Rozrywki Śri Caitanyi Mahaprabhu

ADI-LILA cz. 2

ROZDZIAŁ VIII .

Otrzymanie poleceń przez autora od autorytetów, Krsny i guru

Ósmy Rozdział Śri-Caitanya-caritamrty streścił Śrila Bhaktivinoda Thakura w swej Amrta-pravaha-bhasyi. W rozdziale tym opisane są chwały Śri Caitanyi Mahaprabhu i Nityanandy i również powiedziane jest, że jeśli ktoś popełnia obrazy w intonowaniu mantry Hare Krsna, to nawet intonując przez wiele lat nie osiąga miłości do Boga. W związku z tym Śrila Bhaktivinoda Thakura ostrzega przed sztucznym pokazem symptomów cielesnych zwanych asta-sattvika-vikara. Jest to również inną obrazą. Należy szczerze i poważnie kontynuować intonowanie imion Panca-tattvy: śri-krsna-caitanya prabhu nityananda śri-advaita gadadhara śrivasadi-gaura-bhakta-vrnda. Wszyscy ci acaryowie obdarzą bhaktę bezprzyczynową łaską i stopniowo oczyszczą jego serce. Kiedy będzie on rzeczywiście oczyszczony, automatycznie doświadczy ekstazy w intonowaniu maha-mantry Hare Krsna. Przed powstaniem Caitanya-caritamrty, napisana została książka zwana Śri-Caitanya-bhagavata, której autorem jest Śrila Vrndavana dasa Thakura. W swej Śri-Caitanya-caritamrcie Krsnadasa Kaviraja Gosvami opisał jedynie te tematy, których Śrila Vrndavana dasa Thakura nie przedyskutował w swej Caitanya-bhagavata. W starości Krsnadasa Kaviraja Gosvami udał się do Vrndavany i tam na polecenie Śri Madana-mohanaji napisał Śri-Caitanya-caritamrtę. Dzięki temu możemy teraz rozkoszować się jej transcendentalnym szczęściem.

Adi 08.01 Ofiarowuję pełne szacunku pokłony Najwyższej Osobie Boga, Śri Caitanyi Mahaprabhu, dzięki pragnieniom którego upodobniłem się do tańczącego psa i chociaż jestem głupcem, nagle podjąłem pisanie Śri-Caitanya-caritamrty.

Adi 08.02 Pragnę ofiarować pełne szacunku pokłony Śri Krsnie Caitanyi Mahaprabhu, który jest znany jako Gaurasundara. Ofiarowuję również swe wyrazy szacunku Nityanandzie Prabhu, który jest zawsze bardzo radosny.

Adi 08.03 Pragnę ofiarować pełne szacunku pokłony Advaicie Acaryi, który jest bardzo miłosierny, i również wielkiej osobistości, uczonemu Gadadharze Pandicie.

Adi 08.04 Pragnę ofiarować pełne szacunku pokłony Śrivasie Thakurze i wszystkim innym bhaktom Pana. Upadam, aby ofiarować im pokłony. Wielbię ich lotosowe stopy.

Adi 08.04 Znaczenie: Krsnadasa Kaviraja Gosvami uczy nas, abyśmy najpierw ofiarowywali wyrazy szacunku Panca-tattvie - Śri Krsnie Caitanyi Mahaprabhu, Nityanandzie Prabhu, Advaicie Prabhu, Gadadharze Prabhu i Śrivasie oraz innym bhaktom. Musimy ściśle przestrzegać zasady ofiarowywania naszych pokłonów Panca-tattvie, jak streszczone to zostało w tej mantrze - śri-krsna-caitanya prabhu nityananda śri-advaita gadadhara śrivasadi-gaura-bhakta-vrnda. Musimy ofiarowywać szacunek Panca-tattvie oraz intonować ich imiona na początku każdej czynności w nauczaniu, szczególnie przed intonowaniem maha-mantry Hare Krsna - Hare Krsna, Hare Krsna, Krsna Krsna, Hare Hare / Hare Rama, Hare Rama, Rama Rama, Hare Hare.

Adi 08.05 Pamiętając lotosowe stopy Panca-tattvy, niemowa może zostać poetą, człowiek ułomny może pokonać góry, a ślepiec może ujrzeć gwiazdy na niebie.

Adi 08.05 Znaczenie: W filozofii Vaisnava są trzy ścieżki osiągania doskonałości - mianowicie sadhana-siddha, doskonałość osiągana przez pełnienie służby oddania zgodnie z zasadami i przepisami, nitya-siddha, wieczna doskonałość osiągana poprzez bezustanne pamiętanie Krsny, i krpa-siddha, doskonałość osiągana dzięki łasce mistrz duchowego albo Vaisnavy. Tutaj Kaviraja Gosvami podkreśli krpa-siddha, doskonałość osiąganą dzięki łasce wyższych autorytetów. Łaska ta nie zależy od kwalifikacji bhakty. Dzięki takiej łasce nawet bhakta, który jest niemową, może mówić czy pisać, by wspaniale gloryfikować Pana; nawet jeśli jest ułomny, może pokonać góry; i nawet jeśli jest ślepy, może ujrzeć gwiazdy na niebie.

Adi 08.06 Wykształcenie kultywowane przez tak zwanych uczonych, którzy nie wierzą w te stwierdzenia Caitanya-caritamrty, jest niczym głośne rechotanie żab.

Adi 08.06 Znaczenie: Rechotanie żab w sezonie deszczowym głośno rozbrzmiewa w lesie, a skutek tego jest taki, że żmije słuchające tego rechotania w ciemności zbliżają się do żab i połykają je. Podobnie, tak zwane uczone wibracje języków profesorów uniwersyteckich, którzy nie posiadają wiedzy duchowej, są niczym rechotanie żab.

1

Adi 08.07 Kto nie przyjmuje chwał Panca-tattvy, lecz mimo to robi pokaz służby oddania dla Krsny, nigdy nie może osiągnąć łaski Krsny ani uczynić postępu w kierunku ostatecznego celu.

Adi 08.07 Znaczenie: Jeśli ktoś jest poważnie zainteresowany czynnościami świadomymi Krsny, musi być gotów przestrzegać zasad i przepisów ustanowionych przez acaryów i musi zrozumieć ich wnioski. Śastry mówią: dharmasya tattvam nihitam guhayam maha-jano yena gatah sa panthah (Mahabharata, Vana Parva 313.117). Bardzo trudno jest zrozumieć sekret świadomości Krsny, lecz kto czyni postęp dzięki instrukcjom poprzednich acaryów i podąża za przykładem swych poprzedników w sukcesji uczniów, osiągnie sukces. Natomiast inni nie osiągną takiego sukcesu. W związku z tym Śrila Narottama dasa Thakura mówi, chadiya vaisnava-seva nistara payeche keba: "Jeśli ktoś nie służy mistrzowi duchowemu i acaryom, nie może osiągnąć wyzwolenia." Gdzie indziej mówi on:

ei chaya gosani yanra --- mui tanra dasa tan-sabara pada-renu mora panca-grasa

"Po prostu przyjmuję osobę, która podąża śladami sześciu Gosvamich i pył z lotosowych stóp takiej osoby jest moim pożywieniem."

Adi 08.08 Poprzednio królowie tacy jak Jarasandha [teść Kamsy] ściśle przestrzegali rytuałów wedyjskich, w ten sposób wielbiąc Pana Visnu.

Adi 08.08 Znaczenie: W wersetach tych autor Caitanya-caritamrty, Krsnadasa Kaviraja Gosvami, poważnie podkreśla znaczenie wielbienia Panca-tattvy. Jeśli ktoś staje się bhaktą Gaurasundary czy Krsny, lecz nie przykłada żadnej wagi do Panca-tattvy (śri-krsna-caitanya prabhu nityananda śri-advaita gadadhara śrivasadi-gaura-bhakta-vrnda), jego czynności są uważane za zniewagi, czyli - słowami Śrila Rupy Gosvamiego - za utpata (zakłócenia). Więc zanim ktoś stanie się bhaktą Pana Gaurasundary czy Śri Krsny, Najwyższej Osoby Boga, powinien być gotowy ofiarować odpowiedni szacunek Panca-tattvie.

Adi 08.09 Kto nie przyjmuje Krsny za Najwyższą Osobę Boga, z pewnością jest demonem. I za demona powinna być również uważana osoba, która nie przyjmuje Śri Caitanyi Mahaprabhu za Krsnę, tego samego Najwyższego Pana.

Adi 08.09 Znaczenie: Dawniej byli królowie tacy jak Jarasandha, którzy ściśle przestrzegali rytuałów wedyjskich, działali jako kompetentni ksatriyowie spełniający akty dobroczynne, posiadali wszelkie cechy ksatriyów i nawet byli posłuszni kulturze bramińskiej, lecz nie przyjmowali Krsny za Najwyższą Osobę Boga. Jarasandha wielokrotnie atakował Krsnę i za każdym razem oczywiście ponosił porażkę. Tak jak Jarasandha, tak też każdy, kto spełnia rytuały wedyjskie, lecz nie przyjmuje Krsny za Najwyższą Osobę Boga, musi być uważany za asurę, czyli demona. Podobnie, demonem jest również ten, kto nie przyjmuje Śri Caitanyi Mahaprabhu za Samego Krsnę. Taki jest wniosek autorytatywnych pism świętych. Zatem zarówno tak zwane oddanie dla Gaurasundary bez służby oddania dla Krsny, jak i tak zwana Krsna-bhakti bez pełnienia służby oddania dla Gaurasundary są czynnościami pozbawionymi oddania. Jeśli ktoś pragnie odnieść sukces na ścieżce świadomości Krsny, musi być całkowicie świadomy osoby Gaurasundary, jak również osoby Krsny. Znajomość osoby Gaurasundary oznacza znajomość osób śri-krsna-caitanya prabhu nityananda śri-advaita gadadhara śrivasadi-gaura-bhakta-vrnda. Podążający za autorytetami, autor Caitanya-caritamrty kładzie nacisk na tę zasadę w celu osiągnięcia doskonałości w świadomości Krsny.

Adi 08.10 Pan Śri Caitanya Mahaprabhu pomyślał, że jeśli ludzie nie przyjmą Go, ulegną destrukcji. Toteż miłosierny Pan przyjął porządek sannyasy.

Adi 08.10 Znaczenie: W Śrimad-Bhagavatam powiedziane jest, kirtanad eva krsnasya mukta-sangah param vrajet: "Po prostu dzięki intonowaniu mantry Hare Krsna, czyli imienia Pana Krsny, można osiągnąć wyzwolenie i powrócić do domu, z powrotem do Boga." (Bhag. 12.3.51 ) Taką świadomość Krsny musimy osiągnąć dzięki łasce Pana Caitanyi Mahaprabhu. Nie można osiągnąć pełni w świadomości Krsny, jeśli nie przyjmie się Śri Caitanyi Mahaprabhu i Jego towarzyszy za jedyny środek do osiągnięcia sukcesu. Biorąc to pod uwagę, Pan przyjął sannyasę, gdyż w ten sposób ludzie będą ofiarowywali Mu szacunek i bardzo szybko wzniosą się na platformę świadomości Krsny. Ponieważ Pan Caitanya Mahaprabhu, który jest Samym Krsną, zapoczątkował ruch świadomości Krsny, bez Jego łaski nie można wznieść się na transcendentalną platformę świadomości Krsny.

Adi 08.11 Jeśli ktoś ofiarowuje pokłony Panu Caitanyi, nawet przyjmując Go jedynie za zwykłego sannyasina, zmniejszy się jego materialna niedola i ostatecznie osiągnie wyzwolenie.

Adi 08.11 Znaczenie: Krsna jest tak łaskawy, że zawsze myśli o tym, jak wyzwolić uwarunkowane dusze z platformy materialnej. To właśnie z tego powodu Krsna inkarnuje, jak wyraźnie oznajmia to w Bhagavad-gicie:

yada yada hi dharmasya glanir bhavati bharata abhyutthanam adharmasya tadatmanam srjamy aham

"Zawsze, kiedy tylko i gdzie tylko zamierają praktyki religijne, o potomku Bharaty, i zaczyna szerzyć się bezbożność - wtedy zstępuję osobiście." (Bg. 4.7) Krsna zawsze na wiele sposobów chroni żywe istoty. Zstępuje osobiście, posyła Swoich poufnych bhaktów i pozostawia nam takie śastry jak Bhagavad-gita. Dlaczego? Aby ludzie moli skorzystać z tego błogosławieństwa i wyzwolić się z sideł mayi. Śri Caitanya Mahaprabhu przyjął sannyasę, aby nawet głupiec, który uważa Go za zwykłego sannyasina, ofiarował Mu pokłony, gdyż to zmniejszy jego materialne niedole i ostatecznie wyzwoli go z materialnych sideł. W związku z tym Śrila Bhaktisiddhanta Sarasvati wykazuje, że Śri Krsna Caitanya Mahaprabhu jest kombinacją formy Śri Radhy i Krsny (mahaprabhu śri-caitanya, radha-krsna --- nahe anya). Więc kiedy głupcy uważali Caitanyę Mahaprabhu za zwykłą ludzką istotę i wskutek tego nie odnosili się do Niego z szacunkiem, miłosierny Pan, aby

2

wyzwolić tych bluźnierców, przyjął sannyasę, by ofiarowywali Mu pokłony, przyjmując Go za sannyasina. Śri Caitanya Mahaprabhu przyjął sannyasę, aby obdarzyć Swą wielką łaską ogół ludzi, którzy nie są w stanie docenić Go jako Samych Radhy i Krsny.

Adi 08.12 Kto nie okazuje szacunku temu miłosiernemu Panu, Caitanyi Mahaprabhu, czy też nie wielbi Go, powinien być uważany za demona, nawet jeśli jest bardzo wzniosły w społeczeństwie ludzkim.

Adi 08.12 Znaczenie: Śrila Bhaktisiddhanta Sarasvati Maharaja mówi w związku z tym: "O żywe istoty, po prostu zaangażujcie się w świadomość Krsny. Taki jest przekaz Śri Caitanyi Mahaprabhu." Pan Caitanya głosił ten kult, nauczając filozofii świadomości Krsny w Swych ośmiu wersetach, czyli Śiksastace. Powiedział On, iha haite sarva-siddhi haibe tomara: "Dzięki intonowaniu mantry Hare Krsna osiągnie się doskonałość życia." Więc kto nie okazuje Mu szacunku czy też nie jest w stanie docenić Jego łaski, pomimo wszystkich tych miłosiernych gestów, nadal jest asurą, czyli przeciwnikiem bona fide służby oddania dla Pana Visnu, nawet chociaż może być on bardzo egzaltowany w społeczeństwie ludzkim. Słowo asura odnosi się do osoby, która jest przeciwna służbie oddania dla Najwyższej Osoby Boga, Visnu. Należy zauważyć tutaj, że jeśli ktoś nie wielbi Śri Caitanyi Mahaprabhu, nie ma pożytku ze stania się bhaktą Krsny, a jeśli nie wielbi Krsny, również nie ma co stawać się bhaktą Śri Caitanyi Mahaprabhu. Taka służba oddania uważana jest za produkt Kali-yugi. Śrila Bhaktisiddhanta Sarasvati Thakura zauważa w związku z tym, że ateistyczni smartowie, czyli czciciele pięciu rodzajów półbogów, wielbią Pana Visnu dla osiągnięcia niewielkiej satysfakcji z pomyślności materialnej, lecz nie mają szacunku dla Śri Caitanyi Mahaprabhu. Uważając Go za jedną ze zwykłych żywych istot, czynią różnicę pomiędzy Gaurasundarą i Śri Krsną. Takie rozumienie jest również demoniczne i jest przeciwne konkluzji acaryów. Wniosek taki jest produktem Kali-yugi.

Adi 08.13 Dlatego powtarzam ponownie podnosząc ramiona: O bliźni, proszę czcijcie Śri Caitanyę i Nityanandę, porzucając fałszywe argumenty!

Adi 08.13 Znaczenie: Ponieważ osoba spełniająca Krsna-bhakti, lecz nie rozumiejąca Śri Krsny Caitanyi i Prabhu Nityanandy jedynie trwoni swój czas, autor, Krsnadasa Kaviraja Gosvami, prosi wszystkich, by zaczęli wielbić Śri Caitanyę i Nityanandę Prabhu oraz Panca-tattvę. Zapewnia każdego, że ktokolwiek to uczyni, odniesie sukces w świadomości Krsny.

Adi 08.14 Logicy mówią: "Dopóki nie zyska się zrozumienia poprzez logikę i argumenty, jak można zadecydować, które Bóstwo czcić?"

Adi 08.15 Jeśli jesteście naprawdę zainteresowani logiką i argumentowaniem, łaskawie zastosujcie je do łaski Śri Caitanyi Mahaprabhu. Gdy to uczynicie, przekonacie się, że jest ona zadziwiająco cudowna.

Adi 08.15 Znaczenie: Śrila Bhaktisiddhanta Sarasvati Thakura komentuje w związku z tym, że ludzie w ogólności, w swej ograniczonej koncepcji życia, stwarzają wiele różnych typów działalności humanitarnej, lecz działalność humanitarna zapoczątkowana przez Śri Caitanyę Mahaprabhu jest inna. Dla logików, którzy pragną przyjąć jedynie to, co zostało dowiedzione poprzez logikę i argumenty, faktem jest, że bez logiki i rozumowania nie może być kwestii przyjęcia Absolutnej Prawdy. Na nieszczęście, jeśli tacy logicy podejmują tę ścieżkę bez łaski Śri Caitanyi Mahaprabhu, pozostają na platformie logiki i argumentów i nie czynią postępu w życiu duchowym. Jeśli jednakże ktoś jest wystarczająco inteligentny, by zastosować swe argumenty i logikę w subtelnym rozumieniu podstawowej substancji duchowej, dowie się, że ubogi zasób wiedzy opierający się na podstawach logiki materialnej nie może pomóc nam zrozumieć Absolutnej Prawdy, która jest poza zasięgiem niedoskonałych zmysłów. Dlatego Mahabharata mówi: acintyah khalu ye bhava na tams tarkena yojayet (Mahabharata, Bhisma Parva. 5.22). Jak za pomocą logiki można zbliżyć się do tego, co jest poza wyobrażeniem czy spekulacją zmysłową zwykłych istot? Logika i argumenty nie mają mocy duchowej i są zawsze niedoskonałe, kiedy stosowane są w duchowym rozumieniu. Stosując zwykłą logikę, często dochodzi się do błędnego wniosku co do Absolutnej Prawdy i rezultatem takiego wniosku może być upadek i przyjęcie ciała w rodzaju ciała szakala. Pomimo tego wszystkiego, osoby naprawdę zainteresowane zrozumieniem filozofii Śri Caitanyi Mahaprabhu poprzez logikę i argumenty znajdują tutaj zachętę. Krsnadasa Kaviraja Gosvami zwraca się do nich: "Proszę, poddajcie łaskę Śri Caitanyi Mahaprabhu swojemu rozstrzygającemu testowi, a jeśli naprawdę jesteście logikami, dojdziecie do właściwego wniosku, że nie ma osoby bardziej miłosiernej od Pana Caitanyi." Niech logicy porównają rezultaty innej humanitarnej pracy z miłosiernymi czynnościami Pana Caitanyi. Jeśli ich sąd jest bezstronny, zrozumieją, że żadna inna humanitarna działalność nie może przewyższyć działalności Śri Caitanyi Mahaprabhu. Każdy zaangażowany jest w działalność humanitarną, której podstawą jest ciało, lecz z Bhagavad-gity (2.18) dowiadujemy się, antavanta ime deha nityasyoktah śaririnah: ciało materialne ostatecznie podlega zniszczeniu, podczas gdy dusza jest wieczna. Śri Caitanya Mahaprabhu spełnia Swą filantropijną działalność w odniesieniu do wiecznej duszy. Bez względu na to, jak bardzo staramy się przynieść korzyść ciału, zostanie ono zniszczone i będziemy musieli przyjąć inne ciało w zależności od naszych obecnych czynów. Jeśli więc ktoś nie rozumie nauki o transmigracji, lecz uważa, że ciało jest wszystkim, to nie jest zbyt inteligentny. Śri Caitanya Mahaprabhu, nie lekceważąc potrzeb ciała, obdarzył nas postępem duchowym w celu oczyszczenia stanu istnienia ludzkości. Jeśli więc logik jest bezstronny w swych sądach, z pewnością przekona się, że Śri Caitanya Mahaprabhu jest maha-vadanyavatara, najbardziej wspaniałomyślną inkarnacją. Jest On nawet bardziej wspaniałomyślny od Samego Pana Krsny. Pan Krsna żądał, aby Mu się podporządkować, lecz nie był tak wspaniałomyślny w rozdzielaniu miłości do Boga jak Śri Caitanya Mahaprabhu. Dlatego Śrila Rupa Gosvami ofiarowuje Panu Caitanyi wyrazy pełnego szacunku tymi słowy: namo maha-vadanyaya krsna-prema-pradaya te krsnaya krsna-caitanya-namne gaura-tvise namah. Pan Krsna dał po prostu Bhagavad-gitę, dzięki której można zrozumieć Go takim, jaki jest, lecz Śri Caitanya Mahaprabhu, który jest również Samym Krsną, rozdawał ludziom miłość do Krsny nie czyniąc żadnego rozróżnienia.

Adi 08.16 Jeśli ktoś popełnia dziesięć obraz podczas intonowania maha-mantry Hare Krsna, to pomimo próby intonowania świętego imienia przez wiele żywotów, nie osiągnie miłości do Boga, która jest ostatecznym celem tego intonowania.

3

Adi 08.16 Znaczenie: Śrila Bhaktisiddhanta Sarasvati Thakura mówi w związku z tym, że jeśli ktoś nie przyjmuje Śri Caitanyi Mahaprabhu, to chociaż intonuje mantrę Hare Krsna przez wiele, wiele lat, nie będzie mógł osiągnąć platformy służby oddania. Należy ściśle przestrzegać instrukcji Śri Caitanyi Mahaprabhu z Śiksastaki:

trnad api sunicena taror api sahisnuna amanina manadena kirtaniyah sada harih

"Święte imię należy intonować w pokornym stanie umysłu, uważając się za niższego od słomy na ulicy. Należy być bardziej tolerancyjnym niż drzewo, wolnym od wszelkiego poczucia fałszywego prestiżu i należy być gotowym ofiarowywać wszelki szacunek innym. W takim stanie umysłu można intonować święte imię Pana bez przerwy." (Śiksastaka, 3) Kto przestrzega tej wskazówki, uwolniwszy się od dziesięciu rodzajów obraz, osiąga sukces w świadomości Krsny i ostatecznie wznosi się na platformę miłosnej służby dla Osoby Boga. Należy osiągnąć zrozumienie, że święte imię Pana jest tożsame z Samą Najwyższą Osobą Boga. Do wniosku takiego nie można dojść, dopóki popełnia się obrazy w intonowaniu świętego imienia. Zgodnie z naszym materialnym rozważaniem widzimy różnicę pomiędzy imieniem i substancją, lecz w świecie duchowym Absolut jest zawsze absolutny; imię, forma, cechy i rozrywki Absolutu są tak dobre jak Sam Absolut Tak więc jeśli ktoś uważa się za wiecznego sługę świętego imienia i w tym duchu propaguje to święte imię na całym świecie, jest uważany za wiecznego sługę Najwyższej Osoby Boga. Kto intonuje w tym duchu, nie popełniając obraz, z pewnością wznosi się na platformę zrozumienia, że święte imię jest tożsame z Osobą Boga. Obcowanie ze świętym imieniem i intonowanie świętego imienia oznacza bezpośrednio obcowanie z Osobą Boga. W Bhakti-rasamrta-sindhu jest wyraźnie powiedziane: sevonmukhe hi jihvadau svayam eva sphuraty adah. Święte imię manifestuje się wówczas, kiedy ktoś angażuje się w służbę świętego imienia. Ta służba z pokornym nastawieniem rozpoczyna się od języka. Sevonmukhe hi jihvadau: Należy zaangażować swój język w służbę świętego imienia. Nasz ruch świadomości Krsny oparty jest na tej zasadzie. Staramy się zaangażować wszystkich członków ruchu świadomości Krsny w służbę świętego imienia. Ponieważ święte imię nie jest różne od Krsny, członkowie ruchu świadomości Krsny nie tylko intonują święte imię Pana w sposób wolny od obraz, lecz również nie pozwalają swym językom na jedzenie czegokolwiek, co nie zostało wpierw ofiarowane Najwyższej Osobie Boga. Najwyższy Pan oznajmia:

patram puspam phalam toyam yo me bhaktya prayacchati tad aham bhakty-upahrtam aśnami prayatatmanah

"Jeśli ktoś z miłością i oddaniem złoży Mi liść, kwiat, owoc, czy trochę wody w ofierze - przyjmę to." (Bg. 9.26) Toteż Międzynarodowe Towarzystwo Świadomości Krsny ma wiele świątyń na całym świecie i w każdej świątyni ofiarowuje się Panu tego rodzaju pożywienie. Stosując się do Jego wymagań, bhaktowie intonują święte unię Pana w sposób wolny od obraz i nigdy nie jedzą niczego, co nie zostało wpierw ofiarowane Panu. Funkcją języka w służbie oddania jest intonowanie maha-mantry Hare Krsna i spożywanie prasada ofiarowanego Panu.

Adi 08.17 "Kultywując wiedzę filozoficzną można zrozumieć swą duchową pozycję i w ten sposób osiągnąć wyzwolenie, a poprzez spełnianie ofiar i pobożnych czynów można otrzymać przyjemności zmysłowe na wyższym systemie planetarnym, lecz służba oddania dla Pana jest tak rzadka, że nie można jej osiągnąć nawet dzięki spełnieniu setek i tysięcy takich ofiar."

Adi 08.17 Znaczenie: Prahlada Maharaja instruuje:

matir na krsne paratah svato va mitho 'bhipadyeta grha-vratanam(Bhag. 7.5.30)

naisam matis tavad urukramanghrim sprśaty anarthapagamo yad arthahmahiyasam pada-rajo 'bhisekam niskincananam na vrnita yavat (Bhag. 7.5.32)

Powinniśmy przedyskutować te śloki. Znaczenie ich jest takie, że Krsna-bhakti, czyli służby oddania dla Pana, nie można osiągnąć poprzez formalne spełnianie wedyjskich rytuałów. Należy zbliżyć się do czystego bhakty. Narottama dasa Thakura śpiewa, chadiya vaisnava-seva nistara payeche keba: "Kto osiągnął postęp bez pełnienia służby dla czystego Vaisnavy?" Prahlada Maharaja stwierdza, że jeśli ktoś nie jest zdolny przyjąć pyłu z lotosowych stóp czystego Vaisnavy, to osiągnięcie platformy służby oddania będzie dla niego rzeczą niemożliwą. Na tym polega sekret. Umieszczona powyżej Tantra-vacana, zacytowana z Bhakti-rasamrta-sindhu, jest naszą doskonałą informacją w tym względzie.

Adi 08.18 Jeśli bhakta pragnie od Pana materialnej przyjemności zmysłowej czy wyzwolenia, Krsna obdarza go nimi, lecz czystą służbę oddania trzyma w ukryciu.

Adi 08.19 "Wielki mędrzec Narada powiedział: 'Mój drogi Maharajo Yudhisthiro, Najwyższa Osoba Boga Krsna zawsze jest gotów ci pomóc. Jest On twym mistrzem, guru, Bogiem, bardzo drogim przyjacielem i głową twojej rodziny. Jednak czasami zgadza się działać jako twój sługa czy wykonawca rozkazów. Jesteś wielce szczęśliwy, ponieważ związek taki możliwy jest jedynie dzięki bhakti-yodze. Pan z łatwością może obdarzyć wyzwoleniem [mukti], lecz nie obdarza bhakti-yogą, ponieważ proces ten zobowiązuje Go wobec bhakty.'"

Adi 08.19 Znaczenie: Ustęp ten jest cytatem ze Śrimad-Bhagavatam (5.6.18). Kiedy Śukadeva Gosvami opisywał charakter Rsabhadevy, zrobił rozróżnienie pomiędzy bhakti-yogą a wyzwoleniem, recytując ten werset. W związku z Yadavami i

4

Pandavami, Pan działał czasami jako ich mistrz, czasami jako ich doradca, czasami jako przyjaciel, czasami jako głowa rodziny, a czasami nawet jako ich sługa. Kiedyś Krsna musiał spełnić polecenie Yudhisthiry, doręczając Duryodhanie jego list dotyczący negocjacji pokojowych. Podobnie, był również woźnicą Arjuny. Ilustruje to, że w bhakti-yodze ustanowiony jest związek pomiędzy Najwyższą Osobą Boga i bhaktą. Związek taki ustanowiony jest w transcendentalnych rasach znanych jako: dasya, sakhya, vatsalya i madhurya. Jeśli bhakta pragnie po prostu wyzwolenia, Najwyższa Osoba Boga z łatwością go nim obdarza, jak potwierdza to Bilvamangala Thakura. Muktih svayam mukulitanjali sevate 'sman: dla bhakty mukti nie ma wielkiego znaczenia, gdyż zawsze stoi u jego drzwi, czekając, aby mu w jakiś sposób służyć. Zatem bhakta musi czuć atrakcję do zachowania mieszkańców Vrndavany, którzy żyją w związku z Krsną. Ziemia, woda, krowy, drzewa i kwiaty służą Krsnie w śanta-rasa, słudzy Krsny służą Krsnie w dasya-rasa, a Jego przyjaciele pasterze służą Mu w sakhya-rasa. Podobnie, starsze gopi i gopa służą Krsnie jako ojciec i matka, wuj i inni krewni, a gopi, młode dziewczęta, służą Krsnie w miłości małżeńskiej. Pełniąc służbę oddania, trzeba mieć naturalną skłonność do służenia Krsnie w jednym z tych transcendentalnych związków. Jest to w istocie prawdziwy sukces życia. Osiągnięcie wyzwolenia nie jest rzeczą bardzo trudną dla bhakty. Nawet osoba nie będąca w stanie ustanowić związku z Krsną, może osiągnąć wyzwolenie poprzez wtopienie się w blask Brahmana. To nazywane jest sayujya-mukti. Vaisnavowie nigdy nie przyjmują sayujya-mukti, chociaż czasami przyjmują inne formy wyzwolenia, mianowicie sarupya, salokya, samipya i sarsti. Czysty bhakta jednakże nie przyjmuje żadnego rodzaju mukti. Pragnie jedynie służyć Krsnie w transcendentalnym związku. Jest to stan doskonałości w życiu duchowym. Filozofowie Mayavadi pragną wtopić się w egzystencję blasku Brahmana, chociaż bhaktowie zawsze lekceważą ten aspekt wyzwolenia. Śrila Prabodhananda Sarasvati Thakura, opisując ten rodzaj mukti, który jest nazywany kaivalyą, czyli staniem się jednym z Najwyższym, powiedział: kaivalyam naraka-yate: "Stanie się jednym z Najwyższym jest niczym udanie się do piekła." Tak więc ideał filozofii Mayavada, stanie się jednym z Najwyższym, jest piekłem dla bhakty; nigdy on tego nie przyjmuje. Filozofowie Mayavadi nie wiedzą, że nawet jeśli wtopią się w blask Najwyższego, nie da im to ostatecznego spoczynku. Indywidualna dusza nie może żyć w blasku Brahmana w stanie biernym; po pewnym czasie z pewnością zapragnie być aktywna. Ponieważ jednakże nie jest związana z Najwyższą Osobą Boga i wskutek tego nie ma duchowego zajęcia, musi zejść do tego materialnego świata, by angażować się w dalsze działania. Potwierdza to Śrimad-Bhagavatam:

aruhya krcchrena param padam tatah patanty adho 'nadrta-yusmad-anghrayah (Bhag. 10.2.32)

Ponieważ filozofowie Mayavadi nie mają informacji o transcendentalnej służbie dla Pana, to nawet po osiągnięciu wyzwolenia z czynności materialnych i wtopieniu się w blask Brahmana muszą ponownie zstąpić do tego materialnego świata, by otwierać szpitale czy szkoły, czy też spełniać podobną filantropijną działalność.

Adi 08.20 Pan Śri Caitanya Mahaprabhu za darmo rozdawał wszędzie tę miłość do Krsny, nawet najbardziej upadłym, takim jak Jagai i Madhai. Cóż więc mówić o tych, którzy już są pobożni i wyniesieni?

Adi 08.20 Znaczenie: Różnica pomiędzy darem Śri Caitanyi Mahaprabhu dla ludzkiego społeczeństwa a darem innych jest taka, że podczas gdy tzw. filantropowie czy działacze humanitarni sprawili pewną ulgę ludzkiemu społeczeństwu jeśli chodzi o ciało, to Śri Caitanya Mahaprabhu oferuje najlepsze środki do powrotu do domu, z powrotem do Noga, z miłością do Boga. Jeśli ktoś poważnie uczyni porównawcze studium obu tych darów, to jeśli jest w ogóle rozsądny, z pewnością przypisze największą zasługę Śri Caitanyi Mahaprabhu. To właśnie w tym celu Kaviraja Gosvami powiedział:

śri-krsna-caitanya-daya karaha vicara vicara karile citte pabe camatkara

"Jeśli w istocie jesteście zainteresowani logiką i argumentem, łaskawie zastosujcie je do łaski Śri Caitanyi Mahaprabhu. Jeśli to uczynicie, przekonacie się, że jest ona zdumiewająco wspaniała." (Cc. Adi 8.15)Śrila Narottama dasa Thakura mówi:

dina-hina yata chila, hari-name uddharila, tara saksi jagai madhai

Dwaj bracia Jagai i Madhai są typowym przykładem grzesznej populacji tego wieku Kali. Byli najbardziej niepokojącymi elementami w społeczeństwie, ponieważ jedli mięso, pili, uganiali się za kobietami, byli rozbójnikami i złodziejami. Jednakże Śri Caitanya Mahaprabhu wyzwolił ich, nie mówiąc już o innych, którzy byli spokojni, pobożni, oddani i sumienni. Bhagavad-gita również stwierdza (kim punar brahmanah punya bhakta rajarsayas tatha), że nie mówiąc już o bhaktach o bramińskich kwalifikacjach i rajarsich, każdy, kto dzięki obcowaniu z czystym bhaktą przychodzi do świadomości Krsny, staje się zdolny do powrotu do domu, z powrotem do Boga. W Bhagavad-gicie Pan oznajmia:

mam hi partha vyapaśritya ye 'pi syuh papa-yonayah striyo vaiśyas tatha śudras te 'pi yanti param gatim

"O synu Prthy, ci którzy we Mnie przyjmują schronienie, to nawet będąc niższego rodu - kobietami, vaiśyami (kupcami) i śudrami (robotnikami) - najwyższego dostępują przeznaczenia." (Bg. 9.32) Pan Caitanya Mahaprabhu wyzwolił dwóch upadłych braci Jagai i Madhai, lecz obecnie cały świat jest pełen Jagai i Madhai, czyli innymi słowy, uwodzicieli kobiet, jedzących mięso, hazardzistów, złodziei i innych rozbójników, którzy są przyczyną wszelkiego rodzaju zakłóceń w społeczeństwie. Czynności takich osób stały się teraz powszechną praktyką. Pijaków, uwodzicieli kobiet, jedzących mięso, złodziei i rozbójników nie uważa się dłużej za coś odrażającego, gdyż elementy te zostały wchłonięte przez ludzkie społeczeństwo. Nie oznacza to jednak, że odrażające cechy takich osób pomogą

5

ludzkiemu społeczeństwu uwolnić się z sideł mayi. Raczej coraz bardziej uwikłają one ludzkość w reakcje ścisłych praw materialnej natury. Wszystkie nasze czynności spełniane są pod wpływem cech materialnej natury (prakrteh kriyamanani gunaih karmani sarvaśah). Ponieważ ludzie obcują teraz z cechami ignorancji (tamo-guną) i w pewnej mierze pasji (rajo-guną), bez żadnego śladu dobroci (sattva-guny), stają się coraz bardziej chciwi i pożądliwi, gdyż taki jest rezultat obcowania z tymi cechami. Tada rajas-tamo-bhavah kama-lobhadayaś ca ye: "Poprzez obcowanie z tymi dwoma niższymi cechami materialnej natury, człowiek staje się pożądliwy i chciwy." (Bhag. 1.2.19) W rzeczywistości we współczesnym społeczeństwie każdy jest chciwy i pożądliwy i dlatego jedynym środkiem wyzwolenia jest ruch sankirtanu Śri Caitanyi Mahaprabhu, który może promować wszystkich Jagai i Madhai na najwyższą pozycję sattva-guny, czyli kultury bramińskiej. Śrimad-Bhagavatam oznajmia:

nasta-prayesv abhadresu nityam bhagavata-sevaya bhagavaty uttama-śloke bhaktir bhavati naisthiki tada rajas-tamo-bhavah kama-lobhadayaś ca ye(Bhag. 1.2.18-19)

Biorąc pod uwagę chaotyczny stan ludzkiego społeczeństwa, jeśli ktoś prawdziwie pragnie spokoju, musi przyłączyć się do ruchu świadomości Krsny i zawsze angażować się w bhagavata-dharmę. Zaangażowanie w bhagavata-dharmę rozprasza wszelką ignorancję i pasję, a kiedy znika ignorancja i pasja, uwalniamy się od chciwości i pożądania. Osoba wolna od chciwości i pożądania osiąga kwalifikacje bramińskie, a kiedy osoba o takich kwalifikacjach czyni dalszy postęp, sytuuje się na platformie Vaisnava. Jedynie na platformie Vaisnava można rozbudzić swą uśpioną miłość do Boga, a kiedy tylko ktoś to robi, jego życie staje się sukcesem. Obecnie społeczeństwo ludzkie szczególnie kultywuje cechę ignorancji (tamo-gunę), chociaż mogą występować w nim również pewne symptomy pasji (rajo-guny). Cała populacja świata, pełna kamy i lobhy, pożądania i chciwości, składa się przeważnie z śudrów i paru vaiśyów, a stopniowo dojdzie do tego, że będą jedynie śudrowie. Według doktryny komunizmu, właścicielem wszystkiego powinno być państwo. Lecz ruch świadomości Krsny, szerząc tę samą ideę, za właściciela wszystkiego przyjmuje Boga. Ludzie nie mogą tego zrozumieć, ponieważ nie mają świadomości Boga, lecz ruch świadomości Krsny może pomóc im zrozumieć Boga i to, że wszystko należy do Niego. Ponieważ wszystko jest własnością Boga i wszystkie żywe istoty - nie tylko ludzie, lecz nawet zwierzęta, ptaki, rośliny itd. - są dziećmi Boga, każdy ma prawo żyć na koszt Boga w świadomości Boga. Na tym polega istota ruchu świadomości Krsny.

Adi 08.21 Śri Caitanya Mahaprabhu, jako Sama Najwyższa Osoba Boga, jest w pełni niezależny. Więc chociaż jest to najbardziej skryte błogosławieństwo, może On rozdzielać miłość do Boga wśród wszystkich, nie zważając na nic.

Adi 08.21 Znaczenie: Na tym polega dobrodziejstwo ruchu Pana Caitanyi. Jeśli ktoś w jakiś sposób styka się z ruchem Hare Krsna, to czyni postęp w świadomości duchowej i rozwija miłość do Boga, bez względu na to, czy jest śudrą, vaiśyą, Jagai, Madhai czy kimś jeszcze niższym. Nasze doświadczenie pokazuje, że na całym świecie ruch ten czyni z wielu takich osób miłośników Boga, jedynie poprzez intonowanie maha-mantry Hare Krsna. W rzeczywistości Śri Caitanya Mahaprabhu pojawił się jako mistrz duchowy całego świata. Nie czyni On różnicy pomiędzy bluźniercami i niewinnymi. Krsna-prema-pradaya te: liberalnie wszystkim rozdaje miłość do Boga. Jak oznajmia to następny werset, można tego naprawdę doświadczyć.

Adi 08.22 Bez względu na to, czy ktoś jest bluźniercą czy nie, każdy, kto nawet teraz intonuje śri-krsna-caitanya prabhu nityananda, przepełnia się ekstazą i łzy napełniają jego oczy.

Adi 08.22 Znaczenie: Prakrta sahajiya, którzy intonują nitai gaura radhe śyama, mają bardzo niewielką wiedzę o konkluzji Bhagavata, i prawie że nie przestrzegają zasad i przepisów Vaisnava, lecz ponieważ intonują bhaja nitai gaura, intonowanie ich natychmiast pobudza łzy i inne oznaki ekstazy. Chociaż nie znają zasad filozofii Vaisnava i nie są zbyt zaawansowani w wiedzy, tymi symptomami przyciągają wiele osób, które stają się ich zwolennikami. Ich łzy ekstazy oczywiście pomogą im po dłuższym okresie czasu, gdyż kiedy tylko wejdą w kontakt z czystym bhaktą, ich życie stanie się sukcesem. Ponieważ intonują święte imiona nitai-gaura, to nawet na początku bardzo widoczny jest ich szybki postęp na ścieżce miłości do Boga.

Adi 08.23 Same rozmowy o Nityanandzie Prabhu budzą miłość do Krsny. Tak więc wszystkie kończyny ciała są poruszone z ekstazy, a z oczu łzy płyną jak wody Gangesu.

Adi 08.24 Przy intonowaniu mantry Hare Krsna brane są pod uwagę obrazy. Więc jedynie poprzez intonowanie Hare Krsna nie osiągnie się ekstazy.

Adi 08.24 Znaczenie: Przed intonowaniem maha-mantry Hare Krsna bardzo korzystnie jest intonować imiona śri-krsna-caitanya prabhu nityananda, ponieważ poprzez intonowanie tych dwóch świętych imion śri-krsna-caitanya prabhu nityananda przepełniamy się ekstazą, a gdy nastepnie intonujemy maha-mantrę Hare Krsna, uwalniamy się od obraz. Intonując maha-mantrę Hare Krsna należy wystrzegać się dziesięciu obraz. Pierwszą obrazą jest znieważanie wielkich osób, które rozdają święte imię Pana. Śastra (Cc. Antya 7.11) mówi, krsna-śakti vina nahe tara pravartana: jeśli nie zostało się upełnomocnionym przez Najwyższą Osobę Boga, nie można rozpowszechniać świętych imion maha-mantry Hare Krsna. Nie należy więc krytykować czy znieważać bhakty, który jest w ten sposób zaangażowany. Śri Padma Purana oznajmia:

satam ninda namnah paramam aparadham vitanute yatah khyatim yatam katham u sahate tad-vigarham

6

Znieważanie wielkich świętych osób, które głoszą chwały maha-mantry Hare Krsna, jest najgorszą obrazą u lotosowych stóp świętego imienia. Nie należy krytykować osoby głoszącej chwały maha-mantry Hare Krsna. Jeśli ktoś to robi, jest winny obrazy. Nama-prabhu, który jest tożsamy z Krsną, nigdy nie będzie tolerował takich zniewag, nawet ze strony osoby, która uchodzi za wielkiego bhaktę. Druga namaparadha opisana jest w sposób następujący.

śivasya śri-visnor ya iha guna-namadi-sakalam dhiya bhinnam paśyet sa khalu hari-namahita-karah

W tym materialnym świecie święte imię Visnu jest wszechpomyślne. Imię Visnu, Jego forma, cechy i rozrywki są wszystkie transcendentalną absolutną wiedzą. Więc jeśli ktoś usiłuje oddzielić Absolutną Osobę Boga od Jego świętego imienia czy Jego transcendentalnej formy, cech i rozrywek, uważając je za materialne, jest to obrazą. Podobnie, zniewagą jest również sądzenie, że imiona półbogów, takich jak Pan Śiva, są tak dobre jak imię Pana Visnu, czyli innymi słowy, uważanie, że Pan Śiva i inni półbogowie są innymi formami Boga i dlatego są równi Visnu. Jest to druga obraza u lotosowych stóp Pana. Trzecią obrazą u lotosowych stóp świętego imienia, zwaną guror avajna, jest uważanie mistrza duchowego za osobę materialną i wskutek tego zazdroszczenie mu jego wzniosłej pozycji. Czwartą obrazą (śruti-śastra-nindanam) jest zniesławianie literatury wedyjskiej takiej jak cztery Vedy i Purany. Piątą obrazą (tathartha-vadah) jest sądzenie, że chwały świętego imienia są przesadą. Podobnie, szóstą obrazą (hari-namni kalpanam) jest uważanie świętego imienia Pana za wymysł. Siódma obraza opisana została w ten sposób:

namno balad yasya hi papa-buddhir na vidyate tasya yamair hi śuddhih

Jeśli ktoś sądzi, że ponieważ mantra Hare Krsna może zrównoważyć wszelkie grzeszne reakcje, więc wobec tego może dalej grzeszyć i jednocześnie intonować mantrę Hare Krsna, aby je zneutralizować, to popełnia największą obrazę u lotosowych stóp hari-nama. Ósma obraza została przedstawiona w ten sposób: dharma-vrata-tyaga-hutadi-sarva-śubha-kriya-samyam api pramadah. Obrazą jest uważanie intonowania mantry Hare Krsna za religijną ceremonię rytualną. Spełnianie ceremonii religijnych, wypełnianie ślubów i praktykowanie wyrzeczenia oraz spełnianie ofiar są wszystkie materialistycznymi, pomyślnymi czynnościami. Intonowania maha-mantry Hare Krsna nie można porównywać do takiej materialnej religijności. Jest to obrazą u lotosowych stóp Pana. Dziewiąta obraza została opisana w ten sposób:

aśraddadhane vimukhe 'py aśrnvati yaś copadeśah śiva-namaparadhah

Obrazą jest nauczanie chwał świętego imienia wśród osób, które nie posiadają inteligencji ani nie mają wiary w tym względzie. Ludzie tacy powinni otrzymać okazję słuchania intonowania mantry Hare Krsna, lecz na początku nie należy ich instruować o chwałach duchowej doniosłości świętego imienia. Dzięki bezustannemu słuchaniu świętego imienia ich serca oczyszczą się i wówczas będą oni w stanie zrozumieć transcendentalną pozycję świętego imienia. A oto dziesiąta obraza

śrute 'pi nama-mahatmye yah priti-rahito narah aham-mamadi-paramo namni so 'py aparadha-krt

Jeśli ktoś usłyszał o chwałach transcendentalnego świętego imienia Pana, lecz niemniej jednak nie porzuca materialistycznej koncepcji życia, myśląc: "Jestem tym ciałem i wszystko, co należy do tego ciała, jest moje [aham mameti]," i nie okazuje szacunku i miłości intonowaniu maha-mantry Hare Krsna, to jest to obrazą.

Adi 08.25 "Kiedy ktoś intonuje maha-mantrę Hare Krsna, lecz jego serce nie zmienia się, łzy nie płyną mu z oczu, jego ciało nie drży i włosy nie jeżą się, to należy rozumieć, że jego serce jest twarde jak żelazo. Przyczyną tego są jego obrazy u lotosowych stóp świętego imienia Pana."

Adi 08.25 Znaczenie: Komentując ten werset, który jest cytatem ze Śrimad-Bhagavatam (2.3.24), Śrila Bhaktisiddhanta Sarasvati Thakura zauważa, że czasami maha-bhagavata, czyli bardzo zaawansowany bhakta, nie manifestuje takich transcendentalnych symptomów jak łzy w oczach, chociaż symptomy takie czasami manifestuje w sposób sztuczny kanistha-adhikari, bhakta neofita. Nie oznacza to jednakże, że neofita jest bardziej zaawansowany niż bhakta maha-bhagavata. Sprawdzianem prawdziwej zmiany serca pod wpływem intonowania maha-mantry Hare Krsna jest uwolnienie się od przywiązania do materialnej przyjemności. Na tym polega prawdziwa zmiana. Bhaktir parasyanubhavo viraktir anyatra syat. Jeśli ktoś czyni prawdziwy postęp w życiu duchowym, musi stać się bardzo obojętnym wobec przyjemności materialnej. Jeśli czasami widzimy, że kanistha-adhikari (bhakta neofita) ukazuje sztuczne łzy w oczach podczas intonowania mantry Hare Krsna, lecz nadal jest całkowicie przywiązany do rzeczy materialnych, to jego serce tak naprawdę nie uległo zmianie. Zmiana ta musi przejawić się w prawdziwym postępowaniu.

Adi 08.26 Samo intonowanie maha-mantry Hare Krsna bez popełniania obraz niszczy wszelkie grzeszne czyny. W ten sposób manifestuje się czysta służba oddania, która jest przyczyną miłości do Boga.

Adi 08.26 Znaczenie: Jeśli ktoś nie uwolnił się od grzesznego życia, nie może być usytuowany w służbie oddania dla Pana. Potwierdza to Bhagavad-gita:

7

yesam tv anta-gatam papam jananam punya-karmanam te dvandva-moha-nirmukta bhajante mam drdha-vratah

"Osoby, które działały pobożnie w swoich poprzednich żywotach, jak i w życiu obecnym, i które całkowicie wypleniły swoje grzechy, uwolniły się od dualizmów ułudy i z determinacją angażują się w pełnienie służby oddania dla Mojej Osoby." (Bg. 7.28) Osoba, która już uwolniła się od wszelkich śladów grzesznego życia, angażuje się w transcendentalną miłosną służbę dla Pana bez odchyleń czy podwójnego celu. Chociaż w wieku tym ludzie są bardzo grzeszni, samo intonowanie maha-mantry Hare Krsna może uwolnić ich od reakcji ich grzechów. Eka krsna-name: możliwe to jest jedynie dzięki intonowaniu imienia Krsny. Potwierdza to również Śrimad-Bhagavatam (kirtanad eva krsnasya). Nauczał nas tego także Caitanya Mahaprabhu. Idąc drogą, zwykł intonować:

krsna krsna krsna krsna krsna krsna krsna he krsna krsna krsna krsna krsna krsna krsna he krsna krsna krsna krsna krsna krsna raksa mam krsna krsna krsna krsna krsna krsna pahi mamrama raghava rama raghava rama raghava raksa mam krsna keśava krsna keśava krsna keśava pahi mam

Jeśli ktoś zawsze intonuje święte imię Krsny, stopniowo uwalnia się od wszelkich reakcji grzesznego życia, pod warunkiem, że intonuje bez obraz i nie popełnia więcej grzechów na mocy intonowania mantry Hare Krsna. W ten sposób zostaje oczyszczony, a jego służba oddania powoduje rozbudzenie jego uśpionej miłości do Boga. Jego życie zostaje oczyszczone po prostu dzięki intonowaniu mantry Hare Krsna i niepopełnianiu grzesznych czynów i obraz, i w ten sposób osiąga piąty stan doskonałości, czyli zaangażowanie w służbę miłości dla Pana (prema pumartho mahan).

Adi 08.27 Kiedy rzeczywiście zostanie rozbudzona transcendentalna służba miłości dla Pana, powoduje ona takie przemiany w ciele jak pocenie się, drżenie, gwałtowne bicie serca, załamywanie się głosu i łzy w oczach.

Adi 08.27 Znaczenie: Te przemiany cielesne automatycznie manifestują się w osobie, która jest naprawdę usytuowana w miłości do Boga. Nie należy ich sztucznie imitować. Naszą chorobą jest pragnienie posiadania tego, co materialne; nawet czyniąc postęp w życiu duchowym pragniemy materialnego poklasku. Należy uwolnić się od tej choroby. Czyste oddanie musi być anyabhilasita-śunyam, bez pragnienia czegokolwiek materialnego. Zaawansowani bhaktowie manifestują wiele przemian cielesnych, które są symptomami ekstazy, lecz nie należy ich imitować, aby osiągnąć tani podziw publiczności. Kiedy ktoś rzeczywiście osiąga stan zaawansowania, te symptomy ekstazy pojawiają się automatycznie; nie trzeba ich imitować.

Adi 08.28 W rezultacie intonowania maha-mantry Hare Krsna czynimy tak wielki postęp w życia duchowym, że jednocześnie dobiega kresu nasza materialna egzystencja i otrzymujemy miłość do Boga. Święte Imię Krsny ma tak wielką moc, że nawet jeśli ktoś zaintonuje je chociaż raz, z łatwością osiąga to transcendentalne bogactwo.

Adi 08.29-30 Jeśli ktoś wielokrotnie intonuje wzniosłe święte imię Pana, jednakże nie rozwija miłości do Najwyższego Pana i w jego oczach nie pojawiają się łzy, to jest rzeczą oczywistą że z powodu obraz w intonowaniu nasienie świętego imienia Krsny nie kiełkuje.

Adi 08.29-30 Znaczenie: Jeśli ktoś intonuje mantrę Hare Krsna popełniając obrazy, nie osiąga upragnionego rezultatu. Dlatego należy starannie unikać obraz, które już opisaliśmy w związku z wersetem 24.

Adi 08.31 Lecz jeśli tylko intonuje święte imiona Pana Caitanyi i Nityanandy, mając w nie odrobinę wiary, bardzo szybko uwalnia się od wszelkich obraz. I skoro tylko intonuje maha-mantrę Hare Krsna, odczuwa ekstazę miłości do Boga.

Adi 08.31 Znaczenie: Śrila Bhaktisiddhanta Sarasvati Thakura zauważa w związku z tym, że jeśli ktoś przyjmuje schronienie Pana Śri Caitanyi Mahaprabhu i Nityanandy, przestrzega Ich instrukcji, by stać się bardziej tolerancyjnym niż drzewo i pokorniejszym od trawy, i w ten sposób intonuje święte imię Pana, wkrótce osiąga platformę transcendentalnej służby miłości dla Pana i w jego oczach pojawiają się łzy. W intonowaniu maha-mantry Hare Krsna brane są pod uwagę obrazy, lecz nie uwzględnia się ich podczas intonowania imion Gaura-Nityananda. Więc jeśli ktoś intonuje maha-mantrę Hare Krsna, lecz jego życie jest nadal pełne grzechu, bardzo trudno będzie mu osiągnąć platformę służby miłości dla Pana. Lecz jeśli pomimo popełniania obraz intonuje święte imiona Gaura-Nityananda, bardzo szybko uwalnia się od oddziaływania tych obraz. Należy zatem najpierw zbliżyć się do Pana Caitanyi i Nityanandy, czyli wielbić Guru-Gaurangę, a następnie przejść do etapu wielbienia Radha-Krsny. W naszym ruchu świadomości Krsny radzimy naszym studentom, aby najpierw wielbili Guru-Gaurangę, a później, kiedy są nieco zaawansowani, instalujemy Bóstwa Radha-Krsna i angażujemy ich w wielbienie Pana. Aby ostatecznie osiągnąć Radha-Krsnę, najpierw należy przyjąć schronienie Gaura-Nityanandy. Śrila Narottama dasa Thakura śpiewa w związku z tym:

gauranga balite ha'be pulaka śarira hari hari balite nayane ba'be niraara kabe nitaicandera karuna ha-ibe samsara-vasana mora kabe tuccha habe visaya chadiya kabe śuddha habe manakabe hama heraba śri-vrndavana

8

Na początku należy regularnie intonować święte imię Śri Gaurasundary, a następnie intonować święte imię Pana Nityanandy. W ten sposób nasze serce zostanie oczyszczone z nieczystych pragnień przyjemności materialnej. Wówczas można zbliżyć się do Vrndavana-dhamy, aby wielbić Pana Krsnę. Dopóki ktoś nie otrzyma łaski Pana Caitanyi i Nityanandy, nie ma potrzeby udawać się do Vrndavany, gdyż bez oczyszczenia umysłu nie może ujrzeć Vrndavany, nawet jeśli się tam uda. W rzeczywistości udanie się do Vrndavany oznacza przyjęcie schronienia sześciu Gosvamich poprzez czytanie Bhakti-rasamrta-sindhu, Vidagdha-madhavy, Lalita-madhavy i innych książek pozostawionych przez nich. W ten sposób można zrozumieć transcendentalne sprawy miłosne Radhy i Krsny. Kabe hama bujhaba se yugala-piriti. Małżeńska miłość Radhy i Krsny nie jest zwykłą ludzką sprawą; ,jest ona w pełni transcendentalna. Aby zrozumieć Radhę i Krsnę, wielbić Ich i zaangażować się w Ich służbę miłości, trzeba mieć przewodnictwo Śri Caitanyi Mahaprabhu, Nityanandy Prabhu i sześciu Gosvamich, bezpośrednich uczniów Pana Caitanyi. Dla zwykłego człowieka wielbienie Śri Caitanyi i Nityanandy Prabhu czy Panca-tattvy jest łatwiejsze od wielbienia Radhy i Krsny. Nie należy nakłaniać nikogo do bezpośredniego wielbienia Radhy i Krsny, chyba że jest to osoba bardzo szczęśliwa. Student neofita, który nie jest wystarczająco wykształcony czy oświecony, nie powinien angażować się w wielbienie Śri Radhy i Krsny czy intonowanie mantry Hare Krsna. Nawet jeśli to uczyni, nie otrzyma upragnionego rezultatu. Dlatego należy bez fałszywej dumy intonować imiona Nitai-Gaura i wielbić Ich. Ponieważ każdy w tym materialnym świecie jest mniej lub bardziej pod wpływem grzesznych czynności, rzeczą zasadniczą jest, aby na początku rozpocząć wielbienie Guru-Gaurangi i poprosić Ich o łuskę, gdyż dzięki temu, pomimo wszelkich dyskwalifikacji, wkrótce można będzie osiągnąć kwalifikacje do wielbienia Radha-Krsna vigraha. W związku z tym należy zauważyć; że zarówno święte imię Pana Krsny, jak i Gaurasundary jest tożsame z Najwyższą Osobą Boga. Nie należy więc uważać, że jedno imię ma większą moc od drugiego. Jednak zważając na pozycję ludzi w obecnym wieku, intonowanie imienia Śri Caitanyi Mahaprabhu jest bardziej zasadnicze od intonowania maha-mantry Hare Krsna, ponieważ Śri Caitanya Mahaprabhu jest najbardziej wspaniałomyślną inkarnacją i z łatwością można osiągnąć Jego łaskę. Dlatego najpierw należy przyjąć schronienie Śri Caitanyi Mahaprabhu poprzez intonowanie śri-krsna-caitanya prabhu nityananda śri-advaita gadadhara śrivasadi-gaura-bhakta-vrnda. Służąc Gaura-Nityanandzie uwalniamy się z uwikłań materialnej egzystencji i w ten sposób osiągamy kwalifikacje do wielbienia Bóstwa Radha-Krsny.

Adi 08.32 Śri Caitanya Mahaprabhu, niezależna Najwyższa Osoba Boga, jest bardzo wspaniałomyślny. Kto Go nie wielbi, nigdy nie może osiągnąć wyzwolenia.

Adi 08.32 Znaczenie: Śri Bhaktisiddhanta Sarasvati Thakura zauważa tutaj, że nie należy porzucać wielbienia Radha-Krsny, aby wielbić Śri Caitanyę Mahaprabhu. Poprzez wielbienie albo Radha-Krsny, albo Samego Pana Caitanyi nie można stać się zaawansowanym. Nie należy odsuwać instrukcji sześciu Gosvamich, gdyż są oni acaryami i są bardzo drodzy Panu Caitanyi. Dlatego Narottama dasa Thakura śpiewa:

rupa-raghunatha-pade haibe akuti kabe hama bujhaba se yugala-piriti

Należy być pokornym studentem sześciu Gosvamich, od Śrila Rupy Gosvamiego do Raghunathy dasa Gosvamiego. Nieprzestrzeganie ich instrukcji, lecz snucie wyobrażeń na temat wielbienia Gaurasundary i Radha-Krsny jest wielką obrazą, w rezultacie której otwieramy sobie drogę do piekła. Jeśli ktoś lekceważy instrukcje sześciu Gosvamich, a mimo to staje się tzw. bhaktą Radha-Krsny, jedynie krytykuje prawdziwych bhaktów Radha-Krsny. W wyniku spekulacji uważa Gaurasundarę za zwykłego bhaktę i dlatego nie może uczynić postępu w służeniu Najwyższej Osobie Boga, Radha-Krsnie.

Adi 08.33 O głupcy, po prostu czytajcie Caitanya-mangala! Dzięki czytaniu tej książki będziecie mogli zrozumieć wszelkie chwały Śri Caitanyi Mahaprabhu.

Adi 08.33 Znaczenie: Caitanya-bhagavata Śri Vrndavany dasa Thakury początkowo nosiła tytuł Caitanya-mangala, lecz kiedy Śrila Locana dasa Thakura napisał później inną książkę pod tytułem Caitanya-mangala, Śrila Vrndavana dasa Thakura zmienił tytuł swej własnej książki, która teraz znana jest jako Caitanya-bhagavata. Caitanya-bhagavata szczegółowo opisuje życie Śri Caitanyi Mahaprabhu i Krsnadasa Kaviraja Gosvami poinformował nas już, że w swej Śri Caitanya-caritamrcie opisał wszystko to, o czym nie wspomniał Vrndavana dasa Thakura. Zaakceptowanie Śri-Caitanya-bhagavta przez Krsnadasa Kaviraję Gosvamiego oznacza, że przyjmuje on sukcesję uczniów. Autor literatury transcendentalnej nigdy nie stara się przewyższyć poprzednich acaryów.

Adi 08.34 Tak Jak Vyasadeva skompilował wszystkie rozrywki Pana Krsny w Śrimad-Bhagavatam, tak Thakura Vrndavana dasa opisał rozrywki Pana Caitanyi.

Adi 08.35 Thakura Vrndavana dasa ułożył Caitanya-mangala. Słuchanie tej książki niszczy wszelką niepomyślność.

Adi 08.36 Czytając Caitanya-mangala można zrozumieć wszelkie chwały czy prawdy dotyczące Pana Caitanyi i Nityanandy i dojść do ostatecznego wniosku służby oddania dla Pana Krsny.

Adi 08.36 Znaczenie: Śrimad-Bhagavatam jest autorytatywnym dziełem podręcznym, z którego możemy dowiedzieć się o służbie oddania, lecz ponieważ jest to dzieło bardzo szczegółowo opracowane, bardzo niewielu ludzi może zrozumieć jego cel. Śrimad-Bhagavatam jest oryginalnym komentarzem do Vedanta-sutry, nazywanej nyaya-prasthana. Została ona napisana w celu umożliwienia nam zrozumienia Absolutnej Prawdy poprzez niezawodną logikę i argumentację, i dlatego jej naturalny komentarz, Śrimad-Bhagavatam, jest niezwykle szczegółowo opracowany. Zawodowi recytatorzy stworzyli wrażenie, że Śrimad-Bhagavatam ma do czynienia jedynie z rasa-lilą Krsny, chociaż rasa-lila została opisana jedynie w Dziesiątym Canto (Rozdziały 29-35). W ten sposób zaprezentowali Krsnę światu zachodniemu jako wielkiego uwodziciela kobiet i dlatego czasami musimy radzić sobie z takimi błędnymi koncepcjami podczas nauczania. Inną trudnością w

9

zrozumieniu Śrimad-Bhagavatam jest to, że zawodowi recytatorzy wprowadzili Bhagavata-saptaha, czyli siedmiodniowe czytanie Bhagavatam. Chcą skończyć Śrimad-Bhagavatam w przeciągu tygodnia, chociaż jest to dzieło tak wzniosłe, że jeden jego werset, jeśli właściwie wyjaśniany, nie może zostać ukończony w przeciągu trzech miesięcy. Wobec tego wielką pomocą dla zwykłego człowieka jest czytanie Caitanya-bhagavata Śrila Vrndavany dasa Thakury, gdyż w ten sposób można rzeczywiście zrozumieć służbę oddania, Krsnę, Pana Caitanyę i Nityanandę. Śrila Rupa Gosvami powiedział:

śruti-smrti-puranadi-pancaratra-vidhim vina aikantiki harer bhaktir utpatayaiva kalpate

"Służba oddania dla Pana, która ignoruje autoryzowaną literaturę wedyjską taką jak Upanisady, Purany, Narada-pancaratra itd., jest jedynie niepotrzebnym zakłóceniem spokoju w społeczeństwie." Z powodu błędnego rozumienia Śrimad-Bhagavatam, ludzie są zwiedzeni, jeśli chodzi o naukę o Krsnie. Jednakże naukę tę można zrozumieć bez trudu czytając książkę Śrila Vrndavany dasa Thakury.

Adi 08.37 W Caitanya-mangala [później znanej jako Śri-Caitanya-bhagavata] Śrila Vrndavana dasa Thakura zawarł konkluzję i esencję służby oddania poprzez cytowanie autorytatywnych stwierdzeń Śrimad-Bhagavatam.

Adi 08.38 Jeśli nawet wielki ateista słucha Caitanya-mangala, natychmiast staje się wielkim bhaktą.

Adi 08.39 Temat tej książki jest tak wzniosły, iż wydaje się, że Śri Caitanya Mahaprabhu osobiście przemawia poprzez pismo Śri Vrndavany dasa Thakury.

Adi 08.39 Znaczenie: Śrila Sanatana Gosvami napisał w swej Hari-bhakti-vilasa:

avaisnava-mukhodgirnam putam hari-kathamrtam śravanam naiva kartavyam sarpocchistam yatha payah

Transcendentalną literaturę, która ściśle stosuje się do zasad wedyjskich i konkluzji Puran i Pancaratrika-vidhi, może pisać jedynie czysty bhakta. Zwykły człowiek nie może pisać książek o bhakti, gdyż nie odniosą one skutku. Może być on wielkim uczonym i ekspertem w prezentowaniu literatury kwiecistym językiem, lecz to wcale nie jest pomocne w rozumieniu transcendentalnej literatury. Nawet jeśli transcendentalna literatura napisana jest wadliwym językiem, jest ona do przyjęcia, jeśli została napisana przez bhaktę, podczas gdy nie można przyjąć tzw. transcendentalnej literatury pisanej przez zwykłych uczonych, nawet jeśli jest to nienaganna prezentacja literacka. Sekret dzieła bhakty polega na tym, że kiedy pisze on o rozrywkach Pana, Pan pomaga mu; nie pisze on sam. Jak oznajmia Bhagavad-gita, dadami buddhi-yogam tam yena mam upayanti te (Bg. 10.10). Ponieważ bhakta pisze w służbie dla Pana, Pan daje mu z wewnątrz tak wiele inteligencji, że siada on w pobliżu Pana i pisze książki. Krsnadasa Kaviraja Gosvami stwierdza, że to, co napisał Vrndavana dasa Thakura, w rzeczywistości wypowiedziane zostało przez Pana Caitanyę Mahaprabhu, a on to jedynie powtórzył. To samo jest prawdą w odniesieniu do Caitanya-caritamrty. Krsnadasa Kaviraja Gosvami pisał Caitanya-caritamrtę na starość, będąc schorowanym, lecz jest to tak wzniosła literatura, że Śrila Bhaktisiddhanta Sarasvati Gosvami Maharaja zwykł mówić: "Nadejdzie czas, że ludzie na całym świecie będą uczyli się języka bengalskiego, aby czytać Śri Caitanya-caritamrtę." My usiłujemy zaprezentować Śri-Caitanya-caritamrtę w języku angielskim i nie wiemy, na ile to będzie sukcesem, lecz jeśli ktoś czyta oryginalną Caitanya-caritamrtę w języku bengalskim, rozkoszuje się rosnącą ekstazą w służbie oddania.

Adi 08.40 Ofiarowuję miliony pokłonów lotosowym stopom Vrndavany dasa Thakury. Nikt inny nie mógł napisać tak wspaniałej księgi dla wyzwolenia wszystkich upadłych dusz.

Adi 08.41 Narayani wiecznie spożywa pozostałości pokarmu Caitanyi Mahaprabhu. Śrila Vrndavana dasa Thakura narodził się z jej łona.

Adi 08.41 Znaczenie: W Gaura-ganoddeśa-dipice, książce napisanej przez Kavikarnapurę i opisującej wszystkich towarzyszy Śri Caitanyi Mahaprabhu oraz informującej, kim byli poprzednio, znajduje się następujące zdanie dotyczące Narayani:

ambikayah svasa yasin namna śrila-kilimbika krsnocchistam prabhunjana seyam narayani mata

Kiedy Pan Krsna był dzieckiem, Jego niańką była kobieta zwana Ambiką, która miała młodszą siostrę nazywaną Kilimbiką. W czasie inkarnacji Pana Caitanyi, ta sama Kilimbika zwykła spożywać pozostałości pokarmu pozostawionego przez Pana Śri Caitanyę Mahaprabhu. Kilimbiką była Narayani, która była bratanicą Śrivasa Thakury. Później, kiedy podrosła i wyszła za mąż, z jej łona narodził się Śrila Vrndavana dasa Thakura. Bhakta Pana Śri Krsny sławiony jest odpowiednio do służby oddania pełnionej dla Pana; tak więc Śrila Vrndavana dasa Thakura znany jest nam jako syn Narayani. Śrila Bhaktisiddhanta Sarasvati Thakura zauważa w związku z tym, że nie ma tutaj informacji o jego przodkach ze strony ojca, ponieważ nie ma potrzeby, abyśmy to wiedzieli.

Adi 08.42 Jakiż wspaniały dał nam on opis rozrywek Pana Caitanyi! Ktokolwiek w trzech światach słucha go, zostaje oczyszczony.

Adi 08.43 Często apeluję do wszystkich, by przyjęli metodę służby oddania daną przez Pana Caitanyę i Nityanandę i w ten sposób uwolnili się od niedoli materialnej egzystencji i ostatecznie osiągnęli służbę miłości dla Pana.

10

Adi 08.44 Śrila Vrndavana dasa Thakura napisał Caitanya-mangala, w której szczegółowo opisał rozrywki Pana Caitanyi.

Adi 08.45 Najpierw streścił wszystkie rozrywki Pana, a potem żywo szczegółowo je opisał.

Adi 08.46 Rozrywki Pana Caitanyi są nieograniczone i niezgłębione. Więc gdy opisywał wszystkie te rozrywki, objętość książki rosła.

Adi 08.47 Widząc, że rozrywki te są tak obszerne, czuł, że niektóre z nich nie zostały właściwie opisane.

Adi 08.48 Ekstatycznie opisał rozrywki Pana Nityanandy, lecz późniejsze rozrywki Caitanyi Mahaprabhu nie zostały opowiedziane.

Adi 08.49 Wszyscy bhaktowie we Vrndavanie bardzo pragnęli usłyszeć o tych rozrywkach.

Adi 08.50 We Vrndavanie, w wielkim miejscu pielgrzymek pod drzewami pragnień znajduje się złoty tron wysadzany klejnotami.

Adi 08.51 Na tronie tym siedzi syn Nandy Maharajy, Śri Govindadeva, transcendentalny Kupidyn.

Adi 08.52 Govinda otrzymuje tam różnorodną majestatyczną służbę. Wszystkie Jego szaty, ornamenty i parafernalia są transcendentalne.

Adi 08.53 W tej świątyni Govindaji tysiące sług zawsze w oddaniu pełni służbę dla Pana. Służby tej nie można opisać nawet tysiącami ust.

Adi 08.54 W świątyni tej głównym sługą był Śri Haridasa Pandita. Jego cechy i sława znane są na całym świecie.

Adi 08.54 Znaczenie: Śri Haridasa Pandita był uczniem Śri Ananty Acaryi, który był uczniem Gadadhary Pandity.

Adi 08.55 Był on łagodny, tolerancyjny, spokojny, wspaniałomyślny, poważny, słodki w swych słowach i bardzo trzeźwy w wysiłkach.

Adi 08.56 Każdego darzył szacunkiem i pracował dla korzyści wszystkich. Dyplomacja, zawiść i zazdrość były nieznane jego sercu.

Adi 08.57 W jego ciele było obecnych pięćdziesiąt cech Pana Krsny.

Adi 08.57 Znaczenie: Bhakti-rasamrta-sindhu wymienia transcendentalne cechy Śri Krsny. Pięćdziesiąt spośród tych cech to cechy główne (ayam neta suramyangah itd.), i wszystkie te cechy były obecne w małej ilości w ciele Śri Haridasa Pandity. Ponieważ każda żywa istota jest cząstką Najwyższej Osoby Boga, to wszystkie z tych pięćdziesięciu dobrych cech Śri Krsny są oryginalnie obecne w niewielkiej ilości w każdej żywej istocie. W uwarunkowanej duszy cechy te nie są widoczne z powodu kontaktu z materialną naturą, lecz kiedy staje się ona oczyszczonym bhaktą, wówczas automatycznie wszystkie się manifestują. Oznajmia to Śrimad-Bhagavatam (5.18.12), jak wspomina o tym poniższy tekst.

Adi 08.58 "Jeśli ktoś ma niezachwianą wiarę i oddanie dla Krsny, to dzięki temu manifestują się w nim wszelkie dobre cechy Krsny i półbogów. Kto jednakże nie ma oddania dla Najwyższej Osoby Boga, nie posiada żadnych dobrych kwalifikacji, ponieważ poprzez mentalne wymysły zaangażowany jest w egzystencję materialną która jest zewnętrzną cechą Pana."

Adi 08.59 Ananta Acarya był uczniem Gadadhary Pandity. Jego ciało było zawsze pogrążone w miłości do Boga. Był on wspaniałomyślny i zaawansowany pod każdym względem.

Adi 08.60 Ananta Acarya był rezerwuarem wszelkich dobrych cech. Nikt nie jest w stanie ocenić, jak bardzo był wspaniały. Jego ukochanym uczniem był Pandita Haridasa.

Adi 08.60 Znaczenie: Śri Ananta Acarya jest jednym z wiecznych towarzyszy Śri Caitanyi Mahaprabhu. Poprzednio, podczas przyjścia Pana Śri Krsny, Ananta Acarya był Sudevi, jedną z ośmiu gopi. W ten sposób mówi o tym Gaura-ganoddeśa-dipika, werset 165: anantacarya gosvami ya sudevi pura vraje. "Ananta Acarya Gosvami był poprzednio Sudevi-gopi we Vrajy [Vrndavanie]." W Jagannatha Puri, czyli Purusottama-ksetrze, znajduje się zakon znany jako Ganga-mata Matha, który został założony przez Anantę Acaryę. W sukcesji uczniów Ganga-mata Mathy, jest on znany jako Vinoda-manjari. Jednym z jego uczniów był Haridasa Pandita Gosvami, który jest również znany jako Śri Raghu Gopala i jako Śri Rasa-manjari. Jego uczennica Laksmipriya była ciotką Ganga-maty, księżniczki będącej córką króla Putiyi. Ganga-mata przyniosła od Krsna Miśry z Jaipur Bóstwo o imieniu Śri Rasika Raya i zainstalowała Je w domu Sarvabhaumy w Jagannatha Puri. Uczniem w piątej generacji po Śri Ananta Acaryi był Śri Vanamali; w szóstej generacji - Śri Bhagavan dasa, który był Bengalczykiem; w siódmej generacji - Madhusudana dasa, który był Oryiczykiem; w ósmej generacji - Nilambara dasa; w

11

dziewiątej generacji - Śri Narottama dasa; w dziesiątej generacji - Pitambara dasa; a w jedenastej generacji - Śri Madhava dasa. Uczeń z dwunastej generacji ma obecnie pod swą opieką zakon Ganga-mata.

Adi 08.61 Pandita Haridasa miał wielką wiarę w Pana Caitanyę i Nityanandę. Dlatego poznawanie Ich rozrywek i cech sprawiało ma wielką satysfakcję.

Adi 08.62 Zawsze przyjmował dobre cechy Vaisnavów i nigdy nie znajdował w nich błędu. Swe serce i duszę angażował jedynie w zadowalanie Vaisnavów.

Adi 08.62 Znaczenie: Cechą Vaisnavy jest to, że jest on adosa-darśi; nigdy nie widzi błędów innych. Oczywiście, każda istota ludzka ma zarówno zalety, jak i wady. Dlatego jest powiedziane, sajjana gunam icchanti dosam icchanti pamarah: każda osoba ma kombinację zarówno wad, jak i chwał. Lecz Vaisnava, człowiek rozsądny, przyjmuje jedynie chwały człowieka, a nie jego wady, gdyż mucha poszukuje ran, podczas gdy pszczoła poszukuje miodu. Haridasa Pandita nigdy nie wynajdywał błędów w Vaisnavie, lecz zwracał uwagę jedynie na jego dobre cechy.

Adi 08.63 Zawsze słuchał Śri Caitanya-mangali, a wszyscy pozostali Vaisnavowie zwykli jej słuchać dzięki jego łasce.

Adi 08.64 Niczym księżyc w pełni, oświetlał całe zgromadzenie Vaisnavów recytując Caitanya-mangalę, a dzięki nektarowi swych cech zwiększał ich transcendentalne szczęście.

Adi 08.65 Dzięki swemu bezprzyczynowemu miłosierdziu polecił mi opisać ostatnie rozrywki Śri Caitanyi Mahaprabhu.

Adi 08.66 Govinda Gosani, kapłan zaangażowany w służbę Pana Govindy we Vrndavanie, był uczniem Kaśiśvary Gosaniego. Bóstwo Govinda nie miało droższego sługi.

Adi 08.66 Znaczenie: Kaśiśvara Gosani również znany jako Kaśiśvara Pandita, był uczniem Iśvary Puri i synem Vasudeva Bhattacaryi, który należał do dynastii Kanjilala Kanu. Jego nazwisko brzmiało Caudhuri. Jego siostrzeniec, o imieniu Rudra Pandita, był oryginalnym kapłanem Vallabhapury, która położona jest około jednej mili od stacji kolejowej Śriramapura w wiosce Catara. Są tam zainstalowane Bóstwa Radha-Govindy i Pana Śri Caitanyi Mahaprabhu. Kaśiśvara Gosani był bardzo mocnym człowiekiem, więc kiedy Pan Caitanya odwiedzał świątynię Jagannatha, on chronił Pana od tłumów. Innym z jego obowiązków było rozdzielanie bhaktom prasada po kirtanie. Był on również jednym z rówieśników Śri Caitanyi Mahaprabhu i przebywał z Panem w Jagannatha Puri. Śrila Bhaktisiddhanta Sarasvati Thakura również odwiedził tę świątynię w Vallabhapurze. W tym czasie osobą prowadzącą tę świątynię był Śivaita, Śri Śivacandra Caudhuri, który był potomkiem brata Kaśiśvary Gosaniego. W Vallabhapurze stałym zwyczajem było gotowanie dziewięciu kilo ryżu, warzyw i innego rodzaju pokarmu, i w pobliżu wioski jest wystarczający obszar ziemi, należący do Bóstwa, na którym uprawiano ryż. Na nieszczęście potomkowie brata Kaśiśvary Gosaniego sprzedali większą część tej ziemi i dlatego są teraz pewne przeszkody w wielbieniu Bóstwa. W Gaura-ganoddeśa-dipice powiedziane jest, że sługa Krsny we Vrndavanie o imieniu Bhrngara zstąpił podczas rozrywek Pana Caitanyi Mahaprabhu jako Kaśiśvara Gosani. Gdy byliśmy grhasthą, również czasami odwiedzaliśmy świątynię w Vallabhapurze i zwykliśmy spożywać tam południowe prasada. Bóstwa tej świątyni, Śri Śri Radha-Govinda i Gauranga vigraha są niezwykle piękne. W pobliżu Vallabhapury jest inna piękna świątynia Jagannatha. Czasami jedliśmy prasada również w tej świątyni Jagannatha. Te dwie świątynie usytuowane są w promieniu jednej mili od stacji kolejowej Śriramapura w pobliżu Kalkuty.

Adi 08.67 Śri Yadavacarya Gosani, bezustanny towarzysz Śrila Rapy Gosvamiego, z wielkim entuzjazmem słuchał i intonował o rozrywkach Pana Caitanyi.

Adi 08.68 Bhugarbha Gosani, uczeń Pandity Gosaniego, był zawsze zajęty tematami dotyczącymi Pana Caitanyi, nie znając niczego innego.

Adi 08.69 Pomiędzy jego uczniami był Caitanya dasa, który był kapłanem Bóstwa Govinda, jak również Mukundananda Cakravarti i wielki bhakta Krsnadasa.

Adi 08.70 Pomiędzy uczniami Ananty Acaryi był Śivananda Cakravarti, w którego sercu bezustannie mieszka Pan Caitanya i Nityananda.

Adi 08.71 We Vrndavanie było również wielu wielkich bhaktów i wszyscy pragnęli słuchać o ostatnich rozrywkach Pana Caitanyi.

Adi 08.72 Dzięki swemu miłosierdziu wszyscy ci bhaktowie polecili mi spisać ostatnie rozrywki Śri Caitanyi Mahaprabhu. To jedynie na ich polecenie, chociaż jestem bezwstydny, podjąłem próbę pisania Caitanya-caritamrty.

Adi 08.72 Znaczenie: Pisanie o transcendentalnych rozrywkach Najwyższej Osoby Boga nie jest zwykłym wysiłkiem. Jeśli nie zostanie się upełnomocnionym przez wyższe autorytety, czyli zaawansowanych bhaktów, nie można pisać literatury transcendentalnej. Wszelka taka literatura musi być ponad wszelkie podejrzenia, czyli innymi słowy, musi być wolna od wszystkich ułomności uwarunkowanych dusz, mianowicie: błędów, złudzenia, oszukiwania i niedoskonałej percepcji

12

zmysłowej. Słowa Krsny i sukcesji uczniów przekazującej polecenia Krsny są w rzeczywistości autorytatywne. Upełnomocnienie do pisania transcendentalnej literatury jest przywilejem, z którego pisarz może być bardzo dumny. Jako pokorny Vaisnava, Krsnadasa Kaviraja Gosvami - upełnomocniony w ten sposób - był bardzo zawstydzony, że to on właśnie musiał opowiadać rozrywki Pana Caitanyi Mahaprabhu.

Adi 08.73 Otrzymawszy polecenie Vaisnavów, lecz czując niepokój w sercu, udałem się do świątyni Madana-mohany we Vrndavanie, by również Jego poprosić o pozwolenie.

Adi 08.73 Znaczenie: Vaisnava zawsze wypełnia polecenie guru i Krsny. To dzięki ich łasce Krsnadasa Kaviraja Gosvami napisał Śri-Caitanya-caritamrtę. Krsnadasa Kaviraja Gosvami uważał wszystkich wymienionych powyżej bhaktów za swych pouczających guru, czyli mistrzów duchowych, a Madana-gopala (Śri Madana-mohana vigraha) jest Samym Krsną. Tak więc otrzymał pozwolenie od nich obu i kiedy miał łaskę tak guru, jak i Krsny, mógł pisać tę wielką literaturę, Śri-Caitanya-caritamrtę. Należy brać z tego przykład. Każdy, kto usiłuje pisać o Krsnie, musi najpierw otrzymać pozwolenie od mistrza duchowego i Krsny. Krsna jest usytuowany w każdym sercu, a mistrz duchowy jest Jego bezpośrednim zewnętrznym reprezentantem. Tak więc Krsna usytuowany jest antar-bahih, wewnątrz i na zewnątrz. Należy najpierw zostać czystym bhaktą, przestrzegając ściśle regulujących zasad i intonując szesnaście rund dziennie, a kiedy ktoś uważa, że rzeczywiście znajduje się na platformie Vaisnava, musi wówczas otrzymać pozwolenie od mistrza duchowego i pozwolenie to musi również zostać potwierdzone przez Krsnę z wewnątrz serca. Wówczas, jeśli ktoś jest bardzo szczery i czysty, może pisać literaturę transcendentalną, prozę albo poezję.

Adi 08.74 Kiedy odwiedziłem świątynię Madana-mohany, kapłan Gosani dasa służył lotosowym stopom Pana i ja również modliłem się u lotosowych stóp Pana.

Adi 08.75 Kiedy modliłem się do Pana o pozwolenie, z Jego szyi ześliznęła się girlanda.

Adi 08.76 Kiedy tylko to się wydarzyło, wszyscy stojący tam Vaisnavowie głośno zawołali "Haribol!", a kapłan, Gosani dasa, przyniósł mi girlandę i założył mi ją na szyję.

Adi 08.77 Byłem bardzo zadowolony, że otrzymałem girlandę sygnalizującą polecenie Pana i z miejsca zacząłem pisać tę książkę.

Adi 08.78 W rzeczywistości Śri-Caitanya-caritamrta nie jest moim dziełem, została napisana pod dyktando Śri Madana-mohany. Moje pisanie jest niczym powtarzanie papugi.

Adi 08.78 Znaczenie: Taka powinna być postawa wszystkich bhaktów. Kiedy Najwyższa Osoba Boga uznaje bhaktę, daje mu inteligencję i dyktuje mu, jak może powrócić do domu, z powrotem do Boga. Potwierdza to Śrimad-Bhagavad-gita:

tesam satata-yuktanam bhajatam priti-purvakam dadami buddhi-yogam tam yena mam upayanti te

"Tym, którzy zawsze są Mi oddani i z miłością Mi służą, Ja daję inteligencję, która do Mnie ich prowadzi." (Bg. 10.10) Wszyscy mają sposobność zaangażowania się w transcendentalną służbę miłości dla Pana, ponieważ każda żywa istota jest konstytucjonalnie sługą Pana. Zaangażowanie w służbę dla Pana jest naturalnym zajęciem żywej istoty, lecz ponieważ jest ona okryta wpływem mayi, energii materialnej, myśli ona, że jest to bardzo trudne zadanie. Lecz jeśli poddaje się kierownictwu mistrza duchowego i robi wszystko szczerze, wówczas Pan, który jest usytuowany w każdym sercu, dyktuje, w jaki sposób Mu służyć (dadami buddhi-yogam tam). Pan udziela tej instrukcji i w ten sposób życie bhakty staje się doskonałe. Cokolwiek robi czysty bhakta, robi to pod dyktando Najwyższego Pana. Potwierdza to autor Caitanya-caritamrty, mówiąc, że cokolwiek napisał, pisał pod kierunkiem Bóstwa Śri Madana-mohany.

Adi 08.79 Tak jak drewniana lalka tańczy pod dyktando magika, tak ja piszę zgodnie z poleceniem Madana-gopala.

Adi 08.79 Znaczenie: Takie jest stanowisko czystego bhakty. Nie należy podejmować żadnej odpowiedzialności na własną rękę, lecz należy być duszą podporządkowaną Najwyższej Osobie Boga, który wówczas będzie dyktował jako caitya-guru, czyli mistrz duchowy z wewnątrz. Najwyższa Osoba Boga lubi kierować bhaktą z wewnątrz i z zewnątrz. Z wewnątrz kieruje nim jako Dusza Najwyższa, a z zewnątrz jako mistrz duchowy.

Adi 08.80 Za swe Bóstwo rodzinne przyjmuję Madana-mohanę, którego czcicielami są: Raghunatha dasa, Śri Rupa i Sanatana Gosvami.

Adi 08.81 Uzyskałem pozwolenie od Śrila Vrndavany dasa Thakury modląc się u jego lotosowych stóp, a po otrzymania jego polecenia podjąłem próbę pisania tej pomyślnej literatury.

Adi 08.81 Znaczenie: Śrila Krsnadasa Kaviraja Gosvami otrzymał pozwolenie nie tylko Vaisnavów i Madana-mohany, lecz również Vrndavany dasa Thakury, którego uważa się za Vyasę rozrywek Śri Caitanyi Mahaprabhu.

Adi 08.82 Śrila Vrndavana dasa Thakura jest autoryzowanym autorem rozrywek Pana Caitanyi. Zatem nie mając jego łaski, nie można opisywać tych rozrywek.

Adi 08.83 Jestem niskiego rodu głupcem i bardzo nieznaczną istotą i zawsze pragnę przyjemności materialnej; jednakże otrzymawszy polecenie Vaisnavów, mam wiele entuzjazmu do pisania tej transcendentalnej literatury.

13

Adi 08.84 Lotosowe stopy Śri Rupy Gosvamiego i Raghunathy dasa Gosvamiego są źródłem mej siły. Pamiętanie ich lotosowych stóp może spełnić wszystkie pragnienia.

Adi 08.85 Modląc się u lotosowych stóp Śri Rupy i Śri Raghunathy, zawsze pragnąc ich miłosierdzia, ja, Krsnadasa, opowiadam Śri-Caitanya-caritamrtę, podążając w ich ślady.

W ten sposób Bhaktivedanta kończy objaśnienia do Ósmego Rozdziału Adi-lili Caitanya-caritamrty, opisującego otrzymanie przez autora poleceń od autorytetów, Krsny i guru.

ROZDZIAŁ IX .

Drzewo służby oddania

Śrila Bhaktivinoda Thakura podaje następujące streszczenie Rozdziału Dziewiątego w swojej Amrta-pravaha-bhasyi. W Rozdziale Dziewiątym autor Caitanya-caritamrty obmyślił obrazowy przykład poprzez opisanie "roślinki bhakti". Pana Caitanyę Mahaprabhu, który jest znany jako Viśvambhara, uważał za ogrodnika tej roślinki, ponieważ On jest główną osobą troszczącą się o nią. Jako najwyższy podmiot radości, Sam cieszył się jej kwiatami i również je rozdzielał. Nasionko tej roślinki zostało najpierw zasiane w Navadvipie, miejscu narodzin Pana Caitanyi Mahaprabhu, a następnie roślinka ta została przeniesiona do Purusottama-ksetry (Jagannatha Puri), a później do Vrndavany. Pierwszym owocem tego nasionka był Śrila Madhavendra Puri, a później jego uczeń Śri Iśvara Puri. Alegorycznie zostało opisane, że zarówno samym drzewem, jak i pniem tego drzewa jest Śri Caitanya Mahaprabhu. Bhaktowie, na czele z Paramanandą Puri i ośmioma innymi wielkimi sannyasinami, są niczym rozpościerające się korzenie tego drzewa. Z głównego pnia wychodzą dwie szczególne gałęzie, Advaita Prabhu i Śri Nityananda Prabhu, a z tych gałęzi wyrastają inne gałęzie i gałązki. Drzewo to otacza cały świat, a kwiaty tego drzewa powinny zostać rozdane wszystkim. W ten sposób drzewo Pana Caitanyi Mahaprabhu odurza cały świat. Należy zauważyć, że jest to alegoryczny przykład mający wyjaśnić misję Pana Caitanyi Mahaprabhu.

Adi 09.01 Pragnę ofiarować pełne szacunku pokłony mistrzowi duchowemu całego świata, Panu Śri Krsnie Caitanyi Mahaprabhu, dzięki łasce którego nawet pies może przepłynąć wielki ocean.

Adi 09.01 Znaczenie: Czasami widzimy, że pies przepływa kilka jardów, i ponownie wraca na brzeg. Tutaj jednakże powiedziane jest, że jeśli pies otrzyma błogosławieństwo Śri Caitanyi Mahaprabhu, może przepłynąć ocean. Podobnie, autor Caitanya-caritamrty, Krsnadasa Kaviraja Gosvami, uważając się za bezradnego oznajmia, że nie ma żadnej osobistej mocy, lecz dzięki pragnieniu Pana Caitanyi - wyrażonemu poprzez Vaisnavów i Madana-mohana vigraha - jest w stanie przebyć transcendentalny ocean, by zaprezentować Śri-Caitanya-caritamrtę.

Adi 09.02 Wszelka chwała Śri Krsnie Caitanyi, który znany jest jako Gaura-hari! Wszelka chwała Advaicie i Nityanandzie Prabhu!

Adi 09.03 Wszelka chwała bhaktom Pana Caitanyi, na czele ze Śrivasa Thakura! Aby spełnić wszystkie swe pragnienia, pamiętam ich lotosowe stopy.

Adi 09.03 Znaczenie: Tutaj autor dalej przestrzega tych samych zasad wielbienia Panca-tattvy, które opisane zostały w Siódmym Rozdziale Adi-lili.

Adi 09.04 Pamiętam również sześciu Gosvamich - Rupę, Sanatanę, Bhatta Raghunathę, Śri Jivę, Gopala Bhattę i Dasa Raghunathę.

Adi 09.04 Znaczenie: Na tym polega proces pisania literatury transcendentalnej. Sentymentalista nie mający kwalifikacji Vaisnava nie jest w stanie wyprodukować transcendentalnych dzieł. Jest wielu głupców, którzy uważają Krsna-lila za temat sztuki i piszą albo malują obrazy o rozrywkach Pana Krsny z gopi, czasami przedstawiając je w sposób praktycznie nieprzyzwoity. Głupcy ci znajdują przyjemność w materialnym zadowalaniu zmysłów, lecz kto pragnie uczynić postęp w życiu duchowym, musi skrupulatnie unikać ich literatury. Jeśli ktoś nie jest sługą Krsny i Vaisnavów, za jakiego przedstawia się Krsnadasa Kaviraja Gosvami ofiarowując wyrazy szacunku Panu Caitanyi, Jego towarzyszom i uczniom, nie powinien podejmować prób pisania literatury transcendentalnej.

Adi 09.05 To dzięki miłosierdziu wszystkich tych Vaisnavów i guru próbuję pisać o rozrywkach i cechach Pana Caitanyi Mahaprabhu. Czy jestem tego świadomy czy też nie, piszę tę książkę dla samooczyszczenia.

Adi 09.05 Znaczenie: Na tym polega istota pisania transcendentalnych dzieł. Trzeba być autoryzowanym Vaisnavą, pokornym i czystym. Literaturę transcendentalną należy pisać dla oczyszczenia siebie, a nie dla uznania. Pisząc o rozrywkach Pana, bezpośrednio obcuje się z Panem. Nie należy ambitnie myśleć: "Zostanę wielkim autorem. Zasłynę jako pisarz." Są to pragnienia materialne. Należy próbować pisać dla samooczyszczenia. Książka może zostać opublikowana czy też nie, to nie ma znaczenia. Jeśli ktoś jest naprawdę szczery w pisaniu, spełnione zostaną wszystkie jego ambicje. Nieistotne jest, czy zasłynie się jako wielki autor. Literatury transcendentalnej nie należy pisać dla materialnego imienia i sławy.

Adi 09.06 Przyjmuję schronienie Najwyższej Osoby Boga Śri Caitanyi Mahaprabhu, który Sam jest drzewem transcendentalnej miłości do Krsny, jego ogrodnikiem, jak również osobą obdarzającą jego owocami i cieszącą się nimi.

14

Adi 09.07 Pan Caitanya pomyślał: "Na imię mam Viśvambhara, 'ten, który utrzymuje cały wszechświat'. Znaczenie tego imienia zostanie urzeczywistnione, jeśli będę mógł napełnić cały wszechświat miłością do Boga."

Adi 09.08 Myśląc w ten sposób, przyjął obowiązki plantatora i założył ogród w Navadvipie.

Adi 09.09 Pan przyniósł na tę Ziemię drzewo pragnień służby oddania i stał się jego ogrodnikiem. Zasadził nasionko tego drzewa i skropił je wodą Swej woli.

Adi 09.09 Znaczenie: W wielu miejscach służba oddania została porównana do pnącza. Należy zasadzić w swym sercu nasionko pnącza oddania, bhakti-lata. Pod wpływem regularnego słuchania i intonowania nasionko to zaowocuje i stopniowo rozrośnie się w dojrzałą roślinę i wyda owoc służby oddania, mianowicie miłość do Boga, którą wówczas bez przeszkód może rozkoszować się ogrodnik (malakara).

Adi 09.10 Wszelka chwała Śri Madhavendrze Puri, który jest magazynem wszelkiej służby oddania dla Krsny! Jest on drzewem pragnień służby oddania i to w nim po raz pierwszy zaowocowało nasionko służby oddania.

Adi 09.10 Znaczenie: Śri Madhavendra Puri, znany również jako Śri Madhava Puri, należał do sukcesji uczniów wywodzącej się od Madhvacaryi i był bardzo sławnym sannyasinem. Śri Caitanya Mahaprabhu był w trzeciej generacji uczniów wywodzącej się od Śri Madhavendry Puri. Proces wielbienia w sukcesji uczniów Madhvacaryi pełen był rytualnych ceremonii, prawie nie wykazując miłości do Boga. Śri Madhavendra Puri był pierwszą osobą w tej sukcesji uczniów, która przejawiła symptomy miłości do Boga i jako pierwszy napisał poemat rozpoczynający się słowami ayi dina-dayardra-natha: "O najmiłosierniejsza Osobo Boga." W poezji tej zawarte jest nasionko miłości do Boga kultywowane przez Caitanyę Mahaprabhu.

Adi 09.11 Następnie nasionko służby oddania zaowocowało w formie Śri Iśvary Puri, a potem głównym pniem służby oddania stał się Sam ogrodnik, Caitanya Mahaprabhu.

Adi 09.11 Znaczenie: Śri Iśvara Puri był mieszkańcem Kumara-hatty, gdzie teraz znajduje się stacja kolejowa znana jako Kamarhatty. W pobliżu znajduje się również inna stacja nazywana Halisahara, która należy do wschodniej kolei wychodzącej ze wschodniej części Kalkuty. Iśvara Puri pojawił się w rodzinie bramina i był najukochańszym uczniem Śri Madhavendry Puri. W ostatniej części Caitanya-caritamrty, Ósmym Rozdziale, wersetach 26-29, jest powiedziane:

iśvara-puri kare śri-pada sevanasva-haste karena mala-mutradi marjana nirantara krsna-nama karaya smarana krsna-nama krsna-lila śunaya anuksanatusta hana puri tanre kaila alinganavara dila krsne tomara ha-uk prema-dhana sei haite iśvara-puri premera sagara

"W ostatnim okresie swego życia Śri Madhavendra Puri był schorowany i zupełnie nie był w stanie się poruszać, a Iśvara Puri tak całkowicie zaangażował się w służbę dla niego, że osobiście sprzątał jego kał i mocz. Zawsze intonując maha-mantrę Hare Krsna i przypominając Śri Madhavendrze Puri w ostatnim okresie jego życia o rozrywkach Pana Krsny, Iśvara Puri służył mu najlepiej spośród jego uczniów. Toteż Madhavendra Puri, był bardzo zadowolony i pobłogosławił go mówiąc: 'Mój drogi chłopcze, mogę jedynie modlić się do Krsny, aby był z ciebie zadowolony.' Tak więc dzięki łasce swego mistrza duchowego, Śri Madhavendry Puri, Iśvara Puri stał się wielkim bhaktą pogrążonym w oceanie miłości do Boga." Śrila Viśvanatha Cakravarti Thakura oznajmia w swej modlitwie Gurvastaka: yasya prasadad bhagavat-prasado yasyaprasadan na gatih kuto'pi: "Dzięki łasce mistrza duchowego otrzymujemy łaskę Krsny. Bez łaski mistrza duchowego nie można uczynić żadnego postępu. "Jak żywo ilustruje ten przykład, stajemy się doskonali dzięki łasce mistrza duchowego. Vaisnava zawsze chroniony jest przez Najwyższą Osobę Boga, ale jeśli zdaje się być schorowanym, jego uczniowie otrzymują w ten sposób szansę służenia mu. Iśvara Puri zadowolił swego mistrza duchowego służbą i dzięki jego błogosławieństwu stał się tak wielką osobistością, że Pan Caitanya Mahaprabhu przyjął go na Swego mistrza duchowego. Śrila Iśvara Puri był mistrzem duchowym Śri Caitanyi Mahaprabhu, lecz przed inicjowaniem Pana Caitanyi udał się do Navadvipy i mieszkał przez kilka miesięcy w domu Gopinathy Acaryi. W tym czasie Pan Caitanya zapoznał się z nim i wiadomo, że służył on Śri Caitanyi Mahaprabhu poprzez recytowanie swej książki Krsna-lilamrty. Zostało to wyjaśnione w Caitanya-bhagavata, Siódmym Rozdziale Adi-lili. Aby nauczać innych własnym przykładem, jak być wiernym uczniem swego mistrza duchowego, Śri Caitanya Mahaprabhu, Najwyższa Osoba Boga, odwiedził miejsce narodzin Iśvary Puri w Kamarhatty i zebrał trochę ziemi z miejsca jego narodzin. Przechowywał ją bardzo starannie i codziennie zwykł spożywać odrobinę. Mówi o tym Caitanya-bhagavata, Rozdział Dwunasty. Stało się to teraz zwyczajem wśród bhaktów, którzy - podążając za przykładem Śri Caitanyi Mahaprabhu - udają się tam i zabierają z tego miejsca trochę ziemi.

Adi 09.12 Dzięki Swym niepojętym mocom Pan stał się jednocześnie ogrodnikiem, pniem i gałęźmi.

Adi 09.13-15 Z pnia drzewa wyrosło dziewięć korzeni sannyasinów - Paramananda Puri, Keśava Bharati, Brahmananda Puri i Brahmananda Bharati, Śri Visnu Puri, Keśava Puri, Krsnananda Puri, Śri Nrsimhatirtha i Śukhananda Puri. Tak więc drzewo stało niewzruszenie opierając się na tych dziewięciu korzeniach.

Adi 09.13-15 Znaczenie: Paramananda Puri. Paramananda Puri należał do rodziny bramińskiej okręgu Trihut w Uttara Pradesh. Jego mistrzem duchowym był Madhavendra Puri. Dzięki swemu związkowi z Madhavendrą Puri Paramananda Puri

15

był bardzo drogi Śri Caitanyi Mahaprabhu. W Caitanya-bhagavata, Jedenastym Rozdziale Antya-lili znajduje się następujące stwierdzenie:

sannyasira madhye iśvarera priya-patra ara nahi eka puri gosani se matra damodara-svarupa paramananda-purisannyasi-parsade ei dui adhikari niravadhi nikate thakena dui-janaprabhura sannyase kare dandera grahana puri dhyana-para damodarera kirtanayata-priti iśvarera puri-gosanire damodara-svarupere-o tata priti kare

"Spośród uczniów będących sannyasinami, bardzo drogimi Madhavendrze Puri byli Iśvara Puri i Paramananda Puri. Tak więc Paramananda Puri - jak Svarupa Damodara, który był również sannyasinem - był bardzo drogi Śri Caitanyi Mahaprabhu i był Jego bezustannym towarzyszem. Kiedy Pan Caitanya przyjął wyrzeczony porządek życia, Paramananda Puri ofiarował Mu dandę. Paramananda Puri był zawsze pogrążony w medytacji, a Śri Svarupa zawsze intonował maha-mantrę Hare Krsna. Tak jak Śri Caitanya Mahaprabhu ofiarował pełny szacunek Swemu mistrzowi duchowemu, Iśvarze Puri, podobnie szanował Paramanandę Puri i Svarupę Damodarę." W Caitanya-bhagavata, Trzecim Rozdziale Antya-lili opisane jest, że kiedy Śri Caitanya Mahaprabhu po raz pierwszy ujrzał Paramanandę Puri, powiedział, co następuje:

aji dhanya locana, saphala aji janma saphala amara aji haila sarva-dharma prabhu bale aji mora saphala sannyasaaji madhavendra more ha-ila prakaśa

"Moje oczy, Mój umysł, Moje religijne czyny i Moje przyjęcie porządku sannyasy osiągnęły teraz doskonałość, ponieważ dzisiaj Madhavendra Puri zamanifestował się przede Mną w formie Paramanandy Puri." Caitanya-bhagavata dalej oznajmia:

kathoksane anyo 'nye karena pranama paramananda-puri caitanyera priya-dhama

"Tak więc Śri Caitanya Mahaprabhu wymienił pełne szacunku pokłony z Paramanandą Puri, który był Mu bardzo drogi." Paramananda Puri założył mały zakon po zachodniej stronie świątyni Jagannatha, gdzie kazał wykopać studnię dostarczającą wody. Woda ta jednakże była gorzka i dlatego Śri Caitanya Mahaprabhu modlił się do Pana Jagannatha, aby pozwolił Gangesowi wpłynąć do studni i uczynić wodę słodką. Kiedy Pan Jagannatha spełnił tę prośbę, Pan Caitanya powiedział wszystkim bhaktom, że od tego dnia woda w studni Paramanandy Puri powinna być święcona jako woda Gangesu, gdyż każdy bhakta, który będzie ją pił, czy się w niej wykąpie, z pewnością otrzyma tę samą korzyść, jaką otrzymuje się z picia wody Gangesu czy kąpania się w niej. Taka osoba z pewnością rozwinie czystą miłość do Boga. Caitanya-bhagavata oznajmia:

prabhu bale ami ye achiye prthivite niścayai janiha puri-gosanira prite

"Śri Caitanya Mahaprabhu zwykł mówić: 'Żyję w tym świecie jedynie dzięki wspaniałemu zachowaniu Śri Paramanandy Puri.' " Sto osiemnasty werset Gaura-ganoddeśa-dipiki oznajmia, puri śri-paramanando ya asid uddhavah pura: "Paramananda Puri nie jest nikim innym jak Uddhavą." Uddhava był przyjacielem i wujem Pana Krsny, a w Caitanya-lili ten sam Uddhava stał się przyjacielem Śri Caitanyi Mahaprabhu i Jego wujem w ich związku w sukcesji uczniów. Keśava Bharati. Sampradaye: Sarasvati, Bharati i Puri należą do Śrngeri Mathy w Południowych Indiach, a Śri Keśava Bharati, który w tym czasie przebywał w zakonie w Katwie, należał do Bharati-sampradayi. Według niektórych autorytatywnych opinii chociaż Keśava Bharati należał do Śankara-sampradayi, wcześniej był inicjowany przez Vaisnavę. Przypuszcza się, że był on Vaisnavą z tego względu, że był inicjowany przez Madhavendrę Puri, gdyż niektórzy mówią, że od niego przyjął sannyasę. Świątynia i wielbienie Bóstwa rozpoczęte przez Keśavę Bharati nadal istnieją w wiosce znanej jako Khatundi, która należy do obszaru pocztowego Kandary, w okręgu Burdwan. Według zarządzających tą mathą kapłani są potomkami Keśavy Bharata a niektórzy mówią, że osoby wielbiące Bóstwo są potomkami synów Keśavy Bharati. W swym życiu rodzinnym miał on dwóch synów, Niśapati i Usapadi, i w czasie, kiedy świątynię tę odwiedził Śri Bhaktisiddhanta Sarasvati, kapłanem prowadzącym świątynię był bramin o imieniu Śri Nakadicandra Vidyaratna, który był członkiem rodziny Niśapatiego. Zdaniem niektórych kapłani tej świątyni należą do rodziny brata Keśavy Bharati. Jeszcze inni sądzą, że są oni potomkami Madhavy Bharati, który był innym uczniem Keśavy Bharati. Uczeń Madhavy Bharati, Balabhadra, który później został sannyasinem Bharati-sampradayi, w swym życiu rodzinnym miał dwóch synów o imionach Madana i Gopala. Madana, którego nazwiskiem rodzinnym było Bharata, mieszkał w wiosce Auriya, a Gopala, którego nazwisko rodzinne brzmiało Brahmacari, mieszkał w wiosce Denduda. Wielu potomków obu tych rodzin żyje nadal. W Gaura-ganoddeśa-dipice, wersecie 52, powiedziane jest:

mathurayam yajna-sutram pura krsnaya yo munih dadau sandipanih so 'bhut adya keśava-bharati

"Sandipani Muni, który poprzednio ofiarował święte nici Krsnie i Balaramie, później został Keśava Bharati." To właśnie on ofiarował sannyasę Śri Caitanyi Mahaprabhu. A oto inne stwierdzenie z Gaura-ganoddeśa-dipiki, werset 117. Iti kecit prabhasante 'krurah keśava-bharati: "Według niektórych autorytatywnych opinii Keśava Bharati jest inkarnacją Akrury."

16

Keśava Bharati ofiarował Śri Caitanyi Mahaprabhu porządek sannyasy w roku 1432 śakabda (1510 n.e.) w Katwie. Stwierdzenie to znajduje się w Vaisnava-manjusa, Części Drugiej. Brahmananda Puri. Śri Brahmananda Puri był jednym z towarzyszy Śri Caitanyi Mahaprabhu, kiedy spełniał On kirtan w Navadvipie, i również przyłączył się do Pana Caitanyi w Jagannatha Puri. W związku z tym możemy zauważyć, że imię Brahmananda przyjmują nie tylko sannyasini Mayavadi, lecz również sannyasini Vaisnava. Jeden z naszych głupich braci duchowych skrytykował naszego sannyasina Brahmanandę Svamiego, mówiąc, że jest to imię Mayavadi. Głupiec ten nie wiedział, że Brahmananda nie zawsze odnosi się do bezosobowego. Parabrahmanem, Najwyższym Brahmanem, jest Krsna. Zatem bhakta Krsny może być również nazywany Brahmanandą; wyraźnie wynika to z faktu, że Brahmananda Puri był jednym z głównych sannyasinów towarzyszących Panu Caitanyi Mahaprabhu. Brahmananda Bharati. Brahmananda Bharati udał się do Jagannatha-dhamy, aby tam zobaczyć Śri Krsnę Caitanyę Mahaprabhu. W tym czasie zwykł okrywać swe ciało jedynie skórą jelenia i Śri Caitanya Mahaprabhu pośrednio dał mu do zrozumienia, że nie podobało Mu się to okrycie. Dlatego Brahmananda Bharati porzucił je i przyjął przepaskę na biodra koloru szafranu, jakiej używają sannyasini Vaisnava. Przez pewien czas mieszkał ze Śri Caitanyą Mahaprabhu w Jagannatha Puri.

Adi 09.16 Ze spokojnym i poważnym Paramanandą Puri jako korzeniem środkowym oraz innymi ośmioma korzeniami rozchodzącymi się w ośmiu kierunkach, drzewo Caitanyi Mahaprabhu stało niewzruszone.

Adi 09.17 Z pnia wyrosło wiele gałęzi, a ponad nimi niezliczone inne.

Adi 09.18 W ten sposób gałęzie drzewa Caitanyi uformowały grupę czy społeczeństwo, z wielkimi gałęźmi zakrywającymi cały wszechświat.

Adi 09.18 Znaczenie: Nasze Międzynarodowe Towarzystwo Świadomości Krsny jest jedną z gałęzi drzewa Caitanyi.

Adi 09.19 Z każdej gałęzi wyrosło wiele setek podgałęzi. Tak więc nikt nie jest w stanie zliczyć, jak wiele wyrosło gałęzi.

Adi 09.20 Postaram się nazwać główne z niezliczonych gałęzi. Proszę, posłuchajcie opisu drzewa Caitanyi.

Adi 09.21 Na wierzchołku drzewa pień rozgałęził się na dwa. Jeden został nazwany Śri Advaita Prabhu, a drugi - Śri Nityananda Prabhu.

Adi 09.22 Z tych dwóch pni wyrosło wiele gałęzi i podgałęzi, które zakryły cały świat.

Adi 09.23 Te gałęzie i podgałęzie i ich podgałęzie stały się tak liczne, że w rzeczywistości nikt nie może ich opisać.

Adi 09.24 W ten sposób uczniowie i wnukowie uczniowie oraz ich wielbiciele rozproszyli się po całym świecie i niemożliwością jest zliczenie ich wszystkich.

Adi 09.25 Tak jak duże drzewo figowe ma owoce na całym swym ciele, tak każda z części drzewa służby oddania wydała owoc.

Adi 09.25 Znaczenie: To drzewo służby oddania nie jest z tego materialnego świata. Rośnie w świecie duchowym, gdzie nie ma różnicy pomiędzy jedną częścią ciała a drugą. Jest to niczym drzewo z cukru, gdyż jakiejkolwiek jego części się skosztuje, jest ona zawsze słodka. Drzewo bhakti ma różnego rodzaju gałęzie, liście i owoce, lecz przeznaczeniem ich wszystkich jest służenie Najwyższej Osobie Boga. Jest dziewięć różnych procesów służby oddania (śravanam kirtanam visnoh smaranam pada-sevanam arcanam vandanam dasyam sakhyam atma-nivedanam), lecz wszystkie przeznaczone są jedynie dla służby Najwyższego Pana. Więc bez względu na to, czy ktoś słucha, intonuje, pamięta czy wielbi, jego czynności dadzą ten sam rezultat. To, który z tych procesów jest najodpowiedniejszy dla określonego bhakty, zależy od jego smaku.

