Embed Size (px)
Citation preview
De
De Schakels
Nieuwsbrief no. 98
Voor de gepensioneerden van Thomassen - Rheden
Uit
ga
ve:
Sti
ch
tin
g “
De
Sch
akels
”
24e
ja
arg
an
g,
decem
ber
20
14
HET BESTUUR, DE BEZOEKCOMMISSIE EN DE REDACTIE
WENSEN ALLE LEZERS VAN DE NIEUWSBRIEF EN ALLE
RELATIES VAN STICHTING “DE SCHAKELS” EEN HEEL
GOED KERSTFEEST EN EEN VOORSPOEDIG EN
GELUKKIG NIEUWJAAR
Het Thomassen Mannenkoor tijdens het jubileumconcert.
Zie het artikel en meer foto’s op de middenpagina’s van dit nummer
Fo
to E
du
Wil
ten
Informatiepagina Stichting “De Schakels”
Secretariaat: Smitsweide 19, 6983 EH Doesburg telelefoon: 0313 – 47 45 13, e-mail: [email protected]
Bankrekening: NL19 ABNA 0566971232 t.n.v. Stichting “De Schakels”, Zelhem
Bestuur: Voorzitter: Henk J. Stoelwinder Röntgenlaan 26 6711 GJ Ede 0318 - 65 13 55 Vice-Voorz./ Henk W. Jansen Vinc.v.Goghstraat 55 7021 EC Zelhem 0314 - 78 95 84 Penningm.: Secretaris: Marion Jansen-Neervoort Smitsweide 19 6983 EH Doesburg 0313 - 47 45 13 2e Secr.: Jan Saalmink Stekelzegge 5 6922 GJ Duiven 0316 - 84 22 43 2e Penningm./ Notuliste: Jenny Surenbroek-Rueck Weth.Winterinkstr. 52 6991 BL Rheden 026 - 495 32 21 Bestuurslid: Wim K. Boersma Molenlaan 26 6931 BP Westervoort 026 - 311 81 78 Bestuurslid: Cor D. van Geest Meidoornlaan 113 6951 LS Dieren 0313 - 42 71 40 Bezoekcommissie: Velp: Riek Haverkamp Korte Wal 55 6882 GM Velp 026 - 361 00 10 Tiny Heijink-Hueting Korte Wal 321 6882 GT Velp 026 - 364 97 92 Rheden: Ria Rutgers-Leijenaar W.Rhedensewg C133 6991 DV Rheden 026 - 382 30 26 Annie+Herman Wieggers Steenbakkersweg 23 6991 EK Rheden 026 - 495 23 63 Annie Daams-Hammink Massenweg 21 6991 CL Rheden 026 - 495 18 93 Redactie Nieuwsbrief: Jan Huisman Waardweg 5 6991 VA Rheden 026 - 495 27 68 E-mail adres: [email protected] Jan Weeda Potsmaat 6 6983 AV Doesburg 0313 - 47 45 19 E-mail adres: [email protected] Wim K. Boersma Molenlaan 26 6931 BP Westervoort 026 - 311 81 78 E-mail adres: [email protected] Adam Versteeg Amerstraat 121 6826 BN Arnhem 026 - 443 65 94 E-mail adres: [email protected] Edu Wilten Croydonplein 112 6831 LD Arnhem 06 - 31 97 4452 E-mail adres: [email protected] Ab Boersma Taxuslaan 45 6951NW Dieren 0313 - 43 84 85 E-mailadres: [email protected]
pagina 2
Inhoudsopgave: Pagina
Foto voorpagina: Het 60-jarige Thomassen Mannenkoor 1
Informatiepagina 2
Inhoudsopgave 3
Overledenen en nieuwe leden 3
Van de voorzitter 4
Een ansichtkaart met een verhaal 5
Kroonjarigen 1e kwartaal 2015 6
Cees Corts in China 7
Een dagje Postcode Miljoenenjacht 12
Uit ons archief 13
Henk van Dijk gehuldigd tijdens jubileumconcert 60-jarig Thomassen Mannenkoor 14
M.s. Stella Maris, de elfde reis naar Frankrijk 16
Onze 90-jarigen: dit keer Gerard Albertus Adriaensen 20
Dat groene gedoe 23
Programmeer! 24
Nieuws van en over de bedrijven 26
Puzzel: Schakelwoord 98 en een correctie 27
Foto achterpagina: Edu Wilten in Spanje 28
De Schakels
Nieuwsbrief no. 98
Schakelleden, overleden in het vierde kwartaal van 2014
Helaas is ons wederom een aantal Schakelleden ontvallen. Hun namen vermelden wij met eerbied in onze nieuwsbrief. Dat zij rusten in vrede. Geboren Overleden Mevrouw J.P. van Zijl – van Veenendaal 11-08-1927 31-10-2014 Mevrouw W. Bredius – Franzen 08-02-1923 11-11-2014 De Heer T. Evers 02-11-1932 29-11-2014 Onze oprechte deelneming gaat uit naar de nabestaanden. Wij wensen hun sterkte en berusting bij het verwerken van dit voor hen zo zware verlies.
De Nieuwsbrief verschijnt eind maart, juni, september en december. Kopij kan worden aangeleverd bij de leden van de redactie tot uiterlijk de 10e
van deze maanden. Teksten zo mogelijk aanleveren in Word en beeldmateriaal in JPG. Origineel beeldmateriaal kan desgewenst door de
opmaakredactie worden gedigitaliseerd. De redactie heeft het recht redactionele wijzigingen of bekortingen aan te brengen in de aangeleverde kopij.
Bijdragen moeten voorzien zijn van de naam van de auteur of de commissie, die de bijdrage aanlevert. Het accepteren van een bijdrage is geen
garantie voor plaatsing in een bepaald nummer. Van geweigerde bijdragen zal de inzender op de hoogte worden gebracht. De schrijver is
verantwoordelijk voor de mening die in de bijdrage wordt weergegeven. Deze mening is niet noodzakelijkerwijs de mening van de redactie of het
bestuur van Stichting De Schakels, of daarmee in overeenstemming. Mochten personen, instanties of bedrijven van mening zijn schade te hebben
geleden ten gevolgen van een publicatie, dan zal Stichting De Schakels geen vergoedingen verstrekken. Aangeboden bijdragen en beeldmateriaal
moeten vrij zijn van auteursrecht. Stichting De Schakels zal geen auteursrecht vergoeden.
Nieuwe leden: Wij heten welkom:
De heer en mevrouw G. Hendriks – Willemsen uit De Steeg De heer B. Regenspurg uit Dieren
pagina 3
Van de voorzitter Beste Schakelleden/donateurs, Het jaar 2014 is alweer bijna voorbij, nog een paar weken en het is weer Kerst en Oud en Nieuw, waarna we weer een vol jaar tegemoet gaan. Het afgelopen jaar hebben we weer enkele veranderingen mee mogen maken, zoals de wijziging van de locatie voor de contactmiddag naar “Ons Huis” in Rheden. Het was even wennen aan de nieuwe locatie, maar alles kwam op zijn pootjes terecht. De middag was zeer geslaagd, waar de goede verzorging door het team van “Ons Huis”, met de hapjes en drankjes, zeker aan heeft bijgedragen. Ook de vele, opnieuw aangehaalde, contacten tussen “oude” en de aanwezige nieuwe leden/donateurs van de Stichting hebben een positieve bijdrage geleverd aan deze succesvolle middag. De mededeling dat GE Energy Europe het Thomassen terrein in mei 2015 zal gaan verlaten heeft ook ons onaangenaam verrast, juist omdat na al die jaren er toch weer een reorganisatie met veel ontslagen op de “oude” locatie zal plaatsvinden. Als oud-werknemers van Thomassen kunnen we ons hier, vanuit het verleden, denk ik wel het een en ander bij voorstellen. Wij wensen in ieder geval al diegenen die het treft veel sterkte toe in de komende tijd. Ook zijn wij, als Stichting, in 2014 gestart om, indien u dit wilt, de Nieuwsbrief via e-mail aan te bieden, wat een vermindering van de druk- en verzendkosten tot gevolg heeft. Voor de a.s. Nieuwsbrief (december 2014) hebben er zich al ongeveer 30 personen gemeld om de Nieuwsbrief op deze wijze te mogen ontvangen en we hebben er goede hoop op dat deze wijze van versturen zich in 2015 zal uitbreiden. Het bestuur wil in 2015 ook de mogelijkheid onderzoeken of een website ontwikkeld kan worden, zodat wij onze leden/donateurs nog
beter kunnen bedienen. Mogelijk dat er binnen ons leden/donateurbestand mensen zijn die ons hierbij zouden kunnen adviseren/helpen? Ook hebben we begin 2014 een opvolger(ster) gevonden voor Eddy Krabbenbos als secretaris, van de Stichting (zie Nieuwsbrief 95). Als voorzitter heb ik u haar, Marion Jansen-Neervoort, mogen voorstellen op onze contactmiddag en u in de gelegenheid gesteld om persoonlijk met haar kennis te maken. Ik kan u ook mededelen dat het leden/donateurbestand in 2014 nagenoeg constant gebleven is en dus nog altijd het respectabele aantal van ± 435 leden telt. Wij hebben dit jaar ook weer een aantal oud-collega’s mogen begroeten als nieuwe “Schakelvrienden” en ik wil ze dan ook vanaf deze plaats van harte welkom heten. Het afgelopen jaar zijn er helaas ook weer enkele leden/donateurs overleden. Hun namen hebt u kunnen lezen in de “Nieuwsbrief”. Vanaf deze plaats wil ik de wens uitspreken dat zij mogen rusten in vrede en ik wens hun dierbaren veel sterkte toe met dit verlies. Tevens wil ik vanaf deze plaats al onze zieke leden veel sterkte en beterschap toewensen. Zoals u in de Nieuwsbrieven van 2014 heeft kunnen lezen willen we als bestuur een grotere betrokkenheid van onze sponsorbedrijven nastreven door hen ruimte te bieden in onze Nieuwsbrief voor informatie over belangrijke ontwikkelingen, dan wel interessante onderwerpen binnen de verschillende bedrijven. Wij als bestuur en redactie hopen dat u, mede hierdoor, meer informatie heeft gekregen van wat er op dit moment speelt binnen de bedrijven waar u hebt gewerkt.
