29
1

Carapuchiñas segundo se mire

Embed Size (px)

DESCRIPTION

Reescritura do conto tradicional segundo o punto de vista de algún dos protagonistas. Escritas polos nenos e nenas de 6º de Primaria

Citation preview

Page 1: Carapuchiñas segundo se mire

1

Page 2: Carapuchiñas segundo se mire

2

Vouvos contar o que me pasou hoxe ¡Auuuu! E que aínda estou no hospital ¡Auuuuu! Por culpa dos cazadores do demo!

Bueno… Por donde ía? Ah! si: hoxe ergínme ás dez da mañá, alisteime e saín dar un paseo a ver se encontraba algo de comer porque xa baleirei o conxelador e ademáis, divírtome algo; todo o día xogando a Wii ou o ordenador portátil xa aburre.

Seguín polo bosque loitando contra moscas guerreiras e abellas pica-cabezas, que ao final foron desaparecendo, e puiden ulir as flores que había ós lados. De seguido atopei unha rapaza moi guapa camiñando:

-Mmm!! Apetéceme un pouco de chiculate. Quedamos bombón?

-Que gracioso! Pero … non porque eu vou á casa da miña avoa levarlle unhas cousiñas -dixo a nena.-

Se esa avoa se entromete nos meus asuntos, haberá que facerlle unha visita -pensei eu.-

-Por certo, lobo, sabes algún atallo para chegar á casa da miña avoa?

-Eu sei moitos atallos. Explícame esa casa.

-Pois é amarela, cun xardín verde…

Page 3: Carapuchiñas segundo se mire

3

-Ah! Si, xa a coñezo -dixen eu interropendo a descripción.-Mira, para atallar, vai por ese camiño -sinaleille cara a dereita-

-Moitas grazas, adeus.-dixo a nena despedíndose.-

Esta rapaciña é moi tonta, xa que, ese é o camiño máis longo e este o máis curto. Ben, vou aproveitar para falar con esa avoa, ja, ja, ja, Zas! Que golpe acabo de dar nesa pola!

Pouco despois, cheguei á casa da avoa, mirei cara ós lados, e non vin a ninguen, petei na porta:

-Pum, Pum, Pum.

-……………

-Pum, Pum, Pum.

-……………

-Pum. Pum, Pum, Pum, Pum, Pum.

-Vaale, vaaale, que xa abro!

-Bon día, son un lobo famento, que te quere comer!

-Aaaaaaaaahh!!

-Métete no armario e non te movas, que xa falarei contigo despois -dixenlle eu á vella-

Puxen a roupa dela e metinme na cama.

Pouco despois…

-Pum, Pum, Pum.

Page 4: Carapuchiñas segundo se mire

4

-Entra, que a porta está aberta!

-Ola avoiña, tráioche unhas cousiñas.

-Moitas grazas, deixao aí e ven falar comigo.

Deixou a cesta e achegouse á cama.

-Avoiña, que orellas tan grandes tés?

-Son para oirte mellor- díxenlle eu.-

-E que ollos tan grandes tés?

-Son para oírte mellor, aínda que falando de ollos, vou ter que poñer gafas dentro de pouco.

-E que boca tan grande tés?

-É para comerte mellor!!!

Saltei da cama atrás da nena, metémonos no bosque. A carón nosa había uns cazadores do demo, apuntáronme e Pum!!Pum!!!

Foi o último que escoitei.

Agora acabo de despertar nesta cama de hospital, na que non se está moi cómodo, pero bueno...

¡éche o que hai!

¡Auuuuuuuuuuuuuu!

Page 5: Carapuchiñas segundo se mire

5

¡Que bueno está el té! ¡Ah, estáis ahí! Soy Caperucita Roja y estoy en casa de mi abuela tomando té. Me gustaría contaros lo que me pasó antes de estar aquí tan pancha.

En mi casa, mamá me encargó llevarle a mi enferma abuela una cesta con chocolate y unas cervezas.

