H ΓΥΝΑΙΚΑagapw.org/site/docpic/pressdp/2019.05.00Gynaika.pdf · με τη γιαγιά μου. Μετά από λίγο καιρό έφυγαν οι άλλοι και έτσι

H ΓΥΝΑΙΚΑΜΗΝΙΑΙΑ ΕΚΔΟΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΕΥΧΟΣ 235 • ΜΑΪΟΥ 2019

ευθανασια

Τι ισχύει στην ΕυρωπαϊκήΕνωση Σελ.: 15

Δ. ΧατζηφωτιαΔου

Mιλά για τους νέους πουφεύγουν απότην Ελλάδα

Met Gala 2019

CampAισθητική

Πάννη ΤριφυλλήΕπιστήμονας γένους θηλυκού της Ομογένειας

Σελ.: 2-14

Σελ.: 18

Σελ.: 31

ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ ΤΕΥΧΟΣ 2352 ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΡΟΣΩΠΟa

b

To my Amazing Wife

Congratulations on your recognition by the National Herald for your outstanding service

to the Greek-American Community and to patients with rare diseases all over the world,

including Greece and Cyprus.

Wishing you continued success in the future

Love you always,Mike Kiledjian

I am so very proud of you and your accomplishments and consider myself incredibly fortunate to have you as a wife.

Pursuing your goals from a young age, you came to the US for your education and earned a Ph.D. in Molecular Biology and Human Genetics.

I had the good fortune of meeting and falling in love with you during our time in graduate school, where we began our life together.

Your education and drive led the way to a very successful career in the biopharmaceutical industry

all while starting a family and raising two wonderful children.

Your commitment to your family, career, and service is inspiring.

Η Πάννη με τον σύζυγό της Μάικ, μια ημέρα μετά τον γάμο τους στονναό του Απόλλωνα Υλάτη στο Κούριο το 1996.

ΜΑΪΟΣ 2019 ΠΡΟΣΩΠΟ ΓΥΝΑΙΚΑ 3

...από τις συνταγές της γιαγιάς

Με αγνά υλικά

1750 Bathgate Avenue, Bronx, NY 10457 • 1-718-729-9000 • www.krinos.com

ΚΡΙΝΟΣ: Η σωστή επιλογή

Χωρίς συντηρητικά και χημικά πρόσθετα

Πάννη ΤριφυλλήΕπιστήμονας γένους θηλυκού της ΟμογένειαςΤης Ματίνας Δεμελή

η γνώρισα με έναχαμόγελο στα χείλη.Ευγενική, διακριτική,ήρεμο πνεύμα αλλάκαι με πολύ δυναμι-

σμό που βγάζει όταν εκείνη θέλει.Μια λαμπρή επιστήμονας, ερευνή-τρια, ένα φοβερό μυαλό, η Πάννη Τρι-φυλλή είναι μια γυναίκα πρότυπο. Στα17 της άφησε την αγαπημένη της Κύ-προ για να σπουδάσει με υποτροφίαστη Μασαχουσέτη. Εκανε μεταπτυχια-κές και διδακτορικές σπουδές στηΜοριακή Βιολογία, έρευνες, ανακά-λυψε φάρμακα για σπάνιες ασθένει-ες. Αγαπάει πολύ τη δουλειά της καιμέσα από αυτή βοηθάει τους συναν-θρώπους της, κάτι που την γεμίζει. Ηζωή της ξεκινάει από την Αμμόχω-στο…

Ηταν μόλις επτά χρόνων όταν έζη-σε τον ξεριζωμό και την εισβολή μέσααπό τα παιδικά αθώα μάτια της. ΣτηνΑμμόχωστο, το καλοκαίρι του ’74 χά-ραξε μνήμες που ποτέ δεν ξέχασε.

«Θυμάμαι τα πάντα. Δεν θα ξεχά-σω ποτέ τα αεροπλάνα που έρχονταναπό πάνω και μας βομβάρδιζαν. Μουπήρε πολύ καιρό να ξεπεράσω τοβουητό των αεροπλάνων. Να ακούωαεροπλάνο και να μην τρέμω από τοφόβο. Ηταν ακόμη πιο δύσκολο γιατους γονείς μου που τα ζούσαν όλααυτά έχοντας στην αγκαλιά τους τρίαμικρά παιδιά.

