1

ديوان اشعار ابوالقاسم الهوتي

١٩٧۵نسخه مسكو:متن اشعار ٢٠٠۶:تاريخ تهيه الكترونيك

2

*** نوع بشر ،ۀاي شرف دود نري رنجبر ، شاد بمان اي ه

.هيچ نبود ارآه وجودت نبود اي زتو آباد جهان وجود ، .ست وراحت اعيان ثمر رنج ت ست ، ودولت شاهان اثر گنج ت

. یكسره نابود شود روزگار گر تو دو روزي ندهي تن بكار ، . توئي –رنجبرا ، معني آدم ي عالم توئي ، باعث آباد

١٩١٠تهران

*** .مي داندبلبلي آاواره شد از النه غمم را ، مي داندفقط سوز دلم را در جهان پروانه

. مي داندننالم چون زغم ، یارم مرا بيگانه بحال من ، مي سوزدغيرت ، غير زچون نگریم .مي داندهم مرا دیوانه من ، اینه همي خندد ب را به دل گفتم ، خود ۀبه اميدي نشستم شكو

؟مي داندم از این غم آه داند یا نمي ميرولي جان او آه دردش را هم از جان دوستتر دارم ه ب . مي داندرا شانه این داستانومه و ليكن موب آسي آاندر سر زلفش چه خونها شد ،مي داندن

. مي دانداصول این طبابت را فقط جانانه ! عالج جان بيمارم ي پرسيمنصيحتگر ، چه ١٩١٨اسالمبول

*** ! زهي دل ، آفرین دل ، مرحبا دل ! نشد یك لحظه از یادت جدا دل

چه باید آرد با دل ؟ مي دانمن دم آسایش ندارم ، ز دستش یك ! ... شت از راه خطا دل مگر برگ نعش آردم از عشق ، هزاران بار م

!فالآت دل ، مصيبت دل ، بال دل چشمانت مرا دل مبتال آرد ، ه ب !خدا ، دل : آي گویم ه ز دستش تا ب بستان خدایا ، از این دل داد من

!ستمكش دل ، پریشان دل ، گدا دل درون سينه آهي هم ندارد ، !دست و پا دل ر و عاجز و بيفقي ، تتاري گردنش را بسته زلفه ب

!زهي ثابت قدم دل ، باوفا دل بشد خاك و زآویت برنخيزد ، چو عشق آمد ، آجا عقل و آجا دل ؟ و دل دگر از من مپرسيد ، زعقل

! حيا آن ، یا تو ساآت باش یا دل تو ، الهوتي ، ز دل نالي ، دل از تو ، ١٩١٨اسالمبول

*** .وليك حيف ، تو مستوري ، او نقاب ندارد روي تو آفتاب ندارد ، تا ، طراوت ب

.گرفت بر تو و من دیدم این جواب ندارد چون رقيب عيب جهالتزخجلت آب شدم ، آه یارت از چه سر دانش و آتاب ندارد ؟ جواب او چه دهم ، مدعي اگر آه بپرسد !زصحبت نامحرم اجتناب ندارد آه چون تو را بجهل سروآار و من هالك زغيرت

.خبر زملك دلم ، گر شود خراب ، ندارد نخوانده نقشه و جغرافي ، اي صنم ف دل سختت . من حساب ندارد آه حسرت دل پر درد معلم تو نياموختت حساب ، چه داني

.صبح خواب ندارد ه یاد روي تو شب تا به ب الهوتي و ببين بچه سختيۀدیده بيا ب ١٩١٨اسالمبول

*** یا به دریا صورت ماه تمام افتاده است ؟ دام افتاده است ، ...عكس روي یار در جام

.جز دلم آاندر خم زلفش مدام افتاده است یست اعاقبت برخيزد از جا هر آجا افتاده . افتاده استدام ه ي آه همچون من بغرداندآن م داغ هجران گل و بيرحمي صياد را

. طشت ما از اول دنيا زبام افتاده است زاهدا ، ما را ز رسوائي مترسان بيش از این ، .از خيال ننگ و از سوداي نام افتاده است آه او الهوتياز عالیق دم مزن در پيش

١٩١٩اسالمبول ***

درست ؟ مگر شكستن دل بوده مزد مرد رم درستي دل مرا بشكست ، جه فلك ب .فلك بهر جا مرد درستكاري جست نمود نام و نشانش ز لوح هستي گم

».ست سنبل هرگز زشوره زار نر«از آنكه مرا اميد درستي ز نادرستان نيست ،

3

.مرا آه غير درستي نكرده ام ز نخست دشمنمي آندز نادرستي تحقير . دون نگردم سست يري دنياسختگيه ب خود ۀراددرستي است مرا دین و از ا

١٩١٩اسالمبول ***

.فراق وطنش ه درد من داند و نالد ب ش نمه بلبل از آنج قفس چون نظر افتد ب . غسلش از خون بود و گرد غریبي آفنش قربان شهيدي آه پس از آشته شدن ه جان ب

.اختنش سر آید دم جان به هر آه جانان ب روز مرگش سزد ار جشن والدت گيرند . آوهكنش ۀهمچو شكر بچشد ذائق ازدست تو ، اي خسرو شيرین دهنانتلخي

. ز سر آوي تو برداشتنش نتواند حالي آه اجل ه دلم از دست تو افتاده ب . دردش این است آه گردیده جدا از چمنش ناله و زاري بلبل نه ز بي بال و پریست ،

.نازنيني آه مكدر شود از گل بدنش تیا رب این سنگدلي را زآه آموخته اس . ست آه مدغم شده با جان و تنش این خيالي ! هيهات - و دوري ز خيالت ؟ الهوتيدل

١٩١٩اسالمبول

*** درآن آتش سراندر پاي خود را سوختم بي تو ؟ آتشي افروختم بي تو ، خبرداري آه از غم

.به آن چشمت قسم ، چشمان خود را دوختم بي تو ، به هر شهري هزاران ماهرو دیدم ولي ز آنها . پ ميان ما بماند ، سوختم بي تو گولي من ، تان سازند حيلتها آه گردند آشنا با من ،ب

. چقدر ، اي مه ببين ، لعل و گهر اندوختم بي تو پر است از اشك و از لخت جگر پيوسته دامانم ، . را نفروختم بي تو چيزي جز خيالت خویشه ب ما من خریداران فراوانند و پر سرمایه ، ا

.سان درس وفا آموختم بي تو ه عزیزم ، بين چ مرا آشتند و از مهر تو روگردان نگردیدم، . را دوختم بي تو هاي دلش گيسان پار بدین هاي تو گفتم ، به الهوتي سخن از مهرباني

١٩١٩اسالمبول

*** . ، بدان نمي دانيیت ، گر زودر آرسوختم ! ، بدان نمي داني عاشقم ، عاشق برویت ، گر

. ، بدان نمي دانيگر ت، اآويه بمنخواهم آمد با همه زنجير و بند و حيله و مكر رقيب . ، بدان نمي دانيهستم اندر جستجویت ، گر مشنو از بدگو سخن ، من سست پيمان نيستم ،

. ، بدان نمي دانيبویت ، گر ه زنده ميگردم ب ن من ،س از مردن بيائي بر سر باليپگر . ، بداننمي دانينرا تار مویت ، گر آبسته جاي دگر غير از سر آویت نرفت ،اینكه دل

. ،بدان نمي دانيرویت ، گر ه د ببوسه خواهم ز ش آند ،ریا حسد آوگر رقيب از غم بميرد ، بدان ؟ نمي دانيعاشق روي نكویت ، گر ت ؟آواره آيس آه این الهوتيمي دانيهيچ

١٩٢٠اسالمبول ***

.جز من آه دور مانده ام از یار و از دیار بستند همرهان سوي یار و دیار بار .غير نار ه بجاي نماند باز آاروان : در آتشم ز فرقت یاران آه گفته اند

! ، برو آه خدایت نگاهدار خوش ميروي ي آاروان آه بار دل و جان گرفته ئي ،ا .تو سازگار د بر آب و هواي آن نبو راه وطن بگير آه این منزل غریب

هند و صال بار ،ه آنجا آه یافتيد ب اي بلبالن عاشق و اي طوطيان مست ، .نامي برید از من دلخون داغدار یادي آنيد از من گم آرده آشيان ،

. در حسرت گلي شده ام همنشين خار چرخ زشت آيش ، يعمري است آز جفاي تو، ا .اضطرار ه زینهار تو آیم به خواهي ب -دانم چرا ستيزه آني با من ، اي فلك ،

. چرخ دور شو ، آه تو بيش از مني فكار اي اي آسمان برو ، آه تو عاجزتري ز من ، ! من ببار ه خواهي ب بهالك هرچه تير من بزن ،ه تيغ مالل هر چه تواني ب

! تو نيستم ، اي گرگ الشه خوار ۀمن طعم تو نيستم ، اي چرخ دون پرست ، ۀمن سخر سلسله باشم ، چه احتقار ؟ ه شيرم ، اگر ب شمشيرم ، ار برهنه بمانم مرا چه عيب ،

. ر شاهوار خزینه ایست پر از دطبعم م مبين ، ابيچاره نيستم ، به تهي دستي . تن ميزنم زمنت غير ، اینم افتخار مينهم به درگه یار ، اینم آبرو ،رو

4

. آنجا آه مرد بخرد تن ميدهد بكار هرگز نيازمند نگردد بهيچ آس ١٩٢٠اسالمبول

*** . ببينم دلبر خود را به او بخشم سر خود را ببينم دلبر خود را ،مي خواهددلم بسيار

.شبو نمایم بستر خود را ور خحبيادش تا س هرا دور است و من هر شب هزاران فرسخ از من ظا . باد نيستي خاآستر خود راه دهم آخر ب از عشق گرد خود در این آتش آه خود افروختم

. و پر خود را بال تم خدر این آنج قفس چون ری ينم من ، از این ترسم آه دیگر روي گلشن را نب . زهر علمي و هر بحثي بشستم دفتر خود را ق و آزادي درون مكتب گيتي بغير از عش

. بكش بر سر ، و گر زهر است ، تا ته ساغر خود را را پسندد یار، الهوتي ، مترس از جان ، اگر این ١٩٢١اسالمبول

شمس آسمائيه ب

. فغان بر آش و نه زاري آن نه در فراق گل خود ، اي بلبل ، .مكن آشفته موي چون سنبل صبر بنما و بردباري آن ،

برترین جنس نوع انساني ، تو آه شمس سماوي عرفاني ،

مي دانيبهتر از هر آسي تو باعث افتخار ایراني ، . گل ۀآه دو روز است عمر دور

١٩٢١تبریز ***

.آس ندیدم هر قدر این در زدم آن در زدم در سر زدم ، سالها در جستجوي حق به هر .این در ، هي در دیگر زدم هي شدم نوميد از در همه دنيا نه نام از راستي بد ني نشان ،

. رهزني بد ، دست بر دامان هر رهبر زدم دشمني بد هر آسي را من گرفتم جاي دوست ، . خشك و تر زدم ه پشت پا جز فعله و دهقان ب هر آه را دیدم براي نفع شخصي ميدوید ،

. نوك خامه گاهي با دم خنجر زدم ه گر ب بردل صنف توانگر زخمهاي پي به پي . ميدان آستين را بر زدم ه زود برجستم ب هر زمان اعالن آشتي آرد با من آسمان،

. زدم بربيرق آزادي مطلق به بحرو جستم از هر بند و آردم پاره هر زنجير را ، ١٩٢٢باآو

*** . گرفت نبضم و آهي آشيد و هيچ نگفت طبيب رنگ مرا خوب دید و هيچ نگفت ،

. عرق زهر سر مویش چكيد و هيچ نگفت شنيد دختر ایران خبر ز آزادي ، . حيرت خزید و هيچ نگفت ه درون خرقه ب ز دیوار گفتم ،يزبه پير ميكده رم

. توانگري همه را مي شنيد و هيچ نگفت ميان آوچه زجوع ،ناله مرد فقيري ه ب . فكر غرق شد و دم دميد و هيچ نگفت ه ب زخوابگاه غني دید عكسي آهنگر ،

. سياه شد ، لب خود را گزید و هيچ نگفت صنف آارگر چو شنيد ،ۀ ز من مبارز . هيچ نگفت پياله مي خود سر آشيد و ز رنج آارگران خواجه را خبر آردم ،

.برهنه پا سوي مسجد دوید و هيچ نگفت ، الهوتيبه پيش شيخ گشودم آتاب ١٩٢٣مسكو

*** . مشكل استزندگي بي یار آردن : راست گویم ، مشكل استبي رفيق راستگوئي آار آردن

. مشكل استجنگ با آن نرگس بيمار آردن ميتوان رفتن بكام شير غژمان هم ولي . مشكل استدوستي با گرگ مردمخوار آردن زیان نتوان نشست ، ك نفس با مفتخواران بيی

. مشكل استآار با این زاهد مكار آردن ظاهرش یكرنگ دارد ، باطنش هفتاد رنگ ، . مشكل استگفت از من ترك این آردار آردن با غني گفتم آه خون فعله را دیگر مریز ،

. مشكل استآار آردن : شان انسان نيست گوید ، الهوتيا آند هر سخت را ، عزم و جهد آسان ١٩٢۴مسكو

5

*** . چرا قهري از من ، بالیت بجانم بت نازنينم ، مه مهربانم ،

. بگو تا گناه خودم را بدانم عزیزم ، چه آردم آه رنجيدي از من ؟ . شي بده تا ستانم بمن زهر بخ ز من عمر خواهي بگو تا ببخشم ،

. آه اآنون چنين پيش تو ناتوانم فلك مات بود از توانائي من . بچيزي نگردد زبان در دهانم زدرس محبت ، بجز نام جانان ، . آه مردم بتنگ آمدند از فغانم من آخر از این شهر باید گریزم . ز داستانم آه این مملكت پر شد ا چه دستان آنم تا روم جاي دیگر

١٩٢۵مسكو ***

. بگذار تا آه جلوه آند آفتاب حسن سن ،بدر این حجاب حبيرون بيا زپرده ، .حسن آوتاه آرد زلف تو خوش انقالب زنجير و بند مسلك جمهور عشق نيست ، .حسن دل را بسوي خویش آشد بي طناب گيسوي تاب داده چه حاجت آه روي تو

.حسن بي نام تو صحيفه اي اندر آتاب دبستان عشق نيست ه بدر هيچ آشوري .حسن تا بنگرند اهل جهان آب و تاب آن آن روي ساده را بردار پرده ، باز

.حسن نام بزرگوار تو در انتخاب در آنفرانس دلشدگان صدر نامهاست . حسن ب اال مقام عشق و بغير از جنا از انقالب پست شود هر توانگري

؟حسن آو آنچنان دهان آه بگوید جواب منطق هزار مسئله حل مي آند ولي . حسن الهوتي فلك زده تنها خراب عالمي آباد آرد و ماندحسن جمهور

١٩٢۵مسكو سراي تمدن

. پوشيده سقف آن همه از تار عنكبوت فته ، دیوار رخنه داري و طاقي شكا . صحنش پر از مهابت و تاریكي و سكوت هر گونه مور و مار در آن راه یافته ، ارآان آن شكسته و از هم گسيخته ، برجي قدیم و آهنه و پوسيده و بلند ،

.از جاي خود بر آمده بر خاك ریخته قطعه ستونهاي ارجمند–هر گوشه قطعه ها ، يبه تبا خط زر نوشته هزاران آ در سر ستون و سر در و ایوان و سقف آن

. در زیر دود آن همه آثار پربها اما سياه گشته و یكسر شده نهان انيم ، از این آتاب وبخ ! ها ، یك آتاب پاره

... پوسيده .... شاید شود پدید آه این خانه ملك آيست .... ست بدون شبهه ، بلي ، خط فارسي... این خط ... خواب ه من بآه ، بلكه بود چشم

.آائنات ه آن خانه اي آه نورفشاندي ب آه ، این بنا تمدن تاجيك بوده است ، . ره نجات لنينينبود بغير راه از بهر این سراي فلك ساي پر شكست

١٩٢۵شهر دوشنبه ***

. عالمي روشن شود چون مه بر آید از سحاب بي نقاب ،تاجيكستان شد منور تا تو گشتي . عالمگير ماند در حجابحسن حيف بود این آفرین بر قوه اي آز پرده آزادت نمود ، . عاشق روي تو را حاجب نباشد با شراب د ،واز براي مست آردن یك نگاهت بس ب

.ا بسوي خود آشاند بي طناب تو دل رحسن روي نيكوي تو را آوتاهي مو عيب نيست ، .چادر از رویت گرفت و داد بر دستت آتاب اآتبر را بنگر آه چونۀقدرت سرپنج

!آردي ، زنده باش اي انقالب » هرچيز«را » هيچ« ،مي آنددیروزه اآنون حكمراني ۀ بند ١٩٢۵شهر دوشنبه

*** . چاك شد دل من –در غمت چاك آخر اي مه هالك شد دل من ،

. خسته و دردناك شد دل من گل ،ۀبي تو اي نو شكفته غنچ

بر سرم یك گذر آني ، چه شود ؟ حالم نظر آني ، چه شود ،ه گرب

6

گر به این چشم تر آني ، چه شود ؟ رحمي ، اي نونهال گلشن جان، . دردم از یك نظاره چاره بكن من خسته یك نظاره بكن،ه ب

. ورنگوئي سخن ، اشاره بكن تا بدهم ،تو زمن جان بخواه

. دشنه بر استخوان من زده ئي شعله بر خانمان من زده ئي ، . جان من زده ئي ه تو خود آتش ب از چه منعم آني زسوز و گداز ؟

. شرحي از طالع سياه منست اینكه زلفت آمند راه منست ،

ق شدن گناه منست ؟مگر عاش چه گنه آرده ام آه ميكشييم ،

!و آن نهفته نگاه آردن تو آه از آن چشم مست پر فن تو !گردن تو ه اي صنم ، خون من ب دامنت نرسد ،ه دست من گر ب

١٩٢۵دوشنبه ***

:مي بردهواي تو ه ما را در این هوا ب پرد ، این آسمان نورد بسوي تو مي . مي چردد آهوئي است آه آزاده مانن در مرتع آبود فلك این هوا نورد . یك گله بگذرد ۀگرگي آه از ميان ابر سطبر را متالشي آند چنان

.د رد آه دل ز گردش چشم تو مي آنسان پروانه اش هواد ز گردش ردر هم د . آمتر دالوري بتصرف در آورد در بين عرش و فرش چنين ملك مستقل

. فكر دگر مجال ندارد آه بگذرد فضاجز یاد دوست در سر ما اندرین . رد تو بسپریابه دبيرون برد مرا این پرنده سپردم آزین دیار ه خود را ب

. زین بيشتر بگو دل ما را نيفشرد یاد دهان تنگ تو در این دل هوا . الهوتيا ، ترا به پشيزي نمي خرد جان بخریدي آه هيچ وقت ،ه تي ب بهرم

١٩٢۶ آاگان –ه دوشنب***

.چنين روز فكندي ه را ب دل بوده ، تو آن این سينه ام ، اي یار خجندي ، ۀخوناب . جانانه اي ، افسوس آه بيگانه پسندي خوبي تو ، ولي حيف آه عشاق فروشي ،

.پندت به وفا گر بدهم ، دشمن پندي ، منكر مهري ،مي طلبممهر از تو اگر .هر در آه از آن روي تو بينم ، تو ببندي ي تو آیم ، تو بگيري ،هر ره آه از آن سو

. ، تو بخندي م آه چرا رحم نداري گری نجي ، رگویم ز چه ما را بفروشي ، تو ب . جفا عاقبت از ریشه بكندي ه آنرا ب هر تخم وفا آاشتم از مهر تو در دل ،

! ري از همه ، اي یار خجندي بي مهر ت القصه ، ميان همه خوبان زمانه ١٩٢۶تاشكند

*** هم توانا شده ایم ما فقيران آه چنين عالم و دانا شده ایم . همه دانا شده ایم همه آوران قدیميم آه بينا شده ایم ،

بنده بودیم و اسير ، آه در دور اميرآمبغالنيمما همان . همه دانا شده ایم بين چه آزاد و خوش از دولت شورا شده ایم ،

خسته و پير شدیم ، آه در بند بماندیم و به زنجير شدیم بس . همه دانا شده ایم رنا شده ایم ،فتح اآتبر به پيش آمد و ب

. زور ۀبنده و برد آور و سالها بود آه بودیم چو گنگ و آر .همه دانا شده ایم ما آه اآنون همه دانشور و گویا شده ایم ، . زار و ناالن بودیم در جهالت همه بيمار و پریشان بودیم ، . همه دانا شده ایم داروي علم بخوردیم و مداوا شده ایم ،

پيش خان و درویش ، ما آه بودیم غالمان و مریدان ز این پيش همه دانا شده ایم صاحب مملكت و حاآم شورا شده ایم ،

در همه روي زمين رنجبرانيم آه با راه لنينۀ تود

7

. همه دانا شده ایم متحد بهر عوض آردن دنيا شده ایم ، ١٩٢٩ستالين آباد

عيسائي ولد مهراب . آه بدبخت و پریشان روزگارم جمعي گفت دهقاني ستمكشه ب

.رم وليكن حاصلي جز غم ندا تمام عمر خود زحمت آشيدم .نه مرزي تا در آن تخمي بكارم نه گاوي تا از او شيري بدوشم ،

. ست آارم اپي نان روز و شب این سود ،مي بردآشم من ر نج و مالك . من اندر زیر آن زار و نزارم جهان بر دوش من ، القصه ، باریست ،

. ارم سزد از دیده گر من خون بب :شنيد این قصه را عيسائي و گفت . نباشد جامه در تن جز ازارم شكوه و من آند او يز بي گاو

.ولي من پيش او خدمتگذارم مالك ،ه اگر چه او آند خدمت ب . نفع او خلد بر پاي خارم ه ب آشم خار ، براي مطبخش من مي

. سر بار بارم -د ، بودوشش آه بر خود او بر دوش من بار است و دنيا ! را بر دوش دارم جهان بر دوش ن را تماشا آن آه دایمغم م

١٩٣٠شافرانوا خر همان خر است

. آه پا از زمين با زور بر ميداشت فقيري خري پير و تنبل داشت : به خر مي داد و دشنام مي خندید هر سحال بقال سر گذر

!را بينيد مشپوزش را بينيد ، س مش را بينيد ،است ، دچه گر شده !جو آه هيچ ، خار هم به او حرام است اگر پف آني آارش تمام است ، . ارزان است و آرام و بي خطر پيري پر ثروت شنيد آه آن خر

. جهد نه از راه به بيراهه مي آشد ، جهد و نه عر مي نه مي . خر را براي سواري خرید ندید ،این صفتهاي آنرا پس

.رآاب سيمين آرد ، لگامش زرین بنهاد از مخمل به پشت وي زین ، با مدح و تعریف به پيشش دوید ، بقال خر را با آن جالل آه دید

! جلوه را بينيد ، جواني و زور ! اي چشم بد از روي تو دور : گفت . رخش رستم است –این خر آه خر نيست مرآب اینچنين در دنيا آم است ،

اي بي آمال ، : را آه شنيد گفت این صاحب پيشين خر از بقال !پاالنش نو شد ، خر همان خر است . آور شده ئي یا مست مي دانمن

١٩٣٠ستالين آباد ***

!دانه دهد جان سوزد و خوش بود ، الحق آه چه مر غيرتم ميكشد اینگونه آه پروانه دهد جان ، . غرق خون گردد و در دامن جانانه دهد جان ميدان محبت ه اي خوش آن عاشق صادق آه ب

.ست آه در خدمت این خانه دهد جان ازنده آن درگه دوست بود خانه آزادي و اميد ، . آه جدائي نكند از گل و در النه دهد جان گر خزان حمله آند ، بنده آن بلبل مستم

١٩٣٠ مسكو***

. بندگي گر شرط باشد ، زندگي در آار نيست زندگي آخر سر آید ، بندگي در آار نيست ، . مرد باش ، اي خسته دل ، شرمندگي در آار نيست شو ،گر فشار دشمنان آبت آند ، مسكين م

!برو ، بارندگي در آار نيست : را گو آسمان با حقارت ، گر ببارد بر سرت باران در ، . اینچنين دارندگي در آار نيست ! دورش افكن گر آه با وابستگي داراي این دنيا شوي ، . آن ، آه سر افكندگي در آار نيست جان ده و رد گر به شرط پاي بوسي سر بماند در تنت ، . بندگي در آار نيست ! بهر آزادي جدل آن زندگي آزادي انسان و استقالل اوست ،

١٩٣٠مسكو

8

به يتيمان جنگ جهاني

.گاه پر حيله ، گهي ساده و دایم زیرك .مهربان و خوش و بي آينه و شيرین بودید . یك –یادم ، یك ه هاتان همگي هست ب شكل جامه ها پاره و ژوليده و چرآين بودید ،

.اري بودعو بيتان مسخره و آشتي آار صبح تا شام فقط شوخي و بازیگوشي ، .همچو آتش تنم از شدت بيماري بود من تماشاگر این صحنه و در خاموشي

.مي آردیدخنده و مسخره را زود رها تا آه یك رهگذر از دور نمایان ميشد ، .مي آردیدخوب در خاطر من هست چه ها ... این در اندیشه و آن ساخته گریان ميشد

. شاد بودم من بيمار ز وضعيتتان هر آشور و هر ملت بود ،ۀچبينتان ب . روح بين المللي بود به جمعيتتان رد و بلغار و عرب ، ارمني و ترك و یهود ،آ

همه بيچاره و بدبخت و پریشان و فقير ، چون شما بود به هر آوچه گروه دگري ، . جامعه پامال و اسير ليك در سيستم آن همگي صاحب احساس و صفات بشري ،

بودم از بهر شما آلت تحصيل معاش ، آوچه ، غریب و بيمار ، گرچه یك ماه در آن .مشمارید مرا بدصفت و حق نشناس دار ، ليكن از لطف شما راضيم و منت

من آنروز خوراندید و تبسم آردید ،ه ب شير گرمي آه در آن قوطي آنسرو سياه . پيش چشمم همه تان باز تجسم آردید آه، ... د آمدم وقت تحریر همين قصه بيا ،مي دادتان به چه سختي و تعب جان آه یكي آنروزي ۀ گوئي اآنون بود آن حادث

.مي دادبي ثمر ليك صميمانه به او نان دیگري بر سر بالين وي از دلسوزي ، . الدین را گریگور سر محي مي تراشيد خاطرم هست آه با پارچه اي از شيشه

! را آه پدرهاي شما آاش ببينند این چنين اندیشه ،ه من از این عشق مقدس ب هدف تير نمایند برادرها را ، نفع دگرانه آن پدرها و عموها آه ب . همه مادرها را بنشانند زجهل این مرگ پسران ه آن عموها و پدرها آه ب

شند ،را به ره صنف ستمگر بكیكدگر آه چو دشمن در جنگ پسران پدراني . یك عائله اند ۀآه تو گوئي همه شان بچ بنگر با چه محبت شده با هم یكرنگ

شيشه سر یكدیگر را ،ه بتراشند ب این پسرها آه به این سادگي و خونگرمي . خون پيكر یكدیگر را ه بنشانند ب پدرانند آه با بي شرمي پسر آن

زاین خياالت تب من دو برابر ميشد ، لت پر شور و جنونمختصر اینكه در آن حا . آرد و مرا حال نكوتر ميشد جلوه مي رخشان آمونۀ آیندۀليكن اندیش

.اندرین ملك بميدان عمل آمده است اینك امروز خياالت خوش آنروزي . شده است شوراحاآم یك ششم این آره چارده سال گذشته است آه با پيروزي

ني سر هر آوچه و ویرانه بود ، پيش ما و بي خویش و تباري اطفال پدر مرده جا .جایشان مكتب و فابریك و آتبخانه بود اینگونه آسان حزب لنين باشد و آار ،آس

.دیگر این آشور سرمایه و سلطاني نيست آارگر است ،،صاحب مملكت و حاآم آن . آس و بي باني نيست پس در این ملك آسي بي باني و هم راهبر است ، آمه همازحمت ح

١٩١٣مسكو دستهاي داغدار

. مرا یاد آید از عهد جواني ميدان نبرد زندگاني ه ب

. رفيقم با جواني و دليري این دوران پيري ه دم تا ب از آن بسا سر پنجه ها بر تافتم من ، را یافتم من ، بسي زور آوران

.آام شير غژمان دست بردم ه ب هزاران دست پر قوت فشردم ، م از جنگجویان دست بي تنرزبه به بزم از ماهرویان دست و گردن

. از آنها قصه ها خواندم ، شنيدم به عمر خویشتن بسيار دیدم ، نها خم نيامد ، به ابرویم از آ ولي هرگز دلم را رم نيامد ،

9

. فشردم دست مرد نيكبختي به سختيبجز روزي آه در مسكو . خود لرزیدم و بي زور گشتم ه ب فقط این دفعه من مقهور گشتم ،

. د نه خنجر دست او نه آتش به ب د نه اژدر ،و ليكن او نه جادو ب .حنا گوئي به بند دست بسته به مچهایش فقط نقشي نشسته ،

. نده بود و داغ زنجير اثر از آ چو در آن دستها آردم نظر دیر . ست اسزاوار هزاران احترام ست ، انام بلي این دست مرد نيك

.چنگ افتاد او در جنگ جالد ه ب شود تا دست صنف فعله آزاد ، . به تيغ اعضایشان از هم گسستند زن و اطفال او در خون نشستند ،

.نشسته نقش خون بر استخوانش داغ مرگ آودآانشمگر از دو دست و گردنش در بند و زنجير ، آهن زمينگير ،ۀ دو پا در آند

. نشست او هفت سال اندر سيه چال در چنين حال ، ... فرقش چوب دشمن ه ب به این مرد نكو حزب لنيني آنون پاداش آن در خون نشيني ،

. داد آامسومولفرزندي هزاران ه ب باغ و گل داد ،جاي بند و زندان ه ب .ن مهرباني آآامسومولتو هم اي این شيران پير از قدرداني ،ه ب

هنر آموز و چون شيران برنا ببين برآار گردان توانا ، نگهداري آن از دشمن وطن را ، برآور بازوان صف شكن را ،

.ميدان ه ا آردند دست و سر بفد آه در راهش بسي اینگونه مردان ١٩٣١مسكو

آدم آهن پا

.راه قورغان تپه بيحد ویران سالها بود به تاجيكستان . بلكه مي ماند تراآتور در آن بگل اشتر در آن ،نه فقط بد

.مور ۀ و الند مار بۀخان و دزدان شرور ، دجاي گرگان ب . خود بنگاه ۀداشت با عائل آنار آن راه ه سنگ پشتي ب

.بدندجایشان امن و خود آسوده - ، بدندگرچه آن عائله یك توده . ماري آورد به آن النه پناه روزي از راه به احوال تباه

. د هيچ در او تاب فرار آه نب د آن گم شده مار آنقدر خسته ب . مي خواستمار را آشتن و خوردن سنگ پشت از دل و جان بر پا خاست

. خود را تو خراب ۀ خانمي آني شور و شتاب به اینمار گفتش آه ري ، را نب زندگيمۀرشت گر دهي قول آه من را نخوري ،

. گویم و جان تو را برهانم مي دانمتو آن راز آه من ه ب .ه قربان در سر این رمي شوي فرزندان باورنه زود است آه

. داد پيمان به وي و سير پرسيد سنگ پشت از سخن او ترسيد ، .ميان ه تازه یك خلق نو آمد ب به تاجيكستان : مار گفتش آه

. همه فوق بشرند –راست گویم این آسان یكسره جنس دگردند ، . ست ا آنها مومۀنجآوه در پ زورشان در همه جا معلوم است ،

.تيغشان بر سر ما تيز شده است شده است ، » هر چيز « از این طایفه » هيچ« آس ندیده است بجز ما و عقاب ، در چنين جاي آه حتي در خواب

.آنقدر هست هياهوي بشر خواب در چشم نياید دیگر ، . نرم گردد چدن از یك دمشان آتش و آب بود خادمشان،

. چون نهنگند و چو آشتي در آب در هوایند برابر به عقاب ، به همان قول درست تو قسم ، تو اي آان آرم ،ه راست گویم ب

.من چنين قوه ندارم در یاد دم آه مرا مادر زاد آز همان : یك سخن با تو بگویم ، بشنو نو ۀاز توانائي این قو

. نمي ارزید سراپاش دو پول ،بود بيچاره ئي افتاده ، ملول –دم دميدند و نمودند آدم بلشویكانش به یك مدت آم

. پایش ازآهن گرد و غلطان آدم نو، سر او پر عرفان ،

10

.آه وجودش عدم ما باشد چنين پاي توانا باشد –این بگریزد حشرات از آنجا ، او به هر راه رود با این پا،

.جاي پایش همه جا جاده شود ه و آماده شود ، راه آوبيد . مارها آشته ز اندازه برون راه ها ساخته از حد افزون ،