Adi 09.26 Ponieważ oryginalnym pniem był Śri Krsna Caitanya Mahaprabhu, to smak owoców, które wyrosły na gałęziach i podgałęziach, pokonał smak nektaru.

Adi 09.27 Owoce dojrzały i stały się słodkie i nektariańskie. Ogrodnik, Śri Caitanya Mahaprabhu, rozdzielił je nie pytając o zapłatę.

Adi 09.28 Całe bogactwo trzech światów nie może równać się wartości jednego takiego nektariańskiego owocu służby oddania.

Adi 09.29 Caitanya Mahaprabhu rozdzielił owoc służby oddania nie zważając na to, kto poprosił o niego, a kto nie, czy też kto był godny otrzymania go, a kto nie.

Adi 09.29 Znaczenie: Na tym polega istota ruchu sankirtanu Pana Caitanyi. Nie ma rozróżnienia na tych, którzy są odpowiednimi osobami do słuchania czy wzięcia udziału w ruchu sankirtanu, a którzy nie. Powinien być on zatem głoszony bez czynienia różnicy. Jedynym celem nauczających w ruchu sankirtanu musi być kontynuowanie nauczania bez ograniczeń. W ten właśnie sposób Śri Caitanya Mahaprabhu wprowadził ruch sankirtanu w tym świecie.

17

Adi 09.30 Transcendentalny ogrodnik, Śri Caitanya Mahaprabhu, rozdzielał garściami ten owoc we wszystkich kierunkach, a kiedy ubodzy, głodni ludzie spożywali go, ogrodnik uśmiechał się z wielką przyjemności.

Adi 09.31 Pan Caitanya w ten sposób zwrócił się do różnego rodzaju gałęzi i podgałęzi drzewa służby oddania:

Adi 09.32 "Ponieważ drzewo służby oddania jest transcendentalne, każda z jego części może spełniać funkcję wszystkich innych. Chociaż drzewo jest zazwyczaj nieruchome, niemniej jednak to drzewo porusza się.

Adi 09.32 Znaczenie: Z doświadczenia w tym świecie materialnym wiemy, że drzewa stoją w jednym miejscu, lecz w świecie duchowym drzewo może przejść z jednego miejsca do drugiego. Dlatego wszystko w świecie duchowym jest zwane alaukika, niezwykłe czy transcendentalne. Inną cechą takiego drzewa jest to, że może działać uniwersalnie. W świecie materialnym korzenie drzewa zagłębiają się w ziemię, aby zdobyć pokarm, lecz w świecie duchowym funkcję korzeni mogą spełniać również gałęzie, gałązki i liście górnej części drzewa.

Adi 09.33 "Wszystkie części tego drzewa są świadome duchowo i tak wzrastając rozprzestrzeniają się na cały świat.

Adi 09.34 "Jestem jedynym ogrodnikiem. Do jak wielu miejsc mogę się udać? Jak wiele owoców mogę zerwać i rozdzielić?

Adi 09.34 Znaczenie: Tutaj Śri Caitanya Mahaprabhu daje do zrozumienia, że rozdzielanie maha-mantry Hare Krsna powinno być spełniane połączonymi siłami. Chociaż jest On Najwyższą Osobą Boga, rozpacza: "Jak mogę działać Sam? Jak Sam mogę zerwać ten owoc i rozdzielić go na cały świat?" Oznacza to, że wszystkie klasy bhaktów powinny połączyć się, by rozdzielać maha-mantrę Hare Krsna bez zważania na czas, miejsce i sytuację.

Adi 09.35 "Zrywanie i rozdzielanie owoców w pojedynkę z pewnością byłoby bardzo mozolnym zadaniem i podejrzewam też, że niektórzy otrzymaliby je, podczas gdy inni nie.

Adi 09.36 "Dlatego rozkazuję każdej osobie w tym wszechświecie, aby przyjęła tę świadomość Krsny i rozpowszechniła ją wszędzie.

Adi 09.36 Znaczenie: W związku z tym jest pewna pieśń śpiewana przez Śrila Bhaktivinoda Thakurę:

enechi ausadhi maya naśibara lagi' harinama-mahamantra lao tumi magi' bhakativinoda prabhu-carane padiyasei harinama-mantra la-ila magiya

Pan Caitanya Mahaprabhu wprowadził ruch sankirtanu, by rozproszyć złudzenie mayi, z powodu którego każdy w tym materialnym świecie uważa się za produkt materii i dlatego sądzi, że ma wiele obowiązków związanych z ciałem. W rzeczywistości żywa istota nie jest tym materialnym ciałem; jest duszą. Ma duchową potrzebę, by być wiecznie szczęśliwą i pełną wiedzy, lecz na nieszczęście utożsamia się z ciałem, czasami jako istota ludzka, czasami jako zwierzę, czasami jako drzewo, czasami jako zwierzę wodne, czasami jako półbóg itd. Tak więc z każdą zmianą ciała rozwija odmienny typ świadomości, spełniając różnego typu czynności, i w ten sposób coraz bardziej uwikłuje się w egzystencję materialną, wiecznie transmigrując z jednego ciała do drugiego. Pod wpływem mayi, czyli złudzenia, nie zważa na przeszłość czy przyszłość, lecz jest jedynie usatysfakcjonowana krótkim życiem, które otrzymała obecnie. Aby usunąć to złudzenie, Śri Caitanya Mahaprabhu wprowadził ruch sankirtanu i prosi każdego, aby go przyjął i rozpowszechniał. Osoba, która jest rzeczywiście zwolennikiem Śri Bhaktivinoda Thakury, musi zaakceptować prośbę Pana Caitanyi Mahaprabhu, ofiarowując pełne szacunku pokłony Jego lotosowym stopom, i w ten sposób błagać Go o maha-mantrę Hare Krsna. Jeśli ktoś jest na tyle szczęśliwy, że błaga Pana o tę maha-mantrę Hare Krsna, jego życie staje się sukcesem.

Adi 09.37 "Jestem jedynym ogrodnikiem. Jeśli nie rozdam tych owoców, co z nimi uczynię? Jak wiele owoców mogę Sam spożyć?

Adi 09.37 Znaczenie: Pan Caitanya Mahaprabhu wyprodukował tak wiele owoców służby oddania, że muszą one zostać rozdzielone na całym świecie; w przeciwnym razie, jak Sam mógłby rozkoszować się każdym z tych owoców i smakować je? Oryginalnym powodem zstąpienia Pana Śri Krsny jako Śri Caitanyi Mahaprabhu było zrozumienie miłości Śrimati Radharani do Krsny i skosztowanie tej miłości. Owoce drzewa służby oddania były niezliczone i dlatego pragnął On bez ograniczeń rozdawać je każdemu. Wskutek tego Śrila Rupa Gosvami pisze:

anarpita-carim cirat karunayavatirnah kalau samarpayitum unnatojjvala-rasam sva-bhakti-śriyam harih purata-sundara-dyuti-kadamba-sandipitahsada hrdaya-kandare sphuratu vah śaci-nandanah

Było wiele wspaniałych inkarnacji Najwyższej Osoby Boga, lecz żadna z nich nie była tak hojna, łaskawa i wspaniałomyślna jak Śri Caitanya Mahaprabhu, gdyż On rozdzielał najbardziej poufny aspekt służby oddania, mianowicie małżeńską miłość Radhy i Krsny. Dlatego Śri Rupa Gosvami Prabhupada pragnie, aby Śri Caitanya Mahaprabhu wiecznie żył w sercach wszystkich bhaktów, gdyż w ten sposób mogą oni zrozumieć miłosne sprawy Śrimati Radharani i Krsny i rozkoszować się nimi.

18

Adi 09.38 "Dzięki transcendentalnemu pragnieniu Najwyższej Osoby Boga całe drzewo zostało spryskane wodą i w ten sposób jest niezliczona ilość owoców miłości do Boga.

Adi 09.38 Znaczenie: Bóg jest nieograniczony i również nieograniczone są Jego pragnienia. Ten przykład nieograniczonych owoców jest w rzeczywistości właściwy nawet w kontekście materialnym, gdyż dzięki dobrej woli Najwyższej Osoby Boga może być wystarczająco owoców, zboża i innego rodzaju pożywienia, tak że wszyscy ludzie na całym świecie nie mogliby podołać spożyć go, nawet gdyby jedli dziesięć razy więcej, niż pozwalają im na to ich możliwości. W tym materialnym świecie w rzeczywistości nie brakuje niczego poza świadomością Krsny. Jeśli ludzie staną się świadomi Krsny, to dzięki transcendentalnej woli Najwyższej Osoby Boga będzie pod dostatkiem pożywienia, tak że ludzie nie będą mieli żadnych problemów ekonomicznych. Fakt ten można zrozumieć z łatwością. Produkcja owoców i kwiatów nie zależy od naszej woli, lecz najwyższej woli Osoby Boga. Jeśli On jest zadowolony, może dostarczyć dosyć owoców, kwiatów itd., lecz jeśli ludzie są ateistami i są bezbożni, to z Jego woli natura ogranicza dostawę pożywienia. Na przykład, w kilku prowincjach Indii, szczególnie w Maharastra, Uttara Pradesh i innych przylegających stanach, czasami jest wielki niedobór żywności z powodu braku deszczu. Tak zwani naukowcy i ekonomiści nie mogą na to nic poradzić. Aby więc rozwiązać wszystkie te problemy, trzeba zabiegać o dobrą wolę Najwyższej Osoby Boga poprzez stanie się świadomym Krsny i regularne wielbienie Go w służbie oddania.

Adi 09.39 "Szerzcie ten ruch świadomości Krsny na całym świecie. Niech ludzie spożywaj te owoce i ostatecznie uwolnij się od starości i śmierci.

Adi 09.39 Znaczenie: Ruch świadomości Krsny wprowadzony przez Pana Caitanyę jest niezmiernie ważny, ponieważ ten, kto go przyjmuje, staje się wieczny, wolny od narodzin, śmierci i starości. Ludzie nie zdają sobie sprawy z tego, że prawdziwymi niedolami w życiu są cztery zasady narodzin, śmierci, starości i choroby. Są tak głupi, że godzą się z tymi czterema niedolami, nie znając transcendentalnego lekarstwa maha-mantry Hare Krsna. Po prostu intonując maha-mantrę Hare Krsna, można uwolnić się od wszelkiego nieszczęścia, lecz ponieważ ludzie są pod urokiem złudnej energii, nie traktują tego ruchu poważnie. Dlatego ci, którzy są rzeczywiście sługami Śri Caitanyi Mahaprabhu, muszą poważnie szerzyć ten ruch na całym świecie, by wyświadczyć największą przysługę społeczeństwu ludzkiemu. Oczywiście zwierzęta i inne niższe gatunki nie są w stanie zrozumieć tego ruchu, lecz nawet jeśli mała liczba żywych istot przyjmie go poważnie, to dzięki ich głośnemu intonowaniu odniosą korzyść wszystkie żywe istoty, nawet łącznie z drzewami, zwierzętami i innymi niższymi gatunkami. Kiedy Śri Caitanya Mahaprabhu zapytał Haridasa Thakurę, jak zamierza przynieść korzyść istotom innym niż ludzie, Śrila Haridasa Thakura odpowiedział, że maha-mantra Hare Krsna ma tak wielką moc, że jeśli intonuje się ją głośno, każdy odnosi korzyść, łącznie z niższymi gatunkami życia.

Adi 09.40 "Kiedy owoce te zostaną rozdzielone na całym świecie, zasłynę wszędzie jako pobożny człowiek i w ten sposób wszyscy ludzie będą z wielką przyjemnością sławili Moje imię.

Adi 09.40 Znaczenie: Ta przepowiednia Pana Caitanyi Mahaprabhu teraz rzeczywiście zaczyna się sprawdzać. Ruch świadomości Krsny rozpowszechniany jest na całym świecie poprzez intonowanie świętego imienia Pana, maha-mantry Hare Krsna, i ludzie, którzy wiedli pogmatwane, chaotyczne życie, doznają teraz transcendentalnego szczęścia. Odnajdują pokój w sankirtanie i dlatego uznają, że z ruchu tego płynie największa korzyść. Jest to błogosławieństwem Pana Caitanyi Mahaprabhu. Jego przepowiednia teraz rzeczywiście się spełnia i ci, którzy są rozsądni i sumienni, doceniają wartość tego wielkiego ruchu.

Adi 09.41 "Kto narodził się w Indiach [Bharata-varsie] jako istota ludzka, powinien uczynić swe życie sukcesem i działać dla korzyści wszystkich innych ludzi.

Adi 09.41 Znaczenie: Ten ważny werset mówi o wspaniałomyślności Pana Caitanyi Mahaprabhu. Chociaż narodził się w Bengalu i wskutek tego Bengalczycy mają wobec Niego szczególne zobowiązania, Śri Caitanya Mahaprabhu zwraca się nie tylko do Bengalczyków, lecz wszystkich mieszkańców Indii. Prawdziwa cywilizacja ludzka może rozwinąć się właśnie na ziemi Indii. Życie ludzkie szczególnie przeznaczone jest do realizacji Boga, jak oznajmia Vedanta-sutra (athato brahma-jijnasa). Każdy, kto rodzi się na ziemi Indii, (Bharata-varsy), jest szczególnie uprzywilejowany w ten sposób, że jest w stanie skorzystać z instrukcji i przewodnictwa cywilizacji wedyjskiej. Automatycznie otrzymuje podstawowe zasady życia duchowego, gdyż 99,9 procent ludzi Indii, nawet prości rolnicy wioskowi i inni niewykształceni i prości ludzie, wierzą w transmigrację duszy, wierzą w przeszłe i przyszłe życie, wierzą w Boga i naturalnie chcą wielbić Najwyższą Osobę Boga czy Jego reprezentanta. Idee te są naturalnym dziedzictwem osoby urodzonej w Indii. India ma wiele świętych miejsc pielgrzymek, takich jak Gaya, Benares, Mathura, Prayag, Vrndavana, Haridvar, Rameśvaram i Jagannatha Puri i nadal udaj ą się tam setki i tysiące ludzi. Chociaż współcześni przywódcy Indii starają się wpłynąć na ludzi, by nie wierzyli w Boga, nie wierzyli w następne życie oraz w różnice między życiem pobożnym i niepobożnym i uczą ich, jak pić wino, jeść mięso i stać się rzekomo cywilizowanymi, to ludzie mimo to obawiają się tych czterech czynności grzesznego życia - mianowicie niedozwolonego seksu, jedzenia mięsa, intoksykacji i hazardu - i kiedykolwiek jest jakiś festiwal religijny, gromadzą się tam tysiącami. Mamy rzeczywiste doświadczenie tego. Kiedykolwiek ruch świadomości Krsny urządza festiwal sankirtanu w takich wielkich miastach jak Kalkuta, Bombaj, Madras, Ahmedabad czy Hyderabad, tysiące ludzi przybywa, by słuchać. Czasami przemawiamy po angielsku, lecz chociaż większość ludzi nie rozumie angielskiego, mimo to przychodzą nas słuchać. Nawet kiedy przemawiają imitowane inkarnacje Boga, ludzie gromadzą się tysiącami, gdyż każda osoba narodzona w Indiach ma naturalne inklinacje duchowe i uczona jest podstawowych zasad życia duchowego; muszą jedynie zdobyć większe wykształcenie w zasadach wedyjskich. Dlatego Śri Caitanya Mahaprabhu powiedział, janma sarthaka kari' kara para-upakara: jeśli człowiek Indii jest wykształcony w zasadach wedyjskich, może pełnić najbardziej korzystną działalność dobroczynną dla całego świata. Obecnie, z powodu braku świadomości Krsny, czyli świadomości Boga, cały świat jest pogrążony w ciemności, okryty czterema zasadami grzesznego życia - jedzeniem mięsa, niedozwolonym seksem, hazardem i intoksykacją. Dlatego istnieje potrzeba żywiołowej propagandy, by kształcić ludzi, aby powstrzymywali się od grzesznych czynności. To przyniesie pokój i

19

pomyślność; naturalnie zmniejszy się liczba rozbójników, złodziei i rozpustników i całe ludzkie społeczeństwo będzie świadome Boga. Praktycznym rezultatem naszego szerzenia ruchu świadomości Krsny na całym świecie jest to, że teraz najbardziej zdegradowani rozpustnicy stają się najwznioślejszymi świętymi. Jest to tylko pokorna służba jednego człowieka Indii dla świata. Gdyby wszyscy ludzie Indii podjęli tę ścieżkę, jak poradził Pan Caitanya Mahaprabhu, India dałaby wyjątkowy dar światu i dzięki temu zyskałaby sławę. Teraz jednakże znana jest jako kraj ubogi i kiedy ktoś z Ameryki czy z innych bogatych krajów udaje się do Indii, widzi wielu leżących na chodnikach ludzi, którzy nie mogą otrzymać nawet dwóch posiłków dziennie. Istnieją również instytucje zbierające pieniądze ze wszystkich części świata w imię działalności dobroczynnej dla ubogich ludzi, lecz wydają je na własne zadowalanie zmysłów. Teraz, na polecenie Śri Caitanyi Mahaprabhu, zapoczątkowany został ruch świadomości Krsny i ludzie odnoszą z niego korzyść. Dlatego teraz obowiązkiem liderów Indii jest rozważenie znaczenia tego ruchu i szkolenie wielu ludzi Indii, by udawali się poza Indie w celu nauczania tego kultu. Ludzie przyjmą go, zaistnieje współpraca między ludźmi Indii i innymi ludźmi świata i w ten sposób spełniona zostanie misja Śri Caitanyi Mahaprabhu. Wówczas Śri Caitanya Mahaprabhu będzie sławiony na całym świecie i ludzie w naturalny sposób będą szczęśliwi, spokojni i będą cieszyć się pomyślnością, nie tylko w tym życiu, lecz również w następnym. Gdyż jak oznajmia Bhagavad-gita, ktokolwiek zrozumie Krsnę, Najwyższą Osobę Boga, z łatwością otrzyma zbawienie, czyli wolność od powtarzających się narodzin i śmierci, i powróci do domu, z powrotem do Boga. Dlatego Śri Caitanya Mahaprabhu prosi każdego obywatela Indii, by głosił ten kult w celu ocalenia świata od zgubnego nieładu. Jest to obowiązkiem każdego, nie tylko ludzi Indii, i dlatego jesteśmy bardzo szczęśliwi, że amerykańscy i europejscy chłopcy i dziewczęta poważnie współpracują z tym ruchem. Należy dobrze wiedzieć, że najlepszą działalnością dobroczynną dla całego ludzkiego społeczeństwa jest rozbudzenie w człowieku świadomości Boga, czyli świadomości Krsny. Zatem każdy powinien pomóc temu wielkiemu ruchowi. Potwierdza to Śrimad-Bhagavatam, Canto Dziesiąte, 35 werset Dwudziestego Drugiego Rozdziału, który został zacytowany poniżej w Caitanya-caritamrcie.

Adi 09.42 "'Obowiązkiem każdej żywej istoty jest spełnianie czynności dobroczynnych - swym życiem, bogactwem, inteligencją i słowami - dla korzyści innych.'

Adi 09.42 Znaczenie: Są dwa rodzaje ogólnych czynności - śreya, czyli czynności przynoszące ostateczną korzyść i pomyślność, i preya, czynności przynoszące natychmiastową korzyść i pomyślność. Na przykład, dzieci bardzo lubią się bawić. Nie chcą chodzić do szkoły, by zdobyć wykształcenie, i myślą, że celem życia jest bawienie się cały dzień i noc i oddawanie się przyjemnościom z przyjaciółmi. Nawet w transcendentalnym życiu Pana Krsny widzimy, że kiedy był dzieckiem, bardzo lubił bawić się ze Swymi przyjaciółmi rówieśnikami, chłopcami pasterzami. Nie chciał nawet przychodzić do domu na obiad. Matka Yaśoda musiała wychodzić po Niego i nakłaniać Go do powrotu do domu. Naturą dziecka jest bawienie się dzień i noc i nie dbanie nawet o zdrowie czy inne ważne sprawy. Jest to przykład preya, czyli czynności przynoszących natychmiastową korzyść, lecz są również śreya, czynności przynoszące ostateczną pomyślność. Zgodnie z cywilizacją wedyjską istota ludzka musi być świadoma Boga. Powinna zrozumieć, kim jest Bóg, czym jest ten materialny świat, czym jest ona sama i na czym polega ich związek. To nazywane jest śreya, czyli postępowaniem przynoszącym ostateczną pomyślność. Ten werset ze Śrimad-Bhagavatam mówi, że należy być zainteresowanym śreya. Aby osiągnąć ostateczny cel śreya, czyli pomyślność, należy zaangażować wszystko, łącznie ze swym życiem, bogactwem i słowami, nie tylko dla siebie, lecz również dla innych. Jeśli jednakże ktoś nie jest zainteresowany śreya w swym własnym życiu, nie może nauczać o śreya dla korzyści innych. Powyższy werset zacytowany przez Śri Caitanyę Mahaprabhu odnosi się do istot ludzkich, nie do zwierząt. Jak wskazują na to słowa poprzedniego wersetu manusya-janma, są to nakazy dla istot ludzkich. Niestety, chociaż istoty ludzkie mają ciało człowieka, ich zachowanie jest na poziomie niższym od zachowania zwierząt Jest to wadą współczesnego wykształcenia. Współcześni nauczyciele nie znają celu ludzkiego życia; interesuje ich jedynie rozwinięcie warunków ekonomicznych ich krajów czy społeczeństwa ludzkiego. To również jest konieczne; cywilizacja wedyjska bierze pod uwagę wszystkie aspekty ludzkiego życia, łącznie z dharmą (religią), arthą (rozwojem ekonomicznym), kamą (zadowalaniem zmysłów) i moksą (wyzwoleniem). Lecz ludzkość powinna być głównie zainteresowana religią. Aby być religijnym, trzeba być posłusznym poleceniom Boga, lecz na nieszczęście ludzie w tym wieku odrzucili religię i zajęci są rozwojem ekonomicznym. Uciekają się do wszelkich środków, by zdobyć pieniądze. Dla rozwoju ekonomicznego nie trzeba zdobywać pieniędzy wszelkimi sposobami; trzeba mieć jedynie wystarczającą ilość pieniędzy na utrzymanie ciała i duszy. Ponieważ jednakże współczesny rozwój ekonomiczny nie ma religijnego tła, ludzie stali się pożądliwi, chciwi i szaleją za pieniędzmi. Po prostu rozwijają cechy rajas (pasji) i tamas (ignorancji), lekceważąc inną cechę natury, sattva (dobroć), i kwalifikacje bramińskie. Dlatego całe społeczeństwo jest w chaosie. Bhagavatam mówi, że obowiązkiem zaawansowanej istoty ludzkiej jest działanie w taki sposób, aby umożliwić społeczeństwu ludzkiemu osiągnięcie ostatecznego celu życia. Podobny werset znajduje się w Visnu Puranie (45 werset Dwunastego Rozdziału Części Trzeciej), który został zacytowany w tym rozdziale Caitanya-caritamrty jako werset 43.

Adi 09.43 "'Swą pracą, myślami i słowami, człowiek inteligentny musi spełniać czyny, które będą korzystne dla wszystkich żywych istot w tym życiu i w następnym.'

Adi 09.43 Znaczenie: Na nieszczęście ludzie na ogół nie wiedzą, co zdarzy się w następnym życiu. Przygotowanie się do następnego życia jest zdrowym rozsądkiem i jest to zasadą cywilizacji wedyjskiej, lecz obecnie ludzie na całym świecie nie wierzą w następne życie. Nawet wpływowi profesorowie i inni nauczyciele mówią, że wraz z końcem ciała kończy się wszystko. Ta ateistyczna filozofia zabija ludzką cywilizację. Ludzie w nieodpowiedzialny sposób dopuszczają się wszelkiego rodzaju grzesznych czynów i w ten sposób za sprawą propagandy kształceniowej tzw. przywódców zostaje im zabrany przywilej ludzkiego życia. W rzeczywistości faktem jest, że celem tego życia jest przygotowanie się do życia następnego; drogą ewolucji przeszliśmy przez wiele gatunków czy form, a ta ludzka forma życia jest sposobnością do osiągnięcia lepszego życia. Wyjaśnia to Bhagavad-gita:

yanti deva-vrata devan pitrn yanti pitr-vratah

20

bhutani yanti bhutejya yanti mad-yajino 'pi mam

"Kto czci półbogów, narodzi się pomiędzy półbogami; kto czci upiory i duchy, narodzi się pomiędzy takimi istotami; kto oddaje cześć przodkom, pójdzie do przodków, a ci, którzy Mnie wielbią, będą żyć ze Mną." (Bg. 9.25) Można zatem wznieść się na wyższe systemy planetarne, które są rezydencją półbogów, można otrzymać promocję na Pitrlokę, można pozostać na Ziemi, lecz można również udać się do domu, z powrotem do Boga. Potwierdza to Bhagavad-gita (4.9): tyaktva deham punar janma naiti mam eti so 'rjuna. Ten, kto prawdziwie zna Krsnę, po porzuceniu ciała nie powraca ponownie do tego świata, by przyjąć materialne ciało, lecz wraca do domu, do Boga. Wiedza ta zawarta jest w śastrach i ludzie powinni otrzymać sposobność poznania jej. Nawet jeśli ktoś nie może powrócić do Boga w jednym życiu, cywilizacja wedyjska przynajmniej daje sposobność awansowania na wyższe systemy planetarne, gdzie żyją półbogowie, a nie ponownego zdegradowania się do życia zwierzęcego. Chociaż wiedza ta stanowi wielką naukę, obecnie ludzie nie rozumieją jej, gdyż są niewykształceni i szkoleni w ten sposób, by jej nie przyjmować. Jest to okropny stan współczesnego społeczeństwa ludzkiego. W takiej sytuacji ruch świadomości Krsny jest jedyną nadzieją na skierowanie uwagi inteligentnego człowieka ku większej korzyści w życiu.

Adi 09.44 "Jestem zaledwie ogrodnikiem. Nie mam ani królestwa, ani wielkich bogactw. Mam jedynie trochę owoców i kwiatów, które pragnę wykorzystać do osiągnięcia pobożności w Mym życiu.

Adi 09.44 Znaczenie: Spełniając działalność dobroczynną dla społeczeństwa ludzkiego Śri Caitanya Mahaprabhu prezentuje Siebie jako niezbyt bogatego, w ten sposób dając do zrozumienia, że człowiek nie musi być bogaty, aby działać dla dobrobytu ludzkości. Czasami ludzie bogaci są bardzo dumni, że mogą spełniać czyny korzystne dla ludzkiego społeczeństwa, podczas gdy inni nie mogą. Praktycznym tego przykładem jest to, że kiedy w Indii jest niedobór żywności z powodu skąpych opadów deszczu, niektórzy członkowie bogatszych klas dumnie rozdzielają pożywienie, robiąc wielkie aranżacje z pomocą rządu, jak gdyby jedynie dzięki takim czynnościom ludzie mogli odnieść korzyść. Przypuśćmy, że nie byłoby zboża, jak wówczas bogaci ludzie rozdzielaliby pożywienie? Produkcja zboża jest całkowicie uzależniona od Boga. Gdyby nie było deszczu, nie byłoby zbóż i tzw. bogacze nie mogliby rozdzielać zboża ludziom. Zatem prawdziwym celem życia jest zadowolenie Najwyższej Osoby Boga. W swej Bhakti-rasamrta-sindhu Śrila Rupa Gosvami opisuje, że służba oddania jest tak wzniosła, że jest korzystna i pomyślna dla każdego człowieka. Śri Caitanya Mahaprabhu również oznajmił, że aby propagować kult bhakti służby oddania w społeczeństwie ludzkim, nie trzeba być bardzo bogatym. Każdy może to robić, jeśli zna tę sztukę, i w ten sposób przynieść największą korzyść ludzkości. Pan Caitanya Mahaprabhu przyjmuje rolę ogrodnika, ponieważ chociaż ogrodnik z natury nie jest bardzo bogaty, ma trochę owoców i kwiatów. Każdy człowiek może zebrać trochę owoców i kwiatów i zadowolić Najwyższą Osobę Boga w służbie oddania, jak poleca Bhagavad-gita:

patram puspam phalam toyam yo me bhaktya prayacchati tad aham bhakty-upahrtam aśnami prayatatmanah(Bg. 9.26)

Najwyższego Pana nie można zadowolić bogactwem, zamożnością czy dostatnią pozycją, lecz każdy może zerwać mały owoc czy kwiat i ofiarować go Panu. Pan mówi, że jeśli ktoś przyniesie taką ofiarę z oddaniem, On przyjmie ją i spożyje. Kiedy Krsna posila się, cały świat odczuwa satysfakcję. W Mahabharacie znajduje się historia ilustrująca, jak dzięki temu, że Krsna się posilił, 60 000 uczniów Durvasy Muniego odczuło satysfakcję. Dlatego faktem jest, że jeśli naszym życiem (pranaih), naszym bogactwem (arthaih), naszą inteligencją (dhiya) czy naszymi słowami (vaca) możemy zadowolić Najwyższą Osobę Boga, w naturalny sposób cały świat stanie się szczęśliwy. Dlatego naszym głównym obowiązkiem jest zadowolenie Najwyższego Boga naszymi czynami, pieniędzmi i słowami. Jest to bardzo proste. Nawet jeśli ktoś nie ma pieniędzy, może każdego nauczyć mantry Hare Krsna. Może udać się wszędzie, do każdego domu i prosić wszystkich, by intonowali mantrę Hare Krsna. W ten sposób sytuacja całego świata będzie bardzo szczęśliwa i spokojna.

Adi 09.45 "Chociaż występuję w roli ogrodnika, pragnę również być drzewem, gdyż w ten sposób mogę przynieść korzyść wszystkim.

Adi 09.45 Znaczenie: Śri Caitanya Mahaprabhu jest największym dobroczyńcą w społeczeństwie ludzkim, ponieważ Jego jedynym pragnieniem jest uczynienie ludzi szczęśliwymi. Celem Jego ruchu sankirtanu jest szczególnie uszczęśliwienie ludzi. Sam chciał stać się drzewem, ponieważ drzewo jest uważane za najbardziej uczynną żywą istotę. W następnym wersecie, pochodzącym ze Śrimad-Bhagavatam (10.22.33), Krsna Sam bardzo chwali istnienie drzewa.

Adi 09.46 "'Spójrzcie tylko, jak drzewa te utrzymują każdą żywą istotę! Ich narodziny są pomyślne. Ich zachowanie jest niczym zachowanie wielkich osobistości, gdyż jeśli ktokolwiek prosi o coś drzewo, nigdy nie odchodzi rozczarowany."'

Adi 09.46 Znaczenie: W cywilizacji wedyjskiej ksatriyowie uważani są za wielkie osobistości, ponieważ jeśli ktoś prosi króla ksatriyę o jałmużnę, król nigdy nie odmawia. Drzewa porównywane są do tych szlachetnych ksatriyów, ponieważ każdy otrzymuje od nich wszelkiego rodzaju korzyści - niektórzy ludzie biorą owoc, inni kwiaty, jeszcze inni liście, inni gałązki, a niektórzy nawet ścinają drzewo, a mimo to drzewo bez wahania obdarza każdego. Niepotrzebne i bezmyślne ścinanie drzew jest innym przykładem ludzkiej nieprawości. Przemysł papierniczy ścina wiele setek i tysięcy drzew dla swych fabryk, i z papieru tego produkuje się tak wiele nonsensownej literatury dla zaspokojenia kaprysów ludzkiego społeczeństwa. Na nieszczęście, chociaż przemysłowcy ci są szczęśliwi w tym życiu dzięki rozwojowi swego przemysłu, nie wiedzą, że będą musieli odpowiadać za zabicie tych żywych istot w formie drzew. Werset ten, zacytowany ze Śrimad-Bhagavatam, wypowiedział Pan Krsna do Swych przyjaciół, kiedy odpoczywał pod drzewem po tym, gdy ukradł ubrania gopi (vastra-harana-lila). Cytując ten werset Caitanya Mahaprabhu uczy nas, że powinniśmy być tolerancyjni jak drzewa i również dobroczynni jak drzewa, które oddają wszystko osobom będącym w potrzebie i przychodzącym pod nie. Osoba w potrzebie może czerpać wiele korzyści z drzew i również od wielu zwierząt,

21

lecz we współczesnej cywilizacji ludzie stali się tak niewdzięczni, że eksploatują drzewa i zwierzęta i zabijają je. Są to niektóre z grzesznych czynów współczesnej cywilizacji.

Adi 09.47 Potomkowie tego drzewa (bhaktowie Śri Caitanyi Mahaprabhu) byli bardzo zadowoleni, że otrzymali to polecenie bezpośrednio od Pana.

Adi 09.47 Znaczenie: Pragnieniem Pana Caitanyi Mahaprabhu jest, aby te dobroczynne czynności ruchu sankirtanu zainaugurowanego 500 lat temu w Navadvipie szerzyły się na całym świecie dla korzyści wszystkich ludzkich istot. Na nieszczęście jest tak wielu tzw. zwolenników Caitanyi Mahaprabhu, których zadowala jedynie wznoszenie świątyń, robienie pokazu Bóstw, gromadzenie funduszy i używanie ich na jedzenie i spanie. Nie ma kwestii, aby nauczali kultu Śri Caitanyi Mahaprabhu na całym świecie, lecz nawet chociaż sami nie są w stanie tego robić, to jeśli robi to ktoś inny, stają się zazdrośni. Taki jest stan współczesnych zwolenników Caitanyi Mahaprabhu. Wiek Kali jest tak mocny, że wpływa nawet na tzw. zwolenników Pana Caitanyi. Zwolennicy Caitanyi Mahaprabhu muszą przynajmniej opuścić Indię, aby nauczać Jego kultu na całym świecie, gdyż to jest misją Pana Caitanyi. Zwolennicy Pana Caitanyi muszą spełniać Jego wolę całym sercem i duszą, muszą być bardziej tolerancyjni niż drzewa i bardziej pokorni niż słoma na ulicy.

Adi 09.48 Owoc miłości do Boga jest tak smaczny, że gdziekolwiek bhakta go rozdaje, kosztujące go osoby natychmiast ulegają odurzeniu.

Adi 09.48 Znaczenie: Tutaj opisany został wspaniały owoc miłości do Boga rozdzielany przez Pana Caitanyę Mahaprabhu. Mamy praktyczne doświadczenie, że każdy kto przyjmuje ten owoc i szczerze kosztuje go, zaczyna szaleć za nim i porzuca wszystkie złe nawyki, będąc odurzonym przez dar Caitanyi Mahaprabhu, maha-mantrę Hare Krsna. Stwierdzenia Caitanya-caritamrty są tak praktyczne, że każdy może je sprawdzić. Jeśli chodzi o nas, bardzo ufamy w pomyślność rozdzielania tego wielkiego owocu miłości do Boga za pośrednictwem intonowania maha-mantry - Hare Krsna, Hare Krsna, Krsna Krsna, Hare Hare / Hare Rama, Hare Rama, Rama Rama, Hare Hare.

Adi 09.49 Owoc miłości do Boga rozdzielany przez Caitanyę Mahaprabhu jest tak wielkim środkiem odurzającym, że doprowadza do szaleństwa każdego, kto go spożywa, napełniając swój brzuch, i tak osoba ta automatycznie śpiewa, tańczy, śmieje się i raduje.

Adi 09.50 Kiedy wielki ogrodnik Śri Caitanya Mahaprabhu widzi, że ludzie intonuj, tańczą i śmieją się, niektórzy tarzają się po podłodze, a niektórzy głośno buczą, uśmiecha się z wielką przyjemnością.

Adi 09.50 Znaczenie: Ta postawa Śri Caitanyi Mahaprabhu jest niezwykle ważna dla osób zaangażowanych w ruch świadomości Krsny Hare Krsna W każdym ośrodku naszej instytucji ISKCON-u każdej niedzieli organizujemy uczty miłości i kiedy widzimy, że ludzie rzeczywiście przychodzą do naszych ośrodków, śpiewają, tańczą, jedzą prasada, radują się i kupują książki, mamy pewność, że w takich transcendentalnych czynnościach zawsze obecny jest Śri Caitanya Mahaprabhu i jest bardzo zadowolony. Dlatego członkowie ISKCON-u muszą coraz bardziej powiększać ten ruch, zgodnie z zasadami, które obecnie staramy się wypełniać. Wówczas Śri Caitanya Mahaprabhu, będąc zadowolonym, z uśmiechem spojrzy na nich, obdarzając ich Swą łaską i w ten sposób ruch ten odniesie sukces.

Adi 09.51 Wielki ogrodnik, Pan Caitanya, osobiście spożywa ten owoc i w rezultacie bezustannie pozostaje szalony, jak gdyby będąc bezradnym i oszołomionym.

Adi 09.51 Znaczenie: Misją Śri Caitanyi Mahaprabhu jest to, że działa osobiście i naucza ludzi. Mówi On, apani acari' bhakti karila pracara (Cc. Adi. 4.41). Najpierw należy odpowiednio działać samemu, a potem nauczać. Taka jest funkcja prawdziwego nauczyciela. Jeśli ktoś nie jest w stanie zrozumieć filozofii, o której mówi, nie odniesie ona skutku. Zatem należy nie tylko zrozumieć filozofię kultu Caitanyi, lecz również zastosować ją praktycznie w swym życiu. Intonując maha-mantrę Hare Krsna, Śri Caitanya Mahaprabhu czasami mdlał i przez wiele godzin pozostawał nieprzytomny. W Swojej Śiksastace modli się:

yugayitam nimesena caksusa pravrsayitam śunyayitam jagat sarvam govinda-virahena me

"O Govindo! Chwila rozłąki z Tobą jest dla Mnie jak dwanaście lat albo więcej. Łzy płyną z Moich oczu jak potoki deszczu, a kiedy Ciebie nie ma przy Mnie, świat jest dla Mnie kompletną pustką." (Śiksastaka 7) Jak ukazał to Śri Caitanya Mahaprabhu, jest to doskonały stan intonowania mantry Hare Krsna i spożywania owocu miłości do Boga. Nie należy sztucznie imitować tego stanu, lecz jeśli ktoś jest poważny i szczerze przestrzega regulujących zasad oraz intonuje mantrę Hare Krsna, z czasem pojawią się w nim te symptomy. Łzy napełnią mu oczy, nie będzie w stanie wyraźnie intonować maha-mantry, a jego serce będzie biło gwałtownie w ekstazie. Śri Caitanya Mahaprabhu mówi, że nie należy tego imitować, lecz bhakta powinien tęsknić za dniem, kiedy takie symptomy transu automatycznie pojawią się w jego ciele.

Adi 09.52 Swym ruchem sankirtanu Pan sprawił, że każdy oszalał tak jak On. Nie było nikogo, kto nie byłby odurzony Jego ruchem sankirtanu.

Adi 09.53 Osoby, które poprzednio krytykowały Pana Caitanyę Mahaprabhu nazywając Go pijakiem, również spożyły ten owoc i zaczęły tańczyć, mówiąc: "Bardzo dobrze! Bardzo dobrze!"

Adi 09.53 Znaczenie: Kiedy Pan Caitanya Mahaprabhu rozpoczął ruch sankirtanu, nawet On był niepotrzebnie krytykowany przez Mayavadi, ateistów i głupców. Oczywiście my również spotykamy się z krytyką takich ludzi. Osoby takie zawsze będą istniały i zawsze będą krytykowały wszystko, co w rzeczywistości jest dobre dla ludzkiego społeczeństwa, lecz krytycyzm taki nie powinien odstraszać nauczających ruchu sankirtanu. Naszą metodą powinno być stopniowe nawracanie takich

22

głupców poprzez zapraszanie ich na prasada oraz zapraszanie do intonowania i tańczenia z nami. To powinno być naszą taktyką. Oczywiście każdy, kto przyłącza się do nas, musi być szczery i poważny względem duchowego postępu w życiu. Taka osoba, po prostu dzięki przyłączeniu się do nas, śpiewaniu z nami, tańczeniu z nami i jedzeniu prasada, również z czasem stwierdzi, że ruch ten jest rzeczą bardzo dobrą. Lecz kto przyłącza się do nas z jakimiś ukrytymi pobudkami, aby otrzymać materialną korzyść czy osobistą satysfakcję, nigdy nie będzie w stanie zrozumieć filozofii tego ruchu.

Adi 09.54 Opisałem już, jak Pan rozdzielał owoc miłości do Boga, a teraz pragnę opisać różne gałęzie drzewa Pana Caitanyi Mahaprabhu.

Adi 09.55 Modląc się u lotosowych stóp Śri Rupy i Śri Raghunathy, zawsze pragnąc ich miłosierdzia, ja, Krsnadasa, opowiadam Śri Caitanya-caritamrtę, podążając w ich ślady.

W ten sposób Bhaktivedanta kończy objaśnienia do Dziewiątego Rozdziału Adi-lili Śri-Caitanya-caritamrty, opisującego drzewo służby oddania.

ROZDZIAŁ X .

Główny pień drzewa Caitanyi, jego gałęzie i podgałęzie

Rozdział ten opisuje gałęzie drzewa nazywanego Śri Caitanya Mahaprabhu.

Adi 10.01 Pragnę bezustannie ofiarowywać pełne szacunku pokłony podobnym pszczołom bhaktom, którzy zawsze rozkoszują się miodem lotosowych stóp Pana Caitanyi Mahaprabhu. Jeśli schronienie takich bhaktów przyjmą podobni psom niewielbiciele, to nawet oni mogą rozkoszować się aromatem kwiatu lotosu.

Adi 10.01 Znaczenie: W związku z tym bardzo istotny jest przykład psa. Oczywiście pies nigdy nie staje się bhaktą, lecz czasami zdarza się, że pies bhakty stopniowo również staje się wielbicielem. Widzimy, że pies nie ma szacunku nawet dla rośliny tulasi. W istocie, ma szczególną skłonność, by siusiać na roślinkę tulasi'. Dlatego pies jest niewielbicielem numer jeden. Lecz ruch sankirtanu Śri Caitanyi Mahaprabhu ma tak wielką moc, że nawet podobny psu niewielbiciel może stopniowo stać się bhaktą dzięki obcowaniu z bhaktą Pana Caitanyi. Gdy Śrila Śivananda Sena, wielki bhakta grhastha Pana Caitanyi Mahaprabhu, szedł do Jagannatha Puri, przywiązał się do niego pies uliczny, który zaczął podążać za nim i ostatecznie poszedł zobaczyć Caitanyę Mahaprabhu i osiągnął wyzwolenie. Podobnie, również koty i psy w gospodarstwie Śrivasa Thakury zostały wyzwolone. Po kotach i psach oraz innych zwierzętach nie spodziewamy się, że zostaną bhaktami, lecz w towarzystwie czystego bhakty również osiągają wyzwolenie.

Adi 10.02 Wszelka chwała Panu Caitanyi Mahaprabhu i Panu Nityanandzie! Wszelka chwała Advaicie Prabhu i wszelka chwała bhaktom Pana Caitanyi, na czele ze Śrivasą!

Adi 10.03 Opis Pana Caitanyi jako ogrodnika i drzewa jest niepojęty. Teraz uważnie posłuchajcie o gałęziach tego drzewa.

Adi 10.04 Było wielu towarzyszy Śri Caitanyi Mahaprabhu, lecz żaden z nich nie powinien być uważany za niższego czy wyższego. Rzeczy takiej nie można stwierdzić.

Adi 10.05 Wszystkie wielkie osobistości w linii Pana Caitanyi Mahaprabhu podały listę tych bhaktów, lecz nie były w stanie rozróżnić pomiędzy większymi i mniejszymi.

Adi 10.06 Na znak szacunku ofiarowuję im pokłony. Proszę ich, aby nie zważali na moje obrazy.

Adi 10.07 Ofiarowuję me pokłony wszystkim drogim bhaktom Śri Caitanyi Mahaprabhu, wiecznego drzewa miłości do Boga. Ofiarowuję me pokłony wszystkim gałęziom tego drzewa, bhaktom Pana, którzy rozdzielają owoc miłości do Krsny.

Adi 10.07 Znaczenie: Śri Krsnadasa Kaviraja Gosvami daje przykład ofiarowywania pokłonów wszystkim nauczającym bhaktom Pana Caitanyi, nie czyniąc rozróżnienia na wyższych czy niższych. Na nieszczęście obecnie jest wielu głupich tzw. bhaktów Pana Caitanyi, którzy robią takie rozróżnienie. Na przykład, tytuł "Prabhupada" ofiarowywany jest mistrzowi duchowemu, szczególnie wybitnym mistrzom duchowym, takim jak Śrila Rupa Gosvami Prabhupada, Śrila Jiva Gosvami Prabhupada czy Śrila Bhaktisiddhanta Sarasvati Gosvami Prabhupada. Kiedy nasi uczniowie podobnie chcieli zwracać się do swego mistrza duchowego jako Prabhupada, niektórzy głupi ludzie stali się zazdrośni. Jedynie z tego powodu, że uczniowie ci nazwali swego mistrza duchowego Prabhupadą, stali się tak zazdrośni, że z innymi podobnie zazdrosnymi osobami uformowali frakcję mającą na celu umniejszenie wartości ruchu świadomości Krsny, nie zważając na pracę propagandową ruchu Hare Krsna. Aby skarcić takich głupców, Krsnadasa Kaviraja Gosvami bardzo szczerze mówi, keha karibare nare jyestha-laghu-krama. Każdy, kto jest bona fide nauczającym kultu Śri Caitanyi Mahaprabhu, musi darzyć szacunkiem prawdziwych bhaktów Pana Caitanyi; nie należy być zazdrosnym, uważając jednego nauczającego za bardzo wielkiego, a innego za bardzo niskiego. Jest to rozróżnienie materialne i nie ma miejsca na platformie czynności duchowych. Dlatego

23

Krsnadasa Kaviraja Gosvami ofiarowuje jednakowy szacunek wszystkim nauczającym kultu Śri Caitanyi Mahaprabhu, którzy zostali porównani do gałęzi drzewa. ISKCON jest jedną z tych gałęzi i dlatego szczerzy bhaktowie Pana Caitanyi Mahaprabhu powinni darzyć go szacunkiem.

Adi 10.08 Dwaj bracia Śrivasa Pandita i Śri Rama Pandita zapoczątkowali dwie gałęzie, które są dobrze znane na świecie.

Adi 10.08 Znaczenie: W Gaura-ganoddeśa-dipice, wersecie 90, Śrivasa Pandita został opisany jako inkarnacja Narady Muniego, a Śri Rama Pandita, jego młodszy brat, uważany jest za inkarnację Parvaty Muniego, wielkiego przyjaciela Narady. Żona Śrivasa Pandity, Malini, sławiona jest jako inkarnacja niańki Ambiki, która karmiła Pana Krsnę mlekiem ze swej piersi. Jak to już zostało wspomniane, jego bratanica Narayani, matka Vrndavana dasa Thakury, autora Caitanya-bhagavata, była siostrą Ambiki w krsna-lila. Z opisu Caitanya-bhagavata dowiadujemy się również, że po przyjęciu porządku sannyasy przez Pana Caitanyę Mahaprabhu, Śrivasa Pandita opuścił Navadvipę, prawdopodobnie z powodu uczucia rozłąki, i osiedlił się w Kumarahatta.

Adi 10.09 Ich dwaj bracia nazywali się Śripati i Śrinidhi. Ci czterej bracia i ich słudzy i służące uważani są za jedną wielką gałąź.

Adi 10.10 Nie można zliczyć podgałęzi tych dwóch gałęzi. Śri Caitanya Mahaprabhu codziennie urządzał zbiorowe intonowanie w domu Śrivasa Pandity.

Adi 10.11 Ci czterej bracia i członkowie ich rodzin w pełni zaangażowali się w służbę dla Pana Caitanyi. Nie znali żadnego innego boga czy bogini.

Adi 10.11 Znaczenie: Śrila Narottama dasa Thakura powiedział, anya-devaśraya nai, tomare kahinu bhai, ei bhakti parama-karana: jeśli ktoś chce być czystym, mocnym bhaktą, nie powinien przyjmować schronienia żadnego półboga czy bogini. Głupi Mayavadi mówią, że wielbienie półbogów jest tak dobre jak wielbienie Najwyższej Osoby Boga, lecz nie jest to prawdą. Filozofia ta zwodzi ludzi w kierunku ateizmu. Osoba nie mająca prawdziwego pojęcia o tym, czym w rzeczywistości Bóg jest, myśli, że Bogiem może być jakakolwiek forma, którą sobie wyobrazi, czy każdy łotr, którego przyjmie. Takie przyjmowanie tanich Bogów czy inkarnacji Boga jest w rzeczywistości ateizmem. Zatem należy wyciągnąć z tego wniosek, że osoby wielbiące półbogów czy samozwańcze inkarnacje Boga są ateistami. Straciły one swą wiedzę, jak potwierdza to Bhagavad-gita. Kamais tais tair hrtajnanah prapadyante 'nya-devatah: "Osoby, których umysły zostały zniekształcone przez materialne pragnienia, podporządkowują się półbogom." (Bg. 7.20) Na nieszczęście ci, którzy nie kultywują świadomości Krsny i nie rozumieją właściwie wiedzy wedyjskiej, przyjmują każdego drania za inkarnację Boga i są zdania, że można zostać inkarnacją jedynie poprzez wielbienie półboga. Ta mieszanka filozoficzna egzystuje pod nazwą religii hinduskiej, lecz ruch świadomości Krsny nie zatwierdza jej. W istocie mocno ją potępiamy. Takie wielbienie półbogów i tak zwanych inkarnacji Boga nigdy nie powinno być mylone z czystym ruchem świadomości Krsny.

Adi 10.12 Inną wielką gałęzią był Acaryaratna, a jego towarzysze byli podgałęziami.

Adi 10.13 Acaryaratna nazywany był również Śri Candraśekhara Acaryą. W dramacie wystawianym w jego domu, Pan Caitanya grał rolę bogini szczęścia.

Adi 10.13 Znaczenie: Sztuki dramatyczne wystawiono również w obecności Śri Caitanyi Mahaprabhu, lecz aktorzy biorący udział w takich dramatach byli wszyscy czystymi bhaktami; nie dopuszczano do nich żadnych ludzi z zewnątrz. Członkowie ISKCON-u powinni brać z tego przykład. Kiedykolwiek wystawiają sztukę o życiu Śri Caitanyi Mahaprabhu czy Pana Krsny, aktorzy muszą być czystymi bhaktami. Zawodowi aktorzy nie mają świadomości służby oddania i dlatego, chociaż mogą grać w sposób bardzo artystyczny, w przedstawieniach takich nie ma życia. Śrila Bhaktisiddhanta Sarasvati Thakura zwykł nazywać takich aktorów yatra-dale narada, co oznacza "farsowy Narada". Czasami aktor gra w sztuce rolę Narady Muniego, chociaż w życiu prywatnym wcale nie jest podobny Naradzie Muniemu, ponieważ nie jest bhaktą. Nie potrzebujemy takich aktorów w sztukach o życiu Pana Caitanyi i Pana Krsny. W domu Candraśekhary Śri Caitanya Mahaprabhu zwykł wystawiać sztuki z Advaitą Prabhu, Śrivasa Thakurą i innymi bhaktami. Miejsce, gdzie znajdował się dom Candraśekhary, znane jest teraz jako Vrajapattana. W miejscu tym Śrila Bhaktisiddhanta Sarasvati Thakura założył gałąź swej Śri Caitanya Mathy. Kiedy Śri Caitanya Mahaprabhu postanowił przyjąć wyrzeczony porządek życia, Śri Nityananda Prabhu poinformował o tym Candraśekhara Acaryę, który dlatego również był obecny, kiedy Pan Caitanya przyjmował sannyasę od Keśava Bharati w Katwie. To właśnie on pierwszy rozgłosił w Navadvipie wieść o tym, że Pan Caitanya przyjmuje sannyasę. Śri Candraśekhara Acarya był obecny podczas wielu ważnych wydarzeń w rozrywkach Pana Caitanyi Mahaprabhu. Dlatego formuje on drugą gałąź drzewa Pana Caitanyi.

Adi 10.14 Pundarika Vidyanidhi, trzecia wielka gałąź, był tak drogi Panu Caitanyi Mahaprabhu, że podczas jego nieobecności Pan Caitanya czasami płakał.

Adi 10.14 Znaczenie: W Gaura-ganoddeśa-dipice Śrila Pundarika Vidyanidhi opisany jest jako ojciec Śrimati Radharani w krsna-lili. Dlatego Caitanya Mahaprabhu traktował go jak Swego ojca. Ojciec Pundarika Vidyanidhiego był znany jako Baneśvara albo, zgodnie z inną opinią, Śuklambara Brahmacari, a jego matka miała na imię Gangadevi. Według jednej opinii Baneśvara był potomkiem Śri Śivaramy Gangopadhyayi. Pierwotny dom Pundarika Vidyanidhiego znajdował się we Wschodnim Bengalu w wiosce w pobliżu Dacca nazywanej Baghiya, która należała do grupy rodzin bramińskich zwanej Varendra. Czasami ci bramini Varendra wiedli spory z inną grupą znaną jako bramini Radhiya i z tego względu rodzina Pundarika Vidyanidhiego została skazana na wygnanie i nie cieszyła się szacunkiem. Bhaktisiddhanta Sarasvati informuje nas, że jeden z członków tej rodziny mieszka we Vrndavanie i nazywa się Sarojananda Gosvami. Szczególną cechą charakterystyczną tej rodziny było to, że każdy z jej członków miał tylko jednego syna albo w ogóle nie miał synów i dlatego

24

rodzina ta nie była zbyt liczna. W okręgu Cattagrama we Wschodnim Bengalu znajduje się miejsce, które znane jest jako Hatahajari, a niedaleko tego miejsca jest wioska znana jako Mekhala-grama, w której żyli przodkowie Pundarika Vidyanidhiego. Z Cattagramy do Mekhala-gramy można dostać się konno albo wozem zaprzężonym w woły, albo parowcem. Stacja parowców znana jest jako Annapurnara-ghata. Miejsce narodzin Pundarika Vidyanidhiego znajduje się około dwóch mil na południowy zachód od Annapurnara-ghaty. Świątynia wzniesiona tam przez Pundarika Vidyanidhiego jest teraz bardzo stara i wymaga naprawy. Jeśli nie zostanie odrestaurowana, może wkrótce się rozlecieć. Na cegłach tej świątyni znajdują się dwa napisy, lecz są tak stare, że nikt nie może ich odczytać. Jednakże około dwustu jardów na południe od tej świątyni znajduje się inna świątynia i niektórzy ludzie mówią, że właśnie ta świątynia jest starą świątynią wzniesioną przez Pundarika Vidyanidhiego. Śri Caitanya Mahaprabhu nazywał Pundarika Vidyanidhiego "ojcem" i nadał mu tytuł Premanidhi. Pundarika Vidyanidhi został później mistrzem duchowym Gadadhara Pandity i bliskim przyjacielem Svarupy Damodary. Gadadhara Pandita najpierw błędnie uznał Pundarika Vidyanidhiego za zwykłego liczygrosza, lecz później, kiedy został skorygowany przez Śri Caitanyę Mahaprabhu, został jego uczniem. Inny incydent z życia Pundarika Vidyanidhiego dotyczy tego, jak skrytykował on kapłana świątyni Jagannatha, za co Jagannatha Prabhu osobiście go skarcił uderzając go w policzki. Opisane jest to w Caitanya-bhagavata, w Siódmym Rozdziale Antya-lili. Śri Bhaktisiddhanta Sarasvati Thakura informuje nas, że nadal żyją dwaj potomkowie rodziny Pundarika Vidyanidhiego, o imionach Śri Harakumara Smrtitirtha i Śri Krsnakinkara Vidyalankara. Po dokładniejsze informacje należy sięgnąć do słownika zatytułowanego Vaisnava-manjusa.

Adi 10.15 Gadadhara Pandita, gałąź czwarta, opisany jest jako inkarnacja mocy przyjemności Śri Krsny. Zatem nikt nie jest mu równy.

Adi 10.15 Znaczenie: W Gaura-ganoddeśa-dipice, wersetach od 137 do 153, powiedziane jest "Moc przyjemności Śri Krsny, poprzednio znana jako Vrndavaneśvari, teraz przyjęła formę Śri Gadadhara Pandity w rozrywkach Pana Caitanyi Mahaprabhu. Śri Svarupa Damodara Gosvami wykazał, że w postaci Laksmi, mocy przyjemności Krsny, była poprzednio bardzo droga Panu jako Śyamasundara-vallabha. Ta sama Śyamasundara-vallabha obecna jest teraz jako Gadadhara Pandita. Poprzednio, jako Lalita-sakhi, zawsze była oddana Śrimati Radharani. W Dwunastym Rozdziale tej części Caitanya-caritamrty znajduje się opis potomków sukcesji uczniów Gadadhara Pandity.

Adi 10.16 Jego podgałęziami są jego uczniowie i uczniowie wnukowie. Opisanie ich wszystkich byłoby rzeczą trudną.

Adi 10.17 Vakreśvara Pandita, piąta gałąź drzewa, był bardzo drogim sługą Pana Caitanyi. Mógł tańczyć w bezustannej ekstazie przez siedemdziesiąt dwie godziny.

Adi 10.17 Znaczenie: W 71 wersecie Gaura-ganoddeśa-dipiki znajduje się stwierdzenie, że Vakreśvara Pandita był inkarnacją Aniruddhy, jednej z poczwórnych ekspansji Visnu (Vasudeva, Sankarsana, Aniruddha i Pradyumna). Mógł wspaniale tańczyć bezustannie przez siedemdziesiąt dwie godziny. Kiedy Pan Caitanya Mahaprabhu grał rolę w sztukach wystawianych w domu Śrivasa Pandity, Vakreśvara Pandita był jednym z głównych tancerzy i tańczył bezustannie przez tak długi czas. Życie Vakreśvara Pandity opisał w swej książce Gaura-krsnodaya jeden z bhaktów oryjskich Pana Caitanyi Mahaprabhu, Śri Govinda dasa. W Orissie jest wielu uczniów Vakreśvary Pandity i są oni znani jako Gaudiya Vaisnavowie, chociaż są Oryjczykami. Pomiędzy uczniami tymi jest Śri Gopalaguru i jego uczeń Śri Dhyanacandra Gosvami.

Adi 10.18 Śri Caitanya Mahaprabhu osobiście śpiewał, kiedy Vakreśvara Pandita tańczył i tak Vakreśvara Pandita upadł do lotosowych stóp Pana i przemówił w ten sposób.

Adi 10.19 "O Candramukho! Proszę, daj mi 10 000 Gandharvów. Niech śpiewają, kiedy tańczę, a wówczas będę wielce szczęśliwy."

Adi 10.19 Znaczenie: Gandharvowie, mieszkańcy Gandharvaloki, słyną jako pieśniarze niebiańscy. Kiedykolwiek na planetach niebiańskich potrzebny jest śpiew, wtedy zapraszani są Gandharvowie. Gandharvowie mogą śpiewać bezustannie całymi dniami i dlatego Vakreśvara Pandita pragnął tańczyć podczas ich śpiewu.

Adi 10.20 Pan Caitanya odpowiedział: "Mam tylko jedno takie skrzydło jak ty, lecz gdybym miał drugie, z pewnością mógłbym fruwać po niebie!"

Adi 10.21 Pandita Jagadananda, szósta gałąź drzewa Caitanyi, był sławiony jako życie i dusza Pana. Jest on znany jako inkarnacja Satyabhamy [jednej z głównych królowych Pana Krsny].

Adi 10.21 Znaczenie: Było wiele sytuacji, w których Jagadananda Pandita miał do czynienia z Panem Śri Caitanyą Mahaprabhu. Co najważniejsze, był on bezustannym towarzyszem Pana i szczególnie brał udział we wszystkich rozrywkach Pana w domach Śrivasa Pandity i Candraśekhary Acaryi.

Adi 10.22 Jagadananda Pandita [jako inkarnacja Satyabhamy] zawsze pragnął dbać o komfort Pana Caitanyi, lecz ponieważ Pan był sannyasinem, nie przyjmował luksusów, które ofiarowywał Mu Jagadananda Pandita.

Adi 10.23 Czasami wydawało się, że walczą o drobnostki, lecz kłótnie te oparte były na ich uczuciu, o czym opowiem później.

Adi 10.24 Raghava Pandita, oryginalny zwolennik Pana Śri Caitanyi Mahaprabhu, przyjmowany jest za siódmą gałąź. Od niego pochodzi inna podgałąź na czele z Makaradhvaja Karą.

25

Adi 10.24 Znaczenie: Kara było nazwiskiem Makaradhvajy. Obecnie nazwisko to spotykane jest głównie w społeczności Kayastha. Gaura-ganoddeśa-dipika, werset 166, oznajmia:

dhanistha bhaksya-samagrim krsnayadad vraje 'mitam saiva sampratam gauranga-priyo raghava-panditah

Raghava Pandita był poprzednio zaufaną gopi we Vrajy podczas rozrywek Pana Krsny i jego imię było wówczas Dhanistha. Gopi ta zawsze przygotowywała pokarm dla Krsny.

Adi 10.25 Siostra Raghava Pandity, Damayanti, była drogą służką Pana. Zawsze zbierała różnego rodzaju składniki, z których gotowała dla Pana Caitanyi.

Adi 10.25 Znaczenie: W 167 wersecie Gaura-ganoddeśa-dipiki jest wspomniane, gunamala vraje yasid damayanti tu tat-svasa: "Gopi o imieniu Gunamala pojawiła się teraz jako jego siostra Damayanti." Na wschodnio-bengalskiej linii kolejowej rozpoczynającej się od stacji Sealdah w Kalkucie, znajduje się stacja nazywana Sodapura, która położona jest niedaleko Kalkuty. Około milę od tej stacji, w kierunku zachodniej strony Gangesu, znajduje się wioska znana jako Panihati, w której nadal istnieją kwatery mieszkalne Raghava Pandity. Na betonowej platformie na grobowcu Raghava Pandity rośnie pnącze. W pobliskiej zniszczonej świątyni znajduje się również Bóstwo Madana-mohana. Świątynią tą zarządza lokalny Zamindar o imieniu Śri Śivacandra Raya Caudhuri. Mieszkańcem Panihati był również Makaradhvaja Kara.

Adi 10.26 Pożywienie, które gotowała Damayanti dla Pana Caitanyi, kiedy przebywał On w Puri, zanosił Mu w torbie jej brat Raghava, bez wiedzy innych.

Adi 10.27 Pan przyjmował ten pokarm przez cały rok. Torba ta nadal jest znana jako Raghavera jhali ["torba Raghava Pandity"].

Adi 10.28 Zawartość torby Raghava Pandity opiszę w dalszej części tej księgi. Słuchając tego opowiadania bhaktowie na ogół płaczą i łzy płyną im z oczu.

Adi 10.28 Znaczenie: Szeroki opis Raghavera jhali znajdziemy w Dziesiątym Rozdziale Antya-lili Śri Caitanya-caritamrty.

Adi 10.29 Pandita Gangadasa był ósmą drogą gałęzią Śri Caitanyi Mahaprabhu. Kto pamięta o jego dokonaniach, wyzwala się z wszelkiej niewoli.

Adi 10.30 Śri Acarya Purandara, dziewiąta gałąź, był bezustannym towarzyszem Pana Caitanyi. Pan przyjął go za Swego ojca.

Adi 10.30 Znaczenie: Caitanya-bhagavata opisuje, że kiedykolwiek Pan Caitanya Mahaprabhu odwiedzał dom Raghava Pandity, również, po otrzymaniu zaproszenia, odwiedzał Purandarę Acaryę. Purandara Acarya jest uważany za najszczęśliwszego, ponieważ Pan zwykł witać go zwracając się do niego jak do Swego ojca i obejmując go z wielką miłością.

Adi 10.31 Damodara Pandita, dziesiąta gałąź drzewa Caitanyi, był tak zaawansowany w miłości do Pana Caitanyi, że pewnego razu bez wahania skarcił Pana, używając mocnych słów.

Adi 10.32 Wydarzenie to opiszę szczegółowo w późniejszej części Caitanya-caritamrty. Pan, bardzo zadowolony z tej nagany, posłał Damodara Panditę do Navadvipy.

Adi 10.32 Znaczenie: Damodara Pandita, który poprzednio znany był jako Śaibya we Vrajadhamie, zwykł przekazywać Śacimacie wieści od Pana Caitanyi, a podczas festiwalu Rathayatry przynosił wieści od Śacimaty do Pana Caitanyi Mahaprabhu.

Adi 10.33 Jedenasta gałąź, młodszy brat Damodara Pandity, był znany jako Śankara Pandita. Sławiony był on jako buty Pana.

Adi 10.34 Sadaśiva Pandita, dwunasta gałąź, bardzo pragnął służyć lotosowym stopom Pana. Miał on to szczęście, że kiedy Pan Nityananda przybył do Navadvipy, zamieszkał w jego domu.

Adi 10.34 Znaczenie: Caitanya-bhagavata, Dziewiąty Rozdział Antya-lili wspomina, że Sadaśiva Pandita był czystym bhaktą i Nityananda Prabhu mieszkał w jego domu.

Adi 10.35 Trzynastą gałęzią był Pradyumna Brahmacari. Ponieważ był on czcicielem Pana Nrsimhadevy, Śri Caitanya Mahaprabhu zmienił jego imię na Nrsimhananda Brahmacari.

Adi 10.35 Znaczenie: Pradyumna Brahmacari opisany jest w Drugim Rozdziale Antya-lili Śri-Caitanya-caritamrty. Był on wielkim bhaktą Pana Caitanyi, który zmienił jego imię na Nrsimhananda. Kiedy Pan Caitanya szedł z domu Raghava Pandity w Panihati do domu Śivanandy, pojawił się On w sercu Nrsimhananda Brahmacari. Na potwierdzenie tego, Nrsimhananda Brahmacari zwykł przyjmować na swój pokarm pożywienie trzech Bóstw, mianowicie: Jagannatha, Nrsimhadevy i Pana Caitanyi Mahaprabhu. Mówi o tym Caitanya-caritamrta, wersety 48-78 Drugiego Rozdziału Antya-lili. Otrzymawszy informację, że Pan Caitanya Mahaprabhu szedł z Kulii w kierunku Vrndavany, Nrsimhananda pogrążył się w medytacji i w umyśle zbudował wspaniałą drogę z Kulii do Vrndavany. Nagle jego medytacja została przerwana i powiedział innym bhaktom, że tym razem Pan Caitanya Mahaprabhu nie uda się do Vrndavany, lecz dotrze jedynie do miejsca znanego jako

26

Kanai Nataśala. Opisane jest to w Madhya-lili, Rozdziale Pierwszym, wersetach 55-62. 74 werset Gaura-ganoddeśa-dipiki mówi, aveśaś ca tatha jneyo miśre pradyumna-samjnake: Śri Caitanya Mahaprabhu zmienił imię Pradyumny Miśry, czyli Pradyumny Brahmacari, na Nrsimhananda Brahmacari, gdyż w jego sercu zamanifestował się Pan Nrsimhadeva. Powiedziane jest, że Pan Nrsimhadeva zwykł rozmawiać z nim bezpośrednio.

Adi 10.36 Narayana Pandita, gałąź czternasta, wielki i liberalny bhakta, nie znał żadnego innego schronienia poza lotosowymi stopami Pana Caitanyi.

Adi 10.36 Znaczenie: Narayana Pandita był jednym z towarzyszy Śrivasa Thakury. Werset 93 Dziewiątego Rozdziału Caitanya-bhagavata wspomina, że razem z bratem Śrivasa Thakury, Śri Rama Panditą, udał się on do Jagannatha Puri, aby zobaczyć Śri Caitanyę Mahaprabhu.

Adi 10.37 Piętnastą gałęzią był Śriman Pandita, który był bezustannym sługą Pana Caitanyi Mahaprabhu. Zwykle niósł on latarnię, kiedy Pan tańczył.

Adi 10.37 Znaczenie: Śriman Pandita był pomiędzy towarzyszami Pana Caitanyi Mahaprabhu, kiedy Pan spełniał sankirtan. Kiedy Pan Caitanya przebrał się za boginię Laksmi i tańczył na ulicach Navadvipy, Śriman Pandita niósł latarnię, aby oświetlić Mu drogę.

Adi 10.38 Szesnasta gałąź, Śuklambara Brahmacari, był bardzo szczęśliwy, jako że Pan Caitanya Mahaprabhu żartem albo poważnie żebrał od niego o pokarm albo czasami zabierał mu go przemocą i zjadał.

Adi 10.38 Znaczenie: Powiedziane jest, że Śuklambara Brahmacari, mieszkający w Navadvipie, był pierwszym towarzyszem Caitanyi Mahaprabhu w ruchu sankirtanu. Kiedy Pan Caitanya powrócił z Gayi po inicjacji, przebywał z Śuklambara Brahmacari, ponieważ pragnął słuchać od tego bhakty o rozrywkach Pana Krsny. Śuklambara Brahmacari żebrał o ryż od mieszkańców Navadvipy, a Śri Caitanya Mahaprabhu znajdował przyjemność w jedzeniu ryżu, który on gotował. Powiedziane jest, że Śuklambara Brahmacari był jedną z żon braminów spełniających yajnę podczas rozrywek Pana Krsny we Vrndavanie. Pan Krsna żebrał o pokarm od żon braminów spełniających yajne, a Pan Caitanya Mahaprabhu spełniał podobną rozrywkę, żebrząc o ryż od Śuklambara Brahmacari.

Adi 10.39 Nandana Acarya, siedemnasta gałąź drzewa Caitanyi, sławiony był w trzech światach z tego względu, że czasami dwaj Prabhu [Pan Caitanya i Nityananda] ukrywali się w jego domu.

Adi 10.39 Znaczenie: Nandana Acarya był innym towarzyszem Pana Caitanyi Mahaprabhu podczas Jego rozrywek kirtanu w Navadvipie. Śrila Nityananda Prabhu, jako Avadhuta, chodził na wiele pielgrzymek i kiedy po raz pierwszy przybył do Śri Navadvipa-dhamy, ukrywał się w domu Nandany Acaryi. To właśnie tam po raz pierwszy spotkał On wszystkich bhaktów Pana Caitanyi Mahaprabhu. Kiedy Caitanya Mahaprabhu przejawił Swą maha-prakaśę, poprosił Ramai Panditę, by przywołał Advaitę Prabhu, który ukrywał się w domu Nandany Acaryi, gdyż Śri Caitanya Mahaprabhu mógł zrozumieć, że się ukrywał. Pan Caitanya również czasami zwykł chować się w domu Nandany Acaryi. W związku z tym można zajrzeć do Caitanya-bhagavata, Rozdziału Szóstego i Siedemnastego Madhya-lili.

Adi 10.40 Mukunda Datta, szkolny przyjaciel Pana Caitanyi, był inną gałęzią drzewa Caitanyi. Pan Caitanya zwykł tańczyć, kiedy on śpiewał.

Adi 10.40 Znaczenie: Śri Mukunda Datta narodził się w okręgu Cattagrama w wiosce Chanhora, która znajduje się pod zarządem stacji policyjnej nazywanej Patiya. Wioska ta usytuowana jest dziesięć krośa, czyli około dwudziestu mil od domu Pundarika Vidyanidhiego. W Gaura-ganoddeśa-dipice (140) jest powiedziane:

vraje sthitau gayakau yau madhukantha-madhuvratau mukunda-vasudevau tau dattau gauranga-gayakau

"We Vrajy jest dwóch wspaniałych śpiewaków: Madhukantha i Madhuvrata. W caitanya-lila pojawili się oni jako Mukunda i Vasudeva Datta, którzy byli śpiewakami w towarzystwie Pana Caitanyi Mahaprabhu." Kiedy Pan Caitanya był studentem, Mukunda Datta był Jego przyjacielem szkolnym i często angażowali się w spory logiczne. Czasami Pan Caitanya Mahaprabhu walczył z Mukunda Dattą, używając trików logiki. Opisane jest to w Caitanya-bhagavata, w Rozdziałach Siódmym i Ósmym Adi-lili. Kiedy Pan Caitanya Mahaprabhu powrócił z Gayi, Mukunda Datta sprawił Mu przyjemność recytując wersety ze Śrimad-Bhagavatam o krsna-lila. To dzięki jego staraniom Gadadhara Pandita Gosvami został uczniem Pundarika Vidyanidhiego, jak oznajmia Madhya-lila, Rozdział Siódmy. Kiedy Mukunda Datta śpiewał na podwórzu Śrivasy Prabhu, Mahaprabhu tańczył do jego śpiewu, a kiedy Pan Caitanya przez dwadzieścia jeden godzin przejawiał ekstatyczną manifestację znaną jako sata-prahariya, Mukunda Datta rozpoczął tę uroczystość śpiewem. Czasami Pan Caitanya Mahaprabhu karcił Mukunda Dattę, nazywając go kharjhatia beta, ponieważ uczęszczał on na wiele ceremonii urządzanych przez różne klasy niewielbicieli. Mówi o tym Caitanya-bhagavata, Dziesiąty Rozdział Madhya-lili. Kiedy Pan Caitanya Mahaprabhu przebrał się za boginię szczęścia i tańczył w domu Candraśekhary, Mukunda Datta rozpoczął pierwszą pieśń. Zanim Pan Caitanya wyjawił Swe pragnienie przyjęcia wyrzeczonego porządku życia, najpierw udał się do domu Mukunda Datty, lecz w tym czasie Mukunda Datta poprosił Pana Caitanyę Mahaprabhu, by przed przyjęciem sannyasy prowadził Swój ruch sankirtanu przez kilka dni dłużej. Mówi o tym Caitanya-bhagavata, Rozdział Dwudziesty Piąty Madhya-lili. Informacja o zamiarze Pana Caitanyi, by przyjąć sannyasę, została wyjawiona Gadadhara Pandicie, Candraśekharze Acaryi i Mukunda Dacie przez Nityanandę Prabhu i dlatego wszyscy oni udali się do Katwy i przygotowali kirtan oraz wszystkie parafernalia potrzebne na tę okazję. Kiedy Pan przyjął sannyasę, wszyscy, szczególnie Śri Nityananda Prabhu, Gadadhara Prabhu i Govinda, podążyli za Nim aż do Purusottama-ksetry. W związku z tym należy zajrzeć do Drugiego Rozdziału Antya-lili. W miejscu, znanym jako Jaleśvara, Nityananda Prabhu złamał kij sannyasiński Caitanyi Mahaprabhu. W tym czasie obecny był również Mukunda Datta. Każdego roku udawał się z Bengalu do Jagannatha Puri, aby zobaczyć Pana Caitanyę.

27

Adi 10.41 Vasudeva Datta, dziewiętnasta gałąź drzewa Śri Caitanyi, był wielką osobistością i najbardziej poufnym bhaktą Pana. Nawet mając tysiące ust nie można opisać jego cech.

Adi 10.41 Znaczenie: Vasudeva Datta, brat Mukunda Datty, był również mieszkańcem Cattagramy. Caitanya-bhagavata mówi, yanra sthane krsna haya apane vikraya: Vasudeva Datta był tak potężnym bhaktą, że Krsna stał się jego własnością. Vasudeva Datta przebywał w domu Śrivasa Pandity i Caitanya-bhagavata opisuje, że Pan Caitanya Mahaprabhu był tak zadowolony z Vasudeva Datty i miał do niego tak wielkie uczucie, że zwykł mówić: "Jestem jedynie człowiekiem Vasudeva Datty. Przeznaczeniem Mojego ciała jest jedynie zadowolenie Vasudeva Datty i może on sprzedać Mnie wszędzie." Trzykrotnie zarzekał się, że było to faktem i że nikt nie powinien w to wątpić. Powiedział On: "Moi drodzy bhaktowie, mówię wam prawdę. Moje ciało jest szczególnie przeznaczone dla Vasudeva Datty." Vasudeva Datta inicjował Śri Yadunandanę Acaryę, mistrza duchowego Raghunathy dasa, który później został Raghunatha dasa Gosvamim. Dowiemy się o tym z 161 wersetu Szóstego Rozdziału Antya-lili. Vasudeva Datta wydawał pieniądze lekką ręką, dlatego Pan Caitanya Mahaprabhu poprosił Śivananda Sena, aby został jego sarakhela, czyli sekretarzem, i kontrolował jego nieumiarkowane wydatki. Vasudeva Datta był tak łaskawy dla żywych istot, że chciał przyjąć wszystkie ich grzeszne reakcje, by mogły one zostać wyzwolone przez Śri Caitanyę Mahaprabhu. Opisuje to Piętnasty Rozdział Adi-lili, w wersetach 159-180. W pobliżu stacji kolejowej Navadvipy znajduje się stacja zwana Purvasthali, i w odległości około jednej mili od tej stacji, w wiosce znanej jako Mamagachi, będącej miejscem narodzin Vrndavana dasa Thakury, znajduje się obecnie świątynia Madana-gopala, która została założona przez Vasudeva Dattę. Świątynią tą zaopiekowali się teraz bhaktowie Gaudiya Matha i wspaniale spełniają tam seva-puję. Każdego roku wszyscy pielgrzymi navadvipa-parikrama odwiedzają Mamagachi. Odkąd Śri Bhaktisiddhanta Sarasvati Thakura zainaugurował uroczystość navadvipa-parikrama, świątynia ta jest bardzo dobrze zarządzana.

Adi 10.42 Śrila Vasudeva Datta Thakura pragnął cierpieć za grzeszne czyny wszystkich ludzi świata, tak by Pan Caitanya Mahaprabhu ich wyzwolił.

Adi 10.43 Dwudziestą gałęzią drzewa Caitanyi był Haridasa Thakura. Jego charakter był cudowny. Dziennie zwykł on niezawodnie intonować 300 000 świętych imion Krsny.

Adi 10.43 Znaczenie: Z pewnością intonowanie 300 000 imion Pana jest rzeczą cudowną. Żadna zwykła osoba nie może intonować tak wielu imion ani też nie powinna sztucznie imitować zachowania Haridasa Thakury. Jednakże zasadniczą rzeczą jest, aby każdy dotrzymywał określonego ślubu intonowania mantry Hare Krsna. Dlatego w naszym Towarzystwie polecamy, aby wszyscy nasi studenci intonowali przynajmniej szesnaście rund dziennie. Aby takie intonowanie było wysokiej jakości, musi być pozbawione obraz. Mechaniczne intonowanie nie ma tak wielkiej mocy, jak intonowanie świętego imienia bez popełniania obraz. W Caitanya-bhagavata, Drugim Rozdziale Adi-lili powiedziane jest, że Haridasa Thakura narodził się w wiosce znanej jako Budhana, lecz po pewnym czasie zamieszkał na brzegu Gangesu w Fulia w pobliżu Śantipur. Z opisu zamieszczonego w Jedenastym Rozdziale Adi-lili Caitanya-bhagavata, jak został on ukarany przez sędziego muzułmańskiego, możemy zrozumieć, jak bardzo pokorny i łagodny był Haridasa Thakura i w jaki sposób osiągnął bezprzyczynową łaskę Pana. W sztukach wystawianych przez Pana Caitanyę Mahaprabhu, Haridasa Thakura grał rolę szefa policji. Kiedy intonował maha-mantrę Hare Krsna w Benapola, był poddany próbie przez samą Mayadevi. Odejście Haridasa Thakury opisane jest w Antya-lili Caitanya-caritamrty, w Rozdziale Jedenastym. Nie jest rzeczą absolutnie pewną, czy Śri Haridasa Thakura pojawił się w wiosce o nazwie Budhana, która znajduje się w okręgu Khulana. Poprzednio wioska ta znajdowała się w okręgu dwudziestu czterech parganów w części Sataksira.

Adi 10.44 Nie ma końca transcendentalnym cechom Haridasa Thakury. Tutaj wymieniam jedynie część jego cech. Był osobą tak wzniosłą, że kiedy Advaita Gosvami spełniał ceremonię śraddha dla swego ojca, ofiarował mu pierwszy talerz.

Adi 10.45 Fale jego dobrych cech były dokładnie takie jak Prahlady Maharajy. Kiedy był prześladowany przez muzułmańskiego władcę, nawet nieznacznie nie podniósł swej brwi.

Adi 10.46 Po odejściu Haridasa Thakury, Pan osobiście wziął jego ciało na ręce i tańczył z nim w wielkiej ekstazie.

Adi 10.47 Śrila Vrndavana dasa Thakura żywo opisał rozrywki Haridasa Thakury w swej Caitanya-bhagavata. Cokolwiek pozostało nieopisane, postaram się wyjaśnić w dalszej części tej książki.

Adi 10.48 Jedna podgałąź Haridasa Thakury składała się z mieszkańców Kulina-gramy. Najważniejszym pomiędzy nimi był Satyaraja Khana, czyli Satyaraja Vasu, który otrzymał wszelką łaskę od Haridasa Thakury.

Adi 10.48 Znaczenie: Satyaraja Khana był synem Gunaraja Khany i ojcem Ramananda Vasu. Podczas okresu Caturmasya Haridasa Thakura mieszkał przez pewien czas w wiosce zwanej Kulina-grama, gdzie intonował święte imię, maha-mantrę Hare Krsna, i rozdzielał swą łaskę wśród potomków rodziny Vasu. Podczas festiwalu Rathayatra Satyaraja Khana otrzymał służbę polegającą na dostarczaniu jedwabnych lin dla Bóstwa Jagannatha. Odpowiedzi na pytania, które zadał on Śri Caitanyi Mahaprabhu na temat obowiązków bhaktów grhasthów, zostały żywo opisane w Madhya-lili, w Rozdziałach Piętnastym i Szesnastym. Wioska Kulina-grama usytuowana jest dwie mile od stacji kolejowej zwanej Jaugrama na linii Newcord z Howrah do Burdwan. Pan Caitanya Mahaprabhu wielce wysławiał ludzi Kulina-gramy i oznajmił, że nawet pies z Kulina-gramy jest Mu bardzo drogi.

Adi 10.49 Murari Gupta, dwudziesta pierwsza gałąź drzewa Śri Caitanyi Mahaprabhu, był magazynem miłości do Boga. Jego wielka pokora i łagodność topiły serce Pana Caitanyi.

28

Adi 10.49 Znaczenie: Śri Murari Gupta napisał książkę zwaną Śri Caitanya-carita. Należał do rodziny lekarzy vaidya ze Śrihatty, rodzicielskiego domu Pana Caitanyi, a później został mieszkańcem Navadvipy. Należał do zwierzchników Śri Caitanyi Mahaprabhu. Jak opisuje to Caitanya-bhagavata, Trzeci Rozdział Madhya-lili, Pan Caitanya przejawił Swą formę Varaha w domu Murari Gupty. Kiedy Śri Caitanya Mahaprabhu przejawił Swą formę mahaprakaśa, pojawił się przed Murari Guptą jako Pan Ramacandra. Kiedy Śri Caitanya Mahaprabhu i Nityananda Prabhu siedzieli razem w domu Śrivasa Thakury, Murari Gupta najpierw ofiarował pokłony Panu Caitanyi, a następnie Śri Nityanandzie Prabhu. Nityananda Prabhu był jednakże starszy od Caitanyi Mahaprabhu i dlatego Pan Caitanya zwrócił uwagę na to, że Murari Gupta pogwałcił etykietę społeczną, gdyż najpierw powinien okazać szacunek Nityanandzie Prabhu, a następnie Jemu. W ten sposób, dzięki łasce Śri Caitanyi Mahaprabhu, Murari Gupta został poinformowany o pozycji Śri Nityanandy Prabhu i następnego dnia najpierw ofiarował pokłony Panu Nityanandzie, a następnie Panu Caitanyi. Śri Caitanya Mahaprabhu dał mu liść czy orzech przeżutego betelu. Pewnego razu Murari Gupta ofiarował Panu pożywienie, które było gotowane w nadmiernej ilości ghee i następnego dnia Pan rozchorował się i udał się do Murari Gupty na leczenie. Pan Caitanya przyjął trochę wody z naczynia Murari Gupty i w ten sposób został uleczony. Naturalnym lekarstwem na niestrawność jest napicie się odrobiny wody, a ponieważ Murari Gupta był lekarzem, dał Panu trochę wody do picia i wyleczył Go. Kiedy Caitanya Mahaprabhu pojawił się w domu Śrivasa Thakury w Swej Caturbhuja murti, Murari Gupta stał się Jego nosicielem w postaci Garudy i w tych rozrywkach ekstazy Pan następnie wsiadł na jego grzbiet. Pragnieniem Murari Gupty było opuszczenie ciała przed odejściem Caitanyi Mahaprabhu, lecz Pan zabronił mu uczynić to. Opisane jest to w Caitanya-bhagavata, Rozdziale Dwudziestym Madhya-lili. Kiedy Śri Caitanya Mahaprabhu pewnego dnia pojawił się w ekstazie jako Varaha murti, Murari Gupta ofiarował Mu modlitwy. Był on wielkim bhaktą Pana Ramacandry i jego mocne oddanie żywo opisane zostało w Madhya-lili, Piętnastym Rozdziale, wersetach 137-157.

Adi 10.50 Śrila Murari Gupta nigdy nie przyjmował jałmużny od przyjaciół, ani też od nikogo nie przyjmował pieniędzy. Wykonywał zawód lekarza i utrzymywał rodzinę ze swych zarobków.

Adi 10.50 Znaczenie: Należy zauważyć, że grhastha (gospodarz domu) nie powinien zarabiać na życie żebrząc od innych. Każdy grhastha wyższych kast powinien wykonywać swój zawodowy obowiązek bramina, ksatriyi czy vaiśyi, lecz nie powinien angażować się w służbę dla innych, gdyż to jest obowiązkiem śudry. Powinien przyjmować jedynie to, co zarabia wykonując swój zawód. Zajęciami bramina są: yajana, yajana, pathana, pathana, dana i pratigraha. Bramin powinien być czcicielem Visnu i powinien również instruować innych, jak Go czcić. Ksatriya może zostać właścicielem ziemskim i zarabiać na życie poprzez nakładanie podatków czy zbieranie świadczeń od dzierżawców. Vaiśya może przyjąć za swój zawód rolnictwo albo handel ogólny. Ponieważ Murari Gupta urodził się w rodzinie lekarza (vaidya-vamśa), wykonywał praktykę lekarską i ze swego dochodu utrzymywał rodzinę. Jak oznajmia Śrimad-Bhagavatam, każdy powinien wypełniać swój zawodowy obowiązek i w ten sposób zadowolić Najwyższą Osobę Boga. To jest doskonałością życia. System ten nazywany jest daiva-varnaśrama. Murari Gupta był idealnym grhasthą, gdyż był wielkim bhaktą Pana Ramacandry i Caitanyi Mahaprabhu. Wykonując praktykę lekarską utrzymywał rodzinę i jednocześnie zadowalał Pana Caitanyę najlepiej, jak potrafił. Na tym polega idealne życie grhasthy.

Adi 10.51 Kiedy Murari Gupta leczył swych pacjentów, dzięki jego miłosierdziu zanikały zarówno ich choroby cielesne, jak i duchowe.

Adi 10.51 Znaczenie: Murari Gupta był w stanie uleczyć chorobę zarówno cielesną, jak i duchową, ponieważ z zawodu był lekarzem, a jeśli chodzi o zaawansowanie duchowe, był wielkim bhaktą Pana. Jest to przykład służby dla ludzkości. Każdy powinien wiedzieć, że w społeczeństwie ludzkim są dwa rodzaje chorób. Jedna choroba, która jest nazywana adhyatmika, czyli chorobą materialną, odnosi się do ciała, lecz główną chorobą jest choroba duchowa. Żywa istota jest wieczna, lecz w jakiś sposób, kiedy jest w kontakcie z energią materialną, podlega powtarzającym się narodzinom, śmierci, starości i chorobie. Współcześni lekarze powinni uczyć się od Murari Gupty. Chociaż współcześni lekarze filantropowie otwierają ogromne szpitale, to nie istnieją szpitale do leczenia materialnej choroby duszy. Ruch świadomości Krsny podjął misję leczenia tej choroby, lecz ludzie zbytnio nie doceniają tego, ponieważ nie wiedzą, czym jest ta choroba. Chora osoba potrzebuje zarówno odpowiedniego lekarstwa, jak i właściwej diety. Dlatego też ruch świadomości Krsny dostarcza ludziom dotkniętym materializmem lekarstwa intonowania świętego imienia, czyli maha-mantrę Hare Krsna, oraz diety prasada. Jest wiele szpitali i klinik medycznych leczących choroby cielesne, lecz nie ma takich szpitali, które by leczyły materialną chorobę duszy. Ośrodki ruchu świadomości Krsny są jedynymi założonymi szpitalami, które mogą wyleczyć człowieka z narodzin, śmierci, starości i choroby.

Adi 10.52 Śriman Sena, dwudziesta druga gałąź drzewa Caitanyi, był bardzo wiernym sługą Pana Caitanyi. Nie znał niczego poza lotosowymi stopami Śri Caitanyi Mahaprabhu.

Adi 10.52 Znaczenie: Śriman Sena był jednym z mieszkańców Navadvipy i był bezustannym towarzyszem Pana Caitanyi Mahaprabhu.

Adi 10.53 Śri Gadadhara dasa, dwudziesta trzecia gałąź, uważany był za najwyższego, gdyż nakłonił wszystkich muzułmańskich Kazi do intonowania świętego imienia Pana Hari.

Adi 10.53 Znaczenie: Około ośmiu czy dziesięciu mil od Kalkuty, na brzegach Gangesu znajduje się wioska znana jako Endiyadaha-grama. Śrila Gadadhara dasa był znany jako mieszkaniec tej wioski (endiyadaha-vasi gadadhara dasa). Siódmy Rozdział Bhakti-ratnakary informuje nas, że po odejściu Pana Caitanyi Mahaprabhu, Gadadhara dasa przybył z Navadvipy do Katwy. Następnie przybył do Endiyadahy i zamieszkał tam. Powiedziane jest, że jest on blaskiem cielesnym Śrimati Radharani, tak jak Śrila Gadadhara Pandita Gosvami jest inkarnacją Samej Śrimati Radharani. Czasami wyjaśnia się, że Caitanya Mahaprabhu jest radhabhava-dyuti-savalita, czyli że cechują Go emocje i blask cielesny Śrimati Radharani. Tym dyuti, czyli blaskiem, jest Gadadhara dasa. W Gaura-ganoddeśa-dipice opisany jest jako ekspansja mocy Śrimati Radharani. Zalicza się on zarówno do towarzyszy Śrila Gaurahari, jak i Nityanandy Prabhu. Jako bhakta Śri Caitanyi Mahaprabhu był on jedną z towarzyszek Pana Krsny w miłości małżeńskiej, a jako bhakta Pana Nityanandy, uważany jest za byłego przyjaciela

29

Krsny w czystej służbie oddania. Nawet chociaż był towarzyszem Pana Nityanandy Prabhu, nie zaliczał się do chłopców pasterzy, ale był usytuowany w transcendentalnym związku miłości małżeńskiej. Założył on świątynię Śri Gaurasundary w Katwie. W roku 1434 śakabda (1534 n.e.), kiedy Pan Nityananda Prabhu został upełnomocniony przez Pana Caitanyę do nauczania ruchu sankirtanu w Bengalu, Śri Gadadhara dasa był jednym z głównych towarzyszy Pana Nityanandy. Głosił ruch sankirtanu prosząc każdego, by intonował maha-mantrę Hare Krsna. Tę prostą metodę nauczania Śrila Gadadhary dasa może przyjąć każdy na jakiejkolwiek pozycji społecznej. Trzeba być jedynie szczerym i poważnym studentem Nityanandy Prabhu i nauczać tego kultu od drzwi do drzwi. Kiedy Śrila Gadadhara dasa Prabhu nauczał kultu hari-kirtana, pewien urzędnik administracyjno-sądowy był bardzo przeciwny jego ruchowi sankirtanu. Podążając za przykładem Pana Caitanyi Mahaprabhu, Śrila Gadadhara dasa pewnej nocy udał się do domu Kazi i poprosił go, aby intonował maha-mantrę Hare Krsna. Kazi odpowiedział: "W porządku, będę intonował Hare Krsna jutro." Słysząc to Śrila Gadadhara dasa zaczął tańczyć i powiedział: "Dlaczego jutro? Już zaintonowałeś mantrę Hare Krsna, więc po prostu kontynuuj." W Gaura-ganoddeśa-dipice (wersetach 154, 155) jest powiedziane:

radha-vibhuti-rupa ya candrakantih pura vrajesa śri-gauranga-nikate dasa-vamśyo gadadharah purnananda vraje yasid baladeva-priyagranisapi karya-vaśad eva praviśat tam gadadharam

Śrila Gadadhara dasa uważany jest za zjednoczoną formę Candrakanti, która jest blaskiem Śrimati Radharani, i Purnanandy, która jest ekspansją bardzo drogiej przyjaciółki Pana Balaramy. Tak więc Śrila Gadadhara dasa Prabhu był jednym z towarzyszy zarówno Caitanyi Mahaprabhu, jak i Nityanandy Prabhu. Pewnego razu, kiedy Śrila Gadadhara dasa Prabhu powracał z Jagannatha Puri do Bengalu wraz z Nityanandą Prabhu, zapomniał się i zaczął bardzo głośno mówić, jak gdyby był dziewczyną z Vrajabhumi sprzedającą jogurt, i Śrila Nityananda Prabhu zauważył to. Innym razem, pogrążony w ekstazie gopi, niósł na swej głowie dzban wypełniony wodą z Gangesu, jak gdyby sprzedawał mleko. Kiedy Pan Caitanya Mahaprabhu pojawił się w domu Raghava Pandity, idąc do Vrndavany, Gadadhara dasa przyszedł Go zobaczyć i Śri Caitanya Mahaprabhu był tak zadowolony, że położył Swą stopę na jego głowie. Kiedy Gadadhara dasa Prabhu przebywał w Endiyadaha, zainstalował tam w celu wielbienia Balagopala murti. Śri Madhava Ghosh, z pomocą Śri Nityanandy Prabhu i Śri Gadadhary dasa, wystawił sztukę znaną jako "Dana-khanda". Zostało to wyjaśnione w Caitanya-bhagavata, Piątym Rozdziale Antya-khandy. Grobowiec Gadadhary dasa Prabhu, Znajdujący się w wiosce Endiyadaha, był pod nadzorem Samyogi Vaisnavów, a później pod nadzorem Siddha Bhagavana dasa Babaji z Kalny. Z jego polecenia Śri Madhusudana Mullik, jeden z członków arystokratycznej rodziny Mullik z Narikeladanga w Kalkucie, założył tam patavati (zakon) w bengalskim roku 1256. Zaaranżował również wielbienie Bóstwa nazywanego Śri Radhakanta. Jego syn Balaicanda Mullik zainstalował tam, w bengalskim roku 1312, Bóstwa Gaura-Nitai. Tak więc na tronie świątynnym znajdują się zarówno Bóstwa Gaura-Nityananda, jak i Bóstwa Radha-Krsna. Poniżej tronu znajduje się tablica z napisem sanskryckim. W świątyni tej znajduje się również małe Bóstwo Pana Śivy jako Gopeśvary. Wszystko to opisane zostało na kamieniu z boku drzwi wejściowych.

Adi 10.54 Śivananda Sena, dwudziesta czwarta gałąź drzewa, był niezwykle poufnym sługą Pana Caitanyi Mahaprabhu. Każdy, kto udawał się do Jagannatha Puri, by odwiedzić Pana Caitanyę, przyjmował schronienie i przewodnictwo Śri Śivananda Seny.

Adi 10.55 Każdego roku zabierał do Jagannatha Puri grupę bhaktów z Bengalu, aby odwiedzić Pana Caitanyę. Podczas tej podróży utrzymywał całą grupę.

Adi 10.56 Pan Śri Caitanya Mahaprabhu obdarza bezprzyczynowym miłosierdziem Swych bhaktów w trzech cechach: Swym bezpośrednim pojawieniu się [saksat], Swej mocy umieszczonej w osobie upełnomocnionej [aveśa] i Swej manifestacji [avirbhava].

Adi 10.56 Znaczenie: Cechą saksat Śri Caitanyi Mahaprabhu jest Jego osobista obecność. Aveśa odnosi się do mocy nadanej komuś, jak na przykład mocy danej Nakula Brahmacari. Avirbhava jest manifestacją Pana, która pojawia się nawet wówczas, kiedy On nie jest osobiście obecny. Na przykład, Śri Śacimata ofiarowała w domu pokarm Śri Caitanyi Mahaprabhu, chociaż był On daleko w Jagannatha Puri, i kiedy otworzyła oczy po ofiarowaniu, ujrzała, że Śri Caitanya Mahaprabhu w rzeczywistości go spożył. Podobnie, Śrivasa Thakura spełniał sankirtan i każdy odczuwał obecność Śri Caitanyi Mahaprabhu nawet podczas Jego nieobecności. Jest to inny przykład avirbhavy.

Adi 10.57 Pojawienie się Pana Śri Caitanyi Mahaprabhu w obecności każdego bhakty jest nazywane saksat. Jego pojawienie się w Nakula Brahmacari w postaci szczególnych mocy jest przykładem aveśa.

Adi 10.58 Poprzedniemu Pradyumnie Brahmacari Śri Caitanya Mahaprabhu nadał imię Nrsimhananda Brahmacari.

Adi 10.59 W jego ciele były symptomy avirbhavy. Taki wygląd jest niezwykły, lecz Pan Caitanya Mahaprabhu przejawił wiele takich rozrywek poprzez Swe różne cechy.

Adi 10.59 Znaczenie: W Gaura-ganoddeśa-dipice (74) powiedziane jest, że Nakula Brahmacari przejawił moc (aveśa), a Pradyumna Brahmacari wygląd (avirbhava) Śri Caitanyi Mahaprabhu. Jest wiele setek i tysięcy bhaktów Pana Caitanyi, którzy nie wykazują żadnych szczególnych symptomów, lecz kiedy bhakta Pana Śri Caitanyi Mahaprabhu działa ze szczególną mocą, przejawia on cechę zwaną aveśa. Śri Caitanya Mahaprabhu osobiście szerzył ruch sankirtanu i radził

30

wszystkim mieszkańcom Bharata-varsy, aby przyjęli Jego kult i nauczali go na całym świecie. Symptomy uwidaczniające się w ciele bhaktów, którzy przestrzegają takich instrukcji, są zwane aveśa. Śrila Śivananda Sena zaobserwował takie symptomy aveśa w Nakula Brahmacari, który przejawiał symptomy zupełnie podobne do symptomów Śri Caitanyi Mahaprabhu. Caitanya-caritamrta oznajmia, że w tym wieku Kali jedyną czynnością duchową jest szerzenie świętego imienia Pana, lecz czynność ta może być spełniana jedynie przez tego, kto jest rzeczywiście upełnomocniony przez Pana Krsnę. Proces, poprzez który bhakta jest w ten sposób upełnomocniony, jest zwany aveśa, a czasami nazywany jest śaktyaveśa. Pradyumna Brahmacari był poprzednio mieszkańcem wioski znanej jako Piyariganja w Kalna. Jego opis znajduje się w Antya-lili Caitanya-caritamrty, w Drugim Rozdziale, i w Antya-lili Caitanya-bhagavata, w Rozdziale Trzecim i Dziewiątym.

Adi 10.60 Śrila Śivananda Sena doświadczył trzech cech: saksat, aveśa i avirbhava. Ten transcendentalnie radosny temat opiszę żywo później.

Adi 10.60 Znaczenie: Śrila Śivananda Sena w ten sposób został opisany przez Śrila Bhaktisiddhantę Sarasvati Maharaję. Był on mieszkańcem Kumarahatta, które jest również znane jako Halisahara, i był wielkim bhaktą Pana. Około półtorej mili od Kumarahatta znajduje się inna wioska, znana jako Kancadapada, w której znajdują się Bóstwa Gaura-Gopala zainstalowane przez Śivananda Senę, który również założył nadal istniejącą świątynię Krsnaraya. Śivananda Sena był ojcem Paramananda Seny, który był również znany jako Puridasa czy Karnapura. Paramananda Sena napisał w swej Gaura-ganoddeśa-dipice (176), że dwie z gopi Vrndavany, których wcześniejsze imiona brzmiały Vira i Duti, połączyły się razem, by zostać jego ojcem. Śrila Śivananda Sena przewodził wszystkim bhaktom Pana Caitanyi, którzy szli z Bengalu do Jagannatha Puri, i osobiście pokrywał wszystkie wydatki związane z ich podróżą. Opisane jest to w Madhya-lili, wersetach 19-26 Rozdziału Szesnastego. Śrila Śivananda Sena miał trzech synów, mianowicie Caitanya dasę, Ramadasę i Paramanandę. Jego ostatni syn został później Kavikarnapurą i jest on autorem Gaura-ganoddeśa-dipiki. Jego mistrzem duchowym był Śrinatha Pandita, który był kapłanem Śivananda Seny. Ponieważ Vasudeva Datta wydawał pieniądze lekką ręką, Śivananda Sena został zaangażowany, by nadzorować jego wydatki. Śri Śivananda Sena w rzeczywistości doświadczył cech saksat, aveśa i avirbhava Śri Caitanyi Mahaprabhu. Pewnego razu, gdy szedł do Jagannatha Puri, napotkał psa, którego zabrał ze sobą. W Pierwszym Rozdziale Antya-lili opisane jest, że dzięki jego towarzystwu pies ten później osiągnął zbawienie. Kiedy Śrila Raghunatha dasa, który później został Raghunatha dasa Gosvamim, uciekł ze swego rodzinnego domu, aby przyłączyć się do Śri Caitanyi Mahaprabhu, jego ojciec napisał list do Śivananda Seny, aby otrzymać o nim informacje. Śivananda Sena dostarczył mu szczegółowych informacji, o które ojciec Raghunatha dasa Gosvamiego poprosił i później ojciec ten posłał kilku służących i pieniądze do Śivananda Seny, aby opiekował się Raghunatha dasa Gosvamim. Pewnego razu Śri Śivananda Sena zaprosił Pana Caitanyę Mahaprabhu do swego domu i tak obficie Go nakarmił, że Pan dostał niestrawności i był nieco chory. Dowiedział się o tym jego syn i dał Panu jakieś lekarstwa na niestrawność, i w ten sposób bardzo zadowolił Pana Caitanyę Mahaprabhu. Opisane jest to w Antya-lili, w wersetach 124-151 Rozdziału Dziesiątego. Gdy pewnego razu wszyscy bhaktowie udawali się do Jagannatha Puri, musieli zatrzymać się pod drzewem, nie otrzymawszy schronienia w żadnym domu czy nawet szopie, i Nityananda Prabhu bardzo się rozgniewał, jak gdyby był wielce nękany przez głód. Toteż przeklął synów Śivanandy, aby umarli. Żona Śivanandy bardzo się tym zmartwiła i zaczęła płakać. Poważnie myślała, że ponieważ klątwa ta została rzucona przez Nityanandę Prabhu, jej synowie z pewnością umrą. Kiedy Śivananda powrócił później i ujrzał płaczącą żonę, powiedział: "Dlaczego płaczesz? Umrzyjmy wszyscy, jeśli pragnie tego Śri Nityananda Prabhu." Kiedy Śivananda Sena powrócił i Śrila Nityananda Prabhu ujrzał go, kopnął go mocno, narzekając, że był bardzo głodny i zapytał go, dlaczego nie zaaranżował dla Niego pożywienia. Takie jest zachowanie Pana w stosunku do Jego bhaktów. Śrila Nityananda Prabhu zachował się jak zwykły głodny człowiek, jak gdyby był całkowicie uzależniony od aranżacji Śivananda Seny. Śivananda Sena miał bratanka o imieniu Śrikanta, który na znak protestu przeciwko klątwie Nityanandy Prabhu opuścił towarzystwo i udał się bezpośrednio do Śri Caitanyi Mahaprabhu w Jagannatha Puri, gdzie Pan go uspokoił. Z tej okazji Pan Caitanya Mahaprabhu pozwolił, by Puridasa, który był wówczas dzieckiem, ssał Jego duży palec u nogi. Z polecenia Caitanyi Mahaprabhu mógł on na poczekaniu komponować wersety sanskryckie. Podczas nieporozumienia z rodziną Śivanandy, Śri Caitanya Mahaprabhu polecił Swemu osobistemu słudze Govindzie, by rozdał im wszystkim pozostałości Jego pożywienia. Opisane jest to w Antya-khanda, wersecie 53 Rozdziału Dwunastego.

Adi 10.61 Synowie, słudzy i członkowie rodziny Śivananda Seny stanowili podgałąź. Wszyscy byli szczerymi sługami Pana Śri Caitanyi Mahaprabhu.

Adi 10.62 Trzej synowie Śivananda Seny, o imionach Caitanya dasa, Ramadasa i Karnapura, byli bohaterskimi bhaktami Pana Caitanyi.

Adi 10.62 Znaczenie: Caitanya dasa, najstarszy syn Śivananda Seny, napisał komentarz do Krsna-karnamrty, który później został przetłumaczony przez Śrila Bhaktivinoda Thakurę w jego piśmie Sajjana-tosani. Według opinii ekspertów Caitanya dasa był autorem książki Caitanya-carita, która została napisana w sanskrycie. Autorem nie był Kavikarnapura, jak to się ogólnie przypuszcza. Taka jest opinia Śrila Bhaktisiddhanty Sarasvati Thakury. Śri Ramadasa był drugim synem Śivananda Seny. W Gaura-ganoddeśa-dipice (145) powiedziane jest, że dwaj doświadczeni słudzy Pana Krsny o imionach Śuka i Daksa w krsna-lila stali się starszymi braćmi Kavikarnapury, mianowicie Caitanya dasem i Ramadasem. Trzeci syn, Karnapura, który był znany również jako Paramananda dasa albo Puridasa, został inicjowany przez Śrinatha Panditę, który był uczniem Śri Advaity Prabhu. Karnapura napisał wiele książek, które są ważne w literaturze Vaisnava, takich jak Ananda-vrndavana-campu, Alankara-kaustubha, Gaura-ganoddeśa-dipika i wielki epos Caitanya-candrodaya-nataka. Urodził się w roku śakabda 1448. Przez dziesięć lat, od 1488 aż do 1498, bezustannie pisał książki.

Adi 10.63 Śrivallabha Sena i Śrikanta Sena byli również podgałęźmi Śivananda Seny, gdyż byli nie tylko jego bratankami, lecz również nieskazitelnymi bhaktami Pana Śri Caitanyi Mahaprabhu.

31

Adi 10.63 Znaczenie: Kiedy Pan Nityananda Prabhu skarcił Śivananda Senę w drodze do Puri, ci dwaj bratankowie Śivanandy opuścili towarzystwo na znak protestu i udali się do Jagannatha Puri, aby zobaczyć się ze Śri Caitanyą Mahaprabhu. Pan zrozumiał uczucia chłopców i poprosił Swego osobistego sługę Govindę, aby dostarczył im prasada, zanim przybędzie grupa Śivanandy. Podczas festiwalu sankirtanu Rathayatra ci dwaj bracia byli członkami grupy prowadzonej przez Mukundę. W Gaura-ganoddeśa-dipice powiedziane jest, że jako Śrikanta Sena pojawiła się gopi o imieniu Katyayani.

Adi 10.64 Govindananda i Govinda Datta, dwudziesta pita i dwudziesta szósta gałąź drzewa, spełniali kirtan w towarzystwie Śri Caitanyi Mahaprabhu. Govinda Datta był głównym śpiewakiem w grupie kirtanu Pana Caitanyi.

Adi 10.64 Znaczenie: Govinda Datta pojawił się w wiosce Sukhacara w pobliżu Khadadaha.

Adi 10.65 Śri Vijaya dasa, dwudziesta siódma gałąź, inny z głównych śpiewaków Pana, podarował Panu wiele książek napisanych ręcznie.

Adi 10.65 Znaczenie: Poprzednio nie było drukarni ani drukowanych książek. Wszystkie książki były pisane ręcznie. Cenne książki trzymane były w formie manuskryptów w świątyniach albo ważnych miejscach i każdy, kto był zainteresowany tą książką, musiał skopiować ją ręcznie. Vijaya dasa był zawodowym pisarzem, który skopiował wiele manuskryptów i podarował je Śri Caitanyi Mahaprabhu.

Adi 10.66 Śri Caitanya Mahaprabhu dał Vijaya dasowi imię Ratnabahu ["klejnotoręki"], ponieważ skopiował on dla Niego wiele manuskryptów. Dwudziestą ósmą gałęzią był Krsnadasa, który był bardzo drogi Panu. Był on znany jako Akincana Krsnadasa.

Adi 10.66 Znaczenie: Akincana oznacza "ten, kto nie posiada niczego w tym świecie".

Adi 10.67 Dwudziestą dziewiątą gałęzią był Śridhara, handlarz korą bananową. Był on bardzo drogim sługą Pana. Pan wielokrotnie płatał mu figle.

Adi 10.67 Znaczenie: Śridhara był ubogim braminem, który zarabiał na życie sprzedawaniem kory bananowej, z której robiono filiżanki. Najprawdopodobniej miał on ogród z drzewami bananowymi i zbierał ich liście, korę i papkę, aby codziennie sprzedawać na rynku. Pięćdziesiąt procent swego dochodu wydawał na wielbienie Gangesu, a resztę pozostawiał na swe utrzymanie. Kiedy Śri Caitanya Mahaprabhu rozpoczął Swój ruch obywatelskiego nieposłuszeństwa na znak buntu przeciwko Kaziemu, Śridhara tańczył z radości. Pan zwykł pić wodę z jego dzbana na wodę. Zanim Pan Caitanya przyjął sannyasę, Śridhara dał Śacidevi dynię do ugotowania. Każdego roku udawał się do Jagannatha Puri, aby zobaczyć Pana Caitanyę Mahaprabhu. Według Kavikarnapury Śridhara był chłopcem pasterzem we Vrndavanie, którego imię brzmiało Kusumasava. W jego Gaura-ganoddeśa-dipice, wersecie 133, jest powiedziane:

kholavecataya khyatah panditah śridharo dvijah asid vraje hasya-karo yo namna kusumasavah

"Chłopiec pasterz znany jako Kusumasava w krsna-lila został później Kholaveca Śridharą podczas lila Caitanyi Mahaprabhu w Navadvipie."

Adi 10.68 Każdego dnia Pan Caitanya Mahaprabhu żartem porywał owoce, kwiaty i papkę od Śridhary i pił z jego rozbitego żelaznego garnka.

Adi 10.69 Trzydziestą gałęzią był Bhagavan Pandita. Był on niezwykle drogim sługą Pana, lecz poprzednio był wielkim bhaktą Pana Krsny, który zawsze zachowywał Pana w swoim sercu.

Adi 10.70 Trzydziestą pierwszą gałęzią był Jagadiśa Pandita, a trzydziestą drugą był Hiranya Mahaśaya, któremu Pan Caitanya okazał bezprzyczynową łaskę w Swym dzieciństwie.

