a filmkrant

twin peaks fanzine

wonderful

and strange

1

Een mysterie dat nooit wordt opgelost

Wat is het geheim van Twin Peaks? Schrijver Thomas Heerma van Voss (De allestafel, Stern) kijkt terug.

Door Thomas Heerma van Voss

TTwee politieagenten zitten op een bruinleren bank. De rechter is de lokale sheriff van het dorp waar ze zich bevinden: Twin Peaks, een vredig fi ctief oord in Noordwest-Amerika, vlak bij de Ca-nadese grens. De linker is FBI-agent Dale Cooper, speciaal

overgekomen omdat er onlangs tot ieders schrik iets drastisch is overgekomen omdat er onlangs tot ieders schrik iets drastisch is gebeurd: een achttienjarig meisje, de lokale gebeurd: een achttienjarig meisje, de lokale high school prom queenLaura Palmer, is bruut om het leven gebracht. Samen onderzoe-ken de twee agenten de moord, wat er vooral op neerkomt dat ze taart en koffi e bestellen bij de lokale diner of, zoals nu, mensen diner of, zoals nu, mensen dinerthuis opzoeken. In deze scène zijn ze bij ene Pete Martell, een goedaardige man van begin vijftig – een verdachte is hij niet, maar verdachten zijn er in deze zaak sowieso amper. De agenten kijken elkaar aan en nemen, zonder iets te zeggen, een slok van hun koffi e. Dan komt Pete Martell uit de keuken aangesneld. ‘Fellas, don’t drink that coffee.’ Hij articuleert traag. ‘You’d never guess. There was a fi sh in the percolator.’

– Shots als schilderijen –

Het is een kleine scène: nog geen dertig seconden, bij-na niemand spreekt, de camera verroert zich niet en er gebeurt verder niets voor de plot. Toch gaat er een onmiskenbare kracht van uit, die op papier bijna niet

uit te leggen valt. Het heeft te maken met de stilering – de agenten worden omgeven door een prachtig donkerhou-

ten decor, de shots zouden stuk voor stuk schilderij-en kunnen zijn – maar ook met een vreemde, on-

derkoelde humor. Het is geen humor die direct een glimlach oproept, maar eentje die zorgt

voor een onbestemde, absurde sfeer. Deze sfeer, zoekend en dwingend tege-

lijk, komisch en onheilspellend, kenmerkt de wereld waarin

deze scène zich afspeelt. Versterkt door een on-

‘Wij w

aren op de set al de eerste fans’Het eerste seizoen van Twin Peaks

kreeg een Nederlands tintje dankzij Ruurd M. Fenenga, die als camera-assistent op de set stond om

te zorgen dat alles scherp in beeld kwam. “Het was direct duidelijk dat dit een heel aparte serie

zou worden. Alles werd op fi lm gedraaid, dat was destijds uniek; er werd voor televisie sowieso

niet veel op celluloid gedraaid, en al helemaal niet op zo’n fi lmische manier. Die eerste

zeven afl everingen waren ‘non-union’, maar voor het tweede seizoen ging alles via

de vakbonden, en ik was geen lid dus toen was het voor mij einde verhaal. Jam-

mer natuurlijk, maar goed, iedereen zegt nu dat het eerste seizoen het

beste is. Als crew waren we constant aan het speculeren over waar

het heen zou gaan. In de kantine hadden we het over de ‘damn

fi ne coff ee’, en zinnetjes als ‘There’s a fi sh in the perco-

lator’ werden wekenlang herhaald. Wij waren op de

set eigenlijk de eerste fans van de serie. Het

‘crew jacket’ dat we aan het eind van de

productie kregen heb ik nog steeds.

Iemand heeft me er ooit 1000

dollar voor geboden, maar

dat heb ik vriendelijk

afgeslagen.”

– JBH –

2

_____________ There are owls in the roadhouse __________________________ M

y log saw som

ething that night _____________ ____

____

____

_ Ha

rry,

is t

hat

bag

smil

ing?