Al saber el contenido de la cesta me extrañé. Si la abuela está enferma, debería tomar cosas sanas para recuperarse pronto, ni chocolate ni cerveza. Además, cuando ella bebe mucha cerveza y se emborracha, se pone como uno de ésos científicos locos de las pelis de terror. Bueno, sigamos.

De camino para allí, recogía flores…bueno, hasta que me acerqué a una que me disparó un humo sospechoso a la cara, entonces, sin pensarlo dos veces, paré de recoger; ya tenía 20 por lo menos. Seguí andando. Que pena que se me pinchara la rueda de la bicicleta el otro día!. Me encontré con un estúpido lobo cortándome el camino.

-¡Lárgate, panoli!-grité. –Pequeña, antes de irme, me gustaría saber a dónde vas. A lo mejor te puedo indicar un atajo-me dijo. –Vale. Voy a casa de mi abuela, que está enferma, a llevarle esta cesta con…-no quería decir que tenía chocolate y cerveza, así que mentí-…comida sana, ya sabes: para que se cure pronto. –Oh, entonces el atajo es ése.-me contestó señalando el camino. El muy canalla, me envió por el camino más largo. Naturalmente, él se fue por el atajo.

Llegó a su casa.

Page 6: Carapuchiñas segundo se mire

6

La abuela, con unos aires impropios de ella, le dijo: -Tjó, tjó-(tosía)-¿qué haces aquí, imbécil? -Soy de la lotería, le ha tocado el premio gordo -la engañó. La abuela le creyó. El lobo se acercó a ella, saltó y se la comió de un bocado. Cogió su ropa y se metió en la cama. Vine yo (pero muy cansada, el camino era de 1Km; y el atajo de 10!!!).

Vi a la abuelita un poco rara. Pensé que se había hecho cirugía estética, pero luego cambié de idea. Le dije: -Abuelita, ¡qué ojos más grandes tienes! Es que antes de enfermar tuve que ir al oculista, leí mal la tabla de la vista, y como no tenían gafas, me hicieron los ojos más grandes; empiezo a ver peor que Rompetechos.

-¡Qué orejas más grandes tienes! -El otro día fue mi cumpleaños y me tiraron mucho de las orejas; soy muy vieja, ya sabes. –Además, ¡qué boca más grande tienes! -¡¡¡¡Es para comerte mejor!!!! Me comió tal como dijo.

Dentro de él empecé a maldecirle gritando. Por suerte, estaba cerca el leñador Orejas Grandes, que oye a 50 millas de distancia y también es capaz de percibir de dónde viene el sonido. Está en el libro de los récords. Vino a la casa, atrapó al lobo y le hizo un par de llaves de taekwondo hasta matarle. Nos sacó de su barriga.

Luego, yo vine aquí a tomar el té para descansar. Aunque ahora me aburro de él; he tomado unos 50 vasos.

Para solucionarlo, me voy a jugar con la Nintendo DS y el juego Mario Party. ¡Hasta otra!

Page 7: Carapuchiñas segundo se mire

7

Estando eu no hospital, unha enfermeira preguntoume que me pasara na barriga, e eu conteille esta historia:

Un día pola mañá o son das miñas tripas semellaba un concerto de rock: levaba dous días sen probar bocado!

De súpeto atopei unha meniña loura con moi boa pinta, e pensei eu para min:

-Vou enganar a esa meniña a ver se lle podo botar un bo bocado.

Achegueime a ela e pregunteille a onde ía, ela respondeume que a casa da súa avoa, e daquela pensei:

- En vez de comer a Carapuchiña primeiro, pápome á avoa e logo a ela. Vouna enganar.

Daquela díxenlle que por outro camiño chegaba antes, pero era mentira.

Ela creume e foi por el.

Eu, mentres, fun polo outro camiño, cheguei na casa da avoa e…papeina!

Logo disfraceime da avoa e púxeme a esperar por Carapuchiña.

