinler. Bu sehir efsanelerinin özeti: Kürtler ülkeyi bölmeye gidiyor, AB buna yardimci oluyor, ülkemiz parça parça satiliyor, bu parçalar üzerinde yeni ülkeler kurulacak. Ben de Prof. Serif Mardin gibi ihtiyatli olayim: Ülkenin elden gitmesinden korkanlar hakli da olabilir. Çünkü 28.07.07 tarihli Radikal’de çikan bir habere göre topraklarimiz üzerinde “Ilk Irlanda Kolonisi” kuruldu bile. Kusadasi’nda “eski çöplük mevkiinde” toprak almislar, tapulari dagitmislar. Iki havuz, bar, restoran, spor merkezi ve futbol sahasi da

yapmislar. Nasilsa denize kiyilari da var; bunlar yakinda elektriklerini de kendileri üretir, kuyularini açar, sonra da bagimsiz cumhuriyet ilan ederler. Bakin, açik havada sigara içmeyi bile yasaklamislar. Küstahliga bak. -Bumiputra.(Baskin Oran) 12 Eylül cunta anayasasinin degismesini engellemek için Korku Spreycilerimiz her gün yeni bir kesif hatta icat yapiyor. Dünkü (25 Eylül), “Nobel ödüllü O.Pamuk nasil 1.8 milyon dolara kat alirmis?”in ardindan bugün de “Anayasa taslagini hazirlayan profesörler para aldi mi?” diye çikti. Artik saygi da mafis; muslukçu gerekince parayla, profesöre gerekince bedava. Ama su sirada korku malzemesi olarak öncelik 2 M’de yani mahalle ve Malezya’da. Bu “mahalle” isine çok gülüyorum. Mahalle hep vardi ve hep olacak. Türkiye’nin en “çilgin” yeri Bodrum’da bile mahalle ne biçim erkek egemen, muhafazakar, baskicidir; “Dalavera Memet’in Bodrum Tarihi”nde ve “Eniste Gözüyle Bodrum”da çok anlattim. Feyhan cuma pazarina gitmis, üstünde normal hatta astarli etek. Boyaci Ismail Usta geliyor, elindeki pazar çantasini aliyor, usulca: “Sen hemen evine git, üstünü degis, günes vurunca için gözüküyor. Ne lazimsa ben alir birakirim” diyor. Feyhan da tipis tipis eve gidiyor, degistirmeye. Hasan ile Neyran’i büyütürken de bundan yararlanmiyor degil. Hasan o siralarda yasi icabi haylaz. Eve hemen ihbar geliyor: “Senin oglan bugün okula gitmedi, mendirekte gazete okuyupturu!” veya “Seninki motor kiralamis, simdi buradan firtina gibi geçti”. Neyran 25 yasinda, daha hayatinda Bodrum’da iken kimseyle el ele tutusmamistir. Buranin bir “Muhtar Amca”si var, Ibrahim Denizaslani. 80’inin üstündedir. Herkes saygi gösterir. Iki sene önce 31 yillik muhtarken fazla kisa etekle veya sortla gelene nüfus sureti falan vermez, giyinip geldikleri zaman verirdi. Kimse de itiraz etmezdi. Birak kadinlari, biliyor musunuz ki ben erkekligimle istedigim gibi sokaga çikamiyorum Bodrum’da? Evimizin hemen arkasindaki pazartesi pazarina sadece sortla gidemiyorum. Allahin sicaginda üstüme bir atlet veya tisört geçirip de gidiyorum çünkü pazarcilar rahatsiz olduklarini hissettiriyor. Al iste sana, mahalle baskisinin dik âlâsi. Tahakküm sona eriyor korkusu dur bakalim daha neler yaptirtacak. Bunlar da “Kemalist devrimci”. M. Kemal hele de 1920’lerdeki mahalleyi hesaba katsaydi hangi Kemalist devrimi yapacakti acaba? Olmadi, Malezya verelim Malezya saçmaligi Amerikali diplomat Holbrooke’un iki ülkeyi “Ilimli Islam”a örnek vermesiyle basladi. Kimse kalkip da, bu adam Türklere oynasinlar diye yumak verdi kuskusunu duymadi. Agzindan çiktigindan bu yana biz Malezya’yla yatiyor kalkiyoruz. Kiminle yatip kalktigimizi bilelim hiç olmazsa: Malezya Federasyonu, Güneydogu Asya’da 13 eyaletlik bir mesruti monarsi. 1963’te bagimsiz olmus. Ingiliz kuvvetleri 1971’de çekilmis. Bati kismi yarimada, arada Güney Çin Denizi var, dogu kismiysa ada. Baskenti Kuala Lumpur dünyanin en yüksek kulelerini barindiriyor ama, ülkenin bati kirsalinda insanlar direkler üstünde oturuyor, dogusunda ise daha düne kadar kafatasi avciligiyla ünlenmis yerli halklar yasiyor. Bu eyaletlerin babadan ogula geçme dokuz sultani Malezya Krali’ni bes yilligina seçiyor. Her eyaletin kendi yasalari var. “Oruç Polisi” gibi bizi büyük heyecana ve “Bak, gördün mü!”lere sevk eden haberler bu 13 eyaletin ikisiyle ilgili.

Peki, neden Islam ülkenin “resmî dini”? Neden bu kadar güçlü ve güçleniyor? Çünkü Islam, yüzde 52’yi olusturan fakir Malaylarin yüzde 30’u olusturan zengin Çinlilere karsi çikabilmeleri için bir toplumsal tutkal sayiliyor. Ne gibi? Malay-Müslümanlar açisindan düsününce aynen milliyetçilik gibi birlestirici. Ama ülke bütünü açisindan düsününce (gayrimüslimler % 40) aynen milliyetçilik gibi bölücü. Malaylari nasil birlestiriyor? Anayasanin otomatik olarak Müslüman saydigi Malaylar, “Malezya’nin Efendileri” olduklari gerekçesiyle (vallahi bu gerekçeyle) ve bu anayasanin 153. maddesine göre “Bumiputra” statüsüne sahip. Parlamentoda bile tartisilmasi hukuken yasak olan bu madde (tanidik geldi mi?), Bumiputralara sayisiz ayricalik taniyor: Üniversiteye ve memuriyete giriste kontenjan, otomobil ve tasinmaz alimlarinda % 5-15 arasi indirim, vs. (bkz. http://en.wikipedia.org/wiki/Islam_in_Malaysia ). Bumiputralik, yani Malay-Müslüman ayricaligi nasil uygulaniyor? Kimlik bilgileri “MyKad” adli kartin “smartchip”ine yüklü. 12 yas üstü herkes bu karti her kontrolde göstermek zorunda (http://en.wikipedia.org/wiki/Malaysia ). Simdi anladiniz mi Islam niye önemli Malezya’da? Yerli Malaylarin göçle gelmis Çinlilerle mücadele silahi! Anlatin da anlayayim, bunun neresi Türkiye’ye benziyor? Ama derseniz ki bu Bumiputralik “birlestiricilik” açisindan Kemalizm’in Malezya versiyonuna benziyor, ben demedim siz dediniz. Hani, yeniçeri Yahudi’yi yere yatirmis, bogazina biçagi dayamis: “Ulan, Isa Peygamber’i çarmiha gerersiniz ha!”. Yahudi inliyor: “Aman yigidim, bu 1500 sene önceydi”. Yeniçeri köpürüyor: “Olsun! Ben daha yeni duydum!”. Bunlar yeni seyler degil. 153. maddenin kökü taa Ingiliz sömürge yönetimine kadar gidiyor. Holbrooke yem atinca mal bulmus Magribî gibi atlayan Korku Spreycilerimiz sayesinde biz yeni duyuyoruz. S.Arabistan’la korkuttunuz, Iran’la korkuttunuz, simdi de sira Malezya’ya mi geldi? 84 yillik aczin itirafi 21 Eylül günü Hasan Cemal yazdi: “TBMM Seref Salonu. Askeri cuntanin üyeleri yan yana dizilmis. Balkonda, Cumhurbaskanligi Filarmoni Orkestrasi Beethoven'in Kader Senfonisi'ni çaliyor. Darbe, kutlamalari kabul ediyor. Yüksek yargi organlarinin üyeleri, üniversite rektörleri siraya girmis, daha alti gün önce parlamentoyu kapatarak parti liderlerini hapsetmis darbecileri tebrik ediyorlar”. Peki bugün? Anayasa Mahkemesi, TBMM toplanamasin diye, 276’yla cumhurbaskani seçilen bir ülkede toplanti yeter sayisini 367 ilan ediyor. Yargitay, gayrimüslimleri “yabanci” ilan ettikten, Hrant’in 301’den cezasini onayladiktan ve Kaboglu’yla benim beraat kararimi bozduktan sonra P. Selek’in yargilanmasina gerek olmadigina dair karari da bozuyor. Bizim karar 12 Temmuz’da çikmis, avukatlarimizin bile haberi yok, taa 13 Eylül’de tam anayasa tartismalarinin göbeginde “Yargitay’in tutumu iste budur” dercesine basina açiklaniyor. Yargimiz çok tutarli: Askerleri 1980’de nasil desteklemisse simdi de ayni seyi yapiyor. Bir video klip çikiyor: “O gün öyle desinler, / Bugün böyle desinler, / Fatihalar, Yasinler, / Bitmez Karadeniz'de” diye siddeti överken derhal karakolda Türk bayragi önünde çekilmis meshur fotograf ekrana geliyor. “Hiç kimse vatanini, / Satmaz Karadeniz'de / Vatan satsa bir kisi, / Aninda biter isi” dedigi anda da canim cigerim Hrant kaldirimda arkadan vurulmus yatiyor. Izmir ve Erzurum barosu baskanlari bu rezillige arka çikiyor, haklarinda sorusturma bile açilmiyor. Ama Yargitay, içinde siddetin s’si bulunmayan, yönetmeligin amir hükmü (md. 5) geregi yazdigim bilimsel Azinlik Raporu’nu “açik ve yakin tehlike” ilan ediyor. “Ifade özgürlügü sinirlarini asmistir” diyor. “Kin ve nefret yaymaktadir” diyor.

1992’de TÜSIAD’a hazirladigi Rapor’da (acaba TÜSIAD telif ücreti vermemis miydi?) “Tek Parti döneminde Kemalist ilkeler ulusal birligin saglanmasinda bir asamayi simgelemektedir. Liberal demokratik rejimlerde devletin bir resmi ideolojisi olamaz" demis olan YÖK baskaninin bir isareti üzerine bütün rektörler ve üniversiteler ayaklaniyor: “Yeni anayasayi istemezük!” Üniversitemiz çok tutarli: Askerleri 1980’de nasil desteklemisse simdi de ayni seyi yapiyor. Tamam. Ama bütün bunlari laiklik adina yaptiklarini söylemesinler. Bumiputra’nin tanimindaki “Türk” kelimesini muhafaza etmek için yaptiklarini söylesinler, yeter. -Sandviçin doyulmaz lezzeti.(Baskin Oran) “Seni seviyorum” demek bizim devrimizde tabuydu.Simdi neredeyse müptezellesecek kadar yayildi. Böyle bir dönemde “Ben Mehmed Uzun’u çok seviyorum” demek zor geliyor. Ama, sarkidaki gibi, “Seviyorum iste, var mi diyecegin”. 22 Temmuz seçim kampanyasi sirasinda gazetelere demeçler vererek, DTP Istanbul il örgütünün genel merkeze ragmen çikardigi Kürt adaya karsi hayatta hiç yüzünü görmedigi ve sesini duymadigi bir Türk’ü destekledigini açikladigi için mi? Telefon edip, benimle birlikte oldugunu sicacik sesiyle tekrarladigi için mi? Belki payi var. Ama belki’si olmayan birsey de var: Çünkü bendeniz bir sandviçim. Bir yandan ifade özgürlügü istedigim için devlet bastiriyor, diger yandan 1960-70 ezberlerini sorguladigim için kimi sosyalistler; daha dogrusu, kendileri de farkinda olmadan, Sosyalist Kemalistler. Ayrica, bir yandan 1915’in bir insanlik suçu oldugunu söyledigim için Kemalistlerin asirilari lanetliyor, diger yandan “jenosit” terimine siddetle karsi çiktigim için Ermeni diasporasinin asirilari. Bendeniz bunlarin arasinda bir sandviçim. Mehmed Uzun da sandviç. Bir yandan Kürt kültürünü ve dilini nakis gibi islemekten asla ödün vermediginden ve geçmisinden dolayi devlet bastiriyor, bir yandan da kimi Kürt diasporasi internet siteleri asagiliyor. Suçu, “…bir dava sirasinda savunma adi altinda Kürt ve Kürdistan davasini savunanlara TC damgali literatürün ötesinde hakaretlerde” bulunmak. “Benim görevim bölücülük yapmak degil, birlestirici olmaktir” diye konusmak. “Bölücülügü sadece bir aptallik olarak degil ayni zamanda tehlikeli bir düsünce olarak da görüyorum” demek (www.kurdinfo.com - 23 Temmuz 2007). Yani, emir komuta zincirine uymak yerine oturup düsünmek ve tahlil yapmak. Her türlü otoriter iktidarin gözünde büyük suç. Bendeniz koyu bir Kemalist milliyetçi çekirdekten, karanlik bir ummanda kulaç ata ata, su anda bulundugum noktaya ulastim. Mehmed Uzun 22 yasindayken yani 1975’te, (simdi o da çok saygideger bir vatanseverlik çizgisinde olan) Rusen Aslan’la birlikte Kürt hareketinin hâlâ asilamamis dergisi Rizgari’yi çikariyor. Rizgari, Seyhmus Diken’in deyimiyle “Kürtlerin Birikim dergisi” yayinlandigi yillarda. Burada çok ciddi bir entelektüel çabayla yogun Kürt milliyetçiligi yapiyor Mehmed. Derginin Türkiye fikir yasamina getirdigi çok önemli iki tez var: 1) Sömürge Teorisi; 2) Ezen ulus-ezilen ulus milliyetçiligi ayrimi. Yani Türkiye Kürdistan’i iç sömürge olarak kullaniyor. Ezen ulus (Türk) milliyetçiligi de kötü, oysa ezilen ulus (Kürt) milliyetçiligi iyi. Ikisi de döneminin Antiemperyalist Sol Kemalizminin damgasini tasimakta. Iste o Mehmed Uzun; kendi halkinin kültürü için basi dimdik çarpisan, ona aynen Shakespeare gibi sayisiz kelime kazandiran, ama milliyetçiligin kaçinilmaz ayiraci olan

