Freecinema #120

PAGE 2 | FREE CINEMA | ISSUE#120

Ο ΘΥΡΩΡΟΣ

10 ιουλιΟΥ 2014

H TAINIA Tης εβδομαδας

Ο ΑΠΡΟΒΛΕΠΤΟΣ ΚΟΣ ΣΠΙΒΕΤ

3 ΜΕΡΕΣ ΔΙΟΡΙΑ

Ο ΚΥΚΛΟΣ ΤΩΝ ΑΝΑΜΝΗΣΕΩΝ

ΤΟ 24ΩΡΟ ΜΙΑΣ ΞΑΝΘΙΑΣ

38 ΜΑΡΤΥΡΕΣ

PAGE 3

http://freecinema.gr/mr-klein/


FREE CINEMA | τευχοσ #120 www.freecinema.gr

Διεύθυνση Ηλίας Φραγκούλης

Σχεδιασμός The Comeback

Κείμενα Δημήτρης ΔημητρακόπουλοςΠαναγιώτης ΠαναγόπουλοςΙωάννα ΠαπαγεωργίουΓιάννης ΣμοΐληςΗλίας Φραγκούλης


follow us on

© 2014 FREE CINEMA All Rights Reserved

Το περιεχόμενο του FREE CINEMA, στην όποια μορφή του (site, pdf), προστατεύεται από τις εθνικές (Ν.2121/93 ως ισχύει) και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας.

Απαγορεύεται η αναπαραγωγή, αντιγραφή, πώληση, μίσθωση, χωρίς δικαίωμα παραχώρηση, αναδημοσίευση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, μεταγλώττιση, φόρτωση (upload), κατέβασμα (download), διαμόρφωση, δημιουργία αντιγράφων site (mirroring), τροποποίηση των σελίδων ή/και του περιεχομένου του με οιονδήποτε τρόπο, τμηματικά ή περιληπτικά, χωρίς προηγούμενη γραπτή άδειά μας.

http://freecinema.gr/

http://www.comebackstudio.com

https://www.facebook.com/pages/freecinemagr/114308348692384%3Ffref%3Dts

https://twitter.com/freecinemagr

http://www.youtube.com/user/freecinemagr

Σ την ίσως χειρότερη εβδομάδα της ελλη-νικής διανομής που θυμάμαι εδώ και χρόνια, έξι «νέες» ταινίες σε καλούν να βγεις από το σπίτι και να πας σινεμά. Μα,

γιατί; Αφού μπορείς να τις δεις και στο σπίτι! Μιλάμε για φιλμ που και στην τηλεόραση να πετύχαινες, ή θα έκανες zapping ή θα κοιμόσουν! Κατανοώ ότι διανύουμε την τελευταία εβδομάδα του φετινού Mundial, όμως, αν αυτό σημαίνει για τη διανομή μηδέν εισιτήρια, ας πουν στα σινεμά να βάλουν λουκέτο μέχρι και τις 13 του μήνα ή να παίξουν μπάλα με προτζέκτορα, μπας και πουλή-σουν καμιά μπύρα…

Ειλικρινά, είναι πρόκληση αυτή η κατάσταση! Έξι ταινίες, οι περισσότερες από τα ράφια, παραγω-γής από το… 2011 (!) μέχρι και διανομής αρχών του ’14 (έστω, εδώ λες πως «δεν τους βγήκε» το έργο…), στην πιο σκοτωμένη εβδομάδα της σεζόν (υποθέτω πως ο ποδοσφαιρικός όλεθρος βάζει κάτω ακόμη και τον ελληνικό Αύγουστο!), με αντί-στοιχες επιλογές προγραμματισμού.

Όσο για τα… καθυστερημένα φιλμ, αλήθεια, υπάρχει λογική ή ιδέα πολιτικής εξόδου; Παλιό-τερα, η παραγγελία και χρήση μεταχειρισμένων

εικ

ον

ογρ

αφη

ση

: ηλι

ασ κ

υρια

ζησ

Editorial 120

Hλίας Φραγκούλης

κοπιών από το εξωτερικό δικαιολογούσε την αργοπορημένη έξοδο μιας ταινίας, διότι κατέβαζε τα έξοδα. Στην εποχή του εξωφρενικά φθηνότε-ρου DCP, όμως, τι νόημα έχει η διανομή ταινιών τριετίας και διετίας; Ειδικά όταν δεν πρόκειται για κάποιο «χαμένο αριστούργημα»; Γιατί ένας - ας πούμε - fan του Ζαν-Πιερ Ζενέ να περιμένει να δει την τελευταία ταινία του σκηνοθέτη εννέα μήνες (!) μετά τη διανομή της στη Γαλλία, που έχει βγει στη χώρα της σε DVD και Blu-Ray από τις 4 Ιου-νίου; Και, ξέρεις, δε μιλάω απαραίτητα για «κατέ-βασμα». Και νόμιμα μπορεί να την παρακολουθή-σει σπίτι του (και να σκυλοβαρεθεί, δυστυχώς)!

Αυτά, για να μη φορτώνουμε στην πλάτη τού κάθε θεατή το «σταυρό του μαρτυρίου» των άδειων ταμείων. Αυτά, για να καταλάβουμε όλοι μαζί ότι η ελληνική διανομή, η ανευθυνότητα του προγραμ-ματισμού, η άγνοια των ανθρώπων που διαχει-ρίζονται τους περισσότερους κινηματογράφους (και προβάλλουν «γουρούνι στο σακί», αρκεί να ‘ναι καινούργιο) και τα μπάζα των ταινιών, μαζί βάζουν το χεράκι τους στην «κρίση». Ελλαδάρα, μαλάκα μου.

http://www.iliaskyriazis.com/


Ο ΑΠΡΟΒΛΕΠΤΟΣ ΚΟΣ ΣΠΙΒΕΤ (2013) (THE YOUNG AND PRODIGIOUS T.S. SPIVET)

η γνωμη του mr. klein

Είναι ένα παιδάκι διά-νοια και σου τα κάνει τούμπανο. Ζέπελιν. Τσουρέκια. Οτιδήποτε σε φουσκωτό, πρησμένο και μεγάλο.

