Dora Giannakopoulou_Erws Met' Empodion [2004]_m

8/10/2019 Dora Giannakopoulou_Erws Met' Empodion [2004]_m

http://slidepdf.com/reader/full/dora-giannakopoulouerws-met-empodion-2004m 1/107



NTOPA ΓIANNAKOΠOYΛOY

ΕΡΩΣ ΜΕΤ' ΕΜΠΟΔΙΩΝ

Μυθιστόρημα

EKΔOΣEIΣ KAΣTANIΩTH



© Copyright Nτόρα Γιαννακοπούλου – Eκδόσεις Kαστανιώτη A.E., Aθήνα 2004

Έτος 1ης έκδοσης: 2004

Απαγορεύεται η αναδημοσίευση ή αναπαραγωγή του παρόντος έργου στο

σύνολό του ή τμημάτων του με οποιονδήποτε τρόπο, καθώς και η μετάφραση ή

διασκευή του ή εκμετάλλευσή του με οποιονδήποτε τρόπο αναπαραγωγής έργου

λόγου ή τέχνης, σύμφωνα με τις διατάξεις του ν. 2121/1993 και της Διεθνούς

Σύμβασης Bέρνης-Παρισιού, που κυρώθηκε με το ν. 100/1975. Επίσης απαγορεύεται η

αναπαραγωγή της στοιχειοθεσίας, της σελιδοποίησης, του εξωφύλλου και

γενικότερα της όλης αισθητικής εμφάνισης του βιβλίου, με φωτοτυπικές,

ηλεκτρονικές ή οποιεσδήποτε άλλες μεθόδους, σύμφωνα με το άρθρο 51 του ν.

2121/1993.

EKΔOΣEIΣ KAΣTANIΩTH A.E.

Zαλόγγου 11, 106 78 Αθήνα

210-330.12.08 – 210-330.13.27 FAX: 210-384.24.31

[email protected]

www.kastaniotis.com

ISBN 960-03-3894-9

mailto:[email protected]


http://www.kastaniotis.com/






3

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ

Η παρακολούθηση

Το διαζύγιο

Η μοιραία συνάντηση

ΠΛΗΣΙΑΖΕ στο σπίτι του έχοντας αυτό το περίεργο

συναίσθημα ότι κάποιος τον παρακολουθούσε. Γύρισε το κεφάλι του

αλλά δεν είδε κανέναν. Έκανε μερικά βήματα ακόμα, έφτασε στην

πόρτα της πολυκατοικίας, έβαλε το κλειδί ν’ ανοίξει και φευγαλέα

έπιασε τη σκιά στη γωνία. Άφησε το κλειδί στην πόρτα κι έτρεξε.

Τίποτα. Κανείς. «Μα τι στο καλό, παραφρόνησα; Κι όμως... δεν μπορεί

να κάνω λάθος... τόσο λάθος...» Ανέβηκε στον τέταρτο, μπήκε στο

διαμέρισμά του κι αμέσως χτύπησε το κινητό του. Ο Περικλής είδε το

νούμερο στην οθόνη κι απάντησε. Ήταν η κόρη του.

«Κάτια, τέτοια ώρα; Γιατί;»

«Μπαμπά, είσαι καλά;»

«Μια χαρά... η μαμά σου;»

«Κοιμάται... νομίζω... έλα από δω...»

«Κάτια... Κατιούλα μου, γιατί;»

«Καληνύχτα...»

«Μην κλείνεις...»

«Είσαι σίγουρος για...»

«Είμαι».

«Η μαμά είναι;»

«Ρώτησέ την... μια στιγμή...»

Ο Περικλής είδε να φέγγει η χαραμάδα της εξώπορτας απ’ το

φως του μικρού χολ της πολυκατοικίας κι αμέσως άκουσε το θόρυβο

του ασανσέρ. Έτρεξε, άνοιξε την πόρτα, αλλά το ασανσέρ ήδη

κατέβαινε. Τώρα πια δεν είχε καμία αμφιβολία. Τόσες μέρες; Δεν

μπορεί, κάτι συνέβαινε. Στον όροφο δεν υπήρχε άλλο διαμέρισμα. Άρα

κάποιος ήρθε κι έφυγε αμέσως. Γιατί δε χτύπησε; Πώς μπήκε στην

πολυκατοικία;

«Έλα μπαμπά...» άκουσε τη φωνή της κόρης του.

«Ναι».

«Τι συμβαίνει;»

«Τίποτα... κάποιος... τίποτα...»



4

«Μπαμπά, έλα από δω...»

«Κάτια, μη με στενοχωρείς...»

«Καλά... γεια...» είπε κάπως θυμωμένη κι έκλεισε το τηλέφωνο.

Πρωί πρωί τηλεφώνησε στη γυναίκα του, που την άλλη

βδομάδα θα γινόταν και επίσημα «πρώην».

«Μαριάννα, η μικρή δε λέει να το χωνέψει. Τι θα κάνουμε;»

«Τίποτα. Με τον καιρό θα συνηθίσει...»

«Μα η Κάτια...»

«Κακομαθημένη, αυτό είναι... Να γίνεται πάντα το δικό της...»

«Είσαι άδικη».

«Κι εσύ ενδοτικός».

«Μα δεν...»

«Πρέπει να φύγω, έχω δικαστήριο... Καλή σου μέρα...»

Ο Περικλής κράτησε για λίγο το ακουστικό σκεπτικός, ύστερα

ήπιε μια γουλιά καφέ, φόρεσε το σακάκι του και βγήκε στους δρόμους.

Την Εύα θα τη συναντούσε το μεσημέρι αργά. Τέτοια ώρα θα κοιμόταν

ακόμα. Πέρασαν κιόλας αρκετές βδομάδες απ’ όταν την

πρωτοσυνάντησε στον «Απόλλωνα». Είχε καθίσει ακριβώς πίσω της.

Πρόσεξε πως ήταν εντελώς χωμένη στο κάθισμα και μερικές φορές

έστριβε το κεφάλι της πότε δεξιά πότε αριστερά. Για μια στιγμή, που

γύρισε προς τα πίσω, είδε καθαρά το πρόσωπό της. Την κοίταξε

επίμονα. Εκείνη απέφυγε το βλέμμα του. Δεν ήταν καμιά απ’ αυτές τις

πολύ όμορφες κοπέλες –ψηλή, ξανθιά, δίμετρη, με πράσινα μάτια και

σαρκώδη χείλη– όχι, είχε ένα νόστιμο μουτράκι, καστανά σγουρά

μακριά μαλλιά –όχι πολύ μακριά, στο ύψος των ώμων– μάτια μάλλον

μελιά προς το σκούρο και στόμα κανονικό χωρίς τίποτα το ιδιαίτερο.

Εκείνο που του έκανε εντύπωση ήταν το βλέμμα της. Αυτό το ανήσυχο

βλέμμα τον έκανε να την προσέξει τόσο. Ο Περικλής μετακινήθηκε

στο διπλανό κάθισμα για να την παρατηρεί καλύτερα. Από κείνη τη

στιγμή χάζεψε. Δεν μπορούσε να τραβήξει τα μάτια του από πάνω

της. Παράτησε την ταινία και κοιτούσε το κορίτσι. Πρώτη φορά, εδώ

και πολλά χρόνια, αισθανόταν έτσι. Πώς έτσι δηλαδή; Ούτε κι ο ίδιος

μπορούσε ν’ απαντήσει. Πριν τελειώσει το έργο –μια σαχλαμάρα

ήταν– την είδε να σηκώνεται με προφύλαξη και να βγαίνει. Ο

Περικλής σαν υπνωτισμένος την ακολούθησε. Βγήκαν στη Σταδίου,

έστριψαν στην Παπαρρηγοπούλου για το γκαράζ. Τώρα μπορούσε να

την παρατηρεί ολόκληρη. Μετρίου αναστήματος, με ψηλά όμως πόδια

που διαγράφονταν μέσ’ απ’ το στενό τζιν παντελόνι, αλλ’ εκείνο που



5

τον είχε μαγνητίσει απ’ την πρώτη στιγμή –δηλαδή πριν από λίγο–

ήταν το ανήσυχο βλέμμα, αυτή η μυστηριώδης ματιά που τον έκανε

να ακολουθεί τα βήματά της. Έφτασαν στο γκαράζ. Μπήκε στο

διθέσιο αυτοκίνητό της, ένα μαύρο κάμπριο Πεζώ, αλλά δεν έπαιρνε

μπροστά. Ο Περικλής ήταν παρκαρισμένος παραδίπλα. Ξεκινώντας,

την είδε που προσπαθούσε με τη μίζα και σταμάτησε.

«Τι πάθατε;»

Η κοπέλα δεν απάντησε.

«Συγνώμη...» είπε συνεσταλμένα κι έβαλε μπρος να φύγει.

Εκείνη τον κοίταξε.

«Εμένα με συγχωρείτε...»

Ο Περικλής κατέβηκε απ’ το αυτοκίνητό του κρύβοντας την

ταραχή του.

«Να δοκιμάσω;»

«Παρακαλώ...» είπε και βγήκε έξω.

Ο Περικλής έκανε δυο-τρεις αποτυχημένες προσπάθειες.

«Δυστυχώς χρειάζεται συνεργείο... Έχω ένα φίλο μηχανικό, να

σας δώσω το τηλέφωνό του...» και συμπλήρωσε διστακτικά: «Να σας

πάω κάπου, αν θέλετε...».

«Μην ενοχλείστε, θα πάρω ταξί».

Έβγαλε γρήγορα γρήγορα μια κάρτα απ’ τη μέσα τσέπη του

σακακιού του, έγραψε το τηλέφωνο του φίλου του μηχανικού και της

την έδωσε. Πάντως, έστω και μπερδεύοντας τα χέρια του, κατάφερε

να της δώσει το δεξί.

«Χάρηκα πολύ...» είπε συνεπαρμένος κι έφυγε.

Δεν ήξερε να πει με βεβαιότητα τι ήταν αυτό που τον μάγεψε.

Γιατί τον μάγεψε, αυτό πια ήταν σίγουρο. Ένα βλέμμα όμως είναι

αρκετό να δημιουργήσει σε κάποιον τόση αναστάτωση; Όταν μάλιστα

αυτό το βλέμμα δεν έπεσε ούτε για μια στιγμή πάνω του; Ε, λοιπόν

φαίνεται πως είναι. Διότι ο Περικλής προσπάθησε να ξεχάσει αυτή τη

συνάντηση. Να ξεχάσει; Είμαστε σοβαροί; Αυτός το μόνο που

σκεφτόταν συνεχώς, μα συνεχώς, ήταν αυτή η μοιραία συνάντηση.

Μοιραία; Ναι, ναι, μοιραία, πολύ μοιραία μάλιστα. Το άλλο βράδυ

ξαναπήγε στο σινεμά, με την κρυφή ελπίδα μήπως ήταν κι εκείνη εκεί.

Έψαξε όλη την αίθουσα, τίποτα. Ο φίλος του ο Στρατής τον μυρίστηκε.

«Τι συμβαίνει μ’ εσένα;»

«Τίποτα».

«Πώς τίποτα... εσύ είσαι αλαλιασμένος».



6

«Σιγά, ψυχολόγε...»

«Καλά...»

Τη μεθεπόμενη, λίγο πριν φύγει απ’ το γραφείο του Στρατή, και

χωρίς ακόμα να του έχει κάνει ουδεμία νύξη, χτύπησε το κινητό του.

Ήταν εκείνη. Ο Περικλής τα ’χασε, παρ’ όλο που είχε ένα προαίσθημα

αυτές τις δυο μέρες ότι θα την ξανασυναντούσε. Ο φίλος του ο

μηχανικός είχε φτιάξει το αυτοκίνητό της και τον πήρε να τον

ευχαριστήσει.

«Παρακαλώ, δεν έκανα τίποτα», ψέλλισε ο Περικλής ενώ τον

έκοψε κρύος ιδρώτας. Τον ρώτησε αν ήθελε να πήγαιναν κανένα

βράδυ σινεμά.

«Σήμερα;» τη ρώτησε απότομα.

«Σήμερα;»

«Αν δεν έχετε αντίρρηση...» θερμοπαρακάλεσε.

«Εντάξει», είπε κοφτά εκείνη. «Στον “Απόλλωνα” μέσα». Το

«μέσα» το τόνισε ιδιαιτέρως.

«Μέσα...», επανέλαβε ο Περικλής, «και σας ευχαριστώ πολύ...».

Ο Στρατής είχε στηθεί απέναντί του κατάπληκτος, έβλεπε κι

άκουγε όλο αυτό το «δόσιμο» του φίλου του σ’ ένα πρόσωπο, περί του

οποίου, για κάποιον άγνωστο λόγο, δεν του είχε μιλήσει ως τώρα. Ο

Στρατής εκτός από κατάπληκτος ήταν κι εκνευρισμένος.

«Δε μου λες, δικέ μου, γιατί μου κρύβεσαι;»

Ο Περικλής δεν κρατιόταν πια.

«Μυστικός έρωτας».

«Μήπως ξαφνικός έρωτας; Γιατί μέχρι προχτές...»

«Το προχτές ξέχασέ το... Το σήμερα έχει σημασία, Στρατή μου...

Κι αυτό το σήμερα είναι υπέροχο...»

«Ρε, τρελάθηκες;»

«Ένα υπέροχο πλάσμα... μα τόσο υπέροχο...»

Ο Στρατής έβλεπε το φίλο του να καίγεται.

«Μήπως να μου πεις τουλάχιστον από πού ξεφύτρωσε το

υπέροχο;»

«Για κάνε ένα σενάριο...»

«Παντρεύεσαι αύριο;»

«Όχι κι αύριο...»

«Μεθαύριο ίσως;»

«Μμμ...»

«Ρε, είσαι σοβαρός;»



7

«Δικηγόρος και σοβαρός;»

«Α, γεια σου... Τώρα είσαι σωστός...»

«Στρατή, ας αφήσουμε τ’ αστεία...»

«Κι ας πιάσουμε τα σοβαρά, λοιπόν λέγε... ποια; πού; πώς;

πότε;»

Αυτός ήταν ο Στρατής, γρήγορος και μεθοδικός για τους

άλλους, για τον εαυτό του όμως ας κρατήσουμε ένα ερωτηματικό.

Δίδυμο αχτύπητο

ΠΕΡΙΚΛΗΣ-ΣΤΡΑΤΗΣ, δίδυμο αχτύπητο. Η γνωριμία τους

χρονολογείται απ’ τα μαθητικά τους χρόνια στο Παγκράτι. Ο Στρατής

–ένα συνεσταλμένο και μελαγχολικό παιδί – πήγε στην τάξη της έκτης

δημοτικού και τον έβαλαν να καθίσει στο ίδιο θρανίο με τον Περικλή.

Το πλησίασμά τους στην αρχή ήταν δύσκολο, γιατί ο μικρός –ο

Στρατής δηλαδή– είχε περάσει μια τραγωδία. Ένα χρόνο πριν είχε

πεθάνει ξαφνικά η μαμά του και το παιδί έπαθε κατάθλιψη. Και

βέβαια είχε εγκαταλείψει το σχολείο. Ανέλαβε τότε μια κοπέλα να το

βοηθήσει να βγει απ’ αυτή την κατάσταση. Καπάτσα όμως η κοπέλα,

αφού τα κατάφερε με το μικρό Στρατή, τα κατάφερε και με τον

μεγάλο –τον πατέρα του δηλαδή– που τον παντρεύτηκε ύστερα από

δυο χρόνια. Σε λίγο καιρό ο Στρατής κι ο Περικλής έγιναν αχώριστοι,

γιατί ο Περικλής, υπομονετικός καθώς ήταν, βοήθησε πολύ το φίλο

του να ξεπεράσει την απώλεια της μάνας του και τη μελαγχολία.

Έμεναν στην ίδια γειτονιά και τους έδεσε και ο κοινός τόπος

καταγωγής τους – η λατρεμένη Μυτιλήνη. Όλα τα καλοκαίρια τα

περνούσαν εκεί. Κοντά κοντά, ο ένας στ’ Ακλειδιού, ο άλλος στη

Βαριά. Γιαγιάδες, θειάδες, ξαδέρφια, τους περίμεναν με ανοιχτές

αγκαλιές. Έτσι πέρασαν τα χρόνια κι όταν ο Στρατής τέλειωσε με τις

σπουδές του, ο πατέρας του θέλησε να επιστρέψουν στη Μυτιλήνη.

Δεν του άρεσε πια η Αθήνα και συμφώνησε κι η γυναίκα του – η μητριά

του Στρατή– καθότι Μυτιληνιά κι αυτή.

Εκείνη όμως που πήγε να πεθάνει για το φευγιό ήταν η κόρη

της μητριάς. Βέβαια, βέβαια, αυτό ξεχάσαμε να το πούμε. Η μητριά

είχε μια κόρη, πριν παντρευτεί τον πατέρα του Στρατή, μικρότερη από

κείνον. Αυτή λοιπόν η κόρη, που είχε μεγαλώσει επίσης, εργαζόταν

σαν ιδιαιτέρα, αλλά δεν της πολυάρεσε, και τελικά τα παράτησε.

Όμως τώρα σήκωσε παντιέρα και δεν ήθελε τη Μυτιλήνη. Η μάνα της





9

Ο Περικλής , μόλις άκουσε το ζαχαρένιο τρόπο που πρόφερε ο

φίλος του τ’ όνομα της μικρής του αγαπημένης, μαλάκωσε.

«Ώστε αυτό ήταν το μυστικό... η Μυρσινούλα... Πόσον καιρό

γίνεται αυτό;»

«Από πάντα...»

«Εννοείς;»

«Από δεκαοχτώ...»

«Από δεκαοχτώ; Μα η Μυρσινούλα τότε ήταν μωρό...»

«Δεκατεσσάρων...»

«Δε σε πιστεύω... και τόσα χρόνια... όταν εξαφανιζόσουν;»

«Μαζί της...»

«Και πού βαδίζετε;»

«Θέλουν να την παντρέψουν... κι η μάνα της κι ο πατέρας

μου...»

«Κι αυτή;»

«Σε αδιέξοδο... Της πρότεινα να παντρευτούμε, αλλά λέει ότι η

μάνα της θα πέθαινε αν συνέβαινε κάτι τέτοιο...»

Η συνέχεια ήταν αναμενόμενη. Πέρασαν τα χρόνια, η

Μυρσινούλα είδε κι απόειδε, παντρεύτηκε πριν από δέκα χρόνια

κάποιον που δεν τον αγάπησε ποτέ –τουλάχιστον έτσι έλεγε– έκανε

και δυο παιδιά, ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που φωνάζουν το Στρατή

«θείο». Ο δε Στρατής έμεινε για καιρό μοιρολογώντας την κακιά τους

τύχη, ύστερα το ’ριξε στα «πιπίνια» που τον έβρισκαν γλυκούλη και

αγαπησιάρη – γιατί ωραίος δεν ήταν– κι έτσι περνούσε ο καιρός... Όταν

η κατάσταση με κάποια σοβάρευε κι ετίθετο θέμα γάμου, ο Στρατής

την «έκανε» με ελαφρά πηδηματάκια. Γιατί τα θυμήθηκε όλα αυτά ο

Περικλής πρωινιάτικα; Είκοσι πέντε χρονών ήταν τότε και τώρα

σαράντα έξι. Σαράντα έξι; «Ρε, πώς πέρασαν έτσι τα χρόνια...»

σκέφτηκε και μπήκε βιαστικά στη δικαστική αίθουσα, αλλά και πάλι

δεν την κέρδισε τη δίκη. Τελευταία όλο έχανε. Ο χασοδίκης. Δύσκολη

υπόθεση πάντως. Τέλειωσε πολύ αργά.

Με λυμένη τη γραβάτα του, σχεδόν παραπατούσε απ’ την

κούραση. Πριν φτάσει στο αυτοκίνητό του, κάποιος βιαστικός –ένα

γομάρι, να πούμε καλύτερα– τον προσπέρασε και τον έριξε κάτω. Δε

σταμάτησε να του ζητήσει συγνώμη. Δε γύρισε καν να τον κοιτάξει.

Συνέχισε το δρόμο του, σαν να μην έγινε τίποτα. Ο Περικλής,

προσπαθώντας να σηκωθεί και τινάζοντας το παντελόνι του, φώναξε,

«Ε... συ...», και τότε το σκέφτηκε. «Όχι, δεν ήταν τυχαίο... όχι, αυτά τα



10

πράγματα δεν είναι τυχαία...» Χτύπησε το κινητό του. Είδε το νούμερο

κι έλαμψε το πρόσωπό του. Η Εύα τον ρωτούσε τι ώρα θα έφτανε στο

σπίτι του. «Να βάλω φτερά να φτάσω τώρα, αγάπη μου...» «Όχι... θα

καθυστερήσω λίγο, γι’ αυτό σε παίρνω, καρδούλα μου...» Κι ύστερα

από ένα μικρό γελάκι, απ’ αυτά που λάτρευε ο Περικλής, είπε. «Έτσι

που πάμε αυτό το τηλέφωνο σε λίγο θα στάζει μέλι». «Μακάρι, αγάπη

μου... μην αργήσεις... Θα περάσω λίγο απ’ το Στρατή και μετά θα σε

περιμένω σπίτι».

Ο Περικλής δεν είχε πει τίποτα στην Εύα γι’ αυτά που του

συνέβαιναν ή τέλος πάντων που νόμιζε ότι του συνέβαιναν. Δεν ήθελε

με τίποτα να την ανησυχήσει. Μπήκε στο αυτοκίνητό του κι έφυγε

κατευθείαν για το γραφείο του φίλου του.

Αδιέξοδο

ΠΛΑΤΕΙΑ Μαβίλη. Παλιά πολυκατοικία, δεύτερος όροφος,

μεγάλη χρυσή ταμπέλα, «Ντετέκτιβ Στρατής Αποστολέλης». Για

δικηγόρος πήγαινε κι ο Στρατής, αλλά του προέκυψε ντετέκτιβ σαν

πιο συναρπαστικό επάγγελμα και κάθε τρεις και λίγο βρισκόταν στα

παράθυρα της τηλεόρασης για τη διαλεύκανση κάποιας σκοτεινής

ιστορίας. Εκτός από φίλοι, συνεργάζονταν πολλές φορές και για

διάφορες υποθέσεις. Του Στρατή δεν του άρεσαν τα όσα του

εξιστόρησε ο φίλος του. Έπρεπε να του βάλει κάποιον δίπλα του να

τον παρακολουθεί, όμως ο Περικλής ούτε που να το συζητήσει.

Έψαξαν κι οι δυο να βρουν τι μπορούσε να συμβαίνει. Κάποιος που

καταδίκασε πρόσφατα; Κάποιος που βγήκε απ’ τη φυλακή; Όλα ήταν

πιθανά. Ο Στρατής αποφάσισε να βάλει έναν δικό του να τον

παρακολουθεί διαρκώς, χωρίς φυσικά να το πει στον ίδιο.

Ύστερα από τρεις μέρες βρέθηκε μπροστά σε μια κατάσταση

όπου δεν έβρισκε άκρη. Αυτός που παρακολουθούσε τον Περικλή

έδινε λογαριασμό σ’ ένα μούτρο που, απ’ ό,τι έμαθε απ’ την

αστυνομία, ήταν μπλεγμένος με ναρκωτικά και γυναίκες. Και τι ήθελε

αυτός από τον Περικλή; Έψαξε περισσότερο. Σε κάποια τελευταία

δίκη που ήταν κατηγορούμενος είχε βγει λάδι και αντίδικος δεν ήταν ο

Περικλής. Τότε; Αδιέξοδο.



11

Τρελά ερωτευμένος

Η ΕΥΑ τον περίμενε στο σπίτι του. Απ’ την πρώτη βδομάδα της

γνωριμίας τους την παρακαλούσε να μείνουν μαζί, αλλά εκείνη, έστω

και αργά, σηκωνόταν τα βράδια κι έφευγε. Ο Περικλής ήταν

περίλυπος, γιατί δεν την αγαπούσε απλώς, τη λάτρευε ήταν η σωστή

λέξη. Την ήθελε κοντά του όλες τις ώρες αν ήταν δυνατόν, ακόμα και

στο δικαστήριο. Του άρεσε να τη βλέπει από μακριά να τον

παρακολουθεί . Ώρες ώρες αισθανόταν να τον μαγνητίζει η παρουσία

της κι όταν κάρφωνε τα υπέροχα μάτια της πάνω του έχανε τα λόγια

του. Αυτό έγινε μια-δυο φορές και για να μην τον μυριστούν εκεί μέσα

και τον πάρουν στο μεζέ και στο ξεφώνημα, την παρακάλεσε να μην

ξαναπάει στο δικαστήριο. Μη γίνει τώρα κι ο περίγελος του

δικαστικού σώματος. Την πίεζε όμως πολύ να συγκατοικήσουν. Η Εύα

αρνιόταν. Δικοί της οι λόγοι της άρνησης, αλλ’ ένας απ’ αυτούς ήταν

μια δυσάρεστη συνάντηση που είχε με την κόρη του Περικλή.

Η Κάτια πριν από δυόμισι βδομάδες χτύπησε το κουδούνι,

σίγουρη ότι θ’ άνοιγε ο πατέρας της κι αντ’ αυτού έπεσε πάνω στην

Εύα. Ταρά- χτηκε. Δεν το περίμενε. Την έπιασε πανικός. Τι ήθελε αυτή

στο σπίτι του και γιατί δεν την είχε ενημερώσει; Να ξέρει, να είναι

προετοιμασμένη. Και ποιο ήταν αυτό το τσόκαρο; Καλά τώρα, όποια

γυναίκα και να ήταν, τσόκαρο θα την έβλεπε η Κάτια. Τέλος πάντων

πού το βρήκε αυτό το τσόκαρο ο πατέρας της; Της μίλησε πολύ

άσχημα. Από πού ξεφύτρωσε; Και ν’ αφήσει ήσυχο τον πατέρα της και

να μην την ξαναδεί στο σπίτι του. Της τα φώναξε κατάμουτρα κι

έφυγε συγχυσμένη.

Η Εύα δε μίλησε, ούτε είπε στον Περικλή για τη συνάντηση με

την κόρη του. Εκείνος όμως τα έμαθε όλα απ’ την Κάτια. Ήταν τόσο

έξαλλη που τρόμαξε. Προσπάθησε να την ηρεμήσει, να της μιλήσει

λογικά. Τίποτα δεν άκουγε. «Το τσόκαρο» και «το τσόκαρο»

επαναλάμβανε έξω φρενών, ώσπου ο Περικλής αγανάκτησε.

«Για να σου πω, πρόσεξε πώς μιλάς... στον πατέρα σου μιλάς...

απαιτώ να σέβεσαι τις επιλογές μου...»

«Απαιτείς;»

«Ναι, απαιτώ, γιατί αν πω “σε παρακαλώ”, δε θα το κάνεις...

απαιτώ λοιπόν...»

«Η μαμά το ξέρει;»

«Τι σχέση έχει η μάνα σου... Κηδεμόνας μου είναι; Πρέπει να της



12

δίνω λογαριασμό;»

«Άφησες τη μαμά γι’ αυτό το τσόκαρο;»

Ο Περικλής δεν μπόρεσε να κρατηθεί άλλο. Της άστραψε ένα

χαστούκι που ήταν όλο δικό της. Η Κάτια τον κοίταξε άγρια, έφυγε κι

έκτοτε εξαφανίστηκε. Ούτε τον ξανασυνάντησε ούτε του

ξανατηλεφώνησε. Ο Περικλής πάλι, ήταν πολύ θυμωμένος. Στην

αρχή δεν ήθελε ν’ ακούσει κουβέντα για κείνη. Η πρώην γυναίκα του

ανησύχησε. Προσπάθησε να τους ηρεμήσει και τους δυο, αλλά

έμοιαζαν τόσο πολύ τ’ αγύριστα κεφάλια τους, που κανένας δεν

υποχωρούσε. Η Εύα τρωγόταν να ξαναδεί ο Περικλής την κόρη του.

Καταλάβαινε από εφηβεία, καθώς επίσης και τη μανιακή αγάπη που

είχε η Κάτια στον πατέρα της. Ο Περικλής τη λάτρεψε ακόμα πιο πολύ

γι’ αυτή της τη στάση.

«Αυτό το κορίτσι θα με τρελάνει», είπε στο Στρατή αργότερα ο

Περικλής. «Η Κάτια να τη βρίζει κι αυτή να με παρακαλά να τα βρω

μαζί της... μα είναι υπέροχη... τέτοιο θείο πλάσμα ποτέ δε

φανταζόμουνα ότι θα συναντούσα... Δε μιλάς;»

«Τι να πω σ’ αυτόν τον καταιγισμό ερωτικού παροξυσμού;»

«Τι λες, ρε μαλάκα; Πού τον είδες τον καταιγισμό;»

«Και καταιγισμό βλέπω και παροξυσμό... Όλα τα βλέπει ο

Στρατής, αλλά εσύ δε θέλεις να παραδεχτείς τα αυτονόητα».

«Και ποια είναι τα αυτονόητα, κύριε Αποστολέλη;»

«Πεθαίνεις γι’ αυτή, κυρ δικηγόρε...»

«Κοίτα ποιος μιλάει.. εσύ κόντεψες να περάσεις μια ζωή

περιμένοντας τη Μυρσινούλα... σαν δε ντρέπεσαι...»

«Γιατί να ντραπώ; Το αρνήθηκα ποτέ;»

«Γιατί εγώ το αρνήθηκα; Όχι, πες... το αρνήθηκα;»

Ο Περικλής πήγε προς το παράθυρο. Κοίταξε έξω, τη μικρή

πλατεία. Το σιντριβάνι σε πλήρη δράση, οι νεολαίοι αραγμένοι στις

καρέκλες, ακόμα και στα παρτεράκια. Κορίτσια με τις κοντές

φουστίτσες και τον αφαλό έξω, σαν την κόρη του, αγόρια με σκισμένα

τα τζιν στα γόνατα και τα συνήθη μπλοκαρίσματα των αυτοκινήτων

στη Βασιλίσσης Σοφίας και τη Σούτσου. Μια μικρούλα διέσχιζε την

πλατεία φορώντας λαχανί φουστίτσα, λαχανί καλσόν και λαχανί

μπουφανάκι. «Το κοριτσάκι έχει ντυθεί γκαζόν», όπως θα έλεγε κι η

Κάτια. Ο Περικλής θυμήθηκε τη μέρα –αλήθεια πώς του ’ρθε;– που

κάποιοι οργισμένοι γκρέμισαν το άγαλμα της Βουγιουκλάκη γιατί δεν

της έμοιαζε. «Καλά έκαναν», σκέφτηκε. «Μία και μοναδική ήταν η



13

Αλίκη». Θυμήθηκε την ταινία Το ξύλο βγήκε απ’ τον παράδεισο με το

χαστούκι του Παπαμιχαήλ και τις κόκκινες, πράσινες και κίτρινες

πεταλούδες, «και κίτρινες βεβαίως βεβαίως» να επιβεβαιώνει ο

υπέροχος γυμνασιάρχης Τσαγανέας, της μαθητρίας του τα λεγόμενα,

«Παπασταύρου βεβαίως βεβαίως».

«Ναι...» είπε ξεκάρφωτα ο Περικλής.

«Τι ναι;»

«Ναι, έχεις δίκιο, Στρατή μου».

«Για ποιο απ’ όλα;»

«Για την Εύα».

«Α, γεια σου... Λοιπόν;»

«Πρώτη φορά...»

Ο Στρατής τον διέκοψε.

«Ε, όχι και πρώτη φορά, τρελαμένος ήσουνα και με την πρώην...

κόλλησα κι εγώ από σένα, τη Μαριάννα θέλω να πω».

«Δεν είναι το ίδιο».

«Ποια η διαφορά;»

«Με τρελαίνει μήπως τη χάσω...»

«Σιγά μην τη χάσεις...»

Ο Περικλής συνέχισε σαν να μην άκουσε.

«Μη φύγει ξαφνικά έτσι όπως ήρθε».

«Πώς ήρθε δηλαδή;»

«Απ’ το πουθενά».

«Απ’ την Πολωνία ήρθε, αν το ξέχασες».

«Δεν ξέρω τίποτα γι’ αυτήν...»

«Την αγαπάς, ρε; Πες μου την αγαπάς;»

«Εσύ τι λες;»

«Μη μου απαντάς με ερώτηση».

«Άντε παράτα με, Στρατή... αφού δεν καταλαβαίνεις τα

αυτονόητα... φεύγω...» Πήγε προς την πόρτα και γύρισε απότομα.

«Στρατή...»

«Ναι...»

«Την αγαπάω».

«Επιτέλους το είπες».

«Όχι».

«Τι πάλι;»

«Δεν την αγαπάω... τη λατρεύω».

Ο Στρατής άνοιξε τις παλάμες και των δυο χεριών του.



14

«Στα μούτρα σου...» είπε ο Περικλής κι έκλεισε πίσω του την

πόρτα με θόρυβο. Την άλλη μέρα, όπως είχε υποσχεθεί στην πρώην,

αλλά προπαντός στην Εύα, πήγε να συναντήσει την κόρη του. Την

περίμενε έξω απ’ το Κολέγιο. Μόλις τον είδε η Κάτια, έπεσε στην

αγκαλιά του κι έκλαιγαν κι οι δυο, ενώ γύρω τους οι τελειόφοιτοι

συμμαθητές της άρχισαν την καζούρα. Σκούπισαν τα δάκρυα και

κατηφόρισαν αγκαλιασμένοι.

Η απαγωγή

Η ΕΥΑ περπατούσε με προφύλαξη. Πήγαινε στο διαμέρισμα

του Περικλή όπως κάθε βράδυ. Είχε περάσει το «Μπαλτάζαρ» στην

Τσόχα κι έστριβε τη γωνία κοντά στο παλιό βυζαντινό εκκλησάκι των

Αγίων Πάντων. Ένα τζιπ –το γνώριζε πολύ καλά η Εύα– της έφραξε το

δρόμο. Έκανε αμέσως στροφή να τρέξει, αλλά ένας μπράβος –κι αυτόν

τον γνώριζε πολύ καλά η Εύα– στάθηκε μπροστά της. Της έδειξε τ’

αμάξι.

«Θα μπεις ή θα σε μπάσω με το ζόρι;»

Κοίταξε γύρω της μην τυχόν κι ερχόταν ο Περικλής. Ήξερε ότι

δεν είχε άλλη λύση. Ο μπράβος την έσπρωξε μαλακά, άνοιξε την

πόρτα του τζιπ κι η Εύα ανέβηκε το ψηλό σκαλοπάτι. Ο «μεγάλος» στο

πίσω κάθισμα την κοίταξε όλο γλύκα και πολύ μαλακά άρχισε το

μονόλογο.

«Μου είπες να σ’ αφήσω ήσυχη... μου είπες θα σκεφτείς... μου

είπες θα ξαναγύριζες... κι εσύ; Τι έκανες, μωρό μου; Ποιος είν’ αυτός;

Λάθος ερώτηση. Ξέρω. Τον αγαπάς; Πες μου, μωρό μου, τον αγαπάς;

Εμένα δε με σκέφτηκες; Ότι θα πληγωθώ... ότι θα πεθάνω να σε

βλέπω μ’ άλλον; Απάντησέ μου, μωρό μου... Έτσι μου πλήρωσες την

εμπιστοσύνη που σου έδειξα; Πέταξες τον έρωτά μου στα σκουπίδια;

Το γαμημένο έρωτα που έχω για σένα τον ξεφτίλισες!... Κι εγώ; Τι

κάνω εγώ, μανάρι μου; Τρελαίνομαι... σ’ αγαπώ και τρελαίνομαι. Σε

περιμένω να γυρίσεις μόνη σου αλλά δε γυρίζεις. Γι’ αυτό σε γυρίζω

εγώ... γιατί μ’ όσες γαμημένες πουτάνες και να πάω, εσένα θέλω... και

δεν πρόκειται να ξαναφύγεις, γιατί εγώ δε θα σ’ αφήσω, μανάρι μου...

Δε θα σε χαρίσω σ’ αυτόν το γαμημένο, κατάλαβες;»

Σταμάτησε απότομα το παραλήρημα. Η Εύα το μόνο που

σκεφτόταν ήταν ο Περικλής. Κοτρόνα στο κεφάλι του θα του ’ρχόταν.

Αλλά δυστυχώς δεν μπορούσε να κάνει τίποτα. Μ’ ένα μαφιόζο, και



15

μάλιστα ερωτευμένο, πώς να τα βγάλει πέρα. Γύρισε ωστόσο, τον

κοίταξε και είπε.

«Δε σε φοβάμαι. Μπορείς να με φυλακίσεις στο μέγαρό σου,

αλλά εμένα δε θα μ’ έχεις ποτέ».

Ο μαφιόζος δεν μπόρεσε καν να κουνήσει τα βλέφαρά του. Αν

εκείνη τη στιγμή έστυβες τα μάτια του, αίμα θα έσταζαν.



16

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΥΤΕΡΟ

Η εξαφάνιση της Εύας

Ο ΠΕΡΙΚΛΗΣ είδε το τζιπ να φεύγει. Τα σκοτεινά τζάμια

έκρυβαν καλά την Εύα απ’ τα μάτια του. Πού να φανταζόταν ότι

εκείνη τη στιγμή παιζόταν η πιο δραματική στιγμή της ζωής του. Όχι,

ας μην τα παραλέμε, γιατί η πιο δραματική στιγμή του παίχτηκε

πολλά χρόνια πριν, όταν, νεαρός, φλογερός επαναστάτης ήταν

έτοιμος να θυσιάσει και τη ζωή του. Ευτυχώς –όπως θα δούμε

παρακάτω– κατάφεραν τότε και τον γλίτωσαν. Τώρα όμως ποιος θα

τον γλιτώσει από τούτη τη μαχαιριά που μόλις τώρα άρχισε να

μπήγεται στην πλάτη του;

Ανέβηκε στο σπίτι. Νόμιζε ότι η Εύα θα είχε φτάσει πρώτη.

«Αγάπη μου», φώναξε μόλις έβαλε το κλειδί στην πόρτα. «Δεν

άργησα... Τα φτερά μου να τα παρκάρω έξω;»

Καμία απάντηση. Μια μικρή απογοήτευση αλλά εντάξει.

Έβγαλε τα ρούχα του και μπήκε στο μπάνιο, να ρίξει λίγο νερό πάνω

του να φύγει η κούραση. Σκουπίστηκε, ξυρίστηκε κι ακόμα η Εύα να

φανεί. Την πήρε στο κινητό. Κλειστό. Ντύθηκε, ξαναπήρε, τίποτα.

Άνοιξε την τηλεόραση. Άκουγε χωρίς να ενδιαφέρεται. Χτύπησε το

τηλέφωνο. Ήταν ο Στρατής.

«Εκεί είστε; Δε θα βγείτε;... Τι συμβαίνει;»

«Τίποτα... να, άργησε η Εύα».

«Δηλαδή;»

«Είμ’ εδώ καμιά ώρα και δεν έχει έρθει... ούτε απαντά».

«Καλά, κάτι θα της έτυχε...»

«Και το κινητό;»

«Θα το ξέχασε κλειστό ή έμεινε από μπαταρία...»

«Αν η γιαγιά μου είχε καρούλια...»

