P. 2

I n h o u d s t a b e lLVSV Hasselt.......................................................................................... 3

Voorwoord .............................................................................................. 4

Editoriaal................................................................................................. 5

Anti-discriminatie is anti-moreel.............................................................. 9

1 mei, dag van nationale rouw................................................................ 11

Herziening van art. 195 GW, de schande voorbij................................... 13

De grootheidswaanzin van de EU die haar ondergang gaat betekenen ............................................................ 17

De engel voor elke Vlaming................................................................... 21

The United States of Europe.................................................................. 22

Tijd voor een rationele scheiding van Kerk en Staat!......................................................................................... 25

Liberalisme is een gut-feeling................................................................. 27

Treinen staken? Gratis rijden!................................................................. 29

Andere vakbonden graag!...................................................................... 31

Bestuur LVSV Hasselt............................................................................ 33

Ereleden LVSV Hasselt.......................................................................... 34

Sponsors LVSV Hasselt.......................................................................... 35

Contact................................................................................................... 36

P. 3

LV S V H a s s e l tHet LVSV, opgericht in 1930, is een liberaal geïnspireerde, Vlaamse studentenvereniging die onafhankelijk werkt ten opzichte van politieke partijen met afdelingen in de studentensteden Antwerpen, Brussel, Gent, Leuven en Hasselt. De Hasseltse afdeling werd opgestart in het academiejaar 2009-2010 en bestaat uit een selectie van jonge en razend enthousiaste liberaaldenkende individuen.

Het Liberaal Vlaams StudentenVerbond Hasselt is een studentenvereniging die zichzelf de doelstelling voorhoudt om de liberale ideologie onder de studenten te verspreiden, dit zowel in Hasselt alsook op nationaal en

internationaal niveau. Hiervoor organiseert het LVSV Hasselt verschillende activiteiten die worden ingevuld

door één of meerder sprekers, debatten en/of lezingen. Zo biedt het LVSV Hasselt de studenten

de mogelijkheid om zichzelf op een politiek-filosofische manier te ontwikkelen, los van de

academische verplichtingen. Om aan te sluiten bij het klassieke studentenleven, houdt het LVSV Hasselt tevens ludieke of studentikoze acties. Bovendien worden er dit jaar nog teambuildingactiviteiten en interne vormingen als nieuw type evenementen

aan onze kalender toegevoegd. Als kers op de taart zal het LVSV Hasselt zelfs starten met

de uitbouw van een eigen bibliotheek voor zijn leden met boeken die

een toegevoegde ideologische waarde leveren.

P. 4

V o o r w o o r dBeste lezer,

Het werkjaar 2011-2012 is wederom een topjaar voor het LVSV Hasselt geworden. Het ledenaantal klokte liefst af op een honderdtal leden, en dat bij een studentenpopulatie van ca. 3.500 personen. Tussen de activiteiten zaten er weer enkele spraakmakers. Denken we bijvoorbeeld aan de Blauwe Maandag met EU-parlementslid Philippe De Backer of de gespreksavond, in samenwerking met het LVSV Nationaal, met Jean-Pierre Van Rossem als gast wat tot een propvolle aula leidde. Niet te vergeten het bezoek aan Kamer, Senaat en Vlaams Parlement onder de noemer “LVSV Hasselt goes Brussels” dat met zekerheid als vaste, jaarlijkse activiteit zijn plaats op de kalender zal krijgen.

Het LVSV Hasselt lijkt echter een nog betere toekomst beschoren. Zo zijn er op dit ogenblik liefst zeven nieuwe kandidaat-bestuursleden voor het komende werkjaar en dat bij een minieme uitstroom van oud-bestuursleden. Ook, althans volgens de geruchten, zou het LVSV Hasselt volgend academiejaar kans maken om erkend te worden als volwaardige, echter – om dat toch even duidelijk te stellen – niet-gesubsidieerde, studentenvereniging aan de Universiteit van Hasselt. Laten we duimen dat een eigen verenigingslokaal slechts nog een kwestie van tijd is.

Om dit jaar in schoonheid af te sluiten en bij wijze van kers op de taart, hadden wij ons tot doel gesteld om de allereerste editie van De Vrije Veer uit te geven. En zie hier, u houdt uitgave één van jaargang één van ons eigen semestrieel ledenblad in uw handen. Dit is hopelijk het startschot van een nieuwe, lang aanhoudende traditie.

Ik wens u veel leesplezier!

Gilbert M. NijsVoorzitter LVSV Hasselt

P. 5

E d i t o r i a a l

Aangezien dit mijn eerste, doch ook laatste editoriaal in De Vrije Veer is als voorzitter van het LVSV Hasselt, wil ik de toon van dit magazine onmiddellijk juist zetten. Om het “Vrije” in De Vrije Veer eer aan te doen en de open geest van het Liberaal Vlaams StudentenVerbond te onderstrepen, ga ik dit editoriaal over een andere boeg gooien. Voor de een mag het lijken op een probeersel of experiment, voor de ander een geniale, althans zo hoop ik, of toffe manier van verbanden leggen. In elk geval zal het weerspiegelen hoe ik als persoon de gebeurtenissen in de wereld ervaar. Het “editoriaal van de voorzitter” zou in deze ook de “bedenkingen van de voorzitter” kunnen heten. Mijn doel is uiteraard om u aan het denken te zetten, om u te laten filosoferen, om u te laten twijfelen. Antwoorden op mijn bedenkingen zal ik u niet geven, u herinnert zich immers nog aan de open geest? Bij deze, een open einde. Maar wie weet, misschien vindt u in de opiniestukken die u in

Gilbert M. NijsVoorzitterLVSV Hasselt

deze uitgave van ons ledenblad kunt terugvinden wel een antwoord op één van mijn bedenkingen, of zelfs een antwoord op één van u?

België is Griekenland (nog) (niet) (helemaal)(!)(?)

De haakjes in deze tussentitel zijn wel degelijk correct geplaatst. Zo kunt u bijgevolg tal van combinaties maken van deze titel. België is Griekenland nog niet? Of anders: België is Griekenland helemaal! Immers, is België Griekenland niet? Of lijkt de financiële situatie in België toch als twee druppels water op die van Griekenland? De schuldgraad van België bedroeg in 2011 98% van het BBP, we komen van 84% in 2007. In Griekenland is deze in diezelfde jaren 107%, respectievelijk 165%. Beide landen zitten dus in een opwaartse trend wat hun nationale schuld aangaat, al is de situatie in het land van de gyros, tzatziki en ouzo heel wat schrijnender.

Er valt echter nog een andere parallel te ontdekken, dat is deze van de mentaliteit van de bevolking. “Iedereen doet het!” in België, althans zo leert ons professor Maus in zijn nieuw boek. We hebben het dan over de belastingontduiking. En deze vinden we ook terug in de ingesteldheid van de Grieken: “Je doet het liever niet, dan wel!”. Voor de volledigheid, ik heb het

P. 6

dan over het betalen van belastingen in de vorige zin. Europa moet dus niet rekenen op een plotse ommezwaai van de situatie in Griekenland, een mentaliteitswijziging van een heel volk geschied immers niet over één nacht.Een derde, en laatste parallel die ik wil trekken, vinden we op het vlak van de concurrentiepositie van beide landen. Griekenland heeft massaal moeten inboeten op internationaal vlak wat haar concurrentiekracht betreft omwille van de toenemend hoge loonlasten. Een punt dat in België ook aan de dagorde is en regelmatig tot hevige discussies leidt tussen belangengroepen en politici.

België is Griekenland nog niet! De vraag is echter welke maatregelen Di Rupo I zal nemen om de Belgische onderdanen hiervoor te bewaren? Bedenkingen over de privacy werden alvast overboord gegooid om de ontwikkeling van een superbelastingsdatabank onder leiding van John Crombez te bezegelen. Via deze weg kan vader staat weer een extra centje meepikken van de nationale sport, het creatief boekhouden. Maggie De Block volgt ondertussen nauwgezet de regels van het bordspel Monopoly op wat de asielzoekers betreft: “keer terug naar start”, met name het land van herkomst, of “ga naar de gevangenis”. Zodoende tracht zij haar steentje bij te dragen om de kosten voor de sociale zekerheid terug te dringen. En ook de Senaat, wie had het nog voor mogelijk gehouden, werd hervormd om de schatkist voor 50 miljoen Euro per jaar minder te belasten. Maar wat mogen

wij nog verwachten of eventueel zelfs vrezen van Di Rupo I? Zal de politiek in staat zijn om de tussentitel “België is Griekenland niet!” te bekrachtigen, of blijft het toch bij een “België is Griekenland niet helemaal!”-verhaal?

Personen met impact

Je hebt van die personen in je leven die een permanente indruk op je achterlaten, die in je geheugen gegrift staan en die je kijk op de wereld bijsturen, zonder dat zij dit zelf beseffen. Zo was er in mijn geval de licht demente vrouw die met haar rollator aan een stoeprand bleef hangen, ten val kwam op de rijweg en vermoedelijk enkele minuten lang op haar zij lag te spartelen met haar benen als een robot met het idee dat ze zo op de een of andere manier wel terug grond onder de voeten zou krijgen. Niets was dus minder waar, totdat ik haar terug rechtgeholpen had en ze haar weg kon verderzetten. Een tafereel dat indruk bij mij heeft achtergelaten. De vraag rijst immers: wat als?

