Embed Size (px)
DESCRIPTION
Â
Citation preview
Doce lúas
Héctor Pose
Alberto Rodríguez Fariña
Héctor Pose (Malpica de Bergantiños, 1964), Naceu
en Malpica, soleira da Costa da Morte, e trata de vivir
corresponsablemente na cidade da Coruña, en cuxa
Universidade ensina e aprende. Aboia na soidade da
escrita tentando entender.
alberto Rodríguez Fariña (Malpica de Bergantiños,
1983) inicia a súa relación coa fotografía no Instituto de
Imaxe e Son da Coruña antes de emprender unha viaxe
de ida e volta de varios anos a Londres, onde amplía os
seus estudos. A súa obra combina os seus dous grandes
intereses, a fotografía e a viaxe, e desta unión nacen
diversos proxectos noutros tantos paises.
Un novel licenciado en Farmacia arriba desde o sur a unha vila mariñeira. Mocea, casa e comeza
un proxecto vital. Viven das crebas que o mar deita no areal. Mais o infortunio chega nunha marea
para tronzar a felicidade da familia. Un galeno local receita baños de sol e mar no Atlántico para
a filla adolescente. Certo día de calma chicha, unha manda de arroaces achégase ao áxil nadar da
cativa e esta vira o sentido da súa derrota fuxindo pola escorrentía cara ao horizonte.
Doce lúas é o diario dun home que decide encasar e outear meditativo o mundo que o rodea.
Un ano escrito desde o descarnado sentir. Textos e imaxes que maridan con sutil elegancia
para descifrar o convivir en contextos miúdos onde a identidade, os patrimonios, a paisaxe e a
condición humana revelan aspectos da face que nos compón e define. A experiencia do tempo
que vive o ser, escrita como se a existencia pedise un haikai para cada instante.
1 Lapsus Alfonso Pexegueiro
2 Delourando os días José Lorenzo Tomé
3 Doce lúas Hector Pose
Alberto Rodríguez Fariña
Doce lúas
Héctor Pose
Alberto Rodríguez Fariña
Este libro contou cunha axuda á edición
da RIUL - Rede Internacional de Universidades Lectoras
Doce lúas, 2015
Fotografía de cuberta: Alberto Rodríguez Fariña
Revisión lingüística: Xesús M. Mosquera
Deseño e maquetción: Gif Estudio _ www.gifestudio.com
Axustes de deseño: Juan Gallego _ www.juangallegoestudio.com
Edición: axóuxere
Xens, 75
15984 Araño, Rianxo
Galiza
axouxerestream.com
Impresión: Lugami Artes Gráficas. Betanzos
ISBN: 978-84-941379-9-0
Depósito legal: C 1247-2015
Doce lúas
a Bea, Alba e Manuel,trepia vital
Galicia-Londres-Amsterdam-Buda-Galicia
O viaxeiro ve sempre o que leu
Edward Said
UnHA - 11
Unha
Cíclica andoriña, comeza todo de novo.
Debaixo da lembranza e neste perdido ollar, ao sur do meu corpo atalaiado, a baixamar
descobre a area empezoñada.
Descifro a vista de paxaro o perfil dun peixe plano gravado a cicel. Fósil efémero, trampantollo
de vida mariña.
12 - DoCE LúAs
Por tellado a melancolía desprendida das nubes, orballo de ausencias
que empapa, ata anegalo, o sentir.
Madrugo e inicio os matíns de andar pautado. Catorce pasos
lévanme e devólvenme da orixe á diáspora doméstica, fronteira da dor.
Interrompe a miña marcha o que me circunda, como a afastada
proximidade dunha fiestra sen intimidade.
Vexo desde este claustro a muller que ofrenda as súas costas
á parella, amplificando o silencio que os reboza. Baten portas
para argumentar. Eu esquivo o duelo e a desapracible intemperie
arroupado con Van Morrison.