«Έρχομαι από κει, μη σε πιάνει πανικός...»

Ο Στρατής έμενε στην πλατεία Έλενας, πολύ κοντά με τον

Περικλή. Απ’ τις μεγάλες βεράντες του, πνιγμένες στα λουλούδια,

έβλεπε τον κήπο της κατοικίας του Αμερικανού πρέσβη.

Παρακολουθούσε όλες του τις κινήσεις. Τις δεξιώσεις, τις αφίξεις

επισήμων, τους μπράβους, τα κέτερινγκ, την απαγόρευση της

κυκλοφορίας σ’ όλο το τετράγωνο, την άγρυπνη επιτήρηση της



17

κατοικίας. Άκουγε τον απόηχο από τις φωνές των διαδηλώσεων στην

Αμερικανική πρεσβεία, τους διαδηλωτές που έφταναν ως εκεί όταν

διαλύονταν. Αυτά όμως τα παρακολουθούσε καλύτερα απ’ τα

παράθυρα του γραφείου του, στην πλατεία Μαβίλη. Εκεί καθόταν

κυριολεκτικά πάνω στα γεγονότα.

Ο Στρατής έσβησε τα φώτα του διαμερίσματος κι έφυγε. Μόλις

βγήκε έξω άναψε τσιγάρο. Πέρασε την πλατεία Έλενας, περπάτησε τη

Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου και πριν μπει στην πολυκατοικία, το

έσβησε. Ο Περικλής όχι μόνο δεν κάπνιζε, αλλά τον έπιανε και κάτι

σαν βήχας. Χτύπησε το κουδούνι, ο Περικλής του άνοιξε, μπήκε στην

είσοδο της πολυκατοικίας αλλά το ασανσέρ δε δούλευε. «Ωχ, πώς

ανεβαίνεις τώρα τέσσερις ορόφους». Ο φίλος του τον περίμενε στην

πόρτα. Απ’ το δεύτερο όροφο μάλιστα, άρχισε να του μιλά. «Μα πριν

από μια ώρα που ανέβηκα δούλευε...» «Ε, τώρα δε δουλεύει, τι να

κάνουμε;» είπε ο Στρατής αγκομαχώντας κι ανεβαίνοντας στον

τέταρτο. Ύστερα από λίγο, όταν η αναπνοή του ήρθε στους

κανονικούς της ρυθμούς, άρχισε τις ερωτήσεις με σκοπό βέβαια να τον

καθησυχάσει.

«Πέρη, μήπως δεν κατάλαβες καλά;»

Ο Στρατής τον έλεγε, Πέρη, όταν τον έπιανε συγκίνηση και

τρυφερότητα, και τώρα έβλεπε ότι ο φίλος του βρισκόταν σε άθλια

κατάσταση. Ο Περικλής δεν έπιασε τον τρυφερό τόνο του Στρατή.

«Δηλαδή είμαι μαλάκας;... Αυτό θες να πεις, Στρατή; Ένας

μαλάκας που δεν καταλαβαίνω, αν η Εύα μου είπε ότι θά ’ρθει, όπως

άλλωστε κάνει κάθε βράδυ;»

«Ωραία, σταματώ τις ερωτήσεις. Πες μου εσύ τι νομίζεις;»

«Δεν ξέρω... Το μόνο που ξέρω είναι ότι περνάει η ώρα, η Εύα

δεν εμφανίζεται και το τηλέφωνο είναι απενεργοποιημένο».

Πέρασε άλλη μία ώρα, ο Στρατής άνοιξε το ψυγείο να πάρει μια

μπίρα, ο Περικλής πηγαινοερχόταν σαν αγρίμι στο μακρόστενο

σαλόνι. Χτύπησε το τηλέφωνο. Το άρπαξε. Ήταν η κόρη του. Αυτό το

κορίτσι τηλεφωνά τις πιο ακατάλληλες ώρες.


«Γιατί ρωτάς;»

«Γιατί σ’ ακούω κάπως...»

«Εσύ τέτοια ώρα πού βρίσκεσαι;»

«Στο “Μπαλτάζαρ” με φίλους... δίπλα σου... νά ’ρθω;»

«Όχι».



18

«Γιατί; Είν’ εκεί η...»

«Όχι, δεν είναι».

«Τότε έρχομαι».

Πριν της απαντήσει έκλεισε το κινητό της και σε λίγο χτυπούσε

το κουδούνι. Ανέβηκε κι αυτή αγκομαχώντας.

«Θείε Στρατή, κι εσύ εδώ;» έτσι τον έλεγε από μικρή το Στρατή.

«Κι εγώ, Κατιούλα μου».

Αγκαλιάστηκαν, φιλήθηκαν, ύστερα φίλησε τον πατέρα της.

«Μπαμπούλη μου, τι έχεις;»

Μόλις άκουγε ο Περικλής την κόρη του να τον φωνάζει

«μπαμπούλη» παρέδιδε τα όπλα. Έτσι όπως καθόταν στον καναπέ

την πήρε στα γόνατά του λες και ήταν μικρό κορίτσι. Η Κάτια

περίμενε μια απάντηση και την απάντηση αυτή ο πατέρας της δεν

ήταν σε θέση να της τη δώσει, γι’ αυτό ανέλαβε ο Στρατής.

«Τίποτα, μωρό μου... η Εύα τον έστησε... και ξέρεις, έχει

τσαντιστεί...»

«Μπα μπα μπα... η Εύα μάς κάνει κορδελάκια; Άντε τώρα, μην

τα πάρω...»

«Ποια θα πάρεις, παιδί μου;»

«Μπαμπά, πότε θα μάθεις επιτέλους και τη δική μας γλώσσα;»

«Γλώσσα είν’ αυτή, παιδί μου;»

«Τριζάτη...»

«Γλώσσα τριζάτη... τι θ’ ακούσω ακόμα...»

Ο Περικλής δεν άντεχε άλλο, ήθελε να μείνει μόνος. Ο Στρατής

το κατάλαβε. Σηκώθηκε.

«Πάμε Κατιούλα, ν’ αφήσουμε το ράκος ν’ αναπαυθεί; Να σε

πάω σπίτι;»

«Όχι, θα γυρίσω στα παιδιά δίπλα και θα φύγω μαζί τους».

«Τα παιδιά τα ξέρω;» ρώτησε ο πατέρας της.

«Τα ξέρεις, μπαμπούλη, δεν αλλάζω εύκολα παρέες...»

Ύστερα αγκάλιασε και φίλησε τον πατέρα της.

«Από στιγμή σε στιγμή θά ’ρθει», είπε ο Στρατής χωρίς να το

πολυπιστεύει.

Κατεβαίνοντας τα σκαλιά η κόρη του φώναξε.

«Μη φοβάσαι, μπαμπά... σ’ αγαπάει...»

«Κι εσύ πού το ξέρεις;»

«Μου το είπε...»

«Γύρνα πίσω, Κάτια...» είπε με λαχτάρα ο Περικλής απ’ την



19

κορφή της σκάλας.

«Δεν μπορώ...» του απάντησε ναζιάρικα, ενώ έφταναν πια στον

πρώτο όροφο με το Στρατή.

Η Κάτια ήξερε

ΠΡΑΓΜΑΤΙ η Κάτια το ήξερε. Πράγματι της το είχε πει η Εύα.

Ένα βράδυ πριν από τέσσερις μέρες, πέρασε να δει τον Περικλή και

της άνοιξε η Εύα.

«Ο πατέρας μου;»

«Έλα μέσα».

«Είν’ εδώ;»

«Όχι».

«Καλά, φεύγω».

«Σε παρακαλώ, θέλω να σου μιλήσω».

Η μικρή δίστασε, αλλ’ η Εύα την έπιασε απ’ το χέρι και την

τράβηξε μέσα.

«Σε παρακαλώ».

Η Κάτια κοίταξε το διαμέρισμα σαν να τό ’βλεπε πρώτη φορά.

Το άλλοτε γυμνό και συνηθισμένο καθιστικό τής φάνηκε τόσο

αλλαγμένο. Το είχε βέβαια προσέξει απ’ την προηγούμενη φορά που

είχε επισκεφτεί τον πατέρα της. Πήγε μάλιστα να το σχολιάσει

ειρωνικά, αλλ’ εκείνος δεν της το επέτρεψε. Οι αλλαγές που είχε κάνει

η Εύα –αυτό όφειλε να το παραδεχτεί – έδειχναν το καλό της γούστο.

Άσπρα καλύμματα, ωραία ραμμένα και εφαρμοσμένα στους δυο

καναπέδες και στις πολυθρόνες, λουλούδια σε κρυστάλλινα βάζα,

γεμάτα με πολύχρωμες ζέρμπερες, υπέροχα λίλιουμ και φρέσκα

τριαντάφυλλα, δυο πανύψηλα μπέντζαμιν στις γλάστρες και δυο

καινούργια αποκτήματα στους τοίχους. Η Κάτια σχολίασε τους

πίνακες κι ο Περικλής της εξήγησε ότι δεν έδωσε τα λεφτά που

αξίζουν, γιατί τ’ αγόρασε μέσω μιας κοινής τους φίλης σε πολύ καλή

τιμή. Όταν χώρισε ο Περικλής με τη Μαριάννα –κι εδώ πρέπει να το

πούμε, ότι η μάνα της προκάλεσε το χωρισμό, εξαιτίας μιας σχέσης

που δημιούργησε και την ανακάλυψε ο Περικλής, αλλά τώρα ας μην

το θυμηθούμε αυτό– νοίκιασε το εν λόγω διαμέρισμα, πρώτον για να

είναι κοντά στο φίλο του το Στρατή και δεύτερον για να μη μένει

κοντά στην πρώην και στο σπίτι τους που ήταν φάτσα στην

Ακρόπολη. Του ’λειπε βέβαια πολύ η θέα του Παρθενώνα που, όποτε



20

είχε καιρό, χάζευε με τις ώρες αυτό το θαύμα που είχαν δημιουργήσει

οι αρχαίοι πρόγονοι. Όταν έφυγε ο πατέρας της απ’ το σπίτι, την

Κάτια δεν τη χωρούσε ο τόπος. Τίποτα δεν της άρεσε. Ούτε το Ηρώδειο

ούτε η Ακρόπολη ούτε τα ταβερνάκια ούτε τα πέριξ ούτε τα

παραπέριξ. Της έλειπε εκείνος κι ήταν σε συνεχή γκρίνια με τη μάνα

της. Πού την έχανες πού την έβρισκες στον πατέρα της έτρεχε και στο

καινούργιο του διαμέρισμα. Τώρα τελευταία μάλιστα που ερχόταν

τακτικότατα με τους φίλους της στο «Μπαλτάζαρ» –παιδιά πλουσίων

οικογενειών βεβαίως, που με την άνεση του χρήματος μπορούσαν να

πηγαίνουν στα καλύτερα στέκια– έβρισκε την ευκαιρία να τον

επισκέπτεται συχνότερα. Με την Εύα φρόντιζε να μην έχει πολλά

πολλά. Είχε σταματήσει να τη βρίζει και κατά κάποιο τρόπο είχε

συμβιβαστεί με τη σχέση τους.

Ας επανέλθουμε όμως στη συνάντησή τους. Η Εύα άρχισε να

μιλά κάπως διστακτικά αλλά αποφασισμένη.

«Ήθελα καιρό να μιλήσουμε, αλλά ήσουν τόσο αρνητική μαζί

μου».

Η Κάτια την κοιτούσε και διαπίστωνε ότι είχε ένα «κάτι» αυτή η

κοπέλα. «Γι’ αυτό την πάτησε ο πατέρας μου...» σκεφτόταν.

Η Εύα συνέχισε.

«Μακάρι να γινόταν ένα θαύμα και να με συμπαθούσες

λιγάκι... όμως σε καταλαβαίνω... τέλος πάντων δεν είμαι καλή σ’

αυτά... να... ήθελα να σου πω –αν αυτό έχει καμιά σημασία για σένα–

τον αγαπώ πολύ τον πατέρα σου... Το ότι είμαι μαζί του είναι... πώς να

σ’ το πω... είναι δώρο για μένα... Ακούγεται μελοδραματικό αλλά...

γαμώτο, έτσι είναι».

Γύρισε αλλού το πρόσωπό της γιατί δεν ήθελε να δει η μικρή τη

συγκίνηση στα μάτια της.

«Κοίτα... ήθελα να το ξέρεις... συγνώμη που σε κράτησα...»

Η Κάτια μετά την ξαφνική εξομολόγηση, που της φάνηκε και

αληθινή –αυτό έπρεπε να το παραδεχτεί – χαμογέλασε στην Εύα.

«Εντάξει... πες του μπαμπά ότι πέρασα...»

Αυτή ήταν η πρώτη, για να μην πούμε και η τελευταία, φορά

που προσέγγισε την Εύα. Για ό,τι θα πάθαιναν αργότερα εξαιτίας της,

και αυτή και ο πατέρας της, δε θα μπορούσε κανένας τους να το

φανταστεί τότε.



21

Το μήνυμα

ΠΡΩΙ πρωί τον ξύπνησε ο Στρατής. Τα χαράματα είχε

καταφέρει να κοιμηθεί στον καναπέ με τα ρούχα.

«Σου τηλεφώνησε;»

«Όχι».

«Συγνώμη που σε ξύπνησα».

«Δεν πειράζει».

«Πώς είσαι; Τι ρωτάω ο μαλάκας... Θα πας στο γραφείο;»

«Όχι αμέσως».

«Έλα από δω...»

«Θα ’ρθω αργότερα».

Σηκώθηκε, έφτιαξε καφέ, ξυρίστηκε, άλλαξε ρούχα –το

παντελόνι του είχε αθλίως τσαλακωθεί – έκανε μερικά τηλεφωνήματα

για τη δουλειά του, απ’ τη συσκευή του σπιτιού του βεβαίως βεβαίως,

όπως θα ’λεγε κι ο ίδιος, αν ήταν στα κέφια του. Όμως δεν ήταν. Το

μόνο που περίμενε ήταν να χτυπήσει το τηλέφωνο και ν’ ακούσει τη

φωνή της. Αλλά δε χτύπησε. Πέρασε η ώρα. Έφυγε για το γραφείο του

Στρατή. Κάτι μύριζε ωραία στο φούρνο πριν στρίψει στη γωνία του

«Μικέ». Δεν είχε όρεξη για τίποτα. Ούτε για την πιο ελκυστική και

μυρωδάτη λιχουδιά. Ο Στρατής μόλις είχε έρθει. Κλείσαν την πόρτα

και συμφώνησαν.

«Τσιμουδιά στην Κάτια. Άσε την κόρη σου έξω απ’ αυτό. Λοιπόν

τι σκέφτεσαι;»

«Τίποτα».

Ο ντετέκτιβ ήρθε οργανωμένος. Απ’ τη νύχτα είχε τσεκάρει όλα

τα νοσοκομεία. Είχε αποκλείσει έτσι το ενδεχόμενο ατυχήματος.

«Εγώ όμως...»

«Λέγε» τον διέκοψε ο Περικλής.

«Ίσως η ιστορία της παρακολούθησής σου να μην είναι

άσχετη».

«Δηλαδή;»

«Αφού, όταν το ψάξαμε δε βρήκαμε τίποτα που να σε αφορά,

μήπως, λέω μήπως, έχει σχέση με την Εύα».

«Με την Εύα;»

«Ναι ρε, με την Εύα... παράξενο σου φαίνεται;»

«Πολύ».

«Εμένα πάλι όχι».



22

«Κατά ποία έννοια;»

«Κατά την έννοια, αγόρι μου, ότι η Εύα μπορεί να είχε κάποια

σχέση με τον τύπο».

«Το μαφιόζο; Τι μου λες τώρα;»

«Τι ξέρεις για την Εύα, δικέ μου;»

«Αυτά που ξέρω σ’ τα ’χω πει».

«Δηλαδή τίποτα».

«Ποτέ δε θέλησε να μου μιλήσει λεπτομερώς. Γενικότητες... ότι

οι γονείς της έχουν πεθάνει... ότι είναι Πολωνοί...»

«Πώς βρέθηκε εδώ; Τι έκανε;»

«Σ’ το είπα, είχαν έρθει χρόνια πριν, οι γονείς σκοτώθηκαν σ’

ένα ταξίδι κι εκείνη είχε παντρευτεί αργότερα κάποιον».

«Α, γεια σου, ποιον;»

«Έχει σημασία;»

«Δεν έχει;»

Ο Περικλής άρχισε να εκνευρίζεται με τις εμμονές του Στρατή.

Δοκίμασε ξανά να την πάρει στο κινητό της. Τίποτα. Κι όχι μόνο

τίποτα, αλλά ο αριθμός είχε ακυρωθεί. Ο Περικλής ήταν εντελώς

εκτός εαυτού. Δεν μπορούσε να πιστέψει αυτό που του συνέβαινε. Και

πάνω στην απελπισία του έρχεται μήνυμα στο κινητό του. «Φεύγω απ’

την Ελλάδα. Μη με αναζητήσεις. Σε ικετεύω μην το κάνεις.

Συγχώρεσέ με. Εύα». Αυτό πια κι αν ήταν το κερασάκι στην τούρτα.

Η Εύα κι ο μαφιόζος

Η ΕΥΑ είχε κλειστεί στην κρεβατοκάμαρα. Όταν φτιαχνόταν

αυτό το σπίτι το είχε διακοσμήσει με ό,τι πιο άσπρο και καλόγουστο

υπήρχε στην αγορά. Καναπέδες, πολυθρόνες, κρεβάτια, μαξιλάρες,

μαξιλαράκια δαντελένια, όλα κάτασπρα, τραπέζια, τραπεζάκια

γυάλινα και μερικές χρωματιστές πινελιές από φυτά, λουλούδια,

πίνακες, ελάχιστα πανάκριβα διακοσμητικά και μια υπέροχη

μπουκαμβίλια στο δωμάτιό της μέσα, τεράστια και κατακόκκινη. Της

άρεσε να είναι πάντα τραβηγμένες οι κουρτίνες σ’ όλο το σπίτι, για να

βλέπει την πισίνα κι από κάτω τη θάλασσα. Με τις ώρες καθόταν στον

ήλιο και κολυμπούσε, κι όταν βαριόταν, την άραζε στον καναπέ του

σαλονιού ή της κρεβατοκάμαράς της και χάζευε τη θάλασσα, πότε

ήρεμη και γαλάζια, πότε φουρτουνιασμένη και γκρίζα, πότε ολόχρυση

κι ολόλαμπρη με χιλιάδες αστεράκια να στραφταλίζουν απάνω της.



23

Ήταν μαγικό το μέρος εκεί στο Πόρτο Ράφτη κι η Εύα το απολάμβανε,

στην αρχή τουλάχιστον που πρωτόρθε σ’ αυτό το σπίτι. Τώρα είχε

κλειστεί στο δωμάτιο –δωμάτιο σαν σουίτα πολυτελούς ξενοδοχείου–

είχε κλείσει τις κουρτίνες και είπε στο ζευγάρι του σπιτιού που

δούλευε εκεί, καθώς και στη μικρή υπηρέτρια εξ Αιθιοπίας να μην την

ενοχλήσουν. Δεν ήθελε να βλέπει κανέναν. Είχε ανοίξει την

τηλεόραση χωρίς ήχο. Άκουγε μόνο τον ήχο της θάλασσας. Το

κυματάκι που έσπαζε σε κάτι ταχύπλοα που ήταν αραγμένα στην

άκρη της βαθιάς σκοτεινής θάλασσας. Ο Μάρκος Λαχανιάς μπήκε στο

δωμάτιο. Ήταν περασμένες δέκα. Τράβηξε τις κουρτίνες. Φάνηκαν

απέναντι τα φώτα της πόλης.

«Κλείσ’ τες» φώναξε η Εύα.

«Σε παρακαλώ, έλα να βγούμε».

Η Εύα δεν απάντησε.

«Πόσο θα με τιμωρείς... πόσο θα κάθεσαι κλεισμένη στους

τέσσερις τοίχους;»

«Μέχρι να βαρεθείς και να με πετάξεις έξω».

«Αυτό δε θα γίνει ποτέ».

«Τότε θα σαπίσω εδώ μέσα».

Ο Μάρκος ανέβηκε στο κρεβάτι κι έκανε ν’ απλώσει το χέρι του.

Η Εύα είπε ήρεμα.

«Μην τολμήσεις, σ’ το ’χω ξαναπεί, αν τολμήσεις να μ’ αγγίξεις,

θα σε σκοτώσω».

Ο μαφιόζος θύμωσε.

«Γι’ αυτόν το γαμημένο;»

«Όχι γι’ αυτόν, δεν τον αγαπώ – η καρδούλα της το ’ξερε– δεν

τον αγάπησα ποτέ. Πήγα μαζί του για να ξεφύγω από σένα».

«Γιατί γαμώ το Θεό μου, γιατί; Τι σου στέρησα; Όλα σ’ τα ’χω

δώσει».

«Δεν τα θέλω».

Ο Μάρκος μαλάκωσε.

«Σε παρακαλώ μωρό μου, έλα να παντρευτούμε... πόσον καιρό

σ’ το ζητάω...»

«Να μη μου το ζητάς, δεν πρόκειται να σε παντρευτώ».

Ο Μάρκος την κοίταξε πολλή ώρα, ύστερα σηκώθηκε και βγήκε

απ’ το δωμάτιο. Η Εύα κατέβηκε απ’ το κρεβάτι κι έκλεισε ξανά τις

κουρτίνες.



24

Ο Περικλής, η Μαριάννα κι ο εραστής

Ο ΣΤΡΑΤΗΣ Αποστολέλης, ύστερα από έρευνα μιας βδομάδας,

φώναξε αγανακτισμένος στον Περικλή.

«Όλα ψέματα, όλα ψέματα, αγαπητέ μου Πέρη. Δεν είναι απ’

την Πολωνία, δε σκοτώθηκαν οι γονείς της, δεν παντρεύτηκε ποτέ. Η

μοναδική σου Εύα είναι όπως όλες οι Εύες του κόσμου».

Ο Περικλής ρώτησε αποσβολωμένος.

«Είσαι σίγουρος;»

«Αν είμαι; Δεν έκανα τίποτ’ άλλο όλες αυτές τις μέρες. Τα

παράτησα όλα για χάρη σου. Τρεις άνθρωποι ψάχναμε για κείνη... για

σένα... και το αποτέλεσμα;»

«Παρακάτω...»

«Όπως το ’χα φανταστεί, είχε σχέση με το μαφιόζο που σε

παρακολουθούσε».

«Και;»

«Τι και; Πάλι καλά να λες, δικέ μου...»

Καθώς του τα ’λεγε, έκανε να στρίψει, αλλ’ ο Περικλής τον

άρπαξε απ’ το μανίκι.

«Τι είπες; Πάλι καλά για ποιον; Για μένα; Δεν έχεις καταλάβει

τίποτα; Στρατή, την αγαπώ... Να το ξαναπώ μήπως το καταλάβεις;

Την αγαπώ... και το νιώθω... ναι, ναι... το νιώθω... κινδυνεύει».

Ήταν τόσο απελπισμένος, που ο Στρατής δεν τόλμησε να

σχολιάσει. Κάθισε στο γραφείο του και τον κοίταζε να βολοδέρνει. Για

λίγο όμως, γιατί ο Περικλής δίχως να πει άλλη κουβέντα έφυγε

βιαστικά. Θυμήθηκε ξαφνικά ότι είχε δικαστήριο κι έπρεπε να

προλάβει. Τώρα τι υπεράσπιση θα έκανε στα χάλια που ήταν, ένας

θεός το ήξερε.

Βγαίνοντας απ’ το δικαστήριο, όπου ευτυχώς τα κατάφερε αυτή

τη φορά στη δίκη, άκουσε τη φωνή της. Η Μαριάννα, η «πρώην»,

πάντα ελκυστική στα σαράντα της, όχι όμως σαν την Εύα –μα ήταν

και δέκα χρόνια μεγαλύτερη– τον πρόφτασε τρέχοντας.

«Πέρη... Πέρη, πώς πήγες;»

«Καλά... εσύ;»

«Δύσκολη υπόθεση... θα δούμε».

«Αυτός τη σκότωσε τελικά;»

«Δεν τ’ ομολογεί, αλλά έτσι δείχνει... Εσύ;»

«Είπαμε καλά...»



25

«Όχι αυτό... πώς είσαι; Η Κάτια μου είπε ότι είσαι κάπως...»

«Την ξέρεις τώρα την κόρη σου...»

«Κόρη μου; Κόρη σου να λες... με τη μανία που σου ’χει».

«Παράπονα;»

«Όχι βρε...»

Προχώρησαν προς τ’ αυτοκίνητά τους.

«Πέρη... να σου ζητήσω κάτι;»

«Ρωτάς;»

«Η Κάτια σ’ έψαχνε, γιατί ένας φίλος της έχει μπλεχτεί με

ναρκωτικά και τον συλλάβανε... Είπα ν’ αναλάβω εγώ, αλλ’ αν γίνει

καμιά στραβή δε θα μου το συγχωρήσει».

«Ενώ εμένα;»

«Εσύ είσαι άλλο... εμένα μου τα ’χει μαζεμένα από το χωρισμό

μας... Ακόμα την τρώει... δεν έκανα λέει τίποτα για να σε κρατήσω...

τέλος πάντων».

«Δεν ξέρει, γι’ αυτό».

«Και δεν πρέπει να μάθει».

«Δε θα μάθει».

«Λοιπόν... θ’ αναλάβεις;»

«Να πω όχι; Γίνεται;»

«Δε γίνεται», απάντησε η Μαριάννα όσο πιο χαριτωμένα

μπορούσε.

«Πάρε την Κάτια να της το πεις... Και πρέπει να περάσεις απ’

την Ασφάλεια που κρατάνε το παιδί. Σ’ ευχαριστώ πολύ και... δε με

ξεγελάς εμένα... Κάτι έχεις... εννοώ σοβαρό. Δε θα μου πεις; Μπορεί

να βοηθήσει...»

«Αν χρειαστεί, θα σου πω».

«Είναι τόσο σοβαρό;»

«Μπορεί».

Χωρίς άλλη κουβέντα η Μαριάννα τον φίλησε και μπήκε στο

αυτοκίνητό της. Πολλά φλασάκια απ’ τη ζωή τους τον επισκέφτηκαν

καθώς την είδε ν’ απομακρύνεται. Εκείνο όμως που καρφώθηκε τώρα

στη σκέψη του ήταν το τέλος της σχέσης τους – για το οποίο η Κάτια

δεν είχε ιδέα, γιατί φρόντισαν επιμελώς να της το κρύψουν– αλλά και

το πώς ξεκίνησε αυτό το τέλος. Θυμήθηκε ακριβώς τη μέρα που πήγε

στο σπίτι τους στην Ακρόπολη –πέρασαν κιόλας δυο χρόνια, από τότε–

και είπε στη Μαριάννα. «Ξέρεις... πέθανε η γυναίκα του Αντώνη... ο

καρκίνος την έφαγε τελικά... κι ο Αντώνης απαρηγόρητος». Πήγαν



26

στην κηδεία κι ο Περικλής, παρ’ όλο που δεν ήταν κολλητός του φίλος,

προσφέρθηκε μαζί με τη Μαριάννα να του συμπαρασταθούν. Μόλις

είχαν κλείσει τα σχολεία, η Κάτια είχε πάει στη Μυτιλήνη να

ξεκαλοκαιριάσει κι οι γονείς της είχαν αναλάβει το ρόλο του

παρηγορητή. Έβγαιναν μαζί τα βράδια, ώσπου η Μαριάννα άρχισε να

βλέπει με συμπάθεια μάλλον ερωτική τον Αντώνη, «το χούφταλο»

όπως τον έλεγε, γιατί ήταν και δεκαοχτώ χρόνια μεγαλύτερός της. Και

να πεις ότι ήταν κανένας ωραίος άντρας; Όχι βέβαια, ενώ ο Περικλής

ήταν. Άγνωσται όμως αι βουλαί των γυναικών. Επανερχόμαστε

λοιπόν στον Αντώνη. Μετρίου αναστήματος, μετρίου πάχους, με

πολλά γκρίζα σγουρά μαλλιά και σκούρα μάτια, με τεράστιες όμως

βλεφαρίδες σαν ψεύτικες. Το βλέμμα του διαπεραστικό και θλιμμένο.

Του ταίριαζε γάντι «το γαρ πολύ της θλίψεως γεννά παραφροσύνη».

Και η παραφροσύνη ήταν ο ξαφνικός έρωτας και το πάθος του για τη

γυναίκα του φίλου του του Περικλή, έστω και μη κολλητού του. Το

περίεργο ήταν ότι την ίδια παραφροσύνη είχε πάθει κι η Μαριάννα.

Ένα βράδυ, που ο Περικλής κι η γυναίκα του τον είχαν καλέσει πάλι

στο σπίτι τους, μαζί με το Στρατή και το «πιπίνι» του, τελευταίας

εσοδείας, καθώς επίσης κι άλλα δυο ζευγάρια φιλικά τους, η

Μαριάννα κάθισε δίπλα στον Αντώνη. Απρόσεκτος, όπως είναι

συνήθως ο Στρατής, του ξέφυγε απ’ το χέρι το πιρούνι, έσκυψε κάτω

απ’ το τραπέζι να το πιάσει κι έμεινε με το πιρούνι στο χέρι, κάνοντας

πως το έψαχνε, διότι απέναντί του τα πόδια του Αντώνη και της φίλης

του είχαν μπλεχτεί, το φουστάνι της είχε σηκωθεί ως το μαύρο της

σλιπάκι και το χέρι του Αντώνη χάιδευε το χέρι της κι ύστερα το

μπούτι της ψηλά ψηλά, έτοιμος ν’ αγγίξει το... άντε να μην το πούμε...

το εκείνο της, τέλος πάντων. Πήγε να σηκωθεί έντρομος, έδωσε και

μια με το κεφάλι του στην κόχη του τραπεζιού κι έσκυψε στο πιάτο του

γεμάτος αμηχανία και σύγχυση ο Στρατής. Ύστερα από κάνα λεπτό,

που του φάνηκε αιώνας, γύρισε με τρόπο αλλά και εξεπιτούτου και

τους κοίταξε. Ήταν αφοσιωμένοι ο ένας στον άλλον, κι η Μαριάννα

κάτι έλεγε στο αυτί του Αντώνη. Στο πρόσωπό της απλωνόταν ένα

ερωτικό μεθύσι (είχε πιει και λίγο κι είχε φτιαχτεί), ο άλλος όμως

ανεξάρτητα πώς δούλευε το χέρι του κάτω απ’ το τραπέζι, φαινόταν

ατάραχος και πάντα μελαγχολικός. Μόνο οι τεράστιες βλεφαρίδες του

ανοιγόκλειναν για να κρύψουν το μεγάλο μυστικό που συντελείτο εδώ

και λίγη ώρα μπροστά στα μάτια του Στρατή. Σε λίγο έφυγαν όλοι,

αφού φιλήθηκαν με τους οικοδεσπότες κι αφού χαρήκανε πολύ που



27

είδανε τον Αντώνη. Την άλλη μέρα και την παράλλη έτρεχαν στα

νυχτερινά κέντρα για να συμπαρασταθούν στον απαρηγόρητο χήρο.

Ο Στρατής δε δέχτηκε να τους ακολουθήσει. Η φαντασία του όμως

πήρε να οργιάζει με το να σκέφτεται τι γινόταν κάτω απ’ τα τραπέζια,

με τη Μαριάννα στη μέση, τα χέρια του Αντώνη ν’ ανιχνεύουν, με τα

δήθεν αθώα σκυψίματα προς το μέρος της και τα ψιθυρίσματα στο

αυτί της. Κοίτα να δεις φίλε μου, στα εννιά της μακαρίτισσας ο

τεθλιμμένος χήρος δραστηριότητες!

Ο αθώος Περικλής εξήγησε στο Στρατή ότι ο Αντώνης είχε

μεγάλη ανάγκη απ’ τη συντροφιά τους και η Μαριάννα έκανε ό,τι

μπορούσε. Όσο γι’ αυτό δεν υπήρχε καμία αμφιβολία. Παραέκανε

μάλιστα ό,τι μπορούσε. Πάντως το μέτωπο του Περικλή το έβλεπε

πεντακάθαρο ο Στρατής. «Δεν τους πιστεύω αυτούς που μιλούν για

κέρατα και τα τοιαύτα» σκεφτόταν κι έκανε το κορόιδο. Τι άλλο να

έκανε. Το αμαρτωλό ντουέτο μαζί με τον Περικλή γλεντοκοπούσε όλη

τη βδομάδα στα κέντρα για να παρηγορηθεί ο Αντώνης. Αν ήταν όλες

οι παρηγοριές έτσι, τότε βουρ παιδιά. Οι χήροι κι οι χήρες δεν έχουν να

φοβηθούν τίποτα. Τέρμα τα γκάζια της παρηγοριάς και της

παρανομίας. Κι όταν λέμε τέρμα, πιο τέρμα δε γινόταν.

Η Μαριάννα ύστερα από κάμποσες μέρες επισκέφτηκε το

Στρατή στο γραφείο του. Είχε ψυλλιαστεί ότι κάτι είχε καταλάβει και

ήρθε να ζητήσει τη βοήθειά του. Προσπάθησε να του εξηγήσει πώς

έγινε «αυτό το τρομερό πράμα». Ερωτευμένη, απελπισμένη,

ξαφνιασμένη, τρελαμένη με το περί ου ο λόγος «χούφταλο» με τα

μελαγχολικά μάτια και τις τεράστιες βλεφαρίδες. Κι αυτός ο Αντώνης,

«το χούφταλο», που δεν ήταν απλώς ερωτευμένος αλλά τρελά και

παλαβά ερωτευμένος, απαιτούσε απ’ τη Μαριάννα να χωρίσει κιόλας.

«Μα εγώ δεν μπορώ να το πω στον Περικλή», ωρύετο η

Μαριάνα. «Κι ο Περικλής τι φταίει να περάσει αυτό το λούκι...»

κατέληξε απελπισμένη.

«Μάλλον αυτό έπρεπε να το σκεφτείς πριν κάνεις ό,τι έκανες...

Και εν πάση περιπτώσει, τώρα τι γίνεται; Ο Περικλής υποψιάζεται

τίποτα;» ρώτησε ο Στρατής.

«Όχι, ευτυχώς».

«Το ευτυχώς σε μάρανε», είπε ο Στρατής που τα είχε τελείως

χαμένα. Διότι βεβαίως ο Περικλής ήταν ανυποψίαστος τώρα, όταν

όμως θα του ’ρχόταν η κεραμίδα στο κεφάλι τι θα έκανε ο έρμος; Πώς

θα αντιδρούσε όταν μάθαινε τα απίστευτα; Κι ο Στρατής τι έπρεπε να



28

κάνει; Το κορόιδο; Το μόνο που σκέφτηκε ήταν να παρακαλέσει τη

Μαριάννα ό,τι κι αν γινόταν, να μην έλεγε ποτέ στον Περικλή πως

εκείνος ήξερε.

Πέρασαν δεκαπέντε μέρες εξοντωτικής διασκέδασης. Τι

Αρβανιτάκη, τι Βανδή, τι Ρουβά, τι Βίσση, τι Τσαλίκη, τι Κοκκίνου, τι

Πρωτοψάλτη, όλους τους ανακάλυψαν και τους θαύμασαν, ώσπου

έγινε το μοιραίο λάθος. Το δέκατο πέμπτο βράδυ ο Αντώνης δεν ήθελε

να πάει σπίτι του. Παρακάλεσε λοιπόν το ζευγάρι να κοιμηθεί στον

καναπέ τους. Ουδέν πρόβλημα. Έλα όμως που ο Αντώνης ξαναέθεσε

το θέμα να κοιμηθεί στον καναπέ τους κι ένα δεύτερο κι ένα τρίτο

βράδυ. Οπότε αυτό το τρίτο βράδυ ο Περικλής ξύπνησε τα

ξημερώματα, η Μαριάννα έλειπε από δίπλα του, σηκώθηκε, και με

μεγάλη προσοχή προχώρησε στο σαλόνι και... τους είδε. Ο Αντώνης

κρατούσε στην αγκαλιά του τη Μαριάννα... τη δική του τη Μαριάννα...

Πήγε να του στρίψει... Δεν ήθελε να το πιστέψει. Έκλεισε τα μάτια του

να μη βλέπει, τ’ αυτιά του να μην ακούει τους ψιθύρους. Γύρισε σιγά

σιγά στο δωμάτιό τους. Κάθισε στο κρεβάτι. Έχωσε το κεφάλι στα δυο

του χέρια. Αναστέναξε βαριά. Πώς να το χωνέψει τούτο το πράμα; Και

με ποιον τρόπο; Να φωνάξει; Να τον βρίσει; Ν’ αρχίσει να τον χτυπάει

μέχρι να τον ρίξει στο πάτωμα μισολυπόθυμο; Μόνο της Μαριάννας

δε σκέφτηκε να της κάνει κακό. Αυτόν όμως τον άτιμο που δε

σεβάστηκε τίποτα, που τόσο ήθελε να τον βοηθήσει να ξεχάσει την

πεθαμένη του γυναίκα... αχ, πόσο θα ’θελε να πέθαινε τούτη τη

στιγμή ο άθλιος, να πάει να τη συναντήσει εκεί που ήταν και να τον

έφτυνε αυτή η πεθαμένη κατάμουτρα. Αχ, πόσο θα ’θελε να πέθαινε

τούτη τη στιγμή, όχι την άλλη. Να μην τον ξαναδεί στα μάτια του.

Αυτό ήθελε. Να μην τον ξαναδεί ποτέ στη ζωή του τον άτιμο...

Ξάπλωσε στο κρεβάτι στραμμένος στην έξω μεριά καμώνοντας

τον κοιμισμένο. Το πρωί κι ενώ η Μαριάννα κοιμόταν ακόμα με μια

ανήσυχη έκφραση στο πρόσωπό της, εκείνος, ο Περικλής, ο άντρας

της, σηκώθηκε σιγά σιγά, ντύθηκε κι έφυγε σαν κλέφτης απ’ το σπίτι

του. Πριν απ’ το μεσημέρι όμως τηλεφώνησε στη γυναίκα του και της

είπε, αν μπορούσε να πήγαινε στο γραφείο του. Ούτε που της πέρασε

απ’ το μυαλό τι είχε συμβεί εκείνο το βράδυ στο σπίτι τους. Βέβαια την

παραξένεψε ο τρόπος που της μίλησε στο τηλέφωνο, αλλά δεν πήγε ο

νους της σε τόσο κακά μαντάτα. «Κάθισε», της είπε ο Περικλής χωρίς

να σηκώσει τα μάτια του πάνω της. Κι ύστερα από μια βαριά σιωπή,

που κανένας απ’ τους δυο δεν ήθελε και δεν μπορούσε να διακόψει,



29

είπε: «Τα ξέρω όλα». Η Μαριάννα δεν τόλμησε να ρωτήσει «Ποια

όλα;». Ο Περικλής συνέχισε. «Δεν πρόκειται να ξανάρθω στο σπίτι.

Κάνε ό,τι νομίζεις». Κι ύστερα από μια δεύτερη μεγάλη σιωπή

συμπλήρωσε. «Πρέπει ν’ αποφασίσουμε τι θα πούμε στην κόρη μας».