H TAINIA Tησ εβδομαδασ

Είδος Οικογενειακή Κομεντί

Σκηνοθεσία Ζαν-Πιερ Ζενέ

Καστ Κάιλ Κάτλετ, Έλενα Μπόναμ Κάρτερ, Τζούντι Ντέιβις, Κάλουμ Κιθ Ρένι

Διάρκεια 105’

Διανομή ODEON

Πανέξυπνος, ατρόμητος, πολυμήχανος, ανήσυχος στο πνεύμα και δαιμόνια εφευρετικός 10χρονος, δοκιμά-ζει να ξεπεράσει το χαμό του δίδυμου αδελφού του σε τραγικό ατύχημα, εγκαταλείποντας την ομοίως ξεχωριστή οικογένεια και το ράντσο τους στη μέση του αμερικάνικου πουθενά, για να παραλάβει μέγα επιστημονικό βραβείο από το περίφημο ινστιτούτο Σμιθσόνιαν της Ουόσινγκτον.

Από τα περισσότερο ή λιγότερο (αντίστοιχα) αριστουργη-ματικά, σε συνέργεια με το Μαρκ Καρό, «Delicatessen» και «Η Πόλη των Χαμένων Παιδιών», μέχρι τις solo δημιουργίες του, «Alien: Η Αναγέννηση», «Οι Ατελεί-ωτοι Αρραβώνες», «Micmacs: Μικροαπατεώνες στα Δύσκολα» και, φυσικά, τη λατρεμένη - σε πρόσφατη επα-νέκδοση στους ελληνικούς κινηματογράφους - «Αμελί», το σινεμά τού Ζενέ είχε πάντα μια ακαταμάχητη, πρωτοπόρα παραξενιά, μια ακούραστη, αεικίνητη ιδιοφυία / ιδιοσυ-γκρασία και - κυρίως - μια εξωφρενική επινοητικότητα στη σύνθεση των εικόνων του, που όμως δεν αποπλανούσαν μόνο το βλέμμα, αλλά (σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό) και το συναίσθημα. Όχι, όμως, και αυτός, ο κάθε άλλο παρά απρόβλεπτος, λιλιπούτειος κύριος Τι Ες Σπίβετ…

Μόλις δεύτερη, μετά το τέταρτο «Alien», αγγλόφωνη ταινία του, μοιάζει αμήχανη, αποπροσανατολισμένη, απρόσωπη και απλά διεκπεραιωτική. Σα να ήταν υποχρέωση κάποιου άλλου, που ο Ζενέ αναγκάστηκε με πολύ ζόρι να αναλάβει. Κι όμως αυτός ο μικρός κύριος Σπίβετ, οι κινηματογραφικές περιπέτειες του οποίου βασίζονται στο εξαιρετικά πρωτό-τυπο (αφού ενσωματώνει στην αφήγησή του τα σκίτσα των παρατηρήσεων, των πειραμάτων και των εφευρέσεων, καθώς και τα χαρτογραφικά πονήματα του ήρωά του) βιβλίο του Ρέιφ Λάρσεν, θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελεί ιδανικό

της Ιωάννας Παπαγεωργίου


PAGE 7


alter-ego τού σκηνοθέτη / τρομερού παιδιού, κάνοντας αυτή την ταινία πολύ προσωπική του υπόθεση.

Δυστυχώς, συμβαίνει το εντελώς αντίθετο. Αυτή τη φορά ο Ζενέ αδυνατεί αφενός να μεταφράσει εύστοχα το ανάγνωσμα στην κινηματογραφική γλώσσα, και αφετέρου να αφηγηθεί την ιστορία του με τις εικόνες του, ώστε να κοινωνήσει την ψυχή της, μέσω των ματιών, απευθείας στην καρδιά. Το αποτέλε-σμα είναι ένα φιλμ τίγκα στη - χαριτωμένα εκφρασμένη - αφήγηση off, που σου λέει διαρκώς τι βλέπεις, χωρίς να σου επιτρέπει να το αισθανθείς. Να το κάνεις κτήμα σου. Έτσι, όλοι οι χαρακτήρες παραμένουν χάρτι-νες, αναίτια και επιτηδευμένα εκκεντρικές (o Τι Ες, συν η αφηρημένη εντομολόγος μαμά, ο ετεροχρονισμένος cowboy μπαμπάς και η έφηβη αδελφή που θέλει καλά και σώνει να γίνει Miss America) καρικατούρες, ανίκανες να προκαλέσουν έστω τη minimum συμπά-θεια, ενώ καταλυτικά για τα κίνητρα του μικρού πρωταγωνιστή γεγονότα (σαν το ατύ-χημα του αδελφού του) είναι έτσι ειπωμένα / κινηματογραφημένα (ο Τι Ες το αφηγείται, ενώ στο πανί πέφτει πανοραμικό πλάνο, με τον μπαμπά, μια κουκίδα στους αγρούς, να μαθαίνει τα νέα και να τρέχει προς τον αχυρώνα), περνούν σχεδόν απαρατήρητα. Στο ντούκου.

PAGE 9


Ταυτόχρονα, οι άλλοτε χαρακτηριστικά ιδι-ότροπες, γοητευτικά εύγλωττες εικόνες του φαντάζουν εδώ καταχρηστικές. Αδιάφορες. Και μαζί με την υπόλοιπη ταινία, εντελώς βαρετές. Είτε γιατί καθόλου δε χρησιμεύ-ουν στην αφήγηση / εξέλιξη της ιστορίας (όπως π.χ. εκείνες της ανταλλαγής ανάποδης πόζας μεταξύ του λαθρεπιβάτη στο τρένο Τι Ες και του κοριτσιού που παίζει δίπλα στις γραμμές). Είτε γιατί έχουν χάσει όλη τους την πρωτοτυπία και φρεσκάδα: την εικονο-ποίηση σκέψεων ή αναμνήσεων των ηρώων (σαν αυτή της συνάντησης του Τι Ες με τον καθηγητή, για να δεχτεί την πρόκληση της εφεύρεσης της «μηχανής αέναης κίνησης») την έχεις ξαναδεί πολλάκις στις ταινίες του ίδιου του Ζενέ, ενώ την προβολή μηνυμάτων ή σκίτσων απευθείας στην οθόνη τη βλέπεις πλέον παντού (από το πρόσφατο, κινημα-τογραφικό «Το Λάθος Αστέρι», μέχρι τα τηλεοπτικά «Sherlock» και «Da Vinci’s Demons»).