Cando chegou deume unha cesta chea de cousas: chourizos, morcillas, pan…

Sentamos na mesa ,Carapuchiña estrañada díxome que tiña a as orellas moi grandes e eu díxenlle que eran para oíla mellor, deseguido dixome que tiña o nariz moi grande e eu, algo

Page 8: Carapuchiñas segundo se mire

8

amolado, respondinlle que era para ulila mellor. Ela, algo estrañada, díxome que tiña a boca moi grande eu aproveitei para dicirlle que … ERA PARA COMELA MELLOR!

Asustouse e marchou correndo cara ó bosque, e tiña que ser ese o día que andaba un cazador polo arredor e Carapuchiña contoulle todo o ocorrido.

O cazador veu correndo ata a casa, meteume un tiro, abriume a barriga e quitoume a Carapuchiña de dentro.

E así é como estou no hospital coa barriga vendada e sen comer nada.

Page 9: Carapuchiñas segundo se mire

9

Lémbro aquel día tan soleado, no que unha nena loura andaba polo monte toda contenta, ca súa cestiña, bailando e cantando sen parar. Era magnífico vela bailar (a pesar de ser eu un lobo) pero houbo algo que me chamou á atención aínda máis: a súa cesta cheíña de todo tipo de comida (pasteis, mázas…)

Acerqueime a ela e díxenlle:

-Que fai unha meniña coma ti por aquí?

-Voulle levar esta cesta á miña avoa que está enfermiña -dixo a nena.

-Eeeh, onde vive túa avoa?

-Naquela casiña dalí enriba.

-Ah! Pois se vas por ese camiño, chegarás moito antes, asegúrocho.

E así Carapuchiña (que así era como se chamaba) marchou toda contenta, sen saber que eu a enganara e que a mandara polo camiño máis longo, co cal grazas á confianza da nena puiden coller o máis curto.

Cando cheguei á casa, petei na porta e contestoume a avoa de Carapuchiña:

-Quen é?

-Son Carapuchiña

-Ai miña neniña! Pasa, pasa.

Nada máis entrar, a avoiña asustouse e eu comina dun bocado mentres ela berraba coma unha descosida, logo puxen o seu camisón e esperei ata que chegase Carapuchiña. Cando chegou, fixena entrar e despois dun rato observándome, dixome:

Page 10: Carapuchiñas segundo se mire

10

-Avoiña!!!! Que ollos tan grandes tes!

-Son para verte mellor.

-Que orellas tan grandes tes!

-Son para oírte mellor.

-Que nariz tan grande tes.

-É para ulirte mellor.

-Eee,que boca tan grande tes.

E PARA COMERTE MELLOR!!!!!!

Nada máis decir iso saltei enriba dela, pero apareceu un cazador e aturdiume. Cando despertei tiña a barriga moi hinchada e pesada.

Agora por temor a novos cazadores,vivo nun país onde a caza esta prohibida e ademais volvinme vexetariano.

Page 11: Carapuchiñas segundo se mire

11

Ai que fame teño! Unha fame terrible. Son o lobo Cocho pero non estou coxo. Por aí ven unha nena. Voume agochar.

-Hai alguen aí?

-Si. Son o lobo Cocho pero non estou coxo .

-Menudo susto me metiches Cocho.

-Pero a onde vas, e que levas nese cestiño?

-Vou a casa da miña avoa.

-Pero mira, aquel camiño é máis curto.

-Pois tes razón!

-Ola! Son a tua neta.

-Moi ben, xa abro.

-Picaches! Son o lobo Cocho e non estou coxo, e

voute comer! Aí, que fame teño! Escapóuseme, onde está?

Page 12: Carapuchiñas segundo se mire

12

-Ding, dong.

-Voume vestir axiña.

-Pasa miña neta, pasa!

-Avoa, síntote moi rara.

-Que me encontro moi mal.

-Os teus dentes son xigantes.

-SON PARA COMERTE MELLOOOOOOOR!!!

-SOCORRO, SOCORRO!!!