Διότι βεβαίως ούτε η Μαριάννα ούτε ο Περικλής δεν ήθελαν να πουν

στην Κάτια την πραγματική αιτία του χωρισμού τους. Ούτε η μάνα της

και πολύ περισσότερο ο πατέρας της δε θα άντεχε να φανερωθεί στα

μάτια της κόρης τους το κέρατο που έφαγε. Βρήκαν λοιπόν τα διάφορα

συναφή περί κούρασης και ρουτίνας τόσων χρόνων και ξεμπέρδεψαν.

Ξεμπέρδεψαν; Όχι βέβαια, γιατί η Κάτια διαρκώς τρωγότανε.

Ας επιστρέψουμε όμως πάλι στην αποφράδα ημέρα που κάλεσε

ο Περικλής στο γραφείο του τη γυναίκα του. Κατακαημένη

Μαριάννα... Πώς μπλέχτηκες έτσι; Πώς τα κατάφερες μέσα σε μια

μέρα να χάσεις άντρα και εραστή; Γιατί το σίγουρο ήταν ότι ο έρωτάς

της για τον Αντώνη τέλειωσε την ίδια στιγμή που τους ανακάλυψε ο

άντρας της. Δεν ήθελε να τον ξαναδεί στα μάτια της. Ένας σίφουνας

ήταν αυτός ο έρωτας και πέρασε. Έτσι όπως ήρθε ξαφνικά κι

αναπάντεχα, έτσι ακριβώς κι εξαφανίστηκε. Και τώρα ήρθαν τα

δάκρυα, οι τύψεις κι αυτό το ανεξέλεγκτο που μπήκε ανάμεσα σ’

εκείνη και στον άντρα της και τους διέλυσε. Έφυγε απ’ το γραφείο του

χωρίς να πει τίποτα, ούτε ένα συγνώμη, ούτε μια λέξη συμπόνιας. Της

φαίνονταν τόσο μικρά όλα αυτά και τόσο λίγα, μπροστά στον πόνο

που του προκάλεσε. Το κακό όμως δε γυρίζει πίσω, ούτε επιστρέφεται.

Βρίσκεται εκεί βασανιστικό και βιώνεται. Το μόνο παρήγορο είναι ότι

με τον καιρό θα ξεχαστεί. Και τα μάτια των πληγωμένων, όπως καλή

ώρα του Περικλή, κοίταξαν πάλι ψηλά τον ουρανό και τα σύννεφα,

κοίταξαν πάλι χαμηλά τα πρόσωπα, τα χαμόγελα και τα ξεχασμένα

αγριολούλουδα στην άκρη του πεζοδρομίου, αλλά κοίταξαν και την

Εύα. Και τώρα βρίσκεται πάλι σ’ αυτή την άθλια κατάσταση.

Κάποιος του κόρναρε στο φανάρι. Είχε ανάψει πράσινο, αλλά

εκείνος χαμένος στις αναμνήσεις και στα ερωτηματικά, ούτε που το

πρόσεξε. Πήρε τη Μαριάννα στο κινητό. Εκείνη ξαφνιάστηκε αφού

πριν από δέκα λεπτά ήταν μαζί.


«Τον Αντώνη τον βλέπεις;»

«Τι ερώτηση είν’ αυτή;»

«Ερώτηση που θέλει απάντηση».

«Όχι. Τα ’παμε αυτά... Σ’ το είχα εξηγήσει από τότε, δεν τον



30

ξαναείδα... Τι τα σκαλίζεις; Πέρη, τελείωσε».

«Έχεις δίκιο, συγνώμη... Γεια...»

Έκλεισε το τηλέφωνο. Του φαινόταν πολύ παράξενο που η

Μαριάννα σταμάτησε αυτή τη σχέση παρ’ όλη τη φοβερή παράκρουση

που είχε πάθει τότε με τον Αντώνη. Τώρα όμως αναρωτιόταν για τον

εαυτό του και την Εύα. Εκείνος ήξερε πολύ καλά πως θα την

αγαπούσε ό,τι κι αν γινόταν, αφού ούτε τα τόσα ψέματα που του

αράδιασε δεν μπόρεσαν να τον λυγίσουν, τότε τίποτα δε θα μπορούσε

να επηρεάσει τον έρωτά του. Η Εύα όμως; Κι αν έφυγε γιατί τον

βαρέθηκε; Αλλά αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, θα το είχε καταλάβει. Θα

είχε κάποια σημάδια. Όχι, είναι αυτό που ένιωσε βαθιά μέσα του απ’

την αρχή που εξαφανίστηκε. Κινδυνεύει. Ναι, κινδυνεύει. Και το μόνο

που ήλπιζε ήταν να βρεθεί ο τρόπος να τη βοηθήσει. Ο Στρατής. Αυτός

θα βοηθήσει. Από πού ν’ αρχίσουνε και πού να ψάξουνε. Πρώτα

πρώτα να μάθουνε γιατί του είπε τόσο πολλά ψέματα. Χτύπησε το

κινητό του. Η κόρη του τον παρακαλούσε να πάνε μαζί στην

Ασφάλεια να δει το φίλο της. Το κανόνισαν για την άλλη μέρα, να

μελετούσε πρώτα το φάκελό του.

«Θα τον βγάλεις;» ρώτησε η Κάτια.

«Ελπίζω».


«Είμαι».

Ο Περικλής έκλεισε το τηλέφωνο κι έφυγε κατευθείαν για το

γραφείο του Στρατή.



31

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΡΙΤΟ

Η Σιλβάνα

ΕΥΤΥΧΩΣ που είχε αφήσει το αυτοκίνητό του στο σπίτι –στο

γκαράζ εννοείται – γιατί στην πλατεία Μαβίλη γινόταν χαμός από

διαδήλωση στην Αμερικανική πρεσβεία. Οι νεολαίοι είχαν παρατήσει

για λίγο τα πανό τους στα παρτέρια και το ’χαν ρίξει στους

φρεντουτσίνους, φραπουτσίνους και στ’ αναψυκτικά. Ο Περικλής

ανέβηκε στο γραφείο και ρώτησε το Στρατή.

«Πώς θα τη βρούμε; Πες μου, πώς θα τη βρούμε;»

«Χωρίς ένα γεια, δε βρίσκουμε κανέναν».

«Όρεξη έχεις;»

«Και ποιον εννοείς να βρούμε;»

«Στρατή, άσ’ τ’ αστειάκια... λέγε, τι σκέφτηκες;»

«Χτες κόντεψες να μας δείρεις...»

«Στρατή...»

«Είναι υιοθετημένη...»

«Ποιος;»

«Ο παπιός... Η Εύα βέβαια...»

«Η Εύα;»

«Γι’ αυτήν δε μιλάμε;»

«Υιοθετημένη;»

«Και καλής οικογενείας, αν σ’ ενδιαφέρει...»

«Και γιατί το ’κρυβε; Γιατί;»

«Αυτό πια...»

«Μπορεί αυτοί να ’χουν σχέση;» ρώτησε ξεκάρφωτα ο Περικλής.

«Μπορεί αυτός να ’χει σχέση...» απάντησε ο Στρατής

υπονοώντας το μαφιόζο.

«Τώρα τι κάνουμε;»

Ο Στρατής τα είχε οργανώσει όλα στο κεφάλι του. Θα έβρισκαν

τους γονείς της, θα έβρισκαν και το μαφιόζο.

«Αυτόν άσ’ τον σ’ εμένα», είπε ο Περικλής.

«Δε θα ’σαι καλά. Το επικίνδυνο τομάρι σ’ εσένα; Αυτόν θα τον

αναλάβει ο “μικρός” κι εγώ τους γονείς...»

«Τι περιμένεις απ’ τους γονείς;»

«Τα πάντα... Πρώτον, γιατί σου είπε ότι είναι πεθαμένοι. Ίσως



32

εκεί να βρίσκεται το κλειδί».

«Εγώ τι κάνω;»

«Εσύ στο δικαστήριο... άσε μας να κάνουμε τη δουλειά μας...

Μήπως... λέω μήπως, την ξέρουμε καλύτερα από σένα;»

Ο Περικλής χαμογέλασε.

«Έτσι μπράβο, σκάσ’ το που να πάρει ο διάβολος. Σκάσ’ το κι ας

πέσει χάμω».

«Το χαμόγελο;»

«Εμ...»

«Κάτι έχω ακούσει για καλημέρα...»

Ο Στρατής έκανε το σταυρό του μόλις άκουσε το φίλο του ν’

αστειεύεται. Χτύπησε η πόρτα κι αμέσως μπήκε μέσα φουριόζος ο

«μικρός» που τον έλεγαν Βλάση. Ωραίος, ψηλός, αθλητικός τύπος, μ’

ένα σημάδι πάνω απ’ το δεξί του φρύδι, όχι και τόσο μικρός, αλλά του

’μεινε το παρατσούκλι απ’ όταν πρωτόρθε στο γραφείο του Στρατή

πριν από δώδεκα χρόνια. Ήταν τότε δεκαοχτώ χρονών, μα και εξήντα

να γινόταν πάλι μικρό θα τον φώναζαν. Ο Στρατής του είπε.

«Μάρκος Λαχανιάς. Σκιά του επί εικοσιτετραώρου».

«Κουμάσι», είπε ο «μικρός».

«Τον ξέρεις;»

«Αλίμονο...»

«Σε ξέρει;»

«Ε, όχι».

«Α, γεια σου».

«Τι ψάχνουμε; Ναρκωτικά, γυναίκες... άπιαστος...» έδωσε

αναφορά ο «μικρός».

«Δηλαδή;»

«Καλυμμένος... αστυνομίες... ξέρεις...»

«Γυναίκα ψάχνουμε», είπε ο Στρατής.

«Τη Σιλβάνα;»

«Ποια Σιλβάνα;»

«Αυτή που νταραβερίζεται...»

«Τώρα;»

«Για τώρα δεν ξέρω... παλιά όμως η Σιλβάνα θεός του».

«Έλα...»

«Ναι, σου λέω αφεντικό... Θεά η Σιλβάνα... κόλαση...»

Ο Στρατής του ’δειξε μια φωτογραφία της Εύας. Του «μικρού»

άνοιξαν τα μάτια από θαυμασμό.



33

«Αυτή, αφεντικό... ωραία γκόμενα... κόλαση σου λέω...»

«Η Σιλβάνα;»

«Ε, ναι».

Ο Στρατής κοίταξε τον Περικλή που παρακολουθούσε

κατάπληκτος τη συζήτηση.

«Λοιπόν “μικρέ”, φτερά στα πόδια και ειδήσεις, θέλω ειδήσεις.

Πού έχει πάει τη Σιλβάνα, εντάξει;»

«Ντάξει, αφεντικό».

Ο «μικρός» Βλάσης έφυγε κι ο Περικλής χωρίς να βγάλει μιλιά

πήγε στο παράθυρο εξακολουθώντας να είναι αποσβολωμένος απ’

αυτά που άκουσε. Τα παιδιά σήκωναν τα πανό απ’ τα παρτέρια και

ξαναγύριζαν στην πρεσβεία. Ένας νεαρός πέταξε μια φωτοβολίδα. Οι

αστυνομικοί απέναντι, παραταγμένοι, οπλισμένοι σαν αστακοί,

ατάραχοι, παρακολουθούσαν τα παιδιά που φώναζαν συνθήματα με

τη ντουντούκα: «Φονιάδες των λαών Αμε-ρι -κάνοι». Ο Στρατής

πλησίασε τον Περικλή.

«Εκεί έπρεπε να ’μασταν κι εμείς... Θυμάσαι;»

Ο Περικλής κούνησε το κεφάλι του.

«Πάμε;»

«Τα γερόντια;»

«Δεν ξέρω για σένα... εγώ πάντως νεότατος», αστειεύτηκε ο

Στρατής.

Ο Περικλής δεν απάντησε. Έμοιαζε να ξεχνάει προς στιγμή τη

Σιλβάνα... την Εύα... και να βυθίζεται σιγά σιγά σε μια άλλη εποχή...

χρόνια πίσω... τριάντα και κάτι... δεκαεξάχρονα παιδιά... Δικτατορία...

Πολυτεχνείο... τελευταία μέρα... όλη η Αθήνα στο πόδι να ξενυχτάει...

«αδέρφια μας στρατιώτες... αδέρφια μας στρατιώτες... είμαστε

άοπλοι... είμαστε άοπλοι... αδέρφια μας στρατιώτες...». Ο Στρατής τον

χτύπησε στην πλάτη.

«Ξεχάστηκα...»

«Θυμάσαι τη μέρα που μ’ έσωσες;»

«Θυμάμαι...»

«Χωρίς εσένα θα ’βοσκα προβατάκια στον παράδεισο...»

αστειεύτηκε πάλι ο Στρατής.

«Πρέπει να φύγω...»

«Κι εγώ», είπε ο Στρατής και πήγαν προς την πόρτα.



34

Υιοθετημένη

Ο ΜΙΧΑΛΗΣ Πατρονικόλας περνούσε καθημερινά απ’ το

τεράστιο κεντρικό κατάστημα της Κηφισίας. Είχε στήσει την

επιχείρηση σ’ όλη την Ελλάδα με τα πανάκριβα είδη υγιεινής και τα

πάντα δούλευαν ρολόι. Δεν είχε λόγο ν’ ασχολείται ιδιαίτερα με τη

δουλειά του, αλλά το έκανε, πρώτον από συνήθεια και δεύτερον για

να φεύγει απ’ το σπίτι του και απ’ τη στενοχώρια της απουσίας της

κόρης του. Είχε ένα κακό προαίσθημα κι όλη τη μέρα χτες και σήμερα

την έπαιρνε στο κινητό, αλλά δεν απαντούσε, και ο αριθμός είχε

ακυρωθεί. Χτύπησε η πόρτα. Η γραμματέας του, μια ξερακιανή

πενηντάρα, που ήταν το μάτι και το αυτί του και ήξερε τα πάντα για

ολόκληρη την αλυσίδα μαγαζιών, μπήκε μέσα.

«Είναι ένας κύριος Αποστολέλης και θέλει να σε δει».

«Της δουλειάς;»

«Όχι. Πρώτη φορά τον βλέπω... Να τον διώξω; Λέει για κάτι

προσωπικό... τι προσωπικό τώρα, λεφτά θα ζητάει για φιλανθρωπία...

να τον διώξω;»

«Όχι, Βεατρίκη... φέρ’ τον μέσα».

Ο Στρατής, ευγενέστατος, μπήκε αμέσως στο θέμα. Ήταν

παλιός φίλος της Εύας, έλειπε και...

«Της Εύας;» τον διέκοψε ο Πατρονικόλας.

«Ναι... θα ήθελα να τη δω...»

Ο Πατρονικόλας σηκώθηκε.

«Πόσον καιρό έχετε να τη δείτε...»

«Έξι -εφτά μήνες...»

Ο Πατρονικόλας έκανε δυο βήματα και ρώτησε ξαφνικά.

«Το Γιαρλό τον ξέρετε;»

«Όχι», είπε ψέματα ο Στρατής.

«Η αλήθεια είναι ότι έχω μέρες να επικοινωνήσω με την κόρη

μου και το κινητό της δεν απαντά... είμαι πολύ ανήσυχος...»

«Γιατί;»

«Πάντα ανησυχώ για την Εύα... Πρέπει να βρω αυτόν το

Γιαρλό... Ξέρετε, έχουνε σχέση...»

«Α!...» σχολίασε ο Στρατής.

«Απ’ τα λεγόμενα της κόρης μου, φαίνεται να τον αγαπάει

πολύ... Είναι δικηγόρος, πολύ γνωστό όνομα, δεν τον ξέρετε;»

«Ακουστά. Μην ανησυχείτε πάντως, αν μιλήσετε, πέστε της



35

πώς την ψάχνω... Χάρηκα πολύ, κύριε Πατρονικόλα».

«Κι εγώ, κύριε...»

«Αποστολέλης».

«Εκ της καταλήξεως, Μυτιληνιός φαντάζομαι».

«Σωστά φαντάζεστε. Λοιπόν γεια σας... χάρηκα πολύ....»

Ο Στρατής έκανε στροφή και βγήκε απογοητευμένος. Ο

άνθρωπος δεν ήξερε τίποτα. Ήταν κι αυτός στο σκοτάδι και το

κυριότερο η Εύα-Σιλβάνα (άκου Σιλβάνα) δεν του είχε τηλεφωνήσει. Η

Βεατρίκη μπήκε στο γραφείο.

«Ποιος ήταν αυτός;»

«Ένας φίλος της Εύας... την ψάχνει... Εσύ την ξαναπήρες;»

«Δεν απαντά».

«Βεατρίκη, βρες αυτόν το δικηγόρο το Γιαρλό, μήπως απ’ αυτόν

μάθουμε κάτι».

Η Βεατρίκη πήρε αμέσως το γραφείο του Περικλή Γιαρλού. Έτσι

ήταν το πλήρες όνομά του, που ξεχάσαμε να το αναφέρουμε μέχρι

τώρα. Η Βεατρίκη είπε στη γραμματέα του Περικλή ότι τον θέλει για

μια σοβαρή υπόθεση, εκείνη της έδωσε το κινητό του, ο Πατρονικόλας

του μίλησε, αλλά κατάλαβε ότι αυτός ήταν πιο ανήσυχος απ’ τον ίδιο.

Άσε που ο Περικλής όταν άκουσε «ο πατέρας της Εύας» κόντεψε να

του φύγει το τηλέφωνο απ’ το χέρι. Ο Πατρονικόλας ήταν όλο απορίες.

«Η Εύα θα πήγαινε ταξίδι και δε θα τον ειδοποιούσε; Πολύ

περίεργα μου φαίνονται όλα τούτα, Βεατρίκη... Κι αυτός ο

Αποστολέλης; Κι αν δεν ήταν φίλος της Εύας, όπως είπε; Βεατρίκη, για

δες αν μπορούμε να μάθουμε κάτι παραπάνω γι’ αυτόν το Μυτιληνιό

τον Αποστολέλη».

Η ξερακιανή γραμματέας έδωσε σε λίγο αναφορά.

«Πήρα δέκα Αποστολέληδες, κανένας δεν ήξερε την Εύα, ο

ενδέκατος όμως την ήξερε».

«Αυτός είναι... Και;»

«Εδώ είναι το περίεργο... Αυτός είναι ντετέκτιβ».

«Ντετέκτιβ;»

Ο Πατρονικόλας έχασε το χρώμα του. Τι δουλειά είχε ένας

ντετέκτιβ να ψάχνει την κόρη του; Απάντηση δεν μπορούσε να δώσει,

ούτε αυτός ούτε η τετραπέρατη γραμματέας του. Η Βεατρίκη όμως

είχε μια πρώτης τάξεως ιδέα. Να πήγαινε ο Πατρονικόλας να τον

συναντήσει. Δε μπορεί, κάτι θα μάθαινε. Αμ’ έπος αμ’ έργον ο

Πατρονικόλας σε μισή ώρα βρέθηκε στην πλατεία Μαβίλη να χτυπάει



36

την πόρτα του ντετέκτιβ Αποστολέλη.

«Ας αφήσουμε τα ψέματα κατά μέρος. Πέστε μου τι ξέρετε για

την κόρη μου και γιατί τη ζητάτε;»

Ο Στρατής του εξήγησε τα πάντα. Όχι και τα πάντα. Πατέρας

ήταν ο άνθρωπος, μην τον ταράξει και του μείνει στα χέρια και το ’χει

βάρος στη συνείδησή του. Του είπε ότι ο Γιαρλός (ο Περικλής, για να

μην ξεχνιόμαστε) είναι φίλος του, ότι η Εύα του άφησε ένα μήνυμα

πως φεύγει, ενώ δεν είχε προηγηθεί κάτι που να δικαιολογεί αυτή της

τη στάση. Κουβέντα όμως δεν έκανε για το μαφιόζο. Ο Πατρονικόλας

μετά απ’ αυτή τη συνάντηση, άρχισε να πηγαίνει κάθε μέρα στο

γραφείο του Στρατή.

«Παιδί μου, βρες την κόρη μου και θα σε χρυσώσω».

Ο Στρατής άρχισε να αισθάνεται άβολα μαζί του. Αλλά πιο

άβολα ένιωσε κι ο Περικλής, όταν σήμερα πέρασε από κει κι έπεσε

πάνω στον Πατρονικόλα. Το μελό, σ’ όλη του τη μεγαλοπρέπεια. Ο

Πατρονικόλας αγκάλιασε τον Περικλή σαν να ’ταν γιος του.

«Το κορίτσι μου, παιδί μου...» έλεγε με τρεμάμενη φωνή κι

άρχισαν κι οι δυο τα κλάματα.

Ο Στρατής τους κοίταζε και δεν πίστευε στα μάτια του και μέσα

σ’ αυτό το συγκινητικό κλίμα άδραξε την ευκαιρία να ρωτήσει με

τρόπο για την υιοθεσία της Εύας. Όχι βέβαια από κουτσομπολίστικη

διάθεση, αλλά μήπως έβρισκε εκεί το νήμα της περιπέτειάς της. Ο

Πατρονικόλας δεν ήθελε πολύ για ν’ αρχίσει να εξιστορεί τα βάσανά

τους.

«Η γυναίκα μου έκανε το μεγάλο λάθος να μη θέλει να της το

πούμε. Νόμιζε πως όταν η κόρη μας μάθαινε ότι την είχαμε

υιοθετήσει θα τη χάναμε. Μέγα λάθος, γιατί, όταν η Ευούλα μου έγινε

είκοσι χρονών η καλύτερή της φίλη τής το αποκάλυψε. Άκουσε που το

κουβέντιαζαν οι γονείς της κρυφά και της το είπε. Η Ευούλα

ταράχτηκε πολύ. Ήρθε στο σπίτι έξαλλη. “Πέστε μου είν’ αλήθεια;”

ούρλιαζε. Εγώ», συνέχισε ο Πατρονικόλας, «τα ομολόγησα όλα... ότι

παρακαλούσα τη μάνα της να της το πούμε, αλλ’ εκείνη φοβόταν μην

τη χάσουμε και γι’ αυτό της το κρύβαμε... Αλλάζαμε και σπίτια γι’

αυτό το λόγο... Κάποτε θα γινόταν... δε μένουν μυστικά τέτοια

πράματα... “Γιατί μου το ’κανες αυτό... σε μισώ... δε θα με ξαναδείτε

ποτέ...” ούρλιαζε στη μάνα της. Η μάνα της φώναξε κι εκείνη. “Δε

σέβεσαι τίποτα; Ούτε την αγάπη μας, ούτε ό,τι κάναμε για να σε

μεγαλώσουμε, να μη σου λείψει οτιδήποτε... τις σπουδές σου, την



37

περιουσία που...” Τότε έγινε πιο έξαλλη η Εύα και τσίριξε. “Να τη

χέσω την περιουσία σας...” Άνοιξε την πόρτα κι έφυγε χωρίς να πάρει

τίποτα».

Εδώ ανοίγουμε μια μικρή παρένθεση. Η Εύα έφυγε για την

Πολωνία. Νόμιζε ότι με το που θα πάει εκεί θα βρει και τους

πραγματικούς της γονείς. Αντ’ αυτών, βρήκε δουλειά σ’ ένα μπαρ

αλλά βρήκε και «πελάτες». Δεν είχε κανέναν ενδοιασμό γι’ αυτό που

έκανε, είχε μάλιστα και δική της φιλοσοφία ότι «η δουλειά η

συγκεκριμένη είναι απλώς σαν όλες τις άλλες δουλειές». Έτσι την

πέτυχε ο μαφιόζος Λαχανιάς διαλέγοντας γυναίκες για τα μαγαζιά

του και τους πελάτες του. Το κακό ήταν ότι την ερωτεύτηκε. Όσο για

την Εύα που την έλεγαν Σιλβάνα, αφού δεν είχε τίποτα καλύτερο να

κάνει, έμεινε με το Λαχανιά. Άλλωστε, εκεί που είχε κατρακυλήσει,

την κολάκευε κιόλας που το αφεντικό δεν είχε μάτια παρά μόνο για

κείνη. Έμεινε μαζί του αρκετά χρόνια, αλλά καθόσον ποτέ δεν τον

αγάπησε, άρχισε να βαριέται, και στο τέλος να πνίγεται. Έτσι το

’σκασε απ’ τα μεγαλεία και τις βρωμιές του Λαχανιά και περιφερόταν

ασκόπως. Τότε ήταν που συνάντησε τον Περικλή στον «Απόλλωνα».

Ας ξαναδώσουμε όμως το λόγο στον γλυκύτατο κύριο

Πατρονικόλα.

«Απ’ όταν έφυγε, έχει να μιλήσει στη μάνα της. Εμένα με πήρε

τηλέφωνο ύστερα από δυο μήνες. Όσες προσπάθειες κι αν έκανα

πήγαν στο βρόντο. Δεν κατάφερα να την πείσω να ξαναμιλήσει με τη

μάνα της. Δέκα χρόνια όμως, δεν ήξερα πώς ζούσε... μου έλεγε ότι

περνούσε πολύ καλά, ότι είχε παντρευτεί κάποιον αλλά μέχρι εκεί,

ποτέ δε θέλησε να μου τον γνωρίσει... ύστερα μου είπε ότι χώρισε, και

τελευταία, παιδί μου, μου μίλησε για σένα... τα καλύτερα... ότι είσαι

σπάνιος άνθρωπος, ότι είναι τυχερή που σε γνώρισε... ότι είναι η

πρώτη φορά που αγαπάει στη ζωή της...»

Κοίταξε τον Περικλή στα μάτια κι έβαλε πάλι τα κλάματα. Ο

Στρατής , που καθόταν στο γραφείο του, απ’ τη μια μεριά τον πήρε η

συγκίνηση κι απ’ την άλλη του ’ρχόταν να βάλει τα γέλια με τη

δραματική σκηνή που παιζόταν ενώπιόν του. Για το Στρατή πάντως ο

σπαραγμός και το δράμα του ανθρώπου δε φώτισαν καθόλου την

υπόθεση. Ευτυχώς την κρίσιμη στιγμή κατέφθασε φουριόζος και

καταϊδρωμένος ο «μικρός» Βλάσης.

«Αφεντικό... νέα...»

«Περίμενε Βλάση...», και του ’δειξε τον συγκινημένο κύριο



38

Πατρονικόλα. Κι εκείνος, δηλαδή ο κύριος Πατρονικόλας, σκούπισε τα

μάτια του, χαιρέτισε και σηκώθηκε να φύγει, ενώ ο Περικλής

προσφέρθηκε να τον πάει σπίτι του, παρ’ όλο που καιγόταν να μάθει

τα νέα του Βλάση. Ο κύριος Πατρονικόλας δε δέχτηκε ευτυχώς κι

έφυγε μόνος. Ο Βλάσης δεν κρατιότανε.

«Την έχει κλεισμένη στο Πόρτο Ράφτη».

«Πού;» ρώτησαν κι οι δυο μαζί.

«Στο μέγαρό του... κουνούπι δεν περνάει...»

«Την είδες;» ρώτησε ο Περικλής.

«Όχι».

«Τότε πώς το ξέρεις;» ρώτησε τώρα ο Στρατής.

«Το κατάλαβα στο χασάπη».

«Ποιον χασάπη;» ρώτησε το ντουέτο.

«Η υπηρέτρια είπε... θέλει το καλύτερο φιλέτο για την κυρία».

«Και πώς είσαι σίγουρος ότι πρόκειται γι’ αυτήν αφού δεν την

είδες;» απόρησε ο Περικλής.

«Κύριε Περικλή, ο Λαχανιάς μόνο τη Σιλβάνα κυκλοφορούσε,

εκτός τελευταία που είχε εξαφανιστεί απ’ τα στέκια».

«Ποια στέκια;» απόρησε πάλι ο Περικλής.

«Τα στριπτιζάδικα... Η Σιλβάνα ερχόταν με το Λαχανιά και την

παρέα του και παρακολουθούσε το εμπόρευμα».

«Ποιο εμπόρευμα;» ρώτησε ο άσχετος ερωτευμένος.

«Τις κοπέλες του, που δουλεύαν εκεί... Σ’ ένα απ’ αυτά δούλευε

παλιά κι η Σιλβάνα... Ύστερα ο Λαχανιάς σεκλετίστηκε και δεν την

άφηνε να τα βγάζει...»

«Και τι έκανε;» συνέχιζε ν’ απορεί ο Περικλής.

«Χόρευε... πο πο κόλαση... χόρευε, τι χόρευε, δηλαδή, τρόπος του

λέγειν...»

Ο Στρατής που έβλεπε το πλάνταγμα του Περικλή τον

σταμάτησε. Ο Περικλής παρ’ όλα αυτά ρώτησε.

«Πόσο καιρό δεν πήγαινε εκεί... στα στέκια;»

«Η Σιλβάνα;»

«Γι’ αυτήν δε μιλάμε;» εκνευρίστηκε ο Στρατής.

«Α!... κάτι μήνες...»

Ο Περικλής σκέφτηκε ότι η Σιλβάνα... η Εύα τέλος πάντων

έλειπε από κει, περίπου το διάστημα που ήταν μαζί και κάτι

περισσότερο. Ο Στρατής ρώτησε το «μικρό».

«Υπάρχει τρόπος να πλησιάσουμε στο σπίτι;»



39

«Μόνο απ’ τη θάλασσα κι αυτό από μακριά... Δυο σεκιουριτάδες

στην πόρτα, σκυλιά... ξέρεις αφεντικό... σε ξεσκίζουνε στο πιτς φιτίλι».

Ο Στρατής έδωσε διαταγές.

«Νοικιάζεις πλεούμενο –κάθε μέρα διαφορετικό εννοείται –

κιάλια, φωτογραφική μηχανή πρώτης, στήνεσαι και φέρνεις

ντοκουμέντα».

Ο «μικρός» επέμενε.

«Εκεί είναι, αφεντικό, κόβω το κεφάλι μου».

«Άσ’ το κεφάλι σου στη θέση του και φέρε μου φωτογραφίες».


Ο «μικρός» έφυγε κι ο Περικλής ρώτησε.

«Και τώρα τι κάνουμε, αφεντικό;»

Πριν πάρει απάντηση η πόρτα άνοιξε και μπήκε μέσα η

«πρώην» χωρίς να την αναγγείλει η κοπέλα του γραφείου.

«Το ’ξερα ότι είσαι εδώ», απευθύνθηκε στον Περικλή

συγχυσμένη.

«Τι συμβαίνει, Μαριάννα;»

«Η κόρη σου γύρισε με μαυρισμένο μάτι... ο φιλαράκος της μας

προέκυψε βαρύμαγκας...»

Ο Περικλής ήταν τόσο φορτωμένος με τα της Εύας, που απλώς

ρώτησε.

«Τη χτύπησε πολύ;»

«Ε, ναι, τι σου λέω;... Τι συμβαίνει εδώ; Γεια σου Στρατή».

«Πάλι καλά που με πρόσεξες και μένα».

«Συγνώμη. Λοιπόν τι συμβαίνει;»

«Τίποτα... Μαριάννα πρέπει να φύγω».

«Πέρη, πού πας; Τι θα κάνουμε μ’ αυτόν τον αλήτη;»

«Η Κάτια τι λέει;»

«Δε θέλει να τον ξαναδεί».

«Την πιστεύεις;»

«Τι να σου πω...»

«Θα της τηλεφωνήσω να τη δω... πρέπει να πηγαίνω τώρα».

Μόλις έφυγε ο Περικλής –και για ν’ ακριβολογήσουμε μόλις το

’σκασε– η Μαριάννα κοίταξε το Στρατή διερευνητικά. Αισθανόταν ότι

κάτι σοβαρό συζητούσαν λίγο πριν, με τον πρώην της. Ο Στρατής

απέφυγε τη ματιά της.

«Πώς είναι τώρα η Κατιούλα;»

«Βρε άσ’ την Κατιούλα... τι γίνεται εδώ;»



40

«Τα συνηθισμένα... μοιχείες, διαζύγια, εραστές ιδανικοί, έρωτες

ιδανικοί...»

«Τέτοιος είναι του φίλου σου;»

«Θ’ αστειεύεσαι...»

«Στρατή, ξέρω. Η Κάτια λέει ότι είναι τρελαμένος...»

«Και σένα τι σε κόφτει;»

«Εμένα τίποτα, η Κάτια όμως...»

«Η κόρη σου πια όλα τα ξέρει...»

«Τα μυρίζεται. Και μάλλον άρχισε να τη συμπαθεί την...»

«Αυτό κι αν είναι πρόοδος».

«Λοιπόν;»

«Τι λοιπόν;»

«Δε θα μου πεις;»

«Εγώ; Αφού τα ξέρεις όλα...»

«Δε θέλεις. Καλά, πάω... Κανόνισε να βρεθούμε...»

Τον φίλησε κι έφυγε, αλλά ξαναγύρισε αμέσως.

«Τις προάλλες ο Περικλής με ρώτησε αν βλέπω τον Αντώνη».

«Τον βλέπεις;»

«Όχι βέβαια, περαστικός έρωτας ήταν, όχι ιδανικός».

«Είσαι μια δικηγορίνα εσύ...» διαπίστωνε ο Στρατής.

Μόλις έκλεισε την πόρτα η Μαριάννα, μια τρελή ιδέα του μπήκε

στο μυαλό. Επειδή, προφανώς, κανένας δεν μπορούσε να πλησιάσει το

φρούριο του μαφιόζου Λαχανιά, έπρεπε να βρεθεί ένας τρόπος να

μιλήσει κάποιος στη Σιλβάνα – κόλλησε κι αυτός απ’ το «μικρό»

ντετέκτιβ. Κι αυτός ο κάποιος μήπως θα μπορούσε να ήταν η

Μαριάννα; Τρελή ιδέα. Πολύ τρελή ιδέα. Σιγά μη δεχόταν η

Μαριάννα.

Μαμά, συγνώμη...

ΆΝΟΙΞΕ τις κουρτίνες. Άπλετο φως μπήκε μέσα στην

κρεβατοκάμαρα. Ο Λαχανιάς στεκόταν στην –από τοίχο σε τοίχο–

μπαλκονόπορτα. Η Εύα ξαπλωμένη στον άσπρο καναπέ με τις

μεγάλες μαξιλάρες είχε στην αγκαλιά της ένα μικρό δαντελένιο

μαξιλαράκι, άσπρο κι αυτό. Η ψηλή σιλουέτα του μαφιόζου

διαγραφόταν μπροστά της. Τον κοίταξε και μετά πήρε το βλέμμα της

από πάνω του.

«Κλείσε τις κουρτίνες», του φώναξε.



41

Ο Λαχανιάς την πλησίασε. Γονάτισε κι ακούμπησε τα χέρια του

στα γόνατά της. Η Εύα τραβήχτηκε.

«Θέλω να κάνουμε παιδί...»

Η Εύα ανατρίχιασε, δεν απάντησε. Ο άλλος επέμενε.

«Άκουσες; Θέλω ένα παιδί από σένα...»

«Μη με τιμάς με τόση γενναιοδωρία», είπε πικρόχολα η Εύα.

«Σιλβάνα... μη με ειρωνεύεσαι...»

«Σταμάτα αυτό το όνομα, Εύα με λένε, πότε θα το καταλάβεις;»

Σηκώθηκε και πήγε στην μπαλκονόπορτα. Κόλλησε το

πρόσωπό της στο τζάμι. Πρώτη φορά, ύστερα από τόσες μέρες που

βρισκόταν εδώ μέσα κλεισμένη, κοίταξε τη θάλασσα που άστραφτε.

Ένας ολόχρυσος ήλιος έπαιζε με τα γαλάζια της θάλασσας, τα

λουλούδια της βεράντας, τα νερά της πισίνας και το πρόσωπο της

Εύας.

«Θα μπορούσαμε να ’μαστε αντρόγυνο...»

Γύρισε και τον κοίταξε.

«Γιατί το παλεύεις; Δε βλέπεις ότι δε γίνεται τίποτα; Πάρ’ το

απόφαση».

«Γιατί γαμώ το φελέκι μου, γιατί; Όμως να ξέρεις, ποτέ δε θα το

πάρω απόφαση... Θα προσπαθώ όσο και να με διώχνεις... Πού ξέρεις,

μια μέρα ίσως...»

«Άδικος κόπος», τον έκοψε απότομα.

«Για σένα».

«Και για σένα... Δεν είναι γραφτό, δεν το βλέπεις επιτέλους;»

«Το γραφτό μου είσ’ εσύ... Σιλβάνα σ’ αγαπώ... Μακάρι να μη σ’

αγαπούσα... το Θεό μου...»

«Μάρκο, άσε με να φύγω... Πόσο θα μ’ έχεις κλεισμένη εδώ;»

«Εσύ το θες... έλα να βγούμε».

Ένα τρανταχτό «όχι» ξεστόμισε η Εύα κι ο Λαχανιάς θύμωσε.

Της άρπαξε το χέρι.

«Το “όχι” να το πεις στο δικηγόρο σου... σ’ αυτόν το γαμημένο

να το πεις...»

Η Εύα τράβηξε το χέρι της. Ο Λαχανιάς ξάπλωσε στο κρεβάτι

ξεφυσώντας. Η Εύα ξανακόλλησε το πρόσωπο και τις παλάμες της

στο τζάμι. Ύστερα από λίγο είπε.

«Δώσε μου, σε παρακαλώ, το τηλέφωνό σου...»

«Γιατί;»

«Θέλω να πάρω τη μάνα μου».



42

«Ποια;»

«Τη μάνα μου», είπε συλλαβιστά η Εύα.

«Ύστερα από τόσα χρόνια, γιατί;»

«Τη σκέφτομαι συχνά... καιρός να της μιλήσω πια...»

Ο Μάρκος αναρωτήθηκε για μια στιγμή, μήπως του στήνει

καμιά παγίδα.

«Δώσέ μου το, ή μάλλον πάρ’ το εσύ... μη νομίζεις...» είπε η Εύα

καθώς μπορούσε να διαβάζει τη σκέψη του.

Ο Λαχανιάς της έδωσε το τηλέφωνο. Εκείνη με πολύ μεγάλη

αμηχανία και διστακτικότητα σχημάτισε τον αριθμό του σπιτιού της.

Άκουσε αμέσως τη φωνή της.

«Μαμά...»

«Ποιος είναι;»

«Μαμά... εγώ είμαι... η Εύα...»

Η γυναίκα έπεσε στο πάτωμα και το τηλέφωνο γλίστρησε απ’

το χέρι της. Η κοπέλα του σπιτιού έτρεξε κοντά της.

«Κυρία, κυρία τι πάθατε...»

Συνήλθε σχεδόν αμέσως.

«Το τηλέφωνο... δώσ’ μου το τηλέφωνο...»

«Μαμά... μαμά...» φώναζε η Εύα.

«Παιδί μου...» είπε η μάνα της και την πιάσαν τ’ αναφιλητά.

«Μαμά, είσαι καλά; Τι έπαθες; Μαμά μου...»

«Καλά είμαι... Ευούλα μου... εσύ;»

«Μαμά, συγνώμη...»

«Σ’ ευχαριστώ, παιδί μου, για το δώρο που μου έκανες...»

«Μαμά, συγνώμη...» έλεγε και ξανάλεγε η Εύα κι έκλαιγε.

