De Blondine en de Strozak

en andere verhalen uit de diensttijd

1960 - 1970

Kees Blokker

met bijdragen van

Wil Adriaans, Berrie Barendregt, Jaap Berkhout, Adri de Bie, Aafke Bies, Leen den Boer, Wim Bos, Lex Bosveld, Jacques Bouvrie, Jan Brans, Corrie & André Brenninkmeijer, Ben ten Brink, Willy Broens, Herman Buijs, Piet Buikstra, Jo Coenen, B. Cornelis, Jo Debets, Frits Diks, Bram de l'Ecluse, Hans de l'Ecluse, Jan van Eerden, John Ernst, Gerrit Ezendam, Ton van Gellekom, Hans van de Gender, Frans van Gils, Walter Grab, Appie Hammink, Henk Heidema, Leen van de Hor, Jos van Kampen, Cor Keet, Charley Knijff, Rob van Kordelaar, Rinus Kweekel, Klaas Leemhuis, Meneer van Leeuwen, Cor Leijtens, Peter van Lith, Rob Luchsinger, Fré “Spijker” Metselaar, Evert Meuwissen, Hub Mooren, Dirk Mos, Harrie Murkens, Han Neeskens, Frank Oosterboer, Dries Peters, Jan Pille, Joop Pison, Jan Rikken, Paul Rybakowski, Ger Salden, Marinus van Schaijk, Wim Schipper, Johan Scholten, Aad Seesink, Familie Severens, Michel Sjollema, Piet van Summeren, Piet Toonstra, Henk van der Veer, Jan van Vegchel, Frans Veltman, Gerrit Verboom, Henk Verhees, Han Verkaart, Jan Vogels, Ger Vossen, J.J.C.N de Vries, Jan Wanders, Wim Wolschrijn, Piet Wolters, Jan ten Zende, Albert van Zundert, een Onbekende Soldaat en vele anderen.

Inhoudsopgave Voorwoord 7 Hoezo, iedereen moet in dienst? 9 Dienstplichtigen tussen 1900-1940 23 In Dienst, een artikel uit De Nieuwe Limburger van 2 juli 1964 31 De Koningin, de keuring en de uitslag 35 Het bijzondere van lichting 64-3 39 Legerplaats Ossendrecht - Koning Wilhelmina Kazerne 43 Opkomst en de Magic Speech. 10 juni 1964 49 Wasmerkjes en Limburgse kaas. 11 juni 1964 54 Sex and de Schutter. 15 juni 1964 59 Paniek op de Handgranaatbaan. 26 juni 1964 63 Mini-rokjes en Afscheid. 31 juli 1964 67 Ondergang van de B-compagnie 71 De pokkenspuit en de Beatles. 31 juli 1964 75 De bijna-noodlottige UZI 77 Geen gevoel voor humor. Frans van Gils story 81 La Courtine 1964 85 Oranje-Kazerne Schaarsbergen 99 11Verbindingsbataljon 105 Oudere lichtingen 110 De parate loopbaan  van de 64-3 Fillers 115 Ontgroenen of afknijpen 123 Kerstmis 1965 126 Bloed geven. Wie wint de race? 131 De Sergeant en de Verleidelijke Centraliste 133 Parades en een dipolen kerkhof 135 De schietoefening van Kojak Jo 137 Het Noodrantsoen en de Doorstroming 141 Muiterij op de C-compagnie 147 Liefdesverdriet en andere beslommeringen 151 De Bijnaam en de Messcherschmitt 156 Nato Alarm 159 De Blondine en de Strozak 163 De Dokter, m'n Opa en ik 173 Wat een haan nodig heeft 177

