Embed Size (px)
Citation preview
VOOR
FIETSCLUB
ZOMER 2008
KLASSIEKE
FIETSERS
KLIMGEITEN
LEDIG ERF
EN
In dit nummer:
Herkennen van fietsonderdelen
Mededeling: Onze recensent is op vakantie en bereidt zich voor op zijn volgendebijdrage onder het genot van op hout gerijpte versnaperingen.
Martin Ros draagt voor bij de Opening fietsseizoen 2008Het interview met Jolanda van Bergeijk 2008: verschuif ze allemaal!Oude en nieuwe KlassiekersNieuwe fietsersInzending anonieme bewonderaarPuzzelen met profielen voor tijdens de vakantie
Openingsfoto (zie de site)
Nr. 123 b : veer achteras, rechts
3
Clubblad van de Fietsclub Ledig Erf Jaargang 14, Nummer 2Bulletin zomer 2008, inhoud .................................................................................3Redactioneel, mededelingen...............................................................................4De Opening...........................................................................................................5Een hommage.....................................................................................................7Dossier MDC/030508.........................................................................................8Uitslag 9e Ledig Erf tijdrit..................................................................................11Hotel Limburgia..............................................................................................12Interview: wielerclub de Klamme Zeem............................................................13Nieuwe klassiekers deel 3: Omloop het Volk......................................................16Het interview: Jolanda Bergeijk........................................................................17In het spoor van Marco...................................................................................23Bordeaux-Parijs..............................................................................................25Interview: Annermarie, hoe gaat het?...............................................................27De lange weg naar de hoge vork......................................................................29Gedicht: Martine.............................................................................................30Bierproeverij: een Weihenstephan komt altijd goed aan......................................31Fietsgedicht: dichter groet ‘s-morgens de dingen.................................................32Nieuw leden...................................................................................................33Schurende schakels, er in getuind.....................................................................34Parijs-Nice in 2009..........................................................................................35
ColofonBestuurMichiel Galama 06-21277653 voorzitterBert Coenen 030 - 2891110 penningmeesterJanine Mariën 030 - 2544861 lidMini Kalivianakis 030 - 2891110 lidRedactiePatricia Breshamer, Otte Boom, Jan BuiltjesWebmaster http://fietsclub.ledigerf.nlHenk van Lingen, [email protected]: iedere zondag om 11.00 uur of 13.00 uur, vanaf café Ledig Erf.Contributie: •15,- per jaar, over te maken op gironummer 766950, t.n.v. FietsclubLedig Erf te Utrecht of contant te betalen aan de penningmeester.Bijdragen voor het clubblad naar: [email protected] uitgave: http://fietsclub.ledigerf.nl
BULLETIN ZOMER 2008
4
REDACTIONEEL
Wielrennen lijkt het nieuws te domineren.Martin Ros is dagelijks op de radio tebeluisteren. Iedereen zit tot 17.30 uur aande buis gekluisterd, wat later op de avondde samenvatting en (tot voorbij het tijdstipdat de gemiddelde fietser het licht uitdoet) de avondetappe. Eerder deed dekantonrechter uitspraak over het ontslagop staande voet van Rasmussen door deRABO bank. Ook de reclame-makerslaten van zich horen, zoals Pijnenburg diede ‘Happers’ introduceert om jong fiets-talent te werven.
Ook onze leden zijn actief (geweest): eendubbeldik zomernummer is hiervan hetresultaat. Het was een druk voorjaar metklassieke voorjaarstochten, de tijdrit opde Mont du Chat in Frankrijk en andere(nieuwe) klassiekers als de Omloop Het
Volk in Vlaanderen, La Magnifique inWallonië, Bordeaux-Parijs en de MarcoPantani in Italië.
Verder in dit nummer het interview metJolanda Bergeijk en een gesprek metAnnemarie Rima die ons vertelt hoe hetnu met haar gaat. Natuurlijk heeft menrekening willen houden met de wens vanJolanda om niet als ‘Centerfold’ in onsblad te komen; zo blijft er altijd wat te‘puzzelen’. En een nadere kennismakingmet de Klamme Zeem: het terras van hetLedig Erf heeft namelijk aantrekkings-kracht op meerdere fietsclubs.
De redactie wenst iedereen veel lees-plezier en een fijne zomer met mooifietsweer!Namens de redactie deze maal: Patricia
Op 11 mei overleed Gré, de vrouw vanMichiel Galama. Michiel is verdrietig omhaar plotselinge heengaan, maar hij iservan overtuigd dat zij nu rust heeftgevonden.Haar afscheid waarop diverse LedigErfers aanwezig waren, was een mooieen gedragen plechtigheid met prachtigecitaten en gedichten, zoals dit fragmentuit een gedicht van Mihai Eminescu.
DROEVIGE BERICHTENOok al spreekt de stem die mijZo dierbaar was geen woord,Toch heb ik van de overzijDat jij mij riep gehoord.
5
DE OPENING 2008
De enige kleur in de straat bestond uitoranje vlaggetjes die tijdens de WKvoetbal van 2006 of eerder warenopgehangen. In het halfduister liep ik naareen keukenkastje en de koelkast om eenontbijt bij elkaar te scharrelen. Eenmaalaan mijn eettafeltje gezeten zag ik dat hetbuiten was gaan regenen. De mogelijk-heid bestond deze dag binnen te blijvenen boeken te lezen met titels als: Over depijngrens, Pijn is genot en Stoempen, snoten sterven, of om het echt droog tehouden: 6-Tage-Rennen, een Duits boekuit 1984 over wieler-zesdaagsen. Maarik besloot mijn regenkleding en mijzelfbijeen te rapen en niet te gaan lezen over'bundesdeutschen Hallen' en doping-gebruik in de polder. Warmpjesaangekleed pakte ik mijn fiets die tegende boekenkast aanstond (een van deweinige connecties tussen literatuur enwielrennen) en liep naar buiten, deKariboestraat op. Om bij het café tekomen moest ik een stukje rechtdoorrijden, een rechter-, een linker- en nogeen rechterbocht maken en ik was er.Hoe kon het ook anders! Het was de dagvan de opening van het Ledig ErfWielerseizoen! De fluwelen gordijnen na de ingangonthulden, toen ik ze opzijschoof, een alaardig gevuld café. Om mij heen zag ikiedereen van een bananengebakje en eenkopje koffie smullen. Ook zag ik iemand
die het gebak gewoon maar wegliet enaan de bar een verse banaan oppeuzelde.Ondertussen onderhield hij zich met tweeZweedse jongens over fietstochtjes doorhet Groene Hart. Tussen het publiek,aanvankelijk in allerlei wielerplunjegekleed, of enigszins zorgwekkend, inspijkerbroek en overhemd, verschenensteeds meer heren en enkele dames inzwart-oranje shirts.
Op een hoek van een tafel bij het raamzat een oude, gezette heer in burger eenzwaar Belgisch bier te drinken. Het zager niet naar uit dat hij van zins was tegaan fietsen. Wel onderhield hij zich metErik Spierenburg en nog wat fanatiekejongens. Ik heb geen idee waarover.Fietsonderdelen misschien? Buiten bleefhet maar regenen en hier binnen werdhet warm van de drukte en de sterkeverhalen. Woorden als seizoensopbouw,piekmomenten, Mortirolo en de kasseienvan Parijs-Roubaix vlogen door de lucht.
HELDENLEVENS: OPENING FIETSSEIZOEN MET MARTIN ROS
Op een zondagmorgen opende ik de gordijnen van mijn kamer en zag eengrijze lucht boven armoedige bakstenen huisjes. De erfenis van terreur dooreen zuinige woningcorporatie uit de jaren tachtig in Tolsteeg.
6
Michiel, de voorzitter, wist deze opgefoktebende opmerkelijk snel stil te krijgen.Het café was nu echt goed vol zodat hijzijn openingsspeech kon beginnen.Staand op de tafel voor de grote zwartwitfoto bedankte hij de bakker voor detaartjes, het café voor de gastvrijheid,en nog zo wat, om tenslotte de aandachtte vestigen op het nieuwe clubshirt, dater na een hoop gesteggel en tegen dezin van de oprichter van de club tochgekomen is. Het nieuwe shirt trok hijover het oude geel-groene truitje aan, enMichiel zag er gelijk tien jaar jonger uit.Een nieuwe fase voor de club werdingeluid! Luid gejoel klonk uit de zaal.
Nu was het de beurt aan de oude gezetteheer Martin Ros om de spreektafel tebestijgen. Dit deed hij nog heel vief. Hijbegon een verhaal over zijn oude heldenRoy Schuiten en Fausto Coppi. Twee
renners uit lang vervlogen tijden die hemde tranen bijna in de ogen brachten. Ditlukte bijna ook bij de twee jongedamesachter de bar, die zwijmelend hun ogenop Martin Ros lieten rusten. Een vreselijkhuilend kind verstoorde op dit momentde vertelling, waarop de heer Ros terechtbehoorlijk kwaad werd en riep: Hè, watheb ik daar nou aan! Laat dat kind thuis
de hele dag huilen! Op het hoofd van despreker was ondertussen evenveel vochtverschenen als buiten op straat. Hetzakdoekje om te deppen zal snel verzadigdgeweest zijn.En Ros vervolgde zijn voordracht uit zijnboek Heldenlevens dat ik bij De Slechteheb zien liggen voor zes euro. Was hetniet leuk geweest een woord over fiets-clubs te horen, passend bij de gelegenheidwaarvoor wij allen tezamen warengekomen? Maar het ontbreken hiervanmocht de pret niet drukken. Je hebt nietelke dag een grote naam te gast.
