Embed Size (px)
DESCRIPTION
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ "ΔΙΨΩ" ΜΑΡΤΙΟΣ 2015
Citation preview
Ìçíéáßá ÐåñéïäéêÞ Ýêäïóç - 1⁄4è. Áìáëßáò 97 - Áñ. öýëëïõ 207 ÌÜñôéïò 2015 Ô.Ê. 262 22 ÐÜôñá - ÔéìÞ 1c
Çëåêôñ. Ä/íóç: www.ekp-dipso.gr E-mail: [email protected], [email protected]
ÅÔÏÓ 17ï
Ä ØÙ
Ôην Πέμπτη 26 Μαρτίου 2015 και ώρα 18:30 πραγματοποιήθηκε
στον Ι. Ενοριακό Ναό Αγίου Μηνά, Βίκτω-ρος και Βικεντίου Λευκάδος η ενδέκατη κατά σειρά, Σύναξη Μελέτης Αγίας Γραφής. Εκλεκτός ομιλητής ήταν ο Αιδεσιμολ. Πρω-τοπρεσβύτερος π. Αντώνιος Ρουμελιώτης, Προϊστάμενος του Ι. Ενοριακού Ναού Γεν. Προδρόμου, Παραλίας Πατρών. Ο Σεβα-σμιώτατος Μητροπολίτης Λευκάδος και Ιθάκης κ. ΘΕΟΦΙΛΟΣ, αφού προλόγισε τον σεβαστό π. Αντώνιο, τον κάλεσε να αναπτύξει το ενδιαφέρον θέμα του, που τιτλοφορείται: «Ο Άγιος Ιγνάτιος ο θεοφό-ρος: Ο καθαρός άρτος και άμωμος». Εν συνεχεία αναπτύχθηκε γόνιμος διάλογος κατά την διάρκεια του οποίου υποβλήθηκαν ερωτήματα λειτουργικής, ποιμαντικής και πνευματικής φύσεως.
δελφοί και αδελφές μου. Ο Θεός αγαπά τον άνθρωπο όχι γιατί αξίζει. Ο άνθρωπος αξίζει, γιατί τον αγαπά ο Θεός.
Ο Θεός στον άνθρωπο:Αν ψάχνεις για μένα, ψάξε γύρω σου.Αν ψάχνεις για σένα, ψάξε μέσα σου.Ο άνθρωπος, που δεν είναι πρόθυμος
να πάει στον ουρα-νό απ’ το δρόμο του Γ ο λ γ ο θ ά , δεν μπορεί να πάει από που-θενά.
Μπορείς να είσαι ευγενικός, χωρίς να είσαι αδύνατος.
Μπορείς να είσαι δυνατός, χωρίς να είσαι απάνθρωπος.
Μπορείς να είσαι ταπεινός, χωρίς να είσαι δουλοπρεπής.
Μπορείς να έχεις πεποιθήσεις, χωρίς μισαλλοδοξία.
Μπορείς να έχεις ενθουσιασμό, χωρίς φανατισμό.
Μπορείς να ζεις άγια ζωή, χωρίς φαρι-σαϊσμό.
Ο Μέγας Βασίλειος μας λέει: «Μη διστάσεις να πεθάνεις χάριν εκείνου για το οποίον αξίζει να ζεις». Ο δε π. Σεραφείμ Παπακώστας, έγραφε «ο άνθρωπος έχει αξία, όταν υπηρετεί τις αξίες». Ο δε Ελευ-θέριος Βενιζέλος έλεγε: «Οι πολιτισμένοι λαοί κερδίζουν την εξουσία με την ψήφο των πολλών, κυβερνώνται με την ικανότητα των ολίγων, μεγαλουργούν με την πνοή του Ενός».
Ο αββάς Ησύχιος μας συμβουλεύει «Η
αλεπού δεν πιάνεται με το κυνηγητό, αλλά με το δόκανο. Και την ψυχή ο σατανάς δεν την πιάνει με μετωπική επίθεση, αλλά με παγίδες».
Κρατών σφιχτά τρεις θησαυρούς: Την Αγάπη, την Αυτάρκεια, την Ταπείνωση.
Η Αγάπη με κάνει θαραλλέο, η Αυτάρ-κεια μας νουθετεί ως εξής: «Υπάρχει κάτι
χειρότερο από την αμαρτία, η αλαζονεία της αρετής». Ο Μπίσμαρκ έλεγε: «Η ηθική δεν έχει σύνορα. Η πολιτική έχει. Η ηθική δεν έχει πατρίδα. Η πολιτική έχει.
Το νόμισμα του κήνσου1.Η κρίσις συνειδήσεως του ιουδαϊκού
λαούΉτο τόσον βαθεία και αθεράπευτος η
πώρωσις των Φαρισαίων και τόσον οξεία η διάστασίς των προς τον «Διδάσκαλον της αληθείας», ώστε να κατατρίβωνται ημέραν τε και νύκτα εις αλλεπάλληλα διαβούλια και να μηχανώνται τρόπους πώς να εμπλέξωσι τον «Δίκαιον» εις παγίδα, προκαλούντες αυτόν εις συζήτησιν επί προκαθωρισμένου θέματος, εντέχνως τοποθετημένου. Εις τοι-αύτας πονηράς επερωτήσεις οδηγεί τους άφρονας η πλάνη των και η απιστία των. Κυρίως η απιστία των. Διότι εάν επίστευον ότι ο υπ’αυτών «πειραζόμενος» ήτο αυτός ο Θεός, δεν θα επεχείρουν βεβαίως, ούτε θα διενοούντο να διατυπώσουν τοιαύτας ενόχους και βεβήλους σκέψεις. Είχον υποστή όμως τελείαν τύφλωσιν κατά το γεγραμμένον,
(Ρωμ. ια΄
8). Η ηγέτις τάξις του Ισραηλιτικού λαού εκάμμυσεν τους οφθαλμούς, η κακία αυτής επαχύνθη και τα νοήματα επωρώθησαν εις τοιούτον βαθμόν, ώστε να μη βλέπουν τον
Υιόν του Θεού, όστις εμφανής εγένετο εις τους μη ζητούντας αυτόν. Και, συμβούλιον λαβόντες, πεπεισμένοι ότι την φοράν αυτήν θα παγιδεύσωσιν οπωσδήποτε τον Διδάσκαλον, προσέρχονται και με υποκριτι-κόν ύφος και δολίαν προαίρεσιν, αφού προ-σποιούνται ότι αναγνωρίζουν την εν πάσιν ανωτερότητα του Ιησού, θέτουν το ερώτημα,
(Ματθ. κβ΄17). Η απάντησις εις το ερώτημα τούτο ήτο δυσχερεστάτη. Και η άρνησις και η κατά-φασις θα εδημιούργει ζητήματα. Διότι ο κήν-σος (census) ήτο κεφαλικός φόρος, ο οποί-ος επεβλήθη και εισεπράττετο εις απάσας τας Ρωμαϊκάς επαρχίας, και,συνεπώς, και εις την Ιουδαίαν. Όθεν η άρνησις της κατα-βολής τούτου εσήμαινεν ανυπακοήν εις τον Καίσαρα. Αφ’ετέρου όμως η αναγνώρισις άρχοντος μη Ιουδαίου, ως εν προκειμένω ήτο ο Καίσαρ Τιβέριος, αντέκειτο εις τας δι-ατάξεις του Δευτερονομίου (Δευτερ. ΛΖ΄15). Αλλ’ ο Κύριος, ο ετάζων νεφρούς και καρδί-ας ανθρώπων, εγνώριζεν εκ των προτέρων την πλεκτάνην και τα σκοτεινά ελατήρια των επερωτώντων και, πριν ή δώση εις αυτούς την αποστομωτικήν απάντησιν εζήτησε και τω επεδείχθη το νόμισμα του κήνσου. Ο κεφαλικός φόρος (κήνσος) ανήρχετο εις εν δηνάριον. Επί του νομίσματος τούτου ήτο εγκεχαραγμένη η εικών και η επιγραφή του Καίσαρος. Και τότε θέτει εις τους Φαρισαί-ους και Ηρωδιανούς το ερώτημα
(Ματθ. κβ΄ 20-22).Το νόμισμα του κήνσου προβάλλεται και
σήμερον υπό συγχρόνων Φαρισαίων και κυ-ρίως υπό κακής πίστεως υπονομευτών του
καθεστώτος της Εκκλησίας και της Πολιτείας, οι οποίοι αποσκοπούν εις το να θέσουν ζιζά-νια στις σχέσεις μεταξύ Εκκλησίας και Πολι-τείας. Οχυρούμενοι όπισθεν της εντολής τα
και εις την διάβρωσιν του κύρους της Εκκλησίας σκοπούντες, διατυ-πώνουν με φαρισαϊκήν υποκρισίαν ενώπιον αρμοδίων ή αναρμοδίων τον συλλογισμόν:
Διατί η Εκκλη-σία, αντιφά-σκουσα προς τα υπ’ αυτής κηρυσσόμε-να, ευλογεί τα όπλα του προς φονικάς μάχας παρε-σκευασμένου σ τ ρ α τ ο ύ και δη εις π λ ε ί σ τ α ς
περιπτώσεις κατά χριστιανικών λαών; Τούτο είναι
εν συνόψει το ερώτημα, το οποίον συχνά θέτουν οι βυσσοδομούντες κατά της Εκκλη-σίας εργάται του αντιδίκου. Πρόκειται περί μιας παραλλαγής της περί του νομίσματος του κήνσου ευαγγελικής περικοπής. Εις ταύ-την, τοιαύτη προσήκει απάντησις.
2.Σχέσεις Εκκλησίας και ΚράτουςΟ Χριστιανισμός δεν ήλθε να υποκατα-
στήση την κοσμικήν εξουσίαν και ν’ασκήση διοίκησιν ως θεσμός πολιτικός ή να εφαρμό-ση κοινωνικάς μεταρρυθμίσεις ως σύστημα κοινωνικόν. Ακόμη δε και αυτόν τον Μωσαϊ-κόν Νόμον δεν ηθέλησε να καταργήση αλλά να συμπληρώση και βελτιώση, απαλλάσσων αυτόν των αυστηρών και απανθρώπων δια-τάξεων. Εισήγαγε και διεκήρυξε μίαν καινήν εντελώς ζωήν, εμπνεομένην και αντλούσαν δύναμιν και φως από την νέαν εντολήν της αγάπης και υπό του καινοφανούς δόγματος ότι οι πάντες εισίν εν Χριστώ αδελφοί, ανε-ξαρτήτως φυλετικής και εθνικής προελεύ-σεως,
(Γαλ. γ΄ 28). Η διακήρυξις αύτη
του αποστόλου Παύλου περί της αδελφότη-τος όλων των λαών της γης, λόγω της κοινής καταγωγής του ανθρωπί-νου γένους, αποτελεί θεμελιώδη της χριστιανι-κής διδασκαλίας αρχήν.
ÓõíÝ÷åéá óôç óåë. 7
(Ματθ. κβ΄ 21)
Αντωνίου ΡουμελιώτηΠρωτοπρεσβυτέρου
óåëßäá 2ΔΙΨΩ
MÜñôéïò 2015
ΣΥΝΑΞΑΡΙ
του μακαριστού αρθρογράφου Πολύκαρπου Πετσίνη
Συγγραφέας του «Οδοιπορικού στο νομό Αχαΐας» είναι ο μακαριστός Πολύκαρπος Πετσίνης, γνωστός στην πατραϊκή κοινωνία από την πολυετή προσφορά του ως επαγγελματίας
ράφτης αλλά και ως αρθρογράφος του τοπικού τύπου. Άνθρωπος που ενδιαφερόταν για τα κοινά και αγαπούσε αγνά την Εκκλησία του Χριστού. Με παιδικό του πρότυπο τον Ιωάννη Μακρυγιάννη, ήρωα της Ελληνικής Επανάστασης και οραματιστή μιας ευνομούμενης Ελλάδας, και με ανεπιτήδευτη πένα κατέγραψε την ιστορία των χωριών της αχαϊκής γης δίνοντας ταυτόχρονα το γεωγραφικό και το λαογραφικό τους στίγμα. Και όλα αυτά με βάση την επιτόπια παρατήρησή του και την αέναη μελέτη του.
Η εφημερίδα «ΔΙΨΩ» θα φιλοξενεί σε κάθε φύλλο της ένα αυτοτελές κεφάλαιο από το «Οδοιπορικό στο νομό Αχαΐας» προς γνώση και τέρψη του αναγνωστικού της κοινού.
Μπροστά μας στέκει μεγαλόπρεπο και επι-βλητικό το μοναστήρι του Μεγάλου Σπηλαίου, που η ιστορία του ξεπερνά τα 1600 χρόνια. Το τεράστιο κτίριο - που η θρησκευτική πίστη, η ευσέβεια και η λατρεία του λαού μας προς την Παναγία έστησαν εδώ ψηλά σε υψόμετρο 1000 μ. απ’ τη θάλασσα στη βάση και στο κοίλωμα πανύψηλου βράχου 120 μ. - υψώνεται με επτά ορόφους και τριάντα μέτρα ύψος.
Τούτο το φρούριο μες στη μαγευτική φύση φυλάσσει στα σπλάγχνα του το ατίμητο κειμή-λιο, την από κερί και μαστίχα ανάγλυφη εικόνα της Παναγίας με το Θείο Βρέφος, έργο του Ευαγγελιστή Λουκά, που - κατά την παράδο-ση - έζησε εδώ κι έγραψε το Ευαγγέλιό του, το «Κατά Λουκά Ευαγγέλιο».
