De Waterfeeen

De Zonnekoning

de geheim gebleven oorzaak van de klimaatverandering

Voor: Hugo, Arthur en Samde parels van onze liefde

Voor: onze ouders voor hunaltijd aanwezige steun en liefde

Voor: Gera & Matthijs Aaldersonze lieve vrienden en de voogden van onze kinderen

Voor: allen die samen met ons dit geheim ontrafeld hebben

oplage: 5022 oktober 2009

tekst: Erik van de Poeltekeningen: Heleen van der Bas

1

©: kijker-van-verre.nlProloog

Zijn tijd is nog niet aangebroken. De tijd waarin warm en koud samenvloeien. Toch ligt hij op de loer. Hij sluipt rond, wachtend op een kans. Hij sluipt rond door onherbergzame gebieden. Hij sluipt rond in donkere tunnels en in glinsterende ijsgrotten. Nu is hij nog een schim. IJsvuur is zijn naam. In dit klimaat zal hij langzaam gedood worden, doven, smelten en jammerlijk wegkwijnen. Maar hij voelt dat er verandering op komst is. Hij loert op een kans.

IJsvuur is zijn naam. Hij is niet warm en hij is niet koud. Hij is warm en koud tegelijk. IJsvuur maakt het onmogelijke mogelijk.

1. In het onderwaterpaleis

De Waterfee klimt naar de hoogste toren van haar waterpaleis. Ze telt de ronde treden van de wenteltrap niet meer. Ze weet dat het er precies tweeduizend-en-één zijn. Hoog op de toren, is haar plekje, waar ze uren in stilte kan genieten. Hier neemt ze even afstand van de drukte in het onderwaterpaleis.

De Waterfee kijkt uit over het prachtige onderwaterlandschap om haar heen. Blij verwonderd volgt ze met haar groene ogen een school anemoonvisjes die vlak langs haar zwemmen. De altijd aanwezige oranjewitte anemoonvisjes vindt ze prachtig. Ondanks hun felle kleur lijkt het wel of je door hen heen kan kijken.

‘Kijken jullie ook dwars door mij heen?’ vraagt de Waterfee. De anemoonvisjes zwemmen alweer verder en laten de Waterfee alleen met haar gedachten. De Waterfee weet eigenlijk niet of ze dat wel prettig vindt.

2

Het woelt al enige tijd in haar binnenste. De dartelende visjes en haar tuimelende gedachten geven haar een onrustig, gejaagd gevoel. Snel verplaatst ze haar aandacht naar de zeebaarzen in het koraal. Het blauwroze koraal zwiert zachtjes heen en weer op de onderstroom van het getij. Er glijden blauwe keizervissen voorbij, even sierlijk als de hamerhaaien een eindje verderop. Een witborst doktersvis haalt een loom peddelende schildpad in. De Waterfee lacht haar prachtige glimlach als de doktersvis als bij toverslag omdraait. De kleuren fonkelen als een regenboog door het half gebroken licht dat door het water schijnt.

Hier diep onder water is het zonlicht magisch. De Waterfee voelt een vreemde aantrekkingskracht tot het licht. Het lijkt wel of het zonlicht haar wenkt, haar kietelt, haar streelt... De Waterfee laat haar gedachten de vrije loop, terwijl het onderwaterleven en het zonlicht dansend om elkaar heen wentelen.

3

De Waterfee wordt wreed gestoord in haar dagdromerij. In de verte hoort ze een bel. Bezoek. Altijd weer bezoek. Het wonen in het paleis heeft veel voordelen, maar de verplichting om altijd bezoek te moeten ontvangen en vriendelijk te moeten zijn hoort daar niet bij. Nog één keer kijkt de Waterfee naar de visjes, de haaien, de schildpad en de zonnestralen. Een windvlaag maakt een golf. ‘Kom…’, lijkt de stroming tegen haar te zeggen.

De Waterfee aarzelt, het avontuur lonkt, dan schudt ze het van zich af en snelt ze van de toren naar beneden. Tevreden kijkt ze om zich heen, haar paleis is prachtig en opgeruimd. De mensen zijn aardig en ze heeft tijd genoeg om aan haar werk, haar vrienden en haar tekeningen te besteden.

Als het bezoek weg is, gaat de Waterfee de administratie van het paleis bij werken. Ze is graag bezig met cijfers. Ze heeft er kijk op en vindt het fijn werk om te doen. Al snel gaat ze er helemaal in op. Toch wordt ze afgeleid. De Waterfee heeft zin om naar de oppervlakte te zwemmen. Ze is daar nog nooit geweest en vermoedt dat het haar niets nieuws zal brengen. Waarom blijft het avontuur dan zo in haar buik kriebelen?

2. In de woestijn

‘Heeft een Zonnekoning het wel eens warm?’ In de woestijn, waar de Zonnekoning op een grote steen gaat zitten, is het erg heet. Hier kan de zon vrijelijk zijn gang gaan. Bij gebrek aan water, doet de Zonnekoning de afwas met het flinterdunne zand. Hij heeft zich zojuist een eenvoudige maaltijd goed laten smaken.

‘Ach, als Zonnekoning lijkt je taak eenvoudig. Je schijnt wat hier en daar en je helpt een paar mensen bij hun oriëntatie en bij hun tijdwaarneming.’ De

4

Zonnekoning grinnikt. ‘Is de zon niet overbodig in deze moderne tijd?’ Een vraag om eens rustig over na te denken.

Het is stil in de woestijn. De Zonnekoning houdt van stilte. Hij vindt het fijn om het leven intens te leven. Te veel lawaai verstoort je interne muziek. Dus geniet de Zonnekoning van de rust en begint te filosoferen. Tijdens zijn mijmeringen maakt hij prachtige kleuren met zijn stralen in het nog warme woestijnzand.

De Zonnekoning stelt zich een mooie krantenkop voor: ‘De zon met vervroegd pensioen’. Dan zou hij vakantie kunnen gaan vieren, ergens aan het strand. Een duik in de zee, dat lijkt de Zonnekoning wel wat. Veel mensen gaan speciaal naar het strand, om de zon in de zee te zien zakken. De Zonnekoning is vooral nieuwsgierig naar wat er onderwater te vinden is. Hij weet dat zijn stralen onder water doordringen, maar hij zou graag het gevoel willen ervaren om helemaal door water omgeven te zijn. ‘Waarom ben ik daar eigenlijk nog niet aan toe gekomen?’ vraagt hij zich plots af.

