wWw.GreekLeech.info

Candace Camp

Η ΚΑΤΑΡΑ TOY ΓΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ

Μετάφραση: Μάνικα Σίλια

Τίτλος πρωτοτύπου: Winterset

© 2004 Candace Camp

© 2013 ΧΑΡΛΕΝΙΚ ΕΛΛΑΣ ΕΚΔΟΤΙΚΗ ΑΒΕΕ για την ελληνική γλώσσα, κατόπιν συμφωνίας με τη Harlequin Books S.A. All rights reserved.

Η εικόνα εξωφύλλου χρησιμοποιείται κατόπιν συμφωνίας με τη Harlequin Books S.A. All rights reserved.

Μετάφραση: Μόνικα Σίλια Επιμέλεια: Βασιλική Αντωνοπούλου Διόρθωση: Κυριάκος Μιχελόγκωνας

Προσαρμογή εξωφύλλου: Άγγελος Αναστασιάδης

ISBN 978-960-620-602-3

Το βιβλίο αυτό είναι έργο φαντασίας. Τα ονόματα, οι χαρακτήρες, οι τοποθεσίες και τα περιστατικά είτε είναι προϊόν της φαντασίας του συγγραφέα είτε χρησιμοποιούνται κατά τρόπο μυθιστορηματικό. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πραγματικά πρόσωπα, εν ζωή ή όχι, γεγονότα, τοποθεσίες, ιδρύματα ή επιχειρήσεις είναι εντελώς συμπτωματική. Απαγορεύονται η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή - ολική, μερική ή περιληπτική- , η κατά παράφραση ή διασκευή απόδοση του κειμένου με οποιονδήποτε τρόπο - μηχανικό, ηλεκτρονικό, φωτοτυπικό, ηχογράφησης ή άλλον- χω ρίς προηγούμενη γραπτή άδεια του εκδότη, σύμφωνα μ ε το Νόμο 2121/1993 και τους Κανόνες του Διεθνούς Δικαίου που ισχύουν στην Ελλάδα.

SILK - ΤΕΥΧΟΣ 96 ΧΑΡΛΕΝΙΚ ΕΛΛΑΣ ΕΚΔΟΤΙΚΗ ΑΒΕΕ

Φειδίου 18, 106 78 Αθήνα, Τηλ. 210 3610218

Για τη συγγραφέα

Η Κάντις Καμπ έχει εκδώσει περισσότερα από εξήντα μυθιστορή­ματα που μεταφράστηκαν σε δεκαπέντε γλώσσες και οι πωλήσεις τους έχουν ξεπεράσει τα δώδεκα εκατομμύρια αντίτυπα σε όλο τον κόσμο. Μεγάλωσε στο Τέξας, μέσα σε μια οικογένεια δημοσιογρά­φων, πράγμα που εξηγεί την αγάπη της για το γράψιμο, ωστόσο σπούδασε νομικά και για ένα διάστημα άσκησε τη δικηγορία πριν αφοσιωθεί αποκλειστικά στη συγγραφή. Για το έργο της έχει τι­μηθεί επανειλημμένα με αρκετά βραβεία, ανάμεσα στα οποία το Βραβείο των Romantic Times για τη Συνολική Προσφορά της.

Πρόλογος

Ε τρεχε προς το μέρος του με τα χέρια τεντωμένα, το όμορφο πρό­σωπό της αλλοιωμένο από το φόβο, το στόμα ανοιχτό σε μια κραυγή. Ο τρόμος φαινόταν ολοκάθαρα στα μάτια της, και παρ ’ όλο που του ήταν άγνωστο τι τον είχε προκαλέσει, η έντασή του τον χτύπησε σαν γροθιά. Εκείνος, ριζωμένος στο πάτωμα, ήταν ανήμπορος να κινηθεί προς το μέρος της, ανήμπορος έστω και να σαλέψει. Εκείνη, αν και έτρεχε σαν να την κυνηγούσαν δαίμονες, δεν έφτασε ποτέ κοντά του.

«Ριντ!» Το όνομά του αντήχησε σαν ουρλιαχτό μέσα στους απέρα­ντους σκοτεινούς διαδρόμους.

Πασχίζοντας ακόμα να τον πλησιάσει, με την προσπάθεια και την αγωνία αποτυπωμένες σε κάθε της κίνηση, τώρα απομακρυνόταν από εκείνον, σαν να την τραβούσε πίσω κάποια αόρατη δύναμη. Το ήξερε ότι ποτέ δε θα την έφτανε, ποτέ δε θα την ξανάβλεπε, και τον συγκλό­νισαν η θλίψη, ο πόνος και ο φόβος.

«Άννα!» Ο Ριντ πετάχτηκε κι άνοιξε τα μάτια, προσπαθώντας μά­ταια να δει μέσα στο σκοτάδι. «Άννα!» Αυτή τη φορά πρόφερε το όνομα πιο σιγανά, σαν ψίθυρο απελπισίας. Αναστέναξε βαθιά και ξάπλωσε πάλι. Όνειρο ήταν.

Έμεινε για λίγο έτσι να κοιτάζει τον ψηλό ουρανό του κρεβα­τιού, ενώ πάλευε να ξεδιαλύνει τη σύγχυση από το μυαλό του. Δεν ήταν η πρώτη φορά που την ονειρευόταν, σίγουρα ούτε και η τελευ­ταία. Για την ακρίβεια, τον είχε επισκεφθεί αμέτρητες φορές στα όνειρά του. Κάποια ήταν όνειρα ηδονικά, που τον ξυπνούσαν αλα­φιασμένο και κάθιδρο, και άλλα ήταν όνειρα ζοφερά, γεμάτα οργή

8 C a n d a c e C a m p

και πόνο. Με το πέρασμα των χρόνων την ονειρευόταν όλο και σπα­νιότερα· μήνες τώρα είχε να τη δει στον ύπνο του. Όμως ποτέ ως τότε, ούτε μια φορά, δεν τον είχε τρομοκρατήσει έτσι ένα όνειρο. Η Άννα κινδύνευε. Το ήξερε, το διαισθανόταν. Κάτι την τρόμαζε, την απειλούσε. Στη σκέψη και μόνο, ο Ριντ μούδιαζε, αρρώσταινε.

Ανακάθισε, παραμέρισε τα κουβαριασμένα σκεπάσματα και πή­γε στο παράθυρο. Οι κουρτίνες ήταν τραβηγμένες, το μισάνοιχτο τζάμι άφηνε το απαλό καλοκαιρινό αεράκι να του δροσίζει τη σάρ­κα. Στάθηκε λίγο εκεί και κοιτούσε έξω τους κήπους του Μπρότον Χάουζ. Εκατοντάδες άνθη έστελναν το μεθυστικό άρωμά τους από το ροδόκηπο ως επάνω.

Έτσι όπως κοιτούσε τους φεγγαρόλουστους κήπους, αντί να δει πόσο φροντισμένοι ήταν, έβλεπε στη θέση τους τη χορταριασμένη αυλή του Γουίντερσετ. Τρία χρόνια είχαν περάσει από την τελευ­ταία φορά που πήγε, όμως στο μυαλό του η εικόνα ήταν πεντακάθα­ρη, όπως και το πρόσωπο της Άννας.

Έκλεισε τα μάτια κι ένιωσε τη γνώριμη πίκρα να τον πλημμυ­ρίζει ξανά. Θυμήθηκε τα βαθυγάλανα μάτια της, το ντελικάτο πρό­σωπο σε σχήμα καρδιάς που το στεφάνωναν καστανές μπούκλες με χρυσαφένιες από τον ήλιο ανταύγειες. Και το στόμα της, τα σαρ­κώδη χείλη που ανηφόριζαν στις άκρες τους, προσδίδοντάς της μια μόνιμη αλλά συγκρατημένη έκφραση θυμηδίας για τους πάντες και τα πάντα. Την πρώτη φορά που την αντίκρισε -στεκόταν στον κήπο του Γουίντερσετ με το χέρι αντήλιο παρακολουθώντας τον να πλη­σιάζει-, αισθάνθηκε σαν κεραυνοβολημένος και κατάλαβε ότι είχε βρει τη γυναίκα που θα αγαπούσε για την υπόλοιπη ζωή του.

Δυστυχώς, είχε δίκιο εκείνη τη μέρα. Δυστυχώς, γιατί το συναί­σθημα δεν ήταν αμοιβαίο.

Ο Ριντ αναστέναξε, έφυγε από το παράθυρο και κάθισε σε μια καρέκλα. Έγειρε μπροστά, ακούμπησε τους αγκώνες στα γόνατά του κι έχωσε στα χέρια του το κεφάλι του. Έσφιξε επίτηδες τα δά­χτυλα, κι ο ελάχιστος πόνος που ένιωσε τραβώντας τα πυκνά μαύρα μαλλιά του ανακούφισε κάπως τον πόνο μέσα του.

Ύστερα από τρία χρόνια θα έπρεπε να είχε περάσει αυτός ο καη­μός. Κι όμως, παρέμενε. Μπορεί να μην υπήρχε πια η μόνιμη θλίψη που τον συνόδευε σαν μούδιασμα τους πρώτους μήνες αφότου η Άννα είχε αρνηθεί την πρότασή του κι εκείνος είχε επιστρέψει στο

wWw.GreekLeech.info

wWw.GreekLeech.info

wWw.GreekLeech.info

Η ΚΑΤΑΡΑΤΟΥ ΓΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ 9

Λονδίνο, αλλά δεν είχε πάψει να επηρεάζει τον κόσμο του. Έκτοτε καμιά γυναίκα δεν είχε τραβήξει το ενδιαφέρον του για κάτι περισ­σότερο από ένα χορό ή μια ευγενική συζήτηση. Εξακολουθούσε να σκέφτεται την Άννα, πονώντας κάθε φορά, υπέθετε ωστόσο ότι θα έπρεπε να χαίρεται γιατί ένιωθε μόνο τον απόηχο της οδύνης που κάποτε τον έπνιγε.

Προσπάθησε να διώξει από το μυαλό του το παλιό αυτό τραύμα και να σκεφτεί το όνειρο. Θυμόταν καλά τον τρόμο στα μάτια της Άννας, τα ουρλιαχτά που φαινόταν ότι έβγαιναν από τα χείλη της καθώς έτρεχε. Από τι προσπαθούσε άραγε να ζεφύγει; Τι σήμαινε αυτό; Και, το κυριότερο, από πού πήγαζε η βεβαιότητά του ότι το συγκεκριμένο όνειρο αποτελούσε σημάδι πως η Αννα κινδύνευε;

Ο Ριντ Μόρλαντ δεν ήταν από εκείνους που πίστευαν σε οράμα­τα και κακούς οιωνούς. Η γιαγιά του ισχυριζόταν ότι συνομιλούσε με τους νεκρούς συγγενείς της -η μητέρα του μάλιστα θεωρούσε τυπική συμπεριφορά της πεθεράς της τη διάθεσή της να καταδιώ­κει το άμοιρο σόι της ακόμα και πέρα από τον τάφο-, όμως όλοι την είχαν για λίγο τρελή αυτή τη γιαγιά. Οι ορθολογιστές ενήλικοι δεν έβλεπαν πράγματα που δεν υπήρχαν, δεν έπαιρναν πληροφορίες από όνειρα, ούτε άκουγαν φωνές από το υπερπέραν. Οι προσγειω­μένοι, μορφωμένοι άνθρωποι, όπως εκείνος, πορεύονταν με βάση τη λογική και όχι τις δεισιδαιμονίες.

Ωστόσο, ο Ριντ δεν μπορούσε να παραβλάψει τα γεγονότα που συνέβησαν στις αδερφές του πριν από δύο χρόνια. Ήταν γυναίκες μορφωμένες, ψύχραιμες, διόλου επιρρεπείς σε φοβίες και φαντα­σιοπληξίες. Όμως και η Ολίβια και η Κύρια είχαν έρθει αντιμέτω­πες με μυστηριώδεις δυνάμεις που δεν μπορούσαν να εξηγηθούν με τη λογική. Τελικά παραιτήθηκαν όλοι τους από την προσπάθεια να εξηγήσουν εκείνα τα φαινόμενα. Αν υπήρχαν αόρατες δυνάμεις στο σύμπαν, μια πιθανότητα που ο Ριντ δεν μπορούσε να απορρίψει πλέον αβίαστα, τότε οι Μόρλαντ είχαν σίγουρα κάποια ιδιαίτερη σχέση μαζί τους.

Επιπλέον, όσο παράλογο κι αν φάνταζε, δεν μπορούσε να παρα­βλάψει ούτε την ένταση του συναισθήματος που τον είχε κυριεύσει στη διάρκεια του ονείρου. Η Άννα κινδύνευε. Και το μοναδικό ουσι­ώδες ερώτημα για τον Ριντ ήταν: Τι θα έκανε ο ίδιος γι ’αυτό;

1

Η Άννα Χόλκομ κατέβηκε στα μαγειρεία. Ήταν πολύ νωρίς ακόμα, δεν είχε πάρει ούτε το πρόγευμά της, όμως ήθελε να σιγουρευτεί ότι η μαγείρισσα είχε θυμηθεί να ετοιμάσει κάτι για να πάρει μαζί της στις επισκέψεις που είχε προγραμματίσει. Επρόκειτο για υποχρεώ­σεις· η μία ήταν να πάει σ’ έναν ενοικιαστή των κτημάτων τους του οποίου η γυναίκα είχε γεννήσει, και η άλλη ήταν η εβδομαδιαία συ­νάντησή της με τον εφημέριο. Εκείνη και ο αδερφός της, ο Κιτ, ήταν οι μόνοι εναπομείναντες των δύο κυρίαρχων οικογενειών που κα­τοικούσαν στην περιοχή επί αιώνες, κι έτσι φρόντιζε να τηρούνται τέτοιου είδους αβρότητες. Η Άννα δεν απέφευγε ποτέ τα καθήκο- ντά της. Και μπορεί μερικές φορές να σκεφτόταν με λίγη πίκρα ότι οι συγκεκριμένες υποχρεώσεις κατανάλωναν πολύτιμο χρόνο της καθημερινότητάς της, ωστόσο αυτό συνέβαινε σπάνια, αφού κατά κύριο λόγο η Άννα είχε συμβιβαστεί με τη ζωή της χωρίς παράπονα. Ήξερε ότι είχε υπάρξει πολύ τυχερή, κι ότι θα ήταν ανόητη και μι­κροπρεπής αν στεκόταν στις λίγες στιγμές που δεν ήταν ευχάριστες.

Καθώς έφτανε στα μαγειρεία, είδε την πόρτα στο τέρμα του δια­δρόμου ανοιχτή. Ήταν μια μικρή πορτούλα κάπως στραβά τοποθε­τημένη, απομεινάρι των κελιών του μεσαιωνικού μοναστηριού που αποτελούσε κάποτε αυτή την πτέρυγα του αρχοντικού και που πλέ­ον τη χρησιμοποιούσαν σπάνια. Γι’ αυτό και η Άννα παραξενεύτηκε όταν είδε το πορτάκι μισάνοιχτο κι ένα λυγερό κορίτσι να μπαίνει μέσα στα κρυφά.

Το κορίτσι έριξε μια βιαστική ματιά στο διάδρομο και αναπή­δησε μόλις αντίκρισε την Άννα. Το ένοχο βλέμμα της πήγε κατόπιν στη σκάλα που βρισκόταν λίγο πιο πέρα. Η Άννα γνώριζε το κορί­

12 C a n d a c e C a m p

τσι. Ήταν η Εστέλ, μια από τις καμαριέρες του επάνω ορόφου. Στην αρχή δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί προσπαθούσε να της κρυ­φτεί, αλλά μετά συνειδητοποίησε ότι η Εστέλ μάλλον επέστρεφε μόλις στο σπίτι, έχοντας προφανώς περάσει τη νύχτα κάπου αλλού και όχι στο δωμάτιό της.

Η Άννα ετοιμάστηκε να της μιλήσει, όμως την ίδια στιγμή αντή­χησε η φωνή της οικονόμου από τον διπλανό διάδρομο. «Εστέλ!»

Τρόμαξαν και οι δυο τους. Η καμαριέρα κοίταξε ικετευτικά την Άννα και κινήθηκε λοξά προς τη σκάλα.

«Ανάθεμά την! Πού στην ευχή είναι αυτό το κορίτσι;» έλεγε η οικονόμος, περπατώντας βαριά προς το σημείο όπου διασταυρώ­νονταν οι δύο διάδρομοι και στεκόταν η Άννα. Όμως από εκεί που βρισκόταν η κυρία Μάικλς δεν μπορούσε να δει την καμαριέρα που ετοιμαζόταν να ανέβει τη σκάλα. «Ω δεσποινίς Άννα, δεν ήξερα ότι είστε εδώ. Ψάχνω αυτό το ανόητο κορίτσι, την Εστέλ».

Εί Άννα χαμογέλασε και είπε το ψέμα. «Νομίζω πως την είδα νωρίτερα επάνω να καθαρίζει τα υπνοδωμάτια».

Η κυρία Μάικλς ήταν στη δούλεψη της οικογένειας Χόλκομ από τότε που η Άννα θυμόταν τον εαυτό της. Ήταν μια έμπιστη και ικα­νότατη υπάλληλος, αλλά και πάρα πολύ αυστηρή στη δουλειά της. Η Άννα δε θα ήθελε καθόλου να την έχει προϊσταμένη.

Η Εστέλ έριξε μια ματιά όλο ευγνωμοσύνη στην Άννα και ανέ­βηκε γρήγορα τα σκαλοπάτια.

Η Άννα συνέχισε να μιλάει στην οικονόμο. «Κατέβηκα για να δω αν είναι έτοιμες οι τάρτες που θα πάρω μαζί μου στις επισκέψεις μου στον εφημέριο και στην κυρία Σίμονς».

«Ω, μάλιστα, δεσποινίς», τη διαβεβαίωσε η κυρία Μάικλς. «Το έχω ήδη φροντίσει προσωπικά. Τις βάλαμε για να τις ψήσουμε πρωί πρωί και η μαγείρισσα τις έχει βγάλει τώρα από το φούρνο για να κρυώσουν».

«Α, καλώς. Μήπως θα μπορούσατε λοιπόν να στείλετε ένα μή­νυμα στους στάβλους ώστε να φέρουν την άμαξα κατά τις δέκα για να ξεκινήσω για το χωριό;»

«Φυσικά, δεσποινίς».Η Άννα γύρισε πίσω και πήγε στην πρόχειρη τραπεζαρία, όπου

εκείνη και ο αδερφός της συνήθιζαν να παίρνουν όλα τα γεύματά

Η Κ α τ α ρα τ ο υ Γ ο υ ίν τ ε ρσ ε τ 13

τους. Ο Κιτ, που ήταν πρωινός τύπος, καθόταν ήδη στο τραπέζι και ρουφούσε τον καφέ του, μια συνήθεια που είχε αποκτήσει όταν τα­ξίδευε στην Ευρώπη πριν από μερικά χρόνια.

«Γεια σου, Άννα», της είπε ο Κιτ και σηκώθηκε όρθιος για να της τραβήξει την καρέκλα που ήταν στα αριστερά του. «Μια χαρά φαίνεσαι σήμερα».

«Ναι. Καλά είμαι. Εσύ;» Γέμισε μόνη της το φλιτζάνι της με τσάι.Στο σπίτι τους δεν κρατούσαν ιδιαίτερα τους τύπους. Η μητέρα

τους πέθανε όταν η Άννα ήταν δεκατεσσάρων χρονών, οπότε ανέλα­βε εκείνη τα ηνία του νοικοκυριού στο αρχοντικό καθώς και τη φρο­ντίδα του πατέρα και του αδερφού της, που ήταν μικρότερος. Δεδο­μένου ότι είχαν απομείνει μόνο οι τρεις τους πλέον, της είχε φανεί κουτό να διευθύνει το Χόλκομ Μάνορ με τις τυπικότητες που ακο­λουθούσε η μητέρα της, η οποία ήταν μια γνήσια Ντε Γουίντερ και συνεπώς συνηθισμένη σε πιο μεγαλόπρεπο τρόπο ζωής. Χρειάστηκε λοιπόν να διαπληκτιστεί έντονα με την οικονόμο τους, η οποία θεω­ρούσε την παράδοση ιερή και μάλιστα ζήτησε υποστήριξη από τον πατέρα της Άννας. Όμως η Άννα, που διέθετε ισχυρή θέληση παρά τη φαινομενικά πράα φύση της, είχε κερδίσει στο τέλος. Το αποτέ­λεσμα ήταν οι άντρες υπηρέτες να μη φορούν λιβρέες, στα γεύμα­τα να παρίστανται το πολύ δύο τραπεζοκόμοι, ενώ το πρόγευμα να προσφέρεται σε πιατέλες που διατηρούνταν ζεστές στον μπουφέ, απ’ όπου η Άννα με τον αδερφό της σερβίρονταν μόνοι τους.

Καθώς έτρωγαν, κουβέντιαζαν με την άνεση των ανθρώπων που είχαν περάσει σχεδόν ολόκληρη την ως τότε ζωή τους μαζί. Μονάχα οι δυο τους ήταν οι καρποί του γάμου των γονέων τους, ενώ με τα μόλις δύο χρόνια διαφοράς που είχαν στην ηλικία, είχαν γίνει οι καλύτεροι φίλοι κι εμπιστεύονταν απόλυτα ο ένας τον άλλον. Απο­χωρίστηκαν αναγκαστικά πρώτα όταν ο Κιτ μεγάλωσε και πήγε στο οικοτροφείο, και αργότερα, όταν έκανε το καθιερωμένο για τους νέους της τάξης τους ταξίδι στην Ευρώπη. Όταν, δύο χρόνια πριν, έχασαν τον πατέρα τους, ο Κιτ επέστρεψε για να αναλάβει τα κα- θήκοντά του ως διαδόχου του τίτλου του σερ Έντμουντ και κληρο­νόμου της περιουσίας του. Έκτοτε, τα αδέρφια ξαναβρήκαν εύκολα τις παλιές τους συνήθειες.

Έμοιαζαν πολύ στο χαρακτήρα. Ήταν και οι δύο ήρεμοι και ανέ­

14 C a n d a c e C a m p

μελοι, γελούσαν εύκολα και θύμωναν δύσκολα. Αγαπούσαν και οι δύο το πατρογονικό σπίτι τους, τμήματα του οποίου χρονολογού­νταν από το Μεσαίωνα, όπως και τα κτήματα που το περιέβαλλαν, και παρ’ ότι ήταν τόσο νέοι, είχαν αναλάβει αγόγγυστα την ευθύνη να συντηρούν σωστά το φέουδό τους, το μεγαλύτερο της συγκεκρι­μένης περιοχής του Γκλόστερσιρ.

Εμφανισιακά όμως η ομοιότητά τους δεν ήταν τόσο έντονη. Η Άννα είχε πάρει από τον πατέρα τους και ήταν ψηλή και λυγερόκορ­μη, ενώ από τη μητέρα τους είχε κληρονομήσει τα σκουρογάλανα μάτια και τα ανοιχτοκάστανα μαλλιά με τις χρυσαφένιες ανταύγει­ες. Ο Κιτ ήταν πιο γεροδεμένος και είχε τα ξανθά μαλλιά και τα πράσινα μάτια του πατέρα τους. Το πρόσωπο της Άννας ήταν ντελι- κάτο, σε σχήμα καρδιάς, ενώ του Κιτ ήταν τετράγωνο. Όμως είχαν αναμφίβολα ίδιο στόμα, με ελαφρά ανασηκωμένες τις άκρες των χειλιών τους, λες και κρυφογελούσαν μονίμως.

Συζητούσαν για τις υποχρεώσεις της ημέρας. Η Άννα θα έκανε τις τυπικές επισκέψεις της στο χωριό, ενώ ο Κιτ θα περνούσε τον περισσότερο χρόνο κλεισμένος στο γραφείο του με τον επιστάτη των κτημάτων. Η οικογένεια Χόλκομ, που επί μακρόν επισκιαζόταν από τους ανώτερους και πιο επιδεικτικούς γόνους των Ντε Γουί- ντερ, δεν έπαυε να είναι μια οικογένεια εύπορη και διακεκριμένη, με ρίζες στην περιοχή από τα μεσαιωνικά χρόνια. Κι αφού η μητέρα τους και ο αδερφός της ήταν οι τελευταίοι απόγονοι του γένους των Ντε Γουίντερ, ο Κιτ είχε υποχρεωτικά κληρονομήσει και αναλάβει επίσης τη φροντίδα της δικής τους, ακόμα μεγαλύτερης κτηματικής περιουσίας.

«Δε σε ζηλεύω», του είπε η Άννα χαμογελώντας. «Θεωρώ τις δικές μου υποχρεώσεις, που είναι καθαρά κοινωνικής φύσεως, ασύ­γκριτα προτιμότερες».

Ο Κιτ ανασήκωσε τους ώμους. «Δεν είμαι σίγουρος. Ειδικά αν περιλαμβάνουν επίσκεψη στην κυρία Μπένετ. Δεν αντέχω να την ακούω να εκθειάζει τις αρετές των παιδιών της. Ο Μάιλς είναι εντά­ξει, δε λέω. Βέβαια είναι λίγο κατσούφης...»

«Συναισθηματικός», τον διόρθωσε η Άννα, ενώ τα μάτια της σπί­θιζαν από ευθυμία. «Η μητέρα του με βεβαιώνει ότι είναι ευαίσθη­τος χαρακτήρας, μη σου πω και ρομαντικός».

Η ΚΑΤΑΡΑΤΟΥ ΓΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ 15

Ο Κιτ κάγχασε. «Τουλάχιστον δε μιλάει πολύ. Αντίθετα, η αδερ­φή του είναι πολυλογού. Και όλο χαχανίζει. Ωστόσο, αν άκουγες πώς μου μιλάει η κυρία Μπένετ για την κόρη της, θα νόμιζες ότι πρόκει­ται για την επιτομή της χάρης και της γοητείας».

«Ναι, επειδή τρέφει την ελπίδα ότι θα παντρευτείς τη δεσποινίδα Μπένετ».

Ο Κιτ έμεινε μ’ ανοιχτό το στόμα. «Δε μιλάς σοβαρά».«Μιλάω σοβαρότατα. Για ποιον άλλο λόγο να αφήνει συνέχεια

να εννοηθεί πόσο καλή σύζυγος θα γίνει η Φελίσιτι;»«Μα... εκτός από το ότι είναι γεμάτη σπυράκια, τελείως άχαρη

και φλύαρη, είναι μόλις δεκαεφτά χρονών! Δεν έχει κάνει ούτε το ντεμπούτο της στους υψηλούς κοινωνικούς κύκλους ακόμα».

«Α, αυτά για την κυρία Μπένετ είναι απλώς λεπτομέρειες. Ευ­τυχώς δε θα την επισκεφθώ σήμερα, ειδάλλως θα αναγκαζόμουν να ακούω συνέχεια τις αρετές της Φελίσιτι. Δίχως άλλο, ελπίζει να γίνουμε γρήγορα φίλες, ώστε να μπορέσει να σε προσεγγίσει».

Ο Κιτ γέλασε κοφτά. «Φτάνει μισή ώρα μαζί της για να μη γίνε­τε ποτέ φίλες!»

Η Αννα συμφώνησε μ’ ένα χαμόγελο, κι ολοκλήρωσαν το πρό­γευμά τους χωρίς να πουν τίποτε άλλο. Αφού ασχολήθηκε κάμποση ώρα με τα οικονομικά του σπιτιού, η Αννα φόρεσε το καπέλο και τα γάντια της και βγήκε έξω, όπου την περίμενε το μόνιππο. Δυο παραγιοί μετέφεραν προσεκτικά τις τάρτες, που τις ακούμπησαν σε ένα στρώμα από πετσέτες στο δάπεδο της άμαξας. Όταν όλα είχαν τακτοποιηθεί, η Άννα σκαρφάλωσε μπροστά και πήρε τα γκέμια από τον ιπποκόμο. Κοίταξε στην άλλη άκρη της αυλής και είδε το θηρο- φύλακά τους να στέκεται στο μονοπάτι. Τράβηξε τα γκέμια για να ξεκινήσει το άλογο κι όταν έφτασε κοντά του σταμάτησε.

Ο άντρας έβγαλε το καπέλο του κι έσκυψε το κεφάλι σ’ ένδειξη σεβασμού.

«Καλημέρα, Ράνκιν».«Καλημέρα, δεσποινίς Άννα». Ανασήκωσε το βλέμμα του και την

κοίταξε. «Παρέδωσα το δέμα που μου ζητήσατε».«Ωραία. Πώς ήταν η κατάσταση;»«Ως συνήθως, δεσποινίς».«Χρειάζονται κάτι;»

16 C a n d a c e C a m p

«Ο Μπράντμπερι είπε πως δε θέλουν τίποτα. Ωστόσο εγώ τους πήγα κι ένα φασιανό. Ξέρω πως του αρέσει».