“karsi tarafi düsmanlastirma”yla da ayni biçimde çarpismaktan su kadarcik çekinmeyen bugünkü Türkiyeli Mehmed Uzun’a dönüsüyor. Onun 22 yasindaki halinde kalip kaliverenler, özellikle de Kürt diasporasinin kimi elemanlari, 1930’larda kalip kalivermis devletle elele onu sandviç ediyorlar simdi. Allahtan ki, halk ve ülkedeki entelektüel birikim ne yapacagini inadina çok iyi biliyor. Mehmed Uzun’a bunca yogun ilginin ve sahip çikmanin baska izahi yok. Soyu ve dini hiç fark etmez. Diasporanin zorluklar içinde çalkalanan dogasi, asiriliklara ve irrasyonelliklere müsaittir. Çünkü o bir yandan vatanindan ayri düsmenin istirabini yasarken, bir yandan da bireye saygi gösteren bir ülkededir; güvencededir, istedigini konusabilme lüksüne sahiptir, ifade özgürlügünün basbayagi cesaret isi oldugu anavatanda farkli seyler söyleyenlere iyi yaklasmayabilir. Ayrica, gurbette asimile olmamak için “kati” olmak mecburiyeti vardir; aynen cezaevinde senin kimligini yok etmek için sana empoze edilen tek tip giysiye direnmek mecburiyeti gibi. Buna, oralara gidip de issizlik sigortasi almak yerine oturup eser vermis, modernlikle gelenekselligi yogurmus, 3 dilde yazmis ve 22 dilde yayinlanmis, ama bunlari basarirken siyasete hiç bulasmamis olan birini bir miktar kiskanmayi da ekleyebilirsiniz. Bu söylediklerimin, tekrar ediyorum, soy ve dinle hiçbir ilgisi yoktur. Diaspora olmak mecburiyetinde kalmakla vardir. ABD’deki Türkler, Fransa’daki Ermeniler, Almanya’daki Kürtler, hatta ve hatta Isveç’teki Süryaniler, hiç fark etmez. Diaspora, zor meslektir. Ne zor is yarabbi! Gerçekleri açikça söylemek ve yazmak zor istir ama, herhalde zorlarin en zoru, gerçekleri gizlemek için dokuz takla atmaktir. Mehmed Uzun’la tanisma mutluluguna erdik, Diyarbakir’dan dönüyoruz, THY’nin Skylife dergisinin Ekim sayisini karistirirken “Sadece sessiz/Simply silent” baslikli bir gezi yazisi ve enfes resimleri. Ilk sayfasindaki tam yaridan bölünmüs kilise fotosu hemen ünlü Ermeni harabe-kenti Ani’de oldugumuzu anlatiyor. Sonuna kadar okuyorum ve çok basarili buluyorum. Cidden muazzam basari, çünkü hayrettir ama “yazar” (ayni zamanda fotolari da çekmis, yani sanatçi) dokuz sayfa boyunca “Ermeni” kelimesini bir defa bile geçirmemeyi basarmis. Kilise süslemelerinden bahsedecek, “Hiristiyan mimarisinin süsleme örnekleri” diyor (s.80). “Tigran Homents Kilisesi” ve “Büyük Kral II. Gagik tarafindan yaptirilmis Abughamrent Gregor Kilisesi” gibi terimler (s.82) bu isten anlayan bir avuç insana “aman, durun, söylüyor, simdi söyleyecek!” dedirtiyor ama, Ermenilere bütün gönderme bu “kripto”lardan ibaret. Pardon, bir de Büyük Katedral’den söz ederken aynen söyle diyor: “Armen mimarisinin basyapitlarindan”. Korkma be yazar-sanatçi, bir “i” daha koy be! Benden olsun be! Ölmezsin be. Yürü be. Tabii, kentin adina da “Ani” demiyor. “Ani” diyor. Hatira, yani. Zaten bu gezi yazisinda benim en hosuma giden pasaj da, geçenlerde milliyetçilerimizin protestolari arasinda restore edilip açilan Ahtamar kilisesini Akdamar deyip ulusallastirdigimiz gibi, Ani’nin Türklestirildigi pasaj. Yazinin dorugu, “Telaffuz hatasi” ara baslikli bu bölüm zaten (s.76): “Deniyor ki Evliya Çelebi de Seyahatnamesi’nde ‘An sehri’ dermis zaten. Latince yazitlarda büyük harfle ‘ANI’ olarak geçen isim, bati kaynaklarinda yer almaya basladigi dönemde küçük “i” olmadigi için, ‘Ani” olarak yazilmis. Bu isimle ilk defa karsilasanlar da baska bir bilgi olmadigi için bu sekilde okumaya baslamislar. Il Kültür ve Turizm Müdürlügü haritalarinda da “i” kullanilirken, dünyaca ünlü yerel rehber Celil Ersözoglu 1949’daki depreme kadar çevre magaralarda yasamini sürdürmekte olan yerlesik halkin da ‘Ani” diyor oldugunu ve diger kullanimin tamamen bir telaffuz hatasi oldugunu

vurguluyor”. Hocanin biri, hâsâ huzurdan, Allah’i anlatiyormus: “Ne yerdedir, ne göktedir, ne sagdadir, ne soldadir…”. Bektasi dayanamamis: “Sen suna yok diyeceksin ama, dilin varmiyor”. Bir de, Kadir Cangizbay Hocanin bundan birkaç yil önce Agos’ta yaptigi enfes espri akliniza geliyor. Hani, Kürtlerin “Dag Türkleri” olmasi gibi, Ermeniler de aslinda “Orman Türkleri” imis de, biz onlara zaman içinde biraz incelterek “Ormanî” demisiz, oradan “Ermeni” olmus… Sadede gelelim. Yazar-sanatçi bize bir kültür ziyafeti veriyor. Tam da böyle ziyafetlerde, sandviçin doyulmaz lezzetini anliyorsunuz. Çok sükür halimize yarabbi, diyorsunuz… -Türkiye’de aydin ve demokrasi.(Baskin Oran) Dikkat ettiniz mi bilmem: En sik kullandigimiz terimlerin anlami çogunlukla net degildir. “Aydin” bunlarin basinda gelir. Önce izninizle biraz teori yapalim, sonra ülkemize döneriz. Aydin terimi Bati dillerine çevrilemez. Çünkü yalnizca azgelismis ülkelere özgüdür. Ortaçag’in izlerini silen “Aydinlanma”dan gelir. Aydin, bu çagi yasamamis olan kendi ülkesinde onu simüle etmeye çalisan toplumsal tabakanin adidir. Toplumsal tabaka? Küçük burjuva’nin hayatini okumuslukla kazanmayan türüne “esnaf”, kazanan türüneyse “aydin” denir. Bu ikisinin arasinda ilginç bir karsitlik vardir: Birinci tür, yani esnaf, Batililasmaya karsidir. Çünkü Bati’nin altyapisi olan kapitalizmin tekelci egilimi onu devreden çikarir (“Kahraman Bakkal Süpermarket’e Karsi”), Bati’nin üstyapisi da zivanadan çikarir (cinsel özgürlük, mini etek, vs.). Ikinci türü olusturan aydin ise, tam tersine, Bati’dan ayri düsünülemez. John Kautsky’nin çok ögretici tanimiyla o, “modernlesme kendi ülkesine ulasmadan modernlesmenin ürünü olan” kisidir. Bunu yapan Bati egitimidir. Ülkenin geneli Bati’yla ilgisiz oldugu için, bu egitimi alinca ülkesine yabancilasir. Yabancilasinca, orada yasayabilmek için ülkesini Bati’ya benzetmeye girisir. (Zaten bu nedenledir ki, Islamci aydin olmaz. Müslüman (mütedeyyin/dindar) aydin olur, ama Islamci aydin olmaz). Tabii, bunu yapabilmesi için ise Bagimsizlik’i elde etmekle girisecektir çünkü bu evre Batililasma için gerekli ön asamadir. Aydinin 2 temel sinifsal niteligi vardir. Siniflararasi (yani proletarya ile burjuvazi arasinda) olusu onu kompleksli ve yetenekli yapar: Asagiya düsmemek ve yukariya çikmak çabasinin sonucudur bu. Zaten aydina “belkemiksiz” denmesi de bu yüzdendir. Asil önemli olan, aydinin siniflarüstü niteligidir. Çünkü, alttan hiçbir reform talebi üretmeyen (hatta, tersini üreten) ülkesinde sinif yapisinin gelismemis olmasindan yararlanarak devleti ele geçirir ve “yukaridan devrim” yapar. Yukaridan devrim, devleti ele geçiren aydinin hukuku (üstyapiyi) degistirme yoluyla ülkeyi toptan degistirmesinin adidir. Hangi Bati? Bu durumda aydin kavraminin 2 temel çizgisi ortaya çikiyor: 1) Baticidir; 2) Kurdugu devletle kendini özdeslestirmistir. Ama, hangi Bati? Nasil devlet? Aydin, model aldigi Bati’yi belli bir tarihte donmus kabul ederek statik olarak mi algilayacaktir, yoksa Bati’nin evrimini izleyen dinamik bir yorum mu yapacaktir? 2007 yilinin AB tarafindan temsil edilen Batisi, “tek” kelimesiyle baslayan kavramlar (tek

parti, lider, kültür, dil, ideoloji, millet, vs.) tarafindan temsil edilen 1930’lar Batisinin antitezi oldugu için, bu iki sorunun yaniti fevkalade önemli. Aydin eger birinci (statik) yolu izlerse anti-Bati bir tutuculuga saplanabilir. Bu ugurda, ülkenin yasamina bitmek tükenmek bilmeyen anti-demokratik müdahalelerde bulunmaya girisebilir. Her etkiye bir tepki gelmesi fizik kurali olduguna göre, bu müdahalelere gelecek kaçinilmaz tepkiler ülkenin iç dinamigini yipratabilir. Dahasi aydin, devleti yönetmenin ister istemez getirdigi bir dizi ayricaligi koruma pesine de düsebilir. Türkiye’de aydin, ülkeyi 1920 ve 30’larin Batisina uydurmak yönünde çok ciddi bir basari kazanmisti. Yari-feodal bir imparatorluktan modern bir ulus-devlet’e geçisi saglamisti. Ümmet’ten millet’e geçisi basarmisti. Tebaa’dan vatandas’a geçisi temin etmisti. Fakat bugün, soyadi asimilasyon olan ulus-devlet’ten demokratik devlet’e geçmeyi vatani bölmekle es tutuyor. Alt kimlikleri tanimayi reddeden millet’ten çogulcu ulus’a geçmeyi ihanet olarak yorumluyor. Alt kimligi inkar edildigi için bu ülkede kerhen yasayan vatandas’tan, alt kimligi tanindigi için bu ülkede severek yasayacak vatandas’a geçmeyi engellemek için kendini paraliyor. 2007 = 1930 ? Bugün maalesef çogu aydin, kendisine “Kemalist” adini yakistirarak, gerek devletin statüsü (bagimsizlik ve egemenlik) ve gerekse yurttasin statüsü (özgürlükler) bakimindan 1930’larda demir atmis vaziyette. 1) O tarihlerde yani iki dünya savasi arasi dönemde “bagimsizlik” kavrami gerçekten güçlüydü. Çünkü hem Ingiltere-Almanya arasindaki çekisme üçüncü ülkeler için genis bir bagimsizlik alani yaratiyordu, hem de 1929 ekonomik bunalimi Bati’yi kendi basinin derdine düsürmüstü. SSCB de o dönemde dogmustu. Daha önce ve daha sonra böyle bir döneme rastlanmadi. Bugün onu aramak tam bir aymazlik. Kaldi ki, öyle bir ortamda bile Türkiye bugünkü çogu aydinin “bagimsizliktan/egemenlikten vazgeçme” olarak nitelendirebilecegi neler yapti, Lozan’i bilmedikleri için farkinda degiller. Türkiye Musul konusunda kesin karari Milletler Cemiyeti Meclisi’nin verecegini ilan etti (Lozan md.3/2). Azinliklar konusundaki 38-44. maddelerin “hiçbir resmî metin ve hiçbir resmî islemle” degistirilemeyecegini kabul etti (md.37). Gümrüklerini 5 yil yükseltmemeyi taahhüt etti. “Danisman” adi altinda gelecek yabanci uzmanlarin yargi mekanizmasini ve saglik hizmetlerini 5 yilligina denetlemelerini kabul etti. Her TC vatandasinin açik toplantilarda, basinda ve yayinda istedigi herhangi bir dili kullanmasini kabul etti (md.39/4). 29 Ekim 1914’ten önce verilmis ekonomik imtiyazlari geçerli saydi. Bütün bunlarin farkinda degiller. Bir ülkenin kendi iradesiyle ve sinif atlamak için yapacagi egemenlik devrini “bagimsizliktan vazgeçme” olarak algiladiklari için bugün AB’ye girmeye de karsi duruyorlar. XIV. Louis’den sonra “L’Etat, c’est moi” (Devlet ben’im) demeyi marifet sayiyorlar. “Anti-emperyalizm” adi altinda yabanci düsmanliginin sinirlarini zorladiklarinin farkinda degiller. 2) Türkiye’deki aydinlarin çogu; bireyin özgürlügü, ademi merkeziyet, çokkültürlülük gibi konularda 1930’larda kalakalmis vaziyette. Bugünkü Bati’nin bu temel ilkeleri gerçeklesirse “vatanin ve milletin bölünmez bütünlügü”ne biseyler oluverecegi siirini hazirolda ezbere okuyorlar durmadan. Iç dinamigin özerk sürecini askerî darbe ve müdahalelerle sürekli olarak engelliyorlar. “Bati” kavraminin bu statik/arkaik algilamasina, bir de, bu engellemelere gelen seçmen tepkisinden ve ayrica on yillar boyu kendi yarattiklari zombilerden duyduklari ürküntüyü

katin, bugünkü çogu aydinin Bati ve onun demokrasisi hakkinda ne düsündügünü hemen anlayabilirsiniz. Tabii, 1920’ler zihniyetinin sagladigi ayricaliklardan yoksun kalma duygusunu da eklemeniz tavsiye olunur. -Altay Tokat Pasa olayinin simdiki öyküsü.(Baskin Oran) E. Korgeneral Altay Tokat, hakkinda açilan son davada da aklandi. Bu olaganüstü olay tarihe kalsin diye bir özetlemek istiyorum. Baska bir sey de yapmayacagim. Gerekmiyor. Olayin “bomba”sini 27.07.06 tarihli Yeni Aktüel’de gazeteci Semin Gümüsel patlatti: “Ben de bomba attirdim”. Altay Pasa mülakatta sunlari söylemisti: “Semdinli olayindaki bomba ‘Arkadas, dikkat et, onu yapma’ demek için, ikaz için de atilmis olabilir. Ama istihbaratçilar bunu beceriksizce yaptilar. Olayi disaridan kontrol etmek yerine hata yaptilar. Suikasta götürdüler. Benim zamanimda ben de bomba attirdim” Muhabir: “Nereye?” “Bir, iki kritik noktaya” “Siviller de var miydi orada?” “Bos yerlerdi. Batidan gelen memurlar, hakimler isin ciddiyetini anlamiyor. Sunlar hizaya gelsin diye evlerine yakin iki yere attirdim. Ondan sonra anladilar ki çok dikkatli olmalilar. Bir musibet bin nasihatten iyidir. Öylece onlari egittim ben. Bunu hemen aman ‘Bomba atmak yasaktir’ diye yorumlayamazsin.” “Ama o bombalamada birileri zarar görebilirdi?” “Yok, hayir. Onun hesabini ben yapiyorum. Mesela bazen Hakkari’nin yaninda havan atesi yaptirirdim.” Çorap sökügü gibi Haber patlayinca, Altay Pasa sözlerinin ardinda durdu: “Bunda ne var. Bunlarin hepsi egitim amaçli, harekât planlarinin bir parçasi. Alnim ak. Zamanasimi var. 15 yillik süre. Sorusturma olmaz”. (A.Keskin, Radikal, 28.07.06) Fakat sanki bir baraj yikilmisçasina birtakim haberler sökün etmeye baslamisti. Pasa’nin MHP MYK üyesi oldugu ögrenilmis, partiden yapilan açiklamada “Bizi baglamaz. Ihracini engellemek için sürekli mazeret dilekçesi yolluyor” denmisti. Diger yandan, Pasa’nin baska olaylardan sanikliklari ortaya çikmisti: 1) 13 Agustos 1989: “Devlet Istanbul’da uyguladigi kanunu burada vatandasa aynen uyguluyor. Benim sistemimde olsa kisa sürede bunlari yok edebiliriz. Benim sistemimde degil insan, ot bitmez. Güneydeki komsumuz, 50 yil kendilerine karsi savasan insanlari, bir harekâtla hepsini yok etti. Biz istesek ayni sekilde yok edebiliriz.” (Milliyet, 13.08.89, E. Mavioglu, “Bombaci”, Saddam’a özenmis, Radikal 03.08.06). 2) Rüsvet ve yolsuzluk davasi: Bu haber Sabah gazetesinin 17.06.04 tarihli sayisindaydi. ZRG firmasinin, Gebze’deki muazzam gazyagi kaçakçiligiyla ilgili olarak iki müstesar yardimcisi ve bir genel müdürle birlikte Altay Pasa’ya da 42.000 Avro havale ettigine iliskin dekonta ve kendisine hediye edilen 06 AJ 0102 plakali Passat otomobile el konulmustu. 3) Kaçakçilik ve nüfuz ticareti: Ayni saniklarin Antalya-Alanya demiryolu projesi ihalesi, uzman erbas sinavi, sigara ve çanta kaçakçiligi, yolsuz arazi alimi, dava takibi gibi çesitli konularda protokol yaparak anlasmis bulunduklari saptandi (Milliyet, 28.07.06). Bunlara karsilik, Altay Pasa’nin 1997’de K.Irak’a yapilan Çekiç Harekâti’ni yönettigi duyuldu (Radikal, 28.07.06). Yeni Çag gazetesinde Altemur Kiliç ise söyle yakiniyordu:

