EJDERHALARINKADERİ

(FELSEFE YÜZÜĞÜ 3. KİTAP)

MORGAN RİCEwww.bizimherseyimiz.blogspot.com

Morgan Rice Hakkında Morgan Rice, 11 kitaplık (ve hala devam

eden) genç yetişkin serisi VAMPİRGÜNLÜKLERİ; 2 kitaptan oluşan (ve devameden) kıyamet sonrası gerilim, 1 numaralı çoksatan KÖLETÜCCARLARI ÜÇLEMESİ; 13kitaptan oluşan (ve devam eden), 1 numaralıçok satan destansı FELSEFE YÜZÜĞÜkitaplarının 1 numaralı çok satan yazarıdır.

Morgan’ın kitapları hem basılı hem de

sesli olarak bulunabilir. Tercümesinin yapıldığıdiller: Almanca, Fransızca, İtalyanca,İspanyolca, Portekizce, Japonca, Çince,İsveççe, Hollandaca, Türkçe, Macarca, Çekçeve Slovakça (daha farklı dillere tercümesi deyapılmakta).

DÖNÜŞÜM (Vampir Günlükleri’nin 1.

kitabı) ve KAHRAMANLARIN GÖREVİ

(Felsefe Yüzüğü 1. kitap) ücretsiz olarakAmazon üzerinde indirilebilir durumda!

Morgan sizi dinlemeyi çok seviyor,

dolayısıyla lütfen www.morganricebooks.comadresini ziyaret edip eposta listesine eklenin,ücretsiz bir kitap kazanın, ücretsiz hediyeleralın, ücretsiz uygulamaları indirin, Facebook veTwitter ile bağlanın ve irtibatta kalın!

Morgan Rice İçin Yazılan ÖvgülerdenBazıları

“FELSEFE YÜZÜĞÜ ani bir başarı için herşeye sahip: entrika, karşı entrika, gizem, yiğitşövalyeler, kırık kalpler ile dolu çiçekli aşklar,aldatma ve ihanet. Sizi saatlerce eğlendirecekve her yaştaki okuyucuyu memnun edecek. Tümfantezi okurlarının kütüphanesinde bulunmasınıtavsiye ettiğimiz bir kitap.”--Books and Movie Reviews, Roberto Mattos “Rice daha başlangıçtan sizi hikâyenin içine çokbaşarılı bir şekilde çekiyor; betimlemelerindekullandığı kaliteli üslup size adeta ortamın birresmini çiziyor. Çok güzel yazılmış ve çok hızlıokunuyor.”--Black Lagoon Reviews (Dönüşüm) “Genç okurlar için ideal bir hikâye. MorganRice enteresan ve baş döndürücü bir

şaşırtmacayla iyi iş çıkartmış. Canlandırıcı vebenzersiz… Seri bir kız etrafındaodaklanıyor… Sıra dışı bir kız! Okuması kolayfakat oldukça hızlı… Derecelendirme: PG.”--The Romance Reviews (Dönüşüm) “Başlangıçtan itibaren ilgimi çekti ve bir dahada bırakmadı… Bu inanılmaz macera dahabaşlangıcından itibaren çok hızlı ve maceradolu. Bir tek boş an bile bulamayacaksınız.”--Paranormal Romance Guild (Dönüşüm) “Aksiyon, romantizm, macera ve belirsizlikdolu bir sıkışma. Bu kitabı elinize alın veyeniden âşık olun.”--vampirebooksite.com (Dönüşüm) “Harika bir hikâye... Gece boyunca elinizdendüşürmek istemeyeceğiniz bir kitap. Sonu isetam bir heyecan seli; o kadar muhteşem ki, daha

sonra ne olduğunu öğrenebilmek için hemenikinci kitabı almak isteyeceksiniz.”--The Dallas Examiner (Sevilmiş) “ALACAKARANLIK ve VAMPİRGÜNLÜKLERİ’ne bir rakip ve son sayfasınakadar okumak istemenizi sağlayacak bir kitap!Macera, aşk ve vampirleri seviyorsanız, bu kitaptam size göre!”--Vampirebooksite.com (Dönüşüm) “Morgan Rice bir kez daha inanılmaz yeteneklibir hikâye anlatıcı olduğunu kanıtlıyor… Bukitap vampir/fantezi türünün genç fanları dadâhil geniş bir kitleyi çekebilir. Hiçbeklenmedik ve sizi şoke edecek bir sonlabitiyor.”--The Romance Reviews (Sevilmiş)

Morgan Rice Kitapları

FELSEFE YÜZÜĞÜKAHRAMANLARIN GÖREVİ (1. KİTAP)

KRALLARIN YÜRÜYÜŞÜ (2. KİTAP)EJDERHALARIN KADERİ (3. KİTAP)

GURUR AĞLAYIŞI (4. KİTAP)ŞEREF YEMİNİ (5. KİTAP)

KAHRAMANLIK SALDIRISI (6. KİTAP)KILIÇ AYİNİ (7. KİTAP)

SİLAHLARIN TESLİMİ (8. KİTAP)BÜYÜLÜ GÖKYÜZÜ (9. KİTAP)

KALKAN DENİZİ (10. KİTAP)ÇELİĞİN HÜKÜMDARLIĞI (11. KİTAP)

ATEŞ ÜLKESİ (12. KİTAP)KRALİÇELERİN YÖNETİMİ (13. KİTAP)

KÖLETÜCCARLARI ÜÇLEMESİ

ARENA 1: KÖLETÜCCARLARI (1. KİTAP)ARENA 2 (2. KİTAP)

VAMPİR GÜNLÜKLERİDÖNÜŞÜM (1. KİTAP)SEVİLMİŞ (2. KİTAP)

ALDATILMIŞ (3. KİTAP)YAZGI (4. KİTAP)

ARZULANMIŞ (5. KİTAP)NİŞANLI (6. KİTAP)YEMİNLİ (7. KİTAP)

BULUNMUŞ (8. KİTAP)CANLANDIRILMIŞ (9. KİTAP)

GÖMÜLMÜŞ (10. KİTAP)KADER (11. KİTAP)

Google’dan Morgan Rice Kitaplarınıİndirin!

FELSEFE YÜZÜĞÜ serisini sesli kitapformatında Dinleyin!

Bulabileceğiniz Yerler:

AmazonAudibleiTunes

Morgan Rice © 2012

Tüm hakları saklıdır. Bu yayının herhangi birbölümü, 1976 ABD Telif Hakları Kanunu ileizin verilenin dışında, yazarın önceden izniolmaksızın, hiçbir formatta ve hiçbir amaçlaçoğaltılamaz, dağıtılamaz veya yayılamaz veyabir veri tabanı veya bilgi kurtarma sistemindesaklanamaz. Bu eKitap sadece sizin kullanımınız içinlisanslanmıştır. Bu eKitap başkalarına tekrarsatılamaz veya verilemez. Eğer bu kitabıpaylaşmak istiyorsanız lütfen her birey içinbirer ek kopya satın alın. Eğer bu kitabıokuyorsanız fakat satın almadıysanız veyasadece sizin kullanımınız için satın alınmadıysalütfen satın alan kişiye iade edin ve kendinizebir kopya satın alın. Yazarın emeğine saygıgösterdiğiniz için teşekkür ederiz.

Bu kitap kurgusal bir eserdir. İsimler,karakterler, işletmeler, kuruluşlar, mekânlar,olaylar ve durumlar yazarın hayal ürünününeserleridir ve kurgusal amaçla kullanılmıştır.Gerçek hayattaki ölü veya yaşayan herhangi biriile benzerlik tamamen tesadüfidir. Telif hakları RazoomGame’e ait Jacket adlıeser, Shutterstock.com lisansı ilekullanılmıştır. ELF YAYINLARI Yayin No: 8 / Fantastik Dizi:6 Morgan Rice / Krallarin Yürüyüsü FelsefeYüzügü Serisi 2. Kitap Orijinal Adi: A march ofkings Genel Yayin Yönetmeni: GürselCaniklioglu Sayfa Tasarimi: Erdal Bektas KapakTasarimi: Erdinç Savlig Çeviri: Baris TanyeriYayin haklari Nurcihan Kesim/ Filiz KaramanAjansi’ndan alinmistir. Her hakkisaklidir, kaynak gösterilerek tanitim amaçli kisaalintilar disinda yayincinin yazili izni

olmaksizin hiçbir yolla çogaltilamaz. YayinciSertifika No: 29697 ISBN 978-605-85371-1-8 1. baski 2014 Elf Yayinlari Baski ve cilt:Inkilap Kitabevi Yayin Sanayi ve Ticaret A.S.Çobançesme Mah. Sanayi Cad. Altay Sok. No:8 34196 Yenibosna / Istanbul Telefon veBelgegeçer: 0 212 496 11 11 Matbaa SertifikaNo: 10614 Elf Yayinlari Kordon Boyu Mah.Ankara Cad. 76/5Kartal/ Istanbul. Telefon veBelgegeçer: 0216 621 10 42 MORGANRICE Krallarinyürüyüsü Felsefe Yüzügü Serisi2. Kitap Çeviri: Baris Tanyeri

BİRİNCİ BÖLÜMİKİNCİ BÖLÜMÜÇÜNCÜ BÖLÜMDÖRDÜNCÜ BÖLÜMBEŞİNCİ BÖLÜMALTINCI BÖLÜMYEDİNCİ BÖLÜMSEKİZİNCİ BÖLÜMDOKUZUNCU BÖLÜMONUNCU BÖLÜMON BİRİNCİ BÖLÜMON İKİNCİ BÖLÜMON ÜÇÜNCÜ BÖLÜMON DÖRDÜNCÜ BÖLÜMON BEŞİNCİ BÖLÜMON ALTINCI BÖLÜMON YEDİNCİ BÖLÜM

ON SEKİZİNCİ BÖLÜMON DOKUZUNCU BÖLÜM100 GÜN SONRAYİRMİNCİ BÖLÜMYİRMİ BİRİNCİ BÖLÜMYİRMİ İKİNCİ BÖLÜMYİRMİ ÜÇÜNCÜ BÖLÜMYİRMİ DÖRDÜNCÜ BÖLÜMYİRMİ BEŞİNCİ BÖLÜMYİRMİ ALTINCI BÖLÜMYİRMİ YEDİNCİ BÖLÜMYİRMİ SEKİZİNCİ BÖLÜMYİRMİ DOKUZUNCU BÖLÜMOTUZUNCU BÖLÜMOTUZ BİRİNCİ BÖLÜM

“Ejderha ve gazabı arasına girmeyin.”

-William ShakespeareKral Lear

BİRİNCİ BÖLÜM

Kral McCloud, yamaçtan aşağıyadoğru hücum ederek, YüksekTopraklar’ı aştı ve Halka’nın MacGiltarafına doğru hızlandı. Yüzlerceadamıyla birlikte atını dörtnalakoştururken, can havliyle dizginlereasıldı. Kolunu gererek kırbacını kaldırdıve atına sertçe vurdu. Atın dürtülmeyeihtiyacı yoktu, ama yine de onukırbaçlamak hoşuna gidiyordu.Hayvanlara acı çektirmekten zevkalıyordu.

Önündeki manzara karşısındaMcCloud’un ağzı sulandı; huzurlu birMacGil köyü… Erkekler silahsız birşekilde tarlalarda, yazın sıcaklığı

yüzünden yarı çıplak olan kadınlar iseyalnız bir şekilde evlerindeydi. Evlerinkapıları açıktı; tavuklar serbestçedolaşıyor, kazanların içinde akşamyemekleri kaynıyordu. Kral, vereceğihasarı, toplayacağı ganimetleri,mahvedeceği kadınları düşündü vegülümsemesi genişledi. Dökeceği kanıntadını şimdiden alabiliyordu.

Gittikçe hızlanarak kırlara dağılanatların toynaklarından gök gürültüsünüandıran sesler çıkıyordu. Ve nihayet,birisi geldiklerini fark etti. Köyünmuhafızı olan genç bir çocuk, elindekimızrakla ayağa kalktı ve yaklaşanseslere doğru döndü. McCloud, çocuğungözlerindeki korkuyu gördü. Böylesinesakin bir yerde yaşarken, hiç savaş

görmemiş olmalıydı. Ne yazık ki buduruma hazırlıksızdı.

McCloud hiç vakit kaybetmedi; hersavaşta olduğu gibi ilk kanı dökmekistiyordu. Adamları, buna izin verecekkadar iyi tanıyorlardı onu.

Atını, acıyla kişneyinceye kadarkırbaçladı ve daha da hızlanarakadamlarının önüne geçti. Demirdenyapılmış ağır mızrağını kaldırdı vearkaya doğru gerilerek fırlattı.

Her zaman olduğu gibi hedefitutturdu; mızrak, çocuğun sırtıyla buluştuve onu ağaca sapladı. Çocuğun sırtındanakan kanların görüntüsü, McCloud’ungününün güzel geçmesi için yeterliydi.

MacGil arazilerinden geçerek, köyünkapısına doğru hücum etmeye devam

ederlerken, McCloud küçük bir sevinççığlığı attı. Sahnelemek üzere olduğuyıkım için neredeyse çok güzel birgündü.

Köyün artık savunmasız olankapısından geçtiler. Bu insanlar,Halka’nın sınırında, Yüksek Topraklar’açok yakın bir bölgede yaşadıkları içinaptaldı. Daha akıllıca davranmalarıgerekirdi, diye düşündü McCloudküçümseyerek, köyün adının yazılıolduğu ahşap tabelaya baltasınısavururken. Yakında buraya yeni bir isimverecekti.

Adamları köye girdi ve etraftan,kadınların, çocukların, yaşlı adamlarınve bu kahrolası yerde yaşayan herkesinçığlıkları yükseldi. Muhtemelen yüzlerce

şanssız ruh vardı ve McCloud her birineödetmeye kararlıydı. Can havliyle eviningüvenliğine doğru koşan bir kadınaodaklanırken, baltasını havaya kaldırdı.Böyle olamaması gerekiyordu.

Tam da istediği gibi, baltası kadınınsırtına çarptı ve kadın bir çığlıkla yeredüştü. Onu öldürmek değil, sadeceyaralamak istemişti. Nihayetinde, dahasonra onunla yaşayacağı zevkler için onucanlı istiyordu. Kadını iyi seçmişti; uzunsarı saçları ve dar kalçaları vardı, yaşıon sekizin çok da üstünde değildi. Bukadın onun olacaktı. Ve belki de kadını,onunla işi bittiğinde öldürürdü. Ya daöldürmez, kölesi olarak yanında tutardı.

Kadının yanına doğru dörtnalagiderken keyifle haykırdı ve atı

durmadan kadının üzerine atladı.Toprağın üstünde birlikte yuvarlandılarve McCloud, hayatta olmanın tadınıçıkararak gülümsedi.

Sonunda, hayatı yeniden anlamkazanıyordu.

İKİNCİ BÖLÜM

Düzinelerce Gümüş üyesiyle etrafıkuşatılan Kendrick, Silahlar Salonu’nda,fırtınanın ortasında durdu ve talihsiz birgöreve gönderilmiş olan kraliyetmuhafızlarının generali Darloc’a sakincebaktı. Darloc ne düşünüyordu? SilahlarSalonu’na girip, kraliyet ailesinin ensevilen üyesini tüm silah arkadaşlarınınönünde tutuklayabileceğini midüşünüyordu gerçekten? Diğerlerininöylece durup buna izin vereceklerini misanıyordu?

Gümüşler’in, Kendrick’e olansadakatini hafife almıştı. Darloc,tutuklama emriyle gelmiş olsa bile—kikesinlikle niyeti bu değildi—Kendrick,

silah arkadaşlarının, götürülmesine izinvermeyeceklerinden emindi. Ölümünesadıktılar. Gümüşler’in inancı buydu.Kardeşlerinden herhangi biri tehditedilseydi, Kendrick de aynı şekildetepki gösterirdi. Neticede, hepsi birlikteeğitilmiş ve hayatları için birliktesavaşmışlardı.

Gümüşler, her geçen an daha rahatsızgörünen bir düzine kraliyet muhafızınasilahlarını doğrultmuşlarken, Kendrick,sessiz ortamdaki gerginliğihissedebiliyordu. Herhangi biri kılıcınauzanmayı denerse, bunun bir katliamlasonuçlanacağını biliyor olmalıydılar—ve akıllıca davranarak hiçbiri bunuyapmadı. Hepsi yerinde durdu vekomutanları Darloc’un emrini bekledi.

Son derece gergin görünen Darlocyutkundu. Davasının umutsuz olduğunufark etti.

“Yeterli sayıda adamla gelmemişsingibi görünüyor,” diye sakince yanıt verdiKendrick, gülümseyerek. “Bir düzineKraliyet Muhafızı, yüz Gümüş’e karşı.Seninki kaybedilmiş bir dava.”

Utançtan kızaran Darloc boğazınıtemizledi. “Efendim, hepimiz aynıkrallığa hizmet ediyoruz. Sizinlesavaşmak istemiyorum. Haklısınız; bu,bizim kazanamayacağımız bir savaş.Eğer emrederseniz, burayı terk edipKral’a geri döneceğiz.

“Ancak Gareth’ın sizin için dahafazla adam göndereceğini biliyorsunuz.Başka adamlar. Ve tüm bunların nasıl

sonuçlanacağını da biliyorsunuz.Herkesi öldürebilirsiniz—ama ellerinizidiğer kardeşlerinizin kanına bulamayıgerçekten istiyor musunuz? Bir iç savaşmı başlatmak istiyorsunuz? Adamlarınız,sizin için hayatlarını riske atarlar,herkesi öldürürler. Ama onlar bunu hakediyorlar mı?”

Her şeyi boylu boyunca düşünenKendrick, komutanın bakışlarına karşılıkverdi. Darloc haklıydı. Kendisiyüzünden hiçbir adamının zarargörmesini istemiyordu. Kendisi için neanlama gelirse gelsin, adamlarınıkorumak için ezici bir arzu hissetti.Kardeşi Gareth ne kadar kötü bir insanve ne kadar kötü bir hükümdar olsa da,Kendrick, bir iç savaşa neden olmak

istemiyordu. Farklı yollar da vardı;deneyimlerine dayanarak, doğrudançatışmanın her zaman etkili olmadığınıbiliyordu.

Kendrick ileri uzandı ve arkadaşıAtme’nin kılıcını indirdi. Ardındandiğer Gümüşler’e döndü. Kendisinisavunmaya geldikleri için minnettardı.

“Yoldaşlarım,” diye seslendi.“Desteğiniz için minnettarım veçabalarınızın boşuna olmadığına dairsizi temin ederim. Hepinizin bildiği gibi,önceki kralımızın, yani babamınölümüyle hiçbir ilgim yok. Ve onungerçek katilini bulduğumda ki gelenemirler doğrultusunda onu bulmuşolduğumdan şüpheleniyorum, intikamalacak ilk kişi ben olacağım. Asılsız bir

suçlamayla karşı karşıyayım. Bir içsavaş başlatmak istemiyorum. Bunedenle, lütfen silahlarınızı indirin. Benigötürmelerine izin vereceğim, çünküHalka’nın hiçbir üyesi birbiriylesavaşmamalıdır. Eğer adalet diye bir şeyvarsa, gerçek ortaya çıkacak ve ben dederhal size iade edileceğim.”

Gümüşler isteksiz bir haldesilahlarını indirirken, etrafı kraliyetmuhafızlarıyla çevrili olan Kendrick öneçıktı ve gururlu bir şekilde kapıyayöneldi. Darloc, onu kelepçelemeyidenemedi bile—bunun sebebiKendrick’e olan saygısı veya ondankorkuyor olması olabilirdi ya da belkide onun masum olduğunu bildiği içindi.Kendrick, yeni hapishanesine kendi

isteğiyle gidecekti. Ama kolay kolay pesetmeyecekti. Adını bir şekilde temizeçıkaracak, zindandan kurtulacak vebabasının katilini öldürecekti. Bu kişi,kendi kardeşi olsa bile…

ÜÇÜNCÜ BÖLÜM

Gwendolyn, abisi Godfrey ilebirlikte kalenin zemin katında durdu veellerini ovuşturan Steffen’a baktı.Oldukça garip bir adamdı—bununsebebi kambur olması değildi, sürekligergin görünmesiydi. Gözleri hiçdurmadan hareket ediyordu ve sanki birkabahati varmış gibi ellerini birbirinesürtüyordu. Ayakta dururken sallanıyorve kendi kendine mırıldanıyordu. Gwen,yıllarca kalenin dibinde yalnız başınayaşamasının onu bu hale getirdiğinidüşündü.

Adamın konuşmasını, babasınınbaşına ne geldiğini anlatmasını bekledi.Ancak saniyeler dakikalara döndükçe,

alnı terleyen Steffen’ın ağzından tek birkelime dökülmedi. Adamınmırıldanışlarını vurgulayan ağırsessizlik devam etti.

Böylesine sıcak bir yaz günündeateşin yanında durmak zorunda kalanGwen de terlemeye başladı. Bu konuyubiran önce sonuçlandırmak ve bir dahageri gelmemek üzere oradan gitmekistiyordu. Aklından neler geçtiğiniçözmeye çalışarak Steffen’ın yüzünüinceledi. Adam bir şeyler anlatacağınadair söz vermişti, ancak şimdisusuyordu. Gwen, adamı incelemeyedevam ederken, onun tereddüde düşmüşolduğunu fark etti. Belli ki korkuyorduve sakladığı bir şey vardı.

Steffen sonunda boğazını temizledi.“O gece, atık borusundan aşağıya bir şeydüştü,” diyerek anlatmaya başladı, yerebakarak, “ama ne olduğundan emindeğilim. Madeni bir şeydi. Atık kazanınınehre boşaltırken, bir şeyin suyadüştüğünü duydum. Değişik bir şeyin,”dedi, tekrar boğazını temizlerken ellerinibirbirine kenetleyerek, “anladığınızüzere, o şey her neyse akıntıya kapılıpgitti.”

“Emin misin?” diye sordu Godfrey.Steffen kuvvetli bir şekilde başını

sallayarak onayladı.Gwen ve Godfrey bakıştılar.“Ne olduğunu görebildin mi bari?”

diye sordu Godfrey.Steffen başını salladı.

“Ama bir hançerden bahsetmiştin. Oşeyin ne olduğunu görmediysen, birhançer olduğunu nereden bildin?” diyesordu Gwen. Adamın yalansöylediğinden emindi; sadece nedeninibilmiyordu.

Steffen boğazını temizledi. “Öylesöyledim, çünkü onun bir hançerolduğunu sandım,” dedi. “Küçüktü vemadeni bir şeydi. Başka ne olabilirdiki?”

“Kazanın dibini kontrol ettin mi?”diye sordu Godfrey. “Boşalttıktan sonra?Belki de hala kazanın içindedir.”

Steffen başını salladı. “Kontrolettim. Her zaman ederim. Hiçbir şeyyoktu. Boştu. İçindeki her neyse, gitti.Suda yüzüp gittiğini gördüm.”

“Eğer madeni bir şeyse suyunüzerinde nasıl kaldı?” diye sordu Gwen.

Steffen boğazını temizledi, ardındanomuzlarını silkti. “Nehir gizemlidir.Akıntı güçlüdür.”

Gwen ve Godfrey, şüphe içindebakıştılar ve Gwen, abisine baktığındaonun da bu adama inanmadığını gördü.

Giderek sabırsızlanmaya başlamıştı.Sadece dakikalar önce adam her şeyianlatacağını söylemişti. Ama şimdi sankifikrini değiştirmiş gibiydi.

Adamın bir şeyler sakladığınıhissetti ve kaşlarını çatarak bir adım öneçıktı. Steffen’ın bildiği şey her neyse onuöğrenmeye kararlıydı. Özellikle de oşey, babasının katilini bulmalarınısağlayacaksa.

“Yalan söylüyorsun,” dedi, buz gibibir sesle. “Kraliyet ailesine yalansöylemenin cezasının ne olduğunubiliyor musun?”

Steffen ellerini ovuşturarak bir aniçin Gwen’e baktı, ardından bakışlarınıkaçırdı. “Özür dilerim,” dedi.“Üzgünüm. Lütfen, başka bir şeybilmiyorum.”

“Bildiklerini anlatırsan, hapseatılmaktan kurtulup kurtulamayacağınısormuştun,” dedi Gwen. “Ama bizehiçbir şey anlatmadın. Mademsöyleyecek bir şeyin yoktu neden böylebir soru sordun?”

Steffen yere bakarak dudaklarınıyaladı. “Ben… Ben…” diye başladı,ancak sustu. Boğazını temizledi.

“Endişeliydim… Atık borusundan düşenşeyi bildirmediğim için başımın belayagireceğini sandım. Hepsi bu. Üzgünüm.Ne olduğunu bilmiyorum. O gitti.”

Gwen gözlerini kısarak, bu garipadamı anlamaya çalıştı. “Efendine tamolarak ne oldu?” diye sordu. “Bize onunkaybolduğu ve senin bu işle bir ilginolduğu söylendi.”

Steffen defalarca başını salladı. “Ogitti,” diye cevapladı. “Bildiklerim bukadar. Üzgünüm. Size yardımıdokunabilecek hiçbir şey bilmiyorum.”

Odada aniden bir gürültü koptu vesese doğru döndüklerinde, atık kazanınadökülen çöpleri gördüler. Steffen,kazana doğru aceleyle koştu, borudaninen çöplerle dolmasını izledi.

Gwen, abisine baktı. O da aynıderecede şaşırmış görünüyordu. “Her nesaklıyorsa, söylemeyecek.”

“Onu hapse atabilirdik,” dediGodfrey. “Bu konuşmasınısağlayabilirdi.”

Gwen başını salladı. “Sanmıyorum.İşe yaramaz. Feci derecede korkmuşgörünüyor. Efendisiyle bir ilgisiolduğunu düşünüyorum. Belli ki bir şeyyüzünden içi içini yiyor ve ben, bunun,babamın ölümüyle bir ilgisi olduğunudüşünmüyorum. Bir şey biliyor—amaonu köşeye sıkıştırırsak tamamen içinekapanabilir.”

“Öyleyse ne yapacağız?” diye sorduGodfrey.

Gwen biraz düşündü. Küçükken, birarkadaşının yalan söylerkenyakalandığını hatırladı. Ailesi, doğruyusöyletmek için kıza baskı yapmıştı ancakkız doğruyu söylememişti. Sadecehaftalar sonra, kendi halinebırakıldığında, her şeyi anlatmıştı.Gwen, Steffen’ın da aynı şeyi yapacağınıhissediyordu. “Ona zaman verelim,”dedi. “Başka şeyler arayalım. Nelerbulabileceğimize bir bakalım ve dahafazlasını öğrenince ona geri dönelim.Sanırım o zaman bize açılacaktır. Şimdihazır değil.”

Kazanın başında duran adamı izledi.Onları babasının katiline götüreceğindenemindi. Sadece nasıl olacağınıbilmiyordu. Adamın zihninin

derinliklerinde ne tür sırlar yattığınımerak etti.

Çok garip bir adam, diye düşündü.Gerçekten çok garip…

DÖRDÜNCÜ BÖLÜM

Şiddetli akıntının altında kalan Thor,gözlerine, burnuna ve ağzına dolansulardan kurtulurken nefes almayaçalıştı. Güvertede kaydıktan sonra,ahşap korkuluklara tutunmayı başarmışve acımasız suların karşısında canhavliyle sarılmıştı. Bedenindeki tümkaslar titriyordu ve daha ne kadardayanabileceğini bilmiyordu.

Etrafındaki çocuklar dabulabildikleri ne varsa can havliylesarılarak aynısını yapmışlardı.

Kulakları sağır eden bir gürültüvardı ve önlerindeki birkaç metredenfazlasını görebilmelerine imkan yoktu.

Mevsimin yaz olmasına rağmen yağmurbuz gibiydi.

Yağmur duvarından etkilenmiyormuşgibi görünen Kolk, kaşlarını çatarakellerini beline koydu ve bağırmayabaşladı. “YERLERİNİZE GERİDÖNÜN! KÜREKLERE!”

Kendisi de bir yere oturdu ve kürekçekmeye başladı. Çocuklar, saniyeleriçinde, yerlerine geçmek üzeregüvertede kaymaya ve sürünmeyebaşladılar. Güvertede yürümek içinkorkulukları bırakmak zorunda kalanThor’un kalbi hızlandı. Ayakları kayıpda yere düşünce, gömleğinin içindeduran Krohn inledi.

Thor, yolun geri kalanını sürünerekaştı ve sonunda yerine geçmeyi başardı.

“KENDİNİZİ BAĞLAYIN!” diyebağırdı Kolk.

Thor, aşağıya baktı ve bankınaltındaki düğümlü halatları gördü.Onların ne işe yaradığını artık anlamıştı;kendini oturduğu yere bağladı ve küreğide bileğine sabitledi.

İşe yaramıştı. Artık kaymıyordu.Çevresindeki çocuklarla birlikte

kürek çekmeye devam etti. Gemininhareket ettiğini hissedebiliyordu.Dakikalar içinde, yağmur duvarısakinleşmeye başladı.

Kürek çekmeye devam ettikçe, bugarip yağmur duvarı yüzünden tüm derisiyanıyor, bedenindeki tüm kaslarsızlıyordu. Sonunda yağmurun gürültüsüdinmeye başladı ve Thor, başından

aşağıya dökülen suların azalmayabaşladığını hissetti. Birkaç dakika sonra,güneşli bir havaya çıktılar.

Thor şok içinde etrafına baktı.Gökyüzü tamamen kuru ve parlaktı. Bu,şimdiye kadar deneyimlediği en garipşeydi. Geminin yarısı kuru ve güneşli birgökyüzünün altındayken, diğer yarısısular altındaydı.

Nihayet geminin tamamı, açık mavive sarı bir gökyüzünün altındaydı,güneşin sıcaklığı üzerlerine vuruyordu.Etraf sessizdi, yağmur duvarı hızlakaybolmuştu ve tüm çocuklar afallamışbir halde birbirlerine bakıyordu. Sankibir perdenin arkasına geçip, farklı birdünyaya giriş yapmışlardı.

“BIRAKIN!” diye bağırdı Kolk.

Soluk soluğa kalan çocuklar,inildeyerek küreklerini bıraktılar. Thorda aynı şeyi yaptı. Bedenindeki tümkasların titrediğin hissediyordu ve molaverdikleri için minnettardı. Kendini yerebıraktı, gemileri, bu yeni sulardasüzülmeye devam ederken, nefes almayave ağrıyan kaslarını rahatlatmaya çalıştı.

Sonunda kendini toparlayarak ayağakalktı ve etrafına baktı. Suyun renginindeğişmiş olduğunu gördü; açık ve parlakbir kırmızıydı.

“Ejder Denizi,” dedi Reece,şaşkınlıkla suya bakarak. “Kurbanlarınınkanıyla aktığı söyleniyor.”

Thor, suya baktı. Garip yaratıklararada bir yüzeye çıkıyor, ardından tekrarfokurdayan suların içine batıyorlardı.

Hiçbiri net bir şekilde görülecek kadardışarı çıkmıyordu, ama Thor, şansınızorlayıp daha fazla yaklaşmakistemiyordu.

Etrafındaki her şey son dereceyabancı ve farklı görünüyordu. Hattahavada kırmızı renkli hafif bir sis vardı.Thor, ufku inceledi ve basamak gibiyayılmış olan düzinelerce ufak adayıfark etti.

Güçlü bir rüzgâr çıktığında, Kolköne çıkarak bağırdı. “YELKENLERİAÇIN!”

Thor, diğer çocuklarla birlikteharekete geçerek halatları yakaladı verüzgârı yakalamak için yelkenleri açtı.Gemi her zamankinden daha hızlı hareketetmeye başladı ve adalara doğru

yöneldi. Aniden ortaya çıkan devdalgaların üstünde salınarak yol almayadevam etti.

Thor, geminin pruvasındakikorkuluklara yaslandı ve uzaklara baktı.Reece ve O’Connor da yanına geldi.Adalara doğru yaklaşırken, sessizcebakmaya devam ettiler. Nemli esintinintadını çıkarırken bedeni rahatlayan Thor,arkadaşlarıyla birlikte uzun bir süreorada durdu.

Sonunda, özellikle tek bir adayayöneldiklerini fark eden Thor, ürperdi.

“Pus Adası,” dedi Reece, korkuylakarışık saygıyla.

Thor, merakla adayı inceledi. Atnalına benzeyen uzun ve dar şekliylekilometrelerce uzanıyordu. Dev dalgalar

adanın kıyılarıyla buluşuyor, dağ gibikayalıklara çarpıyordu. Kayalıklarınardında ufak bir arazi parçası vegökyüzüne doğru yükselen sarpuçurumlar vardı. Thor, güven içindekıyıya nasıl çıkacaklarını merak etti.

Tüm ada kırmızı bir sisle kaplıydı.Bu, adaya uğursuz bir görünümveriyordu. Thor, bu yerle ilgili doğaüstü,insanlık dışı bir şeyler olduğunuhissedebiliyordu.

“Bu adanın milyonlarca yıldırburada olduğu söyleniyor,” dediO’Connor. “Halka’dan, hattaİmparatorluk’tan bile daha eskiymiş.”

“Ejderhalara ait,” diye ekledi Elden,Reece’in yanına gelerek.

Onlar bakmaya devam ederken,ikinci güneş aniden battı; güneşleparlayan gökyüzü neredeyse saniyeleriçinde kırmızı ve mora boyandı. Thor,gözlerine inanamadı; daha önce güneşinbu kadar hızlı hareket ettiğini hiçgörmemişti.

“Adada yaşayan bir ejderha varmı?” diye sordu.

Elden başını salladı. “Hayır. Amaburaya yakın bir yerde yaşadığınıduydum. Kırmızı sisin, ejderhanınverdiği soluk yüzünden kaynaklandığısöyleniyor.”

Aniden gök gürültüsünü andıran birses duyuldu; gemiyi sallamaya yetecekkadar gürültülüydü.

Çocuklar ufka doğru baktılar vealevlerin, günbatımını yaladığını,ardından patlayan küçük bir yanardağgibi siyah dumanı tüterek kaybolduğunugördüler.

“Ejderha,” dedi Reece. “Şuandaonun bölgesindeyiz.”

Şaşkına dönen Thor, yutkundu.“Peki o halde burada nasıl güvende

olacağız?” diye sordu O’Connor.“Hiçbir yerde güvende değilsiniz,”

diyen bir ses yankılandı.Thor arkasını döndü ve ufka doğru

bakan Kolk’u gördü.“Yüzlüğün amacı bu; her gün ölüm

riskiyle yaşamak... Bu bir eğitim değil.Ejderha yakınlarda yaşıyor vesaldırmasını engelleyecek hiçbir şey

yok. Büyük olasılıkla saldırmayacaktır,çünkü kendi adasındaki hazineyi koruyorve ejderhalar, hazinelerini korunmasızbırakmayı sevmezler. Amakükremelerini duyacaksınız ve gecelerialevlerini göreceksiniz. Eğer onukızdıracak olursanız, neler yapacağı hiçbelli olmaz.”

Thor, başka bir kükreme sesi dahaduydu ve başka bir alev topu dahagördü. Sarp uçurumlara doğru baktı vetepedeki araziye nasıl çıkacaklarınımerak etti. “Gemiyi yanaştırabileceğimizbir yer göremiyorum,” dedi.

“Bu çok kolay olurdu,” dedi Kolk.“O halde adaya nasıl çıkacağız,”

diye sordu O’Connor.

Kolk şeytani bir tavırla gülümsedi.“Yüzeceksiniz,” dedi.

Thor bir an için, onun şaka yapıpyapmadığını merak etti; ama sonrayüzündeki ifadeye baktığında şakayapmadığını anladı.

“Yüzmek mi?” diye tekrarladıReece, duyduklarına inanamayarak.

“Bu sular yaratıklarla dolu!” dediElden.

“Ah, sorunların en küçüğü bu,” diyedevam etti Kolk. “Su sıcaktır; akıntılartehlikelidir; girdaplar sizi suyun içineçekecektir; dalgalar sizi kayalaraçarpacaktır. Kayaları aşmayı başarsanızbile, uçurumun tepesindeki araziyeulaşmak için yukarı tırmanmanın biryolunu bulmak zorunda kalacaksınız.

Tabi deniz yaratıkları siziyakalamazsa… Yeni evinize hoşgeldiniz.”

Thor, diğer çocuklarla birlikteküpeştenin kenarında durarak,fokurdayan sulara baktı. Akıntı, hergeçen saniye güçleniyordu ve geminindengede durmasını zorlaştırıyordu.Ancak en kötüsü, arada bir yüzeye çıkanve dişlerini gıcırdattıktan sonra tekrarsuyun içine batan deniz canavarlarıydı.

Gemileri, kıyıya uzak bir noktadaaniden demir atınca, Thor yutkundu.Adanın etrafını saran kayalıklara baktıve oraya ulaşmayı nasıl başaracaklarınımerak etti.

Birkaç küçük kayık denize indirildive komutanlar tarafından en az otuz

metre uzağa götürüldüler. İşlerikolaylaştırmayacaklardı; kayıklaraulaşmak için yüzmek zorundalardı.

Bunu düşünmek bile Thor’unmidesini bulandırdı.

“ATLAYIN!” diye bağırdı Kolk.Thor ilk defa korktu. Savaşçıların

her zaman korkusuz olmaları gerektiğinibiliyordu, ancak şuanda korktuğunu itirafetmek zorundaydı. Bundan nefretediyordu ve tam tersi olmasını diliyordu.Ama korkuyordu.

Ancak diğer çocukların da korkudolu yüzlerini görünce, kendini daha iyihissetti. Çocuğun biri öyle korkmuştu ki,tir tir titriyordu. Kalkanlarla çalıştıklarıgün korkan ve birkaç tur koşmayazorlanan çocuktu bu.

Kolk da çocuğun korktuğunuhissetmiş olmalıydı ki, çocuğun yanınagitti. Saçlarını dalgalandıran rüzgârdanhiç etkilenmiyormuş gibi yürürken,doğanın kendisini fethetmeye hazırmışgibi görünüyordu. “ATLA!” diyebağırdı, kaşlarını çatarak.

“Hayır,” diye cevap verdi çocuk.“Yapamam! Atlamayacağım! Benyüzemem! Beni eve geri götür!”

Kolk, uzaklaşmaya başlayan çocuğuyakaladı ve havaya kaldırdı. “O haldeyüzmeyi öğrenmek zorundasın!” dediktensonra, çocuğu küpeştenin üzerindendenize fırlattı.

Çığlıklar atarak havaya uçan çocuk,etrafına sular sıçratarak denize düştü.

Suyun üzerinde kalmak için çırpınarak,“YARDIM EDİN!” diye bağırdı.

“Lejyon olmanın ilk kuralı nedir?”diye bağırdı Kolk, suyun içindeki çocuğugörmezden gelerek.

Thor, doğru cevabı belli belirsizhatırlıyordu, ancak suda çırpınıp durançocuk yüzünden dikkati dağılmıştı.

“Yardıma ihtiyaç duyan bir Lejyonüyesine yardım etmek!” diye cevapladıElden.

“Peki onun yardıma ihtiyacı var mı?”diye bağırdı Kolk, denizdeki çocuğugöstererek.

Suyun içindeki çocuk kollarınıkaldırarak, bir batıp bir yüzeye çıkarken,diğer çocuklar suya dalmaya korkar birhalde izlemeye devam ettiler.

O anda Thor’a garip bir şey oldu.Artık kendisini düşünmüyordu.Ölebileceği gerçeği aklına bile gelmedi.Deniz, canavarlar, akıntı… Hepsiniunuttu. Düşünebildiği tek şey, başkabirini kurtarmaktı.

Küpeştenin üzerine çıktı ve hiçtereddüt etmeden, altında fokurdayankırmızı sulara doğru balıklama atladı.

BEŞİNCİ BÖLÜM

Gareth, Büyük Salon’da, babasınıntahtında oturuyor ve karşısındakisahneye bakıyordu; Halka’nın her birköşesinden gelen binlerce insan,Hanedan Kılıcı’nı kaldırıpkaldıramayacağını, onun Seçilmiş Kişiolup olmadığını görmek için odaya akınetmişti. Babasının genç olduğuzamanlarda, insanlar böyle bir şeye şahitolma şansını elde edememişti ve kimsebunu kaçırmak istemiyor gibigörünüyordu.

Gareth da büyük bir beklentiiçindeydi. Oda insanlarla dolup taşmayadevam ederken, babasınındanışmanlarının haklı olup olmadığını,

bu işi burada yaparak odayı halkaaçmanın yanlış bir fikir olup olmadığınımerak etti. Danışmanlar, bu işleminKılıç Odası’nda yapılmasını teklifetmişlerdi; eğer başarısız olursa daha azkişinin şahit olacağını gerekçe olarakgöstermişlerdi. Fakat Gareth, onlaragüvenmiyordu ve herkesin bu olayaşahitlik etmesini istiyordu.

Tacını takmış ve pelerinini giymişolan Gareth, danışmanları eşliğindeelindeki asasıyla odaya girmişti. Gerçekkralın, gerçek MacGil’in, babası değilde o olduğunu herkesin bilmesiniistiyordu. Tahmin ettiği gibi, burayıkendi krallığı, insanları da kendi halkıolarak hissetmesi çok da uzunsürmemişti. Halkının da bunu

hissetmesini, bu güç gösterisiningörülmesini istiyordu. Bugündenitibaren, Gareth’ın tek ve gerçek kralolduğunu herkes öğrenecekti.

Ancak şimdi tahtında yalnız başınaoturan Gareth, kılıcın yerleştirileceğidemir çubuklara bakarken, kendinden okadar da emin değildi. Yapmak üzereolduğu şeyin ağırlığı omuzlarınaçökmüştü; bunun geri dönüşüolmayacaktı. Peki ya gerçekten başarısızolursa? Bunu aklından uzaklaştırmayaçalıştı.

Odanın büyük kapısı gıcırdayarakaçıldı ve odadaki tüm insanlar heyecanlıbir sessizliğe büründü. Kalenin en güçlüaskerlerinden oluşan bir düzine adam,

tuttukları kılıcın ağırlığı altındasallanarak odaya girdi.

Kılıcın yaklaşmasını izleyenGareth’ın kalbi hızlandı. Kısa bir aniçin, kendine olan güveni sarsıldı—şimdiye dek görmüş olduğu en iri on ikiadam bile kılıcı zar zor tutabilmişken,kendisinin hiç şansı var mıydı? Ancakbu düşünceleri aklından uzaklaştırdı.Neticesinde, kılıç güçle değil, kaderleilgiliydi. MacGiller’in ilk doğan oğluolarak Kral olmanın kendi kaderiolduğunu hatırlamaya çalıştı.Kalabalığın içinde Argon’u aradı.Nedense aniden onu bulmak gibi birarzuya kapılmıştı. Şuan ona en çokihtiyaç duyduğu zamandı. Nedense başka

kimseyi düşünemiyordu. Ancak elbette,Argon ortalarda yoktu.

Sonunda, kılıcı taşıyan on iki adamodanın ortasına ulaştı ve kılıcı demirçubukların üzerine yerleştirdi. Kılıç,odada yankılanan bir çınlama sesiyleyerine yerleşti ve tüm oda da sessizliğegömüldü.

Kalabalık içgüdüsel olarak ikiyeayrıldı ve Gareth’ın ilerlemesi için yolaçtı.

Gareth, tüm ilginin tadını çıkararaktahtından yavaşça kalktı. Tüm gözlerin,üzerinde olduğunu hissedebiliyordu.Yaptığı her hareketin incelenerek, büyükbir ilgiyle izlendiği böyle bir anın birdaha gelmeyeceğini biliyordu.Küçüklüğünden beri bu anı defalarca

hayal etmişti ve işte şimdi o an gelmişti.Bu sürecin ağır ağır ilerlemesiniistiyordu.

Her adımın keyfini çıkararak, tahtınbasamaklarından indi. Ayakları altındakiyumuşacık halının üzerinde yürüyerek,kılıca biraz daha yaklaştı. Sanki birrüyada gibiydi. Daha önce bu halınınüzerinde birçok kez yürümüş ve o kılıcımilyonlarca kez kaldırmış gibi hissetti.

Nasıl olacağını zihninde canlandırdı.Cesur bir şekilde ilerleyecek, tek eliyleuzanacak ve halkı, önünde eğilirken,kılıcı başının üzerine kaldıracaktı.Herkesin soluğu kesilecek ve onu,Seçilmiş Kişi olarak, şimdiye kadarhüküm sürmüş MacGil krallarının enönemlisi olarak ilan edeceklerdi. Sevinç

gözyaşları dökeceklerdi. Korkudansineceklerdi. Bu olaya şahitedebildikleri için Tanrı’yaşükredeceklerdi. Bir tanrı gibi onatapacaklardı.

Gareth, kılıca yaklaştı, şimdi sadecebirkaç adım uzaktaydı ve içten içetitrediğini hissetti. Kılıcı daha öncebirçok kez görmüş olmasına rağmen,güzelliği karşısında afalladı. Daha öncekılıca bu kadar yaklaşmasına hiç izinverilmemişti ve bu onu şaşırttı.Etkileyiciydi. Kimsenin çözemediği birmalzemeden yapılmış olan uzun parlakkılıcın kabzası ipek bir kumaşla sarılıydıve her çeşit mücevher ve şahinarmasıyla süslenmişti. Bu, Gareth’ın, ogüne dek görmüş olduğu en süslü şeydi.

Kılıca bir adım daha yaklaştığında,ondan yayılan güçlü enerjiyi hissetti. Zarzor nefes alıyordu. Sadece birkaç saniyeiçinde kılıç avuçları arasında olacaktı.Tüm dünyanın görmesi için onu yukarıyakaldıracaktı ve kılıç güneş ışığındaparlayacaktı.

Uzandı ve sağ elini kabzanın üzerineyerleştirdi, parmaklarını yavaşçaetrafına sardı. Üzerindeki hermücevheri, her girintiyihissedebiliyordu. Avucundan koluna,oradan da tüm bedenine yoğun bir enerjiyayıldı. Daha önce hissettiği hiçbir şeyebenzemiyordu. Bu, onun anıydı.

Gareth riske girmeyecekti. Diğereliyle de kabzayı kavradı. Gözlerinikapattı, solukları düzensizleşti.

Lütfen Tanrım, kaldırmama izin ver.Bana bir işaret ver. Benim, Kralolduğumu göster. Hükmetmek içindoğduğumu göster.

Gareth, bir cevap, bir işaret vedoğru anı bekleyerek, sessizce dua etti.Ancak tüm krallık izlerken saniyelergeçti ve Gareth, hiçbir şey duymadı.

Sonra, aniden, kaşlarını çatarakkendisine bakan babasının yüzünügördü.

Gareth, bu görüntüyü zihnindensilmek isteyerek dehşet içinde gözleriniaçtı. Kalbi hızla atmaya başladı vebunun korkunç bir işaret olduğunuhissetti.

Şimdi ya da asla…

Eğildi ve tüm gücüyle kılıcıkaldırmaya çalıştı. Tüm bedenititreyinceye kadar, tüm gücüylemücadele etti.

Kılıç kımıldamadı bile.Gareth, daha çok çaba harcadı.

Sonunda fark edilir bir şekilde inliyorve çığlık atıyordu.

Dakikalar sonra, yere yığıldı.Kılıç bir milim bile oynamamıştı.Gareth yere düşerken, insanlar

şaşkınlıkla soludu. Birkaç danışmanı, iyiolup olmadığını görmek için yardımınakoştu ve Gareth onları şiddetleuzaklaştırdı. Utanmış bir halde kendikendine ayağa kalktı.

Gururu kırılan Gareth, onun için nedüşüneceklerini görmek için halkına

baktı.Çoktan arkalarını dönmüş, odadan

çıkıyorlardı. Gareth, onların yüzündekihayal kırıklığını görebiliyor, onlarıngözünde, sadece başka bir başarısızlıkörneği olduğunu hissedebiliyordu. Şimdiher biri, Gareth’ın, gerçek bir kralolmadığını biliyordu. O, Seçilmiş olanMacGil değildi. Gareth bir hiçti.Sadece, tahta el koymuş olan bir başkaprensti.

Gareth, utançtan kızardığını hissetti.Daha önce, o andaki kadar yalnızhissetmemişti. Çocukluğundan beri hayaletmiş olduğu her şey bir yalandı. Birrüyaydı. Kendi masalına inanmıştı.

Ve bu, onu kahretmişti.

ALTINCI BÖLÜM

Gareth, kılıcı kaldırmadakibaşarısızlığı yüzünden sersemlemiş birhalde odasında dolanıyordu. Uyuşmuşgibiydi. Yedi nesildir hiçbir MacGil’inkaldıramamış olduğu kılıcı, HanedanKılıcı’nı kaldırmaya teşebbüs etmek gibibir aptallık yapmış olduğunainanamıyordu. Neden atalarından dahaiyi olacağını düşünmüştü ki? Nedenfarklı olacağını zannetmişti ki?

Bilmesi gerekirdi. Dikkatli olmalı,kendini gözünde büyütmemeliydi.Sadece babasının tahtına sahip olmaklayetinmeliydi. Neden daha fazlasınızorlamak zorundaydı ki?

Şimdi tüm insanlar, onun SeçilmişKişi olmadığını biliyordu; bununyüzünden hükümdarlığı zarar görecekti;belki de babasının ölümü için ondanşüphelenmelerine zemin hazırlayacaktı.Şimdiden herkesin, sıradaki kralıngelmesine kendilerini hazırlıyorlarmışgibi, daha farklı baktığını görüyordu.

Daha da kötüsü, hayatında ilk kez,Gareth kendine güvenmiyordu. Tümhayatı boyunca, kaderinin ne olduğunubiliyordu. Babasının yerini almak,hükmetmek ve kılıcı kullanmak içindoğduğundan emindi. Ama şimdi güvenitamamen yerle bir olmuştu. Artık hiçbirşeyden emin değildi.

En kötüsü ise, kılıcı kaldırmadanhemen önce gördüğü babasının yüzünü

zihninden silemiyordu. Bu onun intikamımıydı?

“Aferin,” diyen alaycı bir sesduyuldu.

Gareth arkasını döndü ve odadabaşka birisinin olduğunu görünceşaşırdı. Sesi anında tanıdı; yıllargeçtikçe aşina olduğu ve hor gördüğü birsesti. Karısının sesiydi.

Helena.Odanın uzak bir köşesinde durmuş,

afyon piposunu tüttürürken, kocasınıinceliyordu. Dumanı derin bir şekildeiçine çekti, ardından yavaşça üfledi.Gözleri kan çanağına dönmüştü. Gareth,onun çok uzun bir süredir afyonçekmekte olduğunu görebiliyordu.

“Burada ne işin var?” diye sordu.

“Ne de olsa burası benim zifafodamdı,” diye yanıtladı Helena. “Buradaistediğim her şeyi yapabilirim. Bensenin karınım ve kraliçenim. Unutma.Ben de bu krallığa senin kadarhükmediyorum. Ve bugünkü fiyaskondansonra, hükmetmek terimini takribenkullanacağım.”

Gareth’ın yüzü kıpkırmızı oldu.Helena, en uygunsuz anlarda küçücük birdarbeyle ona saldırmanın bir yolunu herzaman bulmuştu. Gareth, ondan hiçhoşlanmıyordu. Onunla evlenmeyi kabuletmiş olduğuna hala inanamıyordu.

“Öyle mi?” diye sataştı, öfkeylekarısına doğru yürüyerek. “Benim Kralolduğumu ve karım olsan da olmasan da

krallığımdaki diğer herkes gibi seni dehapse attırabileceğimi unutma, fahişe.”

Helena, alaycı bir şekilde güldü.“Peki ya sonra? Yeni halkın cinselfaaliyetlerini merak etmez mi? Hayır,sanmıyorum. Gareth’ın entrikalarla doludünyasında bu olmaz. İnsanlar tarafındannasıl algılandığını herkesten çokönemseyen bir adamın zihninde olmaz.”

Karısının önünde duran Gareth,tehdidi gördü ve onunla tartışmanınhiçbir işe yaramayacağını fark etti. Buyüzden, ellerini yumruk yaparak sessizcebekledi. “İstediğin nedir?” diye sorduyavaşça, düşüncesizce bir şeyyapmamak için kendini kontrol etmeyeçalışarak. “Bir şey istemediğin sürecebana gelmezsin.”

Helena, alaycı bir şekilde kahkahaattı. “İstediğim ne olursa olsun alacağım.Senden bir şey istemek için gelmedim.Sana bir şey söylemek için geldim. Tümkrallık, kılıcı kaldırmadakibaşarısızlığına şahit oldu. Bu bizi nasılbir duruma sokuyor?”

“Biz mi?” diye sordu Gareth,Helena’nın nereye varacağını merakederek.

“Halkın, benim her zaman bildiğimşeyi öğrendi: senin bir başarısızlıkolduğunu. Senin Seçilmiş Kişiolmadığını. Tebrikler. En azından artıkbu, bir resmiyet kazandı.”

Gareth kaşlarını çattı. “Babam dakılıcı kullanma konusunda başarısız

olmuştu. Ama bu, Kral olarakhükmetmesine engel olmadı.”

“Ama kral olarak konumunuetkiledi,” diye çıkıştı Helena. “Heranını.”

“Eğer beceriksizliklerim yüzündenmutsuzsan,” diyerek burnundan soluduGareth, “neden buradan gitmiyorsun?Terk et beni! Bu evlilik komedisindenvazgeç. Şimdi Kral benim. Artık sanaihtiyacım yok.”

“Bu konuyu açtığına sevindim,” dediHelena, “çünkü buraya gelmemin sebebitam olarak bu. Evliliğimizi resmi olaraksonlandırmanı istiyorum. Boşanmakistiyorum. Sevdiğim biri var. Gerçek birerkek... Senin şövalyelerinden biri… Obir savaşçı. Birbirimize gerçekten

aşığız. Şimdiye kadar sahip olduğumhiçbir aşka benzemiyor. Beni boşa ki builişkiyi gizlilik içinde sürdürmektenkurtulabileyim. Aşkımızı herkesinöğrenmesini istiyorum. Ve onunlaevlenmek istiyorum.”

Gareth, göğsüne bir hançersaplanmış gibi hissederek, şaşkınlıklakarısına baktı. Helena neden gün yüzüneçıkmak zorunda kalmıştı ki? Hem deşimdi? Bu, Gareth için çok fazlaydı.

Hiç istemese de, Helena’ya karşıderin duygular beslediğini fark ederekşaşırdı, çünkü karısının boşanmakistediğini duymak ona bir şeyleryapmıştı. Onu üzmüştü. Karısındanboşanmak istemediğini fark etmesinisağlamıştı. Boşanmak isteyenin kendisi

olması bir şeydi, bunu karısının istemesiise başka bir şeydi. Karısının, istediğinibu kadar kolayca elde etmesiniistemiyordu.

Hepsinden önemlisi, bir boşanmanın,konumunu nasıl etkileyeceğini merakediyordu. Boşanmış bir Kral çok fazlasoruya neden olacaktı. Gareth, buşövalyeyi kıskandığını hissetti.Karısının, erkekliğine laf etmesiyüzünden kızmıştı. İntikam istiyordu.Her ikisinden de.

“İstediğini elde edemezsin,” diyetersledi. “Sen bana bağlısın. Sonsuzakadar karım olarak kalacaksın. Seni aslaserbest bırakmayacağım. Ve eğer benialdattığın bu şövalye ile karşılaşacakolursam, onu idam ettiririm.”

Helena öfkeyle karşılık verdi. “Bensenin karın değilim! Sen benim kocamdeğilsin. Bizimki kutsanmış birbirliktelik değil. Güç için düzenlenmişolan bir ortaklık. Bundan tiksiniyorum.Gerçekten evlenebilme şansımıyitirmeme neden oldu.”

Helena soluklandı, öfkesi artıyordu.“Ya benden boşanacaksın ya da tümkrallığa senin nasıl bir adam olduğunugöstereceğim. Kararını ver.”

Gareth’a arkasını dönerek kapıyadoğru yürüdü ve kapıyı arkasındankapatmaya tenezzül bile etmeden odadançıkıp gitti.

Tüm bedeni ürperen Gareth,karısının ayak seslerinin yankısınıdinleyerek, odasında tek başına durdu.

Tutunabileceği sağlam bir dalı kalmışmıydı?

Karşısındaki açık kapıyı izlerken,içeri başkasının girdiğini görünceşaşırdı. Oldukça tanıdık olan bu yüzügördüğünde, daha Helena ile yaptığıkonuşmayı ve onun tehditlerinisindirmeye vakit bulamamıştı. Herzamanki gibi sekerek yürümeyenFirth’ün yüzünde suçluluk dolu bir ifadevardı.

“Gareth?” diye seslendi, güvensizbir sesle.

Gareth, irileşmiş gözlerle kendisinebakan Firth’ün ne kadar kötü hissettiğinigörebiliyordu. Kötü hissetmeli de zaten,diye düşündü. Sonuçta, kılıcı kaldırmasıfikrini veren, onu ikna eden ve daha

büyük biri olduğuna inanmasını sağlayankişi de Firth’tü. Onun imaları olmasa,kim bilir? Belki de Gareth kılıcıkaldırmaya asla kalkışmazdı.

Öfkeyle Firth’e doğru döndü.Nihayet tüm öfkesini yöneltecek birinibulmuştu. Sonuçta, babasını öldüren deoydu. Tüm bu karmaşanın içinegirmesine neden olan kişi de yine aptalbir seyis yamağı olan Firth’tü. ŞimdiGareth, MacGil soyu için sadecebaşarısız mirasçılardan biri olmuştu.“Senden nefret ediyorum,” dedi öfkeyle.“Şimdi ne sözler vereceksin? Kılıcıkaldıracağıma dair verdiğin güvenceyene oldu?”

Son derece gergin görünen Firthyutkundu. Konuşamadı. Belli ki

söyleyecek hiçbir şeyi yoktu. “Özürdilerim, Lordum,” dedi. “Yanılmışım.”

“Birçok şey hakkında yanıldın,” diyetersledi Gareth.