Η ιστορία του αρχίζει το 362 μ.Χ. - όπως αναφέρει η παράδοση - όταν δυο μοναχοί, ο Συμεών και ο Θεόδωρος από τη Θεσσαλονίκη, που βρέθηκαν στους Αγίους Τόπους για προ-σκύνημα, είδαν στον ύπνο τους την Παναγία με τους Αποστό-λους Ανδρέα, Παύλο και Λουκά και τους είπε να έλθουν στην περιοχή της Αχαΐας όπου θα έβρισκαν την εικόνα της και θα έπρεπε να κτίσουν μοναστήρι.
Οι ευσεβείς μοναχοί υπά-κουσαν και ήλθαν ψάχνοντας στο χωριό Ζαχλωρού, που τότε λεγόταν Γαλατάς. Εκεί συνάντη-σαν μια μικρή βοσκοπούλα, την Ευφροσύνη, βόσκοντας τα γιδοπρόβατά της.
Το χωριό Άνω Ζαχλωρού βρίσκεται δυτικά, ακριβώς απέναντι απ’ το σημερινό μοναστήρι. Το χωρίζει δε η χαράδρα που τρέχει ο Βουραϊ-κός ποταμός. Μια μέρα, λοιπόν, η Ευφροσύνη έχασε έναν τράγο, ο οποίος όταν επέστρεψε στο κοπάδι είχε τα γένια του βρεγμένα, ενώ στην περιοχή της βοσκής δεν υπήρχε νερό.
Παρακολούθησε την άλλη μέρα το ζώο, για ν’ ανακαλύψει την πηγή. Η παρακολούθηση την οδήγησε στη σπηλιά, όπου είναι σήμερα το μοναστήρι. Όταν κατέβηκε μέσα στη σπηλιά,
άκουσε - κατά την παράδοση - μια φωνή.Ήταν η φωνή της Παναγίας, που της είπε
να μη φοβάται αλλά να γυρίσει στα πρόβατά της, μετά δε από λίγες μέρες θα συναντούσε δύο μοναχούς, που έπρεπε να τους οδηγήσει στη σπηλιά.
Έτσι, όταν η Ευφροσύνη συνάντησε τους μοναχούς, τους ανεγνώρισε και τους ζήτησε να την ακολουθήσουν στη σπηλιά. Οι μοναχοί δεν την επίστευαν και τότε η Ευφροσύνη χτύπησε με τη ρόκα της το διπλανό βράχο, απ’ όπου άρχισε αμέσως να τρέχει πηγή με νερό, που υπάρχει και σήμερα γνωστή με τ’ όνομα «πηγή της κόρης».
Μαζί της τότε οι μοναχοί Συμεών και Θεό-δωρος επήγαν στη σπηλιά, όπου ανεκάλυψαν
ανάμεσα στον κισσό την αγία εικόνα της Θεοτόκου, από την οποία, μόλις την πήραν στα χέ-ρια τους, ξεπήδησε κεραυνός και σκότωσε ένα μεγάλο φίδι (δράκοντα) που ήταν μέσα στη σπηλιά και τους είχε επιτεθεί.
Μετά οι μοναχοί καθάρι-σαν με φωτιά τη σπηλιά και βρήκαν την πέτρινη τράπεζα, πάνω στην οποία ο Ευαγγελι-στής Λουκάς έγραψε το Ευαγ-γέλιό του τελώντας συγχρόνως και Θεία Λειτουργία.
Η ανεύρεση της εικόνας έγινε την 23η Αυγούστου το 362 μ.Χ. - ημέρα που πανηγυρίζει η μονή - επί αυτοκράτορος του
Βυζαντίου Ιουλιανού του Παραβάτη κι έγινε αφορμή για το χτίσιμο του μοναστηριού.
Από τότε η Μονή αποτελεί προσκύνημα όλων των γενεών, στήριγμα της πίστης, φύ-λακας των ιερών παραδόσεων του έθνους μας. Στο πέρασμα των αιώνων η Μονή του Μεγάλου Σπηλαίου γνώρισε μεγάλη ακμή. Ήταν τόσος κάποτε ο πλούτος και η δύναμή της ώστε έλε-γαν ότι: «Αν χαλάσει (καταστραφεί) ο Μοριάς, το Μέγα Σπήλαιο τον φτιάχνει». Οι θησαυροί όμως του πνεύματος, της θρησκείας και της Συνέχεια στη σελίδα 3
óôï MÝãá ÓðÞëáéï
9/3 ¢ãéïò ÊáéóÜñéïòΟ Άγιος Καισάριος ήταν ο μικρότερος αδελ-
φός του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου και γεννήθηκε στη Ναζιανζό της Καππαδοκίας το έτος 330 μ.Χ. Γονείς του ήταν ο επίσκοπος Να-ζιανζού Γρηγόριος και η ευσεβέστατη Νόννα. Μεγαλύτερη αδελφή του ήταν η αγία Γοργονία. Μετά τη βασική του εκπαίδευση, ο Καισάριος ακο-λούθησε τον μεγαλύτερο αδελφό του για ανώτερες σπουδές στην Καισαρεία της Καππαδοκίας και της Παλαιστίνης και κατόπιν στην Αλεξάνδρεια, όπου σπούδασε μαθηματικά, αστρονομία, φιλοσοφία, ρη-τορική και ιδιαίτερα ιατρική, που αγάπησε και περισ-σότερο. Έπειτα πήγε στην Κωνσταντινούπολη, όπου ο βασιλιάς Κωνστάντιος και ο λαός τον δέχτηκαν με τιμές, και διορίστηκε γιατρός των ανακτόρων. Οι ευ-εργεσίες που πρόσφερε σ’ όλους ήταν μεγάλες. Όταν ανέλαβε την εξουσία ο Ιουλιανός ο Παρα-βάτης, ο Καισάριος δεν συμβιβάστηκε μαζί του και
αφού εγκατέλειψε όλες τις τιμές και τις εξουσίες που του πρόσφερε ο Ιουλιανός, επέ-στρεψε στην πατρίδα του Ναζιανζό, όπου έκανε το επάγγελμα του γιατρού, ευεργε-τώντας πλήθος συνανθρώπων του. Όταν ανέλαβε την εξουσία ο Ουάλης (364 μ.Χ.), ο Καισάριος επέστρεψε πάλι στην Κωνσταντινούπολη και αναδείχθηκε «επιμελητής θησαυρών και ταμίας των δημοσίων χρημάτων» στη Νίκαια της Βιθυνίας. Εκεί επι-δόθηκε σε νέες ευεργεσίες προς τους φτωχούς και τους πάσχοντες. Η ασκητική του εγκράτεια όμως, καθώς και οι πολλές μέριμνες και δοκιμασίες, προσέβαλαν την υγεία του. Αρρώστησε βαριά και στις 9 Μαρτίου 368 μ.Χ. πέθανε. Το Ιερό του λείψανο μεταφέρθηκε στην Αριανζό και εναποτέθηκε σε τάφο, που είχε λατομηθεί για τους γονείς του.
Ο Όσιος Ιννοκέντιος γεννήθηκε στη Μόσχα και καταγόταν από την αρχοντική οικογένεια των Okhlyabinin. Έγινε μοναχός στο μοναστήρι του Αγίου Κυρίλλου της Λευκής Λίμνης και τέθηκε υπό την καθοδήγηση του Οσίου Νείλου της Σόρα.Ο Όσιος Ιννοκέντιος και ο Όσιος Νείλος ταξίδεψαν στην τότε γνωστή Ανατο-λή και επισκέφτηκαν την Παλαιστίνη, την Κωνσταντινούπολη, και πέρασαν πολλά χρόνια στα μοναστήρια του Αγίου Όρους. Όταν επέστρεψαν στην Ρω-σία, οι δυο Όσιοι προτίμησαν την ησυχία της ερήμου, αντί του μοναστηριού και αποσύρθηκαν σε ένα αδιάβατο δάσος κοντά στον ποταμό Σόρα. Εκεί, αφού έχτισαν μια εκκλησία και ξεχωριστά κελιά, ζούσαν με αυστηρή άσκηση. Διαβλέποντας την κοίμησή του, ο Όσιος Νείλος, προέτρεψε τον Όσιο Ιννοκέντιο να πάει στον ποταμό Νούρμα και προφήτευσε ότι εκεί θα κτίσει κοινοβιακό μοναστήρι. Πράγματι, μετά την κοίμηση του Οσίου Νείλου, ο Όσιος Ιννοκέντιος αποσύρθηκε σε έναν παραπόταμο του Νούρμα, που λέγεται Έντα και εκεί έκτισε μοναστήρι που το χαρακτήριζε η πολύ αυστηρή ασκητική ζωή. Ακλουθώντας τις εντολές του διδασκά-λου του, ο Όσιος Ιννοκέντιος δεν δέχτηκε καμιά δωρεά για το χτίσιμο του μοναστη-ριού και εργάστηκε μόνος του τριάντα ολόκληρα χρόνια μέχρι να το ολοκληρώσει. Ο Όσιος Ιννοκέντιος έδωσε εντολή στους μοναχούς που εγκαταβίωσαν στο μοναστήρι να ακολουθούν την αυστηρή ασκη-τική ζωή που είχε διδάξει ο Όσιος Νείλος, να αποφεύγουν τις διαμάχες, να αγαπάνε τον Χρι-στό και να έχουν πνευματική ειρήνη. Επίσης απαγόρευσε την κουρά σε πολύ νέους δόκιμους και απαγόρευσε να εισέρχονται στο μοναστήρι γυναίκες. Τέλος, ζήτησε να χτιστεί και μια εκκλησία αφιερωμένη στον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο σε ανάμνηση της Τρίτης Ευρέσεως της τιμίας κεφα-λής του επειδή ο Άγιος Ιωάννης είναι ο προστάτης Άγιος των μοναχών (αργότερα, το μοναστήρι αφιερώθηκε στην Μεταμόρφωση του Σωτήρος). Ο Άγιος Ιννοκέντιος κοιμήθηκε στις 19 Μαρτίου του 1521 μ.Χ. Σύμφωνα με την τελευταία επιθυμία του θάφτηκε σε μια γωνιά της Μονής κοντά σε ένα βάλτο. Μια σκαλισμένη πέτρα στον τάφο του ανα-γράφει το έτος, το μήνα και την ημέρα της κοίμησής του.
19/3 1⁄4óéïò ÉííïêÝíôéïò ï Èáõìáôïõñãüò
ΔΙΨΩMÜñôéïò 2015
óåëßäá 3
τέχνης, καθώς και τα κειμήλια που επί αιώνες τα αφιερώμα-τα των πιστών συγκέντρωσαν στο μοναστήρι καταστράφηκαν ή αρπάχτηκαν από επιδρομείς τέσσερις φορές μέχρι σήμερα: την πρώτη το έτος 840 από τους Εικονομάχους∙ κατα-στράφηκε δεύτερη φορά από πυρκαγιά το έτος 1400 από άγνωστη αιτία, σώθηκε όμως τότε το μεγαλύτερο μέρος των κειμηλίων και των θησαυρών του, όπως και ο ναός. Τρίτη και μεγαλύτερη καταστροφή έπαθε από πυρκαγιά και πάλι που αποδίδεται σε αμέλεια Τούρκων στρατιωτών, το έτος 1640. Οι Τούρκοι μάλιστα τότε επωφελήθηκαν τις συνέπειες της αμέλειάς τους και άρπαξαν τα πάντα από το μοναστήρι.
Στην προσπάθεια που έγινε για να σβήσει η φωτιά σκοτώθηκαν δυο μοναχοί. Και τέλος το 1934 καταστράφηκε από τυχαία επίσης πυρκα-γιά, που είχε σα συνέπεια να προκληθεί ανάφλεξη σε κρυφή πυριτιδαποθήκη του 1821, λησμονημένη απ’ τους μοναχούς, η έκρηξη της οποί-ας κατέστρεψε τα πάντα. Με τη δύναμη του Θεού όμως η εικόνα της Θεομήτορος πά-ντοτε σωζόταν από τις κατα-στροφές κατά θαυματουργικό τρόπο, χάρη στην πίστη και την αυτοθυσία των μοναχών μένοντας στήριγμα της πίστης και προσκύνημα εκατομμυρί-ων χριστιανών στο διάστημα των 16 αιώνων από την ανεύ-ρεσή της.
Η εικόνα είναι ανάγλυφη από τις ελάχιστες ανάγλυ-φες εικόνες της ορθοδόξου Εκκλησίας, καμωμένη από κερί, μαστίχι κι άλλα αρώμα-τα. Η Θεοτόκος φέρει το Θείο Βρέφος στη δεξιά πλευρά της Θεοτόκου αντίθετα από τις περισσότερες εικόνες στις
οποίες το Θείο Βρέφος εικο-νίζεται στην αριστερή πλευρά της. Στην κεφαλή τόσο της Παναγίας όσο και του Ιησού είναι τοποθετημένα διαδήματα από χρυσό και πολύτιμες πέ-τρες, δώρα του αυτοκράτορα Ανδρόνικου Παλαιολόγου.
Η εικόνα έχει φιλοτεχνηθεί από τον Ευαγγελιστή Λουκά, όταν ακόμη ζούσε η Παναγία το 40 - 50 μ.Χ. και είναι ευ-λογημένη από το ίδιο της το χέρι.
Το πλήθος των κοσμημά-των και των άλλων τιμαλφών που συνήθως την στολίζουν, όλα αφιερώματα προσκυνη-τών, δείχνουν την πίστη με την οποία την περιβάλλουν οι χρι-στιανοί που προσέρχονται να προσκυνήσουν τη χάρη της.
Ο ναός της Μονής είναι του 17ου αι., έχει δε ωραιότατες - αν και κατά πολύ κατεστραμμένες
- τοιχογραφίες της ίδιας επο-χής. Είναι βυζαντινού ρυθμού, με δάπεδο από μωσαϊκό με το δικέφαλο αετό, σύμβολο του Βυζαντίου, και χάλκινη πόρτα από ανάγλυφες παραστάσεις από την ιστορία της Μονής. Η
πόρτα έχει κατασκευαστεί στη Λειβαδιά το 1805.
