KÜÇÜK İTFAİYECİ

…Busunudaanlatılanolaylar

gerçektenyaşanmıştır…

Sesli İzleyiniz

Annesi, altı yaşındaki lösemiyle savaşan Bora’ya bakarken dalıp gitmişti.

Kalbi, acı içinde olmasına rağmen, kararlılık duygusunun da etkisini hissediyordu.

Her ebeveyn gibi o da oğlunun büyümesini ve umutlarını gerçekleştirmesini isterdi.

Doktorlar Bora’nın yaklaşık bir aylık ömrü

kaldığını söylemişlerdi.

Ama bu, artık gerçekleşmeyecekti. Löseminin buna fırsat tanıması olası değildi.

Oysa o oğlunun hayallerinin gerçekleşmesini istiyordu.

"Bora! Büyüyünce ne olmak istediğini hiç düşündün mü? " diye sordu.

"Anneciğim, ben büyüyünce hep İTFAİYECİ

olmak istedim."

Annesinin içi burkuldu, ama gülümsedi...

“Bora’nın dileğini gerçekleştirebilir miyim acaba?" diye düşündü.

Ertesi gün, Ankara'daki İtfaiye Müdürlüğüne gitti… Ve orada yüreği en az

Ankara kadar büyük itfaiyeciler ile tanıştı.

Onlara oğlunun son isteğinden söz etti… Ve oğlunun itfaiye arabasıyla şehirde küçük bir tur

atmasının mümkün olup olamayacağını sordu.

İtfaiye Müdürü;"Bundan daha iyisini de yapabiliriz.

Eğer oğlunuzu Çarşamba sabahı saat sekizde hazır ederseniz, onu o gün şeref konuğu yapar,

itfaiyeci kimliğine büründürürüz.”

“Bizimle itfaiye müdürlüğüne gelir, bizimle yemek yer,

yangın söndürmeye gelir.”

“Hatta, bize Bora’nın ölçülerini verirseniz, ona üzerinde Ankara itfaiyesinin ambleminin

olduğu gerçek bir itfaiyeci kostümü diktirir, lastik botları ısmarlarız.

Hepsi Ankara’da üretiliyor." dedi

Üç gün sonra, bir itfaiyeci Bora’yı aldı, ona elbisesini giydirdi,

ve hasta yatağından itfaiye arabasına kadar eşlik etti.

Bora, itfaiye arabasına kuruldu…

İtfaiye Müdürlüğüne doğru yol almaya başladılar.

Kendini çok mutlu hissediyor ve içi içine sığmıyordu.

O gün Ankara'da tam üç yangın ihbarı olmuştu.

Bora değişik itfaiye arabalarına, hatta İtfaiye Müdürünün resmî arabasına da binmişti.

Yerel televizyonlar da onu izleyip, çektiler.

Hayallerinin gerçekleşmesi, gösterilen sevgi ve ilgi,

Bora’ya, o kadar moral vermiş, onu o kadar etkilemişti ki;

Doktorların verdiği süre

tam altı ay aşılmıştı.

Hiç kimsenin yalnız ölmemesi gerektiğine inanan başhemşire, aile bireylerini hastaneye çağırdı.

Ancak bir gece Bora’nın bütün yaşam belirtileri, dramatik bir şekilde yok olmaya başladı.

İtfaiye Müdürlüğüne telefon açıp, “Bora’nın bu dünyaya veda ederken yanında,

özel kıyafetleri içinde bir itfaiyecinin bulunmasımümkün mü?” diye sordu.

Daha sonra Bora’nın itfaiyede geçirdiği en mutlu gününü hatırladı.

İtfaiye Müdürü,

Küçük İtfaiyecinin son anlarını yaşadığını duyunca göz yaşlarına engel olamadı. Titrek bir sesle:

“Elbette dedi. Hatta bundan daha iyisini de yapabiliriz.

Beş dakika içinde oradayız.”

“Ancak;Sirenlerin çaldığını duyduğunuzda,

paniğe yol açılmaması adına yangın olmadığını…”

“Sadece

itfaiyecilerin

önemli bir meslektaşlarını ! ziyarete geldikleri

anonsunu yapar mısınız?”

“Ve lütfen sirenleri duyduğunuzda Bora’nın odasının penceresini açınız"

diye yanıtladı.

Yaklaşık beş dakika sonra siren sesiyle birlikteHastaneye çengel ve

merdiven taşıyan itfaiye arabası geldi.

İtfaiyeciler merdiveni açtılar ve

Bora’nın 5.kattaki odasına doğru yaklaştılar.

Annesinin izniyle onu kucakladılar.

Tam on dört itfaiyeci Bora’nın odasına girdiler.

ve ona;

“onu ne kadar sevdiklerini”söylediler.

Ölümle pençelesen Bora,İtfaiye Müdürüne baktı ve;

"Efendim, ben simdi gerçekten itfaiyeci miyim?"

diye sordu.

Gözyaşlarını belli etmemeye çalışarak:

"Bundan şüphen mi var Bora?“diye yanıtladı müdür.

Bu kelimelerden sonra, Bora gülümsedi

ve;

Gözlerini sonsuza dek kapattı.

Belki farkında değilsiniz,Belki unuttunuz,

Belki de, hep günlük işlerin arasında boğuluyorsunuz;

Ama bilin ki ;

HAYAT;ASLINDA,

SEVGİ VE

UMUTDAĞITMAKTIR.

Çünküsevdiklerinizinve sizinne kadar zamanınız kaldı bilmiyorsunuz !!!

SEVGİ VE UMUT DAĞITMAK

İÇİN GEÇ KALMAYIN !!!

O ZAMAN,BU GÜNDEN TEZİ YOK, SEVDİKLERİNİZİN KIYMETİNİ

DAHA İYİ BİLİN !!!

VEGERÇEK SEVGİNİZİORTAYA KOYUN !!!

Bu sunuyusevdiklerinize izlettiriniz…Zaman zamantekrar izleyiniz...