Ο θείος της είχε διαμερίσματα πουενοικίαζε σε αυτούς που δούλευανστα Ηνωμένη Εθνη. «Τους είχαμε πειόταν είχε γίνει ανακωχή για μια εβδο-μάδα περίπου, αν σας ειδοποιήσουν

T

Σε εκδήλωση του AGAPW μιλώντας για τις γυναίκες στις επιστήμες καιτην τεχνολογία. Δίπλα της οι Δρ. Βάλια Καρατζά και Νατάσα Ρωμανού.

Συνέχεια στη σελίδα 5


b

To our Wonderful Mom,Congratulations on a well-deserved honor!

We love you so much and are so proud of your recognition as

Woman of the Month by the National Herald.

You never cease to amaze us with your ability to be a loving mother that is always there for us, and still have time for a successful career

helping patients with very little hope.

You are an inspiration to us both and have encouraged us to follow our dreams, the same way you always have.

We see first-hand what passion and hard work can accomplish and we hope to carry on that tradition.

Your devotion for science has inspired not only us, but other young women and men to pursue their interests in science,

and the scientific community is enriched because of it.

We love you so much; you are always the Woman of the Month to us

Nora and Alex Kiledjian

Σε συνέδριο Νευροπαιδιατρικής στη Βραζιλία μιλώντας μεφυσικοθεραπευτές για τη μυϊκή δυστροφία Duchenne.

Στην παρέλαση για την 25η Μαρτίου στην 5η Λεωφόρο με την φίληΧριστίνα Ηρακλέους μαζί με τον κυπριακό σύλλογο «Λαμπούσα».

Με τον σύζυγο της Μάικ και τα παιδιά του, Νόρα και Αλέξη, στο πάρτιγενεθλίων της ανιψιάς της όταν έγινε 16 χρόνων.


a b

Στην πολυαγαπημένη μας κόρη Pannie

εκφράζουμεν τα θερμά μας συγχαρητήρια για την τιμητικήν διάκριση που της κάνει ο «Εθνικός Κήρυξ»

και την προβολήν του έργου της,

για ανακάλυψη φαρμάκων

και για την καταπολέμηση διαφόρων ασθενειών.

Με την αγάπη μας!Οι γονείς της

Μάρω και Τριφυλλής Τριφυλλής

ότι θα ξαναρχίσει ο πόλεμος να μαςτο πείτε και μας για να φύγουμε. Καιόντως μας ειδοποίησαν ότι θα έφευ-γαν και αυτοί. Ετσι, μπήκαμε στο αυ-τοκίνητο όπως είμαστε και φύγαμε.Δεν επιστρέψαμε ποτέ ξανά πίσω. Δενπήραμε τίποτα μαζί μας».

Πήγαν σε ένα χωριό κοντά στο δι-κό τους. Εμεναν σε ένα σπίτι στοιβαγ-μένοι μαζί με άλλες οικογένειες πουείχαν βρει εκεί καταφύγιο.

«Θυμάμαι, μέναμε σε ένα δωμά-τιο. Η κάθε οικογένεια καθόταν σε μιαγωνιά στρωματσάδα στο πάτωμα. Πε-

ριμέναμε να δούμε τι θα γίνει. Οφούρνος του χωριού δεν έφτανε γιανα δίνει ψωμιά σε όλους, τόσο πολύκόσμος είχε έρθει. Ο πατέρας μουπήγαινε να βοηθήσει τον φούρναρημαζί με άλλους. Θυμάμαι το παντελό-νι του είχε γεμίσει αλεύρια και δεν εί-χε άλλο να φορέσει, έπρεπε να τοβγάλει, να καθίσει κάτω από τα σκε-πάσματα για να το πλύνει η μαμά μουκαι να το ξαναφορέσει την άλλη μέρα.Δεν είχαμε άλλα ρούχα. Γιατί λέγαμεθα φύγουμε, θα σταματήσουν οι βομ-βαρδισμοί και θα γυρίσουμε πίσω».

Συνέχεια από τη σελίδα 3

1970. Στον κήπο του σπιτιού της στην Αμμόχωστο. Λίγο πιο εκεί τογιασεμί που η μυρωδιά του πάντοτε της θυμίζει το σπίτι της.

Η Πάννη μωρό μαζί με την γιαγιά της Παναγιώτα, μητέρα του πατέρατης, από την οποία πήρε και το όνομά της, στο χωριό Πηγή τηςΑμμοχώστου το 1967.


ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ ΤΕΥΧΟΣ 2356 ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΡΟΣΩΠΟ

Γιορτάζοντας τα 80άγενέθλια του πατέρα τηςμαζί με την οικογένειάτης, τα αδέλφια της καιτα παιδιά τους.


a b

Στην αγαπημένη μου αδελφούλαθερμά συγχαρητήρια

για την τιμή και την παρουσίαση

από το «ΓΥΝΑΙΚΑ» του «Εθνικού Κήρυκα»

Είμαι πολύ περήφανη για σένα και για ό,τι έχεις πετύχει

φεύγοντας από την αγαπημένη σου πατρίδα Κύπρο

για να σπουδάσεις και να πραγματοποιήσεις

τους στόχους και τα όνειρά σου.

Σου εύχομαι υγεία, οικογενειακή ευτυχία

και να συνεχίσεις το σπουδαίο σου έργο!!!

Σε θαυμάζουμε και σε αγαπάμε

Γρηγόρης, ΕλεναΜαρία και Αναστασία Παναγή

Ο πατέρας της πριν την εισβολήδούλευε στην Τράπεζα Κύπρου καιόταν τα πράγματα ησύχασαν λίγο τονκάλεσαν να πάει πίσω. Βρήκε δου-λειά αμέσως, τον προσέλαβαν ξανάσε υποκατάστημα στη Λευκωσία καιέτσι η οικογένεια πήγε όλη εκεί.«Βλέπαμε την Πράσινη γραμμή, η μι-σή Λευκωσία ήταν υπό κατοχή. Μέ-ναμε σε ένα διαμέρισμα που μας είχεπαραχωρήσει η τράπεζα. Μέναμετρεις οικογένειες σε ένα διαμέρισματριών υπνοδωματίων. Η κάθε οικογέ-νεια έμενε σε ένα δωμάτιο. Η δικήμας οικογένεια ήταν πέντε άτομα μαζίμε τη γιαγιά μου. Μετά από λίγο καιρόέφυγαν οι άλλοι και έτσι μείναμε εκεί.Μεγάλωσα στη Λευκωσία μέχρι τα 17μου που αποφοίτησα από το Γυμνά-σιο. Μου άρεσε από τότε η Βιολογίακαι η Χημεία. Ο καθηγητής που είχαήταν πολύ καλός, σε ενέπνεε και σε

έκανε να αγαπάς το μάθημά του. Ετσιαποφάσισα ότι ήθελα να σπουδάσωΜικροβιολογία. Σκεφτόμουν πού ναπάω γιατί τότε δεν είχε πανεπιστήμιαστην Κύπρο. Αν ήθελες να σπουδά-σεις έπρεπε να πας είτε στην Ελλάδαή στο εξωτερικό. Ο αδελφός του πα-τέρα μου έμενε στο Μάντσεστερ στηνΑγγλία και μου είχε προτείνει να πάωεκεί να μείνω μαζί του και να πάω στοπανεπιστήμιο της πόλης. Η άλλη επι-λογή ήταν η Αμερική με υποτροφίαFulbright. Εκανα την αίτηση στο πα-νεπιστήμιο Ουέλσλι (Wellesley Colle-ge) στη Μασαχουσέτη και την πήρα».

Ηταν 1984. Η Πάννη με δύο βαλί-τσες στα χέρια, αποχαιρετά τη βασα-νισμένη της πατρίδα, τους δικούς τηςκαι μπαίνει στο αεροπλάνο. Ενα ταξίδιζωής ξεκινάει. Ηταν μόλις 17 χρονών.Πρώτη στάση Νέα Υόρκη.

«Θυμάμαι έφτασα στο JFK και δεν

Το 1974 στην παραλία της Αμμοχώστου μαζί με τα αδέλφια της, Ελενακαι Θωμά, και την ξαδέλφη της Ερση, λίγο μόλις καιρό πριν τηντουρκική εισβολή.

Σε εκδήλωση για την Ημέρα Ευαισθητοποίησης της μυϊκής δυστροπίαςDuchenne στο Νότιο Πλέινφιλντ της Νέας Ιερσέης.




Τα παιδιά τής Πάννη, Νόρα και Αλέξης, μαζί με τα ξαδέλφια τους,Μαρία και Αναστασία, στο σπίτι της στην Κύπρο το καλοκαίρι του 2017.


a b

on all of your achievements and accomplishments!

Your dedication and hard work is an inspiration to us all.

You continue to serve as an exemplary role model for us.