Van Nijverdal tot Sydney. The Johan Scholten Story. 180

De Schietoefening van Kojak Jo Van Ger Vossen kreeg ik ook nog een herinnering binnen. Verlies geen huls Zoals jullie je nog wel herinneren moesten we regelmatig op schietoefening om onze schietvaardigheid op peil te houden. Bij de schietoefeningen was het altijd armoe troef. Als we geluk hadden mochten we drie keer schieten. En we kregen niet meer dan 5 patronen per schietbeurt. En na je schietbeurt moest je de 5 lege patroonhulzen bij de schietmeester in leveren. Lag je met je UZI op de schietbrits te schieten dan vlogen de lege hulzen aan de zijkant uit de UZI en kwamen in het zand terecht. Na je schietbeurt moest je vervolgens als een speer je lege hulzen opzoeken. Wachtte je iets te lang dan had er al een onverlaat door het zand gelopen en waren de hulzen door het zand bedolven. Dan had je je hulzen nog niet terug gevonden. En was je nog niet jarig. Aan het eind van de schietoefeningen controleerde de schietmeester nog eens extra alle ingeleverde lege hulzen. Kwam hij er een te kort dan werd nog eens extra gezocht. We moesten dan zo’n beetje het zand in de hele schietbaan gaan zeven, om de vermiste huls alsnog boven water te krijgen. Konden we de huls dan nog niet vinden, moest hij een rapport maken dat de kogel in elk geval was afgevuurd. Het Leger was er als de dood voor dat scherpe munitie in handen van dienstplichtigen achterbleef. Tijdens één van die zoekacties vond sergeant Jo Debets een scherpe patroon. Het was wel een 9 mm patroon maar niet voor de UZI, volgens Ger Vossen. Ik meende dat alle 9 mm patronen ook in alle 9 mm wapens pasten, maar goed. Jo Debets was een onorthodoxe en ondernemingslustige sergeant en nam de patroon zonder het verder te melden mee naar de kamer. Het was ten slotte niet de huls resp. patroon waar we naar gezocht hadden en de eigenaar ervan was niet op de schietbaan. Kojak Jo Jo was overigens niet van plan om de kogel bij het bureau "Gevonden Voorwerpen" af te geven, dat niet. Hij had andere plannen. Die andere plannen van Jo werden ras duidelijk. Hij had eens op TV gezien hoe men ballistische proeven met wapens hield om vast te stellen of een kogel uit een bepaald wapen afkomstig was. Bij die proeven werd er een kogel afgevuurd op een dikke matras en na het schot werd de kogel uit de matras gepulkt. Dat wilde Jo ook eens proberen. De sergeanten sliepen met zijn drieën op die kleine kamers op de verdieping van het legeringsgebouw, de etage boven de bureaukamers. De kamergenoten van Jo waren Ger Vossen en Han Verkaart. Teruggekomen op de kamer werd alles in gereedheid gebracht. Het bed werd van de muur getrokken. De dekens en lakens eraf. Jo stak de 9 mm patroon in de patroonhouder van de UZI, klikte de houder in de UZI, zette het wapen op scherp en klom op een stoel. Zijn makkers in het kwaad, Ger en Han, stonden vol verwachting te kijken, gereed om hun vingers in de oren te stoppen. Flipperkast Staande op de stoel had Jo een mooi overzicht in de kamer. Diep beneden hem, dat leek zo, stond zijn bed. Hij was er klaar voor en knikte naar zijn makkers die nu de vingers in de oren staken. Hij richtte de UZI op zijn bed. Toen haalde hij de trekker over en wat daarna gebeurde overtrof hun stoutste verwachtingen. Het wapen ging af met een enorme knal die in de kleine kamer tegen de muren weerkaatste. Het leek wel of er een Bazooka was afgeschoten. De kogel verliet het wapen, ging dwars door de matras heen, kwam op de betonnen vloer, ketste daarop af, schoot naar een muur, ketste daar ook op af en begon vervolgens zigzaggend rond te vliegen door de kamer. Van de ene muur naar de andere als een op hol geslagen biljartbal in een flipperkast. De sergeantjes stonden stokstijf van schrik. Na een halve minuut, die wel een eeuwigheid leek, kwam de kogel in een hoek tot stilstand. Als een wonder niet door de rond suizende kogel geraakt, stonden de mannen lijkbleek te trillen op hun benen.