-Bomb, bomb (disparos)

-Aí! Como doe!

E colorín colorado, con dores no cu quedei!

Page 13: Carapuchiñas segundo se mire

13

Una tarde con mucho calor, yo tenía mucha hambre y vi una niña con caperuza roja y una cesta. Yo me acerqué y le dije:

-¿A dónde vas?

-A casa de mi abuelita, a llevarle esté pastel y un poco de vino.

-Ah! Bueno! Ja…ja!!! entonces por aquí llegarás muy tarde. Vete por ese otro camino, que llegarás más rápido.

La ingenua niña me creyó y yo me fui por el otro camino para comerme a la abuelita y después a ella.

Cuando llegué a la casa de la abuela me la comí. Luego me vestí con su ropa y cuando llegó la niña me hizo preguntas y me acuerdo que la última fue por qué tenía la boca tan grande y le dije que era PARA, COMERLA MEJOR!!!!!!! Salio corriendo a llamar a un cazador. Él me disparo, me sacó a la abuelita de la barriga y me cosió.

Desde aquel día dije que no volvería a comer más humanos.

Page 14: Carapuchiñas segundo se mire

14

Yo me llamo Caperucita , o también me llaman Caperucita Roja.

Os voy a contar lo que me sucedió ayer por la tarde.

Estaba en casa comiendo una manzana, no tenía nada que hacer y me dijo mi madre:

-Caperucita, ya que no haces nada y estás tan aburrida, llévale esta cestita a tu abuela y le das una sorpresa.

-Vale mamá -dije yo- , pero, ¿me puedes decir que lleva dentro?

-Pues lleva un bizcochito de chocolate y un poco de miel.

-Uhmmmmmmmmm!! Que rico !! Bueno, me voy ya porque se me va a hacer tarde -dije yo.

El bosque era tan precioso, que me dejé llevar por la naturaleza. Entonces, apareció un lobo un poco raro, porque iba vestido de vagabundo.

Bueno, a lo que íbamos, el lobo me dijo:

-Ola hermosa niñita, ¿a donde vas tú tan bonita?

-Pues… voy a casa de mi abuelita, a llevarle esta cestita. -dije yo.

-Si quieres llegar un poco antes, vete por este caminito, que pronto llegarás, te lo aseguro.-dijo el lobo.

-Creí que... -dije yo.

-No, no, no, no, no !! Por este caminito, te lo aseguro. –dijo el lobo.

-Bueno, gracias por su ayuda Sr. Lobo. –dije yo con miedo.

Algo más tarde, llegué a casa de la abuelita, muy alegre por verla y grité:

-Abuelita, soy Caperucita, ¿puedo entrar?

-Si Caperucita, adelante. –dijo con voz ronca.

- Pero abuelita, ¡¡que orejas tan grandes tienes!!

Page 15: Carapuchiñas segundo se mire

15

-Son… porque me las pillé el otro día en la puerta.

-Pero abuelita, ¡¡ que nariz tan grande tienes!!

-Es…para olisquear mejor el polvo a la hora de limpiar.

-Abuelita, ¡¡que pezuñas tan grandes tienes!!

-Son para… ya está bien, ¡¡basta ya de preguntas!! ¡¡ÑAM,ÑAM!!...

Al final nos sacaron a mi y a mi abuelita de dentro del estómago del lobo, cuando salí, mi madre me dio un achuchón temblando. Casi me rompe los huesos…

Aitor Gabriel Pérez Varela “Gabi” 6ºB

Page 16: Carapuchiñas segundo se mire

16

Aínda me lembro do día que miña nai me mandou levarlle unha cesta á miña avoa.

Fun á cociña, collín a cesta e marchei. Xa estaba chegando ao bosque e vin unhas flores moi bonitas. -Vounas coller -pensei.

Cando cheguei ao bosque estaba alí o lobo, e preguntoume que facía. Eu díxenlle que ía a casa da miña avoa, e el como un gran lobo que é, díxome:

-Carapuchiña ese non é o camiño, estás indo polo camiño máis longo.