“Kol kirilir, yen içinde. Bunlari açiklamanin yeri ve zamani mi idi aziz Pasam? Bu konuda ‘zaman asimi’ olur mu?” (30.07.06). Yarginin tutumu Sivil yargidan bir ses yoktu. Buna karsilik Genelkurmay Baskanligi sorusturma baslatti. Basinda yapilan yorumlar, Pasa’nin bomba attirmak suçundan kurtulsa bile, “suçu övmek”ten yargilanacagina iliskindi. Çünkü bomba atma suçunu savunmustu (A.Keskin, Radikal, 29.07.06). Nihayet Agustos 2006’da, 3 ayri suç duyurusu üzerine (Diyarbakir Barosu; IHD ve Mazlumder; Yurtsever Cephe Hukukçular Inisiyatifi) cumhuriyet savciliklari da “görevi kötüye kullanma” ve “genel güvenligi kasten tehlikeye sokma”dan sorusturma baslatti. Dava açildigi takdirde 6 aydan 3 yila kadar hapis istemi söz konusu olacakti (Radikal, 01.08.06). Eylül 2006’da Genelkurmay Askerî Savciligi, Altay Pasa hakkinda “komutanlara karsi güven hissini yok etmeye çalismak ve yetkili olmadigi halde askerî konularda açiklama yapmak” ve “meskûn mahalde bomba atmak” suçlarindan 6 yila kadar hapis istemiyle dava açti (Radikal, 05.09.06). Ekim 2006 sonunda askerî savcilik “yetkisiz açiklama yapmak” suçlamasi konusunda davanin sivil mahkemeye gönderilmesine karar verdi. “Bomba atmak”tan ise askerî bassavcilik “dava için yeterli yasal sebeplerin mevcut olmamasi nedeniyle kovusturmaya yer olmadigi”na hükmetti. Gerekçe suydu: “Sanigin emekli oldugu son rütbe ve askerlik meslegi içinde üstlendigi terörle mücadele faaliyetlerini yasa disi yöntemlerle yürüttügü izlenimini dogurmustur. Bu, sabit oldugu takdirde, elbette suçtur. Her toplumda kamu görevlilerinden bazilarinin zaman zaman suç isledikleri bilinen bir gerçektir. TSK’nin en güvenilir kurum olma özelligini tasidigi ve sanigin söylemlerinden ve eylemlerinden etkilenmeyecek kadar saglam bir organizasyona sahip oldugu ulusumuzca bilinmektedir” (Radikal, 31.10.06). Bendeniz bunu tam anlamadim, ama gazetede eksik yazilmis olabilir. Bu sirada, Altay Pasa hakli çikti. Hakkari C.Bassavciligi, “halki kin ve düsmanliga tahrik”, “yargi görevini yapani etkilemeye çalisma” ve “memuriyet yetki ve görevini kötüye kullanma” suçlarinin islendigini belirledi, fakat zamanasimi oldugunu belirterek dava açmadi. Takipsizlik kararinda, Altay Pasa’nin Ankara Askerî Savciligi’na verdigi bir ifade de alintilanmisti: “Hakkari’de attirdigim bomba gerçek bomba degildi” (Radikal, 13.04.07). Sonunda, 15 Kasim 2007 tarihli basindaki, “birkaç bomba” olayindan beraat etme haberi çikti. Milliyet’e göre Istanbul 2. Asliye Ceza Mahkemesi Savciligi sanigin bombalama eylemleri yaptirdigina yönelik kanit bulunmadigini ve ifadesinde yanlis anlasildigini söyledigini belirterek, beraatini istedi. Mahkeme de Tokat'in beraatina hükmetti. Birgün’deki habere göre savci “Sanigin ifadelerine ragmen görev yaptigi sirada tuggeneral seviyesinde bulundugunu, hâkim evlerine yakin bir yerde bomba attirma eylemiyle ilgili olarak kendisine özel bir izin verilmesinin söz konusu olamayacagini, sanigin güvenlik önlemlerinin alinmasiyla görevi oldugunu ve aksinin düsünülemeyecegini” ifade etti. Bunun yani sira savci, “Sanigin astlik-üstlük iliskilerini zedelemeye, amir veya komutanlara karsi güven hissini yok etmeye yönelik hareketlerde bulundugu iddiasinin ise unsurlarinin olusmadigi”ni belirtmisti. Basini özetledim. Baska bir sey yapmadim. Altay Pasa’nin Gebze’deki gazyagi kaçakçiligiyla ilgili olarak aldigi iddia edilen 42.000 Avro’nun dekontlarinin, hediye edildigi söylenen Passat otomobilin ve diger kaçakçilik-

nüfuz ticareti olaylarinin yargidaki devamiyla ilgili bir habere rastlayamadim. Takipsizlik mi verildi, dava açildi da sessizce beraat mi verildi, bilmiyorum.

-Sahi, esas sorun nerede?(Baskin Oran) Geçen hafta Fince bir kitap çikti: “Türkiye - Avrupa’nin sinirlarinda mi?” Yazarlarindan biri olarak tanitim ve imza günü için Helsinki’ye çagirdilar. Usulleri farkli. Tanitim etkinligi olarak kitapevinin en orta yerinde iki kisi, ellerinde mikrofon, oturup sohbete basliyor. Müsteriler dinliyor, sonra da imza isteyenler kuyruga giriyor. Muazzam bir taban üzerinde üç kata yayilmis “Akademi Kitabevi”ndeki sohbeti, kendisi de 18 kitabin yazari olan eski disisleri bakani Erkki Tuomioja’yla yaptik. Bir ara, sunu sordu: “Türkiye’de esas sorun hangisi: Islam mi, Ordu mu?” Asagidaki örnekleri okusaydi bunu sormazdi saniyorum. Yargimizin son iki aylik kararlarindan en tipiklerini kronolojik sirayla aktaracagim. Kimine indirim, kimine bindirim Çorum’da iskence görüp rapor alan M.S.’nin davasinda alti jandarmaya “Iskence yapilmasi hayatin olagan akisiyla bagdasmaz” gerekçesiyle beraat verildi (G. Tahincioglu, Milliyet, 23.09.07) Insaatindaki bayragi indirmek isteyen müteahhit M.B. 1 yil hapse çarptirildi, sonra ceza 18.250 YTL’ye çevrildi (Radikal, 26.10.07) Izmir 11. Agir Ceza Mahkemesi esini öldüren kocaya önce agirlastirilmis müebbet verdi, sonra da kadin “eskiden türbanli oldugu halde kot pantolon giyip bir erkege cilveli sekilde saat sordugu ve kocasina hakaret ettigi” için tahrik indirimi, “pisman oldum” dedigi için de pismanlik indirimi uygulayarak cezayi 20 yila indirdi. Sanik karardan sonra “Allah razi olsun” dedi. (Radikal, 08.11.2007) Izmir’de birini biçaklayarak öldüren katile, maktul “Cüneyt Arkin misin sen” demis oldugu için 4,5 yillik tahrik indirimi uygulandi (Radikal, 12.11.2007) 9 Kasim 2005’teki Semdinli olayinda bombadan zarar görenlerin avukatlari hakkinda savciyi elestirmekten sorusturma izni çikti (Radikal, 14.11.07). Olayin bundan önceki ilginç asamalari söyleydi: Olayin ertesi günü KKK Org. Büyükanit sanik Ali Kaya için “Tanirim, iyi çocuktur” demisti. Bu sözden hemen ve olaydan da on üç gün sonra sanik astsubaylara takdirname verilmisti. “Hirsiz evdeyse kilit ise yaramaz” diyen Emniyet Istihbarat Daire Baskani Sabri Uzun görevden alinmisti (Aksam, 23.03.06). Semdinli iddianamesini hazirlayan Savci Ferhat Sarikaya avukatlik da yapamayacak sekilde meslekten atilmisti (T. Korkut, Bianet, 21.04.06). Yine Büyükanit, açilan dava için “Hukuk cinayeti” diye demeç vermisti (Bianet, 13.04.2007). Hakkari valisi Tokat’a, Semdinli kaymakami da Ovacik’a atanmisti. Dava askerî yargiya yollanmisti (Bianet, 18.05.07). Iki astsubayi mahkum eden mahkeme heyeti HSYK tarafindan dagitilarak baskani düz yargiçliga indirilmisti (Bianet, 29.06.07). Görevi sirasinda yargiç ve savci evlerine “hizaya getirmek” için bomba attirdigini itiraf eden (S. Gümüsel, Yeni Aktüel, 27.07-02.08.2006) ve “Bunda ne var?” diyerek eyleminin arkasinda duran (Radikal, 28.07.06) E. Korgeneral Altay Tokat, askerî savcinin takipsizlik karari vermesinden (Radikal, 31.10.06) sonra sivil mahkemede de “suçun unsurlarinin olusmadigi” gerekçesiyle beraat etti. (C. Tursun, Birgün, 15.11.07) DTP’yi kapatmak için dava açan Yargitay Cumhuriyet Bassavciligi "Bir siyasi partinin kapatilmasini gerektiren eylemlerin, ceza hukuku kapsaminda mutlaka suç olarak düzenlenmesi gerekmemektedir” dedi. (A. Keskin, Radikal, 18.11.07)

Malatya’da üç Hiristiyan’in 18.04.07’de bes genç tarafindan iskenceyle öldürülmesi davasinda 32 klasörden sadece 8’i cinayetle, 24’ü ise misyonerlik faaliyetleriyle ilgili (E. Önderoglu, Bianet, 20.11.07) IHD Istanbul Subesi eski baskani Eren Keskin, “Kürdistan” kelimesini telaffuz ettigi için 10 ay hapse çarptirildi. (I. Saymaz, Radikal, 23.11.07) Kaçirilan 8 askeri yurda getirmek için K.Irak’a giden DTP’lilere “Terör örgütüne üye olmak ve propagandasini yapmak”tan fezleke düzenlendi ve üç milletvekilinin dokunulmazliklarinin kaldirilmasi istendi (Milliyet, 23.11.07) Alaattin Çakici’yi 1995’te karisi Ugur Kiliç’in öldürtmekten mahkum eden Yargitay 1. Ceza Dairesi, Kiliç “Onunla evlenecegime A. Öcalan’la evlenseydim” dedigi için Çakici’ya “tahrik indirimi” uyguladi (Milliyet, 25.11.07) TSK’nin güneydoguda kimyasal silah kullandigini iddia eden bes kisi “Cumhuriyeti ve devletin askerî kuvvetlerini alenen asagilamak” nedeniyle 301’den yargilaniyor (E. Önderoglu, Bianet, 27.11.07) Cinsel birlesme teklifini kabul etmeyip kendisini yataktan iten karisini tabancayla öldüren kocaya mahkeme tahrik indirimi uyguladi, Yargitay 1. Ceza Dairesi de karari onayladi (Radikal, 26.11.07). Azinlik Raporu davasina gelince… Bizim Azinlik Raporu bol miktarda tehdit ve hakarete yol açmisti. Bunlara dava açtik. Birer tane sonuç duymak ister misiniz? 1) Türkiye Kamusen Genel Baskani Bircan Akyildiz: “Yemin olsun, topragin bedeli kandir. Gerekirse dökülür”. Ankara 7. Asliye Hukuk’un 25.07.06 tarihli karari (Yargitay da onayladi): “Davacilar görüslerinin sert olarak elestirilmesine katlanmak zorundadir. Davalinin tepkisinin davacilarin kisilik haklarina saldiri olarak kabul edilmesi mümkün görülmemis, tepkinin elestiri hudutlari içinde kaldigi anlasilmistir”. 2) Milletvekili Süleyman Saribas’in TBMM’de yaptigi konusma: "Basbakanlik antetli kâgitlarla kamuoyuna zehirli salyalarini akitmayi basardilar. Azinlik arayanlar, analarina, babalarinin kim oldugunu bir kez daha sorsunlar". Yargitay’in 16.01.07 tarihli karari: “Bu sözler ifade özgürlügü içinde mütalaa edilmektedir”. Neden böyle? Dikkat ettiyseniz, kronolojik olarak aktardigim bu kararlar analitik olarak bakinca iki temel kategori olusturmakta: 1) Siyasal davalar: Yargimiz bunlarda fevkalade sert; 2) Cinsel içerikli davalar: Bunlarda fevkalade hosgörülü. Bu iki kategori birlikte düsünüldügünde, Yargitay basta olmak üzere bütün yargimizin iki temel özelligi var: 1) 1920-30’lardaki otoriter düzeni devam ettiriyor. 2) 1920-30’lardaki erkek egemen anlayisi devam ettiriyor. Hukuk (ve yargi), dogasi geregi, her zaman ve mekânda muhafazakârdir. Ama, 2007 yilinda Bati’yi her iki anlamda da 1920-30’larin Batisi olarak anlamaya devam etmek muhafazakârligi çok asiyor. Tabii, isin asil vahim tarafi su ki yargimizin yarattigi büyük sorun bununla da kalmiyor. Büyük sorun surada ki, kendi zihniyetine göre o yasanin nasil olmasi gerektigini düsünüyorsa öyle uyguluyor. Örnegin, “Elestiri suç sayilmaz” (301/4) diyen ceza kanunu maddesini uygulamiyor, buna karsilik “yeni azinliklar icat etmek” diye mevcut olmayan bir ceza kanunu maddesini

yazip uyguluyor. Türkiye’yi kurtariyor. 1920 ve 30’larin Türkiyesini. -“Komplekssiz Insanlar Ülkesinde”.(Baskin Oran) Finlandiya üzerine yazilmis ünlü kitabin adi bu degil, tabii. Dogrusu: “Beyaz Zambaklar Ülkesinde”. Bizde özellikle Harbiye ögrencilerinin amentülerinden biri olarak bilinir. Finlandiya’nin nasil kalkindigini yabanci (Grigoriy Petrov) gözünden ve kaleminden anlatir. Finlandiya ile Türkiye yalnizca alti yil arayla kurulmus. Üstelik, bu insanlarla yaptigim uzun konusmalardan ögrendigim kadariyla pek ayni fikirde degiller ama, Macarlarin yanisira Finlerin de Türk oldugu bizim pek malumumuzdur. Onun için simdi bir anligina gözlerinizi kapayin, Finlerin yerine Türkleri koyun: Türkiye’nin çektikleri Türkiye (Osmanli) tam 6,5 yüzyil Yunan egemenliginde kaldi (1155-1809). Bugün de bunun sonucu olarak Yunanca, Türkçenin yani sira ülkenin ikinci resmî dilidir. Bütün sokak isimleri ve hatta reklamlar iki dilde yaziliyor. Ayrica, Türkiye sinirlarina dahil oldugu halde Imroz ve Bozcaada’da tek resmî dil Yunancadir. Türkiye Yunan egemenliginden 1809’da kurtuldu, Rusya’nin yönetimine girdi. Iç islerinde özerk olarak. Anlayacaginiz, Yunanlilar Türkiye’yi Ruslara devrettiler. 1835’te, ulusal destan Ergenekon ilk defa yayinlandi. Türkiye 6 Aralik 1917’de Rusya’dan bagimsizligini elde etti. Fakat bu bagimsizlik üzerine Imroz ve Bozcaada “kendi kaderini tayin hakki” kullanarak Yunanistan’a katilmak istedi. Milletler Cemiyeti askerden arindirilmak ve özerk kilinmak sartiyla burayi Türkiye’ye birakti. Türkiye de 6 Mayis 1920 tarihli yasayla adalara eyalet parlamentosu kurma hakki tanidi. Yunancanin tek resmî dil olmasi bundan. Türkiye, Ikinci Dünya Savasinin baslamasiyla birlikte, bu sefer SSCB isgaline ugradi. Ancak 1947 anlasmasiyla kurtuldu. Bir kisim topraklarini SSCB’ye birakmak zorunda kalarak. Burasi Türkiye. Daha önce iki yazidan (hatirlayamadiysaniz, yollayayim) agzim fena yandigi için olayi hemen tadinda birakayim. Yukaridaki bilgilerde “Türkiye”yi Finlandiya, “Yunan”i Isveç yapiniz. Rus aynen kalsin. “Imroz ve Bozcaada” yerine de Aaland Adalari’ni rica edeyim. Bir de, “Ergenekon” çikacak, Kalevala girecek. Bütün bunlarin özeti su: 1) Dis açidan: Finlandiya dista sorunlu. “Çok hassas” bölgede kurulmus. Iki bögrü “düsman komsu”. Bunlar ülkeyi isgalde siraya girmisler. 2) Iç açidan: Finlandiya içte sorunlu. Nüfusun yüzde 5,6’si anadil olarak Isveççe, bir kismi da Sami (yerli) dili konusuyor. Çogunluk Luteran olmakla birlikte, Ortodokslarin yani sira “hiçbir dinden yazilmayan”larin orani yüzde 13. Hepsinden önemlisi, Finlandiya ile Isveç arasindaki denizin tam orta yerindeki Aaland Adalari’nin resmî mensubiyeti disinda her seyi (halki, yönetimi, dili, resmî dili, kültürü, vs.) Isveç’in. Azinlik konularini bilenler sunu iyi bilir: Bir ülkedeki azinlik ülkenin orta yerindeyse korkacak fazla bir sey yoktur. Sinirdaysa, durum ciddi olabilir. Eger bir adadaysa, çok ciddidir. En basit örnek: Fransa ve Korsika. Bunlar bizde olsa, yanmistik

