Biuletyn Informacyjny 2/2010

BIULETYN INFORMACYJNY NR 1/2010 strona 2

BIULETYN INFORMACYJNY

Nr 1/2010

________________________________________

Południowa Okręgowa Izba Urbanistów

z siedzibą w Katowicach ul. Dyrekcyjna 9

skr. pocz. 1465; Katowice 40-001

tel./fax.: 32-253-79-87 email: [email protected]

www.oiu.katowice.pl

* * *

Redakcja:

Zespół ds. Informacji i Publikacji przy

Radzie Okręgowej Izby Urbanistów

z siedzibą w Katowicach

Ewa Wacowska

Marek Tomaszewski

Anna Staniewicz

Skład: Witalis Szołtys

* * *

Numer zamknięto: sierpień 2010r.

Materiały do kolejnych numerów Biuletynu

prosimy nadsyłać na adres:

[email protected]

lub na adres Izby

ul. Dyrekcyjna 9, skr. pocz. 1465

40-001 Katowice 1

Redakcja zastrzega sobie prawo do skracania

i redagowania nadesłanych tekstów.

Nie zwracamy materiałów niezamówionych.

* * *

Okładka: Katowice, ul. Dyrekcyjna. Fot. W. Szołtys

W numerze: 1. Nowa kadencja…. – Krzysztof Kafka – str. 3

2. Podziękowania – Marek Tomaszewski – str. 4

3. POIU w sieci internetowej – Witalis Szołtys – str. 4

4. Informacja Zespołu ds. szkoleń

– Antoni Matuszko – str. 5

5. Projekt zmian ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu

przestrzennym w świetle ewolucji przepisów

dotyczących miejscowego planowania przestrzennego w

Polsce – Barbara Zastawniak – str. 6

PRAWO – Biuletyn Informacyjny:

6. Statut Izby Urbanistów – tekst jednolity – str. 20

7. Uchwała Nr 7/2010 KRIU w sprawie określenia wzoru

pieczęci imiennej członka Izby Urbanistów – str. 28

8. Uchwała Nr 5/2010 KRIU w sprawie szczegółowych zasad

wypełniania przez członków Izby Urbanistów

obowiązkowego doskonalenia kwalifikacji zawodowych –

str. 29

9. Okręgowy Zjazd Sprawozdawczo – Wyborczy POIU

– Sprawozdanie – str. 33

– Uchwała Nr IX/21/2010 IX ZPOIU w sprawie

kierunków działania ORPOIU – str. 35

10. Krajowy Zjazd Sprawozdawczo – Wyborczy Izby

Urbanistów – informacja – str. 36

– Uchwała Nr 9/IX/2010 IX KZIU w sprawie programu

działania samorządu zawodowego urbanistów

– str. 36

11. Quo vadis planowanie przestrzenne Polski – Anna

Hrabal – str. 38

12. Warunki wykonywania zawodu urbanisty - Ruben

Bardanaszwili – str. 42

13. Okręgowy Zjazd Sprawozdawczo – Wyborczy POIU –

fotorelacja.- str. 44


Kole Ŝanki i Koledzy,

Właśnie rozpoczęliśmy nową kadencję organów statutowych naszej Izby. Wyniki wyborów zamieszczamy w naszym nowym Biuletynie.

Co było?

To dobra pora żeby pomyśleć o przyszłości, ale też czas na pewne podsumowania. Zanim jednak powiem coś o planach na przyszłość, chciałbym podziękować tą drogą wszystkim, którzy przyczynili się do sprawnego działania izby w minionej kadencji. W szczególności chciałbym podziękować kol. Markowi Tomaszewskiemu, który tworzył i przewodził południowej Izbie urbanistów z siedzibą w Katowicach od jej początku, nieprzerwanie do końca jej drugiej kadencji. To dzięki jego pracy oraz innych osób zaangażowanych w pracę na rzecz izby dysponujemy w tej chwili sprawnie działającymi organami, komisjami, sądem, rzecznikiem wreszcie: sprawnym biurem. W ciągu ostatnich dwóch kadencji struktury izby nie tylko odnalazły swoje miejsce, ale przede wszystkim okrzepły i wpisały się na trwałe w wykonywanie zawodu urbanisty. Izba działa. Jest samodzielna i jest nasza. To jest cenne. Nowa kadencja musi być siłą rzeczy do pewnego stopnia kadencją kontynuacji.

To co okrzepłe, żeby nie stało się skostniałe, musi jednak podlegać zmianom.

Co będzie?

Czasy się zmieniają. Nasze oczekiwania wobec Izby rosną. Myślę, że wielu naszych członków

chciałoby ją widzieć jako aktywniejszego uczestnika, a czasem jako pomoc, lub chociażby miejsce wymiany doświadczeń. Widzę w tym miejscu jeszcze sporo do zrobienia. Trzeba pamiętać, że Izba to przed wszystkim jej członkowie – my wszyscy. To jaka ona będzie w przyszłości zależeć będzie nie tylko od składu organów statutowych, naszych oczekiwań, ale także od naszej aktywności. Chciejmy uczestniczyć aktywnie w życiu naszego środowiska.

W chwili obecnej wszystkie organy statutowe ukonstytuowały się i podjęły się zadań określonych ustawowo; sprawnie i płynnie podjęto się tych działań, które zostały wszczęte i zainicjowane w poprzedniej kadencji.

Zespoły problemowe

Rada Okręgowa przyjęła skład swojego prezydium, w którym reprezentowane są wszystkie środowiska, z każdego województwa naszego okręgu.

Ponadto ustalono liczbę oraz zakres zadań stałych zespołów problemowych przy Radzie. Są to:

• Zespół do spraw szkoleń,

• Zespół do spraw legislacji,

• Zespół do spraw informacji.

Wiele uwagi chcemy poświęcić w tej kadencji sprawom szkoleń. Uchwały Rady Krajowej obligują organa okręgowe do organizacji szkoleń i konferencji podnoszących kwalifikacje zawodowe członków. Obowiązkiem uczestnictwa w takich szkoleniach obarczeni są wszyscy członkowie. Chcemy takich szkoleń i konferencji organizować więcej niż dotychczas, chcemy też żeby ich poziom merytoryczny był na wysokim poziomie.

Drugą ważną sprawą, jaką podjęliśmy w tej kadencji jest powołanie Zespołu do spraw informacji; ma on zadbać o dobry przepływ informacji między strukturami organizacyjnymi, ale przede wszystkim między członkami. Chcemy żeby zespół zajął się redakcją biuletynu izbowego, strony internetowej oraz w przyszłości przygotowaniem publikacji tematycznych związanych z organizowanymi szkoleniami.

Zespół do spraw legislacji będzie kontynuował swoją pracę w dotychczasowym wymiarze i strukturze organizacyjnej.


Skład zespołów ustalą ich szefowie; zapraszamy jednak do współpracy wszystkich, którzy chcieliby aktywniej włączyć się do prac.

Profesjonalizacja

Wszystkie funkcje, zadania w naszej izbie mają charakter społeczny. Zdajemy sobie sprawę, że jeśli chcemy naszej organizacji sprawniejszej musimy przemyśleć sprawę jej dalszej profesjonalizacji. Musimy na nowo przeanalizować zakres obowiązków i odpowiedzialności, a z drugiej strony – zastanowić się nad możliwościami wynagradzania, nie – funkcji, ale konkretnych czynności i podejmowanych zadań. W najbliższym czasie czeka nas analiza naszych możliwości finansowych oraz potrzeb.

Chciejmy działać aktywnie.

Chcemy działać aktywnie.

Krzysztof Kafka Przewodniczący Rady

Południowej Okręgowej Izby Urbanistów z siedzibą w Katowicach

* * *

Wszystkim Koleżankom i Kolegom, którzy w

dwu poprzednich kadencjach zechcieli ze mną współpracować – składam tą droga serdeczne podziękowania za włożony trud i bezinteresowną ofiarność w tworzeniu Okręgowej Południowej Izby Urbanistów z siedzibą w Katowicach.

Marek Tomaszewski

POIU W SIECI

INTERNETOWEJ…

JAKIE ZMIANY?

Trwają prace nad unowocześnieniem strony

internetowej Izby. Rada Izby powołując do życia zespół ds. informacji i publikacji powzięła decyzje o rozwinięciu formuły działania serwisu internetowego naszej Izby. Planowane jest odświeżenie wyglądu i struktury strony internetowej.

Nowe funkcjonalności to min.: możliwość sprawdzania przez członków Izby stanu swoich składek i danych osobowych, otrzymanie skrzynki pocztowej w domenie [email protected], możliwość otrzymywania newslettera. Posiadanie własnego konta w serwisie internetowym będzie także umożliwiało dostęp do dodatkowych materiałów i informacji będących uzupełnieniem papierowego wydania Biuletynu Informacyjnego. Rozważamy także możliwość przywrócenia działalności forum dyskusyjnego lub możliwość prowadzenia indywidualnych blogów przez członków naszej Izby. Po okresie testów nowego oprogramowania uruchomienie serwisu planowane jest we wrześniu br. W chwili obecnej trwają prace nad tworzeniem nowej strony, dlatego też prosimy o nadsyłanie uwag i pomysłów dotyczących istnienia Izby Urbanistów z sieci internetowej. Nasz adres: [email protected]


Informacja

Zespołu

d/s. Szkoleń

Podobnie jak w ubiegłej kadencji Rada POIU powołała Zespół d/s szkoleń, którego zadaniem będzie przygotowanie szkoleń z zakresu doskonalenia warsztatu zawodowego urbanistów. Szkolenia te będą kontynuacją dotychczasowych działań w tym zakresie. Zgodnie z uchwałą Nr 5/2010 Krajowej Rady Izby Urbanistów z dnia 23 stycznia 2010r. w sprawie szczegółowych zasad wypełniania przez członków Izby Urbanistów obowiązku doskonalenia kwalifikacji zawodowych, uczestnictwo w szkoleniach (warsztatach, seminariach, sympozjach, konferencjach i kongresach) jest jedną z form doskonalenia zawodowego określonych w uchwale. Poniższa informacja jest wynikiem nadesłanych przez członków Izby propozycji szkoleń oraz dyskusji na posiedzeniu Rady POIU w dniu 15 maja br. Działania szkoleniowe zamierzamy realizować różnymi formami szkoleń:

1. Wyjazdy szkoleniowo – studialne do wybranych miast i regionów na terenie krajów europejskich (proponujemy np. Stuttgart, kraje Beneluksu, Londyn),

2. Seminaria z udziałem przedstawicieli organów nadzorczych, odwoławczych, instytucji i organów opiniujących i uzgadniających studia uwarunkowań i plany miejscowe

(przedstawiciele urzędów wojewódzkich, sądów administracyjnych, kolegiów odwoławczych, RDOŚ, RZGW i in.),

3. Seminaria i warsztaty tematyczne dotyczące:

- formułowania ustaleń studiów uwarunkowań i planów miejscowych w zakresie (ochrony przyrody – np. obszarów Natura 2000, ochrony środowiska - zagadnień powodzi, osuwisk, obszarów i terenów górniczych, ochrony zabytków, komunikacji, infrastruktury technicznej i in.), - opracowania ocen i analiz zmian zachodzących w zagospodarowaniu przestrzennym (oceny aktualności studiów uwarunkowań i planów miejscowych i in.). Ponadto postaramy się odpowiadać na aktualne zapotrzebowanie środowiska urbanistów w sytuacji wejścia w życie zmian ustawowych dotyczących planowania i zagospodarowania przestrzennego. Pierwszym szkoleniem zorganizowanym w obecnej kadencji Rady POIU było seminarium pt. „Opracowania planistyczne w świetle zgodności z przepisami prawa”, które odbyło się w Krakowie w dniu 17 czerwca 2010 r.

Antoni Matuszko

Przewodniczący Zespołu ds. Szkoleń

__________________________


Projekt zmian ustawy

o planowaniu i

zagospodarowaniu

przestrzennym,

w świetle ewolucji przepisów dotyczących miejscowego

planowania

przestrzennego w Polsce

Uwaga: wypowiedź wzorowana na przedstawianym tu

materiale była prezentowana na konferencji Izby

Urbanistów w Warszawie, w dniu 7 maja 2010 r.

Ustosunkowanie się do zmian proponowanych obecnie w ustawie o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, wymaga przede wszystkim zajęcia się tym, co w tej ustawie jest najbardziej istotne, tj. kształtowanym przez ustawę systemem aktów

planistycznych, cechami jego elementów, relacji

pomiędzy nimi i sposobem funkcjonowania

tego systemu jako całości. Decydujące znaczenie ma logika i prawidłowość jego określenia. Dodatkowe rozwiązania stanowiące jego obudowę, mogą być zmieniane i poprawiane bez naruszenia rozwiązań systemowych.

Od lat środowisko urbanistów (reprezentowane przez TUP i Izbę Urbanistów) wskazuje na to, że prace nad zmianami w

ustawie powinny być poprzedzone analizą i

ustaleniem merytorycznych podstaw ustawy

oraz, że do tego czasu należy ograniczyć do jej

nowelizacji w niezbędnym, wąskim zakresie – i od lat jest to pomijane.

Kolejny raz otrzymujemy więc projekt zmian, wyraźnie przekraczający zakres bieżącej nowelizacji ustawy i głęboko ingerujący w system aktów planistycznych, głównie na poziomie planowania miejscowego. Propozycje te budzą wiele zastrzeżeń, zwłaszcza, gdy analizuje się sposób funkcjonowania wspomnianego systemu.

Takiej analizy nie da się przeprowadzić, rozpatrując koleje artykuły ustawy. Tak więc oczekiwania resortu, wyrażone wyraźnie przy opiniowaniu wersji projektu ustawy z czerwca 2008 r., aby uwagi były odnoszone do kolejnych artykułów ustawy (przygotowano nawet w tym celu specjalną tabelkę do wypełnienia), można było odebrać jako chęć uniknięcia dyskusji o charakterze systemowym. Pomimo to, uwagi na ten temat były przekazywane do resortu, m. in. przez Izbę. Resort nie podjął jednak dyskusji na ten, zasadniczy temat (o czym świadczy m.in. treść materiałów załączanych do późniejszych wersji projektu ustawy, w których odnoszono się tylko do uwag szczegółowych).

* * *

Aby uzyskać szersze spojrzenie na proponowany przez resort projekt zmian ustawy, proponuję spojrzeć wstecz – na to, jak ewoluował system aktów planistycznych w Polsce na przestrzeni ostatnich kilkudziesięciu lat. Był on kształtowany przez kolejne ustawy: z roku 1961, 1984, 1994 i 2003. Mieliśmy też do czynienia z kilkoma projektami zmian ustawy.

System aktów planistycznych

wg ustaw z 1961 i 1984 r.

Był on stosunkowo prosty: charakteryzował się podziałem planów na plany ogólne i szczegółowe, stanowiące podstawę działań realizacyjnych. W planach ogólnych wskazywano obszary wymagające dokładniejszego ujęcia planistycznego, typując je do opracowania planów szczegółowych (rys. nr 1). Do czasu opracowania planu szczegółowego podstawę działań realizacyjnych stanowił plan ogólny (uznano, że lepiej mieć nawet niedoskonałą podstawę decyzji, niż nic). Opracowane planów ogólnych było obowiązkowe; stopniowo, w ciągu kolejnych lat, sporządzono plany ogólne dla całego obszaru kraju.

Opracowując plan ogólny, w pierwszej kolejności przeprowadzano tzw. studia kierunkowe. Zajmowano się w nich kształtowaniem struktury funkcjonalno przestrzennej w odniesieniu do dalekich horyzontów czasu. Sam plan (ogólny lub szczegółowy) odnosił się do okresów bliższych. W ustawie z 1984 r. studia dotyczące kształtowania struktury funkcjonalno przestrzennej wyodrębniono jako


oddzielnie uchwalany akt planistyczny – tzw. założenia do planu.

System ten funkcjonował w okresie centralnego zarządzania i planowania, co w planowaniu przestrzennym wyrażało się przede wszystkim w pomijaniu prawa własności gruntów i niedoszacowaniu wartości ziemi, w niedemokratycznych procedurach sporządzania i uchwalania planów przez organy władzy na poziomie wojewódzkim, czy w obowiązku uwzględniania wytycznych z tzw. planowania społeczno-gospodarczego określających poziom planowanego rozwoju, a także ujednoliconych dla całego kraju „wskaźników zaspokojenia potrzeb” (co zresztą zarzucono latach osiemdziesiątych).

Na te sprawy można jednak spojrzeć jako na zewnętrzną „otoczkę” ówczesnego systemu aktów planistycznych, wynikającą z funkcjonowania ich w warunkach centralnego planowania i zarządzania. Otoczka ta nie stanowi jego istoty; system ten można więc rozpatrywać abstrahując od tych warunków. Warto zdać sobie z tego sprawę, aby móc obiektywnie spojrzeć na omawiany tu problem aktów planistycznych, ich cech i wzajemnych relacji.


wg ustawy z 1994 r.

Zmiany w systemie aktów planistycznych po 1994 r. wynikały z dążenia do dostosowania ich do funkcjonowania w zmienionych warunkach ustrojowych. Ustawą z tego roku zmieniono system aktów planistycznych na poziomie planowania miejscowego. Sporządzanie i uchwalanie tych aktów przeniesiono na poziom gminy, zapewniając udział społeczności lokalnej i uwzględniając implikacje wynikające z prawa własności.

System aktów planistycznych określono w następujący sposób (rys. nr 2):

1. Wprowadzono opracowanie pn. studium

uwarunkowań i kierunków

zagospodarowania przestrzennego gminy, jako akt planistyczny określający „politykę przestrzenną” gminy (tj. kierunki i zasady kształtowania struktury funkcjonalno –

przestrzennej gminy), ustalane na podstawie wieloaspektowego rozpoznania uwarunkowań rozwoju. Studium określono , jako opracowanie obowiązkowe, nie będące prawem miejscowym (nie mogące stanowić bezpośredniej podstawy działań realizacyjnych).

2. Ustawowy obowiązek opracowania planów

miejscowych „spójnych” z polityką przestrzenną określoną w studium gminy, sprowadzono do stosunkowo nielicznych przypadków. Otwarto jednak możliwość ustanowienia takiego obowiązku przez gminę - w studium, „ze względu na istniejące uwarunkowania”. Plany miejscowe określono jako prawo miejscowe: podstawę działań realizacyjnych za pośrednictwem decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

3. Ustalono termin utraty ważności planów miejscowych sporządzonych przed wejściem w życie omawianej ustawy. Aby zapełnić powstającą w ten sposób lukę prawną - ustanowiono możliwość podejmowania decyzji o warunkach

zabudowy i zagospodarowania terenu w sytuacji

braku planu miejscowego (i braku obowiązku jego sporządzenia), obwarowaną spełnieniem określonych w ustawie warunków szczególnych, nie powiązanych z ustaleniami studium. W sytuacji czasowego utrzymania mocy prawnej wcześniejszych planów miejscowych (i kolejnego przedłużania terminu utraty ich ważności) podejmowanie wspomnianych decyzji było stosunkowo rzadkie.

Studium obudowano stosunkowo prostą procedurą, planu miejscowego – procedurą rozbudowaną, w której istotne znaczenie uzyskało udostępnienie projektu do publicznego wglądu z możliwością wnoszenia „protestów i zarzutów”. Procedury związane z decyzjami też były proste.


wg ustawy z 2003 r.

W ustawie tej utrzymano zasadnicze akty planistyczne: studium, plany miejscowe, a także możliwość podejmowania decyzji w sytuacji braku planu miejscowego i braku obowiązku jego sporządzenia. Zmiany – w interesującym nas zakresie - polegały na (rys. nr 3):

1. W przypadku studium uwarunkowań i kierunków

zagospodarowania przestrzennego gminy, głównie


na rozbudowaniu procedury jego sporządzania i upodobnieniu jej do procedury sporządzania planu miejscowego, bez zmiany funkcji prawnej studium, a więc i jego roli w systemie aktów planistycznych.