De Zonnekoning is al op veel plaatsen geweest. Het reizen zit hem in het bloed. De Zonnekoning is zeer nieuwsgierig van aard en het komt hem dan ook goed uit dat mensen van over de hele wereld met enige regelmaat om zijn warme hulp vragen. Maar vanuit het water heeft hij nooit zulke hulpverzoeken gekregen. Integendeel, het water lijkt hem tegen te werken. Vooral de wolken, boordevol met water, die hem het zicht belemmeren en die bovendien zoveel klagende mensen opleveren. Hoe leg je dat nu uit aan iemand, dat het niet de schuld is van de Zonnekoning als er regen, sneeuw of storm ontstaat. ‘Dan moet je maar harder schijnen’, zeggen de mensen. ‘Dat is nog eens makkelijk redeneren’, denkt de Zonnekoning.

Hij vermoedt dat de meeste mensen niet door hebben hoe fragiel het evenwicht in de natuur is. De Zonnekoning is zich bewust van zijn verant-woordelijkheid en probeert dan ook het klimaat zorgvuldig te reguleren. Maar ook hij heeft natuurlijk niet alles in de hand…

Langzaam laat de Zonnekoning het donker worden in de woestijn. ‘Zonder zon geen leven’, denkt hij. ‘Zonder

5

water trouwens ook niet’, voegt hij er al filosoferend aan toe. ‘Dus als ik met pensioen ga, dan koop ik een onderzeeboot en ga eens diep naar de zeebodem duiken.’ De Zonnekoning grinnikt. ‘Waarom zou ik eigenlijk wachten tot mijn pensioen? De onderwaterwereld zit misschien nu al op mijn komst te wachten…’ De Zonnekoning weet dat zijn warmte de basis is voor het leven op de aarde. Er zomaar tussenuit knijpen voor een onderwateravontuur, dat kan dus niet zomaar. ‘Hoewel er is vast wel iemand anders die mijn rol tijdelijk kan vervullen.’

Het is inmiddels donker in de woestijn. Het wordt snel frisser. En ja, de Zonnekoning kan het wel koud hebben. Hij maakt een vuurtje en kijkt zoals altijd gefascineerd naar de iele vlammen, die lijken te dansen op het droge hout. Zo zit hij uren te staren, terwijl hij zo af en toe het vuurtje opport. Hoog boven hem ziet de Zonnekoning de sterren en planeten voortbewegen door het eindeloze heelal. Langzaam vallen de ogen van de Zonnekoning dicht en valt hij in een diepe slaap.

3. De onverwachte ontmoeting

De Waterfee steekt haar hoofd boven water en schudt de waterdruppels uit haar haren. Heel graag had ze iemand meegenomen op deze tocht naar het strand, maar niemand uit haar onderwaterpaleis wil mee op avontuur. Eigenlijk is ze verbaasd dat ze al niet eerder naar het oppervlak is gaan zwemmen. Het is een heerlijke zwemtocht. Heel veel vissen, waaronder prachtige zeepaardjes zijn met haar meegezwommen. Een kreeft wees haar een mooie route door een rif met prachtige zeesterren. Al met al heeft ze zich geen seconde verveeld. Hoe dichter ze bij de kust komt, des te krachtiger is de getijdenstroom. Behendig laat de Waterfee zich meevoeren naar de kust.

Als ze boven water komt, wordt ze bijna verblind door het felle zonlicht. Terwijl ze met haar ogen knippert om aan het scherpe licht te wennen, ziet ze voor het eerst de prachtige tinteling van het zonlicht op de golven.

6

Hoog in de blauwe lucht vliegt een zeemeeuw. De zee lijkt haar eindeloos toe.

Verderop op het strand ziet ze een eenzame figuur die in diep gepeins verzonken lijkt. Het hele tafereel straalt een enorme rust uit. In euforie over het welslagen van haar avontuur besluit ze de eenzame jongeman op het strand aan te spreken. Door de branding zwemt ze naar hem toe. De jongeman bekijkt haar nieuwsgierig.

Wie ben jij en wat doe je hier?’ vraagt de Waterfee. De jongeman antwoordt verbaasd: ‘Ik ben de Zonnekoning, ken je me niet? En wat ik hier doe, dat weet ik eigenlijk niet. Ik voelde een vreemde drang om naar hier te komen. En wie ben jij?’

De Waterfee voelt zich opeens warm van binnen. ‘Eh, ik ben de Waterfee’, antwoordt ze ietwat verlegen. ‘Zo, zo, de Waterfee, kun je dan toveren en dansen op het water?’

De Waterfee is van haar stuk gebracht door die directe vraag. Ze lacht haar brede glimlach en antwoordt: ‘Ja’. De jongeman kijkt haar vrolijk aan en zegt een hele tijd niets. Zonder de stilte te verbreken, verzamelen ze samen een paar mooie schelpen. Ze bewonderen de gladde, door de eeuwen heen geslepen, ronde vormen. De haren van de Waterfee wapperen in de wind. Ze vraagt zich af of ze iets moet zeggen. Het kriebelt weer zo in haar buik. Haar eerste avontuur boven water en meteen ontmoet ze een Zonnekoning…

‘Waarom noemen ze jou de Zonnekoning?’ vraagt ze tenslotte. De jongeman ontwijkt wederom een direct antwoord: ‘Water en zon, samen kunnen we voor een heleboel leven zorgen, wil je voor me dansen?’. ‘Ik moet nu terug, maar ik zal morgen bij zonsopgang hier weer zijn. Als jij mij vertelt, waar je naam vandaan komt, dan zal ik voor je dansen’.

7

Snel duikt ze onder water, daar voelt ze zich veiliger.

De stroming onderwater is beduidend sterker geworden. De Waterfee aarzelt, ‘zal ze nog even bij de vreemde jongeman blijven?’ De plicht roept echter. De Waterfee zwemt weer terug naar haar onderwaterpaleis met haar hoofd vol Zonnekoning, strand en avontuur. Op de plaats waar de Waterfee ondergedoken is verschijnt een fraaie regenboog.

8

4. De kus op het strand

De Zonnekoning ziet de leuke watervrouw onder water verdwijnen en de regenboog verschijnen. Een zeemeeuw bootst de sierlijke duik van de Waterfee na, terwijl het zonlicht glinstert op de golven van de zee. De Zonnekoning is van zijn stuk gebracht door deze onverwachte ontmoeting op het strand. Hij is gehecht aan zijn genoeglijk leven vol warmte, overvloed en afwisseling. Tot zijn eigen verbazing sloeg zijn hart echter over op het moment dat de watervrouw zo leuk naar hem lachte...