Zo was er ook de joviale sales manager voor de regio West-Europa van een grote Zwitserse firma in veiligheidsgoederen die mij als jongondernemer vertrouwen geschonken, een kans gegeven en als gelijke behandeld heeft. Een ervaring die voor mij enorm rijk was, voor hem vermoedelijk echter enkel één van de vele zakenrelaties. Wederom een persoon die ik mij graag regelmatig herinner, en met een grote impact op mijn leven.En zo was er ook serial entrepreneur Sir

P. 7

Richard Branson, de man achter Virgin Group, dewelke op 6 mei laatstleden te gast was bij Flanders DC in Antwerpen en waarbij ik een van de gelukkigen was om nog een inkomticket te kunnen vastkrijgen. Wat mij verwonderd en ook eerlijk gezegd gestoord heeft, is het gegeven dat Branson overkwam als een doodgewone, met-de-voeten-op-de-grond ondernemer en niet beantwoordde aan het stereotype profiel van een gladde C.E.O. in maatpak die zijn woorden wikt en weegt. De lezing van Branson heeft, wederom, een zware indruk op mij achtergelaten en heeft ertoe geleid om het een en ander in mijn leven te herbekijken en herprioriteren.

In Frankrijk waren zopas verkiezingen. De linkerzijde won en François Hollande werd president. Idem bij de verkiezingen in het Duitse bondsland Nordrhein-Westfalen afgelopen weekend waarbij de roodgroene-coalitie met Hannelore Kraft als boegbeeld de absolute meerderheid verkreeg. Opnieuw een ruk naar het linkse spectrum. En niet te vergeten dat Elio Di Rupo van de Parti Socialiste sinds enkele maanden aan het roer in België staat. Zelf stel ik mij de vraag of al deze personen ook een impact op mijn bestaan zullen hebben en zo ja of deze blijvend is. Zal hun beleid mijn toekomst (verder) hypothekeren en zo ja in hoeverre? Zij, zij zullen hier immers niet bij stil staan.

Overeenkomsten in België – vodjes papier

Johan Vande Lanotte, minister

van consumentenzaken, wil dat de opzegvergoedingen voor GSM-, telefoon- en internetabonnementen, evenals voor de overeenkomsten met energieleveranciers, verboden worden. Hoe positief dit ook mag klinken, en ook al verdwijnen de boetes niet helemaal, het schept in mijn ogen een slecht precedent. Waarom mag een energieleverancier die bereid is om bijvoorbeeld drie jaren lang tegen een gegarandeerde prijs stroom te leveren, hiervoor geen zekerheden vragen van de klant in de vorm van een opzegvergoeding? Voor wat, hoort wat. De partijen worden via de nieuwe bepaling zo immers belemmerd om vrij te kunnen contracteren en door een steeds grotere bescherming voor consumenten te voorzien zullen deze laatste de met hun leverancier afgesloten overeenkomst uiteindelijk nog behandelen als een vodje papier, vader staat houdt toch de hand boven hun hoofd. En waarom zouden verbruikers enkel in deze sectoren genieten van zulk een voorkeursbehandeling, waarom de denkwijze niet ook elders toepassen? En waar stopt dit verhaal? Daarnaast zal de vrije markt vermoedelijk lijden onder een overbescherming van de verbruikers daar het steeds moeilijker, risicovoller en minder aantrekkelijk wordt voor nieuwe, kleine spelers om nog activiteiten te ontplooien in een overreguleerde markt. Laten we tot slot niet vergeten dat als het achterwege laten van opzegvergoedingen een belangrijk criterium zou vormen voor de consumenten, er vroeg of laat een leverancier gebruik zou maken van

P. 8

deze marktopportuniteit om nieuwe klanten te winnen. De Belgische regering zelf houdt er al evenmin van om een opzeg-, of in dit geval correcter een ontslagvergoeding te moeten betalen. Zo wil Elio Di Rupo de contractueel vastgelegde gouden parachute ter hoogte van 1,2 miljoen Euro van Pierre Mariani, die gedelegeerd bestuurder was bij Dexia, niet ophoesten. Het inhouden van overeenkomsten is immers, althans zo kan begrepen worden van Di Rupo die even de gedaante aanneemt van Robin Hood en ons wenst te beschermen voor de slechte bankiers, niet meer van deze tijd.

Aangezien de regering de juridische betekenis van een contract niet acht te moeten naleven, moest zij bij zichzelf gedacht hebben dat dan ook niets meer in de weg staat om hand te leggen aan dé van de overeenkomsten, de Belgische Grondwet. En zo besloot zij te rommelen met artikel 195, dat

normaliter zou moeten aangeven hoe de grondwet herzien zou moeten worden, en verving ze door een overgangsbepaling (meer hierover in het opiniestuk “Herziening van art. 195 GW, de schande voorbij” verderop).

De precaire vraag rijst in hoeverre al deze gebeurtenissen de rechtszekerheid in België ondergraven en hoe deze in de toekomst zal evolueren. Zullen ondernemers nog geneigd zijn om kapitaal te investeren in België, aangezien de notionele interestaftrek ook al ter discussie staat? Welke zekerheden gelden nog in dit land?

Ik hoop alvast dat ik in mijn opzet geslaagd ben en u aan het (mee)denken gebracht heb. Uw mening verneem ik graag via @gilbertnijs op Twitter.

Gilbert M. NijsVoorzitter LVSV HasseltPenningmeester LVSV Nationaal

The inherent vice of capitalism is the unequal sharing of the blessings. The inherent blessing of socialism is the

equal sharing of misery.

- Winston Churchill

P. 9

Sinds een aantal jaren kent het Belgisch recht een wet ter bestrijding van discriminatie. Onder discriminatie verstaat de wetgever een verschil in behandeling dat niet objectief en redelijkerwijze gerechtvaardigd wordt. Deze wet geldt in verticale verhoudingen, zijnde tussen de overheid en haar burgers, wat een absolute noodzakelijkheid betreft in een democratische rechtsstaat. Bijzonder aan deze wet is dat ze ook geldingskracht vindt in horizontale verhoudingen, zijnde tussen de burgers onderling.

De wet kent dan ook een immense reikwijdte. Zodra men de strikte privékring uitgaat is de omgang tussen de burgers onderworpen aan de juridische inperkingen. Dit impliceert dat de overheid van de burger kan verlangen ieder woord dat in de openbaarheid wordt uitgesproken te rechtvaardigen. Het betreft dan

Anti-discriminatie is anti-moreelook een flagrante inperking van de fundamentele vrijheden en de vrijheid van meningsuiting in het bijzonder, en gaat voorbij aan de specifieke onderscheidende kenmerken van de private, openbare en publieke sfeer. Een wet die een verplichting oplegt aan de burger zijn handelingsvrijheid te verantwoorden is de wereld op zijn kop. Het zou net de overheid moeten zijn die elke inperking van de fundamentele vrijheden van de burgers moet verantwoorden.

Problematisch is ook de discretionaire beoordelingsbevoegdheid die wordt gelaten aan de rechter. Ideologische of filosofische willekeur ligt voor de hand. Die subjectiviteit beperkt meningen tot die uitingen die op dat moment aanvaardbaar zijn in de samenleving terwijl de grenzen aan het vrije handelen van de burger moeten gebaseerd zijn op objectieve rechtsnormen. Anders staat niets totalitaire redeneringen in de weg.Deze wet maakt onze samenleving tot een gemeenschap van verklikkers in de greep van een gedachenpolitie, geïnstitutionaliseerd in het ‘Centrum voor Gelijkheid van Kansen en Racismebestrijding’. Men creëert een proceduresamenleving geënt op juridisering van de maatschappelijke verhoudingen, die daarmee in het teken staan van schadevergoedingen

Roel Van EetveltPolitiek Secretaris LVSV Hasselt

P. 10

voor geleden nadelen als gevolg van een autonoom handelen van een individu binnen de grenzen van zijn fundamentele vrijheden.

Anti-discriminatiewetten maken een tolerante, solidaire en open samenleving onmogelijk en schieten dus hun doel voorbij. Zulk een samenleving veronderstelt immers vrijheid. Het is deze vrijheid die mensen toelaat uit het private leven in het openbare te treden om uiting te geven aan gedachten en te handelen. Wat onfatsoenlijk geacht wordt moet bestreden worden in de openbare sfeer van de leefgemeenschap, die bijvoorbeeld kan inzetten op overleg of boycot. Idealen als gemeenschapszin, verantwoordelijkheid en solidariteit behoeven een vrijheid tot vorming door maatschappelijk debat. Een begrenzing van dat debat is bijgevolg een beknotting van een maatschappelijk gedragen bepaling van moraliteit. Een

(af)gedwongen moraliteit leidt slechts tot extremisme.