Jo Debets op weg naar deschietbaan. Foto: Jo Debets

Sgt. Appie Aalbers en John Ernst poseren tussen het schieten. Foto: John Ernst

John Ernst en sgt. Appie Aalbers wachten op de schietpop. Foto: Ger Vossen

Redden wat er te redden valt De kamer was intussen blauw van de kruitdamp. In allerijl werden de ramen opengegooid om de kruitdamp uit de kamer te verdrijven. Maar het geluid van de knal was zowat in het hele gebouw gehoord en sergeanten uit de naast gelegen kamers deden de deur open om poolshoogte te nemen. Daardoor ontstond er een luchtstroom van de openstaande ramen naar de openstaande deur en werd alle kruitdamp de gangen van het gebouw ingeblazen. Als een haas werden de toegangsdeuren tot het gebouw opengezet. De damp zelf was na een paar uur verdwenen maar het duurde enige dagen voordat de stank ook weg was. Fluks en zonder blikken of blozen verklaarde Jo, dat dat afkomstig was van de schietoefeningen van de Garde Jagers die tegenover ons in het gebouw lagen. Deze consternatie als gevolg van het simpele schot had Jo niet voorzien. Ik heb eens in een circus een artiest gezien die een afgeschoten kogel in zijn mond op ving. Als Jo dat ook in gedachten had, was zijn act staande op zijn stoel jammerlijk mislukt. In elk geval had hij nu een lege huls en die werd ingezet bij de eerste de beste keer dat wij op de schietbaan weer een huls kwijt waren.

Kees Blokker, Voerendaal, 6 september 2010. Met bijdragen van Jo Debets, Frits Diks, John Ernst, Ger Vossen

Sergeants Jo Debets en Ger Vossen op hun kamer. Bekomen van de schrik gaan ze over tot de orde van de dag. Foto: Ger Vossen

De UZI van Frits Diks met wapenolie in een Grolsch fles. Foto: Frits Diks

Sgt. Peter de Pijper en Appie Aalbers wachtenop de volgende schutter. Foto: Jo Debets

Juni 1963. Portret van een vrolijke jongen met Winchester .30-M1 karabijn. Foto: Johan Scholten

Van Nijverdal tot Sydney. The Johan Scholten Story. Van Johan Scholten ontving ik ook een stel herinneringen. In tegenstelling tot de andere verhalen, is dit verhaal ook een streekroman met herinneringen aan Twente en omgeving. Bij dit verhaal is het draaien van Wim Sonneveld’s "Het Dorp" goede achtergrond muziek. Als jullie nu even die plaat gaan opzetten, begin ik alvast met wat couleur locale. Daar is hij Dit verhaal begint op een vroege maandagmorgen 24 januari 1944 in het Overijsselse Nijverdal. Het is nog oorlog en overal in Nederland zijn de woningen met dik donkerblauw of zwart papier verduisterd. Nergens komt een lichtstraal naar buiten. Straatlantarens branden niet. De bezetter heeft een avondklok van 24.00 tot 04.00 ingesteld. Tijdens die spertijd ligt het openbare leven vrijwel volledig stil. Op deze januarimorgen begint het rond 07.30 uur licht te worden. Het zal een winderige, koude en vooral sombere dag worden in Nijverdal. Maar niet bij de familie Scholten. Bij het krieken van de dag zijn daar plots de vreugdekreten van een baby te horen. De nieuwe wereldburger heeft geen klap voor zijn blote billetjes nodig om de eerste lucht in en uit zijn longen te persen en de wereld kond te doen van zijn aanwezigheid. Nee, de knaap (het blijkt een jongen te zijn) doet dat helemaal op eigen gelegenheid. Hij zal de familie in latere jaren nog wel meer staaltjes van ondernemingsdrang laten zien. De familie is blij verrast met deze aanvulling op hun stamboom en hij krijgt (zo was dat nu eenmaal de traditie in die tijd) de namen van één van zijn voorvaders: Johannes Timotheus. De Scholtens noemen hem Johan.

Op 22 maart 1945 wordt Nijverdal door een Amerikaans bombardement getroffen, dat ten doel had Luftwaffe verdedigingsposities te vernietigen. 72 burgers kwamen om het leven. Johan werd slapend in zijn kinderwagen onder vier ton puin vandaan gehaald. Nijverdal is gelegen in een zeer bos- en boomrijke omgeving en daardoor zijn er ook veel houtzagerijen en timmerfabrieken gevestigd. Veel inwoners vinden werk in deze houtindustrie en waarschijnlijk had er ook een carrière in de houtwereld voor Johan in het verschiet gelegen. Maar hij heeft meer interesse in de commerciële wereld. Hij gaat bij een kruidenier aan de slag. Daar houdt hij zich bezig met het ompakken en afwegen van 50 kilogram balen suiker naar verpakkingen van één kilogram. En alle andere dingen die zo bij een kruidenierswinkel gedaan moesten worden.