«Πού είσαι παιδί μου; Πότε θα σε δω, Ευούλα μου;»

«Μόλις γυρίσω απ’ το εξωτερικό... Σε κλείνω τώρα... Σ’ αγαπώ,

μαμά μου... συγνώμη...», και χρατς έκλεισε το τηλέφωνο. Δεν

μπορούσε άλλο. Τόση συγκίνηση δεν την άντεχε. Δέκα χρόνια

μαζεμένα σ’ ένα λεπτό. Χρόνια οργής, χρόνια αναμνήσεων κι

εγωισμών. Τόσοι θυμοί, τόσα παράπονα, τόση απόσταση, με τόση

νοσταλγία, τόση μοναξιά, τόση έλλειψη αγάπης κι απομόνωσης.

Ήταν πολλά... μα πάρα πολλά για την Εύα.



43

Ευχάριστα νέα

Ο ΠΕΡΙΚΛΗΣ Γιαρλός καθόταν στο γραφείο του, δυο

τετράγωνα παρακάτω απ’ την Ασφάλεια στη λεωφόρο Αλεξάνδρας. Η

κόρη του από ώρα τον παρατηρούσε. Εκείνος έπαιρνε συνέχεια το

Στρατή στο τηλέφωνο, αλλά δεν απαντούσε. Η Κάτια εκνευρίστηκε.

«Μα γιατί τον ψάχνεις;»

«Έτσι... τον θέλω... πειράζει;»

Η Κάτια έβγαλε τα μαύρα γυαλιά της και φάνηκε το

κιτρινισμένο της μάτι.

«Μπαμπά, θα μου πεις τι συμβαίνει;»

«Κοίτα, κοίτα πώς έγινε το μάτι σου... τον αλήτη... αυτός ήθελε

μια μήνυση να ’ταν όλη δική του... Ωραίους φίλους έχεις... ο ένας

τραμπούκος, ο άλλος στα ναρκωτικά...»

«Τι σχέση έχει τώρα ο γκόμενος με...»

«Κάτια...» ύψωσε τη φωνή ο Περικλής.

«Πώς να τον πω, εραστή; Είναι πιο κόσμιο, όπως θα ’λεγε κι η

μαμά; Άμα πια! Με σας τους δυο τα ’χω φτύσει... κι αφού ξέρεις πολύ

καλά πώς το ’μπλεξαν το παιδί... Μια μαλακία έκανε και την πλήρωσε

το ούφο...»

Ο Περικλής κούνησε το κεφάλι του. Δεν του άρεσε ο τρόπος που

μιλούσε η κόρη του. Ακούστηκε ένα νευρικό χτύπημα στην πόρτα και

μπήκε μέσα ο κύριος Πατρονικόλας. Ο Περικλής πετάχτηκε απ’ τη

θέση του.

«Τι συμβαίνει;», ρώτησε ταραγμένος.

«Έχω ευχάριστα νέα, παιδί μου...»

«Αλήθεια;»

Ο Περικλής τα ’χασε. Είπε μπουρδουκλωμένα.

«Εδώ... να σας συστήσω... Κατιούλα... η κόρη μου... ο κύριος

Πατρονικόλας...»

Η Κάτια είπε «χαίρω πολύ», αλλά δεν καταλάβαινε τη

σαστιμάρα του πατέρα της.

«Κατιούλα, έχω δουλειά με τον κύριο... θα τα πούμε εμείς...»

Την πήγε ως την πόρτα σχεδόν με το ζόρι. Εκείνη

παραξενεύτηκε.

«Ποιος είν’ αυτός;»

«Πελάτης».

«Πελάτης; Και για έναν πελάτη με διώχνεις έτσι;»



44

«Έλα, έλα...»

Η Κάτια τον φίλησε στα πεταχτά, ο Περικλής έκλεισε την

πόρτα.

«Ποια είναι τα ευχάριστα;»

Ο κύριος Πατρονικόλας είχε χάσει την καλή του διάθεση.

«Δεν ήξερα ότι είχατε και κόρη...»

«Δε σας το είπε η Εύα;»

«Όχι. Αυτό δε μου το είπε... Ώστε είστε παντρεμένος;» είπε με

μικρή δόση κακίας.

«Χωρισμένος...»

«Α!...» αναθάρρησε ο κύριος Πατρονικόλας.

Του ’φταναν τόσα βάσανα που είχε η κόρη του. Να μην

τραβιόταν τώρα και μ’ έναν παντρεμένο. Αυτό δα της έλειπε. Πήρε

βαθιά ανάσα κι έσκασε ένα χαμόγελο ίσαμε τ’ αυτιά του.

«Η Εύα τηλεφώνησε στη μάνα της».

«Τι;»

«Τηλεφώνησε στη γυναίκα μου. Το φαντάζεσαι, παιδί μου,

ύστερα από δέκα χρόνια... Η γυναίκα μου λιποθύμησε όταν την

άκουσε, ευτυχώς συνήλθε γρήγορα... έκλαιγαν κι οι δυο, της ζήτησε

συγνώμη... μετά έκλεισε, γιατί δεν μπορούσε άλλο απ’ τα κλάματα...

είπε ότι ήταν στο εξωτερικό κι όταν γύριζε θα την αντάμωνε».

Τα είπε όλα μαζεμένα χωρίς διακοπή. Ύστερα άρχισαν να

βουρκώνουν τα μάτια του. Ο Περικλής τον βοήθησε να καθίσει στην

καρέκλα.

«Να σας φέρω λίγο νερό...»

Βγήκε και ξαναμπήκε μ’ ένα ποτήρι μισογεμάτο. Ο κύριος

Πατρονικόλας ήπιε δυο γουλιές.

«Πέρασα απ’ τον κύριο Αποστολέλη, αλλά δεν τον βρήκα κι

ήρθα εδώ...»

«Καλά κάνατε, μου δώσατε μεγάλη χαρά. Σας ευχαριστώ

πολύ... Φαντάζομαι η γυναίκα σας...»

«Ευτυχισμένη, ευτυχισμένη, παιδί μου... Κι εγώ, να σου πω την

πάσα αλήθεια, δεν το περίμενα. Ο Θεός τη φώτισε να μιλήσει

επιτέλους στη μάνα της... Να φύγω, παιδί μου... ήρθα μόνο...»

«Σας ευχαριστώ, χάρηκα τόσο πολύ...» είπε σπαραξικάρδια ο

Περικλής έτοιμος να του φιλήσει τα χέρια.

«Αν έχεις κι εσύ ή ο κύριος Αποστολέλης κανένα νέο...»

«Έννοια σας, αμέσως θα σας ειδοποιήσουμε...»



45

Ο κύριος Πατρονικόλας έφυγε κι ο Περικλής έμεινε για λίγο

μετέωρος, σουλατσάροντας στο γραφείο του και καταπνίγοντας

κραυγές χαράς και ενθουσιασμού.

«Μίλησε με τη μάνα της...» είπε φωναχτά να τον ακούσουν οι

τοίχοι. Αχ, πόσο ζήλευε, πόσο θα ’θελε να την άκουγε κι αυτός... Δε

ζητούσε τίποτα περισσότερο, μόνο να είχε την τύχη ν’ άκουγε την

ανάσα της, αυτό το χάδι της φωνής, τον ήχο που καμπάνιζε ερωτικές

μελωδίες. Αχ, πόσο την αγαπούσε! Πόσο πονούσε η καρδιά του! Πόσο

την ποθούσε! Την ποθούσε; Ναι, ναι, την ποθούσε. Μα τώρα που

νιώθεις ότι κινδυνεύει κι ότι αυτός ο αλητήριος την κρατάει

φυλακισμένη –είσαι πια βέβαιος γι’ αυτό– τώρα άρχισες τις

φαντασιώσεις, καημένε Περικλή; Τώρα που ξέρεις τις αγωνίες της,

τώρα τη θέλεις σαν τρελός; Τώρα θέλεις ν’ αρπάξεις το κορμάκι της

και να της κάνεις έρωτα; Και θες να χαϊδέψεις το υπέροχο στηθάκι

της, να φιλήσεις το φιλήδονο στόμα της, να μπεις με δύναμη μέσα της,

όμως θέλεις να σου χαϊδέψει πριν και το «αποκείνο» σου με το χεράκι

της κι η ηδονή να μη μαζεύεται από πουθενά και να σ’ έχει κυριεύσει

ολόκληρο; Αφού όλα αυτά τα θέλεις, καημένε κύριε Περικλή, αλλά

δεν μπορείς να τα ’χεις, τρέξε τώρα στο μπάνιο για ένα κρύο ντους,

μπας και σβήσει η φλόγα που σε κατακαίει.

Με τα νερά στο πρόσωπο κοιτάχτηκε στον καθρέφτη. Η έξαψη

κρατούσε ακόμα. Σ’ ένα λεπτό είχε πάρει την απόφασή του. Έφυγε

απ’ το γραφείο του και βγήκε στην Αλεξάνδρας. Τίποτα δεν

κουνιόταν. Τίγκα η λεωφόρος απ’ τα αυτοκίνητα. Το συνηθισμένο

φρακάρισμα. Κι ένας ουρανός κατάμαυρος. Πέρασε τα φανάρια στο

ύψος της Πανόρμου και τότε έπιασε μια ξαφνική μπόρα, απ’ αυτές τις

καλοκαιρινές. Σε δυο λεπτά είχε γίνει μούσκεμα. Δεν τον ένοιαζε, ούτε

καν σκέφτηκε να προφυλαχτεί. Το χρειαζόταν αυτό το νερό να

κυλήσει πάνω του, να καθαρίσει το μυαλό του, μόνο που το μυαλό του

καθάρισε απ’ την ανάποδη. Πήρε τον κατήφορο της Σούτσου, αλλά

πριν φτάσει στην πλατεία Μαβίλη όπως είχε σκοπό – να πέρναγε

δηλαδή πρώτα απ’ το γραφείο του Στρατή– έκανε στροφή κι έφυγε για

το σπίτι του βρεγμένος ως το κόκαλο. Πέταξε από πάνω του το λινό

κοστούμι και τα εσώρουχα μαζί σε μια καρέκλα, ντύθηκε κι έφυγε

γρήγορα γρήγορα με προορισμό το Πόρτο Ράφτη.

Αυτή τη στιγμή έκανε την πιο στραβή σκέψη, την πιο λάθος

κίνηση. Μπήκε στο αυτοκίνητό του και ξεκίνησε. Ούτε δευτερόλεπτο

δεν έβαλε το μυαλό του να δουλέψει. Καμιά εσωτερική φωνή, απ’



46

αυτές που ακούμε πότε πότε, δεν τον προειδοποίησε ότι αυτό που

πήγαινε να κάνει ήταν άκρως επικίνδυνο. Έτρεχε... έτρεχε με το

αυτοκίνητό του στην Αττική οδό. Ήθελε να βρεθεί έστω για λίγο

κοντά στην Εύα. Έστω κι από μακριά. Δε ζητούσε πολλά. Αυτό μόνο.

Να αισθανόταν ότι ήταν κοντά της.



47

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΕΤΑΡΤΟ

Τον σακάτεψαν

ΠΡΙΝ απ’ τα μισά του δρόμου προς το Πόρτο Ράφτη η βροχή

σταμάτησε. Κι όχι μόνο σταμάτησε αλλά έβγαλε κι έναν υπέρλαμπρο

ήλιο. Κι εκεί μπροστά του, καθώς διέσχιζε την Αττική οδό, είδε το

θαύμα τ’ ουρανού. Ένα ουράνιο τόξο με τα εξαίσια χρώματά του. Δεν

πίστευε στα μάτια του. «Άραγε η Εύα το βλέπει;» σκέφτηκε. Έφτασε

γρήγορα έξω απ’ την πολυτελέστατη κατοικία του μαφιόζου. Την

ήξερε πολύ καλά την περιοχή ο Περικλής, γιατί παλιότερα νοίκιαζαν

εκεί ένα διαμέρισμα για τις καλοκαιρινές διακοπές – να είναι κοντά

στην Αθήνα και στις δουλειές τους. Ένα μήνα πάντως τον έκαναν

οπωσδήποτε στη Μυτιλήνη, στο σπίτι το πατρικό – μητρικό για να

ακριβολογούμε. Η Κάτια τρελαινόταν για τη Μυτιλήνη, τους φίλους

της, τη γιαγιά της. Πολλές φορές την έστελναν και δυο μήνες, πριν

αρχίσει να έχει προβλήματα υγείας η μητέρα του Περικλή.

Μεγάλη ησυχία υπήρχε έξω απ’ το σπίτι όπου ήταν

φυλακισμένη η Εύα. Ο Περικλής , χωμένος στο αυτοκίνητό του,

περίμενε. Τι περίμενε, αλήθεια; Τίποτα δεν περίμενε. Το ’ξερε ότι η

Εύα δε θα έβγαινε ποτέ από κει μέσα και μάλιστα μέρα. Κι όμως

καθόταν σαν ηλίθιος. Και το κακό δεν άργησε να φανεί. Ο μπράβος

που τον παρακολουθούσε και παλιότερα, τον είδε, τηλεφώνησε στο

αφεντικό του κι εκείνος έδωσε εντολή.

«Στείλ’ τον στο νοσοκομείο το γαμημένο...»


«Στο νοσοκομείο, όχι στο νεκροταφείο, κατάλαβες;»

«Κατάλαβα, αφεντικό... μείνε ήσυχος...»

Ύστερα από καμιά ώρα ο Περικλής είδε κι απόειδε και ξεκίνησε

για την Αθήνα. Πίσω του τα δυο τέρατα του μαφιόζου. Όταν έφτασε

στο γραφείο του Στρατή και μπήκε στην είσοδο, οι μπράβοι του

Λαχανιά τον τράβηξαν παράμερα και τον σακάτεψαν. Ο Στρατής που

ειδοποιήθηκε από κάποιον ένοικο, δεν είχε ξαναδεί τέτοια αγριότητα.

Εκείνο όμως που προείχε, ήταν να τον μεταφέρει αμέσως στην κλινική

πολύ κοντά στο γραφείο του. Τον έβαλαν αμέσως στο χειρουργείο.

Ήρθε η αστυνομία, άρχισαν οι ανακρίσεις. Ο Περικλής δεν είχε πει

τίποτα στο Στρατή όσο είχε για λίγο τις αισθήσεις του πριν τον



48

πάρουν με το ασθενοφόρο. Ούτε ότι πήγε στο Πόρτο Ράφτη, ούτε ότι

υποψιαζόταν το μαφιόζο. Κι όλα αυτά δεν τα ομολογούσε, γιατί

φοβόταν για την Εύα. Για τον εαυτό του που τον έλειωσαν δεν τον

ένοιαζε καθόλου.

Ο Στρατής όμως δε χρειάστηκε να το σκεφτεί πολύ, για να

καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ήταν δουλειά του Λαχανιά. Αυτό το

κάθαρμα παρά λίγο να τον σκότωνε. Ο Στρατής ήταν πια σίγουρος και

για έναν άλλο λόγο. Λίγο πριν γίνει το κακό με τον Περικλή, ο

«μικρός» Βλάσης τού είχε πάει φωτογραφίες της Εύας κολλημένης

στην τζαμαρία του σπιτιού. Ο Βλάσης τις είχε τραβήξει απ’ το

πλεούμενο, αλλά ήταν πεντακάθαρες. Άν ήξερε δε ότι ο Περικλής

έκανε την απερισκεψία να πάει να στηθεί έξω απ’ το σπίτι στο Πόρτο

Ράφτη, τότε δε θα είχε καμιά, μα απολύτως καμιά αμφιβολία ότι

αυτός ο αλήτης του την είχε στήσει. Δεν του έφτανε η αγωνία του

φίλου του να βγει ζωντανός απ’ το χειρουργείο και για το τι θα έπρεπε

να κάνουν, για να χώσουνε στη φυλακή αυτό το κάθαρμα, αλλά τώρα

είχε ν’ αντιμετωπίσει την κόρη του Περικλή και την πρώην γυναίκα

του, που κατέφθασαν στην κλινική τρελαμένες. Και καλά με την

Κάτια, ας πούμε πως ξεμπέρδεψε με το «δεν ξέρω» που της είπε, αλλά

όταν προσφέρθηκε κάποια στιγμή η μικρή να τους φέρει καφέδες κι

έφυγε, η Μαριάννα αγρίεψε.

«Και τώρα οι δυο μας. Λέγε, Στρατή, τι συμβαίνει; Πού είναι

μπλεγμένος;»

Ο Στρατής προσπάθησε να κερδίσει χρόνο, να σκεφτεί αν

έπρεπε να της μιλήσει.

«Μαριάννα, βρήκες την ώρα... Ο άνθρωπος είναι σε άθλια

κατάσταση...»

Τον διέκοψε απότομα.

«Ξέρω πολύ καλά σε τι κατάσταση είναι. Πες μου ποιος τον

έκανε έτσι; Δεν καταλαβαίνεις; Δικηγόρος είμαι...»

«Κι εγώ ντετέκτιβ, και;»

«Ακριβώς γι’ αυτό, είμαι σίγουρη ότι ξέρεις... Να βοηθήσω θέλω,

Στρατή... Μίλα επιτέλους...»

Ευτυχώς που γύρισε η Κάτια με τους καπουτσίνους και γλίτωσε

το Στρατή απ’ την ανάκριση της πρώην του φίλου του. Προς το παρόν

τουλάχιστον.





50

καταφθάνει ξαφνικά και αναπάντεχα ο κύριος Πατρονικόλας. Το

Στρατή τον έπιασε πανικός. Πώς να τον δικαιολογήσει τώρα τούτον; Ο

κύριος Πατρονικόλας το άκουσε πριν λίγο στην τηλεόραση, δηλαδή

ότι ο γνωστός δικηγόρος Περικλής Γιαρλός κακοποιήθηκε βάναυσα

και ρωτούσε ο άνθρωπος να μάθει τι έγινε; Κι απάνω στη στενοχώρια

του μονολόγησε. «Αν το μάθει η Εύα... αν το μάθει..»

Η Κάτια παραξενεύτηκε.

«Πού ξέρετε εσείς την Εύα;»

«Είναι κόρη μου... Δε σας το είπε ο πατέρας σας;»

«Ο πατέρας μου; Α, ναι, στο γραφείο... ναι... μου το είπε... η Εύα

πού είναι;»

«Ταξίδι».

«Α!»

Η Μαριάννα τους άκουγε, κατάλαβε για ποιαν μιλούσαν κι

άρχισε να σκέφτεται κάτι εντελώς τρελά πράματα. «Αυτή η Εύα...

μήπως... μήπως τι; Τι σχέση μπορεί να έχει με τον ξυλοδαρμό και το

σακάτεμα του Περικλή; Τι βλακεία σκέφτηκα... Ο πατέρας φαίνεται

κύριος. Ηλίθια σκέψη, ζήλια... Ζήλια; Ε, όχι και ζήλια, εγώ ζήλια; Όχι

εγώ, αυτή... όχι αυτή, αυτός... Αυτός; Ποιος αυτός; Ο φίλος της... Ο

φίλος της; Μα φίλος της είναι ο Περικλής... ο άλλος... ο άλλος... ε, πάει

τρελάθηκα κι εγώ μ’ αυτά που συμβαίνουν. Πρέπει όμως να το ψάξω...

Ο Στρατής, αυτός ξέρει... δεν μπορεί να μην ξέρει, πρέπει να μου

μιλήσει... Ο πατέρας της Κάτιας μου κινδυνεύει... Σήμερα έγινε αυτό...

αύριο;»

Πλησίασε το Στρατή που προσπαθούσε ν’ αποφύγει έναν

δημοσιογράφο. Τον τράβηξε απ’ το χέρι.

«Στρατή, σε μιάμιση ώρα να είσαι εδώ – είναι ανάγκη να

μιλήσουμε».

Ενώ η Μαριάννα έβγαινε απ’ την κλινική ερχόταν ο

εισαγγελέας. Εδώ ανοίγουμε παρένθεση. Ο εισαγγελέας, που τον

έλεγαν Δημήτρη Μπενά, ήταν γκόμενος της Μαριάννας, όπως θα

έλεγε κι η Κάτια. Γκόμενο θα τον έλεγε, κι όχι σύντροφο ή φίλο, όπως

θα ήταν «πρέπον» κατά τη μάνα και τον πατέρα της. Κλείνει η

παρένθεση.

Ο εισαγγελέας λοιπόν είχε ειδοποιηθεί απ’ τη Μαριάννα κι

αμέσως ενημερώθηκε απ’ τους αστυνομικούς που του έδωσαν

αναφορά για το συμβάν. Μίλησαν για λίγο ο εισαγγελέας και η

Μαριάννα, αλλά καθώς ήταν κι αυτή στο σκοτάδι δεν τον φώτισε



51

ιδιαίτερα. Κι οι δυο σκέφτηκαν κάποιον καταδικασθέντα απ’ τον

Περικλή που έβγαλε το άχτι του. Όμως η Μαριάννα, όσο περνούσε η

ώρα και σκεφτόταν τρελά πράγματα, τόσο σιγουρευόταν ότι η εξέλιξη

αυτής της ιστορίας έπρεπε ν’ αναζητηθεί σε άλλα μονοπάτια κι όχι

στα επαγγελματικά και στα εντός δικαστικών υποθέσεων. Και πολύ

σωστά σκεφτόταν για να πούμε και την πικρή αλήθεια ή όπως θα

’λεγε κι η Κάτια, «Μάς τάπωσε η Μαριάννα, δικέ μου».

Στα ίχνη η Μαριάννα

Ο ΠΕΡΙΚΛΗΣ άνοιξε τα μάτια του. Η Κάτια τού κρατούσε το

χέρι.

«Μπαμπούλη μου, πώς αισθάνεσαι;»

«Καλά...»

«Πονάς;»

«Τι έγινε;»

«Δε θυμάσαι;»

«Με... χτύπησαν...»

«Ποιος;»

«Ένας... δυο... στο γραφείο...»

«Γιατί;»

Ο Περικλής δεν απάντησε, έκλεισε τα μάτια του και βυθίστηκε

για λίγο στον ύπνο. Η κόρη του βγήκε έξω. Ένας νεαρός αστυνομικός,

που ήταν υπεύθυνος για τη φύλαξη του πατέρα της, είχε πιάσει

κουβέντα με το «μικρό» κι ο «μικρός» μόλις την είδε άστραψε το

πρόσωπό του.

«Συνήλθε;»

«Ναι».

«Μπράβο... Μην ανησυχείτε, θα γίνει καλά...»

Η Κάτια τον κοίταξε.

«Πόσα χρόνια γνωριζόμαστε;»

Ο Βλάσης σαν να κοκκίνισε.

«Ε, αρκετά...»

«Και μου μιλάς ακόμα στον πληθυντικό;»

«Η συνήθεια...»

«Να την κόψεις τη συνήθεια, άντε τώρα μην τα πάρω...»

«Τα φτύσατε... τα ’φτυσες...»



52

«Τα ’φτυσα δε λες τίποτα... εδώ πήγαν να μου τον φάνε...»

«Ε... τώρα... τέρμα...»

«Τέρμα;»

«Τέρμα, τέρμα... άμα σου λέω τώρα... πάω να ειδοποιήσω...

θέλετε καφέ;»

Η Κάτια τον κοίταξε.

«Θέλεις...»

«Έτσι ντε...»

«Φραπεδάκι;»

«Όχι, πήγαινε... Θα κάτσω λίγο εδώ... κάνει και τόση ζέστη».

«Αναψυκτικούλι;»

«Όχι...»

Ο Βλάσης έφυγε για το μπαρ. Απ’ την πόρτα είδε σ’ ένα τραπέζι

τ’ αφεντικό του με τη μητέρα της Κάτιας. Είχαν ζωηρό διάλογο.

Κατάλαβε ότι δεν έπρεπε να πλησιάσει. Μόλις είχε φτάσει η

Μαριάννα κι άρπαξε απ’ τα μούτρα το Στρατή.

«Να βοηθήσω θέλω... δεν το καταλαβαίνεις».

«Το καταλαβαίνω, αλλά...»

«Άσ’ το “αλλά”, Στρατή, πες μου τι ξέρεις;»

«Μα...»

«Θες ν’ αρχίσω μόνη μου έρευνα; Ν’ αρχίσω πρώτα απ’ τον

κύριο Παπανικόλα... Πατρονικόλα;»

«Τι σχέση έχει αυτός;»

«Δεν είναι ο πατέρας της κοπέλας;»

«Και;»

«Δεν μπορεί, κάτι θα ξέρει...»

«Τι να ξέρει ο άνθρωπος... τα ’χει κι αυτός χαμένα...» του ξέφυγε

του Στρατή απ’ το στενό μαρκάρισμα της Μαριάννας.

«Χαμένα; Τα ’χει κι αυτός χαμένα; Για ποιο πράμα τα ’χει

χαμένα; Κι αυτή γιατί είναι εξαφανισμένη;»

«Λείπει ταξίδι...»

«Πού;»

«Στη... στο Λονδίνο».

«Ποιο Λονδίνο, με κοροϊδεύεις; Κρύβεται... από ποιον κρύβεται;»

«Πο πο φαντασία... γιατί δε γράφεις κανένα σενάριο;»

«Πλησιάζω... κρύβεται απ’ τον άλλον... έτσι δεν είναι; Κι αυτός ο

άλλος σακάτεψε τον Περικλή». (Μας τάπωσε η Μαριάννα, δικέ μου,

όπως το είχαμε προβλέψει.)



53

Ο Στρατής κατάπληκτος απάντησε.

«Α... έχεις τρελαθεί εντελώς».

«Στρατή... έτσι είναι όπως τα λέω... αυτό το χτύπημα έχει να

κάνει με μανιακό ερωτευμένο... Τις έχθρες από δικαστικές υποθέσεις

τις ξέρω καλά, τις έχω ζήσει, επομένως δε μένει τίποτ’ άλλο απ’ αυτό

που σου είπα... μην υποτιμάς τη νοημοσύνη μου».

Ο Στρατής είδε το «μικρό» από μακριά σαν σανίδα σωτηρίας.

Του ’κανε νόημα. Ο Βλάσης ήρθε αμέσως κι ανακοίνωσε ότι ο κύριος

Περικλής συνήλθε. Σηκώθηκαν κι οι δυο απότομα. Η Μαριάννα

προηγήθηκε. Ο Στρατής τράβηξε πίσω το Βλάση.

«Ό,τι έμαθες για τη Σιλβάνα... την Εύα, τσιμουδιά σε κανέναν.

Εντάξει;»

«Παιδιά είμαστε αφεντικό; Αλίμονο!...»

Ο «μικρός» ρώτησε το Στρατή συνωμοτικά.

«Έχει σχέση όλο το σκηνικό με το Λαχανιά;»

«Θα δούμε... εσύ τσιμουδιά, είπαμε... Το κατάλαβες;»

«Αλίμονο, αφεντικό», απάντησε λίγο θιγμένος ο Βλάσης.

«Φύγε και φέρε μου φωτογραφίες των μπράβων».

«Του Λαχανιά;»

«Αυτουνού».

«Έφυγα».

«Το γρηγορότερο».

«Έγινε».

Από μακριά είδαν την Κάτια να έρχεται καταπάνω τους. Μόλις

πλησίασε, έπεσε στην αγκαλιά της μάνας της.

«Σου μίλησε;» ρώτησε την κόρη της.

«Ναι».

«Πώς είναι;»

«Θα τον δεις... Πηγαίνετε, θα πιω έναν καφέ με τον Βλάση».

Ο Στρατής επενέβη.

«Μαζί θα τον πιούμε Κατιούλα μου, γιατί ο Βλάσης έχει

επείγουσα δουλειά. Πήγαινε, μικρέ, και γρήγορα...»

Ο Βλάσης την κοίταξε περίλυπος. Εκείνη τον χαιρέτισε

σηκώνοντας την παλάμη της κι ο «μικρός» έκανε στροφή για την

έξοδο της κλινικής.



54

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΕΜΠΤΟ

Ζήτα μου ό,τι θες

Η ΕΥΑ είχε την τηλεόραση ανοιχτή. Χωρίς φωνή, όπως έκανε

όλο αυτό το διάστημα που ήταν κρατούμενη του Λαχανιά. Απ’ τη

στιγμή που την έφερε με το ζόρι εκεί, δεν είχε βγει καθόλου απ’ αυτή

την κρεβατοκάμαρα. Σπανίως άνοιγε και τις κουρτίνες. Ξαφνικά

βλέπει στην οθόνη τη φωτογραφία του Περικλή. Άρπαξε το

τηλεκοντρόλ κι ανέβασε τη φωνή.

«Ο γνωστός δικηγόρος Περικλής Γιαρλός κακοποιήθηκε

βάναυσα αργά το απόγευμα από αγνώστους στην πολυκατοικία όπου

βρίσκεται το γραφείο του γνωστού ντετέκτιβ και φίλου του, Στρατή

Αποστολέλη. Μεταφέρθηκε σε γειτονική κλινική. Διαπιστώθηκε ρήξη

σπλήνας και χειρουργήθηκε μ’ επιτυχία. Οι γιατροί ανακοίνωσαν ότι ο

ασθενής είναι εκτός κινδύνου. Η αστυνομία ερευνά την υπόθεση».

Στην οθόνη εμφανίστηκαν εικόνες με την κόρη του, την πρώην

γυναίκα του, το Στρατή Αποστολέλη και τον πατέρα της. Η Εύα

πετάχτηκε έξω απ’ το δωμάτιο σαν τρελή φωνάζοντας.

«Πού είν’ αυτός; Πού είν’ αυτός;»

Ο μπράβος του Λαχανιά και οι υπηρέτες έτρεξαν κι η Εύα

ούρλιαζε. Ο μπράβος τής είπε ότι δεν ήταν στο σπίτι, η Εύα φώναζε.

«Πάρ’ τον τηλέφωνο να ’ρθει αμέσως... αμέσως...»

Ο μπράβος υπάκουσε. Η Εύα άρπαξε το τηλέφωνο απ’ τα χέρια

του μόλις άρχισε να μιλά.

«Δολοφόνε, έλα δω αμέσως... Θα βάλω φωτιά και θα κάψω το

σπίτι... θα σ’ το κάψω, τ’ ακούς, έλα αμέσως, κάθαρμα».

Πέταξε με δύναμη το τηλέφωνο στα μάρμαρα και το διέλυσε.

Έκανε στροφή να πάει στην κρεβατοκάμαρα και τότε αγρίεψε ακόμα

πιο πολύ. Γύρισε στον μπράβο, έπεσε κατά πάνω του χτυπώντας τον.

«Εσύ το ’κανες αυτό... εσύ τον σακάτεψες, κάθαρμα...

δολοφόνοι, θα μου το πληρώσετε, παλιοτόμαρα...»

Ο μπράβος τη σήκωσε στα χέρια και την πήγε στο δωμάτιό της.

Στάθηκε στην πόρτα και τη φύλαγε να μην κουνηθεί, να μην

ξεμυτίσει. Η Εύα ξέσπασε, άρχισε να κλαίει χωρίς σταματημό. Πέρασε

η ώρα. Ο Λαχανιάς εμφανίστηκε στο σπίτι αθόρυβα. Έκανε νόημα

στον μπράβο, να κλείσει την πόρτα της κρεβατοκάμαρας. Ο μπράβος



55

υπάκουσε. Η Εύα ξεθεωμένη δεν πήρε είδηση ότι γύρισε. Μια μικρή

υπηρέτρια εξ Αιθιοπίας, που την είχαν προσλάβει πρόσφατα, απ’ τη

μια τρόμαξε με τις φωνές της κυρίας της, απ’ την άλλη, δίχως να

καταλαβαίνει πολλά πράγματα, γιατί δεν ήξερε και τη γλώσσα,

λυπόταν φοβερά την κυρία που ούρλιαζε κι ύστερα την πήρε το μάτι

της που έκλαιγε. Πέρασε μπροστά απ’ το Λαχανιά μ’ ένα δίσκο με

πορτοκαλάδα και καφέ. Ο μπράβος τη σταμάτησε.

«Πού πας εσύ;»

«Στο κυρία».

«Άσ’ την...» είπε χαμηλόφωνα ο Λαχανιάς.

Η κοπέλα μπήκε στο δωμάτιο κι έκλεισε πίσω της την πόρτα.

Άφησε τον ασημένιο δίσκο στο μακρόστενο τραπέζι.

«Κυρία... drink something».

Η Εύα δεν απάντησε. Τα δάκρυα είχαν στεγνώσει στα μάγουλά

της. Η μικρή υπηρέτρια την πλησίασε, άπλωσε το μαύρο αδύνατο

χεράκι της κι άγγιξε τα δάχτυλα της Εύας.

«Ιγκώ λυπάμι κυρία... ιγκώ I do something for you».

Η Εύα της χαμογέλασε.

«Thank you...»

Ο μπράβος άνοιξε την πόρτα κι η υπηρετριούλα έφυγε

βιαστικά. Η Εύα σηκώθηκε και του ’κλεισε την πόρτα κατάμουτρα.

Δεν πρόσεξε το Λαχανιά που στεκόταν παράμερα. Ο μαφιόζος

ψιθύρισε στον μπράβο.

«Θα είμαι στο γραφείο μου... Αν συμβεί κάτι, ειδοποίησέ με».

Πέρασε αρκετή ώρα. Η Εύα βγήκε απ’ το δωμάτιο. Ο μπράβος

πήγε να τη σταματήσει.

«Μην τολμήσεις», του είπε και κατευθύνθηκε στο γραφείο του

μαφιόζου.

«Το ’ξερα ότι είσαι εδώ. Εδώ κρύβεσαι κάθαρμα... ένας δειλός

δολοφόνος που κρύβεται... Γιατί; Πες μου, γιατί τον σακάτεψες;»

Δεν περίμενε απάντηση και συνέχισε.

«Γιατί είσαι ένας στυγνός δολοφόνος, εκτός από δειλός...»

Έξαλλος ο Λαχανιάς φώναξε.

«Θες να μάθεις γιατί; Θα σ’ το πω λοιπόν... Γιατί ο δικηγοράκος

σου ήρθε και την έστησε απέξω με τις ώρες... Ήθελες να τον αφήσω

στο κατώφλι μας; Γιατί μας κυνηγάει ο χλεχλέκος; Τι θέλει από μας ο

παλιόπουστας;»

«Νομίζεις ότι θα γλιτώσεις; Με δικηγόρο έμπλεξες... θα σε



56

τσακίσει».

«Ας τολμήσει».

«Θα σαπίσεις στη φυλακή, κάθαρμα, και το χειρότερο ξέρεις

ποιο θα είναι;»

Ο Λαχανιάς την κοίταξε χωρίς έκφραση. Μα καμία έκφραση

στο σκληρό πρόσωπό του. Η Εύα συνέχισε.

«Θα είσαι μόνος. Κανένας παρατρεχάμενος δεν πρόκειται να σε

λυπηθεί. Μόνος... Αυτή θα ’ναι η τιμωρία για τα εγκλήματά σου...

μόνος...» τόνισε με έμφαση τις δύο συλλαβές και συμπλήρωσε σαν να

μονολογούσε κοιτάζοντας το κενό. «Όπως μόνη μου, ολομόναχη είμαι

κι εγώ τώρα...»

Ο Λαχανιάς στάθηκε απέναντί της. Η σκληρή του έκφραση είχε

εξαφανιστεί. Η ψυχή του – η ψυχή του; τέλος πάντων– είχε μαλακώσει.

Τον πήρε το παράπονο. Χαμήλωσε τα μάτια σαν παρθενοκόριτσο.

«Εγώ... τίποτα δεν είμαι για σένα; Κάποτε μ’ αγαπούσες,

ψέματα ήταν; Ήθελες να κυλιστείς στη λάσπη κι εγώ σε τράβηξα,

γιατί εγώ σ’ αγάπησα... Και τη ζωή μου θα ’δινα για σένα... Κι εσύ μ’

έφτυσες γαμώ το Χριστό μου, γιατί;»

«Είσαι κάθαρμα, Μάρκο... δε θα σ’ ακολουθήσω στον κατήφορό

σου».

Ο Λαχανιάς ξαναβρήκε τον εαυτό του. Πήγε περίπατο η

δίλεπτη συγκίνησή του.

«Άσ’ τα σάπια... απάντησέ μου γιατί με φτύνεις;»

«Θες την αλήθεια;»

«Πες την που να με πάρει ο διάβολος», ούρλιαξε τώρα ο

Λαχανιάς.

Η Εύα συλλάβισε τις λέξεις μία μία.

«Δε σ’ αγαπώ... πάρ’ το απόφαση».

Δεν τον ξάφνιασε διόλου η απάντησή της, ούτε και περίμενε ν’

ακούσει τίποτα καλύτερο. Όμως μια ακόμα δόση παράπονου την

έβγαλε.

«Ποτέ σου δε μ’ αγάπησες, το ξέρω... αλλ’ αυτό δεν έχει

σημασία. Δε θα σ’ αφήσω ποτέ να φύγεις...»

«Μπορείς να κρατάς φυλακισμένο το σώμα μου, την ψυχή μου

όμως;»

Του γύρισε την πλάτη και προχώρησε.

«Σιλβάνα, στάσου... στάσου, θα με τρελάνεις». Τον έπιασε πάλι

απελπισία. «Πες μου τι θες να κάνω και θα το κάνω, σ’ τ’ ορκίζομαι».



57

Η Εύα έκανε ακόμα δυο βήματα.

«Αλήθεια θα το κάνω... Μη μου ζητήσεις μόνο να σ’ αφήσω, δεν

μπορώ...»

Η Εύα είχε φτάσει στην πόρτα, ο Λαχανιάς συνέχισε με

σβησμένη φωνή.

«Μη με περιφρονείς επειδή σ’ αγαπώ τόσο... ζήτα μου ό,τι θες...»

Η Εύα γύρισε και τον κοίταξε.

«Πρέπει να τον δω», είπε αυστηρά.

Ο Λαχανιάς μόνο αυτό δεν περίμενε ν’ ακούσει. Ήθελε να

πάρει φόρα και να χτυπήσει το κεφάλι του στον τοίχο.

«Αυτόν το γαμημένο; Αυτόν αγαπάς;»

«Δεν τον αγαπώ... Απλώς θέλω να καταλάβει ότι δεν έχει καμιά

θέση στη ζωή μου και να μ’ αφήσει ήσυχη».

«Αλήθεια; Τώρα σε πιστέψαμε... το γαμημένο... έπρεπε να τον

είχα σκοτώσει...»

«Κάν’ το, να σαπίσεις στη φυλακή».

«Κι εσένα τι σε νοιάζει;»

«Είπα εγώ πως με νοιάζει;» απάντησε και βγήκε αγέρωχη απ’

το γραφείο του.

Ο Λαχανιάς έτρεξε, την άρπαξε απ’ το χέρι. Δεν ήξερε πια τι να

κάνει. Εδώ που έφτασε θα τα ’παιζε όλα για όλα.

«Εντάξει», είπε.

«Τι εντάξει;»

«Αφού θες να τον δεις, θα τον δεις, υπό έναν όρο».

Η Εύα ρώτησε χωρίς καμία καθυστέρηση.

«Ποιον;»

«Να βγούμε το βράδυ έξω».

Η Εύα δεν το σκέφτηκε καθόλου.

«Δεκτόν», είπε και κατευθύνθηκε προς το δωμάτιό της.