«Καλώς. Σ’ ευχαριστώ πολύ, Ράνκιν».«Τίποτα, δεσποινίς». Ο άντρας έγνεψε ξανά με το κεφάλι, στρά­

φηκε κι απομακρύνθηκε.Η Άννα τίναξε δυνατά τα γκέμια και το άλογο ξεκίνησε πάλι.

Ακολούθησε το γνώριμο φιδωτό μονοπάτι κι έφτασε στο δρόμο που έβγαζε στο χωριό. Πάντα απολάμβανε την εξοχή, πόσω μάλλον τώ­ρα που οι αζαλέες ήταν ολάνθιστες και ο ήλιος του Ιουνίου την έλου­ζε με την ευχάριστη ζεστασιά του. Ανήκε εκεί. Η γη τής ήταν τόσο οικεία όσο και το σπίτι της. Και μερικές φορές, όταν μελαγχολούσε και φανταζόταν μια διαφορετική τροπή των πραγμάτων, θύμιζε στον εαυτό της πόσα πολλά είχε εκεί, την ομορφιά που υπήρχε μόλις έξω από το κατώφλι της και τους ανθρώπους που αποτελούσαν κομμάτι της ζωής της.

Πρώτα πήγε στο σπίτι του νοικάρη τους, όπου πρόσφερε τη μία από τις τάρτες της μαγείρισσας και ασχολήθηκε, όπως όφειλε, με το νεογέννητο μωρό. Έπειτα οδήγησε την άμαξά της ως την κατοι­κία του εφημέριου, που βρισκόταν δίπλα στη χτισμένη με ψαμμίτη εκκλησία.

Πλησιάζοντας, παρατήρησε πως ήταν ήδη εκεί η άμαξα των Μπένετ, που σήμαινε ότι η κυρία Μπένετ είχε διαλέξει τη μέρα για να επισκεφθεί κι εκείνη τον εφημέριο. Για μια στιγμή, μπήκε στον πειρασμό να κάνει στροφή και να φύγει. Όμως σκέφτηκε ότι ίσως να την είχαν δει από κάποιο παράθυρο του σπιτιού, και, φυσικά, αν εξαφανιζόταν έτσι, θα τη θεωρούσαν αγενή. Κατέβηκε λοιπόν από την άμαξα, έδεσε το άλογο στον χαμηλό φράχτη μπροστά στο πρεσβυτέριο κι έπιασε τη δεύτερη τάρτα, λέγοντας μέσα της πως θα έβρισκε μια δικαιολογία για να συντομεύσει την επίσκεψή της, διατηρώντας τα χρονικά όρια της ευπρέπειας.

Η υπηρέτρια πήρε το πεσκέσι από τα χέρια της, έκανε μια υπόκλι­ση και την οδήγησε στο σαλόνι, όπου εκεί βρήκε όχι μόνο την κυρία Μπένετ και την κυρία Μπάροουζ, τη σύζυγο του εφημέριου, αλλά και το γιατρό του χωριού. Ο δόκτωρ Φέλτον πετάχτηκε όρθιος μόλις την είδε να μπαίνει και το πρόσωπό του φωτίστηκε. Η Άννα υπέθεσε ότι βαριόταν κι εκείνος εξίσου την κουβέντα με την κυρία Μπένετ.

wWw.GreekLeech.info

wWw.GreekLeech.info

wWw.GreekLeech.info

Η Κ α τα ρα τ ο υ Γ ο υ ίν τ ε ρσ ε τ 17

«Δεσποινίς Χόλκομ, τι ευχάριστη έκπληξη!» είπε, διασχίζοντας το δωμάτιο για να υποκλιθεί πάνω από το χέρι της. Ανύπαντρος και κοντά στα σαράντα, ο Μάρτιν Φέλτον αποτελούσε μέλος του μι­κρού κοινωνικού κύκλου όπου κινούνταν η Άννα και ο αδερφός της. Τον συναντούσε συχνά στις γιορτές και στις διάφορες συγκεντρώ­σεις, και μολονότι δεν ανήκε στους στενούς φίλους της, η παρέα του ήταν ευχάριστη.

«Ω, ναι, δεσποινίς Χόλκομ, πολύ χαιρόμαστε που σας βλέπου­με». Η κυρία Μπάροουζ, μια κοντόσωμη, αεικίνητη γυναίκα, ση­κώθηκε κι έσπευσε να πιάσει τα χέρια της Άννας. «Τι ευγενικό εκ μέρους σας να έρθετε! Ω, μας φέρατε και μια από τις νοστιμότατες τάρτες της μαγείρισσάς σας». Θαύμασε την τάρτα που κρατούσε η υπηρέτρια κι έπειτα έπιασε την Άννα αγκαζέ, την οδήγησε στον καναπέ και κάθισε δίπλα της.

Η κυρία Μπένετ, η οποία ήταν τόσο στρουμπουλή όσο λεπτή ήταν η φίλη της, πλησίασε όλο διαχυτικότητα. «Άννα, πόσο χαί­ρομαι που σε βλέπω. Τι κάνει ο αδερφός σου, χρυσό μου; Τι εξαι­ρετικός νέος! Αυτό δε σου έλεγα τις προάλλες, Ρέιτσελ, ότι ο σερ Κρίστοφερ είναι πρότυπο νεαρού άντρα;»

«Μα ναι, φυσικά. Αληθινός τζέντλεμαν», συμφώνησε η κυρία Μπάροουζ.

«Πρέπει να τον μαλώσεις που δεν ήρθε μαζί σου σήμερα. Μας δίνει πάντα μεγάλη χαρά η παρουσία του».

«Δυστυχώς, ήταν πολύ απασχολημένος με τον επιστάτη μας».«Α, βέβαια. Είναι πολύ υπεύθυνος. Μακάρι να έδειχνε κι ο Μά-

ιλς μου το ίδιο ενδιαφέρον για τη δική μας περιουσία. Όμως δεν έχει κλίση στις επιχειρήσεις. Είναι περισσότερο άνθρωπος του πνεύμα­τος. Όλο κλείνεται στο δωμάτιό του και διαβάζει».

Η Άννα, που είχε συναναστραφεί τον νεαρό σε κάμποσες περι­στάσεις, κάθε άλλο παρά διανοούμενο θα τον χαρακτήριζε. Δεν το σχολίασε όμως. Άλλωστε, όταν μιλούσε η κυρία Μπένετ, κανείς άλ­λος δεν μπορούσε να αρθρώσει λέξη.

«Δυστυχώς ο γιος μου είναι λίγο αδιάθετος», συνέχισε η κυρία Μπένετ. «Εύχομαι να μην έχει κρυολογήσει. Τον έπιασε η βροχή προχτές. Του είχα πει να πάρει ομπρέλα πριν βγει για τη βόλτα του, αλλά, όπως ξέρετε, οι νέοι...» Άφησε ένα χαχανητό και κάλυψε το

18 C a n d a c e C a m p

στόμα της. «Ω, πόσο θα θύμωνε αν με άκουγε τώρα. Μόλις χτες μου έλεγε: “Μητέρα, δεν είμαι μικρό παιδί πια. Έγινα είκοσι ενός χρό­νων!” Δε λέω, είναι πράγματι, όμως εμένα μου φαίνεται ακόμα μω­ρό. Σ’ εσένα όχι, εννοείται, αφού είσαι κι εσύ σχεδόν παιδί ακόμα».

«Ε, όχι και παιδί, κυρία Μπένετ», διαμαρτυρήθηκε η Άννα, αλλά της έκανε εντύπωση που η γυναίκα δε συνέχισε να συζητάει για την ασθένεια του γιου της. Ούτε κι έκανε κάποιο σχόλιο για την κόρη της. Αυτή η αλλαγή στη συνηθισμένη συμπεριφορά της θα μπορού­σε να σημαίνει ότι κάτι της συνέβαινε, όμως υπήρχε ένας συγκρα­τημένος ενθουσιασμός στο ύφος της, μια έντονη λάμψη στα μάτια της. Έτσι, κρίνοντας από προηγούμενη εμπειρία, η Άννα κατάλαβε ότι η κυρία Μπένετ κόντευε να σκάσει από κάποιο σπουδαίο κου­τσομπολιό που δεν έβλεπε την ώρα να τους αποκαλύψει.

Η Άννα κοίταξε την οικοδέσποινα και είδε ότι τα μάγουλά της ήταν επίσης ξαναμμένα, τα μάτια της έλαμπαν εξίσου. Μα τι στην ευχή συνέβαινε;

Σαν να μην μπορούσε να κρατηθεί άλλο, η κυρία Μπένετ πή­ρε πάλι το λόγο γεμάτη ανυπομονησία. «Έμαθες τα νέα, δεσποινίς Χόλκομ; Ω, είναι τόσο συναρπαστικά...»

«Όχι, λυπάμαι, δεν έχω μάθει τίποτα συναρπαστικό». Η Άννα κοίταξε το γιατρό, ο οποίος ανασήκωσε τους ώμους, αφού προφα­νώς δεν είχε ούτε κι εκείνος ιδέα.

«Αοιπόν, μου είπε ο άντρας μου -και είμαι σίγουρη ότι το άκου- σε απευθείας από τον κύριο Νόρτον, ο οποίος, βεβαίως, είναι ο δι­κηγόρος μας- ότι ο Ριντ Μόρλαντ επιστρέφει στο Γουίντερσετ!» Η κυρία Μπένετ έκανε παύση και κοίταξε όλο αγωνία την Άννα. Εκείνη είχε σαστίσει, δεν ήξερε τι να πει. Ο Ριντ Μόρλαντ! Ξαφνικά η Άννα ένιωσε σαν να μην την κρατούσαν τα πόδια της.

«Δεν είναι θαυμάσιο;» σχολίασε ασθμαίνοντας η σύζυγος του εφημέριου.

«Ναι», κατάφερε να ψελλίσει άχρωμα η Άννα. «Φυσικά».«Τι εκλεπτυσμένος κύριος!» συνέχισε χαρούμενα η κυρία Μπά­

ροουζ. «Τόσο καλλιεργημένος, με τόσο καλή ανατροφή. Όπως προσ- δοκάται να είναι ο γιος ενός δούκα».

«Και καθόλου ψηλομύτης», υπερθεμάτισε η κυρία Μπένετ.«Ω, καθόλου, σ’ αυτό έχεις απόλυτο δίκιο», συμφώνησε η φίλη

wWw.GreekLeech.info

wWw.GreekLeech.info

wWw.GreekLeech.info

Η Κ α τα ρα τ ο υ Γ ο υ ίν τ ε ρσ ε τ 19

της. «Ούτε ψηλομύτης, αλλά ούτε και υπερβολικά φιλικός. Όπως ακριβώς πρέπει».

«Πραγματικά, άψογος».«Ένας άνθρωπος υπόδειγμα, δηλαδή», είπε ο δόκτωρ Φέλτον,

με μια ανεπαίσθητη χροιά ευθυμίας στη φωνή του.«Έχετε απόλυτο δίκιο», αποκρίθηκε γνέφοντας με το κεφάλι η

κυρία Μπένετ, ανίκανη να διακρίνει την ειρωνεία του. «Τον είχατε συναντήσει την προηγούμενη φορά που ήταν εδώ, γιατρέ;»

«Μου τον γνώρισαν σε μια γιορτή, απ’ ό,τι θυμάμαι. Μου φάνη­κε αρκετά ευχάριστος κύριος».

Η Άννα ένιωσε το στομάχι της να ανακατεύεται και φοβήθηκε ότι η δυσφορία της θα γινόταν αντιληπτή. Ποιος να ήταν άραγε ο λόγος που ο Ριντ επέστρεφε ύστερα από τόσο καιρό; Κι εκείνη πώς θα το άντεχε; Σκέφτηκε τη στιγμή που θα τον ξανάβλεπε, που θα τον συναντούσε σε κάποια συνάθροιση... Θα της ήταν αφόρητο.

«Σίγουρα σ’ ενθουσιάζει κι εσένα αυτό το νέο, χρυσή μου», της είπε τότε η κυρία Μπένετ μ’ ένα πειραχτικό χαμόγελο. «Απ’ ό,τι θυ­μάμαι, πού τον έχανες πού τον έβρισκες, ο λόρδος Μόρλαντ ήταν από πίσω σου».

«Δε θα το έλεγα αυτό», διαμαρτυρήθηκε αδύναμα η Άννα. «Εί­ναι πράγματι πολύ ευχάριστος άνθρωπος, αλλά είμαι σίγουρη πως δεν είχε καμιά ιδιαίτερη προτίμηση σ’ εμένα».

Οι άλλες δύο γυναίκες αντάλλαξαν πονηρές ματιές. «Πολύ κομ­ψά το έθεσες, χρυσή μου», είπε η κυρία Μπάροουζ επιδοκιμαστικά. «Άλλωστε διακρίνεσαι για τη σεμνότητά σου. Όμως δεν είναι κακό να ελκύεις έναν τόσο αξιόλογο άντρα».

«Κι αφού δεν πήγες όταν έπρεπε στο Άονδίνο για να κάνεις την πρώτη σου εμφάνιση στις κοσμικές εκδηλώσεις της σεζόν...» συνέ­χισε η κυρία Μπένετ.

«Και ήταν θαυμάσιο εκ μέρους σου που έμεινες εδώ για να φρο­ντίζεις τον πατέρα και τον αδερφό σου...» πρόσθεσε η γυναίκα του εφημέριου με ευλάβεια.

«...ποια άλλη αξίζει περισσότερο από σένα το ενδιαφέρον ενός τέτοιου τζέντλεμαν;» κατέληξε η κυρία Μπένετ θριαμβευτικά.

«Πολύ ευγενικό εκ μέρους σας να το λέτε αυτό», είπε η Άννα, με όσο σοβαρότερο ύφος μπορούσε. «Παρ’ όλα αυτά, σας βεβαιώ

20 C a n d a c e C a m p

ότι δεν υπήρξε τίποτα ανάμεσα σ’ εμένα και στο λόρδο Μόρλαντ εκτός από μια σύντομη γνωριμία. Υποθέτω μάλιστα ότι ούτε που θα με θυμάται».

Η Άννα ήξερε ότι αυτό δεν ίσχυε. Ο Ριντ Μόρλαντ μπορεί να μην είχε διατηρήσει καλή ανάμνηση από εκείνη, όμως ο γιος ενός δούκα ήταν λίγο απίθανο να ξεχάσει τη γυναίκα που τον είχε προσβάλει τόσο πολύ απορρίπτοντας την πρόταση γάμου που της έκανε.

«Είναι να αναρωτιέται κανείς γιατί ο λόρδος Μόρλαντ επιστρέ­φει μετά από τόσο καιρό», σχολίασε τότε ο δόκτωρ Φέλτον, και κέρδισε ένα βλέμμα ευγνωμοσύνης από την Άννα επειδή έστρεφε τη συζήτηση μακριά από τη σχέση της με τον Ριντ.

«Έγραψε στον κύριο Νόρτον ότι σκοπεύει να πουλήσει το Γου- ίντερσετ», εξήγησε η κυρία Μπένετ. «Και θέλει να δει τι πρέπει να γίνει ώστε να είναι σε καλή κατάσταση. Μάλιστα έδωσε εντολή στον κύριο Νόρτον να προσλάβει προσωπικό για να καθαριστεί το σπίτι και να είναι έτοιμο για την άφιξή του».

«Μήπως ξέρετε πότε... πότε θα έρθει;» ρώτησε η Άννα.«Νομίζω πολύ σύντομα, χρυσή μου», απάντησε η κυρία Μπένετ.

«Ο σύζυγός μου είπε ότι, κατά τη γνώμη του κυρίου Νόρτον, ο λόρ­δος Μόρλαντ ανυπομονεί να έρθει». Έριξε μια κλεφτή ματιά όλο νόημα στην Άννα.

«Μακάρι να καταφέρει να το πουλήσει», είπε τότε ο γιατρός. «Θα είναι πολύ καλύτερα αν κατοικείται. Το Γουίντερσετ είναι πολύ όμορφο σπίτι για να μένει άδειο τόσο καιρό».

«Ω, ναι, είναι υπέροχο», βιάστηκε να συμφωνήσει η κυρία Μπά- ροουζ. «Αν και... κάπως παράξενο, δε βρίσκετε;» πρόσθεσε λίγο δι­ατακτικά και κοίταξε απολογητικά την Άννα. «Δε θέλω να το πάρεις προσωπικά, καλή μου... Το ξέρω ότι είναι το σπίτι των προγόνων σου...»

«Ω, σας παρακαλώ, δε με προσβάλλετε», την καθησύχασε η Άν­να. «Όλοι γνωρίζουν ότι ο λόρδος Ντε Γουίντερ που το έχτισε ήταν... να, λίγο ιδιότροπος».

«Ακριβώς». Η πρεσβυτέρα έγνεψε καταφατικά, χαρούμενη που η Άννα έδειξε κατανόηση.

«Σίγουρα θα είναι καλύτερα αν μένει κάποιος εκεί», συμφώνησε η κυρία Μπένετ και τα μάτια της έλαμψαν σ’ αυτή την προοπτική.

Η Κ α τ α ρα τ ο υ Γ ο υ ίν τ ε ρσ ε τ 21

«Σκεφτείτε τις δεξιώσεις... τους χορούς... Θυμάστε τη χοροεσπε­ρίδα που διοργάνωσε ο λόρδος Μόρλαντ τότε που έμενε εδώ; Τι επιτυχία που είχε!»

«Ω, ναι, ναι», συμφώνησε η κυρία Μπάροουζ.Η Άννα δεν είπε τίποτα και άφησε την κουβέντα να εξελιχθεί χω­

ρίς καμιά δική της παρέμβαση. Θυμόταν πολύ καλά εκείνον το χορό. Πάρα πολύ καλά. Οι αναμνήσεις τη στοίχειωναν για χρόνια.

Εκείνη τη μέρα ήταν κούκλα. Και το ήξερε. Είχε μαζέψει ψηλά τα μαλλιά της σε μια από τις περίπλοκες κομμώσεις που η καμα­ριέρα της, η Πένι, επέμενε πάντα να της κάνει, και είχε φορέσει μια σκουρογάλανη τουαλέτα που έδινε στα μάτια της το χρώμα του νυχτερινού ουρανού. Πράγματι, τα μάτια της στραφτοκοπούσαν, τα μάγουλά της ήταν ξαναμμένα από την έξαψη. Έλαμπε ολόκληρη σαν από ένα εσωτερικό φως, σαν τα συναισθήματά της να μετέτρε­παν τη γοητεία της σε γνήσια ομορφιά.

Η αίθουσα χορού του Γουίντερσετ ήταν κατάφωτη και το άρω­μα από τις γαρδένιες πλημμύριζε τον αέρα. Ξέροντας πως είχε πει κάποτε στον Ριντ ότι οι γαρδένιες ήταν το αγαπημένο της λουλούδι, κόντεψε να πεθάνει από ευτυχία όταν κατάλαβε πως τις είχε παραγ- γείλει ειδικά για χάρη της. Τα μάτια του, όταν την υποδέχτηκε χα­μογελαστός, της το είχαν επιβεβαιώσει. Ήταν η ωραιότερη βραδιά της ζωής της. Είχε χορέψει μόνο δύο φορές μαζί του, ακριβώς όσο έπρεπε για να μην προκαλέσουν σχόλια, αλλά εκείνες οι μοναδικές στιγμές στην αγκαλιά του φάνταζαν παραμυθένιες. Ποτέ δε θα ξε­χνούσε το πρόσωπό του καθώς της χαμογελούσε, τα γκρίζα μάτια του, γεμάτα ζεστασιά και τρυφερότητα, τα ολόμαυρα φρύδια που τα στεφάνωναν, τις γραμμές του προσώπου του, που της ήταν τόσο οικείο, σαν να τον γνώριζε σ’ όλη της ζωή της κι όχι μόνο ένα μήνα. Η μουσική, οι άλλοι άνθρωποι, ακόμα και όσα είπαν μεταξύ τους κα­θώς χόρευαν, όλα είχαν περάσει στη σφαίρα του ασήμαντου· το μόνο που την ενδιέφερε ήταν το συναίσθημα που της γεννούσε η αγκαλιά του, τα μπράτσα του γύρω της, το χέρι της μέσα στο δικό του.

Αργότερα, μετά το δείπνο, την είχε πιάσει από το χέρι και είχαν βγει στη βεράντα μαζί για να ξεφύγουν λίγο από τα αμέτρητα αδιά­κριτα βλέμματα. Κατέβηκαν τα σκαλοπάτια του κήπου. Έκανε ψύ­χρα εκείνο το βράδυ, όμως η δροσιά ήταν ευχάριστη μετά τη ζέστη

22 C a n d a c e C a m p

της αίθουσας χορού. Καθώς περπατούσαν, της έσφιξε το χέρι και το καρδιοχτύπι της δυνάμωσε. Τη στιγμή που στάθηκε ακίνητος και στράφηκε να την κοιτάξει, η Άννα ύψωσε το βλέμμα της στο δικό του όχι μόνο ξέροντας τι θα ακολουθούσε, αλλά αποζητώντας το με όλο της το είναι.

Κι όταν εκείνος έσκυψε και τη φίλησε, της φάνηκε πως έγινε μια έκρηξη μέσα της. Πόθος, λαχτάρα, μια χαρά ασύγκριτη με κάθε άλλη την κατέκλυσαν. Φώλιασε στην αγκαλιά του, ξέχασε τα πάντα και αφέθηκε μονάχα στον Ριντ και στην απόλαυση των χειλιών του. Εκείνη τη στιγμή ήταν απόλυτα σίγουρη ότι είχε βρει τον άνθρωπό της, τη μοναδική αγάπη της ζωής της, τον άντρα που θα αγαπούσε για πάντα.

Ακόμα και τώρα, μόνο που το σκεφτόταν, ένιωθε μια σουβλιά πόνου να διαπερνάει το στήθος της, να της κόβει την ανάσα. Έκλει­σε στιγμιαία τα μάτια για να ξεφύγει από τις αναμνήσεις που ζωντά­νευαν για να τη βασανίσουν ξανά απ’ την αρχή. Η απόφασή της να εγκαταλείψει τον Ριντ Μόρλαντ ήταν ό,τι πιο δύσκολο είχε κάνει ποτέ. Χρειάστηκε να περάσουν τρία ολόκληρα χρόνια για να νιώσει και πάλι αν όχι ακριβώς ευτυχισμένη, τουλάχιστον ικανοποιημένη με τη ζωή της.

Τώρα λοιπόν φάνταζε σαν άκαρδο αστείο το ότι ο Ριντ είχε απο­φασίσει να εμφανιστεί πάλι στη ζωή της. Έτρεμε στη σκέψη τού τι θα γινόταν αν θα τον ξανάβλεπε. Φοβόταν ότι θα πήγαινε χαμένος όλος ο κόπος που είχε κάνει για να βρει λίγη γαλήνη.

Αισθάνθηκε βαθιά μέσα της ένα τρέμουλο κι έσφιξε τις γροθιές της για να το ελέγξει. Έπρεπε να φύγει αμέσως από εκεί, έπρεπε να μείνει μόνη της ώστε να μπορέσει να σκεφτεί χωρίς να ανησυχεί για ό,τι μπορεί να πίστευαν οι άλλοι γύρω της. Θεωρώντας ότι η επίσκεψή της είχε διαρκέσει αρκετά ώστε να μη φανεί αγενής, με την πρώτη ευκαιρία δήλωσε ότι έπρεπε να γυρίσει στο σπίτι για να μεταφέρει τα νέα στον Κιτ.

Ξεκίνησε με το μόνιππό της για το Χόλκομ Μάνορ, αλλά προ­τού φτάσει ακολούθησε το περιστοιχισμένο από φλαμουριές αρι­στερό μονοπάτι που έβγαζε στο Γουίντερσετ. Χαλάρωσε τα γκέμια, το άλογο άρχισε να κόβει ταχύτητα. Υπήρχαν κενά ανάμεσα στα δέντρα που είχαν ξεραθεί και κοπεί, κι εκεί είχαν φυτρώσει θάμνοι

wWw.GreekLeech.info

wWw.GreekLeech.info

wWw.GreekLeech.info

Η Κ α τ α ρα τ ο υ Γ ο υ ίν τ ε ρσε τ 23

που έφταναν ως το μονοπάτι. Όμως όλα ήταν τόσο γνώριμα. Η Άν­να ένιωσε να σφίγγεται η καρδιά της. Το Γουίντερσετ ήταν το πιο κοντινό σπίτι στο δικό τους, όμως η ίδια είχε να περάσει από εκεί τρία χρόνια.

Στο τέλος της συστοιχίας των δέντρων ξεκινούσε μια πλατιά έκταση με γρασίδι που ανηφόριζε μέχρι τη μεγαλόπρεπη κατοικία. Το Γ ουίντερσετ έστεκε σ’ ένα μικρό ύψωμα, όμοιο με πετράδι πάνω σε κόσμημα. Εκεί το μονοπάτι καμπύλωνε σε κύκλο και κατέληγε ακριβώς μπροστά στο χαμηλό πέτρινο τοιχίο με τα σιδερένια κάγκε­λα στην κορυφή, κάμποσα μέτρα από την είσοδο του σπιτιού. Στο κέντρο του τοιχίου, δύο πέτρινες στήλες ξεπερνούσαν σε ύψος τα σιδερένια κάγκελα. Την κορυφή της καθεμίας κοσμούσε ένα καθι­σμένο κυνηγόσκυλο με τα αυτιά του τεντωμένα. Έλεγαν πως πρό­τυπό τους ήταν τα κυνηγόσκυλα του λόρδου Τζάσπερ ντε Γουίντερ, ο οποίος είχε χτίσει το σπίτι τον δέκατο έβδομο αιώνα.

Μεταξύ του καγκελωτού τοιχίου και του σπιτιού εκτεινόταν μια μικρή εσωτερική αυλή, την οποία διέτρεχε ένα πλακόστρωτο μονο­πάτι που οδηγούσε στην κύρια είσοδο του σπιτιού. Το ίδιο το σπίτι ήταν κομψό και συμμετρικό. Δεξιά κι αριστερά στο κεντρικό τμήμα του συνδέονταν δύο πιο χαμηλές πτέρυγες με αετώματα. Ήταν χτι­σμένο από πέτρα που αρχικά ήταν κιτρινωπή, σχεδόν στο χρώμα του μελιού, αλλά πια είχε μαυρίσει κατά τόπους και σε ορισμένα σημεία καλυπτόταν από βρύα. Έτσι, όταν το χτυπούσε ο ήλιος, όπως καληώρα αυτή την ηλιόλουστη μέρα του καλοκαιριού, η πέ­τρα φάνταζε χρυσαφένια, ενώ στη συννεφιά έπαιρνε μια ζοφερή, γκριζωπή απόχρωση. Αναμφίβολα το σπίτι όφειλε μεγάλο μέρος της ομορφιάς του στα μεγάλα παράθυρά του αλλά και στον εξώστη με τη μακριά σειρά κιονίσκων που διέτρεχε κατά μήκος όλο τον τελευ­ταίο όροφο. Πέτρινες καμινάδες ξεπρόβαλλαν από τη στέγη. Αυτές των μπροστινών αετωμάτων ήταν έτσι σκαλισμένες που έμοιαζαν σαν να περιελίσσονταν προς τα επάνω, ενώ σε διάφορες γωνίες της στέγης αγάλματα γρυπών και αετών έδειχναν έτοιμα να πετάξουν.

Η Άννα κοίταξε το κτίσμα. Από μικρή λάτρευε το Γ ουίντερσετ. Τότε τα αγάλματα των μυθικών πτηνών και οι στριφογυριστές καμι­νάδες κέντριζαν τη φαντασία της. Όμως τώρα καταλάβαινε γιατί για τους περισσότερους ήταν συνδεδεμένο με δεισιδαιμονίες. Τα αγάλ­

24 C a n d a c e C a m p

ματα και οι καμινάδες δημιουργούσαν μια ιδιαίτερη, ασυνήθιστη ατμόσφαιρα, ενώ, ειδικά τις γκρίζες, μελαγχολικές μέρες, το έκαναν να φαίνεται τρομακτικό. Τα ανατριχιαστικά ακριβή χαρακτηριστικά των κυνηγόσκυλων στις στήλες της πύλης ενίσχυαν την αίσθηση της απειλής. Παρά τη φθορά του χρόνου, οι μορφές των μεγαλόσω­μων σκύλων παρέμεναν τόσο απόκοσμα ρεαλιστικές, που νόμιζες ότι δε σ’ άφηναν στιγμή από το άγρυπνο βλέμμα τους. Δίχως άλλο, το ταλέντο του γλύπτη που είχε αποδώσει τόσο τέλεια τις μορφές τους είχε συμβάλει στον τοπικό θρύλο που ήθελε τις νύχτες με παν­σέληνο να σηκώνονται τα κυνηγόσκυλα από τις θέσεις τους και, στο διαπεραστικό σφύριγμα του από αιώνες πεθαμένου αφεντικού τους, του λόρδου Τζάσπερ ντε Γουίντερ, να τρέχουν μέσα στη νύχτα με μάτια που έλαμπαν σαν αναμμένα κάρβουνα.

