Embed Size (px)
Citation preview
Waldemar J. Affelt
DZIEDZICTWO TECHNIKI JAKO CZĄ STKA KULTURYCzęś ć I. W nurcie rozwoju zrównoważonego
Kultura leży u podstaw rozwoju czł owieka i cywi-lizacji. Kultura sprawia, że ludzie mają nadzie-
ję i marzenia, ponieważ pobudza nasze zmysł y ipo-zwala w nowy sposób patrzeć na rzeczywistoś ć.Stymulując dialog i wyzwalając pasje, kultura zbli-ża ludzi, w taki sposób, że ich jednoczy, a nie dzieli.Kulturę należy traktować jako zbiór różnorodnychcech duchowych i materialnych, charakteryzującychspoł eczeństwo lub grupę społ eczną1.
Milieu dziedzictwa kultury
Ochrona zabytków czy szerzej – dziedzictwa kulturyw XXI w., jakkolwiek jest continuum dorobku po-koleń konserwatorów, różni się wręcz rewolucyjnieod stanu sprzed ćwierćwiecza. Jest to skutek zjawisk,które, chociaż przewidywane i zapowiadane, wystą-piły z dużą intensywnością w ciągu życia zaledwiejednej generacji; są to:• Koncepcja rozwoju zrównoważonego2 rozpisana
na cele globalne, regionalne i lokalne w ramachAgendy 21; wprowadzenie w obszar konserwa-torstwa zagadnień wpływu skażonego środowiskaoraz zmian klimatycznych spowodowanych global-nym ociepleniem na stan substancji zabytkowej, a także problem panującego w muzeach mikrokli-matu jako czynnika wpływającego na stan zacho-wania zabytków ruchomych.
• Deindustrializacja gospodarek rozwiniętych rozpo-częta w połowie XX w., skutkująca nagłym poja-wieniem się na rynku inwestycyjnym olbrzymichzasobów substancji poprzemysłowej, traktowanychzrazu jako potencjał atrakcyjnych (uzbrojenie, lo-kalizacja) terenów deweloperskich, a później – jako częściowo zachowana skorupa budowlana,wtórnie wykorzystana w architekturze fasadyzmu;przed zabytkoznawcami stanęło wyzwanie uza-sadnionego metodycznie waloryzowania technicz-nych dóbr kultury.
• Postęp techniczny, zmieniający ilościowo i jakoś-ciowo możliwości przekazu informacji i komuni-kowania w skali globalnej; rozwój mediów elektro-nicznych obejmujących swym zasięgiem całyświat, zdolnych kreować rzeczywistość wirtualną;dokumentowanie zabytków z wykorzystaniem za-awansowanych metod high-tech, co może prowa-dzić do „konserwacji poprzez dokumentację”(wirtualizacja zabytku zamiast kosztownej konser-wacji-restauracji jego materialnej substancji).
• Natychmiastowe informowanie opinii publicznejprzez niezależne media o bieżących wydarzeniachzwiązanych z ochroną zabytków; wzmocnieniespołecznego zainteresowania, a także stworzeniemożliwości natychmiastowej interwencji obywatel-skiej lub podjęcia akcji protestacyjnej.
• Wolnorynkowa liberalizacja gospodarek socjalde-mokratycznych i wiążące się z tym zmniejszeniealokacji środków budżetowych w państwowe i sa-morządowe przedsięwzięcia konserwatorskie;zastosowanie rachunku ekonomicznego przy go-spodarowaniu dobrami kultury, które powinnyprzynosić zyski.
• Rozwój samorządności i przejmowanie przez gmi-ny odpowiedzialności za stan zasobów dziedzic-twa na ich terenie; potrzeba opracowania długo-terminowych programów ramowych gospodaro-wania tymi zasobami.
• Wyodrębnienie nowej interdyscyplinarnej nauki– heritologii (od ang. heritage – „heritology”),jako ogólnej teorii dziedzictwa będącego kolekty-wnym transgresyjnym doświadczeniem rzeczywis-tości in statu nascendi, gdy przeszłość jestprzetwarzana w antycypowaną przyszłość; kon-cepcja strategicz-nego zarządzania zasobamidziedzictwa, a właściwie jego wartościami wsposób zgodny z zasadami rozwojuzrównoważonego.
Wszystko to spowodowało głębokie przeobraże-
teorieinz·ynier budownictwa, konserwator zabytków architekturyWydział Inz·ynierii Ladowej i S’rodowiskaPolitechnika Gdanska
60
61
1. Ekomuseum Bergslagen, Norberg, Szwecja, szlak zabytków górnictwa rud żelaza – ekspozycja krajobrazowa zabytku wraz z infor-macją o jego historii społecznej. Wszystkie fot. W. J. Affelt.1. Ekomuseum Bergslagen, Norberg, Sweden, a trail of monuments of iron ore mining – a landscape exposition of the monument together with information about its social history. All photos: W. J. Affelt.
nia w tradycyjnym pojmowaniu istoty dziedzictwakultury, włączenie w jego zasób zdefiniowanych dóbrniematerialnych, objęcie nim przestrzeni i krajobra-zów, a jednocześnie przeniesienie punktu ciężkościzadań służb państwowych z biurokratycznego ad-ministrowania w kierunku monitorowania stanu za-sobów oraz doradztwa i poradnictwa, mieszczącychsię w obszarze szeroko pojętej społecznej edukacjikulturalnej. Dotychczasowa tradycyjnie pojmowanaochrona zabytków staje się w ten sposób „zachowa-niem wartości dziedzictwa dla przyszłych pokoleń”,w czym wyraża się daleko idące redefiniowanie celui sposobów realizacji przedsięwzięć konserwators-kich. Towarzyszą temu następujące zjawiska: • Ekonomistyczna reinterpretacja pojęcia „dzie-
dzictwo” rozumianego jako aktywa majątkowe,podlegające prawom rynku; według koncepcji wol-norynkowej warte tyle, ile ktoś gotów jest zapłacić, a w koncepcji bardziej humanitarnej – posiada-jące cechy, które można nazwać „wartością doda-ną”, jak np. podstawa tożsamości i więzi społecz-
ności lokalnej, dominanta krajobrazowa pełniącarolę logo – znaku identyfikacyjnego, tradycjamiejsca zachęcająca do działań biznesowych i no-wych inwestycji, interpretacje i narracje poznawczesprzyjające generowaniu markowego produktuturystycznego itd.
• Osłabienie imperatywności doktryny konserwa-torskiej i arbitralności orzekania o dziedzictwie narzecz współpracy i porozumienia (kompromisu)wszystkich interesariuszy3 projektów inwestycyj-nych realizowanych w substancji zabytkowej;upowszechnienie pojęć rewitalizacji, rehabilitacji i regeneracji, usuwających w cień tradycyjne po-dejście (i spory doktrynalne) konserwatorskie lubrestauratorskie w rozumieniu Karty Weneckiej.
• Polaryzacja i transparentne rozdzielenie kompe-tencji pomiędzy formalizmem urzędniczym a kwa-lifikowanym (dyplomowanym) znawstwem specja-listów, którzy sporządzają analizy waloryzacyjne i formułują odpowiednie propozycje, opracowująorzeczenia o stanie zachowania, studia wykonal-
ności, zalecenia do programów funkcjonalno--użytkowych itd., czyniąc to przede wszystkim w zgodzie ze swoją wiedzą i etyką zawodową (ko-deksy etyki zawodowej4), a decyzje wykonawcze po-zostawiają organom sprawczym, działającym namocy mandatu wyborczego (uwikłanie polityczne)lub inwestorom – dysponentom kapitału.
• Wzrost znaczenia teorii zarządzania zasobamidziedzictwa kultury w ujęciu strategicznym, a przytym umiejętności negocjowania i osiągania kom-promisu według zasady „czy już wystarczy?” (ang.how much is enough?); restrykcyjne i bezwzględnieformalistyczne decydowanie o dziedzictwie ustę-puje miejsca zarządzaniu elastycznemu i staje sięrodzajem służby na rzecz społeczności lokalnych.
• Zapotrzebowanie na metodologicznie i aksjologicz-nie uzasadnioną waloryzację dobra kultury; jej wy-nik powinien być zbiorem obiektywnym (maksy-malnie zobiektywizowanych) danych i informacji,na podstawie których będą podejmowane decyzje
i wykonywane wszystkie inne czynności w ramachprocesu inwestycyjnego prowadzonego w substancjizabytkowej, tj. planowanie, programowanie, stu-dium wykonalności, projektowanie, konserwacja--restauracja, interpretowanie, promowanie itd.
Międzynarodowe gremia eksperckie skupione w takich organizacjach pozarządowych jak Między-narodowa Rada Ochrony Zabytków ICOMOS5 czyMiędzynarodowy Komitet Ochrony Dziedzictwa Prze-mysłowego TICCIH6, współdziałając z zajmującymisię sprawami kultury politykami w ramach UNESCO,Rady Europy, Parlamentu Europejskiego, opraco-wują dokumenty, których adresatem jest środowiskokonserwatorskie. Konwencja Rady Europy z Faro7
nazywa dziedzictwo kultury „zbiorem zasobówodziedziczonych z przeszłości, które ludzie identyfi-kują, niezależnie od stanu własności, jako dowód i reprezentację swoich nieustannie ewoluującychwartości, wierzeń, wiedzy i tradycji. Zawiera ono w sobie wszystkie skutki środowiskowe wynikające
62
2. Henrichshütte, Hattingen, Niemcy,muzeum na terenie dawnej huty stali z 1854 r., której wydziały stopniowo za-mykano w latach 1987-2003 – aranżacjamiejsc wypoczynku z atrakcyjną ekspozy-cją widokową zespołu obiektów poprze-mysłowych. 2. Henrichshütte, Hattingen, Germany, a museum in a former steel foundry from1854, gradually closed in 1987-2003 –an arranged rest place with an attractiveview of the post-industrial buildings.
63
teorie
3. Brighton, Wielka Brytania, Charles Hadcock, Passacaglia (1998) – abstrakcyjna rzeźba inspirowana żeliwną konstrukcją budowliinżynieryjnej mola West Pier z 1866 r., zniszczonego przez pożar w marcu 2003 r., którego szkielet widnieje w dali. 3. Brighton, United Kingdom, Charles Hadcock, Passacaglia (1998) – an abstract sculpture inspired by the cast iron construction of theWest Pier from 1866, destroyed by fire in March 2003; the skeleton is seen in the background.
z interakcji pomiędzy ludźmi a otoczeniem w ciągudziejów” (tłum. autor). Konwencja nie zawiera odpo-wiednika słowa „zabytek” i nie wskazuje także nawiek zasobów dziedzictwa, lokując je w bliżej nie-określonej przeszłości – czyli np. wczoraj. Zatem z zasobów dziedzictwa trudno wykluczyć cokolwiek,gdyż wszystko może stanowić jego aktywa, będącidentyfikowalnym skutkiem (bezpośrednim lub po-średnim) interakcji człowiek – środowisko. Tę holi-styczną koncepcję dziedzictwa kultury charakteryzu-ją:• różnorodność w wielości – zbiór różnorodnych
zasobów (klaster różnorodności);• komplementarność – różnorodne zasoby wzajem-
nie się uzupełniają;• kompleksowość – reprezentacja wszystkich skut-
ków interakcji człowiek – otoczenie;
• dokumentalność – dokument przemian cywiliza-cyjnych, postępu i rozwoju;
• powszechność – dostępność publiczna, niezależ-nie od stanu własności;
• wielopokoleniowość – continuum przekazu mię-dzypokoleniowego;
• podmiotowość – człowiek identyfikuje przedmiot(aspekt tożsamościowy);
• kontekstualność – pogłębiona interpretacja po-przez liczne odniesienia.
Ponadto w art. 12a Konwencji wyliczono różnedziałania podejmowane wobec zasobów dziedzictwa,którymi są: identyfikowanie, badanie, interpretowa-nie, chronienie, konserwowanie i prezentowanie, debata publiczna nad wykorzystaniem potencjałumożliwości tkwiących w dziedzictwie. Konwencjapostuluje szerokie upowszechnienie spraw dziedzic-
64
twa i partycypacji społecznej, jednocześnie wskazu-jąc, iż podmiotowym beneficjentem dziedzictwajest społ eczeństwo sensu largo, a szczególnie społeczności lokalne. Zatem gremia eksperckiei urzędnicze zajmujące się dziedzictwem powinnydziałać zgodnie z zasadą służebności wobec owegodepozytariusza dziedzictwa. Należy zauważyć, że o ile beneficjent jest tym, który korzysta w jakiśsposób z zasobów dziedzictwa, o tyle interesariuszdopiero aspiruje do osiągnięcia rozmaitych korzyści.