Die nacht slaapt de Zonnekoning onrustig. Ruim voor zijn eigen zonsopgang is hij al op het strand te vinden, hopend dat de watervrouw weer zal verschijnen. In de lucht ziet hij een zeemeeuw die moeizaam tegen de aanwakkerende zeewind in vliegt. Grijze wolken beginnen langzaam de blauwe lucht te bezetten.

Tot zijn opluchting ziet hij de Waterfee even later langzaam uit het water rijzen. Ze is nog mooier dan de vorige keer. Met haar mooie glimlach, brengt ze zijn hoofd op hol. Zonder iets te zeggen begint de Waterfee sierlijk te dansen in de branding. De Zonnekoning volgt haar met zijn ogen. ‘Wat is ze lekker nat.’

De watervrouw lijkt helemaal op te gaan in haar dans. De witte toppen op de golven bewegen met haar mee op de maat. Het zachte donderende geluid van de branding zorgt voor een geruststellend ritme. Als de dans afgelopen is, volgt er een prettige stilte. Zowel de Zonnekoning als de Waterfee lijken van dit moment te genieten.

De Zonnekoning wenkt de watervrouw. Als de Waterfee aan komt glijden, weet de Zonnekoning niets anders te doen dan zachtjes haar armen te masseren en haar te kussen op haar volle lippen. Gelukkig beantwoord de Waterfee de kus hartstochtelijk. Zo blijft de Zonnekoning lange tijd met de schone waterdame in zijn armen staan, terwijl de ontketende zonne- en waterenergie langzaam wegebt in een aan-zwellende tyfoon. Hun lippen vinden elkaar nog eens en met hun handen tasten ze elkaar voorzichtig af. Ondertussen knettert de lucht van de bliksem. ‘Dit

9

smaakt naar meer, naar veel meer’ denkt de Zonne-koning. Toch laat de Zonnekoning de Waterfee los. De snel opkomende storm baart hem zorgen. Daar wil hij eerst eens rustig over nadenken.

‘Ik moet echt aan het werk. Zie ik je vanavond weer?’ Met moeite neemt hij afscheid. Hij zou graag meer willen weten over de Waterfee en de onderwaterwereld.

Terug in de woestijn merkt de Zonnekoning tot zijn verbazing dat het er geregend heeft. De Zonnekoning bakt een kabeljauw op een klein vuurtje. Na het eten stookt hij zijn kampvuur flink op. De geelblauwe vlammen verlichten de nacht. De vuurvonken waaien als sterren de woestijn in. De Zonnekoning vraagt zich af of de regen in de woestijn toeval is. Hij kent de complexe chaotische principes die ten grondslag liggen aan het weer op aarde. Een kleine verandering in de omstandigheden kan soms onverwacht grote gevolgen hebben. De complexiteit van de natuur is, zelfs met alle kennis van nu, haast niet te ontrafelen. Toeval of niet, de Zonnekoning weet dat hij uiterst voorzichtig moet zijn met zijn ontmoetingen met de knappe watervrouw.

10

Dan begint het opnieuw te regenen en het restant van zijn kampvuur knettert uit.

11

5. Overspoelt mijn hart

De dag lijkt eindeloos voor de Waterfee te duren. Oh ja, er is veel te doen in het onderwaterpaleis. Iedereen praat tegen haar aan en lijkt iets van haar te verwachten. De Waterfee is geliefd in het paleis. Ze wil graag iedereen bijstaan met haar advies. Ze weet dat men op haar vertrouwt en ze wil dit vertrouwen niet beschamen. Ze helpt een paar kreeften om de getijden in kaart te brengen. Daarna luistert ze geduldig naar de zorgen van een koraalduivel. De financiële controles moeten die dag uitgevoerd worden en er is weer veel bezoek.

De Waterfee had graag even tijd voor zichzelf gehad. Ze kan de ogen van de jongeman niet vergeten. Die ogen die haar volgden, tijdens die heerlijke dans in het vroege morgenlicht. Die ogen die zich in de hare boorden, vlak voordat hij zijn lippen op de hare drukten.

De tijd tikt voorbij, seconden worden minuten en minuten worden uren. Eigenlijk kan ze die avond niet weg, maar ze verzint een smoes om toch op stap te kunnen gaan. ‘Ik wil nu wel eens antwoord op mijn vragen, of nee, ik wil nog wel zo’n zoen, of nee ik ga hem zeggen dat dit alles ongepast is’, mijmert de Waterfee. Om te ontspannen pakt ze haar gitaar. De tonen uit de klankkast brengen rust in haar hoofd. De afwisselende klanken die ze speelt, vertolken goed haar gemoed. Tot rust gekomen gaat ze zich omkleden. Die avond doet ze een jurk aan waarin haar borsten goed uitkomen.

De Waterfee heeft voor zichzelf besloten deze avond te genieten en dan definitief afscheid te nemen van de vreemde jongeman. Snel werkt ze haar laatste zaken in haar paleis af en zwemt dan, vol verwachting, naar de oppervlakte.

Deze keer wordt ze op haar tocht vergezeld door een school vlindervisjes. Een dolfijn biedt haar een ritje op zijn rug aan. Een aanbod wat de Waterfee maar wat graag aanneemt. Ze is dol op dolfijnen. Het kennelijke plezier wat ze uitstralen, hun levendigheid en hun kalme intelligentie spreken de Waterfee enorm aan. De

12

dolfijn wijst haar op een grote hoornschelp half verborgen in een waaierkoraal. ‘Een mooi aandenken voor de jongeman, dan kan hij naar het ruisen van de zee luisteren’. De Waterfee pakt de schelp op en meet hem mee: ‘een mooi aandenken’.

De Waterfee voelt zich vrij en vrolijk. Ze maakt een buiteling en de lichtgele vlindervisjes volgen haar koprol. Zo zwiert ze naar het wateroppervlak en komt stralend uit het water. Meteen ziet ze de Zonnekoning. Hij staat tot zijn knieën in de branding te peinzen en verwarmt het water. De Zonnekoning lacht vrolijk als hij de Waterfee ziet verschijnen.