Τι μένει; Μια μάταια πανέμορφη, βραβευ-μένη με Σεζάρ, διεύθυνση φωτογραφίας, που με το 3D αποκτά καμπύλες και βάθος, που ολόκληρη η ταινία δεν έχει… ούτε στ’ όνειρο της.

official site

official trailer

imdb

facebook page

link me

http://www.spivet-lefilm.com/bande_annonce

http://www.youtube.com/watch?v=wjOYX_a8GXw

http://www.imdb.com/title/tt1981107/

https://www.facebook.com/TheYoungAndProdigiousSpivet

PAGE 11


ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Όχι, ειδικά αν αγαπάς το σινεμά του Ζενέ (ή η ηλικία σου ξεπερνά τα 13 έτη). Οι μόνοι που ίσως περάσουν οριακά καλά είναι οι ορκισμένοι εικο-νοκλάστες, οι πάντα περίεργοι για τις εξελίξεις στη δουλειά τους διευθυντές φωτογραφίας και οι κοντά στην ηλικία του Τι Ες πιτσιρικάδες, που δεν έχουν ιδέα τι εστί Ζαν-Πιερ Ζενέ.

PAGE 13


Ο ΘΥΡΩΡΟΣ (2011) (MIENTRAS DUERMES)

του Ηλία Φραγκούλη

Ο μοναχικός Σέθαρ εργάζεται τη μέρα ως θυρωρός σε μια πλέον φιλήσυχη πολυκατοικία της Βαρκελώνης. Τις νύχτες, όμως, έχοντας στη διάθεσή του τα κλειδιά όλων των διαμερισμάτων της, αποκαλύπτει την εντε-λώς διαφορετική προσωπικότητα ενός ψυχωτικού ανθρώπου, που κανείς δε φαντάζεται μέχρι πού μπο-ρεί να φτάσει…

Η φιγούρα αυτού του εργατικού θυρωρού δε σου προκαλεί συναισθήματα, αρχικά. Το πρόσωπο του Λουίς Τοσάρ δεν είναι συμπαθητικό, όμως, η γνώση της ύπαρξης μιας κατά-κοιτης μάνας στο νοσοκομείο, αλλά και η ψυχρά ουδέτερη έως ενοχλητική συμπεριφορά των ενοίκων της πολυκα-τοικίας απέναντί του, σου επιτρέπουν να τον δεις με λίγο καλύτερο μάτι, σχεδόν συμπονετικά. Σταδιακά και μάλ-λον ύπουλα, το σενάριο τον «χρωματίζει» ψυχολογικά, με κάποιες δόσεις ειρωνείας στη συμπεριφορά του προς τους άλλους. Ακόμη κι αν δε γνωρίζεις τίποτε για το φιλμ από πριν, δηλαδή, ο χαρακτήρας τού Σέθαρ «φωνάζει» ότι κρύβει κάποια τρομακτικά μυστικά…

Ο Τζάουμε Μπαλαγερό, ένας εκ των σκηνοθετών του «[REC]» (2007), κλασικού, πια, τόσο για το είδος των φιλμ τρόμου όσο και για το ισπανικό, θριλερικό genre, γνωρίζει πολύ καλά να στήνει το σασπένς, πόσω μάλλον σε ένα χώρο… εντελώς ίδιο με εκείνης της ταινίας. Χωρίς εδώ να παίζει με την απειλή τού κλειστοφοβικού, το σκοτάδι ή το τι θα συνα-ντήσεις πίσω από κάθε τοίχο, οδηγεί το θεατή στο να βιώνει την αγωνία τού κεντρικού ήρωα, ειδικά στις στιγμές που βραδιάζει κι εκείνος κρύβεται κάτω από το κρεβάτι της αγα-πημένης του Κλάρα (Μάρτα Ετούρα), την οποία ναρκώνει για τα καλά και ξαπλώνει ως το πρωί δίπλα της, λες και είναι ένα ευτυχισμένο ζευγάρι. Αυτή είναι και η μοναδική θαλπωρή που βρίσκει ο Λουίς στην πολυκατοικία στην οποία εργάζεται.


Είναι ένας θυρωρός και καυλώνει για μια γκό-μενα και το βράδυ την κοιμίζει και την κάνει δική του στο κρεβάτι. Άμα πληρώνει λογαρια-σμούς και κοινόχρηστα, θέλω κι εγώ μια τέτοια.

Είδος Θρίλερ

Σκηνοθεσία Τζάουμε Μπαλαγερό

Καστ Λουίς Τοσάρ, Μάρτα Ετούρα, Αλμπέρτο Σαν Χουάν, Πέτρα Μαρτίνεθ, Ίρις Αλμέιδα


Διανομή WEIRD WAVE


PAGE 15


Αν και νιώθουμε να έχουμε ταυτιστεί με τον Σέθαρ, κυρίως επειδή είναι ο ήρωας της ταινίας, ο Μπαλαγερό, σταδιακά, μετατρέ-πει την ανεξήγητη έλξη μας προς αυτόν σε… απλά κάτι το ανεξήγητο. Μιλάμε για έναν άνθρωπο ψυχοπαθή, που μπαίνει στη ζωή άλλων ανθρώπων, θέλοντας ή μη, με μονα-δικό σκοπό να εκδικηθεί τους πάντες για την όποια δική του καταπίεση. Το δυσάρεστο συναίσθημα που εισπράττεις ξαφνικά από το Σέθαρ είναι και αυτό που περιβάλλει το υπόλοιπο φιλμ, το οποίο πάσχει σε σκιαγρά-φηση δεύτερων, υποστηρικτικών ρόλων για κάποιες αναγκαίες υποπλοκές και… χάνει τα αβγά και τα πασχάλια όταν στο διαμέρισμα της Κλάρα εμφανίζεται και ο πραγματι-κός της γκόμενος (πού ήταν τόση ώρα πριν, ουδείς δύναται να απαντήσει…).