Ενώ έκανε αυτές τις σκέψεις, η Άννα άκουσε ένα θρόισμα στους θάμνους δίπλα στην άμαξά της. Στράφηκε απότομα. Κάποιος στε­κόταν μισοκρυμμένος εκεί και την παρακολουθούσε.

2

Ενιωσε να της κόβεται το αίμα. Μεμιάς έσφιξε τα γκέμια. Μετά η σιλουέτα κινήθηκε, βγήκε από τους θάμνους και η Άννα χαλάρωσε.

«Γκρίμσλι. Δε σε είδα».Ο λεπτός άντρας, ελαφρά καμπούρης από τα τόσα χρόνια που

έσκυβε πάνω από φυτά και ζιζάνια, πλησίασε και έβγαλε το καπέλο του αποκαλύπτοντας μια αφάνα από μαύρα μαλλιά ανάμεικτα με γκρίζα.

«Καλή σας μέρα, δεσποινίς», της είπε χαμηλώνοντας με σεβα­σμό το κεφάλι. Κάποτε ήταν κηπουρός στο Γ ουίντερσετ, και πλέον παρέμενε εκεί ως επιστάτης όλα τα χρόνια που ήταν άδειο.

«Είσαι καλά;» τον ρώτησε ευγενικά η Άννα.Ο άντρας πήγε και στάθηκε δίπλα στην άμαξα. «Πολύ καλά, ευ­

χαριστώ». Της χαμογέλασε, δείχνοντας τα στραβά δόντια του. «Αν και παλιό, διατηρεί την ομορφιά του, ε, δεσποινίς;»

«Ναι. Πάντα μου άρεσε αυτό το μέρος». Έκανε μια παύση. «Ά­κουσα ότι ο ιδιοκτήτης σκοπεύει να επιστρέφει».

Ο Γκρίμσλι κούνησε χαρωπά το κεφάλι. «Μάλιστα, δεσποινίς, αλήθεια είναι. Σήμερα το πρωί πέρασε από εδώ ο κύριος Νόρτον και μ’ ενημέρωσε. Σκέφτηκα ότι, αν είναι έτσι, ίσως να μένατε ξανά εδώ».

Η Άννα βιάστηκε να γνέψει αρνητικά. «Δε νομίζω».«Δεν είναι σωστό να μην κατοικείται από κάποιον Ντε Γουίντερ

αυτό το σπίτι».«Είμαι σίγουρη ότι ο λόρδος Μόρλαντ είναι πολύ καλός εργο­

δότης».«Δεν είναι ένας Ντε Γ ουίντερ», επέμεινε ο κηπουρός και στρά­

φηκε να κοιτάξει το κτίριο. «Το σπίτι νιώθει μοναξιά χωρίς τ ’ αλη-

26 C a n d a c e C a m p

θινά αφεντικά του. Δεν είναι σωστό που ο λόρδος Ντε Γουίντερ εγκατέλειψε έτσι το Γουίντερσετ για να πάει σε κάποιον πρωτόγονο τόπο...»

«Στα Μπαρμπάντος», είπε η Άννα μηχανικά. Ήταν μια γνώριμη στιχομυθία. Τα ίδια έλεγαν κάθε φορά που συναντιόντουσαν με τον κύριο Γκρίμσλι τα τελευταία χρόνια.

«Και να πουλήσει το σπίτι του!» συνέχισε πεισματικά ο μεσή- λικος άντρας.

«Ήταν πολύ μεγάλο για τον θείο μου», είπε η Άννα. «Άλλωστε, δεν επιθυμούσε να μείνει άλλο εδώ». Ο αδερφός της μητέρας της, ο Τσαρλς, ήταν ο λόρδος Ντε Γουίντερ στον οποίο αναφερόταν ο επιστάτης. Αυτός ο ανύπαντρος, άτεκνος άντρας και η μητέρα της Άννας, η Μπάρμπαρα, ήταν οι τελευταίοι της γενιάς των Ντε Γ ουί­ντερ. Όταν λοιπόν ο θείος Τσαρλς έφυγε από το Γ ουίντερσετ, άφη­σε το σπίτι και όλη την ακίνητη περιουσία του στη φροντίδα του πατέρα της Άννας, ώστε μετά το θάνατό του να περάσουν όλα στα ανίψια του. Ο Κιτ εξακολουθούσε να διαχειρίζεται την κτηματική και χρηματική περιουσία των Ντε Γουίντερ, αλλά ο πατέρας τους είχε πουλήσει το σπίτι, αφού και οι τρεις προτιμούσαν να ζουν στο δικό τους, δηλαδή στο Χόλκομ Μάνορ.

Ωστόσο τα λόγια της δεν έπεισαν τον επιστάτη. Ποτέ δεν τον εί­χε πείσει κι ούτε θα το κατάφερνε ποτέ. Γιατί ο κύριος Γκρίμσλι είχε μια περίεργη εμμονή με τους Ντε Γ ουίντερ και με το Γ ουίντερσετ. Εκεί είχε γεννηθεί και εκεί είχε ζήσει όλη τη ζωή του. Εξακολου­θούσε να μένει στο σπιτάκι του κηπουρού τα τρία τελευταία χρόνια που το Γ ουίντερσετ ήταν άδειο. Βέβαια, όλοι έλεγαν ότι κατέβαζε κάμποσο τζιν στη διάρκεια της μέρας, και η Άννα υποψιαζόταν πως εκεί οφείλονταν κάποιες από τις ιδεοληψίες του. Ξανάστρεψε την κουβέντα στο θέμα που εξακολουθούσε να τη βασανίζει. «Μήπως ξέρεις πότε έρχεται ο λόρδος Μόρλαντ;»

«Σύντομα. “Ξεκίνα να το σουλουπώνεις”, έτσι μου είπε ο κύριος Νόρτον. Πώς θα το καταφέρει αυτό ένας άνθρωπος μόνος του, δεν το ξέρω».

«Είμαι σίγουρη ότι δεν έχει την απαίτηση να υπερβείς τον εαυτό σου», τον διαβεβαίωσε η Άννα. «Ο Ρι... ο λόρδος Μόρλαντ είναι λογικός και δίκαιος άνθρωπος».

Η ΚΑΤΑΡΑΤΟΥ ΓΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ 27

Ο Γκρίμσλι έγνεψε καταφατικά, όμως η Άννα διέκρινε την αμφι­βολία στο βλέμμα του.

«Άλλωστε, δε νομίζω ότι θα μείνει πολύ», του είπε, περισσότερο για να ενθαρρύνει τον εαυτό της παρά εκείνον. «Προφανώς θα φρο­ντίσει να το πουλήσει γρήγορα».

«Ναι, ναι». Ο Γκρίμσλι μετακινήθηκε νευρικά- το βλέμμα του βυθίστηκε στο κενό. Και ξαφνικά η Άννα κατάλαβε τι ήταν αυτό που τον απασχολούσε.

«Ακόμα κι αν πουλήσει το σπίτι», του είπε με την κατανόηση που έδειχνε πάντα και την έκανε αγαπητή σε όλους όσοι δούλευαν για τους Χόλκομ, «σίγουρα ο καινούριος ιδιοκτήτης θα σε κρατήσει σαν αρχικηπουρό... και τότε θα μπορέσεις ακόμα και να προσλάβεις βοηθούς. Έτσι θα έχεις τη δυνατότητα να διατηρείς τους κήπους όπως ακριβώς θέλεις».

Ο επιστάτης την κοίταξε πάλι κι αμέσως διαγράφηκε στα χείλη του ένα μικρό, ντροπαλό χαμόγελο. «Αυτό, δεσποινίς, θα γίνει... μόνο αν οι νέοι ιδιοκτήτες είναι σαν εσάς και τον αδερφό σας».

«Ακόμα κι αν δεν είναι, να είσαι σίγουρος πως πάντα θα υπάρχει μια θέση για σένα στα κτήματα του Γ ουίντερσετ».

«Σας ευχαριστώ πολύ, δεσποινίς. Καλή σας μέρα και πάλι, δε­σποινίς». Έσκυψε ξανά με σεβασμό το κεφάλι του και χάθηκε πίσω από τους θάμνους.

Η Άννα έριξε άλλη μια ματιά στο Γουίντερσετ. Έπρεπε να ενη­μερώσει τον αδερφό της για την επιστροφή του Ριντ, ειδάλλως θα του φαινόταν παράξενο. Ο Κιτ δεν ήξερε τι είχε συμβεί ανάμεσα σ’ εκείνη και στον Ριντ. Έλειπε στο εξωτερικό όταν ο πατέρας τους είχε πουλήσει το σπίτι στον Ριντ, και η Άννα δεν του είχε πει πο­τέ όσα είχαν γίνει. Πολύ πιθανόν βέβαια να είχε ακούσει διάφορες φήμες, όμως δεν την είχε ρωτήσει το παραμικρό. Φυσικά, όταν ερ­χόταν ο Ριντ, ο Κιτ θα έπρεπε να τον επισκεφθεί. Θα ήταν αγένεια αν δεν πήγαινε και θα προκαλούσε σχόλια. Αλλά σίγουρα ο Ριντ δε θα ανταπέδιδε την επίσκεψη, εξαιτίας όσων είχαν συμβεί μεταξύ τους. Έτσι, αν εκείνη απέφευγε να εμφανιστεί σε τυχόν κοινωνικές συγκεντρώσεις για να μην τον συναντήσει...

Μπα, θα ήταν γελοίο. Δε γινόταν να παριστάνει την άρρωστη για όσες μέρες ή εβδομάδες αποφάσιζε να μείνει ο Ριντ. Ένιωθε δειλή,

28 C a n d a c e C a m p

την κυρίευε η παρόρμηση να το σκάσει. Ευχόταν να είχε συγγενείς κάπου μακριά για να χρησιμοποιήσει σαν πρόσχημα το ότι θα πή­γαινε να τους δει, όμως, δυστυχώς, δεν είχε κανέναν ούτε από τη μεριά του πατέρα της ούτε από τη μεριά της μητέρας της. Ο θείος Τσαρλς δεν είχε κάνει παιδιά, και μια θεία που είχε μεγαλώσει τη μητέρα της μετά τον τραγικό θάνατο των γονιών της είχε πεθάνει πια. Η μοναδική επιλογή ήταν μια ξαδέρφη του πατέρα της, μια πολυάσχολη γυναίκα με πέντε κόρες που προσπαθούσε να τις πα­ντρέψει. Όταν η Άννα ήταν να κάνει το ντεμπούτο της στην κοινω­νία -πήγαιναν αρκετά χρόνια-, της είχε ξεκαθαρίσει ότι δεν είχε καμιά διάθεση να φιλοξενεί ακόμα μια κοπέλα, ειδικά κάποια που επίσκιαζε τις μάλλον αδιάφορες θυγατέρες της.

Υπήρχε βέβαια η καλή φίλη της η Μιράντα, η οποία είχε πα­ντρευτεί έναν πάστορα και ζούσε πλέον στο Έξετερ. Η Άννα την είχε επισκεφθεί αρκετές φορές και ήταν σίγουρη ότι θα την καλοδε­χόταν, όμως η Μιράντα είχε ήδη δυο μικρά παιδιά και σύντομα θα έφερνε στον κόσμο το τρίτο. Εκείνο το διάστημα είχε πάει να μείνει μαζί τους η πεθερά της για να βοηθήσει με το νεογέννητο. Με την γκουβερνάντα, τα παιδιά, την πεθερά, πόσους ακόμα θα χωρούσε το μικρό πρεσβυτέριο; Επιπλέον, μια ξαφνική απόδραση ταυτόχρονα με την επιστροφή του Ριντ θα γεννούσε υποψίες και κουτσομπολιά, κι αυτό ήταν το μόνο που δεν ήθελε. Ήξερε λοιπόν ότι έπρεπε να μείνει εκεί, αλλά θα έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της για να αποφύγει μια συνάντηση μαζί του. Κι αν παρ’ ελπίδα βρισκόντου­σαν κάπου, θα προσπαθούσε να το αντιμετωπίσει όσο πιο ανώδυνα γινόταν. Θα του χαμογελούσε ευγενικά, θα αντάλλασσε μαζί του λίγες τυπικές κουβέντες και τέρμα.

Στο κάτω κάτω, είχαν περάσει τρία χρόνια. Πλέον ούτε καν τον σκεφτόταν -σπανίως, δηλαδή-, και σίγουρα την είχε ξεπεράσει κι εκείνος. Αυτά τα τρία χρόνια βρισκόταν στο Αονδίνο, όπου, αναμ­φίβολα, αναρίθμητες κοπέλες θα είχαν προθυμοποιηθεί να του φτιά­ξουν τη διάθεση. Ίσως και να είχε παντρευτεί ήδη.

Η καρδιά της σφίχτηκε σ’ αυτή τη σκέψη, όμως είπε μέσα της ότι ήταν όχι μόνο ανόητη αλλά κι εγωίστρια. Ένας άντρας όμορφος, γοητευτικός, πλούσιος όπως ο Ριντ δε θα δυσκολευόταν καθόλου να βρει κάποια άλλη ν ’ αγαπήσει. Του το ευχόταν, μάλιστα. Γιατί τον

Η Κ α τ α ρα τ ο υ Γ ο υ ίν τε ρσετ 29

είχε ξεπεράσει, είχε αφήσει στην άκρη τα κοριτσίστικα όνειρά της. Όσο πόνο ή αγωνία κι αν ένιωθε στην προοπτική ότι θα τον ξανασυ- ναντούσε, οπωσδήποτε δεν οφείλονταν στο ότι τον αγαπούσε ακόμα.

Τίναξε ενοχλημένη το κεφάλι και πλατάγισε τη γλώσσα της για να στρίψει το άλογο και να ακολουθήσει το δρόμο της επιστροφής. Ό,τι κι αν την περίμενε, δε θα φερόταν σαν ερωτοχτυπημένο κορι- τσόπουλο. Πριν από τρία χρόνια είχε κάνει αυτό που έπρεπε, και δεν το είχε μετανιώσει. Ποτέ δε θα το μετάνιωνε. Αυτή η πλευρά της ζωής της είχε λήξει, και αρνιόταν να επιτρέψει στην επανεμφά­νιση του Ριντ Μόρλαντ να την αναστατώσει. Τίναξε αποφασιστικά τα γκέμια, έθαψε κάθε άλλη σκέψη βαθιά μέσα της και κέντρισε το άλογό της να ξεκινήσει, λες κι έτσι θα ξέφευγε απ’ όλα όσα την απασχολούσαν.

Τις επόμενες δύο μέρες προσπάθησε να είναι συνεχώς απασχολη­μένη, βάζοντας τα δυνατά της να μη σκέφτεται τον Ριντ και την επικείμενη άφιξή του. Επιδιόρθωσε όσα ρούχα είχαν στοιβαχτεί στο καλάθι του ραψίματος, ολοκλήρωσε το κεντητό ζιπουνάκι που ετοί­μαζε για το καινούριο μωρό της φίλης της καθώς και το κέντημα στο λευκό λινό σάλι που είχε αγοράσει πριν από μερικούς μήνες για να το κάνει γιακά σ’ ένα φόρεμά της. Έλεγξε την αλληλογραφία της και επισκέφθηκε έναν ηλικιωμένο νοικάρη τους. Επίσης κάθε μέρα πήγαινε μια μεγάλη βόλτα με τα πόδια, γιατί είχε ανακαλύψει πως έτσι ηρεμούσε το μυαλό της.

Τρεις μέρες μετά την επίσκεψή της στο πρεσβυτέριο, έφυγε από το σπίτι για έναν ακόμα μεγάλο περίπατο. Ακολούθησε το μονοπάτι του κήπου τους που έστριβε προς τ’ ανατολικά. Λίγο πιο κάτω σχη­μάτιζε διχάλα- η μια διακλάδωση οδηγούσε στο δάσος που φώλιαζε στα ριζά του Κρέιντον Top, που ήταν ένα από τα αγαπημένα της μέ­ρη για περπάτημα, όμως αυτή τη φορά πήρε την άλλη διακλάδωση, η οποία ακολουθούσε περιμετρικά το λόφο κι έπειτα πήγαινε ευθεία ως τις παρυφές των κτημάτων του Γουίντερσετ. Είχε περπατήσει αυτό το δρομάκι εκατοντάδες φορές στη ζωή της, όμως τα τελευταία χρόνια ποτέ δεν κατέληγε στο Γουίντερσετ. Ούτε εκείνη τη μέρα είχε τέτοιο σκοπό, αφού η πρόθεσή της ήταν να φτάσει πρώτα στο λιβάδι και μετά στο ποταμάκι. Πήγαινε πολύ συχνά εκεί για να σκε­

30 C a n d a c e C a m p

φτεί, επειδή ήταν πολύ γαλήνιο μέρος, σκιασμένο από τις καταπρά- σινες φυλλωσιές των δέντρων όπου μόνο να τρυπώσουν μπορούσαν οι αχτίδες του ήλιου, ενώ το κελάρυσμα του νερού έφτανε στ’ αυτιά της καθησυχαστικό.

Καθώς παρέκαμπτε το λόφο με το κεφάλι σκυμμένο και βυθισμέ­νη στις σκέψεις της, δεν κοιτούσε το μονοπάτι μπροστά της, ώσπου κάποια στιγμή άκουσε ανάλαφρο καλπασμό αλόγου. Αναστέναξε. Δεν είχε όρεξη να πιάσει κουβέντα με κανέναν. Έψαξε κάποιον τρόπο για να το αποφύγει, αλλά φυσικά αυτό δε γινόταν, αφού ο αναβάτης την είχε δει σίγουρα, και θα ήταν αγένεια αν του κρυβό­ταν. Ετοίμασε ένα ψεύτικο χαμόγελο και λίγες ευγενικές φράσεις και ανασήκωσε το κεφάλι. Ένα στιλπνό, μαύρο καθαρόαιμο αρσενι­κό άλογο κατευθυνόταν προς το μέρος της, με τον αναβάτη του να σαλεύει αβίαστα στη ράχη του. Ήταν ένας άντρας ψηλός, με φαρ­διές πλάτες και μαύρα μαλλιά που κοκκίνιζαν κάτω απ’ το φως του ήλιου. Ακόμα απείχε πολύ ώστε να μπορέσει η Άννα να ξεχωρίσει τα χαρακτηριστικά του, όμως τα ήξερε τόσο καλά, που ήταν σαν να έβλεπε ήδη το δυναμικό πιγούνι, τα σαρκώδη χείλη, τα ίσια κατά- μαυρα φρύδια πάνω από τα γκρίζα μάτια με τις μαύρες βλεφαρίδες.

Ήταν ο Ριντ Μόρλαντ.Κοκάλωσε, το μυαλό της σταμάτησε. Τις προηγούμενες μέρες

εμφανιζόταν συχνά στη σκέψη της, όμως εξεπλάγη όταν τον αντί­κρισε με σάρκα και οστά. Δίχως άλλο, η μοίρα την ειρωνευόταν, αφού τον είχε στείλει να καλπάζει προς το μέρος της όπως ακριβώς την πρώτη μέρα της γνωριμίας τους.

Ο Ριντ σταμάτησε λίγα μέτρα μακριά της και ξεκαβαλίκεψε. Για μερικές ατελείωτες στιγμές έμειναν απλώς να κοιτάζονται. Η καρ­διά της Άννας χτυπούσε τόσο δυνατά, που νόμιζε πως θα έσπαγε. Όσο σκληρά κι αν είχε προσπαθήσει, τελικά τίποτα δεν ήταν δυνα­τόν να την προετοιμάσει γι’ αυτή τη συνάντηση.

«Δεσποινίς Χόλκομ». Έκανε ένα δυο βήματα προς το μέρος της κρατώντας τα γκέμια του αλόγου του.

«Μιλόρδε». Η Άννα ξαφνιάστηκε με την ψυχραιμία της. Κανονι­κά η φωνή της θα έπρεπε να τρέμει όπως έτρεμαν και τα σωθικά της.

Το βλέμμα της έψαξε το πρόσωπό του, αναζήτησε αλλαγές. Ήταν πιο μαυρισμένος; Μήπως υπήρχαν λίγες ρυτίδες παραπάνω στις ά­

Η Κ α τ α ρα τ ο υ Γ ο υ ίν τ ε ρσ ε τ 31

κρες των ματιών του; Ένιωσε περίεργα που έβλεπε πάλι τα μάτια του, αφού η μνήμη δεν μπορούσε να ανακαλέσει με τόση ακρίβεια την γκρίζα σαν ασήμι απόχρωσή τους, ούτε τις ιδιαίτερα πυκνές και μακριές βλεφαρίδες που τα σκίαζαν. Αισθάνθηκε την έντονη επιθυ­μία να απλώσει το χέρι της και να στρώσει με τα δάχτυλά της προς τα πίσω τα μαλλιά του. Το κορμί της άρχισε να φλογίζεται όταν θυμήθηκε το άγγιγμα των χειλών του πάνω στα δικά της, τη θέρμη του, τα μυώδη μπράτσα του γύρω της. Ξεροκατάπιε και απέστρεψε το βλέμμα, παρακαλώντας να μην είχαν φανεί στο πρόσωπό της τα συναισθήματά της.

Αμήχανη σιωπή απλώθηκε ανάμεσά τους, την οποία τελικά έσπα­σε η Άννα λέγοντας το πρώτο πράγμα που της ήρθε στο νου.

«Ξαφνιάστηκα όταν... όταν έμαθα ότι αποφάσισες να επιστρέ- ψεις στο Γουίντερσετ».

«Μου φαίνεται κουτό να διατηρώ το σπίτι», της απάντησε. «Σκέ­φτηκα να το βάλω προς πώληση».

«Καλή ιδέα», είπε η Άννα, ενοχλημένη με το πόσο τυπική ακου- γόταν η φωνή της. Είχε σαστίσει κι ένιωθε ανόητη, σκεφτόταν ότι φορούσε το καθημερινό μπονέ της, τα πρόχειρα μποτίνια της κι ένα αδιάφορο φουστάνι. Δίχως άλλο, έμοιαζε με αυθεντική επαρχιώτισ- σα. Ο Ριντ σίγουρα θα αναρωτιόταν τι της είχε βρει κάποτε. Αχ, γιατί είχε την ατυχία να πέσει πάνω του; Και γιατί στην ευχή είχε επιστρέφει νωρίτερα α π’ ό,τι είχε πει; Υπολόγιζε ότι θα είχε στη δι­άθεσή της αρκετές ακόμα μέρες για να προετοιμαστεί ψυχολογικά.

«Ναι, ήμουν σίγουρος ότι θα συμφωνούσες», της είπε σφιγμένα.Τη μισούσε ακόμα. Ήταν φανερό και αναμενόμενο. Κανείς δεν

ξεχνούσε εύκολα μια προσβολή -πόσω μάλλον ο γιος ενός δούκα. Όμως η Άννα δεν είχε βρει το θάρρος να του εξηγήσει, γιατί ήξερε ότι μετά δε θα άντεχε το βλέμμα του, δε θα άντεχε τη γνώμη που θα σχημάτιζε για εκείνη. Καλύτερα να τη νόμιζε αναίσθητη και ρηχή, μια γυναίκα που της άρεσε να παίζει με τους άντρες.

Έψαξε να βρει κάτι που θα ελάφρυνε την ατμόσφαιρα. «Ελπίζω να κατάφεραν να ετοιμάσουν εγκαίρως το σπίτι για να σε υποδεχτούν».

Τα χείλη του τραβήχτηκαν σ’ ένα χαμόγελο, τόσο φευγαλέο σαν να μην υπήρξε καθόλου. «Πολύ φοβάμαι ότι ο μπάτλερ δε χάρηκε πολύ που με είδε. Ειδικά μόλις διαπίστωσε ότι δεν ήρθα μόνος μου».

32 C a n d a c e C a m p

To βλέμμα της ξαναγύρισε μεμιάς στο πρόσωπό του. Μήπως θα της ανακοίνωνε ότι είχε παντρευτεί; Να είχε φέρει άραγε μαζί και τη σύζυγό του; Τα παιδιά του; Μια καινούρια μαχαιριά διαπέρασε την καρδιά της. «Αλήθεια; Έφερες παρέα;»

«Την αδερφή μου και τον άντρα της. Σκέφτονται το ενδεχόμενο να αγοράσουν αυτοί το σπίτι. Και τους δίδυμους αδερφούς μου, βέ­βαια, που τους εγκατέλειψε άλλος ένας δάσκαλος». Τώρα τα χείλη του καμπύλωσαν σ’ ένα κανονικό χαμόγελο, μολονότι πικρόχολο, και τα μάτια του φωτίστηκαν από ευθυμία και τρυφερότητα.

Η Άννα θυμόταν αυτή την έκφραση πολύ καλά, και τώρα που την ξανάβλεπε ένιωσε σαν να τη σκότωναν. «Α... τον Κόνσταντιν και τον Αλεξάντερ».

Ο Ριντ ανασήκωσε τα φρύδια. «Θυμάσαι τα ονόματά τους; Μ’ εντυπωσιάζεις».

Δεν του είπε ότι θυμόταν όλίχ όσα της είχε πει, ούτε ότι τα είχε καταγράψει στο ημερολόγιό της σαν ερωτευμένη έφηβη. «Δύσκολα ξεχνά κανείς δύο τόσο σπουδαία πρόσωπα όπως ο Μέγας Κωνστα­ντίνος και ο Μέγας Αλέξανδρος».

«Δύσκολα ξεχνά κανείς αυτούς τους δύο έτσι κι αλλιώς», συνέ­χισε εκείνος στον ίδιο ανέμελο τόνο, χωρίς ίχνος από την προηγού­μενη αμηχανία στη φωνή του. Έπειτα, σαν να θυμήθηκε ξαφνικά πώς είχαν τα πράγματα ανάμεσά τους, αποτράβηξε το βλέμμα και το κορμί του σφίχτηκε πάλι. «Ε... εσύ τι κάνεις;» τη ρώτησε κοφτά, σμίγοντας τα φρύδια.

«Καλά είμαι, ευχαριστώ», αποκρίθηκε η Άννα, παρατηρώντας πως δεν υπήρχε γνήσιο ενδιαφέρον στη φωνή του. Πιο πολύ ενο­χλημένος ακούστηκε.

«Άρα δε... δε συνέβη κάτι συνταρακτικό εδώ πέρα;»Η Άννα τον κοίταξε παραξενεμένη. Τι εννοούσε; Μήπως ήθελε να

τονίσει την αντίθεση της δικής της πληκτικής καθημερινότητας με τη λαμπερή ζωή που θα μπορούσε να της προσφέρει εκείνος στο Λον­δίνο; Ενοχλήθηκε και τον κοίταξε περιφρονητικά. «Όχι. Δυστυχώς, μόνο πεζά πράγματα συμβαίνουν στο Λόουερ Φένλι. Σίγουρα δεν είναι σαν τα εκλεπτυσμένα μέρη όπου είσαι μαθημένος να ζεις εσύ».

Ο Ριντ ανασήκωσε το φρύδι, ολοφάνερα εκνευρισμένος από τα λόγια της. «Δεν έχεις ιδέα πώς είμαι μαθημένος εγώ», της απάντησε

Η ΚΑΤΑΡΑΤΟΥ ΓΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ 33

κοφτά κι έπειτα έσφιξε τα χείλη του, λες και ήθελε να συγκροτήσει κάποια λόγια που του πέρασαν απ’ το μυαλό. «Δεν έπρεπε να ξανα­έρθω εδώ», συνέχισε, με πικρία τώρα.

«Ναι, ίσως να μην έπρεπε», συμφώνησε η Άννα και γύρισε γρή­γορα από την άλλη για να κρύψει τη λάμψη των ανυπάκουων δα­κρύων που θέλησαν ξαφνικά να ξεχυθούν.

«Άννα...» Ο Ριντ άρχισε να προχωράει προς το μέρος της, μετά σταμάτησε και μουρμούρισε μια βλαστήμια.