. شد آدم آهن پانام او این دنيا شد ، ۀز آن سبب شهر .هي از این ره بسوي آن شده ام شده ام ، ر جاده گریزان من زه

. آجا راه به من ندهد هيچ ليكن این آدم پا از آهن تو آورده ام امروزپناه ه ب سبب اینست آه من در این راه

. حمله بر راه تو خواهد آورد زودي آنمرده ليك بي شبهه ب .بگریز از سر این ره چون تير خيز و دست زن و فرزند بگير ،

. من این مكر تو آاري عبث است ه ب مهمان آه بس است ،ه ميزبان گفت ب . آدميزاده و پا از آهن پير گردیدم و نشنيدم من

.وز دو صد راه دگر آگاهم من سه سال است آه در این راهم .عموي دیگر ) قراطاق(در ،)ریگر (یك عمو هست مرا در

. ست امادرم در بر او مهمان است ،) راشيدان (خواهرم ساآن . حكایت خبر از آنها نيست ز این چند سالست اثر از آنها نيست ،

. فرستاد خبر در بر من مي گر چنين بود ، یقين مادر من .آرد با جمعي از این راه گذر هم در این سال بزرگي ز بشر . همچو دلوي آه بيفتد در چاه ماند ماشين وي اندر این راه هاي همين ره ، یكسر وز بدي در سر خوبي ره هاي دگر

.مي دادهر یكي داد فصاحت شان بحث درازي افتاد ،بين خود را بنهد آهن پا ، پاي همه همفكر آه گر در اینجا

. بهترین راه جهان خواهد شد راه ما رشك جنان خواهد شد ، رند سرم ،آه زتن گر آه بب جان پسرم ه ليك سوگند ب

. یگر نكنم جاي در منزل د حرف این طایفه باور نكنم ، دخترم زن شد و آودك زاده است مدتي شد پسرم داماد است ،

. در جهان آدم آهن پا نيست ....وز چنين آس اثري پيدا نيست . گر آه پيمان شكنم ، نامردم حيف و صد حيف آه پيمان آردم ،

.م مي بردلذت از خوردن تو ، مي خوردمورنه الساعه تو را . جاده آوبي به سر النه دوید دو چو اینجا برسيد ،بحث این هر

. آن وادي ۀپهن شد در هم از وي آهنگ سرود شادي . نتوانست ولي آرد فرار مارآگه شد از آن حالت زار ، خانه و النه و مار و سر او سنگ پشت و پسر و دختر او ،

. ر ره آوب زیه همه ماندند ب -حقيقت مغلوب ، ه همگي شد ب !سرما افتاد ه سمان ، بين ، بآآ ردن زد داددم م سنگ پشت آن

!ست ااین همان آدم آهنپاي !مارگفتش آه بمير ابله پست ١٩٣٣ستالين آباد

*** !جان مجاور ه زجسم مهاجر ب سالمي صميمي ، ثناي موثر

-اجر ، جا ماند و روح گردد مهه ب ضد طبيعت آه پيوسته پيكر ه ب .من آنجسم هستم آه گشتم مسافر -خانه ، ه تو آن روح هستي آه ماندي ب

. مباشر نياید ، آه این ملك دارد خيال دگر آس بگو در سر من توئي در سرشتم چو باطن به ظاهر توئي در وجودم چو در گفته معني ،

.اشر بود یاد تو با دل من مع نشاید مرا بي تو گفتن آه دایم . چه آنجا ، چه اینجا ، چه غایب ، چه حاضر تو ،– من ، منم – من ، توئي – تو ، توئي –منم

١٩٣٣خجند آوه و آئينه

11

. دیریست چو دل نشسته آوهي دشت پر شكوهي ۀدر سين . م و بافخامت زیبا و عظي فلك آشيده قامته آوهي ب

. خورشيد فتد بدامن آن دست دهقان ،ه نان ب هر صبح ، چو . روي دشمن ه چون سر حد ما ب بربسته در آن ره گذشتن

. مستحكم و سخت چون اراده در هيكل خاك ایستاده . چون بيرق پارتيزان سر افراز چون خاطر عاشقان پر از راز ،

. اثمار وي از شماره بيرون ون ،اشجار وي از ستاره افز . چون لشكر سرخ ، پر مهابت چون آشتي سرخ ، با صالبت ، .منفور و خوش و مخوف و نيكو بر دشمن و دوست صورت او

. یك مرد جوان بدشت بنشست آئينه به قدر تكمه در دست تا آوه در آینه به بيند ، بنمود تالش و جهد بيحد

.ماهيت آوه را دهد شرح رود سخن آند طرح،پس شهر . نمي نشست در آن آه انگشت ليك آینه خرد بود چندان

. نمي دیددر آینه آوه را این بود سبب آه هر چه آوشيد .ني بود عالمتي نه رنگي در آینه غير تخته سنگي

: پس فكر و تشبثي دگر آرد مدتي نظر آرد بي فایده .تا عكس تمام آوه را دید قدر زآوه دور گردید آن

و ز آبك و گوزن و گله هایش ، ليكن زنشيب و قله هایش از شكل پلنگ و جاي خوابش ، از دره و پرتگاه و آبش ، وز نعت وافر و عجيبش از منظره هاي دلفریبش

. جز شرح خطا نمي توانست یك حرف بجا نمي توانست .آز بودن آوه باخبر بود حمت او همين اثر بود بر ز .دلسوزي آرد بر جوانيش توانيش ، دید پدر به ناچون : پند پدرانه را بده گوش وش ،اي جوان پر ج« : وي ه گفتا ب

. در آینه آوه آي توان دید چيد ،نمي تواناز بيد ثمر ». آوه رفتن باید به فراز خواهي سخن ار ز آوه گفتن ،

ثل جوان چو آنان باشد م در این دوران علم و عرفان دارند همين هنر آه تنها آز شرح ترقيات شورا

. یا آلخوز تازه اي بپا شد فالن سرا بنا شد ،: گویند مسلك لنينيسم ۀدر سای ليكن بنيان سوسياليسم ،

. ست اهميشه پایدارچون عشق چون آوه بزرگ و استواراست ، . برد نمي توانز آن عكس دراین این آسان بود خرد ،ۀو آئين

–با صدق به آارها بكوشند هر چند آه این آسان بجوشند ، . خردند براي آار معظم با دانش پست و بينش آم

–دفتر پي وصف آن گشوده ساختمان نموده ،ه تا پشت ب . ند ادر آینه آوه دیدگان ند ، ااز گنگ خبر شنيدگان

. گر هست زفهم تو فزونتر مضمون بتو آي شود مسخر توضيح چگونه مي تواني ؟ چيزي آه ورا نكو نداني

.یا حوض به استكان آشاندن حوض راندنه آشتي نتوان ب . فن غالب و علم حكمفرماست است ،راین عصر ترقيات شو

.ماشين و هزار چيز نو هست -ن و گو هست در ده نه فقط زمي از معني زندگي خبر شد ، دهقان خودش آدمي دگر شد ،

. مشترك اثر دید ۀدر قو معرفت ثمر چيد ،ۀاز شاخ علم و تكنيك ه بسيار آسان ب در آلخوزها و آان وفابریك

. از ما و تو پيشتر دویدند -ما رسيدند ه تنها نه همين ب

12

. آوه –چون آینه دار و زندگي ما در بر این گروه انبوه این قصه از آن بيان نمودم من در زحقيقت ار گشودم ،

صاحب قلمان نورس ما تا نسل جوان خاك شورا . رورا سوي این گروه آرند آرند ، به آوهچرخيده و رو

. گيرند تا عكس جهان در آن ب آئينه چنان آالن بگيرند جنگند براي آسب بينش ، آوشند براي درك دانش ،

. تا خود ز حيات پس نمانند با غيرت و عزم درس خوانند .هم جان بخش و هم آشنده دانش تيغي بود برنده ،

. آن ۀدشمن گيرد زقبض ميدان ، ه بگر تيغ بيفكني ١٩٣٣ ستالين آباد –مسكو

*** . مي آرددل بود و آدم آن را قربان یار ، مي آردم ، تا چشم آار اي آاشكي به عال

. مي آردعاشق نثار یك جان تازه ميشد گر هر نفس ، به جانان ، زاین خوبتر چه ميشد .مي آرد ، بي شك فرار مي بردبر شير اگر آه دل را ببين آه نگریخت از حمله اي آه آن چشم

؟مي آرددلبر اگر نميشد این دل چه آار ست من بدر برد ، جان را به زلف جانان از د .مي آردتا شاهباز چشمش از نو شكار .گر مرغ دل ز جانان دزدید مي چه بودي

.مي آردجمهوري دلم را غم تار و مار شوراي دولت عشق فاتح اگر نميشد ، .مي آردل افتخار آزادي است دینم ، د دلبر اگر دلم را ميخواند بنده ، هر چند

.مي آردصحراي سينه ام را چون الله زار من در فصل دوري او ۀباران دید ١٩٣۵ آرال –ستالين آباد

خر و تراآتور

١ . داشت بزمي بشهر آرمانشاه یكي از صاحبان ثروت و جاه

آره و مرغ و بره و هيزم ،روغن و گندم سبزه و ميوه ، .آدخداها بدوش دهقانان بار آردند بهر مهمانان . تا بشهر و بخواجه بسپردند بارها را بدوش آوردند

خود ۀطویل جایشان داد در خودۀليخواجه با خادم قب .بود مردي برهنه پا و فقير بين دهقانيان زار و حقير

.چشمش افتاد ناگهان به خري نظري ، مينمود او به هر طرف .رفت و محكم گرفت گردن خر مرد دهقان بمحض دیدن خر ! خر خوب بجان برابر من ! داد ميزد آه ایخدا ، خر من

.مي آرددرد او را زیاده تر ،مي آردخر او نيز عر و عر . جمع گشتند گرد دهقانها مردم آوچه ها و مهمانها

.خر من را گرفت یك مامور بينوا آه بزورمي آرد شكوه .زار و بيمار و بي معين شده ایم ما زهجران او غمين شده ایم ،

. ماست ۀجل و پاالن او بخان ماست ،ۀتاآنون وصف او تران بانگ بر زد به بينوا دهقان غاصب خر دوید خشم آنان

! ن خادمان شاه و وزیر دشم تو گردنكشي و دزد و شریر ، « آه .آذب و بهتان صفات دهقانست . گفته هایت فریب و بهتانست .تا آه ثابت آنيم بهتان را رو بياور بشهر پاالن را ، .در همين جا شوند شاهد آار بگذار این جماعت دیندار

»!بپذیرد بخود ، ببر آنرا پشت این خر اگر آه پاالن را جل و پاالن بدوش خود بكشيد ، ا به ده بدوید ، مرد مظلوم ت

. آرد پاالن ، گرفت افسارش پيش خر شد ، نمود تيمارش ، .آرد بيچاره را از آن خر دور مرد مامور بعد از آن با زور

13

» ! رد فتنه گر است ماین مجازات خر از منست و جل زخر است ،« : گفت . مرد بدبخت را گرفته زدند پس بفرمود تا مالزم چند

. آس بفریاد بينوا نرسيد هر چه او گریه آرد و جامه درید ٢

.شد بشهر لنين آسي مهمان روزي از روزها زتاجيكان . نام او بد جليل زاده سليم .آدمي خوب و مهربان و حليم . مرد مظلوم و بينوا بود او پيش از این سالها گدا بود او ، . ده آباد نيز آم دیده در همه عمر خود ستم دیده ، . لنينگراد او را آرده حيران سفر اآنون نموده شاد او را ،

.رفت روزي به پيش آارگران با رفيقان دیگر آن دهقان پيششان ساده و صميمانه آارگرها همه رفيقانه

. ا نشان دادند همه آارخانه ر سفره گسترده آب و نان دادند، . به تراآتور فتاد در آنجا مسافر ما ۀناگهان دید

. دست بر چرخ و رول آن ماليد شاد شد ، خنده آرد ، پيش دوید ، . مرآب خوب راهوار منست این آشنا و یار منست ،: گفت

اگر آه این مرآب : باز گفتند ميزبانان ، بطور هزل و ادب ، !از لجامش بكش آه ره برود ، بگو بدود ،ميشناسد تو را

. سپندي زجاش خویش پرید چون مرد دهقان چو این سخن بشنيد ، .چون عقابي نشسته بر سر آوه به تراآتور سوار شد بشكوه ،

.آوه در زیر او براه افتاد چنگ بر آن زد و فشارش داد ، . شدند » ! ده باد زن« همه مشغول آارگرها تمام شاد شدند ،

خنده اي آرد و با رفيقان گفت این هياهو سليم جان چو شنفت .بار بایان برنده بودم من از این پيش بنده بودم من ، « آه

.ستم نمي توانخر سواري ستم ،نمي توانغير زاري من شدم صاحب توانائي ، فقط اندر زمان شورائي .اسبي اینگونه را سوار شدم ،مالك علم و اقتدار شدم

.» عضو آلخوز، تراآتوریستم من عاجر و بيسواد نيستم من ، چند ،ۀمشورت آرده در دقيق آارگرها شدند از این خرسند ،

. آوه را بر عقاب بخشيدند رأي دادند و رأي پرسيدند ، .با تراآتور به آلخوز تاجيك رود اآنون سليم از بالتيك

١٩٣۵مسكو يانكا آوپاال

فخر و اعتال، ۀمجسم مردي مسلح ، بزرگ و جسو ، در مملكت یانكا آوپاال ، تازه رسيده از جاهاي دور

آي بعشق او بوده مبتال ، آشور یاري آرده است ، به این آي - . یانكا آوپاال -: جوابي قطعي -ست ؟ آي بدرد او زاري آرده ا

!باشد و گر هم باید ببينم جزا ، . من گرفتار این گل بوده ام -. خود من ، اینك ، یانكا آوپاال . من او را بلبل بوده ام

آمدم آه با دست توانا . من دوست توام ، اآتبر ، انقالب . تا خرسند شود یانكا آوپاال خراب ، ۀ آباد آنم این خان

دنيا ،ۀآه ببينندت هم من تو را آنسان ميكنم بلند ، –! اینست یانكا آوپاال : بگویند تو را با انگشت نشان بدهند ، . روح افسرده از نو شد برنا بلبل اسير پرواز آرد آزاد ،

.رد یانكا آوپاال غم نميخو حاال دیگر او خرم است و شاد ، . ميغرد مثل شير بي پروا او زاري ندارد ، ۀتران

! خوشا بحال یانكا آوپاال .از دولت گل خواري ندارد

14

١٩٣۵مسكو ***

اي نقشه آش اسارت دل ، اي رهزن جان و غارت دل ، !اي از تو همه خسارت دل اي تازه آن مرارت دل ، دل را به اشاره پاره آردي ، ي ،با چشم سيه اشاره آرد

. آتش زدي و آنار آردي جانرا هدف شراره آردي ، تن پوشه و آب و نان نخواهم ، دور از تو به تن توان نخواهم ،

. القصه آه بي تو جان نخواهم آسایش این جهان نخواهم ، آي با الم سياه من زیست ؟ آه من نيست ،هيچت غم اشك و

غير از تو ، بگو ، پناه من آيست ؟ راندي تو مرا ، گناه من چيست ؟ همچون نفس سحر بيایم ، من سوي تو ز این سفر بيایم ، . پا گر شكند ، به سر بيایم در خون آنم ار گذر ، بيایم ،

رخساره زگرد غم بشویم ، تو درد خود بگویم ،بآیم . ز روي تو آام دل بجویم ا در موي تو مشك تر ببویم ،

١٩٣۵تاشكند ***

.تب عشق تو روز و شب دارم دست نه بر سرم آه تب دارم ، .شب وصل است ، با تو گپ دارم یا بران یا خموش آن دلرا ،

.من از این آار دل عجب دارم تو مرا ميزني و دل شاد است ، . در عقب دارم طالع نحس من وفا پيشه ام ، ولي چه آنم ،

. روز و شب نام تو بلب دارم چشم ،ۀدائما روي تو بخان . تا آه خون و رگ و عصب دارم دست هرگز ز دامنت نكشم

. من از این خانه جان طلب دارم نروم هيچ جا ز درگه دوست ، . من از این خاندان نسب دارم افتخار به عشق و آزادیست ،

. من دليرم ، چنين لقب دارم چو الهوتي ،در دیار وفا ، ١٩٣۵مسكو

*** . یار عيار برقص آمده است باز هم یار برقص آمده است ، .گوئيا مار برقص آمده است گيسوي پر خم و تابش نگرید ،

! شهر و بازار برقص آمده است این چه حاليست آه از دیدن آن . ل و گلزار برقص آمده است گ آن مست شده ،ۀ بلبل از نش

. در و دیوار برقص آمده است آوچه ها بزم آالني دارند ، . جوي آهسار برقص آمده است جوشد و آفزده غلطد سوي دشت ، . چيت و گزوار برقص آمده است عيد پنبه است به جمهوري ما ، .پنبه بسيار برقص آمده است دست آلخورچي ماهر زده چنگ

. دل بيعار برقص آمده است جهد ، جيغ ميكشد ، ميخندد ،مي آه جوان وار برقص آمده است ؟ پيري این دوره چه دارو خورده است

. علم و آثار برقص آمده است زنده بادا وطن ما آه در آن ١٩٣٧مسكو

*** . چنين شادي از آن دارد دل من تو را در خود نهان دارد دل من ،

!چه عيش جاودان دارد دل من ي با او هميشه، خوش بحالش ،توئ !چه آتش در زبان دارد دل من فقط نام تو را گوید ، نگه آن

. دل من ارد غم دنيا بجان د تو را دارد در این دنيا و ، بي تو . آه چون بلبل زبان دارد دل من گل رویت سخنگو آرده او را ،

. حيات از آن لبان دارد دل من نگویند ،بميرد گر سخن با وي . بهار بيخزان دارد دل من در آن خورشيد رویت مستقر است ، .دالرام جوان دارد دل من نداند حرف پيري معنيش چيست ،

15

... خالصه ، داستان دارد دل من .نه پروار دارد و نه سر ، نه سامان ١٩٣٧مسكو

*** . ، صداي یار مي آید بلب آ ، گوش آن ،اي جان ني ، نواي یار مي آید ،بشادي نغمه آش ، اي

. به این حالت دل از شوق لقاي یار مي آید اگر چون آودآان در جست و خيز آمد ، مكن عيبش نمي بيني آه قاصد با دواي یار مي آید ؟ ز راهم دور شو دیگر ، طبيبا ، درد من گم شد ،

. نميخواهم وگر خود جان بجاي یار مي آید ار جانان آرزو دارم ،من از دنيا فقط دید . نفس چو ميكشي ، بوي وفاي یار مي آید بيا تا زنده گردد دل زلطفت اي صبا آز تو

. مشكل گشاي یار مي آید ۀنگه آن ، نام هجران مكن آه و فغان چندان ، ۀدال ، از عقد ١٩٣٧آيسالودسك

*** . بزم من و دلرا بين دل رقصد ،من خوانم و

!عزم من و دلرا بين گور از پي غم آندیم ، ما منتظر فرمان ، در رهگذر جانان

!نظم من و دلرا بين سر در آف و جان بر لب ، . دل غلطد و من جنبم من افتم و دل خيزد ،

!رزم من و دلرا بين با عشق قوي پنجه از عشق نمي آمد ، وي بوئي هر آس آه ز

حزم من و دلرا بين ما دیده از او بستيم ، . یك دل و یك دلبر –من دل یار و مرا دارد ،

!رسم من و دلرا بين درملك وفاداري ١٩٣٧آيسالودسك

*** . خود را ۀدر عشق تو گفتم همه افسان خود را ، ۀدیوانه نمودم دل فرزان

. خود را ۀآتش نزند هيچ آس خان و آه افروخته ئي شعله بجانم ،غير از ت . خود را ۀاي شمع ، مرنجان دل پروان من زنده ام ، آخر، دگري را تو مسوزان ،

. خود را ۀهر دلشده جان باخته جانان يست ،از بهر تو سر باختن من هنري ن . خود را ۀین مرغك بي النباز آ ، ببر ا دل آوچه بكوچه دود و نام تو گوید ،

. خود را ۀمن خوب شناسم دل دیوان با سنگ زدن از بر دلبر نشود دور ، ١٩٣٧مسكو

*** .مشهوریست ۀ جانان یار به وفا داري

. مشهوریست ۀآاشان چون منزل جانان ، جان در دام سر زلفش ، تا بيندش افتد دل

.شهوریست مۀ دانیك خال بت من در صيد دوري نكند از یار ، با سوزش و با آشتار . مشهوریست ۀپروان چون شمع رخش دلهم

آید به آف دلبر ، خونش چو گذشت از سر . مشهوریست ۀپيمان در بزم محبت دل

در سينه نموده جمع ، جانبازي و صدق و عزم .ریست مشهوۀدل خان چون دار فنون عشق

بر هم زند عالم را ، شور ار به سرش افتد ! مشهوریست ۀدیوان دستش نزنيد ، این دل ، . در مكتب از آن خوانند در مجلس از آن گویند ،

. مشهوریست ۀافسان عشق دل الهوتي ١٩٣٧مسكو

*** این بال شده ام ؟چه گفته ام آه گرفتار چه آرده ام آه زجانان خود جدا شده ام ؟

16

آز آن گناه سزاوار این جزا شده ام ، بمن نگفته آسي تا آنون ، گناهم چيست .شده ام »! خدا –خدا « ز خود بر آمده غرق مگر خداي من است او ، آه تا از او دورم

.خبر ندارد از این غم آه مبتال شده ام خوشا بحال دل من آه پيش دلبر ماند ، . بگو آه از تو جدا سخت بينوا شده ام جانان سالم من برسان ،صبا به محضر

.درون آشتي غم بي تو ناخدا شده ام ز آب دیده زمين را نموده ام دریا ، .ميان همسفران بي تو آشنا شده ام به آه و غصه و افسوس و اشك و بيداري

انان خود جدا شده ام ؟چه آرده ام آه زج : براید مار زدهانم سخن ، فقط این است ١٩٣٧ ستالين آباد –مسكو

*** . دل را ۀبا شكل تو آراسته ام خان دل را ، ۀپر آرده ام از مهر تو پيمان

. دل را ۀبا رهبري عشق تو ویران از آب و گل صدق و وفا آرده ام آباد !دل را ۀقربان شوم این حالت مستان . او به سر آید -جانانه مرا ميطلبد،

. دل را ۀاز من شنود هر آسي افسان حيران شده بر سينه نهد دست ارادت . دل را ۀتا یافتم آن گوهر یكدان یك عمر زدم غوطه بدریاي محبت ،

. دل را ۀبيند به چمن چون رخ جانان بر دولت و خوشبختي دل رشك برد گل . دل را ۀوتي دیوان الهۀافسان در خانه و در آوچه و صحرا همه خوانند

١٩٣٧مسكو ***

. من ماند ۀخندیدن و تقریر تو در دید اند ، من مۀتو رفتي و تصویر تو در دید .من ماند ۀ شمشير تو و تير تو در دید رفتي و نرفت ابرو و مژگان تو از یاد ، . من ماند ۀمن دیدم و توفير تو در دید بنشست به گل پيش خراميدن تو آاج ،

.من ماند ۀ گيسوي چو زنجير تو در دید :و با وي خوشم اآنون رفتي و جنون آمد . من ماند ۀالقصه آه تصویر تو در دید با من همه در گردشي و صحبت و شوخي ،

١٩٣٧مسكو ***

. در آوي جانان آمده ببين ، دلرا دلرا ببين ، .افتادن و خيزان آمده سر واژگون ، تن غرق خون، جانان در آغوشش دود ، خواهد آه جان پيشش رود ،

.مست است و مهمان آمده ... دنيا فراموشش شود !در آوي جانان آمده دلرا ببين ، دلرا ببين ، هم دور و هم پرسنگ بد ، با آنكه راهش تنگ بد ،

. فاتح زميدان آمده -با رهزنان در جنگ بد، !در آوي جانان آمده لرا ببين ،دلرا ببين ، د

بلبل از او شرمنده شد ، گل دیدش و در خنده شد ، . دل نيست این ، جان آمده ....طوطي به نطقش بنده شد در آوي جانان آمده دلرا ببين ، دلرا ببين ،

جانانه است ،ۀدیوان دل نيست این ، دیوانه است ، ... از بهر درمان آمده ،پر درد و پر افسانه است . در آوي جانان آمده دلرا ببين ، دلرا ببين ، مطرب بيا چنگي بزن ، ساقي بساطي نو فكن ، . غزلخوان آمده امشب الهوتي شيرین سخن .در آوي جانان آمده دلرا ببين ، دلرا ببين ،

١٩٣٧مسكو ***

.لت بيقرار رفتم با حا . امروز به پيش یار رفتم .با عزت و افتخار رفتم او شمس شرافت است ، پيشش . بگرفته بكف مهار رفتم چون اشتر مست بودم و ، عشق

. با لذت نوبهار رفتم بود ،با آنكه شروع تير مه

17

.من ماه گرفتم وار رفتم او ماه درون اختران بود ، . شرمسار ، رفتم آز او شده آنقدر نمود مهرباني

. امروز به پيش یار رفتم خوابم نبرد ز شادي امشب ، ١٩٣٧مسكو

*** .زین راه بسي مانعه برداشتم ام من عمري علم عشق بر افراشته ام من ، .الحق هنر شير ژیان داشته ام من جان برده ام از چشم سياه تو بميدان ، .دامان تو را از گهر انباشته ام من تا دیده امت ریخته ام اشك ز شادي ، .در مزرع دل تخم وفا آاشته ام من شيرین دهنم از ثمر وصل آز اول .دل درگذر باصره بگماشته ام من تا درسر من فكر آسي جز تو نياید .زان چيز چه پرسي آه نه انگاشته ام من گفتي آه اگر یار نباشد چه آني تو ؟

.ارثي است مقدس آه نگهداشته ام من شتن و شكوه نكردن سر دادن و سر دا .زان قاعده هائيست آه بگذاشته ام من با یار یكي بودن و از خویش گذشتن الف از هنر خویش ، چه پنداشته ام من ؟ از عشق سخن ميرود و من زنم اینجا

١٩٣٧مسكو ***

.ن است یار مۀچشم من آین . دلدار من است ۀدل من خان .عشق پر مایه خریدار من است به آسي ،گوهر دل نفروشم

.چشم جانانه طرفدار من است شش طرف غم زده صفها اما .سخنم گوهر شهوار من است همچو قارون شده ام صاحب گنج،

.حاصل طبع شرربار من است شورش و جنگ و ظفر در همه وقت .فقط این جنس در انبار من است در آفم نيست بجز نقد وفا ،

.نمك اصلي اشعار من است من در همه جاۀنام جانان .یاور من وارث آثار من است دفتر دل بدهيدش پس مرگ ،

١٩٣٧مسكو ***

. تو بهتر از اوست ۀلب گویند عزیزم ، برگ گل خوب است ، اما .ر از اوست تو بهتۀدهان و خند دهان عنچه رنگين است ، ليكن

. تو بهتر از اوست ۀنگاه زند هميشه چشم نرگس مست خواب است ، . تو بهتر از اوست ۀرخ فرخند زند بر دیده برق روي خورشيد ، . تو بهتر از اوست ۀقد نازند مرا با سروپا درگل چه آار است ،

. تو بهتر از اوست ۀبخاك افكند !چه سر برداشته ميالفد این آاج ١٩٣٧سكو م

*** .مي آردخواجه با بندي خود بنده نوازي ، مي آردبا دلم دوش سر زلف تو بازي

. مي آردمختصر ، زلف آجت شعبده بازي گاه زنجير و گهي مار و گهي گل ميشد ، .مي آردبازش از خود نظر مهر تو راضي مویت انداخته دلرا و بشوخي ميزد ،

!مي آردمست را بين به آجا دست درازي ت ميجست ،دل ز تاثير نگاه تو بخال .مي آردعقل چون پير زنان فلسفه بازي خطر و محنت عشق « دل و ، از مي آردخنده

. مي آردشعله افروخته بيگانه گدازي غصه را راه نبد در حرم ما ، چون عشق .مي آرد بازي با دلم دوش سر زلف تو -آاشكي دیشب ما صبح نميشد هرگز ،

١٩٣٧مسكو به شاعر نابينا

١ سخن از درد خود در عشق شمعي ، شنيدم گفت پروانه به جمعي

بخود این شمع را دلبر گرفتم آه من زاندم آه بال و پر گرفتم ،

18

. پيمان من شد وفا در راه او وز آن ساعت آه او جانان من شد ، .هميشه این بت خود را پرستم قسم خوردم آه تا من زنده هستم .به این آتش بسازم تا بسوزم بجز رویش ز دنيا دیده دوزم ،

.اگر جان خواهد از من ، ميسپارم -آنون من پاس عهد خویش دارم ، . سته در دهانم وتو گوئي شعله ر ز بس نامش بود ورد زبانم ،

.چو گردم ، گردشم گرد سر اوست اوست ، بنشينم ، مكانم در برچو .دلم سوزد به نابينائي او .ولي با این همه زیبائي او .تن لرزان و چشمان ترم را ندارد چشم تا بيند پرم را ،

.نمي بيند چو من ميسوزم از شوق نمي بيند چو من ميرقصم ار زوق، . دلم خواهد آه رویمرا به بيند م نشيند ، من اما ، شمع چون پيش

.سرورم را ، ماللم را به بيند دلم خواهد آه حالم را به بيند ، .در این درد گران حق با تو بوده است مست ،ۀیكي گفتش آه اي پروان

:خاطرت از آن شكيبا آه گردد بود اما نهان یك نكته اینجا .ولي پرتو به بينایان آند پخش بي بخش ،ز بينائي ، بلي ، شمع است .جهان بينند در نورش هزاران ندارد دیده ، اما دیده داران

.تو را معشوقه ، ما را مجلس آراست طرب آن ، یار تو محبوب دنياست ،٢

!سخن پرداز و دستانساز ماهر رفيق پر بها ، استاد ساحر ، .ولي بر بخت خود ز این غم مكن خشم چشم ،تو هم بي بهره ئي چون شمع از

.فراوان دیده دار و آور دل هست در این دنيا ميان مردم پست .هنرهاي بسي ارزیده داري تو آن شمعي آه در دل دیده داري ،

. تو ۀبگردت مردمان پروان تو ،ۀ تو شمعي و وطن آاشان . گر آور گویند ، اشتباه است تو را چو طبعت پرتو افشان مثل ماه است ،

١٩٣٨مسكو خورشيد من

. من ۀسرد است خان خورشيد من آجائي ؟ من ،ۀز رخت سراي درد است خاندور ا جانان من آه گشتي دیگر ز جان گذشتم ، دیدم تو را ز شادي از آسمان گذشتم ،

من ، ۀو آنون سراي درد است خانبي ت .من از جهان گذشتم: ودت گواهي آخر خ . من ۀسرد است خان خورشيد من آجائي

. من پاي بند صدقم ، پيمان من توئي ، تو . من دردمند عشقم ، درمان من توئي ، تو من ،ۀت خاندور از رخت سراي درد اس .اميد من توئي ، تو ، ایمان من توئي ، تو

. من ۀسرد است خان خورشيد من آجائي ؟ جز از خيال عشقت فكري به سر ندارم ، غير از تو من به دنيا یار دگر ندارم ، دور از رخت سراي درد است خانه من ، .سر ميدهم و ليكن دست از تو برندارم

. من ۀسرد است خان خورشيد من آجائي ؟ ١٩٣٨ستالين آباد

*** .پایم ز آار افتاد آنگه به سر دویدم صدره در انتظارت تا پشت در دویدم ، .هر قدر دیرتر شد من تندتر دویدم تو ۀصدره سرم بدر خورد ، چون وقت وعد .جستم ، تورا ندیدم ، بار دگر دویدم تا یك صداي پائي زانسوي در شنيدم ،

. در انتظار رویت شب تا سحر دویدم در فكر گفتگویت از خواب و خور گذشتم ، .تو فارغ از من و من ز این بيخبر دویدم . ، من مضطرب نشستم تو مست خواب راحت

. خورشيد من نيامد ، من بي ثمر دویدم -شب رفت و پيش چشمم دنيا سياه گردید ، . دم لبان خشك و چشمان تر دوی اچون ب ندید چشمت ،! سوخت ، بهترشاید دل تو مي

جانم ، مگر دویدم ؟. آثار خستگي نيست اآنون ، تو را آه دیدم ، در پاي تو سر من ١٩٣٩ مسكو

19

*** !لزار سر آوي تو را باز بينم گ بينم ،بآي باشد و آي روي تو را باز

!آي آن قدر دلجوي تو را باز بينم غمگين شدم ، این سرو آه رفتار ندارد ، !پس آي خم ابروي تو را باز بينم شمشير تو از چشم ،خون ميچكد از حسرت

. موي تو را باز بينم ۀآان سلسل یدار تو ، وقت است ددیوانه شدم دور ز . جادوي تو را باز بينم ستا نرگ و وفا ، یك نظر انداز ، حسن ۀاي آله