2. W odniesieniu do planów miejscowych - na dalszym zawężeniu zakresu obowiązku ich sporządzania (poprzez wyeliminowanie możliwości określenia tego obowiązku w studium gminy), na pewnych, korzystnych uproszczeniach proceduralnych (brak obowiązku imiennego zawiadamiania o wyłożeniu projektu do publicznego wglądu, wycofanie się z niefortunnego określenia „protesty i zarzuty” na rzecz „uwag” zgłaszanych do projektu planu), ustanowieniu warunku „zgodności” planów miejscowych ze studium (co niejednokrotnie powoduje nieporozumienia) oraz na rezygnacji z podejmowania na podstawie planu miejscowego decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania - na rzecz bezpośredniego odczytywania ich z planu,

3) W przypadku decyzji podejmowanych w sytuacji „braku planu”, zmiana dotyczyła wprowadzenia podziału na decyzje „o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego” i decyzje „o warunkach zabudowy”; w obu jednak przypadkach – decyzje te nadal nie są powiązane z

ustaleniami studium.

W sytuacji definitywnej utraty mocy prawnej planów miejscowych sprzed 1995 r., decyzje te, w licznych przypadkach, stały się

jedyną podstawą działalności realizacyjnej w

zakresie zagospodarowania przestrzennego.

Powodem tego jest stosunkowo niewielka liczba planów miejscowych sporządzonych po 1995 r. W latach 1995 – 2003 funkcjonowały plany sprzed 1995 r. i gminy nie miały wystarczającej motywacji by przygotowywać nowe plany, a po roku 2003, nie dysponując planami miejscowymi zauważyły, że wiele bieżących problemów realizacyjnych da się rozwiązać stosując w sposób bardziej lub mniej prawidłowy prostą i mało kosztowna procedurę decyzyjną.

W tym momencie ujawniło się więc w całej pełni swoiste rozdwojenie jaźni charakteryzujące omawiany system aktów planistycznych na poziomie planowania miejscowego. Jak bowiem inaczej nazwać sytuację, w której obowiązkowo, z dużym nakładem

czasu i kosztów, sporządzamy studium określające

politykę przestrzenną gminy, komplikując i

rozbudowując treści i procedurę tego studium – po

to, by tej polityki nie realizować, podejmując

masowo decyzje, które z tą polityką nie mają

związku, mogą być z nią nawet sprzeczne. Decyzje te

są wyrazem działania „od przypadku do przypadku”

nie mającego nic wspólnego z przemyślanym,

konsekwentnym kształtowaniem ładu

przestrzennego oraz innymi zasadami, o których jest

mowa w art. 1 ustawy.

Wspomniane decyzje, jak mniemam, w zamyśle ustawodawcy miały stanowić jedynie doraźną pomoc umożliwiającą realizację inwestycji do czasu sporządzenia planów miejscowych. Stały się jednak w licznych przypadkach głównym sposobem działania gmin. To właśnie miałam na myśli mówiąc o rozdwojeniu jaźni charakteryzującym działania

prowadzone w oparciu o funkcjonujący obecnie

system aktów planistycznych i o zasadniczym,

tkwiącym w nim błędzie logicznym.

Nic więc dziwnego, że podejmuje się kolejne próby naprawy tego systemu (przykłady przedstawiają rysunki nr 4 i 5). Dziwne jest jedynie to, że nie próbuje się tego zrobić w drodze rzetelnej analizy i ustalenia kształtu prawidłowo funkcjonującego systemu i – w drugiej kolejności formułowania go w sensie prawnym, ale poprzez uzupełnianie systemu istniejącego i doklejanie do niego rozmaitych „przybudówek”. Taki charakter nosiły zarówno wcześniejsze propozycje naprawcze (np. proponujące swoistą przybudówkę do studium która uzyskałaby status prawa miejscowego), jak i propozycja obecna.

Obecny projekt zmian ustawy

(wg wersji z marca 2010 r.)

W obecnej wersji projektu (który zresztą od jesieni 2008 r. nie zmienił się w sposób istotny), utrzymuje się zasadnicze elementy systemu aktów planistycznych z r0ku 2003, z pewnymi modyfikacjami. Zaproponowano dobudować do niego nowy akt planistyczny „miejscowe przepisy urbanistyczne”,


które stanowiłyby pomost pomiędzy studium gminy a postępowaniem decyzyjnym (i mogłyby być zastąpione przez „przepisy krajowe”), a dotychczasową procedurę decyzyjną zastąpiono procedurami podejmowania decyzji „w sprawie urbanistycznego planu realizacyjnego”. W tym ujęciu, system aktów planistycznych przedstawiałby się następująco:

1. W propozycjach dotyczących studium utrzymuje się dotychczasową tendencję, rozszerzania i uszczegółowiania jego treści oraz rozbudowywania procedury (m.in. o wyznaczenie obszarów urbanizacji i kontynuacji zabudowy, uzyskiwanie zgody na przeznaczenie gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne). Procedura dotycząca studium jest prawie identyczna jak w przypadku sporządzania planu miejscowego, ale funkcja prawna studium nie ulega zmianie. Nadal więc studium nie może stanowić podstawy decyzji administracyjnych podejmowanych w sytuacji braku planu miejscowego. Należy zauważyć, że kolejne zmiany dotyczące studium wydają się zmierzać do przekształcenia go w plan kierunkowy czy plan ogólny gminy: jego treści są stopniowo uszczegółowiane, a procedura jest już w zasadzie taka sama. Może należało by się poważnie nad tym zastanowić?

2. Rozbudowuje się procedurę sporządzania planów miejscowych jako aktów prawa miejscowego stanowiącego bezpośrednią podstawę działań realizacyjnych, ale nie rozszerza się zakresu obowiązku ich sporządzania.

3. Wprowadza się - wspomniane już - miejscowe przepisy urbanistyczne, jako akt prawa miejscowego określający „warunki

zagospodarowania i zasady zabudowy, w tym

sposób przeznaczenia terenów na obszarze

urbanizacji nie objętych planem miejscowym

oraz ustalenia warunków wynikających z

potrzeb kształtowania ładu przestrzennego w

odniesieniu do obiektów budowlanych i

urządzeń budowlanych” (na zasadzie zgodności ze studium gminy). Ten akt prawa miejscowego składający się z tekstu i części graficznej, ustanawiany po spełnieniu wymagań proceduralnych prawie

identycznych jak w przypadku planu miejscowego, nie stanowiłby jednak podstawy działań realizacyjnych lecz podstawę decyzji administracyjnych „w sprawie urbanistycznego planu realizacyjnego”.

4. Wg omawianego projektu ustawy, w miejsce przepisów miejscowych można stosować „krajowe

przepisy urbanistyczne”, które oczywiście, ze studium gminy nie mają związku. Mają ona postać tabelki, w której, w odniesieniu do różnych typów zabudowy, określono ujednolicone w skali kraju wskaźniki dotyczące intensywności i wysokości zabudowy, wielkości działek budowlanych, powierzchni biologicznie czynnej, miejsc parkingowych i szerokości dróg wewnętrznych. Niezależnie od tego, że co najmniej część z wskaźników można uznać za dyskusyjne, jest rzeczą interesującą, że przepisy te mają tak prostą formę, ale - by przepisy miejscowe określić indywidualnie dla danej miejscowości - trzeba przejść długą i kosztowną drogę tworzenia aktu prawnego o statusie prawa miejscowego, zawierającego zarówno część tekstową, jak i graficzną.

5. Obecne decyzje warunkujące rozpoczęcie procesu realizacji inwestycji w sytuacji braku planu miejscowego, nazwano decyzjami „w sprawie

urbanistycznego planu realizacyjnego”. W określonych przypadkach decyzje te byłyby podejmowane bez planu realizacyjnego (na zasadach zbliżonych do obecnych decyzji o warunkach zabudowy), w innych - na podstawie tego planu. Urbanistyczny plan realizacyjny byłby opracowaniem o rozbudowanej treści i skomplikowanej procedurze (przy czym koszty przygotowania projektu tego planu i uzgodnień ponosiłby inwestor, resztę – od wyłożenia do publicznego wglądu – gmina). Nie wiadomo, jak w tym przypadku przedstawiała by się sprawa autorstwa tego projektu (który mógłby ulegać modyfikacjom po wyłożeniu do publicznego wglądu).

Porównanie przepisów dotyczących planu miejscowego i miejscowych przepisów urbanistycznych zawartych w projekcie ustawy wykazuje, że zarówno treści, jak i procedury sporządzania tych opracowań są zbliżone (por. załączone zestawienie). Tym samym zbliżony byłby czas i koszty ich sporządzania. Różnica polega jednak


na tym, że w przeciwieństwie do planu

miejscowego, w którym zagadnienia

kształtowania zagospodarowania

przestrzennego są ujmowane kompleksowo,

miejscowe przepisy są – z założenia

opracowaniem kalekim, o niepełnych treściach. Jako takie – nie są więc zdolne do samodzielnego bytu: oba są wprawdzie aktami prawa miejscowego, ale tylko plany miejscowe służą jako bezpośrednia podstawa działań realizacyjnych, miejscowe przepisy urbanistyczne mają być jedynie pomostem umożliwiającym związanie studium z decyzjami „w sprawie urbanistycznego planu realizacyjnego”.

* * *

Tak więc, zgodnie ze zmianami proponowanymi w ustawie, mielibyśmy do czynienia z trzema wariantami drogi dojścia do

ustalenia warunków zabudowy i

zagospodarowania terenu:

droga 1: studium – plan miejscowy,

droga 2: (studium) - przepisy krajowe -

decyzja w sprawie urbanistycznego planu

realizacyjnego,

droga 3: studium – miejscowe przepisy

urbanistyczne – decyzja w sprawie

urbanistycznego planu realizacyjnego.

Trzecia z tych dróg rysuje się jako najdłuższa i najbardziej kosztowna. Biorąc pod uwagę, że czas i koszt sporządzenia miejscowych przepisów urbanistycznych byłby porównywalny z czasem i kosztem sporządzenia planu miejscowego, a jego skutkiem byłoby jedynie uruchomienie następnej procedury – procedury decyzyjnej, która może okazać się również długotrwała i kosztowna, droga ta rysuje się jako - wręcz - nieopłacalna. Druga droga jest niewątpliwie krótsza i mniej kosztowna. Należy tu jednak zauważyć, że decyzja w sprawie planu realizacyjnego nie miałaby żadnego związku ze studium, a więc z polityką przestrzenną gminy (które w dalszym ciągu pozostawałoby opracowaniem wykonanym „sobie a muzom”). Jeśli więc przy opracowywaniu projektu zmian w ustawie, twórcy tego projektu przyjęli jako cel: powiązanie studium gminy z decyzjami administracyjnymi –

to rozwiązanie nie spełnia tego celu.

Droga pierwsza rysowałaby się w tej sytuacji

jako najbardziej prawidłowa z merytorycznego

punktu widzenia i – w gruncie rzeczy – najprostsza i

najkrótsza. Jest to droga, którą mamy i w tej chwili do dyspozycji. Powszechnemu jej stosowaniu nie sprzyja jednak bardzo wąski zakres obowiązku sporządzenia planu miejscowego i łatwość posługiwania się procedurami decyzyjnymi. Swoją drogą – interesujące byłoby uzyskanie odpowiedzi na pytania: co stoi na przeszkodzie wprowadzenia, czy znacznego rozszerzenia obowiązku sporządzania planu miejscowego? – i dlaczego obowiązek sporządzania studium narzucony gminom nie stanowi naruszenia zasad demokracji, a – jak czasem się słyszy – obowiązek sporządzania planów miejscowych miałby naruszać te zasady? Dalej – jak to jest, że zasad tych nie narusza obecna procedura podejmowania decyzji lokalizacyjnych i decyzji o warunkach zabudowy, w której nie ma miejsca na udział lokalnej społeczności?

W opisanej sytuacji pojawiają się więc dalsze

pytania, o charakterze zasadniczym:

1) czy proponowane zmiany poprawiają coś w

funkcjonującym obecnie systemie?

2) czy może celowo go komplikują, aby nie

narzucając obowiązku sporządzania planów

miejscowych – pośrednio – zmusić do ich

sporządzania? Należy zauważyć, że byłby to

zamysł nieco perfidny……

Dalej – biorąc pod uwagę kilka wcześniejszych

i obecną próbę „uleczenia” systemu aktów

planistycznych – pojawiają się kolejne pytania:

3) czy nie należałoby uznać, że drogą „doklejania”

do tego systemu nowych elementów nie da się

tego uzyskać, ponieważ jest on obarczony

poważnym błędem tkwiącym w samej jego

istocie?

4) czy w tej sytuacji nie należy podjąć rzetelnie

prowadzonych prac prowadzących do ustalenia

merytorycznie prawidłowego kształtu systemu

aktów planowania przestrzennego na poziomie

miejscowym i dopiero wtórnie sformułować go w

sensie prawnym?

Myślę, że warto się nad tym zastanowić, biorąc przy tym pod uwagę, że – jak podkreślają prawnicy - proponowane zmiany w ustawie są zgodne z prawem, czemu trudno zaprzeczy. Wydaje się jednak, że o omawianym przypadku, dbałość o poprawne rozwiązania prawne (skądinąd niezbędna i chwalebna)


przesłoniła całkowicie PT Autorom projektu ustawy merytoryczną prawidłowość i cel działań, których sprawnej i prawidłowej organizacji wspomniane – prawne – rozwiązania powinny służyć. Prawidłowe rozwiązania prawne nie są bowiem celem samym w sobie, a jeżeli prowadzą do rozwiązań nieprawidłowych pod względem merytorycznym - pomimo swej pozornej prawidłowości nie są rozwiązaniami dobrymi.

* * *

Na zakończenie pozwolę sobie przedstawić i skomentować kilka wybranych rozwiązań zawartych w omawianym projekcie ustawy, które nie są wprawdzie immanentnie związane z samym systemem aktów planistycznych, ale mogą mieć istotny wpływ na jego funkcjonowanie: 1. Zmiany dotyczące treści studium dotyczą m.in.

obowiązku wyznaczania „obszarów urbanizacji” z uwzględnieniem podziałów geodezyjnych terenu, oraz wewnętrznego ich podziału na obszary kontynuacji i rozwoju zabudowy. Do treści studium wprowadza się więc elementy, które wymagają przeprowadzania analiz w skalach bardziej szczegółowych niż mapa topograficzna w skali 1:10 000. Obszary „urbanizacji” rozumiane są przy tym jako obszary planowane do zabudowy. Określane w ich obrębie obszary „kontynuacji” i „rozwoju” zabudowy mają być rozróżniane według kryterium istniejącego wyposażenia w infrastrukturę techniczną. Obszary „kontynuacji” zdefiniowano bowiem jako obszary zabudowy istniejącej i uzupełnianej nie wymagające wykonania sieci infrastruktury technicznej i dróg; obszary „rozwoju zabudowy” jako wymagające realizacji tych sieci. W sytuacji, gdy w znacznej części gmin wiejskich i mniejszych miast (stanowiących zdecydowaną większość jednostek osadniczych w kraju), tereny istniejącej zabudowy nie są w pełni wyposażone w infrastrukturę techniczną, w licznych przypadkach obszary „kontynuacji” nie wystąpią lub będą obejmowały bardzo małe obszary.

2. Procedurę sporządzania studium wybitnie komplikuje propozycja występowania na etapie studium o zgodę na przeznaczenie gruntów na cele nierolnicze i nieleśne. W zamyśle tym kryje się zasadnicza sprzeczność logiczna: w studium nie określa się wprawdzie przeznaczenia terenu, ale występuje o zgodę na ich przeznaczenie na cele nierolnicze. Wymagałoby to – albo sporządzania studium na mapie w skali map ewidencji gruntów lub całkowitej zmiany dotychczasowych zasad sporządzania wniosków o przeznaczenie gruntów na cele nierolnicze i nieleśne (a proponując towarzyszące zmiany w innych ustawach, nie wspomniano o tym).

3. Wątpliwości budzą propozycje, aby rozstrzygnięcia

w sprawie wniosków zgłaszanych w wyniku ogłoszenia o przystąpieniu do studium gminy, planu miejscowego lub miejscowych przepisów

urbanistycznych były podejmowane i udostępniane do publicznego wglądu przed

sporządzeniem projektów tych opracowań.

4. Wątpliwości budzi też pomysł wykładania do

publicznego wglądu tych opracowań – w czasie

oczekiwania na opinie i uzgodnienia, czyli przed ich uzyskaniem. Najprawdopodobniej kryje się za tym chęć skrócenia czasu trwania procedury. W rzeczywistości jednak, w wielu przypadkach - okaże się to jedynie skróceniem pozornym, bowiem zmiany i modyfikacje projektu wynikające z uzgodnień czy opinii, będą wymuszały ponawianie wykładanie projektu do publicznego wglądu i zgłaszania uwag.

5. Nie do końca przemyślana wydaje się też zasada

powoływania mediatora, chociaż sama koncepcja takiego rozwiązania jest interesująca. Mediator rzeczywiście może być przydatny w rozwiązywaniu problemów spornych. Nie wydaje się jednak, by należało go obowiązkowo powoływać w przypadku zgłoszenia choćby jednej uwagi (która np. może być uwzględniona w projekcie; nie ma więc wtedy przedmiotu mediacji). Rozwiązanie to należałoby zarezerwować do rozstrzygania kwestii – rzeczywiście spornych i trudnych (tak np. postępują pragmatyczni brytyjczycy). Ponadto zastrzeżenia budzi powierzenie roli mediatora Samorządowym Kolegium Odwoławczym, koncentrującymi się na niedociągnięciach natury formalno – prawnej, a nie merytorycznej.


6. Liczne wątpliwości budzą też przepisy dotyczące zasad i trybu podejmowania

decyzji „w sprawie urbanistycznego planu

realizacyjnego”. Sa one niezwykle skomplikowane i trudne do rozszyfrowania (a może jedynie nie najlepiej zapisane w ustawie?). Wśród nich wątpliwości budzi szczególnie rozwiązanie, o którym mowa w art. 54 ust. 1. Zgodnie z nim, jeśli planowany przez inwestora sposób zagospodarowania i zabudowy jest sprzeczny w polityką przestrzenną określoną w studium, postępowanie w sprawie decyzji zawiesza się na 12 miesięcy, podejmuje się uchwałę o przystąpieniu do sporządzania planu miejscowego (lub miejscowych przepisów) i sporządza się plan (bądź przepisy miejscowe).

Muszą one być zgodne ze studium, a więc nie można w nich uwzględnić wniosku inwestora. Tak więc w wyniku tych opracowań wiemy dokładnie to samo, co wiedzieliśmy na samym początku, ale teraz, po upływie roku i po wydaniu sporej ilości pieniędzy z budżetu gminy, możemy w majestacie prawa odmówić wydania decyzji. Jest to wprawdzie rozwiązanie zgodne z prawem, ale absurdalne z punktu widzenia zwyczajnego, zdrowego rozsądku jako narażające gminę na niepotrzebne wydatki, robiące inwestorowi niepotrzebne nadzieje i narażające go na stratę czasu.

1. Ustawa z 1961 r. MIEJSCOWY PLAN OGÓLNY MIEJSC. PLANY SZCZEGÓŁOWE

studia kierunkowe (struktura funcjonalno przestrzestrzenna)

Plan - dot. bliŜszych okresów (perspektywa, etap)

Plan

Plan

Plan

2. Ustawa z 1984 r. MIEJSCOWY PLAN OGÓLNY MIEJSC. PLANY SZCZEGÓŁOWE

ZałoŜenia do planu (struktura funkcjonalno przestrzenna)

Z.d.pl. Z.d.pl. Z.p.pl.