Ένας κόμπος έπνιξε το λαιμό της. Ήξερε πως δε θα κατάφερνε να μιλήσει χωρίς να την πιάσουν τα κλάματα. Άρχισε λοιπόν να απομακρύνεται γρήγορα από κοντά του. Αν την ακολουθούσε, δε θα το άντεχε. Όταν όμως άκουσε τον ήχο των βημάτων του πίσω της, έπειτα τη διαταγή που έδωσε στο άλογό του και στη συνέχεια το θόρυβο από τις οπλές του ζώου καθώς κάλπαζε μακριά, ένιωσε προσβεβλημένη. Τόσο πολύ λοιπόν ανυπομονούσε να απαλλαγεί από την παρουσία της;

Στράφηκε και κοίταξε τον Ριντ που ξεμάκραινε, υπέροχος πάνω στο άλογό του. Δάκρυα θόλωσαν την όρασή της. Τα σκούπισε και πήρε πάλι το μονοπάτι για το σπίτι της.

Στη διαδρομή μέχρι το Γ ουίντερσετ, ο Ριντ δεν έπαψε να τα βάζει με τον εαυτό του. Είχε σπεύσει εκεί, ανίκανος να ξεφύγει από το κακό προαίσθημα που του είχε προκαλέσει το όνειρό του, από το φόβο του ότι η Άννα κινδύνευε. Αλλά κι εξίσου ανήμπορος να πειστεί ότι δεν υπήρχε κανένας λόγος να ήταν εκείνος ο άνθρωπος που θα τη βοηθούσε να γλιτώσει απ’ οτιδήποτε την απειλούσε.

Όμως τίποτε δεν πήγαινε καλά αφότου αποφάσισε να γυρίσει. Εί­χε επινοήσει την πιο λογική δικαιολογία για την επιστροφή του στο Αόουερ Φένλι: ότι δήθεν σκόπευε να πουλήσει το Γ ουίντερσετ. Δεν ήταν παράλογο' κάθε λογικός άνθρωπος, δηλαδή κάθε άνθρωπος χωρίς ανόητους ρομαντικούς συναισθηματισμούς, θα το είχε πουλή­σει από χρόνια. Θα πήγαινε για να δει τι επισκευές χρειάζονταν ώστε να πουληθεί, ίσως και να έμενε ένα διάστημα για να σιγουρευτεί ότι θα ήταν ικανοποιημένος από το αποτέλεσμα των εργασιών. Ήταν μια πολύ λογική αφορμή, που δε θα έκανε την Άννα να πιστέψει ότι πήγαινε μόνο για να δει εκείνη, πόσω μάλλον ύστερα από τόσα χρό-

34 C a n d a c e C a m p

via. Ήταν επίσης μια δικαιολογία που η οικογένειά του θα δεχόταν χωρίς περαιτέρω ερωτήσεις.

Είχε αγοράσει το Γ ουίντερσετ πριν από τρία χρόνια, όταν τον είχε ενθουσιάσει η ιδέα να αποκτήσει ένα εξοχικό, ένα σπίτι απο­κλειστικά δικό του, μακριά και χώρια από την αγαπημένη και ιδιόρ­ρυθμη οικογένειά του. Το φανταζόταν σαν το μέρος όπου κάποτε, μαζί με τη σύζυγό του θα ανέτρεφαν τα παιδιά τους. Ρωτώντας, είχε μάθει για το Γουίντερσετ, ένα αρχοντικό στο Γκλόστερσιρ που έμενε άδειο σχεδόν μια δεκαετία. Ήταν το πατρογονικό σπί­τι των Ντε Γ ουίντερ, μιας αριστοκρατικής οικογένειας της οποίας τα μέλη μειώνονταν συνεχώς, ώσπου απέμεινε μόνο ο τελευταίος λόρδος Ντε Γουίντερ. Ανύπαντρος και άκληρος, ο λόρδος Τσαρλς είχε εγκαταλείψει την Αγγλία πριν από δέκα χρόνια για να πάει στα Μπαρμπάντος. Προφανώς είχε αποφασίσει να μην επιστρέφει ποτέ, κι έτσι το σπίτι μπήκε προς πώληση από τον σερΈντμουντ Χόλκομ, το γαμπρό του Τσαρλς ντε Γ ουίντερ και διαχειριστή της περιουσίας του όσο εκείνος έλειπε στο εξωτερικό.

Μια περιγραφή κι ένα σχέδιο του σπιτιού είχαν ενθουσιάσει τον Ριντ, που θέλησε αμέσως να το δει από κοντά. Αυτό που δεν περίμε­νε ήταν ότι την πρώτη μέρα που θα έβλεπε το σπίτι, θα γνώριζε και τη γυναίκα που θα ήθελε να παντρευτεί.

Το σπίτι και ο περιβάλλων χώρος ήταν αυτό ακριβώς που αναζη­τούσε· ήταν ευρύχωρο και κομψό, χτισμένο από πέτρα στο χρώμα του μελιού, με εκείνο το άγγιγμα του χρόνου που το έκανε ακόμα πιο όμορφο κι ενδιαφέρον. Έτσι, το αγόρασε αμέσως και εγκατα­στάθηκε στην πιο κατοικήσιμη πτέρυγα, ενώ συγχρόνως άρχισε τις εργασίες ανακαίνισης. Στο μεταξύ φλέρταρε την Άννα Χόλκομ. Τις πρώτες εβδομάδες έκανε όνειρα για το μέλλον, τα οποία όμως γκρεμίστηκαν τη μέρα που τη ζήτησε σε γάμο. Εκείνη απέρριψε την πρότασή του με τρόπο που δεν του άφηνε καμιά ελπίδα ότι θα άλλαζε γνώμη. Το επόμενο πρωί ο Ριντ έφυγε από το Γουίντερσετ και το σπίτι έμεινε πάλι έρημο.

Δεν είχε πει σε κανέναν από την οικογένειά του τι είχε συμβεί στο Γουίντερσετ πριν από τρία χρόνια, παρά μόνο στον μεγάλο αδερφό του, τον Θίο, με τον οποίο ήταν πιο δεμένος και ήξερε ότι δε θα πρόδινε ποτέ το μυστικό του. Το μόνο που δεν του χρειαζόταν εκείνη

Η ΚΑΤΑΡΑΤΟΥ ΓΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ 35

την περίοδο ήταν ο οίκτος των δικών του. Επιπλέον, ήταν απρόθυ­μος να αποκαλύψει κάτι που τον είχε πονέσει τόσο πολύ, ακόμα και στους ανθρώπους που ήξερε πόσο πολύ τον αγαπούσαν. Κι αφού λίγο ως πολύ όλοι στην οικογένειά του είχαν τις ιδιορρυθμίες τους, κανείς δεν επέμεινε να μάθει γιατί εγκατέλειψε το σπίτι που είχε μόλις αγοράσει. Όμως η απόφασή του να επιστρέφει τόσο ξαφνικά στο Γ ουίντερσετ σίγουρα θα προκαλούσε ερωτήσεις που ήθελε να αποφύγει. Αν τους έλεγε λοιπόν ότι πήγαινε για να το πουλήσει, ήλ­πιζε ότι κανείς δε θα ασχολιόταν περαιτέρω με ένα τόσο λογικό και βαρετό θέμα.

Κι έτσι θα γινόταν, αν δεν έκανε το λάθος να θίξει το θέμα την ώρα του προγεύματος. Φανταζόταν ότι μόνο ο πατέρας και η μητέ­ρα του, ίσως και η αδερφή του, η Θίσβη, με το σύζυγό της, τον Ντέ­σμοντ, θα ήταν παρόντες, κανείς από τους οποίους δεν έτρεφε την ελάχιστη περιέργεια για θέματα πέρα απ’ όσα αφορούσαν τους αγα­πημένους τους επιστημονικούς κλάδους και θα δέχονταν το πρό­σχημα για την ξαφνική του αναχώρηση χωρίς ιδιαίτερες ερωτήσεις.

Δυστυχώς, όταν κατέβηκε στην τραπεζαρία λίγο αργότερα απ’ ό,τι συνήθιζε, το δωμάτιο ήταν γεμάτο κόσμο. Ο αδερφός του, ο Θίο, ο δίδυμος της Θίσβης, διάδοχος του τίτλου και κληρονόμος της οικογενειακής περιουσίας, που βρισκόταν ήδη έξι μήνες στο σπί­τι και είχε αρχίσει πάλι να βαριέται, είχε σηκωθεί νωρίς εκείνο το πρωί για μια βόλτα με το άλογο στο πάρκο, και βρήκε τη στιγμή να γυρίσει για το πρόγευμα. Η αδερφή του, η Κύρια, και ο σύζυγός της, ο Ρέιφ, είχαν επιστρέφει πρόσφατα από το γαμήλιο ταξίδι τους στην Ευρώπη, το οποίο είχε διαρκέσει τελικά δύο χρόνια, αφού είχαν επι­σκεφθεί και τη γενέτειρα του Ρέιφ στις Ηνωμένες Πολιτείες. Μαζί τους είχαν και το έξι μηνών μωρό τους, μια κουκλίτσα με πυρρόξαν­θα μαλλιά με το όνομα Έμιλι. Η άλλη αδερφή του, η Ολίβια, μαζί με το σύζυγό της, τον Στίβεν, βρίσκονταν επίσης στο Λονδίνο με το δικό τους παιδάκι, τον Τζον, και είχαν πάει από νωρίς στο σπίτι για να δουν την Κύρια και τον Ρέιφ.

Δεν είχε περάσει λίγη ώρα από τη στιγμή που μπήκε στην τρα­πεζαρία ο Ριντ, κι εμφανίστηκαν οι δωδεκάχρονοι δίδυμοι αδερφοί του, ο Αλεξάντερ και ο Κόνσταντιν, με τις τρίχες των μαλλιών τους ορθωμένες και αναδίδοντας μια ελαφριά οσμή καμένου, για να μοι­

36 C a n d a c e C a m p

ραστούν τον ενθουσιασμό τους σχετικά με το πείραμα ηλεκτρισμού που είχαν κάνει υπό την επίβλεψη της Θίσβης.

Σ ’ αυτό το σημείο, ο Ριντ έπρεπε να κρατήσει το στόμα του κλει­στό και να μιλήσει αργότερα στον πατέρα του, όταν θα τον έβρισκε μόνο στο εργαστήριό του, εκεί όπου ο δούκας αφοσιωνόταν στα αγαπημένα του αρχαία αντικείμενα. Αλλά άνοιξε βλακωδώς το στό­μα του και ανακοίνωσε την πρόθεσή του να γυρίσει στο Γ ουίντερ­σετ για να πουλήσει το σπίτι. Ο Θίο, ο οποίος γνώριζε για την Άννα, τον κοίταξε καχύποπτα και του έθεσε μια δυο καίριες ερωτήσεις. Έπειτα η Κύρια δήλωσε ότι ίσως ενδιαφέρονταν να το αγοράσουν εκείνοι, αφού σκόπευαν να αποκτήσουν ένα σπίτι στην εξοχή. Προ­τού καταλάβει ο Ριντ τι συνέβαινε, ο Θίο είχε προτείνει στην Κύρια και τον Ρέιφ να συνοδεύσουν τον Ριντ στο Γκλόστερσιρ για να δουν το σπίτι από κοντά, και τα δίδυμα ικέτευαν να τους επιτραπεί να πά­νε παρέα. Έχοντας μείνει για μια ακόμα φορά χωρίς οικοδιδάσκαλο, αφού ο τελευταίος το είχε βάλει στα πόδια όταν ο βόας των αγο- ριών είχε κουλουριαστεί μυστηριωδώς στο κρεβάτι του ένα βράδυ, η δούκισσα δέχτηκε με χαρά την πρόταση, λέγοντας ότι έτσι θα της δινόταν ο χρόνος να βρει έναν καλύτερο δάσκαλο. Μετά η Κύρια αποφάσισε να πάρει μαζί και τη φίλη της, τη Ρόζμαρι Φάρινγκτον, καθώς είχε ταλέντο στην εσωτερική διακόσμηση.

Φυσικά ο Ριντ δυσανασχέτησε μέσα του, γιατί, ξέροντας ότι η Κύρια δεν είχε ποτέ πρόβλημα να πάρει μόνη της μια απόφαση, ήταν βέβαιος ότι η δεσποινίς Φάρινγκτον είχε προστεθεί στην ομά­δα ως μια ακόμα απόπειρα της αδερφής του να του βρει νύφη. Η Κύρια ήταν μανιώδης προξενήτρα, και ο γάμος είχε επιδεινώσει αυ­τή της την τάση.

Μη ξέροντας πώς αλλιώς να το αποφύγει, ο Ριντ ισχυρίστηκε ότι σκόπευε να ξεκινήσει χωρίς καμιά καθυστέρηση, αλλά η Κύρια τον αντέκρουσε λέγοντας ότι ύστερα από δύο χρόνια που ταξίδευε, είχε γίνει πια εξπέρ στη γρήγορη ετοιμασία των αποσκευών. Οι δί­δυμοι, από την άλλη, ήταν ανά πάσα στιγμή έτοιμοι να φύγουν. Το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν να αποσπάσουν από τη Θίσβη και τον Ντέσμοντ την υπόσχεση ότι θα φρόντιζαν τον παπαγάλο, το βόα και τα υπόλοιπα κατοικίδιά τους. Όσο για τη Ρόζμαρι, η Κύρια θα εξασφάλιζε ότι θα ήταν εγκαίρως έτοιμη να ακολουθήσει. Τελικά ο

Η ΚΑΤΑΡΑΤΟΥ ΓΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ 37

Ριντ υποχώρησε, γιατί σκέφτηκε ότι αν επέμενε να μην πάει κανείς μαζί του θα προκαλούσε ακριβώς τις ερωτήσεις που ήθελε να απο- φύγει. Προτιμούσε, φυσικά, να φύγει μόνος του, αλλά όφειλε να παραδεχτεί ότι αν τον συντρόφευαν μερικά μέλη της οικογένειάς του, το ταξίδι θα φάνταζε πιο φυσιολογικό και δε θα έβγαινε στην επιφάνεια η αληθινή αιτία.

Η Κύρια κράτησε την υπόσχεσή της, κι έτσι μέσα σε μια μέρα ήταν όλα έτοιμα για να ταξιδέψουν, όχι με το τρένο, όπως σκόπευε αρχικά ο Ριντ, αλλά με την ολοκαίνουρια ανοιχτή άμαξα που ο Ρέιφ είχε χαρίσει πρόσφατα στη γυναίκα του. Ο Ριντ με τον Ρέιφ θα τους συνόδευαν με τα δικά τους άλογα και θα ακολουθούσε μια άλλη άμαξα με τους προσωπικούς τους υπηρέτες και τις αποσκευές. Την πομπή θα έκλεινε ο ιπποκόμος, μεταφέροντας άλογα για τους διδύ­μους, την Κύρια και την καλεσμένη τους.

Όταν έφτασαν στο Γουίντερσετ, ο Ριντ μίλησε αμέσως με τον μπάτλερ, έπειτα με τον τοπικό δικηγόρο, τον κύριο Νόρτον, ακόμα και με τον επιστάτη, προσπαθώντας με διακριτικές ερωτήσεις να μάθει τι είχε συμβεί όλο αυτό τον καιρό στην περιοχή. Αλλά διαπί­στωσε ότι όλα κυλούσαν ήρεμα. Παρ’ όλο που είχε θέσει τις ερω­τήσεις σχετικά με την Άννα αδιάφορα, του φάνηκε πως διέκρινε τη λάμψη της περιέργειας στα μάτια του Νόρτον όταν του απαντούσε πως η δεσποινίς Χόλκομ και ο αδερφός της έχαιραν άκρας υγείας. Σκέφτηκε λοιπόν πως ήταν ανόητος που είχε δώσει τόση βάση σ’ ένα όνειρο. Όσο ζωντανό κι αν ήταν, όσο κι αν τον είχε αναστα­τώσει, ήταν απλώς και μόνο ένα όνειρο. Ως λογικός άνθρωπος δεν έπρεπε να το ξεχνάει.

Ωστόσο του ήταν αδύνατον να αποβάλει την αίσθηση ότι το όνειρο σήμαινε κάτι βαθύτερο και ότι έπρεπε να το ψάξει περισ­σότερο. Ήξερε ότι έπρεπε να μιλήσει στην Άννα, να τη δει και να κρίνει από μόνος του αν την απασχολούσε κάτι ή όχι. Γι’ αυτόν το λόγο είχε βγει εκείνο το μεσημέρι με το άλογό του; με κατεύθυν­ση το σπίτι της. Ήταν ένα μονοπάτι που είχε διανόσει πολλές φο­ρές το σύντομο διάστημα της παραμονής του εκεί, όταν φλέρταρε την Άννα. Τώρα, καθώς κάλπαζε με το άλογό του απολαμβάνοντας το πανέμορφο τοπίο, τον πλημμύρισε ένα ενοχλητικό συναίσθημα απώλειας και θλίψης.

38 C a n d a c e C a m p

Δεν ήταν σίγουρος για το τι θα έκανε. Από τον μπάτλερ είχε μά­θει ότι ο σερ Έντμουντ, ο πατέρας της Άννας, είχε πεθάνει πριν από δυο χρόνια, και πλέον ήταν ο Κρίστοφερ, ο αδερφός της, ο αφέ­ντης του Χόλκομ Μάνορ. Ο Ριντ δε γνώριζε τον σερ Κρίστοφερ, και σύμφωνα με τους κανόνες εθιμοτυπίας έπρεπε να περιμένει να τον επισκεφθεί πρώτα εκείνος, αφού ο ίδιος ήταν επισκέπτης στην περιοχή. Από την άλλη όμως, ο Ριντ είχε πάει πολλές φορές στο Χόλκομ Μάνορ όταν έμενε στο Γ ουίντερσετ, οπότε, στην ουσία, δε θα παρέβαινε κανέναν κανόνα κοινωνικής συμπεριφοράς αν πήγαι­νε να δει την Άννα.

Φυσικά, θα υπήρχε μεγάλη αμηχανία, όμως δεν μπορούσε να σκεφτεί κάποιον άλλο τρόπο για να της μιλήσει προσωπικά. Γιατί δεν είχε καμιά πρόθεση να κάθεται με σταυρωμένα τα χέρια περιμέ­νοντας την επίσκεψη του σερ Κρίστοφερ ώστε να του την ανταπο­δώσει, ούτε πότε θα πήγαινε η Άννα να συναντήσει την αδερφή του, κάτι που φάνταζε σχεδόν απίθανο ύστερα απ’ όσα είχαν συμβεί.

Μόλις λοιπόν την είδε να περπατάει στο μονοπάτι, το θεώρησε θεόσταλτο δώρο και, γεμάτος λαχτάρα, λάκτισε το άλογό του για να τρέξει. Όταν όμως εκείνη ανασήκωσε το κεφάλι και φάνηκε η έκπληκτη έκφρασή της, μόνο τότε συνειδητοποίησε πως δεν έπρε­πε να περιμένει αυτή τη συνάντηση με λαχτάρα, αλλά ακριβώς το αντίθετο. Κατόπιν σκέφτηκε πως η Άννα δεν είχε χάσει τίποτα από την ομορφιά της στα τρία χρόνια που είχε να τη δει. Αν μη τι άλλο, είχε ομορφύνει ακόμα περισσότερο... ή ίσως να μην ήταν ικανή η μνήμη του να ανακαλέσει την ομορφιά της σε όλη της την έκταση.

Είχε κατέβει από το άλογό του και είχε μείνει ασάλευτος. Ένιω­θε πολύ ανόητος ξέροντας ότι εκείνη δεν ήθελε να του μιλήσει, ούτε καν να τον αντικρίσει. Ήταν ολοφάνερο στη στάση του σώ­ματός της, φαινόταν έτοιμη να το βάλει στα πόδια. Οι κουβέντες που αντάλλαξαν ήταν άβολες, κοφτές, τυπικές και δεν κατάφερε να μάθει από τα λόγια της τίποτα που δεν ήξερε ήδη. Φυσικά δεν μπο­ρούσε να τη ρωτήσει απερίφραστα αν διέτρεχε κάποιον κίνδυνο. Θα τον έπαιρνε για τρελό. Και αν της έλεγε για το όνειρο που τον είχε στείλει τόσο εσπευσμένα στο Γ ουίντερσετ, θα τον θεωρούσε ακόμα πιο τρελό. Δεν είχε κανένα δικαίωμα να παριστάνει τον προστάτη

Η ΚΑΤΑΡΑΤΟΥ ΓΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ 3 9

της. Τρία χρόνια είχε να τη δει, και την τελευταία φορά που βρέθη­καν τον είχε απορρίψει.

Το χειρότερο απ’ όλα ήταν ότι, καθώς στεκόταν εκεί και συζη­τούσε αμήχανα μαζί της, συνειδητοποίησε πως το μόνο που πραγ­ματικά ήθελε να κάνει ήταν να τη σφίξει στην αγκαλιά του και να τη φιλήσει. Ύστερα από όλο αυτό το διάστημα, και παρ’ ότι τον είχε απορρίψει τόσο κοφτά και ξεκάθαρα, εξακολουθούσε να τη θέλει.

Τι ανοησία του να επιστρέψει! Μήπως τελικά είχε γυρίσει τόσο βιαστικά στο Γουίντερσετ όχι από την ανησυχία που του είχε προ­καλέσει ο εφιάλτης, αλλά από τον πόθο του για την Άννα, μια φλόγα που δεν είχε σβήσει αλλά κρυφόκαιγε;

Δεν είχε όμως καμιά ελπίδα μαζί της. Ποτέ δεν είχε. Με την επιστροφή του είχε απλώς συδαυλίσει πάθη που έπρεπε να μείνουν θαμμένα. Τρία χρόνια προσπαθούσε να ξεπεράσει τον πόνο που του είχε προκαλέσει αυτή η αγάπη. Το μόνο που δεν έπρεπε να κάνει ήταν να διακινδυνεύσει να την ερωτευτεί ξανά.

Έπρεπε να φύγει, το ήξερε. Έπρεπε να ξεχάσει το παράξενο όνει­ρο και να γυρίσει στο Λονδίνο για να συνεχίσει την απροβλημάτι- στη και ευχάριστη ζωή του. Θα έκανε απλώς αυτό που είχε δηλώσει εξαρχής· θα έμενε μια δυο μέρες για να εκτιμήσει την κατάσταση του σπιτιού, μετά θα κανόνιζε να γίνουν οι επισκευές και θα το έβα­ζε προς πώληση. Έπειτα θα επέστρεφε στο Λονδίνο και θα ξεχνούσε διά παντός την Άννα Χόλκομ.

Το σκεφτόταν, αλλά ήξερε ότι δε θα το έκανε. Όσο ανόητο κι αν ήταν να μείνει παραπάνω στο Γουίντερσετ, δε θα έφευγε. Δεν μπορούσε να φύγει.

Η κοπέλα περπατούσε όσο πιο γρήγορα μπορούσε ανάμεσα στα δέ­ντρα. Δεν της άρεσε που βρισκόταν μόνη της στο σημείο όπου το δά­σος ήταν πυκνό, κατασκότεινο και ο μόνος ήχος που ακουγόταν ήταν το περιστασιακό σούρσιμο κάποιων νυκτόβιων πλασμάτων. Υπήρχε μια απόκοσμη ατμόσφαιρα στο δάσος, που τη φόβιζε ακόμα και στη διάρκεια της μέρας. Αλλά τη νύχτα φάνταζε δυο φορές πιο απειλη­τικό, γεμάτο μυστικά και πράγματα που μπορούσε να τα αισθανθεί αλλά όχι και να τα δει.

Ο εραστής της την κοροΐδευε που φοβόταν. Της έλεγε ότι το δάσος

4 0 C a n d a c e C a m p

είναι σαν ένας μανδύας που τους κρύβει και τους προστατεύει. Αλλού δε γινόταν να συναντηθούν. Μόνο στο δάσος τη νύχτα είχαν την ευ­καιρία να βρεθούν ολομόναχοι οι δυο τους, μόνο εκεί μπορούσαν να εκφράσουν τα πραγματικά αμοιβαία συναισθήματά τους.

Γι ’αυτό, άλλωστε, η κοπέλα έτρεχε τώρα ανυπόμονα ανάμεσα στα δέντρα. Θα τον συναντούσε εκεί απόψε, όπως έκαναν συχνά. Εκείνος θα έδιωχνε κάθε φόβο της με τα φιλιά του, κι ενώ τα χέρια του θα άπλωναν παντού στο κορμί της τα χάδια τους, θα την πείραζε για τις ανόητες ανησυχίες της. Μα δεν την ενοχλούσε που την κοροΐδευε, δεν την ενδιέφερε που της μιλούσε για πράγματα ακατανόητα στην ίδια, γιατί ούτε στα πιο τρελά της όνειρα δεν μπορούσε να φανταστεί ότι θα τη διάλεγε ένας άντρας σαν αυτόν. Κρατούσε αυτή τη γνώση για τον εαυτό της σαν φυλαχτό μέσα στο πηχτό σκοτάδι.

Κάτι θρόισε τότε στους θάμνους, ένας ήχος που προκάλεσε ανα­τριχίλα στη ραχοκοκαλιά της. Κοίταξε φοβισμένα πίσω της, αλλά δεν είδε τίποτα. Επιτάχυνε λίγο το βήμα της, σφίγγοντας νευρικά τη φού­στα της. Σε λίγο θα έφτανε στο σημείο συνάντησής τους και τότε όλα θα ήταν μια χαρά.

Την επόμενη στιγμή όμως ακούστηκε ένας κρότος που την έκανε να αναπηδήσει τρομοκρατημένη. Έψαξε με το βλέμμα στη σκοτεινιά. «Ποιος είναι εκεί;» Η φωνή της ακούστηκε λεπτή και τρεμάμενη. Κα­μιά απάντηση.

Είπε μέσα της πως δεν ήταν τίποτα, ή ίσως απλώς ο αγαπημένος της να της έκανε αστεία. Πολλές φορές δεν καταλάβαινε τα χωρατά του. Περίμενε, περίμενε... αλλά όσο στεκόταν εκεί και αφουγκρα­ζόταν, τόσο πιο πολύ μεγάλωνε η αγωνία της. Ακούστηκε ξανά ένα θρόισμα, αλλά αυτή τη φορά δίπλα της. Καθώς έστρεφε το κεφάλι, διέκρινε κάτι... μια φευγαλέα κίνηση. Ο φόβος την κατέκλυσε πια, κι άρχισε να τρέχει. Φώναζε το όνομά του, αλλά τη φωνή της την κατά­πινε η πελώρια σιγή του δάσους. Έτρεχε πιο γρήγορα τώρα, η καρδιά της βροντοχτυπούσε σ τ’ αυτιά της, η ανάσα της έβγαινε τραχιά.

Ό, τι κι αν ήταν, την ακολουθούσε. Άκουγε τα κλαδιά που έσπαγαν, τον ψίθυρο από τα κλωνάρια που παραμερίζονταν, το γδούπο από κά­ποιον - από κάτι!- που έτρεχε. Ο τρόμος είχε βάλει φτερά στα πόδια της, αλλά αυτό την πρόφταινε άνετα. Άκουγε την ανάσα του πίσω της. Ώσπου έπεσε πάνω της. Την έριξε στο έδαφος, της έκοψε την ανάσα.

Η ΚΑΤΑΡΑΤΟΥ ΓΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ 41

Το βάρος του ήταν αφόρητο στην πλάτη της. Πάλευε να αναπνεύσει, αγωνιζόταν να συρθεί για να ζεφύγει. Μα αυτό μούγκριζε, υπόκωφα κι απειλητικά. Δάκρυα γνήσιου φόβου ανάβλυσαν από τα μάτια της. Επιχείρησε να γυρίσει, να αντικρίσει το θύτη της, αλλά της κρατούσε κάτω το κεφάλι.

Με την άκρη του ματιού της κατάφερε να διακρίνει ένα πρόσωπο, ένα τρομακτικό πρόσωπο που βρυχιόταν και όμοιό του δεν είχε ξα- ναδεί ποτέ. Και τότε, πριν προλάβει καν να σκεφτεί, κάτι βυθίστηκε στο λαιμό της κι άρχισε να της ξεσκίζει το λαρύγγι. Τα ουρλιαχτά της αντήχησαν κι έπειτα πνίγηκαν μέσα στη νεκρική σιγή του δάσους.

3

Η Άννα έμαθε τα πάντα για την άφιξη του λόρδου Μόρλαντ και της παρέας του στο Γουίντερσετ, πρώτα από την ενθουσιασμένη καμαριέρα της το επόμενο πρωί και αργότερα από τη σύζυγο και την κόρη του κτηματία Μπένετ. Συγκρατήθηκε για να μην πει σε κανέναν από τους μαντατοφόρους ότι ήξερε ήδη πως ο Ριντ ήταν εκεί, και άκουγε υπομονετικά και χαμογελαστή την κυρία Μπένετ να επαναλαμβάνει την περιγραφή του φαρμακοποιού για την παρέα των νεόφερτων όταν τους είδε να καταφθάνουν στο Λόουερ Φένλι.