Tanidik geldi mi? Hem Rus hem Sovyet “isgalini fiilen yasamis” bir ülke ile 1946’da Sovyet “tehdidine maruz kalmis” bir ülkeyi karsilastiriyoruz. Allah muhafaza, bu tarihçe ve durum bizde olsa halimiz ne olurdu meçhul. Bugün sokaklarda bir bayrak asan kaç bayrak asardi? Linç tesebbüsüne ugrayanlarin sayisi ne olurdu? Parti binasi kursunlamalar ve parti kapatmalar nasil gelisirdi? Milletvekili dokunulmazliklari? Yargimiz “halki kin ve düsmanliga tesvik etmek” (TCK 216/1), “Türklüge hakaret” (TCK 301/1), “Devlet organlarina hakaret” (TCK 301/2) “Halki askerlikten sogutmak” (TCK 318) gibi “ulusal” davalarda ne iddianameler yazar ve ne kararlar verirdi? Yunanistan ve Rusya’ya düsmanlik durumlari nasil olurdu? Düsünmek bile ürkütücü. Oysa milli mars sonradan Finceye çevrilmis; marsin Isveççe yazarinin aniti, altinda marsin metniyle birlikte, Helsinki’yi süslüyor. Hatta, kentin en büyük meydaninin orta yerinde ve katedralin önünde Rus imparatoru II. Aleksandr’in devasa atli heykeli yükselmekte. Dis politika açisindan baktigimizda, biz dis güvenligimizi ABD üsleri kurdurarak sagladik. Finlandiya iki bloka da girmedi ve güvenligini kendi topraklarini SSCB’ye karsi kullandirmamak biçiminde gördü. Nitekim, Avrupa’da Ikinci Dünya Savasi’nin esas sona ermesi demek olan Avrupa Güvenlik ve Isbirligi Konferansi (AGIK) sonuç toplantisini 1975’te Helsinki’de yaptirmasi bunu simgeler. Bizim Türkiye’de, uluslararasi iliskilerin u’sunun yanindan geçmemisler “real politik”i evelallah dogustan bilir. Yani uluslararasi alanda devletlerin ulusal çikarlari geçerlidir, Türkiye’nin ulusal çikarlarini saglamak için Sovyetler’i dengelemelidir. 1990’larin basina kadar bunu yasadik. Simdi Sovyetler bitti, “ABD’ye de AB’ye de karsiyiz, çünkü ikisi de emperyalist” basladi. Ne oldu güç dengesi? Suya düstü, inek içti, daga kaçti, dag yandi gitti kül oldu. Ikisi de emperyalist deyince ABD tekeline teslim olmuyor muyuz, ulusalciligi yabanci düsmanligi olarak anlayan ve üstüne üstelik bir de sol sloganlarla yürütenler söylesin. Gelelim azinliklar konusuna. Üniversitedeki konferansima gözleri hafif çekik bir zat geldi. Kendini tanistirdi: “Efendim, Okan Daher. Finlandiya Tatar Türkleri Islam Cemaati baskani”. Tam bir Türkiye Türkçesi; sadece, “”2007 yili” yerine “2007’nci yil” diyor. Kitapevinde imza günü ve söylesiye de gelerek çikista bizi Cemaat merkezine götürdü. Helsinki’nin merkezinde mülkiyeti kendilerine ait muazzam bir binanin iki katina yayilmis, içinde konferans ve tiyatro salonundan mescide, kütüphaneden çocuklarin Türkçe siniflarina kadar her sey komple mevcut bir azinlik merkezi. Evet, Finlandiya’ya 1871’de ticaret için gelmis Kazan Tatarlari’nin torunlari olan bu insanlar Finlandiya’da resmen “ulusal azinlik” statüsüne sahip. Kadin cumhurbaskani Tarja Halonen’in Merkez’e yaptigi yemekli ziyaretin fotolari duvarlarda. Duvarlarda, bir de, topu topu 800 kisilik bu “ulusal azinlik”in Ikinci Dünya Savasinda Finlandiya’ya verdigi ve 10’u sehit olan 256 askerin isimleri ve resimleri. “800 kisilik azinligin nesinden korkacaklar?” diyenler olabilir. Peki kardesim, biz birkaç bin Yezidi’nin nesinden korktuk da kaçirdik zavallilari? Fukara Süryanilerin ne günahi vardi? Simdi de bir ayagi çukurda 1500 Rum’un nesinden korkuyoruz da “Vatikan kuracaklar!” çigliklari atiyoruz? Bu isin sayiyla iliskisi yok. Neyle iliskisi vardir, bilemiyorum artik. Ama kimliklerini taniyip da haklarini verdigin zaman samimi sadakatlerini aliyorsun, onu biliyorum. Ayaklanmamak kadar ayaklandirmamak da milli görevdir. Not: Sevr Paranoyasinin son versiyonunu nasil buldunuz? Isparta uçak kazasini da “uranyumun yerini alacak maden” toryum üzerine çalisan fizikçilerimizin öldürülmesine

bagladilar ya, pes. Allah gecinden versin, gelecek kazaya bor madeni kesindir. -Türkiye’yi kurtaracak icat.(Baskin Oran) 1950’de babam bir Beyaz Rus’tan Alsancak’ta iki katli bir Rum evi aldi. Göztepe’deki kira evimizden oraya geçisi animsamiyorum; fazla küçüktüm. Ama çok iyi animsiyorum ki eve yerlesir yerlesmez büyük bir sikintiya battim: Iki ayakyolu da alafrangaydi. Oturamiyordum. Pis oldugundan degil, üstüme veya ahsap oturak yerine bulastiracagim korkusundan. Epey bir süre üstüne tünedim. Zor alistim. Onun için, tüneyenleri anliyorum. Tabii, kapagini kaldirarak. Büyük icat 9 Aralik tarihli gazetelerde büyük bir icadin fotografli haberi çikti. Antalyali girisimci mühendis Ercan Evren, alafranga tuvaletleri alaturka gibi kullanmaya olanak verecek bir düzenek yaratmis. Alafranganin etrafina at nali biçiminde bir basamak konuyor ve onun üzerine tüneniyor. Bu kadar basit ve basarili bir tasarim olabilir. Tam bir “Kristof Kolomb Yumurtasi”. Üstelik de, kirmadan. Büyük önemi hijyenik olmasindan degil, bagdastirici olusundan. Iki karsit tarafi, fedakarliga zorlamadan birlestiren bir model karsisindayiz. Bu mantik genellestirilse, bu ülkedeki bir sürü saçmasapan inat bitecek. Çünkü alaturka tuvalet bir tez, alafranga antitez, bu icat bir sentez. Yani, tezden de antitezden de farkli ama onlarin birlesmesiyle olusan bir çözüm. Bu memlekette sana zarar verse bile inat esas, uzlasmaysa çok istisnaidir. Hacca gidebilmek için asi yaptirmak gerek. Ama birçok haci, igne yapilacak yer alkollü pamukla dezenfekte edildigi için asi yaptirmak istemiyor. Böylelerine çikis izni vermesen ibadet özgürlügünü kisitlarsin. “Git de geber” deyip yollarsan kamu sagligina ve düzenine aykiri davranirsin. Oysa çözüm basit: Antalyali mühendisin yöntemini izlemek ve asiyi yaparken alkollü olmayan bir dezenfektan kullanmak. Peki, ya haci adayi bu yönteme de razi gelmezse? Iste o zaman çikis yapmasini önlersin ve kimse itiraz edemez. Inadim inat… Fevkalade “Ortadogulu” olan bu “inat kültürü”, AKP’li Avni Dogan’in "Bizim kültürümüz tektir, adi da Türk-Islam kültürüdür"üyle (Radikal, 07.12.07) birlesince ibadullah bela üretiyor. Mesela, Cuma namazi. “Dinciler” bu namazi çalisma saatleri içinde kilmak için kendilerini paraliyorlar, “laikler” de bu namazi hiç kildirtmamayi basarabilseler iftihar edecekler. Hem çagdas hem iyi bir Müslüman olan, elli yasindan sonra gidip yerinde Ingilizce ögrenmis dostum Yilmaz Ensaroglu’na da dogrulattim: Cuma namazinin vakti ögle namazinin vaktidir. Bu vakit de günes tam tepemize vurdugu andan yaklasik 45 dakika sonra baslar, ikindi vaktine (bir esyanin gölgesinin esyanin iki katina ulastigi ana) kadar uzanir. Yani ögle ve/veya Cuma bu arada herhangi bir vakitte kilinabilir. Yaklasik 2,5 saatlik bir zaman dilimi. Bu durumda, istenirse Cuma namazi vakti dine uygun olarak degistirilebilir. Nitekim, internete girin, örnegin 02 Kasim 2006 tarihli su haberle karsilasacaksiniz: “Ankara Müftülügü yaz saati uygulamasinin sona ermesi nedeniyle Cuma namazi saatinde yeni düzenlemeye gitti. Buna göre, su günlerde saat 11.40 dolayinda okunan ögle ezani, yarindan itibaren Cuma günleri Ankara’da bir süre saat 12.00’de okunacak”.

Kaldi ki, T. Erdogan’in Cuma’ya yetisebilmesi için geçenlerde Denizli’de ezanin 15 dakika geç okundugu (www.dizi-tr.com) ve Mart 1986’da da T. Özal’in yetisebilmesi için yine Cuma namazinin Hacettepe Beytepe kampüsünde 30 dakika geç kilindigi da (http://forum.kanka.net/archive/index.php/t-443336.html) ayrica malum. Bu durumda, 8 Aralik tarihli medyada çikan haberi nasil düsünmek lazim? CHP’li baskanvekili bütçe görüsmeleri sirasinda “Cuma arasi” vermiyor. Bunun üzerine AKP milletvekilleri toplu olarak kalkip, 7’si kadin 12 kisiyi “artçi” birakarak, namaza gidiyorlar. Meger 5 yildir Meclis, ögle yemegi arasini Cuma namazi saatine denk getirmekteymis. Aldirmadan kalkip giden AKP’li milletvekillerinin ne düsündügünü medya yazmiyor. Ama söyle düsündüklerine eminim: “Cuma’ya istedigimiz zaman gideriz. Zaten 5 yildir kazanilmis hak”. Yani, Ankara Müftülügü sorun çikmasin diye Cuma ezaninin okunmasini ögle yemegi tatiline (12.00) aliyor, ama milletvekilleri bir sorun çikmasindan çekinmiyor. Çekip gidiyor. CHP’li baskanvekilinin bu durumda ne söyledigini de yazmiyor medya. Ama çekip gidenleri kontrpiyede birakacak ve düsündürecek su sözleri söylemedigine eminim: “Cuma namazi ikindiye yani 14.28’e kadar kilinabilir. Programdaki gibi 13.00’de ara verdigimde gider, iki rekâtlik dinsel farizanizi eda edersiniz. Allah kabul etsin”. Yani, bir uzlasma yaratmak için herhangi bir girisim yapmiyor. (Tabii, bu yazdigim gerçege uymuyorsa, yani CHP’li baskanvekili buna benzer seyler söylediyse, sözlerimi geri aliyor ve kendisini tebrik ediyorum). Inatlarin sonucu Tabii, siviller inatta kafiye tutturunca, askerler tunç kafiye tutturur. Silaha sadece terörist sarilmaz ki; onlar da ara sira silaha sariliyorlar. 27 Mayis 1960’da “Kardes kavgasina son vermek için” TBMM’yi kapatiyorlar. 12 Mart 1971’de “Anarsiyi önlemezseniz kapatiriz” diyorlar ve kapatmaktan beter ediyorlar. 12 Eylül 1980’de bu sefer de “Bölücülük ve irticayi önlemek” için kapatiyorlar. Arkasindan 27 Nisan 2007 gecesi “Ulu Önder Atatürk'ün ‘Ne Mutlu Türk’üm diyene’ anlayisina karsi çikan herkes Türkiye Cumhuriyeti'nin düsmanidir” diyorlar ve hizlarini alamayip ilave ediyorlar: “ve öyle kalacaktir.” Ulusal iradenin ikide birde bu biçimde yorumlanmasi yaralara çare olmamis ki son olarak Org. Büyükanit 11 Aralik’ta, aleyhine Anayasa Mahkemesi’nde yeni açilmis dava bulunan DTP’yi kastedip “PKK Meclis’e girerek legallesmistir” diyor. Çünkü, aldiklari maarif (Ah! Sakalli Celal!) onlara “Vatan mevzubahis olunca gerisi teferruattir” diye ögretiyor. Halkin iradesi, teferruat. Üstelik, 1960 darbesinde TSK Iç Hizmet Kanunu Md. 35’le kendi kendilerine verdikleri “Cumhuriyeti korumak ve kollamak görevi” durumu legallestiriyor. Bu demeçle Org. Büyükanit ulusun iradesini hiçe saymakla da kalmiyor. Su 5 suçtan en az birini isliyor: 1) DTP’nin terörist oldugunun kaniti elindeyse, bunu savciliga bildirmemek suçu (TCK md.284/3 geregi 1,5 yila kadar hapis); 2) Kaniti yoksa, milletvekillerine hakaret suçu (TCK md.125 geregi 2 yila kadar hapis ve ayrica para cezasi); 3) Kaniti yoksa, TBMM’ye alenen hakaret suçu (TCK 301/1 geregi 3 yila kadar hapis); 4) Kamu görevlilerine siyaset yasagini ihlal (211 s. TCK Iç Hizmet Kanunu Md. 43; ayrica 1632 s. Askerî Ceza Kanunu md. 148/C geregi 5 yila kadar hapis); 5) Kovusturma sürerken mahkemeyi etkilemek amaciyla beyanda bulunmak suçu (TCK md.288 geregi 3 yila kadar hapis)

