04 2013 Lucide | 3

Dat is een broodje aap-ver-

haal.” Thuis aan tafel met

goede vrienden zit ik nooit

verlegen om een ferm stand-

punt. “Wat je nou vertelt is

echt zwaar overdreven. Onzin!” En meer

van zulke krachtige argumenten: “De

overheid gaat echt niemand verplichten

om zijn billen te laten wassen door de

buurman…”

U begrijpt: we serveren participatiesa-

menleving op een bedje van bezuinigin-

gen in de langdurige zorg, afgemaakt met

oplossende indicatie. Op het menu staat

verder de vervanging van verzekerde pro-

fessionele zorg door mantelzorg en ge-

meentelijke voorzieningen. We verorberen

lichte zorgzwaartepakketten.

Een van de tafelaars is gealarmeerd door

een uitzending op de regionale omroep:

een verzorgingshuis in de wijk gaat sluiten

en bewoners van tachtig, negentig jaar

zien zich plotseling gedwongen om weer

‘zelfstandig’ te gaan wonen. Verontwaar-

digd zegt ze: “Er waren mensen bij die zei-

den dat ze dan liever dood willen.”

“Als mensen gezond en compos mentis

zijn, waarom zouden ze dan geheel ver-

zorgd in zo’n huis moeten wonen?”, werp

ik tegen. “Hoe veel mensen zijn er niet ja-

renlang gehospitaliseerd?” De vriendin

haalt haar oma aan die het juist fantas-

tisch vond om op haar 65-ste beschermd

in het verzorgingstehuis te gaan wonen.

Maar dat waren de jaren zeventig van de

vorige eeuw! Ik schuif mijn eigen vader

naar voren als pion in dit schaakspel: hij is

op Bevrijdingsdag van dit jaar overleden

op 91-jarige leeftijd, anderhalf jaar na een

ernstige val waarna wij kinderen ons ge-

noodzaakt zagen om een eind te maken

aan zijn zelfstandige bestaan in een seni-

orenwoning. De goede man was tot zijn

90-ste met geen spreekwoordelijke stok

naar een verzorgingshuis te slaan, laat

staan naar een verpleeghuis…

De vriendin maakt zich niet alleen grote

zorgen over oude mensen maar ook over

zichzelf. Ze heeft een zeldzame spierziek-

te, gebruikt een rolstoel en krijgt veel

support van haar naasten, vooral van haar

man en kinderen, maar ook van vrienden

en buren. Na een val was ze onlangs een

tijdlang aan het bed gekluisterd. Daar in

de beschutte omgeving van haar eigen

huiskamer kreeg ze alle mantelzorg en

liefde die ze nodig had. Tegelijkertijd was

ze naar eigen ervaring veel te afhankelijk

van de mensen in haar directe omgeving.

Noodgedwongen nam ze daarbij hapjes

van het gerecht dat ik onbesuisd be-

stempelde als Broodje Aap.

We zijn nog steeds vrienden.

Ruud Koolen

hoofdredacteur Lucide

BROODJE AAP ZOEKT ONDERDAK

VAN DE REDACTIE

WE SERVEREN PARTICIPATIE-

SAMENLEVING OP EEN BEDJE VAN BEZUINIGINGEN

FOTO: VINCENT BOON

‘‘