Al met al was het afgelopen jaar boeiend en enerverend. Afsluitend wil ik alle leden van onze bezoek-commissie en het redactieteam, namens het voltallige bestuur, graag bedanken voor hun inzet en toewijding in het afgelopen jaar voor onze leden/donateurs. Ook een woord van dank aan al onze leden/donateurs die in 2015 ons weer met
pagina 4
bijzondere verhalen in de Nieuwsbrief hebben verrast, die met veel plezier zijn gelezen. Zij zijn en blijven een belangrijke schakel voor de stichting “De Schakels”. Een bijzonder woord van dank aan onze sponsorbedrijven, Thomassen Howden Compressors, Thomassen Machining, Ansaldo Thomassen en Facility Services Haveland voor hun niet aflatende steun aan de stichting “De Schakels”.
Beste Schakelleden/donateurs, directie en personeel van onze sponsorbedrijven, ik wens u allen namens het bestuur van de stichting “De Schakels”, fantastische feestdagen maar bovenal een gezond 2015 toe en voor onze sponsorbedrijven tevens een goed zakelijk jaar. Hopelijk mag ik velen van u weer begroeten tijdens onze contactmiddag die in principe is vastgelegd op:
woensdag 22 april 2015
Henk J. Stoelwinder, Voorzitter stichting “De Schakels”
Een ansichtkaart met een verhaal door Jan Weeda
Onlangs zag ik, dat er op Marktplaats een ansichtkaart werd aangeboden die gericht was aan Thomassen. Ik heb die kaart toen maar gekocht. Op die kaart uit 1966 staat de vloot van de Meyer Line vermeld. Op de achterkant verzoekt de fa. Hudig & Veder uit Rotterdam Thomassen om een transport te regelen voor het ophalen van een kist afdichtingen die per schip zal arriveren. Omdat ik nieuwsgierig was hoe een transport in die tijd geregeld werd, heb ik aan Wim Smeitink, chef expeditie van 1972 tot en met 1984, gevraagd of hij hierover iets meer wist.
Zijn antwoord was als ’t volgt:
De Meyer Line was een zgn. outsider, een rederij die zich niet bij een conference had aangesloten. Een conference is een groep rederijen die in een zelfde vaargebied opereren, de afvaarten onderling zoveel mogelijk afstemmen op elkaar en dezelfde tarieven hanteren voor bijna alle soorten lading. Een outsider stond daar buiten en bepaalde zijn eigen tarieven. Zo’n outsider was de Noorse Meyer Line, die in Rotterdam Hudig en Veder als rederijagent had en een eigen afdeling voor de inklaring van binnenkomende lading. Thomassen heeft jarenlang met de Meyer-line zijn voornamelijk inkomende lading vanuit New-York verscheept en ik neem aan dat jouw ansichtkaartje een bericht van aankomst van een binnenkomende partij lading moet zijn. In 1966 was ik nog niet bij Thomassen en in 1972, toen ik er begon, stuurde Hudig en Veder gewoon een briefkaartje met daarop de omschrijving van de lading en een verzoek om het te mogen inklaren. Dat deed trouwens iedere rederij of rederij-agent . Toch weer een stukje geschiedenis van Thomassen boven water gehaald.
pagina 5
Naam Woonplaats Geboren Leeftijd Mevrouw G.P.M. Som-Elmans Doetinchem 2 1 1939 76
De heer W. Boele Velp 5 1 1922 93
De heer J.A. Radder Dieren 9 1 1945 70
De heer D.C. Keizer Terborg 10 1 1933 82
Mevrouw C. v.d. Born-Vleeming Oosterbeek 11 1 1935 80
De heer W. Aalbers Arnhem 12 1 1931 84
Mevrouw J. Hagenbeek-Wentink Velp 17 1 1935 80
Mevrouw M. Corts-van Gessel Zelhem 22 1 1940 75
De heer T.E. Ririmasse Zevenaar 22 1 1945 70
De heer A. Thiel Velp 24 1 1938 77
Mevrouw W.J. van Rumpt-Thijssen Dieren 26 1 1935 80
Mevrouw S.M. Visscher-Baardman Dieren 29 1 1937 78
De heer H. IJspeert Rheden 30 1 1930 85
De heer H. Worm De Steeg 1 2 1945 70
Mevrouw W. Koolmees-Bouwman Rheden 1 2 1924 91
Mevrouw E.M. Hermsen-Hilverdink Laag Soeren 3 2 1938 77
De heer H.E.G.W. Krabbenbos Doesburg 4 2 1928 87
De heer A.J.H. Hendriks Duiven 5 2 1931 84
De heer G.E. van der Kort Zutphen 8 2 1938 77
Mevrouw J.E. Mekking-Weidema Arnhem 9 2 1935 80
Mevrouw J.G. Straatsma-ter Heeldt Duiven 9 2 1934 81
De heer H. van Amerongen Hengelo Gld. 11 2 1945 70
De heer D. van Boven Rheden 11 2 1928 87
Mevrouw G. Hendriks-Langenhof Rheden 14 2 1918 97
De heer L.T. Coene Velp 14 2 1933 82
De heer G.A. Adriaensen Arnhem 16 2 1921 94
De heer E. Huisman Twello 16 2 1930 85
Mevrouw T. Hoogerbrugge-de Kruijk Rotterdam 17 2 1931 84
Mevrouw K.M.G. Uijen-Schraven Brummen 19 2 1940 75
Mevrouw G.H. Aalders-Zweers Malden 20 2 1926 89
Mevrouw H. Nijhuis-de Wit Rheden 20 2 1935 80
Mevrouw J. Smetsers-van Wijnen Bergen op Zoom 23 2 1931 84
De heer F.W. Haak Ruurlo 24 2 1926 89
Mevrouw G. Fokkenrood-Verkerk Dieren 26 2 1928 87
Mevrouw M.W.A. Spronk-Palm Zevenaar 27 2 1940 75
De heer W.C. de Bruin Rheden 3 3 1931 84
De heer M. Heiligers Gaanderen 4 3 1926 89
De heer C. de Gans Ellecom 5 3 1937 78
De heer J. de Jager Leusden 10 3 1945 70
Mevrouw C.J. de Jager-Burgstede Leusden 11 3 1939 76
Mevrouw C.M. Eeltink-van Brenk Rheden 11 3 1930 85
Mevrouw A.C. Kaaken-d'Hulst Zevenaar 12 3 1945 70
De heer G.J. Luimes Doetinchem 15 3 1937 78
De heer M.E.A. de Hart Laag Keppel 15 3 1940 75
Mevrouw J.J. Daams-Hammink Rheden 16 3 1937 78
De heer D.J.W. Smeitink Rheden 23 3 1935 80
De heer H.G.C. van Hof Hummelo 24 3 1931 84
Mevrouw J.C. Smeitink-Sangers Rheden 26 3 1936 79
Mevrouw H.B. Gelderman-Dokter Velp 26 3 1930 85
Mevrouw E.M.G. Oosterwegel-Elshof Rheden 27 3 1924 91
Onze 70- 75-jarigen en ouder, die in januari, februari en maart 2015 jarig zijn
pagina 6
China door Cees Corts In het najaar van 2013 maakten wij een reis naar China. Dat kwam omdat ik in 1980 al eens in China was, zij het toen voor zakelijke doeleinden. Na mijn tijd bij Thomassen (1960-1971) heb ik o.a. bij Philips gewerkt, althans voor een van hun werkmaatschappijen namelijk bij NKF-telecommunicatie. Philips was één van de eerste westerse concerns, die zich opnieuw mocht presenteren na de Culturele Revolutie (1966-1976).
Dat gebeurde d.m.v. een tentoonstelling van Philips’ professionele producten zoals stadionverlichting, telecommunicatie-apparatuur, medische apparaten e.d. en werd gehouden in de industriestad Wuhan. Wij waren daar tijdens de kroning van prinses Beatrix en in onze delegatie waren ook de staatssecretaris van Verkeer en Waterstaat, mevrouw Nelie Smit-Kroes en de directeur van KPN, de heer Dik i.v.m. kontakten met Chinese autoriteiten. Het toenmalige China was nog behoorlijk primitief en ik herinner mij dat wij ’s avonds voor het hotel in het donker wat stonden te praten toen een Chinees zijn zoontje fietsles gaf. Dat deed hij net zoals wij dat vroeger deden: hij
hielp zijn zoon op het zadel en begon aan de bagagedrager de fiets te duwen terwijl zoonlief probeerde de trappers rond te draaien maar zodra pa de fiets losliet en zoon achterom keek duvelde hij op straat, wat bij ons enige hilariteit veroorzaakte! Dat gebeurde wel een paar maal maar wat is nu het bijzondere? Dat jongetje was zeker al een jaar of vijftien toen hij zijn eerste fietsles kreeg! Als je bij ons een kind van drie op een fietsje zet en je geeft hem een duw dan fietst hij meteen! Wij probeerden met de Chinees te praten maar hij sprak geen Engels en wij geen woord Chinees maar wij wisselden
sigaretten uit en kregen een doosje lucifers van hem. Ik moet hier vaak aan denken in een ander verband: hoe moeilijk gaan de meesten van ons ouderen om met elektronica zoals computers, terwijl onze kleinkinderen spelenderwijs daar geen enkel probleem mee hebben! Bijzonder was ook dat de Chinezen nog helemaal niet gewend waren aan vreemdelingen. Wij waren in het algemeen ook een kop groter dan zij en als we ergens kwamen of even stilstonden hadden we in een oogwenk een groepje nieuwsgierige Chinezen om ons heen die ons vriendelijk “goodbye ” wensten. Toen waren alle Chinezen nog gekleed in groene of blauwe “Mao”-pakjes.
China toen
Olympisch stadion Zwembad
pagina 7
Hoewel wij daar veertien dagen verbleven o.a. om over licentiecontracten te onderhandelen hebben wij toen niet veel van China kunnen zien en de geweldige ontwikkelingen die zich de afgelopen 25 jaar hebben voorgedaan waren de belangrijkste redenen om een reis naar China te maken. Wij deden dat in groepsverband via Kras reizen en hadden een uitstekende reisleidster, die al 18 jaar in China woonde en met een Chinees getrouwd is. De vliegreis ging van Amsterdam via Hongkong naar Beijing, waar we vroeg in de middag aan kwamen. Het eerste uitstapje was meteen ’s avonds naar het terrein van de Olympische Spelen van 2008.
Daar bevindt zich het bijzondere stadion (vogelnest) en het zwembad dat steeds van kleur verandert. Het gebied is nu populair om vertier te zoeken en het is er daarom druk en gezellig ’s avonds.
De volgende dag was meteen intensief met vroeg in de ochtenduren een tocht naar de Heilige Weg, een door een park aangelegde weg, omzoomd door beelden van dieren en mensen, die voert naar 13 Ming graven, waarvan er een is geopend.