Tot haar verrassing pakt hij haar hand en leidt haar op een wandeling langs het strand. Ondertussen vertelt hij haar over zijn avonturen, zijn mijmeringen en zijn eigengereide kijk op de wereld. De Waterfee laat zich graag meevoeren, terwijl ze luistert naar het uitgebreide relaas van de jongeman. Ze geniet van alles om haar heen. Haar hart is vol van avontuur en een ongekende passie. Haar interne muziek jubelt van plezier. Zo af en toe kijkt de Waterfee naar de Zonnekoning. Het voelt goed om bij hem te zijn. Het strand is verlaten, op een paar wuivende palmbomen en een enkele zeemeeuw na. Een paar keer kijkt de Zonnekoning haar recht aan, klaarblijkelijk om te checken of ze wel luistert. Steeds ziet ze zijn ogen twinkelen. Ze voelt zijn warme hand om de hare en de rest van de wereld houdt langzaam op te bestaan. Ze weet dat ze verliefd is, hopeloos verliefd. Ze voelt dat de wind aanwakkert en ze ziet dat de golven in de branding aanzwellen.

De hoornschelp laat ze vallen. Van afscheid nemen kan nog even geen sprake zijn. Nu is het tijd om te genieten.

13

6. Ik pak je hand, wat ons bindt

Ook de Zonnekoning heeft een drukke dag achter de rug. ’s Morgens heeft hij ontdekt dat er een vuurrode roos in de woestijn is gaan bloeien. Hij heeft echter geen tijd gehad om zich er over te verbazen, want op een aantal plekken werd dringend om extra zonneschijn gevraagd. De Zonnekoning had zich geroepen gevoeld om daar gehoor aan te geven. Het is precisiewerk om exact voldoende zonlicht te geven.

De Zonnekoning weet door zijn jarenlange ervaring dat te weinig of juist te intens schijnen de hele flora en fauna kan ontregelen. In het verleden is het al een keer misgegaan en heeft hij per ongeluk een ijstijd veroorzaakt. Het herstellen van het fragiele evenwicht heeft toen eeuwen geduurd. Dat zal hem niet nog een keer overkomen.

’s Middags is er een langdurige bijeenkomst van de sterrenraad geweest. Helaas onderkent de sterrenraad de verstoring van het natuurlijke evenwicht van het klimaat nog niet, ondanks een vurig pleidooi van de Zonnekoning. Na afloop van de bijeenkomst is hij met een paar planeten gaan windsurfen. Vermoeiend, erg leuk en ook ontspannend. Als de afspraak met de Waterfee nadert, zet de Zonnekoning alles van zich af en voelt zich weer helemaal vol energie. Hij ziet er naar uit om haar weer te zien.

De Zonnekoning loopt de zee in, om de Waterfee op te wachten. Hij voelt de frisse zeewind op zijn huid. Als hij tot zijn knieën in de golven staat, vraagt hij zich af of dit wel verantwoord is. Zijn aanwezigheid in het water zal onherroepelijk tot opwarming van de zee gaan leiden. En de opwarming van het water zal ongetwijfeld ook weer consequenties hebben...

Op dat moment verschijnt de Waterfee stralend in de branding. De Zonnekoning weet dat hij verloren is. Haar borsten komen echt prachtig uit in de jurk die ze draagt. Allerlei gevoelens dringen zich gelijktijdig aan hem op. Toch heeft hij allereerst behoefte om haar beter te leren kennen. Het meest ontwapenend is vaak om eerst iets over jezelf te vertellen. Dus pakt hij de koele hand van de Waterfee en voert haar mee langs de

14

kustlijn. Terwijl de Zonnekoning over zichzelf, zijn gevoelens en zijn kijk op het leven vertelt, laat hij de wolken langzaam dieproze kleuren.

Tijdens de wandeling voelt de Zonnekoning hoe de Waterfee langzaam ontspant. Dan begint de Zonnekoning geraffineerd vragen te stellen. Eerst antwoord de Waterfee aarzelend, maar al snel wordt ze losser. Hij leert veel over het leven onderwater en het leven van de Waterfee. Haar passie voor zwemmen en tekenen en dat ze eigenlijk normaal nogal zwijgzaam is… Hun woordenspel wordt al snel prikkelender en plagender. De Zonnekoning weeft zijn roze web om de Waterfee, maar hij wil haar niet te vroeg vangen. De Waterfee boeit hem zeer. Dus houdt de Zonnekoning haar hand stevig vast en geniet hij van het samenzijn. Het voelt goed om haar hand in de zijne te voelen. Stap voor stap maken ze kennis met elkaar, voelen elkaars aura en leren elkaars wereld kennen.

De Zonnekoning blijft zich echter afvragen waar een mogelijke vereniging van hun werelden toe zou kunnen leiden. ‘Moeten zon en water niet gescheiden blijven?’

15

Hun kus aan het einde avond is intens, hartstochtelijk en met een vleugje twijfel. Er volgt nog zo’n heerlijke kus. Dan zijn ze niet meer te remmen. De handen van de Zonnekoning glijden over de ronde vormen van de Waterfee. Hun lichamen versmelten en ze worden één met elkaar en één met hun omgeving. Een heftig rondtollende orkaan steekt op. In het oog van de orkaan staat voor de Waterfee en de Zonnekoning de tijd stil.

16

7. De zeemeeuw vertelt over ringen

De Waterfee had zich ongemakkelijk gevoeld bij het spervuur van vragen van de jongeman, van wie ze nu begrijpt dat hij de Zonnekoning is. Later, toen de lucht roze begon te kleuren, voelde zij zich echter als op een roze wolk. Ja, ze weet zich gevangen in zijn roze web. En graag ook.

Voor haar gevoel heeft die nacht de tijd stilgestaan. Haar lippen hadden keer op keer zijn lippen gezocht en ze hadden pas op het allerlaatste moment afscheid genomen.

Terug in het onderwaterpaleis voelt ze zich ontredderd. In het paleis gaat het gewone leven gewoon door en niemand schijnt iets gemerkt te hebben van haar avontuur. Er is flinke schade aan het paleis ontstaan door de onverwachte turbulentie van vannacht. Met een paar handige zaagvissen bespreekt de Waterfee wat er moet gebeuren om de schade te herstellen.

De nieuwsgierige Zonnekoning is echter voortdurend in haar hoofd. Als ze haar ogen sluit, ziet ze hem voor zich en voelt ze zijn lippen weer. De Waterfee zal hem een aantal dagen niet ontmoeten, omdat hij zo gezegd op reis is. ‘Snik. Lummel, zo maar in mijn leven binnenkomen en haar dan meteen enkele dagen verlaten.’ Direct spreekt ze zichzelf bestraffend toe. Dit soort gedoe past niet bij haar. Ze weet dat ze voorlopig nog in de emotionele achtbaan zal zitten. Zelfs haar gitaar kan haar geen rust geven.