Ben söylemiyorum. Türkiye Cumhuriyeti kanunlari söylüyor. Açiniz, bakiniz. Genelkurmay baskaninin anayasada dokunulmazligi varsa, onu bilemem. Simdi gördünüz mü bu tuvalet icadinin önemini? -Merhaba 1938.(Baskin Oran) Irak’a basarili bir hava operasyonu yaptik. Son model uçaklarimiz nokta atisiyla terörist yuvalarini dagitti. Üstelik kis günü ve gece vakti. Iki sey söylenebilir: 1) “Terör sorunu K. Irak’i vurmadan bitmez” dedigimize göre bu is herhalde artik bitmektedir; 2) Uluslararasi bir tepki gelmemistir. Galiba, 1938 yilindayiz. Çünkü bunlar o yil da gerçeklesmisti. Insanüstü önlemler Seyh Sait isyaninin hemen ardindan Takrir-i Sükun Kanunu ve askerî harekatla yetinmeyip bir de gizli reform plani yaptik: Eylül 1925 Sark Islahat Plani. Burada her seyi inceden inceye hesapladik. Kimi önlemler söyleydi: - Ermenilerden kalan arazinin Kürtlere kiraya dahi verilmemesi ve buralarin evleri, hayvanlari, tarim araçlari ve bir yillik geçimleri hükümet tarafindan saglanacak biçimde Balkan ve Kafkas göçmenleriyle iskan edilmesi. On yil içinde buraya 500.000 göçmen yerlestirilmesi (md. 5). - Isyani bastirma masraflarinin bölge halkina ödetilmesi (md. 8). - Bölgedeki “tali memuriyetlere dahi Kürt memur tayin” edilmemesi. Burada görev yapacak jandarma dahil bilumum memurlara “tahsisat-i fevkaladelerinin” yüzde 75’i oraninda zam verilmesi, ordu mensuplarina “1 ilâ 5 nefer tayini” oraninda zam yapilmasi (md. 10). - “Aslen Türk olup, Kürtlüge maglup olmaya baslayan” il ve ilçelerdeki devlet dairelerinde, okullarda, “çarsi ve pazarlarda Türkçeden maada lisan kullananlar”in hükümet ve belediye emirlerine karsi gelmekten ve mukavemetten cezalandirilmasi (md. 13). (Bu ceza Kürtçe ve Arapça kelime basina 5 kurus olarak gerçeklesecektir). - “Aslen Türk olan fakat Kürtlüge” asimile olmak üzere bulunan veya Arapça konusan yerlerde acilen yatili okullar ve “mükemmel kiz mektepleri” açilmasi (md. 14). - Firat’in batisindaki daginik Kürt yerlesimlerinde Kürtçe konusmanin “behemehal” yasaklanmasi ve “kiz mekteplerine ehemmiyet verilerek kadinlarin Türkçe konusmalari[ni] temin” (md. 16). - Halktan para toplayarak “hükümet binalari ve jandarma karakollari ve askeriye ve hudut karakollari”nin insasi (md. 17). Bu binalarin telefon ve telsiz gibi modern araçlarla donatilmasi (md. 20). Kaçakçiliga karsi “zirhli otomobil” alinmasi (md. 22). - Bölgeye “ecnebi bir sahis veya müessesenin” izinsiz girmesine engel olunmasi (md. 24). Iran’i bile isgal ettik Bunlara ragmen eskiya 1930 Agri’da yeniden ayaklandi. Günün basini söyle anlatiyor: “Tayyarelerimiz sakiler üzerine çok siddetli bombardiman ediyorlar. Agri Dagi daimi olarak infilak ve ates içinde inlemektedir. Türk’ün demir kartallari asilerin hesabini temizlemektedir. Eskiyaya iltihak eden köyler tamamen yakilmaktadir. Zilan harekatinda imha edilenlerin sayisi on bes bin kadardir. Zilan Deresi agzina kadar ceset dolmustur. Bir hafta içinde Agri Dagi tenkil harekatina baslanacaktir. Kumandan Salih Pasa bizzat

Agri’da tarama harekatina baslayacaktir. Bundan kurtulma imkani tasavvur edilemez.” (Cumhuriyet, 16.07.1930). Yine de isyancilar sikistiklarinda Iran’a ait K.Agri’ya geçip kurtuluyorlardi. O kadar kararli hareket ettik ki, Iran’i güzellikle ikna edemeyince girip orayi isgal etmekten çekinmedik. K. Agri’yi topraklarimiza kattik. Isyan bitti. Kimsenin de hiçbir sesi çikmadi (Türk Dis Politikasi-1, Istanbul, Iletisim Yay., s. 362). Burada da askerî harekatla yetinmedik, “gayet mahrem ve zata mahsus” bir Türklestirme genelgesi yayinladik (Mehmet Bayrak, Kürtler ve Ulusal-Demokratik Mücadeleleri - gizli belgeler, arastirmalar, notlar, Ankara, Öz-Ge Yay., s. 506-9): - “Yabanci lehçelerle görüsen köyler”den küçük daginik olanlari “civar Türk köylerine” dagitilacaktir (md. 3). - “Bilhassa kadinlar arasinda” Türkçenin yayginlastirilmasina çalisilacak, “Türk kizlarinin Türkçe konusmayan köylülerle evlendirilmesi tesvik” edilecek, “Türkçe bilmeyen köylü kadinlari sehirlere celbed[il]erek Türk evlerine münasip hizmet ve suretlerle” yerlestirecektir (md. 10). - “Dahiliye Vekili” imzali genelge söyle bitiyordu: “… hülasa dillerini, âdetlerini ve dileklerini Türk yapmak, Türkün tarihine ve bahtina baglamak her Türk’e teveccüh eden milli ve mühim bir vazifedir”. Meseleyi kesin bitirmeye dogru: Dersim 1938 Ülke içinde fesat kaynagi olarak bir tek Dersim kalmisti. Daglar yüzünden girmek zordu. “Dersim temizlenmezse bu mesele bitmez” diyorduk. Çok planli-programli hareket ederek onu da bitirdik: - Lider düzeyi: Seyh Sait isyanindan sonra 1927 ve 34’te iskan yasalari çikartarak elebaslarini batiya sürdük; - Altyapi düzeyi: Dersim’e kolayca asker nakletmek için yöreyi kara ve demiryollariyla ördük. Ahsap köprü ve karakollari betondan yaptik; - Yasa düzeyi: 1935’te buranin adini degistirecek “Tunceli Kanunu”nu çikararak yörede farkli bir hukuk uygulamaya basladik. Bir korgenerali “Korkomutan” adiyla vali yaptik ve kendisinin “tecil” etmedigi durumlarda idam cezalarinin derhal infaz edilmesini öngördük (kanun md. 33). - Uluslararasi hukuk düzeyi: 1937’de Sadabad Pakti’ni imzalayarak, Iran ve Irak’a kaçmak isteyecek sakilerin (çogulu: eskiya; o zamanlar adlari böyle idi) geri verilmesini saglama bagladik (Pakt md. 7). C.Bayar’in, 1 Kasim 1938’de, hasta olan Atatürk’ün su sözlerini okuyarak Meclis’i açmasi olayi bagliyordu: “Tunceli’deki toplu sekavet hadiseleri bir daha tekerrür etmemek üzere tarihe devrolunmustur” (Der. Nimet Arsan, Atatürk’ün Söylev ve Demeçleri, I. Cilt, Ankara, TITE, 1961, s.406). Bütün bunlar 3 noktada özetlenebilir: 1) Çok kararli davrandik. Günün en son silah ve iletisim teknolojisini kullanarak bütün gücümüzle vurduk; 2) Askerî harekatla yetinmedik; komple reform planlari yaparak herkesin Türklesmesi için düsünülebilecek bütün önlemleri aldik; 3) Uluslararasi ortam fevkalade müsaitti. 1929 Büyük Bunalimi’ndan ve özellikle de 1933’te Hitler’in iktidara gelmesinden sonra, dünyanin agzinin içine baktigi Ingiltere ve Fransa, hizla savasa giden ortamda Almanya’ya yanasmasin diye Türkiye’nin agzinin içine bakiyordu. Atatürk bundan ustaca yararlanmasini bildi. Bu fevkalade uluslararasi kosullarda ve Kürtlerin intelligentsiasinin bulunmadigi bir dönemde bu önlemler teker

teker gerçeklestirildi. Ve böylece bütün isyan odaklarini yok ettik. Mutlak bir iç baris sagladik. Hiçbir ülkeden de en ufak itiraz gelmedi. Atatürk’ün önderliginde herkes Türk oldu. Anlamiyorum Fakat hiç anlamiyorum. Bütün bu insanüstü çabalarimiza ragmen bu “eskiya” meselesi hortladi da hortladi. Tek farki, 1970 ve 80’lerde “bölücü ve anarsist”, simdi de “terörist” adini almasi. Hiç kusku yok, bunun sebebi bizim büyük devlet olmamizi istemeyen dost ve müttefiklerimizdir. Son biçimiyle de, misyoner faaliyetleri. Baska sebep düsünemiyorum. Çünkü biz yapilabilecek her seyi hiç eksiksiz yapmistik. Ve simdi 1938’i televizyondan izledikçe titriyorum. 1938’e dönmek ve orada kalmak istiyorum. Istiyorum da, Atatürk devrinde en müsait iç ve dis durumlarda olamayan simdi nasil olacak? Biz acaba neyi eksik biraktik? -Ay yildizli bayraktan yana tarafsiz olmak.(Baskin Oran) Cat Stevens içinde bulundugu ortamdan, Yusuf Islam adiyla Müslüman olmak sayesinde kurtuldu. Kürtler, milliyetçilik sayesindedir ki kimliklerine saygi talep edebildiler. Kemalizm Türkiye’yi yari feodal bir imparatorluktan alip ayaklari üzerine kaldirdi. Yani, ideolojilerin çok yararli kimi yönleri oldugu kesin. Isterseniz ideoloji yerine laik olan ve laik olmayan dinlerin diyelim; hemen anlatacagim. Ama, onlarin en az bir yönüne itirazim var: Akla degil de iman’a dayanmalarinin dogal sonucu olarak, düsünmeyi ve tartismayi yasaklamalarina. Daha iyi anlatabilmem için, bu sütunlarda 23.12. 2007’de çikan “1938” makalem hakkinda, bir eposta listesine yazilan su iletiyi birlikte okuyalim: Kafamiza uymayana, “filtre” “Eylül 1925 Sark Islahat Plani diye bir seyden bahsediyor B.Oran. Ve tüm kurgusunu bu Plan üzerine temellendirmis. Ve tüm argümanini bu planin tek tek maddeleri üzerine kurmus. “Ben sahsen samimi olarak merak ediyorum. Herhangi bir kurum veya grup ya da kisi kendince görüs seklinde bir plan mi hazirlamistir? Yoksa bu gizli de olsa resmi bir hükümet plani midir? Evet, gerçekten net bilgi elde edebilir miyiz?” Benden bilgi istenince, sunlari yazip yolladim: “Sark Islahat Plani S. Sait isyaninin bastirilmasindan sonra derhal hazirlanmaya baslandi. 08 Eylül 1925 tarih ve 2536 sayili, ‘Türkiye Reis-i Cumhuru Gazi Mustafa Kemal’ imzali Bakanlar Kurulu karari geregi su isimlerden meydana gelen bir Sark Islahat Kurulu olusturuldu: “- Mahmut Esat (soyadi: Bozkurt. Bozkurt-Lotus davasindaki rolüyle ve çok önemli devrim yasalarinin [Medeni Kanun, Ceza Kanunu, Borçlar Kanunu, vb.] çikarildigi dönemde adalet bakani olusuyla bilinir. Daha az bilinen yönü, kimi ilginç sözleridir: "Türkün en kötüsü, Türk olmayanin en iyisinden iyidir", "Türk devleti islerini Türklerden baskasina vermeyelim. Türk devleti islerinin basina öz Türklerden baskasi geçmemelidir. Yeni Türk Cumhuriyetinin devlet isleri basinda mutlaka Türkler bulunacaktir", "Benim fikrim, kanaatim sudur ki, dost da düsman da dinlesin ki, bu memleketin efendisi Türktür. Öz Türk olmayanlarin Türk vataninda bir hakki vardir, o da hizmetçi olmaktir, köle olmaktir" Bu son alinti, kendisinin Ödemis söylevindendir). Mustafa Abdülhalik (soyadi:

Renda. TBMM Baskani. Daha az bilinen yönü, 1915 Ermeni Katliamlarinda Bitlis ve Halep valiliklerinde bulunarak olaya çok aktif biçimde katilmis olmasidir). M. Cemil (soyadi: Ubaydin. Içisleri bakani). Mirliva Kazim (soyadi: Orbay. Genelkurmay ikinci baskani). “Plan, 25 Eylül 1925 tarihinde yürürlüge kondu. Resmîdir. Arkadasimizin bu Plan konusunda kusku belirtmesi beni iki açidan mutlu etti: 1) Her seyden kusku duymak, bilimsellik'in bir numarali geregidir; 2) Insanlar iman ettikleri seylerden önemli bir tanesinin yanlis çiktigini görünce gerisinden de kusku duymaya baslarlar ve gerçege erismeleri böylece kolaylasir.” Simdi, “Resmî bir hükümet planidir” biçimindeki kesin bir cevaptan ve bu kadar ayrintidan sonra ne beklersiniz? Su cevap geldi: “Evet. Eger böyleyse, bu açikça görüldügü gibi hükümete sunulmus bir rapordur. Hükümetlere her zaman sayisiz raporlar sunulur. Önemli olan o raporlarin hükümet veya Meclis’ce kanun, kararname, yönetmelik, vb. haline getirilip getirilmedigidir. Bu durumda, B.Oran’in yazdigi yaziyi ciddiye almadigim gibi, bundan sonra ondan gelenlere de filtre koymak durumundayim. Tabii, herkes kendi bildigine inanmakta serbest ve özgür.” Iyi de, bu tutumun bir Islamcidan ne farki var? Iman ettigi seye uymayan bir yaziyi “filtre” ederek ona gözlerini kapatiyor. Hacca giden dindaslarimiz da 2003’te havalimanindaki Zeki Triko mayo reklamlarinin üstünü kapattirmislardi. Arkadasimiz iktidarda olmadigi için ancak kendi gözünü kapatabiliyor. Olsaydi, bu zihniyetle belki bizimkini de kapatabilirdi. Demek ki bu bir din veya milliyetçilik meselesi degil; iktidarda olup olmamak meselesi. Tabii ki bütün bunlar hep vatan için. Ama tam da bunun için tehlikeli. Susurluk çetecileri de yaptiklarini kelimesi kelimesine ayni gerekçeyle savunmuslardi. Sadece, “vatan” yerine “devlet” diyerek. Devletin filtresi Bu örnegi isterseniz saymayalim. Çünkü devleti temsil etmiyor. Memurlari, hatta memurlarin en bagimsizini, yargiçlari alalim. Hatta, Yargitay baskaninin en bagimsiz davranacagi emeklilik töreninde söylediklerini: “Hakimler bagimsiz, teminatli ve tarafsiz olmalidir. Ama hakimin taraf olacagi olaylar da vardir. Hakimler Türkiye Cumhuriyeti’nden yana taraftir. Hakimler üniter devletten, bölünmez bütünlükten yana taraftir. Taraf olmustur, olacaktir. Ay yildizli bayraktan yana taraftir” (CNN Türk.com, 26.12.2007). Çok önemli sözler. Çünkü: 1) Yasalar bunlari içeriyorsa söylemeye zaten gerek yok. Içermiyorsa, o zaman Baskan yargiçlarin TBMM yerine geçip kanun üretmesini ve bu ürettigini uygulamasini istiyor. Bunun adi literatürde “Yargiçlar Devleti”dir ki, Montesquieu’nün 1748’de Yasalarin Ruhu’nu yazdigindan beri demokrasinin özü sayilan “kuvvetler ayrimi”ni söker atar. Bu durumda yargiçlarin yasa yapip uygulamasinin, din adamlarinin tibbi etik kurula sokulmasi (Milliyet, 26.12.2007) gibi tüylerimizi diken diken eden bir olaydan ne farki var? Aslinda var tabii: AKP bunu din adina, Yargitay Baskani ise milliyetçilik adina yapiyor. Peki, o zaman kuvvetler ayrimini ihlal (ve ayrica kanunsuz yetki kullanma) açisindan din ile milliyetçilik arasinda ne fark kaldi? 2) Demokrasi kavrami yargi tarafindan bu kadar “farkli” yorumlanirsa, yargiçlarin bu yaklasimla verecekleri kararlari ne yapacagiz? Baskan söyle diyor: “Kesinlesmedikçe elestiremeyeceksiniz” (Türk Hukuk Sitesi, 06.09.2006).. Yani, “Adil yargilamayi etkilemeye tesebbüs” baslikli TCK 288’i böyle yorumluyor. Prof. Kaboglu buna karsi diyor ki: “O zaman, Van rektörünün tutuklanmasini ve evinin