Na afloop van zijn verhaal nam Ros eenluid applaus in ontvangst. Een lolligeenthousiasteling uit het publiek riepvervolgens gelijk: A's vertrekken! Dit washelaas wat voorbarig, want eerst moestde groepsfoto gemaakt worden. De regentrotserend besteeg het nog fris zwarteeskader de grote houten terrastafel. Dekrachten werden gebundeld voor eenbrede glimlach over heel het terras. Enhet klonk weer: A's vertrekken! Dit keerop het juiste moment. Zo'n negen manvertrokken uiteindelijk om de tocht doorde regen te aanvaarden. Er viel dezetachtig kilometer helaas meer regen dangedurende de Vlaamse voorjaarsklas-siekers die vrijwel droog werdenverreden, zou later in het jaar blijken. Debinken die wij waren kon dat niets deren.In een kleine twee en een halfuur werdhet rondje afgeraffeld. De hemel spiegeldeons op het natte asfalt, regenjasjesklepperden, modder kleefde op onzegezichten. De ontberingen eindigden in eensprintje en wat later pas echt in het café.Onder enige fietsers die al eerder in het
7
EEN HOMMAGE
Martin!!
Ach, wat mis ik je, nu al. Jouw vlam-mende tirade jegens het wenende kind,dat het waagde jouw proza te verstoren.Het plezier dat je ons deed, het wasonvergetelijk, die doorweekte zondag inmaart. Je veel te vroege aankomst, depaniek onder het Erfpersoneel, de nietaflatende woorden-stroom, al ruim voorde start, jouw meegereisde en gepastzwijgzame muze uit het verre Putten, datalles is in mijn geheugen geëtst om nooitmeer gewist te kunnen worden.
Maar bovenal jouw liefdesverklaring aandie grote italiaanse cyclisten van weleer,jouw nog steeds voelbare pijn over hun
dramatische afscheid en je hardverscheu-rend relaas over die laatste tocht vanFausto. Die passie, het wankele even-wicht staand op tafel volstrekt negerend.Al die stoere fietsvrouwen die eentraantje wegpinkten, vechtend metzichzelf om niet in ouderwetse katzwijmte vallen. En dat, dat hebben wij –onwetenden van de échte geschiedenis– toch maar allemaal mogen meemaken.De edele kunst van de voordracht, hetmaakte mij – en velen met mij – wekerdan ik ooit zal durven toegeven. En o,wat had ik graag tegen je gestreden toenin die ronde van Uithoorn, beiden op onsstalen Ros.
Rob Posthouwer
Onderstaand ware hardop met hoge krassende stem met snik te lezen
café waren aangekomen vormden zichplassen water of bier.Maar Otte en Jan hadden het droog-gehouden zodat ze nu met de eigenaarvan het café konden aanpappen, biertjesdrinkend, shirts verhandelend, endingetjes regelend. Zelf bestelde ik eenWeihen-stephaner en babbelde een eindweg met Graig Ferguson en Laurens. Inde veron-derstelling dat er weer eenaangenaam jaar vol glorieuze momentenvoor de deur stond.Weer thuis begon ik Utrechts Mooiste telezen, een boek over een wielerwedstrijddoor de Heuvelrug en langs de Lekdijk.
Joeri
8
DOSSIER MDC/030508“Dank u wel Voorzitter, fijn dat we.…”‘’Oh, excuus, dank u wel Edelachtbare, fijn dat we hier gelegenheid krijgenonze bezwaren uiteen te zetten voor wat betreft de uitslag van de tijdrit vande fietsclub Ledig Erf….”“Ja, nou, dat klopt, er zijn ergere dingen, en natuurlijk begrijp ik dat u hetook druk heeft, maar bij de tijdritcommissie vonden wij als debutanten geengehoor dus we dachten, we zoeken het hogerop want ten principale vindenwij…”
“ Goedgoed, ik schiet op. Waar het omgaat is: nou Jos en ik vertrokken 29 apriluit Utrecht. Keurig eerst onzewhereabouts ’s ochtends ingevuld, watnog best wel lastig was, uitprinten,invullen, scannen en weer terugmailenzodat….”“…Nou ja nodig, we gaan wel met eenracefiets naar Frankrijk, dat land heefteen reputatie hoog te houden, en wemoesten gewoon weer de volgendeweek werken dus we wilden geen risiconemen. Dus nee, het leek ons nietoverdreven om de whereabouts in tevullen.Enfin, wij op weg en aan het begin vande avond arriveerden we bij de Campingdes Lacs alwaar we werden getroffendoor een overweldigende leegte. Wewaren de eerste bezoekers. Op een aantalbouw-vakkende Roemenen na, die inslowmotion een aantal vakantiehuisjesaan het vertimmeren waren. We zatenmidden in de verbouwing die er voormoest zorgen dat de camping in de zomerleek op de sfeervolle camping die ons opde juichende internetsite was beloofd.Niks geen koud bier in de kampwinkel,die winkel moest nog worden gebouwd.Maar ons werd wel beloofd dat men zou
proberen de warmwaterboiler nog voorde volgende ochtend aan de praat tekrijgen. Weg rustige voorbereiding,Edelachtbare.De volgende ochtend wilden we rustiginfietsen en de omgeving verkennen.Maar, het regende.... Toen het aan heteind van de dag eindelijk droog werdbesloten we maar met de auto de Montdu Chat te verkennen. Halverwege deberg begon het te sneeuwen.Sneeuw edelachtbare, er lag sneeuw, danheb je toch de schrik in de benen. Vander Velde op de Gavia dat soort beeldenspoken dan toch door je hoofd. Buiten-gewoon motiverend voor een debutant.
Een overweldigende leegte....
9
Eenmaal terug op de camping bleken deoverige deelnemers zich te hebbenverzameld. Ze hadden besloten een daglater te komen, het zou immers toch gaanregenen. Iedereen wist dat behalve detwee debutanten. Raar toch?Gelukkig was er veel drank mee, zodatde avond buitengewoon plezierig verliepen de gedachten aan regen en sneeuwspoedig uit onze gedachten warenweggespoeld. De volgende dag kon erdan toch worden gefietst.
Even de Grand Colombier op fietsen, datwas het programma van deze dag.Edelachtbare u begrijpt, na zo’nvoorbereiding, ik dacht dat ik nooit bovenkwam. Ik vreesde het voor het donkerniet te halen. Het was m’n dag niet, latenwe het daar maar op houden. Negenen-twintig van m’n dertig versnellingen
deden het prima, maar de lichtsteweigerde dienst. Het beloofde niet veelgoeds voor de tijdrit....
De volgende dag wordt ons, debutanten,op zo’n vaderlijkvriendelijke toon gead-viseerd het een dagje rustig aan te doenen niet mee te gaan naar de Col duRevard. Dus niet weer zo’n berg op,maar een ‘vlakke’ 65+ route door deomgeving. De bokken werden van deschapen gescheiden, geloof ik. Dezeroute zou Maaike ook de kans geven aanhaar geleende fiets te wennen, aangezienhaar eigen fiets twee dagen eerderonbruikbaar was geworden door eenscheurtje in het frame.’s-Avond tijdens het eten vloeide de wijnwederom rijkelijk. Je wordt wat open-hartiger, krijgt nog een glas ingeschonkenen vertelt dingen die je anders wellichtvoor jezelf houdt. Bevangen door de wijnspreekt Jos openhartig over zijn ietwatdunne enkels. Daar schaamt hij zichinmiddels niet meer voor, durft zelfssokloos in zijn sandalen, en werd alomgeprezen om zijn bonne courage om zovrijuit te spreken. Mijn beginnendzwembandje kwam ook nog even langs.Het gaf allemaal niets, het echte wiel-rennen zit tussen de oren, of zoiets, werdons te verstaan gegeven. Nu ja, de drankwas op dus tijd om naar bed te gaan.De volgende ochtend bleek tot onzestomme verbazing dat behalve de tijd dieiemand nodig had om naar boven te fiet-sen ook de enkelomtrek, het gewicht, hetaantal versnellingen (werkend of niet) enhet aantal de vorige dag gefietstekilometers mee te tellen in het klasse-ment. We leken al kansloos nog voor weDe auteur op de Grand Colombier
10
waren begonnen. Edelachtbare, dit kantoch geen toeval zijn?”