De Waterfee klimt naar haar toren over de wenteltrap met tweeduizend-en-één treden. Op de toren begroeten de anemoonvisjes haar. Als altijd zwemmen de visjes zwierend rond de toren. De Waterfee bekijkt de grote wolken plankton onder water. ‘Het belangrijke voedsel voor veel zeedieren. Plankton ontleent energie aan de zon. Zonder zon zou hier geen leven zijn’, denkt ze. ‘Voelt het water nu echt warmer of is dat een illusie?’ De Waterfee weet het niet en wil aan de vrolijke anemoonvissen vragen of zij de temperatuursverandering gemerkt hebben.

17

Dan ziet de Waterfee tot haar verwondering een zeemeeuw zitten op een kanteel van de toren. Met zijn rechte witte nek kijkt de zeemeeuw haar een tikje arrogant aan. De Waterfee vindt de zeemeeuw maar saai van kleur: wit, grijs, zwart. Als ze nog eens goed kijkt dan ziet ze dat de zeemeeuw een rood geheimzinnig puntje op zijn scherpe snavel heeft. ‘Zo valt er altijd iets te ontdekken’, denkt de Waterfee, ‘ik ben benieuwd waarom dat rode puntje er is’.

De zeemeeuw kijkt op een vreemde intelligente wijze naar haar. Zijn gele ogen lijken al haar bewegingen te volgen. Dan ziet ze dat de zeemeeuw met zijn klauwen iets in de muur aan het kerven is. Langzaam maar zeker verschijnen er op de kanteel een aantal ringen die deels in elkaar overvloeien. De Waterfee vraagt zich af wat de zeemeeuw hier doet, zo diep onder water. ‘Heeft ze hem trouwens niet eerder gezien gisteravond op het strand?’

Tot haar verbazing begint de zeemeeuw zangerig te krijsen. Als ze goed luistert, begrijpt ze van de zeemeeuw: “Kijk naar deze ringen die ik in de muur

18

aan het kerven ben. Eentje daarvan is de jouwe. Je ziet dat die deels is samengevloeid met de andere ringen. De andere ringen komen van andere mensen uit het onderwaterpaleis. Als je ring teveel samenvloeit, verdwijnt je eigen identiteit. Als ringen elkaar overlappen dan kun je iets van iemand anders leven meepikken. Iedereen heeft zijn eigen levensring en kan daar vrijelijk op bewegen of anderen er op toelaten. Verandering in je leven krijg je door je ring te laten kruisen met andere ringen. Zorg echter wel dat je voldoende op je eigen levensring blijft, anders vervreemd je van jezelf en val je er vanaf”. De zeemeeuw kijkt naar de Waterfee alsof hij een antwoord verwacht. De Waterfee weet echter niet direct wat ze hier mee aan moet. Ze bedankt de zeemeeuw vriendelijk voor zijn advies en vraagt hem om binnenkort terug te komen. De zeemeeuw kijkt haar begrijpend aan en beweegt dan weer snel naar boven naar het wateroppervlak.

Als de zeemeeuw weg is, blijft de Waterfee nog lang kijken naar de gekerfde aaneengeschakelde ringen die met een vreemde kronkel aan elkaar vastzitten.

De Waterfee keert terug om zaken te regelen in het onderwaterpaleis. Die nacht droomt de Waterfee dat ze op een roze wolk gitaar zit te spelen, terwijl de Zonnekoning lachend in een helikopter voorbij vliegt. Ze zwaait en lacht terug, totdat ze pardoes van de roze wolk valt en te pletter lijkt te gaan slaan op haar onderwaterpaleis. Ze schreeuwt. Gelukkig is er het prachtig roze web, dat haar opvangt. Het web voelt aan als een hangmat. Ze blijft er uren in dommelen. De Waterfee wordt lachend wakker en merkt dat haar lippen nog natter zijn dan normaal.

8. Op bezoek bij Oeroud

19

De Zonnekoning is ondertussen op pad naar een oude vriend. Hij wil niet alleen advies over zijn eigen leven, maar hij wil ook advies over hoe hij de mensheid kan overtuigen dat ontbossing en verontreiniging zal leiden tot een natuurramp. De Zonnekoning vreest dat hij de eerste signalen van het verstoorde evenwicht al ziet.

Het pad leidt de Zonnekoning door weilanden en bossen richting het hooggebergte. Hij vindt het heerlijk om door de bergen te wandelen. De Zonnekoning vergelijkt graag zijn leven met een bergwandeling. ‘Je moet door een dal gaan om op een top te komen… Zonder inspanning bereik je de top niet… Elke kruising is weer een keuze in het leven…’ De geest van de Zonnekoning klaart op, terwijl hij aan het lopen en het mijmeren is. Dan begint het zachtjes te motregenen.

De Zonnekoning denkt meteen aan de Waterfee. ‘Zou dat haar invloed zijn?’ Hij kan zich niet herinneren dat het ooit heeft geregend op één van zijn vele wandelingen. ‘Tsja…’ De Zonnekoning besluit de Waterfee een uitgebreid bericht te sturen waarin hij haar aantrekkingskracht vergelijkt met de natuurlijke onweerstaanbaarheid van de bergen. Hij geeft het bericht mee aan een toevallig passerende zeemeeuw. Nog even denkt hij aan de Waterfee, de fraaie dame is belangrijk voor hem geworden. Hij vindt het fijn om bij haar te zijn en samen van het leven te genieten. De moeilijke vragen zal hij wel doorspreken met zijn wijze vriend naar wie hij onderweg is.

Opgevrolijkt stapt hij door en bekijkt op zijn gemak hoe in de bergen het samenspel van zon en water tot een wonderbaarlijk natuurschoon leidt. Bij een kleine waterval drinkt hij koud verfrissend water en rust hij even uit.

Hij fantaseert dat hij samen met de Waterfee een herberg hoog in bergen begint. Bij een kabbelende beek onder een fruitboom genieten ze samen van het weidse uitzicht. Een weids uitzicht verruimt immers het denken. ‘Een herberg in de bergen, als ik met pensioen ga, klinkt goed’, lacht de Zonnekoning. Dan denkt hij aan de lippen en de borsten van de Waterfee en dommelt langzaam in.

20

Het is dan ook al laat in de middag als hij bij het Sequoia bos arriveert waar Oeroud verblijft. Oeroud is de grootste en wijste boom die hij kent. De boom straalt een enorme rust uit. Hij is nog groter dan de andere woudreuzen om hem heen. De boom is zo oud, dat hij niet meer beweegt. Oeroud bekijkt de wereld op zijn gemak door een kijker-van-verre.

