Danielle Steel, "Dom"

DanielleSteel

Dom

ABSOLUTNA KLASYKA POWIEŚCI OBYCZAJOWEJ

Danielle Steel jest autorką ponad 120 książek przetłumaczonych na 43 języki i wydanych w 69 krajach, matką dziewięciorga dzieci i założycielką dwóch fundacji charytatywnych. Pokochały ją miliony kobiet na całym świecie.

Dan

ielle SteelD

omCena 34,90 zł

© B

rigi

tte

Lac

ombe

Kiedy niespodziewanie odziedziczyła wspaniałą posiadłość z lat dwu-dziestych ubiegłego wieku, Sarah była kompletnie zaskoczona i bała się, że nie poradzi sobie z jej utrzymaniem. Jednak dom i jego sekrety szybko zafascynowały ją bez reszty. Z pomocą Jeffa, architekta, zaczęła walczyć o przywrócenie budynkowi dawnej świetności.

A kiedy odnalazła tam fotogra ę, na której rozpoznała swoją prababkę, okazało się, że dom może być kluczem do tajemniczej historii jej rodziny…

Dom to opowieść o kobiecych marzeniach, podarunku, który potra odmienić życie, i szansach na szczęście

czekających tuż za progiem.

Danielle Steel_Dom_okladka.indd 1 2014-05-15 14:05:35

Steel_Dom.indd 2Steel_Dom.indd 2 2014-05-14 10:34:112014-05-14 10:34:11

DANIELLE

STEELDom

tłumaczenie Agnieszka Myśliwy


Między Słowami30-105 Kraków, ul. Kościuszki 37

E-mail: [email protected] I (Znak), Kraków 2014

Społeczny Instytut Wydawniczy Znak Sp. z o.o.30-105 Kraków, ul. Kościuszki 37Dział sprzedaży: tel. 12 61 99 569

Druk: Drukarnia Colonel, Kraków

Tytuł oryginałuTh e House

Copyright © 2006 by Danielle Steel

Copyright © for the translation by Agnieszka Myśliwy

Fotografi a na pierwszej stronie okładkiCopyright © Yingko/Shutterstock.com

Opracowanie tekstu i przygotowanie do drukuPracownia 12A

ISBN 978-83-240-2565-7


Moim ukochanym dzieciom,Beatie, Trevorowi, Toddowi, Nickowi, Sam, Victorii,

Vanessie, Maxxowi i Zarze.Oby na Wasze życia i domy spływały błogosławieństwa,Obyście potrafi li cenić swoją historięi oby wszyscy, którzy staną na Waszej drodze, traktowali

Was z czułością, dobrocią, miłością i szacunkiem.Obyście zawsze byli kochani i szczęśliwi.

Kocham Was.Mama/d.s.



7

Rozdział 1

Sarah Anderson wyszła z biura o dziewiątej trzydzieści w czerwcowy wtorkowy poranek, by zdążyć na umówio-

ne na dziesiątą spotkanie ze Stanleyem Perlmanem. Wybie-gła z budynku przy One Market Plaza, zeszła z krawężnika i wezwała taksówkę. Przyszło jej do głowy, jak zwykle, że być może już wkrótce spotka się z nim ostatni raz. On zawsze powtarzał, że ten raz jest ostatni. Zaczęła już podejrzewać, iż będzie żył wiecznie pomimo swoich protestów i upływu czasu. Jej kancelaria prawnicza zajmowała się jego sprawami od ponad pół wieku. Sarah była jego doradcą majątkowym i podatkowym od trzech lat. Miała trzydzieści osiem lat, była partnerem w fi rmie od dwóch, a Stanleya odziedziczyła po śmierci jego poprzedniego prawnika.

Stanley przeżył ich wszystkich. Miał dziewięćdziesiąt osiem lat. Czasami trudno jej było w to uwierzyć. Miał umysł


8

ostry jak brzytwa, pożerał książki, był świadom każdego niu-ansu i zmiany w obowiązującym prawie podatkowym. Był klientem stawiającym wysokie wymagania i bardzo zajmują-cym. Stanley Perlman przez całe życie był biznesowym geniu-szem. Jedyne, co się zmieniło przez te wszystkie lata, to fakt, iż zdradziło go jego ciało, lecz nie umysł. Od niemal siedmiu lat był przykuty do łóżka. Zajmowało się nim pięć pielęgniarek, trzy przychodziły na regularne ośmiogodzinne zmiany, dwie stanowiły zastępstwo. Przez większość czasu żył wygodnie, choć od lat nie opuszczał swego domu. Sarah zawsze go lu-biła i podziwiała, choć niektórzy uważali go za wybuchowe-go i kłótliwego. Ona uważała, że to wyjątkowy człowiek. Po-dała taksówkarzowi adres Stanleya na Scott Street. Przedarli się przez ruch w centrum fi nansowej dzielnicy San Francisco i skierowali się na zachód, ku Pacifi c Heights, gdzie Stanley mieszkał od siedemdziesięciu sześciu lat w tym samym domu.