Daarom zijn er in eerste instantie maatregelen nodig die inzetten op:• Het drastisch inperken van de reikwijdte van anti-discriminatiewetten, om de burgers de fundamentele vrijheid te laten zelf in een gemeenschap moreel handelen te bepalen en na te streven.• Het terugschroeven van de onderzoeksbevoegdheden van het Centrum voor Gelijkheid van Kansen en Racismebestrijding.

Deze wet is nobel in haar doel maar fundamenteel fout in haar methode en opzet. Vrijheid is een noodzakelijke voorwaarde tot moreel handelen, wat dient beoordeeld te worden door de participanten van de openbare maatschappij. De staat dient zich in deze te onthouden.

Government’s view of the economy could be summed up in a few short phrases: If it moves, tax it. If it keeps

moving, regulate it. And if it stops moving, subsidize it.

-Ronald Reagan

P. 11

Het moet een echte komiek geweest zijn die ooit het concept van de eerste meidag heeft uitgevonden. Een dag verlof nemen om de arbeid te vieren, dus 1 mei is eigenlijk de feestdag van de betaalde niet gepresteerde arbeid? De man die er een nationale feestdag van maakte echter, was allerminst een komiek: niemand minder dan Adolf Hitler op 10 april 1933, als deel van een strategie om vakbonden buiten spel te zetten.

1 mei kan volgens mij beter omgedoopt worden tot een dag van nationale rouw. Rouw om de verloren individuele vrijheid en de teloorgang van de economie. Wanneer socialisten hun ideologie hoog in het vaandel dragen op 1 mei, met alle collectieve marsen en symbolen van doen; rouwt de liberaal, de ondernemer en elk ander individu met een grijntje gezond verstand. Want de maatregelen die onder de morele dekmantel der solidariteit en gelijkheid

1 mei, dag van nationale rouwwerden genomen over de jaren heen, hebben ons weinig meer gebracht dan wat zakken kommer en kwel. Of ze nu werden aangebracht door mensen met een rotsvaste overtuiging en geloof of door de gemiddelde opportunistische salonsocialist. Dat we kampen met een hoge staatsschuld, onverantwoordelijke vakbonden, een plethora aan logge overheidsbedrijven, … Het vindt steeds zijn oorsprong in linkse doctrines.

Nog een reden om te rouwen is het feit dat elk individu dat zich verzet tegen de linkse maatregelen meteen een intentieproces aan zijn broek krijgt gelapt. Want hoe kan je nu tegen de maatregelen zijn die de kleine man voort moeten helpen? Het kan niet anders dan dat je van slechte wil bent en enkel voor de ‘patrons’ wilt opkomen. Rationele argumenten tellen al lang niet meer mee. Argumenteren dat maatregels zoals een minimumloon en een index enkel een averechts effect hebben, heeft dus geen effect, want wat de partijtop en de vakbondsleiders zeggen is heilig.

En dan zwijg ik nog over die grote schandvlek die het socialistische en communistische gedachtengoed heeft nagelaten op de mensheid. In de naam van deze ideologie hebben velen hun dood gevonden,

Bob van der VleutenVice-VoorzitterLVSV Hasselt

P. 12

door onderdrukkingen en genocides enerzijds en verhongering anderzijds. Voorbeelden te over van mislukte arbeidersparadijzen, van monsters zoals de Sovjet-Unie tot landen zoals Nicaragua. Hoe lang nog zal het duren voor de utopie en de perverse effecten van de linkse ideologie voor iedereen duidelijk zijn? In dit land alvast nog een hele poos, want meer en meer verlangt de bevolking weer dat de overheid haar deus ex machina rol opneemt. Zonder te beseffen dat men in de eigen voeten schiet, zonder de fouten van het verleden te herinneren, zonder de hiaten in de redeneringen te erkennen; vieren alle kameraden het Feest van de Arbeid.

Arm Vlaanderen, arm België, waar men het debat enkel durft te voeren

om futiliteiten. Waar de grote overheid en de linkse kerk een heilig huis zijn geworden dat ten allen kosten beschermd en gevierd moet worden, op 1 mei, de dag van de arbeid. Maar ook de dag van de werkloze die zijn kansen door het minimumloon ziet verdwijnen, de dag van de ondernemer die zich blauw betaalt om het heilige huis recht te houden, de dag van de sterke vrouw die de erkenning van haar merites ondermijnt ziet door opgelegde quota, de dag van de eerlijke werkman die moet opboksen tegen de door sociale zekerheid ondersteunde zwartwerker, de dag van de economische onzin en de dag van het corporatisme.Mijn innige deelneming, kameraad.

All initiation of force is a violation of someone else’s rights, whether initiated by an individual or the state, for the benefit of an individual or group of individuals, even if it’s supposed to be for the benefit of another individual

or group of individuals.

-Ron Paul

P. 13

De Kamer heeft op donderdag 15 maart met een tweederdemeerderheid artikel 195 van de grondwet gewijzigd. Het gaat om ‘een eerste stap in de uitvoering van de zesde staatshervorming’, aldus S. Verherstraeten. (De Standaard, 16 maart 2012)

ART. 195 GW

Artikel 195 van de grondwet bepaalt de wijze waarop de grondwet moet worden herzien. Dat gebeurt normaliter in drie fasen. Eerst moet het parlement de grondwetsartikelen die het wil herzien ‘vatbaar verklaren voor herziening’. Het parlement stelt dus een soort van lijst op. Daarna wordt het parlement ontbonden en komen er verkiezingen, zodat de burger zich over deze herziening kan uitspreken. Vervolgens kan dan het pas verkozen parlement, oftewel de constituante, enkel en alleen dié artikelen veranderen, die voor herziening zijn vatbaar verklaard.

Herziening van art. 195 GW, de schande voorbij

Om dat te doen moeten twee derde van de leden aanwezig zijn en moet de herziening worden goedgekeurd met een twee derde meerderheid.De opstellers van onze grondwet wilden in 1830 met deze ietwat rigide en omslachtige procedure verhinderen dat toevallige meerderheden al te lichtzinnig met de grondwet zouden omgaan en tezelfdertijd wenste men ook de inspraak van de kiezer te verzekeren.

Wanneer na zéér moeizame en langdurige onderhandelingen uiteindelijk eind vorig jaar een communautair akkoord werd bereikt, bleek dat niet alle grondwetsartikelen die veranderd moeten worden om het akkoord in haar volledigheid uit te voeren, voor herziening vatbaar zijn verklaard door het vorige parlement. Dit zou volgens onze grondwet moeten betekenen dat het akkoord door dit parlement enkel in die mate kan worden verwezenlijkt voor zover de veranderingen betrekking hebben op de in de hierboven vermelde lijst opgesomde grondwetsartikelen.

Het voorstel-Giet

Het behoeft geen uitleg dat dit op zijn zachtst gezegd problematisch is voor de meerderheidspartijen. Opnieuw naar de Vlaamse kiezer

Matthias VandyckPolitiek SecretarisLVSV Hasselt

P. 14

trekken in 2014 met een halfslachtige staatshervorming staat immers gelijk aan politieke zelfmoord. Opgejaagd door het eclatante succes van de N-VA bij de vorige verkiezingen besliste de meerderheid samen met Groen! daarom dan ook om haar ogenschijnlijk onuitputbare trukendoos opnieuw boven te halen. Een aantal belangrijke grondwetsartikelen die aanpassing behoeven mogen dan wel niet op het lijstje voorkomen, art. 195 GW staat er wel in vermeld. En dus beslisten onze creatieve staatshervormers om dit artikel van een ‘overgangsbepaling’ te voorzien, enkel en alleen voor de duur van deze legislatuur, zodat de noodzakelijke artikels toch kunnen worden aangepast. Anders gezegd, het zijn de spelers zelf die tijdens het spelen van het spel beslissen om de voor hun ploeg lastige spelregels dan maar te schorsen.

U hoeft geen groots jurist te zijn om aan te voelen dat hier iets wringt. Allereerst bevat onze grondwet zélf een artikel dat erop gericht is dit soort situaties tegen te gaan. Art. 187 GW bepaalt immers dat de grondwet noch geheel, noch ten dele kan worden geschorst. En laat u vooral niet misleiden door het door de meerderheid gehanteerde begrip ‘overgangsbepaling’, het betreft hier wel degelijk een tijdelijke schorsing. Vanaf de volgende legislatuur is de strenge procedure van artikel 195 om de grondwet te herzien in de drie bovenvermelde stappen, immers weer voluit van kracht. Onze ooit zo geprezen grondwet, die als inspiratiebron diende voor tal van later

opgestelde constituties, wordt daarom door deze regering “als een vodje papier” behandeld, aldus professor H. Vuye.

De grondwet komt toe aan de bevolking, niet aan de regering

Nochtans is de grondwet in mijn visie niet zomaar een tekst dat door een meerderheid met de voeten kan worden getreden wanneer het hen goed uitkomt. Het is het document bij uitstek waarin de fundamenten van onze rechtsstaat en democratie liggen vervat. Het bevat de meest essentiële waarborgen tegenover de overheid en legt de meest fundamentele rechten van iedere burger vast. Het is het basisdocument van een natie. Om die redenen komt de grondwet in de allereerste plaats toe aan de bevolking, niet aan een meerderheid die uit electoraal eigenbelang opteert om bepaalde belangrijke waarborgen tijdelijk te schorsen.