PAGE 17


Μετά την πρώτη ώρα, ο Μπαλαγερό δεν ξέρει ούτε και ο ίδιος πού να πάει τον ήρωά του και παραπαίει μεταξύ του σαδιστή τιμω-ρού, του αυτοκαταστροφικού, μελλοντικά επίδοξου αυτόχειρα ή του αθώου… ψυχο-παθή, ο οποίος μπορεί να κουβαλάει επάνω του εργαλεία απαραίτητα για το… διαμελι-σμό ενός σώματος, όμως, την ίδια στιγμή, δεν είναι ικανός να σηκώσει χέρι απέναντι σε άλλον! Η αδυναμία τού σεναρίου να μας οδη-γήσει σε κάποια λογική κινήτρων του Σέθαρ και το τραγελαφικό φινάλε βουλιάζουν το εγχείρημα στο επίπεδο του κοινότυπου θρίλερ που μπορεί και να παρακολουθούσες στην τηλεόραση - αν δεν έβρισκες κάτι άλλο για να σκοτώσεις το χρόνο σου…

official trailer

imdb

facebook page

link me

http://www.youtube.com/watch?v=Guh0r1x8pF8


https://www.facebook.com/mientrasduermes

PAGE 19



Αν διασκεδάζεις με την αγωνία τού χιτσκοκικού σασπένς και σου έρχεται να… φωνάζεις προς τους κινηματογρα-φικούς ήρωες για να τους ειδοποιήσεις γι’ αυτό που πρόκειται να τους βρει, ίσως περάσεις στοιχειωδώς ευχάριστα με κάποιες στιγμές αυτού του φιλμ. Οι fans και γνώστες των ισπανικών ταινιών τούτης της σχολής, θα ζήσουν μια απο-γοήτευση. Τρία χρόνια (!) για να φτάσει ως τα ελληνικά σινεμά. Γιατί τώρα; Σε ποιον έλειπε αυτή η ταινία;

PAGE 21


3 ΜΕΡΕΣ ΔΙΟΡΙΑ (2014) (3 DAYS TO KILL)

του Δημήτρη Δημητρακόπουλου

Μυστικός πράκτορας μαθαίνει πως πεθαίνει από ανίατη ασθένεια αλλά, ω θαύμα, ένα πειραματικό φάρμακο μπορεί να είναι η λύση για τη σωτηρία του. Μόνο που, αν θέλει να το εξασφαλίσει, θα πρέπει σε αντάλλαγμα να προσφέρει για μια τελευταία φορά τις υπηρεσίες του, όσο, τι συγκινητικό, επιχειρεί να επα-νενωθεί με την πρώην γυναίκα του και την απόμακρη κόρη του. Ανάμεσα στις εκρήξεις και τους πυροβολι-σμούς, νομίζω μου ξέφυγε ένα δάκρυ.

Αν οι γαλλικές κομεντί είναι το νούμερο ένα εξαγώγιμο κινη-ματογραφικό προϊόν της Γαλλίας, το δεύτερο (και, συγκρι-τικά, λιγότερο ευδιάκριτο, καθώς σπανίως ομιλεί πλέον τη γαλλική) είναι οι περιπέτειες παραγωγής Λικ Μπεσόν. Ο υπο-ψιασμένος θεατής, όμως, δεν είναι δύσκολο να διακρίνει τα χαρακτηριστικά που τις προδίδουν: μοντέρνες femmes fatales (οι οποίες δε διστάζουν να «λερώσουν» τα χέρια τους), παι-δαριώδεις υποθέσεις (που συνδυάζουν εξελιγμένη - και καλά - τεχνολογία, gangsters, μαφία και άπειρες ακόμη αφορμές για να πέσει ξύλο και πιστολίδι), ήρωες τίμιοι αλλά με ένοχο παρελθόν οι οποίοι εγκλωβίζονται ανάμεσα στις επαγγελμα-τικές τους υποχρεώσεις και τις απαιτήσεις της οικογένειάς τους (σχεδόν πάντα υπάρχει μια κόρη - δεσποσύνη σε κίν-δυνο), Αμερικανοί ηθοποιοί (οι οποίοι για κάποιο λόγο βρί-σκουν μπλεξίματα στο Παρίσι και, ευρύτερα, στο γαλλικό couleur locale), καταδιώξεις με αυτοκίνητα δοθείσης πρώτης ευκαιρίας, εκρήξεις, γενναιότητα, popcorn.

Είναι μια συνταγή που γεννήθηκε στα 90’s («Nikita», «Leon», η τριλογία των «Taxi»), για να μετατραπεί σε τυπο-ποιημένη διαδικασία μέσα στη δεκαετία του 2000 (η τριλογία των «Transporter» και τα δύο «Αρπαγή») και να εξελιχθεί σε… φασόν στη δεκαετία που διανύουμε («Colombiana», «Brick Mansions»), χωρίς πλέον να χρειάζεται καν να


Είναι ένα πρακτόρι που θα ψοφήσει από κάποια ασθένεια, αλλά σκάει γκομενάκι και του λέει πως έχει το γιατρικό, που για να του το δώσει πρέπει εκείνος να σκο-τώσει. Άσχετο. Θυμάσαι τότε που κάναμε rewind τις βιντεοκασέτες; Αυτό.

Είδος Κατασκοπική Περιπέτεια

Σκηνοθεσία MακΤζι

Καστ Κέβιν Κόστνερ, Χέιλι Στάινφελντ, Άμπερ Χερντ, Κόνι Νίλσεν, Ρίτσαρντ Σάμελ, Τόμας ΛεΜαρκί, Μαρκ Αντρέονι, Μπρούνο Ρίτσι


Διανομή FEELGOOD


PAGE 23


σκηνοθετεί ο Μπεσόν (αν και στο επερχό-μενο και υποσχόμενα νεωτεριστικής πλοκής «Lucy», κρατά ο ίδιος τα ηνία). Παρά τις όποιες τροποποιήσεις, όμως, η ψυχή ολόκλη-ρης αυτής της προσέγγισης παραμένει ακόμα στη δεκαετία του ‘90, κοντά στη λογική τής βιντεοκασέτας, οπότε η αναζήτηση ταινίας για το Σαββατόβραδο χρειαζόταν λίγη δράση, λίγη περιπέτεια, μια δόση χιούμορ και μερι-κές σέξι παρουσίες για να δικαιολογήσει το φτηνό αντίτιμο και τη χαλαρή διασκέδαση.