Gerçekten de, Gareth bu konuda nekadar çok düşünürse, Firth’ün ne kadaryanılmış olduğunu daha çok farkediyordu. Aslında, Firth olmasaydı,babası bugün hala yaşıyor olurdu veGareth, bu karmaşayı yaşamazdı.Krallığın tüm yükü omuzlarında olmaz,hiçbir şey yanlış gitmezdi. Gareth, Kralolmadığı, babasının hayatta olduğu obasit günlere özlem duydu. Her şeyi eskihaline döndürmek için apansız bir arzuhissetti. Ama yapamazdı. Ve tüm bunlariçin suçlayacağı kişi Firth’tü.

“Burada ne arıyorsun?” diye sordutekrar.

Firth, boğazını temizledi.“Hizmetçilerin fısıldadığı bazısöylentiler duydum. Erkek ve kızkardeşinin sorular sorduğuna dair.Hizmetçilerin kaldığı yerde görülmüşler.Cinayet silahı için atık borusunuinceliyorlarmış. Babanı öldürmek içinkullandığım hançer için.”

Firth’ün sözleri karşısında Gareth’ınbedeni buz kesti. Şaşkınlık ve korkudandonup kalmıştı. Bu gün daha dakötüleşebilir miydi? Boğazını temizledi.“Peki, ne bulmuşlar?”

Firth, başını salladı. “Bilmiyorum,Lordum. Tek bildiğim bir şeydenşüphelendikleri.”

Gareth, karşısındaki adamdan bir kezdaha nefret etti. Eğer beceriksizcedavranmasaydı, silahtan doğru düzgünkurtulmuş olsaydı, Gareth bu durumdaolmazdı. Firth, onu savunmasızbırakmıştı.

“Bunu sadece bir kez söyleyeceğim,”dedi Gareth, son derece sert bir yüzleFirth’e yaklaşarak. “Seni bir dahagörmek istemiyorum. Beni anlıyormusun? Huzurumdan ayrıl ve bir dahageri gelme. Seni buradan uzakta bir yeregöndereceğim. Bir daha bu kalenin içineadım atacak olursan, senitutuklatacağımdan emin olabilirsin.ŞİMDİ DEFOL.”

Gözleri dolan Firth, arkasını döndüve odadan koşarak çıktı, ayak sesleri o

gittikten çok sonra bile halayankılanıyordu.

Gareth, başarısız girişiminidüşünmeye geri döndü. Kendisi içinbüyük bir felakete neden olmuş gibihissetmesine engel olamıyordu. Sankikendisini bir uçurumdan atmış ve şuandan itibaren sadece çöküşüyleyüzleşecekmiş gibi hissediyordu.

Babasının odasındaki sessizliğiniçinde, titreyerek, ne başlatmış olduğunumerak ederek, zemine kök salmış gibiöylece duruyordu. Daha önce hiç bukadar yalnız, bu kadar güvensizhissetmemişti.

Kral olmanın anlamı bu muydu? *

Gareth, kalenin üstündeki

siperliklere giden sarmal merdiveninbasamaklarını hızla çıktı. Temiz havayaihtiyacı vardı. Düşünmek için zamana veyalnız olmaya ihtiyacı vardı. Hepsininkendisine ait olduğunu hatırlamak için,sarayını ve insanlarını görebileceği birnoktada durmalıydı. Gün içinde yaşanankabus gibi olaylara rağmen, hala kralolduğunu hatırlamak için.

Zorlukla soluyan Gareth,yardımcılarını başından atarak tümbasamakları yalnız başına hızla çıkmayadevam etti. Katların birinde durarakeğildi ve nefesini düzene sokmayaçalıştı. Yanaklarından gözyaşlarıakıyordu. Nereye baksa, babasının

kaşlarını çatmış yüzünü görmeye devamediyordu.

“Senden nefret ediyorum!” diyebağırdı havaya doğru.

Karşılığında alaycı bir kahkahaduyduğuna yemin edebilirdi. Babasınınkahkahası.

Gareth’ın oradan uzaklaşmasıgerekiyordu. Zirveye ulaşıncaya kadarkoşmaya devam etti. Kapıdan dışarıyafırladı ve temiz yaz havası yüzüneçarptı.

Güneşin ve ılık esintinin tadınıçıkararak, derin bir nefes aldı.Pelerinini, babasının pelerinini çıkardıve yere fırlattı. Hava çok sıcaktı ve artıko şeyi giymek istemiyordu.

Siperin kenarına koştu ve taş duvaratutunarak, aşağıya baktı. Kaledendışarıya çıkan sonsuz kalabalığıgörebiliyordu. Töreni terk ediyorlardı.Onun törenini. İnsanların hayalkırıklığını neredeyse oradanhissedebiliyordu. Çok küçükgörünüyorlardı. Hepsinin, kendikontrolü altında olmasına hayret etti.

Ama ne zamana kadar?“Kral olmak komik şey,” dedi kadim

bir ses.Gareth arkasını döndü ve birkaç

metre uzakta duran Argon’u görünceşaşırdı. Üzerinde kapüşonlu beyaz birpelerin vardı ve asası elindeydi.Dudaklarının kenarı bir gülümsemeylekıvrılmış olmasına rağmen, gözlerinde o

gülümsemeden iz yoktu. Direk Gareth’abakıyorlardı ve o gözler çok şeygörüyordu.

Gareth’ın, Argon’a sormak istediği,söylemek istediği bir sürü şey vardı.Ama hali hazırda kılıcı kaldırmadabaşarısız olmuşken, aklına hiçbir şeygelmiyordu.

“Neden bana söylemedin?” diyesordu çaresiz bir sesle. “Kılıcıkaldıramayacağımı bana söyleyebilirdin.Beni, yaşadığım utançtankurtarabilirdin.”

“Peki neden bunu yapacaktım?” diyesordu Argon.

Gareth kaşlarını çattı. “Sen gerçekbir danışman değilsin. Babama içtenlikle

danışmanlık yapmış olabilirsin. Amabana değil.”

“Belki de o bunu hak etmiştir,” diyecevapladı Argon.

Gareth’ın öfkesi derinleşti. Buadamdan nefret ediyordu. Ve onusuçluyordu. “Seni etrafımdaistemiyorum. Babamın seni neden işealdığını bilmiyorum, ama ben, seniKraliyet Sarayı’nda istemiyorum.”

Argon, korkutucu bir sesle kahkahaattı. “Beni baban işe almadı, aptalçocuk. Ya da onun babası. Ben burayaaittim. Aslında, onları benim işealdığımı söyleyebilirsin.”

Argon aniden öne doğru bir adım attıve sanki Gareth’ın içini görebiliyormuşgibi baktı. “Aynı şey senin için de

söylenebilir mi?” diye sordu. “Senburaya ait misin?”

Argon’un sözleri, Gareth’ın kanınıdondurdu. Bu, kendisinin de en çokmerak ettiği şeydi. Gareth, bunun birtehdit olup olmadığını merak etti.

“Kanla egemen olan, kanla hükümsürecek,” diye ilan etti Argon ve busözlerle birlikte, hızla arkasını dönerekyürümeye başladı.

“Bekle!” diye bağıran Gareth,cevaplara ihtiyaç duyduğu için artıkonun gitmesini istemiyordu. “Bununla nedemek istedin?”

Gareth, Argon’un, uzun bir süresaltanat sürmeyeceğine dair kendisinebir mesaj verdiğini düşünmeden

duramıyordu. Onun bunu kastetmiş olupolmadığını bilmesi gerekiyordu.

Argon’un arkasından koştu, ama tamyaklaşırken, adam gözleri önündekayboldu.

Gareth, arkasını dönüp etrafınabakındı, ama hiçbir şey görmedi. Sadecebir kahkahanın yankılandığını duydu.

“Argon!” diye bağırdı.Tekrar arkasını döndü, gökyüzüne

baktı ve tek dizinin üstüne çöküp başınıarkaya atarak bağırdı.

“ARGON!”

YEDİNCİ BÖLÜM

Erec, Dük, Brandt ve Dük’ünmaiyeti ile birlikte, Savaria’nındolambaçlı sokaklarında yürüyordu.Hizmetçi kızın evine doğru giderlerken,kalabalık giderek artıyordu. Fazlagecikmeden kızla tanışmak için ısraretmişti ve Dük de bizzat öncülük etmekistemişti. Dük nereye giderse, herkes depeşinden geliyordu. Erec, gitgide artankalabalığa baktı ve kızın evine onlarcakişiyle birlikte varacağını fark ederekutandı.

Kızı gördüğünden beri, başka hiçbirşey düşünememişti. Bu kadar asilgörünmesine rağmen, Dük’ün sarayındabir hizmetçi olarak çalışan bu kızın kim

olduğunu merak ediyordu. Nedenaceleyle kaçmıştı? Bunca yıl birçok asilkadınla tanışmış olmasına rağmen,kalbini ele geçirenin neden bir tek bu kızolduğunu merak ediyordu?

Bir kralın oğlu olarak tüm hayatıboyunca asillerin etrafında olan Erec,diğer asilleri anında saptayabiliyordu vekızı ilk gördüğü andan beri onun üsttabakadan gelmiş biri olduğunuhissediyordu. Kızın kim olduğunu, nereliolduğunu ve burada ne yaptığını merakediyordu. Tüm bunları hayal edipetmediğini ya da hala aynı şekildehissedip hissetmediğini görmek için kızabir kez daha bakmaya ihtiyacı vardı.

“Hizmetçiler, kızın şehrineteklerinde yaşadığını söylüyorlar,” diye

açıkladı Dük. Onlar yürürken, yolun heriki tarafındaki insanlar, kepenkleriaçıyor ve şaşkınlığıyla aşağıyabakıyordu.

“Görünüşe göre bir handahizmetçilik yapıyor. Kimse onun neredengeldiğini bilmiyor. Tek bildikleri, birgün bizim şehre geldiği ve bu handasözleşmeli hizmetçilik yapmayabaşladığı. Öyle görünüyor ki, kızıngeçmişi bir muamma.”

Hep birlikte başka bir ara sokağadöndüler. Yollar iyice bozulmuştu,küçük evler birbirlerine daha yakındı veyıkık döküktü.

Dük boğazını temizledi. “Kızı, özelgünlerde hizmetçilik yapması için tuttum.Sessiz sakin biri. Kimse onun hakkında

pek fazla şey bilmiyor. Erec,” dedi,sonunda Erec’in bileğini tutarak,“bundan emin misin? Bu kadın, her kimolursa olsun, sadece halktan biri.Seçimini krallıktaki herhangi birkadından yana yapabilirsin.”

Erec, aynı ciddiyetle Dük’e baktı.“Bu kızı tekrar görmem gerek. Kimolduğu umurumda değil.”

Dük onaylamaz bir halde başınısalladı ve birbiri ardına dar sokaklarıgeçerek yürümeye devam ettiler.İlerledikçe, Savaria’nın bu mahallesidaha köhne bir yer haline geldi. Pislikiçinde olan sokakları sarhoş tiplerledoluydu, etrafta tavuklar ve vahşiköpekler koşturuyordu. Birbiri ardınageçtikleri barların içindeki müşterilerin

çığlıkları sokaklara taşıyordu. Önlerindeyürüyen birkaç sarhoş tökezledi ve havakararmaya başlarken, sokaktakimeşaleler yanmaya başladı.

“Dük için yolu açın!” diye bağırdımaiyete öncülük eden hizmetli, ileriyekoşup, sarhoşları yoldan ittirerek.Sokaklardaki rezil tipler, Dük ve Erecgeçerken, yolun iki kenarına ayrıldılarve hayretle izlediler.

Sonunda, dış cephesi sıva kaplı olanküçük ve mütevazı bir hana vardılar. Altkatında elli müşteri ağırlayabilecek birmeyhanesi ve üst katında da birkaç odasıbulunan bir yere benziyordu. Ön kapısıhasarlıydı, tek penceresi kırıktı vetitreşerek yanan giriş lambası yamuk birşekilde asılmıştı. Dük ve maiyeti kapının

önünde durduklarında, sarhoşlarınbağırışları pencerelerden dışarıyataşıyordu.

Onun gibi iyi bir kız böyle bir yerdenasıl çalışıyor olabilirdi? İçeridengelen bağırış ve yuhalama sesleriniduyan Erec, merak etti. Kızın böyle biryerde yüz kızartıcı şeylere maruzkalması düşüncesiyle yüreği sıkıştı. Buadil değil, diye düşündü. Kızı buradankurtarmaya kararlıydı.

“Neden bir gelin seçmek için,olabilecek en kötü yere geldin?” diyesordu Dük, Erec’e dönerek.

Brandt de Erec’e döndü. “Sonşansın, arkadaşım. Senin geri dönmenibekleyen bir kale dolusu asil kadın var.”

Ancak Erec, kararlı bir şekildebaşını salladı. “Kapıyı aç,” diyebuyurdu.

Dük’ün adamlarından biri öne çıktıve kapıyı çekip açtı. Dalgalar halindedışarıya taşan bayat bira kokusu, adamınirkilmesine neden oldu.

İçeride, sarhoş adamlar, barın üstüneabanıyor, ahşap masalarda oturuyor,yüksek sesle bağırarak kahkaha atıyor,yuhalıyor ve birbirlerini itipkakıyorlardı. Hepsi ilkel ve kabatiplerdi. Erec, bunu, iri göbekleri,tıraşsız yüzleri ve kirli kıyafetlerisayesinde tek bakışta görebiliyordu. Hiçbiri savaşçı değildi.

Mekanın içinde kızı arayarak birkaçadım attı. Onun gibi bir kadının bu tip

bir yerde çalışabildiğini hayal bileedemiyordu. Yanlış hana gelipgelmediklerini merak etti.

“Affedersiniz, efendim, bir kadınıarıyorum,” dedi, yanında dikilen kocagöbekli, uzun boylu ve iri yapılı, sakallıadama.

“Ah, öyle mi?” diye bağırdı adam,alay ederek. “Eh, yanlış yere geldin!Burası bir genelev değil. Ancak sokağınkarşısında bir tane var, oradakikadınların güzel ve dolgun olduklarınıduydum.” Adam, Erec’in yüzüne karşıkahkaha atmaya başladı ve birkaçarkadaşı da ona katıldı.

“Aradığım şey bir genelev değil,”diye cevapladı Erec, hiç de

eğlenmeyerek, “burada çalışan tek birkadın.”

“O zaman hancının hizmetçisindenbahsediyor olmalısın,” diye seslendibaşka birisi, başka bir sarhoş adam.“Muhtemelen arka taraflarda yerleriovalıyordur. Çok kötü, burada, benimkucağımda olmasını dilerdim!”

Adamların hepsi kendi esprileriylekendilerini kaybederek, kahkahalaraboğuldular ve Erec bu düşüncekarşısında kıpkırmızı kesildi. Kız adınautandı. Bu tip adamlara hizmet etmekzorunda kaldığı için. Bu, Erec’indüşünemeyeceği kadar onur kırıcı birdurumdu.

“Sen kimsin?” diye soran başka birses geldi.

Diğerlerinden daha iri olan, karasakallı ve kara gözlü bir adam, hırpanikılıklı birkaç adamıyla birlikte, kaşlarınıçatarak öne çıktı. Vücudunda kilodançok kas vardı ve tehditkar bir şekildeErec’e yaklaştı. “Benim hizmetçimiçalmaya mı çalışıyorsun?” diye sordu.“Hadi dışarı çıkalım!”

İleriye doğru birkaç adım attı veErec’i yakalamak için uzandı.

Ancak, yılların deneyimiylekuvvetlenmiş olan, krallığın en büyükşövalyesi Erec, bu adamın hayal biledemeyeceği kadar iyi reflekslere sahipti.Adamın elleri değer değmez, Erecharekete geçti. Adamı bileklerindenkavrayarak, şimşek hızıyla çevirdi,

tişörtünün arkasından yakaladı ve odanınortasına fırlattı.

İri adam bir gülle gibi fırladı vebirkaç adamı da yanında götürdü, hepsilobut gibi, küçük odanın zeminineyığıldı.

Adamlar durup, olanları izlerken,tüm oda sessizliğe gömüldü.

“DÖVÜŞÜN! DÖVÜŞÜN!” diyetezahürat yapan oldu.

Şaşkına dönen hancı sendeleyerekayağa kalktı ve bağırarak Erec’inüzerine doğru koştu.

Erec, bu kez beklemedi. Saldırganıkarşılamak için ileriye çıktı, kolunukaldırdı ve dirseğini adamın yüzünegeçirerek, burnunu kırdı.

Hancı geriye doğru sendeledi,ardından kıçının üstüne yere düştü.

Erec, adamı tutarak yukarı kaldırdı.Birkaç adım ilerleyerek adamı fırlattı veadam, odanın yarısını da kendisiylebirlikte götürerek havaya fırladı.

Odadaki tüm adamlar donup kaldı,aralarında özel biri olduğunu farketmeye başlayarak sessizleştiler. Bunarağmen, barmen, elinde kaldırdığı şişeyiErec’e doğru hedefleyerek aniden önefırladı.

Erec, bunun geldiğini çoktangörmüştü ve elini kılıcına atmıştı, ancakkılıcını çekemeden, arkadaşı Brandtyanına geldi, belindeki hançeri çıkardıve hançerin ucunu barmenin boğazınadayadı.

Barmen donup kaldı, bıçak teninidelmek üzereydi. Gözleri korkudankocaman açılmış bir halde, elindekişişeyle öylece durdu. Bu meydan okumakarşısında oda öyle sessizleşti ki, biriğne düşse bile duyulabilirdi.

“Bırak onu,” dedi Brandt.Barmen de aynen öyle yaptı ve şişe

yere düşerek parçalara ayrıldı.Erec, kılıcını çekti ve yerde yatarak

inleyen hancıya doğru yürüyüp, kılıcıadamın boğazına dayadı. “Bunu sadecebir kez söyleyeceğim,” diye duyurdu.“Tüm bu ayaktakımını buradan gönder.Şimdi. Hanımefendiyle bir görüşmeyapmayı talep ediyorum. Yalnız.”

“Dük!” diye bağırdı birisi.

Tüm oda döndü ve nihayet, etrafıadamlarıyla çevrilmiş olan Dük’ünkapının girişinde durduğunu fark etti.Adamlar aceleyle şapkalarını çıkarıp,başlarını eğdiler.

“Konuşmamı bitirdiğim anda odaboşalmamış olursa,” diye duyurdu Dük,“buradaki herkes derhal tutuklanacak.”

Tüm adamlar içmekte olduklarıbiraları bırakıp, Dük’ün yanındangeçerek, odayı boşaltmak için ön kapıyadoğru hızla kaçışırken, oda tam birkaosa döndü.

Barmene, “sen de dışarıya,” diyenBrandt, hançerini indirerek, adamısaçından tuttuğu gibi dışarıya attı.

Dakikalar önce son derece gürültülüolan oda, şimdi boş ve sessizdi. İçeride

sadece Erec, Brandt, Dük ve onun enyakın adamları kaldı. Dışarı çıkankalabalığın ardından kapıyı gürültüylekapattılar.

Erec, hala şaşkın bir halde yerdeoturarak burnundan akan kanı silenhancıya döndü. Adamı iki eliyle tutarakayağa kaldırdı ve boş banklardan birineoturttu.

“Bu gece işimi mahvettiniz,” diyesızlandı hancı. “Bunu ödeyeceksiniz.”

Dük öne çıktı ve adama elinintersiyle vurdu. “Bu adama elini sürmeyeçalıştığın için seni öldürtebilirdim,”diye azarladı. “Onun kim olduğunubilmiyor musun? O Erec, Kral’ın en iyişövalyesi, Gümüşler’in şampiyonu.

İsterse, seni şimdi kendi elleriyleöldürebilir.”

Hancı, Erec’e baktı ve ilk defa,yüzünde gerçek bir korku belirdi.Neredeyse oturduğu yerde titredi.“Hiçbir fikrim yoktu. Kendinizitanıtmadınız.”

“O nerede?” diye sordu Erec,sabırsız bir sesle.

“Arka tarafta, mutfağı temizliyor.Ondan istediğiniz nedir? Sizden bir şeymi çaldı? O sadece sözleşmeli çalışanbir hizmetçi kız.”

Erec, hançerini çekti ve adamınboğazına dayadı. “Ona bir daha‘hizmetçi’ dersen,” diye uyardı,“boğazını keseceğimden emin

olabilirsin. Anlıyor musun?” diye sertçesorarak, hançeri adamın tenine bastırdı.

Gözleri yaşlarla dolan adam yavaşçabaşını salladı.

“Kızı buraya getir ve çabuk ol,” diyebuyurdu Erec ve adamı ayağa kaldırarakarka kapıya doğru sertçe itti.

Hancı gittiğinde, kapının arkasındantencerelerden çıkan şangırtı sesleri vesessiz bağırışlar geldi, ardından,saniyeler sonra, kapı açıldı ve dışarıya,eski püskü giysiler, yağla kaplı önlüklerve başlıklar giyen birkaç kadın çıktı.Altmışlı yaşlarda olan üç kadın vardı veErec, kimden bahsettiğini hancının bilipbilmediğini bir an için merak etti.

Ve sonra, kız dışarı çıktı ve Erec’inkalbi durdu.

Yağ lekeleriyle kaplı bir önlükgiyiyordu ve bakmaktan utandığı içinbaşını eğik tutuyordu. Saçı topluydu vebaşında bir örtü bağlıydı, yanakları kirlekaplıydı, ama yine de Erec, ondanetkilenmişti. Teni mükemmeldi. Yüksekelmacık kemikleri, keskin bir çenesi,çillerle kaplı küçük bir burnu ve dolgundudakları vardı. Geniş bir alnı vardı vegüzel sarı saçları başındaki örtününaltından dışarıya dökülüyordu.

Bir an için başını kaldırıp baktı veışıkta renk değiştirerek kristal maviyedönüşen iri, çağla yeşili gözleri, Erec’iyerine sabitledi. Erec, şuan, onunla ilkkarşılaştığı andan daha çok büyülenmişolduğunu fark ederek şaşırdı.

Kaşlarını çatan hancı, burnundanakan kanı silmeye devam ederek kızınarkasından dışarı çıktı. Kız, etrafı yaşlıkadınlarla çevrilmiş bir halde Erec’edoğru kararsız adımlarla yürüdü veyaklaştığı zaman reverans yaptı. Erec,Dük’ün maiyetindeki birkaç kişinin deyaptığı gibi ileri çıkarak kızın önündedurdu.

“Lordum,” diyen kızın tatlı veyumuşak sesi, Erec’in kalbini doldurdu.“Lütfen, sizi kızdırmak için ne yaptığımısöyleyin. Ne olduğunu bilmiyorum, amayaptığım şey her neyse özür dilerim.”

Erec gülümsedi. Kızın sözleri,konuşması ve ses tonu—hepsi,yenilenmiş hissetmesini sağladı. Kızınsusmasını hiç istemiyordu.

Uzandı ve kızın çenesini tutarak,gözleri buluşana kadar yukarı kaldırdı.Kızın gözlerine bakarken, kalbi hızlandı.Mavi bir denizde kaybolmak gibiydi.

“Leydim, beni kızdırmak için hiçbirşey yapmadınız. Bunu yapabilmenizinmümkün olduğunu bile sanmıyorum.Buraya öfkeyle değil, aşkla geldim. Sizigördüğümden beri, başka hiçbir şeydüşünemiyorum.”

Kız şaşırmış gibi göründü vegözlerini birkaç kez kırpıştırarak,bakışlarını yere eğdi. Mahcup ve gergingörünerek, ellerini kıvırdı. Belli ki buonun için yepyeni bir şeydi.

“Lütfen Leydim, söyleyin bana.İsminiz nedir?”

“Alistair,” diye cevapladı kız,mütevazı bir şekilde.

“Alistair,” diye tekrarladı Erec,etkilenerek. Şimdiye kadar duymuşolduğu en güzel isimdi.

“Bunu öğrenmenin sizin için nedengerekli olduğunu bilmiyorum,” diyeekledi kız, yumuşak bir sesle, yerebakmaya devam ederek. “Siz birlordsunuz. Bense sadece birhizmetçiyim.”

“Doğrusu, o benim hizmetçim,” dedihancı, öne çıkarak. “Sözleşmeyle banabağlı. Yıllar önce bir sözleşme imzaladı.Yedi yıl için söz verdi. Karşılığında onayemek ve kalacak yer verdim. Henüz üçyılını tamamladı. Gördüğünüz üzere, butamamen zaman kaybı. O benim. Onun

sahibi benim. Onu alamazsınız. O benim.Anlıyor musunuz?”

Erec, daha önce hiçbir adamdannefret etmediği kadar nefret ettihancıdan. Kılıcını çekip, tam kalbinesaplamak ve onun işini bitirmek gibi birahmaklık yapmak üzereydi. Ancak adambunu ne kadar hak ediyor olsa da, Erec,Kral’ın kanununa karşı gelmekistemiyordu. Sonuçta, davranışlarıKral’a yansıyordu.

“Kral’ın kanununa,” dedi Erec, sertbir sesle, “karşı gelmeye niyetim yok.Ancak, yarın turnuva başlıyor. Ve bende, her erkek gibi, eşimi seçmeye hakkazandım. Şimdi, burada bilmeniziistiyorum ki, ben, Alistair’ı seçiyorum.”

Herkes şaşkınlık içinde birbirinedönerken, oda soluk sesleriyle doldu.

“Yani,” diye ekledi Erec, “Alistair,razıysa.”

Kalbi hızla çarpan Erec, yüzünüyerden kaldırmayan Alistair’a baktı.Kızın kızardığını görebiliyordu. “Rızagösteriyor musunuz, Leydim?”

Oda sessizliğe gömüldü.“Lordum,” dedi kız, yumuşak bir

sesle, “kim olduğumu, nereli olduğumu,neden burada olduğumu bilmiyorsunuz.Ve korkarım, bunlar, sizeanlatamayacağım şeyler.”

Erec, şaşırmış bir halde Alistair’abaktı. “Niçin bana anlatamazsınız?”

“Geldiğimden beri kimseyeanlatmadım. Bir yemin ettim.”

“Ama neden,” diye ısrar etti Erec,son derece merak ederek.

Ancak Alistair, sessiz kalarak, başınıeğik tutmaya devam etti.

“Bu doğru,” diye araya girdihizmetçi kadınlardan biri. “Bu kız, kimolduğunu bize asla söylemedi. Ya daneden burada olduğunu… Söylemeyireddediyor. Yıllarca denedik.”

Erec’in kafası son derece karışmıştı,ancak bu sadece kızın gizeminiartırıyordu. “Eğer kim olduğunuzuöğrenemiyorsam, o halde öyle olsun,”dedi. “Yemininize saygı duyuyorum.Ama bu, size olan sevgimideğiştirmeyecek. Leydim, kim olursanızolun, bu turnuvayı kazanırsam, ödülümolarak sizi seçeceğim. Tüm krallıktaki

kadınların arasından, sizi... Tekrarsoruyorum, rıza gösteriyor musunuz?”

Alistair, yere bakmaya devam etti veErec, onu izlerken, yanaklarından akangözyaşlarını gördü.

Aniden, kız koşarak odadan çıktı vearkasından kapıyı kapattı.

Erec, diğerleriyle birlikte şaşkınadönmüş bir halde sessizce durdu. Kızıntepkisini nasıl yorumlayacağınıbilemiyordu.

“Kendi zamanınızı ve benimkiniboşa harcadığınızı gördünüz,” dedihancı. “Kız hayır dedi. Şimdi yaylanınbakalım.”

Erec kaşlarını çattı.“Kız hayır demedi,” diyerek araya

girdi Brandt. “Cevap vermedi.”

“Biraz düşünmeye hakkı var,” dediErec, kızı savunarak. “Sonuçta,düşünmesi gereken birçok şey var. O dabeni tanımıyor.”

Erec, ne yapacağını düşünereköylece durdu. Sonunda, “bu gece buradakalacağım,” diye duyurdu. “Bana buradabir oda vereceksin. Sabah, turnuvalarbaşlamadan önce, ona tekrar soracağım.Eğer rıza gösterirse ve ben kazanırsam,o, benim gelinim olacak. Bu durumda,onu senin hizmetinden alacağım veburadan götüreceğim.”

Hancının, Erec’i çatısının altındaistemediği son derece belliydi, ama birşey söylemeye cesaret edemedi. Buyüzden, kapıyı arkasından çarparak hızlaodadan çıktı.

“Burada kalmak istediğinden eminmisin?” diye sordu Dük. “Bizimlebirlikte kaleye dön.”

Erec, ciddi bir şekilde başınısalladı. “Hayatımdaki hiçbir şeyden bukadar emin olmamıştım.”

SEKİZİNCİ BÖLÜM

Thor, Ateş Denizi’nin çalkantılısularına balıklama atladı ve suyun sıcakolduğunu hissederek şaşırdı.

Suyun içinde gözlerini kısa birsüreliğine açtı ve açmamış olmayıdiledi. Sıra dışı ve acayip yüzleriyle,irili ufaklı, her türden garip ve çirkindeniz yaratığını gördü. Okyanus bunlarladoluydu. Kayığın güvenliğine ulaşanakadar, kendisine saldırmamaları için duaetti.

Soluk soluğa yüzeye çıktı ve hemenboğulan çocuğu arandı. Ve onu tamzamanında gördü. Suya batıp çıkançocuğun birkaç saniye içinde boğulacağıkesindi.

Thor, çocuğun arkasından dolanıp,onu sırtından yakaladı ve başlarını suyunüstünde tutmaya çalışarak yüzmeyebaşladı. Bir hayvanın iniltisini duydu vearkasını döndüğünde Krohn’u görerekşaşırdı: arkasından atlamış olmalıydı.Leopar ayaklarını oynatarak, Thor’adoğru yüzdü. Thor, onun bu şekildetehlikeye atılması yüzünden korkunçhissetti, ancak elleri doluydu veyapabileceği bir şey yoktu.

Çalkalanan kırmızı sulara,çevresinde bir görünüp bir kaybolangarip yaratıklara bakmamaya çalıştı.Dört kolu ve iki başı olan çirkingörünümlü mor bir yaratık, yakınlardayüzeye çıkıp tıslayarak, korkmasınaneden oldu ve ardından suya battı.

Thor, yaklaşık yirmi metreuzaklıktaki kayığı gördü ve çocuğuçekerken tek kolunu ve bacaklarınıkullanarak, çılgınca yüzdü. Çocukdirenerek çırpındı ve çığlık attı. Thor,onunla birlikte suyun dibine batmaktankorktu.

“Kıpırdama,” diye bağırdı sertçe,çocuğun dinleyeceğini umarak.

Sonunda, çocuk dinledi. Thor bir aniçin rahatladı, ta ki bir su sesi duyup,başını diğer yöne çevirinceye kadar.Tam yanında, sarı bir başı ve dörtdokunacı olan küçük bir yaratık yüzeyeçıktı. Kare bir kafası vardı ve hırlayıpsallanarak, üstüne doğru yüzüyordu.Kafasının kare olması dışında, denizdeyaşayan bir çıngıraklı yılan gibi

görünüyordu. Thor, kendini ısırılmayahazırladı, ancak yaratık aniden ağzınıgenişçe açtı ve deniz suyu tükürdü. Thor,sudan kurtulmak için gözlerinikırpıştırdı.

Yaratık, çevrelerinde dairelerçizerek yüzdü ve Thor, daha hızlıyüzerek kaçma çabalarını ikiye katladı.

Diğer yanında başka bir yaratıksuyun üstüne çıkarken, Thor, ilerlemekaydederek kayığa yaklaşıyordu.Ağzında iki pençesi bulunan ve on ikiküçük bacağı olan yaratık, uzun, ince veturuncuydu. Aynı zamanda, her yönükamçılayan uzun bir kuyruğu vardı. Dikduran bir ıstakoza benziyordu. Bir suböceği gibi, suyun üzerine uzandı veThor’a yaklaşarak, yana dönüp

kuyruğunu savurdu. Kuyruğun, kolunasertçe çarpması sonucu, Thor acı içindebağırdı.

Yaratık hızlı bir şekilde kuyruğunuöne arkaya savurmaya devam etti. Thor,kılıcını çekip ona saldırmak istedi,ancak sadece tek bir eli boştaydı veyüzmek için ona ihtiyacı vardı.

Yanında yüzen Krohn, yaratığadöndü ve tüyleri diken diken bir seslehırladı. Korkusuz bir şekilde yaratığadoğru yüzdü ve canavarı korkutaraksuların altında kaybolmasına neden oldu.Thor, rahat bir nefes aldı, ta ki yaratıkdiğer yanından çıkıp, kuyruğunusavurana kadar. Krohn, yaratığıkovalayarak, yakalamaya çalıştı ve

yaratığa dişlerini geçirdi, neredeysekaçırıyordu.

Thor, bu karmaşadan kurtulmanın tekyolunun denizden çıkmak olduğunu farkederek, hayatı pahasına yüzdü. Sonsuzgibi gelen bir süreden sonra, herzamankinden çok daha hızlı yüzerek,dalgaların arasında şiddetle sallanankayığa yaklaşmayı başardı. Bu esnada,onunla asla konuşmayan daha büyük ikiLejyon üyesi ve sınıf arkadaşları,yardım etmek için bekliyorlardı. Öneeğildiler ve ellerini uzattılar.

Thor, ilk olarak çocuğun kayığaçıkmasına yardım etti. Büyük çocuklar,çocuğu kollarından yakaladılar vekayığa çektiler.

Thor, arkasına uzandı, Krohn’uyakaladı ve sudan dışarı, kayığa doğrufırlattı. Üstünden sular damlayan vetitreyen Krohn, dört ayak üstüne düştü.Islak zeminde, kayığın diğer ucuna doğrukaydı. Sonra aniden ayakları üzerinesıçrayarak döndü ve kayığın kenarınakoşarak Thor’u aradı. Orada, suyabakarak durdu ve acıyla haykırdı.

Thor uzandı ve çocuklardan birininelini yakaladı. Tam kendini yukarıçekecekken, ayak bileğine ve kalçasınasarılan güçlü ve kaslı bir şey hissetti.Dönüp aşağıya baktı ve bacağınadolanmış dokunacın sahibi, kalamarabenzeyen küf yeşili yaratığı gördüğündekalbi durdu.

İğnelerin bacağını deldiğinihissettiğinde, acıyla bağırdı.

Eğer hızla bir şey yapmazsa, işininbiteceğini fark etti. Boştaki eliylekemerine uzandı, küçük bir hançerçıkardı ve yaratığa vurdu. Ancakdokunaçlar öyle kalındı ki, hançer onudelemedi bile.

Bu, yaratığı kızdırdı. Gözleriolmayan yaratığın yeşil kafası anidenyüzeye çıktı, jilet keskinliğindekidişlerini ortaya çıkardı ve Thor’auzandı. Thor, kesilen bacağından akankanı hissettiğinde hızlı davranmasıgerektiğini biliyordu. Büyük çocuklarınonu tutma çapalarına rağmen, ellerikayıyordu ve tekrar suya batıyordu.

Sürekli haykıran Krohn, suyaatlamaya hazırmış gibi eğildi. Ancak buşeye saldırmanın yararsız olacağını obile anlamış olmalıydı.

Büyük çocuklardan biri öne çıktı vebağırdı: “EĞİL!”

Çocuk bir mızrak fırlatırken, Thorbaşını eğdi. Ancak mızrak, yaratığııskaladı ve zararsız bir şekilde suyabattı. Yaratık çok zayıf ve çok hızlıydı.

Aniden, Krohn ağzını açarak suyaatladı ve keskin dişlerini yaratığınboynuna sapladı. Dişlerini kenetleyerek,yaratığı bir sağa bir sola salladı.

Ama bu kaybedilen bir savaştı:yaratığın derisi çok sert ve çok kaslıydı.Yaratık, Krohn’u yanlara doğru atmayaçalıştı ve sonunda suyun içine düşürdü.

Bu arada yaratığın, Thor’un bacağındakitutuşu sıkılaştı ve Thor, nefesalamadığını hissetti. Dokunaçlar öylekötü yakıyordu ki, Thor bacağıkopacakmış gibi hissetti.

Son bir umutsuz çabayla, Thor,çocuğun elini bıraktı ve aynı andakemerindeki kısa kılıcına uzandı. Ancakzamanında yakalayamadı, kaydı ve suyadüştü.

Kayıktan uzaklaştırıldığını, yaratıktarafından çekildiğini hissetti. Her geçenan daha hızlı bir şekilde geriye doğrusürükleniyordu ve çaresiz bir şekildeelini uzattığında, kayığın gözdenkaybolduğunu gördü. Farkında olduğuson şey, suyun içine, Ateş Denizi’ninderinliklerine çekildiğiydi.

DOKUZUNCU BÖLÜM

Gwendolyn, açık çayırda koşuyordu,yanında babası Kral MacGil vardı. Onyaşlarında olabilirdi ve babası da çokgençti. Sakalı kısaydı, beyaz değildi vecildi gençlikle parlıyordu. Mutlu veumursamazdı, kızının elini tutup onunlabirlikte tarlaların içinde koşarkencoşkuyla gülüyordu. Bu, Gwendolyn’inhatırladığı, bildiği babaydı.

Kızını kaldırıp, omzuna attı vekahkahalar atarak döndürdü, Gwendolyndeli gibi kıkırdıyordu. Babasınınkollarında güvende hissediyordu vebirlikte geçirdikleri bu zamanınbitmesini hiç istemiyordu.

Ama babası onu yere bıraktığında,garip bir şey oldu. Aniden, güneşliöğleden sonrası, alacakaranlığa döndü.Gwen’in ayakları yere değdiği zaman,çayırdaki çiçeklerin içine girmedi,bileğine kadar çamura battı. Birkaçmetre uzağındaki babası, şimdi çamuruniçinde sırt üstü yatıyordu, çok dahayaşlıydı ve sıkışıp kalmıştı. Biraz dahauzakta, çamurun içinde parıldayan şey debabasının tacıydı.

“Gwendolyn,” diye soludu. “Kızım.Bana yardım et.” Çamurun içindeki elinikaldırdı ve çaresizce kızına uzattı.

Gwen, babasına yardım etmeisteğiyle zayıf düştü ve onun yanınagitmeye, elini yakalamaya çalıştı. Amaayakları kımıldamıyordu. Aşağıya baktı

ve ayaklarının etrafındaki çamurunkuruyup, sertleştiğini gördü. Serbestkalmaya çalışarak, kıpırdanıp durdu.

Gwen gözlerini kırpıştırdı vekendini, kalenin siperliklerinden aşağıyabakarken buldu. Bir şeyler yanlıştı: yerebakarken, her zamanki ihtişamı vecümbüşü değil, etrafa yayılmış birmezarlığı görüyordu. Bir zamanlarihtişamla parıldayan Kraliyet Sarayı,şimdi gözün görebildiği mesafeye kadaryeni mezarlarla kaplıydı.

Bir ayak sesi duydu ve arkasınıdöndüğünde, kapüşonlu siyah bir peleringiyen suikastçının kendisine yaklaştığınıgörünce kalbi durdu. Kapüşonunuindiren adam, Gwen’e doğru hızla koştu.Tek gözü yoktu ve göz boşluğunda kalın

ve pürüzlü bir hançer yarası vardı.Hırlayarak, elini ve kabzası parlakkırmızı olan pırıltılı hançerini kaldırdı.

Adam öyle hızlı hareket ediyordu ki,Gwen zamanında tepki gösteremedi.Adam hançeri tüm gücüyle indirirken,Gwen, ölmek üzere olduğunu bilerekkendini hazırladı.

Hançer, yüzünden sadece birkaçsantim uzakta aniden durdu ve Gwengözlerini açtığında, adamın bileğinihavada yakalayan, ceset halindekibabasını gördü. Babası, hançer düşenekadar adamın elini sıktı, ardından adamıomuzlarına kaldırdı ve siperden aşağıyaattı. Gwen, aşağıya düşen adamınçığlıklarını dinledi.

Babası döndü ve ona baktı; yüzündesert bir ifade vardı, çürüyen elleriylekızının omuzlarını tuttu. “Burası seniniçin güvenli değil,” diye uyardı.“Güvenli değil!” diye bağırdı, ellerinidaha sıkı bastırarak ve Gwen’in çığlıkatmasına sebep oldu.

Gwen çığlık atarak uyandı.Saldırganını görmeyi bekleyerek,odasına bakındı ve yatağında dimdikoturdu.

Ancak, şafak öncesindeki yoğunsessizlikten başka bir şeylekarşılaşmadı.

Soluk soluğa kalmış bir haldeyataktan kalktı ve küçük, taş birlavaboya koşarak, yüzüne defalarca suçarptı. Bu sıcak yaz sabahında,

ayaklarının altındaki serin taşıhissederek duvara yaslandı ve kendinitoplamaya çalıştı.

Rüyası çok gerçekçiydi. Bir rüyadanfazlası olduğunu hissediyordu.Babasından gelen gerçek bir uyarıydı,bir mesajdı. Kraliyet Sarayı’ndan derhalayrılmak ve bir daha geri dönmemekgibi ani bir dürtüye kapıldı.

Bunu yapamayacağını biliyordu.Kendini toplamak ve aklını başına almakzorundaydı. Ancak ne zaman gözünükırpsa, babasının yüzünü görüyor veuyarısını hissediyordu. Bu rüyadansıyrılmak için bir şey yapmakzorundaydı.

Dışarı baktı ve ilk güneşinyükselmeye başladığını gördü. Kendini

toparlamasına yardımcı olacak tek biryer düşündü: Kraliyet Nehri. Evet,gitmek zorundaydı.

*

Gwendolyn, Kraliyet Nehri’nindondurucu sularına tekrar tekrar daldı.Küçük bir çocukken bulduğu ve sık sıkgittiği, kayadan oyulmuş küçük ve doğalhavuzun içinde oturdu. Soğuk akıntının,çıplak vücudunu yıkadığını vetemizlediğini hissederek suyun altındakaldı.

Bir gün, dağın tepesindeki bir ağaçyığınının ortasında gizlenmiş bu kuytuyeri bulmuştu. Nehrin akışınınyavaşladığı ve derin bir havuz

oluşturduğu küçük bir düzlüktü. Yukarıve aşağı taraflarda nehir tüm hızıylaakmaya devam ediyordu, ancak budüzlükte hafif bir akıntı vardı. Havuzderindi, kayalar pürüzsüzdü ve yer öyleiyi gizlenmişti ki Gwen çıplak birşekilde yıkanabiliyordu. Yazmevsiminde neredeyse her sabah güneşyükselirken, zihnini boşaltmak içinburaya gelirdi. Özellikle de böylegünlerde, rüyalar tarafından elegeçirildiğinde, burası onun sığınmayeriydi.

Bunun sadece bir rüya mı yoksabaşka bir şey mi olduğunu anlamakGwen için çok zordu. Bir rüyanın, mesajya da alamet olduğunu nasıl bilebilirdi?Aklının oyun mu oynadığını yoksa

harekete geçmesi için bir şans mıverildiğini nasıl bilebilirdi?

Gwendolyn, sıcak yaz sabahındanefes almak için yükseldi ve ağaçlardakikuşların cıvıltılarını duydu. Arkasındakikayaya yaslanarak, suyun içindeki doğalçıkıntıya oturdu. Boynuna kadar suyuniçindeydi. Düşünüyordu. Yüzüne suçarptı ve ardından ellerini, alev rengiuzun saçlarında gezdirdi. Gökyüzünü,doğmakta olan ikinci güneşi, ağaçları veyüzünü yansıtan suyun kristal yüzeyinebaktı. Parlayan mavi gözleri, sudakiyansımasından bakışlarına karşılıkverdi. Gözlerinde, babasından bir şeylergörebiliyordu. Tekrar rüyasınıdüşünerek, başını çevirdi.

Babasının suikastı, casuslar,komplolar ve özellikle de Gareth’ın kralolması yüzünden, Kraliyet Sarayı’ndakalmasının tehlikeli olduğunu biliyordu.Abisi, sağı solu belli olmayan biriydi.Kindardı. Paranoyaktı. Ve oldukçakıskançtı. Herkesi, özellikle de Gwen’ibir tehdit olarak görüyordu. Her şeyiyapabilirdi. Gwen, orada güvendeolmadığını biliyordu. Kimse güvendedeğildi.

Fakat Gwen kaçacak biri değildi.Babasının katilinin kim olduğunubulması gerekiyordu ve eğer o kişiGareth ise, adaleti sağlayana kadarkaçıp gidemezdi. Katili yakalananakadar, babasının ruhunun huzurbulmayacağını biliyordu. Adalet, hayatı

boyunca babasının düsturu olmuştu vebunu tüm insanlar içinde bir tek o hakediyordu.

Gwen, abisi Godfrey ile birlikteSteffen’la karşılaşmalarını tekrardüşündü. Steffen’ın bir şeysakladığından emindi ve ne olduğunumerak ediyordu. Bir parçası, onunzamanla kendiliğinden açılacağınıhissediyordu. Ama ya açılmazsa?Babasının katilini hemen bulmakistiyordu, ancak başka nereye bakacağınıbilmiyordu.

Gwendolyn, suyun altındaki oturmayerinden kalktı ve sabah havasındatitreyerek, çıplak bir şekilde kıyıyatırmandı. Kalın bir ağacın arkasınasaklandı ve her zaman yaptığı gibi, bir

dala astığı havlusunu almak için yukarıuzandı.

Ancak uzandığında, havlusununorada olmadığını fark ederek, şok oldu.Orada çıplak ve ıslak bir şekildedururken ne olduğunu anlayamadı. Herzamanki gibi havlusunu oraya astığındanemindi.

Neler olduğunu anlamaya çalışarak,şaşkın ve üşümüş bir halde oradadururken, aniden, arkasında bir harekethissetti. Öyle hızlıydı ki tıpkı birbulanıklık gibiydi ve sadece bir saniyesonra, arkasında bir adamın durduğunufark ettiğinde kalbi durdu.

Çok hızlı olmuştu. Rüyasındaki gibikapüşonlu siyah bir pelerin giymiş olanadam, Gwen’i sıkıca yakaladı ve

çığlıklarını susturmak için kemikli eliyleuzanıp, ağzını kapattı. Diğer eliyle kızınbeline sarıldı ve kendine çekerek,havaya kaldırdı.

Gwen, adam kendisini yere bırakanakadar çığlık atarak, havayı tekmeledi.Adamın ellerinden kurtulmaya çalıştı,ama adam çok güçlüydü. Adam öneuzandığında, Gwen, tıpkı rüyasındakigibi parlak kırmızı kabzası olan birhançer tuttuğunu gördü. Sonuçtarüyasının bir uyarı olduğu ortayaçıkmıştı.

Hançerin, boğazına dayandığınıhissetti ve adam o kadar sıkıbastırıyordu ki hareket edecek olsaboğazı kesilirdi. Nefes almayaçalışırken, gözlerinden yaş aktı.

Kendisine çok kızıyordu. Aptalcadavranmıştı. Daha tedbirli olmasıgerekirdi.

“Yüzümü tanıyor musun?” diyesordu adam, öne uzanarak.

Gwen, adamın korkunç nefesiniyanağında hissetti ve adamın yüzünügördü. Kalbi duracak gibi oldu.Rüyasındakiyle aynı yüzdü, gözüolmayan ve yüzü yaralı olan adam.“Evet,” diye cevap verdi, titreyensesiyle.

Bu, çok iyi bildiği bir yüzdü.Adamın adını bilmiyordu, ama onun birinfazcı olduğunu biliyordu.Çocukluğunda Gareth’ın yanında dolaşanbayağı tiplerden biriydi. Gareth’ınulağıydı. Gareth, korkutmak, işkence

etmek ya da öldürmek istediği herkeseonu yolluyordu.

“Sen, abimin köpeğisin,” dedihiddetle, meydan okuyarak.

Adam, olmayan dişini ortayaçıkararak gülümsedi. “Ben onunulağıyım. Ve mesajım, onu aslaunutmaman için özel bir silahla birliktegeliyor. Abinin bugünkü mesajı, sorularsormayı bırakman. Seninle işimbittiğinde o güzel yüzünde bırakacağımyara, tüm hayatın boyunca bunuhatırlamanı sağlayacak.” Adam kahkahaattı, ardından hançeri yukarı kaldırdı vekızın yüzüne doğru indirmeye başladı.

“HAYIR!” diye çığlık attı Gwen.Hayatını değiştirecek olan yara içinkendini hazırladı.

Ancak hançer aşağıya inerken, birşey oldu. Çığlık atan bir kuş birdenbiregökyüzünden dalışa geçti. Gwen yukarıbaktı ve kuşu tanıdı: Estopheles.

Şahin pençelerini çıkararak adamınyüzüne saldırdı.

Gwen’in yüzünü çizmeye başlamışolan hançer aniden yön değiştirdi; adamhançeri bırakıp ellerini kaldırırken,çığlık attı. Gwen, gökyüzünde parlayanbeyaz bir ışık gördü; güneş dallarınarasından parlıyordu. Ve Estophelesuçarak uzaklaşırken, Gwen, şahininbabası tarafından gönderilmiş olduğunubiliyordu.

Hiç zaman kaybetmedi. Arkasınıdöndü ve eğitmeninin öğretmiş olduğugibi, çıplak ayağıyla mükemmel bir

şekilde hedef alarak adamı karnındansertçe tekmeledi. Başka bir tekme dahaattığında, adam dengesini kaybedipdizlerinin üstüne düştü.

Adam öylece dururken, Gwen öneçıktı, adamı saçından yakaladı ve diziniadamın burnuna geçirdi. Tatmin edici birçatırtı duydu ve adamın burnundanfışkıran kanı hissetti. Adam yereyığılırken, Gwen, onun burnunu kırdığınıbiliyordu.

O hançeri alıp, adamı öldürmesigerektiğini biliyordu. Ancak, çıplak birşekilde orada dururken, içgüdüleri,giyinip oradan gitmesini söylüyordu. Nekadar hak etmiş olsa da, ellerini, buadamın kanına bulamak istemiyordu.

Bu yüzden onu yapmak yerine,yerdeki hançeri aldı, nehre fırlattı vekıyafetlerini giydi. Kaçmaya hazırdı,ancak kaçmadan önce arkasını döndü veadamın kasıklarına sert bir tekme atarakişi bitirdi.

Adam acıyla haykırdı ve yaralı birhayvan gibi kıvrandı.

Gwen, öldürülmeye ya da en azındansakatlanmaya ne kadar yaklaştığınıhissederek, içten içe titriyordu.Yanağındaki kesiğin acıdığını hissetti vene kadar hafif olsa da bir yara izitaşıyacağını fark etti. İncinmişti. Ancakbunu, adama göstermemişti. Çünkü aynızamanda, içinde yükselen bir güç,babasının, MacGil krallarının yedineslinin gücünü hissetmişti. Ve ilk defa,

ne kadar güçlü olduğunu fark etmişti.Tıpkı erkek kardeşleri gibi güçlüolduğunu…

Oradan uzaklaşmadan önce, adamınyanına eğildi ve iniltileri arasında sesiniduyurabilmek için iyice yaklaştı. “Birdaha yanıma yaklaşırsan,” dedi kızgınbir sesle, “seni kendi ellerimleöldürürüm.”

ONUNCU BÖLÜM

Thor, suyun içine doğru çekildiğinihissetti. Saniyeler içinde derinlere batıpboğulacağını biliyordu, tabi ilk öncecanlı canlı yenmezse. Sahip olduğu herşeyle dua etti.

Lütfen, şimdi ölmeme izin verme.Burada olmaz. Bu yerde olmaz. Buyaratık yüzünden olmaz.

Thor, güçlerini çağırmaya çalıştı. Buyaratığı yenmek için, o özel enerjiyledolmayı isteyerek, elinden geldiğincedenedi. Gözlerini kapattı ve bunun işeyaramasını diledi.

Ancak çağırdığı güç gelmedi. Hiçbirşey olmadı. O da diğer herkes gibi,güçsüz ve sıradan bir çocuktu. En çok

ihtiyaç duyduğu zaman güçlerineredeydi? Güçleri gerçek miydi? Yoksaortaya çıkmış olduğu diğer zamanlarsadece bir tesadüf müydü?

Bilincini kaybetmeye başlarken,zihninde bir sürü görüntü belirdi. Sankiyanındaymış gibi Kral MacGil’i gördü;Argon’u gördü ve sonra Gwendolyn’igördü. Ancak Thor’a yaşama azmiveren, gördüğü o son yüzdü.

Aniden, arkasında bir su sesi duyduve sonra yaratıktan bir çığlık yükseldi.Tekrar suyun içine batmadan öncearkasına döndü ve suyun içindekiReece’i gördü. Kılıcını çekmişti veyaratığın kesik kafasını elinde tutuyordu.Bedenden sarı kan fışkırırken, kesilmişolan kafa çığlık atmaya devam etti.

Thor, bacağındaki tutuşun yavaşçagevşediğini hissetti. Bacağı sankiyanıyor gibiydi ve kalıcı bir hasargelmemiş olması için dua etti.

Reece’in kollarını, omuzlarınadoladığını ve kendisini kayığa doğruçektiğini hissetti. Bilinci bir açılıp, birkapanan Thor, gözlerini kırpıştırdı,etrafındaki dalgaların yükselipalçaldığını belli belirsiz görebiliyordu.

Kayığa ulaşmayı başardılar ve Thor,diğer çocuklar tarafından yukarıçekildiğini hissetti. Krohn da oradaydı.Reece de yanına düştü ve sonunda hepsigüvendeydi.

Thor, zar zor nefes alarak yerdeyattı, dalgalar yüzünden kayık biryükselip bir alçalıyordu.

“İyi misin?” diye sordu Reece,Thor’un üstüne eğilerek.

Thor yukarıya baktı ve üzerineeğilen Krohn’u gördü, ardından onun,yüzünü yaladığını hissetti. Uzanarak,Krohn’un ıslak tüylerini okşadı.Reece’in elini yakaladı ve oturur birpozisyona geçmek için kendini yukarıçekti.

Bacağına baktı ve yaratığın bırakmışolduğu izleri gördü. Yaralı bacağındakipantolonu parçalara ayrılmıştı.Dokunacın yapıştığı yerlerdeki yuvarlakizleri görebiliyordu. İzlerin bulunduğuyerlerdeki girintileri hissederek,bacağını ovuşturdu. Fakat artıkdokunaçtan kurtulmuş olduğu için,bacağındaki yanma anında geçiyordu.

Dizini bükmeye çalıştı ve başardı.Neyse ki göründüğü kadar kötü değildive hızla iyileşecek gibiydi.

“Sana borçlandım,” dedi Thor,Reece’e gülümseyerek.

Reece de gülümseyerek karşılıverdi. “Sanırım eşitlendik.”

Thor etrafına baktı ve büyükçocuklardan birkaçının kürek çekerek,kayığın kontrolünü sağlamayaçalıştıklarını gördü.

“YARDIM EDİN!” diye bir bağırışgeldi.

Thor, büyük gemiye doğru baktı vebirkaç çocuğun kenardan atladığını ya daKolk ve diğer komutanlar tarafındanitildiklerini gördü. İçlerinde, O’Connor,Elden ve ikizlerin bulunduğunu fark etti.

Hepsi etrafa sular sıçratarak denizedüştü ve birdenbire ortaya çıkarakçırpınmaya başladılar. Bazılarıdiğerlerinden daha iyi birer yüzücüydü.Birbirinden farklı rengi, şekli ve boyutuolan bir sürü yaratık, çevrelerinde suyunyüzeyine çıktı.

“YARDIM EDİN!” diye tekrarbağırdı bir çocuk, geniş ve düz pullarıolan bir yaratık yüzgeçlerini onageçirirken.

Reece, kayığın içinde koşarak bir okve yay aldı ve suya doğru nişan alarakoku yaratıkların üzerine fırlattı. Ancakıskaladı.

Fakat bu, Thor’a bir fikir verdi veThor hemen harekete geçti. Güvenilirsapanının hala belinde olduğu görerek

heyecanlandı; sapanı aldı, kesesindekidüzgün taşlardan birini yerleştirdi, nişanaldı ve fırlattı.

Taş havada uçarak, yaratığı tamkafasından vurdu ve Lejyon üyesininüstünden düşerek uzaklaşmasını sağladı.

Thor başka bir haykırış duydu vebaşka bir yaratığın, O’Connor’ın sırtınaçıkmış olduğunu gördü. Bu canavar birkurbağaya benziyordu, ancak beyazbenekleri olan canavar siyah renkliydive bir kurbağanın on katı kadardı. Uzundili ağzından dışarı çıktı veO’Connor’ın boynuna doğru kaydı.Garip bir hırıltı sesi çıkardı ve ağzınıgenişçe açtı. O’Connor, dehşet içindearkasına baktı.

O’Connor’ın çevresindeki tümçocuklar oklarını fırlatıyor, amaıskalıyorlardı. Thor, sapanına bir taşdaha yerleştirdi, nişan aldı ve fırlattı.

Mükemmel bir vuruştu. Yaratıktangarip bir ciyaklama sesi çıktı veardından dönüp Thor’a baktı. Sinirletısladı ve sonra Thor’u şaşırtarak,üstüne doğru zıpladı.

Thor, bu yaratığın ne kadar uzağazıplayabildiğine inanamadı: havada uçanyaratık, bacaklarını genişçe açtı veThor’un yüzünü hedefledi.

Thor, sapanını hemen doldurdu vetekrar ateşledi.

Yaratık kayığa varmadan hemenönce, ikinci atışında onu vurdu. Taş,

yaratığın sıçrayışının tam ortasında onaçarptı ve denize düşmesine neden oldu.

Thor, derin bir nefes aldı.Birisi, “DİKKAT ET!” diye bağırdı.Thor döndü ve nereden çıktığı belli

olmayan kocaman bir dalganın kayığaçarptığını gördü. Ellerini kaldırarakbağırdı, ancak çok geç kalmıştı. Dalgahepsini yuttu.

Kayığı batıran dalga aynı hızlakayboldu.