Bij de boom aangekomen vraagt de Zonnekoning zich af of Oeroud vandaag een gesprek met hem wil aangaan. De oude boom wil alleen praten als je je voldoende bewust bent van jezelf en de consequenties van je daden. Om eerlijk te zeggen is de Zonnekoning daar voor zichzelf nu niet zo zeker van. Hij verspilt regelmatig aardig wat energie voor zijn eigen genot en zijn omgang met de Waterfee kan zomaar tot een natuurramp leiden...

De statige Sequoia blijft hem zwijgend aankijken. De Zonnekoning besluit eerst zijn geest leeg te maken en Oeroud nog eens goed te bekijken. In zoverre hij kan zien, is de oude boom niet veranderd sinds zijn laatste ontmoeting met de Zonnekoning. De stam is ruim tien meter hoog, daarboven ziet hij knoestige, relatief dunne takken en de eerste groene bladeren. Alle andere bomen zijn klein vergeleken met de enorme omvang van de Sequoia. Door het gebladerte heen verlichten strepen ondergaand zonlicht de nauwelijks begroeide bosgrond. De stam van de Sequoia is een ribbelige, grijsbruine pilaar. De Zonnekoning weet dat de brede stam vuurbestendig is en dat dat de voornaamste reden is dat deze boom zo groot en oud kan worden.

21

Oeroud begint zachtjes brommend en licht ruisend te spreken: ‘Ik heb je mooie avontuur met de Waterfee gevolgd via mijn kijker-van-verre. Jij komt mij om advies vragen of je je rol als Zonnekoning moet opgeven om je leven te kunnen delen met je ware liefde, de Waterfee. Daarnaast ben je bezorgd over het evenwicht in de natuur. Klopt dat?’

De Zonnekoning knikt instemmend en luistert aandachtig naar de adviezen van zijn wijze vriend. Oeroud vermoedt dat de meeste klimatologische veranderingen onomkeerbaar zullen zijn. Hij adviseert de Zonnekoning om zich zoveel mogelijk in te blijven zetten om het evenwicht in de natuur in stand te houden. Met een gezamenlijke inspanning zullen de gevolgen waarschijnlijk minder desastreus zijn. Ook vindt Oeroud dat de Zonnekoning zijn liefde met de Waterfee verder moet beproeven. Hij stelt de

22

Zonnekoning voor om een parallelle wereld te creëren waarin hij samen kan zijn met de Waterfee. ‘Dit geeft jullie en de aarde hopelijk voldoende tijd’, ruist Oeroud.

De Zonnekoning glimlacht, hij weet dat Oeroud niet van snelle beslissingen houdt en vaak veel meer weet dan hij vertelt. Die nacht slaapt de Zonnekoning aan de voet van de indrukwekkende, duizenden jaren oude, boom. Verlicht wordt hij wakker. Nog een laatste keer kijkt hij met ontzag naar de statige boom die zijn vriend is. Neuriënd loopt hij door de frisse bergen, terwijl hij aan zijn dagtaak begint. De watervallen die hij passeert ruisen met geweld naar beneden. De Zonnekoning vraagt zich af of er nog even veel water naar beneden stort als die dag daarvoor. ‘Is de invloed van de Waterfee al te merken?’

Terug in de woestijn bekijkt hij opnieuw de rode roos. De rozenblaadjes zijn roodoranje en een beetje geel. Als een flakkerende vlam. De doornen van de roos zijn stevig en scherp. Een uitzonderlijk stukje leven in de droge woestijn. De creatieve kracht en pracht van de natuur ten top. Het onmogelijke mogelijk gemaakt. Die avond creëert de Zonnekoning zijn eerste parallelle wereld. Hij ziet daardoor niet hoe de vuurrode roos langzaam bevriest onder de nachtelijke sterren.

9. De parallelle wereld

De Waterfee is verbaasd als de zeemeeuw haar het bericht brengt, waarin de Zonnekoning haar uitstraling vergelijkt met de natuurlijke onweerstaanbaarheid van de bergen. Het bericht verwarmt haar hart, ze weet dat ze eigenlijk alleen nog bij de Zonnekoning wil zijn. Ze was graag met de Zonnekoning meegegaan op zijn tocht door de ruige bergen en bij zijn bezoek aan Oeroud.

23

Voorlopig is haar plek nog in het onderwaterpaleis. Iedereen lijkt verwachtingen van haar te hebben. De Waterfee heeft een natuurlijke neiging om zich te schikken naar de wensen van anderen. Door alle drukte om haar heen, lijkt haar interne muziek te verstommen. De verstoring van haar interne ritme, brengt de Waterfee het meest van de wijs. Ze weet dat ze haar eigen cadans hoognodig moet herstellen.

In de loop van de ochtend durft ze het aan om aan de aanwezigen in het paleis te vertellen dat ze weg wil. Gek genoeg lijkt niemand haar te willen horen. Opnieuw spreekt ze die middag enkele paleisbewoners aan dat ze op avontuur wil gaan. De paleisbewoners worden echter boos en zeggen haar dat ze in de war is. Treurig trekt ze zich terug en speelt enkele droeve noten op haar gitaar. De Waterfee voelt zich verlaten en begint zich af te vragen of ze inderdaad in de war is. Het avontuur lijkt verder weg dan ooit. Ze heeft het gevoel dat haar eens zo ontspannen onderwaterpaleis in een vesting veranderd is. Misschien is dat ook wel zo. Er wordt op haar gelet en er zwemmen extra zwaardvissen als een soort wachters bij de ingang van het paleis. De Waterfee kan niet meer stiekem wegkomen. Tranen springen in haar ogen. Ze weet dat ze om hulp zou moeten vragen. Ze heeft vrienden genoeg die haar vast zullen helpen. De Waterfee wil echter eerst haar eigen hoofd helder hebben voordat ze haar hart gaat luchten. ‘Was de Zonnekoning maar hier.’

Ze beklimt de wenteltrap met tweeduizend-en-één treden. Boven op de toren ziet de Waterfee dat de oranjewitte anemoonvisjes haar alweer op zitten te wachten. Het lijkt haar toe dat er meer spanning staat op de ringen die de eigenaardige zeemeeuw in de muur gekerfd heeft. Met haar vinger begint ze nieuwe ringen te tekenen. Ze lacht droevig naar de visjes, die vrolijk rond haar dartelen.

Dan gebeurt er iets wel heel ongewoons: een oeroude magische kracht trekt haar naar een parallelle wereld.