Padały na nich jasne promienie słońca, gdy samochód piął się na Nob Hill wzdłuż California Street; Sarah wiedziała, że będzie zupełnie inaczej, gdy wyjadą z centrum. Mgła czę-sto osiadała na dzielnicach mieszkalnych, nawet gdy w cen-trum było ciepło i słonecznie. Turyści wychylali się z wagoni-ków kolejki linowej i rozglądali z uśmiechem. Sarah wiozła Stanleyowi dokumenty do podpisu, nic wyjątkowego. Wciąż wprowadzał drobne zmiany i poprawki do swego testamen-tu. Przygotowywał się do odejścia przez te wszystkie lata ich znajomości, a nawet wcześniej. Pomimo to, ilekroć jego stan się pogarszał lub zapadał na krótką chorobę, szybko dochodził


9

do siebie, ku swemu wielkiemu rozgoryczeniu. Tego ranka, gdy zadzwoniła, by potwierdzić spotkanie, powiedział jej, że od kilku tygodni nie czuje się dobrze i że to już długo nie potrwa.

– Nie strasz mnie, Stanley – odparła, wkładając do ak-tówki ostatnie papiery dla niego. – Przeżyjesz nas wszystkich.

Czasami czuła smutek na myśl o Stanleyu, choć nie było w nim niczego przygnębiającego, a i on sam rzadko się nad sobą użalał. Wciąż warczał na pielęgniarki, codziennie czyty-wał „Th e New York Times” i „Th e Wall Street Journal” oraz prasę lokalną, uwielbiał kanapki z pastrami i hamburgery i z fascynującą precyzją i wiernością historycznym szczegó-łom opowiadał o dorastaniu w Lower East Side w Nowym Jorku. Do San Francisco przyjechał, gdy miał szesnaście lat, w 1924 roku. Wykazał wyjątkowy spryt w szukaniu posad, dobijaniu targów, pracowaniu dla odpowiednich ludzi, po-szukiwaniu okazji i oszczędzaniu. Kupował nieruchomości, zawsze w wyjątkowych okolicznościach, czasami żerując na nieszczęściu innych, do czego z chęcią się przyznawał, i han-dlował nimi, korzystając z wszystkich dostępnych mu środ-ków. Zarabiał pieniądze, gdy inni je tracili podczas wielkiego kryzysu. Był uosobieniem amerykańskiego snu.

Lubił mawiać, że dom, w którym mieszkał, kupił za „grosze” w 1930 roku. Niedługo później zaczął jako jeden z pierwszych budować centra handlowe w południowej Kalifornii. Więk-szość jego pierwszych pieniędzy pochodziła z rynku nieru-chomości: handlował budynkami, czasami kupował ziemię, której nie chciał nikt inny, i, nie spiesząc się, odsprzedawał


10

ją później bądź budował na niej biurowce i centra handlowe. Taką samą intuicją wykazał się, gdy zainwestował w wydoby-cie ropy. Fortuna, którą zgromadził, dosłownie oszałamiała. Stanley był geniuszem w biznesie, lecz niewiele więcej w ży-ciu zrobił. Nie miał dzieci, nigdy się nie ożenił, utrzymywał kontakty tylko z prawnikami i pielęgniarkami. Nikomu nie zależało na Stanleyu Perlmanie poza jego młodą prawnicz-ką Sarah Anderson, nikt nie tęskniłby za nim po jego śmier-ci poza pielęgniarkami, które zatrudniał. Dziewiętnaścioro spadkobierców wymienionych w testamencie, który Sarah po raz kolejny dla niego uaktualniła (tym razem dopisał do nie-go szereg szybów naftowych, które właśnie zakupił w Orange County po sprzedaży kilku innych, jak zwykle we właściwym czasie), stanowili wnukowie i wnuczki jego braci i sióstr, któ-rych nigdy nie spotkał i z którymi nie korespondował, oraz dwoje wiekowych kuzynów, niemal jego równolatków, których nie widział od późnych lat czterdziestych, lecz do których czuł pewne przywiązanie. Tak naprawdę nie był przywiązany do nikogo i nie ukrywał tego. Miał w życiu jedną, jedyną misję, którą było zarabianie pieniędzy. Osiągnął swój cel. Był zako-chany dwa razy, gdy był młodszy, lecz nigdy nie oświadczył się żadnej z wybranek i stracił kontakt z obiema, gdy zrezygno-wały z niego i poślubiły innych ponad sześćdziesiąt lat temu.