aranmasini elestiren binlerce kisinin hapse atilmasi gerekirdi”. Av. Fethiye Çetin’in söyledigiyse ilke açisindan daha çarpici: “Bu sözler her seyden önce yargi mensuplarina güvensizligin ifadesi. Ayrica, kesin karari beklerseniz elestirinin ne anlami kalir?” Zavalli Hrant. Kendini gazetesinde savundugu için 288’in hismina ugramis, ancak ölerek kurtulabilmisti. Acaba, mesele sadece 288’in hismi miydi yoksa maddeyi öyle yorumlayan “bagimsiz, teminatli, tarafsiz” yarginin “ay yildizli bayraktan taraf” olmasi mi? 3) Türkiye’de siyasal cinayetlerin artik sadece “ay yildizli bayrak” bahanesiyle islenmeye baslandigi bir dönemde Yargitay baskaninin bu konusmasi ne kadar yararli bir ortam yaratir acaba? -Islamci laiklerimizle bir gece.(Baskin Oran) Sali gecesi NTV’deki Can Dündar programi, insanin aklini fevkalade karistiracak bir konuya ayrilmisti: Yasa taslaginda “cemaat vakfi” diye anilan Gayrimüslim vakiflari. Gerçi konu teknikti ama, karistirma katiyen bundan degil. Av. Kezban Hatemi ile bendeniz Lozan’da Gayrimüslimlere verilmis esitlik haklarinin artik yerine getirilmesini savunurken, gerçekten ibret-i alem bir gece yasadik: “Islamci” denilen AKP’nin bakani, yetersiz kalmakla birlikte, Lozan’a yakinlasma çabasi sergiledi. “Laik” dedigimiz CHP ve DSP’nin temsilcileri ise, “Türkiye bir Islam Cumhuriyetidir” dercesine, Gayrimüslimlere esitlik istememize siddetle karsi çiktilar. Imtiyaz nereden çikti? CHP ve DSP temsilcileri tabii ki “Bu memlekette Müslümanlar Gayrimüslimlere üstündürler efendim!” demediler. Esitlige iki biçimde karsi çiktilar: 1) “Gayrimüslim vakiflari esitlik degil imtiyaz pesindedir!” dediler. “Bir tane örnek veriniz” dedik, elhak verdiler: “15 kisilik Vakiflar Meclisi’ne 1 de Gayrimüslim getiriliyor” dediler. Yahu, bu 15 kisinin 14’ü Müslüman iken, 1 tane de Gayrimüslim getirilince imtiyaz mi oluyor? Demek ki tümünün Müslüman olmasi lazim? Islam Cumhuriyeti mi burasi? Dahasi var: Önceden kabul ettigi halde o gece MHP bir konusmaci yollamaktan son anda vazgeçti. Çok isterdim gelmesini. O zaman açikça ortaya çikacakti MHP ile CHP/DSP arasinda hiçbir fark olmadigi. Nitekim, TBMM görüsmelerinde bir MHP milletvekili kalkmisti ve demisti ki: “Araya bir de cemaat vakfi temsilcisi girecek. Yani benim atalarimin, evlâdi fatihânin vakiflarini bir Gayrimüslim denetleyecek, öyle mi? Bir gayrimüslimin, Müslüman Vakiflarini denetlemesi nerede görülmüs? Vicdaniniz buna elveriyor mu?” Sayin milletvekili açikça söyle diyor: Devlet=Müslüman. CHP ve DSP temsilcilerinin aynisini diyor. Lozan’in iki maddesi Gayrimüslim vakiflarindan bahseder ve onlara esitlik saglar. Md. 40 ve 42/3. Birincisi der ki: “… her türlü hayir kurumlari… kurmak, yönetmek ve denetlemek… konularinda esit hakka sahip olacaklardir”. Ikincisi de der ki: “… hayir isleri kurumlarina her türlü kolayliklar ve izinler saglanacak ve yeni kurulacak olanlara bu nitelikteki öteki özel kurumlara saglanmis gerekli kolayliklardan hiçbiri esirgenmeyecektir”. Daha Lozan’da getirilmis esitligi saglamaktan fersah fersah uzakken, imtiyaz vermek nereden çikti? Gözlerinin içine baka baka bu kadar insani aldatmaya nasil cesaret edebiliyorlar, cidden hayrettir. Büyük cürettir. Çürük can simidi: Mütekabiliyet

Biz “Esitlik verilsin!” dedikçe, sürekli sunu tekrarladilar: “Lozan’in 45. maddesi mütekabiliyet getirir. Bati Trakya’daki soydaslarimiza Yunan devleti zulüm yapmaktadir. Önce o zulüm önlensin”. Hani, bilmiyor olsak yutacagiz. Md.45 der ki: “Türkiye’nin Gayrimüslim azinliklarina taninmis olan haklar, Yunanistanca da kendi ülkesinde bulunan Müslüman azinliga taninmistir”. Yani, her iki taraf da kendi azinliklarini koruyacak. Prof. T. Tarhanli’nin az düzeltmedigi bu vahim hatayi döne döne anlattik: “Lozan’da mütekabiliyet yoktur. Bu ‘paralel yükümlülük’tür. Mütekabiliyettir denirse, bu resmen Müslüman soydas için Gayrimüslim vatandasi harcamak olur ki, resmen dinciliktir. Islamciliktir. Burasi laik bir ülke!”. Yine Prof. Tarhanli’dan alarak durmadan tekrarladik: “Üstelik, 1969 tarihli Viyana Antlasmalar Hukuku Sözlesmesi md. 60/5 insan haklari konusunda böyle bir mütekabiliyeti açikça yasaklar!” O sirada Kezban Hatemi kalkti, son darbeyi vurdu: “Hadi, Rumlara yaptigimizi mütekabiliyetle yani Yunanistan’la izah ettiniz. Ermenilere, Yahudilere, Süryanilere yaptigimiz haksizliklari neyle izah edeceksiniz?”. Yani diyordu ki, sesini benzettiniz kokusunu ne yapacaksiniz? Bu zihniyet de laikse… Bütün bunlar arasinda bana en çok koyan seyler sunlar oldu: 1) Bir insan olarak içimi acitan, B.Trakya Türklerine orada yapilanlarin acisini bizim burada Gayrimüslimlerden çikartiyor olusumuz. 2) Laik bir Türkiyeli olarak içimi acitan, Türkiye’nin laik falan olmayisi. Çünkü laiklik, devletin bütün dinlere esit mesafede durmasidir. “Ya Gayrimüslimler sirket kurarlar da güçlenirlerse!” diyorlar. Yahu, Diyanet Isleri Baskanligi 1982’de (12 Eylül döneminde!) bir Türkiye Diyanet Vakfi kurdu. Daha 1996 yilinda yillik geliri 5 milyon YTL olan bu holding, istirakler hariç, 8 sirkete ve 7000 adet gayrimenkule sahipti (Radikal, 13.08.2000). Parasal birikimi nedense açiklanmiyor. 3) En fazla içimi acitan, bu din ayrimciliginin basini çekenlerin, laiklik konusunda mangalda kül birakmayanlar olusu. Daha önce bin kere yazdim: 1971, 74 ve 75’te “Türk olmayanlarin meydana getirdigi tüzel kisiliklerin tasinmaz mal edinmeleri yasaklanmistir” derken, Yargitay Gayrimüslim vatandaslardan bahsediyor ve Türk=Müslüman diye ilan ediyordu. Ayni seyi Sayin Sezer’e bagli Devlet Denetleme Kurulu yapti, çünkü 06.02.2006 tarihli raporunda bu vakiflari “Yabanci” basliginda siniflandirdi. Sezer ise 29.11.2006’da yasayi veto ederken “Bu yasa bu vakiflari Lozan’in çok ötesine çikariyor” demisti. Ne diyeyim, Bati Trakya Türklerine de acimiyorlar. Çünkü biz Gayrimüslimlerimizin gözünü oydukça, Yunanistan da Bati Trakyalilarin gözünü oyacak; çok iyi biliyorlar. Bütün bunlar fazla geliyor. Utanç duyuyorum. -Türkiye’de Azinliklar-kavramlar,teori,Lozan,iç mevzuat,içtihat,uygulama(Baskin ORAN) Su anda TBMM’de bir Vakiflar Yasasi tasarisi bulunuyor. Oldugu gibi kabul edilmesi bekleniyor. Adalet Komisyonu’ndan da aynen geçti. Bu tasarinin baslica önemi, gayrimüslim vakiflarina devletin el koymasi biçiminde gelisen ve hukuk disi olarak nitelenmis tutumu kanunlastiracak olmasindan geliyor. Yalniz, tasarinin incelenmesine geçmeden once, hepsi de Osmanli döneminde birer

padisah fermaniyla kurulan bu vakiflari ve sorunlarini özetleyelim. 1)Sorunlar ve tahlili Özellikle 1960’larin sonundan itibaren yapilan hukuksal uygulamalar sonucu gayrimüslim vakiflarinin artik kördügüm halini alan sorunlari üç basliga ayrilarak söyle tanimlanabilir ve tahlil edilebilir: a)Hazine ve Vakiflar Genel Müdürlügü (VGM) tarafindan el konmus mallar sorunu 1936 Beyannamesinde yer almadigi gerekçesiyle 1960’larin sonundan baslayarak el konulan ve devletin mülkiyetine geçirilen tasinmazlar konusunda simdiye kadar hiçbir çözüm getirilmemisti. Simdiki tasari da getirmiyor. BURAYA, 1936 BEYANNAMESINI ANLATAN BIR KUTU GIRECEK: Benim editörü oldugum Türk Dis Politikasi, Cilt 1, s. 229 Ilk planda bakildiginda, bu mallar hakkinda AIHM’ye basvurma olanagi da yoktur, çünkü Türkiye bu olanagi ancak 1987’de ve geriye dönük olmaksizin tanimistir. Ayrica Strasbourg’a basvuruyu, bu tür haksizliklarin iç hukukta giderilememesinden itibaren en geç 6 ay içinde yapmak gerekmektedir. Dolayisiyla, el konulan mallarin üzerine bir bardak su içmek gerektigi fikrine varilabilir. Bununla birlikte, 1960’larin sonunda baslayan bu el koyma olayi, mallar sahiplerine iade edilmedikleri için, su anda “sürekli ihlal” kategorisine giren bir durumdur. Bu nedenle AIHM’ye gidilebilir. Tabii, sonuç sudur: Türkiye, kendi vatandasinin hakkini vermedigi için vatandas hakkini yine yurt disinda arayacaktir. Uygulamada çok büyük güçlükler çikartan ve sonuç vermeyen cinsten olmakla birlikte, 2001-2004 arasinda yapilan AB reformlari kagit üzerinde kimi olanaklar getirmistir. Fakat asagida da görülecegi gibi, bu reformlarda geri vermenin nasil yapilacagi kimi yerlerde belirtilmemis, kimi yerlerdeyse belirtilen yöntem uygulanabilir olmaktan uzak kalmistir. Örnegin; mazbut (yönetimine VGM tarafindan el konulmus) vakiflarin VGM’ye geçmis olan mallarinin vakif adina tescil edilecegi hükmü getirilmistir. Üstelik, “herhangi bir hüküm veya karar aranmaksizin”. Fakat bu hem “VGM’nin talebi üzerine” yapilabilecektir, hem de Türkiye’de hiçbir tapu müdürünün mahkeme karari olmaksizin mülkiyet devri yapmadigi bilinen bir husustur. Ayni durum, hemen asagida sözü edilecek “Nam-i müstear ve nam-i mevhumlar” adina tescil edilmis tasinmazlarla ilgili olarak da söz konusudur. Bu tasinmazlarin da vakiflari adina tescil edilecegi öngörülmüstür ve bu da mahkeme karari olmadigindan yapilmayacaktir. b) Hazine tarafindan el konulan tasinmazlarin üçüncü kisilere satilmasinin yarattigi sorun Bu konuda hiçbir yasa tasarisi çözüm getirmemistir. Oysa, hukuken, “iyi niyetli” üçüncü kisilere satilan tasinmazlar geri alinamayacagi için, devletin bunlar için mal sahibi vakiflara tazminat ödemesi en basit hukuk kuralidir. c) 1936 Beyannamesinde kayitli olan, vakiflarin tasarrufunda bulunan, ama tapuya onlar adina kayitli olmayan tasinmazlar sorunu Bu tasinmazlar gayrimüslim vakiflarinin kullandiklari, ama tapuda baskasi üzerinde gözüken mallardir. Bu tasinmazlar tapuda üç unsurun üzerinde gözükmektedir: 1) Nam-i müstearlar üzerinde; 2) Nam-i mevhumlar üzerinde; 3) Bagislandigi veya vasiyet edildigi halde hâlâ bagislayan veya vasiyet eden üzerinde. Birincisi ve ikincisi kisaca sudur: 1913 yilina kadar tasinmazlar hukuken vakif adina tescil

edilemiyordu çünkü bunlarin tüzel kisiligi yoktu. Bu nedenle, bu tarihe kadar gayrimüslim vakiflari bu tasinmazlari mecburen ya cemaatin ileri gelen kisilerinin veya rahiplerinin adina tescil ettirmisler (nam-i müstear), yahut da kimi azizlerin adina mesela “Meryem binti Ovakim” (Ovakim kizi Meryem) veya “Kapriyel veled-i Asadur” (Tanri’nin oglu Cebrail) adina yazdirmislardir (nam-i mevhum). Hazine dava açinca ve Kapriyel veled-i Asadur mübasirin bütün bagirmalarina ragmen durusmaya gelmeyince tasinmaz mal Hazine’ye geçmistir. Zaten Hazine, özellikle bu durumdaki tasinmazlar için dava açmaya özen göstermistir. Bu tasinmazlarin tapuya tescili üçüncü (2002) ve dördüncü (2003) AB Uyum Yasalari tarafindan öngörülmüstür. Fakat bu öngörü gerçeklesmemistir. Çünkü, yukarida Mayis 2004 itibariyle yüzde 18.66 oraninda gerçeklesen tapu tescilleri yalnizca “malik” hanesi açik birakilmak suretiyle tespit edilen tasinmazlar için söz konusu olmus, malikleri nam-i müstear ve nam-i mevhum olarak gözükenlerin tescil talebi VGM tarafindan reddedilmistir. Su anda da durum budur. Üstelik, bu ret isleminin iptali için idare mahkemesinde (birinci derece idari yargida) açilan davalar da reddedilmektedir. Idare mahkemesinin ret gerekçesi çok ilginçtir, çünkü mahkeme bu “malik”lerin (yani örnegin “Kapriyel veled-i Asadur”un) nam-i müstear ve nam-i mevhum oldugunu bile bile bunlari “üçüncü kisiler” diyerek gerçek sahis saymaktadir. Ondan sonra da, adli yargiya havale etmektedir: “Her ne surette olursa olsun tasarruflari altinda bulundugu bildirilen tasinmaz mallarin ilgili vakif adina tescil olunacagi düzenlenmis olup, halen tapu kütügünde üçüncü kisiler adina kayitli olan tasinmazlarin da bu madde kapasaminda degerlendirilmesine olanak bulunmamaktadir. Zira bu yasal düzenlemelerle Vakiflar Idaresine tapu kütügündeki kayitlari degistirme yetkisi verilmemistir. Bu tasinmazlar halen üçüncü kisiler adina kayitli olmakla beraber esasen davaci vakfin tasarrufunda bulunduklarindan bahisle davaci vakif adina kaydedilmelerine karar verilmesi gerektiginin iddia edildigi görülmekte ise de, bu tür iddialarin ancak Adli Yargida açilacak tapu iptali davasinda dinlenebilecegi, Vakiflar Genel Müdürlügünün halen üçüncü sahislar adina kayitli olan bu tasinmazlarin davaci vakif adina kaydedilmesine karar verilmesinin mümkün olmadigi açiktir.” (Av. Setrak Davuthan’a belge için tesekkür ederim). Bu içinden çikilmaz tescil sorunuyla ilgili olarak yayinlanan son haber, Milliyet gazetesinde 10 Ocak 2007’de Güven Özalp imzasiyla çikmistir. Buna gore, biraz asagida tekrar sözü edilecek Fener Rum Erkek Lisesi Vakfina ait bir tasinmazin geri verilmesi için vakif tarafindan AIHM’ye açilan davada Türkiye’nin avukatlari savunma yaparken su bilgiyi vermislerdir: “116 cemaat vakfi 2234 gayrimenkul için kayit basvurusunda bulunmus, VGM bu basvurularin 434’üne olumlu yanit vermistir”. Bu durumda yasa geregi yapilan tescil basvurularina VGM’nin verdigi olumlu yanit (tescil) orani yine yüzde 19,4 gibi bir oranda kalmistir. Bu haberdeki bilgiler, en son duruma yani Ekim 2007’ye iliskin olarak çesitli resmî kurumlardan elde ettigim bilgilerle örtüsür niteliktedir. Bu bilgilere gore durum söyledir: Basvuran vakif adedi: 121. Hakkinda basvuru yapilan tasinmaz adedi: 2332. Yetersiz belgeden tescili reddedilen tasinmaz adedi: 403. Zaten vakif adina kayitli oldugu gerekçesiyle ret: 478. Mükerrer basvuru gerekçesiyle ret: 189. “Üçüncü sahislarin elinde olmak” nedeniyle ret: 898. Tescili kabul edilen tasinmaz sayisi: 364.