Opeens staat ze voor een wigwam in traditionele indianenkleren, terwijl een klein meisje naar haar zwaait. Ze weet dat in deze wereld het meisje haar

24

dochter is en Tatum heet. Samen met haar dochter plukt ze passievruchten. Ze proberen een paar fragiele oranje vlinders te vangen en lachen samen luid om de vrolijke capriolen van twee jonge eekhoorntjes. De Waterfee geniet van de ongereptheid van dit kleine paradijs. Haar dochter heeft dezelfde prachtige zwijgende glimlach als zij zelf. De Waterfee gaat gezellig met Tatum eten en brengt haar dan naar bed. Even later komt de jongeman-met-één-veer van de jacht terug. De simpele, kleurrijke tatoeages van de indianenstam zijn op zijn armen en gezicht gekerfd. De Waterfee ziet vooral zijn twinkelende bruine ogen. Samen duiken ze in de nabij gelegen waterval en bedrijven uren de liefde. Het water is helder, de lucht is fris en haar hart is licht. Na afloop bekijken ze de nachtelijke sterrenhemel, bespreken de onbegrijpelijke afstanden tussen de sterren en proberen hun eigen sterrenbeelden te ontdekken tussen de miljoenen lichtpuntjes van de Melkweg. De Waterfee valt verzadigd in de armen van haar indianenkrijger in slaap.

25

Als de Waterfee de volgende ochtend in haar onderwaterpaleis wakker wordt, weet ze niet meer wat fantasie en wat werkelijkheid is. Ze kan zich herinneren dat de Zonnekoning haar eens iets verteld heeft over de mogelijkheden van de kwantummechanica. Wekenlang leeft ze in twee werelden. Overdag in het afgesloten paleis en ’s nachts in de parallelle werelden die ze samen met de Zonnekoning schept. Keer op keer laat de Waterfee zich in de parallelle wereld vangen in het roze web van de Zonnekoning. Ze bezoeken samen steeds andere plekjes en proberen hun eigen gevoelens te ontrafelen. Vaak eindigen hun avonturen kussend op het strand. Het strand waar ze elkaar ontmoet hebben.

Zo leren de Waterfee en de Zonnekoning elkaar steeds beter kennen. Hun liefde verdiept zich. Toch blijven hun dagelijkse werelden gescheiden. Ze weten dat er een moment gaat komen waarop ze moeilijke keuzes moeten maken voor de langere termijn.

10. IJsvuur

De avonturen in de parallelle wereld met de Waterfee vindt de Zonnekoning heerlijk. Het creëren van parallelle werelden geeft hem energie. Toen Oeroud hem vertelde hoe je zo’n wereld creëert, snapte de Zonnekoning niet dat hij daar niet eerder op gekomen was. Een beetje kwantummechanica en hup, je staat in een nieuwe onbekende wereld die nog heerlijk onvoorspelbaar is.

De Zonnekoning denkt graag aan zijn laatste bezoek aan de parallelle wereld. ‘Een witte wereld van dwarrellende sneeuwvlokken en ijskristallen aan de bomen. De Zonnekoning en de Waterfee binden een paar latten onder en glijden uren door de betoverende witte wereld. De lucht tintelt van de vrieskou. Zijn zonnestralen zetten echter alles in een prachtige gouden gloed. Het zonlicht fonkelt in de ijskristallen, die aan de bomen hangen, als een reusachtige diamant.

26

Als ijsvuur. IJsvuur, een combinatie die nu niet mogelijk is in de aardse wereld. Maar wie weet…’ De Zonnekoning weet als geen ander dat er meer tussen hemel en aarde is en hij voelt dat de tijd gaat veranderen.

Elke dag opnieuw kijkt hij weer uit naar een

ontmoeting met de Waterfee, maar vooralsnog moet hij ook door met zijn dagelijkse werkzaamheden. Soms gaat de Zonnekoning naar een plaats, die hij ‘het-einde-van-de-wereld’ gedoopt heeft, om na te denken over zijn leven.

Hij is flink op zijn vingers getikt door de sterrenraad omdat zijn ontmoetingen met de Waterfee tot een gat in de ozonlaag hebben geleid. Hij kan de sterrenraad geen ongelijk geven. De Zonnekoning weet dat het volgende kruispunt in zijn leven nabij is en dat vanaf hier alle paden bergop zijn.

De belangrijkste keuzes in het leven maak je uiteindelijk met je hart, maar je moet ook je hart voldoende tijd en rust gunnen om zich te oriënteren.

27

Uren zit de Zonnekoning te mediteren en te luisteren naar zijn interne muziek.

De komende keuzes wil en moet de Zonnekoning samen met de Waterfee nemen. Dus begint de Zonnekoning een lange tunnel te graven naar het onderwaterpaleis. De ontmoeting met de Waterfee in het onderwaterpaleis is stiekem en intens. Nog meer dan in de parallelle wereld genieten ze van elkaars aanwezigheid. Het afscheid valt zwaar.

Bij het verlaten van de tunnel, vindt de Zonnekoning een prachtige hoornschelp. Als hij de schelp tegen zijn oor legt hoort hij het mystieke ruizen van de zee. ‘Een mooi aandenken’, denkt de Zonnekoning.

Dan ziet hij dat er een oase is ontstaan op het plekje, dat hij ‘het-einde-van-de-wereld’ noemt, aan het einde van de tunnel. Snel ontzout hij het water en gooit de tunnel dicht. Hij geniet van de rust van de oase, eet een paar rijpe passievruchten en denkt na over de vruchtbaarheid van de grond als gevolg van water en zon. ‘De natuur zal altijd gebruik maken van de mogelijkheden om nieuw leven te creëren.’

De Zonnekoning valt vermoeid in een onrustige slaap. Hij droomt over de Waterfee.

Stilletjes baant IJsvuur zich een weg door de half gesloten tunnel. Bijna was hij opgesloten geweest. IJsvuur weet nu dat hij alert moet blijven. Een kleine fout en al zijn plannen kunnen niet doorgaan. IJsvuur sluipt op de Zonnekoning toe en krast: ‘fluister mijn naam’. De Zonnekoning rilt, hij voelt zich warm en koud tegelijk. Hij droomt over de natte lippen van de Waterfee. IJsvuur weet dat zijn tijd bijna gekomen is. ‘Fluister mijn naam’, zegt hij wederom dringend tegen de Zonnekoning. IJsvuur’s gedaante neemt weer langzaam de tijdelijke vormen aan van een zeemeeuw. Pas als iemand zijn naam hardop uitspreekt, zal zijn komst definitief zijn. Hij weet dat het niet lang meer zal duren. ‘Fluister mijn naam!’, zegt hij ten derde male tegen de Zonnekoning. Dan vliegt IJsvuur weg. Nog even…

28

11. Onweerstaanbare krachten

De dagen daarna duren eindeloos. Noch de Waterfee, noch de Zonnekoning durft een knoop door te hakken. De wederzijdse aantrekkingskracht is ondragelijk.