Hala bir bütün halinde olan kayıktekrar suyun üstüne çıktı. Thor,etrafındaki diğer çocuklar gibi öksürerekve tuzlu su tükürerek güçlükle solukaldı. Neyse ki, kayıkları büyüktü vedalganın büyük bir kısmı da köpüktenoluşuyordu. Thor etrafına baktığında,

kayığın kenarına tutunan Krohn’u gördüve kayıp düşmeden hemen önce onuyakaladı.

Kayıkları tekrar dengedeydi ve Thor,dönüp baktığında adaya yaklaşmışolduklarını gördü. Aradaki mesafeneredeyse yirmi metre kadardı ve bu,Thor’u rahatlattı.

Ama aynı zamanda, kıyının sivrikayalardan oluştuğunu fark etti. Kayığıyanaştıracakları güvenli ve düzgün biryer yoktu. Dev dalgalar, kayalarınüstünü aşıyordu. Aniden gelen başka birdalga, kayığı havaya kaldırdı ve onlarıdoğruca kayaların üstüne fırlatırken, tümçocuklar aynı anda çığlık attı.

Herhangi bir şey yapacak vakityoktu. Bir an sonra, kayalara çarpan

kayığın tümü parçalara ayrıldı.Çarpışmanın şiddeti, Thor’un çenesinititretecek kadar güçlüydü. Çocuklarınhepsi kayıktan dışarı fırladı.

Tepetaklak olan Thor, kendini yinekırmızı suların içinde buldu. Doğrulmakiçin çabalayarak, çırpınıyordu. Bu kezKrohn da yanındaydı ve Thor, onuyakalamayı başardı. Başka bir dalgadaha geldi ve ikiliyi alıp, kıyıya çarptı.

Thor, son anda kenara kaçarak, sivribir kayaya çarpmaktan kurtuldu. Ancakbaşka bir dalga geliyordu ve hemen birşey yapmak zorunda olduğunu biliyordu.

Diğerlerinden daha düz olan bir kayagördü ve ona doğru yüzdü. Bir dalgageri çekilirken, kayaya uzandı ve üstünetırmanmaya çalıştı; ancak kaya yapışkan

bir yosunla kaplıydı ve Thor’un elikayıp duruyordu. Gelen başka bir dalgayüzünden karnını kayaya çarptı fakataynı zamanda dalga sayesinde kayanındüzlüğüne ulaşmayı başardı.

Sonunda kayanın tepesinde olanThor, döndü ve suyun içinde Reece’iaradı. Onun, aşağılarda çırpındığınıgördü ve arkadaşını yakalamak içinuzandı. Fakat Reece, çok uzaktaydı.

“YAYIN!” diye bağırdı Thor.Reece, Thor’un ne dediğini anladı.

Sırtına uzanıp yayını çıkardı ve ucunuThor’a uzattı. Thor, yayı yakaladı veReece’i kayanın üstüne çekmek içinkullandı. Başka bir dalga gelmedenönce, arkadaşını güvenle yukarı çekmeyibaşardı.

“Teşekkürler,” dedi Reece,gülümseyerek. “İşte şimdi sanaborçlandım.”

Thor da gülümseyerek karşılık verdi.Krohn’u gömleğinin içine soktu ve hepbirlikte bir sonraki kayanın üstüneatladılar, ardından bir sonrakine. Kıyıyayaklaşıncaya kadar böyle devam ettiler,ta ki Thor’un ayağı kayıp da denizedüşene kadar. Ancak şimdi kıyıya dahayakındı ve bir sonraki dalga geldiğinde,ayakta durabildiğini fark etti. Su sadecebeline geliyordu. İnce, siyah kumlarınoluşturduğu dar bir yoldan kıyıya doğruilerledi ve sırtına çarpan son bir dalgasayesinde ileriye doğru sürüklendi.

Thor, kumların üzerine yığıldı,Reece de yanındaydı ve gömleğin

içinden çıkan Krohn da yanlarına yattı.Fiziksel ve zihinsel olarak bitkindüşmüştü. Ama başarmıştı.

Oturup çevresine baktı ve suyuniçindeki Lejyon üyesi arkadaşlarının dasırtlarına çarpan dalgalar yüzündenkıyıya doğru zar zor yürüdüklerinigördü. Bazıları, Thor’un izinden giderekkayadan kayaya atlıyordu; diğerleri isedalgaların içinde ayakta durmayaçalışarak, kayalara çarpmamak içinellerinden geleni yapıyorlardı. Thor,O’Connor’ı, Elden’ı, ikizleri ve tanıdığıdiğer çocukları görebildi ve iyioldukları için rahatladı.

Diğer yöne döndü ve gökyüzünedoğru yükselen sarp uçurumlara baktı.

“Şimdi ne yapıyoruz?” diye sordu,kıyıdaki bu dar kayalıklı yolda mahsurkaldıklarını fark ederek.

“Tırmanıyoruz,” diye cevapladıReece.

Thor, kayalıkları tekrar inceledi;neredeyse yüz metreye kadaryükseliyorlardı ve okyanus sularıyüzünden ıslak görünüyorlardı. Nasıltırmanabileceklerini bilmiyordu. “Amanasıl?” diye sordu.

Reece omuzlarını silkti. “Çok fazlaseçeneğimiz yok. Burada kalamayız. Busahil çok dar ve gelgitler giderekyükseliyor. Eğer hareket etmezsek, kısabir zaman içinde dalgalar tarafındanyutulacağız.”

Dalgalar şimdiden yaklaşmayabaşlıyordu, küçük sahil şerididaralıyordu ve Thor, arkadaşının haklıolduğunu biliyordu. Kaybedecekzamanları yoktu. Kayalıklara nasıltırmanacaklarına dair hiçbir fikri yoktu,ancak denemek zorunda olduklarınıbiliyordu. Başka bir seçenek yoktu.

Thor, Krohn’u gömleğinin içinesokarak kayalıklara döndü, bulabildiğiher türlü girinti ve çıkıntıya elleri veayaklarıyla tutunarak, tırmanmayabaşladı. Yanındaki Reece de aynı şeyiyaptı.

Tırmanmak son derece zordu,kayanın üstü, el ve ayak parmaklarınıkoyabilecekleri çıkıntılar dışındaneredeyse pürüzsüzdü. Thor, sadece

birkaç metre ilerlemişti ve elleriyleayakları şimdiden titriyordu. Yukarıyabaktı ve önünde en azından bir yüz metreolduğunu gördü; aşağıya baktı ve yerdensadece on metre yükselmiş olduğunugördü. Zar zor nefes alıyordu veyukarıya çıkmayı nasıl başaracağınıbilmiyordu. Kıpırdanıp duran Krohn,gömleğinin içinde inildedi.

Reece de aynı hızla tırmanıyordu vedinlenmek için Thor’un yanında durup,aşağıya baktığında, yüzünde aynısersemlemiş ifade vardı.

Thor, bir adım daha attı ve ayağıkaydı. Birkaç metre aşağı kaydı. Reece,onu yakalamak için uzandı, ancak çokgeçti.

Thor, kumsala yapacağı sert darbeiçin kendini hazırlayarak, geriye doğruuçtu. Gömleğinin içinden çıkarak havayaatlayan Krohn da acıyla bağırdı.

Thor, kumsala vuran dalganın sesiniduydu ve neyse ki, Krohn ile birliktesuyun içine düştüler.

Kalkıp oturdu ve Reece’in dehakimiyetini kaybedip, çok da uzakolmayan bir yere düşmesini izledi. İkiçocuk birlikte oturdular ve neyapacaklarını merak ettiler. Etraftakidiğer çocuklar da kıyıya geliyor vekayalıklara korkuyla bakıyorlardı.

Thor, zirveye çıkmayı ve adayaulaşmayı nasıl başarabileceklerinibilmiyordu.

O’Connor, kumun üzerindeyürüyerek durdu ve arkasına uzanıpyayını almadan önce kayalığı uzun birsüre dikkatle inceledi. Belinden uzun birhalat çıkardı ve Thor izlerken, halatıokun ucuna bağladı.

Thor ne yaptığını soramadan,O’Connor yayı ateşledi.

Ok, halatı yükseklere taşıdı, ta kikayalığın tepesine ulaşıp, küçük birağacın etrafına dolanana kadar.Mükemmel bir atıştı, ucu boş olan ok,kayadan aşağıya doğru kaydı. O’Connor,ipe asıldı ve sağlam olup olmadığınıkontrol etti; ağaç eğildi ancak yerindekaldı. Thor etkilendi.

“Tam bir kayıp sayılmam,” dediO’Connor, gururlu bir gülümsemeyle.

O’Connor tırmanmaya başlarken,diğer Lejyon üyeleri de onun ve halatınetrafında toplandı.

Zirveye ulaşıncaya kadar, kolay vehızlı bir şekilde kendini yukarıya çekti.Ulaştığında, oku ağacın çevresinebağladı ve diğerleri için halatısağlamlaştırdı. “Her seferinde bir kişi!”diye bağırdı aşağıya doğru.

“Sen git,” dedi Reece, Thor’a.“Önden buyur,” dedi Thor.Reece tepeye ulaşana kadar Thor

bekledi ve ardından onu takip etti. Buşekilde tırmanmak çok daha kolaydı vekısa bir sürede zirveye ulaştı.

Zorlukla nefes alıyordu, terlemişti vetükenmişti; gerçek, yumuşak çimenlerinüstüne yığıldı ve atlattığı tüm şeylerden

sonra, yatakların en rahatında yatıyormuşgibi hissetti.

Bu garip yerin üstüne gizemli birışık saçan gün batımını görebilecekkadar başını kaldırdı. Sarp kayalıklarladolu, ıssız, kimsesiz bir yerdi, ürkütücüve sevimsiz bir sisle kaplıydı. Sis, herşeye bulaşmış gibi görünüyordu, herkesiyutmakla tehdit eder gibiydi. Davetkârdenilebilecek bir yer değildi.

Thor yutkundu. Hiçliğin ortasındakibu ıssız yer, önlerindeki yüz günboyunca evleri olacaktı.

ON BİRİNCİ BÖLÜM

Gwendolyn, Kraliyet Sarayı’nın arkasokaklarında dönüp dolaşarak,meyhaneye giden yolu hatırlamayaçalıştı. Hayatında sadece bir kez, birdurum yüzünden Godfrey’i bulmayaçalıştığı zaman oraya gitmişti ve ozamandan beri de Kraliyet Saray’ın bukısmına hiç uğramamıştı. Burası onuniçin çok keyifsizdi ve sokaklar asitiplerle dolmaya başladığında üzerineatılan bakışlardan son derece rahatsızoluyordu. Godfrey’in, hayatının büyükbir kısmını burada harcamış olmasıGwen’i üzüyordu. Bu, kraliyet ailesininonuruna leke sürüyordu ve Gwen,

abisinin bundan daha iyi olduğunubiliyordu.

Nehirde neler yaşandığını tekrartekrar zihninde oynatırken, gözlerindenhala yaşlar akıyor ve kalbi hızlaçarpıyordu. Yüzüne uzandı veyanağındaki küçük kesiği hissetti, halaacıyordu, hala tazeydi. Gwen, iz kalıpkalmayacağını merak etti. Eline baktı vekanla kaplı olduğunu gördü. Sarmayazamanı olmamıştı, ama şimdi bu enönemsiz şeylerden biriydi.Öldürülmediği veya sakatlanmadığı içinne kadar şanslı olduğunu fark etti;Estopheles’i düşündü ve babasıtarafından kurtarıldığından emin oldu.Geçmişi düşündüğünde, rüyasına dahaçok dikkat etmesi gerekirdi. Ama nasıl?

Rüyalar, onun için hala bir gizemdi.Açıkça göründüğü zamanlarda bile,yapılacak en doğru hareketin neolduğunu tam olarak bilmiyordu.

Gareth’in köpeğinin katliamlarıylaünlü olduğunu, kaç kişiyi sakat bırakmışolduğunu biliyordu ve ondan kaçabilmişolmasına şaşırıyordu. Adamı, Gareth’ıngöndermiş olduğunu düşünerek ürperdi.Eğer babasının katiliyle ilgili saklayacakbir şeyi yoksa o adamı göndermeyeceğiaçıktı. Gwen, her zamankinden daha çokemindi. Ama asıl soru, bunu nasılkanıtlayacağıydı. Ancak kanıtlayanakadar vazgeçmeyecekti, bunun anlamıhayatını riske atmak olsa bile. Gareth, oadamın, Gwen’i korkutup kaçıracağınıdüşünmüş olmalıydı, ama tam tersi

olmuştu. Gwen, geri adım atacak birideğildi. Ve birisi onu korkutmaya ya datehdit etmeye çalıştığında, her zaman ikikatıyla karşılık verirdi.

Başka bir köşeyi daha döndü vesonunda meyhaneyi gördü. Kapısıkısmen açıktı ve iki sarhoş tökezleyerekdışarıya çıktı. İçlerinden biri Gwen’igörünce neşelendi.

“Hey, şuna bak!” diyerek dürtükledikendisinden daha sarhoş olan arkadaşını,sonra döndü ve Gwen’e doğru geğirdi.

“Hey bayan, bizim için mi geldin?”diye bağırdı ve kendi şakasınakahkahalarla güldü.

Gwen’e doğru sürüklendiler, ancakbugünkü yaşadıklarından sonra, Gwenkorkmuyordu. Bu gerzeklerle uğraşacak

halde değildi ve onları sertçe iterekyolundan çekti. Gafil yakalanansarhoşlar, geriye doğru sendelediler.

“Hey!” diye bağırdı bir tanesi,öfkeyle.

Fakat Gwen, aceleyle onlarınyanından geçti ve doğruca meyhaneninaçık kapısına gitti. Şu anda bulunduğuruh halindeyken, içlerinden biri onutakip edecek olursa, içi boş bir fıçıyıalır ve adamın kafasına indirirdi. Bu,kraliyet ailesinden birine bu kadarsaygısızca davranan adamların iki defadüşünmelerini sağlardı.

Gwen, meyhaneye girdiğinde,içerideki koku yüzüne çarptı vegürültülü kalabalık birden sessizleşerek,tüm kafalar ondan yana döndü. İçeride

bulunan hırpani kılıklı düzinelerceadamın hepsi içiyordu; Gwen, günün buerken saatinde ne kadar çok adamıniçtiğini görünce inanamadı. Tatildedeğillerdi, en azından Gwen’inhatırlayabildiği kadarıyla. Ama sonra,bu adamlar için her günün bir tatilolduğunu düşündü.

Barda oturan bir adam, diğeradamların baktığı yere doğru döndü veGwen’i görünce gözleri kocaman açıldı.“Gwen!” diye seslendi, şaşırmış birhalde.

Gwen, tüm duyguların içindentaştığını hissederek, Godfrey’in yanınakoştu. Godfrey, gerçek bir endişeylekardeşine baktı ve bar taburesindenkalkarak, yanına koştu ve bir kolunu

koruyucu bir şekilde Gwen’in omzunaattı.

Kardeşini diğerlerinden uzağa,meyhanenin köşesindeki küçük birmasaya yönlendirdi. Arkadaşları Akorthve Fulton, diğer adamları uzakta tuttu veiki kardeş için biraz mahremiyet sağladı.

“Ne oldu?” diye sessizce sorduGodfrey, kardeşinin yanına otururken.“Yüzüne ne oldu?” diye sordu, Gwen’inyanağındaki kesiğe uzanarak.

Sırtı diğer herkese dönük olanGwen, abisin yanına oturdu ve içinidökmeye başladı. “Gareth beniöldürmeye çalıştı.”

“Ne?” diye bağırdı Godfrey, dehşetedüşerek.

“Saldırı köpeklerinden birinipeşimden gönderdi. Kraliyet Nehri’ndebanyo yapıyordum. Beni gafil avladı.Daha dikkatli olmam gerekirdi. Aptallıkettim. Savunmasız yakalandım.”

“Bir bakayım,” dedi Godfrey,Gwen’in elini yaranın üzerindençekerek. Kardeşinin yanağına baktı veardından arkasını dönüp, Akorth’a doğruparmaklarını şıklattı. Akorth, barınarkasına koştu ve kısa bir sürede temizve ıslak bir bezle geri döndü. Beziverdiği Godfrey, Gwen’in yanağınıdikkatlice sildi. Soğuk su yarasını acıttı,fakat Gwen, abisinin yardımınaminnettardı. Godfrey, bezi kardeşineverdi ve Gwen, yarasının üstünebastırdı.

Gwen, abisinin yüzünde gerçek birendişe gördü ve hayatında ilk kez onuniçin gerçek bir kardeşlik sevgisi hissetti.Godfrey abisi olduğu için gurur duydu,onun, güvenebileceği birisi olduğunuhissetti. Onun bu yerde kalıyor olması,Gwen’in kalbini kırdı.

“Neden buradasın?” diye sordu.“Her yerde seni aradım ve bana, burayageri döndüğün söylendi. Söz verdin.İçtiğin günlerin sona erdiğine dair sözverdin.”

Godfrey, üzgün gözlerle masayabaktı. “Denedim,” dedi, sıkkın bir sesle.“Gerçekten denedim. Ama içkininçekiciliği çok güçlü… Dünden sonra,hizmetçilerin bölümündekibaşarısızlıktan sonra… Bilmiyorum.

Çok umutluydum. Steffen’ın, gereklikanıtı vereceğinden emindim. Amabaşarısız olduktan sonra, umudumukaybettim. Moralim bozuldu. SonraKendrick’le ilgili haberleri duydum vebu, sınırlarımı zorladı. Bir içkiyeihtiyacım vardı. Üzgünüm. Kendimikontrol edemedim. Buraya gelmememgerektiğini biliyordum. Ama geldim.”

“Ne haberi?” diye sordu Gwen,endişelenerek. “Kendrick’le ilgili nehaberi?”

Godfrey, şaşırmış bir haldekardeşine baktı. “Duymadın mı?”

Gwen kaygıyla başını salladı.“Gareth, onu tutuklatmış. Babamızın

cinayetiyle suçlanıyor.”

“Ne?” diye bağırdı Gwen, korkmuşbir halde. “Bu, Gareth’ın yanına karkalamaz. Bu çok saçma!”

Gareth, yere baktı ve yavaşça başınısalladı. “Çoktan kaldı bile. O, Kral.Artık ne isterse yapabilir. Kralınkararını sorgulamak bir suç, öyle değilmi? Ve daha da kötüsü: Kendrick, idamedilmek için hazırlanıyor.”

Gwen, midesinin bulandığınıhissetti. Bu sabahkinden daha kötühissedebileceğini düşünmüyordu. Amaşimdi hissediyordu. Herkesten çoksevdiği Kendrick, öldürülmek üzerehapse atılmıştı. Onun gibi iyi bir adamınzindana atıldığını ve azılı bir suçlu gibiidam edileceğini düşünmek, Gwen’i

hasta etti. “Bunu durdurmalıyız. Onunölmesine izin veremeyiz!”

“Katılıyorum,” dedi Godfrey.“Gareth’ın, sana zarar vermeyeçalıştığına inanamıyorum,” dedi,gerçekten hayrete düşmüş gibigörünerek.

“İnanamıyor musun?” diye sorduGwen. “Hepimiz ölene kadardurmayacak gibi görünüyor. Hepimizonun için bir engeliz, bunu görmüyormusun? Bizi yolundan çekmesigerekiyor. Çünkü biz onun gerçekdoğasını biliyoruz. Babamızıncinayetinden sorumlu olan o. Ve gerikalanımız ölene kadar da durmayacak.”

Godfrey, başını sallayarak oturmayadevam etti. “Keşke daha fazlasını

yapabilseydik. Onu durdurmakzorundayız.”

“İkimiz de,” diye cevap verdi Gwen.“Daha fazla bekleyemeyiz.”

“Hatırladım,” dedi Godfrey,heyecanla parlayan gözleriyle, dimdikoturarak, “geçen gün bir şey oldu.Ormanda. Gareth ile yollarımız kesişti.Firth’le birlikteydi. İddialara göre,karşılaştığımız yerin yakınlarında bircadının kulübesi varmış. Gareth’ınoradan gelip gelmediğini merakediyorum. Bu kulübeyi bulupbulamayacağımı görmek için orayagitmeyi düşünüyordum. Belki bir şeylerkeşfedebilirim.”

“Gitmelisin,” diye cevapladı Gwen.“Bu, iyi bir fikir…”

Godfrey, başını salladı.“Ama önce, tüm bunlara bir son

vermelisin,” dedi Gwen, etrafınabakınarak.

Godfrey, kardeşinin gözlerinin içinebaktı. Onun ne demek istediğini anlamışolmalıydı. İçmeyi kati olarakbırakmasını kastediyordu.

Godfrey’in gözlerinde bir şeylerdeğişti ve Gwen, gözlerinin önündegerçekleşen dönüşümü neredeysegörebiliyordu. Abisinin kararlılığınıgörebiliyordu. Bu defa gerçek gibiydi.

“Yapacağım,” dedi Godfrey,Gwen’in daha önce hiç duymadığı birözgüvenle. Gwen, bunu hissetti ve onagerçekten inandı.

“Ve ben de abimize gideceğim,” dediGwen. “Zindana girmenin ve Kendrick’ioradan çıkarmanın bir yolunu bulacağım.Ne yapmam gerekirse gereksin. Onunölmesine izin veremem.”

Godfrey uzandı ve kardeşininbileğini tuttu. “Kendini koru. Garethtekrar peşinden gelecektir. Sen en zayıfhalkasın. Korunmasız bir halde etraftadolanamazsın. Bunu al.”

Gwen madeni bir ses duydu veaşağıya baktığında, abisinin küçük birtahta parçasını masanın üstünekoyduğunu gördü. Kafası karışmış birhalde, önündeki şeyi inceledi.

Godfrey elini uzattı ve tahtaparçasının hilesini gösterdi. Tahtayıeline aldı ve bir yerini kurcaladı. Tam

ortasında görünmez bir çatlak oluştu vetahta parçası ikiye ayrılarak, gizli birhançeri ortaya çıkardı.

“Bu, meyhanelerde tercih edilen birsilah,” diye açıkladı Godfrey. “Gizlemekkolay. İzi sürülemez.” Döndü ve anlamlıbir şekilde Gwen’e baktı. “Bunuyakınında tut. Ve bir daha yanına birisiyaklaşırsa, soru sormakla uğraşma. Bunukalplerine sapla.”

ON İKİNCİ BÖLÜM

“Ayağa kalkın!”Thor, sarsılarak gözlerini açtı ve

nerede olduğunu anlamaya çalışarakyukarı baktı. Birkaç Lejyon komutanıtepesinde dikiliyordu ve yerde yatandiğer çocuklar derin uykudaydı. Ellerinibellerine koymuş olan komutanlar,ayaklarıyla çocukları dürtüyorlardı.Thor, yan tarafında bir çizme hissetti veKolk’un, kendisini dürtüklediğini gördü.Krohn, Thor’u savunmak istercesinehırladı ve Kolk, bağırarak bir sonrakiçocuğa geçti. Tam O’Connor’ın başınınüstünde baltasını kaldırdı ve kalkanınasertçe vurdu. İki metalin birbirineçarpması sonucu büyük bir çınlama sesi

yankılandı ve O’Connor, gözlerikocaman açılmış bir halde ayağa fırladı.

Neler olduğunu anlamaya çalışanThor da başını ovarak ayağa kalktı. Birmağaranın içindeydiler, en azından bukadarını biliyordu. Yanında, kendisiyleaynı yaşlarda olan on iki Lejyon üyesidaha vardı. Başı ağrıyordu ve mağarayagiren loş ışığa baktığında, seher vaktiolduğunu görebiliyordu. Hatırlamayaçalıştı.

Her şey bulanıktı. Kayaya tırmanmış,sonunda adaya ulaşmış ve kendini yereatmıştı. Diğer çocuklar da yukarıçıkmayı başarmıştı ve hepsi, Lejyonkomutanları tarafından bir arayatoplanmıştı. Gece dinlenmeleri ve sabahiçin hazırlanmaları söylenmişti.

Çocukları yaşlarına göre küçük gruplaraayırmışlardı ve Thor, tanımadığı dörtçocuğun yanında, Reece, O’Connor,Elden ve ikizlerle eşleşmişti. Issızadanın kayalıklı dağlarındaki küçükmağaralara yönlendirilmişlerdi.Karanlık çok hızlı çökmüştü ve sis öyleyoğundu ki Thor, onları nelerinbeklediğini görememişti.

Karanlık çöktüğünde, donmuş veıslanmış bir halde mağaraya zar zorvarmışlardı. Birisi ateş yakmıştı. Thor,ateşin yanına yattığını ve orada uykuyadaldığını hatırladı.

Ve sonra uyandırılmıştı.Sabah ışığında Thor’un midesi

guruldadı, ancak bir şey söylemeyecesaret edemedi. Diğer çocuklar gibi

kıyafetleri üzerindeyken uyumuştu veateş onları kısmen kurutmuştu.

Komutanlar, çocukları birbiriardında mağaradan dışarı itekliyordu veThor, kendisinin de sabahın güçlüışıkları altına çıkıncaya kadar arkadanitildiğini hissetti. Adanın kendisindenyükseliyormuş gibi görünen kırmızı sishala havadaydı, ama en azından sabahışığı altında, Thor, bulundukları yeridaha fazla görebiliyordu. Ada,hatırladığından çok daha ürkütücüydü,kayalar, küçük dağlar ve büyükkraterlerden oluşan kasvetli birmanzarası vardı. Ufuk sonsuza kadaruzanıyordu ve görünürlerde hiç ağaçyoktu. Thor, dalga sesleriniduyabiliyordu ve okyanusun, adayı her

yönden kuşatmış olan kayalıklarınkenarında, aşağıda bir yerlerde olduğunubiliyordu. Bu, herhangi birisi kenara çokfazla yaklaşırsa, ölüme gideceğininönemli bir hatırlatıcısıydı.

Thor, burada nasıl eğitileceklerinimerak ediyordu. Ada bomboştu vegörünürlerde herhangi bir eğitim sahasıyoktu. Hedefler, silahlar, zırhlar, atlaryoktu.

Silah arkadaşları mağaradan dışarıçıktı ve güneşi engellemek için ellerinikaldırıp, gözlerini kısarak, yanındatoplandılar. Kolk her zamanki gibi öfkelive ciddi bir halde önlerinde yürüyordu.“Sırf buraya gelmeyi başardınız diyekendinizi alkışlamaya kalkmayın.

Hepiniz, özel birisi olduğunuzudüşünüyor olmalısınız. Ama değilsiniz.”

Kolk volta atarak konuşmaya devametti. “Bu adada olmak bir ayrıcalıktır.Burada kalmak bir hak değildir. Birhediye değildir. Sadece ve sadece hakederseniz, burada kalacaksınız. Hergünün her anı… Ve bu, ilk etapta buradakalmak için izin almanızla başlıyor.Eğitiminiz başlamadan önce, yerelhalktan izin almanız gerekiyor.”

“Yerel halk mı?” diye sorduO’Connor.

“Bu adada kadim bir savaşçı kabileyaşamaktadır. Kavos’lar. Bin yıldırburada yaşamış ve eğitim görmüşler.Buraya gelen her savaşçı, onların izninialmak zorundadır. Eğer izin almazsanız,

Halka’ya geri gönderileceksiniz. SizLejyon üyeleri küçük gruplara ayrıldınızve her birinizin ayrı ayrı izin almasıgerekecek. Şuanda tüm Lejyon’a değil,sadece grup üyelerinizegüvenebilirsiniz.”

Thor, sekiz kişiden oluşan grubunabaktı ve şaşırdı.

“Peki ama onlar nerede?” diye sorduElden, gözlerini ovuşturarak.“Kavos’lar?”

“Onları bulmak kolay olmayacak,”dedi Kolk. “Bulunmak istemiyorlar.Sizden hoşlanmıyorlar. Ve çoğunuz için,bu iş iyi gitmeyecek. Onlar kavgacıinsanlardır. Size meydan okuyacaklar.Erkeklik sınavınız işte böyle başlıyor.”

“Ama onları nasıl bulacağız?” diyeısrarla sordu Conven.

Kolk kaşlarını çattı. “Bu ada çokbüyüktür ve asla affetmez. Onları aslabulamayabilirsiniz bile. Onlaraulaşmaya çalışırken açlıktanölebilirsiniz. Kaybolabilirsiniz. Geridönmeyi başaramayabilirsiniz.” Kolk,ellerini beline koyarak gülümsedi.“Yüzlüğe hoş geldiniz.”

*

Thor, grubuna baktı: sekizi birdenhiçliğin ortasında durmuş, sersemlemişve şaşırmış halde birbirlerinebakıyordu. Yorulmuşlardı. O’Connor,Reece, Elden, ikizler ve diğer iki çocuk

vardı. Thor, çocuklardan birini tanıdı,gemideyken kurtardığı korkak çocuktu.Ama diğerini tanımıyordu. Gruptakilerleaynı yaştaymış gibi görünen koyu renksaçları ve gözleri olan çocuk, kaşlarınıçatmış bir halde uzaklara bakarakdiğerlerinden ayrı duruyordu. Onda,Thor’un hoşlanmadığı bir şey vardı,karanlık bir şey. Şeytani bir şey…

“Eee, şimdi nereye?” diye sorduO’Connor.

Diğerleri bir şeyler mırıldandı vebakışlarını başka yöne çevirdi.

“Kavos’lar nerede?” diye sorduElden.

Reece omuzlarını silkti. “Hiçbirfikrim yok. Ama Güney’de okyanus var,bu yüzden o tarafa gidemeyiz. Kuzey’e,

Doğu’ya ya da Batı’ya gidebiliriz.Kolk’un bahsettiği o çorak arazi,kuzeydeymiş gibi görünüyor,” dedi,gözlerini kısıp ufka doğru bakarak.

“Bu adanın tamamı çorak bir araziyebenziyor,” dedi Elden.

“Ben, Kuzey’e gidip, neler olacağınabir bakalım derim,” dedi Reece.

Diğer çocuklar da ona katılıyormuşgibi görünüyordu ve uzun yürüyüşlerinebaşlayarak yola çıktılar. İniltiler çıkaranKrohn, Thor’un yanında yürüyordu.

“Ben William,” dedi bir çocuk veThor, denizde kurtardığı çocuğu gördü.Çocuk, Thor’un yanına geldi ve minnetleona baktı. “Denizde hayatımı kurtardığıniçin sana teşekkür etme fırsatını bir türlübulamadım.”

“Ben Thor,” diye cevapladı Thor“ve teşekkür etmeni gerektiren hiçbir şeyyapmadım.”

Thor, ondan hoşlandı; iri ela gözlerive uzun saçları olan çelimsiz birçocuktu. Tavırlarında, Thor’uendişelendiren bir şey vardı. Kırılgandı.Diğerleri gibi güçlü değildi ve aşırıhassas görünüyordu. Thor, onun buradabulunmaya uygun olmadığını hissetti.

Thor, diğer yedi çocukla birliktesessizlik içinde çorak araziye doğrusaatlerce yürüdü. Çıkan tek ses, kaya vekumları ezen botlarının çıtırtılarıydı veher biri kendi dünyasında kaybolmuşgibiydi. İlk güneşin doğmaya başlamışolmasına rağmen, hava bir yaz sabahınagöre olağandışı bir şekilde soğuktu ve

hala havada olan sis ayak bileklerinekadar yükseliyordu. Hiç bitmeyecekmişgibi esen soğuk bir rüzgâr etraflarınısardı. Sekizi birden sessizlik içinde,çorak arazilerden başka bir şeygörünmeyen ufka doğru yan yanayürüyorlardı. Susamış olan Thoryutkundu ve gitmek zorunda olduklarıyeri bulup bulamayacaklarını merak etti.Bunu yapmak istediğinden emin değildi.Etrafında düzinelerce Lejyon üyesivarken çok daha güvende hissetmişti,şimdi sadece sekiz kişilerken, saldırıyadaha müsait olduklarını hissetti.

Thor, uzaklardan gelen bir hayvançığlığı duydu, daha önce duyduklarınahiç benzemiyordu. Bir kartal ile birayının karışımı gibiydi. Diğerleri de

dönüp, sesin geldiği yöne baktı ve Thor,William’ın gözlerindeki korkuyu gördü.Etrafına bakınarak, sesin neredengeldiğini anlamaya çalıştı, ama buimkansızdı. Sislerin içinde kaybolan boşarazilerden başka bir şey yoktu.

Adı Malic olan koyu saçlı çocukdışındaki tüm çocuklar son derecegergin görünüyordu. O ise hala kaşlarınıçatıyor ve kendi dünyasındakaybolmakla meşgul gibi görünüyordu.Thor, çocuğu incelemeye devamederken, onun kim olduğunu hatırlamayabaşladı. Bir adamı öldürerek Lejyon’akatılmış olan bir çocukla ilgilisöylentiler duyduğunu hatırladı. Eğersöylentiler doğruysa, Seçim için onunşehrine gitmişler ve onu atlayıp

geçmişlerdi, bunun üzerine çocuk öneçıkmış ve onların gözü önündekendisinin iki katı olan bir adamıöldürmüştü. Etkilenen adamlar,fikirlerini değiştirmeye karar vermişlerve çocuğu Lejyon’a kabul etmişlerdi.Reece’in söylediğine göre, her Lejyongrubuna herkesi tedirgin eden, eğitimlive acımasız bir katil alıyorlardı. Bugrupta, bu kişi Malic’ti.

Thor uzaklara baktı ve tetikte olmayaçalışarak, çevresindeki manzarayaodaklandı. Gökyüzüne baktı ve farklı birrenk tonu olduğunu fark etti, turuncu-yeşildi; sisin garip bir yoğunluğu vardı,kuru ve soğuk havada farklı bir kokuvardı. Burayla ilgili her şey yabancıhissettiriyordu. İçinde sahip olduğu güç

her neyse, Thor’a, bu yerin farklı veilkel olduğuyla ilgili bir şey söylüyordu.Thor, ejderhanın varlığını, nefesiningücünü hissedebiliyordu.

Hatta bir ejderhanın ininde, nefesininoluşturduğu sisin üstünde yürüyorlarmışgibi hissediyordu. Bu yer sankibüyülüydü. Kanyon’u geçerken de böylehissetmişti, ama burada onukaygılandıran daha çok şey vardı. Thor,burada yaşayan diğer yaratıkların damisafirperver olmadığından emindi.

“Şu Kavos’ları bulduğumuzda, hayırderlerse ne olacak?” diye sorduO’Connor, herkesin merak ettiği şeyiyüksek sesle dile getirerek.

“Bize izin vermezlerse ne olacak?”diye devam etti. “O zaman ne olacak?”

“O zaman bize izin vermelerinisağlarız,” diye cevapladı Elden. “Eğerbize verilmezse, onun için savaşırız.Savaştaki düşmanlarımızın, şehirleriniistila etmemiz için izin vereceklerini misanıyorsunuz? Bu yüzden buradayız,değil mi? Yüzlüğün amacı bu değil mi?”

Reece omuzlarını silkti. “Amacı nebilmiyorum. Bildiğim tek şey, abimKendrick’ten duyduğum hikayeler.Buraya geldiği ilk zamanı banaanlatmıştı. En yakın arkadaşlarının ikiside ölmüş.”

Thor, duydukları karşısında ürperdi.Arkadaşına baktı ve onun ciddi olduğunugördü. Diğerleri de öncekinden dahaendişeli görünüyordu.

“Nasıl?” diye sordu O’Connor.

Reece tekrar omuz silkti. “Banasöylemedi.”

“Lejyon üyelerinin buradaölmelerine izin vereceklerini gerçektendüşünüyor musun?” diye sordu Conval.

“Kendi askerlerini öldürmek onlarınne işine yarayacak?” diye eklediConven.

Reece omuzlarını silkti ve hepberaber yürümeye devam ederlerkensessiz kaldı.

“Sen kendin söyledin,” dedi Malic,birdenbire. “Askerler.”

Herkes şaşırmış bir halde onadöndü. Karanlık ve kısık bir sesi vardı.Malic, onların bakışlarına karşılıkvermedi, önüne bakmaya devam etti. Elisürekli hançerinin kabzasındaydı ve

sanki en iyi arkadaşıymış gibi onunlaoynayıp duruyordu. Hançerin siyah vegümüş rengi kabzası, ışıkta parıldıyordu.

“Askerler,” dedi. “Hepimiz askeriz.Hiçbirimiz Lejyon’un üyesi değiliz. Hiçkimse mezun olana kadar gerçek bir üyedeğildir. Yirmi yaşına gelene kadar...Önümüzde altı yıl daha var. Bizielemeye çalışıyorlar. Dünyanın enseçkin şövalyelerinden oluşan bir birlikistiyorlar. Eğer başarılı olmazsak,ölmemizi istiyorlar. Umursamıyorlar.Neden umursasınlar ki? Halka’daki herköyde bizim gibi daha binlerce çocukvar.”

Tekrar sessizliğe bürünerek,yürümeye devam ettikleri zaman, Thorbunu düşündü. Git gide daha vahşi

bölgelere doğru yol alıyorlardı ve Thor,diğer Lejyon üyelerini, diğer grupları,adanın neresinde olduklarını, hangiengellerle karşılaştıklarını merak etti.Kendi grubundaki çocuklarla birlikteolduğu için memnundu.

Saatler geçmeye devam etti ve ilkgüneş gökyüzünde zirveye ulaştığında,Thor görüşünü kaybetmeye başlarken,aniden tam yanından bir tıslama vefokurdama sesi geldi. Tam zamanındayoldan çekildi ve yanındaki toprakbirdenbire yukarıya doğru kabardı.Toprağın, önce turuncuya, sonra açıkkırmızıya dönüşünü ve ardındantıslayarak patlamasını izledi. Yukarıyadoğru fışkıran lavlardan kıvılcımlar veduman çıkıyor, her yöne küçük alevler

gönderiyordu. Küçük bir alev patlamasıThor’un gömleğinin kolunu tutuşturdu vetam yakmaya başladığı anda Thorüzerine vurdu; neyse ki alevisöndürmeyi başardı, ancak acı verecekkadar uzun bir süre yanmıştı. Krohn,lavlara saldırmaya hazır bir şekildehırladı.

Thor ve diğer çocuklar, daha dayükselmiş gibi görünen lavlardankaçarak uzaklaştılar. Bunu yapmışolmaları iyi bir şeydi, çünkü lavınfışkırdığı yerin çevresi erimeyebaşlamıştı.

“Burası da ne böyle?” diye sorduWilliam, korku dolu bir sesle.

“Yürümeye devam edelim,” dediReece.

Lav patlamasından hızla uzaklaşarak,kuzeye doğru ilerlemeye devam ettiler.Ancak biraz mesafe kaydetmişlerken,diğer yanlarından sadece birkaç metreuzakta birdenbire başka bir lavpatlaması yaşandı.

William çığlık attı ve zıplayarak,alevlerden son anda uzaklaştı.

Bundan da uzaklaşmak için yinehızla hareket ettiler, ama sonra aniden,etraflarındaki her yerden lavlarfışkırmaya başladı. Toprak bir mayıntarlası gibi patlarken, her yerden tıslamave fokurdama sesleri geliyordu. Dehşetedüşmüş olmasına rağmen, Thor, lavlarınne kadar güzel bir ışık gösterisiyarattığını fark etti.

Herhangi bir tarafa adım atmayakorkarak, yerlerine kök salmış gibidurdular. Yirmi metre aralıklarla heryerden lav fışkırıyordu ve onlarınarasında gezinmek son derece zorolurdu.

“Bunların arasından yürümeye nasıldevam edeceğiz?” diye sordu William.

“En azından hepsi patladı,” dediElden. “Şimdi yapmak zoruna olduğumuztek şey onların arasından yürümek.”

“Peki ya diğerleri de patlarsa?” diyesordu William.

Açıkçası, başka seçenekleri yoktu.Fışkıran lavların arasında zikzaklar

çizerek, dikkatle ilerlemeye devamettiler. Neyse ki onlar geçerlerken başka

patlama yaşanmadı, fakat Thor tüm süreboyunca tetikteydi.

Lav tarlası sona ermek üzereymişgibi görünürken, hepsini hazırlıksızyakalayan yeni bir patlama yaşandı. TamO’Connor’ın yanında, zamanındakaçamayacak kadar yakınındaydı. Hava,yanan et kokusuyla birlikte O’Connor’ınçığlığıyla doldu. Sol kolu kötü birşekilde yanmıştı ve gömleğinden alevleryükseliyordu. Alevleri söndürmesinekolayca yardım edebilecek kadaryakınında duran kişi Malic’ti. Amayardım etmedi.

Thor ve Reece, O’Connor’ın üstüneatlayarak, çocuğu yere devirdiler veateşi söndürdüler. O’Connor tekrar

çığlık attı ve Thor, yanığın ciddi ve sonderece acı verici olduğunu gördü.

Reece ile birlikte O’Connor’ıkaldırdılar ve Thor, kendi gömleğindenbir parça yırtarak, O’Connor’ın kolunasardı.

“Neden ona yardım etmedin?” diyebağırdı Reece, Malic’e. “Tam yanındaduruyordun. Ateşi söndürebilirdin.”

Thor da aynı şeyi merak ediyordu.Malic, umursamaz bir şekilde

omuzlarını silkti, ardından gruptakileredönüp gülümsedi. “Neden yardımedecektim ki?” diye sordu. “Yanmasıneden umurumda osun ki?”

Thor, duyduklarına inanamayarak,Malic’e baktı.

“Kardeşlerini korumanın umurundaolmadığını mı söylüyorsun?” diye sorduElden.

Malic tekrar gülümsedi ve Thor,gözlerinin ardındaki kötülüğü hissetti.“Elbette umurumda değil. Hatta bana birfaydası olacağını bilsem, hepiniziöldürürdüm.”

Çocuğun gülümsemesi hiç silinmedive Thor, onun ne kadar ciddi olduğunuanladı. Sadece ona bakmak, kötülüğününderinliğini görmek bile tüylerini ürpertti.

Gruptaki diğer çocuklarda şaşkınadönmüş bir halde ona baktılar.

“Şu anda seni öldürmeliyiz,” diyekarşılık verdi Elden.

“O halde öldürün,” dedi Malic.“Sizi öldürmem için bana bir bahane

verin.”Kaşlarını çatan Elden, kılıcını

çekerek, çocuğun üzerine yürüdü, amaikizler aniden aralarına girdiler.

“Zamanını boşa harcama,” dediConven. “O, buna değmez.”

Elden kaşlarını çatarak durdu, sonranihayet arkasını döndü.

Thor’un yanında duran Krohn dabelli ki Malic’ten hoşlanmıyordu. Onundurduğu tarafa doğru hırladı, ne zamanona baksa sırtındaki tüyleri kabarıyordu.

“Hadi buradan gidelim,” dediReece. “Yürüyebilir misin?” diye sordu,güçlükle nefes alan ve kolunu tutarakaralarında duran O’Connor’a.

O’Connor, başını sallayarakonayladı. “Fena acıyor. Ama iyi

olacağım.”Daha fazla lav patlaması görmeyi

bekleyen grup, gergin bir şekildeyürümeye devam etti. Sonunda, bir saatsonra, Thor, lav tarlasını geçtikleri içingüvende hissetti ve savunmasınıindirmeye başladı.

Gökyüzündeki güneş gitgidebüyürken, yürümeye devam ettiler veThor, bunun daha ne kadar süreceğini,Kavos’ları hiç bulup bulamayacaklarınımerak etti. Ne kadar kaybolmuşlardı?

“Doğru yöne gidip gitmediğimizinasıl bileceğiz?” diye sordu William,herkesin aklında olan şeyi dile getirerek.

Karşılığında, rüzgârın uğultusundanbaşka bir ses alamadı. Bu yeterli bircevaptı—kimse bilmiyordu.

Ayaklarının altında çatırdayan toz vetaşların üstünde, çorak arazilere doğruyürümeye devam ederlerken, saatlersaatleri kovaladı. Thor, yorulmaya veacıkmaya başlamıştı, ama en çok dasusamıştı. Serin sabah havası, sıcak birgüne dönüşmüştü ve rüzgâr, sadecesıcak hava ve toz üfürüyordu. Thor,dudaklarını yaladı ve bir yudum su içinher şeyi yapabileceğini fark etti.

Karşısına baktı ve uzaklarda koşanbir şey fark ettiğini düşünerek, gözlerinikırpıştırdı. Devekuşuna benzeyen bir şeyolduğunu düşünmüştü, ama o kadar hızlıgelip gitmişti ki, emin değildi. Olabilirmiydi? Hiçliğin ortasındaki bu yerde birhayvan bulunabilir miydi?

Sabah sisi büyük ölçüde dağılmıştı.Gözlerini kısarak ışığa doğru bakanThor, küçük bir toz bulutu gördüğünüsandı.

“Şunu gördün mü?” diye sordu,Reece’e.

“Neyi?” dedi Reece.“Ben gördüm,” dedi Conven. “Bir

tür hayvana benziyordu.”Thor şimdi merak etmişti. Yürümeye

devam ederlerken, aniden karşılarınabaşka bir hayvan çıktı. Hepsi kılıçlarınıçekti, fakat hayvan hızla hareket etti veson saniyede yön değiştirdi.

“O şey de neydi?” diye sorduConval.

Thor, bu kez onu kesinliklegörmüştü, açık sarı ve siyah bir bedeni,

şişkin bir karnı, uzun ve ince bacaklarıvardı, kollarındaki kısa ve kalınkanatlarıyla en az on metre boyundaydıve kocaman bir kafası vardı. Ayaklarıüzerinde duran bir balarısınabenziyordu.

Aniden başka bir tane daha ortayaçıktı ve üzerlerine doğru koşmayabaşladı. Bu seferki koşarken, gürültüylekanatlarını çırpıyordu ve direk Thor’unüzerine doğru koşuyormuş gibigörünüyordu. Kılıcını çekmiş olan Thor,son andan yoldan çekilerek, yaratığınsadece sürtünmesine neden oldu.Kılıcını savurdu, fakat yaratık o kadarhızlıydı ki değdirmeyi bile başaramadı.Krohn hırlayarak yaratığı ısırmayaçalıştı, ama o da kaçırdı. Thor, bu kadar

iri bir şeyin nasıl bu kadar hızlı hareketedebildiğini bilmiyordu. Canavarınsürtünmesi, kolunda bir morlukbırakmıştı.

Diğer çocuklar şaşırıp kalmıştı,ancak Reece bilmiş bir edayla başınısalladı. “Hemlocklar,” dedi, gardınıdüşürerek. “Onları tahrik etmediğinizsürece, zararsızdırlar.”

“Zararsız mı?” diye sordu O’Connor.“O şey hiç de zararsız görünmüyordu.”

“Nasıl tahrik etmek?” diye sorduElden. “Onların bölgesine girmek gibimi? Çünkü tam olarak bunu yapıyoruz.”

Thor, ufka doğru baktı ve yüzlercehemlock gördü. Kanatlarını çırparak vevızıldayarak, aceleyle hareket edenhemlocklar, bir eşekarısı yuvasındaki

gibi büyük bir uğultu yaratarak bir arayatoplanıyorlardı. Gruptaki çocuklarınhepsi yürümeyi kesti. Ne yapacaklarınıbilemeyerek, donmuş bir halde durdular.Eğer yürümeye devam ederlerse,saldırıya uğrayacakları belliydi.

“Yavaşça gerileyin,” dedi Reece.“Gözlerinizi onlardan ayırmayın. Bunubir zayıflık işareti olarak alırlar.”

Her seferinde tek bir adım atarak,dikkatle geri çekildiler ve birkaç dakikasonra, güvenli bir mesafeye ulaşmayıbaşardılar.

“O yönde ilerlemeye devamedemeyiz,” dedi Conval.

“Şu tarafa dönelim,” dedi Conven.Sağa doğru keskin bir dönüş

yaparak, iki dağın arasındaki dar yola

saptılar. Yaratıkların görüş açısındançıktıkları anda, aralarındaki mesafeyimümkün olduğunca açmaya çalışarak,koşmaya başladılar.

“Sizce bizi takip edecekler mi?”diye sordu O’Connor.

“Umarım etmezler,” dedi William.Dağların diğer tarafına geçinceye

kadar, neredeyse bir saat kadar koştularve kendilerini yeni bir çorak arazidebuldular.

Koşmayı bırakıp, tekrar yürümeyebaşladılar, soluk soluğa kalmışlardı.Thor, terden sırılsıklam olmuştu ve biriçecek için her şeyi verirdi. Etrafınabaktı ve herkesin kendisi gibi tükenmişolduğunu gördü.

“Bu aptalca,” dedi William sonunda.“Onları nasıl bulacağız? Yanlış yönedoğru gidiyor olabiliriz.”

“Yürümeye devam etmekzorundayız,” dedi Reece.

“Ne tarafa?” diye sordu Elden,yılmış bir halde.

“Belki de bunların hepsi biralıştırmadır,” dedi O’Connor. “Hepimiziöldürtmek için. Belki de şu Kavos’laryaşamıyorlardır bile. Belki de bunlarınhepsi, gerçeği anlayıp geri dönene kadarne kadar uzağa gideceğimizi görmek içinyapılan bir sınavdır. Belki de hepsi,başladığımız noktada bizibekliyorlardır.”

“Bu saçmalık,” dedi Elden. “Birgörevimiz var. Vazgeçemeyiz.”

William durdu ve herkes dönüp, onabaktı. “Bence geri dönmeliyiz,” dedi.

“Eğer yürümeye devam etmezsen,”diye başladı Malic, “o zaman ben—”

Malic konuşmasını bitiremeden, biryerlerden ayak sesleri geldi.

Thor, arkasını döndü ve şimdiyekadar görmüş olduğu en vahşisavaşçıların, üzerlerine doğru geldiğinigördü. Hepsi simsiyah giyinmişti, kaslıkolları ve bacakları açık duruyordu vebaşlarında kocaman kırmızı miğferlerivardı. Hepsi iri ve uzundu. Kılıç, kalkanve her türden ölümcül silah taşıyorlardı.Ateşli bir savaş çığlığı attılar.

“Sanırım onları bulduk,” dedi Malic.Kavos’lar. Birden bire ortaya

çıkmışlardı ve hiç mutlu

görünmüyorlardı.Thor, gruptaki arkadaşlarıyla birlikte

onlarla yüzleşmek için döndü, ancakkarşılık vermeleri için yeterli zamanlarıolmadı. Hiçbiri kılıçlarını çekmedi,onları kışkırtmaları mı yoksa barışısağlamaları mı gerektiğinden emindeğillerdi.

“Sizden izin istemeye geldik!” diyebağırdı Reece, savaşçıları yatıştırmayaçalışarak.

“Asla!” diye bağırarak karşılık verdiliderleri.

Thor ve diğerleri kılıçlarını çekmeyedavrandılar, ancak artık çok geçti.

Kavos’lar birden üzerlerine atıldı.Thor’un hayal edebileceğinden çok dahahızlı hareket ediyorlardı. Thor,

kılıçlarını ve kalkanlarını kaldırankardeşlerini gördü. Gelen darbeleriengellerlerken, büyük bir çınlama oldu.

Thor, omzuna gelen bir darbeyisavuşturmak için kılıcını kaldırdı. Darbeo kadar güçlü ve şiddetliydi ki birkaçadım gerilemesine neden oldu. Kavossavaşçısı kılıcını tekrar indirdi, fakatThor bunu da engelledi. Ama sonra uzunsakalları olan bu iri adam, geriye doğrukaykıldı ve Thor’un göğsüne sertçe birtekme attı. Darbe, Thor’u birkaç metregeriye uçurdu.

Krohn hırlayarak savaşçının üzerineatladı ve yerde olan Thor’a tekrarsaldırmasını önleyerek uzaklaşmasınısağladı.

İkizler de, William, Reece veO’Connor ile birlikte yere serildiler.Katıksız gücüyle darbe üstüne darbeyapmayı başaran Elden bile geripüskürtülmek üzereydi. Thor,Kavos’ların nasıl bu kadar güçlüolduğunu ve neden bu kadar düşmancadavrandıklarını anlayamıyordu. Onlarınizin vereceğini düşünmüştü. Şimdibunun için mücadele etmeleri gerektiğinianlıyordu.

Bir kılıç üstüne doğru gelirken, Thorkenara çekildi; kılıç yere saplandı veThor, kalkanını savurarak, adamınkaburgalarına vurma fırsatını yakaladı.Soluğu kesilen adam dizlerinin üstüneçöktü. Thor ayağa kalkarak, adamıtekmeledi ve yere yıkılmasını sağladı.

Ancak başka bir tanesi tarafındansaldırıya uğrayarak, yere düştü. Yüzütoprağa gömülünce soluksuz kaldı.Dönmeye çalıştı, ancak kendisinin üçkatı kadar olan adam, kımıldamasına izinvermedi. Adam yüzünü kavramayaçalıştığında, Thor, adamı geride tutmakiçin yukarı uzandı. Fakat adam çokgüçlüydü. Thor, son anda başınıçevirerek yoldan çekti ve adamınparmakları toprağa saplandı.

Adamı, üstünden atmaya çalıştıancak adam çok güçlüydü. Birkaç kezyuvarlandılar ve adam, onu yerebastırarak üstünde kalmaya devam etti.Adam ileri uzandı ve Thor, onunelindeki kavisli hançerin yüzüne doğrugeldiğini gördü. Bu konuda yapabileceği

hiçbir şey yoktu. Gelecek darbe içinkendini hazırladı.

Krohn hırlayarak yanına geldi veadamı başından ısırdı; adam bir çığlıkattı ve Thor’u serbest bıraktı. SonraElden geldi ve Kavos’u şakağındantekmeleyerek, yere yıktı. Thor, Elden’ınyanında ayağa kalktı. Ona ve Krohn’atahmin edemeyecekleri kadarminnettardı. “Sana borçlandım,” dedi.

Daha çok savaşçı saldırdı ve hepsikılıçlarını kaldırıp, darbeleriengellediler. Thor, kendi kılıcını tutmayızorlukla başararak, bir ileri bir gerihareket ederek darbeleri savuşturdu. Buadamlar çok güçlü, çok hızlıydı. Onlarıçok uzun bir süre boyuncaengelleyemezlerdi.

Çaresizliğe kapılmış olan Thor, birgüçle, bir enerjiyle dolmaya başladığınıhissetti. Bacaklarından, kollarına veomuzlarına, oradan da avuçlarına doğrumuazzam bir ısının yükseldiğini hissetti.Kılıcı, aniden elinden fırladı ve kendinisavunmasız bir halde buldu. Kavosyumruğunu savurmak için gerildi ve obunu yaparken, Thor, avuçlarının olumlubir şekilde yandığını hissetti.İçgüdülerine güvenmek zorundaydı.Ayaklarını yere sabitleri, avcunu ileruzattı ve enerjisini adama doğruyönlendirdi.

Altın renkli bir enerji topu elindenfırladı ve Kavos’u göğsünden vurdu.Adam çığlık atarak, geriye doğru uçtu vesırtüstü yere düşerek bayıldı.

Diğerleri de fark etmiş olmalıydı,çünkü hepsi ağızları açık kalmış birhalde Thor’a bakıyordu. Thor,Kavos’ları birbiri ardına hedef alarak,avuçlarını uzattı. Altın rengi bir enerjitopu fırlıyor, her bir Kavos’u vuruyor veonları yere düşürüyordu. Önce Reece’evuran adamı, sonra Elden’a veO’Connor’a vuranı, daha sonra dadiğerlerini vurdu. Silah arkadaşlarınınhepsini kurtardı.

Diğerlerinin lideri gibi görünen,daha iri ve daha farklı renkte bir zırhgiymiş olan bir Kavos vardı. Thor’unüzerine doğru hücuma geçti ve Thor,başka bir enerji topuyla adamı vurdu.Fakat adam, enerji topu kendisine

ulaşmadan önce onu yok ederek Thor’uşaşırttı.

Adam, Thor’a doğru üç adım attı veonu gömleğinden yakalayarak, aynı gözseviyesine gelene kadar yukarı kaldırdı.Çocuğu o halde tutarak, kaşları çatık birhalde gözlerine baktı.

Thor, adamdan yükselen muazzamenerjiyi hissetti ve bu adam her kimse,onun ellerinde çaresiz olduğunu fark etti.Bu adam onu öldürmek isterse, bunuyapabileceğini biliyordu.

Birkaç saniye sonra, adamın yüzifadesi yumuşamaya başladı ve Thor’uşaşırtan bir gülümseme oluştu.

“Senden hoşlandım,” diyehomurdandı adam, derin ve kadim bir

ses tonuyla. “Senin burada kalmanıistiyorum.”

Thor’u havaya fırlattı ve sertçe yeredüşmesine neden oldu. Thor, zar zornefes alarak yerde yattı ve savaşçıyabaktı.

Adam bir kahkaha attı ve arkasınıdönerek uzaklaşmaya başladı.

“Pus Adası’na hoş geldiniz,” dedi.

ON ÜÇÜNCÜ BÖLÜM

Erec, şafak vakti yabancı bir yataktauyandı ve nerede olduğunu anlamayaçalışarak dimdik oturdu. Sonra hatırladı;meyhanedeydi. Alistair.

Ayağa fırladı ve saniyeler içindeüzerini giyindi. Gecenin büyük birçoğunluğunda, Alistair’i düşünmektenuyuyamamıştı. Kızın yüzünü aklından birtürlü silemiyordu ve onun, kendisiyleaynı çatı altında uyuyor olduğudüşüncesine dayanamıyordu. Ayrıca,teklifini henüz kabul etmemiş olduğunubilerek huzur bulamıyordu.

Pencereden doğan ilk ışığıseyrederek zırhını giyerken, bugünün ogün olduğunu biliyordu. Yeni hayatının

başlayacağı gün, gelinini kazanmak içingireceği yüz günlük turnuvaların ilkgünü. Şimdi kazanmak için bir nedenivardı. Eğer kız kabul ederse, onun içinmücadele edecekti.