Dat de huidige regeringspartijen, aangevuld met de groenen, deze spelregels zomaar naast zich neerleggen getuigt van weinig morele scrupules en een hoge graad van arrogantie. Het is op zijn zachtst gezegd wraakroepend dat een regering die verlangt van al haar burgers dat haar eigen talloze regeltjes worden opgevolgd, het zichzelf permitteert om zich niet aan de meest elementaire regels van onze natie te houden. De laag-bij-de-grondse truc waarbij artikel 195 van de grondwet wordt geschorst, kan dan volgens mij ook enkel

P. 15

ondersteund worden door politici met autoritaire afwijkingen.

De bocht van CD&V

Een snelle blik op de recente geschiedenis leert ons dat toen de CD&V in 2003 en 2007 in de oppositie zat, en men eveneens artikel 195 wou herzien, deze partij er een heel ander standpunt op nahield. Toen vonden de christen-democraten dat een herziening van artikel 195 nooit binnen dezelfde legislatuur kon leiden tot een wijziging aan artikelen die niet door het vorige parlement voor herziening vatbaar waren verklaard. Met andere woorden, men mocht wél alle artikelen herzien die het vorige parlement in een lijstje had opgesomd, ook artikel 195. Maar men mocht artikel 195 niet zo wijzigen dat er nog nieuwe artikelen bijkomen bovenop die uit het eerste lijstje. Om nieuwe artikelen te herzien binnen dezelfde legislatuur, moesten immers eerst nieuwe verkiezingen worden uitgeschreven. De kiezer had zijn stem uitgebracht over welbepaalde artikelen, niet over nieuwe artikelen die door de herziening van artikel 195 plots ook veranderd zouden worden. Het is dan ook ironisch om te zien dat het uitgerekend staatssecretaris S. Verherstraeten is die deze constitutionele fraude in de media komt verdedigen. Wat in 2003 en 2007 voor hem en z’n partij nog een ontoelaatbare en ongrondwettelijke ‘tijdelijke schorsing’ was, wordt nu plots een ‘tijdelijke overgangsbepaling’ als ‘eerste stap van de staatshervorming’. De stroper wordt hier dus geen

boswachter, maar de boswachter wordt een stroper. Een zaak staat vast: de letter C van CD&V staat vandaag niet voor constitutionalisme, noch voor consequent.

Het stemt mij triest om te zien hoe weinig geloofwaardigheid er dezer dagen soms nog in de Wetstraat valt te bespeuren, hypocrisie des te meer.

Spelregels zijn er voor iedereen

Voor alle duidelijkheid dit is zeker geen pleidooi voor de onaantastbaarheid van artikel 195 GW. Maar indien men van mening is dat artikel 195 van de grondwet moet worden herzien, en daar bestaan mogelijk aanvaardbare redenen voor, dan dient dit in haar geheel en op een fundamentele en blijvende manier te gebeuren. De huidige meerderheid heeft samen met de groenen hiertoe ook de mogelijkheid. Toch kozen de betrokken partijen om redenen van eigenbelang, en meer bepaald dat van hun verkozen leden, voor een tijdelijke schorsing van de grondwet. Een lichtzinnige en gevaarlijke keuze die mogelijk als precedent ertoe kan leiden dat voortaan iedere constituante onbeperkt om het even welk artikel van de grondwet kan herzien zolang art. 195 maar in de lijst is opgenomen.

Waarborgen zoals onder andere degene die in artikel 195 liggen vervat, zijn er wel degelijk om redenen die bescherming en respect verdienen. Iedereen, elke meerderheid en elke partij dient deze waarborgen te

P. 16

respecteren, eender op welk moment in tijd en ongeacht de samenstelling van het parlement. Niemand hoort onze waarborgen te schorsen, dit soort spelregels zijn er steeds en voor iedereen.

De schorsing van artikel 195 raakt ons in het constitutionele hart van dit land en

is daarom absoluut onaanvaardbaar. Hoe klein dit soort aantastingen aanvankelijk ook mogen lijken, ze raken aan de grootste principes en kunnen vaak grote gevolgen hebben. Bijgevolg dienen ze naar mijn mening door geen enkele burger van dit land getolereerd te worden.

De vrije markt zit in de mens ingebakken. Ze ontstond spontaan, niemand heeft haar ooit bewust moeten

uitvinden, want ze beantwoord meer dan duidelijk aan een universele behoefte.

-Guy Verhofstadt

P. 17

De Europese Unie, voor de één een godsgeschenk, voor de ander het tegenovergestelde. Nochtans was er in wezen niks mis met het oorspronkelijke doel van deze Unie. De echte grondslag hiervoor werd gelegd op 24 juli 1952 toen 6 landen ( Frankrijk, Duitsland, Italië, België, Luxemburg en Nederland nvdr), het verdrag ondertekende die de geboorte van de EGKS ( Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal ) was. Het oorspronkelijk doel was het invoeren van een algemene gemeenschappelijke markt en de oprichting voor een Gemeenschap voor Atoomenergie. Grenzen werden opengesteld om de handel te vergemakkelijken, wat natuurlijk de economie van alle toenmalige lidstaten ten goede kwam. Maar de politici wilden meer, Europa moest en zou een instelling worden die zo groot was als het continent met dezelfde naam.

De grootheidswaanzin van de EU die haar ondergang gaat betekenen

Al werd het niet in zoveel woorden gezegd, de oprichters van de EGKS zouden natuurlijk voor gek verklaard zijn als ze dat in hun oorspronkelijke tekst hadden opgenomen. Het continent, dat geografisch en cultureel 51 landen telt, zou dan uiteindelijk onder 1 gemeenschappelijke vlag terechtkomen en als grootmacht op deze wereld meetellen, iets wat de lidstaten op hun eentje niet zouden kunnen realiseren. Want zeg nu zelf: wat wekt een grotere indruk en heeft een grotere invloed? Een grootmacht die , op dit moment dan nog, 27 landen telt en als 1 geheel optreedt, of een land zoals Luxemburg dat eisen gaat komen stellen?

Om de eenmaking, laat ik desnoods zelfs het woord annexatie in de mond nemen om aan te tonen dat het hen menens is in Brussel, een stap dichter te kunnen brengen, kwamen ze op het idee om een eenheidsmunt in te voeren, met de toepasselijke naam “Euro”. Je moet het ze nageven, de originaliteit vierde hoogtij toen ze die naam verzonnen. Er werden normen ingevoegd, dit om te verzekeren dat Europa één sterk geheel zou vormen en niet een ongeregeld zootje zou zijn dat toevallig onder 1 vlag beland is, omdat ze toevallig op hetzelfde continent zitten. De Maastrichtnormen waren de eerste, de spelregels waren

Wesley MijngheerAspirant-BestuurslidLVSV Hasselt

P. 18

nog onschuldig:1. de lidstaten mochten een maximaal tekort van 3% van het BBP hebben en indien dat overschreden werd kregen ze een boete opgelegd.2. De staatsschuld mocht maximaal 60% van het BBP bedragen.3. De inflatie van een lidstaat mocht maximaal 1% afwijken van het Europees gemiddelde.4. Het belastingstelsel moest hervormd worden zodat de belastinginning zo goed als inflatie ongevoelig zou zijn.

Als er spelregels opgesteld worden is het duidelijk wat wel en niet mag en zal er toch niemand vals spelen om toch te winnen, of om in dit geval te mogen meedoen, of niet? De vrees voor vals spelers werd werkelijkheid: Griekenland bleek met zijn cijfers geknoeid te hebben om te mogen toetreden tot dit “aards paradijs”. En de gevolgen zijn nog steeds voelbaar en zullen dat nog lange tijd blijven. De andere lidstaten van de Europese Unie zullen nog enige tijd blijven opdraaien voor het knap staaltje creatief boekhouden dat Griekenland gehanteerd heeft.

Er was niet enkel sprake van valsspelers, uitzonderingen waren ook legio. Om dat te illustreren met een voorbeeld: zo voldeed België gedurende de voorbij 11 jaar niet aan ofwel de norm in verband met de staatsschuld ofwel met de norm in verband met het tekort, of zelfs beide normen werden aan de laars gelapt.

Ondanks de uitzonderingen die de

Europese Unie op de maatregelen maakt wou ze toch blijven uitbreiden, tegen beter weten in. Waarschijnlijk hanteerden ze de logica: als je lang genoeg iets negeert lost het zichzelf wel op. Maar dat blijkt dus niet het geval te zijn.

Toen kwam de Euro, op 1 januari 2002 juichte iedereen deze monetaire mijlpaal toe, iedereen was verblind door de grootsheid van dit project. Zo een groot project, daar zal toch wel voldoende onderzoek aan vooraf gegaan zijn dus hebben ze toch met alle denkbare risico’s rekening gehouden. De verantwoordelijke politici hebben er rekening mee gehouden, in de zin dat ze de mogelijke problemen negeerden, de Europese Unie en zijn projecten mochten niet falen, dan zou men immers moeten toegeven dat men teveel hooi op zijn of haar vork genomen had. Het grote probleem is dat er wel een zekere vorm van onderliggende regelgeving was voor de lidstaten maar deze werden niet voldoende nageleefd. Er had eerst een degelijk functionerend unitair politiek systeem uitgewerkt en geïmplementeerd moeten worden alvorens de stap te maken naar een monetaire unie.