.آن لعل سخنگوي تو را باز بينم شادي ۀاز شكوه چو با خندبندم دهن ! آي باشد و آي روي تو را باز بينم دور از تو جهان در نظرم رنگ ندارد ،

١٩٣٩ستالين آباد ***

» ... یا آه دلم اثر ندارد یار از دل من خبر ندارد « ) از آثار قدیميها (

.یا دل هنر دگر ندارد جز عشق جهان هنر ندارد .اميد بر ندارد یا نخل یا موسم صبر من خزان شد

. بخت در ندارد ۀیا قلع یا بر رخ من نميشود باز .یا طالع من ظفر ندارد یا وصل تو قسمت بشر نيست

. من شرر ندارد ۀیا نال یا دامن رحم تو طلسم است . دل سپر ندارد ۀیا سين یا تير تو بگذرد نهاني

. حذر ندارد یا دل زبال یا عشق خط امان به او داد .یا شير سيه خطر ندارد یا چشم تو با دلم رفيق است !یا جان بستان ، ضرر ندارد یا با دل خسته مهربان باش

١٩٣٩ مسكو ***

. آهسته –بمن ساقي بزن از باده آب آهسته آهسته ،–شدم در آتش عشقت آباب آهسته . آهسته – رفت از یاد من جام شراب آهسته آه تو را دیدم شدم آنگونه مست چشم فتانت .آهسته –مرنج از من اگر گویم جواب آهسته ز شوق پر سشت اندر گلو پيچيده آوازم ، آهسته ؟–در این دنيا آه دیده است انقالب آهسته بچشمت گو آند دلرا زغم آزاد یكباره ،

. آهسته –هسته آن مه در سحاب زشرمت شد نها آهسته ،–صبا بر داشت از رویت نقاب آهسته . آهسته –نهي برگردنم از مو طناب آهسته ، اما مي آنيسرم در سينه ات ، گویا نوازش

آهسته ؟–چرا دور از تو ميرم با عذاب آهسته مرا از خود مران تا جان به آسایش دهم پيشت ، ! آهسته –ن یكدم رباب آهسته بخوان شعر و بز دلم تنگ است ، اي مطرب ، دهانترا شوم قربان ،

١٩٣٩ستالين آباد

ازبكستان

.به هنرهاي فراوان تو دل باخته ام ازبكستان ، به دليران تو دل باخته ام ، تيغ برداشته رفتي تو بميدان نبرد ، .قد بر افراشته از خویش بر اندي غم و درد

.من به این فتح نمایان تو دل باخته ام .زده از هستي بدخواه برافشاندي گرد تو آنون مملكت صنعت و عرفان شده ئي ، ازبكستان ، به دليران تو دل باخته ام

. تماما تو گلستان شده ئي ! چشم بد دور . بلبل آزاد غزلخوان شده ئي ۀالن . ازبكستان ، به دليران تو دل باخته ام ام، من به گلهاي گلستان تو دل باخته

ميزند چنگ نواي دف و ناي تو به دل ، ميدمد روح جوان آب و هواي تو به دل ، من به مرغان خوش الحان تو دل باخته ام ، .جان آند رقص رسد تا آه صداي تو به دل

چو شيرند ، چو شير ،دختران تو به پيكار .ازبكستان ، به دليران تو دل باخته ام . در حقيقت زن و مرد تو آبيرند ، آبير پسران تو به هر آار دليرند ، دلير ،

. ازبكستان ، به دليران تو دل باخته ام من به این نسل درخشان تو دل باخته ام ،

20

پيشرفت تو خصوصا خوشي تاجيك است ، دل ببازد به تو هر آس نه دلش تاریك است ، من به نو فكر جوانان تو دل باخته ام ، .چون برادر به تو از آودآي او نزدیك است

.از بكستان ، به دليران تو دل باخته ام ١٩٣٩مسكو

*** !اما آار پيدا آرده ام ... او زند ، من رقصم ! منهم یار پيدا آرده ام ... دشمن عشق است

.دارو از بهر دل بيمار پيدا آرده ام ش ،بوي جان بشنيده ام از آن لبان پر زنو .راحت جان من در آن رفتار پيدا آرده ام : بر نگيرم چشم اگر از قد موزونش ، رواست

.اي عجب ، من گرد نرگس خار پيدا آرده ام خلد ،بوسه بر چشمش زنم ، مژگان او بر لب . شاخ گل من مار پيدا آرده ام در! الحذر گردنش را دست بردم ، طره اش دستم گزید ،

.دل دو صد جان داده تا دلدار پيدا آرده ام !من به یك سر دادن از او بگذرم ؟ شرمنده گيست .دولت سرمد از این آثار پيدا آرده ام یك سخن بي مهر دلبر نيست در آثار من ،

.. آرده ام ؟از آجا این طبع گوهر بار پيدا او ميدرخشد در غزل ،ۀاشك من با خند ١٩۴٠مسكو

*** ز دل آسایش و از دیده خوابمرا آجا بردي ؟ ؟و رفتي ، خوب ، تا بمرا آجا بردينكردي رحم

ي مروت ، آفتابمرا آجا بردي ؟چه آردي ، ب تو رو گرداندي تو در چشم من تاریك شد دنيا ، شكين طنابمرا آجا بردي ؟ هجوم آزد آه آن م زگيسوي تو یاد آرد دل و ، چون آودآان بر من

آجا رفتي و عيش بيحاسبمرا آجا بردي ؟ ز حد بگذشت از دیدار تو دیروز خرسندي ، دل پر انقالبمرا آجا بردي؟–تو ، بيپروا زند چون عشق در وي شعله ، شهري را بسوزاند ،

ردي ؟سودام ميپرد از سر ، آتابمرا آجا ب به روي لوح دل نام ترا بنوشته بودم من ، رفاه خاطر پر اضطرابمرا آجا بردي ؟ چه ميخواهي زجانم ، اي ره آهن ، زپيش من تا بمرا آجا بردي ؟: روم ، پس ، از خودش پرسم آه گنه باشد زجانان شكوه پيش دیگران گفتن ،

١٩۴٠مسكو ***

گپ است این ؟چه ... من دل به چنين لب نسپارم !ب است این لاز هر گپ آن تازه شود جان ، چه .در بين همه سروقدان منتخب است این الحق ،... رفتار ببينيد ، چه دل ميكشد

!باور نكند پاآي دلرا ، عجب است این خون گشته و بيرحم ۀدل در غم او غرق !چه تب است این ... خاك قدمشرا به تشكر سوزد تنم از تاب تب عشقش و بوسم

ناز است ، ندانم بخدا ، یا غضب است این ؟ وست ندارم ،ميخندد و گوید آه تو را د !چه شب است این ... خورشيد ندیده است بعمرش تابد به برم ماه رخ یار ، چنين روز

.پاآيزه بدارش ، آه به هستي سبب است این .شق بعالم گهري نيست ع ارزنده تر از ١٩۴٠مسكو

*** .تنها آه هست جنگره چون ببر ميشود حت است ،جانا ، دلم آه پيش تو چون بره را

.دور از تو تيره ميشود و ابر ميشود چشمم آه پيش روي تو رخشان ستاره است ، . من قبر ميشودۀبي تو چمن بدید . تنگم بود چمن ۀدر بودن تو آلب

.آاه اربود ، جدا ز تو اسطبر ميشود آاهد غم از نگاهت اگر هم بود چو آوه ، آخر این همه هم صبر ميشود ؟! مردم آه و مردم گویند صبر آن ، زهجرسوزم

.بي روي تو به دیده و دل جبر ميشود باید دویده پيش تو آیم ، آه زیستن ١٩۴١تاشكند

*** . صداي بلبالن را مي شنيدم شب از گلهاي آذربایجاني

.ندم نواي دلستان را مي شي ز آهنگ دف و تنبور و نيشان .آالم مهربان را مي شنيدم هواي آشنا ، گفتار محبوب ،

.نه این را و نه آن را مي شنيدم همه بودند گرم آفرین ، .فقط آواز جان را مي شنيدم بهم بنهاده بودم چشم و در دل

١٩۴١تاشكند

21

*** . نيست - غمگساري هست ، یا غممراغيرت یادت نيست -گر تو پنداري دلمرا جز تو یاري هست ،

نيست -ور بپرسي آز تو در خاطر غباري هست ؟ هست ،-گر بگویم ، سينه از دست تو پر خون نيست ، .نيست -مهربانتر از تو در دنيا نگاري هست ؟ از دو صد فرسنگ ره الهام مي باري بمن ،

. نيست -ز این دل شكاري هست ؟ شير چشمترا به ا نزد،-پيش تيرت گر بگوئي دیده بر هم زد ، . نيست-ن تر زهجر یار باري هست ، سخت و سنگي گر آسي گوید آه در دنيا به دوش زندگي

. نيست -در جهان باالتر از این افتخاري هست ؟ دوست شاد است از من و دشمن پریشان ، مرد را ١٩۴١تاشكند

پهلوان آشتي

.در همه ملك زور او مشهور شهر ما داشت آدمي پر زور .ببرها را به مشت مي افكند .مي آنداو درختان ز بيخ بر . ور ز پوالد بود ، مي افتاد ،مي دادگر بدیوار پشت خود

. دل او بود همچو آئينه ليكن او داشت روح بي آينه ، متنفر ز جنگ و خونریزي ضد آشوب و فتنه انگيزي

آه دلي داشتند پرز حسد ، گاوزوران پست فطرت و بد .ایستاده آنایه ميگفتند در سر راه مرد نيرومند

.پهلوان را به جنگ ميخواندند سخن از زور خویش ميراندند ، .مي آردبي سخن ، بي جدل گذر ، مي آرداو تبسم آنان نظر

. بشد لقبش پهلوان آشتي از چنين حال نرم بي غضبش ٢

. زیر چادر بشد زني پيدا روزي از آوچه با دالور ما .سد نمودند راه بر رخ زن جمعي از ناآسان فتنه فكن

. پهلوان آشتي بجنگ آمد -سر صبر آنزمان بسنگ آمد ، . خس و خاشاك –دشمنان در رهش مي چاالك ،سيل شد مرد نا

و آن حریفان برش چو روبه و گرگ پهلوان آشتي چو شير بزرگ .جوي در آوچه پر زخون گردید آله ها هر طرف نگون گردید ، . آزاد –راه شد باز و راهرو به صف ناآسان شكست افتاد ،

.گفتند » ر خالص شد شهر از ش« اهل شهر ، از دلير خود خرسند ،٣

در رسيد آندم و تبسم آرد یكي از دوستان همدم مرد . آوه را در برتو پست نمود تو را زور عشق مست نمود ،-: آه

.زن به تو دم دميد و شعله شد تا آنون سرد همچو برف بدي ، –! چيست دیگر براي عاشق جان پيشش چو ميرود جانان ،–پيش .آز رخ زن نسيم پرده گشود ان در خيال پاسخ بود ،پهلو

.مو سفيد و دهان بي دندان روي پيري ز پرده گشت عيان ، پرده از روي راز خود بگشود مرد نامي تبسمي بنمود

.ميشد البته همچو آتش تيز طبعم براه جانان نيز « : گفت :نون دارد سبب دیگري آ ليك تيغم اگر آه خون بارد ، .باشد امروز در حمایت من همچو مهمان مادرم این زن

. شو نگهدار او زخوف و خطر نور دیده ، پسر ،-: مادرم گفت . تو پناه او بشود ۀسای باید او بي زیان به خانه رود ، –. باوري من به شير خود دارم گر آه مهمان به شير بسپارم ،

.من به اجراي آن دهم همه چيز ت و عزیز ،امر مادر مقدس اس !چيست دیگر از این شرف بهتر آرده باور به غيرتم مادر ،

22

.این شرف را زآف نخواهم داد سر خود را اگر دهم بر باد ، .» م مي آردفوج اگر بود ، محو ندمآمادرم پيش چشم بود ،

۴ دانائي،صاحب اقتدار و وان شورائي ،له تو ایا پ

. خویشتن را در این مثل دیدي فكر من را یقين آه فهميدي ، داده اآنون صداي دل فرمان به تو ، اي اهل ذوق و عدل و امان ،

.ميهن خویش را رها سازي آه بميدان دشمنان تازي ، آشنا را سپرد مادر ، ني ، همچو آن پهلوان ما آه به وي

. جان خود را سپرده است به تو عدو وطن ز شر–بلكه مادر .آي دگر بيم از خطر دارد مادري آو چو تو پسر دارد ،

!یار او شو ، مدافع او باش همه جا ، از هجوم هر اوباش چه از این افتخار باالتر ؟ آرده باور به غيرتت مادر ، ير ،به فاشيستان چو شير خشم بگ مادرت ا به پيش چشم بگير ، !تيغ بر خائن ستمگر زن این ددان درنده را سر زن ، .شود و مادرت ز تو خوشنود آنچنان آن آه دشمنت نابود

١٩۴٢ستالين آباد عشق بي حساب

. ب . هديه به ح

. پيش و آم بود پيوسته در مبارزه با در دست او هميشه آتاب و قلم بود ، .داند آه آمونيسم بدون حساب نيست او عضو حزب نيست ، ولي هست آمونيست ،

. در فكر او حساب و در آثار او حساب در آار او حساب و به گفتار او حساب ، . مي آند حساب تجاوز نۀاز نقط اگر آه بدور زمين دود ،پرگاروار

. حق و حساب داني او را دهد بها همسایه و رفيق و زن و خویش و آشنا ...یك چيز بيحساب طبعيت به وي نداد مام دهر ورا با حساب زاد ، : گویند

.بردش به جنگ ظلم بزیر لواي سرخ ناگه صداي غش شيپورهاي سرخ ميدان امتحان فداآاري و هنر ، در آن تالش سخت به آزادي بشر ،

. او واژگونه بود ۀبخت عدو زحمل د ،در پيش صف هميشه بمردي نمونه بو .هر دم جسارت نوي از او شدي پدید با دوست مهربان بد و با دشمنان شدید ، .عشق دل محاسب ما بوده بيحساب معلوم شد آه بر وطن و خلق و انقالب

١٩۴١مسكو ***

. ر ميباید آشيد در شعله یك شمشي: گفتمش از تو چون تصویر ميباید آشيد ؟: گفت رسام .رنگين بخون زنجير ميباید آشيد : گفتمش اگر بگذشته ات آید بيادم ، چون آنم؟ : گفت . شير ميباید آشيد : گفتم . وصفش گوي : گفت . لنين : پس آي پاره آرد آن بند را ؟ گفتم : گفت . يباید آشيد آهنگذر یك تير م: گفتمش نوك خامه ات را در چه احوالي آشم ؟: گفت . پير ميباید آشيد : مویترا چه ؟ گفتم : گفت . جوان : طبعت را چسان رنگي دهم ؟ گفتم : گفت . آري ، مهر عالمگير ميباید آشيد : گفتم بر سر سایه از لطف وطن آرم تو را ؟: گفت .ید آشيد پا تا سر پامير ميبا: گفتمش . از قد وفاي خود به ملت ، شرح ده : گفت .بيرون زهر تصویر ميباید آشيد: گفتمش رزم تو بر ضد بدخواه وطن ؟ و عزم : گفت .بي آخر اینرا دیر ميباید آشيد : گفتمش .الهوتي ، دم از خوشبختي ميهن بزن : گفت

١٩۴٣ستالين آباد

دوستان همسفر

مانده از روزگارهاي آهن ، » اوزوم ، عنب ، انگور «داستان . هر آه نشنيده بشنود از من سرگذشتي است دلكش و پر شور ،

23

. عقل خوابيده ز آن شود بيدار مست را این سخن آند هشيار ، سه مسافر شدند با هم یار ، در یكي راه گرم و خشك و دراز .ماند پاهایشان تمام از آار و اندر آن راه پر نشيب و فراز

.هر یك آن درد را دوا مي جست سست ،– طپان ، تن –پس نشستند دل گفته ميناليد ،» !انگور « فارس گفته اشك مي افشاند ،» !اوزوم « ترك

.این چه ميگفت آن نمي فهميد . ميخواند » ! عنب ، عنب « عرب ، اما ، .دید آن هر سه را بناله و آه رهزني ناگهان رسيد از راه ، . یك - سه ، او بدندليكن آنها گرچه بودند خسته همسفران ،

. ظفر سه به یك بود بيشك در ميدان : گفت رهزن بخود آه .البته فتح قسمت من شود دوستانرا اگر آنم دشمن ،

من ميروم به آن ده دور: گفت بينشان آرد روشن آتش تيز ، .یا عنب یا اوزوم یا انگور :چيزي آرم مگر ، ولي یك چيز

.تا رسد سومي به عيش عظيم باید اینجا دو تن شود تسليم .فارس انگور و ترك اوزوم طلبيد !زد عرب داد آه ، بيار عنب

:خود از آن فتنه بر مراد رسيد دزد آوردشان به جنگ و غضب ، .راهزن مال هر سه را زد و برد و خورد ،آن سه تن غرق شورش و زد .ناگه از ره رسيد مردي پاك دوستان دشمنانه گرم جدال ،

. ز آن سه بيچاره روي و تن پر خاك دید آن حالرا و آرد سئوال .فریاد » ! عنب ، عنب « و آن عرب آرد زد داد » !اوزوم « و ترك » !انگور « فارس

.» من آنم درد هر سه را درمان فهميدم ، « :مرد خندید و گفت .بدر آورد مرد معني دان تاك را ز بار آندم ۀميو

.زد داد » !عنب« عرب » !انگور « فارس با دل شاد ، » ! .. اوزوم « داد زد ترك . همه را بوده یك خيال به سر گشت معلوم اینكه بهر دوا . جنگ در بين دوستان سفر رپا آرده رهزن به نفع خود ب

.آه از آن خواب آردشان بيدار زان به عالم شدند شكرگذار .قرنها زار و بينوا بودند شورا ۀملل خانواد

-همه جویاي یك دوا بودند ، مانده از یكدیگر به فتنه جدا ، .ند خوشبختي مي خواستهمه داروي بيحقوقي و سختي ،

. آرده ، این قوم خصم آن یك بود ان رهزن خود گوش بر حكمر . به یهود –او به تاجيك خصم و وي ترآمان بدگمان به ئوزبك شد ،

.گر شود ، ميشود حياتم خوب ارمني مغلوب : ترك ميگفت راستي را به این ملل فهماند ، بخت بخش بشر لنين آبير .دشمنان جمعاند از پي دفع همگي را بدور روس دلير

.در عمل گشته اند یكدل و جان گرچه ماندند مختلف سخنان ، .پي به معناي زندگي بردند این ملل دفع آرده سختي را

.از درخت یكانگي خوردند خوب نيكبختي را ۀميو . هرگز از یكدیگر جدا نشوند -دیگر آنها ره خطا نروند ، خلقهاي سوتي چون یك تن اینكه بر ضد لشكر فاشيست .بختشان داده این بزرگ وطن :پهلواني آنند ، بيجا نيست .با هم از وي آنند دفع گزند بخت با هم بدست آوردند ،

١٩۴٣

زنبور عسل

.مي پرید با ساز و آواز ، زنبور عسل ، باالي گلها

24

.مي چرید بدنفس گراز در همان محل و اتفاقا نفير ميكشيد بر جرئت وي مي آشفت زآواز زنبور ، از ميرنجيد رگ

:بد ميگفت به وي پي در پي پرآين ، پر غرور، ! معلون را اي آاش سگ ميخورد زنبور چه در آار ؟ آنجا آه خوك هست «

.» او ميمرد تا آه بي معاش این گلزار ، ميرفت بهتر بود از دست مي نواخت ، باز هم لطيفتر دائم شنيده اینها را زنبور .ميگداخت او را پا تا سر نيشش خليده به خوك منفور محل ماند ، در آن از گراز گوشه اي چرآين در تيرمه تنها .ل ماندعس براي انسان لطيف و شيرین از زنبور اما !بدگویند گر تو را اغيار خلق ، از این چه غم سخن پرداز .صد گویند بد ، نه یك ، بگذار خود را به عالم ، رسان آواز

!باال پر باشادماني نشو پریشان ، از هر اغواگر ! افزونتر تا مي تواني ، بده به جهان ، چون عسل اثر

١٩۴٣ستالين آباد التيشبخلق

:عادتي ملي ز دوران آهن هست بين مردم ایران من ، چه غني ، چه تنگدست ، همجواران -گر آه در یك خانواده جشن هست ، .حس یكرنگي نمایش ميدهد هر آسي در سفره چيزي مينهد ،

.شاد ، چون از هدیه هاي اغنيا ميزبان گردد ز نان بينوا :این حدیث پر بها را مولوي وه ، چه خوش گفه است اندر مثنوي

.» شد دليل آنكه هستم با تو خوش هدیه ها و ارمغان و پيشكش « . التيش عيد ۀباشد اندر خان سعيد زدل بجوشد آاندر این رو

. افكار لنين جشن پيروزي جشن پيروزیست در این سر زمين ، داد برالتيش این فتح آبير ، یاري و جانبازي روس دلير .فتح شادي بر سپاه درد و غم فتح آزادي بر اردوي ستم ،

فتح انساني به دیو آينه خواه ، یتسار سياه ،رلسيس به يفتح الچ .فتح شوارئي به فاشيستان مست فتح نيروي خرد بر جهل پست ،

در چنين روز سعادت ، پر ز شوق ، ، اهل علم و اهل ذوق ،اهل صنعت . نعمت وافر در آن آورده اند ده اند رتب گسخواني از علم و اد

.خواهم آنجا هدیه اي آرم به پيش ملت محبوب خویش برسم، من الجرم با چند بيت خود آنون چون تهي دستم من از علم و فنون

.حس یكرنگي نمایش ميدهم -وان مي نهم ، نان خشكي اندر این خ .راهم افتاده به این زیبا زمين من از این شادم آه در روزي چنين

.همچو التيشان قرین شادیم -چون من اصال عاشق آزادیم ، . عدل بر ضد ستم پيروز شد شادیم ز آن است آان شب روزشد ،

!تا جهان باقي است تو آزاد باش ! شاد باش ، اي خلق التوي ، شاد باش !بر حذر از دشمن نا پاك زي زي ، بيناكقادر و دانشور و

تازیانه سخت بگرفته بدست ، تا دگر ره دشمن زشتي پرست ، . هي نرقصاندش اندر روي سنگ حلقه بر دور عروست بسته تنگ :ف ، چون آن قبول اینرا ز روي لط هدیه اي الیق ندارم من آنون ،

. » شد دليل آنكه هستم با تو خوش هدیه ها و ارمغان و پيشكش « ١٩۴۵ریگا

حال دلم

.زبانست بمن غمخوار و دایم خوش پزشك من شفيق و مهربانست ،

25

بگوشش ميرسد چون زاري من ، شب بيداري من بحال تب دوان آید به پيش بستر من ، شش ميرسد چون زاري من ،بگو

سبب مي پرسد از رنج درازم ، آشاند دست بر چشم تر من ، !اي راحت آن درد : به وي ميگویم .ز رنگ زرد و آه جانگدازم

پزشك نازنين رفتار و خوشگل ، . گم چنين زرد ز درد دل بود رن من ،ۀون رو به روي سيننهد چ پي دانستن بيماري دل ، .آند حس ، با وفا ، آاین روي او نيست . من ۀگریزد دل ز سوي سين

ببندد دیده را ، خامش نشيند ، .به جعدش بوي آن مشكينه مو نيست . ز جوش و از طپش آرام گردد ! بجز او را ببيند مي خواهدن

لم ندیده است ،در عا آه گویا درد چنان در آنج سينه رام گردد ، چو آن طفلي آه دایه ، جاي مادرش ، . غم هم ندیده است ۀبعمرش سای

ولي آودك دهانرا سخت بندد ، همي خواهد خوراند شير و شكرش ، سر ،ۀببيند دایه را با دید .نه گردید ، ني سخن گوید ، نه خندد

سير است ،بچه : در آخر دایه گوید . روي مادر – دل ۀولي در دید پزشك منهم ، از خاموش دل ، . نه محتاج شكر ، ني فكر شير است

این فكر تو سست است ،: بمن ميگوید .چو آن دایه ، فتد در راه باطل در عالم ، تا به این سنم رسيدم ، .دلت بي اضطراب و تندرست است

،چو آودك بيغم و بيمار باشد .به این آسودگي من دل ندیدم ... ز پيشم دور گردد با تبسم !چنين دل آاشكي بسيار باشد براي دیدن آن روي مهوش ز نو دل ميفتد اندر تالطم ،

.... دوباره اشك ميریزم چو باران .همي جوشد چنان دیگي بر آتش چه سان گویم به دآتر مشكلم را ؟ آنون ، بهر خدا ، گوئيد ، یاران ،

نم حال دلم را ؟ چه سان حالي آ ١٩۴۵ریگا

ميهن من بخشيده به فرزندانم

بود در زیر این گردنده گردون :بدقت بشنوید ، اي نور چشمان

تشو بنموده در خون ،سمكرر ش .غني ، مسكين دیاري ، نامش ایران .جهانيرا به مردي آرده مفتون .ولي روحش تزلزل ناپذیر است

.بتاریخ بشر نامش درخشان است ، آهن فرزند این دنياي پير درخشند نام او نزد تاج شاهان ، .هنر پرور ، خردمند و آبيرا ست

.ارج بخش رنج انسان مزدكز درخشد از درفش آاویاني ، وانمرد ز رستم در وجود هر ج از آن آتش آه تابد جاوداني شير خونسرد ،ارانيدرخشد از . آه ميهن را نموده پاسباني

.آه جان در راه آزادي فدا آرد خرد در مكتب او دانش آموز ، ، پيشواي نامي خلق ، حيدرز درخشد نام ایران دل افروز حامي خلق ،یار محمدز نام .ستمكشها نواز و ظالمانسوز

.مبارز در ره خوشكامي خلق دي مردم ،ز سطار ، آن مهين ها فراوانند در تاریخ ایران ، چو اینان بهر آزادي مردم اور آنسان نبود آن سرزمين په .شهيدان در ره شادي مردم

.دگر جا پوست مي اندازد انسان آه یكجا پوستين پوشند و آندم ، صفا و منظري بشكوه دارد فضاي جانفزا و دشت خرم ، فراوان جنگل انبوه دارد ، .ز بویش تازه گردد روح آدم .حصار و شهر و نهر و آوه دارد به زیبائي یكي بهتر ز دیگر ، مگر بخشي ز خاك آن آه هر سال سه ره سالي نزاید هيچ مادر

. شادابش امثال ۀندارد ميو .دهد حاصل سه ره هر ره نكوتر .زمينش از ریاحين پر خط و خال ن است ،هواي آن ز مرغان پر طني

26

بسي بي آب صحرا هست در آن . ولي ، افسوس ، هر جا ني چنين است هميشه تشنه آام سعي انسان . آه خاآش سخت و بادش آتشين است .شگفت انگيز بر جسمش دمد جان آه ، چون در خاك شورا و عالم نو ،

ر و ساده و پاآيزه رایند ،دلي . خلقش تو بشنو ۀآنون دربار .به مهمان مهربان در ميكشایند .چنين گوید روایات جهانرو

.خداوند سخن را مي ستایند مسلمانند و ، همچون بت پرستان ، به ملتهاي دیگر نيست دشمن ، جدان ،نكرده خلق ایران ترك و

ي من گلستان مار هم دارد ول . مگر بعضي نه مردم بلكه حيوان .حقيقي صاحبان خاك ميهن آار ،ۀحكایت ميكنم از تود

ولي آید بزودي آن دم شاد آنون گر عاجزند و بنده و خوار ، هم از بيداد اعيان گردد آزاد ، . آه یابد خلق پيروزي به پيكار

.هم از چنگ جهانگيران جالد -در این من اعتمادي سخت دارم - مرا در آن زمين زائيده مادر ، افتخارم ،من از آن آشور پر

!چه خوشبختي بود از این فزونتر .ز فرزندان آن خلق آبارم ١٩۴۵مسكو

عزيز مسكو

. قشنگ پاریسشهر سر افراز یك زمان رفتم به پایتخت فرنگ ، .دور هم بودیم ما صحبت آنان باگروهي دوستان ایفلروي

!این شهر معظم را ببين : گفت ر زمين یك نفر از مردم خاو . جا مي آردخلق ما یكسر در آن شهري اینسان بود اگر در ملك ما ، گفت با آن آدم شرق بعيد شخص از پاریسيان آاین را شنيد ،

: ما مثل داریم با مضمون زیر آري ، اندر حق این شهر آبير « -وان در تخم مرغي داد جا ، ميت پاریس را » اگر«با دو تا حرف

آه توان در داخل تخميش برد ، ناگه شود آنقدر خرد » اگر « شهر .آنقدر آاین شهر جا گيرد در آن با معجزه گردد آالن» اگر«تخم

.من بدم در فكر ، وقت آن سخن . خنده ها آردند همراهان من گشته اي اینسان غریق ؟در چه دریا اي رفيق ، : شخص پاریسي به من گفت

. ر و هنر شهر پر تاریخ و آثا در بحر یك شهر دگر ،: گفتمش .شهر پر نوري چو آن در دهر نيست . ساحت آن خردتر ز ین شهر نيست

.او خودش اندر دل من جا گرفت - گردیده ام غرق ، اي شگفت ، نمن در آ . ندارد بهر آن حجم دل تنگي در دلي جا گيرد آن شهر آالن ،

. خود را به دشت دل زند ۀخيم معجز آند ،» اگر « با یك ليك او پاك و یكرنگ ، از دورنگي ایمن است ، اگر دل روشن است ،: این است » اگر « آن

.همچو تخم مرغ در نقل فرنگ دورنگ ،–ني برون صاف و درون آن ١٩۴٧مسكو

*** .چندان خوشم آه هر نفسم هست روز عيد امروز در حضور جوانان مو سفيد

.خوش بخت آن آسي آه دمي گفتشان شنيد شاد آنكه پيششان قدري راز دل بگفت ، .دانشوري آه همسر او را جهان ندید آبيرند این آسان ،آمال ۀاز دود

. این در به بحر عزت آنها بود مزید دبند ،ؤدریاي دانشند و چو آودك م .از افتخار تارك من باسمان رسيد م به خدمت این مو سفيدها ،چون آمد

. آوه پنبه چيد چون هر یكش برابر یك از من سالم باد به آن پنبه موي ها . عبرت شود به آار جوانان نو رسيد زیبد آه فضل این و هنرهاي آن گروه .ان نو دميد نام لنين به پيكر وي ج افسرده بود جسم خجند از فشار ظلم ،

.راحت بدید و حرمت اگر زحمتي آشيد پاینده باد آشور ما آاندر آن بشر ١٩۴٧لنين آباد

27

*** !باز آي و عالجي بكن ، اي دادرس دل تو رفتي و در سينه گره شد نفس دل ، . دل قفس – این وسعت و رفعت بهو این سينه دل بلبل پر بسته بود بي گل رویت ،

.تا دور شدي سوخت تماما هوس دل صفت رقصي آنان بود ،ور تو پروانه دل د انصاف بده ، آيست بغير از تو آس دل ؟ .دل داغ یتيمي بخورد گر تو نيائي

.صد آوره فرزوان شود از هر قبس دل بيچاره مخوانش ، آه دل از شعله بر آرد ، . جرس دل –ت است و محبت دل اشتر مس پنهان نتوان داشت گرفتاري دل را ، . تو رفتي و در سينه گره شد نفس دل باز آ آه زبویت نفس دل بگشاید ،

١٩۴٧مسكو ***

.پریشان خاطرم ، رحمي نما بر چشم گریانم از حال پریشانم ،گرفتار توام ، پرسش آن .مي دانما از شب نآه دور از روي و مویت روز ر بروي همچو روز و موي چون شامت قسم ، جانا ، .نه از سنگم نه از آهن ، دل و جان دارم ، انسانم دگر طاقت نمانده است اي مه آزارم مده ، آخر ،

!چرا رحمت نمي آید ، عزیزم ، دلبرم ، جانم ؟مي سوزد تنم در آتش عشق تو نمي داني .ایان بپایت گوهر افشانم ز گنج دیده بي پ دل پر غم شد از دوري ، بيا دیگر ، آه با شادي

.دل از مهرت نميگيرم ، سر از امرت نپيچانم دمد گر از دلم آتش ، رود گر بر سرم طوفان ، ١٩۴٧مسكو

*** . رو سوي زندان ميروي مي بينمت ، مي بينمت ، .با یاد دهقان ميروي با جرم عشق آارگر ،

. رويبا رسم مردان مي مي بينمت ، مي بينمت ، ني مضطرب ، ني منفعل ، ذیحق ، مبارز ، مستقل ، ي پر عزم و ایمان ميرو برداشته سر ، پاآدل ،

. با رسم مردان ميروي مي بينمت ، مي بينمت ، افراشته قد بينمت ، :آنسان آه باید بينمت .آسوده وجدان ميروي با فخر بيحد بينمت ،

.با رسم مردان ميروي مي بينمت ، مي بينمت ، دستش ز خون رنگين بود ، بدخواه تن ننگين بود ، .اما تو شادان ميروي از عاقبت غمگين بود ، .با رسم مردان ميروي مي بينمت ، مي بينمت