Όταν οι Μπένετ έφυγαν, ο Κιτ στράφηκε στην αδερφή του. «Μάλλον θα πρέπει να τον επισκεφθώ για λόγους ευγενείας. Ή μή­πως νομίζεις ότι κάτι τέτοιο θα ήταν πρόωρο;»

Παρά την ταραχή της, η Άννα κατάφερε να χαμογελάσει στον γεμάτο ανυπομονησία αδερφό της. Την είχε ρωτήσει ακριβώς το ίδιο πράγμα όταν πρωτόμαθαν ότι ο Ριντ Μόρλαντ σκόπευε να επι­στρέφει, και προφανώς το σκεφτόταν συνεχώς από τότε. Στο κάτω κάτω, ο Κιτ ήταν ακόμα πολύ νέος, μόλις είκοσι τεσσάρων χρονών, και η προοπτική ότι θα είχε καινούριους γείτονες σίγουρα τον συ­νάρπαζε, αφού στα μέρη τους δεν υπήρχαν πολλοί συνομήλικοι της τάξης του. Επιπλέον, η κοινωνική ζωή του στο Αονδίνο είχε διακο­πεί απότομα όταν αναγκάστηκε να επιστρέφει για να αναλάβει τα καθήκοντα του πατέρα του. Παρ’ όλα αυτά είχε αποδεχτεί τις ευ­θύνες του χωρίς ποτέ να παραπονεθεί, και σε γενικές γραμμές ήταν ικανοποιημένος που ζούσε ήρεμα στην εξοχή. Αλλά ήταν φυσικό να θέλει να γνωρίσει καινούριους ανθρώπους. Η μοναδική διασκέδασή του ήταν να παίζει χαρτιά μια φορά τη βδομάδα στο χωριό με το δόκτορα Φέλτον και λίγους ακόμα ντόπιους. Μα και η ίδια η Άννα

Η Κ α τ α ρα τ ο υ Γ ο υ ίν τ ε ρσε τ 43

ήξερε πως, αν οι συνθήκες ήταν διαφορετικές, θα ανυπομονούσε εξίσου να γνωρίσει τους ενοίκους του Γ ουίντερσετ. Έτσι όπως εί­χαν τα πράγματα όμως, δεν την ενθουσίαζε η ιδέα να γνωριστεί ο Κιτ με τον Ριντ. Από την άλλη, δε γινόταν να του μιλήσει για την καταστροφική σχέση ανάμεσα σ ’ εκείνη και στο λόρδο Μόρλαντ. Ούτε κι επιτρεπόταν να του ζητήσει να μην πάει να τον επισκεφθεί.

«Όχι, δεν το θεωρώ καθόλου πρόωρο», τον διαβεβαίωσε, φο­ρώντας ένα χαρούμενο χαμόγελο. «Αντίθετα, νομίζω πως επιβάλλε­ται». Ήλπιζε ότι ο Ριντ δε θα φερόταν με αγένεια στον Κιτ επειδή ήταν αδερφός της. «Έτσι θα σχηματίσεις καλύτερη άποψη ως προς το αν σκοπεύουν να μείνουν ή όχι και αν είναι σνομπ ή αρκετά φιλι­κοί ώστε να συναναστραφούν εμάς τους επαρχιώτες».

«Έτσι είναι ο λόρδος Μόρλαντ;» τη ρώτησε ο Κιτ. «Εσύ τον έχεις γνωρίσει. Η κυρία Μπένετ πιστεύει ότι...»

Η Άννα κατάφερε να καγχάσει. «Έλα τώρα, Κιτ. Μη μου πεις ότι βασίζεσαι στα λόγια της κυρίας Μπένετ! Όποιος την ακούσει να μι­λάει θα πιστέψει για σένα ότι είσαι ξετρελαμένος με την κόρη της».

Ο Κιτ έκανε μια γκριμάτσα. «Κατάλαβα. Όμως δεν παύεις να έ­χεις κουβεντιάσει μαζί του».

«Ναι. Σε κάποιες κοινωνικές περιστάσεις. Ήταν... ευχάριστος άνθρωπος. Δεν είχε καθόλου έπαρση, όπως θα περίμενε κανείς από το γιο ενός δούκα. Όμως έχουν περάσει τρία χρόνια. Ίσως να έχει αλλάξει από τότε».

Ο Κιτ της χαμογέλασε. «Μην ανησυχείς. Δε θα απογοητευτώ αν είναι ακατάδεκτος».

Όπως αποδείχτηκε, ο Κιτ δεν απογοητεύτηκε καθόλου. Τόση ήταν η λαχτάρα του, που αμέσως μετά την κουβέντα τους ανέβηκε στο άλογό του και πήγε στο Γ ουίντερσετ. Όταν επέστρεψε ήταν χαμο­γελαστός και ξέχειλος από συμπάθεια για τους νέους γείτονές τους.

«Πράγματι, είναι πολύ ευχάριστος άνθρωπος», είπε στην αδερ­φή του χαμογελώντας. «Είναι όπως ακριβώς τον χαρακτήρισες. Κα­θόλου υπερόπτης ή ακατάδεκτος. Πολύ τον εκτίμησα».

«Ωραία, χαίρομαι», είπε η Άννα με ειλικρίνεια.«Υπήρχαν και κάμποσοι άλλοι εκεί, όπως είπε κι η κυρία Μπέ­

νετ. Η αδερφή του, η λαίδη Κύρια, με τον Αμερικανό σύζυγό της...»«Πώς σου φάνηκαν αυτοί;» Η Άννα θυμόταν τον Ριντ να της

44 C a n d a c e C a m p

μιλάει για την Κύρια και για τις άλλες αδερφές του, και την έτρωγε η περιέργεια.

«Μια χαρά. Η λαίδη Κύρια είναι εκθαμβωτική. Μάλιστα, την εί­χα δει όταν ήμουν στο Λονδίνο. Είχα πάει μ’ ένα φίλο μου σε κάποια δεξίωση και ήταν κι εκείνη εκεί. Αξέχαστη».

«Δηλαδή πώς είναι;» τον πίεσε η Άννα.«Κοκκινομάλλα, πανύψηλη... Τι να σου πω... πανέμορφη, αξιο­

λάτρευτη. Και καθόλου ψηλομύτα. Είναι λίγο περίεργο, αλλά φαί­νεται πως όλοι οι Μόρλαντ πιστεύουν στην ισονομία».

«Απ’ όσο ξέρω, η δούκισσα είναι πολύ προοδευτική», είπε η Άννα.

«Ο σύζυγος της λαίδης Κύρια λέγεται Ρέιφ Μάκινταϊρ. Είναι Αμερικανός, σου το είπα, ε; Μου έσφιξε το χέρι, μου φέρθηκε σαν να με γνώριζε από παλιά». Έκανε μια παύση και η έκφρασή του άλλαξε λίγο. «Υπάρχει άλλη μια γυναίκα στην παρέα... Η δεσποινίς Ρόζμαρι Φάρινγκτον».

Η Άννα ένιωσε ξαφνικά το αίμα της να παγώνει. «Μια άλλη γυ­ναίκα; Συγγενής τους;»

«Α, όχι. Δε μου έδωσε αυτή την εντύπωση. Νομίζω πως είναι απλώς φίλη τους».

«Πώς... πώς είναι αυτή;» Δεν ήταν ασυνήθιστο να καλεί κάποιος τους φίλους του στο εξοχικό του, αλλά όταν ένας άντρας ήταν με την οικογένειά του και καλούσε μια γυναίκα, ειδικά αν πήγαινε μό­νη της κι όχι συνοδευόμενη από μέλη της δικής της οικογένειας, σήμαινε πως ο άντρας ενδιαφερόταν για εκείνη. «Είναι... είναι και οι γονείς της μαζί;»

Ο Κιτ την κοίταξε παραξενεμένος. «Όχι, δε νομίζω. Δεν τους ανέφεραν καθόλου. Γιατί;»

Η Άννα κοκκίνισε, γιατί συνειδητοποίησε ότι οι ερωτήσεις της δεν ήταν φυσιολογικές. «Δεν ξέρω. Απλώς αναρωτήθηκα αν... αν υπάρχουν κι άλλοι. Για να καταλάβω αν είναι μεγάλη παρέα ή μι­κρή... Ποιος μπορεί να βασιστεί στα λεγάμενα της κυρίας Μπένετ;»

«Όχι, νομίζω πως μόνο αυτοί που σου είπα ήρθαν στο Γουί­ντερσετ».

«Μίλησέ μου για τη δεσποινίδα Φάρινγκτον». Προσπάθησε να κρατήσει τη φωνή της ανάλαφρη. Ήξερε πως ήταν τελείως παράλογο

Η Κ α τ α ρα τ ο υ Γ ο υ ίν τ ε ρσε τ 45

που ένιωθε την ταραχή της ζήλιας στη σκέψη ότι ίσως ο Ριντ ενδια­φερόταν για εκείνη. Ήταν αναμενόμενο να είχε προχωρήσει στη ζωή του. Στην ουσία, αυτό ήθελε κι η ίδια η Άννα, να είναι ευτυχισμένος.

«Είναι όμορφη γυναίκα. Όχι εντυπωσιακή όσο η λαίδη Κύρια, αλλά, κατά την άποψή μου, πιο φυσιολογική, πιο προσιτή. Έχει ξαν­θά μαλλιά και γαλανά μάτια. Είναι μικροκαμωμένη και μου φάνηκε λίγο ντροπαλή».

Μόνο τότε παρατήρησε η Άννα τη συνεπαρμένη έκφραση στο πρόσωπο του αδερφού της, κι αμέσως την κατέλαβε ένα άλλο είδος αγωνίας. «Κιτ... δεν πιστεύω να... Δείχνεις πολύ ενθουσιασμένος με τη δεσποινίδα Φάρινγκτον».

Η έκφραση του Κιτ σκλήρυνε μεμιάς και η έκσταση στο βλέμμα του αντικαταστάθηκε από μια πικρία. «Μη φοβάσαι, δεν είμαι χα­ζός. Ξέρω πως δεν υπάρχει καμιά πιθανότητα...»

Το πρόσωπο της Άννας απάλυνε. Πλησίασε τον αδερφό της και του χάιδεψε το χέρι. «Κιτ, λυπάμαι...»

«Το ξέρω. Δε φταις εσύ». Της χαμογέλασε αδύναμα και της έσφι­ξε το χέρι. «Άλλωστε, υποφέρεις κι εσύ το ίδιο. Δε διαλέγουμε εμείς τη μοίρα μας, έτσι δεν είναι; Πάντως, σε γενικές γραμμές, είμαι πολύ ικανοποιη μένος».

«Σε γενικές γραμμές».Ο Κιτ ανασήκωσε τους ώμους. «Δεν μπορώ να μη βλέπω, μπο­

ρώ; Δε γίνεται να μην αισθάνομαι, γίνεται;»«Όχι, δε γίνεται», συμφώνησε η Άννα με θλίψη.

Μετά την κουβέντα της με τον Κιτ, ένιωσε την ανάγκη να βγει έξω. Πάντα της άρεσε η ύπαιθρος και αρνιόταν να αφήσει την ύπαρξη του Ριντ να την αποτρέψει από τη σχεδόν καθημερινή βόλτα της με τα πόδια ή με το άλογο στα κτήματα. Ό,τι πρόβλημα κι αν είχε, ο περί­πατος τη βοηθούσε πάντα να καθαρίσει το μυαλό της. Ωστόσο αυτή τη φορά θα φρόντιζε να μην μπει στο δάσος με κατεύθυνση το Γ ου­ίντερσετ, αλλά το Κρέιντον Top. Έτσι, φόρεσε τις μπότες της, πήρε το μπονέ της κι έφυγε από το σπίτι. Ακολούθησε το ίδιο μονοπάτι με την προηγούμενη μέρα, αλλά αυτή τη φορά τράβηξε προς το δρο­μάκι με τα καταπράσινα δέντρα που οδηγούσε στο Κρέιντον Top.

Το Κρέιντον Top ήταν ένας πελώριος βραχώδης λόφος που από

46 C a n d a c e C a m p

τη μια πλευρά είχε ομαλή κλίση και από την άλλη κατακρημνιζόταν μέχρι το λιβάδι στα ριζά του. Ο λόφος δέσποζε πάνω από το χωριό τους, ήταν το πιο χαρακτηριστικό ορόσημο του Λόουερ Φένλι και φαινόταν από μίλια μακριά.

Καθώς προχωρούσε ανάμεσα στα δέντρα, η βλάστηση πύκνωνε γύρω της και το μονοπάτι γινόταν όλο και πιο δυσδιάκριτο. Η Άννα όμως γνώριζε καλά την περιοχή και δε φοβόταν μήπως χαθεί. Ήξερε ότι σε κάποιους δεν άρεσε το δάσος, το θεωρούσαν ζοφερό, ακόμα και τρομακτικό. Αλλά για εκείνη ήταν ένα μέρος γαλήνιο, ειρηνικό. Χαιρόταν τις κλεφτές ματιές στην άγρια ζωή, από το φευγαλέο φτε- ρούγισμα ενός κοκκινωπού πουλιού που άλλαζε κλαδί ως τα καμώ­ματα ενός παιχνιδιάρη σκίουρου που σκαρφάλωνε σ’ ένα δέντρο. Έτσι κι αυτή τη μέρα, το δάσος έκανε τα μαγικά του, κατάφερε να την ηρεμήσει. Κάποια στιγμή συνάντησε ένα ελαφάκι με τη μητέρα του, που μόλις την είδαν να πλησιάζει εξαφανίστηκαν. Κάθισε σε μια μεγάλη πέτρα και για λίγα λεπτά απλώς αφουγκραζόταν τους ήχους του δάσους, το τιτίβισμα των πουλιών, το απαλό τρίξιμο των κλαδιών, τον ψίθυρο των μικρών πλασμάτων μέσα στις φυλλωσιές.

Ανασηκώνοντας με το ένα χέρι τη φούστα της και παραμερίζο­ντας με το άλλο κλαδιά, άνοιγε δρόμο ώσπου έφτασε σε μια κοιλό­τητα του εδάφους όπου είχε σχηματιστεί μια μικρή λιμνούλα. Γέλα­σε μόλις είδε έναν ξαφνιασμένο βάτραχο να πηδάει από το βραχάκι του και να προσγειώνεται στη λιμνούλα πιτσιλώντας τα πάντα γύ­ρω του. Έπειτα ακολούθησε ένα ανηφορικό στενό μονοπάτι που οδηγούσε σε μια μικρή μαγευτική χαράδρα λίγο παρακάτω, κι εκεί υπήρχε ένας πεσμένος χλοερός κορμός που πρόσφερε ένα φυσικό κάθισμα. Ίσως και να προχωρούσε κι άλλο, ίσως να πήγαινε στο καλύβι για να δει αν ήταν όλα εντάξει. Το αμελούσε συνεχώς αυτό το καθήκον. Αν ζούσε ο πατέρας της, δε θα ήταν καθόλου ευχαρι­στημένος· θα της έλεγε πως η στενοχώρια που της προκαλούσαν οι επισκέψεις της εκεί δεν ήταν δικαιολογία.

Και τότε, η Άννα σταμάτησε απότομα. Ένα ρίγος τη διαπέρασε. Έφερε το χέρι στο στήθος της, λες κι ήθελε να συγκρατήσει τον οξύ πόνο που αναδυόταν. Έκλεισε ενστικτωδώς τα μάτια και είδε με το νου της να πέφτει στο δάσος σκοτάδι, βαθύ και διάχυτο. Ένιωσε να της κόβεται η ανάσα, να την πιάνει πανικός. Έπνιξε ένα βογκητό και

Η ΚΑΤΑΡΑΤΟΥ ΓΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ 47

απομακρύνθηκε παραπατώντας. Έγειρε σ’ ένα δέντρο, πάσχισε να καλμάρει την αναπνοή της. Ο πανικός και ο πόνος κόπασαν, έμεινε μόνο το τρέμουλο. Κοίταξε πίσω της το γαλήνιο δασάκι που είχε διασχίσει. Πίεσε την παλάμη στο μέτωπό της για να σταματήσει τον ξαφνικό πονοκέφαλο. Περίμενε να καταλαγιάσει το ρίγος, να υποχωρήσει η αδυναμία. Πάντα υποχωρούσαν στο τέλος, αν και οι πονοκέφαλοι επέμεναν λίγο περισσότερο.

Δεν ήταν η πρώτη φορά που είχε αυτή την περίεργη αίσθηση, σαν να βρισκόταν ξαφνικά έξω από το σώμα της, σαν να δεχόταν επίθεση από συναισθήματα που δεν κατανοούσε. Μερικές φορές της συνέβαινε έτσι, στα ξαφνικά, άλλοτε μύριζε κάτι, σαν την έντο­νη οσμή του καμένου ξύλου, και άλλοτε πάλι «έβλεπε» πράγματα.

Κάποτε, όταν είχε πάει να επισκεφθεί έναν από τους ενοικιαστές των κτημάτων τους, του οποίου το παιδί ήταν άρρωστο, μόλις πλη­σίασε στην πόρτα την κατέκλυσε ένα κύμα θλίψης τόσο μεγάλης, που αμέσως δάκρυσε άθελά της. Δεν της έκανε καμιά εντύπωση όταν ο αγρότης άνοιξε την πόρτα καταρρακωμένος και της είπε ότι το παιδί είχε πεθάνει πριν από λίγο. Συνήθως προέβλεπε ή διαισθα­νόταν ανώδυνα πράγματα, όπως ότι θα ξημέρωνε μια καλοκαιρι­νή μέρα στην καρδιά του χειμώνα. Άλλοτε ηχούσε στο κεφάλι της μια άγνωστη φωνή και της έλεγε κάτι που δεν είχε καμιά απολύτως σχέση με όσα συνέβαιναν εκείνη τη στιγμή γύρω της. Όταν ο Κιτ έλειπε στην Ευρώπη, είχε ξυπνήσει ένα βράδυ με την πεποίθηση ότι τον είχε ακούσει να τη φωνάζει, αλλά, φυσικά, ο αδερφός της δεν ήταν στο σπίτι.

Δεν είχε ιδέα τι προκαλούσε αυτά τα «οράματα» και δεν είχε μιλήσει ποτέ σε κανέναν γι’ αυτά, επειδή ντρεπόταν γι’ αυτή της την ιδιαιτερότητα. Μόνο σπάνια αυτή η περίεργη αίσθηση έβρισκε αντίκρισμα στην πραγματικότητα, όπως τότε με το παιδί του αγρότη ενοικιαστή τους, και πάντα προσπαθούσε να την καταπνίγει και να μη δίνει σημασία. Όμως ποτέ άλλοτε δεν την είχε νιώσει με τόση ένταση, ούτε της είχε προκαλέσει τόσο πόνο. Πήρε βαθιά ανάσα και έστρωσε τα μαλλιά της με τα δάχτυλα. Κοίταξε πάλι τη γαλή­νια σκηνή γύρω της. Ήταν ανοησία να σκέφτεται ότι μπορούσε να υπάρχει εκεί κάτι ικανό να της προξενήσει τόσο φόβο. Μόλις ηρέ­μησε η αναπνοή της, έκανε μεταβολή και άρχισε να απομακρύνεται.

48 C a n d a c e C a m p

Της είχε φύγει πια η επιθυμία να ανηφορίσει κι άλλο στο λόφο κι αποφάσισε να επιστρέφει στο σπίτι.

Δεν είχε περπατήσει πολύ, όταν άκουσε μια σιγανή φωνή. Κο- ντοστάθηκε, αφουγκράστηκε. Βρισκόταν μέσα στην ιδιοκτησία των Χόλκομ και ήταν ασυνήθιστο να κυκλοφορεί κάποιος ξένος εκεί. Άκουσε πάλι μια φωνή... όχι, δύο φωνές. Γεμάτη περιέργεια κινή­θηκε προς την πηγή του ήχου αργά και προσεκτικά. Υπήρχε πάντα η πιθανότητα να περιφέρεται κάποιος λαθροκυνηγός, αν και ο Ράνκιν, ο θηροφύλακας, είχε πάντοτε το νου του και τους έδιωχνε. Δεν ήθε­λε με τίποτα να συναντήσει κάποιον στα βάθη του δάσους.

Τους έβλεπε τώρα, λίγα μέτρα πιο πέρα, μισοκρυμμένους στα δέντρα. Ήταν δυο νεαροί, σκυμμένοι πάνω από κάτι που κείτονταν στο έδαφος. Τους πλησίασε και κατάλαβε πως κοιτούσαν ένα ζώο πεσμένο στα πλευρά του. Άρχισε να τρέχει γεμάτη αγωνία. Προφα­νώς κάτι είχε πάθει το ζώο, που διέκρινε πλέον ότι ήταν ένας σκύ­λος. Δεν ήξερε αν ανησυχούσε περισσότερο μήπως είχαν βλάψει τα αγόρια το σκύλο ή μήπως το πληγωμένο ζώο επιχειρούσε να τα δαγκώσει από το φόβο του.

«Ε, παιδιά!» Η φωνή της ήχησε πιο δυνατή απ’ όσο σκόπευε.Τα δύο αγόρια στράφηκαν ταυτόχρονα. Το πρώτο πράγμα που

πρόσεξε η Άννα ήταν η ολοφάνερη ανακούφιση στο πρόσωπό τους, κάτι που τη βεβαίωσε ότι νοιάζονταν για το ζώο και δεν ήθελαν να του κάνουν κακό. Το δεύτερο ήταν ότι έμοιαζαν σαν δυο σταγόνες νερό. Ήταν αδύνατοι σαν καλαμάκια, είχαν πυκνά, εντελώς αχτένι­στα μαύρα μαλλιά και μεγάλα μάτια, ανοιχτόχρωμα, που έλαμπαν από εξυπνάδα. Νιώθοντας έναν κόμπο στο στήθος, συνειδητοποίη­σε πως έμοιαζαν πάρα πολύ με τον Ριντ.

Οι δίδυμοι! Ο Ριντ μιλούσε συχνά και με πολλή στοργή για τους μικρούς αδερφούς του. Άλλωστε, όταν συναντήθηκαν, της είχε πει ότι είχαν έρθει μαζί του.

«Δεσποινίς!» φώναξε ο ένας, κι άρχισαν και οι δύο να τρέχουν προς το μέρος της.

«Θα μας βοηθήσετε; Βρήκαμε ένα σκύλο».«Και είναι άσχημα πληγωμένος».Σταμάτησαν μπροστά της και την κοίταξαν ικετευτικά. Στα μαλ­

Η Κ α τ α ρα τ ο υ Γ ο υ ίν τ ε ρσ ε τ 49

λιά τους είχαν κολλήσει φύλλα και κλαδάκια, τα πρόσωπα και τα ρούχα τους ήταν γεμάτα χώματα.

Η Άννα δεν μπόρεσε να μη χαμογελάσει. «Τι έπαθε;» τους ρώτη­σε, πλησιάζοντας για να δει το σκύλο.

«Δεν ξέρουμε».«Μάλλον του επιτέθηκε κάποιο άλλο ζώο».«Του έχουν ξεσκίσει το πλευρό».«Και το ένα πόδι του είναι τραυματισμένο».«Ε... μήπως δε θέλετε να τον δείτε;» πρόσθεσε το άλλο αγόρι

λίγο καθυστερημένα.«Δεν πειράζει. Έχω ξαναδεί πληγωμένο ζώο».Τα αγόρια, που στέκονταν τώρα δεξιά κι αριστερά της, χαμογέ­

λασαν πλατιά.«Απίστευτο!» είπε το ένα. «Συνήθως τα κορίτσια είναι σιχα-

σιάρικα».«Το έχω ακούσει». Η Άννα κοίταξε το σκυλί, που δε σάλεψε κα­

θόλου, παρά μόνο έστρεψε καχύποπτα το βλέμμα του πάνω της. «Ωχ, φουκαριάρικο, πώς τα κατάφερες έτσι;»

Ήταν ένα μετρίου μεγέθους σκυλί με κοντό κιτρινωπό τρίχω­μα. Στο μπροστινό πόδι του, που ήταν λυγισμένο σε μια παράξε­νη γωνία, έχασκε μια μεγάλη πληγή. Τα πλευρά του ήταν γεμάτα κοψίματα, το τρίχωμά του καταματωμένο. Γονάτισε δίπλα του και πλησίασε αργά το χέρι της στο κεφάλι του, ενώ συγχρόνως έβγαζε ένα μαντίλι από την τσέπη της. Ο σκύλος την κοίταξε στα μάτια και κούνησε αδύναμα την ουρά του. «Έτσι μπράβο. Το ξέρεις ότι θέλουμε να σε βοηθήσουμε, ε; Αλλά για καλό και για κακό...»

Του χάιδεψε απαλά το κεφάλι, ενώ την ίδια στιγμή πέρασε το μαντίλι κάτω από τη μουσούδα του, ένωσε τις άκρες και τις έδεσε. Κοίταξε πιο προσεκτικά τις πληγές του ζώου και σηκώθηκε όρθια.

«Νομίζω πως χρειάζεται περισσότερη φροντίδα απ’ όση μπορώ να του προσφέρω εγώ», είπε. «Αν υπάρχει κάποιος που μπορεί να τον σώσει, είναι ο Νικ Πέρκινς».

«Ποιος είναι αυτός;»«Κάποιος που μένει εδώ κοντά και είναι ειδικός στα ζώα. Κάθε

φορά που κάποιο ζώο μου αρρώσταινε ή τραυματιζόταν, σ’ αυτόν πήγαινα. Από αυτόν έμαθα όσα ξέρω για τη φροντίδα τους».

50 C a n d a c e C a m p

«Ωραία», είπε το ένα αγόρι γνέφοντας.«Πάμε», είπε το άλλο.«Το μόνο πρόβλημα είναι ότι πρέπει να τον μεταφέρουμε».«Θα το κάνουμε εμείς», είπαν και οι δύο έφηβοι με σιγουριά.«Όμως δεν πρέπει να ταρακουνηθεί πολύ», συνέχισε η Άννα.

«Αν λοιπόν γυρίσετε λίγο από την άλλη, θα του φτιάξω ένα φορείο».Αν και σάστισαν, τα αγόρια υπάκουσαν. Η Άννα έβαλε τα χέρια

κάτω από το φουστάνι της κι αφού ξεκούμπωσε ένα μεσοφόρι της, το τράβηξε για να το βγάλει.

«Εντάξει». Άπλωσε το ρούχο δίπλα στο σκυλί.«Φοβερή ιδέα!» αναφώνησε επιδοκιμαστικά ο ένας νεαρός.«Να δέσουμε κόμπους τις άκρες για να κρατιέται καλύτερα»,

πρότεινε ο άλλος.Η Άννα χαμογέλασε και συμφώνησε. Ήταν πολύ συμπαθητικά

παιδιά και αναμφίβολα πανέξυπνα και καλόψυχα. Όπως θα περίμε­νε κανείς να είναι τα αδέρφια του Ριντ.

Όσο πιο απαλά μπορούσαν έσυραν το σκυλί πάνω στο μεσοφόρι, κι ενώ το ζώο άφησε ένα λυγμό, έδειχνε να καταλαβαίνει ότι προ­σπαθούσαν να το βοηθήσουν και δεν τους γρύλισε ούτε μια στιγμή. Τα αγόρια έπιασαν το καθένα από μια άκρη του αυτοσχέδιου φορεί­ου και ξεκίνησαν, με την Άννα να προπορεύεται.

Προχωρούσαν σιγά σιγά, μια και σίγουρα ήταν μεγάλο το βάρος για τα δυο παιδιά. Όμως δεν παραπονύθηκαν καθόλου, και όταν η Άννα προσφέρθηκε να κρατήσει εκείνη τη μια άκρη, αρνήθηκαν, λέγοντας ότι επειδή ήταν ίσοι σε ύψος η μεταφορά γινόταν πιο άνε­τη για τον τραυματία.

Συστήθηκαν ευγενικά ως Κον και Άλεξ Μόρλαντ, αλλά η Άννα μπορούσε να τους ξεχωρίσει μόνο επειδή ο Άλεξ είχε μια γραμμή από λάσπη στο μέτωπό του, ενώ ο Κον είχε μια γρατσουνιά από κλα­δί στο μάγουλο.

«Εγώ λέγομαι Άννα Χόλκομ», τους είπε με τη σειρά της, κι όταν την αποκάλεσαν ευγενικά «δεσποινίς Χόλκομ», εκείνη διαμαρτυ- ρήθηκε. «Να με λέτε σκέτα Άννα. Από τη στιγμή που μοιραζόμαστε τέτοια εμπειρία, δε χρειάζονται τυπικότητες, δε συμφωνείτε;»

Ο Άλεξ χαμογέλασε πλατιά. «Είσαι σπαθί! Έτσι θα έλεγε ο Ρέιφ».«Και η πρώτη!» συμφώνησε ο Κον μ’ ενθουσιασμό.