Dit is hetzelfde als weten dat je brandverzekering bepaalde gevallen niet dekt, maar dat je tegen beter weten in toch je huis in brand steekt, hopende op een luie verzekeringsmaatschappij die de oorzaak negeert en je toch gewoon uitbetaalt. Ooit komt er iemand achter dat er iets niet klopte en dan is het een kwestie om je van de

P. 19

domme te houden. De Europese Unie zit momenteel ook in deze situatie, al is het voor hen iets moeilijker om zich van de domme te houden aangezien de meeste mensen tegenwoordig wel doorhebben dat de Europese droom enkele , grote, barsten vertoont.

Maar er was licht aan het einde van de tunnel, hetzij een minder democratisch verantwoord licht. De tijd voor meer maatregelen was aangebroken, dit om de lidstaten meer in het gareel te laten lopen. We leven in een parlementaire democratie, dit betekent dat wij een aantal mensen verkiezen die de belangrijke beslissingen voor ons nemen, wij vertrouwen hen ( of zouden dat toch moeten).

Voorbeeld van de twijfelachtige democratie die aanwezig is in de Europese Unie, nl. het Verdrag van Lissabon. Om het goed te keuren waren er twee mogelijkheden: ofwel beslist het parlement wat men er mee doet of er worden referenda georganiseerd. Hier in België hadden wij niet zoveel geluk , de toenmalige regering keurde het immers zonder referendum goed, de bevolking moest zich er maar bij neerleggen, de bevolking zou wel eens zo stom kunnen zijn om tegen het verdrag van Lissabon te stemmen en zo hun toekomst weg te gooien. Is het daarom beter in de landen waar er wel een referendum gehouden is? Helemaal niet: de referenda waren gewoon een prachtig voorbeeld van schijn-democratie. Stemde de bevolking voor dan was er niets aan de hand, de bevolking was slim. Maar het

probleem stak de kop op als er eens een land, door een referendum, tegen stemde. De oplossing was voor de mensen in Brussel simpel: organiseer er nog eentje, en in het slechtste geval nog eentje en doe zo maar door tot de bevolking uiteindelijk tot inzicht komt en voor het verheerlijkte verdrag stemde. Voorbeeld hiervan is Ierland, tijdens de eerste stemming kwam er een negatief resultaat, dus hebben ze maar nog een referendum georganiseerd. Het resultaat was toen wel wat de mannen ( en enkele vrouwen ) in hun ivoren toren in Brussel beoogden: het werd goedgekeurd. Om het systeem erachter te illustreren: dat is hetzelfde als iemand in je kelder vastketenen, die persoon even ontdoen van zijn ketens en vragen of die persoon van je houdt. Als de persoon neen zegt is het simpel : opnieuw vastketenen, licht uit doen en de kelderdeur op slot doen. De volgende dag kom je terug en herhaal je het proces van de dag ervoor en blijf je het herhalen tot de persoon je een antwoord geeft waar je tevreden mee bent. Wat Merkozy en de talloze gezanten beogen is het Stockholmsyndroom op massale schaal bij de bevolking van de lidstaten ontwikkelen. We worden als het ware steeds meer gegijzeld door de Europese Unie en de bijbehorende wetgevingen maar we zouden moeten inzien dat onze gijzelnemer het allemaal goed met ons voorheeft, ze verzorgt ons en doet wat zij voor ons het beste acht met als uiteindelijk resultaat dat iedereen van de Europese Unie gaat houden en braaf doet wat ze ons opdraagt. Al drong rebranding zich wel

P. 20

op, gezien de negatieve connotatie van het Stockholmsyndroom en zo werd de Europese Identiteit in het leven geroepen.

Dan is er nog de schijnbaar eindeloze toevoeging van landen aan deze unie, met als einddoel hetgeen ik op het begin vermeld heb. De Europese Unie hanteert de spreuk: “bigger is better” ook al zitten er tussen de meer recente toevoegingen enkelen die niet zo geschikt zijn als dat zij denken. Natuurlijk is het wel gemakkelijk voor sommige landen, die nu niet aan hun inflatie-norm komen, als je economisch achtergestelde landen er bij gaat halen. De gemiddelde welvaart daalt en de gemiddelde inflatie zal waarschijnlijk stijgen door de recente toevoegingen. Maar toch moeten wij geloven dat het over een win-win situatie gaat.

Het probleem is dat de mensen niet zo stom zijn als dat de hoge heren in Brussel denken. Mensen werpen hun oogkleppen af, beginnen na te denken en trekken de droom in twijfel. Als er voldoende mensen zijn die dat gaan doen, belandt de Europese Unie in zijn huidige vorm waar ze thuishoort: in de vuilniszak, klaar om verwerkt te worden en deel uit te maken van de geschiedenis.

Een terugkeer naar de oorspronkelijke vorm van de Europese Unie dringt zich aan. Een vrije markt: ja. Een megalomane instelling die tracht om de soevereiniteit van de lidstaten stap voor stap weg te nemen en zichzelf ten gronde gaat richten omwille van de onweerstaanbare drang tot uitbreiden : volmondig neen.

Government at its best is a necessary evil, and at its worst, an intolerant one.

-Thomas Paine

P. 21

Geen zorgen. Geen schrik. U bent niet alleen. Ze waakt over u. Als een beschermende engel schauvliegt ze over de Vlaamse bevolking en jaagt ze op iedereen die een bedreiging vormt voor hetgeen ons het meest dierbaar is: ons gehoor. Zoals Gabriël de Messias op de Aarde smeet, strooit zij beschermende voorwerpen naar elk auditief probleem. Met haar fluwelen elegantie beperkt ze de taakbeschrijving van drummers tot die van de dames van plezier: zit stil achter je glas en lach eens lief wanneer de mensen naar je kijken.

Hiermee hebben we natuurlijk niet het enige van haar intelligentie gezien. Wie had er op het geniale idee kunnen komen dat gehoorschade voorkomen kan worden door de verplichting van een decibellimiet? Heb plezier, maar doe het stil. Ga op in de extase van muziek, maar beperk die muziek tot een

Bram BogaertsSecretaris LVSV Hasselt

De engel voor elke Vlamingzachte ruis. Schreeuw, maar fluister. Laat iedereen cultuur verspreiden, maar in hemelsnaam: doe het stilletjes. Pas op wat je doet, want God luistert.

Wie weet met welke ideeën ze ons nog gaat verlichten? Anticiperen op haar denkwijzen is natuurlijk een soort van heiligschennis, maar iedereen wil wel een beetje ‘Joke’ zijn. Zonder twijfel pakt ze snel het probleem van andere gehoorvandalen aan. Een draagbaar plaatje plexiglas, bijvoorbeeld, zodat je luidruchtige vriend niet te hard in je oren kan schreeuwen. Het verwijderen van de luide autoradio. Beter nog: vervang die luide motoren door pedalen en trappel jezelf voort in een gehoorvriendelijke wereld. Luidsprekers, hoofdtelefoons, Gsm’s, televisies, radio’s, vliegtuigen, treinen. Verdwijn! Begrens! Schauvlieg naar de vergetelheid.

Niemand twijfelt er nog aan. Niemand vreest nog voor zijn kostbare oren. Zolang Joke met haar scepter zwaait, bestaan er geen zorgen meer. Dit zou iedereen van de daken moeten schreeuwen, maar laten we het fluisteren. Binnen duizend jaar spreekt niemand nog over Gabriël, die ons de Messias bracht. Binnen duizend jaar fluistert men enkel nog over Joke, die haar volk liet horen.

P. 22

Onder het motto ‘Samen sterk’ hebben in zes landen, Duitsland, Frankrijk, Nederland, Luxemburg, België en Italië, in 1957 besloten zich te verenigen, onder de Europese Economische Gemeenschap (EEG). De eerste en meest bekende reden voor de oprichting hiervan was het bewaren van de vrede, maar de versterking van de economische en politieke positie van deze Europese landen op globaal niveau speelde ook een belangrijke rol.

Een andere, maar desalniettemin belangrijke, reden voor dit initiatief was het tegengaan van onderlinge concurrentie op economisch vlak tussen deze landen (‘beggar thy neighbour’). Voor de invoering van de euro had ieder van deze landen zijn eigen munteenheid en daarmee te verantwoordelijkheid om een eigen monetair beleid te voeren. Dit liet hen toe naar believen geld bij te creëren, op deze manier hun eigen economie te

The United States of Europe‘boosten’ en zichzelf concurrentiëler te maken ten koste van hun buurlanden.