Bu durumda, Ekim 2007 itibariyle özet sonuç söyle olmaktadir: Hakkinda basvuru yapilan tasinmaz adedi: 2332. Çesitli nedenlerle ret: 1968. Tescili kabul edilen tasinmaz adedi: 364. Brüt kabul orani (zaten kayitli + mükerrerler düsülmeden): yüzde 15,6. Net kabul orani (zaten kayitli + mükerrerler düsüldükten sonra): yüzde 21,86. Sonuç olarak, olumlu yanit orani Ekim 2007’de yüzde 15,6 veya en fazla yüzde 21,86 olmustur. Bu durum, Üçüncü AB Uyum Paketi 03 Agustos 2002’de çiktigina ve aradan dört buçuk yil geçtigine göre, devlet ve adalet adina hüzün vericidir. Üstelik, VGM’nin bu uygulamasini yargiya götürmek ise baslibasina bir sorun olmaktadir. Idari yargi, yukarida verilen idari mahkeme gerekçesinde de görüldügü gibi, “burada malik degisikligi var” diyerek adli yargiya yollamaktadir. Adli yargiya gidilirse, o da “burada bir idare (VGM) karari var” diyerek idari yargiya yollayacaktir. Tabii, bu durumda iç hukuk yollari tüketilemedigi için AIHM’ye de gidilememektedir. Aslinda, Türkiye’de Müslüman’i birinci sinif, gayrimüslimi ise ikinci sinif sayan “Millet-i Hakime” zihniyetinin yani sira, bütün bu sorunlarin temel kaynagi, gayrimüslim vakiflarinin vakif senetlerinin (vakifnamelerinin) olmayip, bunlarin Osmanli zamaninda birer padisah fermaniyla kurulmus olmasidir, Bu durum, yeniden kurulma halinde büyük oranda çözüme kavusacaktir. Fakat Medeni Kanun md. 101/4 “belli bir cemaat mensuplarini desteklemek için vakif kurulamaz” dedigi için bu vakiflarin yeniden kurulmasi da yasaktir. Bu noktaya hemen asagida geri dönecegiz. 2)Yeni Vakiflar Kanunu tasarisi ve tahlili Su anda TBMM’de bir Vakiflar Yasasi tasarisi var. Bu tasari daha önce TBMM’de kabul edilmis fakat Kasim 2006’da Cumhurbaskani Sezer tarafindan veto edildigi için kadük (sonuçsuz) kalmisti. Veto gerekçesinin gayrimüslim vakiflarina iliskin bölümlerinde, Sezer özetle sunlari dile getirmisti (bkz. www2.tbmm.gov.tr/d23/1/1-0024.pdf): 1982 Anayasasinin Baslangiç bölümünde “hiçbir etkinligin… Türk ulusal çikarlarinin… Türklügün tarihi ve manevi degerlerinin … karsisinda koruma göremeyecegi” belirtilmektedir. Yeni yasa bu vakiflarin Lozan’da olmayan “ekonomik ve siyasi güç” elde etmesine yol açacaktir. Cumhurbaskani Sezer bu gerekçesinde ayrica, Lozan’da hak sahibi azinlik olarak yalnizca Yahudi, Ermeni ve Rumlari saymis ve dolayisiyla digerlerini (Süryani, vd.) Lozan’a aykiri biçimde disarida birakmistir. Böylece, Türkiye’deki birçok insan gibi, Lozan’in 38-44. maddelerinde sadece bu üç azinliga hak getirilmedigini, Türkiye’deki tüm “gayrimüslimler”e getirildigini gözardi etmis veya bunu bilmedigini göstermistir. Zaten, Cumhurbaskanligina bagli Devlet Denetleme Kurulu da, 06 Subat 2006 tarihli “Yabanci Gerçek ve Tüzel Kisiliklerin Türkiye Cumhuriyeti’nde Gayrimenkul Edinmeleri” raporunda gayrimüslim vakiflarini “yabanci vakiflar”la ayni kategoride siniflandiracaktir (Rapor için bkz. www.cankaya.gov.tr). Cumhurbaskani Sezer’in gayrimüslim TC vatandaslarini “yabanci” ve dolayisiyla “tehlikeli” olarak gören bir yaklasimi benimsemesi üzerine 2007 seçimleri sonrasina kalan tasarinin 2008’de aynen yasalasacagi anlasilmaktadir. Nitekim Meclis Adalet Komisyonundan aynen geçmistir. Bu nedenle, müstakbel yasayi, TESEV’in Aralik

2007’de Dilek Kurban’a hazirlattigi Rapor’dan yararlanarak inceleyebiliriz. (Bkz. www.tesev.org.tr) 1) Tasari Md 5/1 söyle demektedir: “Yeni vakiflar; Türk Medeni Kanunu hükümlerine göre kurulur ve faaliyet gösterirler”. Oysa, bildigimiz gibi, Medeni Kanun md.101/4 “belli bir irk ya da cemaat mensuplarini desteklemek amaciyla vakif kurulamaz” dedigi için gayrimüslimler yeni vakif kuramayacaklardir. Bu kisitlama AIHS md.11 ve TC Anayasasi md. 33’le güvenceye alinmis örgütlenme özgürlügünün ve Lozan md.40’ta sözü edilen “…kendi kurumlarini kurma, yönetme, denetleme” hakkinin ihlalidir. Medeni Kanun md.101/4 ya kaldirilmali, yahut maddeye “Uluslararasi antlasma hükümleri saklidir” ibaresi eklenmelidir. 2) Tasari Md. 7/2 söyle demektedir: “Bu kanunun yürürlüge girmesinden önce mazbut vakiflar arasina alinan vakiflarla, bu Kanuna göre mazbut vakiflar arasina alinan vakiflara bir daha yönetici seçimi ve atamasi yapilamaz”. VGM, “artik hayir hizmeti yapmamaktadir” diye resen hükmederek, herhangi bir yargi kararina dayanmadan gayrimüslim vakiflarinin yönetimine el koymaktadir. Bu uygulama Lozan md. 40’in ve ayrica Anayasa md. 90/5’in açik ihlalidir. Kaldi ki, bu el koyma, çogu zaman vakif seçimlerinin engellenmesi ve ondan sonra da vakif seçimleri yapilmadi diye gerekçe ileri sürülmesine dayandirilmaktadir. 3) Tasari Md. 25/1 söyle demektedir: “Vakiflar; vakif senetlerinde yer almak kaydiyla… uluslararasi faaliyet ve isbirliginde bulunabilirler…”. Bu, açik bir ayrimcilik örnegidir çünkü daha önce de belirtildigi gibi gayrimüslim vakiflarinin vakif senedi olmadigi bilinen bir husustur (zaten, 1936 uygulamasi da tamamen buna dayanmistir). 4) Tasari Geçici Md. 7 söyle demektedir: “Cemaat vakiflarinin; a)1936 Beyannamelerinde kayitli olup, halen tasarruflarinda bulunan nam-i müstear veya nam-i mevhumlar adina tapuda kayitli olan tasinmazlar, b)1936 Beyannamesinden sonra cemaat vakiflari tarafindan satin alinmis veya cemaat vakiflarina vasiyet edildigi veya bagislandigi halde, mal edinememe gerekçesiyle halen; Hazine veya Genel Müdürlük ya da vasiyet edenler veya bagislayanlar adina tapuda kayitli olan tasinmazlar, tapu kayitlarindaki hak ve mükellefiyetleri ile birlikte bu Kanunun yürürlüge girdigi tarihten itibaren onsekiz ay içinde müracaat edilmesi halinde, Meclisin olumlu kararindan sonra, ilgili tapu sicil müdürlüklerince cemaat vakiflari adina tescilleri yapilir.” Bu madde, azinlik vakiflarinin bugüne kadar çesitli nedenlerle ellerinden hukuk disi olarak alinmis tasinmazlarin bazilarinin bazi kosullarla iadesini öngörmektedir. Fakat önemli yanlislik ve eksiklikleri vardir: Bir defa; maddenin (a) bendindeki “halen tasarruflarinda bulunan” ifadesi çok sorunludur. Bu vakiflarin 1936 Beyannamelerinde kayitli olmasina ragmen 1960’larin ortasindan itibaren hukuk disi yargi kararlariyla ellerinden alinan tasinmazlar tabii ki artik “tasarruflarinda” degildir. Bu madde bunlarin iadesine hiçbir biçimde olanak vermez ve mevcut durumdan da geri gitmek anlamindadir. Hukukun geregi olarak, haksiz yere alinmis bu tasinmazlarin VGM veya Hazine’den alinarak iadesi, üçüncü sahislara satilmis ise de tazmini sarttir. Ikincisi; maddenin (b) bendindeki “mal edinememe gerekçesiyle” ifadesi çok sorunludur. Burada iade edilmesi söz konusu olan tasinmazlar, vakiflarin 1936’dan sonra çesitli yollarla edindikleri ve Yargitay’in 1974 karari üzerine Hazine, VGM veya vasiyet

edenlere/bagislayanlara geçenlerin sadece bir kismidir. D.Kurban’in hazirladigi TESEV raporu, baska gerekçeler ve usullerle vakiflarin ellerinden alinan tasinmazlari söyle siniflandirmaktadir: 1) Cemaat vakfi adina kayitli olup mahkeme karariyla alinip yeniden eski malik adina kaydedilmis olan tasinmazlar; 2) Bu tasinmazlarin, eski malikin de gaip olmasi nedeniyle on yil kayyum tarafindan idare edildikten sonra Hazine veya VGM adina kaydedilmis olanlari; 3) Vakif adina kayitli olup mahkeme karariyla Hazine veya VGM adina kaydedilmis olan tasinmazlar; 4) Vakfa vasiyet edilmis olup, mahkeme karariyla vasiyetlerinin iptaline karar verilen tasinmazlar; 5) Vakfin elinden alinip üçüncü kisiler adina tescil edilen tasinmazlar; 6) Lozan’da hak sahibi olmalarina ragmen yasalar önünde taninmayan ve “tüzel kisilikleri olmadigi” ileri sürülerek zaptedilen Katolik ve Süryani cemaatlerine ait mallar. Örnegin, Rum cemaatine ait olan ve Fener Patrikhanesinin tüzel kisiligi olmadigi gerekçesiyle zaptedilen Büyükada Yetimhanesi. Hukuk disi uygulamalarla el konulan bütün bu tasinmazlarin iadesine yönelik herhangi bir düzenleme yasa tasarisinda yoktur. Bu durumda, 1936 Beyannamesinde bulunan fakat maliki sorunlu olan mallar konusundaki çözüm, gidilebildigi oranda, Strasbourg’daki AIHM’ye gitmeye kalmaktadir. Yani, farkli dinden TC vatandaslarinin hakkini korumak Türkiye’de mümkün olmadigi için uluslararasi bir mahkemeye kalmaktadir. Örnegin, Fener Rum Erkek Lisesi Vakfinin 1952 ve 1958 yillarinda aldigi tapu 1996’da mahkeme karariyla iptal edilmis ve tasinmaza Hazine tarafindan el konulmustur. Vakif sonuç alamayinca 1997’de AIHM’ye gitmis ve mülkiyet hakkinin ihlalinden 910.000 Avro tazminat almaya hak kazanmistir (Milliyet, 10.01.2007). Bu hükümlerin zincirleme olarak çikmasi ve Türkiye’nin sürekli tazminat ödeyip ayrica prestij kaybetmesi kaçinmaz görünmektedir. 3)Türkiye’de sermaye birikim süreci açisindan gayrimüslim vakif mallari meselesi Bütün bu hukuk disi uygulamalar incelenirken, su temel husus gözden kaçirilmamalidir: Gayrimüslim vakiflarin ellerindeki tasinmazlara el konulmasi olayi münferit bir olay degildir. Türkiye’deki “sermaye birikimi” sürecinin temel asamalarindan birincisi ve baslicasidir. Türkiye’de bu süreç su sirayla islemistir: 1) Gayrimüslimlerden Müslümanlara çesitli yöntemlerle sermaye transferi; 2) Halkin tasarruflarini banker krizi gibi olaylarla bireylere transfer; 3) Devletin 1930’lardan beri yaptigi sermaye birikimini (fabrikalar, sirketler, bankalar, vb.) arsa fiyatina satmak suretiyle bireylere transfer. Sözü edilen birinci ve en önemli asamanin kilometre taslari söyle siralanabilir: 1) 1915 Ermeni katliamlari. Ermenilerin tehcir edilirken komsularina emanet ettikleri vs. tasinmazlar yagmalanmis ve/veya satilmistir. Bunlar, yörenin nüfuzlu kisilerinin eline geçmistir. 2) 1923 Türkiye-Yunanistan zorunlu nüfus mübadelesi. Mübadeleye tabi Rumlarin mallarinin Yunanistan’dan gelecek Müslümanlara verilmesi gerekmektedir. Fakat burada bunlarin bazilarina devlet veya yerel nüfuzlu sahislar el koymustur. 3) Türkiye’deki gayrimüslimler yapilan baskilar sonucu disariya göç etmek zorunda kalmislar, ellerindeki mallari ya yok pahasina satmislar yahut geride birakmislardir. Bu geride birakilan mallar yagmalanmis durumdadir. Bunlarin en tipik örnekleri bugün Istanbul Beyoglu ve Tarlabasi mevkiinde yer alan ve isgal edilmis bulunan metruk apartmanlardir. Bu baskilara özet olarak su örnekler verilebilir:

1920’lerde gayrimüslimlerin Istanbul ili disina çikmalari izne tabi kilinmistir. Çesitli yasalar ve yönetmelikler çikartilarak gayrimüslimlerin is hayatindan uzaklastirmalari amaçlanmistir. Örnegin 16 Mayis 1929’da çikartilan “Menkul Kiymetler ve Kambiyo Borsalari Kanunu”na gore, borsa acentesi kurmak isteyenlerin “Türk olmasi” gerekmektedir (madde 6, paragraph 1). “Menkul Kiymetler ve Kambiyo Borsalari Nizamnamesi madde 8, paragraph 1’de belirtildigi üzere, ayni kural borsa acentelerinde çalisanlar için geçerlidir. 04 Haziran 1932’de çikartilan 2007 sayili “Türkiye’de Türk Vatandaslarina tahsis edilen sanat ve hizmetler hakkinda kanun” sonucu Yunan uyruklu Istanbullu Rumlar isten atilmis, bunlarla evli olan TC vatandasi Rumlar zarar görmüstür. Sürekli bir “Vatandas Türk Mali Kullan” kampanyalari yürütülmüs ve gayrimüslim isadamlari huzursuz edilmistir. Sonradan bu kampanyalarin adi “Vatandas Yerli Mali Kullan”a dönüsecektir. 1950’lerin ilk yarisinda, Kibris sorunu sonucu olarak “Türk olmayanlardan alisveris etmeyin” kampanyalari baslatilmistir. 1965’e kadar memur olma kosulu “Türk olmak”tir; ancak 1965 sonrasinda “Türk vatandasi olmak”a dönüsmüstür. 1940’larin sonuna kadar Avrupa’ya ögrenci gitmek, baytar okuluna girmek, askerî okullara girmenin kosulu: “Türk olmak”, “Türk soyundan olmak”, “Türk irkindan olmak”dir. 1934’te Trakya’da Yahudilerin ev ve isyerlerine yapilan saldirilar sonucu bu insanlar buralari terk edip Istanbul’a kaçmak zorunda kalmislardir. 1941’de “Yirmi Kura Ihtiyatlar” diye adlandirilan olayda 20 ila 44 yas arasindaki gayrimüslimler askere alinmis, ellerine silah verilmeden “Amele Taburu” olarak bilinen birliklerde çok zor kosullar altinda askerlik yaptirilmislardir. 1942 yilinda, Varlik Vergisi çikarilmistir. Bu uygulama, Türkiye Cumhuriyetinde kanun zoruyla gayrimüslimlerin parasina ve malina el koyup bunu Müslüman vatandaslara aktararak en büyük sermaye transferini gerçeklestirmistir, çünkü fahis vergileri ödeyemeyenlerin mallari haraç mezat satilmistir. 6-7 Eylül 1955’te Istanbul ve Izmir’de gayrimüslim isyerlerini, evlerini ve ibadet yerlerini yakip yikan ünlü pogrom (devlet destegiyle azinliga yapilan saldiri) gerçeklestirilmistir. Bundan sonra kimi Rumlar Türkiye’yi terk etmislerdir. 1964’te Yunanistan uyruklu Istanbul Rumlari sinirdisi edilmisler, onlarla evli olan TC vatandasi Rumlar da birlikte gitmek zorunda kalmislardir. Istanbul bosalmistir. 1960’larin sonlarindan itibaren, gayrimüslim mallarina el koymada sira 1936 Beyannamesi’ne gelmistir. Bu olay, Türkiye’de gayrimüslimden Müslümanlara sermaye transferinin son halkasini olusturmustur. Bütün bu olaylar, bir devletin kendi vatandaslari arasinda farkli dinden olanlarina karsi açik biçimde ayrimcilik yapmasinin örnekleridir. Bütün bunlardan, unutulmamasi gereken önemli husus sudur: Her ayrimciligin dogal sonucu bölücülüktür. Not: Bu dizi, B.Oran’in Türkiye’de Azinliklar - kavramlar, teori, Lozan, iç mevzuat, içtihat, uygulama adli kitabinin yeniden güncellestirilmekte olan bölümlerinden derlenmistir. -Bir program, bir karar, bir fikra.(Baskin Oran) Bir TV programi

Can Dündar’in “Neden” programlari yeni baslamis, ikincisindeyiz. Hrant da davetli. Katledilmesine daha dört ay var. Bir de, Nigde Üniversitesi’nden Prof. Özcan Yeniçeri. Konusma söyle geçiyor (Can Dündar, Milliyet, 20.01.08): Dündar: “Soykirim vardir” diyenler konusturulmayacaksa fikir tartismasi nasil yürütülecek? Yeniçeri: Söze soykirimla baslarsaniz hakarettir. Çok net. Ben asagilanmis hissederim kendimi. Hrant: Bakin, Vural Savas da “Ermenilerin geçmiste söyle, böyle emelleri vardi” türü laflar söylüyor, ben Ermeni oldugum halde bunu hakaret olarak almiyorum. Yeniçeri: Sizin almamaniz, sizin zihinsel veya psikolojik yapinizla ilgili bir sey. Benim almam da benim kültürümle ve degerlerimle ilgili bir sey. Dündar: Peki, burada hakaret içermeyen bir tartisma yapilamaz mi? Yeniçeri: Bir rivayete göre benim babamin babasinin dedesi, Hrant’in babasinin babasinin dedesini bilinmeyen bir yerde, bilinmeyen bir sekilde öldürmüs. Yani mezar taslarina dönenler mezar olmaya mahkûmdur. Dündar: Sizin bunu söylemeye hakkiniz var da, Hrant’in “Böyle degildir” demek hakki yok mu? Yeniçeri: Bu belgeler Tarih Kurumu belgeleri… Devlet arsivini açiyor. Bunlar oturup tartisilabilir. Dündar: Niye tartismiyoruz? Yeniçeri: Ama siz “Baban katildir” diyerek söze baslayamazsiniz. Hrant: Öyle bir sey demiyorum. Yeniçeri: Sen “Soykirimci” dedigin zaman, bunun baska anlami mi var? Böyle sürüp gidiyor. En ilginci, “hakaret” kavramini yorumlamasindan da öte, Prof. Yeniçeri’nin durup dururken, “Mezar taslarina dönenler mezar olmaya mahkûmdur” demesi… Bir Yargitay karari (23 Ocak 2008 tarihli basindan): Yargitay, Nobel ödüllü yazar O. Pamuk aleyhinde tartisma yaratacak bir karara imza atti. Pamuk’un bir yabanci dergide “Burada 30.000 Kürt öldürüldü. 1 milyon da Ermeni ve neredeyse kimse bundan söz etmeye cesaret edemiyor” seklindeki sözleri çikmisti. Davaci avukat Kemal Kerinçsiz “Bu sözler Türk milletini topyekûn itham altina sokmustur” gerekçesiyle tazminat talep etmisti. Sisli 3. Asliye Hukuk Mahkemesi bu davayi “davacilarin sadece Türk milletinin bir ferdi olmalarinin bu konuda dava açabilmelerine yeterli olmadigi” gerekçesiyle reddetmisti. Yargitay 4. Hukuk Dairesi bu karari 2’ye karsi 3 oyla bozdu. Karar söyle: “Kisisel degerlerin; seref ve haysiyeti, özgürlügü, vücut ve ruh bütünlügü ve sagligi, irk, din ve vatandaslik gibi baglari kapsadigi kabul edilmektedir. Kisiler onur ve serefleri gibi mensubu bulunduklari ve anayasa ile çerçevesi belirlenmis bir millete aidiyet duygularinda yukaridaki açiklamalar nazara alindiginda; kisilik degerleri kapsaminda ve hukuki koruma altindadir… Davacilarin vatandaslik bagi ile bagli olduklari Türk milletine yönelik olmasi durumunda davacilarin aktif dava ehliyeti bulunmaktadir”. Bu durumda, artik TC vatandasi olan herkes Pamuk aleyhine tazminat davasi açabilecek. Bu yargi karari hakkinda bir sey söylemiyorum. Çünkü söylersem, TCK Md. 288’in su anda çok moda olan yorumuna göre bu benim “savci, hâkim, mahkeme, bilir¬kisi veya

taniklari etkilemek amaciyla” beyan verdigim anlamina sokulur. Hediyesi, “Adlî yargilamayi etkilemeye tesebbüs”ten 3 yildir. Nitekim, su anda Agos’tan Serkis Seropyan ve Aris Nalci gazetede kendilerini savunduklari için 288’den yargilaniyorlar (S. Özçakmak, Milliyet, 22.01.08). Hrant da tipatip ayni nedenle yargilanmis, ama katledildigi için kurtulmustu (dava düsmüstü). Sadece, merak ettigim su: Bu memlekette her ne kadar Anayasa’nin “Türk Devletine vatandaslik bagi ile bagli olan herkes Türktür” diyen 66. maddesi icabi Kürtler ve Ermeniler ve Yahudiler vs. Türk sayiliyorsa da, bunlara hakaret etmek serbesttir. Hatta, marifettir. Bir içisleri bakani Öcalan’a “Ermeni dölü” demek suretiyle bir tasla iki kus bile vurmustur. Evet, merak ettigim su: Bu insanlara hakaret edildigi zaman onlar da (12 milyon Kürt, 65.000 Ermeni, 25.000 Yahudi vs.) “aktif dava ehliyetine sahip” olacaklar mi? Ve, bir fikra Içim boguldu. Bir fikra anlatayim da nesemizi bulalim. Ben canim sikildigi zaman böyle yerli-yersiz, baglamli-baglamsiz fikra anlatir, rahatlarim. Adamin birinin lâkabi Ördek Hayri imis. Çok da sinir olurmus. Bir gün kahvede biri pencereden bakip “Hava kapayacak galiba” diyesi olmus. Hayri Bey adama saldirmis. Sakinlestirip, sormuslar. “Daha ne olacak!” demis, “Hava kapayinca yagmur yagar. Sular birikir. Sonra göl olur. Gölde ördek yüzer. Bu bana hakaret etti”. Oh, biraz ferahladim. Günesli günler insallah, efendim. -“Kendini Kürt sananlar” raporu.(Baskin Oran) Can Dündar ile Ridvan Akar 22 Ocak tarihli Milliyet’te B. Ecevit arsivinden çok ilginç bir belge yayinladilar. 27 Mayis darbesi oluyor, askerler DPT’de hemen bir “Dogu Grubu” kuruyorlar. Kürt sorununu halletmek için rapor hazirlatiyorlar. Agzim açik kaldi. Yahu, bu bizim 1925 Sark Islahat Plani! (SIP). Karsilastirip görelim: Asimilasyon: Kürtlerin Türklük içinde eritilmesini (asimilasyon) istiyor. SIP’in 14. maddesi “temessül [asimile] etmek” için ne yapilacagini bile öngörmüstü: “Türk Ocaklari, mükemmel kiz mektepleri, leyli iptidailer” açilmasi, vb.. Tehcir: Kürtlerin, “memleketin Türk çocugu bulunan yerlerine hicret” ettirilmesini istiyor. SIP’in 5., 9. ve 15. maddeleri “hükümetin Sarkta kalmalarini muvafik görmedigi eshasin aile ve taalûkatile beraber naklini” istiyordu. Kolonizasyon: Dogu illerine Karadenizlilerin ve “yurt disindan gelen Türklerin” yerlestirilerek buradaki nüfus yapisinin degistirilmesini istiyor. SIP’in 5. maddesi “Yugoslavya, Bulgaristan, Kafkasya ve Azerbaycan” muhacirlerinin ve ayrica “Rize-Trabzon vilayetlerile Erzurum vilayetinin simali sarki kazalarinda”ki ahalinin “muvafakatlarile” iskan edilecekleri yerleri teker teker sayiyordu. 1961 raporu bu amaçla, batidan geleceklere kadro kontenjani ayrilmasini istiyor. SIP’in 10. maddesi ise bölgeye batidan gönderilecek “mefkûreli ve muktedir” memurlara “tahsisat-i fevkaladelerinin yüzde 75’i nisbetinde zam” verilmesini öngörüyor, ikinci derecedeki memuriyetlerin bile Kürtlere kapanmasini istiyordu. Tecrit: Irak Kürtlerinden tecrit etmek için bölgeyi iskân sahalarina ayiriyor. SIP’in 2. maddesi Türkiye’yi 5 “umumi müfettislik”e ayiriyordu. 25. maddesiyle de “Ecnebilerin müsaade olmaksizin” bölgeye girmesini yasakliyordu.

“Misyonerlik”: Bölge okullari, köy okullari ve meslek okullari araciligiyla “kiz ve erkek misyoner” yetistirilmesini, asimile edilen gençlere “yüksek tahsil imkani” saglanmasini istiyor. SIP’in 15. maddesi de ayni seyi hedefliyordu. Bütün bunlardan çikan sonuç: Türkiye Cumhuriyeti’nde zihniyet 36 yilda arpa boyu ilerlememis. Farkli seyler de var Ama, haksizlik etmeyelim. Bu benzerliklerin yani sira, SIP’ta olmayip da 27 Mayisçilarin raporunda olan “yöntem”ler var. Bunlari 3 ana gruba ayirmak mümkün: 1) Kürtlere Türk olduklarini ögretmek. “Propaganda uzmanlarindan yararlanarak” yürütülecek bu faaliyetin, “Irk bakimindan, Türk siyasal düzeninin kendi menfaatleri bakimindan en elverisli, en emin, en çok imkan saglayan düzen oldugunu telkin eden” radyo yayinlari, tiyatro ekipleri ve saz sairleri araciligiyla uygulanmasi. Nitekim, Fikret Abi’den (Otyam) dinlemistim, kendisinin oralarda derledigi Kürtçe türkülere Türkçe söz yazdirip radyodan yayinlatacaklardir 1925’dekilerin bunu akil edememis olmalari, ilk radyo yayininin 1927 tarihli olmasina baglanmali (belki de bunun için apar topar baslatildi!). Ama saz sairleri vs. mevcut olduguna göre, Kürtlere “kendi menfaatleri açisindan” böyle seylerin iyi olacagini söylemenin fazla saflik oldugunu düsünebilmis olmalilar. 2) “Dünya entelektüel muhitine Türkiye’de bir Kürt meselesinin mevcut olmadiginin anlatilmasi”. 1925’dekilerin bunu akil edememis olmalarini o dönemde dünyada kimseciklerin Kürt meselesini zaten bilmemesi olarak yorumlamak lazim. 3) “Bilimsel” faaliyetler: “Bir üniversiteye bagli derhal bir Türkoloji Enstitüsü kurarak” Kürtlerin Türk oldugunun ispatlanmasi. Minorsky’nin Islam Ansiklopedisi’nde aksini söyleyerek Kürtlerin “Dagli Türkler olduguyla tezada düsen” yazisinin “derhal tashih edilmesi”. 1925’dekilerin bunu akil edememesini biraz üniversitelerin henüz gelismemis olmasina, ama biraz da bu insanlarin saf olmamalarina bagliyorum. Saf degiller, çünkü 1961’dekilerin hiç akil edemedigi seyleri o zaman akil etmisler. Örnegin SIP’in 10/B maddesi memurlarin zorunlu hizmetinden bahsederken sunu söylemeyi de ihmal etmiyor: “3 seneden fazla kalmak isteyenler yerlerinde ipka edilir [tutulur] ve 6 seneden fazla ayni mevkide kimse kalamaz.” Hiç düsündünüz mü; Kürtler bunlari zaman içinde asimile eder diye önlem almis olmasinlar? “Kürt” diyemiyor Yalniz, bu iki arkadas bu çok önemli belgeyi iyi degerlendirememis. Dedim, açayim telefonu, bir zamanlar sübyan asistanken Basin-Yayin’da derse gidiyordum ya, hocalik hakkimin verdigi yetkiyle diyeyim ki: “Manseti iyi atamamissiniz. ‘Kürt Raporunun Hicret Plani’ diyeceginize, ‘Sark Islahat Plani 1961’ diyecektiniz!”. Aman, iyi ki dememisim. Çünkü, bir daha okuyunca farkina vardim ki Sark Islahat Plani nerdeee, bu 1961 Raporu nerde,. SIP’a büyük saygisizlik yapacaktim. Birakiniz 1925’in “sevk ve iskan” edileceklerin nakil masraflarina kadar hesaplayan ayrintilarini, SIP’in tam sekiz yerinde “Kürt”, “Kürtler”, “Kürtlük” geçmesine karsilik 27 Mayisçilar bu cizz kelimeyi agzina almaya bile korkuyor. Her “Kürt” geçecek yerde söyle diyor: “Kendini Kürt sananlar”. Yahu, bu rapor GIZLI! Burada da dürüst yazamayacaksan nerede yazacaksin? Bu kadar ürkek gizli rapor mu yazilir? 1925-38 arasi raporlarinin gizli olanlarinda herbiseyler

ibadullah meydandadir! Üstelik, gün gelir, bütün gizli raporlar ögrenilir. O zaman utanmayacak misiniz? Asil önemlisi, rapor yazarlarini bu hale sokacak bir atmosfer yaratmak memleket için ne kadar yararli? Rapor yazip çözüm mü ariyoruz, yoksa ha babam de babam “kendi kendini tatmin” midir amaç? Derleme: www.solplatform.org