1945. Johan Scholten neemt een bad en houdt het stevig vast. Foto: Johan Scholten

Staand links: Johan Scholten in de opleiding tot motorordonnans.

La Courtine 1964. Uitstapje naar de Puy de Dôme. Links Jo Broers. Rechts: Johan Scholten,

2e van rechts: Henk Pierik. Foto: Johan Scholten

Mooie Vis Op de hoek van de Nijverdalse Grotestraat en de De Joncheerelaan zat dancing "Oale Schure". De dancing was wereldberoemd in Nijverdal en omgeving. En was het trefpunt van de Twentse Jonkheid. Zoveel huwbare jongemannen op één plek, dat kon niet onopgemerkt blijven. Uit de wijde omgeving trokken in het weekend trosjes jongedames op hun NSU brommertjes richting "Oale Schure" op zoek naar iets van hun gading. De afstand Deventer-Nijverdal is iets meer dan 30 kilometer. Op zo’n brommertje deed je er toch nog gauw een klein uurtje over (brommers werden toen nog niet opgevoerd). En na zo’n ritje in de frisse avondlucht kwamen de dames vaak diepgevroren de dancing binnen. Voor de ridderlijke jonkheid was er niets mooier, dan die verkleumde dames te ontdooien. Onze Johan was vaak in de "Oale Schure" te vinden. Zo ook op deze avond in het voorjaar van 1963. De dancing was behoorlijk druk. Op en rond de dansvloer kon je over de koppen lopen. Op die avond ontwaarde hij aan de overzijde van de dansvloer een aantrekkelijke schoonheid. Terwijl uit de luidsprekers Chubby Checker’s "Let’s Twist Again" schalde, kruisten hun blikken zich. Ook de beauty aan de overkant had haar ridder op het witte paard gezien. Bedeesd sloeg zij haar ogen zedig neder (zo was dat nu eenmaal in die jaren). Terwijl haar ogen in die ruststand stonden, dacht ze er over na hoe ze die mooie vis aan de haak kon slaan. Ach, als twee mensen hetzelfde denken komt het meestal wel goed. Zo ook op die avond. De twee kwamen steeds dichter bij elkaar te staan en opeens waren ze met elkaar in gesprek. Johan had het toen nog niet helemaal in de gaten. Maar op die avond maakte hij kennis met zijn toekomstige echtgenote Alie Mäkel uit Deventer. Om de streekroman niet te lang te maken slaan we nu een stuk over. Zet Wim Sonneveld maar uit en zet: "Ik sta op wacht" maar aan. Extravagante paratroepen Johan wordt gekeurd voor militaire dienst en hij komt bij de Verbindingsdienst terecht. Daar kunnen ze altijd wel een commercieel talent uit de kruideniersbusiness gebruiken. Hij wordt ingedeeld bij lichting 63-3 en gaat op 13 juni 1963 naar Ossendrecht voor de basisopleiding. Daar ontdekte hij wat alle Groningers, Friezen, Drenten, Tukkers, Achterhoekers, Brabanders, Zeeuwen en Limburgers allang wisten: de Randstedelingen worden voorgetrokken. Men vroeg er vrijwilligers voor de paratroepen. En zoals dat gaat met leuke baantjes was de belangstelling enorm. Meer dan 300 mannen meldden zich aan. Na alle keuringen en testen bleven er 2 man over: Johan en een zoon van een beroepssergeant. Bovendien was de concurrent een Randstedeling. Een kruiwagen is dan wel handig. Helaas hadden ze bij de paratroepen op dat moment maar één persoon nodig en Johan werd vriendelijk bedankt voor zijn moeite. 300 mannen laten aanrukken om één baantje te vergeven. Dat vindt hij nog steeds absurd en niet te geloven. Ja, extravagante dingen kwam je tegen in het leger. Maar hij liet zich niet ontmoedigen. En meldde zich aan voor het korps Commandotroepen in Roosendaal. Helaas werd dat gedeeltelijk opgedoekt, dus ook daar kwam hij niet voor in aanmerking. Hij was echter vast besloten om beroepsmilitair te worden. Dan maar bij de mariniers geprobeerd. Zonder het nadrukkelijk te zeggen, werd hem te verstaan gegeven dat de voorkeur uitging naar Randstedelingen. Zo bleef hij als dienstplichtige behouden voor de Verbindingsdienst. (Noot van de redactie: Nee, Johan, de Randstedelingen worden niet voorgetrokken. Wij zijn gewoon bescheidener en houden ons wat meer op de achtergrond. Randstedelingen staan meer vooraan en krijgen zo die baantjes. Maar ook de slechte!)