İlk güneşin dünyayı yavaşçaaydınlatmasını izlerken, kuşların ilkcıvıltılarını dinlerken, içinden atamadığıbir hisle doldu: Alistair eğer evet derse,bugün, hayatını değiştirecek bir günolacaktı. Hayatı boyunca bir sürükadınla tanışmıştı, ancak Alistair ilekarşılaştığı zaman hissettiklerini hiçhissetmemişti. Onu meyhanede tekrarbulduğunda, aynı şeyleri hissedeceğinidüşünmemişti. Hala aynı, hatta dahagüçlü şeyler hissettiğini fark etmekbüyük bir sürpriz olmuştu. Bu bir

tesadüf değildi. Ona karşı hissettiği anibir bağlılık duygusuydu. Kızın da aynışekilde hissedip hissetmediğinibilmiyordu. Bilmek zorundaydı. Bunuöğreninceye kadar huzur bulamayacaktı.

Giyinmeyi bitiren Erec, silahlarınıtopladı ve aceleyle odadan çıktı. Ayaksesleri ahşap koridorun gıcırtılızemininde yankılandı. Merdivenlerihızla indi ve kendisi için boşaltılmışolan meyhaneye girdi, diğerleri halauyuyordu. Büyük bir beklentiyle, umutla,boş masalardan birine oturdu. Kızuyanmış mıydı? Merak etti. Acaba hiçumursuyor muydu?

Dakikalar sonra mutfak kapısı açıldıve hancı başını uzatarak, kınayanbakışlarla Erec’e baktı, ardından kapıyı

tekrar kapattı. Bunu, kapalı kapınınarkasından gelen bir bağırış ve tenceretıkırtıları izledi, dakikalar sonra kapıaçıldı ve Alistair dışarı çıktı.

Kızın görünüşü, Erec’in nefesinikesti. Önceki gece giydiklerinin aynısınıgiyiyordu, saçları darmadağınıktı veapar topar uyandırıldığı belliydi. Aynızamanda, çok fazla uyumamış gibiyorgun görünüyordu. Ancak, her zamankigibi güzel görünüyordu. İri mavi gözleri,Erec’in şimdiye kadar karşılaşmamışolduğu bir güç yayarak, sabah ışığındaparlıyordu.

Başını tevazuyla yere eğmiş olanAlistair, elindeki bira maşrapasıylaErec’in masasına doğru koştu vegözlerini yerden kaldırmayarak,

maşrapayı masaya bıraktı. Erec, ogözlere bakmayı, onun neler hissettiğiniöğrenmeyi her şeyden çok istiyordu.Hancı aniden kızın arkasında belirip onuacele ettirmeye başladığında, Ereconunla konuşmak üzereydi. Alistairgerginleşti ve masaya çarparak, biranınbir kısmının yere dökülmesine nedenoldu.

“Ne yaptığına bak!” diye bağırdıhancı. “İğrenç, aptal kız! Temizleşurayı!”

Adamın sert sözleri karşısındaErec’in yüzü kızardı, öfkesi artıyordu.

Alistair gergin bir şekilde arkasınıdönerken, kazara maşrapaya çarptı veyere düşüp tuzla buz olmasına nedenoldu. Dökülen bira her yere yayıldı.

“Aptal fahişe!” diye bağırdı hancı.Kocaman avcunu açarak geriye çekti vekızın yüzüne doğru indirdi.

Ama Erec daha hızlıydı, askeriçgüdülerinden yararlanarak ayağafırladı ve hancının elini yakaladı.Alistair'a vurmadan hemen önce, adamınbileğini yakaladı ve sıkıca tuttu.

Adam ona dik dik baktı, fakat Erecdaha güçlüydü. Tek eliyle, adamınbileğini geriye doğru büktü ve hancıdizlerinin üzerine düşünceye kadarçevirdi.

“Bir daha ona elini sürmeyekalkışırsan,” dedi Erec, hançeriniçıkarıp hancının boğazına dayayarak,“yemin ederim seni öldürürüm.”

Gözleri korkudan kocaman açılmışolan hancı yutkundu.

“Lordum, lütfen ona zararvermeyin,” dedi Alistair yumuşak birsesle.

Kızın sesini duyan Erec yatıştı vehancının yutkunduğunu ve alnınınterlediğini görünce birazcık yumuşadı.

“Ona dokunmayacağım,” dedi hancıkulak tırmalayıcı bir sesle. “Yeminederim.”

Erec gitmesine izin verdi ve hancızorlukla soluyarak, bileğini ovuşturdu.

“Bana katılır mısın?” diye sorduErec, Alistair’a masanın karşısındakiboş yeri işaret ederek.

“O çalışmak zorunda!” diye bağırdıhancı, ayağa kalkarken.

“Eğer ben turnuvayı kazanırsam ve oda kabul ederse, Alistair benim gelinimolacak,” dedi Erec, hancıya. “Bir dahaasla çalışmak zorunda kalmayacak.”

“Senin gelinin olabilir,” diyetersledi hancı, “ama sırf evlendi diye,bana olan borcundan kurtulamaz.Sözleşmeyle bana bağlı. Daha dört yılıvar.”

“Bu doğru, Lordum. Görüyorsunuzya, ben sizin için iyi bir gelin adayıdeğilim. Buraya bağlıyım. Özgürcegitmek için borcumu ödemekzorundayım.”

Erec, kaşlarını çatarak hancıya baktı.Mümkün olduğunu dahi bilmediği birşekilde nefret ediyordu bu adamdan.“Eğer benimle evlenmeye razı olursa,

onun borcunu ödeyeceğimi sanasöylemiştim. Sözleşmesinin değeri nekadar?” diye sordu.

“Bu seni ilgilendiren bir mesele…”“Cevap ver bana!” diye gürledi

Erec, elini hançerinin üzerine koyarak.Hancı, Erec’in ne kadar ciddi

olduğunu anlamış olmalıydı, çünkübakışlarına yutkunarak karşılık verdi.“Normal bir hizmetçiye yedi yıllık birsözleşme karşılığında, yemek ve yatacakverilir, ayrıca 100 peni ödenir.”

“Eğer mızrak dövüşünü kazanırsamve Alistair benimle evlenmeyi kabulederse, onun sözleşmesini sendenalacağım. Hatta sana üç katınıödeyeceğim.” Belindeki altın kesesini

çıkardı ve masanın üzerine attı. “Kralınaltınından 300 peni,” diye açıkladı.

Hancı, irileşmiş gözlerle altınkesesine baktı. Bakışlarını Erec’tenAlistair’a çevirerek, hevesle dudaklarınıyaladı. Ardından keseyi eline alarakağırlığını ölçtü ve içindekileri inceledi.

Sonunda keseyi cebine attı veomuzlarını silkti. “Madem öyle al onu,”dedi. “Boşa giden senin paran. Sadecebir aptal, bir hizmetçi için bu kadar çokaltını fırlatıp atar.”

“Lütfen, Lordum, bunu yapmayın,”diye yalvardı Alistair, Erec’e. “Bu paraçok fazla! Ben buna değmem!”

Hancı gitmek üzereydi, fakat durduve onlara döndü. “Peki ya yarışmayıkazanamazsan? Ve o, senin gelinin

olmayı kabul etmezse ne olacak?” diyesordu.

“Kızı serbest bıraktığın sürece,”dedi Erec, “altın senindir.”

Hancı gülümseyerek arkasını döndüve mutfağın kapısını çarparak, odadanhızla çıktı.

Sonunda Erec ve Alistair odadayalnızdılar.

Erec, Alistair’a baktı. “Benimleevlenmek istiyor musun?” diye sordu,büyük bir ciddiyetle.

Alistair, başını uysalca yere eğdi veonun cevabını bekleyen Erec’in kalbihızla çarptı. Ya hayır derse?

“Lordum,” dedi Alistair.“Krallıktaki herhangi bir kız için, sizinkarınız olmaktan daha büyük bir hayal,

daha büyük bir onur olduğunudüşünemiyorum. Ama ben bunu haketmiyorum. Ben sadece bir hizmetçiyim.Benimle birlikte olmak, şanlı isminizilekelemek olur.”

Kıza olan sevgisiyle Erec’in yüreğikabardı ve o anda biliyordu kibaşkalarının ne düşündüğü umurundadeğildi, hayatının geri kalanını bu kızlageçirmek istiyordu.

“Benimle evlenir misin?” diyesordu, hiç duraklamadan.

Kız başını yere eğince önce çıktı vekızın çenesini tutarak başını kaldırdı.Gözleri yaşlarla doluydu.

“Ağlıyorsun,” dedi Erec,parçalanmış bir halde. “Sanırım bu hayırdemek.”

Kız başını salladı. “Bunlar sevinçgözyaşları, Lordum,” dedi. “Sizigördüğüm andan beri, istediğim başkahiçbir şey yoktu. Kalbim büyük biryenilgiye uğramıştı. Bunun hayalini bilekurmaya cesaret edemedim.”

Kucaklaştılar ve Erec, kıza sıkıcasarıldı. Onun bedenini kendi kollarıarasında hissetmek, hayatında boyuncahissetmiş olduğu şeylerin enmükemmeliydi.

“Lütfen, Lordum,” diye fısıldadıAlistair, Erec’in kulağına. “Bu turnuvayıkazanın. Benim için kazanın.”

ON DÖRDÜNCÜ BÖLÜM

Terden sırılsıklam olmuş olan Thor,nefesini düzene sokmaya çalışarak,Lejyon’daki diğer çocuklarla birliktedurdu. Tam tepeye yükselmiş olan güneşbaşına geçmişti ve daha şimdideninsafsız bir gün olmuştu.

Önceki akşam, Kavos’lardan izinaldıktan ve sonunda diğer Lejyonüyeleriyle tekrar buluştuktan sonra, hepberaber çöl zeminine yığılmışlardı.Şafak vakti erkenden uyandığında, sankigözlerini yeni kapatmış gibi hissetmiştive o zamandan beri tüm gün boyuncaeğitimlere hiç ara vermemişlerdi.

Yüzlüğün ilk eğitim günüydü vehayal edebileceğinden çok daha

yorucuydu. Sabahtan beri, farklıyaşlardan olanlarla gruplara ayrılarakantrenman yapmışlardı. Harekethalindeki hedeflere mızrak atarak;kalkanları saatlerce birbirineçarptırarak; çok daha ağır kılıçlarlasavaşarak; hendeklerin üzerindenatlayarak ve birbirleriyle güreşerekçalıştılar. Dönüp de etrafına baktığında,tüm çocukların tükenmiş olduğunugördü. Sanki hiç ara vermeden, birhaftalık eğitimi bir sabaha sıkıştırmışgibilerdi. Vücudundaki tüm kaslarağrıyordu. Yüz gün boyunca bu hızanasıl ayak uydurabileceklerini hayal bileedemiyordu. Belki de amaç buydu.

Sonunda, komutanlar herkesi biraraya toplamıştı ve Thor da diğer

çocuklarla birlikte, nefesini toparlayarakve önlerinde volta atan Kolk’a bakarakayakta duruyordu.

“Sizi bu adaya getirmemizin birsebebi var,” diye gürledi Kolk.“Buradaki eğitim, dünyanın herhangi biryerindekinden daha farklı. Eğer siziteknik alıştırmalarla meşgul etmekisteseydik, sizi Halka’da bırakırdık.Burada, savaşçı olmak ve eğitilmek için,dünyanın hiçbir yerindeöğrenemeyeceğiniz benzersiz durumlarvar. Bu ada, sadece Halka’nın değil, herkrallığın seçkin savaşçılarının eğitimalanı olarak bilinir. Eğitilmek,birbirlerinden bir şeyler öğrenmek vebirbirleriyle dövüşmek için dünyanın

her köşesinden buraya gelirler. Ve şimdide size en iyiyi göstermenin zamanı.

“DÜZEN ALIN!” diye bağırdı.Çocuklar, yan yana durarak iki sıra

halini aldı. Thor, yanında duran Reeceile birlikte tepeden yukarı çıkmayabaşladı, Krohn da yanlarında yürüyordu.Thor yukarıya doğru baktı ve güneşgözlerini kamaştırırken, tepenin sankigöğe doğru yükseliyormuş gibigöründüğünü gördü. Tepeye çıkıyorolduklarına inanamıyordu. Eğitimyaptıkları yüksek düzlüğe ulaşmalarıbile saatler sürmüştü; bu dağın zirvesineulaşmak büyük olasılıkla çok daha uzunsürecekti.

Nefes nefese kalan Reece, burnundansoludu.

“Herkesin geri dönmeyeceğinibiliyorsun,” dedi Malic. Yanındayürüyen William’la konuşuyordu. Thor,William’ın gözlerindeki korkuyugörebiliyordu ve Malic’in amacının onukorkutmak olduğunu tahmin etti. Malic,onun diğerlerinden daha hassas olduğunuhissetmiş olmalıydı ve onu dağıtmakistiyormuş gibi görünüyordu. Thor,Malic’in sorununun ne olduğunubilmiyordu. Herkesten nefret miediyordu? Yoksa böyle kötü müdoğmuştu?

“Ne demek istiyorsun?” diye sorduWilliam, korku dolu bir sesle.

“Belirli bir kontenjan var,” dediMalic. “Lejyonlar için. İyi bir iş

başarsak bile, bazılarımızı geridebırakmak zorundalar.”

“Bu doğru değil,” dedi Reece.“Benim duyduğum bu,” diye karşılık

verdi Malic.“Herkes Lejyon olmayı başaramaz,”

diye doğruladı Elden, arkasına dönerek.“Ama bunun sebebi belli bir kontenjanolması değil. Çocukların başarısızolmasıdır. Lejyon olmak başarıyadayanan bir şeydir.”

“Bizi burada, adada bırakmazlar,değil mi?” diye sordu William, korkudolu bir sesle.

“Elbette bırakırlar,” diye yanıtladıMalic.

William, yeni bir korku hissiyleçevresine baktı. Korkunç bir viyaklama

sesi geldi ve başlarını yukarıkaldırdıklarında, tepelerinde dairelerçizen kocaman bir kuş gördüler. Birakbabaya benziyordu, ancak üç kafası veuzun, sarı bir kuyruğu vardı. William’abakıyormuş gibi görünüyordu. Kuştekrar öttü ve kuyruğunu kaldırdı.

“Bu da ne?” diye sordu William.“O bir galtross,” dedi Reece. “Leş

yiyici.”“Yürüyen ölüleri seçtikleri

söylenir,” diye ekledi Malic. “Her kimitakip ederlerse, hemen sonra o kişiölür.”

Kuş, William’a bakarak öttü veThor, çocuğun korkudan ödü patladığınıgörebiliyordu. “Onu neden rahatbırakmıyorsun?” dedi Malic’e.

“Ona nasıl istersem öyledavranırım,” dedi Malic. “Ve işimbittiğinde, sıra sana gelecek.”

Thor, Malic’in elinin beline doğrukamasını ve hançerinin üzerindedurmasını izledi.

Krohn, Malic’e hırladı.“Eğer arkadaşıma bir şey yapmaya

kalkarsan, sırtında hissedeceğin şeybenim bıçağım olacak,” dedi Reece,Malic’e.

“Ve benim,” diye ekledi O’Connor.Ancak soğukkanlılığını koruyan

Malic sadece gülümsedi. Hatta arkasınıdönüp yürümeye devam ederken birkahkaha attı. “Yüzlük uzun sürer,” dediuğursuzca, sonra sustu.

Gergin bir sessizlikle dolan grup,yürümeye devam etti.

Dağın eğimi biraz daha dikleşti vekısa bir süre sonra neredeyse elleri vedizleri üzerinde emekleyerek çıkmakzorunda kaldılar.

Saatler gibi gelen bir süre sonra,Thor’un bacakları yanmaya başladı venihayet dağın zirvesindeki geniş birdüzlüğe ulaştılar. Tüm çocuklar yereyığıldı, Thor da aralarındaydı.

Gerçek bir bulut tarafından yutulmuşhalde, zorlukla nefes alarak yerdeuzandılar. Sis yüzünden bir şeygörebilmek mümkün değildi. Thor,mümkün olduğunu düşündüğünden çokdaha yorulmuş bir halde, soluyarak yattı.

“AYAĞA KALKIN!” diye bağıranbir ses geldi.

Bir şekilde, Thor ve diğer çocuklarayağa kalkmayı başardılar ve etraflarınısaran sis anında dağıldı. Thor, farklısavaşçılardan oluşan büyük bir grubun,karşılarında durduğunu görerek şaşırdı.Başlarında, Thor’un şimdiye dekgördüğü en acımasız görünüşlü savaşçıvardı. Adamın ten rengi açık yeşildi,kafası keldi. Herhangi bir adamın üç katıbüyüklüğündeydi. Üstünde ne birgömlek ne de pantolon vardı ve kaslarıkocamandı. Göğsünün üzerinde üç taneyara izi vardı ve tek gözü yoktu.Belindeki kemerde neredeyse her türlüsilah asılıydı. Adam tek kişilik bir ordugibiydi.

Arkasında, hepsi farklı boyutta, ırktave şekilde bir düzine savaşçı duruyordu.Alışılmadık bir görüntüleri vardı veThor, onların, Halka’nın dışındaki veçok uzağındaki ülkelerden geldiğinisöyleyebilirdi. Nefesi kesildi. Gerçeksavaşçılar. Bunlar, onunkahramanlarıydı. Bırakın diğersavaşçıları, Halka’nın dışından kimseylehiç tanışmamıştı.

“Bu, Kibotu,” diye açıkladı Kolk.“Bu adanın yerlisi olan eğitmenlerdenbiri. Dünyanın her köşesinden gelensavaşçılar onu ararlar. O, en iyiyi eğittive kendisi de en iyilerin içindedir.”

Kibotu, Kolk’a doğru saygıyla başınıeğdi, ardından Lejyon üyelerine baktı.

Thor, adamın derin bakışları karşısındakendini yetersiz hissetti.

“Her yıl, genç savaşçılardan oluşanyeni bir grubu bize getirirler. Her yıl,bazılarınız başarılı olur, bazılarınız daolmaz. Bir savaşçının kalbi güçlüdür.Ruhu ise daha güçlüdür. Bu ada, size,bir savaşçının ruhunu öğretmek içinburada. Bu yer affetmez. Hata yapmayın.Eğer ona saygı gösterirseniz, o da sizesaygı gösterir.”

Thor, Kibotu’nun omuzlarınınüzerinden baktı ve arkada bir eğitimalanı olduğunu gördü. Çeşitli yapılar,geniş dövüş sahaları ve akla gelebilecekher türlü silahla çalışan düzinelercesavaşçı vardı. Savaşçıların, oklarlahedefleri vurmasını, mızrak atmalarını,

ellerindeki kılıçlarla kuklalarasaldırmalarını ve ellerindeki mızraklarlabirbirlerinin üstüne hücum etmeleriniseyretti. Bu yer, savaşçı ruhuylayaşıyordu.

“Yüzlük bitene kadar, ruhunuzdeğerli olana kadar, burada bizimle,bugün ve her gün çalışacaksınız. Hiçzaman kaybetmeyin. Yerlerinizi alın!”

Çocuklar, kafası karışmış bir haldebirbirlerine baktı.

“Sekiz kişilik gruplara ayrılın!” diyeemretti Kolk. “Kim olduğunuzubiliyorsunuz. Her biriniz bir yetenekedineceksiniz ve ben söyleyene kadar dadurmayacaksınız!”

Lejyon, konuşmayı kesti ve eğitimalanına koştu. Thor, sekiz kişilik

grubuyla birlikte, komutanlar tarafındanalanın uzak ucundaki mızrak fırlatmabölümüne yönlendirildi.

Diğer yedi çocuğun birbiri ardınamızrakları kapmasını ve uzaktaki birağaca çivilenmiş hedefe nişan almasınıizleyerek, sıranın kendisine gelmesinibekledi. Hepsi ıskaladı. Hedef çokuzaktaydı ve çok küçüktü.

Şimdi sıra Thor’daydı. Uzun vebronz renkli bir mızrağı kaldırdı.Şimdiye kadar eline almış olduğuherhangi bir mızraktan çok daha uzun veağırdı. Hedefe nişan aldı. Ama hedefçok uzaktaydı; nasıl vuracağını hayalbile edemiyordu.

Üç adım attı ve mızrağı fırlattı.Birkaç metre önünde yere düşmesini

utanarak izledi.“Bedeninle fırlatıyorsun,” dedi birisi

sert bir sesle, “zihninle değil!”Thor, Kibotu’nun kaşları çatık bir

halde tepesinde dikildiğini gördü.Kibotu öne çıktı, sanki kürdan

tutuyormuş gibi kolayca bir mızrağıkaldırdı, bir adım attı ve fırlattı. Mızrak,yıldırım hızıyla havaya yükseldi vehedefi tam ortasından vurdu.

Thor buna inanamadı. Bu savaşçınınyanında kendini bir çocuk gibihissediyordu. Kibotu’nun, kendisinidiğer çocuklardan neden ayırdığınımerak etti. “Bunu nasıl yaptın?” diyesordu.

“Bunu ben yapmadım,” diyecevapladı Kibotu sertçe. “Mızrak yaptı.

Senin sorunun bu… Silahınla ayrılıkyaşıyorsun. Sen ve silahın birolmalısınız.”

Kibotu, Thor’un eline başka birmızrak verdi, çocuğun omzunu geriyeçekti ve boynunu çevirerek, hedefebakmasını sağladı. “Gözlerini kapat,”dedi.

Thor da öyle yaptı.“İleriye adım attığın zaman, mızrağın

hedefle buluştuğunu zihin gözünden gör.Mızrağı serbest bırakma. O senibıraksın.”

Thor odaklandı ve mızrağı, dahaöncekilerden çok daha farklı bir şekildehissetti. Bedeninde dolaşan muazzam birenerji hissetti. Derin bir nefes aldı.

Gözlerini açtı, birkaç adım attı vemızrağı fırlattı. Bu sefer çok daha farklıhissettirdi. Daha hafifti. Dahamükemmeldi.

Sonucu öğrenmek için bakmasınabile gerek yoktu. Hissetmişti. Zatenbildiği şeyi gördü: tam on ikidenvurmuştu.

Thor, bir övgü bekleyerek Kibotu’yagülümsedi.

Ama adam çoktan arkasını dönmüşve uzaklaşmıştı. Thor, bunun ne anlamageldiğini bilmiyordu. Memnun muolmuştu yoksa hayal kırıklığına mıuğramıştı? Ve hala neden kendisinidiğerlerinden ayırmış olduğunu dabilmiyordu.

Bir yetenek testinden diğerinegeçtikleri eğitimler gün boyu devam etti.Sonunda bir boru sesi duyuldu ve o andakıyamet koptu. Thor neler olduğunukavrayamadı, çocuklar eğitim alanındazikzaklar çizerek koşturuyordu veaniden, elindeki hançerle üzerine doğrugelen Malic’i gördü. Öldürmeye niyetliolduğu yüzünden belliydi. Hançerikalbine saplamak üzere Thor’un üstüneatladı.

Her şey çok hızlı olmuştu, Thorzamanında tepki gösteremedi.Öldürülmek üzere olduğunu bilerek,kendini hazırladı.

Birdenbire ortaya çıkan Krohn,havaya sıçradı ve dişlerini Malic’ingöğsüne geçirdi; hazırlıksız yakalanan

Malic, Krohn’u üstünden atmayaçalışarak geriye doğru sendeledi.

Thor herhangi bir harekettebulunamadan, arkadan saldırıya uğradıve yere yapıştırıldı, yüzü toprağagömüldü.

Etrafındaki herkes kendisi gibi yeredüşürülürken, neler olduğunu anlamakiçin ayağa kalkmaya çalıştı. Arkasınıdöndü ve üzerinde birisinin durduğunufark etti. Uzak krallıktan gelen garip birsavaşçıydı.

Thor, çalınan borunun ne anlamageldiğini işte o zaman anladı. Eğitimalanı güreşler için açılmıştı. Ama nedenMalic bir hançerle saldırmıştı?Diğerlerinin hiçbiri silah kullanmıyordu.

Thor nasıl güreşileceğini hiçöğrenmemişti Koyu kahverengi teni, irisarı gözleri, kel bir kafası ve kaşlarınınüzerinden geçen bir yara izi olan bu gençsavaşçı, onu döndürüp, kolunu arkasınadoğru kıvırdığında, omzunda yakıcı biracı hissetti. Savaşçı tahmin ettiğindençok daha güçlüydü ve Thor, kolununkopacağını sandı.

Çığlık atarak, savaşçıdan kurtulmakiçin mücadele etti.

“TESLİM OL!” diye bağırdı savaşçı.Ama Thor, öyle hemen teslim olmak

istemiyordu.Kolunun daha fazla

bükülemeyeceğini, kırılmak üzereolduğunu düşünürken, birinin koştuğunuve tekme attığını duydu, ardından

savaşçının, üzerinden çekildiğinihissetti.

Thor, kendisini kurtarana teşekküretmek için başını kaldırdı, ancak onunMalic olduğunu görünce kafası karıştı.

Malic, Krohn’dan kurtulmuş vesavaşçıyı Thor’un üzerinden atmıştı.Adam yerdeyken kafasının arkasına sertbir tekme attı, sonra hançerini çıkarttı vesavaşçıyı kalbinden bıçakladı.

Göğsünden kan fışkıran savaşçı,dehşetle soluk verdi. Neler olduğunainanamayan Thor, dehşet içinde oturdukaldı. Korkunç hissediyordu; her şeyöyle çabuk olmuştu ki karşılık verecekvakit bulamamıştı. Eğitimin bubölümünde silahların kullanılmaması

gerekiyordu. Peki Malic adamı nedenöldürmüştü?

Thor olanları tam olarak idrakedemeden, Malic yanına koştu ve kanlıbıçağı avucuna bırakıp kaçtı.

Başka bir boru sesi duyuldu veThor’un etrafı kaşlarını çatan savaşçılartarafından kuşatıldı. Kibotu ve Kolk,yanına gelirken, diğer savaşçılar onlarayol verdi.

“Sen ne yaptın?” diye bağırdıKibotu. “Benim savaşçılarımdan biriniöldürdün! Hem de bir eğitim anında!”

“Ben kimseyi öldürmedim!” diyeitiraz etti Thor, elindeki kanlı hançerebakarak. “Ben yapmadım!”

“O halde silah niye senin elinde?”diye sordu Kibotu.

“Malic yaptı!” diye bağırdı Thor.Diğerleri dönüp, Malic’e bakarken

sadece soluk sesleri duyuldu.Malic, iki savaşçı tarafından

sürüklenerek öne çıkarıldı.Etraflarındaki savaşçı sayısı gitgideartarken, Thor ayağa kalktı ve hepsininkendisine baktığını hissetti.

“Bu adamı ben öldürmedim!” diyeyalan söyledi Malic. “Thor’un yaptığınıgördüm. Hem zaten elindeki onunhançeri. O adam tarafından saldırıyauğramıştı.”

“O adamın sana saldırdığını inkar mıediyorsun?” diyerek, Thor’u sıkıştırdıKibotu.

“Bana saldırdı. Güreşiyorduk.Kolumu kırmak üzereydi.”

“Yani onu bıçakladığını itirafediyorsun,” dedi Kibotu.

“Hayır! Yapmadım. Yemin ederim.”“O halde tekrar soruyorum: silah

neden elinde?”Savaşçılardan biri öne çıktı ve

hançeri Thor’un elinden alıp, Kibotu’yaverdi. Kibotu hançeri inceledi ve sonraKolk’a teslim etti.

Kolk, hançeri ışığa doğru tutarakinceledi. Sertçe başını salladı. “Bu,Thor’un hançeri,” diye doğruladı.

“Ama onu ben öldürmedim!” diyerekkendini savundu Thor. “Malic bunuplanladı!”

Kibotu’nun bakışları Thor ve Malicarasında gezindi. “Biriniz yalansöylüyor. Katilin cezalandırılması

gerekiyor. Bu adada, tepegözlerin herşeyin belirleyicisi olduğuna dair birinanç var. Her kim onlarla karşılaşır veyaşarsa masum olan odur. Ölen kimolursa, kader suçluya karar verir.”

Kibotu öne çıktı ve içini çekti.“İkiniz de Tepegözle savaşacaksınız.Kim yaşarsa, masum odur. Kim ölürse,onun için yapılacak bir şey yok. Kanınöcü kanla alınır!”

Thor yutkundu. Tepegöz mü? Masumolsa bile, böyle bir canavarla karşıkarşıya gelmeyi hayal bile edemiyordu.Arkasından kabaca yakalandığını vebileklerinin sıkıca bağlandığını hissetti.Malic de öyle. Arkadan itildiler vepeşlerinden gelen bir grup savaşçıylabirlikte dağdan inmeye başladılar. Krohn

da yanından ayrılmayı reddederekThor’la birlikte yürüyordu.

Giderlerken, ikinci güneş batmayabaşladı ve Thor, altlarında yayılan adayıgörebiliyordu. Gökyüzü, kırmızı vemorun güzel tonlarıyla kaplıydı.Altlarında, dağın dibinde, düzinelercemağara vardı.

Zemini sarsan bir kükreme duydu vedirek olarak canavarın inineyönlendirildiğini anladı.

ON BEŞİNCİ BÖLÜM

Gwendolyn, Kendrick’in hapseatıldığını ve idam edileceğiniduyduğundan beri, başka hiçbir şeydüşünmesi mümkün olmadan, kaleninkoridorlarında büyük bir endişeylekoşturdu. Gareth, çok ileri geçmişti.Gwen, boş boş oturamazdı. Çok çaresizhissediyordu; yapabileceği bir şeyolmalıydı ve bunu bulacaktı.

Taş merdivenleri hızla aşarak,kalenin derinliklerine indi. Hizmetçikatını bile geçti ve birkaç kat dahaindikten sonra nihayet geniş bir demirkapıya ulaştı. Hiç vakit kaybetmedi vekapıyı yumrukladı.

Nefes nefese bekledi, kalbi hızlaçarpıyordu ve nihayet birkaç gardiyankapıyı açtı. Bir tanesi karanlığa doğruelindeki meşaleyi kaldırdı.

“Leydim,” dedi ortada durangardiyan.

“Kralın kızı mı?” diye sordu diğeri.“Önceki kralın,” diye düzeltti bir

diğeri.“Şimdi ve daima kral olacak

adamın,” diye düzeltti Gwen sertçe, öneçıkarak.

“Burada ne yapıyorsunuz?” diyesordu bir tanesi, şaşkınlıktan irileşmişgözlerle. “Burası bir leydi için uygundeğil.”

“Abimi görmem gerek. Kendrick’i.”

Telaşlanan gardiyanlar birbirlerinebaktı.

“Üzgünüm Leydim, ama Kendrickziyaretçi kabul edemez. Kralın kesinemri var.”

Gwen, gardiyana sertçe baktı.Abisini görmeye kararlıydı ve içinin birgüçle dolduğunu hissetti. Babasınıngücüyle. “Yüzüme bakın,” dedi.“Çocukluğumdan beri beni tanıyorsunuz.Sizi hayatım boyunca babama olan sadıkhizmetinizle tanıdım.”

Başgardiyanın yüzü yumuşadı. “Budoğru, Leydim.”

“Sizce babam, kendi abimi,Kendrick’i görmeme engel olur muydu?”

Adam düşünürken gözlerinikırpıştırdı. “Babanız size hiçbir şey için

engel olmazdı,” dedi. “Onun kalbindesonsuz bir yeriniz vardı. Babanızındeğişmez kuralı, Gwendolyn ne isterseonu alırdı.”

Gwen başını salladı. “Gördünüzmü?” dedi. “Şimdi geçmeme izin verin.”

“Ancak,” dedi gardiyan, önünükeserek. “Babanızın, katilinin ziyaretedilmesinden hoşlanacağından daşüpheliyim.”

Gwen öfkeyle soludu. “Yazıklarolsun size,” dedi sertçe. “Kendrick’i çokdaha uzun süredir tanıyorsunuz. Babamıondan daha çok seven biri olmadığınıbiliyorsunuz. Gerçekten de babamınölümünde bir parmağı olduğunudüşünüyor musunuz?”

Gwen, gardiyanın düşündüğünügörebiliyordu. Sonunda boyun eğdi.“Hayır,” dedi yumuşak bir sesle. “Hayır,düşünmüyorum.”

“Yeter,” dedi Gwen. “Şimdi kenaraçekilin ve geçmeme izin verin. Busaçmalık yeter. Buraya abimi görmekiçin geldim ve onu göreceğim,” dedikendini de şaşırtan güçlü bir ses tonuyla.Bu bir emirdi ve şüpheye yerbırakmıyordu.

Gardiyan sadece bir an için tereddütetti, sonra diğer gardiyanlara işaret etti,başını eğdi ve kenara çekildi. Kapıyıgenişçe açtı ve Gwen içeri girdiktensonra, arkasından çarparak kapattı.

“Beni takip edin ve çabuk olun,Leydim,” dedi adam. “Bu yerde bir sürü

casus var. Burada çok fazla durmanızaizin veremem. Eğer yakalanırsam,zindana girecek olan ben olurum.”

Gwen, hızlı adımlarla yürüyengardiyanı takip etti. Hücreleri birbiriardına geçerken, meşalelerleaydınlatılmış loş koridorda ayak sesleriyankılandı. Çok uzun süredir oradabulunan mahkumların, parmaklıklarınardındaki sapkın ve şeytani yüzlerinigördü. Önlerinden geçerken, bazılarıbeğeniyle ıslık çaldı. Gwen, onlarabakmamaya çalışarak, hızını iki katınaçıkardı.

Nihayet birkaç koridoru dahadöndükten sonra, gardiyan, koridorunsolunda tek başına duran bir hücreyi

gösterdi. Gwen’in arkasında durarakbeklemeye başladı.

“Bizi yalnız bırak,” dedi Gwen.Gardiyan bir an için tereddüt ederek

Gwen’e baktı, ardından arkasını dönüpgitti.

Kalbi hızla çarpan Gwen, hücreyebiraz daha yaklaşarak parmaklıklardaniçeri baktı. Sonunda, solgun yüzünde birgülümseme olan Kendrick ortaya çıktı.

“Kardeşim.” Parmaklıklarınarasından uzandı ve Gwen’in elini tuttu.

Abisinin yüzü aydınlandığında, onugörmek, hala hayatta ve iyi olduğunuöğrenmek o kadar iyi hissettirdi ki Gwende gülümsedi. Kendrick’in burada,böyle küçük düşürücü bir durumdaolduğunu görmek kalbini kırdı. Abisi

haksızlığa uğramıştı. Ama yine deyüzünde hala kendisine özgü asil veşefkatli gülümsemesi vardı. O, tanıdığıen iyi adamdı.

“Kardeşim,” diye tekrarladıKendrick. “Buraya gelerek bana büyükbir iyilik yaptın.”

“İyiliği kendime yaptım,” diyecevapladı Gwen. “Seni görmek bironurdur. Daha erken gelemediğim içinözür dilerim.”

“Buraya gelmeyi başarabilmeneşaşırdım,” dedi Kendrick, iki eliylekardeşininkini tutarak. Sesi güçsüzçıkıyordu. Gwen, gömleğinin içineuzandı ve abisi için sakladığı sürprizleriortaya çıkardı. Getirdiği şeyi

parmaklıkların arasından uzattı veabisinin meraklı bakışlarıyla karşılaştı.

“Kurutulmuş geyik eti,” diye açıkladıGwen. “En sevdiğin. Senigüçlendirmeye yetecek kadar.”

Kendrick, eti kaptı ve hemen birısırık aldı. Açlıktan ölüyordu.

Gwen cebine uzanıp küçük birmatara çıkardı ve Kendrick, içindekisuyu içti. Ardından belinden küçük birkese çıkardı. “Tatlı bir şeyler yemeniistedim,” dedi gülümseyerek. “Ballı kek.Kendim yaptım.”

Kendrick’in gözleri doldu.“Babamızı onurlandırıyorsun. Onuöldürmediğimi biliyorsun, değil mi?”diye sordu umutsuzca.

Gwen başını salladı. “Elbette. Aksihalde burada olmazdım.”

Kendrick de başını sallayarak karşılıverdi. Onu böyle görmek, Gwen’ineredeyse ağlatacaktı; Gareth’aöncekinden çok daha fazla kızmasınaneden oldu. “Gareth bizi bir tehditolarak görüyor,” dedi. “Bu yüzdenburadasın.”

“O her zaman böyleydi,” dediKendrick. “Hayatı boyunca arzuladığıtek şey babamızın tahtıydı. Eğer bucinayetle bir ilgisi yoksa, nedençevresindeki herkesi tehdit olarakgörüyor?”

Gwen, manidar bir şekilde abisinebaktı. “Ben de aynı şeyi düşünüyordum.

Sonuçta, bundan kazançlı çıkacak olanbaşka kim var?”

“Ama bunu kanıtlamak zorundasın.Cinayet silahını bulman gerek,” dediKendrick. “Onu öldürmek için kullanılanhançeri. Kaybolan hançeri. Bu cinayetinkilit noktası o hançer.”

“Nereye bakmam gerektiğine dair birfikrin var mı?” diye sordu Gwen.

Kendrick, hayal kırıklığıyla başınısalladı. “Gareth muhtemelen ondankurtulmuştur,” diye cevapladı. “Ve ohançer olmadan, bir şeyi kanıtlamak çokzor olacak. Ve onlar bir şeylerikanıtlayana kadar, idamıma kadar buradakalabilirim.”

Bunu düşünmek Gwen’in kalbinikırdı ve Gwen, tüm bedeninin

ürperdiğini hissetti. “Buna izinvermeyeceğim!” diye haykırdı. “Onudurdurmak için bir yol bulacağım. Sanasöz veriyorum. Bulacağım.”

Kendrick başını salladı. “Keşkeiyimserliğini seninle paylaşabilseydim,ancak hayal edebileceğinden çok dahabüyük güçlerle karşı karşıyasın.Babamın ölümünü örtbas etmek içinkurulmuş bir komplo var ve kollarınınçok derinlere uzandığından eminim.Attığın adımlara dikkat et. Gareth’ınkötülüğünü hafife alma. Bir ejderhaylakarşı karşıya olduğunu unutma”

“Ejderha mı?” diye sordu Gwen.“Bu dünyada çok çeşitli ejderhalar

vardır. Erkeklerin şeytani

gülümsemeleri, en vahşi ejderhadan bilezararlı olabilir.”

Gwen, abisinin söylediklerinidüşünerek içini çekti. Onun haklıolduğunu biliyordu. “Seni buradançıkarmanın bir yolu olmalı, bize yardımedebilecek birisi olmalı.”

Abisi hayır dercesine başınısallarken, Gwen’in aklına aniden birfikir geldi. “Annem,” dedi, o kelimeyisadece söylemekten bile korkarak.Gareth’dan daha çok nefret ettiği birivarsa, o da annesiydi ve babasınınölümünün neden olduğu en iyi şey,annesinin donuklaşmış haliydi. Annesinibir daha görmeyeceğine dair yeminetmişti ve onunla konuşmayı düşünmek

bile midesini bulandırıyordu. AmaKendrick için bunu yapacaktı.

“Onun nasıl yardımcı olabileceğinibilmiyorum,” dedi Kendrick. “Babamızöldüğünden beri konuşması bile mümkünolmadı. Hem zaten konuşuyor olsa bile,Gareth şimdi bir kral. Annen artıkkraliçe değil. Eğer onun üzerindeherhangi bir etkisi vardıysa bile sonaermiştir.”

“Ama sadece günler öncekraliçeydi,” diye karşılık verdi Gwen.“Birçok insan hala onun emirleriniyerine getirmek zorunda, ondankorkuyorlar ve ona saygı duyuyorlar.İsteklerine boyun eğeceklerdir, özelliklede babamıza sadık olanlar.”

Kendrick başını salladı. “Birşansımız olduğunu kabul etmekzorundayım.” Gwen’in ellerini, kendielleri arasına aldı. “Ne olursa olsun,babamızın, seni bir sonraki hükümdarolarak seçme konusunda haklı olduğunubilmeni istiyorum. Daha önceanlayamamıştım, ama şimdi anlıyorum.O her zaman haklı olmuştur.”

Gwen, abisine baktı, yüreği minnetledoldu.

“Ayrıca seni sevdiğimi de bilmeniistiyorum,” dedi Kendrick.

“Ben de seni seviyorum,” dediGwen, gözleri yaşararak. “Şunu bil,burada ölmene izin vermeyeceğim. Öncebenim ölmem gerekse bile…”

ON ALTINCI BÖLÜM

Günbatımı, gökyüzünü kırmızınınmilyonlarca tonuyla aydınlatırken, Thor,tepegözün mağarasına doğru giden dağıinmeye devam etti. Sanki kendi ölümüne,cehennemin derinliklerinegötürülüyormuş gibi hissetti.

Güvenli bir mesafeden kendilerinitakip eden Lejyon üyeleri ve yanındakiMalic’le birlikte yürüdü. İkisi de halabağlıydı. Krohn da yanındaydı.Mağaranın içinde gizlenmiş olancanavarın bağırışları gitgideyükseliyordu. Ayaklarının altındakitoprak titredi ve Thor, bu canavarınöfkesini sadece hayal edebildi.

Thor, başka hiç kimseye yerbırakmayan bir tutkuyla Malic’ten nefretediyordu. Onun yüzünden haksız yeresuçlanmış ve bu duruma, olası ölümünesürüklenmişti. Tepegöz efsanesinindoğru olması için ve sadece suçlu olanınöldürülmesi için dua etti.

Eğitim alanında Malic’in, kendisininasıl öldürmeye çalıştığını tekrardüşündü. Ne olmuş olduğunu veyanedenini hala anlamıyordu.

“Ölümümüze gönderilmeden önce,”dedi Malic’e, yan yana yürürlerken,“bana tek bir şeyi söyle. Bunu nedenyaptın? Neden beni öldürmeye çalıştın?Ve başarısız olduğun zaman, neden öbüradamı öldürdün?”

Malic yürümeye devam etti veölümüne doğru götürülmesine rağmensanki bundan zevk alıyormuş gibi,Thor’u şaşırtarak gülümsedi. Bu çocukgerçekten hastaydı.

“Senden hiç hoşlanmadım,” dediMalic. “Seninle tanıştığım andan beri.Ama nedeni bu değildi. Seni öldürmemiçin cömert bir ödeme yapıldı.”

Thor dehşete düştü. “Ödeme mi?”“Çok zengin düşmanların var.

Halihazırda kendi yapmak istediğim birşeyi yapmamı istedikleri için ödemeyimemnuniyetle kabul ettim.”

“O zaman neden o adamı öldürdün?”diye sordu Thor. “Onun benimle ne ilgisivar?”

“Seni öldürme fırsatını kaçırdığımzaman,” dedi Malic, “en iyisinin onuöldürmek ve suçu senin üstüne atmakolduğunu düşündüm. Sonra savaşçılarseni öldürecekti ve beni bu sorundankurtaracaklardı.”

Thor kaşlarını çattı. “Eh, bu pek deişe yaramadı, değil mi?”

“Tepegözün elinden öleceksin,” dediMalic.

“Sen de öyle,” diye karşılık verdiThor.

Malic omuzlarını silkti. “Herkes birgün ölmek zorunda,” dedikten sonrasustu.

Thor onu anlayamıyordu, yaşamakarşı gerçekten ilgisiz görünüyordu.Onun bu hale gelmesine neden olan şeyi

merak etti. “Ölmeden önce bir şeye dahacevap ver,” diye sıkıştırdı Thor. “Sanaödemeyi kim yaptı? Düşmanlarım kim?”

Malic sessizce yürümeye devam etti.Konuşmakla işi bitmişti.

“Pekala,” diyerek konuşmayısonuçlandırdı Thor, “Umarımmemnunsundur. Şimdi ikimizi deöldürteceksin.”

“Hayır,” dedi Malic. “Efsanelere vemasallara inanmam. Canavar beniöldüremez. Herhangi bir canavardandaha güçlüyüm. Sadece birimiziöldürecek. Ve bu sen olacaksın.”

Thor, ölçüsüz bir nefretle Malic’ebaktı. “Elimden gelse seni şimdiöldürürdüm.”

Malic gülümsedi. “O halde ikimizinde bağlı olması çok kötü.”

Gökyüzü kararırken ve canavarınhaykırışları giderek yükselirken,sessizlik içinde yürümeye devam ettiler.

“Seni sevdim,” dedi Malic, Thor’uşaşırtarak. “Başka bir hayatta, arkadaşolabilirdik.”

Thor, duyduklarına inanamayarakMalic’e baktı. “Sen hastasın. Senianlamıyorum. Benden nefret ettiğinisöylemiştin. Biz asla arkadaş olamayız.Ben yalancılarla ya da katillerle arkadaşolmam.”

Malic başını arkaya atarak yükseksesle güldü. “Dünya, yalan söylemek veöldürmekten ibarettir,” diye cevapladı.“En azından ben bunu itiraf edecek kadar

cesurum. Geri kalan herkes bunu birmaske arkasına gizler.”

Tepegözün mağarasına gitgide dahada yaklaşarak, yürümeye devam ettiler.Gökyüzü, sanki yanıyormuş gibi parlakbir kırmızıya dönüşmüştü. Thor, sankicehennemin merkezine gidiyormuş gibihissetmesine engel olamıyordu.

Sonunda dağın eteklerine vardılar,mağara neredeyse otuz metreönlerindeydi. İki savaşçı arkalarınageçip, ellerindeki ipleri çözerken durupbeklediler. Ardından savaşçılararkalarını döndüler ve Lejyonüyelerinden oluşan büyük kalabalığıngüvenli bir mesafeden izlediği yokuşunyukarısına koştular.

Thor ve Malic birbirlerine baktılar,sonra Thor döndü ve büyük mağarayadoğru cesaretle ilerledi. Malic de onutakip etti. Thor eğer ölecekse, bunucesur bir şekilde yapacaktı.

Yanında hırlayarak yürüyen Krohn’a,“Geri dön!” diye emretti. Ancak Krohn,sahibinin yanından ayrılmayı reddetti.

Thor’un durmak istemesine nedenolacak kadar şiddetli bir kükreme sesidaha geldi. Yanındaki Malic, sankicanavarla karşılaşacağı için mutluymuşgibi gülümseyerek, rahat bir şekildeyürümeye devam etti. Belki de ölümüylebuluşacağı için mutludur, diye düşündüThor. Çocuk intihara meyilli gibigörünüyordu.

Mağaraya yaklaşırlarken, Thor’unaklından binlerce düşünce geçiyordu.Girişi çok yüksekti, neredeyse otuzmetre kadardı. Bu hiç de iyiye alametdeğildi. Thor, böyle bir şeyin içindeyaşayan canavarın boyutunu merak etti.Bu anların, yeryüzünde geçireceği sonanlar olup olmadığını, bu adada, bumağaranın içinde ölüp ölmeyeceğinimerak etti. Hepsi Malic’in yüzündendi,işlemediği bir suç yüzündendi. Kaderihakkında söylenenlerin yanlış olupolmadığını merak etti. Sonuçta, Argonbunu, tepegözle yapacağı karşılaşmayıgörmemişti ya da onu bu konudauyarmamıştı. Ve Thor’un kendisi degörmemişti. Güçleri düşündüğü kadarkuvvetli değil miydi? Tüm bunlar böyle

mi sona erecekti? Yoksa bir şekildekaderi mi değişmişti?

Yola çıkmış olduğu andan beri ilkdefa, geri dönemeyebileceği fikrinekapıldı. Nedense Gwendolyn’i düşündü.Onun beklediğini ama kendisinin hiç geridönemeyeceğini düşündü. Bu, kalbinikırdı.

Düşüncelerini tamamlayamadan,mağaradan dışarıya şimdiye kadargörmüş olduğu en büyük canavar çıktı.Tepegöz, inanılmaz bir şekilde, otuzmetrelik yüksekliğe rağmen başınıeğerek üç büyük adım attı ve dışarıçıktığında gerçek boyutu gözleri önüneserildi. O kadar kocamandı ki sanki birdağa bakıyorlarmış gibiydi.

Adım atarken, toprak sallandı.Başını geriye doğru atarak kükredi veThor, kulak zarları patlayacakmış gibihissetti. Tüm bedeni korkudan donmuştu.Sonunda, Malic de aynı haldeydi. Elindegevşekçe duran kılıcıyla birlikte, ağzıaçık bir halde yukarıya bakıyordu.Krohn korkusuzca hırladı.

Tepegöz elli metre boyundaolmalıydı. Bir filden çok daha geniş veşişmandı, kaslarının üzerindeki griderisi dalgalanıyor, tek gözü çılgıncaaçılıp kapanıyordu. Her biri Thor’unboyutunda olan iki büyük dişi vardı.Canavar, başını geriye atarak tekrarkükredi. Yumruk yaptığı ellerini havayakaldırdı ve Thor ile Malic’in üzerinedoğru hızla indirdi.

Thor tam zamanında kenara kaçtı.Canavarın yumruğu toprağa çarptı vetoprağı sarsarak Thor’un sendelemesineneden oldu. Yerde büyük bir krateraçılmıştı. Malic de zar zor kaçmayıbaşardı.

Thor, elindeki kısa kılıca, belindekisapana baktı ve bu yaratıkla nasılmücadele edebileceğini merak etti. Bucanavarın yanında bir leke gibigörünüyordu; kılıcıyla yaratığın derisinidelebileceğinden bile şüpheliydi. Buşeyi öldürmeye çalışmak için bir orduve büyük bir cephane gerekirdi.

Malic, tedbiri bir kenara attı.Kılıcını havaya kaldırdı ve bir savaşçığlığı atarak, yaratığı bacağındanyaralama niyetiyle üzerine atıldı. Ama

yanına bile yaklaşamadı; yaratık Malic’ibir sinek gibi savuşturdu ve Malic,havaya uçarak sertçe yere düştü.

Canavar, Thor’a döndü ve yerititreterek üzerine doğru koştu. Korkudandonup kalan Thor kıpırdayamadı.Arkasını dönüp koşmak istiyordu, fakatyerinde durmak için kendini zorladı.Kendisini izleyen birçok göz vardı;Lejyondaki kardeşlerini hayal kırıklığınauğratamazdı. Eğitmenlerinin öğrettiği birşeyi hatırladı: korkuyu hissetmek de birsorun yoktu ama ona teslim olamazdınız.Bu, bir savaşçı kuralıydı.

Bu yüzden, kendini güçlü olmayazorladı. Kılıcını çekti, ileriye doğrubirkaç adım attı ve canavarın baldırınasaldırdı. Düzgün bir vuruştu.

Ama canavarın derisi o kadarkalındı ki, kılıç neredeyse sekerek,Thor’un elinden düştü. Bir taşa vurmakgibiydi. Thor, kılıcını tekrar eline almakiçin hızla koştu. Öfkelenen yaratık büyükyumruğunu Thor’a doğru salladı; Thorbaşını eğmeyi başardı ve fırsatı kullandı.İleriye fırlayarak kılıcını havayakaldırdı ve canavarın en küçük ayakparmağına sapladı.

Parmağından kanlar fışkırırken,canavar çığlık attı. Thor’u derindensarsan korkunç bir sesti, öyle ki Thor,neredeyse asla saldırmamış olmayıdiliyordu.

Canavar, Thor’un düşündüğündençok daha hızlıydı. Thor tepkigösteremeden, tek elini tekrar indirdi ve

bu sefer Thor’u yakalayıp havayakaldırdı. Öyle çok sıkıyordu ki, Thorneredeyse nefes alamıyordu.

Canavar, Thor’u olabilecek enyükseğe kaldırdı.

Aşağıda duran Krohn hırladı vetepegöze saldırdı. Dişlerini yaratığınayak parmaklarına geçirdi ve Thor’userbest bırakıncaya kadar salladı.

Havaya fırladığını hisseden Thor,yere sert bir iniş yaptı ve birkaç kezyuvarlanarak soluğu kesildi.

Canavar tekrar kükredi ve tamzamanında kaçan Krohn’u yakalamaküzere yere uzandı. Ardından, ayakparmağındaki kılıcı bir kürdan gibiçekip çıkardı ve tek eliyle ikiye böldü.

Yerde yatarken, canavarın, üzerinedoğru gelmesini seyreden Thor,öleceğinde emindi.

Ama sonra canavar onu şaşırttı.Durdu ve dönüp, Malic’e baktı. Tek birhamlede Malic’i yakaladı ve havayakaldırıp, Thor’u sıkmış olduğundan çokdaha güçlü bir şekilde sıktı. Thor, avazıçıktığı kadar bağıran Malic’inkaburgalarının kırıldığını duyabiliyordu.

Canavar, bundan zevk alıyormuşgibi, Malic’i yüzüne yaklaştırdı. Malickıvranıp durdu, ama bir faydası olmadı.

Canavar sivri dişlerini ortayaçıkararak aniden ağzını açtı ve Malic’ikendine yaklaştırdı. Daha sonra ilkolarak Malic’in yüzünü ağzına soktu.Çocuğun kafasını kopararak, kıtır kıtır

yedi. Kan bir sel gibi fışkırıyordu. Herşey öyle çabuk olmuştu ki, Thor neyeşahit olduğunu tam olarak anlayamadı.

Tepegöz, Malic’in bedeninden geriyekalanları yere fırlattı. Ardından durdu veThor’a baktı.

Thor’un kalbi göğsünde hızla çarptı.Efsanenin doğru olması için, canavarınsadece suçluyu öldürüyor olması içindua etti.

Sonsuzluk gibi gelen bir süreninardından, canavar yavaşça arkasınıdöndü ve mağarasına doğru yürüdü.Thor, kabusun sona ermiş olduğunuanlamaya başlayarak, nefesini tuttu.

Buna inanamıyordu. Kardeşleriningözü önünde davası görülmüştü veaklanmıştı. Yaşayacaktı.

ON YEDİNCİ BÖLÜM

Gareth, düşüncelerini toplamaya,yalnız kalmaya ve neden Kral olmakistediğini hatırlamaya ihtiyacı olduğuiçin taht odasına doğru yavaşça yürüdü.Kubbeli tavanıyla taş duvarları vezemini olan geniş odaya girdi. Babasınınbirçok kez yürümüş olduğu yoldanyavaşça geçerken, aklı binlercedüşünceyle doluydu.

Odanın ortasına gelince durdu vedondu kaldı.

Gecenin yarısında, tahtı tersçevrilmişti. Daha da şaşırtıcı olan isebirisinin oturuyor olmasıydı. Onuntahtında.

Bir vücudun hatlarını görebiliyordu.Bir kralın tahtına oturabilecek kadarküstah olanın kim olduğunu merakederek, öfkeden deliye döndü. Aynızamanda tahtı döndürmeyi nasılbaşarmış olduklarına şaşırdı, bu eskikoltuk neredeyse bin yıldır yerine köksalmıştı.

Davetsiz misafiriyle yüzleşmeyehazır olan Gareth, tahta doğru hızlayürüdü.

Basamaklara ulaştığında, taht anidenGareth’ı şaşırtarak kendi etrafındadöndü. Üstünde, kınayarak kendisinebakan babası oturuyordu.

Gareth, sanki göğsünden bıçaklanmışgibi hissederek, nefes nefese,kıpırdamadan durdu. Ayakları sanki yere

yapışmıştı; merdivenleri çıkmak içinhareket etmelerini sağlayamadı. Sonuçta,bu, babasının tahtıydı. Ve şuandaüstünde babası oturuyordu. Bunun nasılmümkün olduğunu bilmiyordu.

“Kanımın mesuliyeti seninellerinde,” diye duyurdu babası. “Bu,asla kaçamayacağın bir yük... Kanın öcükanla alınacak.”

Gareth gözlerini kırpıştırdı vegözlerini açtığında, taht boştu. Nelerolduğunu merak ederek, nefes nefesekalmış bir halde etrafına bakındı.Havada asılı kalan bir varlığı hissetti,ancak babası görünürlerde yoktu.

Bacakları titreyen Gareth, tahtaulaşıncaya kadar fildişi basamaklarıteker teker çıktı. Arkasına yaslanmaya

korkarak, yavaşça oturdu ve boş odayabaktı.

Aniden, ellerinde, kollarında,bacaklarında ve hatta başının arkasındakorkunç bir ağrı hissetti. Aşağıya baktıve tahtın dikenlerle kaplı olduğunugördü. Dikenler her geçen saniye birazdaha büyüyor ve durdurulamaz birsarmaşık gibi Gareth’ın etrafınısarıyorlardı. Tüm bedeni kanlakaplanıncaya kadar, çılgınca büyüyendikenler onu sarmaya devam etti. Karşıkoymaya çalışarak arkasına yaslandı veacıdan çığlık attı, ta ki dikenler yükselip,ağzını da sarana kadar.

Gareth, çığlık atarak uyandı.Şafağın solgun ışığında yatağından

dışarıya fırladı ve zar zor nefes alarak

odasını adımladı. En uzaktaki duvaradoğru yürüdü ve elini soğuk taşadayayarak eğildi.

Her şey gerçek gibiydi. Neredeysebabasını görmeyi bekleyerek, odadagözlerini gezdirdi.

Ama babası orada değildi. Yalnızdı.Gareth, ele geçirilmiş gibi hissetti.

Babasının ruhu tarafından asla rahatbırakılmayacağına dair korkunç bir hissekapıldı.

Cevaplara ihtiyacı vardı. Geleceğinive tüm bunların nasıl biteceğini bilmekzorundaydı.

Aklına bir fikir gelinceye kadarvolta attı. Cadı.

Elbette. O neler olacağını bilirdi.

Odanın karşısına koştu ve sadece,tacıyla pelerinini takmak ve onsuz aslabir yere gitmediği asasını almak içindurdu. Cevaplara ihtiyacı vardı—en kısazamanda.

*

Gareth, peşini bırakmayan karanlıkdüşüncelerden kurtulmaya çalışarak,Karanlık Orman’ın derinliklerine doğrugiden yolda hızla yürüdü. Rüyasındanberi zihni hızla çalışıyordu ve kaleninhiçbir yerinde soluklanamamıştı. Baktığıher yerde babasıyla ilgili başka birhatıra görüyordu, bir oğul olarak veşimdi de bir Kral olarak ne kadarbaşarısız olduğuna dair sessiz bir azar

işitiyordu. Kalenin, büyük bir mezar,hayaletler için bir anıt olduğunu ve birgün kendisini de gömeceğini giderekdaha çok hissediyordu.

