Najbardziej skandalizująca książka Marii Nurowskiej.

Najnowsza powieść Marii Nurowskiej sprawiła mi radość, oto wreszcie

mogłam zanurzyć się w świat, którego żadna inna polska pisarka do tej

pory nie opisała.

Marta Mizuro

Fenomen Nurowskiej to jej bohaterki, kobiety, które muszą w życiu iść

do przodu, pomimo tego że nie mają łatwo.

Magdalena Kacalak, Ofeminin.pl

Daria kochała męża.

I zabiła go.

Z miłości.

Znacznie od niej starszy Edward był redaktorem naczelnym pisma

literackiego. Widział w niej zdolną pisarkę i fascynującą kobietę.

Nikt jednak nie znał prawdziwego oblicza ich związku – miłości, która

stała się toksyczną i niebezpieczną grą.

Skazana na dwanaście lat za zbrodnię w afekcie Daria trafi ła do wię-

zienia. Do piekła, które okazało się dla niej czyśćcem. Drogę do samej

siebie odnalazła dzięki drugiej kobiecie…

Materiały do tej powieści zebrałam wiele lat temu w więzieniu dla ko-

biet. Przywiozłam stamtąd fantastyczny materiał. Ta książka niesie siłę,

bo sama mam ją w sobie.

Maria Nurowska

Maria Nurowska jest jedną z najbardziej znanych polskich powieścio-

pisarek, po jej książki sięga kilka pokoleń czytelników. Książki Nurow-

skiej przetłumaczono na szesnaście języków, wiele z nich to bestsellery.

Autorka dzieli czas między Warszawę a Bukowinę Tatrzańską, gdzie zbudo-

wała dom i założyła pensjonat.

Cena detal. 37,90 zł

Wydawnictwo Znak . Kraków 2012

5

Ona miała żółty kolor oczu, u  nikogo takich nie wi-działam. Kiedy później myślałam o niej w ciemności nocy, przyszło mi do głowy, że podobne oczy mają dra-pieżne zwierzęta, puma albo gepard, złociste z ciem-niejszymi plamkami na tęczówkach, nieprzeniknione.

– Witam w  naszym babskim kółku  – powiedziała niskim, lekko schrypniętym głosem.

Widocznie dużo paliła, ten rodzaj chrypki był ty-powy dla nałogowych palaczy. Trochę mnie to rozcza-rowało, nie wiem dlaczego, ale wyobraziłam sobie, że kobieta, na którą patrzę, jest wolna od takich przy-war, nie zatruwa się nikotyną, nie pije, jest kwintesen-cją naturalności. To moje myślenie było o tyle dziwne, że spotykałam się z nią w miejscu, które nie miało nic wspólnego ani z naturalnością, ani tym bardziej z czy-stością moralną.

Pochyliła się nad leżącą na biurku teczką, prze-rzuciła kilka kartek, potem spojrzała na mnie. Zasta-nawiałam się, czy jest piękna. Szczupła, doskonale zbudowana, jej figury nie szpecił nawet brudnoszary

6

mundur. Miała białą cerę, może trochę za płaską twarz, ratowały ją wystające kości policzkowe, no i te niesa-mowite oczy, które od razu przykuwały uwagę. Nie tylko ich niespotykany kolor, ale lekko skośny wykrój, jak u dzikiego kota. Była naturalną blondynką, proste włosy, lekko podwinięte na końcach, sięgały jej do ra-mion. Kiedy poruszała głową, przebiegały po nich zyg-zaki światła.

– Pisarka... – zaczęła wolno, a potem sięgnęła po paczkę papierosów leżącą na biurku, której przedtem nie zauważyłam.

Wyjęła z kieszeni zapalniczkę i powoli, jakby z na-mysłem, włożyła papierosa do ust, a  po chwili przy-paliła go, marszcząc przy tym w zabawny sposób nos. Głęboko zaciągnęła się dymem, prawie poczułam go w jej płucach.

– Pisarka – powtórzyła. – I warto płacić taką cenę? Nie lepiej było po prostu się rozwieść? Teraz oddasz swoje najlepsze lata, z tych dwunastu odsiedzisz po-łowę, ale tutaj czas liczy się podwójnie. Który jesteś rocznik?  – Zajrzała do mojej teczki.  – Pięćdziesiąty trzeci... Wyglądasz na młodszą, jak wypuszczą cię wcześniej, po tej połówce, o ile nie wytniesz jakiegoś numeru, będziesz miała czterdzieści parę... Od ciebie tylko zależy, kim wtedy będziesz. Jeżeli ocalisz w so-bie nadzieję, obiecuję ci, że człowiekiem.

Patrzyłam na nią w milczeniu. – Nie wolno ci zapominać, dokąd trafiłaś. Cho-

ciaż... teraz to jest raczej cyrk, nie więzienie, nowy ge-neralny dyrektor otworzył cele i każe nam pukać, jak chcemy wejść. Taki mniejszy Wersal, ale tak naprawdę

7

niewiele się zmieniło. Prawie każda może otrzymać mokre widzenie, jak jej przyjdzie ochota dać się wy-pierdolić swojemu facetowi. Jest tu obok specjalny po-kój z kanapą. Powinni jeszcze postawić wiaderko na spermę...

Słowa te sprawiały mi przykrość, chciałam niemal zasłonić jej usta. Z trudem się powstrzymywałam. Ona, jakby czytając w moich myślach, dodała:

– Ja też jestem po wyższych studiach, ale schamia-łam tutaj przez te parę lat i tobie radzę to samo, inaczej nie wytrzymasz. Musisz stworzyć wokół siebie prze-strzeń ochronną i nie wpuszczać tam nikogo, jeśli tego od razu nie zrobisz, zginiesz. Niby teraz tu wszystko jest cacy, personel kocha więźniów i vice versa, ale sto-suneczki są parszywe tak samo jak przedtem. Jeżeli ocenią cię na frajerkę, będziesz musiała stale płacić. Nie tylko forsę mam na myśli. Tutaj dziewięćdziesiąt pięć procent pensjonariuszek to lesby, same wezmą, co będą chciały.