“U vindt van wel, nou wij van niet, maarhet verhaal gaat nog verder. Ook onzevoorbereiding bleek helemaal verkeerd.Tijdens het ontbijt met zelfgemaakteaardbeienjam kwamen er opeensallemaal kleurige hoogteprofielen van deMont du Chat te voorschijn die men thuisuitvoerig had bestudeerd. Men wistprecies bij elke kilometer hoe men moestfietsen. Ter geruststelling was deboodschap: gemiddeld komt hij niet onderde 10%. Nou daar…”
“Nee, dat had voor mij inderdaad nietuitgemaakt, dat is waar. Voor mij was hetgewoon steil, steil en nog steeds steil.Verschil heb ik niet gemerkt. Ik mochtals eerste starten, anders moesten deanderen weer zo lang op mij wachtenboven. Buitengewoon sympathiek vanmij. In alle voorspellingen had men mijals langzaamste voorspeld.In het begin denk je nog, dit gaat bestgoed maar al ras word je door iedereeningehaald. Eerst door Jan, die met eenirritante tik in z’n fiets mij probeert uitm’n ritme te halen. Dan Peter, diebriesend als een paard langskomt endaarna Bobo en Dinus. Maar die heb ikeven gemist, ze zijn waarschijnlijklangsgekomen op het moment dat ik me- kijkend naar m’n voeten - net aan hetafvragen was waarom ik dit ook al weerallemaal deed en…”
“Ja, dat moment duurde vrij lang, zo onge-veer de hele klim, wat een rot eind wasdie klim. En weet u wat helemaal erg
was, men had verteld dat de klim 12kilometer was. Maar hij was 14 kilometer.Weet u hoe erg dat is, als je denk dat jeer bijna bent maar dat het dan nog 2kilometer duurt, van minimaal 10 %?”
“Juist, en tot slot werd ik door Miniingehaald die mij vriendelijk lachendpasseert om vervolgens 100 meteronbereikbaar voor mij te gaan rijden.Toen ik eindelijk boven kwam lag erinmiddels geen sneeuw meer, zodat ophet terras in de zon, na een zeer langdurigberaad van de tijdritcommissie, de prijzenkonden worden uitgereikt.Bobo en Mini waren de winnaars, Joskreeg de Rode Lantaarn, ik de prijs voorde snelste debutant en Peter een soortopvouwbare wisselbeker-oeuvre prijs.Wat dat betreft niets dan lof voor detijdritcommissie hoor Edelachtbare, maar
Mini jaagt op de debutant
11
UITSLAG 9e LEDIG ERF TIJDRIT
MONT DU CHAT 2008
Klassement mannen:1. Hans van Bohemen.................1:04:482. Dinus de Vries.........................1:05:323. Peter Verhallen........................1:09:434. Jan de Ruiter............................1:11:155. Rob Posthouwer......................1:15:166. Bert Coenen...........................1:19:317. Gerco Meijer...........................1:23:128. Michiel Hoogendijk.................1:26:259. Jos Smulders...........................1:31:51
Klassement vrouwen:1. Mini Kalivianakis....................1:21:052. Janine Mariën..........................1:26:223. Marianne Floor........................1:29:174. Martine Hoogendam................1:30:25
de omstandigheden waaronder de uitslagtot stand is gekomen is bijzonder duister.Wij eisen dus als debutanten transparantie
want het kan toch niet zo zijn dat in eenland als Nederland in 2008 nog steeds.…”
“Nee ik had ook nog nooit van de Montdu Chat gehoord. Volgens mij niemand,je kan er niet echt mee thuiskomen,daarom...”“Nou zeuren, het staat wel op internetnu dus…”“Tuurlijk Edelachtbare, advies is altijdwelkom...ik …”“Aha, harder leren fietsen en over tweejaar weer proberen.....ga ik doen.....”“U ook een prettige dag verder, komJos...”
Michiel Hoogendijk.
12
‘De Meerssenroute is volgens de kaartmaar 45 km met enkele uitdagendeklimmetjes’, zo leest Jan voor. Maar de80 km van de tocht van de dag ervoorvoelt iedereen nog in de benen.Bovendien waait het zo hard dat vanuithet peloton al snel om koffie wordtgeroepen. We wijken af van het parcoursen rijden door naar Valkenburg. Daarsplitst een groep zich af om in het stadjenog wat hellingen te pakken. De rest stoptbij het eerste de beste café onder aan deCauberg. Iedereen ziet er afgepeigerd uiten is overdekt met modder.‘Ge kunt uw fiets binnen zetten’, klinkthet zacht vleiend vanuit het halfduisterals we voor de deur staan. Wat is datnou? Gaan we dollen? ‘Ja, echt, komt gemaar binnen’, klinkt de stem nogmaalsals ze ons zien aarzelen.Een dikke man wijst naar een grootdartbord achterin de zaak. We duwen watonwennig onze fiets naar binnen, lopen
langs de bar naar achteren en zetten hemin de hoek van het café. We blijken deenige gasten te zijn. Eindeloze Limburgseschlagers komen uit het plafond. Eenschriele man in een lange zwarte oberjaszet een bakje oranje pinda’s op tafel. Hethaardvuur wordt ontstoken. We lachenwat onwerkelijk tegen elkaar. Doormodderpoelen en baggerzooi zijn wegegaan, tientallen steile heuvels hebbenwe bedwongen, met het gevaar voor ogenhebben we ons van hellingen gestort,maar deze ervaring is niet te plaatsen.Bevinden we ons in de Limburgse variantvan Hotel California? …you can stay aslong as you want, but you can neverleave…. We gaan het absurde van onzesituatie inzien.‘Zoiets zou ook bij café Ledig Erf nor-maal moeten zijn’, proberen we nog tegenelkaar te zeggen, ‘gewoon met je fietshet café in’.Nu onze versnaperingen op zijn, willen
HOTEL LIMBURGIAMet twintig man vieren we het eind van het atb-seizoen op
kampeerboerderij Bruisterbosch.
We mogen dollen! En we komen zeker terug!
13
we snel, maar in stijl vertrekken. Martinescheurt als eerste met een rotgang langsde bar naar buiten. Edwin gaat in eenflits achter haar aan. Paul neemt vanbuitenaf foto’s, want niemand zal onsthuis geloven. De dikke man achter debar schuddebuikt van plezier. De muziektettert ‘Der stet un perd in de gang, perdin de gang…. ‘We komen zeker terug’,schreeuw ik in het voorbijgaan, de laatstebarkruk voor de deur rakelings ont-wijkend.Buiten missen we Jeroen, maar gelukkigkomt hij net naar buiten: we zijn ontsnapten trappen keihard de vrijheid tegemoet.
Alex Leenders, 12 maart 2008Binnenrijden bij café Ledig Erf
is natuurlijk altijd mogelijk!
INTERVIEW MET WIELERCLUB DE KLAMME ZEEM
“WE HADDEN MISSCHIEN WELWIELRENNER KUNNEN ZIJN”
“We zijn niet zomaar een eigenzinnigewielerclub”, verklaart Jaap Trappenburg,alias ‘de Voorzitter’ van wielerclub deKlamme Zeem. Begin dit jaar stondenze ineens op ‘ons’ terras in hun prachtigeBertin shirts aan hun favoriete biertje deWeihenstephan. Reden genoeg om opeen mooie dinsdagavond onder de luifelvan het Ledig Erf met voorzitter JaapTrappenburg over hun club te praten.
Ontstaan. “We kennen elkaar vanschaatsen: een aantal vrienden uit deBetuwe en wilden weer eens iets anders.Je kunt natuurlijk je midlife al aan zienkomen en een Harley kopen maar wijverkozen de Pinarello. ‘Van gietijzer naar
carbon’ zogezegd en zo ontstond er algauw een groepje vrienden en bekenden– dertigers nog - dat er fanatiek en vrolijkop los fietst. Aan mij de eer om het toteen wielerclub samen te smeden en heteen beetje bij elkaar te houden. Bij deeerstvolgende barbeque is er meteen vaneen ‘ledenvergadering’ gesproken en eenopening en sluiting en tussendoor flinkfietsen afgesproken.”
Start. “We starten meestal bij iemandthuis, met veel koffie en koeken. We rijdenmeestal een rondje over de Wetering endoor De Betuwe, maar schuwen niet deklassiekers (Wageningen, Limburg enverder). Ook hebben we een tijdrit en een
‘Betuwse Beukronde’. Sommigen rijden‘stiekem’ tussendoor in de week. Laatstzijn we eens op woensdagavond met hetLE meegereden; daar moesten we nogwel even stevig doortrappen.”
Finish. “Die vindt ook meestal bij iemandthuis plaats. Nadat iedereen een beetjeis uitgepuft, wordt een biertje zeker nietgeschuwd en is onze honger nauwelijkste stillen. Soms gaan we naar het LedigErf om daar ons geliefde Weihenstephanin te slaan. De afsluiting van het seizoenvieren we met een weekend Limburg.Maar we willen deze winter wel gaandoorfietsen.”