„Teoria nowoczesnej restauracji najtrafniej mo-że być rozumiana jako metodologia. Obejmuje onadziałania, które są niezbędne do rozpoznania, zro-zumienia, interpretacji i prezentacji dziedzictwa.Pierwszą czynnością restauracji jest zdefiniowanieskładników danego zasobu dziedzictwa oraz stwier-dzenie, na czym polega jego wartość”8 (tłum. autor).Wynikają z tego założenia kolejne etapy metodykikonserwatorskiej:• definiowanie: krytyczno-historyczne określenie
składników danego zasobu wraz z jego otocze-niem, z uwzględnieniem środowiskowych, społecz-nych, ekonomicznych i kulturalnych kontekstów;
• badanie: systematyczne inspekcje, badania i do-kumentowanie danego zasobu dziedzictwa, jegohistorycznego otoczenia oraz fizycznego i społecz-nego środowiska;
• analizowanie: metodologicznie poprawna walory-zacja zasobu oraz ocena stanu zachowania fizycz-nej substancji i jej struktury;
• interpretacja wartości i ich popularyzacja wśródinteresariuszy, czyli skuteczna promocja wiedzy o dziedzictwie wraz z inicjowaniem publicznejdebaty o przyszłości danego zasobu;
• planowanie strategiczne: opracowanie krótko- i dłu-godystansowych programów konserwatorskich i planów zarządzania, uwzględniających monitoro-wanie, regularne kontrole, okresową konserwacjęzachowawczą oraz kontrolę stanu środowiska.
Przed kilkudziesięciu laty w Konwencji UNESCOw sprawie ochrony światowego dziedzictwa kultural-nego i naturalnego9 zapisano, że za „dziedzictwokulturalne uważane są:- zabytki: dzieła architektury, dzieła monumentalnejrzeźby i malarstwa, elementy i budowle o charakte-rze archeologicznym, napisy, groty i zgrupowaniatych elementów, mające wyjątkową powszechną war-tość z punktu widzenia historii, sztuki lub nauki,- zespoły budowli oddzielnych lub łącznych, które zewzględu na swą architekturę,jednolitość lub zespole-nie z krajobrazem mają wyjątkową powszechną war-
tość z punktu widzenia historii, sztuki lub nauki,- miejsca zabytkowe: dzieła człowieka lub wspólnedzieła człowieka i przyrody, jak również strefy, a tak-że stanowiska archeologiczne mające wyjątkową po-wszechną wartość z punktu widzenia historycznego,estetycznego, etnologicznego lub antropologicznego”.
Trzydzieści lat później Rzeczpospolita Polskaprzystąpiła do Europejskiej Konwencji Krajobrazo-wej10, która uznaje krajobraz za „istotny komponentotoczenia ludzi, jako wyrażenie dzielonej przez nieróżnorodności kulturowej i przyrodniczej oraz pod-stawy ich tożsamości”, przy czym: • pełni on ważną rolę w publicznych zainteresowa-
niach kulturą, ekologią i sprawami społecznymioraz stanowi zasób sprzyjający działalności gospo-darczej, a jego ochrona, a także gospodarka i pla-nowanie mogą przyczyniać się do tworzenia no-wych miejsc pracy;
• sprzyja tworzeniu kultur lokalnych oraz jest pod-stawowym komponentem europejskiego dziedzic-twa przyrodniczego i kulturowego, przyczyniającsię do dobrobytu ludzi i konsolidacji europejskiejtożsamości;
• posiada istotny wpływ na jakość życia ludzi miesz-kających w różnych środowiskach: w miastach i nawsi, na terenach zdegradowanych, jak i na obsza-rach zadbanych i uporządkowanych, w miejscachuznawanych za wyjątkowo piękne, jak również w miejscach określanych jako pospolite;
• jest kluczowym elementem dobrobytu całego spo-łeczeństwa i poszczególnych jednostek, a jegoochrona, a także gospodarka i planowanie niosąw sobie prawa i obowiązki dla każdego człowieka.
Ponadto stwierdzono, że „jakość i różnorodnośćkrajobrazów europejskich stanowi wspólny zasóboraz że ważna jest współpraca na rzecz ich ochrony,gospodarki i planowania”.
Konwencja UNESCO w sprawie ochrony i pro-mowania różnorodności form wyrazu kulturowego11
w 6 spośród 8 zasad przewodnich nazywa różnorod-ność kulturową „wielkim bogactwem jednostek i spo-łeczeństw” i stwierdza, że jej ochrona, promowanie i zachowanie „są podstawowym warunkiem trwałe-go i zrównoważonego rozwoju dla dobra obecnych i przyszłych pokoleń”. Jakkolwiek definicja różno-rodności kulturowej zawarta w Konwencji12 jest dośćogólna, to można domniemywać, iż tworzą ją rów-nież techniczne zasoby dziedzictwa kultury, gdyż,jak zapisano we wstępie, różnorodność kulturowa: •stanowi wspólne dziedzictwo ludzkości, powinna być
szanowana i chroniona z korzyścią dla wszystkich;
65
•tworzy bogaty i zróżnicowany świat, poszerzającymożliwości wyboru i stanowiący podłoże rozkwituludzkich zdolności oraz wartości i jest w związku z tym główną siłą napędową trwałego i zrówno-ważonego rozwoju wspólnot, ludów i narodów;
• rozwija się w warunkach demokracji, tolerancji,sprawiedliwości społecznej i wzajemnego poszano-wania między narodami i kulturami, jest niezbęd-na dla pokoju i bezpieczeństwa w skali lokalnej,krajowej i międzynarodowej;
• jest istotnym czynnikiem pozwalającym jednostkomi ludom na wyrażanie swoich idei i wartości orazdzielenie się tymi ideami i wartościami z innymi;
• przejawia się w niepowtarzalności i mnogości toż-samości, a także w formach wyrazu kulturowegonarodów i społeczeństw tworzących ludzkość.
Ponadto wskazano, iż „działalność, dobra i usłu-gi kulturalne mają znaczenie zarówno ekonomiczne,jak i kulturowe, ponieważ są nośnikami tożsamości,wartości oraz znaczeń i w związku z tym nie powin-
ny być traktowane jako mające wyłącznie wartośćhandlową”.
Na 32. sesji Konferencji Generalnej UNESCO w październiku 2003 r. przyjęto tekst Konwencji o ochronie dziedzictwa niematerialnego13, w któregoskład wchodzi pięć elementów:• tradycje i przekazy ustne, w tym język jako narzę-
dzie przekazu;• sztuki widowiskowe (takie jak tradycyjna muzyka,
taniec i teatr); • zwyczaje, rytuały i sposoby świętowania;• wiedza i praktyki związane z przyrodą i wszech-
światem;• rzemiosła tradycyjne.
Niematerialne dobra kultury trwają dzięki mię-dzypokoleniowemu przekazowi ustnemu lub naśla-downictwu i są ustawicznie odtwarzane przez wspól-noty i grupy w relacji z ich środowiskiem, historią i przyrodą. Dla danej społeczności dziedzictwo nie-materialne, wraz z integralnie związanymi z nim
teorie
4. Londyn, Wielka Brytania, jeden z serii wizerunków historii miejsca South Bank, dekorujących ściany przejścia obok przyczółka nie-istniejącego kratowego mostu kolejowego Blackfriars z 1864 r. – łukowy most drogowy o tej samej nazwie według ryciny z „IllustratedLondon News” z listopada 1869 r., zachowany do dzisiaj.4. London, United Kingdom, part of a series illustrating the history of the South Bank, decorating the passage walls next to a non--existent Blackfriars Railway Bridge from 1864 – an arched road bridge under the same name, according to a drawing in the “IllustratedLondon News”, November 1869, preserved up to this day.
66
artefaktami i przestrzeniami, jest źródłem poczuciatożsamości i ciągłości egzystencji. Konwencja z Faro,dotąd nieratyfikowana przez Polskę (brak oficjalne-go przekładu), zmusza do nadania zastosowanympojęciom jednoznaczności, tak więc, zakładając dwapodzbiory zasobu dziedzictwa – materialny i nie-materialny, należałoby mówić dzisiaj o dziedzictwiekultury jako holistycznej całości, zachowując ugrun-towany w polskim zwyczaju językowym przymiotnik„kulturowy” dla dóbr materialnych. Pewną konfuzjęmoże powodować przymiotnik „duchowy”, do-dawany a to do dziedzictwa, a to do wartości. Dlazachowania klarowności wywodu będę go unikał,chyba że jest on równoznaczny z pojęciem „religij-ny”. Wobec powyższego przekład KonwencjiUNESCO z 1976 r., w którym zastosowano sformu-łowanie „dziedzictwo kulturalne”, uznać można zadalekowzroczny i niewymagający reinterpretacji14.
Topologia zasobów dziedzictwa jest dzisiaj bar-dzo rozbudowana. Najnowsza publikacja15 wyróżnia6 zbiorów, a w nich kolejne podzbiory i grupy: spo-łeczne (niematerialne) wytwory człowieka (11 grup),materialne wytwory (35), systemy religijne (ducho-we) (25), wykorzystanie zasobów przyrody (5), spo-soby i środki transportu (11), postęp techniczny (11).Ze względu na temat tego opracowania wymienię te
grupy dóbr kultury, w których przeważają lub któ-rych mogą dotyczyć aspekty techniczne:• zależności kulturalne i symboliczne: tożsamość,
wybitne osobowości, pomniki;• rozwój wiedzy: nauczanie, filozofia i nauka, zdro-
wotność;• mieszkalnictwo;• architektura religijna i pomnikowa: kościoły, sy-
nagogi, meczety, grobowce, cmentarze, świątynie,pomniki;
• piramidy, obeliski, minarety, wieże;• zamki, pałace, rezydencje;• budynki państwowe i publiczne: ratusze, parla-
menty, zajazdy, poczty, place publiczne;• architektura obiektów służących edukacji i opiece
społecznej: szkoły, uniwersytety, szpitale, obiektysportowe, noclegownie, hotele, więzienia, akwe-dukty, łaźnie itd.;
• architektura obiektów służących rozrywce: teatry,audytoria, hale sportowe, muzea, biblioteki,składnice itd.;
• architektura wiejska: farmy, spichlerze, stajnie,silosy itd.;
• architektura obiektów handlowych: budynki biu-rowe, banki, sklepy itd.;
• architektura przemysłowa: fabryki, kopalnie, ma-
5. Jahrhunderthalle, Bochum, Niemcy, budynek dawnej gazowni przemysłowej z 1903 r., oddany do użytku w 2003 r. jako wielo-funkcyjna sala widowiskowa – minimalistyczna adaptacja zabytku techniki do nowych funkcji.5. Jahrhunderthalle, Bochum, Germany, a building of former industrial gas works from 1903, opened in 2003 as a multi-functionalspectacle hall – a minimalistic adaptation of a technological monument for new functions.
67
teorie
6. Jahrhunderthalle, Bochum, Niemcy, autentyczny detal ścianywewnętrznej z zachowaną patyną – postindustrialna estetykakonserwatorska zastosowana przez biuro projektowe PetzinkaPink Düsseldorf. 6. Jahrhunderthalle, Bochum, Germany, an authentic detail ofan inner wall with preserved patina – post-industrial conserva-tion aesthetics applied by the Petzinka Pink Architekten fromDüsseldorf.
gazyny, rafinerie, elektrownie, systemy wodocią-gowe itd.;
• architektura militarna: umocnienia granic, forty,zamki, warownie, miasta fortyfikowane;
• obiekty służące transportowi: drogi, porty, kanały,mosty;
• jaskinie mieszkalne;• rzeźby monumentalne, dolmeny;• wyposażenie budynków historycznych: okna,
drzwi, specjalne urządzenia lub instalacje;• rolnictwo i produkcja żywności: systemy nawad-
niające, myślistwo, zbieractwo i rybołówstwo;• górnictwo i kamieniołomy;• manufaktury;• systemy transportu i handlu: centra wymiany
handlowej i sprzedaży; szlaki karawan, oazy; dro-gi lądowe i mosty; transport wodny, nawigacja,porty, kanały; kolejnictwo, stacje, tunele, wiaduk-ty; awiacja i lotniska;
• osadnictwo wiejskie;• miasta opuszczone;• zamieszkane przestrzenie miejskie;• miasta kolonialne;• miasta powstałe w XIX-XX w.;• krajobrazy kulturowe; • krajobrazy przemysłowe;• przemiana i wykorzystanie energii: wykorzystanie
siły wiatru, wiatraki; woda jako źródło energii,młyny wodne, budowle piętrzące itd.; para, wę-giel, gaz, ropa naftowa, energia elektryczna; ener-gia termonuklearna i technika przestrzeni kos-micznej;
• technika informacji i komunikacji: piśmiennictwo,napisy, rękopisy, archiwa; poczta, telegraf, syste-my radiowe i telewizyjne, systemy komunikacjisatelitarnej; astrologia i astronomia;
• technika środowiska miejskiego: infrastruktura(wodociągi, kanalizacja, energia elektryczna itd.);systemy transportu miejskiego; technologia bu-downictwa; rzemiosło i technologia przemysłowa.