-راه نكو بگزیده ئي ، بس راه ها سنجيده ئي ، .با فخر شایان ميروي با ظلمان جنگيده ئي

.با رسم مردان ميروي مي بينمت ،. بينمت مي فردا به ميدان بينمت ، اآنون بزندان بينمت ، با فتح رخشان ميروي ، در بين یاران بينمت ،

.ميرويبا رسم مردان مي بينمت ، مي بينمت ، ١٩۴٧مسكو

قسمتي از منظومه

»پري بخت «

.آي ، جواني من آودۀدور تلخ بد تلخ زندگاني من ، .خواهراني صغير و من بيكار پدري پير و مادري بيمار

خادم یك برزگوار طبيب یك برادر شفيق و خوب و نجيب ) .آشت او را محيط جهل پسند ( . حافظ الصحه مرد دانشمند

.هوشم از هجر او پراآنده است آن برادر هنوز هم زنده است ،

28

.حكمتش بهر مردمان مدد است پر خرد است ، او آنون یك پزشك .رنجبرها رفيق و یار ویند بي نوایان سپاسدار ویند ،

.وار پاك بود روحش آئينه زر بر چشم او چو خاك بود ، .ميدهد ز آن به تنگدستان دست تنگدستي خود بيادش هست ، .ر مسگر ، آهنگر و سپس زرگ :دیگري بود اهل آار و هنر

. ممتاز ،عاقبت افسري جري وطن سرباز ، بعد از آن در ره در سر صف چو حمله برد به پيش ، ضد سمكو ، براه ميهن خویش

.درگذشتن ز نهري او را آشت از پشت وطن تير یك خائن .روشن آبش به تيره خاك نداد .جسم او در ميان رود افتاد .حيف اما آه از آف ما رفت ،گوهر آار بد ، به دریا رفت

. راه تا به تهران پياده رفتم ز آرمانشاه ) چو آن هفت تن ( من .همسفر غير اشك و آه نبود آفش در پا ، به سر آاله نبود ،

. بخت ميجستم سخت بد عمر و روي با آب دیده ميشستم ، . ور ما دیو بد حكمران آش .بخت صد حيف دور بد ز آنجا آرده بودیم بهر رزق سفر در چنان روزها آه ما سه پسر

.مریم اندر پناه بيگانه خسته در خانه ،مرد فردوس .پدرم از گرسنگي جان داد مادرم در فراق زنده نماند ،

. دهر ۀدفن شد آن ستمكشيد بي پسرها به پول مردم شهر .رم و روح شاد نماند نفس گ در آف من بغير باد نماند ، .پدر و خواهران و مادر نيست باز گفتم اگر برادر نيست ،

.خدمتش را نميدهم از دست خلق محبوب و نامدارم هست ، .آه شود بخت هموطن با او فكرم این است هر زمان ، هر سو .راه حق راه رونده ماندم من سبب او شد آه زنده ماندم من ،

راه آن بخت بخش خلق زمين ه مرا به راه لنين ،برد این ر ١٩۴٧مسكو

*** :زور نشكستني بده تو نشان زیر زنجير ، اي مبارز خلق ،

.دشمنان را بحال بد بنشان در وفا ایستاده باش و از این ! با تبسم تو پاره آن دلشان گر تنت را آنند پاره به تيغ ،

! روح را فرو منشان ۀشعل با تست ،فتح با تست از آنكه حق ١٩۵٠مسكو

*** خلق شوروي ، خلق با ادراك ، ما پيروان افكار لنين ،

یم پاك ،مي آرداز بد خواه نا پاك چون زمين استالينگراد را خصم را ميرفتيم مانند خاشاك ، آندم آز خرم دیار لنين

اسير ، غرب سينه چاك ،به شرق مي دادوقتي تيغ ما آزدي - چاالك ،،ميگریزاندیم از هر شهر آنگه آه فاشيستان را با خواري

.یم مي آردسند صلح را امضا :یم مي آردهمانوقت آار حاال .مي خواهدزیرا آه عالم اینرا . زور صلح پيروز خواهد شد ؟ آري

.مي خواهداینرا چون نوع آدم .اژدر جنگ را خواهيم آشت ؟ بيشك .مي خواهدهر آس را بينم اینرا .م افروزان خواهند سوخت ؟ مسلجنگ

هر آس ناموس ! نه جنگ باید شود ؟ ن جوان ،اعقل آهن سال ، وجد . مي خواهددارد محترم ، اینرا

شوراها ميرزمند براي صلح ، . مي خواهددل آودآهم اینرا . قواي صلح د پس ، غالب خواهد ش

١٩۵٠و سكم بانگ ايران آهن

29

پهلوان جاودان ، موسفيدي پهلوان زور او زور جوان ، عقل او عقل آهن ،

.نام او زیب جهان فخر او علم و عمل ، . ناگهانش پا و دست رهزني در خواب بست

چند بندي را گشود دیده را چون وانمود !پهلوان ، اما چه سود آرد از جا نيم خيز

دست او را بست زود ، خت تر خصم محيل س ماند مغلوب و اسير باز آن مرد دلير .عمر او ميشد تباه زیر زنجير سياه

. سينه اش سنگين ز آه چهره اش رنگين ز اشك ، . سوي او بگشود راه عاقبت باد شمال

.روح نو بر وي دماند بوي خوش بر وي رساند ، بانگ پرشور و خروش ، ميرسد هر دم بگوش

.دل از آن آید بجوش روح از آن گيرد نشاط ، جنگ از آن گردد خموش ، صلح از آن آید بحرف ،

.غرش خلق من است این صدا خصم افكن است ، با همه خلق جهان ضد ظلم و ظالمان ، هر آار و بهر نان ،ب خلق من شد همصدا ، بهر بخت آودآان ، بهر آبادي و علم ، .صلح در بين بشر یاوري با یكدیگر ،

.با جهانگيران نبرد صلح آن جوید آه آرد !آي بدست آورده مرد صلح تنها با سخن

.اشك گرم و آه سرد آي اثر دارد به خصم .رزم همدست بشر صلح را بخشد ظفر

.عاقل است او ، صلحدوست خلق من راهش نكوست ، .و آنكه جنگ و آينه جوست مرده بادا جنگ و آين -

بشنوید ، این بانگ اوست ، –! زنده بادا صلح و آار !فخر من ، اميد من بانگ ایران آهن ،

١٩۵٠مسكو ***

. واننده ئي تو ، خوب ميخواني ، بخوان ، اي گل گل خ .تو ميخواني به از بلبل بياد آشيان ، اي گل . دلكش بمن دادي روان ، اي گل ۀآه با یك نغم زهي آن لحن داودي و اعجاز مسيحائي ،

!زبس خوب است و دلچسب است آواز تو ، جان ، اي گل نفس را تازه سازد ، اشك شادي ریزد از چشمان ، !بگلزار وطن یارب بماني بي خزان ، اي گل د ،تو چون چهچه زني در فصل دي ، بوي بهار آی

.شبستان مرا امروز آردي گلستان ، اي گل تو با این چهر مهر افزا ، تو با این لحن شوق آور ، !تو آاینسان پير چون من را دهي روح جوان ، اي گل نگه آن تا جوانان را نوایت چون به وجد آرد ،

!شدم عبد ثنا خوانت ، بدان اي گل ، بدان اي گل الحانت ،شدم شادان زعرفانت ، شدم حيران ز ١٩۵٠مسكو

دوستي و برادري

آه اي دانش تو مشكل گشا ، جواني پرسيد از پيري دانا بگو ، برادر بهتر است یا دوست ؟ -شاگردانرا پند استاد نيكوست ،

.اد آه زندگانيست بهترین است پير خردمند چنين پاسخ داد .آه دوست از بردار بود بهتر زندگي ثابت آرد بين بشر

.اما دوست دائم برادر بود ممكن است برادر دوست نشود ،

30

دیگر در خوشبختي چه آم باشد ؟ اگر برادر دوستت هم باشد ، .تا بيخ دشمن برآني از بن برو بين مردم دوست پيدا آن ، از خاك امریكا تا هند وچين ، پاآدل مردمان روي زمين ، تنفر دارند از دشمن خود ، آنها آه دوستند با وطن خود ، -دارند از آار آزاد ، بهره بر آنها آه ميخواهند با دل شاد با هم در تامين صلح شدند دوست ، پوست ، بي فرق زبان و آشور و

د آردند ،با هم سوگند دوستي یا پيمان بر عليه بيداد آردند ، .هرگز نجنگند ضد یكدیگر با هم دوست شدند ، با هم برادر ، .آز این دوستي جنگ رود از ميان ميلرزند ز این دوستي جهانگيران ،

دوست آي پاشد آتش بر روي دوست ؟ دوست آي اندازد تير بسوي دوست ؟ .گسست هيچ تيغ نتواند از دوستش هر دستي در این دوستي پيوند بست ،

. برادري بي خلل بود این دوستي بي الملل بود ، ناله از مجروحان رسد بگوش ، وقتي در آره خون ميزند جوش ،

. برادر اوست ۀآه این نال .خلق هر آشور شناسد ، چون دوست جهانگيران را بيفتد به چنگ ، در جنگ ویتناموقتي دختر

لح جو مردمان ميدانند آه این ص در هر ملك و خلق روي زمين .خواهر را یاري نكردن ننگ است خواهر آنهاست اسير جنگ است ،

دوستداران صلح ، در همه جهان ، با همه تعقيب و قتل و زندان ، .آوشش آنها دارد افزایش در دوستي بيشتر دهند نمایش ، .محكمتر ميگردد بناي صلح از هر امضاي نو براي صلح

.به دوستان صلح ميگویم شاد باد من از دل و از جان ، با روحي شاد ، چون ، خلق شورائي ، خلق پيروز ، آه در دنيا جشن صلح است امروز ،

.مي آنداو آه امضا آرد ، احرا ، مي آندسند صلح را امضا ١٩۵١مسكو

*** جانم ، شنيدي او را ؟ ،، دوان و غزلخوان رقصان بگریخت دل ز دستم ، پيش تو ، دیدي او را ؟

. چون بين عشقبازان خود بر گزیدي او را دل در وفا زند جوش ، آنرا مكن فراموش ، .بخشيده صدقش اینسان بخت سپيدي او را گر در حریم دلبر دل گشته است محرم ، . بر دميدي او را یك دم زدي و بر تن پر گفتي بيا و آمد در سينه دل به پرواز ، .اآنون آز آتش هجر بيرون آشيدي او را با یك تبسم از خاك باال برش به افالك

.یادت رهانده ز این سان حال شدیدي او را دور از تو بود و زنده است الهوتي ، این عجب نيست ، ١٩۵٣مسكو

*** .رد آرزوي بهر تو دل حيات ابد دا اي شادي حيات من ، اي ماه مشك موي ، .آنرا بكن ترنم و بر مردنم نمودي . من زنده ام به عشق تو در شعر جاودان

.گر مرگ را ستاده ببينيم روبروي ما از مبارزان حياتيم ، باك نيست .ما را آند محاصره از هر چهار سوي م و گر هم سپاه غم مي شویپيروز

. قلب مرا بجوي ۀا و شيشجا نا ، بي آرزو آني ،گر صورت مكمل خود .بنگر مرا چگونه بلند است آبروي در پاي سر وقد تو سر سوده ام بخاك ،

.ل خاك مرا ببويـد م گذر ، گقبر مر خواهي اگر آه نكهت خود بشنوي ، زمهر .عشق من و وفاي تو موضوع گفتگوي تا دل بود ، به مجلس صاحبدالن بود

.تصدیق آن آه بوده و نام مرا بگوي شقت به صدق ؟بوده آسي عا: پرسند اگر آه ١٩۵٣مسكو

بحزب راهنما

.درود ما به حزب رهنماي ما ز قلب پاك و روح پر جالي ما

31

.آه عقلش آورد ظفر براي ما به حزب آمونيسم ، حزب پر خرد .سيه به پيش خلق حق سراي ما رخ عدو شود ز داغ باطله

.فسادگر حریف ژاژ خاي ما جهانيان نميرهد ز نفرت .آه صاف و روشن است راه و راي ما ز پند نورپاش حزب ما بود ،

.فزون شود ، قوي شود قواي ما از اقتدار او بود آه دمبدم . بود ز مردم ظفر نماي ما قوي بود از آن سبب آه قوتش

.پارساي ما بود ستوده خلق درخت بارور بود آه ریشه اش .نميرود به هيچ قوه پاي ما به هيچ ره آه ضد راه او بود ، .از او بود بلندي صالي ما براي صلح اگر بعالمي رسد ،

. به پيش صف بود هميشه جاي ما به فر او ، به ضد جنگ و ظلم و آين ، . لواي ما –لواي جانفزاي او فقط به اهل صلح سایه افكند

.به حزب رهنماي ما وفاي ما ر صادق و امين بود هميشه یا . به وي محبت بي انتهاي ما روند سالها و جاودان زید

١٩۵٣مسكو پاسخ به اغواگران

.مالقي شخص ناپاآي از اعيان بشد با مرد مشهوري ، در ایران ، هستي ؟به شكل تست غيري ، یا تو آیا تو هستي ؟! اي شگفت : به او گفت

!به چنگال اجل معدوم گشتي شنيدم از وبا مرحوم گشتي ، .سخنگو ، گپ شنو ، جنبنده ام من زنده ام من ،– بگفتش –تو مي بيني

. خبر داد آدم پر اعتباري از مرگ تو ، در حال زاري ،: بگفت به زنده بودن من آيست دیگر ؟ از خود من معتبرتر ،: بگفتش

.آه دارد آگهي آن شخص عاقل بدخواه سيه دل ،مكرر آرد ! او ۀطال باشد ، طال ، هر گفت نميگوید دروغ آن مرد نيكو ،

:سپيد ابروي با آن دل سيه گفت چو این هذیان او را باز بشنفت ، !هستم پایندهبنام و با شرف بمير از درد و غم ، من زنده هستم ،

.نمایم زندگي ، خوش بخت و دلشاد آزاد ، من اندر شهر مسكو ، شهر بشنيد دشمن » شخص معتبر « ز ! ...ولي گوید عدو ، من نيستم من

شدم از آشور شورا فراري ، آه چون من من بدم ، با آه و زاري ، ... ز تهمت پر به ضد ملك شورا آتابي را نوشتم من سراپا

من از چه آس باشم فراري ؟! بگو ، تو ، اي ناآس آه اینرا مي نگاري ...زتهمت پر به ضد ملك شورا آتابي را نوشتم من سراپا

من از چه آس باشم فراري ؟! بگو تو ، اي ناآس آه اینرا مي نگاري ، و یا از مادر آنها گریزم ؟ ز چار اوالد دلبند و عزیزم

دو صد مليون برادر آه دادستم چرا بگریزم از اینگونه آشور ز مانند تو نامردان ، از ایران ، همان وقتي آه گردیدم گریزان ، .مرا چون تو خيانت نيست عادت من و تهمت به اقليم سعادت ؟

.چون تو خصم ایران نيستم من ! نه فرار از دوست سوي دام دشمن ؟ .ست و بهتان جهان داند آه این آذب ا فرار از منبع اقبال انسان ؟

.به عرض حق آند زور تو سستي تو هم داني ، وي از نادرستي ، .طال باشد ، طال ، فرمان امریك براي تو رذیل فكر تاریك ،

.شود با خلق شورا ضد و دشمن تو ميكوشي آه خلق آشور من هميشه دوست هستند و برادر ، اهل این دو آشور ! بمير از غصه

.براي دوستي نوع آدم از براي صلح ، با هم ، بكوشند .ولي خواهي شد از این فتنه رسوا ولي خواهد شد افساد تو افشا،

١٩۵۴مسكو

32

آرزو

.در آودآي داشتم و جواني بسا آرزو در زندگاني .غرق آرزوها ميرفت به خواب چون هر طفل مسكين ، پر عذاب ،

.جدا از یكدیگر یك یك بودند د ،ليكن آرزوداران تك بودن .اجراي آن آار محالي بود هر آرزو ، زانرو ، خيالي بود ،

.باز ميدید حيات آرزوآش دیده آه باز ميشد از خواب خوش ، .اما هرگز نرود از یاد . رفت رفت آن روزهاي آودآي چون باد ،

، چه اميد ؟چه آرزوئي دارم در این سن آه مویم شده سپيد ، :هر یك انسان در دل دارد پنهان آن آرزو آه در همه جهان

. جاویدان گردد در همه دنيا آه صلح و دوستي بين آدمها آه عاشقان جنگ و قتل عام باز هم من دارم آرزوي تام ، .ز این خواب خواب بين آش بيدار شوند از مستي خونين هشيار شوند

.یك نيروي واحد شدند اآنون قهاي گوناگون ، بفهمند آه خل .یك هستند – یك هستند –امروز نه یك آنها آه تا دیروز بودند تك تك ،

.آثرت بناها شهر ميشود اتصال جویها نهر ميشود ، .بدخواه آنها رسوار خواهد شد پس ، آروزشان اجرا خواهد شد ، !گ با همه دنيا خطر دارد جن صلح در همه دنيا لشكر دارد ،

١٩۵۴مسكو ***

.از آتش هجران تو است این همه افغان افغان مرا مي شنوي ، اي بت افغان ؟ .شد طالع تاریك من آنگونه درخشان چه شبي بود آه از دیدن رویت ! وه ، وه

.با شوق شود دل به آمند تو شتابان گر بهر اسارت آنيش نيم اشارت ، .در قالب نظمم خود پاآي شده پنهان محبت به تو از بي ادبي نيست ، اظهار

.زیبد آه بخواني تو مرا پير جوانان با این سر آافوري و با این دل خرم ، !بي شبهه توان گفت آه جاني تو فقط جان این جسم تو نوریست در اطراف وجودت ،

١٩۵۴مسكو ***

.دلم آن سلسله را دید و پریشانتر شد ر شد دور سر زلف تو هر قدر آه پيچانت . با چنين رشته آنون بستنش آسانتر شد داشت در موي پریشان تو دل پاي گریز ،

. مو روي تو تابانتر شد ۀوه آه در هال هاله فتد تيره شود ،ۀمه آه در دایر .تر شد نو گل روي تو را دید و خوش الحان بلبل طبع من آوازآي از اول داشت ،

. مرغ جان سوي خدنگ تو شتابانتر شد اي عجب هر چه نكوتر تو نشانش آردي .تو سرش دادي و دل بي سر وسامانتر شد تو سفر آردي و تا منزل صفر آمد عيش ، .بي تو ماند اي مه افغان و پر افغانتر شد دل همه ساله ز بي مهري تو مي ناليد ،

١٩۵۴مسكو ***

قربان دو چشم سيهت ، این چه نگاهيست ؟ از هر نهگت رخنه و راهيست ،در جان و دل .هر ناخن رنگين تو رخشنده گواهيست از دست تو خون گشته دل زار ، در این آار

.نازم به صف مژه ات ، این آار سپاهيست یك شهر ، به یك چشم زدن ، دل بستاند ، . بي پشت و پناهيست ۀ مهر تو دلخستبي عاشق آه بود شامل لطف تو جسور است ،

.بموي تو قسم روز سياهيست : یك حرف پرسي آه چه روزیست مرا بي مه رویت ؟ .جانم ، چه آنم ؟ بي تو مرا ثانيه ماهيست گوئي ز چه در سن جوان موي سفيدم ؟

.هر دم آه برون ميرود از سينه ام آهيست دردي ،–هر نم به گلو آیدم از هجر تو !این چه گناهيست . دل درام و عاشق شده ام رنجيدنت انصاف نبود ، اي بت افغان ،

١٩۵۴مسكو ***

33

.بد از او دور آه مغرور برد دل چشم .آن دلبر افغان چه سلحشور برد دل .با تير برد راهش و با تور برد دل مرغ ار شود و ماهي اگر ، از مژه و موي

.آن دیده آه با یك نگه از دور برد دل نيد چه جانيست نزدیك بيائيد و ببي .گر خود ندهي خندد و با زور برد دل دل را بده و آبروي خویش نگهدار ، .اینگونه آه مستانه و مغرور برد دل پيداست آه دلدار شدن لذتي عاليست .ر برد دل دزد است نه جانانه آه مستو بي تيره نقاب آید و صيد افكند آزاد ، پس این همه دیگر به چه منظور برد دل ؟ همچون دل من عبد وفادار آه دارد ،

١٩۵۴مسكو .اگر با من سخن ميگفتي از این گرمتر ، ميشد نظر ، ميشد ،ي بمن گر یك مي آردبر غم غير

.، ميشد ي از تقصير من صرف نظر مي آرداگر رنجيده ئي از من ،. جانم توئي : برویت گفته ام .شكایت بردن از جانان بر اغيار اگر ميشد م این افالك را از دود آه خود ، مي آردسيه ! ، این مگر ميشد مي دادرقيب اندر پس در گوش نكردي شكوه چون پيش خودم بودي ؟– گوئي –چرا

!ميشد شدن محرم به اینسان سر مگر بي بذل سر هنر نبود آه در آسب رموز عشق جان دادم ، . به منهم گر نهاني ميفرستادي خبر ، ميشد چو جانبازي براهت گشت الزم ، مهربان جانان ،

١٩۵۴مسكو ***

.نميگوید . ميگویم -سزاي عفو هستم یا نه ؟ . نميگوید . ميگویم -گناهم چيست ، اي جانانه ؟ .نميگوید . ميگویم –! انه بگو حرفي به این دیو تا شود ساآت ، . دل ۀشدم عاجز از آه و نال

.نميگوید . ميگویم -چرا آنرا آني ویرانه ؟ . سراي من : دلم ؟ گوید – ميگویم –سراي آيست .نميگوید . ميگویم - ؟بدام افكنده است این دانه اي صياد ماهر ، چند مرغ دل : بخالش دیده

.نميگوید . ميگویم - این افسانه ؟ مگر خوب است جانم ،. بود صدق من و جور تو ورد هر زبان .نميگوید . ميگویم –! بگو اینرا بمن مردانه در حق من آذب رقيبان را ؟ مي آنيتو باور

. ميگوید !.. نه . ميگویم -آني اینرا تو با بيگانه ؟ . بنازي ميكشي و با نگاهي زنده ام سازي ١٩۵۴مسكو

***

!بود لبریز از عشقت وجودم ، ميهن ، اي ميهن !ميهن ، اي ميهن ، تنيده یاد تو در تار و پودم !فداي نام تو بود و نبودم ، ميهن ،اي ميهن تو بودم آردي از نابودي و با مهر پروردي ،

!به حال پر عذابت ميگشودم ، ميهن ، اي ميهن ، چون دیده مي آردفزونتر گرمي مهرت اثر !به هر حالت آه بودم با تو بودم ، ميهن ، اي ميهن دان ، به هر شادي ، به هر ماتم ،به هر مجلس ، به هر زن

!بسوي تو بود روي سجودم ، ميهن ، اي ميهن -اگر مستم اگر هشيار ، اگر خوابم اگر بيدار ، !من این زیبا زمين را آزمودم ، ميهن ، اي ميهن بدشت دل گياهي جز گل رویت نمي روید ،

١٩۵۵و مسك به برادر عزيزم عبدالحسين الهامي

بكام خشك و تلخم نيشكر شد ، خطت جانا براي من ظفر شد ، . شب تارم ز نور آن سحر شد صفاي دل ، دواي درد سر شد ،

خمش ، آهسته ، با آواز خواندمش ، .زدم بوسه ، نمودم باز ، خواندمش .به هر باري سرورم بيشتر شد . فراوان بار خواندم ، باز خواندمش

تو،ۀبه دل قوت دميد از چام تو ،ۀسيد از خامبه جان شادي ر .غم از ملك وجود من بدر شد تو ،ۀبه روح آمد اميد از نام

دلي ویرانه را آباد آردي ، .چه معجز بود این آایجاد آردي .طر شد ز یادت جانم آزاد ازخ صفا آردي آه از من یاد آردي ،

ببوس آن دو چشم فرخت را ، الهي آامران بينم رخت را ، .آتاب است ار بظاهر مختصر شد ببين ، چون دل نوشت این پاسخت را ،

١٩۵۶مسكو

34

رباعيات ***

.آسایش نوع آدم از رنجبر است آبادي ملك عالم از رنجبراست ، . گر ، آنهم از رنجبر است بر مردم دی آن علم آه عالمان به آن فخر آنند

یك لقمه برایگان نميباید خورد ، بي زحمت و رنج نان نميباید خورد، .گر جان برود ، از آن نميباید خورد ناني آه بود حاصل رنج دگران ، بيكار در این جهان نماند یك فرد ، باید همه جا قرین شود زن با مرد ،

. دعواي شرف آند ، بگرید از درد ار ،بيك: ن آه به هر آسي بگوئي آنسا .آغوش زن اولين دبستان بشر باشد به جهان در نظر دانشور

.از تربيت بشر نجوئيد اثر این مكتب ابتدائي ار عالي نيست، .مگذار رسد به هيچ دل غم از تو خواهي آه شود زمانه خرم از تو ،

.م از تو لرنجد دل عابگذار ب اما پي اثبات حق ار الزم شد ، .در مسلك عشق جاودان خواهم ماند من در تن شعر همچو جان خواهم ماند

.من فكر جوانم و جوان خواهم ماند پير است آسي آه فكر او پير بود ، . بر آشور ما اميد پيروزي نيست .اي خصم ، تو را مجال آين توزي نيست

.آامروز جهان جهان دیروزي نيست با ما ز در صلح و صفا بيرون آي . ناگاه تو آمدي به پيشم مهمان دیشب زغمت برون شد از جسم جان ،

!آمد جانان : برگشت و خبر داد آه تا دید تو را ،ن آهجاقربان وفاي .در سر عوض خرد جنون باقي ماند در جاي دلم بسينه خون باقي ماند ،

.در دام آبوتر زبون باقي ماند ،سيمرغ بدم ، بدام عشق افتادم .با ما همه در حال عتاب است این چشم جذابتر از چشم عقاب است این چشم ،

.پر نشئه تر از جام شراب است این چشم آدم آه به وي مينگرد مست شود ، . زرد –روزم سيه و موي سفيد و رخ داني آه به من دوري روي تو چه آرد ؟

.غم بر سر غم آمد و درد از پي درد ردمن زهر سو به نبرد تو رفتي و گ ... آتاب و ماهي و نان سياه –بر سبزه در پيش من است ماه من این بيگاه ،

.د ز ماهي تا ماه ودارائي من ب این دشت یك عالم است و من شاهنشاه ، .اه روز از برمه فتاده در چاه سي شب در دل دشت بودم و دامن ماه ، و این صبح چنين گداختم از چه گناه ؟ آن شام چنان نواختم با چه ثواب ، آسایش دل آار محاليست مگر ؟ دلدار مرا ز من مالليست مگر ؟ هر ساعت انتظار ساليست مگر ؟ یكروزه در انتظار او پير شدم ،

.یخت جنگيد و مرا اسير غم آرد و گر دلبر به دلم بسي ستم آرد و گریخت ، .آهن رخ من بدید رم آرد و گریخت پروانه غمم شنيد لرزان شد و سوخت ، دل ميشكني ، دل تو سنگ است مگر؟ امشب به منت هواي جنگ است مگر ؟

من جاي تو تنك است مگر ؟ۀدر سين هر دم ز برم گریختن ميخواهي ،

دست سوخته

.انم آتش افروخته است عشق تو بج ت ز جهان چشم مرا دوخته است ،حسن .دستت ز حرارت دلم سوخته است از بس به دلم دست درازي آردي

تبريك از راه

.دل پيش تو است و جان از آن در هيجان تبریك تو بایست آنم از دل و جان ، .آز من به تو تبریك آند بي پایان از لطف به دل سالم من را برسان

.آز شوق دو دیده را نمود اشك آلود وئي بود دوستان چه دارۀدر نام

35

.در هر رگ من خون جواني افزود هر واژه و هر نقطه و هر حرفي از آن پرسي تو آه از آجاست این سحر مبين ؟ !بر خلق جهان نگر دال و حدت بين

.محكم شد و پر ثمر ز تعليم لنين این دوستي عزیز بين المللي .تو آن شاهي آه ملكت را خطر نيست سنت را ضرر نيست ، تو آن ماهي آه ح

.ین خانه یكجا بيشتر نيست اآه در به دل راحت بمان وز آس ميندیش .دل آرامم بدنيا یك توئي ، تو .درون جان بتا بيشك توئي ، تو .طبيب من ، سيه چشمك ، توئي ، تو دواي دردم از مردم چه پرسي ،

رهشرا چون دل من تنگ سازند ، از سنگ سازند ،بگردت گر حصار .گر زمين را رنگ سازند زخونم شكافم قلعه را پيش تو آیم ،

. توئي ، تو –مه خورشيد بند من توئي ، تو ،–نگار دلپسند من . توئي ، تو –بتا شعر بلند من آند دور از تو طبعم نارسائي ، .بتم صد ره فزونتر نازنين است ت ز هر دلبر آه در روي زمين اس .چه حاصل گر دل من آهنين است .دو چشمانش دو مقناتيس تيزند .نواي دلكش و طناز سازت جهانرا فتح آرد آواز سازت ،

.هواي روح راحت ساز سازت برقص آرد به هر پيكر دلي هست .ارت گل نو گشت پربار از دوت نوا آمد به گلزار از دوتارت ،

. به مهر خویش ، یكتار از دو تارت دل عالم به نيم آواز بندد ، .بحيرت ماندم از آار دوتارت بجان جا آرده آثار دو تارت ،

مگر بسته بدل تار دو تارت ؟ بجنبد دل چو بر تارش زني چنگ ، .هواي شوخ پر اعجاز تارت ممتاز تارت ،ۀفداي نغم

. بيایم بشنوم آواز تارت چون باز ،دلم خواهد آنم پرواز چه پر شور است آهنگ تو در دل ، نشسته از وفا سنگ تو در دل ،

مگر دل دف بود ، چنگ تو در دل ؟ چرا رقصد چو تو ني مي نوازي ، .به تنگ آمد جهان از دست این دل به لب بنشسته جان از دست این دل ،

!هالآم آرد ، امان از دست این دل ،نه از دلبر نه از من ميكشد دست و دل ؟چه هست اندر نهاد دیده شد از حد اشك و داد دیده و دل ،

!فغان از اتحاد دیده و دل مرا آشتند بين آب و آتش ، !آجا دل به من دلخسته داري تو آه صد دل به موئي بسته داري ،

. دل بشكسته داري تو الفت با :دلم بشكستي و شادم آه گویند آمان ابرو آجا بردي دلمرا ؟ سيه چشمك ، چرا بردي دلمرا ، .صفا آردي ، بجا بردي دلمرا ز تو بهتر بدنيا دلبري نيست ، .نه بيم از توپ و از لشگر دلمرا نه باآي هست از اژدر دلمرا ، .مگر خامش آند نشتر دلمرا تو مژگان سيه در آن فرو بر

. تو ۀمگر راهم دهد در سای تو ۀوسم دو دست دایروم ب . تو ۀ پيرای–تو حسني ، عشق من انم ،مباد آن دم آه من دور از تو م .بدامت صيد پا بشكسته ام من بباغت بلبل پر بسته ام من ، !ترحم آن ، عزیزم ، خسته ام من بده تير و آمانت را ببوسم ، چه سازم با دل خود ؟مي دانمن خود ،نميگوید به من از مشكل

!..زدست این دل بيحاصل خود چه خرمنها ز غم در سينه دارم .حكایتهاي آس نشنيده داري تو آاري با دلم دزدیده داري ، .سيه چشمك ، تو جا در دیده داري به هر جا بنگرم روي تو بينم ،

.انه را ویرانه آردي سپس این خ دل خانه آردي ،رز راه دیده د .فقط یك گپ ، مرا دیوانه آردي نگویم ز آنچه آردي یا نكردي ، اگر آمد براي دل چرا رفت ؟ زپيشم دلرباي دل چرا رفت ؟

در این حالت دواي دل چرا رفت ؟ دل لبریز درد است ،خودش داند آه .نهان شد آفتاب از من ، شب آمد تو رفتي بي تو بر جسمم تب آمد ،

.بيا پيشم آه جانم بر لب آمد براي پرسش دل بار دیگر . تو ۀاز آندم شد دلم آاشان تو ،ۀ چو دیدم طلعت فرزان

36

. تو ۀآه دزد آید درون خان مزن چاآم بدل ، زانجا مبادا .وفاداري نشان بایست دادن بمردي امتحان بایست دادن ،

.بجانان بلكه جان بایست دادن نزدیك شد ، حاضر شو اي دل ،خطر . تست ۀبچشمم صورت فرزان تست ،ۀهميشه در لبم افسان

. تست ۀآه این قلعه حصار خان توئي در دل ، مزن بر سينه تيرم ، .بباغت مثل بلبل النه آردم دل ترك شهر و خانه آردم ،پي

.گل روي تو را افسانه آردم شدم مست و زدم چهچه بعالم ، .نداند راه با بوي تو آید سيه چشمك دلم سوي تو آید ،