Adi 10.70 Znaczenie: Jagadiśa Pandita był poprzednio wielkim tancerzem w krsna-lila i był znany jako Candrahasa. Jeśli chodzi o Hiranya Panditę, to powiedziane jest, że pewnego razu Pan Nityananda, udekorowany wartościowymi klejnotami przebywał w jego domu i wielki złodziej całą noc usiłował skraść te klejnoty, lecz nie odniósł sukcesu. Później przyszedł do Nityanandy Prabhu i podporządkował się Mu.

Adi 10.71 W domach ich obu Pan Caitanya Mahaprabhu żebrał o jedzenie w dzień Ekadaśi i osobiście je zjadał.

Adi 10.71 Znaczenie: Zalecenie, aby pościć w Ekadaśi jest przeznaczone szczególnie dla bhaktów; w Ekadaśi nie ma żadnych ograniczeń, jeśli chodzi o pożywienie ofiarowane Panu. Śri Caitanya Mahaprabhu przyjmował pożywienie Pana Visnu w Swej ekstazie jako visnu-tattva.

Adi 10.72 Trzydziestą trzecią i trzydziestą czwartą gałęzią byli dwaj studenci Caitanyi Mahaprabhu o imionach Purusottama i Sanjaya, którzy byli mocni w gramatyce. Byli oni bardzo wielkimi osobistościami.

Adi 10.72 Znaczenie: Ci dwaj studenci byli mieszkańcami Navadvipy i byli pierwszymi towarzyszami Pana w ruchu sankirtanu. Według Caitanya-bhagavata, Purusottama Sanjaya był synem Mukunda Sanjayi, lecz autor Śri Caitanya-caritamrty wyjaśnia, że Purusottama i Sanjaya byli dwiema osobami, nie jedną.

Adi 10.73 Vanamali Pandita, trzydziesta pita gałąź drzewa, był bardzo sławny w tym świecie. Ujrzał on w rękach Pana złotą maczugę i pług.

32

Adi 10.73 Znaczenie: Vanamali Pandita ujrzał Pana Caitanyę w ekstazie Balaramy. Zostało to żywo opisane w Caitanya-bhagavata, w Dziewiątym Rozdziale Antya-lili.

Adi 10.74 Trzydziesta szósta gałąź, Buddhimanta Khan, był niezwykle drogi Panu Caitanyi Mahaprabhu. Był zawsze gotów spełniać polecenia Pana i dlatego był uważany za głównego sługę Pana.

Adi 10.74 Znaczenie: Śri Buddhimanta Khan był jednym z mieszkańców Navadvipy. Był bardzo bogaty i to on zaaranżował małżeństwo Pana Caitanyi z Visnupriyą, córką Sanatana Miśry, który był kapłanem miejscowego Zamindara. Osobiście pokrył wszystkie koszty związane z ceremonią małżeńską. Kiedy Caitanya Mahaprabhu został zaatakowany przez vayu-vyadhi (zakłócenie powietrza wewnątrz ciała), Buddhimanta Khan zapłacił za wszystkie potrzebne lekarstwa i leczenie Pana. Był on bezustannym towarzyszem Pana w ruchu kirtana. Kiedy Pan grał rolę bogini szczęścia w domu Candraśekhary Acaryi, on zgromadził ornamenty dla Niego. Również udał się na spotkanie z Panem Caitanyą Mahaprabhu, kiedy przebywał On w Jagannatha Puri.

Adi 10.75 Garuda Pandita, trzydziesta siódma gałąź drzewa, zawsze intonował pomyślne imię Pana. Dzięki mocy tego intonowania nawet trucizna nie działała na niego.

Adi 10.75 Znaczenie: Garuda Pandita został pewnego razu ukąszony przez jadowitą żmiję, lecz dzięki temu, że intonował maha-mantrę Hare Krsna, trucizna żmiji nie odniosła skutku.

Adi 10.76 Gopinatha Simha, trzydziesta ósma gałąź drzewa, był wiernym sługą Pana Caitanyi Mahaprabhu. Pan żartobliwie nazywał go Akrurą.

Adi 10.76 Znaczenie: W rzeczywistości był on Akrurą, jak stwierdza Gaura-ganoddeśa-dipika.

Adi 10.77 Devananda Pandita był zawodowym recytatorem Śrimad-Bhagavatam, lecz dzięki łasce Vakreśvara Pandity i Pana zrozumiał interpretację Bhagavatam z punktu widzenia bhakti.

Adi 10.77 Znaczenie: W Caitanya-bhagavata, w Dwudziestym Pierwszym Rozdziale Madhya-lili powiedziane jest, że Devananda Pandita był mieszkańcem tej samej wioski, w której mieszkał ojciec Sarvabhauma Bhattacaryi. Był on zawodowym recytatorem Śrimad-Bhagavatam, lecz Panu Caitanyi Mahaprabhu nie podobała się jego interpretacja. W obecnym mieście Navadvipa, które poprzednio było znane jako Kuliya, Pan Caitanya okazał mu takie miłosierdzie, że porzucił on interpretację Mayavadi Śrimad-Bhagavatam i nauczył się wyjaśniania go zgodnie z bhakti. Poprzednio, kiedy Devananda szerzył interpretację Mayavadi, na jego spotkaniu obecny był Śrivasa Thakura, a kiedy zaczął płakać, studenci Devanandy odpędzili go. Kilka dni później przechodził tamtędy Caitanya Mahaprabhu i kiedy spotkał Devanandę, skarcił go srodze z powodu jego Mayavada interpretacji Śrimad-Bhagavatam. W tym czasie Devananda miał bardzo niewielką wiarę w Śri Caitanyę Mahaprabhu jako inkarnację Pana Krsny, lecz nieco później, pewnej nocy w jego domu gościł Vakreśvara Pandita i kiedy wyjaśnił mu naukę o Krsnie, Devananda był przekonany co do tożsamości Pana Caitanyi Mahaprabhu. W ten sposób został nakłoniony do wyjaśniania Śrimad-Bhagavatam zgodnie ze zrozumieniem Vaisnava. W Gaura-ganoddeśa-dipice powiedziane jest, że poprzednio był on Bhaguri Munim, który był sabha-panditą recytującym literaturę wedyjską w domu Nandy Maharajy.

Adi 10.78-79 Śri Khandavasi Mukunda i jego syn Raghunandana byli trzydziestą dziewiątą gałęzią drzewa, Narahari był czterdziestą, Ciranjiva - czterdziestą pierwszą, a Sulocana - czterdziestą drugą. Wszyscy byli wielkimi gałęziami wszechmiłosiernego drzewa Caitanyi Mahaprabhu. Wszędzie rozdzielali owoce i kwiaty miłości do Boga.

Adi 10.78-79 Znaczenie: Śri Mukunda dasa był synem Narayana dasa i najstarszym bratem Narahari i Sarakary. Jego drugi brat miał na imię Madhava dasa, a jego syn - Raghunandana dasa. Potomkowie Raghunandana dasa nadal żyją w wiosce zwanej Śrikhanda, cztery mile na zachód od Katwy, gdzie zwykł mieszkać Raghunandana dasa. Raghunandana miał jednego syna zwanego Kanai, który miał dwóch synów - Madana Rayę, który był uczniem Narahari Thakury, i Vamśivadanę. Szacuje się, że w dynastii tej zstąpiło przynajmniej czterysta osób. Imiona ich wszystkich zapisane są w wiosce Śrikhanda. Gaura-ganoddeśa-dipika stwierdza, że gopi o imieniu Vrndadevi stała się Mukunda dasem, który mieszkał w wiosce Śrikhanda i był bardzo drogi Śri Caitanyi Mahaprabhu. Jego cudowne oddanie i miłość do Krsny zostały opisane w Madhya-lili, Rozdziale Piętnastym. W Ósmym Rozdziale Bhakti-ratnakara powiedziane jest, że Raghunandana zwykł służyć Bóstwu Pana Caitanyi Mahaprabhu. Narahari dasa Sarakara był bardzo sławnym bhaktą. Jego uczniem był Locana dasa Thakura, sławny autor Caitanya-mangala. W Caitanya-mangala powiedziane jest, że Śri Gadadhara dasa i Narahari Sarakara byli niezwykle drodzy Śri Caitanyi Mahaprabhu, lecz nie ma tam żadnego szczególnego stwierdzenia dotyczącego mieszkańców wioski Śrikhanda. Ciranjiva i Sulocana obaj byli mieszkańcami Śrikhandy, gdzie nadal żyją ich potomkowie. Spośród dwóch synów Ciranjivy, starszy, Ramacandra Kaviraja, był uczniem Śrinivasacaryi i bliskim towarzyszem Narottama dasa Thakury. Młodszym synem był Govinda dasa Kaviraja, słynny poeta. Vaisnava. Żoną Ciranjivy była Sunanda a jego teściem był Damodara Sena Kaviraja. Poprzednio Ciranjiva mieszkał na brzegu Gangesu w wiosce Kumaranagara. Gaura-ganoddeśa-dipika (werset 207) oznajmia, że poprzednio był on Candriką we Vrndavanie.

Adi 10.80 Satyaraja, Ramananda, Yadunatha, Purusottama, Śankara i Vidyananda należeli do gałęzi dwudziestej. Byli mieszkańcami wioski znanej jako Kulina-grama.

Adi 10.81 Wszyscy mieszkańcy wioski Kulina-grama, na czele z Vaninatha Vasu, byli sługami Pana Caitanyi, który był ich jedynym życiem i bogactwem.

Adi 10.82 Pan powiedział: "Nie mówiąc już o innych, nawet pies w wiosce Kulina-grama jest Moim drogim przyjacielem.

33

Adi 10.83 "Nikt nie może mówić o szczęśliwej pozycji Kulina-gramy. Jest ona tak wzniosła, że nawet zamiatacze doglądający swych świń również intonują maha-mantrę Hare Krsna."

Adi 10.84 Po stronie zachodniej była gałąź czterdziesta trzecia, czterdziesta czwarta i czterdziesta piąta - Śri Sanatana, Śri Rupa i Anupama. Były one najlepsze ze wszystkich.

Adi 10.84 Znaczenie: Śri Anupama był ojcem Śrila Jivy Gosvamiego i najmłodszym bratem Śri Sanatany Gosvamiego i Śri Rupy Gosvamiego. Jego poprzednie imię brzmiało Vallabha, ale kiedy Pan Caitanya go spotkał, nadał mu imię Anupama. Ponieważ ci trzej bracia pracowali w rządzie muzułmańskim, otrzymali tytuł Mullik. Nasza osobista rodzina związana jest z Mullikami zamieszkującymi na Drodze Mahatmy Gandhiego w Kalkucie i często odwiedzaliśmy ich świątynię Radha-Govinda. Należą oni do tej samej rodziny co my. Naszą rodzinną gotrą, czyli oryginalną linią genealogiczną, jest gautama-gotra, czyli linia uczniów wywodząca się od Gautamy Muniego, i nasze nazwisko jest De. Lecz ponieważ przyjęli oni pozycję Zamindarów w rządzie muzułmańskim, otrzymali tytuł Mullik. Podobnie, Rupa, Sanatana i Vallabha również otrzymali tytuł Mullik. Mullik oznacza "pan". Tak jak rząd angielski nadaje bogatym i szanowanym osobom tytuł "lord", tak muzułmanie nadają tytuł Mullik bogatym, szanowanym rodzinom mającym związek z rządem. Tytuł Mullik spotyka się nie tylko pomiędzy arystokracją hinduską, lecz również pomiędzy muzułmanami. Tytuł ten nie jest ograniczony do określonej rodziny, lecz jest nadawany różnym rodzinom i kastom. Kwalifikacje potrzebne do otrzymania tego tytułu to zamożność i godność społeczna. Sanatana Gosvami i Rupa Gosvami należeli do bharadvaja-gotry, co oznacza, że należeli albo do rodziny, albo sukcesji uczniów Bharadvajy Muniego. Jako członkowie ruchu świadomości Krsny, należymy do rodziny albo sukcesji uczniów Sarasvati Gosvamiego i wskutek tego jesteśmy znani jako Sarasvata. Dlatego pokłony ofiarowane są mistrzowi duchowemu jako sarasvata-deva, czyli członkowi rodziny Sarasvata (namas te sarasvate devam), którego misją jest szerzenie kultu Śri Caitanyi Mahaprabhu (gaura-vani-pracarine) i walka z impersonalistami i voidystami (nirviśesa-śunyavadi-paścatya-deśa-tarine). To było również zajęciem Sanatany Gosvamiego, Rupy Gosvamiego i Anupamy Gosvamiego. Drzewo genealogiczne Sanatany Gosvamiego, Rupy Gosvamiego i Vallabhy Gosvamiego może zostać prześledzone aż do dwunastego wieku śakabda, kiedy dżentelmen o imieniu Sarvajna pojawił się w bardzo bogatej i zamożnej rodzinie bramińskiej w prowincji Karnata. Miał on dwóch synów o imionach Aniruddhera Rupeśvara i Harihara, którzy zostali pozbawieni swych królestw i w ten sposób zmuszeni zamieszkać w górach. Syn Rupeśvary, który miał na imię Padmanabha, przeniósł się do miejsca w Bengalu na brzegu Gangesu znanego jako Naihati. Tam miał pięciu synów, z których najmłodszy, Mukunda, miał dobrze wychowanego syna o imieniu Kumaradeva, który był ojcem Rupy, Sanatany i Vallabhy. Kumaradeva mieszkał w Baklacandra-dvipie, która znajdowała się w okręgu Yaśohara i teraz znana jest jako Phateyabad. Spośród wielu jego synów, trzech przyjęło ścieżkę Vaisnavizmu. Później Śri Vallabha i jego starsi bracia Śri Rupa i Sanatana przybyli z Candradvipy do wioski w okręgu Maldah w Bengalu, znanej jako Ramakeli. To w tej wiosce narodził się Śrila Jiva Gosvami, przyjmując Vallabhę za swego ojca. Ponieważ trzej bracia zaangażowali się w służbę rządu muzułmańskiego, otrzymali tytuł Mullik. Kiedy Pan Caitanya Mahaprabhu odwiedził wioskę Ramakeli, spotkał tam Vallabhę. Później Śri Rupa Gosvami, po spotkaniu ze Śri Caitanyą Mahaprabhu, zrezygnował ze służby rządowej i kiedy udał się do Vrndavany, aby spotkać Pana Caitanyę, Vallabha mu towarzyszył. Spotkanie Rupy Gosvamiego i Vallabhy z Caitanyą Mahaprabhu w Allahabad opisane zostało w Dziewiętnastym Rozdziale Madhya-lili. W rzeczywistości ze stwierdzeń Sanatany Gosvamiego wynika, że Śri Rupa Gosvami i Vallabha udali się do Vrndavany na polecenie Śri Caitanyi Mahaprabhu. Najpierw udali się do Mathury, gdzie spotkali dżentelmena Subuddhi Rayę, który utrzymywał się ze sprzedaży suchego drewna opałowego. Był on bardzo zadowolony, że spotkał Śri Rupę Gosvamiego i Anupamę i pokazał im dwanaście lasów Vrndavany. Tak więc mieszkali we Vrndavanie przez miesiąc, a następnie ponownie udali się na poszukiwanie Sanatany Gosvamiego. Idąc wzdłuż brzegu Gangesu dotarli do Allahabad, czyli Prayaga-tirtha, ale ponieważ Sanatana Gosvami przybył tam inną drogą, nie spotkali go. Kiedy Sanatana Gosvami przybył do Mathury, Subuddhi Raya poinformował go o wizycie Rupy Gosvamiego i Anupamy. Kiedy Rupa Gosvami i Anupama spotkali Caitanyę Mahaprabhu w Benares, usłyszeli od Niego o podróżach Sanatany Gosvamiego i tak powrócili do Bengalu, uporządkowali swe sprawy z państwem i, na polecenie Śri Caitanyi Mahaprabhu, poszli zobaczyć Pana w Jagannatha Puri. W roku 1436 śakabda, najmłodszy brat, Anupama, umarł i powrócił do domu, z powrotem do Boga. Udał się do siedziby w niebie duchowym, gdzie przebywa Śri Ramacandra. W Jagannatha Puri Śri Rupa Gosvami poinformował Śri Caitanyę Mahaprabhu o tym wydarzeniu. Vallabha był wielkim bhaktą Śri Ramacandry; dlatego nie był w stanie poważnie potraktować wielbienia Radha-Govindy zgodnie z instrukcjami Śri Caitanyi Mahaprabhu. Jednakże bezpośrednio przyjął Śri Caitanyę Mahaprabhu za inkarnację Najwyższej Osoby Boga Ramacandry. W Bhakti-ratnakara znajduje się następujące stwierdzenie: "Śri Gaurasundara nadał Vallabhie imię Anupama, lecz był on zawsze zaabsorbowany służbą oddania dla Pana Ramacandry. Nie znał nikogo poza Śri Ramacandrą, lecz wiedział, że Caitanya Gosani był tym samym Panem Ramacandrą." Gaura-ganoddeśa-dipika (180) opisuje, że Śri Rupa Gosvami był gopi o imieniu Śri Rupa-manjari. W Bhakti-ratnakara znajduje się lista książek skompilowanych przez Śri Rupę Gosvamiego. Spośród wszystkich tych książek, pomiędzy Vaisnavami popularnych jest szesnaście: (1) Hamsaduta, (2) Uddhava-sandeśa, (3) Krsna-janma-tithi-vidhi, (4 i 5) Ganoddeśa-dipika, Brhat (większa) i Laghu (mniejsza), (6) Stavamala, (7) Vidagdha-madhava, (8) Lalita-madhava, (9) Dana-keli-kaumudi, (10) Bhakti-rasamrta-sindhu (jest to najsłynniejsza książka Śri Rupy Gosvamiego), (11) Ujjvala-nilamani, (12) Akhyata-candrika, (13) Mathura-mahima, (14) Padyavali,

34

(15) Nataka-candrika i (16) Laghu-bhagavatamrta. Śri Rupa Gosvami porzucił wszelkie związki rodzinne, przyjął wyrzeczony porządek życia i podzielił swe pieniądze, oddając pięćdziesiąt procent braminom i Vaisnavom, a dwadzieścia pięć procent swym kutumba (członkom rodziny). Dwadzieścia pięć procent zatrzymał na osobiste potrzeby. W Jagannatha Puri spotkał Haridasa Thakurę i tam spotkał również Pana Caitanyę i innych Jego towarzyszy. Śri Caitanya Mahaprabhu zwykł chwalić pismo Rupy Gosvamiego. Śrila Rupa Gosvami mógł komponować wersety zgodnie z pragnieniem Śri Caitanyi Mahaprabhu i z Jego polecenia napisał dwie książki Lalita-madhavę i Vidagdha-madhavę. Pan Caitanya pragnął, aby dwaj bracia, Sanatana Gosvami i Rupa Gosvami, publikowali wiele książek popierających religię Vaisnava. Kiedy Sanatana Gosvami spotkał Śri Caitanyę Mahaprabhu, Pan również poradził mu, by udał się do Vrndavany. Śri Sanatana Gosvami opisany jest w Gaura-ganoddeśa-dipice (181). Poprzednio był znany jako Rati-manjari albo czasami Labanga-manjari. Bhakti-ratnakara oznajmia, że jego mistrz duchowy, Vidyavacaspati, czasami przebywał w wiosce Ramakeli i u niego Sanatana Gosvami studiował całą literaturę wedyjską. Był tak oddany swemu mistrzowi duchowemu, że nie można tego opisać. Według systemu wedyjskiego jeśli ktoś widzi muzułmanina, musi spełnić rytuały, aby odpokutować za to spotkanie. Sanatana Gosvami zawsze obcował z królami muzułmańskimi. Nie przywiązując wiele uwagi do zaleceń wedyjskich zwykł odwiedzać domy muzułmańskich królów i wskutek tego uważał, że został nawrócony na mahometanizm. Dlatego był zawsze bardzo pokorny i łagodny. Kiedy Sanatana Gosvami przedstawił się Panu Caitanyi Mahaprabhu, przyznał: "Zawsze obcuję z ludźmi niskiej klasy i dlatego moje zachowanie jest odrażające." W rzeczywistości należał do szanowanej rodziny bramińskiej, ale ponieważ uważał swe zachowanie za odrażające, nie usiłował zaliczać się do braminów, lecz zawsze pozostawał pomiędzy ludźmi niższych kast. Napisał Hari-bhakti-vilasa i Vaisnava-tosani, które jest komentarzem do Dziesiątego Canto Śrimad-Bhagavatam. W roku 1476 śakabda ukończył komentarz Brhad-vaisnava-tosani do Śrimad-Bhagavatam. W roku 1504 śakabda ukończył Laghu-tosani. Śri Caitanya Mahaprabhu nauczał Swych zasad poprzez czterech głównych zwolenników. Spośród nich wyjątkowym jest Ramananda Raya, gdyż poprzez niego Pan nauczał, w jaki sposób bhakta może całkowicie zniszczyć moc Kupidyna. Dzięki mocy Kupidyna skoro tylko mężczyzna ujrzy piękną kobietę, zostaje pokonany przez jej piękno. Śri Ramananda Raya pokonał dumę Kupidyna, ponieważ w Jagannatha-vallabha-nataka osobiście kierował niezwykle pięknymi młodymi dziewczętami w tańcu, lecz ich młodzieńcze piękno nigdy nie podziałało na niego. Śri Ramananda Raya osobiście kąpał te dziewczęta, dotykając ich i myjąc je własnymi rękoma, jednakże pozostał spokojny i beznamiętny, jakim powinien być wielki bhakta. Pan Caitanya Mahaprabhu stwierdził, że było to możliwe tylko dla Ramananda Rayi. Podobnie, Damodara Pandita był znany ze swej obiektywności krytyka. Nie oszczędził nawet Caitanyi Mahaprabhu. Tego również nie może nikt imitować. Haridasa Thakurę cechowała wyjątkowa wytrzymałość, ponieważ chociaż był bity kijami na dwudziestu dwóch jarmarkach, niemniej jednak pozostał tolerancyjny. Podobnie, chociaż Śri Sanatana Gosvami należał do najbardziej szanowanej rodziny bramińskiej, cechowała go wyjątkowa pokora i łagodność. Dziewiętnasty Rozdział Madhya-lili opisuje, jakie środki przyjął Sanatana Gosvami w celu uwolnienia się od służby rządowej. Posłał on Nawabowi, gubernatorowi muzułmańskiemu, zawiadomienie o chorobie, a w rzeczywistości z braminami studiował w domu Śrimad-Bhagavatam. Kiedy Nawab otrzymał tę informację od lekarza królewskiego, natychmiast poszedł odwiedzić Sanatanę Gosvamiego, aby odkryć jego zamiary. Nawab poprosił Sanatanę, aby towarzyszył mu w wyprawie do Orissy, lecz kiedy Sanatana Gosvami odmówił, Nawab kazał go uwięzić. Kiedy Rupa Gosvami opuszczał dom, pozostawił notatkę Sanatanie Gosvamiemu, w której informował go o pewnych pieniądzach, które powierzył lokalnemu handlarzowi. Sanatana Gosvami wykorzystał te pieniądze do przekupienia strażnika więziennego i do wydostania się z więzienia. Następnie udał się do Benares, aby spotkać Caitanyę Mahaprabhu. Wziął ze sobą tylko jednego sługę, który miał na imię Iśana. W drodze zatrzymali się w sarai, czyli hotelu, i kiedy właściciel hotelu dowiedział się, że Iśana miał trochę złotych monet, zamierzał zabić zarówno Sanatanę Gosvamiego, jak i Iśanę i zabrać im monety. Później Sanatana Gosvami spostrzegł, że chociaż właściciel hotelu nie znał ich, ze szczególną uwagą dbał o ich komfort. Dlatego doszedł do wniosku, że Iśana musiał w tajemnicy trzymać przy sobie trochę pieniędzy i że właściciel hotelu był tego świadom i wskutek tego planował ich zabić. Zapytany przez Sanatanę Gosvamiego, Iśana przyznał, że w istocie miał ze sobą pieniądze, toteż Sanatana Gosvami zabrał je i oddał właścicielowi hotelu, prosząc, by pomógł przedostać im się przez dżunglę. Tak więc z pomocą właściciela hotelu, który był również szefem złodziei na tym terytorium, przebył on góry Hazipur, które obecnie znane są jako Hazaribags. Następnie spotkał swego szwagra Śrikantę, który poprosił go, aby z nim został. Sanatana Gosvami odmówił, lecz zanim się rozstali, Śrikanta podarował mu wartościowy koc. W jakiś sposób Sanatana Gosvami dotarł do Varanasi i tam w domu Candraśekhary spotkał Pana Caitanyę Mahaprabhu. Z polecenia Pana, Sanatanę Gosvamiego ogolono, a jego szaty zmieniono na szaty wędrownego mnicha, czyli babaji. Nałożył on stare szaty Tapana Miśry i przyjął prasada w domu bramina Maharastry. Następnie, w dysputach z Panem Caitanyą Mahaprabhu, Pan osobiście wyjaśnił mu wszystko o służbie oddania. Poradził Sanatanie Gosvamiemu, by pisał książki o służbie oddania, jak również książkę zawierającą wskazówki o czynnościach Vaisnavów, oraz by odnalazł zagubione miejsca pielgrzymek we Vrndavanie. Pan Caitanya Mahaprabhu udzielił mu Swych błogosławieństw, aby mógł wykonać całą tę pracę, a także wyjaśnił Sanatanie Gosvamiemu znaczenie wersetu atmarama z sześćdziesięciu jeden różnych punktów widzenia. Sanatana Gosvami udał się do Vrndavany główną drogą, i kiedy dotarł do Mathury, spotkał Subuddhi Rayę. Następnie powrócił do Jagannatha Puri przez Jharikhandę, dżunglę Uttara Pradesh. W Jagannatha Puri postanowił porzucić swe ciało upadając pod koło Jagannatha ratha, lecz Caitanya Mahaprabhu ocalił go. Następnie Sanatana Gosvami spotkał Haridasa Thakurę i usłyszał o odejściu Anupamy. Później Sanatana Gosvami opisał chwały Haridasa Thakury. Sanatana przestrzegał etykiety świątyni Jagannatha, i aby odwiedzić Pana Caitanyę, szedł przez plażę, chociaż słońce prażyło niezwykle mocno. Poprosił Jagadananda Panditę, aby dał mu pozwolenie powrotu do Vrndavany. Pan Caitanya Mahaprabhu chwalił charakter Sanatany Gosvamiego i objął go, uważając jego ciało za duchowe. Śri Caitanya Mahaprabhu polecił Sanatanie Gosvamiemu, aby przez jeden rok mieszkał w Jagannatha Puri. Kiedy po wielu latach powrócił do Vrndavany, ponownie spotkał Rupę Gosvamiego i obaj bracia pozostali we Vrndavanie, aby wypełnić polecenia Śri Caitanyi Mahaprabhu. Miejsce, gdzie poprzednio mieszkali Śri Rupa Gosvami i Sanatana Gosvami, stało się teraz miejscem pielgrzymek. Na ogół znane jest ono jako Gupta Vrndavana, czyli ukryta Vrndavana, i jest usytuowane osiem mil na południe od Imrejabajary. Nadal odwiedza się tam następujące miejsca:

35

(1) świątynię Bóstwa Śri Madana-mohana, (2) drzewo Keli-kadamba, pod którym Śri Caitanya Mahaprabhu spotkał Sanatanę Gosvamiego nocą i (3) Rupasagarę, ogromny staw wykopany przez Śri Rupę Gosvamiego. W celu odnowienia świątyni i stawu, w roku 1924 założono towarzystwo nazywane Ramakeli-samskara-samiti.

Adi 10.85 Pomiędzy tymi gałęźmi, Rupa i Sanatana byli głównymi. Anupama, Jiva Gosvami i inni, na czele z Rajendrą, byli ich podgałęziami.

Adi 10.85 Znaczenie: Gaura-ganoddeśa-dipika stwierdza, że Śrila Jiva Gosvami był poprzednio gopi Vilasa-manjari. Jiva Gosvami od samego dzieciństwa miał wielkie zamiłowanie do Śrimad-Bhagavatam. Później przybył do Navadvipy, by studiować sanskryt i, podążając śladami Śri Nityanandy Prabhu, okrążył całą Navadvipa-dhamę. Po odwiedzeniu Navadvipa-dhamy udał się do Benares, aby studiować sanskryt pod kierunkiem Madhusudany Vacaspatiego, a po ukończeniu swych studiów w Benares udał się do Vrndavany i przyjął schronienie swych stryjów, Śri Rupy i Sanatany. Opisane jest to w Bhakti-ratnakara. O ile nam wiadomo, Śrila Jiva Gosvami ułożył i zredagował przynajmniej dwadzieścia pięć książek. Wszystkie te książki są bardzo sławne i oto ich tytuły: (1) Hari-namamrta-vyakarana, (2) Sutra-malika, (3) Dhatu-sangraha, (4) Krsnarca-dipika, (5) Gopala-virudavali, (6) Rasamrta-śesa, (7) Śri Madhava-mahotsava, (8) Śri Sankalpa-kalpavrksa, (9) Bhavartha-sucaka-campu, (10) Gopala-tapani-tika, (11) komentarz do Brahma-samhity, (12) komentarz do Bhakti-rasamrta-sindhu, (13) komentarz do Ujjvala-nilamani, (14) komentarz do Yogasarastava, (15) komentarz do Gayatri-mantry, jak opisana ona została w Agni Puranie, (16) opis lotosowych stóp Pana z Padma Purany, (17) opis lotosowych stóp Śrimati Radharani, (18) Gopala-campu (w dwóch częściach) i (19-25) siedem sandarbh: Krama Sandarbha, Tattva Sandarbha, Bhagavat Sandarbha, Paramatma Sandarbha, Krsna Sandarbha, Bhakti Sandarbha i Priti Sandarbha. Po odejściu Śrila Rupy Gosvamiego i Sanatany Gosvamiego we Vrndavanie, Śrila Jiva Gosvami został acaryą wszystkich Vaisnavów w Bengalu, Orissie i reszcie świata i to właśnie on kierował nimi w ich służbie oddania. We Vrndavanie założył świątynię Radha-Damodara, gdzie mieliśmy sposobność mieszkać i żyć w odosobnieniu aż do wieku 65 lat, kiedy to postanowiliśmy udać się do Stanów Zjednoczonych Ameryki. Śrila Krsnadasa Kaviraja Gosvami skompilował swą słynną Caitanya-caritamrtę jeszcze za życia Jivy Gosvamiego. Później Śrila Jiva Gosvami zainspirował Śrinivasa Acaryę, Narottama dasa Thakurę i Duhkhi Krsnadasę, by nauczali świadomości Krsny w Bengalu. Jiva Gosvami otrzymał informację, że wszystkie manuskrypty, które zostały zabrane z Vrndavany i posłane do Bengalu w celach nauczania, zostały ukradzione w pobliżu Visnupury w Bengalu, lecz później powiadomiono go, że książki te odzyskano. Śrila Jiva Gosvami nadał tytuł Kaviraja Ramacandra Senie, uczniowi Śrinivasy Acaryi, oraz jego młodszemu bratu Govindzie. Jeszcze za życia Jivy Gosvamiego, Śrimati Jahnavi-devi, moc przyjemności Śri Nityanandy Prabhu, udała się do Vrndavany z paroma bhaktami. Jiva Gosvami był bardzo łaskawy dla Gaudiya Vaisnavów, Vaisnavów z Bengalu. Każdemu, kto udawał się do Vrndavany, zapewniał mieszkanie i prasada. Jego uczeń Krsnadasa Adhikari sporządził w swym dzienniku listę wszystkich książek Gosvamich. Sahajiya wnoszą trzy oskarżenia przeciwko Śrila Jivie Gosvamiemu. Z pewnością nie jest to zgodne z pełnieniem służby oddania. Pierwsze oskarżenie dotyczy materialisty, który był bardzo dumny ze swej reputacji wielkiego uczonego sanskryckiego, i przyszedł do Śrila Rupy Gosvamiego i Sanatany Gosvamiego, aby sprzeczać się z nimi na temat pism objawionych. Śrila Rupa Gosvami i Sanatana Gosvami, nie chcąc tracić czasu, dali mu oznajmienie na piśmie, że pokonał ich w dyskusji na temat pism objawionych. Wziąwszy to, naukowiec udał się do Jivy Gosvamiego, pragnąc uzyskać podobne stwierdzenie porażki, lecz Jiva Gosvami nie zgodził się mu go dać. Wprost przeciwnie, dyskutował z nim na temat pism i pokonał go. Nie ulega wątpliwości, że Jiva Gosvami postąpił właściwie, nie dopuszczając do tego, aby ten nieuczciwy uczony rozgłaszał, że pokonał Śrila Rupę Gosvamiego i Sanatanę Gosvamiego. Lecz z powodu swego nieuctwa klasa sahajiya mówiąc o tym wydarzeniu oskarża Śrila Jivę Gosvamiego o odstąpienie od zasady pokory. Nie wiedzą jednakże, że kiedy ktoś znieważa nasz własny honor, wówczas pokora i łagodność są właściwe. Lecz kiedy ktoś zniesławia Pana Visnu lub acaryów, nie należy być pokornym i łagodnym, lecz trzeba działać. Trzeba podążać za przykładem danym przez Śri Caitanyę Mahaprabhu. Pan Caitanya mówi w Swojej modlitwie:

trnad api sunicena taror api sahisnuna amanina manadena kirtaniyah sada harih

36

"Święte imię Pana należy intonować w pokornym stanie umysłu, uważając siebie za niższego od słomy na ulicy; trzeba być bardziej tolerancyjnym niż drzewo, pozbawionym wszelkiego zmysłu fałszywego prestiżu i należy być gotowym ofiarowywać wszelki szacunek innym. W takim stanie umysłu można intonować święte imię Pana bez przerwy." Niemniej jednak, kiedy Pan otrzymał informację, że Jagi i Madhai zranili Nityanandę Prabhu, udał się w to miejsce, rozgniewany jak ogień, pragnąc ich zabić. Tak więc Pan Caitanya wyjaśnił ten werset przykładem Swego własnego zachowania. Należy tolerować zniewagi wobec samego siebie, lecz kiedy ktoś znieważa osoby nadrzędne, takie jak innych Vaisnavów, nie powinno się być ani pokornym, ani łagodnym; należy przedsięwziąć właściwe kroki, aby przeciwdziałać takiemu bluźnierstwu. Jest to obowiązkiem sługi guru i Vaisnavów. Każdy, kto rozumie zasadę wiecznego służenia guru i Vaisnavom, doceni postępowanie Śri Jivy Gosvamiego w związku ze zwycięstwem tego tzw. uczonego nad jego guru, Śrila Rupą i Śrila Sanataną Gosvamim. Inna historia wymyślona w celu zniesławienia Śrila Jivy Gosvamiego oznajmia, że po skompilowaniu Śri Caitanya-caritamrty, Śrila Krsnadasa Kaviraja Gosvami pokazał manuskrypt Jivie Gosvamiemu, który myślał, że zaszkodzi on jego reputacji wielkiego naukowca i dlatego wrzucił go do studni. Śrila Krsnadasa Kaviraja Gosvami doznał wielkiego szoku i umarł. Na szczęście kopię manuskryptu Caitanya-caritamrty miała osoba o imieniu Mukunda i dlatego później możliwe było opublikowanie tej książki. Historia ta jest innym haniebnym przykładem zniewagi przeciwko guru i Vaisnavie. Takiej historii nigdy nie należy przyjmować za autorytatywną. Według innego oskarżenia Śrila Jiva Gosvami nie pochwalał zasad parakiya-rasy Vrajadhamy i dlatego popierał svakiya-rasę, dowodząc, że Radha i Krsna są wiecznym małżeństwem. W rzeczywistości, za życia Jivy Gosvamiego niektórzy z jego zwolenników nie pochwalali parakiya-rasy gopi. Dlatego dla ich korzyści duchowej Śrila Jiva Gosvami popierał svakiya-rasę, gdyż mógł zrozumieć, że w przeciwnym razie sahajiya będą eksploatowali parakiya-rasę, tak jak to rzeczywiście robią obecnie. Na nieszczęście we Vrndavanie i Navadvipie stało się to modą wśród sahajiyów, że w swej rozpuście znajdują sobie nieślubnego partnera seksualnego, aby z nim żyć i pełnić służbę oddania w parakiya-rasie. Przewidując to, Śrila Jiva Gosvami popierał svakiya-rasę, a później pochwalili to również wszyscy acaryowie Vaisnava. Śrila Jiva Gosvami nigdy nie był przeciwny transcendentalnej parakiya-rasie ani też nie potępiali jej inni Vaisnavowie. Śrila Jiva Gosvami ściśle podąża za poprzedzającymi go guru i Vaisnavami, Śrila Rupą i Sanataną Gosvamim, i Śrila Krsnadasa Kaviraja Gosvami przyjął go za jednego ze swych instruujących guru.

Adi 10.86 Z woli najwyższego ogrodnika, gałęzie Śrila Rapy Gosvamiego i Sanatany Gosvamiego rozkrzewiły się bardzo, rozprzestrzeniając się na kraje zachodnie i pokrywając cały teren.

Adi 10.87 Rozszerzając się do granic rzeki Sindhu i dolin gór Himalajów, rozprzestrzeniły się po całych Indiach, obejmując wszystkie miejsca pielgrzymek takie jak Vrndavana, Mathura i Haridvara.

Adi 10.88 Owoce miłości do Boga, które wyrosły na tych dwóch gałęziach, rozdzielano obficie. Każdy, kto ich skosztował, zaczynał szaleć za nimi.

Adi 10.89 Ogół ludzi w zachodniej części Indii nie był ani inteligentny, ani nie cechowało go dobre zachowanie, lecz dzięki wpływowi Śrila Rapy Gosvamiego i Sanatany Gosvamiego, został wyszkolony w służbie oddania i dobrym zachowaniu.

Adi 10.89 Znaczenie: Chociaż nie tylko w krajach zachodnich ludzie byli zanieczyszczeni towarzystwem muzułmanów, faktem jest, że im dalej posuwamy się na zachód Indii, tym więcej znajdziemy ludzi, którzy odstąpili od kultury wedyjskiej. Nawet 5 000 lat temu, kiedy cała planeta znajdowała się pod kontrolą Maharajy Pariksita, kultura wedyjska panowała wszędzie. Stopniowo jednakże ludzie zostali poddani wpływom kultury niewedyjskiej i stracili rozeznanie, jak zachowywać się w odniesieniu do służby oddania. Śrila Rupa Gosvami i Sanatana Gosvami bardzo łaskawie nauczali kultu bhakti w Indiach Zachodnich i podążając w ich ślady, propagatorzy kultu Caitanyi w krajach zachodnich szerzą ruch sankirtanu i wpajają ludziom zasady zachowania Vaisnava, w ten sposób oczyszczając i przemieniając wiele osób, które poprzednio były przyzwyczajone do kultury mlecchów i yavanów. Wszyscy nasi bhaktowie w krajach zachodnich porzucają swe stare zwyczaje niedozwolonego seksu, intoksykacji, jedzenia mięsa i hazardu. Oczywiście 500 lat temu praktyki takie nie były znane przynajmniej w Indiach Wschodnich, lecz na nieszczęście cała India padła ofiarą tych niewedyjskich zasad, które czasami są nawet popierane przez rząd.

Adi 10.90 Zgodnie ze wskazówkami pism objawionych obaj Gosvami odnaleźli zagubione miejsca pielgrzymek i zainaugurowali wielbienie Bóstw we Vrndavanie.

Adi 10.90 Znaczenie: Miejsce, gdzie teraz znajduje się Śri Radhakunda, w czasach Caitanyi Mahaprabhu było polem rolniczym. Znajdował się tam niewielki zbiornik wodny i Śri Caitanya Mahaprabhu wykąpał się w tej wodzie i poinformował, że w miejscu tym istniała oryginalnie Radhakunda. Wypełniając Jego wskazówki, Śrila Rupa Gosvami i Sanatana Gosvami odnowili Radhakundę. Jest to jeden ze wspaniałych przykładów, w jaki sposób Gosvami odnaleźli zagubione miejsca pielgrzymek. Podobnie, to dzięki wysiłkowi Gosvamich założone zostały wszystkie ważne świątynie we Vrndavanie. Początkowo było siedem ważnych świątyń Gaudiya Vaisnavów we Vrndavanie, mianowicie: świątynia Madana-mohany, świątynia Govindy, świątynia Gopinathy, świątynia Śri Radharamany, świątynia Radha-Śyamasundary, świątynia Radha-Damodary i świątynia Gokulanandy.

37

Adi 10.91 Śrila Raghunatha dasa Gosvami, czterdziesta szósta gałąź drzewa, był jednym z najdroższych sług Pana Caitanyi Mahaprabhu. Pozostawił on całą swą materialną własność, by całkowicie podporządkować się Panu i żyć u Jego lotosowych stóp.

Adi 10.91 Znaczenie: Śrila Raghunatha dasa Gosvami najprawdopodobniej urodził się w roku 1416 śakabda, w rodzinie kayastha jako syn Govardhana Majumdary, który był młodszym bratem ówczesnego Zamindara Hiranya Majumdary. Wioska, w której się narodził, znana jest jako Śri Krsnapura. Na drodze kolejowej pomiędzy Kalkutą a Burdwan znajduje się stacja o nazwie Triśabagha, a w odległości około półtorej mili jest wioska Śri Krsnapura, gdzie usytuowany był dom rodzinny Śri Raghunathy dasa Gosvamiego. Nadal znajduje się tam świątynia Śri Śri Radha-Govindy. Przed świątynią znajduje się ogromna otwarta przestrzeń, lecz nie ma tam ogromnego holu na spotkania. Jednakże świątynię tę zrekonstruował bogaty dżentelmen z Kalkuty o nazwisku Haricarana Ghosh, mieszkający w dzielnicy Simla. Całe podwórze świątynne otoczone jest murami, a w małej komnacie z boku świątyni znajduje się mała platforma, na której Raghunatha dasa Gosvami zwykł wielbić Bóstwo. Z boku świątyni jest zamierająca rzeka Sarasvati. Wszyscy przodkowie Śrila Raghunathy dasa Gosvamiego byli Vaisnavami i byli bardzo zamożnymi ludźmi. Jego mistrzem duchowym w domu był Yadunandana Acarya. Chociaż Raghunatha dasa miał rodzinę, nie był przywiązany do swych posiadłości i żony. Widząc jego skłonność do opuszczenia domu, jego ojciec i wuj zaangażowali specjalnych strażników, by go pilnowali, lecz niemniej jednak udało mu się ujść ich czujności i udać się do Jagannatha Puri, gdzie spotkał się ze Śri Caitanyą Mahaprabhu. Wydarzenie to miało miejsce w roku 1439 śakabda. Raghunatha dasa Gosvami skompilował trzy książki pod tytułem Stava-mala czy Stavavali, Dana-carita i Muktacarita. Żył bardzo długo. Przez większą część swego życia mieszkał nad Radhakundą. Obok Radhakundy nadal istnieje miejsce, gdzie Raghunatha dasa Gosvami pełnił swą służbę oddania. Prawie całkowicie porzucił jedzenie i dlatego był bardzo chudy i słabego zdrowia. Zainteresowany był jedynie intonowaniem świętego imienia Pana. Stopniowo ograniczył swój sen, tak że w końcu prawie w ogóle nie spał. Powiedziane jest, że jego oczy były zawsze napełnione łzami. Kiedy Śrinivasa Acarya przyszedł zobaczyć Raghunatha dasa Gosvamiego, Gosvami udzielił mu błogosławieństwa obejmując go. Śrinivasa Acarya poprosił o jego błogosławieństwo, by mógł nauczać w Bengalu i Śrila Raghunatha dasa Gosvami udzielił mu go. Gaura-ganoddeśa-dipika (186) oznajmia, że poprzednio Śrila Raghunatha dasa Gosvami był gopi o imieniu Rasa-manjari. Czasami mówi się, że był Rati-manjari.

Adi 10.92 Kiedy Raghunatha dasa Gosvami zbliżył się do Śri Caitanyi Mahaprabhu w Jagannatha Puri, Pan powierzył go opiece Svarupy Damodary, Swego sekretarza. W ten sposób obaj zaangażowali się w poufną służbę dla Pana.

Adi 10.92 Znaczenie: Tą poufną służbą była osobista troska o Pana. Svarupa Damodara, działając jako sekretarz, doglądał Pana w Jego kąpielach, posiłkach, odpoczynku i masażach, a Raghunatha dasa Gosvami asystował mu. W istocie Raghunatha dasa Gosvami działał jako asystujący sekretarz Pana.

Adi 10.93 Przez szesnaście lat pełnił on poufną służbę dla Pana w Jagannatha Puri, a po odejściu zarówno Pana, jak i Svarupy Damodary opuścił Jagannatha Puri i udał się do Vrndavany.

Adi 10.94 Śrila Raghunatha dasa Gosvami zamierzał udać się do Vrndavany, aby ujrzeć lotosowe stopy Rupy i Sanatany, a następnie porzucić swe życie skacząc ze wzgórza Govardhana

Adi 10.94 Znaczenie: Skakanie ze szczytu wzgórza Govardhana jest systemem samobójstwa praktykowanym szczególnie przez święte osoby. Po odejściu Pana Caitanyi i Svarupy Damodary, Raghunatha dasa Gosvami dotkliwie przeżywał rozłąkę z tymi dwoma wzniosłymi osobistościami i dlatego postanowił porzucić swe życie, skacząc ze wzgórza Govardhana we Vrndavanie. Jednakże przed uczynieniem tego pragnął ujrzeć lotosowe stopy Śrila Rupy Gosvamiego i Sanatany Gosvamiego.

Adi 10.95 Tak więc Śrila Raghunatha dasa Gosvami przybył do Vrndavany, odwiedził Śrila Rupę Gosvamiego i Sanatanę Gosvamiego i ofiarował im pokłony.

Adi 10.96 Jednakże ci dwaj bracia nie pozwolili mu umrzeć. Przyjęli go na swego trzeciego brata i trzymali go w swoim towarzystwie.

Adi 10.97 Ponieważ Raghunatha dasa Gosvami był towarzyszem Svarupy Damodary, wiedział bardzo dużo o zewnętrznych i wewnętrznych cechach rozrywek Pana Caitanyi. Toteż dwaj bracia Rupa i Sanatana zawsze zwykli słuchać jego opowiadań.

Adi 10.98 Raghunatha dasa Gosvami stopniowo porzucił wszelkie pożywienie i picie, przyjmując jedynie parę kropel maślanki.

Adi 10.99 W ramach codziennego obowiązku regularnie ofiarowywał tysiąc pokłonów Panu, intonował przynajmniej sto tysięcy świętych imion i ofiarowywał pokłony dwóm tysiącom Vaisnavów.

Adi 10.100 Dzień i noc pełnił w umyśle służbę dla Radhy i Krsny i przez trzy godziny dziennie dyskutował o charakterze Pana Caitanyi Mahaprabhu.

Adi 10.100 Znaczenie: Mamy wiele rzeczy do nauczenia się o bhajana, czyli wielbieniu Pana, podążając śladami Raghunatha dasa Gosvamiego. Wszyscy Gosvami angażowali się w takie transcendentalne czyny, jak opisuje Śrinivasa Acarya w swym poemacie o nich (krsnotkirtana-gana-nartana-parau premamrtambho-vidhi). Podążając śladami Raghunatha

38

dasa Gosvamiego, Śrila Rupy Gosvamiego i Sanatany Gosvamiego, należy ściśle wypełniać służbę oddania, szczególnie poprzez intonowanie świętego imienia Pana.

Adi 10.101 Śri Raghunatha dasa Gosvami codziennie trzykrotnie kąpał się w jeziorze Radhakunda. Skoro tylko spotkał Vaisnavę mieszkającego we Vrndavanie, obejmował go i ofiarowywał mu wszelki szacunek.

Adi 10.102 Pełnił służbę oddania przez więcej niż dwadzieścia dwie i pół godziny dziennie i spał mniej niż dwie godziny, chociaż w niektóre dni nawet to nie było możliwe.

Adi 10.103 Zdumiony jestem, kiedy słucham o służbie oddania, którą on spełniał. Przyjmuję Śrila Rupę Gosvamiego i Raghunatha dasa Gosvamiego za swych przewodników.

Adi 10.103 Znaczenie: Śrila Krsnadasa Kaviraja Gosvami przyjął Raghunatha dasa Gosvamiego za swego szczególnego przewodnika. Dlatego pod koniec każdego rozdziału mówi on, śri-rupa-raghunatha-pade yara aśa caitanya-caritamrta kahe krsnadasa. Czasami istnieje nieporozumienie, że przez użycie słowa raghunatha chciał on ofiarować pełne szacunku pokłony Raghunatha Bhatta Gosvamiemu, gdyż czasami mówi się, że Raghunatha Bhatta Gosvami był jego inicjującym mistrzem duchowym. Śrila Bhaktisiddhanta Sarasvati Gosvami nie potwierdza tego stwierdzenia; nie przyjmuje on Raghunatha Bhatta Gosvamiego za mistrza duchowego Śrila Krsnadasa Kavirajy Gosvamiego.

Adi 10.104 Później szczegółowo opiszę, jak wszyscy ci bhaktowie spotkali Śri Caitanyę Mahaprabhu.

Adi 10.105 Śri Gopala Bhatta Gosvami, czterdziesta siódma gałąź, był jedną z wielkich i wzniosłych gałęzi drzewa. W towarzystwie Rupy Gosvamiego i Sanatany Gosvamiego zawsze angażował się w dysputy o miłości do Boga.

Adi 10.105 Znaczenie: Śri Gopala Bhatta Gosvami był synem Venkata Bhatty; mieszkańca Śrirangam. Gopala Bhatta poprzednio należał do sukcesji uczniów Ramanuja-sampradayi, lecz później stał się częścią Gaudiya-sampradayi. W roku 1433 śakabda, kiedy Pan Caitanya Mahaprabhu podróżował po Południowych Indiach, przez cztery miesiące w okresie Caturmasya zatrzymał się w domu Venkata Bhatty, który wówczas zyskał sposobność służenia Panu do woli. Gopala Bhatta również w tym czasie otrzymał sposobność służenia Panu. Śri Gopala Bhatta Gosvami został później inicjowany przez swego wuja, wielkiego sannyasina Prabodhanandę Sarasvati. Zarówno ojciec, jak i matka Gopala Bhatta Gosvamiego byli niezwykle szczęśliwi, gdyż zadedykowali całe swe życie służbie Panu Caitanyi Mahaprabhu. Pozwolili Gopala Bhatta Gosvamiemu udać się do Vrndavany i porzucili swe życie myśląc o Śri Caitanyi Mahaprabhu. Kiedy Pan Caitanya został później poinformowany, że Gopala Bhatta Gosvami udał się do Vrndavany i spotkał Śri Rupę i Sanatanę Gosvamiego, był bardzo zadowolony i polecił Śri Rupie i Sanatanie, aby przyjęli Gopala Bhatta Gosvamiego za swego młodszego brata i zaopiekowali się nim. Śri Sanatana Gosvami, z powodu swego wielkiego uczucia do Gopala Bhatta Gosvamiego, skompilował Vaisnava smrti pod tytułem Hari-bhakti-vilasa i opublikował je pod jego imieniem. Zgodnie z instrukcjami Śrila Rupy i Sanatany Gopala Bhatta Gosvami zainstalował jedno z siedmiu głównych Bóstw Vrndavany, Bóstwo Radharamana. Sevaici (kapłani) świątyni Radharamana należą do Gaudiya-sampradayi. Kiedy Krsnadasa Kaviraja Gosvami otrzymał pozwolenie od wszystkich Vaisnavów przed napisaniem Caitanya-caritamrty, Gopala Bhatta Gosvami również udzielił mu swych błogosławieństw, lecz prosił go, aby nie wymieniał jego imienia w swej książce. Dlatego Krsnadasa Kaviraja Gosvami wspomniał Gopala Bhatta Gosvamiego jedynie bardzo pobieżnie w jednym czy dwóch ustępach Caitanya-caritamrty. Śrila Jiva Gosvami napisał na początku swej Tattva-sandarbhy: "Bhakta z południowych Indii, który narodził się w rodzinie bramińskiej i był bardzo bliskim przyjacielem Rupy Gosvamiego i Sanatany Gosvamiego, napisał książkę, która nie została skompilowana chronologicznie. Dlatego ja, nieznaczna żywa istota znana jako jiva, usiłuję posortować wydarzenia tej książki chronologicznie, korzystając ze wskazówek wielkich osobistości takich jak Madhvacarya, Śridhara Svami, Ramanujacarya i inni starsi Vaisnavowie w sukcesji uczniów." Na początku Bhagavat-sandarbhy znajduje się podobne oznajmienie Śrila Jivy Gosvamiego. Śrila Gopala Bhatta Gosvami skompilował książkę pod tytułem Sat-kriya-sara-dipika, zredagował Hari-bhakti-vilasa, napisał wstęp do Sat-sandarbhy i komentarz do Krsna-karnamrty i zainstalował Bóstwo Radharamana we Vrndavanie. Werset 184 Gaura-ganoddeśa-dipiki stwierdza, że jego poprzednim imieniem w rozrywkach Pana Krsny było Ananga-manjari. Czasami również mówi się, że był inkarnacją Guna-manjari. Śrinivasa Acarya i Gopinatha Pujari byli jego dwoma uczniami.

Adi 10.106 Acarya Śankararanya był uważany za czterdziestą ósmą gałąź oryginalnego drzewa. Z niego wywodziły się podgałęzie takie jak Mukunda, Kaśinatha i Rudra.

Adi 10.106 Znaczenie: Powiedziane jest, że Śankararanya było imieniem sannyasińskim Śrila Viśvarupy, który był starszym bratem Viśvambhary (oryginalne imię Śri Caitanyi Mahaprabhu). Śankararanya odszedł w roku 1432 śakabda w Śolapurze, gdzie znajduje się miejsce pielgrzymek znane jako Panderapura. Informacja o tym znajduje się w Dziewiątym Rozdziale Madhya-lili, wersetach 299 i 300. Pan Caitanya Mahaprabhu otworzył szkołę podstawową w domu Mukundy, czy Mukundy Sanjayi, i syn Mukundy o imieniu Purusottama został studentem Pana. Kaśinatha zaaranżował małżeństwo Pana Caitanyi w Jego poprzednim aśramie, kiedy Pan nosił imię Viśvambhara. Nakłonił on sądowego panditę, Sanatanę, by ofiarował Viśvambharze swą córkę. Werset 50 z Gaura-ganoddeśa-dipiki wspomina, że Kaśinatha był inkarnacją Satrajita, który zaaranżował małżeństwo Krsny i Satyi, a werset 135 mówi, że Rudra, czyli Śri Rudrarama Pandita, był poprzednio przyjacielem Pana Krsny o imieniu Varuthapa. Śri Rudrarama Pandita skonstruował w Vallabhapurze, milę na północ od Maheśy, świątynię dla Bóstw nazywanych Radhavallabha. Potomkowie jego brata, Yadunandana Bandyopadhyayi, znani są jako Cakravarti Thakurowie i jako sevaici odpowiedzialni są za utrzymanie tej świątyni. Poprzednio Bóstwo Jagannatha zwykło przychodzić do świątyni Radhavallabha z Maheśy podczas festiwalu Rathayatry, lecz w bengalskim roku 1262, z powodu nieporozumienia pomiędzy kapłanami obu świątyń, Bóstwo Jagannatha przestało przychodzić.

39

Adi 10.107 Śrinatha Pandita, czterdziesta dziewiąta gałąź, był ukochanym odbiorcą wszelkiej łaski Śri Caitanyi Mahaprabhu. Swym wielbieniem Pana Krsny zdumiał wszystkich w trzech światach.

Adi 10.107 Znaczenie: Około półtorej mili od Kumarahatta, czyli Kamarhatti, położonej kilka mil od Kalkuty, znajduje się wioska znana jako Kancadapada, która była domem Śri Śivananda Seny. Tam wzniósł on świątynię Śri Gaura-gopala. Inną świątynię założył tam Śrinatha Pandita ze Śri Radha-Krsna murti. Bóstwo tej świątyni nazywa się Śri Krsna Raya. Świątynia Krsna Rayi, która została wzniesiona w roku 1708 śakabda przez głównego Zamindara zwanego Nimai Mullik z Pathuriya-ghaty w Kalkucie, jest bardzo wielka. Przed świątynią znajduje się wielki dziedziniec i są tam kwatery mieszkalne dla odwiedzających i dobre warunki do gotowania prasada. Całe podwórze otoczone jest wysokimi murami granicznymi i świątynia jest prawie tak ogromna jak świątynia Maheśa. Na tablicy wypisane są imiona Śrinatha Pandity i jego ojca oraz dziadka i data skonstruowania świątyni. Śrinatha Pandita, jeden z uczniów Advaity Prabhu, był mistrzem duchowym trzeciego syna Śivananda Seny, który był znany jako Paramananda Kavikarnapura. Bóstwo Krsna Raya zostało zainstalowane prawdopodobnie za czasów Kavikarnapury. Pogłoski mówią, że Virabhadra Prabhu, syn Nityanandy Prabhu, przyniósł ogromny kamień z Murśidabad, z którego wyrzeźbione zostały trzy Bóstwa, mianowicie Radhavallabha vigraha z Vallabhapury, Śyamasundara vigraha z Khadadahy i Śri Krsna Raya vigraha z Kancadapady. Dom Śivananda Seny usytuowany był na brzegu Gangesu w pobliżu prawie że wyburzonej świątyni. Powiedziane jest, że ten sam Nimai Mullik z Kalkuty ujrzał tę zdemolowaną świątynię Krsna Rayi, kiedy udawał się do Benares, i następnie skonstruował obecną świątynię.

Adi 10.108 Jagannatha Acarya, piętnasta gałąź drzewa Caitanyi, był niezwykle drogim sługą Pana, i z Jego polecenia postanowił zamieszkać na brzegu Gangesu.

Adi 10.108 Znaczenie: Gaura-ganoddeśa-dipika (111) mówi, że Jagannatha Acarya był poprzednio Durvasą z Nidhuvany.

Adi 10.109 Pięćdziesiątą pierwszą gałęzią drzewa Caitanyi był Krsnadasa Vaidya, pięćdziesiątą drugą był Pandita Śekhara, pięćdziesiątą trzecią był Kavicandra, a pięćdziesiątą czwartą - Sasthivara, który wspaniałe spełniał sankirtan.

Adi 10.109 Znaczenie: Gaura-ganoddeśa-dipika (171) wspomina, że Śri-natha Miśra był Citrangi, a Kavicandra był Manohara-gopi.

Adi 10.110 Pięćdziesiątą pitą gałęzią był Śrinatha Miśra, pięćdziesiątą szóstą był Śubhananda; pięćdziesiątą siódmą był Śrirama, pięćdziesiąt ósmą był Iśana, pięćdziesiątą dziewiątą był Śrinidhi, sześćdziesiątą był Śri Gopikanta, a sześćdziesiątą pierwszą - Miśra Bhagavan.

Adi 10.110 Znaczenie: Śubhananda, który poprzednio mieszkał we Vrndavanie jako Malati, był jedną z osób robiących kirtan i tańczących przed wozem Rathayatra podczas festiwalu Jagannatha. Powiedziane jest, że zjadł pianę z ust Pana, kiedy tańczył On przed wozem Rathayatra. Iśana był osobistym sługą Śrimati Śacidevi, która okazała mu wielką łaskę. Był on również bardzo drogi Panu Caitanyi Mahaprabhu.

Adi 10.111 Sześćdziesiątą drugą gałęzią drzewa był Subuddhi Miśra, sześćdziesiątą trzecią był Hrdayananda, sześćdziesiątą czwartą jest Kamala-nayana, sześćdziesiątą piątą był Maheśa Pandita. sześćdziesiątą szóstą - Śrikara, a sześćdziesiątą siódmą - Śri Madhusudana.

Adi 10.111 Znaczenie: Subuddhi Miśra, który poprzednio był Gunacudą we Vrndavanie, zainstalował Bóstwa Gaura-Nityananda w świątyni w wiosce znanej jako Belagan, która znajduje się około trzech mil od Śrikhandy. Jego obecnie żyjący potomek jest znany jako Govinda-candra Gosvami.

Adi 10.112 Sześćdziesiątą ósmą gałęzią oryginalnego drzewa był Purusottama, sześćdziesiątą dziewiątą był Śri Galima, siedemdziesiątą był Jagannatha dasa, siedemdziesiątą pierwszą był Śri Candraśekhara Vaidya, a siedemdziesiątą drugą - Dvija Haridasa.

Adi 10.112 Znaczenie: Istnieje pewna wątpliwość, czy Dvija Haridasa był autorem Astottara-śata-nama. Miał on dwóch synów o imionach Śridama i Gokulananda, którzy byli uczniami Śri Advaity Acaryi. Ich wioska, Kancana-gadiya, znajduje się około pięciu mil od stacji Bajarasau, piątej stacji od Ajimaganja w okręgu Murśidabad w Zachodnim Bengalu.

Adi 10.113 Siedemdziesiątą trzecią gałęzią oryginalnego drzewa był Ramadasa, siedemdziesiątą czwartą był Kavicandra, siedemdziesiątą pitą był Śri Gopala dasa, siedemdziesiątą szóstą był Bhagavatacarya, a siedemdziesiątą siódmą - Thakura Saranga dasa.

Adi 10.113 Znaczenie: W Gaura-ganoddeśa-dipice (203) powiedziane jest "Bhagavatacarya skompilował książkę pod tytułem Krsna-prema-tarangini i był najbardziej ukochanym bhaktą Pana Caitanyi Mahaprabhu." Kiedy Pan Śri Caitanya Mahaprabhu odwiedził Varahanagara, przedmieście Kalkuty, zatrzymał się w domu najszczęśliwszego bramina, który był wielkim uczonym w literaturze Bhagavata. Skoro tylko bramin ten ujrzał Pana Caitanyę Mahaprabhu, zaczął czytać Śrimad-Bhagavatam. Kiedy Mahaprabhu usłyszał jego wyjaśnienia, przedstawiające bhakti-yogę, pod wpływem ekstazy stracił przytomność. Później Pan Caitanya powiedział: "Nigdy wcześniej nie słyszałem takiego wspaniałego wyjaśnienia Śrimad-Bhagavatam. Dlatego mianuję cię Bhagavatacaryą. Twym jedynym obowiązkiem jest recytowanie Śrimad-Bhagavatam. Takie jest Moje zalecenie." Jego prawdziwym imieniem było Raghunatha. Jego zakon, usytuowany w Varahanagara, około trzech i pół mili na północ od Kalkuty na brzegu Gangesu, istnieje nadal i zarządzają nim inicjowani uczniowie nieżyjącego już Śri Ramadasa Babaji. Jednakże obecnie nie jest on tak wspaniale zarządzany jak był za czasów Babaji Maharaja. Innym imieniem Thakura Saranga dasa było Sarnga Thakura. Czasami był on również nazywany Sarngapani albo Sarngadharą. Był on mieszkańcem Navadvipy i mieszkał w pobliżu Modadruma-dvipy, a w odosobnionym miejscu na brzegu Gangesu zwykł wielbić Najwyższego Pana. Nie przyjął uczniów, lecz raz po raz był inspirowany z wewnątrz przez Najwyższą Osobę Boga do uczynienia tego. Pewnego razu postanowił: "Kogokolwiek ujrzę, tego uczynię mym uczniem."

40

Kiedy udał się nad brzeg Gangesu, aby się wykąpać, przypadkiem ujrzał martwe ciało unoszące się na wodzie i dotknął je swą stopą. To przywróciło ciału życie i Thakura Saranga dasa przyjął go na swego ucznia. Uczeń ten zasłynął później jako Thakura Murari i jego imię jest zawsze związane z imieniem Śri Sarangi. Jego sukcesja uczniów nadal zamieszkuje wioskę Śar. W Mamagacchi znajduje się świątynia, która prawdopodobnie została założona przez Sarnga Thakurę. Niedawno temu w tym miejscu został wzniesiony nowy budynek świątynny przed drzewem bakula i jest teraz zarządzany przez członków Gaudiya Mathy. Mówi się, że zarząd świątyni jest teraz o wiele lepszy niż poprzednio. W Gaura-ganoddeśa-dipice (172) powiedziane jest, że Sarnga Thakura był poprzednio gopi o imieniu Nandimukhi. Niektórzy bhaktowie mówią, że był on poprzednio Prahladą Maharają, lecz Śri Kavikarnapura mówi, że jego ojciec, Śivananda Sena, nie przyjmuje tego.

Adi 10.114 Siedemdziesiątą ósmą gałęzią oryginalnego drzewa był Jagannatha Tirtha, siedemdziesiątą dziewiątą był bramin Śri Janakinatha, osiemdziesiątą był Gopala Acarya, a osiemdziesiątą pierwszą był bramin Vaninatha.

Adi 10.114 Znaczenie: Jagannatha Tirtha był jednym z dziewięciu głównych sannyasinów, którzy byli towarzyszami Pana Caitanyi. Vaninatha Vipra był mieszkańcem Canpahati, wioski w okręgu Burdwan w pobliżu miasta Navadvipy, stacji policyjnej Purvasthali i poczty Samudragady. Tamtejsza świątynia była bardzo zaniedbana, lecz została odnowiona w roku bengalskim 1328 przez Śri Paramananda Brahmacari, jednego z uczniów Śri Bhaktisiddhanty Sarasvati Thakury, który zreorganizował seva-puję (wielbienie w świątyni) i oddał świątynię pod zarząd Śri Caitanya Mathy ze Śri Mayapur. W świątyni, tak jak istnieje teraz, Bóstwo Śri Gaura-Gadadhary wielbione jest ściśle z zasadami pism objawionych. Canpahati znajduje się w odległości dwóch mil tak od Samudragady, jak i od stacji Navadvipy kolei wschodniej.

Adi 10.115 Trzej bracia: Govinda, Madhava i Vasudeva byli osiemdziesiątą drugą osiemdziesiątą trzecią i osiemdziesiątą czwartą gałęzią drzewa. Pan Caitanya i Nityananda zwykli tańczyć w kirtanach urządzanych przez nich.

Adi 10.115 Znaczenie: Trzej bracia: Govinda, Madhava i Vasudeva Ghosh należeli do rodziny kayastha. Govinda założył świątynię Gopinatha w Agradvipie, gdzie mieszkał. Madhava Ghosh był ekspertem w spełnianiu kirtanu. Nikt w tym świecie nie był w stanie z nim współzawodniczyć. Był on znany jako śpiewak Vrndavany i był bardzo drogi Śri Nityanandzie Prabhu. Powiedziane jest, że kiedy ci trzej bracia spełniali sankirtan, Pan Caitanya i Nityananda tańczyli w ekstazie. Według Gaura-ganoddeśa-dipiki (188) ci trzej bracia byli poprzednio Kalavati, Rasollasą i Gunatungą, które recytowały pieśni skomponowane przez Śri Viśakha-gopi. Ci trzej bracia byli w jednej z siedmiu grup, które robiły kirtan, kiedy Pan Śri Caitanya Mahaprabhu brał udział w festiwalu Rathayatra w Jagannatha Puri. W ich grupie głównym tancerzem był Vakreśvara Pandita. Żywo opisane jest to w Madhya-lili, Trzynastym Rozdziale, wersetach 42 i 43.

Adi 10.116 Ramadasa Abhirama był całkowicie zaabsorbowany smakiem przyjaźni. Zrobił on flet z kija bambusowego o szesnastu kolankach.

Adi 10.116 Znaczenie: Abhirama był mieszkańcem Khanakula-krsnanagara.

Adi 10.117 Z polecenia Śri Caitanyi Mahaprabhu, trzech bhaktów towarzyszyło Panu Nityanandzie Prabhu, kiedy wracał do Bengalu, by nauczać.

Adi 10.118 Tymi trzema osobami byli: Ramadasa, Madhava i Vasudeva Ghosh. Govinda Ghosh jednakże, ku swemu wielkiemu zadowoleniu, pozostał ze Śri Caitanyą Mahaprabhu w Jagannatha Puri.

Adi 10.119 Bhagavatacarya, Ciranjiva, Śri Raghunandana, Madhavacarya, Kamalakanta i Śri Yadunandana - wszyscy byli gałęziami drzewa Caitanyi.

Adi 10.119 Znaczenie: Śri Madhavacarya był mężem córki Pana Nityanandy, Gangadevi. Przyjął on inicjację od Purusottamy, gałęzi Nityanandy Prabhu. Powiedziane jest, że kiedy córka Nityanandy Prabhu poślubiła Madhavacaryę, Pan podarował mu w posagu wioskę zwaną Panjinagara. Jego świątynia położona jest w pobliżu stacji kolejowej Jirat na wschodniej linii kolejowej. Według Gaura-ganoddeśa-dipiki (169) Śri Madhavacarya był poprzednio gopi zwaną Madhavi. Kamalakanta należał do gałęzi Śri Advaity Prabhu. Pełne jego imię brzmiało Kamalakanta Viśvasa.

Adi 10.120 Jagai i Madhai, osiemdziesiąta dziewiąta i dziewięćdziesiąta gałąź drzewa, byli największymi odbiorcami łaski Pana Caitanyi. Ci dwaj bracia byli świadkami, którzy dowiedli, że Pan Caitanya został prawidłowo nazwany Patita-pavaną, "wyzwolicielem upadłych dusz".

Adi 10.120 Znaczenie: W Gaura-ganoddeśa-dipice (115) jest powiedziane, że dwaj bracia Jagai i Madhai byli poprzednio odźwiernymi o imionach Jaya i Vijaya, którzy później stali się Hiranyaksą i Hiranyakaśipu. Jagai i Madhai urodzili się w szanowanych rodzinach bramińskich, lecz przyjęli profesję złodziei i rozbójników i w ten sposób uwikłali się we wszelkiego rodzaju niepożądane czyny, szczególnie uwodzenie kobiet, intoksykację i hazard. Później, dzięki łasce Pana Caitanyi Mahaprabhu i Śri Nityanandy Prabhu, zostali inicjowani i otrzymali sposobność intonowania maha-mantry Hare Krsna. W rezultacie tego intonowania dwaj bracia stali się później wzniosłymi bhaktami Pana Caitanyi Mahaprabhu. Potomkowie Madhai żyją nadal i są oni szanowanymi braminami. Grobowce tych dwóch braci, Jagai i Madhai, znajdują się w miejscu znanym jako Ghosahata, czyli Madhaitala-grama, które jest usytuowane około mili na południe od Katwy. Powiedziane jest, że w miejscu tym około 200 lat temu Śri Gopicarana dasa Babaji założył świątynię Nitai-Gaura.

Adi 10.121 Opisałem pokrótce bhaktów Pana Caitanyi w Bengalu. W rzeczywistości Jego bhaktowie są niezliczeni.

Adi 10.122 Szczególnie wymieniłem wszystkich tych bhaktów, ponieważ towarzyszyli oni Panu Caitanyi Mahaprabhu w Bengalu i Orissie i służyli Mu na wiele sposobów.

41

Adi 10.122 Znaczenie: Większość bhaktów Pana Caitanyi mieszkała w Bengalu i Orissie. Tak więc znani byli oni jako oriya i gaudiya. Obecnie jednakże, dzięki łasce Pana Caitanyi Mahaprabhu, Jego kult propagowany jest na całym świecie i najprawdopodobniej w przyszłej historii ruchu Pana Caitanyi, Europejczycy, Amerykanie, Kanadyjczycy, Australijczycy, Południowi Amerykanie, Azjaci i ludzie z całego świata będą sławieni jako bhaktowie Pana Caitanyi. Międzynarodowe Towarzystwo Świadomości Krsny już wzniosło ogromną świątynię w Mayapur, Navadvipie, którą odwiedzają bhaktowie ze wszystkich części świata, tak jak przepowiedział to Pan Caitanya Mahaprabhu i przewidział Śri Bhaktivinoda Thakura.

Adi 10.123 Pragnę pokrótce opisać niektórych bhaktów Pana Caitanyi Mahaprabhu w Jagannatha Puri.

Adi 10.124-126 Spośród bhaktów, którzy towarzyszyli Panu w Jagannatha Puri, dwóch - Paramananda Puri i Svarupa Damodara - byli sercem i duszą Pana. Pomiędzy innymi bhaktami byli Gadadhara, Jagadananda, Śankara, Vakreśvara, Damodara Pandita, Thakura Haridasa, Raghunatha Vaidya i Raghunatha dasa.

Adi 10.124-126 Znaczenie: Caitanya-bhagavata, Piąty Rozdział Antya-lili oznajmia, że Raghunatha Vaidya przyszedł zobaczyć się ze Śri Caitanyą Mahaprabhu, kiedy Pan przebywał w Panihati. Był on wielkim bhaktą i posiadał wszelkie dobre cechy. Według Caitanya-bhagavata był on poprzednio Revati, żoną Balaramy. Każdy, na kogo spojrzał, osiągał świadomość Krsny. Mieszkał nad morzem w Jagannatha Puri i skompilował książkę pod tytułem Sthana-nirupana.

Adi 10.127 Wszyscy ci bhaktowie byli towarzyszami Pana od samego początku i kiedy Pan zamieszkał w Jagannatha Puri, pozostali tam, aby Mu wiernie służyć.

Adi 10.128 Wszyscy bhaktowie, którzy mieszkali w Bengalu, zwykli odwiedzać Jagannatha Puri, aby zobaczyć Pana.

Adi 10.129 Teraz pragnę wyliczyć bhaktów z Bengalu, którzy jako pierwsi przybyli zobaczyć Pana w Jagannatha Puri.

Adi 10.130 Był tam Sarvabhauma Bhattacarya, jedna z największych gałęzi drzewa Pana, i mąż jego siostry, Śri Gopinathacarya.

Adi 10.130 Znaczenie: Oryginalnym imieniem Sarvabhauma Bhattacaryi było imię Vasudeva Bhattacarya. Miejsce jego narodzin, które jest znane jako Vidyanagara, znajduje się około dwóch i pół mili od stacji kolejowej Navadvipa, czy stacji kolejowej Canpahati. Jego ojciec był słynnym człowiekiem i nosił imię Maheśvara Viśarada. Powiedziane jest, że w tym czasie w Indiach Sarvabhauma Bhattacarya był największym logikiem. W Mithili w Bihar został studentem wielkiego profesora Paksadhara Miśry, który nie pozwalał żadnemu studentowi zapisywać swych objaśnień logiki. Sarvabhauma Bhattacarya był jednakże tak utalentowany, że nauczył się objaśnień na pamięć i kiedy później powrócił do Navadvipy, założył szkołę studiowania logiki, w ten sposób zmniejszając znaczenie Mithili. Studenci z różnych części Indii nadal przybywają do Navadvipy, by studiować logikę. Według pewnych autorytatywnych opinii studentem Sarvabhauma Bhattacaryi był również sławny logik Raghunatha Śiromani. W rzeczywistości Sarvabhauma Bhattacarya został liderem wszystkich studentów logiki. Chociaż był on grhasthą (gospodarzem domu), nauczał logiki nawet wielu sannyasinów. W Jagannatha Puri rozpoczął on szkołę studiów nad filozofią Vedanty, której był wielkim uczonym. Kiedy Sarvabhauma Bhattacarya spotkał Śri Caitanyę Mahaprabhu, poradził Panu, aby nauczył się od niego filozofii Vedanty, lecz później sam stał się studentem Pana Caitanyi Mahaprabhu, aby zrozumieć prawdziwe znaczenie Vedanty. Sarvabhauma Bhattacarya miał szczęście ujrzenia sześcioramiennej formy Pana Caitanyi znanej jako Sadbhuja. Bóstwo Sadbhuja nadal znajduje się w jednym końcu świątyni Jagannatha. W tej części świątyni codziennie odbywa się sankirtan. To spotkanie Sarvabhauma Bhattacaryi z Panem Caitanyą Mahaprabhu zostało żywo opisane w Szóstym Rozdziale Madhya-lili. Sarvabhauma Bhattacarya napisał książkę pod tytułem Caitanya-śataka. Spośród stu wersetów tej książki, bardzo sławnymi pomiędzy Gaudiya Vaisnavami są dwa wersety rozpoczynające się słowami vairagya-vidya-nijabhaktiyoga. Gaura-ganoddeśa-dipika (119) oznajmia, że Sarvabhauma Bhattacarya był inkarnacją Brhaspatiego, uczonego z planet niebiańskich. Gopinatha Acarya, który należał do szanowanej rodziny bramińskiej, był również mieszkańcem Navadvipy i bezustannym towarzyszem Pana. Był on mężem siostry Sarvabhauma Bhattacaryi. Gaura-ganoddeśa-dipika (178) opisuje, że był on poprzednio gopi o imieniu Ratnavali. Według opinii innych był on inkarnacją Brahmy.

Adi 10.131 Na liście bhaktów z Jagannatha Puri [rozpoczynającej się od Paramanandy Puri, Svarupy Damodary, Sarvabhauma Bhattacaryi i Gopinatha Acaryi], Kaśi Miśra był piątym, Pradyumna Miśra był szóstym, a Bhavananda Raya - siódmym. Pan Caitanya czerpał wielką przyjemność ze spotkań z nimi.

Adi 10.131 Znaczenie: W Jagannatha Puri Pan Caitanya mieszkał w domu Kaśi Miśry, który był kapłanem króla. Później dom ten został odziedziczony przez Vakreśvara Panditę, a następnie przez jego ucznia Gopalaguru Gosvamiego, który zainstalował tam Bóstwo Radhakanta. Gaura-ganoddeśa-dipika (193) oznajmia, że Kaśi Miśra był poprzednio gopi we Vrndavanie o imieniu Krsnavallabha. Pradyumna Miśra, mieszkaniec Orissy, był wielkim bhaktą Pana Caitanyi Mahaprabhu. Pradyumna Miśra narodził się w rodzinie bramińskiej, a Ramananda Raya w niebramińskiej, jednakże Pan Caitanya Mahaprabhu poradził Pradyumna Miśrze, by przyjmował instrukcje od Ramananda Rayi. Wydarzenie to opisane jest w Piątym Rozdziale Antya-lili. Bhavananda Raya był ojcem Śri Ramananda Rayi. Jego siedziba znajdowała się w Alalanatha (Brahmagiri), położonym około dwanaście mil na zachód od Jagannatha Puri. Jeśli chodzi o jego kastę, to należał do społeczności karana w Orissie, której członkowie byli czasami znani jako kayasthowie, a czasami jako śudrowie, lecz on był zarządcą Madrasu pod nadzorem króla Prataparudry z Jagannatha Puri.

Adi 10.132 Obejmując Raya Bhavanandę, Pan oznajmił mu: "Poprzednio pojawiłeś się jako Pandu, a twoich pięciu synów było Pandavami."

42

Adi 10.133 Pięcioma synami Bhavananda Rayi byli: Ramananda Raya, Pattanayaka Gopinatha, Kalanidhi, Sudhanidhi i Nayaka Vaninatha.

*Adi 10.134 Śri Caitanya Mahaprabhu powiedział Bhavananda Rayi: "Twych pięciu synów jest Mymi drogimi bhaktami. Ramananda Raya i Ja jesteśmy jednym, chociaż nasze ciała są różne."

Adi 10.134 Znaczenie: Gaura-ganoddeśa-dipika (120-124) oznajmia, że Ramananda Raya był poprzednio Arjuną. Uważany jest również za inkarnację gopi Lality, chociaż w opinii innych był inkarnacją Viśakhadevi. Był najbardziej zaufanym bhaktą Pana Caitanyi Mahaprabhu. Śri Caitanya Mahaprabhu powiedział: "Chociaż jestem sannyasinem, Mój umysł jest czasami zaniepokojony, gdy widzę kobietę. Lecz Ramananda Raya przewyższa Mnie, gdyż zawsze jest spokojny nawet dotykając kobiety." Jedynie Ramananda Raya był obdarzony prawem dotykania kobiety w ten sposób; nikt nie powinien go imitować. Na nieszczęście są dranie, którzy imitują czynności Ramanandy Rayi. Nie potrzebujemy dyskutować o nich więcej. W końcowych rozrywkach Pana Caitanyi Mahaprabhu, tak Ramananda Raya, jak i Svarupa Damodara zawsze recytowali odpowiednie wersety ze Śrimad-Bhagavatam, aby uspokoić Pana, gdy przeżywał ekstazę rozłąki z Krsną. Powiedziane jest, że kiedy Pan Caitanya udał się do Południowych Indii, Sarvabhauma Bhattacarya poradził Mu spotkać się z Ramanandą Rayą, gdyż oznajmił, że nie ma bhakty bardziej zaawansowanego w rozumieniu miłości małżeńskiej Krsny i gopi. Podróżując po Południowych Indiach, Pan Caitanya spotkał Ramanandę Rayę na brzegu Godavari i w ich długich dysputach Pan przyjął pozycję studenta, a Ramananda Raya Go instruował. Caitanya Mahaprabhu zakończył te dysputy mówiąc: "Mój drogi Ramanando Rayo, obaj jesteśmy szaleńcami i dlatego spotkaliśmy się w zażyły sposób na równym poziomie." Pan Caitanya poradził Ramanandzie Rayi, aby zrezygnował ze swej pozycji rządowej i powrócił do Jagannatha Puri, aby z Nim zamieszkać. Chociaż Śri Caitanya Mahaprabhu nie zgodził się spotkać z Maharają Prataparudrą, ponieważ był on królem, to Ramananda Raya - używając podstępu Vaisnavy - zaaranżował spotkanie pomiędzy Panem i królem. Opisane jest to w Dwunastym Rozdziale Madhya-lili, w wersetach 41-57. Śri Ramananda Raya był obecny podczas rozrywek wodnych Pana po festiwalu Rathayatra. Pan Śri Caitanya Mahaprabhu uważał Śri Ramananda Rayę i Śri Sanatanę Gosvamiego za równych w wyrzeczeniu, gdyż chociaż Śri Ramanandę Raya był grhasthą zaangażowanym w służbę rządową, a Śri Sanatana Gosvami był w wyrzeczonym porządku i był zupełnie nieprzywiązany do czynności materialnych, obaj byli sługami Najwyższej Osoby Boga, stawiających Krsnę w centrum wszystkich swych czynności. Śri Ramananda Raya byk jedną z trzech i połowy osób, z którymi Śri Caitanya Mahaprabhu dyskutował najbardziej poufne tematy świadomości Krsny. Pan Caitanya Mahaprabhu poradził Pradyumna Miśrze, aby poznał naukę o Krsnie od Śri Ramanandy Rayi. Tak jak Subala zawsze towarzyszył Krsnie w Jego rozrywkach z Radharani w krsna-lila, tak Ramananda Raya asystował Panu Caitanyi Mahaprabhu w Jego uczuciach rozłąki z Krsną. Śri Ramananda Raya był autorem Jagannatha-vallabha-nataki.

Adi 10.135-136 Król Prataparudra z Orissy, bhaktowie oryjscy Krsnananda i Śivananda, Paramananda Mahapatra, Bhagavan Acarya, Brahmananda Bharati, Śri Śikhi Mahiti i Murari Mahiti bezustannie obcowali z Caitanyą Mahaprabhu, kiedy mieszkał On w Jagannatha Puri.

Adi 10.135-136 Znaczenie: Prataparudra Maharaja, który należał do dynastii królów Ganga i którego stolica znajdowała się w Cuttak, był cesarzem Orissy i wielkim bhaktą Pana Caitanyi Mahaprabhu. To dzięki aranżacji Ramananda Rayi i Sarvabhauma Bhattacaryi mógł on służyć Panu Caitanyi. W Gaura-ganoddeśa-dipice (118) powiedziane jest, że król Indradyumna, który tysiące lat temu założył świątynię Jagannatha, później ponownie narodził się w swej rodzinie jako Maharaja Prataparudra za czasów Śri Caitanyi Mahaprabhu. Maharaja Prataparudra był tak potężny jak król Indra. Pod jego kierunkiem napisany został dramat pod tytułem Caitanya-candrodaya. W Caitanya-bhagavata, Piątym Rozdziale Antya-lili, Paramananda Mahapatra opisany jest w ten sposób: "Paramananda Mahapatra należał do bhaktów, którzy narodzili się w Orissie i przyjęli Caitanyę Mahaprabhu za jedyną własność. Zawsze myślał on o Caitanyi Mahaprabhu w ekstazie miłości małżeńskiej." Bhagavan Acarya, wielki uczony, był poprzednio mieszkańcem Halisahary, lecz porzucił wszystko, aby zamieszkać z Caitanyą Mahaprabhu w Jagannatha Puri. Jego związek z Caitanyą Mahaprabhu był przyjazny, jak związek chłopca pasterza. Był on zawsze przyjazny dla Svarupy Gosaniego, lecz był całkowicie oddany lotosowym stopom Caitanyi Mahaprabhu. Czasami zapraszał Caitanyę Mahaprabhu do swego domu. Bhagavan Acarya był bardzo liberalny i prosty. Jego ojciec, Śatananda Khan, był całkowitym materialistą, a jego młodszy brat, Gopala Bhattacarya, był zatwardziałym filozofem Mayavadi, który pilnie studiował. Kiedy jego brat przybył do Jagannatha Puri, Bhagavan Acarya pragnął posłuchać od niego o filozofii Mayavada, lecz Svarupa Damodara zabronił mu tego i na tym cała sprawa się skończyła. Pewnego razu przyjaciel Bhagavana Acaryi z Bengalu pragnął zarecytować mu napisaną przez siebie sztukę, która była przeciwna zasadom służby oddania, i chociaż Bhagavan Acarya chciał zarecytować tę sztukę Panu Caitanyi Mahaprabhu, Svarupa Damodara, sekretarz Pana, nie pozwolił mu na to. Później Svarupa Damodara wykazał w tej sztuce wiele błędów i niezgodności z konkluzją służby oddania i autor uświadomił sobie błędy swego dzieła i podporządkował się Svarupie Damodarze, błagając o jego miłosierdzie. Opisane to zostało w Piątym Rozdziale Antya-lili, wersetach od 91-166. Werset 189 Gaura-ganoddeśa-dipiki mówi, że Śikhi Mahiti był poprzednio towarzyszką Śrimati Radharani o imieniu Ragalekha. Jego siostra Madhavi była również towarzyszką Śrimati Radharani i nazywała się Kalakeli. Śikhi Mahiti, Madhavi i ich brat Murari Mahiti byli nieskazitelnymi bhaktami Śri Caitanyi Mahaprabhu i nie mogli zapomnieć Go nawet na moment w swym życiu. Jest książka w języku oryjskim zatytułowana Caitanya-carita-mahakavya, w której znajduje się wiele opowiadań o Śikhi Mahiti. Jedno opowiadanie dotyczy jego ekstatycznego snu. Śikhi Mahiti zawsze służył Panu w umyśle. Pewnej nocy, zasnął pełniąc taką służbę i jego brat i siostra przyszli go obudzić. W tym czasie był pogrążony w ekstazie, ponieważ miał cudowny sen, że Pan Caitanya - odwiedzając świątynię Jagannatha - wchodził i ponownie wychodził z ciała Jagannatha i patrzył na Bóstwo Jagannatha. Więc tuż po obudzeniu objął swego brata i siostrę i poinformował ich: "Mój drogi bracie i moja droga siostro, miałem cudowny sen, który wam zaraz wyjaśnię. Czynności Pana Caitanyi Mahaprabhu, syna matki Śaci, z pewnością są najcudowniejsze. Ujrzałem, że kiedy Pan Caitanya odwiedził świątynię Jagannatha, wchodził do ciała Jagannatha i ponownie z niego wychodził. Jeszcze nadal widzę ten sen. Czy myślicie, że jestem umysłowo chory? Nadal widzę ten sam sen! A najwspanialszą rzeczą było to, że kiedy zbliżyłem się do Caitanyi Mahaprabhu, On objął mnie Swymi długimi ramionami." Kiedy Śikhi Mahiti przemawiał tak do swego brata i siostry, miał

43

łzy w oczach i jego głos załamywał się. Toteż bracia i siostra udali się do świątyni Jagannatha i tam ujrzeli Pana Caitanyę w Jagamohana, patrzącego na piękno Bóstwa Śri Jagannatha, dokładnie tak jak we śnie Śikhi Mahitiego. Pan był tak wspaniałomyślny, że natychmiast objął Śikhi Mahitiego, wykrzykując: "Jesteś starszym bratem Murari!" Kiedy Pan w ten sposób go objął, Śikhi Mahiti pogrążył się w ekstazie transcendentalnego szczęścia. Tak więc on oraz jego brat i siostra zawsze angażowali się w służbę dla Pana. Murari Mahiti, najmłodszy brat Śikhi Mahitiego, opisany został w Rozdziale Dziesiątym Madhya-lili, wersecie 44.

Adi 10.137 Madhavidevi, siedemnasta spośród głównych bhaktów, była najmłodszą siostrą Śikhi Mahitiego. Uważa się, że poprzednio była ona służącą Śrimati Radharani.

Adi 10.137 Znaczenie: Opis Madhavidevi znajduje się w Antya-lili Caitanya-caritamrty, w Rozdziale Drugim, wersetach 104-106. Śri Caitanya Mahaprabhu uważał ją za jedną ze służących Śrimati Radharani. W tym świecie Caitanya Mahaprabhu miał trzech i pół zaufanych bhaktów. Tymi trzema byli: Svarupa Gosani, Śri Ramananda Raya i Śikhi Mahiti, a siostra Śikhi Mahitiego, Madhavidevi, będąc kobietą uważana jest za połowę. Tak więc wiadomo, że Śri Caitanya Mahaprabhu miał trzech i pół zaufanych bhaktów.

Adi 10.138 Brahmacari Kaśiśvara był uczniem Iśvary Puri, a innym jego drogim uczniem był Śri Govinda.

Adi 10.138 Znaczenie: Govinda był osobistym sługą Śri Caitanyi Mahaprabhu. W Gaura-ganoddeśa-dipice, wersecie 137 powiedziane jest, że słudzy z Vrndavany poprzednio nazywani Bhrngara i Bhangura stali się Kaśiśvarą i Govindą w rozrywkach Caitanyi Mahaprabhu. Govinda zawsze angażował się w służbę dla Pana, nawet jeśli pociągało to za sobą wielkie ryzyko.

Adi 10.139 Na liście głównych bhaktów z Nilacala [Jagannatha Puri], Kaśiśvara był osiemnastym, a Govinda - dziewiętnastym. Obaj przybyli zobaczyć Pana Caitanyę Mahaprabhu w Jagannatha Puri, otrzymawszy takie polecenie od Iśvary Puri w chwili jego odejścia.

Adi 10.140 Zarówno Kaśiśvara, jak i Govinda byli braćmi duchowymi Śri Caitanyi Mahaprabhu i dlatego Pan oddał im odpowiedni szacunek, skoro tylko przybyli. Lecz ponieważ Iśvara Puri polecił im, aby pełnili osobistą służbę dla Caitanyi Mahaprabhu, Pan przyjął ich służbę.

Adi 10.141 Govinda dbał o ciało Śri Caitanyi Mahaprabhu, podczas gdy Kaśiśvara szedł przed Panem, kiedy udawał się On do świątyni, aby zobaczyć Jagannatha.

Adi 10.142 Kiedy Caitanya Mahaprabhu szedł do świątyni Jagannatha, Kaśiśvara, będąc bardzo mocnym, rozpychał swymi rękami tłumy, tak aby Caitanya Mahaprabhu mógł przejść nie będąc dotykanym przez innych.

Adi 10.143 Ramai i Nandai, dwudziesty i dwudziesty pierwszy pomiędzy ważnymi bhaktami w Jagannatha Puri, zawsze, dwadzieścia cztery godziny na dobę, asystowali Govindzie, kiedy pełnił służbę dla Pana.

Adi 10.144 Każdego dnia Ramai napełniał dwadzieścia dwa ogromne naczynia na wodę, podczas gdy Nandai osobiście pomagał Govindzie.

Adi 10.144 Znaczenie: Gaura-ganoddeśa-dipika (139) oznajmia, że dwaj słudzy, którzy poprzednio dostarczali mleka i wody Panu Krsnie, w rozrywkach Caitanyi Mahaprabhu stali się Ramai i Nandai.

Adi 10.145 Dwudziesty drugi bhakta, Krsnadasa, urodził się w czystej i szanowanej rodzinie bramińskiej. Kiedy Pan Caitanya udał się w podróż po Południowych Indiach, zabrał ze sobą Krsnadasę.

Adi 10.145 Znaczenie: Krsnadasa opisany jest w Madhya-lili, w Rozdziale Siódmym i Dziewiątym. Udał się w podróż ze Śri Caitanyą Mahaprabhu, aby nieść Jego naczynie na wodę. W stanie Malabar, członkowie kultu Bhattathari usiłowali oczarować Krsnadasa, dając mu kobietę, która miała go uwieść, lecz chociaż Śri Caitanya Mahaprabhu ocalił go przed tym niebezpieczeństwem, to kiedy powrócili do Jagannatha Puri, poprosił Krsnadasa, aby tam pozostał. Pan nigdy nie był przychylny towarzyszom, którzy czuli atrakcję do kobiet. W ten sposób Krsnadasa stracił osobiste towarzystwo Pana Caitanyi Mahaprabhu.

Adi 10.146 Jako bona fide bhakta, Balabhadra Bhattacarya, dwudziesty trzeci główny towarzysz, występował w roli brahmacarina Śri Caitanyi Mahaprabhu, kiedy udał się On w podróż do Mathury.

Adi 10.146 Znaczenie: Balabhadra Bhattacarya działał jako brahmacarin, czyli osobisty asystent sannyasina. Sannyasin nie powinien gotować. Na ogół sannyasin spożywa prasada w domu grhasthy, a pomaga mu przy tym brahmacarin. Sannyasin uważany jest za mistrza duchowego, a brahmacarin - za jego ucznia. Balabhadra Bhattacarya występował w roli brahmacarina dla Śri Caitanyi Mahaprabhu, kiedy Pan podróżował do Mathury i Vrndavany.

Adi 10.147 Bada Haridasa i Chota Haridasa, dwudziesty czwarty i dwudziesty pity bhakta w Nilacala, byli dobrymi śpiewakami, którzy zawsze towarzyszyli Panu Caitanyi.

Adi 10.147 Znaczenie: Chota Haridasa został później wyłączony z towarzystwa Pana Caitanyi Mahaprabhu, jak mówi o tym Rozdział Drugi Antya-lili.

44

Adi 10.148 Pomiędzy bhaktami, którzy mieszkali z Panem Caitanyą w Jagannatha Puri, Ramabhadra Acarya był dwudziestym szóstym, Simheśvara był dwudziestym siódmym, Tapana Acarya - dwudziestym ósmym, Raghunatha - dwudziestym dziewiątym, a Nilambara - trzydziestym.

Adi 10.149 Singabhatta był trzydziestym pierwszym, Kamabhatta - trzydziestym drugim, Śivananda - trzydziestym trzecim, a Kamalananda - trzydziestym czwartym. Wszyscy służyli poprzednio Śri Caitanyi Mahaprabhu w Bengalu, lecz później słudzy ci opuścili Bengal, by mieszkać z Panem w Jagannatha Puri.

Adi 10.150 Acyutananda, trzydziesty piąty bhakta, był synem Advaity Acaryi. On również mieszkał z Panem Caitanyą, przyjmując schronienie Jego lotosowych stóp w Jagannatha Puri.

Adi 10.150 Znaczenie: Wzmianka o Acyutanandzie znajduje się w 13 wersecie Dwunastego Rozdziału Adi-lili.

Adi 10.151 Nirloma Gangadasa i Visnudasa byli trzydziestym szóstym i trzydziestym siódmym wśród bhaktów, którzy mieszkali w Jagannatha Puri jako słudzy Śri Caitanyi Mahaprabhu.

Adi 10.152-154 Głównymi bhaktami z Varanasi byli: lekarz Candraśekhara, Tapana Miśra i Raghunatha Bhattacarya, syn Tapana Miśry. Kiedy Pan Caitanya przybył do Varanasi po odwiedzeniu Vrndavany, przez dwa miesiące mieszkał w rezydencji Candraśekhara Vaidyi i przyjmował prasada w domu Tapana Miśry.

Adi 10.152-154 Znaczenie: Kiedy Śri Caitanya Mahaprabhu przebywał w Bengalu, Tapana Miśra przyszedł do Niego, aby dyskutować o postępie duchowym. W ten sposób otrzymał łaskę Pana Caitanyi Mahaprabhu i otrzymał inicjację hari-nama. Następnie, z polecenia Pana, Tapana Miśra zamieszkał w Varanasi i kiedy Pan Caitanya odwiedził Varanasi, zatrzymał się w jego domu.

Adi 10.155 Kiedy Śri Caitanya Mahaprabhu przebywał w domu Tapana Miśry, Raghunatha Bhatta, który był wówczas chłopcem, mył Jego naczynia i masował Mu nogi.

Adi 10.156 Kiedy Raghunatha dorósł i stał się młodzieńcem, odwiedził Pana Caitanyę Mahaprabhu w Jagannatha Puri i pozostał tam przez osiem miesięcy. Czasami ofiarowywał Panu prasada.

Adi 10.157 Później, z polecenia Pana Caitanyi, Raghunatha udał się do Vrndavany i pozostał tam pod opieką Śrila Rupy Gosvamiego.

Adi 10.158 Kiedy przebywał ze Śrila Rupą Gosvamim, jego zajęciem było recytowanie dla niego Śrimad-Bhagavatam. W wyniku tej recytacji Bhagavatam, osiągnął doskonałą miłość do Krsny, pod wpływem której zawsze był szalony.

Adi 10.158 Znaczenie: Raghunatha Bhattacarya, czyli Raghunatha Bhatta Gosvami, jeden z sześciu Gosvamich, był synem Tapana Miśry. Narodził się około 1425 roku śakabda i był ekspertem w recytowaniu Śrimad-Bhagavatam. W Trzecim Rozdziale Antya-lili jest powiedziane, że był on również ekspertem w gotowaniu; wszystko, co gotował, smakowało jak nektar. Śri Caitanya Mahaprabhu z wielkim zadowoleniem przyjmował gotowane przez niego pożywienie i Raghunatha Bhatta zwykł przyjmować resztki pokarmu pozostawione przez Śri Caitanyę Mahaprabhu. Raghunatha Bhattacarya mieszkał w Jagannatha Puri przez osiem miesięcy, a następnie Pan Caitanya polecił mu, aby udał się do Vrndavany i przyłączył do Śri Rupy Gosvamiego. Śri Caitanya Mahaprabhu poprosił Raghunatha Bhattacaryę, aby nie żenił się, lecz pozostał brahmacarinem i również polecił mu, by bezustannie czytał Śrimad-Bhagavatam. Tak więc udał się on do Vrndavany, gdzie jego zajęciem było recytowanie Śrimad-Bhagavatam Śrila Rupie Gosvamiemu. Był on tak wielkim ekspertem w recytowaniu Śrimad-Bhagavatam, że każdy werset recytował w trzech melodiach. Kiedy Raghunatha Bhatta Gosvami mieszkał ze Śri Caitanyą Mahaprabhu, Pan pobłogosławił go dając mu orzechy betel ofiarowane Bóstwu Jagannatha i girlandę tulasi, która według przekazu była długa na czternaście łokci. Świątynia Govindy została wzniesiona na polecenie Raghunatha Bhatta Gosvamiego, wydane jednemu z jego uczniów. Raghunatha Bhatta Gosvami dostarczył wszystkich ornamentów Bóstwu Govindzie. Nigdy nie mówił nonsensów ani nie rozmawiał o sprawach światowych, lecz dwadzieścia cztery godziny na dobę słuchał o Krsnie. Nigdy nie chciał słuchać bluźnierstwa przeciwko Vaisnavie. Nawet jeśli były pewne rzeczy do krytykowania, zwykł mówić, że ponieważ wszyscy Vaisnavowie zaangażowani są w służbę dla Pana, nie przeszkadzają mu ich wady. Później Raghunatha Bhatta Gosvami mieszkał w małej chatce nad Radhakundą. W Gaura-ganoddeśa-dipice, wersecie 185 powiedziane jest, że Raghunatha Bhatta Gosvami był poprzednio gopi o imieniu Raga-manjari.

Adi 10.159 W ten sposób wymieniam jedynie część spośród niezliczonych bhaktów Pana Caitanyi. Całkowite opisanie ich nie jest rzeczą możliwą.

Adi 10.160 Z każdej gałęzi drzewa wyrosły setki i tysiące podgałęzi uczniów uczniów-wnuków.

Adi 10.160 Znaczenie: Pragnieniem Pana Caitanyi Mahaprabhu było, aby Jego kult rozszerzył się na całym świecie. Dlatego bardzo potrzebnych jest wielu, wielu uczniów gałęzi sukcesji uczniów Śri Caitanyi Mahaprabhu. Jego kult powinien zostać rozpropagowany nie tylko w kilku wioskach czy w Bengalu albo Indii, lecz na całym świecie. Jest to godny pożałowania fakt, że zadowoleni z siebie tzw. bhaktowie krytykują członków Międzynarodowego Towarzystwa Świadomości Krsny za przyjmowanie sannyasy i szerzenie kultu Pana Caitanyi na całym świecie. Naszym interesem nie jest krytykowanie kogokolwiek, lecz ponieważ oni usiłują znaleźć jakiś błąd w tym ruchu, musimy stwierdzić prawdę. Śri Caitanya Mahaprabhu chciał, by bhaktowie byli na całym świecie i Śrila Bhaktisiddhanta Sarasvati Thakura i Śrila Bhaktivinoda

45

Thakura również to potwierdzili. To zgodnie z ich wolą ruch ISKCON-u szerzy się na całym świecie. Prawdziwi bhaktowie Pana Caitanyi Mahaprabhu muszą być dumni z szerzenia się ruchu świadomości Krsny, a nie złośliwie krytykować jego działalność propagandową.

Adi 10.161 Każda gałąź i podgałąź drzewa pełna jest niezliczonych owoców i kwiatów. Zatapiają one świat wodami miłości do Krsny.

Adi 10.162 Każda z gałęzi bhaktów Śri Caitanyi Mahaprabhu ma nieograniczoną duchową moc i chwałę. Nawet gdyby ktoś posiadał tysiące ust, to nie byłby w stanie opisać zasięgu ich działania.

Adi 10.163 Pokrótce opisałem bhaktów Pana Caitanyi Mahaprabhu z różnych miejsc. Nawet Pan Śesa, który ma tysiące ust, nie byłby w stanie wyliczyć ich wszystkich.

Adi 10.164 Modląc się u lotosowych stóp Śri Rupy i Śri Raghunathy, zawsze pragnąc ich miłosierdzia, ja, Krsnadasa, opowiadam Śri Caitanya-caritamrtę, podążając w ich ślady.

W ten sposób Bhaktivedanta kończy objaśnienia do Dziesiątego Rozdziału Adi-lili Śri Caitanya-caritamrty opisującego główny pień drzewa Caitanyi, Jego gałęzie i podgałęzie.

ROZDZIAŁ XI .

Ekspansje pana Nityanandy

Tak jak Dziesiąty Rozdział opisuje gałęzie i podgałęzie Pana Caitanyi Mahaprabhu, tak w tym Jedenastym Rozdziale wymienione zostały gałęzie i podgałęzie Śri Nityanandy Prabhu.

Adi 11.01 Po ofiarowaniu pokłonów wszystkim bhaktom Śri Nityanandy Prabhu, którzy są jak trzmiele zbierające miód z Jego lotosowych stóp, postaram się opisać tych, którzy są najważniejsi.

Adi 11.02 Wszelka chwała Śri Caitanyi Mahaprabhu! Chwalebny jest każdy, kto przyjął schronienie Jego lotosowych stóp.

Adi 11.03 Wszelka chwała Śri Advaicie Prabhu, Nityanandzie Prabhu i wszystkim bhaktom Pana Caitanyi Mahaprabhu!

Adi 11.04 Śri Nityananda Prabhu jest najwyższą gałęzią niezniszczalnego drzewa wiecznej miłości do Boga, Śri Krsny Caitanyi Mahaprabhu. Ofiarowuję me pełne szacunku pokłony wszystkim podgałęziom tej najwyższej gałęzi.

Adi 11.05 Śri Nityananda Prabhu jest niezwykle ciężką gałęzią drzewa Śri Caitanyi. Z gałęzi tej wyrosło wiele gałęzi i podgałęzi.

Adi 11.06 Podlewane pragnieniem Śri Caitanyi Mahaprabhu, te gałęzie i podgałęzie rozrosły się w sposób nieograniczony i cały świat pokryły owocami i kwiatami.

Adi 11.07 Te gałęzie i podgałęzie bhaktów są niezliczone i nieograniczone. Któż byłby w stanie je zliczyć? Dla własnego oczyszczenia postaram się wyliczyć jedynie najważniejsze spośród nich.

Adi 11.07 Znaczenie: Nie należy pisać książek czy esejów na tematy transcendentalne dla materialnego imienia, sławy czy korzyści. Transcendentalna literatura musi być pisana pod kierunkiem wyższego autorytetu, ponieważ nie jest ona przeznaczona dla materialnych celów. Jeśli ktoś stara się pisać pod kierunkiem wyższego autorytetu, oczyszcza się. Wszystkie czynności świadome Krsny powinny być podejmowane w celu własnego oczyszczenia (apana śodhite), a nie dla materialnego zysku.

Adi 11.08 Po Nityanandzie Prabhu, największą gałęzią jest Virabhadra Gosani, który ma również niezliczone gałęzie i podgałęzie. Niemożliwością jest opisanie ich wszystkich.

Adi 11.08 Znaczenie: Śrila Bhaktisiddhanta Sarasvati Thakura opisuje Virabhadrę Gosaniego jako bezpośredniego syna Śrila Nityanandy Prabhu i ucznia Jahnava-devi. W 67 wersecie Gaura-ganoddeśa-dipiki wspomniany jest on jako inkarnacja Ksirodakaśayi Visnu. Zatem Virabhadra Gosani nie jest różny od Śri Krsny Caitanyi Mahaprabhu. W wiosce o nazwie Jhamatapura w okręgu Hugali Virabhadra Gosani miał ucznia o imieniu Yadunathacarya, który miał dwie córki - prawdziwą córkę o imieniu Śrimati i przybraną córkę o imieniu Narayani. Obie te córki wyszły za mąż i wspomniane są one w Bhakti-ratnakara, Rozdziale Trzynastym. Virabhadra Gosani miał trzech uczniów, którzy uchodzą za jego synów: Gopijana-vallabha, Ramakrsna i Ramacandra. Najmłodszy, Ramacandra, należał do dynastii Śandilya i jego nazwisko brzmiało

46

Vatavyala. Założył rodzinę w Khadadaha, a członkowie jej znani są jako gosvami Khadadahy. Najstarszy uczeń, Gopijana-vallabha, był mieszkańcem wioski znanej jako Lata, w pobliżu stacji kolejowej Manakara w okręgu Burdwan. Drugi, Ramakrsna, mieszkał w pobliżu Maladaha w wiosce nazywanej Gayeśapura. Śrila Bhaktisiddhanta Sarasvati Thakura zauważa, że ponieważ ci trzej uczniowie należeli do różnych gotr, czyli dynastii, i również mieli różne nazwiska i mieszkali w odmiennych miejscach, niemożliwością jest przyjęcie ich za prawdziwych synów Virabhadry Gosaniego. Ramacandra miał czterech synów, z których najstarszym był Radhamadhava, którego trzeci syn nazywał się Yadavendra. Synem Yadavendry był Nandakiśora, synem Nandakiśory był Nidhikrsna, synem Nidhikrsny był Caitanyacanda, który miał syna o imieniu Krsnamohana, mającego syna o imieniu Jaganmohana, którego z kolei synem był Vrajanatha, a jego synem był Śyamalala Gosvami. Jest to drzewo genealogiczne potomków Virabhadry Gosaniego podane przez Bhaktisiddhantę Sarasvati Thakurę.

Adi 11.09 Chociaż Virabhadra Gosani był Najwyższą Osobą Boga, przedstawiał Siebie jako wielkiego bhaktę. I chociaż Najwyższa Osoba Boga jest transcendentalny do wszystkich nakazów wedyjskich, ściśle przestrzegał On wedyjskich rytuałów.

Adi 11.10 Jest On główną kolumną w sali służby oddania wzniesionej przez Śri Caitanyę Mahaprabhu. Wewnątrz Siebie wiedział, że działał jako Najwyższy Pan Visnu, lecz zewnętrznie był wolny od dumy.

Adi 11.11 To dzięki chwalebnemu miłosierdziu Śri Virabhadry Gosaniego ludzie na całym świecie mają teraz sposobność intonowania imion Caitanyi i Nityanandy.

Adi 11.12 Dlatego przyjmuję schronienie lotosowych stóp Virabhadry Gosaniego, tak by dzięki Jego miłosierdziu me wielkie pragnienie napisania Śri-Caitanya-caritamrty było właściwie kierowane.

Adi 11.13 Ze Śri Virabhadrą Gosanim zawsze pozostawali dwaj bhaktowie Pana Caitanyi, o imionach Śri Ramadasa i Gadadhara dasa.

Adi 11.13 Znaczenie: Śri Ramadasa, później znany jako Abhirama Thakura, był jednym z dwunastu gopala, chłopców pasterzy, Śri Nityanandy Prabhu. Werset 126 Gaura-ganoddeśa-dipiki oznajmia, że Śri Ramadasa był poprzednio Śridamą. Opis Śrila Abhirama Thakury znajduje się w Czwartym Rozdziale Bhakti-ratnakara. Z polecenia Śri Nityanandy Prabhu, Abhirama Thakura został wielkim acaryą i nauczającym służby oddania kultu Caitanyi. Był on osobą bardzo wpływową i niewielbiciele bardzo się go obawiali. Obdarzony mocą przez Śri Nityanandę Prabhu, zawsze był pogrążony w ekstazie i był niezwykle łaskawy dla wszystkich upadłych dusz. Powiedziane jest, że jeśli ofiarował pokłony jakiemukolwiek kamieniowi poza śalagrama-śila, kamień ten pękał. Dziesięć mil na południowy zachód od stacji kolejowej Canpadanga na linii wąskotorowej z Howrah w Kalkucie do Amty, wioski w okręgu Hugali, znajduje się małe miasteczko nazywane Khanakula-krsnanagara, gdzie usytuowana jest świątynia Abhirama Thakury. Podczas pory deszczowej, kiedy teren ten jest zalany wodą, ludzie muszą przedostawać się tam inną linią, która teraz nazywa się koleją południowo-wschodnią. Na linii tej znajduje się stacja nazywana Kolaghata, z której parowcem można przedostać się do Ranicaka. Khanakula znajduje się o siedem i pół mili na północ od Ranicaka. Świątynia Abhirama Thakury usytuowana jest w Krsnanagara, która znajduje się w pobliżu kula (brzegu) Khana (rzeki Dvarakeśvara); dlatego miejsce to znane jest jako Khanakula-krsnanagara. Przed świątynią rośnie drzewo bakula. Miejsce to znane jest jako Siddha-bakula-kunja. Powiedziane jest, że kiedy Abhirama Thakura tam przybył, usiadł pod tym drzewem. W Khanakula-krsnanagara corocznie w miesiącu caitra (marzec-kwiecień) w krsna-saptami, siódmego dnia ubywającego księżyca, odbywa się wielki jarmark. Na festiwal ten przybywają setki i tysiące ludzi. Świątynia Abhirama Thakury ma bardzo starą historię. Bóstwo tej świątyni znane jest jako Gopinatha. W pobliżu świątyni mieszka wiele rodzin sevaita. Powiedziane jest, że Abhirama Thakura miał bat, i jeśli kogoś nim dotknął, osoba ta stawała się wzniosłym bhaktą Krsny. Pomiędzy jego uczniami najsłynniejszym i najdroższym był Śriman Śrinivasa Acarya, lecz jest rzeczą wątpliwą, czy był on jego inicjowanym uczniem.