Επίσκεψη στο «ναό» του ξεσαλώματος

Η ΕΥΑ ως αργά παρακολουθούσε σε όλα τα κανάλια τις

ειδήσεις, μήπως μάθαινε κάτι περισσότερο για τον Περικλή. Τίποτα

καινούργιο. Σταθερά επαναλάμβαναν τα ίδια. Αργά το βράδυ ο

Λαχανιάς άνοιξε την πόρτα.

«Ετοιμάσου».

«Μάλιστα», ειρωνεύτηκε η Εύα.



58

Άρχισε να ντύνεται και να στολίζεται. Δε βιαζόταν καθόλου.

Περασμένες δώδεκα έφτασαν στην «Ακολασία». Άκου ακολασία... οι

κολασμένοι... Σούσουρο έγινε στο μαγαζί άμα τη εμφανίσει της. Όση

στενοχώρια είχε μέσα της, τόση ελκυστικότητα έβγαζε έξω της. Το

επιμελημένο μακιγιάζ, το κομψότατο ντύσιμο, τα μακριά πόδια σε

πλήρη αρμονία. Οι άντρες του μαγαζιού γύριζαν τα κεφάλια τους και

τη χάζευαν, οι ντάμες τους το ’ριχναν στα χλευαστικά γελάκια και στο

δηλητήριο. Οι κοπέλες της «Ακολασίας» κοίταζαν την Εύα

κατάπληκτες.

«Από πού ξεφύτρωσε αυτή; Μήνες έχει να φανεί... Τι στο

διάβολο θέλει εδώ μέσα;» ρώτησε η μία.

«Αυτή μας έλειπε τώρα...» συμπλήρωσε η άλλη.

Η Βάλια –μια χαζογκόμενα στριπτιζού που γαμιότανε με το

Λαχανιά και τον διεκδικούσε με μανία– ειδοποιημένη απ’ την κολλητή

της βγήκε λαχανιασμένη. Η Εύα με το Λαχανιά είχαν καθίσει στο

μπροστινό τραπέζι, αυτό που λέμε «πρώτο τραπέζι πίστα».

Η Βάλια πλησίασε.

«Σαν τα χιόνια». Η Εύα ούτε που γύρισε να την κοιτάξει. Η

χαζογκόμενα εκνευρίστηκε και αιφνιδιαστικά κι αναπάντεχα σήκωσε

το πιγούνι της Εύας.

«Περιφρόνηση σε μένα, κοπελίτσα, δε σηκώνει».

Ο Λαχανιάς έπιασε το χέρι της Βάλιας.

«Δρόμο τώρα... εντάξει;»

Αυτή τους κοίταξε με κακία.

«Μάλιστα, αφεντικό...»

Τους έριξε άλλο ένα φαρμακερό βλέμμα κι αποχώρησε. Το

πρόγραμμα είχε ήδη αρχίσει. Κοπέλες σαν τα κρύα τα νερά, τσίτσιδες

έκαναν το νούμερό τους κι έφευγαν σινάμενες κουνάμενες, έρχονταν

άλλες, η μουσική στη διαπασών να σε ξεκουφαίνει, το γλέντι να ’χει

ανάψει, οι πελάτισσες ξεσάλωναν κάτω και πάνω στα τραπέζια, οι

λουλουδούδες πήγαιναν κι έρχονταν με τους δίσκους γεμάτους

σακατεμένα γαρίφαλα που τ’ άδειαζαν στα τραπέζια κι η Εύα μέσα σ’

όλο αυτό το τουρλουμπούκι έμοιαζε από άλλον πλανήτη.

Καμιά σχέση με την παλιά Εύα ή μάλλον την παλιά Σιλβάνα

που λικνιζόταν προκλητικά και αποθεωνόταν απ’ τους θαμώνες.

Είπαμε δεν ήταν καμιά καλλονή. Ένα συνηθισμένο κορίτσι θα το

λέγαμε, μόνο που αυτό το κορίτσι όταν ανέβαινε στη σκηνή

μεταμορφωνόταν σε θεά. Έλαμπε ολόκληρη και καθώς είχε μακριά



59

πόδια μπορούσε να συναγωνιστεί ακόμα και τις δίμετρες μοντέλες.

Είχε αυτό το «νακ» που λέγαμε και παλιά. Τώρα πάντως απορούσε κι

η ίδια με τον παλιό της εαυτό. Πώς είχε φτάσει σ’ αυτό το σημείο; Ποια

καταστροφική μανία την έκανε ν’ απαρνηθεί όλα τα καλά των γονιών

της και να καταλήξει στο Λαχανιά; Όσο και να το σκεφτόταν τούτη τη

στιγμή εν μέσω αλαλαγμών, τσιφτετελιών και χυδαιότητας κι όσο κι

αν προσπάθησε πολλές φορές να το εξηγήσει, δεν μπορούσε να βρει

μια λογική εξήγηση. Για τί βέβαια, μόνο αφελής πρέπει να ’ναι κανείς

για να σκεφτεί ότι πληγώθηκε τότε, όταν έμαθε ότι ήταν υιοθετημένη,

κι από αντίδραση και πόνο πήρε την κατηφόρα. Αυτό μάλλον ήταν μια

φτηνή δικαιολογία. Θέλησε να τα φορτώσει όλα στη μάνα της γιατί

της είχε κρύψει την αλήθεια και να ξεμπερδεύει. Ύστερα από χρόνια

όμως άρχισε να πιστεύει αυτό που είχε διαβάσει κάποτε, ότι δηλαδή

όλοι κρύβουμε ένα θηρίο μέσα μας. Αυτός ήταν λοιπόν ο παλιός της

εαυτός, αυτό το θηρίο που έκρυβε επιμελώς. Κι έπρεπε να συναντήσει

τον Περικλή να της το ξεριζώσει. Αν και ήδη είχε αρχίσει από πριν να

συνέρχεται, αλλά η αγάπη της για τον Περικλή τα ξεκαθάρισε όλα. Ο

Περικλής. Το μυαλό της τώρα είχε φύγει απ’ τα παλιά κι είχε κολλήσει

σ’ εκείνον. Πόσο πονάει άραγε. Πόσο υποφέρει; Τη σκέφτεται καθόλου

αυτές τις δύσκολες ώρες; Θα ήθελε να τη δει ή είχε ανακαλύψει τα

ψέματα που του αράδιασε και την είχε σιχαθεί; Κι ο πατέρας της πώς

βρέθηκε στην κλινική; Πώς τον ανακάλυψε; Τι ήξερε ο πατέρας της

απ’ όλα αυτά που είχε περάσει στη ζωή της; Κι ο Περικλής, αν δεν την

αγαπούσε πια και δεν ήθελε να τη βλέπει ούτε ζωγραφιστή; Κοντός

ψαλμός... αύριο θα λύνονταν όλες της οι απορίες. Τι θα έκανε με το

Λαχανιά, αυτό τώρα, λίγο την απασχολούσε. Το πώς θα τον άντεχε, το

πώς θα ζούσε στο σπίτι του ούτε που το σκεφτόταν. Αυτή τη στιγμή το

μόνο που την ένοιαζε ήταν αν την αγαπούσε ακόμα ο Περικλής. Αυτό

και μόνο αυτό.

Απ’ την άλλη μεριά ο Λαχανιάς, καθισμένος δίπλα της,

σκεφτόταν τα δικά του. Της έριχνε κρυφές ματιές κι αναλογιζόταν

άλλες εποχές όταν η Σιλβάνα έκανε στριπτίζ κι οι λιγούρηδες από

κάτω φαντασιώνονταν – τι φαντασιώνονταν; Άλλο έκαναν κάτω απ’

τα τραπέζια –όμως εκείνη δεν είχε μάτια παρά μόνο γι’ αυτόν– έτσι

νόμιζε τουλάχιστον, και εν πάση περιπτώσει ήταν δική του.

Ασυναίσθητα πήγε να την αγγίξει. Η Εύα ανατρίχιασε. Σηκώθηκε

απότομα απ’ την καρέκλα.

«Πάμε να φύγουμε».



60

«Μα...»

Η Εύα τον διέκοψε.

«Ο όρος που έβαλες εξετελέσθη... δεν μπορώ άλλο...»

Ο Λαχανιάς δεν έφερε αντίρρηση. Άλλωστε δεν του ήταν και

ιδιαιτέρως ευχάριστο να κάθεται εκεί βουβός, αφού εκείνη παρέμενε

σιωπηλή και αδιάφορη. Σηκώθηκαν, έκαναν δυο βήματα και

σταμάτησε.

«Τι συμβαίνει;» ρώτησε η Εύα.

«Δε θα ’ρθω μαζί σου...»

«Καλά θα κάνεις».

Ο Λαχανιάς έκανε νόημα στον μπράβο του να παραλάβει την

Εύα κι όταν έφυγαν την άραξε στην καρέκλα κι αφού βλαστήμησε

μέσ’ απ’ τα δόντια του «το Χριστό μου», είπε στο γκαρσόνι που

στεκόταν πλάι του μπάστακας, να ειδοποιήσει τη Βάλια για να βγάλει

το άχτι του και αργότερα και τα μάτια του.

Την άλλη μέρα δεν εμφανίστηκε στο σπίτι. Απ’ το πρωί η Εύα

μπαινόβγαινε και ρωτούσε αν ήρθε. Γύρω στις έντεκα τη νύχτα

επιτέλους κατέφθασε. Η Εύα τον άρπαξε απ’ τα μούτρα.

«Είσαι άντρας εσύ; Μην απαντήσεις... Εγώ θα απαντήσω... όχι

βέβαια... αφού δεν κρατάς το λόγο σου δεν είσαι άντρας. Κι αφού δεν

είσαι άντρας δεν έχεις αρχίδια».

«Τέλειωσες; Και για να ’χουμε καλό ρώτημα για ποιο λόγο

μιλάς;»

«Μη μου παριστάνεις το βλάκα...»

«Εννοείς να πας στο δικηγοράκο σου; Θα πας, γιατί και άντρας

είμαι κι αρχίδια έχω και το λόγο μου κρατώ... Αύριο, μωρό μου... να

ξημερώσει η μέρα και τρέχα, μανάρι μου...»

Ο Λαχανιάς έκανε νόημα στον μπράβο του.

«Αύριο, ό,τι ώρα θέλει η κυρία να την πας στο νοσοκομείο...

Πάμε τώρα, να την αφήσουμε στην ησυχία της... Όνειρα γλυκά,

μανάρι μου...»

Η Εύα τον κοίταξε με μια περιφρόνηση... μα μια περιφρόνηση!...

Ο Λαχανιάς δεν ήξερε πια πώς να της φερθεί. Ούτε με το καλό

ούτε με το άγριο έπαιρνε. Γι’ αυτό κι εκείνος σηκώθηκε κι έφυγε για

την «Ακολασία». Του είχε γυαλίσει μια πιτσιρίκα Ρωσιδούλα,

νεοφερμένη. Αλλά μόλις έφτασε στο μαγαζί, διαπίστωσε ότι είχε

ξεσπάσει τρικούβερτος καβγάς στα παρασκήνια και οι φωνές

ακούγονταν μέχρι μέσα στο κέντρο. Η Βάλια –που όπως είπαμε



61

γούσταρε το Λαχανιά– σκοτωνόταν με την πιτσιρίκα και για ν’

ακριβολογούμε της είχε βγάλει μια τούφα απ’ τα μαλλιά και τώρα

ήθελε να της βγάλει και το μάτι. Η μικρή εκ Ρωσίας ούρλιαζε. Την

έσωσε απ’ τα χέρια της ο Λαχανιάς – σαν ιππότης που ήταν. Κι επίσης

σαν προνοητικός που ήταν –το «προνοητικός» πάει στη δουλειά του,

όχι στην Εύα– πήρε τη μικρή και την πήγε αμέσως στο επόμενο

μαγαζί του με τον υπέροχο και πολύ πρωτότυπο τίτλο «Ο Παράδεισος

της Κόλασης». Την εγκατέστησε εκεί και φρόντισε ο πρώτος της

πελάτης να είναι καλός μαζί της. Και ποιος θα μπορούσε να είναι

καλός με το εν λόγω κοριτσάκι; Όχι τέτοιες απορίες σε πράγματα φως

φανάρι... Φυσικά αυτός, ο Μάρκος Λαχανιάς. Και απορίες όπως «Μα

καλά αυτός δεν είναι ερωτευμένος με την Εύα;», θα τις λύναμε με το

γνωστότατο σουξεδιάρικο άσμα «Από δω η γυναίκα μουουου... από δω

το αίσθημά μου...» ή, όπως έλεγε ένας παλιός κομφερανσιέ, «η

γυναίκα μου είναι η βασίλισσά μου κι η ερωμένη μου είναι η

πριγκίπισσά μου». Ήταν τότε πολύ της μόδας οι βασίλισσες και οι

πριγκίπισσες. Η Εύα τώρα ήταν μάλλον η βασίλισσά του, αφού ήθελε

διακαώς και να την παντρευτεί.

Όμως τέρμα οι απορίες, γιατί αύριο έχουμε επιτέλους τη

μεγάλη συνάντηση –συνάντηση φωτιά– στο νοσοκομείο.

Έρως μετ’ εμποδίων

Ο ΠΕΡΙΚΛΗΣ έκανε τα πρώτα του βήματα. Τον βοηθούσε η

κόρη του υπό την επίβλεψη της νοσοκόμας.

«Σας αφήνω σε καλά χέρια... Μια χαρά τα πάτε...» είπε και

βγήκε απ’ το δωμάτιο χαμογελώντας.

«Και τρεις τρομάρες...» συμπλήρωσε ο Περικλής.

«Η τρομάρα, που τη λένε Εύα, πού έχει εξαφανιστεί, ρε

μπαμπά; Δεν έμαθε; Δεν άκουσε; Γιατί δε γυρνάει πίσω; Πάλι καλά

που σου ’στειλε τον πατέρα της... Δε μου λες, αλήθεια, γιατί δε μου

είπες ότι είναι πατέρας της;»

«Δε χρειάζεται να τα ξέρεις όλα...»

«Μπαμπούλη, είναι απάντηση αυτή από διαπρεπή δικηγόρο;»

Χτύπησε δειλά η πόρτα κι εμφανίστηκε ο «μικρός» Βλάσης.

«Καλημέρα σας... Τι κάνετε, κύριε Περικλή;»

«Καλά, καλά...»

«Τ’ αφεντικό;»



62

«Είχατε ραντεβού;»

«Ναι».

«Ε, τότε θα ’ρθει μην ανησυχείς», είπε η Κάτια.

«Δεν ανησυχώ... Θέλετε να σας φέρω κάτι;»

Πριν προλάβει να τελειώσει τη φράση του, η πόρτα άνοιξε και

μπήκε φουριόζος ο Στρατής.

«Ιδού τ’ αφεντικό σου», είπε η Κάτια χαριτολογώντας.

«Όρθιος βλέπω, μεγάλε... όρθιος και κοτσονάτος».

«Όρθιος μεν... κοτσονάτος όχι», σχολίασε ο Περικλής.

«Αφεντικό, πάρ’ τες».

Ο Στρατής πήρε το φάκελο με τις φωτογραφίες των μπράβων

του μαφιόζου και αυτό που επιθυμούσε τώρα ήταν να μείνει μόνος με

τον Περικλή.

«Μικρέ, θα κεράσεις εκείνο τον καφέ στην Κατιούλα;»

«Αλίμονο... όχι... ναι... βεβαίως», μπερδεύτηκε ο Βλάσης.

«Όχι ή ναι;» ρώτησε η Κάτια.

«Αλίμονο, ναι, βεβαίως...»

«Αλίμονο, με τάπωσες... έλα πάμε, κύριε Αλίμονε...»

«Με κοροϊδεύεις;»

«Αλίμονο, πώς την έχεις δει έτσι, δικέ μου;»

«Μη με ψαρώνεις...»

«Κι εσύ, μη μου την κάνεις γυριστή... πάμε να

ξενταουνιαστούμε... ίσως περάσουμε και τζάμι...»

Κι ύστερα απ’ αυτόν το διάλογο έφυγαν, ενώ ο Στρατής κι ο

Περικλής τους κοίταζαν κατάπληκτοι.

«Γλώσσα όμως...»

«Έτσι μιλάει η νεολαία, Πέρη μου... Λοιπόν έχουμε δουλειά, δες

τις φωτογραφίες... όχι τίποτ’ άλλο... απλώς να σιγουρευτούμε...»

Ο Περικλής ψύχραιμος –ψυχραιμότατος μπορούμε να πούμε–

είδε τις φάτσες των καθαρμάτων. Πράγματι, οι δυο απ’ τους τρεις

κόντεψαν να τον κάνουν μακαρίτη.

«Δεν αμφέβαλλα καθόλου... Πέρη, μέσα σ’ όλα έχουμε κι ένα

μεγάλο πρόβλημα».

«Κι άλλο;»

«Κι άλλο και πολύ σοβαρό... Η Μαριάννα έφτιαξε ένα σενάριο

ίδιο μ’ αυτό που ζούμε. Είναι, λέει, αποφασισμένη να βρει ποιος

σακάτεψε τον πατέρα του παιδιού της, με πιέζει πολύ, πιστεύει ότι

ξέρω... ότι ξέρουμε... και το ερώτημα είναι, τι κάνουμε;»



63

Ο Περικλής ξαφνιάστηκε τόσο που έμεινε σιωπηλός. Ο Στρατής

συνέχισε.

«Επειδή έχουμε ιδίαν πείραν για το τι μαμούνι πεισματάρικο

είναι η Μαριάννα, νομίζω πως πρέπει να τη βάλουμε στο παιχνίδι...»

«Παιχνίδι;» εξανέστη ο Περικλής. «Το έγκλημα παιχνίδι;»

«Τρόπος του λέγειν, βρε αδερφέ...»

Χτύπησε η πόρτα. Ο Στρατής άνοιξε και είδε το μόνο άνθρωπο

που δεν περίμενε να δει. Μπροστά του στεκόταν η Εύα, λαμπερή και

λυπημένη, και πιο πίσω –αρκετά πιο πίσω– πήρε το μάτι του τον έναν

απ’ τους μπράβους του Λαχανιά, αυτόν που δεν είχε χτυπήσει τον

Περικλή, και φύλαγε προφανώς τσίλιες. Ο Στρατής στη σαστιμάρα

του και σαν να μην είχε συμβεί ποτέ τίποτα είπε.

«Καλώς την Εύα... πέρασε...»

Και με το «πέρασε» βγήκε αυτός απ’ το δωμάτιο κι έκλεισε πίσω

του την πόρτα.

Η Εύα είχε καρφωθεί εκεί κοιτάζοντας τον Περικλή. Εκείνος

είχε πιο λίγη ζωή από ένα άγαλμα τούτη τη στιγμή. Ύστερα άρχισαν

να τρέχουν ποτάμι τα δάκρυα απ’ τα μάτια τους. Ο Περικλής με

δυσκολία έκανε δυο βήματα και την πήρε στην αγκαλιά του. Αφού

έκλαψαν λίγο ακόμα αγκαλιασμένοι σφιχτά, άρχισαν να φιλιούνται

σαν τρελοί. Ήχοι και μουγκρητά έβγαιναν μέσα απ’ τα παθιασμένα

τους φιλιά. «Το εκείνο» του Περικλή είχε βγει απ’ την πιζάμα του, η

Εύα σήκωσε το φουστάνι της και το ’χωσε μέσα της. Ο Περικλής

ένιωθε ότι θα λιποθυμούσε, η Εύα τον τράβηξε μαλακά ως το κρεβάτι

να μη σωριαστεί. Η ηδονή είχε χτυπήσει κόκκινο και τα μουγκρητά

διπλασιάστηκαν. Το ερεθισμένο στηθάκι της Εύας ήταν στα χείλη του

Περικλή, ο οποίος πια, δεν άντεχε άλλο «τες ηδονές» και παρέδωσε τα

όπλα, ο εστί μεθερμηνευόμενον, εκσπερμάτωσε βογγώντας. Η Εύα ,

καθώς είχε και το νου της στην πόρτα, μην άνοιγε ξαφνικά και τους

πιάνανε στα πράσα, άρπαξε απ’ το κομοδίνο γρήγορα γρήγορα

μερικά χαρτομάντιλα και σκούπισε τα πόδια και τα χέρια της απ’ τα

υπολείμματα της ηδονής. Ο Περικλής σαν να ντράπηκε, τράβηξε με

όση δύναμη του είχε απομείνει, το παντελόνι της πιζάμας του, να

κρύψει κι αυτός τα ίχνη του έρωτά τους. Η Εύα τον κοίταξε, έπιασε με

τα δυο της χέρια το πρόσωπό του.

«Μ’ αγαπάς ακόμα ύστερα...»

«Αν σ’ αγαπώ; Ρωτάς... Τι θα κάνουμε, αγάπη μου...» τη διέκοψε

ξεψυχισμένα.



64

Η Εύα τον αγκάλιασε απότομα κι εκείνος έβγαλε ένα πνιχτό

ήχο.

«Συγνώμη... συγνώμη... Πονάς πολύ;»

«Δε με νοιάζει... ας πονώ... σ’ αγαπώ...»

Η Εύα πήγε στην πόρτα, άνοιξε μια χαραμάδα και είδε την

πλάτη του μπράβου. Γύρισε γρήγορα στον Περικλή.

«Καρδούλα μου... άκουσέ με προσεκτικά... δεν έχουμε πολύ

χρόνο...»

«Πώς τα κατάφερες, αγάπη μου; Πώς σ’ άφησε αυτός;»

«Ξέρεις γι’ αυτόν;» ρώτησε η Εύα ξαναμμένη.

«Πολλά».

«Ο πατέρας μου;»

«Δεν ξέρει τίποτα».

«Σε παρακαλώ να μη μάθει. Ούτε ότι βρίσκομαι εδώ».

«Μην ανησυχείς».

«Άκουσέ με... Νόμιζα ότι θα ήσουν πολύ θυμωμένος μαζί μου,

ότι δε θα μ’ αγαπούσες πια... αλλά τώρα που σε είδα... πρέπει να τα

καταφέρουμε... Για να γίνει όμως αυτό, πρέπει να με ξεχάσεις... μέχρι

να βρω τη λύση...»

«Μα...»

«Μη με διακόπτεις, δεν έχουμε καιρό... Πρέπει να βρω τη λύση,

αλλιώς είμαστε χαμένοι, αγάπη μου... Την επόμενη φορά μπορεί να

μη βγεις ζωντανός απ’ αυτόν κι εγώ να μην μπορώ να γλιτώσω απ’ τα

χέρια του. Ορκίσου μου τώρα, ορκίσου... φίλησέ με και ορκίσου ότι θα

ζήσεις από δω και πέρα για όσο καιρό χρειαστεί, σαν να μην υπάρχω...

φίλησέ με κι ορκίσου».

Ο Περικλής από στιγμή σε στιγμή ένιωθε πως θα

λιποθυμούσε... η πληγή της εγχείρησης τον πονούσε, το κεφάλι του

τον πονούσε, η καρδιά του τον πονούσε, ωστόσο ρώτησε ξεψυχισμένα.

«Πώς σ’ άφησε κι ήρθες;»

«Του είπα ότι θέλω να σε πείσω να μ’ αφήσεις ήσυχη...»

«Και σε πίστεψε;»

«Δε μπορούσε να κάνει αλλιώς... Πρέπει να φύγω... φίλησέ με...

ορκίσου, αγάπη μου, ορκίσου ότι θα εξαφανιστείς μέχρι να τα

καταφέρω... Ελπίζω σύντομα να βρω τρόπο να επικοινωνώ μαζί σου».

Έσκυψε να τον φιλήσει ακόμα μια φορά, αλλά η πόρτα άνοιξε

απότομα κι η Εύα στάθηκε όρθια και αυστηρή. Κοίταξε τον μπράβο

που την περίμενε και χωρίς να ξανακοιτάξει τον Περικλή έφυγε με



65

την καρδιά μαυρισμένη και κομματιασμένη. Οι ερωτήσεις ήρθαν

γρήγορα και τη βασάνιζαν. Θα τα καταφέρει ο Περικλής; Θα τον

ξανάβλεπε; Πώς θα έπειθε το Λαχανιά ότι δε θέλει τον Περικλή; Πώς

θα έβρισκε ένα κινητό να επικοινωνεί με τον Περικλή; Άραγε ο

Περικλής θα κάνει αυτό που του ζήτησε; Ο Περικλής... ο Περικλής... η

αγάπη της... η ζωή της... Αχ καημένη Εύα, τι σου ’μελλε να πάθεις...

Αλλά κι ο Περικλής, άλλος κι αυτός, ένας έρωτας παρά λίγο να τον

στείλει στον τάφο. Αχ καημένε Περικλή, τι σου ’μελλε και σένα να

πάθεις...

Ο Περικλής έκλεισε τα μάτια του εξοντωμένος. Πρώτα απ’ την

ερωτική έξαψη και τον πόνο του χωρισμού κι ύστερα απ’ τον πόνο της

εγχείρησης και των τραυμάτων στα πλευρά του. Ο Στρατής για

άγνωστους λόγους μπήκε στο δωμάτιο μες στην καλή χαρά

τραγουδώντας, μιμούμενος τη Μαρινέλα

Η αγάπη όλα τα υπομένειειει...

η αγάπη όλα τα ελπίζειειει...

κι η γη γυρίζειειει...

Κι η γη γυρίζειειει...

Ο Περικλής μισάνοιξε τα μάτια του.

«Απ’ τον ενθουσιασμό σου θα φωνάξεις και τα βιολιά...»

«Μόνο τα βιολιά, ολόκληρη μπάντα θα σου φώναζα...»

«Γιατί;»

«Ρωτάς γιατί; Ήρθε...»

«Και;»

«Τι και, μη με σκας...»

«Ξεκαβαλίκεψε απ’ το άλογο της χαράς... μαύρες μέρες θα

περάσω...»

«Έρως μετ’ εμποδίων...»

«Μετά πολλών εμποδίων...» σχολίασε περίλυπος ο Περικλής.

Μια νοσοκόμα άνοιξε την πόρτα και μπήκε βιαστική και

αγχωμένη.

«Θέλετε κάτι;»

«Ναι πονάω...» απάντησε ο Περικλής.

«Ο γιατρός είπε, αν πονάτε να σας κάνουμε μια ενεσούλα».

«Ναι... σας παρακαλώ...»

Η νοσοκόμα βγήκε και μπήκε σχεδόν αμέσως. Του έκανε την

παυσίπονη κι έφυγε. Έμειναν πάλι οι δυο τους. Το αχτύπητο δίδυμο. Ο

Περικλής νόμιζε ότι αυτά που έζησε πριν τα ονειρεύτηκε. Αδυνατούσε



66

να πιστέψει ότι είχε έρθει η Εύα κι ότι έκαναν έρωτα. Εκεί ήταν που θα

ψάρωνε ο Στρατής, όπως θα έλεγε κι η Κάτια.

Είπαμε Κάτια; Λοιπόν, φαίνεται πως κάτι έχει αυτό το μέρος...

γιατί η Κάτια με το «μικρό» Βλάση στην καφετέρια, μόνο για καφέ δεν

πήγαν. Δηλαδή πήγαν, αλλά καθώς το κορίτσι έκανε την κίνηση να

πάρει τον καφέ κι ακούμπησε τυχαία –όλως τυχαία– το χέρι του

Βλάση, κάτι συνέβη κι άλλαξαν ξαφνικά οι ισορροπίες. Για να πούμε

την αλήθεια, για το Βλάση όχι και τόσο ξαφνικά, γιατί τη γούσταρε

εδώ και καιρό, αλλά το ’κρυβε επιμελώς. Τώρα όμως, αμ’ έπος αμ’

έργον ο Βλάσης είπε.

«Θες να πάμε μια βόλτα;»

Η Κάτια συγκατένευσε. Κι εκεί που προχωρούσαν λίγο

παράμερα έξω απ’ την κλινική, ο Βλάσης έπιασε το χέρι της, η Κάτια

γύρισε και τον κοίταξε, αυτός έσκυψε λίγο προς τα χείλη της κι αυτά

τα κοραλλένια χείλη όπως λέει και το τραγούδι προσφέρθηκαν στο

Βλάση που τα ρούφηξε αχόρταγα. Ατέλειωτο φιλί. Ύστερα

κοιτάχτηκαν ξαφνιασμένοι, ξαναμπήκαν στην κλινική, η Κάτια έφυγε

για το δωμάτιο του πατέρα της κι ο Βλάσης παρέμεινε στην είσοδο.

Της είπε μόνο.

«Θα σε περιμένω...»

Αυτό ήταν. «Εν ειδύλλιον εγεννήθη υπό αυτάς τας συνθήκας,

ενώ εις το δωμάτιον του Περικλέους εδρομολογείτο η νέα κατάστασις

αντιμετωπίσεως της μόλις προ ημισείας ώρας δημιουργηθείσης

καταστάσεως». Με απλά λόγια ο αξιαγάπητος, ταλαιπωρημένος και

τρισερωτευμένος κύριος Περικλής δεν μπορούσε να χωνέψει ότι

έπρεπε να κάνει τον ψόφιο κοριό και να περιμένει το πώς και το πότε η

Εύα θα ’βρισκε τη λύση ν’ απαλλαγεί απ’ το μαφιόζο. Ο Στρατής μετά

τις χαρές και τα πανηγύρια για το θρίαμβο της αγάπης –πού να

τολμούσε ο Περικλής να του έλεγε ότι είχαν κάνει έρωτα–

προσπάθησε να πείσει το φίλο του ότι η Εύα είχε δίκιο κι ότι πράγματι

έπρεπε για ένα διάστημα να μην κινηθούν εναντίον του μαφιόζου.

Κάτι περισσότερο θα ήξερε η Εύα γι’ αυτόν τον άθλιο εγκληματία.

Ωστόσο ο Στρατής θα ξεκινούσε έρευνες για τις βρωμοδουλειές του,

μέχρι να στεκόταν κι ο Περικλής στα πόδια του. Μετά έβλεπαν τι θα

έκαναν. Και εν τω μεταξύ είχαν ανοιχτό και το θέμα της Μαριάννας.

Τι θα της έλεγαν; Ο Περικλής ήταν κατηγορηματικός. Καμία

αποκάλυψη στη Μαριάννα. Ο Στρατής όμως επέμενε, γιατί πρώτον

ήταν αδύνατον ν’ αντιμετωπίσει τη Μαριάννα με την επιμονή της να



67

διαλευκάνει το μυστήριο του άγριου ξυλοδαρμού και δεύτερον πίστευε

ότι μπορεί να τους ήταν χρήσιμη.

«Χρήσιμη σε τι; Μόνο μπελάδες θα μας δημιουργήσει... Είναι

δυνατόν να τακιμιάσει με την Εύα; Πώς να χωνέψει ότι είμαι

ερωτευμένος μαζί της κι ότι απειλείται η ζωή μου απ’ τη μανία του

πρώην της...»

«Ο πρώην της τυχαίνει να είναι ένα αδίστακτο τομάρι που

κόντεψε να σε στείλει στον άλλο κόσμο».

«Εντάξει...»

«Τι εντάξει, αγόρι μου... επικοινωνείς με το κωλομυαλό που σου

’μεινε;»

«Ρε συ Στρατή... εγώ τότε που με κεράτωνε η Μαριάννα ήθελα

να τον ξεκοιλιάσω τον γκόμενό της... μήπως ξέχασες; Γιατί να μη

θέλει κι η Μαριάννα να κάνει το ίδιο με την Εύα;»

«Γιατί, αγόρι μου, εσύ κι η Μαριάννα έχετε χωρίσει καιρό, και συ

τότε την είχες πιάσει μες στο ίδιο σας το σπίτι με το φίλο σου... Είναι το

ίδιο; Καμία σχέση, δικέ μου...»

«Πάψε ρε... δικέ μου και δικέ μου...»

«Συγχρονιζόμαστε, αγόρι μου... Λοιπόν τι κάνουμε με τη

Μαριάννα;»

«Να την αφήσουμε απέξω...»

«Πάσο... φεύγω τώρα... Κοιμήσου λίγο κι ονειρέψου το ουρί του

παραδείσου...»

Βγήκε γρήγορα κι έκλεισε την πόρτα, μην του πετάξει ο

Περικλής το κινητό του, που το κρατούσε λες και περίμενε το πιο

σημαντικό τηλεφώνημα. Κι όταν λέμε σημαντικό, καταλαβαίνετε τι

εννοούμε. Ο κακομοίρης δεν μπορούσε καν να σκεφτεί ότι το πιο

δυσεύρετο πράγμα για την Εύα τούτη τη στιγμή ήταν να βρει ένα

τηλέφωνο.

Στα τσακίδια

Η ΕΥΑ έφυγε απ’ την κλινική με την καρδιά κομμάτια παρά την

ερωτική πανδαισία που έζησε για λίγο. Έφτασε στο Πόρτο Ράφτη

αργά το μεσημέρι και κλείστηκε στην κρεβατοκάμαρα. Δεν ήθελε να

βλέπει κανέναν. Αλλά ο Λαχανιάς, που την περίμενε στο γραφείο του

κι έβραζε, εμφανίστηκε μπροστά της με το θυμό και την ειρωνεία του.

«Είμαι κουρασμένη, θέλω να κοιμηθώ» , του είπε.



68

«Να κοιμηθείς και να ονειρεύεσαι το σουρουκλεμέ;»

«Δε θα κουβεντιάσω τώρα γι’ αυτόν... Τον είδα, του είπα να μας

αφήσει ήσυχους... τελείωσε...»

«Έτσι του ’πες;»

Η Εύα τον κοίταξε χωρίς ν’ απαντήσει.

«Τι άλλο του είπες, μανάρι μου;»

«Ότι είσαι ένα κάθαρμα και μπορείς να γίνεις ακόμα πιο

επικίνδυνος, γι’ αυτό να εξαφανιστεί απ’ τη ζωή μου...

Ευχαριστημένος;»

«Ειρωνεύεσαι; Αντί να κάνεις μετάνοιες που σ’ άφησα να δεις

αυτό το αρχίδι;»

Η Εύα απάντησε ακόμα πιο ειρωνικά.

«Αλήθεια μωρό μου, γιατί μ’ άφησες;»

«Θα σε σκοτώσω με τα ίδια μου τα χέρια, αν κάνεις καμιά

στραβή...»

«Στραβή σε σένα, το μεγάλο; Με τι μούτρα; Τι λες, μωρό μου;

Πού να τολμήσω... Λες και δεν ξέρω ότι είσαι δολοφόνος;»

Ο Λαχανιάς ήθελε να της αστράψει ένα χαστούκι, αντ’ αυτού

την πλησίασε σαν να ήθελε να την αγκαλιάσει. Η Εύα ανατρίχιασε.

«Μην τολμήσεις... μπορεί να μ’ έχεις εδώ φυλακισμένη, αλλά δε

θα μ’ αγγίξεις...»

«Δε το ’χα σκοπό... με το ζόρι; Δε γουστάρω...»

«Τρέχα λοιπόν στις πουτάνες στα μαγαζιά σου να

ξεχαρμανιάσεις».

«Εσένα θέλω», μουρμούρισε μέσ’ απ’ τα δόντια του.

«Όταν με είχες ας πρόσεχες... Εσύ γαμιόσουνα με κάθε τσούλα

σαν να μην υπήρχα. Άντε λοιπόν σ’ αυτήν που σε γουστάρει».

«Ζηλεύουμε, μανάρι μου;»

«Πώς το ’πες αυτό; Για ξαναπές το», γέλασε ειρωνικά η Εύα.

Ο Λαχανιάς φουρκίστηκε.

«Αφού το θες, θα πάω... γιατί αυτή δεν παριστάνει την

αριστοκράτισσα».

Ο Λαχανιάς έφυγε, ένας επαρμένος κόκορας που τον περίμεναν

οι κότες στο κοτέτσι έτοιμες για όλα.

«Στα τσακίδια...» βλαστήμησε η Εύα, έκλεισε την πόρτα κι

άρχισε να επεξεργάζεται ένα σχέδιο. Τις επόμενες μέρες δε

σκεφτόταν τίποτ’ άλλο, παρά πώς θα θέσει σε εφαρμογή αυτό το

σχέδιο.



69

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΚΤΟ

Το δεύτερον ειδύλλιον της οικογενείας

ΠΕΡΑΣΑΝ οι μέρες, ο Περικλής βγήκε απ’ την κλινική. Καμιά

επικοινωνία με την Εύα, κανένα τηλεφώνημα. Πήγαινε να σκάσει.

Ήθελε να τρέξει να στηθεί έξω απ’ το σπίτι του μαφιόζου μήπως την

έβλεπε, αλλά πού να τολμήσει, ήθελε να τον στείλει στο δικαστήριο,

είχε όμως ορκιστεί στην Εύα να περιμένει. Αυτή η απραξία κι η

αναμονή τον τρέλαινε. Απ’ την άλλη ο Στρατής βρήκε ότι οι δικηγόροι

του Λαχανιά τον είχαν καλύψει πλήρως στις βρωμοδουλειές του. Κάτι

άλλο, που επίσης τον απασχολούσε, ήταν ότι ψάχνοντας αυτός για το

μαφιόζο, έμαθε ότι έψαχνε κι η Μαριάννα. Α!... ώστε γι’ αυτό είχε

εξαφανιστεί και δεν τον πίεζε τον τελευταίο καιρό να μάθει...

Αποφάσισε να το κάνει μόνη της. Και τα κατάφερε. Δεν ήταν και

δύσκολο. Στην αστυνομία, αυτοί που δούλευαν για ναρκωτικά και για

εμπόριο γυναικών ήξεραν τη Σιλβάνα του Λαχανιά κι ήταν

πανεύκολο για τη Μαριάννα να μάθει ότι ήταν κόρη του

Πατρονικόλα, που είχε επισκεφθεί τον Περικλή στην κλινική, αλλά

και στο γραφείο του πρωτύτερα, όπως της είχε πει η κόρη της. Η

Μαριάν να ήταν πια σίγουρη. Αυτός ο αλήτης, ο δολοφόνος σακάτεψε

τον Περικλή. Όταν συγκέντρωσε όλα τα στοιχεία, ξεκίνησε ένα βράδυ

για το γραφείο του Στρατή, βέβαιη ότι θα ήταν εκεί κι ο πρώην της.

Έφτασε στην πλατεία Μαβίλη με ταξί. Οι νεαροί κι οι νεαρές με τα

σκισμένα και ξεβαμμένα μπλουτζίν και τα κοντά μπλουζάκια με τους

αφαλούς και τα στομάχια έξω σαν την κόρη της, είχαν γεμίσει το

παρκάκι. Από μακριά πήρε το μάτι της την Κάτια να βγαίνει απ’ του

«Λώρα» με γεμάτα χέρια. Η κόρη της σήκωνε τα χέρια της μ’ ό,τι

κρατούσε, γελώντας. Όσο πλησίαζε, την είδε να φιλά το «μικρό»

Βλάση. Παραξενεύτηκε. Έκανε στην άκρη και κοίταζε κατάπληκτη.