Το οποίο από μόνο του δεν είναι κακό, όμως, στην εποχή μας φαντάζει ξεπερασμένο και σίγουρα όχι αρκετό για να δικαιολογήσει μια κινηματογραφική έξοδο. Ο MακΤζι αποτελεί ιδανική επιλογή σκηνοθέτη γι’ αυτό το εγχεί-ρημα αλλά… για όλους τους λάθος λόγους: σκηνοθετεί γενικόλογες σκηνές δράσης χωρίς ταυτότητα, προτιμά γρήγορο μοντάζ για να καλύψει οποιεσδήποτε ασυνέπειες χώρου και δράσης, ακολουθεί όλα τα κλισέ για τους στερεοτυπικούς του χαρακτήρες και, γενικά, δημιουργεί ένα φιλμ που, τελικά, είναι όσο άχρονο χρειάζεται, μία ταινία που έχουμε ήδη δει και πιθανότατα θα ξαναδούμε σύντομα, χωρίς, όμως, να το καταλαβαί-νουμε αμέσως. Το δε χιούμορ καταφέρνει να μασκαρέψει ακόμα περισσότερο αυτή την απάτη (προλαβαίνει να στριμώξει και μια αναφορά σε έναν από τους πιο χαρακτηρι-στικούς ρόλους του Κέβιν Κόστνερ, καθώς, όταν σηκώνει στα χέρια την κόρη του, η ηχώ του «Σωματοφύλακα» δεν μπορεί να αγνο-ηθεί), όσο η υπόθεση περιπλέκεται ανούσια γύρω από ένα υποτυπώδες σενάριο.

PAGE 25


Όταν, όμως, το φιλμ τελειώσει και δει κανείς πίσω από τη γερασμένη γοητεία τού Κέβιν Κόστνερ (ο οποίος, όσο κι αν το θέλει, δεν παίρνει τη σκυτάλη από το Λίαμ Νίσον) ή ξεπεράσει την εντυπωσιακή ομορφιά τής Άμπερ Χερντ (η οποία αλλάζει περούκες συνεχώς και καπνίζει με αισθαντικότητα γιατί, απλά, είναι... femme fatale - #duh!) ή υπομείνει στωικά τις απανωτές σκηνές δρά-σης (καταδιώξεων και σώμα με σώμα), θα ανακαλύψει ένα φιλμ προκάτ, χωρίς περι-εχόμενο ή απλά ένα προϊόν τυποποιημένης διαδικασίας, που πλέον πετά σε αυτόματο πιλότο, υποτιμώντας τη νοημοσύνη του κοι-νού του. Αν το διάβαζε ο Μπεσόν, σίγουρα θα απαντούσε ότι «την επόμενη φορά, θα προ-σπαθήσει περισσότερο». Γιατί σίγουρα θα υπάρξει και επόμενη φορά.

official site

official trailer

imdb

facebook page

link me

http://3daystokill.tumblr.com/

http://www.youtube.com/watch?v=TbXfZlD2eNk


https://www.facebook.com/3daystokillmovie

PAGE 27



Αν ανήκεις στη γενιά που αποθέωσε την «Αρπαγή» και η λέξη «Leon» δε σου λέει τίποτα, ίσως το βρεις ανεκτό. Αν πάλι έχεις μεγαλώσει ψάχνοντας ται-νίες στο video club της γειτονιάς για τη βραδινή σου προβολή, θα αναγνωρίσεις τον πραγματικό προορισμό τούτης της... «τηλε-ταινίας». Αν, πάλι, θες να καλύ-ψεις την γαλλική δόση της εβδομάδας, λυπάμαι, ατύχησες.

PAGE 29


Ο ΚΥΚΛΟΣ ΤΩΝ ΑΝΑΜΝΗΣΕΩΝ (2013) (THE RAILWAY MAN)

του Γιάννη Σμοΐλη

Ο Έρικ, πρώην αξιωματικός του βρετανικού στρατού που βασανίστηκε ως αιχμάλωτος πολέμου σε ιαπω-νικό στρατόπεδο εργασίας, κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκοσμίου, ανακαλύπτει πως ο άνθρωπος που υπήρξε υπεύθυνος για τη μεταχείρισή του, είναι ακόμα ζωντανός. Μετά τις παραινέσεις της γυναίκας του, που δεν αντέχει άλλο να τον βλέπει να ταλαιπω-ρείται από τις δυσάρεστες αναμνήσεις, ο Έρικ προ-ετοιμάζεται για να συναντήσει τον παλιό βασανιστή του και να τον αντιμετωπίσει μια και καλή.

Μεταπολεμικά τραύματα, σκοτεινό παρελθόν (προσωπικό και ιστορικό), παρόν γεμάτο ανοιχτές πληγές, δυσλειτουργικοί ήρωες, ο «Κύκλος των Αναμνήσεων» - καλά το μαντέψατε - είναι άλλη μια ταινία για τη φρίκη του πολέμου. Αυτή τη φρίκη που αδυνατούν να διαχειριστούν όσοι την έζησαν και την κουβαλάνε αυτούσια στις ειρηνικές τους μέρες. Ο Έρικ ερωτεύεται την Πάτι, ανοίγουν σπίτι μαζί αλλά δεν μπορούν να ζήσουν ευτυχισμένοι αφού οι δαίμονες του πρώην αξιω-ματικού, δε λένε να τους αφήσουν σε ησυχία. Στα όρια της παράνοιας, με τους εφιάλτες να τον επισκέπτονται ακόμα και κατά τη διάρκεια της μέρας, ο Έρικ Λόμαξ είναι ένας άνθρω-πος σε πλήρη σύγχυση. Σε πλήρη σύγχυση, όμως, είναι και η ταινία του Τζόναθαν Τεπλίτσκι που βασίζεται σε αληθινά περιστατικά. Όπως ο Λόμαξ, έτσι κι αυτή δεν ξέρει πού να κατευθυνθεί και τι να κάνει. Άλλοτε θυμίζει φιλμ καταγγε-λίας (με τα δυσάρεστα βιώματα του βετεράνου να δίνουν υλικό σε μακροσκελή flashback), άλλοτε ατμοσφαιρικό δράμα κι άλλοτε μεταμφιεσμένη, αστυνομική ταινία εκδίκησης. Ποτέ, όμως, δεν προκύπτει κάτι συνεκτικό και οργανωμένο απ’ όλο αυτό κι έτσι ο «Κύκλος» καταλήγει να κοροϊδεύει το θεατή, που σε καμιά στιγμή δεν μπορεί να αποφανθεί με σιγουριά για το τι είναι αυτό που παρακολουθεί.