Kanın öcü kanla alınacak.Rüyayı tekrar tekrar yaşarken,

babasının sesi kulaklarında çınladı.Hanedan Kılıcı’nı kaldırma

konusundaki başarısızlığını düşünürken,belki de her şeye rağmen, Kral olmanınkaderinde asla olmadığı fikri aklınageldi.

Çöldeki bir adamın suya ihtiyaçduyması gibi, bir kehanete ihtiyacı vardı.İlk ziyaretinde, cadı, geleceğinigörmüştü; istediği cevaplar ondaydı,cadı, kaderinin ne olduğunu dürüstçe

söylerdi. Gareth, öğrenene kadar rahatedemezdi.

Gareth, kararan havayı ve anidenyağmaya başlayan yaz yağmurunugörmezden gelerek, orman yolundayürümeye devam etti. Geri dönüş yolunuhatırlamaya çalışarak, Karanlık Orman’agiden yollarda zikzaklar çizerek ilerledi.Buraya bir daha geri dönmemeyi ümitetmişti ve kendini bu kadar kısa birzamanda tekrar burada bulması kötü birsürpriz olmuştu.

Hava biraz daha soğudu ve Gareth,kötü bir enerjinin yaklaştığını hissetti.Bunun, ormanla ilgisi olduğundan hiçşüphesi yoktu. Buradan bile, o şeyin birbalçık gibi tenine sızdığını, havada asılıdurduğunu hissedebiliyordu.

Gür ağaç yığınlarının arasındanaceleyle yürürken, onu gördü:karşısındaki açıklıkta cadının küçükkulübesi duruyordu. Açık alanınetrafındaki ağaçlar bile diğerlerindenayırt edilebilirdi; doğal olmayanşekillerde kıvrılmışlardı ve kenarlardaher biri farklı yöne bakan üç kırmızıağaç vardı.

Gareth, açıklığı geçerek cadınınkulübesine doğru hızla yürüdü ve kapıyaulaştığında pirinç tokmağı kaldırıpbirkaç kez vurdu. Yağmurun altındasırılsıklam olarak, uzun bir süre boşuboşuna bekledi. Sabah olmasına rağmen,gökyüzü neredeyse gece kadarkararmıştı.

Gareth, tokmağı defalarca vurmayadevam etti. “AÇ ŞU KAPIYI!” diyebağırdı.

Cadının buradan gitmiş olmaihtimalini düşünerek panik oldu.

Sonsuzluk gibi gelen bir süreboyunca bekledi ve tam arkasını dönüpgitmek üzereyken kapı aniden açıldı.

Gareth, kafasını uzatıp içeriye baktı.Karanlıktan başka hiçbir şey

göremedi, sadece evin derinliklerindengelen soluk bir mum ışığı vardı. Gareth,kimsenin izlemediğinden emin olmakiçin ormanı inceledi ve ardındanaceleyle içeri girip, kapıyı arkasındançarptı.

İçerisi sessizdi, duyulan tek şey taşçatıya vuran yağmur damlalarının

sesiydi. Gözlerinin karanlığa alışmasıiçin zaman kazanarak etrafına baktı.İçerisi o kadar loştu ki, odanın uzak birköşesinde duran cadıyı zar zor görebildi.Kamburlaşmış bir halde bir şeyleuğraşan cadı, öncekinden daha ürkütücüve uğursuz görünüyordu. Oda, çürümüşet kokusuyla doluydu. Gareth, zar zornefes alabiliyordu. Buraya geldiği içinneredeyse pişman olmuştu. Bir hata mıyapmıştı?

“Demek,” dedi cadı, o kısık vealaycı sesiyle, “yeni Kralımız ziyaretegelmiş!”

Kendi cümlesiyle heyecanlanarak,kıkırdadı. Gareth, neyin bu kadar komikolduğunu anlayamadı. Kadının

kahkahasından nefret ediyordu. Bukadınla ilgili her şeyden nefret ediyordu.

“Bazı cevaplar için geldim,” dediGareth, cadıya doğru bir adım atarak.Kendinden emin bir kral gibi görünmeyeçalışıyordu, ancak kendi sesindekititremeyi duyabiliyordu.

“Neden geldiğini biliyorum, çocuk,”diye tısladı cadı. “Sonsuza dek hükümsüreceğine dair güvence istiyorsun.Diğerlerini öldürdüğün gibiöldürülmeyeceğine dair… Başkalarınımahrum ettiğimiz şeyleri her zamankendimiz için isteriz, değil mi?”

Cadı yavaşça Gareth’a yaklaşırken,uzun bir sessizlik yaşandı. Gareth, ondankaçması mı yoksa onu azarlaması mıgerektiğini bilmiyordu. Siğillerle kaplı

kırışık yüzünü bir mumla aydınlattı.“Sahip olmadığın şeyi sana veremem,”dedi yavaşça, çürümüş dişlerini gözlerönüne seren şeytani bir gülümsemeyle.

Gareth, sırtından yukarıya doğrutırmanan bir ürperti hissetti. “‘Sahipolmadığın’ demekle neyikastediyorsun?” diye sordu.

“Kaderi, elbette,” dedi cadı.“Ne demek bu?” diye bastırdı

Gareth, ısrarcı bir şekilde. “Kralolmanın, benim kaderim olmadığını mısöylüyorsun?”

“Bu dünyada birçok kral var.Krallardan çok daha büyük olanlar davar. Seninkini gölgede bırakacak kadarşanlı kaderleri olanlar.”

“Benimkinden daha şanlı mı?” diyesordu Gareth. “Ama ben, Batı YüzükKrallığı’nın Kralı’yım! İmparatorluktageriye kalan son özgür toprakların enbüyüğünün… Benden daha büyük kimolabilir ki?”

“Thorgrin,” diye yanıtladı cadı, hiçduraksamadan.

Duyduğu isim, Gareth’a bir bıçakgibi saplandı.

“Thorgrin senden çok daha büyükbirisi olacak. Tüm MacGil krallarındandaha büyük… Bugüne kadar yaşamışolan krallardan çok daha büyük… Ve birgün, onun önünde eğilecek ve merhametdileneceksin.”

Cadının bildirisi karşısında,Gareth’ın midesi bulandı. Bunun nasıl

olabileceğini anlayamıyordu? Thor?Yabancı bir çocuk? Sadece bir Lejyonüyesi? Ondan daha mı büyük olacaktı?Elini tek bir sallayışıyla, çocuğu hapseattırıp idam ettirebilirdi. Thor’un ondandaha büyük olması nasıl mümkünolabilirdi?

“O halde kaderimi değiştir!” diyeemretti Gareth, çılgınca. “BENİ enbüyük yap! Kılıcı BENİM kaldırmamısağla!”

Cadı başını geriye doğru attı vekahkahalarla güldü, ta ki Gareth dahafazla dayanamayıncaya kadar.

“O kılıcın ağırlığı altında ezilirsin,”dedi cadı. “Sen kralsın, şimdilik. Buyeterli olmalı. Yeterli olmasını sağla.Çünkü sahip olabileceğin tek şey bu...

Ve sahip olduğun şeyi kaybettiğinde,bedelini ödeyeceksin. Kanın öcü kanlaalınacak.”

Gareth’ın tüyleri ürperdi. “Eğerkrallık sonsuza kadar sürmeyecekse, kralolmanın amacı ne?” diye sordu.

“Eğer sonunda ölüm varsa,yaşamanın amacı ne?” diye cevapladıcadı.

“Ben, senin kralınım!” diye bağırdıGareth. “SANA EMREDİYORUM!BANA YARDIM ET!”

Kadının aklını başına getirmek içinüzerine doğru atıldı, ancak kadınauzandığında, havadan başka hiçbir şeytutamadığını hissetti.

Gareth, etrafında dönerek, kulübeyiinceledi, ama içerisi boştu.

Sendeleyerek kulübeden dışarıyafırladı ve başından aşağıya inen buz gibisuların altında sırılsıklam oldu. Yağmurumemnuniyetle karşıladı. Rüyalarını, bugörüşmeyi ve yapmış olduğu tümkötülükleri yıkayıp temizlemesini diledi.Artık kral olmak istemiyordu. Sadecehayattan başka bir şans daha istiyordu.

“BABA!” diye haykırdı.Yağmur sesinden bile daha yüksek

çıkan sesi Karanlık Orman’ın içindeyükseldi ve uzaktaki bir kuşun çığlığıylakarşılandı.

*

Gökyüzü karardığında ve bir rüzgâresmeye başladığında, Godfrey, ikiye

ayrılan yolun Karanlık Orman’a gidenkısmını hızla yürüyordu. Ormanınderinliklerine indikçe hava daha dakarardı. Ensesindeki tüylerin dikendiken olduğunu hissetti. Bu yerdekikötülüğü hissedebiliyordu. Gökyüzüdelinmişçesine yağmur yağarken, herzamankinden daha çok bir içkiye ihtiyaçduydu. Belki de iki.

Ne yapıyor olduğu gerçeğini tamolarak anlamaya başladığında, birparçası korkar hale geldi. Sonuçta, bucadıyı bulduğu zaman hoşuna gitmeyencevaplarla karşılaşırsa ne olacaktı?Gerçekten ne yapabilirdi? Bu cadıtehlikeli miydi? Ve eğer Gareth, onu sorusorarken yakalarsa, Kendrick gibi hapseattırmaz mıydı?

Godfrey, hızını iki katına çıkardı veküçük bir virajı dönerken başınıkaldırdığında, gördüğü şey karşısındaşok oldu. Yerinde donup kaldı. Başı öneeğik bir halde mırıldanarak kendisinedoğru gelen kişi abisinden başkasıdeğildi: Gareth.

Babasının en iyi kaftanlarındanbirini giymiş olan Gareth, elindeki asasıve başındaki tacıyla, KaranlıkOrman’dan çıkarak, yalnız başınayürüyordu. Onun burada ne işi vardı?

Gareth, bir an sonra başını kaldırdıve küçük bir çığlık attı, bırakınkardeşini, başka kimseyi görmeyibeklemediği için korkmuştu. “Godfrey!”diye haykırdı. “Burada ne işin var?”

“Aynı şeyi ben de sana sormalıyım,”diye karşılık verdi Godfrey, esrarengizbir şekilde.

Gareth kaşlarını çattı ve Godfrey,kardeşlere özgü eski rekabetlerininyeniden alevlendiğini hissetti.

“Bana hiçbir şey soramazsın,” dediGareth, alayla. “Sen benim küçükkardeşimsin. Ve ben senin kralınım, tabiunutmadıysan,” dedi en sert sesiyle.

Godfrey, yıllardır içtiği alkol vetütün yüzünden pürüzlü çıkan sesiylealaycı bir kahkaha attı. “Sen hiçbir şeyinkralısın,” diye karşılık verdi. “Sensadece bir domuzsun. Her zamanolduğunla aynı kişisin. Başkalarınıkandırabilirsin, ama beni değil. Babamınemirlerine bile hiçbir zaman riayet

etmedim, seninkilere edeceğimigerçekten düşünüyor musun?”

Gareth’ın yüzü mosmor oldu, amaGodfrey, onu gafil avladığınıgörebiliyordu. Gareth, kardeşini çok iyitanıyordu ve Godfrey’in hiçbir zamanönünde eğilmeyeceğini biliyordu.

“Sorumu cevaplamadın,” dediGareth. “Seni buraya getiren nedir?”

Godfrey, Gareth’ın ne kadar gergingöründüğünü fark ederek gülümsedi.Onu yakalamıştı. “Bunu sorman çokkomik,” diye cevap verdi. “Geçen günsana ve kötü yardımcın Firth’erastladığım yürüyüşümü hatırladım. Ozaman Karanlık Orman’da ne işinolduğunu hiç düşünmemiştim. İkinizin

romantik bir yürüyüşe çıktığınızı sanmışolmalıyım.”

Godfrey derin bir nefes aldı. “Amababamın cinayetini tekrar düşününce, ogünü hatırladım. Ve onu öldürmegirişiminde kullanılan zehir şişesinidüşünürken, belki de tüm bu yolu dahafazlası için gelmiş olabileceğin aklımageldi. Belki de yaptığınız hiç de masumbir yürüyüş değildi. Belki de buraya çokdaha kötü bir şey için gelmiştin.Babamızı öldürmeye yetecek kadargüçlü bir şey için. Belki de bir cadınınhazırladığı bir şey için. Güya, abimizKendrick’in odasında bulunanla aynızehir için,” dedi Godfrey, tüm parçalarıbir araya getirmeyi başardığı içinkendisiyle gurur duyarak.

Her kelimeyi telaffuz ederken,Gareth’ın gözlerini yakından inceledi veonun, tepkisini gizlemeye çalıştığınıgördü, ancak yakalandığı gözlerindenbelliydi. Söylemiş olduğu her şeydoğruydu.

“Sen paranoyak bir sarhoşsun,” diyeçıkıştı Gareth. “Her zaman öyleydin.Hayattan hiçbir amacın yok ve bu yüzdenbaşkalarıyla ilgili hayaller kuruyorsun.Bu hayali düşüncelerinle kendini önemlibiri yapmaya çalıştığını, ölü babamızınkahramanı olmaya çalıştığınıgörebiliyorum, ama değilsin. Sen dedışarıdaki halk kadar aşağılıksın. Hattasen daha da betersin, çünkü daha fazlasıolabilme potansiyeline sahiptin. Babamsenden nefret ediyordu ve krallıktaki hiç

kimse seni ciddiye almıyordu. Beni,babamın cinayetine ortak etmeye nasılcüret edersin? Gerçek suikastçı zindandaoturuyor ve tüm krallık bunu biliyor. Vebir sarhoşun ağzından çıkan saçmalıklar,kimsenin fikrini değiştirmeyecek.”

Godfrey, Gareth’ın son derecehevesli çıkan sesinden gergin olduğunu,yakalandığını bildiğini anlayabiliyordu.

“Bir krallığın bir sarhoşun söylediğinelere inanacağını bilsen şaşarsın,” dediGodfrey, gülümseyerek, "özellikle de osarhoş doğruyu söylüyorsa.”

Gareth, kaşlarını çattı. “Eğer Kralınaiftira atıyorsan,” diyerek tehdit etti,“bunu kanıtlamaya hazır olsan iyi olur.Eğer kanıtlayamazsan, seni deKendrick’le beraber idam ettiririm.”

“Daha kimleri hapse attıracaksın?”diye sordu Godfrey. “Krallığımız benimhaklı olduğumu fark edene kadar, dahakaç ruhu ortadan kaldıracaksın?”

Öfkeden kıpkırmızı olan Gareth,Godfrey’in omzuna çarparak yanındanhızla geçti ve aceleyle uzaklaştı.

Godfrey, abisi karanlık ormandagözden kayboluncaya kadar arkasındanbaktı. Artık ikna olmuştu. Ve herzamankinden daha kararlıydı.

Döndü ve uzaktaki bir açıklığa gidenyola doğru baktı. Cadının kulübesininorada olduğunu biliyordu. İhtiyaçduyduğu kanıtı bulmaktan sadece birkaçmetre uzaktaydı.

Gökyüzü iyice kararırken, döndü vekulübeye giden yolda koşmaya başladı.

Sonunda, ağaçların arasından daldı veaçıklığa ulaştı. Kulübenin kapısınıçalmak, cadıyla yüzleşmek ve ihtiyaçduyduğu kanıtı elde etmek için kendinihazırladı ve açıklığa hızla daldı.

Ancak adımını atar atmaz donupkaldı. Anlamadı. Daha önce de burayagelmiş ve kulübeyi görmüştü. Ama şimdiorada dururken, alan tamamen boştu. Nebir kulübe ne de başka bir yapı vardı.Üçü kırmızı olan eğri büğrü ağaçlarlaçevrili alan boştu. Kulübe kayıp mıolmuştu?

Gökyüzünde bir şimşek çaktı veaçıklık alanı aydınlattı. Godfrey oradadurdu ve ne tür karanlık güçlerindevrede olduğunu, abisinin ne tür

kötülükler barındırdığını merak ederekşaşkınlıkla izledi.

ON SEKİZİNCİ BÖLÜM

Gwendolyn, annesinin odasınınönünde durdu. Meşe ağacından yapılmışbüyük kapının önünde kolunu kaldırdı vedemir tokmağı tutarken tereddüt etti.Annesini en son görmüş olduğu zamanıve birbirlerini nasıl tehdit ettiklerinihatırladı. Annesinin, Thor’u görmesiniyasaklamasını ve kendisinin de annesinibir daha görmeyeceğine dair ettiğiyemini hatırladı. Ne pahasına olursaolsun, her ikisi de kendi dedikleri olsunistemişti. Onlar için her zaman böyleolmuştu. Gwen her zaman babasının kızıolmuştu ve bu da annesinin öfkesini vekıskançlığını alevlendirmişti.

Gwen, annesini yüzüstü bırakıpgittiği zaman onu bir dahagörmeyeceğinden emindi. Kendisini,hoşgörülü ve affedici bir insan olarakgörüyordu, fakat aynı zamandagururluydu. Bu yönden babasınabenziyordu. Ve birisi gururunuzedelediği zaman, hiçbir koşul altındaonunla bir daha asla konuşmazdı.

Ama yine de işte buradaydı,konuşmak için izin vermesi veKendrick’i hapisten kurtarmasına yardımetmesi için annesine yalvarmak üzere,demir tokmağı tutmuş, vurmayahazırlanıyordu. Kendini bu durumdabulmak, annesiyle konuşmak için kendiniaşağılamak zorunda kalmak onuutandırdı, daha da kötüsü, bunu yardıma

ihtiyaç duyduğu için yapıyor olmasıydı.Bu, annesinin kazanmış olduğunu kabuletmek gibiydi. Gwen, parçalara ayrılmışgibi hissetti ve buradan başka herhangibir yerde olmayı diledi. Eğer Kendrickiçin olmasaydı, bunu asla yapmazdı.

Annesi ne demiş olursa olsun, Gwen,Thor konusundaki düşüncelerini asladeğiştirmezdi. Ve annesinin de bununpeşini asla bırakmayacağını biliyordu.

Ancak, babasının ölümünden beri,annesi gerçekten farklı birinedönüşmüştü. Ona bir şeyler olmuştu.Belki bir inme inmişti ya da psikolojikbir şeydi. O felaket günden berikimseyle konuşmamıştı, neredeysedonmuş bir haldeydi ve Gwen neylekarşılaşacağını bilmiyordu. Belki de

annesinin, onunla konuşması mümkünbile olmayacaktı. Belki de bunlarınhepsi tamamen zaman kaybıydı.

Gwen, annesi için üzülmesigerektiğini biliyordu, fakat bu mümkündeğildi. Annesinin yeni durumu onunişine yaramıştı; sonunda onun yarattığısıkıntılardan kurtulmuştu, kindarlığınınkorkusuyla yaşamak zorunda değildi. Buolaydan önce, Thor’u bir dahagörmemesi ve bir ahmakla evlenmesiiçin baskı göreceğinden emindi.Babasının ölümünün, annesini bütünüyledeğiştirip değiştirmediğini merak etti.

Gwen derin bir nefes aldı ve sadecezindanda çürümekte olan çok sevdiğiabisi Kendrick’i düşünerek, tokmağıkapıya indirdi.

Kapıyı tekrar tekrar çaldı ve ses, boşkoridorlarda gürültüyle yankılandı.Sonsuzluk gibi gelen bir süre boyuncabekledi ve sonunda bir hizmetçi kapıyıaçarak, dikkatle baktı. Hafold’du, çokuzun zamandır annesinin yardımcısı olanyaşlı hemşire. Halka’nın kendisindenbile daha yaşlıydı. Gwen’e, onaylamazbakışlarla karşılık verdi. Annesinetanıdığı herkesten daha çok sadıktı;birbirlerine çok benziyorlardı.

“Ne istiyorsun?” diye sordu Hafold,tersçe.

“Buraya annemi görmeye geldim,”diye cevapladı Gwen.

“Peki neden bunu yapmak istiyorsun?Annenin, seni görmek istemediğinibiliyorsun. Sen de onu görmek

istemediğini son derece açık bir şekildebelirtmiştin.”

Bu kez onaylamayarak bakanGwen’di. Bir kez daha, babasını gücünüiçinde hissetti ve tüm bu zorbalıklarkarşısında, memnuniyetsizliklerini gençnesillere karşı bir silah gibi kullananotoriter tiplere karşı hiç toleransınınkalmadığını fark etti. Bu kadar üstünlüktaslama hakkını, hiçbir şeyi ve hiçkimseyi onaylamama hakkını onlara kimveriyordu?

“Sen beni sorgulayacak konumdadeğilsin ve ben de kendimi sanaaçıklamak zorunda değilim,” diyekarşılık verdi Gwen, kararlı bir şekilde.“Sen, kraliyet ailesinin bir hizmetçisisin.Unutmuşsundur diye söylüyorum, ben de

kraliyet ailesindenim. Şimdi yolumdançekil. Buraya annemi görmeye geldim.Sana sormuyorum, sadece söylüyorum.”

Hafold şaşırıp kaldı; bir süretereddüde düşerek öylece, durdu,ardından yanından hızla geçip gidenGwen’in önünden çekildi.

Gwen, içeriye girdi ve annesinin,odanın en uzak köşesinde oturduğunugördü. Hala yerde duran kırık satrançtaşlarını görebiliyordu, masa da yeredevrilmişti. Annesinin, onları bu şekildebırakmış olmasına şaşırdı. Sonra,muhtemelen bir hatırlatıcı olarak onlarınöyle kalmasını istediğini fark etti. Belkide Gwen’i cezalandırmak için birhatırlatıcıydı.

Gwen, annesinin, pencerekenarındaki sarı kadife koltuğundaoturduğunu gördü, güneş yüzünevuruyordu. Yüzünde makyaj yoktu, haladünkü kıyafetlerini giyiyordu ve saçlarıgünlerdir yapılmamış gibi görünüyordu.Yüzü daha yaşlı gibiydi, Gwen’in dahaönce fark etmemiş olduğu çizgilerkazınmıştı. Suikasttan beri annesinin nekadar yaşlanmış olduğuna inanamadı,onu zar zor tanıyabildi. Babasınınölümünün onu ne kadar etkilemişolduğunu görebiliyordu ve hiç istemesede, annesine karşı biraz şefkat hissetti.En azından ortak bir şeyi paylaşmışlardı;babası için hissettikleri sevgi.

“Annen iyi değil,” dedi yanına gelenHafold, sert bir sesle. “Her ne sormaya

geldiysen, onu şimdi rahatsız etmenhiçbir işine yaramaz—”

Gwen arkasını dönerek, “Bizi yalnızbırak,” diye emretti.

Hafold, dehşet içinde kaldı. “Anneniyalnız bırakmayacağım. Benim görevim—”

“Sana bizi yalnız bırakmanısöyledim!” diye bağırdı Gwen, kapıyıgöstererek. Her zamankinden çok dahagüçlü, daha acımasız hissetti veneredeyse içinden yükselen, babasınınotoriter sesini duyabiliyordu.

Hafold da bu sesi tanımış olmalıydı,karşısındakinin, artık tanıdığı o genç kızolmadığını fark etmiş olmalıydı. Gözlerişaşkınlıktan veya belki de korkudan

kocaman açıldı ve arkasını dönüp hızlaodadan çıktı.

Gwen de arkasından gidip kapıyıkilitledi; söylemek üzere olduğu şeylerinherhangi bir casus tarafındanduyulmasını istemiyordu.

Annesinin yanına geri döndü. Hafoldile yaşadıkları atışmaya, kraliçe hiçbirtepki göstermemişti, yerinden bilekımıldamamıştı; oturup, penceredendışarıya bakmaya devam ediyordu.Gwen, onun bir daha konuşupkonuşmayacağını, buraya gelmesinin birzaman kaybı olup olmadığını merak etti.

Annesinin yanına çömeldi veuzanarak, nazikçe elini tuttu.

“Anne?” diye sordu, en kibarsesiyle.

Gwen’i hayal kırıklığına uğratarak,hiçbir karşılık gelmedi. Kalbininparçalandığını hissetti. Nedeninibilmiyordu, ama büyük bir kedereboğuldu. Ve bir şekilde, ilk defa,annesini anlamasının, onu affetmesininmümkün olabileceğini hissetti.

“Seni seviyorum, anne,” dedi.“Yaşanan her şey için özür dilerim.Gerçekten çok üzgünüm.”

Gözlerinin yaşlarla dolduğunuhissetti. Babasının kaybı yüzünden miyoksa annesiyle kavga ettiklerizamandan beri bastırmış olduğu ıstırapyüzünden mi ağladığını bilmiyordu.Sebebi ne olursa olsun, şimdi hepsi suyüzüne çıkmıştı ve Gwen hiç durmadanağladı.

Sonsuzluk gibi gelen bir süreninardından, hıçkırık seslerinin doldurduğusessiz odada Gwen’i şaşırtan bir şeyoldu. Annesi döndü ve ona baktı. Yüzüifadesizdi, buz mavisi gözleri kocamanaçılmıştı, ancak Gwen o gözlerde birşeylerin titreştiğini gördü.

“Baban öldü,” dedi annesi.Sözcükler, annesinin ağzından

acımasız bir beyan gibi çıkmıştı vedoğru olduklarını bilmesine rağmen,duymak Gwen’e acı verdi.

Gwen yavaşça başını sallayarak,“evet, öldü,” diye cevapladı.

“Ve hiçbir şey onu geri getiremez,”diye ekledi annesi.

“Hiçbir şey,” diyerek katıldı Gwen.

Annesi tekrar pencereye döndü veiçini çekti. “Bu şekilde biteceğini hiçdüşünmemiştim,” dedi.

Ve ardından, uzaktan geçen bir bulutabakarak, tekrar sessizleşti.

Onu tekrar kaybetmişolabileceğinden korkmasına nedenolacak kadar uzun bir süre sonra, Gwenuzandı ve annesinin bileğini sıktı.

“Anne,” dedi, elinin tersiylegözlerindeki yaşları silerek. “Yardımınaihtiyacım var. Oğlun, Kendrick, zindandaçürüyor. Diğer oğlun Gareth tarafındanoraya atıldı. Babamızın cinayetiylesuçlandı. Kendrick’in böyle bir şeyi aslayapmayacağını biliyorsun. İdamı içinhazırlanıyor. Bunun olmasına izinvermemelisin.”

Annesinin elini sıkıp, bir cevapbekleyerek yere çömeldi.

Çok uzun bir süre bekledi ve tamumudunu kaybetmek üzereyken,annesinin gözlerinde bir şeyler titreşti.

“Kendrick, benim oğlum değil,”dedi, gökyüzüne bakmaya devam ederek.“O, babanın oğlu. Başka bir kadından...”

“Bu doğru,” dedi Gwen, gergin birşekilde. “Ama onu kendi oğlun gibiyetiştirdin. Kocan onu oğlu olarak çoksevdi. Bunu biliyorsun. Ve gerçek oğlunolsa da olmasa da, Kendrick seni herzaman bir anne gibi görmüştür. Başkakimsesi yok. Dediğin gibi, babamızöldü. Kendrick’i savunmak sana düşer.Eğer hiçbir şey yapmazsan, birmüdahalede bulunmazsan, ertesi gün

ölmüş olacak, işlemediği bir cinayetyüzünden. Kocanın cinayeti yüzünden…Kendrick’in idamı, kocanın hatırasınılekeleyecek.”

Gwen, tüm bunları söyleyebildiğiiçin kendisiyle gurur duydu ve annesinin,söylediği her sözcüğü işittiğini hissetti.Bunları uzun bir sessizlik takip etti.

“Bu toprakları ben yönetmiyorum,”dedi annesi. “Ben de artık eskikraliçelerden biriyim sadece. Diğerlerigibi, hiçbir gücüm yok. Bu krallıktaerkekler hükmeder.”

“Sen güçsüz değilsin,” diye ısrar ettiGwen. “Sen, mevcut kralın annesisin.Halkımız tarafından hala sevilen ve yasıtutulan, sadece birkaç gün önce ölen eskikralın, kraliçesisin. Tüm yardımcıları ve

danışmanları seni hala dinliyor. Sanagüveniyorlar. Babamı sevmelerindenbaşka bir nedenleri olmasa bile, seniseviyorlar. Senden gelecek bir emir çokönemli olacaktır. Kendrick’in ölmesiniengelleyecektir.”

Annesi, yüz ifadesi hiç değişmemişbir halde, dışarıya bakarak oturmayadevam etti. Gwen, onun gözlerine baktı,ancak tüm bunların ne kadarını gerçektenanladığını kestiremiyordu. Her zamankigibi sert görünüyordu, ama belli kiiçinde bir şeyler kırılmıştı.

“Kocanın katilini bulmak istemezmisin?” diye sordu Gwen.

Annesi omuzlarını silkti.“Oğlumun kurallarına karşı gelmek

benin haddime değil. Artık Kral o.

Kaderde ne varsa o olur.”“Yani orada öylece oturacaksın ve

masum oğlun ölüme giderken hiçbir şeyyapmayacaksın öyle mi?”

Kraliçe yavaşça başını salladı.“Gareth her zaman bildiğini okuyan birçocuktu. İlk doğan oğlum,” dedi kraliçe.“Tüm günahlarımı taşıdığınainanıyorum. Doğası hiçbir zamandüzeltilemez. Belki de babanı o öldürdü.Belki de öldürmedi. Ama krallarınkaderinde öldürülmek vardır. Tahttanindirilmek vardır. Baban bunu biliyordu.Tahta gözünü dikenin almak zorundaolduğu bir risktir bu.”

“Elbette kocam için yas tutuyorum,”diye ekledi. “Ama bu, hükümdarlıkyarışıdır.”

Gwen öfkelendi. Annesinin, kararınıvermiş olduğunu gördü ve ondanyeninden nefret etti.

Ayağa kalktı ve bu kez onu bir dahaasla görmemek için hazırlanarakkaşlarını çattı. Yüzünü hafızasınakaydetmek için son bir kez uzun uzunbaktı. Bu, asla unutmak istemediği, aslaolmak istemediği bir yüzdü.

“Babamız yukarıdan sana bakıyor vesenden utanıyor,” dedi Gwen, sankibabasının sesini yansıtıyormuş gibihissederek.

Bunun üzerine, arkasını döndü,odanın içinde ilerledi, kapıyı açtı veçıktıktan sonra arkasından sertçe çarptı.Yankılanan gürültü tüm kaleyi yerindenoynattı.

ON DOKUZUNCU BÖLÜM

Thor, diğer Lejyon üyeleri ve Krohnile birlikte uçurumun tepesindeki dermeçatma kamplarında yerde oturuyordu,gürül gürül yanan ateş simsiyah geceyiaydınlatmada pek de işe yaramıyordu.Hepsi tükenmiş bir halde ateşinetrafında toplanmış, hüzünlü bir şekildealevlere bakıyorlardı. Thor, başınıyukarı kaldırdı ve gökyüzünün, kırmızı,sarı ve yeşil renklerdeki binlerceyıldızla ışıl ışıl parladığını gördü. Gece,ateşten çıkan çıtırtılar dışında tamamensessizdi.

Eğitimlerle geçen bu yorucu gününardından tükenmiş bir halde, akıbetlerinidüşünerek saatlerdir orada

oturuyorlardı. Thor’un da tepegözleyaşadığı çarpışmanın ardından canıyanıyordu. Şimdi kendisine yeni birsaygıyla bakan silah arkadaşlarınıngözünde aklandığını hissediyordu.Ancak aynı zamanda sarsılmıştı. Ölmeyene kadar yaklaşmış olduğunu düşündü vehayatın ne kadar gizemli olduğunamilyonuncu kez hayret etti. Daha dünMalic yanlarında oturuyordu; şimdi iseölmüştü. Nereye gitmişti? Sıradaki kimolabilirdi?

Kolk boğazını temizledi ve bütünçocuklar dönüp ona baktı. Ateşinçevresindeki halkada diğerleriylebirlikte oturmuş, kaşlarını çatarak ateşebakıyordu. Gözleri irileşmişti ve sankibir şeyleri son derece canlı bir şekilde

hatırlıyor gibi görünüyordu. Çocuklara,ateşin etrafında fetihler ve geçmişteyaşanan zaferlerle ilgili bir hikayeanlatılacağına dair söz verilmişti. Ancaksaatlerdir bekliyorlardı ve hiçbir şeyanlatılmamıştı. Thor da boşabeklediklerini düşünmüştü. Ama şimdiKolk boğazını temizleyince, dinlemekiçin hazırlanarak yerine iyice yerleşti.Yanındaki Reece, O’Connor, Elden veikizler de aynı şeyi yaptı.

“Yirmi güneş döngüsü önce,” diyeanlatmaya başladı Kolk kasvetli birsesle, alevlere bakarak. “Birçoğunuzdoğmadan önce, ben en büyüğünüzleaynı yaştayken, Kral MacGil halahayattayken, sadece bir prens olduğu veyan yana dövüştüğümüz zamanlarda,

bana bu yarayı veren bir savaş oldu,”dedi, yanağından çenesine kadar uzananpürüzlü yarayı göstermek için başınıçevirerek.

“O gün de diğerleri gibi başladı.MacGil, Brom ve ben, bir düzine kadarLejyon üyesiyle birlikte devriyedeydik.Nevaruns Vadisi’nin derinliklerinde.Nevarunslar ayrılıkçıdır: Halka’nıngüney eyaletlerine kadar uzanan biruzaklıkta yaşıyorlar. Asidirler—MacGiller’e minnet borçlular, fakat herzaman, başka bir lordla birleşmek vekrallıktan ayrılmakla tehdit ediyorlar.Aynı zamanda otoriteye boyun eğmeyensert ve acımasız insanlardır.Yüzyıllardır MacGiller’in başına belaolmuşlardır. Onlar melezdir, yarı insan

ve yarı başka bir şey. Sekizer tane el veayak parmakları vardır ve boyutlarıortalama bir adamın iki katı kadardır.Yüzyıllar önce, onları üretmek içininsanların başka bir şeyle çiftleştirildiğisöyleniyor. Kimse ne olduğunu bilmiyor.

“Nevarunslar vahşi insanlardır,”diye devam etti Kolk. “Bizim ahlak,hukuk ve şövalyelik yasalarımıza saygıgöstermezler. Ne pahasına olursa olsun,kazanmak için savaşırlar.”

Kolk, gözlerini kapatarak derin birnefes aldı.

“Soğuk ve rüzgârlı bir gündü.Günlerce süren sakin bir devriyeninardından, dar bir vadide yürürkenpusuya düşürüldük. Birkaç tanesiarkadan üzerimize atladı ve beni

atımdan düşürdü. İçlerinden birimızrağıyla beni yere sererken, diğeri dearkamdan gelip sırtımdan bıçakladı veardından eserini yapmak için bıçağınıkullandı,” dedi, çenesini işaret ederek.

Thor, Kolk’un neler yaşamışolabileceğini düşünerek yutkundu. Şimdibile, karşısındaki alevlere bakarkenKolk bunları yeniden yaşıyormuş gibigörünüyordu.

“Kendini kurtarmak zorunda kalan vebana yetişen MacGil olmasaydı, ölmüşolurdum. Elli metre arkamdaydı vekimse onu görmemişti. Okuyla, adamlarısırtlarından vurdu.”

Kolk içini çekti.“Aptallık etmiştim ve bu hikayenin

ana fikri budur. Düşmanın da benimle

aynı şartlarda mücadele etmesinibekliyordum. Açık alanda benikarşılamalarını… Her savaşçınınyapması gerektiği gibi, bir erkek gibikarşıma çıkıp meydan okumalarınıbekliyordum. Bir korkak gibi arkadansaldıracaklarını, bir adama karşı iki kişisavaşacaklarını, hiçbir hamledebulunamayacağım dar bir vadiyegirmemi bekleyeceklerinidüşünmüyordum. Ve unutmamanızgereken şey bu: düşmanınız asla sizinşartlarınızla savaşmaz. Kendikurallarına göre savaşır. Onlar içinsavaş sizinkinden farklı bir manayagelebilir. Sizin adil ve asil olarakdüşündüğünüz şeyler, onlara göre

değildir. Her zaman, her şey içinhazırlıklı olmalısınız.

“Ama bu, onların seviyesine inmenizgerektiği anlamına gelmez. Her zamanbizim şeref ve yiğitlik kurallarımıza göresavaşmalısınız; aksi takdirde size güçveren savaşçı ruhunu kaybedersiniz.Onlar gibi savaşmaya başladığınız gün,ruhunuzu kaybedeceğiniz gündür.Onursuzca kazanmaktansa, gururlu birşekilde ölmek daha iyidir.”

Sözlerini tamamlayan Kolk sustu veçevresindeki tüm çocukları derin birsessizlik sardı. Uzun bir süre boyuncaçıkan tek ses, uçurumun tepesindekirüzgârın uğultusu ve uzaktan gelenokyanusun gürültüsüydü.

Ve ardından, bir süre sonra, gökgürültüsüne benzer bir kükreme sesiduyuldu. Diğerleri gibi Thor da döndüve bir şeyin ufku aydınlattığını gördü.Reece ve diğer birkaç kişiyle birlikte, neolduğuna bakmak için ayağa kalktı.

Uçurumun kenarına yürüdü vekaranlık geceye baktı. Bir dünya yıldız,ufku aydınlatıyordu ve ışıkları, aşağıdakiokyanusun kırmızı sularını aydınlatacakkadar güçlüydü. Çok çok uzaklarda,Thor, kırmızı bir parıltı gördü. Kısapatlamalar halinde gelmiş, ardındandurmuştu. Sanki bir yanardağın lavpüskürtmesi, sonra aynı hızla sönmesigibiydi. Arkasından başka bir gürlemesesi geldi.

“Ejderin çığlığı,” diyen bir sesgeldi.

Thor sese doğru döndü vediğerlerinden ayrı bir yerde arkasıdönük bir şekilde durarak uçurumunkenarından bakan Argon’u gördü.

Diğer çocuklardan uzaklaştı veArgon’a doğru yürüdü. Yanında durduve onu rahatsız etmemesi gerektiğinibilerek, hazır oluncaya kadar bekledi.

“Buraya nasıl geldin?” diye sordu,şaşırmış bir halde. “Burada ne işinvar?”

İfadesiz bir yüzle orada duranArgon, Thor’u görmezden gelerek ufkabakmaya devam etti.

Nihayet Thor da döndü ve onunlabirlikte ufka bakmaya başladı. Sabırlı

olmaya çalışarak bekledi.“Ejderin nefesi,” diyerek görüşünü

belirtti Argon. “Bu, yalnız yaşamayıseçmiş olan bir ejderha. Onuntopraklarındasınız. Hiç memnun değil.”

Thor, bunu düşündü. “Ama yüz günboyunca burada olacağız,” dedi,kaygıyla.

Argon döndü ve ona baktı. “Eğersize izin verirse,” diye yanıtladı. “Bukıyılar, ejderhayı yenebileceğinidüşünen savaşçıların kemikleriyle dolu.İnsanların gururu, ejderhalarınziyafetidir.”

Thor, Yüzlüğün ne kadar riskliolduğunu anlamaya başlayarak yutkundu.“Hayatta kalacak mıyım?” diye sordu,bir cevap almayı umarak.

“Ölmek için zamanın henüzgelmedi,” diye yanıtladı Argon, yavaşça.

Thor, duyduğu şey karşısında sonderece rahatlamış hissetti ve Argon’unlafı hiç dolandırmadan cevap vermesineşaşırdı. Şansını zorlamaya karar verdi.“Lejyonun bir üyesi olacak mıyım?”diye sordu.

“Bu ve çok daha fazlası,” diye cevapverdi Argon.

Thor’un neşesi biraz daha arttı.Cevaplar alıyor olmasına inanamadı.Argon’un neden orada olduğuna dair anibir merak hissetti. Söyleyecek önemlibir şeyi yoksa buraya gelmeyeceğini vekendisiyle konuşmayacağını biliyordu.

“Ufku görüyor musun?” diye sorduArgon. “Ejderin nefesinin ötesini?

Alevlerin ardını? İşte, oradaki karanlıktasenin kaderin yatıyor.”

Thor, onun neyden bahsettiğinianladı. MacGil’in ölmek üzereyken,kaderi ve annesi hakkında söylediklerinihatırladı. “Annem mi?” diye sordu.

Argon yavaşça başını salladı.“O yaşıyor mu? Orada mı?

Druidlerin topraklarında mı? Öyle mi?”Gözleri heyecanla parlayan Argon,

Thor’a döndü. “Evet,” diye cevap verdi.“Şimdi bile seni bekliyor.Gerçekleştireceğin önemli bir kaderinvar.”

Thor, annesinin bu dünyanın herhangibir yerinde hayatta olması ve onutanıyabileceği fikri karşısındaheyecanlandı. Birinin, kendisini bekliyor

olması, kendisine değer vermesi fikrikarşısında heyecanlandı. Ama aynızamanda kafası karıştı. “Ama ben,kaderimin, Halka’daki evime dönmekolduğunu sanıyordum,” dedi.

Argon başını salladı. “Seni oradaçok daha büyük bir şey bekliyor. Hayaledebileceğinden çok daha büyük birşey… Halka’nın kaderi buna dayanıyor.Evde büyük bir kargaşa var. Halka’nınsana ihtiyacı var.”

Thor, duyduklarını kavrayamadı.Halka’nın yalnızca onun gibi bir çocuğanasıl ihtiyacı olabilirdi?

“Söyle bana Thor, ne görüyorsun?Karanlığın içine bak. Gözlerini kapat.Felsefe Yüzüğü’nün içinde negörüyorsun?”

Thor, denileni yaparak gözlerinikapattı ve derin bir nefes aldı.Odaklanmaya ve gelecek olan şey herneyse ona izin vermeye çalıştı.

Ancak sahip olduğu güç her neyse,onu çağıramıyordu. Odaklanamıyordu.

“Sabırlı ol,” dedi Argon. “Zorlama.Sana gelmesine izin ver. Onugörebilirsin. Yapabileceğini biliyorum.”

Thor, gözlerini kapalı tutarak tekrartekrar nefes aldı ve kontrol etmeyibırakmaya çalıştı.

Sonra, şok oldu. Bir şey görmeyebaşladı. Büyük ve net görüntüler, sankibizzat şahit oluyormuş gibiydi.Halka’daki yıkımı gördü. Cinayetleri.Yangınları. Harabeleri. Dehşete düştü.

“Büyük bir felaket görüyorum,”dedi, görüntüleri anlamak için mücadeleederek. “Ölümler görüyorum. Savaş.Yıkım. Krallığın çöküşünü görüyorum.”

“Güzel,” dedi Argon. “Evet, birazdaha anlat.”

Thor, kaşlarını çattı. “Gareth’ıniçinde büyük bir karanlık görüyorum.”

“Evet,” dedi Argon.Thor, çılgına dönmüş gibi gözlerini

açtı ve Argon’a baktı. “Gwendolyn,”dedi. “Ne oldu ona? Açıkçagöremiyorum. Ama bir şeyhissediyorum. Karanlık bir şey...Hoşuma gitmeyen bir şey… Bunun doğruolmadığını söyle.”

Argon başını çevirdi ve karanlığadoğru baktı. “Korkarım, hepimizin

kaderi ayrı,” diyerek içini çekti.“Ama onu kurtarmam gerek!” diye

bağırdı Thor.“Onu kurtaracaksın,” dedi Argon.

“Ve kurtaramayacaksın.”“Bunun anlamı ne?” diye yalvardı

Thor. “Lütfen, söyle bana. Sanayalvarıyorum. Daha fazla bilmece yok.”

Argon yavaşça başını salladı. “Birsavaşçı olmak için buraya geldin.Fiziksel güç, bir savaşçının sadece biryönüdür. İçsel becerilerini degeliştirmek zorundasın. Güçlerini.Görme yeteneğini. Kılıçlara vemızraklara kendini fazla kaptırma. Bu,en kolay yoldur.”

Argon, Thor’a iyice yaklaştı vegözlerinin içine baktı. “Önündeki en

büyük savaşı, kendinle vereceksin.”

100 GÜN SONRA

YİRMİNCİ BÖLÜM

Gareth, sorunlarıyla birliktekarşısında duran konsey üyelerine,lordlara ve halktan gelen kişilerebakarak, babasının taht odasında,babasının tahtında oturuyordu ve perişanhaldeydi. Tahta oturduğundan beri aylargeçmişti ve her geçen günle birlikte dahaçok işkence çekiyor, daha paranoyak vedaha yalnız hissediyordu. Uzun zamanönce, en yakın arkadaşı ve yolgöstericisi Firth’ü kovarak ahırlarasürgün etmiş ve kendisini görmesiniyasaklamıştı, ama şimdi onu özlüyordu.Firth’ü göndermek yapılacak en iyişeydi, pervasızdı ve bir yük halinegelmişti. Sonuçta, Gareth’ı, babasının

cinayetiyle ilişkilendirebilecek bir tek okalmıştı ve Gareth, artık onunla anılmakistemiyordu.

Yarım düzine arkadaşını akıl hocasıolmaları için getirmişti ve bu günlerdeetrafını çeviren insanlar onlardı.Acımasız, hırslı ve soylu tiplerdi veGareth’ın da istediği tam olarak buydu.Onlara güvenmiyordu, ama en azındanaynı yaştalardı ve onlar da kendisi kadaracımasız ve küçümseyicilerdi. Etrafındaolmasını istediği türde insanlardı. Dünyagörüşleri aynıydı ve eskiyi dengelemekiçin yeni bir önlem alması gerekiyordu.Babasının adamları hala bir kurum gibiyerleşik haldelerdi ve Gareth, onlartarafından giderek daha çok ezildiğinihissediyordu. Elinden gelse, Kraliyet

Sarayı’nı yıkar ve her şeyi yenidenkurardı. Her şeyi yenilerdi. Geçmişesaygı duymuyordu, geçmişten nefretediyordu. Ona göre ideal olan, yeni vebomboş bir sayfaydı, var olan her tarihkitabının imha edilmesiydi.

“Efendim,” dedi halkın içinden birbaşkası, Gareth’ın önünde eğilerek.

Gareth, başka bir talep için kendinihazırlayarak içini çekti. Tüm günboyunca, önüne gereksiz bir sürü sorungetirilmişti. Bir krallığı yönetmenin bukadar sıradan olabileceğini hiçdüşünmemişti; bir Kral olmayı böylehayal etmemişti. İnsanlar birbiri ardındaiçeriye akın etti, hepsi de cevaplar venihai kararlar istiyordu. Verilmesigereken bir sürü karar vardı. Herkes bir

şey istiyordu ve hepsi de çok önemsizgörünüyordu. Gareth, kral olmayı çokdaha görkemli hayal etmişti.

Başının üstünde duran vitraypencereye baktı ve dışarıda, buradanbaşka herhangi bir yerde olmayı istedi.Son derece sıkılmıştı. İçinde bir şeylerinkıpırdandığını hissetti ve ne zaman buşekilde hissetse, hayatındaki tekdüzeliğikırması ve etrafındakilere sorunyaratması gerektiğini biliyordu.

“Lordum,” diye devam etti adam, “otopraklar neredeyse bin yıldır ailemeaittir.”

Gareth, adamın söyledikleriniduymazdan gelmeye çalışarak içini çekti.Bu aptal köylüler, bir arazi yüzünden nekadar zamandır devam ettiğini bilmediği

bir anlaşmazlığa düşmüşlerdi. Konuyuzar zor takip edebildi, ancak bu kadarıyetmişti. Sadece hepsinin defolupgitmesini istiyordu. Yalnız kalmak,babasını ve cinayetin keşfedilebilecekdetaylarını düşünmek istiyordu. Cadınıngerçekleri açıklayıp açıklamayacağınımerak ediyordu. Cadıyla sonkarşılaşmalarından beri son derecehuzursuzdu ve bir komplonun içineçekiliyormuş gibi hissediyordu.Yaptıklarının ortaya çıkıp çıkmayacağınımerak etti. Firth’ü uzaklara göndermek,korkularını biraz olsun hafifletmişti, amatamamen değil.

“Lordum, bu doğru değil,” dedidiğer köylü. “O bağ, babamın atalarıtarafından ekilmiştir. Üzüm bağları

sadece büyüdükleri için bu adamınsınırları aşıldı. Ama onun sığırları bizimtopraklarımıza girdi.”

Gareth, düşüncelerindensıyrılmasına neden oldukları içinsinirlenerek, karşısındaki iki adamabaktı. Babasının, tüm bunlara nasıltahammül etmiş olduğunu anlamıyordu.Kendisine gına gelmişti.

“İkiniz de araziye sahipolamazsınız,” dedi sonunda.“Topraklarınıza el konulduğunu ilanediyorum. Artık krala aitler. İkiniz deyaşayacak yeni yerler bulabilirsiniz.Hepsi bu kadar, şimdi beni yalnızbırakın.”

Şaşkınlıktan ağızları açık kalanköylüler, sersemlemiş bir halde sessizce

baktılar.“Efendim,” dedi Aberthol, ay

şeklindeki masada diğer konseyüyeleriyle birlikte oturan yaşlıdanışman. “MacGiller’in tarihinde böylebir şey hiç yapılmamıştır. Belli olduğuüzere, orası kraliyet arazisi değil. Otopraklara el koyamayız—”

“Beni yalnız bırakın dedim!” diyebağırdı Gareth.

“Ama Lordum, eğer topraklarımıalırsanız, ailem ve ben nereyegideceğiz?” diye sordu köylü.“Nesillerdir o topraklarda yaşıyoruz!”

“Evsiz olabilirsiniz,” diye terslediGareth, ardından köylüleri gözününönünden çekmeleri için muhafızlaraişaret etti.

“Efendim! Bekleyin!” diye bağırdıiçlerinden biri.

Ancak odadan dışarıya sürüklendilerve kapı arkalarından kapandı.

Odada derin bir sessizlik yaşandı.“Başka var mı?” diye bağırdı

Gareth, işi bitirmek için sabırsızlanarak.Tereddütle birbirlerine bakan birkaç

soylu ayağa kalktı. Sonunda öne çıktılar.Klanlarının mavi ipeğini giymiş olan

kuzey eyaletinin baronları, altıkişiydiler. Gareth, onları anında tanıdı.Babasının hükümdarlığı boyunca sıkıntıvermiş olan can sıkıcı lordlardı. Kuzeyordularını kontrol ediyorlardı ve herzaman kraliyet ailesini rehin tutarak,onlardan mümkün olduğunca fazlasınıtalep ediyorlardı.

“Efendim,” dedi bir tanesi, elliliyaşlarında olan uzun boylu ve zayıf biradamdı. Gareth, bir çocuk olduğuzamanlarda onu gördüğünü hatırladı.“Bugün ortaya koyacağımız ikisorunumuz var. İlki McCloudlar’la ilgili.Köylerimize yapılan baskınlarla ilgilihaberler yayılıyor. Daha önce bu kadarkuzeye hiç gelmemişlerdi ve bu rahatsızedici. Bu baskınlar, daha büyük birsaldırının, geniş çaplı bir işgalinbaşlangıcı olabilir.”

Gareth’ın sağında oturan ve yenidanışmanlarından biri olan Orsefain,“Saçmalık!” diye bağırdı. “McCloudlarhiçbir zaman saldırmadılar ve aslasaldırmazlar.”

“Saygısızlığımı affedin,” diye devametti lord, “hatırlayamayacak kadargençsiniz, ancak sizden önce,McCloudlar saldırı girişimlerindebulundular. Onları hatırlıyorum. Bumümkün, Lordum. Her halükarda,halkımız paniğe kapılmış durumda.İnsanlarımızı yatıştırmaktan başka birşeye yaramasa bile, bölgemizdekikuvvetlerinizi iki katına çıkarmanızıtalep ediyoruz.”

Gareth, sabırsız ve sessiz bir haldeoturmaya devam etti. Genç danışmanınagüveniyordu ve aynı zamandaMcCloudlar’ın saldıracağından daşüpheliydi. Kuzey soylularının, bu isteği,kendisini ve kuvvetlerini yönlendirmeyeçalışmak için bir yol olarak kullandığını

anladı. Krallığı kimin yönettiğinigöstermenin zamanı gelmişti.

“Talebiniz reddedildi,” diye açıkladıGareth. “Sıradaki?”

Soylular, memnuniyetsizliklebirbirlerine baktılar. İçlerinden birisiboğazını temizledi ve öne çıktı.

“Babanızın zamanında, efendim,sıkıntılı zamanlarda kuzey ordularınıtoplamak için vergilere zam yapılmıştı.Babanız vergilerin azaltılacağına dairsöz vermişti ve ölümünden önce,bununla ilgili kanun yürürlüğe girmeküzereydi. Ama hiçbir zamanonaylanmadı. Bu yüzden, babanızınvasiyetini yerine getirmenizi ve vergileriazaltmanızı talep ediyoruz.”

Gareth, krallığını nasıl yönetmesigerektiğini söyleyebileceğini düşünen bubaronlara sinirlendi. Hoşlarına gitse degitmese de, o hala kraldı. Burada gücünkimde olduğunu onlara göstermekzorundaydı. Yeni danışmanlarından biriolan Amrold’a döndü.

“Peki, sen ne düşünüyorsun,Amrold?” diye sordu.

Kaşlarını çatan Amrold, gözlerinikısarak lordlara baktı. Sürekli mutsuzgörünen bir insandı ve Gareth’ın onusevmesinin nedenlerinden biri de buydu.

“Vergileri düşürmemelisiniz,” dediAmrold, “artırmalısınız. Halka’yı kiminyönettiğini kuzeydekilerin anlamasınınvakti geldi.”

Gareth’ın yaşlı konsey üyeleri vesoylular öfkeyle soludu.

“Efendim, tavsiye almak içinbaşvurduğunuz bu gençler de kim?” diyesordu Aberthol.

“Arkamda gördüğünüz bu adamlar,yeni konseyimin bir kısmı. Vereceğimiztüm kararlara onlar da dahil olacak,”dedi Gareth.

“Ama efendim, bu bir rezalet!” dediKelvin. “Asırlardır, krallaratavsiyelerde bulunan on iki konsey üyesiolmuştur. Bu hiçbir MacGil için hiçbirzaman değişmedi. Babanız için deböyleydi ve bizim için de her zamanböyle olacak. Krallığın mahiyetinideğiştiriyorsunuz. Biz, yıllarınbilgeliğiyle sınandık. Konseye soktuğun

bu yeni insanların ne deneyimi ne deengin bir bilgisi var!”

“Bu krallık benim ve onu istediğimgibi değiştiririm,” diye karşılık verdiGareth, sertçe. Bu yaşlı adamları hakettikleri yere koymanın zamanı geldiğinianlamıştı. Hepsi babasının etkisi altındakalmıştı ve ondan her zaman nefretetmişlerdi. Bakışlarındaki kinigörebiliyordu.

“Eğer istersem konseyimi yüz kişiyledoldururum,” diye ekledi Gareth “vetavsiye almak için de istediğim kişiyebaşvururum. Eğer memnun değilseniz, ohalde gidin.”

Gareth, karşısındaki masada oturanyaşlı konsey üyelerinin yüzlerindekişaşkınlığı görebiliyordu ki tam olarak

bunu istemişti. Yeni danışmanlarının,onları gerginleştirmesini istiyordu.Onlara bir mesaj gönderiyordu: onlareski gözetmenlerdi ve artık onlaraihtiyaç yoktu.

Kelvin, konsey masasından kalktı.“Görevimden çekiliyorum, Lordum.”

“Ben de öyle,” dedi Duwayne,Kelvin’le birlikte ayağa kalkarak.

İkisi birlikte Gareth’a arkasınıdöndüler ve odadan dışarı çıktılar.

Öfkeden yüzü yanan Gareth, onlarıngidişini izledi. “Muhafızlar, tutuklayın!”diye bağırdı.

Muhafızlar, adamları kapıdadurdurdular ve zincire vurupuzaklaştırdılar. Gareth, odanın dışındaki

konsey üyelerinin sessiz çığlıklarınıduyabiliyordu.

Başka bir konsey üyesi ayağa kalktı.“Efendim, bu bir rezalet! Onları nasıltutuklatabilirsiniz? Gitmelerini sizsöylediniz!”

“Gitmeyi seçmekte özgür olduklarınısöyledim,” dedi Gareth. “Ama elbette,bu, Kral’a ihanet olurdu. Hainleretahammül etmeyeceğim. İçinizde başkagitmek isteyen var mı?”

Konsey üyeleri, endişeylebirbirlerine baktı: gözlerinde gerçek birşüphe ve korku vardı. Hepsi de yıkılmışgibi görünüyordu ki Gareth’ın daistediği buydu. İçten içe gülümsedi.Babasının adamlarından yavaş yavaşkurtuluyordu.

“Oturun,” diye emretti.Konsey üyeleri yavaşça ve

isteksizce yerlerine oturdu.Gareth, hala ayakta durup cevabını

bekleyen soylulara döndü. Şimdi de sıraonlara gelmişti.

“Vergilerinizle ilgili olarak, onlarıazaltmayacağım, yükselteceğim.Bugünden itibaren, vergileriniz ikiyekatlandı. Çağırılmadığınız sürece burayabir daha gelmeyin. Hepsi bu kadar!”

Başı çeken baronun yüzü titredi,ardından kırmızıya döndü. Gareth, buadamın bu tarz bir konuşmaya alışkınolmadığını görebiliyordu ve adamınsinirlenmesinden büyük bir zevk aldı.

“Efendim, halkımız bu tarz bir kötümuameleye katlanamaz!”

Aynı şekilde sinirlenen Gareth ayağakalktı. “Evet, katlanacaklar. Çünküartık Kral benim. Babam değil. Ve sizbenim emirlerime uyacaksınız. Şimdidefolun. Ve bir daha da gözümegözükmeyin!”

Şaşkınlıktan ağızları açık kalanlordlar, Gareth’a baktılar. Yere bir iğnedüşse bile sesi duyulabilirdi.

Soyluların grubu yavaşça arkasınıdöndüler ve odadan dışarı çıktılar.Kapıyı arkalarından çarparak kapattılar.