Koko, Patille, Mary, Kevork Kiledjian,

Vicky Chaderjian and Rose Apkarian

ήξερα που ήμουν και τι έκανα. Αλλάτα κατάφερα. Πήρα την άλλη πτήσηγια Μπάφαλο. Οταν έφτασα ήταν δύοτο πρωί. Είχα τη διεύθυνση για το πα-νεπιστήμιο, την έδωσα στον ταξιτζήκαι δεν ήξερε πού να πάει. Επρεπε ναβγάλω χάρτη εγώ να του δείξω. Φτά-νω στην εστία στις τρεις τα ξημερώ-ματα και ήταν όλα σκοτεινά, με άφησεο ταξιτζής και έφυγε. Κάποιος άκουσετο αυτοκίνητο, κοίταξε έξω και μουλέει ‘θες να έρθεις μέσα;’. Αυτή ήτανη αρχή της εμπειρίας μου στην Αμε-ρική».

Η νεαρή φοιτήτρια από την Αμμό-χωστο προσαρμόστηκε γρήγορα στηνέα της ζωή. Εμαθε τη γλώσσα, έκανεφίλους αλλά πάντοτε το μυαλό της καιη καρδιά της ήταν στην Κύπρο.

«Τα πράγματα ήταν διαφορετικά

τότε, για να πάρεις ένα τηλέφωνο ναμιλήσεις έπρεπε να έχεις κέρματα. Ναβάλεις τόσα πολλά για να μιλήσεις γιαένα λεπτό. Να τους πεις είμαι καλά,γεια σας.

Η συγκάτοικός μου ήταν από τοΣιατλ και ήταν και εκείνη μακριά απότο σπίτι της. Το αστείο ήταν όταν στηαρχή είχα προφορά και δυσκολευό-ταν να με καταλάβει. Μια μέρα μουείπε ότι ονειρευόμουν στα αγγλικάγιατί καταλάβαινε τι έλεγα. Οπότε μουλέει ‘αφού ονειρεύεσαι στα αγγλικάέχεις προσαρμοστεί’».

Τα χρόνια πέρασαν, πήρε το πτυ-χίο της και ετοιμαζόταν για την επι-στροφή στην πατρίδα. Ομως…

«Ενας καθηγητής μου είπε ‘σκέ-φτηκες να πας για μεταπτυχιακά;’.Ούτε καν ήξερα για μεταπτυχιακά.

«Οταν έφτασα

στη Νέα Υόρκη

δεν ήξερα

πού ήμουν και

τι έκανα. Αλλά

τα κατάφερα»



Σε βάφτιση μαζί με τον σύζυγό της Μάικ και τα παιδιά τους, Νόρα καιΑλέξη, το 2001.

Στη χριστουγεννιάτικη εκδήλωση του AGAPW, τον περασμένοΔεκέμβριο, με τα μέλη του ΔΣ Ολγα Αλεξάκου, Αφροδίτη Ναβάμπ,Ειρήνη Σαρρή κ.ά.

Φωτογραφία από την 4η τάξη στο Δημοτικό Ελένειο της Λευκωσίαςόπου φοίτησε ως πρόσφυγας φορώντας τη στολή του σχολείου το 1976.


Το 1984 η Πάννη, μαθήτρια Λυκείου,παρελαύνει ως σημαιοφόρος (δεξιά)στη Λευκωσία.


‘Σου το συστήνω να το κάνεις’ μουείπε.

Εκείνη την περίοδο η ΜοριακήΒιολογία ήταν η καινούργια επιστήμηπριν από τριάντα τόσα χρόνια και μεείχε ενθουσιάσει τρομερά. Να μπο-ρείς να κόβεις και να ράβεις γονίδια!Ηταν κάτι πολύ διαφορετικό. Και έτσιέκανα αιτήσεις για διδακτορικό σεδιάφορα πανεπιστήμια. Στο πανεπι-στήμιο της Πενσυλβάνια με δέχθηκανγια συνέντευξη. Ηξερα ότι εάν είχατην ευκαιρία να μιλήσω θα είχα πιθα-νότητες να με δεχθούν. Και έτσι έγινε.Πήγα στη Φιλαδέλφεια για έξι χρόνια.Τελείωσα το 1994. Τότε, πάλι τα σχέ-διά μου ήταν να γυρίσω στην Κύπρο.Πάντα αυτό έλεγα. Ηταν ο προορι-σμός μου η Κύπρος. Να έρθω στηνΑμερική να σπουδάσω και να πάω πί-σω στην οικογένειά μου. Δεν είχα κα-νέναν εδώ».