Ta obszerna lista pokazuje znaczenie, jakiewspółcześnie przypisuje się komponentowi technicz-nemu zasobów dziedzictwa kultury (46 wyróżnikówna 103 ogółem).
Dzieł o techniki z przeszł oś ci
Pierwsze na świecie stowarzyszenie naukowe spe-cjalistów zajmujących się historią techniki i inży-nierii powstało w Londynie w 1920 r. pod nazwąNewcomen Society16 i działa do dzisiaj. Oto co zapi-
sano w jego statucie: „od momentu, gdy Prometeuszwykradł ogień, ludzkość ulega technicznemuimperatywowi, odgrywającemu decydującą rolę w dziejach świata. Mimo to nasza problematyka by-ła pomijana przez » oficjalnych« historyków nakorzyść politycznej, gospodarczej, wojskowej is p o ł e c z n e j , a ostatnio – historii kultury, mimo że np. powstaniei zastosowanie komputera odegrało znacznie waż-niejszą rolę w historii Brytanii końca XX wieku niżjakikolwiek rząd. Sławni inżynierowie i uczeni, jakBrunel, Davy, Faraday, Telford, Watt i Stephenson– żeby wspomnieć tylko niektórych – w rzeczywis-to-ści odegrali ważną rolę w historii inżynierii i tech-niki, lecz jest to temat szeroki, związany z wytwora-mi i produkcją, ich projektowaniem, ekonomią, zrela-cjami społecznymi, głównymi decydentami iwy-darzeniami. Mit prometejski wyraża uznanieognia przez starożytnych Greków za podstawowyczynnik obróbki metalu, a przez to i za fundamentich cywilizacji. Badając tę problematykę, my
68
również możemy poszukiwać zrozumienia sposobu,w jaki rozwijał się świat do stanu obecnego oraz wza-jemne zależności społeczeństwa i techniki” (tłum.autor). Celami Newcomen Society były i są:• dystrybucja informacji historycznych pomiędzy
członkami stowarzyszenia i ich upowszechnieniepoprzez spotkania, dyskusje, korespondencję, re-feraty i wycieczki tematyczne;
• rozwijanie naukowych badań historycznych, doku-mentowanie i wymiana informacji o znaleziskach;
• popieranie kolekcjonowania i konserwacji przed-miotów, dokumentacji, rękopisów, rysunków i ilu-stracji związanych z pracami inżynieryjnymi orazprocesami przemysłowymi wraz z odpowiedniminotami biograficznymi;
• prezentacja oryginalnych opracowań na temat hi-storii techniki i inżynierii oraz ich publikowanie.
Cele te podjęły powstające później organizacjenarodowe i miedzynarodowe17, w tym działające od 1983 r. Polskie Towarzystwo Historii Techniki.Wsparła je teoretycznie nowa interdyscyplinarna na-uka pomocnicza historii, archeologia przemysł u18,obejmująca poszukiwanie, rozpoznawanie, badanie,interpretację, ochronę i konserwację obiektów kultu-ry materialnej przede wszystkim z okresu rewolucjiprzemysłowej (nie wykluczając innych etapów rozwo-ju cywilizacji), jak np. fabryki i kopalnie wraz z insta-lacjami, systemy i urządzenia transportu, wyrobyprzemysłowe, stowarzyszone z przemysłem obiektybudowlane, tereny i krajobrazy przemysłowe, piś-miennictwo techniczne, archiwa zakładowe itd.
Spuścizna historyczna techniki jest rozległa i moż-na w niej wydzielić wiele różnorodnych dziedzictw.W Karcie Tagilskiej TICCIH19 stwierdzono, że „dzie-dzictwo przemysł owe zawiera pozostałości kultu-ry przemysłowej o wartości historycznej, technicznej,społecznej, architektonicznej lub naukowej. W jegoskład wchodzą budynki i maszyny, warsztaty, zakła-dy produkcyjne i fabryki, kopalnie i tereny obróbki i uszlachetniania, magazyny i składy, miejsca wytwa-rzania, przekazywania i wykorzystania energii, trans-port i jego infrastruktura, a także miejsca o funkcjisocjalnej związanej z przemysłem, jak np. zabudo-wania mieszkalne, miejsca praktyk religijnych i mod-litwy oraz edukacji” (tłum. autor). O ile dziedzictwoprzemysłu jest klasyfikowane podług jego branż albo rozpatrywane w odniesieniu do danego zakładu,o tyle dziedzictwo inżynierii może być klasyfiko-wane podług dziedzin, np. jako inżynieria mecha-niczna – zajmująca się budową i eksploatacją ma-szyn, inżynieria budowlana – konstrukcje budyn-
ków i budowli mostowych, drogowych, kolejowych,wodnych (tamy, kanały, śluzy, jazy, nabrzeża, latarnie morskie, wieże wiertnicze), a także produk-cja materiałów i wyrobów budowlanych, kontrolalaboratoryjna ich cech oraz ich transport i montaż,inżynieria chemiczna, inżynieria elektrotechniczna,inżynieria energetyczna, inżynieria budowy okrętów(stocznie i jednostki pływające), inżynieria awiacji(lotnicza i kosmiczna), inżynieria informacji i teleko-munikacji itd. Tymi samymi zagadnieniami, ale roz-patrywanymi podług innego klucza zajmuje siędziedzictwo techniczne, badające np. rozwój tech-niki w danym okresie (np. prehistoria, starożytność,średniowiecze, renesans, rewolucja naukowa, rewo-lucja przemysłowa I, II, III), środowisko pracy (ergo-nomia, organizacja, narzędzia, stosunki pracy), tech-niki wojskowe obrony i ataku, technikę edukacyjną iedukację w dziedzinie techniki, muzealnic-two techniczne, technikę w ujęciu rodzajowym (tzw.gender studies), np. kobiety-wynalazcy. Podany po-dział wzorowany jest na grupach tematycznych dzia-łających w Stowarzyszeniu Historii Techniki SHOT20.Wypada też wspomnieć o znaczeniu muzealnictwatechnicznego, którego pierwociny dostrzec można w renesansowych kolekcjach osobliwości, rozmaitychzmyślnych apparata, w tym modeli urządzeń zgło-szonych do opatentowania.
Zrównoważone dziedzictwo kultury
Pojęcie zrównoważonego rozwoju zdefiniowano naj-pierw w języku angielskim jako sustainable develop-ment, a następnie upowszechniono w świecie w ję-zykach narodowych. W Polsce przez wiele lat utoż-samiany był (błędnie) z ekorozwojem, ponadto nazy-wany trwałym, do czego nie uprawnia definicja ka-noniczna21. I chociaż od 1997 r. Konstytucja RP w art. 5 stanowi, że „Rzeczpospolita Polska strzeżeniepodległości i nienaruszalności swojego terytorium,zapewnia wolności i prawa człowieka i obywatelaoraz bezpieczeństwo obywateli, strzeże dziedzictwanarodowego oraz zapewnia ochronę środowiska,kierując się zasadą zrównoważonego rozwoju”, tooficjalna polskojęzyczna definicja pojawiła się do-piero w Ustawie z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawoochrony środowiska, gdzie w art. 3.50 zapisano, żejest to taki „rozwój społ eczno-gospodarczy, w któ-rym następuje proces integrowania działań politycz-nych, gospodarczych i społecznych, z zachowaniemrównowagi przyrodniczej oraz trwałości podstawo-wych procesów przyrodniczych, w celu zagwaranto-
69
wania możliwości zaspokajania podstawowych po-trzeb poszczególnych społeczności lub obywateli zarówno współczesnego pokolenia, jak i przyszłychpokoleń”. W tym miejscu należy przywołać Ustawęz dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospoda-rowaniu przestrzennym, w której „zasady kształto-wania polityki przestrzennej przez jednostki samo-rządu terytorialnego i organy administracji rządo-wej oraz zakres i sposoby postępowania w sprawachprzeznaczania terenów na określone cele oraz ustalania zasad ich zagospodarowania i zabudowy” oparto na rozwoju zrównoważonym (art. 1.1).Zgodnie z ustawą sprawy dziedzictwa kulturowego i zabytków powinny uwzględniać:• studium uwarunkowań i kierunków zagospoda-
rowania przestrzennego gminy (art. 10.1.4. i art.10.2.4);
• plan miejscowy (art. 15.2.4);• plan zagospodarowania przestrzennego wojewódz-
twa (na podstawie ustaleń strategii rozwoju woje-wództwa) (art. 39.3.2);
• decyzję o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu pub-licznego (w warunkach i szczegółowych zasadachzagospodarowania terenu oraz jego zabudowy)(art. 54.2b);
• plan zagospodarowania przestrzennego morskichwód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącz-nej strefy ekonomicznej (art. 73a.2.5).
Ważnym elementem upodmiotowienia procedurplanistycznych jest możliwość zgłaszania wnios-kówdo studium uwarunkowań oraz uwag do planumiejscowego przez „osoby fizyczne i prawne orazjednostki organizacyjne nieposiadające osobowościprawnej”. Zapis ustawy zapewnia społ eczneuczest-nictwo w planowaniu i zagospodarowaniuprzestrzennym, poprzez które może być równieżkształtowane lokalne środowisko (jego zabudowa,zagospodarowanie, przekształcanie) i jego „zrówno-ważony” krajobraz kulturowy. Ten odczasownikowyprzymiotnik przywołuje zapytania o przedmiotyowego zrównoważenia (co z czym jest równoważo-ne), a także o podmiot sprawczy (kto równoważy)oraz o zasady owego równoważenia (normatywnelub heurystyczne), na które odpowiedź nie jest oczy-wista. Zarówno lapidarna definicja kanoniczna roz-woju zrównoważonego z 1987 r., jak i definicja pols-ka upoważniają do mówienia o tzw. trzech filarachtej koncepcji, którymi są: społeczeństwo, gospodarkai środowisko przyrodnicze.
Podstawowe międzynarodowe dokumenty wyko-nawcze22 nt. rozwoju zrównoważonego przyjęto naSzczycie Ziemi w Rio de Janeiro w 1992 r. Nie za-wierały one bezpośrednich odniesień do spraw dziedzictwa kulturowego. Rządy i parlamenty przy-stąpiły do wdrażania idei rozwoju zrównoważonego w różnych działach gospodarki i polityki społecznej,
teorie7. British Museum, Londyn,Wielka Brytania, stanowiskohands on, bezpośredniego(dotykowego) kontaktu z za-bytkiem ruchomym – zwie-dzający rozmawia z kurato-rem i stopniowo poznaje roz-maite konteksty artefaktu, w tym materiał i technikę wy-tworzenia. 7. British Museum, London,United Kingdom, a hands onsite enabling direct contactwith a movable monument – the visitor talks with thecu-rator and graduallybecomes familiar with theassorted contexts of theartefact in-cluding its mate-rial origins and technologyof creation.
70
przydając przedsięwzięciom i projektom resortowymlub działowym odpowiednią formę przymiotnika„zrównoważony”. W poszczególnych krajach powsta-wały narodowe i sektorowe programy Agendy 21,dotyczące coraz bardziej szczegółowych zagadnień,do tzw. zrównoważonych wyrobów i produktów (rol-no-spożywczych) włącznie. Sprawami kultury w kon-tekście rozwoju zrównoważonego zajęły się najpierworganizacje międzynarodowe, ustanawiając właści-we sobie tematycznie deklaracje i rekomendacje. W 1996 r. podczas odbywającego się w San Antonioamerykańskiego sympozjum nt. autentyczności przy-jęto Deklarację23, w której przywołano rozwój zrów-noważony w kontekś cie interesu społ ecznoś ciza-mieszkującej tereny o szczególnej wartości krajo-brazowej. Czytamy w niej: „W krajobrazie kultur-owym, włączając w to tereny zurbanizowane, procesidentyfikacji i ochrony wartości społecznej jest bard-zo złożony z powodu zaangażowania tak wielu roz-mai-tych grup interesu. W niektórych przypadkachsytu-acja ta jest nawet bardziej skomplikowana,ponie-waż tradycyjne społeczności rodzime, któreniegdyś chroniły te tereny i gospodarowały na nich,teraz przejmują nowe wartości, czasami stające wsprzecz-ności z tradycyjnymi, co wynika z gospodar-ki rynko-wej oraz z oczekiwaniem na większe zinte-g r o w a n i e z rzeczywistością narodową pod względem socjalnymi ekonomicznym. Uznajemy, że rozwój zrównowa-żony może stać się koniecznością dla tych, którzy zamieszkują krajobrazy kulturowe, a także że na-leży rozwijać procedury mediacji z odpowiednimuwzględnieniem dynamicznego charakteru tychmiejsc i ich wszystkich wartości. W niektórych przy-padkach uznajemy, że może pojawiać się hierarchiawartoś ci charakterystyczna dla etosu grup wystę-pujących w danym miejscu” (tłum. autor). I chociażwielokulturowe problemy USA mogą wydać się namodległe, to znamienne jest przywołanie koncepcjirozwoju zrównoważonego jako remedium na ichrozwiązanie. W bliższym polskim sprawom doku-mencie Agenda 21 dla regionu Morza Bałtyckiego„Bałtyk 21”24, przyjętym w 1998 r., dziedzictwo kul-turalne lub historyczne jest przywołane już 5 razy w różnych kontekstach.