Nagle nie mogłam tego słuchać. – Siedziałam do sprawy dwa lata – powiedziałam

porywczo – i jakoś dałam sobie radę. Ona uśmiechnęła się ironicznie. – Areszt śledczy to czyściec – stwierdziła. – Teraz

trafiłaś na samo dno piekła. Zastanawialiśmy się na komisji, co z  tobą zrobić, z  takim wyrokiem nie ma mowy, żebyś wychodziła na zewnątrz, przynajmniej przez pierwszych parę lat wybij to sobie z głowy. Mo-żesz pracować tylko na terenie, na przykład w pralni. Ale wydaje mi się, że lepiej będziesz czuła się w biblio-tece. Jest jeszcze niezła synekura w radiowęźle, tyle że

8

nikt cię tam nie wpuści. Według szanownego areopagu nie zostałaś dostatecznie przetestowana. Areopag ten sam co za komuny i źle wdraża nowe wytyczne. W tu-tejszej bibliotece arcydzieł raczej nie ma, ale przy-najmniej będziesz miała spokój. Praca tam to swego rodzaju przywilej, chociaż w  więziennej grypserze oznacza wykorzystywanie. Automatycznie zostaniesz zaliczona do grupy funkcyjnych, a  te są szczególnie uważnie obserwowane przez pozostałe osadzone. Tu-taj są przeróżne hierarchie i układy, nie będę ci jednak teraz tego wyjaśniać. Dam tylko radę. Staraj się utrzy-mać tę pracę za wszelką cenę, bo innego miejsca dla ciebie tu nie widzę. Pisarze do pióra! – zakończyła ze śmiechem.

Zastanawiałam się, ile może mieć lat, z pewnością była młodsza ode mnie. Wyglądała na kobietę trzydzie-stoletnią. W  czasie naszej rozmowy paliła papierosy, jednego za drugim, niewielkie pomieszczenie wypeł-niło się dymem, drapał w gardle, zaczęły mi łzawić oczy.

– Chcesz o coś spytać? – Tak – odrzekłam. – Ile masz lat? Jej oczy zwęziły się, stały się jeszcze bardziej kocie. – Nie twój interes – odpowiedziała ostro. – I zapa-

miętaj sobie raz na zawsze, że dla ciebie jestem pani wychowawca i  tak masz się do mnie zwracać. Ode mnie przede wszystkim zależy, jaką dostaniesz opi-nię, więc się nie stawiaj, w swoim własnym interesie.

– Jest mi to obojętne. Energicznym ruchem zgasiła niedopałek w popiel-

niczce, a  potem wstała i  otworzyła drzwi do innego pomieszczenia, gdzie czekała strażniczka, która mnie

9

tu przyprowadziła. Miała podobny mundur, ale na niej raczej wisiał, niż leżał. Włosy zniszczone ondulacją, właściwie bez koloru, okalały szarą mysią twarz. Przy-pominała bardziej listonoszkę niż osobę, która w ra-zie niebezpieczeństwa mogłaby użyć broni. Dziwne, że nie miała przy sobie pocztowej torby. Kiedy drzwi się otworzyły, poderwała się służbiście, ale moja rozmów-czyni uznała, że spotkanie nie jest jeszcze skończone, bo powróciła za biurko.

– Powiem ci słowo o  twoich współwięźniarkach. Ty masz największy wyrok, oprócz ciebie w celi będą jeszcze cztery kobiety. Dwie z nich to tak zwana para, są zajęte sobą i nieszkodliwe, obie złodziejki, recydy-wistki. Trzecia to nietypowa, jak je tu nazywamy, bo zrobiła manko. Siedzi od trzech miesięcy. Starsza ko-bieta, nikt jej nie zaczepia. Uważaj na ostatnią, to zde-klarowana lesba. Właśnie wyszła na wolność jej fawo-rytka, więc jest wściekła jak osa. Ma cały harem, ale tamtą chyba kochała. Może okazać się nieprzyjemna. Zachowuj się tak, jak radziłam, nie dopuść jej za blisko, nic o sobie nie mów. Milczenie tutaj jest złotem. I nigdy się nie skarż nikomu z personelu, bo zostaniesz okrzy-czana kapusiem i drogo za to zapłacisz.

Tym razem otworzyła drzwi na dobre. – Odprowadzić do celi – wydała polecenie myszo-

watej strażniczce, trzymając rękę na klamce. Musiałam się niemal obok niej przeciskać. Do-

leciał mnie zapach perfum, były w  dobrym gatunku, oszałamiały jak ich właścicielka. Ciekawe, co to za zapach, nie znałam się na perfumach, rzadko ich używałam, chociaż Edward kupował mi je z  okazji

10

różnych naszych rocznic. Smutnych rocznic, jak ma-wiał. „Kiedy obliczam, ile razy w ciągu naszego mał-żeństwa byłem z tobą na gorącym uczynku, robi mi się smętnie na duszy”. Co to mógł być za zapach? Może Chanel 5. Miałam kiedyś takie perfumy... Nie rozumia-łam, dlaczego przywiązuję wagę do takich szczegó-łów. Co za znaczenie mógł mieć fakt, jakich perfum używa przesłu chująca mnie kobieta. To nie było właś-ciwie przesłuchanie, ale rozmowa w ramach resocja-lizacji. Powinnam już do tego przywyknąć, przez te dwa lata różni umundurowani ludzie zadawali mi py-tania i żądali odpowiedzi, pouczali mnie też podobnie jak ona. W tym, co mówiła, nie była wcale oryginalna. Może to jej wygląd. Nie pasowała ani do tego munduru, ani do tego wnętrza, podobnie jak ja. W pewnej chwili przebiegło mi nawet przez myśl, że jesteśmy na scenie i gramy napisane dla nas role. Za chwilę spektakl się skończy, pogasną światła i zdejmiemy kostiumy, ona mundur, a ja więzienny drelich. Ale to nie był teatr, to się działo naprawdę.

Przywieziono mnie tutaj więzienną suką z aresztu śledczego zaraz po uprawomocnieniu się wyroku. Wraz ze mną przyjechały akta, które pani wycho-wawca miała teraz przed sobą. Kilka dni i nocy spę-dziłam w  jedynce, co stanowiło rodzaj kwarantanny. Sądziłam, że nic mnie już nie zaskoczy, a jednak kiedy funkcjonariuszka brutalnie przygięła mi głowę i  za-częła przeczesywać palcami włosy, wyrwałam się i oparłam plecami o ścianę.

– Mam obowiązek sprawdzić, czy nie masz wszy – powiedziała monotonnym głosem.

11

– Nie mam. – Ja ci to powiem  – stwierdziła jak urzędniczka,

która komunikuje petentowi, że źle wypełnił formularz. – Nie pozwolę się dotykać! – krzyknęłam histerycz-

nie. – Nie znoszę, jak ktoś obcy mnie dotyka! – Ale swojego męża nie pytałaś, czy lubi gryźć ziemię! Rzuciłam się na nią z pięściami, cios w żołądek na-

tychmiast mnie jednak obezwładnił. Zgięta wpół, nie mogłam złapać oddechu.

– Z nami nie wygrasz, więc się nie stawiaj – usły-szałam. – A teraz rozbieraj się, do naga! I pod ścianę, nogi w rozkroku!

Wyrzucała z  siebie komendy, naciągając gumowe rękawice.

Komisja penitencjarna ustaliła, do której celi zo-stanę przydzielona. W  więziennym slangu byłam osobą z wyrokiem, czyli tą, która odebrała komuś ży-cie, a zgodnie z zasadą w celi może przebywać tylko jeden taki osobnik.