.براي دیدن روي تو آید مرا با خود آشد افتان و خيزان ، .سنان مژگان سنانت را ببوسم آمان ابرو آمانترا ببوسم ،

!صدف دندان ، لبانترا ببوسم آمند افكن ، بگيرم گيسوت را ، . ز دنيا دیده امرا دوزد آخر من عشقت جنون آموزد آخر ،ب

. آخر مي سوزددر آنجا خانه ات درون سينه ام آتش ميفروز ، جان بيخود فكندي چون ز چشمم ؟ چرا رفتي فشاندي خون زچشمم ؟ .سيه چشمك ، مرو بيرون ز چشمم تو نور دیده ئي باز آي و دیگر ،

. تو ۀ الن–تو بلبل باشي و دل تو ،ۀالهي ماند این دل خان . توۀپر از حرف من و افسان آتاب آودآان گردد بمكتب . تو ۀتو سرو نورسي ، من سای تو ،ۀتو حوري بچه ئي ، مه دای

. تو ۀ سبزه در گلپای– گل ، من –تو جاي خوابت ،–تو آهو بره ئي ، دل برق است چشمت ۀر چشمبتا س بناز دلبري غرق است چشمت ، .اگر چه اختر شرق است چشمت ز برقش بر همه عالم رسد نور ، ... با بلبل خود مي آندچه بازي پریشان آرده بر گل سنبل خود ،

.ندیدم هيچ گل مثل گل خود سفر آرد به گلشنهاي دنيا ، .بقاي جان ز پيوند تو باشد سيه چشمك ، به دل بند تو باشد ،

.آس آه مانند تو باشد ندیدم سفرها آردم و دیدم جهانرا ، .وليكن هاله اش دنباله دارد مه روي تو مشكين هاله دارد چه فرقي لعل تو با الله دارد ؟ سخنگو ،–جز اینكه الله الل است ، او

!از آن لعل شكر نوشش بترسيد !بنا گوشش بترسيد از آن سيمين !از آن حسن زره پوشش بترسيد جبين افكنده مورا ،چه پر چين بر

به دشمن ازادي زنان

زن خود را ، آه ناموست شماري ، زمن بشنو آمي گر شرم آري ، آه تو ناموس داري یا نداري ؟ اگر پوشيده ميداري چه دانند

سرودها ***

. غم بي نوا بودیم ۀدر پنج عمري به ستم مبتال بودیم .زد خيمه بدل لشكر شادي تا غم رود و آید آزادي

.خندان شو اي دلبرم گشته صبا یارچمن ، .بيا بر ضد غم با هم بكوشيم ، جانم .گل دمد از خاك وطن ، شادان شو اي دلبرم مي آزاده گي با هم بنوشيم ، جانم ،

.بلبل به چمن گشته چهچه زن شد بيرق گل زینت گلشن

37

.از آوه و دمن الله شد خندان رگ سمن ژاله شد رخشان در ب .گشته صبا یار چمن ، خندان شو اي دلبرم .آنون دنياي نو دنياي ما شد ، جانم

.گل دمد از خاك وطن ، شادان شو اي دلبرم .زمان آوشش و سير و صفا شد ، جانم . دارم در پيش تو آي غم جان .من بي تو چه آار با جهان دارم

.گشته صبا یار چمن ، خندان شو اي دلبرم .تو جانان مني ، جانم فدایت ، جانم .گل دمد از خاك وطن ، شادان شو اي دلبرم . بود جان زنده مهر و وفایت ، جانم

*** خوابيده است عالم ، نور دو چشمان ،! الي ، الي

.مرغ و ماهي هم سبزه ، انسان و حيوان ، آنها شيرین زبانند ، ا جویها روانند ،تنه

ميخوانند ،! الي ، الي تا فرزندم بخوابد ، راحت خوابد عزیزم ، !الي الي ، جان ، الي الي

بازیچه هاي خوبش بي درد و خرسند ، در خوابش گل را بيند ، .در خوابش آیند

از پریشانها تنها .جمع بلبل را بيند .الي ، الي ، جان ، الي ، الي .ل را بيند سنب

.شوید رویش را فردا مادر با گرمي .مشكين مویش را شانه زند با نرمي

!در ميهن پهلوان شو گوید زودتر آالن شو ، !خواب رو آسوده اآنون ، با یك تبسم ،

!الي ، الي ، جان ، الي ، الي

سرود صلح خواهان

سوزاند جهان ؟ تا آي نار جنگ جسم آودآان ؟ تا آي غرق خون

اي نوع بشر ، بر خيز بهر صلح ، !اهل هر زبان خلق هر آشور ،

.عادي مردمان ، افواج آاریم ما بيشماریم ، در هر دیاریم ، !از همه دنيا ما بر ميداریم قتل و غارت را ، هم اسارت را

ما روشن آردیم ، ستي مشعل دو .ني جدا گردیم ني فریب خوریم ،

دالالن خون ، پر زورتریم از .ما در نبردیم با آينه ، با جنگ

.عادي مردمان ، افواج آاریم ما بيشماریم ، در هر دیاریم ، !از همه دنيا ما بر ميداریم قتل و غارت را ، هم اسارت را

!بر پا ، به پيش :صلح آید نداي !به پيش ما اب اي تشنه هاي صلح ،

بهر نسل نو ، بهر زندگي ، !یكجا به پيش زیر لواي صلح

.عادي مردمان ، افواج آاریم ما بيمشماریم ، در هر دیاریم ، !از همه دنيا ما برميداریم قتل و غارت را ، هم اسارات را

*** دف زنيد ، اي دف نوازان ، .، اي عشقبازان صف آشيد

دلبر ما گشته رقصان ، .ره دهيد ، اي قد فرازان هان براهش گل ببارید ، !آف بكوبيد ، اي حریفان .پيش قدش جان سپارید زیر پایش سر گذارید ،

38

!آف بكوبيد ، اي حریفان دلبر ما گشته رقصان ، به ز طاوس ميچمد او ، ،همچو جادو دم دمد او

دلبر ما گشته رقصان ، . مثل آهو ميرمد او گه زند گه مينوازد ، !آف بكوبيد ، اي حریفان آدمي چون دل نبازد ؟ هم آشد هم زنده سازد ، !آف بكوبيد ، اي حریفان دلبر ما گشته رقصان ،

*** م دل من ،اي نام تو الها اي درد تو آرام دل من ، از مهر تو پر جام دل من ، یاد تو سرانجام دل من ،

من عشق تو را پنهان نكنم ، .وصلت ز جهان آام دل من با غير تو من پيمان نكنم ، پيمان تو را ویران نكنم ،

.جان بخشمت و افغان نكنم بهتر تو دریغ از جان نكنم ، گفتار توام ،ۀوختدلس داني تو آه من بيمار توام ،

تو یار مني ، من یار توام ، رفتار توام ،ۀجان باخت باز آ ببرم اي دلبر من ، . من منتظر دیدار توام

بر گير و بدامان نه سر من ، بنشين به آنار بستر من ، !اي دلبر من ، اي دلبر من بنگر به دو چشمان تر من ،

*** .از گل ميگيرم بویشرا د ، دوستم وقتيكه در سفر باش

.بينم رویشرا در دل مي روز و شب خيالش به سر باشد ، .ميخواهم دليري آردن افزودن گير ، اي آوشش و آارم ،

.با تحسين آند یاد از من شاید بشنود مهربان یارم ، .مي دانمروح او را من دارد عشق و احساس بي پایان ،

.هست ارزنده تر از جانم اینچنين جانانبيجا نيست اگر .با یار هم وفادار است او پيمان با وطن بيخلل دارد ، .همكار است و غمخوار است او دلرا چون فراقش نيفشارد ؟ .گيرم از گپش بال و پر ميخواهم پيش جانانه باشم ،

.شادان آردمش گرد سر دوستم شمع و من پروانه باشم ، .گل در راه تو ميبارم از آ ، طالع روشنم ، باز آ ،ب

!محبوبم ، عزیزم ، یارم دستم گير و بر قوتم افزا ،

***

آموخته افسون به جادو ، اي دزدیده چشم از آهو ، صد وعده دادي وفا آو ؟ تابيده آمند از گيسو ،

!اي فریبگر ، اي دروغگو مي فریبي ، جوجه تيهو ؟ رخ پيش آوري چو شيشه ، دل شكستن آردي پيشه ،

» !نميشه « : خندي وگوئي چون خواهم بوسم ، هميشه !اي فریبگر ، اي دروغگو این ادا چيست ، بچه جادو ؟

.از دو دیده خون ميریزم من با تو نميستيزم ، !ميگوئي ، نرو ، عزیزم وقتي ميخواهم گریزم

!اي فریبگر ، اي دروغگو يرحمي تو مه رو ،وه ، چه ب***

جانان ، آمنما تا آي ؟ فراق آتش بجان افروخت ، اینسان پر جفا تا آي ؟ دل عالم بحالم سوخت ، اینسان پر جفا تاآي ؟ جانان ، آمنما تا آي ؟ .نمي دانيبرنجي چون بخندم ، یار ، تو یاري چندان بيوفا تا آي ؟

39

.نمي دانيبراني چون بخواهم بار ، غمخواري .نمي داني چون بگيرم زار ، دلداري بخندي جانان ، آمنما تا آي ؟ بمن عشقت جنون آموخت ، آخر این ادا تا آي ؟

چندان بي وفا تا آي ؟ اینسان پر جفا تا آي ؟ . را نمي گوئي زخونم ناخنت رنگ است ، جرمم هميشه با منت جنگ است ، صدقم را نمي بوئي ، زدنيا دیده ام را دوخت مژگانت ، بال تا آي ؟ .چرا اینسان دلت سنگ است ؟ حال را نميجوئي

اینسان پر جفا تا آي ؟ جانان ، آمنما تا آي ؟ چندان بيوفا تا آي ؟

.رم از جهان پيوند ، جانرا هم نميخواهم بب بحالم رحم آن ، زاین بيش مانم بي تو گر یكدم ، فقط درس وفا آموخت ، با او بيوفا تا آي ؟ الهوتي در این عالم : مه صاحب دالن گویند ه

اینسان پر جفا تا آي ؟ جانان ، آمنما تا آي ؟ چندان بيوفا تا آي ؟

*** .این همه ناز نكن دیده رنجيده به من ، اي مه من ، باز نكن ،

.ه ناز نكناین هم بمن اینگونه نگاه غلط انداز نكن ، .و از فداآاري من پاداري من ۀپر بود عالم از افسان

.این همه ناز نكن تو مرا با نظر شبهه ور انداز نكن ، .خسته و پيرم آرد عاقبت بار جفاي تو زمين گيرم آرد ، .این همه ناز نكن با من خسته دگر جور نو آغاز نكن ، .بي خطا عمري زیست ست ،همه گویند آه دل چون دل الهوتي ني !این همه ناز نكن شبهه در راستي این دل ممتاز نكن ،

بديهه ها

در ساحل دنپر

.سر برآورده از افق خورشيد رو بروي مزار شوچنكو .تا بمرقد نموده است پدید از شعاع خود راهي دنپردر

.نه ندید از چنين راه زر زما راه نزدیكتر ميان دو مهر ***

.عزیزم ، عاشق دیوانه ئي چون من : باو گفتم آي دارد بت فرزانه ئي چون من ؟: نگارم گفت . اي بينوا ، جانانه ئي چون من : بتم خندید و گفت درمان ؟مي آندجان بيمار مرا آي : بگفتم . نه ئي چون من ویراۀخان: دلم جنبيد و گفتا اشد ؟ عشقم آجا بۀالیق گنجين: بگفتا . اي صنم ، پروانه ئي چون من : بلب جان آمد و گفت شمع رخم را تاب آي آرد ؟ۀشعل: بگفتا . مردانه ئي چون من ۀصاحب سر پنج: بفتگم آزاد ؟مي آندآي زنان را از اسارت : بگفتا

*** یا داروي درد دل ناآام فرستاد ؟ دلدار به من نامه و پيغام فرستاد

.او نام بنام من گمنام فرستاد دنيا ،ۀدر نام و شرف تا آندم شهر . من باده به این جام فرستاد ۀنجانا دل بود تهي از مي شادي ،ۀپيمان

. با شرح محبت به من الهام فرستاد آه در وصف رخش نغمه سرایم ،مي خواست

الهام و عصا

مارشاك. به س

40

.در بدر ميدويد به هر سو وز ديدم الهام شاعري دير .از چه آواره گشته ئي تو ؟ بگو رعنا ،ۀاي فرشت: گفتمش

.لنگد از غصه طبع قادر او گم شد عصاي شاعر من ،: گفت .تا آه احوال او شود نيكو يابم اربايد آن چوب دست

. زود در جستجوي افتادم من ز الهام چون شنيدم اين .پس به آن پري دادم يافتم م ، آافتم عصايشرا ،آافت

.عاقبت با عصا فرستادم اينك الهامرا بر شاعر .همچو ابر بهار و من شادم طبع شاعر زنو گهر بارد

*** .نگه آن ، اين دل بيكاره آخر چون بكار آمد زجان هم پيشتر بر لب به استقبال يار آمد ،

به پيشم دوستدار آمد -چه باآي ديگر از دشمن ، ان ، آه باآي شد بمن مهمان ،بخندد دل ، برقصد ج . ما نوبهار آمد ۀخان بماه تير از آن در آتابي چون چمن آورد از گلهاي طبع خود ،

. آمد آه نوك خامه اش آشت سخن را آبيار ميراب خوانيمش ، –سزد ما ، خوشه چينان ، پرهنر . چنين گر ميوه طبعم بو صفش آبدار آمد ابر لطف و نور مهر او ، بوي باريد و تابيد

. ولي بهتر شد از در هم چو بهر او نثار آمد .ندارد ارزش در هم آالم من در اين عالم . آه هر صاحب سخن در سايه آن بختيار آمد آشور ازبك –خوشا و خرما گلزار شورا

*** . معبود در مقابل من ۀتو همچو قبل من دستگاه عكاسي ،ۀبروي سين

. بشيشه گيرم و چيزي نگشت حاصل من تالش سخت نمودم آه عكس روي ترا : ولي توجه دل آرد حل مشكل من ز بي لياقتي خويش شرمگين بودم ،

. دل من ۀبخويش جلب نموده است شيش عكس ۀببين آه عكس جمال ترا ز شيش

آتش و آهن

.داد آاردي به من دم خوردن در ساناتوريوم دلبري شوخ . خواند بيتي ز شاعر ژرمن در جواب شكايت از آنديش

.آارد بران به آودآان دادن بود مضمونش اينكه ، بيرحمي است .سوزد از بهر آودآي چون من گفتمش اي فرشته ، گر دل تو

م گردن ،يا مبادا خراشد آه مبادا ببردم انگشت ، در دل من نموده ئي روشن پس چرا آتش از رخ گلگون

ميزني آتش مرا دامن ؟ وز نگاه دو چشم رخشنده هست آمتر ز برش آهن ؟ يا بفكر تو سوزش آتش

ابيات و قطعه ها

. باز دل در انتظار دلبر است گوش من چون حلقه امشب بر در است ،

.با دست خود بگردن زنجير ميگذارم بندگي ، من موي تو گر آه باشد زنجير . دل نامه نوشتم ۀبا نام تو بر صفح مژگان ۀاز جوهر خون جگر و خام

آامروز چه خدمتي به مردم آردي ؟ هر شب ز خودت بپرس ، اگر تو مردي ،

واز خوان زیبابه آ

. تو بود بلبل تو ان گلي آه به منقار هميشه بود به منقار بلبالن پر گل ، .با مهر و وفا درهمه گلزار جهان افسانه شدم تا بر گل رخسار تو ، اي راحت جان ، پروانه شدم .اينست آه در عشق تو ، اي سرو روان ، ديوانه شدم آاري آه ز روي عقل سالم آردم من در همه عمر ،

. ديوانه شدم ، تمام ديوانه شدم

41

*** .باز هم او را دعا گويد ، دل من را ببين من را ببين ،خون دل ريزد زدستش ، قاتل

!در زمين زندگاني حاصل من را ببين اشك در دامان و خون در سينه ام خرمن شده است ،***

.آه در چمن ز رخ خويشتن نقاب گرفت مگر آه غنچه هم آئين انقالب گرفت .برگ رزان آتاب گرفت بدست خويش ز شكوه دختر رز را ببين آه با چه خوشي

*** . خود ۀ مستانۀآشت با غمز خود ۀيار ما را به در خان

خود ؟ۀچه آنم با دل ديوان من نصيحت آنم ، او خنده آند ،***

. و آتش ز جفا فشانده در دل اي رفته ز ديده مانده در دل .دل اين ديده تو را نشانده در غرق از چه آني به اشكش ؟ آخر ،

*** .بين چه سان پرهنرم من آه در دل از جان آندم .بسكه آردي ستم ، از عشق تو دندان آندم

.آن همه جان آه من اندره ره جانان آندم اي دريغا ، آه جوي در نظرش قدر نداشت ***

.در پرتو روي يار بنشستم دوشينه بكوي يار بنشستم ، . موي يار بنشستم ۀدر ساي خورشيد رخش چو سوخت رويمرا ،

پاسخ به تبریك با تلفن

.دوستانرا گرم سازد چون شود روشن از آن خوش بود خوشبختي اما خوشتر است آندم آه جان

جوشد و آيد به دل شادي و بر جسم توان روي شاد دوست را مي بينم از آواز او ،

به آلخوزچي دختر نامدار اصليه خان

.شايسته توسيف جهان هستي تو رفشان هستي تو ،اي در هنر ، نو .ني اصليه خان آه اصل جان هستي تو با غيرت و عزمي آه تو داري الحق

پاسخ به نامه شاعر تاجيك

.آن آنقدر آه فراموش آرده ئي يادم اي زجام وفا نوش آرده ئي ،ۀجرعگر

) جوهر استرفشاني ( .عفوم آني ار حرف تو را گوش نكردم مپيوسته بدرياي وفا غرقم و خواه

.زيرا آه تو را هيچ فراموش نكردم با امر تو بايد نكنم ياد تو يكدم

بشاعر ازبك باآي

.دل را ز جهان نه غم نه باآي باشد هر وقت آه در خيال باآي باشد با او نبود خيال باآي باشد ؟ طبعي دارد چو جان شيرين مطبوع ،

عر بدخشاني ميرشكربه شا

.نه دست است اين ، دل اثر مي نويسد چه خوش سوي ياران خبر مي نويسد ،

.قلم روي آاغذ شكر مي نويسد چو خواهم نويسم بسوي تو نامه ،

42

منظومه ها

سه قطره اهدا به ماآسيم گورآي

.اد آه ميان سه قطره بحث افت دي از استاد راين شنيدم بخو . من ۀنبود آسي بپاي: گفت ز آن سه قطره يكي آه بد روشن . به سرافرازيم اشاره بود شكل من اينكه چون ستاره بود ، .ساده و بي عاليق و بيرنگ صافم و پاك و دلربا و قشنگ ،

شده ايجاد از قواي بشر ، هر چه در اين جهان زبحر و زبر .عاملم در بنا و بنيادش من شريكم بكار ايجادش ، .عرق وقت آار آارگرم -من بدنيا عزيزتر گهرم ، . منرا مي آندصاحبم صرف بهر تجهيز و زينت دنيا

.گفت حقست و راست اين مطلب سرخ با آمال ادبۀقطر ،در شرف قدر و پايه ام عاليست ليك من نيز مايه ام عاليست ،

.ز آنكه با من شبيه و همرنگند د لعل و ياقوت پر بها سنگن .از قديمست اين نه امروزيست سرخي رو نشان پيروزيست ، د سرخ رنگ روي شفق وآه ب ز آن بحسن جهان دهد رونق

.آه گل سرخ بهترين گلهاست ثابت اين نكته در همه دنياست .سوزد از شعله ظلمرا خرمن من همه قطره ام آه آتش من

حاآميت آند به رنجبران ، بينم آه صنف مفتخوران چون -مي ستيزد بضد سوسياليسم ، چون بينم آه قوه فاشيسم

.به رگ و پوست در خروش آيم شعله خيزد زمن ، بجوش آيم ، صاحب خويشرا برانگيزم بي تامل بجنگ برخيزم ، . عالم ظلمرا زبن بكند آه بضد ستم هجوم آند ،

ننمايم اگر تو را آزاد ، ين من زبند استبداد بيق .زير دست و حقير خواهي ماند تو هميشه اسير خواهي ماند ، .زحمت از شور من شود آزاد ستم از جوش من رود بر باد ، حاآميت بدست رنجبران از آفشهاي من رسد به جهان

. من خون سرباز انقالبم -آتشم ، تيغم ، آفتابم من ، .صاحب من مرا آند جاري تا دهم فتح توده را ياري ،

*** :بعد تصديق هر دو دعوي گفت چون سيه قطره اين سخن بشنفت ، منكرش را عقيده سست بود ، گرچه اين گفته ها درست بود ،

بلكه از هر دوتان مفيدترم ، ليك من نيز صاحب هنرم ، .باعث فرض بر تباهي من نبود البته اين سياهي من

43

.در سياهي هزار اسرار است وصف رنگ سياه بسيار است ، .بدر آرند از سياهي سر مه و مهر و ستارگان يكسر .برقي از من جهنده تر نبود تيغي از من برنده تر نبود ، .نوجوان گردد از من آدم پير من توانم ز گربه سازم شير ،

.در همان خنده شان بگريانم بخندانم ،من توانم جهان .حفظ هر لشكري بدست منست فتح هر لشكري بدست منست ، .هر سالحي بود شود بيكار بعد هر انقالب و هر پيكار ، .شسته گردد زآوه و هامونها آن عرقها و آن همه خونها .من همه گرم انقالبم و جنگ ليك ميدان من نگردد تنگ ،

.در ره خلق تيغ ميرانم ،مي دانمخامه شمشير و صفحه عرق وقت آار آارگري ، گرچه اي قطره جان آه پر هنري ، .راست گفتي ، تمام در سفتي هر چه در وصف خويشتن گفتي ،

!بشنو ، اي من فداي روي مهت ليك اينرا زخواهر سيهت ند عرق زجبين ،هر چه جاري آ آارگر در تمام روي زمين

آند از بهر ديگران ايجاد ، هر چه نعمت ، بزحمت و بيداد ، يكسر آن قصه را رقم نكنم من قلمرا اگر علم نكنم ،

-نكنم درس آارگر آنرا ، نرسانم به بحر و بر آنرا ، .بعد چندي همه روند ازياد آن عرقها تمام گردد باد ،

!اي بسر تاج قطره ها ، اي حون تو هم اي با شرف در گلگون ، آيست ؟–آنكه منكر بود بقول تو حرف من در حق تو الزم نيست ،

. حسابي تو ۀشاهد گفت -خود همين رنگ انقالبي تو : چندي ۀبشنو از من تو نكت ظفرمندي ،ۀليكن ، اي شعل

وز دليران صنف آارگران از جوانان پر دل دهقان خونش از دست ظالمان ريزد ، ظلم بستيزد ،هر آه بر ضد

نرسانم ورا بگوش جهان ، گر من آن آرده را آنم پنهان ، -شور از آن در جهان بپا نكنم ، همه را فاش و برمال نكنم ،

.شود آن خون باشرف پامال آمس نگردد خبر از آن احوال ، .ر پيكار ضرب و فتح دۀنقش آار ۀاز من آيد بدست تود

به سر صاحب تو هوش آرد ، اثر من تو را بجوش آرد ، . ظلمرا تمام آند ۀدور آه بضد ستم قيام آند ،

من هجومم هجوم آارگرم ، من قشونم قشون رنجبرم ، شاهدم ، فتويم ، مشاجره ام ، دعويم ، حجتم ، مناظره ام ، . شكوه ام ، مبارزه ام ناله ام ، حاميم ، دافعم ، محافظه ام ،

. از آن سبب نامم مرآبشد ز اين همه چونكه پر بود جامم ، .هم براي بناي آاخ آمون هم براي تو ، اي عرق ، اي خون ،

.پيش راند ، بكارزار برد صاحب من مرا بكار برد ، .د ظفر مي آنيهر دو بي شبهه با شما منكه ميشوم ياور ،

١٩٣٢ مسكو زور بي شكست

گله را از زمين برد به هوا ، ديده ئي گردباد را آه چسان برنگردد سوي وطن ز آنجا ، آاروان گر دچار آن گردد ، از زمينش آند چو آاه جدا ، چنگ او گر بسنگ بند شود ،

نگذارد اثر از آن بر جا ؟ گذر او فتد به هر خانه . اقران خويش بي همتا بين اين از آن قوه هاي معروفست حاصلي غير شر شود پيدا ؟ ديده ئي يا شنيده ئي آه از آن

.از چنين قوه غير درد و بال جاهلست آنكه منتظر باشد

44

بي زبان و آر است و آور بود ، ز آنكه اين قوه بي شعور بود ، .هر چه پيش آيدش برد زميان طغيان ،مي آندآورآورانه

بخت مردم از آن بخواب شود ، وج را ديده ئي آه چون خيردم آه دل از بيم آن آباب شود ، بحر را آنچنان بجوش آرد آب شود ، از نهيبش بزير آشتي بادي و بخاري هم

يك لگد گر زند خراب شود ، است در ساحل هر چه آبادي سراب شود ؟تفش چشمه سار از گر بخشكي بريزد از دريا

.در صف اولين حساب شود اينهم از بين قوه هاي جهان .آه از اين قوه آامياب شود آنكه منتظر باشد جاهلست

بي زبان و آر است و آور بود ، ز انكه اين نيز بيشعور بود ، . هر چه پيش آيدش برد ز ميان طغيان ،مي آندآور آورانه

بشكند سد سنگ و آهن را ، يده ئي آه چون آيد سيل را د

من را ،أترك گويند مال و م بگريزند مردم از بيمش ، آند از ريشه آاج و الدن را ، يك نفس گر بصحن باغ دمد

نشناسد ز دوست دشمن را در رهش هر چه هست نيست آند ، ق سازد و زن را ،مرد را غر را آشد غني را هم ، بينوا

دامن را ؟به آوهگر آشاند ببرها هم از آن رها نشوند .دريكم صف گرفته مسكن را اينهم از قوه هاي پر عظمت بيزبان و آر است و آور بود ، ليكن اين نيز بي شعور بود ،

.هر چه پيش آيدش برد زميان طغيان ،مي آندآورآورانه سر زند خلق را هالك آند ، ن نديده ئي آه اگر آتش افشا

آب آنرا بدل بخاك آند ، بحر اگر در دهان او غلطد ، تپه ها را همه مغاك آند ، دره را دشت و دشت را دره ،

خاك را جمله زهرناك آند ، نفسي گر دمد بروي زمين لق پاك آند ،آن زمين را ز خ شعله اش هر آجا برافروزد ، آوه چاك چاك آند ؟ۀسين گر برارد سر از گريبانش ، .آه جهانرا دچار باك آند اينهم از قوه هاي بي بدلست

.بخش پاياني شعر زور بي شكست وبخش ابتدايي شعر تاج وبيرق در آتاب اصلي چاپ نشده بود:توجه .اهد شددر ويرايش هاي بعدي اين قسمت ها اضافه خو

!بدست آورم نام گم آرده را روم زنده سازم دل مرده را ، .به يك ديدن از ديده شد ناپديد بگفت اين و چون برق از جا جهيد ،

٣ .بخواب اندر آن پنبه ها ، چون عروس زمين خوابگاهي بد از آبنوس ،

.شب از رشك بر روي آن خوابگاه آشيده مگر پرنيان سياه .چو خون بد به رگهاي شب رهسپار نامدار عارفر آن تيره گي د

.چو آوهي در آن پنبه زار ايستاد بيامد به صحرا بكردار باد ، .شگفتا آه آتش شد پنبه چين برآورد دست قوي ز آستين ،

به دامان همي ريخت آن نيك پي ، گل پنبه ها را چنان پي به پي .فتند اختران در دل آهكشان مان آسۀآه گفتي ز هر گوش

.آه ناگه صدائي رسيدش بگوش زمين خفته بود و هوا بد خموش .و يا گرگي آمد بقصد شكار گمان آرد خوآيست در پنبه زار

.براي دفاع و براي هجوم شد آماده بر ضد حيوان شوم

45

.شت به پيكر چو خرس و آلندي بم در آندم آسي پيشش آمد ز پشت . زند با آلند عارفآه بر فرق بتندي بشد دست خائن بلند

.همي بر هوا گرد انگيختند دو تن در هم آويختند ،به سختي گه اين زانوي آن آشاندي به خاك ، گه اين زانوي آن آشاندي به خاك ، گهي اين يكي راندي آنرا به پس ، .گه آن ميشد از ضربت اين هالك

گهي اين يك آنرا زدي بر زمين ، .به اين تنگ آردي نفس گهي آن گه اين گفتي اآنون زنم مار را ، .گهي آن نشستي بباالي اين گه آن گفتي اي نابكار گدا ، !به بند آورم دشمن آار را

همه جامه هاشان بشد چاك چاك ، !آنون سر ز جسم تو سازم جدا چو بيچاره گشتند و بي تاب و توش ، .اك دهان پر زخون ، چشم ها پر زخ

، بشوق و سرور ،عارفبريگاد .صداي ترانه بيامد بگوش لشكر زمستان رفت ، .همي خواند و نزديك ميشد ز دور

دسته دسته آلخوزچي .دولت بهار آمد چين فكنده بر ابرو ، .سوي آشت و آار آمد بدست او ،بيل نو بسته دور سر گيسو ،

يار پنبه آار ما .يار ضربدار آمد سرو گلعذار ما گشته آبيار ما ،

پهلوان با ارداك .سوي جويبار آمد زمين شد چاك ،ۀسين زد آلند را بر خاك اين گل اميد ماست ، .گل از آن ببار آمد

طالع سعيد ماست ، اين زر سفيد ماست ، اي رفيق با همت ، !آار آمد بين چه جلوه

باي را مده فرصت ، بيشتر بكن غيرت ، خيز و آستين بر زن ، .ور بجلد يار آمد

.سد فتح را بشكن زير پا فكن دشمن ، شنيد آن سرود و خروش عارفچو .روز افتخار آمد

صداي رفيقان جوان رشيد .چو درياي آتش بيامد بجوش همانقدر افزون شدي آوششش ، نزديكتر مي شنيد ،هرآنقدر

همانقدر هم دشمن بد سير .شدي بيشتر همت و جوششش چو از خستگي چون سياهي شب . نمودي تالش و جدل بيشتر

عرين ، چو شير عارفبغريد رسيد آن دو را جان شيرين به لب ، ر سينه اش ،چو شهباز بنشست ب بلندش نمود و زدش بر زمين ،

رسيدند آلخوزچيان هم زراه ، .بيفرشد حلقوم پر آينه اش در آندم سپيده بياري دميد .ببستند بازوي آن آينه خواه

چو نيكو نمودند بر او نظر .آه در نور آن هر آس او را بديد بد آنگرگ سلطان خو جاي شرير ، :بديدند آوهست گرگ بشر

نهان آمد اين دزد در شام تار .ر امير ز بايان بيرحم دو زند آتش از آين صنفي به آن ، .ضرر تا رساند به آن پنبه زار

به محصول مردم خيانت آند ، بمحصول مخصوص آلخوزچيان ، چو ديدند او را دليران آار ، .بقانون شورا اهانت آند

بود ،بگفتند اين دشمن ما زن و مرد آلخوزچي نامدار ، همين باي ظالم به دور امير .بدانديش ما ، خصم شورا بود چاريك آارها ۀمگه بچ ! چه ها آرد بر ضد خلق فقير مگر اين آس و دسته او همه نميمرد از ظلم اين اژدها ؟

چه خوش طشت دشمن زبام اوفتاد ، رمه ؟–نبودند گرگان و ماها هوشمند عارفزهي بازوي !شغال بداختر بدام اوفتاد

آنون ما بريمش به درگاه داد ، !آه آورد خصمي چنين در آمند شيد عالم فروز در آن لخظه خور .دهد داد ما تار وپودش بباد

46

تو گفتي در آندم بود آفتاب .گريزاند شب را ز شمشير روز داد شورائي است ۀفلك صحن . انقالب ۀآميسر در عدلي

.رشيد در آن به آرسي نشست آه خو۴

به آلخوزچي و يكه دستان رسيد ، خبر چون از آن آار مرد پليد بگشتند جمع،عارفدر اطراف بمانند پروانه ها گرد شمع ،

.زمهرش به دل دانه ميكاشتند آه او را همه دوست ميداشتند ، .بر آمد بر افالك فريادها چو رعد از تمام بريگادها

بخوردند بر آن دالور فسوس ، چه ازبك ، چه قرغز ، چه تاجيك و روس .بشستند او را رخ و دست و مو سخنها بگفتند در وصف او ،

.به دشنام يكسر گشادند لب به سلطانخوجه خائن و دزد شب به شك مانده بودند تا آنزمان ، ولي چند زارع آه در اين مكان