De Formule. “We zijn behoorlijkfanatiek: snelheden van 35 en hogerworden niet geschuwd. En competatief:wie een mindere dag heeft gaat maar in
de slipstream hangen en zien we wel weerbij de stop of bij thuiskomst. We hebbengrote ambities om goed te rijden, nou jasoms willen we dat zo voelen. Het moetwel stimulerend voor iedereen blijven;daar probeer ik op te letten. Zodat erniemand afvalt. Het moet eigenlijk vanbegin tot eind een ‘feest’ zijn.Ik wilde graag een club die staat als eenhuis: enthousiaste mensen die er voorgaan. Maar ook van plezier houden. Wehebben nu een vaste kern van minstens12 leden en erom heen nog ruim 30mensen. Soms kijk ik wel eens hoe goedjullie fietsclub het voor elkaar heeft.”Ehhhhh, nieuw biertje Jaap ….?
Bertin. “Bij de Ronde van Vlaanderenheb je zo’n Rondeshop met van die nos-talgische shirts. We kwamen uit bijBertin: een wielrenner die weinig voor-
Na zich flink in het zweet te hebben gewerkt, warmen de zemen zich weer op bij het Ledig Erf
14
stelde en daarna zijn dagen sleet in eenwielerzaak. Een sterke naam! Je vindhem op www.dewielersite.net. Een aantalVlamingen struint nu voor ons Vlaande-ren af naar de orginele wolletjes Bertin.”
Kontakt. Wie op de site van de KlammeZeem kijkt (klammezeem.hyves.nl)begrijpt meteen waaraan de herenonderweg hun energie ontlenen en water te zemen valt. Elke week is er eenweekbrief met tochten, belevenissen,anekdotes, oproepen en ‘de beste rennervan de week’. Dat kan zijn ‘de Beul’,‘de bijna beul’, de ‘mecanicien’, de ‘rozepanter’, de ‘huisarts’, de ‘bewaker’, ‘Pat’en natuurlijk ‘de Voorzitter’. Straffe taalzoals: in de kont zitten, het vuur op depedalen leggen, een strak tempo, deBertin trein en dat alles smaakt alsWieger K. Ik moet zeggen: ik ontvang
de nieuwsbrief nu al een paar weken:zeer stimulerend! Daar kunnen wij weerwat van leren!
Vrouwen. “Ik wil eigenlijk niet dat heteen echt ‘mannengedoe’ wordt en erkunnen bij ons nog wel wat vrouwen bij.Maar de vrouwen die we we hebben,zoals de roze panter, laten de heren flinknaar adem happen. Het zou mooi zijn alsze vaak meefietsen.”
Tot slot. Terwijl wij buiten ons laatstebiertje nemen en afspreken om kontaktmet elkaar te blijven houden, worden destamgasten binnen aan de stamtafelsteeds luider; stamgasten die tijdens onsgesprek hun racefiets voor onze neusparkeerden. Nog een fietsclub??? Nogeen vat Weihenstephan?Otte
Folder uitgedeeld bij Omloop Het Volk (zie volgende bladzijde)
15
Doosje ReSkin, de‘beschermpleister
voor dames en heren’
-----------------------------------------------Foto op vorige bladzijde betreft de bijde start uitgereikte begeleidende fol-der:“Leg de pleister, met de kleefzijdenaar boven, op de vingertoppen.Bevestig de pleister met de hand, ophet perineum.”
Deze tocht echter, Omloop Het Volk,reden we slechts met z’n vieren: Jan,Theo (een Nachtegaal), Ber en ik. Ineen voor mij goed bij te houden temporeden we over kleine landwegen dooreen ongekend lieflijk landschap. Tuurlijk,de Muur van Geraardsbergen en nogeen paar vergelijkbare klimmetjes moes-ten veroverd worden, maar het weerwas fantastisch en de heren beleefd.Echter, op het moment dat het asfaltovergaat in van die afgrijselijkehobbelstenen oftewel de beroemdeBelgische kasseien, ondergaat Jan eenmetamorfose. Hij steigert nog net nietmet zijn fiets (scheelt echt weinig!) engaat er als een speer vandoor. De drieoverigen totaal verbijsterd achter zichlatend. We keken dan ook niet gek opdat Jan na een 3e traject van hobbels(de Paddestraat, red.) in geen velden ofwegen meer te zien was. De voorsprongwas dit keer toch wel erg groot. Jan wasals een stip aan de horizon verdwenen.Het asfalt was teruggekeerd, maar Janniet. Ber reed terug tot de kasseiengrens,maar geen Jan. We troostten ons metde gedachte dat Jan deze tocht almeerdere keren gereden had en gingengedrieën naar de volgende stempelpost”op ’t cafeeke” met terras. Na ruim eenkwartier kwam Jan om de hoek kijken.Hij was zo enthousiast over de kasseien
NIEUWE KLASSIEKERS, DEEL 3:
OMLOOP HET VOLKVolgens ervaringsdeskundigen van het Ledig Erf zijn de toertochten dieJan Builtjes zo per seizoen op een rijtje zet en waar hij mensen voor werft,bijzonder fijne tochten; stil, door mooi landschap, met een juiste mate vantrainingseffect voor juist dát moment in het seizoen.
geraasd dat hij de pijl naar rechts (richtinghet asfalt) over het hoofd gezien had ennog 2 km genoten had op zijn kasseitjes.Uiteindelijk heeft Jan 6 km extra kunnengenieten. (Naar verluid stond de pijlhalverwege de Paddestraat, red.)In ieder geval was deze dag een grootsucces en maakte dat ik (en met mijvelen) niet voor Limburgs mooiste hebgekozen dit jaar, maar voor de LaMagnifique te Rochefort. Jan, volgendjaar ga ik zeker weer mee; de Muur isbedwongen, zo ook de kasseien. Maardan verwacht ik wel dat je overstag bentvoor het nieuwe LE shirt!Marian
16
Wanneer ben je met wielrennenbegonnen? “Ik ben al heel jong metfietsen begonnen, maar het was meeronderdeel van de schaatstraining in dezomer dan dat het om het fietsen zelfging. Mijn vader heeft een eigenschaatsclub opgericht toen ik een jaar of
12 oud was, ik schaatste vroeger vooral.In de zomer fietste ik een keer in deweek met mensen van de schaatsclub,ik op de oude fiets van mijn vader. Eerlijkgezegd vond ik fietsen toen niet echtleuk. Ik wilde altijd heel graag proberenom mee te komen, maar het wasontzettend zwaar. Na de fietstrainingmoest ik een uur op de grond liggen ombij te komen, zo moe was ik dan. Maarhet schaatsen vond ik fantastisch, ook
de hardlooptrainingen en het skeelerenin de zomer heb ik altijd erg leukgevonden. Jammer dat ik geen supertalentwas, maar doordat ik behoorlijk fanatiekwas en gemotiveerd was om hard tetrainen, 3 tot 4 keer per week, kreeg ikde schaatstechniek toch goed onder deknie. Tijdens mijn studententijd heb ik allesportieve activiteiten overboord gezet omplaats te maken voor allerleistudentendingen.”
Wanneer heb je het fietsen dan weeropgepakt? “Ik heb in 1995 (halverwegede jaren negentig) meegedaan met eensponsortocht, een non-stop fietsestafettevan Lissabon naar Breda. Deze tochtwas echt heel goed georganiseerd metgesponsorde kleding, eten, fietsen, etc.Na afloop van de tocht mocht je jouwfiets voor de helft van de prijs kopen,waardoor ik dus in het bezit kwam vaneen mooie rode Koga. De jaren daarnawas ik een echte mooi weer fietser; eenpaar keer jaar als het echt warm was. Inde zomer van 2000 ging ik weer eens opfietsvakantie met een aantal vriendinnen,naar de Alpen. Toen werd ik eigenlijk pasecht enthousiast en samen spraken we
HET INTERVIEW: JOLANDA VAN BERGEIJK
“…IK BLIJF MIJN DOELENCONSTANT BIJSTELLEN…”
Bij binnenkomst zie je het meteen: hier woont een echte Ledig Erver. Debrievenbus is in het “oude” Ledig Erf logo geverfd. Heel mooi. We gaanlekker in de tuin zitten om nog even te genieten van het mooie weer. Onderhet genot van een heerlijke maaltijd en een glaasje witte wijn kletsen weover van alles en nog wat. Het is gezellig, het kost ons moeite om ter zakete komen. Nou vooruit dan maar, daar gaan we.
17
af om de Marmotte te gaan fietsen. Endat betekende dat er getraind moestworden.”
Hoe ben je bij het Ledig Erf terechtgekomen? “Van de ene op de anderedag liep ik over van motivatie aangezienik de Marmotte zou gaan fietsen en wildeik dus lekker trainen. Bas van Stratum,die ik nog kende uit mijn studententijd,vertelde me dat er een groepje meidenvan het Ledig Erf op woensdagavondfietste. Eind 2000 ben ik een keer meegeweest, maar die winter lukte het menog niet om het fietsen echt op te pakken.In 2001 ben ik toen in april voor het eerstmet het Ledig Erf mee geweest. Gelukkighad ik een kaart bij me, want ik werdvolledig zoek gefietst. De tweede keerbleef Michiel op me wachten maardaarna boekte ik al snel progressie en konik gewoon het hele rondje meefietsen. Entja, ik moest nou eenmaal trainen voorde Marmotte, dus dat voorjaar ben ik echtfanatiek met wielrennen begonnen.”