Wyprowadzając mnie z sali sądowej, po raz pierw-szy założyli mi kajdanki. Obawiałam się, że na koryta-rzu opadną mnie fotoreporterzy, ale nie było ani jed-nego. Moja sprawa okazała się przebrzmiałą sensacją, od tamtego dnia minęły przecież dwa lata. Tamtego dnia, tylko tak myślę o  tym, co się wtedy stało. Pani wychowawca, przeglądając moją teczkę, pozostawiła ją otwartą na „Notatce służbowej”, którą sporządził niejaki Antoni Pająk, sierżant.

O godz. . otrzymałem polecenie od oficera dyżurnego Komendy Stołecznej Policji udania

12

się na miejsce rzekomego zabójstwa mężczyzny, jak wynikało ze zgłoszenia telefonicznego. Po przybyciu na miejsce stwierdziłem, co nastę-puje: mieszkanie położone w willi przy ulicy Malczewskiego A. Drzwi otworzyła mi ko-bieta w bieliźnie – Ob. Daria Tarnowska-Ko-nieczna. W pokoju na podłodze zobaczyłem męż-czyznę – obok niego leżał pistolet typu walter kal. , . Ustaliłem, że mężczyzna nie daje znaku życia. Był ubrany niekompletnie, na jego koszuli znajdowały się ślady krwi. Zawiadomi-łem przez radio ekipę i do czasu jej przyjazdu dokonałem dodatkowych oględzin, a także po-wiadomiłem kobietę o konieczności pozostania na miejscu. Ustaliłem ponadto z dokumentów przekazanych przez Ob., że mężczyzna nie da-jący znaku życia to jej mąż Edward Konieczny, pracownik Wydawnictw Współczesnych RSW Prasa--Książka-Ruch. Na zatrudnienie w tymże miej-scu pracy wskazywała pieczątka w dowodzie osobistym. Ob. Daria Konieczna oświadczyła, że nie jest nigdzie na stałe zatrudniona i wy-konuje zawód literat.

Tragedia sprzed dwóch lat nabrała pod piórem sier-żanta Pająka wymiaru groteskowego. Kobieta w  bie-liźnie wykonująca zawód literat, mężczyzna leżący na podłodze w stroju niekompletnym... A przecież był to prawdziwy dramat, który narastał latami i zakończył się śmiercią. Już tamtego dnia zdałam sobie sprawę, jaką okrutną kpiną okazał się mój czyn. W tamtym momen-

13

cie nic nie mogło mnie powstrzymać, ale tylko myśl go poprzedzająca była zadośćuczynieniem, oczysz-czała nasz związek z  błota i  ratowała naszą miłość. Sam czyn był już tylko żałosną karykaturą tej myśli. Nie było w nim nic wzniosłego, okazał się chwilą umysło-wego zaćmienia, wręcz szaleństwa. Wtedy rozumia-łam tylko to – moje życie się przepoczwarza, będzie teraz zupełnie niepodobne do tego, jakie wiodłam od trzydziestu ośmiu lat. Być może gorsze, spotworniałe, ale inne. Tego zawsze najbardziej pragnęłam, stać się kimś innym, uciec jak najdalej od kobiety, jaką do tej pory byłam. Najpierw jednak musiałam usunąć przy-czynę, dla której stałam się właśnie taka. Tą przyczyną był on, Edward. Nigdy przedtem nie myślałam o podob-nym rodzaju uwolnienia, nawet w momentach najgor-szych psychicznych zapaści, kiedy zaczynało mi bra-kować powietrza i wydawało mi się, że się za chwilę uduszę. Odczuwałam to czysto fizycznie, korek w gar-dle stawał się coraz szczelniejszy. Zwykle pojawiał się wtedy potworny lęk, że jeszcze chwila i pękną mi płuca. Wtedy chciałam tylko jednego, aby człowiek, który był przyczyną mojej męki, zniknął na zawsze. Już nigdy nie słyszeć jego głosu! To było najgłębsze pragnienie. Być może dlatego, że jego słowa raniły mnie najbardziej.

Nie sądziłam jednak, że kiedykolwiek zdobędę się na coś, co prokurator żądający dla mnie dwudzie-stu pięciu lat więzienia określił potem jako działanie z premedytacją, a co mój adwokat skutecznie składowi sędziowskiemu wyperswadował.

– Wysoki Sądzie! – darł się tak, że było go chyba słychać na korytarzu, to był naprawdę zręczny mówca. 

14

– Wysoki Sądzie, tak musiało się stać, prędzej czy póź-niej! Moja klientka zbyt często była poniżana, drę-czona psychicznie i fizycznie – tutaj mecenas podniósł znacząco palec w górę – przez denata i za którymś ra-zem coś w niej pękło.

Prawdę powiedziawszy, jego mowa obrończa brzmiała grafomańsko, ale być może było to konieczne, wszystko, co wzięte prosto z życia, zatrąca o kicz. „Je-żeli ktoś przynosi do domu strzelbę, musi się liczyć z  tym, że ta strzelba kiedyś wystrzeli. Odkrył to już swego czasu wielki dramaturg rosyjski Antoni Cze-chow!” Mecenas chciał przez to powiedzieć, że czło-wiekiem, który przyniósł strzelbę do domu, był Edward. Kiedy tak siedziałam na ławce sądowej w  towarzy-stwie dwóch policjantów, miałam uczucie, że uczest-niczę w niesmacznej komedii, że ktoś się postanowił zabawić moim kosztem. Tylko kto? Los? Bóg? Właści-wie nie byłam wierząca, to znaczy mój Bóg nie miał twarzy, istniał raczej jako świetlista energia. Ale dla-czego posadził mnie na tej ławce? Dlaczego wcześ-niej mnie nie powstrzymał? Nie zdawałam sobie sprawy, co się naprawdę dzieje, mimo że wszystkie moje poczynania były nader logiczne. Przemierzyłam drogę z salonu do gabinetu, wyjęłam ze skrytki pisto-let, wróciłam i odbezpieczając go, nacisnęłam spust. Te wszystkie następujące po sobie czynności wyklu-czały działanie w afekcie. A  jednak tak było, dopiero odgłos wystrzału i  czerwona plama rozrastająca się na koszuli Edwarda uświadomiły mi, co się naprawdę stało. Rzuciłam pistolet na ziemię i podbiegłam, aby go podtrzymać. Położyłam dłoń na jego piersi, żeby za-

15

tamować krew. Osunął się na kolana, a potem tak bo-kiem opadł na plecy. Miał rozszerzone źrenice, w jego oczach dostrzegłam zwierzęcy strach, który w tej sa-mej sekundzie stał się moim strachem. Tak było przez osiemnaście lat, które z przerwami spędziliśmy razem. Wszystko, co rodziło się w tym człowieku, natychmiast przechodziło na mnie.