___

____

____

__

vergetelijke soundtrack vol donkere strijkers en zweverige zanglijnen, is het een wereld vol mysterie. Vol on-verwachte zijpaden en wendingen. In hoeveel series zitten nou scènes zoals de bovenstaande, waarin agenten die een moord onderzoeken naar vis smakende koffi e krijgen voorgeschoteld? En in hoeveel series ver-trekken die agenten vervolgens zonder enige infor-matie die helpt bij hun onderzoek, die het centrale ver-

haal voortstuwt of enigszins opheldert? Behalve Twin Peaks (1990-1991) kan ik er geen bedenken.

– Raadselachtig –

Laat ik eerlijk zijn: aanvankelijk, toen ik nog niets van Dale Cooper of Laura Palmer had gezien, stond dat raadselachtige me nogal tegen. Vrienden spoorden me aan de serie te gaan kijken en

ik dacht alleen maar: een moordmysterie waarin het onderzoek amper vordert, waarin ook een familiedrama zit verweven vol gekke wendingen en rare bijfi guren, en een schets van een wan-trouwige fi ctieve gemeenschap – dat is toch veel te veel voor één

televisieserie, zoiets kan toch niet werken? Toen ik begon te kijken, raakte ik echter gefascineerd door die merkwaardige gemeenschap.

De bovenstaande scène, in een van de eerste afl everingen, trok me over de streep. Het deed me defi nitief beseffen: het gaat hier niet om zoiets

overzichtelijks als een heldere plot. Het gaat in de twee seizoenen Twin Peaksom veel meer dan dat.

– Who Killed Laura Palmer? –

In de eerste afl evering wordt er nog een concrete vraag opgewor-pen, die ook als tagline heeft gediend: Who Killed Laura Pal-mer? Maar algauw blijkt die vraag slechts een kapstok om dit universum te verkennen en steeds verder uit te laten

dijen. We volgen de ouders van Laura Palmer, twee onverge-telijke rollen: Grace Zabriskie als ontwrichte en halluci-nerende moeder, Ray Wise als door stemmingswis-selingen geteisterde, emotionele vader. We volgen de vriendengroep van Laura Palmer, zoekend, wantrouwend, meer en meer ontwricht. We volgen kennissen van wie niemand wist dat ze ze had, geliefden, minnaars, vage bekenden, een schimmige psychiater die zich bij het kij-

John N

guyen o

ver David Lynch: Th

e A

rt Life “S

tel je

voor

hoe de fi

lmwere

ld, hoe d

e kunstw

ereld er

uit had gez

ien zo

nder het

begrip

‘Lynch

iaans’.”Kee

s

Driesse

n sprak o

p Inter

nationaal Fi

lm Fe

stiva

l Rott

erdam Jo

n Nguyen ov

er zij

n documen

taire

David Ly

nch: T

he Art

Life,

waarin de T

win Peaks-

regiss

eur t

erugblik

t op de o

ntluike

nde

kunste

naarsambitie

s van zij

n jonge ja

ren. N

guyen werk

te al tw

aalf jaar m

et Lyn

ch

voordat h

ij dien

s vert

rouwen kr

eeg om hem

te in

tervie

wen vo

or een

came-

ra. Vijfe

ntwintig

uur aan m

ateriaal sc

hoot hij,

waarvan m

aar honderd

minuten in

de uite

indelijke

fi lm te

recht z

ijn gek

omen. T

ijden

s de

opnames lee

rde Nguye

n Lynch

op een andere

manier

ken-

nen. “I

k hoor v

aak van m

ensen

als ze e

en fi l

m van David

zien: ‘O

h, hij i

s zo vr

eemd, z

o raar.’

Maar dat is

hij

niet. H

ij is g

ewoon ee

n arti

est d

ie zic

hzelf

uit. David

is ju

ist het

tegen

overg

estel-

de va

n ech

t vree

md. Hij

is mis-

schien

mee

r als

iemand u

it

The S

traight

Story

dan

The S

traight

Story

dan

The S

traight

Story

uit… wee

t je wel?