Wat vind je van het Ledig Erf? “Watik meteen erg leuk vond was decombinatie van fanatiek sporten engezelligheid; na het fietsen met z’n allenblijven hangen op het Ledig Erf.Hierdoor heb ik snel veel mensen lerenkennen en kon ik me aansluiten bijgroepjes voor gezamenlijke fiets-weekenden en vakanties. Dat het oude“fietsbiertje” er niet meer is vind ik danook erg jammer. Ik ben ook wel benieuwdof het voor nieuwe mensen nog wel zogemakkelijk is om aansluiting te vindenbij de club.Verder vind ik dat er gewoon erg veel
fijne mensen bij de club zitten. Ik heb datnatuurlijk vooral ook gemerkt na datongeluk. In de tijd dat ik in het ziekenhuislag hebben vrienden van de club mijnnieuwe huis geverfd en de boel verhuisd.Vanuit het ziekenhuis kon ik er zo in. Ende leuke brievenbus, heb ik daar ook aante danken.”
Wat vind je leuk aan wielrennen?“Voor mij is het echt de combinatie vanhet mezelf fit voelen en reizen. Dus aande ene kant is het heerlijk om een goedeconditie te hebben, om met mijn lijf bezigte zijn, om in balans te zijn. En aan deandere kant houd ik van reizen, vanonderweg zijn, nieuwe gebiedenontdekken. Door te fietsen kan ik dezetwee dingen mooi combineren.Wat ik trouwens ook erg fijn vind vanwielrennen is dat het een goede manieris om je gedachten te laten gaan, om dedingen weer op een rijtje te zetten. Eensoort van meditatie dus eigenlijk.”
In 2005 heb je een ernstig ongelukgehad, waarbij je je bekken hebt
20
De Ledig Erf brievenbus van Jolanda
gebroken. Je hebt een langerevalidatieperiode achter de rug. Hoeheb je je hier doorheen geslagen?“Mijn eerste reactie na het ongeluk wasdat ik er weer helemaal bovenop wildekomen. Er werd me verteld dat ikrekening moest houden met het feit datik niet meer alles zou kunnen. Maar ikwilde wel alles. Ik ben een harde werkeren ik ben fanatiek. Veel revalidatie, weersterk worden, dat moest me er weldoorheen helpen, dacht ik. Het is echteen strijd geweest, maar toch heb ikmoeten leren dat ik inderdaad niet meeralles kon op de manier waarop ikdaarvoor met fietsen was bezig. Ik moestdus mijn doelen bijstellen en meerrecreatief fietsen. Dat betekende welminder mee doen met het Ledig Erf omdathet er daar toch wel behoorlijk fanatiekaan toe gaat.
Eind vorig jaar heb je een kunstheupgekregen. Hoe gaat het nu met je?“Eigenlijk heel goed. Zowel in hetdagelijkse leven als op de fiets kan ikweer veel meer. Afgelopen winter,bijvoorbeeld, heb ik in Nepal gefietst.Lekker in de bergen fietsen en een beetjerondreizen, dat gaat eigenlijk weerhelemaal goed. Ik wil nog wel iets meer
kracht en conditie opbouwen dan ik nuheb, omdat ik een fietsweekend in deArdennen met mensen van de club heelgezellig vind. En aangezien het niveautoch best hoog ligt, denk ik dat dat nunog iets te zwaar voor me is.”
Hoe vaak fiets je? “Twee keer in deweek, een keer door de week en eenkeer in het weekend. Zondag ga ik vaakmee met het Ledig Erf om 13:00 uur, enik kan je vertellen dat ik tegenwoordigeen van de langzaamste ben van de heleclub. De eerste paar keren dit jaar vondik het heel zwaar. Het is leuk om te ziendat er even op me wordt gewacht in deheuvels, dat waardeer ik echt enorm.Tegenwoordig kan ik al veel betermeekomen en hoeft er niet meer op mete worden gewacht. En op woensdag fietsik in mijn eentje een rondje, lekker rustigin mijn eigen tempo, meer een soortduurtraining.Ik merk dat ik steeds sterker aan hetworden ben en dat ik weer aan hetopbouwen ben. Dat geeft een heerlijkgevoel. Het is me tegen gevallen hoe langhet allemaal geduurd heeft om terug tekomen, maar sinds een paar weken voelik me weer lekker. Wie weet ga ik ooitnog weer eens vaker fietsen en anderedoelen stellen…”
Noem eens een tocht waar je goedeherinneringen aan hebt. “Dat was in2001, de eerste keer dat ik meegedaanheb met de Marmotte. Dat was geweldig.Puur door de prestatie, door het feit datik die tocht uit kon fietsen en ook nog ineen goede tijd. De regen kwam de heledag met bakken uit de hemel, maar het
21
Op reis in Ecuador
deed me helemaal niets. Ik was gewoonlekker bezig met die Marmotte en hetwas zo’n euforisch gevoel toen ik overde finish kwam.”
Wat mag eigenlijk niemand over jeweten? “Ik wil niet op de centerfold vanhet clubblad.”
Heb jij nog een top 5 waar we op declub lekker over kunnen roddelen?“Een van de dingen die leuk is aan declub is dat het allemaal niet zo geregeldis. Toch vind ik het soms wel jammer datop er zondag niet wat socialer gefietstwordt.Mijn top 5 gaat daarom over sociale fiet-sers, in willekeurige volgorde. Michiel,heeft menig (vrouwelijke) nieuweling opde LE-route opgevangen en zo de clubbinnen geloodst. Otte, onderneemt vanalles om op zondagmiddag een groep bijelkaar te houden. Erg fijn, zeker omdat
er tegen-woordig meestal geen C-groepmeer achteraan komt. Natuurlijk HansBobo, die komt je altijd halen als jelangzamer een berg op fietst en maaktzo een hoop extra meters. Verderprobeert hij het natuurlijk altijd iedereennaar de zin te maken, organiseert hijclubtochten, etc. En dan Bert C., hij houdtook vaak zicht op de achterhoede, maarik verdenk hem er soms ook wel van dathet uit luiigheid is.”
Laatste vraag. Wie zou jij graaggeïnterviewd zien in het volgendeclubblad? “Ik ben wel benieuwd naarJos Smulders. Hij heeft mede de stijlprijsbedacht vorig jaar, een erg leuk idee. Envolgens mij is hij al een aantal jaren lidmaar eigenlijk ken ik hem helemaal niet.Ik wil wel graag meer over hem tehoren.”
Mini & Janine.
Foto: Ivan Soenario.
22
23
Om kwart voor zeven ’s morgens rijdenwe in ons groene Pantani-shirt het vakbinnen dat bij onze startnummers hoort.Dat wil zeggen, de mannen onder ons.De vrouwen mogen vooraan starten, vlakachter de wedstrijdrenners. Maar de‘chip’ aan onze fiets zal zorgen voor eeneerlijke tijdregistratie. Het is al 23 gradenen het belooft een warme dag te worden.Hoe anders dan een week eerder, toenwe zelfs een keer in de natte sneeuw dePasso Foscagno opfietsten bij een tem-peratuur net boven het vriespunt.Om precies zeven uur klinkt hetstartschot en ruim vijf minuten laterkomen ook wij in beweging, uitgeleidegedaan door bergen groene confetti en
de muziek van een orkestje. Een langgroen lint van zo’n drieduizend overwe-gend Italiaanse fietsers rijdt het eersteuur voornamelijk naar beneden. Het isopletten geblazen. Af en toe zie ik iemandvan onze groep rijden. Wat een fantas-tische organisatie: alle auto’s worden dehele dag voor ons tegengehouden. Ik voelme een echte wielrenner.
Sneeuw en ijs. In Ponte di Legno begintde klim naar de vandaag autovrije Passodi Gavia, met z’n 2.621 meter het hoogstepunt van vandaag. Deze col hebben weeen kleine week eerder al van de anderekant beklommen, in mist en regen, maarvan deze kant is de beklimming nog een
stuk mooier. Na een geo-pende slagboom halver-wege de klim wordt deweg heel smal en somsbehoorlijk steil. Prachtigeen diepe vergezichten aande linkerkant. Samen metHenk en Luut passeer ikachtereenvolgens Patri-cia, Wim, Ber en Riena.Dan komt er een tunnel,het landschap verandert,steeds minder bomen enmeer sneeuw langs deweg.Plotseling zijn we boven,
IN HET SPOOR VAN MARCOEen aantal Ledig Ervers/Nachtegalen reed op 22 juni een relatief nieuwecyclo, de ‘Gran Fondo Marco Pantani’, met start en finish in het Italiaansestadje Aprica. De ‘Pantani’, 172 kilometer lang met drie klimmen envierduizend hoogtemeters, lijkt verdacht veel op de koninginnenrit uit deGiro van dit jaar. We waren dus gewaarschuwd.