Τότε, ξεκίνησε και συνεργασία μετο Κέντρο Θαλασσαιμίας στην Κύπρο.

«Εκανα τη μελέτη μου για το διδα-κτορικό πάνω σε κυπριακά δείγματαπάνω σε ασθενείς που είχαν την β-θαλασσαιμία στο Ινστιτούτο Νευρολο-γίας και Γενετικής της Κύπρου.

Διότι ήξερα πως αν ήθελα να πάωπίσω στην Κύπρο έπρεπε να επιλέξωένα θέμα επίκαιρο και κάτι που θατους ενδιέφερε ώστε να με προσλά-βουν. Ετσι δούλεψα μαζί τους για τοδιδακτορικό μου. Μάλιστα τα τεστ πουείχα κάνει, αυτά που βρήκα κατά τηδιάρκεια της μελέτης μου εφαρμόζον-ταν στην Κύπρο. Και μέχρι σήμεραεφαρμόζονται».

Ομως η ζωή είχε άλλα σχέδια. Αλ-λη μια επιστροφή πήρε αναβολή. Εκείγνώρισε τον άνθρωπο της ζωής της.Τον μετέπειτα σύζυγό της Μάικ, οοποίος τότε σπούδαζε και αυτός στοπανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια.

«Ο άντρας μου είναι Αρμένιος γεν-νημένος στη Συρία. Η Συρία είναι πο-λύ κοντά από την Κύπρο. Γεννηθήκα-με τόσο κοντά και ήρθαμε στην Αμε-ρική και βρεθήκαμε. Πάντα σκέφτομαιπώς θα ήταν η ζωή μου αν δεν είχεγίνει η τουρκική εισβολή και δενήμουν πρόσφυγας. Αν δεν ερχόμουνστην Αμερική και είχα πάει Αγγλία ήΕλλάδα. Δε νομίζω να ήμουν εδώ.

Η οικογένεια του Μάικ είναι πολύ

δεμένη και πολύ αφοσιωμένη στηναρμένικη κουλτούρα και είχε μεγα-λώσει με το σκεπτικό ότι θα έβρισκεμια κοπέλα Αρμένισσα να παντρευτείκι εγώ θα πήγαινα στην Κύπρο ναβρω κάποιον Κύπριο να παντρευτώ.Είμασταν μαζί για 4 χρόνια ίσως καιπερισσότερο αλλά πάντα λέγαμε ότιστο τέλος ο καθένας θα τραβήξει τονδρόμο του. Οταν λοιπόν αποφοίτησεο Μάικ είχε κάνει αίτηση για μια έρευ-να που κάνεις μετά το διδακτορικό.Τελικά, την έκανε στην ίδια πόλη καιέτσι δεν έφυγε! Μετά έψαχνε γιαδουλειά, ήταν να πάει Νότια Ντακόταοπότε αν πήγαινε εκεί θα λέγαμε αν-τίο. Τότε, ξυπνήσαμε και οι δυο και εί-παμε ‘έχουμε κάτι πολύ ξεχωριστό θαείναι μεγάλο λάθος να χωρίσουμε καινα πάρει ο καθένας τον δρόμο του. Οδρόμος μας είναι μαζί και θα συνεχί-σουμε μαζί’».

Το ζευγάρι αρραβωνιάστηκε και ηΠάννη γύρισε επιτέλους στην αγαπη-μένη της Κύπρο λόγω της βίζας. Εμει-νε πίσω δύο χρόνια!

«Τότε, είχαμε πει αν τα καταφέ-ρουμε τώρα -γιατί είμασταν μακριάόλο αυτό το διάστημα- είναι γραφτόνα είμαστε μαζί. Και ήταν όντως δύ-σκολο γιατί τότε η επικοινωνία δενήταν όπως σήμερα. Του Μάικ δεν τουάρεσε να γράφει. Οπότε πήραμε μα-γνητοφωνάκι και γράφαμε ό,τι θέλαμενα πούμε εκεί! Μιλούσαμε μέσα απόαυτό με τις ώρες. Και στέλναμε τις κα-σέτες με το ταχυδρομείο. Το 1996παντρευτήκαμε στην Κύπρο».

Η Πάννη επέστρεψε με τον σύζυγοτης στην Αμερική και ξεκίνησε την κα-ριέρα της. Η πρόταση δεν άργησε ναέρθει.