Η ΚΑΤΑΡΑΤΟΥ ΓΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ 51

«Οι περισσότερες γυναίκες θα είχαν λιποθυμήσει», συνέχισε ο Άλεξ. «Όχι βέβαια οι αδερφές μας, γιατί κι αυτές είναι και οι πρώ­τες. Αλλά μια φίλη της Κύρια λιποθύμησε κάποτε που της έδειξα ένα ποντίκι... και δεν ήταν καν τραυματισμένο!»

«Χμ... Ίσως να μην είχε το προνόμιο να μεγαλώσει στην εξοχή, όπως εγώ».

«Απλώς ήταν φοβητσιάρα», είπε κοφτά ο Κον, με την απέχθεια για τη λιγόψυχη φίλη της αδερφής του αποτυπωμένη στο ύφος του.

Και οι δύο είχαν πράσινα μάτια, όπως παρατήρησε η Άννα, σ’ αντίθεση με τα ασημόγκριζα του Ριντ. Αλλά αν εξαιρούσες αυτό, υποψιαζόταν πως αντίκριζε τον Ριντ όπως ήταν στα δώδεκά του. Μεμιάς η καρδιά της πλημμύρισε από μια γλυκόπικρη αίσθηση.

«Ήρθες πάνω στην ώρα», συνέχισε ο Άλεξ.«Ναι. Σκεφτόμασταν να γυρίσουμε πίσω και να φωνάξουμε τον

Ριντ ή τον Ρέιφ για βοήθεια, αλλά φοβόμασταν ότι θα βρίσκαμε το σκυλί πεθαμένο μόλις επιστρέφαμε», πρόσθεσε ο Κον.

Ο Άλεξ έγνεψε καταφατικά. «Αν όμως το σηκώναμε μόνοι μας για να το κουβαλήσουμε ως το σπίτι, ίσως να του κάναμε μεγαλύ­τερη ζημιά».

«Είσαι σίγουρη ότι αυτός ο Νικ Πέρκινς θα το σώσει;» ρώτησε ο Κον.

«Όχι», απάντησε η Άννα με ειλικρίνεια, γιατί διαισθανόταν ότι δεν είχε να κάνει με παιδιά που ήθελαν να τους χρυσώνεις το χάπι. «Αλλά αν γίνεται να σωθεί, μόνο ο Νικ μπορεί να το κάνει».

Τον Νικ η Άννα τον γνώρισε στα οχτώ της χρόνια. Είχε πάει με τον πατέρα της στο σπίτι του για να τον συμβουλευτούν όταν το αγαπημένο του σκυλί είχε τραυματιστεί σε έναν σκυλοκαβγά και χαροπάλευε. Πρώην αγρότης στα κτήματα του Γουίντερσετ, ο Πέρ- κινς γνώριζε για τα ζώα περισσότερα από κάθε άλλον στην περιοχή. Είχε μάθει τα πάντα για τα φάρμακα και τα βότανα από τη μητέρα του, η οποία τα είχε μάθει από τη δική της μητέρα, κι εκείνη από μια σειρά γενεών πρακτικών θεραπευτών. Ο Νικ είχε δώσει τότε στον πατέρα της μια αλοιφή που η τακτική εφαρμογή της είχε σώσει τελικά τη ζωή του σκύλου.

Η Άννα, που αγαπούσε τα ζώα από πολύ μικρή, θεωρούσε έκτοτε τον Πέρκινς θαυματοποιό, και κάθε άρρωστο αδέσποτο που έβρισκε

52 C a n d a c e C a m p

του το πήγαινε για να του προσφέρει το θεραπευτικό του άγγιγμα. Στο πέρασμα των χρόνων, της είχε μεταδώσει όχι μόνο μέρος των γνώσεων και των ικανοτήτων του στο χειρισμό των ζώων, αλλά και τις γνώσεις του για τις πρακτικές θεραπείες. Έτσι, η Αννα είχε με­τατρέψει ένα μικρό καμαράκι έξω από τα μαγειρεία σε εργαστήριο, όπου παρασκεύαζε τις δικές της φαρμακευτικές αλοιφές και σιρό­πια. Επιπλέον, είχε αναθέσει στον κηπουρό να μεγαλώσει το βοτα- νόκηπο της μαγείρισσας, ώστε να συμπεριλάβει διάφορα είδη που της χρειάζονταν για τα παρασκευάσματά της. Υπήρχαν φυσικά κι άλλα φυτά, τα οποία έπρεπε να αναζητά στα δάση και στα λιβάδια, και ήταν πάλι ο Πέρκινς αυτός που της δίδαξε πώς να τα ξεχωρίζει. Τον ακολουθούσε συχνά σε τέτοιου είδους εξορμήσεις, αφού, παρ’ ότι κόντευε πια τα ογδόντα, παρέμενε γερός και δυνατός και μπο­ρούσε να εντοπίζει με αετίσια όραση τα βοτάνια που αναζητούσαν. Επίσης, η Αννα όφειλε να παραδεχτεί ότι όση εμπιστοσύνη είχε στο γιατρό του χωριού για να θεραπεύει τις αρρώστιες των οικείων της, άλλη τόση είχε και στα μαντζούνια του Νικ, αν και φυσικά αυτό δεν το είχε ομολογήσει ποτέ στο δόκτορα Φέλτον.

Έκοψαν μέσα από το λιβάδι, διέσχισαν το ποταμάκι, ακολούθη­σαν ένα πιο πλατύ και βατό μονοπάτι, ώσπου επιτέλους έφτασαν στην αγροικία του Νικ Πέρκινς. Ήταν ένα όμορφο σπιτάκι, με μό­νο δυο δωμάτια και κουζίνα, προστατευμένο από κάμποσα δέντρα. Περικοκλάδες σκαρφάλωναν στη μια πλευρά του, απλώνονταν ως την πρόσοψη κι από εκεί έφταναν μέχρι την κάθετη αχυροσκεπή. Μπροστά από το σπίτι υπήρχε ένας μικρός κήπος που μοσχοβολού­σε από τα ανάμεικτα αρώματα των βοτάνων και των τριαντάφυλ­λων. Τα τελευταία χρόνια, από τότε που σταμάτησε να καλλιεργεί τη γη, αφοσιώθηκε στην κηπουρική, και είχε κάθε χρόνο ολόκληρη παραγωγή από λουλούδια, καθώς και από βότανα που χρησιμοποι­ούσε για τα γιατρικά του.

Τώρα ήταν γονατισμένος στον κήπο κι έσκαβε το χώμα μπρο­στά από μια τριανταφυλλιά. Στράφηκε μόλις τους άκουσε να πλη­σιάζουν και, βλέποντας την Άννα, ένα χαμόγελο απλώθηκε στο ρυτιδωμένο πρόσωπό του. Με μια ώθηση στάθηκε στα πόδια του. Μπορεί να ήταν ηλικιωμένος, όμως δεν ήταν καθόλου αδύναμος. Ήταν μεγαλόσωμος άντρας, με ελαφριά καμπούρα, και μολονότι οι

Η Κα τ α ρ α τ ο υ Γ ο υ ίν τ ε ρσε τ 53

κινήσεις του ήταν πλέον πιο αργές, οι δυνάμεις του δεν τον είχαν εγκαταλείψει, ούτε είχε χαθεί η σπίθα της εξυπνάδας από τα γαλανά μάτια του.

«Δεσποινίς Άννα!» φώναξε χαρούμενος, προχωρώντας προς το μέρος τους. Όταν όμως το βλέμμα του έπεσε στα δυο αγόρια και στο φορτίο που κουβαλούσαν, το χαμόγελο εξαφανίστηκε. Άρχισε να περπατάει πιο γρήγορα. «Τι μου φέρατε αυτή τη φορά, ε; Για να δω». Έσκυψε πάνω από το αυτοσχέδιο φορείο και αξιολόγησε με μια ματιά την κατάσταση. «Ελάτε, παιδιά, πάμε να τον ακουμπή- σουμε στο τραπέζι της κουζίνας».

Τους οδήγησε μέσα στο σπίτι, προσπέρασαν το πρώτο δωμάτιο κι έφτασαν στην κουζίνα. Χάρη στα χοντρά ντουβάρια, είχε πολλή δροσιά, και φωτιζόταν από τον άπλετο ήλιο που έμπαινε από την ανοιχτή πόρτα και τα παράθυρα. Το σπίτι ήταν όπως πάντα τακτο­ποιημένο και πεντακάθαρο, ενώ η κουζίνα πλημμύριζε από το άρω­μα βοτάνων, λουλουδιών και άλλων φυτών που κρέμονταν από το ταβάνι για να αποξηρανθούν. Όλες αυτές οι ευωδιές μπλέκονταν με τη λαχταριστή μυρωδιά που ξέφευγε από το τσουκάλι πάνω στην αναμμένη πυροστιά.

Ο Πέρκινς έπιασε το βλέμμα που έριξαν ασυναίσθητα τα αγόρια προς τη φωτιά. «Ίσως θέλετε να δοκιμάσετε λίγη σούπα, παλικάρια μου. Μου φαίνεται πως κουραστήκατε και πεινάσατε μετά από τόσο κουβάλημα».

«Ω, όχι, προτιμούμε να σας παρακολουθήσουμε να δουλεύετε, κύριε, αν μας το επιτρέπετε», απάντησε ευγενικά ο Άλεξ.

«Αλλά μπορεί να φάμε ύστερα λίγο, αν δεν έχετε αντίρρηση», πρόσθεσε ο Κον.

«Καμιά αντίρρηση». Ο Πέρκινς τους χαμογέλασε κι έσκυψε για να τους βοηθήσει να ανεβάσουν το σκυλί στο τραπέζι. «Να ξέρετε όμως ότι δε θα είναι ευχάριστο το θέαμα».

«Το καταλαβαίνουμε, κύριε, όμως θέλουμε πολύ να σας παρα­κολουθήσουμε».

«Εντάξει, αλλά να στέκεστε στην άκρη. Δεσποινίς Άννα, φέρε μου το απολυμαντικό και μερικά πανιά».

Η Άννα έσπευσε να βγάλει από το συρτάρι κάμποσα καθαρά,

54 C a n d a c e C a m p

αν και φθαρμένα πανιά, κι έπιασε από τον πάγκο ένα μπουκάλι με αραιό πρασινωπό υγρό.

Ο Πέρκινς άρχισε να μιλάει καθησυχαστικά στο σκυλί, ενώ συγ­χρόνως παραμέριζε το τρίχωμά του, ψάχνοντας για άλλα τραύματα. Έπειτα άρχισε να τα καθαρίζει, χωρίς να σταματάει στιγμή να μι­λάει στο ζώο. Τα αγόρια στέκονταν στη μια άκρη του τραπεζιού για να μην τον εμποδίζουν, ενώ η Άννα πήγε στην άλλη μεριά, και πήρε τη θέση της όπως πάντα. Κράτησε γερά το κεφάλι του σκύλου και άρχισε να του μουρμουρίζει κατευναστικά λόγια και ήχους.

Οι δίδυμοι παρακολουθούσαν με ενδιαφέρον, αν και μερικές φο­ρές χλόμιαζαν ή μόρφαζαν από συμπόνια. Όταν ο Άλεξ ρώτησε τον ηλικιωμένο άντρα τι έκανε, εκείνος άρχισε να εξηγεί βήμα βήμα τις ενέργειές του καθώς καθάριζε με σχολαστικότητα τα τραύματα, κι έπειτα έραψε τις πιο βαθιές πληγές και τους έβαλε αλοιφή. Όταν τελείωσε με τα τραύματα του ποδιού, στερέωσε προσεκτικά το σπα­σμένο κόκαλο με ένα νάρθηκα από ξυλαράκια που του έφερε η Άννα από ένα άλλο συρτάρι, και μετά το τύλιξε σφιχτά μ’ έναν επίδεσμο. Στο τέλος, ολοκλήρωσε τη θεραπεία βάζοντας ένα μικρό μπαλάκι από βότανα στο στόμα του σκυλιού και βάλθηκε να του χαϊδεύει το λαιμό, ώσπου το ζώο το κατάπιε.

«Αυτό είναι για να του καταπραΰνει τον πόνο», εξήγησε στους δίδυμους, στους οποίους έπειτα ανέθεσε να φτιάξουν κοντά στο τζάκι ένα μαλακό κρεβατάκι από κάτι παλιές κουβέρτες για να ξα­πλώσει ο ασθενής τους.

Τα αγόρια τον βοήθησαν να μεταφέρει προσεκτικά το ζώο στις κουβέρτες κι έπειτα έσκυψαν από πάνω του για να θαυμάσουν το αποτέλεσμα. Όταν πια η Άννα καθάρισε τον τόπο και βεβαιώθηκε πως είχαν πλυθεί και τα αγόρια, ο Πέρκινς τους σέρβιρε από λίγη κρεατόσουπα, που την έφαγαν με όρεξη, βομβαρδίζοντας συγχρό­νως τον οικοδεσπότη τους με ερωτήσεις. Ξεκίνησαν από την επέμ­βαση που μόλις είχαν δει και συνέχισαν με απορίες για τη φροντίδα και τη διατροφή του βόα τους, ένα είδος για το οποίο ο Νικ Πέρκινς ομολόγησε πως δε γνώριζε τίποτα. Αναμφίβολα θα έμεναν κι άλλο, όμως η Άννα κοίταξε κάποια στιγμή από το παράθυρο και είδε ότι ο ήλιος βρισκόταν κιόλας πολύ χαμηλά στον ορίζοντα.

«Ω Χριστέ μου, είμαστε εδώ πολύ περισσότερη ώρα απ’ όσο νό­

Η Κ α τ α ρα τ ο υ Γ ο υ ίν τ ε ρσ ε τ 55

μιζα!» Σηκώθηκε αμέσως όρθια, ολοφάνερα αναστατωμένη. «Όπου να ’ναι δύει ο ήλιος». Στράφηκε προς τα αγόρια γεμάτη τύψεις. «Ο αδερφός σας δεν έχει ιδέα πού βρίσκεστε. Πολύ φοβάμαι ότι οι δι­κοί σας θα έχουν ανησυχήσει φρικτό».

Οι δίδυμοι το σκέφτηκαν για λίγο και το λόγο πήρε πρώτος ο Άλεξ. «Ναι, μάλλον θα έχουν ανησυχήσει... αλλά όχι όσο νομίζεις. Έχουν συνηθίσει να λείπουμε με τις ώρες».

«Πότε φύγατε από το σπίτι;» τους ρώτησε η Άννα.«Κάποια στιγμή σήμερα το πρωί. Γύρω στις δέκα, μου φαίνεται».«Ωχ, ωχ. Θα έχουν απόλυτο δίκιο να είναι έξαλλοι. Πρέπει να

σας γυρίσω αμέσως στο σπίτι».Όσο κι αν δείλιαζε στη σκέψη ότι ίσως αναγκαζόταν να δει πάλι

τον Ριντ, ήξερε ότι έπρεπε να συνοδέψει τα αγόρια στο Γ ουίντερ­σετ. Δεν ήταν μαθημένα στην εξοχή και είχαν φτάσει στο σπίτι του Νικ Πέρκινς διασχίζοντας το δάσος που συνόρευε με το Χόλκομ Μάνορ, και όχι με το Γ ουίντερσετ, οπότε δεν υπήρχε καμιά περί­πτωση να βρουν μόνα τους το δρόμο της επιστροφής. Θα έπρεπε λοιπόν να το πάρει απόφαση ότι ίσως τον ξανασυναντούσε, ωστόσο ήλπιζε ότι θα παρέδιδε τους δίδυμους στην αδερφή τους και θα απέ­φευγε τον Ριντ.

Τα αγόρια σηκώθηκαν χωρίς αντίρρηση, αποχαιρέτησαν τον και­νούριο φίλο τους και ζήτησαν ευγενικά την άδειά του να ξαναπάνε για να δουν την πρόοδο του ασθενή. Η Άννα τους συνόδεψε έξω και όλοι μαζί πήραν το δρόμο για το Γουίντερσετ. Ήξερε ότι έπρεπε να τους έχει γυρίσει νωρίτερα, όμως δεν της είχαν πει ότι έλειπαν από το πρωί. Παρ’ όλα αυτά, έπρεπε να το είχε υποθέσει. Ο Ριντ θα αγω- νιούσε, το ίδιο και η αδερφή τους. Και θα θύμωναν μαζί της.

Μόλις πέρασαν το γεφυράκι πάνω από το ποταμάκι και βγήκαν στην απέναντι όχθη, είδε από μακριά έναν άντρα να τρέχει καβάλα στο άλογό του. Της κόπηκαν τα γόνατα. Ήταν ο Ριντ. Δίπλα της, τα αγόρια άρχισαν να κουνάνε τα χέρια. Ο Ριντ τους έγνεψε, μετά έβγαλε από το πανωφόρι του ένα πιστόλι, πυροβόλησε στον αέρα και κέντρισε το άλογό του να καλπάσει ακόμα πιο γρήγορα.

«Να κι ο Ρέιφ!» φώναξε ο Κον και κοίταξε προς τα δεξιά, όπου ένας ακόμα έφιππος άντρας κατευθυνόταν προς το μέρος τους. Τον χαιρέτησαν με τον ίδιο ενθουσιασμό.

56 C a n d a c e C a m p

«Απ’ ό,τι βλέπω, δε φοβάστε τι θα πει ο αδερφός σας», σχολίασε η Άννα.

«Απλώς θα μας κατσαδιάσει», είπε με φυσικότητα ο Άλεξ. «Σί­γουρα ανησυχούν, όμως ξέρουν ότι μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα μόνοι μας».

«Συμβαίνει συχνά», πρόσθεσε ο Κον.Η Άννα δεν ήταν το ίδιο σίγουρη ότι τα αδέρφια τους δε θα θύ­

μωναν, αλλά όταν ο Ριντ σταμάτησε μπροστά τους και κατέβηκε από το άλογό του, η έκφρασή του δήλωνε πιο πολύ καρτερία παρά φόβο ή θυμό.

«Μάλιστα», είπε ανάλαφρα. Σταύρωσε τα μπράτσα και κοίταξε τους δίδυμους. «Βλέπω ότι αυτή τη φορά ανακατέψατε και τη δε­σποινίδα Χόλκομ στις αταξίες σας».

«Ω Ριντ, έπρεπε να τη δεις! Ήταν φοβερή!» είπε ο Κον. «Βοήθη­σε τον Πέρκινς να κάνει ράμματα σ’ ένα σκυλί... Και ο Πέρκινς είπε ότι μπορούμε να το πάρουμε, αν θέλουμε, όταν γίνει καλά, αφού μάλλον είναι αδέσποτο... Και η Άννα ούτε λιποθύμησε ούτε τίποτα μπροστά σε τόσο αίμα».

«Ναι, ε;» Το βλέμμα του Ριντ στράφηκε στην Άννα, αξιολογώ­ντας την ήρεμα.

Εκείνη κοκκίνισε, και συνειδητοποίησε πως για μια ακόμα φορά ήταν απεριποίητη, τα μαλλιά της ήταν ανάκατα, φορούσε παλιές μπότες και μπονέ κι ένα φόρεμα που όχι μόνο ήταν καθημερινό, αλ­λά επιπλέον βρόμικο και καταλεκιασμένο από το αίμα του σκύλου. «Συγνώμη, μιλόρδε», άρχισε να λέει σφιγμένα. «Είμαι σίγουρη ότι ανησυχήσατε όλοι πάρα πολύ. Δυστυχώς, δεν κατάλαβα πώς πέρα­σε η ώρα. Έπρεπε να τους έχω γυρίσει νωρίτερα».

Τα χείλη του Ριντ τραβήχτηκαν σ’ ένα μικρό χαμόγελο. «Ω, σε παρακαλώ, μην απολογείσαι. Ξέρω πολύ καλά ότι το φταίξιμο είναι αποκλειστικά δικό τους». Κοίταξε βλοσυρά τα αδέρφια του.

Τα δύο αγόρια δεν πτοήθηκαν καθόλου από το αυστηρό ύφος του. «Δεν ανησύχησες στ’ αλήθεια, ε, Ριντ;» ρώτησε ο Άλεξ. «Ούτε καν έχει νυχτώσει ακόμα».

«Χμ...» Ο Ριντ κοίταξε γύρω του. «Ναι, δεν έχει πέσει ακόμα μαύρο σκοτάδι, πράγματι». Στράφηκε πάλι στην Άννα. «Ο Κον και ο Άλεξ είναι γνωστοί για τις εξερευνήσεις τους. Για να είμαι ειλικρι­

νής, αυτό που μας ανησυχούσε ήταν ότι δεν ξέρουν τα κατατόπια. Φοβήθηκα πως αν σκοτείνιαζε δε θα μπορούσαν να βρουν εύκολα το δρόμο για το σπίτι».

Την ίδια στιγμή πλησίασε και ο άλλος καβαλάρης. Κατέβηκε από το άλογό του και χαμογέλασε πλατιά στα αγόρια. Ήταν ένας γεροδεμένος άντρας, ψηλός όσο κι ο Ριντ και πολύ όμορφος, με φωτεινά γαλάζια μάτια και ανάστατα καστανόξανθα μαλλιά. Βαθιά λακκάκια σχηματίζονταν στα μάγουλά του όταν χαμογελούσε, όπως τώρα. «Μάλιστα, απ’ ό,τι βλέπω μπλέξατε σε καινούριους μπελά­δες, έτσι;» ρώτησε κλείνοντας το μάτι.

Η Άννα κατάλαβε πως ήταν ο Αμερικανός. Είχε απαλή, μακρό­συρτη φωνή και μιλούσε λες και του φαίνονταν όλα διασκεδαστι- κό. Κοίταξε την Άννα, έβγαλε το καπέλο του κι έγειρε κομψά το κεφάλι. «Ρέιφ Μάκινταϊρ, στις υπηρεσίες σας, δεσποινίς. Εκφράζω την κατανόησή μου για τη συνάντησή σας μ’ αυτούς τους δυο κα­τεργάρηδες».

«Ω, είναι πολύ ευχάριστοι και αξιοθαύμαστοι νεαροί», είπε η Άννα με πεποίθηση.

«Την καταφέρατε κιόλας, παλικάρια μου, ε; Είσαι ανεκτίμητος θησαυρός, δεσποινίς...»

«Συγνώμη...» τον διέκοψε ο Ριντ. «Δεσποινίς Χόλκομ, επίτρεψέ μου να σου συστήσω το γαμπρό μου, Ρέιφ Μάκινταϊρ. Θα πρέπει να συγχωρέσεις την άνεσή του. Είναι από την Αμερική». Τα λόγια του συνόδευσε ένα βλέμμα γεμάτο συμπάθεια για τον άλλο άντρα. «Ρέιφ, από εδώ η δεσποινίς Άννα Χόλκομ, γειτόνισσά μας. Ο νεα­ρός κύριος που γνώρισες νωρίτερα είναι αδερφός της».

«Χαίρομαι πολύ, δεσποινίς». Καθώς υποκλινόταν ξανά, η Άννα του ανταπέδωσε το χαμόγελο, ανήμπορη να αντισταθεί στην πλη­θωρική προσωπικότητά του.

«Δε σκοπεύαμε να λείψουμε τόσο πολύ», άρχισε να λέει ο Άλεξ, «όμως βρήκαμε το καημένο το σκυλί. Ήταν σε τραγική κατάσταση, δεν ξέραμε τι να κάνουμε. Αλλά τότε εμφανίστηκε η δεσποινίς Άννα και μας βοήθησε. Ξέρει κάποιον που γνωρίζει τα πάντα για τη θερα­πεία των ζώων. Πρέπει να δείτε το σπίτι του! Κρεμάει στα δοκάρια φυτά, τα ξεραίνει και φτιάχνει μαντζούνια, καταπότια και αλοιφές!»

«Και έκανε ράμματα στις πληγές του σκύλου», συνέχισε γεμά­

Η ΚΑΤΑΡΑ ΤΟΥ ΓΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ 57

58 C a n d a c e C a m p

τος ενθουσιασμό ο Κον. «Και μας άφησε να βλέπουμε. Η δεσποινίς Άννα κρατούσε σταθερό το κεφάλι του σκύλου για να τον διευκολύ­νει, και δεν την έπιασε αναγούλα, τίποτα!» Κοίταξε την καινούρια φίλη του λάμποντας ολόκληρος.

Η Άννα γέλασε και του ανακάτεψε με τρυφερότητα τα μαλλιά. «Σ’ όλη τη ζωή μου βοηθούσα τον Νικ. Πιστέψτε με, πέρασε καιρός μέχρι να συνηθίσω».

Όσο κουβέντιαζαν, είδαν κι άλλον καβαλάρη να πλησιάζει, υπα- κούοντας προφανώς στον πυροβολισμό του Ριντ. Ήταν ένας μικρό­σωμος, νευρώδης άντρας, που οδηγούσε δύο σελωμένα πόνι. Πήγε κοντά τους, κατέβηκε επιδέξια από το άλογό του και βημάτισε απο­φασιστικά ως τα αγόρια.

«Α, εδώ είστε!» τους μάλωσε. «Άτιμα παιδιά, που αναστατώ­νετε έτσι την αδερφή σας! Θα ’πρεπε να ντρέπεστε! Μάλιστα. Να ντρέπεστε!»

«Συγνώμη, Τζένκινς». Για πρώτη φορά τα αγόρια φάνηκαν πραγματικά ταραγμένα.

Ο Ριντ στράφηκε στην Άννα για να της εξηγήσει. «Δεν μπαί­νουμε στον κόπο να τους μαλώσουμε. Συνήθως το αναλαμβάνει ο Τζένκινς για μας, και με επιτυχία».

Ο άντρας έριξε ένα άγριο βλέμμα στον Ριντ. «Ναι, γιατί αλλιώς ποιος θα το έκανε; Μπορώ να μάθω; Κανείς σας δεν μπορεί να τους κουμαντάρει όπως θα όφειλε».

«Το ξέρουμε. Γι’ αυτό και είμαστε τόσο τυχεροί που σ’ έχουμε».«Αυτό να λέγεται. Δεν ξέρω τι θα κάνατε αν δεν είχατε εμένα να

σας βάζω σε σειρά», συμφώνησε ο άντρας, κουνώντας κοφτά το κε­φάλι. «Μην πω ότι ο Θίο κι εσείς κάνατε τα ίδια στην ηλικία τους».

Ο αρχιιπποκόμος στράφηκε πάλι στα αγόρια και συνέχισε να τα κατσαδιάζει καθώς τα βοηθούσε να ιππεύσουν τα πόνι και τους έδινε τα γκέμια.

Ο Ριντ κοίταξε την Άννα. «Σ’ ευχαριστώ που βοήθησες τα αδέρ­φια μου. Με καθησυχάζει η σκέψη ότι ήταν μαζί σου».

«Έπρεπε να τους είχα γυρίσει νωρίτερα στο σπίτι».«Μα απ’ ό,τι κατάλαβα είχες πολύ σοβαρή ασχολία. Δεν είναι

περίεργο που ξεχάστηκες». Έκανε μια παύση κι έπειτα συνέχισε λί­γο αμήχανα. «Αν... δεχτείς να έρθεις με το άλογό μου, θα γυρίσουμε

Η ΚΑΤΑΡΑΤΟΥ ΓΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ 59

στο Γ ουίντερσετ μαζί κι έπειτα θα φροντίσω να επιστρέφεις αξιο- πρεπώς στο σπίτι σου, με την άμαξά μας. Είμαι... είμαι σίγουρος ότι η αδερφή μας θα θέλει να σ’ ευχαριστήσει προσωπικά».

Η σκέψη και μόνο ότι θα καθόταν στο άλογο μαζί του την ανα­στάτωσε, και ήταν σίγουρη πως είχε γίνει κατακόκκινη. «Ω! Όχι, όχι, μην ανησυχείς. Τώρα που σας παρέδωσα τα αγόρια, θα γυρίσω μια χαρά μόνη μου».

«Κι εγώ θα σε αφήσω να περπατήσεις μέχρι το σπίτι σου μέσα στο σκοτάδι;» τη ρώτησε εκείνος φανερά ενοχλημένος. «Για τέτοιο άνθρωπο μ’ έχεις; Πιστεύεις ότι θα σου ανταπέδιδα την καλοσύνη απέναντι στ’ αδέρφια μου με τόση αγένεια;»

«Όχι, όχι βέβαια», βιάστηκε να τον ηρεμήσει η Άννα. «Αλλά δεν υπάρχει πρόβλημα... Το σπίτι μου δεν είναι πολύ μακριά και είμαι συνηθισμένη να...»