Espértame un día máis a alba negra petando nos cristais. Vai a máis
unha chuvia insolente impedindo o meu viacrucis.
UnHA - 13
14 - DoCE LúAs
UnHA - 15
ole abril a mirra caduca, a mácula de area e a humidade que as igrexas matriz exhalan.
o ceo é un iglú grafitteado de corvos mariños e gaivotas nun esborranchado voar
mentres as embarcacións bailan solto ao son da maraxe. A cuberto, aturo as isóbaras
adversas co cantaruxar da fala do lugar.
Escampa, impás para regresar á miña ágora. Acampo o sentido nas varandas
azuladas, balcón á paisaxe que somos.
Escoito transcorrer a mañá. Gabean cara a min os ruídos diferenciados das motoras
e os saúdos monosilábicos dos que fan a súa cotiá ruta da saúde. Luxan a atenta
escoita as onomatopeas sonoras das adiccións dixitais.
nas escaleiras de atraque que a marea baldea, unha muller maza un polbo, abre en
canal un peixe sapo, tora para carnada entre chapuzaduras especies rexeitadas. o
falar podre de seu mariñeiro reprégame ao meu cuarto como a esquiva morena.
Mergullado entre sabas, outro mar, o mar de Iris Murdoch, reaviva a dor da perda.
Casilda, cándida tenrura, bicos con sabor a iodo!
UnHA - 17
DúAs - 19
Dúas
Rememoro o meu clan. Artesáns da saúde, colleitabamos o que o océano vomitaba nos areais.
Valume para beberaxes farmacéuticas ou estrume nas leiras; tamén refugallo do home, que aquí
din crebas.
A nosa única filla medraba oufana entre a frescura dos argazos e os ungüentos dunha nai coraxe.
Algúns días a tona do mar padece acne. Rizos brancos apincaran a súa cambiante cute. outros,
maquillada polo sol, pratea con tal intensidade que esixe reverencia.
DúAs - 21
Rebento as paredes de tanto habitalas.
necesito entregarme ao chou da madrugada. sucede a cada pouco, cando nin a literatura me
dá abasto. Abro a porta de piñeiro para saír á fresca da noite. É un andar deambulado, sen
rumbo fixo, que abrangue o territorio afectivo labrado no convivir. os inverosímiles chafráns
danme abeiro se intúo unha sombra feita persoa. Algún mariñeiro vello con insomnio, talvez
un expulsado do leito matrimonial, ambos en tránsito cara ao purgatorio do bar aberto.
Vou apañando retallos de conversas, saúdos e encontros vividos nun atado de intres que
alimentarán o meu encerro.
Convencido de que a vila soña, encamíñome cara ao adro da igrexa onde sobreviven heroicos
magnolios ao abrigo da paz e o rezo silabado. o salitre e a insensibilidade fustríganos. sento
entre volutas de albanel, bordos de pedra amaneirada. Acompáñame alguén máis neste exilio
nocturno. Unha anciá á espera da campá anunciadora quere dar a nova do seu pasamento. os
cativos pelotean estrábicos, cun ollo no balón e outro no cíngulo do cura. Un cigarro prendido
fumea o delito do imberbe adolescente.
Arrecunchado, o outrora cemiterio alberga nomes que só en braille se deletrean. Exhumados
os corpos, lápidas agretadas testemuñan vidas que ninguén lembra. Arañeiras, silvas e ruídos
que xorden tras matas silvestres colonizan este espazo público. o vento brúa entre óxidos,
follas secas e pedras que o xogo infantil lanza desde a lindeira tapia, sonorizando un mapa
que atraveso ás apalpadas. Piso tempo humedecido polas bágoas vertidas por outros que
tampouco están. A vella nogueira segue aí, espallando sombra ata o alpendre ateigado de avíos
para os oficios relixiosos: crucifixos con couza; formas inertes baixo cobertores; mechas aínda
virxes; candelabros mancos e veas con barbas de cera ardida; antas sen iconas que levaron
décadas a ombreiros os fregreses; misais sen algúns salmos; sotanas, casullas e roquetes
despezados. Ecoan pecados sen remite entre este atrezzo do temor de Deus.
