1

Obce języki

jako ewidencja

Chrztu w

Duchu Świętym.

Ryszard Rutkowski

1

2

Zapis nauczania wygłoszonego

w Kościele Odkupiciela

w Nowym Jorku.

Duchowy Renesans

112 Meserole Ave.

Brooklyn, NY 11222

2

3

Wstęp

Czytałem książkę opublikowaną przez wydawnictwo Słowo Prawdy w W-wie pt. „Charyzmatycy”. Jest książka w swojej naturze „anty charyzmatyczna”.

Po przeczytaniu powiedziałem: Wygląda to tak, jakby autor tej książki przeszedł się po ulicach miasta w nocy, napatrzył się wszelką niemoralnoś

i potem wszystkim mówi, aby nie mieli żadnego zbliżenia intymnego w małżeństwie, bo tyle jest dzisiaj brudu na świecie.

Z jednej strony powiemy: Mówi prawdę. Ale… nie wszyscy żyją niemoralnie.

To fakt. Jest wiele zwiedzenia. Ale… nie wszyscy są zwiedzeni, tak jak nie wszyscy łamią prawa moralności. Są małżeństwa obfite w miłość platoniczną powiązaną z miłością erotyczną.

Bóg chce abyśmy mieli z nim głębokie i szczególne życie na ziemi.

On nas takimi stworzył. Ciało człowieka jest arcydziełem Bożym. To dla nas, Pan Jezus przyjął formę człowieka i jej się nie wyrzekł. On już dłużej nie jest duchem.

W ramach samego chrześcijaństwa istnieje potężny atak na tych, którzy modlą się w obcych językach.

Wielu stara się pokazać, że języki są często manifestowane w pogańskich obrządkach.

Kiedy Bóg posłał Mojżesza do Faraona udzielił jego lasce moc zamieniania się w węża. Kiedy on to zademonstrował na jego dworze, czarownicy podrobili te cud przez moc demoniczną. Ale to wcale nie

3

4

umniejszyło cudu Bożego. Wręcz przeciwnie, wszyscy się przekonali, że człowiek Boży posiadał większą moc Bożą. Biblia poświadcza, że większy jest ten, który jest w nas (Duch Święty) niż ten, który jest w świecie.

Czy fakt, że po ulicach Nowego Jorku chodzą panie wolnych obyczajów, powstrzymuje was od intymności seksualnej w waszym małżeństwie? Kto z was powiedział: „Wiesz tyle jest niemoralności na świecie, nie będę miał żadnego zbliżenia z moją małżonką czy mężem?”

Wiem jedno, Paweł zalecał aby nie przerywać współżycia za wyjątkiem zgody na post czy modlitwę.

Możesz prowadzić życie w rodzinie bez intymności i nie umrzesz z tego. Możesz żyć tylko w oparciu o miłość platoniczną i nie umrzesz z tego powodu.

Ale możesz mieć życie opływające w intymne zbliżenie i w ten sposób pogłębiać swoją małżeńską miłość.

Żart o księdzu i rabinie.

W jednym przedziale wagonu siedział rabin z księdzem. Ksiądz jadł boczek. Rabin zaś długo się jemu przyglądał. Widząc to ksiądz mówi: - Może poczęstować? O nie –powiedział rabin. Ksiądz na to: Ale to dobre, Ach!

Na pożegnanie, rabin powiedział do księdza: No to do zobaczenia. Proszę pozdrowić swoją żonę. A on na to: Nie mam żony. A rabin: Ach! Ale to dobre!

4

5

Jeden i drugi postawił sobie ograniczenie. A w Jezusie możesz mieć i jedno i drugie. Możesz zjeść „boczku” i powiedzieć: - Ach, jakie to dobre. Możesz też przyjść do domu, „pokochać się” ze swoim mężem czy żoną i powiedzieć: - Ach! Jakie to dobre!

Czy rozumiemy się?