Plan - dot. bliŜszych okresów

Plan

Plan

Plan


Akty planowania miejscowego wg ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym - 1994r. brak powiązania ze studium

POZWOLENIA NA BUDOW Ę (na mocy ustawy Prawo budowlane)

STUDIUM UWARUNKOWA Ń I KIERUNKÓW ZAGOSPODAROWANIA PRZESTRZENNEGO GMINY Określenie polityki przestrzennej gminy

OBOWIĄZEK SPORZĄDZENIA PLANU MIEJSCOWGO: - WYNIKAJ ĄCY Z USTAWY - USTANAWIANY PRZEZ GMIN Ę

TERENY NIE OBJĘTE OBOWIĄZKIEM SPORZĄDZENIA PLANU MIEJSCOWEGO

PLANY MIEJSCOWE Ustalenie przeznaczenia i zasad zagospodarowania terenu

decyzja o warunkach zabudowy i zagospodaro-wania terenu

decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu

stosunkowo prosta procedura przygotowania

Rozbudowana procedura sporządzania planu na podstawie planu miejscowego:

Prosta procedura sporządzania studium, Stosunkowo szeroki zakres obowiązku sporządzenia planu

w sytuacji braku planu miejscowego i braku obowiązku jego sporządzenia:


Akty planowania miejscowego wg ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym - 2003r.

brak powiązania ze studium

POZWOLENIA NA BUDOW Ę (na mocy ustawy Prawo budowlane)

STUDIUM UWARUNKOWA Ń I KIERUNKÓW ZAGOSPODAROWANIA PRZESTRZENNEGO GMINY Określenie polityki przestrzennej gminy, w tym lokalnych zasad zagospodarowania przestrzennego

OBOWIĄZEK SPORZĄDZENIA PLANU MIEJSCOWGO: - WYNIKAJ ĄCY Z USTAWY

TERENY NIE OBJĘTE OBOWIĄZKIEM SPORZ ĄDZENIA PLANU MIEJSCOWEGO

PLANY MIEJSCOWE Ustalenie przeznaczenia terenu i sposobów ich zagospodarowania i zabudowy

decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego

Stosunkowo prosta procedura przygotowania decyzji

Rozbudowana procedura sporządzania

Rozbudowana procedura sporządzania Wąski zakres obowiązku sporządzenia planu miejscowego

Obowiązek wyprzedzającego przygotowania map geodezyjnych

w sytuacji braku planu miejscowego i braku obowiązku jego sporządzenia:

w sytuacji istnienia planu miejscowego nie podejmuje się decyzji (warunki zabudowy i zagospodarowania terenu uzyskuje się wprost z planu)

decyzja o warunkach zabudowy (przypadki szczególne)


PRÓBA KOREKTY PROJEKTU USTAWY (z 2001 r) (z 2001 r.

OGÓLNY PLAN ROZWOJU PRZESTRZENNEGO GMINY obejmujący:

Faza 1: STUDIUM UWARUNKOWA Ń I KIERUNKÓW ZAGOSPODAROWANIA PRZESTRZENNEGO GMINY Określenie polityki przestrzennej gminy

Faza 2: PLAN INWESTYCJI PUBLICZNYCH (w tym sieci i urządzeń komunikacji oraz infrastruktury technicznej) – plan miejscowy dot. odpowiednich części obszaru gminy

dot. inwestycji publicznych dot. inwestycji niepublicznych

PLANY MIEJSCOWE (lokalne) (dla wszystkich rodzajów inwestycji)

Projekt decyzji WZiZT

decyzja o WZiZT

decyzja o WZiZT?

decyzja o WZiZT

POZWOLENIA NA BUDOWĘ

(na mocy ustawy Prawo budowlane)


Akty planowania miejscowego wg projektu ustawy o planowaniu przestrzennym (sierpień 2006r.):

Monitoring zagospodarowania przestrzennego gminy Raport o stanie zagospodarowania przestrzennego gminy (jako podstawa planu kierunkowego i planów miejscowych)

PLAN KIERUNKOWY GMINY Opracowanie planu kierunkowego obejmuje: 1) określenie uwarunkowań rozwoju gminy na potrzeby planu kierunkowego 2) ustalenie polityki przestrzennej i lokalnych zasad zagospodarowania przestrzennego

PLANY MIEJSCOWE Plan ustala: przeznaczenie terenów oraz sposób ich zagospodarowania i zabudowy

Rozbudowana procedura sporządzania studium Znacznie rozszerzony zakres obowiązku sporządzenia planu miejscowego

obowiązek wyprzedzającego przygotowania map

dla obszarów uzupełnień zabudowy:

PRZEPISY URBANISTYCZNE dotyczą warunków zabudowy i zagospodarowania

w okresie 3 lat, w sytuacji braku planu miejscowego i braku obowiązku jego sporządzania:

Rozbudowana procedura sporządza- nia

Podobna procedura

w sytuacji istnienia planu miejscowego lub przepisów urbanistycznych nie podejmuje się decyzji (warunki zabudowy i zagospodarowania zyskuje się wprost z planu lub przepisów)

decyzja o warunkach zabudowy (przypadki szczególne)

decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego

Stosunkowo prosta procedura przygotowania

POZWOLENIA NA BUDOWĘ

(na mocy ustawy Prawo budowlane)


AKTY PLANOWANIA MIEJSCOWEGO WG PROJEKTU ZMIAN W USTAWIE O PLANOWANIU I ZAGOSPODAROWANIU PRZESTRZENNYM (marz ec 2010 r.):

STUDIUM UWARUNKOWA Ń I KIERUNKÓW ZAGOSPODAROWANIA PRZESTRZENNEGO GMINY Opracowanie studium obejmuje: 1) charakterystykę stanu i zmian zagospodarowania, diagnozę i określenie uwarunkowań rozwoju gminy, 2)ustalenie polityki przestrzennej i lokalnych zasad zagospodarowania przestrzennego, z wyodrębnieniem, m.in. „obszarów urbanizacji”

Rozbudowana procedura sporządzania (podobna jak w przyp. planów

Obszar gminy lub jej część

Obszar urbanizacji

PLANY MIEJSCOWE Przeznaczenie terenów oraz sposób ich zagospodarowania i zabudowy (obow. zgodność ze studium)

MIEJSCOWE PRZEPISY URBANISTYCZNE Przeznaczenie terenu, warunki zagospodarowania terenów zabudowy (obow. zgodność ze studium)



W przypadku braku planu miejscowego – ustalenie zasad zabudowy i zagospodarowania:

dotyczy przypadków określonych w ustawie:

Decyzja w sprawie urbanistycznego planu realizacyjnego, ew. sporządzenie urbanistycznego planu realizacyjnego (obowiązuje niesprzeczność z polityką przestrzenną określoną w studium oraz zgodność z przepisami miejscowymi lub krajowymi)

Rozbudowana procedura sporządzania planu realizacyjnego

REJESTRACJA INWESTYCJI (lub zgłoszenie urbanistyczne) (na mocy ustawy Prawo budowlane)

Krajowe przepisy

urbanistyczne

Jeśli istnieje plan miejscowy, warunki zab. i zagosp. terenu odczytuje się wprost z planu


Porównanie: PLAN MIEJSCOWY MIEJSCOWE PRZEPISY URBANISTYCZNE Cel opracowania: - ustalenie przeznaczenia terenów

- określenie ich sposobu

zagospodarowania i zabudowy

- przeznaczenie terenów na obszarze urbanizacji nie objętym planem miejscowym - ustalenie sposobu zagospodarowania i warunków zabudowy wynikających z kształtowania ładu przestrzennego w odniesieniu do obiektów i urządzeń budowlanych

Obejmowany obszar

Całość lub część obszaru gminy całość lub część obszaru gminy,

Funkcja prawna - akt prawa miejscowego - akt prawa miejscowego Sposób wykorzystania

Jako bezpośrednia podstawa działań realizacyjnych (projektu budowlanego)

Jako podstawa decyzji w sprawie urbanistycznego planu realizacyjnego bądź sporządzenia takiego planu, dopiero w następnej kolejności będącego podstawą działań realizacyjnych

Zakres ustaleń - przeznaczenie terenu i linie rozgraniczające, w tym przeznaczenie terenu na obszarach urbanizacji,

- intensywność zabudowy, - udział procentowy powierzchni

biologicznie czynnej, - maksymalną wysokość zabudowy, - min. ilość miejsc do parkowania, - linie zabudowy, - gabaryty obiektów, - sposób usytuowania budynków

w stosunku do dróg … - minimalną powierzchnię działek

budowlanych… Ustalenia dotyczą róŜnych kategorii przeznaczenia terenu (wszystkich występujących na obszarze objętym planem)

- przeznaczenie terenów na obszarze urbanizacji (granice terenów o róŜnym przeznaczeniu),

- intensywność zabudowy - udział procentowy powierzchni biologicznie

czynnej - maksymalną wysokość zabudowy - min. ilość miejsc do parkowania - linie zabudowy - gabaryty obiektów - sposób usytuowania budynków w stosunku do

dróg … - minimalną powierzchnię działek budowlanych, - kolorystykę obiektów, - rozwiązania detali architektonicznych elewacji… Ustalenia dotyczą wyłącznie terenów przeznaczonych pod zabudowę (w obrębie obszaru urbanizacji, nie objętego planem miejscowym)

Procedura Główne czynności: - zawiadomienia o przystąpieniu

do sporządzania planu , - rozpatrywanie i udostępnianie

rejestru wniosków z ich rozstrzygnięciami do publicznego wglądu,

- przygotowanie projektu, z prognozą oddziaływania na środowisko i prognozą skutków finansowych,

- opiniowanie i uzgadnianie, - wyłoŜenie projektu do

publicznego wglądu, rozpatrywania uwag

Procedura rozbudowana

Główne czynności: - zawiadomienia o przystąpieniu do sporządzania

przepisów , - rozpatrywanie i udostępnianie rejestru wniosków z

ich rozstrzygnięciami do publicznego wglądu, - przygotowanie projektu, z prognozą

oddziaływania na środowisko i prognozą skutków finansowych,

- opiniowanie i uzgadnianie - wyłoŜenie projektu do publicznego wglądu,

rozpatrywanie uwag Procedura rozbudowana, prawie identyczna jak w przypadku planów miejscowych


MIEJSCOWE PRZEPISY URBANISTYCZNE – zawartość elaboratu (art. 26c ust. 4):

1. Część tekstowa: stanowi treść uchwały o przyjęciu miejscowych przepisów urbanistycznych

2. Część graficzna przedstawia:

- granice obszaru objętego przepisami,

- granice terenów o różnym przeznaczeniu

W graficznej części „miejscowych przepisów urbanistycznych” ma się określać granice obszaru

objętego przepisami urbanistycznymi, w tym „granice terenów o różnym przeznaczeniu” (art.26c ust. 4);

rysunek ten byłby więc bardzo podobny do rysunku planu miejscowego (wspomniane granice jak i linie

rozgraniczające na rysunku planu w jednym i drugim przypadku można pokazać jedynie w postaci linii). Należy

przy tym zauważyć, że „krajowe przepisy urbanistyczne” nie mogą zawierać podobnego załącznika

graficznego; mogą jedynie odnosić się do hipotetycznych kategorii przeznaczenia terenu, bez ich

umiejscowienia. Może taką formę powinny mieć również „przepisy miejscowe”?

Rozważając tę kwestię należy też zauważyć, że w art. 26b dotyczącym treści „przepisów

urbanistycznych” jest mowa wyłącznie o terenach przeznaczanych pod zabudowę. Tymczasem „obszary

urbanizacji” wyznaczane w studium mogą być tylko tzw. obszarami brutto, obejmującymi nie tylko tereny

istniejącej i potencjalnej zabudowy, lecz również tereny komunikacji, zieleni itp. Nie można w graficznej części

„przepisów miejscowych” określić granic terenów przeznaczanych do zabudowy, nie wyodrębniając

jednocześnie pasów terenów przeznaczanych pod drogi i terenów zieleni, np. wzdłuż cieków itp.? Projekt tych

przepisów ma być wykładany do publicznego wglądu. Trudno wyobrazić sobie, co by się działo, gdyby do

publicznego wglądu przedstawiono podział terenu nie uwzględniający tych elementów, a ujawnione byłyby

dopiero w planie realizacyjnym. Jeśli zaś w części graficznej „przepisów” określałoby się granice terenów

przeznaczanych pod drogi i inne elementy zagospodarowania, rysunek ten zaczyna być taki sam jak rysunek

planu, ale ustalenia dotyczące go nie byłyby kompletne.

Dr InŜ. arch. Barbara Zastawniak


P R A W OP R A W OP R A W OP R A W O Biuletyn Informacyjny

STATUT IZBY URBANISTÓW

w brzmieniu określonym uchwałą Nr 10/IV/2005 z dnia 17 czerwca 2005 roku

IV Krajowego Zjazdu Izby Urbanistów,

TEKST JEDNOLITY

Rozdział 1 Postanowienia ogólne

§ 1 1. Samorząd zawodowy urbanistów tworzą urbaniści zrzeszeni w Polskiej Izbie Urbanistów zwanej dalej Izbą Urbanistów lub Izbą. 2. Niniejszy Statut określa zasady działalności Izby Urbanistów utworzonej na podstawie Ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o samorządach zawodowych architektów, inŜynierów budownictwa oraz urbanistów (Dz. U. z 2001 r. Nr 5 poz. 42 z późniejszymi zmianami). 3. Ilekroć w statucie jest mowa o Ustawie, naleŜy przez to rozumieć ustawę wymienioną w ust. 2.

§ 2 (uchylony)

§ 3 Izba działa na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej.

§ 4 Jednostkami organizacyjnymi samorządu zawodowego urbanistów są: 1) Krajowa Izba Urbanistów; 2) okręgowe izby urbanistów.

§ 5 Krajowa Izba Urbanistów oraz wszystkie izby okręgowe posiadają osobowość prawną.

§ 6 1. Siedzibą Izby Krajowej jest miasto stołeczne Warszawa. 2. Zmiana liczby, siedzib oraz obszarów działania izb okręgowych moŜe być dokonana uchwałą Krajowej Rady Izby. Zmiany takie muszą uwzględniać podział terytorialny państwa.

§ 7 1. Izba jest niezaleŜna w wykonywaniu swoich zadań i podlega tylko przepisom prawa, statutu i regulaminów uchwalonych przez Krajowy Zjazd Izby. 2. We wszystkich jednostkach organizacyjnych Izby obowiązuje niniejszy statut oraz regulaminy uchwalone przez Zjazd Krajowy.

§ 8 Izba działa we wszelkich sprawach związanych z wykonywaniem zawodu urbanisty.

§ 9

1. PrzynaleŜność do Izby powstaje z chwilą dokonania wpisu na listę członków właściwej izby okręgowej. 2. PrzynaleŜność do Izby ustaje z chwilą podjęcia przez właściwą okręgową radę izby uchwały w sprawie skreślenia z listy członków Izby. 3. Zawieszenie w prawach członka Izby następuje w drodze uchwały właściwej okręgowej rady izby.

§ 10 1. Izba Krajowa oraz izby okręgowe mają prawo uŜywania pieczęci i znaków oraz odznak zgodnie z obowiązującymi przepisami i uchwałami Krajowego Zjazdu. 2. ZastrzeŜone znaki (logo) stanowią dobro niematerialne o charakterze majątkowym Izby i mogą być uŜywane wyłącznie przez organy Izby Krajowej i właściwe organy izb okręgowych.

Rozdział 2 Cele, zadania i zasady działania samorządu

zawodowego urbanistów

§ 11 Podstawowymi celami działania Izby są: 1) realizacja przez samorząd zawodowy części zadań publicznych państwa dotyczących zagospodarowania przestrzennego i słuŜących podniesieniu jakości przestrzeni, 2) zrzeszenie w niej osób wykonujących zawód urbanisty, posiadających prawa ustanowione ustawą 3) ochrona zawodu urbanisty i tworzenie właściwych warunków jego wykonywania.

§ 12 Do zadań Izby naleŜy: 1) sprawowanie nadzoru nad naleŜytym i sumiennym wykonywaniem zawodu przez członków Izby, 2) reprezentowanie i ochrona interesów zawodowych członków Izby, 3) ustalanie zasad etyki zawodowej i nadzór nad jej przestrzeganiem, 4) potwierdzanie kwalifikacji osób ubiegających się o przynaleŜność do Izby i przeprowadzanie egzaminów, 5) współ dział ani e z organami administracji rządowej i organami samorządu terytorialnego, 6) współdziałanie z samorządami zawodowymi oraz ze stowarzyszeniami społeczno-zawodowymi i naukowo – technicznymi realizującymi cele i zadania pokrewne z gospodarką przestrzenną 7) opiniowanie wymagań programowych w zakresie kształcenia zawodowego urbanistów oraz wnioskowanie w tych sprawach, 8) zarządzanie majątkiem i prowadzenie działalności gospodarczej Izby, 9) prowadzenie postępowań w zakresie odpowiedzialności dyscyplinarnej członków Izby,


10) opiniowanie i wnioskowanie w zakresie stanowienia aktów normatywnych dotyczących zawodu urbanisty oraz zagospodarowania przestrzennego i dziedzin pokrewnych, 11) organizowanie i prowadzenie instytucji samopomocowych oraz innych form pomocy członkom Izby, 12) prowadzenie list członków samorządu urbanistów, 13) ustalanie zasad wyceny prac wykonywanych przez członków Izby i nadzór nad ich przestrzeganiem, 14) ustalanie zasad i warunków uczestnictwa członków Izby w postępowaniach o udzielanie zamówień publicznych i nadzór nad ich przestrzeganiem, 15) współdziałanie w doskonaleniu kwalifikacji zawodowych, 16) prowadzenie certyfikacji programów nauczania, konferencji, szkoleń, kursów itp. form kształcenia i doskonalenia zawodowego, 17) współpraca z zagranicznymi profesjonalnymi korporacjami zawodowymi, 18) wnioskowanie o nadanie członkom Izby odznaczeń państwowych i resortowych oraz przyznawanie własnych nagród i odznak, 19) podejmowanie innych działań na rzecz ładu przestrzennego, promocji i podniesienia prestiŜu zawodu oraz umocnienia pozycji urbanistów w procesach planistycznych, 20) definiowanie specjalizacji i standardów zawodowych związanych z wykonywaniem zawodu urbanisty, w tym określanie wymaganego przygotowania zawodowego uprawniającego do samodzielnego projektowania przestrzeni w skali regionalnej i lokalnej oraz kierowania zespołem prowadzącym takie projektowanie, 21) określanie zasad prowadzenia przez członków Izby praktyk dla osób ubiegających się o członkostwo w Izbie, a takŜe zakresu i sposobu dokumentowania przebiegu i efektów tych praktyk jako przygotowania zawodowego wymaganego od członków Izby.

§ 13 1. Izba realizuje swoje zadania poprzez działalność wybieralnych organów Izby funkcjonujących na podstawie regulaminów uchwalonych przez zjazdy Izby. 2. Krajowy Zjazd Izby ustala wykaz funkcji w organach Izby, których pełnienie moŜe być wynagradzane. 3. Izba moŜe prowadzić działalność gospodarczą z wyłączeniem działalności polegającej na wykonywaniu usług w zakresie projektowania urbanistycznego. 4. Gospodarkę finansową prowadzą: 1) Izba Krajowa w oparciu o zasady ustalone przez Zjazd Krajowy, 2) izby okręgowe w oparciu o zasady ustalone przez zjazdy okręgowe. 5. Izba moŜe występować jako strona w postępowaniach administracyjnych wpływających na kształtowanie przestrzeni, dotyczących ochrony dziedzictwa kulturowego, ochrony i kształtowania środowiska, edukacji związanej z zawodem urbanisty oraz w innych dziedzinach pokrewnych z gospodarką przestrzenną.