«Είχα γνωρίσει έναν καθηγητήπου δούλευε πάνω στο θέμα με ταγονίδια που μετατρέπονται σε πρωτεΐ-νες. Πρόκειται για μια διαδικασία πουονομάζεται ‘translation’ και ότανυπάρχει ένας κωδικός που σταματάειστη μέση του γονιδίου τότε δεν φτιά-χνεται ολόκληρη η πρωτεΐνη, φτιάχνε-ται μια μικρή πρωτεΐνη και το γεγονόςότι δεν υπάρχει ολοκληρωμένη πρω-τεΐνη οδηγεί σε κάποια γενετική αρ-ρώστια. Κι εγώ δούλευα πάνω στοπώς θα μπορούσε κάποιο φάρμακονα συνεχίσει τη διαδικασία αυτή για

«Πάντα αναρωτιέμαι πώς

θα ήταν η ζωή μου

αν δεν είχε γίνει η εισβολή»


Συνέχεια στη σελίδα 13Αποφοίτηση από το Πανεπιστήμιο Ουέλσλι της Μασαχουσέτης με υποτροφία Fulbright το 1988. Εδώ με τηναδελφή της Ελενα, που την επισκέφθηκε από την Κύπρο.


Ο αρραβώνας της με τον μετέπειτα σύζυγό της Μάικ. Εδώ με τους γονείς της Τριφυλλή και Μάρω και τα πεθερικά της Ρόουζ και Κεβόρκ Κιλετζιάν, στο σπίτι τους στη Νέα Ιερσέη.

Γιορτάζοντας τα 50 της χρόνια με τα αδέλφια του άντρα της, Χαγκόπ και Ιερβάντ, την κουνιάδα της Σίλβα, τον πεθερό της Κεβόρκ, ανίψια, καθώς και τα ξαδέλφια της Φάνης και Στέλλα.


a b

Congratulations Sis!Leaving your country to go abroad to study is a huge step

that some of us make at some point.It becomes more difficult though when you are only 17 years old, you come from a small island and your parents are trying to start

a new life after deserting their house due to the Turkish invasion on the island in 1974.

Although she lives in the US she has never forgotten her roots.

When she comes to Cyprus she will do everything so her family will have time to explore our island and discover its treasures. Doing this helps my niece,

my nephew as well as her husband to get to know better our culture and tradition.

My sister Pannie Trifillis-Kiledjian not only followed her dreams and studied her favorite subject, biology,

but she has now realized her career in a very successful and innovative pharmaceutical company in New Jersey.

She has still remained the same person; very caring and down to earth.

She is a loving mother to her two children, a devoted wife and a hard working business woman who is committed to her science.

Among all her commitments she always has time for us, her family in Cyprus.

I will cherish forever the memories from our annual get-togethers when she comes with her family for their summer holidays.

Good luck to you sis, you deserve the best both on a personalas well as on a professional level, love you very much!!!

Thomas Trifillis

There are no words to describe how grateful and proud I am of my sister. She has stood by me during some very difficult times in life.

A few years back when I was diagnosed with non-Hodgkin's lymphoma she helped me immensely by giving me her guidance and together

with the rest of my family encouraged me to keep on fighting and thank God I am now in full remission.

να ολοκληρωθεί η πρωτεΐνη αντί νασταματάει πρόωρα.

Αυτή ήταν η ιδέα της εταιρείαςPTC Therapeutics, που ιδρύθηκε τότεκαι η Πάννη ήταν η πρώτη που προ-σελήφθη.

«Ψάξαμε να βρούμε το φάρμακογια τη μυϊκή δυστροφία της Duchen-ne. Το βρήκαμε μαζί με μια μεγάληομάδα, και πλέον είναι εγκεκριμένοστην Ευρώπη. Ασθενείς στην Κύπροκαι την Ελλάδα με αυτή τη γενετικήαρρώστια παίρνουν το φάρμακό μας.Ημουν η πρώτη που άρχισε αυτά ταπειράματα για να βρούμε το φάρμακο.Επειδή είμαι Ελληνίδα μου είχαν ζη-τήσει να πάω στην Ελλάδα και στηνΚύπρο και να μιλήσω εκεί με τους για-τρούς και να τους ενημερώσω για αυ-τό το φάρμακο.

Φέτος, έκλεισα 20 χρόνια στηνεταιρεία που δουλεύω.