Onlar giderken, Gareth, gözlerindekikomplocu bakışları fark etti. Kendisinidevirme konusunda ne kadar kararlıoldukları gözlerinden okunabiliyordu.Sarayındaki tüm düşmanları, tahttaninmesi için yapılan planları neredeyse

hissedebiliyordu. Her birinin tek tekicabına bakacaktı. Gerekirse, her biriniesir alacaktı.

“O halde hepsi bu kadar mı?” diyesordu geri kalan konsey üyelerine,yavaşça yerine oturarak.

“Efendim,” dedi Aberthol yorgun birsesle, “geriye kalan tek şey, babanızınölümüyle ilgili soruşturma.”

“Sen neden bahsediyorsun?” diyesordu Gareth. “Soruşturma kapandı.“Abim Kendrick, hapsedildi.”

“Korkarım, bu iş bu kadar basitdeğil, Lordum,” dedi Aberthol.“Gümüşler, Kendrick’e son derecesadıklar. Hapsedilmesiyle ilgili hiçmemnun değiller. İdam kararınınbekletilmesi yardımcı oldu, ancak bu,

onları uzun bir süre tatmin etmeyecektir.Rütbeler arasında büyük birhoşnutsuzluk var, özellikle de maaşlarınakesinti yapmanızın ardından. Yeni birsoruşturma yapılmasını istiyorlar. Aksitakdirde bir ayaklanmayla karşı karşıyakalacaksınız.”

“Ama zehir şişesi Kendrick’inodasına bulundu,” diye itiraz etti Garethkalbi hızla çarparak.

“Yine de Kendrick’i cinayetebağlayan kesin bir kanıt yok.”

“Bugünden itibaren, soruşturmanınsona erdiğini ilan ediyorum,” dediGareth. “Kendrick, hayatının sonunakadar o zindanda çürüyecek.”

“Ama Lordum—”

“Bu konuyu tekrar gündemegetirmeyin,” diye tersledi Gareth.“Şimdi defolun. Hepiniz!”

Konsey üyeleri odayı hızlaboşalttılar ve Gareth, kendini bir kezdaha yalnız buldu.

Kalbi hızla çarparak, tahtta oturmayadevam etti. Kendrick hemen idamedilmezse, böyle bir şeyinolabileceğinden korkmuştu. Annesinin,birkaç ay önce güçlerini kullanarakKendrick’in idamını nasıl engellediğinihatırlarken burnundan soludu. Gwen’inonu ikna ettiğini ve bunu engellemek içinikisinin birlik olduğunu duymuştu.İkisinden de nefret ediyordu. Onlarhayatta olduğu müddetçe güvendeolamazdı.

Aylar önce, Gwen’e işkence etmesiiçin gönderdiği adamının acemicegirişimini hatırladı. İşe yaramamıştı.Belki de tekrar denemenin zamanıgelmişti. Bu kez onu anındaöldürebilirdi.

Planı kafasında netleşirken, Garethgülümsedi. Evet, bu kez işi bitirebilirdi.

YİRMİ BİRİNCİ BÖLÜM

Thor, okyanusun ortasındaki hayaletgeminin dümeninde tek başına durarak,doğaüstü bir pusla kaplı olan ufkabakıyordu.

Sis dağılırken, bir adanın ana hatlarışekillenmeye başladı, aslında bir adadançok denizden yükselen bir dağabenziyordu. Thor’un şimdiye dekgörmüş olduğu herhangi bir dağdan çokdaha yüksekti ve zirvesinde, uçurumunkenarına inşa edilmiş bir kaleduruyordu. Yeşiller ve sarılarlabezenmiş gökyüzü son derece açıktı veköşesinde hilal şeklinde büyük bir ayvardı. Yer, ürkütücü ve sihirliydi. Sankicanlıymış gibi görünüyordu.

Thor, sallanan gemisiyle oradadururken nedense korkmadı. Okyanusun,kendisini oraya götürdüğünü hissetti.Olması gerektiği yerin burası olduğunubiliyordu. Bir şekilde, kaderinin oradaolduğunu biliyordu. Garip bir şekilde,orasının evi olduğunu hissediyordu.

Yola nasıl çıktığını ya da bu gemiyenasıl bindiğini hatırlayamıyordu, fakatbu yolculuğa çıkması gerektiğinibiliyordu. Burayı her zaman rüyalarındagörmüştü. Annesinin burada yaşamışolduğunu kesinlikle hissedebiliyordu.

Annesini daha önce hiçdüşünmemişti. Onun doğum sırasındaöldüğü söylenmişti ve Thor bu yüzdenher zaman kendini suçlamıştı. Amaşimdi, bu adaya yaklaşırken, annesinin

varlığını, onun, kendisini beklediğinihissetti.

Aniden büyük bir dalga gemiyihavaya kaldırdı ve Thor, okyanusunüstünde giderek daha da yükseldiğinihissetti. Dalga, bir tusunami gibi hızkazanarak, Thor’un adaya giden yoluhızla aşmasını sağladı.

Thor, adaya yaklaşırken, uçurumuntepesinde duran yalnız bir figür gördü.Bir kadındı. Uçuşan mavi bir elbisegiyiyordu, çenesini aşağıya eğmişti veavuçlarını yukarı kaldırmıştı.Avuçlarından yayılıp, bir şimşek gibifırlayan ışık tüm bedenini aydınlattı. Işıko kadar parlaktı ki, kadını görmeyeçalışan Thor, gözlerini korumak zorunda

kaldı. Kadının yüzünü net bir şekildegöremedi.

Ama onun, annesi olduğunu hissetti.En çok istediği şey, onun yüzünü görmekve ona benzeyip benzemediğiniöğrenmekti.

“Anne!” diye seslendi.“Oğlum,” diyen yumuşak bir ses

geldi bir yerden. Thor’un şimdiye dekduyduğu en nazik, en güven verici sesti.Onu tekrar duymak istedi.

Aniden gelen bir dalga gemiye çarptıve onu da kendisiyle birlikte suyabatırdı.

Thor irkilerek uyandı ve zorluklasoluyarak dimdik oturdu.

Şafak söküyordu ve etrafındakiLejyon üyelerinin hepsi derin uykudaydı.

Thor, rüyasını aklından bir türlüçıkaramadı: öyle gerçek gibiydi ki.

Yavaş yavaş kendine gelirken,bugünün o gün olduğunu fark etti.Yüzlüğün son günüydü. Hepsininkorkuyla beklediği o büyük gün.

Yüz gün önce buraya gelmiş olduğugünden yüz yıl daha yaşlı hissediyordu.Bunu başarmış olduğuna ve bugünün songünü olduğuna inanamıyordu. Buradageçirdiği zaman hayal gücünün bileötesine geçmişti. Her bir gün öncekindendaha zor olmuş, onu ve kardeşlerinizorlayan her bir eğitim gitgide çok dahayorucu olmuştu. İnsanlar tarafındanbilinen ve hatta bilinmeyen her silahlaçalışmayı öğrenirken, günler gitgidedaha da uzamıştı. Bataklıklardan

buzullara kadar, mümkün olan herarazide çalışmaya zorlanmışlardı.Kardeşlerinden birden fazlası pes etmişve küçük bir gemiyle evegönderilmişlerdi. Çoğu yaralanmıştı. İkitanesi, fırtınalı bir günde uçurumdandüşerek kazara ölmüşlerdi. Her türlüçileye birlikte katlanmışlar, canavarlarakarşı birlikte mücadele etmişler ve hertürlü hava koşulunda birlikte hayattakalmışlardı. Ada hiç affedici değildi vesıcaktan soğuğa ani dönüşler yaparaksadece iki mevsime sahip olduğunugöstermişti.

Thor, yanındaki Krohn ile birlikteotururken, bir parçası bu son gündenkorkuyordu ve sadece yatıp uykusunageri dönmek istiyordu. Ama bunu

yapamayacağını biliyordu. Bu son yüzgün onu farklı bir insana dönüştürmüştüve karşısına ne çıkarsa çıksınyüzleşmeye hazırdı.

Bekleyerek, sabahın ilk ışıklarıaltında oturmaya devam etti. Kısa birsüre sonra, hepsi kalkacak, hazırlanacakve son görevlerine yol alacaklardı. Amabunlar oluncaya kadar, ilk uyananolmanın ve sessizliğin tadını çıkarırken,sevmeye başladığı bu yerde güneşindoğuşunu son kez izleyebilirdi.

*

Ellerini beline koyan Thor,diğerleriyle birlikte kayalıklı dar sahiledurdu ve yeni mevsimin soğuğunu

hissederek, fırtına yüzünden köpürendenize baktı. Olumsuz hava koşullarınaalışmayı öğrenmişti, bedenine çarpanşiddetli rüzgâr yüzünden artıktitremiyordu bile. Parlayan gri gözleriyledenize baktı ve dayanıklı, sertleşmişhissetti. Gerçek bir erkek gibi hissetti.

Yanındaki silah arkadaşlarıylabirlikte, Yüzlüğün son sınavı için yolaçıkmak üzere hazırlanan kayıklarınyakınında duruyorlardı. Her zamankigibi memnuniyetsiz ve sert görünen Kolkaralarında yürürken, hepsi endişeylebekledi.

“Bu güne gelmeyi başaranlarınız,kendinizi tebrik etmek isteyebilirsiniz.Yapmayın. Önünüzde bir gününüz dahavar ve diğerlerini ayıran şey de bu

gündür. Eğer hayatta kalırsanız, birLejyon üyesi olarak geri döneceksiniz.Şimdiye kadar girmiş olduğunuz tümtestler, yapmak üzere olduğunuz şey içinbir hazırlıktı.”

Kolk durdu ve arkasını dönerek ufkuişaret etti.

“Ufuktaki o adada,” dedi, “ejderlerintopraklarından kovulmuş yalnız birejderha yaşıyor. Son yüz günü onungölgesinde yaşadık ve bize saldırmadığıiçin şanslıydık. Savaşçılar, bu yerdenkaçınmak için ellerinden geleni yaparlar.Biz bugün oraya bir ziyarettebulunacağız.

“Bu ejderha, büyük bir titizlikle birhazineyi koruyor. Kadim, altın birasayı… Onu, ininin derinliklerinde

sakladığı söyleniyor. Vadiyi bulmalı,içine girmeli ve asayı bularak onunlabirlikte buraya dönmelisiniz.”

Çocuklar gözlerine dolan korkuylabirbirlerine bakarlarken, gruptan gerginmırıltılar yükseldi. Böylesi açık birgünde bile gerçeküstü bir sisle kaplıolan uzaktaki adaya bakarken, Thor’unkalbi hızla çarptı. Enerjisini buradanbile hissedebiliyordu. Son yüz güniçinde güçleri gelişmişti ve enerjilerialgılama konusunda daha duyarlı halegelmişti. Adada korkunç, kadim ve ilkelbir yaratığın yaşadığını ve büyük birtehlikeye doğru yol aldıklarınıhissedebiliyordu.

“Herkes teknelere, kımıldayın!” diyeemretti Kolk.

Hepsi, kıyıdaki sularda çılgıncasallanan küçük kayıklara koştu. Her birkayık on iki çocuk alıyordu. Thor,yanındaki Krohn, Reece, O’Connor,Elden ve ikizlerle birlikte kayıklardanbirine atladı ve banklara oturarak birkürek kaptılar.

Kayıkları itilmeden önce, Thor,gözleri korkuyla dolu olan William’ınkıyıda durduğunu gördü. Onun burayakadar gelmeyi başarmış olmasınaşaşırmıştı. Ama şimdi, bu son sınav onuniçin çok fazla olabilirdi.

“Kayığa bin dedim!” diye bağırdıKolk, sahilde kalan tek çocuğun yanınakoşarak.

Gözleri kocaman açılmış olanWilliam, geriye kaçtı. “Özür dilerim,

efendim, ama bunu yapamam,” dedisessizce.

Çılgınca sallanan kayığında oturanThor’un yüreği sıkıştı. Yaşadıklarıbunca şeyden sonra, William’ın gittiğinigörmek istemiyordu.

“Tekrar söylemeyeceğim,” diyeuyardı Kolk. “Eğer şimdi o kayığabinmezsen, Lejyon’dan atılırsın.Yaptığın her şey boşa gitmiş olacak.Sonsuza kadar.”

William yerinde durdu ve başınısalladı. “Üzgünüm. Keşkeyapabilseydim. Yapamayacağım tek şeybu.”

“Bunu ben de yapamam,” dedi birisidaha.

Thor etrafına baktı ve yaşı büyükolan çocuklardan birinin kayıktanatladığını gördü. Çocuk, William’ınyanında durdu ve ikisi de başlarınıutançla yere eğdiler.

Alayla gülen Kolk, çocuklarıarkadan yakaladı ve öne doğru,diğerlerinden uzağa itekledi. Thor, onlariçin üzüldü. Küçük bir tekneyleHalka’ya geri gönderileceklerini vehayatları boyunca bu utancıtaşıyacaklarını biliyordu.

Thor, derin düşüncelere dalmadanönce, Lejyon komutanları kayıklarınarkasına geldi ve hepsini denize doğruitti. Thor, altındaki kayığın hareketettiğini hissetti ve saniyeler sonra,

diğerleriyle birlikte küreğini elinealmıştı.

Yol alırlarken, denizin dalgalarıgitgide daha da güçlendi ve kısa bir süresonra kıyıdan iyice uzaklaşarak, ejderininine yaklaştılar.

Thor, iyi bir görüntü yakalamayaçalıştı, ancak ada, daimi bir sislegizlenmişti.

“Orada yaşayan ejderhanın, herkahvaltıda bir adam yediğini duydum,”dedi O’Connor.

“Elbette böyle bir şeyi son günesaklayacaklardı,” dedi Elden. “Tam daburadan kurtulduğumuzu düşünmeyebaşlamışken.”

Reece, ufka doğru baktı.“Abilerimden, bu yerle ilgili hikayeler

duydum. Ejderhanın gücünün sınırlarınaerişilemez. Hepimiz birlikte savaşsakbile onu yenebilmemize imkan yok.Sadece dikkatli bir şekilde hareketetmeyi ve onu kışkırtmamayı ummakzorundayız. Ada yeterince büyük ve o dauyuyor olabilir. Yapmamız gereken tekşey, bugünden sağ çıkmak.”

“Peki ya böyle bir ihtimal var mı?”diye sordu O’Connor.

Reece omuzlarını silkti. “Geçmişyıllarda, tüm çocukların kurtulamadığınıduydum. Ama yeterince kurtulan olmuş.”

Akıntı hızlanıp, onları adayayaklaştırırken, Thor’un endişeleri arttı.Kürek çekmek iyice kolaylaşmıştı vekısa bir süre sonra adanın kıyı kesiminirahatça görebildi. Sonsuz şekil ve

büyüklükteki kırmızı kayalar, sankiyanıyorlarmış gibi parlıyorlardı.Yakutlardan oluşan bir plaj gibi, gözkamaştırıyorlardı. Thor, böyle bir şeyidaha önce hiç görmemişti.

“Orethist,” dedi Conval, kayalarabakarak. “Efsaneye göre, sevdiğin birineverirsen, onun hayatını kurtarır.”

Dakikalar sonra kıyıya vardılar veThor, diğerleriyle birlikte aşağıyaatlayıp, kayığı kayaların üstüne çekti.Ayaklarının altından çıtırtı sesleri geldi;çocuklar aşağıya baktılar ve parlayankırmızı kayaları ellerine aldılar.

Thor da aynısını yaptı. Taşı ışığadoğru tutarak inceledi. Sabah ışığında,nadir bir mücevher gibi parlıyordu.Gözlerini kapattı ve elindeki taşa

yoğunlaşırken bir esinti çıktı. Taşıngücünü tüm bedeninde hissedebiliyordu.Conval haklıydı; bu, büyülü bir taştı.

Diğer çocukların bir hatıra olarak,ceplerine taş doldurduğunu gördü; Thorda bir tane aldı ve cebine attı. Onun içinbir tane yeterliydi. Kendisinegerekmiyordu ve taşı vermek istediğisadece tek bir insan vardı: Gwendolyn.Tabi eğer geri dönmeyi başarabilirse.

Hepsi, dik uçurumun tepesine gidentek yolu tırmanmaya başladılar. Sis,uzağı görmeyi zorlaştırıyordu, ancakThor, uçurumun kenarına çıkan,neredeyse doğal bir merdivene benzeyenyosunla kaplı dar yolu görebildi.

Tek sıra halinde tırmanıyorlardı,okyanustan sıçrayan sular yolu

kayganlaştırırken ayakları kayıyordu.Kuvvetli bir rüzgâr üzerlerine çarpınca,Thor, dengesini korumak için mücadeleetti.

Sonunda, zirveye çıkmayı başardılar.Thor, diğerleriyle birlikte ejderin ininintepesinde durdu ve etrafına baktı.Görebildiği kadarıyla, ada koyu yeşil biryosunla kaplıydı ve üzeri sisleörtülmüştü. Tüyler ürpertici ve kasvetlibir yerdi. Thor, etrafa bakmaya devamederken aniden bir kükreme sesiduyuldu. Uzaktaki sisin içinde alevleryükseldi ve ardından tekrar kayboldu.Havada, sülfürle kül karışımı garip birkoku vardı. Krohn, inledi.

Thor, zorlukla yutkundu. Çocuklarbirbirlerine baktı, en cesurlarının bile

gözleri korkuyla doluydu. Birlikte birsürü şeyin üstesinden gelmişlerdi, amahiçbiri bunun gibi değildi. Gerçektenburadalardı. Bu, sadece bir eğitimdeğildi, artık ölüm kalım meselesiydi.

Hepsi, elleri kılıçlarında, kayganyosunun üzerinde yürüyerek, adadakiçorak arazilerden birine doğru yolakoyuldular.

Saatler gibi gelen bir süreninardından, bir tıslama sesi geldi veardından ses gitgide daha da büyüdü.Sonunda, bir şelalenin kenarına ulaştılar.Thor aşağıya doğru baktı; şelalesonsuzluğa dökülüyormuş gibigörünüyordu.

Şelalenin çevresindeki bir yoldanyürümeye devam ettiler ve şelaleden

gelen sular yüzünden ıslanmış olanbataklık bir araziden bata çıka geçtiler.Birbirlerini göremeyecekleri kadaryoğunlaşmış sis bulutları arasındailerlemeye devam ettiler. Birkaçdakikada bir ejderhanın kükremesiduyuluyordu ve ses gitgide daha dayükseliyormuş gibi görünüyordu. Thor,ne kadar yol yürümüş olduklarınıgörmek için dönüp arkasına baktı, ancaksis yüzünden hiçbir şey göremedi. Geridönmeyi nasıl başaracaklarını meraketmeye başladı.

Yürümeye devam ederlerken,Thor’un yanındaki Reece’in anidenayağı kaydı ve düşmeye başladı. Thor,yeni keşfettiği reflekslerini kullanarak,Reece’i düşmeden hemen önce

gömleğinden yakaladı ve geriye çekti.Öne çıkıp baktığında, Reece’in hayatınıkurtarmış olduğunu fark etti. Önlerinde,yüzlerce metre aşağıya uzanan büyük birgöçük vardı.

Reece, büyük bir minnettarlıklaThor’a baktı. “Sana borçlandım,” dedi.

Thor başını salladı. “Hayır.”Bütün çocuklar, yanlarına geldiler ve

büyük göçüğe baktılar.“Bu ne?” diye sordu Elden.“Bir kanyona benziyor,” dedi

Conval.“Hayır,” dedi Reece. “Değil.”“O halde ne bu?” diye sordu

Conven.“Bir ayak izi,” dedi Reece.“Ayak izi mi?” diye sordu Conven.

“Girintinin ne kadar dik olduğuna birbak. Ve şekline bak, kenarlarına. Bu,kanyon değil, arkadaşım. Bu, ejderhanınayak izi...”

YİRMİ İKİNCİ BÖLÜM

Sabah ışığı altında, Erec, arkadaşıBrandt de dahil olmak üzere Dük’ünşövalyeleriyle birlikte atını tırısakaldırdı. Mızrak dövüşünün yapıldığıalana doğru giderlerken, yolun ikitarafında coşkuyla tezahürat yapanbinlerce seyirci tarafından karşılandılar.

Mızrak dövüşleriyle geçen oldukçauzun bir yüz gün olmuştu ve Erec,bugüne kadar ki her yarışmayıkazanmıştı. Bugün, turnuvanın songünüydü ve herkes finali kutlamak içindışarıdaydı. Erec ise sadece tek bir şeyidüşünüyordu: Alistair. Kızın yüzü aklınakazınmıştı ve elindeki mızrağı sıkıcatutarken, onun için mücadele edeceğini

biliyordu. Eğer bugün kazanırsa,sonunda onu gelini olarak alabilirdi. Vekrallıktaki hiçbir adam tarafındanyenilmemeye kararlıydı.

Arenanın büyük kemerli kapısındangeçerlerken, binlerce seyircinintezahüratıyla karşılandılar. İnsanlarayağa kalktılar ve Erec içeri girerken,ellerindeki çiçekleri fırlattılar. Erec,gururunun kabardığını hissetti. Hayatını,dövüş becerilerine adamıştı ve herkesintezahürat yaptığı bu tür anlarda, tümemeğinin karşılığını aldığınıhissediyordu.

Atıyla birlikte alanın ortasına doğrugiderken, kalabalık gürültüyle haykırdı.Erec, etrafı askerleriyle çevrilmiş birhalde kalabalığın içinde duran Dük’e

döndü ve başını eğdi. Dük de yüzündekigülümsemeyle başını eğerek karşılıkverdi ve Erec, kenar çizgisine doğruilerledi. Kenar çizgisi boyuncasıralanmış olan yüzlerce şövalye vardı.Hepsi de farklı şekil ve renkte, farklızırhlar giyiyorlar, görkemli atlarsürüyorlar ve ilginç silahlartaşıyorlardı. Halka’nın her köşesindengelip burada toplanmışlardı, her grup birdiğerinden daha değişikti. Yıllardırbunun için eğitilmişlerdi ve turnuvamüthiş geçmişti. Ama Erec, hepsindençok daha iyiydi ve Alistair’i düşündüğüsürece, bugün de kazanmak için bir yolbulacağını biliyordu.

Bir borunun çalmasıyla birlikte, birikoyu yeşil, diğeri açık sarı giymiş olan

iki şövalyenin, ellerindeki mızraklarla,stadyumun iki ayrı ucundan birbirlerinedoğru harekete geçmesini izledi. Yeşilgiyen, sarılı olanı atından düşürdü vekalabalık çılgınca alkışladı.

Yarışlar birbiri ardına tamamlandıve şövalyeler elendi. Bir şampiyon olanErec’e, ilk tura son noktayı koyma onuruverildi.

Boru sesini duyduğu anda hiçtereddüt etmeden harekete geçti. En iyişövalyelerden biriyle eşleşmişti. Erec’iniki katı genişliğinde göğsü olan, siyahzırhlı iri yarı bir adamdı. Korkunç birsırıtışı olan bir ata biniyordu ve adamınmızrağı, Erec’inkinin iki katı kadargörünüyordu.

Fakat Erec, onun, kendisinikorkutmasına izin vermedi. Adamınzırhındaki göğüslüğe, başının duruşunave zırhının hareket edişine odaklandı.Adamın zayıf noktasını anında tespit etti.Sol omzunu indirme şekli onu elevermişti. Erec, son ana kadar bekledi,doğru noktayı hedef alarak mızrağınıkaldırdı ve birbirleriyle çarpışana kadaröyle tuttu.

Şövalye atının üstünden uçup, büyükbir gürültüyle yere düşerken, kalabalığınsoluğu kesildi.

Erec stadyumun diğer tarafına doğruilerleyip ikinci tur için sırasınıbeklerken, kalabalık sevinçle haykırdı.Sadece on iki tur kalmıştı.

Gün uzadıkça uzadı. Geriye bir avuçsavaşçı kalıncaya kadar, şövalyelerinmücadeleleri devam etti. Son on kişikaldığında bir boru sesiyle mola verildive Dük, insanlarına seslenmek için önedoğru çıktı. Erec de diğerleri gibi fırsatıdeğerlendirerek, miğferini çıkardı vezorlukla soludu. Elinde bir kova suylabir yaver çıkageldi ve Erec, suyun birkısmını içip geri kalanını başındanaşağıya boşalttı. Mevsim güz olmasınarağmen, saatlerce süren mücadeleyüzünden terden sırılsıklam olmuştu vezar zor nefes alıyordu. Şimdiden canınınyandığını hissediyordu, ama etrafındakidiğer şövalyelere baktığında, onlarınkendisinden çok daha kötü durumdaolduğunu görebiliyordu. Onlar,

kendisiyle aynı eğitimi almamışlardı.Hayatının her günü çalışmayı amaçedinmişti ve birini bile kaçırmamıştı.Yorgunluğa hazırlıklıydı. Bu adamlardeğildi.

Dük, kalabalığa doğru kollarınıkaldırdı ve herkesi susturdu. “Sevgilihalkım,” diye seslendi. “Eyaletlerimiz,krallığımızın sunacağı en güzel gelin içinyüz gün boyunca mücadele etmek üzereHalka’nın her bir köşesinden en iyişövalyelerini gönderdiler. Buradaki hersavaşçı bir kadın seçti ve bugün kimkazanırsa, seçtiği kadın kabul ettiğisürece, onunla evlenme hakkını eldeedecek. Finale kalan şövalyeler,yarışma, mızrak dövüşünden portatifsilahlarla yapılan dövüşe geçecek. Her

savaşçı bir silah seçecek ve hepsibirbiriyle mücadele edecek. Öldürmekyok, ancak diğer her şey serbest. Ayaktakalan son adam kazanır. Savaşçılar, iyişanslar!” diye bağırarak yerine geçti.

Erec, miğferini tekrar başına geçirdive yaverinin getirdiği silah arabasınabaktı. Hangi silahı istediğini zatenbiliyordu; silah belindeydi. Eski vegüvenilir gürzünü çıkardı. Ahşap sapıiki metre uzunluğundaydı ve ucundadikenli metal bir top vardı. Lejyon’dakigünlerinden beri bu silahı kullanıyorduve bundan daha iyi bir silah bilmiyordu.

Boru tekrar üflendi ve alanınortasında toplanan on adam anidenbirbirlerinin üzerlerine doğru koşmayabaşladılar.

Mavi gözleri ve açık sarı sakalıolan, miğfer takmayan iri yarı birşövalye, direk olarak Erec’i hedefledi.Elindeki sopayı şaşırtıcı bir hızlaErec’in kafasına doğru fırlattı.

Erec son saniyede eğildi ve sopauçup gitti.

Erec bu fırsatı kullanarak arkasınıdöndü ve gürzünün ahşap ucuyla adamınkafasına sertçe vurdu. Adam sendeledive bilincini kaybederek yere düştü—veyenilen ilk adam oldu.

Kalabalık, coşkuyla kükredi.Erec’in etrafındaki şövalyeler

mücadele ediyordu ve birkaçı kendisiniözellikle hedef alıyordu. Belli kiyenilmesi gereken bir adam olarakgörülüyordu. Bir tanesi elindeki

baltayla, diğeri baltalı kargıyla veüçüncüsü de bir mızrakla üzerine doğrugelirken, başını eğdi ve zikzaklar çizerekkoştu. Dük’ün birbirinizi öldürmemeyeçalışın uyarısı düşünüldüğünde bu çokfazla, diye düşündü Erec. Belli ki buşövalyelerin umurunda değildi.

Erec, kendini, birbiri ardında gelenşövalyelerle savaşırken buldu. Birisiuzun bir kargıyla vurdu ve Erec, kargıyıdüşmanının elinden alarak, saldırganınınzırhındaki zayıf noktaya saldırmak içinkullandı. Kargının ahşap sapıyla adamınensesine vurdu ve adamı yere serdi.

Ardından döndü ve kargını sivriuzunu sallayarak, tam kendisine çarpmaküzere olan bir mızrağı ikiye böldü.

Sonra tekrar döndü ve gürzünüsavurarak, başka bir saldırganın elindekihançeri düşürdü. Gürzün ahşap ucuylasertçe vurdu ve adamın burnunu kırarak,yere serdi.

Başka bir şövalye elindeki çekiçleharekete geçti, Erec eğildi ve zırhınıneldiveniyle adamın midesine sert biryumruk geçirdi. Adam çekicinidüşürerek, yere devrildi.

Şimdi Erec’in karşısında sadece birşövalye kalmıştı ve onlar birbirlerietrafında daireler çizerken, kalabalıkayağa kalkarak çılgınlar gibi haykırdı.İkisi de zorlukla nefes alıyordu.Çevrelerinde, başarısız olan diğerlerininbilinçsiz bedenleri yatıyordu.

Parlak kırmızı bir zırh giyen bu sonşövalye, Erec’in tanıyamadığı bireyaletten geliyordu. Üç uzun sivri ucuyladirgene benzeyen ve garip bir rengeboyanmış bir silah tutuyordu. Silahıdurmadan sallayıp duruyordu ve Erec’inodaklanmasını zorlaştırıyordu.

Adam aniden hamle yaptı ve Erec,gelen darbeyi son saniyede engelledi.Şiddetli bir rekabet içinde bir ileri birgeri hareket ederek mücadele ettiler.Erec, rakiplerinden birinin kanınabasarak kaydı ve dengesini kaybetti.

Erec, sırtüstü yere düştü ve rakibihiç vakit kaybetmedi. Dirgenini, Erec’inyüzüne doğru savurdu; Erec, darbeyiengelledi ve topuzunun ucuyla geride

tutmaya çalıştı. Bir süre bunu başardı,ama gücünü hızla kaybediyordu.

Kalabalığın soluğu kesildi.“TESLİM OL!” diye bağırdı rakibi.Erec, zihninde Alistair’in yüzünü

gördüğünde, gücünü kaybederek yerdeyatıyordu. Alistair gözlerinin içinebaktığında ve kazanmasını söylediğinde,yüz ifadesinin nasıl olduğunu gördü. Veaniden yeni bir güçle doldu.Kaybedemezdi. Bugün ve buradaolmazdı.

Son bir güç patlamasıyla, adamınönünden yuvarlandı ve dirgeni çekerek,yanındaki toprağa sapladı. Tekraryuvarlandı ve şövalyenin midesinesertçe tekme attı. Şövalye dizlerininüstüne düştü ve Erec ayağa kalkarak,

adamı devirinceye kadar tekrartekmeledi.

Kalabalık coşkuyla haykırdı.Erec, hançerini çekti, yere çöktü ve

adamın boğazına dayadı. Şövalyeanlayıncaya kadar, hançerin ucunuadamın boğazına doğru ittirdi.

“TESLİM OLUYORUM!” diyebağırdı şövalye.

Kalabalık sevinçle bağırdı.Erec, zorlukla nefes alarak yavaşça

ayağa kalktı.Şimdi aklında sadece tek bir şey

vardı.Alistair.

YİRMİ ÜÇÜNCÜ BÖLÜM

Thor, bir kanyon büyüklüğündekiayak izine korkuyla baktı. Aşağıdaki sisdağılırken, bir şeyi fark etti. Bir mağaravardı ve Thor, içinde bir şeyinparladığını gördü. O şey tekrar parladı,sonra sisin içinde kayboldu.

“İşte,” dedi Thor, işaret ederek.“Şunu gördünüz mü?”

Çocukların hepsi gözlerini kısarakbaktı.

“Ben bir şey görmüyorum,” dediElden.

“Bir şeyin parladığını gördüm,” dediThor.”

“Asa olabilir,” dedi Reece.

Düzinelerce Lejyon üyesi sisleriniçinden çıktı ve içlerinden birikanyondan aşağıya inmenin bir yolunubuldu. Thor ve diğerleri de takip etti,Krohn da yanlarındaydı. Hepsi tek sırahalinde aşağıya inmeye başladılar.

Yol gitgide biraz daha dikleşti veejderhanın ayak izinin derinliklerinedoğru inerken, Thor, kendini canhavliyle tutunmaya çalışırken buldu.

Sonunda dibe ulaştılar ve Thor,tekrar nasıl çıkacaklarını merak ederekyukarı baktı.

Aşağıdaki yer ince, siyah bir kumlakaplıydı ve yürürlerken, ayakları kumuniçine batıyordu. Bir süredir ejderhanınkükremesi duyulmamıştı ve her yerürkütücü derecede sessizdi. Mağaranın

girişine doğru yol alırlarken, hepsitetikteydi. Sis dağıldı ve mağara tekrargörünür hale geldi.

“İşte, orada!” diye bağırdı Thor.Bu sefer, içeriden gelen parıltıyı

diğerleri de gördü.“Görüyorum,” dedi Reece.Mağaraya doğru ilerlerlerken, sis

geri döndü ve Thor, giderek artanuğursuz bir duyguya kapıldı. Ejderhanınininin derinliklerine giderlerken,izleniyormuş gibi bir hisse kapıldı.Asayı bulabilmek ve biran önce dışarıçıkabilmek için dua etti.

Thor, tanıdık bir çığlık sesi duydu vebaşını gökyüzüne doğru çevirdi;yükseklerde uçan Estopheles’i görünceheyecanlandı. Onu son gördüğünden beri

ne kadar zaman geçmiş olduğunubilmiyordu. Onun burada ne aradığınımerak etti. Sanki kendisini uyarıyormuşgibi bir hisse kapıldı.

Estopheles daireler çizerek, tekrarçığlık attı.

Lejyon üyelerinin büyük bir kısmımağaranın önünde birleşirlerken, Thoröne çıkarak, yol gösterdi. İçeriyegirdiklerinde tüm dünya karardı,tavandan buzlar sarkıyordu. İçeridedamlayan suların ve çırpınan yarasalarınsesi vardı. Mağaranın içinde dahaderinlere doğru ilerlerlerken, Lejyonüyelerinin fısıltıları duvarlardayankılandı. Mağarayı aydınlatan tek şey,girişten çok da uzakta olmayan tek birobjeden çıkan parlak ışıktı.

Sis dağılır gibi olduğunda, Thor,nihayet ne olduğunu gördü ve hepsininsoluğu kesildi.

Karşılarında dimdik duran şey, altınasaydı. Yaklaşık üç metre uzunluğundakiasa, sise rağmen mağaranın büyük birkısmının görülmesini sağlayan parlak birışık saçıyordu. Tüm Lejyon üyeleri huşuiçinde durdular. Thor, durduğu yerdenbile asadan yayılan yoğun enerjiyihissedebiliyordu.

“Önce sen gördün,” dedi Reece,Thor’a. “Sen al. Lejyon için geri götür.”

Diğerleri arkasından takip ederkenöne çıkan Thor, rahatlamış hissetmesigerektiğini biliyordu. Asayı bulmuşlardı.Artık geri dönebilirlerdi. Ama nedense,mağaranın derinliklerine doğru

ilerlerken kendisini çok daha gerginhissediyordu. İçinden bir ses, tehlikeninkucağına doğru ilerlediklerinisöylüyordu.

Ancak tüm çocuklar onu izlerken,geri dönebilmesi pek de mümkündeğildi. İleriye doğru yürüdü, uzandı veasayı aldı. Asayı tutar tutmaz, bedeniniheyecan verici bir ürperti sardı. Şimdiyekadar dokunduğu en güçlü ve en güzelşeydi.

Mağaradan çıkmak için acele edençocuklar, asayı daha iyi bir şekildegörebilmek için Thor’un etrafındatoplandı. Havada büyük bir rahatlamavardı; görevleri sona ermişti. Artık evegeri dönebilirlerdi.

Ancak dışarı çıktıkları an, dünyalarıdeğişti. Aniden, insanı dehşete düşürenbir kükreme sesi duyuldu ve Thor, başınıkaldırıp yukarı baktığında, hayatının enkorkunç manzarasıyla karşılaştı.

Ejderha. Kanyonun tepesinden başınıkaldırdı ve aşağıdaki gruba baktı. Thor,bunun gerçek mi yoksa bir kabus muolduğunu merak etti. Daha önce gerçekbir ejderha görmemişti—ve göreceğinide hiç düşünmemişti. Şimdiye dekgörmüş olduğu en büyük ve en korkunçşeydi. Uzun boynunu kaldırıp tepedenonlara bakarken, kocaman kafası,üzerlerine bir gölge düşürerek güneşiengelliyordu. Kırmızımsı-yeşil renktekitek bir pulu bile Thor’dan daha büyüktü—ve bedeni binlercesiyle kaplıydı.

Ejderha, her biri elli adambüyüklüğünde olan ön bacaklarınıkaldırdığında, Thor, bir ağaç kadar uzunve bir kılıç kadar keskin olanpençelerini gördü.

Ancak en korkutucu olan kısmıyüzüydü. Uzun ve dar bir çenesi vardı.Açık olan ağzının içindeki, her biri birev büyüklüğünde olan sıra sıra dişler,Thor’un o güne kadar görmüş olduğutüm silahlardan çok daha keskindi.

Ejderha başını geriye atıp kükredi veçıkan ses, bir adamı ikiye ayırmayayetecek kadar kuvvetliydi.

Lejyon üyelerinin her biri elleriylekulaklarını kapattı ve hala asayı sıkıcatutan Thor da aynısını yaptı. Yeryerinden oynadı ve Thor, sanki başı

çatlayacakmış gibi hissetti. Krohn dahuzursuzlanarak hırladı.

Kükremesi sona eren ejderha, başınıeğdi, boğazını geriye çekti, ağzını açtı venefesini üfledi.

Kanyonun duvarlarında uğuldayanateş, bir kasırga şiddetiyle aşağıyayağdı. Ejderha boynunu hareketettirirken, ağzından çıkan ateş etrafayayıldı—ve Thor da çığlıkları işte o anduydu.

Diri diri yanan Lejyon üyelerindenbirkaçı, çektikleri korkunç acıylahaykırdı. Thor, diğer çocuklarla birliktecanını kurtarmak için kaçmadan önce,çaresizce izledi.

Ejderha tek bacağını yere indirdi veayağı zeminle buluştuğunda, kanyon

büyüklüğünde başka bir delik açtı.Çıkan sarsıntı o kadar fazlaydı ki Thorve Lejyon üyeleri, en az on metre havayafırladılar. Thor, yan tarafına doğru sertçedüştü ve birkaç kez yuvarlandı.

Ardından ayağa fırlayarak yukarıbaktı ve çocukların geri kalanı kaçarken,ejderhanın gitgide yaklaşmakta olduğunugördü. Büyük çocuklardan birkaçıharekete geçti. İçlerinden, uzun bir halatve kanca taşıyan bir çocuk, halatı birkaçkişiye dağıttı ve kısa bir süre içindeejderhanın etrafında daireler çizerek,bacaklarını bağlamaya çalıştılar.

Cesurca bir hareketti. Çocuklar hızlave korkusuzca hareket ederek, halatıejderhanın bacaklarına iki kere dolamayıbaşardılar. Bir sonraki adımını atarken,

ejderhanın takılıp düşmesinibekliyorlardı.

Ancak ejderha, sadece aşağıya bakıphalatı koparıp attığında, dehşetedüştüler. Ardından ayağının birinikaldırdı ve tekrar yere indirerek, büyükçocuklardan birkaçını ezdi. Diğerçocukları pençeleriyle ikiye ayırdı.

Thor, gelen darbeye yakalananO’Connor’ı dehşet içinde izledi;ejderhanın pençesinden kurtulmuştu,ancak bu, havaya fırlayıp kanyonunduvarına çarpmasına engel olmamıştı.Thor, onun ölmemiş olması için dua etti.

Tüm seçenekleri tükenen diğerçocuklar tekrar kaçmaya başladı veThor, hemen bir şeyler yapmak zorundaolduğunu biliyordu. Böyle giderse,

dakikalar içinde hepsi ölmüş olurdu. Bukanyondan çıkmanın bir yolu yoktu veejderha onları tuzağa düşürmüştü.

Etrafındaki herkes koşmaya devamederken, Thor cesaretini topladı vedurdu. Çukurun ortasında durdu veejderhayla karşı karşıya geldi. Kalbihızla çarpıyordu ve bunun, ölmesianlamına gelebileceğini biliyordu—ancak yapmak zorundaydı.

Argon’un öğretmiş olduğu her şeyihatırlamaya, sahip olduğu ruhani gücünüçağırmaya çalıştı. Eğer doğuştan gelenherhangi bir gücü varsa, şimdi ondanyararlanmanın tam zamanıydı. Şimdi onaen çok ihtiyaç duyduğu andı.

Ejderha aniden durdu ve Thor’aodaklandı. Kendisine meydan okunduğu

için öfkelenmiş gibi, başını geriye atıpkükredi ve o anda Thor, diğerleriylebirlikte kaçmış olmayı diledi.

Orada yalnız başına durupejderhayla yüzleşen Thor, tek elinikaldırdı. Bu canavarla mücadele etmekiçin, sahip olduğu doğaüstü güçler herneyse onları kullanmaya kararlıydı.

Lütfen, Tanrım. Lütfen.Ejderha boğazını geri çekti, ağzını

açtı ve alevlerini Thor’a doğru fırlattı.Thor, bunun işe yaraması için dua

ederek, açık avcunu ejderhayadoğrultmaya devam etti.

Alevler etrafına yağmaya devamederken, Thor, avcundan çıkan bir enerjikalkanıyla sarıldığını görerek şaşırdı.

Alevler ona zarar vermeden, yanındangeçip gidiyordu.

Diğer çocuklar da durdu ve izledi.Ejderha sinirlendi. Ayağını kaldırdı

ve Thor’u ezmek için hazırlanarak,tekrar yere indirdi.

Fakat Thor, avcunu doğrultmayadevam etti ve ejderhanın ayağı aşağıyaindiğinde, onu kafasının birkaç metreüstünde durdurmayı başardı.

Canavarın gücünü, kendisiniöldürmek için duyduğu yoğun arzuyuhissedebiliyordu. Canavarı belli birmesafede tutmak için sahip olduğu tünenerjiyi harcarken, tüm bedenititriyordu. Ancak daha fazla tutamazdı.

Sonunda, daha fazla devamedemeyen Thor, enerji kalkanını serbest

bıraktı ve kaçtı. Bu sırada, ejderhanınayağı yere indi ve toprağın içine daldı.

Öfkelenen ejderha kükredi.Diğer Lejyon üyeleri durdu ve huşu

içinde seyretti.Her zamankinden çok daha öfkeli

olan ejderha, Thor’a doğru hücum etti.Onu bütünüyle yutmayı hedefleyerek,ağzını kocaman açtı ve dalışa geçti.

Thor, içinde yükselen bir ısı hissettive gücünü tekrar çağırdı. Bu kez gücünüzıplamak için kullandı ve ejderhaeğildiğinde, başının üzerinden atlayıp,sırtına bindi.

Ejderha onu üzerinden atmayaçalışırken, can havliyle pullarınatutundu. Bir dağa binmek gibiydi.Ejderhanın enerjisini hissedebiliyordu

ve bu şimdiye dek hissetmiş olduğu engüçlü şeydi. Ejderhanın enerjisiniyönlendirmek için gücünü kullandı.Ejderhanın zihnine, uçup gitmesiningörüntüsünü yerleştirdi.

Ve ejderha da tam olarak bunu yaptı.Aniden kalktı ve kanyonun dışına

uçtu. Ejderha uzaklara uçmaya devamederken, Thor, onun zihnini kontrol etti.Daha yükseğe tırmanıp daha hızlıuçarlarken, yüzüne çarpan rüzgâr vesisin içinde can havliyle tutundu. Kısabir süre sonra, toprak sadeceaşağılarındaki bir leke gibi göründü.

Thor, ejderhayı denize doğruyönlendirdi ve uçmaya devam ettiler.Sözünü dinlemesi için dua ederek,

ejderhaya alçalmasını ve kıyıyayaklaşmasını fısıldadı.

Ejderha söyleneni yaptı. Kıyınınüzerinden uçarlarken, Thor eline geçenfırsatı kullandı. Nefesini tuttu vebaşarmayı umarak, ejderhanın sırtındanatladı.

Çalkantılı denizin derinliklerinebattı. Soluk soluğa suyun yüzeyine çıktıve denizin üzerinden uçarak uzaklaşanejderhayı izledi.

Kalan son gücüyle kıyıya doğruyüzdü ve kumların üzerine yığıldı. Asahala elindeydi. Buna inanamıyordu.

Başarmıştı.

YİRMİ DÖRDÜNCÜBÖLÜM

Çıplak bir şekilde yere zincirlenmiş

bir düzine hizmetçi kızla etrafı çevrilmişolan Andronicus, tahtında oturuyordu.Karşısında sergilenen eğlenceyiseyrederken, kızların bir kısmıserinlemesi için yelpaze sallıyor, birkısmı da ağzına meyve veriyordu. Büyüktaht odasının dairesel zemininde, geceoyunları başlamıştı.

Saygılarını sunmak içinİmparatorluk’un her köşesinden gelmişolan yüzlerce insan, odanın içineyayılmıştı. Birkaç gecedir yaptıkları gibieğleniyorlardı—bu odada dansediyorlar, içki içiyorlar ve uyuşturucu

kullanıyorlardı. Hürmet etmekistedikleri için gelen mevki sahibiinsanların oluşturduğu bitmek bilmeyenbir akım vardı. Eğer gelmeselerdi,Andronicus’un orduları onları anındaezerdi. Bu geceki eğlencenin merkezindeolan bu oyunlar, içerek ve ziyafetçekerek geçirdikleri uzun bir gün içingüzel bir tamamlayıcıydı.

Gecenin ilk oyunu her zaman enheyecan vericisi olurdu ve bu da istisnadeğildi. Üç boynuzu, kocaman bir çenesive uzun dişleri olan kocaman birSpokebull bulmuşlardı ve onu, aslanabenzeyen ve kanatları olan büyük birLivara ile eşleştirmişlerdi. Ringiniçinde, Spokebull kükreyerek Livara’nınüstüne hücum etti ve Livara da karşılık

verdi. İyi bir dövüş olacak gibigörünüyordu.

Her biri öfkeli olan iki yaratıkortada buluştu ve hırlayarak dişlerinibirbirlerine geçirdiler. Yere düşüpyuvarlandılar ve oda, yaratıklarınşiddetli hırıltısıyla doldu. Saniyeleriçinde, odanın her yeri kan ve salyaylakaplanmıştı. Karışımın bir kısmı kapınınarasından fışkırıp yüzüne çarpıncaheyecanlanan Andronicus, gülümsedi.Canlanmış bir halde uzandı ve çıplakkızlardan birini tutarak kucağına çekti.Kız ne olduğunu anlayamadan, büyüksivri dişlerini uzattı ve kızın boynunageçirdi.

Sıcak sıvının boğazından aşağıyaaktığını hissederek, acıyla feryat eden

kızın kanını içti ve kıpırdamayı kesenekadar kızı sıkıca tuttu. Sonunda, kızkollarında öldü ve onu kucağındabırakarak elinin tersiyle ağzını sildi.Yeni ölmüş bir bedeni kucağındatutmaktan daha fazla keyif aldığı bir şeyyoktu. Gerçekten de bu gece harika birgeceye dönüşüyordu.

Acı verici bir uluma duyuldu vehayvanlardan biri diğerini yere sererken,kalabalık bağırarak ayağa fırladı.Andronicus da ayağa kalktı veSpokebull’un yenmiş olduğunu gördü.

Bir görevli sıradaki mücadeleyehazırlanmak için kapıyı açtığında,kalabalık neşeyle tezahürat etti.

Ancak bir şeyler yanlış gitti;öfkelenen Spokebull, görevliye saldırdı.

Adam yeterince hızlı bir şekildekaçamadı ve yaratık pençelerini adamınmidesine geçirerek, adamı arenanınetrafındaki kafese fırlattı. Kalabalık,adama yarım etmek yerine zevk içindebağırdı.

Ellerinde mızraklar olan üç görevlidaha içeri girdi ve canavarı belli birmesafede tutarak, iş arkadaşlarınayardım ettiler. Canavar, mızrakları ısırıpkırarak, görevlilere saldırdı—ta kielinde büyük çift başlı balta olan başkabir görevli öne çıkana kadar. Adamtemiz bir vuruşla, canavarın kafasınıkesti. Kanlar fışkıran ceset yere yığıldıve kalabalık heyecanla kükredi.

Ortalığı temizlemek için birkaçgörevli daha içeri koştu ve arenanın

diğer ucundaki bir kapı açılarak, sonrakitur için iki hayvan daha içeri sokuldu.Bu iki hayvan aynıydı. Gergedanabenziyorlardı, fakat bir gergedanın üçkatı büyüklüğündelerdi. İnleyen vehırlayan hayvanların her biri arenanın ikiayrı ucuna yönlendirildi. Ellerindehalatlar olan dört görevli tarafından zarzor zapt edilebiliyorlardı.

Cesetler kaldırılıp kapı kapandığıanda, bir düdük sesi duyuldu vehavanlar serbest bırakıldı. Hiçduraksamadan birbirlerinin üstüneatladılar, sahanın ortasında kafa kafayatokuştular. Demir gibi sert olan derileribirbirine çarptığında korkunç bir gürültükoptu ve tüm oda sallandı.

Kalabalık sevinçle haykırdı.

Taze cesedi hala kucağında tutanAndronicus, oyunların tadını çıkararakyavaşça yerine oturdu. Bu gecebeklediğinden de iyi geçiyordu ve ruhhali, uzun zamandır hiç bu kadar iyiolmamıştı.

“Efendim, affedersiniz,” diyen birses geldi.

Andronicus, ulaklarından birininyanında durduğunu ve kulağınafısıldadığını gördü.

“Eğlencenizi yarıda kestiğim içinbeni affedin, efendim, ama önemlihaberler getirdim.”

“Konuş o halde,” diye hırladıAndronicus, adamı görmezden gelmeyeçalışarak. Duyacağı şey her neyse,

keyfini bozacağına dair bir hissi vardı.Ve bunu istemiyordu.

“McCloud ordularının, Halka’nındiğer yarısını işgal ettiğine dairsöylentiler yayıldı. Casuslarımızınsöylediğine göre, MacGil krallığı birkaçgün içinde istila edilecekmiş veHalka’yı McCloudlar yönetecekmiş.”

Öfkesini belli etmeyen Andronicus,yeni bilgiyi kabul ederek yavaşça başınısalladı, ardından ayağa kalkarak ulağıyakaladı ve adamı insanüstü bir güçleodanın karşı tarafına fırlattı. İçbölgelerden gelen, küçük ve çelimsiz biradam olan ulak, çığlık çığlığa havayauçtu ve tel örgüyü aşıp vahşi hayvanlarınarasına düştü.

Ürken iki hayvan birbirleriniparçalamaya ara verdi ve ulağa doğrudöndü. Birlikte, çığlık atarak kaçmayaçalışan ulağın üzerine doğru koşmayabaşladılar. Ancak adamın kaçacak biryeri yoktu. Arenadan çıkmaya çalışarakduvara tırmanırken, hayvanlardan biriboynuzunu sırtına geçirdi ve adamıkafese mıhladı.

Ağzından kanlar fışkıran ulak çığlıkattı ve ölürken, tırnaklarıyla duvaratutundu.

Zevkle haykıran kalabalık ayağafırladı.

Andronicus, aldığı haberleridüşündü. Gerçekten de moralibozulmuştu. Şu McCloud kralı ona karşıgelmişti. Kanyon’u geçmesine izin

vermemiş ve MacGiller’e birliktesaldırma teklifini kabul etmemişti. Kral,Andronicus’un tahmin ettiğinden çokdaha dik başlı çıkmıştı. Andronicus’unerişemeyeceği bir yerdeydi. VeAndronicus, kontrol edemediğişeylerden nefret ederdi.

Andronicus, böyle bir anıbeklemişti. Halka, tüm İmparatorlukiçinde beladan başka bir şey değildi,geriye kalan tek özgür bölgeydi.Andronicus, bunu değiştirmeyekararlıydı. Neredeyse İmparatorluk’unher köşesini ele geçirmişti ve Halka’yıişgal etmeden zaferi tamamlanamazdı.

Bu tarz haberler için aklında yedekbir plan vardı ve bunu hareketegeçirmenin zamanı gelmişti.

Aniden ayağa kalktığında, tüm odadaonunla birlikte ayağa kalktı ve önündeeğildi. Genç kızın artık soğumuş olancansız bedenini yere fırlattı. Odanınkarşısına doğru yürüdü ve sadıkdanışmanları da onu takip etti. Aksisöylenene kadar, nereye gittiğinisorgulamamaları ve onu itaatkar birşekilde takip etmeleri gerektiğinibiliyorlardı.

Andronicus odadan çıktı ve kalesininkoridorlarına girerken, adamları da onuyakından takip etti.

Öfkeyle burnundan soluyarak,kalenin derinliklerindeki işkenceodalarına doğru yürüdü. Koridorlar,daire şeklindeydi ve kare, demir birkapıya ulaşıncaya kadar, meşalelerle

kaplı koridorlarda dönerek yürümeyedevam etti. Geldiğini gören üç görevli,başlarını eğerek, aceleyle kapıyı açtı.

Kapı arkasından kapatılırken,Andronicus içeriye girdi.

Odada, yıllar önce McCloudgemilerinde yakalanmış olan, McCloudkrallığına mensup iki mahkum vardı.Andronicus, adamları inceledi. Karşıduvara zincirlenmişlerdi, elleriyleayakları bağlıydı ve yaşlanmış gibigörünüyorlardı. Adamları bu gibi anlariçin yıllardır burada tutuyordu, onları açbırakıyor, günde bir kez işkence ederektamamen kırılmalarını sağlıyordu. Şimdionları kullanmanın, bir ömür boyuncabeklediği cevapları almanın zamanı

gelmişti. Sadece tek bir şansı vardı veonu da iyi kullanmalıydı.

Andronicus duvardan keskin birkanca alarak adamlardan birine yaklaştıve kancayı adamın boğazına dayadı.Adamın derisi delininceye kadar,kancanın ucunu yukarı doğru bastırdı.

Acı içinde bağıran adamın gözleriyaşlarla doldu. “Ne istiyorsun?” diyebağırdı adam.

Andronicus gülümsedi. “Kanyon,”diye hırladı, yavaşça. “İstediğim cevabıvermen için tek bir şansın var. Kanyon’unasıl geçeceğiz? Bunun sırrı ne? Enerjikalkanı nedir? Kim kontrol ediyor?”

Terleyen adam birkaç kez gözlerinikırpıştırdı. “Bilmiyorum,” dedi. “Yeminederim—”

Andronicus, hiç de iyi bir ruh haliiçinde değildi; silahı yukarı kaldırdı veadamın kafasını kesti. Bir an sonra,adamın başı bedeninden ayrıldı ve yereyuvarlandı.

Andronicus, duvara zincirlenmişolan diğer mahkuma baktı. Adam birkaçkez gözlerini kırpıştırdı; Andronicuselindeki kancayla kendisineyaklaştığında titreyerek inlemeyebaşladı.

“Lütfen!” diye haykırdı, “lütfen, beniöldürme! Lütfen, sana yalvarıyorum!”

Andronicus, adamın yanına geldi vekancayı boğazına dayadı. “Soruyubiliyorsun,” dedi. “Cevaplamayıseçebilirsin. Cevaplamazsan, arkadaşınakatılırsın. Üç saniyen var. Bir, iki—”

Kancayı kaldırmaya başladı.“Tamam!” diye bağırdı adam.

“Tamam! Söyleyeceğim! Sana her şeyianlatacağım!”

Andronicus, yalan söyleyipsöylemediğini anlamak için adamıyakından inceledi. Bu konuda uzmandı.Adamın gözbebeklerinin içinebaktığında, doğruyu söylediğini gördü.

Rahatlayarak gülümsedi. Sonunda,Halka onun olacaktı.

YİRMİ BEŞİNCİ BÖLÜM

Bu soğuk sonbahar gününde,Gwendolyn kalenin üst siperlerindedurdu ve muhteşem kırlara baktı. Tarımalanları hasatçılarla dolmuştu,düzinelerce kadın, sepetlerin içinimeyvelerle dolduruyorlardı. Etrafındakiher şey değişiyordu. Yapraklar sayısızrenklere bürünmüştü. Her sonbahardaolduğu gibi, iki güneş de değişiyordu.Şimdi sarı ve mor rengindeparlıyorlardı. Muhteşem bir gündü veGwendolyn önündeki manzarayabaktığında, dünyadaki her şeyyolundaymış gibi görünüyordu.

Babasının ölümünden beri ilk defa,iyimser hissediyordu. Şafaktan önce

uyanmış ve Lejyon’un dönüşünü haberveren çanların çalmasını beklemişti.Saatlerce bekleyerek, ufuk çizgisinebakmıştı ve gün doğarken, onlarıkarşılamak üzere geçit töreninihazırlamak için aşağıdaki sokaklardaoluşmaya başlayan kalabalığıgörebiliyordu.

Heyecandan Gwen’in ağzıkulaklarına varıyordu. Bugün, Thor’ungeri döneceği gündü.

Gün doğana kadar dakikalarısayarak, tüm gece ayakta kalmıştı.Sonunda bu günün geldiğineinanamıyordu. Bugün, Thor dönüyordu.Sonunda her şey yoluna girecekti.

Aynı zamanda, Kendrick idamedilmemiş olduğu için sevinçliydi. Her

nasılsa, annesiyle yaptığı görüşme işeyaramıştı. Hala zindanda olmasından hiçmemnun değildi ve her gün onu dışarıçıkarmanın yollarını arıyordu, amaşimdilik, en azından onun hayattakalmasını sağlayabilmişti.

Babasını kimin öldürdüğünükanıtlamaya kararlıydı, ancak son yüzgün içindeki tüm çabalarına rağmenherhangi bir ipucu bulmakta başarılıolamamıştı. Godfrey’in çabaları daçıkmaza girmişti. Her ikisi de herfırsatta engellenmişti. Gwendolyn,Gareth’ın dikkatli bakışları altındakendini giderek daha çok tehdit altındahissediyordu; günler geçtikçe kaleniniçinde kendini daha az güvendehissediyordu. Gareth’ın suikastçısının,

yanağında bıraktığı yarayı düşünürkenirkildi; güneş ışığı altında bakılmadığısürece görülmesi pek mümkün değildi,sadece bir çizik gibi görünüyordu—ancak yine de oradaydı. Aynaya herbaktığında, yarayı görüyor ve olanlarıhatırlıyordu. Yakında bir değişiklikyapmak zorunda olduğunu biliyordu.Gareth, her geçen günle birlikte aklınıbiraz daha kaçırıyordu ve neleryapabileceğini bilmek imkansızdı.