«Ανοησίες. Ποτέ δε θα το επέτρεπα», τη διέκοψε απότομα και φάνηκε να σκέφτεται τα επόμενα λόγια του. «Φυσικά, αν νιώθεις ότι δεν μπορείς να ιππεύσεις μαζί με άλλο άτομο, τότε ο Τζεμ θα σου δώσει το δικό του άλογο κι εκείνος θα γυρίσει με τα πόδια στο Γ ουίντερσετ».

Η Άννα τον κοίταξε με τα μάτια μισόκλειστα. Ο Ριντ ήταν σί­γουρος ότι εκείνη ποτέ δε θα δεχόταν να ταλαιπωρηθεί εξαιτίας της ένας υπηρέτης μέσα στη νύχτα, ειδικά κάποιος που, όπως τα αγόρια, δεν ήξερε το μέρος.

Ο Ριντ είχε ανασηκώσει τα φρύδια και περίμενε μειλίχια την αντίδρασή της.

«Εντάξει, λοιπόν», συμφώνησε η Άννα στο τέλος. Ήξερε ότι έδειχνε αχάριστη, αλλά δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς. Έτρεμε στην ιδέα ότι θα είχε τόσο στενή φυσική επαφή με τον Ριντ Μόρλαντ.

Χωρίς κανένα άλλο σχόλιο, ο Ριντ τη βοήθησε να ανέβει στο άλογο κι έπειτα ανέβηκε κι εκείνος πίσω της. Έπιασε τα γκέμια, τα μπράτσα του έκλεισαν γύρω της. Και ξαφνικά η Άννα περικυ­κλώθηκε από τη ζεστασιά του, από τη μυρωδιά του που της ήταν αφόρητα γνώριμη και συγχρόνως της είχε λείψει πολύ. Δεν μπόρεσε να ελέγξει τα ρίγη που τη διαπέρασαν καθώς εκείνος κέντρισε με τα τακούνια του το άλογο και ξεκίνησαν μέσα στο σκοτάδι.

4

.Ιναθόταν στητή, γιατί φοβόταν να χαλαρώσει πάνω στον Ριντ, που κρατούσε τα γκέμια. Το κορμί του απείχε μόλις λίγους πόντους από το δικό της. Με την κίνηση του αλόγου ήταν αδύνατον να μην αγγί­ζονται, και κάθε φορά που γινόταν αυτό, η επιδερμίδα της φλογιζό­ταν. Έσφιγγε τα δόντια, σκεπτόμενη ότι ήταν γελοία. Δεν έπρεπε να επηρεάζεται τόσο από αυτή τη φυσιολογική εγγύτητα. Αλλά όσες φορές κι αν το επαναλάμβανε μέσα της, οι σκέψεις της ελάχιστα εμπόδιζαν τις αισθήσεις που αναστάτωναν το κορμί της.

Δε μιλούσαν καθόλου, η σιωπή ανάμεσά τους φάνταζε τόσο αμήχανη όσο και η αναγκαστική επαφή τους. Οι δίδυμοι κουβέντια­ζαν για την περιπέτειά τους, ο Ρέιφ έκανε κάθε τόσο μια ερώτηση ή ένα σχόλιο, κι άφηναν τον Ριντ και την Άννα μόνους στο πέπλο της σιωπής τους. Εκείνη έκλεισε τα μάτια και προσπάθησε απεγνωσμέ­να να βρει κάτι να πει, οτιδήποτε ικανό να την αποσπάσει από το μόνο πράγμα που την απασχολούσε, δηλαδή από την αίσθηση των ατσάλινων μπράτσων του γύρω της ή το περιστασιακό άγγιγμα των μηρών του στους δικούς της καθώς το άλογο κάλπαζε.

Ήταν λοιπόν μια μικρή ανακούφιση όταν επιτέλους έφτασαν στο Γ ουίντερσετ και ο Ριντ πήδηξε πρώτος από το άλογο, για να τη βοη­θήσει να κατέβει. Την έπιασε απ’ τη μέση και το πρόσωπό της απεί­χε ελάχιστα από το δικό του, τα βλέμματά τους ενώθηκαν. Το δικό του ήταν σκοτεινό, τα μάτια του είχαν μια γκρίζα απόχρωση γεμάτη μυστήριο στο φως του απόβραδου. Η Άννα, σε μια παράξενη στιγμή αδυναμίας, αισθάνθηκε ότι κινδύνευε να βυθιστεί μέσα τους και να χαθεί εκεί για πάντα.

Αλλά αμέσως μετά πάτησε στο έδαφος κι έκανε ένα μικρό βήμα

Η ΚΑΤΑΡΑΤΟΥ ΓΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ 61

προς τα πίσω, σε μια προσπάθεια να δαμάσει το τρέμουλο που ένιω­θε μέσα της. Ανίκανη να αρθρώσει λέξη, στράφηκε για να απομα­κρυνθεί, και τότε η κύρια είσοδος του σπιτιού άνοιξε και μια ψηλή κοκκινομάλλα κατέβηκε στην αυλή.

«Α, ήρθατε!» Η δυνατή φωνή της ήταν χρωματισμένη από ανα­κούφιση, αγανάκτηση και ευθυμία μαζί. Προχώρησε προς το μέρος τους κουνώντας το κεφάλι. «Εσείς οι δυο θα με πεθάνετε!» Έκλεισε και τους δυο μικρούς αδερφούς της σε μια μεγάλη αγκαλιά και έπει­τα τους άφησε και πήρε αυστηρό ύφος. «Πού είχατε πάει; Τα μέρη εδώ σας είναι άγνωστα».

Ανασήκωσε το κεφάλι της, το βλέμμα της προσπέρασε τους υπό­λοιπους και τότε είδε την Άννα να στέκεται δίπλα στον Ριντ. «Ω! Συγνώμη. Δεν ήξερα ότι ήταν και κάποιος άλλος εδώ», είπε και κι­νήθηκε προς την Άννα.

«Είναι η αδερφή μου, η Κύρια», είπε ο Ριντ στην Άννα. «Κύρια, να σου συστήσω τη δεσποινίδα Άννα Χόλκομ, η οποία, για καλή μας τύχη, βρήκε τον Κον και τον Άλεξ».

«Μιλαίδη», είπε η Άννα.Η Κύρια της έπιασε το χέρι και χαμογέλασε. «Σίγουρα έσωσες

τον Κον και τον Άλεξ από κάτι τρομερό -πάντα έτσι γίνεται μ’ αυ­τούς». Πήρε αγκαζέ την Άννα και την οδήγησε προς την κύρια εί­σοδο του σπιτιού. «Επίτρεψέ μου να σε ευχαριστήσω όπως πρέπει. Έλα μέσα να φάμε μαζί».

«Ω, όχι, δε γίνεται...» άρχισε να λέει η Άννα. «Ο αδερφός μου θα με περιμένει, και...»

«Ο αδερφός σου είναι ο γοητευτικός νεαρός που μας επισκέφθη- κε νωρίτερα σήμερα;» ρώτησε η Κύρια. «Τι συμπαθητικός τζέντλε­μαν! Θα στείλουμε έναν υπηρέτη μ’ ένα σημείωμα που θα του εξηγεί ότι θα μείνεις για δείπνο. Είμαι σίγουρη ότι θα δείξει κατανόηση».

«Μα δε... δεν είμαι κατάλληλα ντυμένη για δείπνο», αντέτεινε η Άννα και κοκκίνισε δείχνοντας το πρόχειρο φόρεμά της, το οποίο όχι μόνο ήταν σκονισμένο και λεκιασμένο, αλλά και σκισμένο στο στρίφωμα, με αποτέλεσμα ένα κομμάτι να κρέμεται πίσω της σαν άθλιο κουρέλι.

«Δε δίνουμε σημασία στις τυπικότητες εδώ», τη διαβεβαίωσε η Κύρια, λες και περιφρονούσε ειλικρινά την κομψή έξωμη μαύρη

62 C a n d a c e C a m p

τουαλέτα που φορούσε η ίδια και τη λάμψη των διαμαντιών στο περιδέραιο και στα σκουλαρίκια της. «Η οικογένειά μας αδιαφορεί πλήρως γι’ αυτά τα πράγματα, κάτι που μπορούν να σου το επιβε­βαιώσουν όλοι».

«Καλύτερα να υποχωρήσεις, δεσποινίς Χόλκομ», είπε ο Ρέιφ Μάκινταϊρ, πηγαίνοντας δίπλα τους. Το βλέμμα του στάθηκε με τρυφερότητα στο πρόσωπο της συζύγου του. «Να είσαι σίγουρη ότι σε κάθε αντίρρηση που θα φέρεις η Κύρια θα βρει δεκάδες επιχει­ρήματα για να την ανατρέψει. Με τον καιρό έμαθα καλά πως, αν βάλει κάτι στο μυαλό της, είναι σαν να έχει ήδη γίνει».

Η Κύρια ευχαρίστησε το σύζυγό της μ’ ένα εκτυφλωτικό χα­μόγελο και στράφηκε πάλι στην Άννα. «Ορίστε, είδες; Όλα κανο­νίστηκαν. Πάμε μέσα να σου γνωρίσω τη φιλοξενούμενή μας, τη δεσποινίδα Φάρινγκτον».

Συνόδευσε την Άννα στο καθιστικό, κάνοντας ταυτόχρονα νόη­μα σ’ έναν υπηρέτη να ενημερώσει την κουζίνα ότι ήταν έτοιμοι για το δείπνο και σ’ έναν άλλον να φέρει χαρτί για να γράψει η Άννα ένα σημείωμα στον αδερφό της, ενώ συγχρόνως άκουγε τους μικρότε­ρους αδερφούς της να εξιστορούν την περιπέτειά τους.

Μια λεπτοκαμωμένη ξανθιά γυναίκα σηκώθηκε χαμογελαστή μόλις τους είδε να μπαίνουν στο δωμάτιο.

Η Κύρια έσπρωξε την Άννα μπροστά. «Ρόζμαρι, θέλω να γνω­ρίσεις τη γειτόνισσά μας, τη δεσποινίδα Άννα Χόλκομ. Ο αδερφός της είναι εκείνος ο όμορφος νεαρός που μας επισκέφθηκε το πρωί, ο σερ Κρίστοφερ».

Αφού έγιναν οι συστάσεις και προτού καλά καλά το καταλάβει, η Άννα βρέθηκε καθισμένη σε μια καρέκλα με μια πένα και χαρτί για να γράψει το σημείωμα στον Κιτ, ενώ ο Κον και ο Άλεξ εξακολου­θούσαν να μιλάνε στην αδερφή τους για τον πληγωμένο σκύλο. Η Κύρια αντέδρασε με την απαραίτητη φρίκη, αλλά όταν παρατήρησε ότι η φιλοξενούμενή της είχε γίνει κατακίτρινη, ζήτησε απ’ τα αδέρ­φια της να μην περιγράφουν με τόσο ανατριχιαστικές λεπτομέρειες τα τραύματα του ζώου.

Προτού σερβιριστεί το δείπνο, η Κύρια συνόδευσε επάνω την Άννα για να φρεσκαριστεί. Επέμεινε μάλιστα να της δανείσει ένα

Η Κ α τα ρα τ ο υ Γ ο υ ίν τ ε ρσ ε τ 63

δικό της φόρεμα, το οποίο, αν και της έπεφτε πολύ μακρύ, βελτίωσε τόσο την εμφάνισή της, που η Άννα ένιωσε ευγνωμοσύνη.

Στο τραπέζι βρέθηκε να κάθεται στ’ αριστερά του Ριντ, με την Κύρια απέναντι της και τον Ρέιφ δίπλα της από την άλλη πλευρά. Το καλό ήταν πως η Κύρια και ο σύζυγός της μπορούσαν να κρα­τήσουν μόνοι τους τη συζήτηση, καθώς ούτε η Άννα ούτε ο Ριντ μιλούσαν ιδιαίτερα. Τα δίδυμα δεν είχαν καθίσει στο τραπέζι, αφού λόγω της περιπέτειάς τους τα είχαν στείλει αμέσως στα δωμάτιά τους για να πλυθούν, να φάνε κάτι πρόχειρο και να ξαπλώσουν. Από την άλλη, η δεσποινίς Φάρινγκτον ήταν ιδιαίτερα χαμηλών τόνων.

Η Άννα ήξερε ότι έπρεπε να συμμετέχει περισσότερο στην κου­βέντα, και συνήθως τα κατάφερνε μια χαρά σ’ αυτά, αλλά η πα­ρουσία του Ριντ δίπλα της την είχε αγχώσει και το μυαλό της είχε μπλοκάρει. Ευχήθηκε να ήταν περισσότερο ψύχραιμη. Ευχήθηκε να μην ήθελε τόσο απεγνωσμένα να μάθει πώς την έβρισκε ο Ριντ μ’ αυτό το τόσο κολακευτικό μπλε φόρεμα και τα μαλλιά της χτενι­σμένα και περιποιημένα.

Ξαφνικά συνειδητοποίησε ότι όλοι την κοιτούσαν με ανυπο­μονησία, ενώ εκείνη είχε χάσει τον ειρμό της κουβέντας. «Τι; Συ­γνώμη, φοβάμαι πως ήμουν αφηρημένη», είπε κοκκινίζοντας από ντροπή.

Η Κύρια χαμογέλασε. «Έλεγα ότι σκοπεύω να οργανώσω μια συγκέντρωση για την Παρασκευή το βράδυ... Τίποτα το επίσημο, μια μικρή γιορτούλα, θέλοντας να ευχαριστήσω τους κατοίκους του Αόουερ Φένλι για την όμορφη υποδοχή που μας έκαναν. Ελπίζω να έρθεις κι εσύ με τον αδερφό σου».

«Την Παρασκευή που μας έρχεται;» Η Άννα έψαξε αγωνιωδώς να επικαλεστεί μια δικαιολογία για να το αποφύγει, αλλά δεν υπήρ­χε τίποτα. Θα ήταν παράλογο να πει πως είχαν σχεδιάσει κάτι άλλο, αφού, αν έκανε βεγγέρα η λαίδη Κύρια, ήταν σίγουρο πως θα συ- νέρρεε ολόκληρο το χωριό. Επιπλέον, ο Κιτ θα ήθελε πάρα πολύ να πάνε. «Ναι, φυσικά. Θα χαρούμε πολύ να έρθουμε». Την τελευταία στιγμή θα παρίστανε πως είχε πονοκέφαλο και θα έμενε στο σπίτι.

Έριξε μια φευγαλέα ματιά στον Ριντ και διαπίστωσε πως την κοιτούσε επίμονα, με βλέμμα ανεξιχνίαστο. Ευχόταν άραγε να είχε αρνηθεί την πρόσκληση, ή μήπως η παρουσία της του ήταν έτσι κι

αλλιώς αδιάφορη; Ίσως να τον ενδιέφερε μόνο η παρουσία της δε­σποινίδας Φάρινγκτον. Τις ελάχιστες φορές που είχε μιλήσει τόση ώρα, είχε απευθυνθεί κυρίως στη νεαρή φιλοξενούμενή τους. Ανα­ρωτήθηκε πάλι, όπως και νωρίτερα, όταν της είχε αναφέρει ο Κιτ τη δεσποινίδα Φάρινγκτον, μήπως την είχαν καλέσει στο Γουίντερσετ επειδή ο Ριντ έτρεφε προσωπικό ενδιαφέρον για εκείνη. Μολονότι δεν είχε διακρίνει στο ύφος του καμιά τρυφερότητα όταν της απευ­θυνόταν, ήξερε πως δεν ήταν από τους άντρες που θα εξέθεταν ποτέ μια κοπέλα, προδίδοντας το ενδιαφέρον του γι’ αυτή.

Κατάλαβε τότε ότι το βλέμμα της είχε μείνει προσηλωμένο αρ­κετή ώρα πάνω του, και βιάστηκε να το αποτραβήξει. Βρέθηκε να κοιτάζει την Κύρια, η οποία την παρατηρούσε σκεφτική. Το πρόσω­πο της Άννας φλογίστηκε πάλι, κι ένιωσε μεγάλη ανακούφιση μόλις εκείνη στράφηκε στο σύζυγό της για να του πει κάτι.

Όταν το γεύμα τελείωσε, η συντροφιά δε χωρίστηκε σε άντρες και γυναίκες, όπως συνηθιζόταν, με τους άντρες να αποχωρούν για να καπνίσουν και να πιουν το μπράντι τους. Άλλωστε, όλοι έλεγαν πάντα ότι οι Μόρλαντ ήταν «διαφορετικοί». Αυτό βέβαια δε βό­λευε την Άννα, γιατί δεν της δόθηκε η ευκαιρία να φύγει παίρνοντας άδεια μόνο από την οικοδέσποινα, όπως ήλπιζε. Όταν είπε στην Κύ­ρια ότι ήταν πια ώρα να γυρίσει στο σπίτι της, ο Ριντ πετάχτηκε και δήλωσε ότι θα τη συνόδευε με την άμαξα.

«Ω, όχι, δεν είναι ανάγκη...» βιάστηκε να τον βεβαιώσει, νιώθο­ντας το στομάχι της να δένεται κόμπος στη σκέψη ότι θα βρισκόταν κλεισμένη μαζί του σ’ έναν τόσο μικρό χώρο όπως το κουβούκλιο μιας άμαξας.

«Επιμένω», είπε εκείνος αποφασιστικά. «Είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω για να σου ξεπληρώσω τη βοήθεια προς τα αδέρφια μου».

«Μα δε χρειάζεται να βγεις κι εσύ», διαμαρτυρήθηκε αδύναμα η Άννα. «Έχω διανύσει εκατοντάδες φορές μόνη μου αυτή την από­σταση».

«Σε παρακαλώ, δεσποινίς Χόλκομ, δώσε μου μια ευκαιρία να παραστήσω τον τζέντλεμαν. Οι αδερφές μου σπάνια μου το επιτρέ­πουν, άρα πρέπει να εξασκούμαι στους καλεσμένους μας».

Η Κύρια έκανε μια αστεία γκριμάτσα. «Καλύτερα να δεχτείς. Ο

6 4 C a n d a c e C a m p

Η ΚΑΤΑΡΑΤΟΥ ΓΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ 65

Ριντ είναι αγύριστο κεφάλι... ιδιαίτερα όταν πρόκειται για την ασφά­λεια κάποιου. Είναι φρικτό υπερπροστατευτικός, αλλά, πάλι, καλύ­τερα έτσι παρά το αντίθετο, σωστά; Άλλωστε είναι πολύ ευχάριστη παρέα».

«Αλίμονο... δεν εννοούσα ότι...» Η Άννα σταμάτησε, νιώθοντας αμήχανα. Ήταν τόσο προφανής η απροθυμία της; Το μόνο που δεν ήθελε ήταν να προκαλέσει τις υποψίες της Κύρια, πόσω μάλλον όταν την είχε δει προηγουμένως να την κοιτάζει με τόση περιέργεια. Όπως είχε τονίσει ο Ρέιφ, ο Ριντ δεν ήταν το μόνο αγύριστο κεφάλι στην οικογένεια.

Έτσι, λίγο αργότερα, ντυμένη πάλι με το πρόχειρο φουστάνι της -αν και η επιδέξια καμαριέρα της Κύρια είχε ράψει το στρίφωμα και είχε καταφέρει να αφαιρέσει τη σκόνη και τους λεκέδες-, καθό­ταν μέσα στην άμαξα απέναντι από τον Ριντ. Ήταν μια μοντέρνα, ολοκαίνουρια άμαξα, κρίνοντας από το πόσο γυάλιζε, και η ορο­φή της ήταν τραβηγμένη πίσω, επιτρέποντας στους επιβάτες της να απολαύσουν την όμορφη καλοκαιρινή βραδιά.

Το φεγγάρι ήταν ολόγιομο και χάριζε μια ρομαντική λάμψη στο νυχτερινό τοπίο. Τα δέντρα του δρόμου σχημάτιζαν αψίδα από πάνω τους και το φως της πανσελήνου τρεμόπαιζε μέσα στις φυλλωσιές, ενώ το απαλό αεράκι ανασάλευε τα κλαδιά και χάιδευε τα μάγουλα της Άννας. Κοίταξε απέναντι της τον Ριντ. Παρ’ όλο που η απόστα­ση ανάμεσά τους ήταν μικρή, δεν μπορούσε να διακρίνει καθαρά το πρόσωπό του στο μισοσκόταδο. Στα μάτια του έπεφταν σκιές, τα ζυγωματικά του φωτίζονταν. Πόσο γλυκιά, πόσο ρομαντική θα ήταν αυτή η βόλτα αν καθόταν δίπλα της... αν δεν τον είχε απορρίψει... αν όλα είχαν εξελιχθεί διαφορετικά!

Απόδιωξε αμέσως αυτές τις σκέψεις και προσπάθησε να ακου­στεί κεφάτη. «Πολύ όμορφη άμαξα».

«Είναι της αδερφής μου. Της την έκανε δώρο ο Ρέιφ πριν από δυο βδομάδες, όταν επέστρεψαν στην Αγγλία. Όμορφη και... ιδιαί­τερη όπως η Κύρια». Ένα μικρό χαμόγελο αφαίρεσε το κεντρί από τα λόγια του.

«Είναι φανερό πως λατρεύεις την αδερφή σου».Ο Ριντ έγνεψε καταφατικά. «Αατρεύω όλη μου την οικογένεια».

66 C a n d a c e C a m p

Σταμάτησε λίγο. «Θέλω να σ’ ευχαριστήσω που βοήθησες σήμερα τους δίδυμους».

«Τι άλλο θα μπορούσα να κάνω;»Τα χείλη του τραβήχτηκαν σ’ ένα χαμόγελο. «Δεν υπάρχουν, νο­

μίζω, πολλές γυναίκες που θα τους βοηθούσαν να μεταφέρουν ένα πληγωμένο σκυλί σ’ ένα θεραπευτή. Φυσικά, δεν είχαν καμιά δου­λειά στη δική σας ιδιοκτησία».

Η Άννα ανασήκωσε τους ώμους αδιάφορα. «Δεν υπάρχει πρό­βλημα. Ο Κιτ κι εγώ με χαρά τους επιτρέπουμε να εξερευνήσουν το μέρος όσο θέλουν». Έσμιξε τα φρύδια της και βιάστηκε να συνεχί­σει. «Άλλο αν δεν έπρεπε να μπουν τόσο βαθιά στο δάσος... ξέρεις, μέχρι το Κρέιντον Top. Ήταν πανεύκολο να χαθούν, φοβάμαι».

«Συνήθως παίρνουν μαζί την πυξίδα τους. Υποθέτω ότι θα έβρι­σκαν το δρόμο για το σπίτι ακόμα κι αν δεν είχες εμφανιστεί. Πά­ντως θα τους μιλήσω για το Κρέιντον Top... αν κι αυτούς τους δύο όσο τους προειδοποιείς να αποφύγουν κάτι, τόσο περισσότερο ανυ- πομονούν να το κάνουν».

«Κλασικά αγόρια», είπε η Άννα χαμογελώντας. «Και ο Κιτ πά­ντα ήθελε να κάνει ό,τι ήταν απαγορευμένο. Καλό όμως είναι να τους πείσεις να μην πάνε μόνοι τους σ’ εκείνο το δάσος. Μπορεί να πάθουν κάποιο ατύχημα ή... να βρεθεί στο δρόμο τους κάποιο άγριο ζώο, ίσως αυτό που επιτέθηκε στο σκυλί που βρήκαμε. Δεν έχω ιδέα τι ήταν, αλλά τα τραύματα ήταν πολύ σοβαρά. Δε θέλω να σκέφτο­μαι ότι ο Κον και ο Άλεξ μπορεί να συναντήσουν αυτό το λυσσαλέο πλάσμα». Το πρόσωπό της φωτίστηκε. «Αν έρθουν στο κτήμα, θα στείλω το θηροφύλακά μας, τον Ράνκιν, μαζί τους για να εξερευ­νήσουν το δάσος. Είναι πολύ καλός. Τα αγόρια θα απολαύσουν τη βόλτα μαζί του, σε διαβεβαιώνω».

«Πολύ ευγενικό εκ μέρους σου. Ήταν πράγματι το σκυλί τόσο πληγωμένο όσο είπαν τα παιδιά;»

«Ναι. Ο Νικ Πέρκινς είναι εξαιρετικός θεραπευτής, αλλά ελπίζω ο Κον και ο Άλεξ να μην περιμένουν θαύματα».

Ο Ριντ την κοίταξε προσεκτικά για λίγο. «Τους συμπαθείς στ’ αλήθεια, ε; Τον Κον και τον Άλεξ, εννοώ».

«Μα φυσικά», απάντησε η Άννα έκπληκτη. «Πώς να μην τους συμπαθώ; Είναι αξιαγάπητοι».

Η Κ α τ α ρα τ ο υ Γ ο υ ίν τ ε ρσ ε τ 67

«Είναι πολλοί αυτοί που δεν έχουν την ίδια γνώμη», σχολίασε ξερά ο Ριντ.

Η Άννα ζάρωσε τη μύτη. «Θα πρόκειται σίγουρα για τίποτα αχώ­νευτους τύπους».

Ο Ριντ κάγχασε. «Οι περισσότεροι ανάμεσά τους είναι, πράγμα­τι. Πάντως, η αλήθεια είναι ότι όπου πάνε οι δίδυμοι όλο και κάτι συμβαίνει».

«Όπως;»«Ω, βατράχια χοροπηδάνε ή φίδια κουλουριάζονται στο κρεβάτι

του οικοδιδασκάλου, ένας παπαγάλος το σκάει από το κλουβί του, κάποτε δραπετεύει ένας βόας ή κάποιο κουνέλι. Μια φορά έπιασε φωτιά η αίθουσα διδασκαλίας -αυτό νομίζω πως έγινε όταν παρί- σταναν τους ακρίτες στην Αμερική και χρησιμοποίησαν ένα τσακ­μάκι. Άλλοτε κατέβηκαν σ’ ένα πηγάδι για να σώσουν ένα γατάκι. Άσε όταν...»

Η Άννα έβαλε τα γέλια και σήκωσε το χέρι της για να τον σταμα­τήσει. «Εντάξει, φτάνει. Σε πιστεύω».

Χαμογέλασαν ο ένας στον άλλον έτσι όπως κάθονταν αντικρι­στά στον περιορισμένο χώρο. Και ξαφνικά η Άννα πλημμύρισε από ένα συναίσθημα λαχτάρας, όχι σωματικού πόθου, αλλά από μια επιθυμία να ξανανιώσει την επαφή που κάποτε μοιράζονταν οι δυο τους, όσο λίγο κι αν κράτησε, μια ψυχική και συναισθηματική οι­κειότητα, τη σπίθα του κεφιού και του ενθουσιασμού που υπήρ­χε πέρα από την πιο επιτακτική ανάγκη για φυσική επαφή. Τότε συμπαθούσαν ο ένας τον άλλον, απολάμβαναν ο ένας την παρέα του άλλου. Τώρα η Άννα συνειδητοποιούσε με πόνο πόσο πολύ της είχε λείψει αυτή η εγγύτητα. Ήθελε να τον ρωτήσει αν μπορούσαν να συνεχίσουν έτσι, αν παρ’ ελπίδα υπήρχε κάποια πιθανότητα να μείνουν φίλοι ύστερα απ’ όσα είχαν προηγηθεί. Μόλις όμως αυτή η σκέψη γεννήθηκε στο μυαλό της, έσπευσε να την αποδιώξει. Ήταν ανοησία της και μόνο που το σκεφτόταν. Ύστερα απ’ όσα είχαν συμβεί, δε θα μπορούσαν ποτέ να μείνουν φίλοι. Αν τυχόν η ίδια το είχε χειριστεί διαφορετικά, ίσως να... Ή αν ήξερε... Αλλά δεν ήξερε. Έτσι λοιπόν όπως είχαν έρθει τα πράγματα, το μόνο που μπορούσε να περιμένει ήταν μια τυπική σχέση.

Χαμήλωσε το βλέμμα της. Σιγή έπεσε και πάλι ανάμεσά τους.

C a n d a c e C a m p

«Άννα...» είπε ο Ριντ με αγωνία κι έγειρε μπροστά, μικραίνοντας την απόσταση που τους χώριζε.