Żałował tylko jednego – tego, że nie miał dzieci. Trakto-wał Sarah jak wnuczkę, której nigdy nie miał, a którą mógłby mieć, gdyby tylko znalazł czas, by się ożenić. Taką wnucz-kę chciałby mieć. Była mądra, zabawna, interesująca, bystra,


11

piękna i dobra w tym, co robiła. Gdy przywoziła mu papiery, lubił siadywać, patrzeć na nią i rozmawiać z nią godzinami. Trzymał ją nawet za rękę, czego nigdy nie robił w stosunku do swych pielęgniarek. One działały mu na nerwy, irytowa-ły go, traktowały go protekcjonalnie i robiły wokół niego za-mieszanie, którego nie znosił. Sarah była inna. Siedziała obok niego, taka młoda i piękna, i rozmawiała z nim o sprawach, które go interesowały. Zawsze dysponowała najbardziej ak-tualną wiedzą o przepisach podatkowych. Lubił w niej to, że sama przychodziła do niego z nowymi sposobami na to, jak oszczędzić jego pieniądze. Początkowo traktował ją nieufnie, głównie ze względu na jej młodość, lecz z czasem nauczył się jej ufać, gdy odwiedzała go w małym, pachnącym stęchlizną pokoiku na poddaszu domu przy Scott Street. Wchodziła na górę po schodach z aktówką w ręce, dyskretnie przemierzała jego pokój, siadała na krześle przy łóżku i rozmawiali, dopóki nie zauważyła u niego pierwszych oznak zmęczenia. Ilekroć go odwiedzała, obawiała się, że to ostatni raz. A potem dzwonił z jakimś nowym pomysłem, nowym planem, który przyszedł mu do głowy, z czymś, co chciał kupić, sprzedać, nabyć lub się pozbyć. Wszystko, czego dotknął, powiększało jego fortunę. Nawet w wieku dziewięćdziesięciu ośmiu lat Stanley Perlman był niczym Midas. Najlepsze było to, że pomimo znacznej róż-nicy wieku przez te trzy lata, kiedy Sarah dla niego pracowała, zaprzyjaźnili się ze sobą.

Sarah wyjrzała przez okno taksówki, gdy mijali Grace Ca-thedral na szczycie Nob Hill, po czym oparła się na siedzeniu,


12

myśląc o nim. Zastanawiała się, czy naprawdę jest chory i czy to będzie ich ostatnie spotkanie. Miał zapalenie płuc dwa razy minionej wiosny i za każdym razem cudem je przeżył. Może teraz nie zdoła. Jego pielęgniarki sprawowały nad nim bar-dzo skrupulatną opiekę, lecz prędzej czy później w jego wie-ku coś musiało go dopaść. Było to nieuniknione i Sarah się tego obawiała. Wiedziała, że będzie okropnie za nim tęsknić, gdy odejdzie.

Jej długie ciemne włosy były schludnie upięte do tyłu, mia-ła duże oczy w kolorze chabrów. Stanley zauważył je podczas ich pierwszego spotkania i zapytał, czy nosi kolorowe soczew-ki kontaktowe. Roześmiała się i zapewniła go, że nie. Jej za-zwyczaj kremowa skóra była teraz opalona po kilku weeken-dach w Lake Tahoe. Lubiła chodzić po górach, pływać i jeździć na rowerze. Wycieczki za miasto przynosiły jej ulgę po dłu-gich godzinach, które spędzała w biurze. Ciężko pracowała na status partnera w kancelarii. Ukończyła szkołę prawniczą w Stanford z wyróżnieniem, była rodowitą mieszkanką San Francisco. Mieszkała tu przez całe życie poza czterema lata-mi, które spędziła na studiach licencjackich na Harvardzie. Jej dyplomy i ciężka praca imponowały Stanleyowi i partne-rom w fi rmie. Stanley maglował ją niemiłosiernie podczas ich pierwszego spotkania, stwierdził, że wygląda raczej jak mo-delka. Była wysoka, szczupła, umięśniona, miała długie nogi, które Stanley zawsze w milczeniu podziwiał. Miała na so-bie skromną niebieską garsonkę; zawsze ubierała się w takim stylu, gdy go odwiedzała. Jej jedyną biżuterię stanowiła para


13

niewielkich diamentowych kolczyków, które dostała od Stan-leya na Gwiazdkę. Zamówił je dla niej przez telefon u Neimana Marcusa. Zazwyczaj nie bywał hojny, wolał dawać pielęgniar-kom na święta pieniądze, lecz do Sarah miał wyraźną słabość, tak jak ona do niego. Podarowała mu kilka kaszmirowych ple-dów, by było mu ciepło – w jego domu zawsze było tak zim-no i wilgotno. Beształ pielęgniarki bez litości, ilekroć włączały ogrzewanie. Stanley wolał skorzystać z koca niż bezsensownie, jego zdaniem, wydawać pieniądze.

Sarah zawsze intrygował fakt, że Stanley nie zajął głównej części domu, lecz stare pokoje służących na poddaszu. Powie-dział, że kupił to miejsce jako inwestycję, zamierzał je sprze-dać, ale nigdy tego nie zrobił. Zatrzymał dom raczej z lenistwa niż z głębokiego uczucia dla niego. Był to duży, piękny, kiedyś luksusowy budynek, wzniesiony w latach dwudziestych. Stan-ley powiedział, że rodzina, która go wybudowała, padła ofi arą kryzysu w 1929 roku i to od nich odkupił dom w roku 1930. Wtedy też wprowadził się do jednej z dawnych kwater poko-jówek ze starym mosiężnym łóżkiem, komodą, którą zostawili poprzedni właściciele, i fotelem, którego sprężyny wypaczyły się tak dawno temu, że siedzenie na nim przypominało odpo-czywanie na betonie. Dekadę temu mosiężne łóżko zostało za-stąpione szpitalnym. Na ścianie wisiała stara fotografi a pożaru po trzęsieniu ziemi, lecz nigdzie nie było żadnych zdjęć ludzi. W jego życiu nie było ludzi, tylko inwestycje i prawnicy. W ca-łym domu nie było osobistych pamiątek. Meble zostały wy-przedane na aukcjach za grosze przez poprzednich właścicieli,