زدنياي نو نيز مانده بعيد ، ا اميد ،زدنياي آهنه شده ن . و خموش بدندگرفتار حيرت در آن جنبش خلق و جوش و خروش

بود باعث فخر آلخوزچيان ، همان جوره ناصر آه در اينزمان .دل او تو گوئي آه دو نيمه بود مشوش خيال و سراسيمه بود ،

.لنين آبير به نيمي مرام به نيمي خرافات دنياي پير .آه هر يك به سوئي ورا ميكشيد ميان دو نيرو دلش مي طپيد ،

به چنگ خياالت خود مبتال ، خالصه چنين بود آن بينوا آشيدند در پيش رويش قطار ، آه ناگاه چندين زن ضربدار .خياالت سست ورا سوختند بچشمان او چشمها دوختند ، .دگر وقت يكرنگي و يكدليست ،بگفتند دور از رفيقان مايست

.شناسي زمغز اينزمان پوسترا تو ديدي آنون دشمن و دوسترا ، چرا در چنين ماجرا خامشي ؟ تو دهقان بيباك زحمتكشي ،

!بيا اينطرف يا برو آنطرف نمان بيش از اين در ميان دو صف ، .شدم من گرفتار شرمندگي بناليد ناصر آز اين زندگي

.بدم تابع دشمن حيله ساز بمن سخت باشد آه عمري دراز .چو سلطانخوجه صادقند و سليم گمان مي نمودم آسان قديم

.شدم پيش همصنفهايم خجل ولي ايندم ، از سادگيهاي دل ، .آه اينسان آسان بوده اند اهرمن آنون گشت بي شبهه ثابت به من

آه آگه نبودند از حق خويش ، ،من و مثل من بيسوادان پيش . اين سگان بوده ايم ۀهمه سخر چه آور و آر و بيزبان بوده ايم ، .خطاهاي بگذشته جبران آنيم آنون بايد اصالح نقصان آنيم ، .همان عمر تاريك خود را بگور نمائيم ، با اين ددان شرور ،

زندگي ،گذاريم پا در ره بندگي ۀپس از دفن آن دور .همين خاك از دشمنان پاآرا گلستان نمائيم اين خاك را ،

.آه سلطانخوجه را بدرد بچنگ بگفت اين و بر جست مثل پلنگ آه بودند چو او از آن پيشتر ، بدنبال او يك گروه دگر

زگفتار ناصر بهوش آمده ، ز رفتار شب در خروش آمده ، .به امداد دهقان نامي هجوم نمودند بر ضد بدخواه شوم گرفتند آنجمع را در ميان ، ولي پهلوانان آلخوزچيان

.مخالف بقانون شورائي است بگفتند اين آار رسوائي است ، .وحشي چو اين ظالمي نه خونخوار و تو در ملك خود قادر و حاآمي ،

!د بدرگاه دادش آشانيم زو از اين آيفر و جنگ شخصي چه سود ؟۵

-دل آسوده گشتند مردان آار ، چو از آار آن روبه نابكار .به ميدان آوشش صف آراستند دليران زحمت بپا خاستند

.بپيش صف ضربدار ايستاد پاآزاد عارفبيامد دمان

47

!ب هنر حرفيقان فعال صا نامور ،ۀاي تود: بگفتا آه ندم آه ما سر نموديم آار ،از آ از آغاز اين بلشويكي بهار ، -همينگونه بعد از آلند سوم ، بهنگام آشت و آلند يكم ،

.هميشه بكف بيرق افتخار بريگاد ما داشت ، با جهد و آار ، .دل من از اين غصه رنجور شد آنون بيرق از دست ما دور شد ، .نشد مثل آغاز انجام ما آنون نيست آن نور در نام ما ،

بود وقتمان تنگ جوش آنيم ، ائيد تا جد و آوشش آنيم ،بي .از ان شش بريگاد ياران خويش نمانيم پس از رفيقان خويش ،

.بدان را از اينراه رسوا آنيم پالن را ز صد بيش اجرا آنيم ، .بياريم آن نام رفته بدست ظفرمند گرديم بعد از شكست ،

بميدان صنفي تماما ظفر ، نموديم بر دشمنان از بشر .بكف بيرق نامدار آوريم آنون رو بميدان آار آوريم ،

۶ –به هرآرت رومال سرخ زنان ز بس جلوه گر بود در آنمكان

.آه اين پنبه زار است يا الله زار ندانستي آدم زدور و آنار بسر پنجه و دست هر پنبه چين ، نظر چو فتادي در آن سرزمين .بچيند همي دانه تيز و تميز تو گفتي خروسي ، بمنقار تيز ، -وز آن خم شدن نقره بار آورد ، اگر سرو در بوستان خم شود

.آه خم گشته مي چيند از پنبه گل بود مثل آندختر آمسومول .بدلخواه خود گشته سروخمان در آن باغ بسيار سرو چمان

.بدندهمه خرم و شاد و خندان ندبدچنين دختر آنجا فراوان .فتاده بر آن گيسوانشان چو مشك بدامانشان پنبه چون برف خشك ،

.بدندچو بلبل به گلها غزلخوان ، بدندچو گلها همه در گلستان !سالم برادران دور و نزديك !سالم ، سالم ، اي رفيقان فابريك

.طالي سفيد براي تان ميچينيم م ،ا را مي بينيماي رفيقان ما ش .بيرق سرخ شوروي ميشود طالي سفيد به فابريكها ميرود ، . ما ، رومال ما ميشود ۀجام دو باره اين زر مال ما ميشود ،

.ماشين ما ، آلوب ما ميشود گلوله و توپ ما ميشود ،–اين گل . ما همين است دفتر ما ، آتاب چراغ چون آفتاب ما همين است ،

. پيراهن تن من مي شويتو اي پنبه جان بيا بدامن من ، .آه آي آلخوزچيان پنبه مي آرند انتظارند فابريكچيان همه در

. بايد فاتح شود بريگاد ما :نميرود اين سخن از ياد ما -به آن جوشش نوجوان دختران ، نگه مينمودند چون ديگران

.ند مي خواستعقب ماندن اصال ن دمي هم ز آوشش نمي آاستند .در آن آار از ديگران يك نفس ز نوباوگان پس نميماند آس

آز آنها در آن آشتيانه جدل همه در تالش و همه در عمل آي از آن ميان گوي سبقت برد ؟ فتح شربت خورد ؟ۀآي از آاس

نخست از همه بهتر و بيشتر ؟ اصل رنجبر آه چيند از آن ح آه گفتي گل پنبه ها هر نفس چنان آار بد پر ز عشق و هوس .پريدي بدامان آلخوزچيان گرفتي از آن عشق سرشار جان ،

.تماما شد از ساقه هاشان جدا در آن روز تا شب گل پنبه ها . آوه از آن پنبه انباشته دو صد همه پنبه ها گشت غونداشته ،

ستاده ، چو يك ناخداي آبير بي نظير عارفدر آن پنبه زار .همه جامه و روي و مويش سفيد به آرآتيك در برفهاي بعيد ،

٧ .به باالي سر پو نو آفتاب به سطح زمين برد پاشيده آب ،

. برزگر ۀ تود–ز سوي دگر صف آارگر ،–زيكسوي ميدان .چو گلهاي نو خواسته در آنجا صف نوجوانان بد آراسته

48

.بريگاد عارف ستاده بپيش تماشاگران هم از اندازه بيش ، .تبسم آنان در برش مادرش ستاده بريگاد و او بر سرش ، :سخن راند او پيش اهل هنر ز شهر آمده شوروي راهبر ،

!ز ما بر شما انقالبي سالم رفيقان محبوب و با احترام ،- .همه خلق شور آنند افتخار رفيقان ، ز فتح شما بي شمار .بشد همچو آوهي بعالم بلند از اين آار مردانه نام خجند .طال را به بيگانه ها ميدهيم آنون ما به پنبه طال ميدهيم ، رود ؟زر ما از اين سو به آن سو چرا پول ما پيش بورژو رود ،

.بكاريم ما پنبه در خاك خويش بكوشيم با زور و ادراك خويش ، زر زرد را اين طالي سفيد از اين بعد در بند خواهد آشيد .نپرد به صندوق سرمايه دار آه ديگر وي از آشور مردآار

.در اين آار فعال و ثابت قدم شمائيد ، اي مردم محترم ، . همه داد مردانگي داده ايد ه ايد ،همه بازوي عزم بگشاد

. بود پيشتر عارفبريگاد -ولي بود چون سعي آن بيشتر آه داديد اينگونه خوب امتحان ، شما ، اي رفيقان عارفچيان ،

-!بگيريد اين بيرق افتخار بپاداش اين فتح و اين گيرودار ، . رد سپعارفبدست تواناي سپس بيرق سرخ را پيش برد

.آشيدند شاباشهاي بلند ارجمندۀزن و مرد آن تود !همين بيرق سرخ پاينده باد ! بگفتند اين مملكت زنده باد

. پر از نغمه نغز تاجيك شد فضا پر ز آهنگ موزيك شد ، .چو در باغ از باد سرو چمان برقص آمده دختران جوان ،

گوئي ز سنگند يا آهنين تو دليران آه در وقت زحمت چنين .آه يكباره در جست و خيز آمدند همانا بمرغان مبدل شدند

:در آن بزم پيروزي اينگونه بود سرودي آه هر رنجبر مي سرود از غيرت آلخوزچيان ستان در آلخوز تاجيك

.ما فاتحيم ، ما فاتحيم پر شد پالن ، پر شد پالن ، مسكو از آن مسرور شد ، ،اين فتح ما مشهور شد .ما فاتحيم ، ما فاتحيم چشم حسودان آور شد ، آمد ظفر در دام ما ، شد بخت سرآش رام ما ، .فاتحيم ، ما فاتحيم پر شد جهان از نام ما ،

ما بنده بوديم و اسير ، شاه و امير ۀدر دور .تحيم ما فاتحيم ، ما فا در عصر شورا ، همچو شير ،

آلخوزچيان ،ۀاي عام زحمتكشان ،ۀاي تود .ما فاتحيم ، ما فاتحيم :خوانيم اآنون همزبان اين فتح را ياري آنيم ، بايد آه هشياري آنيم ، .ما فاتحيم ، ما فاتحيم آنرا نگهداري آنيم ،

به تصوير آن داده داد سخن ، همان داستان آاوستاد سخن .تماما در اين سرزمين روي داد آه فرمود آن پاآزاد بدانسان

.تن و مال مردم بتارج رفت هزاران سر اندر پي تاج رفت ، .تن جنگجويان در آن پشته شد زمين همچو انباري از آشته شد ،

.آه شد تاج از خاك برداشته ز خون گشت آندشت انباشته يدان همان تاج چون گو ببرد ،زم آي داند ، همانجا آه بهرام گرد

.بكف داشت آن بيرق بي نظير ، چو شير ،عارفهمانجا نباشد آه نمودندي آن را چنان الله گون ، زميني آه خلق ستمكش ز خون

پر از جنگهاي زبان و نژاد ، زميني آه بد قرنهاي زياد نمودند مردان فدا جان و تن همانجا آه در راه حفظ وطن

نعمت ديگران ،ۀشدي چشم لي خون پاك وطن پروران و .آنون گشته ميدان علم و فنون - جنگ و خون ۀهمانجا آه بد صحن

49

. از طالي سفيد –نه در خون سرخ بود اينزمان آن زمين ناپديد . بود سر نوشت بشر سر بسر همين صلح و خوشبختي رنجبر .پر از دوستي ، خالي از آين شود جهان با همين رسم و آئين شود ،

مسكو –ستالين آباد ١٩٣۵ اوت –ژوئن

مردستان ١

.بود يك ده بنام مردستان قرنها پيشتر از اين دوران .در همه سن همه جوان بودند مردمانش ولي زنان بودند ، .ديگري را بنام شو ميخواند هر يكيشان آه گفتگو ميراند

.سام ، زن ظفر ، زن بيژنزن ،بهرامزن : نين مثال اينچ .جنگلي بود پر صفا و شكوه دور از آن ده ، بدامن يك آوه ، .سروها همچو قامت جانان سبز و پر جلوه آاجها در آن ،

يا ز پوالد و سنگ يك پيكر ، پيش هر سرو بود از مرمر صفا چمني ، گرد آن رسته پر .هريكش يادگار شوي زني

.جاي الهام و خوانش بلبل خردك اما ، ز فرط سبزه و گل ، همه زنها بموسم الله رسم آن ده بد اينكه هر ساله .نقل ميساختند و شربت قند خوردنيهاي خوب مي پختند ، مرغ بريان نهاده در زنبيل ، آيسه ها پر نموده از آجيل ،

بر سر و روي خود فشانده گالب ، ، اب ضناخنانرا چو گل نموده خ ،گيسوان تابداده چون زنجير جامه پوشيده پرنيان و حرير ، با دف و چنگ و ناي و بربط و ساز ، وسمه بر ابروان آشيده بناز ،

. آودآانرا گرفته ميرفتند سوي جنگل ، ترانه خوان ، خرسند ، . بروي هيكل شوي بوسه ميزد هر يك از آنان زنان غاليه موي .شوهر همچنانيكه با خود مي نشست او به پيش آن پيكر

خواهر و دختر و پسر ، آه ومه ، از همه آارهاي خانه و ده .مي آردگو آه با زنده گفتگو ،مي آرددرد دلها به پيش شو

و قدرداني او ،مي آردياد چون ز خوبي و مهرباني او .اشك ميريخت همچو ابر بهار ز دل زار ،ناله ها ميكشيد ا

و خوش سرانجاميش مي آردياد ليك وقتيكه از نكوناميش -آه نژاد وطن به وي دارند ، وز چنان عشق بي نظير و بلند .مي خنديدروي او سرخ گشته اشك چشمش تمام ميخشكيد ،

. ميگفت – آودآانرا شرف بود دائمي است اينسان جفت ،ۀ زند- شاد با آودآان خود تا شام گفتني ها چو ميشدند تمام

.از پدر قصه بر پسر ميراند خورده نوشيده نغمه ها ميخواند ،٢

.مردي آنجا غريب و نامشهور در چنين روزي آمد از ره دور . همه اسباب زندگي در آن آبادان ،ديده ده را تماما

.روي آدم ولي بديده نديد د و دويد ،هر آجا رفت و ايستا ... ده پر از نعمت ، از بشر خاليست گفت با خود آه اين چه احواليست ؟

. زد فرياد » آدم ، آدم آجاست ؟« آرد وحشت ، دلش بلرزه فتاد ، . بدر از خانه همچو مرده زگور شد به آواز او زني از دور .گوئي از آائنات رنجيده قد خميده ، سياه پوشيده ، . مرگ ۀتدست برداشت آن فرش بي برگ ،ۀسوي جنگل ، چو شاخ

. تا به جنگل دويد و جست و رسيد مرد از ان شاره دريد ،ۀزهر سر بپرسيد و آگه از آن شد ، ديد آن حال را و حيران شد ، .سر غمهاي آن زن تنها سر عيش و سرور آن زنها ،

50

بنشاندش ، به وي حكايت آرد ني رعايت آرد ، حال او ز .لشكر دشمن آمد آز حد بيش آه به اين ملك چندي از اين پيش .مردمش را غالم و خوار و اسير خواست اين ملك را آند تسخير ،

.بند آردند راه را محكم ليك مردان اين ده خرم ننگ و بنده شود زنده ماند به سرفكنده شود ،مي خواستآس ن

.هر يكش در مقابل صد تن زان سبب جنگ آرد با دشمن .آسي اما نداد جان ارزان آشته گشتند يك بيك مردان ، .غرق خون گشت فيل و فيلسوار از دم تيغشان برون زشمار

رو برو شد بمرگ و بر گرديد هر قدر خصم حمله ور گرديد . ديوار –شد تن مردهاي ده پيش اردوي دشمن غدار .بيخ دشمن فكند از عالم ارتش مملكت رسيد آندم

.دم مردن حيات را ديدند آخرين مردهاي ده ، خرسند ، .مملكت را آليد فتح سپرد بازي جنگل را همين ده برد ،

.شوي آن زن گريخت از ميدان ليك تنها از آن همه مردان در لباس سياه با ما گفت فت نشخبر ننگ را زنش چو

!بعد از اين بيوه زن خطاب آنيد آه مرا ، اي زنان بخت سفيد ، .» زنده « -شد ، نام مرده ها » مرده« نام آن زنده مرد شرمنده .نام شوي آبروي ما گرديد نام ما نام شوي ما گرديد

خواهر بيوه زن ماند نام آن وز همه اين زنان بي شوهر ..غمي اينسان آه ديده تلخ و عظيم ؟ -پدر زنده ، آودآان يتيم

.مردستانيافت از خلق نام ده ما اينك از همان دوران ٣

.ناگهان پر بشد هوا زخروش گفت اين قصه را و شد خواموش .آاروان وطن رسيد از راه پرچم جشن بر آشيده بماه جمع گشتند از پي تبريك ، ديك اهل هر شهر و هر ده نز .افتخار تمام نوع بشر بهر تبريك خاندان ظفر ،

:مهرباني نموده و گفتند با جوانمردزادگان خرسند .نامور ميشوند چون پدران شبهه اي نيست آاينچنين پسران

مهرباني و خدمت و ياري ما به آنها آنيم غمخواري ، .پخته در صنعت و نبرد شوند رد شوند ،تا تماما بزرگ و م

.نغمه هاي ظفر بگوش رسيد باز هم بر فلك خروش رسيد ، .سوي بنگاه خود براه افتاد وقت شب هر آسي ، بخاطر شاد ،

.گشت اين قصه در جهان مشهور زان مسافر آه آمد از ره دور ۴

.ران است اليق هديه بر دلي دل و جان است ،ۀاين سخن شير قهرمانهاي ضد فاشيستي ، به دليران سوسياليستي ،

. بي سخن زنده هاي جاويدان دهقان ،–پهلوانهاي آارگر ١٩۴١ستالين آباد

شبيخون پارتيزاني

.دليران چندي حصاري بودند خالي ، نيم ويران ۀدر يك قلع .آنرا مي پوشاند بخار زمين يگ ميجوشاند ،آفتاب زمين را چون د

... اسبان تقريبا از آار افتادند ارتباط با دنيا شد گسسته ، ... بعضي از آنها بيمار افتادند دليران بيخواب بودند و خسته ،

51

.نزديك مي آمد دشمن از هر سو با احتياط ، آهسته آهسته ، .گليس جيره خواران ان–آنها . آزادي جو – آزادي آش ، اين –آن

دوستان عدل و استقالل ،–اينها .استقالل فروش ، خائن آاسه ليس : ليكن براي هجوم آم بودند . استقالل ايران بي زوال

تا آي مي توان تاب آورد اينجا ؟ ... ده چند – چهل تن ، دشمنان –اينها آار آنها ... فشنگ الزم دارند تمام ميشود علوفه ، خوراك ،

.ناراحتي ، غم دارد ميرويد .ر دم بيشتر ميگردد وحشتناك ه مردي از همه جوانتر -» پدر« منتظر دليران آه چه گويد است ،پيش پيشرو است هر جا آه خطر »پدر«آه از مهر او را ميخوانند

چنديست آماده ،» پدر «ۀنقش ...د نيست ، در فكر آنهاست در غم خو روح دليران مي خواستوليكن .ار قطعيست اراده او را در اين آ

جوجه گنجشكي تازه پريده ، .بعد بدهد فرمان . حاضر شود و آن برج و بارۀزير ساي نيك و بد دنيا را نديده ، .گويا رفته بود روح از تن او .ناتوان ، گرسنه آرميده

ب چكاندند به گلوي خشكش آ مجاهدان پيشش دان افشاندند ، .آم آم انس با آن دليران گرفت چنان آه بال آمد ، جان گرفت ، .چنان آه گويا عمويش هستند آنها هم چنان به او دل بستند ، .ميخواند جيك جيك زير گوش آنها مي پريد روي دوش دليران ،

...زود با هم پرواز آنيم از اينجا ياران ،: پر پر ميزد گويا ميگفت .در هوا تعقيب آرد يك جره باز روزي گنجشك را بحال پرواز

آشان ،–بار زندگي را آشان از چنگال مرگ ، مرگ بي امان .زير سقف پناه برد به يك النه مسكين ، گريزان مثل ديوانه ،

.جره باز فرار آرد از آن فضا از داده و فرياد مجاهدها .بيرون شد گنجشك گرفته به دم ماندم ماري از آن ال نه در ه

.دليران آنا زدندش به تير هماندم آه مار خود را نشانداد –افتاد و جان داد .مار از آن بلندي بزير افتاد

: گنجشك دلير مي آندبين چه ... پرنده زنده در دهان او با همه نيرو با چشم ، خالصه ، با گردن ، سينه ، با نفس ، منقار ،

... بر آمد .بيرون ميخزد از دهان مار .سر مار را آوبان در زيرپا ...او را دادند شستشو

ما دوست را بدشمن نميدهيم ، !بمير اژدها : خندان ميگويند اين است گنجشك ميجهد ! جيك جيك جيك ...به اينسان پستي تن نميدهيم :موقع را دريافت ، فرمان داد » پدر« .شادي خود را نشان ميدهد

اين گنجشك امروز – گفت –برادران « پس ، خندان ، دلشاد ،! همه پيش من سختي هر قدر باشد شديد : آموخت . آموخت آه چه سان بايد شد پيروز

ما نيز اينجا در دهان ماريم ، .آدم نمي بايد شود نوميد بيائيد ، دوستان ، با مردي ، جهد ، .ريم ليكن هم فهم و هم جرئت دا

.اين زهر را بدل نمائيم به شهد .زاين دام به دشمن شبيخون آريم از چهل دهان به يكبار » !هو را « . » شهد پيروزي ، شهد زندگي

هر سو دوندگي ، ... بيرون آمد پر آردن قمقه ها از آب ، .تعمير سالح ، تقسيم فشنگ

آوبيدن نعل ، دوزاندن تنگ ، فتيش آردن لجام و رآاب ،ت !..جنگ در پيش است ، جنگ : غيرت و شتاب

در گنبد افالك پيدا نبود چون دل دشمن ، بود آن شب سياه .سكوت مطلق بد فرمانروا .نه شمع اختر نه مشعمل ماه

.دم تاريكي شنيده ميشد تنها در دل دليران گويا تناب تاقت بريده ميشد ، -خدايا پس آي مي جنبيم از جا ؟ -

!.. در فكر پرچم فتح ديده ميشد دل انتظار دريده ميشد ،

52

ن آوران ودليران در تاريكي چ نمد پيچانده بر سم اسبان ، ايستادند در انتظار فرمان ، آه همه چيز را مي بينند با حس

مثل نهنگي آه موج را برد ، . لص با عزمي راسخ ، ايماني خا .صف بد خواه را از هم دريدند يا عقابي آه در ابرها پرد ،

آهن ۀدليران از آن حلق .اد از دشمن بسياري بخاك افت .تاختند تا وقتي سپيده دميد ....چون برق پريدند

.بكوه رسيدند در يك وقت آنها و نور خورشيد !آزاد شدند از آام مار مرگ .پر سبزه ، پر برگ آوه پر چشمه ،

مشغول شدند آنها به آار نو ، بهر رزم نو ، افتخار نو ، نوازش آنان مردان شجاع ... ابتكار نو

را پراندند ،» معلم « به آهسار .با رفيق پردار آردند وداع .او را هم به آزادي رساندند

١٩۵٢مسكو

»دوستم « ١

بپا شد بيرق مشروطه خواهي ، در ايران چون بضد ظلم شاهي بزير سرخ پرچم عهد بسته ، مجاهدها ز هر سو ، دسته دسته ،

.مسلح آمدند اندر تهاجم بدفع خصم آزادي مردم ، ولي ، چون روز پيش ، آيد بيادم آنون بيش از چهل شد سال از آندم ،

.براه خلق پيمان بسته بودم :م آه منهم رهبر يك دسته بود . او تميز از دوست دشمن مي دادآه سمندي تيزدو بد مرآب من

.بدنبالم ، چو سگهاي وفادار روان ميشد ميان آوي و بازار نگون مي اوفتادم مثل مرده ، اگر از پشت زين من تير خورده

.مي داد ره نبدور من آسي را بر باد ،مي دادبه سم خاك زمين . خنده مي آردز شادي شيهه زن ، چو بر ميخاستم از خاك ، زنده ،

بما نزديك ميشد در سياهي ، و گر شب بخشي از اردوي شاهي !آه دشمن بيخبر آمد ، خبر دار بيدار ،مي آردمرا با پوز خود

چو شيري وقت حمله ، جمع ميشد ، دو گوشش راست همچون شمع ميشد ، . خود باز ميداشت ۀنفس در سين به وسعت چشمها را باز ميداشت ،

وظيفه آرده اجرا باز ميگشت ، وگر جمعي زما از آوه يا دشت خبر ، چون با دسنج از باد و باران از آنانمي دادبه جنبش اسب من

.عزيز ما همه رزم آوران بود سخن فهم و جسور و مهربان بود ، .آه گويم بود بين اسبها تاق وي نه آذب است و نه اغراق در اين دع

.بخشيدم او را » دوستم « آه نام چنان در دوستي سنجيدم او را ٢

.آه الزم شد ز وي واپس نشستن بما يكروز آنسان تاخت دشمن .آه مي افكند سايه بر سر ما بدانسان متصل بد تير اعدا .ببستيم از پس صف ره بدشمن ان من ،گروهي دوستان ، در بينش

.غبار مرگ مي پاشيد بر صف مگر زال اجل غربال درآف .چنان تيري آه آردش استخوان خرد خورد » دوستم « در آن اثنا بپاي

.رسيد و ، همچو پاي او ، شكستش هماندم تير ديگر هم بدستش . بر زمين جستم ، وي افتاد من از زين قلم شد آن دو ساق همچو پوالد ،

.شرار آن نظر قلب مرا سوخت زاري بمن دوخت ،ۀنظر با نال

53

. از من مهرباني مي آردطلب نگاهش با زبان بي زباني به اين حال اربمانم ، جانورها در اين گرم صحرا : تو گوئي گفت

!ره عذاب دوست را بنماي چا .آنندم ، زنده زنده ، پاره پاره ٣

.خطر نزديك بود و وقت آم بود دل پر زغم بود ،» دوستم « ز درد .نگه دارد ، نشستم امگر دل ر ستم ،بروي سينه زور آورده د

دو دست افكنده اندر گردن دوست ... آنون در پيش چشمم هيكل اوست .عبث در آوشش برخاستن بود فشاندم از دو ديده اشك بدرود ،

.آه بي پروا فشار سختي آورد من بشد آگاه از آن درد ،مگر دش !آه مرگ آمد ، بجه ز اينجا ، مكن دير شد راست چون تير ،» دوستم « دو گوش

دو چشم و گوش را با دست بستم رخش بوسيدم و از جاي جستم ، ... بدادم تا آنندش تير باران زبان لكنت زنان ، فرمان به ياران

.عنان بر تافتيم از پس نشيني زان ز درد و خشمگيني همه سو قصاص دوست از اردوي دشمن گرفتيم ، اندر آن ميدان چو يك تن ،

١٩۵٣مسكو

آاوه آهنگر اشخاص

آهنگر آاوه بزرگترين پسر آاوه بهرام جوانترين پسر آاوه فرخ

زن آاوه پيروزه آله پز قباد

دختر قباد نوشافرين يكي از سرآرده هاي آوهستانيها پرويز روستائي سنگين پادشاه غاصب ضحاك يكي از ميهن پرستان خسرو

شهربان وزير دربار

جارچي سر دبير

نقاره چيان .پسرهاي آاوه ، مردم شهري و آوهستاني ، سپاهيان ، دژخيمان ، درباريان

اولۀپرد

در . مي آندقباد به مشتريها خدمت . ديده ميشوند سنگين و پرويزبين مشتريها. قباد ۀآله پز خان . بازار آهنگرانآهنگران ، از آنجمله يازده پسر آاوه ، در پيش آهنگر خانه هاي خود نشسته ميخورند ، . بازار ساعت استراحت است

.جوانها سرود ميخوانند . مي آندد آمك پدر خو آمده به نوشافريندراين ضمن . مينوشند و صحبت ميكنند .بازار شود از نفسش تازه چو گلزار آن سلسله مي آيد اگر بر سر بازار ،

او،ۀشكر در خند آمند آرد زگيسو ، آمان دارد زابرو ، .بت ما جادو است ، البته جادو به پيشش خم شده سرها ز هر سو ، .ما هم عاشقيم ، به ما هم نظر آن ن سو گذر آن، اي سلسله مو ، سلسله مو و از اي

54

پرستاران ياريم ، زعشقت بي قراريم ، دل مهر تو داريم ، . اگر فرمان دهي جان ميسپاريم براي ديدنت در انتظاريم ،

.برهمزن اين شهرهمين است ، همين است .مي آيد و چشمش بود از شوق ظفر مست خرامش غم زدايد ، ش جان فزايد ،آالم نگاهش دل ربايد ،

!به هر قصدي آه آيد گو بيايد به اين سان بت گرانجاني نشايد ، !سر ميطلبي ، آمده و بستان اي گيسو آمند ، ابروآمان ، تو ما را مترسان ،

پرستاران ياريم ، زعشقت بيقراريم ، به دل مهر تو داريم ، .خواهي دو صد جان ميسپاريم اگر براي ديدنت در انتظاريم ،

پرویز

.بهتر از هر آس بدنيا ميپزد اين مرد مغز سنگين

هر زمان با اسب خود باري به بازار آورم ، . اي برادر ، او خودش هست آدمي بسيار نغز ... بذله گو ، مهمان نواز و آاردان وپر آمال . آمده از مغز و شوخيهاش لذت ميبرم

پرویز !ختر ، چنين زيبا گهر بر وي حالل پس چنين د

سنگين .ناميده اند » پاآدل « مردمان او را از اين رو از وي مردمي و مهرباني ديده اند ،... آري

) قباد به( !اي قباد پاآدل، چيزي بخوان

قباد !بگذارمان

پرویز ...جا من ممنون بكن

دیگران .آري ، بخوان !حتما بخوان

.د از آمي غمزه ، يك طبقچه مغز پخته را برداشته با حرآات و اشاره ها مشغول خواندن ميشود ، بعقباد قباد

.بهترين مغز جهان است اين مغز نرم و شيرين و جوان است اين مغز ، .نعمت و حرمتم از مغز من است مغز پختن هنر نغز من است ،

مشتریها ا مزه زياد است ، زياد ،مغز ب آار دنيا به مراد است مراد ، . خوشترش مغز قباد است ، قباد بهترش مغز قباد است ، قباد ،

قباد با مي و چنگ و دف و تار خورد ، مغز اگر تازه بود ، يار خورد ،

!مغز اگر گنده بود ، مار خورد نكند نفرت و بسيار خورد مشتریها

) تا آخر ... ( آار دنيا

قباد مغز پختن به جهان آسان نيست ، مغز بود انسان نيست ،هر آه بي

.اين هنر اليق هر نادان نيست مغز سمبوسه و بادنجان نيست ، مشتریها

)تا آخر ... ( آار دنيا قباد

مغز با يك پف او پخته شود ، -هر آسي مثل من آمخته شود . خته شود مغز خامان همه جا سو لب بلب از مزه اش دوخته شود ،

55

مشتریها )تا آخر ... ( آار دنيا

. آنار ميروند نوشافرين و فرخ فرخ

. يك نفس با تو ، به گلزار جنان مي ارزد يك سخن از تو شنيدن به جهان مي ارزد ، نوشافرین

.گر بدانم آه وصالت سر و جان مي ارزد با تشكر دهم اين قيمت نااليق را ،

فرخ .ز موي خود بيفشان سنبل خوشبو به پهلويم . جان ، اي بت مه رو ، به پهلويم بمان پيوسته چون

.تصور ميكنم بنشسته يك آهو به پهلويم به چشمت چون بدوزم ديده از خود بيخبر گردم ، هر دو با هم

.تو باشي دوش بر دوش من و پهلو به پهلويم همين را خواهم از دنيا آه وقت آار و آسايش آاوه با همه شان مهرباني آرده همراه. اهل بازار و راهگذاران با احترام به وي سالم مي آنند . ايان ميشود نمآاوه

.آار در همه آهنگر خانه ها شروع ميشود . يازده پسرانش به دآان خود در ميايد )با شوق و محبت (پرویز

! عجب پر قوت است و چيره دست !.. اين بوده است آاوه .يازده فرزند مي بينم در اينجا دور او ! راستي چون آتش است . همتا ندارد در هنر

سنگيندر ميدان رزم است اين زمان ، در حدود مملكت جنگد به . بهرامنام او . غير از اينها يك پسر دارد جوانمرد و نكو

ضد دشمنان . هم آواز ميشوند ديگران با وي . مي آندآغاز » دست آهنگر « به خواندن سورد فرخ

هست باالتر از همه دستي در همه آشور در همه آاري ، . دست آهنگر دست آهنگر ، داس دهقانرا تاج رخشنده ، خود و خفتانرا ، تيغ برنده ،