Daarna een bezoek aan een cloisonnéwerkplaats, waar sierlijke vazen e.d. gemaakt worden. Cloisonneren is een techniek, waarbij met dun koperdraad figuren op een vaas of ander voorwerp aangebracht worden en die later worden ingevuld met emaille: het lijkt wel monnikenwerk! Deze vazen zijn dan ook kostbaar maar wat mij
betreft: niet naar mijn smaak. In de middag werd een stijl stuk van de beroemde Chinese muur (the Great Wall) beklommen. De Chinese Muur of Grote Muur is een uit aarde en stenen opgetrokken verdedigingslinie in het noorden van China. De ruim 6.000 kilometer lange muur moest het Chinees Keizerrijk beschermen tegen vijandelijke nomadische ruitervolkeren.
De huidige Grote Muur is grotendeels tot stand gekomen ten tijde van de Ming-dynastie (1368-1644), maar verdedigingsmuren hebben een lange historie in China. Al in de Periode van Lente en Herfst (722 v.Chr. - 481 v.Chr.) werden deze gebouwd door de talrijke staten uit die tijd. De eerste keizer van de Qin-dynastie, Qin Shi Huangdi, die China na een periode van oorlogen in 221 v.Chr. onder zijn heerschappij verenigde, versterkte bestaande muren en voegde deze samen tot een uitgestrekte verdedigingsbarrière aan de
noordgrens van zijn rijk.
De dag daarop werd eerst een bezoek gebracht aan de Tempel van de Hemelse Vrede, een geheel rond houten bouwwerk, gelegen in een uitgebreid park, waar we voor het eerst
De Heilige Weg Grote Muur
Tempel van de Hemelse Vrede Ingang tot Verboden Stad
Cloisonnéwerkplaats Het product
pagina 8
geconfronteerd werden met Tai Chi dansers. Ze hebben een draagbare radio bij zich en doen of allerlei oefeningen of dansen met elkaar en hebben veel plezier, waarbij ze zich niets van de omgeving aantrekken! De tempel dateert uit de 15e eeuw en werd eenmaal in het jaar bezocht door de keizer om er te bidden voor een goede oogst. Het bijzondere aan de constructie is dat daar geen spijker aan te pas gekomen is.
In de middag werd de Verboden Stad bezocht, het voormalige complex van gebouwen voor de keizerlijke familie, zijn hofhouding en zijn concubines. Van hieruit bestuurden tussen de 15e en de 20e eeuw zo’n 24 keizers uit de Ming- en Qingdynastie het land. Om daar te komen moet je over het grote Tian’anmen plein, beroemd geworden door de studentenopstand in 1989. Op dit plein bevindt zich ook het mausoleum van Mao Zedong (1893-1976), leider van de communistische partij sinds 1945.
De volgende dag stond een kijkje in het zomerpaleis dat ten noorden van Beijing ligt aan de voet van de Wan Shouberg op het programma. Het is een uitgestrekt complex met o.a. een groot kunstmatig meer en zeer lange overdekte wandelgangen. Bijzonder is het op last van de keizerin vervaardigde marmeren schip. ’s Middags veroorloofden wij ons een rikshahtoer door een van de hutongs (volksbuurt) van Beijing: het is daar net zoals in de Jordaan van Amsterdam: nu zeer gewild om te wonen en daarom sterk stijgend in prijs!
In de avond stapten wij op de nachttrein naar Xi’an. Dat was een aparte belevenis. De slaapcompartimenten bevatten 4 bedden, twee boven elkaar, voorzien van keurig schone lakens plus een grote thermosfles voor heet water voor het maken van een kopje thee. Nu en dan komt een steward langs met voedsel en dranken. De toiletten zijn aan begin en einde van de wagon en van het franse type (gat in vloer!) Het geheel is keurig schoon en dat is toch iets, wat ons is opgevallen in China: overal zie je schoonmakers of schoonmaaksters, meestal in een soort uniform, die de openbare ruimte schoon houden met bezem en blik. Zij worden gerespecteerd door de Chinezen, in feite hebben ze een soort “Melkert” baan.
Xi’an was de zetel van de eerste keizer van China, Qin Shi Huangdi (221-206 v.C). Hij gaf opdracht tot het vervaardigen van het terracottaleger, dat in 1974 bij toeval werd ontdekt toen boeren naar een waterput aan het graven waren. Toen geloofde men dat na de dood het leven onder de grond verder ging en dat moest beschermd worden tegen vijanden, vandaar een legermacht. Gelijk met de keizer werd ook zijn hele hofhouding begraven! Er is een museumcomplex gebouwd rond de eerste grote berging en nog steeds is men doende met verder onderzoek want waarschijnlijk zijn er nog meer bergplaatsen van soldaten en materieel. Tot nu toe zijn bijna 10000 figuren gevonden!
Marmeren schip van de keizerin De keizerin
In het terracottamuseum
pagina 9
De keizer zelf is begraven in een grafheuvel, die hoog boven de omgeving uitsteekt maar nog nooit geopend werd. Rondom zijn putten gevonden met allerlei gebruiksvoorwerpen die mede wijzen op de verwachting dat het leven ondergronds verder ging! Xi’an is van oorsprong een rechthoekige, zwaar ommuurde stad. Lopend op de stadsmuur werden we in gebrekkig Engels aangesproken door drie studentes, waarvan er een dolgraag met ons op de foto wilde! Het was een heel leuk meisje en het is niet ongewoon dat Chinezen graag met vreemden gefotografeerd worden, dat was ons al eerder opgevallen. Binnen de stadsmuur is het stratenpatroon precies Noord-Zuid en Oost-West en in China wil men anderen doen geloven dat steden als New York dit patroon tot voorbeeld hadden. Het lag aan het begin van de Zijderoute en kwam daardoor ook in aanraking met de Islam, wat tot gevolg had dat al in 742 een grote moskee verrees. Er is ook een grote moslimwijk in de binnenstad maar tevens bevindt zich in deze stad ook een grote Boeddhatempel: de Grote Gans Pagode. In dit verband is het interessant te weten dat in China vele godsdiensten aanwezig zijn: van voorouderverering tot katholicisme maar ook confucianisme en taoïsme en vele Chinezen gebruiken een mengeling van het een en ander. Tevens is iedere Chinees zeer bijgelovig!
Van Xi’an werd de reis opnieuw per nachttrein voortgezet en nu naar Shanghai,
een zeer moderne metropool met een sterk Europese sfeer. Die is veroorzaakt door zowel Franse als Engelse invloeden en dat is duidelijk te merken: de bevolking is veel liberaler. Het is in de eerste plaats de belangrijkste haven van China en daardoor een uitgesproken handelsstad. In vergelijking met Beijing is deze stad veel kleurrijker en langs de “Bund”, de boulevard langs de haven met uitzicht op de machtige skyline van het financieel centrum,
is het gezellig druk. Dit deel doet sterk aan New York denken en vooral ’s avonds is een boottocht door de haven langs de overdadig verlichte gebouwen een aanrader. In de binnenstad is een Franse wijk met vele terrassen, iets wat je vrijwel nergens in China vindt en in die buurt is ook de Yuyuan tuin te bewonderen. Dit is een goed voorbeeld van Chinese tuinkunst in de 16e eeuw. Verder bezochten wij een zijdespinnerij en een Boeddhatempel met een Boeddha beeld gemaakt uit één stuk jade: heel kostbaar.
Vanuit Shanghai maakten we een uitstapje naar het “Giethoorn” van China, het dorp Zhu Jia Jiao, waar zich inderdaad alles over het water beweegt. Bijzonder waren de vele stalletjes, die allerlei -voor ons vreemdsoortig- voedsel verkochten zoals garnalenpasta in een bananenblad gewikkeld en dat was dan nog herkenbaar. Bij ons vertrek uit Shanghai maakten we gebruik van de Maglev, de enige werkende magneetzweeftrein in de wereld voor een korte maar 300 km/uur snelle verbinding naar Pudong,het nieuwe vliegveld van Shanghai, voor een vlucht naar Guilin. Guilin ligt aan de rivier Li, die door een heel bijzonder berglandschap stroomt. Dit landschap, bekend als het Karstgebergte, wordt als een van de mooiste van China beschouwd. Dit landschap
Grote Gans pagode Samen op de foto
Skyline van Shanghai Vreemde hapjes in Zhu Jia Jiao
pagina 10
kan men het best bewonderen vanaf een boot vanuit Guilin naar Yangshuo, een tocht van zo’n 5 uur. Onderweg treft men vissers aan, die op vlotten en met behulp van aalscholvers vis vangen. De vogels zitten aan een lijn en om hun keel is een band waardoor ze de gevangen vis niet kunnen inslikken maar moeten afgeven!
Vanuit Yangshuo is het agrarische China te bezoeken: hier ziet men de rijstvelden en de buurtschappen met boerderijen, wat weer een heel ander beeld van China oplevert. Vanuit het toeristisch aantrekkelijke Yangshuo is het mogelijk een fietstocht in de omgeving te maken temeer omdat achter het Kartsgebergte de bodem vrij vlak is. Omdat wij daar rond 1 oktober waren, de nationale feestdag van Republiek China, waren er veel Chinezen vrij en aan het toeren op de fiets. Een andere attractie in Yangshuo is een bezoek aan de Rietfluitgrot met fraaie druipsteenformaties. Van hieruit ging de reis per nachttrein naar Guangzhou, het voormalige Kanton, waar we de volgende dag een bezoek brachten aan het Cheng Family tempel complex. De Cheng Family behoorde voor de revolutie tot een van de voornaamste families van China en dit complex is zo fascinerend wegens het overdadige houtsnijwerk, een specialiteit van deze stad.
Na een kort bezoek aan de mooi aangelegde binnenstad werd de reis voortgezet per
veerboot naar Hongkong. Het is bijzonder te vermelden dat in Guangzhou geen bromfietsen en scooters mogen rijden wegens milieuvervuiling! Dat was een openbaring vergeleken met al die andere steden, die vergeven zijn
van het lawaai en de uitlaatdampen, vooral in Beijng! In Hongkong bleef het bezoek beperkt tot een busreis door de stad met als letterlijk en figuurlijk hoogtepunt de Peak, vanwaar je een werkelijk schitterend uitzicht hebt op de stad en de baai. Wat erg prettig in Hongkong is dat je met Engels terecht kunt: de sfeer doet ook erg Engels aan en de dubbeldeks trammetjes zouden zo uit Londen kunnen komen.