Chciał coś powiedzieć. Nie odejmowałam ręki od jego piersi w obawie, że krew zacznie płynąć gwałtow-niej. Coś bardzo ludzkiego pojawiło się w jego oczach, nigdy nie widziałam u niego takiego spojrzenia.

– Oskarżą cię – powiedział wyraźnie. Powieki zaczęły mu opadać. Czułam, że umiera. Nie

wiem, ile czasu przy nim siedziałam, godzinę, dwie. Potem podeszłam do telefonu.

– Zabiłam męża – usłyszałam własny głos i zdziwi-łam się, że jest taki opanowany.

Policjant, jak się okazało, sierżant Pająk, chodził po mieszkaniu, a ja siedziałam w pokoju stołowym na krześle. Obserwowałam swoje ułożone nieruchomo na kolanach ręce. Wyglądały jak martwe. Na schodach usłyszałam kroki i  do mieszkania weszło kilku męż-czyzn. Jeden z  nich miał na sobie biały fartuch, le-karz pogotowia ratunkowego, jak wywnioskowałam z  ich rozmowy. Był też mężczyzna z  aparatem foto-graficznym. Na mnie nikt nie zwracał uwagi, zupełnie jakby mnie tam nie było. Podświadomie byłam z tego zadowolona, bałam się, że każą mi wejść do salonu, gdzie leżał Edward. Wiedziałam, że jeżeli tam wejdę, wszystko się zmieni i stracę cały ten niezrozumiały dla mnie spokój. Niczego nie odczuwałam. Nie miałam

16

pojęcia, czy w mieszkaniu jest zimno, czy gorąco. Nie wiedziałam też, w  jakiej ja sama znajduję się sytua-cji. Zupełnie jakby zrobiono mi wystudzający od we-wnątrz kompres, moja głowa, mój mózg były tak samo wyziębione.

Wreszcie podszedł ktoś z  ekipy śledczej i  bezna-miętnym głosem oświadczył, że jestem zatrzymana do wyjaśnienia okoliczności przestępstwa na okres czter-dziestu ośmiu godzin i będę osadzona w areszcie tym-czasowym. Kazali mi się ubrać i wziąć z sobą rzeczy osobiste. Dopiero wtedy spostrzegłam, że mam na so-bie jedynie krótką koszulę i majtki. Przedtem jakoś to do mnie nie docierało. Ogarnął mnie wstyd, palący wstyd, że obcy mężczyźni oglądają mnie w takim sta-nie. Nie mogłam pojąć, jak do czegoś podobnego mo-głam dopuścić. Poszłam do łazienki, ale oni nie pozwo-lili mi zamknąć drzwi, może obawiali się, że zechcę popełnić samobójstwo. Jeden z nich stał i patrzył, jak się ubieram, jak szukam kosmetyczki, a potem wkła-dam do niej puderniczkę, szczoteczkę do zębów, na-poczętą tubkę pasty. Spytałam, czy powinnam wziąć z sobą mydło, ale nie zareagował, zupełnie jakby nie słyszał pytania. Wyszłam z  łazienki ubrana w czarny golf i  wełnianą spódnicę, które wcześniej odłożyłam do prania. Nie wiem, dlaczego tak właśnie się ubra-łam. Dlaczego nie włożyłam czegoś innego. Na przy-kład rzeczy, które nosiłam tego dnia. Leżały w  salo-nie na podłodze: spódnica i  bluzka, tuż obok spodni Edwarda. Spytali, czy wymagam opieki lekarskiej, czy jestem chora na cukrzycę albo mam astmę. Zaprze-czyłam. Wyszliśmy na schody, a ja chciałam zamknąć

17

mieszkanie na klucz, jak setki razy przedtem, kiedy je-den z nich mnie powstrzymał. Poczułam się nagle bez-domna. Właściwie zawsze się tak czułam. Mieszkałam w różnych miejscach, ale żadne z nich nie należało do mnie. Nawet to z Edwardem, miał je na długo przed na-szym ślubem. Zresztą nie chodziło dokładnie o to, że mieszkałam u kogoś, tylko że nie mieszkałam u siebie.

Zawieźli mnie do komisariatu, gdzie umunduro-wany mężczyzna kazał mi iść za sobą. Zeszliśmy po schodkach jak do piwnicy. I to była naprawdę piwnica, w dzień przez zakratowane okno widziałam nogi prze-chodniów. W  maleńkim pomieszczeniu za drzwiami znajdował się tylko podest z desek przypominający po-dłużną skrzynię. Drzwi miały małe okienko zamykane z zewnątrz, osławiony judasz. U sufitu paliła się naga żarówka, upstrzona przez muchy, co mnie zdziwiło, bo nigdzie nie było ich widać. Być może się pochowały, może wtopiły się w  szarobury kolor ścian i  stały się niewidoczne. Teraz wiem, dlaczego ściany miały taki kolor. Chodziło o to, aby wnętrze z niczym mi się nie kojarzyło. I nie kojarzyło mi się z niczym, było tak bez-osobowe, jak tylko to jest możliwe.

– Czy... mogłabym dostać coś do picia? – spytałam, gdy strażnik przyniósł mi koc.

Miałam wysuszone gardło, a w ustach szorstki, koł-kowaty język.

– O siódmej dostaniesz śniadanie.Zdziwiłam się, że mówi do mnie ty, tamci zwra-

cali się do mnie pani. To znaczy ci z ekipy, którą we-zwał przez radio sierżant Pająk, on nazywał mnie oby-watelką.

18

Zostałam sama. Usiadłam na podeście i  dopiero wtedy spostrzegłam, że nie włożyłam rajstop, tylko kozaki na gołe nogi. Od cementowej podłogi ciąg-nął przejmujący chłód, łydki pokryła mi gęsia skórka. Wzdrygnęłam się i objęłam ramionami. Zawsze tak ro-biłam, gdy było mi zimno, ale teraz stało się jakoś tak, jakbym obejmowała siebie naprawdę. Pojawiło się we mnie nie znane dotąd uczucie tkliwości wobec samej siebie, coś na kształt akceptacji. Czy musiałam za-bić człowieka, aby czegoś takiego doświadczyć? Czy tak musiało być? Moja niechęć do siebie, czasami na-wet nienawiść, wybudowały mur, którego ani ja, ani Edward nie potrafiliśmy w  żaden sposób skruszyć. Teraz nagle runął, rozleciał się na kawałki. Na tych paru metrach, w  mokotowskiej celi, siedziałam sku-lona, obejmując rękami coś, co było mną. Czułam bi-cie własnego serca, czułam ciepło swojego ciała. By-łam, istniałam.