Είναι ένας και ερωτεύε-ται μια κάποια, αλλά τον βασανίζει για πάντα η φρίκη του πολέμου, τότε που τον είχανε αιχμά-λωτο οι Ιάπωνες. Το χαρακίρι είναι η γρήγορη λύση.

Είδος Δράμα

Σκηνοθεσία Τζόναθαν Τεπλίτσκι

Καστ Κόλιν Φερθ, Νικόλ Κίντμαν, Τζέρεμι Ίρβιν, Στέλαν Σκάρσγκαρντ, Χιρογιούκι Σανάντα


Διανομή ΣΠΕΝΤΖΟΣ / SEVEN FILMS


PAGE 31


Αρχικά, το βασικό της μειονέκτημα είναι αυτή η σκηνοθετική αμηχανία. Ο Τεπλίτσκι κόπτεται τόσο πολύ να αποδώσει αυτούσιο το δράμα του κεντρικού του ήρωα, που σπα-ταλάει πολύτιμο μέρος του φιλμικού χρόνου στην παρουσίαση των εμπειριών του, στο στρατόπεδο εργασίας. Εκεί που οι Ιάπωνες, έχοντας μετατρέψει τους Βρετανούς αιχ-μαλώτους σε δούλους για την κατασκευή σιδηροδρομικής γραμμής, αποκαλύπτονται στην πεμπτουσία της σκληρότητάς τους, προκειμένου να δικαιολογηθεί επαρκώς το «σκάλωμα» του Λόμαξ σ’ αυτή τη μαύρη περίοδο της ζωής του. Αυτά τα διαρκή πισω-γυρίσματα, όμως, έχουν σαν αποτέλεσμα μια αφηγηματική ανισορροπία, που κοστί-ζει στο φιλμ το κέντρο βάρους του. Με λίγα λόγια, το παρελθόν αποκτά πολύ μεγαλύτερη σημασία, και η εκτύλιξη των γεγονότων στο παρόν, αντί να φορτίζεται με κρισιμότητα και αγωνία, καταντάει σταδιακά αδιάφορη και πληκτική. Όταν, στην τρίτη πράξη πια, ο σκηνοθέτης θα ξαναβρεί τον μεγαλύτερο Έρικ να αντιμετωπίζει το δίλημμα της ζωής του (να εκδικηθεί ή να συγχωρέσει;), ο θεα-τής δε θα καίγεται και ιδιαίτερα να μάθει τη συνέχεια. Γιατί ακόμη κι αν του έχει μείνει το παραμικρό ενδιαφέρον, μετά την εξου-θενωτική, ανοικονόμητη - και εντελώς ανέ-μπνευστη φορμαλιστικά - καταβύθιση στα χρόνια του πολέμου της δεύτερης πράξης, το υποτιθεμένο κρεσέντο… μόνο κρεσέντο δεν είναι. Καμιά συναρπαστική κλιμάκωση δε δυναμιτίζει, έστω και στο τέλος, την πλοκή, τίποτα δεν κορυφώνεται. Η ταινία σε «κρε-μάει» κανονικά.

PAGE 33


Πέρα απ’ όλα αυτά, υπάρχουν, επίσης, ενο-χλητικά προβλήματα ρυθμού, μια μελό σοβα-ροφάνεια που θα ήθελε να είναι ποιητική αλλά μάλλον προς τον αφόρητο ακαδημαϊ-σμό κατρακυλάει, οι κουραστικές επαναλή-ψεις σκηνών που εκθέτουν τη βαρβαρότητα του εχθρού (αλλά και τη μετριότητα του σκηνοθέτη) κουρελιάζοντας τα νεύρα μας, και αυτό το, ψυχρό, διαπεραστικό, υποτί-θεται φορτωμένο σιωπηλή απαντοχή και συζυγική λατρεία, βλέμμα της Κίντμαν, που μπορεί να σε στείλει μια ώρα αρχύτερα να κάνεις χαρακίρι. Τίποτα δε διασώζει αυτό το πηγμένο στους, δήθεν βαθυστόχαστους, συμβολισμούς περί εξιλέωσης και λύτρωσης, «γεροντικό» δράμα, ούτε καν η, ως συνήθως στιβαρή ερμηνευτική παρουσία σημαντικών ηθοποιών όπως ο Κόλιν Φέρθ και ο Στέλαν Σκάρσκαρντ. Μερικά φροντισμένα πλάνα, η ωραία σκηνογραφία και η - δικαιολογημένη από το μέγεθος μιας τέτοιας παραγωγής, οπότε ας μην το κάνουμε και θέμα - πειστική ανασύσταση εποχής, δεν μπορούν να σε αποζημιώσουν για τον χαμένο χρόνο και τη βαριά εκμετάλλευση της υπομονής σου. Ποια συγχώρεση; Παίρνεις εκδίκηση, χωρίς δεύ-τερη σκέψη, λέμε!

official site

official trailer

imdb

facebook page

link me

http://www.railwaymanmovie.co.uk

http://www.youtube.com/watch?v=AJv1kz8HypY


https://www.facebook.com/pages/The-Railway-Man/186168324819542

PAGE 35



Αυτοί που θα «ψαρώσουν» απ’ το καλό καστ και θα πληρώσουν εισιτήριο πρό-κειται να βρεθούν προ δυσάρεστης εκπλήξεως! Ο «Κύκλος των Αναμνή-σεων» είναι μια βαρετή, μεγαλόσχημη ταινία που περνιέται για σοφή, ενώ σου τρίβει στη μούρη, άκομψα, ένα χείμαρρο από κοινοτοπίες. Χωρίς να διαθέτει καν το στοιχειώδες σασπένς που υπόσχεται η υπόθεσή του, αυτό το χαρακτηριστικό δείγμα ρητορικού, «εκπαιδευτικού», νερόβραστου κινηματογράφου, δεν αξί-ζει, ούτε καν έναν απειροελάχιστο χώρο στη μνήμη, οποιουδήποτε σοβαρού κινη-ματογραφόφιλου. Στη λήθη κατευθείαν!