Ancak şimdi Thor dönüyorken,küçük erkek kardeşi Reece de dahilolmak üzere tüm Lejyon evde olacağıiçin, kendini artık yalnızhissetmeyecekti. Havada değişim kokusuvardı ve mevcut durum aynıkalmayacaktı. Abisini serbest bırakmak

için bir yol bulmasının an meselesiolduğunu hissediyordu. Ve en önemlisi,artık Thor ile birlikte olabilirdi. Songörüşmelerinden beri annesiylekonuşmamıştı ve tekrar konuşacağı daşüpheliydi; en azından artık Thor’laarasında bir engel olmayacaktı.

Gwen ufka baktı. Uzaklarda,Kanyon’un ötesinde, okyanusun ufak birpırıltısını gördü ve yelkenliden herhangibir iz olup olmadığını görmek için baktı.Onları bu kadar uzaktan görebilmesininçok iyimser bir düşünce olduğunubiliyordu ve gemileri gelmiş olsa bileönlerinde hala yarım günlük bir yolvardı. Ancak gözlerini oradanayıramıyordu. Çevresindeki tüm çanlarçalmaya başladı. Bugün için en güzel

beyaz ipek elbisesini giymişti. Birparçası, Thor’un, kendisini buradan,kaledeki tüm dalaverelerdenuzaklaştırmasını, güvende olabileceğibir yere götürmesini istiyordu. Başka biryerde onunla birlikte yeni bir hayatabaşlamak istiyordu. Ne yapmasıgerektiğini veya nereye gideceğinibilmiyordu. Ancak hayatına baştanbaşlaması gerektiğini biliyordu.

“Gwendolyn?” diyen bir ses geldi.Düşüncelerinden sıyrılarak arkasını

döndü ve birkaç metre uzakta bir adamındurduğunu görerek şaşırdı. Adam gizliceyaklaşmıştı ve daha da kötüsü, adam,Gwen’in hiç hoşlanmadığı biriydi.Ayrıca adam değil—bir çocuktu.

Alton. İkiyüzlülüğün, aristokrasinin,burayla ilgili yanlış olan her şeyin yüzbulmuş haliydi.

Boynuna taktığı fular ve üzerindekiaptalca kıyafetiyle son derece kendindenemin ve kibirli bir şekilde oradaduruyordu ve Gwen, ondan herzamankinden daha çok nefret ediyordu.Bir adamda nefret ettiği her şey ondavardı. Neredeyse ayrılmalarına nedenolarak, Thor’la ilgili söylediği yalanlaryüzünden ona hala kızgındı. Onu birdaha görmemeye yemin etmişti.

Şimdiye kadar da başarılı olmuştu.Onu son gördüğünden bu yana aylargeçmişti ve Alton’un, karşısına çıkmacesareti gösterdiğine inanamıyordu.Muhafızları atlatıp, buraya kadar nasıl

gelmiş olduğunu merak ediyordu.Kraliyet ailesinden olmasıyla ilgilisaçma bahanesini kullanmış vemuhafızlar da ona inanmış olmalıydı.Yalan söylerken bile son dereceinandırıcı olabiliyordu.

“Burada ne arıyorsun?” diye sorduGwen.

Alton, Gwen’e doğru bir adım attı.Bu tek adım bile Gwen için çok fazlaydı.Aralarında sadece birkaç metre vardı veGwen, bedeninin gerildiğini hissetti.

Gwen’in düşmanlığını fark etmeyenAlton gülümsedi. “Sana ikinci bir şansvermeye geldim,” dedi.

Gwen, Alton’un saçmalığınakahkahalarla güldü. “Bana mı? İkincibir şans mı?” diye sordu, inanamayarak.

“Sanki bir şeye başlamak için bir şansistiyormuşum gibi. Hem sen kimoluyorsun da birine şans veriyorsun?Bunu yapacak biri varsa o da benim.Ama dediğim gibi, şans verilecek birşey yok. Sen, benim için bir hiçsin. Bunuasla kabul etmeyecekmiş gibigörünüyorsun. Hayaller dünyasındayaşıyorsun.”

Alton öfkeyle homurdandı. “Birkadın, bir adama karşı güçlü duygularhissettiğinde anlarım. Bazen bunu inkaredebilir, bu nedenle düşüncesiz sözleriniçin seni affediyorum. Küçük birerçocuk olduğumuz zamanlardan beri,birbirimize ait olduğumuzu biliyorsun.Buna karşı koymayı deneyebilirsin,

ancak bizi hiçbir şeyin ayıramayacağınısen de biliyorsun.”

Gwen kahkaha attı. “Bizi ayırmakmı?” diyerek alay etti. “Sen gerçektenhastasın. Biz asla birlikte olmadık. Aslada birlikte olmayacağız. Thor hakkındayalan söylemeye nasıl cüret edersin!”diye bağırdı.

Alton sadece omuzlarını silkti. “Osadece halktan biri. Kimin umurundaki?”

“Benim umurumda—hem de çok.Onunla ilgili yalanlar uydurdun ve beniaptal yerine koydun.”

“Gerçekleri söylemem gerekirse, hiçfark etmez. O konuda suçlu değilse bile,kesin başka konuda suçludur. Gerçek şuki, o aşağı tabakadan ve benim haklı

olduğumu biliyorsun. Senin için aslayeterli olmayacak.

“Diğer taraftan, ben, seni karımolarak almaya hazırım. Düzenlemeleribenim yapmamı isteyip istemediğini teyitetmek için geldim. Sonuçta, düğünlerpahalıdır. Masrafları ailemkarşılayacak.”

Gwen, duyduklarına inanamayarakAlton’a baktı. Bu kadar kendinibeğenmiş, gerçeklikten uzak birini hiçgörmemişti. “Alton, daha kaç farklışekilde anlatabilirim bilmiyorum; sanaaşık değilim. Senden hoşlanmıyorumbile. Hatta, senden son derece nefretediyorum. Ve her zaman da nefretedeceğim. Bu yüzden şimdi beni yalnızbırakmanı öneririm. Seninle asla

evlenmeyeceğim. Senin arkadaşın bileolmayacağım. Ayrıca, benim başkaplanlarım var.”

Alton, kararlı bir şekilde gülümsedi.“Eğer demek istediğin şey Thor’laevleneceğinse, bunu tekrar düşünmekisteyebilirsin,” dedi kendinden emin birşekilde, sinsice gülümseyerek.

Gwen, kanının donduğunu hissetti.“Sen neden bahsediyorsun?” diye sordu.

Alton, anın keyfini çıkararakgülümsedi. “Aşık çocuk Thor geridönmüyor. Güvenilir bir kaynaktan PusAdası’nda öldürüldüğünü duydum.Korkarım, ölümcül bir kaza geçirmiş.Yani, onun eve dönmesi için ümit etmeyibırakabilirsin. Bu gerçekleşmeyecek.”

Gwen, Alton’un yüzündeki güvenigördü ve yüreği parçalandı. Doğru musöylüyordu? Eğer öyleyse, onu kendielleriyle öldürecekti.

Alton, Gwen’in gözlerinin içinebakarak, öne doğru bir adım attı.“Gördüğün gibi, Gwendolyn, kader deikimizin birlikte olmasını istiyor. İnatetmeyi bırak. Şimdi elimi tut vedurumumuzu resmileştirelim. Kavgaetmeyi bırakalım.”

Gülümsemesi genişleyen Alton, eliniuzattı. Ancak Gwen, alnında birikenterleri görebiliyordu.

“Hala bir yanıtın yok mu?” diyesordu Alton. “O halde bir şeyivurgulamama izin ver,” diye ekledi,uzattığı eli titrerken. “Ailenin seni de

ablan gibi evlendirmeyi planladıklarınadair söylentiler duydum. Sonuçta, bekarbir MacGil’in etrafta dolaşması işlerinegelmez. Şimdi benimle evlenmeyiseçebilirsin—ya da kendini başka biryabancının kollarında bulabilirsin. Ve bukişinin, Halka’nın belli bir köşesindengelen bir vahşi, acımasız bir yabancıolabileceğini de eklemeliyim. Benimgibi biriyle, tanıdığın biriyle çok dahaiyi olabilirsin.”

“Yalan söylüyorsun,” diye bağırdıGwen, tüm vücudunun titrediğinihissederek. “Beni kimse evlenmeyezorlayamaz. Ne ailem. Ne de birbaşkası.”

“Ah öyle mi? Ablan zorlanmıştıama.”

“O zaman babam hayattaydı. Kraloydu.”

“Peki ya şimdi bir kralımız yok mu?”diye sordu Alton, alaycı bir gülüşle.“Kral’ın sözü kanundur.”

Duyduklarını düşünürken, Gwen’inkalbi hızlandı. Gareth? Abisi? Onuevlenmeye zorlayabilir miydi? Bu kadarzalim olabilir miydi? Buna yapmayahakkı var mıydı? Sonuçta kral olabilirdi,ama Gwen’in babası değildi.

Artık bunların hiçbirini düşünmekistemiyordu. Neye inanacağına dairhiçbir fikri yoktu. Alton’a doğru biradım attı ve en sert yüz ifadesini takındı.“Şunu netleştirmeme izin ver,” dediyavaşça, çelik gibi soğuk sesiyle. “Eğerbir daha yanıma yaklaşırsan, kraliyet

muhafızlarına—gerçek kraliyet ailesininmuhafızlarına—seni tutuklatırım. Senizindana atarlar ve oradan bir dahaçıkamazsın. Şimdi defol karşımdan.”

Alton, Gwen’e bakarak öylece durduve gülümsemesi yavaşça somurtmayadöndü. Yüzü öfkeyle dolup taştı.“Unutma,” diye tısladı, “başınagelecekleri sen hak ettin.”

Gwen, Alton’un bu kadarsinirlendiğini daha önce hiç görmemişti.İçten içe titreyerek, uzaklaşan ayakseslerini dinledi. Onu bir dahagörmemek için dua etti.

Siperlerin kenarına geri döndü vedışarı baktı. Alton’un söyledikleri doğrumuydu? Olmaması için dua etti. Alton’lailgili sorun buydu—insanların kafasına

en kötü düşünceleri yerleştirmek gibi birtarzı vardı.

Gwen gözlerini kapattı vedüşünceleri kafasından atmaya çalıştı.Alton, korkunç bir mahluktu.

Gwen gözlerini açtı, KraliyetSarayı’na baktı ve her şeyi unutmayaçalıştı. Alton ortaya çıkmadan önce,Thor’u, dönüşünü ve onun kollarındaolmayı düşündüğü o ana geri dönmeyeçalıştı. Alton’u görmek, Thor’u ne kadarsevdiğini fark etmesini sağlamıştı. Thor,her yönden Alton’dan farklıydı; yücegönüllüydü, saf bir kalbi olan gururlu birsavaşçıydı.

Thor’la birlikte olmayı ne kadar çokistediğini, bu yerden uzakta sadeceikisinin olabileceği bir yere gitmek için

her şeyi yapabileceğini fark etti.Aralarına hiçbir şeyin girmesine izinvermemeye kararlıydı.

Orada durup dikilirken, Thor’unyüzünü, çenesinin şeklini, gözlerininrengini, dudaklarının kıvrımınıhatırlamaya çalıştı, ancak yapamadı.Sinirden deliye döndü. Huzurubozulmuştu. Artık net bir şekildedüşünemiyordu ve Thor gelmeden öncezihnini berraklaştırmak istiyordu.

Gwen, siperlerin yanında ayrılarakiçeri girdi ve aşağıya inmeye başladı.Ortamını değiştirmesi gerekiyordu.Kraliyet bahçesine gidecek ve çiçeklerinarasında uzun bir yürüyüş yapacaktı.Böylece zihnini boşaltabilecekti.

Küçüklüğünden belli kullandığımerdivenlerden aşağıya inerken, birşeylerin yanlış olduğunu hissetti. Soğukbir enerji dalgası bedenini yalayıp geçti.

Sonra gözünün kenarından onugördü. Hareketi, karanlığı… Belirsiz birşekildi. Çok çabuk olmuştu.

Ve ardından hissetti.Belinden kavrayan kaba eller,

arkasından iterek aşağıya doğrusürükledi.

Sertçe yere düşen Gwen,merdivenlerden aşağıya yuvarlandı.Dizlerini ve dirseklerini basamaklaraçarparken, içgüdüsel olarak başınıkorudu.

Birkaç basamak sonra, merdivenboşluğuna açılan koridorlardan birine

düştü. Bir top gibi kıvrılarak, nefesinidüzene sokmaya çalıştı.

Dinlenmek için zaman yoktu. Hızlıbir şekilde aşağıya inen ayak sesleriniduydu ve saldırganının peşinde olduğunuanladı. Sahip olduğu tüm enerjiyi ayağakalkmak için kullandı.

Saldırganı görüş açısına girdiğinde,elleri ve dizleri üzerine kalkmayıbaşarmıştı. Yine Gareth’ın köpeğiydi.Bu kez, eklem yerleri çivilerle kaplıolan deri bir eldiven giyiyordu.

Gwen hızla beline uzandı veGodfrey’in vermiş olduğu silahı çıkardı.Ahşap kılıfı geri çekerek bıçağı ortayaçıkardı ve adamın üzerine atıldı.Hızlıydı—hayal edebileceğinden çok

daha hızlıydı—ve adamın tam kalbinihedef almıştı.

Ancak adam daha hızlıydı. Gwen’ineline vurarak, bıçağın uzağa fırlamasınaneden oldu.

Gwen, bıçağın uçup gitmesini izledive umutlarının da onunla birlikteuçtuğunu hissetti. Artık savunmasızdı.

Gareth’ın köpeği, eldivenli elinihavaya kaldırdı ve Gwen’in yüzünedoğru savurdu. Her şey çok hızlıolmuştu. Gwen, çivili eldiveninyanağına doğru geldiğini gördü—ve kısabir süre içinde yüzünde bir delikaçacağını, korkunç bir yara bırakacağınıanladı. Gözlerini kapattı ve gelecekacıya kendini hazırladı.

Aniden bir ses geldi ve saldırganınyumruğu, yanağına gelmeden hemen öncedurdu. Gwen, kambur ve şişman biradamın, elindeki metal bastonuylayanında durduğunu gördü. Yüzündensadece birkaç santim uzakta duranbaston, adamın yumruğunu engellemişti.

Steffen. Gwen’i kurtarmıştı. Amaonun burada ne işi vardı?

Steffen, titreyen eliyle bastonunututarak, saldırganın yumruğunun Gwen’iyaralamasını engelledi. Ardından öneeğildi ve bastonuyla adamın yüzünesertçe vurdu. Darbe adamın burnunukırdı ve sırtüstü yere düşmesine nedenoldu.

Steffen, bir an için arkasını döndü veendişeli gözlerle Gwen’e baktı. “İyi

misiniz, Leydim?” diye sordu.“Dikkat et!” diye bağırdı Gwen.Steffen tekrar arkasını döndü, ama

çok geç kalmıştı. Kurnaz suikastçı,Steffen’a doğru süründü ve dizininarkasına bir tekme atarak, adamı yeredüşürdü.

Adam, Steffen’ın üstüne atlayıp, onuyere yapıştırırken, metal baston yeredüştü. Suikastçı, Gwen’in bıçağınıyerden alıp havaya kaldırdı ve hızlı birhareketle Steffen’ın boğazına indirdi.“Yaratıcınla tanış, seni deforme yaratık.”

Ancak adam bıçağı indirirken,korkunç bir inleme sesi duyuldu—vesesin kaynağı Steffen değildi. Gareth’ınköpeğiydi.

Elleri titreyen Gwen, ne yaptığınainanamayarak öylece durdu.Düşünmemişti bile, sadece hareketegeçmişti. Metal baston yere düştüğüanda, onu almış ve adamın kafasınavurmuştu. Öyle sert vurmuştu ki, adambaygın bir halde yere düşmüştü.Öldürücü bir darbeydi.

Başından kanlar fışkıran adam,gözleri donmuş bir halde yerdeyatıyordu. Ölmüştü.

Gwen, elindeki bastona baktı vehemen yere fırlattı. Ağlamak istiyordu.Steffen, hayatını kurtarmıştı. Ve o daSteffen’ın hayatını kurtarmıştı.

“Leydim?”Gwen başını kaldırdı ve Steffen’ın

endişeyle baktığını gördü.

“Sizin hayatınızı kurtarmak benimgörevimdi,” dedi Steffen. “Ama sizbenimkini kurtardınız. Hayatımı sizeborçluyum.”

“Ben de hayatımı sana borçluyum,”dedi Gwen. “Eğer sen olmasaydın,ölmüş olurdum. Burada ne işin vardı?”

Steffen yere baktı, ardındanbakışlarını Gwen’e çevirdi. Bu kezbakışlarından kaçmadı, tam gözlerininiçine baktı. Artık cevap vermektenkaçınmıyordu. Değişmiş gibigörünüyordu.

“Özür dilemek için sizi arıyordum,”dedi. “Size ve abinize yalan söyledim.Size gerçeği söylemek için geldim.Babanızla ilgili. Yukarı çıktığınızısöylediler, ben de sizi bulmak için

buraya geldim. Sonra bu adamlayaşadığınız olaya rastladım. Neyse kiburadaydım.”

Gwen, yeni bir minnet ve hayranlıkduygusuyla Steffen’a baktı. Gerçeğidelicesine merak ediyordu. Tam sormaküzereydi ki, Steffen’ın kendiliğindenanlatmaya başladı.

“O gece atık borusundan düşen şeykesinlikle bir bıçaktı,” dedi. “Birhançerdi. Onu ben buldum ve kendimiçin aldım. Sakladım. Nedeninibilmiyorum. Ancak hançerin sıradışı vedeğerli olduğunu düşündüm. Böyle birşey her gün düşmez. Çöpe atılmıştı, buyüzden onu almakta bir zarargörmedim.”

Steffen boğazını temizledi.

“Ancak kader bu ya, o gece efendimbeni dövdü. Burada çalışmayabaşladığımdan günden beri, otuz yılboyunca beni her gece dövdü. Zalim vekorkunç bir adamdı. Dayaklarını hergece kabul ettim. Ama o gece, canımatak etmişti. Sırtımdaki izleri görüyormusunuz?”

Adam arkasını döndü ve gömleğiniyukarı sıyırdı. Gwen, gördüğü şeykarşısında irkildi; adamın sırtı derinkesiklerle kaplıydı.

Steffen tekrar Gwen’e döndü.“Sınırıma ulaşmıştım. Ve o hançer,ellerimdeydi. Hiç düşünmedenintikamımı aldım. Kendimi savundum.”

Gwen’e yalvardı. “Leydim, ben birkatil değilim. Bana inanmalısınız.”

Gwen’in yüreği kabardı. “Sanainanıyorum,” dedi, adamın ellerinitutarak.

Gözleri yaşaran Steffen, minnetleGwen’e baktı. “İnanıyor musunuz?” diyesordu, küçük bir çocuk gibi.

Gwen başını salladı.“Size söylemedim,” diye ekledi

Steffen, “efendimin ölümü için benihapse atmanızdan korktum. Ama anlamakzorundasınız, nefsi müdafaaydı. Ve eğersize söylersem, hapse atılmayacağımadair söz vermiştiniz.”

“Hala sözümün arkasındayım,” dediGwen. “Hapse gitmeyeceksin. Ancak ohançerin sahibini bulma konusunda banayardım etmek zorundasın. Babamınkatilini yakalamam gerek.”

Steffen beline uzandı ve beze sarılıbir nesneyi dışarı çıkararak Gwen’euzattı.

Gwen, bezi yavaşça açarak,Steffen’ın bulmuş olduğu silahı ortayaçıkardı. Kalbi hızla atmaya başladı.Bedeni ürperdi. Babasının cinayetsilahını elinde tutuyordu. Onu biran önceatmak, mümkün olduğunca ondanuzaklaşmak istiyordu.

Fakat aynı zamanda, kıpırdayamazhale geldi. Hançerin kabzasını,üzerindeki lekeleri gördü. Dikkatleçevirerek, her yönden inceledi.

“Üzerinde hiçbir işaret görmedim,Leydim,” dedi Steffen. “Sahibinigösterecek hiçbir şey yok.”

Ancak Gwen, kraliyet silahlarınınetrafında büyümüştü. Nereye bakacağınıve neyi arayacağını çok iyi biliyordu.Hançeri ters çevirdi ve kabzanın altınabaktı. Kraliyet ailesinin herhangi birüyesine ait olup olmadığını görmekiçin…

Ve gördüğü şey karşısında, kalbidurdu. Baş harfleri vardı: GAM

Gareth Andrew MacGil.Hançer, abisine aitti.

YİRMİ ALTINCI BÖLÜM

Gareth’ın köpeği ve Steffen’layaşadığı karşılaşma yüzündensersemlemiş olan Gwen, Godfrey’inyanında yürüyordu. Dizlerindeki vedirseklerindeki sıyrıkları halahissedebiliyordu ve ölmeye ne kadaryaklaşmış olduğunu düşünürken dehşetedüşüyordu. Bir adamı öldürmüşolduğuna inanamıyordu. Elleri halatitriyordu.

Ancak aynı zamanda, hayatta olduğuiçin ve Steffen hayatını kurtardığı içinderinden minnettardı. Onu hafife almıştı,ne kadar iyi bir insan olduğunu tahminetmemişti. Onu görünümüne göredeğerlendirdiği için kendinden

utanıyordu. Steffen kendisine bir arkadaşkazanmıştı. Tüm bunlar bittiğinde,Gwen, onu bodrum katından kurtarmayakararlıydı. Ona olan borcunu ödemeye,hayatını bir şekilde daha iyi bir halegetirmeye kararlıydı.

Birlikte kalenin koridorlarındayürürlerken, Godfrey her zamankindendaha çok endişeli görünüyordu; Gwen’inanlattıklarını dehşet içinde dinlemişti.Getirdiği hançeri incelemiş ve Gareth’aait olduğunu doğrulamıştı.

Artık cinayet silahı ellerindeydi, neyapmaları gerektiğini biliyorlardı;konseye gitmeden önce, gerekli tanığıbulmak zorundalardı. Godfrey, Gareth’ınorman yürüyüşünde yanında Firth’ün deolduğunu hatırlamıştı. Önce onu köşeye

sıkıştırmaları ve itiraf etmesinisağlamaları gerektiğini biliyordu—ardından cinayet silahı ve şahitle birliktekonseyin karşısına çıkıp, abilerinialaşağı edebilirlerdi. Gwen de aynıfikirdeydi; Firth’ü bulmak için ahırlaradoğru yola çıkmışlardı ve o zamandanberi yürüyorlardı.

Gwen, babasını öldüren hançeri halaelinde tutuyordu ve ağlayacakmış gibihissediyordu. Babasını çok özlemişti veonun bu şekilde öldüğünü düşünmek sonderece acı veriyordu.

Ancak tüm bu olanlarda Gareth’ınparmağı olduğunu fark etmek,üzüntüsünü öfkeye dönüştürüyordu. Enkötü şüpheleri doğrulanmıştı. Birparçası, Gareth’ın o kadar da kötü

olmayabileceği, bir şekildekurtarılabileceği fikrine sarılmıştı.Ancak hayatına kastedilen son girişimive cinayet silahını görünce, bunun sözkonusu olmadığını anlamıştı—Garethumutsuz vakaydı. Saf kötülüktü. VeGwen’in abisiydi. Bu onu nasıletkilerdi? Ne de olsa aynı kanıtaşıyorlardı. Onun içinde de aynıkötülükten eser var mıydı? Bir erkek vekız kardeş birbirinden bu kadar farklıolabilir miydi?

“Gareth’ın tüm bunları yapmışolabileceğine hala inanamıyorum,” dediGwen, Godfrey’e, kaleninkoridorlarında yürümeye devamederlerken.

“İnanamıyor musun?” diye sorduGodfrey. “Gareth’ı bilirsin. Yaşamasebebi her zaman için taht olmuştur.”

“Ama sadece güç elde etmek içinbabamızı öldürmek? Yalnızca bir unvaniçin?”

Godfrey, Gwen’e baktı. “Çok safsın,değil mi? Geriye başka ne kaldı ki?Birisi kral olmaktan başka daha neisteyebilir ki? O tür bir güce sahipolmaktan başka?”

Sinirlenen Gwen, Godfrey’e baktı.“Asıl saf olan sensin,” dedi. “Hayatta,güçten çok daha önemli şeyler vardır.Hatta güç, en itici şeylerden biridir.Babamız mutlu muydu sanıyorsun? Bukrallığa hükmederken son derece mutsuzoldu. Tek yaptığı şey şikayet etmekti ve

bizimle daha fazla vakit geçirmeyiistemekti.”

Godfrey omuzlarını silkti. “Onunlailgili son derece iyimsersin. Babamlaneredeyse hiç anlaşamazdık. Bana göreo da diğerleri kadar güce açtı. Bizimlezaman geçirmeyi gerçekten isteseydi,bunu yapabilirdi. Ama yapmamayı seçti.Ayrıca benimle vakit geçirmediği içinson derece rahattım. Benden nefretediyordu.”

Yürümeye devam ederlerken, Gwen,abisini inceledi ve ilk defaçocukluklarının ne kadar farklı geçmişolduğunu fark etti. Sanki abisi,kendisinden farklı bir babaylabüyümüştü. Bunun sebebinin abisinin birerkek ve kendisinin de bir kız olması

olup olmadığını merak etti; ya da sadecekişiliklerin çatışması yüzündendi.Bunları düşünürken, abisinin haklıolduğunu fark etti; babası ona hiçbirzaman iyi davranmamıştı. Bunu dahaönce neden fark etmediğini bilmiyordu,ama aniden Godfrey için üzüldü. Tümzamanını neden o meyhanede geçirdiğinişimdi anlıyordu. Babasının, zamanınımeyhanede boşa harcadığı içinGodfrey’i kınadığını sanmıştı. Amabelki de durum bundan çok dahakarmaşıktı.

“Babamın onayını hiçbir zamankazanamadın, değil mi?” diye sorduGwen şefkatle, anlamaya başlayarak.“Bu yüzden, belli bir noktadan sonrabunun için zahmet bile etmedin.”

Godfrey soğukkanlı görünmeyeçalışarak omuzlarını silkti, ama Gwen,yüzündeki kederi görebiliyordu. “O veben son derece farklıydık. Bunu hiçbirzaman kabul edemedi.”

Gwen, abisine son derece farklı birgözle baktı. İlk defa, onu tembel birsarhoş olarak görmüyordu; mükemmelbir potansiyeli olan ancak son derecekötü yetiştirilmiş bir çocuk olarakgörüyordu. Bunun için babasınaöfkelendi. Aslında, abisinde babasındanizler bile görebiliyordu.

“Eğer sana farklı şekilde davranmışolsaydı, eminim bambaşka biri olurdun,”dedi Gwen. “Tüm hareketlerinin, onundikkatini çekmek için attığın çığlıklarolduğunu düşünüyorum. Eğer seni

olduğun gibi kabul etmiş olsaydı,sanırım hepimizin içinde en çok sen onabenzerdin.”

Godfrey şaşırmış bir halde Gwen’ebaktı, ardından yüzünü çevirdi.

Uzun koridorlardaki kapıları birbiriardında açarak, sessizlik içindeyürümeye devam ettiler. Sonundakaleden dışarı, serin sonbahar havasınaçıktılar. Gwen, güçlü ışık karşısındagözlerini kıstı.

Avlu, ileri geri hareket eden,erkenden kutlama yaparak sokaklardaiçen heyecanlı insanlarla doluydu.

“Neler oluyor?” diye sordu Godfrey.Gwen aniden hatırladı. “Lejyonlar

bugün eve dönüyor.” Yaşadığı şeyleryüzünden, tamamen unutmuştu. Thor yine

aklına gelince kalbi hızlandı. Gemisiyakında eve dönecekti. Gwen onugörmek için sabırsızlanıyordu. “Büyükbir kutlama olacak,” diye sevinçleekledi.

Godfrey omuzlarını silkti. “Benihiçbir zaman Lejyon’a kabul etmediler.Neden umurumda olsun ki?”

Gwen, üzgün bir şekilde abisinebaktı. “Umursamalısın. Reece evedönüyor olacak. Thor da öyle.”

Godfrey, kız kardeşine baktı. “Osıradan çocuktan hoşlanıyorsun, değilmi?” diye sordu.

Kızaran Gwen sessiz kaldı.“Nedenini anlayabiliyorum,” dedi

Godfrey. “O çocukta bir şey var. Saf birşey…”

Gwen bunu düşündü ve doğruolduğunu fark etti. Godfrey, farkettiğinden çok daha zekiydi.

Kale sınırlarından uzaklaşarakyürümeye devam ederlerken, Gwen,hançerin elini yaktığını hissetti ve onumümkün olduğunca uzağa fırlatmakistedi. İlerideki ahırları gördü ve hızınıartırdı. Firth’e yaklaşmışlardı.

“Gareth bundan kurtulmanın biryolunu bulacak,” dedi Godfrey.“Biliyorsun, değil mi? Bunu hep yapar.”

“Firth’e itiraf ettirirsek ve şahitlikyapmasını sağlarsak, yapamaz.”

“Bunları yapsak bile, sonra neolacak?” diye sordu Godfrey. “Öylecetahttan ineceğini düşünüyor musungerçekten?”

“Tabi ki düşünmüyorum. Ama onuzorlayacağız. Konseyin onu zorlamasınısağlayacağız. Elimizdeki kanıtla,muhafızları kendimiz de çağırabiliriz.”

Godfrey omuzlarını silkti. “Bu işeyarasa bile, onu tahttan indirmeyibaşarsak bile—sonra ne olacak?Krallığı kim yönetecek? Soylular buboşluktan yararlanmak için aceleedebilir. Tabi içimizden biri tahtaçıkmadığı sürece...”

“Kendrick yönetmeli,” dedi Gwen.Godfrey başını salladı. “Hayır. Tahta

sen geçmelisin. Babamızın isteğibuydu.”

Gwen kızardı. “Ama benistemiyorum. Bunları yapmamın sebebi

bu değil. Sadece babamız için adaletiyerine getirmek istiyorum.”

“Bunu yine yapabilirsin. Ancak aynızamanda tahta çıkmak zorundasın. Aksiniyapmak ona saygısızlık olacaktır. Eğerkabul etmezsen, sıradaki en büyük meşruoğlu benim—ve ben tahta çıkmayacağım.Asla”, dedi Godfrey, kararlı bir şekilde.

Gwen’in kalbi hızlandı. Bundan dahaaz istediği bir şeyi düşünemiyordu.

Yumuşak çimleri geçtiler veahırların büyük girişine ulaştılar.İçerinin karanlığına girdiler ve her biridiğerinden mükemmel olan, kişneyen veşaha kalkan sıra sıra atların yanındangeçtiler. Burunları atların kokusuyladolarak, saman dökülmüş yollardayürüdüler ve yolun sonuna kadar devam

ettiler. Birkaç koridoru daha geçtiktensonra, sonunda, kraliyet ailesininatlarının bulunduğu bölmeye geldiler.

Gareth’ın atlarının bulunduğu köşeyegittiler ve Gwen, duvardaki silah rafınıinceledi. Hançerlerin bulunduğu sıradabir tane eksik vardı.

Gwen, bezi yavaşça açtı, hançeridikkatle kaldırdı ve duvardaki boşnoktaya yerleştirdi. Mükemmel birşekilde uymuştu. Gwen’in soluğukesildi.

“Bravo,” dedi Godfrey. “Ama bu,hançeri Gareth’ın kullandığınıkanıtlamıyor—ya da cinayet emriniverdiğini. Hançeri birisinin çaldığınıiddia edebilir.”

“Kanıtlamıyor,” diye karşılık verdiGwen. “Ama bize yardımı olacak. Ve birşahitle birlikte, dava kapanacak.”

Gwen, hançeri tekrar sardı, kemerineyerleştirdi ve ahır yöneticisininbulunduğu yere gidene kadar yürümeyedevam ettiler.

“Efendilerim,” dedi adam, kraliyetailesinin iki üyesini karşısında gördüğüiçin şaşırmış bir halde bakarak. “Siziburaya getiren nedir? Atlarınız için migeldiniz? Bize haber verilmedi.”

“Sorun değil,” dedi Gwen, güvenverici bir şekilde adamın bileğinitutarak. “Buraya atlarımız için gelmedik.Farklı bir konuyla ilgili olarak geldik.Gareth’ın atlarıyla ilgilenen seyisiarıyoruz. Firth’ü.”

“Evet, bugün buradaydı. Arka tarafabir bakın. Saman yığınının içine...”

Aceleyle ahırdan dışarı çıktılar vebinanın etrafını dolaşıp arka tarafagittiler.

Açık alanda duran Firth, elindekitırmıkla samanları savuruyordu. Üzgünolduğu yüzünden belliydi.

Onlar yaklaşırken, Firth durup başınıkaldırdı ve şaşkınlıktan gözleri kocamanaçıldı. Gözlerinde başka bir şey dahavardı—korku.

Gwen, gerekli olan her şeyi obakışlarda gördü. Gizlediği bir şeyvardı.

“Sizi Gareth mı gönderdi?” diyesordu Firth.

Gwen ve Godfrey birbirlerinebaktılar.

“Abimiz bunu neden yapsın?” diyesordu Godfrey.

“Sadece soruyorum,” dedi Firth.“Hayır,” dedi Gwen. “O

göndermedi. Göndermesini mibekliyordun?”

Firth kaşlarını çatarak, bakışlarınıiki kardeş arasında gezdirdi. Yavaşçabaşını salladı, ardından sustu.

Gwen, Godfrey’le bakıştı, ardındantekrar Firth’e döndü. “Buraya kendimizgeldik. Babamızın cinayetiyle ilgili bazısorular sormak için.” Firth’ü dikkatleizledi, gergin olduğu belliydi. Elindekitırmıkla oynayıp duruyordu.

“Neden bana soracaksınız?”

“Çünkü sen, kimin yaptığınıbiliyorsun,” dedi Godfrey, açık birşekilde.

Firth, kıpırdamayı bıraktı vegözlerindeki korkuyla Godfrey’e baktı.Ardından yutkundu. “Eğer bunubilseydim, Lordum, bunu saklamakvatana ihanet anlamına gelirdi. Bununiçin idam edilebilirdim. Yani cevaphayır... Kimin yaptığını bilmiyorum.”

Gwen, onun ne kadar gerginolduğunu görebiliyordu. İleri doğru biradım attı. “Burada samanlarla uğraşarakne yapıyorsun?” diye sordu, farkınavararak. “Birkaç ay önce, her zamanGareth’ın yanındaydın. Hatta eğeryanılmıyorsam, kral olduktan sonra seniterfi ettirmişti.”

“Doğru, Leydim,” dedi Firth, uysalbir şekilde.

“O halde seni neden buraya sürdü?İkiniz anlaşmazlığa mı düştünüz?”

Gözleri, Gwen ve Godfrey arasındagidip gelen Firth, yutkundu.

Ama sessiz kaldı.“Hangi konu hakkında anlaşmazlığa

düştünüz?” diye bastırdı Gwen,içgüdülerini takip ederek. “Babamınsuikastıyla bir ilgisi olup olmadığınımerak ediyorum. Belki de cinayetinüstünü örtmekle ilgiliydi?”

“Bir anlaşmazlık yaşamadık,Leydim. Burada çalışmayı kendimseçtim.”

Godfrey güldü. “Öyle mi?” diyesordu. “Kral’ın sarayında bulunmaktan

sıkıldın ve buraya gelip, ahırda gübretemizlemeyi seçtin, öyle mi?”

Yüzü kızaran Firth, bakışlarınıkaçırdı.

“Bir kez daha soracağım,” dediGwen sertçe. “Abim seni neden burayagönderdi? Niçin tartıştınız?”

Firth boğazını temizledi. “Abiniz,Hanedan Kılıcı’nı kaldıramadığı içinüzgündü, hepsi bu. Ben sadece onunöfkesinin kurbanıydım. Başka bir şeyyok, Leydim.”

Gwen, abisine baktı. Firth’ünsöylediklerinde gerçek payı olduğunuhissetti—ancak hala sakladığı bir şeyvardı.

“Gareth’ın ahırından kaybolanhançerle ilgili ne biliyorsun?” diye

sordu Godfrey.Firth yutkundu. “Kaybolan bir

hançerle ilgili hiçbir şey bilmiyorum,Lordum.”

“Bilmiyor musun? Duvarda sadecedört tane duruyor. Beşincisi nerede?”

“Belki Gareth bir şey içinkullanmıştır. Belki de kaybolmuştur,”dedi Firth, güçsüz bir sesle.

“Bunu söylemen çok komik,” dediGwen, “çünkü bize farklı şeylersöyleyen bir hizmetliyle konuştuk.Babamızın cinayetinin gerçekleştiğigeceyi bize anlattı. Atık borusundanaşağıya bir hançer atılmış ve o dahançeri dışarı çıkarmış. Bunu hatırladınmı?”

Gwen, belindeki hançeri çıkardı veFirth’e gösterdi.

Firth’ün gözleri kocaman açıldı,ardından bakışlarını kaçırdı. “Onu niçinyanınızda taşıyorsunuz, Leydim?”

“Bunu sorman çok garip,” dediGwen, “çünkü o hizmetli bize başka birşey daha söyledi.” Gwen, blöf yaparakyalan söyledi. “Hançeri atan adamınyüzünü gördüğü söyledi. Ve osenmişsin.”

Firth’ün gözleri kocaman açıldı.“Hizmetlinin bir şahidi de var,” diye

ekledi Godfrey. “İkisi de senigörmüşler.”

Firth son derece huzursuzgörünüyordu.

Gwen, biraz daha yaklaştı. Onunsuçlu olduğunu hissedebiliyordu ve onuyakalamak istiyordu. “Sana sadece sonbir kez daha soracağım,” dedi, buz gibibir sesle. “Babamızı kim öldürdü?Gareth mı?”

Açıkça yakalanmış olan Firthyutkundu. “Babanızın cinayetiyle ilgilibir şey biliyor olsam bile,” dedi, “bunusöylememin bana bir yararı olmaz.Dediğim gibi, cezası idam. Bununsonunda benim kazancım ne olacak?”

Gwen ve Godfrey birbirine baktı.“Eğer cinayetten kimin sorumlu

olduğunu söylersen, bunun arkasındaGareth’ın olduğunu itiraf edersen, sen deo işin bir parçası olsan bile,bağışlanmanı sağlayacağız,” dedi Gwen.

Firth, gözlerini kısarak Gwen’ebaktı. “Tamamen bağışlanacak mıyım?”diye sordu. “O işe karışmış olsam bile?”

“Evet,” diye cevapladı Gwen. “Eğerabimize karşı şahitlik yaparsan,bağışlanacaksın. Hançeri kullanan senolsan bile. Neticede, babamızıncinayetinden çıkar sağlayan kişi abim,sen değilsin. Sen sadece onun uşağıydın.

“Şimdi söyle bize,” diye ısrar ettiGwen. “Bu senin son şansın. Senicinayete bağlayan kanıt zaten elimizde…Eğer sessiz kalırsan, hayatının sonunakadar hapislerde çürüyeceksin. Seçimsenin.”

Gwen, konuşurken, babasınıngücünün tekrar içinde yükseldiğini

hissetti. Ve o anda, ilk defa, krallığahükmedebileceğini hissetti.

Firth, dikkatle düşünerek, uzun birsüre boyunca Gwen ve Godfrey’e baktı.

Sonunda gözyaşlarına boğuldu.“Abinizin istediğinin bu olduğunu

sandım,” dedi, ağlayarak. “Zehri almamiçin bana para verdi. İlk teşebbüsübuydu. Başarısız olduğunda, düşündümki… Onun için işi bitirebileceğimidüşündüm. Kötü bir niyetim yoktu.Yemin ederim. Özür dilerim. SadeceGareth’ı memnun etmeye çalışıyordum.Bunu o kadar çok istiyordu ki. Başarısızolduğunda, bunu görmeye katlanamadım.Özür dilerim,” dedi hıçkırarak. Yereçöktü ve ellerini başına dayadı.

Godfrey, Gwen’i şaşırtarak, Firth’üsertçe yakaladı ve ayağa kaldırdı.“Aşağılık herif. Seni kendi ellerimleöldürmeliydim.”

Gwen, Godfrey’in ne kadarsinirlendiğini görerek şaşırdı, özelliklede babasıyla olan ilişkisidüşünüldüğünde. Belki de Godfrey,babasına karşı fark ettiğinden çok dahaderin hisler besliyordu.

“Ama öldürmeyeceğim,” diye eklediGodfrey. “İlk önce Gareth’ın asıldığınıgörmek istiyorum.”

“Bağışlanacağına dair sana sözverdik ve sözümüzü tutacağız,” diyeekledi Gwen, “konseyin karşısındaGareth’ın aleyhinde ifade vereceğinivarsayarsak. Yapacak mısın?”

Hıçkırmaya devam eden Firth,bakışlarını kaçırarak uysalca başınısalladı.

“Elbette yapacaksın,” dedi Godfrey.“Eğer yapmazsan, seni biz öldüreceğiz.”Ardından Firth’ü bıraktı.

Yere düşen Firth, “özür dilerim,”dedi defalarca. “Özür dilerim.”

Gwen tiksinerek adama baktı.Babası gibi asil ve cesur bir adamın, buacınası varlığın eliyle ölmüş olduğunudüşünerek, üzüntüye boğuldu. Halaelinde olan hançeri, Firth’ün kalbinesaplamak istedi.

Ancak yapmadı. Hançeri dikkatli birşekilde sardı ve kemerine yerleştirdi.Kanıta ihtiyacı vardı.

Artık bir şahitleri de vardı.

Ve şimdi, abilerini alaşağı etmeninzamanı gelmişti.

YİRMİ YEDİNCİ BÖLÜM

Ufukta beliren vatanını, Halka’yıgördüğünde, geminin dümeninde duranThor’un yüreği kabardı. Uzun biryolculuk olmuştu. Fırtınalı denizleriaşarak Pus Adası’ndan çıkmışlar,ardından yağmur duvarını geçmişlerdi.Neredeyse vatanlarına dönünceye kadaretraflarını sarmış olan bir sisin içinegirmişlerdi ve bu, İmparatorluktarafından görülmelerini engellemişti.

Şimdi Halka görüş alanındayken, ikigüneş de serbest kalarak, açık vemükemmel bir günü ortaya çıkardı.Yelkenler rüzgârı yakaladı ve Lejyonüyelerini kürek çekmekten kurtardı.Thor, yanındaki Krohn ile birlikte ayakta

dururken, artık daha kalın ve güçlü olanbacakları yere daha sağlam bir şekildebasıyordu. Boyu uzamış, omuzlarıgenişlemişti. Esen rüzgârda saçlarıdalgalanırken, gri gözlerini kısarakvatanına bakıyordu.

Avcunun içinde, ejderhanınsahilinden aldığı parlak Orethist taşınıtutuyordu ve taşın gücünühissedebiliyordu. Onu, Gwen’e vereceğianı hayal ederken, beklentiylegülümsedi. Tüm yolculuk boyunca onuaklından bir türlü çıkaramamıştı veşimdi en çok önemsediği şeyin, dörtgözle beklediği şeyin o olduğunu farkediyordu. Onun da hala kendisiniumursuyor olmasını umdu. Belki dehayatına devam etmişti. Neticede, o bir

soyluydu—bu süre içinde yüzlerceerkeğe tanıtılmış olmalıydı. Thor,gözlerini kapatarak elindeki mücevherisıktı ve onun hala kendisini seviyorolması için dua etti.

Tekrar gözlerini açtı ve ufukta,Halka’nın kıyılarını çevreleyen kalınahşabı gördü. Uzun bir yüz gün olmuştuve kurtulmuş olduğuna halainanamıyordu. Eve döndüğü için, hayattakaldığı için ve Lejyon’un gerçek birüyesi olmayı başardığı için kendisiylegurur duyuyordu. Kanyon’u geçerek,ormana doğru yaptıkları yolculuğuhatırladı. O zaman ne kadar korkmuşolduğunu hatırladı ve şimdi çok dahafarklı hissettiğini fark ederek hayretedüştü. Artık korkmuyordu. Yüz gün

süren yorucu eğitimin ardından,Tepegözle ve özellikle de Ejderha ileyaşadığı karşılaşmaların ardından, artıkhiçbir şey onu korkutamazdı. Bir savaşçıgibi hissetmeye başlamıştı.

Tanıdık bir çığlık sesi duydu veyukarı baktığında Estopheles’i gördü.Tepelerinde daireler çizerek, gemiyitakip ediyordu. Aşağıya doğru dalışageçti ve geminin küpeştesine kondu.Başını çevirdi ve çığlık atarak, Thor’ungözlerinin içine baktı.

Thor, onu gördüğüne sevinmişti.Estopheles, geniş kanatlarını

çırparak, geldiği hızla geri gitti. Thor,onu tekrar göreceğini biliyordu.

Beline uzandı ve elini, yeni kılıcınınkabzasına koydu. Yüzlük sona erdiğinde,

eve dönmek üzere gemilere binmedenönce, Lejyon komutanları kurtulan herçocuğa, artık tam bir Lejyon üyesiolduklarını simgeleyen bir silahvermişti. Reece’e, mücevherlerledonatılmış bir kalkan verilmişti;ejderhanın darbesi yüzündentopallayarak yürüyen O’Connor’a, ahşapbir yay ve ok verilmişti; Elden’a, gümüştopu olan bir gürz verilmişti—veThor’a, bu kılıç verilmişti. İpekle sarılıolan kabzası mücevherlerle süslenmişti,bıçağı son derece keskin ve pürüzsüzdü.

Kabzasını sıkıca tutarken, artıkLejyon’un, sonsuza kadar kardeş kalacakbu grubun bir parçası olduğunu hissetti.Birlikte, hiç kimsenin anlayamayacağışeyler yaşamışlardı. Thor, kardeşlerine

baktı ve onların da daha yaşlıgöründüklerini fark etti. Daha güçlü,daha dayanıklılardı. Hepsi decehennemden çıkmış gibi görünüyordu.Ve bir bakıma bunu yapmışlardı. Oradakaybettikleri, eve dönemeyen tümkardeşlerini düşündü; bazısı korkaklıkederek pes etmişti ve bazısı daöldürülmüştü. Bugün, kutlamayapılacaktı—ancak aynı zamanda yastutulacaktı. Bunun ağırlığı tüm Lejyonüyelerinin omuzlarındaydı ve Thor,onlara baktığında, çok daha olgun, dahaciddi göründüklerini fark etti. Sadecebirkaç ay önce sahip oldukları, gençliğeözgü delişmenlikleri başka bir şeyle yerdeğiştirmişti. Sağduyuyla.

Thor, bu çocuklar için, gerçekkardeşleri için her şeyi yapardı. Onlarıejderhadan kurtardıktan sonra, Thor’ayeni bir saygıyla bakıyorlardı. Hattabelki biraz da korkuyla… Kolk bilefarklı bir şekilde bakıyordu ve ozamandan beri Thor’u bir kez bileazarlamamıştı.

Sonunda, Thor, ait olduğunuhissediyordu. Sahilde karşılaştığı hiçbirdüşmanından artık korkmuyordu. Hattasavaşmak hoşuna gidiyordu.

Artık bir savaşçı olmanın ne demekolduğunu anlıyordu.

*

Thor, Lejyon’la birlikte, atınınsırtında Kraliyet Sarayı’na doğru gidenyolda ilerliyordu. Bir tarafında Reece,diğer tarafında O’Connor, Elden veikizler vardı. Krohn da aşağıdan takipediyordu. Thor gözlerine inanamadı:binlerce insan önlerindeki yolun ikitarafına sıralanmış, övgüyle tezahüratyapıyordu. Ellerindeki bayraklarısallıyorlar, eve geri dönen Lejyon’unyollarına çiçekler, şekerlerfırlatıyorlardı. Askeri bando davullarınavuruyor, ziller ve müzikler çalıyordu.Thor’un şimdiye dek gördüğü engörkemli geçit töreniydi ve o da etrafıkardeşleriyle çevrilmiş bir halde töreninmerkezindeydi.

Thor böyle bir karşılamabeklemiyordu. Neyse ki, Kanyon’adönüş yolculukları olaysız geçmişti veköprüyü geçerken rastladıkları yüzlerceKraliyet askeri saygıyla başlarınıeğdiğinde, Thor şaşkına dönmüştü.Muhafızlar öne çıkmış ve her biri sıraylaellerindeki kargıları indirmişlerdi. Thoronların arasında yürürken, hayatında hiçhissetmediği kadar kabul olmuşluk veaidiyet duygusu hissetmişti. Yaşadığı herzorluğun buna değdiğini hissetmişti. İşteşimdi, bu büyük adamlar tarafındansaygı görüyordu ve artık onlarıngrubunun bir parçasıydı. Hayatındabundan daha fazla istediği hiçbir şeyolmamıştı.

Kanyon’un kendi taraflarındakigüvenli bölgesine ayak bastıkları anda,başka bir sürprizle karşılaşmışlardı:Şimdiye dek görmüş oldukları en güzelatlar onları bekliyordu. Artık o atlarınbakımını yapmak ve pisliğini temizlemekyerine, Thor da onlardan birinebiniyordu. Beyaz burnu olan simsiyah vegörkemli bir attı. Thor, ona Percivaladını vermişti.

Kraliyet Sarayı’na giden küçüktepeye ulaşıncaya kadar, günün büyükbir çoğunluğunda at sürmüşlerdi.Zirveye çıktıklarında, Thor’un nefesikesilmişti: Kral Yolu’na toplanmışbüyük bir kalabalık tezahürat yaparakonları bekliyordu. Etrafları sonbaharyaprakları ve çiçeklerle kaplıydı.

Mükemmel bir gündü. Yaz aylarındayola çıkmışlardı ve sonbaharda geridönmüşlerdi. Değişiklik şaşırtıcıydı.

Şimdi, Kraliyet Sarayı’ndaki geçittörenine doğru atlarını sürerlerken,güneş batmaya başlıyordu. Thor, kendinibir rüyadaymış gibi hissetti.

“Tüm bunların bizim için yapıldığınainanabiliyor musun?” diye sorduO’Connor.

“Bizler de artık Lejyon üyesiyiz,”dedi Elden. “Gerçek bir Lejyon üyesi…Eğer savaş çıkarsa, yedek asker olarakbiz çağırılacağız. Artık öğrenci değiliz:biz de askeriz.”

Kalabalık alkışlamaya ve bağırmayadevam ediyordu, ancak etrafındakiyüzlere bakan Thor, sadece bir kişiyi

arıyordu: Gwendolyn. Aklındaki tek şeyoydu. Ne zenginlik ne şöhret ne deonurdu. Sadece onu görmek, halasevildiğini bilmek istiyordu.

Grup, sarayın kapısına ulaşıp datahta köprüyü geçerken, tezahüratlargiderek arttı. Taş kemerli kapıdangeçerek, tünelin karanlık kısmındanyollarına devam ettiler ve sonundatünelin diğer ucundan KraliyetSarayı’nın önüne çıktılar.

İnsanlar her yönden avluya akınediyor, geri dönen Lejyon üyelerininisimlerini bağırıyorlardı. Thor, bazıinsanların ağzından ismini duyuncahayrete düştü—birilerinin, kendisinitanıyor olduğuna inanamıyordu.

Avluyu geçmeye devam ederlerken,ziyafet için hazırlanmış masalarıgördüler. Thor, bugünün tatil ilanedilmiş olduğunu ve ziyafetin, kendileriiçin hazırlandığını fark etti.

Avlunun ortasına ulaştılar ve tümsilahlı kuvvetlerin başkomutanıBrom’un, kendilerini selamlamak içinbeklediğini gördüler. Yanındakomutanları ve düzinelerce Gümüş üyesivardı. Çocuklar sırayla atlarındanindiler ve onların karşısında sırayadizildiler.

Kolk, Brom’un yanına gitti ve yanyana durarak, çocuklara baktılar.Kalabalık aniden sustu.

“Baylar,” diye bağırdı Brom, “şuandan itibaren size bu şekilde hitap

edilecek—Lejyon üyeleri olarak eve hoşgeldiniz diyoruz!”

Kalabalık coşkuyla alkışladı veGümüş şövalyeleri öne çıkarak, herçocuğun kalbinin üstüne Lejyonlar’ınamblemi olan, kılıç tutan siyah bir şahinbroşu taktılar. Her bir Lejyon üyesi,yaverlik yaptığı şövalye tarafındanödüllendirildi—ve Thor, ne Erec ne deKendrick orada olduğu için üzülmüştü.Onların yerine geçen Kolk öne çıktı veThor’un broşunu taktı. Ardındangülümseyerek, Thor’u büyük birşaşkınlığa uğrattı. “Fena değilsin,” dedi.

Thor, onu ilk defa gülümserkengörüyordu. Ancak bu da kısa sürdü.Tekrar kaşlarını çatan Kolk, aceleyleuzaklaştı.

Müzisyenler çalgılarını çalmayabaşladı ve kalabalık kutlama havasınagirdi.

Etraf bira fıçılarıyla doluydu ve kısabir süre içinde Thor’un eline de köpüklübir bira bardağı tutuşturuldu. Saniyeleriçinde, herkes kendini partiyekaptırmıştı.

Birisi, Thor’u arkasındanyakalayarak omuzlarına aldı ve Thor,kendini kardeşleriyle birlikte havayafırlatılırken buldu. Kahkahalarlagülerken, elindeki bardağı Reece’inkiyetokuşturdu. Sonunda dengesini kaybettive diğerleriyle birlikte yere indi.

Her yerde şarkılar söyleniyor,danslar ediliyordu. Thor, kendisini,tanımadığı bir kadınla dans ederken

buldu. Kolunu yakalamış olan yabancı,daireler çizerek dans ediyor, Thor’u biro yana bir bu yana çekiştiriyordu.Savunmasız yakalanmış olan Thor,nihayet kadından kurtuldu; onunla dansetmek istemiyordu. Diğer Lejyon üyeleriyabancılarla dans ediyor olmasınarağmen, Thor başkasıyla birlikte olmakistemiyordu. Sadece Gwendolyn’iistiyordu.

Kalabalığın içinde çılgınca onuaradı. Gelmiş miydi? Hala onunlailgileniyor muydu?

İnsanlar giderek kendilerinikaybetmeye başladı ve güneş batarken,meşaleler yakıldı, içkiler biraz dahasertleşti. Ortaya çıkan hokkabazlar,alevli sopalarıyla gösteriler yapmaya

başladı. Thor, tüm bunların ortasındaolmaktan son derce heyecanlıydı, ancakGwendolyn’in yokluğunda bir şeylereksikti.

“Hey, o kız benim!”, diye bağırdıbirisi tehditkar bir sesle.

Thor, topallayan O’Connor’ın birkızla dans ettiğini gördü. Ardındansarhoş bir yabancı onlara yaklaştı veO’Connor’ı sertçe itti. Adam uzun boyluve kaslıydı. Hazırlıksız yakalananO’Connor, birkaç metre geriye tökezledi.

Kabadayı, O’Connor’ın üstünegitmeye devam etti, ancak başka biradım daha atamadan, Thor içgüdüsel birtepki vererek harekete geçti—tıpkı diğerLejyon üyelerinin yaptığı gibi. Saniyeleriçinde, Thor, Reece, Elden ve ikizler,

adamın üstüne atlamış ve onu yeresermişlerdi.

Adam korku dolu gözlerle ayağafırladı ve kaçtı.

Thor, sersemlemiş gibi görünenancak iyi olan O’Connor’a döndü.Kardeşlerine bakarken, birbirlerinisavunmak için ne kadar çabuk hareketegeçmiş olduklarını, artık bir bütünolduklarını fark etti. Bu, harika bir histi.

Tüm insanların dans ettiğini gördüve aklı tekrar Gwendolyn’e kaydı. Dansalanından ve kardeşlerinin yanındanuzaklaşarak, masaların arasındagezinerek her yerde onu aradı. Onubulmak zorundaydı.

Bir bankın üstüne çıktı vekalabalığın üzerinde gözlerini gezdirdi.

Ancak Gwen’den hiçbir iz olmadığınıgörünce kalbi kırıldı.

Tekrar aşağıya indiğinde, kaledeçalışan güzel bir kızı gördü ve onunyanına koştu. Onu gören kızın gözleriparladı. Thor’la flört ediyordu.“Thorgrin!” diye bağırdı ve çocuğasarıldı.

Thor, kızı kendinden nazikçeuzaklaştırdı. “Gwendolyn’i gördün mü?”diye sordu.

Kız başını salladı ve Thor’ungözlerinin içine baktı. “Görmedim. Amaben buradayım. Benimle dans etmekister misin?”

Thor, hafifçe başını salladı ve başkakimseyle karşılaşmak istemeyerekaceleyle uzaklaştı.

Gwen’i her yerde aramıştı ve artıken kötüsünü düşünmeye başlıyordu.Belki de başka biriyle kaçıp gitmişti.Belki de annesi, birlikte olmalarınıyasaklamıştı. Belki de aynı şeylerihissetmiyordu.

Aniden, omzuna birisinindokunduğunu hissetti.

Arkasına döndü ve tüm dünyasıdurdu.

Birkaç adım ötede gülümseyerekduran kişi, hayatının aşkıydı.

Gwendolyn. *

Thor büyülenmişti. Gwendolyn,kocaman gülümsemesi, mükemmel cildi,

uzun sarı saçları ve iri mavi gözleriyleher zamanki gibi güzel görünüyordu.Sanki onunla ilk defa karşılaşıyormuşgibiydi. Başka hiçbir yere bakamıyordu.Kalbi delicesine çarpıyordu. Gerçekteneve dönmüş gibi hissediyordu.