Deze reis is ons goed bevallen: je voelt je nergens beperkt zoals in 1980. Het land heeft sindsdien een geweldige ontwikkeling en liberalisatie doorgemaakt en de mensen zijn veel meer ontspannen dan toen. Dat uit zich ook in de gevarieerde kledij. De Chinezen zijn over het algemeen erg vriendelijk en behulpzaam en we waren onder de indruk van de hygiëne in alle openbare gelegenheden en hotels en ook over de maaltijden hadden we niets te klagen. Het is alleen jammer dat het nauwelijks mogelijk is om met ze in contact te treden wegens het taalprobleem. Maar ze zijn ook nog steeds nieuwsgierig en blijven zich verwonderen over toeristen.
Zelhem, augustus 2014, Cees Corts
Het Karstgebergte Rijstvelden
Houtsnijwerk Cheng Family Tempel Hongkong
pagina 11
Een dagje postcode miljoenenjacht door Ab Boersma
Zoals u wellicht weet, wordt er in het najaar op iedere zondagavond, zo rond de klok van achten, een televisieprogramma uitgezonden dat “Postcode Miljoenenjacht” heet. Een vijftal deelnemers strijden om heel veel geld ten overstaan van 1000 toeschouwers en onder leiding van een presentatrice. Het maximale geldbedrag dat gewonnen kan worden is €5.000.000,00. Het zal je maar gebeuren. Welnu, die gedachte spookte door mijn hoofd toen ik een brief ontving waarin ik werd uitgenodigd om er aan deel te nemen. Het zit als volgt: Je moet deelnemer zijn van de postcode loterij. Je speelt met je postcode, en in mijn geval is dat 6951NW. Via een notaris wordt bepaald welke postcode er in de prijzen valt. De prijs kan variëren van een beker ijs tot en met 5 miljoen euro. In de tijd dat ik meespeel heb ik een hotelovernachting, een beker ijs en nu dus een deelname aan het programma gewonnen. Hoe gaat het in zijn werk? Je krijgt per brief een uitnodiging om op een bepaalde dag naar de studio te komen. Mijn vrouw en ik waren er om 12.00 uur op woensdag, 8 oktober. De uitzending is dan op zondag, 12 oktober. De opnamestudio staat in Amsterdam en heet Mediarena. Bij de uitnodiging hoort een verklaring die je, ondertekend, moet inleveren bij de registratie. Het is een juridisch iets waarbij hen niets kan gebeuren en jou van alles. Verder een legitimatie en bij de uitnodiging hoort een introducé. In mijn geval was dat mijn vrouw. Na de registratie word je uitgenodigd voor een buffet. De firma miljoenenjacht kijkt niet op een cent en dat vertaalde zich o.a. in dit eetfestijn. Voor mijn vrouw, die een glutenvrij dieet moet verteren, was er een enorm bord samengesteld met allerlei glutenvrije heerlijkheden (dus geen tarwedingen). Er was zelfs levende muziek die de stemming er in moest houden. Bij het naar binnengaan van de zaal kreeg iedereen ook nog eens een doos met een flesje water, krentenbol en Mars reep. Ik ken deze aanpak. Bij de afd. training van Thomassen wisten wij dat het succes van een cursus grotendeels afhangt van de vertering.
Ik moet zeggen dat de aanpak zeer professioneel en vriendelijk/gemoedelijk was. De zaal was, in vergelijking met wat je op tv ziet, kleiner dan je zou vermoeden. Aan weerszijden waren 10 vakken waar de diverse postcodes plaats nemen. Zo was er een vak Mill, Amersfoort, Dieren e.a.
De presentatrice
In totaal 1000 mensen. Om alles in goede banen te leiden was er een gangmaker. Iemand die het publiek kan bespelen. Je moet op tijd klappen, opstaan en spontaan doen, vrolijk kijken en soms niet jezelf zijn. De man deed dat goed en overheerste eigenlijk het hele spektakel. Erg leuk was dat de presentatrice vooraf een kijkje kwam nemen en zichzelf even voorstelde. Dit zie je dus niet op de tv. Het was mevrouw Linda de Mol en ze had het kennelijk eerder gedaan. Het spel: Om miljonair te worden moet je eerst een aantal vragen goed beantwoorden. De vragen op zich slaan helemaal nergens op en het is dus puur gokwerk. Als je geluk hebt mag je tezamen met vier anderen achter een katheder plaatsnemen. Dus na vijf gokvragen zijn er vijf deelnemers over die, vervolgens, een aantal makkelijke vragen moeten beantwoorden. Uiteindelijk zijn er 2 mensen over. Er moet er een afvallen en dat gebeurt meestal door een rekenvraag. Hij/zij die deze goed beantwoordt gaat door en de ander staat met lege handen.
pagina 12
Oh ja, tussendoor worden er ook nog een auto, geldprijs, vakantie en €500 verloot. Omdat er 1000 mensen in de zaal zitten, blijft de winkans gering. Wel krijgt iedereen een cadeau mee naar huis. In de uitzending van 12 oktober heeft u kunnen zien dat het een koffiezetapparaat was waar ook een beroemd artiest, George Clooney geloof ik, reclame voor heeft gemaakt. Het eigenlijke spel begint wanneer de kandidaat een koffer kiest. Er komen dan eerst 26 slanke jongedames binnenlopen die allemaal een genummerd koffertje dragen. In de koffer zit het winbedrag dat kan variëren van €0,01 tot 5 miljoen.
De kandidaat moet dan telkens een aantal koffertjes benoemen en aan de hand van het resultaat biedt de bank dan een geldbedrag voor het door hem gekozen koffertje. Hierbij loop je de kans erg rijk te worden of met een kater huiswaarts te keren. In dit geval won de kandidaat €710.000,00 terwijl er in zijn koffertje €2,5 miljoen zat. Om gek van te worden. Maar niemand laat het natuurlijk op het laatste koffertje aankomen. Al met al heeft de uitzending zo’n 6 uur geduurd. Heel interessant om eens een keer mee te maken. Dus mocht u worden uitgenodigd, dan moet u dat zeker doen. Het was een leuke dag.
Uit ons archief door Adam Versteeg.
Jan Weeda vroeg ons, Jan Huisman en ondergetekende, hem te helpen bij het opschonen van ons archief. Een bijzonder leuk karwij, want het was meer, weet je nog wel oudje. In één van de kasten vond ik: “Productie-reportage Carrier 18 Series Centrifugaal Compressoren”. Vol met foto’s en een belangrijke mededeling: “Deze reportage werd samengesteld ter ondersteuning van het technisch-commerciële gesprek, zowel als memorandum voor onze eigen mensen. Om moeilijkheden met de licentiegeefster te voorkomen, is het beslist niet toegestaan deze verzameling uit handen te geven”. Het is al lang geleden, dat Thomassen de Carrier compressoren maakte, dus we kunnen best wat foto’s tonen. En dan vooral de foto’s waar onze collega’s op staan, maar zonder naam. De eerste: Wie kent hem? Graag uw antwoord naar de redactie van de Nieuwsbrief.
pagina 13
Zeer geslaagd jubileumconcert 60-jarig Thomassen Mannenkoor Ons lid Henk van Dijk groots gehuldigd met zijn 60-jarig lidmaatschap door Eddy Krabbenbos (oud lid van het TMK in de jaren 1950 1952) Een propvolle Dorpskerk in Rheden was zaterdagavond 18 oktober 2014 getuige van een schitterend en zeer gevarieerd jubileumconcert van het wijd en zijd bekend staande “Thomassen Mannenkoor” o. l. v. hun gerenommeerde dirigent en organist Piet Cnossen. De vaak gelauwerde Piet Cnossen is een dirigent van hoge klasse, die dit koor vanaf september 1971 tot grote hoogte heeft weten te brengen. Twee kwalitatief zeer goede gastkoren, te weten “De Twente Zangers” uit Rijssen, onlangs kampioen van Nederland geworden, en het verrassende “Mannen Vocaal Ensemble Sixtessens” uit Zutphen, zorgden voor een prettige afwisseling van het totale programma. Het Thomassen Mannenkoor was zeker weer op z’n best met hun prachtige stemmen. Ik zelf geniet het meest van hun Russische liederen, die door hun warme sound, ons luisteraars soms tot tranen toe weten te beïnvloeden. Gelukkig zingt er nog een aantal trouwe oud-Thomassenaren in dit bijna 45 zangers tellende koor: Henk van Dijk (al 60 jaar!), Hans van den Ham, Jan Weeda, Johan van Silfhout, Philip Teterissa, Joop de Wild, Jan Snik, Cas de Vaal
(de zoon van mijn vroegere chef Cees de Vaal), Johan Walgemoet, Wim van der Meij, Ben Verheij, Frits Snik en Hans de Rijk. Henk van Dijk werd groots gehuldigd door de voorzitter van het Thomassen Mannenkoor de heer Herman Jansen. De afgevaardigde van de 175 jaar bestaande “Koninklijk Nederlandse Zangers Bond” de heer Arie Slagmolen vermeldde nog dat het zelden voorkomt dat bij mannenkoren een 60-jarig lidmaatschap wordt gehaald. Twee prachtige oorkonden kreeg de trotse en diepgeraakte Henk uitgereikt, en mevrouw Corrie van Dijk ontving prachtige bloemen voor haar aandeel in deze feestelijke huldiging. Het dankbare publiek applaudisseerde bij alle drie de koren heel hard en lang, zodat ook dat aspect – altijd belangrijk – in dank werd ontvangen. Bij het verlaten van de kerk ontvingen alle bezoekers nog een klein jubileumpresentje. Onze trouwe ‘huisfotograaf’ Edu Wilten schoot vele foto’s met zijn Nikon tijdens dit unieke concert, waarvan we er enkele hebben kunnen plaatsen.
Openingswoord door voorzitter Herman Jansen
Ladyspeaker Annie Jansen kondigt de liederen aan
De oorkonde van de KNZV voor Henk van Dijk
pagina 14
Dirigent Piet Cnossen geeft aanwijzingen aan de 2
e
bassen Het koor Sixtessens uit Zutphen
1
e tenor Henk van Dijk wordt gefeliciteerd met zijn 60-
jarig lidmaatschap.
Van dhr. A. Slagmolen van de KNZV krijgt Henk van Dijk de gouden spelt met briljant
Het mannenkoor De Twente Zangers uit Rijssen in actie
Het publiek luistert aandachtig naar de koorzang
Dirigent Piet Cnossen van het TMK
Tenslotte nog bloemen voor de ladyspeaker
pagina 15
Stella Maris – elfde reis naar Frankrijk Hennie en Willem Wennink, Motorschip Stella Maris. Zoals gewoonlijk zijn we begin april weer vertrokken voor ongeveer een half jaar verblijf in Frankrijk. Meestal gaan we via de Maasroute maar deze keer was het anders omdat we eerst in dok moesten bij Scheepswerf Vooruit in Zaandam. We zijn daar via de Rijn en het Amsterdam-Rijnkanaal naartoe gevaren met een klein uistapje over de Vecht tussen Nichtevecht en Weesp, we zijn tenslotte op vakantie. De dokbeurt van een kleine week verliep goed en gelukkig was er niets bijzonders onder de waterlijn te vinden, we kunnen er dus weer 3-4 jaar tegen.