Ταξίδεψα σε πολλές χώρες τουκόσμου. Ευρώπη, Αυστραλία, ΝότιαΚορέα, Σιγκαπούρη, Βραζιλία, Χιλή,Καναδά για να μιλήσω για το νέο αυ-τό φάρμακο. «Μόνο το 2015 είχα κά-νει 20 ταξίδια σε 16 χώρες. Ο άντραςμου με στήριξε αφάνταστα αλλιώςδεν θα μπορούσα να κάνω κάτι τέ-τοιο.

Οταν έχεις οικογένεια και καριέραπάντοτε πρέπει να κάνεις υποχωρή-σεις.

Στην εταιρεία που είμαι λέω ότι εί-χα τρεις διαφορετικές ζωές. Η πρώτημου ζωή ήταν σαν επιστήμονας, στηδεύτερη συνδύασα επιστήμη με μπίζ-νες και στην Τρίτη, την τωρινή, δου-λεύω στο τμήμα των ιατρικών υποθέ-σεων (medical affairs). Ενημερώνωτους γιατρούς για τις ασθένειες γιατίτώρα έχουμε και άλλα φάρμακα. Είναιπέντε φάρμακα για τέσσερις διαφο-ρετικές αρρώστιες. Μιλάω με τουςγιατρούς και τους ενημερώνω πώς ναγίνεται η σωστή και έγκαιρη διάγνω-ση. Γιατί πρόκειται για ασθένειες πουδεν είναι πολύ συχνές, είναι σπάνιεςγενετικές αρρώστιες και οι γιατροί δενέχουν την εμπειρία για να κάνουν τηδιάγνωση.

Η δουλειά αυτή με γεμίζει πάραπολύ. Το γεγονός ότι μπορώ να βοη-θώ αυτές τις οικογένειες που έχουνπαιδιά με σπάνιες ασθένειες. Η ζωήαυτών των ανθρώπων είναι πολύ δια-φορετική, διότι από τη μέρα που γεν-νιέται το παιδί τους το μέλλον είναιάγνωστο. Οταν τους λες ότι ψάχνουμεένα νέο φάρμακο βλέπεις την ελπίδαστο πρόσωπό τους και μπορούν να

«Η δουλειά μου με γεμίζει.

Οτι μπορώ να βοηθώ παιδιά

με σπάνιες ασθένειες»

Στην αποφοίτηση του διδακτορικού της από το Πανεπιστήμιο τηςΠενσυλβάνια μαζί με τους γονείς της και τον αδελφό της, που τηνεπισκέφθηκαν από την Κύπρο το 1994.




b

The Association of Greek American Professional Women (A.G.A.P.W.) is a 501(c)(3) tax exempt, charitable andeducational organization under Section 402 of the Non-for-Profit Corporation Law of the State of New York. Itwas founded in New York City in March of 2010 and it is an independent organization, started by and run bywomen on a volunteer, pro bono basis. The organization is seeking to expand career opportunities and promote com-munity and leadership building among Greek-American professional women by forging collaborations among our-selves and establishing partnerships with other organizations inside and outside the Greek-American community.www.agapw.org

Dr. Pannie Trifillis, Ph.D.The Association of

Greek American Professional Women (A.G.A.P.W.)

Congratulates you for

your exceptional accomplishments and leadership as a scientist, an advocate of treatment of rare disease,

a philanthropist.

You have been an exemplary role model and a stelar citizen.

Your example inspires a new generation of women scientists and leaders.

We stand by your side with pride and gratitude!

βλέπουν το μέλλον πιο ρόδινο».Επιστήμονας, σύζυγος και μητέρα.

Πώς τα κατάφερε;«Λένε ότι πίσω από κάθε επιτυχη-

μένο άνδρα υπάρχει μια έξυπνη γυ-ναίκα; Εγώ λέω δίπλα από κάθε επι-τυχημένο άνδρα ή επιτυχημένη γυναί-κα βρίσκεται πάντα κάποιος που τουσυμπαραστέκεται και τον υποστηρίζει.Ετσι έχει γίνει και με εμένα και με τονάντρα μου.

Είμαστε και οι δύο πολύ αγαπη-μένοι και δυναμικοί και ο καθέναςμας βοηθάει τον άλλο. Σεβασμός,αγάπη, αλληλεγγύη και στήριξη. Εκείείναι το μυστικό. Να βρεις κάποιονπου να μπορεί να σου συμπαραστα-θεί και το αντίστροφο».

Η ίδια αναφέρει και μια ιστορία μεμια φίλη που απέκτησε από τηνΤουρκία.

«Κάποια στιγμή απέκτησα μια συ-νάδελφο που ήταν από την Τουρκία.