Όχι, το φιλί δεν ήταν φιλικό ούτε το αγκάλιασμα. Το φιλί ήταν

ερωτικό και για ν’ ακριβολογούμε πολύ ερωτικό. Αυτό πια κι αν ήταν

απ’ τ’ άγραφα. Πότε προέκυψαν όλα τούτα και κανένας δεν πήρε

είδηση... Μα καλά εκείνη, ο Στρατής δε μυρίστηκε τίποτα; Ο πατέρας

της; Καλά, άσ’ τον αυτόν... αυτός στην κοσμάρα του... Ανέβηκε στο

γραφείο ξαναμμένη. Ο Στρατής κι ο Περικλής κάθονταν χαλαρά. Η

Μαριάννα απευθύνθηκε αμέσως στον πρώην άντρα της.



70

«Δεν έχεις δουλειά εσύ; Τα παράτησες όλα για χάρη της;»

Ο Περικλής ξαφνιάστηκε. Ο Στρατής επενέβη.

«Πες και μια καλησπέρα...»

Η Μαριάννα το ξεφούρνισε.

«Ξέρετε ότι η Κάτια ζαχαρώνει με το “μικρό”;»

«Το Βλάση;» είπαν κι οι δυο μαζί.

«Ξέρετε κανέναν άλλον “μικρό”;» τόνισε με ειρωνεία.

«Και συ πού το ξέρεις;» της επετέθη ο Περικλής.

«Τους είδα... Αν θες, κατέβα κάτω στην πλατεία να τους

καμαρώσεις».

Ο Περικλής δεν κουνήθηκε απ’ τη θέση του. Η Μαριάννα

συνέχισε την ειρωνεία.

«Δεύτερον ειδύλλιον εις την οικογένειαν».

«Εγώ να πηγαίνω», είπε ο Περικλής και σηκώθηκε

τσαντισμένος.

«Κάτσε κάτω... για σένα ήρθα... συγνώμη... να βοηθήσω ήθελα,

αλλά συγχύστηκα...»

Η Μαριάννα μαλάκωσε και πήγε κοντά του.

«Συγνώμη, Πέρη... Είσαι καλά;» τον φίλησε κι έγειρε στην

αγκαλιά του. «Μας προέκυψε καινούργιος μπελάς...»

Αυτόν το μπελά που τον έλεγαν Βλάση, ήθελαν να τον

ξεφορτωθεί η κόρη τους το γρηγορότερο. Κι αφού συσκέφτηκαν,

βρήκαν τη μόνη λύση. Ποια ήταν αυτή; Να αποσπούσε ο Στρατής

αμέσως το Βλάση στο γραφείο τους στην Πάτρα. Ο Στρατής

αντέδρασε.

«Μα τον έχω κοντά μου από πιτσιρίκο, είναι το δεξί μου χέρι...»

«Το δεξί σου χέρι άπλωσε χέρι στην κόρη μας...» ξαναγύρισε

στην ειρωνεία η Μαριάννα.

Δε χρειάστηκε και πολύ το πρώην ζεύγος να πείσει το Στρατή

για την εξορία του Βλάση στην Πάτρα. Σχολίασε μόνο ότι «η Κατιούλα

θα αντιδράσει» κι η Μαριάννα είπε σχεδόν αφηρημένα «θα τον

ξεχάσει...», ενώ περνούσε στο άλλο θέμα που την απασχολούσε, δίχως

όμως να μπει σε λεπτομέρειες. Και το άλλο θέμα ήταν φυσικά η Εύα ή

Σιλβάνα, ο Λαχανιάς κι ο ξυλοδαρμός του Περικλή. Ο πρώην άντρας

της κι ο φίλος τους έμειναν κατάπληκτοι, πώς τα έμαθε όλα αυτά.

«Ε, δεν ήταν και δύσκολο με το καρφί μου στην Ασφάλεια...

Φυσικά δεν έχουμε στοιχεία να τον χώσουμε μέσα... Λοιπόν, τι

κάνουμε;»



71

Ο Περικλής απάντησε αμέσως.

«Τίποτα... δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα...»

«Αυτό ποιος το λέει, εσύ ή η λεγάμενη;»

«Μαριάννα!...»

«Εντάξει, sorry... αστείο έκανα... Λοιπόν το κορίτσι σου τι λέει;»

«Τίποτα δε λέει, είναι φυλακισμένη...» του ξέφυγε του Περικλή.

«Τι εννοείς;»

Τότε επενέβη ο Στρατής.

«Την έχει κλεισμένη ο Λαχανιάς στη βίλα του...»

«Α, χα...» αντέδρασε η Μαριάννα, και του Στρατή του ήρθε

ξαφνικά μια φαεινή ιδέα.

«Κανένας δεν πλησιάζει εκεί... μήπως... λέω μήπως βρίσκαμε

έναν τρόπο να πάει η... Μαριάννα;»

«Τρελάθηκες;» πετάχτηκε ο Περικλής.

Η Μαριάννα τσίμπησε.

«Ως τι... θα πήγαινα εκεί;»

«Αυτό θα το βρούμε... θα σκεφτούμε διάφορα...»

«Τρελαθήκατε κι οι δυο; Θέλεις να μη βγεις ζωντανή από κει

μέσα; Για σταματήστε τις βλακείες και τα παιδιαρίσματα. Το ζωντανό

παράδειγμα... εγώ... δε σας φτάνω;»

Ο Περικλής άρχισε να τρέμει απ’ την ταραχή. Ο Στρατής

κοίταξε τη Μαριάννα.

«Πάσο, δικέ μου... μη συγχύζεσαι... Μια σκέψη κάναμε...

ηρέμησε, αγόρι μου».

Κάτι πήγε να πει η Μαριάνα αλλ’ ο Στρατής τής έκανε νόημα

να μη μιλήσει. Ο Περικλής ήπιε μια γουλιά νερό και σηκώθηκε.

«Πάω... θα δω τη Ζωή και τον Αλέξανδρο...»

«Θα ’ρθει κι ο Θανάσης;» ρώτησε ο Στρατής.

«Όχι. Είναι στην Κύπρο, στου Δημήτρη... Μαριάννα, θα μείνεις;»

«Όχι... πάμε... με περιμένει ο...»

«Ξέρω, ξέρω ο εισαγγελέας...»

Το πρώην ζεύγος έφυγε, αλλά δεν πέρασαν ούτε πέντε λεπτά κι

ενώ ο Στρατής σκεφτόταν το καινούργιο παλούκι και πώς θα μιλούσε

στο «μικρό» Βλάση, άνοιξε η πόρτα και μπήκε μέσα φουριόζα και

ξαναμμένη η Μαριάννα.



72

Μετά φόβου Θεού η πρώην και η νυν

«ΣΤΡΑΤΗ, λέγε. Πώς μπορώ να πάω στην περιβόητη βίλα.

Πρέπει να με βοηθήσει αυτή η τύπισσα να τον χώσουμε μέσα τον

αλήτη... Το ξέρω ότι το θέλεις κι εσύ...»

Ο Στρατής γνώριζε καλά τη Μαριάννα και το πόσο ακαριαία

αντιδρούσε, γι’ αυτό και δεν ξαφνιάστηκε καθόλου και επιπλέον τα

είχε ήδη σχεδιάσει όλα. Ρώτησε μόνο.

«Είσαι σίγουρη; Είν’ επικίνδυνο αυτό που πας να κάνεις...»

«Είμαι σίγουρη. Ας μη χάνουμε χρόνο. Μόνο τσιμουδιά στον

Περικλή».

«Δεν το συζητώ...»

Ο Στρατής την καθοδήγησε για το πώς και το γιατί, και όπως θα

έλεγαν και στο δικαστήριο, «ύστερα από συνοπτικές διαδικασίες», η

Μαριάννα βρέθηκε να χτυπά τη φυλαγμένη εξώπορτα στο Πόρτο

Ράφτη, να περνά απ’ το σεκιουριτά και να βρίσκεται μ’ έναν μπράβο

στο εσωτερικό της βίλας, φάτσα με το Μάρκο Λαχανιά, και να τον

ενημερώνει ευγενέστατα ότι χρειάζεται ως συμβολαιογράφος του

πατέρα της Εύας Πατρονικόλα κάποιες υπογραφές της για γονική

παροχή. Ο Λαχανιάς παραξενεύτηκε. Πώς ήξερε τη διεύθυνσή τους. Η

Μαριάννα μετά φόβου Θεού κούνησε τους ώμους της επιτιμητικά

λέγοντας.

«Ε, δεν ήταν και τόσο δύσκολο... Άλλωστε σας ψάχνω καιρό και

τώρα με πιέζουν κι οι ημερομηνίες...»

Ο Λαχανιάς έκανε νόημα στον μπράβο του να περάσει την

κυρία στο σαλόνι και να ειδοποιήσει την Εύα. Ούτε που του πέρασε

απ’ το μυαλό, έστω και για μια στιγμή, η ιδέα της παγίδας. Παγίδας;

Ναι, γιατί η Μαριάννα ήλπιζε ν’ ανακαλύψει κάτι για να τον

παγιδέψει, αλλά δυστυχώς. Το Λαχανιά δε το μόνο που τον

απασχολούσε τώρα ήταν τα πάρε-δώσε της Εύας με τους γονείς της,

που τόσον καιρό τους είχε στην απέξω, προπαντός τη μάνα της, γιατί

με τον πατέρα της ήξερε ότι είχε κάποιες επαφές, αλλά τον δαιμόνιζε

που ποτέ, μα ποτέ, δε θέλησε ή μάλλον δεν καταδεχόταν να

συναντηθούν και να τον γνωρίσει. Ενώ ο Λαχανιάς έμπαινε στο

γραφείο του μ’ αυτές τις σκέψεις, έβγαινε η Εύα απ’ το δωμάτιό της.

Κοίταξε τη Μαριάννα.

«Εσείς με ζητήσατε;»

«Ναι».



73

«Περάστε».

Η Μαριάννα μπήκε στην κρεβατοκάμαρα που ήταν –όπως

έχουμε πει – σαν σουίτα πολυτελούς ξενοδοχείου. Η Εύα φορούσε ένα

κοντό άσπρο μακό και διαγράφονταν το σώμα και τα μακριά της

πόδια. Τα μαλλιά της τα είχε τραβηγμένα ψηλά μ’ ένα πιαστράκι.

Ήταν άβαφη κι έμοιαζε σαν μικρό κορίτσι. Η Εύα ρώτησε.

«Πώς με βρήκατε και τι είν’ αυτές οι υπογραφές;»

Η Μαριάννα δεν είχε καιρό για χάσιμο. Ωστόσο έκανε μερικές

γρήγορες σκέψεις για το λόγο που ο Περικλής είχε ξετρελαθεί μ’ αυτή

την κοπέλα. Με λίγα λόγια την πέρασε από κόσκινο, αλλά καθώς ο

φόβος και ο χρόνος την πίεζε, κοίταξε δεξιά κι αριστερά και ρώτησε.

«Μπορεί να μας ακούει κανείς;»

«Όχι... γιατί;»

«Είμαι η πρώην του Περικλή».

Η Εύα γούρλωσε τα μάτια.

«Η ποια;»

«Μαριάννα, πρώην Γιαρλού».

«Τι;»

«Μη φωνάζετε».

Η Εύα συνήλθε αμέσως, πήγε στην πόρτα, την άνοιξε

προσεκτικά. Ο μπράβος ήταν μόνος κι αραγμένος στον καναπέ του

σαλονιού. Έκλεισε μαλακά την πόρτα και ρώτησε.

«Πώς ήρθατε εδώ; Πώς με βρήκατε; Το ξέρετε ότι είναι

επικίνδυνο; Αν σας ανακαλύψει; Είδατε τι έκανε στον...»

«Τα ξέρω όλα... μην ανησυχείτε, με βοήθησε ο Στρατής να

φτάσω ως εδώ... Τώρα στη διαδικασία. Υποτίθεται ότι θα σας διαβάσω

τα χαρτιά για τη γονική παροχή του σπιτιού του πατέρα σας... Αν μπει

κανείς, εγώ θα διαβάζω κι εσείς θ’ ακούτε... Έπρεπε να έχω βέβαια

μαζί μου κάποιον για μάρτυρα, αλλά ελπίζω να μην τα ξέρει τα

διαδικαστικά ο... μετά θα βάλετε υπογραφές όπου σας υποδείξω...»

«Δηλαδή;»

«Ψέματα, όλα ψέματα, τα κανόνισε ο Στρατής».

«Ο Περικλής το ξέρει;»

«Όχι. Και θα σας παρακαλούσα να μην το μάθει».

«Μα τον είχα προειδοποιήσει να μην...»

«Έπρεπε να σας δω».

«Ο λόγος;»

«Πάντως όχι από περιέργεια».



74

«Με συγχωρείτε».

«Έχω φοβηθεί πολύ... κι η κόρη μου επίσης... ο κύριος...

παραλίγο να σκοτώσει τον πατέρα της... Πού θα πάει αυτό; Πρέπει να

κάνουμε κάτι να τον ξεσκεπάσουμε».

«Μη φωνάζετε».

Η Εύα έτρεξε στην πόρτα και αφουγκράστηκε. Η Μαριάνα

χαμήλωσε τη φωνή της.

«Επιτέλους πρέπει να πληρώσει».

«Δεν είν’ εύκολο».

«Το ξέρω... το ’χω ελέγξει... είναι καλυμμένος, όμως κάτι πρέπει

να γίνει... Εσείς δεν υποψιάζεστε κάτι... κάποια παρανομία... που θα

μας έλυνε τα χέρια, που θα μας βοηθούσε να...»

Η Εύα τη διέκοψε εκνευρισμένη.

«Όχι, τίποτα... Αν ήξερα, δε θα ήμουν εδώ μέσα κλεισμένη... σας

παρακαλώ να φύγετε, μη μας βρουν τα χειρότερα... Πέστε μου πού

θέλετε να υπογράψω και τι υποτίθεται ότι υπογράφω;»

«Ο πατέρας σας κάνει γονική παροχή το σπίτι σας στο

Ψυχικό...»

Ξαφνικά η πόρτα άνοιξε και μπήκε ο Λαχανιάς. Ψύχραιμη η

Εύα, ούτε που γύρισε να τον κοιτάξει.

«Πού θέλετε να υπογράψω;»

Ο Λαχανιάς ρώτησε αγενέστατα.

«Και τόση ώρα τι έκανες;»

«Της διάβαζα το συμφωνητικό όπως απαιτεί ο νόμος».

«Ο νόμος;»

«Μάλιστα ο νόμος. Λοιπόν εδώ...»

Η Μαριάννα έδειξε στην Εύα τα σημεία, εκείνη υπέγραψε, ο

Λαχανιάς κοίταζε περίεργα και δύσπιστα, η Μαριάννα μάζεψε τα

χαρτιά της κι η Εύα ρώτησε.

«Μήπως θέλετε κάτι να πιείτε;»

«Όχι ευχαριστώ, πρέπει να πηγαίνω...»

Η Μαριάννα μόλις και μετά βίας κρατούσε την ψυχραιμία της.

Η Εύα την ξεπροβόδισε. Ο Λαχανιάς κάθισε στον καναπέ, μελαχρινός

και αγενέστατος με το μαύρο σορτς απ’ το οποίο ξεχείλιζε το μυώδες

κορμί με το δασύτριχο στήθος του και τα γεμάτα αλλά όχι χοντρά

πόδια. Για την ηλικία του – ήταν δεν ήταν σαρανταπεντάρης– έδειχνε

νεότερος. Αν τον έβλεπες αλλού κι αλλιώς μπορεί και να τον

συμπαθούσες, γιατί είχε ένα ωραίο χαμόγελο, που σπανίως το



75

χρησιμοποιούσε. Με τα σκούρα του μάτια κοίταζε καχύποπτα την

επισκέπτρια που έφευγε. Η Εύα της είπε.

«Ευχαριστώ πολύ... Σας παρακαλώ μην κάνετε τίποτα... Αν βρω

κάτι, θα σας ειδοποιήσω εγώ...»

Η Μαριάννα δε γύρισε να την κοιτάξει δεύτερη φορά. Έφυγε

βιαστικά, γιατί την είχε πιάσει κι ένας περίεργος τρόμος, αλλά και μια

λύπη για τούτη την κοπέλα. Σκέφτηκε και τον Περικλή που ’χε

μπλέξει σ’ όλο αυτό το επικίνδυνο σκηνικό. Μπήκε στο αυτοκίνητό της

και ξεκίνησε σαν να την κυνηγούσαν. Τελικά τι έκανε; Μια τρύπα στο

νερό, αυτό έκανε. Η Εύα εν τω μεταξύ είδε απ’ την πόρτα το Λαχανιά

να βγαίνει απ’ το δωμάτιό της. Ευτυχώς, δεν είχε καμιά όρεξη να τον

αντιμετωπίσει. Σχεδόν αμέσως όμως, ξαναγύρισε και της πέταξε το

κινητό στον καναπέ. Η Εύα δεν έδωσε καμιά σημασία.

«Δε θα τον πάρεις;»

«Ποιον;»

«Τον πατέρα σου».

«Γιατί;»

«Για να τον ευχαριστήσεις... κοτζάμ σπίτι...»

«Μήπως να του πω κι ότι μ’ έχεις κλεισμένη εδώ μέσα παρά τη

θέλησή μου;»

«Κι αυτή δε θα του το πει;»

«Όχι. Την παρακάλεσα να μην το αναφέρει, αφού ο πατέρας

μου νομίζει ότι λείπω στο εξωτερικό... η γυναίκα χρειαζόταν

υπογραφές, γιατί παίρνει χρόνο η διαδικασία, μετά βλέπουμε...

μπορεί...»

Ο Λαχανιάς άναψε και κόρωσε.

«Τι μπορεί; Λέγε... Τι θέλεις να πεις;»

«Μην εξάπτεσαι, μωρό μου... Λέω μπορεί να γίνεις καλό παιδί

και να μ’ αφήσεις...»

Της άρπαξε το χέρι.

«Μη με κοροϊδεύεις εμένα, ακούς; Δε θα με κοροϊδεύεις εμένα,

γαμώ το φελέκι μου...»

Άρπαξε το κινητό του και βγήκε βλαστημώντας και

κλοτσώντας ό,τι έβρισκε μπροστά του.



76

Επίθεση της Κάτιας στους γονείς

Ο ΠΕΡΙΚΛΗΣ κολυμπούσε σε πελάγη απελπισίας κι ο Στρατής

από δίπλα να προσπαθεί να τον ηρεμήσει. Πώς να ηρεμήσει όμως ο

πονεμένος και αγρίως ερωτευμένος άνδρας, που τώρα είχε από πάνω

και τον μπελά της Μαριάννας ν’ ανακατεύεται στη ζωή του –πού να

ήξερε τη συνάντησή της με την Εύα στο σπίτι του μαφιόζου, θηρίο θα

γινόταν– αλλά και το παλούκι της κόρης του, ερωτευμένης με το

«μικρό» Βλάση. Ερωτευμένης; Αλήθεια; Ε, ας μη προτρέχομεν.

Να προτρέχομεν... να προτρέχομεν... διότι, η όντως ερωτευμένη

κόρη –καλά το είχε πει η μητέρα της, «δεύτερον ειδύλλιον εις την

οικογένειαν»– μόλις έμαθε για την εξορία του Βλάση στην Πάτρα

μυρίστηκε τη βρωμοδουλειά των γονιών της. Ο Βλάσης –άλλος

απελπισμένος αυτός– έκανε ό,τι μπορούσε να πείσει τ’ αφεντικό του

να μην τον εξορίσει. Είχαν ανοιχτές δουλειές εδώ, είχαν υποθέσεις

που τις είχε αναλάβει ο Βλάσης. Τίποτα ο Στρατής. Μετά πόνου ψυχής

φυσικά τον έστελνε στην Πάτρα χωρίς συζήτηση. Μην έχοντας τίποτ’

άλλο να κάνει, ο Βλάσης είπε στην Κάτια ότι θα παραιτηθεί.

«Δεν μπορώ να σε χάσω, μωρό μου, εγώ τρελαίνομαι για σένα,

μια ζωή σε περίμενα... Εδώ και τρία χρόνια είμαι ερωτευμένος μαζί

σου... σ’ έβλεπα κι έλειωνα που δε γύριζες να με κοιτάξεις, που δεν

έδειχνες κανένα ενδιαφέρον για μένα. Πώς να τολμούσα να κοιτάξω

την κόρη του αφεντικού;»

«Αφεντικού;»

«Ε... ο κύριος Στρατής δεν είναι σαν πατέρας σου;»

«Α!...» έκανε η Κάτια αφηρημένη και το μυαλό της έτρεχε στο

Στρατή, που κατά το Βλάση ήταν σαν πατέρας της.

«Πώς τον έπεισαν; Ό,τι και να του είπαν, εκείνος δεν έπρεπε να

φερθεί έτσι σκάρτα. Σαν παιδί του τον είχε το Βλάση, ή μήπως σαν

παραγιό για όλες τις δουλειές; Βέβαια, παραγιός ταίριαζε καλύτερα...

Αυτό όμως δε θα περάσει. Τι δηλαδή; Οι ιδεολογίες μόνο στα λόγια;

Στην πράξη σάς θέλω, κύριοι...»

Αυτά σκεφτόταν η Κάτια και μια και δυο, αφού πρώτα

ειδοποίησε τη μάνα της και τον πατέρα της, ότι έπρεπε να τους δει

επειγόντως, πήγε και τα ’χωσε πρώτα στο Στρατή. Κι εκείνος –ο θείος

Στρατής– έκανε ό,τι μπορούσε να δικαιολογήσει τους γονείς της.

«Πώς την έχεις δει έτσι, δικέ μου;»

Ο Στρατής απάντησε με το δικό της τρόπο.



77

«Μη μου την κάνεις γυριστή, Κατιούλα...»

Η μικρή κοιτάζοντάς τον στα μάτια του είπε.

«Θείε Στρατή, δεν πρέπει να τον στείλεις στην Πάτρα... Μην

υποκύψεις στους εκβιασμούς τους. Γιατί τότε, θα μ’ αναγκάσεις να την

κάνω μαζί του».

Εδώ τελείωσε αναγκαστικά η συζήτηση. Μόλις κατέφθασαν ο

ένας πίσω απ’ τον άλλον, η Μαριάννα πρώτη κι ο Περικλής λίγο μετά,

για ν’ αρχίσει ο δεύτερος γύρος. Η Κάτια μπήκε αμέσως στην επίθεση.

«Το μόνο που θέλετε είναι να νταουνιαστώ... να τα παίξω... αν

ήταν κανένας χλιδάτος, θ’ απλώνατε μπουγάδα... ενώ ο Βλάσης σάς

πέφτει λίγος».

«Είδαμε και το χλιδάτο που σου μαύρισε το μάτι», θύμωσε ο

Περικλής. «Έναν άνθρωπο σωστό...»

«Ποιος είν’ ο σωστός; Πες μου εσύ ποιος είν’ ο σωστός; Αν ο

Βλάσης, που ’ναι κατά γενική ομολογία καλό παιδί, ήταν χλιδάτος...

ανωτέρας κοινωνικής τάξεως, όπως θα λέγατε, καμία αντίρρηση...

Τζάμι η κατάσταση... εντάξει; Εκεί είναι που ψαρώνετε... η κοινωνική

τάξις η κατωτέρα... εσείς οι αριστεροί του κώλου... Μόνο το

Πολυτεχνείο σας μάρανε... που το λέτε και το ξαναλέτε... Αφού τίποτα

δε σας δίδαξε, γιατί δεν το ξεχνάτε; Γιατί, γαμώτο;»

Η Μαριάννα, που μέχρι αυτή τη στιγμή δεν είχε μιλήσει

καθόλου, ήρθε και στάθηκε μπροστά της αυστηρή.

«Το Πολυτεχνείο να μην το ξαναπιάσεις στο στόμα σου».

Τόνισε μια μια τις λέξεις.

«Είσαι πολύ μικρή και πολύ άσχετη ν’ αξιολογήσεις τα ιερά και

τα όσια. Ακούς; Θα ’πρεπε να σέβεσαι ό,τι τράβηξε ο πατέρας σου στα

δεκάξι του χρόνια...»

«Κι εσείς θα ’πρεπε να με σέβεστε...» είπε σε χαμηλότερο τόνο η

Κάτια και συμπλήρωσε με παράπονο. «Τι σας έφταιξε ο Βλάσης και

θέλετε να τον διώξετε απ’ τη δουλειά του;»

Ήθελε να πει κι άλλα η Κάτια. Να ρωτήσει τη μάνα της, αν

ήταν σωστό που τα ’φτιαξε μ’ έναν εισαγγελέα που ήταν

παντρεμένος, να ρωτήσει τον πατέρα της, αν ήξερε για την Εύα όταν

την ερωτεύτηκε από πού κρατούσε η σκούφια της, κι αν μάθαινε ότι

ήταν φτωχοκόριτσο θα ’κανε πίσω; Να μη σκεφτούμε αν είχαν πέσει

στην αντίληψή της και τα υπόλοιπα τι πόλεμος θα ξεσπούσε... Είχε

τόσο πολύ τσιτώσει η μικρή, που δεν είπε τίποτ’ άλλο, γιατί ήταν

έτοιμη να βάλει τα κλάματα κι ο εγωισμός της κι η συγκίνησή της δεν



78

το επέτρεπαν. Άνοιξε την πόρτα και βγήκε. Ο Στρατής , που έβλεπε τη

μικρή να καίγεται και επίσης, όπως και να το κάνουμε συμφωνούσε

μαζί της, έμεινε σιωπηλός στην οικογενειακή ταραχή, που ευτυχώς

παρέμεινε σε επίπεδα λίγο πιο κάτω από έναν εμφύλιο. Έτρεξε πίσω

απ’ την Κάτια χωρίς να κοιτάξει καν τους εμβρόντητους γονείς της.

Το παρελθόν και η διάσωση του Περικλή

ΔΥΣΚΟΛΗ ώρα για τη Μαριάννα και τον Περικλή. Μακάρι, να

μην είχαν φτάσει ως εδώ τα πράγματα. Μακάρι η Κάτια να μην είχε

αγαπήσει το Βλάση. Μακάρι το ένα, μακάρι το άλλο, το θέμα ήταν ότι

η Κάτια δεν επρόκειτο να παραδώσει τα όπλα. Κι οι γονείς, μόλις

έφυγε η κόρη τους κι ο Στρατής, βουβάθηκαν. Οι τύψεις... οι τύψεις;

Ναι ναι, οι τύψεις, αν έκαναν το σωστό για το παιδί τους. Η Μαριάννα

αγκάλιασε τον Περικλή.

«Τι λες;»

«Τίποτα... Δε θέλω να το συζητήσουμε...»

«Έχεις δίκιο... εγώ πρέπει να φύγω... θα σε δω αργότερα...»

Ο Περικλής έμεινε μόνος. Μόνος... και ξαφνικά το δωμάτιο

γέμισε φωνές. Φωνές παιδιών... Το γραφείο θόλωσε... γέμισε θαρρείς

καπνογόνα. Ο Περικλής κάθισε στον καναπέ κοιτάζοντας

αφηρημένα. Ο ουρανός γκρίζος μ’ ένα μεγάλο άσπρο σύννεφο. Ένα

ξεθωριασμένο περιστέρι στάθηκε στο παράθυρο με την ουρά του ν’

ακουμπά το τζάμι. Το μυαλό του Περικλή έτρεχε πίσω... στις μέρες του

Πολυτεχνείου. Η Κάτια τού ξαναθύμισε μεγάλες στιγμές... τραγικές

στιγμές... Βούιζε η γύρω περιοχή, όλη η Αθήνα, αλλά απ’ ό,τι

μάθαιναν βούιζε και όλη η Ελλάδα για το τι γινόταν εκεί. Ο Σταθμός

του Πολυτεχνείου φρόντιζε να ενημερώνει και να εμψυχώνει τους

πάντες. Η καρδιά της Ελλάδας είχε ακουμπήσει σ’ αυτό το κτήριο... σ’

αυτά τα παιδιά που αγωνίζονταν εναντίον της μισητής δικτατορίας. Ο

Περικλής έψαχνε το φίλο του το Στρατή. Κανείς δεν τον είχε δει.

Εξαφανισμένος εδώ και ώρες. Έψαξε όλες τις αίθουσες. Τίποτα.

Παντού παιδιά με πρησμένα μάτια απ’ τα δακρυγόνα. Έξω απ’ το

Πολυτεχνείο εξακολουθούσαν οι αιματηρές συγκρούσεις. Οι

αστυνομικοί έδερναν με μεγάλη μανία κι αγριότητα όποιον έβρισκαν

μπροστά τους. Ο Περικλής βγήκε στο προαύλιο να ψάξει για το φίλο.

Μόλις έβλεπε κάποιον γνωστό απ’ την προηγούμενη μέρα τον

ρωτούσε. Κανείς δεν τον είχε δει. Προχώρησε προς την πύλη... Κάποιος



79

του φώναξε: «Ο μαλάκας ο φίλος σου σκαρφάλωσε τα κάγκελα και

βγήκε... δεν μπόρεσα να τον κρατήσω...». Ο Περικλής σκέφτηκε: «Μα

είναι τόσο ηλίθιος να βγει στην κόλαση;». Πλησίασε στα κάγκελα,

προσπαθούσε να κοιτάξει έξω... Οι καπνοί τον εμπόδιζαν να δει

καθαρά. Είχε βραδιάσει κιόλας κι οι αστυνομικοί ήταν καθισμένοι

παράμερα, αφού είχε εξαφανιστεί προς στιγμή κάθε ίχνος ζωής. Τα

καπνογόνα αραίωναν. Ξεθόλωσε λίγο η ατμόσφαιρα. Ο Περικλής ,

τρίβοντας τα μάτια του, το είδε. Είδε εκεί μπροστά ένα ακίνητο

κουφάρι. Πρόσεξε καλύτερα, και στο πεσμένο παιδί, το ακίνητο,

αναγνώρισε το καρό πουλόβερ του Στρατή. Χωρίς δεύτερη σκέψη,

σκαρφάλωσε στα κάγκελα, έφτασε στο φίλο του, καινούργια αέρια

εκτοξεύτηκαν από παντού, ο Περικλής φόρτωσε το Στρατή στους

ώμους, πήγε τοίχο τοίχο στη Σχολή Καλών Τεχνών, οι από μέσα τού

άνοιξαν και ξάπλωσε το παιδί στα σκαλοπάτια. Σαν τρελός άρχισε να

του κάνει τεχνητή αναπνοή, ενώ ούρλιαζε. «Ένα γιατρό, βρείτε ένα

γιατρό, παιδιά, γρήγορα...» Ο Στρατής φαινόταν πεθαμένος. Ο

Περικλής προσπαθούσε ακόμα, όταν κατέφθασε ένας φοιτητής

ιατρικής και του έκανε μια καρδιοτονωτική ένεση. Σε λίγο το παιδί

άρχισε να συνέρχεται, οι δυο φίλοι απ’ τα παλιά αγκαλιάστηκαν, οι

άλλοι μαθητές και φοιτητές τριγύρω πανηγύριζαν για το θαύμα που

κατάφερε ο Περικλής. Ένας απ’ όλους ενθουσιάστηκε πιο πολύ κι

έγινε κολλητός του. Ύστερα ήρθαν τα χειρότερα. Έφτασε το τανκ που

θα γκρέμιζε την πύλη του Πολυτεχνείου. Αλαφιασμένοι έτρεχαν όλοι

να βρουν τρόπο διαφυγής. Ο Στρατής μέσα σ’ αυτόν τον πανικό

βρέθηκε μακριά απ’ τον Περικλή και κατάφερε να σωθεί. Βγήκε έξω,

βρήκε μια πόρτα ανοιχτή, μπήκε και γλίτωσε. Ο Περικλής όμως, μαζί

με τον καινούργιο κολλητό του, έτρεχαν προς τα πάνω στη

Στουρνάρη, ενώ πίσω τους ακολουθούσαν να τους πιάσουν

αστυνομικοί. Ο κολλητός παρέσυρε τον Περικλή σ’ ένα μπορντέλο

στην Καλλιδρομίου. Η πόρτα ήταν μισάνοιχτη, αλλά μέσα δεν

υπήρχαν πελάτες. Η ιδιοκτήτρια του «σπιτιού», πολύ προχωρημένης

ηλικίας, και μια σαραντάρα πουτάνα φαίνεται ότι περίμεναν

κάποιους να τους βοηθήσουν. Πράγματι, η σαραντάρα, βαμμένη και

σενιαρισμένη, είπε στα παιδιά να γδυθούν, ώστε αν τους επισκεφθεί η

αστυνομία να έχουν το «άλλοθι» έτοιμο. Ο Περικλής υπάκουσε,

ξάπλωσε στο κρεβάτι και σκέπασε τη γύμνια του. Ο κολλητός του

όμως ζήτησε να κάνει ένα τηλεφώνημα. Πήγε στην άκρη του

διαδρόμου που ήταν το τηλέφωνο, μίλησε, και ανακοίνωσε αμέσως



80

στον Περικλή ότι έπρεπε να φύγει, γιατί τον περίμεναν οι γονείς του

που ήταν έξαλλοι μαζί του. Γι’ αυτό το λόγο δεν μπορούσε να τον

πάρει κι εκείνον. Η «κοπέλα», που φορούσε ένα μπεϊμπιντόλ διαφανές

κι έβλεπες όλα της τα κάλλη και τα πάχη, είπε:

«Δεν πειράζει, αγόρι μου, θα το προσέχω εγώ το μικρό».

Κι έτσι ο αξιότιμος κύριος κολλητός αποχώρησε. Δεν πέρασαν

ούτε δέκα λεπτά και κατέφθασαν οι ειδοποιημένοι μπάτσοι, έπιασαν

το γυμνό έφηβο, του φόρεσαν όπως όπως το παντελόνι και το

πουλόβερ, του πέρασαν τις χειροπέδες και τον έμπασαν στο

περιπολικό σπρώχνοντάς τον, με μεγάλη μοχθηρία. Καθώς

περνούσαν, ο Περικλής είδε τον «κολλητό» στη γωνία. Αμέσως

κατάλαβε. Και το όνομα αυτού «Προδότης Προδότης», όνομα και

επώνυμο το ίδιο.

Στην Ασφάλεια, που ήταν γεμάτη από συλληφθέντες,

ιδιαιτέρως νεαρά άτομα, πέταξαν τον Περικλή σ’ ένα κελί μ’ άλλους

δέκα πιτσιρικάδες. Τα ξημερώματα ένα κτήνος-βασανιστής, μπήκε

μέσα κι άρχισε να χτυπάει με μανία τα παιδιά. Ένα χτύπημα βρήκε

τον Περικλή στο κεφάλι. Απ’ την πληγή άρχισε να τρέχει το αίμα

ποτάμι και σε λίγο έπεσε αναίσθητος. Ο βασανιστής φοβήθηκε – γιατί

αυτά τα κτήνη είναι και θρασύδειλα– κάλεσε ασθενοφόρο και τον

έστειλε στο Κρατικό. Χαμός στο νοσοκομείο από τραυματίες. Ένας

νεαρός γιατρός είπε στους φρουρούς που τον συνόδευαν ότι πρέπει να

μπει αμέσως στο χειρουργείο. Ενώ οι γιατροί τον ετοίμαζαν για την

εγχείρηση έγινε το θαύμα. Ο Περικλής άνοιξε τα μάτια του και τους

είπε τι είχε συμβεί με το μπορντέλο και τον «κολλητό» προδότη. Τότε

οι γιατροί, για να γλιτώσουν το νεαρό απ’ τα νύχια της Ασφάλειας,

σκέφτηκαν ένα σατανικό σχέδιο. Να τον κοιμήσουν και να τον

παραδώσουν στους δικούς του ως πεθαμένο. Σχέδιο που έμοιαζε μ’

αυτό που είχε σκεφτεί ο πατήρ Λαυρέντιος στο έργο Ρωμαίος και

Ιουλιέτα, για να γλιτώσει τα ερωτευμένα παιδιά. Μόνο που στη

σαιξπηρική τραγωδία έγιναν λάθη και είχαμε κακό τέλος. Ας

επανέλθουμε όμως στο δικό μας δεκαεξάχρονο, τον Περικλή. Οι

γιατροί, αφού τον νάρκωσαν, του έραψαν το επιπόλαιο τραύμα, και

ανακοίνωσαν στους φρουρούς ότι το παιδί πέθανε. Αυτοί ζήτησαν

χαρτιά υπογεγραμμένα απ’ τους γιατρούς, «ότι απεβίωσεν κατά την

διάρκειαν επεμβάσεως εις τον εγκέφαλον...». Εν τω μεταξύ

κατέφθασαν οι ειδοποιημένοι γονείς να παραλάβουν το «νεκρό» παιδί

τους. Η δε μάνα του Περικλή ούρλιαζε και καταριόταν τους



81

βασανιστές, μέχρι που μπήκαν στο αυτοκίνητο με το μικρό, που

φορούσε ακόμα την πράσινη μπλούζα του χειρουργείου κι ήταν

τυλιγμένος μ’ ένα άσπρο σεντόνι. Σε τρεις ώρες συνήλθε απ’ τη

νάρκωση κι αμέσως τον φυγάδεψαν σε φιλικό τους σπίτι στη Χαλκίδα.

Έτσι εξαφανίστηκε ο Περικλής από προσώπου γης. Τον πρώτο καιρό ο

Στρατής έκανε σαν τρελός, καθώς δεν ήξερε τι απέγινε ο φίλος του.

Αδύνατον να πιστέψει ότι είχε πεθάνει. Ο πατέρας του έμαθε, όπως

όλοι οι φίλοι κι οι γνωστοί της οικογένειας, ότι είχε πεθάνει, αλλά πού

να τολμήσει να το πει στο γιο του, που τον είχε λατρέψει, όχι μόνο

γιατί ήταν φίλοι από παιδιά, αλλά γιατί ήταν ο ήρωας που του ’χει

σώσει τη ζωή κουβαλώντας τον αναίσθητο μέσα απ’ την κόλαση της

επίθεσης. Ο πατέρας του λοιπόν τον έπεισε ότι ο φίλος του δεν είχε

πεθάνει κι ότι είχε γλιτώσει απ’ τα χέρια της Ασφάλειας, κι ο Στρατής

τον πίστεψε. Και καλά έκανε που τον πίστεψε, γιατί αυτή ήταν κι η

αλήθεια, άλλο που την έκρυβαν οι γονείς του Περικλή για να

προστατέψουν το παιδί τους. Πάντως όταν ξανασυναντήθηκαν μετά

τη μεταπολίτευση ο Περικλής κι ο Στρατής έκαναν σαν τους

μεγαλύτερους εραστές που ξανασμίγουν ύστερα από βασανιστικό

χωρισμό. Έκλαιγαν, χοροπηδούσαν, φιλιόντουσαν , αγκαλιάζονταν κι

από τότε δεν ξαναχώρισαν ποτέ.

Ο Περικλής σκούπισε ένα δάκρυ πριν κυλήσει στο πουκάμισό

του. Το ξεθωριασμένο περιστέρι στο περβάζι του παράθυρου

ερωτοτροπούσε μ’ ένα άλλο εξίσου ξεθωριασμένο που μόλις είχε

προσγειωθεί δίπλα του. Χτύπησε η πόρτα. Χαμένος και συγκινημένος

στις αναμνήσεις της εφηβικής του ζωής, δεν την άκουσε. Δειλά δειλά

μπήκε μέσα ο κύριος Πατρονικόλας. Α, τώρα μάλιστα... αυτός μας

έλειπε... Ο Περικλής πετάχτηκε.