Jezus powiedział: Przyszedłem aby mieli życie i to życie obfite!

Skoro modlitwa w obcych językach buduje wierzącego, to musi to być dobre!

Ach! Jakie to dobre!...

5

6

Fundament prawdy o „obcych językach” jako o znaku chrztu Duchem Świętym.

Istnieje wiele najrozmaitszych interpretacji dotyczących chrztu w Duchu Świętym. Zapragnąłem abyśmy raz na zawsze zapoznali się z biblijnym spojrzeniem na to ważne zagadnienie.

Doktryna mówienia innymi (obcymi) językami jako ewidencja doświadczenia chrztu w Duchu Świętym spoczywa na zebranych dowodach zanotowanych przez Łukasza w księdze Dziejów Apostolskich, w których to zostało przyjęte przez wierzących. Wszelkie inne interpretacje muszą być sprawdzone w oparciu o to.

I chociaż Nowy Testament nie podaje jednoznacznego stwierdzenia dotyczącego języków jako „znaku” przeżycia Chrztu w Duchu Świętym, logiczna analiza wszystkich wymienionych wypadków tego doświadczenia w Nowym Testamencie pozwala nam dojść do konkluzji, że są one jednak wyraźnym dowodem tego przeżycia wierzącego.

Doświadczeniem, którego fizycznie nie można udowodnić jest przyjęcie zbawienia oferowanego przez Jezusa poprzez wyznanie swoich grzechów i przyjęcie wiarą przebaczenia za nie.

1. Nowy Testament objawia nam, że chrzest w Duchu Świętym jest bez wątpliwości osobistym, duchowym przeżyciem, i jednocześnie zamanifestowanym dla innych obecnych przy tym.

Chrzest wodny, będący również duchowym doświadczeniem chrześcijanina, niesie z sobą fizyczny dowód zanurzenia w wodzie. Osoba ochrzczona wychodzi z wody mokra. Nikt nie ma wątpliwości w to, czy zanurzenie rzeczywiście nastąpiło.

6

7

Chrzest, czyli zanurzenie w Duchu Świętym zawsze niosło z sobą przekonywającą ewidencję na to. Ani jeden, ani drugi chrzest nie jest sprawą tylko wewnętrznego doświadczenia ale posiada zewnętrzną manifestację. Przy chrzcie wodnym obecni słyszą wyznanie wiary, po którym następuje całkowite zanurzenie w wodzie. Przy chrzcie w Duchu Świętym, następuje niewidzialne zanurzenie w mocy Ducha Świętego, które manifestuje się na zewnątrz mówieniem obcymi językami.

2. Skoro doszliśmy do konkluzji, że chrzest w Duchu Świętym posiadał zawsze zewnętrzną ewidencję, chciejmy teraz przeanalizować wszystkie oferowane w Biblii dowody na to.

a) Dzień Zielonych Świąt (Piędziesiątnica). Dz. Ap. r. 2.

W tym wypadku, bez żadnej kontrowersji, ewidencją na to była mowa w obcych językach. Obce języki były Boskim wyborem zewnętrznej manifestacji, która rozwiewała wszelkie wątpliwości odnośnie doświadczenia „uniwersalnej obietnicy Ojca” (w. 39).

Piotr jasno rozpoznaje ten fakt w Dz. Ap. 11:15, że Dzień Zielonych Świąt ustanowił dla chrześcijan akceptowany precedens.

Dz. Ap. 11:15

„A gdy zacząłem mówić, zstąpił na nich Duch Święty, jak na nas na początku”.

Wylanie Ducha na innych w przyszłych doświadczeniach było prawdziwe jedynie wtedy, kiedy pokrywało się z tym, jak było na początku.