W 1999 r. ICOMOS ustanowił międzynarodowąKartę turystyki kulturalnej25, poświęconą zarządza-niu ruchem turystycznym w miejscach zabytkowych.Czytamy w niej: „Turystyka powinna przynosić zy-ski społeczności przyjmującej turystów oraz dostar-czać im niezbędne środki motywujące do właściwej
opieki i utrzymania ich dziedzictwa oraz praktyk kul-turalnych. Zaangażowanie i współpraca przedstawi-cieli społeczności lokalnej i/lub rodzimej, konserwa-torów, touroperatorów, właścicieli nieruchomości,polityków odpowiedzialnych za przygotowanie naro-dowych planów rozwoju oraz zarządzających miej-scami zabytkowymi są konieczne dla osiągnięciazrównoważonego przemysłu turystycznego i zapew-nienia ochrony zasobów dziedzictwa dla przyszłychpokoleń. (…) Intencją Karty jest m.in. umożliwienie i zachęcenie do podjęcia dialogu między celami kon-serwatorskimi a przemysłem turystycznym na tematznaczenia i kruchej natury miejsc zabytkowych, ko-lekcji i kultury żywej, przy uwzględnieniu potrzebich zrównoważonej przyszłości. (…) Relacje międzymiejscami zabytkowymi a turystyką są dynamiczne i mogą powodować konflikt wartości. Należy go roz-wiązywać w sposób zrównoważony w interesie obec-nych i przyszłych pokoleń” (tłum. autor).
W marcu 2001 r. w Londynie powstało CentrumDziedzictwa Zrównoważonego (University CollegeLondon Centre for Sustainable Heritage), które w 2004 r. zorganizowało europejską konferencję podhasłem „Równoważąc dziedzictwo kulturowe Euro-py: od badań do polityki”26. Jej rezultatem jest De-klaracja Londyńska27 w sprawie badań nad zrówno-ważonym zachowaniem dziedzictwa kulturowego. I chociaż nie sformułowano definicji zrównoważo-nego dziedzictwa in abstracto, to jego istota wynikaze stwierdzenia, iż dziedzictwo kultury:• „odgrywa w Europie zasadniczą rolę, szczególnie
we wzmacnianiu procesu integracji nowej powięk-szonej Europy przy jej złożonej różnorodności kul-turalnej;
• wywiera znaczący wpływ na wiele dziedzin ekono-micznego i regionalnego rozwoju, na środowiskonaturalne, budownictwo, turystykę, tworzeniemiejsc pracy, edukację, poprawę efektywności po-przez innowacje techniczne oraz na poczucie spo-łecznej tożsamości” (tłum. autor).
Wobec tego należy:• „rozwijać wielodyscyplinarne badania nad dzie-
dzictwem kultury na poziomie europejskim dlazapewnienia światowego przewodnictwa Unii Europejskiej w tym zakresie zgodnie z celami stra-tegii lizbońskiej;
• promować doskonalenie badań europejskich napotrzeby dziedzictwa kultury poprzez lepszą koor-dynację współpracy krajów członkowskich UniiEuropejskiej, Komisji Europejskiej i innych orga-nizacji międzynarodowych w celu osiągnięcia
71
europejskiej wartości dodanej (European addedvalue28);
• wzmacniać udział badań nad dziedzictwem kul-tury poprzez włączenie ochrony tego dziedzictwado dyrektyw Unii Europejskiej oraz promowaćprogramy edukacyjne i szkoleniowe oraz transferwiedzy;
• wspólnie z interesariuszami, przemysłem, małymii średnimi przedsiębiorstwami kontynuowaćrozwój badań nad środowiskiem, budownictwem,technologiami informacyjnymi, biotechnologią,nanotechnologią i infrastrukturą techniczną napotrzeby wzmocnienia europejskiej konkurencyj-ności poprzez jej innowacyjność;
• wspierać zintegrowany i zrównoważony rozwójoraz dbać o europejskie środowisko miejskiei wiejskie poprzez badania z zakresu ochrony,konserwacji i wykorzystania dziedzictwa ruchome-go i nieruchomego do poprawy jakości życia”(tłum. autor).
Preambuła do Deklaracji Londyńskiej głosi:„Europa ma wiele powodów, aby czcić swoją wielkąróżnorodność kulturalną oraz tysiące wybitnych przy-kładów starożytnej architektury, artefaktów i krajo-brazów, które ściągają miliony turystów do odno-wionych miast i miejsc zabytkowych. Znaczenie tegobogactwa kultury można odnieść do pojęć ekono-micznych i społecznych, zatrudnienia, tworzeniamiejsc pracy i wyjątkowej jakości warunków życia.
Zaniedbanie w finansowaniu badań w zakresie kon-serwacji i ochrony tych skarbów dla przyszłych po-koleń spowoduje stratę w zasobach spuścizny kultu-ralnej, pogorszeniem jakości życia, utratą tożsamo-ści, obniżeniem dochodów i zmniejszeniem liczbymiejsc pracy dla wszystkich mieszkańców Europy.Zwiększenie wysiłków w sferze politycznej i nauko-wej jest niezbędne dla zagwarantowania zrównowa-żonego dziedzictwa” (tłum. autor). W tekście tym za-warto wiele pojęć kluczowych dla zrozumienia ideirozwoju zrównoważonego w kontekście dziedzictwakultury.
Deklaracja ICOMOS z Xi’ an29 w sprawiekonser-wacji otoczenia obiektów, miejsc i terenówzabytko-wych, przyjęta w 2005 r., stwierdza, żeochrona i kon- serwacja światowego dziedzictwakultury jest czę-ścią składową zrównoważonego rozwoju cywilizacji.W art. 12 czytamy, że „współpraca i zaangażowaniespołeczności lokalnych jest istotną częścią wdrażaniazrównoważonych strategii konserwacji i zarządzaniaotoczeniem (zabytków). Jako standardową praktykęw konserwowaniu i zarządzaniu otoczeniem zalecasię międzydyscyplinarne podejś cie. Dziedzinydziedzictwa kulturowego obejmują odpowiednioarchitekturę, planowanie miejscowe i przestrzenne,planowanie krajobrazowe, nauki inżynieryjne, an-tropologię, historię, archeologię, etnologię, kolekcje i archiwa. Współpraca instytucji i specjalistów w za-
teorie
Nr Agenda 21 Aspekty dziedzictwa kultury
1 Preambuła uznanie dziedzictwa za nieodnawialny zasób cywilizacji jako czwarty filar rozwojuzrównoważonego
I. Zagadnienia socjalne i ekonomiczne
2 Międzynarodowa współpraca w celu o współpracy międzynarodowej na rzecz przyspieszania zrównoważonego rozwoju zachowania zasobów dziedzictwa kultury mówią i odpowiedniej polityki wewnętrznej w krajach dokumenty międzynarodowe przywoływane rozwijających się w tym artykule
3 Walka z ubóstwem rozwój sektora turystycznego poprzez marketingdziedzictwa sprzyja wzrostowi zatrudnienia
4 Zmiana modelu konsumpcji wzmocnienie zainteresowania ofertą sektoradziedzictwa poprzez promowanie jego wartości
5 Dynamika demograficzna a zrównoważony promowanie wolontariatu na rzecz dziedzictwa rozwój oraz wiedzy o dziedzictwie na uniwersytecie
trzeciego wieku
Tabela 1. Aspekty dziedzictwa kultury w kontekście Agendy 21
72
6 Ochrona i promocja ludzkiego zdrowia adaptacja dawnej substancji budowlanej na potrzeby służby zdrowia i opieki społecznej
7 Promowanie zrównoważonego rozwoju zachowanie w krajobrazie kulturowym obiektów osiedli ludzkich z przeszłości
8 Włączanie problemów środowiska i rozwoju uwzględnienie spraw dziedzictwa w prawnych do procesu podejmowania decyzji procedurach planowania i zagospodarowania
przestrzennego
II. Ochrona i zarządzanie zasobami naturalnymi w celu zapewnienia zrównoważonego rozwoju
9 Ochrona atmosfery wtórne użycie dawnej substancji budowlanejzmniejsza emisję substancji szkodliwych (gazy cieplarniane)
10 Kompleksowe planowanie i zarządzanie uznanie zasobów dziedzictwa kultury za zasobyzasobami powierzchni Ziemi nieodnawialne
11 Działania zapobiegające wylesieniom jak poz. nr 9
12 Zarządzanie wrażliwymi (niestabilnymi) jak poz. nr 9ekosystemami. Przeciwdziałanie pustynnieniu i suszom
13 Zarządzanie wrażliwymi (niestabilnymi) sprawy ochrony górskiego krajobrazu kulturowegoekosystemami. Zrównoważony rozwój terenów w kontekście zrównoważonego rozwoju turystykigórskich
14 Promowanie zrównoważonego rozwoju rozwój produktu regionalnego jako dziedzictwarolnictwa i wsi i tradycji wsi
15 Ochrona różnorodności biologicznej rozpoznanie roślinności endemicznej na terenach dziedzictwa kulturowego
16 Bezpieczne dla środowiska wykorzystanie odtworzenie tradycyjnych sposobów uprawy,biotechnologii hodowli, przechowalnictwa i przetwórstwa
spożywczego (aspekt dziedzictwa niematerialnego)
17 Ochrona oceanów, wszystkich rodzajów mórz, sprawy rybołówstwa przybrzeżnego jako ginącegow tym śródlądowych i otwartych, terenów stref zawodu i tradycji lokalnej (aktualny „dorszowy”przybrzeżnych oraz ochrona, racjonalne konflikt między polityką UE a interesem polskiejwykorzystywanie i rozwój żywych zasobów morza grupy zawodowej)
18 Ochrona jakości i wykorzystywanie zasobów wtórne wykorzystanie dawnej substancji wód śródlądowych. Zintegrowane podejście do budowlanej zmniejsza zużycie wody potrzebnej doproblemu rozwoju zasobów wód śródlądowych, produkcji nowych materiałów i wyrobów ich zarządzania i zagospodarowania budowlanych
19 Bezpieczne dla środowiska postępowanie w konserwacji-restauracji stosowanie technologiiz toksycznymi i niebezpiecznymi środkami i wyrobów przyjaznych środowiskuchemicznymi. Zwalczanie nielegalnego handlutymi środkami
20 Bezpieczna dla środowiska gospodarka wtórne wykorzystanie zachowanej substancji odpadami niebezpiecznymi. Zapobieganie budowlanej zmniejsza liczbę odpadównielegalnemu międzynarodowemu handlowi pochodzących z rozbiórki i wznoszenia nowych odpadami niebezpiecznymi obiektów
21 Bezpieczna dla środowiska gospodarka stałymi recykling elementów i materiałów odpadami oraz osadami z oczyszczalni ścieków porozbiórkowych pochodzących z dawnych
obiektów budowlanych
22 Bezpieczne i nieszkodliwe dla środowiska wykorzystanie metod radiologicznych w badaniach obchodzenie się z odpadami radioaktywnymi konserwatorskich
73
teorieIII. Wzmacnianie roli gł ównych grup społ ecznych i organizacji
23 Wprowadzenie upodmiotowienie spraw dziedzictwa postrzeganego jako dobro publiczne
24 Rola kobiet w zrównoważonym rozwoju doskonalenie zawodowe nauczycieli/nauczycielek w zakresie przedszkolnej i szkolnej metodyki edukacji kulturalnej
25 Dzieci i młodzież w zrównoważonym rozwoju upowszechnienie edukacji kulturalnej na rzecz dziedzictwa zrównoważonego
26 Rola ludności tubylczej (grup etnicznych) popularyzacja wartości materialnegow zrównoważonym rozwoju i niematerialnego dziedzictwa rodzimego
27 Umocnienie roli organizacji pozarządowych uczestnictwo organizacji pozarządowych na rzecz – partnerów w działaniach na rzecz dziedzictwa w kształtowaniu polityki przestrzennejzrównoważonego rozwoju i przeznaczaniu terenów na określone cele
28 Wykorzystanie inicjatywy władz lokalnych szkolenie członków gremiów przedstawicielskichw realizowaniu zaleceń Agendy 21 w zakresie zrównoważonego zarządzania
dziedzictwem
29 Umocnienie roli pracowników i ich związków popularyzacja wiedzy o dziedzictwie swojegozawodowych w osiąganiu zrównoważonego miejsca pracy oraz o dziedzictwie branżowymrozwoju danego zawodu
30 Umocnienie roli biznesu i przemysłu marketing dziedzictwa jako aktywów majątkowychw osiąganiu zrównoważonego rozwoju i sektora turyzmu kulturalnego w środowisku
biznesu
31 Rola społeczności naukowej i technicznej wprowadzenie do akademickiego curriculumw tworzeniu podstaw i warunków kierunków technicznych i ekonomicznych wiedzyzrównoważonego rozwoju o dziedzictwie
32 Zwiększenie roli rolników w procesie marketing dziedzictwa kulinarnego jako produktu zrównoważonego rozwoju lokalnego lub regionalnego
IV. Możliwoś ci realizacyjne
33 Środki i mechanizmy finansowania zapewnienie środków finansowych na potrzebydziedzictwa na najniższym poziomie samorządowym oraz popularyzacja dostępu do środków unijnych
34 Transfer technologii proekologicznych. stosowanie tradycyjnych metod w konserwacjiWspółpraca i tworzenie możliwości substancji zabytkowej
35 Nauka dla zrównoważonego rozwoju popularyzacja efektów prac naukowo-badawczychna rzecz dziedzictwa
36 Promowanie nauczania, kształtowania włączenie w kanon nauczania o rozwojuświadomości społecznej i szkolenia w zakresie zrównoważonym spraw dziedzictwa kultury jako zrównoważonego rozwoju i ochrony środowiska zasobu nieodnawialnego
37 Mechanizmy państwowe i współpraca intensyfikacja przekazu informacji „z góry domiędzynarodowa w tworzeniu możliwości dołu”, od instytucji państwowych odpowiedzialnychrealizacyjnych za rozwój zrównoważony Polski do gmin
38 Zmiany instytucjonalne na forum postulat powołania zespołu ds. dziedzictwamiędzynarodowym zrównoważonego ICOMOS
39 Międzynarodowe mechanizmy i instrumenty popularyzacja wiedzy o dziedzictwie w wymiarze prawne transgranicznym i wielokulturowym
40 Informacje do wykorzystania przy postulat opracowania podręcznika zrównoważonegopodejmowaniu decyzji zarządzania zasobami dziedzictwa
74
kresie dziedzictwa naturalnego także powinna byćuwzględniona jako integralna część dobrej praktykiw zakresie identyfikacji, ochrony, ekspozycji i inter-pretacji obiektów, miejsc, terenów dziedzictwa wrazz ich otoczeniem” (tłum. autor).