De auteur en Henk bovenop de Gavia
in een land-schap van sneeuw en ijs.Maar van omstandigheden als destijdsbij Breukink en Van der Velde in de Girois vandaag geen sprake – je kan zelfsafdalen in kor-te mouwtjes! In deprachtige lange afzink naar Bormio iseen ligfietser al dalend aan het filmen.Brrr, hij liever dan ik!In Bormio vinden we een snel groepjewaar Bart ook bij aansluit. Zo komenwe precies om 12 uur in Mazzo diValtellina, aan de voet van de gevreesdeMortirolo. We zien ook onze supersnelledaler Ber terug op het dorpspleintje vanMazzo, waar de bidons nog eens extravol worden afgetankt. Ik probeer onbe-vangen te beginnen aan de klim waarwe allemaal zo’n schrik voor hebben.
De eerste kilometers gaan al lekkeromhoog, maar al gauw wordt het steileren zakt de snelheid soms onder de vijfkilometer per uur. Er wordt door veelmensen gelopen, dus wat zou ik klagen.Henk en Luut fietsen langzaam bij meweg, die zou ik pas terugzien bij de finish.Af en toe staat de hoogte op eennaambord, daaraan zie ik hoe ik langzaamvorder richting de 1852 meter van de top.
Onze vriend Marco deed er ooit minderdan 44 minuten over, maar ik heb een uurmeer nodig voor deze helse klim van ruim13 kilometer. Ondanks mijn voornemen afen toe te stoppen, fiets ik toch in één keernaar boven, om vervolgens naast hethouten col-bord een beetje bij te komen.Vooral de middelste zes kilometers vande klim tot aan het Pantani-monument,met gemiddeld 12,3%, hakken er flink in.De drinkpost na de top laat ik links liggen(dom dom dom!) en vrij moeizaam rijd ikhet ‘vlakke’ stuk over een bergkam dataf en toe toch gemeen oploopt, tot demooie afdaling naar Aprica.
San Cristina. Het beste is er bij mijduidelijk af als ik voor de eerste keerAprica binnenrijd. Gelukkig krijg ik wat
Bovenop de Gavia
Henk blijft in het zadel op de Mortirolo
Lopen op de Mortirolo
24
drinken van Henriëtte en Marian. Danhet laatste rondje van 20 kilometer dat ikde dag ervoor nog heb verkend. Zes-honderd hoogtemeters in 6,8 kilo-meter,dat is gemiddeld toch bijna 9%, met vrijmakkelijke stukken in het begin en dusextra zwaar aan het eind. Hoe die laatstekilometers van de klim naar San Cristinagingen, daar praat ik liever met niemandover. Helemaal leeg bereik ik de top ensuis even later naar beneden richtingAprica. Als ik onder de mooie finishboogdoorfiets, klinkt applaus van mijn maatjesdie voor een deel al aan het bier zitten.Nummer 1893 is binnen.Luut was de snelste van onze groep, hoorik, terwijl de kramp door mijn benen
BORDEAUX - PARIJSHoe Warm het was en hoe Ver
De oude klassieker, eerste versie in 1891. Stond al jaren op de verlanglijst.
Voorbereiding. Joost en Bert wildegraag mee. Na lang zoeken vonden wedrie weken voor vertrek vriendin Jeaninebereidt om de bus te rijden. In Bordeauxwas de wedstrijdorganisatie goed en aan-genaam eenvoudig.
0-100km. Pas 6 minuten na de start kaner echt gefietst worden. Grote pelotons,bijna alleen Fransen, over golvende we-gen. Niet te hard van stapel. De windstaat gunstig, de benen voelen heel goed.100-200km. We verlaten de hoofdwe-gen. Er komen meer klimmetjes. Veelmeer dan verwacht. Het wordt steedswarmer, de bidons raken snel leeg.200-300km. Door het terrein en de hitteis de vaart er een beetje uit. Bewonersvan een dorpje staan met flessen waterlangs de kant, die zijn meer dan welkom.Onze ploegleiding zorgt voor soep, datzouden meer renners moeten doen. Werijden ter hoogte van Poitiers, maar voorons staan er geen gangmakers klaar, zo-als vroeger bij de profs het geval was.Eenvoudig doch prima uitgepijld
25
schiet. Toch weer te weinig gedronken.Een prima pasta-maaltijd daarna in dehelaas wat hoger gelegen sporthal doetgelukkig wonderen.Volgend jaar weer een cyclo? Wie weet.Maar dan wel zonder Mortirolo.
Praktische info: Je kunt bij de Pantanikiezen uit 65, 152 of 172 km. Je kunt jevooraf online inschrijven. Kosten 35 euro,dat is inclusief een exclusief Marco-shirt,verzorging onderweg en pasta-maaltijdachteraf. Alle info is te vinden viawww.gsalpi.it De volgende Pantani is opzondag 28 juni 2009.
Frank van Waert
De drie van Bordeaux;jong in nieuw en grijs in oud
300-400km. Joost stapt af in Martizay.De hitte heeft hem teveel energie gekost.Bert en ik rijden de nacht in. Lampenverlichten en verblinden. Na het passe-ren van een snellere groep zijn we el-kaar een tijdje kwijt. Veel renners rijdenin het licht van hun begeleidende auto’s.Onze bus is op zoek naar een pompsta-tion.400-500km. Nog voor het licht wordtgaat het regenen. Dan krijgt ik last vanmijn maag. Ik had geen koffie moetendrinken. Assistentploegleider Joost praatme weer op de fiets.500-600km. Het wordt droog , ik voelme beter en kan ook weer op kop rijden.Na een snelle rit met wind in de rug ver-
rassen we de ploeglei-ding die net aan de kof-fie zit als we bij de laat-ste controle aankomen.Het wordt drukkendwarm. De benen voelennog steeds goed.600-623km. Kort voorde finish gaat het par-cours nog over twee 9%hellingen. Voor mij hoeft
dit niet meer, ik kom wel vlot boven. Derit naar de finish had korter gekund. Bijaankomst ben ik op. Trondheim-Oslo wasminder zwaar.Nabeschouwing. Joost haalt de prijzenop. We ontvangen weer de trofee voorde club van het verst weg. Totaal 1405
deelnemers waarvan 278 opgaves. Deorganisatie serveert na de finish grotestukken varkensvlees. Jeanine reed voorde eerste keer een volgbusje, maar zehad snel door hoe dat moet en ze vondhet ook nog heel leuk om te doen.
Uw redacteur en route, Jan BuiltjesNa gedane arbeid is het goed rusten
Weer de trofee van heel ver
26
INTERVIEW
ANNEMARIE: HOE GAAT IE?Een aantal leden van Ledig Erf (en Nachtegalen) is al jaren 'vaste gast' bijhet CCR. Het was een grote klap toen Jeroen van Hest in september 2006overleed. Een goed moment om eens met Annemarie Rima om de ontbijttafelte gaan zitten om te vragen hoe het nu met haar gaat.
Hoe gaat het me je? Eigenlijk bestgoed. In het begin was het lastig. Eerstdurfde ik niet op bepaalde plekken in hetCCR te komen. Dat heeft ongeveer tweemaanden geduurd. Erzijn zoveel herin-neringen aan Jeroen datje het toch niet wegkunt duwen. Toen benik een keer alleen doorhet hele huis gelopen enheb geprobeerd het eenplaats te geven.Veel gasten schrokkenheel erg van het bericht.Sommigen waren zoontdaan dat ik ze zelfmoest troosten. Pas nadrie maanden kwamende eerste gasten diehier nog nooit waren geweest, Jeroen niethebben gekend en van niets wisten.
Aan wie heb je het meeste steungehad? Aan mijn tweelingzus Heleen.Maar ook van familie van Jeroen’s kant,vrienden, vriendinnen, collega’s. Eerst di-recte hulp; later steeds meer praktischezaken. Heleen en haar man Ton haddenvroeger een kampeerterrein; de kinderenzijn nu het huis uit, dus dat kwam goeduit. Sindsdien komen ze hier elk week-
end. Heleen houdt van hard werken inhet huis en Ton is meer van de praktischezaken buiten. Zo is er een goede werk-verdeling tussen ons drieën ontstaan.
Ben je veranderd door het over-lijdenvan Jeroen? Mijn leven is natuurlijk welveranderd zonder Jeroen maar ik heb mijndraai wel weer gevonden. Ik maak numinder plannen; ik leef nu meer bij de dag.Volgens vriendinnen ben ik wat mildergeworden.
Wat zijn je plannen met het CCR?Wanneer Heleen en Ton niet zoudenhelpen was ik er niet alleen mee door-gegaan. Ik wilde CCR dan niet verkopen,
CCR leiding geniet ook van een voedzaam ontbijt
27
maar naar een beheerder zoeken. Heleenheeft destijds gezegd: we praten er heteerste jaar niet over. Dat lukte niet hele-maal: na ongeveer 8 maanden was hetduidelijk dat Heleen en Ton definitiefwilden meewerken. Inmiddels zijn ze hierzo vaak dat we nu een huis voor hengaan bouwen op het CCR terrein.De combinatie met mijn leven inMaastricht is prima. Door de week benik druk aan het werk in Maastricht, lekkerin de stad, in het weekend ben ik in hetCCR heerlijk in de natuur. Mijn rol in hetCCR is ook iets veranderd: meerregelwerk. We willen de formule vanCCR voorlopig houden zoals ie is: openin het weekend en door de weekgesloten. Er komen geen stacaravans ofmeer camping. En ook geen survivalweken of zoiets. De fietsers (race en atb)en wandelaars blijven in de weekendenvan harte welkom bij ons. Al vind ik hetsoms wel lastig om nee zeggen tegenverzoeken van verblijf tijdens de week.Ik heb nog wel het idee om later als ikmet pensioen ga hier te gaan wonen, maarniet in mijn eentje.
