BEST SELLER

ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ

Κ Α Λ Ώ ς ΗΡΘΕς ΣΤΟΝ ΚΟςΜΟ,

ΤΖΙΜΙ ΤΟΚ

1

Τη νύχτα που γεννήθηκα, ο παππούς μου από την πλευρά του πατέρα μου, ο Τζόζεφ Τοκ, έκανε δέκα προβλέψεις που

άλλαξαν τη ζωή μου. Στη συνέχεια, ακριβώς τη στιγμή που εγώ έβλεπα το φως, ξεψύχησε.

Ο Τζόζεφ ποτέ στο παρελθόν δεν είχε δείξει μαντικές ικανό-τητες. Ζαχαροπλάστης ήταν. Με εκλέρ και με λέμον πάι κατα-πιανόταν, όχι με προφητείες.

Η ζωή ορισμένων ατόμων κυλά με χάρη, αποτελούμενη από όμορφα τόξα που οδηγούν από τούτον εδώ τον κόσμο στην αιω-νιότητα. Εγώ είμαι τριάντα ετών και η πορεία της ζωής μου μό-νο χαριτωμένο τόξο δεν είναι -είναι μια ανώμαλη γραμμή, ένα πέρασμα απ' τη μια κρίση στην άλλη.

Είμαι ολίγον τι μπουνταλάς· δεν εννοώ ότι είμαι βλαξ, όχι, αλλά ότι απλώς είμαι κάπως ογκώδης για τα κυβικά μου και ότι, καμιά φορά, φέρομαι κάπως ατσούμπαλα.

Αυτά δεν τα λέω για να υποτιμήσω τον εαυτό μου, ούτε από ταπεινότητα. Προφανώς, η αδεξιότητα αποτελεί μέρος της γοη-τείας μου, είναι ένα χαρακτηριστικό σχεδόν χαριτωμένο, όπως θα δείτε.

Αναμφίβολα τώρα θ' αναρωτιέστε τι εννοώ όταν λέω «κά-πως ογκώδης για τα κυβικά μου». Η αυτοβιογραφία αποδεικνύε-ται στην πορεία δυσκολότερη απ' όσο είχα φανταστεί...

Δεν είμαι τόσο ψηλός όσο πιστεύει ο κόσμος -για την ακρί-βεια, δεν είμαι καθόλου ψηλός σε σχέση με τ& πρότυπα ενός ε-παγγελματία μπασκετμπολίστα, φέρ' ειπείν, ή έστω ενός μπα-

1 4 DEAN KOONTZ

σκετμπολίστα που παίζει στο σχολικό πρωτάθλημα. Δεν είμαι ούτε παχύς ούτε κανένας φουσκωτός, σαν κι αυτούς που χτυπιού-νται ολημερίς κι ολονυχτίς στα γυμναστήρια. Το πολύ πολύ να θεωρηθώ γεροδεμένος.

Εντούτοις, άντρες ψηλότεροι και πιο γεμάτοι από μένα συ-χνά με αποκαλούν Ψηλέα. Στο σχολείο το παρατσούκλι μου ή-ταν Ψηλολέλεκας. Από τα παιδικά μου χρόνια, άκουγα τους άλ-λους ν' αστειεύονται για τα αστρονομικά ποσά που θα πρέπει να ξοδεύαμε στον μπακάλη.

Η διάσταση ανάμεσα στο πραγματικό μου μέγεθος και στην αντίληψη των άλλων για τον όγκο μου πάντα μου προκαλούσε αμηχανία.

Η γυναίκα μου, που είναι ο σημαντικότερος άνθρωπος της ζωής μου, ισχυρίζεται ότι το παρουσιαστικό μου είναι εξόχως ε-πιβλητικό, γι' αυτό και δημιουργεί εντύπωση ανθρώπου με πολύ πιο ανεπτυγμένη σωματική διάπλαση. Λέει ότι οι άνθρωποι με υπολογίζουν με βάση ακριβώς αυτή την πρώτη τους εντύπωση.

Η εν λόγω ιδέα εμένα μου φαίνεται γελοία. Όταν αγαπάς, τα λες κάτι τέτοια.

Αν καμιά φορά δίνω την εντύπωση μεγαλόσωμου στους άλ-λους, αυτό συμβαίνει μάλλον επειδή κατάφερα να μην πέσω πά-νω τους. Ή να μην τους πατήσω.

Στην Αριζόνα υπάρχει ένα μέρος όπου, αν αφήσεις μια μπά-λα να πέσει, μοιάζει σαν να κυλάει προς τα πάνω λόγω έλλειψης βαρύτητας. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για ένα παιχνίδι προοπτικής. Οι επιμέρους λεπτομέρειες ενός άκρως ασυνήθι-στου τοπίου συμβάλλουν στην οφθαλμαπάτη.

Υποψιάζομαι ότι θα μπορούσες να με πεις και τέρας της φύ-σης. Ίσως το φως, όπως πέφτει επάνω μου, να δημιουργεί μια αλλόκοτη εντύπωση και να με κάνει να μοιάζω σαν να διαθέτω μεγαλύτερο όγκο από τον πραγματικό.

Τη νύχτα, τέλος πάντων, της γέννησής μου, στο Νοσοκομείο της Κομητείας Σνόου, στην κοινότητα του Σνόου Βίλατζ του Κολοράντο, ο παππούς μου είπε στη νοσοκόμα ότι θα είχα ύ-ψος πενήντα εκατοστά και θα ζύγιζα τρία κιλά και οχτακόσια γραμμάρια.

Η ΠΡΟΦΗΤΕΊΑ 15

Η νοσοκόμα αιφνιδιάστηκε από την πρόβλεψη, όχι επειδή τα τρία κιλά και οχτακόσια γραμμάρια είναι υπερβολή για ένα νεο-γέννητο -πολλά γεννιούνται ακόμη πιο μεγαλόσωμα-, ούτε ε-πειδή ο παππούς μου ήταν ένας ζαχαροπλάστης που ξαφνικά άρ-χισε να μιλάει σαν μάντης με κρυστάλλινη σφαίρα. Αιφνιδιά-στηκε γιατί πριν από τέσσερις μέρες ο παππούς είχε υποστεί ένα σφοδρό εγκεφαλικό επεισόδιο που τον είχε αφήσει παράλυτο α-πό τη δεξιά πλευρά και του είχε στερήσει τη μιλιά· κι όμως, από το κρεβάτι του στην εντατική μονάδα του νοσοκομείου, άρχισε να αναγγέλλει τις προφητείες του με καθαρή φωνή, δίχως να τραυλίζει ή να κομπιάζει.

Της είπε επίσης ότι θα γεννιόμουν στις δέκα και σαράντα έξι λεπτά το βράδυ, και ότι θα έπασχα από συνδακτυλία.

Είναι μια λέξη δύσκολη στην προφορά της, ακόμα κι αν δεν έχεις υποστεί εγκεφαλικό, πόσο μάλλον μετά από ένα τέτοιο ε-πεισόδιο.

Η συνδακτυλία -όπως εξήγησε στον πατέρα μου η νοσοκόμα της βάρδιας- είναι μια συγγενής ανωμαλία κατά την οποία δύο ή περισσότερα δάχτυλα του χεριού ή του ποδιού συνδέονται με-ταξύ τους. Στις σοβαρές περιπτώσεις, τα οστά των ενωμένων δαχτύλων είναι σε τέτοιο βαθμό κολλημένα, ώστε μοιράζονται το ίδιο νύχι.

Για να διορθωθεί μια τέτοια κατάσταση απαιτούνται πολλα-πλές εγχειρήσεις -χειρουργικές επεμβάσεις που θα εξασφαλί-σουν στο παιδί τη δυνατότητα να είναι σε θέση, στην ενήλικη ζωή του, να κάνει άσεμνες χειρονομίες σε όποιον τον ενοχλεί

Στην περίπτωσή μου, το πρόβλημα εντοπιζόταν στα δάχτυλα των ποδιών. Τα τρία τελευταία δάχτυλα του δεξιού ποδιού ήταν ενωμένα.

Η μητέρα μου, η Μάντλιν -που ο πατέρας μου αποκαλεί τρυ-φερά Μάντι και μερικές φορές Μαντάρα-, επιμένει ότι σκέφτη-καν ν' αποφύγουν την επέμβαση και να με βαφτίσουν Φλίπερ.

Φλίπερ ήταν το όνομα ενός δελφινιού που κάποτε πρωταγω-νιστούσε σ' ένα επιτυχημένο τηλεοπτικό σίριαλ -με το διόλου απροσδόκητο τίτλο Φλίπερ- στα τέλη της δεκαετίας του 1960. Η μητέρα μου περιγράφει την εκπομπή ως «υπέροχα, καταπλη-

16 DEAN KOONTZ

κτικά, φαιδρά ανόητη». Σταμάτησε να προβάλλεται λίγα χρόνια πριν από τη γέννησή μου.

Τον Φλίπερ τον έπαιζε ένα θηλυκό δελφίνι, η Σούζι. Πιθανώς ήταν η πρώτη εμφάνιση τραβεστί στην τηλεόραση.

Όχι, δε χρησιμοποιώ την κατάλληλη λέξη: τραβεστί είναι οι άντρες που ντύνονται γυναίκες για λόγους σεξουαλικής ευχαρί-στησης. Εξάλλου, η Σούζι -δηλαδή ο Φλίπερ- δε φορούσε ρούχα.

Επομένως ήταν μια εκπομπή στην οποία η πρωταγωνίστρια εμφανιζόταν πάντα γυμνή και ήταν αρκετά ανδροπρεπής ώστε να περνά για αρσενικό.

Δεν πάνε δυο νύχτες που, καθώς δειπνούσαμε με μια από τις περιβόητες μπροκολοτυρόπιτες της μητέρας μου, εκείνη δήλωσε ότι δεν είναι ν' απορεί κανείς με το γεγονός ότι η τρομερή πτώ-ση της ποιότητας των εκπομπών, που ξεκίνησε με τον Φλίπερ, οδήγησε στα ανιαρά προγράμματα της σημερινής τηλεόρασης, απ' όπου παρελαύνουν κάθε λογής τέρατα.

Συνηγορώντας, ο πατέρας μου πρόσθεσε: «Νομίζω ότι η κα-τρακύλα ξεκίνησε με τη Λάσι. Κι αυτή παρουσιαζόταν γυμνή σε κάθε εκπομπή».

«Τη Λάσι την έπαιζαν πάντα αρσενικά σκυλιά», αποκρίθηκε η μητέρα μου.

«Έρχεσαι στα λόγια μου», δήλωσε ο μπαμπάς. Γλίτωσα το όνομα Φλίπερ, όταν μία σειρά από επιτυχείς ε-

πεμβάσεις επανέφεραν τα δάχτυλά μου στην κανονική τους μορφή. Στην περίπτωσή μου, η ένωση ήταν στο δέρμα, όχι στα κόκαλα. Ο διαχωρισμός ήταν μια διαδικασία σχετικά απλή.

Παρ' όλ' αυτά, εκείνη τη νύχτα με την ασυνήθιστη καταιγί-δα, η προφητεία του παππού μου για τη συνδακτυλία βγήκε α-ληθινή.

Αν είχα γεννηθεί μια νύχτα με συνηθισμένο καιρό, ο μύθος της οικογένειας θα τη μεταμόρφωνε σε μια γαλήνια, απόκοσμη νύχτα, μια νύχτα όπου δεν κουνιόταν φύλλο και τα πουλιά βα-στούσαν τη λαλιά τους περιμένοντας. Η οικογένεια Τοκ ρέπει προς το μελοδραματισμό.

Παρά τις υπερβολές τους, πάντως, η καταιγίδα θα πρέπει ό-ντως να ήταν πολύ βίαιη, ικανή να τραντάξει συθέμελα τα όλο

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ 17

βράχους βουνά του Κολοράντο. Τ' αστροπελέκια έσκιζαν τα ουράνια, θαρρείς κι εκεί ψηλά πολεμούσαν δυο εχθρικά στρα-τεύματα.

Εγώ, μες στην κοιλιά της μάνας μου, ούτε που κατάλαβα τα αστραπόβροντα. Και, μόλις γεννήθηκα, η προσοχή μου στράφη-κε μάλλον στα παράξενα πόδια μου.

Ήταν 9 Αυγούστου του 1974: η μέρα που ο Ρίτσαρντ Νίξον παραιτήθηκε από το αξίωμα του Προέδρου των Ηνωμένων Πο-λιτειών.

Η πτώση του Νίξον δε συνδέεται μαζί μου περισσότερο από το γεγονός ότι το «Annie's Song» του Τζον Ντένβερ ήταν εκείνη την περίοδο ο νούμερο ένα δίσκος στη χώρα. Το αναφέρω μόνο για να δώσω το στίγμα της ιστορικής περιόδου.

Με ή χωρίς τον Νίξον πάντως, το πιο σημαντικό γεγονός της ενάτης Αυγούστου του 1974 ήταν για μένα η γέννησή μου -και οι προβλέψεις του παππού μου. Το ενδιαφέρον μου για τη συγκε-κριμένη χρονική περίοδο έχει καθαρά εγωκεντρικό χαρακτήρα.

Χάρη στις ζωηρές περιγραφές αναρίθμητων οικογενειακών ι-στοριών σχετικά μ' εκείνη τη νύχτα, μπορώ να δω, ίσως καθα-ρότερα απ' όσο αν ήμουν αυτόπτης μάρτυρας, τον πατέρα μου, τον Ρούντι Τοκ, να πηγαινοέρχεται από τη μια άκρη του νοσο-κομείου στην άλλη, ανάμεσα στη μαιευτική κλινική και την ε-ντατική μονάδα, χαρούμενος για την επικείμενη άφιξη του γιου του και θλιμμένος εξαιτίας της επιδείνωσης της υγείας του πατέ-ρα του, που βάδιζε ολοταχώς προς το θάνατο.

Η αίθουσα αναμονής των υποψήφιων πατεράδων απέπνεε αρνη-τική ενέργεια, εξαιτίας της πληθώρας των χρωμάτων της: το πά-τωμα ήταν στρωμένο με μπλε πλακάκια λινόλεουμ, η ξύλινη ε-πένδυση είχε ανοιχτοπράσινη απόχρωση, οι τοίχοι ήταν βαμμέ-νοι ροζ, το ταβάνι κίτρινο και οι κουρτίνες είχαν πορτοκαλιά και άσπρα σχέδια με πελαργούς. Θα αποτελούσε θαυμάσιο σκηνικό εφιάλτη με ήρωα κάποιον παρουσιαστή παιδικής εκπομπής που ζούσε την κρυφή του ζωή ως ο Δολοφόνος με το Τσεκούρι.

18 DEAN KOONTZ

Ο κλόουν που κάπνιζε το 'να τσιγάρο μετά το άλλο δε συ-ντελούσε στη βελτίωση της ατμόσφαιρας εκεί μέσα.

Ο Ρούντι περίμενε τη γέννηση του παιδιού του μαζί με έναν ακόμα άντρα. Αυτός ο άλλος δεν ήταν ντόπιος· δούλευε κλόουν στο τσίρκο που έδινε παραστάσεις για μια βδομάδα σ' ένα λιβά-δι του Χάλογουεϊ Φαρμ. Τον έλεγαν Μπίζο. Παραδόξως, αυτό ήταν το κανονικό του όνομα, όχι παρατσούκλι παλιάτσου: Κόν-ραντ Μπίζο.

Ορισμένοι υποστηρίζουν πως δεν υπάρχει πεπρωμένο, πως ό,τι συμβαίνει συμβαίνει τυχαία, δίχως σκοπό και δίχως νόημα. Ωστόσο το επώνυμο του Κόνραντ άλλα φανέρωνε.

Ο Μπίζο ήταν παντρεμένος με τη Νάταλι, μια σχοινοβάτισ-σα, μέλος ξακουστής οικογένειας ακροβατών, με επική παράδο-ση στους κύκλους των τσίρκων.

Ούτε οι γονείς της Νάταλι ούτε τα αδέρφια ούτε τα ιπτάμενα ξαδέρφια της συνόδεψαν τον Μπίζο στο νοσοκομείο. Είχαν πα-ράσταση και, ως γνωστόν, τίποτα δε σταματάει την παράσταση.

Φαίνεται ότι οι ακροβάτες κρατούσαν έτσι κι αλλιώς τον Μπίζο σε απόσταση, μη εγκρίνοντας το γάμο μιας δικής τους με έναν κλόουν. Η στενομυαλιά και ο φανατισμός επικρατούν σε κάθε ομάδα, σε κάθε επιμέρους κουλτούρα.

Ενόσω ο Μπίζο περίμενε όλο νευρικότητα τη γέννηση του παιδιού του, γκρίνιαζε για τα πεθερικά του. Τους αποκαλούσε «αυτάρεσκους» και «ύπουλους».

Τα διαρκή κακόβουλα σχόλια, η οργή και η αγριοφωνάρα του προκαλούσαν αμηχανία στον Ρούντι.

Σύννεφα καπνού έβγαιναν από το στόμα του παλιάτσου μαζί με τα θυμωμένα του λόγια. «Είναι διπρόσωποι», έλεγε, «ραδι-ούργοι», για να καταλήξει στο ποιητικότερο: «Ανάλαφρα πνεύ-ματα στον αέρα, προδότες στο έδαφος»·

Ο Μπίζο δε φορούσε πλήρη στολή κλόουν. Η αμφίεσή του ακολουθούσε περισσότερο την παράδοση του Έμετ Κέλι, με το θλιμμένο πρόσωπο, και λιγότερο τα λαμπερά ρούχα με τις πού-λιες της κλοουνίστικης παράδοσης των αδερφών Ρίνγκλινγκ. Παρ' όλ' αυτά, το παρουσιαστικό του ήταν αλλόκοτο.

Το φαρδύ καφέ κοστούμι του είχε ένα πλεχτό μπάλωμα στα

Η ΠΡΟΦΗΤΕΊΑ 19

οπίσθια. Τα μανίκια της ζακέτας του ήταν κωμικά κοντά. Στο πέτο ήταν στερεωμένο ένα ψεύτικο λουλούδι σε μέγεθος μικρού πιάτου.

Προτού τρέξει στο νοσοκομείο με τη γυναίκα του, είχε αντι-καταστήσει τα παπούτσια του κλόουν με ένα ζευγάρι αθλητικά. Είχε επίσης αφαιρέσει τη μεγάλη κόκκινη και στρογγυλή λαστι-χένια μύτη. Εντούτοις, γύρω από τα μάτια είχε ακόμα λευκή μπογιά, και τα μάγουλά του ήταν κατακόκκινα, ενώ στο κεφάλι φορούσε ένα τσαλακωμένο πάνινο καπελάκι.

Τα κοκκινισμένα του μάπα γυάλιζαν σαν τα μάγουλά του α-πό τις τολύπες του καπνού που τύλιγε το κεφάλι του, αν και ο Ρούντι υποψιαζόταν ότι ενδεχομένως ήταν αποτέλεσμα κατανά-λωσης δυνατού ποτού.

Εκείνο τον καιρό, το κάπνισμα επιτρεπόταν παντού, ακόμα και στις αίθουσες αναμονής των νοσοκομείων. Οι μέλλοντες μπα-μπάδες κατά παράδοση μοίραζαν πούρα για να το γιορτάσουν.

Όταν δε βρισκόταν στο πλευρό του ετοιμοθάνατου πατέρα του, ο δύστυχος Ρούντι θα έπρεπε να βρίσκει καταφύγιο στην αί-θουσα αναμονής της μαιευτικής κλινικής. Η θλίψη του θα έπρε-πε να μετριάζεται από τη χαρά της επικείμενης πατρότητας.

Δυστυχώς, η Μάντι και η Νάταλι αργούσαν να γεννήσουν. Όποτε ο Ρούντι επέστρεφε από την εντατική, έβρισκε στην αί-θουσα τον οργισμένο κλόουν με τα κοκκινισμένα μάτια, που ο-λοένα μουρμούριζε και κατανάλωνε το ένα πακέτο άφιλτρα Λά-κι Στράικ μετά το άλλο.

Κάτω από τον ήχο των βροντών που έσειαν τα ουράνια και το φως των αστραπών στα παράθυρα, ο Μπίζο είχε μετατρέψει την αίθουσα αναμονής σε παλκοσένικο. Έκοβε βόλτες πάνω στα μπλε πλαστικά πλακάκια, πηγαινοερχόταν από τον ένα ροζ τοίχο στον άλλο, κάπνιζε κι έβγαζε καπνούς.

«Το ήξερες ότι τα φίδια μπορούν να πετάξουν, Ρούντι Τοκ; Αλλά πού να το ξέρεις εσύ. Κι όμως, τα φίδια μπορούν να πετά-ξουν. Τα 'χω δει ψηλά, πάνω από το κέντρο της πίστας. Πληρώ-νονται καλά και εισπράττουν χειροκροτήματα -αυτές οι κό-μπρες, αυτοί οι κροταλίες, αυτά τα φίδια τα κολοβά, αυτές οι σι-χαμερές οχιές».

2 0 DEAN KOONTZ

Ο φουκαράς ο Ρούντι απαντούσε στο ασυνάρτητο υβρεολό-γιο μουρμουρίζοντας λόγια παρηγοριάς, πλαταγίζοντας τη γλώσσα και κουνώντας το κεφάλι με κατανόηση. Δεν ήθελε να δώσει θάρρος στον Μπίζο, αλλά διαισθανόταν ότι, έτσι και δεν του συμπαραστεκόταν, θα γινόταν στόχος της οργής του.

Ο Μπίζο έσκυψε κοντά στο παράθυρο, που εκείνη τη στιγμή φωτιζόταν από μια αστραπή. Στο μπογιατισμένο του πρόσωπο καθρεφτίστηκαν τα ρυάκια της βροχής που κυλούσαν στο τζάμι. «Τι πρόκειται να αποκτήσεις, Ρούντι Τοκ; Γιο ή κόρη;»

Ο Μπίζο απευθυνόταν διαρκώς στον Ρούντι με το ονοματε-πώνυμο του, προφέροντάς τα σαν να ήταν ένα: Ρουντιτόκ.

«Έχουν φέρει ένα νέο μηχάνημα με υπέρηχους, οπότε θα μπορούσαν να μας πουν αν είναι αγόρι ή κορίτσι, όμως εμείς δε θέλαμε να ξέρουμε. Εμάς μας ενδιαφέρει απλώς να είναι γερό το μωρό, και είναι», αποκρίθηκε ο Ρούντι.

Ο Μπίζο ίσιωσε το σώμα, σήκωσε το κεφάλι κι έστρεψε α-πότομα το πρόσωπο προς το παράθυρο, σαν να απολάμβανε το παλλόμενο φως της καταιγίδας. «Εγώ δε χρειάζομαι υπέρηχους για να μου πουν αυτό που γνωρίζω. Η Νάταλι θα μου χαρίσει γιο. Τώρα πια, το όνομα Μπίζο δε θα χαθεί όταν λείψω εγώ. Θα τον βαφτίσω Πουντσινέλο, όπως λεγόταν ο πρώτος, ο σπουδαιό-τερος κλόουν».

Πουντσινέλο Μπίζο, συλλογίστηκε ο Ρούντι. Ωχ, το έρμο το παιδί.

«Θα είναι ο καλύτερος του σιναφιού μας», είπε ο Μπίζο, «ο καλύτερος γελωτοποιός, ο καλύτερος αρλεκίνος, ο καλύτερος μίμος. Θα γίνει διάσημος σ' όλη τη χώρα, σ' όλες τις ηπείρους».

Μολονότι ο Ρούντι είχε μόλις επιστρέψει στη μαιευτική κλι-νική από τη μονάδα εντατικής παρακολούθησης, ένιωθε αιχμά-λωτος ετούτου του κλόουν, που απέπνεε ακόμα mo σκοτεινή ε-νέργεια κάθε φορά που οι αστραπές έκαναν τα πυρετώδη μάτια του να γυαλίζουν.

«Δε θα γίνει μονάχα διάσημος, θα γίνει αθάνατος». Ο Ρούντι διψούσε να μάθει νέα της Μάντι και της πορείας

του τοκετού. Εκείνα τα χρόνια, σπάνια επέτρεπαν στον πατέρα

Η ΠΡΟΦΗΤΕΊΑ 2 1

να επισκεφτεί το θάλαμο τοκετού και να παραστεί μάρτυρας της γέννησης του παιδιού του.

«Θα γίνει αστέρας του τσίρκου, Ρούντι Τοκ, ο αστέρας, και όποιος βλέπει τις παραστάσεις του θα ξέρει ότι ο Κόνραντ Μπί-ζο είναι ο πατέρας του -ο πατριάρχης των κλόουν».

Οι νοσοκόμες της μαιευτικής, που κανονικά θα έπρεπε να ε-νημερώνουν σε τακτά διαστήματα τους συζύγους, είχαν γίνει ά-φαντες. Σίγουρα θα ένιωθαν άβολα από την παρουσία αυτού του οργισμένου τύπου.

«Ορκίζομαι στον τάφο του πατέρα μου ότι ο Πουντσινέλο μου δε θα γίνει ποτέ ακροβάτης», δήλωσε ο Μπίζο.

Μια εκκωφαντική βροντή υπογράμμισε τον όρκο του. Ήταν η πρώτη από τις δύο πολύ δυνατές που έκαναν τα τζάμια να τρα-νταχτούν σαν τύμπανα και τα φώτα να τρεμοπαίξουν επικίνδυνα.

«Τι σχέση έχουν οι ακροβάτες με την αλήθεια της ανθρώπι-νης συνθήκης;» ρώτησε ο Μπίζο.

«Καμιά», απάντησε αμέσως ο Ρούντι, καθώς δεν ήταν επιθε-τικός άνθρωπος. Απεναντίας, ήταν τρυφερός και ταπεινός. Δεν είχε γίνει ακόμα σεφ ζαχαροπλαστικής σαν τον πατέρα του· ένας απλός φούρναρης ήταν, που περίμενε να γίνει πατέρας και συγ-χρόνως προσπαθούσε ν' αποφύγει να πέσει θύμα ξυλοδαρμού α-πό ένα μεγαλόσωμο παλιάτσο.

«Κωμωδία και τραγωδία, τα εργαλεία της τέχνης του κλόουν -αυτό είναι η ουσία της ζωής», δήλωσε ο Μπίζο.

«Η κωμωδία, η τραγωδία και η ανάγκη για καλό ψωμί», είπε ο Ρούντι χωρατεύοντας, θέλοντας να συμπεριλάβει το επάγγελ-μά του στα ουσιώδη.

Εξαιτίας της μικρής ελαφρότητάς του, εισέπραξε μια άγρια ματιά, ένα βλέμμα ικανό όχι μόνο να σταματήσει τα ρολόγια αλ-λά και τον ίδιο το χρόνο.

«Η κωμωδία, η τραγωδία και η ανάγκη για καλό ψωμί», επα-νέλαβε ο Μπίζο, περιμένοντας ίσως να παραδεχτεί ο μπαμπάς ό-τι ο σαρκασμός του ήταν ανόητος.

«Μα, για στάσου, μιλάς ακριβώς όπως εγώ», είπε ο πατέρας μου, καθώς ο κλόουν είχε μιλήσει με φωνή ίδια μ' εκείνη του πατέρα μου.

2 2 DEAN KOONTZ

«Μα, για στάσου, μιλάς ακριβώς όπως εγώ», κορόιδεψε ο Μπίζο μιμούμενος τη φωνή του μπαμπά. Και ύστερα συνέχισε με το δικό του αγριεμένο τόνο: «Σου είπα ότι έχω ταλέντο, Ρού-ντι Τοκ. Σε περισσότερους τομείς απ' όσους φαντάζεσαι».

Επηρεασμένος από κείνη την αποθαρρυντική ματιά, ο Ρούντι ένιωσε την καρδιά του να παγώνει και να χτυπάει πιο αργά.

«Ο γιος μου δε θα γίνει ποτέ ακροβάτης. Τα απεχθή φίδια θα σφυρίζουν απ' το κακό τους. Θα σφυρίζουν, θα χτυπιούνται, αλ-λά ο Πουντσινέλο δε θα γίνει ποτέ ακροβάτης!»

Ακόμα μια ομοβροντία τράνταξε τους τοίχους του νοσοκο-μείου και τα φώτα σχεδόν έσβησαν στιγμιαία.

Ο Ρούντι θα έπαιρνε όρκο ότι η καύτρα του τσιγάρου του Μπίζο έγινε πιο ζωηρή, πιο κόκκινη, μόλο που είχε κατεβασμέ-νο στο πλευρό το δεξί χέρι με το οποίο το κρατούσε. Ήταν λες και κάποια σκιώδης παρουσία να τραβούσε ρουφηξιές με λαί-μαργα χείλη.

Του Ρούντι του φάνηκε, αλλά βέβαια δε θα έπαιρνε όρκο, ότι τα μάτια του Μπίζο έλαμψαν φευγαλέα, ότι έγιναν εξίσου ζωη-ρά και κόκκινα όσο και η καύτρα του τσιγάρου του. Φυσικά, η λάμψη δε θα μπορούσε ποτέ να προέρχεται από μια εσωτερική πηγή. Ήταν η αντανάκλαση του... ω, ένας Θεός ξέρει τίνος πράγματος.

Όταν κόπασε ο κρότος της βροντής, το ρεύμα επανήλθε. Την ίδια στιγμή, ο Ρούντι σηκώθηκε από το κάθισμά του.

Είχαν περάσει μόλις λίγα λεπτά που βρισκόταν στην αίθουσα και, παρ' ότι δεν είχε νεότερα από τη γυναίκα του, προτιμούσε να επιστρέψει στο θλιβερό σκηνικό της εντατικής μονάδας, πα-ρά να ζήσει μια τρίτη δαιμονισμένη βροντή και μια ακόμα πτώ-ση της τάσης του ρεύματος συντροφιά με τον Κόνραντ Μπίζο.

Όταν έφτασε στην εντατική και βρήκε δύο νοσοκόμες στο πλευρό του πατέρα του, ο Ρούντι φοβήθηκε το χειρότερο. Ήξερε ότι ο Τζόζεφ θα πέθαινε, ωστόσο, στη σκέψη ότι το τέλος πλη-σίαζε, ένιωσε ένα σφίξιμο στο λαιμό και βούρκωσε.

Προς μεγάλη του έκπληξη, διαπίστωσε ότι ο Τζόζεφ ήταν μι-σοσηκωμένος στο κρεβάτι σφίγγοντας τα κάγκελα με τις παλά-μες του κι επαναλαμβάνοντας με έξαψη τις προβλέψεις που είχε

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ 2 3

ήδη αναγγείλει στις νοσοκόμες: «Πενήντα εκατοστά... τρία κιλά και οχτακόσια γραμμάρια... απόψε... συνδακτυλία...»

Όταν αντίκρισε το γιο του, ο Τζόζεφ βρέθηκε μονομιάς σε καθιστή θέση και η αδελφή σήκωσε την πλάτη του κρεβατιού, ώστε να τον στηρίζει καλύτερα.

Δεν είχε επανέλθει μόνο η ομιλία του, αλλά έμοιαζε να 'χει ξεπεράσει ακόμα και τη μερική παράλυση που του 'χε αφήσει το εγκεφαλικό. Όταν άδραξε το δεξί χέρι του Ρούντι, η λαβή του α-ποδείχτηκε δυνατή, για να μην πούμε οδυνηρή.

Έκπληκτος από τις εξελίξεις, ο Ρούντι υπέθεσε αρχικά πως ο πατέρας του συνήλθε ως διά μαγείας. Ύστερα, εντούτοις, κατά-λαβε ότι ο ετοιμοθάνατος άντρας πάσχιζε απεγνωσμένα να με-ταφέρει ένα σημαντικό μήνυμα.

Το πρόσωπο του Τζόζεφ ήταν τραβηγμένο, σχεδόν συρρι-κνωμένο, θαρρείς και ο Χάρος, θέλοντας να παίξει μαζί του, του έκλεβε, εδώ και μέρες, στάλα τη στάλα την ουσία της ύπαρξής του. Αντίθετα, τα μάτια του φάνταζαν πελώρια. Όταν καρφώθη-καν στο γιο του, ο φόβος είχε κάνει τη ματιά του ακόμα πιο δι-εισδυτική.

«Πέντε μέρες», είπε ο Τζόζεφ με φωνή βραχνή, τυραννισμέ-νη. Ο λαιμός του είχε στεγνώσει, μια και έπαιρνε υγρά μόνο με ενδοφλέβιο τρόπο. «Πέντε μέρες φοβερές».

«Ησύχασε, μπαμπά. Μην ταράζεσαι», τον συμβούλεψε ο Ρούντι, προσέχοντας ότι το μόνιτορ που κατέγραψε τους καρ-διακούς παλμούς του πατέρα του παρουσίαζε χτύπους γρήγο-ρους μεν αλλά με κανονικότητα.

Η μία αδελφή βγήκε για να ειδοποιήσει ένα γιατρό. Η άλλη απομακρύνθηκε από το κρεβάτι και στάθηκε παράμερα, έτοιμη να βοηθήσει σε περίπτωση που ο ασθενής υποτροπίαζε.

Εκείνος σάλιωσε τα σκασμένα του χείλη για να ψιθυρίσει την πέμπτη προφητεία του: «Τζέιμς. Το όνομά του θα είναι Τζέιμς, αλλά κανένας δε θα τον φωνάζει Τζέιμς... ούτε Τζιμ. Ό-λοι θα τον φωνάζουν Τζίμι».

Αυτό αιφνιδίασε τον Ρούντι. Είχαν διαλέξει με τη Μάντι το όνομα Τζέιμς αν το μωρό ήταν αγόρι -και Τζένιφερ αν ήταν κο-

2 4 DEAN KOONTZ

ρίτσι-, όμως δεν είχαν κοινοποιήσει σε κανέναν άλλο την από-φαση τους.

Ο Τζόζεφ δεν είχε τρόπο να το γνωρίζει. Μα να που το γνώ-ριζε.

«Πέντε μέρες», επανέλαβε με αυξανόμενη ένταση. «Πρέπει να τον προειδοποιήσεις. Πέντε μέρες φοβερές»·

«Ηρέμησε, μπαμπά», είπε ξανά ο Ρούντι. «Όλα θα πάνε καλά».

Το πρόσωπο του πατέρα του ήταν χλομό σαν την ψίχα του ψωμιού, κι έγινε ακόμα χλομότερο, πιο άσπρο κι απ' τ' αλεύρι. «Δε θα πάνε καλά. Πεθαίνω».

«Δεν πεθαίνεις. Φαίνεσαι πολύ καλύτερα. Μιλάς. Έφυγε η παράλυση. Είσαι...»

«Ετοιμοθάνατος,», επέμεινε ο Τζόζεφ, υψώνοντας την τραχιά φωνή του. Οι φλέβες στους κροτάφους του είχαν φουσκώσει και πάλλονταν, και οι παλμοί στο μόνιτορ έδειχναν πιο γρήγοροι, καθώς πάσχιζε να πείσει το γιο του ν' αφήσει τις παρηγοριές και ν' ακούσει τι του έλεγε. «Πέντε ημερομηνίες. Γράψ' τες. Γράψ' τες τώρα. ΤΩΡΑ!»

Σαστισμένος και φοβούμενος μήπως η επιμονή του Τζόζεφ προκαλέσει νέο εγκεφαλικό επεισόδιο, ο Ρούντι υπάκουσε για να τον κατευνάσει.

Δανείστηκε από τη νοσοκόμα ένα στυλό. Χαρτί δεν είχε να του δώσει και δεν τον άφησε να μεταχειριστεί τον πίνακα με την πορεία του ασθενούς που κρεμόταν στα πόδια του κρεβατιού.

Ο Ρούντι τράβηξε από το πορτοφόλι του το πρώτο χαρτί που είχε καθαρή επιφάνεια για γράψιμο: μια δωρεάν πρόσκληση για το τσίρκο όπου έδινε παραστάσεις ο Μπίζο.

Την πρόσκληση του την είχε χαρίσει πριν από μια βδομάδα ο Χιούι Φόστερ, ένας αστυνομικός του Σνόου Βίλατζ. Ήταν φίλοι από παιδιά οι δυο τους.

Ο Χιούι ήθελε να γίνει ζαχαροπλάστης όπως ο Ρούντι, μα δεν είχε ταλέντο. Τα μάφιν του έσπαγαν δόντια. Οι λέμον πάι του πλήγωναν τη γλώσσα.

Όποτε ο Χιούι, λόγω της φύσης του επαγγέλματος του, λάμ-βανε δωρεάν διάφορα καλούδια -προσκλήσεις για το τσίρκο,

Η ΠΡΟΦΗΤΕΊΑ 2 5

εισιτήρια για τ' αλογάκια του λούνα παρκ στα πανηγύρια, κου-τιά με σφαίρες από διάφορους κατασκευαστές πυρομαχικών-, τα μοιραζόταν με τον Ρούντι. Σε αντάλλαγμα, ο Ρούντι έδινε στον Χιούι γλυκά που δε χαλούσαν την όρεξη, κέικ που δε δυ-σαρεστούσαν τη μύτη, πίτες και στρούντελ που δεν προκαλού-σαν δυσπεψία.

Η καλή όψη της πρόσκλησης ήταν γραμμένη με κόκκινα και μαύρα γράμματα και διακοσμημένη με ελέφαντες και λιοντάρια. Η πίσω όψη ήταν λευκή. Ξεδιπλωμένη είχε οχτώ εκατοστά μή-κος και πλάτος δώδεκα, μέγεθος μιας κάρτας αποδελτίωσης.

Καθώς η βροχή που χτυπούσε σ' ένα διπλανό τζάμι θύμιζε ποδοβολητό όχλου, ο Τζόζεφ άδραξε ξανά τα κάγκελα, σαν να 'θελε να κρατηθεί για να μην τον παρασύρουν τα νερά. «Χίλια εννιακόσια ενενήντα τέσσερα. Δεκαπέντε Σεπτεμβρίου. Ημέρα Πέμπτη. Γράψ' το».

Όρθιος πλάι στο κρεβάτι, ο Ρούντι σημείωνε, με τον ίδιο τρόπο που έγραφε τα δελτία με τις συνταγές: «15 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙ-ΟΥ 1994, ΠΕΜΠΤΗ».

Με μάτια γουρλωμένα και αγριεμένα, σαν του λαγού που πέ-φτει στα νύχια του κογιότ, ο Τζόζεφ κάρφωσε το βλέμμα ψηλά στον τοίχο απέναντι από το κρεβάτι του. Έμοιαζε να βλέπει κάτι πίσω από τον τοίχο. Ίσως το μέλλον.

«Να τον προειδοποιήσεις», είπε ο ετοιμοθάνατος άντρας. «Για όνομα του Θεού, να τον προειδοποιήσεις».

«Ποιον να προειδοποιήσω;» ρώτησε μπερδεμένος ο Ρούντι. «Τον Τζίμι. Το γιο σου, τον Τζίμι τον εγγονό μου». «Δε γεννήθηκε ακόμα». «Κοντεύει. Σε δύο λεπτά. Να τον προειδοποιήσεις. Χίλια εννια-

κόσια ενενήντα οχτώ. Δεκαεννιά Ιανουαρίου. Ημέρα Δευτέρα». Μαρμαρωμένος από την εφιαλτική έκφραση του προσώπου

του πατέρα του, ο Ρούντι κρατούσε το στιλό πάνω από το χαρτί. «ΓΡΑΦΕ!» βρυχήθηκε ο Τζόζεφ. Το στόμα του συσπάστηκε τό-

σο έντονα, που άνοιξε το ξεραμένο και ξεφλουδισμένο κάτω χεί-λος του. Μια άλικη γραμμή σχηματίστηκε αργά στο πιγούνι του.

«Χίλια εννιακόσια ενενήντα οχτώ», μουρμούρισε ο Ρούντι γράφοντας.

2 6 DEAN KOONTZ

«Δεκαεννιά Ιανουαρίου», επανέλαβε ο Τζόζεφ σαν να έκρω-ζε. Ο στεγνός λαιμός του είχε γδαρθεί από την κραυγή. «Δευτέ-ρα. Μέρα φοβερή».

«Γιατί;» «Φοβερή, φοβερή». «Γιατί θα είναι φοβερή;» επέμεινε ο Ρούντι. «Δύο χιλιάδες δύο. Είκοσι τρεις Δεκεμβρίου. Πάλι Δευτέρα». «Μπαμπά, όλα αυτά είναι αλλόκοτα. Δεν καταλαβαίνω», εί-

πε ο Ρούντι, σημειώνοντας παρά ταύτα την τρίτη ημερομηνία. Ο Τζόζεφ εξακολουθούσε να κρατάει γερά τα μεταλλικά κά-

γκελα του κρεβατιού. Ξάφνου, τα τράνταξε βίαια, με μια δύνα-μη απρόσμενη και παράξενη, σάμπως να 'θελε να τα ξεχαρβα-λώσει, προκαλώντας τέτοιο σαματά που σε μια άλλη πτέρυγα του νοσοκομείου ίσως ακουγόταν δυνατά, μα που στη συνήθως σιωπηλή εντατική μονάδα αντήχησε σαν έκρηξη.

Στην αρχή, η παριστάμενη νοσοκόμα έκανε να τρέξει κοντά του για να τον ηρεμήσει, αλλά ο γεμάτος ένταση συνδυασμός οργής και τρόμου στο ωχρό πρόσωπο του την έκανε να διστά-σει. Όταν η βροντή τράνταξε το κτίριο σε σημείο ώστε να πέσει σκόνη από τα ηχομονωτικά πλακάκια της οροφής, η αδελφή πι-σωπάτησε, λες και πίστευε ότι ο ίδιος ο Τζόζεφ είχε προκαλέσει τη βροντή.

«ΓΡΑΦΕ!» πρόσταξε. «Το έγραψα, το έγραψα», τον διαβεβαίωσε ο Ρούντι. «Είκοσι

τρεις Δεκεμβρίου δύο χιλιάδες δύο, πάλι Δευτέρα». «Δύο χιλιάδες τρία», είπε βιαστικά ο Τζόζεφ. «Είκοσι έξι

Νοεμβρίου. Τετάρτη. Παραμονή της Ημέρας των Ευχαριστιών». Αφού κατέγραψε την τέταρτη ημερομηνία στο πίσω μέρος

της πρόσκλησης του τσίρκου, τη στιγμή που ο πατέρας του έ-παυε να τραντάζει τα κάγκελα, ο Ρούντι σήκωσε το βλέμμα και διέκρινε μια καινούρια έκφραση στο πρόσωπο και στα μάτια του Τζόζεφ. Η οργή είχε υποχωρήσει, όπως και ο τρόμος.

«Καημένε Τζίμι, καημένε Ρούντι», ψέλλισε ο Τζόζεφ, ενώ δάκρυα ανάβλυζαν από τα μάτια του.

«Μπαμπά;...» «Καημένε, καημένε Ρούντι. Καημένε Τζίμι. Πού 'ναι ο Ρούντι;»

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ 2 7

«Εγώ είμαι ο Ρούντι, μπαμπά. Εδώ είμαι». Ο Τζόζεφ ανοιγόκλεισε τα μάτια του για να διώξει τα δά-

κρυα, υπό την επήρεια ενός άλλου συναισθήματος, πιο ακαθόρι-στου. Κάποιοι θα το χαρακτήριζαν κατάπληξη. Άλλοι θα έλεγαν ότι ήταν γνήσια απορία, σαν αυτή που εκφράζει ένα μωρό στη θέα οποιουδήποτε ζωηρόχρωμου αντικειμένου.

Την επόμενη στιγμή, ο Ρούντι το ερμήνευσε ως κάτι βαθύτε-ρο από απλή απορία. Ήταν δέος: η απόλυτη υποχώρηση του μυαλού μπροστά σε κάτι μεγαλειώδες και τρομακτικό.

Τα μάτια του πατέρα του έλαμψαν από κατάπληξη. Στο πρό-σωπο του η έκφραση της χαράς και του φόβου συναγωνίζονταν μεταξύ τους.

Η όλο και πιο τραχιά φωνή του Τζόζεφ έγινε ψίθυρος: «Δύο χιλιάδες πέντε».

Η ματιά του παρέμεινε καρφωμένη σε μια άλλη πραγματικό-τητα, προφανώς πειστικότερη απ' όσο ο κόσμος στον οποίο έζη-σε επί πενήντα εφτά χρόνια.

Με χέρι τρεμάμενο πλέον, αλλά ικανό ακόμα να σημειώνει, ο Ρούντι κατέγραψε την πέμπτη ημερομηνία -και περίμενε.

«Αχ», αναφώνησε ο Τζόζεφ, σαν να του αποκαλύφθηκε ένα μυστικό που τον φόβισε.

«Μπαμπά;» «Όχι αυτό, όχι αυτό», θρήνησε ο Τζόζεφ. «Μπαμπά, τι συμβαίνει;» Καθώς η περιέργεια νίκησε την ανησυχία, η τρομαγμένη νο-

σοκόμα πλησίασε το κρεβάτι. Ένας γιατρός μπήκε στο θάλαμο. «Τι συμβαίνει εδώ πέρα;» «Μην εμπιστεύεσαι τον κλόουν», είπε ο Τζόζεφ. Ο γιατρός φάνηκε ελαφρώς θιγμένος, υποθέτοντας πως ο α-

σθενής αμφισβητούσε την επιστημονική του επάρκεια. Ο Ρούντι έσκυψε πάνω από το κρεβάτι και προσπάθησε να

αποσπάσει την προσοχή του πατέρα του από το υπερκόσμιο ό-ραμά του. «Μπαμπά, πώς ξέρεις εσύ για τον κλόουν;»

«Στις δεκαέξι Απριλίου», είπε ο Τζόζεφ. «Πώς ξέρεις για τον κλόουν;»

2 8 DEAN KOONTZ

«ΓΡΑΦ' ΤΟ!» βροντοφώναξε ο Τζόζεφ, ενώ τα ουράνια συ-γκρούονταν ξανά με τη γη.

Ο γιατρός πήγε από την άλλη πλευρά του κρεβατιού και ο Ρούντι πρόσθεσε την ημερομηνία 16 ΑΠΡΙΛΙΟΥ μετά το 2005 στην πέμπτη σειρά, στην πίσω όψη της πρόσκλησης για το τσίρ-κο. Έγραψε επίσης τη λέξη ΣΑΒΒΑΤΟ, μόλις την άκουσε από τον πατέρα του.

Ο γιατρός έπιασε τον Τζόζεφ από το πιγούνι και γύρισε το κεφάλι του για να δει τα μάτια του.

«Δεν είν' αυτός που νομίζεις ότι είναι», είπε ο Τζόζεφ απευ-θυνόμενος στο γιο του, όχι στο γιατρό.

«Ποιος;» ρώτησε ο Ρούντι. «Λεν είναι». «Για ποιον λες;» «Έλα τώρα, Τζόζεφ», τον μάλωσε μαλακά ο γιατρός, «με

γνωρίζεις πολύ καλά. Ο δόκτωρ Πίκετ είμαι». «Ω, τι τρομερή τραγωδία», μουρμούρισε ο Τζόζεφ με φωνή

πλημμυρισμένη οίκτο, σαν να μην ήταν ζαχαροπλάστης αλλά η-θοποιός σε έργο του Σαίξπηρ.

«Ποια τραγωδία;» ρώτησε ανήσυχος ο Ρούντι. Βγάζοντας το οφθαλμοσκόπιο από την τσέπη της άσπρης πο-

διάς του, ο δόκτωρ Πίκετ διαφώνησε: «Δε βλέπω καμιά τραγω-δία εδώ. Βλέπω θεαματική βελτίωση».

Ο Τζόζεφ απελευθερώθηκε από το χέρι του γιατρού μ' ένα απότομο τίναγμα. Η ταραχή του ολοένα δυνάμωνε. «Νεφρά!» φώναξε.

«Νεφρά;» ρώτησε σαστισμένος ο Ρούντι. «Γιατί είναι τόσο σημαντικά τα νεφρά, διάβολε;» ρώτησε ο

Τζόζεφ. «Είναι παράλογο, όλα είναι παράλογα!» Ο Ρούντι ένιωσε βαθιά θλίψη, καταλαβαίνοντας ότι η πρό-

σκαιρη πνευματική διαύγεια του πατέρα του είχε αρχίσει να χά-νεται.

Ξαναπιάνοντας τον ασθενή του από το πιγούνι, ο δόκτωρ Πί-κετ άναψε το φως του οφθαλμοσκόπιου κι έστρεψε τις ακτίνες προς το δεξί μάτι του Τζόζεφ.

Και τότε ο Τζόζεφ Τοκ ξεφύσησε δυνατά κι έπεσε νεκρός πί-

Η ΠΡΟΦΗΤΕΊΑ 2 9

σω στο μαξιλάρι, θαρρείς κι εκείνη η λεπτή δέσμη φωτός ήταν βελόνα και η ζωή του ένα φουσκωμένο μπαλόνι.

Παρ' όλες τις τεχνικές και τα μηχανήματα ενός καλά εξοπλι-σμένου νοσοκομείου, οι προσπάθειες να τον επαναφέρουν στη ζωή πήγαν στο βρόντο. Ο Τζόζεφ είχε αναχωρήσει για το ταξίδι χωρίς επιστροφή.

Και κατέφθασα εγώ, ο Τζέιμς Χένρι Τοκ. Η ώρα στο πιστοποιη-τικό θανάτου του παππού μου συμπίπτει με την ώρα στο δικό μου πιστοποιητικό γέννησης: 22:46'.

Απαρηγόρητος, ο Ρούντι έμεινε για μερικές στιγμές στο προ-σκέφαλο του Τζόζεφ. Δεν είχε ξεχάσει τη γυναίκα του, αλλά εί-χε παραλύσει από τη θλίψη.

Πέντε λεπτά αργότερα, μια νοσοκόμα έφερε το μήνυμα ότι η Μάντι πέρασε μια κρίση και ότι έπρεπε να σπεύσει στο πλευ-ρό της.

Τρομοκρατημένος από την προοπτική να χάσει και πατέρα και σύζυγο, ο μπαμπάς έφυγε τρέχοντας από την εντατική.

Όπως τα διηγείται, οι διάδρομοι του ταπεινού επαρχιακού νοσοκομείου μας του φάνηκαν ξαφνικά σαν λαβύρινθος και, σε τουλάχιστον δύο περιπτώσεις, έστριψε σε λάθος σημείο. Η α-νυπομονησία του δεν του επέτρεψε να πάρει το ασανσέρ. Κατέ-βηκε με τη σκάλα από τον τρίτο στο ισόγειο -και τότε μόνο συ-νειδητοποίησε ότι η μαιευτική κλινική βρισκόταν στο δεύτερο όροφο.

Ο μπαμπάς έφτασε στην αίθουσα αναμονής του μαιευτηρίου τη στιγμή που ο Κόνραντ Μπίζο πυροβολούσε το γιατρό της γυ-ναίκας του.

Προς στιγμήν, ο μπαμπάς νόμισε ότι ο Μπίζο μεταχειρίστη-κε πιστόλι κλόουν, κάποιο πιστολάκι-παιχνίδι που εκτοξεύει κόκκινη μπογιά. Όμως ο σωριασμένος στο πάτωμα γιατρός δεν είχε τίποτα κωμικό επάνω του και η μυρωδιά του αίματος ήταν βαριά και πολύ αληθινή.

Ο Μπίζο στράφηκε προς τον πατέρα μου και σήκωσε το πι-στόλι.

3 0 DEAN KOONTZ

Παρά το ζαρωμένο καπελάκι, τα κοντά μανίκια και το φα-νταχτερό μπάλωμα στα οπίσθια, παρά την άσπρη μπογιά που κάλυπτε το πρόσωπο του και τα ζωηρά κόκκινα μάγουλα, εκείνη τη στιγμή ο Κόνραντ Μπίζο μόνο παλιάτσο δε θύμιζε. Τα μάτια του γυάλιζαν σαν της τίγρης και δεν ήταν δύσκολο να τον φα-νταστεί κανείς να γυμνώνει αγριεμένα τα δόντια. Έτσι όπως δέ-σποζε στο δωμάτιο, με ύφος δαιμονικό, ήταν η προσωποποίηση της τρέλας.

Ο μπαμπάς σκέφτηκε ότι θα τον έπαιρνε κι αυτόν η μπάλα, αλλά ο Μπίζο είπε: «Κάνε πέρα, Ρούντι Τοκ. Δεν έχω τίποτα μα-ζί σου. Δεν είσαι ακροβάτης».

Ο Μπίζο έσπρωξε με τον ώμο την πόρτα που οδηγούσε από την αίθουσα αναμονής στους θαλάμους τοκετού και την κοπά-νησε δυνατά πίσω του.

Ο μπαμπάς γονάτισε πλάι στο γιατρό και διαπίστωσε ότι ανέ-πνεε ακόμα. Ο λαβωμένος άντρας προσπάθησε να μιλήσει, αλλά ήταν αδύνατον. Το αίμα τού έφραζε το λαιμό και τον έπνιγε.

Ανασηκώνοντας μαλακά το κεφάλι του γιατρού και στηρίζο-ντάς το με περιοδικά ώστε να μπορεί να ανασαίνει, ο μπαμπάς φώναξε βοήθεια. Μια δυνατή βροντή συντάραξε για μια ακόμα φορά τη νύχτα.

Ο δόκτωρ Φέρις Μακντόναλντ ήταν ο γιατρός της Μάνα. Α-νέλαβε επίσης τη φροντίδα της Νάταλι Μπίζο, όταν τη μετέφε-ραν εκτάκτως στο νοσοκομείο για να γεννήσει.

Βαριά τραυματισμένος, έμοιαζε περισσότερο σαστισμένος παρά φοβισμένος. Τώρα που καθάρισε ο λαιμός του και ανάσαι-νε ευκολότερα, προσπάθησε να μιλήσει στον πατέρα μου: «Πέ-θανε την ώρα της γέννας, αλλά δεν έφταιγα εγώ».

Έντρομος, ο μπαμπάς νόμισε ότι αυτή που πέθανε ήταν η Μάντι.

Ο δόκτωρ Μακντόναλντ το κατάλαβε, γιατί τα τελευταία λό-για του ήταν: «Όχι η Μάνη. Η γυναίκα του κλόουν. Η Μάντι... ζει. Λυπάμαι, Ρούντι».

Ο Φέρις Μακντόναλντ πέθανε με το χέρι του πατέρα μου στην καρδιά του.

Καθώς ο ήχος της βροντής απομακρυνόταν, ο μπαμπάς ά-

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ 3 1

κουσε ακόμα έναν πυροβολισμό πίσω από την πόρτα από όπου είχε εξαφανιστεί ο Κόνραντ Μπίζο.

Κάπου εκεί βρισκόταν η Μάντι, αβοήθητη, ύστερα από μια επίπονη γέννα. Ήμουν κι εγώ εκεί, ένα βρέφος που δεν ήταν α-κόμα αρκετά μπουνταλάς για να υπερασπιστεί τον εαυτό του.

Ο πατέρας μου, φούρναρης εκείνη την εποχή, δεν υπήρξε ποτέ άνθρωπος της δράσης· ούτε έγινε ποτέ, όταν μερικά χρόνια αργότερα αποφοίτησε από τη σχολή ζαχαροπλαστικής. Είναι έ-νας άντρας μετρίων διαστάσεων, ούτε πολύ αδύναμος αλλά ούτε και γεννημένος μποξέρ. Μέχρι τότε ζούσε μια ήσυχη ζωή, χωρίς σοβαρές απαιτήσεις, χωρίς συγκρούσεις.

Και, παρ' ότι ο φόβος για τη γυναίκα και το παιδί του του προκάλεσε έναν παράξενο, παγερό πανικό, ενήργησε περισσότε-ρο με νηφαλιότητα και υπολογισμό παρά με υστερία. Χωρίς να διαθέτει ούτε όπλο ούτε σχέδιο, αλλά αποκτώντας ξαφνικά καρ-διά λιονταριού, άνοιξε την πόρτα και κυνήγησε τον Μπίζο.

Μολονότι έπλασε με τη φαντασία του χίλια φρικιαστικά σε-νάρια μέσα σε δευτερόλεπτα, ισχυρίζεται πως δεν προμάντεψε αυτό που ακολούθησε και φυσικά δεν μπορούσε να προβλέψει ότι τα γεγονότα εκείνης της νύχτας θα είχαν αντίκτυπο στην ε-πόμενη τριακονταετία -και μάλιστα με τόσο τρομερές και απί-στευτες συνέπειες στη ζωή του και στη δική μου.

2

Στο Νοσοκομείο της Κομητείας Σνόου, η εσωτερική πόρτα της αίθουσας αναμονής του μαιευτηρίου οδηγεί σ' ένα μι-

κρό διάδρομο. Αριστερά βρίσκεται μια αποθήκη και δεξιά η τουαλέτα. Οι λάμπες φθορισμού στην οροφή, οι λευκοί τοίχοι και τα λευκά κεραμικά πλακάκια στο δάπεδο δείχνουν περιβάλ-λον καλά αποστειρωμένο.

Γνωρίζω το χώρο, καθώς στην ίδια μαιευτική κλινική γεννή-θηκε το παιδί μου, μια άλλη αλησμόνητη νύχτα απαράμιλλου χάους.

Εκείνη τη νύχτα με την καταιγίδα, στα 1974, με τον Νίξον να έχει επιστρέψει στο σπίτι του στην Καλιφόρνια και τον Μπίζο σε κρίση, ο πατέρας μου βρήκε μια νοσοκόμα ξαπλωμένη στο διάδρομο, σκοτωμένη από σφαίρα.

Θυμάται ότι τα γόνατά του λύγισαν από οίκτο και απόγνωση. Η απώλεια του δόκτορα Μακντόναλντ, καίτοι τρομερή, δεν

είχε καταγραφεί πλήρως στη συνείδηση του μπαμπά, γιατί υ-πήρξε πολύ ξαφνική, σχεδόν σαν όνειρο. Μερικές στιγμές αργό-τερα, το θέαμα της νεκρής νοσοκόμας -μιας νεαρής, όμορφης κοπέλας που έμοιαζε με αγγελάκι ντυμένο στα λευκά, καθώς τα ξανθά μαλλιά της πλαισίωναν σαν φωτοστέφανο το απόκοσμα γαλήνιο πρόσωπό της- εγγράφηκε για τα καλά στο μυαλό του -και τότε συνειδητοποίησε την αλήθεια, τότε κατάλαβε τι σή-μαιναν αυτοί οι δύο θάνατοι.

Όρμησε στην πόρτα της αποθήκης, την άνοιξε με φόρα κι α-ναζήτησε κάτι που θα του χρησίμευε για όπλο. Βρήκε μονάχα

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ 3 3

σεντόνια, μπουκάλια με αντισηπτικό, ένα κλειδωμένο ντουλάπι με φάρμακα...

Μόλο που εκ των υστέρων του φαινόταν μακάβρια κωμικό, εκείνη τη στιγμή σκέφτηκε σοβαρά, με τη λογική της απόγνω-σης, ότι σαν αρτοποιός είχε ζυμώσει τόνους ψωμιού στη ζωή του, οπότε τα χέρια του ήταν επικίνδυνα δυνατά. Αν κατόρθωνε να αφοπλίσει τον Μπίζο, σίγουρα θα είχε τη δύναμη να τον στραγγαλίσει.

Κανένα αυτοσχέδιο όπλο δεν είναι τόσο φονικό όσο τα ευλύ-γιστα χέρια ενός θυμωμένου αρτοποιού. Αυτή η παρανοϊκή σκέ-ψη γεννήθηκε από τον τρόμο του. Παραδόξως, ο ίδιος τρόμος τον όπλισε με θάρρος.

Ο μικρός διάδρομος διασταυρωνόταν μ' ένα μακρύτερο που οδηγούσε και δεξιά και αριστερά. Αυτός ο δεύτερος διάδρομος είχε τρεις πόρτες. Οι δύο έβγαζαν σε θαλάμους τοκετού και η τρίτη στο θάλαμο νεογνών, όπου τα φασκιωμένα μωρά, το κα-θένα στην κούνια του, μελετούσαν την καινούρια τους κατάστα-ση, ζυγιάζοντας το φως, τη σκιά, την πείνα, τη δυσφορία και τους φόρους.

Ο μπαμπάς αναζήτησε τη μητέρα μου κι εμένα, αλλά βρήκε μόνο την πρώτη. Ήταν ξαπλωμένη σ' έναν από τους θαλάμους τοκετού, μόνη και αναίσθητη στο κρεβάτι.

Στην αρχή, του φάνηκε πεθαμένη. Του ήρθε σκοτοδίνη, αλλά προτού λιγοθυμήσει πρόσεξε ότι η αγαπημένη του Μάντι ανέ-πνεε. Αρπάχτηκε από την άκρη του κρεβατιού μέχρι να καθαρί-σει η όρασή του.

Λουσμένη στον ιδρώτα, με πρόσωπο σταχτί, η Μάντι δε θύ-μιζε τη δραστήρια γυναίκα που ήταν κάποτε. Έμοιαζε αδύναμη, ευάλωτη...

Τα ματωμένα σεντόνια φανέρωναν ότι είχε γεννήσει, αλλά ο Ρούντι δεν είδε πουθενά κανένα στριγκλιάρικο μωρό.

«Πού είστε, καθάρματα;» φώναξε από κάπου πέρα ο Μπίζο. Όσο κι αν δεν ήθελε ν' αφήσει τη μητέρα μου, ο μπαμπάς

βγήκε για να τον αντιμετωπίσει -όπως θα έκανε κάθε φούρνα-ρης (έτσι μας έλεγε πάντα).

Στο δεύτερο θάλαμο τοκετού, βρήκε ξαπλωμένη στο κρεβάτι

3 4 DEAN KOONTZ

τη Νάταλι Μπίζο. Η λεπτή ακροβάτισσα είχε ελάχιστη μόνο ώ-ρα που πέθανε, από επιπλοκή. Τα δάκρυα δεν είχαν στεγνώσει ακόμα στα μάγουλά της.

Σύμφωνα με τον μπαμπά, ακόμα και μετά από τόση αγωνία, ακόμα και νεκρή, διέθετε μια αιθέρια ομορφιά. Είχε άψογο κα-στανόχρυσο δέρμα. Κορακάτα μαλλιά. Τα φωτεινά πράσινα μά-τια της ήταν ανοιχτά κι έμοιαζαν με παράθυρο στους λειμώνες του Παραδείσου.

Για τον Κόνραντ Μπίζο -που ακόμα και χωρίς βαμμένο πρό-σωπο σίγουρα δεν ήταν όμορφος, ούτε πλούσιος, και που ακόμα και σε φυσιολογικές συνθήκες δε θα πρέπει να ήταν ευχάριστος άνθρωπος-, τούτη η γυναίκα ήταν ένα απρόσμενο δώρο, μια ευ-λογία πέρα από κάθε λογική. Έτσι λοιπόν, μπορούσες να κατα-λάβεις -αλλά όχι να δικαιολογήσεις- τη βίαιη αντίδρασή του στην απώλειά της.

Βγαίνοντας από το θάλαμο, ο μπαμπάς βρέθηκε πρόσωπο με πρόσωπο με το δολοφόνο κλόουν. Εκείνη τη στιγμή ο Μπίζο ά-νοιγε την πόρτα του θαλάμου νεογνών κι ορμούσε στο χολ μ' έ-να φασκιωμένο μωρό στην αγκαλιά.

Από τόσο κοντινή απόσταση, το πιστόλι που κρατούσε στο δεξί του χέρι έμοιαζε διπλάσιο απ' όσο προηγουμένως, στην αί-θουσα αναμονής, θαρρείς και οι δυο τους βρίσκονταν στη Χώρα των Θαυμάτων της Αλίκης, όπου τα αντικείμενα μεγάλωναν ή μίκραιναν παράλογα, αψηφώντας τους νόμους της φυσικής.

Ο μπαμπάς θα μπορούσε ν' αρπάξει τον Μπίζο από τον καρ-πό με το στιβαρό του χέρι και να τον αφοπλίσει, αλλά δεν τόλ-μησε, από φόβο μήπως κινδυνέψει το μωρό.

Το μωρό είχε κόκκινο προσωπάκι με ζαρωμένο μέτωπο. Φαι-νόταν ενοχλημένο, πειραγμένο. Είχε ανοίξει διάπλατα το στόμα, σαν να 'ταν έτοιμο να ξεφωνίσει και να βουβάθηκε επειδή κατά-λαβε ότι ο πατέρας του ήταν ένας τρελός κλόουν.

Ας είναι καλά το μωρό, έλεγε συχνά ο μπαμπάς. Ειδάλλως, θα είχα σκοτωθεί. Θα είχες μεγαλώσει ορφανός από πατέρα και δε θα μάθαινες ποτέ να φτιάχνεις κρεμ μπριλέ πρώτης ποιότητας.

Με το μωρό στην αγκαλιά, λοιπόν, και κραδαίνοντας το πιστό-λι, ο Μπίζο ρώτησε τον πατέρα μου: «Πού 'ν' τοι, Ρούντι Τοκ;»

Η ΠΡΟΦΗΤΕΊΑ 3 5

«Ποιοι;» ρώτησε ο μπαμπάς. Ο κλόουν με τα κόκκινα μάτια πάλευε με τη λύπη και την

οργή του. Το μακιγιάζ του είχε μουντζουρωθεί από τα δάκρυα. Τα χείλη του έτρεμαν, λες κι ήταν έτοιμος να ξεσπάσει σε ανε-ξέλεγκτους λυγμούς, αλλά αμέσως μετά έδειξε τα δόντια του με ύφος αγριεμένο. Του πατέρα μου του πάγωσαν τα σωθικά.

«Μην παριστάνεις τον κουτό», τον προειδοποίησε ο Μπίζο. «Ασφαλώς υπάρχουν κι άλλες νοσοκόμες, ίσως και δεύτερος γιατρός. Θέλω να τα σκοτώσω τα καθάρματα που την άφησαν να πεθάνει».

«Το έσκασαν», είπε ο πατέρας μου, πιστεύοντας πως ήταν α-σφαλέστερο να πει ότι είδε τάχα το προσωπικό να το σκάει, πα-ρά να επιμείνει ότι δεν είδε κανέναν. «Δραπέτευσαν πίσω από την πλάτη σου. Όταν έμπαινες, αυτοί βγήκαν από την αίθουσα αναμονής. Είναι φευγάτοι από ώρα».

Γεμάτος λύσσα, ο Κόνραντ Μπίζο φάνηκε να θεριεύει κι άλ-λο... λες και η οργή τρέφει τους γίγαντες... Το πρόσωπο του δεν είχε τίποτε από την ιλαρότητα ενός παλιάτσου. Τα μάτια του έ-σταζαν μίσος φαρμακερό, σαν δηλητήριο κόμπρας.

Φοβούμενος μήπως γίνει στόχος του Μπίζο, μια και το ιατρι-κό προσωπικό δεν ήταν διαθέσιμο, ο μπαμπάς έσπευσε να προ-σθέσει εξυπηρετικά, δίχως ίχνος απειλής στη φωνή: «Έρχεται η αστυνομία. Θα θελήσουν να σου πάρουν το μωρό».

«Δε δίνω το γιο μου σε κανέναν», δήλωσε ο Μπίζο με παρα-φορά. Η μπαγιάτικη μυρωδιά του καπνού που ανέδιδαν τα ρού-χα του θα μπορούσε να εκληφθεί ως συνέπεια των βίαιων συναι-σθημάτων του. «Θα κάνω τα πάντα προκειμένου να μην τον α-ναθρέψουν οι ακροβάτες».

Για λόγους αυτοσυντήρησης, ο πατέρας μου περπατούσε στη λεπτή γραμμή ανάμεσα στην έξυπνη χειραγώγηση και τη γαλι-φιά. «Το αγόρι σου θα γίνει ο καλύτερος του είδους του -κλό-ουν, γελωτοποιός, αρλεκίνος, μιμητής».

«Μίμος», τον διόρθωσε ο φονιάς, δίχως θυμό. «Ναι, θα γίνει ο καλύτερος. Θα γίνει. Δε θα επιτρέψω σε κανέναν να καταστρέ-ψει το πεπρωμένο του γιου μου».

Με το πιστόλι και το μωρό στην αγκαλιά, ο Μπίζο προσπέ-

3 6 DEAN KOONTZ

ρασε τον μπαμπά μου και όρμησε στο μικρότερο διάδρομο, δρα-σκελίζοντας το πτώμα της νοσοκόμας με την ίδια αδιαφορία που θα επιδείκνυε αν περνούσε πάνω από έναν κουβά και μια σφουγγαρίστρα.

Ο μπαμπάς κοιτούσε με απόγνωση, αδυνατώντας να σκεφτεί έναν τρόπο για να σταματήσει αυτό το κτήνος δίχως να βλάψει το βρέφος.

Όταν ο Μπίζο έφτασε στο κατώφλι της αίθουσας αναμονής, κοντοστάθηκε κι έριξε μια ματιά πάνω απ' τον ώμο του. «Δε θα σε ξεχάσω ποτέ, Ρούντι Τοκ. Ποτέ».

Ο πατέρας μου δεν κατάλαβε αν επρόκειτο για εκδήλωση τρυφερότητας ή απειλή.

Ο Μπίζο έσπρωξε την πόρτα κι εξαφανίστηκε. Αμέσως ο μπαμπάς γύρισε τρέχοντας στο θάλαμο τοκετού,

γιατί το πρώτο του μέλημα ήταν, εννοείται, η γυναίκα του κι εγώ. Δίχως καμία φροντίδα, η μητέρα μου ήταν ξαπλωμένη στο

κρεβάτι όπου την είχε ανακαλύψει πριν από λίγα λεπτά. Παρ' ό-τι κάτωχρη και καταϊδρωμένη, είχε ανακτήσει τις αισθήσεις της.

Βογκώντας από τον πόνο, ανοιγόκλεισε τα μάτια σαστισμένη. Το κατά πόσο ήταν απλώς μπερδεμένη ή βρισκόταν σε παρα-

λήρημα παραμένει ανοιχτό θέμα συζήτησης ανάμεσα στους γο-νείς μου, όμως ο πατέρας μου επιμένει ότι του κόπηκαν τα ήπα-τα όταν εκείνη του είπε: «Αν θέλεις σάντουιτς Ρούμπεν* για το δείπνο, πρέπει ν' αγοράσουμε τυρί απ' τον μπακάλη». Η μαμά επιμένει ότι είπε: «Μη διανοηθείς να μ' ξαναγγίξεις ύστερα από όσα τράβηξα, παλιομασκαρά».

Η αγάπη τους είναι βαθύτερη από τον πόθο, τη στοργή και το σεβασμό. Βασική πηγή της είναι το χιούμορ. Το χιούμορ είναι πέταλο στο λουλούδι της ελπίδας και η ελπίδα είναι μπουμπούκι στα κλαδιά της πίστης. Πιστεύουν ο ένας στον άλλον· πιστεύουν επίσης ότι η ζωή έχει νόημα, και από τούτη την πίστη πηγάζει η ανεξάντλητη ευδιαθεσία τους, μια ευδιαθεσία που αποτελεί το μεγαλύτερο δώρο του ενός προς τον άλλον -και προς εμένα.

Μεγάλωσα σ' ένα σπίτι γεμάτο γέλιο. Ανεξάρτητα από το τι

•Σάντουιτς με κορνμπίφ, ελβετικό τυρί και ξινολάχανο. (Σ.τ.Μ.)

Η ΠΡΟΦΗΤΕΊΑ 3 7

θα μου συμβεί στο μέλλον, θα έχω ζήσει μια ζωή γεμάτη γέλιο -και γεμάτη υπέροχα γλυκά.

Στην παρούσα ανιστόρηση της ζωής μου, θα καταφεύγω συ-χνά στο χιούμορ, καθόσον το γέλιο είναι το ιδανικό γιατρικό για τη βασανισμένη καρδιά και βάλσαμο για τη δυστυχία· ωστόσο δε θα σας κοροϊδέψω. Δε θα μεταχειριστώ το γέλιο σαν παραπέ-τασμα προκειμένου να σας προστατέψω από τη φρίκη και την α-πελπισία. Θα γελάσουμε μαζί, αλλά μερικές φορές το γέλιο θα πληγώνει.

Λοιπόν... Μπορεί οι δυο τους να μη συμφωνούν στο κατά πόσο η μη-

τέρα μου παραληρούσε ή διατηρούσε απολύτως τη νηφαλιότητά της, στο κατά πόσο κατηγορούσε τον πατέρα μου για τους πό-νους της γέννας ή συζητούσε την ανάγκη να ψωνίσουν τυρί, πά-ντως λίγο ως πολύ η άποψή τους ταυτίζεται όσον αφορά τα όσα επακολούθησαν. Ο πατέρας μου βρήκε ένα εντοιχισμένο τηλέ-φωνο κοντά στην πόρτα και κάλεσε βοήθεια.

Η εν λόγω συσκευή εξυπηρετούσε την ενδοεπικοινωνία, γι' αυτό δεν είχε κανονικό πληκτρολόγιο. Είχε μονάχα τέσσερα κουμπιά με τις ενδείξεις: ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ, ΦΑΡΜΑΚΕΙΟ, ΚΑΘΑΡΙΟ-ΤΗΤΑ, ΑΣΦΑΛΕΙΑ.

Ο μπαμπάς πάτησε το πλήκτρο με την ένδειξη ΑΣΦΑΛΕΙΑ και πληροφόρησε τον υπάλληλο ότι υπήρχαν σκοτωμένοι, ότι ο δράστης, ντυμένος με ρούχα κλόουν, εγκατέλειπε εκείνη τη στιγ-μή το κτίριο και ότι η Μάντι χρειαζόταν άμεσα ιατρική βοήθεια.

«Πού 'ναι το μωρό μου;» φώναξε η μητέρα μου από το κρε-βάτι, με καθαρό πλέον μυαλό, αν υποθέσουμε ότι προηγουμένως τα είχε κομματάκι χαμένα.

Με το ακουστικό στο αυτί, ο πατέρας μου γύρισε προς το μέ-ρος της έκπληκτος, τρομοκρατημένος. «Δεν ξέρεις πού είναι;»

«Πού θες να ξέρω;» ρώτησε εκείνη, πασχίζοντας μάταια να ανακαθίσει και μορφάζοντας από τον πόνο. «Εγώ λιποθύμησα. Ποιος σκοτώθηκε; Για όνομα του Θεού, ποιος σκοτώθηκε; Τι τρέχει; Πού 'ναι το μωρό μου;»

Ο θάλαμος τοκετού δε διέθετε παράθυρα και ήταν περιτριγυ-ρισμένος από διαδρόμους και άλλα δωμάτια, εντελώς απομονω-

3 8 DEAN KOONTZ

μένος από τον έξω κόσμο. Παρ' όλ' αυτά, οι γονείς μου άκου-σαν αμυδρά σειρήνες να έρχονται από μακριά.

Στη θύμηση του μπαμπά ξεπήδησε ξαφνικά η εφιαλτική ει-κόνα του Μπίζο στο διάδρομο, με το πιστόλι στο δεξί χέρι και το μωρό του αγκαλιασμένο με το αριστερό. Μια ξινή γεύση τού ανέβηκε στο λαιμό, ενώ την ίδια στιγμή η καρδιά του χτύπησε γοργά.

Ίσως ο Μπίζο έχασε στη γέννα και τη γυναίκα του και το παιδί του. Ίσως το νεογέννητο στην αγκαλιά του να μην ήταν το δικό του, αλλά ο μικρός Τζέιμς -ή η μικρή Τζένιφερ- Τοκ.

Ο νους μου ττήγε αμέσως στην απαγωγή, λέει ο μπαμπάς όπο-τε θυμάται εκείνες τις στιγμές. Θυμήθηκα το παιδί των Λίντμπεργκ και του Φρανκ Σινάτρα που τα απήγαγαν για λύτρα, τον Κουτσο-καλιγέρη* και τον Ταρζάν που τον μεγάλωσαν οι πίθηκοι, και μο-λονότι όλ' αυτά φάνταζαν παράλογα, εμένα φώλιασαν γερά στο μυαλό μου. Ήθελα να φωνάξω, μα φωνή δεν έβγαινε, κι ένιωσα ακριβώς σαν το μωρό με το κοκκινισμένο μουτράκι και τ' ορθά-νοιχτο στόμα απ' όπου δεν έβγαινε κανένας ήχος. Μόλις σκέφτη-κα το μωρό, μου καρφώθηκε η ιδέα ότι ήσουν εσύ, ότι δεν ήταν το δικό του, αλλά εσύ, εσύ -ο Τζίμι μου.

Γεμάτος απελπισία, ο μπαμπάς άφησε το τηλέφωνο να πέσει κι όρμησε απ' την ανοιχτή πόρτα στο διάδρομο για να βρει τον Μπίζο και να τον σταματήσει -και σχεδόν συγκρούστηκε με τη Σαρλίν Κόουλμαν, μια νοσοκόμα που ερχόταν κουβαλώντας ένα μωρό στην αγκαλιά.

Τούτο δω το βρέφος είχε πλατύτερο πρόσωπο από το μωρό που ο Μπίζο πήρε μαζί του μες στο σκοτάδι και τη θύελλα. Το χρώμα του ήταν ροδαλό κι έμοιαζε υγιέστερο από το άλλο μωρό με το κοκκινισμένο και γεμάτο κηλίδες μουτράκι. Σύμφωνα με τον μπαμπά, τα μάτια του ήταν γαλανά και λαμπερά, και το προ-σωπάκι του μες στην απορία.

«Κρύφτηκα με το μωρό σας»» εξήγησε η Σαρλίν Κόουλμαν. «Κρύφτηκα για να μη με βρει αυτός ο απαίσιος άνθρωπος. Από την πρώτη στιγμή που πάτησε εδώ το πόδι του συνοδεύοντας τη

*Ή Ρουμπελστίλσκιν: παραμύθι των Αδελφών Γκριμ. (Σ.τ.Μ.)

Η ΠΡΟΦΗΤΕΊΑ 3 9

γυναίκα του, κατάλαβα ότι θα μας δημιουργούσε προβλήματα. Να σκεφτείτε ότι φορούσε το καπέλο του μέσα στην κλινική, χωρίς καν να ζητήσει συγνώμη».

Μακάρι να ήμουν σε θέση να διαβεβαιώσω από προσωπική εμπειρία ότι πράγματι αυτό που τρομοκράτησε τη Σαρλίν ευθύς εξαρχής δεν ήταν το μεϊκάπ του κλόουν Μπίζο, ούτε τα φαρμα-κερά του λόγια εναντίον των ακροβατών πεθερικών του, ούτε το τρελό του βλέμμα που στριφογύριζε αδιάκοπα, αλλά απλώς και μόνο το καπέλο του. Δυστυχώς, έχοντας έρθει στον κόσμο λιγό-τερο από μία ώρα νωρίτερα, δεν ήξερα ακόμα αγγλικά, ούτε εί-χα ξεδιαλύνει ποια ήταν όλα αυτά τα άτομα.

31

Τρέμοντας από ανακούφιση, ο μπαμπάς με πήρε από τη Σαρλίν Κόουλμαν και με οδήγησε στη μητέρα μου. Η νο-

σοκόμα σήκωσε την πλάτη του κρεβατιού, πρόσθεσε μαξιλάρια και η μαμά μπόρεσε να με κρατήσει στην αγκαλιά της.

Ο μπαμπάς ορκίζεται ότι τα πρώτα της λόγια σ' εμένα ήταν τα εξής: «Ελπίζω να άξιζες τόσο πόνο, μικρέ Γαλανομάτη, γιατί άμα μου γίνεις κανένα αχάριστο παιδί θα σου κάνω τη ζωή Κόλαση».

Κλαίγοντας, φανερά ταραγμένη από όσα συνέβησαν, η Σαρ-λίν διηγήθηκε τα καθέκαστα κι εξήγησε με ποιο τρόπο κατάφε-ρε να με κρύψει όταν ξεκίνησαν οι πυροβολισμοί.

Ειδοποιημένος να φροντίσει συγχρόνως δύο γυναίκες με δύ-σκολο, μη προγραμματισμένο τοκετό, ο δόκτωρ Μακντόναλντ δεν κατάφερε να βρει άλλο γιατρό για βοήθεια. Έτσι λοιπόν, μοίρασε το χρόνο του ανάμεσα στις δύο ασθενείς, τρέχοντας α-πό τον ένα θάλαμο στον άλλο, βασισμένος στις νοσοκόμες για υποστήριξη. Το έργο του γινόταν ακόμα δυσκολότερο λόγω της συχνής πτώσης της τάσης του ηλεκτρικού. Ανησυχούσε μήπως η γεννήτρια του νοσοκομείου δεν ανταποκρινόταν, σε περίπτωση διακοπής ρεύματος, στις απαιτούμενες ανάγκες.

Η εγκυμοσύνη της Νάταλι Μπίζο εξελίχτηκε δίχως να την παρακολουθεί γιατρός. Η ίδια αγνοούσε ότι έπασχε από προε-κλαμψία. Την ώρα του τοκετού παρουσιάστηκε πλήρης εκλαμ-ψία με δυνατούς σπασμούς που έθεταν σε κίνδυνο όχι μόνο τη δική της ζωή αλλά και τη ζωή του αγέννητου παιδιού της. Όσο κι αν πάσχιζε ο γιατρός να τη συνεφέρει, η ασθενής δεν ανταπο-κρινόταν.

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ 4 1

Από την άλλη πλευρά, ο τοκετός της μητέρας μου ήταν βα-σανιστικός επειδή δε γινόταν διαστολή του τραχήλου. Ο ενδο-φλέβιος ορός με τη συνθετική ωκυτοκίνη δεν προκάλεσε άμεσα αρκετές συσπάσεις της μήτρας ώστε να μπορέσει να με φέρει στον κόσμο.

Πρώτη γέννησε η Νάταλι. Ο δόκτωρ Μακντόναλντ έκανε ό,τι μπορούσε για να τη σώσει -με ενδοτραχειακό σωλήνα για την αναπνοή και με ενέσεις για να σταματήσουν οι σπασμοί-, αλλά η υψηλή αρτηριακή πίεση και οι σπασμοί προκάλεσαν έντονη ε-γκεφαλική αιμορραγία που την οδήγησε στο θάνατο.

Όταν κοβόταν ο ομφάλιος λώρος που ένωνε το μωρό των Μπίζο με τη μητέρα του, η δική μου μητέρα, εξαντλημένη πια α-πό τις μάταιες προσπάθειες να σπρώξει, παρουσίασε, επιτέλους, ξαφνική διαστολή του τραχήλου.

Η παράσταση του Τζίμι Τοκ είχε αρχίσει. Προτού μεταφέρει στον Κόνραντ Μπίζο τη θλιβερή είδηση

ότι απέκτησε γιο αλλά έχασε τη γυναίκα του, ο δόκτωρ Μακντό-ναλντ ξεγέννησε τη μάνα μου και, σύμφωνα με τη Σαρλίν Κό-ουλμαν, ανήγγειλε ότι τούτος ο μικρός συμπαγής μπόγος θα γι-νόταν αναμφίβολα αστέρας του ράγκμπι.

Αμέσως μόλις με οδήγησε με επιτυχία από τη μήτρα στον ευρύτερο κόσμο, η μητέρα μου έχασε τις αισθήσεις της. Δεν ά-κουσε τις προβλέψεις του γιατρού, ούτε είδε το πλατύ, ροζ, όλο απορία πρόσωπο μου. Με πρωταντίκρισε όταν η προστάτιδά μου, η Σαρλίν, επέστρεψε και με παρουσίασε στον πατέρα μου.

Αφού ο δόκτωρ Μακντόναλντ με παρέδωσε στην αδελφή Κόουλμαν για να με καθαρίσει και να με τυλίξει μ' ένα λευκό βαμβακερό πανί, κι αφού σιγουρεύτηκε ότι η μητέρα μου ήταν απλώς λιπόθυμη και ότι θα συνερχόταν μέσα σε λίγες στιγμές, με ή χωρίς άλατα, έβγαλε τα ελαστικά γάντια του, κατέβασε τη χειρουργική του μάσκα και πήγε στην αίθουσα αναμονής για να παρηγορήσει όσο μπορούσε τον Κόνραντ Μπίζο.

Σχεδόν αμέσως ακούστηκαν αγριοφωνάρες: πικρά λόγια, ει-πωμένα με την πιο βάναυση φωνή που μπορεί να φανταστεί άν-θρωπος, παρανοϊκές κατηγόριες, γλώσσα σκληρή και υβριστική.

Ο σαματάς έφτασε ακόμα και στο συνήθως γαλήνιο, ηχομο-

4 2 DEAN KOONTZ

νωμένο θάλαμο τοκετού όπου βρισκόταν η αδελφή Κόουλμαν. Και, μολονότι δεν άκουγε λεπτομέρειες, σίγουρα καταλάβαινε το είδος της αντίδρασης με την οποία υποδέχτηκε ο Κόνραντ Μπίζο την είδηση της απώλειας της συζύγου του.

Όταν βγήκε από το θάλαμο στο διάδρομο για ν' ακούσει κα-θαρότερα τα λόγια του Μπίζο, ενστικτωδώς πήρε μαζί της κι ε-μένα, τυλιγμένο με το λεπτό κουβερτάκι.

Στο διάδρομο συνάντησε τη Λόις Χάνσον, μια συνάδελφο της νοσοκόμα, που κρατούσε το μωρό των Μπίζο. Η Λόις είχε ε-πίσης βγει στο διάδρομο για ν' ακούσει το ασυγκράτητο ξέσπα-σμα του κλόουν.

Η Λόις διέπραξε ένα μοιραίο λάθος. Παρά τη συμβουλή της Σαρλίν, προχώρησε προς την κλειστή πόρτα της αίθουσας ανα-μονής, πιστεύοντας ότι, στη θέα του παιδιού του, η οργή του Μπίζο θα υποχωρούσε και ότι η τρομερή θλίψη που τροφοδο-τούσε εκείνον το θυμό θα μαλάκωνε.

Όντας η ίδια θύμα ενός βάναυσου συζύγου, η Σαρλίν δεν πο-λυπίστευε ότι η ευλογία της πατρότητας θα καταπράυνε την ορ-γή ενός άντρα που, ακόμα και σε στιγμές βαθύτατου πένθους, α-ντιδρούσε με ξεσπάσματα θυμού και άγριες απειλές, και όχι με δάκρυα, ή με σοκ, ή με άρνηση να δεχτεί το θλιβερό γεγονός. Ε-πιπλέον, θυμόταν την αγένειά του να φοράει καπέλο σε εσωτε-ρικό χώρο. Η Σαρλίν διαισθάνθηκε ότι τα πράγματα θα έπαιρ-ναν πολύ άσχημη τροπή.

Διασχίζοντας την αίθουσα τοκετού, με οδήγησε στο θάλαμο νεογνών. Τη στιγμή που η πόρτα έκλεινε πίσω μας, άκουσε τον πυροβολισμό που σκότωσε το δόκτορα Μακντόναλντ.

Τούτο το δωμάτιο φιλοξενούσε σειρές με κρεβατάκια όπου ήταν τοποθετημένα τα νεογέννητα. Τα περισσότερα έβλεπαν ό-νειρα και μερικά γουργούριζαν· προς το παρόν, κανένα δεν έ-κλαιγε. Στον έναν τοίχο υπήρχε μια πελώρια τζαμαρία, αλλά ε-κείνη τη στιγμή δεν έστεκε πίσω της κανένας περήφανος πατέ-ρας, ούτε παππούδες και γιαγιάδες.

Μαζί με τα νεογνά βρίσκονταν δυο νοσοκόμες. Είχαν ακού-σει τις φωνές και τον πυροβολισμό, με αποτέλεσμα να φανούν πιο δεκτικές στη συμβουλή της Σαρλίν απ' όσο η Λόις.

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ 4 3

Η σοφή αδελφή Κόουλμαν τις διαβεβαίωσε ότι ο ένοπλος δε θα πείραζε τα μωρά, αλλά σίγουρα θα σκότωνε όποιο μέλος του προσωπικού του νοσοκομείου συναντούσε μπροστά του.

Παρά ταύτα, προτού το βάλουν στα πόδια, κάθε νοσοκόμα βούτηξε κι από ένα μωρό -τρέμοντας για την τύχη όσων ανα-γκάστηκαν ν' αφήσουν πίσω αβοήθητα. Τρομοκρατημένες από ένα δεύτερο πυροβολισμό, ακολούθησαν τη Σαρλίν και βγήκαν από την αίθουσα των νεογνών στον κεντρικό διάδρομο, πίσω α-πό την τζαμαρία.

Οι τρεις γυναίκες κατέφυγαν με το φορτίο τους σ' ένα δωμά-τιο όπου ένας ηλικιωμένος άντρας κοιμόταν του καλού καιρού.

Το χαμηλό φωτάκι νυκτός δεν ήταν ικανό να διαλύσει το σκοτάδι, και τ' αστροπελέκια που φώτιζαν από το παράθυρο έ-καναν τους ίσκιους να τρεμουλιάζουν με μια σπαστική κίνηση εντόμου.

Σιωπηλές, μη τολμώντας σχεδόν να αναπνέουν, οι τρεις α-δελφές στριμώχτηκαν κοντά κοντά, έως ότου η Σαρλίν άκουσε στο βάθος σειρήνες. Ο ευπρόσδεκτος ήχος τους την έφερε κοντά στο παράθυρο, που είχε θέα στον μπροστινό χώρο στάθμευσης του νοσοκομείου· ήλπιζε ότι θα έβλεπε περιπολικά.

Αντ' αυτών, είδε από το δωμάτιο του δεύτερου ορόφου τον Μπίζο με το μωρό του να διασχίζουν τη βρεγμένη άσφαλτο. Έ-μοιαζε, είπε, με μορφή φριχτού εφιάλτη, με πλάσμα αλλοπαρμέ-νο που απομακρυνόταν τρέχοντας, από κείνα που θα περίμενες να δεις τη νύχτα της Δευτέρας Παρουσίας, όταν από τις ρωγμές στα θεμέλια της γης θα ξεπροβάλουν οι οργισμένες λεγεώνες των κολασμένων.

Η Σαρλίν κατάγεται από το Μισισιπή και είναι μια Βαπτί-στρια ποτισμένη από την ποίηση του Νότου.

Ο Μπίζο είχε παρκάρει αρκετά μακριά. Πίσω από την κουρ-τίνα της βροχής, τα κίτρινα φώτα φθορισμού δε βοηθούσαν τη Σαρλίν να ξεχωρίσει τη μάρκα, το μοντέλο και το χρώμα του αυτοκινήτου του. Τον είδε να φεύγει με το αμάξι και ήλπιζε ότι θα συναντιόταν με τους αστυνομικούς προτού φτάσει στον κε-ντρικό δρόμο -όμως τα πίσω φώτα του χάθηκαν στο σκοτάδι και στη νεροποντή...

4 4 DEAN KOONTZ

Τώρα που η απειλή είχε περάσει, επέστρεψε στο θάλαμο το-κετού τη στιγμή που η σκέψη του μπαμπά μου πετούσε από την τραγωδία του μωρού των Λίντμπεργκ στον Ταρζάν που τον με-γάλωσαν οι πίθηκοι. Μπόρεσε, λοιπόν, να τον διαβεβαιώσει ότι δε με είχε απαγάγει ο δολοφόνος παλιάτσος.

Λίγο αργότερα, ο πατέρας μου επιβεβαίωνε ότι το ύψος και το βάρος μου τη στιγμή της γέννησης μου συνέπιπταν επακριβέ-στατα με τις προβλέψεις του ετοιμοθάνατου παππού μου. Η πρώτη απόδειξη, εντούτοις, ότι το περιστατικό της εντατικής μονάδας δεν ήταν απλώς παράξενο αλλά ότι άγγιζε τα όρια του υπερφυσικού ήρθε όταν, σύμφωνα με τα λεγόμενα της μητέρας μου, ο πατέρας μου ξετύλιξε την κουβερτούλα και, αποκαλύπτο-ντας τα πόδια μου, διαπίστωσε ότι τα δάχτυλά μου ήταν ενωμέ-να -όπως ακριβώς είχε προφητέψει ο Τζόζεφ.

«Συνδακτυλία», ανακοίνωσε ο μπαμπάς. «Διορθώνεται», τον καθησύχασε η Σαρλίν. Ύστερα γούρλωσε

έκπληκτη τα μάτια. «Πώς γνωρίζετε έναν όρο καθαρά ιατρικό;» «Συνδακτυλία», επανέλαβε μόνο ο πατέρας μου, ψηλαφώντας

απαλά, στοργικά, τα δάχτυλα του ποδιού μου, γεμάτος απορία.

36

Η συνδακτυλία δεν είναι απλώς το όνομα της πάθησης με την οποία γεννήθηκα· είναι επίσης το θέμα της ζωής μου εδώ

και τριάντα χρόνια. Πολλές φορές, τα πράγματα συνδέονται με-ταξύ τους με τρόπους απρόβλεπτους. Στιγμές που τις χωρίζουν πολλά χρόνια ενώνονται αναπάντεχα, θαρρείς και η ακολουθία του χρόνου διαταράσσεται από κάποια δύναμη που είτε διαθέτει αλλόκοτο χιούμορ είτε κάποιο σχέδιο -αξιόλογο αναμφίβολα, πλην όμως τόσο σύνθετο ώστε να φαντάζει ακατανόητο. Άν-θρωποι άγνωστοι μεταξύ τους ανακαλύπτουν ότι είναι συνδεδε-μένοι από τη μοίρα τόσο γερά όσο δυο δάχτυλα ενωμένα σε ένα.

Πέρασαν πάρα πολλά χρόνια αφότου οι χειρουργοί διόρθω-σαν τα πόδια μου και δε θυμάμαι πλέον τίποτα από τη διαδικα-σία. Περπατώ, τρέχω, αν χρειαστεί, και χορεύω -μολονότι στο χορό δεν είμαι και κάνας άσος.

Με όλο το σεβασμό στη μνήμη του δόκτορα Φέρις Μακντό-ναλντ, δεν έγινα αστέρας του ράγκμπι, ούτε το επεδίωξα ποτέ. Η οικογένειά μου δεν ενδιαφερόταν για τον αθλητισμό.

Αντίθετα, λατρεύουμε τα σου, τα εκλέρ, τις τάρτες, τις τούρ-τες, τα κέικ, τη μαρέγκα με σαντιγί, καθώς και τις διαβόητες μπροκολοτυρόπιτες και τα σάντουιτς Ρούμπεν και όλα τα θεσπέ-σια εδέσματα που αραδιάζει η μητέρα μου στο τρεμάμενο από το βάρος τους τραπέζι μας. Κανένας αγώνας, καμιά ένδοξη νίκη, κανένας θρίαμβος σε πρωτάθλημα δε θα μπορέσει ποτέ να αντι-καταστήσει ένα οικογενειακό γεύμα στο σπίτι μας, με τα γέλια του και τις συζητήσεις που δεν τελειώνουν παρά με το ξεδίπλω-μα της πετσέτας μετά την τελευταία γουλιά του καφέ.

4 6 DEAN KOONTZ

Με τα χρόνια, το ύψος μου από τα πενήντα εκατοστά έφτασε το ένα ενενήντα οχτώ. Το βάρος μου αυξήθηκε επίσης, και από τρία κιλά και οχτακόσια γραμμάρια έγινα ενενήντα δύο κιλά, πράγμα που με χαροποιεί επειδή, στην καλύτερη περίπτωση, εί-μαι γεροδεμένος και όχι τόσο μεγαλόσωμος όσο με θεωρούν οι περισσότεροι.

Ω, και η πέμπτη από τις δέκα προβλέψεις του παππού μου -το ότι όλοι θα με φωνάζουν Τζίμι- αποδείχτηκε επίσης αληθινή.

Από την πρώτη κιόλας συνάντησή τους μαζί μου, οι άνθρω-ποι σκέφτονται ότι το Τζέιμς παραείναι επίσημο για μένα, όπως άλλωστε και το Τζιμ -τα βρίσκουν σοβαρά κι εντελώς αταίρια-στα. Ακόμα και όταν συστήνομαι ως Τζέιμς, και μάλιστα με έμ-φαση, αυτοί αμέσως με φωνάζουν Τζίμι, με απόλυτη άνεση και οικειότητα, λες και γνωριζόμαστε από τον καιρό που το πρόσω-πό μου ήταν ακόμα ροζ και τα δάχτυλά μου ενωμένα.

Καθώς ετοιμάζω αυτές τις μαγνητοφωνήσεις με την ελπίδα ότι θα επιζήσω και ότι θα τις μεταφέρω στο χαρτί για να τις επι-μεληθώ, έχω επιβιώσει μετά τις τέσσερις εκ των πέντε φοβερών ημερών για τις οποίες προειδοποίησε ο παππούς Τζόζεφ τον πα-τέρα μου. Ήταν όλες απαίσιες, η καθεμιά με τον τρόπο της, αλ-λά συνδέονταν και με κοινά στοιχεία. Η καθεμιά ήταν αναπά-ντεχη, γεμάτη φρίκη, και ορισμένες σημαδεύτηκαν από την τρα-γωδία· όμως ήταν συγχρόνως μέρες γεμάτες και με πολλά άλλα πράγματα επίσης. Πολλά άλλα...

Και τώρα... απομένει μία ακόμα.

Ο μπαμπάς, η μαμά κι εγώ περάσαμε είκοσι χρόνια προσποιού-μενοι πως η ακρίβεια των πέντε πρώτων προβλέψεων του Τζό-ζεφ δε σήμαινε, κατ' ανάγκη, ότι θα πραγματοποιούνταν και οι επόμενες πέντε. Τα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια κύλησαν α-νέμελα, χωρίς καμία ένδειξη ότι η ζωή μου ήταν ένα γιογιό κρε-μασμένο στο σχοινί της μοίρας.

Παρ' όλ' αυτά, καθώς πλησίαζε ανέκκλητα η πρώτη από τις πέντε αυτές ημέρες -η 15η Σεπτεμβρίου του 1994, ημέρα Πέ-μπτη-, εμείς ανησυχούσαμε.

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ 4 7

Τα φλιτζάνια του καφέ που κατανάλωνε η μαμά αυξήθηκαν από τα δέκα στα είκοσι την ημέρα.

Έχει μια παράξενη σχέση με την καφεΐνη. Αντί ο καφές να τεντώνει τα νεύρα της, τα χαλαρώνει. Αν δεν πιει τα συνηθισμέ-να τρία φλιτζάνια της το πρωί, κατά τό μεσημέρι διακατέχεται από ανησυχία και βολοδέρνει όλο εκνευρισμό, σαν μύγα που χτυπιέται στο τζάμι του παραθύρου. Αν δεν έχει αδειάσει οχτώ κούπες μέχρι την ώρα του ύπνου, μένει άγρυπνη, με μυαλό τόσο ξάστερο, ώστε να είναι σε θέση όχι μόνο να μετρήσει χιλιάδες προβατάκια, αλλά και να τα βαφτίσει και να φτιάξει και μια ι-στορία για το καθένα.

Ο μπαμπάς πιστεύει ότι ο εντελώς ανάποδος μεταβολισμός της Μάντι είναι άμεσο αποτέλεσμα του γεγονότος ότι ο πατέρας της ήταν φορτηγατζής και ότι στα μεγάλα ταξίδια του κατάπινε τις ταμπλέτες καφεΐνης σαν να 'ταν καραμέλες.

Ίσως να 'ναι κι έτσι, απαντά η μαμά στον πατέρα μου καμιά φορά, αλλά γιατί γκρινιάζεις; Όταν βγαίναμε ραντεβού δεν είχες παρά να με κεράσεις πέντ' έξι φτηνούς καφέδες κι εγώ γινόμουν υπάκουη σαν αρνάκι.

Καθώς πλησίαζε η 15η Σεπτεμβρίου του 1994, η ανησυχία του πατέρα μου εκδηλωνόταν μέσα από τα πατικωμένα κέικ, τα ζαχαρωμένα σιρόπια, τις λασπωμένες πίτες και τις κρεμ μπριλέ με υφή σαν σκόνη. Του ήταν αδύνατον να συγκεντρωθεί στις συνταγές και στους φούρνους του.

Πιστεύω ότι αντιμετώπισα σχετικά καλά την αναμονή. Βέ-βαια, κατά τις τελευταίες δύο ημέρες πριν την πρώτη από τις πέ-ντε δυσοίωνες ημερομηνίες, έπεσα πάνω σε κάμποσες κλειστές πόρτες και σκόνταψα στη σκάλα πιο πολλές φορές απ' όσες συ-νήθως· και, ομολογουμένως, μου έπεσε το σφυρί στο πόδι της γιαγιάς Ρογουίνα, την ώρα που τη βοηθούσα να κρεμάσει ένα κάδρο· όμως έπεσε στο πόδι, όχι στο κεφάλι της, και όταν, τελι-κά, κουτρουβάλησα στη σκάλα, έπεσα μόνο από τα μισά σκαλιά και δεν έσπασα τίποτα.

Την ανησυχία μας μετρίαζε το γεγονός ότι ο παππούς Τζόζεφ είχε μιλήσει στον μπαμπά για πέντε «μέρες φοβερές» της ζωής

4 8 DEAN KOONTZ

μου, όχι απλώς για μία. Προφανώς, όσο φριχτή κι αν ήταν η 15η Σεπτεμβρίου, δε θα πέθαινα εκείνη την ημέρα.

«Ναι, αλλά υπάρχει πάντα πιθανότητα σοβαρού τραυματι-σμού και ακρωτηριασμού», αντέτεινε η γιαγιά Ρογουίνα. «Και πιθανότητα παράλυσης και εγκεφαλικής βλάβης».

Η γιαγιά μου από την πλευρά της μητέρας μου είναι ένας γλυκύτατος άνθρωπος -ωστόσο παραείναι ευαίσθητη στο θέμα της ρευστότητας της ζωής. Ως παιδί, έτρεμα όποτε επέμενε να μου διαβάσει παραμύθια στο κρεβάτι. Ακόμα κι όταν δεν άλλα-ζε τις κλασικές ιστορίες, κάτι που το συνήθιζε, ακόμα και όταν ο Κακός Λύκος πέθαινε, ως όφειλε, η γιαγιά σταματούσε σε κομβικά σημεία της αφήγησης για να αναλογιστεί μεγαλόφωνα τα ανατριχιαστικά πράγματα που θα μπορούσαν να είχαν συμβεί στα τρία γουρουνάκια αν η άμυνά τους έσπαγε ή αν η στρατηγι-κή τους αποδεικνυόταν λανθασμένη.

Το να αλεστούν για να γίνουν λουκάνικα ήταν η λιγότερο θλιβερή εκδοχή.

Έτσι λοιπόν, λιγότερο από έξι εβδομάδες μετά τα εικοστά μου γενέθλια, έλαβε χώρα η πρώτη από τις πέντε δοκιμασίες μου...

ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ

ΑΝ ΔΕΝ ΜΠΟΡΏ ΝΑ ΠΕΤΆΞΩ,

ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΝΑ ΤΑ ΤΙΝΑΞΩ

5

Στις εννέα το βράδυ της Τετάρτης 14 Σεπτεμβρίου, οι γονείς μου κι εγώ συναντηθήκαμε στην τραπεζαρία τους για να α-

πολαύσουμε ένα δείπνο τόσο βαρύ, ώστε μετά να μη μας κρα-τούν τα πόδια μας.

Μαζευτήκαμε επίσης για να κουβεντιάσουμε για μια ακόμα φορά ποια στρατηγική θα ακολουθούσα για να περάσω όσο το δυνατόν πιο ανώδυνα τη μοιραία μέρα που θα ξεκινούσε σε τρεις μόλις ώρες. Ελπίζαμε ότι, αν ήμουν ψυχολογικά προετοι-μασμένος και προσεκτικός, ίσως η 16η Σεπτεμβρίου να μ' έβρι-σκε εξίσου αλώβητο όσο τα τρία γουρουνάκια μετά το συναπά-ντημά τους με το λύκο.

Η γιαγιά Ρογουίνα μας συντρόφεψε και μίλησε από την πλευ-ρά του λύκου. Με λίγα λόγια, θα έπαιζε το δικηγόρο του διαβό-λου και θα εντόπιζε τα αδύνατα σημεία των προφυλάξεών μας.

Όπως πάντα, χρησιμοποιήσαμε τα πορσελάνινα πιάτα Ρενό Λιμόζ με τη χρυσή μπορντούρα και τα ασημένια μαχαιροπίρου-να Μπουτσελάτι.

Αντίθετα από την εντύπωση που δημιουργούν τα σερβίτσια μας, οι γονείς μου δεν είναι πλούσιοι, απλώς απολαμβάνουν την ασφάλεια της μεσαίας τάξης. Μπορεί ο πατέρας μου να κερδίζει ένα αξιοπρεπές εισόδημα ως ζαχαροπλάστης, όμως δεν έχει με-τοχές, ούτε πετάει με εταιρικά τζετ.

Η μητέρα μου κερδίζει ένα μετρημένο εισόδημα, ημιαπασχο-λούμενη στο σπίτι, ζωγραφίζοντας πορτραίτα κατοικίδιων κατό-πιν παραγγελίας: φιλοτεχνεί προπάντων γάτες και σκύλους, αλ-

5 2 DEAN KOONTZ

λά και κουνέλια και παπαγάλους, ενώ μια φορά μας έφεραν ένα φίδι για να ποζάρει κι αυτό δεν ήθελε μετά να φύγει.

Το μικρό βικτωριανό τους σπίτι θα μπορούσα να το χαρακτη-ρίσω ταπεινό, αν δεν ήταν τόσο συμπαθητικό που να με κάνει να αισθάνομαι ότι ζω μες στην πολυτέλεια. Οι τοίχοι δεν είναι ιδι-αίτερα ψηλοί, οι χώροι είναι μεν σχετικά μικροί αλλά επιπλωμέ-νοι με μεγάλη φροντίδα, και μέσα τους νιώθει άνετα κανείς.

Δε φταίει ο Ερλ που βρήκε καταφύγιο στον καναπέ του σα-λονιού, κάτω από την μπανιέρα με τα ποδαράκια του επάνω ο-ρόφου, μέσα στο καλάθι με τα άπλυτα ή μέσα στο καλάθι με τις πατάτες κάτω στο κελάρι, καθώς και σε διάφορα άλλα σημεία, στην περίοδο των τριών γεμάτων και συναρπαστικών εβδομά-δων που μας υιοθέτησε. Ο Ερλ ήταν το φίδι που λέγαμε, και το σπίτι απ' όπου προερχόταν ήταν ένα αποστειρωμένο μέρος με μεταλλικά και μαυροντυμένα δερμάτινα έπιπλα, με έργα αφηρη-μένης τέχνης και με γλάστρες με κάκτους.

Από όλες τις γοητευτικές γωνιές του μικρού σπιτιού όπου μπορείς να διαβάσεις ένα βιβλίο, ν' ακούσεις μουσική ή να κοι-τάξεις έξω από τα καφασωτά παράθυρα μια έξοχη χειμωνιάτικη μέρα, καμία δεν είναι τόσο φιλόξενη όσο η τραπεζαρία. Αυτό συμβαίνει επειδή για την οικογένεια Τοκ το φαγητό -και η χα-ρούμενη ατμόσφαιρα που σφραγίζει το κάθε μας γεύμα- είναι ο άξονας γύρω από τον οποίο περιστρέφεται ο τροχός της ζωής.

Εξ ου και η πολυτέλεια των Λιμόζ και των Μπουτσελάτι. Αν σκεφτεί κανείς ότι δεν υπάρχει περίπτωση να σηκωθούμε

από το τραπέζι έτσι και δεν τελειώσουμε τα πέντε μας πιάτα -α-πό τα οποία τα τέσσερα πρώτα τα τιμούμε μεν δεόντως, αλλά τα θεωρούμε απλή προετοιμασία για το πέμπτο-, είναι απορίας ά-ξιο το ότι κανένας μας δεν είναι παχύσαρκος.

Κάποτε ο μπαμπάς διαπίστωσε ότι το καλύτερο μάλλινο κο-στούμι του του στένεψε στη μέση. Παρέλειψε το μεσημεριανό γεύμα για τρεις μέρες και το παντελόνι ήρθε και πάλι στα μέ-τρα του.

Η αντοχή της μαμάς στην καφεΐνη δεν είναι το πιο αξιοπε-ρίεργο πράγμα όσον αφορά την ασυνήθιστη σχέση μας με το φα-γητό. Και οι δύο κλάδοι της οικογένειας, οι Τοκ και οι Γκρίνου-

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ 5 3

ντς (Γκρίνουιτς είναι το πατρικό της μητέρας μου), έχουν μετα-βολισμό εξίσου αποτελεσματικό όσο ένα κολιμπρί, ένα πλάσμα που, μολονότι τρώει τρεις φορές περισσότερη ποσότητα από το βάρος του σώματος του, παραμένει ελαφρύ και ικανό να πετάει.

Η μαμά είπε κάποτε ότι η αμοιβαία έλξη που αισθάνθηκαν αυτομάτως ο ένας για τον άλλον εκείνη και ο πατέρας μου οφει-λόταν εν μέρει στο γεγονός ότι διαισθάνθηκαν πως ανήκαν στην προνομιούχο τάξη των ανθρώπων με άριστο μεταβολισμό.

Η τραπεζαρία διαθέτει ξύλινο ταβάνι, χωρισμένο σε τετρά-γωνα, ξυλεπένδυση στους τοίχους και παρκέ -όλα από μαόνι. Τους τοίχους κοσμούν μεταξωτά μουαρέ και το δάπεδο ένα περ-σικό χαλί.

Υπάρχει ένας πολυέλαιος από φυσητό γυαλί, με κρυστάλλινα στολίδια, αλλά το δείπνο σερβίρεται πάντα υπό το φως των κεριών.

Τούτη την ξεχωριστή σεπτεμβριάτικη νύχτα του 1994, τα κε-ριά ήταν πολυάριθμα και χοντρά, τοποθετημένα σε μικρά αλλά βαθιά κρυστάλλινα μπολ, διάφανα και πορφυρά, που διαθλούσαν το φως σχηματίζοντας απαλά πρισματικά σχέδια στο λινό τραπε-ζομάντιλο, στους τοίχους και στα πρόσωπά μας. Τα κεριά δεν ή-ταν τοποθετημένα μόνο στο τραπέζι, αλλά και στους μπουφέδες.

Αν μας έβλεπε κανείς από το παράθυρο, θα πίστευε ότι δεν ε-πρόκειτο για γεύμα αλλά για πνευματιστική συγκέντρωση και ό-τι το φαγητό υπήρχε εκεί μόνο και μόνο για να μας διασκεδάσει έως ότου εμφανιστούν τα φαντάσματα.

Οι γονείς μου είχαν ετοιμάσει τα αγαπημένα μου πιάτα, μα εγώ προσπαθούσα να μην το σκέφτομαι σαν το τελευταίο δείπνο ενός καταδικασμένου ανθρώπου.

Πέντε σωστά παρουσιασμένα πιάτα δεν μπορείς να τα κατα-βροχθίσεις μαζεμένα όπως το παιδικό γεύμα στα Μακντόναλντ'ς, ιδίως όταν συνοδεύονται από καλά διαλεγμένα κρασιά. Είχαμε προετοιμαστεί για ένα δείπνο διαρκείας.

Ο μπαμπάς είναι αρχιζαχαροπλάστης του διεθνώς φημισμέ-νου Σνόου Βίλατζ Ριζόρτ, θέση στην οποία διαδέχτηκε τον πα-τέρα του, τον Τζόζεφ. Λόγω του ότι όλα τα ψωμιά και τα γλυκά πρέπει να είναι φρέσκα, ημέρας, πηγαίνει στη δουλειά στη μία το πρωί, πέντε και συχνά έξι ημέρες την εβδομάδα. Στις οχτώ,

5 4 DEAN KOONTZ

όταν πια έχει ολοκληρωθεί το ψήσιμο της ημέρας, επιστρέφει στο σπίτι για να προγευματίσει με τη μαμά και κατόπιν κοιμάται μέχρι τις τρεις το απόγευμα.

Εκείνον το Σεπτέμβριο δούλευα κι εγώ τις ίδιες ώρες, επειδή ήμουν, για μια διετία, μαθητευόμενος φούρναρης στο ίδιο παρα-θεριστικό κέντρο. Η οικογένεια Τοκ πιστεύει στο νεποτισμό.

Ο μπαμπάς λέει ότι δεν πρόκειται στ' αλήθεια για νεποτισμό, αν διαθέτεις αληθινό ταλέντο. Δώσ' μου έναν καλό φούρνο και μεταμορφώνομαι σε απαίσιο ανταγωνιστή.

Το παράδοξο είναι ότι στην κουζίνα δεν είμαι διόλου αδέ-ξιος. Όταν ζυμώνω και ψήνω το ψωμί, είμαι ο Τζιν Κέλι, ο Φρεντ Αστέρ -είμαι η προσωποποίηση της χάρης.

Ο μπαμπάς θα πήγαινε κατευθείαν στη δουλειά μετά το δεί-πνο· εγώ όχι. Θέλοντας να 'μαι σε ετοιμότητα για την πρώτη α-πό τις πέντε μέρες της προφητείας του παππού Τζόζεφ, είχα πά-ρει άδεια για μια εβδομάδα.

Το πρώτο μας πιάτο ήταν ένα σου μπουρέκ, ένα αρμένικο έ-δεσμα. Λεπτές στρώσεις ζυμαρικών με ενδιάμεσες, εξίσου λε-πτές, στρώσεις βουτύρου και τυριού, κι από πάνω μια χρυσαφέ-νια κρούστα.

Εκείνη την εποχή, ζούσα ακόμα με τους γονείς μου. «Καλύ-τερα να μείνεις σπίτι από τα μεσάνυχτα ίσαμε τα επόμενα μεσά-νυχτα. Κρύψου. Κοιμήσου, διάβασε, δες λίγη τηλεόραση».

«Σ' αυτή την περίπτωση, να δεις που θα γκρεμοτσακιστεί στη σκάλα και θα σπάσει κάνα κεφάλι», προέβλεψε η γιαγιά Ρο-γουίνα.

«Απόφυγε να ανεβοκατέβεις τη σκάλα», συμβούλεψε η μα-μά. «Μείνε στην κάμαρά σου, καλέ μου. Θα σου φέρω εγώ το φαγητό».

«Τότε θα καεί το σπίτι», είπε η Ρογουίνα. «Έλα τώρα, Γουίνα, δεν πρόκειται να καεί το σπίτυ>, τη δια-

βεβαίωσε ο μπαμπάς. «Η ηλεκτρική εγκατάσταση είναι γερή, ο καυστήρας ολοκαίνουριος, οι καμινάδες και των δύο τζακιών καθαρίστηκαν πρόσφατα, στη σκεπή έχουμε αλεξικέραυνο και ο Τζίμι δεν παίζει με σπίρτα».

Το 1994, η Ρογουίνα ήταν εβδομήντα εφτά ετών. Είχε χηρέ-

Η ΠΡΟΦΗΤΕΊΑ 5 5

ψει πριν από είκοσι τέσσερα χρόνια και, έχοντας ξεπεράσει το πένθος της, ήταν μια ευτυχισμένη γυναίκα -αλλά ξεροκέφαλη. Της ζητήθηκε ν' αναλάβει το ρόλο του δικηγόρου του διαβόλου και δε θα κατέθετε εύκολα τα όπλα.

«Αν δεν είναι φωτιά, θα είναι έκρηξη από το γκάζι», δήλωσε. «Πω, πω, δε θέλω να ευθύνομαι για την καταστροφή του

σπιτιού», είπα. «Γουίνα», μπήκε στη μέση ο μπαμπάς προσπαθώντας να τη

λογικέψει, «σ' ολόκληρη την ιστορία του Σνόου Βίλατζ δεν υ-πάρχει προηγούμενο καταστροφής σπιτιού από έκρηξη γκαζιού».

«Τότε θα πέσει στο σπίτι κανένα αεροπλάνο». «Α, ναι, είναι κάτι που συμβαίνει βδομάδα παρά βδομάδα

στα μέρη μας», αστειεύτηκε ο πατέρας μου. «Για όλα υπάρχει μια πρώτη φορά», δήλωσε με σιγουριά η

Ρογουίνα. «Αν υπάρχει μια πρώτη φορά στο να πέσει αεροπλάνο στο

σπίτι μας, τότε υπάρχει μια πρώτη φορά και στο να μετακομί-σουν βαμπίρ στο διπλανό σπίτι, ωστόσο εγώ δε σκοπεύω να κρεμάσω σκόρδα στο λαιμό μου».

«Μπορεί να μην είναι κανονικό αεροπλάνο, αλλά κάποιο α-πό τα αεροσκάφη της FedEx γεμάτο δέματα», είπε η Ρογουίνα.

Ο μπαμπάς την κοίταξε μ' ανοιχτό το στόμα και κουνώντας το κεφάλι. «Της FedEx...» επανέλαβε.

«Η μητέρα εννοεί», παρενέβη η μαμά, «ότι, αν η μοίρα επι-φυλάσσει κάτι για τον Τζίμι μας, σίγουρα δεν μπορεί να το απο-φύγει. Πεπρωμένον φυγείν αδύνατον. Θα τον βρει».

«Ίσως ένα αεροσκάφος της UPS*», είπε η Ρογουίνα. Σκυμμένοι πάνω από τα αχνιστά μπολ με τη χυλωμένη σού-

πα κουνουπιδιού με φασόλια και αψιθιά, συμφωνήσαμε ότι το σοφότερο θα ήταν να περάσω τη μέρα μου όπως μια οποιαδήπο-τε ημέρα χωρίς δουλειά -αλλά πάντα με προσοχή.

«Από την άλλη πλευρά», σχολίασε η γιαγιά Ρογουίνα, «η προσοχή μπορεί να τον σκοτώσει».

•Federal Express, United Parcel Service: εταιρείες ταχυμεταφορών. (Σ.τ.Μ.)

5 6 DEAN KOONTZ

«Έλα τώρα, Γουίνα, πώς γίνεται να σκοτώσει κάποιον η προ-σοχής διερωτήθηκε ο πατέρας μου.

Η γιαγιά κατάπιε μια κουταλιά σούπα και πλατάγισε τα χείλη της, κάτι που απέφευγε προτού κλείσει τα εβδομήντα πέντε, πριν από δύο χρόνια. Τα πλατάγισε με απόλαυση, πολλές φορές.

Ανάμεσα στα εβδομήντα και τα ογδόντα της χρόνια, είχε α-ποφασίσει ότι η μακροζωία τής εξασφάλισε το δικαίωμα να απο-λαμβάνει ορισμένες μικροχαρές που παλιότερα αρνιόταν στον ε-αυτό της. Αυτές οι μικροχαρές περιορίζονταν στο πλατάγισμα των χειλιών, στο φύσημα της μύτης όσο δυνατά της έκανε κέφι (αλλά ποτέ στο τραπέζι) και στο ν' αφήνει το κουτάλι και το πι-ρούνι της ανάποδα μέσα στο πιάτο στο τέλος κάθε εδέσματος, αντί της σωστής θέσης που φανέρωνε ότι είχε τελειώσει, όπως της είχε μάθει η μητέρα της, μια αληθινή βικτωριανή γυναίκα, λάτρις του πρωτόκολλου.

Πλατάγισε ξανά τα χείλη κι εξήγησε για ποιο λόγο η προσο-χή θα μπορούσε να αποβεί επικίνδυνη: «Ας υποθέσουμε ότι ο Τζίμι διασχίζει το δρόμο, αλλά ανησυχεί μήπως τον πατήσει λε-ωφορείο...»

«Ή απορριμματοφόρο», αντιπρότεινε η μαμά. «Απ' αυτά τα ογκώδη φορτηγά που διασχίζουν τους ανηφορικούς δρόμους... Άπαξ και δεν πιάσουν τα φρένα, τι θα τα σταματήσει; Θα πέ-σουν πάνω στα σπίτια».

«Λεωφορείο, απορριμματοφόρο, ακόμα και μια νεκροφόρα που τρέχει», συμπλήρωσε η γιαγιά με την καλπάζουσα φαντα-σία της.

«Για ποιο λόγο θα έτρεχε μια νεκροφόρα;» ρώτησε ο μπα-μπάς.

«Τρέχει δεν τρέχει, αν ήταν νεκροφόρα, δε θα το θεωρούσες ειρωνεία της τύχης να σε πατήσει;» είπε η γιαγιά. «Πίστεψέ με, η ζωή είναι πολλές φορές πιο ειρωνική απ' όσο μας δείχνει η τη-λεόραση».

«Το τηλεοπτικό κοινό δε θα μπορούσε να το δεχτεί», παρα-τήρησε η μαμά. «Η ικανότητά του να κατανοεί την αυθεντική ειρωνεία εξαντλείται στα αστυνομικά σίριαλ».

Η ΠΡΟΦΗΤΕΊΑ 5 7

«Αυτό που θεωρείται στις μέρες μας ειρωνεία στην τηλεόρα-ση δεν είναι παρά σενάρια συνωμοσίας κακής ποιότητας»·

«Εμένα δε με τρομάζουν τόσο τα απορριμματοφόρα όσο οι τεράστιες μπετονιέρες που μεταφέρουν τσιμέντο στις οικοδομές. Πάντα έχω την αίσθηση ότι ο περιστρεφόμενος κάδος θα αποκο-πεί ξαφνικά από το φορτηγό, θα κυλήσει στο δρόμο και θα με ι-σοπεδώσει», είπα εγώ.

«Εντάξει, ο Τζίμι μας λοιπόν φοβάται ότι θα τον σκοτώσει μια μπετονιέρα», συμπέρανε η γιαγιά Ρογουίνα.

«Δε λέω ακριβώς ότι φοβάμαι», διαμαρτυρήθηκα. «Απλώς... απλώς δεν τις εμπιστεύομαι».

«Περιμένει λοιπόν στο πεζοδρόμιο, κοιτάζει αριστερά, έπει-τα δεξιά, έπειτα ξανά αριστερά, προσέχοντας, χωρίς να βιάζεται -κι επειδή στέκεται στο πεζοδρόμιο κι αργεί να περάσει, πέφτει από ψηλά ένα χρηματοκιβώτιο και τον σκοτώνει».

Προκειμένου να αποκτήσει ενδιαφέρον η συζήτηση, ο πατέ-ρας μου ήταν πρόθυμος να δεχτεί ορισμένες εξωφρενικές υποθέ-σεις, όμως αυτό είχε ξεπεράσει τα όρια της υπομονής του. «Ένα χρηματοκιβώτιο που πέφτει από ψηλά; Από πού δηλαδή;»

«Από ένα ψηλό κτίριο, φυσικά», απάντησε η γιαγιά. «Δεν υπάρχουν ψηλά κτίρια στο Σνόου Βίλατζ», διαμαρτυ-

ρήθηκε ευγενικά ο μπαμπάς. «Ρούντι, καλέ μου», είπε η μαμά, «ξεχνάς το ξενοδοχείο Άλ-

παϊν». «Αυτό είναι τετραώροφο». «Αν ένα χρηματοκιβώτιο πέσει από τον τέταρτο όροφο, θα

συνθλίψει τον Τζίμι μας», επέμεινε η γιαγιά και, γυρίζοντας σ' εμένα, πρόσθεσε: «Με συγχωρείς, γλυκό μου παιδί. Μήπως σε αναστατώνουν όλα αυτά;»

«Όχι, καθόλου, γιαγιά». «Δυστυχώς, είναι η ωμή αλήθεια». «Το ξέρω, γιαγιά». «Θα σε συνέθλιβε». «Εντελώς», συμφώνησα. «Όμως είναι μια λέξη πολύ τελεσίδικη, δεν είναι; Συνθλίβω». «Δε χωράει συζήτηση».

5 8 DEAN KOONTZ

<(Επρεπε να σκεφτώ προτού μιλήσω. Έπρεπε να πω ότι θα σε τσάκιζε».

Υπό το θαμπό φως των κηρίων, η Γουίνα είχε το χαμόγελο της Τζοκόντα.

Άπλωσα το χέρι μου και χάιδεψα την παλάμη της. Ο πατέρας μου, που ως ζαχαροπλάστης οφείλει να αναμει-

γνύει με ακρίβεια τα συστατικά, τρέφει για τα μαθηματικά μεγα-λύτερο σεβασμό σε σχέση με τη μητέρα και τη γιαγιά μου, οι ο-ποίες έχουν περισσότερο καλλιτεχνική ιδιοσυγκρασία και δεν υ-πακούουν τυφλά στις προσταγές της λογικής. «Γιατί ν' ανεβά-σουν ένα χρηματοκιβώτιο στον τελευταίο όροφο του ξενοδο-χείου Άλπαϊν;» ρώτησε.

«Μα, φυσικά, για να φυλάξουν τα τιμαλφή τους», απάντησε η γιαγιά.

«Τα τιμαλφή τίνος;» «Τα τιμαλφή του ξενοδοχείου». Μολονότι ο μπαμπάς δε βγαίνει ποτέ νικητής σε τέτοιας λο-

γής διαφωνίες, ελπίζει πάντα ότι, με την επιμονή, θα θριαμβεύ-σει η λογική. «Γιατί να μην εγκαταστήσουν ένα ογκώδες, βαρύ χρηματοκιβώτιο στο ισόγειο; Γιατί να μπουν στον κόπο να το α-νεβάσουν με γερανό στην ταράτσα;»

«Γιατί ασφαλώς τα τιμαλφή βρίσκονται στον τελευταίο όρο-φο», είπε η μητέρα μου.

Κάτι τέτοιες στιγμές, δεν είμαι σίγουρος αν η μαμά συμμερί-ζεται τη στρεβλή αντίληψη της Γουίνα για τον κόσμο ή αν δου-λεύει ψιλό γαζί τον πατέρα μου. Το πρόσωπο της δεν προδίδει το παραμικρό. Το βλέμμα της είναι ξάστερο, σε κοιτάζει πάντα ευθέως. Είναι από τη φύση της ειλικρινής άνθρωπος. Δείχνει καθαρά τα αισθήματά της και οι προθέσεις της δεν είναι ποτέ δι-φορούμενες. Εντούτοις, όπως ισχυρίζεται ο μπαμπάς, ενώ είναι εκ φύσεως αξιοθαύμαστα ντόμπρος χαρακτήρας, όταν το απο-φασίσει μπορεί να γίνει μυστηριώδης, από τη μια στιγμή στην άλλη, σαν να πάτησε το διακόπτη.

Είναι ένα από τα πράγματα που λατρεύει σ' αυτήν. Η συζήτησή μας συνεχίστηκε ενόσω τρώγαμε αντίδια με α-

χλάδι, καρύδι και τριμμένο ροκφόρ, που τα ακολούθησε ένα φι-

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ 5 9

λέ μινιόν σερβιρισμένο πάνω σε τηγανίτες από πατάτα και κρεμμύδι με γαρνιτούρα σπαράγγια.

Προτού σηκωθεί ο μπαμπάς για να φέρει από την κουζίνα το τρόλεϊ με το επιδόρπιο, είχαμε μείνει σύμφωνοι ότι, μια τόσο βαρυσήμαντη μέρα, θα έπρεπε να τηρήσω τη συνηθισμένη ρου-τίνα μιας ημέρας διακοπών. Με προσοχή. Αλλά όχι υπερβολικά μεγάλη προσοχή.

Έφτασαν τα μεσάνυχτα. Ξεκίνησε η 15η Σεπτεμβρίου. Στην αρχή δε συνέβη τίποτα. <Ασως να μη συμβεί τίποτα», είπε η μαμά. «Κάτι θα συμβεί», διαφώνησε η γιαγιά πλαταγίζοντας τα χεί-

λη. «Κάτι θα συμβεί». Αν δεν είχα συνθλίβει κι αν δε με πατούσε κάτι στο δρόμο

μέχρι τις εννιά το βράδυ, θα συναντιόμασταν ξανά εδώ για το δείπνο. Θα τρώγαμε όλοι μαζί, έχοντας το νου μας μήπως υπάρ-ξει καμιά διαρροή γκαζιού ή μήπως ακουστεί απροσδόκητος ή-χος αεροπλάνου.

Μετά το προκαταρκτικό επιδόρπιο, το οποίο ακολούθησαν το πλήρες επιδόρπιο, τα πτιφούρ και τόνοι καφέ, ο μπαμπάς έ-φυγε για τη δουλειά κι εγώ βοήθησα στο πλύσιμο των πιάτων.

Στη μιάμιση τα ξημερώματα, αποσύρθηκα στο σαλόνι για να διαβάσω ένα καινούριο βιβλίο από το οποίο περίμενα πολλά. Έ-χω αδυναμία στα αστυνομικά μυθιστορήματα.

Στην πρώτη σελίδα, το θύμα βρέθηκε τεμαχισμένο και κλει-σμένο σε μπαούλο. Το όνομά του ήταν Τζιμ.

Άφησα στην άκρη το βιβλίο, διάλεξα ένα άλλο από τη στοί-βα πάνω στο τραπεζάκι κι επέστρεψα στην πολυθρόνα μου.

Μια όμορφη νεκρή ξανθιά κοίταζε από το εξώφυλλο, στραγ-γαλισμένη μ' ένα παλιό γιαπωνέζικο πολύχρωμο κιμονό που ή-ταν τυλιγμένο γύρω από το λαιμό της.

Το πρώτο θύμα ονομαζόταν Ντελόρες. Αναστενάζοντας με ι-κανοποίηση, βολεύτηκα στο κάθισμά μου.

Η γιαγιά κάθισε στον καναπέ, κεντώντας ένα μαξιλάρι. Από έφηβη ήταν μαστόρισσα στο κέντημα.

Αφότου εγκαταστάθηκε στο σπίτι της μαμάς και του μπαμπά,

6 0 DEAN KOONTZ

πριν από δύο δεκαετίες περίπου, τηρούσε φουρνάρικα ωράρια κι όλη τη νύχτα κεντούσε περίτεχνα σχέδια. Η μητέρα μου κι εγώ τηρούσαμε επίσης τα ίδια ωράρια. Η μαμά ανέλαβε την κατ' οί-κον διδασκαλία μου, μια και η οικογένειά μου ήταν νυκτόβια.

Πρόσφατα, η γιαγιά άρχισε να κεντάει αποκλειστικά έντομα. Έγιναν το αγαπημένο της μοτίβο. Το κέντημα με την πεταλούδα στον τοίχο και τα μαξιλαράκια με τις πασχαλίτσες ήταν γοητευ-τικά, όμως δε μου άρεσαν διόλου οι μπρατσέτες με τις αράχνες στην πολυθρόνα μου, ούτε το μαξιλάρι με την κατσαρίδα.

Σε ένα συνεχόμενο δωμάτιο το οποίο είχε μετατρέψει σε ατε-λιέ, η μαμά ζωγράφιζε χαρούμενη το πορτραίτο ενός κατοικίδι-ου. Το μοντέλο ήταν μια δηλητηριώδης σαύρα με γυαλιστερά μάτια, ονόματι Φονιάς.

Επειδή ο Φονιάς δεν ήταν εξημερωμένος και ριχνόταν στους ξένους, οι περήφανοι ιδιοκτήτες του είχαν δώσει στη μαμά μια σειρά από φωτογραφίες για να δουλέψει. Μια επικίνδυνη, επιθε-τική δηλητηριώδης σαύρα μπορεί να χαλάσει ένα κατά τα άλλα ευχάριστο βράδυ.

Το σαλόνι είναι μικρό και χωρίζεται από το στενό ατελιέ μό-νο με τις μεταξωτές κουρτίνες που κρέμονται στο φαρδύ τοξωτό άνοιγμα. Οι κουρτίνες ήταν ανοιχτές, για να μπορεί η μαμά να με παρακολουθεί και να είναι έτοιμη να ενεργήσει άμεσα σε πε-ρίπτωση που θα διέκρινε, φέρ' ειπείν, επάνω μου σημάδια επι-κείμενης αυτανάφλεξης.

Για μια ώρα περίπου καθόμασταν σιωπηλοί, βυθισμένοι στις ποικίλες δραστηριότητές μας, όταν κάποια στιγμή η μαμά είπε: «Ώρες ώρες ανησυχώ μήπως γινόμαστε σαν την οικογένεια Ά-νταμς».

Οι αρχικές οχτώ ώρες της πρώτης φοβερής μου ημέρας πέρασαν χωρίς να συμβεί κάποιο ανησυχητικό επεισόδιο.

Στις οχτώ και τέταρτο, ο μπαμπάς επέστρεψε από τη δουλειά με τα φρύδια ασπρισμένα από το αλεύρι. «Στάθηκε αδύνατο να ετοιμάσω μια σωστή κρεμ πλομπιερ. Άντε, να τελειώσει η σημε-ρινή μέρα και να μπορέσω να συγκεντρωθώ στα γλυκά μου».

Η ΠΡΟΦΗΤΕΊΑ 6 1

Πήραμε μαζί το πρόγευμα στο τραπέζι της κουζίνας. Στις εν-νιά, φιληθήκαμε με κάπως μεγαλύτερη θέρμη από τη συνηθι-σμένη και αποσυρθήκαμε στα δωμάτιά μας για να κρυφτούμε κάτω από τα σεντόνια.

Ίσως τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας να μην κρύβονταν, πάντως εγώ αυτό έκανα. Πίστευα στις προφητείες του παππού περισσότερο απ' όσο ήθελα να παραδεχτώ μπροστά στους άλ-λους, και τα νεύρα μου τεντώνονταν όλο και περισσότερο στιγ-μή με τη στιγμή.

Όταν κανείς πηγαίνει για ύπνο την ώρα που οι περισσότεροι άνθρωποι ξεκινούν τη μέρα τους, χρειάζεται βαριές κουρτίνες που ν' απορροφούν τόσο το φως όσο και το θόρυβο. Στην κάμα-ρά μου επικρατούσε απόλυτη σιγή και πηχτό σκοτάδι.

Ύστερα από λίγα λεπτά, ένιωσα επιτακτική την ανάγκη ν' α-νάψω το πορτατίφ του κομοδίνου. Από παιδί είχε να μ' ενοχλή-σει τόσο πολύ το σκοτάδι.

Από το συρτάρι του κομοδίνου έβγαλα τον πλαστικό φάκελο όπου φυλούσα τη δωρεάν πρόσκληση για το τσίρκο που είχε δώσει στον πατέρα μου ο αστυνομικός Χιούι Φόστερ πριν από είκοσι χρόνια και βάλε. Η κάρτα, διαστάσεων οχτώ επί δώδεκα, έμοιαζε φρεσκοτυπωμένη. Είχε μονάχα μια ζάρα στη μέση, εκεί όπου ο μπαμπάς την είχε διπλωμένη ώστε να χωράει στο πορτο-φόλι του.

Στην πίσω της όψη, ο μπαμπάς είχε σημειώσει όσα του υπα-γόρευσε ο ετοιμοθάνατος Τζόζεφ. Τις πέντε ημερομηνίες.

Η μπροστινή όψη είχε πάνω της λιοντάρια και ελέφαντες. Α-ΤΟΜΑ ΔΥΟ, έλεγαν τα μαύρα στοιχεία, ενώ με κόκκινα ήταν τυ-πωμένη η λέξη ΔΩΡΕΑΝ.