”

– KD –

Bin

gen

Hoe voelt

het om Tw

in Peaks v

oor het

eerst

te kijk

en anno 20

17? W

erkt d

e seri

e nog w

el

hetze

lfde a

ls je n

iet el

ke w

eek ee

n afl eve

ring kijk

t, maar z

e er a

lle 32

in ee

n wee

k doorhee

n jaagt?

Een bek

ente

nis vo

oraf:

ook al h

ad ik Tw

in Peaks

nooit

eerd

er gez

ien, ik

wist

wél

al wie

Laura

Palm

er had ve

rmoord

. Dat is

de tol v

an decen

nialange bloot

stellin

g aan popcultu

ur. Hee

ft

dat mijn

eerst

e kijk

erva

ring va

n Twin Pe

aks ve

rniet

igd? Weln

ee. In

tegen

deel, d

enk i

k.

Zo ko

n ik, v

eel m

akkeli

jker d

an de kijk

ers d

ie des

tijds w

eek i

n wee

k uit

smach

-

tend za

ten te

wach

ten op nieu

we antw

oorden

, het

centra

le m

oordm

yste

rie

loslate

n. Want d

e vra

ag ‘Who ki

lled La

ura Pa

lmer

?’ is

al hee

l snel

niet

mee

r de s

tuwen

de kra

cht v

an Twin Pe

aks. E

n dan de ham

vraag:

laat Twin Pe

aks zi

ch bingen

? Pra

ktisc

h gezien

: ja. D

e rela

tief

com

pacte

omva

ng en d

e so

apachtig

e plot

s sch

reeu-

wen er

bijna om

. Maar i

nhoudelijk:

nee, n

ee, n

ee.

De vree

mdheid

heeft

ruim

te nodig om

zich

in

je te

nes

telen

. Twin Pe

aks n

odigt uit

om

op het

obse

ssiev

e af t

e her

kijke

n,

dat wel,

maar n

ooit geh

aast.

De open

ingstite

ls duren

niet vo

or niet

s dik

twee

m

inuten.

– J

BH

–

_____________ I'm as blank as a fart _____________

_____________ My log saw

something that night _____________ __

____

____

___

Harr

y, is

tha

t ba

g sm

ilin

g? _

____

____

____

3

ken direct in je geheugen nestelt. Het gebrek aan vorderingen in het politieonder-zoek zorgt onderhuids voor permanente dreiging: iedereen kan het gedaan hebben, iedereen kan een moordenaar zijn. En de spaarzame keren dat er in de serie een raadseltje wordt opgelost – met wie de lokale sheriff een relatie heeft, bijvoorbeeld, of wie wie probeert op te lichten bij de ontwikkeling van de lokale houtmolen – ko-men daar direct twee nieuwe raadsels voor in de plaats. In Twin Peaks draait het niet om antwoorden, maar om vragen, steeds meer, steeds abstracter en ondoorzichtiger.

– Geheim bordeel –

EEen dansende dwerg die alleen in dromen verschijnt? Een hardhorende FBI-medewerker die af en toe poolshoogte komt nemen, zonder werke-lijk iets toe te voegen? Een geheim bordeel waarin een gemaskerde dochter tot haar schrik tegenover haar vader komt te staan? Wat

hebben al die zaken in hemelsnaam met elkaar te maken? Op papier hebben al die zaken in hemelsnaam met elkaar te maken? Op papier klinkt het allemaal nogal overdreven. Maar in het universum van klinkt het allemaal nogal overdreven. Maar in het universum van Twin PeaksTwin Peaks horen al die ontwikkelingen bij elkaar. En ze zijn me net zozeer bijgebleven als de net zozeer bijgebleven als de fi sh in the percolator. Ik heb bij het kijken van Twin Peaks gelachen, geschreeuwd, gerild, gescholden – en vooral bewonderend gezwegen. De serie is net zozeer een thriller als een soap, het is drama en avontuur, horror en kome-die. Alles volgt een geheel eigen logica, zonder dat iets logisch verklaard wordt; dat doet er niet toe, het gaat erom dat alles ge-voelsmatig bij elkaar hoort.