Op de verjaardag van de Zonnekoning komt de zeemeeuw aanvliegen. De Zonnekoning herkent de zeemeeuw van zijn tocht door de bergen. ‘Dat is wel erg toevallig’, denkt de Zonnekoning. Hij heeft echter geen tijd om er over na te denken, want de zeemeeuw krast dat hij een belangrijk bericht heeft van de Waterfee: ‘Het is tijd om ons eiland in de tijd te verlaten. Ik kies voor jou. Jouw volgende verjaardag brengen we samen door in de echte wereld’.

De dag daarna maakt de Zonnekoning een lange wandeling over het strand. Hij weet zich op het belangrijkste kruispunt in zijn leven en wil zich goed voorbereiden op het pad dat voor hem ligt. Over zijn schouder voelt hij hoe Oeroud meekijkt via zijn kijker-van-verre. De Zonnekoning voelt zijn zwijgende instemming.

De lucht is bewolkt, de eerste vlagen van een aanzwellende storm zwiepen de golven op. De Zonnekoning is mooie wolkenluchten gaan waarderen. Hij kijkt dan ook uren naar de vormen van de donkergrijze wolken. Het toenemende geluid van de branding doet hem rillen. Hagel en wind klateren op het strand. IJsvuur. De Zonnekoning voelt zich warm en koud tegelijk.

Een paar dagen later vertelt hij aan de planeten, dat hij zijn post als Zonnekoning gaat verlaten. Zijn vrienden en de sterrenraad zijn ontdaan, maar respecteren zijn keuze. Er zal snel gezocht worden naar een opvolger. De sterrenraad is bezorgd over de zeespiegelstijging en het broeikaseffect. De sterrenraad probeert dan ook maatregelen te verzinnen om dit te voorkomen. De Zonnekoning vermoedt echter

29

dat het te laat is. Er lijken mechanismen in werking te zijn, die niet meer te stuiten zijn.

Aan het eind van de week krijgt de Zonnekoning een urgent bericht van de zeemeeuw dat de Waterfee op het strand is en hem nodig heeft. Op het strand aangekomen ziet hij dat de Waterfee verward is. Het bericht dat ze weggaat, is niet goed gevallen in het onderwaterpaleis. Er is ruzie geweest en veel wederzijds onbegrip. Op het laatst is de Waterfee weggevlucht, zonder goed afscheid te kunnen nemen.

Een heftige tsunami is het gevolg van de woede aanvallen in het onderwaterpaleis. De Waterfee is verdrietig, niet alleen om haar eigen malaise, maar ook omdat er veel niets vermoedende mensen zijn getroffen door de zware onderwaterbeving.

De volgende dag komen de Waterfee en de Zonnekoning tot rust. Samen kijken ze naar de ondergaande zon in het blauwe water. Ze voelen het ritme en de kracht van de opkomende en wegebbende golven. Luisterend naar de geluiden van de zee stemmen ze opnieuw hun eigen interne muziek. Ze kussen elkaar, liefde overspoelt hun hart. Ze pakken elkaars hand stevig beet. Eindelijk samen.

30

De Zonnekoning vertelt over de bevroren vuurrode roos. Het wonder van de woestijn, de onverwachte vrucht van de liefde tussen de Zonnekoning en de Waterfee. ‘Hoe zullen we de roos noemen?’ De Zonnekoning en de Waterfee kussen elkaar vol passie. Hun lippen lijken een onweerstaanbare aantrekkingskracht op elkaar te hebben. Ze voelen zich warm en koud tegelijk. ‘Hoe zullen we de roos noemen?’ Op hun lippen vormt zich dat éne woord, waarvan ze niet weten dat ze het niet mogen uitspreken: ‘IJsvuur’. Opnieuw kussen ze elkaar.

Ver weg op een ijsvlakte, ontstaat spontaan een prachtige vuurzuil. IJsvuur is geboren. Zijn gekrijs gaat langzaam over in een warme lach. Vuurvonken waaien uit over de donkere ijsvlakte...

Het leven van de Zonnekoning en de Waterfee is definitief voorbij. De consequenties zijn moeilijk te overzien. Ze besluiten om hun verleden onder het zand te begraven. Niet iedereen zal immers hun keuze kunnen begrijpen. Zeker gezien het stormachtige weer wat de wereld de komende jaren te wachten staat. Als het verhaal diep onder het zand begraven is, tekenen ze op een kaart de cirkels die hun geheime bergplaats markeren. Alleen een paar goede schatgravers kunnen hun geheim daar ontdekken.

31

Een nieuw onbekend werelds avontuur staat op het punt om te beginnen. Stap voor stap zullen ze er samen aan beginnen. Hun hart vol liefde, hun geest een tikje bezorgd, maar vol vertrouwen dat ze samen wel een goede oplossing zullen vinden.

12. En ze leefden nog lang en gelukkig

Acht jaar later zijn de gevolgen van de wereldwijde klimaatverandering onomkeerbaar. De ijskappen beginnen te smelten, het broeikaseffect is een feit. Onstuimige stormen teisteren de wereld. De sterrenraad is verdeeld over mogelijke maatregelen. In het onderwaterpaleis is een opvolgster aangesteld. In onherbergzame gebieden ontstaat ondertussen nieuw, wonderbaarlijk leven. Evolutie komt met schokken. Een ander evenwicht in de natuur is aan het ontstaan. Een nieuwe tijd breekt aan. De era van IJsvuur. IJsvuur die het onmogelijke mogelijk zal maken...

32

Kun je de veranderingen al voelen in je diepste binnenste? Weet jij al hoe je omgaat met de onvermijdelijke veranderingen?

De liefde tussen de Zonnekoning en de Waterfee heeft stand gehouden. Ze hebben een nieuw leven opgebouwd. De Zonnekoning en de Waterfee hebben geen spijt van hun keuze. Sommige beslissingen zijn niet te meten met de menselijke maat.

Op het strand van Blauw Baai bekronen ze hun liefde met een prachtig trouwfeest. Beide dragen ze hun eigen ring met daarin beklonken de hartslag van hun ware liefde. Lang en gelukkig zullen ze nog samen leven met hun drie parels van kinderen.

33