Beauty Alie Scholten, hier nog Mäkel geheten, wandelt door Deventer.

Foto: Johan Scholten

Eén van zijn schoolmaten was bij de laatste dienstplichtigen die in Nieuw Guinea terecht kwamen. Hij vertelde Johan later wat het daar een mooie rotbende was: liefst 9 gesneuvelde jongens. Zijn schoolmaat heeft daarover een interessante website opgezet www.sobat-batjoe.nl Na twee maanden basisopleiding gaat Johan naar de vervolgopleiding op het VOC in Ede. Hier krijgt hij een opleiding tot chauffeur. Vervolgens wordt hij geplaatst bij de C-cie van het 11Verbindingsbataljon en wordt daar de chauffeur van onze compagniescommandant. Bijnamen Tot nu toe heb ik het gebruik van bijnamen op deze site tegen gehouden. De bedoeling van de site is herinneringen op te halen en om af en toe nog wat te lachen. Bijnamen werden vaak gegeven om een persoon te typeren. Op een open medium als het internet kan een bijnaam heel snel een andere uitleg krijgen dan oorspronkelijk bedoeld werd. Maar sommige verhalen kun je gewoon niet vertellen zonder die bijnamen. En ach, het militaire leven was een keihard bestaan (dat merkten we vooral als er "Doorstroming" op het menu stond). Dus zal vanaf nu af en toe eens een bijnaam voorbij komen. Grijp ik nu eerst even terug op het stukje over de compagniescommandant in het verhaal van Leen den Boer. Onze kapitein was oorspronkelijk een infanterie kapitein afkomstig van de Garde Grenadiers en dus gewend om met stoere jongens om te gaan. Met die intelligente mannekens van de Verbindingsdienst had hij wat meer moeite. Hij wist nooit precies wat hij van ze kon verwachten en daarom reageerde hij soms ook een beetje paniekerig. Vooral als er een hoger geplaatste officier op de compagnie was. Daar had hij ook zijn bijnaam aan te danken: "Bennie Paniek". Of chiquer: "Benny Panique". Maar hij was een hele aardige en goede compagniescommandant. Als je bij hem op rapport moest komen en je had een goed verhaal, kwam je meestal wel onder een douw uit. Hij had veel begrip voor de dienstplichtigen. Welzijnszorg Johan Scholten werd dus de chauffeur van de compagniescommandant, of zoals hij zelf zegt: "Ik werd de chauffeur van Benny Paniek (de arme man was doodsbenauwd voor de overste)". Alle mannen die op de administratie zaten, kok waren, de BOS auto reden, de bevoorrading en reparaties deden (foerier, wapenhersteller, automonteurs) en de chauffeur van de CC zaten in een heel bijzonder en apart peloton: het staf- en verzorgingspeloton. Hun werktijden waren niet in een normaal rooster te vangen. Ze sliepen als de rest zich het apezuur werkte op het exercitieveld of de stormbaan. Ze mochten op de kamer zijn en het was voldoende als ze bij een controle zeiden: "Ik zit in het stafpeloton". Dan bogen de controleurs heel eerbiedig hun hoofd en maakten dat ze weg kwamen. Johan werkte ook op onregelmatige tijden, maar vond altijd wel een gaatje in zijn rooster om de bloemetjes buiten te zetten met andere mannen uit het Tukkerland. Op één van die keren zaten de makkers in de kantine van de OK. Je weet wel: aan die Formica tafeltjes met grote asbakken vol met doppen van de Amstelbier pullen (inhoud toen nog 0,45 liter) en de lege Croky chips zakken. Iedereen had een sigaret in de mond of de hand en het zag dan ook blauw van de rook in de kantine. De mannen waren na een paar pilsjes (je was toch niets gewend) al behoorlijk luidruchtig. Plotseling werd hun aangename conversatie door een onbekende persoon in burgerkleding onderbroken met de opmerking: "Kunnen jullie je gemak een beetje houden?". Één van de Tukkers in het gezelschap van Johan antwoordde heel ad rem: "Wie bin ie dan mien jongen?". De Burger: "Ik ben de Welzijnszorg". Waarop de Tukker tegen de Welzijnsburger zegt: "Wel m’neer, uw welzijn zal mij een zorg zijn". Een dergelijke literaire wijze van repliek dienen, werd natuurlijk niet op prijs gesteld. Het verhaal ging ook naar onze kapitein en de groep Johan c.s. kon een week de binnenkant van de bak gaan bekijken. Familiebedrijf Op de Oranje Kazerne leek het wel een familiebedrijf van de Scholtens. Maar liefst 3 neven waren tegelijkertijd opgeroepen. Zo had Johan een neef die bij het, let op, 12e Infanterie Bataljon Garde Jagers zat. Dat was zo’n mondvol, dat het werd afgekort tot 12IBGJ (het leger kortte alles af wat langer was dan één lettergreep). Alleen wist niemand meer wat 12IBGJ betekende. En omdat ze altijd zo door de modder moesten kruipen, hadden we er zelf maar een (bij)naam aangegeven: "De Kikkers".