Omdat we toch in het Westen zijn hebben we het plan om via de Vlaanderenroute naar Frankrijk te varen, dus Haarlem, Gouda, Dordrecht en de Zeeuwse wateren. Heel wat drukker dan op de ons bekende Maasroute, veel bruggen, op de grote wateren veel beroepsscheepvaart, dus intensieve marifooncommunicatie hiermee en met de verkeersleidingen. Via de Ooterschelde zijn we naar Hansweert gevaren om van daaruit de Westerschelde over te steken naar Terneuzen. Dat laatste vonden we toch wel spannend, zo tussen de zeescheepvaart. Het plan was om de rustiger nevengeulen op de Westerschelde te nemen, maar de verkeersleiding zei dat we gemakkelijk de hoofdgeul konden nemen. De zeescheepvaart geeft daar wel een niet te onderschatten deining door het ondiepe water en de grote waterverplaatsing van die schepen.
Op het kanaal naar Gent voeren we achter een passagierschip, dat bij het passeren van een van de grote draaibruggen over het kanaal in België door de combinatie van het rode en groene verkeerslicht voer, er werd hem direct over de marifoon medegedeeld dat er een proces-verbaal opgemaakt zou worden, ook een paar kleine jachtjes die via de nevengeul doorvoeren werden direct door de politie aangehouden, dat moet je daar niet doen, rustig wachten dus op het groene licht. We zijn langs de Belgische kust (achter de duinen) verder naar het Zuiden getrokken: Gent, Brugge, Nieuwpoort, Veurne tot in Duinkerken in Noord-Frankrijk. Het was een wat rommelig traject, bij Brugge lange wachttijden voor de vele bruggen en de sluis. Bij Nieuwpoort, waar je even afzakt naar zeeniveau om via de zeehaven te passeren, had een sluis een defecte deur waardoor we alleen precies op het moment van hoogwater geschut konden worden, uren wachten dus. Helaas hadden we even pech, een lekke koppakking van één van de twee generatoren. Na een nieuwe koppakking en wat bijkomend materiaal bij elkaar gesprokkeld te hebben was het leed weer snel geleden en draait alles weer naar behoren, gelukkig kunnen we veel zelf aan boord.
In België hadden we flink wat toevallige contacten met mensen die we de afgelopen jaren op het water daar en in Frankrijk waren tegengekomen, deze toevallige ontmoetingen zijn altijd heel leuk en door de jaren bouw je al rondtrekkend toch heel wat boot-kennissen op. De eerste kilometers in Frankrijk door Duinkerken zijn niet echt een genoegen, slecht werkende sluizen, dus wachten, smerig en ondiep water, lage bruggen met veel zwervers eronder die luid commentaar leveren, etc. Gelukkig duurt dat maar even en dan begint het landelijke Frankrijk als we Oostwaarts varen via de Liaison de Grand Gabarit, een combinatie
pagina 16
van bestaande riviertjes en kanalen, geschikt gemaakt voor schepen tot 110 meter, dit loopt van Duinkerken tot de Schelde richting Belgë bij Valenciennes. Je komt zo door Douai, de thuishaven van honderden Franse binnenvaartschepen, indrukwekkend hoeveel spitsen hier liggen, een paar km verderop het dorpje Arleux aan het begin van het Canal du Nord, richting Parijs. We hebben er een paar dagen gelegen, het is daar erg levendig met langsvarende schepen, spitsen, pousseurs (twee spitsen achter elkaar gekoppeld) en de speciale, vanwege de sluisbreedte erg smalle Canal du Nord schepen (ca 80mx 5,75m).
We zijn van hier verder naar het Zuiden gegaan (niet via het Canal du Nord want dat is een ongezellige betonnen goot) maar via het, parallel daaraan, beroemde Canal de Saint Quentin, indertijd door Napoleon aangelegd met de lange tunnel waar je doorheen gesleept wordt door een elektrisch aangedreven kettingsleepboot. Het kanaal is ondanks z’n 40 sluizen prettig varen voor ons, goed werkende automatische sluizen met afstandsbediening, diep water, veel aanlegplaatsen voor grotere schepen en bovenal heel veel natuurschoon. Als je er twee schepen per dag tegenkomt is het veel, erg relaxed varen dus. Het is wel lastig dat de Stella Maris te hoog is voor de Franse kanalen, je moet er hier rekening mee houden dat de bruggen op bepaalde trajecten niet hoger zijn dan 3,50 meter. Zodra we de grens met Frankrijk passeren moeten we dus het (demontabele) stuurhuis afbreken, we vervangen het door een neerklapbare tent. Het is dan wel heerlijk hier met al die natuur om je heen in onze “cabriolet” te varen, dan neem je de omgeving nog veel beter in je op. Wel moet het weer goed zijn, als het plotseling gaat regenen is het minder leuk.
We zijn verder doorgevaren naar Compiègne, een redelijk grote stad aan de rivier de Oise waar we altijd graag een paar dagen blijven liggen. Bovendien is er hier een groot bunkerstation en die vind je nauwelijks aan de Franse wateren, we kunnen de diesel- en watertanks hier weer helemaal vol maken. Dit bunkerstation is een combinatie ervan met een enorme professionele winkel voor scheeps-benodigheden waar werkelijk alles voor schepen te koop is, zo compleet zie je het zelfs in Nederland niet, het is er een beetje “Frans”-rommelig maar als bootjesliefhebber is het heerlijk er gewoon een uurtje rond te kijken. Verder is het hier mooi liggen door de drukke scheepvaart op de Oise, erg veel spitsen maar ook grotere schepen waaraan duidelijk te zien is dat ze van Nederlandse oorsprong zijn, kennelijk verdwijnen de wat oudere schepen van ons land veel naar Frankrijk. Van Compiègne uit zijn we boven Parijs langs naar het Oosten getrokken en hebben enige tijd in de buurt van Reims doorgebracht, een stad die we altijd graag bezoeken. Reims is een mooie stad met natuurlijk ook de beroemde kathedraal, er lopen veel toeristen rond en in het centrale wandelgebied is het altijd gezellig druk. Het begin van de zomer wordt in heel Frankrijk gevierd met veel muziek op straat.
pagina 17
We hadden het geluk om precies op 21 juni, de dag dat het gevierd wordt, in Reims te zijn, het was heel mooi weer, de hele stad gezellig druk met muziek op ongeveer elke straathoek en veel vrolijke mensen. Bij Reims begint het Champagnegebied, toen we later bij Epernay de Marne in de richting van Parijs begonnen af te zakken zaten we er midden in. De Marne is een lange, brede rivier met naast veel natuurschoon op de Zuid-hellingen van het rivierdal zover het oog reikt wijngaarden. Alles staat hier in het teken van champagne, veel champagnehuizen in de talrijke kleine dorpjes in het dal, flessen- en kurkenfabrieken, etc., etc. De Marne heeft goed functionerende automatische sluizen die je kan activeren met een meegekregen afstandsbediening. Bij elke sluis en ook op veel andere plekken zijn goede en mooie ligplaatsen met vaak gratis water- en elektriciteitsaansluitingen. Het is het er enorm stil op het water, vrachtschepen zie je hier nauwelijks en als we meer dan twee pleziervaartuigen per dag tegenkoment vinden we het al druk. In de buurt van Parijs komend zie je steeds meer mooie villa’s langs het water, het is leuk varen hier, van alles te zien. De Marne stroomt aan de Oostkant van de stad in de Seine en op de splitsing, die gemarkeerd wordt door een gigantisch Chinees restaurant, zijn we stroomopwaarts nog een paar dagen naar het Zuidoosten gevaren tot het dorpje Saint Mammès waar we altijd graag even blijven liggen. Het ligt op een van die belangrijke kruispunten van vaarwegen en is al eeuwenlang een nautisch centrum. Nu liggen er veel spitsen die niet meer varen en nog steeds bewoond en perfect onderhouden worden door hun bejaarde schippersechtparen. Bij het dorpje hebben we aan een mooi gerestaureerd sluisje gelegen, een betere ligplaats bestaat er nauwelijks.
Hierna zijn we de Seine weer afgezakt naar Parijs. De doortocht daar is heel apart, alle mooie bruggen, de Notre Dame en andere mooie gebouwen langs de oevers, Paris Plage, een strand wat elke zomer op de boulevards langs de oevers aangelegd wordt en natuurlijk de Eiffeltoren waar je vlak onderlangs vaart, altijd een hele belevenis. Je moet wel erg goed opletten bij al die afleidingen want het is er erg druk op het water en de tientallen rondvaart-boten om je heen hebben altijd haast en nemen voorrang waar dat maar net mogelijk (en onmogelijk) is. We zijn niet gestopt in Parijs want het liggeld op een veilige plaats waar je het schip kan verlaten voor dat van onze afmetingen is meer dan 150 Euro per dag en dat is te gek.
Wat verder stroomafwaarts zijn we gemeerd in een voorstadje van Parijs en van daar uit waren we met de trein in een kwartier in hartje Parijs. Voor nog geen tien Euro per persoon kan je een dag lang onbeperkt gebruik maken van trein en metro, dat is ideaal in zo’n toeristische stad. Het is wel jammer dat de stad zo overspoeld wordt met toeristen, op veel bekende punten is die massa echt niet leuk meer. De Parijzenaars zelf onvluchten in ieder geval de stad zoveel mogelijk in de maand augustus. Na het geweld van Parijs zijn we de Seine verder afgezakt en daar waar de rivier de Oise erin uitkomt zijn we deze laatste opgevaren om uiteindelijk voor de tweede maal deze reis weer in Compiègne uit te komen waar we de brandstoftanks weer op peil konden brengen. We kregen hier echt het gevoel weer op de terugreis te zijn en dat klopt want daarna hadden we het Canal de Saint Quentin weer
pagina 18
met z’n lange tunnel. We zijn nu op wat andere plekken gestopt dan op de heenreis, o.a. bij een driehoekig eilandje van 100x100x100 meter op de splitsing met het kanaal langs het riviertje de Somme.