Προς το κάτω μέρος ήταν τυπωμένες οι δυο λέξεις που είχα διαβάσει αναρίθμητες φορές στο παρελθόν: ΘΑ ΜΑΓΕΥΤΕΙΤΕ.

Ανάλογα με τη διάθεσή μου, η εν λόγω φράση άλλοτε έμοια-ζε να υπόσχεται περιπέτεια και εκπλήξεις κι άλλοτε έπαιρνε μια πιο απειλητική χροιά: ΘΑ ΠΑΘΕΤΕ ΤΗΝ ΠΛΑΚΑ ΣΑΣ.

Άφησα την πρόσκληση ξανά στο συρτάρι κι έμεινα ξύπνιος για κάμποση ώρα. Πίστευα ότι δε θα κοιμόμουν. Ύστερα κοι-μήθηκα.

6 2 DEAN KOONTZ

Τρεις ώρες αργότερα, πετάχτηκα τρομαγμένος κι ανακάθισα στο κρεβάτι. Έτρεμα από το φόβο.

Απ' όσο ήξερα, δε με ξύπνησε κάποιος εφιάλτης. Δε θυμό-μουν να είδα άσχημο όνειρο.

Παρ' όλ' αυτά, ξύπνησα έχοντας στο νου μια απολύτως κα-θαρή και τρομακτική σκέψη, μια σκέψη τόσο πιεστική που 'νιω-θα την καρδιά μου να σφίγγεται κι ανέπνεα με δυσκολία.

Αν επρόκειτο να ζήσω πέντε φοβερές μέρες, δε θα πέθαινα σήμερα. Με τον αμίμητο τρόπο της, η Γουίνα είχε υποδείξει ότι, ακόμα κι αν γλίτωνα το θάνατο αυτόν το Σεπτέμβρη, μπορεί να τραυματιζόμουν, να ακρωτηριαζόμουν, να έμενα παράλυτος ή να πάθαινα εγκεφαλική βλάβη.

Επίσης, δεν μπορούσα να αποκλείσω την πιθανότητα να πε-θάνει κάποιος άλλος. Κάποιο αγαπητό μου πρόσωπο. Ο πατέ-ρας, η μητέρα, η γιαγιά μου...

Αν η μέρα προμηνυόταν φοβερή επειδή κάποιος δικός μου θα έβρισκε οδυνηρό και βίαιο τέλος, η σκέψη θα με κυνηγούσε σ' όλη μου τη ζωή -οπότε καλύτερα να πέθαινα εγώ.

Κάθισα στην άκρη του κρεβατιού, ευχαριστημένος επειδή εί-χα αποκοιμηθεί με το φως ανοιχτό. Τα χέρια μου κολλούσαν απ' τον ιδρώτα κι έτρεμαν τόσο που δε θα κατάφερνα να βρω το διακόπτη, ούτε να τον πιέσω.

Είναι ευλογία να έχει κανείς μια αγαπημένη και στενά δεμέ-νη οικογένεια. Μα, όσο περισσότερους ανθρώπους αγαπάμε κι όσο βαθύτερα τους αγαπάμε, τόσο πιο ευάλωτοι είμαστε στην απώλεια, τη θλίψη και τη μοναξιά.

Είπα αντίο στον ύπνο. Το ρολόι του κομοδίνου έδειχνε μιάμιση το μεσημέρι. Έμενε λιγότερο από μισή μέρα· έμεναν μόνο δεκάμισι ώρες

ίσαμε τα μεσάνυχτα. Σ' αυτό το χρονικό διάστημα, ωστόσο, θα μπορούσε να χα-

θεί μια ζωή, ένας κόσμος... και η ελπίδα.

53

Εκατομμύρια χρόνια προτού υπάρξει το Τράβελ Τσάνελγια να ανακοινώσει την αλλαγή, θύελλες στο εσωτερικό της

Γης αυλάκωσαν την επιφάνειά της, σχηματίζοντας ένα σκηνικό που θύμιζε θαλασσινό τοπίο μετά από μουσώνα, με αποτέλεσμα οι ταξιδιώτες σ' αυτή την περιοχή να κινούνται σε ανηφοριές και κατηφοριές, και σχεδόν ποτέ σε ίσιωμα.

Δάση αειθαλή -έλατα και πεύκα- απλώνονται στα χωμάτινα και βραχώδη κυματιστά εδάφη γύρω από το Σνόου Βίλατζ, αλλά τα συναντά κανείς και μέσα στα όρια της πόλης.

Εδώ ζουν δεκατέσσερις χιλιάδες κάτοικοι. Οι περισσότεροι κερδίζουν τον επιούσιο άμεσα ή έμμεσα από τη φύση, όπως α-κριβώς οι άνθρωποι που κατοικούν σε ψαροχώρια, σε χαμηλότε-ρο υψόμετρο, σε τόπους με πιο ήπιο τοπίο.

Το Σνόου Βίλατζ Ριζόρτ & Σπα και οι παγκοσμίως φημισμέ-νες πλαγιές για σκι, καθώς και τα υπόλοιπα τοπικά ξενοδοχεία και κέντρα χειμερινών σπορ προσελκύουν πολλούς επισκέπτες. Από τα μέσα Οκτωβρίου μέχρι το Μάρτιο, ο πληθυσμός της πό-λης αυξάνεται κατά εξήντα τοις εκατό. Τους υπόλοιπους μήνες του χρόνου, περίπου ισάριθμοι παραθεριστές έρχονται για κά-μπινγκ, πεζοπορία, βαρκάδα και ράφτινγκ.

Το φθινόπωρο πιάνει νωρίς στο Ρόκι Μάουντεν· όμως εκείνη την ημέρα του Σεπτεμβρίου ο καιρός ήταν μαλακός. Ο απογευ-ματινός αέρας ήταν ευχάριστα ζεστός, ακύμαντος σαν τα βάθη του ωκεανού, κι ένας χρυσαφένιος ήλιος χυνόταν πάνω από το Σνόου Βίλατζ δημιουργώντας την εντύπωση ότι η μικρή κωμό-πολη είχε απολιθωθεί μέσα σε κεχριμπάρι.

6 4 DEAN KOONTZ

To σπίτι των γονιών μου βρίσκεται σε μια γειτονιά λίγο πα-ραέξω, γι' αυτό αναγκάστηκα να πάρω αυτοκίνητο ίσαμε το κέ-ντρο της πόλης, όπου είχα κάτι δουλειές.

Εκείνη την περίοδο είχα μια Ντοτζ Ντεϊτόνα Σέλμπι Ζ, εφτά ετών. Αν εξαιρέσουμε τη μητέρα και τη γιαγιά μου, δεν είχα γνωρίσει ακόμα μια γυναίκα που να την αγαπώ περισσότερο α-πό εκείνο το σπορ κουπέ.

Μου λείπουν οι τεχνικές γνώσεις, όπως άλλωστε και η έφεση για να τις αποκτήσω. Η λειτουργία μιας μηχανής μού είναι εξί-σου μυστήρια όσο και η διαρκής αγάπη των καλοφαγάδων για τον τόνο γιουβέτσι.

Λάτρευα εκείνη τη χαρούμενη μικρή Ντοτζ μόνο και μόνο για την αισθητική της· μου άρεσε η φίνα της γραμμή, το μαύρο χρώμα, οι τοξωτές κίτρινες αγωνιστικές λωρίδες. Ήταν ένα αμά-ξι της νύχτας, ένα αμάξι που κατέβηκε από τον ουρανό, με τα σημάδια από τη σύγκρουσή του με το φεγγάρι χαραγμένα στα πλάγια.

Σε γενικές γραμμές, δε συνηθίζω να περιγράφω με ρομαντι-κό τρόπο τα άψυχα αντικείμενα, εκτός κι αν τρώγονται. Η Ντοτζ αποτελούσε σπάνια εξαίρεση.

Φτάνοντας στο κέντρο της πόλης, χωρίς να τρακάρω μετωπι-κά με κανένα ραλίστα με νεκροφόρα, αναζήτησα για κάμποσα λεπτά μια ιδανική θέση για να παρκάρω.

Η λεωφόρος Άλπαϊν, ο κεντρικός μας δρόμος, σου δίνει τη δυνατότητα να παρκάρεις κάθετα στο πεζοδρόμιο, όμως εγώ το απέφευγα. Αν από κάποιο διπλανό αμάξι άνοιγαν απρόσεχτα την πόρτα, μπορεί να χτυπούσαν τη Σέλμπι Ζ και να 'γδερναν την μπογιά της. Κάθε γρατσουνιά της την εισέπραττα σαν προσωπι-κό τραυματισμό.

Προτιμούσα να σταθμεύω στους παράλληλους δρόμους, κι έτσι βρήκα κατάλληλη θέση απέναντι από το Σέντερ Σκουέαρ Παρκ, που ουσιαστικά είναι τετράγωνο και βρίσκεται στο κέ-ντρο της πόλης. Μπορεί εμείς, οι κάτοικοι του Ρόκι Μάουντεν, να ζούμε σε εντυπωσιακό και περίκομψο περιβάλλον, αλλά η γλώσσα μας είναι λιτή.

Πάρκαρα την Ντοτζ πίσω από ένα κίτρινο φορτηγό, δίπλα σε

Η ΠΡΟΦΗΤΕΊΑ 6 5

μια έπαυλη, το Σνόου Μάνσιον, ένα μνημείο ανοιχτό στο κοινό επί έντεκα μήνες το χρόνο, που ωστόσο κλείνει το Σεπτέμβρη, τον ενδιάμεσο μήνα μεταξύ των δύο τουριστικών εποχών.

Κανονικά θα έπρεπε, εννοείται, να κατεβώ από την πλευρά του οδηγού. Καθώς ετοιμαζόμουν να βγω, ένα φορτηγό πέρασε ξυστά από την πόρτα μου, τρέχοντας με διπλάσια από το ανα-γραφόμενο όριο ταχύτητα. Έτσι και είχα ανοίξει την πόρτα με-ρικά δευτερόλεπτα νωρίτερα κι έκανα να κατεβώ, θα περνούσα το φθινόπωρο στο νοσοκομείο, και ο χειμώνας θα μ' έβρισκε με μερικά πλευρά λιγότερα.

Μια οποιαδήποτε άλλη μέρα, θα βλαστημούσα από μέσα μου τον απρόσεχτο οδηγό κι ύστερα θ' άνοιγα την πόρτα για να κατέβω. Μα όχι αυτή τη φορά.

Με προσοχή -αλλά όχι υπερβολική προσοχή, όπως ήλπιζα-πέρασα στο κάθισμα του συνοδηγού και βγήκα από την πλευρά του πεζοδρομίου.

Αμέσως σήκωσα το βλέμμα ψηλά. Δεν έπεφτε κανένα χρη-ματοκιβώτιο. Προς το παρόν, όλα καλά.

Το Σνόου Βίλατζ ιδρύθηκε το 1872 με χρήματα που προήλ-θαν από τα χρυσωρυχεία και το σιδηρόδρομο. Το μεγαλύτερο μέρος του αποτελεί υπαίθριο μουσείο βικτωριανής αρχιτεκτονι-κής, προπάντων γύρω από την πλατεία, όπου ο δραστήριος σύλ-λογος της πόλης έχει αναπτύξει σημαντικό έργο. Τα οικοδομή-ματα στους δρόμους που πλαισιώνουν την πλατεία έχουν ως κύ-ριο δομικό υλικό τα τούβλα και τον ασβεστόλιθο, ενώ οι πόρτες και τα παράθυρά τους φέρουν σκαλιστά ή ανάγλυφα αετώματα και περιβάλλονται από περίτεχνα σιδερένια κιγκλιδώματα.

Στα πεζοδρόμια υψώνονται γέρικες κωνικές λάρικες. Φορού-σαν ακόμα το πράσινο καλοκαιρινό τους ένδυμα, όχι το χρυσα-φένιο του φθινοπώρου.

Είχα να πάω στο καθαριστήριο, στην τράπεζα και στη βι-βλιοθήκη. Και τα τρία απείχαν κάμποσο από την πλευρά όπου είχα παρκάρει.

Από τα τρία, αυτό που με προβλημάτιζε περισσότερο ήταν η τράπεζα. Κατά καιρούς, όλο και κάποιο κρούσμα ληστείας τράπε-

6 6 DEAN KOONTZ

ζας σκάει μύτη, ενώ όλο και κάποιος πελάτης ενδέχεται να πέσει θύμα πυροβολισμού.

Η σύνεση υπαγόρευε να αναβάλω τη δουλειά μου στην τρά-πεζα για την επομένη.

Από την άλλη, μολονότι κανένα καθαριστήριο δε θεωρήθηκε ποτέ υπεύθυνο για πρόκληση ολέθριας καταστροφής κατά τη διαδικασία καθαρισμού ενός μάλλινου κοστουμιού, ήμουν σί-γουρος ότι εκεί μεταχειρίζονταν καυστικά, τοξικά και, ενδεχο-μένως, εκρηκτικά χημικά.

Ομοίως, λόγω των στενών διαδρόμων ανάμεσα σε ξύλινα ράφια γεμάτα άκρως εύφλεκτα βιβλία, μια βιβλιοθήκη είναι ε-ξαιρετικά εύκολο να αποτελέσει εστία πυρκαγιάς.

Στάθηκα στο πεζοδρόμιο αναποφάσιστος, κάτω από το φως του ήλιου και τον ίσκιο των δέντρων.

Επειδή οι προβλέψεις του παππού Τζόζεφ για τις πέντε φοβε-ρές μέρες δεν πρόσφεραν καμιά συγκεκριμένη πληροφορία, δεν ήμουν σε θέση να καταστρώσω ένα σχέδιο άμυνας. Εντούτοις, σ' όλη μου τη ζωή προετοιμαζόμουν ψυχολογικά για την αντιμε-τώπιση τους.

Παρ' όλη την προετοιμασία όμως, δεν αισθανόμουν διόλου άνετα. Η φαντασία μου οργίαζε και ο τρόμος έκανε τα μέλη μου να παραλύουν.

Όσο βρισκόμουν στο σπίτι, η ασπίδα του σπιτικού περιβάλ-λοντος και το κουράγιο που μου 'διναν οι δικοί μου με θωράκι-ζαν απέναντι στο φόβο. Τώρα ένιωθα εκτεθειμένος, ευάλωτος, ένιωθα ότι αποτελούσα στόχο.

Μπορεί η παράνοια να αποτελεί καθημερινότητα για τους κατασκόπους, τους πολιτικούς, τους εμπόρους ναρκωτικών και τους μπάτσους των μεγαλουπόλεων, όμως σπανίως προσβάλ-λει τους αρτοποιούς. Όταν το αλεύρι πιάνει ψείρες ή όταν μας τελειώνει η σοκολάτα κουβερτούρα, ο νους μας δεν πάει αμέ-σως σε ραδιουργίες των εχθρών μας και σε συνωμοσίες ενα-ντίον μας.

Έχοντας την τύχη να απολαύσω μια ευχάριστη, χωρίς προ-βλήματα και -μετά τη νύχτα της γέννησής μου- ήρεμη ζωή, δεν είχα αποκτήσει εχθρούς, τουλάχιστον απ' όσο γνώριζα. Παρ'

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ 6 7

όλ' αυτά, τώρα επιθεωρούσα τα παράθυρα των δευτέρων και των τρίτων ορόφων των κτιρίων γύρω από την πλατεία, πεπει-σμένος ότι εκείνη τη στιγμή με σημάδευε κάποιος ελεύθερος σκοπευτής.

Μέχρι τότε, πίστευα ότι η συμφορά που θα μ* έβρισκε εκεί-νες τις πέντε ημέρες θα ήταν απρόσωπη, ότι θα προερχόταν από τη φύση: αστροπελέκι, δάγκωμα φιδιού, εγκεφαλική θρόμβωση, μετεωρίτης. Ή ότι μπορεί να ήταν ένα ατύχημα που θα οφειλό-ταν σε ανθρώπινο λάθος: μπετονιέρα χωρίς φρένα, ξέφρενη κούρσα τρένου, διαρροή δεξαμενής προπανίου.

Ακόμα και το να βρεθώ συμπτωματικά στην τράπεζα την ώ-ρα μιας ληστείας και να με πυροβολήσουν το θεωρούσα ατύχη-μα, δεδομένου ότι η άφιξή μου εκεί θα μπορούσε να είχε καθυ-στερήσει αν έκανα πρώτα μια βόλτα στο πάρκο για να ταίσω τους σκίουρους· άσε που μπορεί να με δάγκωναν οι σκίουροι και να πάθαινα λύσσα.

Αυτό που μ' έκανε τώρα να παραλύω ήταν το ενδεχόμενο να γίνω στόχος από πρόθεση· ήταν η διαπίστωση ότι κάποιος άγνω-στος μπορεί να είχε επιλέξει συνειδητά να με τραυματίσει, να με βλάψει.

Δε θα ήταν υποχρεωτικά κάποιος γνωστός μου. Πιθανώς θα ήταν κανένας μοναχικός παράφρονας. Κάποιος άγνωστος με δο-λοφονικές τάσεις, δυσαρεστημένος από τη ζωή του, εφοδιασμέ-νος με τουφέκι, άφθονες σφαίρες κοίλης αιχμής και αρκετές προμήθειες σε πρωτεϊνούχες ράβδους δημητριακών που θα του έδιναν δυνάμεις κατά τη διάρκεια της μακριάς αναμέτρησής του με την αστυνομία.

Πολλά τζάμια αντανακλούσαν τις πορτοκαλιές ανταύγειες του απογευματινού ήλιου. Άλλα πάλι, λόγω θέσης, παρέμεναν σκοτεινά, μια και δεν καθρεφτιζόταν πάνω τους ο ηλιακός δί-σκος. Οποιοδήποτε απ' αυτά θα μπορούσε να ήταν ανοιχτό, με τον οπλοφόρο να παραμονεύει στα σκοτάδια πίσω του.

Μισοπαράλυτος, σκέφτηκα ότι διέθετα τις προφητικές ικανό-τητες που ο παππούς Τζόζεφ επέδειξε στο κρεβάτι της εντατι-κής, λίγο πριν από το θάνατο του. Ο ελεύθερος σκοπευτής δεν ήταν απλώς μια πιθανότητα: ήταν εκεί, με το δάχτυλο στη σκαν-

6 8 DEAN KOONTZ

δάλη. Δεν τον είχα φανταστεί, είχα διαισθανθεί την παρουσία του χάρη στις μαντικές μου ικανότητες, και μαζί μ' αυτόν έβλε-πα και το διάτρητο από σφαίρες μέλλον μου.

Δοκίμασα να συνεχίσω το δρόμο μου ή να οπισθοχωρήσω, μα ήταν αδύνατο να κουνηθώ. Αισθανόμουν πως ένα βήμα προς τη λανθασμένη κατεύθυνση θα με οδηγούσε ίσια επάνω στην τροχιά μιας σφαίρας.

Και, παρ' ότι όσο στεκόμουν ασάλευτος έδινα τέλειο στόχο, η λογική δεν μπορούσε να με απαλλάξει από την παράλυση.

Το βλέμμα μου ταξίδεψε από τα παράθυρα στις στέγες των σπιτιών, που προσφέρονταν ακόμα περισσότερο για παρατηρη-τήρια ενός σκοπευτή.

Ήμουν τόσο απορροφημένος από τις σκέψεις μου, ώστε δεν άκουσα την ερώτηση παρά μονάχα όταν μου την επανέλαβε: «Ρώτησα... είσαι καλά;»

Χαμηλώνοντας το βλέμμα, αντίκρισα έναν νεαρό που στεκό-ταν μπροστά μου στο πεζοδρόμιο. Ήταν μελαχρινός, με πράσινα μάτια, ωραιότατος, σαν σταρ του σινεμά.

Προς στιγμήν σάστισα, σαν να 'χα βγει προσωρινά από τη ροή του χρόνου και, τώρα που ξανάμπαινα, να δυσκολευόμουν να προσαρμοστώ στο ρυθμό της ζωής.

Ο νεαρός άντρας κοίταξε προς τις στέγες των σπιτιών που εί-χαν μονοπωλήσει το ενδιαφέρον μου και κατόπιν με κάρφωσε με τα εντυπωσιακά του μάτια. «Δε φαίνεσαι καλά».

Η γλώσσα μου κόλλησε στο στόμα. «Ω... απλώς... μου φάνη-κε ότι είδα κάτι εκεί πάνω».

Τα λόγια μου ήταν αρκετά αλλόκοτα κι ο τύπος χαμογέλασε αβέβαια. «Εννοείς ότι είδες κάτι στον ουρανό;»

Δε γινόταν να του εξηγήσω πως η προσοχή μου εστιαζόταν στις στέγες, καθότι αυτό θα οδηγούσε αναμφίβολα στην παρα-δοχή ότι φοβόμουν την ύπαρξη κάποιου ελεύθερου σκοπευτή.

«Ναι, δηλαδή, ναι, στον ουρανό, κάτι... παράξενο», είπα λοι-πόν και αμέσως κατάλαβα ότι τα λόγια μου ηχούσαν εξίσου αλ-λόκοτα με το αν του είχα πει για το σκοπευτή.

«Εννοείς κάποιο UFO;» ρώτησε μ' ένα λοξό αφοπλιστικό χα-μόγελο, ίδιο με του Τομ Κρουζ στην πιο αμέριμνη εκδοχή του.

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ 6 9

Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι γνωστός ηθοποιός, ή ένας α-νερχόμενος αστέρας. Πολλές φυσιογνωμίες του καλλιτεχνικού στερεώματος έρχονταν για διακοπές στο Σνόου Βίλατζ. Μα, α-κόμα κι αν ήταν διάσημος, εγώ δε θα τον αναγνώριζα. Ο κινη-ματογράφος δε με πολυενδιέφερε, κι άλλωστε ήμουν πολύ απα-σχολημένος με τη δουλειά του φούρναρη, με την οικογένειά μου, με τη ζωή μου.

Η μοναδική ταινία που είχα δει εκείνη τη χρονιά ήταν το Φό-ρεστ Γκαμπ. Υποθέτω ότι εκείνη τη στιγμή έδινα την εντύπωση ατόμου που συναγωνιζόταν σε δείκτη ευφυΐας τον πρωταγωνι-στή του φιλμ.

Το πρόσωπο μου βάφτηκε κόκκινο. «Μπορεί να ήταν UFO. Αλλά μάλλον όχι. Δεν ξέρω. Πάντως τώρα έφυγε», είπα αμήχανα.

«Είσαι καλά;» επανέλαβε εκείνος. «Ναι, βέβαια, μια χαρά, απλώς είδα κάτι στον ουρανό,

μα... μα τώρα έφυγε», είπα και ντράπηκα με τις ανόητες φλυα-ρίες μου.

Με επιθεώρησε μειδιώντας, πράγμα που συνετέλεσε στο να συνέλθω από την παράλυσή μου. Του ευχήθηκα καλημέρα κι α-πομακρύνθηκα. Σκόνταψα σε μια προεξοχή του πεζοδρομίου και λίγο έλειψε να σωριαστώ.

Όταν ανέκτησα την ισορροπία μου, δεν κοίταξα πίσω. Ήξερα ότι θα με παρακολουθούσε μ' εκείνο το φωτεινό χαμόγελο της επιτυχίας.

Αδυνατούσα να καταλάβω πώς έγινε και παραδόθηκα έτσι ο-λοκληρωτικά στον παράλογο φόβο. Όσο πιθανό ήταν να με α-παγάγουν εξωγήινοι, άλλο τόσο ήταν και να με πυροβολήσει ε-λεύθερος σκοπευτής.

Δυσαρεστημένος από τη στάση μου, αποφάσισα να συνέλθω και κατευθύνθηκα προς την τράπεζα.

Ό,τι ήταν να γίνει θα γινόταν. Αν μια απάνθρωπη συμμορία ληστών τράπεζας με πυροβολούσε στη ραχοκοκαλιά αφήνοντάς με ανάπηρο, μάλλον θα το προτιμούσα από τη φριχτή παραμόρ-φωση που θα μου άφηνε μια πυρκαγιά στη βιβλιοθήκη ή από το να αναπνέω με μηχανική υποστήριξη για όλη την υπόλοιπη ζωή

7 0 DEAN KOONTZ

μου έχοντας εισπνεύσει τοξικά αέρια σ' ένα ολέθριο ατύχημα σε καθαριστήριο.

Η τράπεζα όπου να 'ταν έκλεινε· ως εκ τούτου, οι πελάτες ή-ταν λιγοστοί -όμως όλοι γύρισαν και με κοίταξαν καχύποπτα. Προσπάθησα να μην τους έχω γυρισμένη την πλάτη.

Δεν εμπιστευόμουν ούτε την ογδοντάχρονη γριούλα που το κεφάλι της τρεμούλιαζε πηγαίνοντας πάνω κάτω. Υπάρχουν ε-παγγελματίες ληστές αριστοτέχνες στο μασκάρεμα· το τρέμουλο μπορεί να ήταν αποτέλεσμα άριστης ηθοποιίας. Όμως η κρεατο-ελιά στο πιγούνι της έμοιαζε αληθινή.

Το δέκατο ένατο αιώνα, τα κτίρια των τραπεζών ήταν εντυ-πωσιακά. Το δάπεδο των αιθουσών ήταν από γρανίτη, όπως άλ-λωστε και οι τοίχοι, ενώ τις στόλιζαν αυλακωτές κολόνες και ά-φθονα μπρούντζινα κομψοτεχνήματα.

Όταν έπεσε ένα λογιστικό τετράδιο από τα χέρια ενός υπαλ-λήλου που διέσχιζε την αίθουσα, ο κρότος αντήχησε σαν πυρο-βολισμός. Τινάχτηκα τρομαγμένος, αλλά ευτυχώς δε λέρωσα το παντελόνι μου.

Αφού κατέθεσα μια επιταγή και εισέπραξα λίγα μετρητά, α-ναχώρησα χωρίς απρόοπτα. Η περιστρεφόμενη πόρτα που μ' έ-κανε να ασφυκτιώ με οδήγησε με ασφάλεια έξω στο ζεστό από-γευμα.

Μια και από το καθαριστήριο έπρεπε να πάρω αρκετά ρού-χα, το άφησα για το τέλος και τράβηξα για τη βιβλιοθήκη.

Η Βιβλιοθήκη του Κορνίλιους Ράδερφορντ Σνόου είναι πολύ μεγαλύτερη απ' αυτήν που θα περίμενε να συναντήσει κανείς σε μια μικρή κωμόπολη σαν τη δική μας. Στεγάζεται σ' ένα όμορ-φο πέτρινο οικοδόμημα. Δεξιά και αριστερά της κεντρικής εισό-δου πέτρινα λιοντάρια στέκουν πάνω σε βιβλιόσχημες βάσεις.

Τα λιοντάρια δεν έχουν άγρια πόζα βρυχώμενου ζώου. Ούτε στέκουν με ανασηκωμένο κεφάλι, σε στάση επαγρύπνησης. Πα-ραδόξως, είναι κοιμισμένα, σαν να τα νάρκωσε η ανάγνωση της αυτοβιογραφίας ενός πολιτικού.

Ο Κορνίλιους Ράδερφορντ Σνόου, με τα χρήματα του οποίου χτίστηκε η βιβλιοθήκη, δεν ενδιαφερόταν ιδιαίτερα για τα βι-βλία, αν και πίστευε ότι όφειλε να ενδιαφέρεται. Σύμφωνα με τη

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ 7 1

λογική του, το να κατασκευάσει μια όμορφη βιβλιοθήκη ήταν ε-ξίσου ψυχωφελές και εποικοδομητικό όσο και η μελέτη εκατο-ντάδων τόμων. Όταν ολοκληρώθηκε το κτίριο, θεώρησε τον ε-αυτό του άνθρωπο πολύ μορφωμένο.

Η πόλη μας δεν πήρε το όνομά της λόγω της μορφής με την οποία πέφτει το μεγαλύτερο μέρος των ετήσιων ατμοσφαιρικών κατακρημνίσεων στην περιοχή. Ονομάστηκε προς τιμήν του με-γιστάνα του σιδηροδρόμου και των ορυχείων, με την αφορολό-γητη περιουσία του οποίου ιδρύθηκε: του Κορνίλιους Ράδερ-φορντ Σνόου.

Μόλις περάσεις την κεντρική είσοδο της βιβλιοθήκης, βλέ-πεις το πορτραίτο του Κορνίλιους Ράδερφορντ Σνόου. Κοιτάζει καμαρωτός καμαρωτός, έχει μάτια παγερά, μουστάκι και μα-κριές φαβορίτες.

Όταν μπήκα, κανείς δεν καθόταν στα τραπεζάκια του ανα-γνωστηρίου. Ο μοναδικός ορατός αναγνώστης στεκόταν μπρο-στά στη θέση του βιβλιοθηκάριου, ακουμπώντας ανέμελα στον ψηλό πάγκο και κουβεντιάζοντας ψιθυριστά με τον Λάιονελ Ντέιβις, το διευθυντή της βιβλιοθήκης.

Πλησιάζοντας προς τον πάγκο, τον αναγνώρισα. Τα πράσινα μάτια του έλαμψαν σαν με είδε και το πλατύ του χαμόγελο ήταν φιλικό, διόλου κοροϊδευτικό, μόλο που σχολίασε: «Νομίζω ότι ο κύριος θέλει κάποιο βιβλίο σχετικά με ιπτάμενους δίσκους».

Γνώριζα τον Λάιονελ Ντέιβις όλη μου τη ζωή. Ήταν αφο-σιωμένος στα βιβλία όπως εγώ στο ζύμωμα και στο ψήσιμο. Εί-χε καλή καρδιά, ήταν ευγενικός και λάτρευε να διαβάζει τα πά-ντα -από αιγυπτιακή ιστορία μέχρι σκληρά αστυνομικά μυθι-στορήματα.

Η κουρασμένη αν και μονίμως παιδική όψη του θύμιζε καλο-συνάτο σιδηρουργό ή αγνό εφημέριο έργου του Ντίκενς. Γνώρι-ζα καλά το πρόσωπο του, μα δεν είχα ξαναδεί την έκφραση που είχε εκείνη τη στιγμή.

Χαμογελούσε, ωστόσο τα μάτια του ήταν μισόκλειστα. Ένας μυϊκός σπασμός στην αριστερή γωνία του στόματος του φανέ-ρωνε ότι η αληθινή ψυχική του κατάσταση αποτυπωνόταν στα μάτια, όχι στο χαμόγελο.

7 2 D E A N KOONTZ

Ακόμα κι αν διέβλεπα την προειδοποίηση στην έκφρασή του, δε θα είχα τρόπο να γλιτώσω ούτε αυτόν ούτε εμένα. Ο ω-ραίος νεαρός με τα πορσελάνινα κατάλευκα δόντια είχε ήδη α-ποφασίσει πώς θα ενεργούσε όταν με είδε να μπαίνω.

Πρώτα, πυροβόλησε στο κεφάλι τον Λάιονελ Ντέιβις.

63

Το πιστόλι του έκανε ένα σκληρό επίπεδο κρότο, πολύ πιο σιγανό απ' όσο θα περίμενα.

Έκανα την τρελή σκέψη ότι στις ταινίες δε χρησιμοποιούν αληθινές σφαίρες, χρησιμοποιούν άσφαιρα πυρά, οπότε ο κρό-τος παράγεται εκ των υστέρων, στο πλαίσιο της επεξεργασίας του ήχου.

Λίγο έλειψε να κοιτάξω γύρω μου αναζητώντας τις κάμερες και το κινηματογραφικό συνεργείο. Ο ένοπλος ήταν κούκλος, σαν σταρ του σινεμά, ο πυροβολισμός ακούστηκε σαν ψεύτικος και, άλλωστε, κανένας δε θα είχε λόγο να σκοτώσει ένα γλυκύ-τατο άνθρωπο σαν τον Λάιονελ Ντέιβις, πράγμα που σήμαινε ό-τι όλα αυτά ήταν γραμμένα σε σενάριο κι ότι η ταινία θα προ-βαλλόταν στους κινηματογράφους το επόμενο καλοκαίρι.

«Πόσες μύγες την ημέρα χάφτεις, έτσι όπως στέκεσαι μ' α-νοιχτό το στόμα;» ρώτησε ο δολοφόνος. «Το έχεις πάντα ανοι-χτό ή μπας και το κλείνεις καμιά φορά;»

Έμοιαζε να διασκεδάζει με την περίπτωση μου, έχοντας ξε-χάσει ήδη τον Λάιονελ, θαρρείς και η δολοφονία του βιβλιοθη-κάριου ήταν μια πράξη εξίσου ασήμαντη και αδιάφορη με το να πατήσεις ένα μυρμήγκι.

Η φωνή μου έφτασε στ' αυτιά μου γεμάτη έκπληξη και σύγχυ-ση, ενώ συγχρόνως έτρεμε από θυμό: «Τι σου έκανε ο άνθρωπος;»

«Ποιος;» Μπορεί να φαντάζεστε ότι η απορία του ήταν προσποιητή, ό-

τι επρόκειτο για πόζα και επίδειξη ψευτοπαλικαριάς για να μ' ε-ντυπωσιάσει, όμως σας βεβαιώνω ότι δεν ήταν έτσι. Κατάλαβα

7 4 DEAN KOONTZ

αμέσως ότι δε συνέδεσε την ερώτησή μου με τον άντρα που μό-λις είχε δολοφονήσει.

Η λέξη παράφρονας δεν τον περιέγραφε απόλυτα, αλλά ήταν ένας καλός χαρακτηρισμός για αρχή.

«Τον Λάιονελ. Ήταν καλός άνθρωπος, πράος», είπα, κατά-πληκτος με τον εαυτό μου, μια και η φωνή μου φανέρωνε περισ-σότερο θυμό και λιγότερο φόβο.

«Α, αυτόν λες». «Τον έλεγαν Λάιονελ Ντέιβις. Είχε όνομα. Είχε τη ζωή του,

τους φίλους του, ήταν κάποιος». «Δεν ήταν απλώς ένας βιβλιοθηκάριος;» ρώτησε εκείνος με

ειλικρινή απορία. Το χαμογελαστό πρόσωπο του έδειχνε τώρα κάπως στενοχωρημένο.

«Είσαι εντελώς αρρωστημένος, ανάθεμα τη μάνα σου». Το χαμόγελο πάγωσε στα χείλη του, το πρόσωπό του χλόμια-

σε, η έκφρασή του σκλήρυνε, θαρρείς και η σάρκα του μεταμορ-φώθηκε σε γύψινο εκμαγείο ενός προσώπου νεκρού. Σηκώνο-ντας το πιστόλι, σημάδεψε το στήθος μου λέγοντας με απόλυτη σοβαρότητα: «Μην τολμήσεις να βρίσεις ξανά τη μητέρα μου».

Η ιδέα ότι προσβλήθηκε από τα λόγια μου ενώ έδειχνε τόσο αδιάφορος για το έγκλημα που μόλις είχε διαπράξει μου φάνηκε μακάβρια κωμική. Αν γελούσα εκείνη τη στιγμή από το σοκ και την έκπληξη, είμαι βέβαιος ότι θα με σκότωνε.

Αντιμέτωπος με την κάννη του όπλου, κυριεύτηκα από φόβο, αλλά ευτυχώς κράτησα την ψυχραιμία μου.

Λίγο νωρίτερα, στο δρόμο, η προοπτική ενός ελεύθερου σκοπευτή με έκανε να παραλύω από τρόμο. Τώρα αντιλαμβανό-μουν ότι δε με είχε τρομάξει η ιδέα ενός κρυμμένου σκοπευτή κάπου ψηλά, αλλά το γεγονός ότι δεν ήξερα αν ο σκοπευτής ή-ταν πρόσωπο υπαρκτό ή αν τυχόν κινδύνευα από κάτι άλλο, κά-τι που αδυνατούσα να προσδιορίσω. Όταν διαισθανόμαστε τον κίνδυνο, χωρίς ωστόσο να είμαστε σε θέση να τον αναγνωρί-σουμε, μας φοβίζουν οι πάντες και τα πάντα. Ο κόσμος γύρω μας, απ' άκρη σ' άκρη, φαντάζει εχθρικός.

Ο φόβος για το άγνωστο είναι ο πιο ανόθευτος και ισχυρός φόβος.

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ 7 5

Τώρα είχα εντοπίσει τον εχθρό μου. Μολονότι μπορεί να ή-ταν ένας ψυχοπαθής ικανός για οποιαδήποτε θηριωδία, αισθάν-θηκα ανακούφιση επειδή το πρόσωπο του μου είχε γίνει γνω-στό. Οι αμέτρητες απειλές που ζωντάνευαν στη φαντασία μου είχαν εξανεμιστεί και αντικατασταθεί από τούτον εδώ τον αλη-θινό κίνδυνο.

Η σκληρή του έκφραση μαλάκωσε. Χαμήλωσε το πιστόλι. Μας χώριζαν γύρω στα τέσσερα μέτρα, οπότε δεν τολμούσα

να του ριχτώ. «Τι σου έφταιξε;» επανέλαβα μόνο. Εκείνος χαμογέλασε ανασηκώνοντας ανέμελα τους ώμους.

«Αν δεν έμπαινες, δε θα τον πυροβολούσα». Ο πόνος για το θάνατο του Λάιονελ τρύπησε τα σωθικά μου

σαν αργόστροφο τρυπάνι. Το τρεμούλιασμα της φωνής μου ο-φειλόταν στη λύπη, όχι στο φόβο. «Τι είν' αυτά που λες;»

«Δεν μπορώ να κουμαντάρω μόνος μου δύο ομήρους. Ήταν μόνος. Ο βοηθός του λείπει, είναι άρρωστος. Προς το παρόν δεν υπάρχουν άλλα άτομα στη βιβλιοθήκη. Ετοιμαζόταν να κλειδώ-σει τις πόρτες, όταν μπήκες εσύ».

«Μη μου πεις ότι φταίω εγώ». «Ω, όχι, όχι, καθόλου», με διαβεβαίωσε δείχνοντας πραγμα-

τικό ενδιαφέρον για τα αισθήματά μου. «Δε φταις εσύ. Αυτά συμβαίνουν».

«Αυτά συμβαίνουν», επανέλαβα έκπληκτος, αδυνατώντας να καταλάβω ένα μυαλό που μιλούσε τόσο αδιάφορα για ένα έ-γκλημα.

«Θα μπορούσα να είχα σκοτώσει εσένα», εξήγησε, «αλλά, μια και σε είχα συναντήσει νωρίτερα στο δρόμο, σκέφτηκα ότι θα ή-σουν καλύτερη παρέα από ένα βαρετό γέρο βιβλιοθηκάριο».

«Τι τον θέλεις τον όμηρο;» «Τον χρειάζομαι για την περίπτωση που κάτι πάει στραβά». «Τι δηλαδή;» «Θα δεις». Φορούσε κομψό αθλητικό σακάκι. Από τη βαθιά

τσέπη του ψάρεψε ένα ζευγάρι χειροπέδες. «Θα σου τις πετάξω». «Δεν τις θέλω». Χαμογέλασε. «Είσαι στ' αλήθεια διασκεδαστικός. Πιάσε.

Πέρασε τη μία στο δεξιό καρπό σου. Ύστερα ξάπλωσε στο πά-

7 6 DEAN KOONTZ

τωμα με τα δυο χέρια πίσω από την πλάτη, ώστε να σου περάσω και τη δεύτερη».

Κρατούσε το πιστόλι κρεμασμένο στο πλάι. Με σημάδεψε ξανά.

Μόλο που είχα ξαναδεί προηγουμένως την κάννη στραμμένη καταπάνω μου, δεν μπορώ να πω ότι έμεινα απτόητος αυτή τη δεύτερη φορά.

Ποτέ δεν είχα πιάσει όπλο στα χέρια μου, πόσο μάλλον να έ-χω πυροβολήσει. Στη δουλειά μου, αυτό που θα θεωρούσα ότι μοιάζει περισσότερο με όπλο είναι το μαχαίρι που κόβουμε τις τούρτες. Ίσως και ο πλάστης. Εντούτοις, εμείς οι φουρνάρηδες δε συνηθίζουμε να κυκλοφορούμε με τους πλάστες κρεμασμέ-νους από τον ώμο, και ως εκ τούτου είμαστε ανυπεράσπιστοι σε ανάλογες καταστάσεις.

«Έλα, πιάσε, ψηλέα». Ψηλέα. Είχαμε λίγο πολύ την ίδια σωματική διάπλαση. «Πιάσ' τες, ειδάλλως θα σε στείλω να κάνεις παρέα στον

Λάιονελ και θα περιμένω να μπει άλλος για όμηρος». Η θλίψη και η οργή μου για το θάνατο του Λάιονελ με είχαν

βοηθήσει ως εκείνη τη στιγμή να καταπνίξω τον τρόμο μου. Ο φόβος θα μπορούσε να με καταστήσει ανίσχυρο, αλλά, καθώς διαπίστωνα τώρα, η έλλειψη φόβου θα μπορούσε να με σκοτώσει.

Αναγνωρίζοντας λοιπόν, και πολύ σοφά, τη δειλία μου, έσκυ-ψα, πήρα τις χειροπέδες και πέρασα το μεταλλικό κρίκο στο δε-ξιό μου καρπό.

«Μην ξαπλώνεις ακόμα», μου είπε βουτώντας ένα σετ κλει-διών από το γραφείο του βιβλιοθηκάριου. «Μείνε όρθιος για να μπορώ να σε βλέπω όσο θα κλειδώνω την πόρτα».

Τη στιγμή που βρισκόταν στα μισά της απόστασης που χώρι-ζε το γραφείο από το πορτραίτο του Κορνίλιους Ράδερφορντ Σνόου, η πόρτα άνοιξε. Μια νεαρή κοπέλα, άγνωστη σ' εμένα, μπήκε κουβαλώντας ένα πάκο βιβλία.

Ήταν ωραιότερη από ένα γκατό α λ 'οράνζ με γλάσο σοκολά-τα, γαρνιρισμένο με ζαχαρωμένες φλούδες πορτοκαλιού και κε-ρασάκια.

Δε θα άντεχα να δω να τη σκοτώνει -όχι, όχι εκείνη.

10

Ηταν πιο όμορφη από σουφλέ σοκολάτας με κρεμ ανγκλέζ με γεύση βερίκοκο, σερβιρισμένο σε μπολάκι και πιάτο

Λιμόζ, πάνω σε ασημένιο δίσκο, στο φως των κεριών. Η πόρτα έκλεισε πίσω της, κι εκείνη προχώρησε μερικά βή-

ματα μέχρι να αντιληφθεί ότι το σκηνικό δεν ήταν το τυπικό σκηνικό μιας βιβλιοθήκης. Δεν έβλεπε το νεκρό άντρα δίπλα στο γραφείο, όμως πρόσεξε τις χειροπέδες που κρέμονταν από το δεξιό καρπό μου.

Η φωνή της είχε μια υπέροχη βραχνάδα που τονίστηκε ακό-μα περισσότερο από το γεγονός ότι μίλησε στο δολοφόνο ψιθυ-ριστά: «Όπλο είναι αυτό που κρατάς;»

«Εσένα με τι σου μοιάζει;» «Θα μπορούσε να είναι παιχνίδυ>, του απάντησε. «Θέλω να

πω, είναι αληθινό όπλο;» «Θες να με δεις να τον πυροβολώ;» ρώτησε εκείνος στρέφο-

ντας το όπλο καταπάνω μου. Διαισθάνθηκα ότι τώρα πια ήμουν ο λιγότερο ελκυστικός α-

πό τους διαθέσιμους ομήρους. «Όχι, καλέ, το βρίσκω λίγο υπερβολικό», είπε η κοπέλα. «Χρειάζομαι μόνο έναν όμηρο». «Πάντως», συνέχισε εκείνη με μια αυτοπεποίθηση που με

παραξένεψε, «θα μπορούσες να ρίξεις μία βολή στο ταβάνι». Ο δολοφόνος τής χαμογέλασε επιδεικνύοντας όλη την καλή

διάθεση που είχε επιδείξει νωρίτερα και μαζί μου, στο δρόμο. Για την ακρίβεια, το χαμόγελό του ήταν τώρα πιο ζεστό και πιο αξιολάτρευτο από εκείνο που εισέπραξα εγώ.

7 8 DEAN KOONTZ

«Γιατί ψιθυρίζεις;» τη ρώτησε. «Σε βιβλιοθήκη είμαστε», του απάντησε -ψιθυριστά. «Οι συνηθισμένοι κανονισμοί έχουν ανασταλεί». «Βιβλιοθηκάριος είσαι;» τον ρώτησε. «Ποιος, εγώ; Βιβλιοθηκάριος; Όχι. Ο...» «Τότε δεν έχεις το δικαίωμα να αναστείλεις τους κανονι-

σμούς», είπε μαλακά η κοπέλα, δίχως ωστόσο να ψιθυρίζει πια. «Αυτό εδώ μου δίνει το δικαίωμα», δήλωσε εκείνος πυροβο-

λώντας στο ταβάνι. Η κοπέλα κοίταξε τα παράθυρα της πρόσοψης. Πίσω από τις

μισόκλειστες περσίδες διακρινόταν ο δρόμος. Όταν έστρεψε ξα-νά το βλέμμα της σ' εμένα, μου φάνηκε απογοητευμένη -όπως ήμουν κι εγώ άλλωστε. Ο κρότος δεν ήταν δυνατός. Τα βιβλία που κάλυπταν τους τοίχους απορρόφησαν τον ήχο. Έξω στο δρόμο, θα ακούστηκε απλώς σαν πνιχτό βήξιμο.

«Μπορώ ν' ακουμπήσω κάπου τα βιβλία; Είναι λίγο βαριά», του είπε, δίχως να δείχνει ταραγμένη από τον πυροβολισμό.

Της έδειξε με το πιστόλι ένα τραπέζι του αναγνωστηρίου. «Εκεί».

Ενόσω εκείνη ακουμπούσε τα βιβλία στο τραπέζι, ο δολοφό-νος κλείδωσε την πόρτα, χωρίς να μας αφήνει από τα μάτια του.

«Δε θέλω να σε κριτικάρω», του είπε, «και, ασφαλώς, ξέρεις τη δουλειά σου καλύτερα από μένα, όμως δεν έχεις δίκιο όταν λες ότι χρειάζεσαι μονάχα έναν όμηρο».

Ήταν τόσο επικίνδυνα σαγηνευτική, που, κάτω από διαφορε-τικές συνθήκες, θα μπορούσε να αφοπλίσει έναν άντρα καθι-στώντας τον άβουλο, έρμαιο του πόθου του. Παρ' όλ' αυτά, εγώ ήδη άρχιζα να ενδιαφέρομαι για τα λεγόμενά της περισσότερο από όσο ενδιαφερόμουν για τη σιλουέτα της. Το θράσος της με γοήτευσε περισσότερο κι από το ακτινοβόλο προσωπάκι της.

Φαίνεται ότι ο μανιακός συμμεριζόταν την άποψή μου. Από την έκφρασή του και μόνο καταλάβαινες ότι τον είχε μαγέψει. Το δολοφονικό του χαμόγελο έγινε λαμπρότερο.

Όταν της μίλησε, η φωνή του ήταν γλυκιά, δίχως ίχνος σαρ-κασμού: «Έχεις καμιά θεωρία, ξέρεις από ομήρους;»

Εκείνη κούνησε αρνητικά το κεφάλι. «Όχι, δεν πρόκειται για

Η ΠΡΟΦΗΤΕΊΑ 7 9

θεωρία. Είναι απλώς μια πρακτική παρατήρηση. Αν χρειαστεί να αναμετρηθείς με την αστυνομία και κρατάς μόνο έναν όμη-ρο, πώς θα τους πείσεις ότι σκοπεύεις όντως να τον σκοτώσεις, ότι δεν μπλοφάρεις;»

«Πώς;» ρωτήσαμε κι εγώ κι εκείνος ταυτόχρονα. «Αε θα είχες τρόπο να τους πείσεις», του εξήγησε. «Δε θα

μπορούσες να διαλύσεις τις αμφιβολίες τους. Θα επιχειρούσαν λοιπόν να κάνουν έφοδο, οπότε θα σκοτωνόσαστε και εσύ και ο όμηρος».

«Ξέρω να γίνομαι πειστικός», τη διαβεβαίωσε με ακόμα πιο μελιστάλαχτη φωνή, σαν να ετοιμαζόταν να της ζητήσει να βγουν ραντεβού.

«Αν ήμουν μπάτσος, δε θα σε πίστευα ούτε στιγμή. Παραεί-σαι νόστιμος για φονιάς». Στράφηκε προς τη μεριά μου. «Δεν είναι πολύ νόστιμος;»

Κόντεψα να απαντήσω ότι δεν τον έβρισκα νόστιμο -για να δείτε τι εννοώ όταν λέω ότι ήταν ικανή να καταστήσει έναν ά-ντρα άβουλο, έρμαιο του πόθου του.

«Αν όμως είχες δύο ομήρους», συνέχισε, «θα σκότωνες τον έ-να για να τους πείσεις για τη σοβαρότητα των απειλών σου, οπό-τε ο δεύτερος θα γινόταν ισχυρή ασπίδα προστασίας. Κανένας α-στυνομικός δε θα τολμούσε να σε δοκιμάσει για δεύτερη φορά».

Την κοίταξε για κάμποσες στιγμές αμίλητος. «Είσαι το κάτι άλλο», είπε τέλος, με σαφή πρόθεση να την κολακέψει.

«Μου αρέσει να διαβάζω και να σκέφτομαι, αυτό είναι όλο», είπε εκείνη, δείχνοντας τα βιβλία που μόλις είχε επιστρέψει.

«Πώς σε λένε;» τη ρώτησε. «Λόρι». «Αόρι τι;» «Λόρι Λιν Χικς», του είπε. «Εσύ είσαι ο;...» Άνοιξε το στόμα του, έτοιμος να ξεστομίσει το όνομά του.

Ύστερα χαμογέλασε. «Ο μυστηριώδης άντρας». «Ο μυστηριώδης άντρας σε δράση, από όσο βλέπω». «Σκότωσα ήδη το βιβλιοθηκάριο», την πληροφόρησε, λες

και ο φόνος ήταν στοιχείο του βιογραφικού του. «Πολύ το φοβόμουν», σχολίασε εκείνη.

80 DEAN KOONTZ

Ξερόβηξα. «Εμένα με λένε Τζέιμς». «Γεια σου, Τζίμι», είπε η Λόρι, και, μολονότι χαμογελούσε,

διάβασα στα μάτια της μια απίστευτη θλίψη. Εκείνη τη στιγμή, μου φάνηκε ότι έκανε απεγνωσμένους υπολογισμούς.

«Πήγαινε να σταθείς δίπλα του», πρόσταξε ο μανιακός. Η Λόρι με πλησίασε. Η ευωδιά της συμπλήρωνε την ομορ-

φιά της· μοσχοβολούσε φρεσκάδα, καθαριότητα, λεμόνι. «Δέσου με τις χειροπέδες μαζί του». Καθώς εκείνη περνούσε τον κρίκο στον αριστερό καρπό της,

συνδέοντας τις τύχες μας, σκέφτηκα ότι έπρεπε να της πω κάτι παρήγορο, κάτι που θα ανταποκρινόταν σ' εκείνη την απόγνωση μέσα στο βλέμμα της. Το μυαλό μου είχε σταματήσει. «Μυρί-ζεις σαν λεμόνι», είπα μονάχα.

«Όλη μέρα έφτιαχνα μαρμελάδα λεμόνι. Σκόπευα να τη δο-κιμάσω απόψε το βράδυ, με φρυγανιστά αγγλικά μάφιν».

«Θα ετοιμάσω ζεστή σοκολάτα με λίγη κανέλα», της είπα. «Πάει γάντι στα μάφιν με μαρμελάδα, οπότε θα το γιορτάσουμε».

Εκτίμησε σαφώς τη βεβαιότητά μου για τη σωτηρία μας, ό-μως τα μάτια της παρέμειναν ανήσυχα.

«Φάγαμε πολλή ώρα», παρατήρησε ο μανιακός κοιτάζοντας το ρολόι του. «Έχω να μελετήσω πολλά μέχρι να αρχίσουν οι ε-κρήξεις».

10

Το παρελθόν μας είναι τακτοποιημένο κατά χρονολογική σειρά σε συρτάρια: οι ειδήσεις κιτρινίζουν και θρυμματίζο-

νται στα υπόγεια της βιβλιοθήκης, μέσα σε κατακόμβες χαρτιού. Ο δολοφόνος είχε μάθει ότι η Σνόου Κάουντι Γκαζέτ, εδώ και

έναν αιώνα, αποθήκευε τα παλιά της φύλλα στο δεύτερο υπό-γειο κάτω από την πλατεία της πόλης. Τα θεωρούσαν «πολύτιμα αρχεία της τοπικής ιστορίας». Φυλαγμένα για τους επόμενους αιώνες στο αρχείο της Γκαζέτ, τα φύλλα περιλάμβαναν λεπτομε-ρείς πληροφορίες σχετικά με τα μπαζάρ των Προσκόπων, τις ε-κλογές για το σχολικό συμβούλιο και τις διαμάχες όσον αφορά τις οικιστικές ζώνες που προκάλεσε η πρόθεση της επιχείρησης Σούγκαρ Τάιμ Ντόνατς να επεκτείνει τις δραστηριότητές της.

Κάθε φύλλο από το 1950 και εξής ήταν διαθέσιμο σε μορφή μικροφίς. Για τα παλιότερα φύλλα έπρεπε να συμπληρώσεις ένα έντυπο ώστε να αποκτήσεις πρόσβαση στους δεμένους τόμους της Γκαζέτ· και ένα μέλος του προσωπικού επέβλεπε πάντα το ξεφύλλισμα της εφημερίδας.

Αν ήσουν κάποιος που σκοτώνει δίχως λόγο βιβλιοθηκάρι-ους, η τυπική διαδικασία ασφαλώς δε σε αφορούσε. Ο μανιακός έψαξε στα αρχεία και κουβάλησε τον τόμο που ήθελε σε ένα τραπέζι. Βάλθηκε να γυρίζει απρόσεκτα τις κίτρινες σελίδες, λες και είχε μπροστά του το σημερινό φύλλο της Γιου-Ες-Έι Τουντέι.

Είχε αφήσει τη Λόρι Λιν Χικς κι εμένα σε δυο καρέκλες στην άλλη άκρη της πελώριας αίθουσας όπου μελετούσε. Δε βρισκό-μασταν αρκετά κοντά ώστε να δούμε ποια άρθρα της Γκαζέτ τον ενδιέφεραν.

8 2 DEAN KOONTZ

Καθόμασταν κάτω από το κυλινδρικό ταβάνι, στο αμυδρό φως μιας διπλής σειράς από λάμπες δαπέδου. Τέτοιου είδους φωτισμό θα ανέχονταν μόνο μελετητές που είχαν προλάβει την εποχή πριν από τον ηλεκτρισμό και δεν είχαν ξεχάσει τις λάμπες πετρελαίου των παιδικών τους χρόνων.

Με ένα δεύτερο ζευγάρι χειροπέδες, ο δεσμοφύλακάς μας μας είχε δέσει σε μια από τις καρέκλες όπου καθόμασταν.

Επειδή δε βρίσκονταν στην ίδια αίθουσα όλα τα αρχεία, πή-γαινε κάθε τόσο στο διπλανό δωμάτιο, αφήνοντάς μας μόνους. Οι απουσίες του δε μας έδωσαν την ευκαιρία να το σκάσουμε. Όταν δυο άνθρωποι είναι δεμένοι μεταξύ τους και σέρνουν ξοπί-σω τους και μια καρέκλα, δύσκολα θα κουνηθούν γρήγορα και αθόρυβα.

«Έχω μια λίμα νυχιών στην τσάντα μου», ψιθύρισε η Λόρι. Κοίταξα το δεμένο χέρι της δίπλα στο δικό μου. Δυνατή πα-

λάμη και συγχρόνως χαριτωμένη. Κομψά δάχτυλα. «Μια χαρά είναι τα νύχια σου», τη διαβεβαίωσα.

«Σοβαρολογείς;» «Απολύτως. Μου αρέσει το χρώμα του βερνικιού που χρησι-

μοποιείς. Θυμίζει ζαχαρωμένα κεράσια». «Ονομάζεται Γκλασάζ ντε Φραμπουάζ». «Λάθος ονομασία. Δεν έχω χρησιμοποιήσει ποτέ βατόμουρο

με τέτοια απόχρωση». «Πού τα χρησιμοποιείς τα βατόμουρα;» «Είμαι φούρναρης και σκοπεύω να γίνω σεφ ζαχαροπλα-

στικής». «Δείχνεις πιο επικίνδυνος, δε μοιάζεις με ζαχαροπλάστη»,

σχολίασε εκείνη ελαφρώς απογοητευμένη. «Δε λέω, είμαι κάπως μεγαλόσωμος». «Αυτό νομίζεις ότι είναι;» «Και οι φουρνάρηδες έχουν συνήθως δυνατά χέρια». «Όχι», είπε εκείνη, «είναι τα μάτια σου. Τα μάτια σου έχουν

κάτι... επικίνδυνο». Ήταν η πιο ξεκάθαρη εκπλήρωση ενός εφηβικού ονείρου: να

ακούς από τα χείλη μιας όμορφης γυναίκας ότι τα μάτια σου εί-ναι επικίνδυνα.

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ 8 3

«Κοιτάζουν με ευθύτητα κι έχουν μια όμορφη γαλάζια από-χρωση... αλλά, πάλι, θυμίζουν μάτια ψυχασθενούς».

Ο ψυχασθενής έχει αναμφίβολα επικίνδυνο βλέμμα, αλλά όχι ρομαντικά επικίνδυνο. Ο Τζέιμς Μποντ έχει επικίνδυνο βλέμμα. Ο Τσαρλς Μάνσον έχει βλέμμα ψυχασθενούς. Ο Τσαρλς Μάν-σον, ο Οσάμα μπιν Λάντεν, το κογιότ των καρτούν. Οι γυναίκες κάνουν ουρά για να δουν τον Τζέιμς Μποντ, αλλά καμιά δε θα έβγαινε ραντεβού με το κογιότ.

«Μίλησα για τη λίμα που έχω στην τσάντα μου επειδή είναι μεταλλική και αρκετά μυτερή ώστε να χρησιμεύσει σαν όπλο», μου είπε.

«Α». Αισθάνθηκα ανόητος, αν και δεν μπορώ να ρίξω το φταίξιμο στη σαστιμάρα που μου προκαλούσε η ομορφιά της. «Την τσάντα σού την πήρε», παρατήρησα.

«Ίσως καταφέρω να την πάρω πίσω». Η τσάντα της ήταν ακουμπισμένη στο τραπέζι, δίπλα στο μα-

νιακό που διάβαζε παλιά φύλλα της Σνόου Κάουντι Γκαζέτ. Όταν θα ξανάβγαινε από το δωμάτιο, θα σηκωνόμασταν όσο

μας επέτρεπε η καρέκλα όπου ήμασταν δεμένοι και θα προχω-ρούσαμε παρεΐτσα, κούτσα κούτσα, προς την τσάντα της, όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Το πιθανότερο ήταν ο τύπος ν' ακούσει τη φασαρία και να επιστρέψει προτού φτάσουμε στον προορι-σμό μας. Εκτός κι αν κινιόμασταν λαθραία, αργά και αθόρυβα, προχωρώντας σαν σιαμαίοι δίδυμοι μέσα σε ναρκοπέδιο.

Αν κρίνουμε από το χρονικό διάστημα της απουσίας του ό-ποτε χρειαζόταν να φέρει καινούρια φύλλα από τα αρχεία της διπλανής αίθουσας, δε θα προφταίναμε να φτάσουμε την τσάντα προτού επιστρέψει.

Εκτός από την τρέλα που διάβασε στα μάτια μου, η Λόρι φαίνεται ότι διάβασε και τις σκέψεις μου. «Δεν είχα αυτό κατά νου», μου εξήγησε. «Σκέφτομαι να προφασιστώ μια γυναικεία ανάγκη, ώστε να μου δώσει την τσάντα».

Γυναικεία ανάγκη. Δεν ξέρω αν έφταιγε το γεγονός ότι ήμουν σοκαρισμένος α-

πό την πραγματοποίηση της προφητείας του παππού μου ή από τη δολοφονία του βιβλιοθηκάριου, που δεν έφευγε από το μυαλό

8 4 DEAN KOONTZ

μου, ωστόσο στάθηκε αδύνατον να κατανοήσω το νόημα των δύο αυτών λέξεων.

Αντιλαμβανόμενη τη σύγχυσή μου, όπως φαινόταν να αντι-λαμβάνεται τις διεργασίες των νεύρων του εγκεφάλου μου, η Λόρι έσπευσε να μου εξηγήσει: «Αν του πω ότι έχω περίοδο και ότι χρειάζομαι απαραιτήτως ένα ταμπόν, είμαι βέβαιη ότι θα φερθεί σαν κύριος και θα μου δώσει την τσάντα».

«Είναι δολοφόνος», της υπενθύμισα. «Αυτό δε σημαίνει κατ' ανάγκην ότι είναι και άξεστος». «Πυροβόλησε τον Λάιονελ Ντέιβις στο κεφάλι». «Αυτό δε σημαίνει ότι δεν έχει ευγενικούς τρόπους». «Δε θα πόνταρα την περιουσία μου πάνω σ' αυτό», είπα. Ξίνισε τα μούτρα ενοχλημένη, αλλά και πάλι έδειχνε πανέ-

μορφη. «Ωχ, ελπίζω να μην είσαι γεννημένος πεσιμιστής. Δε θα το άντεχα... Φαντάσου να με κρατάει όμηρο ένας άνθρωπος που σκοτώνει βιβλιοθηκάριους και να είμαι και δεμένη μ' ένα γεννη-μένο πεσιμιστή!»

Δεν ήθελα να γίνω δυσάρεστος. Ήθελα να της αρέσω. Κάθε άντρας θέλει να αρέσει σε μια ωραία γυναίκα. Παρ' όλ' αυτά, δεν ήταν δυνατόν να δεχτώ το χαρακτηρισμό. «Δεν είμαι πεσιμι-στής. Είμαι ρεαλιστής», δήλωσα.

Εκείνη αναστέναξε. «Αυτό λέει κάθε πεσιμιστής». «Θα δεις», της είπα ξεψυχισμένα. «Δεν είμαι πεσιμιστής». «Είμαι μια άοκνη οπτιμίστρια», με πληροφόρησε. «Ξέρεις τι

πάει να πει άοκνη;» «Οι λέξεις φούρναρης και αμόρφωτος δεν είναι συνώνυμες,

ξέρεις», τη διαβεβαίωσα. «Δεν είσαι η μόνη που διαβάζει και σκέφτεται στο Σνόου Βίλατζ».

«Τι πάει να πει λοιπόν "άοκνη";» «Ότι δεν κουράζεσαι. Ότι είσαι επίμονη». «Ακούραστη», είπε με έμφαση. «Είμαι ακούραστη οπτιμί-

στρια». «Τα όρια ανάμεσα σε μια οπτιμίστρια και στην Πολυάννα εί-

ναι πολύ ασαφή». Ο δολοφόνος, που είχε βγει νωρίτερα από την αίθουσα, πρό-

βαλε στο άνοιγμα, καμιά δεκαπενταριά μέτρα μακριά μας, και

Η ΠΡΟΦΗΤΕΊΑ 8 5

επέστρεψε στο τραπέζι του φορτωμένος με κιτρινισμένες εφη-μερίδες.

Η Λόρι τον κοίταξε με βλέμμα αρπακτικού, κάνοντας τους υπολογισμούς της. «Όταν παρουσιαστεί η κατάλληλη στιγμή, θα του πω ότι παρουσιάστηκε γυναικεία ανάγκη και ότι χρειάζομαι την τσάντα μου», μου ψιθύρισε.

«Όσο μυτερή κι αν είναι η λίμα, δεν εξουδετερώνει ένα πι-στόλι», διαμαρτυρήθηκα.

«Αντε πάλι! Είσαι πράγματι γεννημένος πεσιμιστής. Το θεω-ρώ κακό ακόμα και για ένα φούρναρη. Αν περιμένεις ότι όλα σου τα κέικ θα ξεφουσκώσουν, θα δεις πως όντως θα ξεφου-σκώσουν».

«Τα κέικ μου εμένα δεν ξεφουσκώνουν ποτέ». Ανασήκωσε το ένα της φρύδι. «Αυτό το λες εσύ». «Νομίζεις ότι μπορείς να τον μαχαιρώσεις στην καρδιά και

να τη σταματήσεις;» τη ρώτησα με κάμποση περιφρόνηση, προ-κειμένου να την πείσω, αλλά δίχως στάλα σαρκασμό -ώστε να μην αποκλείσω το ενδεχόμενο να δειπνήσουμε παρέα, σε περί-πτωση που επιβιώναμε.

«Να σταματήσω την καρδιά του; Ασφαλώς όχι. Η δεύτερη ε-πιλογή μου είναι να τον καρφώσω στο λαιμό, να τραυματίσω την καρωτίδα. Η πρώτη είναι να του βγάλω το μάτι».

Μιλούσε σαν εφιάλτης, κι ας έμοιαζε με όνειρο. Μάλλον υπέπεσα ξανά στο σφάλμα ν' αφήσω το στόμα μου

ανοιχτό. «Να του βγάλεις το μάτι;» τραύλισα. «Αν χωθεί αρκετά βαθιά, μπορεί να τραυματιστεί ο εγκέφα-

λος», είπε εκείνη γνέφοντας καταφατικά με ύφος σκοτεινό, σαν να συμφωνούσε με τον εαυτό της. «Θα προκληθεί αυτομάτως σπασμός και θα του πέσει το όπλο. Ακόμα κι αν δεν του πέσει, θα είναι σε τέτοιο χάλι που εύκολα θα τον αφοπλίσουμε».

«Ω Θεέ μου, θα σκοτωθούμε». «Άντε πάλι τα ίδια!» «Άκουσέ με», είπα προσπαθώντας να τη λογικέψω, «όταν

παρουσιαστεί η ευκαιρία, δε θα έχεις το κουράγιο να κάνεις κάτι τέτοιο».

«Και βέβαια θα το έχω, για να σώσω τη ζωή μου».

8 6 DEAN KOONTZ

«Την τελευταία στιγμή θα δειλιάσεις», επέμεινα, τρομοκρα-τημένος από την ήρεμη σιγουριά της.

«Ποτέ δεν έχω δειλιάσει». «Έχεις ξαναμαχαιρώσει άνθρωπο στο μάτι;» «Όχι. Αλλά μπορώ σαφώς να με φανταστώ να το κάνω». Στάθηκε αδύνατο να συγκρατήσω άλλο το σαρκασμό μου.

«Μπας και είσαι καμιά επαγγελματίας δολοφόνος;» Το πρόσωπο της συνοφρυώθηκε. «Μη φωνάζεις δυνατά. Εί-

μαι δασκάλα του χορού». «Και το μπαλέτο σε βοηθάει για να βγάλεις το μάτι ενός αν-

θρώπου;» «Όχι βέβαια, χαζέ. Δε διδάσκω μπαλέτο. Παραδίδω μαθήμα-

τα φοξ τροτ, βαλς, ρούμπας, ταγκό, τσατσά, σουίνγκ κι ό,τι άλ-λο βάλει ο νους σου».

Τύχη να σου πετύχει: ένας μπουνταλάς σαν εμένα να είναι α-λυσοδεμένος με μια όμορφη δασκάλα χορού.

«Θα δειλιάσεις», επέμεινα, «δε θα πετύχεις το μάτι του και θα μας καθαρίσει».

«Ακόμα κι αν αποτύχω, που δε θα αποτύχω, αλλά λέμε τώρα, αν αποτύχω, δεν πρόκειται να μας σκοτώσει. Δεν άκουσες τι εί-πα προηγουμένως; Χρειάζεται ομήρους».

Εγώ διαφώνησα. «Δε χρειάζεται ομήρους που επιχειρούν να τον μαχαιρώσουν στο μάτι».

Σήκωσε τα μάτια της προς την οροφή, σάμπως να παρακα-λούσε τους ουρανούς πάνωθέ της: «Σε παρακαλώ, πες μου ότι δεν είμαι δεμένη με έναν πεσιμιστή και δειλό άντρα».

«Δεν είμαι δειλός. Είμαι απλώς προσεκτικός και υπεύθυνος». «Έτσι λένε όλοι οι δειλοί». «Έτσι λένε και όλοι οι προσεκτικοί και υπεύθυνοι άνθρω-

ποι», αποκρίθηκα, αν και καταλάβαινα ότι ακολουθούσα αμυ-ντική τακτική.

Στο βάθος της αίθουσας, ο μανιακός άρχισε να κοπανάει τη γροθιά του στην εφημερίδα που διάβαζε. Ύστερα βάλθηκε να κοπανάει και τις δυο του γροθιές. Κοπανούσε, κοπανούσε, σαν υστερικό μωρό.

Το πρόσωπο του είχε παραμορφωθεί τρομακτικά κι έβγαζε

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ 8 7

άναρθρες κραυγές οργής. Οι μνήμες του ανθρώπου του Νεά-ντερταλ που είχαν απομείνει στα γονίδιά του φαίνεται ότι απε-λευθερώθηκαν από τις αλυσίδες του χρόνου και του DNA.

Τις θυμωμένες κραυγές του διαδέχτηκαν κραυγές απογοήτευ-σης και έπειτα άγριας λύπης, για να φουντώσει στη συνέχεια ξα-νά η οργή του. Θύμιζε ζώο που ουρλιάζει για μια απώλεια, με την οργή του να πηγάζει από τα μαύρα σκοτάδια της δυστυχίας.

Έσπρωξε πίσω την καρέκλα του κι έπιασε το πιστόλι. Άδεια-σε τις οχτώ σφαίρες που απέμεναν πάνω στην εφημερίδα που διάβαζε.

Ο κρότος της κάθε εκπυρσοκρότησης χτύπησε στο θολωτό ταβάνι, μετά στις μπρούντζινες λάμπες κι από εκεί στις μεταλλι-κές αρχειοθήκες. Ήταν τόσο δυνατός αυτός ο αντίλαλος, που έ-νιωσα τα δόντια μου να χτυπούν.

Καθώς όμως βρισκόμασταν δύο πατώματα κάτω από το έδα-φος, ο καταιγισμός θα έφτανε στο δρόμο σαν αμυδρό τρίξιμο.

Θραύσματα από το παλιό δρύινο τραπέζι τινάχτηκαν ολόγυ-ρα μαζί με κομμάτια χαρτιού, ενώ δύο σφαίρες εξοστρακίστη-καν και φάνηκαν ψήγματα καπνού. Η μυρωδιά των παλιών εφη-μερίδων διανθίστηκε με την αψάδα του μπαρουτιού και με το ά-ρωμα του ξύλου που ελευθερώθηκε από τις τρύπες στο τραπέζι.

Για μια στιγμή, καθώς συνέχιζε να πατάει τη σκανδάλη δί-χως αποτέλεσμα, ήλπισα ότι ξέμεινε από πυρομαχικά. Μα, φυ-σικά, διέθετε έξτρα γεμιστήρα -ενδεχομένως πολλούς.

Καθώς ξαναγέμιζε το όπλο, φαινόταν αποφασισμένος να ρί-ξει άλλες δέκα σφαίρες στην απεχθή εφημερίδα. Εντούτοις, μό-λις εγκατέστησε τον καινούριο γεμιστήρα, η οργή του κόπασε α-πότομα. Κι άρχισε να κλαίει, με αναφιλητά.

Σωριάστηκε ξανά στο κάθισμά του κι άφησε κάτω το όπλο. Σκύβοντας πάνω από το τραπέζι, έμοιαζε να θέλει να κολλήσει τις σελίδες που έσκισε και διέλυσε με τους πυροβολισμούς, σά-μπως η ιστορία που περιείχαν να του ήταν πολύτιμη.

Μοσχοβολώντας πάντα λεμόνι, σε βαθμό που να σκεπάζει την αψιά μυρωδιά του μπαρουτιού, η Λόρι Λιν Χικς έγειρε το κε-φάλι της προς το μέρος μου. «Τα βλέπεις; Είναι ευάλωτος», μου ψιθύρισε.

8 8 DEAN KOONTZ

Αναρωτήθηκα αν η υπερβολική αισιοδοξία μπορούσε να θε-ωρηθεί μια μορφή τρέλας.

Κοιτάζοντας τη στα μάτια, είδα, όπως και προηγουμένως, το φόβο που αρνιόταν πεισματικά να εκφράσει. Δεν άντεξε να μη χαμηλώσει το βλέμμα.

Η ξεροκέφαλη αντίστασή της στο φόβο με τρόμαζε επειδή έ-μοιαζε εντελώς παράτολμη, εντελώς παράλογη -ωστόσο την α-γαπούσα γι' αυτό.

Σιγά σιγά, σαν το πνεύμα του μαύρου αλόγου του Χάρου, γλίστρησε μέσα μου το προαίσθημα ότι θα τη σκότωνε. Τη σκο-τεινή αυτή αναλαμπή ακολούθησαν η απόγνωση και η απελπι-σμένη επιθυμία να την προστατέψω.

Αργότερα, το προαίσθημά μου θα επαληθευόταν· και, ό,τι κι αν έκανα, δε θα μπορούσα ν' αλλάξω την πορεία της σφαίρας.

10

Τα μάγουλά του είχαν μουσκέψει από τα πικρά δάκρυα, ό-μως τώρα ο πόνος, αλλά και η αμφιβολία είχαν χαθεί από

τα πράσινα μάτια του και ο μανιακός μάς κοίταζε με ύφος προ-σκυνητή που έφτασε στην κορυφή του βουνού και γνωρίζει πλέ-ον το πεπρωμένο του, το σκοπό του.

Μας έλυσε από την καρέκλα, αλλά μας άφησε δεμένους με-ταξύ μας.

«Είστε κι οι δυο από εδώ;» ρώτησε την ώρα που σηκωνόμα-σταν όρθιοι.

Μετά τη βίαιη έκρηξη και το υπερβολικό συναισθηματικό του ξέσπασμα, δυσκολευόμουν να πιστέψω ότι ήθελε τώρα να κουβεντιάσουμε περί ανέμων και υδάτων. Η ερώτηση αποσκο-πούσε κάπου, ήταν σοβαρότερη απ* όσο φαινόταν, πράγμα που σήμαινε ότι οι απαντήσεις μας μπορεί να προκαλούσαν απρό-βλεπτες συνέπειες.

Δίσταζα να απαντήσω. Την ίδια επιφυλακτική στάση κράτη-σε και η Λόρι, παραμένοντας επίσης σιωπηλή.

Εκείνος επέμεινε: «Λοιπόν, Τζίμι; Η βιβλιοθήκη καλύπτει την ευρύτερη περιοχή της Κομητείας, οπότε προσελκύει ανα-γνώστες από πολλά μέρη. Εσύ μένεις στην πόλη ή έρχεσαι από πιο μακριά;»

Μολονότι δεν ήξερα ποια ήταν η απάντηση που προτιμούσε ν' ακούσει, διαισθάνθηκα ότι, αν δεν άνοιγα το στόμα μου, θα με φίλευε με καμιά σφαίρα. Τον Λάιονελ Ντέιβις τον πυροβόλη-σε χωρίς σοβαρό λόγο -χωρίς κανένα λόγο.

«Μένω στο Σνόου Βίλατζ», είπα.

9 0 DEAN KOONTZ

«Πόσο καιρό;» «Όλη μου τη ζωή». «Σου αρέσει εδώ;» «Δε μου αρέσει που είμαι δεμένος με χειροπέδες στο δεύτε-

ρο υπόγειο της βιβλιοθήκης, αλλά σε γενικές γραμμές, ναι, μου αρέσει η πόλη».

Το χαμόγελό του ήταν αφελές και γοητευτικό. Μου ήταν α-δύνατο να καταλάβω πώς μπορούσαν τα μάτια ενός ανθρώπου να λάμπουν διαρκώς -εκτός κι αν είχε τοποθετήσει ενδοφθάλ-μια πρίσματα που αντανακλούσαν ασταμάτητα το φως του περι-βάλλοντος χώρου. Αναμφίβολα, κανένας άλλος μανιακός δολο-φόνος δεν έδειχνε τόσο συμπαθητικός όσο ο δικός μας, καθώς έ-γερνε στο πλάι το κεφάλι του και σου χαμογελούσε με το στρα-βό του χαμόγελο.

«Είσαι αστείος τύπος, Τζίμι», παρατήρησε. «Δεν το κάνω σκόπιμα», είπα απολογητικά, σέρνοντας τα

πόδια μου στο πέτρινο δάπεδο. «Εκτός, βέβαια, κι αν είναι αυτό που θέλεις από εμένα».

«Παρά τα όσα έχω περάσει, διαθέτω χιούμορ», είπε. «Φαίνεται». «Εσύ;» ρώτησε τη Aopu «Κι εγώ έχω χιούμορ», απάντησε εκείνη. «Ω, ασφαλώς. Είσαι πολύ πιο αστεία από τον Τζίμι». «Ούτε λόγος», συμφώνησε εκείνη. «Αλλά εννοούσα αν ζεις κι εσύ σε τούτη την πόλη», διευκρί-

νισε ο μανιακός. Μια και εγώ είχα απαντήσει καταφατικά στην ερώτηση και

δε με πυροβόλησε, τόλμησε να πει κάτι ανάλογο κι εκείνη: «Ναι. Μένω δυο τετράγωνα μακριά από δω».

«Έζησες εδώ σ' όλη σου τη ζωή;» «Όχι. Μόνο ένα χρόνο». Γι' αυτό δεν έτυχε να τη συναντήσω μέσα σε μια εικοσαε-

τία... Σε μια κοινότητα των δεκατεσσάρων χιλιάδων κατοίκων, μπορεί να περάσουν κάμποσα χρόνια και να μην έχεις μιλήσει ποτέ με το ενενήντα τοις εκατό του πληθυσμού. Πάντως, αν την είχε πάρει το μάτι μου έστω και μία φορά να στρίβει σε καμιά

Η ΠΡΟΦΗΤΕΊΑ 9 1

γωνία, δε θα ξεχνούσα ποτέ το πρόσωπό της. Θα περνούσα ατέ-λειωτες νύχτες ξάγρυπνος, αγωνιώντας, διερωτώμενος ποια ή-ταν, πού πήγαινε, πώς θα την ξανασυναντούσα.

«Μεγάλωσα στο Λος Αντζελες», είπε εκείνη. «Έζησα δεκαεν-νιά χρόνια στο Λος Άντζελες. Έχοντας γλιτώσει μέχρι τότε από την παράνοια της πόλης, αποφάσισα να φύγω όσο ήταν καιρός».

«Σου αρέσει εδώ στο Σνόου Βίλατζ;» τη ρώτησε. «Προς το παρόν, ναι. Καλά είναι». Εκείνος εξακολουθούσε να χαμογελάει. Τα μάτια του έλα-

μπαν όλο γοητεία και η φωνή του ήταν ήρεμη όταν μίλησε. «Το Σνόου Βίλατζ είναι απαίσιος τόπος», είπε παρ' όλ' αυτά.

«Ορισμένα μέρη του, ναι, είναι απαίσια, αλλά υπάρχουν και όμορφες γωνιές», απάντησε η Λόρι.

«Όπως το Ρεστοράν Μορέλι», παρατήρησα. «Κάνουν εξαιρετικό κοτόπουλο αλ' Αλμπα», είπε η Λόρι.

«Και το Μπιζού είναι καταπληκτικό μέρος». «Ένας κινηματογράφος με το όνομα Μπιζού! Δεν είναι κατα-

πληκτικό;» είπα ενθουσιασμένος που αγαπούσαμε τα ίδια μέρη. «Έχει υπέροχο διάκοσμο Αρ Ντεκό», πρόσθεσε η Λόρι. «Και

χρησιμοποιούν αληθινό βούτυρο στα ποπκόρν». «Εμένα μου αρέσει το Σέντερ Σκουέαρ Παρκ», είπα. Ο μανιακός διαφώνησε: «Όχι, είναι απαίσιο μέρος. Καθό-

μουν εκεί, λίγο νωρίτερα, κοιτάζοντας τα πουλιά να χέζουν το ά-γαλμα του Κορνίλιους Ράδερφορντ Σνόου».

«Τι το κακό βρίσκεις σ' αυτό;» αναρωτήθηκε η Λόρι. «Αν διέθετε έστω και το μισό από το αλαζονικό ύφος που έχει το ά-γαλμα, καλά του κάνουν τα πουλιά».

«Δεν εννοώ ότι τα πουλιά είναι κακά», εξήγησε καλοδιάθετα ο μανιακός. «Αν και μπορεί και να 'ναι. Εννοώ ότι το πάρκο εί-ναι κακό, το έδαφος, όλο το έδαφος πάνω στο οποίο είναι χτι-σμένη η πόλη».

Ήθελα να κουβεντιάσω με τη Λόρι για τα πράγματα που μας άρεσαν, για τις απόψεις μας -που ενδεχομένως ταυτίζονταν-, και ήμουν σχεδόν βέβαιος ότι κι εκείνη το ήθελε, μα νιώθαμε υποχρεωμένοι ν' ακούμε το χαμογελαστό τύπο, επειδή κρατού-σε όπλο.

9 2 DEAN KOONTZ

«Δηλαδή... η πόλη είναι χτισμένη πάνω σε ινδιάνικο νεκρο-ταφείο; Κάτι τέτοιο;» διερωτήθηκε η Λόρι.

Εκείνος κούνησε αρνητικά το κεφάλι. «Όχι, όχι. Κάποτε το χώμα ήταν μια χαρά, αλλά χάλασε από τα κακά πράγματα που έ-καναν οι κακοί άνθρωποι εδώ».

«Ευτυχώς που δεν έχω δικό μου σπίτι. Με νοίκι είμαι», είπε η Λόρι.

«Εγώ ζω με τους δικούς μου», του είπα, ελπίζοντας ότι έτσι δε θα με θεωρούσε συνένοχο στα κακά πράγματα που έκαναν οι άλλοι.

«Ήρθε η ώρα της τιμωρίας», δήλωσε εκείνος. Σαν να ήθελε να υπογραμμίσει την απειλή του, μια αράχνη

εμφανίστηκε ξαφνικά κι άρχισε να αργοκατεβαίνει στη μεταξέ-νια κλωστή που κρεμόταν από το σκέπαστρο μιας λάμπας. Έτσι όπως φωτιζόταν, η τερατώδης σκιά με τα οχτώ πόδια έπεσε στο πάτωμα ανάμεσα σ' εμάς και στο μανιακό. Είχε μέγεθος πιάτου του φαγητού και συστρεφόταν ακατάπαυτα.

«Όταν ανταποδίδουμε το κακό, όλοι χάνουν στο τέλος», πα-ρατήρησε η Λόρι.

«Δεν ανταποδίδω το κακό», απάντησε εκείνος χωρίς να θυ-μώσει, αν και με κάποιο εκνευρισμό. «Αντιμετωπίζω το κακό με δικαιοσύνη».

«Α, τότε το πράγμα αλλάζευ>, είπε η Λόρι. «Στη θέση σου», είπα στο μανιακό, «δε θα ήμουν σίγουρος

αν όντως αποδίδω δικαιοσύνη ή αν απλώς σκοπεύω να προξενή-σω κι άλλο κακό. Καταλαβαίνεις, αυτή η ιστορία με το κακό εί-ναι λιγάκι ρευστή. Η μαμά μου λέει ότι ο διάβολος ξέρει να μας παραπλανά, ώστε να νομίζουμε ότι κάνουμε το σωστό όταν στην πραγματικότητα εξυπηρετούμε τα σχέδιά του».

«Η μαμά σου θα πρέπει να είναι στοργικός άνθρωπος», μου είπε.

Βλέποντας ότι η κουβέντα μου τον άγγιξε, αποφάσισα να ε-πωφεληθώ: «Πράγματι. Όταν ήμουν μικρός, μου σιδέρωνε ακό-μα και τις κάλτσες».

Η συγκεκριμένη αποκάλυψη έκανε τη Λόρι να γυρίσει να με κοιτάξει καχύποπτα, με ανησυχία.

Η ΠΡΟΦΗΤΕΊΑ 9 3

Φοβούμενος μήπως με περάσει για ιδιόρρυθμο ή, το χειρότε-ρο, για μαμμόθρεφτο, έσπευσα να προσθέσω: «Από τα δεκαε-φτά μου χρόνια, σιδερώνω μόνος τα ρούχα μου. Αλλά ποτέ τις κάλτσες».

Η έκφραση της Λόρι δεν άλλαξε. «Δεν εννοώ ότι εξακολουθεί να τις σιδερώνει η μητέρα μου»,

βιάστηκα να τη διαβεβαιώσω. «Κανένας δε μου σιδερώνει πια τις κάλτσες. Μόνο ένας ηλίθιος θα σιδέρωνε κάλτσες».

Η Λόρι συνοφρυώθηκε. «Δεν εννοώ ότι η μητέρα μου είναι ηλίθια», διευκρίνισα.

«Είναι καταπληκτική γυναίκα. Δεν είναι ηλίθια, είναι απλώς στοργική. Εννοώ ότι οι άλλοι άνθρωποι που σιδερώνουν τις κάλτσες τους είναι ηλίθιοι».

Αμέσως κατάλαβα ότι η αδέξια φλυαρία μου με οδήγησε σε αδιέξοδο.

«Αν κάποιος από σας σιδερώνει τις κάλτσες του», είπα, «δεν πάει να πει ότι είναι ηλίθιος. Είμαι σίγουρος ότι είστε κι εσείς στοργικοί άνθρωποι σαν τη μαμά μου».

Η Λόρι και ο μανιακός με παρατηρούσαν με ανησυχητικά πανομοιότυπες εκφράσεις στα πρόσωπά τους. Με κοίταζαν λες και είχα μόλις κατεβεί από ιπτάμενο δίσκο.

Σκέφτηκα ότι η Λόρι έφριττε τώρα στην ιδέα ότι ήταν δεμέ-νη μαζί μου και ότι ο μανιακός θα αποφάσιζε πως, τελικά, του έ-φτανε ένας όμηρος.

Η αράχνη εξακολουθούσε να κρέμεται πάνω απ' τα κεφάλια μας, αλλά η σκιά στο δάπεδο είχε μικρύνει. Τώρα είχε μέγεθος πιάτου του γλυκού και ήταν πιο ακαθόριστη.

Έκπληκτος, είδα τα μάτια του φονιά να παίρνουν έκφραση ονειροπόλα. «Αχ, τι συγκινητικό αυτό με τις κάλτσες... Το βρί-σκω πολύ γλυκό».

Η ιστορία μου με τις κάλτσες δε φάνηκε να συγκίνησε ιδιαί-τερα τη Λόρι. Με κοίταζε επίμονα, έτοιμη ν' αλληθωρίσει.

«Είσαι πολύ τυχερός άνθρωπος, Τζίμι», είπε ο μανιακός. «Είμαι», συμφώνησα, αν και το μοναδικό καλό πράγμα που

μου συνέβαινε -το να είμαι δεμένος με τη Λόρι Λιν Χικς κι όχι μ' έναν άρρωστο μεθύστακα- άρχιζε να μου βγαίνει ξινό.

9 4 DEAN KOONTZ

«Πώς να 'ναι άραγε να 'χεις μια τρυφερή και στοργική μητέ-ρα;» είπε ρεμβαστικά ο μανιακός.

«Καλό», είπα, «είναι καλό». Μα δεν τόλμησα να πω περισ-σότερα.

Υφαίνοντας τον ιστό της, η αράχνη κατέβηκε χαμηλότερα, ώσπου κρεμάστηκε μπροστά στη μούρη μας.

«Να 'χεις μια στοργική μητέρα που σου ετοιμάζει κάθε βρά-δυ ζεστή σοκολάτα, που σε βάζει στο κρεβάτι, σε φιλάει στο μά-γουλο, σου διαβάζει για να κοιμηθείς...» είπε ο δολοφόνος ρεμ-βαστικά.

Προτού αρχίσω να διαβάζω μόνος μου, πάντα μου διάβαζαν προτού κοιμηθώ: στην οικογένειά μου είμαστε βιβλιοφάγοι. Τις περισσότερες φορές, ωστόσο, μου διάβαζε η γιαγιά Ρογουίνα.

Μερικές φορές η ιστορία αφορούσε τη Χιονάτη, οι εφτά νά-νοι φίλοι της οποίας πάθαιναν διάφορα ατυχήματα και αρρώ-στιες και η Χιονάτη έμενε μόνη για ν' αντιμετωπίσει την κακιά βασίλισσα. Τώρα που το σκέφτομαι, τον Καλόκαρδο τον πλά-κωσε ένα χρηματοκιβώτιο δύο τόνων. Μα ήταν πολύ πιο καθα-ρό σε σχέση μ' αυτό που έπαθε ο Συναχωμένος. Άλλες φορές, πάλι, η Ρογουίνα μου διάβαζε την ιστορία με τη Σταχτοπούτα και τότε τα θραύσματα από τα γυάλινα γοβάκια έμπαιναν στα πόδια της ηρωίδας του παραμυθιού και η κολοκυθάμαξα ξέφευ-γε απ' το δρόμο της κι έπεφτε σε χαράδρα.

Ήμουν μεγάλος πια όταν ανακάλυψα ότι τα γοητευτικά βι-βλία του Άρνολντ Λόμπελ με τους βατράχους δεν περιείχαν πά-ντα σκηνές στις οποίες άλλα πλάσματα του βάλτου τούς έκοβαν τα πόδια.

«Εγώ δεν είχα μια στοργική μητέρα», είπε ο μανιακός, με α-νησυχητικά θλιμμένο ύφος. «Τα παιδικά μου χρόνια ήταν σκλη-ρά, ψυχρά, χωρίς αγάπη».

Τα συναισθήματά μου μεταβλήθηκαν αναπάντεχα: Ο φόβος μήπως με πυροβολήσει υποχώρησε μπροστά στην αγωνία μή-πως ο τύπος μάς βασάνιζε με διηγήσεις της κακοποίησής του ό-ταν ήταν παιδί. Μπορεί να άρχιζε να μας λέει ότι τον έδερναν με συρμάτινες κρεμάστρες- ότι τον υποχρέωναν να φοράει φουστά-

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ 9 5

νια ίσαμε τα έξι του χρόνια· ότι τον έστελναν για ύπνο χωρίς το πόριτζ του.

Αν ήθελα να λυπηθώ, δεν ήταν ανάγκη να πέσω θύμα απα-γωγής, να με δέσουν με χειροπέδες και να με σημαδεύουν με ό-πλο. Θα μπορούσα να καθίσω σπίτι και να παρακολουθήσω ένα πρωινάδικο στην τηλεόραση.

Για καλή μου τύχη, ο τύπος δαγκώθηκε, ίσιωσε την πλάτη και είπε: «Δεν έχει νόημα να σκέφτομαι τα περασμένα. Ό,τι έγι-νε έγινε».

Για κακή μου τύχη, στα βουρκωμένα μάτια του δεν εμφανί-στηκε η προηγούμενη γοητευτική λάμψη, αλλά μια επικίνδυνη γυαλάδα.

Η χοντρή αράχνη είχε σταματήσει την κάθοδό της. Κρεμό-ταν μπροστά από τα πρόσωπά μας, τρομαγμένη, μαρμαρωμένη ίσως από τη θέα μας.

Ο μανιακός την τσίμπησε με το δείκτη και τον αντίχειρα του αριστερού του χεριού, σαν να 'κοβε μια ρώγα σταφυλιού από κληματαριά. Την έλιωσε και πλησίασε την άμορφη μάζα στη μύτη του για ν' απολαύσει την ευωδιά.

Ήλπιζα ότι δε θα μου την έδινε να τη μυρίσω κι εγώ. Η μύτη μου είναι άκρως εκλεπτυσμένη -η μύτη είναι το άλφα και το ω-μέγα της επιτυχίας ενός φούρναρη.

Ευτυχώς, δεν είχε την πρόθεση να μοιραστούμε το μεθυστι-κό άρωμα.

Λυστυχώς, έφερε το λιωμένο έντομο στο στόμα του κι έγλει-ψε απολαυστικά τον αραχνοειδή πολτό. Δοκίμασε τον παράξενο καρπό και, κρίνοντας ότι δεν ήταν αρκετά ώριμος, σκούπισε τα δάχτυλα στο μανίκι του.

Ιδού ένας απόφοιτος της Σχολής του Χάνιμπαλ Λέκτερ, έτοι-μος να προσφέρει τις υπηρεσίες του στο Μοτέλ Μπέιτς.

Το κόλπο με την αράχνη δεν έγινε σκόπιμα για να το δούμε εμείς. Επρόκειτο για μια ασυνείδητη κίνηση, ενστικτώδη -σαν να 'διώχνε μια μύγα, λόγου χάρη.

«Εν πάση περιπτώσει, δεν έχω πια καιρό για συζητήσεις. Εί-ναι ώρα για δράση, για δικαιοσύνη».

«Και πώς θα αποδοθεί η δικαιοσύνη;» αναρωτήθηκε η Λόρι.

9 6 DEAN KOONTZ

Προς το παρόν, πάντως, ο τόνος της φωνής της ήταν εύθυμος, για να μην πω απρόσεκτος και επιπόλαιος.

Παρά τη βαριά φωνή του, ο τύπος ακούστηκε σαν θυμωμένο αγοράκι: «Θα ανατινάξω πολλά κτίρια, θα σκοτώσω κάμποσους και θα κάνω τούτη την πόλη να το μετανιώσει».

«Πολύ φιλόδοξο ακούγεται το σχέδιο σου», παρατήρησε ε-κείνη.

«Το σχεδιάζω σ' όλη μου τη ζωή». «Τελικά, θα προτιμούσα να μιλήσουμε για κρεμάστρες», εί-

πα, έχοντας αλλάξει γνώμη στο μεταξύ. «Για ποιες κρεμάστρες;» με ρώτησε. Προτού αραδιάσω τις ανοησίες μου και βρεθώ με μια σφαί-

ρα ανάμεσα στα μάτια, η Λόρι πετάχτηκε και πήρε την κατά-σταση στα χέρια της: «Θα μπορούσα να έχω την τσάντα μου;»

Εκείνος σκυθρώπιασε. «Γιατί;» «Γυναικεία ανάγκη». Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι θα το επιχειρούσε. Ήξερα ότι

δεν την είχα πείσει, αλλά νόμιζα ότι τα λόγια μου είχαν κλονίσει κάπως τη σιγουριά της.

«Γυναικεία ανάγκη;» ρώτησε ο μανιακός. «Τι σημαίνει αυτό;» «Ξέρεις», είπε εκείνη ντροπαλά. Αν αναλογιστούμε ότι έτσι ελκυστικός που ήταν θα πρέπει

να τραβούσε τις γυναίκες σαν μαγνήτης, φάνταζε ανεξήγητο το γεγονός ότι δεν καταλάβαινε τι του έλεγε. «Από πού κι ως πού να ξέρω δηλαδή;»

«Είναι οι συγκεκριμένες μέρες του μήνα», του εξήγησε. Ο τύπος σάστισε ακόμα περισσότερο. «Η μέση του μήνα;» Η σαστιμάρα του μεταδόθηκε και στη Λόρι. «Η μέση;» είπε

κι εκείνη. «Είμαστε στη μέση του μήνα», της υπενθύμισε. «Δεκαπέντε

Σεπτεμβρίου. Και λοιπόν;» «Είναι οι μέρες μου», δήλωσε η Λόρι ανυπόμονα. Το σουφρωμένο μέτωπο του χαλάρωσε, καθώς κατάλαβε.

«Α. Γυναικεία ανάγκη». «Ακριβώς. Δόξα σοι ο Θεός. Μπορώ τώρα να έχω την τσά-

ντα μου;»

Η ΠΡΟΦΗΤΕΊΑ 9 7

«Γιατί;» Αν κατάφερνε ποτέ να πιάσει στα χέρια της τη λίμα, ευχαρί-

στως θα του την κάρφωνε στο μάτι. «Χρειάζομαι ένα ταμπόν», του εξήγησε. «Εννοείς ότι έχεις ταμπόν στην τσάντα σου;» «Ναι». «Και το χρειάζεσαι τώρα; Δεν μπορείς να περιμένεις;» «Όχι, αποκλείεται να περιμένω», τον διαβεβαίωσε. Ύστερα

προσπάθησε να κάνει έκκληση στον ανθρωπισμό του, αυτόν που ο τύπος δεν επέδειξε στην περίπτωση του βιβλιοθηκάριου. Το γεγονός ότι δεν της μίλησε με αγένεια της έδινε ελπίδες. «Λυπάμαι, αλλά... να... αισθάνομαι πολύ αμήχανα».

Μπορεί στα γυναικεία ζητήματα ο τύπος να ήταν αργόστρο-φος, αλλά όσον αφορά τις μακιαβελικές ραδιουργίες ήταν απο-λύτως υποψιασμένος. «Τι έχεις στ' αλήθεια στην τσάντα σου; Όπλο;»

Η Λόρι ανασήκωσε τους ώμους, παριστάνοντας ότι δήθεν την έπιασε στα πράσα. «Οχι, δεν είναι όπλο. Είναι απλώς μια μυτερή λίμα νυχιών».

«Τι θα μου έκανες; Θα με κάρφωνες στην καρωτίδα;» «Μόνο αν δεν κατάφερνα να σε πετύχω στο μάτι», του απά-

ντησε. Ο τύπος σήκωσε το πιστόλι του και, μολονότι σημάδευε τη

Λόρι, σκέφτηκα ότι έτσι κι άρχιζε να πυροβολεί, θα έπαιρνε η μπάλα κι εμένα. Την είχα δει την τύχη της εφημερίδας προη-γουμένως.

«Θα έπρεπε να σε σκοτώσω επιτόπου», της είπε χωρίς θυμό. «Πράγματι», συμφώνησε εκείνη. «Εγώ στη θέση σου έτσι θα

αντιδρούσα». Της χαμογέλασε κουνώντας το κεφάλι. «Είσαι το κάτι άλλο». «Παρομοίως», του είπε ανταποδίδοντάς του το χαμόγελο. Χαμογελούσα κι εγώ διάπλατα, αν και τόσο σφιγμένα που

πονούσαν οι μύες του προσώπου μου. «Όλα αυτά τα χρόνια που σχεδίαζα τούτη τη μέρα», είπε ο

μανιακός, «φανταζόμουν ότι θα μου πρόσφερε μια άγρια ικανό-

9 8 DEAN KOONTZ

ποίηση, ότι θα ήταν ακόμα και συναρπαστική... όμως ποτέ δεν περίμενα ότι θα ήταν επίσης τόσο διασκεδαστική».

«Η επιτυχία ενός πάρτι εξαρτάται πάντα από τους καλεσμέ-νους σου».

Ο παράφρων δολοφόνος συλλογίστηκε τη φράση της Λόρι, θαρρείς και επρόκειτο για πολύπλοκο φιλοσοφικό απόφθεγμα του Σοπενχάουερ. Έγνεψε καταφατικά και πέρασε τη γλώσσα πάνω από τα δόντια του, και τα πάνω και τα κάτω, σαν να γευό-ταν την εξυπνάδα της πρότασης. «Πόσο αληθινό είναι αυτό που λες. Πόσο αληθινό».

Κατάλαβα ότι είχα μείνει βουβός για πολλή ώρα. Δεν ήθελα να σκεφτεί ότι ένα πάρτι για δύο ίσως ήταν διασκεδαστικότερο από ένα πάρτι για τρεις.

Όταν άνοιξα το στόμα μου -αναμφίβολα για να ξεστομίσω κάτι ακόμα πιο ακατάλληλο από όσο η ηλίθια φράση μου για τις κρεμάστρες, κάτι που θα μου εξασφάλιζε χίλια τα εκατό μια σφαίρα στην κοιλιά-, ένας μουντός χτύπος αντήχησε στο δεύτε-ρο υπόγειο με τη θολωτή οροφή. Ο Κινγκ Κονγκ χτύπησε τη δυ-νατή γροθιά του μια, δυο, τρεις φορές στη γιγάντια πόρτα που χώριζε το κομμάτι του στο νησί από το κομμάτι όπου ζούσαν οι φοβισμένοι ιθαγενείς.

Το πρόσωπο του μανιακού φωτίστηκε μόλις άκουσε τον ήχο. «Θα είναι ο Χόνκερ και ο Κρινκλς. Θα τους συμπαθήσετε. Έ-χουν τα εκρηκτικά».

10

Οπως αποδείχτηκε, ο ΚορνίλιουςΡάδερφορντ Σνόου δεν ε-κτιμούσε μόνο τη βικτωριανή αρχιτεκτονική αλλά και τις

βικτωριανές μυστικές διόδους, του είδους που ανθούσε στα με-λοδράματα της περιόδου και που ο σερ Αρθουρ Κόναν Ντόιλ μεταχειριζόταν με αποτελεσματικότητα στις αθάνατες ιστορίες του Σέρλοκ Χολμς: κρυφές πόρτες, μυστικές κάμαρες, τυφλές σκάλες, καμουφλαρισμένα περάσματα...

Κρατημένοι χέρι χέρι -αλλά μόνο επειδή υπήρχαν οι χειρο-πέδες-, περπατώντας γρήγορα -αλλά μόνο επειδή το όπλο μάς σημάδευε στην πλάτη-, η Λόρι κι εγώ διασχίσαμε την αίθουσα μέχρι το σημείο όπου ο μανιακός είχε πυροβολήσει βάναυσα την παλιά εφημερίδα.

Ο τοίχος εκεί ήταν καλυμμένος με ράφια, από το δάπεδο ως την οροφή. Τα ράφια φιλοξενούσαν περιοδικά μέσα σε χαρτο-φύλακες με ετικέτες.

Ο μανιακός επιθεώρησε μερικά ράφια από πάνω ως κάτω και από δεξιά προς τα αριστερά -γυρεύοντας ίσως τα τεύχη του πε-ριοδικού Λάιφ από το 1952 και δώθε ή αναζητώντας μια πιο ζουμερή αράχνη.

Όχι, δε γύρευε τίποτε από τα δύο. Έψαχνε έναν κρυφό δια-κόπτη. Μόλις τον εντόπισε, ένα τμήμα των ραφιών στράφηκε γύρω από έναν άξονα, αποκαλύπτοντας ένα χώρο πίσω τους.

Στο βάθος εκείνου του χώρου, υπήρχε ένας πέτρινος τοίχος με μια δρύινη πόρτα με σιδερένιες μπάρες. Σε μια εποχή κατά την οποία οι ποινές ήταν αυστηρότερες για όσους αναγνώστες αργούσαν να επιστρέψουν τα δανεισμένα βιβλία τους, ίσως φυ-

1 0 0 DEAN KOONTZ

λάκιζαν εκεί τους λάτρεις της Τζέιν Όστιν, έως ότου η απομό-νωση και ο λιγοστός χυλός τούς αναγκάσουν να μεταμεληθούν για την πράξη τους.

Ο μανιακός κοπάνησε τη γροθιά του στην πόρτα τρεις φορές -περιμένοντας προφανώς ανταπάντηση.

Από την πίσω πλευρά ακούστηκαν δύο χτυπήματα: ένα σιγα-νό κι ένα δυνατό.

Ο μανιακός απάντησε με δύο δικά του, και ακολούθησε ένα χτύπημα από την πίσω πλευρά. Ο δικός μας απάντησε με επίσης έναν ηχηρό χτύπο.

Παρ' ότι όλη αυτή η συνωμοτικότητα φάνταζε περιττή, ο μα-νιακός απολάμβανε τη διαδικασία. Μας κοίταξε ακτινοβολώντας.

Το αστραφτερό του χαμόγελο δεν ήταν πια τόσο συμπαθητι-κό. Ήταν όμορφος, δε λέω, μα, όσο κι αν ήθελες να αφεθείς στη γοητεία του, δεν έπαυες να ψάχνεις τριχωτά υπολείμματα της α-ράχνης στα χείλη και στη γλώσσα του.

Αμέσως μετά το τελευταίο χτύπημα, από την πίσω πλευρά της πόρτας ακούστηκε το βουητό ενός μηχανήματος. Ύστερα έ-φτασε στ' αυτιά μας ο οξύς ήχος που παράγεται όταν δύο μέταλ-λά τρίβονται μεταξύ τους.

Στην κλειδαρότρυπα φάνηκε ένα ατσάλινο πριόνι με διαμα-ντένια δόντια. Ο περιστρεφόμενος άξονας διέλυσε το μηχανισμό της κλειδαριάς· στο δάπεδο τινάχτηκαν ρινίσματα μετάλλου.

Ο οικοδεσπότης μας μας ανήγγειλε με δυνατή φωνή και νεα-νικό ενθουσιασμό: «Βασανίσαμε ένα μέλος του Ιστορικού Συλ-λόγου του Σνόου Βίλατζ, αλλά δεν καταφέραμε να βρούμε τα κλειδιά. Αν ήξερε πού είναι, είμαι βέβαιος ότι θα μας τα έδινε, αλλά σταθήκαμε άτυχοι -κι εμείς κι αυτός- επειδή διαλέξαμε λάθος άτομο για να βασανίσουμε. Αναγκαστήκαμε λοιπόν να καταφύγουμε σ' αυτό το μέσο».

Η παλάμη της Λόρι αναζήτησε τη δική μου ανάμεσα από τις χειροπέδες και με κράτησε σφιχτά.

Μακάρι να είχαμε συναντηθεί κάτω από διαφορετικές συν-θήκες... Σε ένα πικνίκ ή, έστω, σε μια τεϊοεσπερίδα.

Το τρυπάνι τραβήχτηκε από την κλειδαριά και σίγησε. Ο σπα-

Η ΠΡΟΦΗΤΕΊΑ 101

σμένος μηχανισμός τραντάχτηκε με κρότο, ταλαντεύτηκε και υ-ποχώρησε, καθώς η πόρτα άνοιγε.

Πίσω της είδα φευγαλέα κάτι που έμοιαζε με αλλόκοτα φω-τισμένο τούνελ.

Ένας σκυθρωπός άντρας πέρασε στο χώρο πίσω από τον τοί-χο με τα ράφια κι ύστερα εμφανίστηκε στην υπόγεια αίθουσα της βιβλιοθήκης. Τον ακολούθησε ένα πλάσμα του ιδίου φυρά-ματος, τσουλώντας ένα χειραμάξι.

Ο πρώτος νεοφερμένος ήταν καμιά πενηνταριά χρονών, ε-ντελώς φαλακρός, με μαύρα φρύδια τόσο πυκνά που θα μπορού-σες να τα χρησιμοποιήσεις για να πλέξεις παιδικό πουλόβερ. Φορούσε χακί παντελόνι, πράσινο Μπαν Δον πουκάμισο και στον ώμο του κρεμόταν μια θήκη μ' ένα πιστόλι.

«Θαυμάσια, θαυμάσια. Ήρθες στην ώρα σου, Χόνκερ», είπε ο μανιακός.

Δεν ήξερα αν ο νεοφερμένος λεγόταν, ξέρω γω, Μπομπ Χόν-κερ ή αν επρόκειτο για παρατσούκλι εμπνευσμένο από το μέγε-θος της μύτης του -που ήταν στ' αλήθεια πελώρια*. Κάποτε θα πρέπει να ήταν ίσια και περήφανη, αλλά με τα χρόνια κατάντη-σε ένα σπογγώδες εξόγκωμα με κόκκινα σκασμένα τριχοειδή αγγεία -η μύτη ενός γερού πότη.

Ο Χόνκερ φαινόταν νηφάλιος τώρα, αλλά ήταν μουτρωμένος και καχύποπτος.

Έστειλε ένα άγριο βλέμμα πρώτα σ' εμένα και μετά στη Λόρι. «Ποιοι είν' αυτοί; Το πουτανάκι κι ο πίθηκος;» ρώτησε απότομα.

«Όμηροι», εξήγησε ο μανιακός. «Τι σκατά τους θέλουμε τους ομήρους;» «Για την περίπτωση που κάτι στραβώσει». «Πιστεύεις ότι κάτι θα στραβώσει;» «Όχι», απάντησε ο μανιακός, «αλλά με διασκεδάζουν». Ο δεύτερος νεοφερμένος άφησε το καροτσάκι του και πλη-

σίασε για να πάρει μέρος στη συζήτηση. Έμοιαζε με τον Αρτ Γκαρφάνκελ, τον τραγουδιστή: φάτσα αγοριού παρακμιακής εκ-

*Honker: από το honk, που σημαίνει «καραμούζα». (Σ.τ.Μ.)

1 0 2 DEAN KOONTZ

κλησιαστικής χορωδίας, μαλλιά ορθωμένα, σαν να είχε πάθει η-λεκτροπληξία/

Φορούσε μακό μπλούζα και νάιλον αντιανεμικό μπουφάν, κάτω από το οποίο φούσκωνε ένα όπλο.

«Είτε στραβώσει είτε δε στραβώσει, θα χρειαστεί να τους φάμε», είπε.

«Φυσικά», συμφώνησε ο μανιακός. «Πάντως, θα 'ταν κρίμα να ξεκάνουμε αυτό το κομμάτι χω-

ρίς να την περάσουμε ένα χεράια», είπε το αγόρι της χορωδίας. Το «κομμάτι» ήταν η Λόρι, κι αυτό με τρόμαξε περισσότερο

κι από τα σχέδιά τους να μας σκοτώσουν. Η Λόρι μου έσφιξε το χέρι τόσο δυνατά, που πόνεσαν οι αρ-

θρώσεις μου. «Βγάλ' την απ' το μυαλό σου, Κρινκλς. Αυτό δεν πρόκειται

να συμβεί», του είπε ο μανιακός. Δεν ξέρω αν αυτό ήταν το κανονικό του όνομα ή παρατσού-

κλι, αλλά θα περίμενε κανείς ότι κάποιος που λεγόταν Κρινκλς* θα 'χε ζαρωμένο πρόσωπο ή θα ήταν υπέροχα διασκεδαστικός. Το πρόσωπο του συγκεκριμένου κυρίου ήταν τεντωμένο σαν σφιχτό αβγό -και ήταν διασκεδαστικός όσο μια στρεπτοκοκκία-ση που αντιστέκεται στα αντιβιοτικά.

«Γιατί αυτή η απαγόρευση;» ρώτησε ο Κρινκλς το μανιακό. «Δικιά σου είναι;»

«Δεν είναι κανενός», αποκρίθηκε με δυσφορία ο οικοδεσπό-της μας. «Δεν ήρθαμε ίσαμε δω για να ρίξουμε μια γκόμενα. Αν δε συγκεντρωθούμε στην αποστολή μας, η επιχείρηση θα πάει στράφι».

Αντιλαμβανόμουν ότι όφειλα να πω κάτι κι εγώ, να τους εξη-γήσω ότι, αν ήθελαν τη Λόρι, θα περνούσαν πρώτα πάνω από το πτώμα μου. Μα η αλήθεια ήταν ότι, έτσι οπλισμένοι και σαλε-μένοι καθώς ήταν, δε θα το 'χαν σε τίποτα να με κάνουν κιμά.

Δε με στενοχωρούσε τόσο η ιδέα ότι θα πέθαινα, όσο η δια-πίστωση ότι ήμουν ανίκανος να προστατέψω εκείνη.

Μπορεί να μην είχα γίνει ακόμα σεφ ζαχαροπλαστικής, αλλά

*Ζάρες. (Σ.τ.Μ.)

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ 1 0 3

θεωρούσα πάντα τον εαυτό μου ήρωα -ή τουλάχιστον ότι θα συμπεριφερόμουν σαν ήρωας όταν θα παρουσιαζόταν η ευκαι-ρία. Σαν παιδί, συχνά έπλαθα φανταστικές ιστορίες με πρωτα-γωνιστή τον εαυτό μου. Έβλεπα νοερά ότι χτυπούσα στο μίξερ ένα βασιλικό σουφλέ ο σοκολά, ενώ συγχρόνως πολεμούσα τους τρελούς του Νταρθ Βέιντερ.

Τώρα είχα να αντιμετωπίσω την πραγματικότητα. Αυτοί οι παράφρονες και βίαιοι άνθρωποι θα έτρωγαν τον Νταρθ Βέιντερ τυλιγμένο σε αραβική πίτα και θα σκάλιζαν τα δόντια τους με το φωτόσπαθό του.

«Είτε το πράγμα στραβώσει είτε δε στραβώσει, θα χρειαστεί να τους κάψουμε», επανέλαβε ο Κρινκλς.

«Τα 'παμε αυτά...» μουρμούρισε αγανακτισμένος ο μανιακός. «Έχουν δει τα πρόσωπά μας, οπότε πρέπει να τους εξολο-

θρεύσουμε», επέμεινε ο Κρινκλς. «Το ξέρω», τον διαβεβαίωσε ο μανιακός. Τα μάτια του Κρινκλς είχαν το χρώμα του κονιάκ. Τώρα πή-

ραν μια γκρίζα απόχρωση. «Όταν έρθει η ώρα, θέλω να ξεπα-στρέψω εγώ τη σκρόφα».

Εξολοθρεύω, καίω, τρώω, ξεπαστρεύω. Ο τύπος ήταν ζωντα-νό λεξικό όσον αφορά τα συνώνυμα του ρήματος σκοτώνω.

Ίσως αυτό σήμαινε ότι είχε σκοτώσει τόσο πολλούς, που η συζήτηση περί φόνων τού προκαλούσε πλήξη και, επομένως, χρειαζόταν πλουσιότερο λεξιλόγιο για να διατηρήσει το ενδια-φέρον του. Ή, αντίθετα, μπορεί να ήταν επίδοξος εκτελεστής, α-πό αυτούς που κοκορεύονται και φλυαρούν άσκοπα, αλλά δεν έ-χουν τα κότσια να κάνουν τη βρόμικη δουλειά.

Δεδομένου ότι ο Κρινκλς έκανε παρέα με έναν παράφρονα, έναν τύπο που πυροβολούσε βιβλιοθηκάριους άνευ λόγου και αι-τίας και που δεν έβρισκε διαφορά ανάμεσα στις αράχνες και τις καραμέλες, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι θα ήταν ασφαλέστε-ρο να μην αμφιβάλλω για την ειλικρίνεια των προθέσεών του.

«Θα την καθαρίσεις όταν δε θα χρειαζόμαστε άλλο τους ο-μήρους», του υποσχέθηκε ο μανιακός. «Δεν έχω πρόβλημα».

«Διάβολε, μπορείς να τους καθαρίσεις και τους δυο», είπε ο Χόνκερ. «Χάρισμά σου».

1 0 4 DEAN KOONTZ

«Ευχαριστώ. Ευχαριστώ. Με υποχρεώνεις», είπε ο Κρινκλς. «Ντε νάδα», απάντησε ο Χόνκερ. Ο μανιακός μάς οδήγησε σε δυο άλλες ξύλινες καρέκλες. Μό-

λο που τώρα είχε ενισχύσεις, έδεσε ξανά τις χειροπέδες μας στα κάγκελα της πλάτης της μιας καρέκλας, όπως και προηγουμένως.

Οι δυο καινούριοι άρχισαν να ξεφορτώνουν το φορτίο που κουβαλούσαν στο καρότσι. Υπήρχαν καμιά εκατοστή μονόκιλα γκρίζα τούβλα τυλιγμένα με κάτι σαν διαφανές χαρτί, πασαλειμ-μένο με γράσο.

Δεν είμαι ειδικός στις κατεδαφίσεις -για την ακρίβεια, είμαι εντελώς άσχετος-, αλλά υπέθεσα ότι ήταν τα εκρηκτικά για τα οποία είχε κάνει λόγο ο μανιακός.

Ο Χόνκερ και ο Κρινκλς είχαν περίπου την ίδια σωματική διάπλαση: ήταν σωματώδεις, με χοντρό λαιμό, αλλά σβέλτοι. Μου θύμιζαν τη συμμορία των Λύκων.

Στα κόμιξ, στις περιπέτειες με τον Σκρουτζ Μακ Ντακ που αγαπούσα μικρός, υπήρχε μια ομάδα ληστών, αδέρφια μεταξύ τους, που διαρκώς οργάνωναν σχέδια για να εισβάλουν στο χρη-ματοκιβώτιο του θείου Σκρουτζ, ένα τεράστιο χρηματοκιβώτιο, όπου εκείνος κολυμπούσε στα λεφτά του σαν να βουτούσε σε πισίνα, ενώ κατά καιρούς ανακάτευε τα χρυσά του νομίσματα με μια μπουλντόζα. Αυτοί οι κακοποιοί, οι Λύκοι, είχαν ανόητες φάτσες, στρογγυλούς ώμους και χοντρό κορμό σαν βαρέλι. Εί-χαν μεν χαρακτηριστικά σκύλων, αλλά έστεκαν όρθιοι σαν άν-θρωποι, με κανονικά χέρια, και φορούσαν τις ριγέ στολές της φυλακής.

Μπορεί ο Χόνκερ και ο Κρινκλς να μη διαφήμιζαν την ε-γκληματική τους ιδιότητα με την γκαρνταρόμπα τους, αλλά ή-ταν σωσίες των κακοποιών στα Μίκι Μάους. Οι Λύκοι ωστόσο ήταν πιο όμορφοι από τον Χόνκερ και πολύ λιγότερο επίφοβοι από τον Κρινκλς.

Οι δυο τους δούλευαν γρήγορα, αγόγγυστα. Έδειχναν ολο-φάνερα ευχαριστημένοι που ασχολούνταν με μια χρήσιμη ε-γκληματική δραστηριότητα.

Όση ώρα οι συνεργάτες του τοποθετούσαν τούβλα με πλα-στικά εκρηκτικά σε διάφορα σημεία του δεύτερου υπογείου,

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ 105

στην κύρια αίθουσα και σε παρακείμενους χώρους, ο μανιακός είχε στρωθεί σ' ένα τραπέζι. Συγχρόνιζε με προσοχή τα ρολόγια καμιάς ντουζίνας πυροκροτητών.

Έσκυβε πάνω από τη δουλειά του, απολύτως συγκεντρωμέ-νος, δαγκώνοντας τη γλώσσα του. Κάθε τόσο έσπρωχνε πίσω τα μελαχρινά τσουλούφια που έπεφταν στο μέτωπο του.

Αν μισόκλεινες τα μάτια, έτσι ώστε να μη διακρίνονται κα-θαρά οι λεπτομέρειες, θύμιζε δωδεκάχρονο αγόρι που συναρμο-λογεί ένα πλαστικό μοντέλο καταδιωκτικού αεροσκάφους.

Βρισκόμασταν με τη Λόρι αρκετά μακριά του, σε απόσταση που μας επέτρεπε να σιγοκουβεντιάζουμε με ασφάλεια.

Εκείνη έγειρε συνωμοτικά προς το μέρος μου. «Αν μείνουμε μόνοι με τον Κρινκλς, θα του πω ότι μου παρουσιάστηκε μια γυναικεία ανάγκη».

Το γεγονός ότι ήμασταν αιχμάλωτοι όχι ενός αλλά τριών ψυ-χωσικών, ότι την αποκάλεσαν «κομμάτι», ότι τους άκουσε να συζητούν για την εκτέλεσή μας με την ίδια αδιαφορία που θα ε-πιδείκνυαν αν μιλούσαν για το ποιος θα βγάλει έξω τα σκουπί-δια πίστευα ότι θα την είχε συνετίσει και ότι δε θα σκεφτόταν να ενεργήσει απερίσκεπτα, παρασυρμένη από την αισιοδοξία της. Όμως για τη Λόρι Λιν τρεις ψυχωσικοί σήμαινε απλώς δύο επι-πλέον ευκαιρίες για να σερβίρει την ιστορία της περί γυναικείας ανάγκης, να πάρει τη λίμα των νυχιών και να ελευθερωθεί μα-χαιρώνοντάς τους.

«Θα μας σκοτώσεις», την προειδοποίησα ξανά. «Σοβαρό επιχείρημα! Αφού θα μας σκοτώσουν ούτως ή άλ-

λως. Δεν άκουσες τι είπαν;» «Ναι, αλλά εσύ θα τους αναγκάσεις να μας σκοτώσουν νωρί-

τερα», είπα ψιθυριστά. Η φωνή μου ακούστηκε εκπληκτικά δια-περαστική και τότε συνειδητοποίησα πόσο φοβίτσιάρης θα πρέ-πει να έδειχνα.

Τι έγινε ο πιτσιρικάς που ονειρευόταν να συμμετάσχει στο διαγαλαξιακό πόλεμο; Δεν απέμεινε τίποτα απ' αυτόν;

Η Λόρι τράβηξε το χέρι της όσο της το επέτρεπαν οι χειρο-πέδες. Είχε ένα ύφος σάμπως να 'θελε να το πλύνει. Με φαινι-κό οξύ.

1 0 6 DEAN KOONTZ

Στα ερωτικά ζητήματα είχα μια κάποια επιτυχία, χωρίς να εί-μαι, βέβαια, η μετενσάρκωση του Ροδόλφο Βαλεντίνο. Για να είμαι ακριβής, δε χρειαζόμουν κατάλογο για να χωρέσει τα τηλέ-φωνα όλων των κατακτήσεών μου. Δε χρειαζόμουν καν μια σε-λίδα από τον κατάλογο. Αρκούσε ένα Ποστ-Ιτ. Ένα από τα μι-κρά Ποστ-Ιτ, απ' αυτά που κολλάμε στο ψυγείο για να χωρέσουν ίσα ίσα τη φράση: ΝΑ ΑΓΟΡΑΣΩ ΚΑΡΟΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΔΕΙΠΝΟ.

Μου παρουσιαζόταν τώρα δα η καλύτερη ευκαιρία που θα μου έδινε ποτέ ο θεός του Έρωτα -ήμουν δεμένος με την ωραιό-τερη γυναίκα που αντίκρισα ποτέ- κι εγώ δεν μπορούσα να επω-φεληθώ από τη στιγμή, δεν μπορούσα να τη φλερτάρω και να την κερδίσω, για τον απλούστατο λόγο ότι ήθελα τη ζωή μου.

«Θα μας δοθεί η ευκαιρία», της είπα, «και τότε θα την εκμε-ταλλευτούμε. Αλλά θα πρέπει να είναι κάτι πολύ καλύτερο από το κόλπο με τη γυναικεία ανάγκη».

«Σαν τι δηλαδή;» «Κάτι που θα... που θα μας δώσει μια άκρη». «Όπως;» «Κάτι. Δεν ξέρω. Κάτι». «Δε γίνεται να περιμένουμε», μου είπε. «Γίνεται». «Περιμένουμε να πεθάνουμε». «Όχυ>, είπα, υποκρινόμενος ότι σκεφτόμουν την κατάσταση,

ότι αναζητούσα ευκαιρίες, ενώ στην πραγματικότητα ήλπιζα μό-νο σε κάποιο θαύμα. «Περιμένω την κατάλληλη ευκαιρία».

«Εσύ θα μας σκοτώσεις», προέβλεψε. Δοκίμασα να την αντιμετωπίσω με χλεύη. «Τι απέγινε η άο-

κνη οπτιμίστρια;» «Την πνίγεις». Μου επέστρεψε τη χλεύη τόσο γρήγορα, που το πρόσωπο

μου έγινε κατακόκκινο, προτού ακόμα αντιληφθώ καλά καλά ότι την είχα πατήσει.

10

Καθισμένοι δύο πατώματα κάτω από τους κακούς δρόμους και περιτριγυρισμένοι από το κακό έδαφος του Σνόου Βί-

λατζ, παρακολουθούσαμε τον Χόνκερ, τον Κρινκλς και τον α-νώνυμο μανιακό να φυτεύουν εκρηκτικά σε στρατηγικά σημεία και να τα συνδέουν με ωρολογιακούς μηχανισμούς.

Θα πίστευε κανείς ότι ο τρόμος μας αυξανόταν λεπτό με το λεπτό. Η πείρα με δίδαξε ότι δεν είναι δυνατόν να βρίσκεται κά-ποιος υπό το κράτος ακραίου τρόμου για μεγάλο χρονικό διά-στημα.

Αν παραλληλίσουμε με αρρώστια μια τερατώδη κακοτυχία, τότε ο τρόμος αποτελεί σύμπτωμά της. Όπως όλα τα συμπτώμα-τα, δεν εκδηλώνεται διαρκώς στον ίδιο βαθμό, αλλά παρουσιά-ζει διακυμάνσεις. Όταν έχεις γρίπη, δεν κάνεις εμετό κάθε στιγ-μή της ημέρας, ούτε υποφέρεις από διάρροια απ' τα χαράματα ί-σαμε το σούρουπο.

Μπορεί η αναλογία να ακούγεται κάπως αηδιαστική, αλλά είναι πρόσφορη και γλαφυρή. Χαίρομαι που δεν τη σκέφτηκα ε-νόσω ήμουν δεμένος στις καρέκλες με τη Λόρι, γιατί, στην προ-θυμία μου να συμφιλιωθώ μαζί της και να σπάσω την ψυχρή σιωπή ανάμεσά μας, πιθανότατα θα την ξεφούρνιζα μόνο και μό-νο για να πω κάτι.

Γρήγορα ανακάλυψα ότι η Λόρι δεν ήταν απ' αυτούς που κρατάνε μούτρα ή που δεν ξεχνούν το θυμό τους. Σε δυο λεπτά περίπου, διέκοψε τη σιωπή και ξανάγινε η πιστή σύντροφος και συνωμότισσα.

«Ο Κρινκλς είναι ο αδύναμος κρίκος», παρατήρησε σιγανά.

1 0 8 DEAN KOONTZ

Μου άρεσε η βραχνή φωνή της, αλλά θα προτιμούσα να λέει πράγματα λογικά...

Εκείνη τη στιγμή, ο Κρινκλς τοποθετούσε πλαστική εκρηκτι-κή ύλη στη βάση της κολόνας που στήριζε το ταβάνι. Μεταχει-ριζόταν το υλικό του με την προχειρότητα παιδιού που παίζει με πλαστελίνες.

«Δε μοιάζει με αδύναμο κρίκο, αλλά μπορεί και να έχεις δί-κιο», είπα επιδιώκοντας τη συμφιλίωση.

«Έχε μου εμπιστοσύνη, ξέρω τι λέω». Τα δυο χέρια του Κρινκλς ήταν απασχολημένα με τα εκρη-

κτικά, ενώ στα δόντια κρατούσε έναν πυροκροτητή. «Ξέρεις γιατί είναι ο αδύναμος κρίκος;» ρώτησε η Λόρι. «Ανυπομονώ να το μάθω». «Του αρέσω». Μέτρησα μέχρι το πέντε προτού απαντήσω, θέλοντας να σι-

γουρευτώ ότι η φωνή μου δεν είχε τόνο εριστικό: «Θέλει να σε σκοτώσει».

«Πριν απ' αυτό». «Πριν από ποιο;» «Προτού ζητήσει από τον χαμογελαστό βλαμμένο την άδεια

να με σκοτώσει, εξέφρασε με πολύ διακριτικό τρόπο το ενδιαφέ-ρον του για μένα».

Αυτή τη φορά μέτρησα ίσαμε το εφτά. «Απ' όσο θυμάμαι», είπα ανέμελα, ελπίζοντας να εκλάβει τον τόνο μου ως κεφάτη υ-πενθύμιση, «ήθελε να σε βιάσει».

«Δε βιάζεις κάποιον που δε θεωρείς ελκυστικό». «Αστειεύεσαι; Τον βιάζεις και τον παραβιάζεις». «Μπορεί εσύ να το έκανες, αλλά δεν ισχύει για τους περισ-

σότερους άντρες», είπε. «Ο βιασμός δεν έχει σχέση με το σεξ», της εξήγησα. «Έχει

σχέση με την επιβολή της δύναμης»· Με κοίταξε συνοφρυωμένη. «Γιατί σου φαίνεται τόσο δύ-

σκολο να πιστέψεις ότι ο Κρινκλς με θεωρεί νόστιμη;» «Είσαι νόστιμη», είπα, μετρώντας πρώτα μέχρι το δέκα. «Εί-

σαι κάτι παραπάνω από νόστιμη. Είσαι κούκλα. Όμως ο Κρινκλς δεν είναι από τους τύπους που ερωτεύονται».

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ 1 0 9

«Το εννοείς;» «Απολύτως. Ο Κρινκλς είναι από τους τύπους που μισούν». «Όχι, εννοώ το άλλο που είπες». «Ποιο άλλο;» «Ότι είμαι κούκλα». «Είσαι η πιο όμορφη κοπέλα που είδα ποτέ μου. Αλλά πρέ-

πει να...» «Είναι πολύ γλυκό εκ μέρους σου», σχολίασε. «Ωστόσο η ο-

μορφιά μου δε με απασχολεί ιδιαίτερα και, μόλο που μου αρέ-σουν τα κομπλιμέντα, όπως σ' όλα τα κορίτσια, προτιμώ την ει-λικρίνεια. Ξέρω πώς είναι η μύτη μου, για παράδειγμα».

Ο Χόνκερ μπήκε από την παρακείμενη αίθουσα, σκυμμένος πάνω από το καρότσι με τα εκρηκτικά. Θύμιζε σκυθρωπό γίγα-ντα που αναρωτιέται αν έβαλε αρκετό φασκόμηλο και βούτυρο στο παιδί που μαγειρεύει στην κατσαρόλα του.

Εξακολουθώντας να κρατάει τον πυροκροτητή με τα δόντια, ο Κρινκλς φύσηξε τη μύτη με το χέρι του και το σκούπισε στο μανίκι του μπουφάν του.

Ο μανιακός ετοίμασε τον τελευταίο πυροκροτητή. Όταν πρό-σεξε ότι τον παρατηρούσα, μου κούνησε το χέρι.

«Η μύτη μου είναι πλακουτσωτή», είπε η Λόρι. «Δεν είναι πλακουτσωτή», τη διαβεβαίωσα, επειδή στην

πραγματικότητα δεν ήταν πιο πλακουτσωτή από τη μύτη μιας θεάς.

«Είναι πλακουτσωτή», επέμεινε. «Εντάξει, ίσως είναι», συμφώνησα για να μην την κακοκαρ-

δίσω, «αλλά είναι πλακουτσωτή με υπέροχο τρόπο». «Έπειτα, τα δόντια μου έχουν πρόβλημα». Μπήκα στον πειρασμό να πιάσω τα θεσπέσια σαρκώδη χείλη

της, να τα ανοίξω, να επιθεωρήσω τους κοπτήρες της, όπως ο κτηνίατρος που εξετάζει ένα άλογο κούρσας, και να αποφανθώ ότι τα έβρισκα τέλεια. Αντ' αυτού, χαμογέλασα και κράτησα ή-ρεμη τη φωνή μου: «Τα δόντια σου είναι μια χαρά. Είναι λευκά, ίσια και αψεγάδιαστα σαν μαργαριτάρια».

«Ακριβώς», είπε εκείνη. «Μοιάζουν σαν ψεύτικα. Ο κόσμος θα νομίζει ότι έχω ψεύτικα δόντια».

1 1 0 DEAN KOONTZ

«Κανένας δε θα πιστέψει ότι μια τόσο νέα γυναίκα έχει ψεύ-τικα δόντια».

«Και η Τσίλσον Στρόμπερι;» Όσο κι αν προσπάθησα να πάρει στροφές το μυαλό μου, η

πρόταση της δε μου έλεγε τίποτα. «Τι είναι η Τσίλσον Στρό-μπερι;»

«Μια φίλη μου, ακριβώς στην ηλικία μου. Οργανώνει εκδρο-μές για μπάντζι τζάμπινγκ».

«Ποτέ δε θα φανταζόμουν ότι μπορεί κανείς να κερδίσει το ψωμί του οργανώνοντας εκδρομές για μπάντζι τζάμπινγκ».

«Τα πάει πολύ καλά», με διαβεβαίωσε η Λόρι. «Αν και δε θέ-λω να σκέφτομαι πώς θα καταντήσει το στήθος της σε δέκα χρό-νια, έτσι όπως αψηφά τη βαρύτητα».

Δεν ήξερα τι να πω. Πάλι καλά που είχα κατορθώσει να ψελ-λίσω έστω και κάτι σ' όλη αυτή την ακατανόητη συζήτηση. Σκέ-φτηκα ότι είχα κερδίσει με το σπαθί μου ένα τάιμ άουτ.

«Η Τσίλσον έχασε όλα της τα δόντια», ανακοίνωσε η Λόρι, σχεδόν χωρίς να πάρει ανάσα.

Άθελά μου, μου κεντρίστηκε η περιέργεια. «Πώς έγινε; Έ-σπασαν από καμιά βουτιά στο κενό;»

«Όχι, δεν είχε σχέση με τη δουλειά. Είχε ένα ατύχημα με το μηχανάκι της. Έπεσε, κύλησε στο οδόστρωμα και χτύπησε τα δόντια της στο στηθαίο μιας γέφυρας».

Ένιωσα να συμπάσχω με την άτυχη κοπέλα. Ο πόνος που αι-σθάνθηκα στα δόντια με εμπόδισε να μιλήσω προς στιγμήν.

«Όταν της έφτιαξαν ξανά το σαγόνι, της αφαίρεσαν όσα δό-ντια δεν είχαν σπάσει με το ατύχημα», μου εξήγησε. «Αργότερα έκανε εμφύτευση δοντιών. Μπορεί να σπάσει καρύδια με τα ψεύτικα».

«Αν σκεφτούμε ότι είναι φιλενάδα σου», είπα με απόλυτη ει-λικρίνεια, «αναρωτιέμαι τι ζημιά προκλήθηκε στο στηθαίο της γέφυρας».

«Όχι τόσο μεγάλη όσο νομίζεις. Χρειάστηκε να καθαρίσουν τα αίματα με τη μάνικα. Η βάση έπαθε μερικά γδαρσίματα και μια μικρή ρωγμή».

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ 111

Με κοίταζε με αθωότητα. Το καθάριο βλέμμα της ήταν ειλι-κρινές. Δεν έμοιαζε να με δουλεύει.

«Πρέπει να γνωρίσεις την οικογένειά μου», μουρμούρισα. «Ωχ. Κάτι τρέχει», είπε η Λόρι. Ανοιγόκλεισα τα μάτια, λίγο σαστισμένος, και κοίταξα γύρω

μου σαν να ξυπνούσα από λήθαργο. Είχα ξεχάσει τελείως τον Χόνκερ, τον Κρινκλς και τον χαμογελαστό βλαμμένο.

Μολονότι στο καρότσι είχαν μείνει τα μισά περίπου τούβλα με τα εκρηκτικά, ο Χόνκερ το πήρε από την αίθουσα και το έ-σπρωξε στο τούνελ απ' όπου είχε έρθει.

Στο μεταξύ, ο ανώνυμος μανιακός είχε ρυθμίσει τον τελευ-ταίο πυροκροτητή. Τον έδωσε στον Κρινκλς μαζί με το κλειδί α-πό τις χειροπέδες. «Όταν τελειώσεις εδώ, φέρε το κορίτσι και το βόδι μαζί σου».

Βόδι. Είχαμε τις ίδιες διαστάσεις με τον βλαμμένο και είμαι βέβαιος ότι δε θεωρούσε τον εαυτό του βόδι.