§ 14 1. Kadencja organów Izby trwa 4 lata. 2. Tę samą funkcję w organach Izby moŜna pełnić nie dłuŜej niŜ przez dwie następujące po sobie kadencje. 3. Członek Izby nie moŜe łączyć funkcji w róŜnych organach Izby Krajowej oraz w róŜnych organach izby okręgowej. 4. Wyklucza się łączenie funkcji w organach izb okręgowych z funkcjami w organach Izby Krajowej, z zastrzeŜeniem ust. 5. 5. Dopuszcza się łączenie funkcji w organie Izby Krajowej z funkcją w organie izby okręgowej w okresie bezpośrednio następującym po wyborach do tego organu, jednakŜe nie dłuŜej niŜ przez 4 miesiące od dnia wyborów na okręgowym zjeździe. 6. Zakazy, o których mowa w ust. 2, 3 i 4, nie dotyczą łączenia funkcji w organach Izby z mandatem delegata na zjazd okręgowy lub na zjazd krajowy. 7. Wybory do organów Izby odbywają się w głosowaniu tajnym przy nieograniczonej liczbie kandydatów. 8. Czynne prawo wyborcze przysługuje członkom Izby, z wyłączeniem osób zawieszonych w prawach członka. 9. Bierne prawo wyborcze przysługuje członkom Izby, z wyłączeniem osób ukaranych z tytułu odpowiedzialności dyscyplinarnej lub zawieszonych w prawach członka. 10. W przypadku wygaśnięcia mandatu członka organu Izby w trakcie trwania kadencji, skład osobowy organu uzupełniają osoby kandydujące do tego organu w kolejności otrzymanych głosów. Nie dotyczy to Prezesa Krajowej Rady Izby, przewodniczących wszystkich organów Izby oraz rzeczników odpowiedzialności zawodowej. 11. W przypadku wygaśnięcia mandatu Prezesa Krajowej Rady Izby, przewodniczącego jednego z organów Izby, rzecznika odpowiedzialności zawodowej, ich obowiązki, do czasu przeprowadzenia wyborów na najbliŜszych zjazdach, pełnią odpowiednio: wiceprezes Krajowej Rady Izby lub wiceprzewodniczący danego organu Izby, zastępca rzecznika odpowiedzialności zawodowej, wybrani przez odpowiednie organy.

§ 15 1. Mandat członka organu Izby wygasa wskutek: 1) upływu kadencji organu, 2) odwołania przez zjazd przed upływem kadencji, 3) zrzeczenia się mandatu, 4) prawomocnego orzeczenia o nałoŜeniu kary z tytułu odpowiedzialności dyscyplinarnej, 5) zawieszenia w prawach członka, 6) skreślenia z listy członków, 7) śmierci. 2. Mandat członka organu izby okręgowej wygasa ponadto z chwilą wyboru do organu Izby Krajowej. 3. Członek organu Izby zobowiązany jest pełnić swoją funkcję do czasu wyborów lub stwierdzenia wygaśnięcia mandatu przez właściwy organ Izby.


§ 16

1. Uchwały organów Izby podejmowane są zwykłą większością głosów, przy obecności, co najmniej połowy członków danego organu. 2. Regulaminy organów Izby mogą przewidywać w określonych sprawach podejmowanie uchwał kwalifikowaną większością głosów.

Rozdział 3 Członkostwo w Izbie

§ 17

1. Na listę członków Izby, po przeprowadzeniu postępowania kwalifikacyjnego na zasadach określonych w stosownych regulaminach, mogą być wpisane osoby spełniające warunki określone w ustawie. 2. Wniosek o wpis na listę członków izby okręgowej składa właściwa okręgowa komisja kwalifikacyjna, z zastrzeŜeniem § 41 pkt 7. 3. Właściwa w przedmiocie wpisu na listę członków Izby jest okręgowa rada izby, w której okręgu zainteresowany ma miejsce zamieszkania.

§ 18 1. Członkowie Izby obowiązani są do: 1) odpowiedzialnego przestrzegania w działalności zawodowej zasad wiedzy urbanistycznej oraz obowiązujących przepisów, 2) przestrzegania zasad etyki zawodowej, w szczególności dotyczących uczestnictwa w postępowaniach o udzielenie zamówień publicznych i wyceny prac projektowych, 3) przestrzegania przepisów Ustawy, 4) stosowania się do uchwał, decyzji i postanowień organów Izby, 5) samokształcenia aktualizującego wiedzę zawodową 6) uiszczania składek członkowskich i innych świadczeń na rzecz Izby. 2. Obowiązkiem członka Izby podejmującego projektowanie urbanistyczne na terenie działania określonej izby okręgowej jest stosowanie i przestrzeganie ustaleń organów tej izby, w szczególności dotyczących zasad uczestnictwa w przetargach i wycen prac projektowych.

§ 19 Członkowie Izby mają prawo: 1) wybierać i być wybieranymi do organów samorządu z zastrzeŜeniem § 14 ust. 8, 2) korzystać z ochrony i pomocy prawnej Izby, 3) korzystać ze świadczeń i pomocy koleŜeńskiej, 4) występować o rekomendacje Izby przy ubieganiu się o stanowiska w administracji publicznej oraz o funkcje członka komisji urbanistyczno-architektonicznej lub eksperta i biegłego sądowego, 5) korzystać z pomocy w podnoszeniu kwalifikacji zawodowych, 6) korzystać z pomocy w zapewnieniu właściwych warunków wykonywania zawodu urbanisty.

§ 20 (uchylony)

§ 21

1. Skreślenie z listy członków izby okręgowej następuje: 1) na wniosek członka, 2) po orzeczeniu przez okręgowy sąd dyscyplinarny kary skreślenia z listy członków Izby, po jej uprawomocnieniu, 3) w przypadku śmierci członka, 4) (uchylony) 5) po przeniesieniu do innej izby okręgowej. 2. Skreślenie z listy członków izby okręgowej moŜe nastąpić takŜe w przypadku wystąpienia zaległości w uiszczaniu składek członkowskich wynoszących co najmniej 1 rok. 3. Okręgowa rada izby moŜe zawiesić postępowanie w sprawie wniosku urbanisty o skreślenie z listy członków tej izby, jeŜeli przeciwko niemu toczy się postępowanie dyscyplinarne, do czasu zakończenia tego postępowania prawomocnym orzeczeniem.

§ 22 1. W sprawach dotyczących wpisu na listę członków izby okręgowej lub skreślenia z tej listy, zainteresowanemu słuŜy odwołanie do Rady Krajowej w terminie 30 dni od daty doręczenia uchwały rady okręgowej. 2. Na uchwały w sprawach wpisu lub skreślenia z listy członków izby okręgowej, podejmowane w 2-giej instancji przez Radę Krajową słuŜy zainteresowanemu skarga do sądu administracyjnego. 3. W przypadku niepodjęcia uchwały przez radę okręgową w ciągu 2 miesięcy od dnia złoŜenia wniosku o wpis lub niepodjęcia uchwały w 2-giej instancji przez Radę Krajową w ciągu 2 miesięcy od dnia doręczenia odwołania, słuŜy zainteresowanemu skarga do sądu administracyjnego.

§ 23 1. Zawieszenie w prawach członka Izby następuje w przypadku: 1) prawomocnego orzeczenia kary dyscyplinarnej o zawieszeniu w prawach członka Izby, 2) nieuiszczania składek członkowskich przez okres dłuŜszy niŜ 6 miesięcy, 3) wniosku członka izby, który czasowo zaprzestał wykonywania czynności urbanisty. 2. Zawieszenie w prawach członka Izby powoduje zakaz samodzielnego projektowania przestrzeni w skali regionalnej i lokalnej lub kierowania zespołem prowadzącym takie projektowanie. 3. Członek Izby w okresie zawieszenia w prawach członka nie moŜe pełnić funkcji w organach Izby, a jego mandat w tych organach wygasa. 4. Ustanie okresu zawieszenia w prawach członka Izby w przypadku, o którym mowa w ust. 1 pkt 1 i 3 moŜe nastąpić po dokonaniu wpłaty równej połowie sumy składek członkowskich za okres zawieszenia, a w przypadku, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, po uzupełnieniu zaległości składkowych.


Rozdział 4 Struktury organizacyjne

Izba okręgowa § 24

Organami okręgowych izb urbanistów są: 1) okręgowy zjazd Izby, 2) okręgowa rada Izby, 3) okręgowa komisja rewizyjna, 4) okręgowa komisja kwalifikacyjna, 5) okręgowy sąd dyscyplinarny, 6) okręgowy rzecznik odpowiedzialności zawodowej.

§ 25 1. Okręgowy zjazd izby jest najwyŜszym organem izby okręgowej. 2. Okręgowy zjazd izby jest zwoływany i przeprowadzany zgodnie z regulaminem zjazdu okręgowego. 3. Okręgowy zjazd izby zwoływany jest przez okręgową radę izby i odbywa się jako sprawozdawczy co najmniej raz w roku, a jako sprawozdawczo-wyborczy co 4 lata. 4. Nadzwyczajny okręgowy zjazd izby zwołuje okręgowa rada izby z własnej inicjatywy lub na wniosek Izby Krajowej, okręgowej komisji rewizyjnej albo co najmniej 1/3 ogólnej liczby członków izby okręgowej. 5. Nadzwyczajny okręgowy zjazd izby zwołuje się w terminie 2 miesięcy od dnia wpłynięcia do okręgowej rady izby wniosku o zwołanie zjazdu. 6. Okręgowy zjazd izby stanowią członkowie izby okręgowej. 7. JeŜeli liczba członków izby okręgowej przekracza 200 osób, okręgowy zjazd izby stanowią delegaci wybrani w obwodach wyborczych ustalonych przez okręgową radę izby. 8. Mandat delegata na zjazd okręgowy trwa przez okres kadencji organów izby okręgowej. 9. W okręgowym zjeździe izby, o którym mowa w ust. 7, mogą uczestniczyć z głosem doradczym przewodniczący i członkowie organów izby nie będący delegatami.

§ 26 1. Uchwały okręgowego zjazdu izby są podejmowane zwykłą większością głosów, w obecności co najmniej połowy liczby członków lub delegatów na okręgowy zjazd izby. 2. Wybory do organów okręgowych izb odbywają się w głosowaniu tajnym.

§ 27 1. Okręgowy zjazd sprawozdawczo-wyborczy i okręgowy zjazd sprawozdawczy izby: 1) ustala zasady gospodarki finansowej izby okręgowej oraz uchwala roczny budŜet izby okręgowej, 2) ustala zgodnie z regulaminami uchwalonymi przez Krajowy Zjazd Izby szczegółowe zasady organizacji organów izby okręgowej i tryb ich działania, 3) rozpatruje wniosek okręgowej komisji rewizyjnej o udzielenie absolutorium okręgowej radzie izby i podejmuje w tej sprawie uchwałę, 4) podejmuje uchwały w innych sprawach objętych zakresem działania izby. 2. Okręgowy zjazd sprawozdawczo-wyborczy izby winien odbyć się najpóźniej na dwa miesiące przed terminem

sprawozdawczo-wyborczego Krajowego Zjazdu Izby i prócz podejmowania uchwał określonych w ust. 1: 1) rozpatruje i zatwierdza sprawozdania z działalności w okresie kadencji okręgowej rady izby, okręgowej komisji rewizyjnej, okręgowej komisji kwalifikacyjnej, okręgowego sądu dyscyplinarnego i okręgowego rzecznika odpowiedzialności zawodowej, 2) ustala zgodnie ze Statutem liczbę członków organów okręgowej izby, 3) wybiera przewodniczących i członków organów izby okręgowej oraz okręgowego rzecznika odpowiedzialności zawodowej i jego zastępcę, 4) wybiera delegatów na Krajowy Zjazd Izby. 3. Okręgowy zjazd sprawozdawczy izby winien odbyć się najpóźniej na dwa miesiące przed terminem sprawozdawczego Krajowego Zjazdu Izby i prócz podejmowania uchwał określonych w ust. 1: 1) rozpatruje i zatwierdza roczne sprawozdania z działalności okręgowej rady izby, okręgowej komisji rewizyjnej, okręgowej komisji kwalifikacyjnej, okręgowego sądu dyscyplinarnego i okręgowego rzecznika odpowiedzialności zawodowej, 2) moŜe odwołać przewodniczących i członków organów okręgowej izby przed upływem kadencji oraz w miarę potrzeby dokonać wyborów uzupełniających. 4. Okręgowy nadzwyczajny zjazd izby podejmuje uchwały w sprawach objętych zakresem działania izby określonych we wniosku o zwołanie tego zjazdu.

§ 28 1. Okręgowa rada izby składa się z przewodniczącego i 14-21 członków. 2. Okręgowa rada izby wybiera spośród swoich członków: 1) zastępców przewodniczącego okręgowej rady izby, 2) sekretarza, 3) skarbnika, 4) członków prezydium okręgowej rady izby. 3. Przewodniczący okręgowej rady izby wraz z członkami rady wymienionymi w ust. 2 pkt 1-4 stanowią prezydium okręgowej rady izby. 4. Liczba osób wchodzących w skład prezydium musi być mniejsza niŜ liczba pozostałych osób wchodzących w skład okręgowej rady izby. 5. Okręgowa rada izby rozpatruje wnioski o odwołanie z funkcji członka prezydium okręgowej rady izby z wyjątkiem przewodniczącego rady i podejmuje w tej sprawie uchwałę. 6. Wniosek o odwołanie z funkcji członka prezydium okręgowej rady izby moŜe złoŜyć przewodniczący rady izby okręgowej lub co najmniej 1/3 ogółu członków okręgowej izby albo przewodniczący okręgowego sądu dyscyplinarnego w przypadku orzeczenia przez ten sąd kary dyscyplinarnej. 7. Prezydium okręgowej rady izby reprezentuje okręgową radę na zewnątrz i działa w jej imieniu w sprawach określonych regulaminem rady.


8. Oświadczenie woli w imieniu okręgowej rady izby składają, co najmniej dwaj członkowie prezydium, w tym przewodniczący rady izby lub jego zastępca.

§ 29 1. Okręgowa rada izby wykonuje zadania samorządu zawodowego urbanistów na obszarze działania izby w okresie między zjazdami sprawozdawczo-wyborczymi, w szczególności: 1) kieruje działalnością okręgowej izby, 2) wykonuje uchwały okręgowego zjazdu izby, 3) dokonuje podziału obszaru działania izby okręgowej na obwody wyborcze i ustala liczbę delegatów na zjazd okręgowy, 4) sporządza sprawozdania z wykonania budŜetu, 5) składa zjazdowi okręgowemu oraz Radzie Krajowej sprawozdania ze swojej działalności, 6) wykonuje zadania zlecone przez Izbę Krajową a w szczególności w terminie 30 dni podejmuje uchwałę, do podjęcia, której zobowiązała ją Rada Krajowa, 7) reprezentuje samorząd zawodowy urbanistów przed organami administracji rządowej i samorządu terytorialnego działającymi na obszarze działania okręgowej izby oraz przed profesjonalnymi korporacjami, stowarzyszeniami społeczno-zawodowymi i naukowo-technicznymi, 8) prowadzi listę członków okręgowej izby, 9) występuje do okręgowego sądu dyscyplinarnego o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego, 10) prowadzi rejestr ukaranych z tytułu odpowiedzialności dyscyplinarnej członków okręgowej izby, 11) wydaje członkom izby okręgowej zaświadczenia potwierdzające przynaleŜność do Izby, 11a) rozpatruje wystąpienia członków izby okręgowej oraz organów, o których mowa w art. 8 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym z dnia 27 marca 2003 r., o rekomendacje, o których mowa w §19 pkt 4 oraz udziela rekomendacji, 12) certyfikuje podnoszące kwalifikacje zawodowe szkolenia o zasięgu regionalnym i wnioskuje do Krajowej Rady w sprawach dotyczących certyfikacji programów nauczania, 13) prowadzi współpracę z zagranicznymi korporacjami zawodowymi urbanistów i architektów, 14) prowadzi współpracę z samorządami zawodowymi architektów i inŜynierów budownictwa, 15) monitoruje postępowania o udzielenie zamówień publicznych i reaguje na stwierdzone nieprawidłowości ii podejmuje stosowne ustalenia w przypadku naruszania przepisów prawa i praktyk nieuczciwej konkurencji, 16) porządkuje redakcyjnie przyjęte na zjeździe okręgowym uchwały i poprawia oczywiste pomyłki w ich treści oraz publikuje na stronie internetowej izby okręgowej ujednolicone teksty uchwał zjazdu okręgowego w ciągu 3 miesięcy od dokonania korekt w tych uchwałach. 2. Okręgowa rada izby podejmuje uchwałę w sprawie wpisu na listę członków okręgowej izby oraz skreślenia z listy lub zawieszenia w prawach członka.

3. Uchwała rady okręgowej izby w sprawie wpisu na listę członków powinna być podjęta w ciągu 2 miesięcy od dnia złoŜenia wniosku o wpis.

§ 30 1. W posiedzeniach okręgowej rady izby i prezydium rady mogą brać udział z głosem doradczym: 1) przewodniczący: a) okręgowej komisji rewizyjnej, b) okręgowej komisji kwalifikacyjnej, c) okręgowego sądu dyscyplinarnego, 2) okręgowy rzecznik odpowiedzialności zawodowej, 3) inne zaproszone osoby, a w szczególności przedstawiciele Towarzystwa Urbanistów Polskich i innych stowarzyszeń zawodowych. 2. W posiedzeniach prezydium okręgowej rady izby mogą brać udział z głosem doradczym pozostali członkowie okręgowej rady izby.

§ 31 1. Okręgowa komisja rewizyjna składa się z przewodniczącego i 2-4 członków. 2. Okręgowa komisja rewizyjna: 1) kontroluje działalność statutową finansową gospodarczą izby okręgowej, 2) składa sprawozdania okręgowemu zjazdowi izby i Krajowej Komisji Rewizyjnej, 3) występuje z wnioskiem w sprawie udzielenia absolutorium okręgowej radzie izby.

§ 32 1. Okręgowa komisja kwalifikacyjna składa się z przewodniczącego i 4-12 członków. 2. Okręgowa komisja kwalifikacyjna: 1) potwierdza kwalifikacje osób ubiegających się o przynaleŜność do Izby i przeprowadza ustawowo określone postępowania kwalifikacyjne, 2) składa radzie okręgowej wniosek o wpis na listę członków izby okręgowej osób, o których mowa w pkt 1, 3) dokonuje co najmniej raz w roku analizy postępowań, o których mowa w pkt 1, 4) rejestruje deklaracje osób ubiegających się o członkostwo w Izbie, 5) zbiera materiały i formułuje wnioski dla potrzeb postępowań certyfikacyjnych, 6) składa sprawozdania ze swojej działalności okręgowemu zjazdowi i Krajowej Komisji Kwalifikacyjnej. 3. Zainteresowany moŜe się odwołać od uchwały podjętej w wyniku postępowania określonego w ust. 2 pkt 1 do Krajowej Komisji Kwalifikacyjnej w terminie 14 dni od dnia jej otrzymania.

§ 33 1. Okręgowy sąd dyscyplinarny składa się z przewodniczącego okręgowego sądu dyscyplinarnego i 4-5 członków. 2. Okręgowy sąd dyscyplinarny rozpatruje sprawy dyscyplinarne członków okręgowej izby wniesione przez okręgowego rzecznika odpowiedzialności zawodowej lub okręgową radę izby.


3. Okręgowy sąd dyscyplinarny orzeka w składzie trzyosobowym. 4. Okręgowy sąd dyscyplinarny dokonuje, co najmniej raz w roku analizy przeprowadzonych postępowań w sprawach odpowiedzialności dyscyplinarnej członków izby oraz składa okręgowemu zjazdowi izby i Krajowemu Sądowi Dyscyplinarnemu roczne i kadencyjne sprawozdania ze swojej działalności. 5. (skreślony). 6. Okręgowe sądy dyscyplinarne mogą rozpatrywać spory jako sądy polubowne w przypadkach i na warunkach określonych w Ustawie.

§ 34 Okręgowy rzecznik odpowiedzialności zawodowej lub w jego imieniu zastępca: 1) prowadzi postępowanie wyjaśniające oraz sprawuje funkcje oskarŜyciela w sprawach z zakresu odpowiedzialności dyscyplinarnej członków okręgowej izby, 2) składa odwołania od orzeczeń okręgowego sądu dyscyplinarnego w sprawach, o których mowa w pkt 1, do Krajowego Sądu Dyscyplinarnego, a od orzeczeń Krajowego Sądu Dyscyplinarnego składa odwołania do właściwego sądu apelacyjnego, 3) składa okręgowemu zjazdowi izby i Krajowemu Rzecznikowi Odpowiedzialności Zawodowej roczne i kadencyjne sprawozdania ze swojej działalności.

Izba Krajowa

§ 35 NajwyŜszą jednostką organizacyjną samorządu zawodowego urbanistów jest Izba Krajowa.