E eu fíxenlle caso e fun polo outro. Cando cheguei á casa da avoa entrei, e decateime de que a avoa estaba moi rara, máis rara do normal, e pregunteille:

-Avoa, tes os ollos moi grandes?

-Son para verte mellor!!!

-Avoa, tes a boca moi grande?

-É para comerte mellor!!!

Cando me decatei de que era o lobo xa me estaba pegando un bo bocado.

Se non fose polo cazador que nos sacou da súa barriga non vos podería contar esta historia.

Page 17: Carapuchiñas segundo se mire

17

Ola son a Señora Vermella e vouvos contar unha historia que me ocorreu a min de pequena

Era unha tarde calorosa e soleada cando eu estaba saindo da miña casa e miña nai díxome

- Carapuchiña ven axudarme coa cesta para a avoa.

Eu como persoa educada aceptei e pregunteille

- Por certo , mamá, que hai na cesta para a avoa?

-Pois hai un pouco de todo: un biscoito, mazás, mel, chourizos… e unha pouca auga.

- Uhmm!!! debe estar delicioso ese biscoito.

Cando lle fun levar a cesta a avoa vin duas flores que tiñan unha cor moi chamativa. De súpeto, cando entrei no bosque, encontrei dous camiños e ao lado deles había un lobo e dixome.

- Ola charra china para quen e esa cesta que ule tan ben!

É para a miña avoa, pero non sei por que camiño se

chega antes.

- Pois é este. Ven por aquí: iste é o camiño.

- Bueno si ti o dis terei que ir por el.

Cando cheguei decateime de que o lobo mentírame. Ao entrar a avoa estaba moi rara e pregunteille.

- Avoa, avoa... por que tes as orellas tan grandes?

- Son para oirte mellor.

- E, por que tes os ollos tan grandes?

- Son para verte mellor.

Page 18: Carapuchiñas segundo se mire

18

- E a boca... por que a tes tan grande?

- É para COMERTE MELLOR!!!!

Ao cabo dun tempo espertei na súa barriga e alí estaba a miña avoa e díxome que durmira e que non había pasar nada. Cando volvín espertar dixéronme que o lobo estaba morto.

Page 19: Carapuchiñas segundo se mire

19

-Ola avoiña Carapucha, no cole mandáronme facer unha historia dos avós .

-Esta ben. Ven que che conto. Alá vai :

Nós meus tempos de xove, un día aburrido e sen xeito, estaba eu dándolle de comer ós salvaxes paxariños cando escoitei:

-Carapuchiña , ven aquí!

-Que pasou mami?

-Lévalle este cestiño á avoiña que está acatarrada.

-E que leva dentro?.

-Leva un biscoito de fresa e viño do bo.

-Vale mami, voume xa.

-Carapuchiña lembra de non ir polo camiño do lobo.

-Está ben, xa nunca vou.

Alá fun eu polo camiño donde non estaba o lobo ata que chegei onde atopei moitas flores de cores .

Collin 3…+3…+3… e así funme adentrando no bosque, cando oio:

-Ji,ji,ji,ji,ji eu son o lobo Fernandiño e vago por este camiño!

-Ola, eu son Carapuchiña e vou a casa da miña avoa que está acatarrada, pobriña

-E que levas nese cestiño?

-Pois mira : pan e viño. A que son boa coas rimas? Non, en realidade levo un biscoito de fresa e viño

-Dígoche unha cousa: chégase máis axiña por ese atallo .

-Estas seguro de que ese é o camiño máis curto? Bueno entón alá vou!

-“Que nena máis tonta, dixenlle o camiño máis longo. Agora é a miña!, alá imos”

Page 20: Carapuchiñas segundo se mire

20

Eu mentres seguía recollendo flores para miña avoiña , en cambio o lobo estaba correndo para chegar primeiro.

Así foi: chegou a casa da avoiña é zampouna enteiriña , cando cheguei eu é dixen:

-Avoiña, podo pasar?