Zawierzając ekspertom i autorom wspomnia-nych wyżej dokumentów, zauważmy, że zasoby dzie-dzictwa kultury pełnią rozmaite role w strategiachrozwoju zrównoważonego. W polskojęzycznym piś-miennictwie wzmiankę o tym zawiera podręcznikakademicki30 z 2007 r., ale najpełniej zagadnienie to przedstawiono w publikacji Polskiego Komitetudo Spraw UNESCO31. Sprawy dziedzictwa kultury wPolsce można powiązać z większością celów zapi-sanych w Agendzie 21. W tabeli 1 zestawiłem tytułyrozdziałów Agendy 21 z postulowanymi celami za-rządzania dziedzictwem, a w szczególności ze skut-kami remontu konserwatorskiego32, tak jak można jepostrzegać dzisiaj.
Wartoś ci zrównoważone
Ideę zrównoważonego rozwoju wcześnie, bo już w 1992 r. zaadoptowano na potrzeby zarządzaniamiejscami wpisanymi na Listę Światowego Dziedzic-twa UNESCO33. Prosty zabieg zastosowania osi cza-su w procedurze waloryzacji pozwala niejako auto-matycznie wygenerować dwa zespoły wartości dane-go dobra kultury: walory retrospektywne, nazwanekulturalnymi i osadzone w jego przeszłości, tj. od
zarania pomysłu poprzez realizację i wszystkie fazystratygraficzne użytkowania do dzisiaj, oraz waloryprospektywne, zmierzające od dzisiaj poprzez nasze i przyszłe pokolenia ku przyszłości, nazwanespołeczno-ekonomicznymi. Takie ujęcie metodyczneprzenosi punkt ciężkości analiz wartościujących z opi-sywania obiektu jako takiego na rozważania o rela-cjach obiektu z jego otoczeniem społecznym oraz ze środowiskiem fizycznym, w tym naturalnym.Dotyczy to zarówno człowieka „minionego”, którystworzył i wykorzystywał obiekt, jak i człowieka„współczesnego”, w którego świadomości obiekt tenzajmuje jakieś miejsce, ale także i człowieka „przy-szłego”, któremu rozważany obiekt może służyć conajmniej jako dokument historii. Można przyjąć, iżna owej konceptualnej osi czasu zapisany jest cyklżycia obiektu34 – ważny komponent zrównoważo-nej gospodarki – w postaci wykresu przybywania i ubywania jego substancji, czy nawet energii wbu-dowanej35.
Zapowiedź takiego podejścia do waloryzacji dzie-dzictwa kultury można znaleźć już w rozważaniachAloisa Riegla (1858 -1905) sprzed ponad 100 lat.Pisząc o wartoś ci historycznej zabytków, wyróż-nił on, ze względu na cel, jakiemu służyły, trzy ichklasy: • zamierzone, które „z woli swoich twórców mają
przypominać określony moment z przeszłości, alboich zbiór”;
• historyczne, które „wprawdzie wskazują jeszcze
8. Henrichshütte, Hattin-gen, Niemcy, przyjazna dladzieci forma zwiedzaniazabytku techniki – „Błękit-ny Szczurek” oprowadza i opowiada o pracy w hu-cie; z tyłu widoczny żart ar-chitektoniczny – płetwaogo-nowa nurkującegobłękit-nego delfina. 8. Henrichshütte, Hattin-gen, Germany, a children--friendly form of touring a monument of technology– the “Blue Rat” guidesand tells about work in the foundry; in the back-ground: an architecturaljoke – a tail fin of a divingblue dolphin.
75
teorie
na jakąś określoną chwilę, ale jej wybór leży już w naszym subiektywnym uznaniu”;
• starożytnicze, do których zalicza się „każde dziełoludzkiej ręki bez względu na jego pierwotne zna-czenie i przeznaczenie, jeśli tylko w dostatecznejmierze ujawnia zewnętrznie, apelując do naszychzmysłów, że do chwili obecnej istniało już przezczas odpowiednio długi – i przetrwało”36.
Wszystkie one posiadają wartości upamiętnia-jące, ale Riegl dostrzega także pozostałe wartości,„jakie zabytek może zaoferować człowiekowi ery no-woczesnej; kiedy zostają ujęte w swoistą całość, możnają, jako wartości istotne dla teraźniejszości, przeciw-stawić wartościom cenionym w przeszłości”37.Twierdzi, iż „dla wartości użytkowej traktowanie jakie przypada w udziale zabytkowi, jest całkowicieobojętne, o ile tylko nie narusza jego egzystencji,wartoś ć użytkowa nie czyni też absolutnie żadnychustępstw na rzecz wartości starożytniczej”38. Rieglswoimi stwierdzeniami osłabił przemożny wpływ, ja-ki wywierała (i nadal wywiera) na cały proces walo-ryzacji zabytku jego wartoś ć artystyczna, nazywa-jąc ją po prostu względną, gdyż „nie przedstawia nicobiektywnego, nic trwale obowiązującego, lecz nie-ustannie się przeobraża”39. Dostrzegając wartoś ćnowoś ci, tak ją komentuje: „tłum zawsze radowałsię tym, co jawnie podawało się za nowość; dlategoteż wciąż w dziełach rąk człowieka pragnął widziećtylko zwycięski efekt ludzkiego działania, a nie nisz-
czące oddziaływanie wrogich mu sił natury. Wedlepoglądu tłumu piękne jest tylko to, co nowe i całe; a brzydkie to, co stare, fragmentaryczne, wyblakłe.To liczące tysiące lat przekonanie, zgodnie z którymmłodości przysługuje niepowątpiewalne pierwszeń-stwo przed starością, zapuściło tak głęboko korze-nie, że nie sposób go wykorzenić w ciągu paru dzie-sięcioleci”40. W słowach tych zawiera się i dzisiejszydylemat konserwatorski, dotyczący dopuszczalnychingerencji w substancję zabytkową („czy już wystar-czy?”) i zachowania jej śladów dawności – patyny(jak – i czy w ogóle?). Riegl dostrzegł możliwość kon-fliktu między nazwanymi przez siebie wartościamistarożytniczą i użytkową oraz historyczną i nowości, a nie przesądzając doktrynalnie racji, uczynił proceswaloryzacji dynamicznym i otwartym. Zaproponował7 nazw wartości41, analizując relacje między nimioraz ukazując złożoność spraw zabytkoznawczo-kon-serwatorskich. Nie stronił przy tym od publicystycz-nych komentarzy, np. sprzeciwił się nacjonalistycz-nie brzmiącej koncepcji dziedzictwa narodowego42,głoszonej przez Georga Dehio (1850– 1932), antycy-pując niejako dzisiejszą transgraniczną koncepcję„dziedzictwa europejskiego”43.
Myśl Riegla w pewnym sensie podjął WalterFrodl (1908-1994), którego artykuł w przekładzie najęzyk polski opublikował Ośrodek DokumentacjiZabytków44. Rozróżnił on zaledwie trzy wartości:• wartość historyczna: wartość naukowa i wartości
9. Science Museum, Londyn,Wielka Brytania, poznawanietajników techniki podczas inter-aktywnej prelekcji o rakietach,przygotowanej dla dzieci w stre-fie Launchpad, zgodnie z oficjal-nym sloganem tej instytucji„Bringing science to life, and lifeto science”.9. Science Museum, London,United Kingdom, learning aboutthe arcana of technology in thecourse of an interactive lectureabout rockets, devised for chil-dren in the Launchpad area inaccordance with the official slogan of this institution: “Bring-ing science to life, and life to science”.
76
emocjonalne;• wartość artystyczna: historyczno-artystyczna, jakość
artystyczna, oddziaływanie artystyczne;• wartość użytkowa: np. przydatność użytkowa, tu-
rystyka zagraniczna, zabytki jako atrakcja.Może to świadczyć o zamyśle zastosowania tej
metody przede wszystkim w stosunku do dzieł sztu-ki i architektury. Mówienie o wartości naukowej wy-dać się może truizmem, gdyż każdy obiekt badany w sposób naukowy, tj. zgodnie z metodyką badańdanej dziedziny nauki, już takową wartość posiada(przynajmniej doraźnie podczas badań, np. kompa-ratystycznych). To, co Frodl nazywa wartościamiemocjonalnymi, dzisiaj należy rozpatrywać w kilkukontekstach: tożsamościowym, estetycznym i poli-tycznym. Prawdziwe niebezpieczeństwo kryje się w kryterium jakości artystycznej, ze względu na jejsubiektywny charakter i nieodzowną arbitralność w wydawaniu osądów, co wydaje się nie do pogodze-nia z paradygmatem dziedzictwa jako zasobu pub-licznego, którego beneficjentem jest społeczeństwosensu largo. Natomiast to, co Frodl nazywa oddzia-ływaniem artystycznym, obecnie wypada badaćinstrumentami estetyki filozoficznej z uwzględnie-niem konotacji psychologicznych, zarówno środowi-skowych, jak i ewolucyjnych, a także najnowszychstwierdzeń neuroestetyki. Brak tu także odniesień dokryterium edukacyjnego – wartości niezwykle dziścenionej. Zdaje się, że Frodl był świadom niedostat-ków swojej metody waloryzacji, stwierdził bowiem,iż jego wywody „w wielu aspektach można jeszczeuzupełnić i budzić mogą wiele zastrzeżeń (mnie sa-memu braki są aż nadto dobrze świadome)”.