Όσον αφορά τη γνησιό-τητα της εικόνας, ότι δηλαδή είναι έργο του Ευαγγελιστή Λουκά, υπάρχουν πολλές μαρτυρίες. Πρώτα πρώτα έχουμε την επιστολή του Ιω-άννη Δαμασκηνού προς τον Θεόφιλο σχετικά με τη Μεγα-λοσπηλιώτισσα. Γράφει, λοι-πόν, το γλυκύλαλο αηδόνι της Εκκλησίας μας, ο μεγάλος επι-στήμονας και υμνογράφος της, που εγκατέλειψε τις βασιλικές αυλές και τα βασιλικά μεγαλεία και φόρεσε το αγγελικό σχήμα του μοναχού, τα εξής:
«Και γαρ ο θεσπέσι-ος απόστολος Λουκάς και ευαγγελιστής τον θείον και σεβάσμιον χαρακτήρα της Θεομήτορος Μαρίας έτι εν σαρκί ζώσης εν Ιερουσαλήμ εμιμήσατο, ζωγραφικαίς τε μί-ξεσι την της Πανάγνου στήλην εν πίνακι διεχάραξεν, ως εν κατόπτρω τη μετέπειτα γενεά εγκαταλελοιπώς. Και ταύτην αυτή υποδείξαντος «η χάρις μου μετ’ αυτής έσται, έφη».
Επίσης, στη Μονή του Ομπλού υπάρχει έγγραφο χειρόγραφο του επισκόπου Αρμενίου Ραμεώτου, το οποίο σχετικά με την κατασκευή της εικόνας γράφει τα ακόλουθα: «Λουκάς διεμόρφωσε κηρώ και χρώμασι την Θεοτόκον εν Ωλέναις βαστάζουσαν τον Κύριον, ήτις εν τω Μεγάλω Σπηλαίω τανύν διασώζεται».
Την ίδια άποψη είχαν κατά καιρούς για την αγία αυτή ει-κόνα ο Θεόδωρος Στουδίτης (780 μ.Χ.), ο Θεοφάνης ο Κεραμεύς (760 μ.Χ.), ο Πάπας Γρηγόριος Γ’ (731 μ.Χ.) και ο Πατριάρχης Κων/πόλεως Γερ-μανός (1714).
Αξιοσημείωτο είναι ότι έχουν περάσει από τότε πάνω από 1900 χρόνια και η κατα-σκευή της δεν έχει αλλοιωθεί. Στα χρόνια της δουλείας και τον καιρό της Επανάστασης του 1821 τούτη η έπαλξη του Έθνους πρόσφερε πολλά σ’ αυτό. Δεν λογάριασε ούτε και αυτά τα αργυρά σκεύη, τα οποία πούλησε και τα πρό-σφερε υπέρ του αγώνα για την ελευθερία.
Στα τετρακόσια χρόνια της δουλείας οι πόρτες του Με-γάλου Σπηλαίου ήταν πάντα ανοιχτές σ’ όσους κατέφυγαν εκεί για να βρουν άσυλο και προστασία κάτω από τη σκέ-πη της Θεοτόκου.
Απ’ τη μεγάλη περιουσία της διέθεσε χιλιάδες γρόσια και δώρα για την απελευθέ-ρωση αθώων γυναικόπαιδων από τούρκικα στρατόπεδα. Σ’ όλα τα σκοτεινά χρόνια υπήρ-ξε το μεγάλο Κρυφό Σχολείο του Γένους, που κάτω από τη σκέπη της Μεγαλοσπηλιώτισ-σας, χιλιάδες Ελληνόπουλα έμαθαν γράμματα απ’ τους καλογέρους και θέρμαναν τα στήθη τους με λόγια πατριω-τισμού και πνεύμα ελευθερίας. Μέσα στη μικρή Εκκλησία της Παναγίας προσκύνησαν και παρακολούθησαν τη Θεία Λειτουργία πολλές φορές οπλαρχηγοί και καπεταναίοι, κλέφτες και αρματολοί, πρό-κριτοι και προεστοί και σαν αδέλφια γιόρτασαν την εορτή της Παναγίας, τ’ Αηγιωργιού και της Πασχαλιάς κάτω απ’ τον ίσκιο των πλατανιών με γλέντια και χορούς, ανάμεσα σε βροντές απ’ τα καριοφίλια και τις ασημοπίστολες και πά-ντα με μια ευχή: «Ελευθερία ή Θάνατος».
Συνέχεια απ’ τη σελίδα 2
Είχα διαβάσει μια παραμυθένια ιστορία που είχε όλες τις αλήθειες του παραμυθιού και όλη την ομορφιά της αλή-θειας. Στον Όλυμπο, λέει, κάλεσε ο πατέρας των θεών, ο Δίας, για σύναξη όλους τους θεούς και τους ημίθεους, άν-δρες και γυναίκες. Πήγανε όλοι στην τιμητική πρόσκληση, αγκαλιές, φιλιά, «τι κάνεις…καιρό έχουμε να ιδωθούμε» και τέτοια, έλεγαν μέσα σε μια ατμόσφαιρα ευτυχίας. Δύο μόνο δεν φιλήθηκαν η μια κοίταξε κρυφά την άλλη.
-Ποια να’ναι, μωρέ, ποια να’ ναι; Αναρωτιόνταν.Κάποια στιγμή δεν άντεξε η μια, ρωτά σιγανά την
άλλη:-Έχουμε γνωριστεί ποτέ;Η άλλη σήκωσε αρνητικά τους ώμους της.
-Όχι, ποτέ δεν έχουμε συναντηθεί, απάντησε και δει-λά:
-Πως λέγεστε;-«Ευεργεσία», απαντά η άλλη, και αμέσως:-Εσείς;-«Ευγνωμοσύνη» είναι το όνομά μου…Ευεργεσία - Ευγνωμοσύνη!!!
Σκέφτομαι πως τα στραβά και τα ανάποδα μετράμε στη ζωή μας. Τα μάτια μας θολωμένα από τις δυσκολίες- και πόσες είναι, Θεέ μου - δεν είναι
πια ικανά να δούνε τα τόσα ευεργετήματα του Θεού.Βλέπω σε αυτούς τους καιρούς της ανασφάλειας
τους επώνυμους που έχουν σωματοφύλακες και ζηλεύω. Ζηλεύω και ξεχνώ πως έχω - τι πλούτος!!! - προσωπικό άγγελο που μου παραστέκεται! Και οι άγγελοι -το ξεχνώ- δεν είναι χελιδόνια να φύγουν με τη βαρυχειμωνιά.
Είναι πλάι μου ο προστάτης, φύλακας και όχι μόνο σε τούτη τη ζωή. Θα είναι πλάι μου, σκέψου, στην κρίση. Να μου παρασταθεί. Κι αν μιλώ για σωματοφύλακα που με συντροφεύει, πώς να ξεχάσω τη Μάνα τ’ Ουρανού που περπατάει πλάι μου στα δύσκολα μονοπάτια, την Παρηγο-ρήτρα, την Παραμυθία, την Παναγιά;
Ευεργεσία ναι, το πρώτο τριαντάφυλλο που αντί-κρυσα προχθές. Ευεργεσία, αυτή η στιγμή που γράφω, ναι,ναι, ευεργεσία ευεργεσία τούτη η στιγμή, που με διαβά-ζεις! Ευεργεσία, η σούπα που χύθηκε, η στενοχώρια που ήρθε!!! Γράψανε οι εφημερίδες για το απίθανο: Με τους σεισμούς, γράψανε, ελαττώθηκαν κατά 35% οι αυτοκτο-νίες!!! Ευεργεσίες, γιατί δεν αδειάζουνε ποτέ οι αποθήκες του Ουρανού.
Κι εγώ δέχομαι τα δώρα Του και η ευγνωμοσύνη ξε-χνιέται. Το «ευχαριστώ» δώρο δικό μου σε Εκείνον, δεν το δίνω. Και σκέφτομαι πόσο πικράθηκε και δεν την έκρυψε την πίκρα Του εκεί σαν ένας μόνο από τους δέκα λεπρούς γύρισε να πει «Ευχαριστώ».
Και θυμάμαι τους αγράμματους γονείς μας, που σαν καθόμασταν στο φτωχικό τραπέζι να φάμε, εκείνους που δεν ξέρανε πολλά, λέγανε «Ευχαριστούμε, Θεέ μου, γιατί και σήμερα φάγαμε», και με σέβας μάζευαν τη φέτα το ψωμί που περίσσεψε, για να το φάμε το βράδυ.
Δύο κυρίες, λέει το σοφό παραμύθι, που ποτέ δεν είχαν ανταμώσει: Ευεργεσία - Ευγνωμοσύνη.
Και μου ξανάρθε στο μυαλό ο μύθος, όταν είδα την πρώτη μυγδαλιά ανθισμένη, το πρώτο τριαντάφυλλο στον
κήπο, όταν πέταξα λίγο ξερό ψωμί στα περιστέρια. Θαρ-ρείς με κοίταξε η μυγδαλιά, το τριαντάφυλλο με κοίταξε, τα περιστέρια γουργούρισαν κι ήταν σα να είπαν- και σίγουρα θα είπαν- αυτό που εγώ ξέχασα: «Πατέρα,ευχαριστώ».
Αυτά σκέφτηκα και θαρρώ πως είδα - μπορεί να’ ταν της ιδέας μου, δεν ξέρω - δυο κυρίες να δίνουν τα χέρια τους σε σφικτό χαιρετισμό.
Η Ευεργεσία είπε Καλημέρα στην Ευγνωμοσύνη. Κι ήταν πραγματικά μια θαυμάσια μέρα, η μέρα της συνάντη-σής τους!!!
Πολύ όμορφα τα λόγια της αγαπημένης Γαλάτειας Γρηγοριάδου-Σουρέλη. Ας μας επιτραπεί να αποτυ-πώσουμε κι εμείς κάποιες σκέψεις σχετικά με τις δύο παρεξηγημένες κυρίες του μύθου, την Ευεργεσία και την Ευγνωμοσύνη.
Είναι ωραίο να λες «ευχαριστώ» και στα πλάσματα του Θεού, που συναντάς καθημερινά γύρω σου και τους οφείλεις κάτι απ’ τη χαρά σου, απ’ την πρόοδό σου, απ’ την υγεία σου, απ’ την ύπαρξή σου… Πόσο μάλλον αν τους χρωστάς την ελευθερία σου και το δικαίωμα να ζεις σε τούτον τον τόπο. Κι ο νους μας πάει πίσω - σχεδόν δυο αιώνες- σ’ εκείνους τους Έλληνες που κάνανε το θάμα. Γιατί η αποτίναξη του οθωμανικού ζυγού μόνο με θάμα λογίζεται. Όλοι το είπαν, όλοι το έγραψαν, όλοι το τραγού-δησαν, όλοι το χόρεψαν, όλοι το ζωγράφισαν…
Κι εμείς; Οι Νεοέλληνες του 2015; Ε, εμείς κρατάμε τις επιφυλάξεις μας… Είναι πράγματι λυπηρό να προσπα-θούμε αγωνιωδώς να μοιάσουμε στον άνθρωπο εκείνο που μετά από χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση ρώ-τησε τη Μαντώ Μαυρογένους: «Τι κάνατε εσείς για την πατρίδα;». Ο Νικηταράς μάς φωνάζει μέσα στους αιώνες πως αν είχε και δεύτερη ζωή θα την έδινε για την πατρίδα. Αλλά η αλήθεια είναι πως μας προσβάλλει και λίγο με το προσωνύμιό του «Τουρκοφάγος»! Και ο Ιωάννης Μακρυ-γιάννης μάς συμβουλεύει να ζούμε στο «εμείς» κι όχι στο «εγώ», γιατί ο καθένας είναι χρήσιμος στην κοινωνία μας, όπως φανερά το απέδειξε πολεμώντας ο καθένας κατά τη δύναμή του. Ποιος όμως γνωρίζει ποιος ήταν ο μπαρμπα-Γιάννης Μακρυγιάννης;
Κι εμείς οι απόγονοί τους μιλάμε για αυτοκτονία αυτών των ανθρώπων περιφρονώντας την αυτοθυσία τους. Γιατί δε «μιλάει» μέσα μας η ηρωική απόφαση των γυναικών του Ζαλόγγου; Γιατί περιφρονούμε τους χιλιάδες νεομάρ-τυρες που για να κρατήσουν την πίστη τους στο Θεό και την Ελλάδα πέρασαν ανήκουστα μαρτύρια; Ποιος μπορεί να αγνοήσει την αγία Χρυσή τη νεομάρτυρα, τον άγιο Γεώργιο εξ Ιωαννίνων, τον άγιο Κοσμά τον Αιτωλό, τον ισαπόστολο, ιερομάρτυρα και εθνεγέρτη; Φωνάζουν γι’ αυτούς οι πέτρες, το χώμα, οι καταρράκτες, τα δάση, τα ποτάμια, η γη κι η θάλασσα της Ελλάδας, που μάτωσαν από τη θυσία τους.
Είναι καιρός να βρούμε τις αξίες και τα ιδανικά μας ως έθνος, ως λαός, ως γη ηρώων και μαρτύρων! Είναι καιρός να ενώσουμε, λοιπόν, τις δύο κυρίες, την Ευεργεσία με την Ευγνωμοσύνη κάθε φορά που κάτι πάει να γίνει για να σπιλωθεί η μνήμη των ευεργετών μας!