modder moesten kruipen, hadden we er zelf maar een (bij)naam aangegeven: "De Kikkers". Met de Kikkers moest je altijd even opletten. Die jongens hadden geoefend met bajonetten op hun FAL geweer. Van de uitdrukking "de mensen hebben tegenwoordig een kort lontje" hadden we nog nooit gehoord. Maar een Kikker ontbrandde toen al razend snel. In de kortste keren werd een bajonet uit het foedraal getrokken. En als iemand dan verwondingen opliep, was het steevast: "hij is uit zijn bed gevallen en toen met zijn hoofd op de rand van de kast terecht gekomen". Het aantal hoofdverwondingen was bij die club opmerkelijk hoger dan bij het 11Vbdbat. Terwijl de bedden toch even hoog waren. Johan zag de "Kikker" neef niet zo vaak. De andere neef zat bij de 11e Marechaussee Compagnie, afgekort 11MARCIE. Die lagen in het laatste gebouw en vanuit sommige van onze kamers (met de even nummers) kon je de legeringkamers van die mannen zien. Met die neef had hij nog minder contact, maar in La Courtine kwam hij hem heel kort nog eens tegen. Cupido en Co Intussen bloeide de liefde op tussen Johan en Alie. Hij had al kennisgemaakt met zijn aanstaande schoonmoeder. En, wat ik nu schrijf kan ik eigenlijk wel achterwege laten omdat iedereen dat zelf wel bedenken kan: hij was meer bij haar in Deventer te vinden dan thuis in Nijverdal. Als hij met mannen van de compagnie door Deventer kwam, gingen ze ook altijd even buurten en koffie drinken bij de familie Mäkel. Johan heeft waarschijnlijk al een tijdje niet meer rechtstreeks gezegd, hoe gelukkig hij met Alie is. Hij heeft een mooie manier gevonden om dat indirect even te doen. Ik laat Johan nu zelf even aan het woord: "Als we met de C-Cie door Deventer kwamen, gingen we koffiedrinken bij mijn schoonmoeder. Dat was een fantastische zachte vrouw. Je kent het spreekwoord wel: Als je wilt weten wat voor vrouw je hebt, kijk dan even naar haar moeder. Wij waren er ook een keer met een flink ploegje. Wim Derksen was erbij en een lange magere sergeant van het Lijnpeloton met 10 man. De sergeant zette de Dikke Daf zo verrekte kort tegen de gevel en het raam, dat het in één keer donker was in huis. En schoonma maar koffie zetten. Dat arme mens maakte overuren. Maar ik geloof dat ze er wel plezier in had om met die jonge knapen om te gaan". In het verhaal "De Bijnaam en de Messerschmitt" worden wat herinneringen aan zo'n auto opgehaald. Johan's schoonvader had ook zo'n Messerschmitt en hij heeft Johan verschillende keren aangeboden om hem met die auto terug te brengen naar de O.K. in Schaarsbergen. Johan zei altijd heel fatsoenlijk: "Nee, dank u. Ik ben het leven nog niet zat". La Courtine Johan kwam twee keer in La Courtine. Eén keer ging hij daar met de compagniescommandant op verkenning, voorbereidingen treffen en het zaakje overeind zetten met de Fransen. Daarna gingen ze terug naar Nederland en eind juli 1964 vertrok hij met de hele compagnie naar La Courtine. Daar ontmoette hij ook weer de neef die bij de Marechaussee zat. Johan grinnikt: "Het gekke was, dat die MP neef terecht kwam op mijn kamer in La Courtine. Hij voelde zich helemaal niet op zijn gemak onder ons kannibalen. Ze denken nu eenmaal dat ze meer zijn dan andere mensen. Nou, daar moest je voor bij het stafpeloton aankomen. De neef was snel verdwenen en ik heb hem nooit van mijn leven terug gezien". Atoombommen in La Courtine Johan Scholten heeft het boek "Beste ouders, lieve Ine, ik schrijf dit uit La Courtine" aangeschaft en over de foto op pagina 44 kreeg ik van hem een opgewekt emailtje: "Eindelijk heb ik het bewijs. Niemand geloofde mij dat we imitatie atoombommen afgezet hebben in La Courtine. Dit is de eerste keer dat ik hiervan een foto heb gezien.