Ακολούθησε τον Χόνκερ στο τούνελ. Μείναμε μόνοι με τον Κρινκλς· σαν να λέμε, δηλαδή, ότι

μείναμε μόνοι με το Σατανά στη σαδομαζοχιστική πτέρυγα της Κόλασης.

Η Λόρι περίμενε πρώτα να απομακρυνθούν αρκετά μέσα στο τούνελ. «Γιούχου, κύριε Κρινκλς;»

«Μην το κάνεις», την ικέτεψα. Ο Κρινκλς είχε πάει στο βάθος της αίθουσας για να συνδέσει

τον τελευταίο πυροκροτητή με τα εκρηκτικά που είχε τοποθετή-σει σε μια κολόνα. Μάλλον δεν άκουσε τη Λόρι.

«Ακόμα κι αν σε βρίσκει νόστιμη», είπα, «είναι από τους τύ-πους που ευχαρίστως θα σε βίαζαν, αφού πρώτα σε σκότωναν. Σε τι θα μας εξυπηρετούσε αυτό, μου λες;»

«Νεκροφιλία; Είναι τρομερό να λες τέτοια πράγματα για έ-ναν άνθρωπο».

«Δεν είναι άνθρωπος. Είναι Μόρλοκ». Το πρόσωπο της ξαστέρωσε. «Χ.Τζ. Ουέλς. Η μηχανή του

χρόνου. Είσαι στ' αλήθεια διαβασμένος. Εκτός κι αν έχεις δει την ταινία».

«Ο Κρινκλς δεν είναι άνθρωπος. Είναι Γκρέντελ».

1 1 2 DEAN KOONTZ

«Μπέογουλφ», παρατήρησε εκείνη, ονομάζοντας το έπος στο οποίο παρουσιάζεται το τέρας Γκρέντελ.

«Είναι ο Τομ Ρίπλεΐ». «Ο ψυχοπαθής ήρωας των βιβλίων της Πατρίσια Χάισμιθ». «Τον συναντάμε σε πέντε βιβλία», είπα. «Ο Τομ Ρίπλεϊ είναι

η ενσάρκωση του Χάνιμπαλ Λέκτερ, τριάντα χρόνια προτού α-κουστεί το όνομα του Χάνιμπαλ».

Ο Κρινκλς τελείωσε τη δουλειά του στην άλλη άκρη της μα-κριάς αίθουσας και γύρισε κοντά μας.

Καθώς ο Γκρέντελ μας πλησίαζε, περίμενα ότι η Λόρι θα του μιλούσε για τη γυναικεία της ανάγκη. Του χαμογέλασε, τρεμό-παιξε τα βλέφαρα, αλλά δίστασε να μιλήσει.

Τα χείλη του Κρινκλς σούφρωναν παράξενα. Την ώρα που έ-λυνε τις δεύτερες χειροπέδες που μας έδεναν στην καρέκλα, κά-τι πιπίλιζε στο στόμα.

Μόλις σηκωθήκαμε, δεμένοι πάντα μεταξύ μας, η Λόρι τίνα-ξε το κεφάλι, για να φουντώσουν τα μαλλιά της. Με το ελεύθε-ρο χέρι, ξεκούμπωσε το πάνω κουμπί της μπλούζας της, για να φαίνεται καλύτερα ο υπέροχος λαιμός της.

Κακό σημάδι. Ήθελε να δείχνει πιο γοητευτική όταν θα αναφερόταν στη

γυναικεία ανάγκη. Το να φλερτάρει κανείς με τον Κρινκλς φάνταζε εξίσου πα-

ράλογο με το να προσπαθεί να ξεδιπλώσει έναν κουλουριασμέ-νο κροταλία φιλώντας τον. Ο τύπος θα μάντευε το κόλπο της πιο γρήγορα κι απ' το μανιακό, και θα τσαντιζόταν τόσο, που θα έχωνε αυτός τη λίμα στο μάτι της.

Φαίνεται ότι τα διαπιστευτήριά μου ως αναγνώστη και οι α-ναλογίες που πρόβαλα ανάμεσα στον Κρινκλς και σε διάφορους τερατώδεις λογοτεχνικούς χαρακτήρες γέννησαν κάποιες ανα-στολές μέσα της. Με κοίταξε διστακτικά.

Προτού ανοίξει το στόμα της, ο Κρινκλς έφτυσε μες στην παλάμη του αυτό που πιπίλιζε. Ήταν ένα γκρίζο στρογγυλό πράγμα, σε μέγεθος τσιχλόφουσκας, που γυάλιζε από το σάλιο.

Μπορεί αυτό το στρογγυλό σαλιωμένο μαραφέτι να μην ή-

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ 1 1 3

ταν κομμάτι πλαστικής εκρηκτικής ύλης, όμως αναμφίβολα έ-μοιαζε με τέτοιο.

Μπορεί να του άρεσε να παίζει με τον κίνδυνο, πιπιλίζοντας λίγα γραμμάρια συμπυκνωμένου θανατηφόρου υλικού, τόσο ι-σχυρού που, αν έσκαγε, θα του πολτοποιούσε το κεφάλι.

Ή, πάλι, μπορεί να το 'χε για γούρι, όπως αυτοί στο μπαρ-μπούτι που φιλάνε τα ζάρια προτού τα ρίξουν.

Ή μπορεί απλώς να του άρεσε η γεύση. Στο κάτω κάτω, υ-πάρχουν άνθρωποι που τους αρέσει το ζαμπονάκι κονσέρβα με κρέμα γάλακτος. Σκέψου πόσο θεσπέσια γεύση θα πετύχαινε αν πανάριζε τη στρογγυλή λιχουδιά με λιωμένες αράχνες.

Ακούμπησε σιωπηλός τον γκρίζο σβόλο στην καρέκλα όπου καθόμασταν προηγουμένως. «Ας του δίνουμε. Εμπρός, κουνη-θείτε».

Καθώς προχωρούσαμε προς το χώρο πίσω από το μυστικό πέρασμα με τα ράφια, περάσαμε δίπλα από το τραπέζι όπου ή-ταν απιθωμένη η τσάντα της Λόρι.

Κι εκείνη άπλωσε θαρρετά το χέρι και την ψάρεψε. Πίσω μας, ο Κρινκλς δεν έφερε αντιρρήσεις.

10

Το πέτρινο τούνελ είχε γύρω στα δυόμισι μέτρα πλάτος, χα-μηλό θολωτό ταβάνι και ίσια τοιχώματα. Στο δάπεδο, οι

ορθογώνιες πλάκες ήταν στρωμένες σε σχήμα ψαροκόκαλου. Χοντρά κίτρινα κεριά στερεωμένα σε μπρούντζινες απλίκες

σκόρπιζαν το τρεμουλιαστό φέγγος τους στους τοίχους, σχημα-τίζοντας παράξενους και αέναα μεταβαλλόμενους ίσκιους στην καμπυλωτή οροφή.

Τούτος ο τρομακτικός διάδρομος έμοιαζε μακρύς. Η εναλλα-γή φωτός και σκιάς δεν επέτρεπε να δεις πού τελείωνε.

Δε θα το θεωρούσα απίθανο να συναντήσω εκεί τονΈντγκαρ Άλαν Πόε, αλλά προς το παρόν δε διέκρινα πουθενά ούτε τον Πόε, ούτε τον Χόνκερ, ούτε τον ανώνυμο μανιακό.

Μολονότι ο δροσερός -αλλά όχι υγρός- αέρας ήταν παραδό-ξως καθαρός, απαλλαγμένος από τη δυσάρεστη μυρωδιά της μούχλας, και μύριζε πέτρα και ζεσταμένο κερί, προσωπικά περί-μενα να συναντήσω νυχτερίδες, ποντίκια, κατσαρίδες και διάφο-ρα άλλα μυστηριώδη πλάσματα που θα το έσκαγαν στο πέρα-σμά μας. Για την ώρα ωστόσο είχαμε μονάχα τον Κρινκλς.

Είχαμε προχωρήσει διστακτικά γύρω στα τρία με τέσσερα μέτρα, όταν μας είπε: «Σταματήστε μια στιγμή».

Περιμέναμε, κι αυτός έκλεισε τη μυστική πόρτα με τα ράφια και στη συνέχεια τη δρύινη πόρτα με τη σιδερένια ενίσχυση. Ί-σως ήθελε να ελαχιστοποιήσει τις συνέπειες της έκρηξης μέσα στο τούνελ αν τυχόν η βιβλιοθήκη ανατιναζόταν πρόωρα, προ-τού βρεθούμε σε ασφαλή απόσταση.

Όση ώρα ο Κρινκλς έκλεινε πίσω μας τις πόρτες, η Λόρι ά-

Η ΠΡΟΦΗΤΕΊΑ 1 1 5

νοιξε το φερμουάρ της τσάντας της κι έψαξε να βρει τη μεταλλι-κή της λίμα.

Αιφνιδιάζοντάς την, άπλωσα το ελεύθερο χέρι μου και της την άρπαξα.

Περίμενε ότι θα πετούσα το μεταλλικό πραγματάκι μακριά. «Δώσ' τη μου πίσω», μουρμούρισε, βλέποντας ότι δεν είχα τέ-τοια πρόθεση.

«Εγώ τράβηξα το Εξκάλιμπερ από την πέτρα και μονάχα εγώ έχω τη δύναμη να το χρησιμοποιήσω», ψιθύρισα, βομβαρδίζο-ντάς τη με λογοτεχνικές αναφορές με την ελπίδα ότι αυτή τη φο-ρά θα την έπειθα να παραιτηθεί από τα σχέδιά της.

Είχε ένα ύφος σαν να 'θελε να μου σπάσει το κεφάλι. Υπο-ψιαζόμουν ότι η γροθιά της ήταν και με το παραπάνω ικανή να το κάνει.

Ο Κρινκλς γύρισε κοντά μας και μας προσπέρασε. Ήταν τό-σο σίγουρος για τον εαυτό του και τόσο βέβαιος για τη δειλία μας, ώστε στην ουσία μάς γύρισε την τάάτη και προχώρησε πρώ-τος. «Ελάτε, ελάτε, και μη θαρρείτε ότι δεν έχω μάτια και στην πλάτη».

Πολύ πιθανό. Ασφαλώς όλοι οι κάτοικοι του πλανήτη του διέθεταν μάτια στην πλάτη.

«Πού είμαστε;» ρώτησα καθώς τον ακολουθούσαμε. Ήταν σε τέτοιο βαθμό ψυχοπαθής, που δεν μπορούσε να δώ-

σει μια απλή και άμεση απάντηση δίχως ν' ακούγεται έξαλλος από θυμό. «Τώρα θα πρέπει να βρισκόμαστε κάτω από το Σέ-ντερ Σκουέαρ Παρκ».

«Λέω για το τούνελ. Τι είναι;» «Τι διάβολο πάει να πει "τι είναι"; Τούνελ είναι, βρε κωθώνι». «Ποιος το έφτιαξε; Πότε;» ρώτησα χωρίς να προσβληθώ. «Στα χίλια οχτακόσια, πριν απ' όλα τα υπόλοιπα. Το έφτιαξε

ο Κορνίλιους Ράδερφορντ Σνόου, αυτός ο άρπαγας, αυτό το ά-πληστο κάθαρμα».

«Γιατί;» «Για να κυκλοφορεί κρυφά στην πόλη». «Μπας και ήταν κανένας βικτωριανός Μπάτμαν;» «Το τούνελ συνδέει τέσσερις από τις μεγαλύτερες ιδιοκτη-

1 1 6 DEAN KOONTZ

σίες του γύρω από την πλατεία. Ήταν ένα σιχαμένο γουρούνι, έ-νας βρομοκαπιταλιστής».

Καθ' όλη τη διάρκεια της συνομιλίας, η Λόρι μου έριχνε εύ-γλωττα βλέμματα, ζητώντας μου να επιτεθώ πάραυτα στον Κρινκλς με το Εξκάλιμπερ.

Όπως συμβαίνει με όλα τα μαγεμένα σπαθιά, η λίμα δε μου γέμιζε το μάτι. Την είχα κρυμμένη μες στην παλάμη μου και η μεταλλική λαβή της δεν ήταν τόσο σκληρή όσο ένα μαχαίρι. Ό-σο για την αιχμηρή της μύτη, ούτε τον αντίχειρά μου δεν μπο-ρούσε να τρυπήσει.

Αν η Λόρι φορούσε γόβες στιλέτο αντί για λευκά παπούτσια του τένις, θα προτιμούσα να επιτεθώ στον Κρινκλς με ένα τα-κούνι.

Απάντησα στις όλο και πιο αγανακτισμένες ματιές της με τους έντονους μορφασμούς ενός κακού μίμου, λέγοντάς της να μην είναι ανυπόμονη, να μη βιάζεται και να μου δώσει χρόνο να βρω την κατάλληλη ευκαιρία για να τον σφάξω με τη λίμα.

«Και ποιες είναι οι τέσσερις ιδιοκτησίες που συνδέονται με το τούνελ;» ρώτησα τον Κρινκλς, καθώς προχωρούσαμε υπό το τρεμάμενο φως των κεριών και το χορό των σκιών.

Τις απαρίθμησε με ολοένα πιο άγριο μίσος: «Το μέγαρο του, αυτό το φανταχτερό πολυτελές έκτρωμα. Η βιβλιοθήκη του, που δεν είναι άλλο παρά ένας ναός της παρακμιακής δυτικής υποτι-θέμενης λογοτεχνίας. Το δικαστήριο του, μια φωλιά φαρμακε-ρών δικαστών που καταπίεζαν τις μάζες προς όφελος του. Και η τράπεζά του, που έκλεβε τους φτωχούς κι έπαιρνε τα σπίτια από τις χήρες».

«Είχε δική του τράπεζα;» ρώτησα. «Καλόοο». «Δικά του ήταν τα περισσότερα, για να μην πω όλα. Δεν ήταν

παρά ένα λυσσασμένο σκυλί που ρουφούσε το αίμα των άλλων», δήλωσε ο Κρινκλς. «Αν μοιραζόταν η περιουσία του σε εκατό ά-τομα, θα περνούσαν όλοι τη ζωή τους μέσα στον πλούτο και τη χλιδή. Μακάρι να ζούσα εκείνη την εποχή! Θα του 'κοβα το κε-φάλι, του αχρείου ιμπεριαλιστή, και θα 'παιζα μπάλα με δαύτο».

Ακόμα και στο ασταθές φως των κεριών, διέκρινα το πρόσω-πο της Λόρι που είχε κοκκινίσει και σφιγγόταν από απελπισία και

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ 1 1 7

αγανάκτηση. Κόντευε να πάθει υστερία. Δε χρειαζόμουν κανέναν ειδήμονα στα της γλώσσας του προσώπου για να μου εξηγήσει τι έλεγε η έκφρασή της: Τώρα, Τζίμι, τώρα, εμπρός, εμπρός, ε-μπρός! Μαχαίρωσε το το κάθαρμα! Τώρα, εμπρός, εμπρός!

Εγώ προτίμησα να κερδίσω χρόνο. Πιθανότατα κι εκείνη να ευχόταν να 'χε φορέσει ψηλοτάκου-

να, για να μου τα καρφώσει στο κεφάλι. Την επόμενη στιγμή, διασταυρωθήκαμε με ένα δεύτερο τού-

νελ. Εδώ το ρεύμα του αέρα ήταν λίγο mo δυνατό, αλλά πάντα ήπιο. Δεξιά και αριστερά, οι απλίκες με τα χοντρά κίτρινα κεριά έριχναν αναδευόμενες κουρτίνες φωτός στο βαθύ σκοτάδι.

Έπρεπε να είχα καταλάβει ότι κάτω από την πλατεία της πό-λης διασταυρώνονταν διάφορες σήραγγες, γιατί τα τέσσερα κτί-ρια που ανέφερε πικρόχολα ο Κρινκλς βρίσκονταν σε διαφορετι-κά σημεία του ορίζοντα: βόρεια, νότια, ανατολικά και δυτικά του πάρκου.

Παρ' όλ' αυτά, εντυπωσιάστηκα από τον υπόγειο λαβύρινθο που μου αποκαλύφθηκε αναπάντεχα. Κοιτάζοντας αριστερά, δε-ξιά, πίσω και μπρος, σκέφτηκα τους πέτρινους διαδρόμους και τους φωτισμένους με δάδες θαλάμους στις παλιές ταινίες με τά-φους και μούμιες. Παρά τον κίνδυνο που διατρέχαμε, με κυρίε-ψε η έξαψη της προοπτικής μιας περιπέτειας.

«Από δω», είπε ο Κρινκλς στρίβοντας αριστερά. Προτού τον ακολουθήσουμε, η Λόρι ακούμπησε την τσάντα

της στο πάτωμα σπρώχνοντάς την κοντά στον τοίχο, στη σκιά, κατά μήκος του διαδρόμου που ερχόταν από τη βιβλιοθήκη.

Αν ο ανώνυμος χαμογελαστός βλαμμένος την έβλεπε με την τσάντα, το στρατήγημά μας θα ξεσκεπαζόταν -αν μπορεί, βέ-βαια, να θεωρηθεί στρατήγημα το αξιοθρήνητο κόλπο με τη λίμα.

Μου φάνηκε απρόθυμη να αποχωριστεί την τσάντα της. Σί-γουρα τη θεωρούσε σωστό οπλοστάσιο. Μπορεί να κατορθώνα-με να πνίξουμε τον Κρινκλς με το σφουγγαράκι της πούδρας. Αν η τσάντα περιείχε μια βούρτσα για τα μαλλιά, θα μπορούσαμε να του τις βρέξουμε άσχημα.

«Γιατί τόσα κεριά;» ρώτησα ακολουθώντας τον οδηγό μας.

1 1 8 DEAN KOONTZ

Ο Κρινκλς έχανε σιγά σιγά την υπομονή του μαζί μου. «Για να μπορούμε να βλέπουμε στο σκοτάδι, ηλίθιο πλάσμα».

«Μα δεν είναι αποτελεσματικά». «Αυτά είχαν τότε, στα 1870, ρε κωθώνι. Κεριά και λάμπες

πετρελαίου». Για μια ακόμα φορά, η Λόρι άρχισε να κάνει γκριμάτσες και

να στριφογυρίζει τα μάτια σαν τρελή, σημάδι ότι είχε έρθει επι-τέλους η ώρα να τον μαχαιρώσω.

Ο Κρινκλς με είχε νευριάσει τόσο πολύ, που ήμουν έτοιμος να φερθώ απερίσκεπτα και ν' αρχίσω να τον χαράζω με τη λίμα.

«Ναι, όμως δεν είμαστε στα 1870», αντέτεινα. «Θα μπορού-σατε να μεταχειριστείτε φακούς, λάμπες με μπαταρία ή σωλήνες χημικού φωτισμού».

«Λες να μην το ξέρουμε, χοντροκέφαλε; Το ξέρουμε. Αλλά θέλαμε να δημιουργήσουμε αυθεντική ατμόσφαιρα».

Προχωρήσαμε για λίγο σωπαίνοντας. «Γιατί πρέπει να είναι αυθεντική η ατμόσφαιρα;» ρώτησα ύ-

στερα από κάμποσες στιγμές, αδυνατώντας να συγκρατήσω την περιέργειά μου.

«Έτσι θέλει το αφεντικό». Υπέθεσα ότι το αφεντικό ήταν ο ανώνυμος μανιακός, εκτός

κι αν υπήρχε κάποιος ιθύνων νους, κάποιος που δεν τον είχαμε συναντήσει ακόμα.

Κάποια χρονική περίοδο, μετά την αρχική κατασκευή, τα τρία τελευταία μέτρα του διαδρόμου είχαν φραχτεί με τσιμεντό-λιθους ενισχυμένους με ατσαλόβεργες. Πρόσφατα, οι μισοί τσι-μεντόλιθοι είχαν γκρεμιστεί. Οι ατσαλόβεργες είχαν κοπεί με α-σετιλίνη. Στη μια πλευρά του διαδρόμου ήταν στοιβαγμένα τα συντρίμμια.

Ακολουθήσαμε τον Κρινκλς στην τρύπα του τοίχου και βγή-καμε στο τελευταίο κομμάτι του διαδρόμου. Στο τέρμα του βρι-σκόταν άλλη μια βαριά δρύινη πόρτα.

Πίσω της, αποκαλύφθηκε μια ευρύχωρη αίθουσα με πέτρι-νους τοίχους, τεράστιες κολόνες και δάπεδο ψαροκόκαλο. Φωτι-ζόταν από ηλεκτρικές λάμπες οροφής -προφανώς μεταγενέστε-ρη προσθήκη. Δεξιά κι αριστερά, δυο πέτρινες σκάλες με περί-

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ 1 1 9

τεχνα κιγκλιδώματα οδηγούσαν σε αντικριστές πόρτες από ανο-ξείδωτο ατσάλι. Αν έλειπε το ανοξείδωτο ατσάλι, θα είχες την ε-ντύπωση ότι βρισκόσουν στα άδυτα μυστικού ναού.

Ο μισός χώρος ήταν άδειος. Ο άλλος μισός περιείχε σειρές α-πό πράσινες αρχειοθήκες, χωρισμένες μεταξύ τους με διαδρόμους.

Ο Χόνκερ και ο δολοφόνος του βιβλιοθηκάριου έστεκαν πί-σω από το χειραμάξι με τα εκρηκτικά, συζητώντας χαμηλόφωνα.

Φοβούμενος μήπως στο δυνατό φως γινόταν αντιληπτή η λί-μα, την έχωσα κρυφά στην τσέπη του παντελονιού μου.

Ο χαμογελαστός μας οικοδεσπότης υποδέχτηκε ευδιάθετα τη Λόρι κι εμένα, σαν παλιούς φίλους που κατέφτασαν για το κο-κτέιλ πάρτι. Έδειξε το χώρο γύρω μας με μια χαριτωμένη κίνη-ση του μπράτσου. «Ωραίο κτίριο, ε; Σ' αυτό τον υπόγειο όροφο στεγάζονται τα ιστορικά αρχεία του καταστήματος».

«Ποιου καταστήματος;» ρώτησα. «Βρισκόμαστε κάτω από την τράπεζα». «Δεν είμαστε καλά!» αναφώνησε η Λόρι. «Λογαριάζετε να

ληστέψετε την τράπεζα;» Εκείνος ανασήκωσε αδιάφορα τους ώμους. «Γι' αυτό δεν υ-

πάρχουν οι τράπεζες;» Η συμμορία των Λύκων είχε ήδη αρχίσει να τοποθετεί τα ε-

κρηκτικά στη βάση των δύο στύλων.

10

Ικανοποιημένος από τον εαυτό του, ο μανιακός έδειξε ένα ο-γκώδες εξάρτημα στη γωνία της αίθουσας. «Ξέρετε τι είναι

αυτό;» «Μια μηχανή του χρόνου;» πέταξε η Λόρι. Το γεγονός ότι προέρχομαι από μια οικογένεια στην οποία η

έλλειψη λογικής ακολουθίας στη συζήτηση είναι εξίσου συχνή όσο και τα επιρρήματα με είχε βοηθήσει να προσαρμοστώ με ευκολία στον τρόπο σκέψης της δεσποινίδας Χικς.

Μολονότι ο μανιακός έδειχνε εντυπωσιασμένος από την πα-ρουσία της, δεν κατάφερνε πάντα να παρακολουθεί την πορεία των συλλογισμών της όπως εγώ. Τα πράσινα μάτια του γυάλισαν και το χαμογελαστό του πρόσωπο φάνηκε προβληματισμένο.

«Πώς θα μπορούσε να είναι μια μηχανή του χρόνου;» ρώτησε. «Με την ταχύτητα που προχωρά η επιστήμη», απάντησε ε-

κείνη, «με όλα αυτά τα διαστημόπλοια, τους αξονικούς τομο-γράφους, τις μεταμοσχεύσεις καρδιάς και τους ηλεκτρονικά ε-λεγχόμενους φούρνους, τα κινητά τηλέφωνα που παίρνεις μαζί σου παντού και τα κραγιόν που δεν ξεβάφουν... Θέλω να πω ότι, έτσι όπως πάει το πράγμα, αργά ή γρήγορα θα κατασκευαστεί και μια μηχανή του χρόνου, οπότε, αφού θα γίνει που θα γίνει, γιατί να μην είναι αυτή που έχουμε εδώ μπροστά μας;»

Εκείνος την κοίταξε προς στιγμήν, κι ύστερα κοίταξε ξανά το εξάρτημα στη γωνία, σαν να αναρωτιόταν μήπως το παρεξήγη-σε, μήπως ήταν πράγματι μια μηχανή του χρόνου.

Αν έλεγα εγώ αυτά τα πράγματα, θα με περνούσε ή για πα-λαβό ή για εξυπνάκια που επιδιώκει να τον δουλέψει. Και τότε

Η ΠΡΟΦΗΤΕΊΑ 121

θα δυσανασχετούσε ή θα ένιωθε προσβεβλημένος, οπότε θα με πυροβολούσε.

Αντιθέτως, μια όμορφη γυναίκα μπορεί να πει όποια κοτσά-να τής κατέβει, και οι άντρες θα το σκεφτούν σοβαρά.

Η αθώα της έκφραση, το καθάριο βλέμμα και το άδολο χα-μόγελο δε μου επέτρεπαν να καταλάβω κατά πόσο το σχόλιο για τη μηχανή του χρόνου -ή οποιαδήποτε άλλη εξωφρενική παρα-τήρησή της- ειπώθηκε με απόλυτη ειλικρίνεια ή με διάθεση να αστειευτεί.

Οι περισσότεροι άνθρωποι που πιάνονται όμηροι και κινδυ-νεύουν να τους σκοτώσει κάποιος σαν τον Κρινκλς δε νομίζω ό-τι το διασκεδάζουν. Παρ' όλ' αυτά, υποψιαζόμουν ότι η Λόρι Λιν Χικς ήταν ικανή να το απολαύσει.

Δεν έβλεπα την ώρα να τη γνωρίσω στους δικούς μου. Στην πραγματικότητα, οι περισσότεροι άνθρωποι δε διασκε-

δάζουν καν σε ένα πάρτι, που υποτίθεται ότι είναι διασκεδαστι-κό πράγμα. Αυτό συμβαίνει επειδή δεν έχουν χιούμορ. Όλοι ι-σχυρίζονται ότι διαθέτουν χιούμορ, αλλά πολλοί λένε ψέματα, ενώ ακόμα περισσότεροι εξαπατούν τον εαυτό τους.

Έτσι εξηγείται η επιτυχία των κωμικών εκπομπών και των κωμωδιών στην τηλεόραση. Αυτές οι εκπομπές μπορεί να είναι φτιαγμένες δίχως ίχνος χιούμορ, ωστόσο ένα σωρό άνθρωποι ξεκαρδίζονται στα γέλια επειδή χαρακτηρίζονται αστείες. Το κοινό -που επίσης δεν έχει χιούμορ- ξέρει ότι είναι ασφαλές να γελάσει, ότι επιβάλλεται να γελάει μ' αυτές τις εκπομπές.

Αυτά τα ψυχαγωγικά σόου αποτελούν για την κοινωνία των άνευ χιούμορ ανθρώπων ό,τι ο κατασκευαστής τεχνητών μελών για τους ανάπηρους που έχουν χάσει ένα χέρι ή ένα πόδι. Επιτε-λούν έργο θεάρεστο, πιο σημαντικό ίσως κι από το να δίνεις φα-γητό στους φτωχούς.

Η οικογένειά μου επιμένει να καταφεύγει στο χιούμορ όχι μόνο σε περιόδους γαλήνης αλλά και σε περιόδους κρίσης, ακό-μα και όταν βιώνει μια απώλεια ή μια τραγωδία (αν και οι δικοί μου θα πρέπει να είχαν ήδη αρρωστήσει από ανησυχία για μέ-να). Ίσως να υπάρχει στα γονίδιά μας μια ιδιαίτερη ευαισθησία στο να αντιλαμβανόμαστε την αστεία πλευρά των πραγμάτων.

1 2 2 DEAN KOONTZ

Ή, πάλι, ίσως είμαστε διαρκώς «φτιαγμένοι» από τη ζάχαρη, λό-γω της υπερβολικής κατανάλωσης γλυκών.

«Όχι», είπε ο ανώνυμος μανιακός, «δεν είναι μηχανή του χρόνου. Είναι ο συναγερμός της τράπεζας».

«Κρίμα», παραπονέθηκε η Λόρι. «Θα προτιμούσα να ήταν μια χρονομηχανή».

Κοιτάζοντας συλλογισμένος το συναγερμό, ο μανιακός ανα-στέναξε. «Ναι. Καταλαβαίνω τι θέλεις να πεις».

«Επομένως, έχεις απενεργοποιήσει το συναγερμό της τράπε-ζας», παρατήρησα.

Η φράση μου διέκοψε απότομα τις σκέψεις του για ένα φα-νταστικό ταξίδι στο χρόνο. «Πώς το ξέρεις;»

Έδειξα με το χέρι μου. «Είδα τα κομμάτια κάτω στο πάτωμα». «Είσαι γρήγορος», είπε με θαυμασμό. «Το απαιτεί το επάγγελμά μου». Δε ρώτησε τι δουλειά έκανα. Όπως έμαθα μέσα στα τελευ-

ταία δέκα χρόνια, οι ψυχοπαθείς κατά κανόνα είναι άτομα εγω-κεντρικά.

«Η τράπεζα έκλεισε πριν από μία ώρα», είπε καμαρώνοντας ολοφάνερα για το περίτεχνο σχέδιο του, ευχαριστημένος που εί-χε την ευκαιρία να το μοιραστεί με κάποιον. «Οι ταμίες τακτο-ποίησαν τα συρτάρια τους και γύρισαν στα σπίτια τους. Το χρη-ματοκιβώτιο έκλεισε πριν από δέκα λεπτά. Όπως πάντα, ο διευ-θυντής και οι δυο σεκιουριτάδες έφυγαν τελευταίοι».

«Ασφαλώς θα προκάλεσες βλάβη σε κάποιο μετασχηματιστή της εταιρείας ηλεκτρισμού, κόβοντας την παροχή ρεύματος στην περιοχή γύρω από την πλατεία», υπέθεσε η Λόρι.

«Χωρίς ρεύμα», είπα, «η γεννήτρια δε θα μπορέσει να λει-τουργήσει, και έτσι το χρηματοκιβώτιο θα είναι ευάλωτο».

«Είστε και οι δύο πολύ γρήγοροι», μας επαίνεσε εκείνος. «Πώς έτσι; Μπας και είχατε οργανώσει καμιά ληστεία στο πα-ρελθόν;»

«Όχι σε τούτη τη ζωή», αποκρίθηκε η Λόρι. «Όμως αυτό εί-ναι μια άλλη ιστορία».

Ο τύπος έδειξε στο βάθος. «Αυτή η σκάλα οδηγεί στο πρώτο υπόγειο της τράπεζας, όπου γίνεται η καταμέτρηση κερμάτων

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ 1 2 3

και χαρτονομισμάτων και ο έλεγχος εισερχόμενων και εξερχό-μενων χρηματαποστολών. Εκεί βρίσκεται επίσης η μπροστινή πόρτα του θησαυροφυλακίου».

«Δηλαδή το θησαυροφυλάκιο έχει και πίσω πόρτα;» ρώτησα παραξενεμένος, πράγμα που τον διασκέδασε.

Χαμογέλασε, συγκατένευσε και έδειξε την πιο κοντινή σκά-λα. «Η πόρτα εκεί πάνω οδηγεί απευθείας στο θησαυροφυλάκιο».

Η εν λόγω λεπτομέρεια έμοιαζε να ανήκει εξ ολοκλήρου στην παραμορφωμένη άποψη του μανιακού για την πραγματικότητα και όχι στον αληθινό κόσμο όπου ζούσα.

«Ο Κορνίλιους Σνόου ήταν ο μοναδικός μέτοχος της τράπε-ζας όταν την έχτισε. Τα έφτιαξε όλα όπως τον βόλευαν», εξήγη-σε ικανοποιημένος από την κατάπληξή μου.

«Έκανε μπαγαποντιά, δηλαδή;» αναρωτήθηκε η Λόρι. Το εν-δεχόμενο μιας τέτοιας απάτης τής έφτιαξε τη διάθεση.

«Όχι, καθόλου», τη διαβεβαίωσε εκείνος. «Όλα δείχνουν ότι ο Κορνίλιους Σνόου ήταν ένας τίμιος, ευσυνείδητος άνθρωπος».

«Ήταν ένα άπληστο, σιχαμερό γουρούνι», αντέτεινε χολωμέ-νος ο Κρινκλς, τοποθετώντας εκρηκτικά.

«Δεν είχε ανάγκη να καταχραστεί τα χρήματα των καταθέσε-ων, αφού, κατ' αρχάς, το ογδόντα τοις εκατό των καταθέσεων ή-ταν δικό του».

Ο Κρινκλς αδιαφορούσε για τα λογιστικά ζητήματα. Προτι-μούσε να εκδηλώνει ελεύθερα τα αισθήματά του. «Εγώ θα τον τηγάνιζα σε σάλιο και θα τον τάιζα στα σκυλιά».

«Στα 1870», είπε ο μανιακός, «δεν υπήρχε ούτε κατά διάνοια το σύνθετο πλέγμα των κανονισμών και των ελέγχων βάσει των οποίων δουλεύουν οι σημερινές τράπεζες».

«Με τη διαφορά ότι τα σκυλιά δε θα καταδέχονταν να φάνε ένα φαρμακερό κάθαρμα», πρόσθεσε ο Κρινκλς ξερνώντας χολή.

«Λίγο μετά την αλλαγή του αιώνα, εκείνος ο απλός κόσμος άρχισε να χάνεται».

«Ούτε οι λιμασμένοι αρουραίοι των υπονόμων δε θα 'τρω-γαν αυτόν το λεχρίτη, τον αρχιτσιγκούνη, ακόμα κι αν τον πα-σάλειβες με λίπος από μπέικον», συνέχισε ο Κρινκλς.

«Μετά το θάνατο του Κορνίλιους Σνόου, όταν την περιουσία

1 2 4 DEAN KOONTZ

ανέλαβε το κληροδότημα, το κομμάτι του τούνελ που οδηγούσε στην υπόγεια είσοδο της τράπεζας φράχτηκε με τοίχο».

Θυμήθηκα το γκρεμισμένο ντουβάρι που συναντήσαμε ερχό-μενοι εδώ. Η συμμορία των Λύκων δεν είχε κάτσει με σταυρω-μένα τα χέρια.

«Η ατσάλινη πόρτα του θησαυροφυλακίου στην κορυφή της σκάλας βρίσκεται σε αχρηστία», συνέχισε ο ανώνυμος μανια-κός. «Στη δεκαετία του 1930, αντικατέστησαν την παλιά δρύινη πόρτα με ατσάλι και την αχρήστεψαν. Από την πίσω πλευρά υ-πάρχει ένας τσιμέντινος τοίχος με οπλισμό. Εξουδετερώνοντας το συναγερμό, εμείς πλέον, μέσα σε δύο ωρίτσες, θα είμαστε σε θέση να τα παρακάμψουμε όλα αυτά».

«Απορώ πώς δεν είναι συνδεδεμένη με συναγερμό αυτή εδώ η αίθουσα», είπε η Λόρι. «Αν και φαντάζομαι πως, αν επρόκειτο στ' αλήθεια για χρονομηχανή, σίγουρα θα είχαν εγκαταστήσει έ-να συναγερμό».

«Δεν το θεώρησαν απαραίτητο. Φαινομενικά, είναι μια μι-κρή τράπεζα που δεν αξίζει να τη ληστέψει κανείς. Εξάλλου, με-τά το 1902, αφού σφράγισαν την υπόγεια δίοδο, έπαψε πλέον να υφίσταται η πίσω είσοδος. Και, για λόγους ασφαλείας της τρά-πεζας, το κληροδότημα στο οποίο ανήκει το Σνόου Μάνσιον συμφώνησε να μη φανερωθούν οι σήραγγες του Κορνίλιους Σνόου. Ελάχιστα από τα μέλη του Ιστορικού Συλλόγου τις έχουν δει, αλλά κι αυτά μόνο αφού δεσμεύτηκαν ενυπόγραφα να μην αποκαλύψουν το μυστικό».

Νωρίτερα μας είχε πει ότι βασάνισαν ένα μέλος του Ιστορι-κού Συλλόγου, το οποίο αναμφίβολα στη συνέχεια θα είχε την τύχη του βιβλιοθηκάριου. Όσο προσεκτικοί κι αν είναι οι δικη-γόροι στη σύνταξη ενός συμφωνητικού τήρησης μυστικότητας, πάντα θα βρεθεί τρόπος για να το παρακάμψει κανείς.

Δε θα υποστηρίξω ότι οι αποκαλύψεις με άφησαν εμβρόντη-το, αλλά ασφαλώς ένιωσα μια ελαφριά έκπληξη. Παρ' ότι ή-μουν γέννημα θρέμμα του Σνόου Βίλατζ, και παρ' ότι αγαπούσα τη γραφική ιδιαίτερη πατρίδα μου και γνώριζα την ιστορία της, ποτέ δεν άκουσα κάτι -ούτε καν αόριστες φήμες- σχετικό με την ύπαρξη μυστικών διόδων κάτω από την κεντρική πλατεία.

Η ΠΡΟΦΗΤΕΊΑ 125

Όταν εξέφρασα την έκπληξη μου, η ζεστή λάμψη των μα-τιών του μανιακού αντικαταστάθηκε από μια πιο ψυχρή γυαλά-δα, μια γυαλάδα που μου θύμισε τα μάτια της σαύρας, ή τα μά-τια του Ερλ, του φιδιού.

«Αν αγαπάς μια πόλη, δεν μπορείς να τη γνωρίσεις πραγματι-κά», παρατήρησε. «Οταν την αγαπάς, γοητεύεσαι από επιφανει-ακά πράγματα. Για να γνωρίσεις σε βάθος έναν τόπο, πρέπει να τον απεχθάνεσαι, να τον μισείς, να τον μισείς με ασίγαστο πά-θος. Πρέπει να φλέγεσαι από την ανάγκη να μάθεις όλα τα σά-πια και επαίσχυντα μυστικά του και να τα χρησιμοποιήσεις ενα-ντίον του, να ανακαλύψεις τα κρυμμένα καρκινώματα και να τα καλλιεργήσεις ώσπου να μεταλλαχτούν σε αδυσώπητους ό-γκους. Πρέπει να έχεις θέσει στόχο της ζωής σου την ημέρα που η κάθε του πέτρα θα χαθεί διά παντός από προσώπου γης»·

Υπέθεσα ότι μια φορά κι έναν καιρό θα πρέπει να του συνέ-βη κάτι κακό στη μικρή τουριστική μας Μέκκα. Κάτι πιο τραυ-ματικό από το να του έδωσαν στο ξενοδοχείο άσχημο δωμάτιο κι όχι τη σουίτα που του άξιζε ή από το να μην μπόρεσε να βρει θέση στο αναβατόριο των σκιέρ κάποια χειμωνιάτικη μέρα με πολυκοσμία.

«Όμως, αν το καλοσκεφτείς», είπε η Λόρι (ελαφρώς ριψο-κίνδυνα, κατά τη γνώμη μου), «το εγχείρημά σας δεν έχει σχέση με το μίσος ούτε με τη δικαιοσύνη, όπως υποστήριξες προηγου-μένως. Έχει σχέση με το χρήμα. Είναι μια ξεκάθαρη ληστεία τράπεζας».

Ο μανιακός άλλαξε χρώμα και το πρόσωπο του, από τις ρίζες των μαλλιών στο μέτωπο μέχρι το πιγούνι κι από το 'να αυτί ως το άλλο, έμοιαζε σαν μωλωπισμένο. Το χαμόγελο πάγωσε στα χείλη του. «Τα λεφτά δε με ενδιαφέρουν», είπε με σφιγμένα δό-ντια, σχεδόν χωρίς να κουνάει τα χείλη.

«Μα δε σκοπεύεις να μπουκάρεις σε μανάβικο για να κλέ-ψεις καρότα και μπιζέλια», παρατήρησε η Λόρι. «Θέλεις να λη-στέψεις μια τράπεζα».

«Θέλω να καταστρέψω την τράπεζα για να σβήσω από το χάρτη αυτή την πόλη».

«Λεφτά, λεφτά, λεφτά», επέμεινε εκείνη.

1 2 6 DEAN KOONTZ

«Δεν το κάνω για τα λεφτά. Το κάνω για εκδίκηση. Τους αξί-ζει. Έπρεπε να είχαν τιμωρηθεί εδώ και καιρό. Για μένα, η πρά-ξη μου ισοδυναμεί με απονομή δικαιοσύνης».

«Για μένα πάλι, όχι», πετάχτηκε ο Κρινκλς, εγκαταλείποντας την τοποθέτηση των εκρηκτικών για να συμμετάσχει αμεσότερα στη συζήτηση. «Το ζήτημα είναι τα λεφτά, γιατί ο πλούτος δεν είναι απλώς πλούτος, είναι επίσης η ρίζα και ο κορμός και ο καρπός της δύναμης -και η δύναμη απελευθερώνει τον δυνατό ενώ καταπιέζει τον αδύναμο. Επομένως, για να συντρίψουν αυ-τόν που συντρίβει, οι καταπιεσμένοι πρέπει να συντρίψουν τους καταπιεστές».

Δεν επιχείρησα να ανακαλέσω στη μνήμη τη φράση του. Φο-βήθηκα ότι, στην προσπάθειά μου να την ξεδιαλύνω, θα βραχυ-κύκλωνε ο εγκέφαλος μου. Ήταν σαν να άκουγα τον Καρλ Μαρξ μέσα από το πρίσμα των Άμποτ και Κοστέλο.

Αντιλαμβανόμενος από τις εκφράσεις μας ότι δεν πιάσαμε το νόημα, ο Κρινκλς επανέλαβε πιο περιληπτικά τη φιλοσοφία του: «Ορισμένα από τα χρήματα αυτού του αισχρού γουρουνιού ανή-κουν σ' εμένα και σε άλλους, σε ανθρώπους τους οποίους εκμε-ταλλεύτηκε για να τα αποκτήσει».

«Άντε να πάρεις λίγο αέρα να καθαρίσει το μυαλό σου από τη βλακεία», είπε η Λόρι στον Κρινκλς. «Ο Κορνίλιους Σνόου ποτέ δε σε εκμεταλλεύτηκε. Πέθανε προτού γεννηθείς».

Είχε πάρει φόρα και πρόσβαλλε αυτούς που είχαν τη δύναμη και το κίνητρο για να μας καθαρίσουν.

Κούνησα το δεμένο με χειροπέδες χέρι μου, ταρακουνώντας κατά συνέπεια και το δικό της, για να της υπενθυμίσω ότι, αν τους προκαλούσε κι άλλο, οι σφαίρες τους θα παρέσερναν κι ε-μένα μαζί της στο θάνατο.

Τα φουντωμένα κατσαρά μαλλιά του Κρινκλς φάνηκε να κο-καλώνουν. Τώρα έμοιαζε λιγότερο με τον Αρτ Γκαρφάνκελ και περισσότερο με τη νύφη του Φρανκενστάιν.

«Με την πράξη μας θα στείλουμε ένα πολιτικό μήνυμα», ε-πέμεινε.

Ο μέχρι τώρα πιο φλεγματικός από τους τρεις της παρέας, ο Χόνκερ, ήρθε κοντά τους εκνευρισμένος απ' όλη αυτή τη συζή-

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ 1 2 7

τηση περί εκδίκησης και πολιτικής. Τα φουντωτά φρύδια του έ-τρεμαν νευρικά σάμπως να τους έδινε κίνηση ηλεκτρικό ρεύμα.

«Τα λεφτά», είπε. «Για μένα, αυτό μετράει. Τα λεφτά, νέτα σκέτα. Ήρθα για να βουτήξω το παραδάκι και να γίνω καπνός. Αν δεν υπήρχε τράπεζα, δε θα συμμετείχα στο κόλπο. Όλα τα υ-πόλοιπα μου είναι αδιάφορα -κι αν δεν το βουλώσετε για να γίνει η δουλειά, την κοπανάω και βγάλτε τα πέρα μόνοι».

Ο Χόνκερ θα πρέπει να ήταν βασικός συντελεστής της λη-στείας, γιατί η απειλή του τους έκανε να το βουλώσουν.

Παρ' όλ' αυτά, η οργή τους δεν κατευνάστηκε. Θύμιζαν επι-θετικά μπουλντόγκ που τα συγκρατεί κανείς με αλυσίδα, ενώ τα πρόσωπά τους μελανιάζουν από τη λύσσα και τα μάτια τους πε-τούν σπίθες, και δεν πρόκειται να ησυχάσουν αν δεν αφεθούν ε-λεύθερα να δαγκώσουν.

Μακάρι να είχα να τους δώσω μερικά κουλουράκια, ίσως κα-νένα γερμανικό λέμπκουχεν ή μερικά τραγανιστά σκοτσέζικα μπισκότα βουτύρου. Ή τάρτα σοκολάτα πασπαλισμένη με καρύ-δι. «Η μουσική εξημερώνει τις άγριες καρδιές», έγραψε ο ποιη-τής Γουίλιαμ Κόνγκριβ, όμως θέλω να πιστεύω ότι ένα καλό μά-φιν είναι πιο αποτελεσματικό.

Βλέποντας ότι η υποχώρηση των συνεργατών του μπροστά στη φοβέρα δεν ευνοούσε τη συλλογική προσπάθεια, ο Χόνκερ πέταξε από ένα κόκαλο στη λύσσα του καθενός, αρχίζοντας από τον Κρινκλς: «Τα λεπτά κυλούν κι έχουμε πολλή δουλειά μπρο-στά μας. Αυτό μόνο έχω να πω. Κι αν γίνει η δουλειά, το πολιτι-κό σου μήνυμα θα φτάσει μια χαρά στ' αυτιά του κόσμου».

Ο Κρινκλς δάγκωσε το κάτω χείλος του θυμίζοντας το νεαρό μας πρόεδρο. Συγκατένευσε απρόθυμα.

«Οργάνωσες το κόλπο για να τιμωρήσεις τους υπεύθυνους για το θάνατο της μητέρας σου», είπε ο Χόνκερ στο μανιακό πρασινομάτη. «Έλα λοιπόν να κάνουμε τη δουλειά ώστε να α-ποδοθεί η δικαιοσύνη».

Τα μάτια του δολοφόνου του βιβλιοθηκάριου πήραν ύφος ο-νειροπόλο, όπως λίγο νωρίτερα, όταν άγγιξα την ευαισθησία του λέγοντας πως η μητέρα μου μου σιδέρωνε τις κάλτσες. «Βρήκα

1 2 8 DEAN KOONTZ

τα φύλλα της εφημερίδας που δημοσίευσαν την υπόθεση», είπε στον Χόνκερ.

«Φαντάζομαι ότι θα σου ήταν δύσκολο να τα διαβάσεις», εί-πε με συμπόνια ο Χόνκερ.

«Ήταν σαν να μου ξερίζωνες την καρδιά. Δεν άντεχα να τα διαβάσω». Η φωνή του πνίγηκε από τη συγκίνηση. «Αλλά μετά μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι».

«Με το δίκιο σου», μουρμούρισε ο Χόνκερ συμπάσχοντας. «Μάνα είναι μόνο μία».

«Δεν είναι απλώς που τη δολοφόνησαν. Θύμωσα με τα ψέμα-τα, Χόνκερ. Σχεδόν όλα όσα έγραφε η εφημερίδα ήταν ψέματα».

Ο Χόνκερ κοίταξε το ρολόι του κι ανασήκωσε τους ώμους. «Τι περιμένεις από τις βρομοφυλλάδες;»

«Είναι φερέφωνα των καπιταλιστών», παρατήρησε ο Κρινκλς. «Γράφουν ότι η μητέρα μου πέθανε στη γέννα και ότι, πάνω

στο θυμό του, ο μπαμπάς σκότωσε το γιατρό. Άκου σαχλαμάρα». Ο ανώνυμος μανιακός θα μπορούσε να είναι συνομήλικός

μου. Να γεννηθήκαμε άραγε την ίδια μέρα; Την ίδια ώρα; Σχε-δόν το ίδιο λεπτό; Αν πήρε την ομορφιά και τα πράσινα μάτια α-πό τη μητέρα του...

Κατάπληκτος, χωρίς να το σκεφτώ, ψέλλισα: «Πουντσινέλο;...» Ο Χόνκερ ζάρωσε το μέτωπο και, κάτω από τα ανυψωμένα

φρύδια του, τα μάτια του σκοτείνιασαν γεμάτα καχυποψία. Ο Κρινκλς έχωσε το δεξί χέρι κάτω από το μπουφάν, αγγίζο-

ντας τη λαβή του όπλου του. Ο τύπος που αρεσκόταν στο να πυροβολεί εφημερίδες πι-

σωπάτησε αναστατωμένος μόλις αντιλήφθηκε ότι ήξερα το ό-νομά του.

«Πουντσινέλο Μπίζο;» είπα.

10

Οι τρεις κλόουν τοποθέτησαν τα τελευταία εκρηκτικά και τα συνέδεσαν με συγχρονισμένους πυροκροτητές.

Ήταν όντως κλόουν, χωρίς το κουστούμι της δουλειάς. Χόν-κερ, Κρινκλς: ονόματα του επαγγέλματος, απολύτως προσφυή ό-ταν οι κάτοχοι τους φορούν παπούτσια νούμερο 58, φαρδιά πα-ντελόνια με βούλες και φανταχτερές πορτοκαλιές περούκες. Ί-σως ο Πουντσινέλο χρησιμοποιούσε στη δουλειά το αληθινό του όνομα, εκτός κι αν στο τσίρκο κυκλοφορούσε με το όνομα Σκουίγκλς ή Σλάπι.

Πάντως, είτε στη σκηνή είτε εδώ στον άξεστο κόσμο μας, το όνομα Νάτσι* θα του ταίριαζε γάντι.

Καθίσαμε με τη Λόρι στο πέτρινο δάπεδο, ακουμπώντας την πλάτη σε μια σειρά με πράσινες αρχειοθήκες με τα ιστορικά αρ-χεία των εκατό πρώτων χρόνων της τράπεζας. Αν κρίναμε από τις ετοιμασίες γύρω μας, το κτίριο θα καταστρεφόταν εβδομή-ντα οχτώ χρόνια προτού κλείσει το δεύτερο αιώνα ζωής.

Είχα τις κακές μου. Ακόμα κι αν δε με είχε ακόμα κυριέψει ο τρόμος που εξουδε-

τερώνει τη θέλησή σου και σε παραλύει, αντιλαμβανόμουν ότι τα πράγματα ήταν δυσοίωνα.

Σαν να μη μου έφτανε η αγωνία, αισθανόμουν ότι η μοίρα μού έπαιξε άσχημο παιχνίδι. Ήταν άδικο, μια οικογένεια καλών, φιλήσυχων αρτοποιών να κατατρύχεται από δυο γενιές Μπίζο. Σαν να λέμε ότι, μια βδομάδα μετά τη λήξη του πολέμου, μετα-

•Τρελάρας. (Σ.τ.Μ.)

1 3 0 DEAN KOONTZ

κομίζει δίπλα στο σπίτι του νικητή Τσόρτσιλ, μαζί με τις είκοσι έξι γάτες της, η μισότρελη αδερφή του Χίτλερ.

Καλά, καλά, το ξέρω ότι η αναλογία δεν είναι τόσο πετυχη-μένη, ότι ίσως και να είναι ακατανόητη, αλλά αντιπροσωπεύει τα αισθήματά μου. Ένιωθα καταδυναστευμένος. Βάναυσα κακο-ποιημένος. Ήμουν ένα αθώο θύμα, ο αποδιοπομπαίος τράγος ε-νός σύμπαντος που τρελάθηκε.

Εκτός από την αγωνία και το αίσθημα αδικίας, βασανιζό-μουν επίσης από μια ακαθόριστη αποφασιστικότητα. Ακαθόρι-στη, επειδή η αποφασιστικότητα απαιτεί όρια εντός των οποίων πρέπει να δράσει κανείς, απαιτεί χρονοδιάγραμμα και σχέδιο δράσης.

Μου 'ρχόταν να ρίξω πίσω το κεφάλι και να ουρλιάξω από φούρκα και απόγνωση. Το μόνο που με συγκρατούσε ήταν ο φό-βος μήπως, σε περίπτωση που ούρλιαζα, ο Χόνκερ, ο Κρινκλς και ο Πουντσινέλο τσίριζαν ξέφρενα μαζί μου, πατώντας κόρ-νες, σφυρίζοντας με σφυρίχτρες και ζουλώντας πλαστικές φού-σκες που ακούγονται σαν πορδές.

Ίσαμε εκείνη τη στιγμή, ποτέ μου δεν είχα νιώσει αρλεκινο-φοβία, δηλαδή φόβο για τους κλόουν. Είχα ακούσει αναρίθμη-τες φορές την ιστορία για τη νύχτα της γέννησής μου. Ήξερα για τον εξαγριωμένο φυγά του τσίρκου που κάπνιζε μανιωδώς, αλλά οι δολοφονικές πράξεις του Κόνραντ Μπίζο δε μου είχαν δημι-ουργήσει αποστροφή για όλους τους κλόουν.

Σε λιγότερο από δύο ώρες, ο σχιζοφρενής γιος είχε πετύχει όσα δεν κατάφερε ο πατέρας του. Τον παρακολουθούσα να το-ποθετεί τα εκρηκτικά, μαζί με τους δύο γελωτοποιούς, τα τσιρά-κια του, και μου έμοιαζαν όλοι τους σαν εξωγήινοι -σαν εκεί-νους στην ταινία Μακάβρια Εισβολή που παριστάνουν τους γήι-νους αλλά έχουν σκοτεινούς και αλλόκοτους σκοπούς, τους ο-ποίους η ανθρώπινη αντίληψη αδυνατεί να συλλάβει.

Σας είπα, είχα τις κακές μου. Το εξαιρετικά ευαίσθητο γονίδιο της οικογένειας Τοκ που α-

νιχνεύει αστείες καταστάσεις εξακολουθούσε να λειτουργεί. Α-ντιλαμβανόμουν πλήρως το γελοίο της υπόθεσης, αλλά δε δια-σκέδαζα ούτε στο ελάχιστο.

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ 131

Ο παραλογισμός δεν είναι από τη φύση του φαύλος, αλλά η φαυλότητα είναι παράλογη. Το κακό από μόνο του δεν είναι πο-τέ αστείο, αλλά μερικές φορές η παράνοια μπορεί να φαντάζει κωμική. Έχουμε ανάγκη να γελάσουμε με τον παραλογισμό του κακού, γιατί έτσι αρνούμαστε τη δύναμη που έχει το κακό πάνω μας, μειώνουμε την επιρροή του στον κόσμο και αμαυρώνουμε τη γοητεία που ασκεί σε ορισμένους ανθρώπους.

Εκεί κάτω, στο δεύτερο υπόγειο της τράπεζας, απέτυχα να πράξω το καθήκον μου αρνούμενος, μειώνοντας και αμαυρώνο-ντας τη γοητεία του. Ένιωθα αδικημένος από τη μοίρα, αγωνι-ούσα, ήμουν θυμωμένος, και ακόμα και η Λόρι Λιν Χικς, με όλη της τη σαγήνη, δεν μπορούσε να μου φτιάξει τη διάθεση.

Όπως φαντάζεστε, είχε να μου υποβάλει πολλές ερωτήσεις. Συνήθως μου άρεσε να διηγούμαι την ιστορία της νύχτας της γέννησής μου, αλλά τούτη τη φορά όχι. Παρ' όλ' αυτά, μου α-πέσπασε τις πληροφορίες σχετικά με τον Κόνραντ Μπίζο. Ήταν άοκνη.

Δεν αναφέρθηκα στις προφητείες του παππού μου. Αν έκανα λόγο γι' αυτές, θα της έλεγα αναπόφευκτα πως, όταν ήμασταν στα αρχεία, στο υπόγειο της βιβλιοθήκης, βίωσα κι εγώ μια στιγμή φευγαλέας ενόρασης, είχα ένα δυνατό προαίσθημα -πιο έντονο από μια απλή υποψία, αλλά θολό ως προς τις λεπτομέ-ρειες- ότι θα την πυροβολούσαν.

Δε θα κέρδιζα τίποτε αν την τρομοκρατούσα, ιδιαίτερα εφό-σον η αιφνίδια έκτη αίσθηση μου μπορεί να μην ήταν παρά μια σαχλαμάρα, η απλή αναλαμπή μιας αχαλίνωτης φαντασίας.

Όταν τελείωσαν με την ετοιμασία των εκρηκτικών, οι παλιά-τσοι με την πολιτική ενδυμασία άναψαν μια σειρά από λάμπες γκαζιού που θα φώτιζαν το χώρο όταν θα έπεφτε το ρεύμα. Οι λάμπες που είχαν στη διάθεση τους ήταν λιγοστές, οπότε δε θα φωτιζόταν ολόκληρη η ευρύχωρη αίθουσα, αλλά μόνο η πλευρά του θησαυροφυλακίου.

Μας άφησαν με τη Λόρι καθισμένους σε κάποια απόσταση απ' αυτούς. Όταν θα έσβηναν τα φώτα, θα μέναμε στο σκοτάδι.

Η Λόρι σκέφτηκε για λίγο την ιστορία μου. «Όλοι οι παλιά-τσοι είναι έτσι οργισμένοι;» ρώτησε τέλος.

1 3 2 DEAN KOONTZ

«Δεν ξέρω πολλά για τους κλόουν». «Γνωρίζεις αυτούς τους τρεις. Και τον Κόνραντ Μπίζο». «Δε γνώρισα ποτέ τον Κόνραντ Μπίζο. Όταν οι δρόμοι μας

διασταυρώθηκαν, εγώ ήμουν πέντε λεπτών μωρό». «Εγώ θεωρώ ότι γνωριστήκατε. Έτσι λοιπόν, όσον αφορά

τους κλόουν και την οργή, έχουμε τέσσερις στις τέσσερις περι-πτώσεις. Τα 'χω χαμένα. Είναι σαν να συναντάς τον Άγιο Βασί-λη και να διαπιστώνεις ότι είναι αλκοολικός. Έχεις ακόμα το σι-δερικό;»

«Το ποιο;» ρώτησα. «Το σιδερικό». «Εννοείς τη λίμα;» «Πες το όπως θέλεις». «Αυτό είναι. Μια λίμα». «Ό,τι πεις. Πότε σκοπεύεις να κινηθείς;» «Όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή», είπα υπομονετικά. «Ας ελπίσουμε ότι θα έρθει προτού γίνουμε κομματάκια». Οι τρεις κλόουν είχαν τελειώσει με τις πέντε λάμπες γκαζιού.

Είχαν τοποθετήσει μία στη βάση της σκάλας, μία στη μέση της και μία τρίτη στο κεφαλόσκαλο, έξω από την πίσω πόρτα του θησαυροφυλακίου.

Ο Πουντσινέλο έβγαλε από δυο μεγάλες βαλίτσες εργαλεία, μια μάσκα οξυγονοκολλητή και διάφορα άλλα αντικείμενα που δεν μπορούσα να τα δω από μακριά.

Ο Χόνκερ και ο Κρινκλς ανέβασαν ένα δοχείο ασετιλίνης στο κεφαλόσκαλο.

«Το σόι όνομα είναι το Πουντσινέλο;» ρώτησε η Λόρι. «Ο πατέρας του διάλεξε το όνομα ενός διάσημου κλόουν.

Ξέρεις, κάτι σαν τον Παντς και την Τζούντι». «Ο Παντς και η Τζούντι είναι μαριονέτες». «Ναι, αλλά ο Παντς είναι επίσης κλόουν». «Δεν το είχα καταλάβευ>. «Φοράει καπέλο κλόουν». «Νόμιζα ότι ο Παντς ήταν πωλητής αυτοκινήτων», παρατή-

ρησε η Λόρι. «Πώς σου ήρθε αυτή η ιδέα;»

Η ΠΡΟΦΗΤΕΊΑ 1 3 3

«Πάντα είχα αυτή την εντύπωση». «Ο Παντς και η Τζούντι προέρχονται από το δέκατο ένατο, ί-

σως και από το δέκατο όγδοο αιώνα», διευκρίνισα. «Τότε δεν υ-πήρχαν αυτοκίνητα».

«Ποιος θα ήθελε να κάνει την ίδια δουλειά για δύο αιώνες; Εκείνη την εποχή, προτού εφευρεθούν τα αυτοκίνητα, ίσως ήταν κηροπλάστης ή σιδεράς».

Είναι μια γητεύτρα. Με τα μάγια της, σε κάνει να θέλεις να δεις τον κόσμο μέσα από τα δικά της μάτια.

Γι' αυτό άκουσα τον εαυτό μου να απαντάει σάμπως ο Παντς να ήταν αληθινό πρόσωπο, σαν εμάς: «Δεν είναι ο τύπος του κη-ροπλάστη, ούτε του σιδερά. Αυτές οι δουλειές δε θα του ταίρια-ζαν, δε θα τον ικανοποιούσαν. Εξάλλου, φοράει καπέλο κλόουν».

«Το καπέλο δεν αποδεικνύει τίποτα. Θα μπορούσε να ήταν ι-διόρρυθμος σιδεράς με φανταχτερό γούστο». Η Λόρι συνοφρυώ-θηκε. «Αυτός δεν είναι που όλο θυμώνει και δέρνει την Τζούντι; Επομένως, έγιναν πέντε».

«Τι πέντε;» «Πέντε κλόουν θυμωμένοι και διόλου χαρούμενου). «Για να είμαστε δίκαιοι, και η Τζούντι μονίμως τον σαπίζει

στο ξύλο», αντέτεινα. «Είναι κι αυτή κλόουν;» «Δεν ξέρω. Ίσως». «Ο Παντς είναι άντρας της, επομένως η Τζούντι είναι τουλά-

χιστον κλόουν από το γάμο της. Έχουμε λοιπόν έξι θυμωμένους κλόουν. Σωστή αποκάλυψη!»

Σε κάποιο άλλο σημείο της πόλης, ο μετασχηματιστής έσκα-σε. Θα πρέπει να στεγαζόταν σε κάποιον υπόγειο χώρο, γιατί ο πνιχτός κρότος της έκρηξης μεταφέρθηκε οριζόντια μέσω των τοίχων του υπογείου της τράπεζας.

Μονομιάς, οι ηλεκτρικές λάμπες έσβησαν. Ο χώρος στο βά-θος του δωματίου παρέμεινε φωτισμένος χάρη στις φορητές λά-μπες, ενώ η Λόρι κι εγώ μείναμε στο σκοτάδι.

10

ΟΧόνκερ και ο Κρινκλς έστεκαν με τις μάσκες του οξυγο-νοκολλητή, με ολόσωμες προστατευτικές ποδιές και γά-

ντια αμιάντου στο φαρδύ διάδρομο στο τέλος της σκάλας. Ο Χόνκερ έκοψε περιμετρικά την ατσάλινη πόρτα με το πιστόλι α-σετιλίνης.

Ο Πουντσινέλο γονάτισε μπροστά μας χαμογελώντας και κουνώντας το κεφάλι. «Είσαι στ' αλήθεια ο Τζίμι Τοκ;»

«Τζέιμς», τον διόρθωσα. «Ο γιος του Ρούντι Τοκ». «Σωστά». «Ο πατέρας μου λέει ότι ο Ρούντι Τοκ του έσωσε τη ζωή». «Ο μπαμπάς θα πέσει απ' τα σύννεφα αν το μάθει», είπα. «Ο Ρούντι Τοκ, εκτός από θαρραλέος, είναι και μετριόφρο-

νας», δήλωσε ο Πουντσινέλο. «Όμως, αν ο πατέρας σου δε σκό-τωνε εκείνη την ψευτονοσοκόμα που γλίστρησε πίσω από την πλάτη του μεγάλου Κόνραντ Μπίζο κρατώντας δηλητηριώδες μαχαίρι, ο πατέρας μου θα ήταν μακαρίτης».

«Αυτό δε μου το διηγήθηκες», είπε η Λόρι, καθώς εγώ είχα μείνει μ' ανοιχτό το στόμα.

«Δεν της το είπες;» με ρώτησε ο Πουντσινέλο. «Είναι κι αυτός σεμνός σαν τον πατέρα του», σχολίασε η

Λόρι, ενόσω η μυρωδιά του πυρακτωμένου μετάλλου και του λιωμένου μείγματος απλωνόταν στο δωμάτιο. «Ποια ήταν η ψευτονοσοκόμα;» ρώτησε.

Ο Πουντσινέλο θρονιάστηκε μπροστά μας οκλαδόν στο πά-

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ 135

τωμα. «Την είχαν στείλει στο νοσοκομείο για να δολοφονήσει τον μεγάλο Κόνραντ Μπίζο, τη μητέρα μου κι εμένα».

«Ποιος την έστειλε;» αναρωτήθηκε η Λόρι. Ακόμα και μες στο σκοτάδι, διέκρινα τη σπίθα του μίσους

στα φλογισμένα, αλλόκοτα μάτια του. «Ο Βιρτζίλιο Βιβατσεμέ-ντε», μουρμούρισε με σφιγμένα δόντια.

Μέσα στη σύγχυσή μου, τα σφυριχτά του λόγια έφτασαν στ' αυτιά μου σαν μια σειρά από εύηχες, πλην όμως ακατάλη-πτες συλλαβές.

Φαίνεται πως ούτε η Λόρι κατάλαβε τη φράση του. «Γεί-τσες», του είπε.

«Οι σιχαμένοι ακροβάτες», είπε ο Πουντσινέλο στάζοντας χολή. «Οι διεθνούς φήμης Ιπτάμενοι Βιβατσεμέντε. Σχοινοβάτες, ακροβάτες, χρυσοπληρωμένες πριμαντόνες. Ο πιο ξιπασμένος, ο πιο φαντασμένος, ο πιο υπερφίαλος, ο πιο υπερεκτιμημένος απ' όλους είναι ο Βιρτζίλιο, ο πάτερ φαμίλιας, ο πατέρας της μητέ-ρας μου. Ο Βιρτζίλιο Βιβατσεμέντε, ο πιο άτιμος των άτιμων».

«Έλα τώρα», αναφώνησε η Λόρι, «δεν είναι ωραίο να λες τέ-τοια πράγματα για τον παππού σου».

Η φιλική της σύσταση προκάλεσε τη σφοδρή αντίδραση του Πουντσινέλο: «Του αρνούμαι το δικαίωμα να είναι παππούς μου, τον απορρίπτω, τον αποκηρύσσω, δε θέλω καμία σχέση μ' αυτόν το φαμφαρόνο μασκαρά!»

«Σε βρίσκω πολύ απόλυτο», σχολίασε η Λόρι. «Προσωπικά, θα έδινα σε έναν παππού μια δεύτερη ευκαιρία».

Ο Πουντσινέλο έγειρε προς το μέρος της, επιθυμώντας δια-καώς να της εξηγήσει: «Όταν η μητέρα μου παντρεύτηκε τον πατέρα μου, οι δικοί της έμειναν εμβρόντητοι, έγιναν έξω φρε-νών. Μια Ιπτάμενη Βιβατσεμέντε να πάρει έναν κλόουν! Ντρο-πή! Όνειδος! Κατά τη γνώμη τους, οι ακροβάτες δεν είναι μόνο οι βασιλιάδες του τσίρκου, είναι και κάτι σαν ημίθεοι -ενώ οι κλόουν είναι πλάσματα ανάξια, το κατακάθι της κοινωνίας του τσίρκου».

«Αν οι κλόουν είχαν λιγότερη οργή μέσα τους, ίσως οι συνά-δελφοι τους να τους εκτιμούσαν περισσότερο», σχολίασε η Λόρι.

Εκείνος ήταν τόσο πολύ παρασυρμένος από το μένος του ε-

1 3 6 DEAN KOONTZ

ναντίον της οικογένειας της μητέρας του, ώστε δεν την άκουσε. «Όταν η μητέρα παντρεύτηκε τον μεγάλο Κόνραντ Μπίζο», εί-πε, «οι σχοινοβάτες πρώτα την απέπεμψαν, μετά την περιφρόνη-σαν και μετά την αποκλήρωσαν. Δεν τη θεωρούσαν πλέον κόρη τους, επειδή παντρεύτηκε από έρωτα έναν άντρα που αυτοί θεω-ρούσαν κατώτερο τους. Την έβλεπαν πλέον σαν σκουτήδύ»

«Στάσου μια στιγμή να καταλάβω κάτι», είπε η Λόρι. «Ζού-σαν όλοι στο ίδιο τσίρκο, η μαμά σου με τον πατέρα σου στη μια άκρη του καταυλισμού μαζί με τους κλόουν, και οι Βιβατσε-μέντε στην αριστοκρατική πλευρά. Ταξίδευαν μαζί, αλλά ζούσαν χωριστά. Η ένταση ανάμεσά τους θα πρέπει να ήταν αφόρητη».

«Δε φαντάζεσαι πόσο! Σε κάθε παράσταση, οι Βιβατσεμέντε προσεύχονταν στον Ιησού να σπάσει ο μεγάλος Μπίζο τη ραχο-κοκαλιά του, στο νούμερο που εκτοξευόταν από το κανόνι, και να μείνει παράλυτος εφ' όρου ζωής. Σε κάθε παράσταση, πάλι, ο πατέρας μου προσευχόταν στον Ιησού να πέσει ολόκληρη η φα-μίλια τους απ' τα σχοινιά και να βρει φριχτό θάνατο στο κέντρο της πίστας».

«Φαντάζεσαι το πρόσωπο του Ιησού όταν διάβασε τα e-mail τους;» μουρμούρισε η Λόρι κοιτάζοντάς με.

Ο Πουντσινέλο είχε πάρει φόρα και δε σταματούσε: «Τη νύ-χτα που γεννήθηκα στο Σνόου Βίλατζ, ο Βιρτζίλιο πλήρωσε ένα δολοφόνο που μπήκε στο νοσοκομείο μεταμφιεσμένος σε νοσο-κόμα».

«Πού βρήκε έναν εκτελεστή τελευταία στιγμή;» ρώτησε η Λόρι.

Η φωνή του Πουντσινέλο έτρεμε από άγριο μίσος και φόβο: «Ο Βιρτζίλιο Βιβατσεμέντε... αυτό το βδέλυγμα που αποκαλεί τον εαυτό του άνθρωπο... έχει διασυνδέσεις, βρίσκεται στο κέ-ντρο ενός σατανικού δικτύου. Κινεί τα νήματα και οι εγκλημα-τίες που βρίσκονται στην άλλη άκρη του κόσμου αισθάνονται τις δονήσεις και αμέσως παρουσιάζονται. Είναι ένας φαντασμέ-νος τσαρλατάνος, ένας ανόητος... αλλά είναι επίσης μια φαρμα-κερή σαρανταποδαρούσα, γρήγορη και μοχθηρή, εξαιρετικά επι-κίνδυνη. Κανόνισε να μας δολοφονήσουν, ενόσω αυτός και η ύ-πουλη οικογένειά του έδιναν παράσταση -το τέλειο άλλοθι».

Η ΠΡΟΦΗΤΕΊΑ 1 3 7

Η ιστορία της νύχτας της γέννησής μου, ιδωμένη από τη σκοπιά ενός μεθυσμένου σχιζοφρενούς.

Αντί να τραφεί με το γάλα της μητέρας του, ο Πουντσινέλο μεγάλωσε μ' αυτή την ιστορία. Και, καθώς την είχε ακούσει πά-νω από χίλιες φορές μεγαλώνοντας μέσα σε μια ατμόσφαιρα πα-ρανοϊκών φαντασιώσεων και μίσους, είχε πιστέψει σ' αυτή την ιστορία, όπως οι ειδωλολάτρες που λάτρευαν κάποτε τα χρυσά και τα πέτρινα μοσχάρια.

«Και στο σαλόνι όπου περίμεναν οι υποψήφιοι πατεράδες, τη στιγμή ακριβώς που ο εκτελεστής πλησίαζε ύπουλα τον πατέρα μου από πίσω, μπήκε ο Ρούντι Τοκ, είδε τον εγκληματία, τράβη-ξε το πιστόλι του και τον πυροβόλησε προτού εκείνος εκτελέσει τις εντολές του Βιρτζίλιο», πρόσθεσε ο Πουντσινέλο.

Η δύστυχη Λόις Χάνσον, η νεαρή και ευσυνείδητη νοσοκό-μα που δολοφονήθηκε από έναν ψυχωσικό κλόουν, είχε μετα-μορφωθεί από τον ίδιο αυτό κλόουν σε κάτι ανάμεσα σε δολο-φόνο νίντζα και βρεφοκτόνο πράκτορα του βασιλιά Ηρώδη.

Η Λόρι μου χτύπησε μαλακά το γόνατο για να συνέλθω από το σάστισμα. «Ώστε ο μπαμπάς σου οπλοφορούσε, ε; Νόμιζα ό-τι ήταν ένας απλός ζαχαροπλάστης».

«Εκείνη την εποχή ήταν μόνο φούρναρης», είπα. «Μωρέ μπράβο. Δηλαδή τώρα που έγινε σεφ ζαχαροπλαστι-

κής τι κουβαλάει μαζί του -οπλοπολυβόλο;» Αποφασισμένος να διηγηθεί τη δακρύβρεχτη ιστορία του, ο

Πουντσινέλο συνέχισε με ανυπομονησία: «Όταν γλίτωσε, χάρη στην παρέμβαση του Ρούντι Τοκ, ο πατέρας μου κατάλαβε ότι η μητέρα μου κι εγώ αντιμετωπίζαμε μεγάλο κίνδυνο. Έτρεξε στη μαιευτική πτέρυγα, εντόπισε το θάλαμο τοκετού και μπήκε τη στιγμή που ο γιατρός ετοιμαζόταν να πνίξει εμένα -ένα αθώο νεογέννητο πλάσμα!»

«Ήταν και ο γιατρός βαλτός;» ρώτησε η Λόρι. «Όχι. Ο Μακντόναλντ ήταν αληθινός γιατρός, αλλά τον πλή-

ρωσε ο Βιρτζίλιο -αυτό το αηδιαστικό σκουλήκι που βγήκε από τα σπλάχνα μιας συφιλιδικής νυφίτσας».

«Κολλάνε σύφιλη και οι νυφίτσες;» αναρωτήθηκε η Λόρι. Εκείνος προτίμησε να θεωρήσει την ερώτηση ρητορική. «Ο

1 3 8 DEAN KOONTZ

δόκτωρ Μακντόναλντ εισέπραξε ένα υπέρογκο ποσό, μια περι-ουσία, για να υπογράψει ότι η μητέρα μου πέθανε στη γέννα κι ότι εγώ γεννήθηκα νεκρός. Ο Βιρτζίλιο -εύχομαι να ψηθεί από-ψε στην Κόλαση- πίστευε ότι το τόσο πολύτιμο αίμα των Βιβα- » τσεμέντε είχε βρομιστεί από τον μεγάλο Κόνραντ Μπίζο, και ότι η μητέρα μου κι εγώ, μια και είχαμε πλέον μολυνθεί, έπρεπε να εξαλειφθούμε».

«Τι φριχτός άνθρωπος», σχολίασε η Λόρι, θαρρείς και τα πί-στευε όλα αυτά.

«Σου είπα!» αναφώνησε ο Πουντσινέλο. «Είναι χειρότερος κι από πυώδη πληγή στον κώλο του Σατανά».

«Πράγματι, δεν μπορώ να φανταστώ χειρότερο πράγμα», συμ-φώνησε η Λόρι.

«Ο Κόνραντ Μπίζο σκότωσε το δόκτορα Μακντόναλντ την ώρα που αυτός επιχειρούσε να με πνίξει. Η μητέρα μου, η όμορ-φη μητέρα μου... ήταν ήδη νεκρή...»

«Τρομερή ιστορία», παρατήρησα, φοβούμενος μήπως θεω-ρηθώ τσιράκι του Βιρτζίλιο αν επισήμαινα κάποια από τις ανα-ρίθμητες ανακρίβειες της παρανοϊκής εκδοχής των γεγονότων που συνέβησαν πριν από τόσα χρόνια.

«Όμως ο Βιρτζίλιο Βιβατσεμέντε, αυτό το μικρόβιο του κα-μπινέ μιας μάγισσας...»

«Ω, αυτό μου άρεσε», τον διέκοψε η Λόρι. «...αυτό το ξέρασμα σκυλιού, ήξερε πόσο διεφθαρμένη ήταν

τούτη δω η πόλη, πόσο εύκολα θα μπορούσε να κρύψει την αλή-θεια. Λάδωσε την αστυνομία και τους τοπικούς δημοσιογρά-φους. Η επίσημη εκδοχή ήταν ένα εξωφρενικό ανακάτεμα από ψέματα σερβιρισμένα από την Γκαζέτ».

«Εγώ βρίσκω το ανακάτεμα κραυγαλέο, από τη στιγμή που ξέρει κάποιος την αλήθεια», ψέλλισα, προσπαθώντας να δείξω ότι συμμεριζόμουν τις απόψεις του.

Ο Πουντσινέλο ένευσε καταφατικά, κουνώντας με ζέση το κεφάλι. «Θα πρέπει να ήταν δύσκολο για τον Ρούντι Τοκ να ανέ-χεται τη σιωπή που του επέβαλλαν όλα αυτά τα χρόνια».

«Ο μπαμπάς δεν πήρε χρήματα από τον Βιρτζίλιο», έσπευσα να τον διαβεβαιώσω, επειδή φοβήθηκα μήπως αργότερα πεταγό-

Η ΠΡΟΦΗΤΕΊΑ 1 3 9

ταν ως την άλλη άκρη της πόλης για να σκοτώσει τον μπαμπά, τη μαμά και τη Γουίνα. «Δεν πήρε δεκάρα τσακιστή».

«Μα όχι, όχι, ασφαλώς όχι», είπε ο Πουντσινέλο, ζητώντας συγνώμη αν άθελά του με έκανε να πιστέψω ότι υπονοούσε κάτι τέτοιο. «Ο Κόνραντ Μπίζο, ο πατέρας μου, μου έχει πει πόσο γενναίος άνθρωπος, πόσο ακέραιος χαρακτήρας είναι ο Ρούντι Τοκ. Είμαι βέβαιος ότι τον ανάγκασαν να σωπάσει με βάναυσο τρόπο».

Είχα αρχίσει να καταλαβαίνω αρκετά καλά την ψυχοσυναι-σθηματική κατάσταση του Πουντσινέλο. Διαπίστωνα ότι μόνο οι τρελές υπερβολές και τα κραυγαλέα ψεύδη φάνταζαν αληθινά στ' αυτιά του. «Έδερναν τον μπαμπά μια φορά την εβδομάδα για χρόνια ολόκληρα».

«Δε σας τα 'λεγα; Είναι απαίσια αυτή η πόλη». «Αλλά αυτό από μόνο του δε θα ήταν αρκετό για να τον υπο-

χρεώσει να κρατήσει το στόμα του κλειστό», πρόσθεσα. «Απεί-λησαν ότι θα σκότωναν τη γιαγιά μου, τη Ρογουίνα, έτσι και μι-λούσε».

«Την έδειραν κι αυτή», είπε η Λόρι. Δεν ήξερα αν ήθελε να βοηθήσει ή αν με δούλευε. «Αλλά μόνο μία φορά», συμπλήρωσα. «Της έσπασαν τα δόντια», πρόσθεσε εκείνη με αγανάκτηση.

Το ύφος της ήταν πολύ πειστικό. «Μόνο δύο δόντια», έσπευσα να διορθώσω, ανησυχώντας

μήπως το παρακάναμε στα ψέματα. «Της έκοψαν το ένα αυτί». «Όχι, όχι, όχι το αυτί», είπα βιαστικά. «Το καπέλο, της χάλα-

σαν το καπέλο». «Νόμιζα ότι ήταν το αυτί», είπε η Λόρι. «Ήταν το καπέλο», επέμεινα κι ο τόνος της φωνής μου ήταν

επιτακτικός. «Της πήραν το καπέλο και το ποδοπάτησαν». Ο Πουντσινέλο Μπίζο έχωσε το πρόσωπο μέσα στις παλά-

μες, πνίγοντας τη φωνή του. «Ποδοπάτησαν το καπέλο μιας γρι-ούλας. Το καπέλο μιας -γριούλας. Όλοι μας έχουμε υποφέρει στα χέρια αυτών των τεράτων».

«Πού ήταν ο πατέρας σου όλα αυτά τα είκοσι χρόνια;» βιά-

1 4 0 DEAN KOONTZ

στηκα να ρωτήσω, προτού η Λόρι ισχυριστεί ότι τα πρωτοπαλί-καρα του Βιρτζίλιο έκοψαν τους αντίχειρες της γιαγιάς Ρογουίνα.

«Κρυβόταν, αλλάζοντας διαρκώς τόπο διαμονής», απάντησε ο Πουντσινέλο, κατεβάζοντας τα χέρια. «Τα λαγωνικά της αστυ-νομίας έχαναν διαρκώς τα ίχνη του, αλλά οι ιδιωτικοί ντετέκτιβ του Βιβατσεμέντε τον καταδίωκαν ανελέητα. Με μεγάλωσε σε δεκάδες διαφορετικούς τόπους. Αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη λαμπρή καριέρα του. Ο μεγάλος Κόνραντ.Μπίζο... ο μεγάλος Κόνραντ Μπίζο κατάντησε να κάνει τον κλόουν σε ασήμαντες παραστάσεις, σε παιδικά πάρτι, σε πλυντήρια αυτοκινήτων -έ-κανε ακόμα και το γελωτοποιό σε πανηγύρια. Έπαιρνε ψεύτικα ονόματα: Τσίζο, Γκιγκλς, Κλάπι, Σόσι».

«Σόσι;» ρώτησε η Λόρι. «Ένα φεγγάρι δούλεψε κλόουν σε στριπτιζάδικο*. Ήταν τρο-

μερά εξευτελιστικό. Οι άντρες που συχνάζουν σ' αυτά τα κέ-ντρα δεν εκτιμούν την ιδιοφυΐα. Το μόνο που τους ενδιαφέρει εί-ναι τα βυζιά και τα κωλαράκια».

«Βάρβαροι άνθρωπου), είπα με κατανόηση. «Ήταν θλιμμένος, απελπισμένος, μονίμως οργισμένος. Έτρε-

με στην ιδέα ότι οι Βιβατσεμέντε μπορεί να τον ξετρύπωναν από στιγμή σε στιγμή. Στάθηκε καλός πατέρας για μένα, όσο του ε-πέτρεπαν φυσικά οι συνθήκες, αν και, μετά την απώλεια της μη-τέρας μου, ο Κόνραντ Μπίζο έχασε την ικανότητα να αγαπάευ>.

«Το Χόλιγουντ θα μπορούσε να γυρίσει ένα καταπληκτικό δράμα από ένα τέτοιο σενάριο», σχολίασε η Λόρι.

Ο Πουντσινέλο συμφώνησε. «Ο πατέρας μου πιστεύει ότι ο Τσαρλς Μπρόνσον θα ήταν άριστος στο ρόλο του».

«Ο βασιλιάς των δραματικών μελό», επικρότησε η Λόρι. «Τα παιδικά μου χρόνια ήταν ψυχρά, δίχως αγάπη, όμως υ-

πήρξαν και κάποια οφέλη. Στα δέκα μου χρόνια, λόγου χάρη, θέλοντας να είμαι προετοιμασμένος για την ημέρα που ίσως χρειαζόταν να καταδιώξω και να καταστρέψω τον Βιρτζίλιο Βι-βατσεμέντε, γνώριζα ήδη πάρα πολλά πράγματα για όπλα, μα-χαίρια και δηλητήρια».

*Σόσι (saucy): σκανταλιάρης. (Σ.τ.Μ.)

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ 141

«Τα άλλα δεκάχρονα γεμίζουν το μυαλό τους με άχρηστα πράγματα. Ξέρουν μονάχα από μπέιζμπολ, παίζουν βιντεοπαι-χνίδια και μαζεύουν κάρτες Πόκεμον», είπε η Λόρι.

«Μπορεί να μεγάλωσα χωρίς αγάπη, όμως ο πατέρας μου με προστάτεψε από τον μοχθηρό Βιρτζίλιο... κι έκανε ό,τι περνού-σε από το χέρι του για να μου διδάξει την τέχνη και την τεχνική του, όλα αυτά που τον κατέστησαν θρύλο στο επάγγελμά του».

Ένας δυνατός μεταλλικός κρότος, σαν να σήμανε μια παρά-φωνη καμπάνα, ήχησε στο δωμάτιο.

Στην κορυφή της σκάλας, ο Χόνκερ και ο Κρινκλς είχαν πα-ραβιάσει την ατσάλινη πόρτα και, τραβώντας την από την κάσα της, την είχαν πετάξει στο διάδρομο.

«Μα τώρα ήρθε η σειρά μου», είπε ο Πουντσινέλο. Ο θυμός και το μίσος του μαλάκωσαν, σαν να γύρισε το κουμπί ενός ρεο-στάτη, ενώ το πρόσωπο του φωτίστηκε από μια ζεστή έκφραση που έμοιαζε με στοργή. «Όμως μην ανησυχείς. Όταν ολοκληρω-θεί τούτη η αποστολή, Τζίμι, θα σε προστατέψω. Σου έχω εμπι-στοσύνη, ξέρω ότι δε θα μας καρφώσεις. Ο γιος του Ρούντι Τοκ δεν πρόκειται να πάθει τίποτα».

«Εγώ;» ρώτησε η Λόρι. «Εσένα θα πρέπει να σε σκοτώσουμε», είπε χωρίς ενδοια-

σμό. Το χαμόγελο του έσβησε και πήρε ένα ευγενικό ρομποτικό ύφος, ενώ τα μάτια του έχασαν μονομιάς τη θέρμη τους.

Μπορεί το κακό να είναι παράλογο και μπορεί ο παραλογι-σμός να φαντάζει αστείος όταν τον εξετάζει κανείς εκ του ασφα-λούς, όμως ελάχιστοι παρανοϊκοί άνθρωποι διαθέτουν χιούμορ. Ο Πουντσινέλο δε διέθετε τέτοιο πράγμα, αλλά, ακόμα κι αν εί-χε χιούμορ, δε θα ήταν τόσο διεστραμμένο, ώστε στην προκειμέ-νη περίπτωση να αστειεύεται. Κατάλαβα αμέσως ότι μιλούσε σοβαρά. Εμένα θα με ελευθέρωνε, αλλά θα σκότωνε τη Λόρι.

Καθώς σηκωνόταν για να φύγει, έμεινα και τον κοίταζα βου-βός από το σοκ. «Στάσου, Πουντς!» φώναξα τελικά αμέσως με-τά. «Έχω να σου αποκαλύψω ένα μυστικό».

Γύρισε προς το μέρος μου. Τα σκοτεινά του συναισθήματα έ-γιναν ανάλαφρα στο άψε σβήσε, σαν σμήνος πουλιών που αλλά-ζει απότομα κατεύθυνση για να εκμεταλλευτεί μια ξαφνική αλ-

1 4 2 DEAN KOONTZ

λαγή του ανέμου. Το ρομπότ είχε εξαφανιστεί, το ίδιο και το πα-γερό βλέμμα. Είχε μεταμορφωθεί ξανά στο γοητευτικό πλάσμα με τα συντροφικά αισθήματα: όμορφα χαρακτηριστικά, υπέροχα μαλλιά, μάτια φιλικά και λαμπερά.

«Η Λόρι είναι αρραβωνιαστικιά μου», του είπα. Μου χάρισε ένα από τα αστραφτερά χολιγουντιανά του χα-

μόγελα. «Καταπληκτικό! Είστε ένα τέλειο ζευγάρι». Δεν ήμουν βέβαιος ότι μπήκε στο νόημα. «Πρόκειται να πα-

ντρευτούμε το Νοέμβριο», πρόσθεσα. «Θα θέλαμε να έρθεις στο γάμο μας, αν είναι δυνατό. Όμως, αν τη σκοτώσεις, δε θα υπάρ-ξει γάμος».

Χαμογελώντας και συγκατανεύοντας, βάλθηκε να το σκέφτε-ται. Εγώ στο μεταξύ κρατούσα την ανάσα μου. Το σκέφτηκε α-πό δω, το σκέφτηκε από κει, και στο τέλος γύρισε και αποφάν-θηκε τα εξής: «Θέλω να είναι ευτυχισμένος ο γιος του Ρούντι Τοκ, ο σωτήρας του πατέρα μου, και σωτήρας δικός μου. Θα δυ-σκολευτώ λίγο με τον Χόνκερ και τον Κρινκλς, αλλά θα βρούμε μια λύση».

Το «ευχαριστώ» μου σκεπάστηκε από το εκκωφαντικό του ξεφύσημα.

Μας άφησε και κατευθύνθηκε προς τη σκάλα. Όσο κι αν ήθελε να παραστήσει τη γενναία, η Λόρι δεν μπό-

ρεσε να συγκρατήσει ένα ρίγος ανακούφισης, που έκανε τα δό-ντια της να χτυπήσουν.

«Θέλω να ξεκαθαρίσουμε ένα πράγμα, φουρναράκο μου», είπε όταν ο Πουντσινέλο είχε απομακρυνθεί αρκετά. «Το πρώτο παιδί δε θα το βαφτίσουμε ούτε Κόνραντ ούτε Μπίζο».

17

ΟΠουντσινέλο σήκωσε τη βαριοπούλα κι έσπασε τον τσιμέ-ντινο τοίχο. Ο Χόνκερ έκοψε το χαλύβδινο οπλισμό που

αποκαλύφθηκε. Ο Κρινκλς μετέφερε τα χαλάσματα στη βάση της σκάλας για να μην τους εμποδίζουν. Συνεργάζονταν αποτε-λεσματικότατα μεταξύ τους -και να σκεφτεί κανείς ότι δεν ήταν παρά τρεις κλόουν.

Κάθε φορά που ο Πουντσινέλο σταματούσε για ανάπαυλα, έ-δινε στον Χόνκερ το πιστόλι ασετιλίνης και απομακρυνόταν αρ-κετά από τους συντρόφους του για ν' αποφεύγει τις σπίθες που έπεφταν από το ατσάλι. Κάθε φορά, επίσης, συμβουλευόταν το ρολόι του.

Προφανώς είχαν υπολογίσει το χρόνο που θα χρειαζόταν η ε-ταιρεία ηλεκτρισμού για να επιδιορθώσει το μετασχηματιστή και πίστευαν ότι θα προλάβαιναν. Δεν έδειχναν καμιά νευρικό-τητα. Μπορεί να φάνταζαν τρελοί, αλλά όχι και ανήσυχοι.

Φοράω το ρολόι μου στον αριστερό καρπό, οπότε μπορούσα να το κοιτάζω δίχως να ενοχλώ τη Λόρι, που ήταν δεμένη στο δεξιό μου χέρι.

Μη φανταστείτε ότι πήρε κανέναν υπνάκο όταν γείραμε πί-σω στις αναπαυτικές μεταλλικές αρχειοθήκες. Ήταν εντελώς ξύ-πνια και -είμαι βέβαιος πως δε θα εκπλαγείτε- μου μιλούσε.

«Μακάρι να ήταν κλόουν ο πατέρας μου», είπε ονειροπόλα. «Για ποιο λόγο θα ήθελες να ζεις κάθε μέρα μέσα σε οργι-

σμένη ατμόσφαιρα;» «Ο πατέρας μου δε θα ήταν οργισμένος κλόουν. Είναι ήπιος

άνθρωπος -αλλά και ανεύθυνος συγχρόνως».

1 4 4 DEAN KOONTZ

«Από ό,τι αντιλαμβάνομαι, δεν τον πολυέβλεπες όσο ήσουν μικρή».

«Έλειπε πάντα, κυνηγώντας ανεμοστρόβιλους», μου απά-ντησε.

«Γιατί;» ρώτησα έπειτα από ένα μικρό δισταγμό. «Ειδικεύεται στην αναζήτηση καταιγίδων. Έτσι κερδίζει το

ψωμί του. Ταξιδεύει στις Μεσοδυτικές Πολιτείες με το πουσαρι-σμένο του Σαμπέρμπαν».

Βρισκόμασταν στα 1994. Η ταινία Τονίστερ προβλήθηκε το 1996. Δε φαντάστηκα ποτέ ότι το να κυνηγάς ανεμοστρόβιλους είναι επάγγελμα. Υποθέτοντας ότι με δούλευε, αποφάσισα να πάω με τα νερά της: «Τσάκωσε ποτέ κανέναν;»

«Ω, δεκάδες». «Kat τις τους κάνει;» «Τους πουλάει, βέβαια». «Δηλαδή, μόλις τσακώσει έναν ανεμοστρόβιλο, γίνεται δικός

του; Έχει το δικαίωμα να τον πουλήσει;» «Ε, φυσικά. Αφού έχει το κοπιράιτ». «Βλέπει, λοιπόν, έναν ανεμοστρόβιλο, τον κυνηγάει, κι όταν

πλησιάσει αρκετά...» «Αυτοί οι άνθρωποι είναι ατρόμητοι», μου εξήγησε, «μπαί-

νουν κατευθείαν μέσα του». «Ώστε μπαίνει μέσα του, ε; Και μετά τι κάνει; Δεν μπορείς

να πιάσεις έναν ανεμοστρόβιλο σαν να ήταν λιοντάρι στη Νότια Αφρική».

«Και βέβαια μπορείς. Είναι περίπου το ίδιο πράγμα». Αρχιζα να πιστεύω ότι δεν επρόκειτο για πλάκα, αλλά για

μια τρέλα ανάλογη μ' αυτήν που βασάνιζε τον Πουντσινέλο. «Ο πατέρας σου θα μου τον πουλούσε;»

«Αν είχες τα απαιτούμενα χρήματα». «Φαντάζομαι ότι δεν έχω τόσα ώστε να αγοράσω έναν ανε-

μοστρόβιλο. Θα πρέπει να είναι ακριβοί». «Εξαρτάται για ποια χρήση τον θέλεις». «Έλεγα να απειλήσω μ' έναν ανεμοστρόβιλο το Σικάγο, και

να ζητήσω δέκα, ίσως είκοσι εκατομμύρια δολάρια, ή κάτι άλλο».

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ 1 4 5

Με κοίταξε χάνοντας την υπομονή της, ίσως και με κάποιο οί-κτο. «Δεν είναι η πρώτη φορά που ακούω αυτό το κρύο αστειάκι».

Άρχιζα να υποψιάζομαι ότι κάτι δεν είχα καταλάβει καλά. «Με συγχωρείς. Θέλω να ξέρω. Ειλικρινά το θέλω».

«Βασικά, σε χρεώνει ανάλογα με το πόσα λεπτά από το βί-ντεο θέλεις να αγοράσεις -ένα, δύο, δέκα λεπτά».

Βίντεο. Φιλμ. Μα βέβαια. Ο άνθρωπος δεν πήγαινε να πιάσει με το λάσο του ανεμοστρόβιλους. Είχα προσαρμοστεί τόσο πολύ στις μισοαλλόκοτες ιδέες της, ώστε, όταν είπε ότι ο πατέρας της κυνηγούσε ανεμοστρόβιλους, δεν πίστεψα ότι εννοούσε ακρι-βώς αυτό που έλεγε.

«Αν είσαι επιστήμονας», συνέχισε εκείνη, «σε χρεώνει με χαμηλότερη τιμή απ' ό,τι αν είσαι τηλεοπτικό δίκτυο ή κινημα-τογραφικό στούντιο».

«Πω, πω, θα πρέπει να είναι πολύ επικίνδυνη δουλειά». «Ναι, αλλά τώρα καταλαβαίνω πως ούτε το επάγγελμα του

κλόουν είναι ιδιαίτερα εύκολο». Η Λόρι αναστέναξε. «Μακάρι να τον είχα περισσότερο κοντά μου όταν ήμουν παιδί...»

«Η περίοδος των ανεμοστρόβιλων δε διαρκεί ολόκληρο το χρόνο».

«Όχι. Αλλά κυνηγάει και τυφώνες». «Θα σκέφτεται, φαντάζομαι, ότι διαθέτει ήδη τον απαραίτη-

το εξοπλισμό». «Ακριβώς αυτό σκέφτεται. Όταν τελειώνει η μία περίοδος,

αρχίζει η άλλη -οπότε παρακολουθεί το μετεωρολογικό δελτίο του Κόλπου του Μεξικού και των ακτών του Ατλαντικού».

Στην κορυφή της σκάλας, οι τρεις παλιάτσοι κακοποιοί είχαν ανοίξει μια τρύπα αρκετά μεγάλη ώστε να χωρούν να περάσουν στο θησαυροφυλάκιο.

Ο Πουντσινέλο με τον Κρινκλς, κρατώντας φακούς, χώθη-καν πίσω από τα χαλάσματα. Ο Χόνκερ έμεινε πίσω για να μας επιτηρεί από το κεφαλόσκαλο.

«Από τη στιγμή που η γεννήτρια δε λειτούργησε με τη διακο-πή της παροχής του ηλεκτρικού ρεύματος», είπε η Λόρι, «ίσως κάποιος αυτόματος συναγερμός ενεργοποιήθηκε μέσω τηλεφωνι-κής γραμμής. Ίσως η αστυνομία να βρίκεται ήδη στην τράπεζα».

1 4 6 DEAN KOONTZ

«Αυτοί οι τύποι θα το έχουν προβλέψει», είπα, παρ' ότι ήλπι-ζα η ακλόνητη αισιοδοξία της να αποδεικνυόταν δικαιολογημέ-νη. «Μοιάζει να έχουν σκεφτεί τα πάντα».

Η Λόρι σώπασε. Το ίδιο κι εγώ. Υποψιαζόμουν ότι μας ταλάνιζε η ίδια αγωνία: Ο Πουντσινέ-

λο θα κρατούσε άραγε την υπόσχεσή του να μας ελευθερώσει; Το πρόβλημα θα ήταν οι σύντροφοι του. Κανένας τους δε

φαινόταν λογικός, αλλά η τρέλα τους διέφερε από εκείνη του γιου του μεγάλου Κόνραντ Μπίζο. Τα πόδια τους πατούσαν πιο στέρεα στη γη απ' όσο τα δικά του. Ο Χόνκερ είχε στο μάτι τα λεφτά και ο Κρινκλς ενεργούσε τόσο από αγάπη για τα λεφτά ό-σο και από φθόνο. Δεν έτρεφαν κανένα αίσθημα συμπάθειας για το γιο του Ρούντι Τοκ.

Η σιωπή δε βοηθούσε. Αντίθετα, επέτεινε την αγωνία μας. Αισθανόμουν καλύτερα όταν άκουγα τη Λόρι να μιλάει, γι'

αυτό προσπάθησα να την κεντρίσω: «Απορώ που η μητέρα σου δε συνόδευε τον πατέρα σου στα ταξίδια του. Αν ήμουν παντρε-μένος με μια κυνηγό καταιγίδων που έλειπε διαρκώς από το σπί-τι, θα ήθελα να είμαι μαζί της».

«Η μαμά έχει δική της πετυχημένη δουλειά. Την αγαπάει και, αν εγκατέλειπε το Λος Άντζελες, θα ήταν υποχρεωμένη να την παρατήσει».

«Τι δουλειά κάνει;» ρώτησα. «Είναι εκπαιδεύτρια φιδιών». Η υπόθεση είχε ψωμί. «Μη φανταστείς ότι είναι διασκεδαστικό η μαμά σου να εκ-

παιδεύει φίδια», διευκρίνισε η Λόρι. «Αλήθεια; Νόμιζα ότι θα ήταν απολαυστικό». «Μερικές φορές, ναι. Όμως δούλευε εκτός σπιτιού. Τα φί-

δια... τα φίδια δεν είναι τόσο υπάκουα όσο τα κουτάβια». «Μπορείς να εκπαιδεύσεις φίδι για να ζει σε σπίτι;» «Δεν εννοώ να του μάθεις να μη λερώνει. Εννοώ να του μά-

θεις κόλπα. Τα σκυλιά χαίρονται να μαθαίνουν διάφορα, αλλά τα φίδια βαριούνται εύκολα. Όταν βαριούνται, προσπαθούν να ξεγλιστρήσουν και να το σκάσουν -και μερικές φορές μπορούν να κινούνται γρήγορα».

Η ΠΡΟΦΗΤΕΊΑ 1 4 7

Ο Πουντσινέλο και ο Κρινκλς βγήκαν από το θησαυροφυλά-κιο και έσμιξαν με τον Χόνκερ στο κεφαλόσκαλο. Κουβαλού-σαν κάτι κουτιά που τα ακούμπησαν κάτω ανοίγοντάς τους αμέ-σως μετά τα καπάκια.

Αντικρίζοντας το περιεχόμενο, ο Χόνκερ έβγαλε μια θριαμ-βευτική κραυγή. Οι τρεις άντρες γέλασαν και κόλλησαν τις πα-λάμες τους.

Υπέθεσα ότι τα κουτιά θα περιείχαν κάτι πιο συναρπαστικό από φίδια ή γλυκά.

17

Μετέφεραν δεκαέξι κιβώτια έξω από το θησαυροφυλάκιο, τα κουβάλησαν ως κάτω στη σκάλα και τα φόρτωσαν

στο καροτσάκι που προηγουμένως είχε τα εκρηκτικά. Ήταν κάτι μεγάλα χαρτόκουτα, σαν αυτά που συσκευάζουμε τα βιβλία στις μετακομίσεις.

«Πάνω από τρία εκατομμύρια δολάρια σε μετρητά», ανακοί-νωσε ο Πουντσινέλο όταν μας σήκωσε με τη Λόρι και μας έβα-λε να περπατήσουμε μέχρι τα λάφυρα.

Θυμήθηκα κάτι που είχε πει νωρίτερα: Φαινομενικά, είναι μια μικρή τράπεζα που δεν αξίζει να τη ληστέψει κανείς.

«Τέτοια ποσά δε βρίσκει κανείς ούτε στις μεγαλύτερες τρά-πεζες των μεγαλουπόλεων», παρατήρησε. «Αυτά εδώ είναι τα "χαρτονομίσματα για απόσυρση" που συγκεντρώνει το υπουρ-γείο Οικονομικών. Όλες οι τράπεζες αποσύρουν τα φθαρμένα χρήματα από την κυκλοφορία. Κάθε βδομάδα, στέλνονται εδώ τα φθαρμένα χρήματα δώδεκα Κομητειών και αντικαθίστανται με φρεσκοτυπωμένα χαρτονομίσματα».

«Τα δύο τρίτα από τούτα δω είναι χαρτονομίσματα για από-συρση και το υπόλοιπο ένα εκατομμύριο είναι καινούριο και κολλαριστό. Δεν πειράζει. Θα ξοδευτούν όλα με τον ίδιο τρό-πο», είπε ο Χόνκερ.

«Μόλις απομυζήσαμε μια καπιταλιστική βδέλλα», σχολίασε ο Κρινκλς, αλλά η αδύναμη μεταφορά του αντανακλούσε τη σωματική του εξάντληση. Τα ατίθασα κατσαρά μαλλιά του εί-χαν ισιώσει και κρεμάσει από τον ιδρώτα.

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ 1 4 9

«Άντε κουνηθείτε, μη μας προλάβουν τα πυροτεχνήματα», είπε ο Πουντσινέλο.

Ο Κρινκλς και ο Χόνκερ βγήκαν πρώτοι από το δεύτερο υ-πόγειο της τράπεζας, ο ένας τραβώντας κι ο άλλος σπρώχνοντας το καρότσι. Ακολουθήσαμε η Λόρι κι εγώ, με τον Πουντσινέλο σε μικρή απόσταση πίσω μας.

Στους μυστικούς υπόγειους διαδρόμους του Κορνίλιους Σνό-ου, τα μισά από τα χοντρά κίτρινα κεριά είχαν λιώσει μες στις α-πλίκες τους. Οι τρεμουλιαστές φλόγες φώτιζαν τη δίοδο λιγότε-ρο κι από πριν. Μπερδεμένες φωτεινές φιγούρες πάλευαν με σουβλερές σκιές πάνω στα πέτρινα ντουβάρια και στο ταβάνι, σαν πνεύματα ενός πολέμου ανάμεσα στο καλό και το κακό.

Σ' ένα τέτοιο μέρος, δε θα αιφνιδιαζόσουν αν ξάφνου εμφα-νιζόταν στη γωνία ο Λέδερφεϊς, από την ταινία Ο Σχιζοφρενής Δολοφόνος με το Πριόνι, κι άρχιζε να πετσοκόβει με το γνωστό του στυλ. Αν και μπορεί οι κλόουν-δολοφόνοι να του 'βαζαν τα γυαλιά.

«Απόψε», είπε ο Πουντσινέλο καθώς ζυγώναμε τη διασταύ-ρωση που, προς τα δεξιά, οδηγούσε στη βιβλιοθήκη, «θα κάνω επιτέλους περήφανο τον πατέρα μου για μένα. Μέχρι σήμερα, τον έχω απογοητεύσει σε όλα τα άλλα».

«Αχ, χρυσέ μου, μην είσαι τόσο σκληρός με τον εαυτό σου», τον παρηγόρησε η Λόρι. «Θα πρέπει να είσαι ξεφτέρι σε ζητή-ματα όπλων, μαχαιριών και δηλητηρίων».

«Αυτά δε μετρούσαν για κείνον. Το μόνο που ζητούσε από μένα ήταν να γίνω κλόουν -ο καλύτερος κλόουν όλων των επο-χών. Μα δεν έχω ταλέντο».

«Είσαι ακόμα νέος. Έχεις καιρό να μάθεις», τον διαβεβαίωσε η Λόρι.

«Όχι, έχει δίκιο», είπε ο Χόνκερ με προφανή ειλικρίνεια. «Ο μικρός δεν έχει ταλέντο. Είναι σκέτη τραγωδία. Ο πατέρας του είναι ο Κόνραντ Μπίζο, επομένως έμαθε από τον καλύτερο, αλ-λά αυτός δεν μπορεί να κάνει καν ένα καλό πέσιμο με τον κώλο. Σ' αγαπάω, Πουντς, αλλά είναι αλήθεια».

«Κανένα πρόβλημα, Χόνκερ. Πάει καιρός τώρα που το έχω πάρει απόφαση».

1

1 5 0 DEAN KOONTZ

Στη διασταύρωση, δε στρίψαμε ούτε αριστερά ούτε δεξιά. Είχα βρει πλέον τον προσανατολισμό μου. Ευθεία μπροστά θα πρέπει να βρισκόταν το Σνόου Μάνσιον, έξω από το οποίο είχα παρκάρει τη Σέλμπι Ζ μου, ακριβώς απέναντι από την τράπεζα, στην άλλη πλευρά της πλατείας.

«Έχω δουλέψει στην πίστα με τον Πουντς», εξήγησε ο Κρινκλς, «έχω παρουσιάσει μαζί του το κλασικό νούμερο με το αυτοκίνητο του κλόουν που εκρήγνυται, το κόλπο με το πόδι που κολλάει μέσα στον κουβά, το σκετς με τη βροχή κάτω από την ομπρέλα, ακόμα κι εκείνο με το ποντίκι στο παντελόνι, στο οποίο κανένας δεν μπορεί να τα θαλασσώσει...»

«Αλλά εγώ τα θαλάσσωσα σε όλα», είπε ανόρεχτα ο Που-ντσινέλο.

«Το κοινό γελάει μαζί του», αποκάλυψε ο Χόνκερ. «Μα γι' αυτό δεν είναι οι κλόουν;» ρώτησε η Λόρι. «Δε μιλάμε για καλό γέλιο», είπε ο Πουντσινέλο. «Στ' αλήθεια, δεσποινίς, είναι κακό γέλιο», της εξήγησε ο

Χόνκερ. «Γελάνε εις βάρος του». «Πώς μπορείς να καταλάβεις τη διαφορά;» αναρωτήθηκε ε-

κείνη. «Ω κυρία, ένας κλόουν αυτά τα καταλαβαίνει». Καθώς προχωρούσαμε κάτω από το Σέντερ Σκουέαρ Παρκ,

η αλλαγή της συμπεριφοράς των δύο αντρών με είχε εντυπωσιά-σει. Φαίνονταν λιγότερο εχθρικοί απέναντι μας και κουβέντια-ζαν φιλικά μαζί μας. Η Λόρι δεν ήταν πια κομμάτι, είχε γίνει δε-σποινίς και κυρία.

Ίσως τα τρία εκατομμύρια δολάρια να τους είχαν φτιάξει το κέφι. Ίσως τους μίλησε ο Πουντσινέλο, ίσως τους εξήγησε ποιος ήμουν. Μπορεί τώρα να μη μας αντιμετώπιζαν σαν ομήρους, αλλά σαν επίτιμους κλόουν.

Ίσως, πάλι, σκόπευαν να μας καθαρίσουν ύστερα από λίγα λεπτά και προτιμούσαν να πυροβολούν τα θύματά τους αφού πρώτα γνωριστούν μαζί τους. Προσπάθησα να σκεφτώ σαν ψυ-χοπαθής, οπότε διερωτήθηκα: Άραγε έχει καθόλου πλάκα να πυ-ροβολείς έναν άνθρωπο εντελώς άγνωστο;

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ 151

«Μια φορά, αντί να σφηνώσει το πόδι μου στον κουβά, σφή-νωσε το κεφάλι μου».

«Εμένα αυτό μου φαίνεται αστείο», παρατήρησε η Λόρι. «Έτσι όπως έγινε, δεν ήταν αστείο», τη διαβεβαίωσε ο Χόνκερ. «Με γιούχαραν», είπε ο Πουντσινέλο. «Εκείνη τη νύχτα με

γιούχαραν και μ' έδιωξαν από τη σκηνή». «Είσαι καλό παιδί, Πουντς», είπε λαχανιασμένος ο Κρινκλς

που τραβούσε το καρότσι από μπροστά, ενόσω ο Χόνκερ το έ-σπρωχνε από πίσω. «Αυτό έχει σημασία. Αν ήσουν γιος μου, θα αισθανόμουν περήφανος για σένα».

«Σ' ευχαριστώ, Κρινκλς. Είσαι πολύ γλυκός». «Στο κάτω κάτω, τι το σπουδαίο έχει να είσαι κλόουν; Ακό-

μα κι όταν οι άξεστοι γελάνε μαζί σου, συγχρόνως γελάνε και εις βάρος σου -κι όσο για την ασφάλιση και το εφάπαξ, τα θεω-ρώ άθλια», γκρίνιαξε ο Χόνκερ.

Στο τέλος του διαδρόμου συναντήσαμε μια ακόμα βαριά δρύινη πόρτα με σιδερένιες μπάρες. Ήταν η πόρτα του υπογείου του Σνόου Μάνσιον.

Οι τρεις άντρες άναψαν δυνατούς φακούς φωτίζοντας το χώ-ρο. Το βλέμμα μας προσέλκυσε αμέσως το θέαμα των εκρηκτι-κών που ήταν τοποθετημένα σε στρατηγικά σημεία του πελώρι-ου δωματίου, στις κολόνες στήριξης, με τους πυροκροτητές έ-τοιμους να τεθούν σε λειτουργία.

Υπέθεσα ότι το τέταρτο βασικό οικοδόμημα της πλατείας -το δικαστήριο- ήταν επίσης παγιδευμένο με εκρηκτικά. Το γα-λήνιο και μαζεμένο Σνόου Βίλατζ θα γινόταν πρώτη είδηση.

Οι φουρνάρηδες είναι φιλοπερίεργοι άνθρωποι, προπάντων όταν κάτι δεν τους φαίνεται σωστό σε μια συνταγή. «Γιατί εδώ μεταχειρίζεστε φακούς, ενώ στα τούνελ είχατε τοποθετήσει κε-ριά;» ρώτησα τον Πουντσινέλο.

«Τα κεριά έδιναν μια νότα αυθεντικότητας εκεί έξω», εξήγη-σε. «Ξέρω να αναγνωρίζω το αυθεντικό όταν το δω, πράγμα που συμβαίνει όλο και σπανιότερα σε έναν κόσμο πνιγμένο στο πλα-στικό και τον πολυεστέρα».

«Δεν καταλαβαίνω».

1 5 2 DEAN KOONTZ

Με κοίταξε με οίκτο. «Δεν καταλαβαίνεις, γιατί δεν είσαι καλλιτέχνης».

Αυτό δε με διαφώτισε, αλλά είχαμε ήδη προχωρήσει σε έναν ευρύχωρο αναβατήρα του δέκατου ένατου αιώνα, με πτυσσόμε-νη μπρούντζινη πόρτα. Κινιόταν με τροχαλίες και αντίβαρα, και μπορούσε άνετα να μεταφέρει το καρότσι και τις κούτες με τα χαρτονομίσματα.

Ανεβήκαμε από τη σκάλα στην κουζίνα, στο πίσω μέρος του σπιτιού, στο ισόγειο. Οι φακοί φώτισαν τους λευκούς κεραμι-κούς πάγκους, τα γυαλισμένα χάλκινα σκεύη και τα μπιζουταρι-σμένα τζάμια στα πορτάκια των ντουλαπιών.

Εντόπισα μια μεγάλη επιφάνεια από γρανίτη ενσωματωμένη στα πλακάκια ενός πάγκου, ιδανική για το άνοιγμα ζύμης για πί-τες και για τάρτες. Ακόμα κι αν ο Κορνίλιους Σνόου ήταν όπως τον περιέγραφε ο Κρινκλς, ένας άπληστος εκμεταλλευτής, ένα σκουλήκι, ένα λυσσασμένο σκυλί, ένα σιχαμερό γουρούνι που καταβρόχθιζε μωρά, εφόσον αγαπούσε τα γλυκά δε θα πρέπει να ήταν τόσο κακός.

«Κοιτάξτε αυτό τον τεράστιο παλιό σιδερένιο φούρνο», είπε ο Χόνκερ.

«Τα ψημένα μωρά θα ήταν μπουκιά και συχώριο», σχολίασε ο Κρινκλς.

«Επειδή ήταν αυθεντικός φούρνος», είπε ο Πουντσινέλο. Ο Χόνκερ ακούμπησε σ' έναν πάγκο το φακό του και γύρισε

την τροχαλία για ν' ανεβάσει τον αναβατήρα με το καροτσάκι και τα λεφτά της τράπεζας.

Ο Κρινκλς άφησε επίσης το φακό του, άνοιξε την πτυσσόμε-νη πόρτα και έσυρε το καρότσι στην κουζίνα.

Ο Πουντσινέλο πυροβόλησε τον Χόνκερ στο στήθος, τον Κρινκλς στην πλάτη, κι ύστερα έριξε από δυο ακόμα σφαίρες στον καθένα, καθώς εκείνοι σφάδαζαν στο δάπεδο, ουρλιάζοντας.

17

ΗΛόρι βουβάθηκε, τρομαγμένη από την αγριάδα των ξαφνι-κών εκτελέσεων- εγώ ωστόσο νομίζω ότι ξεφώνισα. Δεν

είμαι σίγουρος, γιατί τα ουρλιαχτά των θυμάτων, μολονότι σύ-ντομα, ήταν φριχτά και πολύ πιο δυνατά από τη μισοπνιγμένη κραυγή που μου ξέφυγε ή δε μου ξέφυγε.

Αυτό που ξέρω είναι ότι κόντεψα να κάνω εμετό. Ένιωσα ναυτία και το στόμα μου γέμισε πικρό σάλιο, καθώς τα οξέα του στομάχου ανέβηκαν ορμητικά προς το λαρύγγι μου.

Έσφιξα τα δόντια, πήρα γρήγορες ανάσες, κατάπια με δύνα-μη και κατάφερα να συγκρατήσω τη ναυτία, αφήνοντας την ορ-γή να με κυριέψει.

Αυτοί οι φόνοι με τάραξαν, με φόβισαν και με εξόργισαν πε-ρισσότερο από τη δολοφονία του Λάιονελ Ντέιβις, του βιβλιο-θηκάριου μας.

Δεν είμαι σίγουρος για ποιο λόγο συνέβη αυτό· μόνο υποθέ-σεις μπορώ να κάνω.

Βρισκόμουν mo κοντά σ' αυτά τα θύματα, αφού τον Λάιο-νελ μου τον έκρυβε το γραφείο, πίσω από το οποίο σωριάστηκε αμέσως μόλις δέχτηκε τον πυροβολισμό. Ίσως αυτή να ήταν η αιτία: Στην προκειμένη περίπτωση ήμουν τόσο κοντά στα θύμα-τα, που έφτανε στα ρουθούνια μου η μυρωδιά του θανάτου, η α-νεπαίσθητη οσμή του αίματος, αλλά και η μπόχα από το περιε-χόμενο των εντέρων που άδειασαν κατά τους ύστατους σπα-σμούς αγωνίας του ενός.

Δεν αποκλείεται να επηρεάστηκα τόσο πολύ και επειδή, μό-

1 5 4 DEAN KOONTZ

λις προ ολίγου, ο δολοφόνος και οι συνεργοί του αντάλλασσαν τρυφερότητες μεταξύ τους.

Μπορεί, αναμφίβολα, τα θύματα να ήταν αποβράσματα, αλ-λά το ίδιο ήταν και ο Πουντσινέλο. Σε όποια ομάδα και αν ανή-κει η άθλια, χαμένη ψυχή σου, σου αξίζει τουλάχιστον να αι-σθάνεσαι ασφαλής δίπλα στους ομοίους σου.

Οι λύκοι δε σκοτώνουν λύκους. Οι οχιές δεν επιτίθενται σε οχιές.

Μόνο στις ανθρώπινες κοινότητες ο αδερφός πρέπει να φυ-λάγεται από τον αδερφό.

Δεν υπήρχε πιο ζωντανός τρόπος για να μάθω το μάθημά μου. Οι έξι σφαίρες σφράγισαν αυτή την ψυχρή αλήθεια. Κι ενώ το σοκ μού έκοψε την ανάσα, το μυαλό μου σταμάτησε -δεν μπορούσα να σκεφτώ.

Ο Πουντσινέλο αφαίρεσε από το πιστόλι το γεμιστήρα, που τώρα περιείχε μόνο τέσσερις σφαίρες, και πέρασε έναν καινού-ριο. Φαίνεται ότι είχε παρεξηγήσει τις αντιδράσεις μας, γιατί μας χαμογελούσε αυτάρεσκα, υποθέτοντας ότι ήμασταν ευχαρι-στημένοι μαζί του. «Σας αιφνιδίασα, ε; Σίγουρα θα πιστεύατε ό-τι θα τους καθάριζα όταν θα είχαν φορτώσει τα λεφτά στο φορ-τηγό και θα βρισκόμασταν έξω από την πόλη. Κι όμως, σας πλη-ροφορώ ότι τώρα ήταν η πιο κατάλληλη στιγμή».

Πιθανότατα, ακόμα κι αν η Λόρι κι εγώ δεν είχαμε μπλεχτεί στα σχέδιά του, θα δολοφονούσε τους συντρόφους του σ' αυτό ακριβώς το σημείο. Τρία εκατομμύρια δολάρια είναι ισχυρό κίνητρο.

Ωστόσο, αν μπορούσε να σκοτώσει έτσι εν ψυχρώ τους δυο τύπους που ήταν σχεδόν σαν θείοι του, το να αθετήσει την υπό-σχεσή του σ' εμάς θα ήταν παιχνιδάκι γι' αυτόν.

«Είναι το γαμήλιο δώρο μου σ' εσάς», ανακοίνωσε, σαν να μας χάριζε μια τοστιέρα ή ένα σερβίτσιο τσαγιού, περιμένο-ντας, εν ευθέτω χρόνω, ένα ευχαριστήριο μπιλιέτο από την πλευ-ρά μας.

Αν τον αποκαλούσα τρελό ή σατανικό, αν εξέφραζα απο-στροφή ή οργή για την αναλγησία του, ίσως προκαλούσα την ά-μεση εκτέλεσή μου. Όταν ισορροπείς ένα δοχείο με νιτρογλυκε-

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ 1 5 5

ρίνη στη μύτη ενός ξίφους, μην επιχειρήσεις ποτέ να χορέψεις κλακέτες.

Εντούτοις, μόλο που αντιλαμβανόμουν ότι ενδεχομένως διά-βαζε τα αληθινά μας αισθήματα στη σιωπή μας, στάθηκε αδύνα-τον να βρω τη φωνή μου για να πω κάτι.

Δεν ήταν η πρώτη φορά, ούτε ασφαλώς η τελευταία, που η Λόρι έσωσε το τομάρι μας. «Άραγε θα αποτελούσε έστω και ε-λάχιστο δείγμα της ευγνωμοσύνης μας, αν βαφτίζαμε Κόνραντ τον πρώτο μας γιο;» είπε.

Σκέφτηκα ότι η πρότασή της φώναζε από μακριά ότι ήταν σκέτη ψευτοκολακεία και ότι εκείνος θα νευρίαζε με την εξό-φθαλμη απόπειρά της να τον χειραγωγήσει. Έκανα λάθος. Η Λόρι είχε αγγίξει την ευαίσθητη χορδή του.

Στο θαμπό φως του φακού, τα μάτια του Πουντσινέλο βούρ-κωσαν από τη συγκίνηση. Δάγκωσε το κάτω χείλος του. «Αχ, μα το βρίσκω τόσο γλυκό αυτό!... Τόσο ευγενικό. Δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι που θα ευχαριστούσε περισσότερο τον πατέρα μου, τον μεγάλο Κόνραντ Μπίζο, από το να πάρει το όνομά του ο εγ-γονός του Ρούντι Τοκ».

Η Λόρι δέχτηκε την απάντησή του με ένα ακτινοβόλο χαμό-γελο. Ο Λεονάρντο ντα Βίντσι θα έδινε το αριστερό του πόδι για να ζωγραφίσει αυτό το χαμόγελο. «Τότε, για να ολοκληρωθεί η ευτυχία μας, δε μένει παρά να δεχτείς να γίνεις ο νονός του μω-ρού μας».

Όταν έχεις να κάνεις με το βασιλιά της τρέλας, για να είσαι ασφαλής -αν υποθέσουμε ότι υφίσταται τέτοιο ενδεχόμενο-, καλό είναι να παρουσιάζεσαι σαν μέλος της ίδιας βασιλικής οι-κογένειας.

Κι άλλη συγκίνηση, κι άλλο δάγκωμα του χειλιού. «Αντιλαμ-βάνομαι την υποχρέωση που μου ζητάτε να αναλάβω. Θα είμαι ο προστάτης του μικρού Κόνραντ. Όποιος τολμήσει να τον βλά-ψει θα έχει να κάνει μαζί μου».

«Δε φαντάζεσαι πόση ανακούφιση είναι αυτό για μια μητέ-ρα», του είπε η Λόρι.

Μας ζήτησε να τον βοηθήσουμε να σύρει το καρότσι ίσαμε την μπροστινή είσοδο της έπαυλης. Δεν επρόκειτο για εντολή,

1 5 6 DEAN KOONTZ

αλλά για φιλική παράκληση για βοήθεια. Εγώ ανέλαβα να σπρώ-ξω το καρότσι και η Λόρι μου φώτιζε το πέρασμα με το φακό.

Ο Πουντσινέλο μας ακολουθούσε με το φακό στο ένα χέρι και το πιστόλι στο άλλο.

Δεν τον ήθελα πίσω από την πλάτη μου, αλλά δεν υπήρχαν και περιθώρια επιλογής. Αν κοντοστεκόμουν, μπορεί να πάθαι-νε ξανά καμιά από κείνες τις απότομες μεταστροφές της διάθε-σής του.

«Και να σας πω ποια είναι η ειρωνεία του πράγματος;» ρώ-τησε ξαφνικά.

«Ξέρω -ότι φοβόμουν να πάω στο καθαριστήριο». Αδιαφόρησε πλήρως για το σχόλιο μου. «Η ειρωνεία είναι

πως, όσο άσχημα τα καταφέρνω ως κλόουν, τόσο καλός είμαι στη σχοινοβασία και στα ακροβατικά».

«Κληρονόμησες το ταλέντο της μητέρας σου», είπε η Λόρι. «Και πήρα, μυστικά, και μερικά μαθήματα», ομολόγησε ε-

κείνος καθώς βγαίναμε από την κουζίνα και, μέσω του θαλάμου του μπάτλερ, περνούσαμε σε μια επιβλητική τραπεζαρία. «Αν είχα αφιερώσει σ' αυτά τα μαθήματα το μισό χρόνο απ' όσον αφιέρωσα για να μάθω την τέχνη του παλιάτσου, θα είχα γίνει αστέρας».

«Είσαι ακόμα νέος. Δεν είναι αργά», είπε η Λόρι. «Όχι. Ακόμα κι αν πουλούσα την ψυχή μου για να εκμεταλ-

λευτώ την ευκαιρία, δε θα μπορούσα να γίνω ένας απ' αυτούς -δε θα γινόμουν ποτέ ακροβάτης. Ο Βιρτζίλιο Βιβατσεμέντε εί-ναι ο θεός των ακροβατών και ξέρει τους πάντες. Αν έδινα πα-ράσταση, θα μάθαινε για μένα. Θα ερχόταν να με δει. Θα ανα-γνώριζε στο πρόσωπο μου το πρόσωπο της μητέρας μου -και θα με σκότωνε».

«Μπορεί να σ' αγκάλιαζε», αντέτεινε η Λόρι. «Ποτέ. Γι' αυτόν, το αίμα μου έχει μολυνθεί. Θα με σκότω-

νε, θα με διαμέλιζε, θα βουτούσε τα κομμάτια μου σε βενζίνη, θα τα έκαιγε, θα κατουρούσε στις στάχτες, θα έβαζε τις βρεγμέ-νες στάχτες σ' έναν κουβά, θα τις μετέφερε σε μια φάρμα και θα τις ανακάτευε με το βούρκο του χοιροστάσιου».

«Ίσως υπερεκτιμάς την αχρειότητά του», πρότεινα εγώ, κα-

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ 1 5 7

θώς ακολουθούσαμε ένα στενό διάδρομο που οδηγούσε σε έναν πιο φαρδύ.

«Το έχει κάνει και παλιότερα, μην ανησυχείς», με διαβεβαί-ωσε ο Πουντσινέλο. «Είναι ένα υπερφίαλο κτήνος. Ισχυρίζεται ότι κατάγεται από τον Καλιγούλα, τον τρελό αυτοκράτορα της αρχαίας Ρώμης».

Έχοντας δει τον Πουντσινέλο σε δράση, δεν μπορούσα να α-ποκλείσω ένα τέτοιο ενδεχόμενο.

Ο κλόουν αναστέναξε. «Γι' αυτό αποφάσισα ν' αφιερώσω τη ζωή μου στην εκδίκηση. Αν δεν μπορώ να πετάξω, καλύτερα να τα τινάξω».

Από το πολυτελές φουαγιέ, μια σκάλα χανόταν ψηλά στα σκοτάδια. Στο μαύρο δάπεδο από γρανίτη και τερακότα ήταν ζωγραφισμένες μορφές με τηβέννους και μυθολογικά πλάσματα που θύμιζαν εικόνες από αρχαίες ελληνικές υδρίες.

Καθώς περπατούσαμε και το φως μετατοπιζόταν, είχες την ψευδαίσθηση ότι οι σκηνές στα πόδια μας ζωντάνευαν, λες και όλες αυτές οι φιγούρες ζούσαν σε έναν κόσμο εξίσου αληθινό με τον δικό μας, με τη διαφορά ότι ήταν δύο διαστάσεων.

Ένιωσα μια ελαφριά ζαλάδα, που μάλλον δεν είχε σχέση τό-σο με το ζωγραφισμένο δάπεδο όσο με μια καθυστερημένη αντί-δραση στους φόνους των δύο αντρών στην κουζίνα. Συν τοις άλλοις, με τυραννούσε το προαίσθημα ότι η Λόρι θα σκοτωνό-ταν -κι αναρωτιόμουν αν ο τύπος θα διάλεγε τούτο εδώ το μέ-ρος για να την πυροβολήσει.

Το στόμα μου ήταν στεγνό. Οι παλάμες μου κολλούσαν. Ή-θελα ένα ωραίο εκλέρ.

Η Λόρι μου έσφιξε το δεξί μου χέρι. Τα κομψά της δάχτυλα ήταν παγωμένα.

Πλησιάζοντας ένα από τα παράθυρα που υπήρχαν εκατέρω-θεν της ψηλής κεντρικής εισόδου, ο Πουντσινέλο έσβησε το φα-κό του και ανασήκωσε τη βαριά κουρτίνα για να κοιτάξει έξω. «Δε βλέπω φώτα πουθενά γύρω από την πλατεία», δήλωσε.

Οι ωρολογιακοί μηχανισμοί στο υπόγειο της έπαυλης με-τρούσαν τα λεπτά που απέμεναν μέχρι την έκρηξη. Αναρωτιό-

1 5 8 DEAN KOONTZ

μουν σε πόση ώρα το έδαφος κάτω από τα πόδια μας θα τιναζό-ταν στον αέρα και όλα θα παραδίδονταν στις φλόγες.

Ο Πουντσινέλο άφησε το παράθυρο και στράφηκε προς το μέρος μου, θαρρείς και διάβασε τη σκέψη μου. «Έχουμε εφτά λεπτά στη διάθεσή μας, οπότε ας βιαστούμε».

Άναψε το φακό του, τον άφησε στο δάπεδο, ψάρεψε από την τσέπη του σακακιού του το κλειδί για τις χειροπέδες και με πλη-σίασε. «Θέλω να κατεβάσεις το καρότσι από την μπροστινή σκάλα και να κατευθυνθείς προς το πίσω μέρος ενός κίτρινου βαν που είναι παρκαρισμένο στην άκρη του δρόμου».

«Κανένα πρόβλημα», είπα, δυσανασχετώντας βουβά με τον πειθήνιο τόνο της φωνής μου. Εννοείται ότι δε σκόπευα να του πω: Κάν' το μόνος σου, ρε σαλτιμπάγκο.

Τη στιγμή που έλυνε τις χειροπέδες μου, σκέφτηκα να επιχει-ρήσω να του πάρω το πιστόλι. Από τη στάση του σώματος του κατάλαβα ότι το περίμενε και ότι είχε την πρόθεση να αντιμετω-πίσει την ενέργειά μου βάναυσα και αποτελεσματικά.

Μπορεί μια απερίσκεπτη ενέργειά μου να είχε ως αποτέλε-σμα το θάνατο της Λόρι. Προτίμησα να ακολουθήσω την οδό της σύνεσης και δεν άρπαξα το όπλο.

Περίμενα ότι θα έλυνε και τις δικές της χειροπέδες, αλλά με μια γοργή, ταχυδακτυλουργική κίνηση, εκείνος δέθηκε μαζί της και πέρασε το πιστόλι από το δεξί του χέρι στο αριστερό. Κρά-τησε το όπλο με σιγουριά, σαν να ήταν αμφιδέξιος.

17

Δέθηκε με τη Λόρι.

Το είδα με τα μάτια μου να συμβαίνει, ωστόσο χρειάστηκα μερικά δευτερόλεπτα μέχρι να το χωνέψω. Δεν ήθελα να πιστέ-ψω ότι οι ελπίδες μας για επιβίωση μειώθηκαν τόσο απότομα και τόσο δραστικά.

Όσο ήμασταν δεμένοι μεταξύ μας η Λόρι κι εγώ, υπήρχε η ελπίδα να επιχειρήσουμε να το σκάσουμε όταν θα βγαίναμε σε ανοιχτό χώρο. Τώρα την κρατούσε αιχμάλωτη, όχι μόνο για να αποτρέψει τους αστυνομικούς να επέμβουν, σε περίπτωση που έπεφταν πάνω μας, αλλά και για να έχει εμένα του χεριού του.

Όσο για μένα... ο Πουντσινέλο είχε αποφασίσει πως, αν κάτι πήγαινε στραβά, θα με ξεφορτωνόταν.

Αν τον ρωτούσα γιατί δέθηκε με τη Λόρι, θα ήταν σαν να αμφισβητούσα την υπόσχεσή του να μας ελευθερώσει. Και τότε τα πράγματα θα έπαιρναν άσχημη τροπή, και μάλιστα γρήγορα, όχι αργά.

Κατά συνέπεια, ούτε η Λόρι ούτε η αφεντιά μου δείξαμε ότι η πράξη του μας ξένισε. Έπρεπε να φαινόμαστε αθώοι και αφε-λείς σαν νεογέννητα.

Χαμογελούσαμε λες και... τι να πω, λες και περνούσαμε ζωή χαρισάμενη.

Η Λόρι είχε ένα μαρμαρωμένο χαμόγελο στα χείλη, σαν το χαμόγελο των υποψήφιων Μις Αμερική κατά τη διάρκεια της προσωπικής συνέντευξης, όταν ο παρουσιαστής κάνει μια εξό-χως δύσκολη και πονηρή ερώτηση: Μις Οχάιο, αν βλέπατε ένα σκυλάκι κι ένα γατάκι να παίζουν σης σιδηροδρομικές γραμμές

\

1 6 0 DEAN KOONTZ

την ώρα που πλησίαζε ένα τρένο, κι αν είχατε το χρόνο να σώσετε μόνο ένα από τα δύο, ποιο θα αφήνατε να πεθάνει με φριχτό θά-νατο -το σκυλάκι ή το γατάκι;

Το πρόσωπο μου το ένιωθα σαν αγκυλωμένο, τα χείλη μου σαν να τα 'χα πιάσει με μανταλάκια στο σχοινί της μπουγάδας. Ήταν κι αυτό σαν το τυπικό χαμόγελο της Μις Οχάιο.

Άνοιξα τη μία από τις δύο εξώπορτες κι έσπρωξα το καρότσι στον εξώστη.

Ο δροσερός, μυρωμένος από τα δέντρα αέρας πάγωσε τον ι-δρώτα στο σβέρκο μου.

Το φεγγάρι δεν είχε ακόμα ανατείλει. Μια ελαφριά νέφωση θάμπωνε πού και πού το φως των αστεριών.

Κανένα φως δεν υπήρχε στο πάρκο και οι λάμπες του δρό-μου είχαν σβήσει. Γύρω από την πλατεία, τα κτίρια ορθώνονταν σκοτεινά και σιωπηλά.

Οι πελώριες λάρικες του πεζοδρομίου μού έκρυβαν τη θέα στην πόλη. Παρ' όλ' αυτά, ανάμεσα από τα κλαδιά τους διέκρι-να τα περιστρεφόμενα κίτρινα φώτα των φορτηγών της εταιρεί-ας ηλεκτρισμού στη λεωφόρο Άλπαίν, μισό τετράγωνο βόρεια της πλατείας.

Εκείνη τη στιγμή, δεν περνούσε κανένα αμάξι. Από όσο μου επέτρεπαν τα δέντρα να δω, ούτε στο πεζοδρόμιο κυκλοφορού-σαν διαβάτες.

Ο Πουντσινέλο και η Λόρι με ακολούθησαν στον εξώστη. Το φακό τον είχε αφήσει μέσα. Το σκοτάδι δε μου επέτρεπε

να διακρίνω καθαρά το πρόσωπό του. Αυτό ήταν μάλλον θετικό. Αν τον έβλεπα καλύτερα, όλο και

κάποια τρελή πρόθεση θα διάβαζα στο πρόσωπό του -και χωρίς καν να ξέρω πώς να αντιδράσω.