ΠΗΓΕΣ: Γαλάτεια Γρηγοριάδου - Σουρέλη «Ευεργεσία - Ευ-γνωμοσύνη … Καλημέρα», Μηνιαίο Περιοδικό «Πειραϊκή Εκκλη-σία», α.φ. 103
Επιμέλεια της Μάρθας Στίγκα
Δασκάλας
óåëßäá 4ΔΙΨΩ
MÜñôéïò 2015
Ôο 1575 κήρυξε επανάσταση στη Μάνη ο Αρχιεπίσκοπος Επιδαύρου
Μακάριος Μελισίδης, και το 1770 στο Αίγιο ο Μητροπολίτης Πατρών Παρθένιος και στην Κόρινθο ο Μητροπολίτης Μακάριος Νοταράς.
Το 1600 και το 1609 έκανε επαναστατι-κό κίνημα ο Διονύσιος Φιλόσοφος, Μητρο-πολίτης Τρικάλων, ο οποίος τελικά βρήκε μαρτυρικό θάνατο στα Γιάννενα το 1611.
Το 1684 ο Μητροπολίτης Άμφισσας Φιλόθεος πολέμησε κοντά στην Κόρινθο με δικό του σώμα εναντίον των Τούρκων, όπου και τραυματίστηκε θανάσιμα.
Τον ίδιο χρόνο ο Μητροπολίτης Κεφαλλη-νίας Τιμόθεος Τυπάλδος συγκρότησε επανα-στατικό σώμα με 150 κληρικούς κι έλαβε μέρος σε απελευθερωτικές προσπάθειες.
0ι Μητροπολίτες Σαλώνων Τιμόθεος, Θηβών Ιερόθεος, Λάρισας Μακάριος, Εύ-βοιας Αμβρόσιος, διετέλεσαν οπλαρχηγοί.
Ο Παπαβλαχάχας ήταν αρχηγός των αρματολών των Χασίων. Βρήκε, μάλιστα, τραγικό θάνατο από τον Αλή Πασά στα Γιάννενα.
Ο διάκος του Πατριάρχη Γρηγορί-ου του Ε’ Νικηφόρος Ρωμανίδης, αφού χειροτονήθηκε ιερέας και χειροθετήθηκε και Αρχιμανδρίτης, υπηρέτησε και διακρίθηκε ως ναυμάχος κάτω από τις διαταγές του Ανδρέα Μιαούλη.
Ο Ησαΐας Σαλώνων κήρυξε την επανά-σταση στις 27.3.1821 στην περιφέρειά του, μέσα στο Μοναστήρι του οσίου Λουκά Βοιω-τίας.
Η Μονή του οσίου Λουκά, μετά τη σύ-σκεψη του Δεσπότη Σαλώνων στα μέσα του Μάρτη του 1821 με τους οπλαρχηγούς της περιφέρειας Αθανάσιο Διάκο, κ.ά., έγινε κέντρο επαναστατικό και κατασκευής φυσε-κιών.
Ο Δημήτριος Υψηλάντης είχε το αρχη-γείο του στο Μοναστήρι του Αγίου Νικολάου
Πέτρας.Ο Αρχιστράτηγος της Ρούμελης Γεώρ-
γιος Καραϊσκάκης είχε τ’ ορμητήριό του στη Μονή Προυσού της Ευρυτανίας.
Ο Ιερομόναχος Σεραφείμ από το Φα-νάρι Θεσσαλίας ηγήθηκε της επανάστασης των Αγραφιωτών.
Το Μοναστήρι του Ομπλού Πατρών ήταν στρατηγείο των επαναστατών της περιοχής.
Ο Άνθιμος Αργυρόπουλος, ιερομόνα-χος, δέχτηκε στο Μοναστήρι του την οικο-γένεια Μπότσαρη και την περιέθαλψε, μετά την άλωση του Σουλίου. Ο ίδιος στη Ζάκυν-θο, κατά τον ιστοριογράφο Π. Χιώτη, όρκισε μέλη της Φιλικής Εταιρίας το Θεόδωρο Κο-λοκοτρώνη, τους Β. και Κ. Πετιμεζά και τον Νικηταρά. Εργάστηκε δε ως παράγοντας με ασυνήθιστο ζήλο για την ευόδωση της Επανάστασης.
Ο Χρύσανθος Πηγάς, Μητροπολίτης Μονεμβασίας και Καλαμάτας, το 1819 μπή-κε στη Φιλική Εταιρία κι εργάστηκε εντατικά για την προετοιμασία της Επανάστασης. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα τη σύλληψη του από τους Τούρκους, το κλείσιμο του στις φυ-λακές της Τρίπολης, όπου μαζί με άλλους φυλακισμένους Μητροπολίτες πέθανε κι αυτός από τις κακουχίες της φυλακής.
Στη Φ. Εταιρία είχαν μυηθεί όλοι σχεδόν οι μητροπολίτες και πολλοί διακεκριμένοι ιε-ρείς και μοναχοί και ιδιαίτερα οι αγιορείτες.
Την Επανάσταση του ‘21, όπως είναι γνωστό, την κήρυξε Μητροπολίτης, ο Πα-λαιών Πατρών Γερμανός, μέσα στο Μονα-στήρι της Αγίας Λαύρας. Έστω κι αν η ηρω-ική Καλαμάτα, που κήρυξε την επανάσταση στις 23 του Μάρτη και που την ευλόγησαν 24 κληρικοί, διεκδικεί τα πρωτεία, γεγονός είναι ότι τα παλληκάρια της περιοχής ορκί-στηκαν μέσα στην ιστορική Μονή.
Ο Διάκος, ο Παπαφλέσσας κι ο Σα-μουήλ είναι ανεπανάληπτες κληρικές
μορφές του 1821.
Ο Υψη-λάντης έλεγε για τον Πα-παφλέσσα ότι «είναι το άλλο μου εγώ».
Ε π ί σ η ς , είναι χαρα-κτηριστικό ότι ο Υψηλάντης ξεκίνησε τον α π ε λ ε υ θ ε -ρωτικό του αγώνα από την εκκλησία. Μέσα στον ι. ναό των Τριών Ιεραρχών του Ιασίου έλαβε το πολεμικό ξίφος από το Μητροπολίτη Μ ο λ δ α β ί α ς Βενιαμίν Κω-στάκη, ο οποί-ος ευλόγησε και τη σημαία του αγώνα του.
Α κ ό -μα, πολλά Μοναστήρια
καταστράφηκαν από τους Τούρκους γιατί λάβαιναν μέρος σ’ απελευθερωτικά κινήμα-τα. Αναφέρουμε μόνο ένα για παράδειγμα, τη Μονή Στροφάδων που κατέστρεψε ο Σουλεϊμάν Β’ (1520-60). Και γενικά οι Τούρ-κοι κάθε τόσο ζητούσαν από την Εκκλησία τις ευθύνες για κάθε απελευθερωτικό κί-νημα. Αυτήν αιματοκυλούσαν γιατί αυτήν θεωρούσαν πνευματική και εθνική Αρχή του Έθνους. Και μόνο αυτή η στάση των Τούρκων απέναντι στην Εκκλησία, της οποί-ας πολλές φορές σκότωναν τους φορείς της, τα λέει όλα. Είναι χαρακτηριστική και η σχετική ομολογία του Μακρυγιάννη για την τεράστια προσφορά των Μοναστηριών στον αγώνα: «...Τα μοναστήρια ήταν τα πρώτα προπύργια της επανάστασής μας... Οι περισσότεροι καλόγεροι σκοτώθηκαν εις τον αγώνα». Η Ορθόδοξη Εκκλησία ήταν το Α και το Ω για το υπόδουλο γένος. Το ράσο κόλπωνε μέσα του τη ρωμιοσύνη και η ρωμιοσύνη κολπωνόταν μέσα στο ράσο. Αυτό δεν μπορεί να το ανατρέψει καμιά δύναμη. Η ρωμιοσύνη και η ορθόδοξη Εκ-κλησία και στην περίοδο της Τουρκοκρατίας πορεύτηκαν αντάμα το δρόμο του μαρτυ-ρίου τους, το δρόμο της σταυρικής τους πορείας κι’ επιβίωσαν χάρις στην πίστη τους στην Τριαδική Θεότητα. Χάρις στην ορθόδοξη παράδοση με τις άπειρες και παντοδύναμες διαστάσεις της. Μέσα από τη βυζαντινή εικόνα και το εκκλησιαστικό μέλος, μέσα από τα συναξάρια των αγίων και μέσα από τη ζωή των αρχαίων ηρώων κρατήθηκε η ελληνική ψυχή όρθια ως ότου βρήκε τη δύναμη και τίναξε από πάνω της τον τουρκικό ζυγό. Όσες προπαγάνδες κι αν θελήσουν ν’ αλλοιώσουν αυτή την ιστορική πραγματικότητα δεν θα το κατορθώσουν, γιατί μιλούν τα ίδια τα γεγονότα.
Εδώ όμως πρέπει να σταματήσουμε, γιατί αν επεκταθούμε πιο πολύ σε πρόσω-πα και σε γεγονότα, σχετικά με τη συμβολή της Εκκλησίας στον αγώνα της ελευθερίας του έθνους, δεν θα μας φτάσουν, όπως εί-παμε και στην αρχή, τόμοι ολόκληροι.
Πιστεύουμε όμως ότι όσα δειγματικά αναφέραμε είναι ικανά να πείσουν κάθε αντικειμενικό κριτή, σχετικά με τον πρώτο ρόλο της Εκκλησίας κατά τη μακραίωνη τούρκικη σκλαβιά και κατά την εθνεγερσία
του ‘21.Θα ‘ταν όμως παράλειψη κι εδώ αν στο
κεφάλαιο αυτό δεν αναφέραμε δύο αντιπρο-σωπευτικές γνώμες Φιλελλήνων και ξένων περιηγητών, που έχουν ιδιαίτερη σημασία για την αντικειμενικότητά τους.
Ο Άγγλος Humphreys γράφει ότι «Α-νάμεσα στους στρατιώτες βρίσκονταν και μεγάλος αριθμός παπάδων. Αυτοί ήταν οι πρωτεργάτες του ξεσηκωμού».
Ο Κορσικανός Πρόξενος της Ολλανδίας στην Αθήνα Domenico Origone λέει πως «Οι Τούρκοι στην Αθήνα κάνουν τα πάντα για να συλλάβουν παπάδες, γιατί, όπως διαδίδεται, οι παπάδες είναι αρχηγοί των επαναστατών».
Ακόμα και το πιο καταπληκτικό: Το βιβλίο της Γ’ Λυκείου της Τουρκίας γράφει: «ο Πατριάρχης και ο ανώτερος Κλήρος των Ρωμιών ήταν επικεφαλής του Έθνους των Γραικών σ’ αυτή την Επανάσταση, μαζί με τους καλόγερους».
Και μία ανάλογη βεβαίωση από τη μακρυνή Αμερική, η οποία παρά την από-στασή της, βοήθησε τον αγώνα υλικά και ηθικά.
Στις 16 Ιουνίου 1821 η εφημερίδα «Γκα-ζέττ» της Μασαχουσέτης πληροφορούσε τους αναγνώστες της ότι «...στο Μοριά ένοπλοι... με επικεφαλής τον ΚΛΗΡΟ εξεγέρθησαν εναντίον των Τούρκων....».
Και ας ξανατονιστεί ότι η συμβολή του κλήρου στον αγώνα ήταν βαθειά συνείδηση του γένους, που την έκφραζε και στα δημο-τικά του τραγούδια.
Χαρά που τόχουν τα βουνάτα κάστρα περηφάνια,
Γιατί γιορτάζει η Παναγιάγιορτάζει κι η Πατρίδα,
Σαν βλέπουν διάκους με σπαθιάπαπάδες με τουφέκι,
Σαν βλέπουν και τον Γερμανότης Πάτρας τον Δεσπότη
να ευλογάει τ’ άρματανα εύχεται τους λεβέντες.
Μιλούν τα γεγονόταΕΚΚΛΗΣΙΑ -ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑ - 21
ΤΙΜΟΘΕΟΥ Κ. ΚΙΛΙΦΗΑ’ ΒΡΑΒΕΙΟ ΕΝΩΣΕΩΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΛΟΓΟΤΕ-
ΧΝΩΝ
óåëßäá 5ΔΙΨΩ
MÜñôéïò 2015
Κήρυγμα του Σεβασμιω-τάτου κ. Ιερεμία στο τέλος της Θείας Λειτουργίας στον Ναό της Παναγίας Τροπαίων Γορτυνίας.
Αγαπητοί μου χριστιανοί,Είναι ωραίο το θέαμα, που
παρουσιάζει ο ιερός Ναός της Πα-ναγιάς στην ορεινή κωμόπολη των Τροπαίων την σημερινή Κυριακή, πρώτη Κυριακή του Λουκά. Εδώ τα χωριά μας τα ευλογημένα είναι ηρωικά και ιστορικά, πεφημισμένα για την παλαιά τους ιστορία. Στα νεώτερα χρόνια είναι εγκαταλε-λειμμένα και η κωμόπολις των Τροπαίων δεν έχει πολύ λαό, για τούτο και τα εκκλησιάσματα των δύο ενοριών είναι πενιχρά, αλλά είναι ευλογημένο το θέαμα, που παρουσιάζει η Παναγιά των Τρο-παίων την σημερινή ημέρα, γιατί βλέπω να παρευρίσκεται λαός ευσεβής.
Ήλθατε από μακριά κεκλημέ-νοι, και εγώ κεκλημένος είμαι την σημερινή ημέρα, διότι ο ευπαί-δευτος και ευλαβής αρχιμ. πατήρ Νεκτάριος Πέττας ετοίμασε συ-μπόσιο πνευματικό, αφιερωμένο σε δύο μεγάλες προσωπικότητες της πατρίδος μας, ιεραποστολικές προσωπικότητες.