14

a Stanley nie kłopotał się meblowaniem, gdy się wprowadził. Powiedział jej, że dom został ogołocony, zanim się do niego przeniósł. Pokoje były obszerne i kiedyś musiały być eleganckie, na niektórych oknach wisiały strzępy zasłon. Inne okna były zabite, tak by ciekawscy nie zaglądali do środka. Na parterze znajdowała się nawet podobno sala balowa, lecz Sarah nigdy jej nie widziała. Nigdy nie zwiedzała domu, zazwyczaj przez wejście dla służby wchodziła po tylnych schodach do jego sy-pialni na poddaszu. Jedynym celem jej wizyt były spotkania ze Stanleyem. Nie miała żadnych powodów do zwiedzania domu, być może poza świadomością, że pewnego dnia, co bardzo prawdopodobne, po jego śmierci będzie musiała go sprzedać. Wszyscy jego spadkobiercy mieszkali na Florydzie, w Nowym Jorku i na Środkowym Zachodzie, żaden z nich nie wykazy-wał zainteresowania ogromnym gmaszyskiem w Kalifornii. Niezależnie od jego niegdysiejszej urody żaden z nich nie za-mierzał z niego korzystać, tak jak nie korzystał z niego Stan-ley. Trudno było uwierzyć, że mieszkał w nim przez siedem-dziesiąt sześć lat i ani go nie umeblował, ani nie przeniósł się z poddasza. To był właśnie Stanley. Ekscentryczny, być może, skromny, bezpretensjonalny, oddany i szanowany klient. Sa-rah Anderson była jego jedynym przyjacielem. Reszta świata zapomniała o jego istnieniu. A jeśli nawet kiedyś miał innych przyjaciół, wszystkich dawno przeżył.

Taksówka zatrzymała się na Scott Street pod numerem, który Sarah podała kierowcy. Zapłaciła za przejazd, wzię-ła aktówkę, wysiadła z taksówki i nacisnęła dzwonek. Na


15

przedmieściach było znacznie chłodniej i bardziej mgliście, tak jak się spodziewała; zadrżała w lekkim żakiecie. Miała pod nim cienki biały sweterek, wyglądała służbowo jak zawsze, gdy pielęgniarka otworzyła drzwi i uśmiechnęła się na jej widok. Przez całą wieczność wchodziły po schodach na poddasze. Dom miał cztery poziomy oraz piwnicę, a starsze pielęgniar-ki, które opiekowały się Stanleyem, poruszały się powoli. Ta, która otworzyła drzwi, była stosunkowo nowa, lecz widywała już wcześniej Sarah.

– Pan Perlman oczekuje pani – powiedziała uprzejmie; usunęła się, by przepuścić Sarah, i zamknęła za nią drzwi.

Używano tu tylko tylnych drzwi, ponieważ łatwiej było się z nich dostać na tylną klatkę schodową, wiodącą na podda-sze. Drzwi frontowych nie dotykano od lat, były zamknięte na klucz i zaryglowane. Świateł w głównej części domu nigdy nie włączano. Przez lata świeciły się tylko te na poddaszu. Po-siłki przygotowywano w małej kuchni na tym samym piętrze, która kiedyś była spiżarnią. Główna kuchnia, teraz już frag-ment historii, znajdowała się w piwnicy. Miała staromodne lo-downie, w tym jedną do przechowywania mięsa. W dawnych czasach dostawcy zaopatrywali je w masywne bryły lodu. Piec był reliktem z lat dwudziestych, którego Stanley nie używał co najmniej od lat czterdziestych. Była to kuchnia zaprojek-towana dla całej masy kucharzy i służących, nadzorowanych przez gospodynię i kamerdynera. Nie miała nic wspólnego ze stylem życia Stanleya. Przez długie lata przychodził do domu z kanapkami i jedzeniem na wynos z jadłodajni i prostych


16

restauracji. Nigdy nie gotował dla siebie, a zanim został przy-kuty do łóżka, każdego ranka chodził na śniadanie. Dom był miejscem, w którym sypiał na spartańskim mosiężnym łóżku, kąpał się i golił rankiem, po czym jechał do biura w centrum, by zarobić więcej pieniędzy. Rzadko wracał do domu przed dziesiątą wieczorem. Czasami dopiero o północy. Nie miał powodów, by się do niego spieszyć.