Mówiłem już nie raz o Biblijnym prawie pierwszej wzmianki. Jeżeli coś zostało wspomniane w Biblii po raz pierwszy, staje się standardem

7

8

na to, aby według tego analizować wszystko inne. Tym, co występowało za każdym razem (jak na początku) była mowa w obcych językach, jak Duch Święty podawał. To było pewnego rodzaju „pieczęcią”, która deklarowała prawdziwość tego doświadczenia. Samo mówienie językami wystarczyło Piotrowi, aby stwierdzić, że domownicy Korneliusza przyjęli Ducha Świętego.

Uważam, że powinniśmy stanowczo, za przykładem Piotra, przyjąć mowę w obcych językach jako znak chrztu w Duchu Świętym.

b) Samaria. Dz. Ap. 8:14-18

W tym wypadku Łukasz nie wspomina natury zewnętrznej manifestacji, ale nadmienia, że Szymon spostrzegł, że Duch Święty był im udzielany przez wkładanie rąk (w. 18, 19). Ta uwaga udowadnia, że musiało to być coś, co bezbłędnie dawało obecnym definitywne przekonanie. Wierzymy, że były to obce języki jak w Dniu Zielonych Świąt.

c) Saul z Tarsu .

Jego doświadczenie chrztu w Duchu Świętym nie zostało specyficznie wspomniane w Nowym Testamencie. Czytamy ( Dz. Ap. 9:17), że Ananiasz włożył na niego ręce i przekazał mu Boże zlecenie na jego życie i ten został wtedy napełniony Duchem Świętym.

Natomiast w 1 Kor. 14:18 mamy jego silne, osobiste świadectwo, w którym pisze o mówieniu obcymi językami i to w wielkiej obfitości. Nie mam wątpliwości, że to była manifestacja jego chrztu w Duchu Świętym, którego doświadczył wtedy w Damaszku.

8

9

d) Zgromadzeni w domu Korneliusza (Dz. Ap. 10:44-47).

Łukasz mówi w bardzo klarowny sposób że to co przekonało dyskryminujących wierzących Żydów o tym, że i na pogan został wylany Duch Święty, było to, że

Dz. Ap. 10:46

„słyszeli ich bowiem jak mówili językami”.

To jest właśnie przekonanie i doktryna, którą biorę pod naszą uwagę. Wynika z tego, że ten „znak” języków znalazł swoje miejsce w Nowotestamentowym Kościele.

e) Wierzący w Efezie (Dz. Ap. 19:1-6).

Tutaj ponownie inicjalną ewidencją na przyjęcie Ducha Świętego były języki.

Dz. Ap. 19:6

„A gdy Paweł włożył na nich ręce, zstąpił na nich Duch Święty i mówili językami i prorokowali”.

Nic nie może być prościej powiedziane jak właśnie to. Upłynęło już kilkanaście lat od Dnia Zielonych Świąt, a języki nadal pozostały „standardem” albo „znakiem” rozpoznawczym chrztu w Duchu Świętym dla wierzących.

9

10

Podsumowanie.

Jaki jest więc rezultat naszej analizy?

Z pięciu rozważanych wypadków, trzy w najprostszy możliwie sposób deklarują że mówienie językami stanowczo objawia się przy chrzcie w Duchu Świętym. Dwa pozostałe wypadki nie pozostawiają najmniejszej wątpliwości w to.

Mogę więc stwierdzić, że Biblia zaopatruje nas w wystarczające ewidencje na to, aby przyjąć doktrynę mówienia językami jako przekonywujący znak doświadczenia chrztu w Duchu Świętym.

Potwierdzenie tej prawdy jako doktryny jest dzisiaj wsparte szczerym świadectwem tysięcy chrześcijan we wszystkich zakątkach globu.

Pewne zastrzeżenia wzięte pod uwagę…

Istnieją 3 zastrzeżenia dotyczące tej doktryny, które pragnę teraz rozważyć. Jedna jest oparta na Piśmie Świętym; jedna na doświadczeniu; jedna na obserwacji.

1. Doktryna języków jako znaku przy otrzymaniu Chrztu w Duchu Świętym jest często kwestionowana na gruncie stwierdzenia Pawła w 1 Kor. 12:30 „Czy wszyscy mówią językami?”.