Baret embleem Garde Jagers.

Atoombommen in La Courtine Johan Scholten heeft het boek "Beste ouders, lieve Ine, ik schrijf dit uit La Courtine" aangeschaft en over de foto op pagina 44 kreeg ik van hem een opgewekt emailtje: "Eindelijk heb ik het bewijs. Niemand geloofde mij dat we imitatie atoombommen afgezet hebben in La Courtine. Dit is de eerste keer dat ik hiervan een foto heb gezien. In La Courtine had de Genie een tekort aan chauffeurs. Ik werd toen voor 1 week bij de genie gedetacheerd. Dit bleek achteraf mijn allermooiste ervaring te hebben opgeleverd. Op één van die dagen dat ik met die jongens van de Genie optrok, moesten we op 6 verschillende plaatsen vaten met 200 liter diesel in diepe kuilen graven. Daarna kwamen er stokken Gelignite (detonatie-gelatine staven) en blauwe ontstekings-lonten in. Vervolgens werd het hele zooitje opgeblazen. Vlak voordat de tanks erover heen reden. Man, ik had nog nooit zo iets moois gezien. Op die foto van pagina 44 kun je de vuurkolom niet zien. Maar het was geweldig. Ik stond bijna te dansen van sensatie. Op een andere dag gingen we de infanterie verrassen met CS-gas (= o-chloorbenzylideenmalonnitril, maar bij ons beter bekend onder de naam Traangas. KB). Dat gas zat in hoge druk brandblusapparaten. Wij spoten dat leeg net op het moment dat die infanterie jongens in de rij bij hun veldkeuken stonden. En natuurlijk direct maken dat we weg kwamen, omdat die infanteristen je ongenadig op de sodemieter konden geven. Die hadden echt geen boodschap aan onze eventuele uitleg. Het is dan ook geen wonder, dat ik later in Australië een cursus explosieven-specialist heb gevolgd. De basis daarvoor werd in La Courtine gelegd". Het mooiste aan La Courtine was toch wel de omgeving verkennen. Uitstapjes naar Aubusson, La Courtine, Ussel, La Bourboule en de Puy de Dôme waren een paar plaatsen, die hij met zijn maten met een bezoek vereerde. Aubusson is een klein plaatsje en is wereldberoemd om zijn vele tapijt- en gobelinweverijen. Op de dag dat Johan en Co er waren, hadden tapijtwevers een gigantisch tapijt uitgerold om er beter aan te kunnen werken. Het tapijt had prachtige motieven en het was een genot om de vaardige handen van de wevers aan het werk te zien. Het tapijt was zo groot, dat het nog wel paar maanden zou duren voor het klaar zou zijn. Daar konden de mannen helaas niet op wachten. Gedurende de weken in La Courtine was hij de chauffeur van de kapitein. Eind september vertrok de C-cie weer terug naar Nederland, maar Johan bleef nog achter om, ja om wat eigenlijk? De kapitein werd door een andere chauffeur naar Nederland teruggereden. Boven de sterkte Johan is van 63-3 niet-specialist en dat betekende dat hij eind november 1964 zou kunnen afzwaaien. Maar om te kunnen afzwaaien, moest je zelf een verzoek in dienen om met klein verlof te kunnen gaan. Of dat verzuimd is tijdens zijn langere verblijf in La Courtine, is niet duidelijk. In elk geval ging men er op de compagnie vanuit dat hij eind november zou afzwaaien en benoemde alvast een opvolger voor hem. Toen hij dan ook begin oktober terug kwam in Nederland, was hij niet langer de chauffeur van de kapitein en werd, zoals dat heet, boven de sterkte. Hij kreeg geen nieuwe functie meer, maar zwaaide ook niet af. Hij kon gewoon thuis blijven, hoewel hij wel nog vier maanden in militaire dienst was. Hij kwam alleen nog één keer in de 14 dagen zijn soldij ophalen. Eind maart, begin april 1965 was ook voor hem het feest over. Hij ging met groot verlof.