Μακάρι να μπορούσα να δω καλύτερα τη Λόρι... Μάντευα ότι το χαμόγελό της είχε σβήσει. Όπως και το δικό μου.

Δεξιά κι αριστερά της σκάλας υπήρχε ένα πέτρινο τοιχίο. Τα δέκα σκαλοπάτια που με χώριζαν από το πεζοδρόμιο φάνταζαν απότομα.

«Θα χρειαστεί να μεταφέρω τα κουτιά ένα ένα ή δύο δύο μέ-χρι το βαν. Το καρότσι θα βρει στα σκαλιά και θα σκαλώσει».

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ 161

«Μη σκας, δε θα σκαλώσει», με διαβεβαίωσε. «Γι' αυτό αγο-ράσαμε αυτό με τις μεγάλες ρόδες. Θα τσουλήσει εύκολα και μαλακά».

«Μα...» «Έχουμε λιγότερα από έξι λεπτά», με προειδοποίησε. «Κοίτα

μη σου ξεφύγει το καρότσι και χυθούν τα λεφτά. Κάτι τέτοιο θα ήταν... ανόητο».

Η προειδοποίησή του προκάλεσε τον μπουνταλά μέσα μου· ήταν κάτι σαν εγγύηση ότι θα κατέληγα ανάσκελα στο πεζοδρό-μιο με τρία εκατομμύρια δολάρια από πάνω μου.

Μπήκα μπροστά από το καροτσάκι και το τράβηξα στα σκα-λιά, αφήνοντας τη βαρύτητα να το μετακινεί και χρησιμοποιώ-ντας το σώμα μου για να το εμποδίσω να πάρει φόρα. Ως εκ θαύματος, έφτασα στο πεζοδρόμιο χωρίς απρόοπτα.

Ο Πουντσινέλο και η Λόρι κατέβηκαν μετά από μένα. Δεν ήξερα αν έπρεπε να εύχομαι να συναντήσουμε κάποιον

περαστικό ή να είμαστε μόνοι. Η ισορροπία της ψυχικής του διάθεσης ήταν τόσο ασταθής, που ακόμα και μία αθώα συνάντη-ση θα μπορούσε να οδηγήσει και σ' άλλους σκοτωμούς.

Πού είναι τα χρηματοκιβώτια που πέφτουν από ψηλά όταν πραγματικά τα χρειάζεσαι;

Έσπρωξα το καρότσι μέχρι την πίσω πόρτα του βαν. Τρία μέτρα παρακάτω βρισκόταν η Ντοτζ Ντεϊτόνα Σέλμπι

Ζ, το όμορφο, ευαίσθητο αμάξι μου. «Οι πόρτες του βαν είναι ξεκλείδωτες», είπε, ακολουθώντας

με μέχρι την άκρη του δρόμου. «Φόρτωσε τα κουτιά στο πίσω μέρος. Και βιάσου».

Μολονότι ήξερα τα πάντα για τα συστατικά της ζύμης και για τη χημική διαδικασία με την οποία τα αβγά συντελούν στο φούσκωμα του σουφλέ, δεν ήμουν διαβασμένος στο μάθημα πε-ρί εκρηκτικών. Δεν ήξερα τι ακριβώς θα συνέβαινε όταν θα α-νατινάζονταν οι βόμβες.

Ανοίγοντας τις πίσω πόρτες του βαν, σκέφτηκα ότι θα μας πλάκωνε η πρόσοψη του Σνόου Μάνσιον, ότι θα θαβόμασταν κάτω από τόνους τούβλων και πέτρας.

Καθώς μετέφερα τα κουτιά από το καρότσι στην καρότσα του

1

1 6 2 DEAN KOONTZ

βαν, σκεφτόμουν επίσης ότι η δύναμη της έκρηξης θα μας έκανε κομματάκια στο άψε σβήσε.

Έξι κουτιά, οχτώ κουτιά, δέκα κουτιά... Είδα νοερά τον εαυτό μου χτυπημένο και πληγωμένο και

φλεγόμενο, κυνηγημένο από τα συντρίμμια που εκτοξεύονταν ολόγυρα, τυφλωμένο και ματωμένο, να τρέχει στους δρόμους με τα μαλλιά πυρπολημένα.

Ας είναι καλά η γιαγιά Ρογουίνα. «Άσε τις πόρτες ανοιχτές για την ώρα», μου είπε ο Πουντσι-

νέλο όταν έχωσα την τελευταία κούτα στο βαν. «Εμείς θα καθί-σουμε πίσω με τα λεφτά. Οδήγα εσύ».

Όταν θα φτάναμε στον προορισμό μας και θα πάρκαρα το α-μάξι, αυτός θα ήταν πίσω μου, έτοιμος να με πυροβολήσει στο κεφάλι. Ήξερα ότι αυτό θα έκανε.

Η γαϊδουρινή συμπεριφορά του θα μας υποχρέωνε να βρού-με άλλο νονό για τον μικρό Κόνραντ.

«Πιάσε», είπε. Όταν συνειδητοποίησα ότι σκόπευε να μου πετάξει τα κλει-

διά, έμπηξα τις φωνές: «Μη! Στάσου. Αν μου ξεφύγουν, μπορεί να πέσουν στον υπόνομο και τότε τη βάψαμε».

Ανάμεσά μας υπήρχε μια σχάρα υπονόμου ένα είκοσι επί έ-να, με κενά πλάτους τριών εκατοστών. Καθώς περνούσα από πάνω της, μου ήρθε η αμυδρή μυρωδιά του λερού νερού που κυ-λούσε εκεί στο βάθος.

Εκείνος έτεινε τα κλειδιά και, μόλο που δε με σημάδευε με το πιστόλι, είχα την αίσθηση ότι θα με πυροβολούσε μόλις θ' ά-πλωνα το χέρι για να τα πάρω.

Το πιθανότερο είναι ότι ο φόβος μου προερχόταν από τις αμ-φιβολίες μου ως προς τις προθέσεις μου. Την ώρα που έπιανα τα κλειδιά με το αριστερό μου χέρι, του κατάφερα ένα δυνατό χτύ-πημα στον καβάλο, μπήγοντας τη λίμα βαθιά στη σάρκα του και καρφώνοντας τα γεννητικά του όργανα σε μια ανορθόδοξη θέση.

Μπορεί να μην μπόρεσα να δω στο σκοτάδι το χρώμα του να φεύγει από το πρόσωπο του, μα ήταν σχεδόν σαν να το άκουσα.

Εκπλήσσοντας τον εαυτό μου με μια σκληρότητα που δεν εί-

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ 1 6 3

χα επιδείξει ποτέ -δε χρειαζόταν, άλλωστε- στην κουζίνα του αρτοποιού, άρχισα να στρίβω τη λίμα στην πληγή.

Θυμόμουν αόριστα ότι ο Τζακ είχε κάνει κάτι ανάλογο στο γίγαντα δίπλα στη φασολιά -με τη διαφορά ότι ο Τζακ χρησιμο-ποίησε δίκρανο.

Αφήνοντας το «σιδερικό», άρπαξα αμέσως το πιστόλι. Όταν τον χτύπησα με τη λίμα, εκείνος ξεφύσησε και συγχρό-

νως τσίριξε -ήταν κάτι σαν αγκομαχητό και γρύλισμα μαζί. Η λίμα έμεινε μέσα του, ο αέρας άδειασε από τα πνευμόνια του, και, καθώς πάσχιζε ν' ανασάνει, έβγαζε άναρθρους ήχους.

Περίμενα ότι θ' άφηνε το όπλο να του πέσει ή ότι θα το κρα-τούσε 7ΐιο χαλαρά λόγω του σοκ, όμως αυτός το έσφιγγε πει-σματικά.

Η Λόρι αγωνιζόταν να μετατοπιστεί τινάζοντας το σώμα της με άχαρες κινήσεις, προκειμένου να βρεθεί έξω από τη γραμμή του πυρός. Την ίδια στιγμή, με το ελεύθερο χέρι της άρχισε να κοπανάει απανωτά τον Πουντσινέλο στο πρόσωπο, με μια επα-ναλαμβανόμενη κίνηση, σαν τις φιγούρες στα ελβετικά ρολόγια που χτυπούν με ένα σφυράκι μια καμπάνα.

Παλέψαμε για το πιστόλι, εγώ με δυο χέρια, αυτός με ένα. Στο στόμιο της κάννης φάνηκε μια λάμψη, ακούστηκε ένας πυ-ροβολισμός και μια σφαίρα χτύπησε το πεζοδρόμιο τινάζοντας κομμάτια τσιμέντου στο πρόσωπο μου και σε κάτι μεταλλικό -μπορεί στο βαν, μπορεί στην ωραία μου Σέλμπι Ζ.

Κόντευα σχεδόν να του το πάρω, αλλά αυτός κατάφερε να πατήσει ξανά τη σκανδάλη και, παρ' όλα όσα ο πατέρας μου έκα-νε για τον πατέρα του, ο αχάριστος με πυροβόλησε. Δύο φορές.

17

Ακόμα κι αν είχα χτυπήσει το πόδι μ' ένα τσεκούρι, ο πόνος δε θα 'ταν χειρότερος.

Στις ταινίες, ο ήρωας δέχεται τη σφαίρα και συνεχίζει τη δράση του απτόητος, για την αγάπη του Θεού, για το καλό της πατρίδας του, για το χατίρι της καλής του. Μπορεί να μορφάσει από πόνο, αλλά πολλές φορές ο τραυματισμός του τον εξοργίζει και τον ωθεί να επιδείξει ακόμα μεγαλύτερο ηρωισμό.

Όπως είπα και προηγουμένως, από μικρό παιδί πίστευα ότι είχα τα φόντα να γίνω ήρωας αν παρουσιαζόταν η ανάγκη. Τώ-ρα διαπίστωνα ότι μου έλειπε ένα τουλάχιστον βασικό προσόν γι' αυτή τη δουλειά: η αντοχή στον πόνο.

Έπεσα ουρλιάζοντας στο δρόμο, ανάμεσα στο βαν και τη Σέλμπι Ζ. Το κεφάλι μου κοπάνησε τη σχάρα της αποχέτευσης -εκτός κι αν η σχάρα κοπάνησε το κεφάλι μου.

Φοβόμουν ότι θα με πυροβολούσε στο πρόσωπο, μέχρι που... μέχρι που διαπίστωσα ότι εγώ κρατούσα το πιστόλι.

Φέρνοντας τα χέρια ανάμεσα στα πόδια του, ο Πουντσινέλο προσπάθησε να τραβήξει τη λίμα από τον καβάλο του· αλλά και μόνο που την άγγιξε σκλήρισε πιο αξιοθρήνητα κι από γουρούνι που αντικρίζει το λεπίδι του χασάπη. Έπεσε στα γόνατα μέσα σε φριχτούς πόνους. Ύστερα σωριάστηκε κάτω, στο πλάι, παρασύ-ροντας στο έδαφος και τη Λόρι.

Βρεθήκαμε ξαπλωμένοι εκεί πέρα, ο Πουντσινέλο κι εγώ, ξε-φωνίζοντας σαν κοριτσόπουλα που μόλις ανακάλυψαν ένα κομ-μένο κεφάλι σε παλιά ταινία της Τζέιμι Λη Κέρτις.

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ 165

Άκουσα τη Λόρι να φωνάζει το όνομά μου, καθώς και κάτι για το χρόνο.

Αδυνατώντας να συγκεντρώσω τη σκέψη μου εξαιτίας του πόνου και βυθισμένος σε ένα είδος παραληρήματος, προσπα-θούσα να φανταστώ τι μου έλεγε:

Ο χρόνος δεν περιμένει. Ο χρόνος και ο ποταμός, ω, πόσο γρήγορα κυλούν! Ο χρόνος τα παρασέρνει όλα στο διάβα του.

Ακόμα και στην κατάστασή μου, γρήγορα κατάλαβα ότι δεν ήταν δυνατόν να τσαμπουνάει φιλοσοφήματα μια τέτοια στιγμή. Ακούγοντας τον επιτακτικό τόνο της φωνής της, μάντεψα το νόημα των λεγομένων της:

Ο χρόνος περνάει. Οι βόμβες! Ένιωθα ένα αφόρητο κάψιμο στο αριστερό μου πόδι, αλλά

με έκπληξη διαπίστωσα ότι δε φλεγόταν. Αισθανόμουν επίσης κάτι σκληρό να ζουλάει τη σάρκα μου -ενδεχομένως σπασμένα κόκαλα. Πάντως, μου ήταν αδύνατο να το μετακινήσω.

Είναι παράξενο να νιώθεις τρομοκρατημένος και την ίδια στιγμή τόσο κουρασμένος που να θέλεις να κοιμηθείς. Να σε βασανίζει ο πόνος κι ωστόσο να σκέφτεσαι να πάρεις έναν υ-πνάκο. Μαξιλάρι μου είχα το οδόστρωμα. Τα στρωσίδια μου μύ-ριζαν, ανεπαίσθητα, πίσσα.

Αυτός ο δελεαστικός λήθαργος ήταν, φυσικά, ο ύπνος του θανάτου -τον οποίο αναγνώρισα και, έτσι, αντιστάθηκα.

Χωρίς να επιχειρήσω να σηκωθώ, έσυρα το άχρηστο πόδι μου, σαν να ήμουν ο Σίσυφος κι αυτό ο βράχος μου, και σκαρ-φάλωσα στο πεζοδρόμιο. Ύστερα σύρθηκα ίσαμε τη Λόρι.

Πεσμένος στο πλευρό του, με το ένα μπράτσο πλακωμένο, ο Πουντσινέλο παρέμενε δεμένος μαζί της. Με το ελεύθερο χέρι του τράβηξε τη λίμα από τον καβάλο του κι αμέσως έκανε εμετό πάνω του.

Χάρηκα όταν είδα ότι αισθανόταν χειρότερα από εμένα. Μέσα στις τελευταίες ώρες είχα αρχίσει να πιστεύω στην ύ-

παρξη του Κακού, για πρώτη φορά στα είκοσι χρόνια της ζωής μου. Ξάφνου δεν το έβλεπα μόνο ως απαραίτητο στοιχείο για τη δράση στις ταινίες και στα βιβλία -όπως γίνεται με τους κακούς ή με τον μπαμπούλα- ούτε απλώς ως συνέπεια της γονικής α-

1 6 6 DEAN KOONTZ

πόρριψης ή της υπέρμετρης γονικής επιείκειας ή της κοινωνικής αδικίας. Πίστεψα ότι το Κακό υφίσταται ως ζωντανή παρουσία στον κόσμο.

Είναι μια παρουσία που γοητεύει και εξαπατά ακούραστα, ό-μως δεν μπορεί να ολοκληρώσει μια σχέση παρά μόνο αν κληθεί να το κάνει. Μπορεί ο Πουντσινέλο να ανατράφηκε από ένα φαύλο άνθρωπο, μπορεί ακόμα και να διδάχτηκε τις βασικές αρ-χές της φαυλότητας, αλλά η τελική επιλογή τού πώς θα ζήσει ή-ταν αποκλειστικά δική του.

Η ικανοποίηση που ένιωσα βλέποντάς τον να υποφέρει θα μπορούσε να θεωρηθεί νοσηρή, διεφθαρμένη· όμως δεν πιστεύω ότι συνιστούσε από μόνη της ένα είδος κακίας. Εκείνη τη στιγ-μή -αλλά ακόμα και τώρα- μου φαινόταν σαν μια δίκαιη ικανο-ποίηση, σαν μια απόδειξη πως όσοι ενστερνίζονται το κακό πλη-ρώνουν ένα τίμημα και ότι η αντίσταση απέναντι του έχει, μεν, κάποιο κόστος, αλλά πολύ μικρότερο απ' αυτό που πληρώνει κανείς όταν αφήνεται στη γοητεία του.

Είναι αστείο το τι αμπελοφιλοσοφίες μού ενέπνευσε η θέα λίγου εμετού.

Μπορεί ο εμετός ενός ανθρώπου να προκαλεί λίγες τύψεις, αλλά δε σταματάει έναν ωρολογιακό μηχανισμό. Θα πρέπει να έμεναν ένα, άντε δύο λεπτά μέχρι να τιναχτούν στον αέρα τα οι-κοδομήματα του Κορνίλιους Σνόου και να ισοπεδωθούν ολο-σχερώς όπως η αυτοκρατορία του Οζυμανδία*.

«Φέρ' το δω», είπε η Λόρι. «Ποιο;» «Το όπλο». Δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι κρατούσα το πιστόλι. «Γιατί;» ρώτησα. «Δεν ξέρω σε ποια τσέπη φυλάει το κλειδί». Δεν προλαβαίναμε να ψάξουμε τις τσέπες του παντελονιού,

του σακακιού και του πουκαμίσου του. Αν σκεφτούμε και τον ε-μετό, δεν είχαμε καν τη διάθεση να το κάνουμε.

Δεν καταλάβαινα όμως τι σχέση είχε το όπλο με το κλειδί

•Από το ομώνυμο ποίημα του Πέρσι Μπις Σέλεϊ (1817), που αναφέρε-ται στον Ούσερ-μα-Ρα, τον Βασιλέα των Βασιλέων Ραμσή. (Σ.τ.Μ.)

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ 1 6 7

για τις χειροπέδες. Ανησυχούσα μήπως τραυματιστεί, γι' αυτό αποφάσισα να μην της δώσω το πιστόλι.

Τότε κατάλαβα ότι μου το είχε ήδη πάρει. «Μου το πήρες απ' τα χέρια», τραύλισα και η φωνή μου α-

κούστηκε αργή, τα λόγια μου μασημένα. «Καλύτερα να γυρίσεις το πρόσωπο από την άλλη πλευρά,

γιατί μπορεί να πεταχτούν σράπνελ», με προειδοποίησε. «Νομίζω ότι μου αρέσει το σράπνελ», μουρμούρισα, αδυνα-

τώντας να θυμηθώ τη σημασία της λέξης. Η Λόρι ψηλάφησε το πιστόλι, προσπαθώντας να διακρίνει

μες στο σκοτάδι. «Νομίζω ότι δεν πονάω όσο πριν. Τώρα κρυώνω κυρίως»,

είπα. «Κακό αυτό», μου είπε ανήσυχη. «Κι άλλες φορές έχω αισθανθεί κρύο», τη διαβεβαίωσα. Ο Πουντσινέλο βόγκηξε, ρίγησε κι άρχισε ξανά να κάνει ε-

μετό πάνω του. «Μήπως ήπιαμε;» αναρωτήθηκα. «Γύρνα αλλού το πρόσωπο», επανέλαβε η Λόρι, αυτή τη φο-

ρά με φωνή επιτακτική. «Μη μου μιλάς άσχημα. Εγώ σ' αγαπώ». «Ναι, ναι, πάντα πληγώνουμε αυτούς που αγαπάμε», είπε ε-

κείνη και, αρπάζοντάς με απ' τα μαλλιά, τράβηξε το πρόσωπό μου μακριά από τις χειροπέδες.

«Είναι θλιβερό», είπα, αναφερόμενος στο ότι πάντα πληγώ-νουμε αυτούς που αγαπάμε, κι ύστερα ανακάλυψα ότι ήμουν ξα-πλωμένος στο πεζοδρόμιο κι ότι προφανέστατα έπεσα. «Μπου-νταλάς».

Ακούστηκε μια πιστολιά. Αργότερα κατάλαβα ότι είχε κολ-λήσει την κάννη του όπλου στην αλυσίδα που ένωνε τη μια χει-ροπέδη με την άλλη και ότι, μ' εκείνο τον πυροβολισμό, είχε ε-λευθερωθεί από το μανιακό.

«Σήκω», με προέτρεψε. «Εμπρός, σήκω». «Θα μείνω ξαπλωμένος ώσπου να ξεμεθύσω». «Θα μείνεις ξαπλωμένος ώσπου να πεθάνεις». «Όχι, παραείναι πολύς καιρός».

1 6 8 DEAN KOONTZ

Με καλόπιασε, με έβρισε, με πρόσταξε, κι ύστερα βάλθηκε να με σπρώχνει και να με τραβολογάει, ώσπου κάποια στιγμή κατάλαβα ότι στεκόμουν όρθιος, γέρνοντας πάνω της, και ότι, περνώντας ανάμεσα από το βαν και τη Σέλμπι Ζ, βγήκαμε στο δρόμο κι αρχίσαμε να απομακρυνόμαστε από την έπαυλη.

«Πώς είναι το πόδι σου;» «Ποιο πόδι;» «Ρωτάω για τον πόνο». «Νομίζω ότι τον άφησα εκεί, στο πεζοδρόμιο». «Θεέ μου, είσαι ασήκωτος», παρατήρησε η Λόρι. «Είμαι απλώς κομματάκι γεροδεμένος». «Εντάξει, δεν πειράζει. Στηρίξου πάνω μου. Έλα». «Πηγαίνουμε στο πάρκο;» ρώτησα με φωνή πιο βαριά κι από

αγγλική γαλατόπιτα. «Ναι, ναι». «Για πικνίκ;» «Ακριβώς. Κι έχουμε αργήσει, οπότε ας βιαστούμε». Κοίταξα πάνω από τον ώμο της, προς τη μεριά από όπου α-

κουγόταν τώρα ένα αυτοκίνητο να πλησιάζει. Είδα απέναντι μας τα φώτα του. Τα μπλε και κίτρινα περιστρεφόμενα φώτα της ο-ροφής φανέρωναν ότι επρόκειτο είτε για περιπολικό της αστυνο-μίας είτε για διαγαλαξιακό όχημα.

Το αυτοκίνητο σταμάτησε κάπου πέντε μέτρα μακριά μας, οι πόρτες άνοιξαν διάπλατα και δυο άντρες κατέβηκαν. «Τι συμ-βαίνει εδώ πέρα;» ρώτησε ο ένας.

«Αυτός ο άνθρωπος έχει τραυματιστεί από σφαίρα», τους πληροφόρησε η Λόρι. Αναρωτήθηκα ποιον εννοούσε. Προτού προλάβω να τη ρωτήσω, εκείνη πρόσθεσε: «Χρειαζόμαστε α-σθενοφόρο».

Οι αστυνομικοί ζύγωσαν με επιφύλαξη. «Πού είναι ο δρά-στης;»

«Εκεί, στο πεζοδρόμιο. Είναι πληγωμένος, δεν έχει πια ό-πλο». Όταν οι αστυνομικοί ετοιμάστηκαν να κατευθυνθούν προς τον Πουντσινέλο, η Λόρι φώναξε: «Μη! Μην πλησιάζετε. Το κτίριο πρόκειται να ανατιναχτεί».

Στην κατάστασή μου, η προειδοποίησή της ακουγόταν ακα-

Η ΠΡΟΦΗΤΕΊΑ 1 6 9

τανόητη· το ίδιο ακατανόητη όμως φάνηκε και στους αστυνομι-κούς. Έτρεξαν προς τον Πουντσινέλο. Ο μισός φωτιζόταν τώρα από τους φάρους του περιπολικού.

Η Λόρι συνέχισε να με σπρώχνει πεισματικά προς το πάρκο. «Κάνει πολύ κρύο για πικνίκ», είπα. «Ψόφο». «Θ' ανάψουμε φωτιά. Κουνήσου». Τα δόντια μου χτυπούσαν και οι λέξεις έβγαιναν τρεμουλια-

στές απ' το στόμα μου: «Θα έχουμε και π-π-πατατοσαλάτα;» «Ναι. Πιατέλες ολόκληρες»· «Α-α-απ' αυτή με τις π-π-πίκλες;» «Ναι, ακριβώς, μη σταματάς». «Δε μου αρέσουν οι π-π-πίκλες». «Θα έχουμε και χωρίς πίκλες». Μετά το επόμενο σκαλοπάτι που χρειάστηκε να ανεβώ, έ-

νιωσα αποκαμωμένος. Το πεζοδρόμιο φάνταζε μαλακό και ελ-κυστικό.

«Κάνει πολύ κ-κ-κρύο για πικνίκ», είπα, «και είναι πολύ σ-σ-σκοτεινά».

Την επόμενη στιγμή είχε και πάρα πολύ θόρυβο.

17

Οι τέσσερις ταυτόχρονες εκρήξεις -έπαυλη, τράπεζα, δικα-στήριο, βιβλιοθήκη- καθάρισαν το μυαλό μου από τη σύγ-

χυση. Για μια στιγμή μπόρεσα να σκεφτώ με υπερβολική διαύγεια. Καθώς το έδαφος σειόταν, καθώς τα δέντρα του πάρκου λύγι-

ζαν και τίναζαν τις ξεραμένες τους βελόνες, καθώς η αρχική έ-κρηξη συνοδευόταν από τον τρομερό σαματά των πέτρινων κτι-ρίων που κατέρρεαν, θυμήθηκα ότι δέχτηκα δύο πυροβολισμούς και ότι δεν το απόλαυσα ούτε την πρώτη ούτε τη δεύτερη φορά.

Ο πόνος δεν επέστρεψε μαζί με την ανάμνηση, ωστόσο, τώ-ρα που σκεφτόμουν καθαρά, διαπίστωνα πως ήμουν ανίκανος να κουνήσω το πόδι μου και πως αυτό ήταν χειρότερο από το μαρτυρικό αρχικό πόνο. Το γεγονός ότι δεν το ένιωθα καθόλου συνεπαγόταν ότι το πόδι είχε τραυματιστεί ανεπανόρθωτα, ότι ήταν ήδη νεκρό, ακρωτηριασμένο, χαμένο.

Όντας αποκαμωμένος, παραπάτησα όταν το έδαφος σείστη-κε. Η Λόρι με βοήθησε να καθίσω ανάμεσα στα χορτάρια και ν' ακουμπήσω την πλάτη μου στον κορμό ενός σφενταμιού, ενόσω οι τελευταίες εκρήξεις ταρακουνούσαν το έδαφος της πλατείας.

Μαζί με την ανάμνηση του τραυματισμού μου, ξαναείδα νο-ερά, μέσα από ένα εφιαλτικό μοντάζ, τους τρεις φόνους που διέ-πραξε μπροστά μου ο Πουντσινέλο. Οι αιματηρές εικόνες φά-νταζαν τώρα πιο ζωηρές απ' όσο την ίδια τη στιγμή των φόνων, ίσως επειδή τότε με απασχολούσε το πώς θα γλιτώσουμε, εγώ και η Λόρι, και επειδή δεν ήθελα να σκέφτομαι τις αποτρόπαιες λεπτομέρειες μη τυχόν και παραλύσω από τρόμο.

Ένιωσα άρρωστος. Προσπάθησα να αναχαιτίσω τις αναμνή-

Η ΠΡΟΦΗΤΕΊΑ 171

σεις, αλλά αυτές επέμεναν να με βασανίζουν. Σ' όλη μου τη ζωή τα είχα όλα τακτοποιημένα μέσα στο κεφάλι μου, μα τώρα εκεί-νο το εσωτερικό τοπίο ήταν ματωμένο και σκοτεινό, σκιασμένο από μια δυσοίωνη έκλειψη.

Ευχήθηκα να επέστρεφε πάλι η παρήγορη λήθη στην οποία είχα παραδοθεί προηγουμένως -και πράγματι επέστρεψε. Ένα μεγάλο γκρίζο κύμα με σκέπασε μονομιάς, κουκουλώνοντας τα φώτα του περιπολικού στο δρόμο κι ύστερα τα δέντρα ως κάτω στο έδαφος, σαν πυκνή ομίχλη που την παρασέρνει ο άνεμος, πράγμα περίεργο για μια νύχτα με άπνοια.

Σκόνη. Το περιδινούμενο κύμα αποδείχτηκε ότι δεν ήταν ούτε ομί-

χλη ούτε θολούρα του μυαλού -αλλά τα πυκνά σύννεφα μιας λεπτής σκόνης που προερχόταν από την έπαυλη του Κορνίλιους Σνόου, καθώς από επιβλητικό οικοδόμημα μετατρεπόταν σε ε-ρείπια. Κονιορτοποιημένη πέτρα και τούβλα, διαλυμένοι σοβά-δες: Η σκόνη μάς κουκούλωσε μέσα σε ένα όργιο από χιλιάδες μυρωδιές και γεύσεις.

Από μακριά φάνταζε αχνό, αλλά μαζί με το σύννεφο πλάκω-σε και το σκοτάδι -ένα σκοτάδι βαθύτερο από την αφώτιστη νύ-χτα. Ξεκόλλησα από το σφεντάμι και κύλησα στο δεξί πλευρό μου, κλείνοντας τα μάτια και σηκώνοντας το πουκάμισο για να καλύψω τη μύτη και το στόμα μου από την πνιγηρή σκόνη.

Άπλωσα το χέρι για ν' ακουμπήσω το μουδιασμένο αριστερό μου πόδι, για να βεβαιωθώ ότι βρισκόταν ακόμα εκεί. Η παλάμη μου πασαλείφτηκε με ζεστό αίμα.

Μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου, η σκόνη κάλυψε το αίμα και σχημάτισε μια φρικώδη κρούστα γύρω από το χέρι μου.

Στην αρχή φαντάστηκα ότι η Λόρι είχε πέσει στο χορτάρι δί-πλα μου, σκεπάζοντας το πρόσωπό της για να μην πνιγεί από το σάβανο που μας τύλιξε ασφυκτικά. Ύστερα άκουσα τη φωνή της από πάνω μου και κατάλαβα ότι είχε μείνει όρθια. Καλούσε α-σθενοφόρο, βήχοντας, ασθμαίνοντας, καλούσε σε βοήθεια λέγο-ντας και ξαναλέγοντας πως υπήρχε ένας τραυματίας.

Ήθελα ν' απλώσω το χέρι να την αγγίξω, να την τραβήξω κά-

1 7 2 DEAN KOONTZ

τω, μα δεν έβρισκα τις δυνάμεις για να σηκώσω το μπράτσο μου. Με είχε κυριέψει μια φοβερή αδυναμία.

Η παρήγορη πνευματική σύγχυση που είχα επιθυμήσει επέ-στρεψε. Αγωνιώντας για τη Λόρι, δεν την ήθελα πια αυτή την α-πόδραση -ωστόσο ήταν αδύνατο να αντισταθώ.

Ο νους μου έπλεξε μια ασυνάρτητη ιστορία με κρυφές πόρ-τες, σήραγγες φωτισμένες με κεριά, νεκρά πρόσωπα, πυροβολι-σμούς, εκπαιδευτές φιδιών, ανεμοστρόβιλους, κλόουν... Πολύ σύντομα θα πρέπει να έχασα τις αισθήσεις μου και να ονειρευό-μουν, γιατί είχα γίνει ακροβάτης, περπατούσα ψηλά σ' ένα σχοι-νί, κρατώντας ένα κοντάρι για ισορροπία, προχωρώντας διστα-κτικά και αβέβαια προς μια εξέδρα όπου με περίμενε η Λόρι.

Όταν κοίταξα πίσω για να δω πόση απόσταση είχα διανύσει, ανακάλυψα ότι με καταδίωκε ο Πουντσινέλο Μπίζο. Κρατούσε κι αυτός κοντάρι, αλλά οι απολήξεις του ήταν δυο επικίνδυνες κοφτερές λεπίδες. Ο Πουντσινέλο χαμογελούσε, γεμάτος αυτοπε-ποίθηση, και κινιόταν ταχύτερα από μένα. «Θα μπορούσα να εί-χα γίνει αστέρας, Τζίμι Τοκ. Θα μπορούσα να είχα γίνει αστέρας».

Κάπου κάπου έβγαινα από τα όνειρα του τσίρκου κι από τα μυστικά περάσματα της ψυχής μου και καταλάβαινα ότι με με-τακινούσαν. Με κουβαλούσαν με φορείο. Ύστερα βρέθηκα δε-μένος σε φορείο με ρόδες, μέσα σε ένα ασθενοφόρο.

Όταν προσπάθησα ανώφελα ν' ανοίξω τα μάτια, είπα μέσα μου ότι είχαν απλώς κολλήσει από τη σκόνη και τα δάκρυα. Παρ' ότι ήξερα ότι ήταν ψέμα, η ιδέα με παρηγόρησε.

«Δεν μπορούμε να σώσουμε το πόδι», είπε στο τέλος κάποιος. Δεν ήξερα αν ήταν πρόσωπο του ονείρου ή αληθινός για-

τρός, αλλά απάντησα με φωνή που στ' αυτιά μου ήχησε σαν τη φωνή του πρίγκιπα-βάτραχου: «Χρειάζομαι και τα δυο μου πό-δια. Είμαι κυνηγός καταιγίδων».

Από κει και πέρα, βυθίστηκα σε μια απύθμενη άβυσσο, όπου τα όνειρα παραήταν αληθινά για όνειρα, όπου μυστηριώδη τέρα-τα έστεκαν δίπλα μου, σε ένα σημείο όπου μπορούσα να τα βλέ-πω με την άκρη του ματιού, και με φυλούσαν, ενώ ο αέρας μύρι-ζε τάρτα κεράσι φλαμπέ.

17

Εξι εβδομάδες αργότερα, η Λόρι Λιν Χικς ήρθε στο σπίτι μας για φαγητό.

Ήταν πιο όμορφη κι από πομ αλά Σεβιλάν. Πρώτη φορά σε γεύμα δεν άφησα το βλέμμα μου να ταξιδέψει με θαυμασμό για κάμποσες στιγμές στο φαγητό που είχα στο πιάτο μου.

Τοποθετημένα σε κρυστάλλινα ρουμπινί κηροπήγια, τα κεριά σχημάτιζαν απαλά τρεμάμενα γεωμετρικά σχήματα στο μεταξω-τό μουαρέ των τοίχων και αχνούς κεχριμπαρένιους κύκλους στα μαονένια φατνώματα της οροφής.

Το φέγγος τους θάμπωνε μπροστά στη λάμψη της. «Πρώτη φορά γνωρίζω κάποια της οποίας η μητέρα είναι εκ-

παιδεύτρια φιδιών», είπε ο πατέρας μου καθώς τρώγαμε τα ορε-κτικά -καβούρι ψημένο με σουσάμι.

«Πολλές γυναίκες ασχολούνται μ' αυτό το επάγγελμα επειδή το θεωρούν διασκεδαστικό», εξήγησε η Λόρι. «Ωστόσο, στην πράξη αποδεικνύεται πολύ πιο δύσκολο απ' όσο φαντάζονται και στο τέλος τα παρατάνε».

«Πάντως ακούγεται διασκεδαστικό», παρατήρησε η μητέ-ρα μου.

«Ω, ναι! Τα φίδια είναι τέλεια. Δε γαβγίζουν, δε ροκανίζουν τα έπιπλα και σε απαλλάσσουν μια και καλή από τα τρωκτικά».

«Και δεν είσαι υποχρεωμένος να τα βγάζεις και βόλτα», πρό-σθεσε η μαμά.

«Αν το θέλεις, μπορείς, αλλά παθαίνουν πλάκα οι γείτονες. Μάντι, το καβούρι είναι εξαιρετικό».

1 7 4 DEAN KOONTZ

«Πώς κερδίζει χρήματα ένας εκπαιδευτής φιδιών;» αναρωτή-θηκε ο πατέρας μου.

«Η μαμά έχει τρεις βασικές πηγές εσόδων. Προμηθεύει φίδια σε τηλεοπτικές και κινηματογραφικές παραγωγές. Κάποια πε-ρίοδο, σχεδόν σε όλα τα βιντεοκλίπ χρησιμοποιούσαν φίδια».

«Επομένως τα νοικιάζει», είπε ενθουσιασμένη η μητέρα μου. «Με την ώρα, την ημέρα, την εβδομάδα;» ρώτησε ο πατέ-

ρας μου. «Συνήθως με τη μέρα. Οι ταινίες που ζητούν φίδια τα χρειά-

ζονται το πολύ τέσσερις πέντε μέρες». «Όλες οι ταινίες στις μέρες μας θα είχαν να ωφεληθούν από

μερικά ζωηρά φιδάκια», δήλωσε η γιαγιά Ρογουίνα. «Προπά-ντων η τελευταία με τον Ντάστιν Χόφμαν».

«Οι άνθρωποι που νοικιάζουν φίδια με την ώρα κατά κανόνα δεν είναι ευυπόληπτοι», είπε μελαγχολικά η Λόρι.

Η πληροφορία με κέντρισε. «Δεν έχω ακούσει για καμιά α-νυπόληπτη εταιρεία ενοικίασης φιδιών».

«Κι όμως υπάρχουν». Η Λόρι ξίνισε τα μούτρα. «Πρόκειται για φτηνές και άθλιες επιχειρήσεις. Νοικιάζουν σε άτομα με την ώρα, χωρίς να υποβάλλουν ερωτήσεις»·

Ο μπαμπάς, η μαμά κι εγώ κοιταχτήκαμε απορημένοι, αλλά η Γουίνα ήταν ενημερωμένη: «Για ερωτικούς σκοπούς».

Ο μπαμπάς έβγαλε ένα επιφώνημα αηδίας, η μαμά το χαρα-κτήρισε «ανατριχιαστικό» κι εγώ δήλωσα: «Γιαγιά, ώρες ώρες με τρομάζεις».

Η Λόρι θέλησε να ξεκαθαρίσει ορισμένα πράγματα: «Η μη-τέρα μου δε νοικιάζει ποτέ φίδια σε μεμονωμένα άτομα».

«Όταν ήμουν παιδί, ένα φίδι δάγκωσε τον μικρό Νεντ Γιάρ-νελ, το γειτονόπουλό μας», είπε η Γουίνα.

«Ήταν αδέσποτο το φίδι ή νοικιασμένο;» ρώτησε ο μπαμπάς. «Αδέσποτο. Ο μικρός Νεντ δεν πέθανε, αλλά έπαθε γάγγραι-

να. Χρειάστηκε να τον ακρωτηριάσουν -πρώτα τον αντίχειρα και το ένα δάχτυλο και μετά όλο το χέρι μέχρι τον καρπό».

«Τζίμι, καλέ μου, είμαι τόσο χαρούμενη που δε χρειάστηκε να σου κόψουν το πόδι», είπε η μαμά.

«Κι εγώ το ίδιο».

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ 1 7 5

Ο μπαμπάς ύψωσε το ποτήρι του κρασιού. «Ας πιούμε στην υγειά του Τζίμι μας, που δεν του έκοψαν το πόδι».

«Όταν ο μικρός Νεντ μεγάλωσε, έγινε ο μοναδικός μονόχει-ρας πρωταθλητής τοξοβολίας που έλαβε μέρος σε Ολυμπιακούς Αγώνες», είπε μετά την πρόποση η Γουίνα.

«Είναι δυνατόν;» ρώτησε σαστισμένη η Λόρι. «Αγαπητό μου κορίτσι, αν πιστεύεις ότι υπήρχαν πολλοί μο-

νόχειρες πρωταθλητές στην τοξοβολία, τότε δεν έχεις ιδέα για το άθλημα», αποκρίθηκε η Γουίνα.

«Βέβαια, δεν κέρδισε το χρυσό», διευκρίνισε ο μπαμπάς. «Κέρδισε το ασημένιο», παραδέχτηκε η γιαγιά. «Αλλά θα εί-

χε πάρει το χρυσό, αν είχε δύο μάτια». Η Λόρι ακούμπησε στο πιάτο το πιρούνι για να τονίσει την

κατάπληξή της. «Ήταν κύκλωπας;» «Όχι, είχε δύο μάτια», εξήγησε η μαμά. «Απλώς το ένα δεν

έβλεπε». «Μα δεν απαιτείται αντίληψη του βάθους για να είσαι καλός

στην τοξοβολία;» αναρωτήθηκε η Λόρι. «Ο μικρός Νεντ διέθετε κάτι καλύτερο από αντίληψη του βά-

θους», δήλωσε η Γουίνα, περήφανη για τον παιδικό της φίλο. «Είχε τσαγανό. Τίποτα δεν μπορούσε να σταματήσει τον μικρό Νεντ».

Η Λόρι έπιασε ξανά το πιρούνι για να φάει την τελευταία μπουκιά από το καβούρι που είχε στο πιάτο της. «Πολύ θα μου άρεσε αν μου λέγατε ότι ο μικρός Νεντ ήταν επίσης νάνος».

«Πόσο αλλόκοτη αλλά και πόσο γοητευτική ιδέα», σχολίασε η μητέρα μου.

«Εγώ τη βρίσκω σκέτα αλλόκοτη», διαφώνησε η γιαγιά. «Ο μικρός Νεντ ήταν ήδη πάνω από ένα ογδόντα στα έντεκά του χρόνια κι έφτασε το ένα ενενήντα -ήταν κι αυτός άχαρος σαν τον Τζίμι μας».

Δεν ξέρω τι πιστεύει η γιαγιά μου, αλλά είμαι αρκετά εκατο-στά κοντύτερος από τον μικρό Νεντ. Πιθανότατα ζυγίζω και πο-λύ λιγότερο -εκτός κι αν η σύγκριση περιορίζεται στο βάρος του χεριού, οπότε θα είχα το προβάδισμα.

Αν συγκρίνω τα δύο μου πόδια, το αριστερό ζυγίζει περισσό-

1 7 6 DEAN KOONTZ

τερο από το δεξί, λόγω των δύο μεταλλικών ελασμάτων και των αναρίθμητων καρφιών που συγκρατούν το μηριαίο οστό, καθώς και λόγω της μίας και μοναδικής μεταλλικής λάμας στο οστό της κνήμης. Υποβλήθηκα επίσης σε σοβαρή αγγειακή επέμβαση στο πόδι, αλλά αυτό δεν του πρόσθεσε βάρος.

Εκείνο το βράδυ που δειπνούσαμε στο σπίτι μου, στις αρχές Νοεμβρίου του 1994, τα σωληνάκια παροχέτευσης είχαν αφαι-ρεθεί -άρα δε μύριζα πια τόσο άσχημα-, όμως εξακολουθούσα να φοράω το νάρθηκα από φάιμπεργκλας. Καθόμουν στο τέλος του τραπεζιού, με το δεμένο πόδι στο πλάι, σαν να 'θελα να βά-λω τρικλοποδιά στη γιαγιά.

Η Γουίνα τελείωσε το καβούρι της και πλατάγισε τα χείλη με τον κραυγαλέο τρόπο που κατά τη γνώμη της είναι δικαίωμα του καθενός στην ηλικία της. «Είπες ότι η μαμά σου κερδίζει χρήματα από τα φίδια με τρεις τρόπους».

Η Λόρι πίεσε απαλά την πετσέτα της στα σαρκώδη της χεί-λη. «Αρμέγει επίσης κροταλίες».

Ο μπαμπάς έφριξε. «Ποιο σατανικό σούπερ μάρκετ θα που-λούσε τέτοιο πράγμα;»

«Για ένα διάστημα φιλοξενήσαμε ένα χαριτωμένο μικρό φι-δάκι, ένα μιλκ σνέικ», πληροφόρησε η μαμά τη Λόρι. «Το έλε-γαν Ερλ, αλλά πάντα πίστευα ότι το Μπερνάρ θα του ταίριαζε περισσότερο».

«Εμένα μου έμοιαζε με Ραλφ», διαφώνησε η γιαγιά Ρογουίνα. «Ο Ερλ ήταν αρσενικό φίδυ>, εξήγησε η μαμά, «ή τουλάχι-

στον έτσι υποθέταμε. Αν ήταν θηλυκό, μήπως θα έπρεπε να το αρμέξουμε; Στο κάτω κάτω, αν δεν αρμέξεις μια αγελάδα, μπο-ρεί να βρει οδυνηρό θάνατο».

Η βραδιά ξεκίνησε περίφημα. Σχεδόν δε χρειαζόταν να μιλάω. Κοίταξα τον μπαμπά. Μου χαμογέλασε. Καταλάβαινα ότι

περνούσε υπέροχα. «Στην πραγματικότητα, ένα μιλκ σνέικ δεν έχει γάλα», είπε η

Λόρι. «Ούτε οι κροταλίες έχουν γάλα. Η μαμά αρμέγει το δηλη-τήριο. Πιάνει το φίδι από το κεφάλι και τρίβει τους σιελογόνους αδένες με το δηλητήριο. Το δηλητήριο στάζει από τα δόντια, που στους κροταλίες είναι υποδόρια, και συλλέγεται σε κύπελλο».

Η ΠΡΟΦΗΤΕΊΑ 1 7 7

Ο μπαμπάς, που θεωρεί ιερό ναό την τραπεζαρία, σπάνια α-κουμπάει τους αγκώνες στο τραπέζι. Αυτή τη φορά ακούμπησε τον έναν του αγκώνα στο τραπέζι και στήριξε το πιγούνι στο χέ-ρι, έτοιμος ν' ακούσει με ενδιαφέρον. «Ώστε η μητέρα σου έχει ράντσο με κροταλίες».

«Δε θα έλεγα ράντσο, Ρούντι, μια και είναι κάτι ιδιαίτερα με-γάλο. Ούτε και φάρμα θα το χαρακτήριζα. Είναι περισσότερο έ-νας κήπος όπου καλλιεργείται ένα μονάχα είδος».

Η γιαγιά ρεύτηκε με ικανοποίηση. «Σε ποιον πουλάει το δη-λητήριο; Σε δολοφόνους ή μήπως σ' εκείνους τους πυγμαίους με τα φυσοκάλαμα;»

«Οι φαρμακευτικές εταιρείες το χρειάζονται για να παρα-σκευάζουν αντίδοτα. Χρησιμοποιείται επίσης και για άλλους ια-τρικούς σκοπούς».

«Ανέφερες και μια τρίτη πηγή εσόδων», της υπενθύμισε ο πατέρας μου.

«Αυτή είναι η πραγματική αγάπη της μητέρας μου», είπε η Λόρι με τρυφερότητα. «Διοργανώνει παραστάσεις για πάρτι. Έ-χει ένα καταπληκτικό νούμερο με φίδια».

«Ποιος θα έκλεινε μια τέτοια παράσταση;» αναρωτήθηκε ο πατέρας μου.

«Ποιος δε θα έκλεινε, να λες», είπε η μητέρα μου, πιθανώς σκεπτόμενη το ερχόμενο πάρτι για την επέτειο των γάμων τους και τα γενέθλια της Γουίνα.

«Ακριβώς», είπε η Λόρι. «Τη ζητούν σε διάφορες εκδηλώ-σεις εταιρειών, όπως σε πάρτι συνταξιοδότησης ή σε χριστου-γεννιάτικες γιορτές. Για να μην αναφερθώ στα εβραϊκά μπαρ μι-τζβά, στις συγκεντρώσεις της Αμερικανικής Ένωσης Βιβλιοθη-κών, και πολλά πολλά άλλα».

Η μαμά και ο μπαμπάς μάζεψαν τα πιάτα των ορεκτικών. Σέρβιραν κοτόσουπα με καλαμπόκι και ξεροψημένα ψωμάκια με τσένταρ.

«Λατρεύω το καλαμπόκι», είπε η γιαγιά, «αλλά μου προκα-λεί φούσκωμα. Κάποτε με ένοιαζε, αλλά τώρα πια δε σκοτίζομαι για τέτοια πράγματα. Διάγω τη χρυσή μου περίοδο».

Αυτή τη φορά ο μπαμπάς σήκωσε την πρώτη κουταλιά της

1 7 8 DEAN KOONTZ

σούπας αντί για το ποτήρι με το κρασί. «Εύχομαι αυτός ο κατερ-γάρης να μη γλιτώσει τη δίκη. Εύχομαι να τιμωρηθεί παραδειγ-ματικά».

Ο κατεργάρης ήταν, φυσικά, ο Πουντσινέλο Μπίζο. Το επόμε-νο πρωί ήταν προγραμματισμένη η προκαταρκτική ακρόαση, που θα έκρινε αν ήταν ψυχικά υγιής ώστε να παραπεμφθεί σε δίκη.

Είχε σκοτώσει τον Λάιονελ Ντέιβις, τον Χόνκερ, τον Κρινκλς και τον Μπάιρον Μέτκαφ, χρόνια πρόεδρο του Ιστορικού Συλ-λόγου του Σνόου Βίλατζ, τον οποίο βασάνισε για να πάρει πλη-ροφορίες σχετικά με την πρόσβαση στις διόδους κάτω από την πλατεία.

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, από τις εκρήξεις σκοτώθηκαν δύο μέλη ενός συνεργείου καθαρισμού που δούλευαν στο δικα-στήριο και ένας άστεγος που περισυνέλεγε τους θησαυρούς του σκουπιδοτενεκέ πίσω από τη βιβλιοθήκη. Σκοτώθηκε επίσης η Μάρθα Φέι Τζίτερ, μια ηλικιωμένη χήρα που ζούσε σε ένα δια-μέρισμα του κτιρίου που βρισκόταν δίπλα στο δικαστήριο.

Δεν είναι λίγο πράγμα το να χαθούν οχτώ ζωές, αλλά, λαμ-βανομένης υπόψη της έκτασης της καταστροφής, θα περίμενε κανείς ο αριθμός των θυμάτων να ήταν πολύ μεγαλύτερος. Ο λόγος που σώθηκαν τόσοι και τόσοι άνθρωποι ήταν ότι οι εκρή-ξεις έγιναν υπόγεια, σε μεγάλο βάθος, και ένα μέρος της δύνα-μης διοχετεύτηκε στις υπόγειες σήραγγες. Η βιβλιοθήκη, η έ-παυλη και η τράπεζα κατέρρευσαν προς τα μέσα, βυθίστηκαν στα υπόγειά τους, θαρρείς και την κατεδάφισή τους είχαν ανα-λάβει ειδικευμένα συνεργεία.

Το δικαστήριο κατέρρευσε επίσης προς τα μέσα, σε μεγάλο βαθμό, όμως ο πυργίσκος του έπεσε πάνω στο διπλανό οικοδό-μημα, προκαλώντας αιφνίδια αναστάτωση στην ήρεμη ζωή της χήρας Τζίτερ.

Οι δυο γάτες της πολτοποιήθηκαν επίσης. Ορισμένοι από τους πολίτες του Σνόου Βίλατζ φάνηκαν να εξαγριώνονται πε-ρισσότερο από την απώλεια των γατιών παρά των ανθρώπων και των μνημειακών κτιρίων.

Ο Πουντσινέλο εξέφρασε τη λύπη του επειδή δε σκοτώθηκαν εκατοντάδες άνθρωποι. Είπε στην αστυνομία ότι, αν μπορούσε

Η ΠΡΟΦΗΤΕΊΑ 1 7 9

να τα κάνει όλα από την αρχή, θα πρόσθετε βόμβες ναπάλμ, για να σιγουρευτεί ότι η φωτιά θα κατέστρεφε πολλά οικοδομικά τετράγωνα.

Τμήματα του δρόμου και της πλατείας βούλιαξαν στις μυστι-κές σήραγγες του Κορνίλιους Σνόου. Το ωραίο μαύρο σπορ κου-πέ μου με τις κίτρινες αγωνιστικές ταινίες το κατάπιε μια απ' αυτές τις καταβόθρες.

Θυμάστε που είχα πει ότι δεν είχα γνωρίσει μια κοπέλα που ν' αγαπάω όσο αγαπούσα την εφτάχρονη Ντοτζ Ντεϊτόνα Σέλμπι Ζ μου; Παραδόξως, δεν πένθησα ούτε στιγμή την απώλειά της.

Μολονότι της Λόρι θα της ταίριαζε η Σέλμπι Ζ, θα της πή-γαινε ακόμα περισσότερο μια Πόντιακ Τρανς Αμ του 1986, όχι μαύρη, μάλλον κόκκινη ή ασημιά, ένα χρώμα, τέλος πάντων, ταιριαστό με την πληθωρική προσωπικότητά της. Ή μια Σεβρο-λέτ Καμάρο IROC-Z καμπριολέ του 1988.

Το πρόβλημά μου, εντούτοις, ήταν αυτό που θα αντιμετώπιζε οποιοσδήποτε φούρναρης κερδίζει τον επιούσιο απ' το ψωμί και τα γλυκά. Υπήρχαν στον κόσμο άντρες που με την πρώτη τους ματιά στη Λόρι θα της αγόραζαν μια Ρολς Ρόις για τις καθημερι-νές της δουλειές στην πόλη· και κανείς τους δε θα 'μοιάζε με ξωτικό.

«Λέτε να τον στείλουν σε κανένα άσυλο και να τη γλιτώ-σει;» ρώτησε ο μπαμπάς.

«Ο ίδιος δεν το θέλει αυτό», διευκρίνισα. «Ισχυρίζεται ότι ή-ξερε ακριβώς τι έκανε και ότι στόχος του ήταν η εκδίκηση».

«Είναι τρελός με τον τρόπο του», παρατήρησε η Λόρι. «Αλ-λά ξέρει να ξεχωρίζει το καλό από το κακό εξίσου καλά μ' εμέ-να. Μάντι, Ρούντι, αυτή η σούπα είναι θεσπέσια, έστω κι αν προκαλεί φούσκωμα».

Η γιαγιά Ρογουίνα είχε να διηγηθεί μια σχετική ιστορία. «Ο Έκτορ Σάντσες, που έμενε κοντά στο Μπράιτ Φολς, σκοτώθηκε εξαιτίας μιας πορδής».

Ο ρασιοναλιστής πατέρας μου αντέδρασε στα λόγια της για-γιάς: «Γουίνα, αυτό δεν είναι δυνατόν».

«Ο Έκτορ δούλευε σε βιομηχανία ελαίων για τα μαλλιά», συ-νέχισε η γιαγιά. «Είχε όμορφα μαλλιά, αλλά του έλειπε η κοινή

1 8 0 DEAN KOONTZ

λογική. Αυτά που σας λέω συνέβαιναν πριν από πενήντα έξι χρόνια, το '38, πριν από τον πόλεμο».

«Ακόμα και τότε, δεν ήταν δυνατόν», δήλωσε ο μπαμπάς. «Εσύ δεν είχες γεννηθεί ακόμα, ούτε και η Μάντι, επομένως

μη μου λες τι ήταν και τι δεν ήταν δυνατόν. Το είδα με τα ίδια μου τα μάτια».

«Δε μας το έχεις ξαναπεί», παρατήρησε ο μπαμπάς, που υπο-πτευόταν ότι το έβγαλε από το μυαλό της· αλλά δεν ήταν έτοι-μος να την κατηγορήσει. «Τζίμι, το έχει ξαναπεί;»

«Όχι», επιβεβαίωσα. «Θυμάμαι την ιστορία που μας διηγή-θηκε η γιαγιά για τον Χάρι Ραμίρες που έβρασε μέχρι θανάτου, αλλά όχι γι' αυτόν τονΈκτορ Σάντσες».

«Μάντι, εσύ θυμάσαι να το έχεις ξανακούσει;» «Όχι, καλέ μου», ομολόγησε η μητέρα μου, «αλλά αυτό δεν

αποδεικνύει τίποτα. Σίγουρα η μητέρα θα το είχε λησμονήσει και θα το θυμήθηκε μόλις τώρα».

«Αν έχεις δει άνθρωπο να πεθαίνει από πορδή, δεν το ξεχνάς εύκολα», είπε ο μπαμπάς κι ύστερα στράφηκε στη Λόρι: «Με συγχωρείς, αγαπητή μου. Συνήθως η συζήτηση στο τραπέζι δεν είναι τόσο χαμηλού επιπέδου».

«Δεν ξέρετε τι πάει να πει χαμηλό επίπεδο, αν δεν έχετε φάει ραβιόλια κονσέρβα ακούγοντας ιστορίες για μολυσματικές πλη-γές φιδιών και για τη μυρωδιά ενός ανεμοστρόβιλου που πήρε και σήκωσε μια μονάδα βιολογικού καθαρισμού».

Η γιαγιά έχασε την υπομονή της: «Δεν ξέχασα ποτέ τον Έ-κτορ Σάντσες. Απλώς δεν είχε τύχει μέχρι τώρα να το φέρει η συζήτηση».

«Ποια ήταν η δουλειά του Έκτορ στο εργοστάσιο των λα-διών για τα μαλλιά;» ρώτησε η μαμά.

«Αν τινάχτηκε στον αέρα από μια πορδή πριν από πενήντα έ-ξι χρόνια, ποιος νοιάζεται με τι ασχολιόταν;» είπε ο μπαμπάς.

«Η οικογένειά του σίγουρα νοιαζόταν», απάντησε η Γουίνα. «Η δουλειά του έβαζε φαγητό στο τσουκάλι. Εν πάση περιπτώ-σει, δεν τινάχτηκε στον αέρα. Αυτό δε γίνεται».

«Δε σας τα 'λεγα εγώ;» δήλωσε θριαμβολογώντας ο πατέ-ρας μου.

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ 181

«Όταν έκλεισα τα είκοσι ένα, την ημέρα των γενεθλίων μου, ο άντρας μου, ο Σαμ, με πήγε για πρώτη φορά σε μπαρ. Εμείς είχαμε τραπέζι. Ο Έκτορ καθόταν στο μπαρ, σε σκαμνί. Παρήγ-γειλα ένα Πινκ Σκουίρλ*. Σου αρέσουν τα Πινκ Σκουίρλ, Λόρι;»

Η Λόρι απάντησε καταφατικά. Ύστερα μπήκε στη μέση ο μπαμπάς: «Θα με τρελάνεις μ'

αυτά που λες. Αρχίζω να βλέπω ροζ σκίουρους να σκαρφαλώ-νουν στο ταβάνι».

«Ο Έκτορ έπινε μπίρα με λάιμ», συνέχισε η Γουίνα. «Στο δι-πλανό σκαμνί καθόταν ένας μποντιμπιλντεράς. Οι δικέφαλοι του ήταν τεράστιοι σαν χοιρομέρια και στο μπράτσο του είχε για τα-τουάζ ένα μπουλντόγκ που μοστράριζε τα δόντια του».

«Ο Έκτορ ή ο μποντιμπιλντεράς;» ρώτησε η μητέρα μου. «Ο Έκτορ δεν είχε τατουάζ -τουλάχιστον όχι σε ορατά ση-

μεία του σώματος του. Όμως είχε για κατοικίδιο ένα μαϊμουδάκι που το έλεγαν Πάντσο».

«Έπινε μπίρα και ο Πάντσο;» ρώτησε η μητέρα μου. «Το μαϊμουδάκι δεν ήταν εκεί». «Πού ήταν;» «Στο σπίτι, με την οικογένεια. Δεν ήταν απ' τις μαϊμούδες

που τους αρέσει να τρέχουν στα μπαρ. Ο Πάντσο ήταν σπιτό-γατος».

Η μαμά χάιδεψε τον μπαμπά στον ώμο. «Αυτά τα μαϊμουδά-κια μού αρέσουν εμένα».

«Εκεί που καθόταν λοιπόν ο Έκτορ στο σκαμνί του μπαρ, α-μολάει μία...»

«Επιτέλους», αναφώνησε ο πατέρας μου. «...και ο μποντιμπιλντεράς ενοχλείται από τη μυρωδιά. Ο Έ-

κτορ του λέει, "Άντε πνίξου", αν και δε μεταχειρίστηκε τη λέξη πνίξου».

«Πόσο μεγαλόσωμος ήταν αυτός ο Έκτορ;» αναρωτήθηκε η Λόρι.

«Θα έλεγα γύρω στο ένα και ογδόντα. Και ζύγιζε εξήντα πέ-ντε κιλά».

•Ροζ Σκίουρος: κοκτέιλ. (Σ.τ.Μ.)

1 8 2 DEAN KOONTZ

«Δε θα έβλαπτε να είχε μαζί του τη μαϊμού για βοήθεια», εί-πε η Λόρι.

«Του ρίχνει λοιπόν ο μποντιμπιλντεράς δυο απανωτές γρο-θιές, τον αρπάζει απ' τα μαλλιά και του κοπανάει το πρόσωπο στον πάγκο τρεις φορές. Ο Έκτορ πέφτει από το σκαμνί, νεκρός, και ο μποντιμπιλντεράς παραγγέλνει άλλο ένα ουίσκι με μπίρα, χτυπημένο με δυο φρέσκα αβγά για τις πρωτεΐνες»·

Ο πατέρας μου ακτινοβολούσε δικαιωμένος. «Επομένως είχα δίκιο. Δεν τον σκότωσαν τα αέρια των εντέρων. Τον σκότωσε ο μεθυσμένος μποντιμπιλντεράς».

«Αν δεν είχε αμολήσει την πορδή, δε θα είχε σκοτωθεί», επέ-μεινε η γιαγιά.

«Πώς έβρασε λοιπόν μέχρι θανάτου ο Χάρι Ραμίρες;» ρώτη-σε η Λόρι τελειώνοντας τη σούπα.

Ακολούθησε το κυρίως πιάτο -ψητό κοτόπουλο με γέμιση κάστανα και λουκάνικα, πολέντα και αρακάς-, συνοδευόμενο α-πό σαλάτα σέλερι.

Όταν, περασμένα μεσάνυχτα, ο μπαμπάς έφερε το τρόλεϊ με τα γλυκά από την κουζίνα, η Λόρι δεν μπορούσε να διαλέξει α-νάμεσα σε μια τάρτα κρέμα μανταρίνι και ένα κομμάτι ζενουάζ· πήρε και από τα δύο. Δοκίμασε την κερ αλά κρεμ, το μπουντίνο ντι ρικότα και το Μον Μΐΐλαν ο μαρόν, κι ύστερα διάλεξε τέσσε-ρα κομμάτια από ένα δίσκο με τρεις στρώσεις κουλουράκια.

Καθώς έτρωγε με προσήλωση ένα κουλουράκι, διαπίστωσε πως όλοι στο τραπέζι είχαμε σωπάσει. Όταν ανασήκωσε το βλέμμα, όλοι της χαμογελούσαμε.

«Υπέροχο», είπε. Συνεχίσαμε να χαμογελάμε. «Τι είναι;» ρώτησε. «Τίποτα, καλή μου», είπε η μητέρα μου. «Απλώς έχουμε την

αίσθηση ότι όλη μας τη ζωή τρώγαμε μαζί σου». Η Λόρι έφυγε στη μία το πρωί, που ήταν νωρίς για την οικο-

γένεια Τοκ αλλά αργά για κείνη. Στις εννέα το πρωί, είχε να δι-δάξει χορό σε δυο οργισμένους Ούγγρους.

Η ιστορία με τους οργισμένους Ούγγρους έχει ενδιαφέρον. Θα την αφήσω για κάποιο άλλο βιβλίο, αν ζήσω για να το γράψω.

Η ΠΡΟΦΗΤΕΊΑ 1 8 3

Όταν στάθηκα με τη βοήθεια ενός πι στην είσοδο για να ξε-προβοδίσω τη Λόρι, εκείνη με φίλησε. Θα ήταν η ιδανική κατά-ληξη της βραδιάς... αν δε με είχε φιλήσει μονάχα στο μάγουλο κι αν δεν ήταν παρούσα ολόκληρη η φαμίλια μου, που μας κοι-τούσε χαμογελώντας και, σε μια περίπτωση, χτυπώντας δυνατά τα χείλη.

Ύστερα φίλησε επίσης τη γιαγιά μου, τη μητέρα μου και τον πατέρα μου, οπότε εγώ έπαψα να αισθάνομαι τόσο ξεχωριστός.

Κατέληξε πάλι σ' εμένα, με ξαναφίλησε στο μάγουλο, οπότε ένιωσα λίγο καλύτερα.

Όταν βγήκε ανάλαφρα έξω στη νύχτα, μου φάνηκε σαν να λιγόστεψε ο αέρας που ανέπνεα. Η απουσία της έκανε την ανα-πνοή επώδυνη.

Ο μπαμπάς είχε αργήσει για τη δουλειά στο ξενοδοχείο. Κα-θυστέρησε προκειμένου να ξεπροβοδίσει τη Λόρι.

«Γιε μου», είπε προτού φύγει, «κανένας φούρναρης που σέ-βεται τον εαυτό του δε θα άφηνε να του ξεφύγει μια τέτοια κο-πέλα».

Όσο η μαμά και η γιαγιά μάζευαν τα πιάτα και τα έβαζαν στα δύο πλυντήρια, εγώ βολεύτηκα σε μια πολυθρόνα του σαλο-νιού κι έγειρα το κεφάλι στο προστατευτικό κάλυμμα με τις κε-ντημένες αράχνες. Με το στομάχι ευχάριστα γεμάτο και με το πόδι ακουμπισμένο ψηλά σε σκαμνάκι, αισθανόμουν βασιλικά.

Προσπάθησα να διαβάσω ένα αστυνομικό μυθιστόρημα, μιας σειράς με έναν ιδιωτικό ντετέκτιβ με νευροϊνωμάτωση, την ασθένεια που έγινε διάσημη χάρη στον Ανθρωπο Ελέφαντα. Τα-ξίδευε από τη μια άκρη του Σαν Φρανσίσκο ως την άλλη για τις έρευνές του, φορώντας πάντα πανωφόρι με κουκούλα για να κρύβει τα παραμορφωμένα χαρακτηριστικά του. Μου ήταν δύ-σκολο να συγκεντρωθώ στο διάβασμα.

Όταν τελείωσε το συμμάζεμα της κουζίνας, η γιαγιά επέ-στρεψε στον καναπέ και στο εργόχειρο της. Είχε αρχίσει ένα μαξιλάρι σαρανταποδαρούσα.

Η μαμά κάθισε μπροστά από το καβαλέτο στο ατελιέ της και δούλεψε το πορτραίτο ενός κόλεϊ. Το αφεντικό του είχε ζητήσει

1 8 4 DEAN KOONTZ

να του το ζωγραφίσει με καρό φουλάρι στο λαιμό και καουμπόι-κο καπέλο.

Αν σκεφτούμε τη ζωή μου και το δείπνο που μόλις είχα απο-λαύσει, είναι φυσικό να θεωρηθώ κάπως εκκεντρικός. Όπως τα περιγράφω, τα μέλη της οικογένειας Τοκ μοιάζουν παράξενοι και ιδιόμορφοι άνθρωποι. Πράγμα που είναι. Και γι' αυτό τους αγαπάω.

Ωστόσο, κάθε οικογένεια έχει τις δικές της εκκεντρικότητες, όπως άλλωστε και κάθε ανθρώπινο πλάσμα. Όλοι έχουν τις ι-διορρυθμίες τους, ακριβώς όπως οι Τοκ.

Εκκεντρικός σημαίνει έξω ή σε απόσταση από ό,τι θεωρείται φυσιολογικό. Σαν πολιτισμένοι άνθρωποι, μέσω της συναίνεσης, συμφωνούμε για το τι είναι φυσιολογικό· αλλά αυτή η συναίνε-ση έχει μεγάλο εύρος, δεν είναι περιορισμένη σαν το σχοινί του ακροβάτη στο τσίρκο.

Ακόμα κι έτσι, κανείς μας δε ζει μια ζωή απολύτως νορμάλ ως προς όλους τους τομείς. Στο κάτω κάτω, είμαστε άνθρωποι, ο καθένας μας είναι μοναδικός -στο βαθμό βέβαια που κανένα μέλος ενός είδους δε διαφέρει από τα όμοιά του.

Διαθέτουμε ένστικτο, αλλά δε μας εξουσιάζει. Νιώθουμε την έλξη της μη σκεπτόμενης αγέλης, τη σαγήνη του κοπαδιού, αλ-λά αντιστεκόμαστε στις ακραίες συνέπειες αυτής της επιρροής -κι όταν παρασυρόμαστε, παρασέρνουμε τις κοινωνίες μας στα ματωμένα συντρίμμια των αποτυχημένων ουτοπιών μας, οδη-γούμενοι από έναν Χίτλερ ή έναν Λένιν ή έναν Μάο Τσετούνγκ. Και τα συντρίμμια μάς θυμίζουν ότι ο Θεός μάς έδωσε την ατο-μικότητά μας και πως, όταν την εγκαταλείπουμε, ακολουθούμε ένα σκοτεινό μονοπάτι.

Όταν δεν καταφέρνουμε να αντιληφθούμε την εκκεντρικότη-τά μας και να τη διακωμωδήσουμε, γινόμαστε τέρατα ιδιοτέλει-ας. Κάθε οικογένεια είναι εξίσου εκκεντρική με τη δική μου, η καθεμιά με τον τρόπο της. Το εγγυώμαι. Αν ανοίξεις τα μάτια κι αντικρίσεις αυτή την αλήθεια, ανοίγεις την καρδιά σου στην αν-θρωπότητα.

Διάβασε Ντίκενς· αυτός ήξερε. Οι δικοί μου δε θέλουν να είναι κάποιος άλλος- θέλουν να εί-

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ 185

ναι αυτοί που είναι. Δεν πρόκειται ν' αλλάξουν για να εντυπω-σιάσουν τους άλλους. Βρίσκουν νόημα στην ήρεμη πίστη του ε-νός προς τον άλλο και στα μικρά θαύματα της καθημερινής τους ζωής. Δε χρειάζονται ιδεολογίες, ούτε φιλοσοφίες για να αυτο-προσδιοριστούν. Τους ορίζει η ζωή τους, που την απολαμβά-νουν με όλες τους τις αισθήσεις· τους ορίζει η ελπίδα· τους ορί-ζει η διάθεσή τους να γελούν.

Από την πρώτη σχεδόν στιγμή που τη συνάντησα στη βι-βλιοθήκη, είχα καταλάβει ότι η Λόρι Λιν Χικς ήξερε όσα ήξερε και ο Ντίκενς, άσχετα αν τον είχε διαβάσει ή όχι. Η ομορφιά της δεν οφειλόταν τόσο στην εξωτερική της εμφάνιση όσο στο γεγο-νός ότι δεν ήταν ένα φροϋδικό στερεότυπο και δε θα επέτρεπε ποτέ να την προσδιορίσουν με τέτοιους όρους· δεν ήταν θύμα κανενός, δεν ήταν το κορόιδο κανενός. Η ζωή της δεν καθοριζό-ταν από το τι της είχαν κάνει οι άλλοι. Δεν καθοριζόταν από το φθόνο ή από τη σιγουριά της ηθικής της ανωτερότητας, αλλά α-πό τις δυνατότητες της ζωής.

Παράτησα το μυθιστόρημα με τον ντετέκτιβ που έφερνε στον Ανθρωπο Ελέφαντα και, στηρίζοντας το βάρος του σώματος μου στα χέρια, στάθηκα όρθιος με το πι. Τα ροδάκια έτριξαν σιγανά.

Κλείστηκα στην κουζίνα και πλησίασα το τηλέφωνο τοίχου. Στάθηκα εκεί για λίγο, σκουπίζοντας τις υγρές μου παλάμες

στο πουκάμισό μου. Έτρεμα. Η νευρικότητά μου ήταν λιγότερο έντονη, αλλά πολύ πιο βαθιά από εκείνη που ένιωσα μπροστά στο όπλο του Πουντσινέλο.

Ήταν η αγωνία του ορειβάτη που λαχταρά ν' ανέβει στο ψη-λότερο βουνό του κόσμου σε χρόνο ρεκόρ, που ξέρει ότι σε κά-ποια στιγμή της ζωής του θα έχει τα προσόντα και τις σωματικές ικανότητες για να υλοποιήσει το όνειρο του, αλλά που φοβάται ότι γραφειοκράτες ή θύελλες, ή και η μοίρα ακόμα, θα τον εμπο-δίζουν ώσπου να χαθεί για πάντα η ευκαιρία. Και τότε ποιος θα είναι, τι θ' απογίνει;

Στο διάστημα των έξι εβδομάδων από τη νύχτα των κλόουν, είχαμε μιλήσει πολλές φορές στο τηλέφωνο. Είχα απομνημονεύ-σει τον αριθμό της.

Πάτησα τρία πλήκτρα. Το έκλεισα.

1 8 6 DEAN KOONTZ

To στόμα μου είχε στεγνώσει. Πλησίασα τρίζοντας ένα ντου-λάπι, έπιασα ένα ποτήρι, πλησίασα τρίζοντας το νεροχύτη. Έβα-λα δροσερό και φιλτραρισμένο νερό από την ειδική βρύση.

Διακόσια πενήντα γραμμάρια πιο βαρύς και με το στόμα α-κόμα θεόστεγνο, επέστρεψα στο τηλέφωνο.

Πάτησα πέντε πλήκτρα. Το έκλεισα. Δεν εμπιστευόμουν τη φωνή μου. Έκανα δοκιμές: «Γεια, εί-

μαι ο Τζίμι». Ακόμα κι εγώ είχα πάψει πλέον να αποκαλώ τον εαυτό μου

Τζέιμς. Όταν διαπιστώνεις ότι πας ενάντια σε ένα θεμελιώδη νό-μο του σύμπαντος, είναι προτιμότερο να υποκύψεις.

«Γεια, είμαι ο Τζίμι. Με συγχωρείς αν σε ξύπνησα». Η φωνή μου έτρεμε και είχε ανεβεί κατά δύο οκτάβες. Είχα

ν' ακουστώ έτσι από δεκατριών ετών. Καθάρισα το λαιμό μου, δοκίμασα ξανά και ακούστηκα σαν

δεκαπεντάχρονος. Αφού πληκτρολόγησα έξι αριθμούς, ετοιμάστηκα να το κλεί-

σω. Και τότε, με μια απερίσκεπτη ανεμελιά, πάτησα και τον έ-βδομο.

Η Λόρι απάντησε με το πρώτο χτύπημα, λες και καθόταν πά-νω από το τηλέφωνο.

«Γεια, είμαι ο Τζίμι», είπα. «Με συγχωρείς αν σε ξύπνησα». «Έφτασα σπίτι μόλις πριν από ένα τέταρτο. Δεν έχω ξαπλώ-

σει ακόμα». «Πέρασα πολύ ωραία απόψε». «Κι εγώ το ίδιο», μου είπε. «Μου αρέσει η οικογένειά σου». «Ξέρεις, είναι κάτι που δε θα έπρεπε να γίνει μέσω τηλεφώ-

νου, αλλά αν δεν το κάνω δε θα κοιμηθώ. Θα μείνω ξαπλωμένος αγωνιώντας μήπως χαθεί η ευκαιρία μου και δεν μπορέσω ν' α-νέβω στο βουνό».

«Εντάξει», μου είπε, «μα αν είναι να συνεχίσεις να μιλάς με γρίφους, καλύτερα να κρατήσω σημειώσεις, ώστε αργότερα να μπορέσω να καταλάβω για ποιο πράγμα μού μιλούσες. Οκέι, πή-ρα χαρτί και στυλό».

«Πρώτα πρώτα, η εξωτερική μου εμφάνιση δεν είναι σπου-δαία».

Η ΠΡΟΦΗΤΕΊΑ 1 8 7

«Ποιος το λέει;» «Έχεις ακούσει το "καθρέφτη-καθρεφτάκο"; Άσε που είμαι

και μπουνταλάς». «Έτσι λες διαρκώς, αλλά εγώ δεν είδα τέτοια δείγματα -ε-

κτός από κάτι στιγμές σαν κι αυτή». «Ήμουν ανίκανος να χορέψω ακόμα και προτού βάλω αυτές

τις σιδερένιες λάμες στο πόδι. Τώρα η χάρη μου στο χορό θα συγκρίνεται με τη χάρη του πρώτου τέρατος του δόκτορα Φράν-κενσταϊν».

«Σου χρειάζεται απλώς ο κατάλληλος δάσκαλος. Κάποτε δί-δαξα χορό σε ένα ζευγάρι τυφλών».

«Και, επιπλέον, είμαι φούρναρης, κι ίσως κάποια μέρα γίνω σεφ ζαχαροπλαστικής, πράγμα που σημαίνει ότι δεν πρόκειται να γίνω εκατομμυριούχος».

«Θέλεις να γίνεις εκατομμυριούχος;» με ρώτησε. «Όχι ιδιαίτερα. Θ' ανησυχούσα διαρκώς πώς θα βρω τρό-

πους να μη χάσω τα χρήματα. Υποθέτω ότι θα έπρεπε να θέλω να γίνω εκατομμυριούχος. Ορισμένοι λένε ότι δεν έχω αρκετή φιλοδοξία».

«Ποιοι;» «Ποιοι τι;» «Ποιοι λένε ότι δεν έχεις αρκετή φιλοδοξία;» «Πιθανώς οι πάντες. Και κάτι ακόμα· δε με πολυενδιαφέρουν

τα ταξίδια. Οι περισσότεροι άνθρωποι θέλουν να γνωρίσουν τον κόσμο, αλλά εγώ είμαι σπιτόγατος. Πιστεύω ότι μπορείς να γνω-ρίσεις ολόκληρο τον κόσμο μέσα σε ένα τετραγωνικό χιλιόμε-τρο, αν ξέρεις πώς να κοιτάξεις. Ποτέ δεν πρόκειται να γνωρίσω τη μεγάλη περιπέτεια στην Κίνα ή στη Δημοκρατία της Τόνγκα».

«Πού είναι η Δημοκρατία της Τόνγκα;» «Ιδέα δεν έχω. Δε θα δω ποτέ την Τόνγκα. Πιθανώς ούτε το

Παρίσι και το Λονδίνο. Ορισμένοι αυτό θα το θεωρούσαν τρα-γικό».

«Ποιοι;» «Και δεν έχω καθόλου φινέτσα», έσπευσα να πω τώρα που

'χα πάρει φόρα και κατηγορούσα τον εαυτό μου. «Ε, όχι και καθόλου».

1 8 8 DEAN KOONTZ

«Ορισμένοι αυτό πιστεύουν». «Άντε πάλι αυτοί», είπε η Λόρι. «Ποιοι αυτοί;» «Οι ορισμένοι». «Ζούμε σε ένα από τα διασημότερα κέντρα χειμερινών σπορ

του κόσμου», συνέχισα ακάθεκτος, «κι εγώ δεν ξέρω σκι. Δε θέ-λησα ποτέ να μάθω».

«Κι αυτό είναι έγκλημα;» «Φανερώνει έλλειψη περιπετειώδους πνεύματος». «Ορισμένοι άνθρωποι τη θέλουν υποχρεωτικά την περιπέ-

τεια», παρατήρησε εκείνη. «Εγώ πάντως όχι. Και οι πάντες ασχολούνται επίσης με την

ορειβασία, τρέχουν σε μαραθώνιους, σηκώνουν βάρη. Εγώ δεν τα μπορώ αυτά με τίποτε. Εμένα μου αρέσουν τα βιβλία, τα πα-ρατεταμένα δείπνα με πολλή κουβέντα, οι μακρινοί περίπατοι -επίσης με πολλή κουβέντα Δε γίνεται να συζητάς όταν τρέχεις με τα σκι στην πλαγιά, με ενενήντα χιλιόμετρα την ώρα. Δε γί-νεται να συζητάς όταν τρέχεις σε μαραθώνιο. Ορισμένοι λένε ό-τι μιλάω υπερβολικά».

«Είναι πολύ δογματικοί όλοι αυτοί, δε βρίσκεις;» «Ποιοι όλοι;» «Οι "ορισμένοι άνθρωποι". Σ' ενδιαφέρει η γνώμη των άλ-

λων, αν εξαιρέσουμε τα μέλη της οικογένειάς σου;» «Όχι ιδιαίτερα. Κι αυτό είναι κάπως παράξενο, ε; Μόνο οι

ψυχοπαθείς δεν ενδιαφέρονται για τη γνώμη των άλλων». «Πιστεύεις ότι είσαι ψυχοπαθής;» με ρώτησε. «Θα μπορούσα και να είμαυ>. «Δεν το νομίζω», διαφώνησε εκείνη. «Πιθανότατα έχεις δίκιο. Ένας ψυχοπαθής πρέπει ν' αγαπάει

την περιπέτεια. Πρέπει να του αρέσει ο κίνδυνος, οι αλλαγές, το ρίσκο, κι εγώ δε συμπαθώ τίποτε από όλα αυτά. Είμαι πληκτι-κός. Είμαι βαρετός».

«Κι αυτό πήρες να μου πεις; Ότι είσαι ένας πληκτικός, βαρε-τός, φλύαρος, συντηρητικός, αποτυχημένος ψυχοπαθής;»

«Ναι, μα όλ' αυτά είναι η εισαγωγή». «Σε τι πράγμα;»

Η ΠΡΟΦΗΤΕΊΑ 1 8 9

«Σε κάτι που δε θα έπρεπε να σου το ζητήσω από τηλεφώ-νου, κάτι που όφειλα να σου το πω πρόσωπο με πρόσωπο, κάτι που κατά πάσα πιθανότητα είναι τρομερά νωρίς για να σου το ζητήσω, αλλά μου κόλλησε η αλλόκοτη ιδέα ότι, αν δε σου μι-λήσω απόψε, αργότερα δε θα μου το επιτρέψουν η μοίρα και οι θύελλες, και η ευκαιρία θα έχει χαθεί, οπότε η ερώτηση είναι... Λόρι Λιν Χικς, θέλεις να με παντρευτείς;»

Νόμιζα ότι η σιωπή της σήμαινε ότι έμεινε άναυδη από κα-τάπληξη, ύστερα σκέφτηκα ότι ήθελε να παίξει μαζί μου και στο τέλος υποψιάστηκα ότι επρόκειτο για κάτι πιο δυσάρεστο, ώ-σπου μου είπε: «Είμαι ερωτευμένη με κάποιον άλλον».

ΤΡΙΤΟ ΜΕΡΟΣ

Κ Α Λ Ώ ς ΗΡΘΕς ΣΤΟΝ ΚΟςΜΟ,

ΑΝΝΙ ΤΟΚ

\

17

Τα γεγονότα της 15ης Σεπτεμβρίου του 1994 -όταν σημαντι-κό κομμάτι της πλατείας της πόλης τινάχτηκε στον αέρα-

με ώθησαν να πάρω στα σοβαρά τις υπόλοιπες προβλέψεις του παππού Τζόζεφ.

Την πρώτη από τις πέντε «φοβερές μέρες» γλίτωσα και βγή-κα ζωντανός. Όμως η επιβίωσή μου είχε το τίμημά της.

Όταν είσαι είκοσι χρονών και κουτσαίνεις ελαφρά επειδή το πόδι σου είναι γεμάτο σιδερένιες λάμες, δε σε θεωρούν ή-ρωα, παρά μόνο αν απέκτησες τα τραύματά σου εν ώρα υπηρε-σίας στους Πεζοναύτες. Το να σε πυροβολήσει ένας κλόουν κα-θώς προσπαθείς να τον αφοπλίσεις δε σου προσθέτει κανέναν ηρωισμό.

Ακόμα κι αν πρόκειται για έναν αποτυχημένο κλόουν και λη-στή τράπεζας. Δεν παύει να σε τραυμάτισε ένας κλόουν, πράγμα που θεωρείται γελοίο. Ο κόσμος πετάει σχόλια του τύπου, Ω-ραία λοιπόν, του το πήρες το όιάο, αλλά κατάφερε να κρατήσει το μπουκάλι με τη σόδα;

Τρία χρόνια και κάτι μετά την πρώτη, ήρθε η δεύτερη ημερο-μηνία που ήταν γραμμένη στον κατάλογο: 19 Ιανουαρίου 1998, ημέρα Δευτέρα. Στο διάστημα των οχτώ με δέκα μηνών που προηγήθηκαν, εμείς σκεφτόμασταν και καταστρώναμε σχέδια.

Στο πλαίσιο των προετοιμασιών μου, είχα αγοράσει ένα πι-στόλι των εννέα χιλιοστών. Δεν πολυσυμπαθώ τα όπλα, αλλά δε μου αρέσει και να νιώθω ανυπεράσπιστος.

Προσπάθησα ν' αποθαρρύνω τους δικούς μου να διακινδυ-νεύσουν τη ζωή τους συνδέοντας τη μοίρα τους με τη δική μου.

1 9 4 DEAN KOONTZ

Παρά ταύτα, η μαμά, ο μπαμπάς και η γιαγιά ήθελαν σώνει και καλά να περάσουν μαζί μου όλο το εικοσιτετράωρο της μοιραί-ας μέρας.

Το βασικό τους επιχείρημα ήταν ότι ο Πουντσινέλο Μπίζο δε θα με είχε πιάσει όμηρο στη βιβλιοθήκη, αν ήταν επίσης ανα-γκασμένος να αιχμαλωτίσει και τους τρεις τους. Όταν δεν είσαι μόνος, είσαι πιο ασφαλής.

Η απάντησή μου ήταν ότι θα τους σκότωνε και τους τρεις και μετά θα με έπιανε όμηρο.

Τα αντεπιχειρήματά τους ήταν ανάξια λόγου, αλλά πάντα πί-στευαν ότι εκείνοι έβγαιναν νικητές στη διαμάχη, ξεμπερδεύο-ντας με ένα: «Κουταμάρες! Βλακείες! Κουραφέξαλα! Τρίχες! Μπούρδες! Ανοησίες! Χα, χα! Χαζομάρες! Μη λες σάχλες! Ωχ, το μάτι μου! Στον ύπνο σου! Κολοκύθια με τη ρίγανη/»

Είναι αδύνατο να λογομαχήσεις με τους δικούς μου. Είναι σαν τον ποταμό Μισισιπή: Τα νερά του συνεχίζουν να αργοκυλούν και να σε παρασέρνουν, και πολύ γρήγορα βρίσκεσαι στο Δέλτα, μισοζαλισμένος από τη λιακάδα κι απ' τη νωθρή κίνησή τους.

Κάναμε χιλιάδες συζητήσεις, τρώγοντας και αδειάζοντας α-ναρίθμητες κανάτες με καφέ, για να δούμε κατά πόσο θα ήταν συνετό να καθίσω στ' αβγά μου, μέσα στο σπίτι, κλειδώνοντας πόρτες και παράθυρα και κρατώντας απ' έξω όλους τους κλόουν και τους πράκτορες του χάους που θα επιχειρούσαν να με συνα-ντήσουν.

Η μαμά πίστευε πως έπρεπε να περάσουμε τη μέρα σε δημό-σιο χώρο με πολύ κόσμο. Μια και στο Σνόου Βίλατζ δεν υπάρ-χει μέρος που να συγκεντρώνει ολημερίς μεγάλα πλήθη, πρότει-νε να ταξιδέψουμε αεροπορικώς στο Λας Βέγκας και να εγκατα-σταθούμε σε ένα καζίνο για είκοσι τέσσερις ώρες.

Ο μπαμπάς προτιμούσε να βρισκόμαστε καταμεσής ενός τε-ράστιου ξέφωτου με θέα προς πάσα κατεύθυνση.

Η γιαγιά προειδοποίησε ότι ένας μετεωρίτης που πέφτει από τον ουρανό είναι εξίσου επικίνδυνος και στον ανοιχτό χώρο, και στο κλειδαμπαρωμένο σπίτι, και στο Βέγκας.

«Στο Βέγκας δεν μπορεί να συμβεί τίποτε απ' όλα αυτά», επέ-μεινε η μαμά, αντλώντας την πεποίθησή της από μια κούπα καφέ

Η ΠΡΟΦΗΤΕΊΑ 1 9 5

που ήταν όσο το μισό της κεφάλι. «Μην ξεχνάτε ότι κουμάντο στην πόλη κάνει η μαφία. Ελέγχουν πλήρως την κατάσταση».

«Η μαφία!» αναφώνησε ο πατέρας μου αγανακτισμένος. «Μάντι, η μαφία δεν μπορεί να ελέγξει τους μετεωρίτες».

«Είμαι βέβαιη ότι μπορεί. Είναι άνθρωποι αποφασισμένοι, α-δίστακτοι και ξύπνιου), είπε η μητέρα μου.

«Το δίχως άλλο», συμφώνησε η γιαγιά μου. «Διάβασα σε ένα περιοδικό ότι πριν από δύο χιλιάδες χρόνια ένα διαστημόπλοιο προσγειώθηκε στη Σικελία. Οι εξωγήινοι ανακατεύτηκαν με τους Σικελούς -γι ' αυτό είναι τόσο σκληροτράχηλου).

«Ποιο ηλίθιο περιοδικό θα δημοσίευε τέτοιες σάχλες;» ρώ-τησε ο μπαμπάς.

«Το Νιούζγουικ», αποκρίθηκε η γιαγιά. «Δεν υπάρχει ούτε μία περίπτωση στο εκατομμύριο να δημο-

σίευσε το Νιούζγουικ μια τέτοια πατάτα!» «Κι όμως εγώ το διάβασα», τον διαβεβαίωσε η γιαγιά. «Το διάβασες σε κάποια από τις παρανοϊκές φυλλάδες σου». «Στο Νιούζγουικ». Άκουγα χαμογελώντας, αφήνοντας τα νερά του Δέλτα να με

ταξιδεύουν. Πέρασαν οι μέρες, οι εβδομάδες, οι μήνες, και παρέμεινε σα-

φές, όπως πάντα, ότι δεν μπορείς να τα βάλεις με το πεπρωμένο. Την κατάσταση περιέπλεξε το γεγονός ότι ήμασταν έγκυοι. Ναι, αντιλαμβάνομαι ότι μπορεί ορισμένοι να θεωρήσουν

αλαζονικό αυτό το «ήμασταν», όταν μάλιστα προέρχεται από τα χείλη ενός άντρα, δεδομένου ότι ο άντρας μοιράζεται βέβαια τη χαρά της σύλληψης και της πατρότητας, αλλά καθόλου τον ενδιάμεσο πόνο. Την περασμένη άνοιξη, η γυναίκα μου, που εί-ναι το φως της ζωής μου, είχε αναγγείλει στην οικογένεια πα-νευτυχής: «Είμαστε έγκυοι». Αφ' ης στιγμής μου έδωσε την ά-δεια να μεταχειρίζομαι το πρώτο πληθυντικό πρόσωπο, εγώ το υιοθέτησα.

Επειδή δεν μπορούσαμε να προσδιορίσουμε την ημέρα της σύλληψης, ο οικογενειακός γιατρός μάς είχε πει ότι η πιθανότε-ρη ημερομηνία τοκετού θα ήταν το διάστημα μεταξύ 18ης και 19ης Ιανουαρίου.

1 9 6 DEAN KOONTZ

Αμέσως σκεφτήκαμε ότι το πρώτο μας παιδί θα ερχόταν στον κόσμο την ημέρα για την οποία ο παππούς Τζόζεφ είχε προειδοποιήσει τον πατέρα μου πριν από πολλά χρόνια: τη Δευ-τέρα στις 19 του μηνός.

Το ρίσκο ήταν ξάφνου τόσο μεγάλο, που θέλαμε ν' αποσυρ-θούμε από το παιχνίδι. Εντούτοις, όταν παίζεις πόκερ με το διά-βολο, δεν εγκαταλείπεις το τραπέζι πριν απ' αυτόν.

Μολονότι προσπαθούσαμε όλοι να μην το δείχνουμε, ήμα-σταν τόσο φοβισμένοι που δεν είχαμε ανάγκη από καθαρτικά. Καθώς ο χρόνος μάς οδηγούσε προς το ραντεβού με το άγνω-στο, η ελπίδα και η δύναμη που η Λόρι κι εγώ αντλούσαμε από την οικογένεια μετρούσε περισσότερο από κάθε άλλη φορά.

17

Μια και η πολυαγαπημένη μου σύζυγος αρέσκεται στο να με παιδεύει -«Είμαι ερωτευμένη με κάποιον άλλον»-,

παιδεύω κι εγώ εσάς. Θυμηθείτε: Έχω διδαχτεί τη δομή της αφήγησης μιας ιστο-

ρίας από μια οικογένεια που της αρέσει να αφηγείται και που α-ντιλαμβάνεται ίσαμε το μεδούλι το μαγικό ρεαλισμό της ζωής. Ξέρω τους κανόνες, ξέρω τα κόλπα· κι αν σε άλλους τομείς εί-μαι αδέξιος, τώρα που γράφω για τη ζωή μου θα καταβάλω κάθε δυνατή προσπάθεια να μη σφηνώσει το κεφάλι μου στον κουβά· κι αν προκύψει το νούμερο με το ποντίκι στο παντελόνι, είμαι βέβαιος ότι δε θα με γιουχάρουν.

Με άλλα λόγια, περιμένετε. Αυτό που μοιάζει τραγικό μπο-ρεί να είναι κωμικό, αν το καλοσκεφτείς, κι αυτό που είναι κω-μικό μπορεί σε λίγο να προκαλέσει δάκρυα. Όπως η ζωή.

Κάνοντας λοιπόν μια σύντομη αναδρομή, ας θυμηθούμε ε-κείνη τη νύχτα του Νοέμβρη του 1994, όταν στεκόμουν στην κουζίνα των γονιών μου, γέρνοντας στον πάγκο για να μην πέ-φτει το βάρος στο δεμένο πόδι μου, και εξηγούσα στη Λόρι πως, μολονότι δεν ήμουν ιδιαίτερα όμορφος, μολονότι ήμουν πληκτι-κός και βαρετός και φλύαρος και εχθρός της περιπέτειας, ήλπιζα ότι θα ενθουσιαζόταν στην ιδέα να με παντρευτεί. Κι εκείνη εί-πε: «Είμαι ερωτευμένη με κάποιον άλλον».

Θα μπορούσα να της ευχηθώ κάθε ευτυχία. Θα μπορούσα να φύγω τρίζοντας από την κουζίνα με το πι μου, ν' ανέβω κούτσα κούτσα τα σκαλιά, να κρυφτώ στην κρεβατοκάμαρά μου και να πνιγώ φράζοντας το στόμα μου με το μαξιλάρι.

1 9 8 DEAN KOONTZ

Αυτό θα σήμαινε ότι δε θα την ξανάβλεπα ποτέ σε τούτη τη ζωή ή στην επόμενη. Η προοπτική μού φαινόταν αφόρητη.

Εξάλλου, δεν είχα φάει ακόμα αρκετά γλυκά ώστε να είμαι έτοιμος να εγκαταλείψω τούτο τον κόσμο για κάποιον στον ο-ποίο η ύπαρξη της ζάχαρης δεν είναι εξασφαλισμένη. Τουλάχι-στον οι θεολόγοι δεν έχουν πει κάτι τέτοιο.

Διατήρησα τη σταθερότητα της φωνής μου αποφασισμένος να παραστήσω το στωικό ηττημένο που δε θα σκεφτόταν ποτέ να αυτοκτονήσει με το μαξιλάρι του. «Κάποιον άλλον;»

«Είναι φούρναρης», μου απάντησε. «Πώς σου φαίνεται, ε;» Το Σνόου Βίλατζ είναι αισθητά μικρότερο από τη Νέα Υόρ-

κη. Αν αγαπούσε άλλο φούρναρη, σίγουρα θα τον γνώριζα. «Θα πρέπει να τον ξέρω», είπα. «Τον ξέρεις. Είναι εξαιρετικά προικισμένος. Στην κουζίνα

του δημιουργεί θεσπέσια πράγματα. Είναι ο καλύτερος». Μου ήταν αδύνατο να χάσω τη μεγάλη αγάπη της ζωής μου

και τα πρωτεία στην ιεραρχία των αρτοποιών της Κομητείας Σνόου. «Δεν αμφιβάλλω ότι θα είναι συμπαθητικός τύπος, αλλά, ξέρεις, στα μέρη μας μόνο ο μπαμπάς μου είναι καλύτερος από μένα, και πολύ σύντομα θα τον φτάσω».

«Να τος», είπε εκείνη. «Ποιος;» «Αυτός με τον οποίο είμαι ερωτευμένη». «Είναι εκεί τώρα; Δώσ' μου τον να του μιλήσω». «Γιατί;» «Θέλω να διαπιστώσω αν ξέρει να φτιάξει ένα υποφερτό πά-

τε σαμπλέ». «Τι είν' αυτό;» «Αν είναι τόσο σπουδαίος, θα ξέρει τι είναι. Λόρι, άκου με. Ο

κόσμος είναι γεμάτος από τύπους που ισχυρίζονται ότι έχουν τα προσόντα να γίνουν οι βασιλιάδες των αρτοποιών, αλλά είναι μονάχα λόγια. Φέρ' τον στο τηλέφωνο, να δούμε πόσα απίδια βάζει ο σάκος».

«Είναι ήδη στη γραμμή», μου είπε. «Εκείνος ο αλλόκοτος άλ-λος Τζίμι -αυτός που υποτιμούσε διαρκώς τον εαυτό του, αυτός

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ 1 9 9

που μου 'λεγε πόσο συνηθισμένος και βαρετός και ασήμαντος είναι- ελπίζω να έφυγε για πάντα».

Όπα; Τι έγινε, ρε παιδιά; «Ο δικός μου Τζίμι», συνέχισε εκείνη, «δεν είναι καυχησιά-

ρης, αλλά ξέρει την αξία του. Και ο δικός μου Τζίμι δε θα στα-ματήσει ποτέ τις προσπάθειες αν δεν αποκτήσει αυτό που θέλει».

«Επομένως», ρώτησα, μη μπορώντας πλέον να συγκρατήσω το τρέμουλο της φωνής μου, «θ-θα παντρευτείς τ-τον Τζίμι σου;»

«Δε μου έσωσες τη ζωή;» «Ναι, αλλά κι εσύ έσωσες τη δική μου». «Γιατί να μπούμε σε τόσο κόπο αν ήταν να μην παντρευτού-

με;» ρώτησε. Παντρευτήκαμε δύο Σάββατα πριν από τα Χριστούγεννα. Ο πατέρας μου ήταν ο κουμπάρος μου. Η Τσίλσον Στρόμπερι ήρθε αεροπορικώς από τη Νέα Ζηλαν-

δία, όπου μάθαινε μπάντζι τζάμπινγκ σε κάτι τύπους εκεί, για να γίνει παράνυμφος. Αν την παρατηρούσες, δε θα πήγαινε ποτέ ο νους σου ότι κάποτε έσκασε με το πρόσωπο πάνω στο στηθαίο μιας γέφυρας.

Ο μπαμπάς της Λόρι, ο Μπέιλι, έκανε ένα διάλειμμα από το κυνήγι των καταιγίδων για να συνοδεύσει τη νύφη στο ιερό. Κα-τέφτασε ανεμοδαρμένος, κι ακόμα και με το νοικιασμένο σμό-κιν που φόρεσε, πάλι ανεμοδαρμένος έμοιαζε, σημαδεμένος από το επάγγελμά του.

Η Αλίζα Χικς, η μητέρα της Λόρι, αποδείχτηκε μια γυναίκα χαριτωμένη και γοητευτικότατη. Ωστόσο μας απογοήτευσε, για-τί δεν έφερε μαζί της κανένα φίδι.

Στα τρία χρόνια που ακολούθησαν μετά το γάμο, έγινα σεφ ζαχαροπλαστικής. Η Λόρι άλλαξε επάγγελμα και, από δασκάλα του χορού, έγινε ντιζάινερ ιστοσελίδων, ώστε να μπορεί ν' ακο-λουθεί τα ωράρια ενός φούρναρη.

Αγοράσαμε σπίτι. Τίποτε εξωφρενικό. Δύο πατώματα, δύο κρεβατοκάμαρες, δύο μπάνια. Ένα σπίτι για να ξεκινήσουμε την κοινή μας ζωή.

Στο μεταξύ, κρυολογούσαμε, αναρρώναμε, κάναμε σχέδια,

2 0 0 DEAN KOONTZ

κάναμε έρωτα, αντιμετωπίζαμε προβλήματα με τα ρακούν και παίζαμε πινάκλ με τη μαμά και τον μπαμπά.

Και μείναμε έγκυοι. Το μεσημέρι της 12ης Ιανουαρίου, ημέρα Δευτέρα, ύστερα

από τρεις ώρες ύπνο, η Λόρι ξύπνησε από έναν πόνο χαμηλά στην κοιλιά και στη βουβωνική χώρα. Έμεινε ξαπλωμένη για κά-μποσο, μετρώντας τις συσπάσεις. Ήταν ακανόνιστες και αραιές.

Επειδή ήταν ακριβώς μια εβδομάδα νωρίτερα από την ημε-ρομηνία τοκετού που είχε δώσει ο γιατρός, υπέθεσε ότι επρόκει-το για λάθος συναγερμό.

Της είχε τύχει ένα παρόμοιο επεισόδιο πριν από τρεις ημέ-ρες. Είχαμε πάει στο νοσοκομείο -και επιστρέψαμε με το μωρό στο φούρνο ακόμα.

Οι συσπάσεις ήταν αρκετά επώδυνες και δεν την άφησαν να ξανακοιμηθεί. Προσέχοντας να μη με ξυπνήσει, σηκώθηκε από το κρεβάτι, έκανε ένα μπάνιο, ντύθηκε και πήγε στην κουζίνα.

Παρά τον περιοδικό πόνο στην κοιλιά, πεινούσε. Κάθισε στο τραπέζι της κουζίνας και, διαβάζοντας το αστυνομικό που της είχα συστήσει, έφαγε ένα κομμάτι τούρτα σοκολάτα-κεράσι και δύο κομμάτια κούγκελχοπφ με αγριοκύμινο.

Για μερικές ώρες οι συσπάσεις συνεχίστηκαν στην ίδια έντα-ση και σε εξίσου αραιά διαστήματα.

Έξω από το παράθυρο, τα λευκά πούπουλα του ουρανού μα-δούσαν κι έπεφταν. Το χιόνι κατέβαινε σιωπηλά και σκέπαζε α-παλά τα δέντρα και την αυλή.

Αρχικά η Λόρι δεν πολυέδωσε σημασία στο χιόνι. Κατά κα-νόνα, Ιανουάριο μήνα χιονίζει τις περισσότερες μέρες.

Ξύπνησα λίγο μετά τις τέσσερις το απόγευμα, έκανα ντους, ξυρίστηκα και πήγα στην κουζίνα, καθώς άρχιζε σιγά σιγά να πέφτει το φως.

Καθισμένη ακόμα στο τραπέζι, βυθισμένη στο τελευταίο Κε-φάλαιο του αστυνομικού, η Λόρι ανταπέδωσε το φιλί μου σηκώ-νοντας τα μάτια από τη σελίδα της για μια στιγμή μονάχα.

«Δε μου λες, θεέ της ζαχαροπλαστικής, θα μου δώσεις ένα κομμάτι στρόιζελ;»

Κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης της είχε αποκτήσει διά-

Η ΠΡΟΦΗΤΕΊΑ 2 0 1

φορές μανίες με τα φαγητά, αλλά το αγαπημένο της γλυκό ήταν τα κέικ στρόιζελ, καθώς και διάφορα είδη κούγκελχοπφ.

«Αυτό το μωρό θα γεννηθεί και θα μιλάει γερμανικά», προ-φήτεψα.

Προτού της φέρω το κέικ, έριξα μια ματιά έξω από το παρά-θυρο της πίσω πόρτας και είδα τα σκαλοπάτια του εξώστη σκε-πασμένα με δεκαπέντε εκατοστά φρέσκο χιόνι.

«Φαίνεται ότι η μετεωρολογική έπεσε πάλι έξω», σχολίασα. «Αυτό δεν είναι αραιή χιονόπτωση».

Απορροφημένη από το βιβλίο, η Λόρι δεν είχε παρατηρήσει ότι η αραιή χιονόπτωση είχε μετατραπεί σε δυνατή, αν και χωρίς αέρα.

«Υπέροχα», είπε απολαμβάνοντας τη θέα των φρέσκων και απαλών νιφάδων. Αμέσως μετά σφίχτηκε στην καρέκλα της. «Όπα».

Εγώ εκείνη την ώρα πήγαινα να κόψω το στρόιζελ και φαντά-στηκα ότι το επιφώνημα αναφερόταν στην ιστορία που διάβαζε.

Άκουσα τη σφυριχτή εισπνοή της κι ύστερα ένα βογκητό. Το βιβλίο ξέφυγε απ' τα χέρια της κι έπεσε στο τραπέζι.

Γυρίζοντας να κοιτάξω, την είδα ξάφνου κάτασπρη σαν τη χιονισμένη πλάση έξω από το παράθυρο μας.

«Τι έχεις;» «Νόμιζα ότι ήταν πάλι λάθος συναγερμός». Πλησίασα το τραπέζι. «Πότε άρχισε;» «Γύρω στις δώδεκα το μεσημέρι». «Πριν από πέντε ώρες; Και δε με ξύπνησες;» «Ο πόνος ήταν μονάχα χαμηλά στην κοιλιά και στο βουβώ-

να, όπως την άλλη φορά», μου απάντησε. «Μα τώρα...» «...απλώθηκε σε όλη την κοιλιά;» «Ναι». «Μέχρι πίσω στην πλάτη;» «Ναι, ναι, ναι». Η συγκεκριμένη περιγραφή ανταποκρινόταν στα συμπτώμα-

τα του αληθινού τοκετού. Ζάρωσα φοβισμένος, αλλά μόνο για μια στιγμή. Αμέσως με-

2 0 2 D E A N KOONTZ

τά, ο φόβος έδωσε τη θέση του στην έξαψη, καθώς σκεφτόμουν ότι σύντομα θα γινόμουν πατέρας.

Ο φόβος θα φώλιαζε μέσα μου για τα καλά αν ήξερα ότι το σπίτι μας ήταν υπό παρακολούθηση κι ότι ένας υπερευαίσθητος κοριός, εγκατεστημένος στην κουζίνα μας, είχε μόλις μεταδώσει τη συζήτησή μας σε έναν ακροατή που δεν απείχε παρά καμιά διακοσαριά μέτρα από το σπίτι μας.

26

Σε μια γυναίκα που περιμένει το πρώτο της μωρό, το αρχικό στάδιο του τοκετού διαρκεί κατά μέσο όρο δώδεκα ώρες.

Είχαμε άφθονο καιρό μπροστά μας. Το νοσοκομείο απείχε δεν απείχε δέκα χιλιόμετρα.

«Θα ετοιμάσω το αμάξι», είπα. «Εσύ τελείωσε το βιβλίο σου».

«Δώσ' μου το στρόιζελ». «Επιτρέπεται να τρως στην πρώτη φάση του τοκετού;» «Μα τι λες τώρα; Πεθαίνω της πείνας. Σκοπεύω να τρώω σε

όλη τη διάρκεια της γέννας». Της έδωσα το κομμάτι του στρόιζελ που μόλις είχα κόψει κι

ανέβηκα να φέρω το σάκο που είχαμε ήδη έτοιμο. Ανέβηκα τη σκάλα με προσοχή και κατέβηκα με σχεδόν παρανοϊκή βραδύ-τητα. Δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή για να πέσω και να σπάσω κάνα πόδι.

Στα τρία χρόνια του γάμου μας, είχα χάσει μεγάλο μέρος της αδεξιότητάς μου. Ήταν σαν να απορρόφησα ορισμένη από τη χάρη της Λόρι, μέσω ώσμωσης.

Πάντως, απέφυγα να το ρισκάρω και μετέφερα προσεκτικά τη βαλίτσα στο γκαράζ για να τη φορτώσω στο πίσω μέρος του Φορντ Εξπλόρερ.

Διαθέταμε επίσης μία Πόντιακ Τρανς Αμ του 1986. Κατακόκ-κινη καρότσα, μαύρο σαλόνι. Η Λόρι έδειχνε κούκλα εκεί μέσα.

Σήκωσα την αυτόματη πόρτα κατά μερικά εκατοστά ώστε να αερίζεται ο χώρος, έβαλα μπροστά το Εξπλόρερ κι άφησα αναμ-

2 0 4 DEAN KOONTZ

μένη τη μηχανή. Ήθελα να ζεσταθεί η καμπίνα μέχρι να κατεβεί η Λόρι.

Λόγω μιας ήπιας χιονόπτωσης πριν από τέσσερις ημέρες, εί-χα φορέσει τις αλυσίδες στα λάστιχα και προτίμησα να μην τις αφαιρέσω.

Ικανοποιημένος τώρα από την προνοητικότητά μου, ένιωθα σίγουρος για τον εαυτό μου και κύριος της κατάστασης. Είχα προβλέψει τα πάντα, οπότε όλα θα πήγαιναν μια χαρά.

Χάρη στην κατευναστική επίδραση της Λόρι, είχα γίνει άο-κνος οπτιμιστής. Προτού τελειώσει η νύχτα, θα πλήρωνα ακρι-βά αυτή μου την αισιοδοξία...

Στο δωματιάκι που συνέδεε το γκαράζ με την κουζίνα, έβγα-λα τα παπούτσια μου και φόρεσα τις μπότες του σκι. Ξεκρέμασα το χοντρό μπουφάν Γκορ-Τεξ/Θερμολάιτ από το γάντζο του τοί-χου και το φόρεσα.

Πιάνοντας ένα παρόμοιο μπουφάν, πήγα στην κουζίνα να το δώσω στη Λόρι. Τη βρήκα να βογκάει όρθια πλάι στο ψυγείο.

«Ο πόνος χειροτερεύει όταν κινούμαι. Όταν στέκω ακίνητη κι όταν κάθομαι, είναι καλύτερα», είπε.

«Τότε θα δυσκολευτείς μονάχα μέχρι να μπεις στο Εξπλόρερ. Στο νοσοκομείο θα σε καθίσουμε σε πολυθρόνα με ροδάκια».

Τη βοήθησα να κάτσει στη θέση του συνοδηγού και να φορέ-σει τη ζώνη ασφαλείας κι ύστερα γύρισα στο ενδιάμεσο δωμά-τιο. Έσβησα τα φώτα του σπιτιού, έκλεισα την πόρτα, κλείδωσα.

Δεν είχα ξεχάσει το πιστόλι των εννέα χιλιοστών. Αν και βέ-βαια δε φανταζόμουν ότι θα μου χρειαζόταν.

Η δεύτερη από τις πέντε φοβερές μέρες της ζωής μου θα ερ-χόταν σε μια εβδομάδα. Δεδομένου ότι όσα είχε προβλέψει ο παππούς Τζόζεφ είχαν αποδειχτεί μέχρι τώρα ακριβή, δε σκέ-φτηκα ότι μπορεί να είχε πέσει έξω στη δεύτερη ημερομηνία -ούτε ότι μπορεί να προέβλεψε πέντε αντί για έξι μέρες φοβερές.

«Σ' αγαπώ πιο πολύ κι απ' όλα τα στρόιζελ και τα κούγκελ-χοπφ του κόσμου», είπε η Λόρι όταν κάθισα στο τιμόνι του Εξ-πλόρερ.

«Σ' αγαπώ πιο πολύ κι από την κρεμ μπριλέ και την ταρτ ο λιμέτ».

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ 2 0 5

«Μ* αγαπάς πιο πολύ από την κρέμα με φασολοβλάσταρα;» με ρώτησε.

«Δυο φορές πιο πολύ». «Είμαι τυχερή γυναίκα». Καθώς η πόρτα άνοιγε προς τα πά-

νω μουγκρίζοντας, η Λόρι μόρφασε από μια σύσπαση. «Νομίζω ότι είναι αγόρυ>.

Είχε κάνει υπερηχογράφημα για να βεβαιωθεί ότι το μωρό ή-ταν υγιές, αλλά δε θελήσαμε να μάθουμε το φύλο. Είμαι σαφώς υπέρμαχος της σύγχρονης τεχνολογίας, αλλά όχι όταν σου στε-ρεί μια από τις γλυκύτερες απολαύσεις.

Βγήκα από το γκαράζ και διαπίστωσα ότι είχε σηκωθεί λίγος άνεμος. Δεν ήταν δυνατός, μα έκανε τις νιφάδες να χορεύουν καθώς έπεφταν πυκνές μπροστά στα φώτα του αυτοκινήτου, θα-μπώνοντας την ορατότητα κατά κύματα.

Το σπίτι μας βρισκόταν στη Χόκσμπιλ Ρόουντ, έναν ασφαλ-τοστρωμένο δρόμο με δύο λωρίδες που συνέδεε το Σνόου Βίλατζ με το ομώνυμο τουριστικό θέρετρο. Το ξενοδοχείο όπου εργαζό-μαστε ο μπαμπάς κι εγώ απέχει δύο χιλιόμετρα βόρεια και τα περίχωρα της πόλης εκτείνονται οχτώ χιλιόμετρα νότια.

Εκείνη τη στιγμή, ο δρόμος ήταν έρημος και προς τις δύο κα-τευθύνσεις. Μόνο οι περίπολοι των αυτοκινητοδρόμων, οι απε-ρίσκεπτοι και οι ετοιμόγεννες θα έβγαιναν έξω με τέτοιο καιρό.

Η Χόκσμπιλ Ρόουντ δεν έχει πολλά σπίτια. Στο μεγαλύτερο μέρος της εκτείνεται σε ένα πετρώδες, ανώμαλο έδαφος που σί-γουρα δε συντελεί στην κατασκευή ενός καλού οδοστρώματος.

Το σπίτι μας βρίσκεται στο πιο φιλόξενο κομμάτι του δρό-μου, μαζί με άλλα πέντε: τρία από τη δική μας πλευρά και δύο από την ανατολική πλευρά του δρόμου.

Γνωρίζουμε και διατηρούμε.φιλικές σχέσεις με τους γείτονες των τεσσάρων από αυτά τα σπίτια. Στο πέμπτο, ακριβώς απένα-ντι μας, ζούσε επί δεκαετίες η Νέντρα Λαμ, μια ιδιόρρυθμη γυ-ναίκα της περιοχής. Στο μπροστινό κομμάτι του κήπου της ήταν τοποθετημένα μισή ντουζίνα τοτέμ ύψους δυόμισι μέτρων, σκα-λισμένα από την ίδια και στολισμένα με κέρατα ελαφιού. Αυτές οι γκροτέσκες φιγούρες έβλεπαν προς τον αυτοκινητόδρομο, α-πειλώντας τους ανεπιθύμητους επισκέπτες με την αγριάδα τους.

2 0 6 DEAN KOONTZ

Η Νέντρα Λαμ ήταν μια ερημίτισσα προικισμένη με χιού-μορ. Το χαλάκι της εξώπορτας δεν έγραφε ΚΑΛΩΣ ΟΡΙΣΕΣ αλλά ΠΑΡΕ ΔΡΟΜΟ.

Το σπίτι της τώρα διακρινόταν με δυσκολία πίσω από την κουρτίνα του χιονιού. Ήταν ένας αχνός άσπρος όγκος σε ένα α-κόμα πιο λευκό τοπίο.

Καθώς έβγαινα από το δρομάκι του σπιτιού μας στον αυτο-κινητόδρομο, πρόσεξα κίνηση στο σπίτι της Λαμ. Από τη σκο-τεινή τρύπα του ανοιχτού γκαράζ της βγήκε ένα ογκώδες όχη-μα που από μακριά μού φάνηκε σαν μεγάλο φορτηγό με σβη-σμένα φώτα.

Εδώ και τριάντα οχτώ χρόνια, η Νέντρα οδηγούσε ένα Πλί-μουθ Βάλιαντ του 1960, το ασχημότερο, ομολογουμένως, αμάξι που έβγαλε ποτέ το Ντιτρόιτ, που το διατηρούσε σε άριστη κα-τάσταση, σαν να επρόκειτο για πρότυπο αυτοκινητικού ντιζάιν.

Καθώς το επερχόμενο όχημα, ανάμεσα από τα πέπλα του χιονιού, έφτανε στο τέλος του δρόμου της Νέντρα κι έβγαινε με φόρα στη Χόκσμπιλ Ρόουντ, είδα ότι ήταν ένα μαύρο Χάμερ, η πολιτική εκδοχή του στρατιωτικού Χάμβι. Μεγάλο, γρήγορο, με κίνηση στους τέσσερις τροχούς, ανεπηρέαστο από το χιόνι και τον πάγο, το Χάμερ δεν έστριψε ούτε αριστερά ούτε δεξιά, αλ-λά πέρασε το δρόμο και, με τα φώτα σβηστά, ερχόταν καταπά-νω μας.

«Τι κάνει αυτός;» αναρωτήθηκε η Λόρι. Φοβούμενος ενδεχόμενη σύγκρουση, πάτησα φρένο και στα-

μάτησα. Το Χάμερ σταμάτησε έξω από το δρόμο του σπιτιού μας,

φράζοντάς μας τη δίοδο. Η πόρτα του οδηγού άνοιξε. Κατέβηκε ένας άντρας. Κρατού-

σε τουφέκι.

26

Οτύπος ήταν ψηλός, με φαρδιούς ώμους, που φούσκωναν α-κόμα περισσότερο λόγω του δερμάτινου μπουφάν με τη

γούνινη επένδυση που του 'φτάνε ίσαμε το μηρό. Φορούσε σκού-φο με αυτιά, κατεβασμένο χαμηλά στο μέτωπο.

Δεν πρόσεξα περισσότερες λεπτομέρειες της γκαρνταρόμπας του, γιατί τα μάτια μου καρφώθηκαν στο τουφέκι, που έμοιαζε λιγότερο με όπλο κυνηγού και περισσότερο με στρατιωτικό ερ-γαλείο, με ογκώδη γεμιστήρα. Στάθηκε μπροστά από το Χάμερ, σε απόσταση πέντε μόνο μέτρων από το Εξπλόρερ, και σήκωσε το όπλο του για να μας τρομοκρατήσει ή για να μας σκοτώσει.

Ο μέσος φούρναρης μπορεί να σάστιζε και να παρέλυε μπρο-στά σ' αυτές τις εξελίξεις, όμως εγώ ήμουν πανέτοιμος για δράση.

Καθώς σήκωνε το όπλο, πάτησα δυνατά το δεξί μου πόδι στο γκάζι. Αυτός το ξεκίνησε, όχι εγώ, οπότε δεν είχα ενδοιασμό να αντιδράσω δυναμικά. Σκόπευα να τον λιώσω ανάμεσα στα δύο οχήματα.

Καταλαβαίνοντας μονομιάς ότι αν μου κάρφωνε μια σφαίρα στο σταυρό δε θα μπορούσε να αναχαιτίσει την πορεία του Εξ-πλόρερ, πέταξε το όπλο και πήδηξε στο καπό του Χάμερ, με μια ευλυγισία που φανέρωνε πέραν πάσης αμφιβολίας ότι είχε κατα-βολές από μαϊμού.

Καθώς πιάστηκε από τις μπάρες οροφής πάνω από το παρ-μπρίζ, με την πρόθεση να σκαρφαλώσει ενδεχομένως στην ορο-φή, εγώ έκοψα απότομα δεξιά για ν' αποφύγω μια άσκοπη πλέον σύγκρουση. Ο προφυλακτήρας μου άγγιξε το Χάμερ, κι ακού-

2 0 8 DEAN KOONTZ

στηκε το τρίξιμο της λαμαρίνας, ενώ πετάγονταν φευγαλέα σπί-θες ανάμεσα από τις νιφάδες. Απομακρυνθήκαμε με ταχύτητα.

Οδήγησα το Εξπλόρερ στην μπροστινή αυλή, ευγνωμονώ-ντας το γεγονός ότι το έδαφος είχε παγώσει κάτω από το χιόνι πριν από εβδομάδες και ήταν τώρα σκληρό σαν την άσφαλτο. Έτσι δεν κινδυνεύαμε να κολλήσουμε στη λάσπη.

«Τι ήταν αυτό;» ρώτησε η Λόρι. «Μακάρι να 'ξερα». «Τον γνωρίζεις;» «Δε νομίζω. Αλλά δεν καλοείδα το πρόσωπό του». «Εγώ δε θέλω να καλοδώ το πρόσωπό του». Τα γερμένα κλαδιά των τεράστιων κέδρων ήταν φορτωμένα

με χιόνι και μας έκρυβαν την ορατότητα. Έτσι κι αλλιώς, το λευκό τοπίο και το πυκνό χιόνι που έπεφτε δε μας επέτρεπαν να βλέπουμε και πολλά. Χωρίς να χάσω καιρό, έστριψα απότομα α-ριστερά, αποφεύγοντας την τελευταία στιγμή τη σύγκρουση με τον κορμό ενός δέντρου.

Προς στιγμήν, σκέφτηκα ότι το Χάμερ θα μας ακολουθούσε· αλλά δεν το έκανε. Περάσαμε ξυστά από τον κορμό του κέδρου. Τα κλαδιά τρίφτηκαν στην οροφή και στην πλευρά του συνοδη-γού, ενώ καταρράκτες χιονιού τινάχτηκαν στο παρμπρίζ, τυφλώ-νοντάς με.

Το πιθανότερο ήταν ότι, την ώρα που εμείς τον προσπερνού-σαμε ορμητικά, ο τύπος κατέβηκε από την οροφή του Χάμερ για να μαζέψει το όπλο του. Αν μια σφαίρα έσπαγε το πίσω τζάμι μας, διαπερνούσε το μαξιλάρι της πλάτης του καθίσματος και καρφωνόταν στο κρανίο μου, ή στο κρανίο της Λόρι, εμείς ούτε καν θα το πέρναμε μυρωδιά.

Η καρδιά μου είχε ανεβεί στο λαρύγγι μου και χτυπούσε τό-σο γρήγορα που δυσκολευόμουν να καταπιώ.

Έθεσα σε λειτουργία τους καθαριστήρες, μπρος και πίσω, και τα τζάμια καθάρισαν από το χιόνι. Καθώς βγαίναμε στον αυ-τοκινητόδρομο, βλέπαμε και πάλι το νυχτερινό τοπίο μπροστά μας. Περάσαμε το ρείθρο με ένα ταρακούνημα και βγήκαμε στο δρόμο, με κατεύθυνση προς Νότο.

«Είσαι καλά;» ρώτησα.

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ 2 0 9

«Εσύ κοίτα το δρόμο. Εγώ είμαι καλά». «Το μωρό;» «Τσαντίστηκε επειδή κάποιος προσπαθεί να πυροβολήσει τη

μαμά του». Έτσι όπως ήταν καθισμένη στη θέση του συνοδηγού, η Λόρι

γύρισε, όσο της το επέτρεπαν η ζώνη και η κατάστασή της, και κοίταξε προς το σπίτι, μισοκλείνοντας τα μάτια.

Από τους καθρέφτες δεν έβλεπα τίποτε άλλο πέρα από τον ά-δειο αυτοκινητόδρομο πίσω μας και τους φωτισμένους από τα πί-σω φώτα στροβίλους του χιονιού που αφήναμε στο πέρασμά μας.

«Βλέπεις τίποτα;» ρώτησα. «Έρχεται». «Θα τρέξουμε περισσότερο και δε θα μας φτάσει». «Μπορούμε;» Το Χάμερ είχε δυνατότερη μηχανή από το Εξπλόρερ. Μη έχο-

ντας μια έγκυο γυναίκα στο αμάξι του, ο ένοπλος θα ήταν ταχύ-τερος, θα ρίσκαρε περισσότερο, θα έφτανε το τζιπ στα όριά του.

«Κάλεσε την Άμεση Δράση», είπα. Το κινητό τηλέφωνο ήταν συνδεδεμένο με τον αναπτήρα,

φωλιασμένο στην κονσόλα, στη θήκη για το ποτήρι. Το πήρε, το άνοιξε, μούγκρισε με αδημονία ενόσω περίμενε

να σβήσουν το λογότυπο της τηλεφωνικής εταιρείας και τα ει-σαγωγικά στοιχεία της οθόνης.

Φώτα φάνηκαν στον καθρέφτη μου. Φώτιζαν ψηλότερα από τα φώτα των συνηθισμένων τζιπ. Ήταν το Χάμερ.

Η Λόρι πληκτρολόγησε το 911. Περίμενε, άκουσε, πάτησε λήξη και ξαναπληκτρολόγησε τα τρία ψηφία.

Το 1998, σε ορισμένες περιοχές, οι εταιρείες κινητής τηλε-φωνίας δεν είχαν τόσο καλό σήμα όσο σήμερα. Και η χιονο-θύελλα δυσκόλευε ακόμα περισσότερο την κατάσταση.

Το Χάμερ είχε μειώσει την απόσταση που μας χώριζε· απείχε το πολύ είκοσι μέτρα από μας. Ήταν ένα όχημα με προσωπικό-τητα· η μούρη του θύμιζε εχθρικό σκαθάρι.

Έπρεπε να τα ζυγιάσω και ν' αποφασίσω τι θα ήταν λιγότερο επικίνδυνο για τη μητέρα και το μωρό: να πατήσω γκάζι και ν' α-

2 1 0 DEAN KOONTZ

φήσω το Εξπλόρερ να τρέξει κι άλλο με τέτοιο καιρό... ή να πε-ριμένω να δω αν θα μας έφτανε το Χάμερ;...

Είχαμε ήδη πιάσει τα εβδομήντα -μεγάλη ταχύτητα για τις ε-πικρατούσες καιρικές συνθήκες. Το χιόνι έκρυβε τα σημάδια του δρόμου. Δεν ξεχώριζα εύκολα πού τελείωνε το χαντάκι και πού άρχιζε ο δρόμος.

Έχοντας ταξιδέψει μυριάδες φορές σ' αυτό τον αυτοκινητό-δρομο, ήξερα ότι σε ορισμένα σημεία η δυτική πλευρά αλλού φάρδαινε και αλλού στένευε. Στα απόκρημνα σημεία υπήρχαν προστατευτικά κιγκλιδώματα, αλλά ορισμένες από τις δίχως πε-ρίφραξη πλαγιές ήταν αρκετά απότομες και θα γλιστρούσαμε, έ-τσι και ξέφευγα πάνω από μισό μέτρο απ' το οδόστρωμα.

Έπιασα τα ενενήντα χιλιόμετρα την ώρα, και το Χάμερ χά-θηκε μέσα στο ολοένα και πυκνότερο χιόνι, σαν πλοίο-φάντα-σμα μες στην ομίχλη.

«Αναθεματισμένο τηλέφωνο», είπε η Λόρι. «Μην τα παρατάς». Ο αέρας δυνάμωσε απότομα μέσα στη νύχτα. Ανατολικά της

Χόκσμπιλ Ρόουντ το τοπίο αλλάζει. Σε ορισμένες θύελλες, ο αέ-ρας κατεβαίνει ορμητικά από τις απότομες πλαγιές που δεσπό-ζουν στην περιοχή και, αναπτύσσοντας ακόμα μεγαλύτερη ταχύ-τητα στον κάμπο, μαστιγώνει ανελέητα τη δημοσιά.

Μερικές φορές, ακόμα και βαριά οχήματα -μεγάλα φορτηγά και αυτοκινούμενα τροχόσπιτα- παρασύρονται και βγαίνουν α-πό το δρόμο, όταν οι οδηγοί τους αψηφούν τις συστάσεις της Πολιτειακής Αστυνομίας που περιπολεί στους αυτοκινητόδρο-μους. Δεχτήκαμε ισχυρές ριπές ανέμου και χρειάστηκε να βάλω τα δυνατά μου για να κρατήσω το Εξπλόρερ εκεί όπου πίστευα ότι βρισκόταν η λωρίδα προς Νότο.

Αναζήτησα πυρετωδώς μια καλύτερη στρατηγική από τούτη την αλλόφρονα φυγή. Άδικος κόπος.

Η Λόρι βόγκηξε πιο δυνατά απ' όσο προηγουμένως και εισέ-πνευσε σφυριχτά, σφίγγοντας τα δόντια. «Έλα, μωρό μου», είπε στο αγέννητο παιδί μας, «σε παρακαλώ, μη βιάζεσαι. Σιγά σιγά, μωρό μου, με την ησυχία σου».

Το Χάμερ εμφανίστηκε πίσω μας, μες στο στραφταλιστό λευ-

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ 2 1 1

κό μούχρωμα: μαύρο, μεγάλο, γυαλιστερό, σαν δαιμονισμένο ό-χημα σε κακή ταινία τρόμου.

Είχαμε διανύσει κάτι λιγότερο από δύο χιλιόμετρα. Τα περί-χωρα του Σνόου Βίλατζ απείχαν ακόμα πάνω από έξι χιλιόμετρα.

Οι αλυσίδες ηχούσαν σαν καμπάνες στη γυμνή άσφαλτο, ενώ στον πάγο ο ήχος άλλαζε, γινόταν πιο κριτσανιστός και τριζά-τος. Όμως, παρά τις αλυσίδες και την κίνηση στους τέσσερις τροχούς, θα ήταν ολέθριο να τρέξει κανείς με περισσότερο από εβδομήντα χιλιόμετρα την ώρα.

Στον καθρέφτη, οι προβολείς του Χάμερ με τύφλωσαν. Η Λόρι δεν κατάφερνε να συνδεθεί. Βλαστήμησε άγρια την

τηλεφωνική εταιρεία και, ομολογώ, δεν είχε άδικο. Για πρώτη φορά από την ώρα που ξεκίνησε η καταδίωξη, ά-

κουσα το μουγκρητό του Χάμερ και το ξεχώρισα από το μου-γκρητό του Εξπλόρερ. Μολονότι δεν ήταν παρά ο θόρυβος μιας άβουλης μηχανής, η οποία δεν μπορεί να έχει ούτε καλές ούτε κακές προθέσεις, εμένα μου φάνηκε απειλητικός.

Όσο κι αν ρίσκαρα αναπτύσσοντας ταχύτητα, δεν ήταν δυνα-τό ν' αφήσω τον ένοπλο να πέσει επάνω μας. Το οδόστρωμα γλιστρούσε, οπότε εύκολα θα έχανα τον έλεγχο του τιμονιού και το αμάξι θα έφευγε από το δρόμο.

Πάτησα γκάζι. Το Φορντ έπιασε τα ογδόντα πέντε... Τα εκα-τό... Όταν φτάσαμε στην επόμενη κατηφοριά του δρόμου, αι-σθάνθηκα σαν να έπεφτα με έλκηθρο σε απότομη πλαγιά.

Το Χάμερ έμεινε λίγο πίσω μας, αλλά αμέσως μετά μας ξα-ναπλησίασε.

Όταν επικρατούν τέτοιες συνθήκες, όταν έχει τόσο δυνατή χιονοθύελλα, η Πολιτειακή Αστυνομία περιπολεί τη Χόκσμπιλ Ρόουντ με Σαμπέρμπαν εφοδιασμένα με εκχιονιστικό εξοπλι-σμό, βαρούλκα και θερμός με ζεστό καφέ, για να βοηθήσουν αυτοκινητιστές που ενδεχομένως αντιμετωπίζουν προβλήματα. Με λίγη τύχη, δε θ' αναγκαζόμασταν να φτάσουμε στην πόλη για να γυρέψουμε βοήθεια. Προσευχήθηκα να συναντούσαμε ά-μεσα μια περίπολο.

Πίσω μας, τα φώτα της οροφής του Χάμερ άστραψαν ξαφνι-

2 1 2 DEAN KOONTZ

κά, πλημμυρίζοντας το εσωτερικό του Εξπλόρερ με λαμπρή φω-τοχυσία, λες και ήμασταν ηθοποιοί στο παλκοσένικο.

Δεν ήταν δυνατό να οδηγεί και συγχρόνως να χρησιμοποιεί την καραμπίνα του. Παρά ταύτα, ένιωσα να μου ορθώνονται οι τρίχες στο σβέρκο.

Κατά μήκος της δυτικής πλευράς του δρόμου, μια σειρά βρα-χωδών σχηματισμών λειασμένων από το χρόνο σχημάτιζαν ένα αποτελεσματικό φράγμα στον άνεμο που κατέβαινε σφυρίζοντας από τα ανατολικά. Στη βάση των βράχων είχε σχηματιστεί ένα βουναλάκι από χιόνι, που αποτελούσε πια ένα είδος προστατευ-τικού· μολονότι χαμήλωνε από τα δυτικά προς τα ανατολικά, σε τρόμαζε με το ύψος του.

Η χιονοθύελλα μπορούσε να σε ξεγελάσει μ' ένα σωρό τε-χνάσματα. Το πυκνό χιόνι που έπεφτε, εκτός του ότι σε τύφλω-νε, σου δημιουργούσε την ψευδαίσθηση ότι το τοπίο είχε κλίση. Λευκό πάνω σε λευκό, μέσα σε λευκό περιβάλλον. Το στοιβαγ-μένο χιόνι έμοιαζε σαν να το διαμόρφωσε ένας μάστορας στην τέχνη του καμουφλάζ, και δημιουργούσε την εντύπωση μιας ε-λαφριάς ανύψωσης του οδοστρώματος.

Προτού προλάβω να φρενάρω, πέσαμε σε ένα μαλακό τοίχο ύψους ενός μέτρου, χάνοντας μονομιάς το ένα τρίτο της ταχύτη-τάς μας.

Η Λόρι έβγαλε μια κραυγή καθώς τιναχτήκαμε μπροστά. Μας συγκράτησαν οι ζώνες μας, και ευχήθηκα να δέχτηκε την πίεση ο ώμος της κι όχι η κοιλιά της.

Μόλις βρεθήκαμε μέσα στο βουναλάκι του χιονιού, οι μπρο-στινές ρόδες προσπάθησαν να σκαρφαλώσουν επάνω του. Το συμπαγές χιόνι έξυσε το κάτω μέρος του οχήματος. Μόλο που χάναμε με ταχύ ρυθμό κι άλλη ταχύτητα, το αμάξι αγωνιζόταν να προχωρήσει. Η μια ρόδα σπινάρισε, ενώ οι άλλες τρεις πα-τούσαν γερά στο έδαφος. Σκέφτηκα ότι θα τα καταφέρουμε -αλ-λά τότε το αυτοκίνητο ακινητοποιήθηκε.

26

Ημηχανή δε σταματάει ποτέ όταν απολαμβάνεις μια βόλτα στην εξοχή και έχεις στη διάθεσή σου όλο το χρόνο που α-

παιτείται για να λυθεί το πρόβλημα. Όχι, η μηχανή σταματάει ό-ταν βιάζεσαι να μεταφέρεις την έγκυο γυναίκα σου στο νοσοκο-μείο μέσα σε χιονοθύελλα, ενώ σε καταδιώκει ένας ένοπλος με ένα SUV μεγέθους θωρηκτού.

Αυτό κάτι αποδεικνύει. Ίσως ότι η ζωή έχει ένα σχέδιο, που ωστόσο είναι δύσκολο να το εννοήσεις. Ίσως ότι υπάρχει αυτό που λέμε μοίρα. Ίσως ότι, αν τυχόν η γυναίκα σου κυοφορεί, κα-λύτερα να ζεις δίπλα σε νοσοκομείο.

Μερικές φορές, καθώς γράφω για τη ζωή μου, έχω την αλλό-κοτη αίσθηση ότι κάποιος γράφει τη ζωή μου ενόσω εγώ γράφω γι' αυτήν.

Αν ο Θεός είναι συγγραφέας και το σύμπαν το μεγαλύτερο μυθιστόρημα που γράφτηκε ποτέ, μπορεί εγώ να νιώθω ότι εί-μαι ο κύριος χαρακτήρας στην ιστορία, αλλά, όπως κάθε άντρας και κάθε γυναίκα πάνω στη Γη, δεν είμαι παρά συμπρωταγωνι-στής σε μια από τα δισεκατομμύρια των δευτερευουσών ιστο-ριών του βιβλίου. Ξέρετε τι παθαίνουν οι συμπρωταγωνιστές. Πολλοί συχνά σκοτώνονται στο 3ο ή στο 10ο ή στο 35ο Κεφά-λαιο. Ένας συμπρωταγωνιστής πρέπει πάντα να κοιτάζει πάνω απ' τον ώμο του.

Όταν κοίταξα εγώ πάνω από τον ώμο μου εκεί πέρα, στη Χόκσμπιλ Ρόουντ, είδα το Χάμερ σταματημένο καμιά δεκαπε-νταριά μέτρα πίσω μας. Ο οδηγός του δεν κατέβηκε αμέσως.