Voor de grens met België hebben we het houten stuurhuis weer opgebouwd, want vanaf hier zijn alle bruggen tot Tolkamer hoog genoeg. Zeker omdat het weer niet geweldig was de afgelopen maand is het heerlijk om weer een goed stuurhuis te hebben. Onze laatste stop in Frankrijk was bij Valenciennes, ook zo’n stad waar we graag liggen; daarna door naar Antoing in Franstalig België. Buiten een bunkerstation ligt er in de stad ook een prachtig kasteel met, in onze ogen, één van de meest bijzondere torens die we hebben gezien. We hebben hierna de Centrumkanalen, die van West naar Oost lopen in Zuid-België, genomen en komen dan bij Charleroi op de Sambre uit. De grootste bijzonderheid van deze route is de scheepslift van Strépi-Theu. Twee bakken water van ca. 100 bij 12 meter die in tien minuten een hoogteverschil van 70 meter overbruggen, het is een sensatie op zich zo boven het heuvel-achtige landschap uitgetild te worden en dat terwijl je gewoon aan boord zit en ronddobbert in een van de bakken. Parallel aan deze grote, moderne lift ligt er een kanaaltje waarin vier oude scheepsliften in serie zijn opgenomen die deze verbinding vroeger verzorgden. De liften zijn eind negentiende eeuw geïnstalleerd en werken nog steeds (voor
het watertoerisme). Ze zijn zo bijzonder dat ze op de Werelderfgoedlijst staan. De kruising met de Sambre bij Charleroi is gesitueerd midden in een zeer verouderde en vervuilende staalfabriek. Op die locatie bevindt zich ook de eerste sluis van de Sambre, het is er ongekend smerig en stoffig, eigenlijk kan je je niet voorstellen dat dit tegenwoordig nog bestaat. We zijn altijd blij als we de stad uit zijn, dan kunnen we beginnen de zaak schoon te spuiten. Vanuit Charleroi met de stroom mee op de Sambre waren we zo in Namen waar deze rivier uitkomt op de Maas. Namen is de hoofdstad van Wallonië, je kan er goed liggen. De stad zelf is mooi maar met veel gebrek aan onderhoud, dus rommelig en vuil. Na Namen wordt het steeds drukker met beroepsvaart, dat geeft vaak veel wachttijd bij sluis Ivoz-Ramet, ten Zuiden van Luik. Deze sluis wordt gevreesd door beroeps- en pleziervaart, hij wordt altijd helemaal volgepakt en het schutten is moeilijk door erg rumoerig water, een groot verval en heel weinig bolders in de muren om je tijdens het schutten aan vast te maken. Ook deze keer zijn we er goed doorgekomen en via Luik waar je mooi kan liggen bij de Jachthaven in het centrum van de stad zijn we nu in Maastricht aangeland. Altijd fijn om weer in Nederland terug te zijn. We blijven hier de maand oktober en varen dan naar onze plek in de jachthaven van Tolkamer. Ook dit jaar hebben we weer een mooie reis gemaakt, in totaal van zo’n 2100 km waarbij we 225 sluizen, 7 tunnels en een scheepslift zijn gepasseerd.
pagina 19
Ons Schakellid de heer Adriaensen – een echte geboren Arnhemmer – woont al 11 jaar riant op 5 hoog in het prachtige seniorenappartement “Nijenstede”, dat behoort tot het Woonzorgcentrum Vreedenhoff aan de Velperweg 150 te Arnhem.
Hij behoort tot de zeer sterken met zijn 93 jaar: kwiek, vitaal, mooie lichtblauwe ogen, welbespraakt en nog kaarsrecht van lijf en leden. Omdat Adam Versteeg als fotograaf was aangekondigd, verwelkomde Gerard Albertus ons in zijn chique donkerblauwe pak, gecom-pleteerd met hagelwit overhemd en mooie stropdas, inclusief blinkend zwart gepoetste schoenen bij de lift in de hal van dit werkelijk fraaie pand. De heer Gerard Adriaensen heeft het geluk dat hij een volledig appartement bewoont, terwijl de bewoners in Huize Vreedenhoff op een zit-slaapkamer gehuisvest zijn. Ook het uitzicht helemaal boven over de stad Arnhem mag er bij hem zijn. We hebben zoveel gekletst dat we aan koffiedrinken helemaal niet zijn toegekomen. Naar Duitsland In 1941 moest Gerard zich melden voor werk in Duitsland. Hij werd zelfs nog gekeurd door een Duitse militaire arts. Per trein ging het eerst naar Bentheim, daar overstappen en verder via Oldenburg richting Hannover, het ging allemaal nogal langzaam, zegt Gerard. De trein liep stapvoets. Uiteindelijk kwam hij in een barakkenkamp in een klein dorpje bij Celle. Gerard was toen 20 jaar, met andere woorden een ideaal ‘werkpaard’ voor de Duitse oorlogsindustrie.
Vluchten In het kamp leerde Gerard zijn lotgenoot Jantje kennen, een klein, druk en ontevreden mannetje. Die had het alsmaar over vluchten. Gerard zei tegen hem, dan heb je grote kans dat je wordt doodgeschoten; ze pakken je. Het duurde dagen, enkele weken, en Jantje bleef maar sputteren, dat hij het wel aandurfde. Gerard bezweek ook, waarom niet. En ze zijn beiden gevlucht. Op klompen. En niet gepakt. Dagen, weken zwierven ze richting Nederland. Gerard heeft niet uitgewijd hoe ze in leven bleven en wat ze onderweg hebben meegemaakt. Op zijn leeftijd vergeet je dat. Bij Nijmegen kwamen ze aan de grens (1941 dus). Bij de grens wenkte een man in burger hen en verborg ze in zijn wagen en bracht hen naar Nijmegen. Het was hen gelukt de strenge douaniers bij de grens te passeren. Het laatste stuk van Nijmegen naar Arnhem hebben ze weer lopend afgelegd. Maar thuis was het ook niet pluis, men miste Gerard kennelijk in Celle, hij kreeg bezoek van een foute ambtenaar van het Arbeidsbureau, die hem niet meenam, maar Gerard dreigde met de woorden: “Zurückkommen! Sonst bekommen sie die Todesstrafe”. Zijn thuiskomst in Arnhem was doorgebriefd naar deze instantie. ’t Arnhems verzet helpt Het blijkt dat in zijn familie een verzetsman actief is. Die organiseert levensmiddelenbonnen en men helpt Gerard naar het noordelijkste puntje van Groningen te brengen. Hij komt terecht bij een hele grote boer midden in het toenmalige, onmetelijke Groningse ‘hooge land’, vlak onder de Waddenzeedijk. Daar heeft Gerard het tot aan het eind van de oorlog bijzonder goed getroffen. Hij werd bijna als een eigen zoon behandeld. Tot ver na de oorlog heeft Gerard goede contacten onderhouden met deze Groningse boerenfamilie.
ONZE 90–PLUSSERS AAN HET WOORD (Dit keer ons Schakellid Gerard Albertus Adriaensen, geboren 16 – 02 – 1921)
pagina 20
Mevrouw Hendrika Hendrina Adriaensen – Hartjes, geboren in ‘s Heerenberg, is helaas op 15 februari 2006 aan de verschrikkelijke ziekte overleden. Ze hebben samen een getrouwde zoon en een getrouwde dochter met ieder twee kinderen en sinds kort 1 achterkleinkind. De Geloofskwestie Het echtpaar Adriaensen - Hartjes leerde elkaar in Arnhem kennen. Daar werkte zijn latere vrouw als dienstbode bij een aanzienlijk familie in Arnhems binnenstad. Maar als katholieke ‘s Heerenbergse kwam de protestantse Gerard niet zo maar binnen. Er werd gesmoesd en gewogen, Rieks moeder was het felste tegen. Haar vader trof Gerard een keer in de varkens-stal en vroeg heel voorzichtig of hij ook rooms-katholiek wilde worden. Gerard zei toen resoluut: “Ik ben hervormd opgevoed, maar ben alleen gedoopt, ik doe niets meer aan het geloof, dus dan word ik ook niet katholiek”. Een paar weken later zei Rieks moeder: ”Laat Gerard maar weer meekomen, het is goed zo”. En dat moet dan vóór 1950 zijn geweest, want in dat jaar zijn Gerard en Riek getrouwd. Zijn vader (1881 – 1931) is in Heesch bij Nijmegen geboren, waar hij o.a. veldwachter/ politieagent was. In die tijd verdiende dat weinig, zodat zijn vader naar Arnhem verhuisde en zich toen al liet omscholen tot opperman-metselaar. Zijn vader heeft o.a. meegewerkt aan het bouwen van de huizen in de Kloosterstraat op de Geitenkamp, aldus Gerard. Zijn moeder was ook een geboren Arnhemse. Vader Adriaensen overleed toen Gerard pas 10 jaar was. Gerard stamt uit een gezin van 13 kinderen – 7 jongens en 6 meisjes – waarvan hij de op één na jongste was. Hij is nu de laatste van zijn generatie. Gerard is op de Klarendalseweg geboren en ging in 1927 op klompen naar de Agnieten-school. De leerlingen kregen toen van de schoolmeester een briefje om gratis klompen te halen in de Tuinstraat. Die waren wel tweede keus, maar goed genoeg voor deze school-jongens. Lampenfabriek “De Heuga” Na de lagere school – in 1935 – begon Gerard te werken als glasblazer bij de lampenfabriek “De Heuga” in de Weerdjesstraat (nabij
Thomassen). Zijn beginnersloon was 1 gulden in de week. Dat glasblazen moest hij wel eerst leren, immers alle soorten lampen werden met de hand geblazen. 35 jaar lang (!) heeft Gerard daar geblazen, terwijl hem toen regelmatig werd voorgehouden dat je dan niet oud wordt. (Wie kan zich nog die lampenfabriek voor de geest halen?) Gerard heeft als aandenken aan die tijd nog een heel mooie stalen schuifmaat overgehouden, een pracht van een exemplaar! Want je was zelf de keurmeester van je eigen producten; je moest die lampen direct na het blazen op de juiste diameter en lengte aftikken. “Alles dient geleerd te zijn”.