Sarah szła za pielęgniarką po schodach w dostojnym tem-pie, niosąc aktówkę. Na schodach zawsze było ciemno, oświet-lała je minimalna liczba gołych żarówek. Z tego przejścia ko-rzystali służący w dawno minionych czasach świetności domu. Stopnie wykonane były ze stali, przykrywał je wąski pasek starego wytartego chodnika. Drzwi na piętra były zamknię-te, Sarah zobaczyła światło dnia, dopiero gdy dotarła na pod-dasze. Jego pokój znajdował się na końcu długiego korytarza, większość zajmowało szpitalne łóżko. Aby się zmieściło, poje-dynczą wąską komodę trzeba było wynieść na korytarz. Przy łóżku stały tylko stary połamany fotel i mała szafka nocna. Gdy Sarah weszła do pokoju, Stanley otworzył oczy i spoj-rzał na nią. Tym razem zareagował powoli, co ją zaniepokoi-ło; uśmiech stopniowo rozjaśniał jego oczy i po chwili dotarł do ust. Był wyniszczony i zmęczony, nagle Sarah zaczęła się obawiać, że tym razem chyba miał rację. Wyglądał na swoje dziewięćdziesiąt osiem lat jak nigdy wcześniej.

– Witaj, Sarah – powiedział cicho, sycąc się świeżością jej młodości i urody. Dla niego czwarta dekada życia była niczym pierwszy pąk dzieciństwa. Śmiał się, ilekroć Sarah powtarzała


17

mu, że czuje się staro. – Wciąż zbyt ciężko pracujesz? – zapy-tał, gdy podeszła do łóżka i stanęła przy nim.

Przyglądanie się jej zawsze przywracało mu siły. Była dla niego niczym powietrze i światło lub też wiosenny deszcz dla kwiatowego klombu.

– Oczywiście. – Uśmiechnęła się do niego, gdy ujął jej dłoń.Kochał miękkość jej skóry, jej dotyk, jej ciepło. – Przecież ciągle ci powtarzam, żebyś tego nie robiła. Za

ciężko pracujesz. Skończysz jak ja. Samotna, na poddaszu, otoczona zgrają uprzykrzonych pielęgniarek.

Wielokrotnie powtarzał jej, że powinna wyjść za mąż i uro-dzić dzieci. Zbeształ ją surowo, gdy odparła, że tego nie chce. Przez całe życie żałował tylko tego, że nie miał dzieci. Często powtarzał jej, by nie popełniała jego błędów. Akcje, obligacje, centra handlowe i szyby naftowe nie mogły zastąpić dzieci. Sam zrozumiał to zbyt późno. Obecnie jego jedyną radością i pociechą była Sarah. Kochał dodawać kodycyle do swego testamentu i często to robił. Dzięki temu miał wymówkę, by się z nią widywać.

– Jak się czujesz? – zapytała, patrząc na niego jak zanie-pokojona krewna, a nie prawnik.

Martwiła się o niego i często pod różnymi pretekstami przesyłała mu książki i artykuły, głównie o zmianach w prawie podatkowym i na inne tematy, które jej zdaniem mogłyby go zainteresować. Zawsze potem odsyłał jej ręcznie sporządzo-ne notatki z podziękowaniami i komentarzami. Jego umysł nie tracił ostrości.


18

– Jestem zmęczony – odparł szczerze, ściskając jej dłoń słabymi palcami. – Nie mogę się spodziewać lepszego samo-poczucia w moim wieku. Moje ciało zawiodło wiele lat temu. Został mi już tylko mózg.

Równie lotny jak zawsze. Tym razem jednak dostrzegła w jego oczach mętność. Zazwyczaj błyszczała w nich iskra, lecz lampa zaczynała gasnąć; widziała, że coś się zmieniło. Ma-rzyła o tym, by wziąć go na świeże powietrze, lecz poza oka-zjonalnymi wycieczkami karetką do szpitala nie opuszczał domu od lat. Poddasze domu przy Scott Street stało się ło-nem, w którym miał dożyć swych dni.

– Usiądź – powiedział w końcu. – Dobrze wyglądasz, Sa-rah. Jak zwykle. – Wydawała mu się taka świeża i pełna energii, taka piękna, gdy stała przed nim wysoka, młoda i szczupła. – Cieszę się, że przyszłaś. – Wyrzucał z siebie słowa bardziej gorączkowo niż zwykle, aż zabolało ją serce.

– Ja też się cieszę. Byłam zajęta. Od paru tygodni się do ciebie wybierałam – wyjaśniła ze skruchą.

– Wyglądasz tak, jakbyś była na wakacjach. Skąd ta opa-lenizna?

Wyglądała jeszcze ładniej niż zwykle. – Jeżdżę tylko do Tahoe na weekendy. Ładnie tam. –

Uśmiechnęła się, siadając na niewygodnym krześle, i odłoży-ła aktówkę.

– Nigdy nie wyjeżdżałem na weekendy ani na wakacje. Chyba tylko dwa razy w życiu gdzieś byłem. Raz w Wyo-ming na ranczu i raz w Meksyku. Okropne doświadczenia.


19

Czułem, że marnuję czas, siedziałem i zamartwiałem się tym, co dzieje się w moim biurze i co tracę.