«Αν βγούμε από το Εξπλόρερ, θα μας ρίξει», είπε η Λόρι.

2 1 4 DEAN KOONTZ

«Πιθανότατα». Γύρισα το κλειδί στο τιμόνι, πάτησα το γκάζι. Ο μονότονος

ήχος της μίζας και ο θόρυβος της μηχανής δεν ενέπνεαν και πολ-λές ελπίδες.

«Αν μείνουμε εδώ, θα μας ρίξει», είπε η Αόρι. «Πιθανότατα». «Σκατά». «Κι απόσκατα», συμφώνησα. Το Χάμερ πλησίασε περισσότερο. Οι προβολείς της οροφής

φώτιζαν τώρα ολόκληρο το Εξπλόρερ, λούζοντας τον αυτοκινη-τόδρομο ευθεία μπροστά στο φως και συγχρόνως βυθίζοντάς τον στο σκοτάδι.

Σταμάτησα να πατάω γκάζι, από φόβο μήπως μπουκώσει η μηχανή.

«Ξέχασα την τσάντα μου», είπε η Λόρι. «Δε γυρίζουμε να την πάρουμε». «Απλώς ήθελα να πω ότι... ότι αυτή τη φορά δεν έχω καν μια

λίμα». Το Χάμερ λοξοδρόμησε κι άρχισε να σχηματίζει τόξο γύρω

μας μπαίνοντας στην αντίθετη λωρίδα κυκλοφορίας. Συγκέντρωσα την προσοχή μου στο χέρι με το οποίο κρα-

τούσα το κλειδί και προσπάθησα να βάλω ξανά μπροστά. Δεν τολμούσα να σηκώσω το βλέμμα, όχι επειδή φοβόμουν το Χά-μερ, αλλά επειδή η θέα των νιφάδων που εξακολουθούσαν να πέφτουν κατά εκατομμύρια μου προκαλούσε ταραχή. Αισθανό-μουν στο έλεος του ανέμου, όπως ακριβώς κι αυτές, έρμαιο κά-θε αλλαγής στην κατεύθυνσή του, ανήμπορος να χαράξω μόνος την πορεία μου.

«Μα τι κάνει;» ρώτησε η Λόρι. Δεν ήξερα, γι' αυτό έμεινα συγκεντρωμένος στο κλειδί· η

μηχανή κόντεψε να πάρει μπρος. «Τζίμι, βγάλε μας από δω», μου είπε επιτακτικά. Μην το μπουκώσεις, είπα μέσα μου. Μην το ζορίζεις. Άσ' το

να πάρει μπροστά ομαλά. «Τζίμι!» Η μηχανή πήρε μπρος, μούγκρισε.

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ 2 1 5

Το Χάμερ είχε σταματήσει δίπλα μας, όχι παράλληλα αλλά υπό γωνία σαράντα πέντε μοιρών. Ο μπροστινός του προφυλα-κτήρας γυάλιζε τώρα μερικά εκατοστά μακριά από την πόρτα μου, φτάνοντας στο ύψος του παραθύρου μου και εμποδίζοντάς με να βγω.

Από τόσο κοντά φάνταζε τεράστιο, εν μέρει επειδή είχε θεό-ρατες ρόδες που του πρόσθεταν τριάντα εκατοστά ακόμα, λες και ο οδηγός του σκόπευε να λάβει μέρος σε αγώνες με φορτη-γά-τέρατα.

Το Εξπλόρερ όρμησε μπροστά, όχι πολύ γρήγορα αλλά πει-σμωμένα, σκάβοντας το χιονισμένο βουναλάκι και σκαρφαλώ-νοντας πάνω του -ωστόσο το Χάμερ πλησίασε κι άλλο και μας χτύπησε στο πλάι. Ο μεταλλικός κρότος της σύγκρουσης συνο-δεύτηκε από το τρίξιμο της λαμαρίνας.

Πλεονεκτώντας τόσο λόγω μεγέθους όσο και λόγω ιπποδύ-ναμης, το Χάμερ άρχισε να σπρώχνει το Εξπλόρερ από τα πλά-για προς τους βράχους κατά μήκος της δυτικής άκρης του δρό-μου, ενόσω τα δύο οχήματα συνέχιζαν την αργή πορεία τους.

Κοίταξα από το πλαϊνό τζάμι το Χάμερ, πασχίζοντας να δια-κρίνω πίσω από το παρμπρίζ το πρόσωπο του τρελού καθάρμα-τος, σάμπως η έκφρασή του να έδινε απάντηση στο γιατί που με απασχολούσε. Παρά τα δυνατά μπροστινά του φώτα και τους προβολείς της οροφής, δεν κατάφερα να τον δω.

Η μια αλυσίδα μας έσπασε, αλλά συνέχισε να κρέμεται από τη ρόδα και να χτυπιέται με θόρυβο στους θόλους των φτερών και στο κάτω μέρος του αυτοκινήτου -ο ήχος θύμιζε πιστολιές.

Μου ήταν αδύνατο να προσπαθώ να αποφύγω το τείχος του χιονιού και συγχρόνως να επιταχύνω για να απαλλαγώ από το Χάμερ.

Εκεί που νόμιζα ότι δε θα κατάφερνα να του ξεφύγω, η ξαφ-νική μείωση της αντίστασης ήταν ένδειξη ότι σκαρφαλώσαμε ε-πιτέλους στο βουναλάκι του χιονιού. Οι ελπίδες μας φούντωσαν απρόσμενα.

Καθώς βρισκόταν ψηλότερα από μας, ο διώκτης μας θα πρέπει να είχε δει τι επρόκειτο να συμβεί και θα πρέπει να πάτησε γκάζι

2 1 6 DEAN KOONTZ

την ύστατη στιγμή. Μονομιάς, την ώρα που ορμούσαμε μπροστά, το Χάμερ μάς μιμήθηκε σπρώχνοντάς μας ακόμη πιο δυνατά.

Στα δυτικά, ο ανώμαλος βραχώδης σχηματισμός είχε εξαφα-νιστεί και στη θέση του εμφανίστηκαν τα δέντρα μιας δασώδους περιοχής.

Η Λόρι είχε δυσάρεστα νέα: «Δεν υπάρχει προστατευτικό κι-γκλίδωμα».

Το Εξπλόρερ γλίστρησε πλάγια για κάμποσα μέτρα, οπότε θα πρέπει ασφαλώς να είχε ξεφύγει από την άσφαλτο και να βρι-σκόταν εκτός δρόμου. Στην προσπάθειά μου να το προσπεράσω και να ξαναβγώ στη δημοσιά, οι πίσω μου ρόδες γλίστρησαν και βρεθήκαμε με τη μούρη στραμμένη προς το δρόμο. Αν στρίβαμε κι άλλο, θα καταλήγαμε να κατρακυλήσουμε στην πλαγιά με την όπισθεν -προοπτική εξαιρετικά δυσοίωνη.

Η Λόρι έπνιξε κάτι ανάμεσα σε κραυγή και λυγμό, είτε λόγω μιας σύσπασης είτε επειδή η προοπτική της πτώσης σε άγνωστο έδαφος με το πίσω μέρος του αυτοκινήτου δεν την ενθουσίαζε τόσο όσο μια βόλτα με το τρενάκι του τρόμου στο λούνα παρκ.

Πάτησα γκάζι, πράγμα που άλλαξε την όλη ισορροπία του ο-χήματος. Το Εξπλόρερ διέγραψε ένα ημικύκλιο με τη φορά των δεικτών του ρολογιού και η πορεία του διορθώθηκε.

Πολύ αργά. Η εμπρός δεξιά πλευρά έγειρε απότομα και κατά-λαβα ότι είχαμε περάσει την εξωτερική άκρη του αυτοκινητό-δρομου. Καθώς το Χάμερ μάς έσπρωχνε αδιάλειπτα, το Εξπλό-ρερ θα κατρακυλούσε και θα έπεφτε σε ό,τι βρισκόταν από κάτω.

Πηγαίνοντας κόντρα στο ένστικτο, έστριψα το τιμόνι απότο-μα δεξιά, προς το κενό, πράγμα που η Λόρι ασφαλώς θεώρησε καθαρή απόπειρα αυτοκτονίας -αλλά εγώ ήλπιζα να χρησιμοποι-ήσω το Χάμερ, αντί να συνεχίζω να το πολεμάω. Κάναμε στρο-φή ενενήντα μοιρών και βρεθήκαμε κρεμασμένοι πάνω από το κενό, μακριά από το διώκτη μας. Είδαμε μια μακριά χιονισμένη πλαγιά -η κλίση της δεν ήταν ούτε ήπια ούτε επικίνδυνα απότο-μη- με πεύκα βυθισμένα σε ένα αποθαρρυντικό πηχτό σκοτάδι που τα φώτα του αυτοκινήτου μας αδυνατούσαν να διαλύσουν.

Αρχίσαμε να κατηφορίζουμε, κι αμέσως πάτησα φρένο, συ-γκρατώντας το αμάξι στην κορυφή του κεκλιμένου εδάφους. Τώ-

Η ΠΡΟΦΗΤΕΊΑ 2 1 7

ρα πια βλέπαμε προς τα πού κατευθυνόμασταν, αλλά εγώ εξακο-λουθούσα να μη θέλω να τραβήξω κατά κει.

Το Χάμερ έβαλε όπισθεν κι απομακρύνθηκε λίγο, προφανώς με την πρόθεση να πάρει φόρα και να μας σπρώξει από πίσω. Με την απότομη κλίση που είχαμε προς τα μπρος, εύκολα θα μας αναποδογύριζε και θα παίρναμε τούμπες στον γκρεμό τρα-βώντας κατά το δάσος.

Δεν είχα επιλογή. Προτού μας κουτουλήσει, άφησα το φρένο. «Κρατήσου», είπα στη Λόρι. Με τη μηχανή στο ρελαντί και τη βαρύτητα να μας παρασέρ-

νει, αρχίσαμε να κατηφορίζουμε την πλαγιά.

26

Ομόνος τρόπος για να ξεφύγουμε από τον ένοπλο διώκτη μας ήταν να κατηφορίσουμε προς τη βάση της πλαγιάς.

Πάτησα μαλακά τα φρένα, με σύνεση, προσπαθώντας να διατη-ρήσω τον έλεγχο της καθόδου μας.

Η σπασμένη αλυσίδα ξέφυγε από τη ρόδα. Αν εξαιρέσουμε το θόρυβο της μηχανής και το αμυδρό κροτάλισμα των υπόλοι-πων αλυσίδων, δεν ακουγόταν πια παρά το θρόισμα του χιονιού.

Στο συγκεκριμένο τμήμα του δάσους τα δέντρα ήταν παλιά και θεόρατα, με πυκνά ψηλά κλαδιά τόσο σφιχτοπλεγμένα μετα-ξύ τους που σχημάτιζαν ένα είδος προστατευτικής τέντας. Το χιόνι στο έδαφος έφτανε δεν έφτανε το ένα μέτρο, κατά τόπους μάλιστα ήταν ακόμα λιγότερο. Επιπλέον, λόγω του ότι οι ακτί-νες του ήλιου δύσκολα εισχωρούσαν κάτω από εκείνα τα δέ-ντρα, το έδαφος ήταν σχεδόν απαλλαγμένο από θάμνους και τα χαμηλότερα κλαδιά βρίσκονταν πολύ ψηλότερα από εμάς.

Η βλάστηση εδώ δεν ήταν τόσο πυκνή όσο σε ένα πιο νέο δάσος αειθαλών. Τα τεράστια γέρικα δέντρα, που άπλωναν κτη-τικά τα κλαδιά τους διψώντας για φως, είχαν πνίξει τα νεότερα, που μαράζωσαν και χάθηκαν.

Κατά συνέπεια, τα πεύκα -και τα παρεμβαλλόμενα έλατα-ήταν πιο αραιά από αλλού. Οι εντυπωσιακοί κορμοί τους -ευ-θείς, με ανώμαλο φλοιό- μου θύμιζαν τις κολόνες που στηρί-ζουν την οροφή ενός καθεδρικού ναού με πολλούς θόλους, αν και τούτος εδώ ο ναός δεν πρόσφερε ζεστασιά ούτε στο σώμα ούτε στην ψυχή, και είχε μια κλίση σαν πλοίο που βουλιάζει.

Όσο μπορούσα να ελέγχω την ταχύτητά μας, θα κατόρθωνα

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ 2 1 9

να ελίσσομαι ανάμεσα στα δέντρα. Κάποια στιγμή θα φτάναμε στο τέλος της πλαγιάς, σε μια κοιλάδα ή έστω σ' ένα στενό μο-νοπάτι. Θα μπορούσα να τραβήξω βόρεια ή νότια, με την ελπίδα να συναντήσω ένα δρόμο της υπηρεσίας δασών που θα μας έ-βγαζε από την ερημιά.

Δε θα μπορούσαμε να σκαρφαλώσουμε στην πλαγιά που τώ-ρα δα κατεβαίναμε. Ένα όχημα με κίνηση στους τέσσερις τρο-χούς μπορεί να αντιμετωπίσει το χιόνι και το ανώμαλο έδαφος, αλλά η απότομη κλίση αργά ή γρήγορα θα το νικούσε, εν μέρει επειδή θα εξαντλούνταν τα καύσιμα.

Η ελπίδα μας για σωτηρία εξαρτιόταν εξ ολοκλήρου από το αν θα φτάναμε σώοι και αβλαβείς στη βάση της πλαγιάς. Όσο το Εξπλόρερ δούλευε, θα είχαμε μια ευκαιρία να γλιτώσουμε.

Μολονότι δεν έμαθα ποτέ μου σκι, αναγκάστηκα να σκεφτώ σαν σκιέρ σε σλάλομ καθώς οδηγούσα το Εξπλόρερ με ελιγμούς ανάμεσα από τα δέντρα. Δεν τολμούσα να στρίψω τόσο απότο-μα όσο ένας σκιέρ που σχεδόν αγγίζει τα σημαιάκια, επειδή α-ναμφίβολα το Εξπλόρερ θα τούμπαρε. Το κόλπο ήταν να παίρνω επιδέξια ανοιχτές στροφές, πράγμα που απαιτούσε γρήγορες α-ποφάσεις μπροστά σε κάθε καινούριο εμπόδιο, αλλά και μια γε-νική θεώρηση της έκτασης και της μορφής του κομματιού του δάσους που θα επακολουθούσε, προκειμένου να σκέφτομαι την επόμενη μανούβρα ενόσω ακόμα εκτελούσα την τρέχουσα.

Το εγχείρημα αποδείχτηκε εξόχως δυσκολότερο από το να πετύχεις τη σωστή υφή μιας κρέμας.

«Τζίμι, βράχοι!» «Τους βλέπω». «Πεσμένος κορμός!» «Στρίβω αριστερά». «Δέντρα!» «Ναι». «Το πέρασμα είναι πολύ στενό!» «Θα τα καταφέρουμε». Τα καταφέραμε. «Ωραίος ελιγμός», σχολίασε η Λόρι. «Μόνο που έβρεξα τα βρακιά μου».

2 2 0 DEAN KOONTZ

«Πού έμαθες να οδηγείς;» «Στις παλιές ταινίες του Στιβ Μακ Κουίν». Δεν μπορούσα να αποφύγω την ελεγχόμενη βουτιά μας στρί-

βοντας απλώς το τιμόνι δεξιά κι αριστερά στην πλαγιά, επειδή εδώ κι εκεί η κλίση του εδάφους παραήταν απότομη και δεν ε-πέτρεπε στο Εξπλόρερ να παραμένει όρθιο ενόσω κινιόταν. Έ-τσι λοιπόν, άντλησα όση παρηγοριά μπορούσα από τη λέξη ε-λεγχόμενη.

Αν το όχημα πάθαινε ζημιά και υποχρεωνόμασταν να το ε-γκαταλείψουμε, η κατάστασή μας θα γινόταν απελπιστική -θα βρισκόμασταν σε αδιέξοδο.

Στην κατάστασή της, η Λόρι δε θα μπορούσε να διανύσει τα απαιτούμενα χιλιόμετρα, ακόμα κι αν ήμασταν σε φίλιο έδαφος. Επιπλέον, δε φορούσε μπότες, φορούσε αθλητικά παπούτσια.

Τα μπουφάν μάς εξασφάλιζαν σημαντική προστασία, αλλά κανείς μας δε φορούσε ισοθερμικά εσώρουχα. Στην τσέπη του μπουφάν μου είχα ένα ζευγάρι δερμάτινα γάντια χωρίς εσωτερι-κή επένδυση· η Λόρι είχε έρθει χωρίς γάντια.

Η θερμοκρασία ήταν στην καλύτερη περίπτωση εφτά βαθμοί υπό το μηδέν. Όταν θα μας έβρισκαν οι διασώστες -αν μας έ-βρισκαν πριν από την άνοιξη-, θα ήμασταν παγωμένοι σαν μα-στόδοντα σε πολικό πάγο.

«Τζίμι, βράχος!» «Αν είμαι λέει!» Παρέκαμψα επιδέξια τη βραχώδη προεξοχή. «Λακκούβα!» με προειδοποίησε. Δεν ήταν συνήθως απ' αυτούς που λένε στον οδηγό πώς να

οδηγήσει. Ίσως η παρόρμησή της να με καθοδηγήσει να προερ-χόταν από την εποχή που δίδασκε χορό, τότε που φώναζε τα βή-ματα του φοξ τροτ στους μαθητές της.

Το χαντάκι -το χάσμα- είχε πλάτος γύρω στα εφτά μέτρα και βάθος δύο. Το διασχίσαμε, γδάραμε το κάτω μέρος του Εξπλό-ρερ στην έξοδο και την τελευταία στιγμή αποφύγαμε τη μετωπι-κή σύγκρουση με τον κορμό ενός έλατου. Ο καθρέφτης του συ-νοδηγού ξεριζώθηκε.

Καθώς το όχημά μας χτυπιόταν πάνω στο ανώμαλο έδαφος,

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ 2 2 1

οι ίσκιοι γύρω από τους προβολείς του χοροπηδούσαν και στρο-βιλίζονταν αδιάκοπα σαν περιστρεφόμενοι δερβίσηδες. Κινδύ-νευα να τους περάσω για αληθινούς δερβίσηδες, πράγμα που θα αποσπούσε την προσοχή μου.

«Ελάφια!» αναφώνησε η Λόρι. Εφτά ελάφια με άσπρη ουρά μας έκλειναν το δρόμο. Ήταν ό-

λα μεγάλα ζώα -τέτοια εποχή δεν υπάρχουν ελαφάκια. Ο αρχη-γός της αγέλης, ένα επιβλητικό αρσενικό με υπέροχα κέρατα, μόλις μας άκουσε έμεινε μαρμαρωμένος, με το κεφάλι αναση-κωμένο, και μας κοιτούσε με μάτια κίτρινα και λαμπερά σαν τα ανακλαστικά πλαστικά «μάτια της γάτας» που χωρίζουν τις λω-ρίδες των αυτοκινητοδρόμων.

Σκέφτηκα να στρίψω αριστερά και να τα παρακάμψω, και εντόπισα ένα πέρασμα ανάμεσα από τα δέντρα, πίσω από το κοπάδι.

Δε γινόταν να στρίψω απότομα όσο έπρεπε δεξιά ώστε να το αποφύγω. Μόλις πάτησα το φρένο -ενδεχομένως πολύ δυνατά-οι τροχοί του Εξπλόρερ καρφώθηκαν στο έδαφος κι ύστερα γλί-στρησαν στο στρώμα από πεσμένες πευκοβελόνες και κουκου-νάρια που κείτονταν ακριβώς κάτω από το χιόνι. Προς στιγμήν η ταχύτητά μας ανακόπηκε, αλλά μετά συναντήσαμε πάγο. Οι τροχοί μπλόκαραν καθώς γλιστρούσαμε προς το κοπάδι.

Τα ελάφια ήταν πανέμορφα, όλο χάρη και σβελτάδα. Έμοια-ζε να προχωρούν δίχως οι οπλές τους ν' αγγίζουν το έδαφος, λες κι ήταν πλάσματα ονειρικά.

Επιθυμούσα διακαώς να τα αποφύγω, όχι μόνο επειδή αρρώ-σταινα στη σκέψη να τα σκοτώσω, αλλά επίσης επειδή ζύγιζαν πάνω από εκατό κιλά έκαστο. Αν το Εξπλόρερ έπεφτε πάνω σε ο-ποιοδήποτε απ' αυτά, θα ήταν σαν να συγκρουόμασταν με τοίχο.

Τελικά, η σύγκρουση αποσοβήθηκε· τα ελάφια σκόρπισαν ως διά μαγείας, θαρρείς και ανήκαν σ' ένα διαφορετικό σύμπαν, θαρρείς και οι δυο πραγματικότητες συναντήθηκαν μονάχα για μια στιγμή, μέσα από ένα μαγικό παράθυρο. Και, καθώς η κάθε πραγματικότητα είχε υπόσταση μόνο στο δικό της βασίλειο, το Εξπλόρερ γλίστρησε απρόσκοπτα ανάμεσα στο κοπάδι και τα

2 2 2 DEAN KOONTZ

φοβισμένα ελάφια σκόρπισαν κι απομακρύνθηκαν χωρίς να τ' αγγίξουμε -αν και θα πρέπει να περάσαμε ξυστά από κάνα δυο.

Μολονότι τα ελάφια εξαφανίστηκαν, οι τροχοί μας παρέμει-ναν μπλοκαρισμένοι. Δεν μπορούσα ούτε να τους κατευθύνω ούτε να τους φρενάρω.

Η ανεξέλεγκτη κάθοδος συνεχίστηκε. Γλιστρούσαμε πάνω στο χιόνι, σε ένα συμπαγές, βρόμικο στρώμα πάγου που ράγιζε κι έσκαγε κάτω από τις ρόδες μας. Η ταχύτητά μας ολοένα αυ-ξανόταν.

Είδα στο διάβα μας κι άλλα ξερά κούτσουρα. Κι ένα πεσμένο δέντρο. Θα πρέπει να ήταν καιρό στο έδαφος, γιατί είχε χάσει ό-λο του το φύλλωμα και τα μικρότερα κλαδιά του, και τώρα δεν απέμενε παρά ένα κούτσουρο πάχους ενάμισι μέτρου που κατά τους πιο ζεστούς μήνες θα καλυπτόταν από λειχήνες και μανιτά-ρια, αλλά τώρα κειτόταν γυμνό πάνω στο υγρό χώμα του δάσους.

Θα πρέπει να το είδε και η Λόρι* αντί όμως να ξεφωνίσει, ε-τοιμάστηκε για τη σύγκρουση.

Πέσαμε πάνω στον ξερό κορμό. Το χτύπημα ήταν δυνατό, αλλά το Εξπλόρερ δεν έπαθε τη ζημιά που φανταζόμουν. Τινα-χτήκαμε από τα καθίσματά μας -δοκιμάζοντας την αντοχή των ζωνών ασφαλείας-, αλλά λιγότερο βίαια απ' όσο προηγουμέ-νως, όταν είχαμε πέσει στο βουναλάκι με το χιόνι, στον αυτοκι-νητόδρομο.

Τα σκουλήκια και τα σκαθάρια είχαν φάει σιγά σιγά το εσω-τερικό του πεσμένου δέντρου, συντελώντας στην αποσύνθεσή του. Έμενε μονάχα ο φλοιός· όλο το εσωτερικό ήταν σάπιο.

Μετά τη σύγκρουση, το Εξπλόρερ δε μετατράπηκε σε παλιο-σίδερα· απλώς μειώθηκε η φόρα του. Κομμάτια του φλοιού και του καμβίου τυλίχτηκαν στον μπροστινό άξονα κάτω από το αυ-τοκίνητο, ανακόπτοντας κι άλλο την ταχύτητά μας.

Καθώς κατεβαίναμε, αρχίσαμε να στρίβουμε. Το τιμόνι περι-στρεφόταν ανεξέλεγκτο μέσα στα χέρια μου. Βρεθήκαμε να κα-τηφορίζουμε με την όπισθεν, με τα φώτα μας στραμμένα προς τα πάνω. Γλιστρούσαμε στα τυφλά κατά τη ρεματιά. Μας συνέ-βαινε ακριβώς αυτό που μας τρόμαζε τότε που το Χάμερ μάς έ-σπρωχνε προς την άκρη του γκρεμού.

26

Ευτυχώς, η ολίσθηση δεν κράτησε τόσο ώστε να ξαναποκτή-σουμε μεγάλη ταχύτητα. Η αριστερή μεριά του πίσω προ-

φυλακτήρα χτύπησε σ' ένα δέντρο. Το όχημα έστριψε λοξά, χτύ-πησε στην άκρη ενός δεύτερου δέντρου και εν τέλει το πίσω του μέρος σφήνωσε ανάμεσα στους δύο κορμούς. Η κάθοδος μας εί-χε σταματήσει.

«Συγχαρητήρια», είπε ξερά η Λόρι. «Είσαι εντάξει;» «Είμαι έγκυος». «Πώς είναι οι συσπάσεις;» «Υποφερτές». «Εξακολουθούν να είναι ακανόνιστες;» Η Λόρι έγνεψε καταφατικά. «Δόξα τω Θεώ». Έσβησα τα φώτα. Δεν ήταν δύσκολο να ανακαλύψει ο μυ-

στηριώδης διώκτης τα ίχνη μας, αλλά δεν υπήρχε λόγος να τον διευκολύνουμε ώστε να μας εντοπίσει μια ώρα αρχύτερα.

Εδώ, κάτω από τα πλούσια φυλλώματα των αειθαλών δέ-ντρων, το σκοτάδι ήταν πηχτό. Παρ' ότι είχαμε κατεβεί γύρω στα τετρακόσια μέτρα, έμοιαζε να απέχουμε μίλια ολόκληρα α-πό τον αυτοκινητόδρομο και ακόμα περισσότερα από την ελπίδα να ξαναντικρίσουμε ουρανό.

Μολονότι δε μύριζα βενζίνη -και ήμουν υποχρεωμένος να συμπεράνω ότι και το ντεπόζιτο και τα σωληνάκια της βενζίνης είχαν παραμείνει άθικτα-, και μολονότι με συνέφερε να παραμεί-νει ζεστό το αμάξι, έσβησα τη μηχανή. Ακόμα και με σβησμένα τα φώτα, ο ένοπλος εύκολα θα μας εντόπιζε από το θόρυβο της.

\

2 2 4 DEAN KOONTZ

Ήθελα ν' αναγκαστεί να χρησιμοποιήσει τα δικά του φώτα, ώστε να αποκαλύψει τη θέση του καθώς θα κατέβαινε.

Θα υποχρεωνόταν να 'ρθει πεζός. Έτσι και κατέβαινε με το Χάμερ, αμφέβαλλα αν το δυνατό όχημα θα κατάφερνε να σκαρ-φαλώσει ξανά ίσαμε το δρόμο. Σ' αυτό το ύψος, ο αέρας ήταν πιο αραιός. Ασφαλώς δε θα το διακινδύνευε.

«Κλείδωσε τις πόρτες μόλις βγω», είπα. «Πού πας;» «Να τον αιφνιδιάσω». «Όχι. Καλύτερα να το βάλουμε στα πόδια». «Εσύ δεν μπορείς». Η Λόρι δαγκώθηκε. «Κακέ». . Το καθησυχαστικό μου χαμόγελο κάθε άλλο παρά την καθη-

σύχασε. «Πρέπει να φύγω». «Σ' αγαπώ». «Πιο πολύ κι από την κρέμα με φασολοβλάσταρα», της είπα. Καθώς έβγαινα, το προδοτικό φωτάκι της οροφής άναψε -αλ-

λά έσβησε αμέσως μόλις έκλεισα την πόρτα του οδηγού, όσο πιο αθόρυβα μπορούσα.

Η Λόρι έσκυψε στην κονσόλα και πίεσε το κουμπί που κλεί-δωνε όλες τις πόρτες.

Χασομέρησα μερικές στιγμές για να βεβαιωθώ ότι το Εξπλό-ρερ ήταν καλά σφηνωμένο ανάμεσα στα δέντρα κι ότι δε θα κα-τρακυλούσε άλλο. Η πίσω πόρτα δεν άνοιγε. Το όχημά μας ήταν μαγκωμένο για τα καλά.

Το σκοτάδι έμοιαζε να είναι κάτι περισσότερο από μια απλή απουσία φωτός. Ήταν σαν να είχε υφή, λες και ένα μαύρο πέπλο καπνού είχε τυλίξει τα δέντρα. Η υγρασία, το κρύο και πάν' απ' όλα ο φόβος συντελούσαν στο να αποκτήσει η συγκεκριμένη σκοτεινιά τρομακτικές διαστάσεις.

Κρατώντας την ανάσα μου, αφουγκράστηκα. Άκουγα μόνο τα τριξίματα του Εξπλόρερ που κρύωνε σιγά σιγά μέσα στο τσουχτερό κρύο, καθώς και τον επιβλητικό άνεμο που θρηνούσε στα ψηλότερα κλαδιά των δέντρων. Δεν άκουσα τίποτα που να φανερώνει ότι πλησίαζε εχθρός.

Μπορεί ο ένοπλος να στεκόταν ακόμα στην άκρη της Χόκ-

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ 2 2 5

σμπιλ Ρόουντ, καταστρώνοντας την επόμενη κίνηση του. Υπο-ψιαζόμουν, εντούτοις, ότι ήταν απ' αυτούς που ενεργούν γρήγο-ρα και δε χάνουν τον καιρό τους με σκέψεις και στοχασμούς.

Ούτε εγώ θα χασομερούσα τώρα διερωτώμενος ποιος ήταν, πασχίζοντας να βρω απαντήσεις στα ερωτήματά μου. Αν με σκότωνε, δε θα το μάθαινα ποτέ. Μόνο αν τον κατατρόπωνα θα έπαιρνα τις απαντήσεις μου. Και στις δύο περιπτώσεις, ήταν α-νώφελο να καταναλώνω το χρόνο μου σε σκέψεις.

Έχοντας αφήσει τη Λόρι μόνη στο αμάξι, αισθανόμουν ότι την εγκατέλειψα, μολονότι, αν έμενα στο πλάι της, δε θα υπήρχε ελπίδα να σώσω ούτε αυτήν ούτε το μωρό μας.

Τα μάτια μου προσαρμόστηκαν σταδιακά στο σκοτάδι, αλλά βέβαια ούτε τώρα έβλεπα τέλεια.

Πλησίασα το ένα από τα δέντρα όπου είχε σφηνώσει το Εξ-πλόρερ και προχώρησα προς το πίσω μέρος του αυτοκινήτου.

Το έδαφος έκρυβε έξυπνες παγίδες. Το στρώμα του πάγου με δυσκόλευε λιγότερο απ' όσο τα σπαρμένα ολόγυρα κατάλοιπα της αποσύνθεσης: γλιστερές πεσμένες πευκοβελόνες και κου-κουνάρια που υποχωρούσαν κάτω από τα πόδια σου σαμποτά-ροντας το βηματισμό σου.

Από την κορυφή της πλαγιάς όπου βρισκόταν ο ένοπλος, το τοπίο εδώ κάτω φάνταζε ομοιόμορφο. Το δάσος ήταν ένα παγω-μένο τοπίο τυλιγμένο στη μαυρίλα. Ήξερα ότι δεν μπορούσε να με δει καθώς κατευθυνόμουν νότια, παράλληλα με το δρόμο, ω-στόσο φανταζόμουν ολοζώντανα το στόχαστρο ενός σκοπευτή να εστιάζει στο πρόσωπό μου και να με πυροβολεί στο κεφάλι.

Το ύψος του χιονιού δεν ήταν παντού το ίδιο στο έδαφος της προστατευμένης από τα δέντρα πλαγιάς. Αλλού έφτανε τα έξι με εφτά εκατοστά κι αλλού τα τριάντα, ενώ υπήρχαν και κομμάτια δίχως καθόλου χιόνι. Καθώς η νυχτερινή μου όραση βελτιωνό-ταν, έβλεπα το έδαφος να απλώνεται σαν ένα τρελό πάπλωμα με αχνά λευκά μπαλώματα εδώ κι εκεί πάνω στο μαύρο ύφασμα.

Έμαθα γρήγορα πώς να κινούμαι σβέλτα, πλην όμως όχι α-θόρυβα. Ήταν τέτοιο το έδαφος, που δε μου το επέτρεπε.

Κάθε λίγο και λιγάκι σταματούσα για ν' αφουγκραστώ μπας και κατέβαινε ο διώκτης μας. Δεν άκουγα παρά το σφύριγμα του

2 2 6 DEAN KOONTZ

ανέμου στα ψηλά κλαδιά με τις πευκοβελόνες κι ένα απειλητικό -σχεδόν ανεπαίσθητο- σιγανό βουητό που έμοιαζε να βγαίνει μέσ' απ' την ίδια τη γη -αλλά θα πρέπει να ήταν ο αντίλαλος του αέρα.

Όταν προχώρησα καμιά δεκαπενταριά μέτρα, έστριψα ανα-τολικά κι άρχισα να σκαρφαλώνω παράλληλα με τα ίχνη που εί-χαμε αφήσει βουτώντας στην πλαγιά. Έσκυβα χαμηλά στο έδα-φος, κρατιόμουν από πέτρες, από ρίζες κι απ' όπου αλλού μπο-ρούσα να πιαστώ, ανεβαίνοντας σαν μαϊμού -αλλά όχι με την ί-δια ευλυγισία.

Ήλπιζα να καλύψω τα δύο τρίτα της διαδρομής προς την κο-ρυφή προτού εντοπίσω τον ένοπλο να κατεβαίνει. Σ' αυτή την περίπτωση, θα ξάπλωνα στο έδαφος, θα περίμενα να περάσει, θα προχωρούσα εγκάρσια στην πλαγιά με κατεύθυνση βόρεια και θα του ριχνόμουν από πίσω.

Το σχέδιο ήταν εντελώς παρανοϊκό. Δεν ήμουν ο Τζέιμς Μποντ. Ούτε καν ο Μάξουελ Σμαρτ. Σε θέματα δράσης, προτι-μούσα να ζυμώνω ψωμί από το να κοπανάω κεφάλια, καθώς ε-πίσης και τα μίξερ από τα οπλοπολυβόλα.

Ανήμπορος να σκεφτώ ένα λιγότερο παρανοϊκό εναλλακτικό σχέδιο, συνέχισα την αναρρίχηση, νιώθοντας όλο και περισσό-τερο σαν μαϊμού.

Τα χέρια μου πάγωσαν. Τα λεπτά γάντια που είχα στην τσέπη του μπουφάν θα μπορούσαν να μου τα ζεστάνουν ως ένα ση-μείο, αλλά θα έχανα την αίσθηση της αφής και την ευκαμψία των δαχτύλων. Προτίμησα λοιπόν να ζεσταίνω κάθε τόσο τις παλάμες με τα χνότα μου.

Χειρότερη κι απ' τα παγωμένα χέρια ήταν η ενόχληση του α-ριστερού μου ποδιού, που άρχιζε να πονάει όπως η ρίζα ενός δο-ντιού με απόστημα. Όταν ο καιρός είναι πιο ζεστός, δεν αντι-λαμβάνομαι τις μεταλλικές προσθήκες στα κόκαλά μου· αλλά το χειμώνα είμαι μερικές φορές σε θέση να εντοπίσω την ακριβή θέση και το ακριβές σχήμα κάθε λάμας και κάθε βίδας.

Όταν υπολόγισα ότι είχα καλύψει τα δύο τρίτα της απόστα-σης που με χώριζε από την κορυφή, χωρίς να έχω δει κάποιο φως από φακό ή άλλες ενδείξεις ανθρώπου που κατηφόριζε την

Η ΠΡΟΦΗΤΕΊΑ 2 2 7

πλαγιά, κοντοστάθηκα. Αφού σιγουρεύτηκα ότι πατούσα σε σταθερό έδαφος, σηκώθηκα όρθιος για να επιθεωρήσω καλύτε-ρα την κορυφή, καμιά εκατοστή μέτρα πάνω απ' το κεφάλι μου.

Ακόμα κι αν το Χάμερ ήταν σταματημένο στην άκρη του δρόμου, δεν περίμενα ότι θα το έβλεπα υπό τέτοια γωνία. Ήλπι-ζα να δω τη λάμψη από τους προβολείς ή από τα πίσω φώτα του, αλλά η κορυφογραμμή ξεχώριζε μόνο από το αχνό γκρίζο φέγγος του ουρανού πάνω από τον αυτοκινητόδρομο.

Πίστευα ότι ο διώκτης μας δεν είχε εγκαταλείψει την προ-σπάθεια. Δεν μπορεί τη μια στιγμή να έδειχνε τόσο αποφασι-σμένος να μας σταματήσει και την άλλη να σηκωνόταν και να έφευγε σαν να μην έτρεχε τίποτα. Κι αν είχε την πρόθεση να μας σκοτώσει, δε θα το άφηνε στην τύχη, υποθέτοντας ότι θα μας σκότωνε η πτώση στην απότομη, μα όχι και απροσπέλαστη πλαγιά.

Ένας καλός ζαχαροπλάστης πρέπει να διαθέτει υπομονή, αλ-λά ορισμένες φορές η δική μου εξαντλούνταν γρήγορα -ακόμα και στην κουζίνα. Όση ώρα στεκόμουν εκεί, περιμένοντας να α-ποκαλυφθεί ο ένοπλος, άρχισα να εκνευρίζομαι, όπως το παθαί-νω καμιά φορά όταν φτιάχνω κρεμ ανγκλέζ χτυπώντας κρόκους αβγών, ζάχαρη και γάλα. Χρειάζεται σταθερό χτύπημα με συρ-μάτινο αναδευτήρα και πολύ σιγανή φωτιά για να μη γίνουν τα αβγά ομελέτα.

Τα αβγά μου είχαν αρχίσει να γίνονται ομελέτα, που λέει ο λόγος, όταν ακούστηκε από πάνω ένας θόρυβος σαν δυνατό θρόισμα. Δεν μπορεί να ήταν απλώς ο άνεμος στα δέντρα· ήταν κάτι ογκώδες που έπεφτε από τα ψηλά φυλλώματα.

Δεδομένου ότι στο σχολείο δεν ήμουν ξεφτέρι στην ιστορία, και δη στην αρχαία ελληνική, μου φάνηκε παράξενο που το μυαλό μου πήγε καρφί στο αιχμηρό σπαθί που κρεμόταν πάνω από το κεφάλι του Δαμοκλή.

Σήκωσα το βλέμμα ψηλά.

26

Κάτι έσκισε αστραπιαία τον αέρα και πολλές λεπίδες διέ-γραψαν ένα μεγάλο τόξο, αλλά ήταν απαλότερες από α-

τσάλι· είδα ένα ζευγάρι φτερά απλωμένα σε ένα εύρος δύο μέ-τρων, ένα ζευγάρι λαμπερά στρογγυλά μάτια κι ένα μυτερό ράμ-φος. Συγχρόνως άκουσα τη γνώριμη ερώτηση -«Πού;»- και κα-τάλαβα ότι ήταν κουκουβάγια. Παρ' όλ' αυτά, ξεφώνισα αιφνι-διασμένος όταν πέταξε από πάνω μου.

Αναζητώντας τρωκτικά μέσα στο δάσος, το μεγάλο πουλί πέ-ταξε βορειοδυτικά, κατεβαίνοντας παράλληλα με την πλαγιά, α-θόρυβα τώρα. Προσπέρασε το μονοπάτι που είχε ανοίξει το Εξ-πλόρερ κατά την κάθοδό του -και πέταξε πάνω από έναν άντρα του οποίου η παρουσία δεν είχε γίνει ακόμα αντιληπτή σ' εμένα.

Μολονότι είχα προσαρμοστεί στο σκοτάδι, η ορατότητα εί-ναι άσχημη σε τούτα τα δάση. Το πάπλωμα της γυμνής γης με τα αχνά φωτεινότερα μπαλώματα έδινε στο τοπίο μια όψη ονει-ρική κι έμοιαζε διαρκώς να μετατοπίζεται, λες και ήταν ένα α-σπρόμαυρο μωσαϊκό στο βάθος ενός περιστρεφόμενου με εξαι-ρετική βραδύτητα καλειδοσκοπίου.

Στάθηκε δέκα μέτρα βορειότερα από εμένα και κάπου εφτά με οχτώ μέτρα χαμηλότερα, ορατός ανάμεσα από τα δέντρα. Α-πορροφημένοι και οι δυο από τις προφυλάξεις μας, είχαμε προ-σπεράσει ο ένας τον άλλον δίχως να το αντιληφθούμε.

Η σύντομη και σιγανή κραυγή μου φανέρωσε την παρουσία μου, ενώ η κουκουβάγια οδήγησε τα μάπα μου καταπάνω του. Δε διέκρινα λεπτομέρειες, δεν έβλεπα καν το γούνινο γιακά του δερμάτινου μπουφάν του -έβλεπα μόνο μια ανθρώπινη φιγούρα.

Η ΠΡΟΦΗΤΕΊΑ 2 2 9

Είχα φανταστεί ότι θα τον εντόπιζα από το φακό που κρατού-σε. Δεν ήταν δυνατόν να ακολούθησε τα ίχνη του Εξπλόρερ από τόση απόσταση μες στο βαθύ και απατηλό σκοτάδι δίχως φως.

Αναρωτήθηκα αν μπορούσε να με δει όσο καλά τον έβλεπα εγώ. Δεν τόλμησα να σαλέψω, μη τυχόν και δεν είχε ακόμα ε-ντοπίσει το σημείο από όπου προήλθε η κραυγή.

Ανοιξε πυρ. Όταν ήμασταν ακόμα έξω από το σπίτι και ο διώκτης μας

πρωτοκατέβηκε απ' το Χάμερ, το όπλο έμοιαζε στρατιωτικό. Τώρα, ο διακριτικός επαναληπτικός ήχος της καραμπίνας επιβε-βαίωσε την αρχική μου εντύπωση.

Οι σφαίρες μαστίγωσαν τα δέντρα δεξιά κι αριστερά μου, η-χώντας πιο δυνατά κι από βουρδουλιές.

Διαπιστώνοντας έκπληκτος ότι η βροχή από σφαίρες δε με πέτυχε, προσπάθησα, μάταια, να παρηγορηθώ με τη σκέψη ότι η σημερινή μέρα δεν ήταν από εκείνες τις πέντε φοβερές της λί-στας του παππού Τζόζεφ.

Έμεινα ριζωμένος σαν τα πεύκα γύρω μου. Προς στιγμήν ό-λα έδειχναν ότι ο Τζίμι Τοκ, άνθρωπος της δράσης, δε θα πετύ-χαινε τίποτα περισσότερο από το να μουσκέψει το παντελόνι του με το περιεχόμενο της κύστης του.

Κι ύστερα το 'βαλα στα πόδια. Τρέχοντας σχεδόν στα τυφλά προς τα νότια, ευχόμουν τα με-

γαλόπρεπα δέντρα να ήταν πυκνότερα. Περνούσα σαν σαΐτα α-νάμεσα από τους θεόρατους κορμούς, και κρυβόμουν πίσω τους κυνηγημένος από ακόμα μια παρατεταμένη ριπή -τύμπανα θα-νάτου, που ο κάθε τους χτύπος θα μπορούσε να σημαίνει το κάρφωμα μιας σφαίρας στην πλάτη μου.

Άκουγα τον υπόκωφο κρότο της σφαίρας όταν πετύχαινε δέ-ντρο, και τον οξύτερο ήχο όταν χτυπούσε σε πέτρα κι εξοστρα-κιζόταν. Κάτι σφύριξε πάνω από το κεφάλι μου, και κατάλαβα ότι δεν ήταν μέλισσα.

Η αλόγιστη χρήση πυρομαχικών θα μπορούσε να αποδειχθεί μέγα σφάλμα. Ακόμα κι ένας μεγαλύτερος γεμιστήρας γρήγορα θα εξαντλούνταν με τη συχνότητα που έριχνε ο τύπος.

Αν άδειαζε το όπλο του χωρίς να με πετύχει, θ' αναγκαζόταν

2 3 0 DEAN KOONTZ

να σταματήσει για να το γεμίσει. Όταν θα σταματούσε, εγώ θα συνέχιζα το τρεχαλητό μου και θα μ' έχανε.

Αν με έχανε, μπορεί να πήγαινε κατευθείαν στο Εξπλόρερ για να σκοτώσει τη Λόρι.

Η σκέψη μ' έκανε να σκοντάψω. Μπερδεύτηκα πάνω στο α-διανόητο και προσγειώθηκα βαριά με τον ώμο. Το πρόσωπο μου βούτηξε στην κρύα πραγματικότητα του χιονιού, ενώ οι πευκο-βελόνες μού τρυπούσαν το δέρμα.

Έκανα τούμπα, όχι από επιλογή, αλλά εξαιτίας της ορμητικό-τητας της πτώσης. Κατρακυλώντας στην πλαγιά, κοπανούσα γό-νατα και αγκώνες σε πέτρες, σε επιφανειακές ρίζες και στο πα-γωμένο χώμα.

Παρ' ότι ακολούθησα κατά λάθος αυτή την τακτική, το να μένω κοντά στο έδαφος και να συνεχίζω να κινούμαι αποδείχτη-κε ιδιοφυής κίνηση. Ύστερα από μερικές τούμπες, ωστόσο, δια-πίστωσα ότι, αν έπεφτα πάνω σε κανένα δέντρο με λάθος γωνία, θα έσπαγα κανονικότατα το κεφάλι μου.

Οι θάμνοι και τα χαμόκλαδα ήταν αραιά και λιγοστά, αλλά, έτσι και σκόνταφτα πάνω σε κάποιο απ' αυτά, μπορεί ένα ξερό κλαδί να μου 'βγάζε το μάτι. Σ' αυτή την περίπτωση, θα είχα τις μισές πιθανότητες να διακρίνω το χρηματοκιβώτιο όταν, εν τέ-λει, θα μου 'πεφτε από ψηλά στο κεφάλι.

Δοκίμασα να σταματήσω το κατρακύλισμα αρπάζοντας ό,τι έβρισκα μπροστά μου -τούφες ξερών χόρτων, ένα μαραζωμένο κισσό, βράχους-, οτιδήποτε μπορούσε να ανακόψει την ταχύτη-τά μου. Στάθηκα στα τέσσερα και σηκώθηκα όρθιος. Έτρεξα για λίγο με το σώμα σκυφτό κι ύστερα σκέφτηκα ότι ήταν καιρός να σταματήσω.

Κοίταξα γύρω μου, έχοντας χάσει τον προσανατολισμό μου. Το άχρωμο τοπίο ξεγελούσε το μάτι. Επιχείρησα να ξελαχανιά-σω. Δεν ήξερα πόσο μακριά είχα φτάσει, αλλά το πιθανότερο ή-ταν ότι προς το παρόν του είχα ξεφύγει.

Δεν τον έβλεπα, πράγμα που -όπως υπέθεσα- σήμαινε ότι δε μ' έβλεπε ούτε εκείνος.

Λάθος. Τον άκουσα να τρέχει προς το μέρος μου. Χωρίς να κοιτάξω πίσω, έτρεξα προς τα νότια για μια ακόμα

Η ΠΡΟΦΗΤΕΊΑ 2 3 1

φορά, κάνοντας ελιγμούς ανάμεσα στα δέντρα, σκοντάφτοντας ασταμάτητα, γλιστρώντας, ανακτώντας την ισορροπία μου, πα-ραπατώντας δεξιά κι αριστερά, χιμώντας μπροστά.

Μια και δε με ξαναπυροβόλησε, σκέφτηκα ότι ξέμεινε από σφαίρες ή ότι δε χασομέρησε για ν' αλλάξει γεμιστήρα. Αν δεν είχε πλέον το πλεονέκτημα του όπλου, ίσως θα ήταν εξυπνότερη κίνηση να κάνω μεταβολή και να του επιτεθώ. Δε θα περίμενε τέτοια τόλμη.

Οι πέτρες που άρχισαν ξαφνικά να υποχωρούν κάτω από τα πόδια μου μου έδωσαν μια ιδέα. Αν επρόκειτο να καταλήξουμε σε συμπλοκή σώμα με σώμα, μπορεί να κρατούσε μαχαίρι ή να ήταν εκπαιδευμένος. Χρειαζόμουν κάτι που θα εξουδετέρωνε αυτά τα δύο πλεονεκτήματά του. Ανάμεσα στις πέτρες του εδά-φους υπήρχαν και κάποιες μεγαλύτερες.

Έσκυψα, κοίταξα εδώ κι εκεί, και ξαφνικά εντόπισα μία σε μέγεθος γκρέιπφρουτ. Όμως, όσο ήμουν σκυμμένος, μια ακόμα ριπή διέλυσε το εύθραυστο σχέδιο μου.

Ενόσω οι θανατηφόρες σφαίρες σφύριζαν λίγους πόντους πάνωθέ μου, άφησα την πέτρα στη θέση της, μαζεύτηκα και προχώρησα σχεδόν κουλουριασμένος πάνω στις ασταθείς πέ-τρες. Χώθηκα ανάμεσα από δύο δέντρα, έγειρα αριστερά, τόλ-μησα να σηκωθώ για να πάρω φόρα κι έτρεξα προς την άκρη ε-νός γκρεμού.

26

Ισως είναι υπερβολή να τον χαρακτηρίζω γκρεμό, αλλά έτσι

ένιωσα όταν το δεξί μου πόδι βρέθηκε στο κενό, για ν' ακο-λουθήσει στη συνέχεια και το αριστερό. Καθώς έπεφτα, ξεφώνι-σα έντρομος.

Προσγειώθηκα σ' ένα αγκαθωτό αλλά ευτυχώς μαλακό βου-ναλάκι, γύρω στα πέντε μέτρα χαμηλότερα. Αμέσως αναγνώρι-σα το κελάρυσμα του νερού. Βλέποντας το φουσκωμένο χείμαρ-ρο με το αφρισμένο νερό που φωσφόριζε, κατάλαβα πού βρι-σκόμουν. Τώρα ήξερα τι έπρεπε να κάνω.

Τη στιγμή που πατούσα το πόδι μου στην όχθη, άκουσα τις ριπές της καραμπίνας. Αν ο ένοπλος είχε ακούσει την κραυγή μου, μπορεί να πίστεψε ότι με πέτυχε. Θέλοντας να ενισχύσω αυτή την εντύπωση, έβγαλα άλλη μια κραυγή, όσο πιο φριχτή μπορούσα, κι ύστερα ακόμα μία, πιο αδύναμη, προσπαθώντας να την κάνω ν' ακουστεί περισσότερο σαν βογκητό πόνου.

Αμέσως μετά τινάχτηκα πάνω και προχώρησα τρία μέτρα δί-χως να απομακρύνομαι από την όχθη.

Ο Γκόλντμαϊν Ραν, ένας χείμαρρος μεγαλύτερος από ρυάκι και μικρότερος από ποτάμι, πηγάζει από μια ζεστή πηγή που σχηματίζει μια αχνιστή ηφαιστειακή λίμνη στα ανατολικά βου-νά. Η Χόκσμπιλ Ρόουντ περνάει από πάνω του. Τούτη δω η δυ-τική πλαγιά είναι το σημείο όπου καταλήγει ο χείμαρρος.

Το πλάτος του δεν ξεπερνάει τα έξι μέτρα και το βάθος του φτάνει τα τρία με τέσσερα. Στο σημείο όπου βρισκόμουν τώρα εγώ το νερό δεν ήταν πια ζεστό, αλλά, επειδή η πλαγιά είναι τό-σο απότομη, το γρήγορο ρεύμα του δεν παγώνει ούτε καν τους

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ 2 3 3

ασυνήθιστα κρύους χειμώνες. Μονάχα ψηλά, στα πλάγια της ό-χθης, οι σταγόνες που τινάζονται έξω από το νερό σχηματίζουν μια παγωμένη δαντελωτή κρούστα, κάτι σαν αλλόκοτη παγοτοι-χογραφία.

Αν κάποιος έπεφτε στο χείμαρρο χτυπημένος από σφαίρα, γρήγορα το ρεύμα θα τον παρέσυρε στη χαμηλότερη κοιλάδα, χτυπώντας τον ακατάπαυτα εδώ κι εκεί κατά την ορμητική του πορεία.

Οι όχθες του Γκόλντμαΐν Ραν ήταν απότομες, σαν ένα ζευγά-ρι παρενθέσεις. Ένα μπερδεμένο πλέγμα από ρίζες δέντρων συ-γκρατούσε το έδαφος που κρεμόταν πάνωθέ τους.

Τρία μέτρα πιο κάτω από το σημείο όπου προσγειώθηκα, βρήκα -καθώς προχωρούσα αντίθετα προς το ρεύμα- καταφύγιο κάτω από ένα χωμάτινο σκέπαστρο. Τα πόδια μου ήταν χωμένα ίσαμε τα γόνατα σε μια στοίβα από αποσυντεθειμένα φύλλα και πευκοβελόνες, ένα βουναλάκι ανάλογο μ' εκείνο όπου είχα προ-σγειωθεί προηγουμένως. Κόλλησα την πλάτη μου στο χώμα, σί-γουρος ότι δεν ήμουν ορατός από ψηλά.

Ακόμα και μια τόσο κρύα νύχτα, ο ψυχρός αέρας είχε μια α-μυδρή μυρωδιά σαπίλας, μια δυσοσμία που την άνοιξη και στις αρχές του καλοκαιριού θα πρέπει να ήταν αποκρουστική.

Λαχτάρησα την κουζίνα μου, τη μοσχοβολιά της πίτας που ψήνεται στο φούρνο, την παρηγοριά της μαρέγκας...

Δεν προσπάθησα να πνίξω το λαχάνιασμά μου. Το κελάρυ-σμα του νερού ασφαλώς κάλυπτε αυτούς τους ήχους.

Δεν είχα προλάβει καλά καλά να χωθώ στην κρυψώνα μου, όταν, ακριβώς δεξιά μου, τριάντα πόντους μακριά από το πρό-σωπό μου, κατρακύλησαν κάτι μικρές πέτρες, χώματα και ξερά φύλλα. Ο ένοπλος θα πρέπει να τα κλότσησε καθώς περπατούσε στο χείλος του γκρεμού από πάνω μου.

Ήλπιζα ότι, αντικρίζοντας το αφρισμένο και δυνατό ρεύμα του νερού, θα συμπέρανε ότι έπεσα στον Γκόλντμαΐν Ραν βαριά τραυματισμένος και ότι τα νερά με παρέσυραν, οπότε είτε θα πέθαινα από αιμορραγία είτε από πνιγμό είτε από το κρύο.

Αν κατέβαινε ίσαμε τη στενή όχθη για να κοιτάξει καλύτερα,

2 3 4 DEAN KOONTZ

θα ήμουν εκτεθειμένος σαν το μοναδικό κερασάκι ενός σοκολα-τένιου κέικ.

Μια ακόμα βροχή από χώμα και χαλίκια μού έδωσε να κατα-λάβω ότι ο διώκτης μου μετατόπισε το βάρος του σώματος του ή ότι συνέχιζε την πορεία του.

Για να λέμε την αλήθεια, δεν πίστευα ότι θα κατηφόριζε ί-σαμε την όχθη για να επιθεωρήσει καλύτερα το χείμαρρο. Από το ύψος όπου βρισκόταν, πιθανώς δεν υποψιαζόταν την ύπαρ-ξη μιας κοιλότητας κάτω από τα πόδια του, ικανής να φιλοξε-νήσει έναν άνθρωπο. Φαντάστηκα ότι θα αρκούνταν να επιθεω-ρήσει τη γύρω περιοχή από την περίοπτη θέση του παρατηρητη-ρίου του.

Αυτό που όντως περίμενα τώρα πια ήταν να βγάλει ένα φακό και να ελέγξει το κανάλι· όμως τα δευτερόλεπτα κυλούσαν χω-ρίς τίποτα να φωτίσει το σκοτάδι.

Παραξενεύτηκα... Ακόμα και από το σημείο όπου βρισκό-μουν εγώ, διέκρινα ανάμεσα στα αφρισμένα νερά, τόσο κατά μήκος της όχθης όσο και καταμεσής του χειμάρρου, βραχώδεις σχηματισμούς που θύμιζαν το σουλούπι ενός τραυματισμένου ά-ντρα ή ενός πτώματος. Θα πίστευε κανείς ότι ένας τόσο αποφα-σισμένος εγκληματίας θα ήθελε να βεβαιωθεί αν το θύμα του βγήκε μια για πάντα από τη μέση ή αν απλώς τραυματίστηκε.

Ίσως η αίσθηση που είχα για το χρόνο να ήταν στρεβλή. Ο τρόμος απορρυθμίζει το εσωτερικό σου ρολόι. Δε μετρούσα τα δευτερόλεπτα, μα είχα την αίσθηση ότι κρυβόμουν εκεί για ένα λεπτό, ίσως και περισσότερο.

Με κυρίεψε ανυπομονησία. Ίσως να μην ήμουν τυπικό δείγ-μα ανθρώπου της δράσης, αυθεντικός ήρωας, αλλά δεν ήμουν και κανένας νωχελικός τύπος.

Αν έβγαινα πολύ νωρίς από την κρυψώνα μου κι εκείνη τη στιγμή αυτός κοιτούσε προς τα κάτω, θα με πυροβολούσε στο πρόσωπο. Μπορεί η ξεροκεφαλιά να είναι εγγεγραμμένη στα γονίδιά μου, αλλά δεν είμαι και κάνα αγύριστο κεφάλι σαν τη γιαγιά Ρογουίνα. Άλλωστε, ήταν βέβαιο ότι, έτσι και ερχόμουν αντιμέτωπος με μια σφαίρα, η ζημιά που θα πάθαινε το κρανίο μου θα ήταν ασύγκριτα μεγαλύτερη από τη ζημιά της σφαίρας.

Η ΠΡΟΦΗΤΕΊΑ 2 3 5

Από την άλλη, αν περίμενα υπερβολικά πολύ, ίσως ο ένο-πλος να έφτανε πρώτος στο Εξπλόρερ. Εφόσον η Λόρι δεν ήταν μαζί μου, κι αν ο τύπος ήξερε ότι ήταν έγκυος, θα υπέθετε ότι θα την έβρισκε στο αμάξι.

Θέλεις από διαίσθηση, θέλεις από ένστικτο, υποψιαζόμουν ότι ο τύπος δεν ενδιαφερόταν τόσο για μένα. Εγώ ήμουν γι' αυ-τόν μια.ενοχλητική μύγα που έπρεπε να τη λιώσει. Το κύριο α-ντικείμενο του ενδιαφέροντός του ήταν η Λόρι. Δε γνώριζα το λόγο. Απλώς το ήξερα.

Όταν βγήκα από το βουναλάκι όπου ήμουν χωμένος και ξε-κόλλησα από την κρυψώνα μου, σχεδόν περίμενα ν' αντικρίσω ένα ξαφνικό φως, ν' ακούσω ένα μοχθηρό γέλιο, έναν πυροβο-λισμό.

Αφουγκράστηκα. Άκουγα τον παφλασμό των νερών, τον ά-νεμο, έβλεπα το πηχτό σκοτάδι... Το βαθύ δάσος περίμενε...

Δεν είδα καμιά σκοτεινή σιλουέτα στον γκρεμό από πάνω μου.

Προχώρησα κατά μήκος της όχθης, προσέχοντας να μη σκο-ντάψω και βρεθώ μέσα στα ορμητικά νερά, αναζητώντας με α-γωνία ένα βατό πέρασμα προς τα πάνω -κατά προτίμηση μια κυλιόμενη σκάλα.

Το αριστερό μου πόδι διαμαρτυρόταν. Η λάμα με πονούσε. Κούτσαινα.

Σαν γκρίζα οστά, τα βράχια σε ορισμένα σημεία της όχθης μπερδεύονταν με τις επιφανειακές ρίζες των δέντρων. Παρά τους πόνους του ποδιού μου, μια σκάλα κι ένα σχοινί δε θα με βοηθούσαν περισσότερο στο σκαρφάλωμα.

Φτάνοντας στην κορυφή, διπλώθηκα στα δύο κι επιθεώρησα το ζοφερό δάσος. Ούτε ελάφια, ούτε κουκουβάγιες, ούτε ψυχο-παθής πιστολάς.

Από ένστικτο κατάλαβα ότι ήμουν μόνος. Το ένστικτό μου με βοηθάει όταν δημιουργώ καινούριες συνταγές· έχω μάθει, λοιπόν, να το εμπιστεύομαι γενικότερα, ακόμα και σε περιστά-σεις σαν κι αυτές.

Μολονότι κούτσαινα, προχωρούσα γρήγορα ανάμεσα στα δέντρα.

2 3 6 DEAN KOONTZ

Είχα διανύσει κάμποση απόσταση, όταν άρχισα να χάνω τον προσανατολισμό μου. Μου φαινόταν σάμπως να άλλαξε το το-πίο εκεί πάνω, όσο εγώ βρισκόμουν χαμηλότερα.

Φυσικά, ο αυτοκινητόδρομος βρισκόταν ψηλότερα, στα ανα-τολικά. Κατά συνέπεια, η Δύση βρισκόταν ακριβώς στη βάση της πλαγιάς. Ο Γκόλντμαΐν Ραν κυλούσε νότια, πίσω μου. Το Εξπλόρερ περίμενε δυτικά της Χόκσμπιλ Ρόουντ και βορειότερα από το σημείο όπου βρισκόμουν.

Ήταν αρκετά σαφές. Εντούτοις, όταν προσπέρασα ένα ακόμα δέντρο και χώθηκα

ανάμεσα από άλλα δύο, κατέληξα πίσω στο ρυάκι και λίγο έλει-ψε να πέσω μέσα του. Ενώ γνώριζα τα τέσσερα σημεία του ορί-ζοντα, διέγραψα ένα μεγάλο κύκλο -στο άψε σβήσε.

Έχοντας ζήσει όλη μου τη ζωή στα βουνά, σε μια πόλη πο-λιορκημένη από δάση, είχα ακούσει ιστορίες ακόμα και για έ-μπειρους πεζοπόρους που χάνονταν μέρα μεσημέρι και με καλό καιρό. Οι ομάδες διάσωσης αναζητούσαν σε μόνιμη βάση αυ-τούς τους αμήχανους και ντροπιασμένους πεζοπόρους.

Ορισμένοι φουκαράδες, μάλιστα, δεν ήταν ούτε αμήχανοι ούτε ντροπιασμένοι. Ήταν νεκροί Πέθαιναν από αφυδάτωση, α-πό πείνα, τους έτρωγαν οι αρκούδες και τα πούμα, ή έπεφταν κι έσπαγαν τα κεφάλια τους... Στη μακάβρια συλλογή της Μητέρας Φύσης, ουκ έστιν αριθμός για τα όργανα του θανάτου...

Κάθε τριάντα στρέμματα ερημικής τοποθεσίας μπορούσαν να είναι ένας φονικός λαβύρινθος. Κάθε ένα ή δύο χρόνια, η Σνόου Κάουντι Γκαζέτ αφιέρωνε το πρωτοσέλιδο της στην ιστο-ρία κάποιου πεζοπόρου χαμένου από μέρες -και πάντα αποδει-κνυόταν ότι ο τύπος βρισκόταν το πολύ ένα χιλιόμετρο από τον πλησιέστερο αυτοκινητόδρομο.

Ουδέποτε υπήρξα ατρόμητος άνθρωπος των δασών. Αγαπώ τον πολιτισμό, τη ζεστασιά του τζακιού, τη θαλπωρή της κου-ζίνας.

Γυρίζοντας την πλάτη στην άρρητη φλυαρία του νερού, πά-σχισα με απόγνωση να καταλάβω τα αρχέγονα κατατόπια ενός άγριου δάσους. Προχώρησα στην αρχή διστακτικά και κατόπιν

Η ΠΡΟΦΗΤΕΊΑ 2 3 7

πιο γρήγορα, μόλο που τα βήματά μου οδηγούσε περισσότερο ο φόβος παρά η σιγουριά.

Μόνη και απειλούμενη από ένα μεγάλο κίνδυνο, η Λόρι χρειαζόταν έναν Ντέιβιντ Κρόκετ. Αντ' αυτού, δεν είχε παρά ε-μένα -έναν άσχετο καουμπόη...

26

Αυτό δεν το είδα, αλλά το έμαθα εκ των υστέρων: Κλειδωμένη ολομόναχη στο Εξπλόρερ, η Λόρι γύρισε όσο

της το επέτρεπε η ζώνη της για να με παρακολουθήσει καθώς ξε-μάκραινα μέσα στο δάσος. Αν λάβουμε υπόψη μας το πυκνό σκο-τάδι, αυτό κράτησε δεκαπέντε δευτερόλεπτα. Από κει και πέρα, ήταν ελεύθερη να συλλογίζεται για τη θνητότητα του ανθρώπου.

Άνοιξε το κινητό της και κάλεσε ξανά το 911. Όπως και πριν, τζίφος.

Δεν είχε περάσει ούτε ένα λεπτό και διαπίστωνε ότι δεν είχε τρόπο να σκοτώσει την ώρα της. Οι περιστάσεις, μάλιστα, δεν προσφέρονταν για να τραγουδήσει κάποια άρια

Παρ' ότι είχα σώσει τη ζωή της (κι εκείνη τη δική μου) τη νύχτα της πρώτης μας γνωριμίας, δεν έβαζε και το χέρι της στη φωτιά για την ικανότητά μου να ριχτώ στο διώκτη μας και να τον αφοπλίσω παλεύοντας μονάχα με τα χέρια μου.

Αργότερα μου είπε, Μην το παίρνεις προσωπικά, λουκουμάκι μου, αλλά σκέφτηκα ότι έφυγες για να πας να σκοτωθείς κι ότι θα κατέληγα σύζυγος του Μεγαλοπόδαρου ή κανενός χειρότερου.

Η αγωνία τής κουρέλιασε μονομιάς τα νεύρα. Δεν αγωνιούσε τόσο για τον εαυτό της, λέει, όσο για μένα, και το πιστεύω: Έτσι είναι φτιαγμένη η Λόρι. Σπάνια βάζει τον εαυτό της πρώτα από τους άλλους.

Αγωνιούσε επίσης και για το αγέννητο μωρό μας. Η ανημπο-ριά της να προστατέψει το παιδί της με ουσιαστικό τρόπο γεν-νούσε μέσα της πότε θυμό και πότε αγωνία.

Κυριευμένη από ισχυρά συναισθήματα, ένιωθε ότι, αν καθό-

Η ΠΡΟΦΗΤΕΊΑ 2 3 9

ταν και περίμενε με σταυρωμένα χέρια, αν δεν έκανε κάτι, οτι-δήποτε, η αποκαρδίωση και ο φόβος θα ροκάνιζαν το μυαλό της, λασκάροντάς της ελαφρώς τις βίδες.

Συνέλαβε ένα σχέδιο. Αν το επέτρεπε το έδαφος κάτω από το Εξπλόρερ, κι αν δεν την εμπόδιζε η φουσκωμένη της κοιλιά, ί-σως θα ήταν καλό να κατέβει απ' τ' αμάξι, να χωθεί από κάτω και να περιμένει χωρίς να γίνεται αντιληπτή.

Αν ο Τζίμι επέστρεφε θριαμβευτής, θα τον φώναζε από την κρυψώνα της. Αν, αντίθετα, εμφανιζόταν ο πιστολάς, θα υπέθε-τε ότι η γυναίκα το έσκασε μαζί με τον άντρα ή, αργότερα, μό-νη της.

Έβγαλε την ασφάλεια κι άνοιξε την πόρτα της. Το πρόσωπο της έχασε μονομιάς το χρώμα του μόλις το χτύπησε ο κρύος ά-νεμος.

Ο βραδινός αέρας ήταν ένα βαμπίρ. Το σκοτάδι ήταν τα φτε-ρά του και το κρύο τα δόντια του.

Κάτω από το Εξπλόρερ, θ' αναγκαζόταν να ξαπλώσει σε πα-γωμένο έδαφος. Στην αρχή θα βολευόταν με την ευχάριστη ζέ-στη της μηχανής που κρύωνε, αλλά όχι για πολύ.

Μια δυνατή σύσπαση την έκανε να βογκήξει. Έκλεισε την πόρτα και ξανάβαλε τις ασφάλειες.

Ποτέ στη ζωή της δεν είχε νιώσει τόσο αδύναμη. Η ανημπο-ριά της ενίσχυε την απογοήτευση, το φόβο και την οργή της.

Κάποια στιγμή, της φάνηκε ότι άκουσε πυροβολισμούς. Γύρισε το κλειδί στη μηχανή, όχι τόσο ώστε να πάρει μπρο-

στά το αμάξι, όσο για να μπορέσει απλώς να κατεβάσει μια στά-λα το τζάμι της.

Μια δεύτερη ριπή επιβεβαίωσε το γεγονός ότι κάποιος πυρο-βολούσε με αυτόματο όπλο. Το στομάχι της σφίχτηκε, αυτή τη φορά όχι από κάποια σύσπαση αλλά από τρόμο, καθώς σκέφτη-κε ότι ίσως χήρεψε.

Παραδόξως, μια τρίτη ριπή τής θύμισε ότι ήταν άοκνη οπτι-μίστρια. Αν ο αντίπαλος μας απέτυχε να με σκοτώσει με τις δύο πρώτες ριπές, ίσως να μην ήταν και τόσο σπουδαίος σκοπευτής -ή ίσως να μην ήμουν εγώ και τόσο εύκολος στόχος.

Με το άνοιγμα της πόρτας, χάθηκε μεγάλο μέρος της ζέστης.

2 4 0 DEAN KOONTZ

Τώρα, η κρύα νύχτα εισχωρούσε στην καμπίνα από τη χαραμά-δα του παραθύρου. Η Λόρι ανατρίχιασε.

Ξανανέβασε το τζάμι της, έσβησε τη μηχανή κι αναζήτησε κάτι για όπλο. Στο τσεπάκι της πόρτας βρήκε ένα μαύρο πλαστι-κό κεσεδάκι μισογεμάτο με μεταχειρισμένα χαρτομάντιλα κι ένα πλαστικό μπουκάλι με κρέμα χεριών.

Ούτε με το ντουλαπάκι δίπλα στο ταμπλό είχε καλύτερη τύχη. Βρήκε ένα κουτί τσίχλες κι ένα πακετάκι Λάιφ Σέιβερς. Ένα βού-τυρο κακάο για τα χείλη. Ένα πορτοφολάκι με κέρματα για τα παρ-κόμετρα και για τα αυτόματα μηχανήματα πώλησης εφημερίδων.

Αν μας χαρίσεις τη ζωή σ' εμένα και στο μωρό μου, θα σου δώσω δύο δολάρια κι εβδομήντα ιτέντε σεντς.

Το ντουλαπάκι της κονσόλας περιείχε ένα κουτί Κλίνεξ και δύο πακετάκια με υγρά χαρτομάντιλα.

Αν και με δυσκολία λόγω της κατάστασής της, κατάφερε να σκύψει μπροστά και να ψηλαφήσει κάτω από το κάθισμα, ελπί-ζοντας να βρει κάτι, οτιδήποτε -ένα κατσαβίδι, λόγου χάρη. Κι αν ήταν να βρει κατσαβίδι, γιατί όχι κι ένα περίστροφο; Κι αν ή-ταν να βρει περίστροφο, γιατί όχι κι ένα μαγικό ραβδί με το ο-ποίο θα μεταμόρφωνε τον πιστολέρο σε βάτραχο;

Δε βρέθηκε ούτε ραβδί, ούτε περίστροφο, ούτε κατσαβίδι, ούτε τίποτα. Τίποτα απολύτως.

Ένας άντρας πρόβαλε μες στο σκοτάδι, μπροστά στο Εξπλό-ρερ. Το χνότο του άχνιζε από το ανοιχτό του στόμα. Είχε μαζί του καραμπίνα, και δεν ήμουν εγώ.

Η καρδιά της σφίχτηκε με οδύνη και καυτά δάκρυα ανέβη-καν στα μάτια της, μια που η άφιξη του ενόπλου σήμαινε ότι θα πρέπει να ήμουν νεκρός ή, στην καλύτερη περίπτωση, βαριά τραυματισμένος.

Πάνω σε μια κρίση δεισιδαιμονίας, σκέφτηκε ότι, έτσι και αρνιόταν να θρηνήσει το χαμό μου, τότε δε θα ήμουν νεκρός. Μόνο όταν θα δεχόταν την απώλειά μου, αυτή η απώλεια θα γι-νόταν αληθινή και πραγματική. Ας το ονομάσουμε στρατηγική της Τίνκερμπελ*.

*Η μικροσκοπική νεράιδα στις περιπέτειες του Πίτερ Παν. (Σ.τ.Μ.)

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ 2 4 1

Αγωνίστηκε να κρατήσει τα δάκρυά της. Η όρασή της κα-θάρισε.

Καθώς ο τύπος πλησίασε περισσότερο, η Λόρι είδε ότι φο-ρούσε ένα ζευγάρι παράξενα γυαλιά.

Ζυγώνοντας την πόρτα του συνοδηγού, τα έβγαλε και τα 'χωσε στην τσέπη του μπουφάν του.

Όταν δοκίμασε ν' ανοίξει, βρήκε την πόρτα κλειδωμένη. Της χαμογέλασε από το παράθυρο, της κούνησε το χέρι και της χτύ-πησε το τζάμι για να του ανοίξει.

Είχε μεγάλο πρόσωπο, με έντονα χαρακτηριστικά, σαν πήλι-νο μοντέλο ενός νέου Μάπετ. Παρ' ότι δεν τον είχε ξαναδεί, υ-πήρχε κάτι γνώριμο στη φυσιογνωμία του.

Σκύβοντας πιο κοντά, τη χαιρέτησε: «Γεια χαρά». Τα λόγια του ήχησαν καθαρά στ' αυτιά της πίσω από το κλειστό τζάμι.

Όταν ήταν μικρό κοριτσάκι, τότε που αναζητούσε λίγη τάξη μέσα σε έναν κόσμο γεμάτο φίδια και ανεμοστρόβιλους, η Λόρι είχε διαβάσει το περίφημο βιβλίο της Έμιλι Ποστ σχετικά με τους κανόνες συμπεριφοράς, όμως κανένα από τα Κεφάλαια του ογκώδους τόμου δεν την είχε προετοιμάσει για τη συγκεκριμένη αλλόκοτη συνάντηση.

Ο τύπος τής χτύπησε ξανά το τζάμι. «Κυρία;» Από διαίσθηση, προτίμησε να μην του μιλήσει. Θα τον α-

ντιμετώπιζε όπως θα τον αντιμετώπιζε ένα μικρό παιδί που μα-θαίνει να μη μιλά σε αγνώστους κι ας του προσφέρουν καραμέ-λες: Μην απαντάς, κάνε μεταβολή και τρέχα. Εκείνη δεν μπο-ρούσε να τρέξει, αλλά μπορούσε ν' αρνηθεί να του πιάσει κου-βέντα.

«Σε παρακαλώ, κυρία, άνοιξέ μου την πόρτα». Κοίταζε ίσια μπροστά της, σωπαίνοντας, αποφεύγοντας να

γυρίσει προς το μέρος του. «Καλή μου κυρία, έχω έρθει από πολύ μακριά για να σε δω». Εκείνη έσφιξε τόσο πολύ τις γροθιές της, που τα νύχια της

χώθηκαν στις παλάμες της. «Έρχεται το μωρό;» τη ρώτησε. Ακούγοντας να αναφέρεται στο μωρό της, η καρδιά της χτύ-

πησε ξέφρενα.

Ι

2 4 2 DEANKOONTZ

«Δε θέλω να σου κάνω κακό», τη διαβεβαίωσε. Η Λόρι κοίταξε το σκοτάδι μπροστά από το Εξπλόρερ, ελπί-

ζοντας ότι θα εμφανιζόμουν· μα εγώ είχα γίνει άφαντος. «Δε θέλω από σένα τίποτε άλλο εκτός από το μωρό», της εί-

πε. «Θέλω το μωρό».

26

Πλαστικό κεσεδάκι με σκουπίδια, κρέμα χεριών, τσίχλες, Λάιφ Σέιβερς, βούτυρο κακάο, πορτοφολάκι με ψιλά, Κλί-

νεξ, κουτιά με υγρά χαρτομάντιλα... Όσο κι αν επιθυμούσε διακαώς να μετατραπεί σε φονική μη-

χανή, η Λόρι δεν έβρισκε ούτε ένα όπλο ανάμεσα στα αντικεί-μενα που είχε ήδη ψάξει. Μακάρι να ανακάλυπτε κάτι που της είχε ξεφύγει νωρίτερα. Ένα κομμάτι σχοινιού χρησιμεύει και για στραγγαλισμούς. Ένα πιρούνι μπορεί να χρησιμοποιηθεί στο φαγητό αλλά και σαν όπλο. Όμως δεν είχε ούτε σχοινί ούτε πι-ρούνι -ούτε ήταν δυνατόν να σκοτώσει έναν άνθρωπο με το βούτυρο κακάο.

Έξω από το τζάμι, η φωνή του άντρα με την καραμπίνα δεν ακουγόταν απειλητική, ούτε καν εχθρική. Τα μάτια του ήταν α-στραφτερά και χαμογελαστά, το ύφος του παιχνιδιάρικο, σά-μπως να κατσάδιαζε ένα ζαβολιάρικο παιδί: «Μου χρωστάς ένα μωρουδέλι, ένα γλυκό, χαριτωμένο μωρουδέλι».

Χωρίς να είναι νάνος, ο τύπος είχε το αλλόκοτο μυαλό ε-νός νάνου των παραμυθιών. Της θύμισε τον Κουτσοκαλιγέρη. Είχε έρθει να εισπράξει τα χρωστούμενα από μια τερατώδη συμ-φωνία.

Μη παίρνοντας απάντηση, ο οπλοφόρος προχώρησε προς το μπροστινό μέρος του Εξπλόρερ. Η Λόρι κατάλαβε ότι σκόπευε να μπει από την πόρτα του οδηγού.

Τούτος δω ο Κουτσοκαλιγέρης δεν της έμαθε ποτέ πώς να μετατρέπει το άχυρο σε χρυσάφι· συνεπώς, αν νόμιζε ο αρχιμπά-

2 4 4 DEAN KOONTZ

σταρδος ότι θα της έπαιρνε το πρωτότοκο παιδί της, ήταν πολύ γελασμένος.

Σκύβοντας προς την κονσόλα ανάμεσα απ' τα καθίσματα, ά-ναψε τους προβολείς.

Λουσμένα στο φως, η απόκρημνη δασώδης πλαγιά, οι γυ-μνοί μαύροι κορμοί και τα σκοτεινά φυλλώματα φάνταζαν εξω-πραγματικά και στυλιζαρισμένα σαν σκηνικό στούντιο.

Τυφλωμένος από τους προβολείς, ο Κουτσοκαλιγέρης κο-ντοστάθηκε μπροστά από το Εξπλόρερ και κοίταξε πίσω από το παρμπρίζ. Χαμογελούσε. Κουνούσε το χέρι.

Νιφάδες χιονιού κατάφερναν να εισχωρήσουν ανάμεσα από τα πυκνά φυλλώματα των δέντρων, χορεύοντας σαν χαρούμενα κομφετί γύρω από το χαμογελαστό άντρα που της ένευε.

Ποτέ ο Θάνατος δεν είχε πιο γιορταστική όψη. Η Λόρι δεν ήξερε αν οι προβολείς ήταν ορατοί από τη Χόκ-

σμπιλ Ρόουντ. Πιθανότατα όχι. Ανεξάρτητα από τη χιονοθύελ-λα, η απόσταση ήταν ούτως ή άλλως μεγάλη.

Σκυμμένη πάντα προς το τιμόνι, πάτησε παρατεταμένα την κόρνα. Και ύστερα την ξαναπάτησε.

Ο Κουτσοκαλιγέρης κούνησε θλιμμένα το κεφάλι, σαν να τον απογοήτευσε. Έβγαλε ένα βαθύ αναστεναγμό κι η ανάσα του άχνισε. Ύστερα συνέχισε την πορεία του προς την πόρτα του οδηγού.

Η Λόρι πάτησε την κόρνα -ξανά και ξανά. Όταν τον είδε να σηκώνει το όπλο, παράτησε την κόρνα,

στράφηκε προς την αντίθετη μεριά και σκέπασε το πρόσωπο της με τα χέρια.

Ο τύπος έσπασε το τζάμι του οδηγού με τη λαβή του όπλου του. Μικρά μυτερά κομματάκια από το τζάμι ασφαλείας έπεσαν βροχή πάνω στη Λόρι.

Ο άντρας σήκωσε την ασφάλεια και, αφήνοντας την πόρτα ανοιχτή, κάθισε πίσω από το τιμόνι.

«Εγώ αλλιώς τα είχα σχεδιάσει», μουρμούρισε. «Σήμερα εί-ναι μια απ' αυτές τις καταραμένες μέρες που κάνουν τον άνθρω-πο να πιστέψει στο κακό μάτι και στη γρουσουζιά».

Έσβησε τα φώτα.

Η ΠΡΟΦΗΤΕΊΑ 2 4 5

Όταν ακούμπησε το όπλο στην κονσόλα και στα πόδια της Λόρι, εκείνη σφίχτηκε από φόβο και προσπάθησε να μαζευτεί σε μια γωνιά.

«Ηρέμησε, καλή μου. Ηρέμησε. Αφού σου είπα, δε θέλω το κακό σου».

Παρ' ότι είχε περάσει μπόλικη ώρα έξω στον καθαρό αέρα και στο αναζωογονητικό κρύο, βρομοκοπούσε διάφορα ανθυγι-εινά πράγματα: ουίσκι, τσιγάρο, μπαρούτι, σάπια δόντια.

«Για πρώτη φορά εδώ και πολύ καιρό, στην καρδιά μου φω-λιάζει ξανά η ελπίδα. Είναι ωραία αίσθηση», δήλωσε ο άγνω-στος ανάβοντας το εσωτερικό φως της καμπίνας.

Η Λόρι τον κοίταξε διστακτικά. Η έκφρασή του ήταν καλοσυνάτη και χαρούμενη, αλλά ερχό-

ταν σε τόσο πλήρη αντίθεση με τα βασανισμένα του μάτια, που έμοιαζε σαν να 'χε ζωγραφίσει το χαμόγελο με μπογιά στο πρό-σωπό του. Η αγωνία του αναδιδόταν απ' όλους τους πόρους του κορμιού του. Απ' όλες τις μυρωδιές που απέπνεε, κυριαρχούσε εκείνη που μαρτυρούσε το ασίγαστο άγχος του. Τα μάτια του ή-ταν μάτια παγιδευμένου ζώου που παλεύει με το φόβο και προ-σπαθεί να τον κρύψει.

Μαντεύοντας ότι η Λόρι διαισθάνθηκε την οδύνη του, τα χείλη του τρεμούλιασαν και το χαμόγελό του πήγε να σβήσει· αλλά ύστερα επανήλθε ακόμα πιο έντονο -αφύσικα έντονο.

Αν δεν τον φοβόταν, θα τον λυπόταν. «Μη διανοηθείς να πάρεις το όπλο, μόνο και μόνο επειδή α-

κουμπάει στα γόνατά σου. Δεν ξέρεις να το μεταχειριστείς. Θα χτυπούσες. Εξάλλου, δε θέλω ν' αναγκαστώ να σου ρίξω γροθιά στο πρόσωπο. Είσαι η μητέρα του αγοριού μου».

Όταν ο άγνωστος πρωτοαναφέρθηκε στο μωρό της πίσω από το κλειστό τζάμι, το μητρικό ένστικτο της Λόρι αφυπνίστηκε. Τώρα στο μυαλό της χτυπούσαν αμέτρητες καμπάνες σημαίνο-ντας συναγερμό.

«Τι είν' αυτά που λες;» ρώτησε, ενοχλημένη από το τρέμου-λο της φωνής της.

Όταν κινδύνευε μονάχα η δική της ζωή, μπορούσε εύκολα να προσποιείται την ατρόμητη. Τώρα όμως που 'χε στην κοιλιά της

2 4 6 DEAN KOONTZ

ένα μελλοντικό όμηρο, της ήταν αδύνατο να κρύψει την αγωνία της για την τύχη αυτού του αθώου πλάσματος.

Εκείνος έβγαλε από μια τσέπη μια μικρή μαύρη δερμάτινη θήκη κι άνοιξε το φερμουάρ της.

«Μου πήρατε το γιο μου, το μονάκριβό μου. Είμαι σίγουρος ότι, αν ψάξεις μες στην καρδιά σου, θα 'σαι η πρώτη που θα παραδεχτεί ότι μου χρωστάς ένα γιο -κι ότι θα μου δώσεις τον δικό σου».

«Το γιο σου; Δεν τον ξέρω το γιο σου». «Τον καταδικάσατε σε ισόβια κάθειρξη», είπε ήρεμα, σαν

άνθρωπος λογικός· σαν άνθρωπος με καλή θέληση. «Και ο σύ-ζυγος σου, ο αχάριστος γιος του Ρούντι Τοκ, τον κατέστησε... α-νίκανο να τεκνοποιήσει».

«Είσαι... ο Κόνραντ Μπίζο;» αναφώνησε έκπληκτη η Λόρι. «Ο ένας και μοναδικός, ο φυγάς, ο κατατρεγμένος κλόουν

που μπορεί να μη βρίσκει μια θέση στο πάλκο για να επιδείξει το ταλέντο του, αλλά κατά βάθος παραμένει μεγάλος και τρανός παλιάτσος».

Άνοιξε τη μαύρη θήκη. Περιείχε δύο υποδόριες σύριγγες και ένα φιαλίδιο με κεχριμπαρένιο υγρό.

Η φυσιογνωμία του της είχε φανεί κάπως γνώριμη, όμως δεν έμοιαζε διόλου στις φωτογραφίες των εφημερίδων που είχε φυ-λάξει ο Ρούντι από τον Αύγουστο του 1974.

«Δε μοιάζεις με τον Μπίζο», ψέλλισε. Εκείνος χαμογελούσε και κουνούσε πάνω κάτω το κεφάλι

του. Η φωνή του ήταν περιχαρής και ανεξήγητα εγκάρδια: «Ω, ξέρεις πόσο αλλάζει ο άνθρωπος μέσα σε είκοσι τέσσερα χρόνια. Και για να μη γίνω αντιληπτός, ταξίδεψα για ένα διάστημα στη Νότια Αμερική με τον μικρό μου Πουντσινέλο, όπου υποβλήθη-κα σε πλαστική εγχείρηση για να εξασφαλίσω την ανωνυμία».

Άνοιξε το περιτύλιγμα μιας σύριγγας. Η μύτη της βελόνας ά-στραψε απειλητικά στο θαμπόφωτο.

Όσο κι αν η Λόρι ήξερε ότι το να προσπαθεί να λογικέψει αυ-τό τον άνθρωπο ήταν εξίσου ανώφελο με το να συζητάει για τη μουσική του Μότσαρτ με ένα κουφό άλογο, δεν μπόρεσε να κρα-

Η ΠΡΟΦΗΤΕΊΑ 2 4 7

τηθεί: «Δε γίνεται να κατηγορείς εμάς για ό,τι συνέβη στον Που-ντσινέλο».

«Το κατηγορώ είναι μια λέξη σκληρή», απάντησε εκείνος με ευγένεια και καλοσύνη. «Ας μη μιλήσουμε καλύτερα για φταίχτες και ενόχους. Η ζωή είναι πολύ σύντομη. Κάτι συνέβη, για διάφο-ρους λόγους, και τώρα το δίκαιο είναι να πληρωθεί το τίμημα».

«Για διάφορους λόγους;» Ο Μπίζο συνέχισε να χαμογελάει, να κουνάει το κεφάλι και

να διατηρεί τον εγκάρδιο τόνο του: «Ναι, ναι, όλοι έχουμε τους λόγους μας, και ασφαλώς είχατε κι εσείς τους δικούς σας. Ποιος είμαι εγώ για να κρίνω ότι είχατε άδικο; Δεν υπάρχει λόγος να γινόμαστε κριτές, ούτε κερδίζουμε τίποτα με το να εκτοξεύου-με δυσάρεστες κατηγορίες. Κάθε ιστορία έχει πάντα δύο όψεις -καμιά φορά δέκα. Κάτι συνέβη και μου πήραν το γιο μου. Μου τον κατέστησαν ανίκανο να μου χαρίσει εγγόνια, κληρονό-μους του ταλέντου του Μπίζο. Επομένως το θεωρώ δίκαιο να αποζημιωθώ».

«Ο Πουντσινέλο σου σκότωσε ένα σωρό κόσμο και θα σκότω-νε κι εμένα και τον Τζίμι», δήλωσε η Λόρι, τονίζοντας μία μία τις λέξεις, αδυνατώντας να υιοθετήσει την ακλόνητη ευδιαθεσία του Μπίζο.

«Έτσι λένε», είπε ο Μπίζο κλείνοντάς της το μάτι. «Όμως σ' το λέω να το ξέρεις, καλή μου κυρία: Μην εμπιστεύεσαι αυτά που γράφουν οι εφημερίδες. Η αλήθεια δε φτάνει ποτέ στις σελί-δες του Τύπου».

«Δεν το διάβασα, το έζησα», είπε εκείνη. Ο Μπίζο χαμογέλασε, συγκατένευσε, έκλεισε το μάτι, ξανα-

χαμογέλασε, ξανασυγκατένευσε, έβγαλε ένα κοφτό γελάκι, ξα-νασυγκατένευσε κι ύστερα ξαναεστρεψε την προσοχή του στη σύριγγα.

Η Λόρι αντιλαμβανόταν ότι η εύθραυστη ισορροπία του ε-ξαρτιόταν από το να διατηρεί το εγκάρδιο, χαρούμενο ύφος του, υποκριτικό ξεΰποκριτικό. Αν σταματούσε να προσποιείται τον ευδιάθετο, ο τύπος θα κατέρρεε πλήρως. Η καταπιεσμένη αυτο-λύπηση και η οργή του θ' ανέβαιναν στην επιφάνεια και θα προ-

2 4 8 DEAN KOONTZ

καλούσαν έκρηξη. Ανήμπορος πλέον να συγκρατηθεί, θα σκό-τωνε κι αυτήν και το μωρό που τόσο ήθελε.

Κάτω από τα χαμόγελα και τα χασκόγελα δεν κρυβόταν ένας καλόψυχος παλιάτσος· κρυβόταν ένας δολοφόνος.

«Τι είναι αυτό;» τον ρώτησε βλέποντας το περιεχόμενο του φιαλιδίου.

«Είναι απλώς ένα ήπιο ηρεμιστικό φάρμακο, ένα ζουμάκι που θα σε βοηθήσει να ονειρευτείς».

Τα χέρια του ήταν μεγάλα και τραχιά αλλά επιδέξια. Ανοιξε το μπουκαλάκι και γέμισε τη σύριγγα με τις έμπειρες κινήσεις ε-νός γιατρού.

«Μα δεν επιτρέπεται να το πάρω αυτό το πράγμα. Γεννάω», διαμαρτυρήθηκε η Λόρι.

«Ω, μην ανησυχείς, καλή μου, είναι πολύ αθώο. Δε θα καθυ-στερήσει τον ερχομό του μωρού».

«Όχι, όχι, όχι». «Αγαπητό μου κορίτσι, είσαι ακόμα στην πρώτη φάση του

τοκετού κι αυτό θα κρατήσει πολύ ακόμα». «Κι εσύ πώς το ξέρεις;» Ο τύπος χασκογέλασε πονηρά, της έκλεισε το μάτι και ζάρω-

σε τη μύτη. «Χρυσή μου, πρέπει να ομολογήσω ότι έκανα μια α-ταξιούλα. Πριν από μια βδομάδα, τοποθέτησα κοριό στην κουζί-να και στο σαλόνι σας, και έκτοτε σας παρακολουθούσα από το σπίτι της Νέντρα Λαμ, απέναντι από το δικό σας».

Η Λόρι ένιωσε ζάλη. «Γνωρίζεις τη Νέντρα;» «Τη γνώρισα για λίγα λεπτά, τη φουκαριάρα», της αποκάλυ-

ψε ο Μπίζο. «Αλήθεια, τι είναι αυτά τα τοτέμ με τα κέρατα;» Διερωτώμενη αν η Νέντρα βρισκόταν τώρα στην αποθήκη

της ανάμεσα στα ξερά καυσόξυλα ή στον καταψύκτη του υπο-γείου της, η Λόρι έπιασε την καραμπίνα.

«Δεν είσαι εντάξει, καλή μου». Η Λόρι τράβηξε αμέσως το χέρι της από το όπλο. Ο Μπίζο ακούμπησε τη θήκη στο ταμπλό κι από πάνω άφη-

σε την έτοιμη σύριγγα. «Έλα τώρα, βγάλε το μπουφάν σου σαν καλό παιδί και σήκωσε το μανίκι για να βρω μια φλέβα».

«Τι θα μου κάνεις;» ρώτησε εκείνη δίχως να υπακούσει.

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ 2 4 9

Την αιφνιδίασε τσιμπώντας της τρυφερά το μάγουλο, όπως θα έκανε μια γριά θεία στην αγαπημένη της ανιψούλα. «Ανησυ-χείς πολύ, κυρά μου. Όταν ανησυχούμε πολύ, αυτά που φοβόμα-στε βγαίνουν αληθινά. Θα σου δώσω λίγο ηρεμιστικό για να γί-νεις πιο συνεργάσιμη και υπάκουη».

«Και μετά;» «Θα κόψω τις ζώνες ασφαλείας του αυτοκινήτου και θα

φτιάξω ένα σύστημα για να σε τραβήξω ίσαμε τη Χόκσμπιλ Ρό-ουντ».

«Είμαι έγκυος». «Μόνο ένας τυφλός δε θα το πρόσεχε», αποκρίθηκε ο Μπίζο

και της έκλεισε το μάτι. «Ορίστε, πάλι ανησυχείς. Θα φροντίσω να σε δέσω έτσι ώστε να μην πάθετε τίποτα, ούτε εσύ ούτε το μωρό. Δε γίνεται να σε κουβαλήσω στα χέρια. Η πλαγιά είναι α-πότομη. Θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο και επικίνδυνο».

«Κι όταν φτάσουμε πάνω;» «Θα σε φορτώσω στο Χάμερ και θα σε μεταφέρω σε ένα ω-

ραίο, ήσυχο ιδιωτικό μέρος. Όταν έρθει η ώρα, θα γεννήσεις το αξιολάτρευτο μωρό σου».

«Δεν είσαι γιατρός», είπε με φρίκη η Λόρι. «Μη στενοχωριέσαι. Ξέρω τη διαδικασία». «Πώς την ξέρεις;» «Έχω διαβάσει ολόκληρο βιβλίο», της αποκρίθηκε κεφάτα.

«Έχω προμηθευτεί όλα τα απαραίτητα εφόδια και εργαλεία». «Ω Θεέ μου». «Άντε πάλι τα ίδια. Σου είπα, μη στενοχωριέσαι. Πρέπει ν'

αλλάξεις στάση, καλή μου. Η ευτυχία μας στη ζωή είναι συνάρ-τηση του πώς αντιμετωπίζουμε τα πράγματα. Μπορώ να σου συστήσω ορισμένα εξαιρετικά βιβλία επί του θέματος». Τη χτύ-πησε φιλικά στην πλάτη. «Όταν τακτοποιηθούν όλα, θα σε αφή-σω κάπου όπου θα είσαι ασφαλής μέχρι να σε βρουν. Ύστερα το αγόρι κι εγώ θα ξεκινήσουμε για τη μεγάλη μας περιπέτεια».

Η Λόρι τον κοίταζε άφωνη από τον τρόμο. «Θα του μάθω όλα όσα ξέρω και, μόλο που δεν κυλάει στις

φλέβες του το αίμα των Μπίζο, θα γίνει ο πιο σπουδαίος κλόουν του αιώνα του». Ένα ειρωνικό γέλιο ανάβλυσε από μέσα του

2 5 0 DEAN KOONTZ

σαν φυσαλίδα σε βάλτο. «Με τον Πουντσινέλο μου, διαπίστωσα ότι το ταλέντο δε μεταφέρεται πάντα από γενιά σε γενιά. Όμως έχω τόσο πολλά να μοιραστώ μαζί του, έχω τέτοιο πάθος να του μεταδώσω, ώστε δεν τρέφω την παραμικρή αμφιβολία ότι θα τον κάνω αστέρα!»

«Θα είναι κορίτσι», δήλωσε εκείνη. Χαμογελώντας, πάντα χαμογελώντας, της κούνησε αυστηρά

το ένα δάχτυλο. «Μην ξεχνάς ότι σας παρακολουθώ εδώ και μια βδομάδα. Δε θελήσατε να σας φανερώσει ο γιατρός το φύλο του παιδιού».

«Κι αν είναι κορίτσι;» «Θα είναι αγόρι», επέμεινε ο Μπίζο, κλείνοντας ξανά και ξα-

νά το μάτι, ώσπου στο τέλος κατάλαβε και ο ίδιος ότι το κλείσι-μο του ματιού κόντευε να μετατραπεί σε ανεξέλεγκτο τικ. «Θα είναι αγόρι, γιατί χρειάζομαι ένα αγόρι».

Η Λόρι φοβήθηκε να τραβήξει το βλέμμα της από πάνω του, όμως μετά βίας ανεχόταν την οργή και τη θλίψη των ματιών του.«Γιατί; Ω... Επειδή κανένα κορίτσι δεν έγινε ποτέ διάσημος κλόουν».

«Υπάρχουν θηλυκοί κλόουν, αλλά δε διαπρέπουν. Στο χαρού-μενο βασίλειο του τσίρκου δεσπόζουν οι άντρες»·

Αν το μωρό της ήταν κορίτσι, θα τις σκότωνε και τις δύο. «Κάνει κρύο εδώ μέσα κι έχει περάσει και η ώρα. Έλα, γλυ-

κιά μου, βγάλε το μπουφάν και σήκωσε το μανίκι». «Όχι». Το χαμόγελο του πάγωσε στο πρόσωπό του κι ύστερα κρέμα-

σε. Ο Μπίζο το επανέφερε με το στανιό στα χείλη του. «Θα λυ-πόμουν αν αναγκαζόμουν να σε ρίξω αναίσθητη με μια μπουνιά. Αλλά, αν δε μου αφήσεις άλλη επιλογή, θα το κάνω. Για διάφο-ρους λόγους κάτι συνέβη, και κατά βάθος ξέρεις ότι το δίκαιο εί-ναι να αποζημιωθώ. Εσύ μπορείς ν' αποκτήσεις κι άλλο μωρό».

26

Ηπόρτα ήταν ορθάνοιχτη. Στο δεξί μου χέρι κρατούσα μια πέτρα μεγέθους μικρού γκρέιπφρουτ. Έσκυψα προς το ε-

σωτερικό της καμπίνας και, τη στιγμή που ο ένοπλος αντιλήφθη-κε την παρουσία μου και γύρισε το κεφάλι, του κοπάνησα την πέτρα στον αριστερό κρόταφο -δυνατά, αλλά όχι όσο θα ήθελα.

Με κοίταξε έκπληκτος, μη πιστεύοντας στα μάτια του, αδυ-νατώντας να το χωνέψει ότι ο χτυπημένος και πνιγμένος ζαχαρο-πλάστης ξαναζωντάνεψε σαν από θαύμα.

Προς στιγμήν σκέφτηκα να τον ξανακοπανήσω με την πέτρα, μα αυτός έπεσε πάνω στο τιμόνι, πιέζοντας την κόρνα με το πρόσωπο του.

Τον έσπρωξα πίσω στο κάθισμα για να σταματήσει το κορ-νάρισμα και κοίταξα τη Λόρι, ανακουφισμένος που την έβλεπα σώα και αβλαβή.

«Δε θέλω ν' ακούσω ποτέ ξανά το τραγούδι "Send In the Clowns "*», δήλωσε η Λόρι.

Την κοίταξα σαν χαμένος -και δεν ήταν φυσικά η πρώτη φορά. Η Λόρι έδειξε τον άντρα που ήταν πεσμένος δίπλα της, στο

κάθισμα του οδηγού. «Να σου συστήσω τον μπαμπά του Που-ντσινέλο».

Έσκυψα κατάπληκτος στο εσωτερικό του Εξπλόρερ και τρά-βηξα το σκούφο του για να τον επιθεωρήσω καλύτερα. «Μοιά-ζει κάπως με τον Κόνραντ Μπίζο...»

•«Στείλτε μέσα τους κλόουν». (Σ.τ.Μ.)

2 5 2 DEAN KOONTZ

«Είκοσι τέσσερα χρόνια, συν την πλαστική χειρουργική», ε-ξήγησε εκείνη.

Ακούμπησα τα παγωμένα δάχτυλά μου στο λαιμό του για να πιάσω το σφυγμό του. Οι παλμοί του ήταν αργοί και σταθεροί.

«Τι δουλειά έχει αυτός εδώ;» ρώτησα. «Μαζεύει δωρεές για τη UNICEF. Επιπλέον, ήθελε το μω-

ρό μας». Η καρδιά μου σφίχτηκε, το στομάχι μου δέθηκε κόμπος, ενώ

συγχρόνως ένιωσα βάρος στην κύστη: Τα σωθικά μου αναστα-τώθηκαν. «Το μωρό;»

«Θα σου τα διηγηθώ αργότερα. Τζίμι, οι συσπάσεις δεν έγι-ναν συχνότερες, αλλά είναι πολύ πιο οδυνηρές -κι έχω ξεπα-γιάσει».

Τα λόγια της με τρόμαξαν περισσότερο κι από το αν άκου-γα εκείνη την ώρα έναν πυροβολισμό. Ο Μπίζο είχε βγει από τη μέση, όμως βρισκόμασταν πολύ μακριά από μια μαιευτική κλινική.

«Θα τον δέσω με το σχοινί ρυμούλκησης και θα τον ρίξω στο πίσω κάθισμα», της είπα.

«Μπορούμε να φύγουμε από δω με το αμάξι;» «Δε νομίζω». «Ούτε εγώ το πιστεύω. Αλλά δεν πρέπει να το επιχειρή-

σουμε;» «Σωστά». Το πιθανότερο ήταν ότι η Λόρι δε θα άντεχε να περπατήσει

μέχρι την κορυφή. Ήταν μεγάλη η απόσταση και πολύ απότομη η ανηφοριά. Στην κατάστασή της, έτσι και γλιστρούσε και έπε-φτε, σίγουρα θα προκαλούνταν αιμορραγία.

«Αν είναι να φύγουμε με το αυτοκίνητο, δεν τον θέλω εδώ μαζί μας», δήλωσε η Λόρι.

«Θα είναι δεμένος». «Να μου λείπει το βύσσινο. Δεν είναι ένας συνηθισμένος μα-

νιακός. Αν ήταν ένας συνηθισμένος μανιακός, θα τον έβαζα να καθίσει στα πόδια μου και θα τον τάιζα Λάιφ Σέιβερς. Είναι ο μεγάλος Μπίζο. Δεν τον θέλω εδώ μέσα».

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ 2 5 3

Κατανοούσα τη θέση της. «Εντάξει, θα τον δέσω σ' ένα δέ-ντρο».

«Τέλεια». «Μόλις φτάσουμε στο νοσοκομείο, θα ενημερώσω την αστυ-

νομία και θα έρθουν να τον μαζέψουν. Όμως κάνει τρομερό κρύο και ίσως έχει πάθει διάσειση, οπότε μπορεί να μην επιζήσει».

Η Λόρι κάρφωσε τον αναίσθητο Μπίζο μ' ένα βλέμμα τόσο σκληρό, που ευχήθηκα να μη γίνω ποτέ στόχος του. «Μωρό μου, αν είχα πρόχειρο ένα βιδωτικό Μπλακ εντ Ντέκερ, θα τον σταύρωνα στο δέντρο και δε θα το έλεγα σε κανέναν».

Ιδού ένα σημαντικό μάθημα για τους μασκαράδες που στο-χεύουν να σταδιοδρομήσουν στην παρανομία. Όταν πρόκειται για την προστασία του παιδιού, το μητρικό ένστικτο είναι κάτι τρομακτικό. Ποτέ μην απειλήσεις μια γυναίκα σε ενδιαφέρουσα ότι θα της κλέψεις το ακριβό της απόκτημα -προπαντός αν είναι κόρη εκπαιδεύτριας φιδιών.

Μετέφερα την καραμπίνα στο πίσω μέρος του Εξπλόρερ, ά-νοιξα την πίσω πόρτα και την πέταξα μέσα.

Στην εργαλειοθήκη βρήκα το σχοινί ρυμούλκησης. Η κάθε του άκρη κατέληγε σε έναν κρίκο.

«Τζίμι! Συνέρχεται», φώναξε η Λόρι επιτακτικά. Όταν έτρεξα στην πόρτα του οδηγού, βρήκα τον Μπίζο να

βογκάει και να κουνάει το κεφάλι του δεξιά κι αριστερά. «Βιβατσεμέντε», μουρμούρισε φοβισμένος. Προηγουμένως, όταν έπιασα το σφυγμό του, είχα αφήσει την

πέτρα στο κάθισμα πλάι του. Την έπιασα και τον χτύπησα δυνα-τά στο μέτωπο.

Σήκωσε το δεξί χέρι και το έφερε μπροστά στο πρόσωπο, σαν να προσπαθούσε να διώξει κάτι. «Συφιλιδική νυφίτσα, παλιοτό-μαρο...» μουρμούρισε.

Το πρώτο χτύπημα ήταν υπερβολικά συγκρατημένο. Τον κο-πάνησα πιο δυνατά με την πέτρα και ξανάπεσε αναίσθητος.

Πριν από τέσσερα χρόνια, ο Πουντσινέλο με είχε αναγκάσει να μεταχειριστώ βία, οπότε είχα κατά κάποιον τρόπο εκπαιδευ-τεί. Η τωρινή αναλγησία μου δε με εντυπωσίασε, αλλά αναστα-τώθηκα διαπιστώνοντας ότι την απολάμβανα. Μια θερμή ικανό-

2 5 4 DEAN KOONTZ

ποίηση ζέστανε το ξεπαγιασμένο πρόσωπό μου και μπήκα στον πειρασμό να το επαναλάβω, αν και δεν το έκανα.

Επέδειξα αξιοθαύμαστη αυτοσυγκράτηση, αποτέλεσμα των ηθικών αξιών με τις οποίες ανατράφηκα· ωστόσο, ένα κομμάτι του εαυτού μου πίστευε τότε -και εξακολουθεί να το πιστεύει και τώρα- ότι μια περιορισμένη ανταπόκριση στο κάλεσμα του κακού δεν είναι ηθικά αποδεκτή. Η εκδίκηση και η δικαιοσύνη είναι τα νήματα που υφαίνουν το λεπτό σχοινί του σχοινοβάτη, κι αν δεν είσαι σε θέση να κρατήσεις την ισορροπία σου, είσαι χαμένος -και καταδικασμένος- απ' όποια πλευρά του σχοινιού κι αν πέσεις.

Κατέβασα τον Κόνραντ Μπίζο από το Εξπλόρερ και τον έσυ-ρα σε ένα πρόσφορο πεύκο. Δεν ήταν εύκολο να τον κουμαντά-ρω, αλλά τα πράγματα θα ήταν πολύ χειρότερα αν είχε τις αι-σθήσεις του.

Αφού τον στήριξα στον κορμό του δέντρου, άνοιξα το μπου-φάν του, έχωσα το σχοινί από το αριστερό του μανίκι, το πέρα-σα πάνω από το στήθος του και το κατέβασα από το δεξί μανίκι. Ύστερα κούμπωσα το μπουφάν του ίσαμε το λαιμό.

Έπιασα μία μία τις άκρες του σχοινιού και τις έφερα πίσω α-πό τον κορμό του δέντρου ενώνοντας μεταξύ τους τους δύο κρί-κους και βιδώνοντας τον μεταλλικό πίρο ασφαλείας.

Δεν περίσσευε πολύ σχοινί. Θα ήταν αδύνατο να φέρει τα χέ-ρια μπροστά για να ξεκουμπώσει το μπουφάν. Ουσιαστικά, ήταν σαν να του είχα περάσει ζουρλομανδύα -πράγμα που του ταί-ριαζε γάντι.

Έλεγξα ξανά το σφυγμό του πιάνοντας το λαιμό του. Η αρ-τηρία χτυπούσε δυνατά και σταθερά.

Εκείνη την περίοδο, για ένα διάστημα, είχαμε ένα ρητό στην οικογένεια: Ο μόνος τρόπος για να σκοτωθεί ένας κλόουν είναι να τον κάνει να πεθάνει από τα γέλια ένας μίμος.

Επιστρέφοντας στο Εξπλόρερ, φόρεσα τα δερμάτινα γάντια μου. Τίναξα τα θραύσματα από το κάθισμα του οδηγού, κάθισα πίσω από το τιμόνι κι έκλεισα την πόρτα.

Κουλουριασμένη στη θέση του συνοδηγού, η Λόρι αγκάλια-

Η ΠΡΟΦΗΤΕΊΑ 2 5 5

σε την κοιλιά της εισπνέοντας βαθιά με σφιγμένα δόντια και βο-γκώντας.

«Χειροτερεύει;» ρώτησα. «Θυμάσαι τη σκηνή στο Άλιεν, εκεί όπου ανοίγει ο θώρακας;» Πάνω στο ταμπλό υπήρχε μια μικρή μαύρη δερμάτινη θήκη

με δύο σύριγγες. «Ήθελε να μου κάνει ένεση για να γίνω συνεργάσιμη και "υ-

πάκουη"», μου εξήγησε. Φούντωσα από οργή, μα ήξερα πως δε θα κέρδιζα τίποτα με

το να γίνω παρανάλωμά της. Έβαλα προσεκτικά τη γεμάτη σύριγγα στη θέση της και κού-

μπωσα ξανά το φερμουάρ της θήκης, για να τη χρησιμοποιήσω ως ενοχοποιητικό στοιχείο. «Οικιακή ευτυχία μέσω των επιτευγ-μάτων της επιστήμης της χημείας. Πώς δεν το σκέφτηκα; Μου αρέσουν οι υπάκουες σύζυγοι».

«Αν σου άρεσαν, δε θα με παντρευόσουν». Τη φίλησα στα πεταχτά στο μάγουλο. «Αυτό είναι σίγουρο». «Απόψε χόρτασα περιπέτεια. Πήγαινέ με να μου κάνουν μία

επισκληρίδιο». Γύρισα διστακτικά το κλειδί στη μηχανή, φοβούμενος ότι δε

θα έπαιρνε μπρος ή ότι είχαμε σφηνώσει ανάμεσα στα δέντρα. «Ο Μπίζο σκόπευε να φτιάξει ένα σύστημα με τις ζώνες α-

σφαλείας και να με σύρει ίσαμε τον αυτοκινητόδρομο, σαν κυ-νηγός που σέρνει το σκοτωμένο ελάφι».

Μου 'ρθε να κατεβώ απ' τ' αμάξι και να τον σκοτώσω. Και προσευχήθηκα να μην αναγκαστώ να αντιγράψω το σχέδιο του.

26

Με τη δεύτερη προσπάθεια, η μηχανή πήρε μπροστά. Άνα-ψα τους προβολείς του Εξπλόρερ. Η Λόρι έβαλε τη θέρ-

μανση στο φουλ, για να αντισταθμίσει τον παγωμένο αέρα που ορμούσε από το σπασμένο τζάμι.

Το κενό ανάμεσα στα γέρικα πεύκα που συγκρατούσαν το α-μάξι ήταν αρκετά στενό ώστε να μη μας επιτρέπει να κυλήσου-με προς τα πίσω. Αν όμως ήμασταν γερά σφηνωμένοι ανάμεσά τους, ίσως η δύναμη της μηχανής να μην κατόρθωνε να μας τρα-βήξει μπροστά.

Πάτησα το γκάζι και η μηχανή μούγκρισε. Οι τροχοί γύριζαν χωρίς να μετακινείται το αυτοκίνητο. Το Εξπλόρερ έτριξε ολά-κερο, διαμαρτυρόμενο για το δυνατό αγκάλιασμα των δέντρων.

Πάτησα περισσότερο το γκάζι. Η μηχανή διαμαρτυρήθηκε. Τα λάστιχα κάπνισαν και το τρίξιμο της καρότσας δυνάμωσε, σάμπως ένα αόρατο φάντασμα να κουνούσε μια αλυσίδα.

Το Εξπλόρερ άρχισε να τρέμει σαν τρομαγμένο άλογο που το πόδι του πιάστηκε σε βράχους κατά τη διάρκεια κατολίσθησης.

Σηκώθηκε ένας σκληρός μεταλλικός θόρυβος. Δε μου άρεσε διόλου.

Όταν τράβηξα το πόδι από το γκάζι, το Εξπλόρερ έκανε πίσω τέσσερα με πέντε εκατοστά. Δεν είχα καν αντιληφθεί ότι είχε προχωρήσει αυτά τα λίγα εκατοστά όταν πατούσα το γκάζι.

Άρχισα να πατάω ρυθμικά το πεντάλ. Το Εξπλόρερ ταλαντεύ-τηκε ελαφρά μπρος πίσω, γδέρνοντας το φλοιό των δέντρων.

Έστριψα λίγο το τιμόνι δεξιά χωρίς αποτέλεσμα. Όταν το έ-

Η ΠΡΟΦΗΤΕΊΑ 2 5 7

στριψα λίγο αριστερά, τιναχτήκαμε μπροστά κάπου δέκα με δε-καπέντε εκατοστά -κι ύστερα μαγκώσαμε και πάλι.

Έστριψα ξανά δεξιά, πιέζοντας ελαφρά κάθε τόσο το πεντάλ. Ακούστηκε ένας δυνατός μεταλλικός κρότος, σαν να ήμασταν στο εσωτερικό μιας καμπάνας, και άξαφνα ελευθερωθήκαμε.

«Ελπίζω το μωρό να βγει εξίσου εύκολα», σχολίασε η Λόρι. «Αν αλλάξει κάτι, θέλω να με ενημερώσεις αμέσως». «Τι ν' αλλάξει δηλαδή;» «Ας πούμε ότι σπάνε τα νερά». «Αχ, γλυκέ μου, αν σπάσουν τα νερά, θα το καταλάβεις χω-

ρίς να σου το πω. Θα μουσκέψεις ίσαμε τον αστράγαλο». Λόγω του ύψους, πίστευα ότι το Εξπλόρερ δε θα κατόρθωνε

να προχωρήσει ευθεία στην ανηφοριά. Εντούτοις, έπρεπε να κά-νω μια προσπάθεια.

Η κλίση του εδάφους εδώ κάτω δεν ήταν τόσο απότομη όσο ψηλότερα. Προχωρήσαμε ταχύτερα από όσο περίμενα, στρίβο-ντας μόνο για να παρακάμψουμε τα δέντρα και τους αραιούς βράχους. Θα πρέπει να είχαμε διανύσει γύρω στα εκατό μέτρα, όταν η κλίση έγινε απότομη και η μηχανή άρχισε να μπουκώνει.

Από εκείνο το σημείο, σκόπευα να ακολουθήσω πορεία με γωνιώδεις ελιγμούς, ζορίζοντας λιγότερο το αμάξι. Το να τραβή-ξουμε όλο νότια ή όλο βόρεια, κατά μήκος της πλαγιάς, υπό γω-νία ενενήντα μοιρών, θα ήταν αυτοκτονία. Η κλίση παραήταν α-πότομη, και αργά ή γρήγορα το Εξπλόρερ θα κατρακυλούσε. Αν όμως ακολουθούσαμε με προσοχή πορεία ζιγκ ζαγκ, δε θα μπλο-καριζόμασταν, ούτε θα τουμπάραμε. Θα συνεχίζαμε την πορεία μας προς την κορυφή, ακολουθώντας ουσιαστικά την αρχιτεκτο-νική δομή μιας σκάλας.

Η εν λόγω στρατηγική απαιτούσε άκρα προσοχή και απόλυ-τη συγκέντρωση. Κάθε φορά που κάναμε ελιγμούς, έπρεπε να υ-πολογίζω, ενστικτωδώς, τη γωνία ανόδου που θα μας έφερνε πιο ψηλά, χωρίς ταυτόχρονα να το διακινδυνεύουμε.

Το έδαφος αποδείχτηκε εξόχως ανώμαλο. Κάθε τόσο, αν α-νέπτυσσα ελάχιστα παραπάνω ταχύτητα, το Εξπλόρερ άρχιζε να τραμπαλίζεται πάνω στην αυλακωμένη γη, και χτυπιόμασταν στα καθίσματά μας ευχόμενοι να μην τουμπάρει. Σε κάμποσες

2 5 8 DEAN KOONTZ

περιπτώσεις είδα με την καλπάζουσα φαντασία μου να κουτρου-βαλάμε προς το βάθος του φαραγγιού χτυπώντας από δέντρο σε δέντρο, σαν μπαλάκι του φλίπερ.

Κάπου κάπου έκοβα ταχύτητα για να βρει το Εξπλόρερ την ι-σορροπία του. Αλλες φορές, πάλι, σταματούσα εντελώς, φοβού-μενος ότι θα μου μείνει το τιμόνι στα χέρια. Επιθεωρούσα το τρομακτικό τοπίο που φωτιζόταν από τους προβολείς μας κι έ-κανα μικρές διορθώσεις στην πορεία μας.

'Οταν περάσαμε τα μισά της διαδρομής, τόλμησα να πιστέψω ότι θα τα καταφέρναμε.

Θα πρέπει να αναθάρρησε και η Λόρι, γιατί διέκοψε τη βαθιά σιωπή μας, για πρώτη φορά κατά την άνοδό μας: «Είναι κάτι που, αν ήταν να πεθάνουμε εδώ απόψε, θα ήθελα να σου το είχα πει».

«Ότι είμαι θεός του έρωτα;» «Οι άντρες που θεωρούν τον εαυτό τους θεό του έρωτα είναι

υπερφίαλοι και κρετίνοι. Εσύ... εσύ είσαι ένα συμπαθητικό κου-ταβάκι, αλλά δε θα με πείραζε αν δε σου το είχα πει, έτσι και τύ-χαινε να πεθάνω».

«Κι εμένα δε θα με πείραζε να μην το έχω ακούσει, αν ήταν να πεθάνω».

«Ξέρεις», είπε η Λόρι, «οι γονείς, τα παιδιά, η αγάπη, όλα αυτά είναι παράξενα πράγματα. Θέλω να πω, μπορεί να σ' αγα-πούν οι γονείς σου και μπορεί να το ξέρεις ότι σ' αγαπούν, και μπορεί να τους αγαπάς κι εσύ, αλλά παρ' όλ' αυτά να μεγαλώ-νεις τόσο μόνος, ώστε να αισθάνεσαι... άδειος».

Δεν περίμενα μια τόσο σημαντική αποκάλυψη. Ήξερα ότι ε-πρόκειτο για σημαντική αποκάλυψη γιατί μάντεψα ποια θα ή-ταν, αναπόφευκτα, τα επόμενα λόγια της.

«Η αγάπη δεν αρκεί», δήλωσε. «Οι γονείς σου πρέπει να ξέ-ρουν πώς να συνδεθούν μαζί σου και μεταξύ τους. Πρέπει να θέλουν να είναι μαζί σου περισσότερο απ' όσο με οποιονδήποτε άλλον. Πρέπει να προτιμούν να βρίσκονται στο σπίτι παρά ο-πουδήποτε αλλού στον κόσμο, και πρέπει να ενδιαφέρονται για σένα περισσότερο από...»

«...τα φίδια και τους ανεμοστρόβιλους», συμπλήρωσα. «Τους αγαπώ, ξέρεις. Είναι καλοί άνθρωποι, Τζίμι, ειλικρινά

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ 2 5 9

το λέω, και έχουν καλές προθέσεις. Όμως είναι απορροφημένοι από τον εαυτό τους... απομονώνονται. Τους βλέπεις κυρίως μέ-σα από παράθυρα». Το τρέμουλο της φωνής της δυνάμωνε όσο μιλούσε.

«Λόρι Λιν, είσαι θησαυρός», της είπα όταν σώπασε για λίγο. «Εσύ μεγάλωσες έχοντας όλα όσα εγώ λαχταρούσα και δεν

είχα -όλα όσα ονειρευόμουν. Οι δικοί σου ζουν για σένα και ζουν ο ένας για τον άλλο, για την οικογένεια. Το ίδιο και η Γουί-να, με τον τρόπο της. Αυτό είναι η ευτυχία, Τζίμι. Και σου χρω-στάω αιώνια ευγνωμοσύνη επειδή περιέλαβες κι εμένα στην οι-κογένεια».

Κάτω από τον αξιοθαύμαστο δυναμισμό της, κάτω από την πανοπλία της ομορφιάς και της εξυπνάδας της, η γυναίκα μου έ-χει τρυφερή ψυχή και θα μπορούσε να ήταν μια ντροπαλή, ά-πραγη κοπελίτσα, αν δεν είχε προτιμήσει να γίνει αγωνίστρια -μια αγωνίστρια με στυλ.

Πίσω από το όχι και τόσο σκληροτράχηλο παρουσιαστικό μου, είμαι κι εγώ ένας αισθηματίας. Ένας ημι-μάτσο αισθημα-τίας. Είναι γνωστό ότι κλαίω όταν δω σκοτωμένο ζώο στην ά-σφαλτο.

Τα λόγια της μ' έκαναν να χάσω τη φωνή μου. Αν επιχειρού-σα ν' ανοίξω το στόμα μου, θα ξεσπούσα σε κλάματα. Μια και είχα αναλάβει να οδηγήσω το Εξπλόρερ στην κορυφή, καλό θα ήταν να μη θαμπώσει η όρασή μου.

Ευτυχώς, η Λόρι συνέχισε να ξετυλίγει το νήμα της σκέψης της και, ξαναβρίσκοντας τη σταθερότητα της φωνής της, συνέχι-σε τη συζήτηση χωρίς εμένα: «Δεν ξέρεις, Τζίμι, πόσο θα χαρώ να μεγαλώσω τα παιδιά μας όπως μεγάλωσες εσύ, να τους δώσω το δώρο της Μάντι και του Ρούντι και της Γουίνα, να τα ανα-θρέψω σε μια οικογένεια τόσο στενά δεμένη, και να μπορέσουν να βρουν εκείτο βαθύτερο νόημα της ζωής τους».

Δυο τρεις στροφές μάς χώριζαν πια από την κορυφή. «Ποτέ δε συζητήσαμε πόσα παιδιά θα αποκτήσουμε», συνέ-

χισε η Λόρι. «Αυτή τη στιγμή σκέφτομαι τα πέντε. Τι λες εσύ... πώς σου φαίνονται τα πέντε;»

2 6 0 DEAN KOONTZ

Ξαναβρήκα τη φωνή μου. «Πάντα είχα στο μυαλό μου τα τρία, αλλά μετά τη μικρή σου διάλεξη σκέφτομαι τα είκοσι».

«Ας καταλήξουμε στα πέντε, προς το παρόν». «Έγινε. Το ένα κοντεύει να βγει απ' το φούρνο, οπότε μέ-

νουν τέσσερα για ζύμωμα». «Δύο κορίτσια και τρία αγόρια ή τρία κορίτσια και δύο αγό-

ρια;» αναρωτήθηκε. «Είναι στο χέρι μας ν' αποφασίσουμε;» «Πιστεύω ότι με τη θετική σκέψη διαμορφώνουμε ως ένα ση-

μείο την πραγματικότητά μας. Είμαι βέβαιη ότι, αν σκεφτούμε θετικά, θα κατορθώσουμε να φτιάξουμε το συνδυασμό που επι-θυμούμε -αν και, για να υπάρξει τέλεια ισορροπία, θα πρέπει να αποκτήσουμε δύο κορίτσια, δύο αγόρια και ένα ερμαφρόδιτο».

«Ας μη φτάσουμε στα άκρα». «Αχ, Τζίμι, κανένα παιδί δεν αγαπήθηκε ποτέ όσο θ' αγαπή-

σουμε εμείς τα δικά μας». «Αλλά δε θα τα κακομάθουμε», είπα. «Όχι βέβαια, τα παλιόπαιδα! Η προγιαγιά τους η Ρογουίνα

θα τους διαβάζει παραμύθια. Αυτό αρκεί για να γίνουν πειθαρ-χημένα και υπάκουα».

Μιλούσε, μιλούσε, και σε λίγο διαπίστωσα ότι, πολύ σοφά, είχαμε ξεχάσει με την κουβέντα της το φόβο και τον κίνδυνο της διαδρομής.

Ώσπου φτάσαμε στην κορυφή της πλαγιάς και στη Χόκσμπιλ Ρόουντ.

26

Βγήκαμε στη Χόκσμπιλ Ρόουντ γύρω στα δέκα μέτρα μα-κριά από το παρκαρισμένο Χάμερ. Διασχίσαμε ένα πρό-

σφατα σχηματισμένο συμπαγές βουναλάκι με χιόνι και περάσα-με στη λωρίδα με κατεύθυνση προς Νότο, η οποία ήταν καθαρι-σμένη από το χιόνι, τόσο ώστε να διακρίνεται τουλάχιστον η ά-σφαλτος.

Ακριβώς μπροστά μας, ένα συνεργείο καθαρισμού του αυτο-κινητόδρομου με δύο οχήματα άνοιγε το δρόμο μέσα στη θύελ-λα. Προπορευόταν ένα γκρέιντερ με πελώριες ρόδες με μεγάλα τακούνια, εφοδιασμένο με ένα μαχαίρι με κλίση, ενώ πίσω του ακολουθούσε ένα φορτηγό που έριχνε αλάτι και στάχτη στο δρόμο.

Ακολούθησα το φορτηγό από ασφαλή απόσταση. Η συνο-δεία ενός περιπολικού δε θα μας οδηγούσε στην πόλη γρηγορό-τερα με τέτοιο παλιόκαιρο.

Ο νυχτερινός ουρανός κρυβόταν από το πέπλο του χιονιού. Οι νιφάδες στροβιλίζονταν στον αόρατο άνεμο, ενώ κάθε τόσο λευκές κουρτίνες κυμάτιζαν, στριφογύριζαν, χτυπιόνταν κι ανα-δεύονταν στις ριπές του.

Το όχι για πολύ ακόμα αόρατο μωρό άρχιζε να γνωστοποιεί την ανυπομονησία του να ελευθερωθεί ύστερα από εννέα ολό-κληρους μήνες εγκλεισμού. Οι συσπάσεις της Λόρι είχαν απο-κτήσει κανονικότητα. Τις χρονομετρούσε με το ρολόι της. Από τα βογκητά και τις δυνατότερες κραυγές της, καταλάβαινα τη συχνότητά τους και ευχόμουν να προχωρήσει γρηγορότερα το συνεργείο καθαρισμού.

2 6 2 DEAN KOONTZ

Πολλές φορές, οι άνθρωποι που υποφέρουν καταριούνται τον πόνο τους. Για κάποιο λόγο, πιστεύουμε ότι μπορούμε να ε-λέγξουμε την αφόρητη οδύνη με βλαστήμιες και αισχρόλογα. Η Λόρι δεν επέτρεψε σε καμιά τέτοια λέξη να βγει από τα χείλη της εκείνη τη νύχτα.

Μπορώ να καταθέσω υπεύθυνα ότι κάτω από άλλες περιστά-σεις η τσεκουράτη γλώσσα της τσακίζει κόκαλα. Όμως η νύχτα του τοκετού δεν ήταν μια συνηθισμένη περίσταση.

Είπε ότι δεν ήθελε να βλαστημάει για χάρη του παιδιού. Δεν ήθελε το μωρό να έρθει στον κόσμο νομίζοντας ότι δεν το θέλουν.

Δε μου είχε περάσει από το μυαλό το ενδεχόμενο να γεννη-θεί το μωρό μας με ήδη ανεπτυγμένη τη γλωσσική του ικανότη-τα. Θεώρησα πάντως σεβαστή την επιθυμία της -μάλιστα με συ-γκίνησε.

Όταν τα μουγκρητά και τα γρυλίσματα και οι κραυγές δεν ι-κανοποιούσαν πλέον την ανάγκη της να εκφράσει τον πόνο της, για χάρη του παιδιού και πάλι, κατέφυγε σε ένα λεξιλόγιο που περιέγραφε την ομορφιά και την καλοσύνη του κόσμου.

«Φράουλες, φιστίκια, φωκίτσες», είπε, εκτοξεύοντας τις λέ-ξεις με τέτοια σφοδρότητα, που κάποιος μη γνώστης της αγγλι-κής θα ορκιζόταν ότι εκείνη τη στιγμή η Λόρι καταριόταν ένα μισητό εχθρό.

Μέχρι να φτάσουμε στην πόλη και στο Νοσοκομείο της Κο-μητείας Σνόου, και μολονότι τα νερά της Λόρι δεν είχαν σπάσει ακόμα, έμοιαζε να στάζουν απ' όλους τους πόρους του κορμιού της. Είχε χύσει ποτάμια ιδρώτα, θαρρείς και έσκαβε ή έκοβε ξύ-λα. Ξεκούμπωσε το μπουφάν της· το έβγαλε ολότελα. Ήταν μουσκίδι.

Άφησα το αμάξι στην είσοδο των πρώτων βοηθειών, όρμησα μέσα κι επέστρεψα σ' ένα λεπτό με έναν τραυματιοφορέα και έ-να αναπηρικό καρότσι.

Ο τραυματιοφορέας, ένας νεαρός με φακίδες ονόματι Κόρι, υπέθεσε ότι η Λόρι βρισκόταν σε παραλήρημα, καθώς, τη στιγ-μή που κατέβαινε από το Εξπλόρερ για να καθίσει στο καρότσι, εκείνη άρχισε να φωνάζει με φούρια: «Γεράνια, Κόκα Κόλα, γα-

Η ΠΡΟΦΗΤΕΊΑ 2 6 3

τάκια, κύκνοι, χριστουγεννιάτικο κέικ με καρύδια». Το μανιασμέ-νο ύφος της τον τρομοκράτησε.

Καθώς μπαίναμε στο νοσοκομείο, του εξήγησα την άποψη ό-τι δεν είναι καλό να έρθει το παιδί στον κόσμο μέσα σε μια βρο-χή από κατάρες, και ότι γι' αυτό αντικαταστήσαμε τις βρισιές με λέξεις σχετικές με την ομορφιά και την καλοσύνη. Θαρρώ πως το μόνο που κατάφερα ήταν να φοβηθεί κι εμένα ο νεαρός.

Δεν μπορούσα να συνοδεύσω τη Λόρι αμέσως στην αίθουσα τοκετού. Ένας από τους λόγους ήταν ότι έπρεπε να δώσω την κάρτα της κοινωνικής ασφάλισης στην υπάλληλο της υποδοχής, στο βάθος, μετά την αίθουσα αναμονής των επειγόντων. Τη φίλη-σα, κι εκείνη μου έσφιξε το χέρι με μια δύναμη που λίγο έλειψε να μου σπάσει τις κλειδώσεις. «Ίσως όχι είκοσι», μουρμούρισε.

Μια νοσοκόμα τη συνόδευσε μαζί με τον τραυματιοφορέα στα ασανσέρ.

Καθώς την έπαιρναν μακριά μου, την άκουσα να λέει με μο-ναδική ένταση: «Κρεπ σουζέτ, κλαφουτί, γκατό α λ 'οράνζ, σου-φλέ ο σοκολά».

Υπέθεσα ότι, αν το παιδί μας γεννιόταν γνωρίζοντας την αγ-γλική γλώσσα, δεν αποκλείεται να ήξερε να χειρίζεται και τη γαλλική -άσε που μπορεί να ονειρευόταν ήδη να γίνει σεφ ζαχα-ροπλαστικής.

Ενόσω η υπάλληλος της υποδοχής φωτοτυπούσε την κάρτα μου και άρχιζε να συμπληρώνει έναν τόνο έντυπα, εγώ τηλεφώ-νησα στον Χιούι Φόστερ. Ήταν ο παιδικός φίλος του πατέρα μου, ο αποτυχημένος φούρναρης που ακολούθησε καριέρα α-στυνομικού.

Ο Χιούι είχε προμηθεύσει στον μπαμπά τη δωρεάν πρόσκλη-ση για το τσίρκο, στο πίσω μέρος της οποίας εκείνος σημείωσε τις πέντε φοβερές μέρες της ζωής μου. Δεν κρατούσαμε κακία στον Χιούι γι' αυτό.

Δούλευε νύχτες, και τον βρήκα στο αστυνομικό τμήμα. Του είπα για τον Κόνραντ Μπίζο, το φυγάδα δολοφόνο και επίδοξο απαγωγέα μωρών, που ήταν δεμένος σ' ένα δέντρο στο δάσος, καμιά τετρακοσαριά μέτρα χαμηλά στην πλαγιά, δυτικά του δρόμου όπου βρισκόταν παρατημένο το Χάμερ του. «Η περιοχή

2 6 4 DEAN KOONTZ

ανήκει στη δικαιοδοσία της Πολιτειακής Αστυνομίας», μου είπε ο Χιούι. «Θα ειδοποιήσω αμέσως να τον συλλάβουν. Θα τους συνοδεύσω προσωπικά. Ύστερα από τόσα χρόνια, θέλω να πε-ράσω εγώ τις χειροπέδες σ' αυτό το παρανοϊκό κάθαρμα».

Στη συνέχεια τηλεφώνησα στους δικούς μου για να τους α-νακοινώσω μόνο ότι βρισκόμασταν στο νοσοκομείο και ότι η Λόρι γεννούσε.

«Ζωγραφίζω ένα θεόχοντρο γουρούνι», είπε η μαμά, «αλλά μπορεί να περιμένει. Θα έρθουμε όσο το δυνατό γρηγορότερα».

«Δεν είναι απαραίτητο να έρθετε με τέτοιο καιρό». «Χρυσό μου, ακόμα κι αν έβρεχε σκορπιούς και αγελαδό-

τουρτες, εμείς θα ερχόμασταν -αν και δε θα μας άρεσε τόσο. Θα καθυστερήσουμε λίγο, γιατί πρώτα πρέπει να χωρέσει η Γουίνα στη φόρμα για τα χιόνια. Ξέρεις τι ιστορία γίνεται κάθε φορά... Πάντως θα έρθουμε».

Εξακολουθούσα να είμαι ακόμα σχετικά νέος όταν η υπάλ-ληλος της υποδοχής τελείωσε με τα έντυπα και μου τα 'δωσε να τα υπογράψω. Φεύγοντας από το γραφείο της, προχώρησα προς τη μαιευτική κλινική.

Η αίθουσα αναμονής του μαιευτηρίου είχε ανακαινιστεί. Δεν ήταν όπως τη νύχτα που ταλαιπώρησα τη μητέρα μου για να γεννηθώ. Τα χαρούμενα φανταχτερά χρώματα είχαν αντικατα-σταθεί από ένα σταχτί χαλί, ανοιχτούς γκρίζους τοίχους και μαύ-ρες πολυθρόνες από δερμάτινη, θαρρείς και η διεύθυνση του νο-σοκομείου αποφάσισε ότι, στα είκοσι τέσσερα χρόνια που μεσο-λάβησαν, η πατρότητα δεν πρόσφερε πλέον καμία χαρά στους ανθρώπους.