– Cultus –

Dat is de voornaamste kracht van Twin Peaks, van-daag de dag nog steeds: er zijn in de loop der jaren veel consistentere series gemaakt (halverwege het tweede seizoen zakt Twin Peaks zelfs weg naar een vrij laag niveau), met

minder onafgewerkte eindjes, met zichtbaar meer budget en een strak-kere plot. En toch is het universum dat David Lynch en Mark Frost

hebben gecreëerd nooit geëvenaard – met die rare, onheilspellen-de sfeer, met al die verschillende tonen en die onvergetelijke

bijrollen, die hele cultus eromheen. Sinds ik Twin Peaks zag heb ik de serie zeker tien keer herzien. Ik heb een T-shirt

met het opschrift There’s a fi sh in the percolator, ik tel de dagen af tot het nieuwe seizoen verschijnt.

Het valt niet uit te sluiten dat daarmee de plank al die jaren na de eerste afl everin-

gen volledig wordt misgeslagen, maar wat vaststaat: het zal niet lijken op

welke andere serie dan ook.

Zelfs Homer keek naar Twin Peaks Zelfs afhakers van de serie konden niet om Twin

Peaks heen. Daarvoor maakte de serie een te grote impact op de populaire cultuur die volgde. Door het rappe

tempo en de lage productiekosten waarmee televisieshows werden gemaakt waren zij de eersten die Twin

Peaks citeerden. In hetzelfde jaar waarin het eerste seizoen op televisie te zien was, maakten pro-

gramma’s als The Fresh Prince of Bel-Air, Mystery Science Theatre 3000 en zelfs Sesame Street al

referenties naar de serie. Nog jaren na de laatste afl evering blijft Twin Peaks terugkomen

op televisie. “Briljant!”, schreeuwt Homer in 1997 in een afl evering van The Simpsons

als hij naar Twin Peaks kijkt. Hij lacht even en vervolgt: “Ik heb geen idee wat er

hier gebeurt.” Nu gameontwikkelaars steeds meer middelen hebben om

complexe spelervaringen te creëren putten zij ook in toenemende

mate inspiratie uit de serie van Lynch en Frost. In games als Alan

Wake (2010) en Life is Strange (2015) waant de speler zich

een digitaal equivalent van Agent Cooper die in slape-

rige steden gekweld door bovennatuurlijke feno-

menen op onderzoek moeten gaan. Beide

games nemen zelfs de episodische

structuur van Twin Peaks over

om de speler nog dieper in

de spelwereld onder

te dompelen.

– HE –

_____________ Sometimes my arms bend back __________________________ I am

the muffin _____________

____

____

____

_ B

ob, I

want

all

my

garm

onb

ozia

___

____

____

__

44

Het kwam door de muziek

In 1990 zat heel Nederland wekelijks met het zweet in de handen te wachten op een nieuwe afl evering van Twin Peaks. Achter elke waaiende

boom zag je een moordenaar. Dat komt door de muziek.Door Kees Hogenbirk

De angst voor wat er kon komen, drong diep door in onze psyche. De indrukken bleven zo verontrustend lang hangen, omdat Lynch beeld en geluid nauw op elkaar liet inwerken. De muziek is hierbij het voertuig

naar ons geheugen. Lynch vond in zijn vaste componist Angelo Badalamenti de ware psycholoog van de televisieserie. Badala-menti (New York, 1937) was in 1986 als songwriter te hulp ge-roepen door Isabella Rossellini voor haar nightclubact met de titelsong van Blue Velvet. Dit leidde tot het componeren van twee liedjes waarvoor Lynch de teksten schreef, en van alle achter-grondmuziek. Julee Cruise zong er een van. Met Cruise maakten

Lynch en Badalamenti in 1989 het album Floating into the Night, waaruit Lynch een jaar later het nummer Falling haalde om (instru-Falling haalde om (instru-Falling

mentaal) te gebruiken voor Twin Peaks.