PAGE 37


ΤΟ 24ΩΡΟ ΜΙΑΣ ΞΑΝΘΙΑΣ (2014) (WALK OF SHAME)

του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Η παρουσιάστρια ειδήσεων ενός τοπικού καναλιού του Λος Άντζελες χάνει τον γκόμενό της και την ευκαι-ρία να την πάρουν σε κανάλι εθνικής εμβέλειας. Απο-γοητευμένη, βγαίνει με τις φίλες της να τα σπάσει και γνωρίζει έναν συμπαθέστατο barman. Η επαγγελμα-τική ευκαιρία, όμως, επανέρχεται και εκείνη φεύγει άρον άρον από το σπίτι τής νέας γνωριμίας… χωρίς αυτοκίνητο, χωρίς λεφτά, χωρίς κινητό, και ντυμένη με ένα κατακίτρινο super mini που θα τη βάλει σε μεγάλους μπελάδες.

Βλέποντας αυτή την «κωμωδία» (η οποία εύλογα στην Αμε-ρική βγήκε σε VOD, ταυτόχρονα με μια πολύ περιορισμένη κινηματογραφική διανομή), δεν απορεί κανείς που ο Στίβεν Μπριλ, σκηνοθέτης ταινιών του Άνταμ Σάντλερ, δεν μπορεί να διαχειριστεί ένα αστείο. Απορεί, όμως, γιατί οι παραγω-γοί της ταινίας πρόσφεραν έναν τέτοιο ασήμαντο ρόλο στην ταλαντούχα και αναβαθμισμένη τα τελευταία χρόνια Ελί-ζαμπεθ Μπανκς, ρόλο που θα απέρριπτε και στη χειρότερη φάση της καριέρας της η Άννα Φάρις (την οποία λατρεύω, αλλά έχει παίξει και σε πολλά σκουπίδια).

Από πού να το πιάσει κανείς; Από την αναληθοφάνεια του ότι η παρουσιάστρια του δημοφιλούς κατά τα άλλα τοπικού καναλιού δεν αναγνωρίζεται από κανέναν παρά μόνο σε άσχετες στιγμές; Ή από τη σχεδόν μισογυνική αντίληψη (η Παπαγεωργίου έπρεπε να το γράψει…) ότι μια γυναίκα με mini φόρεμα είναι ή stripper ή μασέζ ή πόρνη ή κοκαρισμένη πόρνη ή μάγισσα που βάζει σε πειρασμό την πίστη ενός θρη-σκόληπτου Εβραίου (σοβαρά, έχει και τέτοια σκηνή).

«Είμαι καλό κορίτσι», λέει και ξαναλέει η Μέγκαν Μάιλς, την οποία υποδύεται η Μπανκς, ενώ της συμβαίνουν όλα όσα μπορούν να αποδείξουν το αντίθετο, αφού πέφτει πάνω σε ξελιγωμένους ταξιτζήδες, βλαμμένους εμπόρους ναρκωτικών,


Είναι μια γκομενάρα (όχι σαν τις δικές μας) παρουσιάστρια ειδή-σεων και βγαίνει έξω μια βραδιά να διασκεδάσει και πάνε όλα κατά διαό-λου. Γαμάτο σενάριο για τσόντα, αλλά δεν…

Είδος Κωμωδία

Σκηνοθεσία Στίβεν Μπριλ

Καστ Ελίζαμπεθ Μπανκς, Τζέιμς Μάρσντεν, Τζίλιαν Τζέικομπς, Σάρα Ράιτ, Κεν Νταβίτιαν


Διανομή VILLAGE FILMS


PAGE 39


ηλίθιους αστυνομικούς, μονόχνωτους Εβραί-ους και ξεροκέφαλους υπαλλήλους. Σχεδόν τίποτα δεν είναι πιστευτό, γι’ αυτό και δεν είναι αστείο.

Παρά το κακό υλικό με το οποίο έχει να δου-λέψει, η Μπανκς κάνει ό,τι μπορεί πέφτοντας με τα μούτρα (κυριολεκτικά) και σε μερικές σκηνές ο ζήλος και οι ικανότητές της μπο-ρεί να σε κάνουν να χαμογελάσεις. Για τον πολυτάλαντο Μάρσντεν, ο ρόλος περιορίζε-ται στον όμορφο και καλοσυνάτο παρτενέρ που αν δεν ξαναδείς μπορεί και να ξεχάσεις ότι υπήρξε.

official site

official trailer

imdb

facebook page

link me

http://walkofshamefilm.com/

http://www.youtube.com/watch?v=4_XBpBTBv1Y


https://www.facebook.com/walkofshame

PAGE 41


PAGE 43


Αν το βάλεις να παίζει στην τηλεόραση (αρκετά σύντομα, υποθέτω…) και κάνεις κάτι άλλο (σίδερο, μαγείρεμα, πλέξιμο, λογαριασμούς), μπορεί να πετύχει το μάτι σου και καμιά σκηνή κωμικής αυτο-θυσίας της Ελίζαμπεθ Μπανκς, που να σε κάνει να χαμογελάσεις. Διαφορετικά, γιατί να χάνεις το χρόνο σου;


38 ΜΑΡΤΥΡΕΣ (2012) (38 TEMOINS)