Adi 11.14-15 Kiedy Nityananda Prabhu otrzymał polecenie, by udać się do Bengalu w celu nauczania, ci dwaj bhaktowie [Śri Ramadasa i Gadadhara dasa] otrzymali nakaz, by udać się z Nim. Tak więc czasami zaliczani są do bhaktów Pana Caitanyi, a czasami do bhaktów Pana Nityanandy. Również Madhava i Vasudeva Ghosh należeli jednocześnie do obu grup bhaktów.

Adi 11.14-15 Znaczenie: W pobliżu stacji kolejowej Agradvipa i Patuli w okręgu Burdwan znajduje się miejsce nazywane Danihata, gdzie nadal znajduje się Bóstwo Śri Gopinathaji. Bóstwo to przyjęło Govindę Ghosh za Swego ojca. Nawet do dzisiaj Bóstwo to spełnia ceremonię śraddha w rocznicę śmierci Govindy Ghosh. Świątynia tego Bóstwa zarządzana jest przez rodzinę rajavamśa z Krsnanagary, której członkowie są potomkami Raja Krsnacandry. Każdego roku w miesiącu vaiśakha, podczas ceremonii baradola, to Bóstwo Gopinatha jest zabierane do Krsnanagary. Ceremonia ta spełniana jest z jedenastoma innymi Bóstwami, a następnie Śri Gopinathaji zabierany jest z powrotem do świątyni w Agradvipie.

Adi 11.16 Ramadasa, jedna z głównych gałęzi, pełen był braterskiej miłości do Boga. Zrobił flet z kija z szesnastoma sękami.

Adi 11.17 Śrila Gadadhara dasa był zawsze całkowicie pogrążony w ekstazie jako gopi. W jego domu Pan Nityananda wystawił dramat Danakeli.

Adi 11.18 Śri Madhava Ghosh był główną osobą w kirtanie. Kiedy śpiewał, Nityananda Prabhu tańczył.

47

Adi 11.19 Kiedy Vasudeva Ghosh prowadził kirtan, opisując Pana Caitanyę i Nityanandę, słysząc to nawet kamień i drewno topniały.

Adi 11.20 Wiele niezwykłych czynności spełnił Murari, wielki bhakta Pana Caitanyi Mahaprabhu. Czasami w swej ekstazie uderzał w policzek tygrysa, a czasami bawił się z jadowitą żmiją.

Adi 11.20 Znaczenie: Murari Caitanya dasa narodził się w wiosce Sarvrndavana-pura, która znajduje się około dwóch mil od stacji Galaśi na linii Burdwan. Kiedy Murari Caitanya dasa przybył do Navadvipy, osiedlił się w wiosce Modadruma, czyli Maugachi-grama. W tym czasie zasłynął jako Śarnga albo Saranga Murari Caitanya dasa. Potomkowie jego rodziny nadal rezydują w Sarer Pata. W Caitanya-bhagavata, Piątym Rozdziale Antya-lili, znajduje się następujące stwierdzenie: "Murari Caitanya dasa nie miał materialnych cech cielesnych, gdyż był on całkowicie duchowy. Tak więc czasami ścigał tygrysy w dżungli traktował je jak koty i psy. Uderzał tygrysa w policzek i brał na kolana jadowitą żmiję. Nie obawiał się o swe zewnętrzne ciało, o którym całkowicie zapominał. Przez dwadzieścia cztery godziny na dobę mógł intonować maha-mantrę Hare Krsna czy mówić o Panu Caitanyi i Nityanandzie. Czasami pozostawał zanurzony w wodzie przez dwa czy trzy dni, lecz nie odczuwał żadnej cielesnej niewygody. Tak więc zachowywał się prawie jak kamień czy drewno, lecz zawsze wykorzystywał swą energię do intonowania maha-mantry Hare Krsna. Nikt nie jest w stanie opisać jego szczególnych cech, lecz wiadomo, że gdziekolwiek Murari Caitanya dasa udawał się, stwarzał taką atmosferę, że oświecał wszystkich obecnych w świadomości Krsny."

Adi 11.21 Wszyscy towarzysze Pana Nityanandy byli poprzednio chłopcami pasterzami we Vrajabhumi. Ich symbolicznymi reprezentacjami były noszone przez nich rogi i kije, ich pasterskie szaty i pawie pióra na głowach.

Adi 11.21 Znaczenie: Na liście zwolenników Pana Nityanandy znajduje się również Jahnava-mata. Została ona opisana w 66 wersecie Gaura-ganoddeśa-dipiki jako Ananga-manjari z Vrndavany. Wszyscy bhaktowie będący zwolennikami Jahnava-maty są zaliczani do bhaktów Śri Nityanandy Prabhu.

Adi 11.22 Lekarz Raghunatha, znany również jako Upadhyaya, był tak wielkim bhaktą, że jedynie poprzez ujrzenie go można było rozbudzić swą uśpioną miłość do Boga.

Adi 11.23 Sundarananda, inna gałąź Śri Nityanandy Prabhu, był najbliższym sługą Pana Nityanandy. W jego towarzystwie Pan Nityananda Prabhu odczuwał życie Vrajabhumi.

Adi 11.23 Znaczenie: W Caitanya-bhagavata, Szóstym Rozdziale Antya-lili powiedziane jest, że Sundarananda był oceanem miłości do Boga i głównym towarzyszem Śri Nityanandy Prabhu. Gaura-ganoddeśa-dipika oznajmia, że w krsna-lila był on Sudamą. Tak więc był on jednym z dwunastu chłopców pasterzy, którzy zstąpili z Balaramą, kiedy pojawił się On jako Śri Nityananda Prabhu. Święte miejsce, gdzie mieszkał Sundarananda, znajduje się w wiosce znanej jako Maheśa-pura, położonej około czternaście mil na wschód od stacji kolejowej Majadiya, na wschodniej drodze kolejowej z Kalkuty do Burdwan. Miejsce to znajduje się w okręgu Jeshore, który należy teraz do Bangladeszu. Jeśli chodzi o relikty tej wioski, to zachował się jedynie stary dom mieszkalny Sundaranandy. Na końcu tej wioski mieszka baula (pseudo-Vaisnava), a wszystkie budynki, zarówno świątynie, jak i domy, wyglądają na nowo wzniesione. W Maheśapurze znajdują się Bóstwa Śri Radhavallabha i Śri Śri Radharamana. W pobliżu świątyni jest mała rzeka nazywana Vetravati. Sundarananda Prabhu był naisthika-brahmacarinem, czyli nie był żonaty w przeciągu swego życia. Toteż poza swymi uczniami nie miał bezpośrednich potomków, lecz potomkowie jego rodziny nadal mieszkają w wiosce znanej jako Mangaladihi w okręgu Birbhum. W tej samej wiosce znajduje się świątynia Balaramy i Bóstwo to jest regularnie czczone. Oryginalne Bóstwo Maheśapury, Radhavallabha, zostało zabrane przez Saidabad Gosvamich z Berhampur, a od kiedy zostały zainstalowane Bóstwa obecne, wielbieniem ich zajmuje się rodzina Zamindara z Maheśapury. Podczas pełni księżyca w miesiącu magha (styczeń-luty), regularnie obchodzona jest rocznica odejścia Sundaranandy i na festiwal ten przybywają ludzie z sąsiednich terenów.

Adi 11.24 Powiedziane jest, że Kamalakara Pippalai był trzecim gopalem. Jego zachowanie i miłość do Boga były niezwykłe i dzięki temu sławiony jest na całym świecie.

Adi 11.24 Znaczenie: Werset 128 Gaura-ganoddeśa-dipiki opisuje Kamalakarę Pippalai jako trzeciego gopala. Poprzednio nazywał się Mahabala. Kamalakara Pippalai zainstalował Bóstwa Jagannatha w Maheśa w Śri Ramapura. Wioska Maheśa znajduje się około dwóch i pół mili od stacji kolejowej Śri Ramapura. A oto genealogia rodziny Kamalakara Pippalai. Kamalakara Pippalai miał syna zwanego Caturbhuja, który miał dwóch synów o imionach Narayana i Jagannatha. Narayana miał jednego syna zwanego Jagadanandą, którego synem był Rajivalocana. Za czasów Rajivalocany, finanse były niewystarczające do wielbienia Bóstwa Jagannatha i powiedziane jest, że Nawab Daccy, Shah Suja, w roku bengalskim 1060 podarował 1185 bigha ziemi. Ponieważ ziemia należała do Jagannatha, wioska nazywana była Jagannatha-pura. Powiedziane jest, że Kamalakara Pippalai opuścił dom i dlatego jego młodszy brat Nidhipati Pippalai poszukiwał go i po pewnym czasie odnalazł go w wiosce Maheśa. Nidhipati Pippalai zrobił co mógł, by przyprowadzić swego starszego brata do domu, lecz on nie chciał powrócić. Wskutek tego Nidhipati Pippalai, ze wszystkimi członkami swej rodziny, przybył do Maheśa, by się tam osiedlić. Członkowie tej rodziny nadal mieszkają w pobliżu tej wioski. Ich imieniem rodowym jest Adhikari i są oni rodziną bramińską. A oto historia świątyni Jagannatha w Maheśa. Pewien bhakta o imieniu Dhruvananda poszedł do Jagannatha Puri, aby zobaczyć Pana Jagannatha, Balaramę i Subhadrę, pragnąc ofiarować Jagannathaji pokarm, który sam ugotował. Ponieważ takie było jego pragnienie, pewnej nocy Jagannathaji pojawił się przed nim we śnie i poprosił go, aby udał się do Maheśa położonego nad Gangesem i tam zaczął wielbić Go w świątyni. Tak więc Dhruvananda udał się do Maheśa, gdzie ujrzał trzy Bóstwa - Jagannatha, Balaramę i Subhadrę - unoszące się w Gangesie. Wyłowił te Bóstwa, zainstalował Je w małej chatce i z wielkim zadowoleniem wielbił Pana Jagannatha. Kiedy zestarzał się, bardzo pragnął przekazać tę odpowiedzialność komuś godnemu zaufania i we śnie otrzymał pozwolenie od Jagannatha Prabhu, aby przekazać ją osobie, którą spotka następnego

48

ranka. Następnego ranka spotkał Kamalakara Pippalai, który poprzednio był mieszkańcem wioski Khalijuli położonej na terenie Lasu Sundaravana w Bengalu i który był czystym Vaisnavą, wielkim bhaktą Pana Jagannatha. Tak więc przekazał mu odpowiedzialność za wielbienie Bóstw. W ten sposób Kamalakara Pippalai został wielbicielem Pana Jagannatha i od tego czasu członkowie jego rodziny otrzymali określenie Adhikari, które oznacza "ten, który jest upełnomocniony do wielbienia Pana". Ci Adhikari należą do szanowanej rodziny bramińskiej. Nazwisko Pippalai nosi pięć typów braminów wyższej klasy.

Adi 11.25 Suryadasa Sarakhela i jego młodszy brat Krsnadasa Sarakhela, obaj posiadali mocną wiarę w Nityanandą Prabhu. Byli zbiornikiem miłości do Boga.

Adi 11.25 Znaczenie: W Dwunastym Rozdziale Bhakti-ratnakara powiedziane jest, że kilka mil od Navadvipy znajduje się miejsce nazywane Śaligrama, które było rezydencją Suryadasa Sarakheli. Był on zatrudniony jako sekretarz ówczesnego rządu muzułmańskiego i w ten sposób zgromadził duży majątek. Suryadasa miał czterech braci, którzy byli czystymi Vaisnavami. Vasudha i Jahnava były córkami Suryadasa Sarakheli.

Adi 11.26 Gauridasa Pandita, wzór najwznioślejszej służby oddania w miłości do Boga, posiadał największą moc otrzymywania i rozdawania takiej miłości.

Adi 11.26 Znaczenie: Powiedziane jest, że Gauridasa Pandita był zawsze pod patronatem króla Krsnadasa, syna Harihody. Gauridasa Pandita mieszkał w wiosce Śaligrama, która położona jest kilka mil od stacji kolejowej Mudagacha, a później przeniósł się do Ambika-kalana. Werset 128 Gaura-ganoddeśa-dipiki oznajmia, że poprzednio był on Subalą, jednym z przyjaciół pasterzy Krsny i Balaramy we Vrndavanie. Gauridasa Pandita był młodszym bratem Suryadasa Sarakheli i za pozwoleniem swego starszego brata przeniósł swą rezydencję nad brzeg Gangesu, gdzie mieszkał w mieście zwanym Ambika-kalana. Oto imiona niektórych potomków Gauridasa Pandity: (1) Śri Nrsimha-caitanya, (2) Krsnadasa, (3) Visnudasa, (4) Bada Balarama dasa, (5) Govinda, (6) Raghunatha, (7) Badu Gangadasa, (8) Auliya Gangarama, (9) Yadavacarya, (10) Hrdayacaitanya, (11) Canda Haladara, (12) Maheśa Pandita, (13) Mukuta Raya, (14) Bhatuya Gangarama, (15) Auliya Caitanya, (16) Kaliya Krsnadasa, (17) Patuya Gopala, (18) Bada Jagannatha, (19) Nityananda, (20) Bhavi, (21) Jagadiśa, (22) Raiya Krsnadasa i (22 i pół) Annapurna. Najstarszy syn Gauridasa Pandity znany był jako wielki Balarama, a najmłodszy jako Raghunatha. Synami Raghunathy byli Maheśa Pandita i Govinda. Córka Gauridasa Pandity była znana jako Annapurna. Wioska Ambika-kalana, położona po przeciwnej stronie Gangesu naprzeciwko Śantipur, znajduje się dwie mile na wschód od stacji kolejowej Kalanakorta na wschodniej linii kolejowej. W Ambika-kalana znajduje się świątynia wzniesiona przez Zamindara Burdwanu. Przed świątynią rośnie ogromne drzewo tamaryndowe i powiedziane jest, że pod tym drzewem Gauridasa Pandita spotkał Pana Caitanyę Mahaprabhu. Miejsce, gdzie znajduje się świątynia, znane jest jako Ambika, a ponieważ znajduje się ono na terenie Kalany, wioska jest znana jako Ambika-kalana. Powiedziane jest, że w świątyni tej nadal znajduje się kopia Bhagavad-gity napisana przez Śri Caitanyę Mahaprabhu.

Adi 11.27 Czyniąc Pana Caitanyę i Pana Nityanandę Panami swego życia, Gauridasa Pandita poświęcił wszystko dla służby Pana Nityanandy, nawet swe związki rodzinne.

Adi 11.28 Trzynastym ważnym bhaktą Śri Nityanandy Prabhu był Pandita Purandara, który poruszał się w oceanie miłości do Boga tak jak wzgórze Mandara.

Adi 11.28 Znaczenie: Pandita Purandara spotkał Śri Nityanandę Prabhu w Khadadaha. Kiedy Nityananda Prabhu odwiedził tę wioskę, tańczył w niezwykły sposób i ten taniec urzekł Purandara Panditę. Pandita siedział na wierzchołku drzewa, lecz ujrzawszy tańczącego Nityanandę, zeskoczył na ziemię i oznajmił, że jest Angadą, jednym z bhaktów w obozie Hanumana podczas rozrywek Pana Ramacandry.

Adi 11.29 Parameśvara dasa, uważany za piątego gopala w krsna-lila, całkowicie podporządkował się lotosowym stopom Nityanandy. Każdy, kto pamięta jego imię, Parameśvara dasa, z łatwością otrzyma miłość do Krsny.

Adi 11.29 Znaczenie: Caitanya-bhagavata oznajmia, że Parameśvara dasa, znany czasami jako Parameśvari dasa, był życiem i duszą Śri Nityanandy Prabhu. Ciało Parameśvara dasa było miejscem rozrywek Pana Nityanandy. Parameśvara dasa, mieszkający przez jakiś czas w wiosce Khadadaha, był zawsze pogrążony w ekstazie chłopca pasterza. Poprzednio był

49

on Arjuną, przyjacielem Krsny i Balaramy. Był on piątym pomiędzy dwunastoma gopala. Towarzyszył Śrimati Jahnava-devi, kiedy spełniała ona festiwal w Kheturi. Bhakti-ratnakara oznajmia, że z polecenia Śrimati Jahnava-maty zainstalował on Radha-Gopinatha w świątyni Atapura w okręgu Hugali. Stacja Atapura znajduje się na wąskotorowej linii kolejowej pomiędzy Howrah i Amata. Inna świątynia w Atapura, założona przez rodzinę Mitra, znana jest jako świątynia Radha-Govinda. Przed świątynią, w bardzo atrakcyjnym miejscu pomiędzy dwoma drzewami bakula i drzewem kadamba, znajduje się grobowiec Parameśvari Thakury, a powyżej niego jest ołtarz z krzewem tulasi. Powiedziane jest, że z drzewa kadamba wyrasta tylko jeden kwiat rocznie. Kwiat ten ofiarowywany jest Bóstwu. Powiedziane jest, że Parameśvari Thakura należał do rodziny vaidya. Potomek jego brata obecnie spełnia w świątyni czynności wielbienia. Niektórzy z członków ich rodziny nadal mieszkają w okręgu Hugali w pobliżu poczty w Canditala. Potomkowie Parameśvari Thakury przyjęli wielu uczniów z rodzin bramińskich, ale ponieważ potomkowie ci stopniowo przyjmowali zawód lekarzy, osoby o rodowodach bramińskich przestały zostawać ich uczniami. Tytuły rodowe potomków Parameśvari to Adhikari i Gupta. Na nieszczęście członkowie jego rodziny nie wielbią Bóstwa bezpośrednio; angażują w tym celu opłacanych braminów. W świątyni Baladeva i Śri Śri Radha-Gopinatha znajdują się na jednym tronie. Przypuszcza się, że Bóstwo Baladevy zostało zainstalowane później, ponieważ zgodnie z transcendentalną rasą, Baladeva, Krsna i Radha nie mogą przebywać na tym samym tronie. W świątyni tej, w pełnię księżyca w okresie vaiśakha (kwiecień-maj), urządzany jest festiwal z okazji rocznicy odejścia Parameśvari Thakury.

Adi 11.30 Jagadiśa Pandita, piętnasta gałąź zwolenników Pana Nityanandy, był wyzwolicielem całego świata. Miłość oddania do Krsny emanowała z niego jak potoki deszczu.

Adi 11.30 Znaczenie: Opisy Jagadiśa Pandity znajdują się w Caitanya-bhagavata, Czwartym Rozdziale Adi-lili, i Caitanya-caritamrcie, Czternastym Rozdziale Adi-lili. Należał on do wioski Yaśada-grama w okręgu Nadia w pobliżu stacji kolejowej Cakadaha. Jego ojciec, syn Bhatta Narayana, nazywał się Kamalaksa. Zarówno jego ojciec, jak i matka byli wielkimi bhaktami Pana Visnu i po ich śmierci Jagadiśa, razem ze swą żoną Duhkhini i bratem Maheśą, opuścili jego miejsce narodzin i udali się do Śri Mayapur, aby mieszkać w towarzystwie Jagannatha Miśry i innych Vaisnavów. Pan Caitanya poprosił Jagadiśę, aby udał się do Jagannatha Puri, i propagował ruch hari-nama-sankirtanu. Po powrocie z Jagannatha Puri, z polecenia Pana Jagannatha zainstalował Bóstwa Jagannatha w wiosce Yaśada-grama. Powiedziane jest, że Jagadiśa Pandita przywiązał ciężkie Bóstwo do kija i w ten sposób przyniósł Je do wioski Yaśada-grama. Kapłani tej świątyni nadal pokazują kij, którego Jagadiśa Pandita użył do przyniesienia Bóstwa Jagannatha.

Adi 11.31 Szesnastym drogim sługą Nityanandy Prabhu był Dhananjaya Pandita. Był on bardzo wyrzeczony i zawsze pogrążony w miłości do Krsny.

Adi 11.31 Znaczenie: Pandita Dhananjaya był mieszkańcem wioski w Katwie, nazywanej Śitala. Był on jednym z dwunastu gopala. Według Gaura-ganoddeśa-dipiki poprzednio miał na imię Vasudama. Śitala-grama znajduje się w pobliżu stacji policyjnej Mangalakota i poczty Kaicara w okręgu Burdwan. Na wąskotorowej linii kolejowej z Burdwan do Katwy, około dziewięciu mil od Kutwy, znajduje się stacja kolejowa znana jako Kaicara. Aby dotrzeć do Śitali, należy przejść około milę w kierunku północno-wschodnim od tej stacji. Świątynia była ziemianką pokrytą słomą. Jakiś czas temu, Zamindarowie z Bajaravana Kabaśi, Mullikowie, wznieśli ogromny dom, by służył za świątynię, lecz przez ostatnie sześćdziesiąt pięć lat świątynia ta była zburzona i porzucona. Nadal widoczne są tam fundamenty starej świątyni. W pobliżu świątyni znajduje się kolumna z tulasi i każdego roku w miesiącu styczniu obchodzony jest tam dzień odejścia Dhananjayi. Powiedziane jest, że przez pewien czas Pandita Dhananjaya znajdował się w grupie sankirtanu kierowanej przez Śri Caitanyę Mahaprabhu, a następnie udał się do Vrndavany. Przed udaniem się do Vrndavany, przez pewien czas mieszkał w wiosce zwanej Sancadapancada, znajdującej się około sześciu mil na południe od stacji kolejowej Memari. Czasami wioska ta znana jest również jako "miejsce Dhananjayi" (Dhananjayera Pata). Po pewnym czasie przekazał odpowiedzialność wielbienia swemu uczniowi i powrócił do Vrndavany. Po powrocie z Vrndavany do Śitala-gramy, zainstalował w świątyni Bóstwo Gaurasundary. Potomkowie Pandita Dhananjayi nadal mieszkają w Śitala-grama i nadzorują kult świątynny.

Adi 11.32 Maheśa Pandita, siódmy spośród dwunastu gopalów, był bardzo liberalny. Z wielkiej miłości do Krsny tańczył jak szalony przy akompaniamencie bębenka.

Adi 11.32 Znaczenie: Wioska Maheśa Pandity, znana jako Palapada, położona jest w okręgu Nadia w lesie, około milę na południe od stacji kolejowej Cakadaha. W pobliżu tej wioski płynie Ganges. Powiedziane jest, że poprzednio Maheśa Pandita mieszkał po wschodniej stronie Jirat, w wiosce znanej jako Masipura czy Yaśipura, i kiedy Yaśipura zatonęła w korycie rzecznym Gangesu, Bóstwa zostały przeniesione do Palapada, które znajduje się pośród różnych wiosek takich jak Beledanga, Berigrama, Sukhasagara, Candude i Manasapota. (Znajduje się tam około czternaście wiosek i całe sąsiedztwo znane jest jako Pancanagara Paragana.) Wspomniane jest, że Maheśa Pandita przyłączył się do festiwalu spełnianego przez Śri Nityanandę Prabhu w Panihati. Do festiwalu tego przyłączył się również Narottama dasa Thakura i Maheśa Pandita ujrzał go z tej okazji. W świątyni Maheśa Pandity znajdują się Bóstwa Gaura-Nityanandy, Śri Gopinathy, Śri Madana-mohany i Radha-Govindy, jak również śalagrama-śila.

Adi 11.33 Purusottama Pandita, mieszkaniec Navadvipy, był ósmym gopalem. Prawie dostawał obłędu, gdy słyszał święte imię Nityanandy Prabhu.

Adi 11.33 Znaczenie: Caitanya-bhagavata mówi, że Purusottama Pandita urodził się w Navadvipie i był wielkim bhaktą Pana Nityanandy Prabhu. Kiedy był jednym z dwunastu gopalów, nosił imię Stokakrsna.

Adi 11.34 Balarama dasa zawsze w pełni rozkoszował się nektarem miłości do Krsny. Szalał na dźwięk imienia Nityanandy Prabhu.

Adi 11.35 Yadunatha Kavicandra był wielkim bhaktą. Pan Nityananda Prabhu zawsze tańczył w jego sercu.

50

Adi 11.35 Znaczenie: W Caitanya-bhagavata, Pierwszym Rozdziale Madhya-lili powiedziane jest, że dżentelmen znany jako Ratnagarbha Acarya był przyjacielem ojca Śri Nityanandy Prabhu. Byli mieszkańcami tej samej wioski, znanej jako Ekacakra-grama. Miał on czterech synów: Krsnapada-makarandę, Krsnananadę, Jivę i Yadunatha Kavicandrę.

Adi 11.36 Dwudziestym pierwszym bhaktą Śri Nityanandy w Bengalu był bramin Krsnadasa, który był pierwszej klasy sługą Pana.

Adi 11.36 Znaczenie: Radha-deśa odnosi się do części Bengalu, w której nie płynie Ganges.

Adi 11.37 Dwudziestym drugim bhaktą Pana Nityanandy Prabhu był Kala Krsnadasa, który był dziewiątym chłopcem pasterzem. Był on pierwszej klasy Vaisnavą i nie znał niczego poza Nityanandą Prabhu.

Adi 11.37 Znaczenie: W Caitanya-bhagavata, Szóstym Rozdziale Antya-khanda powiedziane jest, że Krsnadasa, znany również jako Kaliya Krsnadasa, był poprzednio gopalem (chłopcem pasterzem) o imieniu Labanga. Był jednym z dwunastu chłopców pasterzy. Kaliya Krsnadasa miał swą siedzibę w wiosce zwanej Akaihata, która położona jest w okręgu Burdwan, na obszarze podlegającym poczcie i policji w Katwie. Znajduje się ona na drodze do Navadvipy. Aby dotrzeć do Akaihata, trzeba udać się ze stacji węzłowej Vyandela do stacji kolejowej Katwa, a następnie iść przez około dwie mile, albo trzeba wysiąść na stacji Danihata i stamtąd iść jedną milę. Wioska Akaihata jest bardzo mała. W miesiącu Caitra, w dzień Varuni, urządzany jest tam festiwal święcący dzień odejścia Kala Krsnadasa.

Adi 11.38 Dwudziestym trzecim i dwudziestym czwartym ważnym bhaktą Nityanandy Prabhu był: Sadaśiva Kaviraja i jego syn Purusottama dasa, który był dziesiątym gopalą.

Adi 11.39 Od samych narodzin Purusottama dasa był całkowicie zaabsorbowany służbą dla lotosowych stóp Pana Nityanandy Prabhu i zawsze angażował się w dziecięce rozrywki z Panem Krsną.

Adi 11.39 Znaczenie: Sadaśiva Kaviraja i Nagara Purusottama, którzy byli ojcem i synem, opisani są w Caitanya-bhagavata jako maha-bhagyavan, wielce szczęśliwi. Należeli do kasty lekarzy vaidya. Werset 156 Gaura-ganoddeśa-dipiki oznajmia, że Candravali, najukochańsza gopi Krsny narodziła się później jako Sadaśiva Kaviraja. Powiedziane jest, że Kamsari Sena, ojciec Sadaśiva Kavirajy, był poprzednio gopi Ratnavali w rozrywkach Krsny. Wszyscy członkowie rodziny Sadaśiva Kavirajy byli wielkimi bhaktami Pana Caitanyi Mahaprabhu. Purusottama dasa Thakura mieszkał czasami w Sukhasagara, w pobliżu stacji kolejowej Cakadaha i Śimurali. Wszystkie Bóstwa zainstalowane przez Purusottama Thakurę były poprzednio usytuowane w Beledanga-grama, a gdy świątynia została zniszczona, Bóstwa zostały przeniesione do Sukhasagara. Kiedy świątynia ta została zatopiona w korycie Gangesu, Bóstwa zostały przyniesione wraz z Bóstwem Jahnava-maty do Sahebadanga Bedigrama. Ponieważ to miejsce również zostało zniszczone, wszystkie Bóstwa znajdują się teraz w wiosce zwanej Candude-grama, która, jak to wspomniano powyżej, znajduje się jedną milę na północ od Palapada.

Adi 11.40 Śri Kanu Thakura, bardzo szanowany dżentelmen, był synem Purusottama dasa Thakury. Był on tak wielkim bhaktą, że Pan Krsna zawsze przebywał w jego ciele.

Adi 11.40 Znaczenie: Aby udać się do siedziby Kanu Thakury, trzeba dostać się łodzią ze stacji Jhikaragacha-ghata do rzeki znanej jako Kapotaksa. A jeśli ktoś przejdzie dwie albo dwie i pół mili od stacji Jhikaragacha-ghata, może ujrzeć Bodhakhana, siedzibę Kanu Thakury. Synem Sadaśivy był Purusottama Thakura, a jego synem był Kanu Thakura. Potomkowie Kanu Thakury znają go jako Nagara Purusottamę. W krsna-lila był on chłopcem pasterzem o imieniu Dama. Powiedziane jest, że matka Kanu Thakury, Jahnava, umarła tuż po jego narodzinach. Kiedy miał on około dwunastu lat, Śri Nityananda Prabhu zabrał go do Swego domu w Khadadaha. Stwierdzono, że Kanu Thakura urodził się w bengalskim roku 942. Powiedziane jest, że narodził się w dniu Rathayatry. Ponieważ był wielkim bhaktą Pana Krsny od samego początku swego życia, Śri Nityananda Prabhu nadał mu imię Śiśu Krsnadasa. Kiedy miał pięć lat, udał się do Vrndavany z Jahnava-matą. Po ujrzeniu ekstatycznych symptomów Kanu Thakury, Gosvami nadali mu imię Kanai Thakura. W rodzinie Kanu Thakury jest Bóstwo Radha-Krsna znane jako Pranavallabha. Powiedziane jest, że jego rodzina wielbiła to Bóstwo na długo przed pojawieniem się Pana Caitanyi Mahaprabhu. Podczas inwazji Maharastrian w Bengalu, rodzina Kanu Thakury rozproszyła się, a po inwazji jeden członek tej rodziny, Harikrsna Gosvami, powrócił do ich oryginalnego domu, Bodhakhany, i ponownie zainstalował Bóstwo Pranavallabha. Potomkowie tej rodziny nadal pełnią służbę dla Pranavallabhy. Kanu Thakura był obecny podczas Khetariutsavy, gdzie obecni byli również Jahnava-devi i Virabhadra Gosvami. Jeden z członków rodziny Kanu Thakury, Madhavacarya, poślubił córkę Śri Nityanandy Prabhu, której na imię było Gangadevi. Zarówno Purusottama Thakura, jak i Kanu Thakura mieli wielu uczniów z rodzin bramińskich. Większość uczniów w linii Kanu Thakury rezyduje teraz w wiosce zwanej Gadabeta, nad rzeką Śilavati w okręgu Midnapore.

Adi 11.41 Uddharana Datta Thakura, jedenasty pomiędzy dwunastoma chłopcami pasterzami, był wzniosłym bhaktą Pana Nityanandy Prabhu. Pod każdym względem wielbił on lotosowe stopy Pana Nityanandy.

Adi 11.41 Znaczenie: 129 werset Gaura-ganoddeśa-dipiki oznajmia, że Uddharana Datta Thakura był poprzednio chłopcem pasterzem z Vrndavany o imieniu Subahu. Uddharana Datta Thakura, znany poprzednio jako Śri Uddharana Datta, był mieszkańcem Saptagramy, która znajduje się nad brzegiem rzeki Sarasvati w pobliżu stacji kolejowej Triśabigha w okręgu Hugali. Za czasów Uddharana Thakury, Saptagrama była ogromnym miastem, obejmującym wiele innych miejsc takich jak Vasudeva-pura, Banśabediya, Krsnapura, Nityananda-pura, Śivapura, Śankhanagara i Saptagrama. Kalkuta została rozwinięta pod rządami brytyjskimi przez wpływową społeczność kupiecką, a szczególnie przez społeczność suvarna-vanik, która przybyła z Saptagrama, by założyć swój interes i domy w całej Kalkucie. Byli oni znani jako społeczność kupiecka Saptagrami Kalkuty i większość z nich należała do rodzin Mullik i Sil. Do społeczności tej należała przeszło połowa Kalkuty, jak również Śrila Uddharana Thakura. Rodzina mojego ojca również pochodzi z tego samego okręgu i należała do tej samej społeczności. Mullikowie Kalkuty dzielą się na dwie rodziny, mianowicie rodzinę Sil i rodzinę De. Wszyscy Mullikowie rodziny De oryginalnie należą do tej samej rodziny i gotry. Poprzednio również należeliśmy do gałęzi rodziny De, której członkowie, blisko związani z władcami muzułmańskimi, otrzymali tytuł Mullik.

51

W Caitanya-bhagavata, Szóstym Rozdziale Antya-khanda powiedziane jest, że Uddharana Datta był niezwykle wzniosłym i liberalnym Vaisnavą. Urodził się z prawem wielbienia Nityanandy Prabhu. Powiedziane jest również, że Nityananda Prabhu, przebywając pewien czas w Khadadaha, przybył do Saptagrama i zatrzymał się w domu Uddharana Datty. Społeczność suvarna-vanik, do której należał Uddharana Datta, była w rzeczywistości społecznością Vaisnava. Członkowie jej byli bankierami i kupcami złota (suvarna oznacza "złoto", a vanik oznacza "kupiec"). Dawno temu miało miejsce nieporozumienie pomiędzy Balla Seną a społecznością suvarna-vanik z powodu wielkiego bankiera Gauri Seny. Balla Sena brał pożyczki od Gauri Seny i wydawał pieniądze w sposób nieumiarkowany i dlatego Gauri Sena przestał dostarczać mu pieniędzy. Balla Sena wziął odwet za to, wywołując konspirację społeczną, by uczynić suvarna-vanik klasą pozakastową, i od tego czasu zostali oni wykluczeni z wyższych kast, mianowicie braminów, ksatriyów i vaiśyów. Lecz dzięki łasce Śrila Nityanandy Prabhu społeczność suvarna-vanik ponownie została wyniesiona. W Caitanya-bhagavata powiedziane jest, yateka vanik-kula uddharana haite pavitra ha-ila dvidha nahika ihate: nie ma wątpliwości co do tego, że wszyscy członkowie społeczności suvarna-vanik ponownie zostali oczyszczeni przez Śri Nityanandy Prabhu. W Saptagrama nadal znajduje się świątynia z sześcioramiennym Bóstwem Śri Caitanyi Mahaprabhu, które osobiście wielbił Śrila Uddharana Datta Thakura. Po prawej stronie Śri Caitanyi Mahaprabhu jest Bóstwo Śri Nityanandy Prabhu, a po lewej stronie Gadadhary Prabhu. Jest tam również murti Radha-Govindy i śalagrama-śila, a poniżej tronu znajduje się portret Śri Uddharana Datta Thakury. Przed świątynią znajduje się teraz wielki hol, a przed tym holem rośnie Madhavi-lata. Świątynia znajduje się w ocienionym, chłodnym i ładnie usytuowanym miejscu. Kiedy powróciliśmy z Ameryki w roku 1967, członkowie komitetu wykonawczego tej świątyni zaprosili nas, abyśmy ją odwiedzili, tak więc mieliśmy sposobność odwiedzenia tej świątyni z kilkoma amerykańskimi uczniami. Poprzednio, w naszym dzieciństwie, odwiedzaliśmy tę świątynię z naszymi rodzicami, ponieważ wszyscy członkowie społeczności suvarna-vanik wykazują entuzjastyczne zainteresowanie tą świątynią Uddharana Datta Thakury. W bengalskim roku 1283 jeden babaji o imieniu Nitai dasa postarał się o dotację dwunastu bigha ziemi dla tej świątyni. Później zarząd świątyni podupadł, lecz w roku 1306, dzięki współpracy słynnego Balarama Mullik z Hugali, który był urzędnikiem sądowym, oraz wielu bogatych członków społeczności suvarna-vanik, zarząd świątyni znacznie się polepszył. Nie więcej niż pięćdziesiąt lat temu, jeden z członków rodziny Uddharana Datta Thakury o imieniu Jagamohana Datta zainstalował w świątyni drewniane Bóstwo Uddharana Datta Thakury, lecz to Bóstwo nie jest tam dłużej obecne; obecnie wielbiony jest wizerunek Uddharana Datta Thakury. Wiadomo jednakże, że drewniane Bóstwo Uddharana Thakury zostało zabrane przez Śri Madana-mohana Dattę i teraz wielbione jest razem z śalagrama-śila przez Śrinatha Dattę. Uddharana Datta Thakura był zarządcą posiadłości wielkiego Zamindara w Naihati, około półtorej mili na północ od Katwy. Relikty tej rodziny królewskiej nadal istnieją w pobliżu stacji Dainhata. Ponieważ Uddharana Datta Thakura był zarządcą posiadłości, był on również znany jako Uddharana-pura. Uddharana Datta Thakura zainstalował Bóstwa Nitai-Gaura, które później zostały przeniesione do domu Zamindara, znanego jako Vanaoyaribada. Śrila Uddharana Datta Thakura był przez całe swe życie grhasthą. Jego ojciec miał na imię Śrikara Datta, jego matka Bhadravati, a jego syn Śrinivasa Datta.

Adi 11.42 Dwudziestym siódmym ważnym bhaktą Nityanandy Prabhu był Acarya Vaisnavananda, wielka osobistość w służbie oddania. Poprzednio był on znany jako Raghunatha Puri.

Adi 11.42 Znaczenie: Werset 97 Gaura-ganoddeśa-dipiki oznajmia, że Raghunatha Puri miał poprzednio wielkie moce w ośmiu sukcesach mistycznych. Był inkarnacją jednego z tych sukcesów.

Adi 11.43 Innym ważnym bhaktą Pana Nityanandy Prabhu był Visnudasa, który miał dwóch braci, Nandanę i Gangadasę. Pan Nityananda Prabhu czasami zatrzymywał się w ich domu.

Adi 11.43 Znaczenie: Trzej bracia: Visnudasa, Nandana i Gangadasa byli mieszkańcami Navadvipy i należeli do bramińskiej rodziny Bhattacarya. Zarówno Visnudasa, jak i Gangadasa przebywali przez pewien czas ze Śri Caitanyą Mahaprabhu w Jagannatha Puri, a Caitanya-bhagavata oznajmia, że poprzednio Nityananda Prabhu przebywał w ich domu.

Adi 11.44 Paramananda Upadhyaya był wielkim sługą Nityanandy Prabhu. Śri Jiva Pandita sławił cechy Śri Nityanandy Prabhu.

Adi 11.44 Znaczenie: Śri Paramananda Upadhyaya był zaawansowanym bhaktą. Jego imię wspomniane jest w Caitanya-bhagavata, gdzie również wspomniany jest Śri Jiva Pandita jako drugi syn Ratnagarbhy Acaryi i przyjaciel z dzieciństwa Hadai Ojhy, ojca Nityanandy Prabhu. Werset 169 Gaura-ganoddeśa-dipiki oznajmia, że Śri Jiva Pandita był poprzednio gopi o imieniu Indira.

Adi 11.45 Trzydziestym pierwszym bhaktą Pana Nityanandy Prabhu był Paramananda Gupta, który był bardzo oddany Panu Krsnie i wielce zaawansowany w duchowej świadomości. W jego domu przebywał również poprzednio przez pewien czas Nityananda Prabhu.

Adi 11.45 Znaczenie: Paramananda Gupta ułożył modlitwę do Pana Krsny znaną jako Krsna-stavavali. Werset 194 Gaura-ganoddeśa-dipiki oznajmia, że poprzednio był on gopi o imieniu Manjumedha.

Adi 11.46 Trzydziestym drugim, trzydziestym trzecim, trzydziestym czwartym i trzydziestym piątym spośród ważnych bhaktów byli: Narayana, Krsnadasa, Manohara i Devananda, którzy zawsze angażowali się w służbę dla Pana Nityanandy.

Adi 11.47 Trzydziestym szóstym bhaktą Pana Nityanandy był Hoda Krsnadasa, dla którego Nityananda Prabhu był życiem i duszą. Zawsze był oddany lotosowym stopom Nityanandy i nie znał nikogo poza Nim.

Adi 11.47 Znaczenie: Rezydencja Krsnadasa Hody znajdowała się w Badagachi, która teraz należy do Bangladeszu.

Adi 11.48 Pomiędzy bhaktami Pana Nityanandy, Nakadi był trzydziestym siódmym, Mukunda - trzydziestym ósmym, Surya - trzydziestym dziewiątym, Madhava - czterdziestym, Śridhara - czterdziestym pierwszym,

52

Ramananda - czterdziestym drugim, Jagannatha - czterdziestym trzecim, a Mahidhara - czterdziestym czwartym.

Adi 11.48 Znaczenie: Śridhara był dwunastym gopala.

Adi 11.49 Śri Manta był czterdziestym piątym bhaktą, Gokula dasa był czterdziestym szóstym, Hariharananda - czterdziestym siódmym, Śivai - czterdziestym ósmym, Nandai - czterdziestym dziewiątym, a Paramananda - pięćdziesiątym.

Adi 11.50 Vasanta był pięćdziesiątym pierwszym, Navani Hoda - pięćdziesiątym drugim, Gopala - pięćdziesiątym trzecim, Sanatana - pięćdziesiątym czwartym, Visnai - pięćdziesiątym piątym, Krsnadasa - pięćdziesiątym szóstym, a Sulocana - pięćdziesiątym siódmym.

Adi 11.50 Znaczenie: Navani Hoda zdaje się być tą samą osobą co Hoda Krsnadasa, syn króla Badagachi. Jego ojciec nazywał się Hari Hoda. Do Badagachi można udać się linią kolejową Lalagola-ghata. Poprzednio w pobliżu Badagachi płynął Ganges, lecz teraz stał się kanałem znanym jako Kalśira Khal. W pobliżu stacji Mudagacha znajduje się wioska znana jako Śaligrama, w której król Krsnadasa zaaranżował małżeństwo Śri Nityanandy Prabhu, jak opisuje to Dwunasta Taranga Bhakti-ratnakara. Czasami powiedziane jest, że Navani Hoda był synem Raja Krsnadasa. Jego potomkowie nadal mieszkają w Rukunapura, wiosce w pobliżu Bahiragachi. Należą oni do społeczności daksina radhiya kayastha, lecz poddani oczyszczeniu jako bramini, nadal inicjują wszystkie klasy ludzi.

Adi 11.51 Pięćdziesiątym ósmym wielkim bhaktą Pana Nityanandy Prabhu był Kamsari Sena, pięćdziesiątym dziewiątym był Ramasena, sześćdziesiątym był Ramacandra Kaviraja, a sześćdziesiątym pierwszym, sześćdziesiątym drugim i sześćdziesiątym trzecim byli: Govinda, Śriranga i Mukunda, którzy byli lekarzami.

Adi 11.51 Znaczenie: Śri Ramacandra Kaviraja, syn Khandavasi Ciranjivy i Sunandy, był uczniem Śrinivasy Acaryi i najbliższym przyjacielem Narottama dasa Thakury, który kilkakrotnie modlił się o jego towarzystwo. Jego najmłodszym bratem był Govinda Kaviraja. Śrila Jiva Gosvami wielce doceniał wielkie oddanie Śri Ramacandra Kavirajy dla Pana Krsny i dlatego nadał mu tytuł kaviraja. Śri Ramacandra Kaviraja, który nigdy nie był zainteresowany życiem rodzinnym, bardzo pomagał w nauczaniu Śrinivasy Acaryi i Narottama dasa Thakury. Najpierw mieszkał w Śrikhanda, a później w wiosce Kumara-nagara na brzegu Gangesu. Govinda Kaviraja był bratem Ramacandra Kavirajy i najmłodszym synem Ciranjivy ze Śrikhandy. Chociaż początkowo był śaktą, czyli czcicielem bogini Durgi, później został inicjowany przez Śrinivasę Acaryę Prabhu. Govinda Kaviraja również początkowo mieszkał w Śrikhanda, a następnie w Kumara-nagara, lecz później przeniósł się do wioski znanej jako Teliya Budhari na południowym brzegu rzeki Padma. Ponieważ Govinda Kaviraja, autor dwóch książek: Sangita-madhava i Gitamrta, był wielkim Vaisnava kavi, czyli poetą, Śrila Jiva Gosvami nadał mu tytuł kaviraja. Opisany jest on w Bhakti-ratnakara, w Dziewiątej Taranga. Kamsari Sena był poprzednio Ratnavali we Vrajy, jak opisuje to werset 194 i 200 Gaura-ganoddeśa-dipiki.

Adi 11.52 Pomiędzy bhaktami Pana Nityanandy Prabhu, Pitambara był sześćdziesiątym czwartym, Madhavacarya - sześćdziesiątym piątym, Damodara dasa - sześćdziesiątym szóstym, Śankara - sześćdziesiątym siódmym, Mukunda - sześćdziesiątym ósmym, Jnanadasa - sześćdziesiątym dziewiątym, a Manohara - siedemdziesiątym.

Adi 11.53 Tancerz Gopala był siedemdziesiątym pierwszym, Ramabhadra - siedemdziesiątym drugim, Gauranga dasa - siedemdziesiątym trzecim, Nrsimha-caitanya -siedemdziesiątym czwartym, a Minaketana Ramadasa - siedemdziesiątym piątym.

Adi 11.53 Znaczenie: Werset 68 Gaura-ganoddeśa-dipiki opisuje Minaketana Ramadasę jako inkarnację Sankarsana.

Adi 11.54 Vrndavana dasa Thakura, syn Śrimati Narayani, ułożył Śri Caitanya-mangala [później znaną jako Śri Caitanya-bhagavata].

Adi 11.55 Śrila Vyasadeva opisał rozrywki Krsny w Śrimad-Bhagavatam. Vyasą rozrywek Pana Caitanyi Mahaprabhu był Vrndavana dasa.

Adi 11.55 Znaczenie: Śrila Vrndavana dasa Thakura był inkarnacją Vedavyasy jak również przyjacielskiego chłopca pasterza o imieniu Kusumapida w krsna-lila. Innymi słowy, autor Śri Caitanya-bhagavata, Śrila Vrndavana dasa Thakura, syn bratanicy Śrivasa Thakury, Narayani, był połączoną inkarnacją Vedavyasy i chłopca pasterza Kusumapidy. W komentarzu Śrila Bhaktisiddhanty Sarasvati Thakury do Śri Caitanya-bhagavata znajduje się opis podający biograficzne szczegóły dotyczące życia Vrndavana dasa Thakury.

Adi 11.56 Pomiędzy wszystkimi gałęźmi Śri Nityanandy Prabhu, Virabhadra Gosani był najwyższą. Jego podgałęzie były nieograniczone.

Adi 11.57 Nikt nie jest w stanie zliczyć nieograniczonych zwolenników Nityanandy Prabhu. Wspomniałem niektórych z nich po prostu dla swego oczyszczenia.

Adi 11.58 Wszystkie te gałęzie, bhaktowie Pana Nityanandy Prabhu, będąc pełnymi dojrzałych owoców miłości do Krsny, rozdawali te owoce wszystkim, których spotkali, zatapiając ich miłością do Krsny.

53

Adi 11.59 Wszyscy ci bhaktowie mają nieograniczoną moc, by rozdawać niepohamowaną, nieprzerwaną miłość do Krsny. Dzięki swej własnej mocy mogli każdemu ofiarować Krsnę i miłość do Krsny.

Adi 11.59 Znaczenie: Śrila Bhaktivinoda Thakura śpiewał, krsna se tomara, krsna dite para, tomara śakati ache. W pieśni tej Bhaktivinoda opisuje, że czysty Vaisnava - jako właściciel Krsny i miłości do Krsny - może rozdawać Krsnę i miłość do Niego każdemu, komu chce. Więc aby otrzymać Krsnę i miłość do Krsny, trzeba zabiegać o łaskę czystych bhaktów. Śrila Viśvanatha Cakravarti Thakura również mówi, yasya prasadad bhagavat-prasado yasyaprasadan na gatih kuto 'pi: "Dzięki łasce mistrza duchowego otrzymuje się łaskę Krsny. Bez łaski mistrza duchowego nie można uczynić żadnego postępu." Dzięki łasce Vaisnavy czy bona fide mistrza duchowego można otrzymać zarówno miłość do Boga, Krsny, jak i Samego Krsnę.

Adi 11.60 Pokrótce opisałem jedynie niektórych zwolenników i bhaktów Pana Nityanandy Prabhu. Nawet tysiącoustny Śesanaga nie jest w stanie opisać tych wszystkich nieograniczonych bhaktów.

Adi 11.61 Mając żarliwe pragnienie, by służyć celowi Śri Rupy i Śri Raghunathy, ja, Krsnadasa, opowiadam Śri Caitanya-caritamrtę, podążając w ich ślady.

W ten sposób Bhaktivedanta kończy objaśnienia do Jedenastego Rozdziału Adi-lili Śri Caitanya-caritamrty, opisującego ekspansje Pana Nityanandy.

ROZDZIAŁ XII .

Ekspansje Advaity Acaryi i Gadadhara Pandity

Bhaktivinoda Thakura podaje streszczenie Dwunastego Rozdziału Adi-lili w swej Amrta-pravaha-bhasyi. Ten Dwunasty Rozdział opisuje zwolenników Advaity Prabhu, spośród których zwolennicy Acyutanandy, syna Advaity Acaryi, uważani są za czystych zwolenników, którzy otrzymali śmietankę filozofii głoszonej przez Śri Advaitę Acaryę. Natomiast nie należy uznawać innych tzw. potomków i zwolenników Advaity Acaryi. Rozdział ten zawiera również opowiadania dotyczące syna Advaity Acaryi o imieniu Gopala Miśra i sługi Advaity Acaryi o imieniu Kamalakanta Viśvasa. W początkowym okresie swojego życia Gopala zemdlał podczas sprzątania Gundica mandira w Jagannatha Puri i w ten sposób otrzymał łaskę Pana Caitanyi Mahaprabhu. Historia o Kamalakanta Viśvasie opisuje, jak pożyczył on trzysta rupii od Prataparudry Maharajy, aby spłacić długi Advaity Acaryi. Kiedy Śri Caitanya Mahaprabhu dowiedział się o tym, skarcił go. Następnie Kamalakanta Viśvasa został oczyszczony na prośbę Śri Advaity Acaryi. Po opisaniu potomków Advaity Acaryi, rozdział ten kończy się opisem zwolenników Gadadhara Pandity Gosvamiego.

Adi 12.01 Były dwa rodzaje zwolenników Śri Advaity Prabhu. Niektórzy byli prawdziwymi zwolennikami, podczas gdy inni byli fałszywi. Odrzucając fałszywych zwolenników, ofiarowuję me pełne szacunku pokłony prawdziwym zwolennikom Śri Advaity Acaryi, dla których Śri Caitanya Mahaprabhu był życiem i duszą.

Adi 12.02 Wszelka chwała Śri Caitanyi Mahaprabhu! Wszelka chwała Panu Nityanandzie! Wszelka chwała Śri Advaicie Prabhu! Wszyscy Oni są chwalebni.

Adi 12.03 Ofiarowuję me pełne szacunku pokłony wszechchwalebnemu Advaicie Prabhu, który stanowi drugą gałąź wiecznego drzewa Caitanyi, oraz Jego zwolennikom, którzy stanowią Jego podgałęzie.

Adi 12.04 Śri Advaita Prabhu był drugą ogromną gałęzią tego drzewa. Jest wiele podgałęzi, lecz niemożliwością jest wspomnienie ich wszystkich.

Adi 12.05 Śri Caitanya Mahaprabhu był również ogrodnikiem, i kiedy podlewał drzewo wodą Swego miłosierdzia, wszystkie gałęzie i podgałęzie rosły dzień po dniu.

Adi 12.06 Owoce miłości do Boga rosnące na tych gałęziach drzewa Caitanyi były tak ogromne, że zatopiły cały świat miłością do Krsny.

Adi 12.07 W miarę podlewania pnia i gałęzi, gałęzie i podgałęzie rozprzestrzeniły się szeroko i drzewo obrosło owocami i kwiatami.

Adi 12.08 Początkowo wszyscy zwolennicy Advaity Acaryi podzielali jedną opinię. Lecz później, za zrządzeniem opatrzności, stali się wyznawcami dwóch różnych opinii.

Adi 12.08 Znaczenie: Słowa daivera karana oznaczają, że za zrządzeniem opatrzności, czyli z woli Boga, zwolennicy Advaity Acaryi podzielili się na dwie grupy. Taka niezgoda pomiędzy uczniami jednego acaryi występuje również wśród członków Gaudiya Mathy. Na początku, podczas obecności Om Visnupada Paramahamsa Parivrajakacaryi Astottara-śata Śri Śrimad Bhaktisiddhanty Sarasvati Thakury Prabhupady, wszyscy uczniowie pracowali zgodnie; lecz zaraz po jego odejściu

54

doszło między nimi do niezgody. Jedna grupa ściśle przestrzegała instrukcji Bhaktisiddhanty Sarasvati Thakury, lecz inna stworzyła własne idee, jeśli chodzi o spełnianie jego pragnień. Bhaktisiddhanta Sarasvati Thakura w chwili swego odejścia poprosił wszystkich swych uczniów, aby utworzyli zarząd i zgodnie prowadzili działalność misyjną. Nie poinstruował żadnej określonej osoby, aby została następnym acaryą. Lecz tuż po jego odejściu, jego główni sekretarze zrobili nieautorytatywny plan, aby zająć pozycję acaryi i nie mogąc dojść do porozumienia, kto powinien być następnym acaryą podzielili się na dwie fakcje. W rezultacie obie fakcje stały się asara, czyli bezużyteczne, ponieważ nie miały żadnego autorytetu, jako że nie były posłuszne poleceniu mistrza duchowego. Pomimo polecenia mistrza duchowego, by utworzyli zarząd i prowadzili działalność misyjną Gaudiya Mathy, dwie nieautoryzowane fakcje zaczęły wieść spór prawny, który trwa nadal po czterdziestu latach, bez żadnej decyzji. Dlatego my nie należymy do żadnej fakcji. Lecz ponieważ dwie partie, gorliwie dzieląc materialne posiadłości instytucji Gaudiya Mathy, przestały nauczać, my podjęliśmy misję Bhaktisiddhanty Sarasvati Thakury i Bhaktivinoda Thakury, aby nauczać kultu Caitanyi Mahaprabhu na całym świecie, pod ochroną wszystkich poprzednich acaryów, i widzimy, że nasza pokorna próba powiodła się. Przestrzegaliśmy zasad szczególnie wyjaśnionych przez Śrila Viśvanatha Cakravartiego Thakurę w jego komentarzu do wersetu Bhagavad-gity, vyavasayatmika buddhir ekeha kuru-nandana. Według tej instrukcji Viśvanatha Cakravartiego Thakury obowiązkiem ucznia jest ścisłe wypełnianie poleceń jego mistrza duchowego. Sekretem sukcesu w postępie w życiu duchowym jest mocna wiara ucznia w polecenia mistrza duchowego. Potwierdzają to Vedy:

yasya deve para bhaktir yatha deve tatha gurau tasyaite kathita hy arthah prakaśante mahatmanah

"Temu, kto posiada niezachwianą wiarę w słowa mistrza duchowego i słowa Najwyższej Osoby Boga, objawiony zostaje sekret sukcesu w wiedzy wedyjskiej." Ruch świadomości Krsny propagowany jest zgodnie z tą zasadą i dlatego - otrzymując pozytywną pomoc od naszych poprzednich acaryów - odnosimy sukces w naszym nauczaniu, mimo wielu przeszkód stawianych przez antagonistyczne demony. Każdy czyn należy sądzić po jego rezultatach. Członkowie partii samozwańczego acaryi, którzy przejęli własność Gaudiya Mathy, są usatysfakcjonowani, lecz nie mogli uczynić żadnego postępu w nauczaniu. Dlatego sądząc po rezultatach ich działania wiadomo, że są oni asara, czyli bezużyteczni, podczas gdy sukces partii ISKCON-u, Międzynarodowego Towarzystwa Świadomości Krsny, ściśle podążającej za guru i Gauranga, zwiększa się codziennie na całym świecie. Śrila Bhaktisiddhanta Sarasvati Thakura pragnął drukować tak wiele książek, jak to możliwe, i rozprowadzać je na całym świecie. Zrobiliśmy w tym względzie, co tylko było w naszej mocy i rezultaty przechodzą nasze oczekiwania.

Adi 12.09 Niektórzy uczniowie ściśle przyjęli polecenia acaryi, lecz inni odstąpili od nich, pod wpływem daivi mayi niezależnie wymyślając swe własne opinie.

Adi 12.09 Znaczenie: Werset ten opisuje początek schizmy. Jeśli uczniowie nie przestrzegają ściśle zasady przyjmowania polecenia swego mistrza duchowego, natychmiast pojawiają się dwie opinie. Każda opinia różna od opinii mistrza duchowego jest bezużyteczna. Nie można wprowadzać materialnie wymyślonych idei do postępu duchowego. Jest to dewiacja. Nie ma mowy o dostosowywaniu postępu duchowego do materialnych idei.

Adi 12.10 Polecenie mistrza duchowego jest czynną zasadą w życiu duchowym. Każdy, kto nie jest posłuszny poleceniu mistrza duchowego, staje się bezużyteczny.

Adi 12.10 Znaczenie: Takie jest zdanie Śrila Krsnadasa Kavirajy Gosvamiego. Osoby ściśle wypełniające polecenia mistrza duchowego są pożyteczne w wypełnianiu woli Najwyższego, podczas gdy osoby odstępujące od ścisłego polecenia mistrza duchowego są bezużyteczne.

Adi 12.11 Nie ma potrzeby wymieniania imion tych, którzy są bezużyteczni. Wspomniałem o nich jedynie po to, aby odróżnić ich od bhaktów pożytecznych.

Adi 12.12 Początkowo ryż zmieszany jest ze słomą i należy przewiać go, aby oddzielić od słomy.

Adi 12.12 Znaczenie: Przykład podany przez Krsnadasa Kaviraję Gosvamiego jest bardzo właściwy. Podobny proces można zastosować w przypadku członków Gaudiya Mathy. Jest wielu uczniów Bhaktisiddhanty Sarasvati Thakury, lecz aby osądzić, kto w rzeczywistości jest jego uczniem, by oddzielić użytecznych od bezużytecznych, należy ocenić działalność takich uczniów w wypełnianiu woli mistrza duchowego. Bhaktisiddhanta Sarasvati Thakura robił, co mógł, by szerzyć kult Śri Caitanyi Mahaprabhu poza granicami Indii. Kiedy był obecny tutaj, protegował swych uczniów, aby udawali się poza Indie w celu nauczania kultu Śri Caitanyi Mahaprabhu, lecz ponieważ w swych umysłach nie byli naprawdę poważni, jeśli chodzi o nauczanie Jego kultu w obcych krajach, nie odnosili sukcesu. Po prostu chcieli przypisywać sobie zasługi za udanie się do obcych krajów i wykorzystać to uznanie w Indii, podając się za repatriowanych nauczających. Wielu svamich przyjmowało takie obłudne środki nauczania przez ostatnie osiemdziesiąt lat czy więcej, lecz nikt nie mógł nauczać prawdziwego kultu świadomości Krsny na całym świecie. Jedynie powracali do Indii fałszywie głosząc, że nawrócili wszystkich cudzoziemców na ideę Vedanty czy świadomości Krsny, a następnie gromadzili fundusze w Indii i zadowoleni wiedli życie w materialnym komforcie. Tak jak wieje się ryż, aby oddzielić prawdziwy ryż od bezużytecznej słomy, tak poprzez przyjęcie kryteriów poleconych przez Krsnadasa Kaviraję Gosvamiego można z łatwością zrozumieć, kto jest prawdziwym światowym nauczycielem, a kto jest bezużyteczny.

Adi 12.13 Ogromną gałęzią Advaity Acaryi był Acyutananda, Jego syn. Od samego początku swego życia angażował się w służbę dla lotosowych stóp Pana Caitanyi.

Adi 12.14 Kiedy Acyutananda usłyszał od swego ojca, że Keśava Bharati był mistrzem duchowym Pana Caitanyi Mahaprabhu, był bardzo nieszczęśliwy.

55

Adi 12.15 Powiedział swemu ojcu: "Twa instrukcja, że Keśava Bharati jest mistrzem duchowym Caitanyi Mahaprabhu, zepsuje cały kraj.

Adi 12.16 "Pan Caitanya Mahaprabhu jest mistrzem duchowym czternastu światów, lecz Ty mówisz, że ktoś inny jest Jego mistrzem duchowym. Nie potwierdzają tego żadne pisma objawione."

Adi 12.17 Kiedy Advaita Acarya usłyszał to stwierdzenie od Swego pięcioletniego syna Acyutanandy, jego rozstrzygający sąd sprawił Mu wielką satysfakcję.

Adi 12.17 Znaczenie: Komentując wersety od 13 do 17, Bhaktisiddhanta Sarasvati Thakura daje szeroki opis potomków Advaity Acaryi. Caitanya-bhagavata, Dziewiąty Rozdział Antya-khandy oznajmia, że Acyutananda był najstarszym synem Advaity Acaryi. Książka w sanskrycie pod tytułem Advaita-carita oznajmia: "Advaita Acarya Prabhu miał trzech synów: Acyutę, Krsna Miśrę i Gopala dasa, narodzonych z łona Jego żony Sitadevi i będących bhaktami Pana Caitanyi. Poza tym Advaita Acarya miał trzech innych synów: Balaramę, Svarupę i Jagadiśę. Tak więc było sześciu synów Advaity Acaryi." Spośród tych sześciu synów, trzech było ścisłymi zwolennikami Pana Caitanyi Mahaprabhu, a spośród tych trzech, Acyutananda był najstarszy. Advaita Prabhu ożenił się w początkach piętnastego wieku śakabda. Kiedy Pan Caitanya Mahaprabhu chciał odwiedzić wioskę Ramakeli, kiedy udawał się z Jagannatha Puri do Vrndavany, w latach śakabda 1433 i 1434, Acyutananda miał jedynie pięć lat. Czwarty Rozdział Antya-khandy z Caitanya-bhagavata opisuje ówczesnego Acyutanandę jako panca-varsa vayasa madhura digambara, "mającego jedynie pięć lat i stojącego nago". Zatem należy wyciągnąć z tego wniosek, że Acyutananda narodził się w roku 1428. Przed narodzinami Acyutanandy, żona Advaity Prabhu, Sitadevi, przyszła zobaczyć Pana Caitanyę Mahaprabhu podczas Jego narodzin. Tak więc nie jest rzeczą niemożliwą, że miała z Advaitą trzech innych synów w przeciągu dwudziestu jeden lat pomiędzy rokiem 1407 i 1428 śakabda. Nieautoryzowana książka pod tytułem Sitadvaita-carita opublikowana w języku bengalskim w nieautoryzowanej gazecie Nityananda-dayini w 1792 śakabda wspomina, że Acyutananda był przyjacielem szkolnym Śri Caitanyi Mahaprabhu. Jednakże według Caitanya-bhagavata stwierdzenie to wcale nie jest słuszne. Kiedy Caitanya Mahaprabhu przyjął wyrzeczony porządek sannyasy, przybył do domu Advaity Prabhu w Śantipur w roku 1431 śakabda. W tym czasie, jak oznajmia Pierwszy Rozdział Antya-khandy z Caitanya-bhagavata, Acyutananda miał zaledwie trzy lata. Caitanya-bhagavata dalej oznajmia, że nagie dziecko, syn Advaity Prabhu, natychmiast zbliżył się i upadł do lotosowych stóp Pana Śri Caitanyi Mahaprabhu. Pan wziął go na kolana, chociaż nie był on zbyt czysty, jako że całe jego ciało było pokryte kurzem. Pan Caitanya powiedział: "Mój drogi Acyuto, Advaita Acarya jest Mym ojcem, a więc jesteśmy braćmi." Zanim Śri Caitanya Mahaprabhu przejawił Swoje duchowe formy podczas pobytu w Navadvipie, poprosił Śri Rama Panditę, brata Śrinivasy Acaryi, by udał się do Śantipur i przyprowadził Advaitę Acaryę. W tym czasie Acyutananda przyłączył się do swego ojca. Powiedziane jest, advaitera tanaya 'acyutananda' nama / paramabalaka, seho kande avirama. Acyutananda również przyłączył się do płaczu z powodu transcendentalnego szczęścia. Acyutananda obecny był również wówczas, kiedy Pan Caitanya zbił Advaitę Acaryę za wyjaśnianie Śrimad-Bhagavatam z bezosobowego punktu widzenia przeciwnego zasadom bhakti-yogi. Zatem wszystkie te wydarzenia musiały mieć miejsce jedynie na dwa czy trzy lata przed przyjęciem porządku sannyasy przez Pana Caitanyę. W Caitanya-bhagavata, Dziewiętnastym Rozdziale Antya-khandy powiedziane jest, że Acyutananda, syn Advaity Acaryi, ofiarował swe pokłony Panu. Należy zatem wyciągnąć z tego wniosek, że Acyutananda był wielkim bhaktą Pana Caitanyi Mahaprabhu od samego początku swego życia. Nie ma informacji, by Acyutananda kiedykolwiek się ożenił, lecz opisany jest on jako największa gałąź rodziny Advaity Acaryi. Z książki pod tytułem Śakha-nirnayamrta wiadomo, że Acyutananda był uczniem Gadadhary i że przyjął schronienie Pana Caitanyi w Jagannatha Puri zaangażował się w służbę oddania. Dziesiąty Rozdział Adi-lili Caitanya-caritamrty oznajmia, że Acyutananda, syn Advaity Acaryi, mieszkał w Jagannatha Puri przyjmując schronienie Pana Caitanyi Mahaprabhu. Gadadhara Pandita również mieszkał z Panem Caitanyą Mahaprabhu w Jagannatha Puri przez ostatnie lata swego życia. Nie ma zatem wątpliwości co do tego, że Acyutananda był uczniem Gadadhara Pandity. W notatkach dotyczących tańca Pana Caitanyi Mahaprabhu przed wozem podczas festiwalu Rathayatry, wielokrotnie wymienione jest imię Acyutanandy. Powiedziane jest, że w grupie Advaity Acaryi z Śantipur, Acyutananda tańczył, a inni śpiewali. W tym czasie chłopiec miał jedynie sześć lat. Gaura-ganoddeśa-dipika ułożona przez Śri Kavi-karnapurę opisuje Acyutanandę jako ucznia Gadadhara Pandity i wielkiego i drogiego bhaktę Pana Caitanyi Mahaprabhu. Według opinii niektórych był on inkarnacją Karttikeyi, syna Pana Śivy, a według innych był on poprzednio gopi o imieniu Acyuta. Gaura-ganoddeśa-dipika potwierdza obie te opinie. Inna książka, Narottama-vilasa, ułożona przez Śri Narahari dasa wspomina o obecności Acyutanandy podczas festiwalu w Khetari. Według Śri Narahari dasa podczas ostatnich dni swego życia Acyutananda pozostawał w swym domu w Śantipur, lecz podczas obecności Pana Caitanyi Mahaprabhu mieszkał w Jagannatha Puri razem z Gadadhara Panditą. Spośród sześciu synów Advaity Acaryi; trzech: Acyutananda, Krsna Miśra i Gopala dasa żyli wiernie w służbie Caitanyi Mahaprabhu. Ponieważ Acyutananda nie ożenił się, nie miał potomstwa. Drugi syn Advaity Acaryi, Krsna Miśra, miał dwóch synów: Raghunatha Cakravartiego i Dolagovindę. Potomkowie Raghunathy nadal mieszkają w Śantipur w sąsiedztwie Madana-gopala-pada, Ganakara, Mrjapura i Kumarakhali. Dolagovinda miał trzech synów: Candę, Kandarpę i Gopinathę. Potomkowie Kandarpy mieszkają w Maldah w wiosce Jikabadi. Gopinatha miał trzech synów: Śri Vallabhę, Pranavallabhę i Keśavę. Potomkowie Śri Vallabhy mieszkają w wioskach znanych jako Maśiyadara (Mahisadera), Damukadiya i Candipura. Istnieje drzewo genealogiczne rodziny Śri Vallabhy, rozpoczynające się od jego najstarszego syna, Ganga-narayana. Potomkowie najmłodszego syna Śri Vallabhy, Ramagopala, nadal mieszkają w Damukadiya, Candipura, Śolamari itd. Potomkowie Pranavallabhy i Keśavy mieszkają w Uthali. Synem Pranavallabhy był Ratneśvara, a jego synem był Krsnarama, którego najmłodszy syn miał na imię Laksmi-narayana. Jego synem z kolei był Navakiśora, a drugim synem Navakiśory był Ramamohana. Najstarszym synem Ramamohany był Jagabandhu, którego trzeci syn, Viracandra, przyjął porządek sannyasy i zainstalował w Katwie Bóstwo Pana Caitanyi Mahaprabhu. Ci dwaj synowie Ramamohany byli znani jako Bada Prabhu i Chota Prabhu i oni zapoczątkowali okrążanie Navadvipa-dhamy. Po kompletne genealogiczne drzewo Advaity Prabhu w linii Krsna Miśry można sięgnąć do Vaisnava-manjusa.

56

Adi 12.18 Krsna Miśra był synem Advaity Acaryi. Pan Caitanya Mahaprabhu zawsze przebywał w jego sercu.

Adi 12.19 Innym synem Śri Advaity Acaryi Prabhu był Śri Gopala. Posłuchajcie teraz o jego cechach, gdyż są one wspaniałe.

Adi 12.19 Znaczenie: Śri Gopala był jednym z trzech oddanych synów Advaity Acaryi. Jego życie i charakter opisuje Madhya-lila Caitanya-caritamrty, w Rozdziale Dwunastym, tekstach od 143 do 149.

Adi 12.20 Kiedy Pan Caitanya osobiście czyścił Gundica mandira w Jagannatha Puri, Gopala tańczył przed Panem z wielką miłością i szczęściem.

Adi 12.20 Znaczenie: Gundica mandira znajduje się w Jagannatha Puri i każdego roku Jagannatha, Balabhadra i Subhadra przybywają tam ze świątyni Jagannatha, i zatrzymują się tam na osiem dni. Kiedy Pan Caitanya Mahaprabhu mieszkał w Jagannatha Puri, każdego roku osobiście sprzątał tę świątynię ze Swymi głównymi bhaktami. Żywo opisuje to rozdział Caitanya-caritamrty zatytułowany Gundica-marjana.

Adi 12.21 Kiedy Pan Caitanya Mahaprabhu i Advaita Prabhu tańczyli i intonowali mantrę Hare Krsna, w Ich ciałach manifestowały się różne symptomy ekstazy, a Ich umysły były bardzo zadowolone.

Adi 12.22 Kiedy wszyscy oni tańczyli, Gopala - tańcząc bezustannie - zemdlał i upadł na ziemię nieprzytomny.

Adi 12.23 Advaita Acarya Prabhu był bardzo nieszczęśliwy. Biorąc Swego syna na kolana, zaczął intonować mantrę Nrsimha dla jego ochrony.

Adi 12.24 Advaita Acarya intonował różne mantry, lecz Gopala nie odzyskał przytomności. Tak więc wszyscy obecni Vaisnavowie płakali żałośnie nad Jego stanem.

Adi 12.25 Następnie Pan Caitanya Mahaprabhu położył Swą rękę na piersi Gopala i powiedział mu: "Mój drogi Gopalo, powstań i intonuj święte imię Pana!"

Adi 12.26 Kiedy Gopala usłyszał ten dźwięk i poczuł dotyk Pana, natychmiast powstał, a wszyscy Vaisnavowie radośnie intonowali maha-mantrę Hare Krsna.

Adi 12.27 Innymi synami Advaity Acaryi byli: Śri Balarama, Svarupa i Jagadiśa.

Adi 12.27 Znaczenie: Książka w sanskrycie zatytułowana Advaita-carita oznajmia, że Balarama, Svarupa i Jagadiśa byli czwartym, piątym i szóstym synem Advaity Acaryi. Zatem Śri Advaita Acarya miał sześciu synów. Balarama, Svarupa i Jagadiśa, będąc smartami czyli Mayavadi, zostali odrzuceni przez towarzystwo Vaisnava. Czasami Mayavadi pozują na Vaisnavów, czyli czcicieli Pana Visnu, lecz w rzeczywistości nie wierzą w Pana Visnu jako Najwyższą Osobę Boga, a zamiast tego uważają, że półbogowie tacy jak Pan Śiva, Durga, bóg słońca i Ganeśa są Mu równi. Na ogół są oni znani jako pancopasaka-smartowie i nie należy zaliczać ich do Vaisnavów. Balarama miał trzy żony i dziewięciu synów. Najmłodszy syn jego pierwszej żony był znany jako Madhusudana Gosvami. Przyjął on tytuł Bhattacarya i zaakceptował ścieżkę smarta, czyli filozofii Mayavada. Śrila Bhaktisiddhanta Sarasvati Thakura zauważa, że syn Gosvamiego Bhattacaryi, Śri Radharamana Gosvami Bhattacarya, odrzucił tytuł gosvamiego, ponieważ na ogół przeznaczony jest on dla sannyasinów, którzy przyjęli wyrzeczony porządek życia. Osoba nadal będąca w życiu rodzinnym nie powinna nadużywać tytułu gosvamiego. Śrila Bhaktisiddhanta Sarasvati Thakura nie chciał uznać kasty gosvamich, ponieważ nie byli oni w linii sześciu Gosvamich w wyrzeczonym porządku życia, którzy byli bezpośrednimi uczniami Pana Caitanyi Mahaprabhu - mianowicie Śrila Rupa Gosvami, Śrila Sanatana Gosvami, Śrila Bhatta Raghunatha Gosvami, Śri Gopala Bhatta Gosvami, Śri Jiva Gosvami i Śrila Raghunatha dasa Gosvami. Śrila Bhaktisiddhanta Sarasvati Thakura oznajmia, że grhasthaśrama, czyli status życia rodzinnego, jest rodzajem koncesji na zadowalanie zmysłów. Dlatego grhastha nie powinien fałszywie przyjmować tytułu gosvamiego. Ruch ISKCON-u nigdy nie nadaje tytułu gosvamiego grhasthom. Chociaż wszyscy sannyasini, których inicjowaliśmy w ISKCON-ie, są młodzi, obdarzyliśmy ich tytułami wyrzeczonego porządku życia, svami i gosvami, ponieważ całkowicie poświęcili swe życie nauczaniu kultu Śri Caitanyi Mahaprabhu. Śrila Bhaktisiddhanta Sarasvati Thakura wspomina, że kastowi gosvami grhasthowie nie tylko znieważają tytuł gosvamiego, ale również, przestrzegając zasad smarty Raghunandany, przejawiają wielką głupotę paląc słomiany wizerunek Advaity Acaryi w ceremonii śraddha, w ten sposób działając jako Raksasowie i lekceważąc podstawę Hari-bhakti-vilasa, który jest przewodnikiem dla Vaisnavów. Śrila Bhaktisiddhanta Sarasvati Thakura mówi, że czasami ci kastowi smarta gosvami piszą książki na temat filozofii Vaisnava czy komentarze do oryginalnych pism świętych, lecz czysty bhakta powinien przezornie unikać czytania ich.

Adi 12.28 Bardzo zaufany sługa Advaity Acaryi o imieniu Kamalakanta Viśvasa wiedział wszystko o postępowaniu Advaity Acaryi.

Adi 12.28 Znaczenie: Imię Kamalananda wspomniane w Adi-lili (10.149) i imię Kamalakanta wspomniane w Madhya-lili (10.94) odnoszą się do tej samej osoby. Kamalakanta, bardzo zaufany sługa Pana Caitanyi Mahaprabhu, urodzony w rodzinie bramińskiej, zaangażował się w służbę Śri Advaity Acaryi jako Jego sekretarz. Kiedy Paramananda Puri udał się do Jagannatha Puri z Navadvipy, zabrał ze sobą Kamalakanta Viśvasę i obaj poszli zobaczyć Pana Caitanyę w Jagannatha Puri. Madhya-lila (10.94) wspomina, że jeden z bhaktów Pana Caitanyi, bramin Kamalakanta, udał się z Paramanandą Puri do Jagannatha Puri.

57

Adi 12.29 Kiedy Kamalakanta Viśvasa przebywał w Jagannatha Puri, posłał przez kogoś notatkę do Maharajy Prataparudry.

Adi 12.30 Nikt nie wiedział o tej notatce, lecz w jakiś sposób dostała się ona w ręce Śri Caitanyi Mahaprabhu.

Adi 12.31 Notatka ta dowodziła, że Advaita Acarya jest inkarnacją Najwyższej Osoby Boga.

Adi 12.32 Lecz wspominała również o tym, że Advaita Acarya ostatnio zaciągnął dług w wysokości około trzystu rupii, który Kamalakanta Viśvasa chciał spłacić.

Adi 12.33 Pan Caitanya Mahaprabhu posmutniał po przeczytaniu tej notatki, chociaż Jego twarz nadal błyszczała tak jasno jak księżyc. Toteż uśmiechając się, przemówił w ten sposób.

Adi 12.34 "Dowiódł on, że Advaita Acarya jest inkarnacją Najwyższej Osoby Boga. Nie ma w tym nic złego, gdyż rzeczywiście jest On Samym Panem.

Adi 12.35 "Lecz uczynił inkarnację Boga ubogim żebrakiem. Dlatego ukarzę go dla jego poprawy."

Adi 12.35 Znaczenie: Opisanie kogoś jako inkarnację Boga, Śri Narayana, i jednocześnie zaprezentowanie go jako ubogiego jest sprzeczne i jest największą obrazą. Filozofowie Mayavadi, zaangażowani w pracę misyjną, polegającą na niszczeniu kultury wedyjskiej poprzez nauczanie, że każdy jest Bogiem, opisują ubogiego człowieka jako daridra-narayana, czyli "ubogiego Narayana". Pan Caitanya Mahaprabhu nigdy nie przyjął takich głupich i nieautoryzowanych idei. Ściśle ostrzegał, mayavadi-bhasya śunile haya sarva-naśa: "Każdy, kto przestrzega zasad filozofii Mayavada, z pewnością jest potępiony." Takiego głupca należy ukarać dla jego poprawy. Chociaż sprzeczne jest stwierdzenie, że Najwyższa Osoba Boga czy Jego inkarnacja jest uboga, z pism objawionych dowiadujemy się, że kiedy Pan inkarnował jako Vamana, żebrał o trochę ziemi od Maharajy Bali. Jednakże każdy wie, że Vamanadeva nie był ubogi. Jego żebranie od Maharajy Bali było podstępem mającym na celu okazanie mu łaski. Kiedy Maharaja Bali rzeczywiście podarował ziemię, Vamanadeva ukazał Swą wszechpotężną pozycję, zajmując trzema krokami trzy światy. Nie należy przyjmować tzw. daridra-narayanów za inkarnacje, ponieważ zupełnie nie są oni w stanie ukazać bogactwa prawdziwych inkarnacji Boga.

Adi 12.36 Pan polecił Govindzie: "Od dnia dzisiejszego nie pozwól temu bauliyi Kamalakanta Viśvasie przychodzić tutaj:"

Adi 12.36 Znaczenie: Bauliya, czyli baula, to jedna z trzynastu nieautoryzowanych sekt, które podają się za zwolenników Caitanyi Mahaprabhu. Pan polecił Govindzie, Swemu osobistemu towarzyszowi, aby nie pozwolił Kamalakanta Viśvasie pojawiać się w Jego obecności, ponieważ został bauliyą. Tak więc chociaż baula-sampradaya, aula-sampradaya i sahajiya-sampradaya, jak również smartowie, jatagosani, atibadi, cudadhari i gauranga-nagari twierdzą, że należą do sukcesji uczniów Caitanyi Mahaprabhu, Pan w rzeczywistości odrzucił ich.

Adi 12.37 Kiedy Kamalakanta Viśvasa usłyszał o tej karze Śri Caitanyi Mahaprabhu, był bardzo nieszczęśliwy, lecz kiedy usłyszał o niej Advaita Prabhu, był bardzo zadowolony.

Adi 12.37 Znaczenie: W Bhagavad-gicie Pan mówi, samo 'ham sarva-bhutesu na me dvesyo 'sti na priyah: "Nie zazdroszczę nikomu ani też nie jestem stronniczy wobec nikogo. Jestem jednakowy dla wszystkich." (Bg. 9.29) Ponieważ Najwyższa Osoba Boga jest jednakowy dla każdego, nikt nie może być Jego wrogiem ani też nikt nie może być Jego przyjacielem. Ponieważ każdy jest cząstką czy synem Najwyższej Osoby Boga, Pan nie może być stronniczy i uważać kogoś za przyjaciela, a kogo innego za wroga. Więc chociaż Pan Caitanya Mahaprabhu ukarał Kamalakanta Viśvasę nie pozwalając mu dłużej pojawiać się w Jego obecności, i chociaż kara ta była prawdziwie ciężka dla niego, to Śri Advaita Prabhu - rozumiejąc wewnętrzne znaczenie takiej kary - był szczęśliwy, ponieważ docenił to, że Pan w istocie obdarzył Kamalakanta Viśvasę łaską. Dlatego wcale nie był nieszczęśliwy. Bhaktowie powinni zawsze być zadowoleni z każdego postępku swego mistrza, Najwyższej Osoby Boga. Bhakta może zostać postawiony w trudnej sytuacji albo obdarzony bogactwem, lecz obie te rzeczy powinien uważać za dar Najwyższej Osoby Boga i we wszystkich okolicznościach radośnie angażować się w służbę dla Pana.

Adi 12.38 Widząc, że Kamalakanta Viśvasa jest nieszczęśliwy, Advaita Acarya Prabhu powiedział mu: "Spotkało cię wielkie szczęście, że zostałeś ukarany przez Najwyższego Pana, Osobę Boga, Pana Caitanyę Mahaprabhu.

Adi 12.38 Znaczenie: Jest to autorytatywny sąd Śri Advaity Prabhu. Wyraźnie radzi On, że nie należy uważać za nieszczęście tego, że spotykają nas przeciwności z polecenia Najwyższej Osoby Boga. Bhakta powinien być zawsze szczęśliwy, kiedy otrzymuje łaskę Najwyższego Pana, bez względu na to, czy według naszego sądu zdaje się ona być przyjemną czy nieprzyjemną.

Adi 12.39 "Poprzednio Pan Caitanya Mahaprabhu zawsze szanował Mnie jako osobę nadrzędną, lecz Ja nie byłem z tego zadowolony. Ponieważ nie byłem szczęśliwy w Swym umyśle, sporządziłem pewien plan.

Adi 12.40 "Tak więc objaśniałem Yoga-vaśistha, która za ostateczny cel życia uważa wyzwolenie. Z tego powodu Pan rozgniewał się na Mnie i traktował Mnie z wyraźnym brakiem szacunku.

58

Adi 12.40 Znaczenie: Istnieje pewna książka pod tytułem Yoga-vaśistha, którą wielce cenią sobie Mayavadi, ponieważ jest ona pełna bezosobowych nieporozumień dotyczących Najwyższej Osoby Boga, bez śladu Vaisnavizmu. W rzeczywistości wszyscy Vaisnavowie powinni unikać takich książek, lecz Advaita Acarya Prabhu, pragnąc otrzymać karę od Pana, zaczął popierać bezosobowe stwierdzenia Yoga-vaśisthy. Toteż Pan Caitanya Mahaprabhu niezmiernie rozgniewał się na Niego i na pozór potraktował Go bez szacunku.

Adi 12.41 "Kiedy Pan Caitanya Mnie skarcił, byłem szczęśliwy, że otrzymałem karę podobną do tej, jaką otrzymał Śri Mukunda.

Adi 12.41 Znaczenie: Śri Mukunda, wielki przyjaciel i towarzysz Pana Caitanyi Mahaprabhu, zwykł odwiedzać wiele miejsc, gdzie ludzie byli przeciwni kultowi Vaisnava. Kiedy Pan Caitanya Mahaprabhu dowiedział się o tym, ukarał Mukundę zabraniając mu ponownego zobaczenia się z Nim. Chociaż Caitanya Mahaprabhu był miękki jak kwiat, był również surowy jak piorun i dlatego każdy bał się pozwolić Mukundzie ponownie pojawić się w obecności Śri Caitanyi Mahaprabhu. Dlatego Mukundzie było bardzo przykro i zapytał swych przyjaciół, czy któregoś dnia będzie mógł ujrzeć Pana Caitanyę Mahaprabhu. Kiedy bhaktowie przekazali to pytanie Panu Caitanyi, Pan odpowiedział: "Mukunda otrzyma pozwolenie ujrzenia Mnie po upływie milionów lat" Kiedy informacja ta dotarła do Mukundy, zaczął tańczyć z radości. Gdy Pan Caitanya Mahaprabhu usłyszał, że Mukunda tak cierpliwie czekał na spotkanie z Nim po milionach lat, natychmiast poprosił go, by powrócił. O takim ukaraniu Mukundy mówi Caitanya-bhagavata, Dziesiąty Rozdział Madhya-lili.

Adi 12.42 "Podobnie ukarana została matka Śacidevi. Któż może być bardziej szczęśliwy od niej, która otrzymała taką karę?"

Adi 12.42 Znaczenie: Podobnie ukarana została matka Śacidevi, jak wspomina o tym Caitanya-bhagavata, Rozdział Dwudziesty Drugi Madhya-lili. Matka Śacidevi, pozornie ukazując swą kobiecą naturę, oskarżyła Advaitę Prabhu o to, że zachęcił jej syna do przyjęcia sannyasy. Uznawszy to oskarżenie za obrazę, Caitanya Mahaprabhu poprosił Śacidevi, by dotknęła lotosowych stóp Advaity Acaryi, aby zmniejszyć obrazę, którą rzekomo popełniła.

Adi 12.43 Po takim uspokojeniu Kamalakanta Viśvasy, Śri Advaita Acarya Prabhu udał się na spotkanie z Caitanyą Mahaprabhu.

Adi 12.44 Śri Advaita Acarya powiedział Panu Caitanyi: "Nie jestem w stanie zrozumieć Twych transcendentalnych rozrywek. Okazałeś więcej łaski Kamalakancie, niż na ogół okazujesz Mnie.

Adi 12.45 "Łaska, którą okazałeś Kamalakancie, jest tak wielka, że nawet Ja nie otrzymałem nigdy takiej łaski. Jaką obrazę popełniłem u Twych lotosowych stóp, że nie okazałeś Mi takiej łaski?"

Adi 12.45 Znaczenie: Jest to odniesienie do poprzedniego ukarania Advaity Acaryi przez Pana Caitanyę Mahaprabhu. Kiedy Advaita Acarya Prabhu czytał Yoga-vaśisthę, Pan Caitanya Mahaprabhu zbił Go, lecz nigdy nie zabronił Mu pojawiać się w Swej obecności. Lecz Kamalakanta został ukarany z nakazem, by nigdy nie pojawiał się przed Panem. Dlatego Śri Advaita Acarya Prabhu pragnął oznajmić Caitanyi Mahaprabhu, że okazał On więcej łaski Kamalakanta Viśvasie niż Jemu, ponieważ nie pozwolił mu pojawiać się przed Nim. Zatem łaska okazana Kamalakanta Viśvasie była większa od łaski okazanej Advaicie Acaryi.

Adi 12.46 Usłyszawszy to, Pan Caitanya Mahaprabhu zaśmiał się zadowolony i natychmiast przywołał Kamalakanta Viśvasę.

Adi 12.47 Następnie Advaita Acarya powiedział Caitanyi Mahaprabhu: "Dlaczego przywołałeś ponownie tego człowieka i pozwoliłeś mu ujrzeć Siebie? Oszukał Mnie on na dwa sposoby."

Adi 12.48 Kiedy Caitanya Mahaprabhu usłyszał to, Jego umysł był usatysfakcjonowany. Jedynie Oni mogli zrozumieć Swe umysły.

Adi 12.49 Pan Caitanya Mahaprabhu pouczył Kamalakantę: "Jesteś bauliyą, który nie zna prawdziwej postaci rzeczy. Dlaczego postępujesz w ten sposób? Dlaczego zakłócasz spokój Advaity Acaryi i niszczysz Jego religijne zasady?

Adi 12.49 Znaczenie: Kamalakanta Viśvasa, z powodu swej ignorancji, poprosił króla Jagannatha Puri, Maharaję Prataparudrę, aby spłacił dług Advaity Acaryi wynoszący trzysta rupii, lecz jednocześnie dowiódł, że Advaita Acarya jest inkarnacją Najwyższej Osoby Boga. Jest to sprzeczne. Inkarnacja Najwyższego Boga nie może być zadłużona u nikogo w tym materialnym świecie. Takie sprzeczności nigdy nie zadowalają Caitanyi Mahaprabhu, i fachowo nazywane są one rasa-bhasą, czyli nakładaniem się nastrojów (ras). Jest to tego samego rodzaju sprzeczność, jak idea, że Narayana jest ubogi (daridra-narayana).

Adi 12.50 "Advaita Acarya, Mój mistrz duchowy, nigdy nie powinien przyjmować jałmużny od bogaczy czy królów, ponieważ jeśli mistrz duchowy przyjmie pieniądze czy zboże od takich materialistów, jego umysł zostanie zanieczyszczony.

Adi 12.50 Znaczenie: Przyjmowanie pieniędzy czy pokarmu od osób materialistycznych jest rzeczą bardzo ryzykowną, gdyż zanieczyszcza umysł otrzymującego jałmużnę. Według systemu wedyjskiego należy dawać jałmużnę sannyasinom i braminom, gdyż w ten sposób można uwolnić się od grzesznych czynów. Dlatego wcześniej bramini nie przyjmowali jałmużny od osoby, która nie była bardzo pobożna. Pan Caitanya Mahaprabhu dał tę instrukcję wszystkim mistrzom

59

duchowym. Czasami naszymi uczniami chcą zostać osoby materialistyczne, które nie są skłonne porzucić swych grzesznych czynów takich jak niedozwolony seks, intoksykacja, hazard i jedzenie mięsa, lecz w przeciwieństwie do profesjonalnych mistrzów duchowych, którzy przyjmują uczniów bez względu na ich stan, Vaisnava nie przyjmuje takich tanich uczniów. Dana osoba powinna przynajmniej zgodzić się przestrzegać zasad i przepisów obowiązujących ucznia, a wówczas może zostać przyjęta przez acaryę Vaisnavę. W istocie, Vaisnava nie powinien nawet przyjmować jałmużny czy pokarmu od osób, które nie przestrzegają zasad i przepisów obowiązujących Vaisnavę.

Adi 12.51 "Kiedy umysł zostanie zanieczyszczony, bardzo trudno jest pamiętać Krsnę; a kiedy pamięć o Panu Krsnie zostanie zakłócona, życie staje się nieproduktywne.

Adi 12.51 Znaczenie: Bhakta zawsze powinien być czujny, utrzymując swój umysł w sangwinicznym stanie, tak aby zawsze mógł pamiętać Pana Śri Krsnę. Śastry oznajmiają, smartavyah satatam visnuh: w życiu w służbie oddania należy zawsze pamiętać Pana Visnu. Śrila Śukadeva Gosvami również poradził Maharajy Pariksitowi, smartavyo nityaśah. W Canto Drugim, Pierwszym Rozdziale Śrimad-Bhagavatam Śukadeva Gosvami poradził Maharajy Pariksitowi:

tasmad bharata sarvatma bhagavan iśvaro harih śrotavyah kirtitavyaś ca smartavyaś cecchatabhayam

"O potomku króla Bharaty, ten kto pragnie uwolnić się od wszelkich cierpień, powinien słuchać, wychwalać i pamiętać Osobę Boga, który jest Duszą Najwyższą, kontrolerem i wybawcą z wszelkich nieszczęść." (Bhag. 2.1.5) Jest to streszczenie wszelkich czynności Vaisnavy i ta sama instrukcja została powtórzona tutaj (krsna-smrti vinu haya nisphala jivana). Śrila Rupa Gosvami oznajmia w Bhakti-rasamrta-sindhu, avyartha-kalatvam: Vaisnava musi być bardzo czujny, aby nie tracić nawet sekundy swego wartościowego życia. Jest to symptomem Vaisnavy. Lecz obcowanie z liczygroszami, czyli visayi, materialistami zainteresowanymi jedynie zadowalaniem zmysłów, zanieczyszcza umysł i zakłóca takie bezustanne pamiętanie Pana Krsny. Dlatego Śri Caitanya Mahaprabhu poradził, asat-sanga-tyaga --- ei vaisnava-acara: Vaisnava powinien zachowywać się w taki sposób, aby nigdy nie obcować z niewielbicielami czy materialistami (Cc. Madhya 22.87). Towarzystwa takiego można uniknąć poprzez bezustanne pamiętanie Krsny w swym sercu.

Adi 12.52 "W ten sposób traci się popularność w oczach ogółu ludzi, gdyż niszczy to religijność i sławę. Vaisnava, szczególnie ten, który występuje w roli mistrza duchowego, nie może działać w taki sposób. Należy być zawsze świadomym tego faktu."

Adi 12.53 Kiedy Caitanya Mahaprabhu udzielił tej instrukcji Kamalakancie, wszyscy obecni uważali, że jest ona przeznaczona dla każdego. Toteż Advaita Acarya był wielce zadowolony.

Adi 12.54 Jedynie Pan Caitanya Mahaprabhu mógł zrozumieć intencje Advaity Acaryi, a Advaita Acarya docenił poważną instrukcję Pana Caitanyi Mahaprabhu.

Adi 12.55 Stwierdzenie to zawiera wiele poufnych znaczeń. Nie piszę o nich wszystkich, bojąc się niepotrzebnego powiększenia objętości tej książki.

Adi 12.56 Piątą gałęzią Advaity Acaryi był Śri Yadunandana Acarya, który miał tak wiele gałęzi i podgałęzi, że opisanie ich jest niemożliwości.

Adi 12.56 Znaczenie: Yadunandana Acarya był oficjalnym inicjującym mistrzem duchowym Raghunatha dasa Gosvamiego. Innymi słowy, kiedy Raghunatha dasa Gosvami był grhasthą, Yadunandana Acarya inicjował go w domu. Później Raghunatha dasa Gosvami przyjął schronienie Śri Caitanyi Mahaprabhu w Jagannatha Puri.

Adi 12.57 Śri Yadunandana Acarya był studentem Vasudeva Datty i otrzymał wszelką jego łaskę. Dlatego mógł przyjąć lotosowe stopy Pana Caitanyi jako najwyższe schronienie, ze wszystkich punktów widzenia.

Adi 12.57 Znaczenie: 140 werset Gaura-ganoddeśa-dipiki opisuje, że Vasudeva Datta był poprzednio Madhuvratą, śpiewakiem we Vrndavanie.

Adi 12.58 Bhagavata Acarya, Visnudasa Acarya, Cakrapani Acarya i Ananta Acarya byli szóstą, siódmą ósmą i dziewiątą gałęzią Advaity Acaryi.

Adi 12.58 Znaczenie: W swej Anubhasyi Śri Bhaktisiddhanta Sarasvati Gosvami Prabhupada mówi, że Bhagavata Acarya był wcześniej wśród zwolenników Advaity Acaryi, jednakże później zaliczano go do zwolenników Gadadhara Pandity. Szósty werset Śakha-nirnayamrty, książki napisanej przez Yadunandana dasa oznajmia, że Bhagavata Acarya ułożył słynną książkę pod tytułem Prema-tarangini. Według 195 wersetu Gaura-ganoddeśa-dipiki Bhagavata Acarya żył poprzednio we Vrndavanie jako Śveta-manjari. Visnudasa Acarya był obecny podczas Khetari-mahotsava. Udał się tam wraz z Acyutanandą, jak mówi o tym Bhakti-ratnakara, Dziesiąta Taranga. Ananta Acarya był jedną z ośmiu głównych gopi. Poprzednio miał na imię Sudevi. Chociaż zaliczał się do zwolenników Advaity Acaryi, później stał się ważnym bhaktą Gadadhara Gosvamiego.

Adi 12.59 Nandini, Kamadeva, Caitanya dasa, Durlabha Viśvasa i Vanamali dasa byli dziesiątą, jedenastą, dwunastą, trzynastą i czternastą gałęzią Śri Advaity Acaryi.

Adi 12.60 Jagannatha Kara, Bhavanatha Kara, Hrdayananda Sena i Bholanatha dasa byli piętnastą szesnastą siedemnastą i osiemnastą gałęzią Advaity Acaryi.

60

Adi 12.61 Yadava dasa, Vijaya dasa, Janardana dasa, Ananta dasa, Kanu Pandita i Narayana dasa byli dziewiętnastą, dwudziestą, dwudziestą pierwszą, dwudziestą drugą dwudziestą trzecią i dwudziestą czwartą gałęzią Advaity Acaryi.

Adi 12.62 Śrivatsa Pandita, Haridasa Brahmacari, Purusottama Brahmacari i Krsnadasa byli dwudziestą piątą, dwudziestą szóstą, dwudziestą siódmą i dwudziestą ósmą gałęzią Advaity Acaryi.

Adi 12.63 Purusottama Pandita, Raghunatha, Vanamali Kavicandra i Vaidyanatha byli dwudziestą dziewiątą, trzydziestą, trzydziestą pierwszą i trzydziestą drugą gałęzią Advaity Acaryi.

Adi 12.64 Lokanatha Pandita, Murari Pandita, Śri Haricarana i Madhava Pandita byli trzydziestą trzecią, trzydziestą czwartą, trzydziestą piątą i trzydziestą szóstą gałęzią Advaity Acaryi.

Adi 12.65 Vijaya Pandita i Śrirama Pandita byli dwoma ważnymi gałęziami Advaity Acaryi. Gałęzie te są niezliczone, lecz nie jestem w stanie wymienić ich wszystkich.

Adi 12.65 Znaczenie: Ponieważ Śrivasa Pandita był inkarnacją Narady Muniego, jego młodszy brat, Śrirama Pandita, przyjmowany jest za inkarnację Parvaty Muniego, najbliższego przyjaciela Narady Muniego.

Adi 12.66 Gałąź Advaity Acaryi otrzymywała wodę dostarczaną przez oryginalnego ogrodnika, Śri Caitanyę Mahaprabhu. W ten sposób odżywiane były podgałęzie, obfitując w owoce i kwiaty.

Adi 12.66 Znaczenie: Gałęzie Advaity Acaryi odżywiane wodą (jala) dostarczaną przez Śri Caitanyę Mahaprabhu powinny być uważane za bona fide acaryów. Jak to już przedyskutowaliśmy wcześniej, reprezentanci Advaity Acaryi później podzielili się na dwie grupy - bona fide gałęzie sukcesji acaryów i pretensjonalne gałęzie Advaity Acaryi. Gałęzie przestrzegające zasad Caitanyi Mahaprabhu rozrosły się bujnie, podczas gdy inne, wymienione poniżej w sześćdziesiątym siódmym wersecie, uschły.

Adi 12.67 Po odejściu Pana Caitanyi Mahaprabhu, niektóre gałęzie, z nieszczęsnych powodów, zboczyły z Jego ścieżki.

Adi 12.68 Niektóre gałęzie nie przyjęły oryginalnego pnia, który ożywiał i utrzymywał całe drzewo. Toteż oryginalny pień rozgniewał się na te niewdzięczne gałęzie.

Adi 12.69 Wskutek tego Pan Caitanya nie zrosił ich wodą Swego miłosierdzia i tak stopniowo zwiędły one i obumarły.

Adi 12.70 Osoba pozbawiona świadomości Krsny nie jest lepsza od suchego drewna czy martwego ciała. Jest ona uważana za martwą już za życia, a po śmierci podlega karze Yamarajy.

Adi 12.70 Znaczenie: W Śrimad-Bhagavatam, Trzecim Rozdziale Szóstego Canto, dwudziestym dziewiątym wersecie Yamaraja, nadzorca śmierci, mówi swym towarzyszom, jakiej klasy ludzi powinni przed niego przyprowadzać. Oznajmia tam: "Osoba, której język nigdy nie opisuje cech świętego imienia Najwyższej Osoby Boga, której serce nigdy nie drży na wspomnienie Krsny i Jego lotosowych stóp, i której głowa nigdy nie skłania się w pokłonach Najwyższemu Panu, musi zostać przywiedziona przede mnie, by otrzymać karę." Innymi słowy, niewielbiciele przywodzeni są przed Yamaraję, by otrzymać karę i w ten sposób materialna natura obdarza ich różnego typu ciałami. Po śmierci, która jest dehantara, zmianą ciała, niewielbiciele przyprowadzani są przed Yamaraję w celu osądzenia. Odpowiednio do sądu Yamarajy, materialna natura dostarcza im ciał odpowiadających rezultatom ich przeszłych czynności. Jest to proces dehantara, czyli transmigracji duszy z jednego ciała do innego. Jednakże świadomi Krsny bhaktowie nie podlegają sądowi Yamarajy. Jak stwierdza Bhagavad-gita, przed bhaktami droga stoi otworem. Po porzuceniu ciała (tyaktva deham) bhakta nigdy nie musi ponownie przyjmować materialnego ciała, gdyż w ciele duchowym udaje się z powrotem do domu, do Boga. Kary Yamarajy przeznaczone są dla osób, które nie są świadome Krsny.

Adi 12.71 Za ateistów podlegających karze Yamarajy powinni być uważani nie tylko zwiedzeni potomkowie Advaity Acaryi, lecz każdy, kto jest przeciwny kultowi Śri Caitanyi Mahaprabhu.

Adi 12.72 Bez względu na to, czy ktoś jest uczonym, wielkim ascetą, grhasthą, któremu się dobrze wiedzie czy słynnym sannyasinem, jeśli jest on przeciwny kultowi Śri Caitanyi Mahaprabhu, będzie cierpiał karę wymierzoną przez Yamaraję.

Adi 12.73 Wszyscy potomkowie Advaity Acaryi, którzy przyjęli ścieżkę Śri Acyutanandy, byli wielkimi bhaktami.

Adi 12.73 Znaczenie: W związku z tym Śrila Bhaktivinoda Thakura zamieszcza krótką uwagę w swej Amrta-pravaha-bhasyi: "Śri Advaita Acarya jest jednym z ważnych pni bhakti-kalpataru, czyli drzewa pragnień służby oddania. Pan Śri Caitanya Mahaprabhu, jako ogrodnik, podlał korzenie drzewa bhakti i w ten sposób odżywił wszystkie jego pnie i gałęzie. Lecz niemniej jednak, pod wpływem mayi - najbardziej nieszczęsnego stanu żywej istoty - niektóre gałęzie nie przyjęły ogrodnika, który je podlał, uważając pień za jedyną przyczynę wielkiego bhakti-kalpataru. Innymi słowy, gałęzie czy potomkowie Advaity Acaryi, którzy uważali Advaitę Acaryę za oryginalną przyczynę pnącza oddania i którzy w ten sposób zlekceważyli instrukcje Śri Caitanyi Mahaprabhu i nie posłuchali ich, utracili rezultaty podlania wodą i w ten sposób wyschli

61

i obumarli. Ponadto należy zrozumieć, że nie tylko zwiedzeni potomkowie Advaity Acaryi, lecz każdy, kto nie ma związku z Caitanyą Mahaprabhu - nawet jeśli niezależnie jest wielkim sannyasinem, uczonym czy ascetą - jest niczym martwa gałąź drzewa." Te analizy Śri Bhaktivinoda Thakury, potwierdzające stwierdzenia Śri Krsnadasa Kavirajy Gosvamiego, nakreślają pozycję obecnej tzw. religii hinduskiej, która - kierowana głównie przez filozofię Mayavada - stała się mieszaną instytucją obejmującą różne wymyślone idee. Mayavadi wielce obawiają się ruchu świadomości Krsny i oskarżają go o niszczenie religii hinduskiej, ponieważ przyjmuje on ludzi ze wszystkich części świata i wszystkich sekt religijnych i w naukowy sposób angażuje ich w daiva-varnaśrama-dharmę. Jednakże, jak to już wyjaśniliśmy kilkakrotnie, w literaturze wedyjskiej nie spotykamy słowa "Hindu". Słowo to prawdopodobnie pochodzi z Afganistanu, kraju z przeważającą ilością muzułmanów, i oryginalnie odnosiło się do przełęczy w Afganistanie znanej jako Hindukusz, która nadal jest częścią drogi handlowej pomiędzy Indią i różnymi krajami mahometańskimi. Prawdziwy wedyjski system religii nazywany jest varnaśrama-dharmą, jak potwierdza to Visnu Purana:

varnaśramacaravata purusena parah puman visnur aradhyate pantha nanyat tat-tosa-karanam (Visnu Purana, 3.8.9)

Literatura wedyjska poleca, aby istota ludzka przestrzegała zasad varnaśrama-dharmy. Przyjęcie procesu varnaśrama-dharmy uczyni nasze życie sukcesem, ponieważ połączy nas z Najwyższą Osobą Boga, który jest celem ludzkiego życia. Toteż ruch świadomości Krsny przeznaczony jest dla całej ludzkości. Chociaż społeczeństwo ludzkie dzieli się na rożne grupy i działy, wszystkie istoty ludzkie należą do jednego gatunku i dlatego przyjmujemy, że wszystkie są w stanie zrozumieć swą konstytucjonalną pozycję w związku z Najwyższą Osobą Boga, Visnu. Śri Caitanya Mahaprabhu stwierdza, jivera 'svarupa' haya --- krsnera nitya-dasa: "Każda żywa istota jest wieczną cząstką, wiecznym sługą Najwyższej Osoby Boga." Każda żywa istota, która osiąga ludzką formę życia, może zrozumieć znaczenie swej pozycji i w ten sposób uzyskać kwalifikacje do stania się bhaktą Pana Krsny. Dlatego uważamy za rzecz naturalną to, że cała ludzkość powinna być kształcona w świadomości Krsny. W istocie przekonujemy się, że ludzie bez wahania i z łatwością przyjmują maha-mantrę Hare Krsna we wszystkich częściach świata, w każdym kraju, gdzie szerzymy ruch sankirtanu. Widocznym efektem tego intonowania jest to, że członkowie ruchu Hare Krsna, bez względu na swą przeszłość, porzucają cztery zasady grzesznego życia i osiągają wzniosły standard oddania. Chociaż tzw. zwolennicy religii Hindu pozują na wielkich uczonych, ascetów, grhasthów i svamich, wszyscy są bezużytecznymi, uschłymi gałęziami religii wedyjskiej. Są oni pozbawieni mocy; nie są w stanie uczynić nic, by szerzyć kulturę wedyjską dla korzyści społeczeństwa ludzkiego. Istotą kultury wedyjskiej jest przekaz Śri Caitanyi Mahaprabhu. Pan Caitanya poinstruował:

yare dekha, tare kaha 'krsna' upadeśa amara ajnaya guru hana tara' ei deśa (Cc. Madhya 7.128)

Każdego, kogo spotykamy, powinniśmy po prostu instruować o zasadach krsna-katha, jak przedstawione one zostały w Bhagavad-gicie Takiej Jaką Jest i Śrimad-Bhagavatam. Kto nie jest zainteresowany krsna-katha czy kultem Śri Caitanyi Mahaprabhu, jest niczym suche, bezużyteczne drewno pozbawione siły życia. Gałąź ISKCON-u, będąc bezpośrednio podlewaną przez Śri Caitanyę Mahaprabhu, niewątpliwie osiąga sukces, podczas gdy odseparowane gałęzie tzw. religii hinduskiej, które są zazdrosne o ISKCON, usychają i obumierają.

Adi 12.74 Dzięki łasce Advaity Acaryi bhaktowie ściśle podążający ścieżką Caitanyi Mahaprabhu bez trudu otrzymali schronienie lotosowych stóp Pana Caitanyi.

Adi 12.75 Należy zatem wyciągnąć z tego wniosek, że ścieżka Acyutanandy jest istotą życia duchowego. Ci, którzy nie podżyli tą ścieżką po prostu się rozproszyli.

Adi 12.76 Dlatego ofiarowuję miliony pokłonów prawdziwym zwolennikom Acyutanandy, których życiem i duszą był Śri Caitanya Mahaprabhu.

Adi 12.77 W ten sposób pokrótce opisałem trzy gałęzie [Acyutanandę, Krsna Miśrę i Gopalę] spośród potomków Śri Advaity Acaryi.

Adi 12.78 Są różnorodne gałęzie i podgałęzie Advaity Acaryi. Niezmiernie trudno jest wyliczyć je wszystkie w pełni. Dałem jedynie pewne pojęcie o całym pniu, jego gałęziach i podgałęziach.

Adi 12.79 Po opisaniu gałęzi i podgałęzi Advaity Acaryi, spróbuję opisać teraz niektórych potomków Śri Gadadhara Pandity, gałęzi najważniejszej.

Adi 12.80 Głównymi gałęziami Śri Gadadhara Pandity byli (1) Śri Dhruvananda, (2) Śridhara Brahmacari, (3) Haridasa Brahmacari i (4) Raghunatha Bhagavatacarya.

Adi 12.80 Znaczenie: Werset 152 Gaura-ganoddeśa-dipiki opisuje Śri Dhruvanandę Brahmacari jako inkarnację Lality, a werset 194 opisuje Śridharę Brahmacari jako gopi o imieniu Candralatika.

62

Adi 12.81 Piątą gałęzią był Ananta Acarya; szóstą - Kavi Datta; siódmą - Nayana Miśra; ósmą - Gangamantri; dziewiątą - Mamu Thakura; a dziesiątą - Kanthabharana.

Adi 12.81 Znaczenie: Wersety 197 i 207 Gaura-ganoddeśa-dipiki opisują Kavi Dattę jako gopi o imieniu Kalakanthi, wersety 196 i 207 opisują Nayana Miśrę jako gopi o imieniu Nitya-manjari, a wersety 196 i 205 opisują Gangamantri jako gopi o imieniu Candrika. Mamu Thakura, którego prawdziwe imię brzmiało Jagannatha Cakravarti, był bratankiem Śri Nilambara Cakravartiego, dziadka Śri Caitanyi Mahaprabhu. W Bengalu wuj nazywany jest mama, a we Wschodnim Bengalu i Orissie, mamu. Tak więc Jagannatha Cakravarti był znany jako Mama albo Mamu Thakura. Rezydencja Mamu Thakury znajdowała się w okręgu Faridpur, w wiosce o nazwie Magadoba. Po odejściu Śri Gadadhara Pandity, Mamu Thakura został kapłanem opiekującym się świątynią znaną jako Tota-gopinatha w Jagannatha Puri. Według opinii niektórych Vaisnavów Mamu Thakura był poprzednio znany jako Śri Rupa-manjari. Zwolennikami Mamu Thakury byli: Raghunatha Gosvami, Ramacandra, Radhavallabha, Krsnajivana, Śyamasundara, Śantamani, Harinatha, Navinacandra, Matilala, Dayamayi i Kunjavihari. Kanthabharana, którego oryginalne imię brzmiało Śri Ananta Cattaraja, był gopi o imieniu Gopali w krsna-lila.

Adi 12.82 Jedenastą gałęzią Gadadhara Gosvamiego był Bhugarbha Gosani, a dwunastą był Bhagavata dasa. Obaj udali się do Vrndavany i mieszkali tam do końca życia.

Adi 12.82 Znaczenie: Bhugarbha Gosani, poprzednio znany jako Prema-manjari, był wielkim przyjacielem Lokanathy Gosvamiego, który wzniósł świątynię Gokulanandy, jedną z siedmiu ważnych świątyń Vrndavany - mianowicie Govindy, Gopinathy, Madana-mohany, Radharamany, Śyamasundary, Radha-Damodary i Gokulanandy - które są autoryzowanymi instytucjami Gaudiya Vaisnavów.