-Si querida pasa .Deixa a cesta enriba da mesa.

-Pero avoiña que orellas máis longas tes!

-Son para que o otorrino non mas estire.

-Pero avoiña que nariz máis longo tes .

-É para ulir a colonia que me regalou tua nai.

-Pero que unllas máis longas tes!

-É… pola boca? Non me preguntas por ela?

-Ah, si… Por qué a tes tan grande?

-PARA COMEEEERTE MELLOOOOOOR!!! Ñam!

Despois, dalí a un anaco o lobo fixo a dixestión encontreime coa miña avoa. Dalí a cinco minutos quedei durmida.

Contáronme que o lobo morrera.

Page 21: Carapuchiñas segundo se mire

21

Xa me está chamando miña nai, que fastidio! A ver que quere. Bueno tampouco foi para tanto, teño que levarlle os pasteis a miña avoa.

Que bonitas son estás flores, seguro que lle gustarán á avoiña.

Carapuchiña non te esquezas do que che dixo mamá, que…que…Ah! Sí! Que andaba un lobo polo bosque.

Aí está. Non te deixes enganar.

-Ola nena a onde vas?

-Vou a casa da avoiña.

-A que?

-Levarlle uns pasteis.

-A entón,por esté camiño tardarás moito éche mellor ir por esoutro.

Pois o lobo non é tan malo como din, axudoume a encontrar o camiño máis curto, que bo é!

La,la,la,la… Cantas flores! Cando as vexa a avoiña vaise alegrar moito.

Que longo é esté camiño. Non quero pensar como será o outro. Xa estou na casa da avoiña, vou ver como está.

-Hui avoiña que che pasou? Que orellas tan grandes tes hoxe!

-Son para escoitarte mellor.

-Que ollos máis grandes tes!

-Son para verte mellor

-Que boca tes!

-É PARA COMERTE MELLOOOOOR!!!

Page 22: Carapuchiñas segundo se mire

22

-Socorro,socorro,socorro….!!

-Ven aquí pequena!!!!!!!

-Moitas gracias señor cazador se non é por vostede xa me tiña comesta. Pero……onde está a avoa?

-Non hai de que Carapuchiña. Agora imos sacar a túa avoa da barriga do lobo.

-Avoiña!!!!!!!

-Ai nena canto medo tomei! Pero… ti estás ben?

-Si, perfectamente, grazas ó señor cazador que atrapou o lobo e sacoute da súa barriga.

-Moitas gracias señor cazador por salvarme a min e a miña neta.

-Non hai de que, avoa. Ata logo.

-Ata logo señor cazador. Ah! Si: avoiña case esquezo túa merenda.

-Hummm……….. que ricos están estes pasteis!!!!!!!!!!!!!!!!!

Page 23: Carapuchiñas segundo se mire

23

-Ai! Víñame ben unha boa merenda!

Que sorte teño que ven Carapuchiña e vouna enganar.

-Bos días, Carapuchiña. Que levas nesa cestiña?

-Levo un pouco de leite quente e uns pasteliños. Marcho que teño moita présa- dixo Carapuchiña

-Carapuchiña, espera! Se tes moita présa podes ir por este outro camiño.

-Grazas- dixo Carapuchiña.

-Vou correr un pouco ata chegar á casa da avoíña

-Toch, toch, toch!

-Pasa filliña, pasa............-dixo a avoíña- Uhmm! Que boa estaba a vella! Pasa Carapuchiña, pasa

-Avoíña que orellas tan grandes tes?- dixo Carapuchiña

-Son para ouvirte mellor

-Que ollos tan grandes tes?- dixo Carapuchiña

-Son para verte mellor

-Que dentes tan grandes tes?- dixo Carapuchiña

-SON PARA COMERTE MELLOOOOOOOR!!!

Voume deitar a durmir nesta cama que se está moi cómodo.

-Que mal me sint.........