– Woudmotief –

Toch is niet zozeer het herkenbare vocale materiaal essentieel voor de och is niet zozeer het herkenbare vocale materiaal essentieel voor de och is nietspanningsopbouw in Twin Peaks – ofschoon dit door zijn langgerekte fl uisterzang boven wolkjes synthesizergalm nauwelijks verstaanbaar, en dus mysterieus genoeg klinkt – als wel het instrumentale idioom. Twin

Peaks is een geïsoleerde gemeenschap, bevolkt door aantrekkelijke mensen met vreselijke geheimen. De biologische natuur beheerst de menselijke. Het werkelijke hoofdthema van de score is daarom het ‘woudmotief’. Het zijn de eerste vloeiende tonen die Badalamenti uit zijn Fender Rhodes keyboards toverde toen Lynch hem vertelde wat hij voor zich zag: donkere bossen, met de wind die door de esdoorns blaast. Daar ergens moet Laura Palmer zijn vermoord.

– Twee akkoorden –

Badalamenti heeft maar twee akkoorden nodig. Vier noten, langgerekt adalamenti heeft maar twee akkoorden nodig. Vier noten, langgerekt adalamenti heeft maarachter elkaar, steeds terugkomend op één grondtoon: G > fi s, A > fi s. Het eerste interval is een kleine secunde. De afstand tussen deze do en (hoge) ti is normaliter net geen octaaf. Dit is een vragend interval, dat wil oplos-

sen naar G. Daarmee vormt het de ideale inleiding tot het thema van Laura Palmer,

_____________ Any relations with the dwarf? _____________

_____________ I am the muffin _____________

____

____

____

_ B

ob, I

want

all

my

garm

onb

ozia

___

____

____

__

5

dat hieruit hoog doorbreekt, om op te stijgen tot een hunkering naar adolescente romantiek. Het is vervuld van pijn en weemoed, voor een liefde die nooit zal zijn. Fans willen het op hun begrafenis. Als geen ander verbindt Lynch schoonheid met angst. Daarom is Badalamenti ook nu onmisbaar. Want veel beter zal het er na vijf-entwintig jaar in Twin Peaks niet aan toegaan.

Lynch en televisieWereldwijd kijken miljoenen mensen uit naar het nieuwe seizoen van

Twin PeaksTwin Peaks. Geen wonder: de serie zette in de jaren negentig de toon voor de tv-cultuur zoals we die tegenwoordig kennen.

Door Sacha Gertsik

OOp 8 april 1990 hoorde de wereld voor het eerst de legen-darische openingsakkoorden van Twin Peaks. Maar eigenlijk begon het verhaal van de serie veel eerder: toen de agent van David Lynch hem aanspoorde een

tv-serie te maken over het ‘echte Amerika – jouw visie van Ame-rika’. Na een pitch bestelde omroep ABC de pilot voor een serie over de moord op Laura Palmer bij fi lmmaker David Lynch en tv-schrijver Mark Frost (Hill Street Blues). Een ongekende beslis-sing. Denk wel: dit was lang voor The Sopranos of The Wire. Het was een gok die de nodige publiciteit opleverde: nog voor de serie in pre-mière ging kopte het Engelse tijdschrift Connoisseur over Connoisseur over Connoisseur Twin Peaks

‘The show that will change TV forever’, daarmee doelend op zowel de makers, de vorm als de inhoud.