«Περάστε... συγνώμη, δε σας άκουσα. Τι κάνετε;»

«Ανησυχώ παιδί μου, αυτό κάνω...»

«Δε θα σας πω ότι είμαι σε καλύτερη θέση...»

«Μα πώς εξαφανίστηκε έτσι αυτό το κορίτσι... Δεν έμαθε για

την κατάστασή σου;»

«Φαίνεται πως όχι...»

Ο Περικλής αράδιαζε το ένα ψέμα πίσω απ’ τ’ άλλο. Τι να έλεγε

σ’ αυτόν τον αθώο άνθρωπο. Ψέματα. Μόνο ψέματα.



82

Πάρε με στο τηλέφωνοοοο

λιγάκι να τα πούμεεεε

Η ΕΥΑ όλο αυτό το διάστημα κατάστρωνε το σχέδιό της. Όταν

είχε πει στον Περικλή να υπομένει και να περιμένει δίχως να κάνει

καμιά κίνηση εναντίον του Λαχανιά, ήξερε πού έπρεπε να βαδίσει. Ο

μαφιόζος είχε στενές σχέσεις μ’ έναν απ’ τους μπράβους του –αυτόν

που σακάτεψε τον Περικλή– κι ένα ακόμα υποκείμενο που

μπαινόβγαινε στο σπίτι. Η Εύα ήταν σίγουρη ότι εδώ γινόταν η

δουλειά με τα ναρκωτικά. Και ήταν ακόμα πιο σίγουρη ότι το «πράμα»

βρισκόταν κάπου εκεί μέσα. Αλλά δεν μπορούσε να καταλάβει πού...

Το σπίτι το ήξερε σπιθαμή προς σπιθαμή, αφού εκείνη το διαμόρφωσε

και το επίπλωσε. Πού λοιπόν μπορούσε να είχε κρυμμένες τις

δαιμονισμένες ουσίες που σκότωναν τον κόσμο; Αυτό έπρεπε να το

εξιχνιάσει πάση θυσία. Γι’ αυτό, μόλις έφευγαν ο Λαχανιάς κι ο

μπράβος του, εξορμούσε προσεκτικά στα πιο πιθανά και απίθανα

μέρη του σπιτιού, κυρίως στα υπόγεια με τα κρασιά. Εκεί χρειαζόταν

ιδιαίτερη προσοχή, γιατί η κάβα ήταν πάντα κλειδωμένη. Όμως η Εύα

από τότε που διαμόρφωνε το σπίτι είχε κρατήσει μερικά κλειδιά και

μέσα σ’ αυτά ήταν κι εκείνο της κάβας. Έψαχνε... έψαχνε, αλλά προς

το παρόν δεν είχε ανακαλύψει κάτι το επιλήψιμο. Ωστόσο δεν

απογοητευόταν κι εξακολουθούσε να έχει τα μάτια και τ’ αυτιά της

ανοιχτά. Κάτι άλλο που χρειαζόταν επειγόντως ήταν ένα τηλέφωνο.

Πόσο καιρό θα άντεχε να μην επικοινωνεί με τον Περικλή. Είχε

ανάγκη να τον ακούει έστω και στιγμιαία. Μακάρι να μπορούσε να

του έλεγε κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή, αν ήταν δυνατόν, ότι τον

αγαπά κι ότι χωρίς τον έρωτά του δεν είχε κανένα νόημα η ζωή της.

Ότι από τότε που τον γνώρισε, αισθάνθηκε ότι είναι κι αυτή ένας

κανονικός άνθρωπος που ζούσε μόνο για την αγάπη του. Αλλά για να

ξαναβρεθούν οι δυο τους θα ’πρεπε πρώτα να ξεμπερδέψει μ’ αυτό το

κάθαρμα. Η κάθε κίνηση που θα έκανε θα ’πρεπε να είναι μελετημένη

και σίγουρη. Καμιά βιασύνη, καμιά απερισκεψία. Και πρώτα το

τηλέφωνο. Η μικρή υπηρέτρια απ’ την Αιθιοπία τη συμπαθούσε. Της

το έδειξε με τον τρόπο της. Άρα θα μπορούσε πιθανόν να τη βοηθήσει.

Δεν έχασε καθόλου χρόνο η Εύα και της το ζήτησε.

«Ιγκώ κυρία... έκει τηλεφόν γκια μαμά μου. Ντώσω σένα κυρία...

οποτέ τέλεις...»

Η Εύα συγκινήθηκε, πήρε το τηλέφωνο, έσκυψε και τη φίλησε.



83

Η μικρή έβαλε τα κλάματα.

«Ιγκώ αγκαπώ σένα κυρία... κυριό κακό... κυριά καλό...»

Η Εύα την πήρε στην αγκαλιά της. Η μικρούλα σκούπισε τα

μάτια της κι έφυγε γρήγορα γρήγορα πριν την ανακαλύψουν οι άλλοι

υπηρέτες. Η Εύα πρόφτασε και της έδωσε μια χούφτα λεφτά –όσα είχε

στην τσάντα της– που η μικρή δεν ήθελε να τα πάρει, αλλά η Εύα της

είπε παρακλητικά.

«Για τη μαμά σου δώρο... gift for mama...» Ηκοπελίτσα

συγκινήθηκε ακόμα πιο πολύ και το ’βαλε στα πόδια πριν

ανακαλύψουν ότι έχει πάρε δώσε με την κυρά της.

Η Εύα κλείστηκε στο μπάνιο και τηλεφώνησε αμέσως στον

Περικλή. Εκείνος τα ’χασε, παράλυσε. Περίμενε τόσο πολλές μέρες

αυτό το τηλεφώνημα, που οι πρώτες λέξεις που μπόρεσε να προφέρει

τού έφεραν δάκρυα στα μάτια. Η λαχτάρα του να την ακούσει είχε

παραλύσει τα πόδια του και κάθισε στην καρέκλα ψιθυρίζοντας.

«Αγάπη μου... ψυχή μου... μωρό μου... κορίτσι μου...»

Η Εύα παρ’ όλη τη συγκίνηση κρατούσε την ψυχραιμία της κι

αναγκάστηκε να τον σταματήσει. Δεν είχαν πολύ χρόνο. Έπρεπε να

προσέχει διπλά και τρίδιπλα. Ο Περικλής συνήλθε κάπως και ρώτησε

με αγωνία και φόβο.

«Πού είν’ αυτός;»

«Λείπει, αλλά μπορεί να γυρίσει από στιγμή σε στιγμή».

«Αν έρθω με εισαγγελέα να σε πάρω... σε κρατάει παρά τη

θέλησή σου...»

«Όχι, όχι, σε παρακαλώ, μην το κάνεις... ορκίσου... δεν είναι

λύση αυτή... Ύστερα από λίγο θα ’χουμε τα ίδια. Ορκίσου, αγάπη

μου... σε παρακαλώ...»

«Πες μου, τι είν’ αυτό που σκέφτεσαι να κάνεις και θέλεις να

περιμένω... Πώς μπορώ να περιμένω...»

«Πρέπει... έχω ένα σχέδιο... αν τα καταφέρω, θα γλιτώσουμε απ’

αυτόν μια για πάντα».

«Τι θα κάνεις... σε ξαναρωτώ... Αγάπη μου, μη με τρομάζεις...

όχι αυτό που σκέφτομαι...»

«Τι σκέφτεσαι;»

«Να τον...»

«Όχι αγάπη μου, όχι, δε θα ματώσω τα χέρια μου γι’ αυτό το

κάθαρμα».

«Τότε τι;» ρώτησε με πιο μεγάλη αγωνία ο Περικλής.



84

«Σε λατρεύω, καρδούλα μου».

«Δε μου απάντησες, κοριτσάκι μου».

«Έχεις ιδέα πόσο αγαπάω τη ζωή μας».

«Ποια ζωή μας;» ρώτησε απελπισμένος.

«Αυτή που θα ’ρθει».

«Πότε θα ’ρθει;»

«Σύντομα... κάνε λίγη υπομονή».

«Πόση υπομονή πια... αισθάνομαι σαν ηλίθιος, θέλω να κάνω

τα πάντα για σένα και δεν μπορώ, δε μ’ αφήνεις».

«Δε σ’ αφήνω, καρδιά μου, γιατί τώρα δεν μπορείς να κάνεις

τίποτα».

«Σε θέλω σαν τρελός, τρέμω μόνο με τη σκέψη σου, θέλω να σε

κρατάω στην αγκαλιά μου, να σου δώσω την αγάπη μου, τον έρωτά

μου, και τι έχω; Τίποτα...»

«Νομίζεις ότι εγώ δεν αισθάνομαι όλα αυτά για σένα;»

«Πονάει η ψυχή μου, το σώμα μου, μακριά σου».

«Όλα θα τελειώσουν... θα δεις... σ’ αγαπώ, πρέπει να κλείσω...

θα σε ξαναπάρω μόλις μπορέσω... Μην πεις στον πατέρα μου ότι σου

τηλεφώνησα... Σε κανέναν, ακούς; Θα πάρω εγώ τον μπαμπά...»

Ο Περικλής τη διέκοψε απότομα.

«Δε σ’ αγγίζει;»

«Τι είπες;»

«Αυτός, δε σ’ αγγίζει;... Θα τον σκοτώσω...»

Να και ζήλιες διά μέσου κινητής τηλεφωνίας ο Περικλής.

«Όχι, αγάπη μου... μην τρελαίνεσαι... δεν υπάρχει περίπτωση...

σ’ αγαπώ...»

Και με το «σ’ αγαπώ» διεκόπη η συνομιλία τους, γιατί το

τηλέφωνο της μικρής υπηρετριούλας εξ Αιθιοπίας, ειδοποιούσε την

Εύα ότι δεν είχε άλλο χρόνο στη διάθεσή της. Ε, ας μην έχουνε και

παράπονο. Απ’ το απόλυτο σκοτάδι και την πλήρη απομόνωση,

ξαφνικά αυτό το μικρό κινητό ενός εργαζόμενου αλλοδαπού

κοριτσιού και της καλής του καρδιάς, έκανε το μικρό του θαύμα και

γλύκανε για κάμποση ώρα τις καρδιές δυο ερωτευμένων –αλλά πολύ

ερωτευμένων– ανθρώπων. Μα δεν ήταν και λίγο...

Αυτό ακριβώς είπε κι ο Στρατής Αποστολέλης αργότερα, όταν

τον επισκέφθηκε ο Περικλής στο γραφείο του, να του ανακοινώσει τα

μαντάτα με ύφος περίλυπο.

«Μα δεν υποφέρεσαι, δικέ μου... Δε σ’ έπαιρνε τηλέφωνο, στις



85

μαύρες σου, τώρα που σε πήρε, αντί να πανηγυρίζεις, πάλι στις

μαύρες σου...»

«Δεν καταλαβαίνεις... δεν καταλαβαίνεις...»

Ο Στρατής , αντί άλλης απαντήσεως, άρχισε να τραγουδάει με

το γνωστό του στιλ.

Πάρε με στο τηλέφωνοοο

λιγάκι να τα πούμεεε

και πίστεψεεε...

Πριν τελειώσει τη στροφή ο Περικλής τον διέκοψε.

«Σταμάτα, επιτέλους».

Σηκώθηκε, τον κοίταξε περιφρονητικά και αποχώρησε.

Ο Στρατής πήγε στην πόρτα συμπληρώνοντας το τραγούδι που

είχε αφήσει στη μέση:

... πως σ’ αγαπώωω

με όλη την καρδιά μουουουου.



86

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΒΔΟΜΟ

Πρόσεχε, καρανταή μου

ΣΗΜΕΡΑ το κέντρο «Ακολασία» είχε μεγάλες πιένες. Όλα τα

τραπέζια κλεισμένα, και στα «πρώτα» τα γνωστά προσώπατα. Οι

λεφτάδες ξόδευαν κι οι συνοδές τους –κάτι ξέκωλα– χόρευαν πάνω

στα τραπέζια. Μπούτια έξω, στομάχια έξω, βυζιά έξω, χαμός. Η

πρόκληση και το ξεσάλωμα σέρνονταν αβέρτα-κουβέρτα απ’ άκρου

εις άκρον της αιθούσης. Στην πίστα τα ουρί του παραδείσου πέταγαν

ένα ένα τα κομμάτια από υποψίες ρούχων, λικνιζόμενες με τον πιο

χυδαίο και προκλητικό τρόπο, μπροστά στο φιλοθεάμον κοινόν. Τα

φώτα αναβόσβηναν ενοχλητικά κι ο Λαχανιάς ζαχάρωνε με τη Βάλια

που μόλις είχε τελειώσει το νούμερο του ξετσιτσιδώματος στη σκηνή

και προσγειώθηκε στην αγκαλιά του αφεντικού της. Καιρό είχε ο

μαφιόζος να της στείλει μήνυμα να κάτσει μαζί του. Την απέφευγε

συστηματικά, γιατί την καταέβρισκε με τη Ρωσιδούλα. Η Βάλια βέβαια

τον γούσταρε και περίμενε την κατάλληλη στιγμή. Ήξερε πολύ καλά

ότι ο αφεντικός της ήταν καψουρεμένος με τη Σιλβάνα, αλλά πού θα

πήγαινε. Έχει ο καιρός γυρίσματα. Κάποτε δε θα λύγιζε και στα δικά

της θέλγητρα; Στο κάτω κάτω και παλιότερα είχε την εύνοιά του.

Όμως τελευταία τραβιότανε με τη μικρή απ’ τη Ρωσία –π’ ανάθεμά

την– αλλά εντάξει αυτήν δεν τη φοβόταν. Η Σιλβάνα – η Εύα να μην

ξεχνιόμαστε– ήταν η απειλή. Η αναθεματισμένη τον κρατούσε, και

πολύ θα ’θελε να μάθει με τι τον κρατούσε. Μάγια... δεν μπορεί...

μάγια θα του ’κανε για να μη ξεκολλάει απ’ αυτή την πουτάνα... Όλα

τής τα είχε δώσει. Μέχρι και να την παντρευτεί ήθελε. Ναι, ναι...

κυκλοφόρησε κι αυτό στην πιάτσα. Κι οι άλλες οι «συναδέλφισσες»

την πειράζανε.

«Ξεκόλλα μωρή απ’ αυτόν, αφού είν’ αλλού καψούρης... Μωρή

ηλίθια, πότε θα προσγειωθείς;»

Η Βάλια όμως τώρα τον είχε ανάψει κανονικά κι ενώ ο

Λαχανιάς ήταν έτοιμος διά τα περαιτέρω, κατέφθασε καταϊδρωμένος

ο χοντρός δικηγόρος του. Ο Λαχανιάς ξαφνιάστηκε.

«Τέτοια ώρα; Γιατί;»

«Πρέπει να μιλήσουμε...» τόνισε τις λέξεις με ύφος που δεν

έπαιρνε αναβολή.



87

Ο Λαχανιάς είπε στη Βάλια πολύ ευγενικά να τους αφήσει

μόνους. Για σκέψου... που του περίσσευε και ευγένεια του μαφιόζου...

Η Βάλια υπάκουσε με μικρή δυσαρέσκεια και αποχώρησε

μορφάζοντας. Ο χοντρός δικηγόρος –μεγάλο μούτρο– την έριξε την

πετριά.

«Ξέρεις ποια σκαλίζει τις υποθέσεις μας;»

«Ποια;»

«Η δικηγόρος Γιαρλού».

Το μυαλό του Λαχανιά πήρε αμέσως φωτιά.

«Το Γιαρλό τι τον έχει;»

«Πρώην άντρα».

«Α, έτσι... το λαμόγιο, έβαλε την πρώην να μας ελέγξει...

εντάξει, θα το κανονίσω...»

«Δηλαδή;»

«Άσ’ το πάνω μου».

«Μην κάνεις καμιά μαλακία...»

«Χοντρέ...»

«Φεύγω... Αν με χρειαστείς...»

Ο Λαχανιάς έκανε νόημα στη Βάλια κι αυτή κατέφθασε

σινάμενη κουνάμενη. Ο Μάρκος Λαχανιάς είχε πάρει τις αποφάσεις

του για το δικηγόρο Γιαρλό, Περικλή Γιαρλό και την πρώην κυρία του.

Κι αφού έβγαλε πρώτα τα μάτια του με τη Βάλια, ξεκίνησε για το

Πόρτο Ράφτη χαράματα. Έπεσε αμέσως για ύπνο. Σαν βουβάλι

κοιμότανε μέχρι τις έντεκα το πρωί στο γραφείο του, όπου είχε έναν

ευρύχωρο καναπέ, ώσπου η Εύα άνοιξε την πόρτα με φόρα και τον

ξύπνησε.


«Ακόμα κοιμάσαι;»

«Ρώτησα τι συμβαίνει;»

«Δώσε μου το τηλέφωνο να πάρω τον πατέρα μου».

«Στον ύπνο σου τον είδες;»

«Σε συμφέρει να του τηλεφωνώ πού και πού, γιατί αλλιώς θ’

αρχίσει να ψάχνει... Κι αυτόν δεν μπορείς να τον σακατέψεις όπως τον

άλλο...»

«Εκεί το μυαλό σου... σ’ αυτόν το γαμημένο...»

Η Εύα δεν απάντησε. Του γύρισε απλώς την πλάτη.

«Στάσου», φώναξε και σηκώθηκε ανόρεχτα. Πήρε το σακάκι του

από μια καρέκλα που το ’χε πεταμένο, έβγαλε απ’ την εσωτερική



88

τσέπη το κινητό και της το ’δωσε. Η Εύα σχημάτισε αμέσως τον

αριθμό.

«Μπαμπά... όχι, δε γύρισα... Τώρα; Στη Ζυρίχη... Δεν ξέρω πότε

θα ’ρθω... Μαμά... ναι, μαμά... καλά είμαι, εσύ;... Δε θ’ αργήσω, θα σας

ξαναπάρω... Κι εγώ σ’ αγαπώ... Κλείνω τώρα... ναι, μανούλα μου...

Γεια...»

Η Εύα έκλεισε το τηλέφωνο πριν την πάρει από κάτω η

συγκίνηση και τα δάκρυα. Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενε να μιλήσει

στη μητέρα της. Είχε πάρει στο κινητό τον πατέρα της, πιστεύοντας

ότι θα ’ταν στο δρόμο ή στο γραφείο του, αλλ’ εκείνος ήταν ακόμα στο

σπίτι. Αναστατώθηκε που άκουσε τη μητέρα της. Ύστερα από δέκα

χρόνια ήταν η δεύτερη φορά που της μιλούσε. Πέταξε το τηλέφωνο

στον καναπέ κι έκανε στροφή να βγει απ’ το γραφείο. Ήθελε να μείνει

μόνη με τη συγκίνησή της και πιθανόν και τα δάκρυα.

Ο Λαχανιάς βρήκε την πιο ακατάλληλη ώρα για να ειρωνευτεί.

«Συγκίνηση για τη μανούλα;»

«Σκάσε».

«Τι είπες;»

«Δεν άκουσες; Να το ξαναπώ; Άντε και γαμήσου, Μάρκο!...»

«Α... εσύ δεν τρώγεσαι...»

«Το ξέρω... Αν το καταλάβαινες κι εσύ ότι δεν τρώγομαι, δε θα

με κρατούσες...»

Ο Λαχανιάς ξέσπασε.

«Αυτό θες; Να σε ξαποστείλω; Γι’ αυτό τα κάνεις αυτά;... Γι’

αυτό δε μ’ αφήνεις να σ’ αγγίξω; Να με φτάσεις στα όριά μου; Ότι σ’

αγαπώ δε μετράει για σένα;»

«Τον εγωισμό σου αγαπάς, όχι εμένα... Πότε επιτέλους θα το

καταλάβεις;»

Ο Λαχανιάς την άρπαξε και προσπάθησε να τη φιλήσει. Η Εύα

αηδίασε διπλά. Απ’ τη μια τον σιχαινόταν κι απ’ την άλλη

βρωμοκοπούσε απ’ τον ύπνο και τα ποτά της νύχτας. Τον έσπρωξε

στον καναπέ.

«Σ’ το ’χω ξαναπεί... μπορεί να μ’ έχεις εδώ φυλακισμένη, αλλά

αν μ’ αγγίξεις θα σε σκοτώσω... Γι’ αυτό πρόσεχε, καρανταή μου...

εντάξει;»

Τον κοίταξε με την πιο άγρια ματιά και βγήκε χτυπώντας του

την πόρτα κατάμουτρα.

«Το Χριστό μου...» βλαστήμησε ο Λαχανιάς και πήρε φόρα να



89

χτυπήσει το κεφάλι του στον τοίχο.

«Μακάρι να το ’σπαγε», θα ευχόταν η Εύα αν τον έβλεπε.

Δεύτερη απαγωγή

Η ΚΑΤΙΑ τα κατάφερε. Αφού τα ’ψαλε στη μάνα της και στον

πατέρα της δεν ξαναμίλησε μαζί τους για το Βλάση. Την άλλη μέρα

πήγε στο θείο Στρατή και του είπε με ύφος που δεν επιδεχόταν

αντίρρηση, ότι, αν έστελνε το Βλάση στην Πάτρα, θα τον

ακολουθούσε και δεν επρόκειτο να πάει στο Πανεπιστήμιο, όπου είχε

περάσει στη Νομική. Εκβιασμό οι γονείς, εκβιασμό κι η Κάτια. Ο

Στρατής μετέφερε το τελεσίγραφο στη Μαριάννα και τον Περικλή.

Εκείνοι, βλέποντας ότι δεν είχαν άλλη διέξοδο, αποφάσισαν ν’

αφήσουν τα πράγματα ως έχουν, με την ευχή και την προοπτική να

τελειώσει το γρηγορότερο αυτό το «αταίριαστο» ειδύλλιο όπως

πίστευαν. Φυσικά η Κάτια με τίποτα δεν μπορούσε να χωνέψει τις

παλιομοδίτικες ιδέες των γονιών της. Είχε ψαρώσει με το να σκέφτεται

ότι άνθρωποι αριστερών αποκλίσεων με τέτοιο φοβερό ιστορικό

παρελθόν στην εφηβεία τους μπορούσαν να βάζουν στεγανά και

εμπόδια στις σχέσεις των ανθρώπων. Αυτό κι αν το θεωρούσε μια

μούρλα, ένα άλλ’ αντ’ άλλων η Κάτια. Ψάρωνε επίσης και με το θείο

Στρατή, γιατί κι αυτός τα ίδια μυαλά κουβαλούσε. Βρε αυτοί

χρειάζονταν μια βρεμένη σανίδα, μα πολύ βρεμένη και μεγάλη

σανίδα. Μ’ αυτά βασάνιζε το μυαλό της και είπε του Βλάση.

«Πάμε, μωρό μου, στο Μπουρνάζι να ξεσαλώσουμε;»

«Αλίμονο», είπε ο Βλάσης κι έφαγε την κατραπακιά του.

«Μα σου χρειαζόταν, κύριε Αλίμονε», του είπε και του ’σκασε

ένα πεταχτό φιλί.

Ύστερα καβάλησαν τη μηχανή του κι έφυγαν για Περιστέρι. Τα

ηχεία του διπλανού αυτοκινήτου στη διαπασών

Μα δεν τελειώσαμεεε

το χρόνο απλώς για λίγο τον παγώσαμεεε...

Έφτασαν στην κεντρική πλατεία, γεμάτη πολυεθνικά

φαστφουντάδικα, έστριψαν δεξιά και νάτο το Μπουρνάζι μ’ όλα του

τα μεγαλεία, σαν υπερωκεάνειο έτοιμο να σαλπάρει. Κόσμος,

φασαρία, αυτοκίνητα, μουσικές, καφετέριες, κλαμπ, δεκάδες κορίτσια

με χαλκάδες στ’ αυτιά και τα στομάχια έξω, αγόρια με μαλλιά

καρφάκια και σκισμένα τζιν στα γόνατα και στα μπούτια. Η Κάτια κι ο



90

Βλάσης ντυμένοι παρομοίως, αφού έφαγαν πρόχειρα, κατέληξαν στην

οδό Αγίας Παρασκευής –μεγάλη η χάρη της– με τα αμέτρητα κλαμπ

το ένα δίπλα στο άλλο. Κόλλησαν στο «Ξεθέωμα», όπου γινόταν ο

μεγάλος χαμός. Κοριτσάκια κι αγοράκια κρεμασμένα σε σκάλες και

σε κάγκελα, πάνω σε τραπέζια και στις καρέκλες χόρευαν τα

τσιφτετέλια καλύτερα από χανουμάκια. Τα σφινάκια σε μεγάλη

κατανάλωση. Η Κάτια κι ο Βλάσης μπήκαν στο χορό του

«Ξεθεώματος» με πολύ κέφι και ερωτισμό. Λικνίζονταν ο ένας στην

αγκαλιά του άλλου στριμωγμένοι κοντά στο μπαρ. Η Κάτια αφού

κατέβασε άλλο ένα σφινάκι, προχώρησε προς την τουαλέτα

χορεύοντας κι ο Βλάσης την ακολούθησε διακριτικά. Εκείνη τη στιγμή,

αλλά και την προηγούμενη και την πιο προηγούμενη, κανένας δεν

μπορούσε να φανταστεί αυτό που θα συνέβαινε στην Κάτια. Πρώτος

και καλύτερος ο Βλάσης, που αν του πέρναγε απ’ το μυαλό και η

παραμικρή υποψία, όχι απ’ τα μάτια του κι απ’ την αγκαλιά του δε θα

την άφηνε, αλλά σίγουρα θα την κλείδωνε μέσα στο σπίτι του, χωρίς

να μπορεί να ξεμυτίσει μόνη ούτε για την τουαλέτα που λέει ο λόγος,

με μόνο του σκοπό να την προστατέψει. Δυστυχώς όμως, κανένας δεν

μπορεί να τα βάλει με την κακία και τη μοχθηρία, και μάλιστα όταν

αυτές προέρχονται απ’ το πάθος και την τρέλα ενός αδίστακτου

ανθρώπου. Κι αυτός ο αδίστακτος θ’ άφηνε ποτέ ανεκμετάλλευτη την

ευκαιρία για να ζορίσει τον Περικλή και την πρώην γυναίκα του που

τόλμησαν να τα βάλουν μαζί του; Όχι βέβαια. Κι έτσι τα πλήρωσε το

αθώο κορίτσι, η Κατιούλα. Η οποία Κατιούλα, απ’ τη στιγμή που

έφυγε χορεύοντας ευτυχισμένη απ’ την αγκαλιά του Βλάση, για να

πάει στην τουαλέτα, εξαφανίστηκε. Ο δυστυχής Βλάσης περίμενε

αρκετή ώρα, αλλά το κορίτσι άφαντο. Άρχισε να ψάχνει δεξιά κι

αριστερά, βγήκε έξω απ’ το μαγαζί μα η Κάτια δεν ήταν πουθενά.

Ένας νεαρός κάμεραμαν που γύριζε σκηνές του «Ξεθεώματος»

μυρίστηκε ψητό. Την ίδια στιγμή έστελνε ραπόρτο στο κανάλι του για

την εξαφάνιση νεαρής που διασκέδαζε με το συνοδό της. Και το όνομα

αυτής Κάτια Γιαρλού. Και να αμέσως ένα γκρο πλαν του Βλάση στην

τηλεόραση. Το αφεντικό του «Ξεθεώματος» να ωρύεται στον

κάμεραμαν ότι δεν γίνονται τέτοια πράματα στο μαγαζί του. Η

κοπέλα μάλλον θα πήγε σπιτάκι της. Μπορεί να μάλωσε με το

φιλαράκο της. Ο Βλάσης αναγκάστηκε να ξυπνήσει το Στρατή. Το και

το, του είπε σκασμένος. Ο Στρατής πανικοβλήθηκε, το μυαλό του

όμως λαμπικάρισε αμέσως.



91

«Αυτή πρέπει να ’ναι δουλειά του Λαχανιά...»

Ο Βλάσης έγινε θηρίο.

«Θα πάω στο Πόρτο Ράφτη να τον καθαρίσω».

«Έλα δω αμέσως... Δε θα κάνεις τίποτα», του φώναξε ο Στρατής

τρέμοντας για τη συνέχεια. «Θα χειροτερέψεις τα πράγματα. Έλα δω...

ξημερώνει... θα βρούμε λύση».

Ο Βλάσης δεν μπορούσε να σκεφτεί τίποτ’ άλλο απ’ το να

μαχαιρώσει το Λαχανιά. Με μισή καρδιά ωστόσο είπε.

«Εντάξει αφεντικό, έρχομαι».

Έκλεισε το κινητό βλαστημώντας τον εαυτό του, που δεν

πρόσεξε όσο έπρεπε την Κάτια και την άφησε στα χέρια των μπράβων

του Λαχανιά. Πονούσε η ψυχή του όσο σκεφτόταν ότι τώρα το κορίτσι

του, ποιος ξέρει τι θα του ’καναν αυτά τα καθάρματα και, τελικά,

καβάλησε τη μηχανή του σαν αλλοπαρμένος ταύρος κι έφυγε για το

σπίτι του αφεντικού του.

Αγωνία για την Κάτια

Η ΜΑΡΙΑΝΝΑ ξύπνησε απότομα φωνάζοντας «Κάτια...

Κάτια...». Είδε στον ύπνο της να πνίγεται η κόρη της. Σηκώθηκε απ’ το

κρεβάτι. Κάτι σαν πόνος την έπιασε στο στήθος. Έριξε λίγο νερό στο

πρόσωπό της. «Μα η Κάτια είναι άριστη κολυμβήτρια», σκέφτηκε.

Χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν ο φίλος της ο εισαγγελέας.

«Πρωί πρωί; Τι έπαθες;»

Ο εισαγγελέας μιλούσε σιγά απ’ το γραφείο του σπιτιού του, να

μην τον ακούσει η γυναίκα του.

«Μαριάννα, είσαι καλά;»

«Καλά, μόνο που ξύπνησα απότομα... Είδα στον ύπνο μου την

κόρη μου να πνίγεται... τρόμαξα...»

Ο εισαγγελέας ξεροκατάπιε.

«Μαριάννα... επειδή ούτως ή άλλως θα το μάθεις...»

«Τι θα μάθω; Δημήτρη, τι θα μάθω;» ρώτησε έντρομη.

«Η κόρη σου...»

«Τι έπαθε η κόρη μου;»

«Την απήγαγαν».

«Τι;»

«Μαριάννα, σε παρακαλώ, ήρεμα... Κράτα την ψυχραιμία σου

να δούμε τι θα κάνουμε... Ντύσου κι έλα στο γραφείο μου... Εγώ



92

φεύγω αμέσως, σε περιμένω...»

«Δημήτρη...» είπε ξεψυχισμένα κλαίγοντας.

«Ήρεμα... ήρεμα, σε παρακαλώ... Νομίζω ότι είναι δουλειά τού...

Κλείνω, θα τα πούμε στο γραφείο...»

Η Μαριάννα σαν τρελή τηλεφώνησε στον Περικλή.

«Το παιδί μας... Αυτό το κάθαρμα το εξαφάνισε...»

Ο Περικλής , αγουροξυπνημένος καθώς ήταν, δεν καταλάβαινε.

«Ποιο κάθαρμα... τι εξαφάνισε;»

Η Μαριάννα, αφού τον ενημέρωσε κατά κάποιον τρόπο, πήγε

στο φίλο της τον εισαγγελέα κι αμέσως σχεδόν έφυγε για το γραφείο

του Στρατή όπου την περίμενε ο Περικλής. Η γνώμη όλων, από

εισαγγελέα Δημήτρη Μπενά μέχρι γονείς Κάτιας, Στρατή και Βλάση

–μην τον ξεχνάμε κι αυτόν– ήταν η ίδια. Πίσω απ’ την απαγωγή

βρισκόταν ο Λαχανιάς. Δεν πέρασαν δέκα λεπτά και χτύπησε το

κινητό του Περικλή.

«Αν θέλεις να ξαναδείς το βλαστάρι σου, βάλε φρένο στην

πρώην γυναίκα σου... να μη σκαλίζει υποθέσεις που δεν την αφορούν.

Το ’πιασες, κυρ δικηγόρε;»

Ο Περικλής έγινε έξαλλος με τη Μαριάννα. Οι δυο πρώην

σύζυγοι έστησαν άγριο καβγά. Πρώτος φυσικά άρχισε ο Περικλής:

«Ποιος σου ’δωσε το δικαίωμα ν’ ανακατεύεσαι... Τι παριστάνεις

επιτέλους... Το ’χεις καταλάβει ότι η έπαρσή σου θα μας καταστρέψει

όλους;»

Στον ίδιο τόνο κι η Μαριάννα:

«Δε φταις εσύ... εγώ, εγώ η ηλίθια που ήθελα να σε βοηθήσω...»

«Πώς να βοηθήσεις; Τι θέλεις ν’ αποδείξεις; Πες μου, τι; Ορίστε

τώρα, τις απερισκεψίες σου τις πληρώνει το παιδί μας».

Τη Μαριάννα την πήρε το παράπονο.

«Εγώ προσπαθούσα να βρω τρόπο να πληρώσει αυτό το

κάθαρμα που σε σακάτεψε...»

«Αυτό το κάθαρμα, κοίτα τι έκανε στο κοριτσάκι μας... Ποιος

ξέρει τώρα πού βρίσκεται και τι τραβάει απ’ τις βλακείες σου... Τι να

κάνω, Θε μου, τι να κάνω...»

Ο Θεός όμως, που τον επικαλέστηκε ο Περικλής, δεν είχε καιρό

ν’ ασχοληθεί μαζί του, αλλά ο Στρατής, σαν καλός πυροσβέστης που

ήταν, κατάφερε να τους ηρεμήσει και να σκεφτούν ψύχραιμα και

λογικά πώς έπρεπε να δράσουν από δω και πέρα. Το βέβαιο ήταν ότι

δεν είχαν και πολλά να σκεφτούν και το μόνο που μπορούσαν να



93

κάνουν ήταν να περιμένουν την επόμενη κίνηση του Λαχανιά.

Έπρεπε πάση θυσία να μην τον προκαλέσουν, γιατί ήξεραν ότι, αν

έκαναν καμιά στραβή, θα την πλήρωνε η Κάτια. Συμφώνησαν κι οι

τέσσερις –ο τέταρτος ήταν ο Βλάσης– ότι σε καμιά περίπτωση δεν

έπρεπε να μιλήσουν στα κανάλια για το μαφιόζο. Αναμονή λοιπόν και

αγωνία για την τύχη της Κατιούλας.

Η Εύα πάνω, η Κάτια στο υπόγειο

Ο ΛΑΧΑΝΙΑΣ είχε δώσει σαφείς εντολές. Να μην κακοποιηθεί η

μικρή. Άλλωστε εκείνο που τον ενδιέφερε ήταν να τρομοκρατήσει τους

γονείς της και να μην ασχολούνται με τις βρωμοδουλειές του.

Αναίσθητη τη μετέφεραν στα υπόγεια της βίλας στο Πόρτο Ράφτη. Ο

πιστός του μπράβος έμεινε μαζί της μέχρι που συνήλθε η Κάτια απ’ τη

νάρκωση.

«Αν είσαι ήσυχη, δε θα σε φιμώσω και δε θα σε δέσω... Αν δε με

θυμώσεις, δε θα σε πειράξω... καταλαβαίνεις τι εννοώ...» της είπε με

πρόστυχο ύφος κι η Κάτια ζάρωσε εκεί που βρέθηκε και δεν έβγαλε

μιλιά.

Άρχισε να τρέμει απ’ το φόβο πως αυτό το γομάρι μπορεί να την

άγγιζε. Ο μπράβος την κλείδωσε κι ύστερα από αρκετές ώρες

εμφανίστηκε μ’ ένα σάντουιτς. Η Κάτια μόλις άκουσε το κλειδί στην

πόρτα μαζεύτηκε στη γωνιά αμίλητη. Αυτός της έριξε μια ματιά,

βγήκε έξω έφερε έναν πλαστικό κουβά και είπε ειρωνικά «Για την...

ανάγκη σου...», ύστερα την ξανακλείδωσε κι έφυγε σφυρίζοντας. Η

Κάτια άκουσε τα βήματά του στο διάδρομο κι ύστερα στη σκάλα.

Άκουσε όμως και το σφύριγμα του αέρα που μπήκε μέσα στην καρδιά

της και την πάγωσε. Γιατί βρισκόταν σ’ αυτό το υπόγειο; Ποιος ήταν

αυτός που την έφερε εδώ και τη φυλάκισε; Πρώτα τον πατέρα της,

τώρα αυτήν. Θα τη σκότωναν; Θα ξανάβλεπε ποτέ τους δικούς της; Θα

ξανάβλεπε το Βλάση; Ο Βλάσης... πού να ’ναι ο Βλάσης; Για μια

στιγμή την παρηγόρησε η σκέψη ότι ο Βλάσης θα τα ’βαζε με θεούς

και δαίμονες για κείνη... Κι η μάνα της κι ο πατέρας της θα κινούσαν

γη και ουρανό για να τη βρουν. Αν όμως δεν την έβρισκαν; Τι ήθελαν

άραγε; Λεφτά; Μα δεν είχαν και καμιά περιουσία που να προκαλούσε

την απαγωγή της... Η Κάτια κοίταξε το σάντουιτς. Το στομάχι της την

ενοχλούσε, αλλά ούτε για μια στιγμή δε σκέφτηκε να φάει αυτό το

πράμα. Σκούπισε τα μάτια της, έγειρε στο πλάι κι αποκοιμήθηκε.



94

Η Εύα, στο πάνω πάτωμα, χαζεύοντας στην τηλεόραση έμαθε

για την απαγωγή της Κάτιας. Τα μάτια της άνοιξαν διάπλατα κι

έγιναν κατακόκκινα απ’ το θυμό. Ούτε μπορούσε ποτέ να φανταστεί

ότι την κρατούσαν στο υπόγειο. Η αλήθεια είναι ότι τα χαράματα

άκουσε κάτι θορύβους και κάτι σούρτα φέρτα, αλλά δεν έδωσε καμιά

σημασία, νομίζοντας ότι θα ήταν ο Λαχανιάς που γυρνούσε απ’ τα

ξενύχτια του. Παρακαλούσε μάλιστα να μην μπει στο δωμάτιό της,

γιατί δεν είχε καμιά όρεξη να δει τα μούτρα του και να τον

αντιμετωπίσει ξημερώματα. Μα και τώρα που το άκουσε στην

τηλεόραση, δεν πήγε ο νους της ούτε και μπορούσε να διανοηθεί ότι

θα είχε το θράσος να φέρει τη μικρή εκεί. Με το θυμό και την αγωνία

να ξεχειλίζει, η Εύα βγήκε απ’ την κρεβατοκάμαρά της, είδε τον

μπράβο να κάθεται αραχτός στο σαλόνι.

«Πού ’ναι τ’ αφεντικό σου...»

Ο άλλος δεν απάντησε.

«Σου μιλάω, βρε ηλίθιε, πού ’ναι τ’ αφεντικό σου;»

Ο Λαχανιάς βγήκε απ’ το γραφείο του ακούγοντας τις φωνές

της.

«Έλα μέσα».

Η Εύα προχώρησε και τον άρπαξε απ’ το μανίκι.