Page 24: Carapuchiñas segundo se mire

24

Lémbrome daquel día que me levantei con fame, escoitei cantar a Carapuchiña e dixen para min:

-Vouna enganar para comela

Fun cara ó bosque e pregunteille:

-A onde vas?

-Mira que es parvo! Vou á casa da miña avoa levarlle estes pasteis.

-Pero porque vas polo camiño mais longo? Porque non vas por este? -e fíxome caso

Eu fun polo camiño mais curto que era polo que ía ir ela.

E cheguei antes.

Daquela comín a avoa de Carapuchiña, pero cando quería marchar vin como estaba a chegar a nena.

Eu pensei en disfrazarme da avoa e meterme na cama.

Cando chegou empezoume a facer preguntas

-Avoa porque tes os ollos tan grandes?

-E para verte mellor!

-Avoa porque tes as orellas tan grandes?

-E para oírte mellor!

-Avoa que porque tes a boca tan grande?

-E PARA COMERTE MELLOR

-E de súpeto lanceille un bocado que a papeina enteira e quedei durmido e non me lembro de máis. O que si que me lembro é que espertei cunha dor de barriga.

E aínda o teño!

Page 25: Carapuchiñas segundo se mire

25

Hola! me llamo Caperucita. Hoy estoy muy contenta porque mis padres me han regalado una capucha roja. Esta misma mañana mi madre había preparado pasteles para que yo se los llevase a la abuela y mi madre me dijo:

-Sobre todo, ten cuidado con el lobo; y vuelve pronto.

-Si, mama-dije yo.

Después de andar un poco me encontré al lobo y me dijo si hacíamos una carrera hasta la casa de la abuela, él por el camino más largo y yo por el mas corto. Yo acepté.

Llegué y llamé a la puerta y dijo la abuelita:

-¿Quién es?

-Soy tu nieta Caperucita-contesté

-Pasa, pasa. La puerta esta abierta- dijo la abuelita

-¡Que orejas mas grandes tienes¡-dije yo

-Son para oírte mejor

-Y esos ojos? ¡que grandes son¡

-Son para verte mejor

-¡Que dientes mas grandes tienes¡

-¡Son para comerte mejor¡ - gritó el lobo.

Yo asustada pedí ayuda, me escucho un leñador y con mucho cuidado abrió la barriga del lobo.

Después corrí al pueblo a decirles a todos que no debían preocuparse más por el lobo porque el leñador se deshizo de él.

Page 26: Carapuchiñas segundo se mire

26

Os voy a contar una historia que me ocurrió cuando era joven en el bosque.

Un día estaba en mi casa aburrido y fui a dar un paseo. Vi a Caperucita Roja salir de su casa con una cestita y la perseguí.

La paré y le pregunté:

-A donde vas tan contenta?

-Voy a casa de mi abuelita que está muy enferma.

-Ah! y que llevas en esa cestita?-pregunté yo.

-Llevo unas flores y un bote de miel.

-Yo conozco un atajo, quieres que te lo diga?

-Vale, es que tengo muchas ganas de ver a mi abuelita-respondió ella.

-Ese es el atajo-dije señalando el camino más largo.

-Ah! muchas gracias- contestó.

Caperucita se entretuvo mucho cogiendo las flores que había en los árboles y entonces yo fui por el camino más corto que había. Corrí mucho y llegué a casa de la abuelita antes que ella. Llamé a la puerta y la abuela me dijo que pasara. Al verme, se asustó y se escondió en el armario. Yo me metí en la cama con su camisón.

Cuando llegó Caperucita vino a la cama, yo la intenté coger pero un cazador me disparó en la barriga. Al cabo de unos días me cosieron la barriga y ya pude volver a mi casa.

Page 27: Carapuchiñas segundo se mire

27

Lembro aquel día tan caloroso de primavera que pasou aquela nena tan riquiña polo monte. Levaba unha cesta con todo tipo de larpeiradas: mazas, plátanos...Eu dixenlle:

-Meniña, meniña: a onde vas por aquí?