§ 36 Organami Krajowej Izby są: 1) Krajowy Zjazd Izby (Zjazd Krajowy), 2) Krajowa Rada Izby (Rada Krajowa), 3) Krajowa Komisja Rewizyjna, 4) Krajowa Komisja Kwalifikacyjna, 5) Krajowy Sąd Dyscyplinarny, 6) Krajowy Rzecznik Odpowiedzialności Zawodowej.

§ 37 1. Krajowy Zjazd Izby jest najwyŜszym organem Izby Krajowej. 2. Krajowy Zjazd Izby stanowią delegaci wybrani przez okręgowe zjazdy izby. 3. W Krajowym Zjeździe Izby biorą udział z głosem doradczym nie będący delegatami członkowie organów Krajowej Izby wymienionych w § 36 pkt 2 – 6. 4. Krajowy Zjazd Izby jest zwoływany i przeprowadzany zgodnie z Regulaminem Krajowego Zjazdu. 5. Krajowy Zjazd Izby zwoływany jest przez Krajową Radę i odbywa się jako sprawozdawczy, co najmniej raz w roku, a jako sprawozdawczo-wyborczy, co 4 lata. 6. Nadzwyczajny Krajowy Zjazd Izby zwołuje Krajowa Rada Izby z własnej inicjatywy lub na wniosek: Krajowej Komisji Rewizyjnej, co najmniej 1/3 ogólnej liczby członków okręgowych rad izb, co najmniej 1/5 wszystkich członków okręgowych izb albo ministra

właściwego do spraw gospodarki przestrzennej i mieszkaniowej. 7. Nadzwyczajny Krajowy Zjazd Izby zwołuje się w terminie 2 miesięcy od dnia wpłynięcia do Krajowej Rady Izby wniosku o zwołanie zjazdu. 8. Mandat delegata na Krajowy Zjazd Izby trwa przez okres kadencji organów Krajowej Izby.

§ 38 1. Uchwały Krajowego Zjazdu Izby są podejmowane zwykłą większością głosów, w obecności, co najmniej połowy liczby delegatów na Krajowy Zjazd Izby. 2. Wybory do organów Krajowej Izby odbywają się w głosowaniu tajnym. 3. Krajowy Zjazd moŜe uchwalić tajność obrad na wniosek, co najmniej 1/3 delegatów.

§ 39

1. Sprawozdawczo-wyborczy i sprawozdawczy Krajowy Zjazd Izby: 1) ustala zasady gospodarki finansowej Krajowej Izby oraz uchwala jej roczny budŜet, 2) rozpatruje wniosek Krajowej Komisji Rewizyjnej o udzielenie absolutorium Krajowej Radzie Izby i podejmuje w tej sprawie uchwałę, 3) ustala program działania samorządu zawodowego urbanistów, 4) uchwala statut i regulaminy określające organizację organów Izby i tryb ich działania, 5) uchwala regulamin wyborów do krajowych i okręgowych organów Izby, 6) ustala wysokość i sposób uiszczania składek członkowskich i innych opłat na rzecz Izby oraz zasady ich podziału, 7) ustala zasady prowadzenia listy członków Izby, 8) uchwala, po zasięgnięciu opinii Towarzystwa Urbanistów Polskich, zasady etyki zawodowej, 9) podejmuje uchwały w innych sprawach naleŜących do właściwości samorządu urbanistów, w tym na wniosek ministra właściwego do spraw gospodarki przestrzennej i mieszkaniowej. 2. Sprawozdawczo-wyborczy Krajowy Zjazd Izby, oprócz podejmowania uchwał określonych w ust. 1: 1) rozpatruje i zatwierdza sprawozdania z działalności w okresie kadencji: a) Krajowej Rady Izby, b) Krajowej Komisji Rewizyjnej, c) Krajowej Komisji Kwalifikacyjnej, d) Krajowego Sądu Dyscyplinarnego, e) Krajowego Rzecznika Odpowiedzialności Zawodowej. 2) ustala liczbę członków organów Krajowej Izby, 3) wybiera: a) Prezesa i członków Krajowej Rady Izby, b) Przewodniczącego i członków Krajowej Komisji Rewizyjnej, c) Przewodniczącego i członków Krajowej Komisji Kwalifikacyjnej, d) Przewodniczącego i członków Krajowego Sądu Dyscyplinarnego,


e) Krajowego Rzecznika Odpowiedzialności Zawodowej i jego zastępców, 3. Sprawozdawczy Krajowy Zjazd Izby, oprócz podejmowania uchwał określonych w ust. 1: 1) rozpatruje i zatwierdza roczne sprawozdania z działalności: a) Krajowej Rady Izby, b) Krajowej Komisji Rewizyjnej, c) Krajowej Komisji Kwalifikacyjnej, d) Krajowego Sądu Dyscyplinarnego, e) Krajowego Rzecznika Odpowiedzialności Zawodowej. 2) moŜe odwołać przewodniczących i członków organów Krajowej Izby przed upływem kadencji oraz w miarę potrzeby dokonać wyborów uzupełniających. 4. Nadzwyczajny Krajowy Zjazd Izby: 1) podejmuje uchwały w sprawach objętych zakresem działania Izby określonych we wniosku o zwołanie tego zjazdu, 2) podejmuje uchwałę w określonej sprawie naleŜącej do właściwości samorządu urbanistów na wniosek ministra właściwego do spraw gospodarki przestrzennej i mieszkaniowej.

§ 40 1. Krajowa Rada Izby składa się z Prezesa Krajowej Rady Izby i 17-21 członków. 2. Krajowa Rada Izby wybiera spośród swoich członków: 1) 3 wiceprezesów, 2) sekretarza, 3) skarbnika, 4) członków Prezydium Krajowej Rady Izby. 3. Prezes Krajowej Rady Izby wraz z członkami Krajowej Rady Izby wymienionymi w ust. 2 pkt 1 – 4 stanowią Prezydium Krajowej Rady Izby. 4. Liczba osób wchodzących w skład Prezydium Krajowej Rady Izby musi być mniejsza niŜ liczba pozostałych osób wchodzących w skład Krajowej Rady Izby. 5. Krajowa Rada Izby rozpatruje wnioski o odwołanie z funkcji członka Prezydium Krajowej Rady Izby z wyjątkiem Prezesa Krajowej Rady Izby i podejmuje w tej sprawie uchwałę. 6. Wniosek o odwołanie z funkcji członka Prezydium Krajowej Rady Izby moŜe złoŜyć Prezes Krajowej Rady Izby lub co najmniej 1/3 ogółu członków Krajowej Rady Izby albo Przewodniczący Krajowego Sądu Dyscyplinarnego w przypadku orzeczenia przez sąd dyscyplinarny kary dyscyplinarnej. 7. Prezydium Krajowej Rady Izby działa w imieniu Krajowej Rady Izby w sprawach określonych regulaminem Rady. 8. Oświadczenie woli w imieniu Krajowej Rady Izby składają, co najmniej dwaj członkowie prezydium, w tym Prezes lub wiceprezes.

§ 41 Krajowa Rada Izby kieruje działalnością samorządu zawodowego urbanistów między Krajowymi Zjazdami, a w szczególności: 1) wykonuje uchwały Krajowego Zjazdu Izby, 2) koordynuje i nadzoruje działalność okręgowych rad Izby,

3) reprezentuje członków Izby, 4) wspiera podnoszenie kwalifikacji zawodowych członków Izby, 5) opracowuje projekt regulaminu wyborów do organów Izby, 6) uchwal a regulaminy określające sposób i tryb przeprowadzania postępowań kwalifikacyjnych i egzaminu, o którym mowa w art. 5 ust. 3 pkt 5 Ustawy, oraz określa sposób dokumentowania wykształcenia i przygotowania do wykonywania zawodu urbanisty w rozumieniu art. 2 ust. 3 Ustawy, 6a) określa wymagania w stosunku do członków Izby podejmujących się prowadzenia praktyki zawodowej osób przygotowujących się do członkostwa w Izbie, 7) podejmuje uchwały potwierdzające kwalifikacje osób, o których mowa w art. 5 ust. 3 pkt 6 i ust. 4 i zobowiązuje okręgową izbę urbanistów, wskazaną przez zainteresowanego, do dokonania wpisu na listę jej członków, 8) dokonuje kontroli uchwał okręgowych rad izb urbanistycznych w zakresie zgodności z prawem oraz uchyla uchwały sprzeczne z prawem lub uchwałami bądź regulaminami uchwalanymi przez organy Izby Krajowej na podstawie Ustawy, 9) rozpatruje odwołania od uchwał rad okręgowych w sprawie odmowy wpisu na listę członków izby, 10) zobowiązuje okręgową radę izby do podjęcia uchwały, w określonej sprawie naleŜącej do zakresu działania tej rady, w terminie 30 dni od dnia doręczenia uchwały Krajowej Rady Izby; niepodjęcie przez okręgową radę izby w powyŜszym terminie stosownej uchwały upowaŜnia do jej podjęcia Krajową Radę Izby, 11) opiniuje projekty aktów normatywnych dotyczących zagospodarowania przestrzennego i dziedzin z nim pokrewnych, 12) składa sprawozdanie ze swojej działalności Krajowemu Zjazdowi Izby, 13) reprezentuje samorząd wobec organów władzy publicznej oraz organizacji społecznych, zawodowych, samorządowych i innych, 14) prowadzi bieŜące sprawy Krajowej Izby, 15) przedstawia ministrowi właściwemu do spraw gospodarki przestrzennej i mieszkaniowej coroczne informacje o działalności Krajowej Izby, 16) ustala wzór logo (godła) Izby oraz wzory pieczęci organów samorządu zawodowego urbanistów, 17) opiniuje wymagania programowe w zakresie kształcenia zawodowego urbanistów i przekazuje w tych sprawach wnioski właściwym instytucjom, 18) ustala zasady wyceny prac wykonywanych przez członków Izby, 19) certyfikuje programy nauczania i szkolenia o zasięgu ogólnopolskim podnoszące kwalifikacje zawodowe urbanistów, 20) ustala zasady i warunki uczestnictwa członków Izby w postępowaniu o udzielenie zamówień publicznych. 21) określa zasady ustalania liczby delegatów z okręgowych izb na Krajowy Zjazd Izby,


22) podejmuje na wniosek ministra właściwego do spraw gospodarki przestrzennej i mieszkaniowej uchwały w sprawach naleŜących do właściwości samorządu zawodowego urbanistów, 23) wnioskuje o nadawanie odznaczeń, tytułów honorowych itp. , 24) prowadzi współpracę z zagranicznymi korporacjami zawodowymi urbanistów i architektów, 25) prowadzi współpracę z samorządami zawodowymi architektów i inŜynierów budownictwa, 26) przedkłada Krajowemu Zjazdowi propozycje rodzajów i wysokości świadczeń na rzecz Izby, 26a) porządkuje redakcyjnie przyjęte na Krajowym Zjeździe Izby uchwały i poprawia oczywiste pomyłki w ich treści oraz publikuje na stronie internetowej Izby ujednolicone teksty uchwał zjazdu krajowego w ciągu 3 miesięcy od dokonania korekt w tych uchwałach 27) podejmuje inne działania realizując zadania Izby.

§ 42 1. W posiedzeniach Krajowej Rady Izby uczestniczą z głosem doradczym przewodniczący lub wskazani przez nich członkowie rad okręgowych. 2. W posiedzeniach Krajowej Rady Izby i jej prezydium mają prawo uczestniczyć z głosem doradczym: 1) przewodniczący: a) Krajowej Komisji Rewizyjnej, b) Krajowej Komisji Kwalifikacyjnej, c) Krajowego Sądu Dyscyplinarnego, d) okręgowych rad izb, 2) Krajowy Rzecznik Odpowiedzialności Zawodowej, 3) przedstawiciel ministra właściwego do spraw gospodarki przestrzennej i mieszkaniowej, 4) inne zaproszone osoby. 3. W posiedzeniach prezydium Krajowej Rady Izby mogą brać udział z głosem doradczym pozostali członkowie Krajowej Rady Izby.

§ 43 1. Krajowa Komisja Rewizyjna składa się z Przewodniczącego Krajowej Komisji Rewizyjnej i 4 – 5 członków 2. Krajowa Komisja Rewizyjna: 1) kontroluje statutową finansową i gospodarczą działalność Krajowej Izby, 2) przedstawia sprawozdanie z działalności kontrolnej Krajowemu Zjazdowi Izby, 3) sprawuje nadzór nad działalnością okręgowych komisji rewizyjnych, 4) występuje z wnioskiem w sprawie udzielenia absolutorium Krajowej Radzie Izby, 5) uchyla uchwały okręgowych komisji rewizyjnych sprzeczne z prawem lub uchwałami bądź regulaminami wydanymi na podstawie Ustawy.

§ 44 1. Krajowa Komisja Kwalifikacyjna składa się z Przewodniczącego Krajowej Komisji Kwalifikacyjnej i 5 – 12 członków. 2. Krajowa Komisja Kwalifikacyjna:

1) prowadzi postępowanie odwoławcze i wydaje decyzje w drugiej instancji w sprawach, o których mowa w art. 24 ust. 1 pkt 3 Ustawy, 2) opracowuje zestawy pytań egzaminacyjnych, 3) składa Krajowemu Zjazdowi Izby sprawozdania ze swojej działalności, 4) sprawuje nadzór nad działalnością okręgowych komisji kwalifikacyjnych, 5) uchyla uchwały okręgowych komisji kwalifikacyjnych sprzeczne z prawem lub uchwałami bądź regulaminami organów Izby. 3. Decyzje, o których mowa w ust. 2 pkt 1 są decyzjami ostatecznymi, od których przysługuje skarga do sądu administracyjnego w terminie 30 dni od daty ich otrzymania.

§ 45 1. Krajowy Sąd Dyscyplinarny składa się z Przewodniczącego Krajowego Sądu Dyscyplinarnego i 10-12 członków. 2. Krajowy Sąd Dyscyplinarny: 1) rozpatruje odwołania od orzeczeń okręgowych sądów dyscyplinarnych, 2) rozpatruje jako sąd pierwszej instancji sprawy członków organów Krajowej Izby i izb okręgowych z zakresu odpowiedzialności dyscyplinarnej, 3) dokonuje co najmniej raz do roku analizy postępowań z zakresu odpowiedzialności dyscyplinarnej, 4) składa Krajowemu Zjazdowi Izby coroczne i kadencyjne sprawozdanie ze swojej działalności, 5) sprawuje nadzór nad działalnością okręgowych sądów dyscyplinarnych, 6) uchyla uchwały okręgowych sądów dyscyplinarnych sprzeczne z prawem lub uchwałami bądź regulaminami organów Izby. 3. Krajowy Sąd Dyscyplinarny orzeka w składzie trzyosobowym jako sąd pierwszej instancji i pięcioosobowym jako sąd odwoławczy.

§ 46 Krajowy Rzecznik Odpowiedzialności Zawodowej działający osobiście lub przy pomocy 1 – 4 zastępców: 1) prowadzi postępowania wyjaśniające oraz sprawuje funkcje oskarŜyciela w sprawach z zakresu odpowiedzialności dyscyplinarnej członków organów Izby Krajowej, 2) składa odwołania od orzeczeń Krajowego Sądu Dyscyplinarnego w sprawach, o których mowa w punkcie 1 do właściwego sądu, 3) sprawuje nadzór nad działalnością okręgowych rzeczników odpowiedzialności zawodowej, 4) składa Krajowemu Zjazdowi Izby roczne i kadencyjne sprawozdania ze swojej działalności.

Rozdział 5 Mienie i gospodarka finansowa Izby

§ 47

1. Działalność samorządu zawodowego urbanistów jest finansowana z jego majątku.


2. Majątek samorządu zawodowego urbanistów stanowią środki finansowe oraz nieruchomości i mienie ruchome. 3. Majątek, o którym mowa w ust. 2 powstaje: 1) ze składek członkowskich, 2) z zapisów, darowizn i dotacji, 3) z wpływów z działalności gospodarczej, 4) z wpływów z: a) opłat wpisowych, b) opłat z tytułu prowadzonych postępowań kwalifikacyjnych i egzaminacyjnych, c) działalności szkoleniowej i oświatowej, d) oprocentowanych lokat i wkładów oszczędnościowych, e) działalności certyfikacyjnej, f) innych źródeł. 4. Majątkiem Izby zarządza właściwa rada izby. 5. Przychody z działalności gospodarczej słuŜą wyłącznie realizacji celów statutowych i nie mogą być przeznaczane do podziału pomiędzy jej członków. 6. Wpływy środków pienięŜnych pochodzących ze składek członkowskich, z opłat wpisowych oraz z tytułu prowadzonych postępowań kwalifikacyjnych i egzaminacyjnych mogą być dzielone pomiędzy właściwą izbę okręgową i Izbę Krajową w stosunku procentowym ustalonym przez Krajowy Zjazd Izby. 7. Ustalenie wysokości składek członkowskich, opłaty wpisowej oraz opłat za postępowanie kwalifikacyjne i egzaminy naleŜy do kompetencji Krajowego Zjazdu Izby.

Rozdział 6 Przepisy końcowe

§ 48

Krajowy Zjazd Izby przyjmuje Statut w głosowaniu jawnym bezwzględną większością głosów.

§ 49 W sprawach nieuregulowanych niniejszym Statutem oraz opartymi na nim regulaminami stosuje się przepisy Ustawy oraz inne powszechnie obowiązujące przepisy.

§ 50 W przypadku zmiany przepisów prawa powszechnego, sprzeczne z nimi postanowienia Statutu winien zmienić Krajowy Zjazd Izby.

§ 51 Regulaminy i uchwały organów izb okręgowych sprzeczne ze Statutem i regulaminami uchwalonymi na pierwszym Krajowym Zjeździe Izby, podjęte przed tym Zjazdem, winny być zmienione na najbliŜszych zjazdach izb okręgowych lub na najbliŜszych posiedzeniach organów.

* * *

Uchwała Nr 7/2010

Krajowej Rady Izby Urbanistów

z dnia 1 marca 2010 r.

w sprawie:

zmiany uchwały Nr 10/2009 Krajowej Rady Izby Urbanistów w sprawie określenia wzoru pieczęci

imiennej członka Izby Urbanistów Na podstawie art. 33 pkt 18 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o samorządach zawodowych architektów, inŜynierów budownictwa oraz urbanistów (Dz. U. z 2001 r., Nr 5, poz. 42, z późn. zm.) oraz § 14 ust. 2 uchwały Nr 14/2008 Krajowej Rady Izby Urbanistów z dnia 4 lipca 2008 r. w sprawie regulaminu prowadzenia list członków okręgowych izb urbanistów, Krajowa Rada Izby Urbanistów uchwala, co następuje:

§ 1

W uchwale Nr 10/2009 Krajowej Rady Izby Urbanistów z dnia 25 lipca 2009 r. w sprawie określenia wzoru pieczęci imiennej członka Izby Urbanistów wprowadza się następujące zmiany: 1) § 2 ust. 2 pkt 1 otrzymuje brzmienie:

„1) imię (imiona) i nazwisko, bez tytułów zawodowych i stopni (tytułów) naukowych, z zastrzeŜeniem ust. 2a,”

2) w § 2 dodaje się ust. 2a w brzmieniu: „2a. Okręgowa rada izby urbanistów, ustanawiając obowiązek, o którym mowa w § 1, moŜe dopuścić uzupełnienie treści pieczęci imiennej o informacje dotyczące tytułów zawodowych i stopni (tytułów) naukowych członka Izby.”

§ 2

Uchwała wchodzi w Ŝycie z dniem podjęcia.