Adi 12.83 Trzynastą gałęzią był Vaninatha Brahmacari, a czternastą był Vallabha-caitanya dasa. Obie te wielkie osobistości zawsze pogrążone były w miłości do Krsny.

Adi 12.83 Znaczenie: Śri Vaninatha Brahmacari został opisany w Adi-lili, 114 wersecie Rozdziału Dziesiątego. Uczeń Vallabha-caitanyi o imieniu Nalini-mohana Gosvami założył świątynię Madana-gopala w Navadvipie.

Adi 12.84 Piętnastą gałęzią był Śrinatha Cakravarti; szesnastą - Uddhava; siedemnastą - Jitamitra, a osiemnastą - Jagannatha dasa.

Adi 12.84 Znaczenie: Trzynasty werset Śakha-nirnayi mówi o Śrinatha Cakravartim jako o rezerwuarze wszelkich dobrych cech i ekspercie w służbie dla Pana Krsny. Podobnie, werset 35 mówi o Uddhava dasa jako wielce kwalifikowanym w rozdawaniu wszystkim miłości do Boga. Werset 202 Gaura-ganoddeśa-dipiki mówi, że Jitamitra był gopi o imieniu Śyama-manjari. Jitamitra napisał książkę pod tytułem Krsna-mayurya. Jagannatha dasa był mieszkańcem Vikramapury, położonej w pobliżu Dacca. Miejscem jego narodzin była wioska znana jako Kasthakata czy Kathadiya. Jego potomkowie mieszkają teraz w wioskach: Adiyala, Kamarapada i Paikapada. Założył on świątynię Yaśomadhavy. Czcicielami w tej świątyni są Gosvami z Adiyali. Poprzednio był on jedną z sześćdziesięciu czterech sakhi, mianowicie asystentką Citradevi-gopi o imieniu Tilakini. A oto lista jego potomków: Ramanrsimha, Ramagopala, Ramacandra, Sanatana, Muktarama, Gopinatha, Goloka, Harimohana Śiromani, Rakhalaraja, Madhava i Laksmikanta. Śakha-nirnaya wspomina, że Jagannatha dasa szerzył ruch Hare Krsna w okręgu czy stanie Tripury.

Adi 12.85 Dziewiętnastą gałęzią był Śri Hari Acarya; dwudziestą - Sadipuriya Gopala; dwudziestą pierwszą - Krsnadasa Brahmacari; a dwudziestą drugą - Puspagopala.

Adi 12.85 Znaczenie: Wersety 196 i 207 Gaura-ganoddeśa-dipiki wspominają, że Hari Acarya był poprzednio gopi o imieniu Kalaksi. Sadipuriya Gopala znany jest jako nauczyciel ruchu Hare Krsna w Vikramapura we Wschodnim Bengalu. Krsnadasa Brahmacari zaliczał się poprzednio do grupy sakhi znanych jako asta-sakhi. Na imię miał Indulekha. Krsnadasa Brahmacari mieszkał we Vrndavanie. W świątyni Radha-Damodara znajduje się grobowiec znany jako grobowiec Krsnadasy. Niektórzy mówią, że jest to grobowiec Krsnadasa Brahmacari, a inni, że jest to grobowiec Krsnadasa Kavirajy Gosvamiego. Bez względu na to, czyj jest ten grobowiec, składamy przed nim nasze pokłony, jako że obaj byli ekspertami w rozdzielaniu miłości do Boga wśród upadłych dusz tego wieku. Śakha-nirnaya wspomina, że Puspagopala poprzednio był znany jako Svarnagramaka.

Adi 12.86 Dwudziestą trzecią gałęzią był Śriharsa; dwudziestą czwartą - Raghu Miśra; dwudziestą piątą - Laksminatha Pandita; dwudziestą szóstą - Caitanya dasa; a dwudziestą siódmą - Raghunatha.

Adi 12.86 Znaczenie: W wersetach 195 i 201 Gaura-ganoddeśa-dipiki Raghu Miśra opisany jest jako Karpura-manjari. Podobnie, Laksminatha Pandita opisany jest jako Rasonmada, a Bangavati Caitanya dasa jako Kali. Śakha-nirnaya oznajmia, że Bangavati Caitanya dasa zawsze widziano z oczyma pełnymi łez. On również miał gałąź potomków. Oto ich imiona: Mathuraprasada, Rukminikanta, Jivanakrsna, Yugalakiśora, Ratanakrsna, Radhamadhava, Usamani, Vaikunthanatha i Lalamohana, czyli Lalamohana Śaha Śankhanidhi. Lalamohana był wielkim kupcem w mieście Dacca. Wersety 194 i 200 Gaura-ganoddeśa-dipiki oznajmiają, że Raghunatha był poprzednio Varangadą.

Adi 12.87 Dwudziestą ósmą gałęzią był Amogha Pandita; dwudziestą dziewiątą - Hastigopala; trzydziestą - Caitanya-vallabha; trzydziestą pierwszą - Yadu Ganguli; a trzydziestą drugą - Mangala Vaisnava.

63

Adi 12.87 Znaczenie: Śri Mangala Vaisnava był mieszkańcem wioski Titakana w okręgu Murśidabada. Jego przodkowie byli Śaktami, którzy wielbili boginię Kiriteśvari. Powiedziane jest, że Mangala Vaisnava, poprzednio mocny brahmacarin, opuścił dom i później poślubił córkę swego ucznia Prananathy Adhikari w wiosce Mayanadala. Potomkowie tej rodziny znani są jako Thakurowie Kandady, która jest wioską w okręgu Burdwan w pobliżu Katwy. W wiosce tej nadal żyją rozproszeni potomkowie Mangala Vaisnavy, liczący razem trzydzieści sześć rodzin. Pomiędzy sławnymi uczniami Mangala Thakury są: Prananatha Adhikari, Purusottama Cakravarti z wioski Kankada i Nrsimha-prasada Mitra, którego członkowie rodziny są znanymi mrdangistami. Szczególnie sławnymi mrdangistami są Sudhakrsna Mitra i Nikunjavihari Mitra. W rodzinie Purusottamy Cakravartiego są takie sławne osoby jak Kunjavihari Cakravarti i Radhavallabha Cakravarti, którzy teraz mieszkają w okręgu Birbhum. Zawodowo recytują oni pieśni z Caitanya-mangali. Powiedziane jest, że kiedy Mangala Thakura konstruował drogę z Bengalu do Jagannatha Puri, drążąc jezioro znalazł Bóstwo Radhavallabha. W tym czasie mieszkał on w okolicy Kandady, w wiosce Ranipura. Śalagrama-śila osobiście wielbione przez Mangala Thakurę nadal istnieje w wiosce Kandada. Wzniesiona została tam świątynia w celu wielbienia Vrndavanacandry. Mangala Thakura miał trzech synów: Radhikaprasadę, Gopiramanę i Śyamakiśorę. Potomkowie tych trzech synów żyją nadal.

Adi 12.88 Śivananda Cakravarti, trzydziesta trzecia gałąź, który zawsze z mocnym przekonaniem mieszkał we Vrndavanie, uważany jest za ważną gałąź Gadadhara Pandity.

Adi 12.88 Znaczenie: Werset 183 Gaura-ganoddeśa-dipiki wspomina, że Śivananda Cakravarti był poprzednio Labanga-manjari. Śakha-nirnaya, napisana przez Yadunandana dasa, również wymienia inne gałęzie: (1) Madhava Acarya, (2) Gopala dasa, (3) Hrdayananda, (4) Vallabha Bhatta (Vallabha-sampradaya, czyli Pustimarga-sampradaya, jest bardzo sławna), (5) Madhu Pandita (ten sławny bhakta mieszkał w pobliżu Khadadahy, w wiosce znanej jako Sanibona-grama, znajdującej się w odległości dwóch mil na wschód od stacji Khadadaha i skonstruował on świątynię Gopinathaji we Vrndavanie), (6) Acyutananda, (7) Candraśekhara, (8) Vakreśvara Pandita, (9) Damodara, (10) Bhagavan Acarya, (11) Ananta Acaryavarya, (12) Krsnadasa, (13) Paramananda Bhattacarya, (14) Bhavananda Gosvami, (15) Caitanya dasa, (16) Lokanatha Bhatta (bhakta ten, który mieszkał w wiosce Talakhadi w okręgu Yaśohara i wzniósł świątynię Radhavinoda, był mistrzem duchowym Narottama dasa Thakury i wielkim przyjacielem Bhugarbhy Gosvamiego), (17) Govinda Acarya, (18) Akrua Thakura, (19) Sanketa Acarya, (20) Pratapaditya, (21) Kamalakanta Acarya, (22) Yadava Acarya i (23) Narayana Padihari (mieszkaniec Jagannatha Puri).

Adi 12.89 W ten sposób pokrótce opisałem gałęzie i podgałęzie Gadadhara Pandity. Jest ich o wiele więcej, lecz ich tutaj nie wspomniałem.

Adi 12.90 Wszyscy zwolennicy Gadadhara Pandity uważani są za wielkich bhaktów, ponieważ uważają Pana Śri Caitanyę Mahaprabhu za swe życie i duszę.

Adi 12.91 Jedynie dzięki pamiętaniu imion wszystkich tych gałęzi i podgałęzi trzech pni, które opisałem [Nityanandy, Advaity i Gadadhary], osiąga się wolność od uwikłania w materialną egzystencję.

Adi 12.92 Jedynie dzięki pamiętaniu imion tych wszystkich Vaisnavów, można osiągnąć lotosowe stopy Śri Caitanyi Mahaprabhu. W istocie, jedynie dzięki pamiętaniu ich świętych imion, osiąga się spełnienie wszystkich pragnień.

Adi 12.93 Dlatego, ofiarowując pokłony lotosowym stopom ich wszystkich, opiszę w chronologicznym porządku rozrywki ogrodnika Śri Caitanyi Mahaprabhu.

Adi 12.94 Ocean rozrywek Pana Caitanyi Mahaprabhu jest niezmierzony i niezgłębiony. Kto odważy się zmierzyć ten wielki ocean?

Adi 12.95 Niemożliwe jest zanurzenie się w tym wielkim oceanie, lecz jego słodki łagodny zapach urzeka mój umysł. Dlatego stoję na jego brzegu i próbuję skosztować jedynie jego kropli.

64

Adi 12.96 Modląc się u lotosowych stóp Śri Rupy i Śri Raghunathy, zawsze pragnąc ich miłosierdzia, ja, Krsnadasa, opowiadam Śri Caitanya-caritamrtę, podążając w ich ślady.

W ten sposób Bhaktivedanta kończy objaśnienia do Dwunastego Rozdziału Adi-lili Śri Caitanya-caritamrty, opisującego ekspansje Advaity Acaryi i Gadadhara Pandity.

ROZDZIAŁ XIII .

Przyjście Pana Śri Caitanyi Mahaprabhu

Ten Trzynasty Rozdział Śri Caitanya-caritamrty opisuje pojawienie się Pana Caitanyi Mahaprabhu. Cała część Adi-lila opisuje życie rodzinne Pana Caitanyi Mahaprabhu, a Antya-lila opisuje Jego życie w porządku sannyasy. W Antya-lili, pierwszych sześć lat Jego życia jako sannyasina nazywanych jest Madhya-lila. W tym okresie Caitanya Mahaprabhu podróżował po Południowych Indiach, udał się do Vrndavany, powrócił z Vrndavany i propagował ruch sankirtanu. Uczony bramin o imieniu Upendra Miśra, zamieszkujący okręg Śrihatta, był ojcem Jagannatha Miśry, który przybył do Navadvipy, by studiować pod kierunkiem Nilambara Cakravartiego i następnie osiedlił się tam po poślubieniu jego córki, Śacidevi. Śri Śacidevi urodziła ośmioro dzieci, wszystkie córki, które zmarły zaraz po narodzinach. Kiedy była brzemienna po raz dziewiąty, narodziła syna, któremu nadano imię Viśvarupa. Następnie, w roku 1407 ery Śaka, wieczorem podczas pełni księżyca miesiąca Phalguna, podczas konstelacji simhalagna, jako syn Śri Śacidevi i Jagannatha Miśry pojawił się Pan Caitanya Mahaprabhu. Kiedy uczeni i bramini usłyszeli o narodzinach Caitanyi Mahaprabhu, przybyli, aby zobaczyć nowonarodzone dziecko, przynosząc wiele prezentów. Nilambara Cakravarti, który był wielkim astrologiem, przygotował horoskop i z astrologicznych obliczeń dowiedział się, że dziecko było wielką osobistością. Rozdział ten opisuje symptomy tej wielkiej osobistości.

Adi 13.01 Pragnę otrzymać łaskę Pana Caitanyi Mahaprabhu, dzięki miłosierdziu którego nawet osoba upadła może opisać rozrywki Pana.

Adi 13.01 Znaczenie: Aby opisać Śri Caitanyę Mahaprabhu czy Pana Śri Krsnę, trzeba posiadać nadnaturalną moc, która jest łaską i miłosierdziem Pana. Bez tej łaski i miłosierdzia nie można układać literatury transcendentalnej. Jednakże dzięki łasce Pana nawet osoba nie mająca talentu literackiego może opisywać wspaniałe tematy transcendentalne. Krsnę może opisywać osoba, która jest obdarzona mocą. Krsna-śakti vina nahe tara pravartana (Cc. Antya 7.11). Nie będąc obdarzonym łaską Pana, nie można nauczać o imieniu Pana, Jego sławie, cechach, formie, otoczeniu itd. Wniosek zatem jest taki, że prezentacja Caitanya-caritamrty przez Krsnadasa Kaviraję Gosvamiego jest manifestacją szczególnej łaski, którą został obdarzony autor, chociaż sam uważał siebie za najbardziej upadłego. My nie powinniśmy uważać go za upadłego dlatego, że on tak siebie przedstawia. Każdego, kto potrafi komponować taką transcendentalną literaturę, wysoko cenimy jako mistrza.

Adi 13.02 Wszelka chwała Śri Krsnie Caitanyi Mahaprabhu! Wszelka chwała Advaitacandrze! Wszelka chwała Panu Nityanandzie Prabhu!

Adi 13.03 Wszelka chwała Gadadharze Prabhu! Wszelka chwała Śrinivasie Acaryi Prabhu! Wszelka chwała Mukundzie Prabhu i Vasudevie Prabhu! Wszelka chwała Haridasa Thakurze!

Adi 13.04 Wszelka chwała Svarupie Damodarze i Murari Gupcie! Wszystkie te jasne księżyce razem rozproszyły ciemność tego materialnego świata.

Adi 13.05 Wszelka chwała księżycom, które są bhaktami głównego księżyca, Pana Caitanyacandry! Ich jasny księżycowy blask oświetla cały wszechświat.

Adi 13.05 Znaczenie: W wersecie tym księżyc został opisany jako candra-gana, w liczbie mnogiej. Oznacza to, że jest wiele księżyców. W Bhagavad-gicie Pan mówi, naksatranam aham śaśi: "Pomiędzy gwiazdami jestem księżycem." (Bg. 10.21) Wszystkie gwiazdy są niczym księżyc. Zachodni astronomowie uważają gwiazdy za słońca, lecz astronomowie wedyjscy, stosując się do świętych pism wedyjskich, uważają je za księżyce. Światłość słońca jest potężna, a księżyce odbijają blask słoneczny i dlatego jaśnieją. Caitanya-caritamrta opisuje, że Krsna jest niczym słońce. Najbardziej potężnym jest Najwyższa Osoba Boga Śri Krsna, czyli Pan Śri Caitanya Mahaprabhu, a Jego bhaktowie również jaśnieją i świecą, ponieważ odbijają najwyższe słońce. Caitanya-caritamrta oznajmia:

krsna --- surya-sama; maya haya andhakara yahan krsna, tahan nahi mayara adhikara

"Krsna jest tak jasny jak słońce. Skoro tylko pojawia się słońce, nie ma kwestii ciemności czy niewiedzy." (Cc. Madhya 22.31) Werset ten również opisuje, że dzięki światłości wszystkich księżyców, rozświetlonych odbiciem słońca Krsny, czyli dzięki łasce wszystkich bhaktów Caitanyi Mahaprabhu, cały świat zostanie rozświetlony, pomimo ciemności Kali-yugi. Jedynie bhaktowie Pana Caitanyi Mahaprabhu mogą rozproszyć ciemność Kali-yugi, ignorancję populacji tego wieku. Nikt inny nie jest w stanie tego uczynić. Dlatego naszym pragnieniem jest, aby wszyscy bhaktowie ruchu świadomości Krsny odbijali najwyższe słońce i w ten sposób rozproszyli ciemność całego świata.

65

Adi 13.06 W ten sposób przedstawiłem wstęp do Caitanya-caritamrty. Teraz w formie kodów podam streszczenie całej książki.

Adi 13.07 Najpierw przedstawię rozrywki Pana w kodach, a następnie opiszę je szczegółowo.

Adi 13.08 Pojawiając się w Navadvipie, Pan Śri Caitanya Mahaprabhu widoczny był przez czterdzieści osiem lat, oddając się Swym rozrywkom.

Adi 13.09 Pan Śri Caitanya Mahaprabhu pojawił się w roku 1407 ery Śaka, a odszedł z tego świata w roku 1455.

Adi 13.10 Przez dwadzieścia cztery lata Pan Caitanya pozostawał w grhastha-aśramie [życiu rodzinnym], zawsze angażując się w rozrywki ruchu Hare Krsna.

Adi 13.11 Po ukończeniu dwudziestego czwartego roku przyjął wyrzeczony porządek życia, sannyasę, i przez następne dwadzieścia cztery lata przebywał w Jagannatha Puri.

Adi 13.12 Spośród tych ostatnich dwudziestu czterech lat, przez sześć lat bezustannie podróżował po Indiach, czasami do Indii Południowych, czasami Bengalu, a czasami do Vrndavany.

Adi 13.13 Przez pozostałe osiemnaście lat bezustannie przebywał w Jagannatha Puri. Intonując nektariańską maha-mantrę Hare Krsna, każdego zatopił tam powodzią miłości do Krsny.

Adi 13.14 Rozrywki Jego życia rodzinnego znane są jako Adi-lila, czyli rozrywki początkowe. Jego późniejsze rozrywki znane są jako Madhya-lila i Antya-lila, czyli środkowe i końcowe.

Adi 13.15 Murari Gupta zapisał w formie kodów wszystkie rozrywki, które spełniał Pan Śri Caitanya Mahaprabhu w Jego Adi-lili.

Adi 13.16 Jego późniejsze rozrywki [Madhya-lila i Antya-lila] zostały zapisane przez Jego sekretarza, Svarupę Damodarę Gosvamiego, i zachowały się w formie książki.

Adi 13.17 Oglądając notatki zapisane przez te dwie wielkie osobistości i słuchając ich, Vaisnava, bhakta Pana, może poznać kolejne rozrywki.

Adi 13.18 Jego początkowe rozrywki dzielą się na cztery części: balya, pauganda, kaiśora i yauvana [dzieciństwo, wczesny wiek chłopięcy, późniejszy wiek chłopięcy i młodość].

Adi 13.19 Ofiarowuję me pełne szacunku pokłony wieczorowi pełni księżyca w miesiącu Phalguna, pomyślnemu czasowi pełnemu pomyślnych symptomów, kiedy Pan Śri Caitanya Mahaprabhu pojawił się wraz z intonowaniem świętego imienia Hare Krsna.

Adi 13.20 Kiedy Pan narodził się pewnego wieczoru miesiąca Phalguna, kiedy księżyc był w pełni, przypadkowo było również zaćmienie księżyca.

Adi 13.21 Każdy radośnie intonował święte imię Pana - "Hari! Hari!" - i wówczas pojawił się Pan Śri Caitanya Mahaprabhu, najpierw powodując pojawienie się świętego imienia.

Adi 13.22 Podczas Swych narodzin, w dzieciństwie, we wczesnym i późnym wieku chłopięcym, jak również w młodości Pan Caitanya Mahaprabhu pod różnymi pozorami nakłaniał ludzi do intonowania świętego imienia Hari [maha-mantry Hare Krsna].

Adi 13.23 Kiedy w Swym dzieciństwie Pan płakał, natychmiast przestawał, gdy słyszał święte imiona Krsna i Hari.

Adi 13.24 Kiedy tylko dziecko zaczynało płakać, wszystkie zaprzyjaźnione kobiety, które przychodziły Je zobaczyć, intonowały święte imiona "Hari, Hari!".

Adi 13.25 Kiedy wszystkie kobiety ujrzały tę zabawę, zaśmiały się radośnie i nazwały Pana "Gaurahari". Od tego czasu Gaurahari stało się jednym z Jego imion.

Adi 13.26 Jego dzieciństwo trwało aż do okresu hate khadi, początku Jego edukacji, a wiek od momentu zakończenia się Jego dzieciństwa aż do okresu, kiedy się ożenił, nazywany jest pauganda.

66

Adi 13.27 Jego młodość rozpoczęła się, kiedy się ożenił, a w młodości nakłaniał wszędzie każdego do intonowania maha-mantry Hare Krsna.

Adi 13.28 Podczas Swego wieku pauganda został poważnym studentem i również nauczał uczniów. W ten sposób wszędzie zwykł wyjaśniać święte imię Krsny.

Adi 13.29 Prowadząc kurs gramatyki [vyakarana] i wyjaśniając ją uwagami, Śri Caitanya Mahaprabhu nauczał Swych uczniów o chwałach Pana Krsny. Wszystkie wyjaśnienia kulminowały w Krsnie i Jego uczniowie rozumieli je z łatwością. Tak więc Jego wpływ był cudowny.

Adi 13.29 Znaczenie: Śrila Jiva Gosvami skompilował gramatykę w dwóch częściach i zatytułował je Laghu-hari-namamrta-vyakarana i Brhad-dhari-namamrta-vyakarana. Jeśli ktoś studiuje te dwa teksty vyakarana, czyli gramatyki, uczy się praw gramatycznych sanskrytu i jednocześnie uczy się, jak zostać wielkim bhaktą Pana Krsny. W Pierwszym Rozdziale Caitanya-bhagavata znajduje się stwierdzenie mówiące o metodzie, którą Pan Śri Caitanya Mahaprabhu nauczał gramatyki. Pan Caitanya Mahaprabhu wyjaśniał, że kody gramatyczne są wieczne, jak święte imię Krsny. Jak oznajmia Bhagavad-gita (15.15), vedaiś ca sarvair aham eva vedyah. Celem wszystkich pism objawionych jest zrozumienie Krsny. Więc jeśli ktoś wyjaśnia coś, co nie jest Krsną, jedynie trwoni swój czas harując ciężko bez spełnienia celu swego życia. Jeśli ktoś po prostu zostaje nauczycielem czy profesorem, lecz nie rozumie Krsny, to należy zaliczyć go do najniższych spośród rodzaju ludzkiego, jak oznajmia Bhagavad-gita (naradhamah mayayapahrta-jnanah). Jeśli ktoś nie zna istoty wszystkich pism objawionych, lecz mimo to zostaje nauczycielem, jego nauczanie jest jak niepokojący ryk osła.

Adi 13.30 Będąc studentem, Pan Caitanya Mahaprabhu prosił każdego, aby intonował maha-mantrę Hare Krsna. W ten sposób zatopił intonowaniem Hare Krsna całe miasto Navadvipa.

Adi 13.30 Znaczenie: Obecna Navadvipa-dhama jest jedynie częścią całej Navadvipy. Navadvipa oznacza "dziewięć wysp". Tych dziewięć wysp, które zajmują teren ziemi szacowany na trzydzieści dwie mile kwadratowe, otoczonych jest różnymi odnogami Gangesu. Na tych wszystkich dziewięciu wyspach terenu Navadvipy znajdują się różne miejsca do kultywowania służby oddania. Jak oznajmia Śrimad-Bhagavatam, jest nava-vidha bhakti, dziewięć różnych czynności w służbie oddania: śravanam kirtanam visnoh smaranam pada-sevanam arcanam vandanam dasyam sakhyam atma-nivedanam. Na terenie Navadvipy znajdują się różne wyspy do kultywowania tych dziewięciu rodzajów służby oddania. Oto one: (1) Antardvipa, (2) Simanta-dvipa, (3) Godrumadvipa, (4) Madhyadvipa, (5) Koladvipa, (6) Rtudvipa, (7) Jahnudvipa, (8) Modadruma-dvipa i (9) Rudradvipa. Według map osadniczych nasz ośrodek ISKCON-u w Navadvipie usytuowany jest na wyspie Rudradvipa. Poniżej Rudradvipy, na Antardvipie, jest Mayapur. Tam mieszkał ojciec Caitanyi Mahaprabhu, Śri Jagannatha Miśra. Na wszystkich tych wyspach Pan Caitanya Mahaprabhu, jako młodzieniec, zwykł prowadzić Swą partię sankirtanu. W ten sposób cały ten teren zatopił falami miłości do Krsny.

Adi 13.31 Ruch sankirtanu rozpoczął On tuż przed okresem Swej młodości. Dzień i noc zwykł tańczyć w ekstazie ze Swymi bhaktami.

Adi 13.32 Gdy tak Pan wędrował wszędzie robiąc kirtan, ruch sankirtanu szerzył się obejmując kolejne części miasta. W ten sposób zatopił On cały świat, rozdzielając miłość do Boga.

Adi 13.32 Znaczenie: Można by postawić pytanie, w jaki sposób wszystkie trzy światy zostały zatopione miłością do Krsny, skoro Caitanya Mahaprabhu robił kirtan jedynie na terenie Navadvipy. Odpowiedź jest taka, że Pan Śri Caitanya Mahaprabhu jest Samym Krsną. Cała manifestacja kosmiczna powstaje, kiedy Pan początkowo wprawia ją w ruch. Podobnie, ponieważ ruch sankirtanu został początkowo wprawiony w ruch pięćset lat temu przez pragnienie Śri Caitanyi Mahaprabhu, by rozprzestrzenił się on w całym wszechświecie, wskutek tego ruch świadomości Krsny, jako kontynuacja poprzedniego, szerzy się teraz na całym świecie i w ten sposób stopniowo obejmie cały wszechświat. A gdy ten ruch świadomości Krsny rozszerzy się, każdy pogrąży się w oceanie miłości do Krsny.

Adi 13.33 Pan Caitanya Mahaprabhu mieszkał na terenie Navadvipy przez dwadzieścia cztery lata i każdą osobę nakłaniał do intonowania maha-mantry Hare Krsna i w ten sposób pogrążenia się w miłości do Krsny.

Adi 13.34 Po przyjęciu sannyasy, przez pozostałe dwadzieścia cztery lata Śri Caitanya Mahaprabhu przebywał ze Swymi bhaktami w Jagannatha Puri.

Adi 13.35 Spośród tych dwudziestu czterech lat spędzonych w Nilacala [Jagannatha Puri], przez sześć lat rozdzielał miłość do Boga, nieustannie intonując i tańcząc.

Adi 13.36 Podczas tych sześciu lat podróżował po całych Indiach - począwszy od Przylądka Komorin, poprzez Bengal aż do Vrndavany - intonując, tańcząc i rozdzielając miłość do Krsny.

67

Adi 13.37 Czynności Pana Caitanyi Mahaprabhu podczas Jego podróży po przyjęciu sannyasy są Jego głównymi rozrywkami. Jego czynności podczas pozostałych osiemnastu lat zwane są antya-lila, czyli końcową częścią Jego rozrywek.

Adi 13.38 Przez sześć spośród tych osiemnastu lat bezustannie przebywał w Jagannatha Puri, regularnie robił kirtan, nakłaniając wszystkich bhaktów do kochania Krsny po prostu poprzez intonowanie i taniec.

Adi 13.39 Przez pozostałe dwanaście lat Swego pobytu w Jagannatha Puri, nauczał każdego, w jaki sposób rozkoszować się transcendentalnym smakiem ekstazy miłości do Krsny, jednocześnie kosztując jej osobiście.

Adi 13.39 Znaczenie: Osoba zaawansowana w świadomości Krsny zawsze przeżywa rozłąkę z Krsną, ponieważ takie uczucie rozłąki przewyższa uczucie spotkania z Krsną. Podczas Swych ostatnich dwunastu lat pobytu w tym świecie, w Jagannatha Puri, Śri Caitanya Mahaprabhu nauczał ludzi tego świata, jak, poprzez uczucie rozdzielenia, można rozwinąć swą uśpioną miłość do Krsny. Takie uczucia rozdzielenia czy spotkania z Krsną są różnymi etapami miłości do Boga. Uczucia takie rozwijają się wówczas, kiedy ktoś poważnie angażuje się w służbę oddania. Najwyższy stan nazywany jest prema-bhakti, lecz stan ten osiąga się poprzez wypełnianie sadhana-bhakti. Nie należy usiłować sztucznie wznieść się do etapu prema-bhakti bez poważnego przestrzegania regulujących zasad sadhana-bhakti. Prema-bhakti jest stanem rozkoszowania się, podczas gdy sadhana-bhakti jest etapem doskonalenia się w służbie oddania. Śri Caitanya Mahaprabhu nauczał tego kultu służby oddania z pełnymi szczegółami poprzez praktyczne zastosowanie go w Swym własnym życiu. Dlatego powiedziane jest, apani acari' bhakti śikhaimu sabare. Śri Caitanya Mahaprabhu jest Samym Krsną, a w roli krsna-bhakty, czyli bhakty Krsny, instruował cały świat, jak pełnić służbę oddania i w ten sposób w odpowiednim czasie powrócić do domu, z powrotem do Boga.

Adi 13.40 Pan Caitanya Mahaprabhu przeżywał rozłąkę z Krsną dzień i noc. Manifestując symptomy tej rozłąki, płakał i mówił bez sensu, jak szaleniec.

Adi 13.41 Tak jak Śrimati Radharani mówiła bezładnie, kiedy spotkała Uddhavę, tak również Śri Caitanya Mahaprabhu dzień i noc rozkoszował się takimi ekstatycznymi rozmowami w nastroju Śrimati Radharani.

Adi 13.41 Znaczenie: W związku z tym należy zajrzeć do monologu Śrimati Radharani po spotkaniu Uddhavy we Vrndavanie. Śri Caitanya Mahaprabhu zaprezentował podobny obraz takich ekstatycznych nierealnych rozmów. Pełna zazdrości i szaleństwa wskutek zlekceważenia przez Krsnę, Śrimati Radharani, krytykując trzmiela, mówiła jak niespełna rozumu. W ostatnich dniach Swych rozrywek Śri Caitanya Mahaprabhu przejawił wszystkie symptomy takiej ekstazy. W związku z tym należy zajrzeć do Czwartego Rozdziału Adi-lili, wersetu 107 i 108.

Adi 13.42 Pan zwykł czytać książki Vidyapatiego, Jayadevy i Candidasy, rozkoszując się ich pieśniami razem ze Swymi poufnymi towarzyszami, takimi jak Śri Ramananda Raya i Svarupa Damodara Gosvami.

Adi 13.42 Znaczenie: Vidyapati był słynnym autorem pieśni o rozrywkach Radha-Krsny. Był on mieszkańcem Mithili, narodzonym w rodzinie bramina. Szacuje się, że swe pieśni skomponował podczas rządów króla Śivasimhy i królowej Lachimadevi, na początku czternastego wieku ery Śuka, prawie na sto lat przed pojawieniem się Pana Caitanyi Mahaprabhu. Dwunaste pokolenie potomków Vidyapatiego żyje nadal. Pieśni Vidyapatiego o rozrywkach Pana Krsny wyrażają intensywne uczucie rozłąki z Krsną i Śri Caitanya Mahaprabhu rozkoszował się tymi wszystkimi pieśniami w ekstazie rozdzielenia z Krsną. Jayadeva narodził się podczas rządów Maharajy Laksmana Seny z Bengalu, w jedenastym lub dwunastym wieku ery Śaka. Jego ojcem był Bhojadeva, a jego matką Vamadevi. Przez wiele lat mieszkał w Navadvipie, ówczesnej stolicy Bengalu. Miejsce jego narodzin znajdowało się w okręgu Birbhum w wiosce Kendubilva. Jednakże według niektórych autorytetów, narodził się on w Orissie, a jeszcze inni mówią, że narodził się on w Południowych Indiach. Ostatnie dni swego życia spędził w Jagannatha Puri. Jedną z jego słynnych książek jest Gita-govinda, która jest pełna transcendentalnych dojrzałych uczuć rozłąki z Krsną. Gopi przeżywały rozłąkę z Krsną przed tańcem rasa, jak wspomina o tym Śrimad-Bhagavatam, i Gita-govinda wyraża takie uczucia. Wielu Vaisnavów napisało komentarze do Gita-govindy. Candidasa narodził się w wiosce Nannura, która również znajduje się w okręgu Birbhum w Bengalu. Narodził się w rodzinie bramińskiej i powiedziane jest, że prawdopodobnie również na początku czternastego wieku ery Śakabda. Przypuszcza się, że Candidasa i Vidyapati byli wielkimi przyjaciółmi, ponieważ pisma obu wyrażają wielkie transcendentalne uczucia rozłąki. Uczucia ekstazy opisane przez Candidasa i Vidyapatiego zostały w rzeczywistości przejawione przez Śri Caitanyę Mahaprabhu. Rozkoszował się On wszystkimi tymi uczuciami w roli Śri Radharani, a Jego towarzyszami odpowiednimi do tego celu byli Śri Ramananda Raya i Śri Svarupa Damodara Gosvami. Ci intymni towarzysze Pana Caitanyi Mahaprabhu bardzo pomagali Panu w rozrywkach, w których czuł się jak Radharani. Śri Bhaktisiddhanta Sarasvati Thakura komentuje w związku z tym, że takie uczucia rozłąki, jakimi rozkoszował się Pan Caitanya Mahaprabhu czytając książki Vidyapatiego, Candidasy i Jayadevy, są specjalnie zarezerwowane dla takich osób, jak Śri Ramananda Raya i Svarupa Damodara, którzy byli paramahamsami, ludźmi, którzy z powodu swej zaawansowanej świadomości duchowej osiągnęli najwyższą doskonałość. Tematów takich nie powinny dyskutować zwykłe osoby imitujące czynności Pana Caitanyi Mahaprabhu. Dla krytycznych studentów pospolitej poezji i literatów pozbawionych świadomości Boga, którzy uganiają się za cielesnym zadowalaniem zmysłów, nie ma potrzeby czytania takiej wzorowej literatury transcendentalnej. Osoby, które pragną cielesnego zadowalania zmysłów, nie powinny próbować imitować służby oddania raganuga. W swych pieśniach Candidasa, Vidyapati i Jayadeva opisali transcendentalne czynności Najwyższej Osoby Boga. Współcześni krytycy pieśni Vidyapatiego, Jayadevy i Candidasa po prostu sprowadzają ogół ludzi na drogę rozpusty, a to prowadzi jedynie do społecznych skandali i ateizmu na świecie. Trzeba wystrzegać się nieporozumienia, że rozrywki Radhy i Krsny są czynnościami zwykłego młodego chłopca i dziewczyny. Zwykłe czynności seksualne młodych chłopców i dziewcząt są rzeczą najbardziej odrażającą. Dlatego osobom pogrążonym w świadomości cielesnej i pragnącym zadowalania zmysłów zabrania się dyskutowania o transcendentalnych rozrywkach Śri Radhy i Krsny.

68

Adi 13.43 Przeżywając rozłąkę z Krsną, Śri Caitanya Mahaprabhu rozkoszował się tymi wszystkimi ekstatycznymi czynami i w ten sposób spełnił Swe własne pragnienia.

Adi 13.43 Znaczenie: Na początku Caitanya-caritamrty powiedziane jest, że Pan Caitanya pojawił się, aby skosztować uczuć, jakich Radharani doznaje na widok Krsny. Krsna Sam nie był w stanie zrozumieć ekstatycznych uczuć Radharani do Niego i dlatego zapragnął przyjąć rolę Radharani i w ten sposób doznać tych uczuć. Pan Caitanya jest Krsną z uczuciami Radharani; innymi słowy, jest On połączeniem Radhy i Krsny. Dlatego jest powiedziane, śri-krsna-caitanya radha-krsna nahe anya. Wielbiąc jedynie Śri Caitanyę Mahaprabhu, można rozkoszować się miłosnymi sprawami Radhy i Krsny razem. Dlatego należy starać się zrozumieć Radhę i Krsnę nie bezpośrednio, lecz poprzez Śri Caitanyę Mahaprabhu i Jego bhaktów. Dlatego Śrila Narottama dasa Thakura mówi, rupa-raghunatha-pade haibe akuti, kabe hama bujhaba se yugala-piriti: "Kiedy rozwinę mentalność służenia Śri Rupie Gosvamiemu, Sanatanie Gosvamiemu, Raghunatha dasa Gosvamiemu i innym bhaktom Pana Caitanyi i w ten sposób stanę się zdolnym do zrozumienia rozrywek Śri Radhy i Krsny"

Adi 13.44 Rozrywki Pana Caitanyi Mahaprabhu są nieograniczone. W jakim więc stopniu może objaśnić te transcendentalne rozrywki mała żywa istota?

Adi 13.45 Gdyby Śesanaga Ananta osobiście miał przedstawić rozrywki Pana Caitanyi w kodach, to nawet tysiącami Swych ust nie mógłby znaleźć ich granicy.

Adi 13.46 Bhaktowie tacy jak Śri Svarupa Damodara i Murari Gupta, po uważnym rozważeniu, zapisali wszystkie główne rozrywki Pana Caitanyi Mahaprabhu w postaci notatek.

Adi 13.47 Podstawą tej książki są notatki zachowane przez Śri Svarupę Damodarę i Murari Guptę. Ja opisuję wszystkie rozrywki Pana opierając się na tych notatkach. Notatki te opisał szczegółowo Vrndavana dasa Thakura.

Adi 13.48 Śrila Vrndavana dasa Thakura, autoryzowany autor rozrywek Śri Caitanyi Mahaprabhu, jest tak dobry jak Śrila Vyasadeva. Opisując te rozrywki, czynił je coraz słodszymi.

Adi 13.49 Obawiając się, że objętość jego książki będzie zbyt wielka, pozostawił niektóre miejsca bez szerszego opisu. W miarę możliwości postaram się zapełnić te miejsca.

Adi 13.50 Transcendentalnymi rozrywkami Pana Caitanyi w rzeczywistości rozkoszował się Śrila Vrndavana dasa Thakura. Ja jedynie usiłuję żuć pozostałości pokarmu pozostawione przez niego.

Adi 13.51 Moi drodzy bhaktowie Pana Caitanyi, teraz pragnę opisać pokrótce kody Adi-lili, ponieważ opisanie w pełni tych rozrywek nie jest rzeczą możliwą.

Adi 13.52 Aby spełnić określone pragnienie Swego umysłu, Pan Krsna, Vrajendra-kumara, po dojrzałym rozważeniu postanowił zstąpić na tę planetę.

Adi 13.53 Najpierw Pan Krsna pozwolił zstąpić na ziemię Swej rodzinie mistrzów duchowych. Postaram się opisać ich pokrótce, ponieważ pełne opisanie ich nie jest rzeczą możliwą.

Adi 13.54-55 Zanim Pan Śri Krsna pojawił się jako Pan Caitanya, poprosił następujących bhaktów, aby pojawili się przed Nim: Śri Śacidevi, Jagannatha Miśra, Madhavendra Puri, Keśava Bharati, Iśvara Puri, Advaita Acarya, Śrivasa Pandita, Acaryaratna, Vidyanidhi i Thakura Haridasa.

Adi 13.56 Był tam również Śri Upendra Miśra, mieszkaniec okręgu Śrihatta. Był on wielkim bhaktą Pana Visnu, człowiekiem uczonym, bogatym i zbiornikiem wszelkich dobrych cech.

Adi 13.56 Znaczenie: Werset 35 Gaura-ganoddeśa-dipiki opisuje Upendra Miśrę jako gopala o imieniu Parjanya. Poprzednio był on dziadkiem Pana Krsny, a teraz pojawił się jako Upendra Miśra w Śrihatta i miał siedmiu synów. Był mieszkańcem Dhaka-daksina-grama w okręgu Śrihatta. Tę część kraju nadal zamieszkuje wiele osób, które twierdzą, że należą do rodziny Miśra Śri Caitanyi Mahaprabhu.

Adi 13.57-58 Upendra Miśra miał siedmiu świętych i najbardziej wpływowych synów: (1) Kamsari, (2) Paramanandę, (3) Padmanabhę, (4) Sarveśvarę, (5) Jagannathę, (6) Janardanę i (7) Trailokyanathę. Piąty syn, Jagannatha Miśra, postanowił zamieszkać na brzegu Gangesu w Nadii.

Adi 13.59 Jagannatha Miśra był desygnowany jako Purandara. Tak jak Nanda Maharaja i Vasudeva, był on oceanem wszelkich dobrych cech.

Adi 13.60 Jego żona, Śrimati Śacidevi, była wierną kobietą wielce oddaną swemu mężowi. Imię jej ojca brzmiało Nilambara, a nazwisko - Cakravarti.

69

Adi 13.60 Znaczenie: Werset 104 Gaura-ganoddeśa-dipiki oznajmia, że Nilambara Cakravarti był poprzednio Gargamunim. Niektórzy potomkowie rodziny Nilambara Cakravartiego nadal mieszkają w wiosce Magdoba w okręgu Faridpur w Bangladeszu. Jego bratankiem był Jagannatha Cakravarti, również znany jako Mamu Thakura, który został uczniem Pandity Gosvamiego i przebywał w Jagannatha Puri jako kapłan Tota-gopinatha. Nilambara Cakravarti mieszkał w Navadvipie w sąsiedztwie Belapukuriya. Wspomina o tym książka Prema-vilasa. Ponieważ mieszkał w pobliżu domu Kaziego, Kazi również był uważany za jednego z wujów Pana Caitanyi Mahaprabhu. Kazi zwykł nazywać Nilambara Cakravartiego kaka, czyli "wujem". Rezydencji Kaziego nie można oddzielić od Vamanapukura, ponieważ nadal znajduje się tam grobowiec Kaziego. Poprzednio miejsce to było znane jako Belapukuriya, a teraz nazywane jest Vamanapukura. Zostało to stwierdzone na podstawie dowodów archeologicznych.

Adi 13.61 W Radhadeśa, części Bengalu, gdzie Ganges nie jest widoczny, narodzili się Nityananda Prabhu, Gangadasa Pandita, Murari Gupta i Mukunda.

Adi 13.61 Znaczenie: Tutaj radhadeśe odnosi się do wioski Ekacakra w okręgu Birbhum, w pobliżu Burdwan. Za stacją kolejową Burdwan znajduje się inna odgałęziona linia, która jest nazywana węzłem kolei wschodniej, i tam znajduje się stacja kolejowa Mallarapura. Osiem mil na wschód od tej stacji kolejowej nadal usytuowana jest wioska Ekacakra. Wioska Ekacakra rozciąga się na północ i południe na około osiem mil. Inne wioski, mianowicie Viracandra-puri, Virabhadra-puri znajdują się na terenie wioski Ekacakra. Na cześć świętego imienia Virabhadry Gosvamiego, miejsca te znane są jako Viracandra-pura i Virabhadra-pura. W bengalskim roku 1331 w świątynię Ekacakra-grama uderzył piorun. Dlatego świątynia ta jest teraz w zniszczonym stanie. Wcześniej nie było takich wypadków w tym miejscu. W świątyni znajduje się Bóstwo Śri Krsny zainstalowane przez Śri Nityanandę Prabhu. Bóstwo nazywa się Bankima Raya albo Banka Raya. Po prawej stronie Bankima Rayi znajduje się Bóstwo Jahnavy, a po Jego lewej stronie jest Śrimati Radharani. Kapłani tej świątyni opisują, że Pan Nityananda Prabhu wszedł w ciało Bankima Rayi i dlatego Bóstwo Jahnava-maty zostało później umieszczone po prawej stronie Bankima Rayi. Później w świątyni tej zainstalowano wiele innych Bóstw. Na innym tronie w tej świątyni są Bóstwa Muralidhara i Radha-Madhava. Na jeszcze innym tronie są Bóstwa Mano-mohana, Vrndavana-candra i Gaura-Nitai. Lecz Bankima Raya jest Bóstwem oryginalnie zainstalowanym przez Nityanandę Prabhu. We wschodniej stronie świątyni znajduje się ghata znane jako Kadamba-khandi na brzegu Yamuny. Powiedziane jest, że Bóstwo Bankima Rayi unosiło się w wodzie i Pan Nityananda wyłowił Je, a następnie zainstalował w świątyni. Później, w miejscu znanym jako Bhaddapura w wiosce Viracandra-pura, około pół mili na zachód, pod drzewem nima znaleziono Śrimati Radharani. Z tego powodu Radharani Bankima Rayi znana jest jako Bhaddapurera Thakurani, Pani Bhaddapury. Na innym tronie, po prawej stronie Bankima Rayi znajduje się Bóstwo Yogamayi. Teraz świątynia i korytarz świątyni spoczywają na wysokiej plincie, a sala spotkań przed świątynią spoczywa na strukturze betonowej. Powiedziane jest również, że w północnej stronie świątyni znajdowało się Bóstwo Pana Śivy zwane Bhandiśvara i że Bóstwo to zwykł wielbić ojciec Nityanandy Prabhu, Hadai Pandita. Obecnie jednakże nie ma tam tego Bóstwa, a w Jego miejsce zainstalowano Bóstwo Jagannatha Svami. W rzeczywistości Pan Nityananda Prabhu nie wzniósł żadnej świątyni. Świątynia ta została wzniesiona w czasach Virabhadry Prabhu. Ponieważ w roku bengalskim 1298 świątynia ta była zniszczona, odremontował ją brahmacarin o imieniu Śivananda Svami. W świątyni tej ofiarowywuje się pokarm Bóstwu w oparciu o około trzydzieści pięć funtów ryżu i konieczne warzywa. Obecnie świątynią tą zarządzają kapłani należący do rodziny Gopijana-vallabhanandy, jednej z gałęzi Nityanandy Prabhu. Jest tam własność ziemska rozliczana w imieniu świątyni, a dochody z tej ziemi pokrywają wydatki świątynne. Istnieją trzy grupy kapłanów gosvamich, którzy kolejno zajmują się zarządzaniem świątyni. O parę kroków od świątyni znajduje się miejsce znane jako Viśramatala, gdzie według przekazu Nityananda Prabhu zwykł w Swym dzieciństwie angażować się ze Swymi przyjaciółmi w różne rozrywki Vrndavany i rozrywkę rasa-lila. W pobliżu świątyni znajduje się miejsce zwane Amalitala, które zostało tak nazwane ze względu na to, że rośnie tam duże drzewo tamaryndowe. Według partii zwanej Nedadi-sampradaya, Virabhadra Prabhu, z pomocą tysiąca dwustu Nedów, wykopał wielkie jezioro zwane Śvetaganga. Na zewnątrz świątyni znajdują się grobowce Gosvamich oraz mała rzeka znana jako Maudeśvara, zwana wodą Yamuny. Około pól mili od tej rzeczki znajduje się miejsce narodzin Śri Nityanandy Prabhu. Wygląda na to, że wcześniej przed świątynią znajdowała się wielka sala spotkań, lecz później została ona zniszczona. Teraz zarośnięta jest drzewami figowymi. Później wzniesiono świątynię, w której znajdują się Bóstwa Gaura-Nityananda. Świątynia ta została wzniesiona przez nie żyjącego już Prasannakumarę Karapharmę. Ku jego pamięci zainstalowano tablicę w bengalskim roku 1323, w miesiącu Vaiśakha (kwiecień-maj). Miejsce, gdzie pojawił się Nityananda Prabhu, zwane jest Garbhavasa. Świątynia ta ma działkę o wielkości czterdziestu trzech bighów ziemi, co pozwala na utrzymanie kultu świątynnego. W związku z tym Maharaja Dinajapury podarował dwadzieścia bighów ziemi. Według przekazu w pobliżu miejsca znanego jako Garbhavasa, Hadai Pandita prowadził szkołę podstawową. Kapłanami tego miejsca, wymienionymi w drzewie genealogicznym, byli: (1) Śri Raghavacandra, (2) Jagadananda dasa, (3) Krsnadasa, (4) Nityananda dasa, (5) Ramadasa, (6) Vrajamohana dasa, (7) Kanai dasa, (8) Gauradasa, (9) Śivananda dasa i (10) Haridasa. Krsnadasa należał do Cidiya-kunja we Vrndavanie. Data jego odejścia przypada na Krsna-janmastami. Cidiya-kunja jest miejscem obecnie zarządzanym przez gosvamich Śingara-ghata we Vrndavanie. Uważa się, prawdopodobnie w oparciu o ich związek z Krsnadasem, że oni również należą do rodziny Nityanandy. W pobliżu Garbhavasa znajduje się miejsce zwane Bakulatala, gdzie Śri Nityananda Prabhu i Jego przyjaciele zwykli angażować się w zabawy znane jako jhala-jhapeta. Znajduje się tam drzewo bakula, które jest cudowne z tego względu, że

70

wszystkie jego gałęzie i podgałęzie wyglądają jak kaptury węży. Wysunięto przypuszczenie, że to dzięki pragnieniu Śri Nityanandy Prabhu zamanifestował się w ten sposób Anantadeva. Drzewo jest bardzo stare. Przekaz mówi, że poprzednio miało ono dwie gałęzie, lecz później, kiedy towarzyszom zabaw Nityanandy Prabhu niewygodnie było skakać z jednej gałęzi na drugą, dzięki Swemu miłosierdziu Nityananda Prabhu połączył dwie gałęzie w jedną. Inne pobliskie miejsce nazywane jest Hantugada. Powiedziane jest, że Pan Nityananda Prabhu umieścił tam wszystkie święte miejsca. Dlatego ludzie z przyległych wiosek kąpią się w tym miejscu zamiast w Gangesie. Nazywane jest ono Hantugada, ponieważ Śrila Nityananda Prabhu zwykł organizować tam festiwal dadhi-cida polegający na rozdzielaniu prasada z dmuchanego ryżu i jogurtu, i Sam przyjmował prasada klęcząc. Uświęcone jezioro w tym miejscu przez cały rok jest pełne wody. Podczas Gosthastami odbywa się tam wielki jarmark, a drugi wielki jarmark urządzany jest w dzień narodzin Śri Nityanandy Prabhu. Gaura-ganoddeśa-dipika opisuje, że Halayudha, Baladeva, Viśvarupa i Sankarsana pojawili się jako Nityananda Avadhuta.

Adi 13.62 Pan Krsna, Vrajendra-kumara, najpierw spowodował pojawienie się niezliczonych bhaktów, a w końcu pojawił się osobiście.

Adi 13.63 Przed pojawieniem się Pana Caitanyi Mahaprabhu, wszyscy bhaktowie Navadvipy zwykli gromadzić się w domu Advaity Acaryi.

Adi 13.64 Na tych spotkaniach Vaisnavów Advaita Acarya zwykł recytować Bhagavad-gitę i Śrimad-Bhagavatam, potępiając ścieżki filozoficznej spekulacji oraz czynności karmicznych i ustanawiając wyższość służby oddania.

Adi 13.65 Wszystkie pisma objawione kultury wedyjskiej dokładnie objaśniają służbę oddania dla Pana Krsny. Dlatego bhaktowie Pana Krsny nie uznają procesów filozoficznej spekulacji, yogi mistycznej, niepotrzebnych wyrzeczeń i tzw. rytuałów religijnych. Nie przyjmują żadnego procesu poza służbą oddania.

Adi 13.65 Znaczenie: Nasz ruch świadomości Krsny przestrzega tej zasady. Nie uznajemy żadnej innej metody realizacji duchowej poza świadomością Krsny, służbą oddania. Czasami krytykują nas grupy praktykujące jnanę, yogę, tapas czy dharmę, lecz szczęśliwie nie jesteśmy w stanie iść z nimi na żaden kompromis. Po prostu pozostajemy na platformie służby oddania i nauczamy tych samych zasad na całym świecie.

Adi 13.66 W domu Advaity Acaryi wszyscy Vaisnavowie czerpali przyjemność z bezustannych rozmów o Krsnie, ciągłego wielbienia Krsny i ciągłego intonowania maha-mantry Hare Krsna.

Adi 13.66 Znaczenie: Ruch świadomości Krsny postępuje naprzód dzięki tym zasadom. Nie mamy żadnego innego zainteresowania poza rozmowami o Krsnie, wielbieniem Krsny i intonowaniem maha-mantry Hare Krsna.

Adi 13.67 Lecz Śri Advaita Acarya Prabhu odczuwał ból widząc, że wszyscy ludzie bez świadomości Krsny po prostu pogrążają się w materialnych uciechach zmysłowych.

Adi 13.67 Znaczenie: Bona fide bhakta Pana Krsny zawsze doznaje bólu widząc upadły stan całego świata. Śrila Bhaktisiddhanta Sarasvati Thakura zwykł mówić: "W tym świecie nie brakuje niczego. Brakuje jedynie świadomości Krsny." Taka jest wizja wszystkich czystych bhaktów. Z powodu tego braku świadomości Krsny w społeczeństwie ludzkim, ludzie potwornie cierpią, pogrążeni w oceanie niewiedzy i zadowalania zmysłów. Obserwujący bhakta jest bardzo zasmucony widząc taką sytuację na świecie.

Adi 13.68 Widząc taki stan świata, zaczął poważnie zastanawiać się, w jaki sposób wszyscy ci ludzie mogą zostać wyzwoleni z sideł mayi.

Adi 13.69 Śrila Advaita Acarya Prabhu myślał: "Wyzwolenie wszystkich ludzi możliwe będzie jedynie wówczas, jeśli Krsna osobiście pojawi się, by rozdzielać kult służby oddania."

Adi 13.69 Znaczenie: Tak jak skazaniec może zostać uwolniony dzięki szczególnej łasce szefa rządu, prezydenta czy króla, tak też potępieni ludzie tej Kali-yugi mogą zostać wyzwoleni jedynie przez Samą Najwyższą Osobę Boga albo osobę szczególnie upełnomocnioną w tym celu. Śrila Advaita Acarya Prabhu pragnął, aby Najwyższa Osoba Boga pojawił się osobiście i wyzwolił upadłe dusze tego wieku.

Adi 13.70 Mając to na uwadze, Advaita Acarya Prabhu, obiecując spowodować zstąpienie Pana Krsny, zaczął wielbić Najwyższą Osobę Boga, Krsnę, listkami tulasi i wodą z Gangesu.

Adi 13.70 Znaczenie: Listki tulasi i woda Gangesu, z odrobiną papki sandałowej, jeśli to możliwe, są wystarczającymi parafernaliami do wielbienia Najwyższej Osoby Boga. Pan mówi w Bhagavad-gicie:

patram puspam phalam toyam yo me bhaktya prayacchati tad aham bhakty-upahrtam aśnami prayatatmanah

"Jeśli ktoś z miłością i oddaniem ofiaruje Mi liść, kwiat, owoc czy wodę, przyjmę to." (Bg. 9.26) Stosując się do tej zasady, Advaita Prabhu zadowolił Najwyższą Osobę Boga listkami tulasi i wodą z Gangesu.

Adi 13.71 Głośnym wołaniem zapraszał Pana Krsnę, aby się pojawił, i to ponawiane zaproszenie przyciągnęło Pana Krsnę i spowodowało Jego zstąpienie.

71

Adi 13.72 Przed narodzinami Pana Caitanyi Mahaprabhu, z łona Śacimaty, żony Jagannatha Miśry, pojawiło się kolejno osiem córek. Lecz wszystkie zmarły tuż po narodzinach.

Adi 13.73 Jagannatha Miśra był bardzo nieszczęśliwy z powodu śmierci swych kolejnych dzieci. Dlatego, pragnąc syna, wielbił lotosowe stopy Pana Visnu.

Adi 13.74 Następnie Jagannatha Miśra otrzymał syna o imieniu Viśvarupa, który był najbardziej potężny i wysoce kwalifikowany, ponieważ był inkarnacją Baladevy.

Adi 13.74 Znaczenie: Viśvarupa był starszym bratem Gaurahari, Pana Śri Caitanyi Mahaprabhu. Kiedy czyniono przygotowania do Jego małżeństwa, przyjął sannyasę i opuścił dom. Jego sannyasińskie imię brzmiało Śankararanya. W roku 1431 ery Śakabda, odszedł On w Panderapura w okręgu Śolapura. Jako inkarnacja Sankarsana, jest On zarówno składnikiem, jak i bezpośrednią przyczyną stworzenia materialnego świata. Nie jest On różny od Śri Caitanyi Mahaprabhu, tak jak nie są różne amśa i amśi, czyli część i całość. Jako inkarnacja Sankarsana, należy On do poczwórnej manifestacji caturvyuha. Gaura-candrodaya oznajmia, że Viśvarupa, po Swym tzw. zgonie, połączył się ze Śri Nityanandą Prabhu.

Adi 13.75 Ekspansja Baladevy znana jako Sankarsana w świecie duchowym jest składnikiem i bezpośrednią przyczyną tej materialnej manifestacji kosmicznej.

Adi 13.76 Potężna forma kosmiczna nazywana jest inkarnacją Viśvarupa Maha-Sankarsana. Tak więc w tej manifestacji kosmicznej nie znajdujemy niczego poza Samym Panem.

Adi 13.77 "Tak jak nić w materiale rozciąga się zarówno na długość jak i na szerokość, tak wszystko, co widzimy w tej manifestacji kosmicznej, bezpośrednio i pośrednio istnieje w Najwyższej Osobie Boga. Dla Niego nie ma w tym nic zadziwiającego."

Adi 13.77 Znaczenie: Jest to werset ze Śrimad-Bhagavatam (10.15.35).

Adi 13.78 Ponieważ Maha-Sankarsana jest składnikiem i przyczyną sprawczą manifestacji kosmicznej, jest on obecny w każdym jej szczególe. Dlatego Pan Caitanya nazywał Go Swym starszym bratem. Ci dwaj bracia znani są jako Krsna i Balarama w świecie duchowym, lecz obecnie są to Caitanya i Nitai. Dlatego wniosek jest taki, że Nityananda Prabhu jest oryginalnym Sankarsanem, Baladevą.

Adi 13.79 Otrzymawszy za syna Viśvarupę, mąż i żona [Jagannatha Miśra i Śacimata] byli bardzo zadowoleni w swych umysłach. Tak zadowoleni, zaczęli szczególnie służyć lotosowym stopom Govindy.

Adi 13.79 Znaczenie: Popularne powiedzenie w Indii głosi, że każdy wielbi Najwyższą Osobę Boga, kiedy jest w niedoli, lecz kiedy mu się powodzi, zapomina o Bogu. Potwierdza to również Bhagavad-gita (7.16):

catur-vidha bhajante mam janah sukrtino 'rjuna arto jijnasur artharthi jnani ca bharatarsabha

"O najlepszy spośród Bharatów, cztery rodzaje pobożnych ludzi podejmuje służbę oddania dla Mnie: strapieni, pragnący bogactw, ciekawi i ci, którzy poszukują wiedzy o Absolucie." Mąż i żona, Jagannatha Miśra i Śacimata, byli bardzo nieszczęśliwi z powodu zgonu swych ośmiu córek. Teraz, kiedy otrzymali za syna Viśvarupę, z pewnością byli niezwykle szczęśliwi. Wiedzieli, że to dzięki łasce Pana zostali obdarzeni takim szczęściem i bogactwem. Więc zamiast zapomnieć Pana, byli coraz bardziej przywiązani do pełnienia służby dla lotosowych stóp Govindy. Kiedy zwykły człowiek wzbogaca się, zapomina o Bogu; lecz im bogatszym staje się bhakta dzięki łasce Pana, tym bardziej przywiązuje się do służby dla Pana.

Adi 13.80 W miesiącu styczniu w roku 1406 ery Śaka, Pan Krsna wszedł w ciała zarówno Jagannatha Miśry, jak i Śaci.

Adi 13.80 Znaczenie: Pan Caitanya Mahaprabhu narodził się w roku 1407 ery Śaka, w miesiącu Phalguna. Ale tutaj widzimy, że wszedł w ciała swych rodziców w roku 1406 w miesiącu Magha. Zatem Pan wszedł w ciała Swych rodziców na trzynaście pełnych miesięcy przed Swymi narodzinami. Na ogół zwykłe dziecko pozostaje w łonie swej matki przez dziesięć miesięcy, lecz tutaj widzimy, że Pan pozostawał w ciele Swej matki przez trzynaście miesięcy.

Adi 13.81 Jagannatha Miśra powiedział do Śacimaty: "Widzę cudowne rzeczy! Twe ciało jaśnieje i wydaje mi się, że to bogini szczęścia osobiście przebywa w moim domu.

Adi 13.82 "Gdziekolwiek się udam, wszyscy ludzie ofiarowują mi szacunek. Nawet bez proszenia dobrowolnie obdarzają mnie bogactwami, odzieniem i ryżem."

Adi 13.82 Znaczenie: Bramin nie staje się niczyim sługą. Pełnienie służby dla innych jest czynnością śudry. Bramin jest zawsze niezależny, ponieważ jest on nauczycielem, mistrzem duchowym i doradcą społeczeństwa. Wszystkich potrzeb życia dostarczają mu członkowie społeczeństwa. W Bhagavad-gicie Pan podzielił społeczeństwo na cztery grupy: brahmana, ksatriya, vaiśya i śudra. Bez tego naukowego podziału społeczeństwo nie może prawidłowo funkcjonować. Bramin powinien udzielać dobrej rady wszystkim członkom społeczeństwa, ksatriya powinien zajmować się administracją, prawem i porządkiem społecznym, vaiśya powinien produkować wszelkie potrzebne społeczeństwu rzeczy i handlować nimi, podczas gdy śudra powinien pełnić służbę dla wyższych grup społecznych (braminów, ksatriyów i vaiśyów).

72

Jagannatha Miśra był braminem. Dlatego ludzie posyłali mu wszelkie niezbędne dla ciała rzeczy: pieniądze, odzienie, ziarno itd. Kiedy Pan Caitanya przebywał w łonie Śacimaty, Jagannatha Miśra otrzymywał te wszystkie przedmioty bez proszenia o nie. Z powodu obecności Pana w jego rodzinie, każdy ofiarowywał mu należny szacunek jako braminowi. Innymi słowy, jeśli bramin czy Vaisnava wytrwale pozostaje na swej pozycji wiecznego sługi Pana i wypełnia wolę Pana, to nie ma kwestii niedostatku, jeśli chodzi o jego osobiste utrzymanie czy potrzeby jego rodziny.

Adi 13.83 Śacimata powiedziała swemu mężowi: "Ja również widzę cudownie jaśniejące istoty ludzkie pojawiające się w przestrzeni kosmicznej, jak gdyby ofiarowujące modlitwy."

Adi 13.83 Znaczenie: Jagannatha Miśra otrzymywał wszelkie niezbędne rzeczy i szacunek od każdego na Ziemi. Podobnie, matka Śaci widziała wielu półbogów w przestrzeni kosmicznej ofiarowujących jej modlitwy, ponieważ w łonie jej przebywał Pan Caitanya Mahaprabhu.

Adi 13.84 Wówczas Jagannatha Miśra odpowiedział: "We śnie widziałem, jak świetlista siedziba Pana wchodzi w moje serce.

Adi 13.85 "Z mego serca weszła w twoje serce. Wnioskuję z tego, że wkrótce narodzi się wielka osobistość."

Adi 13.86 Po tej rozmowie zarówno mąż, jak i żona z wielką radością pełnili razem służbę dla śalagrama-śila, którego mieli w domu.

Adi 13.86 Znaczenie: Śalagrama-śila powinien znajdować się szczególnie w każdym domu bramińskim i rodzina bramińska powinna oddawać mu cześć. System ten nadal obowiązuje. Osoby, które z kasty są braminami, które urodziły się w rodzinie bramińskiej, muszą wielbić śalagrama-śila. Na nieszczęście, wraz z postępem Kali-yugi tzw. bramini, chociaż bardzo dumni z narodzin w rodzinach bramińskich, nie wielbią już śalagrama-śila. Lecz w rzeczywistości było to zwyczajem od czasów niepamiętnych, że osoba narodzona w rodzinie bramińskiej musi wielbić śalagrama-śila w każdych okolicznościach. W naszym społeczeństwie świadomości Krsny niektórzy członkowie bardzo pragną wprowadzić śalagrama-śila, lecz my celowo powstrzymywaliśmy się od wprowadzenia go, ponieważ większość członków ruchu świadomości Krsny nie pochodzi oryginalnie z rodzin z kasty bramińskiej. Śalagrama-śila zostanie wprowadzony później, kiedy przekonamy się, że rzeczywiście usytuowani są oni ściśle w linii zachowania bramińskiego. W tym wieku wielbienie śalagrama-śila nie jest tak istotne jak intonowanie świętego imienia Pana. Takie jest polecenie śastr. Harer nama harer nama harer namaiva kevalam kalau nasty eva nasty eva nasty eva gatir anyatha. Opinia Śrila Jivy Gosvamiego jest taka, że poprzez intonowanie świętego imienia w sposób wolny od obraz można osiągnąć całkowitą doskonałość. Niemniej jednak wielbienie Bóstwa w świątyni jest również konieczne w celu oczyszczenia stanu umysłu. Więc jeśli ktoś jest zaawansowany w duchowej świadomości czy jest doskonale usytuowany na platformie duchowej, może rozpocząć wielbienie śalagrama-śila. Śrila Bhaktisiddhanta Sarasvati Thakura w ten sposób wyjaśnił przeniesienie formy Pana z serca Jagannatha Miśry do serca Śacimaty: "Wniosek jest taki, że Jagannatha Miśra i Śacimata są nitya-siddhami, wiecznie czystymi towarzyszami Pana. Ich serca są zawsze nieskażone i dlatego nigdy nie zapominają Najwyższej Osoby Boga. Zwykły człowiek w tym materialnym świecie ma zanieczyszczone serce. Zatem musi najpierw oczyścić swe serce, aby wznieść się do transcendentalnej pozycji. Lecz Jagannatha Miśra i Śacimata nie byli zwykłym mężczyzną i kobietą z zanieczyszczonymi sercami. Kiedy serce jest nieskażone, znajduje się w egzystencjalnej pozycji vasudevy. Vasudeva może spłodzić Vasudevę, czyli Krsnę, który jest usytuowany transcendentalnie. Należy wiedzieć, że Śacidevi nie zaszła w ciążę jak zwykła kobieta na skutek kontaktu zmysłowego. Nie należy sądzić, że ciąża Śacimaty była taka jak ciąża zwykłej kobiety, ponieważ jest to obrazą. Brzemienność Śacimaty można zrozumieć wówczas, kiedy jest się prawdziwie zaawansowanym w duchowej świadomości i całkowicie zaangażowanym w służbę oddania dla Pana.Śrimad-Bhagavatam (10.2.16) oznajmia:

bhagavan api viśvatma bhaktanam abhayankarah aviveśamśa-bhagena mana anakadundubheh

Jest to stwierdzenie dotyczące narodzin Pana Krsny. Inkarnacja Pana weszła w umysł Vasudevy, a następnie została przeniesiona do umysłu Devaki. W związku z tym Śrila Śridhara Svami daje następujący przypisek: 'mana aviveśa' manasy avirbabhuva; jivanam iva na dhatu-sambandha ity arthah. Nie było tam kwestii uwolnienia nasienia koniecznego w przypadku narodzin zwykłej ludzkiej istoty. Śrila Rupa Gosvami również komentuje w związku z tym, że Pan Krsna najpierw pojawił się w umyśle Anakadundubhi, Vasudevy, a następnie został przeniesiony do umysłu Devaki-devi. W ten sposób szczęście duchowe w umyśle Devaki-devi stopniowo zwiększało się, tak jak księżyc zwiększa się każdej nocy aż do osiągnięcia pełni. W chwili Swych narodzin, Pan Krsna wyszedł z umysłu Devaki i pojawił się w więzieniu Kamsy u boku łóżka Devaki. Wówczas, pod wpływem yogamayi, Devaki sądziła, że dziecko jej właśnie się narodziło. Nawet półbogowie z królestwa niebiańskiego byli oszołomieni w tej sytuacji. Jak zostało powiedziane, muhyanti yat surayah (Bhag. 1.1.1). Przyszli ofiarować swe modlitwy Devaki, sądząc, że Najwyższy Pan był w jej łonie. Półbogowie przybyli do Mathury z królestwa niebiańskiego. Oznacza to, że Mathura jest ważniejsza od królestwa niebiańskiego wyższego systemu planetarnego. Pan Krsna, jako wieczny syn Yaśodamayi, zawsze obecny jest we Vrndavanie. Rozrywki Pana Krsny bezustannie mają miejsce zarówno w tym świecie materialnym, jak i duchowym. W rozrywkach takich Pan zawsze uważa Siebie za wiecznego syna matki Yaśody i ojca Nandy Maharajy. W Canto Dziesiątym Śrimad-Bhagavatam, w 43 wersecie Szóstego Rozdziału jest powiedziane: "Kiedy wspaniałomyślny, dobroduszny Nanda Maharaja powrócił z podróży, wziął swego syna Krsnę na kolana i doznał transcendentalnego szczęścia wąchając Jego głowę." Podobnie, w Canto Dziesiątym, 21 wersecie Dziewiątego Rozdziału powiedziane jest "Ta Osoba Boga, pojawiając się jako syn pasterki, jest bez trudu osiągalny i

73

zrozumiały dla bhaktów, podczas gdy nie są w stanie Go zrozumieć osoby będące pod wpływem cielesnej koncepcji życia, nawet jeśli są bardzo zaawansowane w wyrzeczeniach i pokutach czy też są wielkimi filozofami." Następnie Śrila Bhaktisiddhanta Sarasvati Thakura cytuje Śripada Baladevę Vidyabhusanę, który wspomina o modlitwach półbogów ofiarowanych Panu Krsnie w łonie Devaki i podsumowuje narodziny Krsny w ten sposób: "Tak jak wschodzący księżyc manifestuje światło na wschodzie, tak Devaki, która zawsze była usytuowana na platformie transcendentalnej, inicjowana przez Vasudevę, syna Śuraseny, w mantrę Krsny, zawsze zachowywała Krsnę w swym sercu." Ze stwierdzenia Śrimad-Bhagavatam (10.2.18) wynika, że Najwyższa Osoba Boga, po przeniesieniu z serca Anakadundubhi, czyli Vasudevy, zamanifestował się w sercu Devaki. Według Śrila Baladevy Vidyabhusany "serce Devaki" oznacza łono Devaki, ponieważ w Canto Dziesiątym Śrimad-Bhagavatam, 41 wersecie Drugiego Rozdziału półbogowie mówią, distyamba te kuksi-gatah parah puman: "Matko Devaki, Pan już znajduje się w twym łonie." Więc stwierdzenie, że Pan został przeniesiony z serca Vasudevy do serca Devaki oznacza, że został przeniesiony do łona Devaki. Podobnie, jeśli chodzi o pojawienie się Pana Caitanyi Mahaprabhu, jak opisuje je Caitanya-caritamrta, słowa viśese sevana kare govinda-carana, "szczególnie zaczęli wielbić lotosowe stopy Govindy", oznaczają, że dokładnie tak jak Krsna pojawił się w sercu Devaki poprzez serce Vasudevy, tak Pan Caitanya pojawił się w sercu Śacidevi poprzez serce Jagannatha Miśry. Na tym polega misterium pojawienia się Pana Caitanyi Mahaprabhu. Zatem nie należy sądzić, że pojawienie się Pana Caitanyi było podobne pojawieniu się zwykłego człowieka czy żywej istoty. Temat ten jest trochę trudny do zrozumienia, lecz bhaktowie Pana nie będą mieli trudności ze zrealizowaniem stwierdzeń Krsnadasa Kavirajy Gosvamiego.

Adi 13.87 Tak oto nadszedł trzynasty miesiąc brzemienności, lecz nadal nie było oznak porodu. Toteż Jagannatha Miśra był pełen obaw.

Adi 13.88 Wówczas Nilambara Cakravarti [dziadek Śri Caitanyi Mahaprabhu] dokonał obliczeń astrologicznych i powiedział, że dziecko narodzi się w tym miesiącu, korzystając z pomyślnej chwili.

Adi 13.89 I tak upragniona pomyślna chwila nadeszła pewnego wieczoru o pełni księżyca, w miesiącu Phalguna [marzec-kwiecień] w roku 1407 ery Śaka.

Adi 13.89 Znaczenie: Śrila Bhaktivinoda Thakura w swej Amrta-pravaha-bhasyi w ten sposób przedstawił horoskop Śri Caitanyi Mahaprabhu:

śaka 1407/10/22/28/45 dinam 7 11 8 15 54 38 40 37 40 13 6 23

Wyjaśnienie horoskopu podanego przez Bhaktivinoda Thakurę jest takie, że w czasie narodzin Pana Caitanyi Mahaprabhu konstelacje były usytuowane w sposób następujący: Śukra (Venus) i konstelacja gwiazd Aśvini były w Mesa-raśi (Baranie); Ketu (planeta dziewiąta) i Uttara-phalguni były w Śimha-raśi (Lwie); Candra (Księżyc) był w Purva-phalguni (jedenastym domu księżycowym); Śani (Saturn) i Jyestha były we Vrścika (Skorpionie); Brhaspati (Jowisz) i Purvasadha były w Dhanu Strzelcu); Mangala (Mars) i Śravana były w Makara (Koziorożcu); Ravi (Słońce) było w Kumba-raśi (Wodniku); Rahu był w Purvabhadrapada; a Budha (Merkury) i Uttarabhadrapada były w Mina (Rybach). Dzień był simhalagna.

Adi 13.90 Według Jyotir Vedy, czyli wedyjskiej astronomii, kiedy postać lwa pojawi się zarówno w zodiaku, jak i w czasie narodzin [lagna], oznacza to bardzo wysoką koniunkcję planet, pole pod wpływem sad-varga i asta-varga, które są wszechpomyślnymi momentami.

Adi 13.90 Znaczenie: Podziały pola sad-varga są fachowo nazywane ksetra, hora, drekkana, navamśa, dvadaśamśa i trimśamśa. Według wedyjskiej astrologii Jyotir, kiedy obliczone zostanie, kto rządzi konstelacją sześciu pól, wówczas można obliczyć pomyślną chwilę. Śrila Bhaktisiddhanta Sarasvati Thakura, który poprzednio również był wielkim astrologiem, mówi, że wskazówki do poznania ruchów gwiazd i planet znajdują się w książce pod tytułem Brhaj-jataka i innych książkach. Kto zna proces rysowania prostych linii i w ten sposób zrozumienia pola asta-varga, może wyjaśnić pomyślne konstelacje. Naukę tę znają szczególnie osoby, które nazywane są hora-śastra-vit, czyli te, które znają pismo pod tytułem Hora. W oparciu o obliczenia astrologiczne z pisma Hora, Nilambara Cakravarti, dziadek Śri Caitanyi Mahaprabhu, ustalił pomyślną chwilę, w której pojawi się Pan.

*Adi 13.91 Kiedy ukazał się nieskazitelny księżyc Caitanyi Mahaprabhu, jakaż jest potrzeba księżyca, który ma pełno czarnych plam na swym ciele?

Adi 13.92 Zważywszy na to, czarna planeta Rahu zakryła księżyc w pełni i wibracje "Krsna! Krsna! Hari!" zatopiły trzy światy.

Adi 13.92 Znaczenie: Według Jyotir Vedy planeta Rahu pojawia się przed księżycem w pełni i w ten sposób następuje jego zaćmienie. W Indii istnieje zwyczaj, że w czasie zaćmienia księżyca czy słońca wszyscy zwolennicy pism wedyjskich kąpią

74

się w Gangesie czy morzu. Wszyscy ściśli wyznawcy religii wedyjskiej stoją w wodzie przez cały okres zaćmienia i intonują maha-mantrę Hare Krsna. Takie zaćmienie księżyca miało miejsce w czasie narodzin Pana Caitanyi Mahaprabhu i naturalnie wszyscy ludzie stojący w wodzie intonowali Hare Krsna, Hare Krsna, Krsna Krsna, Hare Hare / Hare Rama, Hare Rama, Rama Rama, Hare Hare.

Adi 13.93 Tak więc podczas tego zaćmienia księżyca wszyscy ludzie intonowali maha-mantrę Hare Krsna, a ich umysły były przepełnione zdumieniem.

Adi 13.94 Kiedy cały świat w ten sposób intonował święte imię Najwyższej Osoby Boga, Krsna pojawił się na Ziemi w formie Gaurahari.

Adi 13.95 Cieszył się cały świat. Kiedy Hindusi intonowali święte imię Pana, nie-Hindusi, szczególnie mahometanie, żartobliwie imitowali ich słowa.

Adi 13.95 Znaczenie: Chociaż mahometanie, czyli nie-Hindusi, nie są zainteresowani intonowaniem świętego imienia Pana, maha-mantry Hare Krsna, to podczas zaćmienia księżyca imitowali intonujących Hindusów z Navadvipy. Tak więc podczas pojawienia się Śri Caitanyi Mahaprabhu Hindusi i mahometanie połączyli się razem w intonowaniu świętego imienia Pana.

Adi 13.96 Kiedy na Ziemi wszystkie kobiety intonowały święte imię Hari, na planetach niebiańskich odbywały się tańce i rozbrzmiewała muzyka, gdyż półbogowie byli bardzo zaciekawieni.

Adi 13.97 W takiej atmosferze wszystkie dziesięć kierunków jak również fale rzek przepełniły się radością. Ponadto, wszystkie istoty, ruchome i nieruchome, pogrążyły się w transcendentalnym szczęściu.

Adi 13.98 W ten sposób, dzięki Swemu bezprzyczynowemu miłosierdziu, pełen księżyc, Gaurahari, wzeszedł w okręgu Nadii, która porównywana jest do Udayagiri, miejsca gdzie najpierw ukazuje się słońce. Jego pojawienie się na niebie rozproszyło ciemność grzesznego życia i w ten sposób trzy światy napełniły się radością i intonowały święte imię Pana.

Adi 13.99 W tym czasie Śri Advaita Acarya Prabhu tańczył w przyjemnym nastroju w Swym domu w Śantipur. Biorąc ze Sobą Haridasa Thakurę, tańczył i głośno intonował Hare Krsna. Lecz nikt nie był w stanie zrozumieć, dlaczego tańczyli.

Adi 13.99 Znaczenie: Wynika z tego, że w tym czasie Advaita Prabhu przebywał w Swym rodzinnym domu w Śantipur. Haridasa Thakura zwykł często spotykać się z Nim. Przypadkowo był on tam również wtedy i po narodzinach Śri Caitanyi Mahaprabhu obaj zaczęli tańczyć. Lecz nikt w Śantipur nie był w stanie zrozumieć, dlaczego te dwie święte osoby tańczyły.

Adi 13.100 Oglądając zaćmienie księżyca i śmiejąc się, tak Advaita Acarya, jak i Haridasa Thakura udali się nad brzeg Gangesu i z wielką radości wykąpali się w niej. Wykorzystując okoliczność zaćmienia księżyca, Advaita Acarya, Swą własną siłą mentalną, obdarzył braminów różnego rodzaju darami.

Adi 13.100 Znaczenie: Zwyczajem Hindusów jest hojne rozdawanie jałmużny ubogim podczas zaćmienia słońca czy księżyca. Więc korzystając z tego zaćmienia, Advaita Acarya obdarzył braminów różnego rodzaju jałmużną. W Canto Dziesiątym Śrimad-Bhagavatam, w 11 wersecie Trzeciego Rozdziału powiedziane jest, że kiedy Krsna przyszedł na świat, Vasudeva skorzystał z tej okazji i obdarzył braminów dziesięcioma tysiącami krów. Jest to zwyczajem hinduskim, że w czasie narodzin dziecka, szczególnie chłopca, rodzice z radości obficie rozdają jałmużnę. W rzeczywistości Advaita Acarya pragnął rozdawać jałmużnę z powodu narodzin Pana Caitanyi w czasie zaćmienia księżyca. Ludzie jednakże nie byli w stanie zrozumieć, dlaczego Advaita Acarya rozdawał tak wiele różnych rzeczy w jałmużnie. Nie robił tego z powodu zaćmienia księżyca, lecz z powodu narodzin Pana w tym czasie. Rozdzielał jałmużnę dokładnie tak, jak zrobił to Vasudeva w czasie pojawienia się Pana Krsny.

Adi 13.101 Kiedy Haridasa Thakura ujrzał, że cały świat jest przepełniony radością, zdumiał się i w ten sposób bezpośrednio i pośrednio wyraził swe myśli Advaicie Acaryi: "Twój taniec i rozdzielanie jałmużny sprawiają mi wielką przyjemność. Domyślam się, że za tymi czynnościami jest jakiś szczególny cel."

Adi 13.102 Acaryaratna [Candraśekhara] i Śrivasa Thakura nie posiadali się z radości i udali się nad brzeg Gangesu, by wykąpać się w jej wodach. Ich umysły przepełnione były szczęściem, intonowali mantrę Hare Krsna i mocą swych umysłów rozdawali jałmużnę.

Adi 13.103 W ten sposób wszyscy bhaktowie, w każdym mieście i każdym kraju, bez względu na to, gdzie się znajdowali, tańczyli, spełniali sankirtan i mocą umysłu rozdawali jałmużnę niby z okazji zaćmienia księżyca, a ich umysły przepełnione były radością.

Adi 13.104 Przybyli wszelkiego rodzaju szanowani bramini i braminki, niosąc talerze napełnione różnymi darami. Widząc nowonarodzone dziecko, którego forma przypominała naturalnie błyszczące złoto, wszyscy w szczęśliwym nastroju ofiarowali swe błogosławieństwa.

75

Adi 13.105 Przebrawszy się za żony braminów, wszystkie kobiety niebiańskie, łącznie z żonami Pana Brahmy, Pana Śivy, Pana Nrsimhadevy, króla Indry i Vaśisthy Rsiego, oraz Rambha, tancerka niebiańska, przybyły tam z różnymi darami.

Adi 13.105 Znaczenie: Kiedy Pan Caitanya Mahaprabhu dopiero co się narodził, przybyły odwiedzić Go kobiety z sąsiedztwa, z których większość była żonami szanowanych braminów. W przebraniu żon braminów przybyły również zobaczyć nowonarodzone dziecko kobiety niebiańskie takie jak żona Pana Brahmy i Pana Śivy. Zwykli ludzie widzieli je jako szanowane braminki z sąsiedztwa, lecz w rzeczywistości wszystkie one były niebiańskimi kobietami przebranymi w ten sposób.

Adi 13.106 W przestrzeni kosmicznej wszyscy półbogowie, łącznie z mieszkańcami Gandharvaloki, Siddhaloki i Caranaloki, ofiarowali swe modlitwy i tańczyli do wtóru pieśni i bębenków. Podobnie, w mieście Navadvipa zebrali się razem i tańczyli z wielką radością wszyscy profesjonalni tancerze, muzycy i osoby obdarzające błogosławieństwami.

Adi 13.106 Znaczenie: Tak jak istnieją zawodowi śpiewacy, tancerze i recytatorzy modlitw na planetach niebiańskich, tak również w Indii nadal istnieją zawodowi tancerze, śpiewacy i osoby obdarzające błogosławieństwami, i wszyscy oni gromadzą się podczas świąt domowych, szczególnie podczas ślubów i uroczystości związanych z narodzinami. Ci profesjonaliści zarabiają na życie poprzez przyjmowanie jałmużny z domów Hindusów podczas takich okazji. Z okazji takich korzystają również eunuchowie, przyjmując jałmużnę. Jest to ich sposób utrzymania. Tacy ludzie nigdy nie stają się sługami ani nie angażują się w rolnictwo czy interes. Po prostu przyjmują jałmużnę od przyjaciół z sąsiedztwa, aby się spokojnie utrzymywać. Bhatowie są klasą braminów, którzy udają się na takie uroczystości w celu ofiarowywania błogosławieństw poprzez komponowanie poezji w oparciu o pisma wedyjskie.

Adi 13.107 Nikt nie był w stanie zrozumieć, kto przychodził, a kto odchodził, kto tańczył i kto śpiewał. Nie mogli też zrozumieć swych języków. Ale rozproszyło się wszelkie nieszczęście i rozpacz i ludzie przepełnili się radością. Również pełen radości był Jagannatha Miśra.

Adi 13.108 Do Jagannatha Miśry przybyli również Candraśekhara Acarya i Śrivasa Thakura i na różne sposoby zwracali na siebie jego uwagę. Spełnili ceremonie rytualne, które zgodnie z religijnymi zasadami polecane są w chwili narodzin. Jagannatha Miśra rozdał również różnego rodzaju dary.

Adi 13.109 Wszelkie bogactwa, jakie Jagannatha Miśra zgromadził w postaci podarunków i prezentów, i cokolwiek posiadał w swoim domu, rozdzielił pomiędzy braminów, zawodowych śpiewaków, tancerzy, bhatów i ubogich. Wszystkim oddał szacunek rozdając im w jałmużnie bogactwa.

Adi 13.110 Żona Śrivasa Thakury, której na imię było Malini, wielce szczęśliwa przybyła tam w towarzystwie żony Candraśekhary [Acaryaratny] i innych kobiet, aby wielbić dziecko parafernaliami takimi jak cynober, kurkuma, olej, zapiekany ryż, banany i orzechy kokosowe.

Adi 13.110 Znaczenie: Cynober, kha-i (ryż), banany, orzechy kokosowe i kurkuma zmieszane z olejem są pomyślnymi darami podczas takiej uroczystości. Tak jak jest dmuchany ryż, tak też istnieje inna potrawa z ryżu zwana kha-i, czyli zapiekany ryż, który razem z bananami uważany jest za bardzo pomyślny dar. Również kurkuma zmieszana z olejem i cynobrem daje pomyślną maść, którą smaruje się ciało nowonarodzonego dziecka albo osoby zamierzającej się ożenić. Wszystko to są pomyślne czyny w sprawach rodzinnych. Widzimy, że 500 lat temu w czasie narodzin Pana Caitanyi Mahaprabhu ściśle spełniano te wszystkie ceremonie, lecz w obecnych czasach rzadko spełnia się takie rytuały. Na ogół brzemienna kobieta posyłana jest do szpitala, i gdy tylko dziecko przychodzi na świat, myte jest antyseptyczną substancją i to uważa się za wszystko.

Adi 13.111 W dzień po narodzinach Pana Caitanyi Mahaprabhu, żona Advaity Acaryi, Sitadevi, którą wielbi cały świat, za pozwoleniem swego męża poszła zobaczyć to najlepsze dziecko, zabierając wszelkiego rodzaju dary i prezenty.

Adi 13.111 Znaczenie: Wygląda na to, że Advaita Acarya miał dwa różne domy, jeden w Śantipur i jeden w Navadvipie. Kiedy Pan Caitanya Mahaprabhu przyszedł na świat, Advaita Acarya mieszkał w Swym domu w Śantipur, a nie w Navadvipie. Zatem, jak to już wyjaśniono poprzednio, "nijalaya", Sita przybyła do Navadvipy ze starego domu rodzinnego Advaity w Śantipur, aby podarować prezenty nowonarodzonemu dziecku, Caitanyi Mahaprabhu.

Adi 13.112 Przyniosła różnego rodzaju złote ornamenty, łącznie z bransoletkami na ręce, naramiennikami, naszyjnikami i łańcuszkami na kostki.

Adi 13.113 Były tan również pazury tygrysie oprawione w złoto, dekoracje na piersi z jedwabiu i koronki, ornamenty na ręce i nogi, sari jedwabne z nadrukiem i odzież dziecinna, również wykonana z jedwabiu. Dziecku podarowano również wiele innych bogactw, łącznie ze złotymi i srebrnymi monetami.

Adi 13.113 Znaczenie: Z darów Sity Thakurani, żony Advaity Acaryi wynika, że Advaita Acarya był wówczas bogatym człowiekiem. Chociaż bramini nie są bogatymi ludźmi w społeczeństwie, Advaita Acarya, będąc liderem braminów w Śantipur, był dosyć zamożny. Dlatego podarował wiele ornamentów dziecku, Panu Caitanyi Mahaprabhu. Lecz fakt, że Kamalakanta Viśvasa prosił o trzysta rupii króla Jagannatha Puri, Maharaję Prataparudrę, ze względu na to, że Advaita Acarya posiadał tej wysokości dług, wskazuje na to, że taki bogaty człowiek, który mógł podarować wiele wartościowych ornamentów, sari itd., uważał, że trudno jest Mu spłacić trzysta rupii. Zatem wartość rupii w tym czasie musiała być wiele

76

tysięcy razy większa niż obecnie. Obecnie nikt nie martwi się z powodu długu w wysokości trzystu rupii, ani też żaden zwykły człowiek nie może zgromadzić takich wartościowych ornamentów, aby podarować synowi przyjaciela. Prawdopodobnie wartość trzystu rupii w tym czasie równała się obecnej wartości trzydziestu tysięcy rupii.

Adi 13.114 Jadąc w palankinie zasłoniętym materiałem i mając towarzystwo swych służących, Sita Thakurani przybyła do domu Jagannatha Miśry, przynosząc ze sobą wiele pomyślnych przedmiotów, takich jak świeża trawa, ryż, gorocana, kurkuma, kunkuma i drzewo sandałowe. Wszystkie te dary wypełniły ogromny kosz.

Adi 13.114 Znaczenie: W wersecie tym ważne są słowa vastra-gupta dola. Nawet pięćdziesiąt czy sześćdziesiąt lat temu w Kalkucie, wszystkie szanowane kobiety udawały się do sąsiedztwa jadąc na palankinie niesionym przez czterech ludzi. Palankin zasłonięty był miękką bawełną, tak że nie można było ujrzeć nadobnej pani podróżującej w miejscu publicznym. Kobiety, szczególnie pochodzące z szanowanych rodzin, nie mogły być widziane przez zwykłych ludzi. System ten nadal panuje w dalekich miejscach. Sanskryckie słowo asurya-paśya oznacza, że nadobna pani nie mogła być widziana nawet przez słońce. System ten panował w kulturach orientalnych i był ściśle przestrzegany przez szanowane kobiety, tak hinduskie jak i muzułmańskie. W naszym dzieciństwie widzieliśmy, że jeśli nasza matka otrzymała zaproszenie do sąsiedniego domu, nie szła tam pieszo; udawała się tam albo powozem, albo w palankinie niesionym przez czterech mężczyzn. Systemu tego ściśle przestrzegano także pięćset lat temu i żona Advaity Acaryi, będąc bardzo szanowaną kobietą, przestrzegała zwyczajów panujących w tym środowisku społecznym.

Adi 13.115 Kiedy Sita Thakurani przybyła do domu Śacidevi, przynosząc ze sobą różnego rodzaju potrawy, szaty i inne dary, zdumiona była widząc nowonarodzone dziecko, gdyż uznała, że poza różnicą w kolorze dziecko było bezpośrednio Samym Krsną z Gokuli.

Adi 13.115 Znaczenie: Petari jest rodzajem wielkiego kosza, który noszony jest w parach na końcach kija umieszczonego na ramionach. Człowiek noszący taki bagaż nazwany jest bhari. Ten system noszenia bagaży i pakunków nadal panuje w Indii i innych krajach orientalnych, i widzieliśmy, że ten sam system istnieje nawet w Jakarcie, w Indonezji.

Adi 13.116 Widząc, że ciało dziecka jaśnieje transcendentalnym blaskiem, a każda z Jego wspaniale zbudowanych kończyn pełna jest pomyślnych znaków i przypomina formę złota, Sita Thakurani była bardzo zadowolona i z powodu swego matczynego uczucia jej serce jak gdyby topniało.

Adi 13.117 Pobłogosławiła nowonarodzone dziecko, umieszczając na Jego głowie świeżą trawę i paddy i mówiąc: "Obyś był błogosławiony długim życiem:" Lecz obawiając się duchów i wiedźm, nadała dziecku imię Nimai.

Adi 13.117 Znaczenie: Dakini i Śankhini są dwoma towarzyszami Pana Śivy i jego żony i uważani są za niezwykle niepomyślnych, jako że narodzili się z gatunku duchów. Według wierzeń takie niepomyślne stworzenia nie mogą zbliżyć się do drzewa nima. Przynajmniej w medycynie przyjmuje się, że drzewo nima jest niezwykle antyseptyczne i poprzednio zwyczajem było sadzenie drzewa nima przed domem. Wzdłuż wielkich dróg Indii, szczególnie w Uttar Pradesz, znajdują się setki i tysiące drzew nima. Drzewo nima jest tak antyseptyczne, że nauka Ayur-wedyjska używała go do leczenia trądu. Naukowcy z zakresu medycyny sporządzili wyciąg z aktywnego czynnika drzewa nima, który nazywany jest kwas z drzewa nimi. Nimy używa się do wielu celów, szczególnie do czyszczenia zębów. Aż dziewięćdziesiąt procent ludzi w wioskach indyjskich używa gałązek nima do tego celu. Ze względu na wszelkie antyseptyczne działanie drzewa nima i dlatego, że narodził się pod nim Pan Caitanya, Sita Thakurani nadała Panu imię Nimai. Później w Swej młodości słynął On jako Nimai Pandita i tak nazywany był w sąsiednich wioskach, chociaż Jego prawdziwym imieniem było Viśvambhara.

Adi 13.118 W tym dniu, kiedy matka i syn wzięli kąpiel i opuścili położnię, Sita Thakurani obdarzyła ich wszelkiego rodzaju ornamentami i szatami, a następnie również oddała szacunek Jagannatha Miśrze. Następnie matka Śacidevi i Jagannatha Miśra oddali szacunek Sicie Thakurani, która powróciła do domu wielce szczęśliwa w swym umyśle.

Adi 13.118 Znaczenie: Piątego dnia po narodzinach dziecka jak również dziewiątego dnia, matka kąpie się w Gangesie albo w jakimś świętym miejscu. Nazywane jest to niskramana, czyli uroczystością wyjścia z położni. W obecnych czasach położnią jest szpital, lecz wcześniej w każdym szanowanym domu na położnię wydzielony był jeden pokój, gdzie przychodziły na świat dzieci i dziewiątego dnia po narodzinach dziecka matka przechodziła do normalnych pokojów, z czym wiązała się uroczystość niskramana. Niskramana jest jednym z dziesięciu oczyszczających procesów. Poprzednio, szczególnie w Bengalu, wyższe klasy przestrzegały czteromiesięcznej kwarantanny po narodzinach dziecka. Pod koniec czwartego miesiąca, matka najpierw musiała ujrzeć wschód słońca. Później wyższe kasty, mianowicie bramini, ksatriyowie i vaiśyowie, przestrzegali jedynie dwudziestojednodniowej kwarantanny, podczas gdy śudrowie musieli przestrzegać trzydziestodniowej kwarantanny. W grupach społecznych znanych jako kartabhaja i satima, matka dziecka była oczyszczona po kwarantannie poprzez rzucanie hari-nuta, czyli małych kawałków słodyczy, w sankirtanie. Sita Thakurani okazała szacunek Śacidevi i Jagannatha Miśrze z ich nowonarodzonym dzieckiem. Podobnie, kiedy Sita wracała do domu, również została uhonorowana przez Śacidevi i Jagannatha Miśrę. Taki był system w szanowanych rodzinach bengalskich.

Adi 13.119 W ten sposób otrzymanie syna będącego mężem bogini szczęścia spełniło wszystkie pragnienia matki Śacidevi i Jagannatha Miśry. Ich dom był zawsze pełen bogactw i zboża. Gdy oglądali ukochane ciało Śri Caitanyi Mahaprabhu, przyjemność ich zwiększała się dzień po dniu.

Adi 13.119 Znaczenie: Pan Śri Caitanya Mahaprabhu jest Najwyższą Osobą Boga. Dlatego każdy ofiarował Mu szacunek. Nawet mieszkańcy niebios przychodzili w przebraniu zwykłych ludzi, by oddać Panu szacunek. Widząc cześć swego transcendentalnego dziecka, Jego ojciec i matka, Jagannatha Miśra i Śacidevi, również byli bardzo zadowoleni w swych sercach.

77

Adi 13.120 Jagannatha Miśra był idealnym Vaisnavą. Był spokojny, powściągliwy w zadowalaniu zmysłów, czysty i opanowany. Dlatego nie miał pragnienia cieszenia się materialnym bogactwem. Wszelkie pieniądze, jakie przychodziły do niego z powodu wpływu jego transcendentalnego syna, oddawał w jałmużnie braminom dla zadowolenia Visnu.

Adi 13.121 Po obliczeniu momentu narodzin Pana Caitanyi Mahaprabhu, Nilambara Cakravarti w skrócie powiedział Jagannatha Miśrze, że ujrzał wszelkie rozmaite symptomy wielkiej osobistości zarówno w ciele, jak i momencie narodzin dziecka. Wnioskował z tego, że w przyszłości dziecko to wyzwoli wszystkie trzy światy.

Adi 13.122 W ten sposób, z powodu Swego bezprzyczynowego miłosierdzia, Pan Caitanya Mahaprabhu pojawił się w domu Śacidevi. Pan Caitanya jest bardzo łaskawy dla każdego, kto słucha tego opowiadania o Jego narodzinach i dzięki temu osoba taka osiąga lotosowe stopy Pana.

Adi 13.123 Każdy, kto otrzymuje ciało ludzkie, lecz nie podejmuje kultu Śri Caitanyi Mahaprabhu, niweczy tę okazję. Amrtadhuni jest płynącą rzeką nektaru służby oddania. Jeśli po otrzymaniu ciała ludzkiego ktoś pije wodę zatrutego dołu materialnego szczęścia zamiast pić wody tej rzeki, to lepiej, by umarł dawno temu.

Adi 13.123 Znaczenie: W związku z tym Śrimat Prabodhananda Sarasvati ułożył następujące wersety w swej Caitanya-candramrcie:

acaitanyam idam viśvam yadi caitanyam iśvaramna viduh sarva-śastra-jna hy api bhramyanti te janah

"W tym materialnym świecie brakuje świadomości Krsny. Pan Caitanya Mahaprabhu jest uosobieniem świadomości Krsny. Więc jeśli jakiś uczony czy naukowiec nie rozumie Śri Caitanyi Mahaprabhu, to jego wędrówka po tym świecie jest pozbawiona sensu."

prasarita-mahaprema-piyusa-rasa-sagare caitanyacandre prakate yo dino dina eva sah

"Osoba, która nie korzysta z nektaru służby oddania płynącej za czasów kultu Śri Caitanyi Mahaprabhu, z pewnością jest najuboższą z ubogich."

avatirne gauracandre vistirne prema-sagare suprakaśita-ratnaughe yo dino dina eva sah

"Zstąpienie Pana Caitanyi Mahaprabhu jest niczym rosnący ocean nektaru. Kto nie zbiera wartościowych klejnotów z tego oceanu, z pewnością jest najuboższym z ubogich." Podobnie, Śrimad-Bhagavatam (2.3.19, 20, 23) oznajmia:

śva-vid-varahostra-kharaih samstutah purusah paśuh na yat-karna-pathopeto jatu nama gadagrajah

bile batorukrama-vikraman yena śrnvatah karna-pute narasya jihvasati dardurikeva sutana copagayaty urugaya-gathah

jivanchavo bhagavatanghri-renum na jatu martyo 'bhilabheta yas tuśri-visnu-padya manu-jas tulasyah śvasan chavo yas tu na veda gandham

"Ludzie, którzy są jak psy, wieprze, wielbłądy i osły, wychwalają tych, którzy nigdy nie słuchają o transcendentalnych rozrywkach Pana Krsny, wybawcy od wszelkiego zła. Ten, kto nie słuchał przekazów o potędze i cudownych czynach Osoby Boga i nie śpiewał lub nie intonował głośno cennych pieśni o Panu, ma uszy jak nory węży, a język jak język żab, który jedynie niepotrzebnie stwarza zakłócenia, swym rechotaniem zapraszając węża śmierci. Podobnie osoba, która nigdy nie posypała swej głowy prochem ze stóp czystego bhakty Pana, jest jedynie trupem, a człowiek, który nigdy nie doświadczył aromatu listków tulasi pochodzących z lotosowych stóp Pana, jest także martwy, mimo iż oddycha." Podobnie, 4 werset z Pierwszego Rozdziału Canto Dziesiątego Śrimad-Bhagavatam oznajmia:

nivrtta-tarsair upagiyamanad bhavausadhacchrotra-mano 'bhiramat ka uttama-śloka-gunanuvadatpuman virajyeta vina paśu-ghnat

"Któż poza zabójcą zwierząt czy zabójcą duszy nie pragnie słuchać gloryfikacji Najwyższej Osoby Boga? Taką gloryfikacją rozkoszują się osoby wyzwolone z zanieczyszczenia tego materialnego świata."

78

Podobnie, 56 werset Dwudziestego Trzeciego Rozdziału Canto Trzeciego Bhagavatam mówi, na tirthapada-sevayai jivann api mrto hi sah: "Jeśli ktoś nie służy lotosowym stopom wielkiego bhakty, musi być uważany za martwego, mimo iż oddycha."

Adi 13.124 Przyjmując na swą głowę jako swą własność lotosowe stopy Śri Caitanyi Mahaprabhu, Nityanandy Prabhu, Acaryi Advaitacandry, Svarupy Damodary, Rupy Gosvamiego i Raghunatha dasa Gosvamiego, ja, Krsnadasa Kaviraja Gosvami, w ten sposób opisałem pojawienie się Śri Caitanyi Mahaprabhu.

Adi 13.124 Znaczenie: Krsnadasa Kaviraja Gosvami przyjmuje Śri Caitanyę Mahaprabhu, Nityanandę, Advaitę Prabhu, Svarupę Damodarę, Rupę Gosvamiego, Raghunatha dasa i ich zwolenników. Każdy, kto podąża śladami Kavirajy Gosvamiego, również przyjmuje za swą osobistą własność lotosowe stopy wyżej wymienionych panów. Dla osoby materialistycznej, materialne bogactwo i zamożność są jedynie złudzeniem. W rzeczywistości nie są one własnością, lecz uwikłaniem, gdyż ciesząc się materialnym światem uwarunkowana dusza coraz bardziej uwikłuje się, popadając w długi za swe obecne przyjemności. Na nieszczęście uwarunkowana dusza uważa za swoją własność, która jest przyczyną jej długów i bardzo gorliwie ją zdobywa. Lecz bhakta uważa taką własność jedynie za uwikłanie w tym materialnym świecie, a nie prawdziwą własność. Jeśli Krsna jest bardzo zadowolony ze Swego bhakty, zabiera jego materialną własność, jak oznajmia Śrimad-Bhagavatam (10.88.8), gdzie Pan Krsna mówi, yasyaham anugrhnami harisye tad-dhanam śanaih: "Aby okazać bhakcie szczególną łaskę, zabieram całą jego materialną własność." Podobnie, Narottama dasa Thakura mówi:

dhana mora nityananda, radhakrsna-śricarana sei mora pranadhana

"Moim prawdziwym bogactwem są Nityananda Prabhu i lotosowe stopy Śri Radhy i Krsny." Dalej modli się on: "O Panie, łaskawie obdarz mnie tym bogactwem. Nie pragnę niczego innego, lecz pragnę jedynie posiadać Twe lotosowe stopy." Śrila Narottama dasa Thakura śpiewał w wielu miejscach, że jego prawdziwą własnością są lotosowe stopy Radhy i Krsny. Na nieszczęście my jesteśmy zainteresowani nieprawdziwą własnością i lekceważymy naszą własność prawdziwą (adhane yatana kari' dhana teyaginu). Czasami smartowie uważają Raghunatha dasa Gosvamiego za śudrę. Lecz Krsnadasa Kaviraja Gosvami tutaj szczególnie wymienia svarupa-rupa-raghunathadasa. Więc ten, kto uważa lotosowe stopy Raghunatha dasa za transcendentalne do wszelkich podziałów systemu kastowego, cieszy się bogactwami prawdziwego duchowego szczęścia.

W ten sposób Bhaktivedanta kończy objaśnienia do Trzynastego Rozdziału Adi-lili Śri Caitanya-caritamrty, opisującego pojawienie się Pana Śri Caitanyi Mahaprabhu.

ROZDZIAŁ XIV .

Dziecięce rozrywki Pana Caitanyi

Podsumowanie tego rozdziału podał Śrila Bhaktivinoda Thakura w swej Amrta-pravaha-bhasyi: "Ten Czternasty Rozdział Caitanya-caritamrty opisuje, jak Pan Caitanya Mahaprabhu oddawał się Swym dziecięcym rozrywkom, raczkując, płacząc i jedząc ziemię, obdarzając Swą matkę inteligencją, obdarzając łaską gościa bramina, będąc niesionym na barkach dwóch złodziei i zwodząc ich w ten sposób, że powrócili do Jego domu oraz pod pretekstem zachorowania, przyjmując prasada w domu Hiranyi i Jagadiśy w dzień Ekadaśi. Rozdział ten opisuje dalej, jak grał On rolę niegrzecznego chłopca, jak przyniósł na głowie orzech kokosowy Swej matce, kiedy zemdlała, jak żartował na brzegu Gangesu z dziewczętami będącymi Jego rówieśnicami, jak przyjął parafernalia czci od Śrimati Laksmidevi, jak siedział w dole ze śmieciami, skąd nauczał transcendentalnej wiedzy, jak opuścił ten dół na polecenie Swej matki i jak z wielkim uczuciem traktował Swego ojca."

Adi 14.01 Rzeczy bardzo trudne do spełnienia stają się łatwymi, jeśli ktoś w jakiś sposób po prostu pamięta Pana Caitanyę Mahaprabhu. Lecz jeśli ktoś Go nie pamięta, nawet rzeczy łatwe stają się trudnymi. Temu Panu Caitanyi Mahaprabhu ofiarowuję me pełne szacunku pokłony.

Adi 14.01 Znaczenie: W swej książce Caitanya-candramrta Śrila Prabodhananda Sarasvati mówi: "Kto otrzymuje odrobinę łaski od Pana, staje się tak wzniosły, że nie dba nawet o wyzwolenie, którego poszukuje wielu uczonych i filozofów. Podobnie, bhakta Pana Caitanyi uważa rezydencję na planetach niebiańskich za błędny ognik. Wznosi się on ponad doskonałość mocy yogi mistycznej, ponieważ dla niego zmysły są niczym żmije z wyłamanymi zębami jadowymi. Z powodu swych jadowych zębów, żmija uważana jest za przerażające i niebezpieczne zwierzę, lecz jeśli te zęby zostaną wyłamane, nie jest ona dłużej przyczyną strachu. Przeznaczeniem zasad yogi jest kontrola zmysłów, lecz nie ma mowy o tym, aby zmysły osoby zaangażowanej w służbę dla Pana były tak niebezpieczne jak węże. Są to dary Śri Caitanyi Mahaprabhu." Hari-bhakti-vilasa stwierdza, że trudne rzeczy stają się łatwymi do zrozumienia, jeśli pamięta się Śri Caitanyę Mahaprabhu, a rzeczy łatwe stają się trudnymi do zrozumienia, jeśli zapominamy o Nim. Widzimy, że nawet ci, którzy w oczach zwykłych ludzi są wielkimi naukowcami, nie są w stanie zrozumieć prostej idei, że życie pochodzi z życia, ponieważ nie mają oni łaski Caitanyi Mahaprabhu. Bronią fałszywej idei, że życie pochodzi z materii, chociaż nie są w stanie dowieść, że jest to faktem. Dlatego współczesna cywilizacja, postępująca naprzód w oparciu o tę fałszywą teorię naukową, jedynie stwarza problemy, które mają rozwiązywać ci tzw. naukowcy.

79

Autor Caitanya-caritamrty przyjmuje schronienie Pana Caitanyi Mahaprabhu, aby opisać rozrywki z Jego dzieciństwa, gdyż literatury takiej nie można pisać w oparciu o spekulację umysłową. Kto pisze o Najwyższej Osobie Boga, musi posiadać szczególną łaskę Pana. Literatury takiej nie można pisać jedynie dzięki kwalifikacjom akademickim.

Adi 14.02 Wszelka chwała Panu Caitanyi Mahaprabhu, Nityanandzie Prabhu, Advaicie Prabhu i wszystkim bhaktom Pana Caitanyi!

Adi 14.03 W ten sposób opisałem w kodach zstąpienie Śri Caitanyi Mahaprabhu, który pojawił się jako syn matki Śaci, dokładnie tak jak Krsna pojawił się jako syn matki Yaśody.

Adi 14.03 Znaczenie: Śrila Narottama dasa Thakura potwierdza stwierdzenie, że teraz Pan Krsna, syn matki Yaśody, pojawił się ponownie jako Pan Caitanya Mahaprabhu, stając się synem matki Śaci (vrajendra-nandana yei, śaci-suta haila sei). Syn Śaci nie jest nikim innym jak synem matki Yaśody i Nandy Maharajy, a Nityananda Prabhu jest samym Balaramą (balarama ha-ila nitai).

Adi 14.04 Krótko opowiedziałem już w chronologicznym porządku rozrywki dotyczące Jego narodzin. Teraz wyliczę kody Jego rozrywek z dzieciństwa.

Adi 14.05 Pragnę ofiarować pełne szacunku pokłony dziecięcym rozrywkom Pana Śri Caitanyi Mahaprabhu, który jest Samym Panem Krsną. Chociaż rozrywki takie wydają się być rozrywkami zwykłego dziecka, należy przyjąć je za różne rozrywki Najwyższej Osoby Boga.

Adi 14.05 Znaczenie: Bhagavad-gita potwierdza to w ten sposób:

avajananti mam mudha manusim tanum aśritam param bhavam ajananto mama bhuta-maheśvaram

"Głupcy wyśmiewają Mnie, kiedy zstępuję w ludzkiej postaci. Nie znają Mojej transcendentalnej natury i nie wiedzą, że jestem Najwyższym Panem wszystkiego, co istnieje." (Bg. 9.11) Najwyższa Osoba Boga pojawia się na tej planecie czy w tym wszechświecie jak zwykła ludzka istota czy dziecko, by spełniać Swe rozrywki, jednakże utrzymuje Swą nadrzędność jako Najwyższy Pan. Pan Krsna pojawił się jak zwykłe dziecko, lecz Jego niezwykłe czyny, nawet w dzieciństwie, takie jak zabicie demonicy Putany czy podniesienie wzgórza Govardhana, nie były dokonaniami zwykłego dziecka. Podobnie, chociaż rozrywki Pana Caitanyi, jak opisuje ten rozdział, wydają się być dokonaniami małego chłopca, są one niezwykłymi rozrywkami niemożliwymi do spełnienia przez zwykłe dziecko.

Adi 14.06 W Swych pierwszych rozrywkach dziecięcych Pan przekręcił się do góry nogami, gdy leżał w łóżeczku, i w ten sposób ukazał rodzicom znaki Swych lotosowych stóp.

Adi 14.06 Znaczenie: Słowo uttana używane jest również w znaczeniu "leżąc na łóżku twarzą w górę" albo "leżąc płasko na łóżku". W niektórych pismach występuje słowo utthana, które oznacza "wstając". W Swych dziecięcych rozrywkach Pan usiłował powstać trzymając się ściany, lecz tak jak przewraca się zwykłe dziecko, tak również przewrócił się Pan i ponownie leżał w Swym łóżeczku.