Hartoperatie in Zwitserland Vlak na de oorlog kreeg Gerard hartklachten. Er moest worden geopereerd. De dokter in het ziekenhuis durfde het niet aan. Toen al via het Ziekenfonds “DE VOORZORG”, is Gerard naar Zwitserland gebracht, “waar een Nederlandse hartspecialist mij voor de dood heeft weggehaald”, aldus onze zegsman. Gerard is goed hersteld en zoals we zien heeft hij al een hele mooie leeftijd gehaald. Met zo’n leven als Gerard nu heeft, kan hij wel 100 jaar worden. Ruwijzermagazijn bij Thomassen Zijn jongste broer Bernard werkte toen al bij Thomassen in het ruwijzermagazijn onder Klaas
Dhr. Adriaensen vertelt Eddy Krabbenbos:
“boldiameter 30 mm en niets meer”.
pagina 21
Blom. Dat was voor Gerard aanleiding, na deze lange tijd bij de lampenfabriek, zich ook bij Thomassen aan te melden. Dat liep voorspoe-dig, immers Klaas Blom kende zijn broer Bernard. Dat zal in of voor 1970 geweest moeten zijn. Gerard werd zonder keuring aangenomen. Hij noemt namen van collega’s die met hem bij Thomassen hebben gewerkt en met wie hij te maken kreeg: Jan Braaksma, Jaap Snellenberg (de sneltekenaar?), Reindert Palm, Dick Smeitink, Herman Wieggers, Henk Kemperman, collega’s die hem nu nog te binnen schieten. Met de trein naar Thomassen Hij is altijd met de trein naar Thomassen gereisd, net zoals in 1922, toen de Thomasse-naren (bijna het gehele personeel) uit de Weerdjesstraat – waarvan toen de meeste werknemers uit Velp en Arnhem kwamen – verhuisden. De oud-Thomassenaar de heer George de Bruin (1904 – 1994), die van 1922 tot 1926 bij Thomassen heeft gewerkt, heeft sappige fabrieksverhalen geschreven, die wij ten dele al eens hebben gepubliceerd. Denk aan: ’t Iezerfebriek’. Wat moesten die vreemden in Rheden? Daarin beschreef hij de toenmalige Arnhemse collega’s uit de Weerdjesstraat – uit de stad – die voor het eerst met de trein naar Rheden kwamen, toen Thomassen daar zijn nieuwe fabriek opende. Die mannen liepen toen veelal in pandjesjas met bolhoed op en een aktetas onder de arm, waarin zij hun boterham meebrachten. Rheden was toen nog een eenvoudig dorp met boerderijen en enkele straten. “De Rhedenaren keken met verwon-dering naar dat deftige volk”. Wat moesten die ‘vreemden’ in Rheden? Waarom kwamen de eigen Rhedenaren niet aan werk bij Thomassen? Geert Oosterwegel Klaas Blom vond Gerard op een dag geschikt genoeg om ‘onderdelencontroleur’ te worden, want de aantallen in het magazijn klopten niet altijd. In plaats van 10 lagen er soms maar 9 stuks. Dat gaf steeds weer irritatie. Gerard was er al bedreven in om orde op zaken te stellen in het magazijn, voor zover dat in zijn takenpakket viel. En dat was opgevallen bij zijn chef Klaas Blom.
Ik (EKr.) dacht toen direct aan Geert Oosterwegel, die ik zeer goed heb gekend en die een uitmuntend ‘troubleshooter’ was, die een goede neus had om zoekgeraakte onderdelen weer boven water te toveren. Het was toen voor Geert bijna een dagtaak in die turbulente jaren. Ook Herman Gerbrands kon er wat van, altijd met zijn werkkaarten in de borstzak op sjouw door het bedrijf. Met 65 jaar – in 1986 – ging Gerard bij Thomassen met pensioen. Woonde eerst met zijn vrouw in de van Muilwijckstraat en nu alweer 11 jaar met volle tevredenheid aan de Velperweg 150 te Arnhem. Gerard zegt nog expliciet, dat hij altijd met veel plezier bij Thomassen heeft gewerkt. In de garage staat een kanjer van een elektrische scootmobiel aangesloten aan een oplaadapparaat, waarmee hij wel een afstand van 30 km kan overbruggen. En zoals de foto laat zien, kan Gerard zijn hobby biljarten, ter plekke in het huis met anderen iedere week beoefenen.
Gerard heeft jarenlang meegedacht in de ‘cliëntenraad’ en hij is van alles op de hoogte. Ook heeft hij jarenlang ‘bastrompet’ gespeeld bij de Drumband “Oost – Arnhem”. Gerard Adriaensen, wij wensen jou nog hele mooie en actieve jaren toe in Huize Nijenstede van Vreedenhoff. Het is genieten op die mooie plek! Doesburg/Arnhem , oktober 2014 Tekst: Eddy Krabbenbos Foto’s: Adam Versteeg
Nog soepel hanteert dhr. Adriaensen de biljartkeu.
“Zo doe je dat!”
pagina 22
Dat groene gedoe (een doorstuur-mail van Jan Weeda) Ik stond laatst bij de kassa van de buurtsuper, stelt de jonge caissière aan een oudere vrouw voor, dat zij voortaan haar eigen boodschappentas meebrengt, in plaats van een plastic tas te kopen. "Want plastic tassen zijn niet goed voor het milieu", zo zegt ze. De oudere vrouw verontschuldigt zich en legt uit: "Wij hadden dat groene gedoe niet toen ik jong was!" De caissière antwoordt: "Ja, en dat is nou juist ONS PROBLEEM vandaag-de-dag: JULLIE generatie oude mensen maakte zich niet druk om het milieu te sparen voor toekomstige generaties!" Ze heeft gelijk, onze generatie had dat groene gedoe niet in onze dagen.
Toen hadden we melk in flessen, frisdrank in flessen en bier in flessen, die we leeg en omgespoeld terug-brachten naar de winkel. De winkel stuurde deze dan terug naar de fabriek en in de fabriek werden deze flessen gesteriliseerd en opnieuw gevuld. Wij deden echt aan recycling. Maar we deden niet aan dat groene gedoe in die tijd! Wij liepen trappen, omdat we niet over roltrappen en liften beschikten in elk gebouw. Wij liepen naar de supermarkt en hesen ons zelf niet iedere keer in een 300 pk machine, elke keer als we 2 blokken verder moesten zijn. Maar ze heeft gelijk: wij hadden dat groene gedoe niet in onze tijd! Babyluiers gingen in de kookwas, omdat wegwerp-luiers niet bestonden. We droogden onze kleren aan de lijn en niet in een energieverslindende machine die continu 2000 watt verbruikt. Wind- en zonne-energie droogden onze kleren echt, vroeger, in onze dagen. Kinderen droegen de afdankertjes van oudere broers en zussen en kregen niet meteen gloed-nieuwe kleren. Maar de jonge dame heeft gelijk! Wij hadden dat groene gedoe niet in onze tijd. In die tijd hadden we - misschien - 1 tv of radio in huis en niet 1 op elke kamer. De tv had een klein schermpje, ter grootte van een zakdoek en niet een scherm ter grootte van de Bijenkorf. In de keuken werden gerechten gemengd en geroerd met de hand, omdat we geen elektrische apparaten hadden die alles voor ons deden. Wanneer we een breekbaar object moesten versturen per post, dan verpakten we dat in een oude krant ter bescherming, en niet in piepschuim of
plastic bubbeltjesfolie. In die tijd gebruikten we geen apparaat met een motor die het gazon maaide. We gebruikten een maaier die geduwd moest worden en die functio-neerde op menselijke kracht. Wij sportten door te werken, zodat we niet naar een fitnessclub hoefden te gaan om op ronddraaiende loopbanden te gaan rennen, die werken op elektriciteit. Maar ze heeft gelijk. Wij hadden dat groene gedoe niet. Wij dronken uit de kraan wanneer we dorst hadden, inplaats van uit een plastic fles, die soms na 30 slokken wordt weggegooid langs de kant van de weg. Wij vulden zelf onze pennen met inkt, in plaats van elke keer een nieuwe pen te kopen. Wij vervingen de mesjes van een scheermes, in plaats van het hele ding weg te gooien alleen omdat het mesje bot is. Maar.. wij hadden dat groene gedoe niet in onze tijd. Mensen namen de trein of een bus en kinderen liepen of fietsten naar school inplaats van hun moeder of vader als 24-uur's taxidienst te gebruiken. Wij hadden 1 stopcontact per kamer en niet een heel arsenaal aan stekkerdozen en verlengsnoeren om een dozijn apparaten van stroom te voorzien. Wij hadden geen geautomatiseerde gadgets nodig om een signaal op te vangen van een satelliet die 35.000 km verderop in de ruimte hing, zodat we contact konden leggen met anderen om uit te vinden waar de dichtstbijzijnde pizzatent zich bevindt. Is het niet in, en in triest dat de huidige generatie klaagt over hoe verspillend wij 'oudere mensen' waren, gewoon omdat wij 'dat groene gedoe' niet hadden in onze tijd? Als je wilt kun je dit doorsturen naar andere "egoïstische" oudere mensen, die al of niet zitten te wachten op een les in het behoud van moeder aarde, gegeven door "intelligente universitair opgeleide" jongeren van deze tijd.
pagina 23
Programmeer! En kom de winter comfortabel door Wij leven in een tijd waarin kinderen niet meer zonder smartphone de straat op durven, en waarin kleuters met een “swipe” proberen de TV op een ander kanaal te zetten. We downloaden “apps” en gebruiken ze, zonder begrip van de werking en hoe ze gemaakt worden. De nieuwe tijd, net wat u zegt. Maar gaat het goed, zo? Ik vraag het me af. Als techneut wil ik zèlf dingen maken en bedenken, niet klakkeloos toepassen wat een ander voor mij bedacht heeft. En ik vrees dat de mogelijk-heid om zelf iets te verzinnen op computer-gebied ons de laatste jaren uit de handen genomen is. In de 80er jaren, toen we voorzichtig begonnen met computers, werd er ontzettend veel geprogrammeerd door amateurs. Enerzijds omdat de computers weinig toepassingen boden, het loonde dus om zelf iets te maken, anderzijds omdat het gewoon leuk was om de computer naar je eigen hand te zetten. Je kon zo de illusie krijgen dat de computer echt iets voor je deed. Zoals Koot en Bie al zeiden bij de eerste zakcalculator: Koot: “Kijk eens, 4 x 7 = 28”. Bie: “Maar dat wist je toch wel?” Koot: “Het is goed om het bevestigd te zien”. Bij Thomassen kregen we in die tijd een nieuw gasturbine-regelsysteem, de Speedtronic Mark IV. Onze service engineers moesten geschoold worden in computertechnologie en we bestel-den een cursus bij SBC. Het was een goede cursus, maar nogal duur en we hadden nog veel deelnemers te gaan. Dus besloten wij om de volgende cursussen zelf te gaan geven. Er werd een Commodore 64 aangeschaft, die had dezelfde processor als waar de cursus over ging, het cursusboek werd aangepast en we gaven onze cursussen. De C64 computer was met alle handtekeningen van de leidinggeven-den aangeschaft, maar toen de financieel directeur de post onder ogen kreeg was er een rel. In de directievergadering werd geroepen “Op staande voet ontslag voor die man” en “Ik verbrand hem onder de vlaggenmast”. Dat laatste sloeg op de computer, niet op mijn persoon. De toenmalige directeur was zó bang voor computers, hij dacht dat het invoeren ervan de directie alle controle op het bedrijf zou ontne-men. Toen ik van de uitspraken hoorde ben ik
maar eens naar de directie gestapt en heb uitgelegd wat we deden en hoeveel geld dat wel niet bespaarde. Men bond in en wenste mij veel succes met de cursussen. Met zo’n computer in huis ga je toch aan meer toepassingen denken. We begonnen voorzichtig te programmeren in het primitieve Basic van die tijd. Het was een vruchtbare tijd voor wie wilde leren programmeren; er waren diverse tijd-schriften waarin “listings” van programma’s afgedrukt werden, zodat je kon leren van ander-mans creaties. Wij maakten uitlijnprogramma´s voor centrifugaalcompressortreinen en voor zuigercompressoren, berekenings- en simulatie-programma’s voor gasturbines en compresso-ren en allerlei kleine programmaatjes om delen van de Speedtronic software visueel te maken. Wij gaven die programma’s weg als extraatje bij onze cursusboeken. Om de computer gemakkelijk te kunnen mee-nemen op mijn reizen in Nederland kocht ik privé een sjouwbare (15 kg) Commodore 64, een prachtig ding met geïntegreerd kleuren-beeldscherm en floppy diskdrive en een toetsenbord als deksel. Een laptop avant la lettre, maar je moest wel een sterke “lap” hebben!