Gwendolyn, Thor’un kollarınaatılarak sıkıca sarıldı. Thor da onasarıldı. Onun gibi birisi tarafındansevildiğine hala inanamıyordu ve o daGwen’i tüm kalbiyle seviyordu. Uzun birsüre birbirlerine sarıldılar ve Gwen,onun uzaklaşmasına izin vermedi.

“Dönmene çok sevindim,” diyefısıldadı Gwen, Thor’un kulağına.

“Ben de öyle,” diye cevapladı Thor.Boynunda, Gwen’in sıcak

gözyaşlarını hissederek yavaşça geri

çekildi ve eğilip onu öptü. İnsanlaretraflarında bağırmaya, oradan orayakoşturmaya devam ederken, uzun birsüre boyunca öpüştüler.

Bir inleme sesi duydular ve Gwen,üzerine atlayan Krohn’u gördü. Yereeğildi ve hayvanı kucağına alaraksevmeye başladı. “Seni özledim,” dedi.Krohn da bir inilti çıkararak karşılıkverdi.

Gwen gülümseyerek ayağa kalktı veparlayan gözlerle Thor’a bakarak, elinituttu. “Benimle gel,” dedi.

Thor, bu sözü ikiletmedi. Gwen,peşlerindeki Krohn’la birlikte zikzaklarçizerek kalabalığın arasından sıyrıldı veeski kapılardan geçerek, Thor’u kraliyetbahçelerine sürükledi.

Kalabalığın gürültüsündenkurtuldular ve sessiz bahçelerin içindekilabirente girdiler. Sonunda yalnızkalmışlardı. El ele tutuşup, birbirleriningözlerine baktılar. Tekrar öpüştüler.

Sonunda Gwen geri çekildi.“Seni düşünmediğim bir gün

geçmedi,” dedi Thor.Gwen gülümsedi. “Benim de öyle,”

dedi, Thor’un gözlerinin içine bakarak.“Güven içinde eve dönmen için her gündua ettim.”

“Gözlerini kapat,” dedi Thor “veelini aç.”

Gwen gülümseyerek gözlerinikapattı ve avcunu uzattı. “Bir yılanvermeyeceksin, değil mi?” diye sordu.

Thor kahkaha attı. “Hayır. Sanırımdeğil,” dedi. Ejderhanın adasındabulmuş olduğu Orethist parçasınıdikkatle Gwen’in avcuna bıraktı.

Gwen gözlerini açtı ve elindekiparçayı merakla inceledi. Canlı birşeymiş gibi parlayarak avucunda durantaş, gümüş bir kolye zincirine bağlıydı.“Çok güzel!” diye bağırdı.

“Bu bir Orethist. Ejder Adası’ndakisahilde bulunan bir taş. Sihirli güçleriolduğu söyleniyor. Efsaneye göre, eğerbu taşı sevdiğin birine verirsen, onunhayatını kurtarırmış.”

Gwen başını eğdi ve ‘sevgi’kelimesini duyunca kızardı. “Bunu oncayoldan benim için mi getirdin?” diyesordu.

Thor, kolyeyi Gwen’in avcundanaldı ve arkasına geçip, boynuna taktı.Gwen kolyeye dokundu ve ardındanThor’a sımsıkı sarıldı.

“Bu şimdiye kadar aldığım en güzelşey,” dedi. “Sonsuza kadar boynumdataşıyacağım.” Thor’un elini tuttu vebahçelerin dolambaçlı yollarına doğruilerledi. “Korkarım, karşılığında sanaverecek hiçbir şeyim yok.”

“Sen bana her şeyi verdin,” dediThor. “Hala buradasın.”

Gwen, Thor’un elini tutarakgülümsedi. “Artık birlikte olabiliriz.Annem… Aklı pek başında değil. Onuniçin üzülüyorum. Ama bizim içinseviniyorum. Artık aramızda hiçbirengel kalmadı.”

“Döndüğümde, seni başkasıylabirlikte bulmaktan korktuğumu itirafetmek zorundayım,” dedi Thor.

“Böyle bir şeyi nasıldüşünebilirsin?” diye azarladı Gwen.

Thor, utangaç bir tavırla omuzlarınısilkti. “Bilmiyorum. Seçebileceğin birsürü insan var.”

Gwen başını salladı. “Anlamıyorsun.Ben zaten seçimimi yaptım. Sonsuzakadar seninle birlikte olmak istiyorum.”

Thor durdu ve Gwen’i öpmeyebaşladı. Alacakaranlığın soluk ışığıaltında, sonsuza kadar süren biröpücüktü. Thor, her zamankinden çokdaha mutluydu. Çünkü onun da istediğişey tam olarak buydu.

Gwen utanmış gibi görünüyordu.“Ben de bir şeyi itiraf etmeliyim,” dedi.

Kafası karışan Thor, Gwen’e baktı.“Artık güzel olmadığımı

düşünebileceğinden korktum,” dediGwen, gözlerini kaçırarak, “yaramyüzünden.”

“Ne yarası?” diye sordu Thor.“İşte, bu yanağımdaki,” dedi Gwen,

Gareth’ın köpeğinin bırakmış olduğu izigöstererek.

Thor, gözlerini kısarak baktı. “Yarangörünmüyor bile,” dedi.

“Hava karanlık olduğu içindir. Günışığında çok daha belirgindi.”

Thor başını salladı. “Olduğundandaha kötü göründüğünü sanıyorsun,”dedi. “Sadece minik bir iz… Zar zor

görebiliyorum. Ayrıca, güzelliğinden birşey eksilttiği de yok—hatta güzelliğinegüzellik katmış.”

Thor’un ne kadar samimi olduğunufark eden Gwen’in yüreği ısındı veuzanıp onu öptü. Geriye çekilirken,“saldırıya uğradım,” dedi.

Thor’un yüzü karardı ve içgüdüselolarak kılıcının kabzasına uzandı. “Kimtarafından?” diye sordu. “Bana kimolduğunu söyle ve ben de onu hemenöldüreyim.”

Gwen başını salladı. “Artık bununbir önemi yok,” dedi. “Zaten öldü.Burada büyük değişiklikler olacağınıbilmelisin, asıl önemli olan bu.“Kraliyet Sarayı eskisi gibiolmayabilir.”

“Ne demek istiyorsun?” diye sorduThor, endişeyle. “Her şey yolunda mı?”

Gwen yavaşça başını salladı. “Hemevet, hem hayır… Abim Kendrick hapseatıldı.”

“Ne!” diye bağırdı Thor, çiledençıkarak.

“Gareth, onu babamızı öldürmeklesuçladı. Hepsi yalan. Babamızın katili—biz onu bulduk. Sonunda kanıtımız var.”

Thor’un gözleri kocaman açıldı.“Babamızı öldüren Gareth’tı,” dedi

Gwen.Duyduğu haberler karşısında

Thor’un bedeni kaskatı kesildi. Nesöyleyeceğini bilmiyordu. Bunun,Kraliyet Ordusu, Lejyonlar, krallık veKendrick için ne anlama geldiğini

düşünmeye çalıştı. Katil olan bir kralasadakat yemini edeceğini düşünmek bilemidesini bulandırdı.

“Ne yapacaksınız?” diye sordu.“Bir şahidimiz de var. Yarın, abim

Godfrey ve ben, Gareth’ın karşısınaçıkacağız. Onu adalete teslim edeceğiz.Ve Kraliyet Sarayı, kralsız kalacak.”

Thor, tüm bunlara bir anlam vermeyeçalıştı. MacGil’in katili sonundabulunmuş olduğu için mutluydu, ancakyine de Gwen’in güvenliği için endişeediyordu.

“Kendrick’in yarın serbest kalacağıanlamına mı geliyor bu?”

“Evet,” dedi Gwen. “Yarın, her şeydeğişecek. Şahidimizi sadece birkaç saatönce bulduk ve sizin geri dönmenizi

bekledik. Lejyon’un burada olmasını,Gareth’ın karşısında bize destekolmalarını istedik. Kolay kolay pesetmeyecektir.”

Thor derin bir nefes aldı. “Adaletinyerini bulması için elimden geleniyapacağım, Leydim. Ve sizi güvendetutmak için.” Ardından eğilip, Gwen’iöptü. Bir sonbahar esintisi onları okşadıve Thor, bu akşamın asla bitmemesiniistedi.

“Seni seviyorum,” dedi Gwen.Thor, duydukları karşısında

heyecanlandı. Gwen bu kelimeleri ilkdefa söylemişti—bir kız bu kelimeleriona karşı ilk defa söylemişti.

Thor, Gwen’in alacakaranlıktaparlayan mavi gözlerine baktı ve içinde

kendi yansımasını gördü. Karşısındakiyüzü neredeyse tanıyamayacaktı. Hergeçen günle birlikte başka birinedönüşüyormuş gibi hissediyordu.

“Ben de seni seviyorum,” diyekarşılık verdi.

Tekrar öpüştüler ve uzun bir zamansonra ilk defa, Thor, her şeyyolundaymış gibi hissetti.

YİRMİ SEKİZİNCİBÖLÜM

Kral McCloud, bu kadar şanslı

olduğuna, MacGil topraklarının bu kadarderinliklerine girebildiklerineinanamıyordu. Tecavüzler, yağmalar vecinayetlerle geçen üç ay boyunca,Doğu’dan Batı’ya doğru ilerlerken yıkımizleri bırakarak, Batı Yüzük Krallığı’nınkalbine saldırmışlardı. Zaferlerle dolutam yüz gün geçmişti. Şaraplara, sığıretlerine ve kadınlara doymuştu.

McCloud, Batı’ya, ikinci güneşinbatımına doğru dörtnala ilerlerkengözlerini kapattı; öldürdüğü tümadamların yüzleri zihninde canlanıncagülümsedi. İçlerinde, gafil avlanan

masum köylüler vardı; hazırlıksız vedonanımsız olan Kraliyet askerlerivardı. En zevkli ölümler onlarınkiolmuştu—en azından mücadeleetmişlerdi. Yine de hiç şanslarıolmamıştı: McCloud’un adamları sonderce disiplinli ve hevesliydi. Herzaman ölümüne savaşırlardı. Çünkü eğeryenilirlerse, ya da yeterli mücadeleyivermezlerse, McCloud, kendi adamlarınıöldürürdü. Askerlerini iyi eğitmişti.

McCloud ordusu, geçtikleri herkasabada bir ölüm makinesinedönüşmüştü. Şiddetli bir çekirgefırtınası gibi, hiçbir şeyin onlarıdurdurması mümkün olmamıştı.

McCloud, ilk olarak her köyünetrafını sarmıştı ve tüm çıkışları

kapatarak, herhangi bir ulağın KraliyetSarayı’na kaçıp, büyük MacGilordusunu işgal hakkında uyarmasınıönlemişti. Bu işgali uzun bir süre gizlitutmak için, herkesi öldürmeyibaşarmıştı. MacGil ordusunu şaşırtmayıve herhangi bir savunma yapamadanonları yok etmeyi umuyordu. ArdındanKraliyet Sarayı’na gidebilir, Gareth’ınteslim olmasını sağlar ve tüm Halka’yıkendisinin ilan ederdi.

Dörtnala gitmeye devam ettiler.McCloud’un maiyeti, yakaladıkları herbir köleyle ve birliğine katılmayazorladığı yaşlı erkeklerle birlikte dahada büyümüştü. Şimdi, hepsi güçlü birersavaşçı olan en az bin erkekle birlikte,büyük bir ölüm makinesi olarak hücum

ediyorlardı. Sıradaki kasabayı şimdidengörebiliyordu. Burası diğerlerinden çokdaha büyüktü, küçük bir şehir kadardı veKraliyet Sarayı’na yaklaştıklarının birişaretiydi.

Ancak önlerinde hala üç günlük birmesafe vardı ve MacGiller’in hızlı birşekilde takviye kuvvetgönderemeyecekleri kadar uzaktalardı.McCloud ordusu karşısında hiç şanslarıyoktu.

Daha da hızlandılar. Atlarıntoynaklarından çıkan sesler kulağınageliyor, yerden kalkan tozlar burundeliklerini dolduruyordu. Ve kasabalı biradamın, büyük demir çubukları indirerekkapıyı kapatmak için acele ettiğinigörebiliyordu. McCloud neredeyse

etkilenmişti. Diğer kasabaların çoğunda,taş duvarlar ya da demir kapılar yoktu.Bu kasaba daha büyük ve dahagelişmişti, bir saldırı için hazırlıklıydı.

Ancak en önemlisi, askerleri yoktu.Sadece, duvar boyunca sıralanmışüslerde görevlendirilmiş bir avuç çocukve yaşlı adam tarafından korunuyordu.Çok fazla boşluk vardı. McCloud, burayıdakikalar içinde istila edeceklerinisöyleyebilirdi.

Diğerleri gibi, teslim olmayıdeneyebilirlerdi. Ancak onlara bu şansıvermeyecekti. Yoksa işin tüm eğlencesikaçardı.

“Hücum!” diye bağırdı.Arkasındaki adamları da

onaylayarak kükredi ve birlikte,

McCloud’un önderliğinde kasabayadoğru süratle yol aldılar. Şehrin kapısınayaklaşırlarken, McCloud aşağıya uzandıve atın koşum takımlarında duranmızrağı alarak ileriye fırlattı.

Mükemmel bir atıştı. Kapıyıkapatmak için avluya doğru koşan birçocuğun sırtına saplanmıştı. Çocukkapıyı kapatmayı başarmıştı—ancak bu,genç yaşamının son başarısı olacaktı.

Demir kapı, onları dışarıdatutamazdı. McCloud’un iyi eğitimliadamları, atlarını kapının önündedurdurdular ve birkaçı arkadaşlarınınyardımıyla duvarın üzerinden atladı.Teker teker duvarın diğer tarafına indilerve ardından geri kalanları için kapıyıaçtılar.

Binlerce güçlü adamdan oluşanordu, küçük girişten içeriye akın etti.

İlk kanı dökmeye kararlı olanMcCloud, kapıdan ilk geçen oldu.Kılıcını çıkardı ve kaçışan erkeklerlekadınların peşine düştü. Her gittiğiyerde aynı sahne yaşanıyordu. ArtıkHalka’daki hiçbir şey onu durduramazdı.

McCloud hiç düşünmeden, belindekiküçük baltayı çıkardı ve hoşlanmadığınakarar verdiği bir adamın tam sırtınıhedef alarak, fırlattı. Balta havadayuvarlanarak uçtu ve tatmin edici birgürültüyle adama saplandı.

Adam çığlık atarak, yüzükoyun yeredüştü ve McCloud, adamın başınınezildiğinden emin olarak, atını üstünden

geçirdi. Hissettiği tatmin duygusuylatitredi. Baltası için sonra geri dönecekti.

Evine doğru koşan genç ve güzel birkadın gördü. Atını tüm gücüyle dörtnalakoşturdu ve kızın peşine düştü. Kızaulaştığında atından atladı ve kızın üstünedüşerek, birlikte yere yuvarlandılar.Kızın yumuşak bedeni, yere düşüşünüyumuşattı.

Yerde yuvarlanırlarken, saldırıdandolayı sersemlemiş olan kız çığlık attı.McCloud, elinin tersiyle vurarak, kızısusturdu.

Ardından ayağa kalkarak, kızıomzuna attı ve bulabildiği ilk boş evedoğru yöneldi. Atılan çığlıklarıduyduğunda, etrafa saçılmış kanları

gördüğünde gülümsedi. Bu, harika birakşam olacaktı.

*

Bronson’un atının sırtında, doğduğuşehre, annesinin vatanına doğru ilerleyenLuanda ağladı ve McCloud’un yıkıpgeçmesini izledi. Bu günlerde, onlarlabirlikte yol almaktan başka seçeneğiyoktu; ağzını kapalı tutmayı öğrenmişti,yaşlı McCloud tarafından birçok kezyola getirilmişti. Sessiz kalmak içinelinden geleni yapmıştı. Ancak artıkdayanamıyordu; içinde bir şeylerkopmuştu. Çocukken vakit geçirdiği buşehri tanıyordu. Gördüğü manzara

karşısında dizleri titredi ve yüreğikabardı. Artık canına tak etmişti.

Yabancı bir ordunun gücü karşısındasavunmasız hissetmişti, ama şimdi evebu kadar yaklaşmışken, yeni bir güçledolduğunu hissetti. Bunu durdurmakzorundaydı. İşlerin bu şekilde devametmesine izin veremezdi. Sadece birkaçgün içinde Kraliyet Sarayı’navaracaklardı ve bu vahşiler kim bilirorada ne tür zararlar verecekti.

Her şeye rağmen, babasına hiçbenzemeyen Bronson’a aşık olmuştu,ancak McCloud klanından biriyleevlenmenin büyük bir hata olduğunu farketmişti. Onlar, Luanda’nın insanları gibideğildi. Hepsi, yaşlı McCloud’un demiryumruğu altında korkudan sinmişti.

En azından kocası, diğerlerininyaptığı gibi bu vahşetin bir parçasıolmamıştı. Babası için iyi bir gösteriortaya koymuştu, ancak Luanda onu çokiyi tanıyordu. Bu yeni şehregirdiklerinde, atını kenarda tuttu vediğerleri zarar verirken, kendisi ortadansıvıştı. Kimseyi incitmemek için elindengeleni yaparken, atından indi ve atıyaralanmış gibi yaparak, onunlailgileniyormuş gibi görünmeye çalıştı.

Her zamanki gibi Luanda’nın attaninmesine yardım etti ve Luanda,hıçkırıklara boğularak kocasına sarıldı.“Lütfen durmasını sağla!” diye bağırdı.

Bronson, karısına sıkıca sarıldı.“Üzgünüm, aşkım. Keşkeyapabilseydim.”

“Üzgün olman yetmez,” diye bağırdıLuanda, kocasının gözlerine bakarak.“Benim insanlarımı öldürüyorsunuz!”

“Ben değil,” dedi Bronson, gözlerinikaçırarak, “babam öldürüyor.”

“Sen ve baban aynı ailedensiniz!Aynı hanedandan! Sen de onlarlabirliktesin.”

Bronson, ürkek bir tavırla karısınabaktı. “Babamı tanıyorsun. Onu nasıldurdurabilirim? Bu orduyu nasıldurdurabilirim? Onu kontrol edemem,”dedi, büyük bir pişmanlıkla.

Luanda, kocasının gözlerinde bunune kadar istediğini görebiliyordu—ancak babasının karşısında hiçbir gücüyoktu. “Herkes durdurulabilir,” dedi.“Kimse o kadar güçlü olamaz. Baksana

ona, işte yine gidiyor,” diyerek işaretetti, yaşlı McCloud başka bir masumgenç kızı bu akşamki oyuncağı olmasıiçin baygın bir halde taşırken, midesibulanarak izleyerek.

“Baban orada savunmasız olacak,”dedi. “Sana ihtiyacım yok. O uyurkengizlice yanına girerim ve kafatasınaçiviyi çakarım.”

Kendi fikrinden cesaret alan Luanda,atın koşum takımına uzandı ve uzun birçivi çıkardı. Tereddüt bile etmeden,düşündüğünü yapmaya—yaşlıMcCloud’u kendi elleriyle öldürmeye—kararlı bir halde gitmek için döndü.

Ancak güçlü bir el, onu kolundanyakalayarak gitmesine engel oldu.

“Babamı bilmezsin,” dedi Bronson.“O yenilmezdir. On adam gücündedir. Vebir sıçandan daha kurnazdır. Seninyaklaştığını bir mil öteden bile hisseder.Sen o kapıdan girmeden önce, silahınıelinden alır ve seni öldürür. Böyleolmaz. Başka yollar da var.”

Luanda, ne demek istediğinianlamaya çalışarak kocasını yakındaninceledi. “Bana yardım edeceğini misöylüyorsun?”

“Ben de senin kadar babamdannefret ediyorum,” dedi Bronson.“İlerlemeye devam eden ordusunudurduramam. Ancak ordu başarısızolursa, harekete geçmeye hazırım.”

Luanda, kocasının ciddi olduğunugörebiliyordu—ancak onun, bu işin

üstesinden gelecek cesarete sahip olupolmadığını bilemiyordu. İyi bir adamdı,ama söz konusu babası olunca zayıftı.

Luanda başını salladı. “Olmaz.Halkım şimdi ölüyor. Bekleyemezler. Veben de bekleyemem. Onu şimdi kendimöldüreceğim. Eğer başarısız olursam da—en azından denerken ölmüş olurum.”

Bu sözlerin ardından, Luanda,kocasını elinden kurtuldu ve korkudantitreyen eliyle tutuğu demir çiviylebirlikte çadıra doğru yürüdü. O canavarıöldürmeye kararlıydı.

YİRMİ DOKUZUNCUBÖLÜM

Sabahın erken saatlerinde,

Gwendolyn ve Thor kaleninkoridorlarında hızlıca yürüyorlardı.Belli bir amaçla, konsey odasına doğrugidiyorlardı. Gwen, Gareth’layaşayacakları yüzleşme için kendinihazırlayarak, derin bir nefes aldı.Hesaplaşma zamanı gelmişti vegerginliğin yanı sıra büyük bir rahatlamada hissediyordu. Sonunda, tüm o aylarınardından, babasının katilini adaletinkarşısına çıkarmak için ihtiyaç duyduğukanıt elindeydi.

Godfrey ve Firth’le odanın dışındabuluşmayı kararlaştırmışlardı, böylece

üçü birlikte içeri girecek ve—tümkonsey üyelerinin önünde—Gareth’layüzleşip, resmen suçlu olduğunukanıtlayacaklardı. Thor, ona eşlik etmeyiönermişti ve bu, Gwen’in memnuniyetlekabul ettiği bir teklifti. Birliktegeçirdikleri uzun ve büyüleyici gecedensonra, Thor’un yanından ayrılmakistemiyordu ve onun yanında kendini çokdaha güvende hissediyordu. Elbette odakonsey üyeleri ve muhafızlarla doluolacaktı. Kanıt gözler önüneserildiğinde, Gwen’e destek verip,Gareth’ı tutuklamaktan başka seçeneklerikalmayacaktı. Ancak Thor’un yanındaolmak fazladan bir güvence veriyordu.

Başka bir köşeyi daha döndüler veGwen, Thor’la geçirdiği geceyi

düşünürken kendi kendine gülümsedi.Kraliyet bahçelerindeki çiçeklerinarasında, onun kollarında uyumuştu.Yıldızları izlerken uyuyakalmışlardı vebu harikaydı. Babası öldüğünden berihayatı altüst olmuştu, ancak şimdi Thorgeri dönmüşken, Gareth tahttanindirilmek ve Kendrick özgür kalmaküzereyken, sonunda her şeyin normaledöneceğini hissediyordu.

Konsey odasına giden son koridorugeçerlerken, kalbi hızla çarpıyordu.Gareth’ı hafife alamazdı ve bunu hiç deiyi bir şekilde karşılamayacağınıbiliyordu. Hayatı boyunca Kral olmakistemişti ve tahtında kalmak için elindengelen her şeyi yapardı. Son dereceinandırıcı bir yalancı olabilirdi. Gwen,

onun suçlamalarına ve inkarlarına karşıkendini hazırlamaya çalıştı. Firth’ün,onun aleyhinde güçlü bir şahit olmasıiçin dua etti. Cinayet silahının sunumuylabirlikte Firth’ün ifadesinin, hiçbirşüpheye yer bırakmayacağınıdüşünüyordu.

“İyi misin?” diye sordu Thor kibarbir sesle, Gwen’in elini tutarak.Gerginliğini hissetmiş olmalıydı.

Gwen, Thor’un elini sıkarak başınısalladı, ardından elini geri çekti.

Ayak seslerinin yankılandığıkoridorda yürümeye devam ettiler.Thor’la birlikte bir çift olarak biryerlere gitmenin nasıl hissettireceğinianladı. Harikaydı. Son derece doğaldı.Onun yanında kendini huzurlu

hissediyordu. Çok daha güçlühissediyordu.

Koridorun sonuna ulaştılar vekonsey salonuna açılan büyük meşekapıyla yüz yüze geldiler. Kapınınardından gelen fısıltı seslerini duydu vekapının önünde birkaç muhafızduruyordu.

Gwen’in kafası karıştı. Firth veGodfrey’in burada onları bekliyorolması gerekiyordu. Godfrey’le birlikteplanın üstünden birkaç kez geçmişlerdi—onun nerede olduğunu anlayamadı.İkisi de bu konuda son derece dikkatlidavranmışlardı. Onlar burada olmadan,Gwen nasıl devam edebilirdi?

“Leydim?” diye sordu muhafızlardanbiri. “Korkarım ki konsey oturumu hala

devam ediyor.”“Abim burada mı? Godfrey?” diye

sordu Gwen.Muhafızlar şaşırmış bir halde

birbirlerine baktılar. “Hayır, Leydim.”Gwen’in kalbi hızlandı. Bir şeyler

yanlıştı. Godfrey gelmiyor olamazdı.Nerede olabilirdi? Meyhanelere geri midönmüştü yoksa? İçiyor muydu? Peki yaFirth neredeydi? Gwen, bir şeylerinyanlış olduğunu derinden hissetti.

Ne yapacağını bilemez halde, öylecedurdu. Öylece yürüyüp gidemezdi.Şimdi olmazdı. Tehlikede olan çok fazlaşey vardı ve kaybedecek zaman yoktu.Eğer bunu kendi başına yapmakzorundaysa, o halde öyle yapardı.

Koridorun diğer ucundan gelengürültülü ayak seslerini duyduğunda,muhafızlara, içeri girmesine izinvermelerini emretmek üzereydi. Thor’laarkalarını döndüler ve son dereceendişeli görünen Brom’un liderlik ettiğibir düzine askerin yaklaştığını gördüler.Peşinde de Gümüşler vardı.

“Kapıları açın,” diye emretti Brom,muhafızlara.

“Ama efendim, konseyin toplantısıdevam ediyor,” dedi gergin görünenmuhafızlardan biri.

Brom, elini tehditkar bir biçimdekılıcının kabzasına götürdü. “Bir dahasöylemeyeceğim,” diye gürledi.

Muhafızlar birbirlerine baktılar,ardından kenara çekildiler ve kapıları

açtılar.Adamları tarafından takip edilen

Brom, öfkeyle içeri girdi.Şaşkınlıkla birbirine bakan Thor ve

Gwen de onları takip etti.Gwen şaşırıp kalmıştı; işler hiç de

planladığı gibi gitmiyordu. Nelerolduğunu öğrenmek ve Gareth’layüzleşmek için doğru zaman olupolmadığına karar vermek zorundaydı.

Büyük meşe kapılar arkalarındankapandı ve yarım daire şeklinde dizilmişantika sandalyelerde oturan bir düzinekonsey üyesi, dönüp onlara baktı.Konseyin ortasında tahtında oturanGareth şaşırdı ve kaşlarını çattı.

“Bakın hele,” dedi. “Bu gelen Bromdeğil mi? Yanlış hatırlamıyorsam,

konseyden ayrılmıştın.”“Korkunç haberler getirdim,” dedi

Brom aceleyle. “Adamlarımız, YüksekTopraklar’da meydana gelen birişgalden bahsettiler. McCloudlartarafından yapılan büyük çaplı bir işgal.Tüm köyler yerle bir edilmiş. Görünüşegöre, McCloudlar, seninhükümdarlığında aradıkları fırsatıyakaladılar. Şuan biz burada konuşurkenbile insanlarımız öldürülüyor. Savaşbaşladı.”

Gwen, soluğunun kesildiğini hissetti;duyduklarına inanamıyordu. Gareth’ınyüzünün değişmesini izledi. Abisi,şaşkınlıktan donmuş bir halde, hiçbiryanıt vermeden tahtında oturdu.

“Ne yapmamızı öneriyorsunuz?”diye sordu Brom.

“Ne demek istiyorsun?” diye karşılıkverdi Gareth, gergin bir tavırla.

“Yani emriniz nedir? Taktiğiniznedir? Onların kuvvetlerine nasılkarşılık vermeyi planlıyorsunuz? Hangidüzeni seçeceksiniz? Hangi ordularıgöndereceksiniz? Hangileri burayısavunmak için kalacak? Ve karşısaldırımız ne olacak? Ne kadar takviyekuvvet gerekiyor? Köyleri nasılsavunmamızı öneriyorsunuz?”

Gareth, konuşmak üzere birkaç kezağzını açtı, sonra tekrar kapattı.Afallamış ve telaşlanmış gibigörünüyordu. “Ben…” diye başladı,boğazını temizleyerek, ardından sustu.

“Bence… Durum senin düşündüğünkadar kötü olmayabilir. Bekleyelim veneler olacağını görelim.”

“Bekleyip neler olacağını mıgörelim?” diye tekrarladı Brom, dehşetiçinde.

“Bu sorunla daha sonrailgilenebiliriz, eğer çok yaklaşırlarsa,”dedi Gareth. “Muhtemelen sadece küçükbir baskındır ve yakında evlerinedönerler. Ayrıca yaklaşmakta olan birşenliğimiz var ve parti hazırlıklarımızınaksamasını istemiyorum.”

Brom, şaşkınlık ve tiksinti dolubakışlarla Gareth’a baktı. Sonunda yüzümosmor oldu. “Sen bu ailenin yüzkarasısın,” dedi ve ardından adamlarıyla

birlikte odadan çıkmak için arkasınıdöndü.

Gareth kıpkırmızı bir suratla ayağakalktı ve ellerini yumruk yaptı. “Gelburaya!” diye bağırdı. “Kralına aslasırtını dönme! Bu ihanettir. Senitutuklatacağım! Sana ne emrediyorsamonu yapacaksın! Brom! BROM!Tutuklayın onu!”

Ancak muhafızlar, Brom’un yanınayaklaşmaya korkarak yerlerinde kaldılar.

Brom ve adamları odadan dışarıçıktı, Gwen ve Thor da onlarınarkasından fırladı.

Koridora çıkar çıkmaz, Gwen,Brom’un yanına koştu. “Efendim!” diyebağırdı.

Hala öfkeli olan Brom durdu vearkasını döndü. “Leydim,” dedi saygılıancak sabırsız bir tavırla. “Babanız bunuasla kabul etmezdi.”

“Biliyorum,” diye karşılık verdiGwen. “Babam, burada yaşanan birçokşeyi kabul etmezdi. Ne yapmayıplanlıyorsunuz? İşgal hakkında?”

“Harekete geçmeliyim. Başka birseçeneğim var mı? Öylece oturup,vatanımın yok edilmesini seyredemem.Kral’ın yetkisi olsa da olmasa daharekete geçeceğim. Güçlerimiziseferber edeceğim. Ordunun başınageçeceğim. Bu, geleneklere aykırı, amabaşka çarem yok. Kendimizi savunmakzorundayız.”

“Yapmanız gereken şey tam olarakbu,” dedi Gwen.

Brom, Gwen’e baktı ve bir an içinsakinleşmiş gibi göründü. “Kraliyetailesine mensup birinden bunuduyduğuma sevindim,” dedi. “Tahttasizin oturmuyor oluşunuz talihsiz birdurum.”

“İlgilenmeniz gereken başka birisidaha var,” dedi Gwen. “Abim Kendrickzindanda. Seferber edeceğiniz güçleriçin kritik bir unsur olabilir. Adamlaronu seviyor ve onun arkasındaduracaklardır. Ve kraliyet ailesinin birüyesi olarak, size istediğiniz yetkiyi veadamlara da saldırmak için ihtiyaçduydukları güveni verecektir.”

Brom, etkilenmiş gibi görünerekGwen’e baktı. “Ama Kendrick cinayetyüzünden hapsedildi. Vatana ihanetyüzünden…”

Gwen başını salladı. “Bunların hepsiyalan. O masum. Hatta Kendrick’insuçsuzluğunu kanıtlayan bir şey buldum.Gerçek katil tarafından tuzağadüşürüldü.”

Brom, Gwen’e bakarak, “peki ohalde katil kim?” diye sordu.

“Gareth,” diye cevapladı Gwen.Brom’un gözleri şaşkınlıkla kocaman

açıldı. Sonunda bilmiş bir tavırla başınısalladı. “Savaştan döndüğümüz zamanGareth’ın icabına bakacağız. Bu arada,haklısınız. Kendrick’i özgür bırakacağız

ve o da bize savaşta önderlik edecek.Zindanlara!”

Kalenin kıvrımlı koridorlarınıaceleyle geçtiler, ayak sesleri gökgürültüsü gibi yankılanıyordu. Zeminkata ulaşıncaya kadar, sarmalmerdivenden aşağıya indiler.

Hücrenin kapısında duran birkaçmuhafız, Brom ve Gümüşler’in geldiğinigörünce kaskatı kesildiler.

“Açın şu kapıyı!” diye emretti Brom.“Efendim,” dedi muhafız, titrek bir

sesle. “Korkarım ki bu kapıyı sadecekraliyet ailesinden birinin emriyleaçabilirim.”

“Ben, Batı Yüzük Krallığı’ndakiyedi lejyonun komutanıyım!” dedi Bromtehditkar bir tavırla, elini kılıcının

kabzasına koyarak. “Sana kapıyı açmanısöylüyorum!”

Muhafızlar gergin bir şekildebirbirlerine bakarak, bocaladılar.

Gwen, karşılıklı bir meydanokumanın gerçekleşmek üzere olduğunugörebiliyordu, bu yüzden öne çıkarakadamların arasına girdi. “Ben kraliyetailesindenim,” dedi sakince. “Kısa birsüre önce babam kraldı. Onu yetkisiylehareket ediyorum. Açın kapıyı.”

Muhafızlar birbirlerine baktılar,ardından başlarını sallayarak, yavaşçakapıyı açtılar.

Brom ve grubu koridorun sonunakadar yürüdüler ve Kendrick’inhücresinin önünde durdular.

Kendrick onlara doğru koştu vesolgun yüzünü parmaklıklara yasladı.Onu böyle gören ve daha önce özgürkalmasını sağlayamamış olan Gwen’inyüreği burkuldu.

“Aç kapıyı,” diye emretti,kendilerine eşlik eden muhafıza.

Muhafız öne çıktı ve hücreninkilidini açtı. Kapı yavaşça açıldı veKendrick dışarı çıktı.

Gwen’i sıkıca kucakladı. ArdındanBrom’a döndü ve adamı saygıylaselamladı.

Selamına karşılık veren Brom,“McCloudlar saldırdı,” dedi.“Askerlerimize liderlik edeceksin.Hemen yola çıkmalıyız.”

Kendrick ciddi bir tavırla başınısalladı. “Efendim, bu benim için büyükbir onur olacaktır.”

“Yaverinizi geri ister misiniz?” diyesordu Thor, gülümseyerek.

Kendrick dönüp Thor’a baktı veyüzü bir gülümsemeyle aydınlandı.

“Yüzlükten yeni döndüm, efendim,”dedi Thor, “ben hazırım. Ve sizinyanınızda yer almak benim için birşereftir.”

Kendrick uzandı ve elini Thor’unomzuna koydu. Çocuğu baştan ayağainceledi ve onaylar bir tavırla başınısalladı. “Hazır olduğunu görebiliyorum.Yanımda olmasını istediğim bir başkasıyok.”

“Gidelim,” dedi Brom. “Halka’nınbizim tarafını işgal etmenin ne demekolduğunu McCloudlar’a göstermeninvakti geldi.”

Grup döndü ve koridorun başınadoğru yürümeye başladı.

Kısa bir süre sonra üst kattaydılar vekalenin ön kapısından dışarıçıkıyorlardı. Köprüden geçerlerken,Thor durdu, endişe ve özlem dolugözlerle Gwen’e baktı. “Kardeşlerimekatılmak zorundayım,” dedi suçlu birtavırla. “Seni bırakmaktan nefretediyorum. Ancak Halka’yı savunmakzorundayım.”

İçten içe Gwen’in kalbi kırılıyordu,ama bunu belli etmedi. “Biliyorum,”

dedi, güçlü görünmeye çalışarak.“Gitmek zorundasın.”

Bencil bir şekilde onun kalmasınıistiyordu, ancak gitmesinin yapılacak endoğru şey olduğunu biliyordu.

Thor, Gwen’in kolyesine dokundu,ardından elinin tersiyle yanağını okşadı.Eğilerek kızı öptü ve Gwen, mümkünolduğunca unuz bir süre onu bırakmadı.

“Her an seni düşüneceğim,” dediThor. “En kısa zamanda dönmeyeçalışacağım. Ve geri döndüğümde, sanasormak istediğim bir soru var.”

Kafası karışan Gwen gülümsedi.“Ne sorusu?”

Thor da gülümseyerek karşılık verdi.“Bence hayatlarımızı değiştirecek olan

bir soru. Elbette, senin vereceğin cevababağlı olarak...”

Gwen’in elini tuttu ve parmakuçlarını öptü, sonra gülümseyerekarkasını döndü ve atlarına doğrukoşmakta olan diğer adamlara katılmaküzere yola koyuldu.

Gwen, özlem ve hayranlıkduygusuyla onun gidişini izledi. Tümkalbiyle, onu tekrar görebilmek için duaetti.

OTUZUNCU BÖLÜM

Erec, meyhaneye doğru yol alarak,Savaria’nın arka sokaklarında atınıdörtnala koşturdu. Alistair’ı oradankurtarmak ve onunla birlikte gitmek içinsabırsızlanıyordu. O günkü mücadeleninardından tükenmiş bir haldeydi, vücudumorluklar ve kesiklerle kaplıydı, açlıkve susuzluk yüzünden güçsüz düşmüştü—ama yine de, onun dışında bir şeydüşünemiyordu. Alistair yanında olanakadar, ne durabilir ne de dinlenebilirdi.

Zırhını giymiş olan Erec,meyhanenin önünde durdu ve atındaninip aceleyle kapıya doğru koştu.Alistair’ı görmeyi umarak, kapıdan içeridaldı.

Ancak onun içeride olmadığını farkederek şaşırdı. Sadece barın arkasındaduran barmeni gördü.

Erec her yere baktı, ancak kızdanhiçbir iz yoktu. Müşteriler sessizleşti veoda gerginlikle doldu. Erec, nelerolduğunu anlayamadı.

Barmen bir görevliye doğru başınısalladı ve adam arkadaki kapıya doğrukoştu. Bir an sonra, yüzünde çarpık birgülümseme olan hancı kasıntı bir edaylayürüyerek dışarı çıktı. Erec, karşısındakibu manzaradan hiç hoşlanmadı.

“Gelinim nerede?” diye sordu, öneçıkarak.

Hancı, kasıla kasıla Erec’e doğruyürüdü. “Aman efendim, kimler gelmiş!”dedi.

Hancı yürürken, Erec, iriyarı birkaçadamın onun arkasından geldiğini farketti.

“Parlayan zırhının içindeki şövalyedeğil mi?” diye sordu hancı alayla.

“Tekrar sormayacağım,” dedi Erec.“Alistair nerede?” diye sordu ısrarla,öfkesi gitgide yükseliyordu.

Hancının gülümsemesi genişledi.“Bunu sorman çok komik… Bana vermişolduğunuz yüklü miktardaki para aklımabir fikir getirdi. Alistair sizin için bukadar değerliyse, belki başkaları için deaynı şekilde değerli olabileceğinidüşündüm. Ve haklı çıktım. Muhtemelenşimdiye kadar yaptığım en iyianlaşmaydı,” dedi dudaklarınıyalayarak.

Erec öfkeden köpürüyordu. Sıktığıdişlerinin arasından, “bu senin sonşansın. Nerede—o?” diye hırladı.

Hancı, anın tadını çıkararakgülümsedi. “Eh, görünüşe göre birbaşkası senden çok daha fazla değerveriyormuş. Onu, 500 peni vermeyeistekli olan bir köle tüccarına sattım.Seks ticareti için yeni fahişeler bulmaküzere buraya gelmiş. Üzgünüm. Çok geçkaldın. Ama fikir için teşekkürler. Geçengece arkadaşlarıma ettiğin hakaretintazminatı olarak, verdiğin paraları dageri vermeyeceğim.”

Ellerini beline koyan hancı, sırıtarakkarşısında durdu. “Sende artık kendiyoluna gidebilirsin,” diye ekledi,“herhangi bir zarara uğramadan önce.”

Erec, karşısındaki namussuz adamıntatmin dolu gözlerini incelerken, adamınsöylediği her şeyin doğru olduğunuanladı. Buna inanamıyordu. OnunAlistair’ı. Elinden alınmıştı. Seksticareti için köle olarak satılmıştı. Vebunların hepsi, önünde duran bu iğrençherif yüzündendi.

Erec daha fazla dayanamıyordu.Sadece kavga etme değil aynı zamandaintikam arzusuyla da dolmuştu.

Hancının adamları Erec’in üstüneatladı ve Erec de hiç vakit kaybetmedi.Birden fazla erkekle savaşmak içineğitilmişti ve bu tür durumlara alışkındı.Bu adamların kime saldırdıklarına dairhiçbir fikirleri yoktu.

İri bir adam tarafından yakalanmaküzereyken, adamı kolundan yakaladı veomzunun üzerinden fırlattı. Hiçduraksamadan, kendi etrafında döndü vebir tanesinin midesine tekme attı, birdiğerinin yüzüne dirseğiyle vurdu,ardından öne eğildi ve barmene kafa attı.Adamların dördü de yere serildi.

Erec, çekilen bir kılıcın sesini duyduve üç tane adamın daha üzerine doğrugeldiğini gördü.

Hiç vakit kaybetmedi: belinden birhançer çıkardı ve ilk adam elindekikılıçla üzerine saldırırken, hançeriniadamın boğazına sapladı. Adam çığlıkatarken, Erec uzandı ve adamın elindekikılıcı aldı. Arkasını döndü ve diğeradamın kafasını kesti, sonra tekrar

döndü ve kılıcı üçüncü adamın kalbinesapladı.

Adamların üçü de ölmüştü.Yedi tane adam hareketsiz bir

şekilde yerde yatıyordu ve geriye, şimdiErec’e korkuyla bakan hancı kalmıştı.

Büyük bir hata yapmış olduğunu farkederek, geriye doğru süründü —ama çokgeç kalmıştı. Havaya zıplayan Erec,adamı öyle sert tekmeledi ki, adammasaların üzerinden uçarak yere düştü.

Erec, ahşap sandalyelerden birinihavaya kaldırdı ve hancının başındaparçalara ayırdı. Başından kanlar akanhancı yere yığıldı ve Erec, adamınüstüne çıktı.

Hancı, belindeki hançere uzanmayaçalıştı, ancak bunu gören Erec, adamın

bileğini ezdi, sonra diğer ayağıylahançeri uzaklaştırdı.

Öne eğilip, adamı boğmaya başladı.“Nerede o?” diye sordu. “Köle tüccarıtam olarak nereye gidiyordu?”

“Sana asla söylemem,” dedi adamsoluk soluğa.

Erec, adamın yüzü morarıncayakadar boğazını sıkmaya devam etti.Hançerini eline aldı ve adamınbacaklarının arasına bastırdı. “Sonşansın,” diye uyardı. Hançeri biraz dahaderine itti ve adam sonunda çığlık atarakbağırdı.

“Tamam! Adam güneye doğrugidiyordu. Baluster’e doğru. Dün sabaherkenden yola çıktı. Tüm bildiğim bu.Yemin ederim!”

Erec, adamın doğruyu söylediğindenemin oldu ve hançerini geri çekti. Sonra,tek bir hızlı hareketle, hançeri adamınkalbine sapladı.

Gözleri kocaman açılan hancınınsoluğu kesildi. Erec, adamı kendineçekerek hançeri biraz daha derine itti veadam ölürken, gözlerinin içine baktı.

“Bu, Alistair içindi.”

OTUZ BİRİNCİ BÖLÜM

Gwen’in kaybedecek vakti yoktu.Godfrey ve Firth’ün, konsey odasınındışında kendisini bekleyipbeklemediğini görmek zorundaydı. Belkide gecikmişlerdi ve şimdi oradabekliyorlardı. Gwen, onların yalnızbaşlarına içeri girmelerine izinveremezdi. Konsey toplantıya devamediyorken, kanıtlarını sunmakzorundalardı. Eğer Kendrick, Thor,Brom ve diğerleri vatanlarını kurtarmakiçin yapacakları savaşta hayatlarını riskeatabiliyorsa, Gwen de en azındanonların cesaretinden örnek alabilir veGareth’ı durdurmak için kendinitehlikeye atabilirdi. Neticede, yeni bir

hükümdar tacı giyerse, bunun da orduyabüyük ölçüde yardımı dokunurdu.

Gwen, konsey odasının büyükkapılarına ulaşıncaya kadar, kaleninkoridorlarında koşturdu. Ne yazık ki,Godfrey ve Firth hala yoktu. Onlara neolmuş olabileceğine dair hiçbir fikriyoktu. Konsey odasının kapısı açıldı veiçeriye bakarken, konseyin çoktandağılmış ve toplantının bitmiş olduğunugördü. Boş odada kalan tek kişi, tahtındaoturan Gareth’tı.

Odada artık sadece ikisi vardı veGwen, şimdi tam zamanı olduğuna kararverdi. Belki yalnız olurlarsa, onun aklınıbaşına getirebilir ve görevden sessizceçekilmesini sağlayabilirdi. Sevdiği tümadamlar, onu ve diğerlerini korumak için

dışarıda savaşıyordu; o da savaşmakzorundaydı. Daha fazla bekleyemezdi.Bildiği şeyleri ona anlatacaktı. Nasılgiderse gitsin önemli değildi, sadeceonun gitmesini istiyordu.

Gwen, kapılardan geçti, odayagirerken ayak sesleri yankılandı. Gareth,soğuk ve ruhsuz siyah gözleriylekardeşine baktı ve Gwen, abisindenyayılan nefreti hissetti. O bakışlarda,abisine karşı nasıl bir tehditoluşturduğunu görebiliyordu. Belki debunun sebebi, babası tarafından dahaçok sevilmiş olmasıydı. Ya da belki deGareth, doğuştan beri böyleydi.

“Seninle konuşmak istiyorum,” dediGwen, odanın içinde yankılanan birsesle. Abisinin, babasının tahtında

oturduğunu görmek tuhaftı. Bundan hiçhoşlanmadı. Bu çok yanlıştı. Gözleribomboş bakıyordu ve sanki yüz yılyaşlanmış gibi görünüyordu. O tahttaotururken hiç de babalarınabenzemiyordu. Gwen, abisinin yapmışolduğu şey aklına gelince öfkelendi.Babasını elinden almıştı.

Aynı zamanda korktu. Gareth’ın nekadar kindar biri olabileceğini ve bukonuşmanın pek de iyi geçmeyeceğinibiliyordu.

Gareth, hiçbir şey söylemedenbakmaya devam etti.

Sonunda, kalbi hızla çarpan Gwen,boğazını temizleyerek devam etti.“Babamızı öldürttüğünü biliyorum,”dedi, bu konuya bir an önce son vermek

isteyerek. “Onu Firth’ün bıçakladığınıbiliyorum. Cinayet silahı elimizde…Hançer bizde.”

Uzun bir sessizlik oldu ve Gareth,tüm bu süre boyunca ifadesiz kaldı.Sonunda alaycı bir kahkaha attı. “Seniaptal, hayalperest, küçük kız,” dedi.“Her zaman böyleydin. Kimse sanainanmaz. Hiçbir zaman da inanmayacak.Bu tahtta senin yerine ben oturduğumiçin beni kıskanıyorsun. Bu yüzdensaçmalıyorsun.”

“Öyle mi?” diye sordu Gwen.“Benim yerime seni varis olarak

seçmesi için babamı kandırdın,” diyekarşı çıktı Gareth. “Güce olan açlığınyüzünden onu kendi çıkarların içinkullandın. Ama işe yaramadı. Ben

buradayım. Ve sen bunakatlanamıyorsun.”

Gwen, Gareth’ın zavallılığına hayretederek başını salladı. Kendi duygularınıbaşkalarına yansıtıyordu. Akli dengesiyerinde değildi. Gwen, onunla aynı kanıtaşıdığını düşünerek titredi.

“Ne kadar hayalperest olduğumainsanlar karar verecek,” dedi Gwen.“Elimdeki bu silahı da mı hayalediyorum?” diye sordu, belindekihançeri çıkararak. Abisinin görmesi içinhançeri kaldırdı ve Gareth’ın gözleri ilkdefa kocaman açıldı.

Tahtın kollarını kavrayarak, dimdikoturdu. “Nereden aldın onu?” diyesordu.

Sonunda yakalanmıştı. Gwen, bunuabisinin yüzünde görebiliyordu. Halainanamıyordu. Abisi, babasınıöldürtmüştü.

“Midemi bulandırıyorsun,” dedi.“Sen zavallı bir insansın. Keşke babamburada olsaydı da intikamını kendisialsaydı. Ama burada değil. Bu yüzdenadaleti ben sağlayacağım. Yargılanacak,mahkum edilecek ve öldürüleceksin. Vebabamızın ruhu huzur bulacak.”

“Peki ya bunu tam olarak nasılyapacaksın?” diye sordu Gareth. “Kanlıbir hançer buldun diye tüm insanlarınsana inanacağını mı düşünüyorsungerçekten? O hançer herhangi birine aitolabilir. Kanıtın nerede?”

“Bir şahidim var,” dedi Gwen.“Hançeri kullanmış olan adam.”

Gareth, Gwen’i şaşırtarakgülümsedi. “Firth’ten mi bahsediyorsun?Endişelenme; artık ondan haberalacağımızı pek sanmıyorum.”

Şimdi gafil avlanma sırasıGwen’deydi. “Ne demek istiyorsun?”diye sordu, kalbi hızla çarparak.

“Korkarım Firth sonsuza kadar gitti.Birkaç saat önce idam edilmiş olması nekadar büyük bir talihsizlik, değil mi?”diye sordu, büyük bir gülümsemeyle.

Gwendolyn, boğazının kuruduğunuhissetti. Bu doğru muydu? Yoksa blöf müyapıyordu? Artık neye inanacağınıbilmiyordu. “Sen bir yalancısın,” dedi.

Bu kez, Gareth düpedüz kahkaha attı.“Olabilir. Ama herkesten çok daha iyibir yalancıyım. Kurduğun komployu enbaşından beri biliyordum. Beni hafifealdın. Her zaman bunu yapıyorsun. Heryerde casuslarım var. Yaptığın her şeyi,attığın her adımı takip ettim. Doğruzaman geldiğinde harekete geçtim. Tekşahidiniz öldü —ve korkarım o olmadancinayet silahı da pek işe yaramaz.Sevgili kardeşimiz Godfrey’e gelecekolursak—eh, onunda buradaolamamasının bir nedeni var.”

Gareth’ın doğru söylediğini hissedenGwen’in gözleri kocaman açıldı. “Nedemek istiyorsun?” diye sordu.

“Maalesef, dün akşam meyhanedezehirli bir içki içmiş. Şuanda çok hasta

olmalı. Hatta çoktan ölmüş olduğundanneredeyse eminim.”

Gwen paniğe kapıldı. Gareth,içtenlikle kahkaha attı. “Yani gördüğüngibi, canım, sadece sen varsın. NeGodfrey, ne Firth, ne de bir şahit var.Sadece sen ve hiçbir şeyi kanıtlamayanzavallı hançerin var.”

Gareth içini çekti. “Sevgilin Thor’agelince,” diye devam etti, “sanırım onunvakti de geldi. Bir nedenden ötürümüsamaha gösterdiğim McCloud baskınıbir tuzaktı. Sevgilin de doğruca içineyürüyor. Zamanı geldiğinden onu birkenara ayırmaları için adamlara paraödedim. Pusuya düşürülecek ve sonderece yalnız olacak, seni temin ederim.Bu günün sonuna kadar katledilmiş

olacak ve cennette Godfrey ve Firth’ekatılacak —yoksa cehennemde midemeliydim?”

Gareth içtenlikle güldü ve Gwen,onun çıldırmış olduğunu görebiliyordu.“Umarım ruhun cehennemde çürür,” diyebağırdı, öfkeyle yanarak.

“Zaten çürüyor, kardeşim. Artık beniincitebilecek bir şeyin kalmadı. Amaben hala seni incitebilirim. Yarındanitibaren, artık beni rahatsızedemeyeceksin. Primos LivariusStantos,” dedi. “Ne anlama geldiğinibiliyor musun?”

Gwen, abisinin bu sefer nelerplanladığını merak ederek ona baktı.“Bir kralın, evlilik düzenlemeye hakkıolduğunu belirten yasal bir terimdir.”

Gareth başını salladı ve güldü. “Çokiyi. Her zaman bilgili biriydin zaten.Benden çok daha bilgili… Ama artıkbunun bir önemi yok. Seni evliliğezorlamak için, bu hakkımı kullandım.Halka’nın güneyindeki en ilkel eyaletten,vahşi bir Nevarun askeri buldum.Gelinlerini almak üzere gönderdikleribirlik çoktan yola çıktı. Eşyalarını topla.Artık gidiyorsun. Ve benim yüzümü birdaha görmeyeceksin.”

Gareth histerik bir kahkaha attı veGwen, kalbinin paramparça olduğunuhissetti. Bunların hiçbirine inanmakistemiyordu.

Onun karşısında durmaya bir saniyedaha dayanamazdı. Arkasını dönüpodadan dışarı çıktı ve siperliklere

ulaşıncaya kadar merdivenleri koşarakçıktı.

Kenara koştu ve kent meydanınabaktı. Doğru olup olmadığını, Firth’üngerçekten idam edilip edilmediğinigörmek zorundaydı.

Ancak aşağıya bakarken kanı dondu.Soluğu kesilerek, göğsüne yapıştı.

Meydanın ortasında, boynunasarılmış bir iple sallanan kişi Firth’tü.Cesedi rüzgârda sallanıyordu ve artanbir kalabalık etrafında toplanmış onuizliyordu.

Doğruydu. Abisinin söylediği herşey doğruydu.

Gwen, siperliklerin diğer tarafınadoğru koştu ve Doğu’ya doğru bakarak,çaresizce Thor’u ve Lejyonlar’ı aradı.

Ufuk çizgisinde, atlarının üstündedörtnala giden yüzlerce adamı gördü.Thor’un bir tuzağa doğru ilerlediğini,pusuya düşürüleceğini söyleyenGareth’ın sesi zihninde yankılandı. Vesevdiği adamın dörtnala uzaklaşmasınıizlerken, bu konuda yapabileceği hiçbirşey olmadığını biliyordu.

“HAYIR!”Dizlerinin üzerine çökerek, göklere

doğru haykırdı. Bunu hayal bileedemiyordu. Gareth onu öldürebilir,birisine satabilir, hayatındaki her şeyiyok edebilirdi —ancak Thor’un zarargörmesi düşüncesine bilekatlanamıyordu.

“THOR!” diye bağırdı. Onun,kendisini duymasını ve bir şekilde geri

dönebilmesini diledi.Ancak çığlıkları rüzgâra kapıldı ve

kısa bir süre sonra yok oldu.

Google’dan Morgan Rice Kitaplarınıİndirin!

FELSEFE YÜZÜĞÜ serisini sesli kitapformatında Dinleyin!

Bulabileceğiniz Yerler:

AmazonAudibleiTunes

Morgan Rice Kitapları

FELSEFE YÜZÜĞÜKAHRAMANLARIN GÖREVİ (1. KİTAP)

KRALLARIN YÜRÜYÜŞÜ (2. KİTAP)EJDERHALARIN KADERİ (3. KİTAP)

GURUR AĞLAYIŞI (4. KİTAP)ŞEREF YEMİNİ (5. KİTAP)

KAHRAMANLIK SALDIRISI (6. KİTAP)KILIÇ AYİNİ (7. KİTAP)

SİLAHLARIN TESLİMİ (8. KİTAP)BÜYÜLÜ GÖKYÜZÜ (9. KİTAP)

KALKAN DENİZİ (10. KİTAP)ÇELİĞİN HÜKÜMDARLIĞI (11. KİTAP)

ATEŞ ÜLKESİ (12. KİTAP)KRALİÇELERİN YÖNETİMİ (13. KİTAP)

KÖLETÜCCARLARI ÜÇLEMESİ

ARENA 1: KÖLETÜCCARLARI (1. KİTAP)ARENA 2 (2. KİTAP)

VAMPİR GÜNLÜKLERİDÖNÜŞÜM (1. KİTAP)SEVİLMİŞ (2. KİTAP)

ALDATILMIŞ (3. KİTAP)YAZGI (4. KİTAP)

ARZULANMIŞ (5. KİTAP)NİŞANLI (6. KİTAP)YEMİNLİ (7. KİTAP)

BULUNMUŞ (8. KİTAP)CANLANDIRILMIŞ (9. KİTAP)

GÖMÜLMÜŞ (10. KİTAP)KADER (11. KİTAP)

Morgan Rice Hakkında Morgan Rice, 11 kitaplık (ve hala devam

eden) genç yetişkin serisi VAMPİRGÜNLÜKLERİ; 2 kitaptan oluşan (ve devameden) kıyamet sonrası gerilim, 1 numaralı çoksatan KÖLETÜCCARLARI ÜÇLEMESİ; 13kitaptan oluşan (ve devam eden), 1 numaralıçok satan destansı FELSEFE YÜZÜĞÜkitaplarının 1 numaralı çok satan yazarıdır.

Morgan’ın kitapları hem basılı hem de

sesli olarak bulunabilir. Tercümesinin yapıldığıdiller: Almanca, Fransızca, İtalyanca,İspanyolca, Portekizce, Japonca, Çince,İsveççe, Hollandaca, Türkçe, Macarca, Çekçeve Slovakça (daha farklı dillere tercümesi deyapılmakta).

DÖNÜŞÜM (Vampir Günlükleri’nin 1.

kitabı) ve KAHRAMANLARIN GÖREVİ

(Felsefe Yüzüğü 1. kitap) ücretsiz olarakAmazon üzerinde indirilebilir durumda!

Morgan sizi dinlemeyi çok seviyor,

dolayısıyla lütfen www.morganricebooks.comadresini ziyaret edip eposta listesine eklenin,ücretsiz bir kitap kazanın, ücretsiz hediyeleralın, ücretsiz uygulamaları indirin, Facebook veTwitter ile bağlanın ve irtibatta kalın!