Foto: Uitgeverij THOTH

12 februari 2011. Johan & Alie Scholten bij het huwelijk van hun kleinzoon Corey en Jaime.

12 februari 2011. Jaime & Corey Scholten in het zonnetje van de Australische Gold Coast. Foto's: Johan Scholten

Begin 1966 gaf hij weer een staaltje van zijn grote ondernemingslust. Op 24 januari 1966, zijn eigen 22ste verjaardag, trouwde hij met Alberdina Johanna Mäkel. Die bij ons inmiddels beter bekend is onder de naam: Alie Mäkel. Vrij kort daarna emigreerde het jonge ondernemingslustige echtpaar naar Australië. In 1968 ging het echtpaar naar een concert van Fats Domino in de Opera van Sydney. Goeie ouwe Fats rammelde wat af op zijn piano. Hits als Blueberry Hill en My Girl Josephine riepen heel wat herinneringen op. In de pauze gingen de Scholtens even door de Foyer van het operagebouw en wat hing daar aan de wand? De prachtige gobelin waar hij in 1964 op de markt van Aubusson naar had staan kijken. Kon hij na vier jaar toch nog de voltooide gobelin bewonderen. Het is een kleine wereld. De Scholtens wonen momenteel in Robina in de noordoostelijk Australische staat Queensland. Johan houdt zich nu bezig met het verbouwen van zijn huis, het aanleggen van een garage en het in- en uit bouwen van motoren in zijn BMW. Hij kijkt met veel plezier terug op zijn diensttijd en mijmert over die tijd: "Ik moet eerlijk zeggen dat die 1,5 jaren dat ik in dienst ben geweest, me in het leven heel goed van pas zijn gekomen. De laatste 30 jaar ben ik op de grote bouw bij 30 verschillende firma’s construction-manager geweest. Ik kan overal met een lachend gezicht terug komen. En dat is niet gek voor iemand, die kruideniertje was en naar de rijkswerkplaats is geweest om voor betontimmerman te leren. Zo was het precies hetzelfde met Louis Boom. Wat die broers gepresteerd hebben met de zaak van hun vader. Daar neem ik mijn pet voor af http://www.boomtransport.nl/" Het echtpaar Scholten-Mäkel leve nog lang en gelukkig.

Kees Blokker en Johan Scholten, Voerendaal, 14 februari 2011.

Februari 2011. Portret van die vrolijke jongen uit 1963. Dit keer met een .30-M1 karabijn gemaakt bij de Erma Werkein Duitsland. Let ook even op de portretten op zijn bureau. Foto: Johan Scholten