____________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________ Tekst uchwały Nr 10/2009 opublikowany był w

Biuletynie Informacyjnym Nr 3/2009


Uchwała Nr 5/2010

Krajowej Rady Izby Urbanistów

z dnia 23 stycznia 2010 r.

w sprawie:

szczegółowych zasad wypełniania przez członków Izby Urbanistów obowiązku doskonalenia

kwalifikacji zawodowych

Na podstawie art. 33 pkt I ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o samorządach zawodowych architektów, inŜynierów budownictwa oraz urbanistów (Dz. U. z 2001 r., Nr 5, poz. 42, z późn. zm.) oraz 3 ust. I uchwały Nr 12/VIII/2009 VIII Krajowego Zjazdu Izby Urbanistów z dnia 9 maja 2009 r. w sprawie obowiązku doskonalenia kwalifikacji zawodowych przez członków Izby Urbanistów, w związku z ust. 3 Rozdziału III Zasad Etyki Zawodowej Urbanisty (uchwała Nr I8/V/2006 V Krajowego Zjazdu Izby Urbanistów z dnia 3 czerwca 2006 r,), Krajowa Rada Izby Urbanistów uchwała, co następuje:

§1

Członkowie Izby Urbanistów wypełniają obowiązek doskonalenia kwalifikacji zawodowych poprzez samokształcenie oraz udział w zorganizowanych formach doskonalenia zawodowego.

§2

Ilekroć w uchwale jest mowa o:

1) „Izbie” — rozumie się przez to Izbę Urbanistów,

2) „Krajowej Radzie” — rozumie się przez to Krajowa Rade Izby Urbanistów

3) „radzie okręgowej” — rozumie się przez to właściwą radę okręgową Izby Urbanistów,

4) „urbaniście” — rozumie się przez to członka Izby Urbanistów,

5) „szkoleniu zawodowym” rozumie się przez to szkolenie o tematyce związanej z planowaniem i zagospodarowaniem przestrzennym w zakresie opracowywania planu zagospodarowania przestrzennego województwa, studium

uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego oraz decyzji o warunkach zabudowy, a takŜe materiałów niezbędnych w procedurach sporządzania wyŜej wymienionych opracowań.

6) „instytucjach szkoleniowych” — rozumie się przez to publiczne i niepubliczne podmioty prowadzące na podstawie odrębnych przepisów edukację pozaszkolną,

7) publikowaniu — rozumie sic przez to przygotowanie i opublikowanie w trakcie okresu rozliczeniowego, artykułów. studiów lub innych prac z teorii i praktyki planowania przestrzennego, z wyłączeniem opracowań i materiałów, o których mowa w pkt 5.

§3

Samokształcenie zawodowe jest trwałą zasadą wykonywania zawodu urbanisty, realizowaną indywidualnie i samodzielnie przez kaŜdego urbanistę.

§4

Doskonalenie zawodowe polega na:

1) uczestnictwie jako słuchac7 w szkoleniach (warsztatach, seminariach, sympozjach, konferencjach i kongresach) organizowanych przez Krajową Radę oraz rady okręgowe,

2) uczestnictwie, jako słuchacz, w szkoleniach zawodowych organizowanych przez inne podmioty,

3) uczestnictwie w charakterze wykładowcy w szkoleniu zawodowym, o którym mowa w pkt 1 i 2, lub prowadzenie takiego szkolenia jako moderator,

4) uczestnictwie i uzyskanie nagrody lub wyróŜnienia w konkursach w dziedzinie planowania i zagospodarowania przestrzennego, o znaczeniu regionalnym, krajowym i międzynarodowym.

5) ukończeniu studiów podyplomowych w zakresie planowania przestrzennego bądź urbanistyki lub uzyskaniu stopnia naukowego na kierunku urbanistyka


6) publikowaniu artykułów, studiów lub innych prac z teorii i praktyki planowania i zagospodarowania przestrzennego.

§5

1. Potwierdzeniem wypełnienia obowiązku doskonalenia kwalifikacji zawodowych jest uzyskanie co najmniej 100 punktów szkoleniowych, w ciągu kaŜdych kolejnych trzech lat zwanych dalej „Cyklem Szkoleń Zawodowych”.

2. Pierwszy Cykl Szkoleń Zawodowych rozpoczyna się w dniu 1 stycznia 2010 r., a kończy w dniu 31 grudnia 2012 r,

3. Za udział w kaŜdej z form doskonalenia zawodowego, o których mowa w 4, urbanista otrzymuje liczbę punktów szkoleniowych, określoną w ust. 4.

4. Urbanista, otrzymuje następującą liczbę punktów szkoleniowych:

1) 6 punktów za udział w szkoleniu jako słuchacz, za kaŜdą godzinę szkolenia, o którym mowa w 4pkt 1,

2) 3 punkty za udział w szkoleniu jako słuchacz, za kaŜdą godzinę szkolenia. o którym mowa w 4pkt 2,

3) podwójną liczbę punktów, o których mowa w pkt I i 2, za udział w szkoleniu jako wykładowca lub za jego prowadzenie jako moderator, za kaŜdą godzinę szkolenia, o którym mowa w §4 pkt 3,

4) 20 punktów w konkursie regionalnym, 40 — w krajowym, 50 — w międzynarodowym, za kaŜde uzyskanie nagrody lub wyróŜnienia w konkursie, o którym mowa w 4 pkt 4, do podziału pomiędzy członków zespołu projektowego, odpowiednio do wkładu pracy współautorów,

5) 30 punktów za ukończenie studiów podyplomowych lub uzyskanie stopnia naukowego o którym mowa w 4 pkt 5,

6) 10 punktów za publikację za kaŜdą publikację, o której mowa w 4 pkt 6 z wyłączeniem publikacji związanej ze szkoleniem w przypadku gdy wygłoszony wykład odpowiada tematycznie publikacji — w przypadku współautorstwa liczba punktów jest odpowiednio do wkładu pracy, dzielona na współautorów.

5 W kaŜdym Cyklu Szkoleń Zawodowych, urbanista jest obowiązany uczestniczyć jako słuchacz w jednym szkoleniu, o którym mowa w 4 pkt 1, niezaleŜnie od liczby uzyskanych punktów szkoleniowych.

§6

Szkolenie zawodowe odbyte w krajach członkowskich Unii Europejskiej uwaŜa się odpowiednio za równoznaczne z wypełnieniem obowiązku szkolenia zawodowego w rozumieniu niniejszej uchwały, jeŜeli odpowiada ono jednej z form szkolenia przewidzianych w §4.

§7

Rady okręgowe zobowiązane są organizować szkolenia we własnym zakresie lub zlecać ich prowadzenie wyspecjalizowanym instytucjom szkoleniowym.

§8

1. W celu udokumentowania wypełnienia obowiązku, o którym mowa w 5 ust. 1, urbanista obowiązany jest, nie później niŜ w terminie 30 dni po zakończeniu Cyklu Szkoleń Zawodowych, złoŜyć właściwej radzie okręgowej oświadczenie wraz z kopiami zaświadczeń potwierdzających udział w szkoleniach lub dowodami potwierdzającymi wypełnienie obowiązku w innych formach, o których mowa w §4.

2. W ostatnim roku Cyklu Szkoleń Zawodowych kaŜdy urbanista, moŜe złoŜyć do rady okręgowej wniosek o ustalenie ilości zgromadzonych punktów szkoleniowych, dołączając oświadczenie wraz z kopiami zaświadczeń lub dowodów, o których mowa w ust. 1.

3. Rada okręgowa w terminie 2 miesięcy od daty złoŜenia wniosku powinna powiadomić urbanistę o liczbie uzyskanych dotychczas punktów szkoleniowych, a jeŜeli liczba punktów, o których w ust. 2 przekroczy wymaganą liczbę punktów szkoleniowych, rada okręgowa zawiadamia urbanistę o zwolnieniu z obowiązku wymienionego w ust. 1.

4. W przypadku szkoleń, o których mowa w 4 pkt 1, zaświadczenie powinno obejmować informację


o liczbie punktów szkoleniowych, a w przypadku pozostałych szkoleń czas ich trwania w godzinach.

5. Wzory oświadczeń, o których mowa w ust. 1 i 2, stanowią załączniki do uchwały.

§9

1. Urbanista, który został wpisany na listę członków Izby Urbanistów w trakcie Cyklu Szkoleń Zawodowych, obowiązany jest do wypełnienia obowiązku doskonalenia kwalifikacji zawodowych w wymiarze proporcjonalnym do wymiaru czasu pozostałego do końca okresu rozliczeniowego.

2 Okres zawieszenia w prawach członka 1zb Urbanistów, przypadający w trakcie Cyklu Szkoleń Zawodowych. zmniejsza proporcjonalnie wymiar obowiązku doskonalenia kwalifikacji zawodowych. Nie do to udziału w szkoleniu, o którym mowa w §4 pkt 1.

3 Urbaniści, którzy nabyli prawo do emerytury, nie wykonują czynnie zawodu urbanisty i nie są członkami komisji urbanistyczno — architektonicznych są zwolnieni z obowiązku udziału w szkoleniach zawodowych, w danym Cyklu Szkoleń Zawodowych po złoŜeniu oświadczenia okręgowej radzie. Zwolnienie traci moc w przypadku podjęcia czynnego wykonywania zawodu, w tym złoŜenia wniosku o wydanie zaświadczenia o przynaleŜności do Izby.

§10

1. Na wniosek zainteresowanego urbanisty rada okręgowa, w uzasadnionych przy w drodze uchwały moŜe odpowiednio zmniejszyć wymaganą liczbę punktów szkoleniowych w trakcie Cyklu Szkoleń Zawodowych, w szczególności w razie:

1) choroby, trwającej co najmniej dziewięć miesięcy 2) pobytu za granicą, trwającego co najmniej dziewięć miesięcy.

2. Zmniejszenie wymaganej liczby punktów w trakcie Cyklu Szkoleń Zawodowych rada okręgowa moŜe połączyć z odpowiednim zwiększeniem zainteresowanemu urbaniście ilości wymaganych punktów szkoleniowych w następnych Cyklach Szkoleń Zawodowych.

§11

1. Rada okręgowa, na podstawie przedłoŜonych przez urbanistę oświadczenia oraz kopii zaświadczeń, ustała liczbę punktów szkoleniowych uzyskanych przez urbanistę oraz sprawdza dopełnienie obowiązku wynikającego z 5 ust. 1. Punkty szkoleniowe przyznawane są jedynie za udział w formach doskonalenia zawodowego określonych w 4, zgodnie z zasadami określonymi w §5 ust. 4.

2. Rada okręgowa, dla wykonania czynności o których mowa w ust. 1, moŜe powołać Zespól do spraw szkoleń.

3. W terminie do czterech miesięcy po zakończeniu Cyklu Szkoleń Zawodowych, rada okręgowa powiadamia urbanistów, którzy nie wypełnili obowiązku, o którym mowa w §5 ust. I.

§12

Rada okręgowa składa do rzecznika odpowiedzialności zawodowej wniosek o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego wobec kaŜdego urbanisty, który nie wypełnił obowiązku, o którym mowa w §5 ust. 1.

§13

Rada okręgowa umieszcza w Systemie Zarządzania Listą Członków Izby Urbanistów informację zawierającą Iiczbe punktów szkoleniowych zdobytych przez kaŜdego urbanistę w Cyklu Szkoleń Zawodowych

§14

Uchwała wchodzi w Ŝycie z dniem podjęcia, z mocą obowiązywania od dnia stycznia 2010 r.

* * *


Załącznik nr 1 do uchwały Nr 5/2010 Krajowej Rady Izby Urbanistów z dnia 23 stycznia 2010r. w sprawie: szczegółowych zasad wypełniania przez członków Izby Urbanistów obowiązku doskonalenia kwalifikacji zawodowych

Miejscowość, dnia data

Imię nazwisko, nr członkowski

Oświadczenie

Ja niŜej podpisany oświadczam, Ŝe w Cyklu Szkoleń Zawodowych rozpoczynającym się w dniu 1 stycznia r., a kończy w dniu 31 grudnia r. uczestniczyłem w następujących szkoleniach:

Zał. nr

Nazwa instytucji szkoleniowej

Data szkolenia

Temat szkolenia Forma/rodzaj szkolenia

(wykład, seminarium, ćwiczenia, warsztaty)

Sposób uczestnictwa w szkoleniu (organizator, moderator,

wykładowca lub słuchacz)

Liczba punktów szkoleniowych

1.

2.

3.

4.

Podpis

_______________________________________________________________________________ Załącznik nr 2 do uchwały Nr 5/2010 Krajowej Rady Izby Urbanistów z dnia 23 stycznia 2010r.

w sprawie: szczegółowych zasad wypełniania przez członków Izby Urbanistów obowiązku doskonalenia kwalifikacji zawodowych

Miejscowość, dnia data

Imię nazwisko, nr członkowski

Oświadczenie

Ja niŜej podpisany oświadczam, Ŝe w Cyklu Szkoleń Zawodowych rozpoczynającym się w dniu 1 stycznia r., a kończy w dniu 31 grudnia r. , Ŝe zostały wydane następujące publikacje, o którym mowa w § 4 pkt 6, których byłem autorem lub współautorem:

L.p.: Tytuł

wydawnictwa, ksiąŜki, czasopisma

Nazwa wydawnictwa

Data wydania Tytuł publikacji

Pozostali współautorzy

publikacji

Numery stron/ liczba stron

Liczba punktów szkoleniowych

1.

2.

3.

4.

5.

Podpis


OKRĘGOWY ZJAZD SPRAWOZDAWCZO –

WYBORCZY POŁUDNIOWEJ

OKRĘGOWEJ IZBY URBANISTÓW

Sprawozdanie z przebiegu IX Okręgowego

Zjazdu Sprawozdawczo – Wyborczego

Południowej Okręgowej Izby Urbanistów z

siedzibą w Katowicach

IX Okręgowy Zjazd Sprawozdawczo - Wyborczy odbył się 13 marca 2010 r. o godzinie 9.15 w Sali Konferencyjnej SARP-u Oddział Katowice przy ul. Dyrekcyjnej 9 w Katowicach. Celem Zjazdu było: - zatwierdzenie sprawozdań organów Południowej Okręgowej Izby Urbanistów za rok wyborczy od marca 2009 do marea 2010; - udzielenie absolutorium Okręgowej Rady; - przedstawienie sprawozdań organów POlU za okres II kadencji; - wybór nowych władz POlU na nową kadencję na lata 2010—2014. Zjazd Okręgowy otworzył dotychczasowy Przewodniczący Okręgowej Rady Południowej Okręgowej Izby Urbanistów - Kol. arch. Marek Tomaszewski. Po uroczystym powitaniu Koleżanek i Kolegów Delegatów oraz Gości Zjazdu: - Wice Prezesa Krajowej Rady Izby Urbanistów — Kol. inż. Jacka Sztechmana, - Przewodniczącego Śląskiej Okręgowej Izby Architektów — Kol. arch. Michał Buszek, - Prezesa Zarządu Oddziału Towarzystwa Urbanistów Polskich w Katowicach — Kol. arch. Macieja Borsę - Kol. arch. Janusza Korzenia — wydawcę aktualnie jedynego w Polsce pisma urbanistycznego „Przegląd urbanistyczny” oraz odczytał okolicznościowy list Prezesa Zarządu Oddziału SARP w Katowicach Kol. Krzysztofa Gorgonia skierowany do Delegatów z życzeniami owocnych obrad. Następnie w głosowaniu jawnym Zjazdu wybrano Komisję Mandatową w składzie:

1. Kol. arch. Iwona Skomiał 2. Kol. arch. Ruben Bardanaszwili 3. Kol. arch. Monika Jaśkiewicz — Mróz Po oficjalnym zabraniu głosu przez przybyłych gości odczytano protokół Komisji Mandatowej. Stwierdzono, że w obradach IX Okręgowego Zjazdu Sprawozdawczo — Wyborczego Południowej Okręgowej Izby Urbanistów z siedzibą w Katowicach bierze udział 49 Koleżanek i Kolegów Delegatów, co stanowi 89% wszystkich delegatów wybranych w obwodach regionalnych. Następnie na przewodniczącego Prezydium IX Okręgowego Zjazdu Sprawozdawczo- Wyborczego Południowej Okręgowej Izby Urbanistów z siedzibą w Katowicach jednogłośnie wybrano Kol. arch. Zenona Rodaka. Delegaci na Zjazd wybrali następujący skład prezydium: 1. Kol. arch. Annę Staniewicz — na Zastępcę Przewodniczącego Prezydium 2. Kol. arch. Wiesława Pankiewicza — na Zastępcę Przewodniczącego Prezydium 3. Kol. arch. Alicję Grabowską — na Sekretarza Prezydium 4. Kol. arch. Karola Skuzę— na Sekretarza Prezydium W głosowaniu jawnym wybrano Komisję Skrutacyjną, Komisję Wyborczą oraz Komisję Wnioskową w następującym składzie: Komisja Skrutacyjna: 1. Kol. arch. Jacek Piórecki 2. Kol. arch. Jolanta Czyż 3. Kol. arch. Stanisław Tront 4. Kol. arch. Małgorzata Tyrlik 5. Kol. arch. Elżbieta Węgrzyn Komisja Wyborcza: 1. Kol. arch. Andrzej Bilski 2. Kol. arch. Andrzej Magdziak 3. Kol. arch. Katarzyna Salabura Komisja Wnioskowa: 1. Kol. arch. Zofia Piękoś 2. Kol. arch. Alicja Strojny 3. Kol. arch. Anna Dołhun 4. Kol. mgr Janusz Jeżak 5. Kol. mgr Elżbieta Dydek 6. Kol. arch. Jacek Banduła Po wyborze komisji rozpoczęła się dyskusja na temat sprawozdań organów POlU. Szczególnie


gorąca dyskusja odbyła się przy omawianiu sprawozdania Okręgowego Sądu Dyscyplinarnego jak i Zespołu ds. Legislacji. Znaczący głos w dyskusji zabrali min. Kol. mgr Elżbieta Dydek — Rzecznik Odpowiedzialności Zawodowej, Kol. arch. Piotr Franta — Krajowy Rzecznik Odpowiedzialności Zawodowej, Kol. arch. Agnieszka Mancewicz — członek Sądu Dyscyplinarnego, Kol. arch. Maria Modzelewska oraz Kol. inż. Jacek Sztechman, który przestawił stanowisko Krajowej Izby Urbanistów oraz aktualna sytuację legislacyjną. Stwierdzono, że organy rządowe w zasadzie słabo interesuje ład przestrzenny Kraju. W wyniku dalszej rzeczowej dyskusji przyjęto przedłożone Zjazdowi Sprawozdania z działalności wszystkich organów Południowej Okręgowej Izby Urbanistów z siedzibą w Katowicach, podejmując w efekcie uchwałę w sprawie udzielenia absolutorium Okręgowej Radzie POlU. Kolejnym bardzo ważnym zadaniem IX Okręgowego Zjazdu Sprawozdawczo – Wyborczego było dokonanie wyboru nowych władz POlU z siedzibą w Katowicach. Przewodniczący Prezydium Zjazdu przedstawił zasady Regulaminu Wyborczego a Przewodniczący Komisji Wyborczej przedstawił listę zgłoszonych kandydatów na: - delegatów na Zjazd Krajowy; - Przewodniczącego i członków Okręgowej Rady Izby Urbanistów; - Okręgowego Rzecznika Odpowiedzialności Zawodowej i zastępców; - Przewodniczącego i członków Komisji Rewizyjnej; - Przewodniczącego i członków Komisji Kwalifikacyjnej; - Przewodniczącego i członków Sądu Dyscyplinarnego; W wyniku przeprowadzonych licznych głosowań wybrano: Okręgową Radę Izby Urbanistów w składzie: Przewodniczący Rady: Kol. dr arch. Krzysztof Kafka Członkowie: Kol. arch. Ewa Aryay Podhalańska Kol. arch. Anna Dołhun Kol. mgr Elżbieta Dydek Kol. arch. Maria Hawro Krajka Kol. arch. Maria Kaczorowska Kol. mgr Antoni Matuszko Kol. arch. Jacek Mogielnicki Kol. arch. Bożena Orzeł Kol. arch. Wiesław Pankiewicz