Οταν τη γνώρισα και μου είπε απόπού είναι, εγώ της είπα ότι είμαι απόΚύπρο. Ηθελα από την αρχή να τοξέρει. Δεν ήθελα να κρύψω κάτι. Καιμάλιστα της είπα ‘ο άντρας μου είναιΑρμένιος’. Και τότε αυτή μου απάν-τησε: ‘Είσαστε από τα δύο έθνη πουαδικήσαμε περισσότερο! Και σας ζη-τάω συγγνώμη’. Και σκέφτηκα: ‘μεαυτή θα τα πάμε πολύ καλά’.

Στην αρμενική και στην ελληνικήκουλτούρα οι αρχές και η οικογένειαείναι πολύ βασικό και είναι αυτά πουμας συνέδεσαν από την αρχή. ΟΜάικ ήταν ο πρώτος που πήγε στοπανεπιστήμιο από την οικογένειάτου. Εστω κι αν δεν είχαν μόρφωσηοι γονείς του του δίδαξαν ότι η σκλη-ρή δουλειά ανταμείβεται. Ο πατέραςμου επίσης δούλεψε όλη του τη ζωή.

Ολοι απορούν επειδή είμαι 20χρόνια στην ίδια εταιρεία καθώς γιατην Αμερική αυτό είναι πολύ παράξε-νο αφού όλοι κάθε δυο χρόνια αλλά-

ζουν δουλειά. Και εγώ λέω: ‘ακολού-θησα τα βήματα του μπαμπά μου’».

Η Πάννη και ο σύζυγός της απέ-κτησαν δύο παιδιά, τη Νόρα και τονΑλέξη.

Τα οποία καθώς φαίνεται ακολου-θούν τα βήματα των γονιών τους.

«Ο Μάικ είναι και αυτός βιολόγοςκαι καθηγητής στο πανεπιστήμιο Rut-gers. Η κόρη μας σπουδάζει και αυτήΒιολογία. Ο Αλέξης θα ασχοληθεί μετη Μηχανολογία αλλά του αρέσει καιη Βιολογία. Είμαστε όλοι επιστήμο-νες στην οικογένεια. Σε όλους μαςαρέσουν οι επιστήμες».

Κάθε χρόνο επισκέπτονται τηνΚύπρο.

«Εχω ζήσει στην Αμερική τα δύοτρίτα της ζωής μου, όμως κάθε χρό-νο γυρίζω πίσω. Στην αγαπημένημου Κύπρο και στην αγαπημένη οι-κογένειά μου.

Είμαστε μεγάλη οικογένεια, η μη-τέρα μου έχει τέσσερα αδέλφια, οπατέρας μου πέντε, εγώ δύο. Τα παι-διά μας μιλάνε και ελληνικά, αρμε-νικά και αγγλικά. Ο γιος μου ο Αλέ-ξης μιλάει και ισπανικά».

Η Πάννη τα τελευταία τρία χρόνιαανήκει στο Διοικητικό Συμβούλιο τουAGAPW (Association of Greek Ame-rican Professional Women).

«Εχω έναν ξάδελφο από τηνπλευρά του μπαμπά μου που μένειστη Νέα Ιερσέη και η γυναίκα τουμου γνώρισε την Δρ. Ολγα Αλεξά-κου, ιδρύτρια και πρόεδρο τουAGAPW. Πιστεύω ότι το έργο πουκάνει είναι εξαιρετικό. Ετσι νιώθω καιεγώ. Πάντα ήθελα να βοηθάω τουςνέους φοιτητές, να τους καθοδηγή-σω στο τι να ακολουθήσουν για ναπραγματοποιήσουν τα όνειρά τους.

Είναι όμως και ένας τρόπος για ναεπικοινωνώ με την ελληνική κοινό-τητα, καθώς μένω στη Νέα Ιερσέηκαι εκεί είναι δύσκολο να κρατήσωεπαφές. Με το AGAPW έχει γεμίσειη ζωή μου».


Με την αδελφή της Ελενα και τον αδελφό της Θωμά, στη Λευκωσία της Κύπρου το 2013. Χριστούγεννα 2018 στο σπίτι της στη Νέα Ιερσέη με συγγενείς και φίλους.

Documents

H ΓΥΝΑΙΚΑagapw.org/site/docpic/pressdp/2019.05.00Gynaika.pdf · με τη γιαγιά μου. Μετά από λίγο καιρό έφυγαν οι άλλοι και έτσι