Πρώτον στον ιερομάρτυρα και ισαπόστολο Κοσμά τον Αιτωλό, που δεν είναι υπερβολή να πούμε πως, αν δεν είχαμε αυτόν, δεν θα είχαμε πατρίδα ελεύθερη, διότι θε-οφόρος πατήρ αυτός, τα είχε ενο-ποιημένα μέσα του και αναμίγνυε το περί Χριστού κήρυγμα με το της ελευθερώσεως της πατρίδος μας κήρυγμα και στο αγιασμένο ράσο του έρχονταν οι αγωνιστές και ορκίζονταν ότι θα χύσουν το αίμα τους για την ελευθερία της πατρίδος. Εάν δεν είχαμε Κοσμά Αιτωλό δεν θα είχαμε κατήχηση, κατηχημένο λαό σήμερα, γιατί είναι γνωστό ότι το κήρυγμά του δεν ήταν χαρούμενα λόγια η έτσι μία καλολογία, αλλά ήταν κατηχητικό. Εκήρυττε για τα δόγ-ματα της Ορθοδόξου πίστεώς μας, ακόμη δε ήταν και μαχητικό κήρυγ-μα, γιατί αυτός έλεγε, όταν τον ρω-τούσαν, και το συγκεκριμένο είναι εγγεγραμμένο: «Ποιός είναι αιτία των κακών; Ο Πάπας τα φταίει. Αυτός είναι η αιτία των κακών! Για αυτό κατάρα στον Πάπα», ένα λόγο μαχητικό που Πατριαρχάδες, Αρχιεπίσκοποι, Επίσκοποι, Θεολό-γοι και Καθηγητάδες, δεν μπορούν όλοι μαζί να εκφέρουν. Αλλά εμείς εδώ, που ήλθαμε, συγκεντρωθήκα-με σήμερα σαν παιδιά και εγγόνια του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού, λέμε τον λόγο του «Κατάρα στον Πάπα και στους διαδόχους του, κατάρα!», γιατί έτσι έλεγε ο Άγιος Κοσμάς ο
Αιτωλός. Και είναι πολύ σημαντικό, αδελφοί μου χριστιανοί, γιατί υπό Τουρκιά, υπό σφαγή του τυράννου κρατήσαμε την πίστη και βγάλαμε ήρωες και μάρτυρες, ενώ σήμερα σε ελευθέρα πατρίδα προδίδουμε την πίστη, και μάλιστα η πίστη προδίδεται από εκεί που δεν θα το περίμενε κανείς!
Στα βήματα του Κοσμά ήλθε ένας άλλος όσιος πατήρ, που είναι δικός μας και πρέπει να καυχώμε-
θα ιδιαίτερα για αυτόν. Τον έλεγαν Χριστοφόρο στο όνομα, καλόγε-ρος, τριμμένο το ράσο του ήταν. Εγεννήθη εδώ, στα δικά μας μέρη, στα Άρμπουνα Καλαβρύτων, και αγάπησε ιδιαίτερα την Πελοπόν-νησο αλλά, μεταξύ μας που είμεθα, ω Τροπαιάτες, όχι εσείς, αλλά οι πατέρες σας, οι παππούδες σας, φάνηκαν ψυχροί στο κήρυγμα του Παπουλάκου και είναι ντροπή αυτό, διότι είναι γραμμένο στα βι-βλία το συγκεκριμένο, γιατί η ιστο-ρία δεν παραγράφεται, δεν μπορεί να σβησθεί.
Είναι γραμμένο στα βιβλία ότι, τα Τρόπαια δεν άκουσαν το κήρυγ-μα του Παπουλάκου, του οσίου Χριστοφόρου. Αλλά δια τούτο πα-ρακαλώ πολύ, οι ιερείς, ο πρωτο-πρεσβύτερος πατήρ Ιωάννης Κού-λης και εσείς, άγιε αρχιμανδρίτα Νεκτάριε, να ονομάζετε συνεχώς και να κατηχείτε τον λαό υπέρ του Παπουλάκου, για να ζυμωθεί μες στην ψυχή η προσωπικότητά του και ευγνωμόνως πλέον τα νέα
Τρόπαια να φέρονται προς αυτόν. Επίσης να αναρτηθεί εικόνα και στην μία κάτω την πρωτεύουσα ενορία και μία εδώ στην Παναγία, για να βλέπουν τα νέα τα παιδιά,
που είναι τα νέα Τρόπαια, τον ιερο-κήρυκα, που περπάτησε εδώ, που περιόδευσε την πατρίδα μας. Ήταν και αυτός σαν τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό, να πω χριστιανοί μου - εκμεταλλεύομαι την ευλάβειά σας, γιατί η ώρα έχει παρέλθει.
Ξέρετε πότε έγινε η ζημιά στην πατρίδα μας; Αντί να πάρουμε τον Κολοκοτρώνη, που τα βόλια είχαν κάνει κόσκινο το κορμί του, και να τον κάνουμε Βασιλιά, πήγαμε στην Δύση και φέραμε έναν ξενόφερτο, έναν αλλόπιστο, έναν Καθολικό, τον Όθωνα, και τον κάναμε Βα-σιλιά. Ήλθαν λοιπόν μαζί με τον Όθωνα όλοι οι Καθολικοί και τότε έγινε η πρώτη συμπροσευχή στην Μητρόπολη των Αθηνών στην Αγία Ειρήνη Αιόλου, και Αρχιερείς πολ-λοί κτλ., υποδεχόμενοι τον Βασιλέ-α, έκαναν συμπροσευχές μετά των αλλοθρήσκων, παραβαίνοντας το ιερό πηδάλιο, τους Κανόνες, όπως θα γράψουμε σε ένα εγγύς κυρια-κάτικο κήρυγμα που θα μνημονευ-θεί ο δέκατος Κανών των Αγίων Αποστόλων, που απαγορεύει συ-μπροσευχές με αιρετικούς.
Επανέρχομαι και λέω λοιπόν, ενώ αυτή ήταν η κατάσταση της πατρίδος μας και ενώ όλοι προ-σκυνούσαν τον Καθολικό Βασιλέα Όθωνα, βρέθηκε ένας καλόγηρος αγράμματος, εδώ από την Πελο-πόννησο, ο Παπουλάκος και είπε: «Μας έφεραν ένα ψωριασμένο πρόβατο, που θα ψωριάσει όλη την Ελλάδα!». Ακούτε πως είπε τον Όθωνα τον Βασιλιά την ίδια στιγμή που Πατριαρχάδες, Αρχι-επίσκοποι κτλ. προσκυνούσαν τον Όθωνα; Ο Παπουλάκος είπε: «Μας έφεραν ένα ψωριασμένο πρόβατο». Δεν είχε ο Χριστοφόρος τίποτα με τον άνθρωπο Όθωνα αλλά «ψωριασμένη» ήταν η πίστη
του κατά το δόγμα το αιρετικό που ανήκε, που θα ψωριάσει την Ελ-λάδα. Όμως οι άλλοι ρασοφόροι, που προσκυνούσαν πέθαναν και σβήσανε, ωστόσο έζησε ο Πα-πουλάκος και σήμερα εδώ στα Τρόπαια, την 28η Σεπτεμβρίου, προσκυνούμε και μνημονεύουμε το όνομά του και τον επικαλούμεθα να προσεύχεται υπέρ ημών.
Και οι δύο προσωπικότητες, που θα τιμήσουμε σήμερα σε αυτό το συνέδριο, ήταν μεγάλες.Θα τα ακούσετε, αγαπητοί μου χριστια-νοί, αυτά στο συνέδριο το οποίο θα επακολουθήσει. Παρακαλώ πολύ να μείνετε, να συμμετέχετε. Τις ευ-χές των πατέρων των τιμωμένων του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού και του Οσίου Χριστοφόρου να έχετε και τις ευχές των συλλειτουργών πατέρων. Ιδιαιτέρως ευχαριστώ τον Ηγούμενο της Ιεράς Μονής Λογγοβάρδας Πάρου Αρχιμ. Χρυ-σόστομο Πήχο.
Ηγούμενε, αξιώθηκα μία φορά μόνο να έλθω προσκυνητής στην Μονή σας, διότι ήτο τότε εκεί ο πατήρ Φιλόθεος Ζερβάκος και εκεί πήγαινε ο πατήρ Αυγουστί-νος Καντιώτης. Πιστοί θα έχετε ακούσει τα ονόματά τους. Ο πατήρ Αυγουστίνος τον πατέρα Ζερβάκο τον είχε εξομολογητή, ήτο πνευμα-τικός του.
Να σας πω και ένα ανέκδοτο; Έτσι μου ήρθε τώρα. Ένα, που είπε ο πατέρας Φιλόθεος στον επίσκοπο Φλωρίνης πατέρα Αυ-γουστίνο. Πήγε να εξομολογηθεί ο επίσκοπος και ο πατήρ Φιλόθεος της Λογγοβάρδας, ο προκάτοχός σας, Ηγούμενε Χρυσόστομε, του λέει: «Πάτερ Αυγουστίνε, η Ορθο-δοξία είναι ένα ποτήρι με γλυκό κρασί. Αυτό το ποτήρι - του λέει ο πνευματικός βλέπεις- το γλυκό κρασί, που λέγεται Ορθοδοξία, πρέπει να το πίνουμε λίγο-λίγο να γλυκαινόμεθα. Εσύ, πάτερ Αυγου-στίνε, του δίνεις μια στο ποτήρι, το πίνεις ολόκληρο, και μεθάς».
Ωραία δεν ήταν η εικόνα αυτή; Αυτός ήταν ο πατήρ Αυγουστίνος. Το ποτήρι το έπινε όλο και, όπως ο ομηρικός Οδυσσέας έλεγε στα πα-λικάρια του: «Πιέστε κρασί, πολύ κρασί, να ορμάτε με δύναμη στον εχθρό!», έτσι και ο πατήρ Αυγου-στίνος το έπινε όλο μονομιάς. Ρου-φούσε το κρασί, την Ορθοδοξία, με ορμή και με δύναμη και έπειτα μετέδιδε αυτήν την ορμή σε εμάς, τα τέκνα του.
Ευχαριστούμε λοιπόν τον πατέρα Χρυσόστομο, τον Ηγού-μενο, τον διάδοχο του πατρός Φιλοθέου Ζερβάκου που ταξίδεψε από μακριά, από το νησί της Πά-ρου. Τον ευχαριστούμε πολύ εκ μέρους όλων των Τροπαίων και όλης της Μητροπόλεως και τον παρακαλώ πολύ να ακούσει, και το λέω ενώπιον των εικονισμάτων και ενώπιόν σας, ενώπιον του λαού, εσάς: Στην ανθρώπινη και ταπεινή Μητρόπολή μας Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως, να έρχεται αυ-θεντικά, αυταρχικά, με δικαιώματα, να κατηχεί τον λαό και εμείς θα τον ακούμε, έστω και αν τα λέει πατρο-αυγουστινιακά!
Να είστε ευλογημένοι!
28/9/2014 Απομαγνητοφωνημένη ομιλία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως κ. ΙΕΡΕΜΙΟΥ
Óôéò 29 Ìáñôßïõ 2015 ðñáãìáôïðïéÞèçêå ç Áéìïäïóßá óôïí Éåñü Íáü ôïõ Áãßïõ ÉùÜííïõ.
Ç óõììåôï÷Þ Þôáí ìåãÜëç áëëÜ ï ãéáôñüò ôçò áéìïäïóßáò Ýêñéíå üôé óå 10 áðü ôïõò áéìïäüôåò ìðïñïýóå íá ãßíåé ç áéìïëçøßá.
Íá åõ÷áñéóôÞóïõìå ôï Íïóïêïìåßï Áã. ÁíäñÝá ðïõ ãéá Üëëç ìéá öïñÜ Ýñ÷åôáé ãéá íá êÜíåé óôçí åíïñßá ìáò ôçí áéìïëçøßá ç ïðïßá ãßíåôáé óôï Ðíåõìáôéêü ìáò ÊÝíôñï äßðëá áðü ôïí Íáü.
Ç ðáíåõöñüóõíç çìÝñá ôçò ÄéðëÞò ÃéïñôÞò ôçò 25çò Ìáñôßïõ åïñ-ôÜóôçêå áíáëüãùò óôïí Áç-ÃéÜííç Ðáñáëßáò. Ï åöçìÝñéïò ôïõ íáïý, ðñùôïð. ð. Áíôþíéïò Ñïõìåëéþôçò åêöþíçóå ôïí ðáíçãõñéêü ôçò çìÝñáò óôïí êáôÜìåóôï íáü ôïíßæïíôáò ôá ÷áñáêôçñéóôéêÜ ôïõ áãßïõ êáé ôïõ Þñùá êáèþò êáé ôçí ôéìçôéêÞ èÝóç ðïõ êáôÝ÷åé óôçí Åêêëçóßá ìáò ç Õðåñáãßá Èåïôüêïò.
Óôï ôÝëïò ôçò ðáíçãõñéêÞò Èåßáò Ëåéôïõñãßáò ïé äýï Åêðïëéôéóôéêïß Óýëëïãïé ôçò Ðáñáëßáò, ç «ÁíáãÝííçóç» êáé ï «¢ãéïò ÉùÜííçò ï Ðñü-äñïìïò» êáôÝèåóáí óôåöÜíéá óôçí åéêüíá ôçò Ðáíáãßáò ìÝóá óôïí éåñü íáü ìéá êáé ç âñï÷Þ ðïõ åß÷å îåêéíÞóåé áðü ðïëý íùñßò ôï ðñùß äåí åðÝ-ôñåøå íá ãßíåé ç êáôÜèåóç óôï çñþï, Ýîù áðü ôï íáü. Ôï ôåëåôïõñãéêü ôõðéêü åöáñìüóôçêå êáé ìåôÜ áðü 1´ óéãÞ øÜëèçêå ï Åèíéêüò 3⁄4ìíïò. Ï ð. Áíôþíéïò åõ÷áñßóôçóå ôïõò åêðñïóþðïõò ôùí Óõëëüãùí êáé åðÝìåéíå ðùò ïé ðáñáäüóåéò ðñÝðåé íá óõíå÷ßæïíôáé êáé ðùò ðñÝðåé íá ðáëÝøïõí óå ôïðéêü åðßðåäï íá ìç ÷áèïýí ü,ôé êáëü êáé Üãéï äçìéïýñãçóáí ïé ðá-ëáéüôåñïé.