Dit tegengaan was simpel: Wetgeving invoeren die dit gedrag ontmoedigt en natuurlijk het introduceren van een gemeenschappelijke munt, de euro. En bij een gemeenschappelijke munteenheid hoort natuurlijk ook een gemeenschappelijk monetair beleid. In dit geval valt die verantwoordelijkheid onder toezicht van de Europese Centrale Bank (ECB), een instelling die onafhankelijk is (zou moeten zijn) van politieke invloeden afkomstig van lidstaten. De hoofdzakelijke bevoegdheid van de ECB is dus het voeren van monetair beleid met als doel het in stand houden van prijsstabiliteit. De bedoeling is dus om de jaarlijkse inflatie onder de 2% te houden om te voorkomen dat de prijzen te sterk en snel stijgen en zo de economische positie van Europa zouden ondermijnen.

In eerste instantie was er dus slechts sprake van de eerder vernoemde 6 lidstaten, die ieder een eigen cultuur en economie hadden, maar met slechts kleine verschillen. Aangezien al deze landen beschikten over een vergelijkbaar niveau van economische ontwikkeling was het dus perfect mogelijk om een gelijkaardig monetair en juridisch beleid te voeren zonder

Ellen ColsonAspirant-Bestuurslid LVSV Hasselt

P. 23

afzonderlijke landen erg te bevoordelen.

De ‘problemen’, naar mijn mening, zijn echter ontstaan doordat er steeds meer landen, met een zeer verschillende cultuur en economie, toegelaten werden tot de Europese Unie. Deze landen konden, en kunnen tot op heden, zich op economisch vlak niet meten met de oprichtende landen.

Ik begrijp natuurlijk dat deze uitbreiding noodzakelijk is om indruk te maken als opkomende wereldmacht. Hoe zou Europa anders respect kunnen afdwingen op globaal vlak? Maar de problematiek speelt zich eerder af binnen de Europese Unie dan op wereldniveau. Europa dacht zichzelf sterker te maken door meer te focussen op kwantiteit dan op kwaliteit. “Als we met meer zijn, hebben we meer macht en kunnen we meer respect afdwingen.”

Ik ben echter van mening dat er bij de toelating ook rekening gehouden had moeten worden met de compatibiliteit van al deze verschillende landen. Deze landen kunnen, net zoals individuen met een verschillende achtergrond, cultuur en (opleidings-)niveau, niet allemaal op dezelfde manier behandeld worden. Een gemeenschappelijk monetair beleid kan deze landen nooit op dezelfde manier beïnvloeden en zal afhankelijk van de gemaakte keuze landen bevoordelen of benadelen. En natuurlijk geldt ook dat hoe meer landen er toetreden, hoe moeilijker het is om een correcte beleidskeuze te maken waar ieder land voordeel uithaalt.

Momenteel zijn de moeilijkheden van de PIGS (Portugal, Italië, Griekenland en Spanje), als gevolg van de eurocrisis, zeer actueel. In een poging deze landen uit de problemen te helpen, en zo de geloofwaardigheid en positie van de Europese Unie redden, is de ECB in deze kwestie van zijn hoofddoelstelling, het drukken van inflatie, afgeweken. Er is besloten een expansief monetair beleid te kiezen: Er wordt meer geld in omloop gebracht, wat inflatie creëert, om zo de economieën van de PIGS aan te zwengelen. Dit is echter ten koste van de landen die zich momenteel van de crisis aan ‘t herstellen zijn aangezien daar de stijgende inflatie niet langer onder controle wordt gehouden, maar net gestimuleerd.

Wanneer er echter een restrictief Europees beleid gevoerd zou worden om de voorvernoemde inflatie naar een lager niveau te dwingen en zo prijsstabiliteit na te streven zou dit de ondergang van de PIGS betekenen. Hieruit kan geconcludeerd worden dat de ECB, ongeacht welke beleidskeuze ze maken, nooit goed kan doen voor alle landen binnen de Europese Unie.

Wat me echter het meest stoort is dat, ondanks de huidige crisis en verscheurdheid wat betreft monetair beleid, er steeds meer landen met een ‘zwakkere’ economie worden toegelaten tot de EU. Deze landen kan natuurlijk niets kwalijk genomen worden omdat zij door toetreding hun eigen economische status, en welvaart, kunnen verbeteren en hun economische groei en ontwikkeling

P. 24

versnellen. Maar draagt de toetreding van dergelijke landen niet bij tot een verhoogd risico op herhaling van het ‘Griekenland-verhaal’?

In tegenstelling tot het monetair beleid is ieder land nog steeds afzonderlijk bevoegd zijn eigen fiscale beleid te voeren. Ieder land kan dus zijn eigen belastingvoet kiezen, de overheidbestedingen bepalen, etc. en zo hun eigen economie beïnvloeden en zelfs het beleid van de ECB tegenwerken of tenietdoen. Het is dus perfect mogelijk dat de ECB een restrictief Europees beleid voert terwijl een land op nationaal niveau een tegengesteld (expansief) beleid nastreeft. Hierdoor werken de effecten elkaar tegen en worden er verwarrende, gemengde signalen naar de maatschappij van dat land gezonden.

Naar mijn mening is de enige manier om van de Europese Unie een succesverhaal te maken, een wereldmacht om rekening mee te houden, door de ongelijkheden tussen de verschillende lidstaten weg te werken.

Er zou bij wijze van spreken een ‘United States of Europe’ ontwikkeld moeten worden, waarbij de lidstaten zich gedragen als onderdelen van één groot geheel onder leiding van één centrale overheid die beslissingen neemt over het fiscaal beleid en de overheidsbestedingen beheert. We zouden ons verbonden moeten voelen als één volk, ‘Europeanen’, met één grote economie en één juridisch

systeem, met slechts kleine verschillen per staat.

Om dit te verwezenlijken zou de Europese overheid allereerst meer macht moeten krijgen en natuurlijk ook over veel meer werkingsmiddelen moeten beschikken. Verder, om ervoor te zorgen dat het gemeenschappelijk monetair en fiscaal beleid overal hetzelfde effect hebben, zouden alle lidstaten hun economie op een vergelijkbaar niveau moeten brengen. Dit laatste is echter een moeilijke opgave. Er zijn twee mogelijkheden: De ‘zwakkere’ landen moeten hun economie drastisch versterken of de ‘sterkere’ landen moeten hun economie vertragen en laten terugvallen tot een lager niveau. Wanneer de ‘zwakkere’ landen hun economie op korte termijn zo sterk moeten verbeteren, om op een gelijk niveau te komen met bijvoorbeeld Duitsland of Frankrijk, zal er hoogstwaarschijnlijk sprake zijn van inflatie waardoor de bevolking erop achteruit gaat. De ‘sterkere’ landen verzoeken om hun economie te vertragen en inkrimpen is echter ook geen goede optie, dit zou namelijk de globale economische positie van de Europese Unie afzwakken.

Ik kan me er niet over uitspreken of ik de Europese Unie wel of niet een goed initiatief vind aangezien er zowel positieve als negatieve effecten aan verbonden zijn. Maar, zoals u kan zien, hebben de genieën binnen de Europese Unie nog veel werk voor de boeg voor er sprake kan zijn van een volledig succesvol initiatief.

P. 25

De Verlichting wordt aanzien als het moment waarop de scheiding van Kerk en Staat definitief een basisbeginsel uitmaakt van de West-Europese staten. We moeten echter vaststellen dat de scheiding in België allesbehalve absoluut is, en zelfs niet staat ingeschreven in de Grondwet.

Het Belgische systeem lijkt water en vuur met elkaar te willen verzoenen. Enerzijds wordt de godsdienstvrijheid benadrukt en worden alle erediensten als gelijken beschouwd. Er is geen staatsgodsdienst en canoniek recht is niet toepasselijk in burgerzaken. Anderzijds heeft men een systeem van erkenning ontwikkeld waaraan privileges zijn verbonden. Zo staat de Belgische overheid in voor het onderhoud en de oprichting van de bidhuizen, het betalen van de wedde voor bedienaren van de erediensten, het aanzuiveren van negatieve saldo’s van kerkelijke verenigingen en het

Tijd voor een rationele scheiding van Kerk en Staat!

toekennen van gratis zendtijd op de openbare omroep voor de erkende godsdiensten.

Het huidige beleid is een duidelijk voorbeeld van ‘tjevenpolitiek’, gekenmerkt door een ontwijken van visie en keuzes. Het niet consequent doorvoeren van de scheiding is een schending van het principe. Een systeem van erkenning is een flagrante inbreuk op de godsdienstvrijheid. Het is nu de Staat die voor haar burgers bepaalt welke godsdiensten of levensovertuigingen het volgen of geloven waard zijn en gespekt mogen worden met de vette staatskassen betaald door de belastingbetaler. Laat het ons wel stellen: een overheid die bepaalt wat te denken of te geloven kan niet langer neutraal zijn en schendt daarmee de rechten en vrijheden van haar burgers. Een overheid die zich hiermee inlaat is paternalistisch en behoeft nog slecht een gedachtepolitie om in het autoritaire te vervallen. Het financieel en materieel ondersteunen van erkende godsdiensten en levensovertuigingen is dan ook niet langer aanvaarbaar.