– Koffieautomaat –

Het resultaat was een miljoenenpubliek voor de eerste afl evering. Geschat wordt dat een derde van alle televisiekijkers in de VS naar die eerste uitzending keek. Om de dag erop

samen te komen rondom de koffi eautomaat en het te hebben over de vragen die de serie opriep. Frosts

ervaring bij de politieserie Hill Street Blues had hem geleerd hoe je zowel een doorlopen-

de verhaallijn moest schrijven als elke afl evering een afgerond verhaaltje

moest vertellen. In Twin Peaks be-nutte hij die kennis, met con-

sternatie bij het publiek tot gevolg: want was

Twin Peaks nou een

The Double Life of Laura Palmer Dat is het creatieve vertrekpunt geweest voor Mark

Frost en David Lynch toen ze het idee voor een serie ontwikkelden. Aan het begin van de eerste afl evering spoelt

haar lichaam omwikkeld in plastic aan op de oever van de rivier en aan het einde van elke afl evering siert

haar prom queen-foto de aftiteling. Laura Palmer is het alfa en omega van Twin Peaks, een serie die vol-

ledig draait om het pijnlijke gemis van haar aanwezigheid. Al zijn de Laura die mensen denken te

missen en de Laura die echt heeft bestaan twee totaal verschillende wezens. De inwoners van

Twin Peaks hebben hun eigen geïdealiseerde beeld van de overleden blondine: Laura als

beste vriendin, topstudent, tienerliefde, verzorger van de ouderen, overdrager van

geheimen en lustobject voor mannen. Maar de Laura die we in spin-off fi lm

Twin Peaks: Fire Walk With Me zien is van een heel ander kaliber: een pu-

berende durfal die haar diepste angsten probeert te verdringen met

escapistisch, hedonistisch vermaak. Dit is de nachtelijke, don-

kere tegenhanger van de stralende Laura die men in Twin

Peaks mist. Daarmee omvat dit ene personage als

geen ander de dualiteit die overal in Twin Peaks

terug blijft komen, in spiegels, parallelle

dimensies en bovennatuurlijke ge-

daanteverwisselingen. Zelfs als

ze er niet is blijkt ze dan

ook het onmiskenbare

middelpunt van

de serie. –HE–

_____________ The owls are not what they seem _____________ _____________ W

ithout chemicals, he points _____________ __

____

____

___

Ask

me

why

I'm w

hitt

ling

___

____

____

__

66

detectiveserie ver-momd als een soap- serie? Of andersom? Het publiek was verward, ABC in paniek. Ze dwongen de ma-kers om in het tweede seizoen met een oplossing te komen. En probeerden Twin Peaks uiteindelijk de genadeklap te geven door de serie te verplaatsen naar de late zaterdagavond. Dat liet Lynch niet over zijn kant gaan: hij riep kijkers van Late Night with David Letter-

man op om brieven naar ABC te schrijven zodat de serie zijn oorspronkelijke tijdstip op de donder-

dagavond zou behouden. Het lukte, al leverde de actie geen derde seizoen op.

– Mulholland Drive –

Wat het wel opleverde was een gespannen verhouding tussen ABC en Lynch. Zie voor een mooie illustratie de exploderende televisie als opening van de Twin Peaks-prequel Fire Walk

with Me (1992). Toch ging de omroep nogmaals met de regisseur in zee. Tijdens de begindagen van Twin Peaks had ABC lucht gekre-

gen van Lynch’ idee voor een spin-off rondom het door Sherilyn Fenn gespeelde personage Audrey, getiteld Mulholland Drive. Ze in-

vesteerden zeven miljoen in een pilot, die na veel wederzijdse frustra-tie niet aan hun verwachtingen voldeed en geen serie opleverde. Uitein-

delijk redden Europese investeerders het project, waarna Lynch er in 2001 de prijs voor beste regie in Cannes mee won.