Wyobraziła sobie, jak wierci się, czekając na wieści z biura; zapewne wrócił do domu wcześniej, niż planował. Ona też tak robiła, gdy miała zbyt dużo pracy lub zabierała ze sobą akta z biura. Nie znosiła zostawiać niedokończonych spraw. Nie mylił się co do niej. Pod pewnymi względami równie obse-syjnie jak on rozmyślała o pracy. Jej mieszkanie wcale nie wy-glądało lepiej niż jego pokój na poddaszu, było tylko większe. Była równie niezainteresowana swoim otoczeniem jak on. Tyle że była młodsza i nieco mniej radykalna. Demony, które nimi kierowały, były bardzo podobne, jak od dawna się domyślał.

Gawędzili przez parę minut, po czym podała mu papiery, które przywiozła. Przejrzał je, choć je już znał. Przesłała mu przez posłańca kilka szkiców do akceptacji. Nie miał ani faksu, ani komputera. Stanley lubił widzieć oryginalne dokumenty i nie miał cierpliwości do współczesnych wynalazków. Nigdy nie kupił komórki, nie potrzebował jej.

Obok jego sypialni znajdował się mały salonik, przezna-czony dla pielęgniarek. Nigdy nie oddalały się od niego, prze-bywały albo tam, albo w jego pokoju na niewygodnym krześle, z którego mogły go obserwować, albo w kuchni, gdzie przy-gotowywały jego proste posiłki. W głębi korytarza na najwyż-szym piętrze było jeszcze kilka małych pokoików, w których mogły spać, jeśli chciały, gdy kończyły dyżur, lub odpoczy-wać, gdy miały zastępstwo. Żadna z nich nie mieszkała w tym domu, przychodziły tylko do pracy. Jedynym mieszkańcem


20

domu był Stanley. Jego egzystencja i kurczący się świat stano-wiły mały mikrokosmos na najwyższym piętrze tego niegdyś pięknego budynku, który niszczał i popadał w ruinę równie spokojnie i cicho, jak jego właściciel.

– Podobają mi się zmiany, które wprowadziłaś – pochwa-lił ją. – Mają więcej sensu niż szkic, który mi przesłałaś w ze-szłym tygodniu. To jest jaśniejsze, zostawia mniej miejsca do manewrów.

Wciąż martwił się, co jego spadkobiercy zrobią z jego prze-różnymi przedsięwzięciami. Jako że większości z nich nie znał, a ci, których znał, byli bardzo starzy, nie umiał przewidzieć, jak potraktują jego majątek. Założył, że wszystko sprzedadzą, co w niektórych przypadkach będzie bardzo niemądre. Tort musiał jednak zostać podzielony na dziewiętnaście kawałków. Był to bardzo duży tort, z którego każdy miał dostać impo-nujący kawałek, znacznie przekraczający oczekiwania. Stanley żywił mocne przekonanie, że to, co posiada, powinien zostawić krewnym, a nie organizacjom dobroczynnym. Przekazywał na konta różnych fundacji znaczące datki przez lata, wierzył jed-nak święcie, że rodzina jest najważniejsza. A jako że nie miał bezpośrednich spadkobierców, zostawiał wszystko kuzynom oraz wnuczętom braci i sióstr, kimkolwiek byli. Przeprowa-dził drobiazgowy wywiad na temat ich sytuacji, lecz poznał tylko kilkoro. Miał nadzieję, że to, co im zostawi, znacząco od-mieni jakość ich życia, gdy już otrzymają ten niespodziewany zastrzyk gotówki. A miało się to wydarzyć wkrótce. O wie-le wcześniej, niż chciała myśleć Sarah, gdy na niego patrzyła.


21

– Cieszę się, że ci się podobają – powiedziała Sarah z za-dowoleniem, starając się nie zauważać jego przygasłego spoj-rzenia, na widok którego chciało jej się płakać. Ostatnie zapa-lenie płuc pozbawiło go sił i postarzyło. – Czy mam dopisać coś jeszcze? – zapytała, a on pokręcił głową w odpowiedzi.

Siedziała na połamanym krześle i wpatrywała się w niego w milczeniu.

– Co zamierzasz robić latem, Sarah? – zapytał, zmienia-jąc temat.

– Spędzę parę weekendów w Tahoe. Nie planowałam ni-czego specjalnego. – Podejrzewała, iż Stanley obawia się jej wyjazdu, i chciała mu dodać otuchy.

– W takim razie coś zaplanuj. Nie możesz być wiecznie niewolnicą, Sarah. Skończysz jako stara panna.

Wybuchnęła śmiechem. Wyznała mu kiedyś, że z kimś się umawia, lecz dodała, że to nic poważnego ani stałego. Od czte-rech lat żyła w wolnym związku, co jego zdaniem było głupotą. Powiedział jej, że nie można być „wolnym” po czterech latach. Jej matka powtarzała to samo. Lecz ona tylko tego chciała. Po-wtarzała sobie i wszystkim wokół, że jest zbyt zaangażowana w pracę w kancelarii, by chcieć czegoś więcej niż taki układ. Praca była jej priorytetem, od zawsze. Stanley był taki sam.