Vaak wordt de laïcité naar Frans model als toonbeeld en model van een ideale scheiding gezien. Godsdienstbeleving wordt dan verbannen naar het private leven. Echter, ook dit model maakt een

Roel Van EetveltPolitiek Secretaris LVSV Hasselt

P. 26

schending uit van de rechten van haar burgers, gezien religie wordt gezien als te beleven buiten het openbare en publieke. Laat daar nu net een noodzakelijk onderscheid liggen dat in Frankrijk niet wordt gemaakt. De publieke sfeer behelst de overheid an sich en haar verhouding met de burger. Het betreft in het bijzonder ondermeer de overheidsinstellingen en -organen en de ambtenaren en dus in wezen de staat, die verwacht wordt neutraal te zijn. De openbare sfeer behelst elke openbare ruimte en betreft ondermeer straten, pleinen, toeschouwerbanken in rechtbanken en parlementen, leslokalen van staatsscholen en nog zo veel meer. Hier betreft het de burgers, die de vrijheid genieten te participeren in het openbare bestaan, te geloven en daaraan ook uiting te geven. Concreet is bijvoorbeeld een verbod op het dragen van religieuze tekens in een rechtszaal aanvaardbaar voor rechters, griffiers en andere staatsfunctionarissen maar onaanvaardbaar voor de toehoorders

in de zaal.Om de schendingen van de scheiding van Kerk en Staat teniet te doen is dan ook nood aan:- Het stoppen van het financieel en materieel ondersteunen van godsdiensten en levensovertuigingen. Een algemene belastingverlaging van gelijke grootte maakt de weg vrij voor private financiering.- Het onderscheiden van het publieke en openbare om in de publieke sfeer de neutraliteit te handhaven en in de openbare de pluraliteit te beschermen.

Een scheiding van Kerk en Staat vormt een fundamenteel politiek-filosofisch principe van een liberale democratie en is een noodzakelijke voorwaarde voor een multiculturele samenleving in een rechtstaat. Net daarom moet er een onderscheid gemaakt worden tussen de publieke en openbare sfeer en mogen godsdiensten niet langer financieel of materieel ondersteund worden.

Democracy must be something more than two wolves and a sheep voting on what to have for dinner

-James Bovard

P. 27

Ik ben nooit een fan geweest van lange theoretische uiteenzettingen, citaten van ten hemel geprezen schrijvers en het gebruik van een woordenschat die men enkel terugvindt in academisch filosofische geschriften. Als ik zie op welke manier talentvolle en onderlegde liberalen de strijd om de vrijheid voeren denk ik vaak: “dit zijn intellectuele slagen in het water, complexe druppels op een hete plaat”. Het heeft wat weg van een soort intellectuele zelfbevrediging.

Opinieteksten van liberalen en zelfverklaarde liberalen nemen vaak de allures aan van academische papers: enkel en alleen leesbaar en interessant bevonden door medestaanders. Maar wat bereiken we daar eigenlijk mee? De voeling voor liberalisme in dit land ligt aan diggelen en wat doen wij klassiek liberalen? Onderling bekvechten om kantlijnnotities waar geen kat van wakker ligt. Verschillen over interpretaties van teksten opblazen

Liberalisme is een gut-feelingalsof ze van wereldbelang zijn.

Excuseer mij dat ik de bel doorprik: in de echte wereld geeft bijna niemand er wat om. Het is zeker nuttig voor de verrijking van de eigen geest en die van collega’s om aan dergelijke activiteiten te doen. Het is nuttig de onderliggende stromingen te begrijpen alsook een sterke argumentatie voort te kunnen brengen in diepgaande onderwerpen. Maar wat ben je daar nu mee als de basis van de ideologie met moeite gekend, begrepen of geaccepteerd wordt in een maatschappij?

Liberalisme is voor mij veel meer een gut-feeling. Het is mijn ideologie omdat ze als natuurlijk aanvoelt voor mij. Spijtig genoeg is dat voor de meeste mensen niet zo. Het debat rond de rol van de overheid wordt al lang niet meer gevoerd in de ‘publieke opinie’. De welvaartstaat met haar bijhorende megalomane overheidsapparaat zijn een vast gegeven, enkel om de invulling voert men nog het debat, en dat dan nog op een laag pitje want aan de heilige huisjes mag niemand raken. Logisch dat een rasecht liberaal zijn waren niet verkocht krijgt als hij zich daar in mengt.

Als klassiek liberalisme terug wil doorbreken, als het als een gut-feeling aanvaard wil worden door een groot

Bob van der VleutenVice-VoorzitterLVSV Hasselt

P. 28

aantal mensen, dan moet het debat worden opengebroken. Het debat over de rol van de staat, over de maatschappij die wij verkiezen, over essentiële vrijheden.

We moeten al die basisconcepten van het liberalisme die nu dag in dag uit met de voeten getreden worden terug naar de voorgrond brengen. Volgens mij zal dat niet lukken zolang we ons bezig houden met het schrijven en bespreken van theorieën enerzijds en het bekampen van de kleine anti-liberale vuurtjes anderzijds.Laten we onze energie ten volle steken in het aanreiken van onze ideologische basisconcepten aan de maatschappij, op verstaanbare wijze. Laten we mensen onderwijzen met eenvoudige maar ijzersterke voorbeelden en

argumenten. De theoretische invulling en nuances volgen later wel.

Gelukkig zijn er voorbeelden voorhanden die ons de weg kunnen wijzen om dat doel te bereiken. Websites zoals learnliberty.org, boeken zoals ‘Freedom 101’, videos zoals ‘Edgar the exploiter’ en leaflets naar het voorbeeld van ‘I, Pencil’ vormen voorbeelden van de weg die we zouden moeten bewandelen. Echter misschien nog iets eenvoudiger wat taalgebruik betreft. Hapklare brokken zijn in dit geval een must, samen met het inspelen op de tools die in deze 21ste eeuw voorhanden zijn zoals sociale media. De basisideeën van het liberalisme verspreiden moet op die manier mogelijk zijn, zonder tonnen geld uit te geven.

Vrijheid is net als de liefde een rijke ervaring die niet in een definitie kan worden gevat. Maar zo onmogelijk het is om haar te definiëren, zo simpel het is haar te

identificeren, te beseffen wanneer ze er is, en of we haar moeten genieten of moeten ontberen.

-Mario Vargas Llosa

P. 29

Amper iemand kijkt er nog van op. Stakingen lijken bijna inherent aan de sociale bedrijfscultuur van de NMBS. De reizigers blijven in de kou staan en moeten op zoek naar een ander middel om op hun bestemming te raken. Maar, kan het niet anders? Is er geen andere manier voor de werknemers van de NMBS om hun eisen kracht bij te zetten?

Dat het stakingsrecht een cruciaal onderdeel is inzake de beleving van en het streven naar socio-economisch welzijn kan niet ter discussie staan in een democratische rechtstaat zoals de onze. Vooral met betrekking tot de arbeidsomstandigheden heeft dit recht in het verleden herhaaldelijk zijn nut bewezen. Ook nu nog, in een tijd van sociaal overleg en CAO’s, zijn er buitensporigheden in de behandeling van de werknemers die gecorrigeerd dienen te worden, met een staking als geldig (laatste) actiemiddel.

Treinen staken? Gratis rijden!Problematisch echter zijn die (vooral publieke) sectoren waar de markt beheerst wordt door een monopolie, zoals in het geval van dit artikel bij het personenvervoer per spoor. Aangezien in ons land mensen die de trein willen nemen geen alternatief hebben dan van de diensten van de NMBS gebruik te maken, komen ze in problemen wanneer de werknemers van NMBS hun stakingsrecht praktiseren. De gevolgen zijn maar al te vaak disproportioneel. Mensen raken niet op hun werk of school, het wegverkeer ligt lam en ondertussen loopt de schade voor de economie op tot in de miljoenen.

Het stakingsrecht voor deze sector afnemen is natuurlijk een brug te ver. Echter, er zijn wel waardevolle alternatieve invullingen voor dit recht dan de gebruikelijke interpretatie (‘Het werk neerleggen’). Een eerste voorbeeld is dat van de ‘minimum dienstverlening’, zoals dat in enkele van onze buurlanden (Duitsland en Frankrijk) wettelijk verankerd is. Hierbij wordt er nog beperkt vervoer aangeboden tijdens de piekuren. Dit principe brengt wel een aantal moeilijkheden met zich mee, onder andere op het vlak van veiligheid en feitelijke haalbaarheid.

Een tweede alternatieve interpretatie is het ‘gratis rijden’, waarbij het

Roel Van EetveltPolitiek Secretaris LVSV Hasselt

P. 30

staken zich toespitst op het nalaten vervoersbewijzen te controleren. Hierbij lijkt voldaan aan het wezenlijke doel van het stakingsrecht. De spoordirectie wordt namelijk onder druk gezet door de enorme verliezen die de organisatie leidt, aangezien de oplopende kosten niet gecompenseerd worden door de inkomsten uit de verkoop van treinkaarten. Het grote voordeel ligt natuurlijk in de negatieve externe gevolgen die nagenoeg miniem zullen zijn. Iedereen geraakt op het werk of

op school en ook de wegen worden niet extra belast. Zo wordt er een compromis bewerkstelligd tussen het stakingsrecht en de rechten van de treinreiziger.Ook bij het ‘gratis rijden’ dient men zich vanzelfsprekend niet lichtzinnig te beroepen op het stakingsrecht. Een staking dient een allerlaatste middel te zijn en is slechts dan te rechtvaardigen wanneer het overleg geen kans meer heeft door de aanhoudende onwil van een der partijen.