10

11

Powinniśmy pokornie stwierdzić, że ten urywek Pisma Świętego nigdy nie kwestionuje języków jako inicjalnej ewidencji chrztu. Moglibyśmy jedynie zadać pytanie, czy języki objawiają się u wszystkich do końca.

W 1 Kor. 13:8 Paweł stwierdza: „…języki, ustaną”.

Do Tymoteusza pisze:

„Nie zaniedbuj daru łaski, który masz, a który został ci udzielony…” 1 Tym. 4:14.

Najwidoczniej języki ustają i też można zaniedbać dar, który wierzący otrzymuje od Boga.

Wiemy, że cień Piotra uzdrawiał chorych. Był to pewien okres, który się nie powtórzył ponownie. Nie uważam, że do końca życia Piotra, jego cień uzdrawiał chorych.

Nawet o Jezusie czytamy, że w pewnym miejscu był w nim „duch ku uzdrawianiu”. Czyli pewne namaszczenie, w którym mógł uzdrawiać. Wygląda na to, że Jezus – człowiek, mógł czynić cuda tylko wtedy, kiedy umożliwiał mu na to Duch Święty.

Uwaga Pawła „Czy wszyscy mówią językami?”, nie dotyczy inicjalnej ewidencji chrztu w Duchu Świętym, ale dotyczy różnorodności darów duchowych w ciele Chrystusa, w Zborze. Działalność darów nie powinna ograniczać się jedynie do obcych języków. Albo też dotyczy faktu, że pewne manifestacje mogą przeminąć z czasem przez osobiste zaniedbanie.

W wypadku Dnia Zielonych Świąt oraz zgromadzenia w domu Korneliusza, Pismo deklaruje, że „wszyscy” ochrzczeni w Duchu

11

12

Świętym manifestowali mowę obcych języków (Dz. Ap. 2:4, Dz.Ap. 10:44-46).

Powinniśmy również rozważyć właściwą dystynkcję pomiędzy mówieniem językami jako inicjalną ewidencję chrztu w Duchu a darem obcych języków używanym w publicznej służbie zboru.

Na podstawie księgi Dziejów Apostolskich i Listu Pawła do Koryntian, zauważamy wyraźną dystynkcję:

a) Inicjalna ewidencja jest spontanicznym doświadczeniem (Dz. Ap. 10:44-46), podczas kiedy dar języków jest pod kontrolą wierzącego (1 Kor. 14:28)

b) Inicjalna ewidencja może być dana nieograniczonej liczbie wiernych w tym samym czasie jak np. 120 zgromadzonym w Dniu Zielonych Świąt (Dz. Ap. 1:5), wiernym w domu Korneliusza (Dz. Ap. 10:24), oraz 12 zgromadzonym w Efezie (DZ. Ap. 19:7). Natomiast dar języków jest ograniczony do dwu lub trzech w tym samym czasie (1 Kor. 14:27).

Jeżeli nie uczynimy wyraźnej dystynkcji między mówieniem językami jako ewidencji chrztu w Duchu Świętym a darem języków w publicznej służbie zboru, powyższe urywki Pisma wzbudzą kontradykcję między sobą.

2. Uwaga godna wzięcia pod rozważenie (choć nie oparta na Piśmie) , jest ta oparta na doświadczeniu. Jeżeli doktryna języków jako inicjalne doświadczenie duchowego chrztu jest zgodna z Biblią, dlaczego mamy wielu współczesnych

12

13

chrześcijan bez tego doświadczenia, szczególnie chodzi o tych, którzy twierdzą, że zostali ochrzczeni w Duchu Świętym.

Odpowiedzią na to jest stwierdzenie, że dary duchowe dawane są przez Ducha Świętego jak chce oraz zgodnie z wiarą wierzącego.