¹ôáí ìéá üìïñöç ìÝñá, üðùò Üëëùóôå êÜèå öïñÜ ç 25ç Ìáñôßïõ!
ÅÈÅËÏÍÔÉÊÇ
ÁÉÌÏÄÏÓÉÁóôïí É.Íáü Áãßïõ
ÉùÜííïõ Ðáñáëßáò Ðáôñþí
Ç 25ç Ìáñôßïõóôïí É.Íáü Áãßïõ
ÉùÜííïõ Ðáñáëßáò
Ðáôñþí
ΔΙΨΩMÜñôéïò 2015
óåëßäá 6
Πώς ο Ιωσήφ έφθασε στο παλάτι του Φαραώ, βασιλιά της Αιγύπτου;
Ο έρημος Ιωσήφ μπόρεσε να ερμηνεύ-σει το όνειρο του βασιλιά. Γι’ αυτό ο Φαραώ τον έβγαλε από την φυλακή, όπου βρισκόταν άδικα. Η ερμηνεία των ονείρων ήταν δώρο του Θεού.
Πώς ζούσαν οι Εβραίοι στην Αίγυ-πτο;
Ο Γέροντας Ιακώβ και οι γιοι του ταξίδε-ψαν εξαιτίας της πείνας στην Αίγυπτο όπου ο Ιωσήφ, ήταν άρχοντας της γης της Αιγύπτου. Στην αρχή οι Εβραίοι ζούσαν καλά, καθώς οι Αιγύπτιοι θυμόντουσαν τις ευεργεσίες του Ιωσήφ. Αργότερα όμως η κατάσταση άλλαξε, ζούσαν με πολλή δυσκολία, εργαζόμενοι ως δούλοι.
Τι έκτισαν οι Βαβυλώνιοι;Οι Βαβυλώνιοι έκτιζαν έναν τεράστιο
πύργο. Ήθελαν η κορυφή του πύργου να φτάσει στον ουρανό. Σαν να ήθελαν να αψηφήσουν τον Θεό. Γι’ αυτό ο Θεός τους ανακάτεψε τις γλώσσες και οι κτίστες δεν μπόρεσαν να συνεννοηθούν. Όλοι αυτοί διασκορπίστηκαν και έτσι δημιουργήθηκαν διάφοροι λαοί που μιλούσαν διαφορετικές γλώσσες. Αυτό συχνά συμβαίνει όταν οι άνθρωποι οικοδομούν χωρίς Θεό ή κάνουν μη θεάρεστα έργα απομακρύνονται όχι μόνο από τον Θεό αλλά και ο ένας από τον άλλον. Καταλαμβάνονται από μίσος και σύγχυση, όπως και οι κτίστες του πύργου της Βαβέλ.
Ποιός ήταν ο Μωυσής;
Ήταν αυτός ο οποίος προορίστηκε από το Θεό να γίνει ο ελευθερωτής των Εβραίων από την δουλεία των Αιγυπτίων. Στο όρος Χορήβ του εμφανίστηκε ένας Άγγελος σε φλόγες πυρός, μέσα από βάτο η οποία φλεγόταν αλλά δεν καιγόταν. Ο Μωυσής εδώ πρώτος από τους ανθρώπους, έμαθε το όνομα του Θεού ο οποίος είπε: Εγώ ειμί ο ον (εβραϊκά Ιεχωβά). Αυτός που του εμφανίστη-κε ήταν ο Θεός Λόγος. Αυτός που όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου γεννήθηκε από την Παρθένο - τον οποίο εγέννησε και παρέμει-νε παρθένος - όπως η βάτος φλεγόταν δίχως να καίγεται.
Πώς ο Μωυσής ελευθέρωσε τον εβραϊκό λαό από την δουλεία;
Τον ελευθεύρωσε με την δύναμη του Θεού. Ο Θεός εξαπέλυσε τις πληγές στους Αιγυπτίους και έκανε την ράβδο του Μωυσή θαυματουργή. Μ’ αυτή την ράβδο κτύπησε την θάλασσα και τα νερά της διαχωρίστηκαν και εξήλθε ο Εβραϊκός λαός από την Αίγυπτο στην Γη της Επαγγελίας.
Πώς τρέφονταν οι Εβραίοι κατά το δι-άστημα των σαράντα ετών στην έρημο;
Ο Θεός του έστειλε το θαυμαστό Μάνα και πλήθος από ορτύκια. Το Μάνα ήταν η προτύπωση της Θείας Κοινωνίας, του Αίμα-τος και του Σώματος του Χριστού. Ο Άρτος που κατέρχεται από τον ουρανό και προσφέ-ρεται για την ζωή την αιώνιο.
Πού ο Μωυσής παρέλαβε τις Δέκα εντολές του Θεού;
Τις παρέλαβε στο όρος Σινά. Οι δέκα εντολές του Θεού είναι:
(Έξοδος Κ΄ 1-17) Και ωμίλησε ο Θεός και είπεν όλα αυτά τα λόγια:
Εγώ ειμί Κύριος ο Θεός σου, ο εξαγα-γών σε εκ γης Αιγύπτου, εξ οίκου δουλείας. Μη έχης άλλους Θεούς πλήν εμού.
Μη κάμης εις σεαυτόν είδωλον, μηδέ
ομοίωμα τινός, όσα είναι εν τω ουρανώ άνω, ή όσα εν τη γη κάτω, ή όσα εν τοις ύδασιν υποκάτω της γης, μη προσκυνήσεις αυτά, μηδέ λατρεύσης αυτά, διότι εγώ Κύριος ο Θεός σου είμαι Θεός ζηλότυπος, ανταποδί-δων τας αμαρτίας των πατέρων επί τα τέκνα, έως τρίτης και τετάρτης γενεάς των μισού-ντων με, και κάμνων έλεος εις χιλιάδας γενε-ών των αγαπώντων με, και φυλαττόντων τα προστάγματά μου.
Μη λάβης το όνομα Κυρίου του Θεού σου επί ματαίω.
Ενθυμού την ημέρα του Σαββάτου, εξ ημέρας εργάζου, και κάμνε πάντα τα έργα σου, η ημέρα όμως η εβδόμη είναι Σάββατον Κυρίου του Θεού σου.
Τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου, για να γίνεις μακροχρόνιος επί της γης.
Μη φονεύσεις.Μη μοιχεύσεις.Μη κλέψεις.Μη ψευδομαρτυρήσεις κατά του πλησί-
ον σου μαρτυρίαν ψευδή.Μη επιθυμήσεις την οικίαν του πλησίον
σου (και παν το ξένο πράγμα).Ποιος ήταν ο Δαβίδ, και ποιος ο Γο-
λιάθ;Ο Δαβίδ, ήταν ο βασιλιάς του Ισραήλ,
ο Γολιάθ ήταν στρατιώτης των Φιλισταίων, εξαιρετικής σωματικής διαπλάσεως. Στην μονομαχία, ο Δαβίδ, αν και μικρόσωμος και νεαρός στην ηλικία θανάτωσε με πέτρα από σφεντόνα τον λοίδορο Γολιάθ.
Τι είναι οι ψαλμοί του Δαβίδ;Ψαλμοί είναι προσευχές σε στίχους.
Αυτούς έψαλε ο Δαβίδ σε καιρούς χαράς ή λύπης. Υπάρχουν 150 ψαλμοί. Σε μερικούς
απ’ αυτούς ο Δαβίδ μετανοεί για τις αμαρτίες του, σ’ άλλους δοξάζει τον Θεό, και σ’ άλλους προφητεύει τον ερχομό του Σωτήρα στον κόσμο. Σ’ έναν απ’ αυτούς περιγράφοντας, σαν να βλέπει, την Ωραιότητά Του, λέει: «Ως ωραίος κάλλει μεταξύ των υιών των ανθρώ-πων, η χάρις εξήχυτε εκ στόματός Σου». Οι ψαλμοί ήταν και είναι η πιο αγαπημένη προ-σευχή των χριστιανών και βιβλίο που συγκι-νεί και ξυπνά, από τον πνευματικό λήθαργο και την πτωχεία, την ανθρώπινη καρδιά.
Ποιοί ήταν οι Προφήτες;Προφήτες είναι άγιοι του Θεού άνθρω-
ποι οι οποίοι εφανέρωσαν το θέλημα του Θεού στον λαό του Ισραήλ και τους άλλους λαούς, της Παλαιάς Διαθήκης.
Οι πιο γνωστοί είναι τέσσερις: Ησαΐας, Ιερεμίας, Ιεζεκιήλ και Δανιήλ. Αυτοί με την ζωή του και το κήρυγμά τους, όπως και στα βιβλία τους, μιλού για το κακό και την αμαρ-τία, κηρύττουν μετάνοια και την τήρηση των εντολών του Θεού. Ο Θεός τους αποκάλυψε πριν τόσους αιώνες, το θεϊκό πρόσωπο του Χριστού, την Γέννησή του, τα πάθη του, για τις αμαρτίες του κόσμου και την ένδοξο Ανά-στασή του.
Τι είναι Πάσχα;
Πάσχα είναι εορτή της Παλαιάς Δια-θήκης την οποία οι Εβραίοι πανηγύριζαν την άνοιξη, εις ανάμνηση της εκ θαύματος ελευθερώσεώς τους από την δουλεία των Αιγυπτίων. Αυτήν την ημέρα, εκτός του άζυ-μου άρτου και πικρών λαχανικών, έτρωγαν και το θυσιασθέν προσφερόμενο αρνίο. Έτσι θυμόντουσαν, την πικρή δουλεία και την δι-άβαση διά της Ερυθράς Θαλάσσης, στην ελευθερία.
Η Καινοδιαθητική Εκκλησία έχει το δικό της Πάσχα, το Αναστάσιμο.
Το Πάσχα της Παλαιάς Διαθήκης, ήταν η προετοιμασία γι’ αυτή την εορτή των εορτών κατά την οποία εορτάζεται ο Αμνός του Θεού, ο Κύριος Ιησούς Χριστός, ο οποίος με τον θάνατό του και την ανάστασή Του ελευθέ-ρωσε το αμαρτωλό ανθρώπινο γένος από την δουλεία του διαβόλου και τα δεσμά του θανάτου.
Πού βρίσκεται το πλήρωμα της Πα-λαιάς Διαθήκης;
Το πλήρωμα της Παλαιάς Διαθήκης βρίσκεται στην Καινή Διαθήκη. Η Παλαιά Διαθήκη δεν είναι πλήρης, ούτε οι εντολές της Παλαιάς Διαθήκης είναι τέλειες στο σύ-νολό τους. Όλη η Παλαιά Διαθήκη είναι η αναμονή για τον Υιό του Θεού, τον Μεσσία (η εβραϊκή λέξη Μεσσίας στα ελληνικά απο-δίδεται ως Χριστός, και τα δυο σημαίνουν Χριστός, κεχρισμένος βασιλιάς). Στην Καινή Διαθήκη εκπληρώθηκαν όλες οι επαγγελίες της Παλαιάς Διαθήκης, εφόσον τελικά ο επαγγελόμενος Μεσσίας, ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός, ήρθε στην γη για να σώσει, και να θεώσει τους απογόνους, του Αδάμ και της Εύας. Ο Χριστός, ο Υιός του Θεού, σύμ-φωνα με την πρόρρηση του Ησαΐα του προ-φήτου, έπρεπε να γεννηθή από μια Εβραία κοπέλα Παρθένο, η οποία ήταν καθαρή από αμαρτίας.
Πώς αρχίζει η Καινή Διαθήκη;Η Καινή Διαθήκη αρχίζει με την γενεο-
λογία κατά σάρκα του Κυρίου Ιησού Χριστού και την Γέννησή Του. Την Γέννησή Του ευηγ-γέλισε ο Αρχάγγελος Γαβριήλ χαιρετώντας την Παναγία Παρθένο με τον ουράνιο χαιρε-τισμό: «Χαίρε κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά σου, ευλογημένη συ εν γυναιξί!».
Ποιος διοικούσε στην Ιουδαϊκή γη κατά τον χρόνο της γεννήσεως του Χρι-στού στη γη;
Στην Ιουδαία διοικούσε ο βασιλιάς Ηρώ-δης, ο οποίος βρισκόταν υπό την εξάρτηση του Ρωμαίου αυτοκράτορα Αυγούστου.
Πώς ονομάζονται οι γονείς της Πανα-γίας Θεοτόκου Μαρίας;
Ονομάζονται Ιωακείμ και Άννα. Τα ονό-ματά τους μνημονεύουμε στην απόλυση κάθε λειτουργίας. Η Εορτή του Αγίου Ιωα-κείμ και Άννης είναι την μεθεπόμενη μετά την εορτή της Γεννήσεως της Θεοτόκου, στις 9 Σεπτεμβρίου.
Τι συνέβει με τον Ευαγγελισμό;Ευαγγελισμός είναι εορτή, στην οποία
πανηγυρίζουμε τη κάθοδο του Αρχαγγέλου Γαβριήλ, ο οποίος φανέρωσε στην Θεοτόκο την ευχάριστη είδηση, ότι αυτή θα συλλάβει εκ Πνεύματος Αγίου (δίχως ανδρός) και θα
γεννήσει τον Υιό του Θεού ως Υιό του Αν-θρώπου, με το όνομα Ιησούς Χριστός.