Η υπάλληλος της υποδοχής είχε τηλεφωνήσει για να τους ε-νημερώσει ότι βρισκόμουν καθ' οδόν. Μια νοσοκόμα με οδήγη-σε στην τουαλέτα, όπου πλύθηκα σύμφωνα με τις αναρτημένες οδηγίες και φόρεσα την πράσινη στολή του χειρουργείου. Ύστε-ρα με οδήγησαν στη γυναίκα μου.

Τα νερά της Λόρι δεν είχαν σπάσει ακόμα, αλλά υπήρχαν ό-λες οι ενδείξεις του επικείμενου τοκετού. Ως εκ τούτου, αλλά και εξαιτίας του γεγονότος ότι καμία άλλη έγκυος δεν είχε την απρο-

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ 2 6 5

νοησία να διαλέξει να γεννήσει μια νύχτα με χιονοθύελλα, την ε-τοίμασαν γρήγορα και τη μετέφεραν στην αίθουσα τοκετού.

Τη στιγμή που έμπαινα, μια στρουμπουλή κοκκινομάλλα νο-σοκόμα μετρούσε την πίεση της Λόρι και ο δόκτωρ Μέλο Μελό-ντιον, ο γιατρός μας, άκουγε την καρδιά της με το στηθοσκόπιο.

Ο Μέλο ήταν γεροδεμένος σαν παίκτης του ράγκμπι, ευχάρι-στος σαν δημοφιλής ταβερνιάρης που προσελκύει πελάτες με την προσωπικότητα και τη γοητεία του, και καλός άνθρωπος. Αν έκρινε κανείς από το υπέροχο όνομά του, το χρώμα του δέρμα-τός του που είχε τον τόνο της σταφίδας, τους άνετους τρόπους του και τη γλυκιά φωνή του, θα τον περνούσε για Τζαμαϊκανό ρασταφάρι που εγκατέλειψε τα ντρέντλοκ μαλλιά του και τη μουσική ρέγκε για να ακολουθήσει το ιατρικό επάγγελμα. Ωστό-σο, ήταν γεννημένος στην Ατλάντα και προερχόταν από οικογέ-νεια επαγγελματιών τραγουδιστών γκόσπελ.

«Τζίμι», είπε όταν τελείωσε με το στηθοσκόπιο, «γιατί η μη-λόπιτα με σοκολάτα της Ρέιτσέλ μου δεν έχει τη γεύση της δι-κής σου;»

Η Ρέιτσελ ήταν η γυναίκα του. «Από πού πήρε τη συνταγή;» ρώτησα. «Το ξενοδοχείο τη δίνει αν τη ζητήσεις. Φάγαμε στο εστιατό-

ριο του ξενοδοχείου την περασμένη εβδομάδα». «Έπρεπε να τη ζητήσει από μένα. Εσάς σας έδωσαν την αρ-

χική συνταγή, αλλά εγώ την έχω τροποποιήσει. Η σημαντική διαφορά είναι ότι πρόσθεσα ένα κουταλάκι βανίλια κι ένα κου-ταλάκι μοσχοκάρυδο».

«Το μοσχοκάρυδο το καταλαβαίνω, αλλά η βανίλια... ταιριά-ζει η βανίλια σε τάρτα σοκολάτα;»

«Αυτό είναι το μυστικό», τον διαβεβαίωσα. «Ε, παιδιά, είμαι κι εγώ εδώ», μας υπενθύμισε η Λόρι. Της έπιασα το χέρι. «Και σταμάτησες να βρίζεις τις κρεπ

σουζετ και τα κλαφουτί». «Κι αυτό εξαιτίας δύο ακόμα ωραιότερων λέξεων», μου απά-

ντησε. «Επισκληρίδια αναισθησία. Δεν είναι υπέροχες;» «Στάσου να καταλάβω -προσθέτεις απλώς βανίλια στη γέμι-

ση;» ρώτησε ο Μέλο.

2 6 6 DEAN KOONTZ

«Όχι στη γέμιση. Στη ζύμη». «Στη ζύμη λοιπόν», επανέλαβε ο Μέλο, γνέφοντας με ύφος

περισπούδαστο. «Μήπως θέλει κανείς να του σχεδιάσω την ιστοσελίδα;» ρώ-

τησε η Λόρι. «Αυτή είναι η δικιά μου δουλειά. Σχεδιάζω ιστοσε-λίδες. Και κάνω μωρά».

«Ο σχεδιασμός ιστοσελίδων είναι ενδιαφέρων, καλή μου», τη διαβεβαίωσε ο Μέλο Μελόντιον, «αλλά όχι όσο το επάγγελ-μα του Τζίμι. Η ιστοσελίδα δεν τρώγεταυ>.

«Ούτε τα μωρά τρώγονταυ>, συμπλήρωσε εκείνη, «αλλά προ-τιμώ να αποκτήσω ένα μωρό, παρά μια μηλόπιτα με σοκολάτα».

«Δε βλέπω για ποιο λόγο δεν μπορείς να τα έχεις και τα δύο -αν και όχι ταυτοχρόνως», παρατήρησε ο Μέλο.

Η Λόρι ξίνισε τα μούτρα κι άρπαξε με τα δυο της χέρια το σεντόνι που τη σκέπαζε. «Χρειάζομαι κι άλλη επισκληρίδια».

«Αυτό θα το αποφασίσω εγώ, ο γιατρός σου. Η επισκληρίδια αναισθησία έχει την έννοια να ανακουφίσει από τον πόνο, όχι να τον εξαφανίσει εντελώς».

Η Λόρι στράφηκε σ' εμένα. «Ήξερα ότι έπρεπε να διαλέξου-με έναν αληθινό γιατρό».

«Ώστε προσθέτεις τη βανίλια στα υλικά την ίδια στιγμή που προσθέτεις το κακάο;» συνέχισε ο Μέλο απευθυνόμενος σ' ε-μένα.

«Όχι. Είναι πολύ νωρίς. Την προσθέτεις ακριβώς πριν από τους κρόκους».

«Πριν από τους κρόκους», επανέλαβε ο Μέλο, εντυπωσια-σμένος από τη συγκεκριμένη μαγειρική στρατηγική.

Η συζήτηση συνεχίστηκε σε ανάλογο τόνο, έως ότου έσπα-σαν τα νερά. Τότε η Λόρι έγινε αναμφισβήτητα το επίκεντρο της προσοχής.

Η Λόρι κι εγώ είχαμε συμφωνήσει να μη βιντεοσκοπήσω τη διαδικασία. Εκείνη το έβρισκε κακόγουστο. Εγώ θεωρούσα ότι ξεπερνούσε τις αντοχές μου.

Παρ' όλ' αυτά, ήθελα να είμαι παρών τόσο για να μοιραστώ τη χαρά και να υποδεχτώ το πρωτότοκο μας, όσο και για να α-ποδείξω στη γιαγιά Ρογουίνα ότι δε θα λιποθυμούσα, δε θα έπε-

Η ΠΡΟΦΗΤΕΊΑ 2 6 7

φτα μπρούμυτα σπάζοντας τη μύτη μου, όπως εκείνη προέβλεπε ότι θα συνέβαινε.

Εντούτοις, μόλις έσπασαν τα νερά της Λόρι, μια νοσοκόμα με σφυριχτά υποδήματα μπήκε στην αίθουσα τοκετού σαν να έ-σερνε ξοπίσω της μια χορωδία ποντικών για να μου ανακοινώσει ότι με ζητούσαν επειγόντως στο τηλέφωνο. Ο αστυνόμος Χιούι Φόστερ, της Αστυνομικής Διεύθυνσης του Σνόου Βίλατζ, έλεγε ότι ήταν ανάγκη να μου μιλήσει.

«Επιστρέφω σε ένα λεπτό», είπα στη Λόρι. «Μην κάνεις τί-ποτα χωρίς εμένα».

«Ναι, καλά». Χρησιμοποίησα το τηλέφωνο του σταθμού των αδελφών.

«Τι τρέχει, Χιούι;» «Έφυγε». «Ποιος;» «Ποιος θαρρείς; Ο Μπίζο». «Δε γίνεται να έφυγε. Δε βρήκατε το σωστό δέντρο». «Να με συμπαθάς, Τζίμι, αλλά θα στοιχημάτιζα το αριστερό

μου κωλομέρι ότι δεν υπάρχουν πολλά δέντρα στολισμένα με σχοινί ρυμούλκησης και μ' ένα σκισμένο μπουφάν με γούνινη φόδρα».

Αν προσθέταμε όλες τις φορές που η καρδιά μου βούλιαξε ε-κείνη τη νύχτα, θα φτάναμε στα βάθη του Τιτανικού.

«Αποκλείεται να μεταχειρίστηκε τα χέρια του», είπα. «Τα εί-χα δέσει πίσω του, σφιχτά. Τι διάβολο έκανε -έκοψε το μπου-φάν με τα δόντια;»

«Κάπως-έτσι δείχνει το πράγμα». Το μαύρο Χάμερ ήταν παρκαρισμένο στην άκρη της Χόκ-

σμπιλ Ρόουντ, ακριβώς στο σημείο όπου τους είχα πει να το α-ναζητήσουν.

«Παρεμπιπτόντως», είπε ο Χιούι, «μάθαμε ότι είχε κλαπεί πριν από δώδεκα μέρες από το Λας Βέγκας».

Μια ομάδα αστυνομικών είχε κατεβεί στη δασώδη πλαγιά, ακολουθώντας τα αρχικά χνάρια του Εξπλόρερ. Όταν ανακάλυ-ψαν ότι ο Μπίζο είχε δραπετεύσει, σκέφτηκαν να ειδοποιήσουν

2 6 8 DEAN KOONTZ

μια ομάδα με αστυνομικούς σκύλους, αλλά οι καιρικές συνθή-κες δεν επέτρεπαν τέτοιου είδους έρευνα.

«Δε θα πάει μακριά μ' αυτό το ψοφόκρυο δίχως πανωφόρι», προέβλεψε ο Χιούι. «Όταν λιώσουν τα χιόνια, την άνοιξη, θα τον βρούμε πεθαμένο σαν τους δεινόσαυρους».

«Αυτός εδώ δεν πεθαίνει έτσι εύκολα», είπα φοβισμένα. «Αυτός εδώ είναι... αλλιώτικος. Είναι σαν τους κλόουν που πε-τάγονται με ελατήριο από το κουτί. Πετάγεται διαρκώς μπροστά σου εκεί που δεν το περιμένεις».

«Σιγά μην έχει και υπερφυσικές ικανότητες». «Δε θα πόνταρα σ' αυτό το επιχείρημα», είπα. Ο Χιούι αναστέναξε. «Δε θ' αργήσω να καταλήξω κι εγώ

στο ίδιο συμπέρασμα», παραδέχτηκε. «Μόλις κάλεσα για υπη-ρεσία τέσσερις άντρες που δεν είχαν βάρδια. Θα έρθουν στο νο-σοκομείο, καλού κακού».

«Σε πόση ώρα φτάνουν;» «Σε δέκα λεπτά. Ίσως δεκαπέντε. Στο μεταξύ, ανάλαβε να

φυλάς τη Λόρι. Δε νομίζω ότι θα συμβεί τίποτα, αλλά να φυλά-με τα ρούχα μας. Γέννησε;»

«Κοντεύει. Χιούι, άκουσέ με. Είχε εγκατασταθεί στο σπίτι της Νέντρα Λαμ για να μας παρακολουθεί».

«Η Νέντρα είναι μουρλή, αλλά δε θα το επέτρεπε». «Δε νομίζω ότι ζήτησε την άδειά της. Και τον θεωρώ ικανό

να επιστρέψει στο σπίτι της. Αν σκεφτεί ότι δεν μπορεί να πάρει πλέον το Χάμερ, ίσως θελήσει να δανειστεί τα δικό της αμάξι».

«Εκείνο το παμπάλαιο φρικαλέο Πλίμουθ Βάλιαντ». «Διατηρείται σε άριστη κατάσταση, και η Νέντρα του φορά-

ει μονίμως τις αλυσίδες». «Θα το κοιτάξουμε», του υποσχέθηκε ο Χιούι. «Τρέχα τώρα

στο αγαπημένο σου κορίτσι και μην αφήσεις να του συμβεί τί-ποτα μέχρι να φτάσουν οι άντρες μου».

Έκλεισα το τηλέφωνο. Οι παλάμες μου κολλούσαν από τον ιδρώτα. Τις σκούπισα στην πράσινη στολή μου.

Ο Μπίζο ερχόταν. Θα μπορούσα να πάρω όρκο. Είκοσι τέσ-σερα χρόνια μετά την πρώτη του επίσκεψη, επέστρεφε στη μαι-ευτική κλινική του Νοσοκομείου της Κομητείας Σνόου.

Τούτη τη φορά, το μωρό που ήθελε ήταν το δικό μας.

38

Δεν ήθελα να μάθει η Λόρι τι είχε συμβεί. Έφταναν τα όσα περνούσε και έμελλε να περάσει ακόμα, δε χρειαζόταν να

τυραννιέται από πάνω και με την αγωνία του Μπίζο, τώρα που κυκλοφορούσε ελεύθερος.

Αν επέστρεφα στην αίθουσα τοκετού, η Λόρι, όσο απασχο-λημένη κι αν ήταν, θα μάντευε το φόβο μου με την πρώτη μα-τιά. Θα μου ήταν αδύνατο να της πω ψέματα, όσο κι αν πίστευα πως θα ήταν για το καλό της. Θα ήμουν σκέτο βούτυρο πάνω στο ζεστό μαχαίρι της και, μέσα σε έξι δευτερόλεπτα, θα με είχε αλείψει στη φρυγανιά της.

Εξάλλου, ο δόκτωρ Μέλο Μελόντιον θα ήθελε να μάθει κι άλλα μυστικά για τη μηλόπιτα με σοκολάτα, κι εγώ δεν είχα και-ρό για τέτοια.

Έτρεξα στην αίθουσα αναμονής, εκεί όπου, μέσα σε ένα διαφορετικό ντεκόρ, είχε δολοφονηθεί ο δόκτωρ Φέρις Μακντό-ναλντ. Από αυτό το δωμάτιο, ο Μπίζο είχε ορμήσει στη μαιευτι-κή πτέρυγα πυροβολώντας την αδελφή Χάνσον.

Αν οι εγκληματίες επιστρέφουν όντως στον τόπο του εγκλή-ματος, μπορεί να χρησιμοποιούσε αυτή την είσοδο όταν θα ερ-χόταν να πάρει το μωρό μας.

Μπορεί... Ήταν δυνατόν η τύχη της γυναίκας μου και του μωρού μας

να εξαρτιόταν από ένα μπορεί ή ένα μήπως; Σκούπισα ξανά τα χέρια μου στην πράσινη στολή και βγήκα

στον κεντρικό διάδρομο του δεύτερου ορόφου. Επικρατούσε μια ηρεμία αφύσικη, μια ησυχία που φάνταζε

2 7 0 DEAN KOONTZ

αλλόκοτη ακόμα και για νοσοκομείο, θαρρείς και η δυνατή χιο-νόπτωση επέβαλλε ένα είδος σιγαλιάς που διαπερνούσε τους τοίχους.

Στο βάθος του διαδρόμου, στα δεξιά, υπήρχαν τέσσερις πόρ-τες που κατά πάσα πιθανότητα οδηγούσαν σε διάφορα τμήματα της μαιευτικής πτέρυγας. Λίγο παρακάτω, βρισκόταν το μεγάλο τζάμι της αίθουσας των νεογνών, απ' όπου έβλεπες τα μωρά μέ-σα στις κούνιες τους.

Στο τέρμα του διαδρόμου, το κόκκινο φωτάκι με το σήμα ΕΞΟΔΟΣ έδειχνε την πόρτα για το κλιμακοστάσιο.

Ο Μπίζο θα ανέβαινε τη σκάλα και θα διάλεγε μια οποιαδή-ποτε από τις εισόδους της μαιευτικής κλινικής. Αν έμενα στην αίθουσα αναμονής, δε θα τον έβλεπα· ήταν προτιμότερο να στα-θώ φρουρός εδώ, στο διάδρομο.

Ντιν! Το σιγανό αλλά άμεσα αναγνωρίσιμο καμπανάκι του ασανσέρ σήμανε την άφιξη της καμπίνας στον όροφο. Η πόρτα του ανελκυστήρα βρισκόταν στο μέσον του κεντρικού διαδρό-μου. Κάποιος είχε μόλις ανεβεί στο δεύτερο πάτωμα.

Στο χρονικό διάστημα που θα ακολουθούσε, θα εξασκούμουν τόσο πολύ στο κράτημα της αναπνοής, που σύντομα θα ήμουν σε θέση να βουτάω για μαργαριτάρια.

Ένας γιατρός με λευκή ρόμπα βγήκε από την καμπίνα. Κρα-τούσε τον πίνακα με το ιστορικό ενός ασθενούς και φλυαρούσε με μια νοσοκόμα που παραήταν κοντούλα και γεμάτη θηλυκότη-τα για να είναι ο Κόνραντ Μπίζο. Κατευθύνθηκαν προς το βά-θος του διαδρόμου.

Σκέφτηκα να πεταχτώ μέχρι την έξοδο προς τη σκάλα και ν' αφουγκραστώ, αλλά δεν ήθελα να έχω γυρισμένη την πλάτη μου στο διάδρομο.

Πού στο καλό ήταν οι άντρες του Χιούι Φόστερ; Θα έπρεπε να είχαν έρθει.

Συμβουλεύτηκα το ρολόι μου και διαπίστωσα ότι είχαν πε-ράσει μόνο δύο λεπτά αφότου έκλεισα το τηλέφωνο. Οι άντρες του Χιούι έβαζαν ακόμα τα παπούτσια τους.

Ο χρόνος δεν περνάει όταν περιμένεις ένα δολοφόνο, ενώ α-ντίθετα κυλάει σαν νερό όταν διασκεδάζεις στην κουζίνα σου.

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ 2 7 1

Ο μοναδικός σεκιουριτάς του νοσοκομείου είχε το πόστο του στον προθάλαμο του ισογείου. Σκέφτηκα να τον ειδοποιήσω να έρθει εδώ για να καλύψουμε μαζί το χώρο.

Τον έλεγαν Βέρνον Τίμπιτ. Ήταν εξήντα εφτά ετών, με χο-ντρή κοιλιά, με μυωπία και χωρίς όπλο. Ουσιαστικά, η δουλειά του ήταν να δίνει πληροφορίες στους επισκέπτες, να βοηθάει τους ασθενείς στα καροτσάκια, να φέρνει καφέ στην υπάλληλο του γραφείου πληροφοριών και να γυαλίζει το σήμα του.

Δεν ήθελα να σκοτωθεί ο Βέρνον και να μείνει η κυρία στις πληροφορίες δίχως κάποιον να της φέρνει το καφεδάκι της.

Αν ο Κόνραντ Μπίζο δεν εισέβαλλε στο νοσοκομείο γκρεμί-ζοντας τους τοίχους με ένα τανκ, σίγουρα θα αριβάριζε με κά-ποιο φοβερό και τρομερό όπλο. Είχα την αμυδρή εντύπωση ότι δεν πήγαινε πουθενά χωρίς να κουβαλάει κάποιο σιδερικό.

Όπλο δεν είχα. Ούτε μαχαίρι. Ούτε ρόπαλο. Δεν είχα καν φυ-σοκάλαμο.

Όταν θυμήθηκα την καραμπίνα που είχα πάρει από τον Μπί-ζο και που τώρα βρισκόταν στο πίσω μέρος του Εξπλόρερ, α-γαλλίασε η ψυχή μου. Ο Μπίζο είχε αλλάξει γεμιστήρα στο δά-σος και αποκλείεται να είχε αδειάσει και τον δεύτερο. Πέρασα μερικές στιγμές υπερφίαλης βλακείας, οραματιζόμενος τον εαυ-τό μου σαν Ράμπο -αλλά πολύ mo μπρατσωμένο από τον Σιλβέ-στερ Σταλόνε.

Ύστερα διαπίστωσα ότι δεν ήταν δυνατό να ορμήσω μέσα σ' ένα νοσοκομείο κραδαίνοντας μια καραμπίνα. Δεν ήμουν μέλος του προσωπικού και το επισκεπτήριο είχε λήξει.

Και, σαν να μη μου 'φταναν ο φόβος μήπως σκοτωθώ, η α-γωνία για τον τοκετό της Λόρι, η αγωνία για το αγέννητο παιδί, η αγωνία μήπως το αριστερό πονεμένο μου πόδι -που είχε ήδη καταταλαιπωρηθεί- με εγκαταλείψει σε μια κρίσιμη στιγμή, με ενοχλούσαν και τα πράσινα ρούχα του νοσοκομείου. Δεν ένιωθα άνετα μ' αυτή τη στολή.

Έβγαλα το ελαστικό ύφασμα που σκέπαζε τα παπούτσια μου, μα δεν ένιωσα καλύτερα. Αισθανόμουν σαν να είχα μεταμ-φιεστεί για αποκριάτικο πάρτι.

Η γιορτή του Χαλοουίν είχε έρθει εννιά μήνες νωρίτερα τού-

2 7 2 DEAN KOONTZ

τη τη χρονιά. Από στιγμή σε στιγμή, ένας μανιακός κλόουν θα ερχόταν να ζητήσει κέρασμα. Μπορεί να μην ήταν μασκαρεμέ-νος, αλλά η όψη του σου πάγωνε το αίμα ήθελες δεν ήθελες.

Ντιν! Κατάπια με δυσκολία. Ένιωσα σαν να μου κατέβηκε το μήλο

του Αδάμ στο στομάχι. Μετά το καμπανάκι, ο διάδρομος του δεύτερου ορόφου φά-

νταζε ακόμα πιο σιωπηλός. Η σιγαλιά μου έφερε στο νου την ει-κόνα μιας μικρής κωμόπολης της Δύσης, καταμεσήμερο· οι δρό-μοι είναι σκονισμένοι και οι κάτοικοι είναι ξαπλωμένοι μπρού-μυτα περιμένοντας την άφιξη των πιστολέρο.

Μα, αντί για τους πιστολέρο, από το ασανσέρ βγήκαν ο μπα-μπάς, η μαμά και η γιαγιά Ρογουίνα.

Εντυπωσιάστηκα. Είχαν έρθει πολύ γρήγορα, μισή ώρα νω-ρίτερα από την αναμενόμενη ώρα άφιξης. Η παρουσία τους μου τόνωσε το ηθικό και ξαναβρήκα το κουράγιο μου.

Καθώς έρχονταν προς το μέρος μου κουνώντας τα χέρια, έ-σπευσα να τους συναντήσω ανυπομονώντας να τους αγκαλιάσω.

Τότε ακριβώς συνειδητοποίησα ότι όλα τα αγαπημένα μου πρόσωπα -η μαμά, ο μπαμπάς, η γιαγιά, η Λόρι και το μωρό μου- ήταν συγκεντρωμένα στο ίδιο μέρος. Ο Μπίζο θα μπορού-σε να τους σκοτώσει όλους μονομιάς, σε ένα λουτρό αίματος.

38

Το χειμώνα, η γιαγιά φορούσε έξω μόνο ολόσωμες φόρμες του σκι, που τις έραβε μόνη της από παλιά παπλώματα. Ε-

πειδή δεν ανεχόταν καθόλου το κρύο, πίστευε ότι σε μια προη-γούμενη ζωή υπήρξε Χαβανέζα. Από καιρού εις καιρόν, έβλεπε στον ύπνο της ότι φορούσε κολιέ από κοχύλια και φούστα από χόρτο, και ότι χόρευε στους πρόποδες ενός ηφαιστείου.

Όλοι οι κάτοικοι του χωριού της, μαζί κι εκείνη, είχαν σκο-τωθεί από έκρηξη ηφαιστείου. Θα πίστευε κανείς ότι αυτό θα την έκανε να φοβάται τη φωτιά. Όμως εκείνη υποψιαζόταν ότι σε μια άλλη, ακόμα πιο πρόσφατη προηγούμενη ζωή ήταν Εσκι-μώα και ότι πέθανε με τους συντρόφους της και τα σκυλιά που έσερναν τα έλκηθρά τους σε μια μανιασμένη χιονοθύελλα, όταν έχασαν το δρόμο της επιστροφής στα ιγκλού.

Φορώντας λοιπόν τώρα τη χοντρή λευκή φόρμα της και με την κουκούλα κουμπωμένη ως το πιγούνι, έχοντας ακάλυπτο μο-νάχα το πρόσωπό της, η Γουίνα προχώρησε προς το μέρος μου με ορθάνοιχτα χέρια, έτοιμη να με σφίξει στην αγκαλιά της. Δεν μπορούσα ν' αποφασίσω αν έμοιαζε με τρίχρονο ντυμένο ζεστά για να παίξει στο χιόνι ή με το ανθρωπάκι της Μισελέν.

Η μαμά κι ο μπαμπάς δε συμπαθούσαν τα φανταχτερά ρούχα -ή, ακόμα κι αν τους άρεσαν, ποτέ δεν ντύνονταν έτσι, γιατί ή-ξεραν ότι μερικές φορές η γιαγιά ήθελε πάση θυσία να αποτελεί το επίκεντρο της προσοχής.

Με βομβάρδιζαν με ερωτήσεις. Αφού αγκαλιαστήκαμε γεμά-τοι έξαψη για το μωρό που ερχόταν, προσπάθησα να συγκε-ντρώσω την προσοχή τους σ' αυτά που είχα να τους ανακοινώ-

2 7 4 DEAN KOONTZ

σω. Έπρεπε να καταλάβουν ότι ο Μπίζο είχε επιστρέψει. Μα-ζεύτηκαν λοιπόν γύρω μου με την ακλόνητη αποφασιστικότητα πραιτοριανής φρουράς, σάμπως να είχαν μεγάλη εμπειρία στην αντιμετώπιση επίδοξων δολοφόνων.

Αυτό με φόβισε περισσότερο κι απ' το αν είχαν ζαρώσει από το φόβο. Σε λίγα λεπτά, πληροφορήθηκα με ανακούφιση ότι έ-φτασε ο πρώτος από τους άντρες του Χιούι Φόστερ. Φορούσε στολή και κρατούσε όπλο.

Σε λίγο, ο ένας αστυνομικός πήρε θέση στη σκάλα. Δυο άλ-λοι κάλυψαν το διάδρομο που οδηγούσε στο μαιευτικό τμήμα και ο τέταρτος στάθηκε στην πόρτα του ασανσέρ.

Αυτός ο τελευταίος μας πληροφόρησε ότι η Νέντρα Λαμ βρέθηκε δολοφονημένη στο σπίτι της. Η προανάκριση έδειξε ότι επρόκειτο για στραγγαλισμό.

Όταν βολευτήκαμε με τους δικούς μου στην αίθουσα αναμο-νής του μαιευτηρίου, μια νοσοκόμα με ενημέρωσε ότι η Λόρι δεν είχε γεννήσει ακόμα και ότι με ζητούσε στο τηλέφωνο ο Χιούι Φόστερ.

Αφήνοντας τη μαμά, τον μπαμπά και τη γιαγιά στη φροντίδα των αστυνομικών, χρησιμοποίησα το τηλέφωνο του σταθμού νοσοκόμων, όπως και προηγουμένως.

Ο Χιούι ήταν εκ φύσεως άνθρωπος εκδηλωτικός. Ένας αστυ-νομικός μιας μικρής κωμόπολης βλέπει περισσότερες φρικιαστι-κές εικόνες από ένα μέσο πολίτη· η θέα και μόνο των τροχαίων δυστυχημάτων τον εξοικειώνει με την εικόνα του βίαιου θανά-του. Όμως ο Χιούι Φόστερ δεν άφησε ποτέ τη δουλειά του να τον καταστήσει έρμαιο των συναισθημάτων του.

Ποτέ μέχρι εκείνη τη στιγμή. Στο τηλέφωνο ακουγόταν θλιμ-μένος, οργισμένος και αηδιασμένος, όλα συγχρόνως. Αναγκά-στηκε να σταματήσει κάμποσες φορές, προσπαθώντας να συ-νέλθει για να συνεχίσει.

Η Νέντρα Λαμ είχε στραγγαλιστεί, όπως ανέφερε ο αστυνο-μικός Παολίνι, αλλά δεν ήταν δυνατό να προσδιοριστεί σε ποια φάση της δοκιμασίας της δολοφονήθηκε.

Η Νέντρα, εκτός από τρελή, ήταν και αυτάρκης, πράγμα για το οποίο υπερηφανευόταν. Υπήρξε ελαφοκυνηγός και είχε έναν

Η ΠΡΟΦΗΤΕΊΑ 2 7 5

πελώριο καταψύκτη γεμάτο με κρέας από τα θηράματά της. Ο Κόνραντ Μπίζο μετέφερε το κατεψυγμένο κρέας ελαφιού στον πίσω εξώστη και έχωσε τη Νέντρα στον καταψύκτη.

Προτού την καταδικάσει σε εγκλεισμό στο πολικό ψύχος, εί-χε φροντίσει να τη γδύσει. Ύστερα ζωγράφισε το σώμα της -μπρος πίσω, από το λαιμό ίσαμε τα πέλματα- με ζωηρά χρώμα-τα, με ρίγες και με βούλες, όπως είναι το παραδοσιακό κοστούμι του κλόουν.

Εκείνες τις στιγμές, μπορεί να ήταν ακόμα ζωντανή. Χρησιμοποιώντας τα προϊόντα του μεϊκάπ των ηθοποιών,

της έβαψε το πρόσωπο ώστε να μοιάζει με κλόουν. Μαύρισε τρία δόντια της και χρωμάτισε τη γλώσσα της πράσινη.

Σ' ένα συρτάρι της κουζίνας είχε βρει ένα εργαλείο από εκεί-να με τα οποία περιχύνουμε σάλτσα στη γαλοπούλα. Αφαίρεσε τη λαστιχένια φούσκα, την έβαψε κόκκινη και την κόλλησε στη μύτη της Νέντρα.

Το μακιγιάρισμα δεν είχε γίνει από ερασιτέχνη. Αν κρίνει κα-νείς από το τελικό αποτέλεσμα, ο Μπίζο θα πρέπει να ασχολήθη-κε ώρες με την ετοιμασία, προσέχοντας την κάθε λεπτομέρεια.

Δεν ξέρουμε αν η Νέντρα ζούσε όσο την έβαφε, αλλά σίγου-ρα ήταν νεκρή όταν της έκλεισε τα μάτια ράβοντας τα βλέφαρα με βελόνα και κλωστή. Ύστερα ζωγράφισε αστέρια επάνω τους.

Τέλος, διάλεξε ένα ζευγάρι κέρατα από τη συλλογή της Νέ-ντρα στο γκαράζ και τα στερέωσε στο κεφάλι της. Προκειμένου να την τοποθετήσει στον καταψύκτη έτσι ώστε να αντικρίσει α-μέσως το πρόσωπο της αυτός που θα την έβρισκε, χρειάστηκε να της σπάσει τα πόδια σε διάφορα σημεία, με τη βοήθεια βα-ριοπούλας.

«Τζίμι», είπε ο Χιούι Φόστερ, «σου ορκίζομαι ότι το έκανε επειδή του φάνηκε αστείο. Σκέφτηκε ότι όποιος άνοιγε τον κα-ταψύκτη θα γελούσε, ότι στα χρόνια που θ' ακολουθούσαν η Νέντρα και η φορεσιά του κλόουν θα μας έκαναν όλους να κρυ-φογελάμε και να λέμε τι σπουδαίος καλαμπουρτζής ήταν αυτός ο Μπίζο».

Έτσι όπως στεκόμουν στο σταθμό των νοσοκόμων, κρύωνα περισσότερο απ' όσο στο δάσος, μες στη χιονοθύελλα.

2 7 6 DEAN KOONTZ

«Ε, λοιπόν, κανένας μας δε γέλασε με το αστείο αυτού του τρελού, του αρρωστημένου παλιοτόμαρου», είπε ο Χιούι. «Δεν είδα ούτε μισό χαμόγελο. Ένας νεαρός πολιτειακός αστυφύλα-κας όρμησε έξω στην αυλή κι έκανε εμετό».

«Πού είναι ο Μπίζο, Χιούι;» «Ελπίζω ότι βρίσκεται εγκλωβισμένος στο δάσος ψοφώντας

από το κρύο». «Δε γύρισε να πάρει το Πλίμουθ της Νέντρα;» «Βρίσκεται ακόμα στο γκαράζ του». «Χιούι, δεν είναι στο δάσος». «Ίσως όχι», παραδέχτηκε εκείνος. «Αν κατάφερε να φτάσει ως τη Χόκσμπιλ Ρόουντ, μπορεί να

σταμάτησε κάποιο περαστικό αυτοκίνητο». «Ποιος θα έκανε την κουταμάρα να τον πάρει μαζί του;» «Ποιος λογικός άνθρωπος δε θα τον έπαιρνε μια τέτοια νύχτα;

Αν δεις έναν τύπο χωρίς μπουφάν να στέκει, πιθανότατα, κοντά στο Χάμερ, θα υποθέσεις ότι του χάλασε το αυτοκίνητο. Αν δεν τον βοηθήσεις, θα ξεπαγιάσει. Δεν πρόκειται να πεις στον εαυτό σου, Ας μην τον πάψω κοιλύτερα, μοιάζει με κλόουν-δολοφόνο».

«Αν έκανε οτοστόπ, το πιθανότερο είναι ότι θα έκλεψε το αυ-τοκίνητο».

«Κι ότι ο τύπος που σταμάτησε για να τον βοηθήσει θα βρί-σκεται νεκρός στο πορτμπαγκάζ».

«Τα τελευταία τριάντα χρόνια, δεν υπάρχει φόνος στην πόλη μας που να μην τον διέπραξαν αυτό το τέρας και ο γιος του».

«Τι κάνουμε τώρα;» «Η Πολιτειακή Αστυνομία προτείνει να γίνουν μπλόκα στους

δρόμους. Υπάρχουν μόνο πέντε αυτοκινητόδρομοι που οδηγούν έξω από την πόλη, και το χιόνι μάς βοηθάει ήδη».

«Δεν πρόκειται να φύγει απόψε», προέβλεψα. «Δεν έχει ξε-μπερδέψει με τις δουλειές του».

«Ελπίζω να κάνεις λάθος». «Διαθέτω ενσωματωμένο ξυπνητήρι φούρνου», του είπα. «Ορίστε;» «Όταν έχω κάτι στο φούρνο, πάντα το ελέγχω πέντε δευτερό-

λεπτα προτού χτυπήσει το ξυπνητήρι. Πάντα. Ενστικτωδώς, ξέ-

Η ΠΡΟΦΗΤΕΊΑ 2 7 7

ρω πότε έχει τελειώσει το ψήσιμο και πότε όχι. Ο Μπίζο δεν έ-χει τελειώσει...»

«Το κληρονόμησες απ' τον μπαμπά σου. Θα μπορούσε να γί-νει εξίσου καλός αστυνομικός όσο και φούρναρης. Το ίδιο κι ε-σύ, ίσως. Εγώ δεν είχα επιλογή».

«Χιούι, φοβάμαι». «Κι εγώ το ίδιο». Καθώς έκλεινα το τηλέφωνο, μια νοσοκόμα ήρθε να μου α-

ναγγείλει ότι η Λόρι γέννησε. «Δεν υπήρξαν επιπλοκές», είπε. Το χαμόγελό μου κόντεψε να φτάσει ίσαμε το ταβάνι. Στην αίθουσα τοκετού, η κοκκινομάλλα καθάριζε το μικρό

μας θαύμα σε μια λεκάνη στη γωνία. Ο Μέλο Μελόντιον περίμενε να αποβάλει η Λόρι το ύστερο,

τρίβοντας απαλά την κοιλιά της για να ελέγξει τη ροή του αί-ματος.

Δεν ξέρω αν θα μου ήταν εύκολο να γίνω αστυνομικός όπως έγινα φούρναρης, αλλά σίγουρα δε θα μπορούσα να γίνω για-τρός. Δεν είμαι καν καλός άρρωστος.

Το μόνο που με εμπόδιζε να λιποθυμήσω και να σπάσω τη μύτη μου ήταν η βεβαιότητα ότι η γιαγιά Ρογουίνα θα ερχόταν να με τραβήξει φωτογραφία. Όλο και κάποια κάμερα θα είχε διαθέσιμη στις τσέπες της φόρμας του σκι.

Με βάση τη φωτογραφία, θα κεντούσε τη σκηνή της ταπεί-νωσής μου σε μαξιλάρι και θα το τοποθετούσε σε περίοπτη θέ-ση στον καναπέ του σαλονιού.

Το πάνω μέρος του χειρουργικού τραπεζιού ήταν ανασηκω-μένο, οπότε η Λόρι ήταν μισοκαθισμένη. Ήταν ιδρωμένη, εξα-ντλημένη, ταλαιπωρημένη -κι άστραφτε από χαρά. «Ήρθες επι-τέλους», αναφώνησε. «Νόμιζα ότι βγήκες για φαγητό».

«Μπριζόλα Νέας Υόρκης, ψητές πατάτες, καλαμπόκι με κρέ-μα, λαχανοσαλάτα με πιπέρι και τούρτα παγωτό σοκολάτα», εί-πα γλείφοντας τα χείλη και χτυπώντας την κοιλιά μου.

«Όταν φτιάχνεις τούρτα παγωτό σοκολάτα», ρώτησε ο Μέλο Μελόντιον, «χρησιμοποιείς πάντα τριμμένο αμύγδαλο ή μπορείς να το αντικαταστήσεις με φουντούκια;»

2 7 8 DEAN KOONTZ

«Κύριε ελέησον, τι πρέπει να κάνει μια κοπέλα για να γίνει η σταρ της βραδιάς εδώ μέσα;» ρώτησε η Λόρι.

Εκείνη τη στιγμή απέβαλε τον πλακούντα. Δε λέω, η διαδι-κασία είναι θεαματική, αλλά δεν μπορείς να ποντάρεις σ' αυτή για να γίνεις σταρ.

Όπως έστεκα όρθιος στο πλευρό της, ένιωσα να παραπαίω και κρατήθηκα από το χέρι της. «Στηρίξου πάνω μου, ψηλέα», μου είπε κι εγώ την ευχαρίστησα από τα βάθη της καρδιάς μου.

Όταν η κοκκινομάλλα έφερε το μωρό, ήταν πλυμένο, ροδα-λό, φασκιωμένο με λευκό πανί. «Κύριε Τοκ, πείτε γεια στην κό-ρη σας».

Η Λόρι κράτησε στην αγκαλιά της το πολύτιμο μπογαλάκι, ενόσω εγώ στεκόμουν μαρμαρωμένος και άφωνος. Είχα στη διάθεσή μου εννέα ολόκληρους μήνες για να το χωνέψω, κι ό-μως τώρα μου φαινόταν απλώς απίστευτο.

Είχαμε διαλέξει το όνομα Άντι σε περίπτωση που θα ήταν α-γόρι, και Aw σε περίπτωση που θα ήταν κορίτσι.

Η Aw είχε λεπτά χρυσαφένια μαλλιά. Η μύτη της ήταν τέ-λεια. Το ίδιο και τα μάτια, το πιγούνι, τα χεράκια της -όλα ήταν τέλεια.

Σκέφτηκα τη Νέντρα Λαμ στον καταψύκτη, τον Πουντσινέ-λο στη φυλακή, τον Κόνραντ Μπίζο ελεύθερο κάπου εκεί έξω μες στη χειμωνιάτικη νύχτα... κι αναρωτήθηκα πώς τολμούσα να φέρω ένα ευάλωτο παιδί σ' έναν κόσμο τόσο σκοτεινό, σ' έ-ναν κόσμο που χρόνο με το χρόνο γίνεται όλο και πιο ζοφερός.

Τις μέρες που ο κόσμος γύρω του φαντάζει σκληρός ή έστω αδιάφορος, ο μπαμπάς μου έχει ένα ρητό για να του φτιάχνει τη διάθεση. Το έχω ακούσει χιλιάδες φορές: Όπου υπάρχει κέικ, υ-πάρχει ελπίδα. Και κέικ θα υπάρχουν πάντα.

Παρά τον Κόνραντ Μπίζο κι όλες μου τις ανησυχίες, τα μά-τια μου πλημμύρισαν από δάκρυα χαράς. «Καλώς ήρθες στον κόσμο, Awi Τοκ», της ευχήθηκα.

38

Οπως ενδεχομένως θα θυμάστε, αποκτήσαμε την Άννι τη Δευτέρα το βράδυ, στις 12 Ιανουαρίου του 1998, ακριβώς

μια βδομάδα πριν από τη δεύτερη από τις πέντε φοβερές μέρες της προφητείας του παππού Τζόζεφ.

Η επόμενη εβδομάδα ήταν η πιο ατελείωτη της ζωής μου. Περιμέναμε να πέσει και το δεύτερο παπούτσι του μεγάλου κλόουν.

Η θύελλα πέρασε. Ο ουρανός πήρε το σκληρό γαλάζιο χρώ-μα που έχει συνήθως σε περιοχές με μεγάλο υψόμετρο. Ήταν έ-νας τόνος καθάριος, ένας τόνος που σου δημιουργούσε την αί-σθηση αιχμηρής, ατσάλινης λεπίδας, θαρρείς κι αν σήκωνες το χέρι να τον αγγίξεις, θα σ' έκοβε.

Με τον Μπίζο ελεύθερο και σε αναμονή της μοιραίας ημέρας, το σπίτι μας στη Χόκσμπιλ Ρόουντ έμοιαζε επικίνδυνα απομονω-μένο· γι' αυτό εγκατασταθήκαμε στην πόλη, στους γονείς μου.

Φυσικά, ο χειρότερος φόβος μας ήταν μήπως συμβεί κάτι στην Άννι, στο πρόσφατο τρισευλογημένο απόκτημά μας. Τρέ-μαμε μήπως τη χάσουμε, με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο.

Ήμασταν έτοιμοι να πεθάνουμε προκειμένου να μην το επι-τρέψουμε.

Ο Χιούι Φόστερ ήξερε τα πάντα σχετικά με τις προφητείες του παππού μου και με την ανησυχητική τους ακρίβεια. Ως εκ τούτου, η αστυνομία του Σνόου Βίλατζ τοποθέτησε ένα αστυνο-μικό όργανο να φυλάει το σπίτι των γονιών μου σε εικοσιτετρά-ωρη βάση, αρχίζοντας ήδη από την Τετάρτη το πρωί, όταν έφε-

2 8 0 DEAN KOONTZ

ρα τη Λόρι και την Άννι στο σπίτι. Για την ακρίβεια, μας μετέ-φερε από το νοσοκομείο ένα περιπολικό.

Κάθε αστυνομικός έκανε οχτάωρη βάρδια. Κάθε ώρα επιθε-ωρούσε το σπίτι, ελέγχοντας πόρτες και παράθυρα, και παρακο-λουθούσε τις γειτονικές κατοικίες και το δρόμο.

Ο μπαμπάς πήγαινε στη δουλειά, αλλά εγώ πήρα άδεια κι έ-μεινα σπίτι. Εννοείται φυσικά πως, όταν μου ερχόταν τρέλα από την ένταση, έψηνα διάφορα καλούδια στην κουζίνα.

Οι αστυνομικοί είχαν επιλέξει για πόστο τους το τραπέζι της κουζίνας και, ύστερα από μια μέρα φύλαξης, είχαν συμφωνήσει άπαντες ότι ποτέ στη ζωή τους δεν είχαν φάει τόσο καλά.

Σε καιρούς απώλειας και κάθε λογής αναστάτωσης, είθισται οι γείτονες να εκφράζουν τη συμπαράσταση και την αλληλεγγύη τους φέρνοντας φαγητά. Στην περίπτωσή μας, οι γείτονες δεν τολμούσαν να προσφέρουν τα συνηθισμένα ζεστά πιάτα και τις σπιτικές τους πίτες.

Αντ' αυτών, έφεραν DVD. Δεν ξέρω αν ο καθένας χωριστά κατέληξε στο συμπέρασμα ότι, σε τούτη τη διαποτισμένη από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης εποχή, τα DVD συνιστούσαν ένα αποδεκτό υποκατάστατο της προσφοράς φαγητού για παρηγο-ριά, ή αν οργάνωσαν όλοι μαζί μια συνάντηση για να συζητή-σουν το ζήτημα. Μέχρι την Παρασκευή, οι ανάγκες μας για ψυ-χαγωγία στο σπίτι είχαν καλυφθεί για τα επόμενα δύο χρόνια.

Η γιαγιά Ρογουίνα βούτηξε όλες τις ταινίες του Σβαρτσενέ-γκερ και τις έβλεπε στην κάμαρά της, με την πόρτα κλειστή.

Στοιβάξαμε τα υπόλοιπα DVD σ' ένα κουτί στη γωνία του σαλονιού και τα ξεχάσαμε.

Η μαμά τελείωσε το πορτραίτο του χοντρού γουρουνιού κι άρχισε να ζωγραφίζει το μωρό. Λόγω του ότι τα τελευταία χρό-νια τα μοντέλα της ήταν αποκλειστικά και μόνο ζώα, στο νέο της πίνακα το γλυκό μας κοριτσάκι είχε μια παράξενη ομοιότη-τα με κουνελάκι.

Η Άννι δε μας απασχολούσε τόσο πολλές ώρες όσο είχα φα-νταστεί. Ήταν ένα τέλειο μωρό. Δεν έκλαιγε. Σχεδόν δεν ακου-γόταν. Κοιμόταν όλη νύχτα -τη νύχτα του φούρναρη, από τις

Η ΠΡΟΦΗΤΕΊΑ 2 8 1

εννιά το πρωί μέχρι τις τέσσερις το απόγευμα- καλύτερα από τον καθένα μας.

Σχεδόν ευχόμουν να ήταν πιο δύστροπο μωρό, μόνο και μό-νο για να αποσπαστεί η προσοχή μου από τη σκέψη του φυγάδα Μπίζο.

Παρά τη διαρκή παρουσία ενός αστυνομικού οργάνου καθ' όλο το εικοσιτετράωρο, χαιρόμουν που είχα δικό μου πιστόλι και που είχα μάθει να το χρησιμοποιώ.

Πρόσεξα ότι η Λόρι είχε πάντα κοντά της πρόχειρο ένα κο-φτερό μαχαίρι -κι ένα μήλο που, όπως έλεγε, θα το καθάριζε και θα το έτρωγε «σε λίγο».

Το Σάββατο το πρωί, το μήλο είχε αρχίσει να σαπίζει. Το α-ντικατέστησε μ' ένα αχλάδι.

Συνήθως καθαρίζεις το φρούτο με ένα κοινό μαχαίρι. Η Λόρι προτιμούσε το μεγάλο χασαπομάχαιρο.

Ο ευλογημένος ο μπαμπάς ήρθε στο σπίτι με δύο ρόπαλα του μπέιζμπολ. Δεν ήταν από τα μοντέρνα, αλουμινένια- ήταν πα-λαιού τύπου, φτιαγμένα από συμπαγές ξύλο. Ποτέ δεν του άρε-σαν τα όπλα, ούτε είχε χρόνο για να μάθει να τα χρησιμοποιεί. Το ένα ρόπαλο το έδωσε στη μαμά.

Κανένας δε ρώτησε γιατί δεν αγόρασε ένα τρίτο για τη για-γιά. Ο καθένας μας εύκολα έπλαθε στο μυαλό του ένα πιθανό σενάριο που να δικαιολογεί την απόφασή του.

Ώσπου έφτασε η μέρα η φοβερή. Τη Δευτέρα ο μπαμπάς είχε πάρει άδεια, και από τα μεσάνυ-

χτα της Κυριακής ίσαμε τα ξημερώματα της 19ης Ιανουαρίου συγκεντρωθήκαμε και οι έξι στην τραπεζαρία. Είχαμε μαζί μας μπισκότα και κούγκελχοπφ και στρόιζελ και κανάτες με μαύρο καφέ για να αντλούμε κουράγιο.

Οι κουρτίνες έμειναν κλειστές. Η συζήτηση έρεε απρόσκοπτα όπως πάντα, αλλά μιλούσαμε χαμηλόφωνα και κάπου κάπου σω-παίναμε, τεντώναμε τα κεφάλια κι αφουγκραζόμασταν τους θο-ρύβους του σπιτιού και το σφύριγμα του ανέμου στις μαρκίζες.

Ξημέρωσε δίχως παλιάτσους. Ο ουρανός είχε αποκτήσει ξανά όψη γέρου με γκρίζα γενειάδα. Οι φρουροί μας άλλαξαν βάρδια. Φεύγοντας, ο αστυνομικός

2 8 2 DEAN KOONTZ

πήρε μαζί του ένα σακουλάκι με κουλουράκια. Ο αντικαταστά-της του έφερε πίσω ένα άδειο σακουλάκι.

Την ώρα που ο υπόλοιπος κόσμος πήγαινε στη δουλειά, εμείς ετοιμαστήκαμε για ύπνο. Μόνο η γιαγιά και το μωρό μπόρεσαν να κοιμηθούν.

Το πρωί της Δευτέρας κύλησε χωρίς απρόοπτα. Ήρθε το μεσημέρι και κατόπιν το απόγευμα. Οι αστυνομικοί άλλαξαν ξανά στις τέσσερις, και κάπου μια

ώρα αργότερα σουρούπωσε. Το χειμώνα νυχτώνει νωρίς. Η ήσυχη μέρα δε με καθησύχασε. Το αντίθετο. Καθώς περ-

νούσαμε στο τελευταίο εξάωρο, ένιωθα όλο μου το κορμί σφιγ-μένο σαν ελατήριο ρολογιού.

Όντας σ' αυτή την κατάσταση, το πιθανότερο θα ήταν να αυ-τοπυροβοληθώ. Ακόμα ένα στιγμιότυπο της οικογενειακής ιστο-ρίας άξιο να κεντηθεί σε μαξιλάρι.

Στις εφτά το απόγευμα, μου τηλεφώνησε ο Χιούι Φόστερ για να μου ανακοινώσει ότι το σπίτι μας στη Χόκσμπιλ Ρόουντ και-γόταν. Σύμφωνα με τους πυροσβέστες, η ένταση της φωτιάς φα-νέρωνε εμπρησμό.

Η πρώτη μου αυθόρμητη σκέψη ήταν να τρέξω στη φωτιά, να είμαι εκεί, να κάνω κάτι.

Ο αστυνομικός Παολίνι -που έτυχε να είναι ο σωματοφύλα-κάς μας σ' εκείνη τη βάρδια- υποστήριξε, πειστικά, ότι ίσως ο Μπίζο έβαλε τη φωτιά με σκοπό να με παρασύρει έξω από το σπίτι. Έμεινα με τη γυναίκα μου, με την κόρη μου και με την πάνοπλη οικογένειά μου.

Κατά τις οχτώ, μας πληροφόρησαν ότι το σπίτι μας είχε καεί συθέμελα, ότι η μανιασμένη φωτιά άφησε πίσω της μονάχα απο-καΐδια. Προφανώς, το εσωτερικό θα πρέπει να περιλούστηκε με βενζίνη· μετά, ένα σπίρτο θα αποτέλειωσε τη δουλειά.

Δε θα καταφέρναμε να περισώσουμε κανένα έπιπλο. Κανένα εργαλείο της κουζίνας, κανένα ρούχο. Κανένα αναμνηστικό.

Επιστρέψαμε στο τραπέζι της τραπεζαρίας, αυτή τη φορά για το δείπνο, χωρίς να πάψουμε να ανησυχούμε και να επαγρυ-πνούμε. Εντούτοις, όταν έφτασε δέκα η ώρα χωρίς να σημειω-

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ 2 8 3

θούν άλλα απρόοπτα, αρχίσαμε να αναρωτιόμαστε μήπως τα χειρότερα είχαν περάσει.

Το να χάνεις το σπίτι σου και όλα τα υπάρχοντά σου σε πυρ-καγιά δεν είναι ευχάριστο πράγμα, αυτό να λέγεται, όμως είναι πολύ καλύτερο από το να δέχεσαι δύο πυροβολισμούς στο πόδι και αφάνταστα καλύτερο από το να σου απάγει το όμορφο μωρό σου ένας μανιακός.

Ήμασταν διατεθειμένοι να κλείσουμε με τη μοίρα την εξής συμφωνία: Πάρε το σπίτι μας κι όλα μας τα υπάρχοντα, χαλάλι σου, αρκεί να ξέρουμε ότι θα είμαστε ασφαλείς μέχρι την τρίτη από τις φοβερές μέρες του παππού Τζόζεφ -στις 23 Δεκεμβρίου του 2002, ημέρα Δευτέρα. Ήταν ένα σχετικά μικρό αντίτιμο για μια τετραετία γαλήνης.

Κατά τις έντεκα το βράδυ, οι έξι μας -ακόμα και ο αστυνομι-κός Παολίνι, που διενεργούσε μία ακόμα φιλότιμη περιπολία στους χώρους του σπιτιού- σκεφτήκαμε πια ότι η μοίρα δέχτηκε την προσφορά μας. Μια εορταστική διάθεση άρχιζε σιγά σιγά να χρωματίζει διστακτικά τις συζητήσεις μας.

Ο Χιούι τηλεφώνησε για να μας πει τα νεότερα. Η υπόθεση έμοιαζε να έκλεισε, ωστόσο εμείς δεν ανοίξαμε σαμπάνιες.

Καθώς οι πυροσβέστες καθάριζαν τον τόπο της πυρκαγιάς και μάζευαν τις μάνικες, κάποιος πρόσεξε ότι το πορτάκι του γραμματοκιβώτιου του σπιτιού μας έχασκε ορθάνοιχτο. Μέσα στο γραμματοκιβώτιο βρήκε ένα βάζο απ' αυτά που χρησιμο-ποιούμε για τη μαρμελάδα. Μέσα στο βάζο υπήρχε ένα διπλω-μένο χαρτί.

Στο χαρτί υπήρχε ένα σημείωμα για μας, γραμμένο με ευα-νάγνωστο γραφικό χαρακτήρα, που η αστυνομία απέδωσε αργό-τερα στον Κόνραντ Μπίζο, συγκρίνοντάς το με τα έντυπα που είχε συμπληρώσει όταν είχε μεταφέρει στο νοσοκομείο τη γυ-ναίκα του, τη Νάταλι, τη νύχτα της γέννησής μου. Το σημείωμα δεν περιείχε τόσο κάποιο μήνυμα, όσο μια υπόσχεση: ΑΝ ΑΠΟ-ΚΤΗΣΕΤΕ ΠΟΤΕ ΑΓΟΡΙ, ΘΑ 'ΡΘΩ ΝΑ ΤΟ ΠΑΡΩ.

ΤΕΤΑΡΤΟ ΜΕΡΟΣ

To MONO ΠΟΥ ΘΈΛΗΣΑ ΠΟΤΕ

ΗΤΑΝ Η ΑΘΑΝΑΣΊΑ

38

Καμιά ζωή δεν πρέπει να ορίζεται από το φόβο. Γεννιόμα-στε για να νιώθουμε δέος και απορία, για να χαιρόμαστε,

για να ελπίζουμε, για να θαυμάζουμε το μυστήριο της ύπαρξης, για να απολαμβάνουμε την ομορφιά του κόσμου, για να αναζη-τούμε την αλήθεια και το νόημά του, για να αποκτούμε σοφία και για να λαμπρύνουμε το χώρο μας με τη συμπεριφορά μας α-πέναντι στους άλλους.

Με την ύπαρξή του και μόνο, μολονότι αθέατος, μολονότι κρυμμένος σε κάποιο μακρινό καταφύγιο, ο Κόνραντ Μπίζο έ-κανε τον κόσμο πιο σκοτεινό... όμως εμείς ζούσαμε στο φως, όχι στη σκιά του.

Κανένας δεν μπορεί να εγγυηθεί την ευτυχία σου. Η ευτυχία είναι μια επιλογή που 'ναι στο χέρι του καθενός να την κάνει. Κέικ θα υπάρχουν πάντα.

Μετά την καταστροφή του σπιτιού μας τον Ιανουάριο του 1998, η Λόρι, η Άννι κι εγώ εγκατασταθήκαμε για μερικές εβδο-μάδες στο σπίτι των γονιών μου.

Η εκτίμηση του Χιούι Φόστερ, τη νύχτα της πυρκαγιάς, πως τίποτε απολύτως δε θα μπορούσε να περισωθεί από το σπίτι μας αποδείχτηκε σωστή όσον αφορά την επίπλωση, τα σκεύη, τα βι-βλία και τα ρούχα.

Εντούτοις, τρία αντικείμενα που θα μπορούσαμε να χαρα-κτηρίσουμε αναμνηστικά περιμαζεύτηκαν από τις στάχτες σε κατάσταση, ας πούμε, υποφερτή. Ένα μενταγιόν που είχα χαρί-σει στη Λόρι. Ένα κρυστάλλινο στολίδι χριστουγεννιάτικου δέ-ντρου που είχε ψωνίσει εκείνη από ένα κατάστημα του Καρμέλ

2 8 8 DEAN KOONTZ

της Καλιφόρνιας, στο ταξίδι του μέλιτος. Και, τέλος, η δωρεάν πρόσκληση για το τσίρκο, στο πίσω μέρος της οποίας ο πατέρας μου είχε σημειώσει τις πέντε ημερομηνίες.

Η καλή όψη της πρόσκλησης ήταν καψαλισμένη και λεκια-σμένη με σταγόνες νερού. Οι λέξεις ΑΤΟΜΑ ΔΥΟ και η λέξη ΔΩΡΕΑΝ είχαν σβηστεί εντελώς. Σώζονταν μόνο μερικά τμήμα-τα από τα όμορφα αποτυπωμένα λιοντάρια και τους ελέφαντες, σαν φασματικές εικόνες που διακρίνονταν πίσω από τη μαυρι-σμένη, λεκιασμένη επιφάνεια.

Περιέργως, οι λέξεις ΘΑ ΜΑΓΕΥΤΕΙΤΕ στο κάτω μέρος της πρόσκλησης είχαν μείνει σχεδόν άθικτες, διατηρώντας τη ζω-ντάνια του χρώματος τους. Υπό το φως των εξελίξεων, αυτή η φράση μού χτυπούσε κάπως αόριστα δυσοίωνη, λες και δεν ε-πρόκειτο πλέον για υπόσχεση χαράς αλλά για κρυφή απειλή.

Ακόμα πιο περίεργο ήταν το γεγονός ότι η πίσω όψη της πρόσκλησης δεν είχε πάθει το παραμικρό από τη ζέστη και το νερό. Σ' αυτή την πλευρά, το χαρτί είχε απλώς κιτρινίσει ελα-φρά. Οι πέντε ημερομηνίες, γραμμένες με το χέρι του πατέρα μου, παρέμεναν ευανάγνωστες.

Η πρόσκληση μύριζε καπνό. Δεν μπορώ να ορκιστώ ότι μύ-ριζε και θειάφι...

Στις αρχές του Μάρτη, αρχίσαμε να ψάχνουμε σπίτι στην πό-λη, κατά προτίμηση στη γειτονιά των γονιών μου. Στο τέλος του μήνα, μάθαμε ότι πουλιόταν το διπλανό τους σπίτι.

Ξέρουμε να αναγνωρίζουμε τους οιωνούς. Κάναμε μια πρό-ταση που οι ιδιοκτήτες δε θα μπορούσαν να την αρνηθούν, και στις 15 Μαΐου δώσαμε την προκαταβολή.

Αν ήμασταν πλούσιοι, θα αγοράζαμε ένα συγκρότημα κατοι-κιών περιστοιχισμένο από μαντρότοιχο, με πρόσβαση μόνο από μια είσοδο φυλασσόμενη σε εικοσιτετράωρη βάση. Παρ' όλ' αυ-τά, ένα σπίτι δίπλα στο πατρικό μου ήταν ό,τι καλύτερο μπορού-σαμε να κάνουμε για να ζήσουμε σαν την οικογένεια Κορλεόνε.

Η ζωή μας μετά την άφιξη της Άννι κυλούσε με τους ίδιους περίπου ρυθμούς όπως άλλοτε, με τη διαφορά ότι ασχολιόμα-σταν περισσότερο με τα κακά και το πιπί. Βρίσκω άδικο που η επιτροπή των βραβείων Νόμπελ απονέμει τα βραβεία της σε αν-

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ 2 8 9

θρώπους όπως ο Γιασέρ Αραφάτ και οι όμοιοι του, χωρίς να έχει τιμήσει ποτέ το άτομο που εφηύρε τις πάνες με αυτοκόλλητο.

Η Άννι δε δυσκολεύτηκε να αποκοπεί από το θηλασμό. Όταν έγινε πέντε μηνών, άρχισε να αποστρέφει πεισματικά το πρόσω-πο από την προτεινόμενη θηλή, απαιτώντας ποικιλία στη δια-τροφή της.

Όντας ξύπνιο παιδάκι, είπε την πρώτη της λέξη λίγο πριν α-πό τα Χριστούγεννα της ίδιας χρονιάς. Αν πιστέψετε τη Λόρι και τη μητέρα μου, αυτό συνέβη στις είκοσι τέσσερις Δεκεμβρί-ου, και η λέξη ήταν μαμά. Αν, αντίθετα, πιστέψετε τον πατέρα μου, συνέβη στις είκοσι μία Δεκεμβρίου, και δεν είπε μία αλλά δύο λέξεις: ζαμπαλιόνε σοκολάτα.

Τη μέρα των Χριστουγέννων, είπε μπάμπα. Δε θυμάμαι να πήρα άλλο δώρο εκείνη τη χρονιά.

Για ένα διάστημα, η γιαγιά έφτιαχνε εργόχειρα με κουνελά-κια, γατούλες, σκυλάκια και άλλα πλάσματα που γοητεύουν τα παιδιά. Γρήγορα, ωστόσο, βαρέθηκε και ξαναγύρισε στα ερπετά.

Στις 21 Μαρτίου του 1999, όταν η Άννι ήταν δεκατεσσάρων μηνών, μετέφερα τη Λόρι στο νοσοκομείο, με καλό καιρό και χωρίς απρόοπτα, όπου γέννησε τη Λούσι Τζιν.

Όταν απέβαλε το ύστερο, μερικές μόλις στιγμές αφότου ο Μέλο Μελόντιον είχε δέσει και είχε κόψει τον ομφάλιο λώρο, ο γιατρός τη συνεχάρη: «Εύγε! Ήταν πολύ πιο εύκολα από την προηγούμενη φορά. Γέννησες με την άνεση έμπειρης φοραδί-τσας που γεννάει το πουλαράκι της».

«Μόλις σύρεις το κάρο στο σπίτι, θα σου δώσω ένα σακί με σανό», της έταξα.

«Γέλα όσο είναι καιρός», απάντησε η Λόρι. «Από δω και πέ-ρα θα είσαι ο μοναδικός άντρας σε ένα σπίτι με τρεις γυναίκες. Είμαστε αρκετές για να σχηματίσουμε ομάδα μαγισσών».

«Δε φοβάμαι. Τι άλλο μπορεί να μου συμβεί; Με έχετε ήδη μαγέψει».

Ίσως ο Κόνραντ Μπίζο είχε βρει τρόπο για να μας παρακο-λουθεί από μακριά -και μάλλον κάτι τέτοιο ίσχυε, αν σκεφτού-με την επίσκεψη του ακριβώς πριν από τη γέννηση της Άννι. Αν

2 9 0 DEAN KOONTZ

είχαν έτσι τα πράγματα, αυτή τη φορά προτίμησε να μην το δια-κινδυνεύσει προτού γίνει γνωστό το φύλο του μωρού.

Παρ' ότι ήθελα να αποκτήσω γιο κάποτε, ευχαρίστως θα α-νέτρεψα πέντε κόρες -ή δέκα!- χωρίς κανέναν ενδοιασμό, αν αυτό επρόκειτο να καταλαγιάσει τη δίψα του Μπίζο για εκδίκη-ση και να τον κρατήσει σε απόσταση.

Αν, πάλι, επρόκειτο η μοίρα να μας χαρίσει ένα τσούρμο α-δερφούλες, θα έπρεπε ν' αρχίσω να σκέφτομαι στα σοβαρά την πρόταση της Λόρι να μου μάθει χορό. Με πέντε κόρες να συνο-δεύω και να παντρολογάω, θα έχανα πολλές γλυκές στιγμές στη ζωή μου αν δε μάθαινα λίγο φοξ τροτ.

Έμαθα πράγματι να χοροπηδάω κάπως ανάλαφρα, και τα πή-γαινα πολύ καλύτερα απ' όσο είχα ποτέ φανταστεί, αν λάβουμε υπόψη τη σωματική μου διάπλαση και την ανεπαίσθητη χωλό-τητά μου. Βεβαίως, ο μύθος του Φρεντ Αστέρ δεν κινδυνεύει ε-ξαιτίας μου, αλλά αν με βάλετε να χορέψω ένα κομμάτι του Στράους ή του Μπένι Γκούντμαν, θα τα καταφέρω πολύ καλύτε-ρα από ένα πηδηχτό αρκούδι.

Στις 14 Ιουλίου του 2000, αφού είχα μπει στον κόπο να μάθω χορό, η μοίρα μού έκλεισε το μάτι, ικανοποιώντας την επιθυμία μου να αποκτήσω γιο και προκαλώντας τον τρελό κλόουν να κρατήσει τη σκοτεινή υπόσχεση που βρήκαμε στο βάζο της μαρ-μελάδας.

Έχοντας μόλις αποχωριστεί τη μητέρα του, ο μικρός Άντι δεν ανταποκρίθηκε στο χτύπημα του Μέλο Μελόντιον στον πισινό με το συνηθισμένο κλάμα που εκφράζει σοκ και δυσαρέσκεια. Έβγαλε μια τσιρίδα που δήλωνε σαφώς την ενόχλησή του και στη συνέχεια παρήγαγε με το στόμα τον ήχο μιας περιφρονητι-κής πορδής.

Μόλις τον αντίκρισα, με κυρίεψε μια ανησυχία που δεν μπο-ρούσα παρά να μεταφέρω στον Μέλο. «Έι, αυτό παραείναι μι-κροσκοπικό».

«Το ποιο;» «Το πιπί». «Πιπί το λες εσύ;»

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ 2 9 1

«Γιατί; Μήπως στην ιατρική σχολή χρησιμοποιείτε εντυπω-σιακότερες λέξεις;»

«Το τσουτσούνι του έχει το συνηθισμένο μέγεθος», με διαβε-βαίωσε ο Μέλο, «και φτάνει και περισσεύει για τη δουλειά που το χρειάζεται στο άμεσο μέλλον».

«Ο άντρας μου είναι χαζούλης», είπε στοργικά η Λόρι. «Τζί-μι, καλέ μου, το μόνο αγοράκι που θα γεννηθεί με τον εξοπλι-σμό που εσύ περίμενες θα διαθέτει επίσης κέρατα, γιατί θα είναι ο Αντίχριστος».

«Χαίρομαι που δεν είναι ο Αντίχριστος», είπα εγώ. «Φαντά-ζεσαι πώς θα μύριζε το προϊόν στις δικές του πάνες;»

Ακόμα κι εκείνη τη στιγμή της χαράς, ο Μπίζο απασχολούσε τη σκέψη μας. Δεν κάναμε περίπατο στο στοιχειωμένο νεκροτα-φείο σφυρίζοντας για να διώξουμε τα φαντάσματα. Εμείς προτι-μούσαμε να τα ξορκίζουμε με το γέλιο.

38

ΟΧιούι Φόστερ ήταν ο νέος αρχηγός της αστυνομίας και γι' αυτό ήταν σε θέση να μας προσφέρει προστασία για τη

Λόρι και τον Άντι στο νοσοκομείο. Οι φρουροί μας -αστυνομι-κοί εκτός βάρδιας, με πολιτικά- είχαν εντολή να προσελκύουν όσο το δυνατό λιγότερο την προσοχή επάνω τους.

Μετά από μιάμιση μέρα, όταν μετέφερα τη γυναίκα μου και το νεογέννητο μας μωρό στο σπίτι, ένας άλλος αστυνομικός είχε ήδη αναλάβει υπηρεσία εκεί και μας περίμενε.

Ο αρχηγός είχε ορίσει τις βάρδιες ανά δωδεκάωρο. Οι αστυ-νομικοί έρχονταν κι έφευγαν σχεδόν απαρατήρητοι. Κρύβονταν στο γκαράζ μας, στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου του μπα-μπά μου ή του δικού μου.

Ο Χιούι δεν ενεργούσε μόνο από το ενδιαφέρον του για μας, αλλά και με την ελπίδα να συλλάβει τον Κόνραντ Μπίζο.

Έπειτα από μια βδομάδα γεμάτη ένταση, καθώς ο κλόουν δεν εμφανίστηκε, ο Χιούι αναγκάστηκε να ανακαλέσει τους φρουρούς μας. Δε γινόταν να δικαιολογήσει περισσότερο τα έ-ξοδα για την προστασία μας.

Εξάλλου, αν οι εθισμένοι στη ζάχαρη άντρες του έπαιρναν κι άλλο βάρος, δε θα τους κούμπωνε το παντελόνι.

Μέχρι να περάσει ο πρώτος μήνας, ο μπαμπάς, η μαμά και η γιαγιά άφησαν το σπίτι τους κι εγκαταστάθηκαν στο δικό μας. Το πλήθος σού δίνει μια αίσθηση ασφάλειας.

Βασιστήκαμε επίσης στη δύναμη της Ένωσης Επαγγελμα-τιών Αρτοποιών και Ζαχαροπλαστών του Κολοράντο. Έστειλαν ανθρώπους να μας φυλάνε, οι οποίοι επίσης πήραν βάρος, αλλά,

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ 2 9 3

καθώς ήταν έμπειροι αρτοποιοί και δε διέθεταν το μεταβολισμό της οικογένειας μου, είχαν την προνοητικότητα να φορούν πα-ντελόνια με λάστιχο στη μέση.

Στο τέλος του μήνα, οι άνθρωποι της Ένωσης είχαν κάνει ό,τι μπορούσαν, και οι γενναίοι συνάδελφοι μας επέστρεψαν στη βάση τους.

Η μαμά κι ο μπαμπάς γύρισαν στο σπίτι τους μαζί με τη Γουίνα.

Είχαμε αρχίσει να σκεφτόμαστε ότι ο Κόνραντ Μπίζο ίσως είχε αποβιώσει. Άλλωστε, με τη μόνιμη οργή του εναντίον του κόσμου, με την παράνοια, την αλαζονεία και την τάση του για ε-γκληματική δράση, έπρεπε να είχε σκοτωθεί εδώ και δεκαετίες.

Αν δεν είχε πεθάνει, ίσως ήταν πλέον τρόφιμος κάποιου συ-μπαθέστατου φρενοκομείου. Από τις πολλές ταυτότητες που εί-χε αλλάξει, ίσως έπαθε διχασμό προσωπικότητας, ίσως ζούσε πλέον σε διαρκές παραλήρημα πιστεύοντας ότι ήταν συγχρόνως και ο Σλάπι και ο Τσίζο και ο Κλάπι και ο Μπέρπο και ο Νάτσι και ο Μπόνγκο.

Μολονότι φοβόμουν μήπως μας βρει καμιά συμφορά έτσι και το παίρναμε απόφαση ότι ο Μπίζο εξαφανίστηκε άπαξ και διά παντός, δεν ήταν δυνατό να παραμένουμε σε κατάσταση ύψι-στης αγωνίας για το υπόλοιπο της ζωής μας. Ακόμα και η απλή επιφυλακτικότητα θα καταντούσε στο τέλος αφόρητο βάρος.

Έπρεπε να συνεχίσουμε τη ζωή μας. Στις 14 Ιουλίου του 2001, όταν ο Άντι γιόρτασε τα πρώτα

του γενέθλια, πιστέψαμε ότι είχαμε διανύσει με ασφάλεια την α-πόσταση ανάμεσα σε έναν κόσμο στοιχειωμένο από τον Μπίζο και σ' έναν κόσμο απαλλαγμένο από την απειλή του.

Ζούσαμε καλά και μας περίμεναν ακόμα καλύτερες μέρες. Η Άννι είχε γίνει τριάμισι ετών και είχε προ πολλού καταργήσει τις πάνες. Η Λούσι, που είχε κλείσει τα δύο, μόλις είχε περάσει από τη φάση του γιογιό στη φάση του ειδικού καθίσματος στη λεκά-νη των ενηλίκων -και ήταν ενθουσιασμένη. Ο Άντι γνώριζε τι είναι το γιογιό, αλλά το περιφρονούσε βαθιά... έως ότου, σιγά σιγά, άρχισε να αντιλαμβάνεται το καμάρι της Λούσι για την ά-νοδό της σε έναν αληθινό θρόνο.

2 9 4 DEAN KOONTZ

Η Άννι και η Λούσι μοιράζονταν το ίδιο δωμάτιο απέναντι α-πό την κρεβατοκάμαρά μας. Η Άννι αγαπούσε το κίτρινο, η Λούσι το ροζ. Βάψαμε λοιπόν το δωμάτιο μισό μισό, με μια δια-χωριστική γραμμή στη μέση.

Όντας ήδη αγοροκόριτσο, η Άννι κορόιδευε τη Λούσι για το κοριτσίστικο μισό της. Μη έχοντας ακόμα εξοικειωθεί με την έν-νοια του σαρκασμού, η Λούσι βάφτισε το μισό της αδερφής της χαζολέμονο.

Και τα δύο κορίτσια πίστευαν ότι στην ντουλάπα τους ζούσε ένα τέρας.

Σύμφωνα με τη Λούσι, το τέρας ήταν μαλλιαρό, με μεγάλα δόντια. Υποστήριζε ότι έτρωγε παιδιά και μετά τα ξερνούσε. Η Λούσι φοβόταν μήπως τη φάει, αλλά περισσότερο φοβόταν μή-πως την ξεράσει.

Δεν ήταν παρά δύο χρονών και τεσσάρων μηνών, κι όμως εί-χε αναπτύξει μια ασυνήθιστη για νήπιο αγάπη για την καθαριό-τητα και την τάξη. Στο δικό της μισό του δωματίου κάθε πράγμα βρισκόταν στη θέση του. Όταν έστρωνα το κρεβάτι της, ερχόταν από πίσω μου ισιώνοντας τις ζάρες του καλύμματος.

Πιστεύαμε ότι η Λούσι θα γινόταν είτε λαμπρή μαθηματικός ή αρχιτεκτόνισσα διεθνούς φήμης είτε αντικείμενο στενού εν-διαφέροντος για τους ψυχολόγους που μελετούν την ψυχανα-γκαστική συμπεριφορά.

Όσο η Λούσι λάτρευε την τάξη, τόσο η Άννι απολάμβανε την ακαταστασία. Όταν έστρωνα το δικό της κρεβάτι, ερχόταν από πίσω μου και το «πείραζε» για να του δώσει mo χαλαρή όψη.

Σύμφωνα με την Άννι, το τέρας στην ντουλάπα είχε λέπια, ά-φθονα μικρά δοντάκια, κόκκινα μάτια και σουβλερά νύχια βαμ-μένα μπλε. Το τέρας της, όπως και της Λούσι, έτρωγε παιδιά -ό-χι με μια χαψιά, όπως φοβόταν η Λούσι, αλλά αργά, τσιμπολο-γώντας λίγο λίγο.

Μολονότι λέγαμε στα κορίτσια ότι κανένα τέρας δε ζούσε στην ντουλάπα, όλοι οι γονείς γνωρίζουν ότι τέτοιου είδους δια-βεβαιώσεις δε φέρνουν θεαματικά αποτελέσματα.

Η Λόρι σχεδίασε μια ωραία ταμπέλα στον υπολογιστή, την τύπωσε με κόκκινο και μαύρο μελάνι και την κόλλησε στο εσω-

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ 2 9 5

τερικό φύλλο της ντουλάπας: ΤΕΡΑΤΑ, ΠΡΟΣΟΧΗ! ΑΠΑΓΟΡΕΥ-ΕΤΑΙ Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ! ΑΝ ΜΠΗΚΑΤΕ ΑΠΟ ΜΙΑ ΧΑ-ΡΑΜΑΔΑ ΤΟΥ ΠΑΤΩΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΝΤΟΥΛΑΠΑΣ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΦΥΓΕΤΕ ΑΜΕΣΩΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΔΡΟΜΟ! ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΟΥ-ΜΕ ΝΑ ΜΠΑΙΝΟΥΝ ΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΚΑΤΙ ΜΥΣΤΗΡΙΟΙ ΤΥΠΟΙ ΣΑΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΣΑΣ!

Αυτό τις ησύχασε για ένα διάστημα. Οι παράλογοι φόβοι, ε-ντούτοις, είναι εξαιρετικά επίμονοι.

Και όχι μόνο στα παιδιά. Σε έναν κόσμο όπου τρελοί ηγέτες αναζητούν πυρηνικά όπλα, δείτε πόσοι άνθρωποι φοβούνται μή-πως χαλάσουν τη δίαιτά τους τρώγοντας λίγο περισσότερα λιπα-ρά. Τρέμουν περισσότερο την απειροελάχιστη ποσότητα μικρο-βιοκτόνου που ενδέχεται να περιέχει ο χυμός τους, παρά τις βα-λίτσες όπου έχουν τοποθετηθεί βόμβες.

Θέλοντας να καθησυχάσουμε ακόμη περισσότερο τα κορί-τσια, εγκαταστήσαμε το Λοχαγό Φλάφι, ένα αρκουδάκι με στρατιωτικό καπέλο, σε μια καρέκλα δίπλα στο πορτόφυλλο της ντουλάπας. Ο λοχαγός θα εκτελούσε χρέη φρουρού και τα κορί-τσια θα βασίζονταν στην προστασία του.

«Δεν είναι παρά ένα ανόητο αρκουδάκι», είπε η Άννι. «Ναι. Ανόητο», συμφώνησε η Λούσι. «Δεν μπορεί να τρομάξει τα τέρατα», είπε η Άννι. «Θα τον

κάνουν μια χαψιά». «Ναι. Θα τον κάνουν μια χαψιά και θα τον ξεράσουν», συμ-

φώνησε η Λούσι. «Αντιθέτως», τους είπε η Λόρι, «ο λοχαγός είναι πανέξυπνος

και κατάγεται από παλιά οικογένεια αρκούδων που φυλούσαν καλά κοριτσάκια. Ποτέ δεν έχασαν ούτε ένα παιδί».

«Ούτε ένα;» ρώτησε καχύποπτα η Άννι. «Ούτε ένα», τη διαβεβαίωσα εγώ. «Ίσως έχασαν κάποιο και είπαν ψέματα», είπε η Άννι. «Ναι, είπαν ψέματα», επανέλαβε η Λούσι. «Συγνώμη, σας φαίνεται ψεύτης ο Λοχαγός Φλάφι;» ρώτησε

η Λόρι. Η Άννι τον κοίταξε καλά καλά. «Όχι. Αλλά ούτε η μεγάλη

2 9 6 DEAN KOONTZ

γιαγιά Γουίνα. Όμως ο παππούς λέει ότι η γιαγιά δεν ξέρει κανέ-ναν που να ανατινάχτηκε από πορδή, όπως αυτή μας λέευ>.

«Ναι», είπε η Λούσι, «ανατινάχτηκε από πορδή». «Ο παππούς δεν κατηγόρησε ποτέ τη μεγάλη γιαγιά ότι λέει

ψέματα», επενέβην εγώ. «Είπε απλώς ότι μερικές φορές υπερ-βάλλει μια στάλα».

«Ο Λοχαγός Φλάφι δε μοιάζει με ψεύτη και δεν είναι ψεύ-της», είπε η Λόρι, «γι' αυτό πρέπει να του ζητήσετε συγνώμη».

Η Άννι δάγκωσε για μια στιγμή το κάτω χειλάκι της. «Συ-γνώμη, Λοχαγέ Φλάφι».

«Ναι. Φλάφυ>, είπε η Λούσι. Πέρα από το φωτάκι Γουίνι που αφήναμε αναμμένο όλη νύ-

χτα, δώσαμε στα κορίτσια από ένα μικρό φακό. Όπως όλοι γνω-ρίζουν, μια φωτεινή ακτίνα εξαφανίζει κάθε λογής τέρατα -και αυτά που τσιμπολογούν και αυτά που ξερνοβολάνε.

Πέρασαν δώδεκα μήνες, ένας ακόμα όμορφος χρόνος γεμά-τος υπέροχες αναμνήσεις, χωρίς αληθινό τρόμο.

Παρ' ότι έμεναν ακόμα οι τρεις από τις πέντε ημερομηνίες που ήταν γραμμένες στο πίσω μέρος της πρόσκλησης του τσίρ-κου, δεν ήμασταν βέβαιοι ότι η καθεμιά από τις μέλλουσες δοκι-μασίες θα σχετιζόταν με τον Κόνραντ Μπίζο. Αν θέλαμε να εί-μαστε καλυμμένοι, έπρεπε να έχουμε το νου μας και σε απειλές που ενδεχομένως προέρχονταν από άλλες πηγές, ανεξάρτητες α-πό τον κλόουν και το φυλακισμένο γιο του.

Είχαν περάσει είκοσι οχτώ χρόνια από τη νύχτα της γέννη-σης μου. Αν ο Μπίζο εξακολουθούσε να είναι ζωντανός, θα κό-ντευε ma τα εξήντα. Μπορεί να ήταν ακόμα τρελός για δέσιμο, αλλά ο χρόνος θα 'χε αφήσει πάνω του τα χνάρια του, όπως συμβαίνει σε όλους μας. Οπωσδήποτε, το μίσος του δε θα είχε την ίδια ένταση και οι δυνάμεις του θα είχαν καταπέσει.

Καθώς το καλοκαίρι του 2002 μας αποχαιρετούσε, διαισθα-νόμουν ότι είχαμε ma ξεμπερδέψει με τον Κόνραντ Μπίζο.

Το Σεπτέμβριο, ο Άντι μας έγινε δύο ετών και δύο μηνών και είχε τώρα το δικό του τέρας. Έναν κλόουν που έτρωγε παιδάκια.

Φαντάζεστε τη λαχτάρα μας όταν μας το αποκάλυψε. Παρ' ότι δεν ταίριαζε με τις συνήθειές μας, φροντίσαμε να έγκατα-

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ 2 9 7

στήσουμε σύστημα συναγερμού στο σπίτι, μπλοκάροντας με αι-σθητήρες όλες τις πόρτες και τα παράθυρα.

Δεν είχαμε μιλήσει στα παιδιά μας ούτε για τον Κόνραντ Μπίζο ούτε για τον Πουντσινέλο ούτε για όσα συνδέονταν με τη βίαιη συμπεριφορά αυτών των δύο και με τις απειλές τους εις βάρος μας. Η Άννι, η Λούσι και ο Άντι ήταν πολύ μικρά για να καταλάβουν τη μακάβρια ιστορία και για να επωμιστούν τέ-τοιο βάρος. Το πιο τρομακτικό πράγμα που άντεχαν να αντιμε-τωπίζουν στην ηλικία τους ήταν ένα δυο τερατάκια μέσα στην ντουλάπα.

Σκεφτήκαμε ότι ίσως είχαν ακούσει την ιστορία από τους φί-λους τους. Όμως ήταν απίθανο, γιατί τα παιδιά μας δεν έπαιζαν ποτέ χωρίς την παρουσία του ενός εκ των δυο μας.

Ποτέ δεν επιτρέψαμε στον εαυτό μας να πιστέψει με σιγου-ριά ότι ο Κόνραντ Μπίζο ήταν νεκρός ή κλεισμένος σε τρελάδι-κο. Γι' αυτό, έμενε πάντα κάποιος από εμάς μαζί με τα παιδιά ό-ταν έπαιζαν, και συχνά ήταν μαζί και ένας από τους γονείς μου, ή και οι δύο. Παρακολουθούσαμε άγρυπνα. Ακούγαμε. Αν γινό-ταν κάποια αναφορά, σίγουρα κάτι θα 'πιάνε τ' αυτί μας.

Ίσως ο Άντι να είχε δει έναν κακό κλόουν σε ταινία, στην τη-λεόραση, σε καρτούν. Φροντίζαμε βέβαια να ελέγχουμε την ψυ-χαγωγία τους και προσπαθούσαμε να τα προστατεύουμε από μια τηλεόραση που έβαζε τα δυνατά της για να διαφθείρει τα παιδιά με εκατοντάδες τρόπους, ωστόσο δεν μπορούσαμε να είμαστε ε-κατό τοις εκατό σίγουροι ότι δε μας ξέφυγε κάτι και ότι ο ευφά-νταστος Άντι δεν είδε κάποια σκηνή με ένα μοχθηρό κλόουν που κρατούσε πριόνι.

Το παιδί δε μας εξηγούσε πώς γεννήθηκε αυτός ο φόβος. Α-πό την πλευρά του, τα πράγματα ήταν απλά:

Υπήρχε ένας κλόουν. Ο κλόουν ήταν κακός. Ο κακός κλόουν ήθελε να τον φάει. Ο κακός κλόουν κρυβόταν στην ντουλάπα του. Αν τον έπαιρνε ο ύπνος, ο κακός κλόουν θα τον καταβρόχθιζε. «Δε σας μυρίζει;» ρωτούσε ο Άντι. Δε μας μύριζε, όχι.

2 9 8 DEAN KOONTZ

Βάλαμε μια απαγορευτική ταμπέλα στο εσωτερικό φύλλο της ντουλάπας του για να διώξουμε τον κλόουν-κανίβαλο. Δώ-σαμε στον Άντι έναν αρκούδο που τον έλεγαν Λοχία Σναγκλς, μια παραλλαγή του Λοχαγού Φλάφι. Παρέλαβε το δικό του ειδι-κό για την εξαφάνιση τεράτων φακό, με εύκολο διακόπτη για να μπορεί να τον χειρίζεται με τα μικρά ασταθή χεράκια του.

Συν τοις άλλοις, ενεργοποιήσαμε το συναγερμό, αγοράσαμε σπρέι πιπεριού και τα τοποθετήσαμε σε διάφορα σημεία του σπιτιού, ψηλά, ώστε να μην τα φτάνουν τα παιδιά, αγοράσαμε τέσσερα τέιζερ* και τα σκορπίσαμε μέσα στο σπίτι κατά τον ί-διο τρόπο. Προσθέσαμε κλειδαριές με πολλαπλούς πίρους α-σφαλείας στην εξώπορτα, στην πίσω πόρτα και στην πόρτα της κουζίνας που οδηγούσε στο γκαράζ.

Επειδή ο παππούς Τζόζεφ δεν είχε αναφέρει στις προβλέψεις του τη 12η Ιανουαρίου του 1998 -τη νύχτα που ο Μπίζο αποπει-ράθηκε να απαγάγει τη Λόρι, να αναλάβει να την ξεγεννήσει ο ί-διος και να το σκάσει με το μωρό-, αλλά είχε κάνει λόγο μόνο για τις 19 Ιανουαρίου, τότε που κάηκε ολοσχερώς το σπίτι μας, σκεφτήκαμε ότι ενδεχομένως να είχε ξεχάσει να μας προειδο-ποιήσει και για κάποια άλλη μέρα που να συνδέεται στενά με την επερχόμενη τρίτη ημερομηνία της λίστας. Δύο εβδομάδες νωρίτερα, τουλάχιστον, θα έπρεπε να είμαστε σε θέση μάχης, να έχουμε λάβει όλα τα δυνατά μέτρα.

Είχαμε απολαύσει σχεδόν μια τετραετία ήρεμης, φυσιολογι-κής ζωής. Τώρα, καθώς πλησίαζε η τρίτη από τις πέντε ημερο-μηνίες -Δευτέρα, 23 Δεκεμβρίου του 2002-, νιώθαμε να μας πλακώνει ένας μακρύς ίσκιος, ένας ίσκιος έξω από τις συμβά-σεις του χρόνου, ένας μακρύς ίσκιος που γεννήθηκε στις 9 Αυ-γούστου του 1974.

*Όπλα που προκαλούν προσωρινή παράλυση με εκκενώσεις ηλεκτρι-κού ρεύματος. (Σ.τ.Μ.)

38

Είμαι φανατικός λάτρης των Χριστουγέννων και εκλεκτός πε-λάτης κάθε προμηθευτή φανταχτερών εποχικών στολιδιών.

Από την επομένη της Ημέρας των Ευχαριστιών και μέχρι τις αρχές Ιανουαρίου, στη στέγη μας, πλάι στην καμινάδα, στέκει έ-νας φωτισμένος Άγιος Βασίλης σε φυσικό μέγεθος, με ένα σάκο δώρα, κουνώντας φιλικά το χέρι στους περαστικούς.

Η καμινάδα, τα γείσα, τα παράθυρα και οι κολόνες των μπαλκονιών μας είναι γεμάτα με σειρές από πολύχρωμα φωτά-κια, γεγονός που αναμφίβολα καθιστά την κατοικία μας ορατή στους αστροναύτες που βολτάρουν στο διάστημα.

Στην μπροστινή αυλή, από τη μια πλευρά του μονοπατιού, είναι στημένη μια φάτνη με την αγία οικογένεια, τους μάγους, τους αγγέλους, τις καμήλες, ένα βόδι, ένα γαίδουράκι, δυο αγε-λάδες, ένα σκύλο, πέντε περιστέρια και εννιά ποντίκια.

Από την άλλη πλευρά του μονοπατιού είναι στημένοι καλι-κάντζαροι, τάρανδοι, χιονάνθρωποι και παιδιά που λένε τα κά-λαντα. Είναι όλα μηχανικά, κινούνται παράγοντας μια συμφω-νία από κουρδιστά ρολόγια και βόμβο μετασχηματιστών.

Στην εξώπορτά μας κρέμεται μια γιρλάντα πιο βαριά κι από την ίδια την πόρτα. Πράσινα κλαδιά διακοσμημένα με ου, με κουκουνάρια, καρύδια, ασημένιες καμπανούλες, χρυσές χά-ντρες, πούλιες και αστεράκια.

Όσο για το εσωτερικό του σπιτιού, για μια περίοδο έξι εβδο-μάδων μου είναι αδύνατο να ανεχτώ μια γυμνή επιφάνεια ή μια άχρωμη γωνιά. Από κάθε πόρτα και από κάθε φωτιστικό κρέμο-νται γκι.

ι 1

3 0 0 DEAN KOONTZ

Μόλο που η παραμονή της Παραμονής των Χριστουγέννων, η 23η Δεκεμβρίου, υποτίθεται ότι ήταν η μέρα η φοβερή εκείνης της χρονιάς, εμείς βγάλαμε από τα κουτιά τα στολίδια, τα γυαλί-σαμε, τα κρεμάσαμε, τα κουρδίσαμε και τα ενεργοποιήσαμε.

Η ζωή είναι πολύ σύντομη, και Χριστούγεννα έχουμε μόνο μια φορά το χρόνο. Δε θα επιτρέπαμε στον Κόνραντ Μπίζο και στους ομοίους του να μας κλέψουν τη χαρά της γιορτής.

Το βράδυ της 22ας Δεκεμβρίου, στις εννιά, περιμέναμε για το δείπνο τη μαμά, τον μπαμπά και τη γιαγιά. Θα διανυκτέρευαν σ' εμάς, ενισχύοντας τις βάρδιες επιφυλακής που θα ξεκινούσαν από τα μεσάνυχτα, όταν θα σήμαινε η έναρξη της τρίτης από τις ημέρες της λίστας του παππού Τζόζεφ.

Το τραπέζι είχε στρωθεί από τις εφτά, με χριστουγεννιάτικα πορσελάνινα τυιάτα, κρυστάλλινα ποτήρια στο χρώμα του σμαρα-γδιού, αστραφτερά μαχαιροπίρουνα και κεριά μέσα σε γυάλινα κηροπήγια με σχήμα χιονάνθρωπου. Στο κέντρο είχαμε τοποθε-τήσει μικροσκοπικές ποϊνσέτιες ανάμεσα σε λευκά χρυσάνθεμα.

Στις εφτά και είκοσι χτύπησε το τηλέφωνο. Το σήκωσα από την κουζίνα, όπου ετοιμάζαμε με τη Λόρι το δείπνο.

«Τζίμι», είπε ο Χιούι Φόστερ, «μόλις λάβαμε μερικά καλά νέα σχετικά με τον Κόνραντ Μπίζο που σίγουρα σε ενδιαφέρουν».

«Αυτό που θα πω ίσως να μην ταιριάζει με το πνεύμα των Χριστουγέννων, αλλά ελπίζω να βρέθηκε νεκρός ο βρομοηλί-θιος», είπα στον αρχηγό της αστυνομίας.

«Τα νέα δεν είναι τόσο ευχάριστα, αλλά θα σου αρέσουν. Εί-μαι εδώ, στο γραφείο μου, με έναν πράκτορα του FBI ονόματι Πόρτερ Κάρσον, από την υπηρεσία του Ντένβερ. Θέλει να μιλή-σει σ' εσένα και στη Λόρι το συντομότερο, και ξέρω ότι αυτά που έχει να πει σε ενδιαφέρουν».

«Φέρ' τον από δω», πρότεινα. «Δεν μπορώ να τον φέρω, αλλά θα τον στείλω», απάντησε ο

Χιούι. «Απόψε είναι το χριστουγεννιάτικο πάρτι της υπηρεσίας. Προσφέρονται ποτά χωρίς αλκοόλ, αλλά ως αρχηγός έχω το ε-λεύθερο να προσθέσω λίγο οινόπνευμα και, επιπλέον, πρέπει να μοιράσω τα μπόνους της χρονιάς. Έδωσα οδηγίες στον Πόρτερ,

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ 3 0 1

αλλά δε θα τις χρειαστεί. Αρκεί να ακολουθήσει τις φωταψίες α-πό τη χριστουγεννιάτικη διακόσμησή σας και θα βρει το σπίτι».

Όταν έκλεισα το τηλέφωνο, είδα τη Λόρι να με κοιτάζει συ-νοφρυωμένη. «Ο Μπίζο;»

Της μετέφερα τις πληροφορίες του Χιούι. «Καλύτερα να στείλουμε τα παιδιά σε άλλο δωμάτιο. Δε θέ-

λω να φτάσει στ' αυτιά τους κάτι», πρότεινε. Τα τρία βλαστάρια μας έπαιζαν στο σαλόνι. Ήταν ξαπλωμέ-

να στο πάτωμα με κουτιά με κηρομπογιές και με μια χριστου-γεννιάτικη αφίσα με ένα εξωφρενικά στολισμένο μήνυμα, σχε-διασμένη από τη Λόρι στον υπολογιστή της. «ΑΓΙΕ ΒΑΣΙΛΗ, Σ' ΑΓΑΠΑΜΕ», έγραφε το μήνυμα. Τα παιδιά είχαν αναλάβει να το χρωματίσουν με προσοχή και αγάπη, ώστε την Παραμονή των Χριστουγέννων ο καλός άγιος να θελήσει να τους αφήσει ένα ο-λόκληρο φορτίο με δώρα.

Είμαστε δαιμόνιοι στο να επινοούμε πράγματα για τη διαρκή απασχόληση τριών υπερδραστήριων πιτσιρικιών.

Εκείνα τα Χριστούγεννα, η Άννι ήταν σχεδόν πέντε ετών, η Λούσι ήθελε τρεις μήνες για να κλείσει τα τέσσερα και ο Αντι ή-ταν στα δυόμισι. Σας πληροφορώ, με άκρατη υπερηφάνεια, πως συχνά κατάφερναν να παίζουν μαζί σχετικά πολιτισμένα, και ο μετρητής του χάους να δείχνει μόλις τέσσερις μονάδες, σε μια κλίμακα των δέκα.

Εκείνο το βράδυ ήταν ιδιαίτερα ήσυχα. Η Αννι και η Λούσι συναγωνίζονταν ποια θα χρησιμοποιήσει τα ωραιότερα χρώματα και δούλευαν με επιμέλεια, δαγκώνοντας τη γλώσσα ανάμεσα στα δόντια. Ο Αντι είχε χάσει το ενδιαφέρον του για την αφίσα και χρωμάτιζε τα νύχια των ποδιών του.

«Παιδιά, ελάτε να μεταφέρουμε το έργο στο δωμάτιο σας», είπα βοηθώντας τα να μαζέψουν τα υλικά τους. «Πρέπει να συ-γυρίσω το σαλόνι. Σε λίγο έρχονται ο παππούς, η γιαγιά και η μεγάλη γιαγιά. Άλλωστε, είναι ώρα ν' αλλάξετε ρούχα για να σας δουν όμορφα».

«Τα αγόρια δεν είναι όμορφα», με πληροφόρησε υπομονετι-κά η Άννι. «Τα κορίτσια είναι όμορφα».

«Εγώ είμαι όμορφος», διαμαρτυρήθηκε ο Άντι, τεντώνοντας

3 0 2 DEAN KOONTZ

μπροστά το ένα του πόδι για να θαυμάσουμε τα νύχια του που ήταν βαμμένα στα χρώματα του ουράνιου τόξου.

«Και ο μπαμπάς είναι όμορφος», είπε η Λούσι. «Σ' ευχαριστώ, Λούσι Τζιν. Η γνώμη σου σε θέματα ομορ-

φιάς έχει βαρύνουσα σημασία για μένα, γιατί σαν κάτι να μου λέει ότι κάποια μέρα θα γίνεις Μις Κολοράντο».

«Εγώ θα γίνω κάτι ακόμα πιο σπουδαίο», ανήγγειλε η Αννι καθώς προχωρούσαμε προς τη σκάλα. «Όταν μεγαλώσω, θα γί-νω πουτανίτσα».

Αυτά τα παιδιά είναι όλο εκπλήξεις. Η δήλωσή της με αιφνιδίασε. «Άννι, πού το άκουσες αυτό;» «Χτες, ο ταχυδρόμος είπε στη μεγάλη γιαγιά ότι είναι πονη-

ρή αλεπουδίτσα, κι αυτή του είπε: "Είσαι πραγματική πουτανί-τσα, Τζορτζ". Αυτός γέλασε και η μεγάλη γιαγιά τού τσίμπησε το μάγουλο».

Δε συμφέρει να τους πεις ότι μια λέξη είναι ταμπού. Αν έκα-να αυτό το λάθος, και τα τρία μαζί θα παρενέβαλλαν τη λέξη πουτανίτσα σε κάθε δυο προτάσεις που θα έβγαιναν απ' το στό-μα τους, πράγμα που θα έκανε εκείνα τα Χριστούγεννα αξέχα-στα μεν, για δυσάρεστο λόγο δε.

Το άφησα να περάσει έτσι, με την ελπίδα ότι θα το ξεχνού-σαν, και μετέφερα τις μπογιές στο δωμάτιο των κοριτσιών.

Δε φοβόμουν να μείνουν μόνα στον επάνω όροφο, ενόσω η Λόρι κι εγώ ήμασταν στο ισόγειο. Το σπίτι ήταν κλειδαμπαρω-μένο και το σύστημα συναγερμού σε λειτουργία. Αν άνοιγε κά-ποια πόρτα ή παράθυρο, δε θα χτυπούσε συναγερμός, αλλά μια ηλεκτρονική φωνή θα ανακοίνωνε, μέσω μεγαφώνων εγκατα-στημένων σε όλο το σπίτι, την ακριβή θέση του ανοίγματος.

Κατεβαίνοντας ξανά στο ισόγειο, πήγα στο χολ και επιθεώ-ρησα το δρόμο από τα στενόμακρα παράθυρα δεξιά και αριστε-ρά της εξώπορτας.

Το αστυνομικό τμήμα δεν απείχε ούτε δέκα λεπτά από το σπίτι μας. Σκόπευα ν' ανοίξω την πόρτα πριν έρθει ο Πόρτερ Κάρσον, για να μη χτυπήσει κουδούνι και καταλάβουν τα παιδιά ότι είχαμε επισκέψεις.

Μέσα σε δύο λεπτά, ένα Μέρκιουρι Μάουντενιρ σταμάτησε

Η ΠΡΟΦΗΤΕΊΑ 3 0 3

στην άκρη του δρόμου, μπροστά στο δρομάκι που οδηγούσε στην εξώπορτα του σπιτιού μας.

Ο άντρας που κατέβηκε φορούσε σκούρο κοστούμι, λευκό πουκάμισο, σκουρόχρωμη γραβάτα και ξεκούμπωτο ελαφρύ παλτό. Ήταν ψηλός και περιποιημένος, με το αξιοπρεπές παρά-στημα ενός ανθρώπου με αυτοπεποίθηση.

Καθώς ανέβαινε τα σκαλιά, στο φως του εξώστη είδα ότι ή-ταν καλοφτιαγμένος, γύρω στα σαράντα πέντε, με σκούρα μαλ-λιά χτενισμένα προς τα πίσω.

Βλέποντάς με στο παράθυρο, σήκωσε το ένα του δάχτυλο, σαν να έλεγε Μια στιγμή, κι έβγαλε από το παλτό του μια ταυτό-τητα του FBI. Κράτησε τα διαπιστευτήριά του κοντά στο τζάμι ώστε να μπορέσω να τα διαβάσω και να συγκρίνω τη φωτογρα-φία με το πρόσωπο του προτού του ανοίξω.

Προφανώς, ο Χιούι Φόστερ είχε πει στον Κάρσον ότι ήμα-σταν προσεκτικοί· κι αν ο πράκτορας του FBI ήξερε την ιστο-ρία του Μπίζο, θα πρέπει να κατανοούσε για ποιο λόγο τα πα-ρανοϊκά μέτρα ασφαλείας που παίρναμε υπαγορεύονταν από την κοινή λογική.

38

Μαθημένος από τις ταινίες του Χόλιγουντ, περίμενα ότι ο Πόρτερ Κάρσον θα μιλούσε με την κοφτή άρθρωση και

την παγερή αδιαφορία ενός κινηματογραφικού πράκτορα του FBI. Εντούτοις, η φωνή του με προδιέθεσε αμέσως ευμενώς α-πέναντι του: Ήταν φιλική και είχε την προφορά ενός Νότιου.

Όταν του άνοιξα την πόρτα, η ηλεκτρονική φωνή του συστή-ματος συναγερμού ανήγγειλε: «Μπροστινή εξώπορτα ανοιχτή».

«Έχουμε κι εμείς το ίδιο σύστημα στο σπίτι μας», με πληρο-φόρησε καθώς ανταλλάσσαμε χειραψία. «Ο γιος μου ο Τζέιμι εί-ναι δεκατεσσάρων κι έχει μανία με τα κομπιούτερ. Επικίνδυνος συνδυασμός. Διεύρυνε το λεξιλόγιο του συστήματος, το οποίο άρχισε ξαφνικά να λέει, Μπροστινή εξώπορτα ανοιχτή, θα σας κόψω τον κώλο. Όπως καταλαβαίνετε, δεν έμεινε ατιμώρητος».

Κλείδωσα την πόρτα πίσω του. «Έχουμε τρία παιδιά, και το μεγαλύτερο είναι πέντε ετών. Θα περάσουν την εφηβεία όλα μαζί».

«Ωχ...» Κρέμασα το παλτό του στο χολ. «Λέμε να τα κλειδώσουμε

σ' ένα δωμάτιο και να τα ταΐζουμε από ένα παραθυράκι στην πόρτα μέχρι να συμπληρώσουν τα είκοσι ένα».

Πήρε βαθιά εισπνοή, απολαμβάνοντας τις μυρωδιές. «Τούτο το σπίτι μοσχοβολάει σαν την πιο ακριβή συνοικία του Παρα-δείσου».

Γιρλάντες από κέδρο Ιμαλαΐων, χριστουγεννιάτικο έλατο, ευ-ωδιά από τα καραμελωμένα φιστίκια που είχαν φτιαχτεί μόλις ε-κείνο το απόγευμα, ποπκόρν, αρωματικά κεριά βανίλιας και κα-

Η ΠΡΟΦΗΤΕΊΑ 3 0 5

νέλας, φρέσκος καφές, χοιρινό που ψηνόταν μαζί με κεράσια, σοκολατένιο κέικ με μαρμελάδα στο δεύτερο φούρνο...

Κοιτάζοντας τα αστραφτερά στολίδια και τα φωτάκια των πανταχού παρόντων Αγιοβασίληδων, ο Πόρτερ Κάρσον έσκυψε για ν' ακούσει καλύτερα τις «Ασημένιες καμπάνες», τραγουδι-σμένες από τον Μπινγκ Κρόσμπι. «Πρέπει να είστε από τους λί-γους που τηρούν στις μέρες μας όλα αυτά τα ωραία χριστουγεν-νιάτικα έθιμα».

«Πραγματικά, κι αυτό είναι στενόχωρο», συμφώνησα. «Ελά-τε στην κουζίνα. Η γυναίκα μου καθαρίζει μερικές υπέροχες πα-τάτες από το Άινταχο για το εσκαλόπ».

Για την ακρίβεια, η Λόρι είχε τελειώσει με το καθάρισμα και σκούπιζε τα χέρια της σε μια πετσέτα με σχέδια από ποϊνσέτιες όταν τη σύστησα στον Κάρσον.

Αν το υπόλοιπο σπίτι μύριζε σαν τον Παράδεισο, η κουζίνα αποτελούσε ένα ακόμα σπουδαιότερο βασίλειο· ήταν το ευωδια-στό παλάτι των θεών.

Ο πράκτορας του FBI φάνηκε γοητευμένος από τη Λόρι, ό-πως όλοι οι άντρες, και της συμπεριφέρθηκε με την ευγένεια ε-νός Νότιου. Στάθηκε όρθιος, όσο εκείνη σέρβιρε σε τρεις κού-πες αρωματικό κολομβιανό καφέ, κι ύστερα της κράτησε την καρέκλα για να καθίσει.

Αισθάνθηκα σαν πρωτόγονος χωριάτης και προσπάθησα να μη ρουφήξω δυνατά τον καφέ μου.

Ο Κάρσον βολεύτηκε στην καρέκλα του και πέρασε αμέσως στο θέμα του: «Δε θέλω να σας δημιουργήσω ψεύτικες ελπίδες. Και, προς Θεού, ό,τι κι αν πω δεν πρέπει να σας παρασύρει και να χαλαρώσετε τα μέτρα ασφαλείας πολύ νωρίς. Πάντως, πι-στεύω ότι τα προβλήματά σας με τον Κόνραντ Μπίζο σύντομα πρόκειται να λάβουν τέλος».

«Μην ανησυχείτε», είπε η Λόρι, «δε θα πιστέψω ότι είναι νε-κρός αν δε δω το πτώμα του να μπαίνει στο κρεματόριο και τις στάχτες του να βγαίνουν».

Ο Κάρσον χαμογέλασε. «Κυρία Τοκ, έτσι ακριβώς πρέπει να σκέφτεται μια στοργική μητέρα».

Από όσο γνώριζα, οι δολοφονίες που διέπραξε ο Μπίζο δεν

3 0 6 DEAN KOONTZ

ενέπιπταν στην αρμοδιότητα του FBI. «Τι σχέση έχει η υπηρε-σία σας με την υπόθεση;» διερωτήθηκα.

«Κυρία μου, φτιάχνετε σπουδαίο καφέ. Τι είναι αυτό το επι-πλέον άρωμα;»

«Έχω προσθέσει μια πρέζα βανίλια». «Υπέροχο. Εν πάση περιπτώσει, ο Μπίζο αντέγραψε το γιο

του -λίγο μετά τον εμπρησμό του σπιτιού σας, έφτιαξε μια μι-κρή συμμορία κι άρχισε να ληστεύει τράπεζες».

Οι ληστείες τραπεζών είναι έγκλημα που όντως εμπίπτει στις αρμοδιότητες του FBI. Το ίδιο και η αφαίρεση της ταμπελίτσας με τη σύνθεση ενός στρώματος πριν από την πώλησή του. Μα-ντέψτε για ποιο από τα δύο παραπτώματα ενδιαφέρεται περισ-σότερο η παραπάνω υπηρεσία.

«Δεν ανατίναξε ακόμα καμία, αλλά δε διστάζει να σκοτώνει φύλακες, ταμίες και όποιον βρει στο διάβα του».

«Μη μου πείτε ότι οι συνεργοί του είναι πάλι κλόουν», μουρ-μούρισε η Λόρι.

«Όχι, κυρία μου, όχι, όχι. Ίσως ο γιος του στρατολόγησε ό-λους τους κλόουν-ληστές και δεν απέμεινε άλλος. Ένας από την ομάδα του, κάποιος Έμορι Όρνγουολ, είχε εκτίσει την ποινή του στις φυλακές του Λέβενγουορθ για ληστεία τράπεζας. Οι άλλοι δύο ήταν εργάτες τσίρκου».

«Και τι δουλειά κάνει ένας εργάτης στο τσίρκο;» ρώτησα εγώ. «Είναι οι άνθρωποι που στήνουν και κατεβάζουν τις τέντες

και φροντίζουν τα μηχανήματα, τις γεννήτριες και άλλα παρό-μοια».

«Πόσες τράπεζες χτύπησαν;» αναρωτήθηκε η Λόρι. «Είναι καλοί στη δουλειά;»

«Μάλιστα, κυρία μου, ήταν καλοί. Λήστεψαν εφτά τράπεζες το 1998 και τέσσερις το '99. Ύστερα, τον Αύγουστο και το Σε-πτέμβριο του '99, χτύπησαν δύο τεθωρακισμένα οχήματα χρη-ματαποστολών».

«Κι από τότε μέχρι τώρα δεν ξαναχτύπησαν;» «Με το δεύτερο από εκείνα τα οχήματα έπιασαν την καλή

-έξι εκατομμύρια μετρητά, δύο εκατομμύρια σε ανώνυμα ομό-λογα. Ο Μπίζο αποφάσισε να αποσυρθεί, ιδίως αφότου μαζί με

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ 3 0 7

τον Όρνγουολ σκότωσαν τους εργάτες του τσίρκου και κράτη-σαν όλο το ποσό».

«Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι κάποιος που γνωρίζει τον Μπίζο θα τον άφηνε να τον πιάσει στον ύπνο», παρατήρησα.

«Ίσως να μην τους έπιασε στον ύπνο. Και οι δύο πυροβο-λήθηκαν στο πρόσωπο με σφαίρες τόσο μεγάλου διαμετρήμα-τος, που τα κεφάλια τους τρυπήθηκαν σαν τις κολοκύθες του Χα-λοουίν».

Ο Κάρσον χαμογέλασε, μα ύστερα αντιλήφθηκε ότι αυτό που για το FBI ήταν ένα απλό γεγονός για μας αποτελούσε σο-καριστική πληροφορία.

«Να με συμπαθάτε, κυρία μου». «Ώστε, όλο αυτό τον καιρό κυνηγάτε τον Μπίζο;» ρώτησε η

Λόρι. «Το Μάρτιο του 2000 πιάσαμε τον Όρνγουολ. Ζούσε στο

Μαϊάμι με ψεύτικο όνομα. Λεγόταν Τζον Ντίλινγκερ». «Μας δουλεύετε», είπα. «Όχι, κύριέ μου». Ο Κάρσον χαμογέλασε και κούνησε το κε-

φάλι. «Ο Όρνγουολ ξέρει τα πάντα για τράπεζες και τεθωρακι-σμένα οχήματα, αλλά δεν είναι αυτό που χαρακτηρίζουμε μυαλό ξουράφι».

«Ο τύπος θα θέλει πολύ γερό ακόνισμα». «Μας είπε ότι πήρε την ιδέα από την ιστορία του Έντγκαρ

Άλαν Πόε "Το Κλεμμένο Γράμμα". Ήταν, λέει, σαν να κρυβό-ταν παραμένοντας σε κοινή θέα. Ποιος θα φανταζόταν ότι ένας καταζητούμενος ληστής τραπεζών θα υιοθετούσε το όνομα ενός διάσημου νεκρού γκάνγκστερ;»

«Προφανώς εσείς το φανταστήκατε». «Ναι, γιατί την πρώτη φορά που συλλάβαμε τον Έμορι Όρν-

γουολ και τον στείλαμε στο Λέβενγουορθ κρυβόταν με το ψευ-δώνυμο Τζέσε Τζέιμς».

«Απίστευτο», είπα. «Πολλοί εγκληματίες είναι λειψοί στο μυαλό», είπε ο Κάρσον. «Άλλο καφέ;» ρώτησε η Λόρι. «Όχι, ευχαριστώ, κυρία μου. Βλέπω ότι ετοιμάζετε μεγάλο

δείπνο, οπότε καλύτερα να μη σας καθυστερήσω περισσότερο».

3 0 8 DEAN KOONTZ

«Μπορείτε να μείνετε μαζί μας». «Δυστυχώς, δε γίνεται. Όμως ευχαριστώ για την ευγενική σας

πρόσκληση. Λοιπόν... όπως είπα, ο Όρνγουολ... ξέρει από τράπε-ζες και από τεθωρακισμένα οχήματα, αλλά όχι από στρατηγική. Ο Μπίζο όμως σχεδίαζε τις ληστείες με τρόπο μεγαλοφυή».

«Μιλάτε για τον δικό μας Μπίζο;» ρώτησε με δυσπιστία η Λόρι.

«Θέλω να πω, κυρία μου, ότι έχουμε ξαναδεί έξυπνους αν-θρώπους να αναπτύσσουν παραβατική δράση, αλλά κανένας δεν τον φτάνει. Ο Μπίζο μας προξενεί δέος».

Ήταν η σειρά μου να εκπλαγώ. «Είναι τρελός». «Μπορεί ναι, μπορεί και όχι», είπε ο Κάρσον. «Πάντως, ό-

ταν οργανώνει μεγάλα κόλπα, είναι πραγματική μεγαλοφυία. Λένε ότι θα γινόταν ο μεγαλύτερος κλόουν της εποχής του και σίγουρα ο δρόμος που τελικά ακολούθησε δεν ήταν διόλου τυ-χαίος. Μοιάζει γεννημένος γι' αυτό».

«Από τη δική μας εμπειρία, γνωρίζουμε ότι στερείται παντε-λώς λογικής και ότι ενεργεί αποκλειστικά με βάση τα συναισθή-ματα και την οργή του».

«Πάντως η μεγαλοφυία δεν ήταν ο Όρνγουολ, ούτε οι εργά-τες του τσίρκου. Όλοι αυτοί σκέφτονταν σαν κοινά ανθρωπάκια. Αν δεν ήταν ο Μπίζο να τους οργανώσει και να τους καθοδηγή-σει, θα τα είχαν θαλασσώσει. Ο τύπος είναι διάνοια».

«Οπωσδήποτε απαιτήθηκε κάποια οργάνωση τότε που εγκα-τέστησε κοριούς στο σπίτι μας και μας παρακολουθούσε από το σπίτι της Νέντρα Λαμ», μου υπενθύμισε η Λόρι. Ύστερα στρά-φηκε στον Κάρσον και πέρασε ξανά στην ουσία: «Πού βρίσκε-ται τώρα;»

«Ο Όρνγουολ μας πληροφόρησε ότι ο Μπίζο είχε πάει κάπου στη Νότια Αμερική. Δεν ήξερε πού και, όπως αντιλαμβάνεστε, είναι μία μεγάλη ήπειρος».

«Όταν είχα παγιδευτεί στο Εξπλόρερ μαζί του, τότε στο δά-σος, μου είπε ότι το '74 είχε ταξιδέψει στη Νότια Αμερική. Ήταν μετά τη δολοφονία του δόκτορα Μακντόναλντ», είπε η Λόρι.

Ο Κάρσον έγνεψε καταφατικά. «Τότε πέρασε έξι μήνες στη

Η ΠΡΟΦΗΤΕΊΑ 3 0 9

Χιλή και δυόμισι χρόνια στην Αργεντινή. Τούτη τη φορά... μας πήρε λίγο χρόνο, αλλά τον εντοπίσαμε στη Βραζιλία».

«Τον πιάσατε;» «Όχι, κυρία μου. Αλλά θα τον πιάσουμε». «Τώρα βρίσκεται εκεί; Στη Βραζιλία;» «Όχι, κυρία μου. Έφυγε την πρώτη του μηνός, τριάντα έξι ώ-

ρες προτού ανακαλύψουμε την ταυτότητα και τη διεύθυνσή του στο Ρίο».

Η Λόρι μου έριξε ένα βλέμμα γεμάτο σημασία. «Τον χάσαμε παρά τρίχα», συνέχισε ο Κάρσον. «Το έσκασε

στη Βενεζουέλα, όπου έχουμε κάποια προβλήματα σχετικά με την έκδοση καταζητουμένων. Δεν είναι τίποτα σοβαρό. Δεν πρόκειται να φύγει από εκεί, παρά μόνο αν τον μεταφέρουμε με χειροπέδες ή σε κασόνι».

Μονάχα ο φόβος για την οικογένειά της μπορούσε να παρα-μορφώσει το πρόσωπο της Λόρι σε τέτοιο βαθμό που να χάνει την ομορφιά του. «Δε βρίσκεται πια στη Βενεζουέλα», είπε στον Πόρτερ Κάρσον. «Κάποια στιγμή αύριο... θα βρίσκεται εδώ».

38

Κέικ σοκολάτας με μαρμελάδα, χοιρινό μαγειρεμένο με χυ-μό κεράσι, σκούρος κολομβιανός καφές και η ανεπαίσθητα

ξινή μυρωδιά του τρόμου που τρυπάει την καρδιά, ενός τρόμου που εκδηλώνεται επίσης με μια αμυδρή μεταλλική γεύση στο στόμα...

Ίσαμε εκείνη τη στιγμή δεν είχα αντιληφθεί πόσο πολύ είχα επενδύσει στην ελπίδα ότι ο Κόνραντ Μπίζο ήταν νεκρός.

Έλεγα, βέβαια, στον εαυτό μου ότι δεν έπρεπε να τον σβήσω από το χάρτη, ότι για λόγους σύνεσης όφειλα να τον θεωρώ πά-ντα ζωντανό.

Ασυνείδητα, εντούτοις, είχα καρφώσει στην καρδιά του ένα παλούκι. Είχα χώσει μια πλεξούδα με σκόρδα στο στόμα του, εί-χα ακουμπήσει ένα σταυρό στο στήθος του και τον είχα θάψει μπρούμυτα στο κοιμητήριο του μυαλού μου.

Και τώρα ο Μπίζο είχε αναστηθεί. «Κάποια στιγμή αύριο», προέβλεψε η Λόρι, «από απόψε τα

μεσάνυχτα κι έπειτα, θα βρίσκεται εδώ». Η παγερή βεβαιότητά της αιφνιδίασε και παραξένεψε τον Πόρ-

τερ Κάρσον. «Όχι, κυρία μου, δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση». «Θα στοιχημάτιζα τη ζωή μου», του αποκρίθηκε. «Και σας

πληροφορώ, κύριε Κάρσον, ότι αυτό ακριβώς θα κάνω, είτε σας αρέσει είτε όχι».

Ο Κάρσον στράφηκε σ' εμένα. «Κύριε Τοκ, ήρθα εδώ για να σας ζητήσω κάτι, αλλά πιστέψτε με, σας παρακαλώ, δεν ήρθα για να σας προειδοποιήσω ότι ο Μπίζο βρίσκεται στο κατώφλι σας. Σας διαβεβαιώ ότι δεν είναι στο κατώφλι σας».

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ 3 1 1

Η Λόρι με κοίταξε επίμονα, ρωτώντας με βουβά, με το βλέμ-μα της μόνο: Μήπως πρέπει να του μιλήσουμε για την ιστορία του παππού Τζόζεφ και τις πέντε ημερομηνίες;

Μόνο οι ενήλικοι του στενότερου οικογενειακού περιβάλλο-ντος και ελάχιστοι αδερφικοί και έμπιστοι φίλοι ήξεραν για την προφητεία κάτω από την οποία ζούσα: Πέντε δαμόκλειες σπά-θες κρέμονταν πάνω από το κεφάλι μου. Από τις δύο την είχα γλιτώσει, αλλά έμεναν άλλες τρεις.

Ο Χιούι Φόστερ ήξερε, αλλά δε νομίζω ότι είχε μιλήσει στον Πόρτερ Κάρσον.

Πώς να πεις τέτοια πράγματα σ' έναν προσγειωμένο πραγμα-τιστή του FBI; Θα σε κατέτασσε μονομιάς στην κατηγορία των προληπτικών. Ήταν σχεδόν σαν να άκουγα τις ειρωνείες του: Ώ-στε πιστεύετε ότι είστε καταραμένος, κύριε Τοκ; Πιστεύετε στις μάγισσες και στο βουντού;

Ο παππούς Τζόζεφ δε με είχε καταραστεί. Δεν ευχήθηκε να ζήσω πέντε μέρες φοβερές. Από κάποιο θαύμα, του δόθηκε τα τελευταία λεπτά της ζωής του το χάρισμα της προφητείας, προ-κειμένου να με προειδοποιήσει, να μου δώσει μια δυνατότητα να σώσω, αν όχι ίσως τον εαυτό μου, τουλάχιστον αυτούς που αγαπούσα.

Μοιραία, ωστόσο, κάτι τέτοιο ο Κάρσον θα το εκλάμβανε ως κατάρα. Ακόμα κι αν κατόρθωνα να διασκεδάσω το σκεπτικισμό του και να του δώσω να καταλάβει τη διαφορά ανάμεσα σε μια κατάρα και σε μια πρόβλεψη, ο τύπος αποκλείεται να πίστευε στις μαντείες, όπως, ασφαλώς, δε θα πίστευε στο μάτιασμα ή στους σαμάνους.

Ως υπεύθυνος εκπρόσωπος του νόμου, ίσως αισθανόταν υπο-χρεωμένος να αναφέρει στην υπηρεσία κοινωνικής πρόνοιας ότι η Άννι, η Λούσι και ο Αντί μεγάλωναν δίπλα σε γονείς που πί-στευαν ότι τους είχαν κάνει μάγια, που αισθάνονταν ότι απει-λούνταν από μάγους και νεκρομάντεις, που μοιράζονταν τους φόβους τους με τα παιδιά τους με συνέπεια να τα τρομοκρατούν.

Πολλές φορές είχαμε διαβάσει στις εφημερίδες ιστορίες για ψεύτικες κατηγορίες περί κακοποίησης ανηλίκου που είχαν ως αποτέλεσμα οι γονείς να χάσουν την κηδεμονία των παιδιών

3 1 2 DEAN KOONTZ

τους και οικογένειες να διαλυθούν για πολλά χρόνια, ώσπου κά-ποια στιγμή να αποδειχτεί ότι επρόκειτο για ψευδομαρτυρία. Τότε πλέον, οι ζωές των εμπλεκομένων είχαν καταστραφεί και τα παιδιά είχαν τραυματιστεί διά βίου.

Από το υπερβολικό τους ενδιαφέρον για την προστασία των παιδιών, σε ανάλογες περιπτώσεις οι Αρχές πίστευαν τα πιο ο-φθαλμοφανή ψεύδη, ειπωμένα από ανθρώπους με ολοφάνερη ι-διοτέλεια. Ένας έντιμος πράκτορας του FBI, που δε μας γνώρι-ζε, που δεν είχε λόγους να μας συκοφαντήσει, θα γινόταν αμέ-σως πιστευτός από τα αρμόδια όργανα, και μάλιστα με συνοπτι-κές διαδικασίες.

Μη θέλοντας να διακινδυνεύσω να βρεθούμε μπλεγμένοι και να μας κουβαληθούν εδώ ένα τσούρμο παραπλανημένοι, στενό-μυαλοι γραφειοκράτες, προτίμησα να μην αποκαλύψουμε στον Πόρτερ Κάρσον την ιστορία με τον παππού Τζόζεφ. Απάντησα λοιπόν στο ερωτηματικό βλέμμα της Λόρι κουνώντας αρνητικά το κεφάλι.

Η Λόρι στράφηκε ξανά στον Κάρσον: «Λοιπόν, ακούστε με, δεν μπορώ να σας αποκαλύψω πώς το ξέρω, αλλά ξέρω ότι ένας παρανοϊκός τύπος, ένα απόβρασμα της κοινωνίας, θα βρίσκεται εδώ κάποια στιγμή από απόψε τα μεσάνυχτα μέχρι αύριο τα με-σάνυχτα. Θέλει...»

«Μα, κυρία μου, δεν είναι δυ...» «Σας μιλάω, σας εκλιπαρώ, ακούστε με. Θέλει τον μικρό μου

Αντί και πιθανώς σκοπεύει να σκοτώσει εμάς τους υπόλοιπους. Αν σας ενδιαφέρει πραγματικά να τον πιάσετε, ξεχάστε τη Βενε-ζουέλα, δεν είναι ma στη Βενεζουέλα, αν υποθέσουμε ότι πήγε ποτέ. Βοηθήστε μας να τον παγιδέψουμε εδώ, τώρα».

Η θέρμη της, η σταθερότητα της φωνής της επηρέασαν τον Κάρσον. «Πιστέψτε με, κυρία μου, σας δηλώνω υπεύθυνα ότι ο Μπίζο δε βρίσκεται στο κατώφλι σας και ότι αύριο δε θα είναι ε-δώ. Είναι...»

Εκνευρισμένη, απογοητευμένη, με πρόσωπο σταχτί από την αγωνία, η Λόρι έσπρωξε πίσω την καρέκλα της, σηκώθηκε και, σφίγγοντας τα χέρια της μεταξύ τους, απευθύνθηκε σ' εμένα: «Τζίμι, για όνομα του Θεού, κάν' τον να το πιστέψει. Υποψιάζο-

Η ΠΡΟΦΗΤΕΊΑ 3 1 3

μαι ότι ο Χιούι δε διαθέτει αρκετούς άντρες για να μας προστα-τέψει. Δε θα είμαστε τυχεροί σαν την άλλη φορά. Χρειαζόμαστε βοήθεια».

Στενοχωρημένος, όντας υπερβολικά κύριος για να παραμένει καθισμένος μπροστά σε μια όρθια κυρία, ο Κάρσον σηκώθηκε και μαζί του σηκώθηκα κι εγώ. «Κυρία Τοκ», είπε, «σας παρα-καλώ να μου επιτρέψετε να επαναλάβω και να εξηγήσω αυτό που ο αρχηγός Φόστερ είπε στο σύζυγο σας στο τηλέφωνο πριν από λίγη ώρα». Ξερόβηξε για να καθαρίσει το λαιμό του και πρόσθεσε: «Τζίμι, μόλις λάβαμε μερικά καλά νέα σχετικά με τον Κόνραντ Μπίζο που σίγουρα σε ενδιαφέρουν».

Το παράξενο δεν ήταν ότι επανέλαβε ακριβώς τα λόγια του Χιούι στο τηλέφωνο, αλλά ότι μίλησε ακριβώς σαν τον Χιούι, ό-χι σαν τον Πόρτερ Κάρσον.

Όχι, δεν ήταν αυτό που ο Χιούι είπε στο τηλέφωνο. Προη-γουμένως, δε μιλούσα με τον Χιούι -μιλούσα μ' αυτόν εδώ τον άντρα.

Ο πράκτορας του FBI στράφηκε σ' εμένα: «Και η απάντη-ση σας, αν θυμάμαι καλά, ήταν αιχμηρή». Έκανε μια σύντομη παύση. «"Αυτό που θα πω ίσως να μην ταιριάζει με το πνεύμα των Χριστουγέννων, αλλά ελπίζω να βρέθηκε νεκρός ο βρο-μοηλίθιος"».

Η φωνή του έμοιαζε τόσο πολύ με τη δική μου σε χροιά και σε τόνο, που ένιωσα το φόβο να ρέει στις φλέβες και στις αρτη-ρίες μου.

Από το εσωτερικό του σακακιού του, τράβηξε ένα πιστόλι με σιγαστήρα.

38

ΟΠόρτερ Κάρσον είχε διαβεβαιώσει τη Λόρι ότι δεν ήρθε να την προειδοποιήσει πως ο Κόνραντ Μπίζο βρισκόταν

στο κατώφλι της. Υπήρξε ειλικρινής σε δύο σημεία. Πρώτον, δεν είχε σκοπό

να την προειδοποιήσει. Δεύτερον, ο Μπίζο είχε ήδη περάσει το κατώφλι της και βρισκόταν στην κουζίνα της.

Κατά τον ίδιο τρόπο, της είχε πει με σιγουριά ότι ο Μπίζο δε θα ερχόταν εδώ αύριο -γιατί ο Μπίζο ήταν εδώ σήμερα.

Ο Κόνραντ Μπίζο είχε μάτια καστανά. Τα μάτια του Πόρτερ Κάρσον ήταν γαλανά. Οι έγχρωμοι φακοί επαφής κυκλοφορού-σαν εδώ και χρόνια στην αγορά.

Ο Μπίζο κόντευε τα εξήντα. Ο Κάρσον φαινόταν σαράντα πέντε. Τώρα πια άρχιζα να διακρίνω ομοιότητες στο σωματό-τυπο, αλλά κατά τα άλλα έμοιαζαν σαν δυο διαφορετικοί άν-θρωποι.

Ορισμένοι από τους καλύτερους πλαστικούς χειρουργούς του κόσμου διατηρούν ιατρείο στο Ρίο για να εξυπηρετούν το διεθνές τζετ σετ. Αν είσαι πλούσιος, αν είσαι διατεθειμένος να δεχτείς τους ιατρικούς κινδύνους μιας εις βάθος ανακατασκευ-ής, μπορείς ν' αλλάξεις πρόσωπο, να γίνεις νεότερος, να φτια-χτείς εξαρχής.

Αν είσαι παρανοϊκός και η εκδίκηση σου έχει γίνει έμμονη ι-δέα, αν πιστεύεις ότι ήσουν προορισμένος για τη δόξα και ότι οι άλλοι συνωμοτούν εναντίον σου για να σου τη στερήσουν, ίσως έχεις τα απαραίτητα κίνητρα για να υπομείνεις τον πόνο και το ρίσκο των πολλαπλών εγχειρήσεων. Η τρέλα δεν εκδηλώνεται

Η ΠΡΟΦΗΤΕΊΑ 3 1 5

πάντα με απερίσκεπτες ενέργειες. Ορισμένοι παρανοϊκοί δολο-φόνοι έχουν την υπομονή να περάσουν χρόνια και χρόνια σχε-διάζοντας την εκδίκησή τους.

Ακούγοντας τον Μπίζο να με μιμείται έτσι αλλόκοτα, θυμή-θηκα ότι είχε κοροϊδέψει τον μπαμπά μου μιμούμενος επίσης τη φωνή του, στην αίθουσα αναμονής του μαιευτηρίου, πριν από είκοσι οχτώ χρόνια.

Σου είπα ότι έχω ταλέντο, Ρούντι Τοκ. Σε περισσότερους τομείς απ' όσους φαντάζεσαι, είχε πει στον κατάπληκτο πατέρα μου.

Ο πατέρας μου είχε διαβάσει στα λόγια του μονάχα τον κο-μπασμό ενός ματαιόδοξου και διανοητικά ταραγμένου φαμφα-ρόνου που του αρέσει να επιδεικνύεται.

Σχεδόν τρεις δεκαετίες αργότερα, αντιλαμβανόμουν ότι δεν επρόκειτο για κομπασμό αλλά για προειδοποίηση. Μην τα βά-ζεις μαζί μου.

Τώρα, καθώς στεκόμασταν και οι τρεις γύρω από το τραπέζι της κουζίνας, ο Μπίζο χαμογελούσε αυτάρεσκα. Τα καστανά του μάτια, ακόμα και πίσω από τους γαλάζιους φακούς επαφής, γυάλιζαν από μια παράφορη έξαψη.

Ο Μπίζο εγκατέλειψε την απαλή φωνή του Πόρτερ Κάρσον με την προφορά του Νότου και μίλησε με την πιο τραχιά χροιά του άντρα που μας κυνήγησε με το Χάμερ: «Όπως σας είπα, γύ-ρισα για να ζητήσω κάτι. Πού είναι η αποζημίωσή μου;»

Η προσοχή μου και η προσοχή της Λόρι στράφηκαν από το παραμορφωμένο από το μίσος πρόσωπό του στην κάννη του πι-στολιού με το σιγαστήρα κι ύστερα ξανά στο πρόσωπό του.

«Πού είναι το quid pro quo μου;» ρώτησε. Θέλοντας να κερδίσουμε χρόνο για να σκεφτούμε, προσπα-

θήσαμε, με τρόπο αξιοθρήνητο, να παραστήσουμε ότι δεν κατα-λάβαμε την ερώτηση. «Ποιο quid pro quo;» ρώτησε η Λόρι.

«Την ανταμοιβή μου, το αντιστάθμισμα, αυτό που μου δίνετε για ό,τι σας έδωσα, τον Άντι σας για τον Πουντσινέλο μου», εί-πε ανυπόμονα ο Μπίζο.

«Όχι», δήλωσε η Λόρι, ούτε με θυμό ούτε με εμφανή φόβο, αλλά με μια ανέκφραστη φωνή που δε σήκωνε αντιρρήσεις.

3 1 6 DEAN KOONTZ

«Θα του φερθώ καλά», υποσχέθηκε ο Μπίζο. «Καλύτερα απ' όσο φερθήκατε εσείς στο γιο μου».

Η οργή και ο τρόμος έπνιγαν τη φωνή μου, όμως η Λόρι ε-πανέλαβε ακλόνητα: «Όχι».

«Μου στέρησαν τη φήμη που μου ανήκε. Το μόνο που θέλη-σα ποτέ ήταν η αθανασία, αλλά τώρα είμαι πρόθυμος να συμβι-βαστώ με λίγη δόξα από δεύτερο χέρι. Θα διδάξω στο αγόρι όσα γνωρίζω, θα γίνει ο μεγαλύτερος αστέρας του τσίρκου της επο-χής του».

«Δεν έχει ταλέντο», τον διαβεβαίωσε η Λόρι. «Προέρχεται από ζαχαροπλάστες και κυνηγούς καταιγίδων».

«Η κληρονομικότητα δεν παίζει ρόλο», είπε ο Μπίζο. «Το μόνο που μετράει είναι η μεγαλοφυία μου. Ένα από τα ταλέντα μου είναι η μεταδοτικότητα».

«Φύγε». Η φωνή της Λόρι ακούστηκε σαν ψίθυρος, σαν μα-γική επωδός, θαρρείς και ήλπιζε να τον μαγέψει και να λογικευ-τεί. «Να διδάξεις ένα δικό σου παιδί».

Εκείνος επέμεινε: «Μπορώ να το διαπλάσω έτσι ώστε να γνω-ρίσει τη δόξα ακόμα κι ένα αγόρι με ελάχιστα προσόντα για κλό-ουν. Αρκεί να έχει εμένα για οδηγό, δάσκαλο και γκουρού του».

«Να διδάξεις ένα δικό σου παιδί», επανέλαβε η Λόρι. «Ακό-μα κι ένα ρεμάλι σαν εσένα μπορεί να βρει μια τρελή γυναίκα που θα του ανοίξει τα σκέλια της».

Η φωνή της φανέρωνε παγερή περιφρόνηση. Δυσκολευόμουν να κατανοήσω την επιμονή της να τον νευριάσει περισσότερο.