Istnieją również indywidualne powody w których osoba nie wierzy, że języki są obiecanym darem na dzisiaj, albo też stanowczo nie pragnie tego.

Pamiętajcie, że obietnica ta jest wieczna.

„Obietnica ta bowiem odnosi się do was i do dzieci waszych oraz do wszystkich, którzy są z dala, ilu ich Pan, Bóg nasz powoła” Dz. Ap. 2:39.

Istnieje pogląd, że Dzieje Apostolskie nie są normą na działanie Ducha Świętego, lecz opowiadaniem działalności chrześcijan, oraz że okres apostolski minął i te manifestacje nie są już dłużej aktualne. Jeżeli mamy w to wierzyć, to takie stwierdzenie musi być wyraźnie wsparte Słowem Bożym a nie osobistym przekonaniem.

Pokażcie mi w Biblii, że Bóg chce aby cokolwiek z pracy Ducha Świętego przeminęło w czasie naszej pielgrzymki. To fakt, języki przeminą. W niebie nie będzie na nie potrzeby.

Wiara również przeminie. W niebie, już nie będzie potrzebna nam wiara. Tam nasze oczy będą wszystko oglądały!

Albo Duch Święty nadal działa jak za dni apostolskich, albo ci którzy dzisiaj tego doświadczyli (włączając mnie samego) oszukują siebie?

13

14

Lekceważenie i zagaszanie Ducha Świętego okazuje się śmiertelnym dla progresu Kościoła.

3. Finałowa uwaga oparta jest wyłącznie na obserwacji. Wielu chrześcijan, którzy twierdzą, że otrzymali chrzest w Duchu Świętym, nie prowadzi stałego, oddzielonego od świata stylu życia.

Uwagę tę czynię z wielkim smutkiem w sercu. Brak świętości w życiu nie może być usprawiedliwiony w żadnym stopniu. Doświadczenie nie uświęca, ale absolutne posłuszeństwo Słowu Bożemu.

Łukasz wspomina w Dziejach Apostolskich Ananiasza i Safirę, którzy ni byli poddani Duchowi Świętemu i z tego powodu zginęli.

Miej relacje z Duchem Bożym, a gwarantuję ci, że będziesz pogłębiał miłość do swojego Pana.

14

15

W CO WIERZYMY. . .

Wierzymy. . .

... że Biblia jest natchnionym, nieomylnym i autorytatywnym pisanym Słowem Bożym.

... że jest jeden Bóg wiecznie istniejący w trzech osobach: Bóg Ojciec, Bóg Syn i Bóg Duch Święty.

... w boskość naszego Pana Jezusa Chrystusa, w Jego narodze-nie z dziewicy, w Jego bezgrzeszne życie, w Jego cuda, w Jego zastępczą i odkupieńczą śmierć, w Jego cielesne zmartwych-wstanie, w Jego wstąpienie do nieba i zajęcie miejsca po prawicy Ojca, w Jego przyszły, osobisty powrót na ziemię w mocy i chwale, by panować przez tysiąc lat.

... w Błogosławioną Nadzieję -- zachwycenie Kościoła w czasie przyjścia Chrystusa.

... że jedyną drogą oczyszczenia się z grzechów jest pokuta i wiara w drogocenną i ofiarną krew Chrystusa.

15

16

... że odrodzenie przez Ducha Świętego jest absolutnie konieczne dla osobistego zbawienia.

... że odkupieńcze dzieło Chrystusa na krzyżu zapewnia nam uzdrowienie w odpowiedzi na modlitwę wiary.

... że chrzest w Duchu Świętym, zgodnie z Dz. Ap. 2:4, dany jest wierzącym, którzy o to proszą.

... w uświęcającą moc Ducha Świętego. Chrześcijanin pełen Ducha Świętego ma zdolność prowadzenia świętego życia.

... w zmartwychwstanie zarówno zbawionych, jak i nie zbawionych; jednych do życia wiecznego, drugich na wieczne potępienie.

16