P. 31

Ik zal deze tekst beginnen met een korte disclaimer zoals onze Engelstalige vrienden het noemen. Ik ben niet gekant tegen werknemers die zich verenigen in een orgaan waarmee zij hun belangen efficiënt en sterk willen verdedigen. Ik ben niet gekant tegen het idee van een vakbond zoals deze bijvoorbeeld in Duitsland bestaan.

Dit gezegd zijnde kan ik van wal stoten en mijn betoog tegen de Belgische vakbonden beginnen. De recente ontwikkelingen betreffende de economische toestand en in het bijzonder de hervormingen die deze vereisen, hebben nogal wat wrevel opgewekt bij de grote vakbonden in ons land. Dat dit niet ongewoon is zal ik natuurlijk niet ontkennen, maar de reden waarom is wel abnormaal.

Men zou toch denken dat een vakbond, een vereniging van werkende burgers, opkomt voor alle werkende burgers?

Andere vakbonden graag!Dat zij opkomt voor zij die met trots en inzet werken?

Niets is minder waar in dit land, de vakbonden die wij kennen houden zich vooral bezig met: het verdedigen van de status quo, het verdedigen van de babyboom-generatie en tenslotte het beheer en de uitgifte van een portie werkloosheidsuitkeringen. Op de absurditeit van dat laatste wens ik niet in te gaan, uw ogen zullen al wel vanzelf uit hun kassen gevallen zijn toen u dat las. Het is echter wel een triest fenomeen dat vakbonden zich beperken tot het redden van hun eigen hachje en dat van de oudere generatie.

Het non-debat rond de pensioenen dat de vakbonden voeren met stakingsgeweld in plaats van intellectueel eerlijke uitwisselingen van gefundeerde meningen, toont dit eens te meer aan. Met populistische slogans zoals “Het is niet onze schuld, het is de schuld van de banken” trekt men naar de achterban die dergelijke boodschappen maar wat graag als hapklare brokken inslikken. Behalve dan de jongeren, die weten gelukkig beter maar zijn dan ook zelden gesyndiceerd bij de bonden der ouderen en werklozen. De gemiddelde leeftijd bij de vakbonden bedraagt immers 40 jaar.

Alles wat de oudere werknemer ook

Bob van der VleutenVice-VoorzitterLVSV Hasselt

P. 32

maar op een of andere manier kan raken is taboe voor de bonden. En wil nu net dat die oudere werknemer en zijn generatie mee aan de oorzaak van het probleem liggen, het zijn zij die jaren lang boven hun stand leefden op indirecte of directe wijze. Enerzijds door het met stemmen ondersteunen van regeringen die de sociale zekerheid en overheidsfinanciën hebben mismeesterd, anderzijds door het graaien van subsidies, uitkeringen, en andere financiële voordelen allerhande tot de staatskas bij momenten tot over de 100% van het bbp in de schuld zat. Niet te vergeten het collectief ontduiken van belastingen als typische Belg zijnde, met het oh zo mooie excuus “burgerlijke ongehoorzaamheid”.

Als men hen nu vraagt dit te corrigeren dan staat het land plots vol stakingspiketten. En de jongeren? Juist, die worden opgezadeld met het betalen van het onbetaalbare: de exuberante hoeveelheid pensioenen die men reeds kan opeisen op vroege leeftijd. Dat die jongeren dan later dat zogenaamde “verworven recht” uiteindelijk niet meer zullen hebben

omdat de kas volledig leeg is en de economie alsook het klimaat naar de filistijnen is, dat raakt de vakbond haar koude kleren niet! Thans zijn zij het die er hoge belastingen en een inperking van hun welvaart voor zullen moeten over hebben.

Maar genoeg geklaag en geschop tegen de schenen der syndicalisten, vakbonden hebben af en toe hun nut en dat zal ik niet ontkennen. Maar dan is er wel nood aan een grondige hervorming van die bonden, zodat deze bonden voor alle actieve werknemers werken. Zodat deze bonden niet telkens trachten de democratie omver te werpen om hun eigen eisen door te drukken. Dat de vakbonden zich zo organiseren dat zij met elke generatie rekening houden. Bovendien moeten zij dan afstand doen van hun te sterke link met de werkzoekenden die in een bond van werknemers in de eerste plaats niets te zoeken hebben. En als we dan toch bezig zijn, een dergelijke vakbond met verantwoordelijkheidszin kan voorzien worden van rechtspersoonlijkheid, dat zou niet misstaan.

All tyranny needs to gain a foothold is for people of good conscience to remain silent

-Thomas Jefferson

P. 33

Bestuur LVSV HasseltGilbert M. Nijs – Voorzitter

Bob van der Vleuten – Vice-voorzitter

Bram Bogaerts – Secretaris

Mitch Feyen – Penningmeester

Roel Van Eetvelt – Politiek secretaris

Matthias Vandyck – Politiek secretaris

Sabina Nasirova – Aspirant-bestuurslid

Ellen Colson – Aspirant-bestuurslid

Wesley Mijngheer – Aspirant-bestuurslid

Leden die interesse hebben in het versterken van ons bestuur kunnen dit altijd laten weten aan een van onze bestuursleden of mailen naar info@lvsvhasselt.be.

P. 34

Ereleden LVSV HasseltGouden ereleden:

Chris Demeyere freelance sociale media consultant Patrick Dewael fractieleider voor Open Vld in de Kamer van volksvertegenwoordigersKevin Englicky verkoper Guy Vanhengel Brussels minister van financiën, begroting en externe betrekkingenBart Vanmarcke politiek secretaris Jong VLD

Zilveren ereleden:

Robert Beeken bestuurslid Open Vld Groot-Hasselt

Herman De Croo parlementslid voor Open VLD in de Kamer van volksvertegenwoordigersLuc Rochtus assistent voor LDD in het Europees parlementLode Vereeck fractieleider voor LDD in het Vlaams parlement

Bronzen ereleden:

Els Ampe fractieleider voor Open Vld in het Brussels parlementBoudewijn Bouckaert parlementslid voor LDD in het Vlaams parlementAlexander De Croo voorzitter van Open VldMarino Keulen parlementslid voor Open Vld in het Vlaams parlementGeorges Lenssen burgemeester van MaasmechelenAnnemie Neyts-Uyttebroeck voorzitter Europese Liberale PartijJan Peumans voorzitter Vlaams parlementFrederick Vandeput voorzitter Jong VLD

P. 35

Sponsors LVSV HasseltDagbladhandel ‘t HoekjeManteliusstraat 483500 Hasselt

Alle teksten in Vrije Veer vertolken de meningen van de respectievelijke

auteurs en niet die van het LVSV Hasselt, tenzij anders vermeld.

Bent u liberaal gezind en zou u graag willen bijdragen aan het voortbestaan van het LVSV, dan kan dat door een kleine bijdrage te storten. Bovendien is LVSV Hasselt steeds op zoek naar bedrijven die geïnteresseerd zijn om actief de organisatie te steunen onder de vorm van sponsoring. LVSV Hasselt biedt aantrekkelijke sponsorpakketten die op uw organisatie, budget en wensen afgestemd kunnen worden, hoe groot uw bijdrage ook is. Neem zeker contact op via info@lvsvhasselt.be.

Het erelidmaatschap van het LVSV is de mogelijkheid die wij bieden aan niet-studenten om hun sympathie voor onze vereniging te uiten en om hen de kans te geven zich nauwer bij onze vereniging te betrekken. Door hun bijdrage zijn wij in staat onze afdeling verder uit te bouwen. Erelid worden kan vanaf €35. Het formulier daartoe kan u terugvinden op www.lvsvhasselt.be/ereleden

P. 36

Contact LVSV HasseltStudenten kunnen lid worden van het LVSV Hasselt voor een bijdrage van slecht €3. Lidmaatschap brengt verschillende voordelen met zich mee zoals gratis toegang tot de activiteiten, gratis drank tijdens de activiteiten, gratis gebruik van de interne bibliotheek, netwerkmogelijkheden en natuurlijk liberaal onderricht!

Heeft u een liberale tekst die u wil verspreiden? Dan is dit uw kans! Het LVSV Hasselt geeft al haar leden en ereleden de mogelijkheid om hun tekst te publiceren in de Vrije Veer. U kunt al uw teksten doormailen naar info@lvsvhasselt.be.

Je hebt nog vragen of opmerkingen? Laat ze ons zeker weten via info@lvsvhasselt.be!

Onze site is eenvoudigweg www.lvsvhasselt.be. Vrijblijvend inschrijven op onze nieuwsbrief kan je hier doen.

Je kan ons natuurlijk terugvinden op de sociale netwerksites:

twitter.lvsvhasselt.be

facebook.lvsvhasselt.be

Onze bankgegevens:Bank: ArgentaRek.: 979-4331266-27IBAN: BE48 9794 3312 6627BIC: ARSP BE 22