. دست آهنگر دست آهنگر ، ايجاد؟مي آند آي به صد زحمت .پر ظفر باشد در همه پيكار پر شرر باشد ، دست آهنگر

. دست آهنگر دست آهنگر ، آهن و پوالد چون موممي آند ) تا آخر ... ( در همه آاري ،بوم شوم آرد رو به اين گلشن گر هجوم آرد ، بر وطن دشمن . دست آهنگر دست آهنگر ، ميدهد بر باد خاك دشمن را ) تا آخر ... ( در همه آاري

.مي آيد اوه آ پيش پرويز پرویز

! نام آور ، استاد عزيز ۀروز به ، اي آاو آاوه

چه ميخواهي برادر ؟! روزگارت خوش پرویز

.داس تيز .هر آجا رفتم فقط شمشيرسازي ديده ام شهر را از بامدادان تاآنون گرديده ام ، آار شد؟اينهم. حاصل دهقان به صحرا سوخت قحط داس و گاو آهن در همه بازار شد ،

آاوه .چون بحفظ مملكت شمشير بازي الزم است دوستم ، امروز اين شمشير سازي الزم است ،

. سرحدي ما را پريشان آرده است ۀقو ، آخر ، هجوم آورده است ،دشمن بيدادگر .تيغ و گرز و نيزه و تير و آمان الزم ، نه داس تا آه در ميدان بود ضحاك يزادن ناشناس ،

.نيزه ميبايد آه خفتانهاي آهن را درد بايد آه گردنهاي دشمنرا برد ،تيغ مي پرویز

!غير از اين ، تو غافلي از شور دهقان ، اي جوان .از بهر لشكر جو بود در آار و نان همچنين

56

. سر زمين از موج دهقان بحر طوفاني شود گر وطن محتاج ياريهاي دهقاني شود ، .مي آندسر زجسم دشمنان چون گوي غلطان ،مي آندغ بران داس ما آنوقت آار تي

آاوه !آفرين

فرخ !اآنون بگير اين داس را

آاوه ! بهترين داسهامانرا به او ده ، بهترين فرخ ، ببين ،

) دوان آمده –دوان ( زنها و بچه ها . داس را گرفته آنار ميرود پرويز . مي آيد از ميدان بهرام ، جان آاوه، اي آاوه، آاوه

.سرش را بسته مي آيد . بيمار و خسته مي آيد صداهاي مختلف

! آمد - آمد - آمد - آمد - آمد ، بهرام- آمد ، بهرام-

. او را به آله پزخانه در آورده مينشاند قباد.بهرام در بين مردم مي آيد قباد

.مي آندخون مرا جراحت او سرد ) نوشافرین به(

! مي ده به وي .مي آندبنوش ، سرت درد ) يك جام شراب مي آورد نوشافرين(

آاوه .اينگونه دردها اثر دردمندي است اين سرشكستگي سبب سربلندي است ،

قباد ! ، بگو مي دانيتو زميدان آمدي ، زآنها چه گفتگوها هست از ضحاك و از اردوي او ،

بهرام .من ز ميدان با سپاهيهاي مجروح دگر ، بيرون شدم ده روز از اين پيشتر دوستان

.هست درد دوري از پيش دليران وطن درد من سخت است ، اما بدتر از درد بدن .آوشش و جانبازي مردان ما را از حد گذشت لشكر ما آرد رنگ از خون دشمن آوه ودشت ،

.خون ما و آبروي مملكت را ريختند ليك سرداران به پيش دشمنان بگريختند ، . او خودش بيرحم تر از اژدهاي شش سر است لشكر ضحاك از مور و ملخ افزونتر است ،

.و از عجايبها عجبتر مارهاي او بود بس عجايبها پديد از آارهاي او بود . آنهاست مغز تازه مرد جوان ۀطعم ماري بي امان ،او روئيده در سر هر آتف

.بهر مغز شاه ميخواهند در گوشش روند رسد چون وقت خوردن ، هر دو بيطاقت شوند ،مي .خوراك از بهر ماران ميكنند رامغز آنها زان سبب هر روز جالدان دو آدم ميكشند ، !واي برخلقي آه بر اين اژدها گردد اسير دشمن مغز جوانان است اين ضحاك پير ،

.يكدل و يكصف همه بايد به جنگ او رويم شويم ، گر نميخواهيم با پستي غالم او . مي شتابد بهرام آمده به پيش پيروزه.مردم در حالت وحشت و خاموشي

پيروزه .بيا ، تا بر سرت مرهم گذارم !واي بر اين حال زارم !.. جراحت . با ياري مادر و يكي از برادرانش برخاسته ميرود بهرام

مردمان !واي بر دولت و بر ملت و بر آشور ما لوب شده لشكر ما ، بخت برگشته و مغ

.بنده گرديم همه ، فتح آند گر ضحاك .لرزه افتد به تن از اين خب وخشتناك . اغيار شود ۀنعمت آشور ما طمع خورش مار شود بعد از آن مغز جوانان

.ز ياد رود علم و تاريخ و شكوه و سخن ا نام و ناموس وطن يكسره بر باد رود ، .به از آنست آه ضحاك مظفر بشود تن ما گر آه بميدان همه بي سر بشود ،

آاوه .چون عدو حمله آند ، چاره بر او تاختن است وقت سختي خطر از سستي و خود باختن است ؛

57

.ليك در حفظ وطن خلق هنر پرور هست سه تن بزدل پست ،–گر چه آردند خيانت دو .آه دهند اهل وطن در همه جا دست به هم هر سو بفرستيم آدم ،تا بود وقت به

آهنگران !بيشتر اسلحه سازيم براي ميهن

فرخ ! دشمن عيم به دفزآيد آن دم آه بتا

را پيش خود صدا آرده آاوه چند تن از آن جمله سنگين و پرويز .آهنگران با جوش و خروش مشغول آار ميشوند يك گروه مردم دوان دوان مي آيند و فرياد . هياهوي سختي از دور بگوش ميرسد . تگو ميشود آهسته با آنها مشغول گف

ميكنند ضحاآيان ! واي ....آمدند ، آمدند ... دشمنان ، دشمنان

... ميزنند ، ميكشند ميخورند ، مي برند ، ...آمدند ، آمدند !آمدند ، آمدند وحشيان ، قاتالن

. با چيزهاي غارتكرده چون سيل به بازار ميريزند ضحاكاردوي بنام حكمران روي عالم )شمشير برهنه را بلند برداشته ( فرمانده ضحاآي

.قتل و غارت شروع ميشود ! اعظم ضحاكخداوند ظفر

پرده دوم . چيان مي نوازند در يكطرف ميدان نقاره. سپاهيان با ترتيب ايستاده اند . ميدان در نزديكي سراي شاهي

نقاره چيان مردم ، آجائيد ؟ !هي ، هي ، بيائيد

.بايد همه بدانند . نو ميخوانند ۀقرع !هي ، هي ، بيائيد مردم ، آجائيد ؟

ديده سنگين و نوشافرين ، قباد، پيروزه ، فرخ ،بهرام ، آاوه دسته مي آيند ، در ميان آنها –مردم سياه پوشيده ، دسته .جالد با شاگردانش مي آيند . ميشوند

مردم !فرياد از جالد اي فرياد اي داد ،

.قربان بايد داد باز هم دو جوان خسرو

تا آي اين پستي ، تا چند اين بيداد ؟

بهرام .شهربان با مالزمانش و سر دبير مي آيند پس آي ميگرديم ز اين ذلت آزاد ؟

)ش شهربان بگو( سردبير

. نام آيها را امروز بخوانم مي دانمهنوز نگفتند ، من ن . به شهربان نزديك ميشود جاسوس

شهربان ) آهسته به سر دبير و شهربان ( جاسوسان .حاال ميگويم

خسروو بهرام ... روز و شب گرم فتنه

شهربان ) به سر دبير ( . خوب ، گم شو

!نام اينها را زودتر آن اعالن به اين دو جوان ،نوبت رسيده سر دبير

!اي انجمن ، بدانيد اي مرد و زن ، بدانيد ، خسرواآنون بنام نوۀافتاده قرع

.از خاندان رهام ).مادر بيهوش مي افتد . را بازور از آغوش مادر و برادرهاي جوانش آشيده ميبرند خسرو(

58

.آاوه از خاندان اين هديه شد عالوه .بهرامدوم بنام مردم

.نور چشم پير نيكو نام ما !.. ما بهرام ما ، بهراماي فغان ، !.. ما بهرام ما ، بهراممهربان دوم به مردي و هنر،ۀآاو

!اي همه خلق جهان ، رحم ، رحم ) ده را به سينه چسبانبهرام( پيروزه رحم به اين مادر دلخون آنيد ، !، رحم ، رحم نيست دگر تاب و توان

! محزون آنيد ۀرحم به اين خستمردم . را ببرند بهرامدژخيمان پيش مي آيند آه . شنيده ميشود » ... ما بهرام ما ، بهرام« از قسمت عقب مردم صداي

.ايستاده مانع ميشوند بهرام بين آنها و پيروزه

!لعنت يزدان به شما ظالمان اهريمنان ،ۀبيشرفان ، گل .نه پسرم را به ستم آشته ايد تخم خيانت بجهان آشته ايد ،

!من ندهم اين پسرم را دگر ظلم آه ديده است از اين بيشتر ؟ زنها

!ما ندهيم اين پسرش را دگر ظلم آه ديده است از اين بيشتر ؟ پيروزه

!اي مردم امداد آنيد ، !فرياد آنيد ، اي مردم مردم

!آن اهرمن و آن ناپاك نفرين خدا بر ضحاك ، !تاج و آمر و مارانش لعنت به همه يارانش ،

شهربان !زودتر بريدش

مردم مانميدهيم

شهربان !بازور آشيدش

مردم !مانميدهيم

شهربان اين چه سان ديوانگيست ؟ اين چه نافرزانگيست ، !حاصل اين خوب نيست فتنه و آشوب چيست ؟

!خامش و عاقل شويد :پند من را بشنويد بر سپاه فاتحم ورنه فرمان ميدهم .از پي آشتار عام تا آشد تيغ از نيام

بد ؟بهرامطالع آيست مجرم گر بود .عدل و انصاف اين بود بايد او قربان شود ،

.يم ميدوند و چندين جوان از هر طرف به جلو دژخفرخ فرخ

!بجاي او ببر مرا سنگين

! مرا - دیگران

! مرا - !مرا - ! مرا -

بهرام

بشنويد ، اي پدران ، بشنويد ، اي پسران ،

59

!نازنين دخترها مهربان مادرها ، فاقدان همه چيز ، اين جوانان عزيز ،

.پسر يك پدري است هر يكيشان بشري است ، جاي من آشته شود ؟ رود ديگري از چه

.ده برادر دادم من بسي ناشادم ، .زندگاني تلخ است طالع من شد پست ،

... ميروم آشته شوم من خود اين راه روم ، . او را ميبرند . مي آندغش پيروزه

آاوه .داشتم انتظار ز تو همين را بزرگ است روح تو ، اي نامدار ،

اين وقت سختي چرا ميروي ؟ در دست ما ميروي ،دريغا آه از .آه هر روزم از نو آشد با عذاب مرا مرگ از اين رو نكرد انتخاب .آه بي تو نمي ماندم اندر جهان به خورشيد رخشان و آب روان ،

.پس از مرگ نام تو ماند بجا بمانم آه آام تو گردد روا ، . ) پيشاني او را مي بوسد (

)به مردم ( هرام ب -رحمتان بر پدرم ، گر آه آيد زين غم

. ياور او بشويد پسر او بشويد ، مردم

!شير پرطاقت ما پير با غيرت ما ، .خويش و غمخوار توئيم ما همه يار توئيم ،

) بهرام به( فرخ

!اي ز جان بهتر من اي سر و سرور من ، تا به آهن سازي از آبوتر بازي

. در پي خود بردي تو مرا ازخردي .من رفيقت بودم در همه شادي و غم آنييم از خود دور ؟ از چه اآنون با زور تو مرا رخصت ده يا به جان منت نه ،

چون بال گردانت ، آه شوم قربانت !تو مرا با خود بر يا در اين تيره سفر

بهرام !ادگار پدرم ي نامورم ،فرخ

!خلق را ياري آن تو وفاداري آن ، !پهلوان چون او باش چون پدر نيكو باش ،

)به طرف مردم ( !نهراسيد از گرگ همت ، اي خلق بزرگ ،

!ترك آوشش نكنيد باز باقيست اميد ، شهربان

!فوري او را ببريد حرف او را ببريد ، بهرام

!الوداع ، الوداع اين زمستان رود !الوداع ، الوداع غنچه خندان شود ،

!الوداع ، الوداع بلبل نغمه گر !الوداع . درگلستان پرد

بهرام و مردم

!الوداع

60

بهرام برگل و الله زار چون به فصل بهار يادي از ما آنيد ؛ خوش تماشا آنيد ،

الوداع ، بهرام و مردم

!الوداع ردمم

!الوداع ، الوداع ما ،بهرام پاك !الوداع ، الوداع شير ناآام ما ،

!احترام ، احترام جاودان بر تو باد !انتقام ، انتقام ما ز دشمن آشيم

سومۀپرد

. بعضي از زنها ميدوزند يا ميبافند . ه نشسته اند نوشافرين ، پيروزه ، چندين زن و دخترهاي همساي. قباد ۀدر خانگاهي وي با اشاره از آوچه . در روي نردبان يك بچه آوچه را مي پايد . نوشافرين و دخترها غمگين سرود ميخوانند

دور ضحاآيان تماماۀگذشتن ضحاآيانرا خبرميدهد و تا صداي سم اسب ، بهم خوردن اصلحه و خنده هاي وحشيان .دخترها ساآت مي نشينند نشود

دخترها رنجيد و شد روزم سياه ، يار من از من ، بي گناه ،

. گردد مهربان – گفتند - با ناله و با اشك و آه .رحم آمدش بر حال من گفتم به رعدي اين سخن ، . تنگم نهان ۀدر سين شد ناله آن رعد آهن ، . ن غمخوار شد بر درد م يك ابر با من يار شد ، .بگرفت در چشمم مكان باران آن خونبار شد

از دور ديد آن درد و جوش ، يك گردبار پر خروش .در دل نشست از آن زمان آهي شد از غرش خموش ،

ده ريزم سيل خون ،ياز د از آن زمان من تا آنون .وز ناله پر آردم جهان آه از دلم آيد برون

و از ديده جوهاي روان ، ين همه آه وفغانبا ا .با من بود نامهربان حاال هم آن آرام جان

معجز در اين دوران آند ، هر آس بمن احسان آند ، .گردم غالمش جاودان -او را بمن مهمان آند ،

.آواز جارچي از آوچه بگوش ميرسد جارچي

!هي ، هي ! هي ، هي ) ايستاده با وحشت گوش ميدهند زنها سرپا(

.پيش گوش شاه بازي ميكنند مارها گردن درازي ميكنند ، .هر زمان خواهند در گوشش روند بوي مغز شاه را چون بشنوند ،

.مارها از خوردن آن عاجزند آله پزها مغز را بد ميپزند ، تر ،مغز آدم را پزد شايسته گر آه از اهل محل يك پر هنر

-حكمران راحت شود ز اين اضطراب ، تا روند از آيف آن ماران بخواب ، .تاجور او را وزيري ميدهد اينچنين خادم زپستي ميرهد ، .دولتش از ماه تا ماهي شود اليق بخشايش شاهي شود ،

!هي ، هي ! هي ، هي )ميگذرد (

پيروزه

61

... مار آيست ؟ خلق خود سازد خوراكآنكه مغز زنها

!نيست - ! نيست - !در ديار ما چنين نامرد خائن هيچ نيست )گفتگو آنان ميروند (

)تنها (نوشافرین نه خون در دل ، نه در چشم آب مانده ، نه هش در سر ، نه در تن تاب مانده ،

.نه شام تيره حال خواب مانده نه اندر روز روشن حس بيدار به صحرا افتد و صد پاره گردد ، ه دل آواره گردد ،اگر از سين

... به دنيا ماند و بيچاره گردد به است از آنكه بعد از دلبر خود ) . بگوش ميرسد فرخناگاه از دور آواز . سكوت (

.روشني بخش راهم نيامد دير شد ، تيره شد ، ماهم نيامد ، .به سينه آهم نيامد از دل خواستم بنالم ، توانم نبود ، در پيش هر چه خواهي ميشوم، او نيايد من راهي ميشوم ، .در دريا باشد ، ماهي ميشوم بر فلك پرد ، سياره گردم ،

.نميخواهم دور از وي بميرم گرچه خسته و زار و دلگيرم ، .يار ميگويم و قوت ميگيريم !صيد تو نيستم ، اي اجل ، گم شو

)د شده وار ( فرخ !نگارم ، دلبرم ، آرام جانم

نوشافرین !عزيزم ، افتخارم ، پهلوانم

فرخ چرا رنگ از گل رويت پريده است ؟

نوشافرین .دو مه شد رنگ شاديرا نديده است

فرخ چرا آوازت اينسان زار آيد ؟

نوشافرین .خبر از دوري دلدار آيد

فرخ چرا چشمانت اينسان اشك پاشند ؟

ین نوشافر .ز ترس اينكه از تو دور باشند

فرخ چه خواهد شد گر از تو دور گردم ؟

نوشافرین گر از تو دور گردم ، آور گردم

فرخ .جهان چون من جوان بسيار دارد

نوشافرین .ولي دل دوستي با يار دارد

فرخ چه خواهي آرد اگر بي من بماني ؟

نوشافرین .ترك زندگاني : يك آار فقط

فرخ . عزيزم ، زندگي بسيار خوب است

نوشافرین . عزيزم ، زندگي با يار خوب است

62

) را آغوش آرده نوشافرین فرخ( چرا اينسان تنت چون بيد لرزد ؟

نوشافرین .دل از يك فكر وحشتناك ترسد

فرخ .عزيزم ، اينقدر ترس تو بيجاست

) گذاشته فرخ ۀسر بسين ( نوشافرين .ي در همين جاست همينجا ، زندگان

فرخ .به عالم دايم اين ماتم نماند

نوشافرین . تو گر باشي بعالم ، غم نماند

)بباغ ميرود ( تنها فرخ

.نه به دل واهمه از تير و زخنجر دارم نزاجل باك و نه انديشه از آذرم دارم ، .ر دارم ، غم دلبغم خود هيچ ندارم . جانان سخت استۀبيم جان نيست مرا ، گري

.ليك ، من از همه آس درد فزونتر دارم خونين بي درد ،ۀدل آسي نيست در اين دور .من ز بيرحمي ضحاك ستمگر دارم بشكند آوه ز سنگيني باري آه بدوش

... من در اين خانه نه خواهر نه برادر دارم !در دنيا به رخم گر آه به بندند ، چه باك )بعد از آمي سكوت (

.گر برادر نبود خلق هنرور دارم !چرا لشكر غم ملك دلمرا گيرد ... ي ن .تربيت از پدر پير غظنفر دارم هرگز از سختي دنيا نكنم ناله ، آه من

.دشمني گرچه در اين راه چو اژدر دارم بهر آزادي آهوي خودم ميجنگم ، .انه نميبر دارم دست از دامن جان سخن اين است آه گر جان برود از تن من ،

. ميوه مي آورد فرخاز باغ برگشته براينوشافرين نوشافرین

.ننگ است اين ، ننگ . اين زندگاني نيست جانم ، دل من بسيار شد تنگ، .از روزهاي آينده ترسم هر شب ز وحشت تا صبح لزوم ،

.منفور ضحاك گيرد تو را اين ترسم ز دستم ناگاه ، بازور ، ! ، عزيزم ، بگريز از اينجا فرخ فزايد بار بالها ،هر دم

فرخ .آه چه مردانه دهد جان سوزد و خوش بود ، الحق غيرتم ميكشد اينگونه آه پروانه دهد جان ،

.غرق خون گردد و در دامن جانانه دهد جان اي خوش آن عاشق صادق آه بميدان محبت .زنده آنست آه در خدمت اين خانه دهد جان آزادي و اميد ،ۀدرگه دوست بود خان

.آه جدائي نكند از گل و در النه دهد جان آن بلبل مستم ۀگر خزان حمله آند ، بند !بهر آزادي خانه زبيگانه ، دهد جان مرده هرگز نتوان گفت آسي را آه به مردي

نوشافرین .جنگيده خون دشمن بريزند اي آاش اين خلق بر پاي خيزند ،

فرخ .آهويم اآنون مانند شير است !بين چون دلير است ! جان ، دلبر من

.بر پاي خيزد اين خلق بيباك آري ، عزيزم ، بر ضد ضحاك ، .بايد آه باشم در اولين صف آنروزها من شمشيردر آف ،

نوشافرین .ين وطنم اۀ، بچفرخ منهم آخر ، چو تو ، با تو منهم روم و دشمنانرا بزنم ،

) به وي خنجر مي بخشد فرخ( .بود آوچه ز وحشيهاي ضحاك برو ، جانم ، تو داني شب خطرناك

فرخ .رود جسم اگر چه جانم اينجاست هميشه حاآم تو بر من گواراست ،

63

)وداع آرده ميرود ( نوشافرین

. ..بيايد مشكلم را حل نمايد آي بيايد ؟... پدر رفت و نيامد )سكوت (

را رها سازم ؟فرخآنم تا جان چه تدبيري ...از اين فكر پريشان عقل و هوش خويش ميبازم ) .از آوچه دوباره صداي جارچي به گوش ميرسد (

. ويران مي آنداگر داند ز غيرت نقشه ام را . دارمش پنهان فرخاما ز! چاره هست ... ها ... مگر ؟ !تو را در بند مي اندازم ، اي مرگ ! ، اي مرگ سر بكفت ميتازمبه جنگ

!زچنگالت رها ميسازم ، اي مرگ بزور عقل و آوشش دلبرم را

پرده چهارم .ضحاك درروي تخت از درد و خشم ميغرد . اهل دربار ايستاده اند . دربار

اهل دربار .شاه پر قدرت ما شده ناتوان بر سر ما بال بارد از آسمان ،

.روز و شب در عذاب بي گناه گشته بي خورد و خواب پادشاه ، چاره پيدا آنيم ازآجا ؟ بهرآسايش مارها

گاه به مار طرف راست گاه به مار طرف . يكي پيش ضحاك ميروند –آله پزهاي ملل مختلف با طبق هاي پر يكي .چپ بيحاصل تكليف خوردن ميكنند

ضحاك ... صبر من شد تمام !اين طرف ، احمقان

.زندگي شد حرام !آنطرف ، ناآسان .مرگتان عبرت ديگران ميكنم سر زجسم شما خائنان ميكنم

)به وزيردربار ( !فوري افسونگران را بيار چه ايستاده ئي ، نا بكار ؟! رو

. رباب نوازان مي نوازند و ميخوانند . وزير دربار دويده ميرود .دل ما ز اين مصيبت شد پر از غم ان نخوابيدند يكدم ،دو شب مار

!ايا ماران بيطاقت ، بخوابيد چرا اينسان شما در اضطرابيد ، .افسونگران مي آيند ، دوره زده دم ميگيرند !بخوابيد ، بخوابيد

اقسونگران !روقا يا برق الب يا شرق الشروقا ، !الجلخ ، الجالخه الفلخ ، الفالخه ،

. طبق در دست مي آيد قباد.شود خاموش نميضحاك ۀعربد )به مار طرف راست ( قباد

.براي مار زيبا آوردم حلوا آوردم ، حلوا آوردم ، )مار با حرص ميخورد (

!مارك جان خواب رو مارك اي مارك ، ! اآنون راحت شو حكمران عالم ،

)به مار طرف چپ ( !التفات آرده بخور اين حلوا ا ، طاوس رعنا ،مارك زيب

!مارك جان خواب رو مارك ، اي مارك ، !اآنون راحت شو حكمران عالم ، .خاموش ميشود ضحاك ۀعربد. مارها ميخوابند

اهل دربار سلطان ما جست از خطر ، روز بال آمد به سر ، .ر شد آوشش ما پر ثم شد طالع ما پرظفر ،

.روز بال آمد به سر سلطان ما جست از خطر ، ضحاك

) مغز پزان و افسونگران رانشان ميدهد ( سگانرا ۀاين گل اين يار مهربانرا !گردن زنيد يكسر

64

!خلعت دهيد هم زر )قباد اشاره به ( زربفت به قباد مي پوشانند وۀر جاميك دسته از اهل دربا. دژخيم بافراشان ، افسونگران و مغزپزها را ميبرند

. شهربان آمده تعظيم مي آند . بدره هاي زر به او ميدهند شهربان

! او به سر اهل جهان پاينده باد ۀساي پادشاه پادشاهان پايدار و زنده باد ، .مي آندبين هر جمع و گروهي حيله بازي ،مي آندباز هم در شهر آاوه فتنه سازي

.مي آندخلق را بر ضد ما پيوسته دعوت شاه را صد گونه تهمت ميزند ،آشكارا .آار ما با شورش مردم به سختي ميكشد اين مرد بد ،ۀگر نفرمايد شه ما چار

ضحاك )با وزيران آهسته مشورت آرده (

.نام خلق يك محضر نويسند آشكار تا ز خادمان صادق ما را برو اينجا بيار ، . مدح عقل و بخشش و رحم و دل صاف مرا گويند شرح عدل و انصاف مرا ،اندر آن

.لشكر ما داد و بي ما آار آنها بود زار و اندر آن گويند امنيت به اهل اين ديار . آهنگر استۀباعث پيدايش آن آاو و اندر آن گويند هر سختي آه در اين آشور است

.ر سر دبير را پيش خوانده او را مي نشاند آه محضر را نوشته حاضر آند وزير دربا. شهربان تعظيم آرده ميرود ضحاك

)را نشان داده قباد ( در ذخيره بره ها از بهر اين استاد هست ؟

وزیر دربار . تازه افتاده بدست آاوهآخرين فرزند

ضحاك . يش آاوه در آف من بعد از اين ر) ميخندد ! ( هه – هه –هست ! آفرين !.. زنده گشتم !.. آخرينش !.. آخرينش آنكه ميگويند اميد دل و محبوب اوست ؟ ،اين همان شمشيرباز خوبروست !.. آخرينش

وزیر دربار ... جسور و خوبروي و خوش سخن -اوست ، آري او ،

ضحاك !بايد او را من به بينم ، آوريدش پيش من

در اين حال چشمش . با تنفر روي خود را برميگرداند فرخ. ندازد ضحاك با دقت به وي نظر مي ا. را مي آورند فرخ . زرين ميشناسد ۀبه قباد افتاده او را در جام

فرخ

..ديو سياه و پدر آن پري ؟ :بينم و در دل نبود باوري !در پليدي بجهان نيست آسي مثل قباد .داشت لقب در بر خلق اين جالد » پاآدل«

.شرمم آيد آه چنين دد بود از ملت من سبب ذلت من ،آار ننگ آور او شد .ملتم آگه از اين رو به مكار شود پدرم آاش از اين آار خبردار شود ،

.او را ديگر بهتر است اينكه نه بينم رخ . بود ملعونتر ضحاكشكلش از هيكل ضحاك

!همه و پر شور است چه سخن آور و بي وا بين چه قدر مغرور است ،... او ۀآخرين بچ .ميكنم تابع خود مردم اين آشور را با همين دانه بدام آورم آهنگر را ،

.بهتر است اينكه نه بينم رخ او را ديگر در دل عفريت هم اين چهره اثر ،مي آند قباد

!جان فداي نگه و جرئتش و غيرت او در سرم از حيرت او ،خون من جوش زند .ترسم از سرآشي دل سر خود را بازم ر نگهي اندازم ،باز هم بر رخ او گ

.بهتر است اينكه نه بينم رخ او را ديگر ترسم اشكم به جبين ريزد از آن روي و نظر ، ) قبادبه( فرخ

!دل سيه ، اهريمن ملت فروش

وزیر دربار

65

! در دم مرگي تو ، بخود آ، خموش ) را ميبرند فرخ(

)قبادبه (ضحاك بايد او زنده بماند ، برو تو از من برسد حكم نو ،تا ب

) ميرود قباد( ضحاك

!شد پسر آاوه هم آخرشكار شدند اين دو مار ، وه ، آه چه آسوده !شادي دو فتح تماشا آنيم بزم و طرب زود مهيا آنيم ،

.ه رقصها آغاز ميشودهر گون. وزير دربار از هر طرف رقاصه ها و نوازانده ها ميريزند ۀبا اشار پنجمۀپرد

. وزير دربار مي آيد . ضحاك در روي تخت وزیر

.از پي اجراي فرمان شهنشاه آمدند تاجدارا ، دوستان در پيش درگاه آمدند ، . درتمام شهر فوري آرد بر پا شور و شر دربار آاوه باخبر،ۀليك ، شد از نقش

... د آوچه ها را يكسر از آشوبگرها پر نمو ضحاك

. از اشراف محلي داخل ميشوند ضحاك وزير طرفداران ۀبه اشار ! زود يد دوستان مطمئن را پيش من آر دعوت شده ها

! تيغ تو برا به فرق دشمنان - ! السالم ، اي پادشاه مهربان - تا آه ما با جان و دل اجرا آنيم ؟ چيست فرمان شهنشاه عظيم ،-

.شينند مي نضحاك ۀبا اشار ضحاك

خوبي ما را شماها ديده ايد ؟ آنها

... ها ، ديده ايم ضحاك

عدل و انصاف مرا سنجيده ايد ؟ آنها

.سنجيده ايم ضحاك

من نگهدار شما گرديده ام ؟ آنها

.گرديده ايد ضحاك

منصب و مال و لقب بخشيده ام ؟ آنها

. بخشيده ايد .از دور هياهوي مردم بگوش ميرسد

ضحاك .مي آند ، اما ، فتنه بر پا آاوه

آنها .مي آند بيجا آاوه

ضحاك .مي آند اغوا مدر ميان مرد

آنها !مي آند ، ها ، مي آند

ضحاك

66

.بيشتر بهر شما دارد خطر بهر ملك اين فتنه ها دارد ضرر ، !اين سند را مثل خلق امضا آنيد خويش را ايمن از اين اغوا آنيد ،

. آنها آنرا دست بدست داده و نخوانده با تعظيم و تكريم مهر ميكنند . در دست سردبير است نشان ميدهد محضر را آه . فريادها و هياهو رفته رفته نزديكتر ميشوند

)به وزیر دربار( ضحاك ! را تنها به دربار آاوهبياور به سختي پيش مردم را نگه دار ، . همه از وحشت ميخشكند . آاوه دمان به دربار داخل ميشود

آاوه !ز انصاف و رحم و حيا بيخبر ايا ديو خونخوار بيدادگر ،

. ما عزاخانه شد ۀطربخان نو اين ملك ويرانه شد ،زجور .زتيغ تو يك گردن آزاد نيست در اين سرزمين يك دل شاد نيست ،

آي آخر شوي سير از خون ما ؟ ستم چند بر حال محزون ما ، .ز روح تو روئيده شد اين دو مار بس ظلم و آين آرده ئي بيشمار ،ز

.ستمهاي تو مار دوش تو شد تو بار دوش تو شد ، دل سنگ .شود دردت افزون و جورت فزون زماران خود در عذابي آنون ،

.فقط مغز بيچارگان ميخورند اند ، به مثل خودت مارهاي تو )اشاره به امضا آنندگان محضر ( آز اينانب تو حساۀچگونه آند قرع

... نشد يكنفر انتخاب .بگوش ميرسد » دست آهنگر « سرود . فرياد خلق ديوارهاي قصر را ميلرزاند

!هراسان شو از خشم جوشان خلق شنو اين صداي خروشان خلق ، ضحاك

فرخت آزاد گردد بي گزند ؟ پس تو ميخواهي به امر من ز بند اوفتاد ،فرخ فال نو بر نام ز روي عدل و داد ، گرچه ، . ش آن گو

... ليكن . نگاه ميدارند آاوهرا مي آورند و در ميانه شمشيرهاي برهنه مقابل فرخ با اشاره او

.آخرين اوالد دلبند تو است ... اين يكدانه فرزند تو است ... . شمشيرهاي آشيده مانع ميشوند حرآت ميكنند آه بيكديگر برسند اماآاوهو فرخ

–ترك مكر و فتنه و اغوا آني اين سند را گر تو هم امضا آني ، . بر تو بخشم آخرين فرزند را من ز دست او گشايم بند را ،

. طومار را گشاده هر جمله را اول پيش خود بعد بلند ميخواند آاوه . ميدهند آاوهمحضر را بدست اين غداران ؟ آدام خلق ؟ » ...خلق ... ما «

گر خلق طلب آنيد ، اين است ، اين خلق فروشان و خيانتكاران ؟ !اين خلق )اشاره به طرف هياهوي مردم (

)خواندن را دوام ميدهد ( ! زحمتكش و ايجاد آن و مسكين خلق » ... دل خرسند ... خلق راحت و ... شه عادل و «

كر و خيانت تا چند ؟اما دل آي ؟ م . نزديك مي آوردند آاوهرا تماما رو بروي فرخ ضحاكۀبا اشار