του Ηλία Φραγκούλη

Μια νεαρή γυναίκα βρίσκεται άγρια δολοφονημένη σε πυκνοκατοικημένη περιοχή της Χάβρης. Οι ένοι-κοι γειτονικής πολυκατοικίας ήταν μάρτυρες, όμως, σιώπησαν από φόβο. Ποια μπορεί να είναι η δική τους τιμωρία;

Με βάση ένα διήγημα του Ντιντιέ Ντεκουάν, το οποίο εμπνεύστηκε από μια αληθινή, πρόμοια περίπτωση εγκλή-ματος που συνέβη το 1964, ο Βέλγος σκηνοθέτης Λουκά Μπελβό υπογράφει ένα φαινομενικά ψυχολογικό θρίλερ που ενώ, εξαρχής, βαδίζει στο γνωστό πλαίσιο του αστυνο-μικού μυστηρίου, με έρευνες για τα αίτια του εγκλήματος και την ταυτότητα του θύτη, γρήγορα εγκαταλείπει όλα τα συστατικά του genre, για να παραδοθεί σε μια… δραματική τρικυμία εν κρανίω, φεστιβαλικών στερεοτύπων και μηδε-νός αποτελέσματος!

Ο κεντρικός ήρωας αποτελεί, πιθανότατα, και τον πιο πιστό μάρτυρα του εγκλήματος, ο οποίος όχι μόνο δεν ενήργησε με κανέναν τρόπο ώστε να αποπειραθεί και να βοηθήσει το θύμα, αλλά, στη συνέχεια, κρύβεται και από την Αστυνομία ή και… τον ίδιο του τον εαυτό! Οι σχεδόν ύποπτες κινήσεις του δίνουν στο θεατή μια υποψία ενοχής, ενώ μια μυστηρι-ώδης φιγούρα τον παρακολουθεί από το απέναντι μπαλκόνι κάθε φορά που τολμά να βγει στο παράθυρο. Με την επι-στροφή τής αγαπημένης του από επαγγελματικό ταξίδι, ο Πιερ αντιδρά σπασμωδικά, εμφανίζοντας ανασφάλειες για το μέλλον τής σχέσης τους, μέσα από μια σκηνή διαλόγου που ξεπερνά κάθε… σφάλμα των χειρότερων στιγμών μιας αδιέξοδης ελληνικής κινηματογραφίας «εσωτερικού» προ-βληματισμού από την περίοδο του ’80, σε γραφή, ερμηνείες και σκηνοθετική καθοδήγηση. Πλέον, είναι κατανοητό πως η συνέχεια θα είναι ανυπόφορη!

Ο Μπελβό αποστασιοποιείται ολοκληρωτικά από προθέσεις


38 άνθρωποι άκουσαν αλλά «δεν είδαν τίποτε» από ένα έγκλημα στη γει-τονιά τους. Στην Ελλάδα, θα υπήρχαν 38 βιντεάκια από κινητό τηλέφωνο και όλοι θα τα πουλούσαν στα κανάλια.

Είδος Δράμα

Σκηνοθεσία Λουκά Μπελβό

Καστ Ιβάν Ατάλ, Σοφί Κιντόν, Νικόλ Γκαρσιά, Φρανσουά Φερολετό, Νατασά Ρενιέ, Πατρίκ Ντεκάμ


Διανομή FILMTRADE


PAGE 45


και τοποθέτηση πάνω στο θέμα του ηθικού διλήμματος των 38 μαρτύρων του φιλμ, των οποίων η απάθεια ή ορισμένες «εκρήξεις» (όπως της μάνας γειτόνισσας, που αλλάζει την κατάθεσή της ανά σκηνή στην οποία εμφανίζεται) σε κάνουν να θες να… μπουκά-ρεις στο σκηνικό και ν’ αρχίσεις να πλακώ-νεις τους πάντες στις σφαλιάρες! Τραγικές ερμηνείες, αδράνεια δράσης και αδιαφορία επικοινωνίας με το θεατή, κατρακύλα της πλοκής και της ψυχολογικής σκιαγράφησης των χαρακτήρων στα όρια της ανοησίας, είναι μερικά από τα καίρια ελαττώματα της ταινίας, που σαφώς βαραίνουν εγκλημα-τικά το σκηνοθέτη, που δείχνει να ρίχνει όλο του το βάρος στην κορύφωση της ανα-παράστασης του φόνου της νεαρής κοπέλας (η μοναδική ενδιαφέρουσα σκηνή του φιλμ, που έρχεται πολύ αργά για να διασώσει τούτο το ναυάγιο…).

Οι «38 Μάρτυρες», παραδόξως, τοποθε-τούν κι εσένα σε μια παρόμοια μοίρα μη συμμετοχής σε τούτο το έγκλημα, το οποίο διαπράττεται δίχως σκεπτικό ή διάθεση αληθοφάνειας. Σχεδόν όπως συμβαίνει και με τη μυστηριώδη ανδρική φιγούρα του απέναντι μπαλκονιού, που από ένα σημείο και μετά… σταματά να εμφανίζεται το ίδιο ανεξήγητα! Υπήρξε ποτέ; Ήταν μια μορφή «συμβολική»; Ή… με πήρε ο ύπνος όταν ο Μπελβό εξηγούσε το νόημα της εμφάνισής του; (Χρειάστηκε να ρωτήσω και άλλους, ώστε να βεβαιωθώ ότι δεν είχα χάσει σκηνή λόγω ύπνου.)

official trailer

imdb

link me

http://www.youtube.com/watch?v=plcAn4vLVKw


PAGE 47


PAGE 49


Τυπική περίπτωση ταινίας που δανείζε-ται τους κώδικες ενός κινηματογραφι-κού είδους για να τους αποσυνθέσει… «φεστιβαλικά». Δεν είναι αστυνομικό θρίλερ, δεν είναι υπαρξιακό δράμα, δεν είναι ερωτικό μελό, δεν είναι… τίποτα! Αν ήμουν δικαστής, θα έδινα ελαφρυ-ντικά στο θεατή που μπορεί να το είδε και μετά να εγκλημάτησε.


http://freecinema.gr/fragoulis-in-3/

Documents

Freecinema #120