Adi 14.07 Kiedy Pan próbował chodzić, w odbiciach Jego małych stóp widoczne były szczególne znaki Pana Visnu, mianowicie: flaga, piorun, koncha, dysk i ryba.

Adi 14.08 Widząc wszystkie te znaki ani Jego ojciec, ani matka nie mogli zrozumieć, czyje to były odbicia stóp. Zdumieni, nie byli w stanie zrozumieć, jak znaki takie mogły być obecne w ich domu.

Adi 14.09 Jagannatha Miśra powiedział: "To z pewnością dziecko Krsna obecne jest z śalagrama-śila. Przyjmując tę dziecinną formę, bawi się w pokoju."

Adi 14.09 Znaczenie: Kiedy śalagrama-śila czy forma Pana wyrzeźbiona jest w drewnie, kamieniu czy jakimkolwiek innym elemencie, to należy rozumieć, że obecna jest Najwyższa Osoba Boga. Nawet logicznie możemy zrozumieć, że wszystkie elementy materialne są ekspansją energii Pana. A ponieważ energia Najwyższej Osoby Boga nie jest różna od Jego osobowego ciała, Pan zawsze obecny jest w Swej energii i manifestuje się, by spełniać żarliwe pragnienie bhakty. Ponieważ Pan jest w najwyższym stopniu potężny, to rzeczą logiczną jest, że może zamanifestować się w Swej energii. Wielbienie Bóstwa czy wielbienie śalagrama-śila nie jest bałwochwalstwem. Bóstwo Pana w domu czystego bhakty może działać dokładnie tak jak On Sam w Swej oryginalnej transcendentalnej osobie.

Adi 14.10 Kiedy matka Śaci i Jagannatha Miśra rozmawiali, dziecko Nimai obudziło się i zaczęło płakać, i matka Śaci wzięła Je na kolana i pozwoliła Mu ssać swą pierś.

Adi 14.11 Kiedy matka Śaci karmiła dziecko piersią, ujrzała na Jego lotosowych stopach wszystkie znaki, które widoczne były na podłodze pokoju, toteż przywołała Jagannatha Miśrę.

Adi 14.12 Kiedy Jagannatha Miśra ujrzał cudowne znaki na podeszwie stopy swego syna, uradował się i prywatnie przywołał Nilambara Cakravartiego.

80

Adi 14.13 Kiedy Nilambara Cakravarti ujrzał te znaki, uśmiechając się powiedział: "Poprzednio stwierdziłem to wszystko na podstawie astrologicznego obliczenia i zanotowałem to.

Adi 14.14 "Są trzydzieści dwa znaki cielesne, charakterystyczne dla wielkiej osobistości i wszystkie te znaki widzę na ciele tego dziecka.

Adi 14.15 "'Istnieją trzydzieści dwa symptomy cielesne charakterystyczne dla wielkiej osobistości: pięć części jego ciała jest ogromnych, pięć delikatnych, siedem czerwonawych, sześć wzniesionych, trzy małe, trzy szerokie i trzy głębokie.'

Adi 14.15 Znaczenie: Pięcioma dużymi częściami są: (1). nos, (2). ramiona, (3). broda, (4).oczy i (5). kolana. Pięcioma delikatnymi częściami są: (1). skóra, (2). koniuszki palców, (3). zęby, (4). włosy na ciele i (5). włosy na głowie. Siedmioma czerwonawymi częściami są: (1). oczy, (2). podeszwy stóp, (3). dłonie, (4). podniebienie, (5). paznokcie oraz (6). górna i (7). dolna warga. Sześcioma wzniesionymi częściami są: (1). pierś, (2). ramiona, (3). paznokcie, (4). nos, (5). pas i (6). usta. Trzema małymi częściami są: (1). szyja, (2). uda i (3). organy męskie. Trzema szerokimi częściami są: (1). pas, (2). czoło i (3). klatka piersiowa. Trzema głębokimi częściami są: (1). pępek, (2). głos i (3). egzystencja. Są to trzydzieści dwa symptomy wielkiej osobistości. Cytat ten pochodzi z Samudrika.

Adi 14.16 "To dziecko ma na Swych dłoniach i podeszwach stóp wszystkie oznaki Pana Narayana. Będzie w stanie wyzwolić wszystkie trzy światy.

Adi 14.17 "Dziecko to będzie głosiło kult Vaisnava i wyzwoli rodziny ze strony matki i ojca.

Adi 14.17 Znaczenie: Bez Samego Narayana czy Jego bona fide reprezentanta nie można nauczać kultu Vaisnavizmu, czyli służby oddania. Kiedy rodzi się Vaisnava, jednocześnie wyzwala on zarówno rodzinę swego ojca, jak i matki.

Adi 14.18 "Proponuję, by dokonać ceremonii nadania imienia. Powinniśmy urządzić festiwal i przywołać braminów, ponieważ dzisiejszy dzień jest bardzo pomyślny.

Adi 14.18 Znaczenie: Zasadą wedyjską jest urządzanie festiwali związanych z Narayanem i braminami. Nadanie dziecku określonego imienia zalicza się do procesów oczyszczających, znanych jako daśa-vidhasamskara, i w dniu takich uroczystości należy urządzi festiwal wielbiąc Narayana i rozdzielając prasada, głównie wśród braminów. Kiedy Nilambara Cakravarti, Śacimata i Jagannatha Miśra rozpoznali znaki na lotosowych stopach Pana, zrozumieli, że dziecko Nimai nie było zwykłym dzieckiem, lecz inkarnacją Narayana. Postanowili, że tego samego dnia, który był dniem bardzo pomyślnym, powinni urządzić festiwal związany z ceremonią nadania imienia. Tutaj szczególnie możemy zobaczyć, w jaki sposób rozpoznaje się Najwyższą Osobę Boga na podstawie Jego symptomów cielesnych, Jego czynności i przepowiedni śastr. Daną osobę można przyjąć za inkarnację Boga na podstawie rzeczywistych dowodów, a nie w sposób kapryśny czy dzięki uznaniu łotrów i głupców. Od czasów pojawienia się Pana Caitanyi, w Bengalu było wiele imitacji

81

inkarnacji, lecz każdy bezstronny bhakta czy człowiek uczony może zrozumieć, że Pan Caitanya Mahaprabhu nie został przyjęty za inkarnację Krsny dzięki powszechnemu uznaniu, lecz dzięki dowodom śastr i bona fide uczonych. To nie zwykli ludzie uznali Śri Caitanyę Mahaprabhu za Najwyższą Osobę Boga. Na początku tożsamość Jego stwierdzili uczeni tacy jak Nilambara Cakravarti, a później wszystkie Jego czyny zostały potwierdzone przez sześciu Gosvamich, szczególnie Śrila Jivę Gosvamiego i Śrila Rupę Gosvamiego oraz wielu innych uczonych, z przytoczeniem dowodów z śastr. Inkarnacja Boga jest taką od samego początku Swego życia. Inkarnacją Boga nie można zostać nagle, poprzez praktykowanie medytacji. Takie fałszywe inkarnacje przeznaczone są dla głupców i łotrów, a nie ludzi rozsądnych.

Adi 14.19 "W przyszłości dziecko to będzie chroniło i utrzymywało cały świat. Z tego powodu powinien zostać nazwany Viśvambharą:"

Adi 14.19 Znaczenie: Caitanya-bhagavata również potwierdza, że dzięki Swym narodzinom Śri Caitanya Mahaprabhu uczynił spokojnym cały świat, tak jak w przeszłości Narayana ochronił Ziemię w Swej inkarnacji Varahy. Dzięki ochronie i utrzymywaniu tego świata w obecnej Kali-yudze Pan Caitanya Mahaprabhu jest Viśvambharą, co wskazuje na osobę, która karmi cały świat. Ruch zapoczątkowany przez Śri Caitanyę Mahaprabhu, kiedy obecny był On pięćset lat temu, jest ponownie propagowany na całym świecie i możemy zaobserwować jego praktyczne rezultaty. Ten ruch Hare Krsna ocala, chroni i utrzymuje ludzi. W ruchu Hare Krsna bierze udział tysiące jego zwolenników, szczególnie młodzież zachodnia, a wdzięczność, jaką wyrażają w setkach i tysiącach listów, świadczy o tym, jak bardzo czują się bezpieczni i szczęśliwi. Imię Viśvambhara zostało również wspomniane w Atharva-veda-samhicie (viśvambhara viśvena ma bharasa pahi svaha).

Adi 14.20 Po wysłuchaniu przepowiedni Nilambara Cakravartiego, Śacimata i Jagannatha Miśra z wielką radością urządzili festiwal nadania imienia, zapraszając wszystkich braminów i ich żony.

Adi 14.20 Znaczenie: Systemem wedyjskim jest urządzanie wszelkiego rodzaju festiwali, łącznie z festiwalami narodzin, festiwalami ślubnymi, festiwalami nadania imienia i festiwalami znakującymi początek edukacji. Festiwale te święci się szczególnie przez zapraszanie braminów. Na każdym festiwalu bramini powinni być karmieni jako pierwsi, a gdy są zadowoleni, błogosławią festiwal intonowaniem mantr wedyjskich czy maha-mantry Hare Krsna.

Adi 14.21 Po paru dniach Pan zaczął raczkować i spowodował, że obserwowano różne wspaniałe rzeczy.

Adi 14.21 Znaczenie: Caitanya-bhagavata opisuje, ze kiedy pewnego dnia Pan raczkował, a dzwoneczki u Jego talii dzwoniły słodko, na podwórko Pana przypełzła żmija i Pan złapał ją jak ciekawe dziecko. Żmija owinęła się wokół Pana. Pan jako dziecko odpoczął na niej, a po pewnym czasie żmija odeszła, pozostawiając Pana.

Adi 14.22 Swym płaczem Pan sprawiał, że wszystkie kobiety intonowały imiona maha-mantry Hare Krsna, a kiedy intonowały, Pan się uśmiechał.

Adi 14.22 Znaczenie: W Caitanya-bhagavata rozrywka ta opisana jest w sposób następujący: "Pan płakał Swymi pięknymi oczyma, lecz po usłyszeniu maha-mantry Hare Krsna natychmiast przestawał. Kiedy kobiety - zrozumiawszy zabawę Pana - odkryły, że płakał On, a następnie przestawał po usłyszeniu intonowania mantry Hare Krsna, wszystkie przyjęły to za wskazówkę, że powinny intonować Hare Krsna, skoro tylko Pan zaczynał płakać. W ten sposób stało się to ich regularnym zajęciem. Pan płakał, a kobiety zaczynały intonować maha-mantrę Hare Krsna, klaszcząc w ręce. W ten sposób wszystkie kobiety z sąsiednich domów gromadziły się w domu Śacimaty, aby przez dwadzieścia cztery godziny na dobę uczestniczyć w ruchu sankirtanu. Dopóki kobiety intonowały maha-mantrę Hare Krsna, Pan nie płakał, lecz mile uśmiechał się do nich."

Adi 14.23 Po kilku dniach Pan zaczął poruszać nóżkami i zaczął chodzić. Obcował z innymi dziećmi i oddawał się różnego rodzaju zabawom.

Adi 14.24 Pewnego dnia, kiedy Pan oddawał się zabawom z innymi małymi dziećmi, matka Śaci przyniosła naczynie napełnione zapiekanym ryżem i słodyczami i poprosiła dziecko, aby usiadło i posiliło się.

Adi 14.25 Lecz kiedy powróciła do swych domowych obowiązków, dziecko, ukrywając się przed matką zaczęło jeść ziemię.

Adi 14.26 Widząc to, matka Śaci pospiesznie powróciła, krzycząc: "Co to ma znaczyć! Co to jest!" Wyrwała ziemię z rączek Pana i zapytała, dlaczego ją jadł.

Adi 14.27 Płacząc, dziecko zapytało matkę: "Dlaczego jesteś zła? Ty już dałaś Mi ziemię do jedzenia. Na czym polega Moja wina?

Adi 14.28 "Zapiekany ryż, słodycze i wszystkie jadalne rzeczy są jedynie przemianą ziemi. To jest ziemią i tamto jest ziemią. Proszę, rozważ to. Jaka jest pomiędzy nimi różnica?

Adi 14.29 "Ciało to jest przemianą ziemi i również przemianą ziemi jest żywność. Proszę, rozważ to. Winisz Mnie bez zastanowienia się. Cóż mogę powiedzieć?"

Adi 14.29 Znaczenie: Jest to wyjaśnienie filozofii Mayavada, która wszystko przyjmuje za jedno. Wszystkie potrzeby ciała, mianowicie jedzenie, spanie, łączenie się w pary i obrona, nie są potrzebne w życiu duchowym. Kiedy ktoś wznosi się na platformę duchową, nie ma więcej potrzeb cielesnych, a w czynnościach związanych z potrzebami cielesnymi nie bierze się pod uwagę względów duchowych. Innymi słowy, im więcej jemy, śpimy, angażujemy się w seks i próbujemy się bronić, tym

82

bardziej angażujemy się w czynności materialne. Na nieszczęście, filozofowie Mayavadi uważają czynności służby oddania za czynności cielesne. Nie są w stanie zrozumieć prostego wyjaśnienia Bhagavad-gity:

mam ca yo 'vyabhicarena bhakti-yogena sevate sa gunan samatityaitan brahma-bhuyaya kalpate

"Kto angażuje się bez motywacji w duchową służbę oddania, pełniąc taką służbę dla zadowolenia Pana, natychmiast wznosi się na duchową platformę i wszystkie jego czynności są duchowe." (Bg. 14.26) Brahma-bhuyaya odnosi się do czynności Brahmana (duchowych). Chociaż filozofowie Mayavadi bardzo pragną połączyć się z blaskiem Brahmana, nie angażują się w czynności Brahmana. Do pewnego stopnia polecają czynności Brahmana, które dla nich oznaczają angażowanie się w studia nad Vedantą i filozofią Sankhya, lecz ich interpretacje są jedynie jałową spekulacją. Ze względu na brak różnorodności czynności duchowych, nie są w stanie pozostać przez dłuższy czas na tej platformie jedynie studiując Vedantę czy filozofię Sankhya. Celem życia są różnego rodzaju przyjemności. Żywa istota z natury jest pełna ducha czerpania przyjemności, jak oznajmia Vedanta-sutra (1.1.12): anandamayo 'bhyasat. W służbie oddania czynności są zróżnicowane i pełne radości. Jak oznajmia Bhagavad-gita (9.2), wszystkie czynności oddania są bardzo łatwe do spełniania (susukham kartum), i są one wieczne i duchowe (avyayam). Ponieważ filozofowie Mayavadi nie są w stanie tego zrozumieć, biorą za pewnik, że wszystkie czynności bhakty (śravanam kirtanam visnoh smaranam pada-sevanam itd.) są materialne i dlatego są mayą. Za mayę uważają również przyjście Krsny do tego wszechświata i Jego czynności. Ponieważ wszystko uważają za mayę, dlatego są znani jako Mayavadi. W rzeczywistości wszystkie czynności spełniane życzliwie dla zadowolenia Pana, pod kierunkiem mistrza duchowego są duchowe. Lecz mayą jest lekceważenie polecenia mistrza duchowego i działanie w oparciu o własne wymysły oraz uważanie swych nonsensownych czynności za duchowe. Należy osiągnąć łaskę Najwyższej Osoby Boga poprzez miłosierdzie mistrza duchowego. Należy więc zatem najpierw zadowolić mistrza duchowego, a kiedy on jest zadowolony, wówczas możemy wiedzieć, że również zadowolony jest Najwyższa Osoba Boga. Lecz jeśli nasze czyny nie przynoszą zadowolenia mistrzowi duchowemu, nie są one duchowe. Potwierdza to Śrila Viśvanatha Cakravarti Thakura: yasya prasadad bhagavat-prasado yasyaprasadan na gatih kuto 'pi. Czynności zadowalające mistrza duchowego muszą być uważane za duchowe i zadowalające Pana. Pan Caitanya Mahaprabhu, jako najwyższy mistrz duchowy, pouczył Swą matkę o filozofii Mayavada. Mówiąc, że ciało jest ziemią i żywność jest również ziemią, zakładał, że wszystko jest mayą. Na tym polega filozofia Mayavada. Filozofia Mayavadi jest wadliwa, ponieważ utrzymuje, że wszystko jest mayą poza nonsensami, które oni wypowiadają. Mówiąc, że wszystko jest mayą, filozof Mayavadi traci sposobność pełnienia służby oddania i dlatego jego życie jest potępione. Dlatego Śri Caitanya Mahaprabhu poradził, mayavadi-bhasya śunile haya sarva-naśa (Cc. Madhya 6.169). Jeśli ktoś przyjmuje filozofię Mayavada, jego postęp jest na zawsze zahamowany.

Adi 14.30 Zdumiona, że dziecko głosiło filozofię Mayavada, matka Śaci odpowiedziała "Kto nauczył Cię tej filozoficznej spekulacji, która usprawiedliwia jedzenie ziemi?"

Adi 14.30 Znaczenie: Kiedy w filozoficznej dyspucie pomiędzy matką i synem syn powiedział, że wszystko jest jednym, tak jak twierdzą impersonaliści, matka odpowiedziała: "Jeśli wszystko jest jednym, to dlaczego ludzie na ogół nie jedzą ziemi, lecz zboże wyprodukowane z ziemi?"

Adi 14.31 Odpowiadając na ideę Mayavada małego filozofa, matka Śaci powiedziała: "Mój drogi chłopcze, jeśli jemy ziemię przemienioną w zboże, nasze ciało zostaje odżywione i staje się mocne. Lecz jeśli jemy ziemię w jej surowym stanie, wówczas ciało nie zostaje odżywione, lecz zaczyna chorować i w ten sposób ulega zniszczeniu.

Adi 14.32 "Z łatwością mogę przynieść wodę w garnku który jest przemianą ziemi. Lecz gdybym wylała wodę na kupę ziemi, wchłonęłaby ona wodę i mój wysiłek byłby daremny."

Adi 14.32 Znaczenie: Ta prosta filozofia wyłożona przez Śacimatę, nawet chociaż jest ona kobietą, może pokonać filozofów Mayavadi, którzy spekulują o jedności. Wadą filozofii Mayavada jest to, że nie przyjmuje ona różnorodności, która jest użyteczna dla celów praktycznych. Śacimata podała przykład, że chociaż zarówno kupa ziemi, jak i gliniany garnek są zasadniczo jednym, dla praktycznych celów naczynie na wodę jest użyteczne, podczas gdy kupa ziemi jest bezużyteczna. Czasami naukowcy argumentują, że materia i duch są jednym i że nie ma pomiędzy nimi różnicy. W rzeczywistości w wyższym sensie nie ma żadnej różnicy pomiędzy materią i duchem, lecz należy posiadać praktyczną wiedzę, że materia - będąc niższą - jest bezużyteczna dla naszego duchowego pełnego szczęścia życia, podczas gdy duch, będąc subtelniejszym stanem egzystencji, jest pełen szczęścia. W związku z tym Bhagavatam podaje przykład, że ziemia i ogień są praktycznie tym samym. Z ziemi wyrastają drzewa, a z ich drewna pochodzi ogień i dym. Niemniej jednak, dla uzyskania ciepła możemy wykorzystać ogień, lecz nie ziemię, dym czy drewno. Dlatego, dla ostatecznej realizacji celu życia, zainteresowani jesteśmy ogniem ducha, a nie tępym drewnem czy ziemią materii.

Adi 14.33 Pan odpowiedział Swej matce: "Dlaczego ukrywałaś samorealizację, nie nauczając Mnie tej praktycznej filozofii od początku?

Adi 14.33 Znaczenie: Jeśli ktoś od samego początku życia nauczany jest filozofii Vaisnava o dualizmie czy różnorodności, wówczas filozofia monistyczna nie będzie sprawiała mu wiele kłopotu. W rzeczywistości, wszystko jest emanacją z najwyższego źródła (janmady asya yatah). Oryginalna energia przejawia się w różnorodności, dokładnie tak jak blask słoneczny, oryginalna energia emanująca ze słońca, który działa różnie jako światło i ciepło. Nie można powiedzieć, że światło jest ciepłem, a ciepło jest światłem, jednakże nie można oddzielić ich od siebie. Dlatego filozofią Pana Caitanyi Mahaprabhu jest acintya-bhedabheda, niepojęta nierozłączność i różnica. Chociaż istnieje powiązanie pomiędzy tymi dwoma

83

manifestacjami fizycznymi takimi jak światło i ciepło, istnieje między nimi różnica. Podobnie, chociaż cała manifestacja kosmiczna jest energią Pana, to niemniej jednak energia przejawia się w różnego rodzaju manifestacjach.

Adi 14.34 "Teraz, kiedy rozumiem tę filozofię, nie będę jadł więcej ziemi. Kiedy będę głodny, będę pił mleko z twej piersi."

Adi 14.35 Po powiedzeniu tego, Pan, uśmiechając się lekko, wspiął się na kolana Swej matki i ssał jej pierś.

Adi 14.36 Tak więc pod różnymi pretekstami Pan w Swym dzieciństwie ukazywał Swe bogactwa, o ile to było możliwe, a później, po ukazaniu ich, krył się.

Adi 14.37 Pewnego razu Pan trzykrotnie zjadł pokarm pewnego gościa bramina i później, w zaufaniu, Pan wyzwolił tego bramina z materialnego zaangażowania.

Adi 14.37 Znaczenie: A oto historia wyzwolenia bramina. Pewien bramin podróżujący po całym kraju, z jednego miejsca pielgrzymek do następnego, dotarł do Navadvipy i był gościem w domu Jagannatha Miśry. Jagannatha Miśra udostępnił mu wszystkie składniki do gotowania i bramin przygotował pożywienie. Kiedy w medytacji ofiarowywał to pożywienie Panu Visnu, pojawiło się przed nim dziecko Nimai i zaczęło je jeść. Z tego powodu bramin myślał, że całe ofiarowanie zostało zmarnowane. Tak więc na prośbę Jagannatha Miśry gotował po raz wtóry, lecz kiedy był pogrążony w medytacji, dziecko pojawiło się ponownie i zaczęło jeść, jeszcze raz niszcząc ofiarowanie. Na prośbę Jagannatha Miśry, bramin gotował po raz trzeci, lecz za trzecim razem pojawił się przed nim Pan i zaczął spożywać pokarm, chociaż dziecko zostało zamknięte w pokoju i wszyscy spali, ponieważ była późna noc. Myśląc więc, że tego dnia Pan Visnu nie chciał przyjąć jego pożywienia i wskutek tego powinien pościć, bramin był wielce poruszony i płakał na głos, "haya haya" ("Co się stało! Co się stało!"). Kiedy Pan Caitanya Mahaprabhu ujrzał bramina w tym wzburzonym stanie, powiedział mu: "Poprzednio byłem synem matki Yaśody. Wówczas również byłeś gościem w domu Nandy Maharajy i Ja przeszkodziłem ci w ten sposób. Zadowoliłeś Mnie bardzo swym oddaniem. Dlatego spożywam pokarm, który przygotowałeś." Rozumiejąc, że Pan obdarzył go łaską, bramin był bardzo zadowolony i pogrążył się w miłości do Krsny. Był wdzięczny Panu, gdyż uważał się za wielce szczęśliwego. Wówczas Pan poprosił bramina, by nie wyjawiał tego wydarzenia nikomu. Bardzo szczegółowo wyjaśnia to Caitanya-bhagavata, Trzeci Rozdział Adi-lili.

Adi 14.38 Kiedy Pan był dzieckiem dwaj złodzieje zabrali Go sprzed domu. Pan jednakże wspiął się na ramiona złodziei i kiedy myśleli, że bezpiecznie unoszą dziecko, by skraść Jego ornamenty, Pan zwiódł ich i zamiast udać się do swego własnego domu, złodzieje powrócili do domu Jagannatha Miśry.

Adi 14.38 Znaczenie: W Swym dzieciństwie Pan był bogato udekorowany złotymi ornamentami. Pewnego razu bawił się przed domem, a ulicą przechodzili dwaj złodzieje. Widząc możliwość obrabowania Pana, złodzieje - zadowoliwszy Go dając Mu słodycze - wzięli Go na ramiona. Złodzieje sądzili, że wyniosą dziecko do lasu i następnie zabiją Je i zabiorą ornamenty. Jednakże Pan rozprzestrzenił nad nimi Swoją złudną energię, tak że zamiast zanieść Go do lasu, powrócili przed Jego dom. Kiedy pojawili się tam, przestraszyli się, ponieważ wszyscy mieszkańcy z sąsiedztwa poszukiwali dziecka. Myśląc więc, że niebezpiecznie jest tam pozostać, złodzieje zostawili dziecko i odeszli. Dziecko przyniesiono do domu matki Śaci, która wielce niepokoiła się, lecz teraz była usatysfakcjonowana. Wydarzenie to zostało szczegółowo wyjaśnione w Trzecim Rozdziale Adi-lili Caitanya-bhagavata.

Adi 14.39 Udając chorego, Pan poprosił w dzień Ekadaśi o pokarm z domu Hiranyi i Jagadiśy.

Adi 14.39 Znaczenie: Czwarty Rozdział Adi-lili Caitanya-bhagavata w pełni opisuje, jak Pan spożył visnu-prasada w dzień Ekadaśi w domu Jagadiśy i Hiranyi. W dzień Ekadaśi ofiarowuje się normalne prasada Panu Visnu, gdyż post polecany jest dla bhaktów, lecz nie dla Pana Visnu. Pewnego Ekadaśi w domu Jagadiśy i Hiranya Pandity przygotowywano specjalne prasada dla Pana Visnu i Pan Caitanya poprosił Swego ojca, aby udał się tam i poprosił o visnu-prasada, ponieważ czuł się chory. Dom Jagadiśy i Hiranya Pandity znajdował się około dwie mile od domu Jagannatha Miśry. Więc gdy Jagannatha Miśra, na prośbę Śri Caitanyi Mahaprabhu, poszedł poprosić Jagadiśę i Hiranyę o prasada, byli oni nieco zdumieni. Skąd chłopiec wiedział, że przygotowywali szczególne prasada dla Pana Visnu? Doszli do wniosku, że chłopiec Nimai musi mieć nadnaturalną moc mistyczną. W przeciwnym razie skąd wiedziałby, że przygotowywali szczególne prasada? Dlatego posłali przez Jego ojca, Jagannatha Miśrę, pokarm dla Pana Caitanyi Mahaprabhu. Nimai był chory, lecz po zjedzeniu visnu-prasada wyzdrowiał i również rozdzielił prasada pomiędzy Swych towarzyszy zabaw.

Adi 14.40 Jak jest to typowe dla małych dzieci, nauczył się On bawić i razem ze Swymi towarzyszami zabaw udawał się do domów przyjaciół z sąsiedztwa, kradnąc ich pokarm i jedząc go. Czasami dzieci walczyły ze sobą.

Adi 14.41 Wszystkie dzieci skarżyły się Śacimacie, że Pan walczy z nimi i kradnie z sąsiednich domów. Dlatego czasami karciła swego syna.

Adi 14.42 Śacimata powiedziała: "Dlaczego kradniesz rzeczy innych? Dlaczego bijesz inne dzieci? I dlaczego wchodzisz do domów innych? Czego Ci brakuje w Twym własnym domu?"

Adi 14.42 Znaczenie: Według Vedanta-sutry (janmady asya yatah) ponieważ stworzenie, utrzymanie i zniszczenie istnieje w Absolutnej Prawdzie, to cokolwiek widzimy w tym świecie materialnym, istnieje już w świecie duchowym. Śri Caitanya Mahaprabhu jest Najwyższą Osobą Boga, Samym Krsną. Jak kradnie On, i jak walczy? Nie robi tego jako złodziej czy jako wróg, lecz jako kochający przyjaciel. Jako dziecko kradnie On nie dlatego, że jest w potrzebie, lecz jest to Jego naturalny instynkt. W tym materialnym świecie małe dzieci również, bez żadnej wrogości czy złej woli, czasami udają się do sąsiednich domów i kradną, a czasami walczą. Krsna również, podobnie jak inne dzieci, robił to w Swym dzieciństwie.

84

Gdyby w świecie duchowym nie było skłonności do kradzieży i walki, nie mogłyby one istnieć w tym świecie materialnym. Różnica pomiędzy światem materialnym a duchowym jest taka, że kradzież w świecie duchowym dokonywana jest z przyjaźni i miłości, podczas gdy walka i kradzież w tym świecie materialnym oparte są na wrogości i zawiści. Dlatego powinniśmy wiedzieć, że w świecie duchowym istnieją wszystkie te czynności, lecz są one bez skazy, podczas gdy wszystkie czynności w świecie materialnym są pełne niedoli.

Adi 14.43 W ten sposób karcony przez Swą matkę, Pan gniewał się i wchodził do pokoju, gdzie rozbijał wszystkie znajdujące się tam garnki.

Adi 14.44 Wówczas Śacimata brała swego syna na kolana i uspokajała Go, a Pan bardzo zawstydzony przyznawał się do winy.

Adi 14.44 Znaczenie: Wspaniały opis wad Śri Caitanyi Mahaprabhu w Jego dzieciństwie znajduje się w Trzecim Rozdziale Adi-lili Caitanya-bhagavata, gdzie jest powiedziane, że Pan zwykł kraść wszelkiego rodzaju pokarm z domów przyjaciół z sąsiedztwa. W niektórych domach kradł mleko i wypijał je, a w innych kradł i zjadał przyrządzony ryż. Czasami rozbijał garnki do gotowania. Jeśli nie było tam nic do jedzenia, ale były tam małe dzieci, Pan dokuczał im, tak że zaczynały płakać. Czasami jakiś sąsiad skarżył się Śacimacie, "Moje dziecko jest bardzo małe. Lecz twój syn wlewa mu do uszu wodę, powodując jego płacz."

Adi 14.45 Pewnego razu dziecko, Caitanya Mahaprabhu, skarcił matkę Swą miękką ręką, a ona udała, że zemdlała. Widząc to, Pan zaczął płakać.

Adi 14.46 Panie z sąsiedztwa powiedziały Mu: "Drogie dziecko, przynieś skądś orzech kokosowy, a wówczas Twoja matka zostanie wyleczona."

Adi 14.47 Wówczas natychmiast wyszedł z domu i przyniósł dwa orzechy kokosowe. Swoimi wspaniałymi dokonaniami zdumiał wszystkie kobiety.

Adi 14.48 Czasami Pan razem z innymi dziećmi chodził kąpać się do Gangesu, i przychodziły tam również dziewczęta z sąsiedztwa, aby wielbić różnych półbogów.

Adi 14.48 Znaczenie: Zgodnie z systemem wedyjskim dziewczynki w wieku dziesięciu czy dwunastu lat udawały się nad brzeg Gangesu, aby się tam wykąpać i wielbić Pana Śivę modlitwami, aby w przyszłości otrzymać dobrych mężów. Szczególnie pragnęły otrzymać męża takiego jak Pan Śiva, ponieważ Pan Śiva jest bardzo spokojny, a jednocześnie najbardziej potężny. Dlatego wcześniej w rodzinach hinduskich dziewczynki wielbiły Pana Śivę, szczególnie w miesiącu Vaiśakha (kwiecień-maj). Kąpiele w Gangesie są wielką przyjemnością dla każdego, nie tylko dla dorosłych, lecz również dla dzieci.

Adi 14.49 Kiedy, po wykąpaniu się w Gangesie, dziewczęta zajęte były wielbieniem różnych półbogów, młody Pan przychodził tam i siadał wśród nich.

Adi 14.50 Zwracając się do dziewcząt, Pan zwykł mówić: "Wielbijcie Mnie, a Ja dam wam dobrych mężów czy dobre błogosławieństwa. Ganges i bogini Durga są Mymi służącymi. Nie mówiąc już o innych półbogach, nawet Pan Śiva jest Mym sługą."

Adi 14.50 Znaczenie: Wśród ludzi, którzy wyznają inne religie, takie jak chrześcijaństwo czy mahometanizm, istnieje nieporozumienie, że w religii hinduskiej istnieje wielu Bogów. W rzeczywistości nie jest to prawdą. Bóg jest jeden, lecz jest wiele innych potężnych żywych istot, które zajmują się różnymi działami administracji. Nazywane są one półbogami. Wszyscy półbogowie są sługami, którzy wypełniają polecenia Najwyższego Pana, Osoby Boga. Pan Caitanya Mahaprabhu wyjawił ten fakt w Swym dzieciństwie. Z powodu ignorancji ludzie czasami wielbią półbogów, aby otrzymać określone dobrodziejstwo, lecz w rzeczywistości, jeśli ktoś zostaje bhaktą i czcicielem Najwyższej Osoby Boga, nie musi udawać się do półbogów po żadne błogosławieństwa, ponieważ osiąga wszystko dzięki łasce Najwyższego Pana. Dlatego Bhagavad-gita potępia takie wielbienie półbogów:

kamais tais tair hrta-jnanah prapadyante 'nya-devatah tam tam niyamam asthaya prakrtya niyatah svaya

"Ci, których inteligencja skradziona została przez pragnienia materialne, podporządkowują się półbogom i przestrzegają określonych zasad kultu, odpowiednio do swej natury." (Bg. 7.20)

yesam tv anta-gatam papam jananam punya-karmanam te dvandva-moha-nirmukta bhajante mam drdha-vratah

"Osoby, które działały pobożnie w swoich poprzednich żywotach, jak i w życiu obecnym, które całkowicie wypleniły swoje grzechy, uwolniły się od dualizmów ułudy i z determinacją angażują się w pełnienie służby dla Mojej osoby." (Bg. 7.28) Jedynie ludzie mniej inteligentni wielbią półbogów dla spełnienia różnych celów. Najbardziej inteligentni wielbią jedynie Najwyższą Osobę Boga, Krsnę. Czasami my, członkowie ruchu świadomości Krsny, oskarżani jesteśmy o to, że nie pochwalamy kultu półbogów. Lecz jak możemy go pochwalać, skoro został on potępiony przez Pana Caitanyę i Pana Krsnę? Jak możemy pozwalać ludziom, by byli głupimi i hrta-jnana, pozbawionymi inteligencji? Nasza propaganda ma umożliwić inteligentnym ludziom zrozumienie

85

różnicy pomiędzy materią a duchem i zrozumienie Najwyższej Osoby Boga, który jest całą istotą duchową. Na tym polega nasza misja. Jak moglibyśmy zwodzić ludzi, by wielbili tzw. bogów w ciałach materialnych w tym materialnym świecie? Nasze stanowisko, aby nie pozwalać na wielbienie wielu setek półbogów, zostało potwierdzone przez Pana Caitanyę Mahaprabhu nawet w Jego dzieciństwie. Śrila Narottama dasa Thakura śpiewał w związku z tym:

anya devaśraya nai tomare kahinu bhaiei bhakti parama-karana

"Aby stać się wiernym, czystym i niezachwianym [ananya-bhak] bhaktą Najwyższej Osoby Boga, nie należy odwracać swej uwagi ku czci półbogów. Taka kontrola jest symptomem czystej służby oddania."

Adi 14.51 Bez pozwolenia dziewcząt, Pan brał papkę sandałową i smarował nią własne ciało, girlandy kwiatów zakładał na Swą szyję oraz porywał i zjadał całe ofiarowanie składające się ze słodyczy, ryżu i bananów.

Adi 14.51 Znaczenie: Zgodnie z systemem wielbienia kiedy ofiarowuje się coś Bóstwom poza domem, na ogół jest to pożywienie nie gotowane, lecz surowy ryż, banany i słodycze. Z powodu Swej bezprzyczynowej łaski, Pan zabierał ofiarowanie dziewczętom i zjadał je, doradzając im, aby nie wielbiły półbogów, lecz Jego. Wielbienie Śri Caitanyi Mahaprabhu polecone jest w Śrimad-Bhagavatam:

krsna-varnam tvisakrsnam sangopangastra-parsadam yajnaih sankirtana-prayair yajanti hi sumedhasah

"Należy wielbić Najwyższą Osobę Boga, który pojawia się w tym wieku Kali ze Swymi towarzyszami jako Panca-tattva: Pan we własnej osobie oraz Jego towarzysze, Nityananda Prabhu, Śri Advaita Prabhu, Śri Gadadhara Prabhu i Śrivasa Thakura. W tym wieku osoba inteligentna wielbi Panca-tattvę poprzez intonowanie maha-mantry Hare Krsna i, jeśli możliwe, rozdzielanie prasada." (Bhag. 11.5.32) Nasz ruch świadomości Krsny wprowadza tę bona fide metodę wielbienia w świecie zachodnim. Członkowie tego ruchu wędrują z wioski do wioski i z miasta do miasta razem z Bóstwami Pana Caitanyi Mahaprabhu, nauczając ludzi, jak wielbić Pana poprzez intonowanie mantry Hare Krsna, ofiarowywanie prasada i rozdzielanie go wszystkim ludziom.

Adi 14.52 Wszystkie dziewczęta rozgniewały się na Pana za Jego zachowanie. Powiedziały Mu: "Drogi Nimai, w naszych związkach wioskowych jesteś niczym nasz brat.

Adi 14.53 "Nie przystoi Ci więc takie postępowanie. Nie zabieraj naszych parafernaliów do wielbienia półbogów. Nie stwarzaj w ten sposób zakłócenia."

Adi 14.54 Pan odpowiedział: "Moje drogie siostry, obdarzę was błogosławieństwem, że wasi mężowie będą bardzo przystojni.

Adi 14.55 "Będą oni uczeni, inteligentni, młodzi, zamożni i będą posiadali dużo ryżu. Poza tym będziecie miały po siedmiu synów, którzy będą długo żyli i będą bardzo inteligentni."

Adi 14.55 Znaczenie: Na ogół ambicją młodej dziewczyny jest mieć przystojnego męża, który jest uczony, zdolny, młody i bogaty. W kulturze wedyjskiej bogatym jest się wówczas, kiedy posiada się ogromny zasób zboża i ogromną liczbę zwierząt. Dhanyena dhanavan gavaya dhanavan: bogatym jest się wówczas, kiedy posiada się zboże, krowy i byki. Dziewczęta pragną również mieć wiele dzieci, szczególnie synów (putra), którzy są bardzo inteligentni i długo żyją. Ponieważ obecnie społeczeństwo zdegradowało się, istnieje propaganda, aby mieć tylko jedno albo dwoje dzieci, a resztę zabić metodami antykoncepcyjnymi. Lecz naturalną ambicją dziewczyny jest posiadanie nie tylko więcej niż jednego dziecka, lecz przynajmniej pół tuzina. W zamian za parafernalia do wielbienia, które Sobie przywłaszczył, Caitanya Mahaprabhu chciał pobłogosławić dziewczęta spełnieniem wszystkich ich ambicji i pragnień. Wielbiąc Pana Caitanyę Mahaprabhu, można z łatwością osiągnąć szczęście i wszelkie materialne korzyści z posiadania dobrego męża, bogactwa, zboża i kilkorga dobrych dzieci. Chociaż Śri Caitanya Mahaprabhu przyjął sannyasę bardzo wcześnie, Jego bhaktowie nie muszą brać z Niego przykładu i również przyjmować sannyasy. Można pozostać w życiu rodzinnym, lecz należy być bhaktą Pana Caitanyi Mahaprabhu. Wówczas można być szczęśliwym, posiadając wszelkie materialne bogactwa: dobry dom, dobre dzieci, dobrego partnera, zamożność i wszystko, czego się pragnie. Dlatego śastry radzą: yajnaih sankirtana-prayair yajanti hi sumedhasah (Bhag. 11.5.32). Dlatego każdy grhasta, który jest prawdziwie inteligentny, powinien propagować ten ruch sankirtanu w każdym domu i żyć spokojnie w tym życiu, a w następnym powrócić do Boga.

Adi 14.56 Słysząc to błogosławieństwo Śri Caitanyi Mahaprabhu, wszystkie dziewczęta były wewnątrz bardzo szczęśliwe; lecz na zewnątrz, jak jest rzeczą naturalną dla dziewcząt, zganiły Pana, udając gniew.

Adi 14.56 Znaczenie: Taka dwuznaczność jest rzeczą naturalną dla dziewcząt. Kiedy wewnątrz są zadowolone, na zewnątrz okazują niezadowolenie. Takie kobiece postępowanie jest rzeczą bardzo pociągającą dla chłopców, którzy usiłują zawrzeć z nimi przyjaźń.

Adi 14.57 Kiedy niektóre z dziewcząt uciekły, Pan przywołał je rozgniewany i poradził im w ten sposób:

Adi 14.58 "Jeśli będziecie skąpe i nie oddacie Mi ofiarowań, każda z was będzie miała starego męża z przynajmniej czterema żonami."

86

Adi 14.58 Znaczenie: W Indiach w tamtych czasach, a nawet pięćdziesiąt lat temu, poligamia była dozwolona. Każdy mężczyzna, szczególnie z kast wyższych - braminów, vaiśyów, a szczególnie ksatriyów - mógł poślubić więcej niż jedną żonę. W Mahabharacie, czyli dawnej historii Indii widzimy, że szczególnie królowie ksatriyowie zwykli poślubiać wiele żon. W cywilizacji wedyjskiej nie było żadnych ograniczeń co do tego, i nawet mężczyzna ponad pięćdziesięcioletni mógł się ożenić. Lecz poślubienie mężczyzny, który miał wiele żon, nie było bardzo przyjemną sytuacją, ponieważ miłość męża była rozdzielona pomiędzy wiele jego żon. Pan Śri Caitanya Mahaprabhu pozornie chciał przekląć dziewczęta nie chcące ofiarować Mu naivedya, aby poślubiły mężczyzn, którzy mieli przynajmniej cztery żony. Społeczna struktura pozwalająca mężczyźnie poślubić więcej niż jedną żonę może zostać poparta w ten sposób. Na ogół w każdym społeczeństwie populacja kobiet jest większa niż populacja mężczyzn. Więc jeśli w społeczeństwie istnieje zasada, że wszystkie dziewczęta powinny być zamężne, to nie byłoby to możliwe, gdyby nie była dozwolona poligamia. Jeśli wszystkie dziewczęta nie są zamężne, istnieje ryzyko cudzołóstwa, a społeczeństwo, w którym dozwolone jest cudzołóstwo, nie może być zbyt spokojne czy czyste. W naszym społeczeństwie świadomości Krsny ograniczyliśmy niedozwolone życie seksualne. Praktyczna trudność polega na znalezieniu męża dla każdej dziewczyny. Dlatego popieramy poligamię, pod warunkiem oczywiście, że mąż jest w stanie utrzymać więcej niż jedną żonę.

Adi 14.59 Słysząc tę rzekomą klątwę Pana Caitanyi, dziewczęta, zważając na to, że mógł On posiadać niezwykłą wiedzę czy być upełnomocniony przez półbogów, bardzo obawiały się, że Jego klątwa mogła być skuteczna.

Adi 14.60 Wówczas dziewczęta przyniosły ofiarowania przed Pana, który zjadł je wszystkie i pobłogosławił dziewczęta ku ich zadowoleniu.

Adi 14.61 Kiedy o tym przebiegłym zachowaniu Pana z dziewczętami dowiedzieli się wszyscy ludzie, nie wywołało to nieporozumienia. Wszyscy czerpali raczej szczęście z takiego postępowania.

Adi 14.62 Pewnego dnia nad brzeg Gangesu przybyła dziewczyna o imieniu Laksmi, córka Vallabhacaryi, pragnąc wykąpać się w rzece i wielbić półbogów.

Adi 14.62 Znaczenie: Według Gaura-ganoddeśa-dipiki Laksmi była poprzednio Janaki, żoną Pana Ramacandry, oraz Rukmini, żoną Pana Krsny w Dvarace. Ta sama bogini szczęścia zstąpiła jako Laksmi, aby zostać żoną Pana Caitanyi Mahaprabhu.

Adi 14.63 Widząc Laksmidevi, Pan przywiązał się do niej, a Laksmi, widząc Pana, odczuła wielkie zadowolenie w swym umyśle.

Adi 14.64 I tak rozbudziła się ich naturalna wzajemna miłość. Chociaż była ona okryta dziecięcymi emocjami, stało się rzeczą oczywistą, że czuli wzajemną atrakcję.

Adi 14.64 Znaczenie: Pan Caitanya Mahaprabhu i Laksmidevi są wiecznie mężem i żoną. Dlatego było rzeczą całkiem naturalną, że ich uśpiona miłość rozbudziła się, kiedy ujrzeli siebie nawzajem. Kiedy spotkali się, rozbudziły się ich naturalne uczucia.

Adi 14.65 Oboje doznali naturalnej przyjemności widząc się nawzajem i pod pretekstem wielbienia półbogów, zamanifestowali swe uczucia.

Adi 14.66 Pan powiedział Laksmi: "Po prostu wielbij Mnie, gdyż Ja jestem Najwyższym Panem. Jeśli będziesz Mnie wielbić, z pewnością otrzymasz błogosławieństwo, którego pragniesz."

Adi 14.66 Znaczenie: Jest to ta sama filozofia, którą głosił Sam Pan Krsna:

sarva-dharntan parityajya mam ekam śaranam vraja aham tvam sarva-papebhyo moksayisyami ma śuca

"Porzuć wszelkie rodzaje religii i po prostu podporządkuj się Mnie. Ja wyzwolę cię od wszelkich następstw grzechów. Nie lękaj się więc." (Bg. 18.66) Ludzie nie rozumieją tego. Przyzwyczajeni są schlebiać wielu półbogom i istotom ludzkim czy nawet kotom i psom i wielbić te istoty, lecz kiedy prosi się ich, by wielbili Najwyższego Pana, odmawiają. To nazywane jest złudzeniem. W rzeczywistości, jeśli ktoś wielbi Najwyższego Pana, to nie ma potrzeby wielbienia nikogo innego. Na przykład, w wiosce o ograniczonym terenie można używać różnych studni dla różnych celów, lecz kiedy ktoś udaje się nad rzekę, gdzie woda bezustannie płynie falami, woda ta może zaspokoić wszelkie jego cele. Gdzie znajduje się rzeka, tam można nabrać wody pitnej, wyprać ubranie, wykąpać się itd., gdyż woda ta zaspokoi wszelkie cele. Podobnie, jeśli ktoś wielbi Najwyższą Osobę Boga, Krsnę, wszystkie jego cele zostaną spełnione. Kamais tais tair hrta-jnanah prapadyante 'nya-devatah: jedynie osoby, które straciły inteligencję, wielbią różnych półbogów, by spełnić swe pragnienia (Bg. 7.20).

Adi 14.67 Usłyszawszy polecenie Najwyższego Pana, Śri Caitanyi Mahaprabhu, Laksmi zaczęła Go wielbić, ofiarowując Jego ciału papkę sandałową i kwiaty, obdarowując Go girlandą z kwiatów mallika I ofiarowując Panu modlitwy.

Adi 14.68 Wielbiony przez Laksmi, Pan zaczął się uśmiechać. Zarecytował werset ze Śrimad-Bhagavatam i w ten sposób przyjął uczucie, które wyraziła.

87

Adi 14.68 Znaczenie: Werset cytowany w związku z tym to 25 werset Dwudziestego Drugiego Rozdziału, Dziesiątego Canto Śrimad-Bhagavatam. Gopi wielbiły boginię Durgę, czyli Katyayani, lecz ich wewnętrznym pragnieniem było otrzymanie Pana Krsny za męża. Krsna, jako Paramatma, zrozumiał żarliwe pragnienie gopi i dlatego cieszył się rozrywkami vastra-harana. Kiedy gopi poszły wykąpać się w Yamunie, pozostawiły na brzegu swe ubrania i zanurzyły się w wodzie całkowicie nagie. Korzystając z okazji, Krsna ukradł wszystkie ich ubrania i usiadł z nimi na wierzchołku drzewa, pragnąc ujrzeć nagie dziewczęta, aby zostać ich mężem. Gopi pragnęły mieć Krsnę za męża, a ponieważ kobieta może być naga jedynie przed mężem, aby spełnić ich pragnienie, Pan Krsna przyjął ich modlitwy poprzez rozrywkę kradzieży ubrań. Kiedy gopi z powrotem otrzymały swe ubrania od Krsny, Krsna zarecytował ten werset.

Adi 14.69 "Moje drogie gopi, przyjmuję wasze pragnienie, by mieć Mnie za męża i wielbić Mnie. Pragnę, by wasze pragnienie się spełniło, ponieważ na to zasługuje."

Adi 14.69 Znaczenie: Gopi, przyjaciółki Krsny, były prawie w tym samym wieku co On. W swych umysłach pragnęły, aby Krsna został ich mężem, lecz z powodu kobiecego wstydu nie były w stanie wyrazić swego pragnienia. Dlatego później, po kradzieży ich ubrań, Krsna poinformował je: "Natychmiast zrozumiałem wasze pragnienie i pochwaliłem je. Ponieważ ukradłem teraz wasze szaty, stoicie przede Mną zupełnie nagie, co oznacza, że przyjąłem was wszystkie za żony." Czasami głupi dranie, nie znając celu Pana czy też celu gopi, niepotrzebnie krytykują ich ze swego własnego punktu widzenia, lecz w tym wersecie Pan wyraził prawdziwy cel vastra-harana.

Adi 14.70 Po wzajemnym wyjawieniu swych uczuć, Pan Caitanya i Laksmi powrócili do domu. Któż może zrozumieć poważne rozrywki Pana Caitanyi Mahaprabhu?

Adi 14.71 Widząc niegrzeczne zachowanie Pana Caitanyi, sąsiedzi, z powodu miłości do Niego, poskarżyli się Śacimacie i Jagannatha Miśrze.

Adi 14.72 Pewnego dnia matka Śaci, pragnąc skarcić swego syna, poszła Go złapać, lecz On uciekł.

Adi 14.73 Chociaż Pan utrzymuje cały wszechświat, pewnego dnia usiadł na kilku wyrzuconych garnkach - których wcześniej używano do gotowania - w dole, gdzie wyrzuca się pozostałości pożywienia.

Adi 14.73 Znaczenie: Poprzednio zwyczajem braminów było codzienne wielbienie Pana Visnu w domu gotowaniem pokarmu w nowych garnkach. System ten nadal przestrzegany jest w Jagannatha Puri. Pokarm gotowano w glinianych garnkach, świeżych i nowych, a po gotowaniu garnki wyrzucano. Pan Caitanya Mahaprabhu z zadowoleniem usiadł na garnkach, aby pouczyć Swą matkę.

Adi 14.74 Kiedy matka Śaci ujrzała swego chłopca siedzącego na odrzuconych garnkach, zaprotestowała: "Dlaczego dotknąłeś tych niedotykalnych garnków? Stałeś się nieczysty. Idź wykąpać się w Gangesie."

Adi 14.75 Słysząc to, Pan Caitanya Mahaprabhu pouczył Swą matkę o absolutnej wiedzy. Chociaż zdumiona tym, zmusiła Go do wykąpania się.

Adi 14.75 Znaczenie: W swej Amrta-pravaha-bhasyi Śrila Bhaktivinoda Thakura w ten sposób opisał absolutną wiedzę, którą Pan objaśnił Swej matce: "Pan powiedział: 'Matko, to że coś jest czyste a coś nieczyste, z pewnością jest zwykłym sentymentem bez żadnych rzeczywistych podstaw. W garnkach tych gotowałaś pożywienie dla Pana Visnu i ofiarowałaś je Jemu. Zatem jak te garnki mogą być niedotykalne? Wszystko, co ma związek z Visnu, uważane jest za ekspansję energii Visnu. Visnu, Dusza Najwyższa, jest wieczny i niezanieczyszczony. Jak więc zatem garnki te mogą być uważane za czyste czy nieczyste?' Słuchając tej dysputy na temat absolutnej wiedzy, Jego matka bardzo się zdumiała i zmusiła Go do wykąpania się."

Adi 14.76 Czasami, biorąc ze sobą swego syna, matka Śaci kładła się na łóżku i widziała, że przychodzili tam mieszkańcy świata niebiańskiego, wypełniając cały dom.

Adi 14.77 Pewnego razu matka Śaci powiedziała Panu: "Proszę idź przywołaj Swego ojca." Otrzymawszy takie polecenie, Pan poszedł go zawołać.

Adi 14.78 Kiedy dziecko wyszło, dało się słyszeć dzwonienie dzwoneczków u Jego lotosowych stóp. Słysząc to, Jego ojciec i matka zdumieli się.

Adi 14.79 Jagannatha Miśra powiedział: "Jest to cudowne wydarzenie. Dlaczego z gołych stóp mego dziecka rozlega się dźwięk dzwoneczków?"

Adi 14.80 Matka Śaci powiedziała: "Ujrzałam także inny cud. Z królestwa niebiańskiego zstępowali ludzie i zapełnili całe podwórko.

Adi 14.81 "Czynili hałas, którego nie byłam w stanie zrozumieć. Domyślam się, że ofiarowywali komuś modlitwy."

Adi 14.82 Jagannatha Miśra odpowiedział: "Nie ma znaczenia, co to jest. Nie ma potrzeby się martwić. Aby szczęście zawsze sprzyjało Viśvambharze. To wszystko, czego pragnę."

88

Adi 14.83 Innym razem Jagannatha Miśra, widząc psotliwe czyny swego syna, po srogim zganieniu, pouczył Go o moralności.

Adi 14.84 Tej samej nocy Jagannatha Miśra miał sen, że przyszedł do niego pewien bramin i powiedział z gniewem:

Adi 14.85 "Mój drogi Miśro, nie wiesz nic o swym synu. Uważasz Go za swego syna i dlatego karcisz Go i ganisz."

Adi 14.86 Jagannatha Miśra odpowiedział: "Chłopiec ten może być półbogiem, yoginem mistykiem albo wielkim świętym. Nie ma znaczenia, kim jest, gdyż ja uważam Go jedynie za mego syna.

Adi 14.87 "Obowiązkiem ojca jest kształcenie swego syna zarówno w religii, jak i moralności. Jeśli ja nie dam Mu tego wykształcenia, jak je zdobędzie?"

Adi 14.88 Bramin odpowiedział: "Jeśli twój syn jest transcendentalnym mistykiem posiadającym samoświetlną doskonałą wiedzę, to jaki jest pożytek z twego kształcenia?"

Adi 14.88 Znaczenie: Bramin, którego Jagannatha Miśra ujrzał w swym śnie, powiedział mu, że jego syn nie był zwykłą ludzką istotą. Jeśli jest on osobą transcendentalną, to posiada samoświetlną wiedzę i dlatego nie ma potrzeby kształcenia Go.

Adi 14.89 Jagannatha Miśra odpowiedział: "Nawet jeśli mój syn nie jest zwykłym człowiekiem, lecz Narayanem, to mimo to obowiązkiem ojca jest pouczanie syna."

Adi 14.90 W ten sposób Jagannatha Miśra i bramin przedyskutowali we śnie zasady religii, jednakże Jagannatha Miśra był zaabsorbowany nieskażoną rodzicielską rasą i nie chciał wiedzieć o niczym innym.

Adi 14.90 Znaczenie: W Śrimad-Bhagavatam (10.8.45) jest powiedziane: "Pan Krsna, Najwyższa Osoba Boga, którego wszystkie Vedy i Upanisady wielbią wzniosłymi hymnami, a wielkie osobistości poprzez sankhya-yogę w gunie dobroci, przez matkę Yaśodę i Nandę uważany jest za ich małego syna." Podobnie, Jagannatha Miśra również uważał Pana Caitanyę Mahaprabhu za swego ukochanego małego chłopca, chociaż uczeni bramini i święci wielbią Go z wielkim szacunkiem.

Adi 14.91 Będąc bardzo zadowolonym, bramin odszedł po rozmowie z Jagannatha Miśrą, a kiedy Jagannatha Miśra obudził się ze snu, był bardzo zdumiony.

Adi 14.92 Zrelacjonował ten sen swoim przyjaciołom i krewnym i każdy zdumiał się, słuchając go.

Adi 14.93 W ten sposób Gaurahari spełniał Swe dziecięce rozrywki i dzień po dniu zwiększał przyjemność Swych rodziców.

Adi 14.94 Po kilku dniach Jagannatha Miśra rozpoczął wstępne kształcenie swego syna poprzez spełnienie ceremonii hate khadi. Pan w ciągu kilku dni nauczył się wszystkich liter i kombinacji liter.

Adi 14.94 Znaczenie: Dwanaście phala, czyli kombinacji liter nazywa się repha, murdhanyą (szczytowe) na, dantavya (zębowe) na, ma, ya, ra, la, va, r, r, ,l i, l. Hate khadi jest początkiem wstępnego nauczania. W wieku czterech czy pięciu lat, pomyślego dnia zwanego vidya-rambha wyznaczającego początek wstępnej edukacji, spełniana jest ceremonia wielbienia Pana Visnu, a następnie nauczyciel daje dziecku długi ołówek z kredy. Następnie, kierując ręką ucznia, uczy go, jak pisać litery alfabetu (a, a, i itd.), pisząc duże litery na podłodze. Kiedy dziecko jest trochę zaawansowane w pisaniu, otrzymuje tabliczkę do pisania do swej wstępnej edukacji, która kończy się wówczas, kiedy poznaje dwuliterowe kombinacje, zwane phala, jak to wspomniano powyżej.

Adi 14.95 Jest to zestawienie dziecięcych rozrywek Pana Caitanyi Mahaprabhu, ułożonych w chronologicznym porządku. Vrndavana dasa Thakura szczegółowo wyjaśnił te rozrywki w swej książce Caitanya-bhagavata.

Adi 14.96 Dlatego zrobiłem jedynie krótkie streszczenie. Bojąc się powtórzenia, nie wypowiedziałem się szczegółowo na ten temat.

Adi 14.97 Modląc się u lotosowych stóp Śri Rupy i Śri Raghunathy, zawsze pragnąc ich miłosierdzia, ja, Krsnadasa, opowiadam Śri Caitanya-caritamrtę, podążając w ich ślady.

W ten sposób Bhaktivedanta kończy objaśnienia do Czternastego Rozdziału Adi-lili Śri Caitanya-caritamrty, opisującego dziecięce rozrywki Pana Caitanyi.

89

ROZDZIAŁ XV .

Pauganda-lila Pana

Oto zestawienie Rozdziału Piętnastego. Pan przyjął lekcje gramatyki od Gangadasa Pandity i został ekspertem w objaśnianiu gramatyki. Zabronił Swej matce spożywać zboże w Ekadaśi. Opowiedział historię, że po przyjęciu porządku sannyasy Viśvarupa zachęcił Go we śnie, aby również przyjął sannyasę, lecz Pan odmówił i dlatego został posłany z powrotem do domu. Kiedy Jagannatha Miśra zmarł, Pan poślubił córkę Vallabhacaryi, której na imię było Laksmi. Rozdział ten streszcza wszystkie te wydarzenia.

Adi 15.01 Ofiarowuję me pełne szacunku pokłony lotosowym stopom Pana Caitanyi, ponieważ jedynie dzięki ofiarowaniu kwiatu sumanas u Jego lotosowych stóp nawet najbardziej zagorzały materialista staje się bhaktą.

Adi 15.02 Wszelka chwała Panu Caitanyi Mahaprabhu! Wszelka chwała Panu Nityanandzie Prabhu! Wszelka chwała Advaicie Acaryi! Wszelka chwała bhaktom Pana Caitanyi!

Adi 15.03 Pragnę wyliczyć teraz czynności Pana pomiędzy wiekiem lat pięciu a dziesięciu. Jego głównym zajęciem w tym okresie było studiowanie.

Adi 15.04 Rozrywki Pana w okresie pauganda są bardzo rozległe. Jego głównym zajęciem było zdobywanie wiedzy, a potem doszło do Jego pięknego małżeństwa.

Adi 15.05 Kiedy Pan studiował gramatykę w siedzibie Gangadasa Pandity, uczył się na pamięć gramatycznych praw i definicji po prostu po jednorazowym usłyszeniu.

Adi 15.05 Znaczenie: Śrila Bhaktivinoda Thakura mówi, że Pan przyjmował nauki od nauczyciela zwanego Visnu i innego nauczyciela zwanego Sudarśana. Później, kiedy trochę dorósł, zajął się Nim Gangadasa Pandita, który nauczył Go gramatyki wyższego standardu. Każdy, kto jest poważny, jeśli chodzi o studiowanie sanskrytu, powinien najpierw nauczyć się gramatyki. Powiedziane jest, że same studia nad gramatyką sanskrycką trwają przynajmniej dwanaście lat, lecz skoro tylko ktoś dobrze nauczy się gramatycznych praw i reguł, wówczas z łatwością rozumie wszystkie inne pisma czy tematy w sanskrycie, gdyż gramatyka sanskrycka jest bramą do wykształcenia.

Adi 15.06 Wkrótce stał się takim ekspertem w objaśnianiu Panji-tika, że odnosił zwycięstwo nad wszystkimi innymi studentami, chociaż był neofitą.

Adi 15.06 Znaczenie: Śrila Bhaktivinoda Thakura mówi, że istniał komentarz do gramatyki zwany Panji-tika, który później bardzo przejrzyście wyjaśnił Śri Caitanya Mahaprabhu.

Adi 15.07 W swej książce Caitanya-mangala [która później stała się Caitanya-bhagavata] Śrila Vrndavana dasa Thakura bardzo szeroko opisał rozrywki Pana podczas Jego studiów.

Adi 15.07 Znaczenie: Dobrą informacją o rozrywkach podczas studiów Pana Śri Caitanyi Mahaprabhu są Rozdziały: Czwarty, Szósty, Siódmy, Ósmy, Dziewiąty i Dziesiąty Adi-lili, Caitanya-bhagavata.

Adi 15.08 Pewnego dnia Śri Caitanya Mahaprabhu padł do stóp Swej matki i poprosił ją, by podarowała Mu jedną rzecz.

Adi 15.09 Jego matka powiedziała: "Mój drogi synu, dam Ci wszystko, o cokolwiek poprosisz:' Wtedy Pan odpowiedział: "Moja droga matko, proszę, nie jedz zboża w dzień Ekadaśi."

Adi 15.09 Znaczenie: Od samego początku Swego dzieciństwa Śri Caitanya Mahaprabhu wprowadził system przestrzegania postu w dzień Ekadaśi. W Bhakti-sandarbhie Śrila Jivy Gosvamiego znajduje się cytat ze Skanda Purany przestrzegający, że osoba jedząca zboże w dzień Ekadaśi staje się mordercą swej matki, ojca, brata i mistrza duchowego, i nawet jeśli wznosi się na planetę Vaikuntha, upada. W Ekadaśi dla Pana Visnu gotuje się wszystko, łącznie z normalnym ziarnem i dahlem, lecz zaleca się, aby Vaisnava nie jadł w Ekadaśi nawet visnu-prasada. Powiedziane jest, że Vaisnava nie je niczego, co nie zostało ofiarowane Panu Visnu, lecz w Ekadaśi Vaisnava nie powinien dotknąć nawet maha-prasada ofiarowanego Visnu, chociaż prasada takie można przechować, by spożyć je następnego dnia. Jedzenie jakiegokolwiek zboża jest ściśle zakazane w Ekadaśi, nawet jeśli zboże to ofiarowane jest Panu Visnu.

Adi 15.10 Matka Śaci powiedziała: "Bardzo ładnie to powiedziałeś. Nie będę jadła zboża w Ekadaśi:' Od tego dnia zaczęła przestrzegać postu w Ekadaśi.

Adi 15.10 Znaczenie: Pomiędzy smarta braminami istnieje przesąd, że wdowa musi przestrzegać postu w Ekadaśi, lecz kobieta mająca męża nie. Wygląda na to, że zanim Pan Caitanya poprosił ją o to, Śacimata nie przestrzegała Ekadaśi, ponieważ była sa-dhava, co oznacza, że jej mąż żył. Jednakże Pan Śri Caitanya Mahaprabhu wprowadził system, że nawet jeśli kobieta nie jest wdową, musi przestrzegać dnia Ekadaśi i nie może dotykać żadnego rodzaju zboża, nawet tego, które zostało ofiarowane Bóstwu Visnu.

90

Adi 15.11 Następnie Jagannatha Miśra, widząc, że Viśvarupa stał się młodzieńcem, pragnął znaleźć dziewczynę i zaaranżować dla Niego ślub.

Adi 15.12 Słysząc to, Viśvarupa opuścił dom i odszedł, aby przyjąć sannyasę i podróżować do miejsc pielgrzymek.

Adi 15.13 Kiedy Śacimata i Jagannatha Miśra usłyszeli o odejściu swego starszego syna, Viśvarupy, byli bardzo nieszczęśliwi, lecz Pan Caitanya usiłował ich pocieszyć.

Adi 15.14 Pan powiedział: "Moja droga matko i Mój drogi ojcze, to bardzo dobrze, że Viśvarupa przyjął porządek sannyasy, gdyż w ten sposób wyzwolił zarówno rodzinę ojca, jak i matki."

Adi 15.14 Znaczenie: Czasami mówi się, że Pan Caitanya Mahaprabhu nie pochwalał przyjmowania porządku sannyasy w tej Kali-yudze, ponieważ śastry mówią:

aśvamedham gavalambham sannyasam pala-paitrkam devarena sutotpattim kalau panca vivarjayet

"W tym wieku Kali należy unikać spełniania aśvamedha-yajni czy gomedha-yajni, ofiar, w których poświęca się konia czy krowę, jak również należy unikać przyjmowania sannyasy, wyrzeczonego porządku życia." (Brahma-vaivarta Purana, Krsna-janma-khanda 185.180) Niemniej jednak widzimy, że Sam Śri Caitanya Mahaprabhu przyjął sannyasę i zaaprobował sannyasę Swego starszego brata Viśvarupy. Wyraźnie powiedziane jest tutaj, bhala haila, --- viśvarupa sannyasa karila pitr-kula, matr-kula, --- dui uddharila. Czyż więc należy sądzić, że Śri Caitanya Mahaprabhu wypowiadał stwierdzenia, które były sprzeczne? Nie, w rzeczywistości nie. Poleca się, aby przyjmować sannyasę, by poświęcić swe życie służbie dla Pana i każdy musi przyjąć tego rodzaju sannyasę, gdyż przyjmując taką sannyasę pełni się najlepszą służbę zarówno dla rodziny swego ojca, jak i matki. Lecz nie należy przyjmować porządku sannyasa szkoły Mayavada, która praktycznie nie ma żadnego znaczenia. Widzimy, że wielu sannyasinów Mayavadi po prostu wałęsa się po ulicach, uważając się za Brahmana czy Narayana i żebrząc dzień i noc, by napełnić swe głodne żołądki. Sannyasini Mayavadi tak bardzo się zdegradowali, że istnieje pewna ich grupa, która spożywa wszystko, niczym świnie i psy. W wieku tym zakazana jest taka zdegradowana sannyasa. W rzeczywistości zasady Śrila Śankaracaryi, jeśli chodzi o przyjęcie sannyasy, były bardzo ścisłe, lecz później tzw. sannyasini Mayavadi zdegradowali się z powodu swej fałszywej filozofii, która głosi, że poprzez przyjęcie sannyasy dana osoba staje się Narayanem. Śri Caitanya Mahaprabhu odrzucił tego rodzaju sannyasę. Lecz przyjęcie sannyasy jest jednym ze stopni varnaśrama-dharmy. Jak więc można ją odrzucić?

Adi 15.15 Śri Caitanya Mahaprabhu zapewnił Swych rodziców, że będzie im służył i w ten sposób zadowolił umysły ojca i matki.

Adi 15.16 Pewnego dnia Śri Caitanya Mahaprabhu spożywał orzechy betel ofiarowane Bóstwu, lecz podziałały one jak środek odurzający i wskutek tego upadł On na ziemię nieprzytomny.

Adi 15.16 Znaczenie: Orzechy betel są środkiem odurzającym i dlatego zasady regulujące zabraniają spożywania ich. Rozrywka ta, kiedy Śri Caitanya Mahaprabhu zemdlał po zjedzeniu orzechów betel, jest dla nas dobrą instrukcją, że nie należy dotykać orzechów betel, nawet ofiarowanych Visnu, tak jak nie należy dotykać zboża w Ekadaśi. Oczywiście zemdlenie Pana Caitanyi Mahaprabhu miało określony cel. Jako Najwyższa Osoba Boga może On robić cokolwiek Mu się podoba i jeść cokolwiek chce, lecz my nie powinniśmy imitować Jego rozrywek.

Adi 15.17 Kiedy Jego ojciec i matka pospiesznie spryskali Jego usta wodą, Pan ożywił się i opowiedział coś wspaniałego, czego nie słyszeli nigdy wcześniej.

Adi 15.18 Pan powiedział: "Viśvarupa zabrał Mnie stąd i poprosił, abym przyjął porządek sannyasy.

Adi 15.19 "Odpowiedziałem Viśvarupie: 'Mój ojciec i matka są bezradni, a Ja również jestem zaledwie dzieckiem. Cóż wiem o porządku sannyasy?

Adi 15.20 "'Później zostanę grhasthą i w ten sposób będę służył Mym rodzicom, gdyż to bardzo zadowoli Pana Narayana i Jego żonę, boginię szczęścia.'

Adi 15.21 "Wówczas Viśvarupa posłał Mnie do domu i poprosił: 'Ofiaruj tysiące pokłonów Mej matce, Śacidevi."'

Adi 15.22 W ten sposób Pan Caitanya Mahaprabhu spełniał różne rozrywki, lecz nie jestem w stanie zrozumieć, dlaczego to czynił.

Adi 15.22 Znaczenie: Najwyższa Osoba Boga i Jego bhaktowie, którzy przychodzą do tego świata, spełniają pewną misję i dlatego czasami działają w sposób, który jest bardzo trudno zrozumieć. Dlatego powiedziane jest, vaisnavera kriya mudra vijne na bujhaya: nawet bardzo wykształcony i inteligentny naukowiec nie jest w stanie zrozumieć czynności Vaisnavy. Vaisnava przyjmuje wszystko, co jest korzystne dla wypełniania jego misji. Lecz głupcy, nie znając celu takich wzniosłych Vaisnavów, krytykują ich. To jest zabronione. Ponieważ nikt nie jest w stanie zrozumieć, co Vaisnava czyni w celu spełnienia swej misji, krytykowanie takiego Vaisnavy jest obrazą zwaną sadhu-ninda.

91

Adi 15.23 Po kilku dniach Jagannatha Miśra odszedł z tego świata do świata transcendentalnego i z tego powodu zarówno matka, jak i syn byli bardzo zasmuceni w swych sercach.

Adi 15.24 Przybyli tam przyjaciele i krewni, aby uspokoić Pana Caitanyę i Jego matkę. Następnie Pan Caitanya, chociaż był Najwyższą Osobą Boga, zgodnie z systemem wedyjskim spełnił rytuały dla Swego zmarłego ojca.

Adi 15.25 Po kilku dniach Pan pomyślał: "Nie przyjąłem sannyasy, a ponieważ pozostaję w domu, Moim obowiązkiem jest działać jako grhastha.

Adi 15.26 Pan Caitanya zastanawiał się: "Bez żony życie rodzinne nie ma znaczenia:' Toteż Pan postanowił ożenić się.

Adi 15.27 Sam dom nie jest domem, gdyż to żona nadaje domowi znaczenie. Jeśli ktoś mieszka w domu z żoną, razem mogą spełnić wszelkie powinności ludzkiego życia.

Adi 15.28 Pewnego dnia, kiedy Pan powracał ze szkoły, przypadkowo ujrzał na drodze do Gangesu córkę Vallabhacaryi.

Adi 15.29 Kiedy Pan i Laksmidevi spotkali się, ich związek rozbudził się, jako że już został ustanowiony. Przypadkowo przybył do Śacimaty swat Vanamali.

Adi 15.29 Znaczenie: Vanamali Ghataka, mieszkaniec Navadvipy i bramin z kasty, zaaranżował małżeństwo Pana z Laksmidevi. Poprzednio był on Viśvamitrą, który negocjował małżeństwo Pana Ramacandry, a później był braminem negocjującym małżeństwo Pana Krsny z Rukmini. Ten sam bramin spełniał rolę swata Pana w caitanya-lila.

Adi 15.30 Vanamali Ghataka zaaranżował małżeństwo zgodnie ze wskazówkami Śacidevi i w ten sposób w odpowiednim czasie Pan poślubił Laksmidevi.

Adi 15.31 Te rozrywki z wczesnego okresu życia Pana szczegółowo opisał Vrndavana dasa Thakura. Ja jedynie zaprezentowałem te same rozrywki w skondensowanej formie.

Adi 15.32 W Swym wczesnym okresie Pan spełnił wiele różnego rodzaju rozrywek i Śrila Vrndavana dasa Thakura szczegółowo je opisał.

Adi 15.33 Ja jedynie wspomniałem o tych rozrywkach, gdyż Vrndavana dasa Thakura opisał je żywo w swej książce Caitanya-mangala [teraz Caitanya-bhagavata].

Adi 15.34 Modląc się u lotosowych stóp Śri Rupy i Śri Raghunathy, zawsze pragnąc ich miłosierdzia, ja, Krsnadasa, opowiadam Śri Caitanya-caritamrtę, podążając w ich ślady.

W ten sposób Bhaktivedanta kończy objaśnienia do Piętnastego Rozdziału Adi-lili Śri Caitanya-caritamrty, opisującego pauganda-lila Pana.

ROZDZIAŁ XVI .

Rozrywki Pana w dzieciństwie i młodości

Rozdział ten w pełni opisuje kaiśora-lila Pana Caitanyi, czyli czynności, które spełniał tuż przed osiągnięciem młodości. Podczas tego okresu Pan żarliwie studiował i odniósł zwycięstwo nad wielkimi uczonymi. Podczas Swej kaiśora-lila Pan również oddawał się zabawom w wodzie. Udał się do Wschodniego Bengalu, by otrzymać pomoc finansową, kultywować wiedzę i wprowadzić ruch sankirtanu i tam spotkał Tapana Miśrę, którego poinstruował o duchowym postępie i polecił mu, aby udał się do Varanasi. Kiedy Pan Caitanya Mahaprabhu podróżował po Wschodnim Bengalu, Jego żonę Laksmidevi ukąsiła żmija, albo żmija rozdzielenia, i w ten sposób opuściła ten świat Kiedy Pan powrócił do domu, zobaczył, że Jego matka pogrążona jest w żałobie z powodu śmierci Laksmidevi. Dlatego na jej prośbę później poślubił drugą żonę, Visnupriya-devi. Rozdział ten opisuje również spór Pana z Keśava Kaśmiri, sławnym uczonym, kiedy Pan skrytykował jego modlitwę gloryfikującą matkę Ganges. W modlitwie tej Pan znalazł pięć rodzajów ornamentów literackich i pięć rodzajów literackich błędów, w ten sposób pokonując panditę. Później Kaśmiri Pandita, który był znany z tego, że odnosił zwycięstwo w całym kraju, podporządkował się bogini nauki i na jej polecenie następnego ranka spotkał Pana Caitanyę Mahaprabhu i podporządkował się Mu.

Adi 16.01 Wielbię Pana Śri Caitanyę Mahaprabhu, którego nektariańskie miłosierdzie płynie niczym wielka rzeka, zatapiając cały wszechświat. Tak jak rzeka płynie w dół, tak Pan Caitanya szczególnie oddaje się upadłym.

92

Adi 16.01 Znaczenie: Narottama dasa Thakura śpiewał: śri-krsna-caitanya prabhu daya kara more. Modli się o miłosierdzie Pana Caitanyi, ponieważ jest On inkarnacją miłosierdzia, jako że pojawił się szczególnie po to, by przywołać do Siebie upadłe dusze. Im bardziej ktoś jest upadły, tym większe ma prawo do łaski Pana Caitanyi Mahaprabhu. Trzeba być jedynie poważnym i szczerym. Jeśli ktoś, pomimo wszelkich złych cech Kali-yugi, podporządkuje się lotosowym stopom Śri Caitanyi Mahaprabhu, Pan z pewnością go wyzwoli. Najlepszym przykładem jest Jagai i Madhai. W tym wieku Kali praktycznie każdy jest niczym Jagai i Madhai, lecz ruch sankirtanu zainaugurowany przez Pana Caitanyę Mahaprabhu, nadal płynie niczym wielka rzeka, zatapiając cały świat i w ten sposób Międzynarodowe Towarzystwo Świadomości Krsny z powodzeniem przywołuje wszystkie upadłe dusze, by uwolnić je od zanieczyszczenia.

Adi 16.02 Wszelka chwała Panu Śri Caitanyi Mahaprabhu! Wszelka chwała Panu Nityanandzie! Wszelka chwała Advaitacandrze! I wszelka chwała wszystkim bhaktom Pana!

Adi 16.03 Oby Pan Caitanya Mahaprabhu żył długo w Swym wieku kaiśora! Wielbi Go zarówno bogini szczęścia, jak i bogini nauki. Bogini nauki, Sarasvati, wielbiła Go w Jego zwycięstwie nad uczonym, który pokonał cały świat, a bogini szczęścia, Laksmidevi, wielbiła Go w domu. Ponieważ jest On mężem czy Panem obu bogiń, ofiarowuję Mu pełne szacunku pokłony.

Adi 16.04 W wieku lat jedenastu Śri Caitanya Mahaprabhu zaczął nauczać studentów. Wyznacza to początek Jego wieku kaiśora.

Adi 16.05 Kiedy tylko Pan został nauczycielem, przybyło do Niego wielu studentów i każdy był zdumiony, słuchając Jego sposobu wyjaśniania.

Adi 16.06 Pan pokonywał wszelkiego rodzaju uczonych w dyskusjach nad wszystkimi pismami świętymi, jednakże z powodu Jego łagodnego zachowania żaden z nich nie był nieszczęśliwy.

Adi 16.07 Jako nauczyciel, Pan płatał różnego rodzaju figle w Swych zabawach w wodzie Gangesu.

Adi 16.08 Po kilku dniach Pan udał się do Wschodniego Bengalu i gdziekolwiek przybywał, tam wprowadzał ruch sankirtanu.

Adi 16.08 Znaczenie: Chociaż Pan Śri Caitanya Mahaprabhu i Jego bhaktowie w sukcesji uczniów mogą pokonać w sporach wszelkiego rodzaju uczonych, naukowców i filozofów, w ten sposób ustanawiając supremację Osoby Boga, to ich głównym interesem jako nauczających jest wprowadzenie wszędzie sankirtanu. Samo pokonywanie uczonych i filozofów nie jest zajęciem nauczającego. Nauczający musi jednocześnie wprowadzać ruch sankirtanu, gdyż to jest misją kultu Caitanyi.

Adi 16.09 Podziwiając wpływ intelektualnej siły Pana Caitanyi Mahaprabhu, przybyło do Niego wiele setek studentów, którzy rozpoczęli studia pod Jego kierunkiem.

Adi 16.10 We Wschodnim Bengalu mieszkał bramin Tapana Miśra, który nie był w stanie stwierdzić celu życia, ani też nie wiedział, jak go osiągnąć.

Adi 16.10 Znaczenie: Najpierw należy stwierdzić, co jest celem życia, a następnie zrozumieć, jak go osiągnąć. Ruch świadomości Krsny wskazuje każdemu, że celem życia jest zrozumienie Krsny, a aby osiągnąć ten cel życia, należy praktykować świadomość Krsny, stosując się do metod polecanych przez Gosvamich, z odniesieniem do autorytatywnych śastr i Ved.

Adi 16.11 Jeśli ktoś staje się molem książkowym, czytając wiele książek i pism świętych i słuchając wielu komentarzy oraz instrukcji wielu ludzi, wzbudzi to wątpliwość w jego sercu. W ten sposób nie będzie mógł stwierdzić prawdziwego celu życia.

Adi 16.11 Znaczenie: W Śrimad Bhagavatam (7.13.8) jest powiedziane, granthan naivabhyased bahun na vyakhyam upayunjita: "Nie należy czytać wielu książek ani nie powinno się być zawodowym recytatorem wielu książek, szczególnie jeśli jest się bhaktą." Należy porzucić ambicję zostania uczonym i osiągnięcia w ten sposób światowej reputacji i udogodnień finansowych. Jeśli ktoś rozprasza swą uwagę na studiowanie wielu książek, nie może skupić umysłu na służbie oddania, ani też nie może zrozumieć wielu pism, gdyż pełne są one poważnych stwierdzeń i znaczeń. W związku z tym Śrila Bhaktisiddhanta Sarasvati Thakura wyraża swą opinię, że osoby przyciągane do studiowania wszelkiego rodzaju literatury dotyczącej różnych tematów, szczególnie czynności karmicznych i filozoficznej spekulacji, z powodu tej rozległej spekulacji pozbawione są czystej służby oddania. Człowiek wykazuje ogólną skłonność do czynności karmicznych, religijnych ceremonii rytualnych i filozoficznej spekulacji. W ten sposób żywa istota, oszołomiona od czasów niepamiętnych, nie rozumie prawdziwego celu życia i czynności jej życia idą na marne. Tak zwiedzione niewinne osoby pozbawione są czystej krsna-bhakti, służby oddania dla Pana. Tapana Miśra jest żywym przykładem takiej osoby. Był on uczonym, lecz nie był w stanie stwierdzić, co jest celem życia. Dlatego otrzymał szansę słuchania Pana Caitanyi Mahaprabhu, kiedy instruował On Sanatanę Gosvamiego. Instrukcja Pana Caitanyi dla Tapana Miśry jest szczególnie ważna dla osób, które wałęsają się tu i tam zbierając książki, a nie czytając żadnej z nich, i tak będąc oszołomionymi, jeśli chodzi o cel życia.

Adi 16.12 Będąc tak oszołomionym, Tapana Miśra otrzymał we śnie wskazówkę od pewnego bramina, aby udał się do Nimai Pandity [Caitanyi Mahaprabhu].

93

Adi 16.13 Bramin powiedział mu: "Ponieważ jest On Panem [iśvarą], niewątpliwie może udzielić ci właściwych wskazówek."

Adi 16.14 Po ujrzeniu tego snu, Tapana Miśra udał się do schronienia lotosowych stóp Pana Caitanyi i opisał Mu wszystkie szczegóły snu.

Adi 16.15 Pan, będąc zadowolonym, poinstruował go o celu życia i procesie osiągnięcia go. Pouczył go, że podstawową zasadą sukcesu jest intonowanie świętego imienia Pana [maha-mantry Hare Krsna].

Adi 16.15 Znaczenie: Ruch świadomości Krsny opiera się na instrukcji Pana Caitanyi Mahaprabhu, że należy intonować maha-mantrę Hare Krsna regularnie i zgodnie z przepisanymi zasadami. Po prostu prosimy naszych zachodnich uczniów, aby intonowali przynajmniej szesnaście rund dziennie, lecz czasami przekonujemy się, że nawet to im się nie udaje i zamiast tego przynoszą wiele książek o wyrzeczeniu i metod wielbienia, które na tak wiele sposobów rozpraszają ich uwagę. Kult Śri Caitanyi Mahaprabhu oparty jest na intonowaniu mantry Hare Krsna. Pan Caitanya poradził Tapana Miśrze, aby najpierw skupił umysł na intonowaniu. My, członkowie ruchu świadomości Krsny, musimy ściśle przestrzegać rady Caitanyi Mahaprabhu.

Adi 16.16 Tapana Miśra pragnął mieszkać z Panem w Navadvipie, lecz Pan poprosił go, aby udał się do Varanasi [Benares].

Adi 16.17 Pan zapewnił Tapana Miśrę, że ponownie spotkają się w Varanasi. Otrzymawszy to polecenie, Tapana Miśra udał się tam.

Adi 16.18 Nie jestem w stanie zrozumieć niepojętych rozrywek Pana Caitanyi Mahaprabhu, gdyż chociaż Tapana Miśra pragnął mieszkać w Navadvipie, Pan poradził mu, aby udał się do Varanasi.

Adi 16.18 Znaczenie: Kiedy Tapana Miśra spotkał Caitanyę Mahaprabhu, Pan Caitanya wiódł życie rodzinne i nie było żadnych oznak tego, że w przyszłości przyjmie porządek sannyasy. Lecz prosząc Tapana Miśrę, by udał się do Varanasi, dał do zrozumienia, że w przyszłości przyjmie sannyasę i kiedy będzie nauczał Sanatanę Gosvamiego, Tapana Miśra skorzysta z tej okazji, by poznać cel życia i prawdziwy proces osiągnięcia go.

Adi 16.19 W ten sposób Śri Caitanya Mahaprabhu przyniósł największą korzyść ludziom Wschodniego Bengalu, inicjując ich w hari-nama, intonowanie maha-mantry Hare Krsna, i poprzez kształcenie czyniąc ich uczonymi.

Adi 16.19 Znaczenie: Podążając śladami Pana Caitanyi Mahaprabhu, ruch świadomości Krsny propaguje maha-mantrę Hare Krsna i nakłania wszystkich ludzi na całym świecie do intonowania. Obdarzamy ludzi niezmiernym skarbem literatury transcendentalnej tłumaczonej na wszystkie ważne języki świata. Dzięki łasce Pana Śri Caitanyi Mahaprabhu literatura ta sprzedawana jest w ogromnych ilościach i ludzie z zachwytem intonują maha-mantrę Hare Krsna. Na tym polega proces nauczania kultu Caitanyi. Ponieważ Pan pragnął, aby kult ten głoszony był na całym świecie, Międzynarodowe Towarzystwo Świadomości Krsny działa w pokorny sposób, tak by wizja Śri Caitanyi Mahaprabhu spełniła się na całym świecie, szczególnie w krajach zachodnich.

Adi 16.20 Ponieważ Pan na różne sposoby zaangażowany był w misję nauczania we Wschodnim Bengalu, Jego żona, Laksmidevi, była bardzo nieszczęśliwa w domu z powodu rozłąki ze swym mężem.

Adi 16.21 Wąż rozłąki ukąsił Laksmidevi i jego trucizna spowodowała jej śmierć. W ten sposób przeniosła się do następnego świata. Udała się do domu, z powrotem do Boga.

Adi 16.21 Znaczenie: Jak oznajmia Bhagavad-gita (8.6), yam yam vapi smaran bhavam tyajaty ante kalevaram: to, jakiego rodzaju myślenie praktykujemy podczas całego życia, decyduje o jakości myśli w czasie śmierci i w ten sposób w momencie śmierci otrzymuje się odpowiednie ciało. Zgodnie z tą zasadą, Laksmidevi, bogini szczęścia z Vaikunthy, która była pogrążona w myślach o Panu w rozdzieleniu z Nim, z pewnością po śmierci udała się z powrotem do domu na Vaikunthalokę.

Adi 16.22 Pan Caitanya wiedział o odejściu Laksmidevi, jako że jest On samą Duszą Najwyższą. Toteż powrócił do domu, by pocieszyć Swą matkę Śacidevi, która była bardzo nieszczęśliwa z powodu śmierci synowej.

Adi 16.23 Pan powrócił do domu, przynosząc ze Sobą wielkie bogactwo i przyprowadzając wielu zwolenników. Aby uśmierzyć smutek Swej matki Śacidevi, pouczył ją o transcendentalnej wiedzy.

Adi 16.23 Znaczenie: Bhagavad-gita oznajmia:

dehino 'smin yatha dehe kaumaram yauvanam jara tatha dehantara-praptir dhiras tatra na muhyati

"Tak jak wcielona dusza bezustannie wędruje w tym ciele, od wieku chłopięcego, przez młodość aż do starości, podobnie przechodzi ona w inne ciało po śmierci. Zmiany takie nie zwodzą osoby zrównoważonej." (Bg. 2.13) Takie wersety z Bhagavad-gity czy innej literatury wedyjskiej udzielają wartościowych instrukcji dotyczących momentu śmierci. Dyskutując o takich instrukcjach z Bhagavad-gity czy Śrimad-Bhagavatam, rozsądny człowiek z pewnością rozumie, że dusza nigdy nie umiera; przechodzi z jednego ciała do następnego. To nazywane jest transmigracją duszy. Dusza przychodzi do tego świata

94

materialnego i stwarza cielesne związki z ojcem, matką, siostrami, braćmi, żoną i dziećmi, lecz wszystkie te związki odnoszą się do ciała, nie duszy. Dlatego, jak opisuje Bhagavad-gita, dhiras tatra na muhyati: rozsądnej osoby nie niepokoją takie zjawiskowe zmiany w tym świecie materialnym. Instrukcje takie zwane są tattva-katha, czyli rzeczywistą prawdą.

Adi 16.24 Po powrocie ze Wschodniego Bengalu Śri Caitanya Mahaprabhu ponownie zaczął kształcić innych. Każdego pokonywał mocą Swej edukacji i wskutek tego był bardzo dumny.

Adi 16.25 Następnie Pan Caitanya poślubił Visnupriyę, boginię szczęścia, a potem pokonał mistrza nauki zwanego Keśava Kaśmiri.

Adi 16.25 Znaczenie: Tak jak w czasach obecnych jest wielu mistrzów w sporcie, tak w dawnych czasach w Indiach było wielu uczonych, którzy byli mistrzami w nauce. Jedną taką osobą był Keśava Kaśmiri, który pochodził ze stanu Kaszmir. Podróżował po całych Indiach i w końcu przybył do Navadvipy, aby wyzwać tamtejszych uczonych. Na nieszczęście nie udało mu się to, gdyż został pokonany przez uczonego chłopca Caitanyę Mahaprabhu. Później zrozumiał, że Caitanya Mahaprabhu nie jest nikim innym, jak tylko Najwyższą Osobą Boga. Toteż podporządkował się Mu i później został czystym Vaisnavą w sampradayi Nimbarki. Napisał on Kaustubha-prabha, komentarz do komentarza Vedanty Nimbarka-sampradayi, który znany jest jako Parijata-bhasya. Bhakti-ratnakara wspomina o Keśava Kaśmiri i wymienia jego poprzedników w sukcesji uczniów Nimbarka-sampradayi: (1) Śrinivasa Acarya, (2) Viśva Acarya, (3) Purusottama, (4) Vilasa, (5) Svarupa, (6) Madhava, (7) Balabhadra, (8) Padma, (9) Śyama, (10) Gopala, (11) Krpa, (12) Deva Acarya, (13) Sundara Bhatta, (14) Padmanabha, (15) Upendra, (16) Ramacandra, (17) Vamana, (18) Krsna, (19) Padmakara, (20) Śravana, (21) Bhuri, (22) Madhava, (23) Śyama, (24) Gopala, (25) Balabhadra, (26) Gopinatha, (27) Keśava, (28) Gokula i (29) Keśava Kaśmiri. Jak oznajmia Bhakti-ratnakara, Keśava Kaśmiri był ulubionym wielbicielem matki Sarasvati, bogini nauki. Dzięki jej łasce był niezwykle wpływowym uczonym i był największym mistrzem wśród wszystkich uczonych w czterech stronach kraju. Dlatego otrzymał tytuł digvijayi, oznaczający "ten, który pokonał każdego we wszystkich kierunkach." Należał do bardzo szanowanej rodziny bramińskiej z Kaszmiru. Później, z polecenia Śri Caitanyi Mahaprabhu, porzucił profesję wygrywania mistrzostw i został wielkim bhaktą. Przyłączył się do Nimbarka-sampradayi, jednej ze społeczności Vaisnava w kulturze wedyjskiej.

Adi 16.26 Poprzednio szczegółowo opisał to Vrndavana dasa Thakura. Jeśli coś jest jasne, to nie ma potrzeby badania tego w celu wykrycia zalet czy wad.

Adi 16.27 Ofiarowując pokłony Śrila Vrndavana dasa Thakurze, staram się opisać tę część analiz Pana, które sprawiły, że Digvijayi - usłyszawszy to - potępiał samego siebie.

Adi 16.28 Pewnej nocy, kiedy księżyc był w pełni, Pan siedział na brzegu Gangesu razem z wieloma Swymi uczniami i dyskutował o tematach literackich.

Adi 16.29 Przypadkowo przybył tam również Keśava Kaśmiri Pandita. Kiedy ofiarowywał swe modlitwy matce Ganges, spotkał Caitanyę Mahaprabhu.

Adi 16.30 Pan przyjął go z czcią, lecz ponieważ Keśava Kaśmiri był bardzo dumny, rozmawiał z Panem bardzo lekceważąco.

95

Adi 16.31 Powiedział on Panu: "Wiem, że nauczasz gramatyki i masz na imię Nimai Pandita. Ludzie bardzo wysoko cenią Twoje nauki gramatyki dla początkujących.

Adi 16.31 Znaczenie: Poprzednio szkoły sanskryckie bardzo szczegółowo nauczały gramatyki i ten system kontynuowany jest nawet dzisiaj. Uczeń powinien starannie studiować gramatykę przez dwanaście lat na początku swego życia, ponieważ jeśli ktoś jest ekspertem w gramatyce sanskryckiej, wówczas wszystkie śastry stoją przed nim otworem. Śri Caitanya Mahaprabhu słynął z nauczania studentów gramatyki i dlatego Keśava Kaśmiri najpierw nawiązał do Jego pozycji jako nauczyciela gramatyki. Był bardzo dumny ze swej kariery literackiej; był daleko ponad pierwszymi lekcjami z gramatyki, toteż sądził, że pozycja Nimai Pandity nie mogła się równać z jego własną.

Adi 16.32 "Wiem, że nauczasz Kalapa-vyakarana. Słyszałem, że Twoi studenci są ekspertami w żonglowaniu słowami tej gramatyki."

Adi 16.32 Znaczenie: W języku sanskryckim jest wiele szkół gramatyki, z których najsłynniejszymi są systemy gramatyczne Paniniego, Kalapy i Kaumudi. Istnieją różne gałęzie wiedzy gramatycznej i studenci gramatyki mieli przestudiować je w ciągu dwunastu lat. Caitanya Mahaprabhu, który słynął jako Nimi Pandita, nauczał Swych studentów gramatyki i stawali się oni ekspertami w żonglowaniu słowami skomplikowanej gramatyki. Prawie każdy ekspert w studiowaniu gramatyki interpretuje śastry na wiele sposobów, zmieniając podstawowe znaczenia ich słów. Student gramatyki może czasami całkowicie zmienić znaczenie zdania poprzez żonglowanie prawami gramatycznymi. Keśava Kaśmiri pośrednio urągał Panu Caitanyi Mahaprabhu implikując, że chociaż był On wielkim nauczycielem gramatyki, taka gramatyczna żonglerka podstawowymi znaczeniami nie wymaga wielkiej ekspertyzy. Było to wyzwanie dla Śri Caitanyi Mahaprabhu. Ponieważ wcześniej zostało zaaranżowane, że Keśava Kaśmiri będzie dyskutował śastry z Nimai Panditą, już na początku chciał on nastraszyć Pana. Toteż Pan odpowiedział w ten sposób.

Adi 16.33 Pan powiedział: "Tak, słynę jako nauczyciel gramatyki, lecz w rzeczywistości nie jestem w stanie wpoić Mym studentom gramatycznej wiedzy, ani też oni nie są w stanie dobrze Mnie zrozumieć.

Adi 16.33 Znaczenie: Ponieważ Keśava Kaśmiri był trochę dumny, Pan zwiększył jego sztuczną dumę, prezentując się jako mu podległy. I tak schlebiał mu, jak następuje.

Adi 16.34 "Mój drogi panie, podczas gdy ty jesteś wielkim uczonym we wszelkiego rodzaju pismach świętych i jesteś bardzo doświadczony w układaniu poezji, Ja jestem zaledwie chłopcem, nowym studentem i nikim więcej.

Adi 16.35 "Dlatego pragnę usłyszeć twój talent w układaniu poezji. Będziemy mogli go poznać; jeśli łaskawie opiszesz chwały matki Ganges."

Adi 16.36 Kiedy bramin Keśava Kaśmiri usłyszał to, jeszcze bardziej wbił się w dumę i w przeciągu godziny ułożył sto wersetów opisujących matkę Ganges.

Adi 16.37 Pan pochwalił go, mówiąc: "Panie, na całym świecie nie ma większego poety od ciebie.

Adi 16.38 "Twa poezja jest tak trudna, że nikt poza tobą i matką Sarasvati, boginią nauki, nie jest w stanie jej zrozumieć.

Adi 16.38 Znaczenie: Odpowiadając sarkastycznie Keśavie Kaśmiri, Pan Caitanya Mahaprabhu pośrednio umniejszył wartość jego poezji mówiąc: "Tak, twe utwory są tak wspaniałe, że nikt poza tobą samym i twą uwielbioną matką, boginią nauki, nie jest w stanie ich zrozumieć." Keśava Kaśmiri był ulubionym wielbicielem matki Sarasvati, bogini nauki, lecz Caitanya Mahaprabhu, jako pan bogini nauki, ma prawo mówić sarkastycznie o jej wielbicielach. Innymi słowy, chociaż Keśava Kaśmiri był dumny, że otrzymał łaskę bogini nauki, nie wiedział, że jest ona kontrolowana przez Samego Caitanyę Mahaprabhu, ponieważ On jest Najwyższą Osobą Boga.

Adi 16.39 "Lecz jeśli wyjaśnisz znaczenie jednego wersetu, wtedy wszyscy będziemy mogli usłyszeć go z twych ust i tak będziemy bardzo szczęśliwi "

Adi 16.40 Digvijayi, Keśava Kaśmiri, zapytał, wyjaśnienia którego wersetu pragnąłby posłuchać. Wówczas Pan zarecytował jeden ze stu wersetów, które ułożył Keśava Kaśmiri.

Adi 16.41 "Matka Ganges zawsze świeci swą wielkością. Jest najszczęśliwsza, ponieważ wyemanowała z lotosowych stóp Śri Visnu, Osoby Boga. Jest drugą boginią szczęścia i dlatego zawsze wielbią ją półbogowie i ludzkość. Obdarzona wszelkimi wspaniałymi cechami, kwitnie na głowie Pana Śivy."

Adi 16.42 Kiedy Pan Caitanya Mahaprabhu poprosił go o wyjaśnienie znaczenia tego wersetu, zdumiony mistrz zapytał Go w ten sposób.

Adi 16.43 "Wszystkie wersety wyrecytowałem niczym wiatr. Jak więc mogłeś nauczyć się na pamięć chociaż jednego z nich?"

Adi 16.44 Pan odpowiedział: "Dzięki łasce Pana ktoś może zostać wielkim poetą i podobnie, dzięki Jego łasce ktoś inny może zostać wielkim śrutidharą, który jest w stanie od razu nauczyć się wszystkiego na pamięć."

96

Adi 16.44 Znaczenie: Bardzo ważnym słowem w związku z tym jest słowo śrutidhara. Śruti oznacza "słuchanie," a dhara oznacza "ten, kto może pojąć". Zanim rozpoczęła się Kali-yuga, prawie wszyscy, szczególnie pomiędzy inteligentnymi ludźmi, braminami, byli śrutidhara. Skoro tylko student usłyszał jakąś mądrość wedyjską od swego mistrza, zapamiętywał ją na zawsze. Nie było potrzeby zaglądania do książek i dlatego w tych dniach nie było zapisanych książek. Mistrz duchowy przekazywał hymny wedyjskie i wyjaśniał je studentowi, który od tego czasu pamiętał je na zawsze, nie zaglądając do książek. Zostanie śrutidhara, czyli osobą, która zapamiętuje wszystko po prostu po usłyszeniu, jest wielkim osiągnięciem dla studenta. W Bhagavad-gicie Pan mówi:

yad yad vibhutimat sattvam śrimad urjitam eva vatat tad evavagaccha tvam mama tejo 'mśa-sambhavam

"Wiedz, że wszystkie te manifestacje, pełne przepychu, piękna i chwały - wypływają zaledwie z iskry Mojego splendoru." (Bg. 10.41 ) Kiedy tylko spotykamy coś niezwykłego, powinniśmy zrozumieć, że takie niezwykłe manifestacje są szczególną laską Najwyższej Osoby Boga. Dlatego Pan Caitanya Mahaprabhu odpowiedział mistrzowi, Keśava Kaśmiri, że tak jak on był bardzo dumny z tego, że jest ulubionym wielbicielem matki Sarasvati, tak ktoś inny, jak On Sam, obdarzony łaską przez Najwyższą Osobę Boga, mógł zostać śrutidhara i w ten sposób zapamiętać wszystko od razu po prostu słysząc to.

Adi 16.45 Zadowolony z wypowiedzi Pana Caitanyi Mahaprabhu, bramin [Keśava Kaśmiri] wyjaśnił zacytowany werset. Następnie Pan powiedział: "Teraz łaskawie wyjaśnij szczególne zalety i wady tego wersetu."

Adi 16.45 Znaczenie: Śri Caitanya Mahaprabhu nie tylko wybrał ten jeden spośród stu wersetów i zapamiętał go, chociaż bramin recytował jak wiejący wiatr, lecz również zanalizował jego zalety i błędy. Nie tylko usłyszał ten werset, lecz również przestudiował go krytycznie.

Adi 16.46 Bramin odpowiedział: "W wersecie tym nie ma ani śladu błędu. Cechują go raczej dobre porównania i aliteracja."

Adi 16.46 Znaczenie: W ostatniej linijce wersetu zacytowanego przez Śri Caitanyę Mahaprabhu, litera bha powtórzona jest wielokrotnie, jak w słowach bhavani, bhartur, vibhavati i adbhuta. Takie powtórzenie nazywane jest anuprasa, czyli aliteracją. Słowa laksmir iva i visnoś carana-kamalotpatti są przykładami upama-alankara, gdyż przejawiają metaforyczne piękno. Ganges jest wodą, a Laksmi jest boginią szczęścia. Ponieważ w rzeczywistości nie ma porównania pomiędzy wodą i osobą, porównanie jest metaforyczne.

Adi 16.47 Pan powiedział: "Mój drogi panie, mogę ci coś powiedzieć, jeśli się nie rozgniewasz. Czy możesz wyjaśnić błędy tego wersetu?

Adi 16.48 "Nie ma wątpliwości co do tego, że twa poezja jest pełna pomysłowości i z pewnością zadowoliła Najwyższego Pana. Jeśli jednak szczegółowo ją przebadamy, zauważymy, że ma zarówno zalety jak i błędy."

Adi 16.49 Pan doszedł do wniosku: "Zatem przebadajmy starannie ten werset " Poeta odpowiedział: "Tak, werset, który zarecytowałeś, jest całkowicie poprawny.

Adi 16.50 "Jesteś zwykłym studentem gramatyki. Cóż wiesz o upiększaniu literackim? Nie możesz recenzować tej poezji, ponieważ nic o niej nie wiesz."

Adi 16.50 Znaczenie: Keśava Kaśmiri chciał nastraszyć Śri Caitanyę Mahaprabhu mówiąc, że ponieważ nie był On studentem zaawansowanym w literackim stylu, nie mógł recenzować wersetu pełnego metafor i literackich ozdobników. Argument ten ma pewne rzeczywiste podstawy. Jeśli ktoś nie jest lekarzem, nie może krytykować lekarza, jeśli ktoś nie jest prawnikiem, nie może krytykować prawnika. Dlatego Keśava Kaśmiri najpierw umniejszył pozycję Pana. Ponieważ dla mistrza Śri Caitanya Mahaprabhu był studentem gramatyki, jak śmiał krytykować tak wielkiego poetę jak on? Dlatego Pan Caitanya skrytykował poetę w inny sposób. Powiedział, że chociaż z pewnością nie był zaawansowany w karierze literackiej, słyszał od innych, w jaki sposób krytykować taką poezję i jako śrutidhara, posiadający doskonałą pamięć, był w stanie zrozumieć proces takiego recenzowania.

Adi 16.51 Przyjmując pokorną pozycję, Śri Caitanya Mahaprabhu powiedział: "Ponieważ nie jestem na twym poziomie, poprosiłem cię, byś pouczył Mnie poprzez wyjaśnienie błędów i zalet swej poezji.

Adi 16.52 "Z pewnością nie studiowałem sztuki literackiego upiększania. Lecz słyszałem o niej z wyższych kręgów i dzięki temu mogę zrecenzować ten werset i znaleźć w nim wiele błędów jak również wiele zalet "

Adi 16.52 Znaczenie: Oznajmienie kariyachi śravana ("słyszałem to") jest bardzo ważne w tym sensie, że słuchanie jest ważniejsze od bezpośredniego studiowania czy postrzegania. Jeśli ktoś jest doskonałym słuchaczem i słucha z właściwego źródła, jego wiedza jest automatycznie doskonała. Proces ten nazywany jest śrauta-pantha, czyli zdobywaniem wiedzy poprzez słuchanie od autorytetów. Cała wiedza wedyjska oparta jest na zasadzie, że należy zbliżyć się do bona fide mistrza duchowego i słuchać autorytatywnych stwierdzeń Ved. Aby otrzymać wiedzę, nie jest konieczne, by być nienagannym literatem; aby otrzymać doskonałą wiedzę od doskonałej osoby, trzeba być ekspertem w słuchaniu. To nazywane jest zstępującym procesem wiedzy dedukcyjnej, czyli avaroha-pantha.

97

Adi 16.53 Poeta powiedział: "W porządku, pokaż mi, jakie zalety i błędy znalazłeś." Pan odpowiedział: "Pozwól Mi mówić i proszę, słuchaj Mnie nie wpadając w gniew.

Adi 16.54 "Mój drogi panie, w wersecie tym jest pięć błędów i pięć literackich ozdobników. Wymienię je po kolei. Łaskawie wysłuchaj Mnie, a potem osądź sam.

Adi 16.54 Znaczenie: W wersecie rozpoczynającym się od mahattvam gangayah jest pięć literackich ozdobników i pięć przykładów błędnej kompozycji. Są dwa przykłady błędów zwanych avimrsta-vidheyamśa i po jednym przykładzie błędów zwanych viruddha-mati, punar-ukti i bhagna-krama. Vimrsta oznacza "czysty", a vidheyamśa oznacza "orzeczeniowy". Ogólną zasadą kompozycji jest najpierw ustanowienie podmiotu, a następnie danie jego orzeczenia. Na przykład, według gramatyk sanskryckiej kompozycja jest w porządku, jeśli mówimy: "Ten człowiek jest uczony." Lecz jeśli ktoś mówi: "Uczony jest ten człowiek", tu kompozycja ta nie jest w porządku. Taki błąd zwany jest avimrsta-vidheyamśa-dosa, czyli wadą nieczystej kompozycji. Przedmiotem poznania w tym wersecie jest sławienie Gangesu i dlatego słowo idam ("to") czyli to, co znamy, powinno zostać umieszczone przed, a nie po gloryfikacji. Przedmiot już znany powinien zostać umieszczony przed nieznanym, tak aby jego znaczenie nie zostało błędnie przetłumaczone. Drugi przykład avimrsta-vidheyamśa-dosa pojawia się w słowie dvitiya-śrilaksmir iva. W utworze tym słowo dvitiya ("druga") jest vidheya, czyli nieznane. Umieszczenie najpierw słowa nieznanego, by stworzyć słowo podwójne dvitiya-śrilaksmir jest innym błędem. Słowa dvitiya-śrilaksmir iva miały porównać Ganges do bogini szczęścia, lecz z powodu tego błędu znaczenie słowa podwójnego jest oszałamiające. Trzeci błąd zwany viruddha-mati, czyli sprzeczną koncepcją, występuje w słowach bhavani-bhartuh. Słowo bhavani odnosi się do żony Bhavy, Pana Śivy. Ale ponieważ Bhavani jest już znana jako żona Pana Śivy, to dodanie słowa bharta, "mąż", i w ten sposób uformowanie podwójnego znaczenia "mąż żony Pana Śivy" jest sprzecznością, gdyż z tego wynika, jak gdyby żona Pana Śivy miała innego męża. Czwartym błędem jest punar-ukti, czyli rozwlekłość stylu, która pojawia się, gdy czasownik vibhavati ("kwitnie"), który powinien zakończyć kompozycję, jest dalej określony niepotrzebnym przymiotnikiem adbhuta-guna ("obdarzony wspaniałymi cechami"). Piątym błędem jest bhagna-krama, co oznacza "zakłócony porządek". W pierwszej, trzeciej i czwartej linijce występuje anuprasa, czyli aliteracja, stworzona przez dźwięki ta, ra i bha, lecz w drugiej linijce nie ma takiej anuprasa i dlatego porządek jest zakłócony.

Adi 16.55 "W wersecie tym dwukrotnie pojawił się błąd avimrsta-vidheyamśa, są tam także pojedyncze błędy viruddha-mati, bhagna-krama i punar-atta.

Adi 16.56 "Sławienie Gangesu [mahattvam gangayah] jest głównym nieznanym tematem tego wersetu, a temat znany został wskazany przez słowo idam, które zostało umieszczone po nieznanym.

Adi 16.57 "Ponieważ umieściłeś znany podmiot na końcu, a nieznany na początku, kompozycja jest wadliwa i znaczenie słów stało się wątpliwe.

Adi 16.58 "Bez wspomnienia najpierw rzeczy znanych, nie można wprowadzać nieznanych, nigdzie nie można ustanowić tego, co nie ma solidnych podstaw.

Adi 16.59 "W słowie dvitiya-śrilaksmir [druga wszechbogata bogini szczęścia], nieznana jest cecha bycia drugą Laksmi. Przy tworzeniu tego słowa złożonego jego znaczenie stało się wtórne, a oryginalnie zamierzone znaczenie zostało zatracone.

Adi 16.60 "Ponieważ słowo dvitiya [druga] jest nieznane, to w jego połączeniu w słowie złożonym utracone zostało zamierzone znaczenie równości z Laksmi.

Adi 16.61 "Nie tylko występuje tam błąd avimrsta-vidheyamśa, lecz również inny, który ci wskażę. Proszę, słuchaj Mnie z uwagą.

Adi 16.62 "Oto inny wielki błąd. Z wielkim zadowoleniem ułożyłeś słowo bhavani-bhartr, lecz zdradza ono błąd sprzeczności.

Adi 16.63 "Słowo bhavani oznacza 'żona Pana Śivy'. Lecz kiedy wspominamy jej męża, można by wyciągnąć z tego wniosek, że ma ona innego męża.

Adi 16.64 "Sprzecznością jest stwierdzenie, że żona Pana Śivy ma innego męża. Użycie takich słów w literaturze jest błędem zwanym viruddha-mati-krt.

Adi 16.65 "Jeśli ktoś mówi: 'Daj tę jałmużnę do ręki męża żony bramina', to gdy słyszymy te sprzeczne słowa, wnioskujemy, że żona bramina ma innego męża.

Adi 16.66 "Stwierdzenie wyrażone słowem vibhavati [kwitnie] jest kompletne. Określenie go przymiotnikiem adbhuta-guna [wspaniałe cechy] powoduje błąd rozciągłości stylu.

98

Adi 16.67 "W trzech linijkach tego wersetu istnieje niezwykła aliteracja, lecz w jednej linijce nie ma takiej aliteracji. Jest to błąd polegający na odchyleniu.

Adi 16.68 "Chociaż werset ten dekoruje pięć literackich ozdobników, cały werset został zniszczony przez tych pięć najbardziej wadliwych prezentacji.

Adi 16.69 "Jeśli werset posiada dziesięć ozdobników literackich, lecz ma chociaż jedno błędne wyrażenie, cały werset zostaje unieważniony.

Adi 16.70 "Czyjeś piękne ciało może być udekorowane klejnotami, lecz jedna plama białego trądu sprawia, że całe ciało jest odrażające.

Adi 16.70 Znaczenie: Wielki mędrzec Bharata Muni, autorytet w sprawie metafor poetyckich, wypowiedział się na ten temat w ten sposób.

Adi 16.71 " 'Tak jak czyjeś ciało, chociaż wspaniale udekorowane ornamentami, nawet jedna plama białego trądu jest w stanie uczynić nieszczęsnym, tak cały wiersz jest bezużyteczny z powodu błędu, pomimo aliteracji, porównań i metafor.'