– Black Lodge–

Ondertussen begon Twin Peaks het tv-landschap te veranderen. Lang-zaam, maar zeker. Het luidde het tijdperk in van de showrunners – de crea-tieve managers van tv-programma’s. Twin Peaks en specifi ek David Lynch maakten de weg vrij voor mensen zoals Matthew Weiner (The Sopranos,

Mad Men) en David Simon (The Wire). Maar ook de invloed op de (visuele) cultuur bleek enorm. Geen spookachtig mysterie van de X-Files (of David Duchovny’s traves-tie-detective Denise/Dennis Bryson) zonder de Black Lodge. Geen door persoonlijke demonen geplaagd suburbia van Desperate Housewives. Zelfs geen bizarre relatie met de realiteit zoals in Louis, of de tiener-nachtmerrie van het recente Riverdale. Lynch en Frost bewezen dat een groot publiek bereid is om af te stemmen op een serie die complexer was dan tot dan toe gangbaar. Zo bleek Connoisseur gelijk te hebben. Het Connoisseur gelijk te hebben. Het Connoisseuris zoals Matt Zoller Seitz in Vulture verwoordde:

“That gum you like never went out of style. It created the style.”

De k

offie

va

n D

av

id L

yn

ch

“You know, t

his is –

excu

se me –

a damn fi ne c

up of coff e

e”, aldus

Dale Cooper

in de orig

inele Tw

in Peaks.

Maar is d

e koffi

e die

David Ly

nch si

nds 2006 hoogstp

ersoonlijk

op de

markt bren

gt (en

die bij E

YE te k

oop is) ze

lf wel

damn fi ne?

“Black

as midnight

on a m

oonles

s night

”, drin

kt

FBI-a

gent D

ale Cooper

zijn ko

ffi e.

En dat b

lijkt, a

ls de m

annen va

n de Amste

rdamse ko

ffi ez

aak ‘Tra

kteren

’

Lynch

’ ‘Organic

Espres

so’ o

penmake

n. Dit

zijn m

iddernach

telijk

e bonen

; donke

r als

een m

aanloze

nacht.

Prima vo

or Italië

, waar e

spres

so nog altij

d zwaar g

ebrand en

bitter

gedronke

n wordt.

Maar de m

oderne A

msterdamse

koffi

etent b

randt lich

ter, v

oor mee

r smaakn

uances.

Ed-

ward Beumer

en Er

ik Ooste

rhuis m

aken daarom es

presso

met

Lynch

’ med

ium-roast

‘House

Blend.’ W

ant, zeg

t Beu

mer, “b

ij donke

re branders

zijn de fi

lterk

offi eb

o-

nen va

ak ongev

eer h

oe wij e

spres

so doen

.” Bov

endien

is de H

ouse Blen

d

wat Cooper

zelf

zou ki

ezen

, vert

elde L

ynch

aan V

ice. “

Dit is

prima

koffi

e hoor”,

conclu

deert

Beumer.

“Donke

rder dan w

ij hem

zou-

den branden

, maar b

eter d

an de mee

ste grand ca

fés.”

En

de smaak?

Choco

la, note

n, consta

teert

Oosterh

uis.

Droppig, zegt B

eumer.

Maar v

oor mij i

s hij t

och te

scherp

en st

evig. Ik

heb lie

ver d

e fl at w

hite

die ze

ermee

make

n. “Voor k

offi e

met

melk is

een donke

rder boon le

k-

kerder”

, bea

amt Ooste

r-

huis. Ik

zeg: e

en damn

fi ne fl

at white

.

–k

d–

_____________ There's a man in a smiling bag _____________

_____________ Without chem

icals, he points _____________ ____

____

____

_ As

k m

e wh

y I'm

whi

ttli

ng _

____

____

____

7

O p 3 oktober 2014 tweetten David Lynch en Mark Frost tegelijk: That gum you like is

going to come back in style. Waar schuilen vissen in de perculator en kan achter elke

boom een moordenaar staan? Waar wordt alles altijd alleen maar vreemder? Waar

weet niemand en iedereen iets? Binnenkort verschijnt 25 jaar na de laatste aflevering

het derde seizoen van Twin Peaks, de serie waarmee Lynch en Frost tv voor altijd veranderden.

illustraties menah

8