Η Παναγία Παρθένος Μαρία δέχθηκε, αφού εξακρίβωσε την θεϊκή προέλευση του Αρχαγγέλου. Γιατί, μυστικά είχε υποσχεθεί στο Θεό, ότι για πάντα θα μείνει παρθένος. Αυτό το γνώριζε μόνο ο Θεός, η ίδια, καθώς και ο προστάτης σύζυγός της Ιωσήφ. Γνώρι-ζε από την Βίβλο ότι και ο διάβολος μπορεί να εμφανιστεί σε σχήμα φωτεινού αγγέλου. Γι’ αυτό δεν ήταν ευκολόπιστη, όπως η πρό-γονός μας Εύα.
Με τον Ευαγγελισμό η Θεοτόκος και την υπακοή της στον Θεό, επανόρθωσε την αμαρτία και ανυπακοή της Εύας. Η Εύα χρησιμοποίησε την ελευθερία της για πονηρό και για την ικανοποίηση του διαβό-λου, η Θεοτόκος όμως, έθεσε την ελευθερία της, στην υπηρεσία του Θεού και ταπεινά ανεφώνησε: «Ιδού η δούλη Κυρίου, γένοιτο μοι κατά το ρήμα σου!» Ο Ευαγγελισμός εορτάζεται στις 25 Μαρτίου.
Πού γεννήθηκε ο Σωτήρας;Γεννήθηκε στην Ιουδαία, στην πόλη
που ονομάζεται Βηθλεέμ, όχι μακριά από την Ιερουσαλήμ, όπως προεφήτευσαν και οι γηραιοί προφήτες.
Τι σημαίνει το όνομα Ιησούς;Το όνομα Ιησούς είναι απ’ τον ουρανό
δοσμένο κα αποκεκαλυμένο με τα λόγια του Αρχαγγέλου Γαβριήλ προς την Παρθένο Μα-ρία: «Και εδόθη το όνομα αυτού Ιησούς.» Το υψηλότερο όνομα από κάθε όνομα, χωρίς το οποίο, ούτε ένας άνθρωπος ούτε ένα κτίσμα δεν μπορεί να σωθεί. Το όνομα Ιησούς ση-μαίνει Σωτήρ.
Τι είναι οι Μακαρισμοί;Ο Χριστός στην επί του όρους Ομιλία
μίλησε για τους εννέα μακαρισμούς. Μακαρι-σμοί είναι αγαθή και ευχάριστη είδηση, περί της νέας ζωής. Η επί του όρους Ομιλία είναι η πιο υψηλή αγόρευση, στην ιστορία του ανθρωπίνου γένους. Ο Πατριάρχης Ιακώβ προείδε στην Παλαιά Διαθήκη Κλίμακα, στην οποία ανεβοκατέβαιναν οι Άγγελοι. Οι Μακα-ρισμοί είναι αυτές οι κλίμακες με τις οποίες ο άνθρωπος φτάνει στο Θεό και γίνεται, όπως οι άγιοι, ουράνιος άνθρωπος και επί γης άγγελος. Μακαρισμοί είναι η οδός προς την θεία τελείωση. Με αυτές τις εννέα, θείες αρε-τές, δόθηκαν στον άνθρωπο νέες κατευθύν-σεις ζωής, νέες κατευθύνσεις σκέψεως, νέες κατευθύνσεις αισθήσεων και έργων. Αυτή η νέα ζωή εν Χριστώ, αρχίζει με την πτωχεία του Πνεύματος, δηλαδή με την ταπείνωση και την τελείωση, με τα παθήματα για το όνομα του Χριστού και την αιώνιο χαρά και μακαριότητα στον Παράδεισο. Με την απότ-κηση κάθε νέας αρετής, αποκτάται και νέα μακαριότητα και νέο δώρο από το Θεό.
Οι εννέα Μακαρισμοί είναι: (Ματθ. Ε΄ 1 - 12)
1.Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι, ότι αυτών εστίν η Βασιλεία των Ουρανών.
2.Μακάριοι οι πενθούντες, ότι αυτοί πα-ρακληθήσονται.
3.Μακάριοι οι πραείς, ότι αυτοί κληρο-νομήσουσι την γην.
4.Μακάριοι οι πεινώντες και διψώντες την δικαιοσύνην, ότι αυτοί χορτασθήσονται.
5.Μακάριοι οι ελεήμονες, ότι αυτοί υιοί Θεού κληθήσονται.
6.Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία, ότι αυτοί τον Θεόν όψονται.
7.Μακάριοι οι ειρηνοποιοί, ότι αυτοί υιοί Θεού κληθήσονται.
8.Μακάριοι οι δεδιωγμένοι ένεκεν δι-καιοσύνης, ότι αυτών εστίν η βασιλεία των ουρανών.
9.Μακάριοι εστε όταν ονειδίσωσιν υμάς και διώξωσι και είπωσι παν πονηρόν ρήμα καθ’ ημών ψευδόμενοι ένεκεν εμού.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
ΔΙΨΩMÜñôéïò 2015
óåëßäá 7
Η καινή εντολή της εν Χριστώ αγάπης προς πάντας και δη προς τους διώκο-ντας μισούντας και
καταρωμένους ημάς θεμελιοί την διακήρυξιν ταύτην εις τας καρδίας των ανθρώπων επί ακλονήτων βάσεων.
Η Εκκλησία, ως θεοσύστατον καθίδρυ-μα, έχει ιδίους νόμους, ούς δεν επιβάλλει αναγκαστικώς εις το ποίμνιόν της, το οποίον εκουσίως υποτάσσεται εις αυτούς. Οι νόμοι ούτοι αναφέρονται εις το θρησκευτικόν και ηθικόν συναίσθημα των ανθρώπων και εν τη εννοία ταύτη ρυθμίζουν τας σχέσεις αυ-τών προς τον Θεόν και προς τους λοιπούς ανθρώπους. Η θρησκεία του Χριστού, μη σκοπούσα εις τα παρόντα, αλλ’ εις τα μέλ-λοντα μεριμνά ίνα καταστήση τους παρ’ αυτής ποιμενομένους σκεύη εκλογής, ώστε παν το παρ’ αυτών ενεργούμενον, ακόμη δε και το εν λόγω ή εν διανοία κυοφορούμενον να είναι ευάρεστον τω Θεώ και δόκιμον τοις ανθρώποις. Εις το έργον της και προς τον σκοπόν τούτον χρησιμοποιεί την διδαχήν του ιερού Ευαγγελίου και την πλουσίαν πα-ρακαταθήκην την καταλειφθείσαν, υπό των αγίων Αποστόλων και των οσίων και δικαίων Πατέρων και Ιεραρχών. Δεν υπεισέρχεται εις τα της Πολιτείας, αλλά και αντιστρόφως δεν επιτρέπει εις την Πολιτείαν να επεμβαίνη εις τα ζητήματα αυτής, διότι το αντίθετον θα προεκάλει σάλον και πράγματα. Εν το-σούτω η Εκκλησία πράττει το καθ’ εαυτήν ώστε εν τη Πολιτεία και απανταχού της γης να πρυτανεύη το πνεύμα του Χριστού. Η στρατευομένη Εκκλησία πράττει το παν ώστε η διαπαιδαγώγησις των πολιτών εις τας χώρας όπου η θρησκεία του Χριστού δεν τελεί υπό διωγμόν, να είναι σύμφωνος προς τας υψηλάς αρχάς του Χριστιανισμού. Τούτο επιτυγχάνουσα, δημιουργεί τας προϋποθέ-σεις διά την προβολήν εις το προσκήνιον της πολιτικής ζωής εκάστης χώρας ηγετικών στελεχών ανατραφέντων
(Εφεσ. στ΄ 4), επ’ αγαθώ της ανθρωπότητος.
Ούτω χωρούσα η Εκκλησία ημών, οικο-δομεί την κοινωνίαν του Χριστού, χωρίς να επιδιώκη να υποτάξη τας πολιτικάς πεποιθή-σεις των μελών αυτής εις ένα συγκεκριμένον σκοπόν εξυπηρετούντα πολιτικήν σκοπιμό-τητα ή ενισχύοντα οιονδήποτε καθεστώς. Δεν αντιδρά εξ άλλου εις το έργον και τους σκοπούς της Πολιτείας, εφ’ όσον δι’ αυτών δεν επέρχεται βλάβη εις τα συμφέροντα αυτής, συμφέροντα καθαρώς πνευματικά. Η δε Πολιτεία διά την επιβίωσίν της, διά την κατοχύρωσιν της ασφαλείας της ζωής, της τι-μής και της περιουσίας των πολιτών, ως και της εδαφικής αυτής ακεραιότητος, εθέσπισε νόμους, τινές των οποίων είναι υπεράγαν σκληροί. Αλλ’ η σκληρότης των νόμων - τι-νές των οποίων διά περιπτώσεις σοβαρών εγκληματικών ενεργειών στρεφομένων κατά των ατόμων ή των Εθνών - δεν έχει την έννοιαν της εκδικήσεως και του κολασμού, όσον της προλήψεως των αντιστοίχων αδι-κημάτων. Η Εκκλησία ως προκύπτει εκ δια-φόρων πηγών, ησχολήθη με το ζήτημα του φόνου τόσον από θρησκευτικής, όσον και από πολιτικής σκοπιάς. Ούτως αι Αποστολι-καί Διαταγαί, αναφερόμεναι εις την εντολήν « » παρέχουν την ακόλουθον διευκρίνησιν, «ου φονεύσεις, τουτέστιν ου φθερείς τον όμοιόν σοι άνθρωπον, διαλύ-εις γαρ τα καλώς γινόμενα, ουχ ως παντός φόνου φαύλου τυγχάνοντος, αλλά μόνον του αθώου, του δ’ ενδίκου άρχουσι μόνοις αφω-ρισμένον (Διαταγ. Αποστ. Ζ΄ 11,8). Ο φόνος θεωρείται κατ’ αρχήν υπό της χριστιανικής Εκκλησίας ως έγκλημα βδελυκτόν, το οποί-
ον καταλύει μίαν καλώς γενομένην οικοδο-μήν υπό του Δημιουργού του παντός. Διότι ο άνθρωπος, κατά την χριστιανικήν αντίληψιν, την τόσον λαμπρώς υπό του θείου Παύλου αναπτυχθείσαν, θεωρείται και είναι
(Α΄ Κορ. γ΄ 9), (Α΄Τιμ. γ΄15). Εν τοσούτω η Εκκλησία, πέραν της απο-δοκιμασίας του φόνου ως ανοσιουργήμα-τος στρεφομένου κατά τε του Θεού και των ανθρώπων και κατά της εννόμου τάξεως της Πολιτείας, δεν δύναται ουδέ προσήκει αυτή να λάβη ιδιαίτερα μέτρα ή να προβή εις ενεργείας επαναστατικού χαρακτήρος διά να παρεμποδίση την λειτουργίαν των ανθρωπίνων νόμων και της ανθρωπίνης εν γένει δικαιοσύνης, ήτις εξυπηρετεί ένα σκοπόν. Το μόνον το οποίον δύναται να πράξη και δεν παραλείπει να το εκτελή είναι να παρίσταται παρά το πλευρόν του υπό της Πολιτείας καταδικασθέντος τέκνου της, παραμυθούσα αυτό διά του εκπροσώπου της δια λόγων παρηγορίας, αναφερομένων εις την ματαιότητα του παρόντος κόσμου και εξαίρουσα την αξίαν την πέραν του τάφου αιωνίου ζωής.
3. Η αντίληψις της Εκκλησίας περί των εγκοσμίων
Δεν πρέπει δε να παροράται και να πα-ρερμηνεύηται η βασική του Χριστιανισμού αρχή ότι θεωρεί τα παθήματα του παρόντος βίου και τον εις το σώμα του ανθρώπου προκαλούμενον εξ οιασδήποτε αιτίας φυσι-κόν πόνον ως ανάξια λόγον, εν συγκρίσει προς την μέλλουσαν ν’ αποκαλυφθή εις τον άνθρωπον δόξαν εν τοις ουρανοίς. Συνε-πής προς την αρχήν ταύτην ο απόστολος Παύλος εντέλλεται,
(Ρωμ. ιγ΄ 1 - 6). Η κοινωνική θέσις και η κοινωνική κατάστασις δια τους εις Χριστόν πράγματι πιστεύοντας δεν έχουν ουδεμίαν αξίαν. Δούλοι και ελεύθεροι, πλούσιοι και πένητες έχουν την αυτή θέσιν ενώπιον του Θεού, η
δε αντιμισθία των δεν θα είναι ανάλογος προς τα εν τω κόσμω αξίωματά των, αλλά προς τα έργα εκάστου.
Δια τούτο εις τον Χριστιανισμόν εις μά-την θα αναζητήσωμεν συνθήματα ανυπακο-ής έναντι της κοσμικής εξουσίας.
Εις τα υπέροχα τω όντι κηρύγματα της ισότητος και αδελφότητος, τα οποία ο Κύριος και οι του Χριστιανισμού Απόστολοι διεσάλπισαν ανά την οικουμένην και με τα οποία εθερμάνθησαν αι καρδίαι μυριάδων ταπεινών και περιφρονημένων, δεν υπάρχει ούτε ίχνος πυρίτιδος, δυναμένης να χρησι-μοποιηθή ως έναυσμα κατά του κοινωνικού οικοδομήματος. Κηρύσσομεν ισότητα και αδελφότητα μη ζητούντες τι υπέρ ημών αλλ’ υπέρ του ετέρου εν ειρήνη και αγάπη Ιησού Χριστού.