Adi 16.72 "Teraz posłuchaj opisu pięciu upiększeń literackich. Są tam dwa ozdobniki dźwiękowe i trzy ozdobniki znaczeniowe.

Adi 16.73 "W trzech liniach występuje dźwiękowy ozdobnik aliteracji. A w kombinacji słów śri i laksmi występuje ozdobnik, jakim jest drobna rozwlekłość.

Adi 16.74 "W układzie pierwszej linijki pięciokrotnie pojawia się litera 'ta', a w układzie trzeciej pięciokrotnie powtórzona jest litera 'ra'.

Adi 16.75 "W linijce czwartej czterokrotnie pojawia się litera 'bha'. Ten układ aliteracji jest przyjemnym ozdobnikowym użyciem dźwięków.

Adi 16.76 "Chociaż słowa śri i laksmi mają takie samo znaczenie i dlatego są prawie zbyteczne, niemniej jednak nie są zbyteczne.

Adi 16.77 "Opisanie Laksmi jako posiadającej śri [bogactwo] daje różnicę w znaczeniu z odrobiną powtórzenia. Jest to drugie ozdobnikowe użycie słów.

Adi 16.78 "Użycie laksmir iva [niczym Lakami] ukazuje ozdobnik znaczeniowy zwany upama [analogią]. Jest tam również inny ozdobnik znaczeniowy zwany virodha-abhasa, czyli sprzeczną wskazówką.

Adi 16.79 "Każdy wie, że kwiaty lotosu rosną w wodzie Gangesu. Lecz powiedzenie, że Ganges rodzi się z kwiatu lotosu, zdaje się być niezwykle sprzecznym.

Adi 16.80 "Istnienie matki Ganges rozpoczyna się od lotosowych stóp Pana. Chociaż to stwierdzenie, że woda pochodzi z kwiatu lotosu, jest sprzecznością, to w związku z Panem Visnu jest wielkim cudem.

Adi 16.81 "Dzięki niepojętej mocy Pana nie ma sprzeczności w tych narodzinach Gangesu, chociaż wydaje się, że ta sprzeczność istnieje.

Adi 16.81 Znaczenie: Centralnym punktem całej filozofii Vaisnava jest przyjęcie niepojętej mocy Pana Visnu. Co czasami wydaje się być sprzeczne z materialnego punktu widzenia, jest zrozumiałe w związku z Najwyższą Osobą Boga, ponieważ dzięki Swej niepojętej mocy, może On spełniać sprzeczne czyny. Współcześni naukowcy są zakłopotani. Nie są nawet w stanie wytłumaczyć, w jaki sposób tak ogromna ilość związków chemicznych wytworzyła atmosferę. Naukowcy tłumaczą, że woda jest połączeniem wodoru i tlenu, lecz zapytani, skąd wzięła się taka ogromna ilość wodoru i tlenu i w jaki sposób połączyły się one, aby stworzyć wielkie oceany i morza, nie są w stanie na to odpowiedzieć, ponieważ są ateistami, którzy nie przyjmują, że wszystko pochodzi z życia. Ich teza głosi, że życie pochodzi z materii. Skąd pochodzą te wszystkie związki chemiczne? Odpowiedź jest taka, że wyprodukowane zostały przez niepojętą energię Najwyższej Osoby Boga. Żywe istoty są cząstką Najwyższego Boga i z ich ciał pochodzi wiele związków chemicznych. Na przykład, drzewo cytrynowe jest żywą istotą, która produkuje wiele cytryn i w każdej cytrynie jest duża ilość kwasu cytrynowego. Więc jeśli nawet nieznaczna żywa istota, która jest jedynie cząstką Najwyższego Pana, może wyprodukować tak wiele związków chemicznych, to jaką moc musi mieć ciało Najwyższej Osoby Boga. Naukowcy nie są w stanie doskonale wyjaśnić, gdzie wytwarzane są związki chemiczne świata, lecz doskonale można wytłumaczyć to poprzez przyjęcie niepojętej energii Najwyższego Pana. Nie ma żadnego powodu, by przeczyć temu argumentowi. Skoro żywe istoty będące cząstkami Osoby Boga posiadają moce, to jak wiele mocy musi posiadać Sam Najwyższy Bóg. Jak opisują Vedy, nityo nityanam cetanaś cetananam: "Jest On głównym wiecznym pomiędzy wszystkimi wiecznymi i jest główną żywą istotą pomiędzy wszystkimi żywymi istotami." (Katha Upanisad 2.2.13)

99

Na nieszczęście nauka ateistyczna nie przyjmuje tego, że materia pochodzi z życia. Naukowcy upierają się przy swej najbardziej nielogicznej i głupiej teorii, że życie pochodzi z materii, chociaż jest to zupełnie niemożliwe. W swych laboratoriach nie są w stanie udowodnić, że materia wytwarza życie, jednak są tysiące przykładów ilustrujących to, że materia pochodzi z życia. Dlatego w Śri Caitanya-caritamrcie Krsnadasa Kaviraja Gosvami mówi, że skoro tylko ktoś przyjmuje niepojętą moc Najwyższej Osoby Boga, to żaden wielki filozof czy naukowiec nie jest w stanie wysunąć żadnej tezy przeczącej mocy Pana. Wyraża to poniższy werset sanskrycki.

Adi 16.82 "Każdy wie, że kwiaty lotosu wyrastają w wodzie, ale woda nigdy nie wyrasta z lotosu. Wszystkie takie sprzeczności jednakże są w cudowny sposób możliwe w Krsnie. Wielka rzeka Ganges wyrosła z Jego lotosowych stóp.

Adi 16.83 "Prawdziwą chwałą matki Ganges jest to, że wyrosła z lotosowych stóp Pana Visnu. Taka hipoteza jest innym ozdobnikiem zwanym anumana.

Adi 16.84 "Przedyskutowałem jedynie pięć jaskrawych błędów i pięć literackich upiększeń tego wersetu, jeśli jednak przebadamy go szczegółowo, znajdziemy nieograniczone błędy.

Adi 16.85 "Swą pomysłowość i wyobraźnię poetycką otrzymałeś dzięki łasce swego uwielbionego półboga. Lecz poezja, której właściwie nie sprawdzono, z pewnością jest przedmiotem krytyki.

Adi 16.86 "Talent poetycki użyty z właściwą rozwagą jest bardzo czysty, a razem z metaforami i analogiami jest olśniewający."

Adi 16.87 Po wysłuchaniu wyjaśnienia Pana Caitanyi Mahaprabhu, zdumiony poeta mistrz nie był w stanie nic powiedzieć, a jego inteligencja była oszołomiona.

Adi 16.88 Chciał coś powiedzieć, lecz żadna odpowiedź nie wychodziła mu z ust. Wówczas w swym umyśle zaczął zastanawiać się nad tą zagadką.

Adi 16.89 "Ten zwykły chłopiec zablokował mą inteligencję. Dlatego wnioskuję, że matka Sarasvati musi się na mnie gniewać.

Adi 16.89 Znaczenie: Bhagavad-gita wyraźnie oznajmia, że wszelka inteligencja pochodzi od Najwyższej Osoby Boga, który jest usytuowany w każdym sercu jako Paramatma. Paramatma udzieliła pandicie inteligencji, dzięki której mógł zrozumieć, że ponieważ był dumny ze swojej uczoności i chciał pokonać nawet Najwyższego Pana, to z woli Pana i za pośrednictwem matki Sarasvati został pokonany. Nie należy być zatem zbyt dumnym ze swej pozycji. Nawet jeśli ktoś jest wielkim uczonym, to jeśli popełnia obrazy u lotosowych stóp Pana, nie będzie w stanie właściwie mówić pomimo swej uczoności. Jesteśmy kontrolowani pod każdym względem. Naszym jedynym obowiązkiem jest zatem podporządkowanie wszystkiego lotosowym stopom Pana bez fałszywej dumy. Matka Sarasvati stworzyła tę sytuację dla korzyści mistrza pandity, tak by mógł podporządkować się Panu Caitanyi Mahaprabhu.

Adi 16.90 "Wspaniałe wyjaśnienie, które podał chłopiec, nie jest możliwe dla istoty ludzkiej. Zatem matka Sarasvati musiała osobiście przemawiać przez Jego usta."

Adi 16.91 Myśląc w ten sposób, pandita powiedział: "Mój drogi Nimai Pandito, proszę posłuchaj mnie. Twe wyjaśnienia po prostu zdumiały mnie.

Adi 16.92 "Jestem zdumiony. Nie jesteś studentem literatury i nie masz wielkiego doświadczenia w studiowaniu śastr. Jak mogłeś wyjaśnić te wszystkie krytyczne punkty?"

Adi 16.93 Słuchając tego i rozumiejąc serce pandity, Śri Caitanya Mahaprabhu odpowiedział z humorem.

Adi 16.94 "Mój drogi panie, nie wiem, co jest dobrym utworem, a co złym. Lecz należy wnioskować, że cokolwiek powiedziałem, zostało wypowiedziane przez matkę Sarasvati."

Adi 16.95 Kiedy pandita usłyszał zdanie Pana Caitanyi Mahaprabhu, zasmucony zastanawiał się, dlaczego matka Sarasvati chciała pokonać go poprzez małego chłopca.

Adi 16.96 "Mistrz doszedł do wniosku: 'Ofiaruję modlitwy i medytację bogini nauki i zapytam ją, dlaczego tak bardzo znieważyła mnie poprzez tego chłopca."

Adi 16.97 W rzeczywistości Sarasvati sprawiła, że mistrz ułożył ten werset w nieczysty sposób. Ponadto, w czasie dyskusji nad nim zakryła jego inteligencję i w ten sposób inteligencja Pana zwyciężyła.

100

Adi 16.98 Kiedy mistrz poezji został w ten sposób pokonany, wszyscy obecni tam uczniowie Pana zaczęli się głośno śmiać. Lecz Pan Caitanya Mahaprabhu poprosił ich, aby przestali i zwrócił się do poety w ten sposób.

Adi 16.99 "Jesteś największym uczonym i najwyższym spośród wszystkich poetów, gdyż jak w przeciwnym razie z ust twych mogłaby emanować tak wzniosła poezja?

Adi 16.100 "Twoje zdolności poetyckie są niczym bezustanny strumień wód Gangesu. Nie ma nikogo na świecie, kto mógłby z tobą współzawodniczyć.

Adi 16.101 "Nawet w utworach poetyckich tak wielkich poetów jak Bhavabhuti, Jayadeva i Kalidasa jest wiele przykładów błędów.

Adi 16.102 "Takie błędy powinny być uważane za nieistotne. Należy widzieć jedynie moc poetycką przejawioną przez takich poetów.

Adi 16.102 Znaczenie: Śrimad-Bhagavatam oznajmia:

tad-vag-visargo janatagha-viplavo yasmin prati-ślokam abaddhavaty api namany anantasya yaśo 'nkitani yatśrnvanti gayanti grnanti sadhavah

"Wyjaśniając chwały Pana, niedoświadczeni ludzie mogą komponować poezję z wieloma błędami, lecz ponieważ zawiera ona gloryfikację Pana, czytają ją, słuchają jej i intonują ją wielkie osobistości." (Bhag. 1.5.11 ) Poezję należy studiować pod względem jej treści, nie zważając na małe sprzeczności literackie. Według filozofii Vaisnava pierwszej klasy literaturą jest ta, która sławi Pana, bez względu na to, czy jest napisana właściwie czy nie. Nie należy brać pod uwagę niczego innego. Poetyckie utwory Bhavabhutiego, czyli Śri Kanthy, obejmują: Malatimadhava, Uttara-carita, Vira-carita i wiele innych podobnych dramatów w sanskrycie. Ten wielki poeta narodził się w czasach Bhojarajy jako syn bramina Nilakanthy. Kalidasa działał za czasów Maharajy Vikramadityi i został poetą państwowym. Ułożył około trzydziestu czy czterdziestu dramatów w sanskrycie, łącznie z Kumara-sambhava, Abhijnana-śakuntala i Megha-duta. Szczególnie słynny jest jego dramat Raghu-vamśa. Jayadevę opisaliśmy już w Rozdziale Trzynastym tej Adi-lili.

Adi 16.103 "Nie jestem nawet godny tego, by być twoim uczniem. Dlatego łaskawie nie bierz poważnie dziecięcej zuchwałości, jaką okazałem.

Adi 16.104 "Proszę, wróć do domu, a jutro możemy spotkać się ponownie, tak abym mógł wysłuchać z twych ust dyskusji na temat śastr."

Adi 16.105 W ten sposób zarówno poeta, jak i Caitanya Mahaprabhu udali się do swych domów, a w nocy poeta wielbił matkę Sarasvati.

Adi 16.106 We śnie bogini poinformowała go o pozycji Pana i poeta mistrz zrozumiał, że Pan Caitanya Mahaprabhu jest Samą Najwyższą Osobą Boga.

Adi 16.107 Następnego ranka poeta przyszedł do Pana Caitanyi i podporządkował się Jego lotosowym stopom. Pan obdarzył go Swą łaską i przeciął jego wszystkie więzy materialnych przywiązań.

Adi 16.107 Znaczenie: Ten sam proces, który Pan Śri Krsna głosił w Swych naukach Bhagavad-gity Takiej Jaką Jest - "Podporządkuj się Mi w każdych okolicznościach" - głosił również Pan Caitanya Mahaprabhu. Mistrz podporządkował się Panu, a Pan obdarzył go łaską. Osoba, która otrzymała łaskę Pana, jest wolna od materialnej niewoli, jak oznajmia to Bhagavad-gita (tyaktva deham punar janma naiti mam eti so 'rjuna).

Adi 16.108 Poeta mistrz z pewnością był najbardziej szczęśliwy. Jego życie było sukcesem dzięki jego rozległej uczoności i w ten sposób osiągnął schronienie Pana Caitanyi Mahaprabhu.

Adi 16.108 Znaczenie: Śrila Narottama dasa Thakura śpiewał, że najlepszą kwalifikacją do przyjęcia schronienia lotosowych stóp Pana Caitanyi jest bycie najbardziej upadłym, ponieważ przybył On szczególnie po to, aby wyzwolić upadłe dusze. W wieku tym jest bardzo niewielu uczonych. Prawie każdy jest upadłym mięsożercą, pijakiem, uwodzicielem kobiet i hazardzistą. Osoby takie nigdy nie są uważane za uczonych, nawet jeśli na takich pozują. Lecz ponieważ ci tzw. uczeni na pozór widzą, że Pan Caitanya Mahaprabhu obcuje z upadłymi duszami, sądzą, że jest On dla ludzi klas niższych, lecz oni sami Go nie potrzebują. Toteż uczeni tacy nie przyjmują ruchu świadomości Krsny. Zatem duma z fałszywej uczoności jest dyskwalifikacją do przyjęcia ruchu świadomości Krsny. Ale tutaj mamy szczególny przykład, gdyż chociaż poeta mistrz był wielkim uczonym, Pan również obdarzył go łaską dzięki jego pokornej uległości.

Adi 16.109 Wszystkie te wydarzenia szczegółowo opisał Śrila Vrndavana dasa Thakura. Ja przedstawiłem jedynie szczególne wydarzenia, których on nie opisał.

Adi 16.110 Nektariańskie krople rozrywek Śri Caitanyi Mahaprabhu mogą zadowolić zmysły każdego, kto ich słucha.

101

Adi 16.111 Modląc się u lotosowych stóp Śri Rupy i Śri Raghunathy, zawsze pragnąc ich miłosierdzia, ja, Krsnadasa, opowiadam Śri Caitanya-caritamrtę, podążając w ich ślady.

W ten sposób Bhaktivedanta kończy objaśnienia do Szesnastego Rozdziału Adi-lili Śri Caitanya-caritamrty, opisującego rozrywki Pana w dzieciństwie i młodości.

ROZDZIAŁ XVII .

Rozrywki Pana Caitanyi Mahaprabhu w młodości

Rozdział Siedemnasty, streszczony przez Śrila Bhaktivinoda Thakurę w jego Amrta-pravaha-bhasyi, opisuje rozrywki Pana Caitanyi Mahaprabhu od wieku lat szesnastu aż do chwili, gdy przyjął wyrzeczony porządek życia. Śrila Vrndavana dasa Thakura opisał już żywo te rozrywki w Caitanya-bhagavata. Dlatego Krsnadasa Kaviraja Gosvami opisuje je pokrótce. Jednakże znajdujemy w tym rozdziale żywe opisy niektórych części tych rozrywek, ponieważ Vrndavana dasa 'Thakura nie opisał ich szczegółowo. W rozdziale tym znajdziemy opisy festiwalu związanego z rozdzielaniem mango, oraz rozmowę Pana Caitanyi z Chand Kazi. Ostatecznie rozdział ten ukazuje, że ten sam syn matki Yaśody, Pan Krsna, skosztował czterech transcendentalnych smaków służby oddania w Swej formie Śacinandana, syna matki Śaci. Aby zrozumieć ekstatyczną miłość Śrimati Radharani do Niego, Pan Śri Krsna przyjął formę Pana Caitanyi Mahaprabhu. Postawa Śrimati Radharani uważana jest za najdoskonalszą mentalność oddania. Toteż Krsna Sam, jako Caitanya Mahaprabhu, przyjął pozycję Śrimati Radharani, aby skosztować Jej ekstatycznej pozycji. Nikt inny nie mógł tego uczynić. Kiedy Śri Krsna przyjął formę czteroramiennego Narayana, gopi okazały swój szacunek, lecz nie były Nim zbytnio zainteresowane. W ekstatycznej miłości gopi odrzucone zostają wszystkie wielbione formy oprócz Krsny. Najwyższą ekstatyczną miłość spośród wszystkich gopi żywi Śrimati Radharani. Kiedy Krsna w Swej formie Narayana ujrzał Radharani, nie mógł utrzymać pozycji Narayana i ponownie przyjął formę Krsny. Królem Vrajabhumi jest Nanda Maharaja, a tą samą osobą w Navadvipie jest Jagannatha Miśra, ojciec Caitanyi Mahaprabhu. Podobnie, matka Yaśoda jest królową Vrajabhumi, a w rozrywkach Pana Caitanyi jest Śacimatą. Zatem syn Śaci jest synem Yaśody. Śri Nityananda zajmuje ekstatyczną pozycję miłości rodzicielskiej w służeniu i atrakcji braterskiej. Śri Advaita Prabhu przejawia zarówno ekstazę braterstwa, jak i służenia. Wszyscy inni towarzysze Pana, usytuowani w swej oryginalnej miłości, angażują się w służbę dla Pana Caitanyi Mahaprabhu. Ta sama Prawda Absolutna, który oddaje się przyjemnościom jako Krsna, Śyamasundara, który gra na flecie i tańczy z gopi, czasami rodzi się w rodzinie bramińskiej i gra rolę Śri Caitanyi Mahaprabhu, przyjmując wyrzeczony porządek życia. Wydaje się to być rzeczą sprzeczną, że ten Sam Krsna przyjął ekstazę gopi i oczywiście bardzo trudno jest to zrozumieć zwykłym osobom. Lecz jeśli przyjmiemy niepojętą energię Najwyższej Osoby Boga, zrozumiemy, że wszystko jest możliwe. Nie ma potrzeby przytaczania zwykłych argumentów w tym związku, ponieważ zwykłe argumenty są bez znaczenia, jeśli chodzi o niepojętą moc. Pod koniec tego Rozdziału Siedemnastego, Krsnadasa Kaviraja Gosvami, podążając śladami Śrila Vyasadevy, oddzielnie zanalizował wszystkie rozrywki Adi-lili.

Adi 17.01 Pragnę ofiarować pełne szacunku pokłony Śri Caitanyi Mahaprabhu, dzięki łasce którego nawet nieczyści yavanowie przemienili się w dobrze wychowanych dżentelmenów poprzez intonowanie imienia Pana. Taka jest moc Pana Śri Caitanyi Mahaprabhu.

Adi 17.01 Znaczenie: Istnieje stałe nieporozumienie pomiędzy braminami kastowymi a zaawansowanymi Vaisnavami czy gosvami, ponieważ bramini kastowi, czyli smartowie, są zdania, że nie można zostać braminem, dopóki nie zmieni się ciała. Jak to już przedyskutowaliśmy kilkakrotnie, i jak opisał Krsnadasa Kaviraja Gosvami, wszystko jest możliwe dzięki najwyższej mocy Pana. Caitanya Mahaprabhu jest tak samo całkowicie niezależny jak Krsna. Dlatego nikt nie może ingerować w Jego czynności. Jeśli chce, dzięki Swej łasce może przemienić nawet yavanę, nieczystego zwolennika niewedyjskich zasad, w doskonale wychowanego dżentelmena. To rzeczywiście ma miejsce podczas naszego propagowania ruchu świadomości Krsny. Członkowie obecnego ruchu świadomości Krsny nie narodzili się w Indii, ani też nie należą do kultury wedyjskiej, lecz w krótkim czasie około czterech czy pięciu lat stali się tak wspaniałymi bhaktami, po prostu dzięki intonowaniu mantry Hare Krsna, że nawet w Indii, gdziekolwiek się udają, wszędzie przyjmowani są jako Vaisnavowie o dobrych manierach. Chociaż mniej inteligentni ludzie nie są w stanie tego zrozumieć, jest to szczególna moc Pana Caitanyi Mahaprabhu. W rzeczywistości ciało osoby świadomej Krsny zmienia się na wiele sposobów. Nawet w Stanach Zjednoczonych, kiedy nasi bhaktowie intonują na ulicach, amerykańscy panowie i panie pytają, czy rzeczywiście są oni Amerykanami, ponieważ nikt nie spodziewał się, aby Amerykanie nagle stali się takimi wspaniałymi bhaktami. Nawet kapłani chrześcijańscy są wielce zdumieni, że wszyscy ci chłopcy z żydowskich i chrześcijańskich rodzin przyłączają się do ruchu świadomości Krsny. Przed przyłączeniem się, nigdy nie traktowali poważnie żadnych zasad religijnych, lecz teraz stali się szczerymi bhaktami Pana. Wszędzie ludzie wyrażają swe zdumienie, toteż jesteśmy bardzo dumni z transcendentalnego zachowania naszych uczniów. Jednakże cuda takie są możliwe jedynie dzięki łasce Śri Caitanyi Mahaprabhu. Nie są one zwykłe ani pospolite.

Adi 17.02 Wszelka chwała Panu Caitanyi Mahaprabhu! Wszelka chwała Panu Nityanandzie Prabhu! Wszelka chwała Advaicie Acaryi! Wszelka chwała bhaktom Pana Caitanyi!

102

Adi 17.03 Podałem już zestawienie kaiśora-lila Śri Caitanyi Mahaprabhu. Teraz pragnę wyliczyć w chronologicznym porządku Jego młodzieńcze rozrywki.

Adi 17.04 Przejawiając uczoność, piękno i subtelny ubiór, Pan Caitanya tańczył, śpiewał i rozdzielał święte imię Pana, by rozbudzić uśpioną miłość do Krsny. W ten sposób Pan Śri Gaurasundara błyszczał w Swych młodzieńczych rozrywkach.

Adi 17.05 Kiedy Pan rozpoczął okres Swej młodości, dekorował się ornamentami, ubierał się w delikatne szaty, przyozdabiał się girlandą z kwiatów i smarował się papką sandałową.

Adi 17.06 Będąc dumnym ze Swego wykształcenia, Śri Caitanya Mahaprabhu, nie dbając o nikogo, w okresie Swych studiów pokonywał wszelkiego rodzaju uczonych.

Adi 17.07 W Swej młodości Pan - pod pretekstem zakłóceń powietrza cielesnego - przejawił Swą ekstatyczną miłość do Krsny. W ten sposób oddawał się Swoim różnym rozrywkom, w otoczeniu Swych poufnych bhaktów.

Adi 17.07 Znaczenie: Według leczenia Ayur-wedyjskiego całym systemem fizjologicznym kierują trzy elementy, mianowicie vayu, pitta i kapha (powietrze, żółć i śluz). Wydzieliny wewnątrz ciała przemieniają się w inne wydzieliny, takie jak krew, mocz i odchody, lecz jeśli istnieją zakłócenia w metabolizmie, wydzieliny te pod wpływem powietrza w ciele przemieniają się w kapha (śluz). Według systemu Ayur-wedyjskiego, kiedy wydzieliny żółci i wytworzony śluz zakłócają krążenie powietrza w ciele, może pojawić się pięćdziesiąt dziewięć różnego rodzaju chorób. Jedną z takich chorób jest obłęd. Pod pretekstem zakłócenia powietrza cielesnego i metabolizmu, Śri Caitanya Mahaprabhu działał jak obłąkany. Toteż w szkole zaczął wyjaśniać gramatykę czasowników poprzez świadomość Krsny. Wyjaśniając wszystko w gramatyce w odniesieniu do Krsny, Pan nakłaniał Swych studentów do porzucenia światowej edukacji, gdyż lepiej jest zostać świadomym Krsny i w ten sposób osiągnąć najwyższą platformę edukacji. Na tej podstawie Śri Jiva Gosvami później skompilował gramatykę zatytułowaną Hari-namamrta-vyakarana. Ogół ludzi uważa takie objaśnienia za szalone. Zatem celem Pana, kiedy przyjął postawę szaleńca, było wyjaśnienie jedynie świadomości Krsny i niczego innego z naszego doświadczenia, gdyż wszystko można podporządkować świadomości Krsny. Te rozrywki Caitanyi Mahaprabhu zostały żywo opisane w Caitanya-bhagavata, w Dwunastym Rozdziale Adi-khanda.

Adi 17.08 Następnie Pan udał się do Gayi. Tam spotkał Śrila Iśvarę Puri.

Adi 17.08 Znaczenie: Śri Caitanya Mahaprabhu udał się do Gayi, aby tam ofiarować pełne szacunku pokłony Swym przodkom. Proces ten zwany jest pinda-dana. W społeczeństwie wedyjskim po śmierci krewnego, a szczególnie ojca czy matki, należy udać się do Gayi i tam ofiarować obiaty lotosowym stopom Pana Visnu. Dlatego w Gayi codziennie gromadzą się setki i tysiące ludzi, by ofiarować takie obiaty, czyli śraddha. Przestrzegając tej zasady, Pan Caitanya Mahaprabhu również się tam udał, by ofiarować pinda zmarłemu ojcu. Na szczęście spotkał tam Iśvarę Puri.

Adi 17.09 W Gayi Śri Caitanya Mahaprabhu otrzymał inicjację od Iśvary Puri i zaraz po tym przejawił oznaki miłości do Boga. Symptomy takie przejawił ponownie po powrocie do domu.

Adi 17.09 Znaczenie: Kiedy Śri Caitanya Mahaprabhu udawał się do Gayi, w towarzystwie wielu Swoich uczniów, rozchorował się po drodze. Miał tak wysoką gorączkę, że poprosił Swych uczniów, aby przynieśli wodę, która obmyła stopy braminów, a kiedy to uczynili, Pan wypił ją i został uleczony. Zatem każdy powinien szanować pozycję bramina, jak wskazuje Śri Caitanya Mahaprabhu. Ani Pan, ani Jego zwolennicy nie lekceważyli braminów. Zwolennicy Pana muszą być gotowi ofiarowywać braminom wszelki należny szacunek. Lecz głoszący kult Pana Caitanyi sprzeciwiają się, jeśli ktoś podaje siebie za bramina nie mając koniecznych kwalifikacji. Zwolennicy Pana Caitanyi nie mogą ślepo przyjmować, że każdy narodzony w rodzinie bramińskiej jest braminem. Dlatego nie należy bezkrytycznie podążać za przykładem Pana, okazując szacunek braminom poprzez picie wody, która obmyła ich stopy. Stopniowo rodziny bramińskie zdegradowały się z powodu zanieczyszczenia Kali-yugi. W ten sposób zwodzą ludzi, wykorzystując ich sentymenty.

Adi 17.10 Następnie Pan obdarzył miłością do Krsny Swą matkę, Śacidevi, unieważniając w ten sposób jej obrazę u lotosowych stóp Advaity Acaryi. Doszło też do spotkania z Advaitą Acaryą, który później miał wizję kosmicznej formy Pana.

Adi 17.10 Znaczenie: Pewnego dnia Śri Caitanya Mahaprabhu siedział na tronie Visnu w domu Śrivasy Prabhu i we właściwy Sobie sposób powiedział: "Moja matka popełniła obrazę u lotosowych stóp Advaity Acaryi. Dopóki nie unieważni tej obrazy u lotosowych stóp Vaisnavy, nie będzie mogła osiągnąć miłości do Krsny." Słysząc to, wszyscy bhaktowie poszli po Advaitę Acaryę. Idąc zobaczyć się z Panem, Advaita Acarya sławił cechy matki Śacidevi, a po przybyciu upadł na ziemię w ekstazie. Następnie, zgodnie z instrukcją Pana Caitanyi, Śacidevi skorzystała z tej okazji i dotknęła lotosowych stóp Advaity Acaryi. Śri Caitanya Mahaprabhu był bardzo zadowolony z postępowania Swojej matki i powiedział: "Teraz obraza Mej matki u lotosowych stóp Advaity Acaryi została unieważniona i bez trudu będzie mogła osiągnąć miłość do Krsny." Tym przykładem Pan Caitanya nauczał każdego, że chociaż można być bardzo zaawansowanym w świadomości Krsny, to jeśli ktoś obraża lotosowe stopy Vaisnavy, jego postęp nie wyda owocu. Dlatego powinniśmy być bardzo świadomi, aby nie popełniać obraz wobec Vaisnavy. Caitanya-caritamrta opisuje taką obrazę w ten sposób:

yadi vaisnava-aparadha uthe hati mata upade va chinde, tara śukhi' yaya pata (Cc. Madhya 19.156)

103

Tak jak szalony słoń może zdeptać wszystkie rośliny w ogrodzie, tak jeden raz popełniając obrazę u lotosowych stóp Vaisnavy można zniszczyć całą służbę oddania, którą zgromadziło się w tym życiu. Po tym wydarzeniu, pewnego dnia Advaita Acarya Prabhu poprosił Caitanyę Mahaprabhu, aby przejawił kosmiczną formę, którą łaskawie ukazał Arjunie. Pan Caitanya zgodził się na tę propozycję i Advaita Prabhu miał to szczęście, aby ujrzeć kosmiczną formę Pana.

Adi 17.11 Następnie Śrivasa Thakura wielbił Pana Caitanyę Mahaprabhu przez proces abhiseka. Siedząc na łóżku, Pan przejawił Swe transcendentalne bogactwo.

Adi 17.11 Znaczenie: Abhiseka jest szczególną ceremonią do instalacji Bóstwa. W ceremonii tej Bóstwo kąpie się w mleku i wodzie, a następnie wielbi się Je i zmienia się Mu szaty. Tę ceremonię abhiseka szczególnie urządzano w domu Śrivasy. Wszyscy bhaktowie wielbili Pana wszelkiego rodzaju parafernaliami odpowiednio do swych możliwości, a Pan obdarzał wszystkich bhaktów błogosławieństwami, jakich pragnęli.

Adi 17.12 Podczas tej uroczystości w domu Śrivasa Thakury pojawił się Nityananda Prabhu, a kiedy spotkał Pana Caitanyę, otrzymał sposobność ujrzenia Go w Jego sześcioramiennej formie.

Adi 17.12 Znaczenie: Forma sad-bhuja, sześcioramienny Pan Gaurasundara, jest reprezentacją trzech inkarnacji. Formę Śri Ramacandry symbolizuje łuk i strzały, formę Pana Śri Krsny symbolizuje kij i flet, które na ogół nosi chłopiec pasterz, a Pana Caitanyę Mahaprabhu symbolizuje sannyasa-danda i kamandalu, czyli naczynie na wodę. Śrila Nityananda Prabhu narodził się w wiosce Ekacakra w okręgu Birbhum jako syn Padmavati i Hadai Pandity. W Swym dzieciństwie bawił się jak Balarama. Kiedy dorósł, do domu Hadai Pandity przybył pewien sannyasin, błagając, by oddał mu swego syna za asystenta brahmacarina. Hadai Pandita zgodził się i oddał mu swego syna, chociaż ta rozłąka była tak wielkim szokiem, że Hadai wkrótce potem stracił życie. Nityananda Prabhu podróżował razem z sannyasinem na wiele pielgrzymek. Powiedziane jest, że przez wiele dni mieszkał z nim w Mathurze, i w tym czasie usłyszał o rozrywkach Pana Caitanyi Mahaprabhu w Navadvipie. Dlatego przybył do Bengalu, aby zobaczyć się z Panem. Gdy Pan Nityananda przybył do Navadvipy, był gościem w domu Nandany Acaryi. Rozumiejąc, że Nityananda Prabhu przybył, Pan Caitanya posłał po Niego Swych bhaktów i w ten sposób doszło do spotkania pomiędzy Śri Caitanyą Mahaprabhu a Nityanandą Prabhu.

Adi 17.13 Pewnego dnia Pan Caitanya Mahaprabhu ukazał Panu Nityanandzie Prabhu sześcioramienną formę trzymającą konchę, dysk, maczugę, kwiat lotosu, łuk i flet.

Adi 17.14 Następnie Pan ukazał Mu Swoją czteroramienną formę, stojąc w potrójnie zgiętej pozie. Dwoma rękoma grał na flecie, a w pozostałych dwóch trzymał konchę i dysk.

Adi 17.15 Ostatecznie Pan ukazał Panu Nityanandzie Prabhu Swą dwuramienną formę Krsny, syna Maharajy Nandy, którego niebieskawe ciało przystrojone było żółtymi szatami i który po prostu grał na flecie.

Adi 17.15 Znaczenie: Szczegółowy opis tego daje Caitanya-mangala.

Adi 17.16 Następnie Nityananda Prabhu zaaranżował ofiarowanie Vyasa-pujy, czyli wielbienie mistrza duchowego, dla Pana Śri Gaurasundary. Lecz Pan Caitanya trzymał podobną do pługa broń zwaną musala, w ekstazie bycia Nityanandą Prabhu.

Adi 17.16 Znaczenie: Z polecenia Śri Caitanyi Mahaprabhu, nocą podczas pełni księżyca Nityananda Prabhu zaaranżował Vyasa-puję dla Pana. Tę Vyasa-puję, czyli guru-puję, zaaranżował za pośrednictwem Vyasadevy. Ponieważ Vyasadeva jest oryginalnym guru (mistrzem duchowym) wszystkich tych, którzy przestrzegają zasad wedyjskich, wskutek tego wielbienie mistrza duchowego zwane jest Vyasa-pują. Nityananda Prabhu przygotował Vyasa-puję i spełniano sankirtan, lecz kiedy zamierzał założyć girlandę na ramiona Śri Caitanyi Mahaprabhu, ujrzał w Panu Caitanyi Samego Siebie. Nie ma różnicy pomiędzy duchowymi pozycjami Pana Caitanyi Mahaprabhu i Nityanandy Prabhu, czy Krsny i Balaramy. Wszyscy są jedynie różnymi manifestacjami Najwyższej Osoby Boga. Podczas tej szczególnej ceremonii wszyscy bhaktowie Pana Caitanyi Mahaprabhu mogli zrozumieć, że nie ma żadnej różnicy pomiędzy Panem Caitanyą a Nityanandą Prabhu.

Adi 17.17 Następnie matka Śacidevi ujrzała braci Krsnę i Balaramę w Ich manifestacji Pana Caitanyi i Nityanandy. Potem Pan wyzwolił dwóch braci Jagai i Madhai.

Adi 17.17 Znaczenie: Pewnej nocy Śacidevi śniła, że Bóstwa w jej domu, Krsna i Balarama, przyjęły formę Caitanyi i Nityanandy i walczyły ze Sobą, jak zwykły to robić dzieci, aby zjeść naivedya, czyli ofiarowanie dla Bóstw. Następnego dnia, z woli Pana Caitanyi, Śacidevi zaprosiła Nityanandę na prasada w swym domu. Tak więc Viśvambhara (Pan Caitanya) i Nityananda jedli razem i Śacidevi zdała sobie sprawę z tego, że nie byli nikim innym jak Krsną i Balaramą. Widząc to, zemdlała. Jagai i Madhai byli braćmi urodzonymi w Navadvipie w szanowanej rodzinie bramińskiej, lecz później oddawali się różnego rodzaju grzesznym czynom. Z polecenia Pana Caitanyi, tak Nityananda Prabhu, jak i Haridasa Thakura zwykli nauczać kultu świadomości Krsny chodząc od drzwi do drzwi. Nauczając w ten sposób spotkali Jagai i Madhai, dwóch szalonych, pijanych braci, którzy zaczęli ich gonić. Następnego dnia Madhai uderzył Nityanandę Prabhu w głowę kawałkiem glinianego garnka, tak że aż popłynęła krew. Kiedy Śri Caitanya Mahaprabhu usłyszał o tym, natychmiast przybył w to miejsce, gotowy ukarać obu braci, lecz kiedy wszechmiłosierny Pan Gauranga ujrzał skruchę Jagai, objął go. Dzięki ujrzeniu Najwyższej Osoby Boga twarzą w twarz i przyjęciu Go, obaj grzeszni bracia zostali oczyszczeni. W ten sposób otrzymali od Pana inicjację w intonowanie mantry Hare Krsna i zostali wyzwoleni.

Adi 17.18 Po tym wydarzeniu Pan był pogrążony w ekstazie przez dwadzieścia jeden godzin, a wszyscy bhaktowie ujrzeli Jego szczególne rozrywki.

104

Adi 17.18 Znaczenie: W pokoju Bóstw za tronem Bóstw musi znajdować się łóżko Bóstwa. (System ten należy wprowadzić we wszystkich naszych ośrodkach. Nie ma znaczenia, czy łóżko jest małe, czy duże; powinno być takiego rozmiaru, aby z łatwością mogło zmieścić się w pokoju Bóstw, lecz musi tam być przynajmniej małe łóżko.) Pewnego dnia w domu Śrivasa Thakury, Pan Caitanya Mahaprabhu usiadł na łóżku Visnu i wszyscy bhaktowie wielbili Go wedyjskimi mantrami Purusa-sukta, zaczynającymi się od słów sahasra-śirsa purusah sahasraksah sahasra-pat. Również, jeśli to możliwe, należy wprowadzić tę veda-stuti do instalacji Bóstw. Kąpiąc Bóstwo, wszyscy kapłani i bhaktowie muszą intonować tę Purusa-suktę i ofiarować właściwe parafernalia do wielbienia Bóstwa, takie jak kwiaty, owoce, kadzidło, parafernalia aratrika, naivedya, vastra i ornamenty. Wszyscy bhaktowie wielbili Pana Caitanyę Mahaprabhu w ten sposób, a Pan pozostawał w ekstazie przez siedem prahara, czyli dwadzieścia jeden godzin. Skorzystał z tej okazji, aby ukazać bhaktom, że jest oryginalną Najwyższą Osobą Boga, Krsną, który jest źródłem wszystkich innych inkarnacji, jak potwierdza Bhagavad-gita (aham sarvasya prabhavo mattah sarvam pravartate). Wszystkie formy Najwyższej Osoby Boga, czyli visnu-tattvy, emanują z ciała Pana Krsny. Pan Caitanya Mahaprabhu ujawnił wszystkie prywatne pragnienia bhaktów i w ten sposób wszyscy nabrali całkowitej pewności, że Pan Caitanya jest Najwyższą Osobą Boga. Niektórzy bhaktowie nazwali ten przejaw ekstazy Pana sata-prahariya bhavą, czyli "ekstazą dwudziestojednogodzinną", a inni nazwali ją mahabhava-prakaśą albo maha-prakaśą. W Dziewiątym Rozdziale Caitanya-bhagavata znajdują się inne opisy tej sata-prahariya bhavy, gdzie wspomniane jest, że Pan Caitanya Mahaprabhu pobłogosławił służącą o imieniu Duhkhi imieniem Sukhi. Przywołał Śridhara, którego imię było Kholaveca Śridhara, i ukazał mu Swą maha-prakaśa. Następnie przywołał Murari Guptę i ukazał mu Swą postać Pana Ramacandry. Ofiarował błogosławieństwa Haridasa Thakurze i w tym czasie również poprosił Advaitę Prabhu, aby wyjaśnił Bhagavad-gitę taką jaką jest (gitara satya-patha) oraz okazał szczególną łaskę Mukundzie.

Adi 17.19 Pewnego dnia Śri Caitanya Mahaprabhu przeżywał ekstazę inkarnacji dzika i wspiął się na ramiona Murari Gupty. W ten sposób obaj tańczyli na podwórku Murari Gupty.

Adi 17.19 Znaczenie: Pewnego dnia Caitanya Mahaprabhu zaczął krzyczeć: "Śukara! Śukara!" W ten sposób przywołując inkarnację dzika Pana, przyjął Swą formę inkarnacji dzika i wspiął się na ramiona Murari Gupty. Niósł małe gadu, czyli małe naczynie na wodę z dziubkiem i w ten sposób symbolicznie podniósł Ziemię z głębin oceanu, gdyż jest to rozrywką Pana Varahy.

Adi 17.20 Po wydarzeniu tym Pan jadł surowy ryż, który otrzymał od Śuklambary Brahmacariego i szczegółowo wyjaśnił znaczenie śloki "harer nama'" z Brhan-naradiya Purany:

Adi 17.20 Znaczenie: Śuklambara Brahmacari mieszkał w Navadvipie na brzegu Gangesu. Kiedy Śri Caitanya Mahaprabhu tańczył w ekstazie, podszedł on do Pana z torbą żebraczą zawierającą ryż. Pan był tak bardzo zadowolony ze Swego bhakty, że wyrwał mu torbę i zaczął jeść surowy ryż. Nikt Mu tego nie zabronił i w ten sposób wyczerpał cały zapas ryżu.

Adi 17.21 "W tym wieku Kali nie ma żadnego innego sposobu, nie ma żadnego innego sposobu, nie ma żadnego innego sposobu samorealizacji poza intonowaniem świętego imienia, intonowaniem świętego imienia, intonowaniem świętego imienia Pana Hari."

Adi 17.22 W tym wieku Kali inkarnacją Pana Krsny jest święte imię Pana, maha-mantra Hare Krsna. Jedynie dzięki intonowaniu świętego imienia bezpośrednio obcujemy z Panem. Każdy, kto to czyni, jest z pewnością wyzwolony.

Adi 17.23 Dla podkreślenia, werset ten trzykrotnie powtarza słowo eva [z pewnością] i również trzykrotnie powtarza harer nama [święte imię Pana], tak aby zwykli ludzie zrozumieli.

Adi 17.23 Znaczenie: Aby podkreślić coś zwykłej osobie, można powtórzyć to trzykrotnie, tak jak można by powiedzieć: "Musisz to zrobić! Musisz to zrobić! Musisz to zrobić!" Tak więc Brhan-naradiya Purana raz po raz kładzie nacisk na intonowanie świętego imienia, tak aby ludzie przyjęli to poważnie i w ten sposób uwolnili się z sideł mayi. Praktycznie doświadczamy w ruchu świadomości Krsny na całym świecie, że miliony ludzi rzeczywiście wznosi się do duchowego etapu życia jedynie dzięki regularnemu intonowaniu maha-mantry Hare Krsna, zgodnie z regulującymi zasadami. Dlatego prosimy wszystkich naszych studentów, aby codziennie intonowali przynajmniej szesnaście rund tej harer nama maha-mantry bez popełniania obraz, przestrzegając regulujących zasad. W ten sposób bez wątpienia będą mieli zapewniony sukces.

Adi 17.24 Użycie słowa kevala [jedynie] zakazuje praktyki wszystkich innych procesów, takich jak kultywacja wiedzy, yoga mistyczna, spełnianie wyrzeczeń i czynności karmicznych.

Adi 17.24 Znaczenie: Nasz ruch świadomości Krsny podkreśla intonowanie jedynie mantry Hare Krsna, podczas gdy osoby nie znające sekretu sukcesu dla tego wieku Kali niepotrzebnie angażują się w kultywowanie wiedzy, praktykę yogi mistycznej czy spełnianie czynności karmicznych albo bezużytecznych wyrzeczeń. Jedynie trwonią swój czas i zwodzą swych zwolenników. Kiedy szczerze wykazujemy to publiczności, członkowie przeciwnych grup złoszczą się na nas. Lecz zgodnie z instrukcjami śastr nie możemy pójść na kompromis z tzw. jnani, yoginami, karmitami i tapasvi. Kiedy mówią, że są tak dobrzy jak my, musimy powiedzieć, że jedynie my jesteśmy dobrzy, a oni nie. Nie jest to nasz upór; jest to instrukcja śastr. Nie możemy odstępować od instrukcji śastr. Potwierdza to następny werset Caitanya-caritamrty.

Adi 17.25 Werset ten wyraźnie oznajmia, że każdy, kto przyjmuje jakąkolwiek inną ścieżkę, nie może osiągnąć wyzwolenia. Taki jest powód potrójnego powtórzenia "nic innego, nic innego, nic innego", kładącego nacisk na prawdziwy proces samorealizacji.

Adi 17.26 Aby zawsze intonować święte imię, należy być bardziej pokornym od trawy na ulicy i pozbawionym wszelkiego pragnienia osobistego honoru, lecz należy ofiarowywać pełne szacunku pokłony innym.

105

Adi 17.27 Bhakta intonujący święte imię Pana powinien praktykować cierpliwość, jaką mają drzewa. Nawet jeśli zostanie zganiony czy skarcony, nie powinien mówić nic, by wziąć odwet.

Adi 17.28 Gdyż nawet jeśli drzewo jest ścinane, nie protestuje ono, nawet gdy wysycha i obumiera, nie prosi nikogo o wodę.

Adi 17.28 Znaczenie: Taka praktyka cierpliwości (trnad api sunicena) jest bardzo trudna, lecz jeśli ktoś rzeczywiście podejmuje intonowanie mantry Hare Krsna, automatycznie rozwija cechę cierpliwości. Osoba zaawansowana w świadomości duchowej poprzez intonowanie mantry Hare Krsna nie musi praktykować, by rozwinąć ją niezależnie, gdyż dzięki regularnemu intonowaniu mantry Hare Krsna, bhakta rozwija wszelkie dobre cechy.

Adi 17.29 Tak więc Vaisnava nie powinien nikogo o nic prosić. Jeśli ktoś daje mu coś bez proszenia, powinien przyjąć, lecz jeśli nie dostaje nic, powinien zadowolić się jedzeniem łatwo osiągalnych warzyw i owoców.

Adi 17.30 Należy ściśle przestrzegać zasady bezustannego intonowania świętego imienia i należy zadowalać się tym, co jest z łatwością osiągalne. Takie pełne oddania zachowanie jest mocną podporą służby oddania.

Adi 17.31 "Kto uważa się za niższego od słomy na ulicy, kto jest bardziej tolerancyjny od drzewa i kto nie oczekuje szacunku dla siebie, jednakże zawsze jest gotów ofiarowywać wszelki szacunek innym, z łatwością może zawsze intonować święte imię Pana."

Adi 17.31 Znaczenie: Werset ten szczególnie wspomina o trawie, ponieważ każdy ją depcze, jednakże trawa nigdy nie protestuje. Przykład ten mówi, że mistrz duchowy czy lider, nie powinien być dumny ze swojej pozycji; będąc zawsze pokorniejszym od zwykłego człowieka, powinien wytrwale nauczać kultu Caitanyi Mahaprabhu, intonując mantrę Hare Krsna.

Adi 17.32 Podnosząc ręce, oznajmiam: "Słuchajcie mnie wszyscy! Nawleczcie ten werset na nić świętego imienia i noście go wokół szyi, by bezustannie pamiętać."

Adi 17.32 Znaczenie: Intonując maha-mantrę Hare Krsna, na początku można popełniać wiele obraz, które nazywane są namabhasa i nama-aparadha. Na etapie tym nie ma możliwości osiągnięcia doskonałej miłości do Krsny poprzez intonowanie maha-mantry Hare Krsna. Dlatego maha-mantrę Hare Krsna należy intonować zgodnie z zasadami powyższego wersetu, trnad api sunicena taror iva sahisnuna. Należy zauważyć w związku z tym, że podczas intonowania angażujemy górną i dolną wargę jak również język. Wszystkie trzy muszą być zaangażowane w intonowanie maha-mantry Hare Krsna. Słowa "Hare Krsna" należy wymawiać wyraźnie i słuchać ich. Czasami zamiast intonować z właściwą wymową przy pomocy warg i języka, mechanicznie wydajemy syczący dźwięk. Intonowanie jest bardzo proste, lecz należy praktykować je poważnie. Dlatego autor Caitanya-caritamrty, Krsnadasa Kaviraja Gosvami, radzi wszystkim, by zawsze nosili ten werset wokół szyi.

Adi 17.33 Należy ściśle przestrzegać zasad podanych przez Pana Caitanyę Mahaprabhu w tym wersecie. Jeśli ktoś po prostu podąża śladami Pana Caitanyi i Gosvamich, z pewnością osiągnie ostateczny cel życia, lotosowe stopy Śri Krsny.

Adi 17.34 Przez cały rok, każdej nocy, Śri Caitanya Mahaprabhu regularnie przewodził zbiorowemu intonowaniu maha-mantry Hare Krsna w domu Śrivasa Thakury.

Adi 17.35 To ekstatyczne intonowanie odbywało się przy zamkniętych drzwiach, tak że nie mieli tam wstępu niewierzący, którzy przychodzili tam po to, aby się wyśmiewać.

Adi 17.35 Znaczenie: Intonowanie maha-mantry Hare Krsna jest otwarte dla każdego, lecz czasami niewierzący przychodzą, aby zakłócać ceremonię intonowania. Tutaj oznajmiono, że w takich warunkach drzwi świątyni powinny być zamknięte. Prawo wstępu powinni mieć jedynie bona fide intonujący; innym wstęp powinien być wzbroniony. Lecz kiedy odbywa się zbiorowe intonowanie maha-mantry Hare Krsna na szeroką skalę, wówczas nasze świątynie są otwarte i każdy może się przyłączyć, i dzięki łasce Pana Caitanyi Mahaprabhu ta linia postępowania daje dobre rezultaty.

Adi 17.36 Tak więc niewierzący prawie spalili się na popiół i zmarli z zazdrości. Aby się zemścić, planowali, jak na różne sposoby sprawić kłopot Śrivasa Thakurze.

Adi 17.37-38 Pewnej nocy, podczas gdy w domu Śrivasa Thakury odbywał się kirtan, bramin o imieniu Gopala Capala, główny spośród niewierzących, który był gadułą o szorstkiej mowie, umieścił przed drzwiami Śrivasa Thakury wszystkie parafernalia do wielbienia bogini Durgi.

Adi 17.37-38 Znaczenie: Bramin ten, Gopala Capala, pragnął zniesławić Śrivasa Thakurę dowodząc, że w rzeczywistości był on śaktą, czyli czcicielem Bhavani, bogini Durgi, lecz zewnętrznie pozował na Vaisnavę. W Bengalu istnieje ciągłe współzawodnictwo pomiędzy wielbicielami bogini Kali i bhaktami Pana Krsny. Na ogół Bengalczycy, szczególnie jedzący mięso i pijący, są bardzo przywiązani do wielbienia bogini Durgi, Kali, Śitali i Candi. Wielbiciele tacy, znani jako śaktowie, czyli czciciele śakti-tattvy, są zawsze zazdrośni o Vaisnavów. Ponieważ Śrivasa Thakura był dobrze znanym i szanowanym Vaisnavą w Navadvipie, Gopala Capala pragnął umniejszyć jego prestiż, ściągając go do platformy śaktów. Dlatego umieścił przed drzwiami Śrivasa Thakury różne parafernalia do wielbienia Bhavani, żony Pana Śivy, takie jak czerwony kwiat, liść drzewa bananowego, naczynie z winem i czerwonawą pastę sandałową. Kiedy rano Śrivasa Thakura ujrzał te wszystkie parafernalia przed swymi drzwiami, przywołał wszystkich szanowanych dżentelmenów z sąsiedztwa i pokazał im, że w nocy

106

wielbił Bhavani. Bardzo zasmuceni, dżentelmeni ci przywołali zamiatacza, aby posprzątał to miejsce i oczyścił je poprzez skropienie wodą i łajnem krowim. O tym wydarzeniu dotyczącym Gopala Capali nie ma wzmianki w Caitanya-bhagavata.

Adi 17.39 Na górnej części liścia drzewa bananowego umieścił takie parafernalia kultu jak oda-phula, kurkuma, cynober, czerwone drzewo sandałowe i ryż.

Adi 17.40 Obok nich umieścił naczynie z winem, i gdy rano Śrivasa Thakura otworzył drzwi, ujrzał te parafernalia.

Adi 17.41 Śrivasa Thakura przywołał wszystkich szanowanych dżentelmenów z sąsiedztwa i uśmiechając się zwrócił się do nich w ten sposób.

Adi 17.42 "Panowie, każdej nocy wielbię boginię Bhavani. Ponieważ widzicie tutaj parafernalia do tego wielbienia, teraz wszyscy szanowani bramini i członkowie wyższych kast możecie zrozumieć moją pozycję."

Adi 17.42 Znaczenie: Według systemu wedyjskiego istnieją cztery kasty: bramini ksatriyowie, vaiśyowie i śudrowie - a poniżej nich są pancama, którzy są niżsi od śudrów. Kasty wyższe - bramini, ksatriyowie, a nawet vaiśyowie - znani byli jako brahmana-sajjana. Szczególnie bramini byli znani jako sajjana, czyli szanowani dżentelmeni przewodzący całemu społeczeństwu. Kiedy w wiosce istniały jakieś spory, ludzie udawali się do tych szanowanych braminów, aby je rozstrzygnęli. Teraz bardzo trudno jest spotkać takich braminów i sajjana, i wskutek tego w każdej wiosce i mieście istnieje rozłam i tak nigdzie nie ma spokoju i szczęścia. Aby przywrócić do życia cywilizację o pełnej kulturze, na całym świecie musi zostać wprowadzony naukowy podział społeczeństwa na braminów, ksatriyów, vaiśyów i śudrów. Dopóki niektórzy ludzie nie zostaną wyszkoleni na braminów, w ludzkim społeczeństwie nie będzie mógł zapanować spokój.

Adi 17.43 Wówczas wszyscy zgromadzeni tam dżentelmeni wykrzyknęli: "Co to jest? Co to ma znaczyć? Kto dopuścił się takich niegodziwych czynów? Kto jest tym grzesznym człowiekiem?"

Adi 17.44 Przywołali zamiatacza [hadi], który daleko odrzucił wszystkie składniki kultu i oczyścił to miejsce zacierając je mieszaniną wody i łajna krowiego.

Adi 17.44 Znaczenie: Ludzie w społeczeństwie wedyjskim, którzy angażują się w publiczne czynności sanitarne, takie jak zbieranie odchodów i zamiatanie ulicy, zwani są hadi. Czasami są oni niedotykalni, szczególnie, gdy wykonują swój zawód, jednakże tacy hadi również mają prawo, stać się bhaktami. Ustanawia to Śri Bhagavad-gita, gdzie Pan oznajmia:

mam hi partha vyapaśritya ye 'pi syuh papa-yonayah striyo vaiśyas tatha śudras te 'pi yanti param gatim

"O synu Prthy, ci którzy we Mnie przyjmują schronienie, to nawet będąc niższego rodu, kobietami, vaiśyami [kupcami] i śudrami [robotnikami] - najwyższego dostępują przeznaczenia." (Bg. 9.32) W Indii jest wielu niedotykalnych spośród niższej kasty, lecz według zasad Vaisnava, każdego zaprasza się do przyjęcia tego ruchu świadomości Krsny na duchowej platformie życia i w ten sposób uwolnienia się od kłopotu. Równość czy braterstwo na platformie materialnej nie jest rzeczą możliwą. Kiedy Pan Caitanya oznajmia, trnad api sunicena taror iva sahisnuna, daje do zrozumienia, że należy wznieść się ponad materialną koncepcję życia. Kiedy ktoś całkowicie rozumie, że nie jest ciałem materialnym, lecz duszą, jest pokorniejszy nawet od człowieka niższych kast, ponieważ jest zaawansowany duchowo. Taka pokora, kiedy ktoś uważa siebie za niższego od trawy, nazywana jest sunicatva, a bycie bardziej tolerancyjnym od drzewa nazywane jest sahisnutva, wyrozumiałością. Usytuowanie w służbie oddania i nie dbanie o materialną koncepcję życia jest zwane amanitva, obojętnością wobec materialnego szacunku; jednakże bhakta tak usytuowany nazywany jest manada, gdyż bez wahania gotów jest oddawać szacunek innym. Mahatma Gandhi rozpoczął ruch hari-jana, aby oczyścić niedotykalnych, lecz nie odniósł sukcesu, ponieważ sądził, że hari-jana, czyli osobistym towarzyszem Pana, można stać się dzięki jakiejś materialnej zmianie. Nie jest to możliwe. Dopóki ktoś w pełni nie zrealizuje, że nie jest ciałem, lecz duszą, to nie ma kwestii zostania hari-jana. Ci, którzy nie podążają śladami Pana Caitanyi Mahaprabhu i Jego sukcesji uczniów, nie są w stanie rozróżniać pomiędzy materią i duchem i dlatego wszystkie ich idee są jedynie mieszanką problemów. Są oni prawdziwie zagubieni w oszałamiającej sieci Mayadevi.

Adi 17.45 Po trzech dniach Gopala Capalę zaatakował trąd i z ran na całym jego ciele sączyła się krew.

Adi 17.46 Bezustannie pokryty zarazkami i insektami gryzącymi całe jego ciało, Gopala Capala cierpiał ból nie do zniesienia. Całe jego ciało płonęło w mękach.

Adi 17.47 Ponieważ trąd jest chorobą zakaźną, Gopala Capala opuścił wioskę, aby siedzieć pod drzewem na brzegu Gangesu. Pewnego dnia jednakże ujrzał przechodzącego Caitanyę Mahaprabhu i przemówił do Niego w ten sposób.

Adi 17.48 "Mój drogi siostrzeńcze, w koligacjach wioskowych jestem Twym wujem. Proszę, spójrz, jak bardzo cierpię z powodu ataku trądu.

Adi 17.49 "Jako inkarnacja Boga, wyzwalasz tak wiele upadłych dusz. Ja również jestem wielce nieszczęśliwą upadłą duszą. Bądź miłosierny i łaskawie wyzwól mnie."

107

Adi 17.49 Znaczenie: Wygląda na to, że chociaż Gopala Capala był grzesznikiem, gadułą i popełniał obrazy, niemniej jednak cechowała go prostota. Toteż wierzył w to, że Caitanya Mahaprabhu był inkarnacją Najwyższej Osoby Boga, który zstąpił, aby wyzwolić wszystkie upadłe dusze. Dlatego, szukając miłosierdzia Pana, błagał o własne wyzwolenie. Nie wiedział jednakże, że wyzwolenie upadłych nie polega na leczeniu ich cielesnych chorób, chociaż również faktem jest to, że kiedy człowiek zostaje wyzwolony z materialnych sideł, automatycznie leczone są również jego cielesne choroby. Gopala Capala pragnął po prostu uwolnienia od cielesnego cierpienia spowodowanego trądem, lecz Śri Caitanya, chociaż przyjął jego szczerą prośbę, pragnął poinformować go o prawdziwej przyczynie cierpienia.

Adi 17.50 Słysząc to, Caitanya Mahaprabhu zdawał się być wielce rozgniewany i w tym gniewnym nastroju skarcił go tymi słowami.

Adi 17.51 "O grzeszniku, zazdrosny o czystych bhaktów, nie wyzwolę cię! Spowoduję raczej, że te zarazki będą zżerały cię przez wiele milionów lat.

Adi 17.51 Znaczenie: Powinniśmy zauważyć tutaj, że wszystkie nasze cierpienia w tym materialnym świecie, szczególnie od choroby, spowodowane są naszymi przeszłymi grzesznymi czynami. A spośród wszystkich grzesznych czynów za szczególnie srogie uważane są te, które są skierowane przeciwko czystemu bhakcie z powodu czystej zazdrości. Śri Caitanya Mahaprabhu pragnął, aby Gopala Capala zrozumiał przyczynę swego cierpienia. Każda osoba, która niepokoi czystego bhaktę szerzącego święte imię Pana, z pewnością zostaje ukarana jak Gopala Capala. Taka jest nauka Śri Caitanyi Mahaprabhu. Jak się o tym przekonamy, osoba obrażająca czystego bhaktę nigdy nie jest w stanie zadowolić Caitanyi Mahaprabhu, chyba że szczerze żałuje za swą obrazę i naprawia ją.

Adi 17.52 "Stworzyłeś pozory, że Śrivasa Thakura wielbił boginię Bhavani. Za samą tę obrazę upadniesz w piekielne życie na okres dziesięciu milionów żywotów.

Adi 17.52 Znaczenie: Jest wielu zwolenników Tantr, którzy praktykują czarną magię wielbienia bogini Bhavani w krematorium, jako że pragną jeść mięso i pić wino. Tacy głupcy również uważają, że ta bhavani-puja jest tak dobra jak wielbienie Pana Krsny w służbie oddania. Tutaj jednakże Pan Caitanya Mahaprabhu potępia te odrażające czynności tantryczne, jakie spełniają tzw. svami i yogini. Oznajmia On, że spełnianie takiej bhavani-pujy w celu picia wina i jedzenia mięsa szybko powoduje upadek w piekielne życie. Piekielna jest już sama metoda kultu, a zatem również piekielne i nic więcej, muszą być jej rezultaty. Wielu łotrów mówi, że bez względu na to, jaką drogę przyjmiemy, ostatecznie osiągniemy Brahmana. Jednakże z wersetu tego dowiadujemy się, jak osoby takie osiągają Brahmana. Brahman rozprzestrzenia się wszędzie, lecz docenienie Brahmana w różnych przedmiotach prowadzi do różnych rezultatów. W Bhagavad-gicie Pan mówi, ye yatha mam prapadyante tams tathaiva bhajamy aham: "Każdego z nich - kiedy podporządkowuje się Mnie - nagradzam odpowiednio." (Bg. 4.11) Mayavadi z pewnością realizują Brahmana w pewnych aspektach, lecz realizacja Brahmana w aspekcie wina, kobiet i mięsa nie jest tą samą realizacją Brahmana, którą osiągają bhaktowie poprzez intonowanie, tańczenie i jedzenie prasada. Filozofowie Mayavadi, wykształceni w nieistotnej wiedzy, uważają, że wszelkiego rodzaju realizacje Brahmana są jednym i tym samym i nie biorą pod uwagę różnorodności. Lecz chociaż Krsna jest wszędzie, dzięki Swej niepojętej mocy jednocześnie nie jest wszędzie. Tak więc realizacja Brahmana w kulcie tantrycznym nie jest tą samą realizacją Brahmana, którą osiągają czyści bhaktowie. Dopóki ktoś nie osiąga szczytu realizacji Brahmana, świadomości Krsny, podlega karze. Wszyscy ludzie za wyjątkiem świadomych Krsny bhaktów są do pewnego stopnia pasandi, czyli demonami, i wskutek tego podlegają karze Najwyższego Pana, Osoby Boga, jak to oznajmiono poniżej.

Adi 17.53 "Pojawiłem się w tej inkarnacji, aby zabić demony [pasandi], a po zabiciu ich nauczać kultu służby oddania."

Adi 17.53 Znaczenie: Misja Pana Caitanyi jest taka sama jak misja Pana Krsny, jak mówi o niej Bhagavad-gita:

yada yada hi dharmasya glanir bhavati bharata abhyutthanam adharmasya tadatmanam srjamy aham

paritranaya sadhunam vinaśaya ca duskrtam dharma-samsthapanarthaya sambhavami yuge yuge

"Zawsze, kiedy tylko i gdzie tylko zamierają praktyki religijne, o potomku Bharaty, i zaczyna szerzyć się bezbożność - wtedy zstępuję osobiście. Po to, aby wyzwolić pobożnych i unicestwić niegodziwców, jak również dla odnowienia zasad religii, Ja Sam przychodzę w każdym milenium." (Bg. 4.7-8) Jak wyjaśniono tutaj, prawdziwym celem inkarnacji Boga jest zabijanie ateistów i utrzymywanie bhaktów. Nie mówi On, jak tak wiele inkarnacji łotrów, że tak ateiści, jak i bhaktowie są na tej samej platformie. Śri Caitanya Mahaprabhu czy Pan Śri Krsna, prawdziwa Osoba Boga, nie głosi takiej idei. Ateiści podlegają karze, podczas gdy bhaktowie powinni być chronieni. Misją wszystkich avatarów, czyli inkarnacji, jest utrzymanie tej zasady. Zatem inkarnację należy rozpoznawać po Jego czynach, a nie dzięki powszechnemu głosowaniu czy wytworom umysłu. W trakcie Swego nauczania, Śri Caitanya Mahaprabhu chronił bhaktów i zabił wiele demonów. Szczególnie zaznaczył, że największymi demonami są filozofowie Mayavadi. Dlatego ostrzegł wszystkich innych, by nie słuchali filozofii Mayavada. Mayavadi-bhasya śunile haya sarva-naśa: przez samo słuchanie interpretacji śastr Mayavadi jest się potępionym (Cc. Madhya 6.169).

Adi 17.54 Powiedziawszy to, Pan odszedł i wykąpał się w Gangesie, a ten grzeszny człowiek nie porzucił swego życia, lecz cierpiał dalej.

108

Adi 17.54 Znaczenie: Wygląda na to, że osoba, która obraża Vaisnavę, nie przestaje cierpieć i nie porzuca swego życia. Sami byliśmy świadkami, jak wielki vaisnava-aparadhi bezustannie tak bardzo cierpi, że nie jest w stanie się poruszać, jednakże nie umiera.

Adi 17.55-56 Kiedy po przyjęciu wyrzeczonego porządku życia Śri Caitanya udał się do Jagannatha Puri, a następnie powrócił do wioski Kuliya, wówczas ten grzeszny człowiek przyjął schronienie u lotosowych stóp Pana. Będąc łaskawym dla niego, Pan udzielił ma nauk dla jego korzyści.

Adi 17.55-56 Znaczenie: W swej Anubhasyi Śrila Bhaktisiddhanta Sarasvati Thakura zamieścił następującą uwagę dotyczącą wioski Kuliya. Wioska oryginalnie znana jako Kuliya rozwinęła się w miasto obecnie znane jako Navadvipa. W różnych autoryzowanych książkach, takich jak Bhakti-ratnakara, Caitanya-carita-mahakavya, Caitanya-candrodaya-nataka i Caitanya-bhagavata znajduje się wzmianka, że wioska Kuliya położona jest po zachodniej stronie Gangesu. Nawet dzisiaj, na terenie znanym jako Koladvipa, znajduje się miejsce znane jako kuliara ganja i miejsce znane jako kuliara daha, które znajdują się w obrębie obecnego miasta Navadvipy. W czasach Pana Caitanyi Mahaprabhu po zachodniej stronie Gangesu znajdowały się dwie wioski, zwane Kuliya i Pahadapura, i obie należały do terenu Bahiradvipy. W tamtych czasach Navadvipą było miejsce położone po wschodniej stronie Gangesu znane obecnie jako Antardvipa. W Śri Mayapur miejsce to nadal znane jest jako Dvipera Matha. Inne miejsce o nazwie Kuliya znajduje się w pobliżu Kancadapada, lecz nie jest to ta sama Kuliya, o której wspomniano tutaj. Nie może być ono przyjęte za aparadha-bhanjanera pata, czyli miejsce, w którym wybaczono obrazę, gdyż to zdarzyło się w wyżej wspomnianej Kuliyi na zachodnim brzegu Gangesu. Dla czystego interesu, wiele zazdrosnych osób sprzeciwia się odkryciu prawdziwego miejsca i czasami ogłaszają miejsca nieautoryzowane za autoryzowane.

Adi 17.57-58 Pan powiedział: "Popełniłeś obrazę u lotosowych stóp Śrivasa Thakury. Najpierw musisz udać się do niego i błagać go o miłosierdzie. Jeśli pobłogosławi cię on i nie popełnisz takich grzechów ponownie, zostaniesz uwolniony od tych reakcji."

Adi 17.59 Wówczas bramin Gopala Capala udał się do Śrivasa Thakury i przyjął schronienie jego lotosowych stóp, a dzięki łasce Śrivasa Thakury został uwolniony od wszelkich reakcji grzechu.

Adi 17.60 Przybył również inny bramin, aby zobaczyć kirtan, lecz drzwi były zamknięte i nie mógł wejść do sali.

Adi 17.61 Powrócił do domu z nieszczęśliwym umysłem, lecz następnego dnia spotkał Pana Caitanyę na brzegu Gangesu i przemówił do Niego.

Adi 17.62 Bramin ten był ekspertem w szorstkiej mowie i przeklinaniu innych. Tak więc przerwał swą świętą nić i oznajmił: "Rzucę teraz na Ciebie klątwę, gdyż Twoje zachowanie wielce mnie zasmuciło."

Adi 17.63 Bramin ten przeklął Pana: "Nie zaznasz żadnego materialnego szczęścia." Kiedy Pan usłyszał to, bardzo się uradował.

Adi 17.64 Wszyscy wierni, którzy słuchają o tej klątwie bramina rzuconej na Pana Caitanyę, zostają uwolnieni od wszelkich bramińskich klątw.

Adi 17.64 Znaczenie: Należy być mocno przekonanym o tym, że Pan, będąc transcendentalnym, nigdy nie podlega żadnym klątwom czy błogosławieństwom. Jedynie zwykłe żywe istoty podlegają klątwom i karom Yamarajy. Jako Najwyższa Osoba Boga, Śri Caitanya Mahaprabhu jest ponad takimi karami i błogosławieństwami. Kiedy ktoś rozumie ten fakt z wiarą i miłością, sam zostaje uwolniony od wszelkich klątw wypowiedzianych przez braminów czy kogokolwiek innego. O wydarzeniu tym nie wspomina Caitanya-bhagavata.

Adi 17.65 Pan Śri Caitanya Mahaprabhu pobłogosławił Mukunda Dattę karą i w ten sposób pokonał wszystkie troski jego umysłu.

Adi 17.65 Znaczenie: Pewnego razu nie dopuszczono Mukunda Datty do towarzystwa Śri Caitanyi Mahaprabhu, ponieważ obcował z impersonalistami Mayavadi. Kiedy Pan Caitanya zamanifestował Swą maha-prakaśa, przywołał wszystkich bhaktów i po kolei błogosławił ich, podczas gdy Mukunda stał na zewnątrz pod drzwiami. Bhaktowie poinformowali Pana, że Mukunda Datta czekał na zewnątrz, lecz Pan odpowiedział: "Nieprędko będę zadowolony z Mukunda Datty, gdyż wyjaśnia on służbę oddania wśród bhaktów, a następnie udaje się do Mayavadi, aby słuchać od nich Yoga-vaśistha-ramayany, która jest pełna filozofii Mayavada. Z tego powodu jestem z niego bardzo niezadowolony." Stojąc na zewnątrz Mukunda Datta usłyszał, co powiedział Pan i był niezmiernie zadowolony, że po pewnym czasie Pan będzie z niego zadowolony, chociaż w tym momencie był niezadowolony. Lecz kiedy Pan zrozumiał, że Mukunda Datta miał zamiar na dobre porzucić towarzystwo Mayavadi, był zadowolony i przywołał Mukundę, pragnąc go zobaczyć. W ten sposób wyzwolił go od towarzystwa Mayavadi i obdarzył towarzystwem czystych bhaktów.

Adi 17.66 Pan Caitanya szanował Advaitę Acaryę jak Swego mistrza duchowego, lecz takie zachowanie bardzo smuciło Advaitę Acaryę Prabhu.

Adi 17.67 Toteż zaczął kapryśnie wyjaśniać ścieżkę filozoficznej spekulacji i rozgniewany Pan pozornie Go zlekceważył.

109

Adi 17.68 Wówczas Advaita Acarya był bardzo zadowolony. Pan zrozumiał to i był nieco zawstydzony, lecz ofiarował Advaicie Acaryi Swe błogosławieństwo.

Adi 17.68 Znaczenie: Advaita Acarya był uczniem Madhavendry Puri, mistrza duchowego Iśvary Puri. Dlatego Iśvara Puri, mistrz duchowy Śri Caitanyi Mahaprabhu był bratem duchowym Advaity Acaryi. Wskutek tego Śri Caitanya Mahaprabhu traktował Advaitę Acaryę jak Swego mistrza duchowego, lecz Śri Advaicie Acaryi nie podobało się to zachowanie Pana Caitanyi, gdyż pragnął być traktowany jako Jego wieczny sługa. Aspiracją Advaity Prabhu było bycie sługą Pana, nie Jego mistrzem duchowym. Dlatego obmyślił plan, jak narazić się Panu. Zaczął wyjaśniać ścieżkę filozoficznej spekulacji wśród pewnych nieszczęśliwych Mayavadi, i gdy Pan Caitanya Mahaprabhu usłyszał o tym, udał się tam i w bardzo gniewnym nastroju zaczął bić Advaitę Acaryę. Wówczas, wielce zadowolony Advaita Acarya zaczął tańczyć, mówiąc: "Spójrzcie, jak spełniło się Moje pragnienie! Przez tak długi czas Pan Caitanya Mahaprabhu zwykł traktować Mnie z szacunkiem, lecz teraz lekceważy Mnie. Jest to Moją nagrodą. Jego uczucie dla Mnie jest tak wielkie, że pragnął ocalić Mnie z rąk Mayavadi." Słysząc to, Pan Caitanya Mahaprabhu był nieco zawstydzony, lecz był bardzo zadowolony z Advaity Acaryi.

Adi 17.69 Murari Gupta był wielkim bhaktą Pana Ramacandry. Kiedy Pan Caitanya usłyszał z jego ust chwały Pana Ramacandry, napisał na jego czole "ramadasa" [wieczny sługa Pana Ramacandry.

Adi 17.70 Pewnego razu po kirtanie Pan Caitanya Mahaprabhu udał się do domu Śridhary i pił wodę z jego zniszczonego żelaznego garnka. Następnie wszystkich bhaktów obdarzył błogosławieństwami odpowiednio do ich pragnień.

Adi 17.70 Znaczenie: Po masowym nagara-sankirtanie na znak protestu przeciwko sędziemu Chand Kazi, Kazi został przemieniony w bhaktę. Wówczas Śri Caitanya Mahaprabhu powrócił ze Swą grupą sankirtanu do domu Śridhary, a Chand Kazi podążył za Nim. Wszyscy bhaktowie odpoczywali tam przez pewien czas i pili wodę ze zniszczonego żelaznego garnka Śridhary. Pan przyjął tę wodę, ponieważ garnek należał do bhakty. Następnie Chand Kazi powrócił do domu. Miejsce, gdzie odpoczywali, nadal znajduje się w północno-wschodniej części Mayapur i znane jest jako kirtana-viśrama-sthana, "miejsce odpoczynku grupy kirtanu."

Adi 17.71 Po tym wydarzeniu Pan pobłogosławił Haridasa Thakurę i unieważnił obrazę Swej matki w domu Advaity Acaryi.

Adi 17.71 Znaczenie: W dzień maha-prakaśa Pan Caitanya Mahaprabhu objął Haridasa Thakurę i poinformował go, że nie był nikim innym jak inkarnacją Prahlady Maharajy. Kiedy Viśvarupa przyjął sannyasę, Śacimata myślała, że namówił Go do tego Advaita Acarya. Dlatego winiła Go za to, co było obrazą u lotosowych stóp Advaity Acaryi. Później Pan Caitanya nakłonił Swą matkę, aby przyjęła pył z lotosowych stóp Advaity Acaryi i w ten sposób unieważniona została jej vaisnava-aparadha.

Adi 17.72 Pewnego razu Pan wyjaśniał bhaktom chwały świętego imienia, lecz pewni zwykli studenci, którzy Go słyszeli, stworzyli swą własną interpretację.

Adi 17.73 Kiedy pewien student zinterpretował chwały świętego imienia jako przesadzoną modlitwę, Śri Caitanya Mahaprabhu, wielce nieszczęśliwy, ostrzegł wszystkich, aby od tego czasu nie oglądali twarzy tych studentów.

Adi 17.73 Znaczenie: Kiedy Śri Caitanya Mahaprabhu wyjaśniał chwały transcendentalnej mocy świętego imienia Pana, maha-mantry Hare Krsna, jeden nieszczęśliwy student powiedział, że taka gloryfikacja świętego imienia w śastrach była przesadą, by nakłonić ludzi do przyjęcia go. W ten sposób student zinterpretował chwały świętego imienia. To nazywane jest artha-vada i jest jedną z obraz u lotosowych stóp świętego imienia Pana. Jest wiele rodzajów obraz, ale obraza znana jako nama-aparadha, obraza u lotosowych stóp świętego imienia, jest niezwykle niebezpieczna. Dlatego Pan ostrzegł każdego, aby nie oglądali twarzy bluźniercy. Sam też wykąpał się w Gangesie w całym Swym ubraniu, aby nauczyć wszystkich, by wystrzegali się takiej nama-aparadha. Święte imię jest tożsame z Najwyższą Osobą Boga. Nie ma różnicy pomiędzy Osobą Boga a Jego świętym imieniem. Na tym polega absolutna pozycja Najwyższej Osoby Boga. Dlatego ten, kto rozróżnia pomiędzy Panem a Jego świętym imieniem, jest zwany pasandi, czyli niewierzącym, ateistycznym demonem. Wysławianie świętego imienia Pana jest wysławianiem Najwyższej Osoby Boga. Nigdy nie należy usiłować czynić różnicy pomiędzy Panem a Jego świętym imieniem czy interpretować chwał świętego imienia, traktując je jako zwykłą przesadę.

Adi 17.74 Nawet nie zmieniając Swych szat, Pan Caitanya wykąpał się w Gangesie razem ze Swymi towarzyszami. I tam wyjaśnił chwały służby oddania.

Adi 17.75 Krsny, Najwyższego Pana, nie można zadowolić podążając ścieżkami spekulatywnej wiedzy filozoficznej, działania karmicznego czy yogi mistycznej w celu kontrolowania zmysłów. Panu sprawia przyjemność jedynie czysta miłość w oddaniu dla Krsny.

Adi 17.76 [Najwyższa Osoba Boga, Krsna, powiedział:] "Mój drogi Uddhavo ani przez astanga-yogę [mistyczny system yogi mający na celu kontrolowanie zmysłów], ani przez bezosobowy monizm czy analityczne studia o Absolutnej Prawdzie, ani też poprzez studia nad Vedami czy przez praktykę wyrzeczeń, ani poprzez dobroczynność czy poprzez przyjęcie sannyasy nie można zadowolić Mnie tak bardzo, jak dzięki rozwinięciu czystej służby oddania dla Mnie."

Adi 17.76 Znaczenie: Karmici, jnani, yogini, tapasvi i studenci literatury wedyjskiej, którzy nie są świadomi Krsny, jedynie trudzą się na darmo i nie otrzymują ostatecznej korzyści, ponieważ nie mają jasnej wiedzy o Najwyższej Osobie Boga. Ani

110

też nie mają wiary, że można zbliżyć się do Niego poprzez pełnienie służby oddania, chociaż służba taka jest wielokrotnie podkreślana wszędzie, jak w tym wersecie ze Śrimad-Bhagavatam (11.14.20). Bhagavad-gita również oznajmia, bhaktya mam abhijanati yavan yaś casmi tattvatah: "Najwyższą Osobę takim jakim jest można zrozumieć jedynie poprzez służbę oddania." (Bg. 18.55) Jeśli ktoś naprawdę pragnie zrozumieć Najwyższą Osobę, musi podjąć ścieżkę służby oddania i nie trwonić czasu na bezużyteczne filozoficzne spekulacje, działalność karmiczną, praktykę yogi mistycznej czy srogie wyrzeczenia i pokuty. W innym miejscu w Bhagavad-gicie (12.5) Pan stwierdza, kleśo 'dhikataras tesam avyaktasakta-cetasam: "Postęp jest bardzo trudny dla tych, których umysły przywiązane są do niezamanifestowanej, bezosobowej cechy Najwyższego." Ludzie, którzy są przywiązani do bezosobowej cechy Pana, muszą cierpieć wiele trudów, niemniej jednak nie są w stanie zrozumieć Absolutnej Prawdy. Jak wyjaśniono w Śrimad-Bhagavatam (1.2.11), brahmeti paramatmeti bhagavan iti śabdyate. Dopóki nie zrozumie się Najwyższej Osoby Boga, oryginalnego źródła zarówno Brahmana, jak i Paramatmy, nadal pozostaje się w ciemności, jeśli chodzi o znajomość Absolutnej Prawdy.

Adi 17.77 Następnie Pan Caitanya pochwalił Murari Guptę mówiąc: "Zadowoliłeś Pana Krsnę." Słysząc to Murari Gupta zacytował werset ze Śrimad-Bhagavatam:

Adi 17.78 "Ponieważ jestem ubogim, grzesznym brahma-bandhu, nie posiadającym kwalifikacji bramińskich, chociaż narodzonym w rodzinie bramina, a Ty, Panie Krsno, jesteś schronieniem bogini szczęścia, Ty objąłeś mnie Swymi ramionami. Jakież to wspaniałe, mój drogi Panie Krsno."

Adi 17.78 Znaczenie: Jest to werset ze Śrimad-Bhagavatam (10.81.16) wypowiedziany przez Sudama Viprę w obecności Pana Śri Krsny. Ten i poprzedni werset zacytowany ze Śrimad-Bhagavatam wyraźnie oznajmia, że chociaż Krsna jest tak wielki, że nikt nie może Go zadowolić, przejawia Swą wielkość w taki sposób, że Sam jest zadowalany nawet przez osobę, która z tak wielu punktów widzenia jest pozbawiona kwalifikacji: Sudama Vipra narodził się w rodzinie braminów i był on uczonym oraz przyjacielem szkolnym Krsny, jednakże Sam uważał siebie za niegodnego, aby być nazywanym braminem w ścisłym tego słowa znaczeniu. Nazywał siebie brahma-bandhu, co oznacza, "ten, kto narodził się w rodzinie bramina, lecz nie posiada kwalifikacji bramińskich". Jednakże, z powodu Swego wielkiego szacunku dla braminów, Krsna objął Sudama Viprę, chociaż nie był on zwykłym braminem, lecz brahma-bandhu, czyli przyjacielem rodziny bramińskiej. Murari Gupta nie mógł być nazywany nawet brahma-bandhu, ponieważ narodził się w rodzinie vaidya i według struktury społecznej był wskutek tego uważany za śudrę. Lecz Krsna obdarzył szczególną łaską Murari Guptę, ponieważ był on ukochanym bhaktą Pana, jak oznajmił to Śri Caitanya Mahaprabhu. W Swej szczegółowej dyskusji na ten temat Śri Bhaktisiddhanta Sarasvati Thakura stwierdza, że żadna kwalifikacja z tego materialnego świata nie może zadowolić Najwyższej Osoby Boga Krsny, jednakże wszystko staje się sukcesem jedynie poprzez rozwój służby oddania dla Pana. Członkowie Międzynarodowego Towarzystwa Świadomości Krsny nie mogą nawet nazwać siebie brahma-bandhu. Dlatego naszym jedynym sposobem zadowolenia Krsny jest przestrzeganie nakazów Pana Śri Caitanyi Mahaprabhu, który mówi:

yare dekha, tare kaha 'krsna'-upadeśa amara ajnaya guru hana tara' ei deśa

"Kogokolwiek spotkasz, przekaż mu nauki Krsny. W ten sposób, z Mego polecenia, zostań mistrzem duchowym i wyzwól ludzi tego kraju." (Cc. Madhya 7.128) Po prostu starając się wykonywać polecenia Śri Caitanyi Mahaprabhu, mówimy ludziom świata o Bhagavad-gicie Takiej Jaką Jest. Dzięki temu osiągniemy kwalifikacje, aby zadowolić Najwyższą Osobę Boga, Krsnę.

Adi 17.79 Pewnego dnia Pan spełniał sankirtan ze wszystkimi Swoimi bhaktami, a kiedy byli bardzo zmęczeni, usiedli.

Adi 17.80 Wówczas Pan zasadził na podwórku pestkę mango, która natychmiast zakiełkowała i zaczęła rosnąć w drzewo.

Adi 17.81 Drzewo rosło na oczach ludzi, nosząc w pełni dojrzałe owoce. Toteż wszyscy byli zdumieni.

Adi 17.82 Pan zerwał około dwustu owoców i po umyciu ich ofiarował je do spożycia Panu Krsnie.

Adi 17.83 Owoce były całe czerwone i żółte, nie miały pestki wewnątrz ani skórki na zewnątrz i zjedzenie jednego takiego owocu napełniało brzuch człowieka.

Adi 17.83 Znaczenie: W Indii mango uważane jest za najlepsze, kiedy jest czerwone i żółte, i jego pestka jest bardzo mała, a skórka bardzo cienka. I jest ono tak smaczne, że jeśli ktoś zjada jeden owoc, jest usatysfakcjonowany. Mango uważane jest za króla wszystkich owoców.

Adi 17.84 Widząc zalety mango, Pan był bardzo zadowolony i najpierw posilił się Sam, a następnie nakarmił wszystkich pozostałych bhaktów.

Adi 17.85 Owoce nie miały pestek ani skórki. Pełne były nektariańskiego soku i tak słodkie, że zjedzenie jedynie jednego owocu całkowicie zadowalało człowieka.

Adi 17.86 W ten sposób każdego dnia, przez dwanaście miesięcy w roku, na drzewie tym rosły owoce i ku wielkiemu zadowoleniu Pana, zwykli spożywać je Vaisnavowie.

111

Adi 17.87 Są to poufne rozrywki syna Śaci. Poza bhaktami, nikt nie wie o tym wydarzeniu.

Adi 17.87 Znaczenie: Niebhaktowie nie mogą uwierzyć w to wydarzenie, jednakże, miejsce, gdzie rosło to drzewo, nadal istnieje w Mayapur. Nazywane jest ono Amra-ghatta albo Amra-ghata.

Adi 17.88 W ten sposób Pan każdego dnia spełniał sankirtan i pod koniec sankirtanu, każdego dnia przez dwanaście miesięcy odbywał się festiwal jedzenia mango.

Adi 17.88 Znaczenie: Z zasady Pan Caitanya Mahaprabhu rozdzielał prasada pod koniec kirtanów. Podobnie, po spełnieniu kirtanu również członkowie ruchu świadomości Krsny muszą rozdzielać prasada wśród ludzi.

Adi 17.89 Gdy pewnego razu Caitanya Mahaprabhu spełniał kirtan, na niebie zgromadziły się chmury, lecz Pan, Swą wolą, powstrzymał je od wylewania deszczu.

Adi 17.89 Znaczenie: W związku z tym Śrila Bhaktivinoda Thakura mówi, że gdy pewnego razu Pan Caitanya spełniał sankirtan w niedużej odległości od wioski, nad głowami pojawiły się chmury. Z najwyższej woli Pana chmury zostały poproszone o rozejście się, co też uczyniły. Z powodu tego wydarzenia miejsce to nadal znane jest jako meghera cara. Ponieważ obecnie zmienił się bieg Gangesu, to wioska zwana Belapukhuriya, która poprzednio znajdowała się w innym miejscu, zwanym Taranavasa, teraz znana jest jako meghera cara. Madhya-khanda z Caitanya-mangala również relacjonuje, że gdy pod koniec pewnego dnia na niebie zgromadziły się wieczorne chmury i zaczęły groźnie grzmieć, wszyscy Vaisnavowie napełnili się strachem. Lecz Pan wziął karatale w Swe ręce i osobiście zaczął intonować mantrę Hare Krsna, patrząc w niebo, jak gdyby kierując półbogami na wyższych planetach. W ten sposób chmury rozeszły się, a kiedy niebo rozjaśniło się, tak że widoczny był wschodzący księżyc, Pan zaczął tańczyć szczęśliwie ze Swymi radosnymi i zadowolonymi bhaktami.

Adi 17.90 Pewnego dnia Pan polecił Śrivasa Thakurze, aby czytał Brhat-sahasra-nama [tysiąc imion Pana Visnu], gdyż pragnął je wówczas usłyszeć.

Adi 17.91 Kiedy czytał te tysiąc imion Pana, w odpowiednim czasie pojawiło się imię Pana Nrsimhy. Gdy Caitanya Mahaprabhu usłyszał je, całkowicie pogrążył się w myślach.

Adi 17.91 Znaczenie: Caitanya-mangala, Madhya-khanda, opisuje to wydarzenie w ten sposób. Śrivasa Pandita spełniał ceremonię śraddha dla swego ojca i, jak to było w zwyczaju, słuchał tysiąca imion Pana Visnu. Wówczas pojawił się tam Gaurahari (Pan Caitanya) i również z pełną satysfakcją zaczął słuchać tysiąca imion Visnu. Kiedy usłyszał święte imię Pana Nrsimhy, pogrążył się w myślach i rozgniewał się tak, jak Nrsimha Prabhu w Swym gniewnym nastroju. Jego oczy poczerwieniały, Jego włosy zjeżyły się, a wszystkie części Jego ciała drżały i wydał On grzmiący dźwięk. Nagle podniósł maczugę i ludzie zatrwożyli się wielce, myśląc: "Nie wiemy, jaką obrazę teraz popełniliśmy!" Lecz wówczas Śri Caitanya Mahaprabhu uporządkował myśli i usiadł na Swym miejscu.

Adi 17.92 W nastroju Pana Nrsimhadevy, Pan Caitanya biegł ulicami miasta, dzierżąc w ręku maczugę, gotów zabić wszystkich ateistów.

Adi 17.93 Widząc Go niepohamowanym w ekstazie Pana Nrsimhy, ludzie opuszczali ulice i rozbiegali się na wszystkie strony, obawiając się Jego gniewu.

Adi 17.94 Widząc tak przestraszonych ludzi, Pan powrócił do zewnętrznej świadomości i wrócił do domu Śrivasa Thakury, porzucając maczugę.

Adi 17.95 Pan posmutniał i powiedział Śrivasa Thakurze: "Kiedy przyjąłem nastrój Pana Nrsimhadevy, ludzie byli bardzo przestraszeni. Dlatego porzuciłem ten nastrój, ponieważ wywoływanie strachu wśród ludzi jest obrazą."

Adi 17.96 Śrivasa Thakura odpowiedział: "Każdy, kto przyjmuje Twe święte imię, unicestwia dziesięć milionów swych obraz.

Adi 17.97 "Pojawiając się jako Nrsimhadeva, nie popełniłeś żadnej obrazy. Raczej każdy, kto ujrzał Cię w tym nastroju, został wyzwolony z niewoli egzystencji materialnej."

Adi 17.98 Powiedziawszy to Śrivasa Thakura wielbił Pana, wielce zadowalając Go w ten sposób, a następnie Pan powrócił do domu.

Adi 17.99 Innego dnia do domu Pana Caitanyi przybył wielki bhakta Pana Śivy, opiewający cechy Pana Śivy, i zaczął tańczyć na podwórku Pana i grać na swym damaru [instrumencie muzycznym].

Adi 17.100 Wówczas Pan Caitanya, przyjmując nastrój Pana Śivy, wspiął się na ramiona tego człowieka i w ten sposób obaj tańczyli przez długi czas.

Adi 17.100 Znaczenie: Pan Caitanya Mahaprabhu przyjął nastrój Pana Śivy, gdyż jest On również Śivą. Według filozofii acintya-bhedabheda-tattva Pan Śiva nie jest różny od Pana Visnu, lecz mimo to Pan Śiva nie jest Panem Visnu, tak jak jogurt nie jest niczym innym niż mlekiem, a mimo to nie jest mlekiem. Pijąc jogurt nie można otrzymać korzyści, jakie otrzymuje

112

się z picia mleka. Podobnie, zbawienia nie można osiągnąć dzięki wielbieniu Pana Śivy. Jeśli ktoś pragnie zbawienia, musi wielbić Pana Visnu. Potwierdza to Bhagavad-gita (9.4). Mat-sthani sarva-bhutani na caham tesv avasthitah: wszystko spoczywa na Panu, gdyż wszystko jest Jego potencjalną energią, jednakże On nie jest wszędzie. Przyjęcie nastroju Pana Śivy przez Pana Caitanyę nie jest niczym niezwykłym, lecz nie należy wskutek tego myśleć, że poprzez wielbienie Pana Śivy wielbi się Pana Caitanyę. To byłby błąd.

Adi 17.101 Innego dnia do domu Pana przybył wędrowny żebrak, by prosić o jałmużnę, lecz kiedy ujrzał tańczącego Pana, również zaczął tańczyć.

Adi 17.102 Tańczył razem z Panem, ponieważ został pobłogosławiony miłością do Krsny. W ten sposób unosił się w nastroju miłości do Boga.

Adi 17.103 Innego dnia przybył astrolog, który rzekomo wiedział wszystko - znając przeszłość, teraźniejszość i przyszłość. Toteż Śri Caitanya Mahaprabhu przyjął go ofiarowując mu wszelki szacunek i zadał mu to pytanie.

Adi 17.103 Znaczenie: Bramini na ogół zostawali astrologami, lekarzami Ayur-wedyjskimi, nauczycielami i kapłanami. Chociaż byli wysoce kształceni i szanowani, chodzili od drzwi do drzwi, by szerzyć swą wiedzę. Bramin najpierw udawał się do domu grhasthy, aby udzielić mu informacji dotyczących obrzędów, które należało spełniać w określone tithi, czyli dni, lecz jeśli w rodzinie panowała choroba, członkowie rodziny konsultowali się z braminem lekarzem i bramin ten udzielał instrukcji i dawał lekarstwo. Ponieważ bramini byli również ekspertami w astrologii, ludzie często z ciekawości dowiadywali się o swoją przeszłość, teraźniejszość i przyszłość. Chociaż bramin pojawił się w domu Pana Caitanyi jako żebrak, Pan Caitanya Mahaprabhu przyjął go z wielkim szacunkiem, ponieważ był on kwalifikowanym braminem, który doskonale znał naukę astrologii. Chociaż bramini chodzili od drzwi do drzwi jak żebracy, przyjmowano ich z honorem i jako bardzo szanowanych gości. Taki był system w społeczeństwie hinduskim pięćset lat temu, za czasów Caitanyi Mahaprabhu. System ten panował nawet sto lat temu; nawet pięćdziesiąt czy sześćdziesiąt lat temu, kiedy byliśmy dziećmi, bramini tacy odwiedzali grhasthów jak pokorni żebracy i ludzie czerpali wiele korzyści z ich łaski. Największą korzyścią było to, że grhastha mógł zaoszczędzić wiele pieniędzy, nie musząc wydawać ich na lekarzy, gdyż poza tym, że bramin mógł wyjaśnić przeszłość, teraźniejszość i przyszłość, na ogół mógł on leczyć również wszelkiego rodzaju choroby po prostu udzielając pewnych instrukcji i dając lekarstwo. Nikt nie był pozbawiony korzyści, jakie można było uzyskać od pierwszej klasy lekarza, astrologa i kapłana. Ważni członkowie ISKCON-u powinni zwrócić baczną uwagę na naszą szkołę w Dallas, gdzie uczymy dzieci sanskrytu i angielskiego, aby stały się doskonałymi braminami. Jeśli rzeczywiście zostaną wyszkolone na doskonałych braminów, będą w stanie ocalić społeczeństwo od hultai i brutali; w istocie, pod ochroną kwalifikowanych braminów ludzie mogą żyć szczęśliwie. Dlatego Bhagavad-gita (4.13) kładzie szczególny nacisk na podział społeczeństwa (catur-varnyam maya srstam guna-karma-vibhagaśah). Na nieszczęście niektórzy ludzie podają się teraz za braminów jedynie w oparciu o narodziny, nie mając żadnych kwalifikacji. Dlatego całe społeczeństwo jest w chaosie.

Adi 17.104 Pan powiedział: "Proszę, powiedz Mi, kim byłem w poprzednim życiu. Proszę, powiedz Mi to na podstawie swych astrologicznych obliczeń." Wysłuchawszy słów Pana astrolog rozpoczął swe obliczenia.

Adi 17.104 Znaczenie: Dzięki astrologii można poznać przeszłość, teraźniejszość i przyszłość. Współcześni zachodni astronomowie nie mają wiedzy o przeszłości czy przyszłości, ani też nie są w stanie doskonale powiedzieć czegoś o teraźniejszości. Tutaj jednakże widzimy, że na polecenie Śri Caitanyi Mahaprabhu astrolog rozpoczął swe obliczenia. Nie było to oszustwem; rzeczywiście wiedział on jak dzięki astrologii stwierdzić, jakie było przeszłe życie danej osoby. Nadal istniejący traktat pod tytułem Bhrgu-samhita opisuje system, dzięki któremu każdy może dowiedzieć się, kim był w swym przeszłym życiu i kim będzie w przyszłości. Bramini, którzy wędrowali od drzwi do drzwi jako żebracy, doskonale opanowali taką rozległą wiedzę. Tak więc najwyższa wiedza była łatwo osiągalna nawet dla największego biedaka w społeczeństwie. Najuboższy człowiek mógł zapytać astrologa o swą przeszłość, teraźniejszość i przyszłość, bez układów handlowych czy wygórowanych rachunków. Bramin udostępniał mu wszelkie dobrodziejstwa swej wiedzy, nie prosząc o wynagrodzenie, a ubogi człowiek w zamian ofiarowywał mu garść ryżu czy cokolwiek posiadał, aby go zadowolić. W doskonałym społeczeństwie ludzkim, doskonała wiedza z jakiejkolwiek dziedziny - medycyny, astrologii, spraw duchowych itd. - osiągalna jest nawet dla najuboższego człowieka, i nie trzeba martwić się o zapłatę. W obecnych czasach jednakże nikt nie może uzyskać sprawiedliwości, kuracji medycznej, pomocy astrologicznej czy oświecenia duchowego bez pieniędzy, a ponieważ ludzie na ogół są biedni, są pozbawieni korzyści tych wszystkich wielkich nauk.

Adi 17.105 Dzięki obliczeniom i medytacji, wszechwiedzący astrolog ujrzał świetliste ciało Pana, które jest miejscem spoczynku wszystkich nieograniczonych planet Vaikuntha.

Adi 17.105 Znaczenie: Tutaj otrzymujemy pewną informację o świecie Vaikuntha, czyli świecie duchowym. Vaikuntha oznacza "bez niepokoju". W świecie materialnym każdy jest pełen niepokoju, lecz Bhagavad-gita opisuje inny świat, gdzie nie ma żadnego niepokoju:

paras tasmat tu bhavo 'nyo 'vyakto 'vyaktat sanatanah yah sa sarvesu bhutesu naśyatsu na vinaśyati

"Jednak istnieje jeszcze inna niezamanifestowana natura - wieczna i transcendentalna w stosunku do tej zamanifestowanej i niezamanifestowanej materii. Jest ona najwyższą i nigdy nie ulega unicestwieniu. Kiedy wszystko w tym świecie ulega zagładzie, ta część pozostaje niezmienną." (Bg. 8.20) Tak jak w świecie materialnym znajduje się wiele planet, tak też są miliony planet w świecie duchowym, które zwane są Vaikunthalokami. Wszystkie te Vaikunthaloki, czyli wyższe planety, spoczywają na blasku Najwyższej osoby Boga. Jak

113

oznajmia Brahma-samhita (yasya prabha prabhavato jagadanda-koti), światłość Brahmana emanująca z ciała Najwyższego Pana stwarza niezliczone planety zarówno w świecie duchowym, jak i materialnym; tak więc planety te są tworem Najwyższej Osoby Boga. Astrolog ujrzał, że Śri Caitanya Mahaprabhu jest tą samą Osobą Boga. Możemy wyobrazić sobie, jak bardzo był uczony, jednakże podróżował od drzwi do drzwi jak zwykły żebrak, by przynieść najwyższą korzyść ludzkiemu społeczeństwu.

Adi 17.106 Widząc, że Pan Caitanya Mahaprabhu jest tą samą Absolutną Prawdą, Najwyższym Brahmanem, Najwyższą Osobą Boga, astrolog zmieszał się.

Adi 17.106 Znaczenie: Tutaj wyraźnie oznajmiono, że Prawda Absolutna, Najwyższy Brahman, jest ostatecznie Najwyższą Osobą Boga. Zatem osoba jest początkiem wszystkich rzeczy. Jak potwierdza Bhagavad-gita (10.8), mattah sarvam pravartate: wszystko rozpoczyna się od Najwyższej Osoby Boga. Najwyższy Pan jest najwyższą żywą istotą. Zatem wszystko, co istnieje, czy to materia czy duch, jest jedynie emanacją z Najwyższej Osoby, czyli najwyższego życia. Współczesna teoria naukowa, że życie pochodzi z materii, jest nonsensowna. Zarówno materia, jak i życie biorą swój początek z życia. Na nieszczęście naukowcy nie znają tego naukowego faktu; dryfują w ciemności swej tzw. wiedzy.

Adi 17.107 Zdumiony astrolog zamilkł nie będąc w stanie wypowiedzieć ani słowa. Lecz kiedy Pan ponownie zadał mu Swe pytanie, odpowiedział Mu w ten sposób.

Adi 17.108 "Mój drogi Panie, w Swym poprzednim życiu byłeś schronieniem całego stworzenia, Najwyższą Osobą Boga, pełnym wszelkich bogactw.

Adi 17.109 "Teraz jesteś tą samą Osobą Boga, którą byłeś w poprzednim życiu. Twą tożsamością jest niepojęte wieczne szczęście."

Adi 17.109 Znaczenie: Dzięki mocy nauki astrologicznej można nawet stwierdzić pozycję Najwyższej Osoby Boga. Wszystko należy rozpoznawać po symptomach. Najwyższą Osobę Boga rozpoznaje się po symptomach wspomnianych w śastrach. Nie jest to tak, że każdy może zostać Bogiem bez dowodów śastr.

Adi 17.110 Kiedy astrolog mówił o Nim tak wzniośle, Śri Caitanya Mahaprabhu zatrzymał go i zaczął się uśmiechać. Powiedział: "Mój drogi panie, myślę, że nie wiesz dokładnie, kim byłem, gdyż Ja wiem, że w poprzednim życiu byłem pastuszkiem.

Adi 17.111 "W ostatnim życiu narodziłem się w rodzinie pasterza i chroniłem cielęta i krowy. Dzięki tym pobożnym czynom teraz zostałem synem bramina."

Adi 17.111 Znaczenie: Pan Caitanya Mahaprabhu, najwyższy autorytet, wyraźnie oznajmia tutaj, że jedynie dzięki trzymaniu krów i ich ochronie można stać się pobożnym. Na nieszczęście ludzie stali się teraz takimi łotrami, że nie dbają nawet o słowa autorytetu. Ludzie na ogół uważają pasterzy za niższych członków społeczeństwa, lecz tutaj Caitanya Mahaprabhu stwierdza, że są oni tak pobożni, iż w następnym życiu będą braminami. System kastowy ma szczególny cel. Jeśli będziemy przestrzegać tego naukowego systemu, społeczeństwo ludzkie otrzyma największą korzyść. Biorąc pod uwagę tę instrukcję Pana, ludzie powinni służyć krowom i cielętom i w zamian otrzymywać obfitość mleka. W służeniu krowom i cielętom nie ma żadnej straty, lecz współczesne społeczeństwo ludzkie tak bardzo się zdegradowało, że zamiast chronić krowy i służyć im, ludzie je zabijają. Jak mogą oczekiwać pokoju i pomyślności w społeczeństwie ludzkim, gdy popełniają takie grzeszne czyny? Nie jest to możliwe.

Adi 17.112 Astrolog powiedział: "To, co widziałem w medytacji, było pełne bogactw i dlatego byłem oszołomiony.

Adi 17.112 Znaczenie: Wygląda na to, że dzięki astrologicznym obliczeniom astrolog nie tylko znał przeszłość, teraźniejszość i przyszłość, lecz również był wielkim medytatorem. Dlatego był wielkim bhaktą i mógł zobaczyć, że Pan Caitanya Mahaprabhu jest tą samą osobą co Krsna. Zastanawiał się jednakże, czy Krsna i Śri Caitanya Mahaprabhu byli rzeczywiście tą samą osobą.

Adi 17.113 "Jestem pewien, że Twa forma i forma, którą ujrzałem w medytacji, jest jedną i tą samą. Jeśli widzę jakąkolwiek różnicę, to jest to działanie Twej złudnej energii."

Adi 17.113 Znaczenie: Śri-krsna-caitanya radha-krsna nahe anya: w wizji doskonałego bhakty, Pan Caitanya Mahaprabhu jest kombinacją Radhy i Krsny. Kto widzi Pana Caitanyę jako różnego od Krsny, znajduje się pod wpływem złudnej energii Pana. Wygląda na to, że astrolog już był zaawansowanym bhaktą i kiedy przybył do Najwyższego Pana Śri Caitanyi Mahaprabhu, osiągnął doskonałą samorealizację i mógł zobaczyć, że Najwyższa Osoba Boga Krsna i Śri Caitanya Mahaprabhu są jedną i tą samą Najwyższą Osobą.

Adi 17.114 Wszechwiedzący astrolog doszedł do wniosku: "Bez względu na to, kim czy czym jesteś, ofiarowuję Ci pełne szacunku pokłony!" Dzięki Swemu bezprzyczynowemu miłosierdziu, Pan obdarzył go miłością do Boga, w ten sposób wynagradzając mu jego służbę.

Adi 17.114 Znaczenie: O tym wydarzeniu, gdy Pan Caitanya spotkał wszechwiedzącego astrologa, nie wspomina Caitanya-bhagavata, lecz nie możemy wskutek tego powiedzieć, że nie miało ono miejsca. Wprost przeciwnie, musimy przyjąć stwierdzenia Krsnadasa Kavirajy Gosvamiego, że w Caitanya-caritamrcie wspomina on o wszystkim, o czym nie było wzmianki w Caitanya-bhagavata.

Adi 17.115 Pewnego dnia Pan usiadł w korytarzu świątyni Visnu i zaczął głośno wołać: "Przynieście miód! Przynieście miód!"

114

Adi 17.116 Rozumiejąc ekstatyczny nastrój Śri Caitanyi Mahaprabhu, Nityananda Prabhu Gosani przyniósł w naczyniu wodę z Gangesu jako symboliczny dar i postawił przed Nim.

Adi 17.117 Po wypiciu tej wody Pan Caitanya wpadł w ekstazę i zaczął tańczyć. W ten sposób każdy ujrzał rozrywkę przyciągnięcia rzeki Yamuny.

Adi 17.117 Znaczenie: Yamunakarsana-lila jest rozrywką przyciągnięcia Yamuny. Pewnego dnia Śri Baladeva pragnął, aby rzeka Yamuna pojawiła się przed Nim, a kiedy odmówiła, wziął Swój pług i pragnął wykopać kanał, tak aby zmuszona była pojawić się przed Nim. Ponieważ Śri Caitanya Mahaprabhu jest oryginalną formą Baladevy, w Swej ekstazie poprosił wszystkich, by przynieśli miód. W ten sposób wszyscy obecni tam bhaktowie ujrzeli yamunakarsana-lila. W tej lila Baladevie towarzyszyły Jego przyjaciółki. Po napiciu się napoju miodowego zwanego Varuni, pragnął wskoczyć do Yamuny i popływać z dziewczętami. Śrimad-Bhagavatam (10.65.25-30, 33) oznajmia, że Pan Baladeva poprosił Yamunę, aby przybliżyła się do Niego, a kiedy rzeka sprzeciwiła się poleceniu Pana, rozgniewał się i pragnął przyciągnąć ją do Siebie Swym pługiem. Jednakże Yamuna, bardzo obawiając się gniewu Pana Balaramy, natychmiast zbliżyła się i podporządkowała się Mu, modląc się do Pana, Najwyższej Osoby Boga, i przyznając się do winy. Wówczas wybaczono jej. Na tym polega yamunakarsana-lila. Wydarzenie to opisane jest również w modlitwie Jayadevy Gosvamiego dotyczącej dziesięciu inkarnacji:

vahasi vapusi viśade vasanam jaladabham halahati-bhiti-milita-yamunabhamkeśava dhrta-haladhara-rupa jaya jagadiśa hare

Adi 17.118 Kiedy Pan, w Swej ekstazie Baladevy, poruszał się, jak gdyby odurzony napojem, Advaita Acarya, główny spośród acaryów [acarya śekhara], ujrzał Go w formie Balaramy.

Adi 17.119 Vanamali Acarya ujrzał złoty pług w ręku Balaramy, a wszyscy bhaktowie zgromadzili się razem i zaczęli tańczyć przepełnieni ekstazą.

Adi 17.120 W ten sposób tańczyli bezustannie przez dwanaście godzin, a wieczorem wykąpali się w Gangesie i następnie powrócili do swych domów.

Adi 17.121 Pan polecił wszystkim mieszkańcom Navadvipy intonować mantrę Hare Krsna i w każdym domu zaczęto regularnie spełniać sankirtan.

Adi 17.122 [Wszyscy bhaktowie śpiewali tę popularną pieśń razem z maha-mantrą Hare Krsna.] "Haraye namah, krsna yadavaya namah/ gopala govinda rama śri-madhusudana."

Adi 17.123 Kiedy w ten sposób rozpoczął się ruch sankirtanu, nikt w Navadvipie nie słyszał niczego innego poza dźwiękiem słów "Hari! Hari!" i uderzeń w mrdangę oraz dźwięku ręcznych dzwoneczków.

Adi 17.123 Znaczenie: Międzynarodowe Towarzystwo Świadomości Krsny obecnie ma swoje światowe centrum w Navadvipie, Mayapur. Zarządzający tym ośrodkiem powinni dbać o to, by dwadzieścia cztery godziny na dobę odbywało się tam intonowanie świętych imion maha-mantry Hare Krsna, razem z haraye namah, krsna yadavaya namah, gdyż ta pieśń była ulubioną pieśnią Śri Caitanyi Mahaprabhu. Lecz cały taki sankirtan musi być poprzedzony intonowaniem świętych imion pięciu tattv - śri-krsna-caitanya prabhu nityananda śri-advaita gadadhara śrivasadi-gaura-bhakta-vrnda. My zwykliśmy intonować dwie mantry - śri-krsna-caitanya prabhu nityananda śri-advaita gadadhara śrivasadi-gaura-bhakta-vrnda i Hare Krsna, Hare Krsna, Krsna Krsna, Hare Hare / Hare Rama, Hare Rama, Rama Rama, Hare Hare. Po intonowaniu tych mantr można dodać, szczególnie w Mayapur, dwie następne linijki - haraye namah, krsna yadavaya namah / gopala govinda rama śri-madhusudana. Intonowanie tych sześciu linijek powinno być spełniane tak doskonale, aby nikt nie słyszał żadnych innych wibracji poza intonowaniem świętych imion Pana. To uczyni ośrodek wszechdoskonałym duchowo.

Adi 17.124 Słysząc rozbrzmiewające wibracje mantry Hare Krsna, miejscowi mahometanie, bardzo rozgniewani, poskarżyli się Kaziemu.