«Έχεις τρελαθεί; Πού τό πήγες το κορίτσι; Λέγε, πού το πήγες;»

«Για ποιο κορίτσι μιλάμε;»

«Μη μου παριστάναεις εμένα το βλάκα... Γιατί; Πες μου, γιατί το

παιδί;»

Ο Λαχανιάς το διασκέδαζε.

«Για να μην ανακατεύεται στις δουλειές μου ο λαμόγιας... Μην

ανησυχείς, μωρό μου, απλώς ένα μαθηματάκι θα πάρει. Σε δυο

μερούλες θα του τη στείλω... χωρίς λίτρα... Τι να πάρω απ’ τον

ψωριάρη. Ικανοποιήθηκες, μανάρι μου;»

Η Εύα τον κοίταξε περιφρονητικά, έκανε στροφή κι αποχώρησε

αηδιασμένη. Μπήκε στο δωμάτιό της κι έκλεισε την πόρτα με δύναμη.

Η μικρή υπηρέτρια που τακτοποιούσε τα λουλούδια στο βάζο τρόμαξε.

Η Εύα την παρακάλεσε.

«Τελεφόν;»

«Φέρω κυρία μαζί πορτοκαλάντα... φύγκι ιγώ κουτζίνα...

ντομάτιο ντικό μου τελεφόν φέρω».

«Πρόσεχε...»

«Yes mam», είπε η μικρή κι έφυγε με σχετική ψυχραιμία.



95

Ο μπράβος τη σταμάτησε.

«Πού πας εσύ;»

«Φέρω πορτοκαλάντα κυρία... καταρίζει ντομάτιο, κρεβάντι,

μπάνιο...»

«Πήγαινε...»

Η μικρή δεν άργησε να γυρίσει. Άφησε την πορτοκαλάδα στο

τραπέζι και της έδωσε το κινητό που το έβγαλε απ’ την τσέπη της

κάτω απ’ την ποδιά της υπηρεσίας. Μπήκε στο μπάνιο, έριξε τα

αφρόλουτρα στην μπανιέρα κι άφησε μόνη την κυρά της. Η Εύα πήρε

αμέσως τον Περικλή τηλέφωνο.

«Αγάπη μου, μη στενοχωριέσαι, θα την αφήσει... Ήθελε να σ’

εκβιάσει για να μη σκαλίζεις τις δουλειές του... Δε θα την πειράξει...

Μην κάνεις τίποτα, σε παρακαλώ, είναι καλυμμένος από παντού, σε

παρακαλώ, αγάπη μου, κάνε λίγη υπομονή... σ’ αγαπώ... μου λείπεις...

σε λατρεύω...»

Άλλα τόσα ερωτικά και αγωνίες ακούστηκαν κι απ’ τη μεριά

του Περικλή. Ύστερα η Εύα βγήκε απ’ το μπάνιο κι έδωσε το

τηλέφωνο στη μικρή υπηρέτρια που έστρωνε το κρεβάτι της. Εκείνη το

’βαλε στην τσέπη της, χαμογελώντας στην κυρά της. Η Εύα

σκεφτόταν ότι ο Θεός τής έστειλε αυτό το κοριτσάκι για να τη βοηθά

στην απελπισία της.

Στην αγκαλιά τους

ΧΑΡΑΜΑΤΑ την άφησαν έξω απ’ το σπίτι του πατέρα της. Ο

Στρατής είχε πληροφορήσει το «μικρό» κι ο Βλάσης ήταν σίγουρος

–από ένστικτο; ποιος ξέρει – ότι εκεί θα την παράταγαν από ώρα σε

ώρα κι είχε κατασκηνώσει εδώ και δυο μέρες απ’ τις δώδεκα τη νύχτα

στην πολυκατοικία όπου έμενε ο Περικλής. Πράγματι, δεν έπεσε έξω.

Τα ξημερώματα το τζιπ του Λαχανιά σταμάτησε μπροστά απ’ το

παλιό βυζαντινό εκκλησάκι στην Τσόχα και πέταξαν την Κάτια στο

δρόμο. Ο Βλάσης στεκόταν στο καφενείο, στη γωνία, ολομόναχος

–κανείς δεν περνούσε τέτοια ώρα– και είδε το τζιπ να περνάει και να

σταματά. Έτρεξε, είδε την Κάτια να πέφτει στην άσφαλτο και το 4X4 ν’

απομακρύνεται με μεγάλη ταχύτητα. Σήκωσε το κορίτσι του, εκείνο

δεν πίστευε στα μάτια του ότι βρισκόταν στην αγκαλιά του.

«Κατιούλα μου, μωρό μου...» είπε κλαίγοντας και γελώντας ο

Βλάσης κι η Κάτια ψιθύρισε.



96

«Μην κλαις... μην κλαις... είμαι καλά... μικρούλη μου».

«Αγάπη μου, αγαπούλα μου, Κατιούλα μου», φώναζε ο Βλάσης

κι άρχισε να τη φιλά αχόρταγα και λίγο έλειψε ν’ αρχίσουν τις

σεξουαλικές ατασθαλίες καταμεσής του δρόμου, σαν τα σκυλιά, εκεί

μπροστά στα μάτια των Αγίων Πάντων. Πρώτα συνήλθε η Κάτια απ’

τον ερωτικό παροξυσμό και πρότεινε να χτυπήσει το κουδούνι του

πατέρα της. Ο Βλάσης συμφώνησε κι αφού άκουσε τη μικρή να

φωνάζει στον πατέρα της «μπαμπούλη» και τον Περικλή να ουρλιάζει

«κοριτσάκι μου», τη φίλησε, την έβαλε στο ασανσέρ, καβάλησε τη

μηχανή του και έφυγε κι αυτός για το σπίτι του, να ριμαδοκοιμηθεί

λιγάκι, αφού είχε τρία μερόνυχτα να κλείσει μάτι, ο τρομοκρατημένος

κι ερωτοχτυπημένος «μικρός» Βλάσης.

Στο σπίτι του Περικλή κατέφθασαν σε λίγο, πρώτα ο Στρατής κι

ύστερα από ένα τέταρτο κι η Μαριάννα. Ήταν όλοι πολύ χαρούμενοι

που το παιδί τους ήταν καλά, αλλά αμέσως άρχισαν και τα

ερωτηματικά. Γιατί ο μπράβος που πέταξε την Κάτια στο δρόμο της

είπε: «Και πες της μαμάκας σου και του μπαμπάκα σου να κάτσουν

καλά... για να μην έχουμε συνέχεια...». Αναγκάστηκαν λοιπόν να της

μιλήσουν για το Λαχανιά και τη σχέση της Εύας μαζί του. Επίσης για

την παρ’ ολίγον δολοφονία του πατέρα της και τώρα την απαγωγή

της, επειδή η μάνα της σκάλισε τις βρωμοδουλειές του. Τότε ήταν που

τα ’παιξε εντελώς η Κάτια. Έφριξε κυριολεκτικά. Όχι γιατί την

απήγαγαν, αλλά μ’ όλα αυτά τα μπλεξίματα που είχαν και έχουν,

πώς τόλμησαν και τα έβαλαν με το Βλάση. Εκεί αυτή... να επιμένει και

να τους τα ψέλνει γι’ άλλη μία φορά. Κι εδώ που τα λέμε δεν είχε κι

άδικο. Κατέβασαν λοιπόν κι οι τρεις το κεφάλι ίσαμε το πάτωμα και

δεν έβγαλαν μιλιά. Τι να πουν; Να δικαιολογηθούν; Δεν τους

έπαιρνε... Μόνο ο Στρατής, μόλις άρχισε τον εξάψαλμο η Κάτια με το

γνωστό της λεξιλόγιο, γύρισε στον Περικλή και του ψιθύρισε «Τώρα...

την κάτσαμε τη βάρκα, δικέ μου».



97

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΟΓΔΟΟ

«Γκόοολ...»

Ο ΠΕΡΙΚΛΗΣ ήταν σκασμένος. Δεν μπορούσε να συγχωρήσει

τον εαυτό του για τα όσα πέρασε η Κάτια εξαιτίας του και εξαιτίας της

μάνας της.

«Ε, όχι εξαιτίας της μάνας της, αγόρι μου. Αν θέλουμε να

μιλάμε με σωστούς όρους να λες εξαιτίας της Εύας».

«Γιατί, τι έκανε η Εύα;»

«Δεν ξέρεις τι έκανε η Εύα, δικέ μου;» απάντησε ειρωνικά ο

Στρατής και συνέχισε. «Αν δεν υπήρχε η Εύα στη ζωή σου, θα γινόταν

τίποτε απ’ όλα αυτά; Εσύ δεν κόντεψες να μπεις στον τάφο;»

«Και φταίει η Εύα κι όχι αυτό το κάθαρμα;»

«Αυτό το κάθαρμα όμως που θέλει την Εύα, ενώ η Εύα θέλει

εσένα. Σωστός;»

«Στρατή, μην παίζεις με τα νεύρα μου... Τι δουλειά είχε η

Μαριάννα να σκαλίζει τις υποθέσεις του αλήτη;»

«Κάτι δεν έπρεπε να κάνουμε κι εμείς; Εμείς δεν το κάναμε, το

’κανε η Μαριάννα. Να τη στήσουμε στον τοίχο;»

«Το ’κανε η Μαριάννα και ιδού το αποτέλεσμα. Η Κατιούλα

μαρτύρησε».

«Η Κατιούλα μαρτύρησε γιατί της τα χώσατε για το Βλάση.

Άδικο είχε; Όταν εσύ κι η πρώην σου μπάζατε από παντού;»

«Μπάζαμε;»

«Ναι, μπάζατε... Από πού να παραδειγματιστεί το κοριτσάκι;»

«Ωραία κύριε, εσύ που τα ξέρεις όλα... τι ήθελες ν’ αφήναμε την

Κάτια με το “μικρό”, αν μπορούσαμε να το αποτρέψουμε;»

«Αμετανόητος, αγόρι μου... αυτό μ’ αρέσει σ’ εσένα... πες μια

φορά..., “έκανα λάθος, κύριε, συγνώμη σου ζητώ, συγχώρεσέ με...”

αλλά πού; Εσύ το πολύ πολύ να τραγούδαγες “έρωτά μου

αγιάτρευτε... και καημέ μου μεγάλεεε”... Και για να ’χουμε καλό

ρώτημα, πού θα πάει αυτή η ιστορία... Η Εύα σού είπε να μην κάνουμε

τίποτα... Ένας δικηγόρος κι ένας ντετέκτιβ σε πλήρη απραξία...»

Ο Περικλής τον άκουγε σαν χαμένος. Τον άκουγε και δεν τον

άκουγε. Ήταν παρών και δεν ήταν παρών. Το μυαλό του έτρεχε στην

Εύα. Τι κάνει; Πώς περνάει εκεί μέσα μαντρωμένη τις ατέλειωτες



98

ώρες; Πώς μπορεί κι αντιμετωπίζει αυτό το τομάρι; Πού θα καταλήξει

αυτό το μαρτύριο;

Ο Στρατής πήγε κοντά του.

«Τι σκέφτεσαι;»

Ο Περικλής δεν απάντησε. Κοίταξε έξω απ’ το παράθυρο. Η

πλατεία ήταν γεμάτη νεολαίους.

Ξαφνικά πετάχτηκαν όλοι απάνω και μ’ ένα στόμα φώναξαν

«Γκόοολ!».

«Ε, άι στο διάολο», είπε ο Στρατής. «Εδώ γίνεται χαμός και μεις

στη μαλακία... Ρε συ, κερδίζουμε τη Γαλλία...»

Ύστερα άνοιξε την τηλεόραση και δεν ξεκόλλησε τα μάτια του

ζητωκραυγάζοντας. Ο εκφωνητής ούρλιαζε: «Γκολ, κυρίες και κύριοι...

έβαλε γκολ ο Άγγελος Χαριστέας... Ο Άγγελος της Ελλάδας...».

«Γκολ; Αλήθεια κερδίζουμε;» ρώτησε ο Περικλής και επανήλθε

στην πραγματικότητα.

Ξέφυγε για λίγο απ’ το βύθισμα της απελπισίας κι έσκασε ένα

χαμόγελο στο χειλάκι του. Κι αυτό το χαμόγελο φώτισε ξανά το ωραίο

του πρόσωπο. Γιατί αυτό ξεχάσαμε να το πούμε , ότι δηλαδή ήταν

ωραίος άντρας ο Περικλής, με πλούσια κόμη, σωστό ύψος και πάχος

και πρόσωπο λαμπερό, εκτός αν είχε τις μαύρες του, ενώ τον ντετέκτιβ

μόλις και μετά βίας θα τον έλεγε κανείς απλώς συμπαθητικούλη.

Ήταν όμως αγαπησιάρης –το ’χουμε ξαναπεί – γι’ αυτό του την

πέφταν τα «πιπίνια». Αεικίνητος κι αγαπησιάρης. Και γινόταν θυσία

για το φίλο του. Γιατί κι ο φίλος του του έσωσε κάποτε τη ζωή. Κι όπως

έλεγε κι ο Στρατής, κάνοντας ρίμα της συμφοράς, «αν κάποιος σώσει

κάποιον μια φορά, είναι υπεύθυνος για τη ζωή του παντοτινά». Μόνο

που τώρα αντιστράφηκαν τα πράγματα. Κι ο Στρατής αισθανόταν

υπεύθυνος για τη ζωή του Περικλή και θα έκανε τα πάντα για να τον

βοηθήσει.

Η μεγάλη ανακάλυψη

ΠΕΡΝΟΥΣΑΝ οι μέρες. Η Εύα τηλεφώνησε άλλη μία φορά στον

Περικλή. Θα μπορούσε και πιο συχνά, αλλά ήθελε να προστατέψει τη

μικρή υπηρέτρια που της ήταν τόσο απρόσμενα πιστή. Και το

εννοούμε. Για να προλάβουμε δε τυχόν υποψίες, ότι τάχα μου μπορεί

να υπάρξουν ανατροπές και η μικρή ν’ αποδειχτεί σπιούνα, το

ξεκαθαρίζουμε από τώρα ότι τίποτα τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί.



99

Η Εύα λοιπόν τηλεφώνησε στον Περικλή μετά την

απελευθέρωση της Κάτιας και οι αγάπες και τα σορόπια από τα

κινητά έδωσαν και πήραν. Όλα τα έκαναν από μακριά διά μέσου

κινητής τηλεφωνίας. Τα γλυκόλογα κι οι σεξουαλικές παρόλες

υπερίσχυσαν του φόβου και της αγωνίας κι όπως ήταν κι οι δυο

κλεισμένοι, η μία στο μπάνιο της, με το νερό να τρέχει, κι ο άλλος στο

γραφείο του κλειδωμένος, τους συνεπήρε τόσο η ηδονή που λίγο

έλειψε να νομίζουν ότι βρίσκονταν δίπλα δίπλα στο κρεβάτι.

Αναστέναξαν, μούγκρισαν, μέχρι που στο τέλος τα κατάφεραν και...

ικανοποιήθηκαν – αν είναι δυνατόν!!...

Στις μέρες που πέρασαν η Εύα είχε τις κεραίες της τεντωμένες.

Όταν έλειπε απ’ το σπίτι ο Λαχανιάς, έλειπε κι ο πιστός του μπράβος.

Ένας άλλος ήταν μπάστακας μονίμως έξω απ’ την πόρτα.

Επιθεωρούσε το σπίτι μαζί μ’ έναν ακόμα που τριγύριζε στον κήπο.

Τότε η Εύα εξορμούσε με πάσα προφύλαξη στο υπόγειο στην κάβα με

τα κρασιά, η οποία βέβαια ήταν πάντα κλειδωμένη. Μέχρι τώρα δεν

είχε βρει τίποτα το επιλήψιμο, όμως κάτι το ένστικτο, κάτι το πόσο

καλά ήξερε αυτό το κάθαρμα, είχε τη μεγάλη σιγουριά ότι εκεί θα

έβρισκε αυτό που ζητούσε. Ενώ τα σκεφτόταν όλα αυτά ξανά και

ξανά, άκουσε την εξώπορτα ν’ ανοίγει και να μπαίνει μέσα ο

Λαχανιάς, ο μπράβος του και ένα άλλο υποκείμενο που το ’βλεπε

συχνά στο σπίτι. Η Εύα κρύφτηκε και παρακολουθούσε. Είδε τον

μπράβο να κατεβαίνει στα υπόγεια και να ξανάρχεται με δυο

μπουκάλια απ’ το πιο ακριβό κρασί τους. Ο Λαχανιάς τα πήρε, τα

έδωσε στο υποκείμενο και είπε.

«Πάρ’ τα... πρώτα τα λεφτά...»

Τ’ άκουσε καθαρά η Εύα. Ο άλλος άνοιξε μια τσάντα και του

’δωσε κάτι χοντρά πακέτα. Ο Λαχανιάς δεν καταδέχτηκε να τα πιάσει

στα χέρια του. Πέρασαν αμέσως στα χέρια του μπράβου.

«Είναι σωστά;» ρώτησε.

«Μην αμφιβάλλεις», απάντησε το υποκείμενο.

«Πρόσεχε μη γίνει κανένα λάθος... μιλάμε για πολλά λεφτά...»

Η Εύα αθόρυβα κλείστηκε στο δωμάτιο τρελαμένη. Άρχισε να

σκέφτεται.

«Μη γίνει λάθος... μιλάμε για πολλά λεφτά... για δυο

μπουκάλια κρασί; Πολλά λεφτά... κρασί...» Και τότε της ήρθε η φαεινή

ιδέα. «Δεν είναι δυνατόν! Δεν είναι δυνατόν... αυτά τα μπουκάλια δεν

περιέχουν κρασί... πριέχουν πολλά λεφτά... άρα... δεν είναι δυνατόν».



10

Τα ’χασε, δεν ήξερε τι να κάνει, τι να σκεφτεί, πώς να δράσει...

«Ψυχραιμία, Εύα... ψυχραιμία... αν δεν έχεις ψυχραιμία δε γίνεται

τίποτα... πρέπει να βεβαιωθώ... αυτό πρέπει να κάνω... να βεβαιωθώ».

Ο Λαχανιάς τα τελευταία βράδια γύριζε ξημερώματα στο σπίτι

μαζί με το τσιράκι του. Ο αλητήριος είχε βρει αποκούμπι στη Βάλια

– ήταν μια καραπουτάνα αυτή– ευτυχώς δηλαδή, γιατί έτσι είχε αφήσει

ήσυχη την Εύα. Σήμερα βιαζόταν να φύγουν για να προλάβουν το

μεγάλο ματς. Απ’ το πρωί βούιζαν οι τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα.

Όλος ο κόσμος ξεσηκωμένος γι’ αυτό το ματς. Πήραν πόδι πριν απ’ τις

εννιά, μόλις έφυγε το υποκείμενο με τα «κρασιά» κι αφού

τακτοποίησαν τα λεφτά στο χρηματοκιβώτιο του γραφείου του.

Η Εύα περίμενε να βυθιστεί το σπίτι στο σκοτάδι. Έβλεπε τους

δυο φρουρούς έξω στον κήπο να χασκογελάνε για τα ποδοσφαιρικά.

Άκουγαν κι ένα ραδιοφωνάκι και κάθε τόσο ξεφώνιζαν. Η Εύα πήρε

ένα φακό και τα κλειδιά της κάβας και κατέβηκε με προσοχή. Πήγε

κατευθείαν στο ράφι με τ’ ακριβά κρασιά. Τα ήξερε πολύ καλά, γιατί ο

Λαχανιάς της τα είχε δείξει παλιότερα κοκορευόμενος για το γούστο

του. Τα πρόσεξε ένα προς ένα. Για τα μπροστινά δεν είχε καμιά

αμφιβολία. Για τα πίσω όμως; Άρχισε να τα περιεργάζεται με

προσοχή. Ήταν σφραγισμένα στην εντέλεια, αλλά το βάρος ήταν

διαφορετικό και το περιεχόμενο «έπαιζε», και επιπλέον ένα απ’ αυτά

είχε λίγα υπολείμματα. Η Εύα μάζεψε με το δάχτυλό της ό,τι

μπορούσε και το ’βαλε στο στόμα. Κοκαΐνη. Μάλιστα. Την ήξερε τη

γεύση απ’ τα χρόνια της «ακολασίας». Με κάποιον... είχε δοκιμάσει.

Ευτυχώς, απλώς «δοκιμάσει», όχι «εθιστεί». «Μες στα μπουκάλια

κοκαΐνη;» ψιθύρισε. Απίστευτο, απίστευτο... Θυμήθηκε ότι πριν χρόνια

είχαν δει μαζί την ταινία Νοτόριους σ’ ένα θερινό σινεμά. Η Εύα είχε

εκστασιαστεί με το ρομάντζο των πρωταγωνιστών, ενώ του Λαχανιά

του έκανε εντύπωση το μπουκάλι με το ουράνιο στην κάβα, που

ανακάλυψε ο Κάρυ Γκραντ. Σατανικό σχέδιο... Το κάθαρμα

χρησιμοποίησε το κόλπο της ταινίας... Αθάνατε Χίτσκοκ!...

Τακτοποίησε γρήγορα γρήγορα τα μπουκάλια όπως ήταν,

κλείδωσε κι ανέβηκε με προσοχή στο δωμάτιό της. Ήθελε να τρέξει να

ξυπνήσει τη μικρή υπηρέτρια, να της ζητήσει το τηλέφωνο, αλλά

κρατήθηκε. Δε θα ήταν καθόλου φρόνιμο να την έπαιρναν χαμπάρι οι

άλλοι δυο υπηρέτες και μάλιστα πιστοί στο Λαχανιά. Κάθισε λοιπόν

εκεί και περίμενε να ξημερώσει. Τα χαράματα άκουσε τα δυο

καθάρματα να μπαίνουν στο σπίτι τραγουδώντας:



10

Σήκωσέ το το γαμημένοοοοο

δεν μπορώ δεν μπορώ να περιμένωωωω.

Ο Λαχανιάς, εντελώς μεθυσμένος, πήγε κατευθείαν στο

δωμάτιό της. Η πόρτα ήταν κλειδωμένη.

«Μωρό μου ξύπνα... τους γαμήσαμε τους Πορτογάλους...

ξύπνα...» φώναζε και χτυπούσε την πόρτα ο γλεντοκόπος και

βάλθηκε να ξανατραγουδήσει το μεγάλο σουξέ «Σήκωσέ το

γαμημένοοοο...».

«Τους νικήσαμε, μωρό μου... πρωταθλητές Ευρώπης...»

«Θα κοιμάται, αφεντικό...»

«Να ξυπνήσει...»

Η πόρτα άνοιξε κι εμφανίστηκε η Εύα.

«Τι συμβαίνει; Γιατί με ξυπνάς μες στ’ άγρια χαράματα; Δεν

έχεις ρολόι να δεις τι ώρα είναι;»

«Είμ’ ευτυχισμένος, μανάρι μου... Έπρεπε να δεις τι γίνεται

στην Ομόνοια... σ’ όλη την Ελλάδα, μωρό μου... νικήσαμε...»

«Δεν το γλέντησες στο μαγαζί σου; Άντε να κοιμηθείς».

«Εδώ θα κοιμηθώ, μωρό μου».

«Εδώ; Κι εγώ πού θα κοιμηθώ;»

«Στην αγκαλιά μου, μωρό μου...»

«Πάρ’ τον σε παρακαλώ...» είπε στο τσιράκι του.

Ο Λαχανιάς θύμωσε και μες στο μεθύσι του φώναζε:

«Είσαι σκύλα... πουτάνα... αυτό είσαι... δε με θέλεις γιατί

γουστάρεις αυτό το λαμόγια... θα τον κανονίσω εγώ... θα τον στείλω

στον αγύριστο τον πούστη... δε θα σε πάρει από μένα το αρχίδι... θα

τον καθαρίσω με τα ίδια μου τα χέρια... μια πουτάνα ήσουνα... και

τώρα η κυρία δε μας γουστάρει... η κυρία... δε μας...»

Έπεσε ξερός στο πάτωμα μουγκρίζοντας. Ο μπράβος τον

σήκωσε και τον μετέφερε στο γραφείο του. Η Εύα έκλεισε την πόρτα,

ξάπλωσε στον καναπέ κι ύστερα από ώρα την πήρε ο ύπνος.

Δέσμιος

Η ΕΥΑ ξύπνησε κατατρομαγμένη. Είδε στον ύπνο της το

Λαχανιά σαν να ’ταν ο Χάρος που κυνηγούσε τον Περικλή με μια

χατζάρα να του πάρει το κεφάλι. Αγριεύτηκε. Άνοιξε την πόρτα. Η

μικρή υπηρέτρια σκούπιζε στο σαλόνι με την ηλεκτρική. Η Εύα της

έκανε νόημα. Αυτή έτρεξε κοντά της, αφού έκλεισε πρώτα τη σκούπα.



10

«Please τελεφόν... and coffee».

«Yes mam», απάντησε γρήγορα η μικρή κι έφυγε προς την

κουζίνα και το δωμάτιό της. Δεν άργησε να γυρίσει με το μεγάλο

ασημένιο δίσκο κι όλα τα σχετικά του πρωινού: καφέ, πορτοκαλάδα,

βούτυρο, φρέσκο ψωμί, μαρμελάδες, κρουασάν.

«Τέλει κυρία φάει;»

«Δε θέλει κυρία φάει...» της είπε χαϊδεύοντάς την η Εύα.

Η μικρή έβγαλε το τηλέφωνο απ’ την τσέπη κάτω απ’ την ποδιά

της. Η Εύα το πήρε, τη φίλησε και της είπε.

«Εσύ δουλειές εδώ... εγώ μπάνιο τελεφόν, κατάλαβες;»

Η μικρή, συγκινημένη που τη φίλησε, την αγκάλιασε πατώντας

στις μύτες των ποδιών της.

«Ιγκώ κατάλαβες, κυρία...»

Η Εύα με συγκίνηση συνέχισε.

«Όταν φύγω... θα ’ρθεις... come with me...»

«Φύγκι; Ιγκώ with you;»

«Yes».

«Thank you mam... ευκάριστω...»

Η μικρή μες στην καλή χαρά άρχισε να συγυρίζει κι η Εύα

κλείστηκε στο μπάνιο κι άνοιξε τη βρύση να κάνει θόρυβο το νερό.

Πήρε τον Περικλή.

«Καρδούλα μου, τέλειωσαν τα βάσανά μας...»

Του εξήγησε τι είχε ανακαλύψει. Ο Περικλής τρόμαξε. Αν κάτι

πήγαινε στραβά;

«Τίποτα δε θα πάει στραβά. Τίποτα. Θα φροντίσεις εσύ και σε

δυο-τρεις ώρες θα σ’ έχω στην αγκαλιά μου. Αγάπη μου, αγάπη μου...

τέλειωσε ο εφιάλτης».

Ο Περικλής αναθάρρησε απ’ την αισιοδοξία της. Αφού του

έδωσε πλήρη αναφορά για την κάβα και τα κρασιά και ό,τι άλλο θα

τους ήταν χρήσιμο, έκλεισαν τα τηλέφωνα μες στο φόβο και την

αγωνία κι οι δυο, για την εξέλιξη των πραγμάτων. Ο Περικλής

ενημέρωσε αμέσως τη Μαριάννα, η Μαριάννα ενημέρωσε αμέσως τον

εισαγγελέα, ο εισαγγελέας ειδοποίησε αμέσως τη δίωξη ναρκωτικών

που με το κλιμάκιό της θα εφορμούσε στη βίλα του μαφιόζου –θα ήταν

και μια μεγάλη επιτυχία γι’ αυτόν– και σε λιγότερο από μια ώρα ένας

ανώτερος αξιωματικός με τέσσερις αστυφύλακες οπλισμένους σαν

αστακούς και με τον εισαγγελέα φυσικά, ξεκινούσαν για το Πόρτο

Ράφτη. Η διαδρομή απ’ την Αττική οδό είχε συντομευθεί και σε



10

λιγότερο από μια ώρα οι αστυφύλακες είχαν περικυκλώσει το σπίτι,

είχαν πιάσει τους δυο σεκιουριτάδες έξω στον κήπο και όρμησαν

μέσα. Ο Λαχανιάς κοιμόταν ακόμα, ψόφιος απ’ τα χτεσινά του όργια

και μεθύσια. Ο μπράβος του τα ’χασε κι άρχισε να φωνάζει έξω απ’

την πόρτα του.

«Αφεντικό... αφεντικό...»

Ο Λαχανιάς βγήκε αγουροξυπνημένος και όταν αντίκρισε

όλους αυτούς, μόλις και μετά βίας γλίτωσε το εγκεφαλικό. Σε λίγη

ώρα, όλα είχαν πάρει το δρόμο τους, χωρίς απρόοπτα. Οι τρεις

αστυφύλακες με τον επικεφαλής αξιωματικό κατέβηκαν στα υπόγεια,

βρήκαν τα εκλεκτά «κρασιά» κι ανέβηκαν κρατώντας από δυο

μπουκάλια ο καθένας. Αλλά αυτά δεν ήταν τίποτα μπρος στα

σφραγισμένα κιβώτια που ανακάλυψαν αμέσως μετά. Ο ανώτερος

αξιωματικός μόλις γύρισε από κάτω, άφησε τα «κρασιά» στο τραπέζι

και ίσως από ένστικτο πήγε κι άνοιξε την πόρτα της Εύας. Εκείνη

εμφανίστηκε τρομαγμένη. Ο Λαχανιάς φώναξε.

«Αφήστε την... δε φταίει αυτή... δεν ξέρει τίποτα...»

Κι ύστερα ψιθύρισε ξεψυχισμένα.

«Σιλβάνα...»

Το κάθαρμα... όλα τα εγκλήματα μπορούσες να του

καταλογίσεις, εκτός του ότι ήταν τρελά ερωτευμένος μαζί της. Η Εύα

έκανε στροφή και γύρισε στο δωμάτιό της. Ο Λαχανιάς περίλυπος και

συνοδευόμενος από έναν μπάτσο πήγε να βάλει ένα ρούχο πάνω του,

ενώ του πέρασε και τις χειροπέδες. Κείνη τη στιγμή δυο πράγματα τον

βασάνιζαν. Πρώτον, ότι θα έχανε την Εύα και δεύτερον, ποιος

πούστης τον κάρφωσε. Γιατί βέβαια δεν μπορούσε να πάει το μυαλό

του στην Εύα. Αλλά αυτό, ούτε και θα το μάθαινε ποτέ, όσο κι αν

πάσχιζε στη φυλακή με τα σαΐνια του. Το μυστικό το ήξεραν μόνο

τέσσερις: ο Περικλής, η Μαριάννα, ο Στρατής κι ο εισαγγελέας. Ούτε

καν ο Βλάσης, που δούλεψε τόσο για την υπόθεση. Αλλ’ αυτόν άσ’ τον.

Ποιος τον έπιανε τώρα. Ήταν τόσο ευτυχισμένος περνώντας το μήνα

του ζαχαρώματος με την Κατιούλα του, που δεν τον ενδιέφερε τίποτ’

άλλο. Όσο για την Κάτια, εξακολουθούσε να μένει με τη μάνα της, με

μια συμφωνία, «τα κηρύγματα να τα κρατούσαν για τον εαυτό τους»,

που τα χρειάζονταν περισσότερο, απ’ ό,τι αποδείχτηκε.

Κι ο Λαχανιάς; Α... μην ανησυχείτε. Οι δικηγόροι του όλο και

κάποια παραθυράκια θα βρουν να τον βγάλουν σε μερικά χρονάκια

έξω και μην αμφιβάλλετε ότι θα ξαναστήσει τις «ακολασίες» του απ’



10

την αρχή.

Επιτέλους!!!

Ο ΠΕΡΙΚΛΗΣ περίμενε σ’ ένα γραφείο στην Ασφάλεια.

Ευτυχώς ο εισαγγελέας τηλεφώνησε στη Μαριάννα κι εκείνη με τη

σειρά της ενημέρωσε τον Περικλή για τα «τεκταινόμενα» στη βίλα του

μαφιόζου. Από κει έφυγαν με δυο αστυνομικά αυτοκίνητα, στο ένα ο

αξιωματικός της δίωξης ναρκωτικών, ο Λαχανιάς και οι δυο

αστυφύλακες, και στο άλλο η Εύα, ο εισαγγελέας και οι άλλοι δυο

αστυφύλακες.

Ο Περικλής στην Ασφάλεια –ας κάνουμε κι ένα λογοπαίγνιο–

ήταν μες στην ανασφάλεια. Πριν τηλεφωνήσει η Μαριάννα περί της

ευτυχούς καταλήξεως, είχε καταφθάσει ο Στρατής, ο οποίος, όση

προσπάθεια κι αν έκανε να διασκεδάσει την αγωνία του, έπεσε στο

κενό.

«Κι αν δεν πετύχει;»

«Γιατί να μην πετύχει. Δεν είν’ η πρώτη επιχείρηση που

κάνουν... Μην τρώγεσαι, αγόρι μου... Η Εύα σε λίγο θα ’ναι στην

αγκαλίτσα σου... Το ξέρω, δεν κρατιέσαι...»

«Στρατή, σκάσε... δεν είν’ όλες οι ώρες ίδιες».

«Είπα εγώ ότι είναι;»

Ευτυχώς χτύπησε το τηλέφωνο, ευτυχώς ήταν η Μαριάννα με

τα ευχάριστα.

«Σου ’ρχεται, αγόρι μου... ηρέμησε... τι άλλο θέλεις πια...»

«Να βγάλεις το σκασμό... μπορείς;»

«Με πληγώνεις...»

«Συγνώμη, Στρατή... συγνώμη, χίλια συγνώμη, ρε φίλε... αλλά

καταλαβαίνεις...»

«Καταλαβαίνω, καταλαβαίνω... γαϊδούρι...»

Ο Περικλής τον αγκάλιασε.

«Έχεις δίκιο, είμαι γαϊδούρι να σου μιλώ έτσι... εσένα που

έκανες τόσα για μας...»

«Έλα ρε τώρα... μαλακίες...»

Η ώρα περνούσε αργά, μα πάρα πολύ αργά κι ας κουβάλησε

καφέδες ο Στρατής κι ας του είπε όσα αστεία του ’ρχονταν στο κεφάλι,

η ρημάδα η ώρα δεν έλεγε να κουνήσει. Οι δυο φίλοι ανέβηκαν,

κατέβηκαν με το ασανσέρ, βγήκαν έξω στην Αλεξάνδρας να



10

περιμένουν την άφιξη της Εύας και ξαφνικά ο Στρατής του φώναξε.

«Πάμε γρήγορα πάνω... αν μας δει ο Λαχανιάς, θα καταλάβει».

Κλείστηκαν πάλι στο γραφείο. Ένας νεαρός αστυνομικός

χτύπησε την πόρτα και τους ενημέρωσε ότι μόλις έφτασαν. Επιτέλους.

Οδήγησαν αμέσως την Εύα στο γραφείο όπου περίμενε ο Περικλής.

Έπεσε στην αγκαλιά του. Ο Στρατής το ’σκασε διακριτικά. Η Εύα

σπάραξε στο κλάμα. Έβγαινε όλη η αγωνία και το μαρτύριο της

αναμονής μ’ αυτό το λυτρωτικό ξέσπασμα αλλά και οι τύψεις. Τύψεις;

Ναι, τύψεις, αν έκανε το σωστό για το Λαχανιά. Γιατί, όπως και να το

κάνουμε, αν δεν υπήρχε ο έρωτας του Λαχανιά, ποιος ξέρει σε ποια

κρεβάτια ακόμα θα κυλιότανε η Σιλβάνα. Ο Περικλής προσπάθησε να

τη συνεφέρει.

«Απάλλαξες την κοινωνία από ένα κάθαρμα... παρά λίγο να με

σκοτώσει, άρπαξε την κόρη μου για να μ’ εκδικηθεί και μου μιλάς για

τύψεις;»

Χτύπησε το κινητό του.

«Τι κάνετε, κύριε Πατρονικόλα; Καλά... πολύ καλά...»

Η Εύα του ’κανε νόημα ότι δεν μπορεί να μιλήσει. Ο Περικλής

συνέχισε.

«Πολύ γρήγορα... έρχεται... αύριο μάλλον... μου τηλεφώνησε...

για αύριο είπε, αλλά μπορεί και σήμερα να μας κάνει έκπληξη. Η

γυναίκα σας καλά; Μην ανησυχείτε πια... για τίποτα... η κόρη σας

είναι μια χαρά... Έχετε δίκιο, δε σας πήρα... είχα μπλεξίματα... Σας

χαιρετώ... θα τα πούμε σύντομα...»

Έκλεισε το τηλέφωνο κι είπε στην Εύα.

«Οι γονείς σου θ’ αγωνιούν... θέλεις να...»

«Όχι τώρα... τ’ απόγευμα ίσως...»

«Αγάπη μου...» είπε με λατρεία ο Περικλής. Ύστερα με τις άκρες

των δαχτύλων του σκούπισε τα δάκρυα κάτω απ’ τα μάτια της και τα

μάγουλα κι ό,τι απόμεινε το στέγνωσε με τα χείλη του. Στέκονταν

δίπλα στο παράθυρο. Κοίταξαν έξω. Η ζέστη ήταν αφόρητη κι η

λεωφόρος άχνιζε. Μόνο στο γήπεδο απέναντι ήταν στρωμένο ένα

καταπράσινο και λαμπερό χαλί από γρασίδι. Ένας αστυνομικός

χτύπησε την πόρτα. Ο Περικλής άνοιξε.

«Μπορείτε να πηγαίνετε... αλλά θα σας ξαναφέρουμε».

«Όποτε μας χρειαστείτε, στη διάθεσή σας», είπε ο Περικλής κι

άπλωσε το χέρι του στην Εύα.

Ουφ... Τέλειωσε... επιτέλους τέλειωσε...



Βγήκαν απ’ το κτήριο της Ασφάλειας και κατηφόρισαν για το

σπίτι του. Πριν όμως, χωρίς να έχουν πει τίποτα μεταξύ τους, πέρασαν

απ’ το εκκλησάκι κι άναψαν ένα κερί στους Αγίους Πάντες. Όταν

άνοιξαν την πόρτα του σπιτιού τους, τους καλωσόρισαν οι ολάνθιστες

ροζ πικροδάφνες στη βεράντα, που τα αμέτρητα μπουμπούκια τους

λύγιζαν τα κλαδιά τους.

Εδώ τελειώνει η ιστορία της Εύας και του Περικλή. Λάθος. Εδώ

αρχίζει η ιστορία της Εύας και του Περικλή. Πάλι λάθος. Εδώ αρχίζει η

ιστορία της Εύας Γιαρλού πρώην Πατρονικόλα και του Περικλή

Γιαρλού. Αλήθεια; Αλήθεια, βέβαια... Τι νομίζατε...

Πέντε σελίδες, που αφορούν την εφηβική ηλικία του

σαρανταπεντάρη ήρωά μου Περικλή Γιαρλού, αποτελούν την αληθινή

ιστορία ενός νέου που αφηγήθηκε σε επιφυλλίδα του στα « Νέα» ο

Κώστας Γεωργουσόπουλος. Τον ευχαριστώ θερμά που μου έδωσε την

άδεια να την εντάξω σ’ αυτό το μυθιστόρημα.

Ν.Γ.

Documents

Dora Giannakopoulou_Erws Met' Empodion [2004]_m