Hoe staat het met je contacten inRemouchamps? Ik heb vrij weinigcontacten in Remouchamps zelf – dat liepvooral via Jeroen – maar wel nog af entoe met de fietsclub in Aywaille. Helaasis het contact met de fietsenmakerPhilippe Matagne in Aywaille een beetjeverwaterd; in het weekend heeft hij hetgewoon te druk en door de week ben iker niet. Maar de fietsers weten hem welte vinden. Met het Ledig Erf en deNachtegalen heb ik wel veel contact endaar zitten ook veel vrienden bij. Het
Ledig Erf blaadje lees ik vooral om deroddels bij te houden! Ik verwacht datjullie gewoon blijven komen.
Tot slot. Dessi is tijdens het gehele
interview aan Annemarie’s voeten blijvenliggen. Dat is logisch want deze trouweCCR-viervoeter is een echte fietslief-hebber. Zij is destijds al via de helicopterals toeschouwer bij LBL gesignaleerd enook ’s-middags schuift zij weer bij de tvaan voor Parijs-Roubaix.
Annemarie, dank voor dit gesprek en wewillen jou , je zus en je zwager graag allegoeds toewensen voor de toekomst.
Jan en Otte
Dessi luistert aandachtig toe
28
Door het dal van de Amblève rijden welangs Beche, waar Leo Hakkert al jareneen gezellig vakantiehuis drijft. Vandaargaat het richting Diekirch, via een routevan Kees Vreeken. Net over de Luxem-burgse grens wijken we daarvan af enzoeken wat rustiger weggetjes op. Algauw blijken dat ‘rustig’ in de Ardennenmeestal gewoon ‘steil’ betekent. Bij deSteigung von Ouren verbleekt de Redou-te. Ongemerkt zijn we door een achter-deurtje in Duitsland beland, waar eengemoedelijke oude herbergier zijn kaart-spel even onderbreekt om een blikje soepvoor ons open te trekken.
DE LANGE WEG NAARDE HOGE VORK
Dit voorjaar zijn we op verzoek van enkele clubgenoten een fietsroutegaan verkennen van het CCR naar La Haute Fourche, de gîte van onze oud-voorzitter Jacob van de Lagemaat.
Tientallen kilometers volgen we nu de L1naar het Zuiden, dan denderen we viaeen weggetje de oude kasteelstadVianden binnen en zijn we blijkbaar weerin Luxemburg.In Remich slaan we weer een achter-weggetje in. Over de wijnvelden kijkenwe naar de Moezel, die we bij Schengenoversteken. Jacob moest zich hier destijdsmet goede argumenten een weg pratendoor een blokkade van anti-globalisten,maar deze keer rijden we ongehinderdbinnen tien minuten door Duitsland naarFrankrijk. Dat was alweer het tweededrielandenpunt vandaag.Na dertig makkelijke kilometers komener dertig met behoorlijk wat klimwerk.Na Cirey-sur-Vezouze komen we eenoude bekende tegen, de Col du Donon.We zijn dus echt in de Vogezen aange-land. Na een mooie afdaling komen wein Schirmeck, waarna we helaas geplaagdworden door druk vrachtverkeer.Volgende keer toch maar een andere wegnemen naar La-Croix-aux-Mines.Nu volgt een reeks van bescheiden cols,de laatste heet Col du Mont de Fourche.Fourche?! Jazeker! Net om de hoek ligt,na 465 kilometer, ons einddoel.Na een paar dagen van klussen (waarwas iedereen trouwens?) pakken we defiets om de klimtijdrit te rijden die Jacobin navolging van het CCR heeft uitgezet.
Gemoedelijke herbergiers achter oude barkast
Tientallen kilometers volgen we nu de L1Zuidwaarts en denderen we via een weg-getje de oude kasteelstad Vianden binnenen zijn we blijkbaar weer in Luxemburg.
29
Maar dit is wel even andere koek! Eenprachtig, maar vreselijk technisch par-cours van 16 km, met twee flinke beklim-mingen erin en een bloedstollende afdalingmet ontelbare bochten, waaronder eendubbele chicane (geen vangnetten). Eengrondige parcoursverkenning is dus geenluxe. En net als je boven op de open vlakte Parcours van de Haute Fourche Tijdrit
lekker denkt te gaan dalen, krijg je eenstevige westenwind om je oren. Stevigdoortrappen dus, maar nog wel genoegoverhouden voor de slotklim van de Montde Fourche. Uithijgend op het bankje zieik dat mijn achterband langzaam maarzeker leegloopt. Net op tijd terug.Volgende keer misschien van La HauteFourche (www.lahautefourche.com)naar Les Camélias? Daar hebben onzeclubgenoten Erwin en Margriet ook eenmooie fietsherberg opgezet.Joost van Waert
Tegeltje, tegeltje aan de wand, wie o wie?
Als jij langs komt op je racefietsspring ik soepel in je wiel,na een glimp slechts van je ogenvoel ik me licht als dun textiel.Als ik jou zie op je racefietsnou dan is mijn middag goeddaaruit mag je concluderendat je mij gewoon wat doetOh Martine, oh Martine,hoe kan ik jouw hart verdienen,ik hield altijd van brunettes,maar ik hou het nu op blond.Voor een cyclo of een tijdritben jij vaak de favouriet,wees dan zeker dat ‘k er bij ben
MARTINEen intens en diep geniet.Ik weet best dat ik geen kans heb‘t is me nergens om te doen,maar een zwoele blik is mooierdan een doodgewone zoen.refreinJij hebt alles wat ik mooi vind,jij hebt charme, gratie, stijl,door jouw vele kwaliteitenging ik aardig voor de bijl.Maar zo lang de wielen draaien,en de bergen blijven staan,blijf ik hunkerend, maar tevreden,rustig in je wiel meegaan.refrein
30
Bij binnenkomst tref ik een reeds goedgeluimd café aan waar twee vrolijkeDuitse heren van middelbare leeftijd ach-ter de tap staan, samen met enkele in hetwit gestoken Nederlandse mannen bij deglazen. In de hoek een stapel kratten.De jasjes gaan uit. De heren blijkenbrouwmeester te zijn. Men is reeds inandere landen (Jaapan) geweest om hetheerlijke nat te promoten en nu is Ne-derland aan de beurt. En wel het LedigErf waar zij zich kennelijk meteen thuisvoelen.
De enthousiaste brouwmeester verteltover de historie (de oudste nog bestaandebierbrouwerij ter wereld), het brouwen(zeer verantwoord allemaal), de smaken
(12 maar liefst) en het personeel (ergtoegewijd). Weihenstephan heeft vol-gens de folder inmiddels 12 verschillendebieren, waarvan alleen het Festbier eenseizoensbier is.Het eerste biertje wordt gepresenteerd:een gewone pilsner. “Dat maken weook”. Met de lekkere frisheid en eenbeetje bittere afdronk: prima. De brouw-meesters drinken gezellig mee. “Maardan wel in halve liters natuurlijk, zoalsthuis”, verklaren ze met een glimlach.Na een korte drinkpauze komen de he-ren los. Waarom bij Ledig Erf? Omdathet Ledig Erf de grootste afnemer vanNederland is! Edy glimt en terecht na-tuurlijk. En wij ook, want daar werkenwe als fietsclub zondags ook flink aanmee. Op de tafel de folders ‘The first1000 years’ met de gezellig drinkendenonnetjes, sommigen met schalks opge-trokken rokken. De man vertelt nu ver-der over de universiteit: er wordt daarbreed gedoceerd, namelijk over devoedingsleer en dus niet alleen over hetbrouwen. “Elke echte brouwer heeft onzeuniversiteit bezocht”. Dat gaat in samen-werking met de universiteit van Münchenen je krijgt nog een echt diploma ook.
BIERPROEVERIJ CAFE LEDIG ERF
EEN WEIHENSTEPHAN KOMTALTIJD GOED AAN
Nondeju! Hoe kon ik vermoeden dat de bierproeverij van Weihenstephanzo in de smaak zou vallen? Ja, een leuke folder, o.k. bekend bier, eendoordeweekse dag. “Hier, echt iets voor jou”, aldus Edy terwijl hij mij bijde après fiets op zondagmiddag een folder in de handen drukt. We spreken9 april 2008.