– Na świecie nie ma już starych panien, Stanleyu. Są nieza-leżne kobiety, które mają kariery i inne priorytety i potrzeby niż kobiety sprzed lat – odparła, nie przekonując nikogo poza sobą.

Stanley nie przyjął jej słów za dobrą monetę. Znał ją do-brze i wiedział o życiu więcej niż ona.


22

– To bzdura i dobrze o tym wiesz – mruknął surowo. – Ludzie nie zmienili się od dwóch tysięcy lat. Ci mądrzy na-dal się ustatkowują, biorą ślub, mają dzieci. Albo kończą jak ja.

Kończył jako bardzo, bardzo bogaty człowiek, co wcale nie wydawało się jej takie złe. Współczuła mu, że nie ma dzieci ani krewnych w pobliżu, lecz każdy człowiek, który żył tak długo, kończył sam. Przeżył wszystkich, których znał. Gdyby miał dzieci, mógłby je już dawno stracić i zostałyby mu tylko wnu-ki i prawnuki na pociechę. Na koniec, powiedziała sobie Sa-rah, niezależnie od tego, kogo myślimy, że mamy, opuszczamy ten świat w samotności. Tak jak Stanley. W jego przypadku było to tylko bardziej oczywiste. Wiedziała jednak, wnioskując z życia, jakie jej matka wiodła z jej ojcem, że można być rów-nie samotnym, gdy się ma małżonka i dzieci. Nie zamierzała szybko się ustatkować. Małżeństwa, które znała, nie wyglą-dały wcale na szczęśliwe, a gdyby wzięła ślub i rozwiodła się, zostałby jej były mąż, który by jej nienawidził i prześladował ją. Zbyt wiele znała takich typów. Była o wiele szczęśliwsza te-raz, pracując, żyjąc samotnie, z chłopakiem na pół etatu, który zaspokajał jej obecne potrzeby. Myśl o poślubieniu go nigdy nie przyszła jej do głowy. Na samym początku uzgodnili, że chcą od siebie tylko prostej relacji. Prostej i łatwej. Oboje byli zaangażowani w pracę, którą kochali.

Zauważyła, że Stanley jest naprawdę wyczerpany, i posta-nowiła tym razem skrócić wizytę. Podpisał papiery, co było jej celem. Wyglądał tak, jakby miał zaraz zasnąć.


23

– Niedługo znów cię odwiedzę, Stanleyu. Daj znać, gdy-byś czegoś potrzebował. Przyjadę, gdy tylko będziesz chciał – oświadczyła łagodnie, klepiąc jego słabą dłoń, po czym wstała i zebrała papiery.

Wsunęła je do aktówki, a Stanley przyglądał się jej ze smut-nym uśmiechem. Uwielbiał na nią patrzeć, jej ruchy cechowała swobodna gracja, gdy z nim rozmawiała i wykonywała zwy-czajne czynności.

– Może mnie już tu nie być – odparł rzeczowo, nie uża-lając się nad sobą.

Było to proste stwierdzenie faktu, które oboje rozumieli, lecz ona nie chciała tego słuchać.

– Nie żartuj tak nawet – zbeształa go. – Będziesz tu. Li-czę na to, że mnie przeżyjesz.

– Oby nie – mruknął surowo. – Gdy mnie następnym ra-zem odwiedzisz, opowiesz mi o swoich wakacjach. Wybierz się w rejs. Poleż gdzieś na plaży. Poderwij faceta, upij się, potańcz, rozluźnij. Pamiętaj, Sarah, pewnego dnia pożałujesz, jeśli tego nie zrobisz. – Roześmiała się, słysząc jego sugestie, wyobrażając sobie, jak podrywa nieznajomych na plaży. – Mówię poważnie!

– Wiem. Chyba chcesz, żeby mnie aresztowali i wykluczyli z palestry. – Uśmiechnęła się do niego szeroko i pocałowała go w policzek.

Był to niepodobny do niej, nieprofesjonalny gest, lecz prze-cież Stanley był jej tak drogi, a ona jemu.

– Chrzanić wykluczenie z palestry. Dobrze by ci to zrobiło. Zacznij żyć, Sarah. Przestań tak ciężko pracować.


24

Choć wciąż powtarzał jej to samo, odnosiła się do jego rad z rezerwą. Lubiła swój zawód. Praca była dla niej jak narko-tyk, od którego się uzależniła. Nie zamierzała rezygnować ze swego uzależnienia przez wiele kolejnych lat, choć wiedzia-ła, że jego ostrzeżenia płyną z głębi serca i mają na względzie jej dobro.

