Broń okresu Muromachi

1. W tym okresie ze względu na wzmożenie działań

wojennych powstały nowe techniki tworzenia broni, które doprowadziły do stworzenia tzw: “japońskiej stali”, którą do dziś znamy ze swoich wyjątkowych właściwości. Japońskie miecze były nie tylko wyjątkowo wytrzymałe i ostre, ale również giętkie, przez co były mniej podatne na złamania i pęknięcia. Ostrza o tych cechach uzyskano dzięki osobnemu przygotowaniu i obróbce ostrza oraz niezaostrzonej części miecza.

Sposoby wytwarzania tsuby, czyli tzw. „tarczki” przy rękojeści miecza również ulegała zmianom i ulepszeniom, ale nadal z dbałością o estetykę.

2. Ze względu na podpisy na mieczach, można było

rozróżnić typ miecza (tachi lub uchigatany), ponieważ sposób ich noszenia był zupełnie inny. Popularność tych drugich zwiększała się ze względu na lepsze przystosowanie nowej broni do walki, zwiększając efektywność podczas starć.

Często noszono dodatkową broń o różnej długości ostrza i znaczeniu (m.in. wakizashi, tantō, daishō).

3. Stworzenie nowej techniki produkcji wpłynęło na zwiększenie ilości żołnierzy walczącej mieczem, a co za tym idzie – zmniejszeniu ilości łuczników podczas walk ze względu na znaczną poprawę efektywności walki nowym rodzajem miecza.

4. Najsłynniejszym wytwórcą broni był Muramasa Sengo, który założył szkołę wytwarzania broni między XIV – XVI wiekiem.

* Miecz Masazane (1526r.)(zdj. po prawej) stworzony

przez Fujiwara Masazane, członka szkoły Muramasa. Słynie również ze stworzenia Tonbogiri – jednej z trzech legendarnych włóczni.