31
Seit 1040
Gewis!Een tweede bier wordt aangerukt: eenKristall: heerlijk, helder, Weihenstephan!“Sommigen noemen het ook wel onzeChampagne”. Niets mis mee, zum Wohl!Inmiddels is de gehele groep woensdag-avond LE-fietsers binnengekomen, dienatuurlijk ook schrikkelijke dorst hebben.Sommigen zijn verbaasd over zo’n ont-haal maar laten zich de aangeboden bier-tjes natuurlijk goed smaken. “Ist dass auchWeihenstephan”?, hoor je sommigen zeg-gen en bestellen snel het vertrouwdeWeissbier. De mannen achter de tapschakelen een tandje hoger bij zoveelenthousiasme.
Na een korte pauze verklapt Stephan datelke werknemer 150 liter bier pro jaarvoor slecht 30 euro (‘Steuer’) kan krij-gen en dat wordt daar natuurlijk graagaanvaard. “Wat een zware baan ik heb,”
verzucht hij met een glimlach. “De heledag heen en weer lopen (hoogteverschilmindestens 60 meter), onderweg bellenen maar biertjes prüfen, een heel gedoe,maar je blijft wel gezond!”.Een derde bier wordt aangevoerd: einDunkel: een donkere Weizen dus. Te ver-gelijken met een Gulpener Dort, nou jade smaak is goed maar geef mij maareen blonde Weizen. Af en toe komt eenverdwaalde klant binnen die terugdeinstbij ‘twee mannen aan de bar met eenDuits accent’; die verdwijnt dan snel meteen welgemeend (?) ‘Ja Tschusssss’ hetpand. Intussen worden aan de stammtafeldiverse zieleroerselen blootgelegd en vin-den er tussen fietsers en overige stam-gasten ongekende verbroederingenplaats. Voor een enkele klant is het reedsgenoeg, maar wij fietsers gaan natuurlijkvoor de gehele rit.
Wat daarna nog verteld wordt, ontgaatmij enigermaten. Want hoe goedschmecken dann nog die twee anderezwaardere biertjes Vitus (7,7) en de Bock(7,4) die als uitsmijter door de vrolijkeheren angeboten worden. Zij nog immerin halbe liters natürlich! Bij het laatste‘Prost’ van Stephan breekt een luid Ap-
32
Der Franz sagt “Zum Wohl!”
Mannenpraat
Hoe is je naam? Jessica Heeman.Sinds wanneer rij je met het LedigErf mee? Sinds juni 2007.Hoe heb je de club gevonden? Viade website.Hoe overleef je binnen de club? Doorhard te fietsen, selfsupporting zijn voorhet geval je de groep kwijt raakt envooral blijven komen op zondag. Het typeclub bevalt erg goed, los-vast, halfanarchistisch. Dat is wat ik zocht.Afgelopen winter heb ik 5 maanden lastgehad van een kniebles-sure, opgelopenbij de Jiu-jitsu training. Ik heb eerst alleenmoeten trainen voor-dat ik de club weerenigszins kon bijhouden.Hoe lang fiets je al? Twee jaar, dit ishet derde seizoen.Wat is je ambitie op fietsgebied? Nogharder fietsen, goed bij de groep blijven,vooral in de klimmetjes.Ben je al officieel lid? Ja, sinds najaar2007.
NIEUW LID
Dag kruk, dag zeikerds, dag café,hé fiets, ha slot, ga nou eens open,juist. Zeg voorwiel, blijf eens recht,o handen, hou dat stuur nou vast,
dag schots en scheve sterrenbeelden,vlieg toch niet zo snel voorbij,dag harde koude kinderhoofdjesblauwgroen in mijn ribbenkast –
ha die voordeur, leeg portiek,hoi trap, daar kom ik, stommel stommel,antwoordapparaat vol ruis,we zijn weer thuis.
Dichter groet’s-morgens de dingen
Ingmar Heytze, 2000. Vrije bewerkingvan ‘Marc groet ’s morgens de dingen’van Paul van Ostaijen.
Ingestuurd door Joost van Waert.Jessica traint in de alpen voor
het rondje Ledig Erf
33
plaus loss en klinkt uit die viele dorstigekehlen het enige woord Deutsch dat som-migen nu nog kennen: zugabe, zugabe,zugabe!
Otte
P.S.: dat de volgende middag alleen nogeen echte Weihenstephan ‘voor snel her-stel’ kon helpen, spreekt voor zich!
FIETSGEDICHT
SCHURENDE SCHAKELSOtte’s roddelhoek
*Sommigen willen na de overgeschil-derde café-schrootjes nu de glas in loodramen in oranje.*Wij vinden een rits aan de voorzijde vande nieuwe damesshirts een prima idee.*Wielerliefde: na afloop samen met jefiets onder de douche, gaat wel ver.*Van wie?: ‘ik kom echt geen woordente kort om hier Frans te spreken’...*Wie heeft toch het ontbrekende LE-tegeltje van Jacobs eetzaal?*Het blad NL-30 is na het clubblad ver-schenen met aan- en uitkleedpopjes.*Als ‘Voorzitter’ toch even stiekem bijhet Ledig Erf op woensdagavond trainen!*In Rochefort inzetten op de 160 km en
vervolgens blijkt men in de bekende groten kerk aldaar te zitten.*Wanneer je met het snot voor ogen deMotirolo oprijdt en denkt voor je een automet caravan te zien, moet je je toch echtgaan afvragen wat je in je bidon hebtgedaan.*Wanneer je als rijpe LE-dame bij de startal die hitsige jonge Italiaantjes achter jein het vak hebt staan, voel je je stiekemook weer even Pantani. (naam bij deredactie bekend).*En idem: “we hebben nog nooit zoveelvan die broekies achter onze kont aangehad!” (naam bij de redactie bekend).
Het bericht ging over de startplaats vande tweede etappe van de Vuelta van2009. De strijd tussen beide steden wasbeslecht in het voordeel van de eersteHanzestad: Zutphen heeft een grotemarkt waar de ploegen zich goed kondenpresenteren, de karavaan aan auto’s enbussen konden hier goed worden geplaatsten er is voldoende hotelaccommodatiebeschikbaar om alle renners, verzorgersen volgens te kunnen huisvesten. Ommeer informatie te vergaren startte ik -beneden aangekomen- meteen de PC op.
ER IN GETUINDZoals gebruikelijk tracht de wekkerradio mij uit het dromenland te rukken.Dag in, dag uit een vergeefse moeite: normaal heb ik een half uur nodig ombij m’n positieven te komen. Op een ochtend aan het einde van het eerstekwartaal was dit anders. In het half bewustzijn ving ik de woorden: “Vuleta”,Zutphen en Deventer op. Als boorteling van Zutphen was ik meteen klaarwakker.
Helaas, noch de site van de lokale VVV,de site van de gemeente en van de EmperTour Ploeg (de Zutphense wielren vereni-ging) gaven meer informatie. Ook hetochtend-blad maakte ons niets wijzer.Dan maar googelen, ook zonder resultaat.Er moest toch meer te vinden zijn?Wat verder zoeken leverde een forum opmet daarop vele enthousiaste reacties.Een paar dagen later kwam ik er achterdat het bericht op de radio dateerde vande eerste dag van de vierde maand...Ruud Rutten
34
PARIJS – NICE IN 2009In 2009 wordt er van 20–27 mei Parijs–Nice voor ons, gewone stervelingen,georganiseerd. Het lijkt mij leuk als we daar met een aantal Ledig Erversaan mee gaan doen. Het is een etappekoers van 960 km over 6 dagen.
De Euraudax Randonneurs Nederland(de ERN, de organisatie die ook de deel-name van de Nederlanders aan Parijs-Brest-Parijs heeft gecoördineerd) heefteen all-in pakket samengesteld. Er komteen bus voor de reis naar Parijs. VanuitNice worden we, na het voltooien vande rit, weer naar huis gebracht. Voortszorgt de ERN voor 7 overnachtingen inhotels, 7 maal ontbijt en 6 maal diner envoor elke fietsdag een lunchpakket.De bus is bij elke etappeplaats aanwezig,dus je bagage reist met je mee. Bij deprijs inbegrepen is het inschrijfgeld en een(wieler?)shirt. Dit pakket kost 870 euro.Dat lijkt veel geld (en dat is het natuurlijkook) maar ik denk niet dat we het zelfheel veel goedkoper kunnen organiseren!
De start van de etappetocht valt volgendjaar op hemelvaartdag, dat lijkt me handigom te weten. Over de route kan ik nogniet veel vertellen, behalve dat hij niet veelaf zal wijken van de echte Parijs-Nice,met veel klimwerk dus!Wat moet je doen? Nog niet zo heelveel....maar wel wàt..... Als je interessehebt om mee te gaan doen zou ik dat vóóreind augustus willen weten. Ook zou ikdan willen weten of je mee zou willendoen met de bovenbeschreven “aanbie-ding” of dat je voorkeur hebt voor eenLedig Erf “zelforganisatie”. Indien datlaatste het geval is, wat zou je dan willendoen?Enfin, ik heb er nu al zin in....lekker veelfietsen en gewoon ’s nachts slapen.....Janine.
35
Route Parijs-Nice van 2006
Met een beetje geluk zit deze er ook in!
Meet je thuis met deze klimmers en stuur denamen van de klimprofielen naar de redactie.De goede inzenders maken kans op een Ledigerf
profielentrofee.