Kol. arch. Małgorzata Przybysz-Ławnicka Kol. arch. Anna Remi Krawczyk Kol. arch. Anna Staniewicz Kol. arch. Alicja Strojny Kol. arch. Marek Tomaszewski Kol. arch. Ewa Wacowska Okręgową Komisję Rewizyjną w składzie: Przewodniczący: Kol. arch. Andrzej Pawłowski Członkowie: Kol. arch. Ruben Bardanaszwili Kol. arch. Barbara Kowal Słotwińska Kol. mgr Janusz Jeżak Kol. mgr Edward Gerula Okręgowy Sąd Dyscyplinarny w składzie: Przewodnicząca: Kol. arch. Maria Ryglowska Bluj Członkowie: Kol. Prof. dr hab. inż. arch. Barbara Bartkowicz Kol. mgr Lidia Bogucka Kol. arch. Agnieszka Mancewicz Kol. arch. Anna Raińczuk Kol. arch. Karol Skuza Okręgową Komisję Kwalifikacyjną w składzie: Przewodnicząca: Kol. arch. Zofia Piękoś Członkowie: Kol. arch. Ewa Gruszczyńska Kol. arch. Elżbieta Szczepińska Kol. arch. Wiesław Chmielewski Kol. mgr Dorota Szlenk Dziubek Kol. mgr Barbara Kapnik Kol. mgr Tadeusz Morawiec Kol. arch. Ewa Franta Kol. mgr Henryk Malawski Okręgowego Rzecznika Odpowiedzialności Zawodowej: Kol. dr arch. Barbarę Zastawniak Zastępcy Okręgowego Rzecznika Odpowiedzialności Zawodowej: Kol. mgr Marek Przedziński Kol. inż. Małgorzata Puchyr Delegatów na Zjazd Krajowy Izby Urbanistów w składzie: Kol. arch. Ewa Aryay Podhalańska Kol. arch. Jacek Banduła Kol. arch. Ruben Bardanaszwili Kol. mgr Elżbieta Dydek Kol. arch. Piotr Franta Kol. arch. Gabriela Gołuch Kol. arch. Maria Hawro Krajka Kol. arch. Magdalena Jaśkiewicz Kol. dr arch. Krzysztof Kafka Kol. arch. Agnieszka Mancewicz


Kol. mgr Antoni Matuszko Kol. arch. Maria Modzelewska Kol. arch. Wiesław Pankiewicz Kol. arch. Zofia Piękoś Kol. arch. Małgorzata Przybysz Ławnicka Kol. arch. Anna Remi Krawczyk Kol. arch. Zenon Rodak Kol. arch. Anna Staniewicz Kol. arch. Alicja Strojny Kol. mgr Jacek Sztechman Kol. arch. Marek Tomaszewski Kol. arch. Ewa Wacowska Kol. arch. Barbara Zastawniak Po wyborze nowego Przewodniczącego Okręgowej Rady Południowej Okręgowej Izby Urbanistów z siedzibą w Katowicach oficjalnie podziękowano Kol. arch. Markowi Tomaszewskiemu za wieloletnie sprawowanie, z wielkim zaangażowaniem i troską, funkcji Przewodniczącego przez niewątpliwie trudne dwie pierwsze kadencje. Kadencje, które nie były łatwe z uwagi na początki funkcjonowania Izby, konieczność radzenia sobie z nierzadkimi trudnościami lokalowymi i administracyjnymi. W słowach podziękowania wyraźnie podkreślono rolę, jaką były Przewodniczący Kol. arch. Marek Tomaszewski odegrał w stworzeniu standardów i wypracowaniu procedur koniecznych do funkcjonowania Izby. Na tym IX Okręgowy Zjazd Sprawozdawczo — Wyborczy Południowej Okręgowej Izby Urbanistów zakończono.

Sekretarz IX Okręgowego Zjazdu Sprawozdawczo —

Wyborczego Południowej Okręgowej Izby Urbanistów z siedzibą w Katowicach

Kol. arch. Alicja Grabowska

_____________________________________

Uchwała Nr IX/21/2010

z dnia 13 marca 2010r.

IX Zjazdu Sprawozdawczo-Wyborczego

Południowej Okręgowej Izby

Urbanistów z siedzibą w Katowicach

w sprawie kierunków działania Rady Południowej Okręgowej Izby

Urbanistów z siedzibą w Katowicach

Na podstawie art. 18 pkt 3 ustawy z dnia 15 grudnia 2000r. o samorządach zawodowych architektów, inŜynierów budownictwa oraz urbanistów (Dz.U z 2001 r. Nr 5, poz. 42 z późn. zm.) oraz §27 ust. 3 pkt 1 Statutu Izby Urbanistów (Uchwała Nr 11/V/2005 z dnia 17 czerwca 2005 roku IV Krajowego Zjazdu Izby Urbanistów, ze zmianami wprowadzonymi uchwalą Nr 11/V/2006 z dnia 2 czerwca 2006 roku V Krajowego Zjazdu Izby Urbanistów)

Zjazd Sprawozdawczo – Wyborczy Południowej Okręgowej Izby Urbanistów z siedzibą w Katowicach uchwala, co następuje:

§1

IX Zjazd Sprawozdawczo – Wyborczy Południowej Okręgowej Izby Urbanistów z siedzibą w Katowicach ustala następujące kierunki działań Rady Południowej Okręgowej Izby Urbanistów w najbliŜszym roku sprawozdawczym:

1) utworzenie zespołu ds. analiz problemów merytorycznych, w tym dotyczących rozstrzygnięć nadzorczych wojewodów i sądów administracyjnych,

2) kontynuacja prac zespołu ds. legislacji ukierunkowanych na poprawę warunków wykonywania zawodu urbanisty i kształtowania przestrzeni,

3) budowa systemu permanentnych szkoleń zawodowych dla członków izby,

4) zapewnienie szybkiego przepływu informacji pomiędzy organami Izby Urbanistów oraz moŜliwie szerokie ich udostępnianie członkom Izby,

5) przeanalizowanie wniosków zgłoszonych przez delegatów na IX Zjazd Sprawozdawczo–Wyborczy Południowej Okręgowej Izby Urbanistów i w miarę moŜliwości ich uwzględnienie w pracach Rady Okręgowej oraz sformułowanie stosownych wniosków na Zjazd Krajowy.

§2

Wykonanie uchwały zleca się Radzie Południowej Okręgowej Izby Urbanistów z siedzibą w Katowicach.

§3

Uchwała wchodzi w Ŝycie z dniem podjęcia i podlega przesłaniu do ministra właściwego do spraw gospodarki przestrzennej i mieszkaniowej.

* * *

Na ostatniej stronie okładki przedstawiamy

fotograficzny zapis zjazdu (str. 44)


KRAJOWY ZJAZD SPRAWOZDAWCZO –

WYBORCZY IZBY URBANISTÓW

W dniach 27 – 28 maja br. odbył się IX

Krajowy Zjazd Izby Urbanistów. Tym razem Zjazd miał charakter wyjątkowy: był to zjazd sprawozdawczo – wyborczy.

Zorganizowany został przez Radę Krajową oraz Okręg Wschodni Izby. Obrady odbywały się we wnętrzach Pałacu w Jabłonnej.

Obrady otwarł Pan Przewodniczący Krajowej Rady Izby Urbanistów Kol. Wiesław Bielawski witając jednocześnie gości, a wśród nich Panią Wójt Gminy Jabłonna Olgę Muniak, która przedstawiła zmagania służb komunalnych i mieszkańców z powodzią, która kilka dni wcześniej nawiedziła gminę.

Zjazd rozpoczął się od sprawozdań ustępujących organów, z zwłaszcza Rady Krajowej. Zjazd przyjął wszystkie sprawozdania oraz udzielił absolutorium ustępującej Radzie Krajowej i jej Przewodniczącemu – Kol. Wiesławowi Bielawskiemu.

Pierwszy dzień był poświęcony dyskusjom nad doświadczeniami zebranymi w czasie ostatniej kadencji i ich podsumowaniom. Swoimi spostrzeżeniami oraz propozycjami kierunków działania w przyszłej kadencji podzielił się też ustępujący Przewodniczący. Swoje stanowisko zaprezentował już wcześniej na konferencji na temat kierunków działania izby. Jego zdaniem izba stoi przed koniecznością poprawy sprawności działania jej poszczególnych organów, co jest możliwe do osiągnięcia wyłącznie poprzez większą profesjonalizację. Dyskusja była dość ożywiona; jednak ostatecznie żadna uchwała w tej sprawie przez Zjazd nie została podjęta.

Jednym z gości Zjazdu, przybyłym w trakcie obrad, był Minister Olgierd Dziekoński. Podjęta została krótka i dość burzliwa dyskusja nad jego propozycją zmian Ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Wobec niemożności rozwiązania zgłaszanych przez delegatów problemów oraz nieuzgodnieniu

wspólnego stanowiska, ustalono, że rozmowy należy prowadzić dalej w ramach oddzielnie zorganizowanej konferencji. Zdaniem wielu delegatów prowadzenie dalszych rozmów w świetle stanowiska Ministerstwa nie przyniesie, tak jak dotąd nie przynosiło, żadnych spodziewanych efektów i jest bezcelowe.

Pierwszego dnia intensywnie pracowała Komisja Wnioskowa – zbierająca i opracowująca wnioski do uchwały programowej Zjazdu oraz Komisja Wyborcza – kompletująca listę kandydatów do organów Izby Krajowej. W obydwu Komisjach bardzo aktywnie pracowali członkowie naszej Izby Południowej. Prace w Komisji Wnioskowej trwały do późnych godzin nocnych.

Pierwszy dzień zjazdu zakończył się wyborem nowego Przewodniczącego Rady Krajowej. Został nim członek naszej Południowej Okręgowej Izby Urbanistów – Kol. Jacek Sztechman. W swoim wystąpieniu zaprezentował swoje stanowisko oraz ogólny program na nadchodzącą kadencję.

Drugi dzień – to dzień rozmów na temat przyszłości oraz wyborów członków organów szczebla krajowego. Wielu członków naszej Izby Okręgowej zostało wybranych do organów Krajowej Izy Urbanistów.

Zjazd był także, oczywiście, miejscem i okazją na spotkania i rozmowy kuluarowe. Jest to miejsce, w którym możemy poznać problemy planistyczne i zawodowe naszych kolegów z różnych stron Polski. Wtedy zauważamy, jak wiele nas łączy. Z jakimi wieloma podobnymi problemami się spotykamy. _________________________________________

Uchwała Nr 9/IX/2010

IX Krajowego Zjazdu Izby Urbanistów

z dnia 28 maja 2010 r.

w sprawie programu działania samorządu

zawodowego urbanistów

Na podstawie art. 31 pkt 11 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o samorządach zawodowych architektów, inŜynierów budownictwa oraz


urbanistów (Dz. U. z 2001 r Nr 5, poz. 42, z późn. zm.) oraz §13 ust. 2 uchwały nr 1/V/2006 V Krajowego Zjazdu [ Urbanistów z dnia 2 czerwca 2006 r. w sprawie regulaminu Krajowych Zjazdów Izby Urbanistów, uchwala. co następuje:

§1

Zobowiązuje się Krajową Radę oraz inne organy IŜby Urbanistów do:

1) wspierania działań umoŜliwiających poprawę kontaktów między organami Izby, a takŜe między organami i członkami Izby,

2) kontynuowania działań w zakresie poprawy stanu prawa regulującego zagadnienia planowania i zagospodarowania przestrzennego i warunków wykonywania zawodu urbanisty.

§2

Krajową Radę w trakcie III Kadencji zobowiązuje się do:

1) prowadzenie działań dotyczących oceny funkcjonowania obowiązujących aktów prawnych uraz opiniowania projektów aktów prawnych z zakresu planowania i zagospodarowania przestrzennego;

2) kontynuowania działań zmierzających do przywrócenia uprawnień urbanistycznych i egzaminu dla wszystkich kandydatów do Izby;

3) podjęcia działań zmierzających do wprowadzenia wymogu ukończenia studiów wyŜszych drugiego stopnia dla osób ubiegających się o członkostwo w Izbie,

4) ustalenia zasad i warunków uczestniczenia urbanistów w postępowaniach o udzielenie zamówienia publicznego, w szczególności poprzez opracowanie zasad wyceny sporządzania studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, aktualizację i uproszczenie zasad wyceny sporządzania miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego;

5) przeprowadzenia badania sprawozdania finansowego za ostatni pełny rok swojej kadencji;

6) kontynuacji działań dotyczących wypracowania zasad i sposobu funkcjonowania Izby Urbanistów, na tle dotychczasowych doświadczeń w szczególności poprzez organizowanie spotkań i konferencji programowych.

§3

Krajową Radę w okresie do X Krajowego Zjazdu Izby Urbanistów zobowiązuje się do:

1) przygotowania projektu zmiany Statutu Izby w zakresie zwiększenia liczby członków okręgowych komisji kwalifikacyjnych;

2) przygotowania regulaminu odznak Izby Urbanistów;

3) przygotowania regulaminu w sprawie zasad wypłacania diet dla członków organów Krajowej Izby Urbanistów;

4) oceny funkcjonowania, a w przypadku kontynuacji konkursu na najlepsze opracowania planistyczne, zmianę regulaminu w niezbędnym zakresie

§4

Krajową Komisję Kwalifikacyjną, we współpracy z Krajową Radą, zobowiązuje się w okresie do X Krajowego Zjazdu Izby Urbanistów do oceny funkcjonowania regulaminu nadawania tytułów .„Rzeczoznawca Izby Urbanistów”, wraz z ewentualnym przygotowaniem zmian i wyjaśnień jego postanowień ze szczególnym uwzględnieniem jakościowej oceny dorobku zawodowego kandydatów.

§5

Krajową Komisję Kwalifikacyjną we współpracy z Krajową Radą, zobowiązuje się w okresie III Kadencji do opiniowania wymagań programowych w zakresie kształcenia zawodowego urbanistów i przekazywania w tych sprawach wniosków właściwym instytucjom.

§6

Krajowego Rzecznika Odpowiedzialności Zawodowej, we współpracy z Krajową Radą zobowiązuje się w okresie do X Krajowego Zjazdu Izby Urbanistów do oceny funkcjonowania regulaminu okręgowych rzeczników odpowiedzialności zawodowej i Krajowego Rzecznika Odpowiedzialności Zawodowej Izby Urbanistów, w szczególności dla zapewnienia pomocy prawnej i merytorycznej rzecznikowi w trakcie postępowania dyscyplinarnego, w tym rozprawy przed sądem dyscyplinarnym.

§7

Krajowy Zjazd przekazuje Krajowej Radzie zestaw wniosków szczegółowych stanowiący załącznik do protokołu z obrad Zjazdu.

§8

Uchwała wchodzi w Ŝycie z dniem podjęcia.


„Quo vadis” planowanie przestrzenne Polski.

Planowanie przestrzenne jako jedna z podstawowych dziedzin działalności człowieka kształtujących bezpośrednio przestrzeń, w której toczą się wszystkie jego procesy życiowe stanowi jeden z głównych przedmiotów działania jej użytkowników.

Dyskusje — zarówno bezpośrednie jak i medialne — toczące się w ostatnich latach zarówno w środowisku planistów przestrzennych (urbanistów) „ architektów jak i na forum społecznym, obejmujące różnorodne aspekty planowania przestrzennego a głównie pogarszający się obraz ładu przestrzennego kraju jak i stan podstaw prawnych regulujących zasady kształtowania przestrzeni - nie napawają optymizmem.

Brak pozytywnych odczuć wywołują zarówno efekty realizacyjnych działań w gospodarowaniu przestrzenią - bo te dadzą się łatwo zauważyć, jak i tematyka toczących się w środowiskach profesjonalistów — dyskusji. Znaczna ich część jest poświęcona sprawom towarzyszącym właściwym działaniom planistycznym a mianowicie: metodom organizowania przetargów na prace planistyczne, krytyce uczestników przetargów z uwagi na proponowane przez nich „dumpingowe” wyceny opracowań i faktowi istnienia konkurencji.(Nb. to niewątpliwie zjawisku konkurencji zawdzięczamy postęp cywilizacyjny.) Innymi torami przebiegają dyskusje na tematy merytoryczne, tj. dyskusje nad okolicznościami przemian gospodarczo — społecznych i związanymi z tym bezpośrednio — kierunkami przemian w kształtowaniu przestrzeni kraju. Niekiedy można odnieść wrażenie. iż zagadnienia organizacyjne poprzedzające działania merytoryczne są ważniejsze niż wyznaczanie perspektyw rozwoju przestrzennego w warunkach gwałtownie dokonujących się przemian tych czynników i aspektów rozwoju kraju, którym powinien odpowiadać system kształtowania przestrzeni.

W tej sytuacji wydaje się celowe krótkie przypomnienie, czym było planowanie przestrzenne a zwłaszcza urbanistyka w przeszłości a także, jakie tradycje posiada planowanie przestrzenne w Polsce.

Planowanie przestrzenne a zwłaszcza urbanistyka posiadają wielowiekową tradycję, natomiast nadanie im rangi sztuki nastąpiło w okresie renesansu, gdy zaczęły powstawać teoretyczne modele miast, koncepcje „miast idealnych”. Celem prac nad tego typu modelami były próby optymalnej dyspozycji funkcji miasta i odpowiadających im - obszarów odpowiadających tym funkcjom.( Próby tego rodzaju podejmowali m.in. Leonardo da Vinci i Soler.)

Znacznie intensywniejszy rozwój sztuki planowania przestrzennego a zwłaszcza urbanistyki nastąpił w XIX i XX wieku. M.in. powstała wtedy koncepcja „miasta przemysłowego” („La ville industrielle”, autor: Tony Garnier.) Przełom XIX i XX w. stał się okresem intensywnego rozwoju teorii planowania miast, z uwagi na skutki rewolucji przemysłowej i wzmożonego ilościowego i strukturalnego wzrostu miast.

Wśród wielu twórców idei urbanistyki należy niewątpliwie wymienić twórcę idei „miasta ogrodu”, którym był Patrick Abercrombie (tytuł oryginału: „Garden cities of tomorrow”.) i działającego w okresie międzywojennym teoretyka kształtowania miast - Otta i jego dzieło: „Die Stadt von Morgen”.

W latach 40 i 50 XX wieku poj awia się szereg teoretyków w dziedzinie planowania miast, zarówno w Europie jak i Stanach Zjednoczonych. W Stanach Zjednoczonych powstały wówczas liczne teorie, które wykorzystywały zarówno w swej istocie jak i stosowanej terminologii - metody planowania strategii militarnych. Należy też wspomnieć o podejmowanych próbach tworzenia optymalnych, z punktu widzenia gospodarczego - teoriach „ pozwalających na dokonywanie wyboru i ustalanie najdogodniejszych rozwiązań funkcjonalno — przestrzennych terenów miasta, poprzez sporządzanie bilansów zysków i strat, zależnie od wyboru sposobu użytkowania terenów miasta. (N. Lichfleld: „Planning Balance Sheet”.)


Liczba nowych teorii rozwoju miast zwiększała się w miarę postępującego rozwoju ilościowego miast i narastających konfliktów: rozwoju gospodarczego wobec możliwości zaspokojenia potrzeb mieszkańców i użytkowników rosnących miast, przekształcających się w metropolie.

Przykładem podejmowanych prób rozwiązywania problemów rosnących miast - były powstające w Europie po II wojnie światowej miasta satelitarne: Vallingby w Szwecji Harlow w aglomeracji Londynu, Stevenage oraz szereg osiedli satelitarnych wokół Londynu, Paryża oraz innych większych metropolii i miast Europy.

Istotnym elementem w rozwoju teorii planowania przestrzennego był fakt, iż rozwój ten odbywał się w ramach działań interdyscyplinarnych, obejmujących wszystkie aspekty gospodarowania przestrzenią, wśród których należy wymienić niektóre jak np. demografia, socjologia, ekonomia( przemysł, rolnictwo, usługi), mieszkalnictwo, rekreację, elementy ochrony środowiska, ochronę walorów zabytkowych, transport oraz infrastrukturę.

Owa interdyscyplinarność planowania przestrzennego jest wyróżniającą je cechą wśród innych rodzajów planowania i projektowania.

W tym krótkim przeglądzie historii planowania przestrzennego w tym szczególnie teorii urbanistyki, trzeba wspomnieć o podejmowanych, zwłaszcza w okresie międzywojennym inicjatywach, których celem było sformułowanie generalnych zasad prawidłowego konstruowania miast, w tym przede wszystkim była to Karta Ateńska, uchwalona w 1933r.