Binnen Thomassen had vrijwel niemand belangstelling voor computeroplossingen. Je mag rustig zeggen dat de leiding van Thomassen in die tijd niet voorop liep bij
“Draagbare” C64
pagina 24
automatisering en computerisering. Zo maakte Ab Boersma in zijn vrije tijd een programma voor het uitlijnen van zuigercompressoren op basis van krukasdeflecties. Halverwege het programmeren mislukte het opslaan omdat de batterijen van zijn recordertje leeg waren. Dan begin je gewoon opnieuw! Hij bood het programma aan aan de montage-afdeling en de monteurs die het gebruikten waren wild enthousiast, het programma bespaarde veel tijd De baas wilde echter niets van computers weten. Ab stopte het tenslotte maar in de ideeënbus, maar dat leidde ook tot niets. De commissie had geen idee wat ze met het programma aan moesten en stopte het in een heel diepe la. Er is niets meer van vernomen. Dat onze cursisten de programma´s wel hadden leidde wel eens tot pijnlijke situaties. Zo vroeg een klant in Noorwegen aan een service engineer waarom hij nog steeds met een potlood en een papiertje de centrifugaal-compressor aan het uitlijnen was, terwijl Thomassen zo’n mooi uitlijnprogramma had.
Na de Commodore 64 kwam de MSX, geen groot succes omdat die machine nauwelijks meer kon dan de C64. Privé was ik al een stuk verder, want ik had inmiddels een echte PC met een 20 MB harde schijf. Ik had eerst voor de C64 en later voor de PC programma’s geschre-ven voor beleggers en die werden in de vakbla-den goed beoordeeld, zodat ik ze commercieel ging verkopen. De programmeerhobby begon op die manier wel wat uit de hand te lopen, met een inschrijving bij de Kamer van Koophandel en een BTW-nummer als softwarebureau. Het was een fascinerende tijd. Ik reisde veel voor mijn cursussen en ‘s avonds in het hotel of in het woestijnkamp had ik plenty tijd om te programmeren. De programma’s
werden geschreven in Microsoft Quick Basic, een (voor die tijd) professionele programmeer-taal. Soms tot diep in de nacht, even vergetend dat om 07.30 er weer een groep van 20 leer-gierige klanten op mij zat te wachten. De programma’s over gasturbines heb ik nog tot 2012 kunnen gebruiken bij cursussen. Toen behaagde het Microsoft om van Windows XP over te gaan op Windows 7 en later 8, en plotseling werkten de programma’s niet meer. De arrogantie van de macht noemt men dat. Quick Basic is nota bene een product van dezelfde firma Microsoft die er voor zorgde dat de programma’s niet meer kunnen draaien. Het voelde als een gemis dat ik geen van mijn programma’s meer kon gebruiken. Uiteraard zocht ik naar een alternatief, maar de versies van Basic die op een Windows 7 computer zouden moeten draaien deden het geen van alle. Pas een paar maanden geleden trof ik toevallig een site waar QB64 te downloaden was, en dat werkt wel! Het blijkt dat er meer mensen geweest zijn zoals ik die het vreselijk vonden dat al die goed bruikbare software plotseling nutteloos was, door een gril van MS. Ik heb inmiddels een aantal programma’s aangepast aan QB64 en ik kan weer program-meren! Niet dat ik veel toepassingen heb, want ik geef geen cursussen meer, maar je weet maar nooit. Misschien wil ik het getal Pi nog eens uitrekenen met een benaderingsformule, zoals ik ooit met de C64 deed. Ik startte het programma op zaterdagochtend en op zondag-middag heb ik het gestopt, toen er zeker 30 decimalen van Pi berekend waren. Fascinerend en absoluut nergens goed voor: Pi = 3,14159 26535 89793 23846 26433 83279. Boven aan dit stukje staat iets over Smart-phones en Apps. We kunnen daar niet meer omheen, maar het blijft jammer dat de jeugd niet meer leert programmeren, tenzij men het beroep ICT-er kiest. Het zelf verzinnen van oplossingen, de nachtelijke ideeën daarvoor, het zoeken naar voorbeelden in de computer-bladen, het proberen te snappen van door anderen gemaakte programma’s, ik vind het allemaal heel waardevol en leerzaam. Voor wie ook eens aan de slag wil met QB64: hier kunt u het downloaden: http://www.qb64.net/wiki/index.php/Main_Page Jan Huisman
“Normale” C64, weet u het nog?
pagina 25
Nieuws van en over de bedrijven Howden Thomassen Compressors (Opgetekend door Ab Boersma) De website van HTC laat weinig nieuws zien sinds de vorige uitgave van de Nieuwsbrief. Zie ook www.thomassen.com Op de website wordt wel melding gemaakt van een samenwerking van HTC met het Canadese bedrijf Enerflex Energy Systems. De bedoeling hiervan is om ook op de Canadese en Amerikaanse markt de HTC compressoren te verkopen. Van de medewerkers van de afdeling training van HTC heb ik het volgende vernomen: 1) Er zijn een tweetal zuigercompressoren
verkocht aan Rusland waarvan de details helaas ontbreken.
2) Op het gebied van centrifugaalcompressoren is te melden dat er een zgn. barrel type bij een Howden fabriek in Praag bewerkt wordt en vervolgens bij HTC in Rheden wordt geassembleerd. Een barrel type "centrif" is een machine voor drukken vanaf ongeveer 55 bar. Het is in feite een horizontaal gedeelde machine (type voor lage drukken tot 55 bar), die vervolgens in een dikwandig vat (barrel) wordt geschoven. Deze typen kunnen een maximale druk verwerken van ongeveer 750 bar. Voor nog hogere drukken is men dan weer aangewezen op een zuigercompressor.
General Electric (Opgetekend door JanHuisman) ’t Kan verkeren. Terwijl GE in Rheden langzaam maar zeker naar de sluiting toegaat, meldt GE wereldwijd allerlei successen. Wrang, als je er straks zelf geen deel meer van mag uitmaken. Zo wordt gemeld dat het bod van GE op delen van Alsthom geaccepteerd is. Voor meer dan 12 miljard euro worden allerlei activiteiten overgenomen. GE heeft een garantie afgegeven voor 1000 extra arbeidsplaatsen. Als men dat gaat bereiken door elders bedrijven te sluiten schiet niemand er iets mee op. In Rheden is men druk met wat eufemistisch een “ramp down” operatie genoemd wordt. Spullen worden ingepakt om straks naar een andere locatie vervoerd te worden. De medewerkers weten zelf niet waar hun spullen heen gaan. Een klein aantal mensen heeft nieuw werk gevonden, de anderen zoeken nog en krijgen straks een uitkering volgens het sociaal plan. Volgens onze berichten blijft er een klein groepje GE-medewerkers aan het werk, op een plaats elders in Nederland. In Rheden gaat alles weg. Bij een “ramp down” hoort een “ramp up”, maar dat zal dan wel voor Brindisi, Italië, gelden. Tussen de beide hellingen zit een akelig putje, waar je als medewerker liever niet in terecht komt.
RAMP DOWN RAMP UP
?
pagina 26
1 5 1
2 6 8 2
3 7 5
4 4 7
5 3 6 7
6 3 7
7 1 8 6 7 5
8 4 6
9 1 3 6
10 4 3 8 2
11 6 7
12 2 2
13 3 4
14 7 1 8
15 3 4
16 3 4
17 6 3
18 4 3
19 8 3 3
OPLOSSING PUZZEL 97
Horizontaal ` Verticaal 1 Emmen 11 Kantjil 4 boxer 16 Won 2 compressoren 13 Robben 5 sushi 17 borrel 3 Dejima 14 Perth 6 barracuda 18 anker 7 loods 15 schoepen 8 albatros 19 juli 9 Amsterdam 17 boboti 12 Oostvaardersplassen 10 Noorwegen
Correctie In het artikel “Mijn moestuin” van de vorige editie staat een fout. Als u het artikel er even bijneemt, dan ziet u ter rechter zijde de strofe: Boor eerst een redelijk groot gat (min 15 cm) in de bodem. In de eerste plaats heeft niemand een boortje 15 cm en in de tweede plaats blijft er van de emmer weinig tot niets over. Het moet dus zijn 15 mm.
SCHAKELWOORD98 door Ab Boersma Dit keer een ‘filippine”. Gelijke cijfers zijn gelijke letters. De oplossing komt in de grijze kolom.
1 scheepssnelheid 2 winterkooltjes 3 voorzitter De Schakels 4 snel 19e eeuws zeilschip 5 langste straat in Dieren 6 rode kleur 7 griezellectuur voor zeelui 8 dit zoogdier legt eieren 9 hier staat de heksenwaag 10 visfeest in Scheveningen 11 blauw + geel 12 rivier in de VS 13 naar beneden gaan 14 eenheid van windsterkte 15 hier woont Thomassen 16 bekende fabriek in Dieren 17 Zuid-Afrikaanse munt 18 vakantiegebied in Portugal
19 pikant dames ondergoed
Zie hier de oogst van 1 emmer.
pagina 27
Indien onbestelbaar retour: Smitsweide 19, 6983 EH Doesburg
Foto
: Ed
u W
ilten
Edu Wilten ontvluchtte een deel van de donkere novembermaand en ging naar Spanje. Deze foto geeft weer hoe het daar was.