W USA w latach 90. XX w. waloryzacja stała siętematem badań w Instytucie KonserwacjiGetty’ ego, co zaowocowało kilkoma publikacjami45.Nowe po-dejście do zagadnienia wprowadza nowenazwy war-tości (np. kulturalne, estetyczne, ekonom-iczne, spo-łeczne, polityczne) oraz stwierdza46, że: • „konserwację dziedzictwa najtrafniej można dziś
określić jako działalność społeczno-kulturalną, a nie jedynie przedsięwzięcie techniczne; obejmu-je ona czynności poprzedzające jakąkolwiek inge-rencję w substancję materialną;
• należy uwzględnić kontekst społeczny, kulturalny,ekonomiczny, geograficzny, administracyjny pro-jektu konserwatorskiego tak daleko i głęboko, jaktego dany obiekt/miejsce wymagają;
• stadium wartości jest użytecznym sposobem ba-dania kontekstów i społeczno-kulturalnych aspek-tów konserwacji dziedzictwa;
• wartości dziedzictwa, ze względu na swój charak-ter, różnią się i często pozostają względem siebiew konflikcie;
• tradycyjne sposoby oceny wartości zależą silnieod historycznych, artystyczno-historycznych i archeologicznych pojęć znanych środowisku za-wodowemu i są stosowane przede wszystkim zapośrednictwem środków właściwych dla danejdyscypliny;
• uwzględnienie wartości ekonomicznych – czynni-ka silnie wpływającego na dziedzictwo i konser-wację – znajduje się poza tradycyjnym postrzega-niem zawodowych konserwatorów, a zintegrowa-nie tych wartości z wartościami kulturalnymi wy-daje się szczególnym wyzwaniem;
• jak dotąd ani pojedyncza dyscyplina, ani metodanie zapewniają pełnej czy wystarczającej walory-zacji, dlatego też kombinacja metod wziętych z róż-nych dyscyplin powinna stworzyć wszechstronnąmetodykę oceny wartości dziedzictwa;
• planowanie i zarządzanie projektem konserwator-skim powinny uwzględniać strategię włączenia róż-nych dyscyplin i wykorzystać uwagi zarówno we-wnętrznych, jak i zewnętrznych jego interesariuszy;
• bardziej pojemna ocena wartości dziedzictwa za-pewni lepsze oraz bardziej zrównoważone plano-wanie i zarządzanie projektem konserwatorskim;
• wypróbowanie bardziej efektywnego planowaniaprzedsięwzięć konserwatorskich stanowi odpo-wiedź na potrzeby interesariuszy, społeczności i współczesnego społeczeństwa” (tłum. autor).
Australijski Komitet ICOMOS wniósł w 1999 r.do międzynarodowej debaty o wartościach dziedzic-twa Kartę Burrańską47, w której zaproponowanowspółczesne nazwy wartości zasobów dziedzictwa,mianowicie: estetyczne, historyczne, naukowe, spo-łeczne czy duchowe, przy czym przymiotniki te okre-ślają znaczenie, jakie owe zasoby posiadają dla by-łych, obecnych i przyszłych generacji. Wartości tezawarte są w miejscu i substancji zabytkowej oraz w usytuowaniu obiektu, jego rozlicznych związkachznaczeniowych w połączeniu z innymi miejscami i obiektami. Ponadto dany obiekt dziedzictwa możeposiadać rozmaite wartości dla różnych osób i grup.W Europie najbardziej wszechstronne działania do-tyczące waloryzacji zasobów środowiska historycz-nego podjęto w Wielkiej Brytanii, włączając w nieinstytucję wysłuchania publicznego – obywatele mo-gli wyrażać swoją opinię na poszczególnych etapachopracowywania oficjalnych Wytycznych Konserwacjiza pośrednictwem sieci www. Najnowszy raport
77
teorieTabela 2. Zestawienie nazw wartości zabytku według różnych źródeł
(w tekście tabeli pominąłem słowo „wartość”)
Riegl Frodl Burra Charter Randal48 (Getty) English Heritage49
1902 1967 1999 2002 2008
historyczna historyczna naukowa historyczna historyczna – osobyzamierzona naukowa akademicko-edukacyjna
historyczna historyczna historyczna historyczna – wydarzeniasubiektywna emocjonalna
historyczna historyczna – aspekty życiastarożytnicza
artystyczna historyczno- historycznai względna -artystyczna artystycznej wyjątkowościartystyczna jakość
artystyczna
oddziaływanie artystyczne
użytkowa przydatności użytkowej
nowości społeczna społecznego kapitału
społeczna społecznej duchowości związanejduchowa duchowości/religijności z religią
społeczna społecznej tożsamości komunalna – wartośćpolityczna miejsca dla społeczności
z nim związanej
symboliczna i pamiątkowaspołeczna tożsamości związanejnarodowa z dziedzictwem
estetyczna estetycznej jakości estetyczna – bodźcedziedzictwa emocjonalne (wrażeniowe)
estetyczna – bodźceintelektualne
kulturalno-etniczna
kulturalno-polityczna
kulturalno-historyczna
ekonomiczna wartości rynkowej
ekonomiczna:publiczna nierynkowa
ekonomiczna: dochód z użytkowania
nieużytkowa: egzystencjalna
nieużytkowa: aktywów kapitału
spuścizny testamentowej
dokumentująca działalność człowieka w przeszłości
78
z tych badań posłużył do wypełnienia ostatniej ko-lumny tabeli 2, w której zestawiłem nazwy wartoś-ci według różnych źródeł, starając się zapisać ichinterpretacyjną odpowiedniość w poszczególnychrzędach.
Jak widać, jedyną stałą wartością w tej trwają-cej ponad stulecie debacie jest wartość historyczna,wartość społeczna jest różnie interpretowana, a o war-tości ekonomicznej mówią jedynie Amerykanie.Znamienne jest zupełne pominięcie wartości artys-tycznej i naukowej w waloryzacji brytyjskiej. TakżeRieglowsko-Frodlowska wartość użytkowa nie znaj-duje zainteresowania, może z powodu jej oczywisto-ści w programach konserwatorskich krajów o ustabi-lizowanej demokracji i gospodarce. Riegl wiele uwa-gi poświęcił wartości nowości, którą stawiał w opozy-cji wobec wartości starożytniczej; ten element dys-kursu sprzed ponad stu lat można dzisiaj pominąć,jakkolwiek pamiętajmy, iż inwestor remontu kon-serwatorskiego często wywiera nacisk, aby kosztempatyny i śladów historii dawny obiekt stał się „jaknowy” – ot, taka „nówka-nierdzewka”, jak mawiająw toruńskim środowisku konserwatorskim.
Niewątpliwym źródłem informacji nt. kryteriówwaloryzacji oraz nazw wartości są dokumenty mię-dzynarodowe, przede wszystkim Wytyczne Opera-cyjne do Konwencji UNESCO50 z 2008 r., dalej przy-woływane jako Wytyczne UNESCO. Chociaż celemich sformułowania jest bezpośrednie zastosowanie wprocedowaniu wpisów na Listę Światowego Dzie-dzictwa, to jednak można przyjąć, iż badanie, inter-pretowanie, analizowanie i ocenianie wartości dowol-nego obiektu dziedzictwa kultury powinno przebiegaćzgodnie z nimi. Głównym kryterium jest tu „naj-wyższa powszechna wartoś ć ”51, oznaczająca„wyjątkowość obiektu dziedzictwa, która przekraczagranice państwowe i ma jednocześnie powszechneznaczenie dla obecnego i przyszłych pokoleń całejludzkości. Z tego powodu trwała ochrona tego obiek-tu ma najwyższe znaczenie dla międzynarodowejspołeczności jako całości”. Tę nadzwyczajną war-tość można przypisać obiektowi dziedzictwa, jeżeli:• jest arcydziełem geniuszu twórczego człowieka;• ukazuje ważne przemiany hierarchii wartości
człowieka w czasie lub na obszarze danej kulturyświata w zakresie rozwoju architektury, techniki,sztuki monumentalnej, urbanistyki lub projekto-wania krajobrazu;
• zawiera unikatowe lub przynajmniej wyjątkoweświadectwo tradycji kultury albo cywilizacji, któratrwa lub przemija;
• jest wyjątkowym przykładem zespołu budowlane-go, architektonicznego, technicznego lub krajobra-zowego, który pokazuje ważną fazę (ważne fazy)historii ludzkości;
• jest wyjątkowym przykładem tradycyjnego siedliskaczłowieka, użytku lądowego lub morskiego repre-zentatywnego dla danej kultury (lub kultur) albointerakcji człowieka i środowiska, szczególnie wte-dy, gdy zagrożone jest ono nieodwracalną zmianą;
• jest bezpośrednio lub materialnie związany z wy-darzeniami albo żywą tradycją, ideami, wierzenia-mi, dziełami sztuki lub literatury o wyjątkowympowszechnym znaczeniu.
To wyliczenie kategorii wartości, dzięki którymobiekty mogą pretendować do wpisu na Listę Świa-towego Dziedzictwa, nie zwalnia z poddania ichwnikliwej analizie pod względem innych, bardziejszczegółowych kryteriów, z których najistotniejsze sąautentycznoś ć i integralnoś ć, gwarantujące pra-widłową interpretację i możliwość zrozumienia po-zostałych wartości. Oba te kryteria wartościujące po-jawiły się już w Karcie Weneckiej52, gdzie w pream-bule zapisano: „Brzemienne duchową spuściznąprzeszłości, zabytkowe dzieła narodów pozostają w życiu współczesnym żywym świadectwem ich wie-kowych tradycji. Ludzkość, z każdym dniem bar-dziej świadoma jednolitego charakteru wartości ogól-noludzkich, uważa je za dziedzictwo wspólne i uzna-je swą solidarną odpowiedzialność za ich zachowa-nie wobec przyszłych pokoleń. Poczuwa się ona doprzekazania im tychże wartości w całym bogactwieich autentyzmu”53. Autorzy tego dokumentu wyka-zali przed 45 laty zadziwiającą dalekowzroczność,antycypując kluczowy koncept rozwoju zrównoważo-nego – wyobrażenie przyszł ych pokoleń.Natomiast w art. 14, dotyczącym miejsczabytkowych, czytamy: „Przedmiotem szczególnychstarań powinny stać się miejsca o wartościzabytkowej celem zachowania ich integralności orazzapewnienia ich uszanowania, ich zagospodarowa-nia i ich waloryzacji”. Po 30 la-tach temat autentyczności podjęto powtórnie w Do-kumencie z Nara54, gdzie stwierdzono: „Wszystkieoceny wartości przypisywanych dobrom kultury, a także wiarygodność odpowiednich źródeł informa-cji, mogą różnicować się zależnie od kultury, którejdotyczą, a nawet w obrębie tej kultury. Zatem niejest możliwym opieranie oceny wartościującej i auten-tyczności na stałych kryteriach. Przeciwnie, szacunekwobec wszystkich kultur wymaga, aby zasoby dzie-dzictwa były oceniane w kontekście kultury, do któ-
79
rej należą” (tłum. autor).W Wytycznych UNESCO55 stwierdzono, że możli-
wość zrozumienia wartości przypisanej dziedzictwuzależy od stopnia, w jakim źródła informacji o tej war-tości mogą być traktowane jako wiarygodne i praw-dziwe. Analiza wszystkich atrybutów autentycznościpozwala ocenić dany obiekt pod względem artys-tycznym, historycznym, społecznym i naukowym.Informacje te uzyskuje się ze wszelkich dostęp-nych źródeł materialnych, pisanych, ustnych i iko-nograficznych, pozwalających poznać istotę, właści-wości, znaczenie oraz historię obiektu dziedzictwa.Wytyczne UNESCO podają 8 aspektów badania
autentyczności:• projekt i wykonanie,• materiały i wyroby,• użytkowanie i funkcja,• tradycje, techniki i sposoby zarządzania,• lokalizacja i rozplanowanie,• język i inne formy dziedzictwa niematerialnego,• nastrój i oddziaływanie,• inne wewnętrzne i zewnętrzne czynniki.
Zarówno Wytyczne UNESCO, jak i komentarzdo pojęcia autentyczności zawarty w publikacjiICCORM56 zalecają interpretację według Dokumen-tu z Nara57, gdzie w preambule czytamy: „w świecie,
10. Science Museum, Londyn,Wielka Brytania, ekspozycja poświęcona energii – maszyna parowa z 1903 r. produkcjiBurnley Ironworks Company,wykonana dla zakładów włókien-niczych Harle Syke w Burnley,Lancashire – „żywy” zabytektechniki zawsze budzi zaintere-sowanie. 10. Science Museum, London,United Kingdom, an expositionabout energy – a steam enginefrom 1903 produced by theBurnley Ironworks Company forthe Harle Syke textile factory inBurnley, Lancashire – a “living”monument of technology always produces much interes t.
