Wady i zalety ebooków

Książki elektroniczne a właściwie urządzenia i oprogramowania do ich pobierania i

odtwarzania mają szereg zalet, a także pewne wady – znaczenie tych ostatnich maleje jednak

z każdym rokiem, dzięki bardzo szybkiemu postępowi technicznemu i malejącym kosztom.

Zalety:

Aktualność informacji, którą zawdzięczamy przede wszystkim Internetowi.

Niższy koszt pozyskiwania informacji (gazet, książek, podręczników szkolnych, prac

naukowych itd.), jeśli nie liczyć, rzecz jasna, jednorazowych kosztów sprzętu.

System nawigacyjny i wyszukiwawczy nieporównanie bogatszy i skuteczniejszy niż w

książce tradycyjnej.

Nieograniczona praktycznie objętość elektronicznych materiałów.

Łatwa archiwizacja i dostęp do dużej ilości książek. Znikają problemy z

przechowywaniem i niepotrzebną makulaturą.

Łączenie najrozmaitszych typów mediów w jednolitej postaci elektronicznej,

niemożliwe do uzyskania w tak szerokim zakresie w książce tradycyjnej.

Ułatwienie dostępu do informacji dla milionów osób o fizycznych upośledzeniach.

Coraz większa oferta dostępnych tytułów.

Wady:

Większe wymagania urządzeń elektronicznych, których używanie wiąże się z

określonym poziomem kultury technicznej.

Koszt nabycia urządzenia (komputera czy specjalistycznego odtwarzacza).

Niedostateczna ciągle jakość wyświetlaczy, powodujące szybsze zmęczenie

czytającego i wolniejsze czytanie (wg testów – o ok. 25 proc.)

Ograniczona przenośność, aczkolwiek nie dotyczy to już w zasadzie notebooka czy

czytnika książek elektronicznych.

Ograniczenia ekonomicznej infrastruktury (zwłaszcza systemu rozliczeń),

zniechęcające wydawców do znacznie intensywniejszego zagospodarowywania

nowych możliwości.

Brak wystarczająco skutecznych technik i technologii ułatwiających korzystanie z

mediów elektronicznych osobom niepełnosprawnym (w szczególności syntezy

dźwięku).

Mało skuteczne techniki zabezpieczania praw autorskich.

Mikołaj Kopernik

Mikołaj Kopernik żył w latach 1473 - 1543. Był polskim astronomem, lekarzem i

duchownym. Człowiek epoki odrodzenia, autor przełomowego dzieła "O obrotach ciał

niebieskich" ("De Revolutionibusorbiumcoelestium"). Dzieło Mikołaja Kopernika wydane po

łacinie w Norymberdze w 1543 roku było przełomową praca naukową. Mikołaj Kopernik

ostatecznie wykazał i szczegółowo udowodnił w niej, że to ziemia obraca się wokół słońca, a

nie, jak wierzono - słońce wokół ziemi. Teoria heliocentryczna zastąpiła teorię geocentryczną.

Odkrycie Mikołaja Kopernika nazywane jest przewrotem kopernikańskim w światowej nauce.

Życie Mikołaja Kopernika

Mikołaj Kopernik urodził się w Toruniu w

1473 roku, po śmierci ojca wychowywany

był przez swojego wuja, biskupa

warmińskiego Łukasza Watzenrode. W

latach 1492 - 1495 studiował na

Uniwersytecie Jagiellońskim w okresie

niebywałego rozkwitu tej uczelni. Szkoły

nie ukończył dyplomem. Przez dwa

kolejne lata studiował na Uniwersytecie

Bolońskim, gdzie rozwinął

zainteresowania astronomiczne i napisał

pierwsze krytyczne prace o teorii

geocentrycznej Ptolemeusza. Do 1503 roku

studiował kolejno w Padwie i Rzymie.

Uzyskał tytuł doktora prawa kanonicznego

oraz prawo wykonywania zawodu lekarza.