Daria. Zawsze uważałam, że to imię powinna nosić kobieta piękna. Ja nie jestem piękna. Ciągle mi powta-rzano, że kogoś przypominam, spikerkę telewizyjną: no wypisz, wymaluj Edyta Wojtczak, dentystkę z rejo-nowej przychodni czy właśnie przechodzącą ulicą nie-znajomą kobietę, jakbym nie miała prawa do własnej twarzy. Kiedyś użyczyłam jej nawet swojej bohaterce – był to jedyny sposób, aby wrócić do pisania. Wydawało mi się, że nie potrafię utrzymać pióra w  ręce, wytrą-cono mi je, a przyczynił się do tego mój własny mąż. Od kiedy zaczęłam pisać książkę, wiedziałam, że nie może się udać, ale nie wolno mi było siedzieć bez-czynnie. Więc w  kompletnej myślowej pustce zaczę-

19

łam klecić fabułę przyszłej powieści. W  początkach stanu wojennego znajomy fotoreporter przyniósł zdję-cia robione z ukrycia. Na jednym z nich, we wnętrzu katedry Świętego Jana, w tłumie rozpoznałam siebie. I tego się uczepiłam. Amerykański dziennikarz ogląda zdjęcia i dostrzega twarz kobiety, która przyciąga jego uwagę. Fascynuje go do tego stopnia, że postanawia ją odszukać. Przyjeżdża do Warszawy...

To było zaraz po telewizyjnej audycji, w której wziął udział Edward i zachował się wobec mnie obrzydliwie. Mówiąc o kondycji literatury polskiej po upadku komu-nizmu, stwierdził:

– No cóż, w czasach przełomów prawdziwe warto-ści schodzą na dalszy plan, takie są reguły gry. W obec-nej grze o literaturę na czoło wysunęli się pisarze dru-gorzędni, tacy jak...

I wśród tych nazwisk wymienił moje. W pierwszej chwili myślałam, że źle słyszę. Ale słyszałam dobrze i  inni też to słyszeli. Kiedy Edward się wreszcie poja-wił, od dawna wówczas nie mieszkaliśmy razem, spy-tałam go wprost, dlaczego to powiedział.

Popatrzył mi prosto w oczy i z uśmieszkiem odparł: – Bo jesteś pisarką drugorzędną, nie wnosisz no-

wych treści do literatury, nie jesteś Gombrowiczem czy Witkacym, może tylko jedna twoja książka mogłaby uchodzić za nowatorską. Nikt tak do tej pory nie pisał o matce, obaliłaś stereotyp Matki Polki.

– Ale nie powiedziałeś tego w telewizji! – A po co, przecież to wszyscy wiedzą! Chciał mnie pogładzić po policzku na znak zgody,

a ja ugryzłam go w rękę. Pobladł i sięgnął po płaszcz.

20

– Wychodzi twój białoruski charakter – wycedził. Nie pojawił się potem przez całe dwa tygodnie, to

sporo. Po takim trzęsieniu ziemi, jakim okazało się jego

zamieszkanie z inną, nie widzieliśmy się miesiąc. Książka o Amerykaninie mi nie szła. Uczucie zagro-

żenia, w jakim żyłam od dłuższego czasu, pogłębiało się. Telefon na moim biurku milczał, nic dziwnego, tylko sukces ma wiele matek. Matek Polek, dodawa-łam w myślach.

Wreszcie do mnie zadzwonił. – Co robisz? – Piszę drugorzędną powieść. Roześmiał się w słuchawkę. – Poczucie humoru cię nie opuściło, to dobrze. – To nie ma nic wspólnego z poczuciem humoru,

ale z tobą. – Chcesz, żebym do ciebie wpadł? – Wręcz przeciwnie – odrzekłam lodowato i odwie-

siłam słuchawkę. Za chwilę telefon znowu zadzwonił. – Jednak się do ciebie wybieram. Nie zabijesz mnie

chyba. Bo jak by to wyglądało, powiedzieliby, że to ze-msta autorki na surowym krytyku.

– Raczej zemsta żony na podłym mężu. – Mąż i żona zazwyczaj śpią w jednym łóżku – od-

parł i tym razem to on się rozłączył. Stałam ze słuchawką w ręce. Przeżywałam istne męki nad pustą kartką. I to też

było przeciwko niemu, bo przecież on mi doradził, żebym spróbowała pisać, niemal wcisnął mi pióro do

21

ręki. A to nie jest zawód dla kobiety, a przynajmniej dla kogoś tak niepozbieranego jak ja. Pisanie mi nie po-magało, nie było ujściem dla złych emocji, rujnowało mnie wewnętrznie. Za każdym razem, kiedy kończy-łam książkę, miałam poczucie duchowego ubytku. Być może moje zasoby już się kończyły. A dalej była pustka. Nie miałam niczego: ludzkiego zawodu, mieszkania, nie miałam przyjaciół, nie urodziłam nawet dziecka. Bałam się macierzyństwa. Zawsze mi się wydawało, że nie potrafiłabym mu sprostać. Nie umiałam pora-dzić sobie sama z sobą, jak mogłabym skazać kogo-kolwiek na taką matkę?

Gdybym tylko mogła pisać, myślałam, uciec w los bohaterki ze zdjęcia we wnętrzu katedry Świętego Jana na Starym Mieście... To byłby ratunek przed bezsen-nością, która z wolna stawała się koszmarem. Nie mo-głam spać, leżałam do rana z otwartymi oczyma. I tak noc w noc. Nikt tego nie zrozumie, kto sam nie przeżył, brak snu potrafi się przemienić w  najgorszą torturę. Gdyby udało mi się wreszcie zobaczyć twarz mojej przyszłej bohaterki... Próbowałam konstruować ją na różne sposoby, ze zdjęć, z twarzy znajomych aktorek, z twarzy kobiet mijanych na ulicy. Nic z tego nie wy-chodziło, rozpadała się na kawałki jak gipsowa maska. Tęskniłam za Edwardem, ale postanowiłam, że tym ra-zem to koniec, choć nie pierwszy raz zachował się wo-bec mnie w podobny sposób. Bywały gorsze sytuacje, ale i  moja sytuacja była wtedy inna, przede wszyst-kim jako pisarki. I na tym polegał paradoks: kiedy kry-tycy mnie hołubili, brakowało mi czytelników, kiedy zaczęto mnie czytać masowo, krytycy wydali mi wojnę.

22

W końcu zrezygnowałam z dalszych poszukiwań fizys mojej bohaterki i oddałam jej własną twarz.