80
który podlega ciągle wzrastającym wpływom sił glo-balizacji i homogenizacji, w świecie, w którym po-szukiwanie tożsamoś ci kulturalnej czasami wy-raża się poprzez agresywny nacjonalizm i tłumieniekultur mniejszościowych, uwzględnienie autentycz-ności w praktyce konserwatorskiej jest istotnymwkładem w wyjaśnianie i oświecenie zbiorowej pa-mięci ludzkości” (tłum. autor). Myśl tę podjęła De-klaracja z San Antonio58 i jakkolwiek jest to doku-ment amerykański dotyczący Indian – ludności ro-dzimej i jej kultury – to poczynione spostrzeżenia sąna tyle ogólne, że nie tracą przydatności gdziekol-wiek na świecie, jak np. stwierdzenie, iż „tożsamoś ćkulturalna jest rdzeniem społ ecznoś ci i życianarodu, jest fundamentem dziedzictwa kultury i je-go konserwacji. (…) Mając na względzie wartośćobiektów dziedzictwa w relacji do tożsamości kul-turalnej, Amerykanów dotyka globalny problemkulturalnej homogenizacji zmierzającej do roz-cieńcze-nia i wymazania wartości lokalnych na rzecztych, które są wszechstronnie upowszechniane, częs-t o w celach komercyjnych jako stereotypowe złudzenia.To osłabia rolę dziedzictwa. (…) Cel zachowania pa-mięci i jej wyrazu kulturowego należy osiągać po-przez docenienie duchowości człowieka wykracza-jącej poza aspekt materialny. Badania historyczne i techniczne substancji materialnej nie wystarczajądo identyfikacji pełnego znaczenia dziedzictwa,gdyż jedynie ci, których ono dotyczy, mogą wnieśćcoś istotnego i głębszego na temat wartości danegoobiektu, jako nośnika ich tożsamości kulturalnej”.
Integralność jest miarą całościowości lub kom-pletności danego zasobu dziedzictwa, szczególniegdy jest on zespołem obiektów, miejscem zabytko-wym lub krajobrazem. Orzekanie o integralnościwymaga zbadania zakresu, w jakim obiekt:• obejmuje wszystkie elementy niezbędne do wyra-
żenia jego autentyczności z czasów powstania, po-szczególnych przemian lub ostatniej fazy użytko-wania;
• posiada liczbę elementów wystarczającą do inter-pretacji i prezentacji jego właściwości, przezna-czenia, funkcji itd. – ogólnie innych wartości;
• obecnie doznaje uszczerbku i ubytku substancjizabytkowej z powodu zaniedbania i braku nale-żytej opieki lub niesprzyjających skutków rozwojugospodarczego, np. masowej turystyki.
Autentyczność i integralność tworzą głównykomponent wartości kulturalnych każdego zasobudziedzictwa, a nie jedynie obiektów pretendujących
do wpisu na Listę Światowego Dziedzictwa. Wystarczy„najwyższą powszechną wartość” odnieść do innego– nieglobalnego – obszaru porównania, czyniąc zniej wartoś ć unikatowoś ci właściwą dla np.gminy, re-gionu, województwa czy kraju.
W czerwcu 2006 r. przyjęto nową strategię UniiEuropejskiej w zakresie rozwoju zrównoważonego59,wskazując 7 kluczowych problemów celowych:• zmiana klimatu i czysta energia,• zrównoważony transport,• zrównoważona konsumpcja i produkcja,• konserwacja i zarządzanie zasobami naturalnymi,• zdrowie publiczne,• wykluczenie społeczne, demografia i migracja,• światowe ubóstwo.
Szczegóły tej strategii zawarto w specjalnej pub-likacji60, odnosząc je kilkakrotnie do spraw kultury. I tak w przypadku rozwoju społeczno-ekonomiczne-go zapisano: „rozwój zrównoważony promuje dyna-miczną gospodarkę z pełnym zatrudnieniem i wyso-kim poziomem edukacji, ochrony zdrowia, społecz-nej i terytorialnej spójności oraz ochrony środowiskaw pokojowym i bezpiecznym świecie z poszano-waniem kulturalnej różnorodności” (tłum. autor).Analizując zagadnienie motoryzacji w ramachzrównoważonej konsumpcji i produkcji, wskazano(obok negatywnych) na pewne zalety użytkowaniasamochodów osobowych, zapewniających dogodnedotarcie do miejsc pracy i podstawowych usług, ta-kich jak edukacja, opieka zdrowotna, sklepy, a tak-żeułatwiających działalność kulturalną i społeczną,turystyczną i wypoczynkową. W zakresie społeczne-go wykluczenia stwierdzono brak wspólnego, po-wszechnie akceptowanego miernika ubóstwa, ale i przypomniano definicję z 1984 r., według której„ubogimi są te osoby, rodziny i grupy osób, którychzasoby (materialne, kulturalne i socjalne) są tak ogra-niczone, że pozbawiają ich osiągnięcia minimumwarunków egzystencji przyjętych w Krajach Człon-kowskich, do których należą”. To zwrócenie uwagina rozmaite potrzeby i funkcje społ ecznie pożą-dane, jako zaspokajające jakieś rzeczywiste i aktual-ne lub przewidywane potrzeby, przyjąłem w omawia-nej tu metodzie waloryzacji jako główną przesłankęformułowania zbioru wartości prospektywnych.
Zatem niech podsumowaniem powyższych roz-ważań, a zarazem zapowiedzią 2. części tego arty-kułu, będzie tabela 3, w której zawarłem propozycjenazw wartości zasobów dziedzictwa kultury.Doprecyzowanie argumentów i kryteriów ich ocenyzależy od typu danego zasobu, tj. od tego, czy jest on
81
teorie
niematerialny, czy materialny, czy jest ruchomy, czynieruchomy, czy jest pojedynczym obiektem, zespo-łem obiektów, czy miejscem zabytkowym lub histo-rycznym, wreszcie – czy jest krajobrazem. Dziełosztuki, architektura monumentalna i zabytek techni-ki różnią się, lecz nazwy ich potencjalnych wartościpowinny pozostać identyczne.
Dr inż. Waldemar J. Affelt jest absolwentem StudiumPodyplomowego Konserwacji Zabytków ArchitekturyPolitechniki Warszawskiej oraz Centro Europeo perla C onservazione d i V enezia ( Włochy); S ummerSchool on European Conservation, English Heritage(Wielka Brytania); European Commission AdvancedStudy Course „Cultural Heritage Protection in a Sus-
Wartoś ci kulturalne Wartoś ci społ eczno-ekonomiczne(retrospektywne) (prospektywne)
wartość tożsamości społecznej wartość użyteczności społecznejwartość autentyczności wartość zachowania funkcji wartość integralności wartość potencjału ekonomicznegowartość unikatowości wartość edukacyjnawartość artystyczna wartość estetycznawartość historyczna wartość polityczna
wartości specjalnego znaczenia, np. różnorodność krajobrazu kulturowego
Tabela 3. Nazwy wartości dziedzictwa kultury z podziałem na dwa zbiory
tainable Society”, The UCL Centre for SustainableHeritage (Wielka Brytania). Jest organizatorem i se-kretarzem naukowym międzynarodowych konferencjina Politechnice Gdańskiej na temat dziedzictwa prze-mysłu (1993, 1995), inżynierii (1999) i techniki(2005), a od 1998 r. wykłada tam przedmiot autor-ski „Kulturotwórcze aspekty budownictwa”; jest także moderatorem warsztatów konserwatorskich„UNESCO International Summer School on the Preservation of Cultural Heritage” w Zamościu.Specjalista Forum UNESCO „University and Heri-tage”, członek ICOMOS i TICCIH, autor ponad 100publikacji, m.in. książki Dziedzictwo w budownic-twie albo o obiektach budowlanych jako dobrachkultury ksiąg dziesięć (Gdańsk 1999). W pracy nau-kowo-badawczej zajmuje się metodyką zabytkoznaw-czej analizy wartościującej oraz zrównoważonego za-rządzania zasobami dziedzictwa techniki.
1. Komunikat Komisji do Parlamentu Europejskiego, Rady,Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego oraz Komi-tetu Regionów, dotyczący europejskiej agendy kultury w dobieglobalizacji świata [SEK (2007) 570]; http://eur-lex.europa.eu/LexUriServ/LexUriServ.do?uri=COM:2007:0242:FIN:PL:PDF
2. Zob. W. Affelt, Rozwój zrównoważony, (w:) Wielka Encyklope-dia PWN, t. 31, Warszawa 2005, s. 376.
3. Interesariusze (ang. stakeholders) są to osoby lub organizacjeuczestniczące bezpośrednio lub pośrednio w danym przedsię-wzięciu, zainteresowane rozmaitymi jego aspektami i etapami,mogące wpływać na jego przebieg i efekt końcowy, a także nasam fakt jego zaplanowania i rozpoczęcia.
4. Zob. E.C.C.O. Professional Guidelines and Code of Ethics;http://www.ecco-eu.org/about-e.c.c.o./professional-guide-lines.html
5. The International Council on Monuments and Sites (ICOMOS), rok utworzenia 1964.
6. The International Committee for the Conservation of theIndustrial Heritage (TICCIH), rok utworzenia 1973.
7. Council of Europe Framework Convention on the Value of Cultural Heritage for Society, otwarta do przystąpienia 27 paź-dziernika 2005 r. w Faro; http://conventions.coe.int/Treaty/Commun/QueVoulezVous.asp?NT=199&CM=8&CL=ENG
8. Sharing conservation decisions, R. Varoli-Piazza (ed.),ICCROM, Rome 2007, s. 54; http://www.iccrom.org/pdf/ICCROM_15_SharingConservDecisions_en.pdf
9. Konwencja przyjęta w Paryżu 16 listopada 1972 r. przez Konferencję Generalną Organizacji Narodów Zjednoczonych dlaWychowania, Nauki i Kultury na jej 17. sesji; przyjęta przezPolskę w 1976 r. (Dz.U. z 1976 r., Nr 32, poz. 190); http://
Przypisy
82
www.unesco.pl/fileadmin/user_upload/pdf/Konwencja_o_ochronie_swiatowego_dziedzictwa.pdf
10. Konwencja Rady Europy sporządzona we Florencji 20 paź-dziernika 2000 r. (Dz.U. z 2006 r., Nr 14, poz. 99); http:// bap-psp.lex.pl/serwis/du/2006/0098.htm
11. Konwencja sporządzona w Paryżu 20 października 2005 r.(Dz.U. z 2007 r., Nr 215, poz. 1585); http://www.abc.com.pl/ ser-wis/du/2007/1585.htm
12. „Różnorodność kulturowa” odnosi się do wielości form, po-przez które kultury grup i społeczeństw znajdują swój wyraz.Wspomniane sposoby wyrażania kultury przekazywane są w ob-rębie grup i społeczeństw, a także pomiędzy nimi. Różnorodnośćkulturowa przejawia się nie tylko w zróżnicowanych formach,poprzez które wyraża się, wzbogaca i jest, dzięki rozmaitościform wyrazu kulturowego, przekazywane dziedzictwo kulturoweludzkości, ale także w różnych postaciach twórczości artystycz-nej, wytwarzania, rozpowszechniania, dystrybucji form wyrazukulturowego i korzystania z nich, niezależnie od stosowanychśrodków i technik.
13. UNESCO Convention for the Safeguarding of IntangibleCultural Heritage; http://conventions.coe.int/Treaty/EN/Treaties/Word/199.doc
14. Konwencja przyjęta w Paryżu 16 listopada 1972 r..., jw.
15. J. Jokilehto, The World Heritage List. What is OUV? Definingthe Outstanding Universal Value of Cultural World HeritageProperties, Berlin 2008; http://www.international.icomos.org/publications/monuments_and_sites/16/pdf/Monuments_and_Sites_16_What_is_OUV.pdf
16. Patronem stowarzyszenia jest Thomas Newcomen (1664-1729), angielski kowal, wynalazca niskociśnieniowej pompy pa-rowej (1698) oraz konstruktor pierwszego w świecie silnika pa-rowego o ruchu zwrotnym (1710).
17. Np. International Committee for the History of Technology (ICOHTEC) (Francja, 1968), European Federation of Associa-tions of Industrial and Technical Heritage (E-FAITH) (Hisz-pania, 1997), Association for Industrial Archaeology (WielkaBrytania, 1973), Australasian Society for Historical Archaeology(Australia, 1970; Nowa Zelandia, 1991); Industrial Heritage Association of Ireland (Irlandia, 1996), Vlaamse Vereniging voorIndustriële Archeologie (Belgia, 1978), Society for IndustrialArchaeology (USA, 1971).