– Postaram się – skłamała, uśmiechając się do niego.Naprawdę był dla niej jak dziadek. – Postaraj się bardziej. – Spojrzał na nią chmurnie, po

czym uśmiechnął się, czując pocałunek na policzku. Uwiel-biał dotyk jej aksamitnej skóry na twarzy, miękkość jej odde-chu tak blisko niego. Dzięki temu czuł się znów młody, choć wiedział, że w młodości byłby za głupi i zbyt zapracowany, by zwrócić na nią uwagę, niezależnie od tego, jaka była piękna. Dwie kobiety, które utracił przez swoją ówczesną głupotę, były równie piękne i zmysłowe jak ona. Dopiero niedawno się do tego przed sobą przyznał. – Dbaj o siebie – dodał, gdy stanęła w progu z aktówką w ręce i odwróciła się, by na niego spojrzeć.

– Ty też. Bądź grzeczny. Nie ganiaj pielęgniarek po pokoju, bo inaczej zrezygnują.

Zachichotał w odpowiedzi. – Widziałaś je w ogóle? – Tym razem roześmiał się na głos,

ona również. – Nie będę z tego powodu wychodził z łóżka – kontynuował z uśmiechem – nie z tymi starymi kolanami. Być może utknąłem tutaj, moja droga, lecz nie jestem ślepy. Przyślij mi jakieś nowe, a może postaram się, by zarobiły na swoje pieniądze.


25

– Nie wątpię – skwitowała, po czym pomachała do niego i w końcu zmusiła się do wyjścia.

Uśmiechał się, gdy wychodziła; powiedziała pielęgniarce, że wyjdzie sama.

Zeszła na dół po schodach, jej kroki odbijały się echem od że-laznych stopni, dźwięk wibrował w wąskim korytarzu. Wytarty dywan nie tłumił hałasów. Odczuła ulgę, gdy wyszła na zewnątrz przez tylne drzwi prosto na południowe słońce, które w końcu zaświeciło nad miastem. Zeszła powoli na Union Street, myśląc o Stanleyu; tam znalazła taksówkę. Podała kierowcy adres swe-go biurowca i myślała o Stanleyu przez całą drogę do centrum. Obawiała się, że już długo nie pożyje. W końcu chyba zaczynał zsuwać się w dół. Jej wizyta podniosła go na duchu, lecz nawet ona wiedziała, że nie potrwa to długo. Nadzieja, że dożyje swych dziewięćdziesiątych dziewiątych urodzin w październiku, wy-dawała się płonna. Po co? Miał tak niewiele powodów do życia, był taki samotny. Jego życie ograniczało się do maleńkiego po-koju, w którym mieszkał, do czterech ścian celi, w której został uwięziony do końca swoich dni. Przeżył dobre życie, produk-tywne, po jego śmierci losy jego dziewiętnaściorga spadkobier-ców miały się na zawsze odmienić. Sarah przygnębiała ta myśl. Wiedziała, że będzie tęsknić za Stanleyem, gdy ten odejdzie. Pró-bowała nie myśleć o jego ostrzeżeniach. Miała jeszcze wiele lat na to, by myśleć o dzieciach i małżeństwie. Obecnie to kariera była dla niej całym światem, biurko zasypane papierami, które czekało na nią w biurze – choć oczywiście doceniała jego troskę. Prowadziła dokładnie takie życie, jakiego chciała.


Parę minut po dwunastej weszła do biura. O pierwszej miała naradę partnerów, po południu spotykała się z trzema klientami, wieczorem czekała ją lektura pięćdziesięciu stron zmian w prawie podatkowym, które mogły się okazać istot-ne dla jej klientów. Na jej biurku czekał już stos wiadomości, wiedziała, że zdąży oddzwonić tylko do dwóch osób przed na-radą z partnerami. Pozostałe rozmowy i te, które się pojawią w międzyczasie, załatwi pomiędzy spotkaniami z klientami. Nie miała czasu na lunch... tak jak nie miała czasu na dzieci i małżeństwo. Stanley dokonał swoich wyborów i popełnił własne błędy w życiu. Ona miała prawo do swoich.


DanielleSteel

Dom

ABSOLUTNA KLASYKA POWIEŚCI OBYCZAJOWEJ

Danielle Steel jest autorką ponad 120 książek przetłumaczonych na 43 języki i wydanych w 69 krajach, matką dziewięciorga dzieci i założycielką dwóch fundacji charytatywnych. Pokochały ją miliony kobiet na całym świecie.

Dan

ielle SteelD

om

Cena 34,90 zł

© B

rigi

tte

Lac

ombe

Kiedy niespodziewanie odziedziczyła wspaniałą posiadłość z lat dwu-dziestych ubiegłego wieku, Sarah była kompletnie zaskoczona i bała się, że nie poradzi sobie z jej utrzymaniem. Jednak dom i jego sekrety szybko zafascynowały ją bez reszty. Z pomocą Jeffa, architekta, zaczęła walczyć o przywrócenie budynkowi dawnej świetności.

A kiedy odnalazła tam fotogra ę, na której rozpoznała swoją prababkę, okazało się, że dom może być kluczem do tajemniczej historii jej rodziny…

Dom to opowieść o kobiecych marzeniach, podarunku, który potra odmienić życie, i szansach na szczęście

czekających tuż za progiem.

Danielle Steel_Dom_okladka.indd 1 2014-05-15 14:05:35

Documents

Danielle Steel, "Dom"