Spojrzałem w  twarz nieznanej kobiety na fotografii przedstawiającej wnętrze jakiegoś kościoła po brzegi wypełnionego ludźmi. Ogromny tłum. Głowa przy gło-wie. Od strony witraża przez sam środek tłumu biegła jaśniejsza smuga przypominająca promień. W  tej smu-dze zobaczyłem twarz, od której nie mogłem oderwać oczu. Nigdy dotąd nic podobnego mi się nie przydarzyło, nie podejrzewałem siebie, że będę zdolny do tak emo-cjonalnej reakcji. To przecież było tylko zdjęcie. Prze-świetlone zdjęcie, które fotoreporter odłożył na bok z powodu usterki technicznej. Działo się coś, czego nie byłem w  stanie kontrolować. Zupełnie jakby twarz tej kobiety mnie zahipnotyzowała. Nie była piękna ani ja-kaś szczególnie interesująca. Gorzki, zastygły w  kąci-kach ust uśmiech zdawał się mówić: oto ja, taka, jaka jestem, znużona, przegrana, ale jak chcesz, to mnie weź, może coś ci z tego przyjdzie...

To były moje marzenia. Pragnęłam, aby mnie ktoś dostrzegł, ale nie podchodził za blisko, zawsze mnie przerażała zbytnia bliskość drugiego człowieka. To był nieokreślony lęk, nagły skurcz serca. I potrzeba wyco-fania się, ucieczki.

Uciekałam już jako kilkuletnia dziewczynka, ucie-kałam babci, wystarczyło, że na moment spuściła mnie z oczu. Nosiłam latem czerwoną sukienkę z bufkami. Obrąbek rękawów był za ciasny i  kiedy babcia roz-bierała mnie wieczorem, zostawały po nich czerwone

23

pręgi, podobnie jak po gumce od majtek. Może dlatego natychmiast chciałam się ich pozbyć. Wymykałam się z  domu i  uciekałam na drogę, tam jednym ruchem ściągałam je i  wieszałam na najbliższym płocie. Ko-biety przystawały i śmiały się ze mnie, a któraś z nich powiedziała:

– Żebyś tylko nie skończyła jak twoja matka... Nie rozumiałam wtedy, dlaczego to mówi, ale jej

słowa głęboko zapadły mi w pamięć. Siedząc na nagich deskach w  pomieszczeniu nie

większym od spiżarni na plebanii, w której spędziłam dzieciństwo, próbowałam zawrzeć pokój z samą sobą czy chociażby ogłosić zawieszenie broni. Nie mogłam z sobą teraz walczyć, skoro cały świat był przeciwko mnie. Właśnie tak wtedy myślałam – cały świat prze-ciwko mnie.

Punktualnie o siódmej strażnik przyniósł mi kubek kawy zbożowej z mlekiem i dwie pajdy chleba z pasz-tetówką.

To dziwne, zamknięta w czterech ścianach nie my-ślałam o Edwardzie jako o człowieku nieżyjącym. Zu-pełnie jakbym nie przyjmowała do wiadomości, co się naprawdę stało. Stało się „coś”, ale nie chciałam o tym myśleć. Próbowałam znaleźć dla siebie miejsce w no-wej sytuacji jak człowiek, który nagle oślepł i nie po-trafi się poruszać pośród znanych dotąd sprzętów. Po-trąca je, wpada na nie. Stół nie jest już tylko stołem, ma ostre kanty, które mogą boleśnie zranić. Taka sytuacja trwała przez kilka dni. Kiedy strażnik powiedział mi, że mam prawo zobaczyć się z adwokatem, zapytałam:

– Po co?

24

Popatrzył na mnie jak na kogoś niespełna rozumu. I być może wtedy było to prawdą, miałam chory mózg, chorą głowę. Pod czaszką kłębiły się tysiące niezbor-nych myśli, obrazów. Dzieciństwo, jakieś zdarzenia ze studiów, urywki rozmów z Edwardem, nasze kłótnie...

– Idź się leczyć – powiedział kiedyś w złości, dając do zrozumienia, że kwalifikuję się do czubków.

I zawieziono mnie tam z aresztu śledczego. Przez dwa miesiące obserwowali mnie psychiatrzy, a potem wydali opinię, że jestem w pełni władz umysłowych. Pobyt tam był udręką znacznie większą niż zamknię-cie w celi. Wystarczał sam widok ludzi w szpitalnych piżamach, z  twarzami naznaczonymi cierpieniem. Otaczało ich zewsząd ubóstwo, inne niż to więzienne, którego surowość była mi nawet na rękę, tutaj pach-niało nędzą, poczynając od brudnych, podartych wy-kładzin podłogowych po rozmamłane łóżka z  szarą pościelą, wyszczerbione naczynia. Gołym okiem widać było, że społeczeństwo spisało tych ludzi na straty. Per-sonel szpitalny różnił się też od tego w areszcie. Tamci byli jakąś inną rasą, o której do tej pory niewiele wie-działam. Traktowali mnie trochę jak przedmiot, da-jąc mi jednocześnie do zrozumienia, że nie znalazłam się tam dla przyjemności. Tutaj lekarze odnosili się do mnie z  pobłażliwością, jak do dziecka, które nie wie, że było niegrzeczne. Szczególnie jedna z lekarek doprowadzała mnie do rozpaczy, wmawiając mi, że nic się takiego nie stało. Zabiłam męża, to trudno, nie ja pierwsza i  nie ostatnia. Co tydzień trafiają tu ko-biety z podobnym kłopotem. Rozprawiają się ze swo-imi małżonkami w sposób o wiele mniej elegancki, po

25

prostu podrzynają im gardła albo walą tasakiem mię-dzy oczy.

„Stworzyć wokół siebie przestrzeń ochronną”, myśla-łam, gdy myszowata strażniczka prowadziła mnie dłu-gim korytarzem, przedzielonym w kilku miejscach kratą. Tylko pomiędzy częścią administracyjną a więzieniem była zamknięta na klucz, wszystkie inne miały jedynie zasuwkę. Echo odbijało nasze kroki, strażniczka dro-biła nogami, szła jednak dosyć szybko, trudno mi było za nią nadążyć. Mamrotała coś pod nosem. Wpadały mi w ucho poszczególne słowa i urywki zdań.

– Spacerniak sobie urządzają... jak będzie nie-szczęście, to kto odpowie...

Wywnioskowałam z tego, że podobnie jak pani wy-chowawca nie była zadowolona z nowych porządków. Skręciłyśmy w  kolejny korytarz, strażniczka zatrzy-mała się przed jedną z cel i włożyła klucz do zamka. Jednak nie było aż takiej wolności, zaleceń odgórnych dyrektora generalnego nie do końca przestrzegano. Potem zrozumiałam, że celę zamknięto, ponieważ we-wnątrz nikogo nie było.

Kiedy tam weszłam, ogarnęło mnie zdumienie. Na oknie wisiała wściekle różowa firanka z falbaną, gruba żelazna krata wyglądała przy niej jak zainstalowana przez pomyłkę. Ściany przyozdabiały kolorowe po-cztówki, fotosy, sztuczne kwiaty. Nad jedną z prycz do-strzegłam obrazek Matki Boskiej w sąsiedztwie zdjęcia Jana Pawła II, a tuż obok generała Jaruzelskiego, któ-rego podobizna musiała chyba należeć do innej więź-niarki. Nad wejściem wisiał duży plakat z kobietą kul-turystką z  wdzięcznym uśmiechem prężącą bicepsy.