-Vou a casa da miña avoa levarlle esta cesta con comida.

-Vouche contar un segredo.

-Cal? cal? cal?

-Vai por aquel camiño da esquerda, que chegas antes.

-Eeeeeh ,porque che vou facer caso a ti, que eres un lobo?

-Ti vai, ti vai.

-Bueno si te pos asi pos desa forma vou.

Cheguei á casa da avoa e petei á porta.

-Quen é? Quen é?

-Son a tua neta.

-Que voz tan grave tes Carapuchiña.

-Estou acatarrada

-Entra que está a porta aberta.

Entrei e comín a avoa, logo puxen o seu camisón e deiteime na cama, esperando a chegada da nena.

-Toc!toc!

Page 28: Carapuchiñas segundo se mire

28

-Quen é?

-Son a tua netiña querida.

-Entra bonita, entra.

-Avoiña, avoiña que ollos tan grandes tes?

-Son para verte mellor.

-Avoiña,avoiña que orellas tan grandes tes?

-Son para oirte mellor.

-Avoiña,avoiña que nariz tan grande tes?

-E para ulirte mellor

-Avoiña,avoiña que boca ta grande tes?

-E PARA COMERTE MELLOR!!!!!!

E comina.

-Que rica está esta nena! -pensei mentres me relamía -Bueno vou descansar, este asunto deixoume agotado.

Cando despertei doíame moito a barriga, prometínme que nunca máis había comer un humano.

FIN

Page 29: Carapuchiñas segundo se mire

29

Estes son os textos que limos antes de poñernos a escribir.

Todos eles, na Biblioteca Escolar.

Proxecto de reescritura dun conto clásico tomando o punto de

vista dun dos personaxes.

Carapuchiñas para leer

• PERRAULT, Ch. Carapuchiña bermella. Ed. Xerais, Colecc. Rato Perez • LAVATER, Warja. Le petit Chaperon Rouge. Paris • RUBIO, Esther, PACOVSKÁ, Kveta (ilustración). Caperucita Roja. Madrid: Kókinos, 2008

• AYABO. Érase 21 veces caperucita roja. Valencia: Media Vaca, 2006 • BARUZZI, Agnese. Il. NATALINI, Sandro. La verdadera historia de Caperucita Roja. Barcelona:Ediciones B, 2008

• CANO, Carles. Il. MONREAL, Violeta. Caperucita de colores. Madrid: Bruño, 2008

• IGUERABIDE, Juan Cruz. Il. SOLÉ VENDRELL, Carme. Caperucita y la abuela feroz. Edebé, 2003

• MUNARI, Bruno y AGOSTINELLI, Enrica. Caperucita Roja, Verde, Amarilla, Azul y Blanca. Madrid:Anaya, 1998

• PESCETTI, Luis María. Il. O´KIF. Caperucita roja: (tal cómo se lo contaron a Jorge). Madrid: Alfaguara,2008

• RODARI, Gianni. Il. SANNA Alessandro. Confundindo historias. Pontevedra: Kalandraka, 2004

• RODRÍGUEZ ALMODÓVAR, Antonio. Il. TAEGER, Marc. A verdadeira historia de Carapuchiña .Pontevedra: Kalandraka, 2004

• ROUSSEL, Dominique. Il. LAVRO, Kost. Caperucita verde. En: El gran libro del lobo feroz. Barcelona:Juventud, 2005

• DAHL, Roald. Il. BLAKE, Quentin. Caperucita roja y el lobo. En: Cuentos en verso para niños perversos. Madrid: Alfaguara, 2001

• CALATAYUD, Miguel. El mundo al revés. Valencia: Media Vaca, 2001 • PAMMOUX, Yvan, Detective Jhon Chatterton; Ekaré 2000 • SCIESZKA, Jon y SMITH, Lane; La verdadera historia de los tres cerditos, Thule

Malpica

Xaneiro de 2011

Mª Olga Rodríguez Díaz