22 - DoCE LúAs
Un muro vulgar como o feito de que exista impide o paso ao anexo carreiro dos Defuntos.
Arteria deforme, angosto atallo para viandantes que o atravesan fuxidiamente acotío.
Rabuñando as imperfeccións do peche, camiño constrinxido por alturas e usurpacións
indecentes. Ao dobrar un dos seus meandros, escoito chapuzar na lindeira Fonte Vella.
Quen sacia a sede na alborada? Unha filla obediente sostén o recado cotián dos seus pais.
Treméndolle o pulso, enche un porrón de barro de Buño. Auga fresca para aturar o labor
fronte ao océano…
o meu penar polo fluír do tempo non acontece segundo o reloxo pendurado no descansiño,
agullas prendidas nas 8:47 desde hai lustros. En hora tal, un novel licenciado en Farmacia
apeouse do voo doutra andoriña camiño de África.
Atrincheirado neste barbeito vital, reduto de fantasmagorías, a duras penas sosteño a miña
sombra. Empúrroa, pois o nordeste, vento que arenga ao suicida, esvaece o rostro no seu
persistente soprar. Procuro abeiro na prédica de Bufalino.
DúAs - 23
A babor do meu ver, a anciá presa na súa cela pola insensatez construtiva, implora con ollos
de despedida: “Recórdame, recórdame!”. Traslado a súa pregaria mar adentro mentres o sol
debuxa nel o meu perfil gaseado. Mariñeiría inconsciente xera un arco da vella bastardo que
devoran peixes que o padal humano despreza.
Fatídica hora na que non intuín a súa presenza diante do absorto cometido de recollida a
tractor. souben cando xa era ductilidade atropelada.
Aciaga manobra enquistada na memoria.
Eterna cicatriz.
Doce lúas
Héctor Pose
Alberto Rodríguez Fariña
Héctor Pose (Malpica de Bergantiños, 1964), Naceu
en Malpica, soleira da Costa da Morte, e trata de vivir
corresponsablemente na cidade da Coruña, en cuxa
Universidade ensina e aprende. Aboia na soidade da
escrita tentando entender.
alberto Rodríguez Fariña (Malpica de Bergantiños,
1983) inicia a súa relación coa fotografía no Instituto de
Imaxe e Son da Coruña antes de emprender unha viaxe
de ida e volta de varios anos a Londres, onde amplía os
seus estudos. A súa obra combina os seus dous grandes
intereses, a fotografía e a viaxe, e desta unión nacen
diversos proxectos noutros tantos paises.
Un novel licenciado en Farmacia arriba desde o sur a unha vila mariñeira. Mocea, casa e comeza
un proxecto vital. Viven das crebas que o mar deita no areal. Mais o infortunio chega nunha marea
para tronzar a felicidade da familia. Un galeno local receita baños de sol e mar no Atlántico para
a filla adolescente. Certo día de calma chicha, unha manda de arroaces achégase ao áxil nadar da
cativa e esta vira o sentido da súa derrota fuxindo pola escorrentía cara ao horizonte.
Doce lúas é o diario dun home que decide encasar e outear meditativo o mundo que o rodea.
Un ano escrito desde o descarnado sentir. Textos e imaxes que maridan con sutil elegancia
para descifrar o convivir en contextos miúdos onde a identidade, os patrimonios, a paisaxe e a
condición humana revelan aspectos da face que nos compón e define. A experiencia do tempo
que vive o ser, escrita como se a existencia pedise un haikai para cada instante.
1 Lapsus Alfonso Pexegueiro
2 Delourando os días José Lorenzo Tomé
3 Doce lúas Hector Pose
Alberto Rodríguez Fariña