26

Na jednej z  szafek zobaczyłam stary telewizor, na szczęście wyłączony. W rogu stała miska na żelaznym stojaku, obok niej wiadro, w drugim rogu kibel. Był tu też prostokątny stół i wsunięte pod jego blat stołki. Nie wiem dlaczego przyszło mi do głowy, że przy podob-nym stole Jezus jadł ostatnią wieczerzę, tyle że tro-chę większym, na dwanaście osób, a nie na sześć. Nie wszystkie prycze były zajęte, po moim przybyciu wolna pozostała jeszcze tylko jedna. Wolałabym to, do czego przywykłam. Mur, bez żadnych skojarzeń. Tutaj to była sceneria jak ze złego snu. Z łatwością mogłam sobie dośpiewać, jak wyglądały i kim były moje współloka-torki. Pani wychowawca co nieco mi o  nich opowie-działa, ich gust dopowiedział resztę.

Niemal z  życzliwością pomyślałam o  naczelniku aresztu, który nie pozwalał przyozdabiać ścian.

– Wszystkie są w  robocie  – powiedziała straż-niczka. – Możesz sobie wybrać miejsce to na dole albo tamto na górze. Szafka wspólna, też do wyboru. Do ci-szy nocnej wolno korzystać z ubikacji na piętrze, po-tem tu masz wiadro, to z pokrywą. Samej z oddziału nie wolno wychodzić.

A więc wolność ograniczona, pomyślałam. Strażniczka odwróciła się i  ruszyła korytarzem.

Dziwne uczucie, po raz pierwszy od dwóch lat nikt mnie nie zamykał, po raz pierwszy nie usłyszałam znajomego zgrzytu klucza w zamku. I nie wiem, czy tak dobrze się z tym czułam. Znalazłam się w nowej sytuacji. Dopiero teraz zdałam sobie z  tego sprawę. Po namyśle wybrałam górną pryczę, mając nadzieję, że uda mi się w ten sposób chociaż odrobinę odizolo-

27

wać. Na szczęście głośnik, czyli szczekaczkę zainsta-lowano w rogu u sufitu po przeciwnej stronie. Byłam ciekawa moich współtowarzyszek. Jakie mają twarze. Jak się zachowują. Czy okażą się bardzo uciążliwe. Zo-stałam skazana na ich towarzystwo, jak one zresztą na moje. Nie mogłam przecież powiedzieć: „do widzenia”, i wyprowadzić się pewnego pięknego dnia. Ten dzień miał swoją określoną datę w kalendarzu i dzieliło mnie od niego wiele dni i wiele nocy.

Z ciężkim sercem zaczęłam oblekać pościel, którą wydano mi wraz z  blaszaną miską i  aluminiowymi sztućcami, potem wdrapałam się na pryczę, myśląc jednocześnie, że odtąd czynność tę będę powtarzała do znudzenia. Rachunek był prosty: przynajmniej raz dziennie muszę na nią wejść i  raz z  niej zejść. Wy-ciągnęłam się i  przymknęłam oczy. Czułam się zmę-czona, ostatnie dni wytrąciły mnie z równowagi. Roz-prawa w  sądzie była potworna. Przed moimi oczami przesuwał się łańcuszek świadków, znajomych mo-ich i Edwarda, speszonych swoją rolą w tym procesie. Obrońca przywlókł nawet na salę mojego profesora po-lonistę, co miałam mu bardzo za złe. Staruszek usiłował mnie bronić, ale nie bardzo wiedział jak. Okazał się pe-chowym prorokiem. To on pierwszy wypowiedział zda-nie: „Pięknie piszesz, Daria”. Chodziło mu co prawda o szkolne wypracowania, ale gdybym nie napisała opo-wiadania na konkurs, nie poznałabym Edwarda, nie by-łoby naszego wspólnego życia i naszych wspólnych po-mysłów. Dlaczego okazaliśmy się tacy pomysłowi...

Zaczęło się to równo w rok po naszym ślubie. Spę-dzaliśmy wtedy wakacje w ośrodku wczasowym Polskiej

28

Akademii Nauk, w domku kempingowym z widokiem na jezioro. W tym domku właśnie obchodziliśmy naszą rocznicę. Nad ranem strzelił kolejny korek szampana. Stałam przy oknie ze szklanką i obserwowałam jezioro. Niebo nad lasem porastającym drugi brzeg jeziora po-jaśniało, odezwały się głosy ptaków. Edward podszedł i objął mnie ramieniem. Prawie jednocześnie zobaczy-liśmy wyłaniającą się z wody kobiecą postać. Była naga. Miała wysmukłe ciało, jasne włosy kosmykami opadały jej na plecy. Wydała mi się zjawiskowo piękna, poczu-łam się przy niej jak pokurcz z  szopą rudawych wło-sów i przysadzistą figurą, zawsze mi się wydawało, że mam trochę za krótkie i zbyt masywne nogi. Ale twój ty-łek mógłby konkurować nawet z tyłkiem Brigitte Bardot, rozmarzał się Edward, a nawet wolę twój, bo jest taki wystający, murzyński, bardziej sexy.

I nagle zapragnęłam się z nią zmierzyć. Być może byłam pijana. Albo po prostu pewna siebie.

– Prześpij się z nią – powiedziałam. – Nie byłabyś zazdrosna? – spytał zaskoczony. W mig zrozumiał, że to nie jest żart, ale propozy-

cja serio. – Byłabym dumna. Chyba zasnęłam, bo nagle obudziły mnie podnie-

sione głosy. Przez chwilę myślałam, że to jakaś kłótnia, ale to była zwyczajna wymiana zdań. A więc wróciły moje współlokatorki. Leżałam z zamkniętymi oczami.

– Ta nowa tu już jest – usłyszałam szept. – Chyba śpi. – Budzić ją, należy nam się przywitanie. Ktoś wspiął się na dolną pryczę, po chwili poczu-

łam na twarzy kwaśny oddech. Wolno otworzyłam

29

oczy i  tuż naprzeciw zobaczyłam inne, zupełnie po-zbawione rzęs. Osadzone w niemal okrągłej, gęsto po-krytej piegami twarzy, nad którą włosy sterczały jak ry-żowa szczotka, patrzyły na mnie nieruchomo. Żadnego drgnięcia powiek, nic. Przyszło mi do głowy, że to nie jest ludzka twarz, ale maska.

– Jak się mamy? – usłyszałam i maska wykrzywiła się w uśmiechu.

Obróciłam się do ściany, dając im do zrozumie-nia, że nie mam ochoty na rozmowę. Dolna prycza zaskrzypiała, natrętka się wyniosła. Nie przejęły się, zaczęły mówić między sobą coś o pracy w zakładach krawieckich.