Już od czasów studiów wspinał się także

po szczeblach hierarchii duchownej - został kanonikiem warmińskim. Osiadł na Warmii,

gdzie asystował wujowi, biskupowi warmińskiemu. Przebywał kolejno w Lidzbarku

Warmińskim i we Fromborku, gdzie posiadał dom, w którym zorganizował obserwatorium

astronomiczne. W tym okresie, oprócz dzieł astronomicznych, tworzył też dzieła poetyckie.

Brał udział w wielu wydarzeniach politycznych, w tym koronacji Zygmunta I Starego i

sejmie. Sporządzał też mapy Warmii i Mazur. W latach 1519 - 1521 brał udział w wojnie

polsko-krzyżackiej, odpowiadał między innymi za stan fortyfikacji. Opracował nowe

fortyfikacje dla zamku w Olsztynie - Mikołajowi Kopernikowi przypisuje się zasługę

skutecznej obrony Olsztyna przed Krzyżakami. Pisał też liczne prace z dziedziny ekonomii.

Teoria heliocentryczna

Mikołaj Kopernik nie był pierwszym naukowcem formułującym teorię heliocentryczną,

jednakże jego zasługa polegała na ostatecznym jej udowodnieniu i przekonywającej,

wyczerpującej argumentacji. Obalił w ten sposób wcześniej obowiązującą teorię

geocentryczną, której podważanie Kościół katolicki uważał za przejaw herezji. W

starożytności teorię heliocentryczną sformułował już Arystach z Samos, hellenistyczny

filozof i astronom żyjący w III wieku przed naszą erą. Arystach z Samos poprzez teorię

heliocentryczną pragnął objaśnić zmienność pór roku, była też dla niego użyteczna dla

rozwoju geografii i kartografii. Jednak przez wiele stuleci bardziej popularna okazała się

błędna teoria geocentryczna Ptolemeusza, żyjącego w II wieku naszej ery, która była bliższa

potocznemu rozumieniu zjawisk przyrodniczych i plasowała ziemię w centrum wszechświata.

Teoria heliocentryczna Mikołaja Kopernika jest w zasadzie bardzo obszernym, nowym

komentarzem do obserwacji Arystacha z Samos. W swoim dziele "O obrotach ciał

niebieskich" Mikołaj Kopernik dokonał szczegółowego i wyczerpującego przeglądu literatury

przedmiotu od czasów starożytności. Za najbardziej trafną teorię uznał właśnie pracę

Arystacha z Samos, uzupełnioną o wyniki badań własnych i nowe przykłady. Zasadniczym

znaczeniem przewrotu kopernikańskiego nie było więc dokonanie samego odkrycia

heliocentryzmu, ale nowy komentarz i przeciwstawienie się teorii geocentrycznej, uznawanej

niemalże za społeczno-religijny dogmat. Było to zgodne z duchem odrodzenia, które stawiało

ciekawości dociekliwość człowieka ponad dogmaty, przesądy i wiarę natury religijnej.

Mikołajowi Kopernikowi nie udało się jednak w pełni zgłębić natury ruchu planet dookoła

słońca. Jego założenie, że planety krążą po kolistych orbitach nie było zgodne z prawdą i w

praktyce ówczesnej astronomii dawało wyniki jeszcze bardziej błędne, niż nieprawdziwa

teoria ptolemejska. Mikołaj Kopernik założył zatem, że planety, oprócz kolistych orbit,

poruszają się także po dodatkowych orbitach - epicyklach. Dopiero Johannes Kepler, fizyk i

astronom tworzący na początku XVII wieku sformułuje prawa Keplera, zakładające

eliptyczny ruch planet oraz uwzględniające istnienie peryhelium i aphelium. Współczesny

Johannesowi Keplerowi Galileusz był kolejnym człowiekiem nauki, który rozwinął teorię

heliocentryczną. Wszystkie jej zawiłości zostały odkryte dopiero w XIX wieku.

Izaak Newton

Newton Isaac Sir (1643-1727), fizyk, matematyk, filozof i astronom angielski. Profesor

fizyki i matematyki uniwersytetu w Cambridge 1669-1701, członek RoyalSociety od 1672 i

jego prezes od 1703, członek paryskiej AN od 1699. W 1705 otrzymał tytuł szlachecki.