Adi 17.124 Znaczenie: Phaujadara, czyli administracyjny sądowy urzędnik miasta, zwany był kaji (Kazi). Jamidarowie (Zamindarowie), czyli właściciele ziemscy (mandalera) nakładali podatki na ziemię, lecz zachowanie prawa i porządku oraz karanie przestępców było obowiązkiem Kaziego. Zarówno Kazi, jak i właściciele ziemscy znajdowali się pod kontrolą zarządcy Bengalu, który w tym czasie był znany jako Suba-bangala. Okręgi Nadii, Islampury i Bagoyany podlegały Zamindarowi zwanemu Hari Hoda albo jego potomkowi o imieniu Krsnadasa Hoda. Powiedziane jest, że Chand Kazi był mistrzem duchowym Nawab Hussain Shaha. Według jednej opinii jego imię brzmiało Maulana Sirajuddina, a zdaniem innych nazywał się on Habibara Rahamana. Potomkowie Chand Kaziego nadal mieszkają w pobliżu Mayapur. Ludzie nadal odwiedzają grobowiec Chand Kaziego, który znajduje się pod drzewem campaka, i znany jest jako samadhi Chand Kaziego.

Adi 17.125 Rozgniewany Chand Kazi przybył wieczorem do jednego domu i kiedy ujrzał odbywający się tam kirtan, rozbił mrdangę i przemówił w ten sposób.

Adi 17.126 "Przez tak długi czas nie przestrzegaliście regulujących zasad religii hinduskiej, lecz teraz przestrzegacie ich z wielkim entuzjazmem. Czy mogę wiedzieć, dzięki czyjej mocy to czynicie?

115

Adi 17.126 Znaczenie: Wygląda na to, że od czasu najazdu Vaktiyary Khiliji w Bengalu aż do czasów Chand Kaziego, Hindusi, czyli zwolennicy zasad wedyjskich, byli bardzo tłumieni. Jak Hindusi we współczesnym Pakistanie, praktycznie nikt nie mógł swobodnie praktykować religijnych zasad hinduizmu. Chand Kazi nawiązuje do tego stanu społeczeństwa hinduskiego. Wcześniej Hindusi nie byli rzetelni w wypełnianiu swych zasad hinduizmu, lecz teraz swobodnie intonowali maha-mantrę Hare Krsna. Zatem taką śmiałość musieli osiągnąć dzięki mocy kogoś innego. W rzeczywistości było to prawdą. Chociaż członkowie tzw. społeczeństwa hinduskiego przestrzegali społecznych zwyczajów i formuł, praktycznie zapomnieli ściśle przestrzegać zasad religijnych. Lecz wraz z pojawieniem się Śri Caitanyi Mahaprabhu zaczęli rzeczywiście przestrzegać regulujących zasad zgodnie z Jego poleceniem. Polecenie to istnieje nadal i można je spełniać wszędzie, we wszystkich częściach świata. Poleceniem tym jest zostanie mistrzem duchowym pod kierunkiem Śri Caitanyi Mahaprabhu poprzez przestrzeganie regulujących zasad, codzienne intonowanie co najmniej szesnastu rund maha-mantry Hare Krsna i nauczanie kultu świadomości Krsny na całym świecie. Jeśli będziemy ściśle trzymać się tego polecenia Śri Caitanyi Mahaprabhu, bez wątpienia zyskamy moc duchową i będziemy mogli swobodnie nauczać tego kultu ruchu Hare Krsna i nikt nie będzie w stanie nam przeszkodzić.

Adi 17.127 "Nikt nie powinien pełnić sankirtanu na ulicach miasta. Dzisiaj wybaczam tę obrazę i wracam do domu.

Adi 17.127 Znaczenie: Takie nakazy powstrzymania sankirtanu na ulicach wielkich miast świata zostały wydane członkom ruchu Hare Krsna. Na całym świecie mamy setki ośrodków, a szczególnie byliśmy prześladowani w Australii. W większości miast świata zachodniego byliśmy wielokrotnie aresztowani przez policję, lecz mimo to wypełniamy polecenie Śri Caitanyi Mahaprabhu, intonując na ulicach wszystkich ważnych miast, takich jak Nowy Jork, Londyn, Chicago, Sydney, Melbourne, Paryż i Hamburg. Musimy pamiętać, że takie wydarzenia miały miejsce w przeszłości, pięćset lat temu, a fakt, że zdarzają się nadal, wskazuje na to, iż nasz ruch sankirtanu jest prawdziwie autoryzowany, gdyż gdyby sankirtan był nieznaczną sprawą materialną, demony nie sprzeciwiałyby się mu. Demony z czasów Śri Caitanyi Mahaprabhu usiłowały przeszkodzić ruchowi sankirtanu, który On rozpoczął. Demony tak samo usiłują powstrzymać ruch sankirtanu, który spełniamy na całym świecie, a to dowodzi, że nasz ruch sankirtanu jest nadal czysty i autentyczny, podążający w ślady Śri Caitanyi Mahaprabhu.

Adi 17.128 "Gdy następnym razem ujrzę, że ktoś spełnia taki sankirtan, ukarzę go nie tylko poprzez skonfiskowanie całej jego własności, lecz również przez uczynienie go mahometaninem."

Adi 17.128 Znaczenie: W tych dniach przemiana Hindusa w mahometanina była rzeczą łatwą. Jeśli mahometanin po prostu spryskał wodą ciało Hindusa, uważano, że Hindus w ten sposób stawał się mahometaninem. Podczas przejścia Brytyjczyków przez Bangladesz w czasie ostatniego buntu hindu-muzułmańskiego, wielu Hindusów zostało nawróconych na mahometan w ten sposób, że przemocą wpychano im w usta krowie mięso. W czasach Pana Caitanyi społeczeństwo hinduskie było tak surowe, że jeśli Hindus został nawrócony na mahometanina, nie było szansy, aby to zmienić. W ten sposób zwiększyła się liczebność mahometan w Indiach. Żaden z nich nie przybył z zewnątrz; społeczny system w jakiś sposób zmusił Hindusów do stania się mahometanami, bez szansy powrotu do społeczeństwa hinduskiego. Cesarz Auranzeb również wprowadził podatek, który musieli płacić Hindusi za to, że są Hindusami. Tak więc wszyscy ubodzy Hindusi niższych klas dobrowolnie stawali się mahometanami, aby uniknąć podatku. W ten sposób zwiększyła się liczebność mahometan w Indiach. Chand Kazi zagroził, że nawróci ludzi na mahometan za pomocą prostego procesu spryskania wodą ich ciał.

Adi 17.129 Powiedziawszy to, Kazi powrócił do domu, a bhaktowie, wielce zaszokowani, że zabroniono im intonować Hare Krsna, wyrazili swój żal przed Panem Caitanyą Mahaprabhu.

Adi 17.130 Pan Caitanya polecił im: "Idźcie i spełniajcie sankirtan! Dzisiaj zabiję wszystkich mahometan!"

Adi 17.130 Znaczenie: Gandhi znany jest z tego, że rozpoczął ruch łagodnego nieposłuszeństwa obywatelskiego w Indiach, lecz około pięciuset lat przed nim Śri Caitanya Mahaprabhu rozpoczął Swój ruch łagodnego nieposłuszeństwa obywatelskiego wobec rozkazu Chand Kaziego. Zadawanie gwałtu nie jest konieczne, aby powstrzymać opozycję od przeszkodzenia ruchowi, gdyż ich demoniczne zachowanie można zabić za pomocą rozsądku i perswazji. Podążając w ślady Pana Caitanyi Mahaprabhu, kiedykolwiek ruch Hare Krsna napotyka na przeszkody, powinien zabić opozycję za pomocą perswazji i argumentacji i w ten sposób powstrzymać demoniczne zachowanie. Gdybyśmy w każdym przypadku byli gwałtowni, trudno by nam było zajmować się naszymi sprawami. Dlatego powinniśmy podążać za przykładem Pana Caitanyi Mahaprabhu, który nie był posłuszny poleceniu Chand Kaziego, lecz pokonał go za pomocą rozsądku i perswazji.

Adi 17.131 Powróciwszy do domów, wszyscy obywatele zaczęli spełniać sankirtan, lecz z powodu nakazu Kaziego nie byli pogodni, lecz zawsze pełni niepokoju.

Adi 17.132 Rozumiejąc niepokój w umysłach ludzi, Pan przywołał ich i przemówił do nich w ten sposób.

Adi 17.133 "Wieczorem będę spełniał sankirtan w każdym mieście. Dlatego wszyscy powinniście udekorować miasto wieczorem.

Adi 17.133 Znaczenie: W tym czasie Navadvipa składała się z pięciu małych miasteczek, więc ważne są tutaj słowa nagare nagare. Śri Caitanya Mahaprabhu pragnął spełniać kirtan w każdym z tych sąsiadujących ze sobą miast. Dlatego polecił, aby na tę uroczystość udekorowano miasto.

Adi 17.134 "Wieczorem zapalcie pochodnie w każdym domu. Będę chronił każdego. Zobaczymy, jaki Kazi przyjdzie powstrzymać nasz kirtan."

Adi 17.135 Pan Gaurasundara wyszedł wieczorem i uformował trzy grupy w celu spełniania kirtanu.

116

Adi 17.135 Znaczenie: Taki jest plan na wykonywanie kirtanu w procesji. W czasach Śri Caitanyi Mahaprabhu jedna grupa składała się z dwudziestu jeden ludzi: cztery osoby grały na mrdangach, jedna prowadziła intonowanie, a szesnaście innych uderzało w karatale, powtarzając za prowadzącym intonowanie. Jeśli wielu ludzi przyłączy się do ruchu sankirtanu, mogą podążać za przykładem Śri Caitanyi Mahaprabhu i formować różne grupy, odpowiednio do czasu i liczby osiągalnych ludzi.

Adi 17.136 W grupie znajdującej się na przedzie tańczył Thakura Haridasa, a w grupie środkowej z wielką radością tańczył Advaita Acarya.

Adi 17.137 Sam Pan Gaurasundara tańczył w grupie znajdującej się w tyle, a Śri Nityananda Prabhu postępował za tańcem Pana Caitanyi.

Adi 17.138 Dzięki łasce Pana, Śrila Vrndavana dasa Thakura szczegółowo opisał to wydarzenie w swej Caitanya-mangala.

Adi 17.139 Spełniając kirtan w ten sposób, okrążając każdy zakątek miasta, w końcu dotarli do drzwi Kaziego.

Adi 17.140 Chronieni przez Pana Caitanyę, mamrocząc gniewnie i rycząc, ludzie oszaleli z powodu takiego zachowania.

Adi 17.140 Znaczenie: Kazi wydał polecenie, aby nie spełniać kirtanu, zbiorowego intonowania świętego imienia Pana. Lecz kiedy powiadomiono o tym Pana Caitanyę Mahaprabhu, zarządził On obywatelskie nieposłuszeństwo wobec polecenia Kaziego. Pan Caitanya i wszyscy Jego bhaktowie, w naturalny sposób entuzjastyczni, chociaż wzburzeni, musieli uczynić wiele hałasu swymi głośnymi okrzykami.

Adi 17.141 Głośne intonowanie mantry Hare Krsna z pewnością napełniło Kaziego wielkim strachem, tak więc ukrył się w swym pokoju. Słysząc tak protestujących ludzi, mamroczących w wielkim gniewie, Kazi nie wychodził z domu.

Adi 17.141 Znaczenie: Polecenie Kaziego, aby nie spełniać sankirtanu, obowiązywało aż do czasu obywatelskiego nieposłuszeństwa. Pod wodzą Najwyższego Pana, Śri Caitanyi Mahaprabhu, intonujący, zwiększając swą liczebność, sprzeciwili się poleceniu Kaziego. Tysiące zgromadziły się razem i uformowały partie, intonując maha-mantrę Hare Krsna i czyniąc hałas na znak protestu. Toteż Kazi był bardzo przestraszony, jak zwykle bywa w takich okolicznościach. Również w obecnych czasach ludzie na całym świecie mogą zgromadzić się razem w ruchu świadomości Krsny i protestować przeciwko obecnym zdegradowanym rządom światowych bezbożnych społeczeństw, które oparte są na wszelkiego rodzaju grzesznej działalności. Śrimad-Bhagavatam oznajmia, że w wieku Kali złodzieje, hultaje i ludzie czwartej klasy, którzy nie posiadają ani wykształcenia, ani kultury, przechwytują pozycje rządowe, by eksploatować obywateli. Jest to symptom Kali-yugi, który już się pojawił. Ludzie nie mogą czuć się bezpieczni, jeśli chodzi o życie i własność, jednakże tzw. rządy działają nadal i ich ministrowie otrzymują wysokie wynagrodzenie, chociaż nie są w stanie uczynić niczego dobrego dla społeczeństwa. Jedynym lekarstwem na takie warunki jest spotęgowanie ruchu sankirtanu pod sztandarem świadomości Krsny i protestowanie przeciwko grzesznej działalności wszystkich rządów świata. Ruch świadomości Krsny nie jest sentymentalnym ruchem religijnym; jest to ruch dla zreformowania wszelkich anomalii w społeczeństwie ludzkim. Jeśli ludzie potraktują go poważnie, w naukowy sposób wypełniając ten obowiązek, jak polecił to Śri Caitanya Mahaprabhu, świat ujrzy spokój i pomyślność, zamiast oszołomienia i beznadziejności pod panowaniem bezużytecznych rządów. W społeczeństwie ludzkim zawsze istnieją złodzieje i hultaje, a skoro tylko słaby rząd nie jest w stanie wypełniać swych obowiązków, ci złodzieje i hultaje wychodzą, by robić swoje interesy. W ten sposób całe społeczeństwo staje się piekłem nieodpowiednim dla dżentelmena, aby w nim żyć. Istnieje pilne zapotrzebowanie na dobry rząd - rząd kierowany przez ludzi, ze świadomością Krsny. Dopóki masy ludzi nie staną się świadome Krsny, nie mogą być dobrymi ludźmi. Ruch świadomości Krsny rozpoczęty przez Śri Caitanyę Mahaprabhu intonowaniem maha-mantry Hare Krsna nadal ma swą moc. Dlatego ludzie powinni zrozumieć go i szerzyć na całym świecie. Ruch sankirtanu rozpoczęty przez Śri Caitanyę Mahaprabhu opisany jest w Caitanya-bhagavata, Madhya-khanda, Dwudziestym Trzecim Rozdziale, rozpoczynając od wersetu 241, który oznajmia: "Mój drogi Panie, oby mój umysł skupił się na Twych lotosowych stopach." Powtarzając za intonowaniem Pana Caitanyi, wszyscy bhaktowie wydawali ten sam dźwięk, który On intonował. W ten sposób Pan posuwał się naprzód, prowadząc całą grupę na ścieżki biegnące wzdłuż brzegu Gangesu. Kiedy Pan przybył do Swego własnego ghata, czyli miejsca kąpieli, jeszcze bardziej zaczął tańczyć. Następnie udał się do ghata Madhaia. W ten sposób Śri Caitanya Mahaprabhu, Najwyższy Pan, znany jako Viśvambhara, tańczył wzdłuż całego brzegu Gangesu. Następnie udał się do Barakona-ghata, Nagariya-ghata, i, podróżując przez Ganganagara, dotarł do Simuliyi, dzielnicy położonej na jednym końcu miasta. Wszystkie te miejsca otaczają Śri Mayapur. Po dotarciu do Simuliyi, Pan udał się w kierunku domu Kaziego i w ten sposób dotarł do jego drzwi.

Adi 17.142 Naturalnie ci, którzy byli bardzo wzburzeni, zaczęli brać odwet za poczynania Kaziego, rujnując jego dom i ogród kwiatowy. Wydarzenie to szczegółowo opisał Śrila Vrndavana dasa Thakura.

Adi 17.143 Następnie, kiedy Śri Caitanya Mahaprabhu dotarł do domu Kaziego, usiadł u bramy i posłał do niego pewne szanowane osoby, aby go przywołały.

Adi 17.144 Kiedy Kazi przybył ze zwieszoną głową, Pan ofiarował mu odpowiedni szacunek i miejsce do siedzenia.

Adi 17.144 Znaczenie: Niektórzy ludzie w ruchu obywatelskiego nieposłuszeństwa Śri Caitanyi Mahaprabhu byli wzburzeni, ponieważ nie mogli kontrolować umysłów. Lecz Pan był całkowicie spokojny, opamiętany i nieporuszony. Więc kiedy Kazi przyszedł, aby się z Nim zobaczyć, Pan ofiarował mu odpowiedni szacunek i miejsce do siedzenia, jako że był on

117

szanowanym urzędnikiem rządowym. W ten sposób Pan nauczał nas osobistym zachowaniem. Popychając naprzód nasz ruch sankirtanu świadomości Krsny, być może napotkamy trudne dni, lecz powinniśmy zawsze podążać za przykładem Śri Caitanyi Mahaprabhu i robić to, co jest konieczne, odpowiednio do czasu i okoliczności.

Adi 17.145 Pan powiedział przyjaźnie: "Panie, przybyłem do twego domu jako twój gość, lecz ujrzawszy Mnie, ukryłeś się w pokoju. Co to za etykieta?"

Adi 17.146 Kazi odpowiedział: "Przyszedłeś do mego domu w bardzo gniewnym nastroju. Aby Cię uspokoić, nie pojawiłem się przed Tobą, lecz pozostałem w ukryciu.

Adi 17.147 "Teraz, kiedy się uspokoiłeś, przyszedłem do Ciebie. Uważam to za szczęście, że mogę przyjąć takiego zacnego jak Ty gościa.

Adi 17.148 "W naszym związku wioskowym, Nilambara Cakravarti Thakura był mym wujem. Taki związek jest mocniejszy od związku cielesnego.

Adi 17.148 Znaczenie: W Indiach, nawet w wioskach wewnątrz kraju, wszystkie społeczności hinduskie i muzułmańskie zwykły żyć razem spokojnie, ustanawiając między sobą związek. Młodzi ludzie zwali starszych członków wioski caca albo kaka, "wujem", a mężczyźni w tym samym wieku nazywali siebie nawzajem dada "bratem". Związek ten był bardzo przyjazny. Mahometanie zwykli zapraszać do swych domów Hindusów, a Hindusi zwykli zapraszać do swych domów mahometan. Zarówno Hindusi, jak i mahometanie przyjmowali zaproszenia do swych domów na różne uroczystości. Nawet przed pięćdziesięcioma czy sześćdziesięcioma laty związek pomiędzy Hindusami i muzułmanami był bardzo przyjazny i nie było między nimi zakłóceń. W historii Indii nie spotykamy żadnych buntów hindu-muzułmańskich, nawet w czasach, gdy krajem władali mahometanie. Konflikt pomiędzy Hindusami i muzułmanami został stworzony przez skażonych polityków, szczególnie władców cudzoziemskich, i stopniowo sytuacja tak bardzo się zdegradowała, że Indie podzieliły się na Hindustan i Pakistan. Na szczęście lekarstwo do zjednoczenia nie tylko Hindusów i muzułmanów, lecz wszystkich społeczności i wszystkich nacji, nadal może zostać wprowadzone w życie przez ruch Hare Krsna w oparciu o mocną podstawową platformę miłości do Boga.

Adi 17.149 "Nilambara Cakravarti jest dziadkiem ze strony Twej matki i poprzez ten związek Ty jesteś mym siostrzeńcem.

Adi 17.150 "Kiedy siostrzeniec jest bardzo rozgniewany, jego wuj jest tolerancyjny, a kiedy wuj popełnia obrazę, siostrzeniec nie traktuje jej poważnie."

Adi 17.151 W ten sposób rozmowa Pana z Kazim pełna była różnych wskazówek, lecz nikt z zewnątrz nie był w stanie zrozumieć skrytego znaczenia ich konwersacji.

Adi 17.152 Pan powiedział: "Mój drogi wuju, przyszedłem do twego domu, aby cię o coś zapytać. " Kazi odpowiedział: "Tak, jesteś mile widziany. Powiedz mi, co kryje się w Twym umyśle."

Adi 17.153 Pan powiedział: "Pijesz mleko krowie, a zatem krowa jest twą matką. A byk produkuje zboże dla twego utrzymania; dlatego jest twym ojcem.

Adi 17.154 "Ponieważ byk i krowa są twym ojcem i matką, jak możesz ich zabijać i jeść? Co to za religijna zasada? Co ośmiela cię do popełniania takich grzesznych czynów?"

Adi 17.154 Znaczenie: Każdy może zrozumieć, że pijemy mleko krów i korzystamy z pomocy byków w produkcji produktów rolniczych. Zatem, ponieważ nasz prawdziwy ojciec daje nam pokarm zbożowy, a matka daje nam mleko, dzięki któremu utrzymujemy się przy życiu, krowa i byk uważane są za ojca i matkę. Zgodnie z cywilizacją wedyjską istnieje siedem matek, a krowa jest jedną spośród nich. Dlatego Śri Caitanya Mahaprabhu wyzwał mahometanina Kazi: "Jakiej zasady religijnej przestrzegasz, kiedy zabijasz swego ojca i matkę i zjadasz ich?" W żadnym cywilizowanym społeczeństwie ludzkim nikt nie śmiałby zabić swego ojca i matki w celu spożycia ich. Dlatego Śri Caitanya Mahaprabhu wyzwał system religii mahometańskiej jako ojcobójstwo i matkobójstwo. W religii chrześcijańskiej również główne przykazanie mówi "Nie zabijaj". Niemniej jednak chrześcijanie gwałcą ten przepis. Są ekspertami w zabijaniu i otwieraniu rzeźni. W naszym ruchu świadomości Krsny naszym pierwszym warunkiem jest, że nikt nie może jeść żadnego rodzaju mięsa. Nie ma znaczenia, czy jest to mięso krowy czy kozy, lecz szczególnie kładziemy nacisk na zakaz jedzenia mięsa krowiego, ponieważ według śastr krowa jest naszą matką. W ten sposób Śri Caitanya Mahaprabhu wysunął zarzuty przeciwko zabijaniu krów przez mahometan.

Adi 17.155 Kazi odpowiedział: "Tak jak Ty masz Swoje pisma zwane Vedami i Puranami, my mamy nasze, nazywane świętym Koranem.

Adi 17.155 Znaczenie: Chand Kazi zgodził się rozmawiać ze Śri Caitanyą Mahaprabhu w oparciu o pisma święte. Zgodnie z pismami wedyjskimi jeśli ktoś może poprzeć swoje stanowisko cytując Vedy, jego argument jest doskonały. Podobnie, kiedy mahometanie popierają swe stanowisko cytatami z Koranu, ich argumenty również są autoryzowane. Kiedy Pan Śri Caitanya Mahaprabhu poruszył kwestię zabijania krów i byków przez mahometan, Chand Kazi doszedł do standardu zrozumienia jego pism.

118

Adi 17.156 "Zgodnie z Koranem są dwa sposoby czynienia postępu - poprzez zwiększanie skłonności do oddawania się przyjemności i zmniejszanie tej skłonności. Na ścieżce zmniejszania przywiązania [nivrtti-marga], zabijanie zwierząt jest zakazane.

Adi 17.157 Na ścieżce czynności materialnych istnieje przepis pozwalający zabijać krowy. Jeśli zabijanie takie ma miejsce pod kierunkiem śastr, nie ma w nim grzechu.

Adi 17.157 Znaczenie: Słowo śastra pochodzi z dhatu, czyli rdzenia czasownikowego, śas. Śas-dhatu odnosi się do kontrolowania czy władania. Władanie rządu za pomocą broni nazywane jest śastra. Tak więc kiedykolwiek ma miejsce władanie, czy to za pomocą broni czy poprzez nakazy, śas-dhatu jest podstawową zasadą. Spośród tych dwóch: śastra (władanie za pomocą broni) i śastra (władanie poprzez nakazy pism świętych), lepszym jest śastra. Nasze pisma wedyjskie nie są zwykłymi księgami prawniczymi prezentującymi ludzki rozsądek; są one stwierdzeniami rzeczywiście wyzwolonych osób nieskażonych niedoskonałością zmysłów. Śastry zawsze muszą być poprawne. Nie może być tak, że czasami są poprawne, a czasami niepoprawne. W pismach wedyjskich krowa opisana jest jako matka. Zatem jest ona matką cały czas; nie jest tak, jak twierdzą niektórzy dranie, że w czasach wedyjskich była matką, lecz teraz nią nie jest. Jeśli śastra jest autorytetem, krowa jest matką zawsze; była matką w czasach wedyjskich i jest również matką w czasach obecnych. Jeśli ktoś działa zgodnie z nakazami śastr, wolny jest od reakcji grzesznych czynów. Na przykład, skłonności do jedzenia mięsa, picia wina i oddawania się życiu seksualnemu są naturalne dla uwarunkowanej duszy. Ścieżka takich przyjemności nazywana jest pravrtti-marga. Śastra mówi, pravrttir esam bhutanam nivrttis tu maha-phalam: nie należy dać się zwieść skłonnościom ułomnego, uwarunkowanego życia; trzeba kierować się zasadami śastr. Skłonnością dziecka jest oddawanie się zabawom przez cały dzień, lecz śastry nakazują, aby rodzice zajęli się jego edukacją. Śastry istnieją po to, aby kierować działalnością społeczeństwa ludzkiego. Lecz ponieważ ludzie nie korzystają z instrukcji śastr, które są wolne od wad i niedoskonałości, wskutek tego zwodzeni są przez tzw. wykształconych nauczycieli i przywódców, którzy są pełni niedoskonałości uwarunkowanego życia.

Adi 17.158 Będąc uczonym, Kazi wyzwał Caitanyę Mahaprabhu: "W Twych pismach wedyjskich istnieje nakaz zabijania krów. Na mocy tego zalecenia wielcy mędrcy spełniali ofiary, z którymi łączyło się zabijanie krów."

Adi 17.159 Zbijając twierdzenie Kaziego, Pan odpowiedział: "Vedy wyraźnie oznajmiają, że nie należy zabijać krów. Dlatego żaden Hindus, bez względu na to kim jest, nie zabija krów.

Adi 17.159 Znaczenie: W pismach wedyjskich znajdują się koncesje dla jedzących mięso. Powiedziane jest, że jeśli ktoś chce jeść mięso, powinien zabić kozę przed boginią Kali, i wówczas spożyć jej mięso. Osoby jedzące mięso nie mają pozwolenia na kupno mięsa na targu czy w rzeźni. Nie ma zezwolenia na utrzymywanie regularnych rzeźni, aby zadowolić języki jedzących mięso. Jeśli chodzi o zabijanie krów, to jest ono całkowicie zakazane. Ponieważ krowa uważana jest za matkę, jak Vedy mogłyby pozwalać na zabijanie krów? Śri Caitanya Mahaprabhu wykazał, że stwierdzenie Kaziego było błędne. W Bhagavad-gicie znajduje się wyraźny nakaz, by chronić krowy. Krsi-goraksya-vanijyam vaiśya-karma svabhava-jam: "Obowiązkiem vaiśyów jest produkcja produktów rolniczych, handel i ochrona krów." (Bg. 18.44) Zatem jest to fałszywe stwierdzenie, że pisma wedyjskie zawierają instrukcje pozwalające zabijać krowy.

Adi 17.160 "W Vedach i Puranach znajdują się instrukcje oznajmiające, że jeśli ktoś może przywrócić życie żywej istocie, może zabić ją w celach eksperymentalnych.

Adi 17.161 "Dlatego wielcy mędrcy czasami zabijali stare zwierzęta i poprzez intonowanie hymnów wedyjskich ponownie ożywiali je dla udoskonalenia.

Adi 17.162 "Zabijanie i odmładzanie takich starych i ułomnych zwierząt nie było w rzeczywistości zabijaniem, lecz czynem przynoszącym wielką korzyść.

Adi 17.163 "Poprzednio istnieli potężni bramini, którzy mogli robić takie eksperymenty wykorzystując hymny wedyjskie, lecz teraz, z powodu Kali-yugi, bramini nie są tak potężni. Zatem zabijanie krów i byków dla odmłodzenia ich jest zakazane.

Adi 17.164 "'W tym wieku Kali zakazanych jest pięć czynów: ofiarowywanie konia w ofierze, ofiarowywanie krowy w ofierze, przyjmowanie porządku sannyasy, ofiarowywanie obiat z mięsa przodkom i płodzenie dzieci w łonie żony swego brata.'

Adi 17.164 Znaczenie: Jest to cytat z Brahma-vaivarta Purany.

Adi 17.165 "Ponieważ wy mahometanie nie jesteście w stanie przywrócić zwierzętom życia, ponosicie odpowiedzialność za ich zabijanie. Dlatego udacie się do piekła; nie ma sposobu na wasze wyzwolenie.

Adi 17.166 "Zabójcy krów skazani są na gnicie w piekielnym życiu przez tak wiele tysięcy lat, jak wiele jest włosów na ciele krowy.

Adi 17.167 "W waszych pismach jest wiele błędów i złudzeń. Ich kompilatorzy, nie znając istoty wiedzy, wydali polecenia, które są wbrew rozsądkowi i rozumowi."

119

Adi 17.168 Po wysłuchaniu tych stwierdzeń Śri Caitanyi Mahaprabhu zbijających jego argumenty, Kazi nie był w stanie wypowiedzieć ani słowa więcej. Tak więc po odpowiednim zastanowieniu się przyjął porażkę i przemówił w ten sposób.

Adi 17.168 Znaczenie: W naszej praktycznej działalności misyjnej spotykamy wielu chrześcijan, którzy mówią o stwierdzeniach Biblii. Kiedy pytamy, czy Bóg jest ograniczony czy nieograniczony, kapłani chrześcijańscy mówią, że Bóg jest nieograniczony. Lecz kiedy pytamy, dlaczego nieograniczony Bóg miałby mieć tylko jednego syna, a nie nieograniczoną liczbę synów, nie są w stanie na to odpowiedzieć. Podobnie, z naukowego punktu widzenia, odpowiedzi na wiele pytań ze Starego Testamentu, Nowego Testamentu i Koranu zmieniły się. Lecz śastry nie mogą zmieniać się odpowiednio do czyjegoś kaprysu. Wszystkie śastry muszą być wolne od czterech wad natury ludzkiej. Stwierdzenia śastr muszą być zawsze poprawne.

Adi 17.169 "Mój drogi Nimai Pandito, wszystko, co powiedziałeś, jest prawdą. Nasze pisma święte rozwinęły się dopiero niedawno i z pewnością nie są logiczne ani filozoficzne.

Adi 17.169 Znaczenie: Śastry yavanów, czyli osób żywiących się mięsem, nie są pismami wiecznymi. Zostały uformowane nie tak dawno temu i czasami są sprzeczne ze sobą. Są trzy pisma yavanów: Stary Testament, Nowy Testament i Koran. Spisanie ich posiada historię. Nie są one wieczne tak jak wiedza wedyjska. Więc chociaż mają swą argumentację i rozumowanie, nie są zbyt rozsądne i transcendentalne. Wskutek tego osoby zaawansowane w nauce i filozofii uważają te pisma za nie do przyjęcia. Czasami kapłani chrześcijańscy przychodzą do nas i pytają: "Dlaczego nasi zwolennicy lekceważą nasze pisma i przyjmują wasze?" Lecz kiedy pytamy ich: "Wasza Biblia mówi, 'Nie zabijaj'. Dlaczego codziennie zabijacie tak wiele zwierząt?", to nie są w stanie odpowiedzieć. Niektórzy z nich dają niedoskonałą odpowiedź, że zwierzęta nie mają duszy. Lecz wtedy pytamy: "Skąd wiecie, że zwierzęta nie mają duszy? Zwierzęta i dzieci są tej samej natury. Czy to oznacza, że dzieci w społeczeństwie ludzkim również nie mają duszy?" Według pism wedyjskich w ciele znajduje się właściciel ciała, dusza. Bhagavad-gita mówi:

dehino 'smin yatha dehe kaumaram yauvanam jara tatha dehantara-praptir dhiras tatra na muhyati

"Tak jak wcielona dusza bezustannie wędruje w tym ciele od wieku chłopięcego, poprzez młodość aż do starości, podobnie przechodzi ona w inne ciało po śmierci. Zmiany takie nie zwodzą osoby zrównoważonej." (Bg. 2.13) Ponieważ wewnątrz ciała znajduje się dusza, ciało zmienia się poprzez tak wiele form. W ciele każdej żywej istoty znajduje się dusza, bez względu na to, czy jest to ciało zwierzęcia, drzewa, ptaka czy istoty ludzkiej, i dusza przechodzi z jednego typu ciała do innego. Kiedy pisma yavanów - mianowicie Stary Testament, Nowy Testament i Koran nie są w stanie udzielić właściwych odpowiedzi dociekającym zwolennikom, naturalnie ci, którzy są zaawansowani w wiedzy naukowej i filozofii, tracą wiarę w takie pisma. Kazi przyznał to, rozmawiając z Caitanyą Mahaprabhu. Kazi był osobą bardzo inteligentną. Był całkowicie świadomy swej pozycji, jak oznajmia to następny werset.

Adi 17.170 "Wiem, że nasze pisma są pełne wyobrażeń i błędnych idei, jednakże ponieważ jestem mahometaninem, przyjmuję je - pomimo ich niedostatecznego podłoża - ze względu na mą społeczność.

Adi 17.171 "Rozumowanie i argumenty w pismach mięsożerców nie są zbyt rozsądne," zakończył Kazi. Usłyszawszy to stwierdzenie, Śri Caitanya Mahaprabhu uśmiechnął się i zapytał go w ten sposób.

Adi 17.172 "Mój drogi wuju, pragnę zadać ci jeszcze jedno pytanie. Proszę, powiedz mi prawdę. Nie używaj podstępów, aby Mnie oszukać.

Adi 17.173 "W twym mieście zawsze odbywa się zbiorowe intonowanie świętego imienia. Zawsze daje się słyszeć zgiełk muzyki, śpiewu i tańca.

Adi 17.174 "Jako administracyjno-sądowy urzędnik mahometański, masz prawo sprzeciwiać się spełnianiu ceremonii hinduskich, lecz teraz nie zakazujesz spełniania ich. Nie mogę zrozumieć jaka jest tego przyczyna."

Adi 17.175 Kazi powiedział: "Każdy nazywa Cię Gaurahari. Ja również pragnę nazywać Cię tym imieniem.

Adi 17.176 "Łaskawie słuchaj, o Gaurahari! Jeśli przyjdziesz w odosobnione miejsce, wówczas wyjaśnię Ci powód."

Adi 17.177 Pan odpowiedział: "Wszyscy ci ludzie są Mymi zaufanymi towarzyszami. Możesz mówić otwarcie. Nie masz powodu, by się ich obawiać."

Adi 17.178-179 Kazi powiedział: "Kiedy poszedłem do hinduskiego domu, rozbiłem bębenek i zabroniłem spełniania zbiorowego intonowania, tej samej nocy we śnie ujrzałem straszliwego, ryczącego bardzo głośno lwa, który miał ciało istoty ludzkiej a twarz lwa.

Adi 17.180 "Kiedy spałem, lew wskoczył na mą pierś, śmiejąc się straszliwie i zgrzytając zębami.

120

Adi 17.181 "Kładąc pazury na mej piersi, lew powiedział poważnym głosem: 'Rozszarpię twą pierś, tak jak ty rozbiłeś mrdangę!

Adi 17.182 "'Zabroniłeś spełniania Mego zbiorowego intonowania. Dlatego muszę cię zniszczyć!' Bardzo się Go bojąc, zamknąłem oczy i drżałem.

Adi 17.183 "Widząc mnie tak przestraszonym, lew powiedział: 'Pokonałem cię, by dać ci nauczkę, lecz muszę być dla ciebie miłosierny.

Adi 17.184 "'Tego dnia nie stworzyłeś zbyt wielkiego zakłócenia. Dlatego wybaczyłem ci i nie pozbawiłem cię życia.

Adi 17.185 "'Lecz jeśli ponownie dopuścisz się takich czynów, nie będę tego tolerował. Wówczas zabiję cię razem z twoją rodziną i wszystkimi mięsożercami.'

Adi 17.186 "Powiedziawszy to, lew odszedł, lecz ja bardzo się Go bałem. Spójrz tylko na ślady pazurów, które pozostawił na mym sercu!"

Adi 17.187 Opisawszy to wydarzenie, Kazi pokazał swą pierś. Po wysłuchaniu Kaziego i ujrzeniu śladów na jego piersi, wszyscy obecni tam ludzie uwierzyli w to wspaniałe wydarzenie.

Adi 17.188 Kazi kontynuował: "Nie powiedziałem nikomu o tym wydarzeniu, lecz tego samego dnia przyszedł do mnie jeden z mych ordynansów.

Adi 17.189 "Przyszedłszy do mnie, ordynans powiedział: 'Kiedy poszedłem zatrzymać zbiorowe intonowanie, nagle uderzyły mnie w twarz płomienie.

Adi 17.190 "'Moja broda została spalona, a na policzkach pojawiły się pęcherze.' Każdy ordynans, który się tam udał, opisywał to samo.

Adi 17.191 "Widząc to, bardzo się przestraszyłem. Poprosiłem ich, aby nie zatrzymywali zbiorowego intonowania, lecz siedzieli w domu.

Adi 17.192 "Wówczas wszyscy mięsożercy przyszli złożyć petycję, narzekając: 'Ponieważ wydałeś takie polecenie, w mieście zawsze będzie nieograniczone zbiorowe intonowanie.

Adi 17.193 "'W ten sposób religia Hindusów zwiększy się nieograniczenie. Zawsze rozlegają się wibracje "Hari! Hari!" Nie słyszymy nic innego.

Adi 17.194 "Pewien mięsożerca powiedział: 'Hindusi mówią, "Krsna, Krsna", i śmieją się, płaczą, tańczą, intonują i upadają na ziemię, pokrywając swe ciała kurzem.

Adi 17.195 "'Wibrując "Hari, Hari", Hindusi czynią głośny hałas. Jeśli król [patasaha] usłyszy to, z pewnością cię ukarze.'

Adi 17.195 Znaczenie: Patasaha odnosi się do króla. Nawab Hussain Shah, którego pełne imię brzmiało Ala Uddina Saiyada Husena Sa, był w tym czasie (1498-1511) niezależnym królem Bengalu. Poprzednio był sługą okrutnego Nawaba z dynastii Habsi zwanego Mujahphara Khan, lecz udało mu się skrycie zamordować swego pana i zostać królem. Po zdobyciu tronu Bengalu (fachowo zwanego Masnada) ogłosił się Saiyada Husena Ala Uddina Seripha Mukka. Istnieje książka zatytułowana Riyaja Us-salatina, której autor, Golama Husena, twierdzi, że Nawab Hussain Shah należał do rodziny Mukka Seripha. Aby zachować chwały swej rodziny, przyjął imię Seripha Mukka. Na ogół jednakże znany jest jako Nawab Hussain Shah. Po jego śmierci królem Bengalu (1521-1533) został jego najstarszy syn, Nasaratsa. Ten król był również bardzo okrutny. Dopuścił się wielu okrucieństw w stosunku do Vaisnavów. W rezultacie swoich grzesznych czynów został zabity przez jednego ze swych sług z grupy Khoja, kiedy modlił się w meczecie.

Adi 17.196 "Wówczas zapytałem tych yavanów: Wiem, że Hindusi z natury intonują "Hari, Hari".

Adi 17.197 "'Hindusi intonują imię Hari, ponieważ jest to imię ich Boga. Lecz wy jesteście mahometańskimi mięsożercami. Dlaczego intonujecie imię hinduskiego Boga?'

Adi 17.198 "Mięsożerca odpowiedział: 'Czasami żartuję sobie z Hindusów. Niektórzy z nich nazywają się Krsnadasa, a niektórzy Ramadasa.

Adi 17.199 "'Niektórzy zwą się Haridasa. Zawsze intonują, "Hari, Hari", więc myślałem, że zamierzają dopuścić się kradzieży w czyimś domu.

121

Adi 17.199 Znaczenie: Inne znaczenie "Hari, Hari" jest "Kradnę, kradnę."

Adi 17.200 "'Od tego czasu mój język zawsze wibruje dźwięk, "Hari, Hari". Nie chcę wypowiadać tego słowa, lecz mimo to mój język wypowiada je. Nie wiem, co zrobić.'

Adi 17.200 Znaczenie: Czasami demoniczni niewierzący, nie rozumiejąc mocy świętego imienia, naśmiewają się z Vaisnavów, kiedy ci intonują maha-mantrę Hare Krsna. Takie żarty są również korzystne dla tych osób. Czternasty werset Drugiego Rozdziału Canto Szóstego Śrimad-Bhagavatam oznajmia, że intonowanie maha-mantry Hare Krsna, nawet żartem, podczas zwykłej dyskusji, by wskazać na coś obcego, czy z lekceważeniem, nazywane jest intonowaniem namabhasa i prawie że jest na platformie transcendentalnej. Ten stan namabhasa jest lepszy niż nama-aparadha. Namabhasa budzi najwyższą pamięć o Panu Visnu. Kiedy ktoś pamięta Pana Visnu, uwalnia się od przyjemności materialnej. W ten sposób stopniowo ofiaruje się pełnić transcendentalną służbę dla Pana i staje się zdolnym do intonowania świętego imienia Pana na pozycji transcendentalnej.

Adi 17.201-202 "Inny mięsożerca powiedział: 'Panie, posłuchaj mnie. Od dnia, kiedy żartowałem z Hindusami w ten sposób, mój język intonuje hymn Hare Krsna i nie może go porzucić. Nie wiem, jakie mistyczne hymny i ziołowe leki znają ci Hindusi.'

Adi 17.203 "Po wysłuchaniu tego wszystkiego, posłałem wszystkich mlecchów do domu. Wówczas zbliżyło się do mnie pięciu czy siedmiu niewierzących Hindusów.

Adi 17.203 Znaczenie: Słowo pasandi odnosi się do niewierzących zaangażowanych w czynności karmiczne i wielbicieli wielu półbogów. Pasandi nie wierzą w jednego Boga, Najwyższą Osobę, Pana Visnu; sądzą, że wszyscy półbogowie mają tę samą moc co On. Definicja pasandi została podana w tantra-śastrze:

yas tu narayanam devam brahma-rudradi-daivataih samatvenaiva vikseta sa pasandi bhaved dhruvam

"Pasandi to ten, kto uważa wielkich półbogów, takich jak Pan Brahma i Pan Śiva, za równych Najwyższej Osobie Boga, Narayanowi." (Hari-bhakti-vilasa, 1.73) Najwyższa Osoba Boga jest asamaurdhva; innymi słowy, nikt nie może być Mu równym czy Go przewyższać. Lecz pasandi nie wierzą w to. Wielbią wszelkiego rodzaju półbogów, sądząc, że jest to w porządku, jeśli przyjmą za Najwyższego Pana kogokolwiek, kto im się podoba. Pasandi byli przeciwni ruchowi Hare Krsna Pana Śri Caitanyi Mahaprabhu i teraz praktycznie widzimy, że również nie podobają im się nasze pokorne próby szerzenia świadomości Krsny na całym świecie. Wprost przeciwnie, pasandi ci twierdzą, że niszczymy religię hinduską, ponieważ ludzie na całym świecie przyjmują Pana Krsnę za Najwyższą Osobę Boga zgodnie z wersją Bhagavad-gity Takiej Jaką Jest. Pasandi potępiają ten ruch i czasami oskarżają Vaisnavów z obcych krajów, że nie są bona fide. Nawet tzw. Vaisnavowie czy zwolennicy kultu Vaisnava nie pochwalają tego, że robimy Vaisnavów w krajach zachodnich. Tacy pasandi istnieli nawet za czasów Pana Śri Caitanyi Mahaprabhu i istnieją nadal. Jednakże pomimo całej działalności tych pasandi, zwycięży przepowiednia Pana Caitanyi Mahaprabhu: prthivite ache yata nagaradi grama / sarvatra pracara haibe mora nama. "W każdej wiosce i mieście słychać będzie intonowanie Mego imienia." Nikt nie może przeszkodzić w szerzeniu ruchu świadomości Krsny, ponieważ ruch ten ma błogosławieństwo Najwyższej Osoby Boga, Pana Caitanyi Mahaprabhu.

Adi 17.204 "Przyszedłszy do mnie, Hindusi poskarżyli się: 'Nimai Pandita złamał religijne zasady hinduizmu. Wprowadził system sankirtanu, o którym nigdy nie słyszeliśmy z żadnego pisma.

Adi 17.205 "'Kiedy nie śpimy całą noc, aby spełniać rytuały religijne w celu wielbienia Mangalacandi i Visahari, to granie na instrumentach muzycznych, taniec i śpiewanie z pewnością są odpowiednimi zwyczajami.

Adi 17.206 "Poprzednio Nimai Pandita był dobrym chłopcem, lecz kiedy powrócił z Gayi, zachowuje się inaczej.

Adi 17.207 "'Teraz głośno śpiewa różnego rodzaju pieśni, klaszcząc, grając na bębnach i dzwoneczkach i czyniąc hałas, który nas ogłusza.

Adi 17.208 "'Nie wiemy, co takiego je, że szaleje, tańczy, śpiewa, czasami śmiejąc się, płacząc, upadając, skacząc i tarzając się po ziemi.

Adi 17.209 "'Zawsze spełniając zbiorowe intonowanie sprawił, że prawie wszyscy ludzie oszaleli. W ogóle nie możemy spać w nocy; nigdy nie daje nam zasnąć.

Adi 17.210 "'Porzucił Swe własne imię Nimai i przedstawia się jako Gaurahari. Zniszczył religijne zasady hinduizmu i wprowadził bezbożność niewierzących.

Adi 17.211 "'Teraz niższe klasy ciągle intonują maha-mantrę Hare Krsna. Z powodu tej grzesznej działalności całe miasto Navadvipa opustoszeje.

Adi 17.212 "'Według pisma świętego Hindusów imię Boga uważane jest za hymn o największej mocy. Jeśli każdy będzie słuchał intonowania tego imienia, hymn ten straci swą moc.

122

Adi 17.212 Znaczenie: Na liście obraz popełnianych w czasie intonowania świętego imienia Pana jest powiedziane, dharma-vrata-tyaga-hutadi-sarva-śubha-kriya-samyam api pramadah: uważanie intonowania świętego imienia Pana za równe spełnianiu jakiejś pomyślnej ceremonii religijnej jest obrazą. Zgodnie z materialistycznym punktem widzenia spełnianie ceremonii religijnej przywołuje pomyślną atmosferę dla materialnej korzyści całego świata. Dlatego materialiści tworzą religijne zasady, aby żyć wygodnie i bez zakłóceń w wykonywaniu swych czynności materialnych. Ponieważ nie wierzą w istnienie Boga, stwarzają ideę, że Bóg jest bezosobowy i aby mieć pewną koncepcję Boga, można wyobrazić sobie jakąkolwiek formę. W ten sposób oddają szacunek wielu formom półbogów jako różnym reprezentacjom czy manifestacjom Pana. Nazywani są oni bahv-iśvara-vadi, czyli zwolennikami tysięcy bogów. Intonowanie imion półbogów uważają za pomyślną działalność. Wielcy tzw. svami napisali książki mówiące, że można intonować jakiekolwiek imię - Durga, Kali, Śiva, Krsna, Rama itd. - ponieważ każde imię jest dobre do wywołania pomyślnej atmosfery w społeczeństwie. Wskutek tego nazywani są pasandi, niewierzącymi czy pozbawionymi wiary demonami. Tacy pasandi nie znają prawdziwej wartości intonowania świętego imienia Pana Krsny. Niemądrze dumni ze swych materialnych narodzin w rodzinach bramińskich i z wynikającej z tego wyższej pozycji w porządku społecznym, uważają pozostałe klasy, mianowicie: ksatriyów, vaiśyów i śudrów - za klasy niższe. Według nich nikt poza braminem nie może intonować świętego imienia Krsny, gdyż jeśli będą intonować je inni, zmniejszy się jego moc. Nie są świadomi mocy imienia Pana Krsny. Brhan-naradiya Purana poleca

harer nama harer nama harer namaiva kevalam kalau nasty eva nasty eva nasty eva gatir anyatha

"Dla duchowego postępu w tym wieku Kali, nie ma innej alternatywy, nie ma innej alternatywy, nie ma innej alternatywy poza intonowaniem świętego imienia, świętego imienia, świętego imienia Pana." Chociaż jest to stwierdzone w Śrimad-Bhagavatam (12.3.51), pasandi nie dają wiary temu, że moc świętego imienia Krsny jest tak wielka, iż jedynie dzięki intonowaniu go można osiągnąć wyzwolenie. Kirtanad eva krsnasya mukta-sangah param vrajet: każdy człowiek z jakiejkolwiek części świata, który praktykuje intonowanie świętego imienia Krsny, może osiągnąć wyzwolenie i po śmierci udać się do domu, z powrotem do Boga. Dranie pasandi myślą, że jeśli święte imię intonuje niebramin, wówczas zniszczona zostaje jego moc. Sądzą, że zamiast wyzwolić upadłe dusze, moc świętego imienia zostaje zredukowana. Wierząc w istnienie wielu bogów i uważając intonowanie świętego imienia Pana Krsny za nie lepsze od innych hymnów, pasandi ci nie wierzą w słowa śastr (harer nama harer nama harer namaiva kevalam). Lecz w Swej Śiksastace Śri Caitanya Mahaprabhu stwierdza, kirtaniyah sada harih: święte imię Pana należy intonować bezustannie, dwadzieścia cztery godziny na dobę. Jednakże pasandi są tak upadli i fałszywie dumni z narodzin w rodzinach bramińskich, iż sądzą, że zamiast wyzwolić wszystkie upadłe dusze, święte imię traci moc, kiedy bezustannie intonują je niższe klasy ludzi. W wersecie 211 istotne są słowa: nica bada bada, ponieważ każdy może przyłączyć się do ruchu sankirtanu, i jak mówi o tym Śrimad-Bhagavatam (2.4.18): kirata-hunandhra-pulinda-pulkaśa abhira-śumbha yavanah khasadayah. Jest to lista nazw candalów. Pasandi mówią, że kiedy pozwala się intonować ludziom z niższych klas, wówczas zwiększa się ich wpływ. Nie podoba im się idea, że inni również powinni rozwinąć duchowe cechy, ponieważ to umniejszyłoby ich fałszywą dumę z narodzin w rodzinach wzniosłej kasty bramińskiej, z monopolem na czynności duchowe. Lecz pomimo wszelkich protestów tzw. Hindusów i członków kasty bramińskiej, zgodnie z instrukcjami śastr i poleceniem Śri Caitanyi Mahaprabhu, propagujemy ruch świadomości Krsny na całym świecie. W ten sposób mamy pewność, że wyzwalamy wiele upadłych dusz, czyniąc z nich bona fide kandydatów do powrotu do domu, z powrotem do Boga.

Adi 17.213 "'Panie, jesteś władcą tego miasta. Wszyscy, tak Hindusi jak i muzułmanie, są pod twoją ochroną. Proszę więc, przywołaj Nimai Panditę i zmuś Go do opuszczenia miasta.'

Adi 17.213 Znaczenie: Słowo thakura ma dwa znaczenia. Jednym jest "Bóg" czy "pobożna osoba", a drugim jest "ksatriya". Tutaj pasandi bramini nazywają Kaziego thakurą, uważając go za władcę miasta. Istnieją różne imiona, których używa się zwracając się do członków różnych kast. Bramini tytułowani są maharaja, ksatriyowie - thakura, vaiśyowie jako śetha czy mahajana, a śudrowie - caudhuri. Etykiety tej nadal przestrzega się w północnych Indiach, gdzie ksatriyowie tytułowani są Thakura Sahab. Pasandi posunęli się do tego, że poprosili sędziego, czyli Kaziego, aby wydalił Śri Caitanyę Mahaprabhu z miasta za to, że wprowadził hari-nama-sankirtan. Na szczęście nasz ruch Hare Krsna zyskał wielką popularność na całym świecie, szczególnie w cywilizowanym świecie Europy i Ameryki. Na ogół nikt nie skarży się na nas, by usunięto nas z miasta. Chociaż taka próba została poczyniona w Melbourne, w Australii, nie powiodła się. Toteż teraz wprowadzamy ten ruch Hare Krsna w wielkich miastach świata takich jak: Nowy Jork, Londyn, Paryż, Tokyo, Sydney, Melbourne oraz Aukland, i dzięki łasce Pana Caitanyi Mahaprabhu wszystko przebiega pomyślnie. Ludzie z zadowoleniem przyjmują zasadę intonowania mantry Hare Krsna i rezultat jest jak najbardziej zadowalający.

Adi 17.214 "Po wysłuchaniu ich skarg, zwróciłem się do nich słodkimi słowami: 'Proszę powróćcie do domu. Oczywiście zabronię Nimai Pandicie kontynuowania Jego ruchu Hare Krsna.'

Adi 17.215 "Wiem, że Narayana jest Najwyższym Bogiem Hindusów i myślę, że Ty jesteś tym samym Narayanem. Czuję to w swym umyśle."

Adi 17.216 Po wysłuchaniu tej przyjemnej mowy Kaziego, Śri Caitanya Mahaprabhu dotknął go i uśmiechając się przemówił w ten sposób.

Adi 17.217 "Intonowanie świętego imienia Krsny twymi ustami dokonało cudu - unieważniło reakcje wszystkich twych grzechów. Osiągnąłeś teraz najwyższą czystość.

Adi 17.217 Znaczenie: Te słowa z samych ust Pana Caitanyi Mahaprabhu wyrażają - potwierdzając moc ruchu sankirtanu - w jaki sposób ludzie mogą zostać oczyszczeni po prostu intonując święte imię Krsny. Kazi był mahometańskim mlecchą,

123

czyli mięsożercą, lecz ponieważ kilkakrotnie wypowiedział święte imię Pana Krsny, automatycznie unicestwione zostały reakcje jego grzesznego życia i został całkowicie uwolniony od wszelkiego materialnego zanieczyszczenia. Nie wiemy, dlaczego współcześni pasandi protestują, że poprzez szerzenie świadomości Krsny na całym świecie i przekonywanie wszystkich klas ludzi do najwyższego standardu vaisnavizmu, niszczymy religię hinduską. Lecz ci dranie tak gwałtownie się nam sprzeciwiają, że niektórzy z nich nie wpuszczają do świątyni Visnu europejskich i amerykańskich Vaisnavów. Myśląc, że religia ma służyć materialnej korzyści, ci tzw. Hindusi w rzeczywistości zdeprawowali się, wielbiąc liczne formy półbogów. W wersecie następnym Śri Caitanya Mahaprabhu potwierdza oczyszczenie Kaziego.

Adi 17.218 "Ponieważ intonowałeś trzy święte imiona Pana - Hari, Krsna i Narayana - niewątpliwie jesteś najbardziej szczęśliwy i pobożny.

Adi 17.218 Znaczenie: Tutaj Najwyższy Pan, Śri Caitanya Mahaprabhu potwierdza, że każdy, kto intonuje święte imiona Hari, Krsny i Narayana bez popełniania obraz, z pewnością jest niezwykle szczęśliwy, bez względu na to, czy jest z Indii czy nie, czy jest Hindusem czy nie-Hindusem, natychmiast wznosi się do poziomu osoby najbardziej pobożnej. Dlatego nie dbamy o zdanie pasandi, którzy protestują przeciwko temu, że nasz ruch przemienia członków innych miast czy krajów w Vaisnavów. Musimy podążać śladami Pana Caitanyi Mahaprabhu, spokojnie wypełniając naszą misję, czy - jeśli to konieczne - kopiąc w głowy takich protestujących.

Adi 17.219 Kiedy Kazi usłyszał to, łzy popłynęły mu z oczu. Dotknął lotosowych stóp Pana i słodko przemówił do Niego w ten sposób.

Adi 17.220 "Jedynie dzięki Twemu miłosierdziu opuściły mnie złe intencje. Obdarz mnie łaską, tak by moje oddanie zawsze było skupione na Tobie."

Adi 17.221 Pan powiedział: "Pragnę prosić cię o jedną przysługę. Musisz przyrzec Mi, że ten ruch sankirtanu nie będzie powstrzymywany przynajmniej w okręgu Nadii."

Adi 17.222 Kazi powiedział: "Wszystkim potomkom, którzy narodzą się w przyszłości w mej dynastii, daję tę przestrogę: nikt nie powinien powstrzymywać ruchu sankirtanu."

Adi 17.222 Znaczenie: W rezultacie tego poważnego nakazu Kaziego, nawet obecnie potomkowie rodziny Kaziego w żadnych okolicznościach nie sprzeciwiają się ruchowi sankirtanu. Nawet podczas wielkiego buntu hindu-muzułmańskiego w sąsiednich miejscach, potomkowie Kaziego uczciwie dotrzymali przyrzeczenia danego przez ich przodka.

Adi 17.223 Słysząc to, Pan powstał intonując "Hari! Hari!". Idąc za Jego przykładem, również powstali wszyscy pozostali Vaisnavowie intonując wibracje świętego imienia.

Adi 17.224 Śri Caitanya Mahaprabhu poszedł ponownie spełniać kirtan i Kazi udał się razem z Nim, mając umysł przepełniony radością.

Adi 17.225 Pan poprosił Kaziego, aby powrócił do domu. Wtedy syn matki Śaci udał się do Swego domu, bezustannie tańcząc.

Adi 17.226 Tak wygląda wydarzenie dotyczące Kaziego, kiedy to Pan obdarzył go łaską. Każdy, kto o nim słucha, również zostaje uwolniony od wszelkich obraz.

Adi 17.227 Pewnego dnia dwaj bracia Pan Nityananda Prabhu i Śri Caitanya Mahaprabhu tańczyli w świętym domu Śrivasa Thakury.

Adi 17.228 W tym czasie wydarzyło się nieszczęście - zmarł syn Śrivasa Thakury. Jednakże Śrivasa Thakura w ogóle nie był zasmucony.

Adi 17.229 Śri Caitanya Mahaprabhu sprawił, że zmarły syn wypowiedział się na temat wiedzy, a następnie dwaj bracia osobiście zostali synami Śrivasa Thakury.

Adi 17.229 Znaczenie: Śrila Bhaktivinoda Thakura w ten sposób opisuje to wydarzenie w swej Amrta-pravaha-bhasyi. Pewnej nocy, kiedy Śri Caitanya Mahaprabhu tańczył ze Swymi bhaktami w domu Śrivasa Thakury, zmarł jeden z jego synów, który cierpiał na pewną chorobę. Jednakże Śrivasa Thakura był tak cierpliwy, że nie pozwolił nikomu wyrazić smutku płaczem, gdyż nie chciał zakłócić kirtanu odbywającego się w jego domu. W ten sposób kirtan trwał bez żadnego odgłosu rozpaczy. Lecz po zakończeniu kirtanu Caitanya Mahaprabhu, który domyślił się, co zaszło, oznajmił: "W tym domu musiało wydarzyć się jakieś nieszczęście." Kiedy poinformowano. Go o śmierci syna Śrivasa Thakury, wyraził Swój żal, mówiąc: "Dlaczego nie powiadomiono Mnie o tym wcześniej?" Udał się do miejsca, gdzie leżał martwy syn i zapytał go: "Mój drogi chłopcze, dlaczego opuściłeś dom Śrivasa Thakury?" Zmarły syn odpowiedział: "Mieszkałem w tym domu tak długo, jak było mi to przeznaczone. Teraz, kiedy czas się wypełnił, udaję się gdzie indziej, zgodnie z Twym poleceniem. Jestem Twym wiecznym sługą, zależną żywą istotą. Muszę działać zgodnie z Twym pragnieniem. Nie mogę uczynić niczego niezależnie od Twego pragnienia. Nie mam takiej mocy." Słuchając tych słów zmarłego syna, wszyscy członkowie rodziny Śrivasa Thakury otrzymali transcendentalną wiedzę. Tak więc nie było powodu do rozpaczy. Ta transcendentalna wiedza opisana jest w Bhagavad-gicie (2.13). Tatha dehantara-praptir dhiras tatra na muhyati: gdy ktoś umiera, przyjmuje inne ciało; dlatego osoby rozsądne nie rozpaczają. Po rozmowie pomiędzy zmarłym chłopcem a Śri Caitanyą Mahaprabhu,

124

dokonano ceremonii pogrzebowych i Pan Caitanya zapewnił Śrivasa Thakurę: "Straciłeś jednego syna, lecz Nityananda Prabhu i Ja jesteśmy twymi wiecznymi synami. Nigdy nie będziemy w stanie porzucić twego towarzystwa." Jest to przykład transcendentalnego związku z Krsną. Mamy wieczne transcendentalne związki z Krsną jako Jego słudzy, przyjaciele, ojcowie, synowie czy ukochane. Kiedy te same związki w sposób wypaczony zostają odbite w tym materialnym świecie, wówczas mamy związki z innymi jako synowie, ojcowie, przyjaciele, kochankowie, panowie i słudzy, lecz wszystkie te związki skończą się w określonym czasie. Gdy jednakże odnowimy nasz związek z Krsną, dzięki łasce Śri Caitanyi Mahaprabhu, wówczas ten wieczny związek nigdy nie zostanie przerwany, by wzbudzić naszą rozpacz.

Adi 17.230 Wówczas Pan łaskawie obdarzył błogosławieństwem wszystkich Swoich bhaktów. Pozostałości Swego pożywienia oddał Narayani, okazując jej szczególny szacunek.

Adi 17.230 Znaczenie: Narayani była siostrzenicą Śrivasa Thakury, a później została matką Śrila Vrndavana dasa Thakury. W związku z tym sahajiya przytaczają złośliwą historię, że po spożyciu pozostałości pokarmu Pana Caitanyi, Narayani zaszła w ciążę i urodziła Vrndavana dasa Thakurę. Dranie sahajiya mogą produkować takie fałszywe stwierdzenia, lecz nie należy im wierzyć, jako że kieruje nimi wrogość w stosunku do Vaisnavów.

Adi 17.231 Był pewien krawiec, który żywił się mięsem, lecz szył ubrania dla Śrivasa Thakury. Będąc łaskawym dla niego, Pan ukazał mu Swą własną formę.

Adi 17.232 Mówiąc: "Widziałem! Widziałem!" i tańcząc w ekstatycznej miłości niczym szaleniec, został on pierwszej klasy Vaisnavą.

Adi 17.232 Znaczenie: W pobliżu domu Śrivasa Thakury mieszkał krawiec muzułmanin, który zwykł szyć ubrania dla rodziny Śrivasa. Pewnego dnia był bardzo zadowolony z tańca Śri Caitanyi Mahaprabhu i w istocie był Nim oczarowany. Rozumiejąc jego nastawienie, Pan ukazał mu Swą oryginalną formę Krsny. Wówczas krawiec zaczął tańczyć, mówiąc: "Widziałem! Widziałem?" Pogrążył się w ekstatycznej miłości i zaczął tańczyć z Panem Caitanyą. W ten sposób stał się jednym z najprzedniejszych Vaisnava wyznawców Śri Caitanyi Mahaprabhu.

Adi 17.233 W ekstazie Pan poprosił Śrivasa Thakurę, aby podał Mu Jego flet, lecz Śrivasa Thakura odpowiedział: "Twój flet został skradziony przez gopi."

Adi 17.234 Słysząc tę odpowiedź, Pan powiedział w ekstazie: "Mów dalej! Mów dalej!" Toteż Śrivasa opisał transcendentalny nastrój rozrywek Śri Vrndavany.

Adi 17.235 Na początku Śrivasa Thakura opisał transcendentalną słodycz rozrywek Vrndavany. Słysząc to, Pan czuł wielką i rosnącą radość w Swym sercu.

Adi 17.236 Następnie Pan raz po raz prosił go: "Mów dalej! Nie przerywaj!" Toteż Śrivasa raz po raz opisywał rozrywki Vrndavany, żywo je rozwijając.

Adi 17.237 Śrivasa Thakura obszernie wyjaśnił, jak wibracje fletu Krsny przyciągnęły gopi do lasu Vrndavany i jak spacerowali razem po lesie.

Adi 17.238 Śrivasa Pandita opowiedział wszystkie rozrywki, które odbyły się podczas sześciu różnych pór roku. Opisał picie miodu, święcenie tańca rasa, pływanie w Yamunie i inne tego typu wydarzenia.

Adi 17.239 Kiedy słuchając z wielką przyjemnością Pan powiedział: "Mów dalej! Mów dalej!", Śrivasa Thakura opisał rasa-lila, słodki transcendentalny taniec.

Adi 17.240 Gdy tak Śrivasa Thakura mówił na prośbę Pana, nadszedł ranek, i Pan objął Śrivasa Thakurę i zadowolił go.

Adi 17.241 Następnie wystawiono rozrywki Krsny w domu Advaity Acaryi. Pan osobiście grał rolę Rukmini, głównej królowej Krsny.

Adi 17.242 Pan czasami grał rolę Durgi, czasami Laksmi [bogini szczęścia] czy też głównej mocy, Yogamayi. Siedząc na łóżku, obdarzył wszystkich obecnych bhaktów miłością do Boga.

Adi 17.243 Pewnego dnia, gdy Śri Caitanya Mahaprabhu zakończył Swój taniec, przyszła tam pewna kobieta, żona bramina, i pochwyciła Jego lotosowe stopy.

Adi 17.244 Kiedy raz po raz brała kurz z Jego lotosowych stóp, Pan stał się nadzwyczaj nieszczęśliwy.

Adi 17.244 Znaczenie: Chwytanie za lotosowe stopy wielkiej osobistości jest z pewnością bardzo dobre dla osoby, która bierze z nich pył, lecz ten przykład ukazujący nieszczęście Śri Caitanyi Mahaprabhu wskazuje na to, że Vaisnava nie powinien pozwalać, by ktokolwiek brał kurz z jego stóp. Kto bierze kurz z lotosowych stóp wielkich osobistości, przekazuje tej wielkiej osobistości swe grzeszne czyny. Więc jeśli ktoś nie jest bardzo mocny, musi cierpieć za grzeszne czyny osoby, która wzięła kurz z jego stóp. Dlatego zwykle nie powinno się na to pozwalać. Czasami na wielkich spotkaniach ludzie

125

przychodzą do nas, aby odnieść korzyść poprzez dotknięcie naszych stóp. Tak dalece, jak to tylko możliwe, nie powinno się pozwalać dotykać swych stóp żadnemu przybyszowi z zewnątrz, który może zechcieć wziąć z nich pył. Śri Caitanya Mahaprabhu osobiście dał nam tego przykład, jak wyjaśnia to następny werset.

Adi 17.245 Natychmiast pobiegł do Gangesu i wskoczył w jej wody, aby przeciwdziałać grzesznym czynom tej kobiety. Pan Nityananda i Haridasa Thakura pochwycili Go i wynieśli z rzeki.

Adi 17.245 Znaczenie: Śri Caitanya Mahaprabhu jest Samym Bogiem, lecz grał rolę nauczającego. Każdy nauczający powinien wiedzieć, że pozwolenie na dotknięcie stóp Vaisnavy i przyjęcie z nich pyłu może być dobre dla osób, które to robią, lecz nie jest to dobre dla tego, który na to zezwala. Tak dalece, jak to tylko możliwe, należy unikać takiej praktyki. Ze sposobności takiej mogą korzystać jedynie inicjowani uczniowie, lecz nie inni. Na ogól należy unikać tych, którzy są pełni grzechu.

Adi 17.246 Tej nocy Pan zatrzymał się w domu Vijaya Acaryi. Rano zabrał wszystkich Swych bhaktów i powrócił do domu.

Adi 17.247 Pewnego dnia Pan siedział w Swym domu pogrążony w ekstazie gopi. Posmutniały z powodu rozłąki, nawoływał: "Gopi! Gopi!"

Adi 17.248 Student, który przyszedł odwiedzić Pana, był zdumiony, że Pan intonował "Gopi! Gopi". Toteż przemówił do Niego.

Adi 17.249 "Dlaczego intonujesz imiona 'Gopi, Gopi' zamiast świętego imienia Pana Krsny, które jest tak chwalebne? Jaki pobożny rezultat osiągniesz dzięki takiemu intonowaniu?

Adi 17.249 Znaczenie: Powiedziane jest, vaisnavera kriya mudra vijne na bujhaya: nikt nie może zrozumieć czynności czystego bhakty. Student, czyli bhakta neofita, nie mógł zrozumieć, dlaczego Śri Caitanya Mahaprabhu intonował imię gopi, ani też student nie powinien pytać Pana o moc intonowania "gopi, gopi". Student neofita był z pewnością przekonany, że intonowanie świętego imienia Krsny jest rzeczą pobożną, lecz ten rodzaj postawy jest również obrazą. Dharma-vrata-tyaga-hutadi-sarva-śubha-kriya-samyam api pramadah: intonowanie świętego imienia Krsny po to, by w zamian osiągnąć pobożność, jest obrazą. Oczywiście student o tym nie wiedział. Toteż niewinnie zapytał: "Jaka jest nabożność w intonowaniu imienia gopi?" Nie wiedział, że nie było tam kwestii nabożności czy bezbożności. Intonowanie świętego imienia Krsny czy świętego imienia gopi jest na transcendentalnej platformie spraw miłosnych. Ponieważ nie był doświadczony w rozumieniu takich transcendentalnych czynów, jego pytanie było co najmniej zuchwałe. Toteż Śri Caitanya Mahaprabhu, pozornie bardzo na niego rozgniewany, zareagował w ten sposób.

Adi 17.250 Słysząc niemądrego studenta, bardzo rozgniewany Pan na wiele sposobów zganił Pana Krsnę. Podnosząc kij, powstał, aby uderzyć studenta.

Adi 17.250 Znaczenie: Śrimad-Bhagavatam wspomina, że kiedy Uddhava przybył do gopi z wieścią od Pana Krsny, wszystkie gopi, szczególnie Śrimati Radharani, rozmaicie krytykowały Krsnę. Takie krytyki jednakże odzwierciedlają kolejną postawę miłosną, której zwykły człowiek nie jest w stanie zrozumieć. Kiedy niemądry student pytał Pana Śri Caitanyę Mahaprabhu, Pan Caitanya podobnie zganił Pana Krsnę w miłosnej wylewności. Kiedy Śri Caitanya Mahaprabhu był w nastroju gopi, a student przemawiał za sprawą Śri Krsny, Pan Caitanya był wielce rozgniewany. Widząc Jego gniew, niemądry student, który był zwykłym ateistycznym smarta braminem, niemądrze i źle Go osądził. Toteż razem z grupą studentów był gotów wziąć odwet i uderzyć Pana. Po tym wydarzeniu Śri Caitanya Mahaprabhu postanowił przyjąć sannyasę, tak by ludzie nie popełniali wobec Niego obraz, uważając Go za zwykłego grhasthę, gdyż w Indii nawet dzisiaj sannyasini w naturalny sposób otrzymują szacunek.

Adi 17.251 Student uciekał ze strachu, a Pan biegł za nim. Lecz w jakiś sposób bhaktom udało się powstrzymać Pana.

Adi 17.252 Bhaktowie uspokoili Pana i przyprowadzili Go do domu, a student uciekł do zgromadzenia innych studentów.

Adi 17.253 Student bramin pobiegł do miejsca, gdzie studiowało razem tysiąc studentów. Tam opisał im to wydarzenie.

Adi 17.253 Znaczenie: W wersecie tym widzimy słowo dvija oznaczające, że student był braminem. W rzeczywistości w tamtych dniach studentami literatury wedyjskiej stawali się jedynie członkowie klasy bramińskiej. Szkolenie przeznaczone jest szczególnie dla braminów; poprzednio nie było kwestii szkolenia ksatriyów, vaiśyów czy śudrów. Ksatriyowie zwykli uczyć się techniki walki, vaiśyowie uczyli się od swych ojców czy innych ludzi interesu jak robić interesy; przeznaczeniem ich nie było studiowanie Ved. Obecnie jednakże każdy chodzi do szkoły i każdy otrzymuje ten sam typ wykształcenia, chociaż nikt nie wie, jaki będzie tego rezultat. Rezultat jednakże jest najbardziej niezadowalający, jak widzieliśmy to szczególnie w krajach zachodnich. Stany Zjednoczone posiadają ogromne instytucje szkoleniowe, gdzie każdy może otrzymać wykształcenie, lecz rezultat jest taki, że większość studentów staje się hipisami. Wyższe wykształcenie nie jest przeznaczone dla każdego. Na zdobycie wyższego wykształcenia powinno się pozwalać jedynie wybranym jednostkom wyszkolonym w kulturze bramińskiej. Instytucje szkoleniowe nie powinny mieć na celu nauczania technologii, gdyż technolog nie może być właściwie nazwany wykształconym. Technolog jest śudrą; jedynie osoba studiująca Vedy może właściwie zostać nazwana człowiekiem uczonym (panditą). Obowiązkiem bramina jest zostanie uczonym w literaturze wedyjskiej i nauczanie wiedzy wedyjskiej innych braminów. W naszym ruchu świadomości Krsny po

126

prostu nauczamy naszych studentów, jak zostać kwalifikowanymi braminami i Vaisnavami. W naszej szkole w Dallas studenci uczą się angielskiego i sanskrytu i dzięki znajomości tych dwóch języków studiują wszystkie nasze książki, takie jak Śrimad-Bhagavatam, Bhagavad-gita i Nektar Oddania. Kształcenie każdego studenta na technologa jest błędem. Musi być grupa studentów, którzy zostaną braminami. Bez braminów studiujących literaturę wedyjską, społeczeństwo ludzkie będzie całkowicie chaotyczne.

Adi 17.254 Usłyszawszy o tym wydarzeniu, wszyscy studenci, wielce rozgniewani, razem zaczęli krytykować Pana.

Adi 17.255 Wysunęli oskarżenie: "Nimai Pandita Sam zepsuł cały kraj. Chce bić kastowego bramina. Nie obawia się religijnych zasad.

Adi 17.255 Znaczenie: Kastowi bramini byli bardzo dumni również i w tamtych dniach. Nie byli gotowi przyjąć nagany nawet od nauczyciela czy mistrza duchowego.

Adi 17.256 "Jeśli ponownie dopuści się takiego okrutnego czynu, bez wątpienia powinniśmy wziąć odwet i uderzyć Go. Kimże jest ten ważniak, aby kontrolować nas w ten sposób?"

Adi 17.257 Kiedy wszyscy studenci podjęli takie postanowienie, krytykując Śri Caitanyę Mahaprabhu, ich inteligencja została zniszczona. Więc chociaż byli uczonymi, z powodu tej obrazy nie zamanifestowała się w nich istota wiedzy.

Adi 17.257 Znaczenie: Bhagavad-gita mówi, mayayapahrta-jnana asuram bhavam aśritah: kiedy ktoś staje się wrogiem Najwyższej Osoby Boga, przyjmując postawę ateistyczną (asuram bhavam ), to nawet jeśli jest uczonym, nie manifestuje się w nim istota wiedzy; innymi słowy, istota jego wiedzy zostaje skradziona przez złudną energię Pana. W związku z tym Śri Bhaktisiddhanta Sarasvati Thakura cytuje mantrę ze Śvetaśvatara Upanisadu:

yasya deve para bhaktir yatha deve tatha gurau tasyaite kathita hy arthah prakaśante mahatmanah

Znaczenie tego wersetu jest takie, że jeśli ktoś posiada niezachwiane oddanie dla Najwyższej Osoby Boga, Visnu, i jest podobnie oddany mistrzowi duchowemu, bez ukrytych pobudek, wówczas staje się mistrzem wszelkiej wiedzy. W sercu takiego bhakty manifestuje się prawdziwa istota wiedzy wedyjskiej. Tą istotą nie jest nic innego, jak tylko podporządkowanie się Najwyższej Osobie Boga (vedaiś ca sarvair aham eva vedyah). Istota wiedzy wedyjskiej manifestuje się jedynie temu, kto w pełni podporządkowuje się mistrzowi duchowemu i Najwyższemu Panu. Nie zostaje ona wyjawiona nikomu innemu. Tę samą zasadę podkreśla Śri Prahlada Maharaja w Śrimad-Bhagavatam (7.5.24):

iti pumsarpita visnau bhaktiś cen nava-laksana kriyate bhagavaty addha tan manye 'dhitam uttamam

"Osoba, która bezpośrednio stosuje tych dziewięć zasad [słuchanie, intonowanie, pamiętanie itd.] w służbie dla Pana, powinna być uważana za wielce uczoną, która doskonale przyswoiła sobie literaturę wedyjską, gdyż celem studiowania literatury wedyjskiej jest zrozumienie supremacji Pana Śri Krsny." W swym komentarzu Śridhara Svami podkreśla, że najpierw należy podporządkować się mistrzowi duchowemu; wówczas rozwinie się proces służby oddania. Nie jest faktem, że bhaktą może zostać jedynie ten, kto skrupulatnie dąży do kariery akademickiej. Jeśli ktoś posiada pełną wiarę w mistrza duchowego i Najwyższą Osobę Boga, to rozwija się w życiu duchowym i rozwija prawdziwą wiedzę o Vedach nawet nie posiadając kariery akademickiej. Potwierdza to przykład Maharajy Khatvangi. Należy uważać, że ten, kto się podporządkowuje, wspaniale przyswoił sobie istotę Ved. Kto przyjmuje ten wedyjski proces podporządkowania, uczy się służby oddania i z pewnością odnosi sukces. Jednakże ten, kto jest bardzo dumny, nie jest w stanie podporządkować się ani mistrzowi duchowemu, ani Najwyższej Osobie Boga. Wskutek tego nie może zrozumieć istoty żadnej literatury wedyjskiej. Śrimad-Bhagavatam oznajmia:

śabda-brahmani nisnato na nisnayat pare yadi śramas tasya śrama-phalo hy adhenum iva raksatah

"Jeśli ktoś jest wykształcony w literaturze wedyjskiej, lecz nie jest bhaktą Pana Visnu, jego praca jest bezużyteczną harówką, co podobne jest trzymaniu krowy, która nie daje mleka." (Bhag. 11.11.18) Kto nie praktykuje procesu podporządkowania, lecz jest jedynie zainteresowany karierą akademicką, nie może uczynić żadnego postępu. Jego zyskiem jest jedynie jego praca na marne. Jeśli ktoś jest ekspertem w studiowaniu Ved, lecz nie podporządkowuje się mistrzowi duchowemu czy Visnu, cała jego kultywacja wiedzy jest jedynie stratą czasu i bezużyteczną harówką.

Adi 17.258 Lecz dumni studenci nie stali się ulegli. Wprost przeciwnie, wszędzie opowiadali o tym wydarzeniu. Krytykowali Pana, naśmiewając się z Niego.

Adi 17.259 Będąc wszechwiedzącym, Pan Śri Caitanya Mahaprabhu zrozumiał degradację tych studentów. Toteż siedząc w domu rozmyślał, jak ich wybawić.

Adi 17.260 Pan myślał: "Wszyscy tzw. profesorowie i naukowcy oraz ich studenci na ogół przestrzegaj regulujących zasad religii, czynności karmicznych i wyrzeczeń, lecz jednocześnie są bluźniercami i draniami.

127

Adi 17.260 Znaczenie: Oto opis materialistów, którzy nie posiadają wiedzy o służbie oddania. Mogą być bardzo religijni i mogą pracować systematycznie czy spełniać wyrzeczenia i pokuty, lecz jeśli znieważają Najwyższą Osobę Boga, są jedynie łotrami i niczym więcej. Potwierdza to Hari-bhakti-sudhodaya (3.11):

bhagavad-bhakti-hinasya jatih śastram japas tapah apranasyaiva dehasya mandanam loka-ranjanam

Bez wiedzy o służbie oddania dla Pana, wielki nacjonalizm, praca karmiczna, polityczna czy społeczna, nauka oraz filozofia są wszystkie jedynie niczym kosztowne szaty dekorujące martwe ciało. Jedyną obrazą osób stosujących się do tych zasad jest to, że nie są bhaktami. Zawsze są bluźniercami w stosunku do Najwyższej Osoby Boga i Jego bhaktów.

Adi 17.261 "Jeśli Ja nie nakłonię ich do przyjęcia służby oddania, to żaden z nich - z powodu swego bluźnierstwa - nie będzie w stanie jej przyjąć.

Adi 17.262 "Przyszedłem, by wyzwolić wszystkie upadłe dusze, lecz teraz zdarzyło się coś wprost przeciwnego. Jak można wyzwolić tych drani? W jaki sposób mogą odnieść korzyść?

Adi 17.263 "Jeśli ci dranie będą ofiarowywali Mi pokłony, unicestwione zostaną reakcje ich grzechu. I wówczas, jeśli nakłonię ich do tego, podejmą służbę oddania.

Adi 17.264 "Muszę bezwzględnie wyzwolić wszystkie te upadłe dusze, które znieważają Mnie i nie ofiarowują Mi pokłonów.

Adi 17.265 "Powinienem przyjąć porządek sannyasy, gdyż wówczas ludzie będą ofiarowywali Mi pokłony, uważając Mnie za członka wyrzeczonego porządku życia.

Adi 17.265 Znaczenie: Spośród członków porządków społecznych instytucji varnaśrama (brahmana, ksatriya, vaiśya i śudra), za najprzedniejszego uważany jest bramin, gdyż jest on nauczycielem i mistrzem duchowym wszystkich pozostałych varn. Podobnie, pomiędzy porządkami duchowymi (brahmacarya, grhastha, vanaprastha i sannyasa) najwznioślejszy jest porządek sannyasy. Zatem sannyasin jest mistrzem duchowym wszystkich varn, i aśramów i bramin również powinien ofiarowywać pokłony sannyasinowi. Na nieszczęście jednakże kastowi bramini nie ofiarowują pokłonów sannyasinom Vaisnava. Są tak dumni, że nie ofiarowują nawet pokłonów sannyasinom z Indii, nie mówiąc już o sannyasinach z Europy czy Ameryki. Jednakże Śri Caitanya Mahaprabhu oczekiwał, że nawet bramini kastowi będą ofiarowywali pełne szacunku pokłony sannyasinowi, gdyż pięćset lat temu zwyczajem społecznym było natychmiastowe ofiarowywanie pokłonów każdemu sannyasinowi, znanemu czy nieznanemu. Sannyasini ruchu świadomości Krsny są bona fide. Wszyscy studenci ruchu świadomości Krsny poddani zostali właściwemu procesowi inicjacji. Jak nakazuje Hari-bhakti-vilasa Sanatany Gosvamiego, tatha diksa-vidhanena dvijatvam jayate nrnam: dzięki właściwemu procesowi inicjacji każdy człowiek może zostać braminem. Tak więc na początku studenci naszego ruchu świadomości Krsny zgadzają się mieszkać z bhaktami, i stopniowo - porzuciwszy cztery zakazane czynności: niedozwolony seks, hazard, jedzenie mięsa i intoksykację - czynią postęp w czynnościach życia duchowego. Kiedy ktoś regularnie przestrzega tych zasad, otrzymuje pierwszą inicjację (hari-nama) i regularnie intonuje szesnaście rund dziennie. Następnie, po upływie sześciu miesięcy czy roku, inicjowany jest po raz drugi - z właściwą ofiarą i rytuałami - i otrzymuje świętą nić. Po pewnym czasie, kiedy czyni dalszy postęp i pragnie porzucić ten materialny świat, przyznawany jest mu porządek sannyasy. Wówczas otrzymuje tytuł svami czy gosvami, które oznaczają "pan zmysłów". Na nieszczęście zdeprawowani tzw. bramini Indii ani nie ofiarowują im szacunku, ani nie uważają ich za bona fide sannyasinów. Śri Caitanya Mahaprabhu oczekiwał, że tzw. bramini będą ofiarowywali szacunek takim sannyasinom Vaisnava. Niemniej jednak nie ma znaczenia czy ofiarowują oni szacunek czy też przyjmują tych sannyasinów za bona fide, gdyż śastry opisują charakter takich nieposłusznych tzw. braminów. Nakaz śastr oznajmia:

devata-pratimam drstva yatim caiva tridandinam namaskaram na kuryad yah prayaścittiyate narah

"Kto nie ofiarowuje szacunku Najwyższej Osobie Boga, Jego Bóstwu w świątyni czy sannyasinowi tridandi, musi poddać się prayaścitta [pokucie]." Jeśli ktoś nie ofiarowuje pokłonów takiemu sannyasinowi, przepisanym prayaścitta jest całodniowy post.

Adi 17.266 "Ofiarowywanie pokłonów wyzwoli ich od wszystkich reakcji za ich obrazy. Wówczas, dzięki Mojej łasce, w ich czystych sercach rozbudzi się służba oddania [bhakti].

Adi 17.266 Znaczenie: Zgodnie z zaleceniami Ved sannyasę można przyznać jedynie braminowi. Śankara-sampradaya (ekadanda-sannyasa-sampradaya) przyznaje porządek sannyasy jedynie braminom kastowym, czyli braminom od urodzenia, lecz w systemie Vaisnava braminem może zostać uczyniona - zgodnie ze wskazówką Hari-bhakti-vilasa (tatha diksa-vidhanena dvijatvam jayate nrnam) - nawet osoba nie narodzona w rodzinie bramińskiej. Dzięki właściwemu procesowi inicjacji jakakolwiek osoba z jakiejkolwiek części świata może zostać uczyniona braminem, a kiedy zachowuje się jak bramin, przestrzegając zasady abstynencji od intoksykacji, niedozwolonego seksu, jedzenia mięsa i hazardu, może jej zostać przyznana sannyasa. Wszyscy sannyasini w ruchu świadomości Krsny, którzy nauczają na całym świecie, są prawdziwymi braminami sannyasinami. Zatem tzw. bramini kastowi nie powinni mieć nic przeciwko ofiarowywaniu im pełnych szacunku pokłonów. Ofiarowując takie pokłony, jak polecił to Śri Caitanya Mahaprabhu, zmniejszą liczbę swych obraz i automatycznie uświadomią sobie swą naturalną pozycję służby oddania. Jak zostało powiedziane, nitya-siddha krsna-prema sadhya kabhu naya: krsna-prema może zostać rozbudzona w oczyszczonym sercu. Im więcej wyrazów szacunku

128

ofiarowujemy sannyasinom, szczególnie sannyasinom Vaisnava, tym bardziej zmniejszamy nasze obrazy i oczyszczamy swe serca. Krsna-prema może zostać rozbudzona jedynie w oczyszczonym sercu. Taki jest proces kultu Śri Caitanyi Mahaprabhu, ruchu świadomości Krsny.

Adi 17.267 "Dzięki temu procesowi mogą zostać wyzwoleni wszyscy niewierni dranie tego świata. Nie ma innej alternatywy. Na tym polega istota tego rozumowania."

Adi 17.268 Doszedłszy do tego stanowczego wniosku, Pan w dalszym ciągu pozostawał w domu. W międzyczasie do miasta Nadia przybył Keśava Bharati.

Adi 17.269 Pan złożył mu pełne szacunku pokłony i zaprosił go do Swego domu. Po obfitym nakarmieniu go, przedstawił mu Swą prośbę.

Adi 17.269 Znaczenie: Zgodnie z systemem społeczeństwa wedyjskiego kiedy do wioski czy miasta przybywa jakiś nieznany sannyasin, ktoś musi go zaprosić do swego domu na prasada. Sannyasini na ogół spożywają prasada w domu bramina, ponieważ bramin wielbi śila Pana Narayana, czyli śalagrama-śila, więc w jego domu znajduje się prasada, które może przyjąć sannyasin. Keśava Bharati przyjął zaproszenie Śri Caitanyi Mahaprabhu. W ten sposób Pan miał sposobność wyjaśnienia swego pragnienia przyjęcia od niego sannyasy.

Adi 17.270 "Panie, jesteś bezpośrednio Narayanem. Więc proszę, budź dla Mnie łaskawy. Wyzwól Mnie z tej materialnej niewoli."

Adi 17.271 Keśava Bharati odpowiedział Panu: "Jesteś Najwyższą Osobą Boga, Duszą Najwyższą. Muszę uczynić to, do czego mnie nakłaniasz. Nie jestem niezależny od Ciebie."

Adi 17.272 Powiedziawszy to, Keśava Bharati, mistrz duchowy, powrócił do swej wioski Katwy. Pan Caitanya Mahaprabhu udał się tam i przyjął wyrzeczony porządek życia [sannyasę].

Adi 17.272 Znaczenie: Pod koniec dwudziestego czwartego roku życia, pod koniec drugiego tygodnia przybywającego księżyca, Śri Caitanya Mahaprabhu opuścił Navadvipę i przekroczył rzekę Ganges w miejscu znanym jako Nidayara-ghata. Następnie dotarł do Kantaka-nagara, czyli Katoyi (Katwy), gdzie przyjął ekadanda-sannyasę zgodnie z systemem Śankary. Ponieważ Keśava Bharati należał do sekty Śankaritów, nie mógł przyznać porządku Vaisnava sannyasy, którego członkowie noszą tridandę. Candraśekhara Acarya pomagał w procedurze ceremonialnej związanej z przyjęciem przez Pana sannyasy. Z polecenia Śri Caitanyi Mahaprabhu, przez cały dzień robiono kirtan, a pod koniec dnia Pan ogolił włosy. Następnego dnia został przepisowym sannyasinem noszącym jedną laskę (ekadandę). Od tego dnia Jego imię brzmiało Śri Krsna Caitanya. Przedtem był znany jako Nimai Pandita. Po przyjęciu porządku sannyasy Śri Caitanya Mahaprabhu podróżował po całej Radhadeśy, terenie, gdzie niewidoczny jest Ganges. Przez pewien czas towarzyszył Mu Keśava Bharati.

Adi 17.273 Gdy Śri Caitanya Mahaprabhu przyjmował sannyasę, towarzyszyły Mu trzy osoby, by spełnić wszystkie konieczne czynności. Byli to: Nityananda Prabhu, Candraśekhara Acarya i Mukunda Datta.

Adi 17.274 W ten sposób streściłem wydarzenia Adi-lili. Śrila Vrndavana dasa Thakura opisał je szczegółowo [w swej Caitanya-bhagavata].

Adi 17.275 Ta Sama Najwyższa Osoba Boga, który pojawił się jako syn matki Yaśody, teraz pojawił się jako syn matki Śaci, rozkoszując się czterema rodzajami czynności oddania.

Adi 17.275 Znaczenie: Służenie, przyjaźń, uczucie rodzicielskie i miłość małżeńska do Najwyższej Osoby Boga są podstawą czterech rodzajów czynności oddania. W śanta, na marginesowym etapie służby oddania, nie ma działalności. Lecz ponad nastrojem śanta jest służenie, przyjaźń, uczucie rodzicielskie i miłość małżeńska, które reprezentują stopniowy wzrost służby oddania na coraz wyższe platformy.

Adi 17.276 Aby skosztować słodyczy miłosnych spraw Śrimati Radharani w Jej związku z Krsną i aby zrozumieć rezerwuar przyjemności w Krsnie, Krsna osobiście, jako Śri Caitanya Mahaprabhu, przyjął nastrój Radharani.

Adi 17.276 Znaczenie: W związku z tym Śrila Bhaktisiddhanta Sarasvati Thakura pisze w swej Anubhasyi: "Śri Gaurasundara jest Samym Krsną z postawą Śrimati Radharani. Śri Caitanya Mahaprabhu nigdy nie porzucił postawy gopi. Zawsze pozostawał zdominowany przez Krsnę i nigdy nie przyjmował roli dominującego przez imitowanie miłości małżeńskiej ze zwykłymi kobietami, jak na ogół robią to sahajiya. Nigdy nie postawił się w pozycji rozpustnika. Pożądliwi materialiści, tacy jak członkowie sahajiya-sampradayi, uganiają się za kobietami, nawet cudzymi żonami. Lecz kiedy odpowiedzialność za swe pożądliwe czyny usiłują przypisać Śri Caitanyi Mahaprabhu, stają się bluźniercami wobec Svarupy Damodary i Śrila Vrndavana dasa Thakury. W Śri Caitanya-bhagavata, Adi-khanda, Rozdziale Piętnastym, jest powiedziane:

sabe para-strira prati nahi parihasastri dekhi' dure prabhu hayena eka-paśa

'Śri Caitanya Mahaprabhu nigdy nawet nie żartował z cudzymi żonami. Skoro tylko widział nadchodzącą kobietę, nic nie mówiąc, robił wystarczająco dużo miejsca, aby mogła przejść.' Był niezwykle ścisły, jeśli chodzi o obcowanie z kobietami.

129

Sahajiya jednakże pozują na zwolenników Śri Caitanyi Mahaprabhu, chociaż mają związki seksualne z kobietami, W młodości Pan Caitanya żartował z każdym, lecz nigdy nie żartował z żadną kobietą, ani też w inkarnacji tej nie rozmawiał o kobietach. Ani Śri Caitanya Mahaprabhu, ani Vrndavana dasa Thakura nie pochwalają grupy gauranga-nagari. Chociaż można ofiarowywać Caitanyi Mahaprabhu różnego rodzaju modlitwy, należy ściśle unikać wielbienia Go jako Gauranga Nagara. Osobiste zachowanie Śri Caitanyi Mahaprabhu i wersety napisane przez Śri Vrndavana dasa Thakurę całkowicie odrzucają pożądliwe pragnienia gauranga-nagari."

Adi 17.277 Pan Caitanya Mahaprabhu przyjął nastrój gopi, które przyjmują Vrajendra-nandanę, Śri Krsnę, za swego kochanka.

Adi 17.278 Stanowczo zostało stwierdzone, że ekstatyczny nastrój gopi możliwy jest jedynie przed Krsną i nikim innym.

Adi 17.279 Ma On niebieskawą cerę, pawie pióro na głowie, girlandę gunja i ozdoby chłopca pasterza. Jego ciało jest zgięte w trzech miejscach i ma przy ustach flet.

Adi 17.280 Jeśli Pan Krsna porzuca Swą oryginalną formę i przyjmuje inną formę Visnu, to nawet przebywanie w pobliżu Niego nie może wzbudzić ekstatycznego nastroju gopi.

Adi 17.281 "Pewnego razu Pan Śri Krsna dla zabawy zamanifestował się w bardzo pięknej formie Narayana z czterema zwycięskimi rękoma. Jednakże widok tej wzniosłej formy osłabił ekstatyczne uczucia gopi. Dlatego uczeni nie są w stanie zrozumieć ekstatycznych uczuć gopi, które są niezmiennie skupione na oryginalnej formie Pana Krsny jako syna Nandy Maharajy. Cudowne uczucia gopi w ekstatycznej parama-rasie z Krsną są największym misterium w życiu duchowym."

Adi 17.281 Znaczenie: Jest to cytat z Lalita-madhava (6.14) Śrila Rupy Gosvamiego.

Adi 17.282 W porze wiosennej, podczas tańca rasa, Krsna nagle zniknął ze sceny, dając do zrozumienia, że pragnął być Sam ze Śrimati Radharani.

Adi 17.283 Krsna siedział w zaroślach w odosobnionym miejscu, czekając na nadejście Śrimati Radharani. Lecz gdy tak wypatrywał, przybyły tam gopi - niczym falanga żołnierzy.

Adi 17.284 Widząc Krsnę z odległego miejsca, gopi powiedziały: "Spójrzcie tylko! Krsna, syn Nandy Maharajy, siedzi tutaj w zaroślach."

Adi 17.285 Skoro tylko Krsna ujrzał wszystkie gopi, był bardzo wzruszony. Wskutek tego nie mógł się schować i ze strachu znieruchomiał.

Adi 17.286 Krsna usiadł tam przyjmując Swą czteroramienną formę Narayana. Kiedy nadeszły wszystkie gopi i ujrzały Go, przemówiły w ten sposób.

Adi 17.287 "To nie Krsna! To Najwyższa Osoba Boga, Narayana." Powiedziawszy to, ofiarowały pokłony i następujące pełne szacunku modlitwy.

Adi 17.288 "O Panie Narayanie, składamy Ci pełne szacunku pokłony. Bądź miłosierny dla nas. Obdarz nas towarzystwem Krsny i w ten sposób uśmierz naszą rozpacz."

Adi 17.288 Znaczenie: Gopi nie były szczęśliwe nawet widząc czteroramienną formę Narayana. Jednakże ofiarowały szacunek Najwyższej Osobie Boga i błagały Go, by pobłogosławił je towarzystwem Krsny. Takie są ekstatyczne uczucia gopi.

Adi 17.289 Powiedziawszy to, gopi ofiarowały pokłony, a następnie rozeszły się. Wówczas przed Panem Krsną pojawiła się Śrimati Radharani.

Adi 17.290 Kiedy Pan Krsna ujrzał Radharani, chciał zachować Swą czteroramienną formę, aby z Nią pożartować.

Adi 17.291 Przed Śrimati Radharani Śri Krsna usiłował ukryć dwie dodatkowe ręce. Robił wszystko, co mógł, aby zachować przed Nią cztery ramiona, lecz zupełnie nie był w stanie tego zrobić.

Adi 17.292 Wpływ czystej ekstazy Radharani był tak niepojęcie wielki, że zmusiła ona Krsnę, by powrócił do Swej oryginalnej dwuramiennej formy.

Adi 17.293 "Przed tańcem rasa Pan Krsna dla zabawy ukrył się w zaroślach. Kiedy przybyły tam gopi, których oczy przypominały oczy saren, Krsna - pragnąc się ukryć - dzięki Swej bystrej inteligencji przejawił Swą piękną

130

czteroramienną formę. Lecz kiedy przybyła tam Śrimati Radharani, w Jej obecności Krsna nie był w stanie zachować Swych czterech ramion. Tak wspaniale chwalebna jest Jej miłość."

Adi 17.293 Znaczenie: Jest to cytat z Ujjvala-nilamani Śrila Rupy Gosvamiego.

Adi 17.294 Ojciec Nanda, król Vrajy, jest teraz Jagannatha Miśrą, ojcem Caitanyi Mahaprabhu. A matka Yaśoda, królowa Vrajy, jest teraz Śacidevi, matką Pana Caitanyi.

Adi 17.295 Poprzedni syn Nandy Maharajy jest teraz Śri Caitanyą Mahaprabhu, a poprzedni Baladeva, brat Krsny, jest teraz Nityanandą Prabhu, bratem Pana Caitanyi.

Adi 17.296 Śri Nityananda Prabhu zawsze doznaje ekstatycznych uczuć ojcostwa, służenia i przyjaźni. Zawsze pomaga Śri Caitanyi Mahaprabhu w ten sposób.

Adi 17.297 Rozdzielając transcendentalną służbę miłości, Śri Nityananda Prabhu zatopił cały świat. Nikt nie jest w stanie zrozumieć Jego charakteru i czynności.

Adi 17.298 Śrila Advaita Acarya Prabhu pojawił się jako inkarnacja bhakty. Jest On w kategorii Krsny, lecz zstąpił na tę Ziemię, aby propagować służbę oddania.

Adi 17.299 Jego naturalne uczucia były zawsze na platformie przyjaźni i służenia, lecz Pan traktował Go czasami jak Swego mistrza duchowego.

Adi 17.300 Wszystkich bhaktów Śri Caitanyi Mahaprabhu, na czele ze Śrivasa Thakurą, cechuje odpowiedni emocjonalny nastrój, w którym pełnią służbę dla Pana.

Adi 17.301 Wszyscy osobiści towarzysze, tacy jak: Gadadhara, Svarupa Damodara, Ramananda Raya i sześciu Gosvamich na czele z Rupą Gosvamim, są usytuowani w swych odpowiednich transcendentalnych nastrojach. W ten sposób Pan poddaje się różnym transcendentalnie słodkim sytuacjom.

Adi 17.301 Znaczenie: W wersetach od 296 do 301 została w pełni opisana emocjonalna służba oddania Śri Nityanandy i Śri Advaity Prabhu. Opisując taką indywidualną służbę, Gaura-ganoddeśa-dipika, w wersetach od 11 do 16, oznajmia, że chociaż Pan Caitanya Mahaprabhu pojawił się jako bhakta, nie jest On nikim innym jak synem Nandy Maharajy. Podobnie, chociaż Śri Nityananda Prabhu pojawił się jako asystent Pana Caitanyi, nie jest On nikim innym jak noszącym pług Baladevą. Advaita Acarya jest inkarnacją Sadaśivy ze świata duchowego. Wszyscy bhaktowie na czele ze Śrivasa Thakurę są Jego marginalną energią, podczas gdy bhaktowie na czele z Gadadhara Panditą są manifestacjami Jego mocy wewnętrznej. Śri Caitanya Mahaprabhu, Advaita Prabhu i Nityananda Prabhu należą do kategorii visnu-tattva. Ponieważ Pan Caitanya jest oceanem miłosierdzia, jest On nazywany mahaprabhu, podczas gdy Nityananda i Advaita, będąc dwoma wielkimi osobistościami asystującymi Panu Caitanyi, tytułowani są prabhu. Tak więc jest dwóch prabhu i jeden mahaprabhu. Gadadhara Gosvami jest reprezentantem doskonałego mistrza duchowego bramina. Śrivasa Thakura reprezentuje doskonałego bhaktę bramina. Tych pięć osobistości znanych jest jako Panca-tattva.

Adi 17.302 W krsna-lila cera Pana jest czarniawa. Z fletem przy ustach, oddaje się przyjemnościom jako chłopiec pasterz. Teraz ta sama osoba pojawiła się przyjmując cerę jasną, czasami działając jako bramin, a czasami przyjmując wyrzeczony porządek życia.

Adi 17.303 Dlatego Sam Pan, przyjmując uczuciową ekstazę gopi, teraz zwraca się do syna Nandy Maharajy: "O Panie Mego życia! O Mój drogi mężu!"

Adi 17.304 Jest On Krsną, jednakże przyjął nastrój gopi. Jak to możliwe? Taki jest niepojęty charakter Pana, który jest bardzo trudno zrozumieć.

Adi 17.304 Znaczenie: To, że Krsna przyjął rolę gopi, z pewnością jest sprzecznością według jakichkolwiek zwykłych ocen, lecz Pan - dzięki Swemu niepojętemu charakterowi - może działać jak gopi i przeżywać rozłąkę z Krsną, chociaż jest Samym Krsną. Taka sprzeczność może być pogodzona jedynie w Najwyższej Osobie Boga, ponieważ posiada On energię, która jest niepojęta (acintya) i która może sprawić, że niemożliwe staje się możliwym (agatan gatan patiyasi). Takie sprzeczności są bardzo trudne do zrozumienia, jeśli bhakta nie przestrzega ściśle filozofii Vaisnava pod kierunkiem Gosvamich. Dlatego Krsnadasa Kaviraja Gosvami kończy każdy rozdział tym wersetem:

śri-rupa-raghunatha-pade yara aśa caitanya-caritamrta kahe krsnadasa

"Modląc się u lotosowych stóp Śri Rupy i Śri Raghunathy, zawsze pragnąc ich miłosierdzia, ja, Krsnadasa, opowiadam Śri Caitanya-caritamrtę, podążając w ich ślady." W pieśni Narottama dasa Thakury powiedziane jest:

rupa-raghunatha-pade ha-ibe akuti kabe hama bujhaba se yugala-piriti

131

Miłości małżeńskiej pomiędzy Radhą i Krsną, która jest zwana yugala-piriti, nie mogą zrozumieć zwykli uczeni, artyści czy poeci. Zrozumieć ją mogą jedynie bhaktowie, którzy ściśle podążają śladami sześciu Gosvamich. Czasami tzw. artyści i poeci usiłują zrozumieć sprawy miłosne Radhy i Krsny i publikują na ten temat tanią poezję i obrazy. Jednakże na nieszczęście nie rozumieją nawet w najmniejszym stopniu transcendentalnych spraw pomiędzy Radhą i Krsną. Jedynie mieszają się w sprawę, której nie są nawet w stanie przeniknąć.

Adi 17.305 Sprzeczności w charakterze Pana Caitanyi nie można zrozumieć dzięki zwykłej logice i argumentom. Nie należy więc utrzymywać wątpliwości w związku z tym. Należy po prostu starać się zrozumieć niepojętą energię Krsny; w przeciwnym razie nie można zrozumieć, Jak takie sprzeczności są możliwe.

Adi 17.306 Rozrywki Śri Krsny Caitanyi Mahaprabhu są niepojęte i wspaniałe. Wspaniała jest Jego ekstaza, wspaniałe są Jego cechy i wspaniałe jest Jego zachowanie.

Adi 17.307 Jeśli ktoś jest po prostu przywiązany do zwykłych argumentów i nie przyjmuje tego, będzie smażył się w piekle Kumbhipaka. Dla takiej osoby nie ma wyzwolenia.

Adi 17.307 Znaczenie: Kumbhipaka, rodzaj piekła, opisany jest w Śrimad-Bhagavatam (5.26.13), gdzie jest powiedziane, że osoba gotująca żywe ptaki i zwierzęta w celu zadowolenia swego języka, po śmierci przywodzona jest przed Yamaraję i karana w piekle Kumbhipaka. Tam wrzucona jest do gotującego się oleju zwanego kumbhi-paka, z którego nie ma wybawienia. Kumbhipaka przeznaczone jest dla osób, które są niepotrzebnie zazdrosne. Osoby zazdrosne o czyny Śri Caitanyi Mahaprabhu karane są w tym piekle.

Adi 17.308 "Wszystko, co jest transcendentalne do materialnej natury, zwane jest niepojętym, podczas gdy wszystkie argumenty są pospolite. Ponieważ pospolite argumenty nie są w stanie dotknąć spraw transcendentalnych, nie należy podejmować prób zrozumienia tematów transcendentalnych za pomocą zwykłych argumentów."

Adi 17.308 Znaczenie: Jest to cytat z Bhakti-rasamrta-sindhu (2.5.93) Śrila Rupy Gosvamiego.

Adi 17.309 Do lotosowych stóp Pana Caitanyi Mahaprabhu może zbliżyć się Jedynie ta osoba, która ma mocną wiarę w Jego transcendentalne rozrywki.

Adi 17.310 W rozmowie tej wyjaśniłem istotę konkluzji oddania Każdy, kto tego słucha, rozwija nieskażoną służbę oddania dla Pana.

Adi 17.311 Jeśli powtórzę to, co już zostało napisane, będę mógł wówczas rozkoszować się celem tego pisma.

Adi 17.312 W Śrimad-Bhagavatam widzimy postępowanie jego autora, Śri Vyasadevy. Po opowiedzeniu historii, powtarza ją ciągle i od nowa.

Adi 17.312 Znaczenie: Pod koniec Śrimad-Bhagavatam, w Canto Dwunastym, Rozdział Dwunasty ma pięćdziesiąt dwa wersety, w których Śri Krsna-dvaipayana Vedavyasa streszcza cały temat. Śri Krsnadasa Kaviraja Gosvami pragnie podążać śladami Śri Vyasadevy streszczając siedemnaście rozdziałów Adi-lili Śri Caitanya-caritamrty.

Adi 17.313 Dlatego wyliczę rozdziały Adi-lili. W Pierwszym Rozdziale złożyłem pokłony mistrzowi duchowemu, gdyż to jest początek pomyślnego pisania.

Adi 17.314 Rozdział Drugi wyjaśnia prawdę o Śri Caitanyi Mahaprabhu. Jest On Najwyższą Osobą Boga, Panem Krsną, synem Maharajy Nandy.

Adi 17.315 Śri Krsna Caitanya Mahaprabhu, który jest Samym Krsną, teraz pojawił się jako syn matki Śaci. Rozdział Trzeci opisuje główną przyczynę Jego pojawienia się.

Adi 17.316 Rozdział Trzeci opisuje szczególnie rozdzielanie miłości do Boga. Opisuje również religię tego wieku, którą jest po prostu szerzenie świętego imienia Pana Krsny i propagowanie procesu kochania Go.

Adi 17.317 Rozdział Czwarty opisuje główny powód Jego pojawienia się, to znaczy chęć rozkoszowania się słodyczą Swej własnej transcendentalnej służby oddania oraz własną słodyczą.

Adi 17.318 Rozdział Piąty opisuje prawdę o Panu Nityanandzie Prabhu, który jest nikim innym jak Balaramą, synem Rohini.

Adi 17.319 Rozdział Szósty rozważa prawdę o Advaicie Acaryi. Jest On inkarnacją Maha-Visnu.

Adi 17.320 Rozdział Siódmy opisuje Panca-tattvę - Śri Caitanyę, Prabhu Nityanandę, Śri Advaitę, Gadadharę i Śrivasę. Wszyscy oni połączyli się razem, aby rozdzielać wszędzie miłość do Boga.

132

Adi 17.321 Rozdział Ósmy podje powód opisywania rozrywek Pana Caitanyi. Opisuje również wielkość świętego imienia Pana Krsny.

Adi 17.322 Rozdział Dziewiąty opisuje drzewo pragnień służby oddania. Śri Caitanya Mahaprabhu Sam jest ogrodnikiem, który je zasadził.

Adi 17.323 Rozdział Dziesiąty opisuje gałęzie i podgałęzie głównego pnia oraz rozdzielanie ich owoców.

Adi 17.324 Rozdział Jedenasty opisuje gałąź znaną jako Śri Nityananda Prabhu, a Rozdział Dwunasty opisuje gałąź zwaną Śri Advaita Prabhu.

Adi 17.325 Rozdział Trzynasty opisuje narodziny Śri Caitanyi Mahaprabhu, kiedy to intonowano święte imię Krsny.

Adi 17.326 Rozdział Czternasty daje pewien opis dziecięcych rozrywek Pana, a Piętnasty pokrótce opisuje rozrywki Pana z wieku chłopięcego.

Adi 17.327 W Rozdziale Szesnastym wspomniałem o rozrywkach wieku kaiśora [wieku poprzedzającego młodość]. A w Rozdziale Siedemnastym szczególnie opisałem Jego rozrywki z młodości.

Adi 17.328 Tak więc Canto Pierwsze, znane jako Adi-lila, obejmuje siedemnaście różnych tematów. Dwanaście z nich stanowi wstęp tego pisma.

Adi 17.329 W pięciu rozdziałach, następujących po rozdziałach stanowiących wstęp, opisałem pięć transcendentalnych związków. Opisałem je tylko pokrótce.

Adi 17.330 Z polecenia Śri Nityanandy Prabhu i polegając na Nim, Śrila Vrndavana dasa Thakura szczegółowo opisał w swej Caitanya-mangala wszystko, czego ja nie opisałem.

Adi 17.331 Rozrywki Pana Śri Caitanyi Mahaprabhu są wspaniałe i nieograniczone. Nawet osobistości takie jak Pan Brahma, Pan Śiva i Śesanaga nie mogą odnaleźć ich końca.

Adi 17.332 Każdy, kto opisuje czy słucha jakiejkolwiek części tego obszernego tematu, wkrótce otrzyma bezprzyczynową łaskę Śri Krsny Caitanyi Mahaprabhu.

Adi 17.333 [Tutaj autor ponownie opisuje Panca-tattvę.] Śri Krsna Caitanya, Prabhu Nityananda, Śri Advaita, Gadadhara, Śrivasa i wszyscy bhaktowie Pana Caitanyi.

Adi 17.334 Ofiarowuję pełne szacunku pokłony wszystkim mieszkańcom Vrndavany. W wielkiej pokorze pragnę umieścić ich lotosowe stopy na mej głowie.

Adi 17.335-336 Pragnę umieścić na mej głowie lotosowe stopy Gosvamich. Oto ich imiona: Śri Svarupa Damodara, Śri Rupa Gosvami, Śri Sanatana Gosvami, Śri Raghunatha dasa Gosvami i Śri Jiva Gosvami. Umieszczając ich lotosowe stopy na mej głowie, zawsze mając nadzieję, że będę im służył, ja, Krsnadasa, opowiadam Śri Caitanya-caritamrtę podążając w ich ślady.

W ten sposób Bhaktivedanta kończy objaśnienia do Siedemnastego Rozdziału Adi-lili Śri Caitanya-caritamrty, opisującego rozrywki Pana Caitanyi Mahaprabhu w Jego młodości.

133