W pewnej chwili do rozmowy dołączył się głos star-szej kobiety, chyba tej, co miała manko. Prosiła, aby pozostałe były trochę ciszej, bo nie słyszy słów włas-nej modlitwy.

– Ważne, żeby twój Pambóg słyszał – roześmiała się któraś chrapliwie. – Bo do papieża nie masz po co się mizdrzyć, on nie lubi bab.

– Wstydu nie masz, bezbożnico! W celi rozległ się rechot zadowolonych z  siebie

kobiet. Miałam w swoich rzeczach zatyczki do uszu, ale te-

raz nie mogłam przecież po nie sięgnąć. Jazgot na dole coraz bardziej mnie męczył, nie odważyłabym się jed-nak poprosić o ciszę. Nic teraz ode mnie nie zależało i taki stan rzeczy będzie trwał długo, całe lata. O wiele prostsze to było tam, w  areszcie. Większość czasu przesiedziałam sama, a  okresy, kiedy dzieliłam celę z innymi, nie były zbyt dokuczliwe. Zwykle pojawiał się

30

ktoś z wolności, ktoś, kto czuł się ogłuszony swoją sy-tuacją, a tacy ludzie nie mają ochoty na rozmowy, za-mykają się w sobie, co mi właśnie bardzo odpowiadało. Nic tak nie doprowadza do rozpaczy jak bezmyślny sło-wotok. Nie wytrzymam tego, zamajaczyło mi w  gło-wie i przestrogi pani wychowawcy nabrały nagle zna-czenia. „Pani wychowawca” brzmiało w mojej sytuacji absurdalnie. Chociaż... wychowywano mnie przecież przez całe życie, każdy na swoją modłę, ostatnim wy-chowawcą był Edward. Może lepiej byłoby nazywać ją politruczką. Ale teraz jest już przecież wolność i  ni-kogo nie trzeba wychowywać w duchu Polski Ludowej.

Rozmowa na dole toczyła się dalej, w pewnej chwili wpadło mi w ucho zdanie: „Ciekawe, kiedy nasza Iza sobie o nas przypomni, już dawno nie prawiła nam ka-zań”. Nasza Iza... A więc tak miała na imię. Nie potrafi-łam pojąć, dlaczego jej osoba stale przyciąga moje my-śli. Kiedy tylko zamykałam oczy, pojawiała się jej twarz. Pamiętałam ją z  niemal fotograficzną dokładnością, nie przeoczyłam nawet ciemnej plamki na skroni. Iza. Imię dość niebezpieczne w  zestawieniu z  jego właś-cicielką, mogłoby zabrzmieć pretensjonalnie. Ona sama znajdowała się na granicy pomiędzy natural-nością i  pretensjonalnością, wystarczyłoby tylko do-dać jeden element więcej, w jedną lub w drugą stronę, żeby tę równowagę zachwiać. Ciekawe, jak wyglądała w cywilnym ubraniu, w jakiejś spódnicy i bluzce. Pew-nie ubierała się z gustem, skoro używa takich perfum. Nagle przyszło mi na myśl, że za nic nie chciałabym się rozczarować, utracić tej fascynacji, która była pierw-szym ludzkim uczuciem od tak dawna.

31

Kobiety do tej pory nie odgrywały dużej roli w  moim życiu, nie umiałam znaleźć z  nimi wspól-nego języka, lepiej mi to wychodziło z mężczyznami. Może dlatego, że wychowywała mnie babcia, że nie znałam swojej matki. Nie mogłam jej znać. Zniknęła z mojego życia, kiedy miałam dwa tygodnie. Po pro-stu zostawiła mnie i wyjechała. Nie pojawiła się wię-cej, nie pisała listów, nie podała też żadnego adresu. Babcia nie wiedziała, co się z nią dzieje. Mąż babci, a mój dziadek, zginął tuż po wojnie. Był funkcjonariu-szem bezpieki i podziemie go sprzątnęło. Babcia bar-dzo dziadka kochała, chociaż nie miała najlepszych wspomnień ze swojego małżeństwa, bo był człowie-kiem porywczym i chorobliwie wręcz o nią zazdros-nym. Raz nawet z tej zazdrości podziurawił sufit ku-lami. Potem babcia z moją matką, która miała wtedy dziewięć lat, poszły na spacer, a  on przyniósł dra-binkę i gipsował dziury. Podobno w starym mieszka-niu babci ślady po kulach pozostały do dziś. Potem, już po śmierci męża, nie chciała tam mieszkać. Nie chciała postawić stopy na schodach, którymi wypro-wadzano go pod osłoną nocy w samej koszuli i kale-sonach, z rękami skrępowanymi z tyłu. Rozstrzelano go w lesie i porzucono ciało. Więc babcia nie chciała wracać do wspomnień, zabrała córkę i zgodziła się do batiuszki na gospodynię. Żona batiuszki, piękna i wyniosła pani, widziałam ją kilka razy w życiu i za-wsze robiła na mnie silne wrażenie, nie zdecydowała się zamieszkać na wsi. Borysówka to taka duża wieś, mimo że znana nawet za granicą dzięki temu, że po-lował tutaj swego czasu Goering, no i  ze względu

Najbardziej skandalizująca książka Marii Nurowskiej.

Najnowsza powieść Marii Nurowskiej sprawiła mi radość, oto wreszcie

mogłam zanurzyć się w świat, którego żadna inna polska pisarka do tej

pory nie opisała.

Marta Mizuro

Fenomen Nurowskiej to jej bohaterki, kobiety, które muszą w życiu iść

do przodu, pomimo tego że nie mają łatwo.

Magdalena Kacalak, Ofeminin.pl

Daria kochała męża.

I zabiła go.

Z miłości.

Znacznie od niej starszy Edward był redaktorem naczelnym pisma

literackiego. Widział w niej zdolną pisarkę i fascynującą kobietę.

Nikt jednak nie znał prawdziwego oblicza ich związku – miłości, która

stała się toksyczną i niebezpieczną grą.

Skazana na dwanaście lat za zbrodnię w afekcie Daria trafi ła do wię-

zienia. Do piekła, które okazało się dla niej czyśćcem. Drogę do samej

siebie odnalazła dzięki drugiej kobiecie…

Materiały do tej powieści zebrałam wiele lat temu w więzieniu dla ko-

biet. Przywiozłam stamtąd fantastyczny materiał. Ta książka niesie siłę,

bo sama mam ją w sobie.

Maria Nurowska

Maria Nurowska jest jedną z najbardziej znanych polskich powieścio-

pisarek, po jej książki sięga kilka pokoleń czytelników. Książki Nurow-

skiej przetłumaczono na szesnaście języków, wiele z nich to bestsellery.

Autorka dzieli czas między Warszawę a Bukowinę Tatrzańską, gdzie zbudo-

wała dom i założyła pensjonat.

Cena detal. 37,90 zł