W 1687 opublikował pracę Philosophiaenaturalis principia mathematica, w której

sformułował podstawy fizyki klasycznej (Newtona zasady dynamiki) i przedstawił ich

zastosowanie w zagadnieniach mechaniki, astronomii i fizyki. Sformułował prawo

powszechnego ciążenia (Newtona prawo grawitacji), wyjaśnił precesję osi Ziemi i pływy

morza, uzasadnił prawa Keplera.

W optyce opracował korpuskularną teorię budowy światła (spór z Ch. Huygensem), określił

zasady optyki geometrycznej oraz

odkrył interferencję światła (Newtona

pierścienie). Dał początek badaniom

nad ciepłem (wprowadził skalę stopni

ciepła, podał prawo stygnięcia ciał).

Niezależnie od G.W. Leibniza odkrył

rachunek różniczkowy i całkowy, podał

metodę przybliżonego rozwiązywania

równań (tzw. metoda stycznych), podał

wzór interpolacyjny dla wielomianu n-

tego stopnia określonego w n-punktach,

badał własności krzywych. W filozofii

twórca mechanicyzmu.

Zasady dynamiki Newtona:

I zasada dynamiki Newtona - jeżeli na ciało nie działa żadna siła lub działające siły

równoważą się, to ciało pozostaje w spoczynku lub porusza się ruchem jednostajnym

prostoliniowym: Gdy F w = 0, to v=const. Jest to zasada bezwładności, z której

wynika, że bez udziału niezrównoważonej siły ciało nie zmieni swojej prędkości.

II zasada dynamiki Newtona - Jeśli siły działające na ciało nie równoważą się, to

ciało porusza się ruchem przyspieszonym (opóźnionym), w którym przyspieszenie

(opóźnienie) jest wprost proporcjonalne do wartości siły wypadkowej, a odwrotnie

proporcjonalne do masy tego ciała.

III zasada dynamiki Newtona - Jeśli ciało A działa na ciało B pewną siłą (siłą akcji),

to ciało B działa na ciało A siłą (siłą reakcji) o takiej samej wartości, takim samym

kierunku, lecz o przeciwnym zwrocie.

Johannes Kepler

Kepler Johannes (1571-1630), niemiecki matematyk, astronom i astrolog, jedna z czołowych

postaci rewolucji naukowej w XVII wieku, zwolennik teorii M. Kopernika, odkrył eliptyczny

kształt orbit planetarnych, opracował i opublikował tablice astronomiczne

(TabulaeRodolfinae 1627), obliczył objętości 92 brył obrotowych, prowadził prace w

dziedzinie optyki, skonstruował lunetę (tzw. lunetę keplerowskę), zbudowaną z 2 soczewek

skupiających oraz badał prawo załamania światła (załamanie światła). Najbardziej znany jest

z nazwanych jego nazwiskiem praw ruchu planet, skodyfikowanych przez późniejszych

astronomów na podstawie jego prac

Astronomia nova, HarmonicesMundi i

EpitomeastronomiaeCopernicanae.

Prawa te stały się jedną z podstaw teorii

grawitacji Izaaka Newtona.

W trakcie swojej kariery, Kepler był

nauczycielem matematyki w Grazu,

asystentem astronoma TychonaBrahe,

matematykiem na dworze Rudolfa II

Habsburga, nauczycielem matematyki

w Linzu i doradcą Albrechta von

Wallensteina. Poza badaniami

astronomicznymi prowadził badania w

zakresie optyki i ulepszył teleskop

soczewkowy Galileusza.

W czasach Keplera nie istniało wyraźne

rozróżnienie pomiędzy astronomią i

astrologią, natomiast astronomia jako

jedna ze sztuk wyzwolonych, była

wyraźnie oddzielona od fizyki,

zaliczanej do filozofii przyrody. Kepler w swoich pracach używał argumentów religijnych,

wychodząc z założenia, że Bóg stworzył świat zgodnie z inteligentnym planem, który można

poznać za pomocą rozumu[2]. Określał swoją astronomię jako "fizykę niebieską"[3] i jako

"wycieczkę w Metafizykę Arystotelesa"[4][5], przenosząc tradycyjnie pojmowaną

kosmologię w obszar uniwersalnie obowiązującej matematyki[6][7].