جانم ، جگرم ، يگانه فرزند من است ، دل و دلبند من است ، فرخهر چند آه .بينم رخ يازده برادرهايش هر وقت نظر آنم به سر تا پايش ،

)مي آندگريه ( خواهد دل من شادي او بينم ، ... شبختي و دامادي او را بينم خو

فرخ !زين آب مزن بر دل من آتش تيز مردانه ، پدر ، اشك مريز ،ۀاز ديد

.پادراتري بمردي از وجدانهم تو سخت تري ز چكش و سندانهم ، .و زمردن من خاطر خود تنگ نكن هرگز ، پدرم ، قبول اين ننگ نكن ، .آزادي خلق بهتر از جان من است ،خدمت به وطن يگانه پيمان من است

آاوه چشم از وطن و اهل وطن بر بندم ؟ خواهيد آه از براي يك فرزندم

67

.و آن تازه جوانان همه فرزند منند اين خلق تمام خويش و پيوند منند من ميهن خود را نفروشم هرگز . را ميبرند فرخ ضحاك ۀبا اشار . مي آندمحضر را پاره آرده زير پا لگد !ز ننگ را نپوشم هرگۀاين جام

شهربان )شمشير را ميكشد (

!سر بي ادب را بگيرم ز تن بده رخصت اي شاه عالم آه من ضحاك

) .مي آندپر از واهمه با دست بي قوت گويا چيزي را از سينه خود دور ( ... نهاده است بر سينه ام استوار نبيني مگر ؟ نيزه اي مرگ وار

. جنگ در ميگيرد . جوانان بيرون مي آيند ۀ و يك دست فرخ،قباد از زير زمين . هجوم ميكنندآاوهخائنهاي محلي به او آويخته آنرا بر افراشته از ايوان به مردم آه در بيرون ۀاندازد و پيشدامن خود را به نيز يك ضحاآي را زده ميآاوه

را از ضحاك فرخ. در سر آنهاست به دربار ميريزند پرويزهستانيهاي مسلح آه شهري و آوۀتود. هستند نشان ميدهد . مي آندتخت سرنگون

مردم !هميشه شاد باشيد اي جوانان مبارك باد اين فتح نمايان ،

! ما فرخخوش و فرخنده باشد ما ،فرخالهي زنده باشد ) قبادبه( ناناجو

.جان ما را عقل تو آزاد آرد )همه (ردم م

.فكر تو دلهاي ما را شاد آرد قباد

.عقل اين دختر به من ياري نمود اينچنين فكري فقط از من نبود ، ) را آه در بين مردم ايستاده است نشان ميدهد نوشافرين(

مردم !نوشافرينآفرين هم بر تو ، هم اي قباد پاك دل ، صد آفرين ،

زربفت به قبادۀيكي از آشپزها پيشدامن خود را از روي جام. اشك شادي ميريزد »پاآدل « ۀاز شنيدن آلمقباد .ديگري آاله سفيد آشپزي خود را به سرش ميگذارد . مي پوشاند

) قبادبه( سنگين .ي آزاد مي آردجوانانرا چه سان حكايت آن آه از شمشير جالد

و ميرفتند در خواب ؟ آه ميخورند ي به آن ماران بيتاب مي دادچه قباد

با خود گفتم آه اگر آن دو مار پيش از آنكه من روم به دربار ، .مغز گوسفند را با ذوق ميخورند به مغز ضحاك هوس ميكنند ،

) عمومي ۀخند( . نيستم قبادگم شوم ، من بايد اگر نخورند من استاد نيستم ،

.باشد از خويش و بيگانه پنهان بايد آشخانه : ضحاكگفتم به .مغز پخته را افسون نمايد مبادا جادو آنجا بيايد

يك ذره – دو مثقال ، نمك –شكر ميزدم هر شب به مغزه بره يك خرده سرمه از دندان فيل ، دو تا فلفل ، نيمتا زنجبيل ، –يك

! شد معجون اينك... يك دم و يك پف يك چوبه دارچين ، يك نخود افيون ، .به ماران آن گوسفند خونخوار م از آن مغز خوشگوار مي داد

.آه شب دو جوان آم شده است از ما هر سحر خوش بود شاه بي پروا .منتظر بودند در زير زمين اما جوانان همه در تامين

مردم !آفرين هم بر تو هم نوشافرين پاك دل ، صد آفرين ،قباداي

قباد .بهترين مغز جهان است اين مغز نرم و شيرين و جوان است اين مغز ،

.نعمت و حرمتم از مغز من است مغز پختن هنر نغز من است ،

68

مردم .مغز با مزه زياد است ، زياد آار دنيا به مراد است ، مراد ،

.خوشترش مغز قباد است ، قباد قباد است ، قباد ،بهترش مغز )نوشافرین به( فرخ

ماه خوش منظر من ، شكر ، صد شكر آه باز آمده ئي در بر من ، من سپاهي و تو فرمانده نام آور من، ! مهربان دلبر من

.فتح من ، اختر من نوشافرین

.دلبر آيد در بر وصل خوب است به هر جا بود ، اما بهتر آه بميدان ظفر .ملت و آشور من من خودم فاتحم و يار من و لشكر من ،

)قبادبه ( آاوه !..تا هزاران نوجوان ميشد زچنگالش رها آاش خواليگر بدي ز اول تو پيش اژدها

همه ساآت . را از دو طرف در آغوش ميگيرند فرخ پيروزه و نوشافرينآهسته شنيده ميشود ، » الوداع « آهنگ ( ) مي ايستند

!آشور ما بي زوال و فتح ما پاينده باد . اد خلق انسان پرور و نام آور ما زنده ب مردم

! آهنگر ما زنده باد ۀشير فاتح آاو ما پاينده باد ، آشور ما بي زوال و فتح خود را به ۀاينرا ديده ديگرانهم زينتهاي ساد. گردن بند خود را گشوده به پرچم بيرق آاوياني مي آويزد نوشافرين

. پرچم عالوه ميكنند عمومسرود

!ديدي آه چطو شد ديدي آه چطو شد ، ! اي ، هي !اي ، هي .همش يخ بود و آو شد

!ديدي آه چطو شد شد ، نوۀهنگام با لشكر خونخوار شيران وطن دشمن غدار ۀاز حمل

!ديدي آه چطو شد . چون در بر خورشيد همش يخ بود و آو شد !ديدي آه چطو شد شد ، نوۀام هنگ !اي ، هي ! اي ، هي

آن وحشي نا پاك ،ضحاك بر باد فنا رفت همه هستي !آه چطو شد ي ديد ! آز آمدنش يكسره اين ملك چپو شد

!ديدي آه چطو شد نو شد شد ،ۀ هنگام !اي ، هي ! اي ، هي و آن آله پز خوب ، از همت و از غيرت آهنگر محبوب

!ديدي آه چطو شد . خلق پلو شد عيد آمد و تلقان همه !ديدي آه چطو شد شد ، نوۀ هنگام !اي ، هي ! اي ، هي

. پرچم زينت يافته با طنطنه بر افراشته ميشود پرده

69

ترجمه ها

انترناسيونال

!دنياي فقر و بندگي برخيز ، اي داغ لعنت خورده ، .به جنگ مرگ و زندگي ما را برده جوشيده خاطر

آهنه جهان جور و بند ، بايد از ريشه براندازيم .هيچ بودگان هر چيز گردند آنگه نوين جهاني سازيم ، .آخرين رزم ما روز قطعي جدال است ،

.نجات انسانها انترناسيونال است . نه قهرمان خدا ، نه شاه ، بر ما نبخشد فتح و شادي .در پيكارهاي بي امان با دست خود گيريم آزادي نعمت خود آريم بدست ، تا ظلم را از عالم بروبيم ،

. تا وقتي آه آهن گرم است دميم آتش را و بكوبيم . آخرين رزم ما روز قطعي جدال است ،

.نجات انسانها انترناسيونال است اردوي بيشمار آار ، اني ، جهۀتنها ما تود

.نه آه خونخواران غدار داريم حقوق جهانباني ، بر رهزنان و دژخيمان، غرد وقتي رعد مرگ آور .تابد خورشيد نور افشان در اين عالم بر ما سراسر . آخرين رزم ما روز قطعي جدال است ،

. نجات انسانها انترناسيونال است

يم گرآي ماآس سرود شهباز

١

تنگ نمناك گره پيچ خوابيد ، در و آنجا ماري به آهسار خزيد . به بحر نگران

70

.آهسار دم گرم ميدميد به چرخ در چرخ بلند آفتاب مي تابيد ، از تنگ تاريك بين رشحه ها ... موجها در پائين ميخوردند به سنگ

... ي غلطان سنگهاۀبا غلغل تابان بود سيل ش آوه را بريده ، با غريو خشم ، پوشيده از آف ، سر سفيد ، پر زور ،

.به دريا ميريخت .شهبازي افتاد ناگهان آنجا آه مار پيچان بود

او ، با فريادي پائين افتاده ... مجروح ۀبا پر خونين ، سين .سينه ميكوبيد در خشمي عاجز به سنگهاي سخت

ولي زود فهميد آه از عمر مرغ . و جلد خزيد از وي دور مار ترسيد نزديكتر خزيد به مرغ مجروح ... دو سه دم باقيست

چه شد ؟ مي ميري ؟- . و راست برويش ايستاده فشيد .با آهي عميق پاسخ داد شهباز –. آري ، مي ميرم - ... ديدم فلك را ... نگيدم بيباك ج ... بخت را شناختم ... من با فحر زيستم -

!اي ، بيچاره تو ...تو چنان نزديك نخواهي ديدش آنجا چون خزم ؟ . خوب ، چيست آسمان ؟ يك جاي تهي -

چنين گفت آن مار به مرغ آزاد -!گرم است و نمناك ... من اينجا خوشم . بپر يا بخز : پيش خود فكر آرد .و در دل خنديد به هذيان وي

همه در زمين خواهند خفت ، هر چيز .عاقبت پيداست شهباز جسور ناگه تكان خورد ، ... خاك ميشود ، خاك

از سنگ سرب رنگ در تنگ تاريك .نيم خيز به اطراف نظري انداخت .هوا خفه بود و پر تعفن .آب مي تراويد

.رو با همه ني شهباز فرياد زد ، پر درد ، پر اندوه ، ... بزخم سينه ... خصمرا فشارم ... آاش باري ديگر به فلك پرم -

!.. اي لذت رزم ... تا ، در خون من غرقه ، بميرد راستي دلكش است زيستن آه اين مرغ شايد در چرخ: مار بفكر فرو رفت

:او پيشنهاد آرد به مرغ آزاد ... چنين مينالد بلكه بالهايت تو را بردارند و آمي ديگر !ه و پائين بيفت پس بيا پيشتر تا لب در بخود لرزيد باز ، فرياد زد مغرور ، .يدر عالم خود زندگي آن

. سوي پرتگاه رفت در نم سنگها ، لغزان با چنگال ، بالها گشاده ، از عمق سينه نفسي آشيد ، . به پرتگاه رسيد

خود مانند سنگ از روي سنگالخ ، .خت چشمش درخشيد و خود را اندا امواج سيالب او را ربوده بالها شكسته ، پر فرو ريخته ، پائين ميغلتيد ... موجهاي دريا ، با صفير غم ، بسنگ ميخوردند خونش را شست و در آفن آف بردش بدريا

... بحر نمايان نبود ۀپيكر شهباز در پهن٢

.در مرگ شهباز ، در عشق آسمان يشيد مار ، والميده ، ديري اند .با اميد بخت فرح ميدهد پس نظر افكند بچرخ آبود آه چشم را دايم

در آن فضاي بي سقف ، بي آران ؟ آخر چه ميديد شهباز مرده - با عشق پرواز بر فلك ، روح را اغوا ميكنند ؟ هم جنسان او چرا پس از مرگ ،

آخر اينها را ميتوانستم منهم بفهمم ، آنها ؟چه چيز آنجا درك ميكنند :گفت و اجرا آرد .م مي آرداگر به فلك آمي هم باشد پرواز

.مانند نوار در آفتاب رخشيد چنبره زده پريد به هوا ، .اينرا فكر نكرد آه بسنگ افتاد !خزنده نهاد آي پرواز آند

!، جذب پرواز بچرخ در اين است پس - ...افتاد ، وليكن نمرد و خنديد در آن دلتنگند ،خاآرا نشناخته !مرغان مضحك ! در افتادن است

.در آن تفته دشت حيات ميجويند بچرخ بلند شتابان شده ليكن غذا نيست و تكيه گاه نيست تن زنده را نور فراوان هست ،. آنجا تهي است

اي اين آه با آن پوشانند بر پس آبر بهر چيست ؟ سر زنش چرا ؟

71

در آار حيات پنهان نمايند ؟ جنون هوس ، و عجز خود را .و ليكن ديگر من فريبشانرا نميخورم !..مرغان مضحك .آنجا پريدم ، پيمودم آن را ... ديدم فلك را ... من خود آگاهم

نون بخود اعتماد دارم فقط محكمتر من اآ .ليك خرد نشدم . افتادن را هم آزمون آردم !بگذار با موهوم زندگي آنند آنها آه خاك را دوست نميدارند .به دعوتشان دل نميدهم من به حقيقت پي بردم ، هرگز

مار در روي سنگ آالف پيچ شده .من خاآزاده ام ، با خاك زنده ام دريا برق ميزد در تابش نور ، .بخود مي باليد در آن شيرانه غرش امواج .ا سخت به ساحل ميزد موج خود ر

صخره ميلرزيد از ضربت موج، .طنين انداز بود سرود در وصف مرغ سرافراز !شور و جنون دالوران را ثنا ميخوانيم :ميلرزيد فلك از رعد سرود

... اي جسور شهباز ، خونت ريخته شد ! شور و جنون دالروانست خرد حيات همچون اخگر در ظلمت حيات آن روز آه قطره هاي خون گرم تو ،ليك آيد

.بر مي افروزند مجنونوار عشق آزادي و نور رخشان ميشوند و در بسياري دلهاي بيباك محكم روحان و دليران ، جاويد ، باقي خواهي ماند ، گرچه تو مردي ، ليك در سرود

!شور و جنون دالوران را ثنا ميخوانيم !نور چون زنده تمثال ، چون دعوت سوي آزادي و ١٩۴٨

ماآسيم گرآي پيك طوفان سرود

.ابرهاي تيره گرد مي آرد باد روي هامون بحر سر سفيد مي آندشهپر گشاده پرواز ما بين ابرها و دريا مغرور

گاه بالي بر موجي رسانيده ، .پيك طوفان ، برق سياه مانند بانگ ميزند و ابر ميشوند ابر پريده چون تير گاه بسوي

درون اين بانگ شوق طوفان هست ، .شادي در بانگ بي پرواي مرغ و يقين آامل به پيروزي هوس ۀنيروي غضب ، شعل

ياقوها مي نالند پيش از طوفان ، .مي شنوند ابرها اندر اين بانگ آنها آه در قعر آب حاضرند .مي نالند ، مي لولند روي دريا

–اسفرودها نيز ناله ميكنند .وحشت خود را پنهان نمايند . از لذت رزم زندگاني آنها ، اسفرودها بيخبرند

تن پروارش را ابله پنگ ون .غرش رعد مي ترساندشان تنها پيك طوفان سرفراز ... در سنگالخ مي آندترسان پنهان

.باالي درياي سفيد از آف دانه مي پرد با جرئت ، آزا .بروي دريا فرود مي آيند ابرها تيره تر شده پائين تر

.به پيشواز تندر مي شتابند موجها مي سرايند و رو به اوج در آف غضب ، !تندر خروشان

باد اينك در آغوش مي گيرد سخت .گرم دفع باد ميزارند موجها وحشيانه خشمگين ، مي پرتابد ضربت ،گله هاي موج را و با

آوه پاره هاي زمردين را روي سنگالخ و در هم شكسته پيك طوفان ، برق سياه مانند ، .مي آندبه گرد ، به رشحه بدل

چون تير از ابرها گذشته با پر مي پرد غريوان ، گشاده بال –ن چون شيطان اين است مي پرد دما .آف موجها را آنده مي برد

... مي خندد قاه قاه ، ميگيريد زار زار -. سياه ، سر افراز شيطان طوفان !او از شدت شادي ميگريد او به ابرهاي تيره مي خندد ،

.چنديست خستگي حس مي نمايد در قهر رعد او ، شيطان حساس ، !د پوشاند نه ، نخواه–ابر آفتاب را او يقين دارد نخواهد پوشاند آبود ۀر شعلبگله هاي ا ...باد مي صفيرد ، تندر ميغرد

72

دريا تيرهاي برق را ربوده .مي افروزند باالي ژرف دريا انعكاس اين برقها در بحر .در قعر خود خاموش مي نمايد

.پيچ و تاب خورده غايب ميشوند بمانند مارهاي آتشين اين مرغ جسور پيك طوفان است ! فان طوفان ، بزودي مي شورد طو-

.روي بحر پر غضب خروشان آه مي پرد مغرور بين برقها ! بگذار شديدتر بشورد طوفان - :پيشگوي فتح است آه بانگ ميزند

ماياآوفسكي . و

گفتگو با رفيق لنين

اوضاع نوين ، از خرمنها آار ، . آرميد آم آم تاريك شده روز ،

منم و لنين ، : دو تن در اطاق .روي ديوار سفيد عكس او .در پرشور سخنراني دهان باز

.خار خار موهاي لب رو به باال عظيم پيشاني ، در چين جبهه ،

. انساني افكار عظيم ، گنجيده .هزاران در زير ميروند پيداست ،

.از نور شادي فروزان جستم ، ... علف دستها ... پرچم جنگل . به پيشوا دهم گذارش سالم ،

من ميدهم خرسند ، رفيق لنين ، .با امردل نه رسمي ، گذارش ،

ميشوند خواهند شد ، رفيق لنين ، .دوزخوار مشكل آارهاي اجرا

و لوچ ،به گدا دهيم شمع و رخت . فلز و انگشت حاصل رويد آله هاي پوچ ، زيادند ضمنا

.آردارهاي زشت هر نوع زيادند .دفع مشت و گاز مي آندخسته

.گستند افسار جمعي بي شما فتنه ساز ، در دورش ، در ملك ما ،

. بسيار رذيالن قدم ميزنند و نه شماره ، نه لقب دارند

:ميشود آشان يك قطار ريختها چاپلوسان لجاره ، آوالآها ، . بدمستان اهمال آار ، انشعابي ، نشانك ، پر از قلم ، سينه را ،

.مغرور راه ميروند پيش انداخته .ميكوبيم، بيشك همه شانرا ما

. زور ، مي خواهدزور -ليكن همه را در دود آن فابريكها ، رفيق لنين ،

زير برف و غالت ، درزمين .داريم نفس ، فكر ، پيكار و حيات با دل و با نام شما رفيق ،

اوضاع نوين ، از خرمنها آار ، .آرميد آم آم تاريك شده ، روز،

-منم و لنين ، -دو تن در اطاق ،

73

فيد روي ديوار س عكس او آشانين . ل

سرود جوانان

.ما به اميد صلح زنده ايم فرزندان هر ملت ، .بهر خوشبختي آوشنده ايم اين سالهاي پر شدت در اقيانوس و دريا در هر اقليم دنيا ، بر ما دهد دست ، هر آس جوانست ،

دوستي سرايد هرجوان ،ۀنغم !با ما به صف ،دوستان اين سرود ما را آشتن آي توان ، . جوان ، هرجوان هر

!آي توان ، آي توان هم آهنگ اينرا با جوانها

اين سرود ما را آشتن آي توان ، : خواند دنيا !آي توان ، آي توان

.نام دوستان به دل شد رقم در ياد است روز ميدان ، . بهم دوستي ما را بسته خون پاك شهيدان

!پيش آ ، با ما بپيوند .هر انسان شرفمند نوراني فردا بخت ملتها ،

دوستي سرايد هر جوان ،ۀنغم .ياران : در دست ماست اين سرود ما را آشتن آي توان ، .هر جوان ، هر جوان !آي توان ، آي توان

هم آهنگ اينرا با جوانها سرود ما را آشتن آي توان ،اين : خواند دنيا

!آي توان ، آي توان . با سوگند مقدس به پيش برنا دل ما ميتازيم .بهر حق سزاوار خويش پرچم باال افرازيم

.باز بهر صلح آند چاه زور تاريك بدخواه همراه ما گرد خيز اي جوانمرد ، ان ، دوستي سرايد هر جوۀنغم ! ضد شرار جنگ

.هر جوان ، هر جوان !آي توان ، آي توان اين سرود ما را آشتن آي توان ،

:خواند دنيا هم آهنگ اينرا با جوانها !آي توان ، آي توان اين سرود ما را آشتن آي توان ،

آشانين . ل

سرود بين المللي دانشجویان ١

.ران جوان ميدهيم دست به يا دنيا ، شنو صوت دانشجويانرا ، !آي زير دود حريق مينهيم آسمان صاف و خورشيد تابان را

وفاداري عزم و ياري ، پر از ايمان ، .دارد به توپ و آتم برتري

.پاسدار صلحيم ما توده جوان يك دل و جان ، پيش دوستان صاف ورخشان ،

.يكتاست ره بخت جاويدان

74

٢ .با رزم و آار دانش در دست آرد آموزش پادار است ،س براهآ هر

.سوي سعادت ملل را برد ما خواهيم علمي آه صلح را خواستار است ، وفاداري عزم و ياري ،

پر از ايمان ، .دارد به توپ و آتم برتري .پاسدار صلحيم ما توده جوان يك دل و جان ،

ن پيش دوستا صاف و رخشان ، . يكتاست ره بخت جاويدان

٣ .ياد داريم دود و خونها را هنوز ما آه در آتش جنگ يار شده ايم ،

.دانشجويان ، صلح را سازيم پيروز بهر بزرگ امتحان آماده ايم ، وفاداري عزم و ياري ،

پر از ايمان ، .دارد به توپ و آتم برتري . جوان ۀم ما تودپاسدار صلحي يكدل و جان ،

پيش دوستان صاف و رخشان ، .يكتاست ره بخت جاويدان

پاتكانيان . ر

بزرگي بي زوال

!آه شوي آدمي بزرگرو ، باز آ ، دمي :چون جان ببر آشيدش و بدرود آرد و گفت آمدم ، پدر ،: آمد و گفت يك سال رفت ،

–. ينسان بخود مبال پسر ، ا- ... اول توانگرم –! بزرگي از تو طلب آرده ام ، نه زر .گفتش

! پدر ، ببين - . بگذشت سالها و پس آمد . گفتا -. من عالمي بزرگم ، دانشور زمان

– گفت پدر –. اين ممكن است - . يگانه رهبر علمم در اين جهان - بود همين ؟اما مگر بزرگي مطلق .بلكه صد چنان

.تنها نه ، با برادر مظلومي از بشر اين سفر . بگذشت سالها هم و باز آمد من ناله اش شنيدم و رفتم بياريش ، اين اسير بود و ببند ستم ، پدر ،: گفت

–. آزاد آردم از ستم و رنج و خواريش آوشيدم و مجاهده آردم آه زودتر گفتا ، بشوي جامه و تن را ز خاك و خون ، .سخن چون گل شگفته شد پدر پير از اين

.آورده ئي بجاي همه آرزوي من آزاد زندگي آن و خوش بخت ، چون آنون .اين است آن بزرگي بي مثل و بي زوال ! اينك ،حقيقتا تو بزرگي ، بخود ببال

تاراس شوچينكو

وصيت نامه

مين ،مرا زير ز ميرم ، خوابانيد ، ياران ،چون .او آرائين شيرين در صحراي بي پايان دنپر و ساحل آن چنانكه دشت پهناور ،

.چون ميغرد غران پيدا باشد ، بشنود گوش .بندها را بگسالنيد خوابانيد و بپا خيزيد ، .نصرت را غسالنيد با خون ناپاك دشمن نو ، آبير و آزاد مرا در عائله نو ،

!يكدم آريد بياد نرمي و مهرباني با

75

ويكتور هوگو

سنگر خونين .با آودآي دلير ، به سن دوازده سنگر خونين شدند اسير رزم آوران

. بله ، با اين دالوران - آنجا بدي تو هم ؟ - !تا آنكه نوبت تو رسد ، منتظر بمان . پس ما آنيم جسم تو را هم نشان تير -

.آتش جرقه زد د شد همه لول تفنگها ،يك صف بلن .غلطان فتاد بر سر خاشاك و سنگها تن همسنگران او

. به سردار فوج گفت –با مادر عزيز اذنم بده بخانه روم ، تا آنم وداع- ! عجب حقه اي زدي - . الساعه خواهم آمد -

زي به حرف مفت ؟نواهي زچنگ ما بگري محكوم آيستي اگر اصال نيامدي ؟ خانت آجاست ؟ . داد پاسخ وي آودك شجاع – سلطان ، نه -

! ها ، پس برو - .در سر آن چشمه ، آن طرف .سربازها به مسخره گفتند بين خود –! .. چه خوب خرش آرد-

خر خر و ناله دم مرگ دالوران آن زمان ناگهان .با قاه قاه خنده بد آغشته

!آمد . محكوم خورد سال مي آمد ز پشت صف : ت نظر آنان هر آه بحير. شكست شوخي آنجا آه پيكر رفقايش بخون فتاد ، ميان آوچه به ديوار تكيه داد ،

! اين من - .خونسرد و بي تزلزل و مغرور ايستاد ! خالي آنيد تير - آشيد عربده ،

پوشكين . س . آ

به دآابریستها

!پر فخر تحمل آنيد ، ياران عماق آانهاي سيبير در ا و بلند پرواز فكرهاتان گم نميشود رنج دلگير

اميد در سيه چال غمبار خواهر وفادار سختي ، . خواهد آمد روز خوشبختي جرئت و شادي آند بيدار ،

محبت و دوستي يابد راه ، پيشتان از سدهاي آهن . من ۀرسد بانگ آزاد چاه–ني اآه در آن زندآنسان

آزادي . زندان ويران گردد بندهاي گران خواهند افتاد ، .هند داد دوستان تيغتان پس خوا پيشوازتان آيد با شادي ،

پوشكين . س . آ

یاد دارم

ايستادي بر چشمم تو ظريف ، ياد دارم دم جانبخشي من ، . حسن لطيف ۀهمچنان آله آه بپرد آنا ، چون پديده بين هر روزه هياهوي و شتاب ، انده ، نوميد ،ۀمدتي غرق

.نازنين چهر تو ديدم در خواب گوشه آواز عزيز تو شنيد ، . بشد از صر صر عاصي بر باد افكار آهن . سالها بگذشت

.فت از يادملكي چهر توام ر دلكش آواز تو شد دور از من پس از آن ميگذراندم ، ايام ، دور ، در ظلمت زندان ، بي سود ،

.بي اشك و بي روح و بي الهام زندگي بي عشق و بي معبود ، باز پيدا شدي اينك تو ظريف ، : روح را شد دم بيدار شدن

حسن لطيف ،ۀهمچنان آله چون پديده آه بپرد آنا ،

76

تام ،ۀبهر او از نو ، با جلو : آلود دل آنون جوش زند شوق هم اشك و هم روح و هم الهام ، زنده شد هم عشق و هم معبود ،

پوشكين. س . آ

در هواي دلكش فواره ها

هر طرف ديوارها را رشحه زن ، در هواي دلكش فواره ها ، .با جرنگ انداز مرجان سخن بر دل خان شاعر آوردي صفا

مي نمودي دست چاالآش رسد ، مليح ،يح بيكاري بر نخ تفر . زرين خرد ۀدانه هاي سبح يح ،لدر گردن بند رخشنده م

اينجا سخن پرداز شرق . آريمبر جوجه ها –شيفته بودند سعدي . در شگفت و جذبه ميگرديد غرق ميگشودي دفتر و باغچه سرا . يهاي نغز ايروان همچو قال قصه هاي زبده ميگسترد او

. هر زمان گيريمجلس خانهاي ميگرفت از حسن آنها رنگ و رو صاحب استعداد فكري، خوش ادا ، ليك يك تا هم فسونكار عزيز ،

نا سروده داستانها ، شعرها با چنان قدرت ، چنان شوخ و تميز شاعر بگزيده آشور آاندران آان بصير و نكته دان و بالدار . قرين با حوريان –دلربا زنها شير مردانند پرمو ، سهم بار ،

پوشكين. س . آ

آاخ یادگار

. راه مردم را به آن محضر علف هرگز نپوشد بخود آاخي بپا آردم آه دست آنرا نميسازد .زبرج شاه اسكندر معظم آبده آنسان آه باالتر سر فرازد

.رهد روح از فنا و ماند اندر نظم ارزنده مم گرچه گردد خاك ، جس–تماما من نمي ميرم ، نه . ولو يك شاعر زنده بمانم شهره تا باقي بود در زير اين افالك

برد نام مرا با مهرباني هر زبان در اوست، اعظم ،ۀزمن آگه شود سر تا سر روسي . ست نژاد راد اسالو ،فين ، آنون بي علم تنگوس هم و آلموك بيابان دو

حس نكو بيدار در آدم ،آه آردم با سخن رماني دير خواهم بد عزيز خلق اين آيهان ، . آه آزادي در اين عصر ستم بستودم و احسار بر افتاده طلب آردم

نه از آزارها ترسان نه بر اآليل ها واله، اطاعت آن تو ، اي الهام من ، فرمان يزدانرا .مكن هم بحث با ابله را و بهتانرا ،بيقيدانه به به پذيرا باش

پوشكين. س . آ

سرود نوشانوش

!اي بانگ نوشانوش ، طنين انداز از چه خاموشند آوازهاي شاد ؟ !آه ما را دوست ميدارند ، زنده باد زيبا دختران ، زنهاي طناز ، جرنگا جرنگ ، پياله ها را لبريزتر سازيد ،

!حلقه هاي فال را بيندازيد در مي سرخ رنگ ، !زنده باد الهام ، زنده باد خرد !اين به آن خورد ! ساغرها به پيش

آنسان آاين چراغ ميبارد فروغ !تو ، اي مهر پاك ، پرتو بيفكن دود آنان مي ميرد علم دروغ پيش طلوع شفق روشن ، !د ظلمت زنده باد خورشيد ، نيست شو .پيش آفتاب دانش سرمد

77

توضيحات

»بشمس آسمائي « شاعره ايراني آه پسرش بدست ارتجاعيون بقتل رسيد و غزل – شمس آسمائي بدين مناسبت سروده شده است )تاجيكي ( بيچارگان – آمبغالن اسامي محالتيست در تاجيكستان – ريگر ، قره طالق و راشيدن بگ ، ارباب – باي قهرمان داستانهاي خلق التيش – الچپلسيس . جنگ آور سياه ، لقبي است آه خلق التيش به سران سپاه غاصب آلمان داده بودند – ريتسار سياه برج ايفل در پاريس –ايفل سميتكو – سمكو ميباشد » پري بخت « اشاره به قهرمانان داستان – هفت تن اد پرويز شاد بدين غزل عالوه آرده است اين بيت را است– ... زهي ان لحن داودي ) تاجيكي ( رها آردن ، راندن –سردادن ) ١٨١۴-١٨۶١( شاعر بزرگ خلق اوآرائين – ) Chevtchenko (شوچنكو اوآرائين است ۀ نام پر آبترين رودخان– دنيپر شاعر شوروي – مارشاك. س )تاجيكي ( جستجو آردن –آافتن ام يكي از دوشيزگان پيشرو آلخوزچي تاجيك ميباشد ن– اصليه خان مقصود از بيرق سرخ بيرقي است آه به دسته آارگران پيشرو بعنوان– بشد بيرق سرخ از دست ما داده ميشود افتخار ) تاجيكي ( آج بيل – آلند دهند گروه آارگران و يا دهقانان آلخوزي آه آار معيني را انجام مي– بريگاد مي برد دهقانيكه در مقابل آار خود يك چهارم محصول را سهم – چاريك آار دهقاني آه در تصرفات آلخوزي داخل نشده و آارهاي زراعتي خود را بتنهائي اداره مينمايد – يكه دست پيشرو – ضربدار )تاجيكي ( روي سري – رومال ) تاجيكي ( مزدور – مردآار ر نقشه آا– پالن مقصود فردوسي است – اوستاد سخن مي آند دهقان متمول آه از زحمت ديگران استفاده –آوالك بر ضد تزار طغيان آرده بودند ١٨٢۵سال اشراف انقالبي روس آه در –دآابريستها اشاره به شعراي جوان شرقي است آه از سبك سعدي پيروي مينمودند – سعدي جوجه ها يره آريمه شبه جز– آريم . محل زيبائي است در آريمه آه در دوران پيشين اقامتگاه خوانهاي تاتار بوده است – باغچه سراي

.بودن موجود نسخه آاغذيبخش پاياني شعر زور بي شكست وبخش ابتدايي شعر تاج وبيرق در :توجه .در ويرايش هاي بعدي اين قسمت ها اضافه خواهد شد

:تهيه براي هاي رايگان فارسيآتاب

COM.BLOGSPOT.PERSIANBOOKS://HTTP

78