Υπό τοιούτου πνεύματος εμφορουμένη η Εκκλησία και ειρηνικήν παράδοσιν συνεχί-ζουσα θα εξακολουθήση να επαναλαμβάνη την νομιμόφρονα σύστασιν του Αποστόλου
(Ρωμ. ιγ΄ 7-8). Ο Καίσαρ θα εξακολουθή να έχη τις αξιώσεις του Καίσαρος και έναντι αυτού οι πολίτες θα καταβάλλουν το νόμισμα του κήνσου. Υπεράνω όμως παντός Καίσαρος και των αρχών όλου του κόσμου τούτου ευρί-σκεται ο Θεός. Ο Θεός της αγάπης. Εκείνος αξιοί όπως τα τέκνα τω ανταποδίδωσιν μίαν και μόνην οφειλήν, την αγάπην. Η Εκκλησία, ως φιλόστοργος πνευματική μήτηρ, εκτρέφει κα θάλπει τα εαυτής τέκνα και έναντι των όσων αφειδώς και εντελώς δωρεάν προσφέ-ρει εις αυτά δεν ζητεί παρ’ αυτών ει μη την προς όλους αγάπην, εχθρούς και φίλους (πρβλ. Ματθ. ε΄44). Έργον της είναι να δη-μιουργήση όχι μόνον καλούς χριστιανούς αλλά και χρηστούς πολίτας, εν αρμονία διακειμένους και αναστρεφομένους εν νομιμοφροσύνη ουχί διά να επισύρωσι τον έπαινον των ανθρώπων αλλ’ αυτού του Θεού. Δεν κείται εις τους σκοπούς της Εκκλησίας ουδ’ εμπίπτει εις τας αρμοδιό-τητας αυτής ο έλεγχος της ορθότητος των υπό της Πολιτείας τεθειμένων κανόνων δι-καίου προς εμπέδωσιν της δημοσίας τάξε-ως. Πολύ δε περισσότερον δεν δύναται να υιοθετήση ή υποδαυλίση αντιδράσεις επα-ναστατικού χαρακτήρος επί τω τέλει όπως ματαιώση την εφαρμογήν των νόμων τού-των. Η λύπη της Εκκλησίας είναι άρρητος όταν μέλη του πληρώματος αυτής γίνονται διά πράξεων ή παραλείψεων υπόδικα ένα-ντι των ανθρωπίνων νόμων και καλούνται υπό της δικαιοσύνης της κατά κόσμον να ικανοποιήσωσι το τρωθέν δίκαιον.
Όταν κυριαρχήση εις τον κόσμον κά-ποτε ο νόμος του πνεύματος της εν Χριστώ αγάπης και καταργηθή το φρόνημα της σαρ-κός, όταν οι άνθρωποι, υπό πνεύματος Θεού αγόμενοι, κατορθώσουν να νεκρώσουν τας πράξεις του σώματος, τότε θα επανέλθωμεν εις εκείνην την ιδεώδη κατάστασιν περί της οποίας οι Πράξεις των Αποστόλων αναφέ-ρουν
(Πραξ. Αποστ. δ’ 32-35). Αν επικρατήση εις τον κόσμον μία παραπλήσιος κατάστασις, τότε η Εκκλησία θα χαίρη χαράν μεγάλην. Τότε οι άνθρωποι θα γνωρίζουν να αποδίδουν εν πραότητι και ειρήνη τας οφειλάς των προς τε τον Θεόν και τον Καίσαρα. Διότι οι πάντες θα έχουν το αυτό φρόνημα. Ουδείς θα ζητή τα εαυτού, αλλά τα εις οικοδομήν του ετέρου συντελούντα. Τα χαρίσματα τα κρείσσονα προσφέρουσα η Εκκλησία, ως ταμιούχος της θείας Χάριτος, δεν ζητεί από τα τέκνα αυτής «νομίσματα κήνσου», αλλά νομίσματα «αγιότητος βίου και αγάπης και πίστεως ανυ-ποκρίτου». Ζητεί ζηλωτάς πνεύματος. Ζητεί δε όπως τα πάντα ευσχημόνως και εν αγάπη Κυρίου και ευτάκτως γίνωνται.
Αρ. Φύλλου: 207 Έτος: 17ο
Εκδότης:Αντώνιος Ρουμελιώτης
Πρωτοπρεσβύτερος
Συντάσσεται από ομάδα συνεργατών
Υπεύθυνη Δημ. Σχέσεων:Βασιλική Αθανασοπούλου
Καθηγήτρια Μουσικής
Φωτό: Μαρία ΜπουχάγιερΈδρα: Πάτρα
Τηλ.: 2610 340480 Φαξ: 2610 346687
Δ/νση: Όθωνος Αμαλίας 97 Εκτύπωση: Δ. Παναγιωτόπουλος
Τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν απόψεις του αρθρογράφου για τις οποίες φέρει ο ίδιος ευθύνη.
ÄÉØÙΜηνιαία Περιοδική Έκδοση
Ιδιοκτήτης: Α.Ο. ΓΑΛΗΝΗ(Ελληνορθόδοξη Κοινωνία
Προσώπων ΔΙΨΩ)
ÓõíÝ÷åéá áð’ôç óåë. 1
Óôï Ðíåõìáôéêü åñãáóôÞñé
ÃÅÈÓÇÌÁÍÇ ìðïñåßôå íá
âñåßôå:
* ðïéêéëßá ïñèüäïîùí âéâëßùí, * áãéïãñáößåò,* êïìâïó÷ïßíéá,* ÷åéñïðïßçôï èõìßáìá,* åêêëçóéáóôéêÜ óêåýç,* éåñáôéêÜ Üìöéá,* áóçìÝíéïõò óôáõñïýò,* åßäç ãÜìïõ - âÜðôéóçò,
* ó÷ïëéêÜ åßäç
êáèþò êáé Üëëåò ÷åéñïðïßçôåò
äçìéïõñãßåò êáé äþñá üëá ìå
áãÜðç êáé óåâáóìü óôçí ïñèïäïîßá,
ôéò ðáñáäüóåéò êáé ôçí ïéêïãÝíåéá.
1⁄4èùíïò Áìáëßáò 97 - ÐÁÔÑÁôçë. 2610 346 687
óåëßäá 8ΔΙΨΩ
MÜñôéïò 2015
Αθλητικός Όμιλος ΓΑΛΗΝΗËåéôïõñãïýí
ôá åîÞò ôìÞìáôá:*ÐÏÄÏÓÖÁÉÑÏ (åêìÜèçóç
ðñïôæïýíéïñ, ôæïýíéïñ, ðáß-
äùí - ðñïðáßäùí, áíôñéêü)
*ÌÐÁÓÊÅÔ (ðáéäéêü, åöç-
âéêü, áíôñéêü)
*ÂÏËËÅÕ*ÔÏÎÏÂÏËÉÁ*ÓÔÉÂÏÓ*ÐÉÍÃÊ - ÐÏÍÃÊ
ÁèëçôéêÝò åãêáôáóôÜóåéò ÄåìÝíéêá Ðáôñþí
Åðéêïéíùíßá óôá ôçë. : 2610 340480, 2610 346687
Έτος ιδρύσεως 1996
ÅÉÓÁÃÙÃÅÓ- ÅÌÐÏÑÉÁ ÁÍÔÁËËÁÊÔÉÊÙÍ & ÇËÅÊÔÑÏËÏÃÅÉÏ- ÓÕÍÅÑÃÅÉÏ ÁÕÔÏÊÉÍÇÔÙÍ
Êïëïêïôñþíç 1- Í. Óïýëé Ô.Ê. 26500- ôçë/öáî: +302610 641860 www.automintzas.gr, e-mail: [email protected]
Κάθε Δευτέρα στις 9 μ.μ. ζωντανά στο web Ράδιο ΔΙΨΩ οι συναντήσεις νέων. Συντονιστής είναι ο Πρωτ/ρος π. Αντώνιος Ρουμελιώτης.
Μπορείτε να συμμετέχετε και εσείς θέτοντας τα δικά σας ερωτήματα, τις δικές σας παρατηρήσεις και προτάσεις στο email:
[email protected] ή στο τηλ.: 2610 340480.
www.ekp-dipso.gr
Èá ôá âñåßôå óôï âéâëéïðùëåßï “ÃÅÈÓÇÌÁÍÇ” 1⁄4èùíïò Áìáëßáò 97 - ÐÜôñá
ôçë.: 2610 346687
Åãêüëðéïí ôïõ Áíáãíþóôïõ
Ένα βιβλίο - ντοκουμέντο, πλούσιο σε φωτογραφικό υλικό, για τον εβδομηντάχρονο διωγμό της Εκκλησίας και τα μαρτύρια του κλήρου στη Σοβιετική Ένωση κατά τον περασμένο αιώνα. Περιέχει αντιπροσωπευτικούς βίους Ρώσων κληρικών, ιεραρχών και ιερέων, που απέδειξαν την πίστη και την αφοσίωσή τους στον Κύριο Ιησού Χριστό, όχι μόνο υπομένοντας καρτερικά τα εξοντωτικά μέτρα που
έπαιρνε εναντίον τους το άθεο σοβιετικό καθεστώς - τις δημεύσεις των περιουσιών, τη βαρύτατη φορολογία, τη στέρηση των μέσων διατροφής, τις συλλήψεις και τις εξαντλητικές ανακρίσεις, τις φυλακίσεις, τις εξορίες, τους εγκλεισμούς σε στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας-, αλλά και αντιμετωπίζοντας αλύγιστα το εκτελεστικό απόσπασμα.
Επιλογή και διασκευή από το πολύτομο έργο του ηγουμένου Δαμασκηνού (Ορλόφσκι) Βίοι των Ρώσων Νεομαρτύρων και Ομολογητών του 20ου αι.
¢ãéïé êáôÜäéêïéÑþóïé éåñïìÜñôõñåò êáé ïìïëïãçôÝò ôïõ 20ïõ áé.
Áðü ôéò åêäüóåéò ôçò ÉÅÑÁÓ ÌÏÍÇÓ ÐÁÑÁÊËÇÔÏÕ
ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ Ήμασταν μια
παρέα λίγο-πολύ σαν όλες τις άλλες. Τέσσερις έφηβοι από οικογένειες με τραυ-ματισμένες σχέσεις και μηδαμινές ελπίδες για αλλαγή. Παρ’ όλα αυτά ζούσαμε τη ζωή μας όσο μπορούσαμε έξω από τα προβλήματά μας. Μας κέντριζαν οι προκλήσεις της εποχής, μας συνέπαιρναν τα ερωτήματα της ηλικίας μας, διψούσαμε για νέες εμπειρίες... Ήταν ένα καλοκαίρι σαν όλα τ’ άλλα. Τουλάχι-στον έτσι άρχισε. Όλα ξεκίνησαν σαν μια αναζήτηση καινούργιας περιπέτειας, σαν ένα παιχνίδι. Όλα ξεκίνησαν ένα συνηθισμένο καλοκαιριάτικο πρωινό. Τίποτα, όμως, από όσα ακολούθησαν δεν ήταν συνηθισμένο. Καθόλου συνη-θισμένο... Μετά από εκείνο το πρωινό ήξερα ότι έπρεπε να γράψω ένα βιβλίο
για όσα έγιναν. Για να το πιστέψουν όλοι. Για να το πιστέψω κι εγώ... Ειρήνη. Η 16χρονη Ειρήνη, ο Αναστάσης, 15 χρονών, ο Γιάννης, λίγο μεγαλύτερος και ο Παράσχος, ο μικρός Σκίουρος, ζουν σ΄ ένα παραθαλάσσιο θέρετρο. Μέσα από τις περιπέτειές τους ξετυλίγονται τα θέματα που απασχολούν τους νέους του καιρού μας και όλους όσους σχετίζονται με αυτούς. Το νεανικό αυτό μυθιστόρημα εγκαινιάζει τη νέα σειρά ΑΘΩΣ/ΕΦΗΒΙΚΑ. Το πρώτο αυτό βιβλίο της σειράς υπογράφει η Ιερά Μονή Τιμίου Προ-δρόμου Μέσα Ποταμού σε συνεργασία με την Σταυρούλα Σταμάτη. Η καλαίσθητη έκδοση διανθίζεται από τις φωτογραφίες της Άννας Σταμάτη και τους στίχους της Δήμητρας Σταύρου-Μιχάλσκι. Ο σχεδιασμός του βιβλίου έγινε από τη Μαρία Παπαευσταθίου και στο εξώφυλλο συνεργάστηκε η Αγγελική Δελεχά. Ένα βιβλίο γεμάτο τόλμη που θα συγκινήσει τον αναγνώστη οποιασδήποτε ηλικίας με την αλήθειά του και θα συγκλονίσει με την ευαισθησία του.
ÏÔÁÍ ÌÉËÁÅÉ Ç ÓÉÙÐÇÁðü ôéò åêäüóåéò ÁÈÙÓ
ΝΕΑ ΠΟΛΥΤΕΛΗ ΕΚΔΟΣΗ
“ΕΓΚΟΛΠΙΟ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΥ”
ΣΕ ΜΙΚΡΟ ΜΕΓΕΘΟΣ (12Χ16,50)!
Περιλαμβάνει την ταξη και τας Ιεράς ακο-
λουθίας του Εσπερι-νού, του Όρθρου, της
Θ.λειτουργίας.Μέρος Α’.
ΣΕΛΙΔΕΣ 305.
ÁÊÏËÏÕÈÉÁ ÊÁÉ
ÐÁÑÁÊËÇÔÉÊÏÓ ÊÁÍÙÍ ÔÏÕ ÏÓÉÏÕ ÐÁ-
ÔÑÏÓ ÐÁÚÓÉÏÕ ÔÏÕ ÁÃÉÏÑÅÉ-
ÔÏÕ
Ç ÌÉÊÑÇ ÈÅÏÃÍÙÓÉÁ ÊÁÉ ÔÏ ÓÕ-
ÃÊËÏÍÉÓÔÉÊÏ ÈÁÕÌÁ ÔÏÕ ÁÐÏÓÔÏËÏÕ
ÁÍÄÑÅÁ