18. Zob. W. Affelt, Archeologia przemysł u, (w:) Wielka Encyklo-pedia PWN, t. 2., Warszawa 2001, s. 237-238.
19. The Nizhny Tagil Charter for the Industrial Heritage, lipiec2003; http://www.mnactec.cat/ticcih/industrial_heritage.htm
20. The Society for the History of Technology (SHOT) (USA,1958).
21. W dokumencie z 1987 r. zwanym Raportem Brundtland –od nazwiska pani Gro Brundtland, byłego premiera Norwegii, w latach 1984– 1987 przewodniczącej Światowej Komisji ds.Środowiska i Rozwoju ONZ (tzw. Komisja Brundtland). Definicjastwierdza, że jest to taki rozwój, który „zaspokaja po-trzebywspółczesnego pokolenia bez umniejszania możliwościprzyszłych pokoleń do zaspokojenia ich własnych potrzeb (ang.Sustainable Development as „development which meets theneeds of the present without compromising the ability of futuregenerations to meet their own needs”).
22. Podczas trwania Konferencji ONZ „Środowisko i rozwój”przyjęto 5 dokumentów: 1) Agenda 21 (Globalny Program Dzia-łań), 2) Deklaracja z Rio na temat środowiska i rozwoju, 3) Kon-wencja klimatyczna, 4) Konwencja o ochronie różnorodności bio-logicznej, 5) Deklaracja o lasach.
23. Declaration of San Antonio at the InterAmerican Symposiumon Authenticity in the Conservation and Management of the Cultural Heritage, US ICOMOS, San Antonio, Texas, USA, 1996;http://www.icomos.org/docs/san_antonio.html
24. Agenda 21 dla regionu Morza Bał tyckiego „Bał tyk 21”przy-jęta na 7. Sesji Ministerialnej Rady Państw MorzaB a ł t y c k i e g ow Nyborgu, 22-23 czerwca 1998 r.; http://www.baltic21.org/attachments/report_no_1_98__agenda_21_for_bsr___polish.pdf
25. ICOMOS International Cultural Tourism Charter „ManagingTourism at Places of Heritage Significance”, Mexico1999; http://www.international.icomos.org/charters/tourism_e.htm
26. The 6th European Commission Conference „SustainingEurope’ s Cultural Heritage: From Research to Policy”; http://www.ucl.ac.uk/sustainableheritage/conference-proceedings/index.html
27. London Declaration. European Conference Declaration onSustaining Cultural Heritage Research. An initiative to protectand safeguard European Cultural heritage through scientific andtechnological research; http://www.ucl.ac.uk/sustainableheritage/conference-proceedings/london-declaration.html
28. „European added value”, czyli wymierne korzyści dla UE:kompatybilność projektu z założeniami danego programu, celuitp., wkład w realizację założeń Europejskiej Przestrzeni Badaw-czej i innych polityk europejskich, zwiększenie współpracy nau-kowej, wkład w rozwój naukowej doskonałości i europejskiej kon-kurencyjności, wymierna korzyść dla beneficjenta itd.
29. Xi’an Declaration on the Conservation of the Setting ofHeritage Structures, Sites and Areas; http://www.international.icomos.org/charters/xian-declaration.pdf
30. E. Małachowicz, Konserwacja i rewaloryzacja architektury w ś rodowisku kulturowym, Wrocław 2007.
31. Kultura a zrównoważony rozwój. Środowisko, ł ad przestrzen-ny, dziedzictwo, R. Janikowski, K. Krzysztofek (red.), Polski Ko-mitet do Spraw UNESCO, Warszawa 2009.
32. Remont konserwatorski jest to każde przedsięwzięcie inwes-tycyjne dotyczące nieruchomego zasobu dziedzictwa kulturowe-go, które powinno uwzględniać zarówno postanowienia Ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane, jak i Ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkamiwraz z rozporządzeniami związanymi.
33. B.M. Feilden, J. Jokilehto, Management Guidelines for WorldCultural Heritage Sites, UNESCO/ICOMOS/ICCROM, Rome1992 (2. edition 1998).
34. Cykl życia obiektu budowlanego obejmuje wszystkie fazy istnienia jego substancji, od pozyskania surowców, poprzez prze-tworzenie ich w półprodukty i wyroby, scalenie, użytkowanie,ewentualne przebudowy i rozbudowy, aż do ustania eksploatacji,rozbiórki, wtórnego użycia lub utylizacji. Z cyklem życia obiektuwiążą się mierniki emisji substancji szkodliwych, zużycia wody,produkcji odpadów oraz energii wbudowanej, tj. zużytej podczasjego trwania.
83
teorie35. Pojęcie z zakresu budownictwa zrównoważonego, oznacza-jące wynik rachunku ciągnionego energii, którą trzeba zużyć na pozyskanie surowców, produkcję wyrobu, jego składowanie i transportowanie, wbudowanie, utrzymanie eksploatacyjne, bieżącą konserwację (remonty) oraz ewentualną rozbiórkę i uty-lizację.
36. Alois Riegl, Georg Dehio i kult zabytków, Warszawa 2006, s. 33.
37. Tamże, s. 41.
38. Tamże, s. 54.
39. Tamże, s. 57.
40. Tamże, s. 58.
41. Według art. 3. Ustawy o ochronie zabytków i opiece nadzabytkami zabytkiem jest „nieruchomość lub rzecz ruchoma, ichczęści lub zespoły, będące dziełem człowieka lub związane z jegodziałalnością i stanowiące świadectwo minionej epoki bądź zda-rzenia, których zachowanie leży w interesie społecznym ze wzglę-du na posiadaną wartość historyczną, artystyczną lubnaukową”. Trzy nazwy wartości nie uwzględniają osiągnięć teo-retycznych wypracowanych już przed 100 laty, a ponadto sfor-mułowanie „interes społeczny” ma konotacje polityczne, gdyż toośrodki wła-dzy dostarczają jego wykładni, zaś urzędnicy mogągo interpreto-wać według aktualnego zamówienia ideolog-icznego.
42. Zob. A. Riegl, Nowe prądy w dziedzinie opieki nad zabytka-mi, (w:) Zabytek i historia, Warszawa 2007.
43. Podstawa działania UE w dziedzinie kultury jest zawarta w Traktacie ustanawiającym Wspólnotę Europejską. Artykuł 151stanowi, że: „Wspólnota przyczynia się do rozkwitu kultur państwczłonkowskich, w poszanowaniu ich różnorodności narodowej i regionalnej, równocześnie podkreślając znaczenie wspólnegodziedzictwa kulturowego”; http://www.ukie.gov.pl/www/serce.nsf/0/a12b5b49b4c7a6dec1256e820027d556?open
44. W. Frodl, Pojęcia i kryteria wartoś ciowania zabytków. Ichoddział ywanie na praktykę konserwatorską, Warszawa 1966.
45. E. Avrami, M. Randall, M. de la Torre, Values and HeritageConservation: Research Report, Los Angeles 2000; ResearchReport. Assessing the Values of Cultural Heritage, M. de la Torre(ed.), Los Angeles 2002; Heritage Values in Site Management:Four Case Studies, M. de la Torre (ed.), Los Angeles 2005.
46. M. Randall, Assessing Values in Conservation Planning: Methodological Issues and Choices, (w:) Research Report…, jw., s.5; http://www.getty.edu/conservation/publications/pdf_ publications/assessing.pdf
47. „The Burra Charter” The Australia ICOMOS charter for the conservation of places of cultural significance; http://www.icomos.org/australia/burra.html
48. Tamże, s. 10.
49. Conservation Principles. Policies and Guidance for the Sus-tainable Management of the Historic Environment, EnglishHeritage, April 2008; w poprzednim raporcie opublikowanym w 2007 r. wymieniono 11 nazw wartości podzielonych na 4 gru-py, a raport najnowszy podaje 4 nazwy wartości głównych – este-tyczna, komunalna (społeczności lokalnej), dokumentacyjna, his-toryczna – które precyzuje w aspektach zapisanych w tabeli 2.
50. Operational Guidelines for the Implementation of the WorldHeritage Convention; http://whc.unesco.org/archive/opguide08-en.pdf
51. W tekście Konwencji przyjętej w Paryżu 16 listopada 1972 r.(Dz.U. z 1976 r., Nr 32, poz. 190) sformułowanie „wyjątkowąpowszechną wartość z punktu widzenia historii, sztuki lub nau-ki” odniesiono do kategorii zabytków i zespołów, zaś do kategoriimiejsc zabytkowych odniesiono sformułowanie „wyjątkową po-wszechną wartość z punktu widzenia historycznego, estetyczne-go, etnologicznego lub antropologicznego”.
52. Karta Wenecka – 1964. Postanowienia i uchwał y II Między-narodowego Kongresu Architektów i Techników Zabytkóww Wenecji w 1964 r. Dokument 1. Międzynarodowa karta konserwacji i restauracji zabytków i miejsc zabytkowych;http://www. icomospoland.org/pdf/KARTA%20WENECKA.pdf
53. Zamiast „autentyzm” używam słowa „autentyczność”, jakospójnego ze zwyczajem językowym tworzenia desygnatów war-tości z sufiksem „-ość”; skądinąd autentyzm oznacza kierunek literacki stworzony w dwudziestoleciu międzywojennym.
54. The Nara Document on Authenticity, ICOMOS, 1994; http://www.international.icomos.org/naradoc_eng.htm
55. Operational Guidelines…, jw.
56. Sharing conservation decisions…, jw.
57. The Nara Document…, jw.
58. Declaration of San Antonio..., jw.
59. The Renewed EU Sustainable Development Strategy;http://ec.europa.eu/sustainable/docs/renewed_eu_sds_pl.pdf
60. Measuring progress towards a more sustainable Europe monitoring report of the EU sustainable development strategy, EUROSTAT Statistical books 2007; http://bookshop.europa.eu/eubookshop/bookmarks.action?target=EUB:NOTICE:KS7707115:EN&request_locale=EN
84
The protection of cultural heritage in the twentyfirst century is determined by a number of fac-
tors, such as de-industrialisation, which intensivelyintroduces technical resources into the range ofstudies dealing with historical monuments; theprogress of the technology of information and com-munication which offers new ways of documentinghistorical monuments and ensures a rapid dissemi-nation of pertinent information; the insufficienciesof cultural education, the virtualisation of realityand experiences without contact with the actualartefact; the assumption of many state tasks by self-governments; and limited state funds for the conser-vation of historical monuments.
All these processes are more or less concurrentwith the principles of sustainable development, pro-claimed in 1987, referred to in the Constitution ofthe Republic of Poland in 1997 and defined in theStatute of 27 April 2001 on the protection of thenatural environment. This idea is also taken intoaccount by many international documents enactedin the past twenty years by UNESCO, the Council of Europe, ICOMOS and TICCIH. The key problem consists of a reference of the principles of sustainable development to culture and, in particular, to the protection of cultural heritageresources.
A new approach is required by the analysisapplied both in relation to non-material phenomenaand assorted artefacts – proof of interactionbetween man and the environment in the course ofages, documenting the development of civilisationand progress in various domains of human activity.Conservation calls for new methods of valorisation,sufficiently universal to encompass all culturalgoods and suitably simple and detailed to be ap-plied in daily research-scientific praxis.
Upon the basis of an analysis of internationaldocuments and foreign publications the article pro-poses a methodical valorisation of historical objects,founded on a canon of 12 identified values com-prising, respectively, a collection of cultural valuesrelating to the past of a given heritage resource(social identity, authenticity, integrity, uniqueness,historical value and artistic value) as well as a col-lection of socio-economic values expressing contem-porary reality and anticipating the needs of thefuture generations (social usefulness, functional sus-tainability, economical value, educational value,aesthetic value and political value). The methodshould be universal, and the process of renderingprecise the analysis arguments and the assessmentcriteria should depend on the type of resource, i.e.whether it is material or non-material, movable ornon-movable, a single monument or a complex, a historical site or a cultural landscape. True, a workof art, monumental architecture and a monumentof technology differ, but the names of their potentialvalues should remain identical, expressing the holis-tic paradigm of culture. Such an interpretation takesinto account the strategic target of contemporaryconservation-restoration as well as all sorts of revi-talisations (regeneration, rehabilitation) of the his-torical substance, which should invariably comprisea balanced retention of all the values of assorted cul-tural heritage resources for the future generations,This is a dynamic and complicated social process,taking place in changing economic and political con-ditions, which frequently involves parties pursuingequally different goals. The protection of historicalmonuments calls for lively negotiations for the sakeof their survival, processes that should be consis-tently accompanied by a vision of the present-dayand future beneficiaries of the values in question.
THE HERITAGE OF TECHNOLOGY AS A PARTICLE OF CULTURE
Part I. Within the Sustainable Development Current
![Paolini Christopher - Dziedzictwo Tom 4 - Dziedzictwo [Skan]](https://img.pdfslide.tips/doc/110x75/5571fff049795991699e7321/paolini-christopher-dziedzictwo-tom-4-dziedzictwo-skan.jpg)