Na szczególną uwagę zasługują osiągnięcia polskich urbanistów, wyróżniających się nowatorstwem i wszechstronnym podejściem do problemów konstrukcji optymalnego miasta. W okresie międzywojennym a następnie w latach powojennych wnieśli oni ogromny wkład do tworzenia teorii prawidłowego kształtowania miast. Olbrzymi wkład w dziedzinie s z t u k i prawidłowego kształtowania przestrzeni miejskich wniósł Prof. Tadeusz Tołwiński, autor obejmującego trzy tomy kompendium wiedzy na ten temat. (I tom „Urbanistyki” obejmował historię projektowania i rozwoju miast, tom II - był poświęcony teorii prawidłowego planowania miast, natomiast tom I „Zieleń”, ostatecznie zredagowany przez Prof. Kazimierza Wejcherta, współpracownika

Prof. Tołwińskiego już po śmierci autora - został poświęcony historii i roli zieleni w obszarze miast.) Trzeba przy tym wspomnieć, iż dzieło polskiego autora znalazło się - jako jedyne w tej dziedzinie - kompendium wiedzy nt. kształtowania przestrzeni miasta — w Bibliotece Kongresu Stanów Zjednoczonych.

Warto przytoczyć opinię nt. dzieła Prof. Tołwińskiego, wyrażoną przez jego uczniów i współpracowników: „Jako jeden z pierwszych Tołwiński zrozumiał, że miasto jest organizmem żywym, rozwijającym się lub obumierającym, który będzie funkcjonował prawidłowo jedynie wówczas, jeśli zapewni swemu mieszkańcowi dobre mieszkanie, wygodny warsztat pracy i tereny godziwego wypoczynku” „Tworząc teorię urbanistyki w oparciu o historię i wiekami potwierdzone doświadczenia, Tołwiński wskazuje na czynniki: fizjografii, komunikacji, obronności społeczno - gospodarcze, obyczajowo — prawne oraz czynnik przestrzennej kompozycji miasta, jako na główne wyznaczniki jego kształtowania. Tołwiński poszukuje zawsze elementów trwałych w swej teorii, jako drogowskazów wśród zmienności — ujmuje pogląd na miasto współczesne od strony niezmiennych potrzeb i dobra człowieka. Miasto Tołwińskiego — to żywy organizm służący swą konstrukcją i formą zarówno społeczności ludzkiej jak i każdej jej jednostce.” „Jedną z najważniejszych cech szkoły urbanistycznej Profesora było to, że nie była tylko szkołą teorii, ale i m y ś l e n i a” Dzieło Prof. Tołwińskiego opublikowane po raz pierwszy w 193”7 r. zostało wydane ponownie po wojnie w 1949 r., tom II „Zieleń” ukazał się w 1963 r.

Niezwykle znaczącym dla rozwoju polskiej szkoły urbanistyki był okres ok. czterdziestu lat od chwili zakończenia I wojny światowej. Szkoła ta ukształtowała się w niemałej mierze jako konieczność likwidacji zniszczeń wojennych ale osiągnięcia realizacji odbudowy i rozbudowy miast oraz tworzenie nowych ośrodków miejskich - odbywało się w sposób, który nawiązywał do zasad prawidłowo kształtowanych zespołów miejskich. Wśród przykładów realizacji można wymienić: odbudowę i rozbudowę: Warszawy, Gdańska, Wrocławia a także budowę: Nowej Huty, Nowych Tych.

Osiągnięcia i renoma polskiej szkoły urbanistycznej spowodowały, iż jej przedstawiciele - jako cenieni


twórcy założeń urbanistycznych działali zarówno w krajach Zachodniej Europy (Wielka Brytania, Francja), Bliskiego Wschodu (Syria, Irak), Afryki (Algieria, Tunis, Libia, Nigeria), Australii i Nowej Zelandii. Polscy urbaniści działali nie tylko jako twórcy, projektanci ale również wykładowcy i konsultanci. Polscy urbaniści byli autorami zarówno planów wielko przestrzennych: regionów, departamentów, aglomeracji jak i planów ogólnych miast a także planów zespołów osiedli których elementy były opracowywane jako plany szczegółowe Polscy specjaliści pełnili również funkcje międzynarodowych ekspertów i doradców — również ekspertów Organizacji Narodów Zjednoczonych.

Przechodząc do aktualnych problemów planowania przestrzennego w Polsce - nie sposób (niestety) nie zauważyć postępującego procesu deprecjonowania zarówno planowania przestrzennego jako wyjątkowej dziedziny działań w zakresie zachowania i kształtowania ładu przestrzennego — jak i obniżania rangi planistów przestrzennych, urbanistów, począwszy od lat 90 — tych XX wieku. Niewątpliwie przemiany gospodarcze tj. przywrócenie zasad gospodarki wolnorynkowej, skądinąd stanowiące naturalną konsekwencję znaczących zmian politycznych i powrót do przerwanego na kilkadziesiąt lat — procesu rozwoju gospodarczo — społecznego reprezentują szereg pozytywnych zmian w sposobie funkcjonowania społeczeństwa. Fakt przywrócenia nadrzędnej roli prawu własności — doprowadziło do nadania temu prawu — znaczenia fetysza. Jedynie własność wpływa obecnie w Polsce na drogi kształtowania i rozwoju planowania przestrzennego.

W praktyce - kult prawa własności sprowadza wszelkie poczynania planistyczne do zasady: kto dysponuje większymi zasobami finansowymi - winien być j e d y n y m decydentem warunków rozwoju i kształtowania przestrzeni

Śmieszne ale i żałosne zarazem stają się w tej sytuacji głosy krytyki i ubolewania nad potęgującym się chaosem przestrzennym kraju, brzydotą powstających zespołów przestrzennych i pojedynczych obiektów architektonicznych a także nad niedogodnościami funkcjonowania miast i ich wydzielonych obszarów. Jesteśmy świadkami niepokojącego procesu przemiany pojęcia:

„demokracja” w anarchię i to nie tylko w odniesieniu do problemu kształtowania przestrzeni kraju.

W tej sytuacji podejmuje się różnorodne działania, robi się wszystko, aby wykazać całkowitą nieprzydatność (jeśli nie wręcz — szkodliwość) wszelkich prób zachowania i kształtowania ładu przestrzennego, obejmującego zarówno racjonalną dyspozycję terenów jak i odpowiadający normom estetycznym - wygląd projektowanych zespołów zabudowy i pojedynczych obiektów architektonicznych. Jakie są (poza absolutną dominacją prawa własności!) — powody pogarszającego się chaosu przestrzennego?

Jednym z istotnych elementów jest tworzenie coraz bardziej „Liberalnych” dokumentów prawa „regulujących zasady działań planistycznych( tzw. „liberalizacja” — to niezbyt nawet zakamuflowane sprzyjanie najróżnorodniejszym inicjatywom inwestorów, inicjatywom które przecież nie zawsze świadczą o znajomości nawet podstawowych zasad realizowania określonego typu — inwestycji.)

Jednostki administracyjne, zwłaszcza samorządowe, odpowiedzialne za sposób realizacji inwestycji, zarówno na etapie ustalania ogólnych warunków planistycznych jak i bezpośredniej realizacji — nie mają prawie żadnych możliwości czynnego wpływania na nie zawsze udane koncepcje i projekty architektoniczne. (Tutaj przeszkodę stanowi: „prawo autorskie”!) Tak więc — możliwość wykorzystania wiedzy planistycznej jest ograniczona niemal do zera. i w rzeczywistości — do prowadzenia postępowania niekoniecznie potrzebni są planiści przestrzeni (urbaniści architekci). Wystarczy znajomość niezbędnych przepisów aby doprowadzić do wydania decyzji planistycznej: znajomość zasad sztuki planistycznej nie ma większego znaczenia!

(Nb. symptomatyczne od dłuższego czasu — jest konsekwentne dążenie do stworzenia „kamufłażu” nazwy ministerstwa, odpowiedzialnego za problemy planowania przestrzennego i architektury. Z nazwy ministerstwa skrupulatnie eliminowano takie terminy jak: „architektura” „planowanie przestrzenne”, bądź „budownictwo” i


obecnie jest to jak wiadomo — Ministerstwo Infrastruktury!.)

- Jednym z czynników (np. dość często pomijanym w analizach przyczyn pogarszającego się stanu zagospodarowania przestrzeni) - jest e t y k a z a w o d o w a osób, powołanych do prawidłowych działań w zakresie planowania przestrzennego i architektury. Niejednokrotnie specjaliści tych dziedzin informują potencjalnych inwestorów o możliwych drogach i sposobach omijania różnych restrykcyjnych (często „niewygodnych”) przepisów prawa. (Np. o możliwości dokonania dodatkowych podziałów geodezyjnych terenu inwestycji, dla wyeliminowania z postępowania administracyjnego — niewygodnego sąsiada, będącego stroną w postępowaniu administracyjnym dla wydania decyzji WZ, nie mówiąc już o innych metodach omijania prawa.)

- O problemach związanych z konstruowaniem nowelizacji bądź nowych ustaw i dokumentów regulujących zasady planowania przestrzennego i projektowania architektonicznego powiedziano już bardzo wiele: służą i służyły temu bezpośrednie dyskusje jak i polemika medialna. Trzeba jednak jeszcze raz powtórzyć, iż kolejne projekty nowelizacji zarówno ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym jak i ustaw współ regulujących gospodarowanie przestrzenią — budzą coraz więcej kontrowersji tak pod względem merytorycznym jak i proceduralnym. Kolejne propozycje mają na celu zagwarantowanie inwestorom absolutnej swobody w realizowaniu najbardziej nawet absurdalnych zamierzeń. Jedynym kryterium stał się status majątkowy inwestora, natomiast takie zasadnicze czynniki i elementy prawidłowego kształtowania przestrzeni jak: ustalenie funkcji jednostek przestrzennych (miast, ich dzielnic i wydzielonych obszarów,), tworzenie wnętrz urbanistycznych, zachowanie i kształtowanie osi widokowych, dostosowanie rozwiązań przestrzennych do charakteru miejsca, generalnie - zapewnienie zrównoważonego rozwoju obszaru i harmonijnych struktur — pozostaje całkowicie poza zainteresowaniem twórców prawa

Podsumowanie powyższych spostrzeżeń prowadzi do sformułowania wniosków, które z pewnością nie wyczerpują wszystkich aspektów gospodarki przestrzennej Polski, ale w jakiejś mierze stanowią

przyczynek w dyskusjach nt. ładu przestrzennego kraju.

- Środowisko planistów przestrzennych i architektów winno się nadal w coraz większym stopniu angażować w sprawy m e r y t o r y c z n e procesów planistycznych, wykorzystując wiedzę i tradycje planowania przestrzeni zarówno krajowe jak i zagraniczne.

- Należy podjąć konkretne działania w zakresie wykorzystywania metod i technik planistycznych krajów znacznie skuteczniej rozwiązujących problemy zachowania równowagi między rozwojem gospodarczym (w warunkach gospodarki wolnorynkowej o wieloletniej tradycji i doświadczeniach) a zachowaniem podstawowych zasad s z t u k i planowania, co umożliwia harmonijny, zrównoważony rozwój przestrzenny(nie tylko jako „papierowe” hasło ustawowe!.)

- Opracowaniem prawnych podstaw planowania przestrzennego winien zająć się zespół autorski o wiedzy i doświadczeniu planistycznym pozwalającym na sformułowanie problemów i zasad ich rozwiązywania zgodnie z podstawami planowania przestrzennego, jako interdyscyplinarnej dziedziny nauki, z przywróceniem tak istotnej, koordynacyjnej roli planisty przestrzennego.

Fetysz nadrzędności zaspokojenia interesów jednostki nie może umniejszać roli i znaczenia potrzeb społecznych. Niestety, planowanie przestrzenne staje się coraz bardziej aspołeczne, do czego m.in. w dużej mierze przyczynia się gospodarka terenami prowadzona przez władze samorządowe jak i ograniczanie w procesach planistycznych — udziału przedstawicieli nauk społecznych.

Mgr inŜ. arch. Anna Hrabal


WARUNKI WYKONYWANIA ZAWODU URBANISTY Warunki należy zanalizować na kilku podstawowych płaszczyznach: 1. Uwarunkowania zewnętrzne — otoczenie prawne. 2. Uwarunkowania współpracy na linii samorząd loka1ny projektant. 3. Uwarunkowania wewnątrz korporacyjne.

1. Uwarunkowania zewnętrzne — otoczenie

prawne.

Panuje powszechna opinia, że otoczenie prawne jest „toksyczne”. Powyższe wynika:

- z braku systemowego podejścia do gospodarki przestrzennej i roli planowania przestrzennego;

- z częstej zmiany przepisów prawa w zakresie planowania i zagospodarowania przestrzennego;

- niespójność przepisów dot. planowania przestrzennego z przepisami w zakresie

zagospodarowania przestrzennego i regulującymi procesy inwestycyjne, częsta zmiana definicji i podstawowych pojęć, a przeważnie brak definicji (chaos) jak w zakresie

planowania tak i w jej otoczeniu;

- brak ustawowego uznania prymatu prawa materialnego i pojęć z niego w stosunku do unormowań wynikających z przepisów „otoczenia” przestrzennego (np. co innego usługi w tradycji projektowania urbanistycznego, a co innego wynikające z prawa z zakresu działalności gospodarczej);

- brak rozróżnienia planów ogólnych od planów szczegółowych, w sytuacji gdzie plany miejscowe, przeważnie w swej treści merytorycznej są ogólne, a ustalenia tekstowe wg wymogów prawa przesadnie szczegółowe,

ingerujące w materię projektowania architektonicznego;

- inne, przykładów można mnożyć wedle uznania — nie zabraknie na kilka tomów.

Powyższe skutkuje sprowadzeniem urbanisty do roli „pismaka”, potulnie realizującego różne dziwaczne „polecenia”, „nakazy” i „zakazy” różnych organów i instytucji, powołanych do

nadzorowania, uzgadniania i opiniowania efektów pracy projektanta. Interpretacja przepisów prawa, a raczej brak pojmowania materii projektowej, przez przedstawicieli tych instytucji, jeżeli jest rozbieżna z interpretacją urbanisty (zespołu projektantów), to urbanista przeważnie nic nie ma do powiedzenia, bo urbanista nie ma mocy nadzorowania nadzorujących (wystarczy przywołać przykłady z wyczynów urzędników rozstrzygających o zgodności planów ze studium gminy, przyrodników, konserwatorów i SKO). Ponadto, „nadzorujący” są bezkarni z mocy urzędu, przed nikim nie ponoszą odpowiedzialności za nieuzasadnione zawieszenie procedowania planu, lub za wymuszanie ponoszenia dodatkowych kosztów przez samorządy na „eksperckie” opracowania, a co za tym idzie, za torpedowanie rozwoju społeczno — gospodarczego lokalnej społeczności i nie tylko.

Interpretacja, celowości opracowania planów, wedle ich przydatności do wydania decyzji o pozwoleniu na budowę, jest z zasady niewłaściwe. Celem planowania nie jest biurokratyczna zgodność z wymogami wydawania decyzji, a rozstrzygnięcie układu urbanistycznego, aktualnie nazywanego ładem i porządkiem, a w tradycji projektowania kompozycją urbanistyczną. Cała reszta jest pochodną, a nie celem planowania.

„Zapisywane”, a nie narysowane plany (kompozycja), skutkuje tym, że prawdziwe władztwo planistyczne przechodzi z rąk samorządu lokalnego i urbanisty do „speców” od komentowania zapisów planu. Wiadomo jak jest z interpretacją przepisów, co „znawca” to inna interpretacja. Skutkiem jest także


katastrofalne obniżenie pozycji i opiniotwórczej roli naszego środowiska, co dobrze widać w traktowaniu merytorycznych wniosków do projektów ustaw, przez ministerialnych urzędników.

Co dalej? Bez wątpienia należy nie tracić nadziej

i dalej pracować nad wzmocnieniem pozycji

środowiska w każdej możliwej sytuacji. Do

naszej racji należy pozyskać, jako zaplecze

„polityczne”, bo innego nie ma, środowiska

samorządu lokalnego (mam na myśli ich

reprezentacje - związki gmin, miast itp.). Należy

zastanowić się nad propozycjami zacieśnienia

współpracy z w/w środowiskiem.

2. Uwarunkowania współpracy na linii

samorząd lokalny projektant.

W otoczeniu zewnętrznym, pozycja naszego środowiska na linii współpracy z samorządem lokalnym jest w mojej percepcji, zasadniczo poprawna. Nadał jesteśmy postrzegani jako grono „znawców zagadnienia” i jako pożyteczny (a nie tylko obligatoryjny) partnerzy w rozwiązywaniu ważnych dla gmin problemów. Ale zdarzają się przypadki prób arbitralnego narzucania nieuzasadnionych rozstrzygnięć urbanistycznych projektantom, przez przedstawicieli władzy lokalnej. Naciski nie zawsze wynikają ze złej woli, a nieraz są skutkiem presji, jakim podawane są władze lokalne z różnych stroń, w tym przez uwarunkowania ekonomiczne i prawne, właścicieli nieruchomości itd. Brak możliwości

sformułowania umowy z uwzględnieniem autorskich praw, w zasadzie pozbawia projektantów podstaw formalno — prawnych, do obrony własnej pozycji.

Co dalej Należy zastanowić się nad

propozycjami poprawy warunków współpracy z

w/w środowiskiem. Należy pochylić się nad

propozycją Kolegi J. Mogielnickiego o regulacji

ustawowej w zakresie obowiązków i praw

urbanisty tj. statutu urbanisty.

3. Uwarunkowania wewnątrz korporacyjne.

W tym zakresie ważne jest, zdiagnozowanie procesów i zmian zachodzących w otaczającym nas świecie (cywilizacyjnych, kulturowych, gospodarczych), a w ślad za tym określenie problemów, stawianych przez otoczenie zewnętrzne, dla zawodu urbanisty. Gotowość środowiska zawodowego, w sprostaniu nowym wyzwaniom wyraża się przede wszystkim w inicjowaniu nowych, przemyślanych pomysłów w zakresie rozwiązań systemowych, metodologii projektowania, szkolenia przyszłych i aktualnych członków korporacji, w umiejętności nawiązania wsp z głównymi graczami na arenie gospodarki przestrzennej (ze środowiskami i ich reprezentantami). Należy postawić pytanie, czego wymaga współczesny świat od urbanisty, kim jest lub może być w przyszłości urbanista i jakie ma pomysły na rozwiązanie problemów w zakresie własnej kompetencji Największą słabością naszego środowiska jest to, że znajdujemy się cały czas w defensywie, odpowiadamy i to na warunkach narzuconych na „wrzutki” i „sztuczki,” nie zawsze skłonnych do partnerskiej współpracy z nami graczy; jako środowisko nie jesteśmy przygotowane do zachowań ofensywnych, brak nam wypracowanego konsensusu w kilku podstawowych sprawach systemowych (gospodarka przestrzenna, planowanie przestrzenne, zawód urbanisty, ustrój korporacyjny itd.). Podejmując decyzje w zakresie konsensusu, uzbroimy naszych reprezentantów w „gotowe” pomysły i będziemy mogli wymagać od nich realizacji postawionych celów.

Co dalej? Zorganizować się w kierunku przygotowania konsensusu w najważniejszych sprawach, poprzez przygotowanie odpowiednich raportów, opracowań itp i stosownych uchwal, mogących być podjętych na zjazdach izb okręgowych i krajowej.

Mgr inŜ. arch Ruben Bardanaszwili


Okręgowy Zjazd Sprawozdawczo – Wyborczy Południowej Okr ęgowej Izby

Urbanistów (ciąg dalszy ze strony 32)

Prezydium Zjazdu

dyskusje….

wybory do Organów Izby

Komisja Wnioskowa obraduje…

podziękowania dla Marka Tomaszewskiego, który pełnił funkcje Przewodniczącego ORIU w latach 2002-2009

Komisja Wyborcza…..

Documents

Biuletyn Informacyjny 2/2010