«Αν πληρώσεις αρκετά, όλο και κάποια ναρκομανής τσούλα, όλο και κάποιο απελπισμένο γύναιο, θα καταπιεί την αηδία του και θα ζευγαρώσει μαζί σου».

Το απίστευτο είναι ότι, αντί να τον εξοργίσει περισσότερο, η περιφρόνησή της τον έκανε να σαστίσει. Ο Μπίζο ανοιγόκλεισε κάμποσες φορές τα μάτια του σαλιώνοντας νευρικά τα χείλη.

«Με το κατάλληλο ψυχωτικό αγκάλιασμα», εξακολούθησε η Λόρι, «θα μπορούσες να αποκτήσεις ακόμα ένα σατανικό βλα-στάρι, εξίσου τρελό με τον πρωτότοκό σου».

Ίσως επειδή δεν είχε το σθένος να αντιμετωπίσει τη ματιά της Λόρι ή ίσως επειδή διαισθάνθηκε ότι η οργισμένη σιωπή

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ 3 1 7

μου έκρυβε μεγαλύτερη απειλή, ο Μπίζο έστρεψε την προσοχή του σ' εμένα.

Το χέρι που κρατούσε το πιστόλι έτρεμε καθώς το γύριζε προς το μέρος μου. Στη σκοτεινή τρύπα της κάννης αντίκρισα την αιωνιότητα.

Τη στιγμή που ο Κόνραντ Μπίζο σταμάτησε να την κοιτάζει, η Λόρι έχωσε το χέρι στην τσέπη της χαρούμενης χριστουγεν-νιάτικης ποδιάς της κι έβγαλε ένα μικροσκοπικό δοχείο με σπρέι πιπεριού.

Αντιλαμβανόμενος το σφάλμα του, ο Μπίζο με παράτησε και γύρισε προς τη Λόρι.

Την ίδια στιγμή, εκείνη τον σημάδεψε στα μάτια και πίεσε το έμβολο. Ένα υγρό στο χρώμα της σκουριάς πετάχτηκε με μορφή σταγόνων στο πρόσωπό του.

Το λιγότερο μισοτυφλωμένος, ο Μπίζο πάτησε τη σκανδάλη. Ακούστηκε ένας σκληρός, πνιγμένος κρότος και το τζάμι της πόρτας ενός ντουλαπιού θρυμματίστηκε μαζί με τα πιάτα.

Αρπάζοντας μια καρέκλα, την κοπάνησα πάνω του τη στιγμή που ξαναπυροβολούσε.

Καθώς τον έσπρωχνα πίσω όπως ο θηριοδαμαστής που προ-σπαθεί να επιβληθεί σ' ένα οργισμένο λιοντάρι, πυροβόλησε για τρίτη φορά.

Μια τέταρτη σφαίρα τρύπησε την καρέκλα που μας χώριζε. Στο πρόσωπό μου έπεσαν θραύσματα πεύκου και κομμάτια από το αφρολέξ του καθίσματος -αλλά η σφαίρα αστόχησε.

'Οταν εκείνος οπισθοχώρησε προς το νεροχύτη, έμπηξα στο σώμα του τα πόδια της καρέκλας.

Ξεφώνισε από πόνο κι έριξε μια πέμπτη σφαίρα, που καρφώ-θηκε στα δρύινα σανίδια του πατώματος.

Στριμωγμένος στη γωνία, ο αρουραίος μεταμορφώθηκε σε τίγρη. Μου άρπαξε την καρέκλα και πυροβόλησε για έκτη φορά, σπάζοντας το τζάμι ενός φούρνου.

Εκτόξευσε την καρέκλα καταπάνω μου. Έσκυψα. Πασχίζοντας να αναπνεύσει, υποφέροντας από δύσπνοια λό-

γω του σπρέι πιπεριού και με τα μάτια του κατακόκκινα και

3 1 8 DEAN KOONTZ

πλημμυρισμένα στα δάκρυα, προχώρησε παραπατώντας και σεί-οντας το όπλο του. Κόντεψε να πέσει πάνω στο ψυγείο, μα κα-τάφερε να βρει την πόρτα και προχώρησε στην τραπεζαρία.

Η Λόρι δεν έβγαζε άχνα. Ήταν πεσμένη στο δρύινο δάπεδο, εντελώς ακίνητη. Είχε χτυπηθεί. Αίμα, Θεέ μου, πόσο αίμα.

38

Δεν μπορούσα να την αφήσω μόνη εκεί πέρα, αλλά ούτε ή-ταν δυνατό να μείνω στο πλευρό της όσο ο Μπίζο κυκλο-

φορούσε ελεύθερος μέσα στο σπίτι. Το φριχτό δίλημμα λύθηκε αμέσως, με μια από τις πολλές

σκληρές εξισώσεις της αγάπης. Τη Λόρι την αγαπούσα πιο πολύ από τη ζωή. Αλλά οι δυο μας αγαπούσαμε τα παιδιά μας περισ-σότερο από εμάς, πράγμα που, στη γλώσσα των μαθηματικών, μπορεί να ονομαστεί αγάπη στο τετράγωνο. Αγάπη συν αγάπη στο τετράγωνο ισούται με μια αναπόφευκτη επιλογή.

Τρελός από το ενδεχόμενο μιας αφόρητης απώλειας, και τρομοκρατημένος από την προοπτική μιας ακόμα αφόρητης α-πώλειας, έτρεξα ξοπίσω του αποφασισμένος να τον σταματήσω προτού βρει τα παιδιά.

Δεν ήταν διατεθειμένος να το σκάσει και να επιστρέψει άλλη φορά. Είχαμε δει το νέο βραζιλιάνικο πρόσωπο του, επομένως δε θα ξαναείχε το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού.

Το παιχνίδι πλησίαζε στο τέλος του. Θα έπαιρνε την αντα-μοιβή του, αυτό που θα του δίναμε σε αντικατάσταση αυτού που του πήραμε: τον Άντι μας για τον Πουντσινέλο του. Επιπλέον, θα σκότωνε τα κορίτσια βαφτίζοντας την ενέργειά του νόμιμο τόκο για το δάνειο.

Την ώρα που ορμούσα από την κουζίνα στην τραπεζαρία, εκεί-νος έβγαινε, χτυπώντας στον τοίχο της καμάρας με τον ώμο του.

Στο σαλόνι, με πυροβόλησε. Καθώς η όρασή του ήταν θα-μπωμένη λόγω του πιπεριού, ο Μπίζο σημάδεψε μάλλον στην τύχη.

3 2 0 DEAN KOONTZ

Ένιωσα κάτι καυτό στο δεξί μου αυτί. Ο πόνος ήταν αστραπι-αίος και όχι αβάσταχτος, αλλά φοβήθηκα, σκόνταψα και έπεσα.

Σηκώθηκα όπως όπως. Ο Μπίζο είχε γίνει άφαντος. Τον βρήκα στο χολ. Με το δεξί κρατούσε το πιστόλι και με

το αριστερό ψηλαφούσε τα κάγκελα της σκάλας, ανεβαίνοντας με πείσμα τα σκαλιά. Κόντευε ήδη να φτάσει στα μισά.

Θα πρέπει να πίστεψε ότι με πέτυχε στο κεφάλι και με έθεσε εκτός μάχης ή με σκότωσε, γιατί δεν κοίταζε πίσω, ούτε φάνηκε να άκουσε ότι τον καταδίωκα.

Προτού φτάσει στο πρώτο πλατύσκαλο, τον άρπαξα από πί-σω και τον έριξα κάτω.

Ο φόβος για την οικογένειά μου και ο τρόμος για την ίδια μου τη ζωή με καθιστούσε όχι γενναίο, αλλά παράτολμο, ακόμα και απερίσκεπτο.

Πέσαμε πάνω στα κάγκελα. Το ξύλο ράγισε. Καθώς κου-τρουβαλούσαμε μαζί στο δάπεδο του χολ, το όπλο τού ξέφυγε α-πό το χέρι.

Είχα τυλίξει το δεξί μου μπράτσο στο λαιμό του και τον έ-σφιγγα για να τον πνίξω, πιέζοντας δυνατά το δεξί μου χέρι με το αριστερό. Δεν είχα τον παραμικρό ενδοιασμό να σφίξω τόσο τη λαβή μου ώστε να του τσακίσω την τραχεία. Σας πληροφορώ ότι θα άκουγα ευχαρίστως τα πόδια του να σπαρταρούν στο πά-τωμα την ώρα του θανάτου.

Εντούτοις, προτού προλάβω να κλειδώσω τη λαβή μου, ο Μπίζο έμπηξε το πιγούνι του στο μπράτσο μου, οπότε ήταν πλέ-ον αδύνατο να πιέσω όσο χρειαζόταν για να τον σκοτώσω.

Άπλωσε τα δυο του χέρια πίσω από το κεφάλι του με την ελ-πίδα να πετύχει τα μάτια μου και να με τυφλώσει. Ήταν τα ίδια ανελέητα χέρια που στραγγάλισαν τη Νέντρα Λαμ. Τα μοχθηρά χέρια που σκότωσαν το δόκτορα Μακντόναλντ και την αδελφή Χάνσον.

Έστριψα το πρόσωπο μου για να του ξεφύγω. Άρπαξε το ξυρισμένο από τη σφαίρα αυτί μου και το έστριψε. Ο πόνος ήταν τόσο δυνατός, που μου κόπηκε η ανάσα και

παραλίγο να λιποθυμήσω.

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ 3 2 1

Όταν ο Μπίζο ένιωσε τη λαβή μου να χαλαρώνει προς στιγ-μήν και διαπίστωσε ότι τα δάχτυλά του είχαν ποτίσει με το αίμα μου, κατάλαβε ποιο ήταν το αδύνατο σημείο μου. Άρχισε να τι-νάζεται και να κλοτσάει για να χαλαρώσει κι άλλο τη λαβή μου, ενώ συγχρόνως αγωνιζόταν στα τυφλά ν' αρπάξει τ' αυτί μου.

Αργά ή γρήγορα θα το πετύχαινε. Την επόμενη φορά, ο πόνος θ' άνοιγε μια καταπακτή που θα

με κατάπινε. Θα ήταν μια βουτιά στην αναισθησία, την ανημπο-ριά, το θάνατο.

Το πιστόλι ήταν πεσμένο μερικά μέτρα μακριά, στο τελευ-ταίο σκαλοπάτι.

Τράβηξα το μπράτσο μου από το λαιμό του Μπίζο ενώ συγ-χρόνως τον έσπρωχνα μακριά μου.

Με μια τούμπα βρέθηκα στη βάση της σκάλας. Άρπαξα το πιστόλι, γύρισα και πυροβόλησα.

Καθώς εκείνος ερχόταν καταπάνω μου, η σφαίρα τον πέτυχε από πολύ μικρή απόσταση και του διέλυσε το λαιμό. Ο Μπίζο έ-πεσε πίσω, με τα χέρια ορθάνοιχτα, ενώ η ανάστροφη της δεξιάς του παλάμης χτυπούσε σπασμωδικά στο πάτωμα.

Αν είχα μετρήσει σωστά, μέχρι τώρα είχαν ριχτεί οχτώ σφαί-ρες. Αν το όπλο περιείχε το συνηθισμένο γεμιστήρα, απέμεναν δύο βολές ακόμα.

Ο Κόνραντ Μπίζο πέθαινε ξεφυσώντας, σφυρίζοντας, αγκο-μαχώντας, αιμορραγώντας από το διαλυμένο λαιμό του.

Μακάρι να μπορούσα να ισχυριστώ ότι ο οίκτος ήταν αυτός που με ώθησε να τον πυροβολήσω άλλες δυο φορές, όμως δεν είναι αλήθεια.

Ο θάνατος του πήρε τη ζωή, ενώ κάτι φρικαλέο περιμάζεψε την ψυχή του. Ένιωσα μια κρυάδα όταν αυτό το τελευταίο ήρθε να εισπράξει τα χρωστούμενα...

Τα μάτια του -το ένα γαλάζιο και το άλλο καστανό πλέον- έ-μοιαζαν ολοστρόγγυλα σαν τα μάτια του ψαριού. Αν και αναί-σθητα, γυάλιζαν κι έμοιαζε ν' αντικρίζουν πράγματα μυστηριώ-δη στα βάθη της αβύσσου.

Παρ' ότι το δεξί μου αυτί ήταν σαν ένα φλιτζάνι ξέχειλο με ζεστό αίμα, άκουσα την Άννι να φωνάζει από το διάδρομο του

3 2 2 DEAN KOONTZ

επάνω ορόφου: «Μπαμπά; Μαμά;» Άκουσα επίσης τις φωνές της Λούσι και του Άντι.

Τα παιδιά δεν είχαν φτάσει ακόμα στο κεφαλόσκάλο, αλλά πλησίαζαν.

«Γυρίστε στο δωμάτιο σας! Κλειδώστε την πόρτα! Εδώ κάτω υπάρχει ένα τέρας!» ούρλιαξα, θέλοντας απεγνωσμένα να τα προ-στατέψω από το φριχτό θέαμα του σακατεμένου, νεκρού Μπίζο.

Ποτέ δεν αστειευόμαστε για τα τέρατα. Σεβόμαστε το φόβο των παιδιών και τον αντιμετωπίζουμε με σοβαρότητα.

Ως εκ τούτου, τα παιδιά μου υπάκουσαν χωρίς δεύτερη κου-βέντα. Άκουσα τα ποδοβολητά τους στο διάδρομο κι ύστερα το βρόντο της πόρτας. Την έκλεισαν με πάταγο* οι τοίχοι τραντά-χτηκαν, τα παντζούρια έτριξαν και το κλαδάκι με το γκι που κρεμόταν με κορδέλα από το φωτιστικό του χολ ταλαντεύτηκε δυνατά.

«Λόρι», ψιθύρισα, φοβούμενος να υψώσω τη φωνή μου πα-ρουσία του Θανάτου, μη τυχόν, ερχόμενος να πάρει τον Μπίζο, του άνοιγε η όρεξη και για άλλους πελάτες.

Έτρεξα στην κουζίνα.

38

Η αγάπη μόνο νεκρούς δεν ανασταίνει.

Το μυαλό είναι σαν την κινούμενη άμμο. Δεν αφήνει τίπο-τα να φύγει· ακόμα και όσα μάθαμε απρόθυμα στο σχολείο και νομίζουμε ότι τα λησμονήσαμε, έρχονται στην επιφάνεια, όχι ό-ταν τα χρειαζόμαστε, αλλά όταν κάποιο καταχθόνιο πνεύμα μάς κοροϊδεύει για τις άχρηστες γνώσεις μας.

Καθώς έτρεχα στην κουζίνα, μου ξανάρθε στο μυαλό αυτός ο στίχος -Η αγάπη μόνο νεκρούς δεν ανασταίνει- από το μάθημα των αγγλικών, όπως και το όνομα της ποιήτριας, της Έμιλι Ντί-κινσον. Εκείνη έβρισκε παρηγοριά στο γράψιμο, αλλά εμένα αυτός ο στίχος βασάνιζε τώρα την καρδιά μου.

Αυτό που μαθαίνουμε δε συμπίπτει πάντα με αυτό που ξέ-ρουμε. Σπρώχνοντας την πόρτα της κουζίνας, ήξερα ότι η αγάπη μου ήταν τόσο δυνατή που μπορούσε να καταφέρει αυτό που η ποιήτρια θεωρούσε αδύνατον.

Αν έβρισκα τη Λόρι νεκρή, θα την ανάσταινα με τη δύναμη της θέλησης, με τη δύναμη της ανάγκης μου να είμαι πάντα μαζί της. Με την ανάσα μου, με τα χείλη μου, θα εμφυσούσα μέσα της ζωή.

Παρ' ότι ήξερα ότι ήταν τρελό να πιστεύω στη δύναμή μου να τη φέρω πίσω στη ζωή -εξίσου τρελό με τις παρανοϊκές ιδέ-ες του Μπίζο-, ένα κομμάτι του εαυτού μου ήταν βέβαιο ότι αυτό ίσχυε, εφόσον, αν δεν πίστευα ότι με την αγάπη μου θα την έφερνα πίσω στη ζωή, θα βυθιζόμουν στην απελπισία, σ' έ-να ζωντανό θάνατο.

Τώρα, στην κουζίνα, αντιλαμβανόμουν ότι κάθε στιγμή με-

3 2 4 DEAN KOONTZ

τρούσε και ότι όλες οι ενέργειες έπρεπε να γίνουν όχι μόνο γρή-γορα αλλά και με τη σωστή σειρά -ειδεμή το παιχνίδι θα ήταν χαμένο.

Προσπερνώντας τη σπασμένη καρέκλα, άφησα τη Λόρι κι έ-τρεξα στο τηλέφωνο. Το ακουστικό γλιστρούσε μέσα στην ιδρω-μένη παλάμη μου. Κάλεσα το 911 και περίμενα να χτυπήσει δυο φορές -μια αιωνιότητα.

Στο τρίτο κουδούνισμα, μου απάντησε η υπάλληλος του τη-λεφωνικού κέντρου της αστυνομίας, μια γνωστή μου, η Ντενίζ Ντίρμπορν. Είχαμε βγει ραντεβού δυο φορές. Συμπαθούσαμε αρκετά ο ένας τον άλλο ώστε να μη σπαταλήσουμε άδικα το χρόνο μας σε ένα τρίτο ραντεβού.

«Ντενίζ», είπα επιτακτικά με φωνή τραχιά και τρεμάμενη, «εδώ Τζίμι Τοκ, πυροβόλησαν τη γυναίκα μου τη Λόρι, είναι ά-σχημα χτυπημένη, χρειαζόμαστε ασθενοφόρο, τώρα, παρακαλώ, τώρα αμέσως».

Ξέροντας ότι η διεύθυνσή μας εμφανίστηκε στην οθόνη του υπολογιστή της Ντενίζ αμέσως μόλις έγινε η τηλεφωνική σύνδε-ση, δε χασομέρησα άλλο μαζί της. Άφησα το ακουστικό να κρέ-μεται από το καλώδιο του και να χτυπιέται πάνω στον τοίχο.

Γονάτισα πλάι στη Λόρι, πάνω στο χυμένο αίμα. Μια τόσο τέλεια και τόσο ωχρή ομορφιά τη συναντά κανείς μονάχα σε α-γάλματα, σε μαρμάρινα μνημεία.

Φαινόταν τραυματισμένη στην κοιλιά. Τα μάτια της ήταν κλειστά. Δεν παρατήρησα κίνηση κάτω α-

πό τα βλέφαρα. Πίεσα τα δάχτυλά μου στο λαιμό της, ψάχνοντας απεγνω-

σμένα, φοβούμενος το χειρότερο, ώσπου βρήκα ένα σφυγμό -γρήγορο και αδύναμο, αλλά υπαρκτό.

Ένας λυγμός ξέφυγε από το στήθος μου, κι ύστερα άλλος έ-νας, ώσπου κατάλαβα ότι, ακόμα και αναίσθητη, η Λόρι ίσως με άκουγε και τρόμαζε από τη θλίψη μου. Συγκρατήθηκα για χατί-ρι της και, μολονότι το στήθος μου φούσκωνε από πνιγμένους λυγμούς, από τα χείλη μου έβγαινε μόνο η κοφτή, πανικόβλητη αναπνοή μου.

Φαινόταν αναίσθητη, αλλά ανέπνεε γρήγορα, με μικρές ανά-

Η ΠΡΟΦΗΤΕΊΑ 3 2 5

σες. Χάιδεψα το πρόσωπο, το μπράτσο της. Το δέρμα της ήταν κρύο και κολλούσε.

Είχε υποστεί σοκ. Το δικό μου σοκ ήταν συναισθηματικό, αφορούσε το νου και

την ψυχή, αλλά εκείνη υπέφερε από το σωματικό κλονισμό που προκάλεσαν η σφοδρότητα του τραυματισμού της και η αιμορ-ραγία. Μπορεί να μην πέθανε από τα τραύματά της, αλλά το σοκ θα μπορούσε να τη στείλει στον άλλο κόσμο.

Ήταν ξαπλωμένη ανάσκελα, σε ιδανική θέση για να τη φρο-ντίσω.

Δίπλωσα μια πετσέτα των πιάτων και την έβαλα κάτω από το κεφάλι της, ίσα ίσα για ν' ακουμπάει στα μαλακά. Μόνο τα πό-δια της επιτρεπόταν να είναι ανασηκωμένα.

Κατέβασα μερικά βιβλία μαγειρικής από τα πλησιέστερα ρά-φια, έφτιαξα μια στοίβα και σήκωσα με προσοχή τα πόδια της γύρω στα τριάντα εκατοστά.

Σε συνδυασμό με την πτώση της αρτηριακής πίεσης, η απώ-λεια θερμότητας θα μπορούσε να αποδειχτεί θανάσιμη στην κα-τάστασή της. Χρειαζόμουν κουβέρτες, αλλά δεν τολμούσα να την αφήσω για να τις φέρω από τον επάνω όροφο.

Αν ήταν να πεθάνει, δε θα την άφηνα να πεθάνει μόνη. Το διπλανό δωμάτιο ήταν το δωμάτιο με το πλυντήριο, στο

οποίο κρεμούσαμε επίσης τα παλτά κι αφήναμε τις μπότες μας. Ξεκρέμασα από τους γάντζους τα χειμωνιάτικα μπουφάν.

Επιστρέφοντας στην κουζίνα, τη σκέπασα με τα πανωφόρια μας. Με το δικό μου και το δικό της. Με τα μπουφάν της Αννι, της Λούσι και του Άντι.

Αδιαφορώντας για τα αίματα, ξάπλωσα στο πλευρό της και κόλλησα το σώμα μου πάνω της για να τη ζεστάνω όσο μπο-ρούσα.

Την ώρα που η σειρήνα ακουγόταν στο βάθος, ψηλάφησα το σφυγμό της. Δεν ήταν πιο δυνατός, αλλά διαβεβαίωσα τον εαυ-τό μου ότι δεν ήταν ούτε πιο αδύναμος -γνωρίζοντας ότι αυτα-πατώμαι.

Μίλησα στο λεπτό αυτάκι της, ελπίζοντας ότι η φωνή μου θα τη βοηθούσε, ότι τα λόγια μου θα την κρατούσαν σε τούτο τον

3 2 6 DEAN KOONTZ

κόσμο. Της έλεγα πράγματα που δεν τα θυμάμαι πια, της έδινα θάρρος, την καθησύχαζα. Σύντομα ωστόσο αναγκάστηκα να πε-ριοριστώ σε δυο λέξεις, στις πιο αληθινές λέξεις που ήξερα και επαναλάμβανα με θέρμη και πάθος: «Σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, σ' α-γαπώ, σ' αγαπώ...»

49

Οπατέρας μου απομάκρυνε τους ανήσυχους γείτονες από τα σκαλιά της πρόσοψης και από το δρομάκι, περιορίζοντάς

τους στο γκαζόν ανάμεσα στα χριστουγεννιάτικα αγαλματάκια. Αμέσως πίσω του, ακολουθούσαν δύο τραυματιοφορείς που

μετέφεραν τη Λόρι πάνω σε φορείο. Ήταν ξαπλωμένη αναίσθη-τη κάτω από μια μάλλινη κουβέρτα και της χορηγούσαν ήδη πλάσμα αίματος.

Έτρεχα δίπλα της, κρατώντας ψηλά τη φιάλη με το αίμα. Οι τραυματιοφορείς θα προτιμούσαν τη βοήθεια ενός αστυνομικού, αλλά εγώ δεν είχα εμπιστοσύνη σε κανέναν.

Χρειάστηκε να σηκώσουν το φορείο για να κατεβεί τα σκα-λιά. Οι ρόδες ακούμπησαν ξανά στο δρομάκι με κρότο και συνέ-χισαν να κυλούν τρίζοντας προς το δρόμο.

Η μητέρα μου είχε ανεβεί στην κάμαρα των κοριτσιών και καθόταν τώρα με τα τρία παιδιά, προσπαθώντας να τα καθησυ-χάσει και να τα εμποδίσει να κοιτάξουν έξω από το παράθυρο.

Μισή ντουζίνα περιπολικά της αστυνομίας ήταν σταματημέ-να χωρίς τάξη έξω στο δρόμο, με τις μηχανές αναμμένες και με τους περιστρεφόμενους φάρους τους να φωτίζουν τα χιονισμένα δέντρα και τα γύρω σπίτια, βάφοντάς τα μπλε, κόκκινα, μπλε, κόκκινα. Το ασθενοφόρο περίμενε στην άκρη του δρόμου, πίσω από το Μέρκιουρι Μάουντενιρ με το οποίο είχε καταφθάσει ο Μπίζο.

Ο Κέβιν Τόλιβερ, ο νοσοκόμος που θα φρόντιζε τη Λόρι καθ' οδόν προς το νοσοκομείο, πήρε τη φιάλη του αίματος από

\

3 2 8 DEAN KOONTZ

τα χέρια μου κι ανέβηκε στο πίσω μέρος του ασθενοφόρου, ενό-σω ο Κάρλος Νούνιες έσπρωχνε μέσα το φορείο.

Όταν πήγα να μπω κι εγώ, ο Κάρλος με σταμάτησε. «Δε χω-ράς, Τζίμι. Ο Κέβιν θα έχει πολλή δουλειά. Καλύτερα να μην τον δυσκολέψεις με την παρουσία σου».

«Μα πρέπει να...» «Ξέρω», με έκοψε ο Κάρλος. «Μα όταν φτάσουμε στο νοσο-

κομείο θα μπει κατευθείαν στο χειρουργείο. Δε θα μπορέσεις να την ακολουθήσεις ούτε εκεί».

Πισωπάτησα απρόθυμα. «Θα σε φέρει στο νοσοκομείο ο μπαμπάς σου, Τζίμι. Θα μας

ακολουθείτε», είπε κλείνοντας τις πόρτες ανάμεσα σ' εκείνη και σ' εμένα. Ίσως ήταν η τελευταία φορά που την έβλεπα ζωντανή.

Καθώς ο Κάρλος έτρεχε στη θέση του στο τιμόνι, ο μπαμπάς εμφανίστηκε δίπλα μου και με οδήγησε στο πεζοδρόμιο.

Περάσαμε την πάχνη με τα αγγελάκια, τους μάγους και τα ταπεινά ζώα που πρόσεχαν την αγία οικογένεια.

Ένα μικρό γλομπάκι είχε καεί, με αποτέλεσμα ο ένας άγγε-λος να είναι σκοτεινός. Στο κατά τα άλλα φωτισμένο σκηνικό, τούτη η σκοτεινή μορφή με τα μισοδιπλωμένα φτερά έμοιαζε δυσοίωνη, σαν να περίμενε τις εξελίξεις.

Στο δρομάκι του σπιτιού των γονιών μου, από την εξάτμιση της Σεβρολέτ Μπλέιζερ του μπαμπά έβγαινε ένα σύννεφο καπνού.

Η γιαγιά Ρογουίνα είχε βγάλει το αυτοκίνητο από το γκαράζ και το είχε ζεστάνει για να είναι έτοιμο. Έστεκε εκεί πέρα, χωρίς πανωφόρι, ντυμένη για το δείπνο.

Παρά τα ογδόντα πέντε της χρόνια, ήταν ικανή να σου σπά-σει πλευρό με το αγκάλιασμά της.

Θέτοντας σε λειτουργία τη σειρήνα, ο Κάρλος ξεκίνησε. Έ-νας αστυνομικός τού έγνεψε να περάσει ελεύθερα στη διασταύ-ρωση.

Καθώς η σειρήνα ξεμάκραινε γοργά, η γιαγιά έχωσε κάτι στην παλάμη μου, με φίλησε και μ' έσπρωξε απαλά να μπω στην Μπλέιζερ.

Ο αστυνομικός που φρουρούσε τη διασταύρωση μας έκανε νόημα να περάσουμε και, καθώς τραβούσαμε για το νοσοκο-

Η ΠΡΟΦΗΤΕΊΑ 3 2 9

μείο, κοίταξα τη σφιγμένη δεξιά μου παλάμη. Τα δάχτυλά μου είχαν μια ξεραμένη κρούστα από το αίμα μου κι από το αίμα της αγαπημένης μου γυναίκας.

Όταν άνοιξα την παλάμη μου, ανακάλυψα ότι η γιαγιά, που είχε ανεβεί για λίγο στον επάνω όροφο με τη μαμά και τα παι-διά, πήρε από την κοσμηματοθήκη της Λόρι το μενταγιόν που της είχα χαρίσει τον πρώτο καιρό της γνωριμίας μας.

Το μενταγιόν ήταν το ένα από τα τρία αντικείμενα που σώ-θηκαν από τη φωτιά όταν καταστράφηκε το πρώτο μας σπίτι. Έ-τσι μικρό και λεπτεπίλεπτο καθώς ήταν, θα περίμενε κανείς να έχει χαθεί. Η χρυσή αλυσίδα με το δέσιμο θα έπρεπε να είχαν λιώσει. Το σκαλισμένο λευκό προφίλ της γυναίκας σε σαπωνό-λιθο θα έπρεπε να 'χε ραγίσει και να 'χε μαυρίσει.

Εντούτοις, η μοναδική ζημιά ήταν ένα ελαφρύ ξεθώριασμα σε κάποιες από τις μπούκλες της γυναικείας φιγούρας. Τα χαρα-κτηριστικά της παρέμεναν φίνα όπως πάντα.

Ορισμένα πράγματα δεν είναι τόσο εύθραυστα όσο δείχνουν. Έσφιξα το μενταγιόν στο χέρι μου με τόση δύναμη, που όταν

έφτασα στο νοσοκομείο η παλάμη μου πονούσε σάμπως να την είχε τρυπήσει καρφί.

Η Λόρι βρισκόταν ήδη στο χειρουργείο. Μια νοσοκόμα επέμεινε να με οδηγήσει στις πρώτες βοήθει-

ες. Η σφαίρα που μου έριξε ο Μπίζο στο σαλόνι είχε σκίσει το χόνδρο του δεξιού μου αυτιού. Η αδελφή μού έπλυνε το αυτί και καθάρισε την ευσταχιανή σάλπιγγα από τα αίματα. Όσο έ-νας νεαρός γιατρός με έραβε όσο καλύτερα μπορούσε, εγώ αρ-νήθηκα να μου χορηγήσουν κάτι παραπάνω από μια απλή τοπι-κή αναισθησία.

Στο υπόλοιπο του βίου μου, εκείνο το αυτί θα μ' έκανε να μοιάζω με τσακισμένο μποξέρ που 'φαγε τη ζωή του στα ρινγκ.

Μια και δεν επιτρεπόταν να στεκόμαστε στο διάδρομο έξω από το χειρουργείο όπου είχαν μεταφέρει τη Λόρι, και καθώς μετά την εγχείρηση θα την οδηγούσαν κατευθείαν στη μονάδα εντατικής θεραπείας, ο μπαμπάς κι εγώ περιμέναμε στην αίθου-σα αναμονής της εντατικής.

Ήταν ένα μελαγχολικό δωμάτιο, πράγμα που δε με ενόχλησε

3 3 0 DEAN KOONTZ

διόλου. Δεν ήθελα να περιβάλλομαι από ζωηρά χρώματα, ε-μπνευσμένους πίνακες και αναπαυτικά καθίσματα.

Ήθελα να υποφέρω. Με είχε κυριέψει η παρανοϊκή ιδέα ότι, αν το μυαλό ή η καρ-

διά ή το σώμα μου έπαυαν να αγωνιούν, αν υποχωρούσα μπρο-στά σε κάθε είδους, μικρή ή μεγάλη, εξάντληση, η Λόρι θα πέ-θαινε. Ένιωθα ότι μόνο με το άγχος και την υπέρτατη αγωνία θα μπορούσα να εξασφαλίσω την προσοχή του Θεού, ώστε να είμαι σίγουρος ότι θ' άκουγε τις δεήσεις μου.

Εντούτοις, δεν έπρεπε να κλάψω, γιατί με το κλάμα θα ήταν σαν να προεξοφλούσα το χειρότερο. Θα ήταν σαν να προσκα-λούσα το Θάνατο να πάρει αυτό που ήθελε.

Για ένα διάστημα εκείνη τη νύχτα, είχα θέσει περισσότερους προληπτικούς κανόνες απ' όσους θέτουν τα ψυχαναγκαστικά ά-τομα, των οποίων η καθημερινή ζωή ρυθμίζεται από περίπλοκες εσωτερικές συνήθειες και κώδικες συμπεριφοράς που έχουν στόχο το μαγικό εξορκισμό της κακοτυχίας.

Για ένα διάστημα, ο μπαμπάς κι εγώ μοιραστήκαμε την αί-θουσα αναμονής της εντατικής μαζί με άλλους βασανισμένους ανθρώπους. Ύστερα μείναμε μόνοι.

Η Λόρι μπήκε στο χειρουργείο στις οχτώ και δώδεκα πρώτα λεπτά. Στις εννέα και μισή, ο δόκτωρ Γουέιν Κορνέλ, ο χειρουρ-γός που την ανέλαβε, έστειλε μια νοσοκόμα να μας μιλήσει.

Αρχικά, μας πληροφόρησε ότι ο δόκτωρ Κορνέλ -γενικός χειρουργός με ειδίκευση σε γαστρεντερολογικές επεμβάσεις- ή-ταν καταπληκτικός στον τομέα του. Είπε επίσης ότι η ομάδα του ήταν «καταπληκτική».

Η διαφήμιση και τα καλά λόγια ήταν περιττά. Για να διατη-ρήσω τα λογικά μου, είχα ήδη πείσει τον εαυτό μου ότι ο δό-κτωρ Κορνέλ ήταν ιδιοφυΐα με χέρια ευαίσθητα σαν του μεγα-λύτερου πιανίστα, ένας απαράμιλλος επιστήμονας.

Σύμφωνα με τη νοσοκόμα, παρ' ότι η κατάσταση της Λόρι παρέμενε κρίσιμη, η επέμβαση πήγαινε καλά. Ωστόσο, ίσως διαρκούσε πολλές ώρες. Η εκτίμηση του δόκτορα Κορνέλ ήταν ότι δε θα τελείωνε πριν τη μία μετά τα μεσάνυχτα.

Η ΠΡΟΦΗΤΕΊΑ 3 3 1

Η Λόρι είχε δεχτεί δυο σφαίρες που προκάλεσαν μεγάλη ζημιά.

Εκείνη τη στιγμή δεν ήθελα να μάθω περισσότερες λεπτομέ-ρειες. Δεν το άντεχα.

Η νοσοκόμα έφυγε. Όταν μείναμε μόνοι εγώ κι ο μπαμπάς, η μικρή αίθουσα ανα-

μονής έμοιαζε τεράστια, σαν υπόστεγο αεροπλάνου. «Θα τα καταφέρει», μου είπε ο πατέρας μου. «Θα γίνει καλά». Ήταν αδύνατο να μείνω καθιστός. Έπρεπε να κουνηθώ, να ε-

κτονώσω τη νευρικότητά μου. Ήταν Κυριακή, 22 Δεκεμβρίου, ημερομηνία που δε συγκα-

ταλεγόταν στις γραμμένες στην πίσω όψη της πρόσκλησης του τσίρκου. Τα μεσάνυχτα άρχιζε η τρίτη μέρα του καταλόγου του παππού Τζόζεφ.

Τι χειρότερο θα μπορούσε να συμβεί μετά τα μεσάνυχτα; Υποκρίθηκα ότι δε γνώριζα την απάντηση κι έδιωξα από το

μυαλό μου την επικίνδυνη ερώτηση. Μολονότι είχα σηκωθεί για να περπατήσω, βρέθηκα δίπλα

στο ένα παράθυρο. Δεν ξέρω πόση ώρα στεκόμουν εκεί. Προσπάθησα να εστιάσω την προσοχή μου στο τζάμι, μα ή-

ταν σαν να μην υπήρχε. Σκέτη μαυρίλα. Ένα απύθμενο κενό. Κρατιόμουν σφιχτά από το κούφωμα του παραθύρου. Ένιω-

θα ίλιγγο. Νόμιζα ότι θα έπεφτα έξω από το τζάμι, μέσα σε μια σκοτεινή δίνη.

«Τζίμι;» είπε πίσω μου ο μπαμπάς. Μη παίρνοντας απάντηση, ακούμπησε το χέρι του στον ώ-

μο μου. «Γιε μου», είπε. Γύρισα προς το μέρος του... και τότε έκανα κάτι που δεν είχα

κάνει από παιδί: Έκλαψα στην αγκαλιά του πατέρα μου.

49

Λίγο πριν από τα μεσάνυχτα, ήρθε η μητέρα μου μ' ένα μεγά-λο κουτί γεμάτο σπιτικά γλυκά: μπισκότα λεμονιού, μα-

ντλέν, σκοτσέζικο σόρτμπρεντ και κινέζικα σουσαμένια γλυκάκια. Η Γουίνα ακολουθούσε με την κίτρινη φόρμα του σκι. Κου-

βαλούσε δύο μεγάλα θερμός με τον αγαπημένο μας κολομβιανό καφέ.

Το νοσοκομείο διέθετε μηχανήματα που σου παρείχαν σνακ και καφέ. Εντούτοις, ακόμα και στις δύσκολες ώρες, η οικογέ-νειά μου δεν ήταν απ' αυτές που αγόραζαν προϊόντα από αυτό-ματα μηχανήματα.

Η Άννι, η Λούσι και ο Άντι είχαν μεταφερθεί στο σπίτι των γονιών μου. Βρίσκονταν κάτω από τη φροντίδα και την προστα-σία ενός λόχου έμπιστων γειτόνων.

Η μαμά μού είχε φέρει επίσης μια αλλαξιά ρούχα. Τα παπού-τσια, το παντελόνι και το πουκάμισο μου είχαν μουσκέψει στα αίματα, που τώρα είχαν στεγνώσει και κοκαλώσει επάνω τους.

«Πήγαινε στην τουαλέτα να πλυθείς, χρυσέ μου», είπε η μα-μά. «Θα αισθανθείς καλύτερα».

Αν έφευγα από την αίθουσα αναμονής για να πλυθώ και ν' αλλάξω, θα ήταν σαν να διέκοπτα την αγρυπνία, σαν να εγκατέ-λειπα τη Λόρι. Δεν ήθελα να πάω.

Προτού φύγει από το σπίτι, η μαμά είχε βρει την αγαπημένη της φωτογραφία της Λόρι και την είχε τοποθετήσει σ' ένα μικρό πλαίσιο. Τώρα καθόταν κρατώντας τη φωτογραφία στην αγκα-λιά της, μελετώντας τη σαν να 'ταν φυλαχτό που θα εξασφάλιζε την πλήρη ανάρρωση της νύφης της.

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ 3 3 3

Ο πατέρας μου κάθισε δίπλα στη μητέρα μου, της έπιασε το χέρι και το κράτησε σφιχτά. Κάτι της ψιθύρισε. Εκείνη συγκατέ-νευσε. Χάιδεψε τη φωτογραφία με το ένα δάχτυλο, σαν να 'στρώνε τα μαλλιά της Λόρι.

Η Γουίνα μου πήρε μαλακά το μενταγιόν από το χέρι και το κράτησε ανάμεσα στις παλάμες της, διατηρώντας το ζεστό. «Πήγαινε, Τζίμι. Πήγαινε να φτιαχτείς λίγο -71α το καλό της».

Αποφάσισα ότι η αγρυπνία δεν επρόκειτο -δεν ήταν δυνατό-να διακοπεί, αφού αυτοί οι τρεις έμεναν στο πόδι μου.

Στην τουαλέτα, δίστασα να ξεπλύνω τα χέρια μου από το αί-μα της Λόρι, από φόβο μήπως ήταν σαν να την απαρνιόμουν.

Δε φοβόμαστε τόσο το δικό μας θάνατο όσο το θάνατο αυ-τών που αγαπάμε. Όταν βρεθούμε κοντά στο ενδεχόμενο μιας τέτοιας απώλειας, ο νους μας αρνείται να το δεχτεί και η συμπε-ριφορά μας ξεφεύγει από τα λογικά πλαίσια.

Όταν επέστρεψα στην αίθουσα αναμονής, ήπιαμε και οι τέσ-σερις καφέ και φάγαμε τα κουλουράκια με μια επισημότητα που θα ταίριαζε στη Θεία Κοινωνία.

Στις δώδεκα και μισή, η νοσοκόμα του χειρουργείου επέ-στρεψε για να μας πληροφορήσει ότι ο δόκτωρ Κορνέλ θα χρει-αζόταν περισσότερο χρόνο από τον προγραμματισμένο. Πίστευε ότι θα μας μιλούσε γύρω στη μιάμιση.

Η Λόρι βρισκόταν στο χειρουργείο εδώ και τέσσερις ώρες. Τα μπισκότα και ο καφές πέτρωσαν στο στομάχι μου. Φορώντας ακόμα την πράσινη στολή και το σκούφο του, ο

χειρουργός ήρθε να μας βρει μαζί με τον οικογενειακό γιατρό μας, τον Μέλο Μελόντιον, στη μία και τριάντα τρία. Ο δόκτωρ Κορνέλ ήταν σαρανταπεντάρης -και έδειχνε ακόμα νεότερος-, ωστόσο φαινόταν έμπειρος και υπεύθυνος άνθρωπος.

«Αν λάβουμε υπόψη πόσο σοβαρά ήταν τα τραύματα», είπε, «όλα πήγαν όσο καλύτερα μπορούσα να ελπίσω».

Είχε αφαιρέσει την τραυματισμένη σπλήνα, κάτι που δε θα ε-πηρέαζε τη φυσιολογική πορεία της ζωής της. Το δυσάρεστο ή-ταν η αφαίρεση ενός άσχημα λαβωμένου νεφρού· όμως, με τη βοήθεια του Θεού, η Λόρι θα μπορούσε να απολαύσει μια κανο-νική ζωή με το άλλο που της απέμεινε.

3 3 4 DEAN KOONTZ

Η βλάβη των γαστροεπιπλοϊκών και μεσεντερικών αγγείων απαιτούσε εξόχως προσεκτική επέμβαση. Ο γιατρός χρησιμο-ποίησε μόσχευμα από μια φλέβα του ποδιού.

Ο χειρουργός φρόντισε επίσης το λεπτό έντερο που είχε τρυ-πήσει σε δύο σημεία και αφαίρεσε ένα τμήμα πέντε εκατοστών από το κόλον.

«Η κατάστασή της θα παραμείνει κρίσιμη για ένα εικοσιτε-τράωρο», μας είπε ο Κορνέλ.

Λόγω του τραυματισμού των εντέρων, υπήρχε μια μικρή πι-θανότητα περιτονίτιδας, οπότε θα χρειαζόταν νέα εισαγωγή στο χειρουργείο. Θα της χορηγούσαν αντιπηκτικά για να ελαχιστο-ποιήσουν τον κίνδυνο εμβολής από θρόμβους.

«Το τοπίο δεν έχει ακόμα καθαρίσει», μας προειδοποίησε, «όμως τώρα είμαι πολύ πιο αισιόδοξος σε σχέση με τη στιγμή που την πρωτοάνοιξα. Υποψιάζομαι ότι είναι άνθρωπος που ξέ-ρει να αγωνίζεται».

«Είναι σκληρό καρύδι», είπε ο Μέλο Μελόντιον. «Σκληρότερο από μένα», πρόσθεσα. Όταν τη μετέφεραν και την εγκατέστησαν στη μονάδα εντα-

τικής θεραπείας, μου επέτρεψαν να την επισκεφτώ στο θάλαμο για ένα πεντάλεπτο το πολύ.

Την κρατούσαν κοιμισμένη. Μολονότι κοιμόταν ήρεμα, από τα χαρακτηριστικά της καταλάβαινα πόσο είχε τυραννιστεί.

Άγγιξα το χέρι της. Το δέρμα της μου φάνηκε ζεστό, αλλά ίσως οφειλόταν στο γεγονός ότι τα δικά μου χέρια ήταν παγω-μένα.

Αν και χλομό, το πρόσωπό της έλαμπε σαν το πρόσωπο ενός αγίου σε πίνακα μιας εποχής που οι άνθρωποι πίστευαν στους α-γίους -και περισσότερο απ' όλους οι καλλιτέχνες.

Της χορηγούσαν ορό ενδοφλεβίως και οξυγόνο από τη μύτη, ενώ ήταν συνδεδεμένη με μηχάνημα παρακολούθησης του καρ-διακού ρυθμού. Τράβηξα το βλέμμα μου από πάνω της στιγμι-αία, για να κοιτάξω την απεικόνιση των καρδιακών παλμών της στο μόνιτορ.

Η μαμά και η γιαγιά κάθισαν λίγα λεπτά στο πλευρό της κι ύστερα αναχώρησαν για το σπίτι, για να είναι κοντά στα παιδιά.

Η ΠΡΟΦΗΤΕΊΑ 3 3 5

Είπα στον μπαμπά να γυρίσει κι εκείνος, μα αρνήθηκε. «Υ-πάρχουν μερικά ακόμα μπισκοτάκια στο κουτί».

Αν δεν ήμασταν στο νοσοκομείο, κανονικά τέτοια ώρα θα δουλεύαμε, οπότε δε νύσταζα. Περίμενα με λαχτάρα τις σύντο-μες επισκέψεις που μου επέτρεπε το προσωπικό της εντατικής.

Τα χαράματα, μια νοσοκόμα εμφανίστηκε στην αίθουσα ανα-μονής για να μου αναγγείλει ότι η Λόρι ξύπνησε. «Θέλω τον Τζίμι», ήταν τα πρώτα της λόγια.

Όταν την είδα ξύπνια, μου 'ρθε να βάλω τα κλάματα, αλλά κρατήθηκα γιατί τα δάκρυα θα θάμπωναν την όρασή μου, κι εγώ δε χόρταινα να την κοιτάζω.

«Ο Άντι;» ρώτησε. «Είναι ασφαλής. Είναι μια χαρά». «Η Άννι, η Λούσι;» «Και οι δυο τους είναι περίφημα. Ασφαλείς». «Αλήθεια;» «Πιο αλήθεια δε γίνεται». «Ο Μπίζο;» «Νεκρός». «Τέλεια», είπε σφαλίζοντας τα μάτια. «Τέλεια». Και λίγο πιο

μετά: «Τι ημερομηνία έχουμε;» ρώτησε. Μου ήρθε να της πω ψέματα, αλλά τελικά το ομολόγησα:

«Είκοσι τρεις Δεκεμβρίου». «Η μέρα η φοβερή», είπε. «Φαίνεται ότι ο παππούς έπεσε έξω μερικές ώρες. Έπρεπε να

μας είχε προειδοποιήσει για τις είκοσι δύο». «Ίσως». «Το χειρότερο πέρασε». «Για μένα, ναι», είπε. «Για όλους μας». «Ίσως όχι για σένα». «Είμαι μια χαρούλα εγώ». «Μη σταματήσεις να φυλάγεσαι, Τζίμι». «Μην ανησυχείς για μένα». «Μη σταματήσεις να φυλάγεσαι ούτε στιγμή».

49

Οπατέρας μου γύρισε στο σπίτι για έναν τρίωρο υπνάκο, με την υπόσχεση να επιστρέψει φέρνοντας μαζί σάντουιτς με

χοντρές φέτες ψητό κρέας, ελιές σαλάτα και μια τεράστια πολέ-ντα με φιστίκια και αμύγδαλα.

Αργότερα το ίδιο πρωί, όταν ο δόκτωρ Κορνέλ επισκέφτηκε τους ασθενείς του, δήλωσε ικανοποιημένος από την πρόοδο της Λόρι. Το τοπίο δεν είχε ακόμα καθαρίσει, αλλά ώρα με την ώρα η ομίχλη διαλυόταν.

Από την αίθουσα αναμονής της εντατικής παρήλασαν κι άλ-λοι άνθρωποι, ο καθένας με το προσωπικό του δράμα. Τώρα είχα μείνει μόνος. Ο Κορνέλ κάθισε και μου ζήτησε να καθίσω κι εγώ.

Μονομιάς κατάλαβα ότι είχε να μου πει κάτι που ενδεχομέ-νως θα εξηγούσε για ποιο λόγο ο παππούς κατέταξε την 23η Δε-κεμβρίου στον κατάλογο των φοβερών ημερών.

Σκέφτηκα τις σφαίρες που είχαν διαπεράσει τα έντερα, που είχαν διαλύσει το νεφρό και είχαν καταστρέψει τις φλέβες, κι α-ναρωτήθηκα ποια άλλη βλάβη μπορεί να είχε υποστεί η Λόρι. Ξάφνου, το μυαλό μου πήγε στη σπονδυλική στήλη.

«Αχ, όχι, Θεέ μου. Έμεινε παράλυτη από τη μέση και κάτω;» Ο Κορνέλ ξαφνιάστηκε. «Χριστός και Παναγία, πώς σου ήρ-

θε αυτό; Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, θα σε είχα ενημερώσει χτες το βράδυ».

Δεν επέτρεψα στον εαυτό μου να νιώσει ανακούφιση, γιατί ήταν ολοφάνερο ότι κάτι είχε να μου πει, κάτι που προφανώς δε θα το γιορτάζαμε με σαμπάνιες.

«Απ' όσο ξέρω, έχετε αποκτήσει με τη Λόρι τρία παιδιά».

Η ΠΡΟΦΗΤΕΊΑ 3 3 7

«Ναι. Την Άννι, τη Λούσι και τον Άντι. Τρία». «Το μεγαλύτερο κοντεύει τα πέντε;» «Ναι. Η Άννι. Το αγοροκόριτσο μας». «Τρία παιδιά κάτω από τα πέντε... Δεν είναι κι εύκολη υπό-

θεση». «Ιδίως όταν το καθένα θέλει να έχει το δικό του τέρας στην

ντουλάπα του». «Για τη Λόρι, αυτή είναι η ιδανική οικογένεια;» «Είναι μια χαρά παιδιά, αλλά όχι και τέλεια», απάντησα. «Θέλω να πω, από πλευράς αριθμού». «Εκείνη θέλει είκοσι». Με κοίταξε σαν να φύτρωσε όσο μιλούσαμε ένα δεύτερο κε-

φάλι στον ώμο μου. «Πρόκειται για καλαμπούρι, εν μέρει», εξήγησα. «Θα βολευ-

όταν και με πέντε, ίσως έξι ή εφτά. Το είκοσι ήταν απλώς μια υ-περβολή με την οποία ήθελε να δείξει πόσο σημαντική είναι γι' αυτήν η οικογένεια».

«Τζίμι, καταλαβαίνεις πόσο τυχερή είναι η Λόρι που ζει;» Έγνεψα καταφατικά. «Καταλαβαίνω επίσης ότι για ένα διά-

στημα θα είναι αδύναμη, ότι θα περάσει καιρός μέχρι να αναρ-ρώσει πλήρως, αλλά δεν υπάρχει πρόβλημα με τα παιδιά. Θα τα αναλάβουν οι δικοί μου. Η Λόρι δε θα κουραστεί καθόλου».

«Δεν είναι αυτό το ζήτημα. Τζίμι... Η Λόρι δε θα μπορέσει να αποκτήσει άλλα παιδιά. Αν αυτό πρόκειται να της στοιχίσει, δε θέλω να το πληροφορηθεί προτού ξανασταθεί στα πόδια της».

Αν εγώ μπορούσα να έχω απλώς τη Λόρι, την Άννι, τη Λούσι και τον Άντι, θα δόξαζα το Θεό πρωί και βράδυ επειδή μου έδω-σε τόσο πολλά.

Δεν ήμουν ωστόσο σίγουρος για το πώς θα δεχόταν η ίδια την είδηση. Είναι άνθρωπος προσγειωμένος αλλά συγχρόνως ο-νειροπόλα -ρεαλίστρια και συγχρόνως ρομαντική.

«Χρειάστηκε να αφαιρέσω τη μία ωοθήκη και τη μία σάλπιγ-γα», μου εξήγησε. «Η δεύτερη ωοθήκη είναι γερή, αλλά ο τραυ-ματισμός της σάλπιγγας θα έχει ως αποτέλεσμα το σχηματισμό ιστών που θα φράξουν εντελώς το στόμιο».

«Δε θα μπορούσε κάποια μέρα να διορθωθεί;»

3 3 8 DEAN KOONTZ

«Αμφιβάλλω. Εξάλλου, της μένει πλέον μόνο ένα νεφρό. Δε θα ήταν καλό να μείνει ξανά έγκυος».

«Θα της το πω. Θα της μιλήσω όταν κρίνω ότι είναι η κατάλ-ληλη στιγμή».

«Έκανα ό,τι μπορούσα, Τζίμυ>. «Το ξέρω. Και η ευγνωμοσύνη μου δεν περιγράφεται με λό-

για. Γιατρέ, έχεις εξασφαλίσει δωρεάν γλυκά για όλη σου τη ζωή».

Μετά την αναχώρηση του γιατρού, και όσο προχωρούσε η μέρα, βρισκόμουν σε επιφυλακή, περιμένοντας το ανείπωτα φρι-χτό συμβάν που είχε προβλέψει ο παππούς μου, ενώ παράλληλα αναρωτιόμουν μήπως τελικά επρόκειτο για τη στειρότητα της Λόρι. Για μένα, αυτό θα αποτελούσε, πράγματι, μόνιμο καημό, αλλά όχι κάτι χειρότερο· για εκείνη, ωστόσο, ίσως ισοδυναμού-σε με τραγωδία.

Όπως εξελίχτηκαν τα πράγματα, θα περνούσαν αρκετοί μή-νες μέχρι να αντιληφθούμε για ποιο λόγο η 23η του Δεκέμβρη υπήρξε για μας σχεδόν εξίσου τρομερή με το βράδυ της 22ας του ίδιου μήνα...

Ο μπαμπάς επέστρεψε πιο ξεκούραστος, με τα σάντουιτς, τις ελιές σαλάτα και την πολέντα με τα φιστίκια και τα αμύγδαλα.

Αργότερα, σε μια από τις επισκέψεις μου στην εντατική μο-νάδα, η Λόρι μου είπε: «Ο Πουντσινέλο είναι ακόμα ζωντανός».

«Κλεισμένος σε φυλακή υψίστης ασφαλείας. Μη σε απα-σχολεί».

«Θα με απασχολεί λιγάκι, θέλω δε θέλω». Έκλεισε τα μάτια της, κουρασμένη.

Στάθηκα πλάι στο κρεβάτι κοιτάζοντάς τη για κάμποση ώρα. «Λυπάμαι», της ψιθύρισα σιγανά.

Δεν κοιμόταν, όπως είχα πιστέψει. «Για ποιο πράγμα λυπά-σαι;» ρώτησε χωρίς ν' ανοίξει τα μάτια.

«Που σ' έμπλεξα σ' αυτή την ιστορία». «Δε μ' έμπλεξες σε καμιά ιστορία. Μου έσωσες τη ζωή». «Όταν με παντρεύτηκες, η κατάρα μου έγινε και δική σου». Άνοιξε τα μάτια της και με κοίταξε έντονα. «Άκου να σου

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ 3 3 9

πω, λουκουμάκι μου. Δεν υπάρχει καμιά κατάρα. Υπάρχει μόνο η ζωή».

«Μα...» «Άκουσες τι σου είπα;» «Μάλιστα, μαντάμ». «Δεν υπάρχει κατάρα. Υπάρχει μόνο η ζωή, και είναι αυτή

που είναι. Και για μένα, είσαι η μεγαλύτερη ευλογία που θα μπο-ρούσα ποτέ να ευχηθώ. Είσαι η απάντηση στις προσευχές μου».

Σε μια επόμενη επίσκεψη, όταν πράγματι κοιμόταν, της πέ-ρασα απαλά στο λαιμό το μενταγιόν και κούμπωσα την αλυσι-δίτσα.

Λεπτεπίλεπτο αλλά άφθαρτο. Η αέναη ομορφιά. Το προφίλ της αιώνιας αγάπης.

49

Στις 11 Ιανουαρίου του 2003, η Λόρι βγήκε από το νοσοκο-μείο. Για ένα διάστημα έμεινε δίπλα μας, στο σπίτι των γο-

νιών μου, όπου υπήρχαν περισσότερα χέρια βοηθείας. Κοιμόταν σε ένα κρεβάτι με ρόδες, στο ατελιέ της μαμάς, δί-

πλα στο σαλόνι, κάτω από το άγρυπνο βλέμμα ενός ημιτελούς πορτραίτου του Λάμπι Ντάμπι, μιας κατοικίδιας χελώνας.

Την Κυριακή 26 Ιανουαρίου, ύστερα από μια δοκιμαστική περίοδο κατά την οποία η διατροφή της είχε ρυθμιστεί με επιτυ-χία, κρίναμε ότι ήταν έτοιμη για ένα εορταστικό δείπνο, από ε-κείνα που συνήθιζαν οι Τοκ.

Ποτέ Χριστούγεννα το τραπέζι μας δεν υπήρξε τόσο φορτω-μένο. Συζητήσαμε σοβαρά το ενδεχόμενο μήπως υποχωρήσει κάτω από το βάρος τόσο πολλών εδεσμάτων. Αφού κάναμε υπο-λογισμούς, στους οποίους συμμετείχαν και τα παιδιά με τα μα-θηματικά της φαντασίας τους, καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι, αν προσθέταμε δυο ψωμάκια ακόμα, το τραπέζι θα κατέρρεε.

Οχτώ άτομα είχαμε συγκεντρωθεί για να γιορτάσουμε με κα-θυστέρηση τα Χριστούγεννα. Τα παιδιά έβαλαν μαξιλάρια στις καρέκλες τους για να ψηλώσουν και να φτάνουν το τραπέζι, ενώ οι μεγάλοι αρκέστηκαν στο καλό κρασί για να «ψηλώσουν» τη διάθεσή τους.

Ποτέ τα χριστουγεννιάτικα κεριά δεν πρόσθεσαν τόση θέρμη και τόση λάμψη στα πρόσωπά μας. Τα παιδιά άστραφταν από χαρά και, όταν κοίταξα γύρω μου τη μαμά, τον μπαμπά, τη για-γιά, τη Λόρι, ένιωσα ότι βρισκόμουν σε μια συντροφιά αγγέλων.

«Το κρασί μού θυμίζει τον Σπάρκι Άντερσον, τότε που άνοι-

Η ΠΡΟΦΗΤΕΊΑ 3 4 1

ξε μια μπουκάλα Μερλό και βρήκε μέσα ένα κομμένο δάχτυλο», είπε η γιαγιά Ρογουίνα την ώρα της σούπας.

Τα παιδιά τσίριξαν εν χορώ, κατενθουσιασμένα. «Γουίνα», τη μάλωσε ο πατέρας μου, «η ιστορία δεν είναι η

πρέπουσα για το τραπέζι, προπάντων καθώς πρόκειται για χρι-στουγεννιάτικο δείπνο».

«Αντιθέτως», είπε η γιαγιά, «είναι η πιο κατάλληλη ιστορία για ένα γιορτινό τραπέζι».

«Δε βρίσκω να έχει τίποτα χαρμόσυνο», είπε με απόγνωση ο μπαμπάς.

Η μαμά ανέλαβε την υπεράσπιση της γιαγιάς: «Όχι, Ρούντι, έχει δίκιο. Ταιριάζει με το πνεύμα των Χριστουγέννων. Υπάρχει και τάρανδος στην ιστορία».

«Και ένας χοντρός με λευκή γενειάδα», πρόσθεσε η γιαγιά. «Ξέρετε, ακόμα δεν έχω ακούσει την ιστορία του Χάρι Ραμί-

ρες που έβρασε μέχρι θανάτου», είπε η Λόρι. «Να μια ακόμα ιστορία που ταιριάζει με το πνεύμα των Χρι-

στουγέννων», δήλωσε η μαμά. Ο μπαμπάς ξεφύσηξε με δυσαρέσκεια. «Έτσι είναι», συμφώνησε η γιαγιά. «Μιλάει και για ένα

νάνο». Ο μπαμπάς έμεινε με το στόμα ανοιχτό. «Και τι σχέση έχει ο

νάνος με τα Χριστούγεννα;» «Δεν έχεις ακούσει για τους καλικάντζαρους;» ρώτησε η

γιαγιά. «Οι καλικάντζαροι δεν είναι το ίδιο με τους νάνους». «Εγώ έτσι ξέρω», απάντησε η γιαγιά. «Κι εγώ», είπε η Λούσι. «Οι νάνοι είναι άνθρωποι», επέμεινε ο μπαμπάς. «Οι καλικά-

ντζαροι υπάρχουν μόνο στα παραμύθια». «Δεν είναι σωστό να τους υποτιμάς μόνο και μόνο επειδή εί-

ναι διαφορετικοί», τον επέπληξε η γιαγιά. «Αυτόν το νάνο δεν τον έλεγαν Κρις Κρινγκλ;» θυμήθηκε

τότε να ρωτήσει η μητέρα μου. «Όχι, Μάντι, καλή μου», τη διόρθωσε η γιαγιά, «τον έλεγαν

Κρις Πρινγκλ, με πυ>.

3 4 2 DEAN KOONTZ

«Εγώ τα βρίσκω πολύ χριστουγεννιάτικα όλα αυτά», είπε η Λόρι.

«Εγώ τα βρίσκω παρανοϊκά», είπε ο μπαμπάς. Η μαμά τον χτύπησε φιλικά στον ώμο. «Μη γίνεσαι σαν τον

Σκρουτζ, χρυσέ μου». «Που λέτε, λοιπόν», άρχισε η γιαγιά, «ο Σπάρκι Άντερσον

πλήρωσε δεκαοχτώ δολάρια για την μπουκάλα το Μερλό, που ε-κείνο τον καιρό δεκαοχτώ δολάρια ήταν λεφτά, όχι παίξε γέλασε».

«Όλα έχουν ακριβύνει αφάνταστα», παρατήρησε η μαμά. «Προπάντων αν θέλεις να ψωνίσεις κάτι που να 'χει μέσα

του ένα κομμένο δάχτυλο», είπε η Λόρι. Η επόμενη από τις πέντε φοβερές μέρες θα ερχόταν σε δέκα

μήνες, κάτι που εκείνη τη νύχτα -με τα φώτα, τα στολίδια και την ευωδιά της ψητής γαλοπούλας- έμοιαζε πολύ, πολύ μακρινό.

ΠΕΜΠΤΟ ΜΕΡΟΣ

ΣΑΝ ΤΟΝ ΠΟΝΤΙΟ ΠΙΛΆΤΟ,

ΕΝΙΨΕς ΤΑς ΧΕΊΡΑς ΣΟΥ

ΚΑΙ ΜΕ ΞΕΓΡΆΨΕΙ

49

Δεκαπέντε χιλιόμετρα από το Ντένβερ, το Ομοσπονδιακό Σωφρονιστικό Κατάστημα του Ρόκι Μάουντεν, μια φυλα-

κή υψίστης ασφαλείας, ορθώνεται στους πρόποδες ενός γυμνού λόφου που καταλήγει σε πεδιάδα. Οι πλαγιές ψηλότερα και χα-μηλότερα της φυλακής είναι δασωμένες, αλλά η περιοχή ολόγυ-ρα είναι χερσότοπος, χωρίς εμπόδια που θα εμπόδιζαν ενδεχόμε-νες έρευνες με προβολείς, χωρίς κρυψώνες για να προστατευτεί κάποιος δραπέτης από τα πυρά των φρουρών.

Κανένας τρόφιμος δεν απέδρασε ποτέ από το Ρόκι Μάου-ντεν. Από εκεί μέσα, οι κατάδικοι έβγαιναν μόνο με συνοδεία α-στυνομικών ή πεθαμένοι.

Οι πέτρινοι τοίχοι υψώνονται γυμνοί, έχοντας μόνο μικρά καγκελόφραχτα παραθυράκια, από τα οποία δε χωράει να περά-σει άνθρωπος. Πάνω από κάθε προπύργιο, προβάλλει η επικλι-νής στέγη από σχιστόλιθο.

Πάνω από την κεντρική πύλη που οδηγεί στον περίκλειστο χώρο στάθμευσης, είναι σκαλισμένες στον τοίχο οι λέξεις ΑΛΗ-ΘΕΙΑ * ΝΟΜΟΣ * ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ * ΤΙΜΩΡΙΑ. Αν κρίνει κανείς α-πό την όψη του οικοδομήματος και από την κατηγορία των ανη-λεών εγκληματιών που στεγάζονται εκεί μέσα, η λέξη αναμόρ-φωση πιθανώς δεν παραλείφθηκε από απροσεξία.

Εκείνη την Τετάρτη στις 26 Νοεμβρίου, την τέταρτη από τις πέντε φοβερές μέρες, ο συννεφιασμένος ουρανός πάνω από τη φυλακή ήταν εξίσου αποθαρρυντικός όσο το μέλλον του κάθε τροφίμου. Ένας παγωμένος αγέρας πιρούνιαζε τα κόκαλά μας.

Προτού μας ανοίξουν την πύλη για να περάσουμε στο χώρο

3 4 6 DEAN KOONTZ

στάθμευσης, κατεβήκαμε και οι τρεις από το Εξπλόρερ για να μας ψάξουν. Δύο έμπειροι φρουροί ερεύνησαν το εσωτερικό του αυτοκινήτου και κοίταξαν κάτω από την καρότσα για τυχόν ο-γκώδη απαγορευμένα αντικείμενα, καμιά βαλίτσα με βόμβες, λόγου χάρη, ή κανέναν εκτοξευτή πυραύλων.

«Φοβάμαι», ομολόγησε η Λόρι. «Δεν είσαι υποχρεωμένη να έρθεις μέσα μαζί μας»» της είπα. «Θέλω να έρθω. Εξαρτώνται πολλά απ' αυτό. Πρέπει να

έρθω». Αφού περάσαμε επιτυχώς τον έλεγχο, παρκάραμε όσο το δυ-

νατό πιο κοντά στην πύλη. Ο τσουχτερός άνεμος καθιστούσε α-φόρητο το περπάτημα έστω και για λίγα μέτρα.

Το προσωπικό διέθετε θερμαινόμενο γκαράζ. Το υπαίθριο πάρκινγκ εξυπηρετούσε αποκλειστικά τους επισκέπτες.

Παρ' ότι ήταν παραμονή της Ημέρας των Ευχαριστιών και θα περίμενε κανείς να έχει έρθει πλήθος επισκεπτών, οι περισ-σότερες θέσεις ήταν άδειες.

Αν σκεφτούμε ότι οι τρόφιμοι προέρχονταν από όλες τις Δυ-τικές Πολιτείες, θα αντιληφθούμε ότι η απόσταση ήταν υπερβολι-κά μεγάλη για να τους επισκέπτονται τακτικά οι συγγενείς τους. Ίσως, πάλι, οι συγγενείς να μην έδιναν δεκάρα για δαύτους.

Σε ορισμένες περιπτώσεις, φυσικά, οι φυλακισμένοι είχαν σκοτώσει τους δικούς τους, οπότε δεν ήταν δυνατό να περιμέ-νουν οικογενειακές συγκεντρώσεις στις γιορτές.

Ακόμα και σε μια περίοδο με συναισθηματική φόρτιση, όπως είναι συνήθως η περίοδος των εορτών, μου ήταν αδύνατο να νιώσω οίκτο για τους μοναχικούς άντρες που ήταν κλεισμένοι σ' εκείνα τα άχαρα κελιά κι ατένιζαν νοσταλγικά, με βαριά καρδιά, τα πουλιά που πετούσαν στο μολυβένιο ουρανό, μακριά από τα άθλια παράθυρά τους. Ποτέ δεν κατάλαβα την αλλόκοτη χολι-γουντιανή άποψη που δίνει μια ρομαντική εικόνα για τους κατά-δικους και τη ζωή στη φυλακή. Εξάλλου, οι περισσότεροι απ' αυτούς διέθεταν τηλεόραση, ήταν συνδρομητές στο Χάσλερ και είχαν πρόσβαση σε οποιαδήποτε ναρκωτική ουσία χρειάζονταν.

Διασχίσαμε το κατώφλι της κεντρικής εισόδου και βρεθήκα-με σ' ένα μικρό διάδρομο που τον φυλούσαν τρεις ένοπλοι

Η ΠΡΟΦΗΤΕΊΑ 3 4 7

φρουροί -ο ένας κρατούσε καραμπίνα. Είπαμε τα ονόματά μας, δώσαμε ταυτότητες και υπογράψαμε. Περάσαμε από ανιχνευτή μετάλλων και από ακτίνες Χ. Όλη την ώρα μας παρακολουθού-σαν κάμερες εγκατεστημένες στην οροφή.

Ένας ωραίος γερμανικός ποιμενικός, εκπαιδευμένος στην α-νίχνευση ναρκωτικών, ήταν ξαπλωμένος στα πόδια του εκπαι-δευτή του, με τη μουσούδα ακουμπισμένη χαριτωμένα στο ένα πόδι. Ο σκύλος σήκωσε το κεφάλι, μύρισε προς τη μεριά μας και χασμουρήθηκε.

Οι ασπιρίνες και τα αντιόξινα χάπια μας θα 'πρεπε να αρκού-σαν ώστε να τον κάνουν να πεταχτεί πάνω γρυλίζοντας. Αναρω-τήθηκα πώς αντιδρούσε με τους επισκέπτες που διέθεταν νόμιμη συνταγή για Πρόζακ.

Στο τέλος του διαδρόμου, μας ερεύνησε από μακριά μια ακό-μα κάμερα. Στη συνέχεια, ο φρουρός που βρισκόταν από την πί-σω πλευρά μιας ατσάλινης πόρτας μάς άνοιξε και περάσαμε σ* έναν προθάλαμο.

Λόγω του ότι η επίσκεψή μας είχε κανονιστεί μέσω του Χιούι Φόστερ, και λόγω του ασυνήθιστου χαρακτήρα της, μας συμπεριφέρθηκαν σαν να ήμασταν σημαίνοντα πρόσωπα. Ο υ-ποδιευθυντής των φυλακών, συνοδευόμενος από έναν ένοπλο φρουρό, μας οδήγησε αυτοπροσώπως από τον προθάλαμο σε έ-να ασανσέρ κι από κει στο δεύτερο όροφο. Περάσαμε από δύο διαδοχικές πύλες που άνοιξαν αυτόματα μόλις «διάβασαν» τα α-ποτυπώματά του, όταν πίεσε τη δεξιά του παλάμη σ' ένα εντοι-χισμένο σκάνερ.

Έξω από την αίθουσα συνεδριάσεων, μας ζητήθηκε να βγά-λουμε τα παλτά μας και να τα κρεμάσουμε στην κρεμάστρα στον τοίχο. Διαβάσαμε μια σύντομη λίστα των ΚΑΝΟΝΙΣΜΩΝ που ήταν αναρτημένη δίπλα στην πόρτα.

Αρχικά, μπήκαμε στο δωμάτιο μόνο η Λόρι κι εγώ. Ήταν ένας χώρος έξι επί τέσσερα μέτρα, με γκρίζο πλαστικό δάπεδο, γκρί-ζους τοίχους και χαμηλή ψευδοροφή με λαμπτήρες φθορισμού.

Το μελαγχολικό φως του ζοφερού ουρανού ελάχιστα εισχω-ρούσε από τα ενισχυμένα με πλέγμα τζάμια των παραθύρων.

Στο κέντρο της αίθουσας δέσποζε ένα τραπέζι συνεδριάσεων

3 4 8 DEAN KOONTZ

μήκους δυόμισι μέτρων. Στη μια του πλευρά, τη μακρινή, υπήρ-χε μια καρέκλα· άλλες τέσσερις ήταν τοποθετημένες στην κοντι-νή μας πλευρά.

Στη μοναχική καρέκλα καθόταν ο Πουντσινέλο Μπίζο, που δε γνώριζε ακόμα ότι είχε τη δύναμη ν' απαλλάξει την οικογέ-νειά μας από το δράμα της -ή να μας καταδικάσει σε σχεδόν α-βάσταχτο πόνο.

49

Από την πλευρά του τραπεζιού όπου καθόταν ο Πουντσινέ-λο υπήρχαν δύο μεταλλικοί δακτύλιοι τυλιγμένοι με ελα-

στικό υλικό για τη μείωση του θορύβου. Σ' αυτούς τους κρίκους ήταν δεμένοι με αλυσίδα οι καρποί του. Το μήκος της αλυσίδας θα του επέτρεπε να σηκωθεί από την καρέκλα και να τεντώσει τα πόδια του, αλλά όχι και να έρθει προς τη δική μας μεριά. Τα πόδια του τραπεζιού ήταν βιδωμένα στο πάτωμα.

Κατά κανόνα, οι επισκέπτες συνομιλούσαν με τους κρατού-μενους πίσω από αλεξίσφαιρο τζάμι με ειδική οπή για την ομι-λία, σε μια αίθουσα που μοιράζονταν συγχρόνως πολλοί μαζί. Οι αίθουσες συνεδριάσεων, σαν αυτή που χρησιμοποιούσαμε τώρα, εξυπηρετούσαν συνήθως τις κατ' ιδίαν συναντήσεις των κρατουμένων με τους δικηγόρους τους.

Είχαμε ζητήσει να συναντήσουμε ιδιαιτέρως τον Πουντσινέ-λο, όχι επειδή επιθυμούσαμε να κουβεντιάσουμε μαζί του κάτι εμπιστευτικό, αλλά επειδή πιστεύαμε ότι σε ένα πιο προσωπικό περιβάλλον θα είχαμε μεγαλύτερη πιθανότητα να δεχτεί αυτό που θα του ζητούσαμε.

Η λέξη ατμόσφαιρα είναι μάλλον εξεζητημένη, αν θελήσου-με να περιγράψουμε το γυμνό και αποκρουστικό περιβάλλον της αίθουσας συνεδριάσεων. Ένα τέτοιο σκηνικό δεν προσφερόταν για να μαλακώσει η καρδιά ένας άσπλαχνου ανθρώπου.

Ο φρουρός που μας συνόδευε παρέμεινε στο διάδρομο κι έ-κλεισε την πόρτα πίσω μας.

Ο φρουρός του Πουντσινέλο βγήκε από μια άλλη πόρτα, που οδηγούσε σε ένα παρακείμενο δωμάτιο. Στάθηκε όρθιος μπρο-

3 5 0 DEAN KOONTZ

στά στο τζάμι εκείνης της πόρτας για να μας παρακολουθεί, χω-ρίς ωστόσο να μπορεί ν' ακούει τι λέμε.

Βρισκόμασταν πλέον μόνοι με τον άνθρωπο που πριν από εννιά χρόνια, αν του είχε δοθεί η ευκαιρία, θα μας είχε σκοτώ-σει. Με τον άνθρωπο που, εν μέρει χάρη στη δική μας κατάθε-ση, καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη.

Δεδομένου ότι ήταν πολύ πιθανό να αντιδράσει εχθρικά σε οποιοδήποτε αίτημά μας, ευχόμουν να μας είχαν επιτρέψει οι Αρχές να του φέρουμε μπισκότα.

Τα εννιά χρόνια πίσω από τα κάγκελα δεν είχαν αλλοιώσει την εμφάνιση του Πουντσινέλο. Το κούρεμά του ήταν λιγότερο στυλάτο βέβαια σε σχέση με την εποχή που τίναξε στον αέρα την πλατεία της πόλης, αλλά διατηρούσε πάντα την αγορίστικη ομορφιά του.

Το κινηματογραφικό του χαμόγελο φαινόταν ειλικρινές. Τα εκθαμβωτικά πράσινα μάτια του έλαμπαν από ζωντάνια και πε-ριέργεια.

Μόλις καθίσαμε απέναντι του, μας κούνησε τα δάχτυλα του δεξιού χεριού, σαν κάτι γιαγιάδες που χαιρετούν χαμογελώντας χαζοχαρούμενα.

«Σε βλέπω μια χαρά», είπα. «Αισθάνομαι μια χαρά», αποκρίθηκε. «Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι πέρασαν εννιά χρόνια». «Εσύ μπορεί. Εμένα μου φαίνονται σαν αιώνας». Δυσκολευόμουν να πιστέψω επίσης ότι δε μας κρατούσε κα-

κία. Στο κάτω κάτω, ήταν ένας Μπίζο -ένας άνθρωπος μεγαλω-μένος μέσα στη δυσαρέσκεια και εμποτισμένος από μίσος. Παρ' όλ' αυτά, προσωπικά δε διέκρινα κάποια νότα εχθρότητας στη φωνή του.

«Ναι, φαντάζομαι ότι έχεις πολύ ελεύθερο χρόνο εδώ μέσα», είπα ανόητα.

«Τον έχω εκμεταλλευτεί στο έπακρο. Πήρα πτυχίο στα νομι-κά σπουδάζοντας δι' αλληλογραφίας, αν και δεν πρόκειται ποτέ να με δεχτούν στο δικηγορικό σύλλογο, μια και είμαι ένοχος κα-κουργήματος».

«Πτυχίο στα νομικά... Εντυπωσιακό».

Η ΠΡΟΦΗΤΕΊΑ 3 5 1

«Έχω ζητήσει έφεση για μένα και για άλλους κρατούμενους. Δε φαντάζεστε πόσο πολλοί τρόφιμοι εδώ μέσα έχουν καταδικα-στεί άδικα».

«Μήπως όλοι τους;» μάντεψε η Λόρι. «Σχεδόν όλοι, πράγματα», απάντησε εκείνος χωρίς ειρωνεία.

«Ώρες ώρες απελπίζεται κανείς από την περίσσια αδικία τούτης της κοινωνίας».

«Κέικ θα υπάρχουν πάντα», μουρμούρισα και μόνο εκ των υστέρων συνειδητοποίησα ότι, μη γνωρίζοντας την αγαπημένη ρήση του μπαμπά μου, ο Πουντσινέλο θα με περνούσε για χαζό.

«Δε λέω, καλά τα κέικ», είπε δίχως να σχολιάσει την ακατα-νόητη παρατήρησή μου, «αλλά προτιμώ τη δικαιοσύνη. Εκτός από πτυχίο στα νομικά, έμαθα να μιλώ άπταιστα γερμανικά, ε-πειδή είναι η γλώσσα της δικαιοσύνης».

«Γιατί τα γερμανικά είναι η γλώσσα της δικαιοσύνης;» ανα-ρωτήθηκε η Λόρι.

«Ειλικρινά δεν ξέρω. Άκουσα έναν ηθοποιό να το λέει σε μια παλιά ταινία του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Εκείνη την ε-ποχή μου είχε φανεί λογικό». Μίλησε στη Λόρι σε μια γλώσσα που έμοιαζε με γερμανικά κι ύστερα μετέφρασε: «Είσαι πολύ ό-μορφη σήμερα το πρωί».

«Πάντα ήσουν ευγενής και γοητευτικός», του απάντησε. Της χαμογέλασε κλείνοντάς της το μάτι. «Έμαθα επίσης τέ-

λεια νορβηγικά και σουηδικά». «Δεν έχω γνωρίσει ποτέ κάποιον που να έχει μελετήσει νορ-

βηγικά και σουηδικά», είπε η Λόρι. «Να, σκέφτηκα ότι θα ήταν ευγενικό να τους μιλήσω στη

γλώσσα τους όταν θα παραλάβω το βραβείο Νόμπελ». «Το βραβείο Νόμπελ σε ποια κατηγορία;» ρώτησα, μια και

μου φαινόταν να μιλάει απολύτως σοβαρά. «Δεν έχω αποφασίσει. Ίσως το Νόμπελ ειρήνης -ή λογοτε-

χνίας». «Έχεις φιλοδοξίες», παρατήρησε επιδοκιμαστικά η Λόρι. «Ετοιμάζω ένα μυθιστόρημα. Οι μισοί εδώ μέσα λένε ότι ε-

τοιμάζουν μυθιστόρημα, αλλά εγώ το δουλεύω πραγματικά».

3 5 2 DEAN KOONTZ

«Έχω σκεφτεί κι εγώ να γράψω κάτι σαν βιογραφία», τον πληροφόρησα.

«Βρίσκομαι στο Κεφάλαιο 32», είπε ο Πουντσινέλο. «Ο ή-ρωάς μου μόλις έμαθε πόσο μοχθηροί είναι στην πραγματικότη-τα οι σχοινοβάτες». Μίλησε σε μια γλώσσα που θα μπορούσε ενδεχομένως να είναι νορβηγικά ή σουηδικά και στη συνέχεια μετέφρασε: «Η ταπεινότητα με την οποία παραλαμβάνω αυτό το βραβείο είναι ασφαλώς ανάλογη της σοφίας της απόφασής σας να μου το δώσετε».

«Θα δακρύσουν», προέβλεψε η Λόρι. Παρά τα δολοφονικά του ένστικτα και την τρέλα που τον έ-

δερνε, προσωπικά εντυπωσιάστηκα από την πρόοδο του. «Πτυ-χίο νομικής, γνώση της γερμανικής, της νορβηγικής και της σου-ηδικής γλώσσας, συγγραφή μυθιστορήματος... Εγώ θα χρειαζό-μουν πολύ περισσότερα από εννιά χρόνια για όλα αυτά».

«Το μυστικό είναι ότι μπορώ να συγκεντρώνομαι και να εκ-μεταλλεύομαι το χρόνο μου καλύτερα τώρα που δεν υπάρχει ο περισπασμός των όρχεων».

Ήξερα ότι αργά ή γρήγορα θα θιγόταν και αυτό το θέμα. «Λυπάμαι γι' αυτό, αλλά στ' αλήθεια δε μου άφησες περιθώρια επιλογής».

Κούνησε αδιάφορα το χέρι, σάμπως η απώλειά του να μην είχε ιδιαίτερη σημασία. «Όλοι φταίξαμε. Ό,τι έγινε έγινε. Δε ζω με τις αναμνήσεις του παρελθόντος. Ζω για το μέλλον».

«Τις κρύες μέρες κουτσαίνω», είπα. Μου κούνησε το δάχτυλο. Η αλυσίδα με την οποία ήταν δε-

μένο το χέρι του στο τραπέζι κροτάλισε δυνατά. «Μην γκρινιά-ζεις. Ούτε εσύ μου άφησες περιθώρια επιλογής».

«Μάλλον έχεις δίκιο». «Εντάξει», συνέχισε, «αν είναι ν' αρχίσουμε τις κατηγορίες,

εγώ έχω το πάνω χέρι. Στο κάτω κάτω, εσύ σκότωσες τον πατέ-ρα μου».

«Τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα», είπα. «Και δεν έδωσες το όνομά του στο πρώτο σου παιδί, όπως

μου υποσχέθηκες. Άννι, Λούσι, Άντι, και κανένας Κόνραντ».

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ 3 5 3

Ένα ρίγος διέτρεξε τη ραχοκοκαλιά μου όταν τον άκουσα να λέει τα ονόματα των παιδιών μας. «Πώς ξέρεις τα ονόματά τους;»

«Τα έγραψε η εφημερίδα πέρυσι, μετά το τελευταίο νταβα-τούρι».

«Όταν λες "νταβατούρι", εννοείς την απόπειρά του να μας σκοτώσει και να απαγάγει τον Άντι μας;» ρώτησε η Λόρι.

Ο Πουντσινέλο κούνησε μαλακά το χέρι του πάνω κάτω, σά-μπως να 'θελε να την καλμάρει. «Ηρέμησε, ηρέμησε. Δεν υπάρ-χει αντιδικία ανάμεσά μας. Ήταν δύσκολος άνθρωπος».

«Βρίσκω ότι το "δύσκολος" είναι αρκετά ήπιος χαρακτηρι-σμός», αντέτεινε η Λόρι.

«Σου τα λέω όπως είναι, κορίτσι μου. Ποιος τα ξέρει καλύτε-ρα από μένα; Θυμάσαι τι σου είπα πριν από εννιά χρόνια, όταν ήμασταν στο υπόγειο της τράπεζας, τότε που ακόμα τα πράγμα-τα ήταν διασκεδαστικά και δεν είχαν πάρει δυσάρεστη τροπή; Σου είπα ότι τα παιδικά μου χρόνια ήταν σκληρά, ψυχρά, χωρίς αγάπη».

«Πράγματι», συμφώνησα. «Αυτά ακριβώς ήταν τα λόγια σου». «Προσπάθησε να είναι καλός πατέρας, αλλά δεν το είχε μέσα

του», είπε ο Πουντσινέλο. «Το ξέρετε ότι όλα αυτά τα χρόνια που βρίσκομαι εδώ μέσα δε μου έστειλε ποτέ ούτε μια χριστου-γεννιάτικη κάρτα, ούτε καν λίγα χρήματα για ν' αγοράσω κανέ-να γλυκό;»

«Το βρίσκω πολύ σκληρό», είπα, νιώθοντας μια στάλα συ-μπόνια για τον κακομοίρη.

«Όμως, το δίχως άλλο, δεν ήρθατε τόσο δρόμο μόνο και μό-νο για να συμφωνήσουμε μεταξύ μας στο πόσο κάθαρμα ήταν».

«Ξέρεις...» άρχισα να λέω, αλλά με διέκοψε σηκώνοντας το χέρι.

«Προτού μου πείτε γιατί είστε εδώ, ας συμφωνήσουμε σε κά-ποιους όρους».

«Τι όρους;» ρώτησε η Λόρι. «Προφανώς, θέλετε κάτι σημαντικό από μένα. Δε θα μπαίνα-

τε σε τόσο κόπο απλώς και μόνο για να μου ζητήσετε συγνώμη για τον ευνουχισμό μου, αν και εκτιμώ τη χειρονομία σας. Εφό-

3 5 4 DEAN KOONTZ

σον θέλετε κάτι από μένα, το θεωρώ δίκαιο να μου προσφέρετε κάποια ανταλλάγματα».

«Ίσως είναι καλύτερο ν' ακούσεις πρώτα τι θέλουμε», πρό-τεινα.

«Όχι, προτιμώ να ξεκαθαρίσουμε πρώτα τους βασικούς ό-ρους. Στη συνέχεια, αν νιώσω ότι αδικούμαι, μπορούμε να τρο-ποποιήσουμε τη συμφωνία».

«Εντάξει», είπε η Λόρι. «Πρώτα πρώτα, θέλω να μου στέλνετε μία κάρτα γενεθλίων

κάθε εννιά Αυγούστου και μία κάθε Χριστούγεννα. Οι περισσό-τεροι εδώ όλο και κάποια κάρτα θα πάρουν. Εγώ ποτέ».

«Δύο κάρτες», συμφώνησα. «Και όχι από εκείνες τις άθλιες που υποτίθεται ότι είναι α-

στείες, αλλά κατά βάθος είναι κάκιστες. Θέλω να είναι αξιοπρε-πείς και καλής ποιότητας, με εγκάρδιες ευχές».

«Καλής ποιότητας», συμφώνησα. «Η βιβλιοθήκη εδώ δε διαθέτει κονδύλια για νέες αγορές και

επιτρέπεται να παραλαμβάνουμε βιβλία μόνο απευθείας από εκ-δότες ή βιβλιοπωλεία, όχι από μεμονωμένα άτομα», μας εξήγη-σε. «Θα ήθελα πολύ να φροντίσετε να μου αποστέλλεται μέσω βιβλιοπωλείου κάθε νέο βιβλίο της Κόνστανς Χάμερσμιθ».

«Τα γνωρίζω τα βιβλία της», είπα. «Γράφει για έναν ντετέ-κτιβ που πάσχει από νευροΐνωμάτωση. Κυκλοφορεί στο Σαν Φρανσίσκο φορώντας παλτό με κουκούλα».

«Τα βιβλία της είναι καταπληκτικά», δήλωσε ο Πουντσινέλο, ενθουσιασμένος με τη διαπίστωση ότι είχαμε κοινά αναγνωστι-κά γούστα. «Είναι σαν τον Άνθρωπο Ελέφαντα, και κανείς δεν τον αγάπησε ποτέ. Όλοι τον κοροϊδεύουν, ήταν πάντα ένας από-κληρος, οπότε δε θα 'πρεπε να δίνει δεκάρα για κανέναν, όμως αυτός νοιάζεται. Βοηθάει τους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν προβλήματα, όταν όλοι οι άλλοι τους έχουν εγκαταλείψει».

«Γράφει δύο βιβλία το χρόνο», είπα. «Θα τα παραλαμβάνεις και τα δύο αμέσως μόλις θα κυκλοφορούν».

«Και κάτι ακόμα... Μου επιτρέπουν να έχω μετρητά. Θα ήθε-λα λίγα λεφτά για γλυκά, τσίχλες και κανένα τυρογαριδάκι πού και πού».

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ 3 5 5

Είχε καταντήσει ένα αξιολύπητο τέρας. «Τα λεφτά ίσως είναι λίγο πρόβλημα», είπε η Λόρι. «Δε θέλω πολλά. Σαράντα με πενήντα δολάρια το μήνα, ας

πούμε. Και όχι για πάντα, μόνο για όσο διάστημα σας φαίνεται σωστό. Χωρίς χρήματα, η ζωή εδώ είναι Κόλαση».

«Όταν σου εξηγήσουμε για ποιο λόγο είμαστε εδώ, θα κατα-λάβεις γιατί δε γίνεται να σου δώσουμε χρήματα», είπα. «Όμως είμαι βέβαιος ότι μπορούμε να κανονίσουμε κάποιος τρίτος να σου στέλνει ένα επίδομα, με την προϋπόθεση να είμαστε όλοι διακριτικοί ως προς αυτό το ζήτημα».

Το πρόσωπο του φωτίστηκε. «Αχ, θα ήταν υπέροχα! Όταν διαβάζεις την Κόνστανς Χάμερσμιθ, σου έρχεται τρομερή όρεξη για σοκολάτα».

Ο παραμορφωμένος, κουκουλωμένος ντετέκτιβ στα βιβλία της έχει πάθος με τη σοκολάτα. Και με το κλαβεσίνο.

«Αποκλείεται να σου στείλουμε κλαβεσίνο», τον προειδο-ποίησα.

«Δεν πειράζει. Έτσι κι αλλιώς, δεν έχω μουσικό ταλέντο. Μου αρκούν όσα ήδη συμφωνήσαμε. Για μένα είναι πολύ μεγά-λη υπόθεση. Η ζωή εδώ είναι τόσο... περιορισμένη. Δεν είναι σωστό να σ' αναγκάζουν να ζεις με τόσο πολλές απαγορεύσεις, τόσο λιγοστές χαρές. Με μεταχειρίζονται λες και σκότωσα χί-λιους ανθρώπους».

«Σκότωσες κάμποσους», του υπενθύμισε η Λόρι. «Πάντως όχι χίλιους», αντέτεινε εκείνος. «Κι εκείνη η γρι-

ούλα σκοτώθηκε από τον πυργίσκο του δικαστηρίου που την πλάκωσε. Δεν είχα πρόθεση να τη σκοτώσω. Για να είναι δίκαιη μια τιμωρία, οφείλει να είναι ανάλογη με το μέγεθος του εγκλή-ματος».

«Μακάρι να ήταν έτσι», είπα. Ο Πουντσινέλο έγειρε μπροστά με ζωηρό ενδιαφέρον. Οι α-

λυσίδες κροτάλισαν καθώς σταύρωνε τα χέρια του πάνω στο τραπέζι. «Πεθαίνω από περιέργεια. Ελάτε, πείτε μου τι σας φέρ-νει εδώ...»

«Η συνδακτυλία», απάντησα.

49

Σ υνδακτυλία.

Ακούγοντας τη λέξη, έκλεισε τα μάτια σαν να τον χαστού-κισα. Αν και χλομό λόγω του εγκλεισμού του, το πρόσωπό του έγινε κάτωχρο.

«Πώς ξέρετε γι' αυτό;» ψέλλισε. «Γεννήθηκες με πέντε δάχτυλα ενωμένα στο αριστερό πόδι»,

είπα. «Ώστε σας το είπε; Σας το είπε ο ελεεινός;» «Όχι. Για τη συνδακτυλία σου μάθαμε μόλις πριν από μια

βδομάδα», εξήγησε η Λόρι. «Τα τρία δάχτυλα του αριστερού σου χεριού ήταν επίσης ε-

νωμένα μεταξύ τους», πρόσθεσα. Σήκωσε τα δυο του χέρια, ανοίγοντας τα δάχτυλα. Είχε όμορ-

φα, καλοφτιαγμένα χέρια, που εκείνη τη στιγμή έτρεμαν βίαια. «Μόνο το δέρμα ήταν ενωμένο, όχι το κόκαλο. Αλλά μου εί-

πε ότι δεν μπορούσε να γίνει τίποτα, ότι έπρεπε να μάθω να ζω μ' αυτό», ψιθύρισε ο Πουντσινέλο.

Τα μάτια του βούρκωσαν και τα δάκρυα άρχισαν να τρέχουν ποτάμι, σ' ένα βουβό κλάμα. Ύστερα έκρυψε το πρόσωπό του στις παλάμες του.

Κοίταξα τη Λόρι. Κούνησε το κεφάλι της. Τον αφήσαμε να συνέλθει. Χρειάστηκε κάμποσα λεπτά. Έξω από τα παράθυρα, το στερέωμα είχε σκοτεινιάσει, σά-

μπως κάποιος ουράνιος σκηνοθέτης να περιόρισε την ημέρα σε δύο πράξεις αντί για τρεις, παρακάμπτοντας το απόγευμα και περνώντας από το πρωί απευθείας στο σούρουπο.

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ 3 5 7

Δεν ήξερα πώς θα αντιδρούσε ο Πουντσινέλο στις αποκαλύ-ψεις μας, αλλά σίγουρα δεν είχα φανταστεί ότι θα εκδήλωνε τέ-τοια στενοχώρια. Βλέποντάς τον σ' αυτή την κατάσταση, ομο-λογώ ότι κλονίστηκα.

Όταν μπόρεσε ξανά να μιλήσει, ξεσκέπασε το μουσκεμένο πρόσωπό του. «Ο μεγάλος Μπίζο... μου είπε ότι έτσι όπως περ-πατούσα, με τα πέντε δάχτυλα του ποδιού ενωμένα, είχα ένα φυ-σικό πλεονέκτημα ως κλόουν. Έλεγε ότι το αστείο περπάτημά μου ήταν αυθεντικό».

Ο φύλακας που κοιτούσε από το διπλανό δωμάτιο ασφαλώς παραξενεύτηκε βλέποντας το στυγερό φονιά να κλαίει γοερά.

«Οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να δουν το πόδι μου, έβλεπαν μόνο το κωμικό μου βάδισμα. Αλλά το χέρι μου φαινόταν. Δε γινόταν να το κρύβω διαρκώς στην τσέπη».

«Δε θα ήταν και τόσο άσχημο», είπα για να τον παρηγορή-σω. «Απλώς διαφορετικό... και διαβολεμένα άβολο».

«Ω, εγώ το θεωρούσα άσχημο. Το μισούσα. Η μητέρα μου ή-ταν το πρότυπο της τελειότητας. Ο μεγάλος Μπίζο μου έδειξε φωτογραφίες της. Πολλές φωτογραφίες της. Η μητέρα μου ήταν πρότυπο τελειότητας... αλλά εγώ όχι».

Σκέφτηκα τη δική μου μητέρα, τη Μάντι. Μολονότι είναι χα-ριτωμένη, το σώμα της κάθε άλλο παρά τέλειο μπορεί να θεω-ρηθεί. Πάντως έχει καλοσυνάτη κι ευγενική καρδιά, κι αυτό αξί-ζει περισσότερο απ' όλη τη λάμψη του Χόλιγουντ.

«Κατά διαστήματα, όσο μεγάλωνα, ο μεγάλος Μπίζο φωτο-γράφιζε το παραμορφωμένο χέρι και το πόδι μου. Ταχυδρομού-σε τις φωτογραφίες, χωρίς αποστολέα, σ' εκείνο το σιχαμερό σκουλήκι, τη συφιλιδική νυφίτσα, τον Βιρτζίλιο Βιβατσεμέντε».

«Γιατί;» ρώτησε η Λόρι. «Για να δείξει στον Βιρτζίλιο ότι η πανέμορφη και ταλα-

ντούχα κόρη του δε γέννησε ένα σχοινοβάτη, ότι η επόμενη γε-νιά των αστέρων του τσίρκου στη δυναστεία των Βιβατσεμέντε θα προερχόταν από τα άλλα, τα λιγότερο προικισμένα παιδιά του. Πώς ήταν δυνατόν εγώ, με το πόδι μου, να περπατήσω σε σχοινί; Πώς μπορούσα να κάνω ακροβατικά και να πιάνομαι α-πό μπάρα σε μπάρα στον αέρα;»

3 5 8 DEAN KOONTZ

«Πότε έκανες την επέμβαση;» τον ρώτησα. «Όταν ήμουν οχτώ χρονών, έπαθα μια άσχημη φαρυγγίτιδα.

Ο μεγάλος Μπίζο αναγκάστηκε να με μεταφέρει σε κλινική. Έ-νας γιατρός είπε ότι, αφού το κόκαλο δεν ήταν ενωμένο, ο δια-χωρισμός των δαχτύλων θα γινόταν εύκολα. Έπειτα απ' αυτό, αρνήθηκα να μάθω οτιδήποτε σχετικό με την τέχνη του κλόουν, αν δεν απαλλασσόμουν πρώτα από τη δυσμορφία μου».

«Μα δεν είχες ταλέντο για κλόουν». Έγνεψε καταφατικά. «Μετά την επέμβαση, έβαλα τα δυνατά

μου να κρατήσω το λόγο μου, αλλά ήμουν απαράδεκτος σαν κλόουν. Από τη στιγμή που χωρίστηκαν τα δάχτυλα του ποδιού και του χεριού μου, το ήξερα».

«Ήσουν γεννημένος σχοινοβάτης», είπε η Λόρι. «Ναι. Πήρα κρυφά μερικά μαθήματα. Μα ήταν πλέον αργά.

Η εξάσκηση πρέπει να αρχίζει από πολύ μικρή ηλικία. Εξάλλου, στα μάτια εκείνου του καθάρματος, του ελεεινού και τρισάθλιου Βιρτζίλιο, ήμουν μολυσμένος με το αίμα του κλόουν. Θα χρησι-μοποιούσε κάθε γνωριμία και κάθε μέσον για να εμποδίσει την καριέρα μου».

«Κι έτσι αποφάσισες ν' αφιερώσεις τη ζωή σου στην εκδίκη-ση», είπα, επαναλαμβάνοντας πάνω κάτω τα λόγια που μου είχε πει τη νύχτα που τον γνωρίσαμε, το 1994.

«Αν δεν μπορώ να πετάξω, καλύτερα να τα τινάξω». «Η τρελή ιστορία που σου διηγήθηκε σχετικά με τη νύχτα

της γέννησής σου, η νοσοκόμα-δολοφόνος, ο γιατρός που δωρο-δοκήθηκε από τον Βιρτζίλιο για να σκοτώσει τη μητέρα σου -ό-λα ήταν ένα τερατώδες ψέμα», του είπα.

Ο Πουντσινέλο χαμογέλασε μέσ' απ' τα δάκρυά του, κουνώ-ντας το κεφάλι. «Το ψιλοϋποψιαζόμουν».

Η παραδοχή του με έκανε να παγώσω. «Το ψιλοϋποψιαζό-σουν; Και παρ' όλ' αυτά επέστρεψες στο Σνόου Βίλατζ για να σκοτώσεις ένα σωρό κόσμο και ν' ανατινάξεις την πόλη;»

Ανασήκωσε τους ώμους με αδιαφορία. «Κάτι έπρεπε να κάνω. Το μίσος ήταν για μένα ένα αποκούμπι. Δεν είχα τίποτε άλλο».

Κάτι έπρεπε να κάνει. Η νύχτα της Παρασκευής είναι κάπως πληκτική, οπότε ας ανατινάξουμε μια πόλη.

Η ΠΡΟΦΗΤΕΊΑ 3 5 9

Απέφυγα να του εκθέσω τις απόψεις μου. «Φαίνεται να δια-θέτεις μια ευκολία με τις ξένες γλώσσες. Θα μπορούσες να γί-νεις δάσκαλος, μεταφραστής».

«Σ' όλη μου τη ζωή, δεν κατάφερα ποτέ να ευχαριστήσω τον μεγάλο Μπίζο. Και δεν υπήρχε κανένας άλλος που να ζητάει α-πό εμένα να τον ευχαριστήσω. Αν γινόμουν δάσκαλος, δε θα ε-ντυπωσιαζόταν. Αλλά, αν αποφάσιζα να εκδικηθώ με ακραίο τρόπο το θάνατο της μητέρας μου, ξέρω πως θα ένιωθε περήφα-νος για μένα». Ένα σχεδόν αγγελικό χαμόγελο απλώθηκε στα χείλη του. «Ξέρω ότι ο πατέρας μου μ' αγάπησε χάρη σ' αυτή μου την ενέργεια».

«Αλήθεια;» ρώτησα χωρίς να καταφέρω να συγκρατήσω ε-ντελώς την περιφρόνησή μου. «Πώς το ξέρεις; Δε σου έστειλε ποτέ κάρτα για τα Χριστούγεννα».

Σαν να συννέφιασε λίγο το πρόσωπο του. «Θα συμφωνήσω ότι δεν υπήρξε καλός πατέρας. Όμως ξέρω ότι μ' αγάπησε γι' αυτό που έκανα».

«Κι εγώ το πιστεύω, Πουντς», είπε η Λόρι. «Νομίζω ότι έ-πραξες το καθήκον σου». Με τα λόγια αυτά, μου υπενθύμισε ότι είχαμε έρθει για να τον κερδίσουμε, όχι για να τον στρέψουμε ε-ναντίον μας.

Η επιδοκιμασία της, υποκριτική στ' αυτιά μου αλλά αληθινή στα δικά του, επανέφερε το φωτεινό χαμόγελο στο πρόσωπό του. «Αν τα πράγματα δε στράβωναν εκείνη τη νύχτα στο Σνό-ου Βίλατζ, ίσως εσύ κι εγώ να ήμασταν τώρα μαζί, αντί να είσαι μ' αυτόν».

«Αλήθεια, για φαντάσου», αποκρίθηκε εκείνη ανταποδίδο-ντάς του το χαμόγελο.

«Συνδακτυλία», επανέλαβα εγώ. Ο Πουντσινέλο ανοιγόκλεισε τα μάτια και το ηλίθιο χαμόγε-

λό του έδωσε τη θέση του σε μια απορημένη έκφραση. «Δε μου είπες πώς το ήξερες».

«Εγώ δε γεννήθηκα με πρόβλημα στα χέρια, αλλά είχα τρία δάχτυλα ενωμένα στο δεξί μου πόδι και δύο στο αριστερό».

«Για όνομα του Θεού, τι σόι νοσοκομείο ήταν αυτό;» ανα-φώνησε περισσότερο με φρίκη παρά με έκπληξη.

3 6 0 DEAN KOONTZ

Με κατέπλησσε το γεγονός ότι ορισμένες φορές μπορούσε να είναι τόσο λογικός και ορισμένες τόσο παρανοϊκός, ότι από τη μια διέθετε την εξυπνάδα να πάρει πτυχίο νομικής και να μά-θει γερμανικά και από την άλλη μπορούσε να λέει ανοησίες σαν κι αυτή που ξεφούρνισε μόλις τώρα. «Το νοσοκομείο δεν είχε καμία σχέση».

«Έπρεπε να το είχα ανατινάξει κι αυτό». Έριξα μια ματιά στη Λόρι για να τη συμβουλευτώ. Πήρε βαθιά ανάσα κι έγνεψε καταφατικά. Στράφηκα στον Πουντσινέλο. «Είχαμε και οι δύο ενωμένα

δάχτυλα, επειδή είμαστε αδέρφια. Είμαστε δίδυμοι». Με κοίταξε έκπληκτος. Το ίδιο έκπληκτος κοίταξε και τη

Λόρι. Ύστερα πήγε να χαμογελάσει, σαν να υποψιαζόταν ότι τον δουλεύαμε. «Αυτά να τα πείτε σε κανένα χαζό που δεν έχει κοι-ταχτεί σε καθρέφτη».

«Δε μοιάζουμε», του εξήγησα, «επειδή είμαστε από διαφορε-τικά ωάρια».

49

Δεν ήθελα να είμαι ο δίδυμος αδερφός του, όχι μόνο επειδή έτσι θα συγγένευα μ' ένα μανιακό δολοφόνο, αλλά επειδή,

επίσης, δεν ήθελα να βάλω τη φωτογραφία του Κόνραντ Μπίζο στο οικογενειακό άλμπουμ και να γράψω από κάτω ΠΑΤΕΡΑΣ. Μπορεί η Νάταλι Βιβατσεμέντε Μπίζο να ήταν μια γυναίκα εκ-πάγλου καλλονής, μπορεί να ήταν η ενσάρκωση της τελειότη-τας, αλλά ακόμα κι έτσι δεν ήταν ευπρόσδεκτη στο γενεαλογικό δέντρο της οικογένειάς μου.

Έχω πατέρα και μητέρα, τον Ρούντι και τη Μάντι Τοκ. Αυτοί -και μόνο αυτοί- με ανέθρεψαν, με έκαναν αυτό που είμαι, μου έδωσαν την ευκαιρία να γίνω αυτός που επρόκειτο να γίνω. Ή-μουν προορισμένος για τη ζαχαροπλαστική, όχι για το τσίρκο. Μπορεί στις φλέβες μου να μην κυλάει το αίμα τους, κυλάει ό-μως μέσα μου η αστείρευτη αγάπη τους, μια αγάπη που μου με-τέδιδαν σ' όλη μου τη ζωή.

Δεν ήθελα να σκέφτομαι τις άλλες πιθανότητες -ότι μπορεί, ας πούμε, η Νάταλι να μην είχε πεθάνει ή ότι, ακόμα και μετά το θάνατο της, θα μπορούσε να με είχε μεγαλώσει ο Μπίζο.

Εξάλλου, δε θα ήταν δυνατό να είχα ζήσει μια άλλη ζωή. Για σκεφτείτε το. Οι προφητείες του παππού Τζόζεφ -που δεν ήταν αληθινός παππούς μου- δεν αφορούσαν τον αληθινό εγγονό του, που γεννήθηκε νεκρός εκείνη τη νύχτα, αλλά εμένα, το βρέ-φος που ο Ρούντι και η Μάντι θα θεωρούσαν, εσφαλμένα, δικό τους. Για ποιο λόγο θα προφήτευε τα γεγονότα της ζωής ενός «εγγονού» με τον οποίο στην πραγματικότητα δεν είχε την πα-ραμικρή συγγένεια;

3 6 2 DEAN KOONTZ

Μπορώ μόνο να πιστέψω ότι κάποια ανώτερη δύναμη, γνω-ρίζοντας αυτό που επρόκειτο να συμβεί από μια παραξενιά της μοίρας, χρησιμοποίησε τον παππού μου όχι μόνο -ή ίσως όχι κυρίως- για να με προειδοποιήσει σχετικά με τις πέντε φοβερές μέρες της ζωής μου, αλλά επίσης, το σημαντικότερο, για να σι-γουρευτεί ότι ο Ρούντι θα πίστευε με όλη του την καρδιά ότι αυ-τό το μωρό με τα ενωμένα δάχτυλα, που θα μεγάλωνε χωρίς να μοιάζει στους γονείς του, ήταν το παιδί που κυοφορούσε η Μά-ντι επί εννέα μήνες. Ο παππούς Τζόζεφ είπε στον Ρούντι ότι θα γεννιόμουν στις 10:46' μ.μ., ότι θα είχα ύψος πενήντα εκατοστά, ότι θα ζύγιζα τρία κιλά και οχτακόσια γραμμάρια και ότι θα είχα ενωμένα δάχτυλα. Όταν ο μπαμπάς με πήρε στην αγκαλιά του, τυλιγμένο στην κουβερτούλα του μαιευτηρίου, με ήξερε ήδη και με δέχτηκε ως το γιο που εκπλήρωνε τις προβλέψεις του δικού του ετοιμοθάνατου πατέρα.

Κάποιος φύλακας άγγελος δεν ήθελε να καταλήξω σε ορφα-νοτροφείο ή να υιοθετηθώ από άλλη οικογένεια. Ήθελε να πάρω τη θέση του Τζίμι Τοκ, που πέθανε καθώς ετοιμαζόταν να έρθει στον κόσμο.

Γιατί; Ίσως ο Θεός σκέφτηκε ότι ο κόσμος χρειαζόταν έναν καλό

ζαχαροπλάστη. Ίσως σκέφτηκε ότι ο Ρούντι και η Μάνη άξιζαν ένα παιδί που

θα το μεγάλωναν με την αγάπη, την τρυφερότητα και την αυτα-πάρνηση που αφειδώς μου παρείχαν.

Η μόνη πλήρης και αληθινή απάντηση είναι θαμμένη μέσα σε βαθιά μυστήρια που ποτέ δε θα εξιχνιάσω -εκτός κι αν μου αποκαλυφθούν μετά το θάνατο μου.

Κάτι από όλα αυτά που είπα δεν ευσταθούσε. Ο Τζίμι Τοκ δεν πέθανε καθώς ερχόταν στον κόσμο: αυτό που πέθανε ήταν έ-να βρέφος χωρίς όνομα. Εγώ είμαι ο μοναδικός Τζίμι Τοκ, ο μο-ναδικός που επρόκειτο να υπάρξει, ο γιος του Ρούντι και της Μά-ντι, ανεξάρτητα από το ποια μάνα με γέννησε. Ήμουν προορι-σμένος για τα γλυκά και για τη Λόρι Λιν Χικς, και για την Άννι, τη Λούσι και τον Άντι, είμαι προορισμένος και για άλλα, άγνω-

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ 3 6 3

στα ακόμα σ' εμένα, και κάθε μέρα της ζωής μου εκπληρώνω το σχέδιο του προορισμού μου, έστω κι αν αδυνατώ να το συλλάβω.

Αισθάνομαι βαθιά ευγνωμοσύνη. Και ταπεινότητα. Και, με-ρικές φορές, φόβο.

Το 1779, ένας ποιητής ονόματι Γουίλιαμ Κούπερ έγραψε: Παράξενα τα καμώματα του Θεού όταν επιτελεί τα θαύματά Του.

Σωστός, Μπιλ. Ο Πουντσινέλο μας κοίταξε καχύποπτα, με αβέβαιο χαμόγε-

λο. «Για πείτε μου κι εμένα να μάθω». «Έχει έρθει μαζί μας κάποια που ίσως σε πείσει ευκολότε-

ρα», είπε η Λόρι. Πήγα στην πόρτα, την άνοιξα, έβγαλα το κεφάλι μου στο διά-

δρομο και ζήτησα από τη Σαρλίν Κόουλμαν, τον επί γης εκπρό-σωπο του φύλακα άγγελού μου, να 'ρθει μαζί μας στο τραπέζι.

49

ΗΣαρλίν Κόουλμαν: η νοσοκόμα της μαιευτικής κλινικής τη νύχτα της γέννησής μου, που, στα πενήντα εννιά της χρό-

νια, εξακολουθούσε να δουλεύει στο ίδιο πόστο. Παρά τα πολλά χρόνια διαμονής της στο Κολοράντο, δεν είχε χάσει εντελώς την προφορά του Νότου. Ήταν ακόμα γλυκιά όπως τότε και, αναμ-φίβολα, το ίδιο μαύρη.

Είχε βάλει κάμποσο βάρος, το οποίο απέδιδε στα δωρεάν γλυκά που της πρόσφερε τόσα χρόνια τώρα ο πατέρας μου. Αλ-λά, όπως διατείνεται, αν θες να πας στον Παράδεισο, πρέπει να περάσεις πρώτα από τη ζωή -οπότε τα παχάκια είναι χρήσιμα γιατί σε προστατεύουν από τα χτυπήματα της διαδρομής.

Λίγες γυναίκες έχουν τόσο έντονη προσωπικότητα. Είναι α-πίστευτα καπάτσα και προκομμένη, χωρίς να γίνεται αυτάρεσκη. Είναι αποφασιστική, χωρίς να γίνεται αυταρχική. Ξέρει να ξεχω-ρίζει το καλό από το κακό, χωρίς να γίνεται δογματική. Είναι ι-κανοποιημένη από τον εαυτό της, χωρίς να αυτοπροβάλλεται.

Στο τραπέζι, η Σαρλίν κάθισε ανάμεσα σ' εμένα και τη Λόρι, ακριβώς απέναντι από τον Πουντσινέλο.

«Ήσουν ένα κλαψιάρικο πλασματάκι με κατακόκκινη ζαρω-μένη μουρίτσα, αλλά να που μεγαλώνοντας έγινες κούκλος, απ' αυτούς που καίνε καρδιές χωρίς να το θέλουν», του είπε.

Έκπληκτος, είδα το ωχρό πρόσωπό του να κοκκινίζει. Το κομπλιμέντο ευχαρίστησε τον Πουντσινέλο. «Δεν είδα να

με ωφελεί σε τίποτα», μουρμούρισε παρ' όλ' αυτά. «Χαρά μου, μην αμφισβητείς ποτέ τα δώρα του Θεού. Αν

δεν τα εκμεταλλευόμαστε, φταίμε εμείς, όχι Εκείνος». Τον πε-

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ 3 6 5

ριεργάστηκε για μια στιγμή κι ύστερα συνέχισε: «Εγώ πιστεύω ότι δεν ήξερες πως ήσουν όμορφο αγόρι. Ούτε τώρα το πολυπι-στεύεις, θαρρώ».

Εκείνος κοίταξε το χέρι που κάποτε το ασχήμαινε η συνδα-κτυλία. Άνοιξε τα δάχτυλα και τα κούνησε ένα ένα, λες και είχαν χωριστεί μόλις χτες, λες και δεν ήξερε ακόμα να τα χρησιμοποιεί.

«Και η μανούλα σου ήταν όμορφη», είπε η Σαρλίν, «και γλυ-κιά σαν παιδί... αλλά εύθραυστη».

Ο Πουντσινέλο σήκωσε το βλέμμα από το χέρι του, επανα-λαμβάνοντας το παλιό τροπάρι που 'μαθε απ' τον τρελό πατέρα του: «Τη δολοφόνησε ο γιατρός επειδή...»

«Αυτά είναι παλαβομάρες», τον έκοψε η Σαρλίν. «Δε θέλω ν' ακούω τρελά πράγματα. Όταν παριστάνουμε ότι πιστεύουμε πράγματα που δεν είναι αληθινά επειδή έτσι μας βολεύει, ζούμε μέσα σ' ένα ψέμα. Και πού μας οδηγεί αυτό;»

«Εδώ», παραδέχτηκε εκείνος. «Όταν λέω ότι η μανούλα σου ήταν εύθραυστη, δεν εννοώ μό-

νο επειδή πέθανε στη γέννα, πράγμα που συνέβη, παρ' όλο που ο καλός γιατρός έκανε τα πάντα για να τη σώσει. Ήταν και η ψυχή της ευαίσθητη. Κάποιος της είχε τσακίσει το ηθικό. Ήταν ένα σκιαγμένο πλασματάκι που δε φοβόταν μονάχα τη γέννα. Μου άρ-παξε το χέρι και δεν το άφηνε, ήθελε να μου μιλήσει, θαρρώ, μα φοβόταν ν' ακούσει τον εαυτό της να λέει αυτά που είχε να πει».

Διαισθανόμουν πως, αν ο Πουντσινέλο δεν ήταν δεμένος με αλυσίδα στο τραπέζι κι αν οι κανονισμοί το επέτρεπαν, θα 'χε αρπαχτεί απ' το χέρι της Σαρλίν, όπως συνέβη και με τη μητέρα του. Την κοίταζε μαρμαρωμένος. Το πρόσωπο του ήταν βουτηγ-μένο στη θλίψη- στα βάθη των ματιών του καθρεφτιζόταν η σβησμένη ελπίδα, ενώ στην επιφάνειά τους αρμένιζε μια σχεδόν παιδιάστικη λαχτάρα.

«Η μαμά σου πέθανε, αλλά γέννησε δύο υγιή δίδυμα», συνέ-χισε η Σαρλίν. «Εσύ ήσουν το πιο μικρό. Ο Τζίμι ήταν το μεγα-λύτερο».

Όσο εκείνος την κοίταζε, εγώ τον παρατηρούσα και σκεφτό-μουν πόσο αλλιώτικη θα ήταν η ζωή μου αν η Σαρλίν είχε απο-φασίσει να σώσει εκείνον αντί για μένα.

3 6 6 DEAN KOONTZ

Η πιθανότητα ότι θα μπορούσε ο ένας να βρίσκεται στη θέ-ση του άλλου θα έπρεπε να με βοηθάει να τον δω σαν αδερφό μου, αλλά η καρδιά μου επαναστατούσε. Για μένα παρέμενε έ-νας ξένος.

«Η Μάντι Τοκ», είπε η Σαρλίν στον Πουντσινέλο, «είχε επί-σης δύσκολη γέννα, αλλά συνέβη το ανάποδο απ' αυτό που συ-νέβη στη μητέρα σου: Η Μάντι έζησε και το μωρό της πέθανε. Η τελευταία σύσπαση ήταν τόσο οδυνηρή που την άφησε λιπό-θυμη -κι έτσι δεν έμαθε ότι το παιδί της γεννήθηκε νεκρό. Πήρα το άψυχο κορμάκι και το 'βαλα σε μια κούνια για νεογνά, ώστε να μην το δει όταν θα συνερχόταν... και για να μην είναι υπο-χρεωμένη να το δει, παρά μονάχα αν η ίδια το επιθυμούσε».

Παραδόξως, όταν σκεφτόμουν το βρέφος που γεννήθηκε νε-κρό, θλιβόμουν σαν να επρόκειτο για ένα χαμένο αδερφό, κάτι που ήταν αδύνατον να νιώσω για τον Πουντσινέλο.

«Ο δόκτωρ Μακντόναλντ πήγε στην αίθουσα αναμονής θέ-λοντας να παρηγορήσει τον Κόνραντ Μπίζο για την απώλεια της συζύγου του και τον Ρούντι Τοκ για την απώλεια του παιδιού του», είπε η Λόρι.

«Εκείνη τη νύχτα είχαμε έλλειψη προσωπικού», θυμήθηκε η Σαρλίν. «Κυκλοφορούσε μια ίωση που είχε κάνει θραύση στους συναδέλφους. Η μόνη διαθέσιμη νοσοκόμα της μαιευτικής κλι-νικής ήταν η Λόις Χάνσον, που ήρθε να με βοηθήσει. Όταν α-κούσαμε τον Κόνραντ Μπίζο να φωνάζει στο γιατρό, να τον κα-τηγορεί και να τον βρίζει με τόσο σκαιό τρόπο, σκεφτήκαμε και οι δύο τα δίδυμα, αλλά για διαφορετικούς λόγους. Η Λόις φα-ντάστηκε ότι η θέα των παιδιών θα ηρεμούσε τον Κόνραντ, ό-μως εγώ, που ήμουν παλιότερα παντρεμένη μ' ένα βίαιο άντρα, ήξερα ότι τέτοιου είδους άνθρωποι δεν ησυχάζουν παρά μονάχα όταν εκτονώσουν την οργή τους με βίαιες πράξεις. Η μόνη μου έγνοια ήταν πώς να προστατέψω τα παιδιά. Η Λόις σε πήρε μαζί της και, καθώς διέσχιζε το διάδρομο για να βγει στην αίθουσα αναμονής, τη βρήκε ο θάνατος. Εγώ βούτηξα τον Τζίμι κι έτρε-ξα προς την αντίθετη κατεύθυνση για να κρυφτώ».

Φοβόμουν ότι, παρά την αποκάλυψη ότι είχαμε γεννηθεί και οι δυο με συνδακτυλία, ο Πουντσινέλο θα αντιμετώπιζε με σκε-

Η ΠΡΟΦΗΤΕΊΑ 3 6 7

πτικισμό την ιστορία της Σαρλίν, για να μην πω ότι θα την α-πέρριπτε χωρίς δεύτερη κουβέντα. Κι όμως, εκείνος όχι μόνο φαινόταν να την πιστεύει, αλλά έμοιαζε συνεπαρμένος από την αφήγηση. Ίσως έβρισκε ρομαντική την ιδέα ότι είχε πολλά κοι-νά με τον προδομένο ήρωα του Αλέξανδρου Δουμά στο βιβλίο Ο Άνθρωπος με το Σιδηρούν Προσωπείο, ότι εκείνος ήταν το α-ντίστοιχο του ηρωικού χωρικού, ενώ εγώ, ο δίδυμος αδερφός του, ανέβηκα στο θρόνο της Γαλλίας.

«Όταν ανακάλυψα ότι αυτός ο χρυσός άνθρωπος, ο υπέροχος δόκτωρ Μακντόναλντ, είχε δολοφονηθεί, όπως και η Λόις Χάν-σον», εξακολούθησε η Σαρλίν, «κατάλαβα ότι ήμουν ο μόνος ζωντανός άνθρωπος που ήξερε ότι το μωρό της Μάντι γεννήθη-κε νεκρό και ότι η Νάταλι Μπίζο απέκτησε δίδυμα. Αν καθό-μουν με σταυρωμένα τα χέρια, η Μάντι και ο Ρούντι θα ζούσαν ένα δράμα που θα σημάδευε τη ζωή τους και δύσκολα θα το ξε-περνούσαν. Και το μωρό που έσωσα θα αφηνόταν στο έλεος της πολιτείας, θα κατέληγε στο βρεφοκομείο ή σε ανάδοχες οικογέ-νειες... ή ακόμα και στα χέρια συγγενών του Κόνραντ Μπίζο, ε-ξίσου τρελών με δαύτον. Κι ότι σ' όλη του τη ζωή ο κόσμος θα το 'δείχνε και θα 'λεγε: Να ο γιος του φονιά. Ήξερα πόσο καλοί και έντιμοι άνθρωποι ήταν ο Ρούντι και η Μάντι, ήξερα με πόση αγάπη θα ανάσταιναν το αγόρι τους, κι έτσι έκανα ό,τι έκανα -και ο Ιησούς Χριστός ας με συγχωρήσει, αν πιστεύει ότι έπαιξα το ρόλο του Θεού».

Ο Πουντσινέλο έκλεισε τα μάτια σωπαίνοντας, προσπαθώ-ντας να κατανοήσει τη σημασία της ιστορίας της. Ύστερα από τριάντα δευτερόλεπτα, έστρεψε την προσοχή του σ' εμένα: «Τι απέγινε λοιπόν ο αληθινός εσύ;»

Δεν κατάλαβα αμέσως τι εννοούσε. Εν τέλει, συνειδητοποίη-σα ότι «ο αληθινός εγώ» ήταν το χαμένο βρέφος της μαμάς και του μπαμπά.

«Η Σαρλίν είχε ένα μεγάλο ψάθινο καλάθι», είπα. «Την ίδια νύχτα, τύλιξε το νεκρό μωρό σ' ένα άσπρο πανί, το έβαλε στο καλάθι και το πήγε στον ιερέα της».

«Γεννήθηκα και ανατράφηκα βαπτίστρια», εξήγησε η Σαρλίν στον Πουντσινέλο. «Ανήκω σε ένα χαρούμενο δόγμα. Μου αρέ-

3 6 8 DEAN KOONTZ

σει να φοράω τα καλά μου και να πηγαίνω την Κυριακή στην εκκλησία, πάντα μου άρεσε περισσότερο από τις βραδινές εξό-δους του Σαββάτου. Κατάγομαι από μια οικογένεια που εξυμνεί τον Κύριο με θρησκευτικά τραγούδια. Αν ο ιερέας μου μου έλε-γε ότι αυτό που έκανα δεν ήταν σωστό, μάλλον θα γύριζα πίσω το νεκρό μωρό και θα φανέρωνα την αλήθεια. Αλλά ο οίκτος του ήταν μεγαλύτερος από τις αμφιβολίες του. Η εκκλησία μας έχει δικό της κοιμητήριο, κι έτσι βρήκαμε με τον ιερέα μου μια όμορφη γωνιά για να αποθέσουμε το μωρό της Μάνη. Το θάψα-με οι δυο μας, προσευχηθήκαμε και, ένα χρόνο αργότερα, αγό-ρασα μια μικρή πλάκα για τον τάφο. Όποτε μου το υπαγορεύει η συνείδησή μου, του πηγαίνω λουλούδια και του λέω πόσο όμορ-φα ζει ο Τζίμι στη θέση του και πόσο περήφανος θα ήταν για τον υπέροχο αδερφό που απέκτησε στο πρόσωπο του Τζίμι».

Είχα επισκεφτεί το κοιμητήριο με τη μαμά μου και τον μπα-μπά μου και είχα δει την ταφόπλακα, ένα λιτό ορθογώνιο κομ-μάτι γρανίτη πάχους πέντε εκατοστών. Πάνω του ήταν σκαλι-σμένη η επιγραφή: ΕΔΩ ΚΟΙΜΑΤΑΙ ΤΟ ΜΩΡΑΚΙ Τ. Ο ΘΕΟΣ ΤΟ ΑΓΑΠΗΣΕ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΠΟΥ ΤΟ ΚΑΛΕΣΕ ΚΟΝΤΑ ΤΟΥ ΜΟΛΙΣ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ.

Δεν ξέρω αν φταίει η κακή χρήση της ελεύθερης βούλησής μας ή απλώς η ανάρμοστη περηφάνια μας, όμως ζούμε με την πεποίθηση ότι αποτελούμε το κέντρο του δράματος. Σπάνιες εί-ναι οι στιγμές που βάζουμε στην μπάντα τον εαυτό μας, που κρατάμε αποστάσεις από το εγώ μας κι αναγκαζόμαστε να συλ-λάβουμε την ευρύτερη εικόνα, να αναγνωρίσουμε ότι το δράμα είναι στην ουσία μια ταπισερί, ότι ο καθένας μας δεν αποτελεί παρά μια κλωστή στη λαμπρή ύφανση -μια κλωστή, ωστόσο, βασική για την ακεραιότητα του υφάσματος.

Όταν στάθηκα μπροστά στο μνήμα, βίωσα μια ανάλογη στιγ-μή -κι αυτή η στιγμή, σαν φουσκωμένο κύμα, με παρέσυρε, με σήκωσε, με αναποδογύρισε και μ' έφερε ξανά πίσω στη στεριά, γεμάτο σεβασμό απέναντι στην αχαρτογράφητη πολυπλοκότητα της ζωής, γεμάτο ταπεινότητα εμπρός στα ανεξιχνίαστα μυστή-ριά της.

49

Το τσουχτερό κρύο μεταμόρφωνε τις νιφάδες του χιονιού σε μικροσκοπικά κομματάκια πάγου που χτυπούσαν στα πα-

ράθυρα της φυλακής, θαρρείς και τα φαντάσματα από τα θύμα-τα των τροφίμων στοίχειωναν το κτίριο και χτυπούσαν το τζάμι για να τα προσέξουμε.

Έχοντας πει όσα είχε να μας πει, η Σαρλίν είχε επιστρέψει στο διάδρομο. Ο Πουντσινέλο έγειρε προς το μέρος μου ρωτώ-ντας με ολοφάνερη ειλικρίνεια: «Αναρωτιέσαι καμιά φορά αν είσαι αληθινός;»

Η ερώτηση μου προκάλεσε αμηχανία και εκνευρισμό, επειδή δεν την κατάλαβα και επειδή φοβόμουν μήπως μας οδηγήσει σε καμιά παλαβή παρεκτροπή, από την οποία δε θα ήταν εύκολο να επαναφέρουμε τη συζήτηση στο αίτημα που μας έφερνε εκεί. «Τι εννοείς;»

«Δεν καταλαβαίνεις τι εννοώ, επειδή δεν αμφέβαλες ποτέ ότι είσαι αληθινός. Εγώ, παλιά, περπατούσα συχνά στο δρόμο κι ή-ταν σαν να μη μ' έβλεπε κανείς, ήμουν σίγουρος ότι είχα γίνει αόρατος. Ή, τώρα, ξυπνάω τη νύχτα, πεισμένος ότι έξω από το παράθυρο δεν υπάρχει τίποτε, τίποτε απολύτως πέρα από το σκοτάδι, από ένα κενό, και φοβάμαι να πάω στο παράθυρο και να κοιτάξω, φοβάμαι ότι θ' αντικρίσω το απόλυτο σκοτάδι κι ότι στην επιστροφή μου από το παράθυρο το κελί μου θα 'χει χαθεί κι αυτό, κι εγώ θα κλαίω αλλά δε θ' ακούγεται τίποτα, θα μετε-ωρίζομαι απλώς στο κενό χωρίς την αίσθηση της αφής, της γεύ-σης ή της όσφρησης, κουφός και τυφλός, κι ο κόσμος θα 'χει ε-ξαφανιστεί σαν να μην υπήρξε ποτέ, φοβάμαι ότι δε θα 'χω σώ-

3 7 0 DEAN KOONTZ

μα, ούτε καρδιακό παλμό, κι ωστόσο θα είμαι ανίκανος να πά-ψω να σκέφτομαι, να σκέφτομαι μανιωδώς, να σκέφτομαι ξέ-φρενα αυτό που δεν έχω κι αυτό που θέλω, αυτό που έχω αλλά που δε θέλω, να σκέφτομαι ότι δεν είμαι τίποτε για κανέναν κι ότι κανένας δεν είναι τίποτε για μένα, ότι δεν υπήρξα ποτέ αλη-θινός κι ωστόσο έχω όλες αυτές τις αναμνήσεις, αυτές τις εφιαλ-τικές, επίμονες, μισητές αναμνήσεις».

Η εγκατάλειψη της ελπίδας γεννά την απελπισία. Η απόγνω-ση είναι η ενεργητική απελπισία, η απελπισία που οδηγεί σε πράξεις σθεναρές, εντελώς απερίσκεπτες. Ο Πουντσινέλο μου έ-λεγε τώρα πως ό,τι έμαθε, από τη χρήση των όπλων και των ε-κρηκτικών μέχρι τα γερμανικά, από τα μαθήματα της νομικής μέχρι τη νορβηγική γραμματική, το έμαθε μέσα στην απόγνωσή του, σαν να πίστευε πως με τις γνώσεις θα αποκτούσε υπόστα-ση, πως η ύπαρξή του θα γινόταν κομμάτι της πραγματικότητας. Όμως τις νύχτες εξακολουθούσε να ξυπνάει βέβαιος ότι έξω από το παράθυρό του υπήρχε ένα αβυσσαλέο κενό.

Μου είχε ανοίξει μια πόρτα του εαυτού του... κι αυτό που α-ντίκρισα εντός του ήταν συγχρόνως αξιολύπητο και τρομακτικό...

Τα λόγια του αποκάλυψαν περισσότερα απ' όσα αντιλαμβα-νόταν ο ίδιος. Μου έδειξε ότι, παρά τη βαθύτατη ενδοσκόπηση που ήταν ικανός να κάνει μόνος του, εξακολουθούσε να μην κα-τανοεί το σημαντικότερο πράγμα σχετικά με τον εαυτό του, εξα-κολουθούσε να ζει σ' ένα ψέμα. Παρουσιαζόταν σ' εμένα -και στον εαυτό του- σαν άνθρωπος που αμφέβαλλε για την ίδια του την ύπαρξη και ως εκ τούτου για το νόημα της ύπαρξής του. Στην πραγματικότητα, αμφέβαλλε για την ύπαρξη του κόσμου και πίστευε ότι δεν υπήρχε τίποτε άλλο πέρα από την ατομική του συνείδηση.

Αυτό ονομάζεται σολιψισμός και το ξέρει ακόμα κι ένας σεφ ζαχαροπλαστικής σαν και του λόγου μου: Είναι η θεωρία ότι το μόνο που υφίσταται είναι η ατομική συνείδηση -είναι η ακραία ενασχόληση με τις διαθέσεις και τις επιθυμίες του εαυτού μας. Δε θα μπορούσε ποτέ να δει τον εαυτό του σαν νήμα στο κέντη-μα μιας ταπισερί. Το σύμπαν ήταν ο εαυτός του, κι όλοι εμείς οι υπόλοιποι ήμασταν οι φαντασιώσεις του· μπορούσε να μας σκο-

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ 3 7 1

τώσει, αν το ήθελε, χωρίς να υπάρξουν αληθινές συνέπειες ούτε για μας ούτε για εκείνον.

Αυτού του είδους ο συλλογισμός δεν ξεκίνησε ως τρέλα, αν και στην πορεία πιθανώς να ταυτιζόταν με την παραφροσύνη. Αυτού του είδους ο συλλογισμός ξεκίνησε ως επιλογή -διδά-σκεται άλλωστε ως αξιόλογη φιλοσοφική θεωρία στα καλύτερα πανεπιστήμια-, πράγμα που τον καθιστούσε πιο επίφοβο απ' ό-σο θα ήταν αν επρόκειτο απλώς για ένα χαμένο αγόρι που οδη-γήθηκε στην τρέλα λόγω των περιστάσεων.

Με φόβισε περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Τα χρειάστη-κα. Είχαμε έρθει ελπίζοντας -γυρεύοντας απεγνωσμένα- ν' αγγί-ξουμε την καρδιά του, μα ήταν αδύνατον να τον συγκινήσουμε. Ήταν σαν να πιστεύαμε ότι, αντίστοιχα, εμείς θα ήμασταν πρό-θυμοι να θυσιαστούμε, εισακούοντας τα ψελλίσματα ενός φα-ντάσματος στο όνειρό μας.

Ήταν η τέταρτη από τις πέντε φοβερές μέρες μου, και τώρα αντιλαμβανόμουν γιατί θα ήταν η χειρότερη απ' όλες. Ο Που-ντσινέλο θ' αρνιόταν τη χάρη που θα του ζητούσαμε και με την άρνησή του θα μας καταδίκαζε σε μια ανείπωτη απώλεια.

«Γιατί ήρθατε;» ρώτησε. Δεν ήταν η πρώτη φορά που, ενώ εγώ έχανα τα λόγια μου, η

Λόρι ήξερε ακριβώς τι έπρεπε να πει. Πόνταρε στο βασικό ψέμα με το οποίο ο Πουντσινέλο είχε πείσει τον εαυτό του ότι ήταν θύμα και όχι στυγερός δολοφόνος: «Ήρθαμε να σου πούμε ότι είσαι αληθινός και ότι υπάρχει τρόπος να το αποδείξεις μια για πάντα στον εαυτό σου».

«Και ποιος είν' αυτός ο τρόπος;» «Θέλουμε να σώσεις τη ζωή της κόρης μας. Είσαι ο μόνος

που είναι σε θέση να το κάνει, κι αυτό είναι το πιο αληθινό πράγμα που μπορεί να συμβεί στη ζωή σου».

49

ΗΛόρι έβγαλε από την τσάντα της μια φωτογραφία της Άννι και την έσπρωξε προς τη μεριά του Πουντσινέλο.

«Ομορφούλα», σχολίασε εκείνος, αλλά δεν άγγιξε τη φωτο-γραφία.

«Σε λιγότερο από δύο μήνες θα κλείσει τα έξι», είπε η Λόρι. «Αν ζήσει μέχρι τότε».

«Εγώ δέ θ' αποκτήσω ποτέ παιδιά», μας υπενθύμισε. Δε μίλησα. Είχα ήδη ζητήσει συγνώμη για τον ευνουχισμό

του, αν και τελικά τη δουλειά που είχα αφήσει στη μέση εγώ την τελείωσε ένας χειρουργός.

«Παρουσίασε νεφροβλάστωμα», είπε η Λόρι. «Ακούγεται σαν όνομα γκραντζ συγκροτήματος», απάντησε

ο Πουντσινέλο, χαμογελώντας με το άνοστο αστείο του. «Είναι καρκίνος των νεφρών», του εξήγησα. «Οι όγκοι μεγα-

λώνουν ραγδαία. Αν δεν τους προλάβεις εγκαίρως, εξαπλώνο-νται στους πνεύμονες, στο συκώτι και στον εγκέφαλο».

«Δόξα τω Θεώ, η διάγνωση έγινε αμέσως», είπε η Λόρι. «Της αφαίρεσαν τα δύο νεφρά και την υπέβαλαν σε θεραπεία με ακτινοβολίες και χημειοθεραπεία. Τώρα είναι εντελώς απαλλαγ-μένη από τον καρκίνο».

«Τόσο το καλύτερο γι' αυτή. Κανένας δε θα έπρεπε να έχει καρκίνο», είπε ο Πουντσινέλο.

«Όμως στη συνέχεια παρουσιάστηκε επιπλοκή». «Πιο ενδιαφέρουσα βρήκα την ιστορία με τα δυο μωρά»,

σχολίασε εκείνος. Δεν εμπιστευόμουν τον εαυτό μου να του μιλήσει. Ένιωθα ό-

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ 3 7 3

τι η ζωή της Άννι μου κρεμόταν από μια κλωστή, τόσο λεπτή που μια αιχμηρή μου λέξη θα μπορούσε να την κόψει.

Η Λόρι συνέχισε, αγνοώντας τα σχόλια του: «Χωρίς νεφρά, είναι υποχρεωμένη να υποβάλλεται σε αιμοκάθαρση τρεις φορές την εβδομάδα, από τέσσερις ώρες την κάθε φορά».

«Στα έξι σου χρόνια δεν έχεις δουλειά και υποχρεώσεις. Σου περισσεύει ο χρόνος», είπε ο Πουντσινέλο.

Δεν ήξερα αν ήταν από τη φύση του έτσι μονοκόμματος και αδιάφορος, ή αν του άρεσε απλώς να μας βασανίζει.

«Στο κέντρο του μηχανήματος της αιμοκάθαρσης υπάρχει έ-να μεγάλο δοχείο».

«Αυτή η Σαρλίν δεν αντιμετωπίζει προβλήματα με το νόμο για την πράξη της;» ρώτησε ο Πουντσινέλο.

Ήμουν αποφασισμένος να μην τσιμπήσω το δόλωμα και χά-σω την ψυχραιμία μου. «Ίσως μόνο αν οι δικοί μου θελήσουν να υποβάλουν μήνυση. Και δεν το θέλουν».

Η Λόρι έκανε την καρδιά της πέτρα και συνέχισε: «Το δοχείο περιέχει χιλιάδες μικροσκοπικά τριχοειδή μέσα από τα οποία φιλτράρεται το αίμα».

«Συνήθως τους μαύρους δεν τους πολυπάω», μας πληροφό-ρησε εκείνος, «αλλά αυτή μου φάνηκε αρκετά συμπαθητική».

«Και υπάρχει ένας διαλύτης, ένα καθαριστικό υγρό», συνέχι-σε η Λόρι, «που απομακρύνει τις άχρηστες ουσίες του μεταβο-λισμού και αποβάλλει τα περιττά άλατα».

«Αλλά, βρε παιδί μου, είναι πολύ χοντρέλα», είπε ο Πουντσι-νέλο. «Φαντάζομαι ότι τρώει το καταπέτασμα. Δε θα απορούσα αν μάθαινα ότι το μωρό το καταβρόχθισε αντί να το θάψει».

Η Λόρι έκλεισε τα μάτια. Πήρε βαθιές εισπνοές. «Μολονότι είναι εξαιρετικά σπάνιο, μερικές φορές ο ασθενής που υφίσταται την αιμοκάθαρση είναι αλλεργικός σε ένα ή περισσότερα από τα χημικά που περιλαμβάνει το διάλυμα καθαρισμού».

«Δεν είμαι προκατειλημμένος με τους μαύρους. Θα έπρεπε να έχουν ίσα δικαιώματα και όλα τα σχετικά. Απλώς δε γουστά-ρω που δεν είναι λευκοί».

«Το υγρό, το διάλυμα του καθαρισμού, περιέχει πολλά χημι-κά. Μια ελάχιστη ποσότητα από αυτά επιστρέφει στο σώμα διά

3 7 4 DEAN KOONTZ

μέσου του αίματος, αλλά πρόκειται για απειροελάχιστη ποσότη-τα, κατά κανόνα ακίνδυνη».

«Δε γουστάρω τις παλάμες τους που είναι άσπρες και τα χέ-ρια τους που είναι μαύρα. Και οι πατούσες τους έχουν ασπρου-λιάρικο χρώμα. Είναι σαν να φοράνε κακοφτιαγμένες αποκριάτι-κες στολές μαύρων που ο ράφτης δεν πρόσεξε τις λεπτομέρειες φτιάχνοντάς τες».

«Αν ο γιατρός χρησιμοποιήσει ένα διαλύτη που δεν κάνει σωστή δουλειά», εξήγησε η Λόρι, «ή αν ο ασθενής είναι ευαί-σθητος σ' αυτόν, το μείγμα μπορεί να τροποποιηθεί».

«Ένας από τους λόγους που με κάνουν να πιστεύω ότι ο κό-σμος είναι στραβός είναι η ύπαρξη των μαύρων», συνέχισε ο Πουντσινέλο. «Τα πράγματα θα ήταν πιο φυσιολογικά αν ήταν όλοι λευκοί».

Χωρίς ίσως να το αντιλαμβάνεται, είχε φτάσει όσο κοντά θα μπορούσε να φτάσει ποτέ στο να παραδεχτεί ότι έβλεπε τον κό-σμο σαν μια φάση -μια ψευδαίσθηση που είχε στόχο την εξαπά-τησή του- και τον εαυτό του σαν το μοναδικό καλό πράγμα που υπήρχε σ' αυτόν.

Η Λόρι με κοίταξε. Το πρόσωπό της ήταν γαλήνιο, αλλά στα μάτια της ήταν αποτυπωμένες η αγωνία και η απογοήτευση. Προσπάθησα να της δώσω κουράγιο μ' ένα νεύμα.

Όσο περνούσαν τα λεπτά, έβλεπα όλο και πιο αμυδρή την πι-θανότητα να τον συγκινήσουμε. Αν όμως εγκαταλείπαμε τον α-γώνα, η Άννι δε θα είχε καμία ελπίδα.

«Μια στο τόσο, πολύ σπάνια», εξακολούθησε η Λόρι, «όπως ακριβώς στην περίπτωση της Άννι, ο ασθενής τυχαίνει να είναι αλλεργικός ακόμα και στην πιο ελάχιστη ποσότητα του φάσμα-τος των απαραίτητων για το διαλύτη χημικών, οπότε καμιά τρο-ποποιημένη φόρμουλα δεν μπορεί να τον βοηθήσει. Η αλλεργι-κή αντίδραση χειροτερεύει κάθε φορά, ώσπου υπάρχει κίνδυνος αναφυλακτικού σοκ».

«Χριστέ μου, γιατί δεν της δίνετε ένα από τα δικά σας νεφρά;» ρώτησε εκείνος. «Θα πρέπει να είναι συμβατά με τα δικά της».

«Εξαιτίας του πατέρα σου», του υπενθύμισε η Λόρι, «εγώ δια-θέτω μόνο ένα».

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ 3 7 5

Ο Πουντσινέλο στράφηκε σ' εμένα. «Τότε δώσε ένα από τα δικά σου».

«Θα είχα ήδη ξαπλώσει στο χειρουργικό τραπέζι αν ήταν δυ-νατόν», του απάντησα. «Όταν με εξέτασαν για να δουν τη συμ-βατότητα του μοσχεύματος, ανακάλυψαν ότι έχω αιμαγγειώμα-τα και στα δυο μου νεφρά».

«Θα πεθάνεις κι εσύ;» «Το αιμαγγείωμα είναι καλοήθης όγκος. Μπορείς να ζήσεις

μ' αυτό σ' όλη σου τη ζωή, αλλά σε καθιστά ακατάλληλο για δότη».

Το τελευταίο πράγμα που είχε πει ο παππούς Τζόζεφ προτού πεθάνει ήταν, Νεφρά! Γιατί είναι τόσο σημαντικά τα νεφρά, διά-βολε; Είναι παράλογο, όλα είναι παράλογα!

Ο πατέρας μου υπέθεσε ότι ο παππούς είχε αρχίσει πάλι να τα χάνει, ότι τα τελευταία του λόγια δεν είχαν νόημα.

Ξέρουμε τι θα έλεγε ο ποιητής Γουίλιαμ Κούπερ περί αυτού, αν δεν είχε πεθάνει στα 1800.

Πέρα πάντως από το να θυμώνει με τις παραξενιές του Θεού, ο γερο-Μπιλ έγραψε επίσης: Πίσω από τη σκυθρωπή Θεία Πρό-νοια, ο Θεός κρύβει ένα χαμογελαστό πρόσωπο.

Πάντα ήμουν υπέρ αυτής της άποψης. Τελευταία, ωστόσο, υ-πήρχαν φορές που, ομολογώ, αναρωτιόμουν μήπως το χαμόγελό του ήταν κάπως λοξό, σαν αυτά που μας χάριζε κάπου κάπου ο Πουντσινέλο.

«Γράψτε τη μικρή στη λίστα αναμονής για μεταμόσχευση, ό-πως κάνει όλος ο κόσμος», πρότεινε τώρα ο εγκληματίας αδερ-φός μου.

«Θα χρειαζόταν να περιμένουμε ένα χρόνο, ίσως και περισ-σότερο», είπε η Λόρι, «για να βρεθεί κατάλληλο μόσχευμα. Η Λούσι και ο Άντι είναι πολύ μικροί για να γίνουν δωρητές».

«Ένας χρόνος δεν είναι μεγάλο διάστημα. Εγώ χειρουργή-θηκα για τη συνδακτυλία στα οχτώ μου χρόνια. Πού ήσασταν τότε;»

«Δε με παρακολούθησες», είπε η Λόρι σφίγγοντας τα δόντια. «Η Άννι πρέπει στο μεταξύ να κάνει αιμοκάθαρση -αλλά αυτό δε γίνεται. Σου το εξήγησα ήδη».

3 7 6 DEAN KOONTZ

«Ίσως να μην είμαι συμβατός δότης». «Είναι σχεδόν βέβαιο ότι είσαι», διαφώνησα εγώ. «Μπα. Πάλι θα τα θαλασσώσω, το ξέρω», προέβλεψε ο Που-

ντσινέλο. «Πάντα έτσι γίνεται». Η Λόρι προσπάθησε να τονίσει το συναισθηματικό παράγοντα

της συγγένειας ανάμεσα σ' αυτόν και την Άννι: «Είσαι θείος της». «Κι εσύ είσαι αδερφός μου», είπε εκείνος σ' εμένα. «Αλλά

πού ήσουν εδώ και εννιά χρόνια, όταν το νομικό σύστημα της χώρας με σταύρωσε; Σαν τον Πόντιο Πιλάτο, ένιψες τας χείρας σου και με ξέγραψες».

Το παράλογο της κατηγορίας και η παρανοϊκή ταύτιση της θέ-σης του με τη θέση του Χριστού δε μου επέτρεπαν να απαντήσω.

«Το άλλο απαράδεκτο με τους μαύρους είναι ότι το σπέρμα τους θα έπρεπε να είναι μαύρο, εφόσον των λευκών είναι ά-σπρο. Αλλά είναι κι αυτό άσπρο. Το ξέρω, έχω δει πολλές ται-νίες πορνό».

Υπάρχουν μέρες που έχω την εντύπωση ότι η πιο πειστική α-πεικόνιση του κόσμου σε λογοτεχνικό έργο αποτυπώνεται στο φαντασμαγορικό περιβάλλον όπου ταξίδεψε η Αλίκη, η ηρωίδα του Λιούις Κάρολ.

Η Λόρι επιχείρησε να συνεχίσει: «Αργά ή γρήγορα, το ανα-φυλακτικό σοκ θα σκοτώσει την Άννι. Δεν επιτρέπεται να το ρι-σκάρουμε άλλη φορά. Βρισκόμαστε σε αδιέξοδο. Της μένουν κυριολεκτικά μόνο...»

Η φωνή της ράγισε. «Της μένουν κυριολεκτικά μόνο δυο μέρες ζωής», είπα ολο-

κληρώνοντας τη φράση της. Καθώς το εξέφραζα με λόγια, ένιωσα μια μέγκενη να μου

σφίγγει την καρδιά και προς στιγμήν δεν μπορούσα να ανα-πνεύσω.

«Ώστε όλα οδηγούν στο φιλαράκο μας τον Πουντσινέλο», σχολίασε ο αδερφός μου. «Ο Πουντσινέλο Μπίζο θα γινόταν ο μεγαλύτερος κλόουν της ιστορίας! Μόνο που δεν έγινε. Ο Που-ντσινέλο Μπίζο θα γινόταν ο σπουδαιότερος σχοινοβάτης της ε-ποχής του! Μόνο που δεν του το επέτρεψαν. Κανένας δε θα έχει εκδικηθεί το θάνατο της μητέρας του όπως ο Πουντσινέλο! Μό-

Η ΠΡΟΦΗΤΕΊΑ 3 7 7

νο που δεν κατάφερε να κλέψει τα χρήματα και του έκοψαν και τους όρχεις. Τώρα πάλι, απ' όλο τον κόσμο, μόνο ο Πουντσινέ-λο μπορεί να σώσει τη ζωή της μικρής Άννι Τοκ -της οποίας το όνομα θα έπρεπε να ήταν Άννι Μπίζο, παρεμπιπτόντως. Μόνο ο Πουντσινέλο! Αλλά στο τέλος η μικρή θα πεθάνει έτσι κι αλ-λιώς, επειδή κι αυτή η περίπτωση, όπως και όλες οι άλλες, είναι απλώς μια αφορμή για να τα θαλασσώσω και πάλι».

Τα λόγια του ήταν η χαριστική βολή για τη Λόρι. Σηκώθηκε και του γύρισε την πλάτη, τρέμοντας ασυγκράτητα.

«Σε παρακαλώ...» κατάφερα μόνο να ψελλίσω. «Φύγε», μου είπε. «Γύρνα στο σπίτι σου. Όταν πεθάνει το

σκροφάκι σας, να το θάψετε στο νεκροταφείο των βαπτιστών, δίπλα στο ανώνυμο μωρό που του 'κλεψες τη ζωή».

49

Οταν βγήκαμε από την αίθουσα συνεδριάσεων στο διάδρο-μο, η Σαρλίν Κόουλμαν διάβασε αμέσως την αλήθεια στα

πρόσωπά μας. Άνοιξε τα μπράτσα της και η Λόρι κρεμάστηκε απ' το λαιμό της κλαίγοντας γοερά.

Μακάρι να μπορούσα να γυρίσω πίσω το χρόνο και να του μιλούσα ξανά, τώρα, με μεγαλύτερη επιδεξιότητα.

Ήξερα, φυσικά, ότι μια δεύτερη συνομιλία μαζί του θα ήταν ανώφελη. Και δέκα και εκατό συνομιλίες δε θα οδηγούσαν που-θενά. Το να μιλάς σ' αυτόν ήταν σαν να μιλούσες σε ανεμο-στρόβιλο. Τα λόγια πήγαιναν χαμένα, ήταν σαν να έδινες εντο-λές σ' ένα μουσώνα να σταματήσει να φυσάει.

Ήξερα πως έκανα ό,τι μπορούσα για την Άννι, ήξερα ότι η συνάντηση μαζί του ήταν από την αρχή χαμένη υπόθεση. Παρ' όλ' αυτά, αισθανόμουν ότι την εγκατέλειψα -και ήταν τόση η α-πελπισία μου, που δεν είχα τη δύναμη να περπατήσω ίσαμε το πάρκινγκ.

«Η φωτογραφία», θυμήθηκε ξαφνικά η Λόρι. «Αυτό το ελε-εινό πλάσμα έχει τη φωτογραφία της Άννι».

Δε χρειάζονταν περισσότερες εξηγήσεις. Κατάλαβα γιατί το δέρμα γύρω από τα μάτια της είχε γίνει πελιδνό, γιατί το στόμα της σφιγγόταν με απέχθεια.

Δεν άντεχα στην ιδέα να είναι μόνος του στο κελί με τη φω-τογραφία της Άννι μου, να την τρώει με τα μάτια και να ικανο-ποιεί τα σαδιστικά του αισθήματα με τη σκέψη του επώδυνου θανάτου της.

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ 3 7 9

Χιμώντας πίσω στην αίθουσα συνεδριάσεων, τον βρήκα με το φρουρό, που ετοιμαζόταν να τον λύσει από το τραπέζι.

«Η φωτογραφία είναι δική μας», είπα απλώνοντας το χέρι. Εκείνος δίστασε, την έτεινε προς το μέρος μου, αλλά όταν

προσπάθησα να του την πάρω δεν εννοούσε να την αφήσει. «Και οι κάρτες;» ρώτησε. «Ποιες κάρτες;» «Στα γενέθλιά μου και τα Χριστούγεννα». «Χαιρετίσματα». «Καλής ποιότητας. Το συμφωνήσαμε». «Δε συμφωνήσαμε τίποτα, ανάθεμα τη μάνα σου». Το πρόσωπο του κοκκίνισε. «Μη βρίζεις τη μητέρα μου». Μιλούσε σοβαρά. Η σκηνή είχε επαναληφθεί στο παρελθόν. Σιγά σιγά, ο θυμός του υποχώρησε. «Όμως το ξέχασα... είναι

και δική σου μητέρα, καλά δε λέω;» «Όχι. Η δική μου μητέρα βρίσκεται στο σπίτι στο Σνόου Βί-

λατζ και ζωγραφίζει ένα ιγκουάνα». «Αυτό σημαίνει ότι δε θα μου στέλνεις ούτε λεφτά για γλυ-

κάκια;» «Ούτε για τυρογαριδάκια». Φάνηκε να απορεί με τη στάση μου. «Και τα βιβλία της Κόν-

στανς Χάμερσμιθ;» «Δώσ' μου τη φωτογραφία». Δίνοντάς τη μου, απευθύνθηκε στο φρουρό: «Είναι ανάγκη

να μείνουμε μόνοι για λίγα ακόμα λεπτά, παρακαλώ». Ο φρουρός με κοίταξε. «Κύριε;...» Έγνεψα καταφατικά, μη τολμώντας να μιλήσω. Ο φρουρός βγήκε από το δωμάτιο και μας παρακολουθούσε

από το τζάμι της παρακείμενης αίθουσας. «Έφερες τα χαρτιά των γιατρών για να τα υπογράψω;» ρώ-

τησε ο Πουντσινέλο. «Έχω τρία αντίγραφα στην τσάντα μου. Τα έχει συντάξει έ-

νας καλός δικηγόρος», είπε η Λόρι, που στεκόταν στο κατώφλι κρατώντας την πόρτα.

«Έλα μέσα», της είπε. «Κλείσε την πόρτα». Η Λόρι στάθηκε δίπλα μου, στην ασφαλή πλευρά του τραπε-

3 8 0 DEAN KOONTZ

ζιού, αν και είμαι βέβαιος ότι υποψιαζόταν, όπως εγώ, πως ο τύ-πος μάς δούλευε, πως ήθελε να μας τυραννίσει κι άλλο, με μια νέα ψυχρολουσία.

«Πότε θα το κάνουμε;» ρώτησε. «Αύριο το πρωί. Στο νοσοκομείο του Ντένβερ τα πάντα είναι

έτοιμα. Χρειάζεται μόνο να τους ειδοποιήσουμε δώδεκα ώρες νωρίτερα», είπα.

«Αυτά που συμφωνήσαμε...» «Θα τα τηρήσουμε, αν το θέλεις», τον διαβεβαίωσε η Λόρι,

βγάζοντας από την τσάντα της τα χαρτιά και ένα στυλό. Ο Πουντσινέλο αναστέναξε. «Τις λατρεύω αυτές τις αστυνο-

μικές ιστορίες». «Και σοκολάτες», του υπενθύμισα. «Όμως, όταν τα κουβεντιάζαμε, δεν ήξερα ότι θα έδινα ένα

νεφρό... και δεν είναι μικρό πράγμα, αν σκεφτείτε ότι μου έχετε ήδη στερήσει και τους δύο μου όρχεις», γκρίνιαξε εκείνος.

Περιμέναμε. «Θέλω κάτι ακόμα», είπε. Σίγουρα τώρα ήταν η στιγμή που θα μας άφηνε στα κρύα του

λουτρού και θα γελούσε με την απελπισία μας. «Εδώ μέσα δε μας ακούει κανείς», μας εξήγησε. «Δεν υπάρ-

χουν κρυμμένα μικρόφωνα, γιατί συνήθως σε τούτη την αίθου-σα συναντούν οι κατάδικοι τους δικηγόρους τους».

«Το ξέρουμε», είπε η Λόρι. «Και αμφιβάλλω αν αυτός ο κρετίνος στο παράθυρο μπορεί

να διαβάζει τα χείλη». «Τι θέλεις;» ρώτησα, σίγουρος ότι θα ζητούσε κάτι που θα ή-

ταν πέρα από τις δυνάμεις μου να το υλοποιήσω. «Ξέρω ότι δε με εμπιστεύεσαι όπως θα έπρεπε να εμπιστεύε-

σαι έναν αδερφό. Επομένως δεν περιμένω να το κάνεις προτού της δώσω το νεφρό μου. Αλλά, μόλις το αποκτήσει, θα οφείλεις να κάνεις κάτι για μένα».

«Αν περνάει από το χέρι μου, ναυ>. «Ω, είμαι σίγουρος ότι μπορείς να τα καταφέρεις», είπε χα-

ρούμενα. «Έλα τώρα, δες τι έκανες στον μεγάλο Μπίζο!»

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ 3 8 1

Ήταν αδύνατο να καταλάβω πού το πήγαινε, και δεν ήξερα αν επρόκειτο για κάποιο κακεντρεχές αστείο ή για αληθινή πρόταση.

«Θέλω να σκοτώσεις αυτό το καθίκι, αυτή την πληγή στον κώλο του Σατανά, τον Βιρτζίλιο Βιβατσεμέντε. Θέλω να τον κά-νεις να υποφέρει και να του δώσεις να καταλάβει ότι σε έστειλα εγώ. Και στο τέλος, τον θέλω πιο νεκρό από οποιονδήποτε άλλο νεκρό».

Δεν ήταν αστείο. Το εννοούσε. «Μέσα», του είπα.

49

Εβλεπα τα λευκά φώτα φθορισμού στο γκρίζο ταβάνι, τα λευκά έγγραφα πάνω στο γκρίζο μεταλλικό τραπέζι, το πα-

γωμένο χιόνι που άσπριζε στον γκρίζο ουρανό χτυπώντας τα τζάμια, το στυλό που άγγιζε απαλά το χαρτί καθώς εκείνος έβα-ζε την υπογραφή του...

Μάρτυρες ήταν ο φρουρός του Πουντσινέλο και ο δεσμοφύ-λακας που μας είχε συνοδέψει από τον προθάλαμο. Υπέγραψαν με τα ονόματά τους δίπλα στο όνομα του αδερφού μου.

Η Λόρι άφησε ένα αντίγραφο στον Πουντσινέλο κι έβαλε τα άλλα στην τσάντα της. Η συμφωνία κλείστηκε, αν και οι όροι δε γράφτηκαν σε χαρτί.

Δε δώσαμε τα χέρια. Αν μου το ζητούσε, θα το έκανα. Θα ή-ταν μια μικρή δυσάρεστη στιγμή σε αντάλλαγμα για τη ζωή της Άννι. Όμως δεν έδειξε να ενδιαφέρεται για χειραψίες.

«Όταν γίνει ό,τι είναι να γίνει, και η Άννι αναρρώσει, θα ή-θελα να τη φέρνετε να με βλέπει κάπου κάπου, τα Χριστούγεννα τουλάχιστον», είπε.

«Όχι», αποκρίθηκε ορθά κοφτά η Λόρι, χωρίς δισταγμό, μόλο που εγώ θα έλεγα ναι σε οτιδήποτε μου ζητούσε ο Πουντσινέλο.

«Κατ' αρχάς, είμαι θείος της. Και σωτήρας της», είπε εκείνος. «Δε θα σε γελάσω», απάντησε η Λόρι. «Ούτε εγώ ούτε ο Τζί-

μι. Να ξέρεις ότι δε θα αποτελέσεις ποτέ κομμάτι της ζωής της». «Ίσως ένα πολύ πολύ μικρό», είπε ο Πουντσινέλο, φέρνο-

ντας το χέρι στο αριστερό νεφρό του, όσο βέβαια του το επέτρε-παν οι αλυσίδες.

Η Λόρι τον κάρφωσε με το βλέμμα της.

Η ΠΡΟΦΗΤΕΊΑ 3 8 3

Εν τέλει, εκείνος χαμογέλασε. «Είσαι το κάτι άλλο». «Παρομοίως», του απάντησε. Τον αφήσαμε και μεταφέραμε την είδηση της αλλαγής της α-

πόφασής του στη Σαρλίν Κόουλμαν, που περίμενε στο διάδρομο. Από τη φυλακή, πήγαμε με το αυτοκίνητο στο Ντένβερ, ό-

που η Άννι υποβαλλόταν στην προετοιμασία μιας ενδεχόμενης επέμβασης. Εμείς μέναμε στο Μάριοτ.

Ο μολυβένιος ουρανός έφτυνε το παγωμένο χιόνι σαν κομ-ματάκια σπασμένων δοντιών.

Στην πόλη, η άσφαλτος είχε αρχίσει να πιάνει χιόνι τόπους τόπους. Ο άνεμος μαστίγωνε τους κουκουλωμένους διαβάτες στα πεζοδρόμια.

Η Σαρλίν είχε έρθει να μας συναντήσει στο ξενοδοχείο μας εκείνο το πρωί. Τώρα, αφού αγκαλιαστήκαμε κι ανταλλάξαμε ευχαριστίες και ευχές, αναχώρησε με το αμάξι της για το Σνόου Βίλατζ.

«Πήρα μεγάλη λαχτάρα όταν του είπες ότι η Άννι δε θα απο-τελέσει ποτέ μέρος της ζωής του», είπα όταν βρεθήκαμε ξανά μόνοι οι δυο μας στο Εξπλόρερ, καθ' οδόν προς το νοσοκομείο, με τη Λόρι να οδηγεί.

«Ήξερε ότι δεν επρόκειτο να επιτρέψουμε κάτι τέτοιο», μου εξήγησε η Λόρι. «Αν συμφωνούσαμε, θα καταλάβαινε ότι λέγα-με ψέματα. Τότε θα σκεφτόταν ότι ασφαλώς είπαμε ψέματα πως θα σκοτώναμε τον Βιβατσεμέντε. Μα τώρα πιστεύει ότι θα το κάνεις πραγματικά, γιατί... είδες τι έκανες στον Μπίζο, όπως εί-πε κι αυτός. Αν πιστεύει ότι θα υλοποιήσεις την υπόσχεσή σου, τότε θα τηρήσει κι αυτός από την πλευρά του τη συμφωνία».

Μείναμε σιωπηλοί για ένα δυο τετράγωνα. «Είναι τρελός ή σατανικός;» ρώτησα σε λίγο.

«Για μένα η διάκριση δεν έχει σημασία. Ούτως ή άλλως, εί-μαστε αναγκασμένοι να τον αντιμετωπίσουμε».

«Αν ήταν από την αρχή παράφρονας και η τρέλα τον οδήγησε στη φαυλότητα, υπάρχει μια εξήγηση για τη συμπεριφορά του και... και θα μπορούσε ίσως ακόμα και να τον λυπηθεί κανείς».

«Όχι εγώ πάντως», δήλωσε εκείνη. Όταν μια λέαινα κινδυ-

3 8 4 DEAN KOONTZ

νεύει να χάσει το μικρό της, δεν υπάρχει περίπτωση να χαριστεί στο διώκτη του.

«Αν η τρέλα του είναι αποτέλεσμα της αρχικής του φαυλότη-τας, τότε δεν του οφείλω τίποτα σαν αδερφός».

«Είναι κάτι που σε απασχολεί από καιρό». «Ναι». «Ηρέμησε. Ξέχασέ το. Το δικαστήριο έχει ήδη ρυθμίσει τα

πράγματα, όταν έκρινε ότι ήταν ψυχικά υγιής και τον παρέπεμ-ψε σε δίκη».

Η Λόρι πάτησε φρένο στο κόκκινο φανάρι. Μια μαύρη νεκροφόρα Κάντιλακ πέρασε μπροστά μας στον

κάθετο δρόμο. Τα παράθυρα ήταν φιμέ για να μην μπορείς να δεις μέσα. Ίσως μετάφερε τη σορό κάποιας διάσημης προσωπι-κότητας.

«Δε σκοπεύω να σκοτώσω τον Βιβατσεμέντε», διαβεβαίωσα τη Λόρι.

«Θαυμάσια. Αν ποτέ αποφασίσεις να το ρίξεις στις δολοφο-νίες, μην αρχίσεις να σκοτώνεις ανθρώπους στην τύχη. Συμβου-λέψου εμένα. Θα σου δώσω μια λίστα».

Άναψε πράσινο. Καθώς περνούσαμε τη διασταύρωση, τρεις έφηβοι που έστε-

καν στη γωνία μάς έκαναν γελώντας άσεμνες χειρονομίες. Φο-ρούσαν μαύρα γάντια με κομμένο το μεσαίο δάχτυλο, για να τονίζεται η προσβλητική χειρονομία. Ο ένας τους πέταξε μια παγωμένη χιονόμπαλα που χτύπησε με δύναμη πάνω στην πόρ-τα μου.

Βρισκόμασταν ένα τετράγωνο μακριά από το νοσοκομείο. Ε-ξακολουθούσα να σκέφτομαι με απέχθεια τον Πουντσινέλο και να αγωνιώ για την Άννι. «Θα κάνει πίσω», είπα.

«Ούτε να το σκέφτεσαι». «Επειδή αυτή είναι η τέταρτη από τις πέντε φοβερές μου

μέρες». «Εκεί που ήμασταν, ζήσαμε φοβερές στιγμές πριν από λίγο». «Όχι και τόσο φοβερές. Τα χειρότερα έπονται. Έτσι έχει δεί-

ξει το παρελθόν». «Η δύναμη της αρνητικής σκέψης», με προειδοποίησε.

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ 3 8 5

Παρά το αντιψυκτικό, οι καθαριστήρες είχαν αρχίσει να πιά-νουν πάγο και δε γλιστρούσαν εύκολα πάνω στο τζάμι.

Ήταν παραμονή της Ημέρας των Ευχαριστιών. Έμοιαζε με μια παγωμένη μέρα του Γενάρη, αλλά εγώ ένιωθα σαν να 'χε έρθει η γιορτή του Χαλοουίν.

49

ΟΛοχαγός Φλάφι, ο γενναίος αρκούδος-φύλακας που δεν ά-φηνε τα νυχτερινά τέρατα να ξεμυτίσουν από την ντουλά-

πα και να φάνε τα παιδιά μας, μοιραζόταν με την Άννι το κρεβά-τι του νοσοκομείου. Ήταν η πιο δύσκολη αποστολή της καριέ-ρας του.

Όταν φτάσαμε, βρήκαμε την κόρη μας κοιμισμένη. Τον τε-λευταίο καιρό ένιωθε μονίμως κουρασμένη και κοιμόταν πολύ. Πάρα πολύ.

Μολονότι η Άννι δεν ήξερε πόσο κοντά στο θάνατο είχε βρε-θεί η μητέρα της πριν από εννέα μήνες, γνώριζε την ιστορία του μενταγιόν: ότι επέζησε στην καταστροφική πυρκαγιά και ότι η μητέρα της το φορούσε στην εντατική. Είχε ζητήσει λοιπόν να της το δώσουμε, και τώρα το φορούσε.

Η όμορφη, μικρή μου Άννι είχε συρρικνωθεί. Το δέρμα της ήταν σταχτί και τα μαλλιά της κατσιασμένα. Είχε μάτια σβησμέ-να και χείλη ωχρά. Φαινόταν μικροσκοπική σαν πουλάκι... σαν γριούλα...

Δε με τραβούσαν ούτε τα περιοδικά, ούτε η τηλεόραση, ούτε η θέα έξω από το παράθυρο. Μου ήταν αδύνατο να πάψω να κοιτάζω το κοριτσάκι μου και συνάμα να το βλέπω νοερά όπως ήταν και όπως ίσως θα γινόταν ξανά.

Δεν ήθελα να στρέψω αλλού το βλέμμα, ούτε να βγω από το δωμάτιο, από φόβο μήπως, επιστρέφοντας, δε θα είχα τη δυνα-τότητα να βλέπω την Άννι παρά μονάχα σε φωτογραφίες.

Το αδάμαστο πνεύμα της, το κουράγιο της σ' όλους αυτούς τους εξαντλητικούς μήνες της αρρώστιας, του πόνου και της

Η ΠΡΟΦΗΤΕΊΑ 3 8 7

φθοράς, υπήρξε για μένα πηγή έμπνευσης. Όμως ήθελα κάτι πε-ρισσότερο από την έμπνευση. Ήθελα εκείνη -θεραπευμένη, γε-ρή, γεμάτη ζωή. Ήθελα το αγοροκόριτσο μου. Τη μικρούλα μου που ονειρευόταν να γίνει πουτανίτσα.

Οι γονείς μου δε μου δίδαξαν να ζητάω χάρες από το Θεό. Είχα μάθει να ζητάω απλώς καθοδήγηση, καθώς και τη δύναμη να κάνω το σωστό. Όχι όμως να ζητάω να κερδίσω το λαχείο, ούτε να μου χαρίσει τον έρωτα, την υγεία ή την ευτυχία. Η προ-σευχή δεν είναι λίστα δώρων. Ας μην μπερδεύουμε το Θεό με τον Άγιο Βασίλη.

Σύμφωνα με όσα με έμαθαν λοιπόν, πιστεύω ότι μας δίνο-νται όλα όσα χρειαζόμαστε, χωρίς να το ζητήσουμε. Εμείς πρέ-πει να έχουμε το μυαλό και τη σύνεση να αναγνωρίζουμε τις δυ-νάμεις και τα εργαλεία που τίθενται στη διάθεσή μας, και να βρίσκουμε το θάρρος να πράξουμε τα δέοντα.

Στην προκειμένη περίσταση, ωστόσο, είχαμε κάνει ό,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατό. Αν η τύχη της βρισκόταν πλέον στα χέρια του Θεού, θα αισθανόμουν πιο ήρεμος. Όμως η τύχη της βρι-σκόταν στα χέρια του Πουντσινέλο Μπίζο -κι αυτό μου προξε-νούσε φοβερή αγωνία. Το στομάχι μου σφιγγόταν κι ένιωθα τα μέλη μου να παραλύουν.

Έτσι λοιπόν προσευχήθηκα στο Θεό να μου δώσει πίσω το αγοροκόριτσο μου, και Του ζήτησα να φροντίσει να κάνει ο Πουντσινέλο το σωστό, έστω κι αν το κίνητρο του ήταν η εξα-σφάλιση της δολοφονίας του Βιρτζίλιο Βιβατσεμέντε.

Ακόμα κι ο Θεός ίσως χρειαζόταν ένα σύγχρονο υπολογιστή τσέπης για να λύσει μια τέτοια ηθική εξίσωση...

Ενόσω καθόμουν δίπλα στην Άννι, ακινητοποιημένος από το άγχος μου, η Λόρι ήταν όλο ενεργητικότητα. Επικοινωνούσε τη-λεφωνικά με διάφορους αρμόδιους, συντονίζοντας τις ενέργειες του νοσοκομείου και των Αρχών της φυλακής.

Όταν η Άννι ήταν ξύπνια, κουβεντιάζαμε για πολλά πράγμα-τα· για λάχανα και βασιλιάδες, για το ταξίδι μας στην Ντίσνέϊ-λαντ την επόμενη χρονιά και στη Χαβάη τη μεθεπόμενη, για το σκι που ήθελε να μάθει και για τις συνταγές των γλυκών· αλλά ποτέ για το εδώ και το τώρα, ποτέ για το σκοτεινό κι αν;...

3 8 8 DEAN KOONTZ

To μέτωπό της ήταν ζεστό, τα ισχνά δαχτυλάκια της παγωμέ-να. Οι λεπτοί καρποί της είχαν αδυνατίσει τόσο πολύ, που θαρ-ρούσες ότι θα έσπαγαν αν τολμούσε να σηκώσει το χεράκι της από τα σεντόνια.

Οι φιλόσοφοι και οι θεολόγοι συζητούν επί αιώνες το ζήτημα της ύπαρξης και της φύσης της Κόλασης, όμως, εκεί στο νοσο-κομείο, εγώ κατάλαβα ότι η Κόλαση υπήρχε και ήμουν σε θέση να περιγράψω τα σοκάκια της. Κόλαση είναι ένα χαμένο παιδί και ο φόβος μήπως δεν επιστρέψει ποτέ κοντά στους δικούς του.

Οι γραφειοκράτες του υγειονομικού και του σωφρονιστικού συστήματος αποδείχτηκαν παραδόξως πρόθυμοι να συνεργα-στούν και πολύ αποτελεσματικοί Το απόγευμα, ο Πουντσινέλο κατέφθασε με ένα βαν των φυλακών, δεμένος χειροπόδαρα, συ-νοδευόμενος από δύο ένοπλους φρουρούς. Εγώ δεν τον είδα, το πληροφορήθηκα από τρίτους.

Έγιναν οι εξετάσεις. Οι γιατροί αποφάνθηκαν ότι το μόσχευ-μα ήταν συμβατό.

Η μεταμόσχευση προγραμματίστηκε για τις έξι το πρωί. Είχαμε ακόμα πολλές ώρες μπροστά μας μέχρι τα μεσάνυχτα

της φοβερής ημέρας. Μπορεί να άλλαζε γνώμη πριν από την ε-πέμβαση -ή να δραπέτευε.

Στις οχτώμισι, τηλεφώνησε ο πατέρας μου από το Σνόου Βί-λατζ για να μας ανακοινώσει ότι η πρόβλεψη του παππού Τζό-ζεφ πραγματοποιήθηκε με τρόπο αναπάντεχο. Η Γουίνα ξάπλω-σε για να πάρει έναν υπνάκο πριν από το δείπνο και δεν ξύπνη-σε. Πέθανε γαλήνια στον ύπνο της, σε ηλικία ογδόντα έξι ετών.

Η Λόρι με οδήγησε με το ζόρι στο διάδρομο για να μου ανα-κοινώσει την είδηση. Δεν ήθελε να το ακούσει η Άννι.

Κάθισα για λίγο σε μια καρέκλα ενός άδειου δωματίου. Δεν έπρεπε να δει η Άννι τα δάκρυά μου, μπας και νομίσει ότι έκλαι-γα γι' αυτήν.

Τηλεφώνησα στη μαμά από το κινητό και μιλήσαμε κάμπο-σο για τη γιαγιά Ρογουίνα. Λυπάται, ασφαλώς, κάποιος όταν φεύγει η μητέρα ή η γιαγιά του· όμως, αν έζησε πολλά και ευτυ-χισμένα χρόνια, κι αν το τέλος ήρθε χωρίς πόνο και φόβο, θα ή-ταν ασέβεια να θρηνήσει κανείς υπερβολικά.

Η ΠΡΟΦΗΤΕΊΑ 3 8 9

«Αυτό που με εκπλήσσει», σχολίασε η μητέρα μου, «είναι ότι έφυγε ακριβώς πριν από το δείπνο. Αν ήξερε τι επρόκειτο να συμβεί, ασφαλώς θα έτρωγε πρώτα και μετά θα πήγαινε να πλαγιάσει».

Έφτασαν τα μεσάνυχτα. Και το πρωί της Ημέρας των Ευχα-ριστιών.

Δεδομένου ότι η επιδεινούμενη κατάσταση της Άννι ίσως την καθιστούσε υπερβολικά αδύναμη για ν' αντέξει το χειρουρ-γείο αν καθυστερούσαμε μια μέρα ακόμα, η διαδικασία της με-ταμόσχευσης άρχισε στις έξι το πρωί.

Ο Πουντσινέλο δεν αθέτησε το λόγο του. Αρκετές ώρες αργότερα τον επισκέφτηκα στο δωμάτιο του,

όπου ήταν δεμένος στο κρεβάτι του και φρουρούμενος. Ο φρου-ρός βγήκε στο διάδρομο για να μας αφήσει μόνους.

Μόλο που ήξερα καλά το χαρακτήρα αυτού του κτήνους, η φωνή μου ράγισε από ευγνωμοσύνη όταν τον ευχαρίστησα.

Εκείνος πήρε ύφος ήρωα κινηματογραφικής ταινίας και μου έκλεισε το μάτι. «Δε χρειάζονται ευχαριστίες, αδερφέ. Δε βλέπω την ώρα να μου στείλεις κάρτες γενεθλίων, γλυκάκια, αστυνομι-κά μυθιστορήματα... και έναν ελεεινό σχοινοβάτη που θα τον έ-χεις βασανίσει με πυρωμένα σίδερα και θα τον έχεις διαμελίσει ζωντανό. Εφόσον, δηλαδή, δεν έχεις καμιά καλύτερη ιδέα στο μυαλό σου».

«Όχι, όχι, μια χαρά μου φαίνονται όλα αυτά». «Δε θέλω να επέμβω στη δημιουργικότητα και στη φαντασία

σου», με διαβεβαίωσε. «Μην ανησυχείς για μένα. Αυτό που μετράει είναι η επιθυ-

μία σου». «Θα μπορούσες ίσως να τον καρφώσεις σ' έναν τοίχο προ-

τού τον περιλάβεις», πρότεινε ο Πουντσινέλο. «Τα καρφιά δεν πιάνουν σε πέτρινα ντουβάρια. Καλύτερα να

βρω ατσαλόπροκες». Έγνεψε καταφατικά. «Καλή ιδέα. Και προτού αρχίσεις να

του κόβεις τα δάχτυλα, τα χέρια και τα λοιπά, κόψ' του τη μύτη. Είναι φαντασμένο αυτό το παλιοτόμαρο, όπως μου έλεγε ο με-γάλος Μπίζο, και καμαρώνει για τη μύτη του».

3 9 0 DEAN KOONTZ

«Εντάξει, αλλά, αν έχεις κι άλλες προτάσεις, καλύτερα να πάρω χαρτί και μολύβι».

«Αυτά είναι όλα». Αναστέναξε. «Αχ, τι καλά που θα 'ταν να ερχόμουν κι εγώ μαζί σου!...»

«Θα ήταν απίθανα», συμφώνησα. Η Άννι βγήκε θριαμβεύτρια από το χειρουργείο. Αντίθετα από το δότη, το νεφρό δεν ήταν ούτε τρελό ούτε

σατανικό, και ταίριαζε τέλεια στην ανιψιά του. Δεν προέκυψε καμιά σοβαρή μετεγχειρητική επιπλοκή.

Η Αννι έζησε. Η Αννι άνθησε. Τώρα πια είναι γοητευτική, λαμπερή, εκθαμβωτική, όπως ή-

ταν προτού την καταβάλει ο καρκίνος. Έμενε πλέον μονάχα μία από τις πέντε φοβερές μέρες, η 16η

Απριλίου του 2005. Η ζωή θα φάνταζε παράξενη στο εξής, δί-χως επίφοβες ημερομηνίες. Το μέλλον περίμενε λαμπρό, χωρίς να επισκιάζεται από ζοφερές προοπτικές. Αν υποθέσουμε ότι θα επιζούσα.

ΕΚΤΟ ΜΕΡΟΣ

ΜΟΙΑΖΩ ΜΕ ΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ,

ΟΛΕΣ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ Μ' ΑΓΑΠΟΥΝ,

ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΝΤΡΕς ΜΕ ΦΘΟΝΟΎΝ

ι ι

\

49

Στο διάστημα της χρονιάς που προηγήθηκε της πέμπτης από τις φοβερές ημερομηνίες του παππού Τζόζεφ, παράλληλα

με το ψήσιμο των γλυκών και των έξτρα μαθημάτων στη χρήση καραμπίνας, παράλληλα με την τελειοποίηση της συνταγής της κρέμας σοκολάτας με κάστανο και τις διαπραγματεύσεις με έ-ναν παράφρονα δωρητή νεφρού που επιθυμούσε να εκτελέσω κάποιον για λογαριασμό του, έγραψα τα προηγούμενα 62 Κεφά-λαια του παρόντος βιβλίου.

Δεν έχω ξεκαθαρίσει μέσα μου εντελώς για ποιο λόγο ένιω-σα την ανάγκη να γράψω.

Απ' όσο γνωρίζω, κανένας σεφ ζαχαροπλαστικής δε δημοσί-ευσε ποτέ ένα βιβλίο που να κατάφερε να συμπεριληφθεί στον κατάλογο των μπεστ σέλερ των Νιου Γιορκ Τάιμς. Οι σύγχρονοι αναγνώστες προτιμούν κυρίως τα απομνημονεύματα των διαση-μοτήτων, τα πολιτικά δοκίμια που είναι γραμμένα από ανθρώ-πους που εμπορεύονται το μίσος, τις αποκαλυπτικές δίαιτες σύμφωνα με τις οποίες χάνεις βάρος τρώγοντας βούτυρο και τα εγχειρίδια που σου μαθαίνουν πώς να γίνεις πλούσιος υιοθετώ-ντας τον κώδικα των Σαμουράι στις εμπορικές σου συναλλαγές.

Οπωσδήποτε, κίνητρο μου δεν ήταν η επιθυμία για αυτοπρο-βολή. Αν, ως εκ θαύματος, το βιβλίο γινόταν επιτυχία, όλοι θα εξακολουθούσαν να με θεωρούν ογκώδη για τα κυβικά μου -μπουνταλά. Δεν είμαι ένας Τζέιμς και, ακόμα κι αν έγραφα ο-λόκληρη βιβλιοθήκη με βιβλία, πάλι δε θα γινόμουν Τζέιμς. Γεννήθηκα Τζίμι, και θα παραμείνω Τζίμι ώσπου να με θάψουν.

Εν μέρει, έγραψα το βιβλίο για να πω στα παιδιά μου πώς έ-

3 9 4 DEAN KOONTZ

φτασαν ως εδώ, μέσα από ποιες φουρτούνες κι από ποιους επι-κίνδυνους σκοπέλους. Θέλω να μάθουν τι σημαίνει οικογένεια -και τι όχι. Θέλω να ξέρουν πόσο τα αγάπησα, σε περίπτωση που δε ζήσω αρκετά για να το πω στο καθένα τους εκατοντάδες χιλιάδες φορές.

Εν μέρει, το έγραψα για τη γυναίκα μου, για να βεβαιωθώ ό-τι θα γνωρίζει πως, δίχως εκείνη, θα μπορούσα να είχα πεθάνει την πρώτη κιόλας φοβερή μέρα από τις πέντε. Ο καθένας μας α-κολουθεί το πεπρωμένο του, αλλά μερικές φορές δύο πεπρωμέ-να συνδέονται, μπλέκονται τόσο σφιχτά μεταξύ τους, που, αν η Μοίρα κόψει το ένα, πρέπει να κόψει και το άλλο.

Το έγραψα, επίσης, για να εξηγήσω στον εαυτό μου τη ζωή. Το μυστήριο. Το χιούμορ, το μαύρο και το ανάλαφρο, που απο-τελεί το στημόνι και το υφάδι της. Το παράλογο. Τον τρόμο. Την ελπίδα. Τη χαρά, τη λύπη. Το Θεό που ποτέ δε βλέπουμε, αλλά που έμμεσα Τον δεχόμαστε.

Εδώ, απέτυχα. Σε λιγότερο από τέσσερις μήνες κλείνω τα τριάντα ένα, έχω περάσει πολλά, έχω στοιβάξει όλες αυτές τις λέξεις, κι όμως δεν είμαι σε θέση να καταλάβω τη ζωή περισσό-τερο απ' όσο μπορούσα όταν η Σαρλίν Κόουλμαν με γλίτωσε α-πό μια τύχη ανάλογη εκείνης του Πουντσινέλο.

Δεν μπορώ να εξηγήσω το γιατί της ζωής, τον τρόπο που ξε-διπλώνεται. Δεν μπορώ να το εξηγήσω -όμως, αχ, πόσο μα πό-σο την αγαπώ!...

Κι ύστερα, έπειτα από δεκαεφτά γαλήνιους κι ευτυχισμένους μήνες, έφτασε το πρωί της πέμπτης μέρας, της 16ης Απριλίου.

Είχαμε προετοιμαστεί με βάση τις προηγούμενες εμπειρίες μας, γνωρίζοντας ωστόσο ότι δεν ήταν δυνατό να είμαστε δεό-ντως προετοιμασμένοι. Μπορεί κανείς να φανταστεί το σχέδιο, αλλά όχι και να το προβλέψει πραγματικά.

Μια και ακολουθούσαμε ωράρια φούρναρη και δε θέλαμε τα παιδιά μας να έχουν διαφορετικό πρόγραμμα, προτιμήσαμε την κατ' οίκον διδασκαλία. Τα μαθήματά τους ξεκινούσαν στις δύο μετά τα μεσάνυχτα και τελείωναν στις οχτώ, οπότε έπαιρναν μα-ζί μας το πρόγευμα, έπαιζαν στον ήλιο ή στο χιόνι και πήγαιναν για ύπνο.

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ 3 9 5

Το τραπέζι της τραπεζαρίας εκτελούσε συνήθως χρέη σχολεί-ου, ενώ κατά καιρούς όλα τους έκαναν επισκέψεις στο τραπέζι της κουζίνας. Δασκάλα τους ήταν η μητέρα τους -και τα πήγαι-νε θαυμάσια.

Η Άννι είχε γιορτάσει τα έβδομα γενέθλιά της τον περασμένο Ιανουάριο, με μια τούρτα σε σχήμα νεφρού. Σε λίγους μήνες, η Λούσι θα συμπλήρωνε τα έξι, ενώ ο Άντι πλησίαζε αισίως τα πέντε. Τους άρεσε να μαθαίνουν και ήταν δαιμόνιοι μαθητές -με την κυριολεξία του επιθέτου.

Κατά την προσφιλή μου τακτική, την πέμπτη φοβερή μέρα δεν πήγα στη δουλειά. Αν πίστευα ότι θα ωφελούσε να εγκατα-στήσω κροκόδειλους γύρω από το σπίτι και να φράξω όλα τα παράθυρα, θα το είχα κάνει. Προτίμησα να βοηθήσω τα παιδιά για λίγο στα μαθήματά τους κι ύστερα ετοίμασα το πρόγευμα.

Ήμασταν καθισμένοι στο τραπέζι της κουζίνας, τρώγοντας βάφλες με φράουλες, όταν χτύπησε το κουδούνι της πόρτας.

Η Λούσι πήγε κατευθείαν στο τηλέφωνο κι ετοιμάστηκε να καλέσει την Άμεση Δράση.

Η Άννι ξεκρέμασε τα κλειδιά του αυτοκινήτου από το γά-ντζο, άνοιξε την πόρτα που συνέδεε την κουζίνα με το πλυντή-ριο και κατόπιν την πόρτα που από το πλυντήριο έβγαζε στο γκαράζ, για να διευκολύνει την έξοδό μας σε περίπτωση που θα χρειαζόταν να διαφύγουμε με το αμάξι.

Ο Άντι έτρεξε στο μπανάκι δίπλα στην κουζίνα για να κάνει πιπί, ώστε να είναι έτοιμος για αναχώρηση.

Η Λόρι με συνόδεψε μέχρι την καμάρα που χώριζε την τρα-πεζαρία από το σαλόνι και μου 'δωσε ένα πεταχτό φιλί.

Το κουδούνι της πόρτας χτύπησε ξανά. «Είμαστε στα μέσα του μήνα, οπότε πιθανώς είναι απλώς ο

μικρός με τις εφημερίδες», είπα. «Σωστά». Φορούσα ένα όμορφο σπορ σακάκι, όχι τόσο για να τιμήσω

την ημέρα όσο για να κρύβω από κάτω τη θήκη του όπλου. Μό-λις βρέθηκα στο χολ, έχωσα το χέρι μου κάτω από το σακάκι.

Από το ψηλό παράθυρο πλάι στην εξώπορτα, μπορούσα να διακρίνω τον επισκέπτη που έστεκε στον εξώστη. Μου χαμογέ-

3 9 6 DEAN KOONTZ

λασε δείχνοντάς μου ένα ασημένιο πακέτο τυλιγμένο με κόκκι-νη κορδέλα.

Ήταν ένα αγοράκι γύρω στα δέκα, καλοφτιαγμένο, με κατά-μαυρα μαλλιά και πράσινα μάπα. Το παντελόνι του ήταν πολύ κομψό, φτιαγμένο από πανί που ασήμιζε· το κόκκινο μεταξωτό πουκάμισο του ήταν στολισμένο με ασημένιες πούλιες. Πάνω α-πό το πουκάμισο φορούσε αστραφτερό λαμέ σακάκι με ασημέ-νια και κόκκινα κουμπιά σε σπιράλ σχέδια.

Έμοιαζε σαν να εκπαιδευόταν για σωσίας του Έλβις. Αν ένα δεκάχρονο αγόρι είχε έρθει για να με σκοτώσει, κα-

λύτερα να με καθάριζε για να ξεμπερδεύω. Δεν υπήρχε περίπτω-ση να πυροβολήσω ένα μικρό παιδί, όποιες κι αν ήταν οι προθέ-σεις του.

«Ο Τζίμι Τοκ;» με ρώτησε όταν άνοιξα την πόρτα. «Εγώ είμαυ>. Τείνοντας το πακέτο προς το μέρος μου, χαμογέλασε σαν μα-

σκότ μπάντας που προπορεύεται στην παρέλαση της Ημέρας της Χαράς. «Αυτό για σας\»

«Δεν το θέλω». Το χαμόγελο πλάτυνε. «Μα είναι για σας\» «Όχι, ευχαριστώ». Το χαμόγελο τρεμόπαιξε στα χείλη του. «Από εμένα για

σας!» «Δεν είναι από σένα. Ποιος σε στέλνει;» Το χαμόγελο έσβησε. «Κύριε, για όνομα του Θεού, πάρτε το

το καταραμένο πακέτο. Αν το γυρίσω πίσω στο αμάξι, θα με σπάσει στο ξύλο».

Στην άκρη του δρόμου ήταν σταματημένη μια ασημένια λι- > μουζίνα Μερσέντες με κόκκινες αγωνιστικές ταινίες και φιμέ / τζάμια.

«Ποιος;» ρώτησα. «Ποιος θα σε σπάσει στο ξύλο;» Αντί να χλομιάσει, το μελαχρινό του δέρμα έγινε σταχτί.

«Αργούμε, αργούμε πολύ. Θα ζητήσει να μάθει τι λέγαμε. Υπο-τίθεται ότι δε θα πιάναμε την κουβέντα. Γιατί μου το κάνετε αυ-τό; Γιατί με μισείτε; Γιατί είστε τόσο κακός;»

Δέχτηκα το πακέτο.

Η ΠΡΟΦΗΤΕΊΑ 3 9 7

Μονομιάς, το αγόρι ξαναβρήκε το χαμόγελο της μασκότ της μπάντας και με χαιρέτησε επίσημα, λέγοντας: «Θα μαγευτείτε!»

Δε χρειάστηκε να ζαλίσω το κεφάλι μου για να θυμηθώ πού είχα ξανακούσει αυτή τη φράση.

Έκανε μεταβολή -ακριβώς εκατόν ογδόντα μοιρών, με λυγε-ράδα αιλουροειδούς- και κατευθύνθηκε προς τα σκαλιά.

Πρόσεξα τα παπούτσια του, που έμοιαζαν με παπούτσια μπαλέτου, απ' αυτά με τις λεπτές μαλακές σόλες. Ήταν κόκκινα.

Κατέβηκε τη σκάλα με παράξενη χάρη και προχώρησε προς τη Μερσέντες, πιο πολύ σαν να πετούσε παρά σαν να περπατού-σε. Χώθηκε στο πίσω κάθισμα της λιμουζίνας κι έκλεισε την πόρτα.

Δεν μπόρεσα να δω τον οδηγό, ούτε άλλον επιβάτη. Η λιμουζίνα απομακρύνθηκε κι εγώ μετέφερα την τυλιγμένη

σαν δώρο βόμβα στο σπίτι.

49

Αστραφτερό, γεμάτο μυστήριο, το κουτί περίμενε πάνω στο τραπέζι της κουζίνας.

Δεν πίστευα, βέβαια, ότι ήταν βόμβα, αλλά η Άννι και η Λούσι ήταν σίγουρες ότι δε θα μπορούσε να είναι τίποτε άλλο.

«Σιγά μην είναι βόμβα», δήλωσε περιφρονητικά ο Άντι, αμ-φισβητώντας τις μαντικές ικανότητες των αδερφών του. «Είναι ένα κομμένο κεφάλι που κάποιος έχωσε στο κουτί. Σίγουρα θα 'χει κάποιο στοιχείο ανάμεσα στα δόντια».

Κανένας δε θα μπορούσε να αμφισβητήσει ότι ήταν δισέγ-γονο της Γουίνα, αν όχι εξ αίματος, τουλάχιστον από ιδιοσυ-γκρασία.

«Μη λες βλακείες», είπε η Άννι. «Στοιχείο για ποιο πράγμα;» «Στοιχείο ενός μυστηρίου». «Τι μυστηρίου;» «Του μυστηρίου που έχει να κάνει με το ποιος έστειλε το κε-

φάλι, χαζή». Η Άννι αναστέναξε με θεατρινίστικη απόγνωση. «Αν ο τύπος

που έστειλε το κεφάλι θέλει να καταλάβουμε ποιος το έστειλε, γιατί δε γράφει το όνομά του;»

«Πού να το γράψει;» ρώτησε ο Άντι. «Πάνω σ' αυτό το κάτι που κρατάει ανάμεσα στα δόντια το

ηλίθιο κεφάλι, να πού», τον αποπήρε η Άννι. «Αν υπάρχει κεφάλι, εγώ θα ξεράσω», δήλωσε η Λούσι με

σοβαρότητα. «Δεν υπάρχει κανένα κεφάλι στο πακέτο, χρυσά μου», τους

Η ΠΡΟΦΗΤΕΊΑ 3 9 9

διαβεβαίωσε η Λόρι. «Ούτε βόμβα. Δε συνηθίζουν να στέλνουν βόμβες με αστραφτερές ασημένιες λιμουζίνες».

«Ποιος δεν το συνηθίζει;» ρώτησε ο Άντι. «Κανένας», είπε η Άννι. Η Λόρι πήρε ένα ψαλίδι από το συρτάρι της κουζίνας κι έκο-

ψε την κόκκινη κορδέλα. Καθώς επιθεωρούσα το πακέτο, σκεφτόμουν ότι είχε το ιδα-

νικό μέγεθος για να περιέχει ένα κεφάλι. Ή μια μπάλα του μπά-σκετ. Αν ήταν να στοιχηματίσω ανάμεσα στα δύο, θα πόνταρα στο κεφάλι.

Την ώρα που ετοιμαζόμουν να σηκώσω το καπάκι, η Άννι και η Λούσι έκλεισαν τ' αυτιά με τις παλάμες τους. Τις απασχο-λούσε περισσότερο ο θόρυβος μιας έκρηξης παρά τα θραύσματα που θα εκτοξεύονταν.

Κάτω από το καπάκι διέκρινα ένα διπλωμένο λευκό χαρτί πε-ριτυλίγματος.

Ο Άντι είχε σκαρφαλώσει σε μια καρέκλα και κοίταζε από ε-κεί γονατιστός. «Μπορεί να 'χει μέσα φίδια», με προειδοποίησε.

Αντί για φίδια, μέσα στο κουτί βρίσκονταν δεσμίδες με χαρ-τονομίσματα των είκοσι δολαρίων.

«Ζήτω, είμαστε πλούσιοι!» φώναξε ο Άντι. «Δεν είναι δικά μας λεφτά», είπε η Λόρι. «Τότε τίνος είναι;» αναρωτήθηκε η Άννι. «Δεν ξέρω, αλλά σίγουρα είναι βρόμικα λεφτά και δεν μπο-

ρούμε να τα κρατήσουμε. Μυρίζουν από χίλια μέτρα μακριά ότι είναι βρόμικα», εξήγησε η Λόρι.

Ο Άντι έσκυψε πάνω από το θησαυρό σουφρώνοντας τη μύ-τη του. «Δε μου μυρίζει τίποτα».

«Εγώ το μόνο που μυρίζω είναι τα χτεσινοβραδινά φασόλια που έφαγε ο Άντι», ανήγγειλε η Άννι.

«Ίσως είναι δικά μου λεφτά», είπε η Λούσι. «Όχι όσο εγώ είμαι η μαμά σου». Και οι πέντε μαζί, βγάλαμε τα χρήματα από το κουτί και τα

στοιβάξαμε στο τραπέζι ώστε να τα μυρίσουμε καλύτερα. Υπήρχαν είκοσι πέντε δεσμίδες με εικοσαδόλαρα. Η καθεμιά

περιείχε εκατό χαρτονομίσματα. Πενήντα χιλιάδες δολάρια.

4 0 0 DEAN KOONTZ

To κουτί περιείχε επίσης ένα φάκελο. Από το φάκελο, η Λό-ρι έβγαλε ένα απλό λευκό μπιλιέτο που στη μια πλευρά είχε ένα χειρόγραφο σημείωμα.

«Χμμμ...» έκανε όταν το διάβασε. Όταν μου έδωσε το μπιλιέτο, έξι παιδικά μάτια το ακολούθη-

σαν με έντονο ενδιαφέρον. Πρώτη φορά έβλεπα ένα ιδιόχειρο σημείωμα γραμμένο με

τόση επιμέλεια. Τα γράμματα ήταν τονισμένα, κομψά και τόσο ομοιόμορφα, που θα 'λεγες ότι γράφτηκαν από μηχάνημα: Πα-ρακαλώ, δεχθείτε ένα δείγμα της εκτίμησης μου ως απόδειξη των ειλικρινών μου προθέσεων. Θα το θεωρούσα τιμή μου να έχω μία εγκάρδια συνάντηση μαζί σας απόψε στις εφτά στο Χάλογουεϊ Φαρμ. Το ακριβές σημείο της συνάντησης θα καταστεί άμεσα φα-νερό κατά την άφιξή σας.

Το σημείωμα έφερε την υπογραφή Βιβατσεμέντε. «Αυτά», είπα στα παιδιά, «είναι πενταβρόμικα λεφτά. Θα τα

βάλω πίσω στο κουτί κι ύστερα θα πάμε όλοι να πλύνουμε τα χέρια μας με άφθονο σαπούνι και νερό τόσο ζεστό, που ίσως μας πονέσει μια σταλίτσα».

49

Ονομάζομαι Λόρι Τοκ.

Δεν είμαι η θεά που περιέγραφε ο Τζίμι. Πρώτα πρώτα, έ-χω πολύ στενή μύτη. Και, δεύτερον, τα δόντια μου είναι τόσο ί-σια και συμμετρικά, που μοιάζουν με ψεύτικα.

Επιπλέον, από τη στιγμή που έφαγα μια σφαίρα στην κοιλιά, όσο προσεκτικός κι αν ήταν ο πλαστικός, μπορεί το μπικίνι μου να προσελκύει τα βλέμματα αλλά όχι για τους λόγους που θα τα προσέλκυε το μπικίνι της Μις Αμερική.

Ο Τζίμι θα σας δημιούργησε την εντύπωση ότι είμαι σκληρό καρύδι, σαν εκείνα τα τερατάκια στις ταινίες Άλιεν. Πρόκειται για υπερβολή, αν και καλό είναι να αποφεύγει κανείς να με τσα-ντίσει.

Τη νύχτα της γέννησής μου, κανένας δεν έκανε προβλέψεις για το μέλλον μου, δόξα τω Θεώ. Ο πατέρας μου κυνηγούσε έ-ναν ανεμοστρόβιλο στο Κάνσας και η μητέρα μου είχε πρόσφα-τα αποφασίσει ότι τα φίδια θα της κρατούσαν καλύτερη συντρο-φιά απ' αυτόν.

Είμαι υποχρεωμένη να συνεχίσω εγώ αυτή την ιστορία για λόγους που θα καταστούν σαφείς και που ενδεχομένως μαντέ-ψατε ήδη. Αν με αφήσετε να σας πάρω από το χέρι, μεταφορικά μιλώντας, θα την τελειώσουμε μαζί.

Λοιπόν... Κατά το σούρουπο, κάτω από ένα φλογισμένο ουρανό, πήγα-

με τα παιδιά στο πατρικό του Τζίμι. Βρήκαμε τον Ρούντι και τη Μάνα στο σαλόνι, να προπονούνται με τα Λούισβιλ Σλάγκερς ρόπαλα του μπέιζμπολ που είχαν αγοράσει στα 1998.

4 0 2 DEAN KOONTZ

Αμέσως μετά, έξι από τους πιο έμπιστους γείτονες τους επι-σκέφτηκαν για να παίξουν χαρτιά υποτίθεται, αν και όλοι είχαν φέρει μαζί ρόπαλα του μπέιζμπολ.

«Παίζουμε επιθετικό μπριτζ», εξήγησε η Μάντι. Ο Τζίμι κι εγώ αγκαλιάσαμε τα παιδιά, τα φιλήσαμε, τα ξα-

ναφιλήσαμε, αλλά προσπαθήσαμε να μη δώσουμε ιδιαίτερη έμ-φαση στον αποχωρισμό για να μην τα τρομάξουμε.

Όταν επιστρέψαμε στο σπίτι, ντυθήκαμε κατάλληλα για μια «εγκάρδια συνάντηση». Στο πλαίσιο της προετοιμασίας μας για την τελευταία από τις φοβερές μέρες, είχαμε εμπλουτίσει την γκαρνταρόμπα μας. Τώρα διαθέταμε θήκες που κρεμιούνται από τον ώμο, πιστόλια, και από δύο σπρέι πιπεριού ο καθένας μας.

Ο Τζίμι μου είχε ζητήσει να μείνω με τα παιδιά ενόσω εκεί-νος θα πήγαινε μόνος στη συνάντηση με το σχοινοβάτη, αλλά τον μετέπεισα με ένα ατράνταχτο επιχείρημα: «Θυμάσαι τι συ-νέβη με τους όρχεις του Πουντσινέλο; Αν επιχειρήσεις να με ε-μποδίσεις να σε συνοδεύσω, θα διαπιστώσεις ότι ο Πουντσινέλο τη γλίτωσε σχετικά φτηνά».

Ήμασταν και οι δύο της γνώμης πως δεν ήταν καλή ιδέα να ανακατέψουμε τον Χιούι Φόστερ και την αστυνομία.

Κατ' αρχάς, ο Βιβατσεμέντε δεν είχε κάνει για την ώρα κάτι επιλήψιμο. Δε θα ήταν εύκολο να πείσουμε τους ενόρκους ότι έ-να δώρο πενήντα χιλιάδων δολαρίων αποτελούσε κάποια μορφή απειλής.

Εξάλλου, φοβόμασταν πως, όποιες κι αν ήταν οι προθέσεις του Βιβατσεμέντε, θα μπορούσε να παραστήσει την αθώα περι-στερά μπροστά στους αστυνομικούς και να πετύχει αργότερα αυτό που ήθελε, με πιο διακριτικό τρόπο. Έχοντας, μάλιστα, την εμπειρία της πρώτης του αποτυχημένης προσέγγισης, στη συνέ-χεια θα ενεργούσε πιο ύπουλα. Καλύτερα να ξεκαθάριζαν όλα α-νάμεσά μας, χωρίς την ανάμειξη τρίτων.

Παρά το γεγονός ότι ήμασταν στα μέσα Απριλίου, στα υψώ-ματα του Κολοράντο η βραδιά ήταν παραδόξως γλυκιά. Αυτό δε λέει πολλά, καθώς μερικές φορές τον Απρίλιο ο καιρός θεωρεί-ται ήπιος ακόμα κι όταν η θερμοκρασία πέφτει κάτω από το μη-δέν. Ο Τζίμι, που αντιμετωπίζει τα γεγονότα όπως τα υλικά μιας

Η ΠΡΟΦΗΤΕΊΑ 4 0 3

συνταγής, θα έψαχνε να βρει στη Σνόου Κάουντι Γκαζέτ την α-κριβή θερμοκρασία προτού γράψει για τον καιρό. Εγώ υπολογί-ζω ότι θα ήταν γύρω στους δέκα βαθμούς Κελσίου.

Όταν φτάσαμε στο Χάλογουεϊ Φαρμ, κουβεντιάσαμε το ζή-τημα του τόπου της συνάντησης με τον Βιβατσεμέντε και κατα-λήξαμε στο συμπέρασμα ότι το πιθανότερο σημείο ήταν η γιγά-ντια λευκή και κόκκινη τέντα του τσίρκου.

Τον Αύγουστο του 1974, όταν γεννήθηκε ο Τζίμι, το τσίρκο είχε στήσει την τέντα του για μια εβδομάδα στο μεγάλο λιβάδι, δίπλα στον αυτοκινητόδρομο. Από τότε, οι θεατρίνοι του τσίρ-κου δεν επέστρεψαν για άλλες παραστάσεις, πιθανώς επειδή πί-στευαν ότι δε θα κόψουν εισιτήρια. Κατά την προηγούμενη επί-σκεψή τους, ένας από τους κλόουν τους είχε σκοτώσει δύο αγα-πητά μέλη της ντόπιας κοινωνίας.

Ούτε ο Τζίμι ούτε εγώ είχαμε ενημερωθεί για την άφιξη κά-ποιου τσίρκου στην πόλη μας μέσα στον Απρίλιο. Σίγουρα η εί-δηση δεν είχε φτάσει στα αυτιά των παιδιών, ειδάλλως θα μας είχαν πρήξει: Θέλω να πάω στο τσίρκο, θέλω, θέλω, θέλω.

Ο Αντι θα είχε αρχίσει να βλέπει ξανά όνειρα με τον κλόουν στην ντουλάπα. Κι εγώ το ίδιο, πιθανότατα.

Όταν κοιτάξαμε καλύτερα, διαπιστώσαμε ότι το τσίρκο δε βρισκόταν σε πλήρη σύνθεση. Μια τόσο μεγάλη επιχείρηση προϋποθέτει δεκάδες φορτηγά, τροχόσπιτα, γιγάντιες φορητές γεννήτριες και ένα σωρό άλλα οχήματα. Όμως στο δρόμο που ο-δηγούσε προς το αγρόκτημα του Χάλογουεϊ ήταν σταθμευμένα μόνο τέσσερις νταλίκες Πίτερμπιλτς, ένα πούλμαν πολυτελείας και η λιμουζίνα από την οποία είχε αποβιβαστεί ο μικρός που μας παρέδωσε τις πενήντα χιλιάδες δολάρια.

Στα πλευρικά τοιχώματα κάθε τεράστιου ασημένιου φορτη-γού ήταν γραμμένο με κόκκινα εντυπωσιακά γράμματα: ΒΙ-ΒΑΤΣΕΜΕΝΤΕ! Και μετά, με μικρότερα αλλά εξίσου έντονα στοιχεία: ΜΕΓΑΛΟ ΤΣΙΡΚΟ! ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ! ΜΕΓΑΛΗ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ!

«Μεγάλη βλακεία», σχολίασα εγώ. «Μεγάλος μπελάς», συμπλήρωσε συνοφρυωμένος ο Τζίμι.

49

Μας περίμενε μονάχα η τεράστια κεντρική τέντα του τσίρ-κου. Δεν είδαμε ούτε τις μικρότερες που φιλοξενούν συ-

νήθως τα λιγότερο δημοφιλή θεάματα, ούτε κλουβιά με ζώα, ού-τε καντίνες με χοτ ντογκ, παγωτό χωνάκι και ποπκόρν.

Έτσι όπως δέσποζε στο χώρο ολομόναχη, η μεγάλη τέντα του τσίρκου δημιουργούσε πιο έντονη εντύπωση κι από το αν βρισκόταν στο κέντρο του γνώριμου σκηνικού ενός μεσαιωνι-κού πανηγυριού.

Τέσσερις στύλοι εξείχαν από πάνω της, κατά μήκος της κε-ντρικής ακμής της. Ο καθένας είχε από έναν προβολέα και από μια κόκκινη σημαία με έναν ασημένιο κύκλο στο κέντρο του. Κάθε κύκλος περιλάμβανε ένα κόκκινο πλάγιο Β που συνοδευό-ταν από θαυμαστικό.

Από την κορυφή της τέντας ξεκινούσαν σειρές με χαρούμενα κόκκινα και λευκά λαμπιόνια χαμηλού βολτάζ, που έφταναν ί-σαμε τα πλαϊνά τοιχώματα. Η κεντρική είσοδος πλαισιωνόταν από λευκά φώτα που αναβόσβηναν.

Ένα από τα τέσσερα Πίτερμπιλτς φιλοξενούσε τις γεννή-τριες. Ο μόνος ήχος που ακουγόταν μες στη νύχτα ήταν ο ρυθμι-κός ήχος των βενζινοκίνητων γεννητριών.

Πάνω από τα φωτάκια της κεντρικής εισόδου που αναβό-σβηναν κρεμόταν ένα πανό. ΘΑ ΜΑΓΕΥΤΕΙΤΕ! έγραφε.

Λαμβάνοντας υπόψη την προειδοποίηση, τραβήξαμε τα πι-στόλια μας, βεβαιωθήκαμε ότι οι γεμιστήρες ήταν πλήρεις -παρ' ότι τους είχαμε ελέγξει προτού αναχωρήσουμε από το σπίτι- και ασχοληθήκαμε για λίγο με το να τα βγάζουμε και να τα βάζουμε

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ 4 0 5

στη θήκη τους, για να σιγουρευτούμε ότι θα ήμασταν έτοιμοι να τα τραβήξουμε γρήγορα αν το 'φερνε η ανάγκη.

Κανένας δεν ήρθε να μας υποδεχτεί όταν παρκάραμε και κα-τεβήκαμε από το αμάξι. Παρά την τέντα και τα φώτα, το λιβάδι έμοιαζε έρημο.

«Πιθανώς έχουμε παρεξηγήσει τον Βιρτζίλιο», είπε ο Τζίμι. «Εφόσον ο Κόνραντ Μπίζο τον θεωρούσε τέρας, τότε πιθα-

νότατα ο άνθρωπος είναι ένας άγιος», συμπέρανα εγώ. «Σάμπως ξεστόμισε ποτέ ο Κόνραντ κάτι που να μην ήταν εντελώς πα-ρανοϊκό;»

«Ακριβώς», συμφώνησε ο Τζίμι. «Κι αν ο Πουντς τον θεω-ρεί πυώδη πληγή στον κώλο του Σατανά...»

«...σιχαμερό γουρούνι...» «...ζωντανό βόθρο...» «...σκουλήκι από τα έντερα συφιλιδικής νυφίτσας...» «...μικρόβιο του καμπινέ μιας μάγισσας...» «...τότε κατά πάσα πιθανότητα ο άνθρωπος είναι σκέτος άγ-

γελος», κατέληξα. «Σωστά». «Σωστά». «Έτοιμη;» «Όχι». «Πάμε». «Εντάξει». Είχαμε κλείσει ξανά το ασημένιο κουτί και τώρα ο Τζίμι το

κρατούσε από την καινούρια κόκκινη κορδέλα του. Διασχίσαμε μαζί το λιβάδι, κατευθυνόμενοι προς την τέντα. Μπήκαμε μέσα.

Στο εσωτερικό, το χορτάρι ήταν κομμένο, αλλά δεν είχε σκορπιστεί από πάνω πριονίδι, ούτε είχαν τοποθετηθεί κερκίδες για το κοινό. Η παράσταση προοριζόταν για τα μάτια μονάχα δύο θεατών.

Στα δύο άκρα της τέντας ήταν στημένος ο γερός σκελετός που στήριζε τις εξέδρες και τις μπάρες με τα σχοινιά των σχοι-νοβατών. Σχοίνινες σκάλες και σχοινιά με θηλιές εξασφάλιζαν την πρόσβαση στα ψηλά.

4 0 6 DEAN KOONTZ

Οι προβολείς, που ήταν στραμμένοι προς τα πάνω, μας αποκά-λυψαν το θέαμα των ακροβατών που έκαναν νούμερα στον αέρα.

Οι γυναίκες φορούσαν ολόσωμο κορμάκι γυμναστικής σε κόκκινη και ασημένια απόχρωση που άφηνε ακάλυπτα τα ελκυ-στικά μέλη τους. Κρατιόνταν από μπάρες στον αέρα με τα χέρια ή με τα γόνατα. Σχημάτιζαν τόξο με το κορμί, έκαναν τούμπα, στροβιλίζονταν, τινάζονταν και πιάνονταν στον αέρα.

Δεν ακουγόταν η συνήθης μουσική του τσίρκου· ούτε ήταν απαραίτητη. Οι ακροβάτες ήταν οι ίδιοι σαν τη μουσική -κομ-ψοί, αρμονικοί, με εξαίσιο ρυθμό, συγχρονισμένοι στις περίπλο-κες κινήσεις τους.

Ο Τζίμι άφησε κάτω το κουτί με τα λεφτά. Για μερικές στιγμές σταθήκαμε μαγεμένοι, νιώθοντας πάντα

το βάρος της ενδυμασίας μας, με τα πιστόλια μέσα στις θήκες, όμως η σκέψη του κινδύνου είχε παραγκωνιστεί στις παρυφές του μυαλού μας.

Οι ακροβάτες εκτέλεσαν μια ιδιαίτερα εντυπωσιακή σειρά α-πό νούμερα πετώντας από μπάρα σε μπάρα με εκπληκτική ακρί-βεια και συγχρονισμό, τρεις μαζί ταυτοχρόνως, με δύο μόνο δια-θέσιμες μπάρες, αντιμετωπίζοντας διαρκώς το ενδεχόμενο μιας καταστροφικής σύγκρουσης.

Από αυτό το απίστευτο μπέρδεμα των άπτερων πουλιών, έ-νας από τους άντρες έδωσε ένα σάλτο, έκανε περιστροφή στον αέρα, δίπλωσε το σώμα του και άρχισε να παίρνει τούμπες προς τα κάτω. Την τελευταία στιγμή άπλωσε τους βραχίονές του σαν φτερά, ξεδιπλώθηκε και προσγειώθηκε με την πλάτη στο προ-στατευτικό δίχτυ.

Πήδηξε ψηλά, ξαναπήδηξε κι ύστερα πήρε τούμπες προς την άκρη του διχτυού για να προσγειωθεί, τέλος, στο έδαφος, στις μύτες των ποδιών, σαν μπαλαρίνα, με τα χέρια στην ανάταση, θαρρείς και μόλις είχε ολοκληρώσει μια χορευτική φιγούρα.

Από απόσταση δέκα μέτρων έμοιαζε όμορφος, με έντονα χα-ρακτηριστικά και περήφανη ρωμαϊκή μύτη. Το στιβαρό του στή-θος, οι φαρδιοί ώμοι, οι λεπτοί γοφοί και το γυμνασμένο σώμα του δημιουργούσαν εντύπωση ανθρώπου επιβλητικού, λεοντό-μορφου.

Η ΠΡΟΦΗΤΕΊΑ 4 0 7

Μόλο που είχε κορακάτα μαλλιά και δε φαινόταν πάνω από σαράντα πέντε, κατάλαβα ότι θα πρέπει να ήταν ο Βιρτζίλιο Βι-βατσεμέντε, καθώς ακτινοβολούσε την περηφάνια ενός βασιλιά, ενός αφέντη, ενός «πάτερ φαμίλια».

Επειδή, ωστόσο, στα 1974, ήταν ήδη ο αρχηγός και ο λα-μπερός αστέρας μιας διάσημης οικογένειας του τσίρκου, πατέ-ρας αρκετών παιδιών, συμπεριλαμβανομένης της εικοσάχρονης Νάταλι, τούτη τη νύχτα του Απριλίου θα πρέπει να ήταν πάνω από εβδομήντα. Όμως αυτός, όχι μόνο έδειχνε πολύ νεότερος, αλλά μόλις είχε αποδείξει πόσο αθλητικός και πόσο απίστευτα εύκαμπτος ήταν.

Η ζωή του τσίρκου ήταν η πηγή της νεότητάς του. Ένας ένας, οι υπόλοιποι ακροβάτες πήδηξαν στο δίχτυ. Τινά-

χτηκαν ψηλά κι ύστερα προσγειώθηκαν στο έδαφος και σχημά-τισαν μισοφέγγαρο πίσω από τον Βιρτζίλιο.

Όταν κατέβηκαν όλοι στο έδαφος, σήκωσαν ψηλά το δεξί τους μπράτσο. Ύστερα χαμήλωσαν με θεατρικό τρόπο το χέρι και, δείχνοντας εμένα και τον Τζίμι, είπαν εν χορώ: «Οι Ιπτάμε-νοι Βιβατσεμέντε πετούν για σας!»

Ο Τζίμι κι εγώ αρχίσαμε να χειροκροτούμε, αλλά ξαφνικά συνήλθαμε και σταματήσαμε να χαμογελάμε σαν παιδιά.

Η ομάδα αποτελούνταν από άντρες και γυναίκες, όλοι τους καλοφτιαγμένοι, καθώς και από ένα κορίτσι που θα πρέπει να ή-ταν οχτώ με εννιά χρονών και ένα δεκάχρονο αγόρι. Αποχώρη-σαν σαν γαζέλες, χοροπηδώντας, θαρρείς και η επίδειξη ψηλά στον αέρα δεν απαίτησε σοβαρή προσπάθεια κι ήταν απλώς ένα παιχνίδι.

Στο άνοιγμα της πόρτας από όπου βγήκαν, εμφανίστηκε ένας ψηλός μυώδης άντρας που είχε ριγμένη στο μπράτσο μια κατα-κόκκινη ρόμπα. Πλησίασε τον Βιβατσεμέντε και του κράτησε τη ρόμπα, ενόσω ο αστέρας περνούσε τα χέρια του στα μανίκια.

Ο νεοφερμένος είχε τραχύ, σημαδεμένο πρόσωπο. Ακόμα και από μακριά, τα μάτια του φάνταζαν απειλητικά σαν της κόμπρας.

Παρ' όλο που έφυγε αφήνοντάς μας μόνους με το αφεντικό του, χάρηκα που οπλοφορούσαμε. Μακάρι να είχαμε σκεφτεί να πάρουμε μαζί μας και εκπαιδευμένους σκύλους.

4 0 8 DEAN KOONTZ

Η βαριά, καλοραμμένη ρόμπα ήταν από ακριβό ύφασμα, εν-δεχομένως κασμίρ, με βάτες στους ώμους και φαρδιά πέτα. Του έδινε αέρα κινηματογραφικού αστέρα του 1930, τότε που το Χό-λιγουντ παρουσίαζε ακόμα πηγαία λάμψη και όχι χυδαία κακο-γουστιά.

Προχώρησε προς το μέρος μας χαμογελώντας και, όσο πλη-σίαζε, τόσο πιο καθαρά φαινόταν ότι είχε λάβει μέτρα για να πο-λεμήσει τη φθορά του χρόνου. Η γυαλιστερή μαύρη απόχρωση των μαλλιών του παραήταν σκούρα για να είναι αληθινή· προερ-χόταν από βαφή. Μπορεί να είχε διατηρήσει τη σωματική του ευρωστία με σκληρή και ακατάπαυτη άσκηση -και στεροειδή για μεσημεριανό σε καθημερινή βάση-, όμως τα σημάδια του χρόνου είχαν απαλειφθεί από το πρόσωπο του με ένα λόχο χει-ρουργικά νυστέρια.

Όλοι μας έχουμε δει κάποιες φουκαριάρες που ξεκίνησαν πολύ νέες τα λίφτινγκ και υποβλήθηκαν αμέτρητες φορές σε α-πανωτές εγχειρήσεις, ώσπου στα εξήντα τους πλέον -κάποτε και νωρίτερα- τα πρόσωπά τους είναι τόσο τεντωμένα, που νομίζεις ότι είναι έτοιμα να σπάσουν. Τα φρύδια τους μοιάζουν σαν πλα-στικά, λόγω του Μπότοξ. Ακόμα και στον ύπνο τους αδυνατούν να κλείσουν ολότελα τα μάτια. Τα ρουθούνια τους είναι μονίμως ορθάνοιχτα, σαν να οσφραίνονται διαρκώς στην ατμόσφαιρα κάποια δυσάρεστη μυρωδιά, και τα τονισμένα χείλη τους είναι τραβηγμένα και σουφρωμένα σε ένα διαρκές αποδοκιμαστικό α-μυδρό μειδίαμα που, αναπόφευκτα, μας θυμίζει τον Τζακ Νίκολ-σον όταν έπαιξε τον Τζόκερ στην ταινία Μπάτμαν.

Αν εξαιρέσουμε το γεγονός ότι ήταν άντρας, ο Βιρτζίλιο Βι-βατσεμέντε έμοιαζε υπερβολικά με αυτές τις δύστυχες.

Μας πλησίασε τόσο που, άθελά μας, ο Τζίμι κι εγώ οπισθο-χωρήσαμε, πράγμα που έκανε τον οικοδεσπότη μας να χαμογε-λάσει σαν καρχαρίας. Προφανώς, ήταν προσφιλής τακτική του να καταλαμβάνει το ζωτικό χώρο των άλλων.

Είχε φωνή βαρύτονου, η οποία έκλινε περισσότερο προς τον τόνο του βαθύφωνου παρά του τενόρου. «Γνωρίζετε, φυσικά, ποιος είμαι».

«Κάτι καταλάβαμε πάνω κάτω», είπε ο Τζίμι.

Η ΠΡΟΦΗΤΕΊΑ 4 0 9

Δεν είχαμε καμία διάθεση να τηρήσουμε τους τύπους της ευ-γένειας με ένα υποκείμενο που έδερνε παιδιά. Το δεκάχρονο α-γόρι που μας παρέδωσε το κουτί τον φοβόταν, και άλλωστε η ε-νέργειά του να μας δώσει τα χρήματα δεν προμήνυε τίποτα κα-λό. Είχε αποφασίσει να μας κάνει επίδειξη ισχύος -αλλά κι ε-μείς δεν ήμασταν διατεθειμένοι να τον αφήσουμε να μας πάρει τον αέρα.

«Σε κάθε γωνιά του κόσμου, όλοι ξέρουν ποιος είμαυ>, ανα-κοίνωσε ο πάτερ φαμίλιας.

«Στην αρχή σε περάσαμε για τον Μπενίτο Μουσολίνι, αλλά μετά σκεφτήκαμε ότι εκείνος δεν ήταν σχοινοβάτης», είπα εγώ.

«Εξάλλου, ο Μουσολίνι έχει πεθάνει από το τέλος του Δευ-τέρου Παγκοσμίου Πολέμου», πρόσθεσε ο Τζίμι.

«Κι εσύ δε δείχνεις να είσαι πεθαμένος τόσο πολύ καιρό». Το χαμόγελο του Βιρτζίλιο Βιβατσεμέντε έγινε πιο πλατύ,

αλλά τώρα έμοιαζε ακόμα λιγότερο με χαμόγελο και περισσότε-ρο με λαβωματιά από μαχαίρι.

Μολονότι το πρόσωπό του ήταν τόσο τεντωμένο που να μη διακρίνονται οι εκφράσεις του, εγώ πρόσεξα τη γυαλάδα των ματιών του καθώς μας άκουγε. Αυτός ο άνθρωπος δε διέθετε ί-χνος χιούμορ. Ούτε ψήγμα.

Δεν αντιλήφθηκε ότι αστειευόμασταν μεταξύ μας και, καθώς δεν έπιασε ούτε τον τόνο ούτε την πρόθεσή μας, δεν κατάλαβε ότι μιλούσαμε προσβλητικά για το άτομό του. Στα αυτιά του, τα λόγια μας ηχούσαν σαν ακατανόητες φλυαρίες, κι αναρωτιόταν μήπως ήμασταν λειψοί στο μυαλό.

«Πριν από πολλά χρόνια, οι Ιπτάμενοι Βιβατσεμέντε έγιναν αστέρες διεθνούς αναγνώρισης», είπε με στόμφο, «κι έτσι κα-τόρθωσα να αγοράσω το τσίρκο στο οποίο εργαζόμουν ως υπάλ-ληλος. Και τώρα, σήμερα, υπάρχουν τρία τσίρκα Βιβατσεμέντε που δίνουν παραστάσεις σε κάθε σημαντικό μέρος του κόσμου!»

Ο Τζίμι υποκρίθηκε ότι δεν τον πίστευε. «Αληθινά τσίρκα; Έχετε ακόμα και ελέφαντες;»

«Φυσικά έχουμε ελέφαντες!» δήλωσε ο Βιβατσεμέντε. «Πόσους; Έναν; Δύο;» «Πολλούς ελέφαντες!»

4 1 0 DEAN KOONTZ

«Έχετε λιοντάρια;» ρώτησα. «Μιλιούνια λιοντάρια!» «Τίγρεις;» ρώτησε ο Τζίμι. «Ορδές άγριων τίγρεων!» «Καγκουρό;» «Τι καγκουρό; Κανένα τσίρκο δεν έχει καγκουρό». «Κανένα τσίρκο δεν είναι τσίρκο χωρίς καγκουρό», επέμεινε

ο Τζίμι. «Ανοησίες! Δεν έχετε ιδέα από τσίρκα». «Κλόουν έχετε;» τον ρώτησα. Το άκαμπτο πρόσωπο του Βιβατσεμέντε πάγωσε εντελώς. Ό-

ταν μίλησε, η βαρύτονη φωνή του βγήκε ανάμεσα από σφιγμένα δόντια που θύμιζαν καρυοθραύστη: «Κάθε τσίρκο πρέπει να δια-θέτει κλόουν για να προσελκύει τους διανοητικά καθυστερημέ-νους και τα χαζά παιδάκια».

«Α! Ώστε δεν έχετε τόσους πολλούς κλόουν όπως τα άλλα τσίρκα», είπε ο Τζίμι.

«Έχουμε όσους μας χρειάζονται και ακόμα περισσότερους. Οι κλόουν μάς έχουν κατακλύσει. Όμως κανένας δεν έρχεται ει-δικά για να δει κλόουν».

«Η Λόρι κι εγώ, σε όλη μας τη ζωή, τρελαινόμαστε για κλό-ουν», είπε ο Τζίμι.

«Ή μήπως», αντέτεινα εγώ, «σε όλη μας τη ζωή, οι κλόουν τρελαίνονται για μας;»

«Σίγουρα υπάρχει μια δόση τρέλας σε όλα αυτά», σχολίασε ο Τζίμι.

«Η μεγαλύτερη επιτυχία μας είναι πάντα οι αθάνατοι Ιπτάμε-νοι Βιβατσεμέντε, η σπουδαιότερη οικογένεια σε όλη την ιστορία του τσίρκου», καυχήθηκε ο σχοινοβάτης. «Στις παραστάσεις και των τριών τσίρκων μου, κάθε μέλος της κάθε ομάδας ακροβατών είναι ένας Βιβατσεμέντε, ένας Βιβατσεμέντε και ως προς τη συγ-γένεια και ως προς το ταλέντο, πράγμα που κάνει τους κατώτε-ρους ακροβάτες να κλαίνε με μαύρο δάκρυ από τη ζήλια. Είμαι ο φυσικός πατέρας αρκετών, και ο πνευματικός πατέρας όλων».

Ο Τζίμι στράφηκε σ' εμένα: «Για άνθρωπος που έχει πετύχει

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ 4 1 1

τόσο πολλά, θα περίμενες να ξεχειλίζει από περηφάνια. Κι ό-μως. Κάθε άλλο».

«Είναι σεμνός», συμφώνησα εγώ. «Αξιοθαύμαστα σεμνός»· «Η ταπεινοφροσύνη είναι για τους ανίκανους!» βροντοφώνα-

ξε ο Βιβατσεμέντε. «Κάπου το έχω ξανακούσει αυτό», είπε ο Τζίμι. «Να το 'πε ο Γκάντι;» αναρωτήθηκα. Ο Τζίμι κούνησε αρνητικά το κεφάλι. «Νομίζω ότι το είπε ο

Ιησούς Χριστός». Ο Βιβατσεμέντε βεβαιώθηκε ότι ήμασταν ηλίθιοι και τα μά-

τια του γυάλισαν ξανά. «Και από όλους τους Ιπτάμενους Βιβα-τσεμέντε, είμαι ο καλύτερος. Με τα ακροβατικά μου στον αέρα γράφω ποίηση».

«"Κινούμενη Ποίηση", Τζόνι Τίλοτσον, ήταν στο τοπ τεν στις αρχές της δεκαετίας του εξήντα. Φοβερό κομμάτι για χο-ρό», σχολίασε ο Τζίμι.

Ο Βιβατσεμέντε τον αγνόησε και συνέχισε τους κομπασμούς: «Όταν περπατάω πάνω στο σχοινί, μοιάζω με το φως του φεγγα-ριού, όλες οι γυναίκες μ' αγαπούν, όλοι οι άντρες με φθονούν». Πήρε βαθιά εισπνοή, φούσκωσε το ευρύ στέρνο του και συνέχι-σε: «Είμαι επίσης αρκετά πλούσιος και αρκετά αποφασισμένος, ώστε να παίρνω πάντα αυτό που θέλω. Στην προκειμένη περί-πτωση, είμαι βέβαιος ότι η επιθυμία μου συμπίπτει με τη δική σας, επειδή θα σας αποφέρει μεγάλο πλούτο και δόξα, που ει-δάλλως δε θα γνωρίζατε».

«Πενήντα χιλιάδες δολάρια είναι πολλά λεφτά», είπε ο Τζίμι, «αλλά δεν είναι πλούτος».

Ο Βιβατσεμέντε μισόκλεισε τα βλέφαρα, όσο του το επέτρε-πε βέβαια το τραβηγμένο του πρόσωπο. «Οι πενήντα χιλιάδες είναι απλώς μια ένδειξη των ειλικρινών προθέσεών μου. Σύμ-φωνα με τους υπολογισμούς μου, το πλήρες ποσό θα είναι τρια-κόσιες είκοσι πέντε χιλιάδες δολάρια».

«Και τι περιμένεις σε αντάλλαγμα;» ρώτησε ο Τζίμι. «Το γιο σου», απάντησε ο Βιβατσεμέντε.

49

ΟΤζίμι κι εγώ θα μπορούσαμε να φύγουμε αμέσως από το τσίρκο και να επιστρέψουμε στο σπίτι μας δίχως να α-

νταλλάξουμε λέξη παραπάνω με το μανιακό σχοινοβάτη. Εντού-τοις, αν αποχωρούσαμε, δε θα γνωρίζαμε το σκεπτικό του και στο εξής δε θα ησυχάζαμε, παρά μονάχα θα αναρωτιόμασταν διαρκώς ποια θα ήταν η επόμενη κίνησή του.

«Ονομάζεται Άντι», είπε ο Βιβατσεμέντε, σαν να υπήρχε λό-γος να μας υπενθυμίσει το όνομα του μοναχογιού μας. «Αλλά θα σκεφτώ ένα καλύτερο όνομα -κάτι πιο κλασικό και λιγότερο λαϊκό, φυσικά. Αν πρόκειται να τον εκπαιδεύσω ώστε να γίνει ο μεγαλύτερος αστέρας της γενιάς του, πρέπει να αρχίσουμε τα μαθήματα προτού κλείσει τα πέντε».

Όσο μακάβρια αστείο κι αν ακούγεται όλο αυτό το πράγμα, είχε αρχίσει να παραγίνεται τρομακτικό -οπότε ήταν καιρός να του κόψουμε το βήχα.

«Άντι είναι και θα είναι πάντα το όνομά του, κι όσο για το τσίρκο που τον θέλεις, μάθε ότι δεν έχει κλίση στα ακροβατι-κά», δήλωσα εγώ.

«Δεν μπορεί. Πρέπει να έχει ταλέντο. Το αίμα των Βιβατσε-μέντε κυλά στις φλέβες του. Είναι ο εγγονός της Νάταλί μου».

«Αφού το γνωρίζεις αυτό, τότε θα γνωρίζεις επίσης ότι είναι και εγγονός του Κόνραντ Μπίζο», του υπενθύμισε ο Τζίμι. «Και ασφαλώς θα είσαι ο πρώτος που θα παραδεχτεί ότι παραείναι κλόουν για να τα καταφέρει στις ακροβασίες».

«Δεν είναι μολυσμένος», είπε ο πατριάρχης. «Τον έχω παρα-

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ 4 1 3

κολουθήσει. Έχω μελετήσει τα φιλμ που τον τράβηξα. Διαθέτει πηγαίο ταλέντο».

Τον τράβηξε σε φιλμ. Μπορεί η βραδιά να ήταν γλυκιά, αλλά η καρδιά μου είχε

παγώσει. «Οι άνθρωποι δεν πουλάνε τα παιδιά τους», είπα. «Ω, δεν έχεις δίκιο», με διαβεβαίωσε ο Βιβατσεμέντε. «Προ-

σωπικά έχω αγοράσει τα παιδιά κάποιων εξαδέλφων Βιβατσεμέ-ντε από την Ευρώπη, των οποίων οι οικογένειες εί^αν αρκετά κοντινούς κλάδους με τον δικό μου ώστε να παράγουν θαυμάσι-ους ακροβάτες. Ορισμένα τα αγόρασα από την κούνια τους, άλ-λα, πάλι, σε ηλικία δύο ή τριών ετών -αλλά πάντα προτού κλεί-σουν τα πέντε».

Ο Τζίμι έδειξε το κουτί στο έδαφος, με μια απέχθεια που α-ναμφίβολα ο οικοδεσπότης μας ήταν ανίκανος να αντιληφθεί, ό-πως δεν αντιλαμβανόταν και το χιούμορ. «Σου φέραμε πίσω τα λεφτά σου. Το πράγμα τελειώνει εδώ».

«Τριακόσιες εβδομήντα πέντε χιλιάδες δολάρια», πρότεινε ο Βιβατσεμέντε.

«Όχι». «Τετρακόσιες χιλιάδες». «Όχι». «Τετρακόσιες δεκαπέντε χιλιάδες». «Σταμάτα», πρόσταξε ο Τζίμι. «Τετρακόσιες είκοσι δύο χιλιάδες πεντακόσια είναι η τελική

μου προσφορά. Πρέπει να αποκτήσω αυτό το ξεχωριστό αγόρι. Είναι η τελευταία μου ευκαιρία, η καλύτερη ευκαιρία μου να δη-μιουργήσω έναν άλλο σαν εμένα. Το αίμα ενός σχοινοβάτη είναι συμπυκνωμένο μέσα του όσο σε καμία άλλη περίπτωση».

Ενόσω το τραβηγμένο και τεντωμένο πρόσωπο του Βιβατσε-μέντε προσπαθούσε να εκφράσει τα οπερετικά συναισθήματα που τον κατέκλυζαν, εγώ περίμενα ότι από στιγμή σε στιγμή θα ράγιζε και θα ξεκολλούσε από τα κόκαλα.

Έσμιξε τις παλάμες μεταξύ τους σαν σε ικεσία και, αφήνο-ντας κατά μέρος τις φοβέρες, άρχισε να εκλιπαρεί τον Τζίμι: «Αν, το 1974 ή οποιαδήποτε άλλη εποχή στα χρόνια αμέσως με-

4 1 4 DEAN KOONTZ

τά τη γέννηση των δίδυμων της Νάταλι, είχα μάθει ότι σε έδω-σαν στο φούρναρη και στη γυναίκα του» -πρόφερε τη λέξη φούρναρης με βαθύτατη περιφρόνηση και ξιπασιά- «θα είχα έρ-θει να σε πάρω, σ' τ' ορκίζομαι. Θα σε εξαγόραζα ή θα σε έσω-ζα με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο. Πάντα αποκτώ αυτό που θέλω. Όμως νόμιζα ότι είχα μόνο ένα γιο και ότι ο σατανικός Μπίζο το είχε σκάσει μαζί του».

Με ύφος παγερό, ο Τζίμι απέρριψε αυτή την αλλόκοτη δια-μαρτυρία πατρικής αγάπης: «Δεν είσαι πατέρας μου, ούτε καν πνευματικός πατέρας μου, όπως αυτοαποκαλείσαι σε σχέση με τα μέλη της ομάδας σου. Ο Πουντσινέλο κι εγώ δεν ανήκουμε στην ομάδα σου και δεν είμαστε γιοι σου με καμία έννοια. Δυ-στυχώς, πρακτικά θεωρούμαστε εγγόνια σου. Όμως δε δέχομαι ούτε καν αυτή τη σχέση ανάμεσά μας. Σου αρνούμαι το δικαίω-μα να είσαι παππούς μου, σε απαρνούμαι, σε καταγγέλλω, σε α-ποκηρύσσω».

Τα χέρια που είχαν υψωθεί ικετευτικά χαμήλωσαν απότομα. Οι παλάμες σφίχτηκαν, έγιναν γροθιές.

Παρ' ότι ο τύπος δε διέθετε χιούμορ, είχε μια σπάνια ικανό-τητα για μίσος που αποτυπωνόταν στα παραμορφωμένα χαρα-κτηριστικά του σμιλεμένου προσώπου του. Μας κοίταξε με μά-τια που έσφαζαν. Η φωνή του ήταν υπόγεια, τα λόγια του φαρ-μάκι: «Ο Κόνραντ Μπίζο δεν απέκτησε ποτέ παιδί με καμιά γυ-ναίκα. Ήταν τζούφιος, στείρος».

Αναπηδώντας, θυμήθηκα -και είμαι σίγουρη ότι τον θυμήθη-κε και ο Τζίμι- τον Κόνραντ Μπίζο στην κουζίνα μας, λίγο πριν με πυροβολήσει, όταν είχε πάψει να παριστάνει τον Πόρτερ Κάρσον. Ήθελε τον Άντι ως αντιστάθμισμα του γεγονότος ότι στείλαμε τον Πουντσινέλο στη φυλακή, ως «ανταμοιβή». Δεν ή-ξερε ότι ο Τζίμι ήταν ο δίδυμος αδερφός του Πουντσινέλο, δεν είχε αντιληφθεί ότι ο Άντι ίσως ήταν αίμα του. Ήθελε απλώς το quid pro quo, το αντάλλαγμα γι' αυτό που του είχαμε πάρει. Ό-ταν ρώτησα τον Κόνραντ γιατί δεν ξάπλωνε με οποιοδήποτε α-πελπισμένο γύναιο θα δεχόταν να αποκτήσει μωρό μαζί του, αυ-τός ζάρωσε και απέφυγε τη ματιά μου. Τώρα ήξερα το λόγο.

Αυτό το φαρμακερό αισχρό πλάσμα που είχαμε απέναντι μας,

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ 4 1 5

αυτό το δίποδο σκουλήκι με την κόκκινη ρόμπα, όρθωσε το ανά-στημά του και μας κοίταξε με παρανοϊκή υπερηφάνεια. «Ήθελα να συμπυκνώσω τα γονίδια του σχοινοβάτη όπως δεν είχε συμβεί ποτέ στο παρελθόν», είπε. «Και το όνειρο μου συνελήφθη με τη βιβλική έννοια του όρου. Όμως εκείνη το έσκασε από μένα με τον Μπίζο και μου στέρησε αυτό που μου ανήκε. Η Νάταλι ήταν κόρη μου, αλλά εγώ είμαι παππούς σου και πατέρας σου».

Μωρέ μπράβο. Πάνω που είχε κάπως προσαρμοστεί στην ανατριχιαστική

διαπίστωση πως ήταν γιος του Κόνραντ Μπίζο και αδερφός του Πουντσινέλο, ο καημένος ο Τζίμι -ο γλυκός Τζίμι- έπρεπε τώρα να χωνέψει την ακόμα πιο ανατριχιαστική ιδέα πως εξακολουθού-σε να είναι αδερφός του Πουντσινέλο, αλλά στην ουσία ήταν γιος και εγγονός του Βιβατσεμέντε -πως ήταν προϊόν αιμομειξίας.

Κάνε στην άκρη, Τζόνι Τίλοτσον. Οι επιτυχίες συνεχίζονται.

49

Την προσοχή μας τράβηξε κάποια κίνηση στην περίμετρο της τέντας. Το μυώδες κτήνος με τα μάτια της κόμπρας

πρόβαλε στο κατώφλι της κεντρικής εισόδου και στάθηκε εκεί με τα πόδια ανοιχτά, έτοιμος να εμποδίσει ακόμα και ελέφαντα να το σκάσει. Κρατούσε καραμπίνα.

Ένας ακόμα τύπος, εξίσου εφιαλτικός με τον πρώτο -η δια-φορά του ήταν ότι διέθετε επίσης χειλοειδείς ουλές στο πρόσω-πο και στο λαιμό-, φάνηκε στην πόρτα από όπου έμπαιναν οι συντελεστές της παράστασης. Κρατούσε κι αυτός καραμπίνα.

Τρεις άλλοι είχαν περάσει στον εσωτερικό χώρο, γλιστρώ-ντας αθόρυβα κάτω από τα πλαϊνά τοιχώματα, στα ενδιάμεσα των πασσάλων, εκεί όπου το πανί δεν ήταν τόσο τεντωμένο. Τους εντοπίσαμε σε διάφορα σκοτεινά σημεία. Υποψιαζόμουν ότι οπλοφορούσαν επίσης, αλλά δεν τους έβλεπα καλά ώστε να είμαι σίγουρη.

«Όπως βλέπετε», συνέχισε ο Βιβατσεμέντε, «ο γιος σας ο Α-ντί είναι ο εγγονός της Νάταλί μου. Είναι επίσης εγγονός και δι-σέγγονος μου. Το όνειρο μου καθυστέρησε κατά μία γενιά, αλλά τώρα θα υλοποιηθεί. Αν δε μου πουλήσετε τον Άντι για τετρα-κόσιες είκοσι δύο χιλιάδες πεντακόσια δολάρια, θα σας σκοτώ-σω και τους δύο. Θα σκοτώσω επίσης τον Ρούντι και τη Μάντι, και θα πάρω και τα τρία σας παιδιά χωρίς να δώσω δεκάρα».

Παρ' όλο που ο Τζίμι δεν ήθελε ν' αφήσει απ' τα μάτια του τον Βιρτζίλιο Βιβατσεμέντε, όπως δε θα γύριζε ποτέ την πλάτη σε έναν κουλουριασμένο κροταλία, εντούτοις στράφηκε και με κοίταξε.

Συνήθως, ήμουν σε θέση να μαντέψω τι σκεφτόταν ο Τζίμι.

Η ΠΡΟΦΗΤΕΊΑ 4 1 7

Γνώριζα το εσωτερικό του υπέροχου κεφαλιού του σαν την αυ-λή του σπιτιού μου. Ένιωθα στα νερά μου εκεί μέσα.

Τούτη τη φορά, τα εξαίσια μάτια του δεν καθρέφτιζαν τις σκέψεις του όπως άλλοτε. Το πρόσωπό του ήταν ανέκφραστο, αινιγματικό.

Ένας κατώτερος άνθρωπος ενδέχεται να είχε πτοηθεί βαθιά από τις αποκαλύψεις, να είχε παραλύσει από το σοκ, την απέ-χθεια και την απελπισία. Ο Τζίμι μπορεί να είχε σοκαριστεί και να είχε φρίξει, όμως ποτέ δεν απελπιζόταν.

«Το εννοεί ή δεν το εννοεί;» με ρώτησε. «Το εννοεί», απάντησα. Διαισθανόμενος το θρίαμβο του, ο Βιβατσεμέντε πρόβαλε

την αυτάρεσκη έκφραση που του είχαν σμιλέψει στο πρόσωπο. Έβαλε τα χέρια στις τσέπες της κόκκινης ρόμπας του κι άρχισε να τραμπαλίζεται πάνω στα κόκκινα παντοφλάκια του. «Απατά-στε αν νομίζετε ότι δεν μπορώ να σας καθαρίσω χωρίς να με πιάσουν. Όταν εσείς οι δυο και ο Ρούντι και η Μάντι πέσετε νε-κροί στα πόδια μου, θα σας διαμελίσω, θα βουτήξω τα κομμάτια σας σε βενζίνη, θα τα κάψω, θα κατουρήσω τις στάχτες, θα βά-λω τις βρεγμένες στάχτες σε κουβά, θα τις μεταφέρω σε μια υ-πέροχη φάρμα που έχω και θα τις ανακατέψω στο βούρκο του χοιροστάσιου. Το έχω ξανακάνει. Καμιά εκδίκηση δε μοιάζει με την εκδίκηση του Βιρτζίλιο Βιβατσεμέντε».

Δίχως να τραβήξει το βλέμμα του από πάνω μου, ο Τζίμι ψι-θύρισε ήρεμα: «"Με το κατάλληλο ψυχωτικό αγκάλιασμα, θα μπορούσες να αποκτήσεις ακόμα ένα σατανικό βλαστάρι εξίσου τρελό με τον πρωτότοκο σου"».

Ο Βιβατσεμέντε έγειρε το κεφάλι με περιέργεια. «Τι είπες;» Αναγνώρισα τα λόγια του Τζίμι. Είχε επαναλάβει τη φράση

που είπα στον Κόνραντ Μπίζο στην κουζίνα μας, εκείνη τη νύ-χτα του Δεκεμβρίου του 2002, λίγο πριν πέσω αναίσθητη από τις σφαίρες του κλόουν.

Είχα προσπαθήσει να προκαλέσω σύγχυση στον Μπίζο με φραστικές επιθέσεις και προσβολές, και ως ένα σημείο το είχα πετύχει. Η επίθεσή μου τον πτόησε και τον έκανε να χαμηλώσει προς στιγμήν το βλέμμα του από μένα και τον Τζίμι, δίνοντάς

4 1 8 DEAN KOONTZ

μου έτσι την ευκαιρία να βγάλω το σπρέι πιπεριού και να ψεκά-σω το πρόσωπο του.

Ο Τζίμι πρότεινε τώρα να ακολουθήσουμε ανάλογη τακτική και με τον Βιβατσεμέντε.

Κατάλαβε ότι μπήκα στο νόημα. «Όταν δε θα είστε τίποτα περισσότερο από κατουρημένη

στάχτη στο βούρκο ενός χοιροστάσιου, θα μεταφέρω και τα τρία σας παιδιά σε ένα κτήμα μου στην Αργεντινή. Εκεί θα εκπαιδεύ-σω τον Άντι, ίσως και τη Λούσι, ώστε να γίνουν οι καλύτεροι σχοινοβάτες της γενιάς τους -δεν αποκλείεται να κάνω το ίδιο και με την Άννι. Αν στα εφτά της χρόνια παραείναι μεγάλη... θα τη χρησιμοποιήσω αλλού. Ή χάνετε τη ζωή σας και όλα τα παι-διά σας ή μου πουλάτε τον Άντι. Μόνο ένας παλιάτσος δε θα ή-ταν ικανός να διαλέξει το σωστό», είπε ο μανιακός πιέζοντάς μας να αποφασίσουμε.

«Είναι πολλά τα λεφτά», μου είπε ο Τζόνι. «Σχεδόν μισό ε-κατομμύριο, αφορολόγητο».

«Και θα μας μείνουν η Άννι και η Λούσυ>, είπα εγώ. «Μπορούμε, άλλωστε, να αποκτήσουμε άλλο γιο», σχολίασε

ο Τζόνι. «Με ένα καινούριο μωρό, γρήγορα θα ξεχνούσαμε τον Άντι». «Εγώ, το πολύ σε τρεις μήνες, θα τον είχα ξεχάσει», είπε ο

Τζόνι. «Άντε έξι». «Νέοι είμαστε. Ακόμα κι αν μας πάρει οχτώ μήνες μέχρι να

τον ξεχάσουμε, θα έχουμε μπροστά μας μια καλή ζωή». Ο Βιβατσεμέντε χαμογελούσε, ή έτσι έδειχνε τουλάχιστον,

όπως ασφαλώς θα μας διαβεβαίωνε ο χειρουργός του. Ήταν απίστευτο, κι όμως ο τύπος τσίμπησε το δόλωμα. Η

ευπιστία του δε με εξέπληξε και τόσο. Στο κάτω κάτω, ο Τζίμι κι εγώ είχαμε πλέον τεράστια εμπειρία στο πώς να μιλάμε στους μανιακούς στη γλώσσα τους.

«Αλλά, για στάσου», μου είπε ο Τζίμι, «μόλις μου ήρθε μια ακόμα καλύτερη ιδέα».

Τον κοίταξα με μάπα ορθάνοιχτα, όλο περιέργεια. «Τι; Πες μου, τι;»

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ 4 1 9

Ο Τζίμι στράφηκε ξανά στον Βιβατσεμέντε: «Μπας και θα ήθελες να αγόραζες δύο;»

«Τι δύο;» «Δύο αγόρια. Αν αποκτούσαμε κι άλλο, θα μπορούσες να το

αγοράσεις εγκαίρως, από τα γεννοφάσκια του». «Τζίμι...» είπα εγώ. «Βούλωστ' το, γλυκιά μου», με προειδοποίησε. «Δεν είσαι

καλή στα οικονομικά. Άσ' το σ' εμένα». Πρώτη φορά ο Τζίμι μου έλεγε να το βουλώσω. Ήταν το

σύνθημα για να αρπάξω την ευκαιρία που χρειαζόμασταν, όσο αυτός θα απασχολούσε το στόχο μας.

«Είμαι σωστός ταύρος στο ζήτημα της αναπαραγωγής», είπε ο Τζίμι στον τρελό σχοινοβάτη, «και η κυρά μου από δω ξεπετά-ει τα μωρά πολύ άνετα. Άσε που αν της δώσω χαπάκια γονιμότη-τας μπορεί να τα βγάζει απ' το φούρνο δυο δυο και τρία τρία».

Επρόκειτο να πεθάνουμε και οι δύο. Ξέραμε ότι ήμασταν ξε-γραμμένοι. Δεν υπήρχε περίπτωση να τη γλιτώσουμε, έτσι όπως ήμασταν περικυκλωμένοι από τόσους ενόπλους. Όμως, πεθαίνο-ντας, θα παίρναμε μαζί μας και τον Βιβατσεμέντε. Όταν αυτό το κτήνος θα κειτόταν νεκρό από σφαίρες, τα παιδιά μας θα ζούσαν ασφαλή κοντά στον Ρούντι και τη Μάντι.

Ο Τζίμι βάλθηκε να αναπτύσσει με θέρμη τη θεωρία του, μο-νοπωλώντας το ενδιαφέρον του γέρου σχοινοβάτη, κι όταν έκρι-να ότι παρουσιάστηκε η κατάλληλη στιγμή, ετοιμάστηκα να τραβήξω το πιστόλι μου.

Δε νομίζω ότι ο Βιβατσεμέντε με είδε με την άκρη του ματιού. Νομίζω αντίθετα ότι, όπως ένας πρωταθλητής του πόκερ, κατά-λαβε την μπλόφα του Τζίμι.

Δίχως να βγάλει τα χέρια από τις τσέπες της κασμίρ ρόμπας του, άρχισε να πυροβολεί τον Τζίμι με το όπλο που είχε κρυμμέ-νο στη δεξιά. Προτού αγγίξω το πιστόλι μου, είχε ρίξει δυο σφαίρες στην κοιλιά του Τζίμι και, τη στιγμή που τον σημάδευα εγώ, πυροβόλησε άλλες δυο φορές τον Τζίμι στο στήθος. Από το θόρυβο κατάλαβα ότι ήταν ενισχυμένες σφαίρες. Οι δυο πρώτες είχαν ρίξει πίσω τον Τζίμι, ενώ οι επόμενες τον ξάπλωσαν κάτω.

Ο Βιβατσεμέντε γύρισε σ' εμένα, προορίζοντας την πέμπτη

4 2 0 DEAN KOONTZ

σφαίρα του για την αφεντιά μου, όμως δεν ήταν αρκετά γρήγορος. Τον πυροβόλησα στο κεφάλι μία φορά. Σωριάστηκε στο έδαφος.

Ουρλιάζοντας σαν Βαλκυρία, κυριευμένη από μια λύσσα που μονάχα ένας έντιμος, ψυχικά υγιής άνθρωπος μπορεί να νιώσει στο πετσί του και που ποτέ δεν μπορεί να συγκριθεί με την τρέ-λα και την ηθική σύγχυση ενός παράφρονα, τον πυροβόλησα τρεις φορές -πυροβόλησα τρεις φορές αυτό το πράγμα που βία-σε την κόρη του, αυτό το τέρας που αγόραζε παιδιά, αυτόν το δαίμονα που θα μ' έκανε χήρα.

Στο μακελεμένο του πρόσωπο διέκρινα την έκπληξή του. Δεν είχε σκεφτεί ότι ήταν δυνατό ποτέ να πεθάνει.

Έπρεπε να φυλούσα τις σφαίρες μου, καθώς οι ελεεινοί μπράβοι του άρχισαν να τρέχουν προς το μέρος μου. Εντούτοις, δε γινόταν να τους πετύχω όλους και, για να είμαι ειλικρινής, δεν είχα καμία διάθεση να πυροβολήσω κανέναν τους. Μου αρκούσε να γνωρίζω ότι ξεπάστρεψα μια για πάντα τον Βιβατσεμέντε.

Όταν στράφηκα προς τον πρώτο που με πλησίαζε, αυτός πέ-ταξε το όπλο του. Ο δεύτερος είχε ήδη πετάξει το δικό του.

Οι άλλοι τρεις πρόβαλαν μέσ' απ' τα σκοτάδια, πίσω από τους προβολείς. Ο ένας πέταξε το τσεκούρι που κρατούσε. Ένας άλλος άφησε στην άκρη το πριόνι του. Ο τρίτος θα πρέπει να εί-χε ήδη ξεφορτωθεί το όπλο του κοντά στο πλαϊνό τοίχωμα της τέντας.

Βογκώντας με έκπληξη και απορία, με τρόμο και φρίκη, κοί-ταζα τους πέντε μυώδεις άντρες να μαζεύονται γύρω από το πτώμα του Βιρτζίλιο Βιβατσεμέντε. Τον παρατηρούσαν σοκαρι-σμένοι, γεμάτοι δέος και ξάφνου... ξέσπασαν σε γέλια. ./

Ο γλυκός μου Τζίμι, το λουκουμάκι μου, ήταν πεσμένος α- / νάσκελα, βουβός. Οι άνθρωποι του τσίρκου γελούσαν. Ο ένας μάλιστα σχημάτισε χωνί με την παλάμη του, την έφερε στο στό-μα και φώναξε κάτι στη γλώσσα του τσίρκου, κάτι ακατάληπτο σ' εμένα. ,

Καθώς έπεφτα στα γόνατα πλάι στον Τζίμι, η ομάδα των σχοινοβατών όρμησε στο εσωτερικό της τέντας. Ήταν ακόμα ντυμένοι με τα κοστούμια τους και τιτίβιζαν σαν πουλιά.

49

Για κάμποσες ημέρες πονούσα τόσο πολύ στο στήθος και στο στομάχι, που σχεδόν πίστευα ότι οι τέσσερις σφαίρες

δε σταμάτησαν στο αλεξίσφαιρο γιλέκο που φορούσα κάτω από το πουκάμισο, αλλά διαπέρασαν το σώμα μου προκαλώντας σο-βαρές βλάβες. Οι φρικώδεις μώλωπες έσβησαν ύστερα από πολ-λές εβδομάδες.

Όπως σας είπε η Λόρι, αφού αφήσαμε τα παιδιά στο πατρικό μου, ντυθήκαμε κατάλληλα για την «εγκάρδια συνάντηση» με έ-ναν πιθανό σχιζοφρενή. Τα αλεξίσφαιρα γιλέκα μάς τα είχε προ-μηθεύσει ο Χιούι Φόστερ πριν από ένα χρόνο.

Εντάξει, εντάξει, σας κρατήσαμε λίγο σε αγωνία, όπως και στο 24ο Κεφάλαιο. Όμως δε θα το απολαμβάνατε τόσο αν ξέρα-τε με σιγουριά ότι επέζησα μετά τη συνάντηση στο εσωτερικό της τέντας, έτσι δεν είναι;

Το γιλέκο σταμάτησε και τις τέσσερις σφαίρες, αλλά η δύνα-μη της κρούσης ήταν τέτοια, που, αν και διοχετεύτηκε σ' όλη την επιφάνεια του γιλέκου, μου 'κοψε την ανάσα και μ' έριξε κάτω αναίσθητο. Είδα μάλιστα ένα σύντομο, μάλλον ευχάριστο όνειρο, σχετικό με ένα τσίζκεϊκ με σοκολάτα και αμαρέτο.

Όταν συνήλθα, κάτι τύποι γελούσαν δυνατά. Κάποιοι άλλοι τσίριζαν στην αρχή με έκπληξη και φόβο, αλλά γρήγορα άρχι-σαν κι αυτοί να γελούν περιχαρείς.

Οι ενήλικοι, οι έφηβοι και τα παιδιά μαζεύτηκαν γύρω από το πτώμα του Βιρτζίλιο. Κανένας δεν έδειχνε εξοργισμένος εξαιτίας του θανάτου του, ούτε ενοχλημένος από την κατάστασή του.

4 2 2 DEAN KOONTZ

Αντιθέτως, κοίταζαν όλοι το πτώμα με δυσπιστία και έκπλη-ξη που σιγά σιγά εξελισσόταν σε χαρά για την ελευθερία τους.

Ο Βιβατσεμέντε δεν είχε πιστέψει ότι θα μπορούσε να πεθά-νει -όπως δεν το πίστευαν και τα μέλη της ομάδας του που έτρε-μαν το μαστίγιο του. Η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης σί-γουρα δε θα τους είχε αφήσει τόσο έκπληκτους όσο το συγκε-κριμένο συμβάν.

Οι σχοινοβάτες άρχισαν να εκρήγνυνται, λες, από χαρά και ενεργητικότητα. Σκαρφάλωσαν στις σχοινένιες σκάλες και στα σχοινιά κι ανέβηκαν στις ψηλές εξέδρες και τις μπάρες τους.

Στο βάθος ακούστηκαν σειρήνες. Καθώς η Λόρι με βοηθού-σε να σηκωθώ, οι ακροβάτες άρχισαν να πετούν στον αέρα ψέλ-νοντας με το σώμα τους ύμνους εκστατικούς.

49

Νωρίτερα, σε μια στιγμή ρητορικού οίστρου, έγραψα ότι η εκδίκηση και η δικαιοσύνη είναι τα νήματα που υφαίνουν

το λεπτό σχοινί του σχοινοβάτη κι ότι, αν δεν είσαι σε θέση να κρατήσεις την ισορροπία σου, είσαι χαμένος -και καταδικασμέ-νος-, απ' όποια πλευρά του σχοινιού κι αν πέσεις. Μια περιορι-σμένη ανταπόκριση στο κάλεσμα του κακού δεν είναι ηθικά α-ποδεκτή, αλλά δε συνιστά υπερβολική βία.

Το μόνο εναγώνιο ηθικό δίλημμα που βάραινε τη συνείδηση της Λόρι εκ των υστέρων ήταν αν έπρεπε απλώς να τραυματίσει και να εξουδετερώσει τον Βιβατσεμέντε ή να τον έκανε κόσκι-νο, φυτεύοντάς του τέσσερις σφαίρες κοίλης αιχμής.

Το ζήτημα τη βασάνισε ένα εικοσιτετράωρο, αλλά το βράδυ της Κυριακής της 17ης Απριλίου, κατά τη διάρκεια της παρέλα-σης των επιδορπίων μετά το δείπνο στο σπίτι των γονιών μου, κι ενόσω ο Βιβατσεμέντε βρισκόταν ακόμα στο συρτάρι του νε-κροτομείου, πέτυχε μια ικανοποιητική κάθαρση. Κατέληξε στο συμπέρασμα ότι, αν είχε πυροβολήσει τον ανισόρροπο κρετίνο πέντε φορές, ρίχνοντάς του δηλαδή, μετά την πρώτη, άλλες τέσ-σερις σφαίρες αντί για τρεις, αυτό θα ήταν υπερβολική και αδι-καιολόγητη αντίδραση. Όπως είχαν τα πράγματα, δεν αμφέβαλ-λε -ούτε κι εγώ άλλωστε- ότι η θέση της θα ήταν στον Παρά-δεισο παρέα με τα αγγελάκια.

Σε κάθε ηθικό δίλημμα, καθώς πασχίζουμε να αναλύσουμε τα κίνητρα και τις πράξεις μας, η λύση επέρχεται ταχύτερα και πιο ικανοποιητικά όταν καταναλώνουμε συγχρόνως άφθονη πο-σότητα ζάχαρης.

4 2 4 DEAN KOONTZ

Όσο για μένα, η εμπειρία δε μου δημιούργησε προβλήματα ηθικής φύσεως. Η αλήθεια σχετικά με τη σύλληψη μου δεν άλ-λαξε το ποιος είχα γίνει -το ποιος ήμουν.

Το σημαντικότερο ήταν ότι η πέμπτη από τις πέντε φοβερές μου ημέρες ήρθε και πέρασε. Κι εγώ επέζησα. Όλα τα μέλη της οικογένειάς μου παρέμειναν υγιή και ζωντανά, με εξαίρεση τη γιαγιά Ρογουίνα, που όμως πέθανε στον ύπνο της.

Καθ' οδόν προς το απάνεμο λιμάνι υποφέραμε πολύ, αλλά ποιος δεν έχει βάσανα στη ζωή του; Όταν ο πόνος περνάει, πά-ντα υπάρχει λίγο κέικ.

Οι ασφαλιστικές εταιρείες δρουν με βάση ορισμένους παρά-γοντες, όπως είναι, για παράδειγμα, οι στατιστικοί πίνακες. Δια-θέτουν μυστικές φόρμουλες για να προβλέπουν το όριο ζωής σου. Αν δεν τις διέθεταν, σύντομα θ' αναγκάζονταν να κατεβά-σουν τα ρολά.

Εντούτοις, εγώ δεν καθορίζω το προσδόκιμο όριο επιβίωσης σύμφωνα με τα χρόνια, αλλά με βάση την ποιότητά της, σύμφω-να με το τι προσδοκώ απ' αυτήν και με το κατά πόσο υλοποιή-θηκαν οι προσδοκίες μου. Αυτό που έμαθα από τον αληθινό μου πατέρα, τον Ρούντι, και την αληθινή μου μητέρα, τη Μάντι, και την υπέροχη σύζυγο μου, και τα αγαπημένα μου παιδιά είναι > πως, όσο περισσότερα περιμένεις από τη ζωή, τόσο περισσότε-ρες είναι οι πιθανότητες να υλοποιηθούν οι προσδοκίες σου. Ό-ταν γελάς, δεν εξαντλείς τα αποθέματα γέλιου· τα αυξάνεις. Όσο περισσότερο αγαπάς, τόσο περισσότερο θα σ' αγαπήσουν. Όσο / περισσότερο δίνεις, τόσο περισσότερο θα λάβεις.

Η ζωή το επαληθεύει κάθε μέρα, κάθε ώρα. Και η ζωή εξακολουθεί να κρύβει εκπλήξεις: Δεκατέσσερις μήνες μετά το επεισόδιο στο χώρο του τσίρ-

κου, η Λόρι έμεινε έγκυος. Της είχαν πει ότι δε θα μπορέσει πο-τέ να ξανασυλλάβει και οι γιατροί της ήταν τόσο βέβαιοι για τη στειρότητά της, που φυσικά δεν παίρναμε μέτρα προφύλαξης.

Δεδομένου του σοβαρού τραυματισμού της και του γεγονό-τος ότι είχε μόνο ένα νεφρό, ο δόκτωρ Μέλο Μελόντιον μας συμβούλεψε να διακόψουμε την κύηση.

«Δε θα αποκτήσουμε ποτέ πέντε», είπε η Λόρι όταν είχαμε

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ 4 2 5

ξαπλώσει για ύπνο τη μέρα που μάθαμε τα νέα. «Μπορούμε να ελπίζουμε μόνο στα τέσσερα. Τούτη δω είναι η τελευταία μας ευκαιρία. Ίσως είναι ριψοκίνδυνο, ίσως όχι».

«Δε θέλω να σε χάσω», ψιθύρισα στο σκοτάδι. «Δεν μπορείς», μου αποκρίθηκε. «Θα σε καταδιώκω σε τού-

τη τη ζωή και θα σου γκρινιάζω στην επόμενη επειδή άργησες, όταν εν τέλει έρθεις να με βρεις».

Σώπασα για λίγο. «Ο φόβος μού παραλύει τη σκέψη». «Ερώτηση». «Σ' ακούω». «Από τη στιγμή που σμίξαμε, ξέροντας ότι θα είναι για πά-

ντα, και από τη στιγμή που αρχίσαμε να στηριζόμαστε ο ένας στη δύναμη του άλλου, πότε δειλιάσαμε;»

Το σκέφτηκα για λίγο. «Πότε;» ρώτησα τελικά. «Ποτέ. Επομένως, γιατί να δειλιάσουμε τώρα;» Μήνες αργότερα, η μικρή Ρογουίνα ήρθε στον κόσμο με ευ-

κολία, σαν ψωμάκι ψημένο στην τοστιέρα. Είχε ύψος σαράντα εκατοστά. Ζύγιζε ακριβώς τέσσερα κιλά. Δεν είχε συνδακτυλία.

Ήμασταν ακόμα στο θάλαμο τοκετού και η Σαρλίν Κόουλ-μαν (παραμονές της συνταξιοδότησής της) είχε μόλις πρωτοπα-ραδώσει το φασκιωμένο βρέφος στη Λόρι, όταν μια νεαρή κοκ-κινομάλλα νοσοκόμα παρουσιάστηκε στο κατώφλι και ζήτησε να μιλήσει στον Μέλο.

Εκείνος κουβέντιασε μαζί της στο διάδρομο για μερικές στιγμές κι ύστερα επέστρεψε, συνοδευόμενος από τη νοσοκόμα. «Να σας γνωρίσω την Μπρίτανι Γουόλτερς», μας είπε. «Εργάζε-ται στη μονάδα εντατικής θεραπείας και έχει κάτι να σας πει».

Σύμφωνα με την Μπρίτανι Γουόλτερς, μια ηλικιωμένη γυναί-κα, ονόματι 'Εντνα Κάρτερ, είχε εισαχθεί στην εντατική μονάδα πριν από σαράντα οχτώ ώρες, έπειτα από σοβαρό εγκεφαλικό ε-πεισόδιο που την άφησε παράλυτη και την κατέστησε ανίκανη για ομιλία. Εκείνο το απόγευμα, στα καλά καθούμενα, η Έντνα ανακάθισε στο κρεβάτι -μερικά λεπτά προτού γεννήσει η Λόρι, όπως εκ των υστέρων αποδείχτηκε-, έχοντας συνέλθει από την παραλυσία της. Επιπλέον, μίλησε καθαρά, με έντονο ύφος.

Όταν η αδελφή Γουόλτερς έφτασε σ' αυτό το σημείο της διή-

4 2 6 DEAN KOONTZ

γησης, δεν τόλμησα να κοιτάξω τη Λόρι. Δεν ήξερα τι θ' αντί-κριζα στα μάτια της, αλλά φοβόμουν μήπως διαβάσει εκείνη τον τρόμο στα δικά μου.

«Επέμενε», συνέχισε η νοσοκόμα, «ότι σε μερικά λεπτά θα γεννιόταν στο νοσοκομείο μας ένα μωρό που θα το έλεγαν Ρο-γουίνα. Ότι η Ρογουίνα θα είχε ύψος σαράντα εκατοστά κι ότι θα ζύγιζε ακριβώς τέσσερα κιλά».

«Χριστός και Παναγία!» αναφώνησε η Σαρλίν Κόουλμαν. Η αδελφή Γουόλτερς μας έδειξε ένα χαρτί. «Και η Έντνα ε-

πέμεινε να γράψω πέντε ημερομηνίες. Όταν τις σημείωσα... έπε-σε πίσω στο κρεβάτι και ξεψύχησε».

Το χέρι μου έτρεμε καθώς παραλάμβανα το χαρτί. Όταν κοίταξα τον Μέλο Μελόντιον, δεν είδα τη στενοχωρη-

μένη έκφραση που, ως φίλος, όφειλε να έχει μια τέτοια στιγμή. Κοίταξα απρόθυμα τις ημερομηνίες στο χαρτί μουρμουρίζο-

ντας με συντριβή: «Πέντε μέρες φοβερές». «Πώς είπατε;» ρώτησε η αδελφή Γουόλτερς. «Πέντε μέρες φοβερές», επανέλαβα. Μα δεν είχα το κουρά-

γιο να της εξηγήσω. «Η Έντνα Κάρτερ δεν είπε αυτό το πράγμα», με πληροφόρη-

σε η αδελφή Γουόλτερς. «Τι είπε;» ρώτησε ο Μέλο· αλλά τώρα αντιλαμβανόμουν ότι

γνώριζε ήδη την απάντηση. Σαστισμένη από την αντίδρασή μας, η αδελφή Γουόλτερς

βάλθηκε να μας εξηγεί: «Να, μου είπε ότι επρόκειτο για πέντε εξαίσιες ημέρες, πέντε εξαιρετικά χαρούμενες μέρες, μέσα σε μια ευτυχισμένη ζωή. Δεν είναι αλλόκοτο; Πιστεύετε ότι σημαί-νει κάτι;»

Επιτέλους κοίταξα τη Λόρι. «Πιστεύεις ότι σημαίνει κάτι;» ρώτησα.

«Υποψιάζομαι πως ναι». Δίπλωσα το χαρτί και το έχωσα σε μια τσέπη, αναστενάζο-

ντας. «Είναι πολύ τρομακτικά σε τούτη την πλευρά του Παρα-δείσου».

«Αλλά και όμορφα». «Η ζωή είναι μυστηριώδης».

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ 4 2 7

«Πάντα». «Και γλυκιά». «Ω, ναι. Γλυκιά», συμφώνησε η Λόρι. Με προσοχή και ευλάβεια, παρέλαβα τη μικρούλα Γουίνα α-

πό τη Λόρι. Ήταν μικροσκοπική, αλλά από πλευράς ζωντάνιας και δυνατοτήτων δεν ήταν μικρότερη από όλους εμάς.

Την κράτησα με το προσωπάκι της στραμμένο προς τους άλλους και διέγραψα μια πλήρη περιστροφή. Ακόμα κι αν τα μάτια της δεν μπορούσαν ακόμα να εστιάσουν, ίσως ήταν σε θέση να δει το δωμάτιο όπου γεννήθηκε και τους ανθρώπους που ήταν παρόντες κατά τον ερχομό της στον κόσμο. Ίσως ανα-ρωτιόταν για εκείνους και για το τι την περίμενε έξω από τούτο το δωμάτιο.

«Ρογουίνα», είπα συνεχίζοντας να στροβιλίζομαι, «αυτός εί-ναι ο κόσμος. Αυτή είναι η ζωή σου. Θα μαγευτείς».