Εκείνη τον κοίταξε με δυσπιστία. Ήταν πολύ κοντά της, τόσο που ξαφνικά δυσκολευόταν να αναπνεύσει. «Τι μας συνέβη πριν από τρία χρόνια;» τη ρώτησε με φωνή σαν τραχύ ψίθυρο. «Τόσο έξω είχα πέσει; Δεν ένιωσες ποτέ για μένα αυτό που νόμιζα;»

«Σε παρακαλώ...» ψέλλισε η Άννα πνιχτά. «Μη... μη με ρωτάς...»«Σ’ αγάπησα, και πίστεψα ότι μ’ αγάπησες κι εσύ. Τόσο τυφλω­

μένος ήμουν και δεν έβλεπα τι υπήρχε μπροστά στα μάτια μου;»«Σε παρακαλώ, μη με πιέζεις». Τα μάτια της έλαμπαν από τα

δάκρυα καθώς αποτραβούσε το βλέμμα της. Αν συνέχιζε να τον κοιτάζει, σίγουρα θα ξεσπούσε σε κλάματα. «Γιατί γύρισες; Γιατί επέμεινες να με συνοδέψεις απόψε; Γιατί ανοίγεις παλιές πληγές;»

«Επειδή ποτέ δεν έκλεισαν!» της αντιγύρισε. «Τουλάχιστον για μένα». Άπλωσε το χέρι του και τη γράπωσε από τον καρπό. Η Άννα τον κοιτούσε με μάτια διάπλατα ανοιχτά, γεμάτα φόβο, ένιωθε την καρδιά της έτοιμη να σπάσει. «Όταν με απέρριψες τότε, υπέφερα τόσο, που δεν αμφισβήτησα την απόφασή σου. Πονούσα και δεν μπορούσα να κάνω τίποτε άλλο πέρα από το να μαζέψω τα κομ­μάτια μου και να γυρίσω στο Αονδίνο για να γλείψω τις πληγές μου. Αλλά τώρα... τώρα γύρισα και βλέπω ότι είσαι εδώ, ανύπαντρη ακόμα. Μια πανέμορφη νέα γυναίκα, στο άνθος της ηλικίας της, που κανένας δεν έχει ακόμα αιχμαλωτίσει την καρδιά της. Γιατί;»

«Επέλεξα να μην παντρευτώ», του απάντησε. Όρθωσε περήφα­να το κορμί της και τράβηξε το χέρι της από το δικό του. Για μια στιγμή εκείνος την ξανάπιασε, αλλά έπειτα το μετάνιωσε κι έγειρε πίσω στο κάθισμά του. «Δεν είναι υποχρεωτικό να παντρεύεται μια γυναίκα. Περνάω μια χαρά κι έτσι».

«Κάποια μέρα ο αδερφός σου θα παντρευτεί. Έτσι είναι η ζωή. Κι εσύ δε θα είσαι πια η οικοδέσποινα του Χόλκομ. Στις περισσό­τερες γυναίκες δεν αρέσει αυτή η κατάσταση. Οι περισσότερες θα ήθελαν να έχουν το δικό τους σπιτικό, ένα σύζυγο, παιδιά...»

«Προφανώς εγώ δεν ανήκω σ’ αυτή την κατηγορία», του είπε ήρεμα. «Αλλά δε νομίζω ότι χρειάζεται να απολογηθώ σ’ εσένα».

«Όχι, εννοείται πως όχι. Όμως είναι κάτι που δεν παύει να με

Η Κ α τ α ρα τ ο υ Γ ο υ ίν τ ε ρσε τ 69

βασανίζει. Αν πράγματι δεν αγάπησες εμένα, τότε γιατί δε βρήκες κάποιον άλλον;»

«Γιατί πρέπει οπωσδήποτε ν ’ αγαπήσω κάποιον; Υπάρχουν γυ­ναίκες που δεν το νιώθουν. Άλλωστε, αν σου φαίνεται περίεργο που δεν παντρεύτηκα εγώ, άλλο τόσο περίεργο είναι που έμεινες κι εσύ ανύπαντρος».

«Α, μα εμένα μου ράγισες την καρδιά. Χρειάζεται χρόνος για να μπορέσει ένας πληγωμένος άντρας να εμπιστευτεί ξανά την καρδιά του σε μια γυναίκα. Αντίθετα, η δική σου καρδιά έμεινε αλώβητη».

Τα μάτια της Άννας έλαμψαν από πόνο, γι’ αυτό κι έστρεψε πάλι το βλέμμα της στη νύχτα. «Ίσως να έμεινε αλώβητη επειδή είμαι ανίκανη ν ’ αγαπήσω. Σίγουρα θα σου πέρασε αυτό από το μυαλό».

«Ναι, πράγματι μου πέρασε απ’ το μυαλό. Νύχτες ολόκληρες ξα- γρύπνησα μ’ αυτή τη σκέψη, και στο τέλος πείστηκα ότι έτσι είχαν τα πράγματα. Όμως σήμερα που σε είδα με τον Κον και τον Άλεξ, άρχισα να αμφιβάλλω. Η ζεστασιά, η καλοσύνη σου... ήταν τόσο εμφανείς... Δεν μπορώ να πιστέψω ότι δε θέλεις να κάνεις παιδιά».

«Φυσικά και θέλω να κάνω παιδιά!» Τα μάτια της πετούσαν σπί­θες τώρα. Πήρε βαθιά ανάσα και προσπάθησε να συγκρατήσει την ορμή των συναισθημάτων που της προκάλεσαν τα λόγια του, ενώ σκεφτόταν πυρετωδώς πώς να δικαιολογήσει αυτό που ξεστόμισε. Συνέχισε πιο ήρεμα: «Αυτό δε σημαίνει ότι θα παντρευτώ κάποιον μόνο και μόνο για να γίνω μητέρα, και εννοείται ούτε για να απο­κτήσω χρήματα και κοινωνική θέση».

«Ακόμα ένα χαστούκι», είπε ο Ριντ και βουλίαξε περισσότερο στο αναπαυτικό κάθισμα της άμαξας. «Είναι σαν να λες ότι τα χρή­ματα και η κοινωνική θέση είναι οι μόνοι λόγοι για τους οποίους θα με παντρευόσουν».

«Δεν ξέρω γιατί επιμένεις σ’ αυτή τη συζήτηση». Η φωνή της έβγαινε σφιγμένη. Δεν της άρεσε καθόλου που διέκρινε τόση ψυ­χρότητα στο ύφος του. «Ποτέ δε θέλησα να σε πληγώσω. Ούτε και τώρα θέλω. Άκου με που σου λέω, άφησέ το αυτό το θέμα».

«Μάλλον είμαι τόσο πεισματάρης και πνεύμα αντιλογίας όσο και τα αδέρφια μου», αποκρίθηκε ο Ριντ ειρωνικά. «Μου έχουν πει ότι είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα των Μόρλαντ».

Η Άννα έδεσε τα χέρια στην ποδιά της και βάλθηκε να τα κοι­

70 C a n d a c e C a m p

τάζει. «Δεν μπορούσα να σε παντρευτώ», του είπε κοφτά. «Δεν έτρεφα για σένα τα συναισθήματα που πρέπει να έχει μια γυναίκα για το σύζυγό της». Ανασήκωσε το κεφάλι για να τον κοιτάξει στα μάτια, κρατώντας το βλέμμα της όσο πιο ψυχρό και σταθερό μπο­ρούσε. «Ποτέ δε μετάνιωσα για την απόφασή μου. Κι αν γυρνούσα το χρόνο πίσω, πάλι το ίδιο θα έκανα». Ξεροκατάπιε με δυσκολία, νιώθοντας μια ξαφνική ναυτία.

«Μάλιστα. Λοιπόν, πιστεύω ότι πιο ξεκάθαρη δε θα μπορούσες να γίνεις».

Η Άννα απομάκρυνε το βλέμμα της από πάνω του, και διέκρινε γεμάτη ανακούφιση τα φώτα του σπιτιού της στο βάθος του δρόμου. Αυτό το αφόρητο μαρτύριο θα τελείωνε σε λίγα λεπτά. Σιγή βασί­λεψε στην άμαξα ώσπου σταμάτησαν μπροστά στο αρχοντικό. Η Άννα σηκώθηκε και βγήκε βιαστικά, προτού ο Ριντ προλάβει να της δώσει το χέρι του για να τη βοηθήσει να κατέβει.

«Σ’ ευχαριστώ», του είπε ξέπνοα κι έτρεξε προς την κύρια είσο­δο χωρίς να περιμένει απάντηση.

Μόλις διαπίστωσε πως η πόρτα ήταν ορθάνοιχτη κι ένα χρυ­σαφένιο φως απάλυνε το σκοτάδι, ένιωσε ακόμα μεγαλύτερη ανα­κούφιση. Προσπέρασε τον υπηρέτη που υποκλίθηκε για να την καλωσορίσει κι ανέβηκε γρήγορα τα σκαλοπάτια. Μπήκε μέσα κι ο υπηρέτης ξανάκλεισε την πόρτα πίσω της. Εκεί, στον μεγάλο προ­θάλαμο, κοντοστάθηκε και περίμενε ώσπου να πάψουν τα πόδια της να τρέμουν.

«Δεσποινίς Άννα; Είστε καλά;»Στράφηκε και κοίταξε τον υπηρέτη. «Ω, ναι, Τζον. Είμαι πολύ

καλά». Προσποιήθηκε ένα χαμόγελο, διέσχισε τον προθάλαμο κι ανέβηκε τη σκάλα, ανυπομονώντας να βρεθεί στο δωμάτιό της, στο καταφύγιό της.

Ευτυχώς, η προσωπική καμαριέρα της, η Πένι, την περίμενε και τη βοήθησε να γδυθεί και να φορέσει το νυχτικό της. Το μόνο που ήθε­λε η Άννα ήταν να ξαπλώσει στο κρεβάτι της, να τραβήξει ως επάνω τα σκεπάσματα και να αφήσει επιτέλους ελεύθερα τα δάκρυά της. Απορροφημένη από την αναστάτωσή της, πέρασαν λίγες στιγμές

Η ΚΑΤΑΡΑΤΟΥ ΓΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ 71

μέχρι να προσέξει ότι το πρόσωπο της Πένι ήταν κόκκινο, τα μάτια της πρησμένα.

«Πένι! Τι έπαθες;» τη ρώτησε.«Ω δεσποινίς!» Η κοπέλα ξέσπασε σε κλάματα. «Ω, λυπάμαι τόσο

πολύ! Σας παρακαλώ, μην αφήσετε την κυρία Μάικλς να με διώξει!»«Να σε διώξει;» επανέλαβε σαστισμένη η Άννα. «Τι στην ευχή

εννοείς;»«Είπε ότι πρέπει να με διώξετε. Με αποκάλεσε αχάριστη και

αχρεία, και είπε ότι π-πρόδωσα την εμπιστοσύνη της οικογένειας. Δεν το ήθελα, δεσποινίς, τ’ ορκίζομαι. Ξέρετε πόσο σας αγαπώ. Πο­τέ δε θα έκανα κάτι με σκοπό να σας βλάψω ή να ατιμάσω τους Χόλκομ».

«Μα το ξέρω», τη βεβαίωσε η Άννα. «Έλα εδώ». Κάθισε στην μπερζέρα κι έβαλε την Πένι να καθίσει στο υποπόδιο μπροστά της. Έκλεισε τα χέρια της κοπέλας μέσα στα δικά της και την κοίταξε κα­τάματα. «Τώρα ηρέμησε και πες μου αργά και καθαρά τι εννοείς».

«Δεν ήθελα να κάνω κακό», εξήγησε η Πένι ανάμεσα σε λυγ­μούς. «Απλώς προσπαθούσα να βοηθήσω τη Στελ να μην έχει μπε­λάδες. Γι’ αυτό και δεν είχα πει τίποτα».

«Τη Στελ;»«Την Εστέλ, δεσποινίς. Την καμαριέρα του επάνω ορόφου. Κοι­

μόμαστε στον ίδιο κοιτώνα. Μου ζήτησε να μην το πω, επειδή η κυρία Μάικλς θα την απέλυε χωρίς να της δώσει συστατική επι­στολή. Και σίγουρα αυτό θα γινόταν. Και η Εστέλ είναι φίλη μου, δεσποινίς. Τσακωνόμαστε πού και πού -και ποιος δεν καβγαδίζει καμιά φορά; Όμως βοηθάμε η μία την άλλη».

«Φυσικά. Αλλά γιατί θύμωσε μαζί σου η κυρία Μάικλς; Τι συ­νέβη;»

«Η Εστέλ, δεσποινίς. Έφυγε».«Έφυγε; Δεν καταλαβαίνω. Πού πήγε, δηλαδή;»«Δεν ξέρω, δεσποινίς». Η Πένι την κοιτούσε με ολοστρόγγυλα

μάτια. «Αυτό είναι το θέμα. Η Εστέλ εξαφανίστηκε».

5

Γ ια λίγες στιγμές, η Άννα κοιτούσε βουβή την Πένι. «Τι θα πει εξαφανίστηκε;» ρώτησε τελικά.

«Κανείς δεν ξέρει πού είναι». Δάκρυα άρχισαν πάλι να αναβλύ- ζουν από τα μάτια της Πένι. «Έφυγε χτες το βράδυ από το σπίτι και δεν ξαναγύρισε».

Ένα ρίγος διέτρεξε τη ραχοκοκαλιά της Άννας, καθώς θυμήθηκε άθελά της το συναίσθημα που την πλημμύρισε όταν ήταν στο δά­σος, εκείνη την απόκοσμη αίσθηση πανικού και πόνου. Προσπάθη­σε να συγκεντρωθεί στα λόγια της κοπέλας.

«Μου είπε ότι θα έβγαινε χτες το βράδυ για να δει το δεσμό της. Δεν έδωσα σημασία, γιατί πολλές φορές επιστρέφει τα ξημερώματα».

Η Άννα θυμήθηκε τότε εκείνο το πρωινό, πριν μια βδομάδα πε­ρίπου, όταν είχε δει την Εστέλ κοντά στα μαγειρεία, με την πίσω πορτούλα μισάνοιχτη, και υποψιάστηκε πως έλειπε όλο το βράδυ κι είχε μόλις μπει κρυφά από εκεί. «Άρα το έκανε συχνά αυτό».

Η Πένι έγνεψε καταφατικά, γεμάτη τύψεις. «Με ικέτευσε να μην το πω σε κανέναν, γιατί η κυρία Μάικλς θα γινόταν έξω φρενών. Και είχε δίκιο. Ήταν τόσο ευτυχισμένη, που δε μου φάνηκε σωστό να σταματήσει να τον βλέπει μόνο και μόνο επειδή δε θα άρεσε αυτό στην προϊσταμένη μας. Ήταν τόσο... χαρούμενη! Κι εγώ χαι­ρόμουν για εκείνη, οπότε της υποσχέθηκα πως δε θα έλεγα πουθενά ότι το έσκαγε τις νύχτες. Μετά, σήμερα το πρωί, δεν είχε γυρίσει την ώρα που ήταν να πιάσουμε δουλειά. Είχε ξανασυμβεί αυτό, κι έτσι στην αρχή δεν ανησύχησα. Άάθος της, όμως δεν μπορούσα να τη μαρτυρήσω».

Η Άννα συμφώνησε μ’ ένα νεύμα. Καταλάβαινε τα συναισθήμα­

Η ΚΑΤΑΡΑΤΟΥ ΓΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ 73

τα της κοπέλας. Η κυρία Μάικλς γινόταν θηρίο όταν κάποιος από το προσωπικό παρέβαινε τους κανόνες της. «Και τι έκανες;» τη ρώτησε.

«Δεν έκανα τίποτα. Δηλαδή μέχρι που η κυρία Μάικλς με ρώ­τησε πού είναι η Εστέλ, και της απάντησα πως δεν ένιωθε καλά κι έμεινε στο κρεβάτι. Φαντάστηκα ότι ήταν όπως και κάποιες άλλες φορές, όταν η Εστέλ τρύπωνε στα κρυφά πολύ καθυστερημένη. Αλ­λά δεν ήρθε. Και αργότερα, όταν η κυρία Μάικλς έστειλε τη Ρόουζ για να δει πώς ήταν, ακόμα δεν είχε γυρίσει. Η Ρόουζ είπε στην κυρία Μάικλς ότι δεν την έβρισκε. Η κυρία Μάικλς ήρθε σ’ εμένα βγάζοντας φωτιές, κι έτσι αναγκάστηκα να της πω την αλήθεια».

«Πολύ σωστά έπραξες».Η Πένι την κοίταξε μ’ ευγνωμοσύνη. «Σας ευχαριστώ, δεσποινίς.

Το ξέρω πως η Εστέλ θα μου θυμώσει, αλλά τι να έκανα; Δεν έπρεπε να αργήσει τόσο πολύ και να αφήσει εμένα να βγάλω το φίδι από την τρύπα! Έτσι, ομολόγησα στην κυρία Μάικλς ότι της είχα πει ψέματα πως τάχα ήταν αδιάθετη και της αποκάλυψα πως έλειπε αποβραδίς. Εκείνη με ρώτησε πόσο καιρό γινόταν αυτό, και της απάντησα ότι πάνε δυο βδομάδες και κάτι παραπάνω. Η κυρία Μάικλς έκανε σαν τρελή από τα νεύρα της. Είπε πως πρόδωσα την εμπιστοσύνη σας και πως είμαι, λέει, αγνώμων -και δεν ξέρω καν τι σημαίνει αυτό! Το μόνο που ξέρω είναι ότι δε σας πρόδωσα. Ποτέ δε θα έκανα κάτι για να βλάψω εσάς ή τον κύριο Κιτ, κι αυτό είναι αλήθεια».

«Το ξέρω, καλή μου».«Δεν είχα την εντύπωση ότι σας έκανα κακό, αλλά η κυρία Μά­

ικλς λέει ότι μια πόρνη υπηρέτρια στιγματίζει και τα αφεντικά της. Αλλά δεν είναι πόρνη η Εστέλ, δεσποινίς! Εννοώ πως δεν τα συνή­θιζε αυτά. Πάντα ήταν καλό κορίτσι». Κοίταξε την Άννα ικετευτικά. «Δε θα αφήσετε την κυρία Μάικλς να με διώξει, ε; Η μητέρα μου θα με κάνει μαύρη στο ξύλο αν χάσω μια τέτοια θέση. Και δεν έγινε επί­τηδες. Δε θα έριχνα λάσπη στο όνομά σας για τίποτα στον κόσμο».

«Είμαι σίγουρη», είπε η Άννα καθησυχαστικά. «Και μη φοβάσαι. Το όνομα των Χόλκομ δεν κινδυνεύει να σπιλωθεί από μια υπηρέ­τρια που ξεπορτίζει τις νύχτες για να συναντήσει το φίλο της». Δί­στασε για λίγο κι έπειτα συνοφρυώθηκε. «Αλλά γιατί δεν επέστρεψε η Εστέλ; Πού πήγε;»

«Δεν ξέρω, δεσποινίς, αλήθεια. Η κυρία Μάικλς και ο κύριος

74 C a n d a c e C a m p

Τσίλντερς με ρωτούν και με ξαναρωτούν, αλλά, ειλικρινά, δεν έχω ιδέα. Η κυρία Μάικλς λέει ότι το έσκασε, και μάλλον έχει δίκιο. Όμως... δεν περίμενα ποτέ ότι η Εστέλ θα έφευγε έτσι, χωρίς να μου πει τίποτα».

Η Άννα σηκώθηκε. «Πάω κάτω να βρω την κυρία Μάικλς. Δε θα σε διώξει, μη φοβάσαι. Μόλις ηρεμήσει και το σκεφτεί καλύτερα, θα καταλάβει ότι η πράξη σου δε χρειάζεται τόσο αυστηρή τιμωρία».

«Ω, σας ευχαριστώ, δεσποινίς». Άρπαξε το χέρι της Άννας και το έσφιξε δυνατά, κάνοντας συγχρόνως μια γρήγορη υπόκλιση.

Η Άννα βγήκε από το δωμάτιό της και ακολούθησε τη στενή σκάλα υπηρεσίας που οδηγούσε κατευθείαν στα μαγειρεία. Αφού προσπέρασε την ήδη βυθισμένη στο σκοτάδι κουζίνα, χτύπησε την πόρτα του δωματίου της οικονόμου. Η γυναίκα τής άνοιξε ύστερα από λίγο. Είχε ετοιμαστεί να ξαπλώσει. Τα μαλλιά της ήταν μαζε­μένα στο σκουφάκι του ύπνου και πάνω από τη σεμνή νυχτικιά της φορούσε μια ρόμπα.

«Δεσποινίς Χόλκομ!» είπε έκπληκτη κι αμέσως έσμιξε τα φρύ­δια. «Υποθέτω ότι σας αναστάτωσε αυτό το ανόητο κορίτσι».

«Η Πένι είναι πολύ στενοχωρημένη. Φοβάται ότι θα την απολύ­σετε χωρίς να της δώσετε συστατική επιστολή».

«Κανονικά έτσι θα έπρεπε», απάντησε αυστηρά η οικονόμος «Επειδή καλύπτει αυτό το παλιοκόριτσο, τη φίλη της! Στην εποχή μου ούτε που θα ονειρευόμασταν να κρύψουμε κάτι τέτοιο από την οικονόμο μας».

«Ναι, συμφωνώ, ήταν κουταμάρα της», βιάστηκε να πει η Άννα, προτού αρχίσει να της εξιστορεί η γυναίκα τι γινόταν στην εποχή της. «Δεν παύει όμως να είναι μια πολύ ικανή καμαριέρα, και δε θα ήθελα να τη στερηθώ».

«Ω, όχι, δεσποινίς, ποτέ δε θα αποτολμούσα να απολύσω την προσωπική σας καμαριέρα χωρίς την άδειά σας», είπε η κυρία Μά­ικλς σοκαρισμένη.

«Ωραία. Θα ήθελα όμως να σας κάνω κάποιες ερωτήσεις για την Εστέλ».

«Θρασύτατο κορίτσι!» είπε η οικονόμος με απαξίωση. «Τώρα που το ξανασκέφτομαι, βλέπω ότι δεν έπρεπε να την είχαμε προ- σλάβει εξαρχής! Πάντα μεγαλοπιανόταν...»

Η ΚΑΤΑΡΑΤΟΥ ΓΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ 75

«Ξέρετε, ανησυχώ κυρίως μήπως της συνέβη κάτι», τη διέκοψε η Άννα.

«Τι να της συνέβη; Τίποτα δεν της έχει συμβεί! Είμαι σίγουρη ότι το έσκασε με το φιλαράκο της. Ύπουλο πλάσμα».

«Μα... δεν είναι λίγο ξαφνικό; Γιατί δεν το είπε στην Πένι, αν δε σκόπευε να γυρίσει;»

«Ίσως γιατί φοβήθηκε μήπως τη μεταπείσει. Παρά την αφέλειά της, η Πένι είναι πολύ πιο λογικό κορίτσι. Θα της έλεγε πως ήταν λάθος να το σκάσει μ’ έναν άντρα».

«Ναι, όμως δεν είμαστε σίγουροι ότι έγιναν έτσι τα πράγματα», επισήμανε η Άννα. «Πήρε μαζί της τα ρούχα της; Η Πένι θα το πρό­σεχε αν έλειπαν τα πράγματά της».

«Όχι, δεσποινίς. Η Πένι κοίταξε και νομίζει πως δε λείπει τίποτε άλλο εκτός από τα ρούχα που φορούσε όταν έφυγε».

«Αν σκόπευε να το σκάσει, δε θα έπαιρνε μερικά προσωπικά αντικείμενα μαζί της;»

Η κυρία Μάικλς έδειξε να το σκέφτεται. «Ίσως να μην το έσκα­σε με το φίλο της. Μπορεί να κατάλαβε ότι είχε αργήσει υπερβο­λικά, να φοβήθηκε ότι όταν επέστρεφε θα έβρισκε τον μπελά της. Έτσι, αποφάσισε ότι δε θα γυρίσει».

«Και θα άφηνε εδώ όλα τα υπάρχοντά της;» ρώτησε προβλημα­τισμένη η Άννα.

«Δεν είχε και πολλά, δεσποινίς. Δυο ρουχαλάκια, μια βούρτσα, τέτοια πράγματα. Η Πένι είπε πως τα σκουλαρίκια της τα φορούσε».

«Όταν όμως έχεις λίγα πράγματα, σου είναι πολύτιμα και δεν τα εγκαταλείπεις», της επισήμανε η Άννα.

Η κυρία Μάικλς έσμιξε πάλι τα φρύδια. «Δεν καταλαβαίνω, δε­σποινίς. Γιατί πιστεύετε ότι δεν το έσκασε; Δηλαδή τι άλλο μπορεί να έγινε;»

«Δεν ξέρω». Η Άννα θυμήθηκε πάλι εκείνο το ανεξήγητο τρέ- μουλο που την είχε πιάσει στο δάσος. Δεν ήξερε γιατί το συνέδεε με την εξαφάνιση της Εστέλ. Ίσως να μην είχε καμία απολύτως σχέση. Όμως... δεν μπορούσε να απαλλαγεί από την αίσθηση ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Βέβαια, ήταν αδύνατον να αποκαλύψει στην προσγει­ωμένη οικονόμο της ότι ανησυχούσε επειδή την είχε κατακλύσει ένα παράξενο συναίσθημα στο δάσος. «Πάντως νομίζω ότι πρέπει να

76 C a n d a c e C a m p

προσπαθήσουμε να τη βρούμε», συνέχισε. «Να ρωτήσουμε την οι­κογένειά της, να ενημερώσουμε το χωροφύλακα για την εξαφάνισή της, να στείλουμε ανθρώπους να ψάξουν... Κι αν έπεσε κάπου καθώς επέστρεφε στο σπίτι και βρίσκεται τώρα εκεί έξω τραυματισμένη;»

«Μάλιστα, δεσποινίς. Αφού αυτό θέλετε να γίνει, θα το κάνου­με», συμφώνησε η κυρία Μάικλς, με ύφος που μαρτυρούσε ότι κατά τη γνώμη της η Άννα παραήταν συμπονετική με το υπηρετικό προ­σωπικό.

«Ναι, αυτό θέλω να γίνει». Η κυρία Μάικλς ήταν οικονόμος στο σπίτι τους πριν ακόμα γεννηθεί η Άννα, και φυσικά δεν είχε ποτέ διανοηθεί να την αντικαταστήσει. Οι Χόλκομ ήταν γνωστοί για την αφοσίωσή τους στο προσωπικό τους. Όμως από νωρίς είχε μάθει ότι αν δεν της μιλούσε αποφασιστικά και με το κύρος της εξουσίας, η οικονόμος θα διηύθυνε το σπίτι όπως άρεσε σ’ εκείνη, κι όχι όπως θα ήθελε η Άννα.

Τελικά γύρισε στο δωμάτιό της και ξάπλωσε πιο ξαλαφρωμένη τώρα που ήξερε πως η κυρία Μάικλς θα υπάκουε στη διαταγή της, έστω κι αν διαφωνούσε, και θα έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της για να βρεθεί το κορίτσι.

Όμως οι μέρες περνούσαν και δεν ερχόταν κανένα νέο από την Εστέλ. Οι δικοί της είχαν να τη δουν αρκετές βδομάδες, το ίδιο και οι συγχωριανοί της. Την επόμενη μέρα κιόλας, ο θηροφύλακας βγήκε με κάμποσους υπηρέτες κι έψαξαν στον κήπο και στη γύρω περιοχή, αναζητώντας κάποιο ίχνος της σχεδόν μέχρι το Κρέιντον Top. Αλλά δε βρήκαν τίποτα, οπότε η Άννα αναγκάστηκε να δεχτεί πως η κοπέλα το είχε σκάσει, πιθανότατα με τον άντρα που συνα­ντούσε κρυφά τις νύχτες. Κανείς, ούτε καν η Πένι, δε γνώριζε την ταυτότητα αυτού του άντρα, άρα στάθηκε αδύνατον να μάθουν αν βρισκόταν ακόμα εκεί ή είχε φύγει κι αυτός από το χωριό.

Οι δίδυμοι δέχτηκαν φυσικά την πρόσκληση της Άννας να επι- σκεφθούν το αρχοντικό των Χόλκομ και τα κτήματά τους, κι έτσι κάποια στιγμή οι τρεις τους πήγαν με τα πόδια ως το σπιτάκι του Νικ Πέρκινς για να δουν τον τραυματία τους. Βρήκαν το σκυλί ζω­ντανό, να αναρρώνει καλά, αλλά το μόνο που μπόρεσε να κάνει ήταν να ανασηκώσει λίγο το κεφάλι του και να κουνήσει αδύνα­μα την ουρά του μόλις το πλησίασαν. Όπως ήταν αναμενόμενο, τα

Η ΚΑΤΑΡΑΤΟΥ ΓΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ 77

αγόρια πέρασαν όλο το απόγευμα εκεί, βοηθώντας τον Νικ στον κήπο και αντλώντας από εκείνον πληροφορίες για τα φαρμακευτικά βότανα και τις θεραπευτικές ιδιότητές τους.

Η Άννα απολάμβανε την επίσκεψή τους. Έχοντας μεγαλώσει μ’ έναν μικρότερο αδερφό, ήταν μαθημένη στα αγόρια. Επιπλέον, θεωρούσε τους δίδυμους πανέξυπνους και πολύ ευχάριστη παρέα, αν και μερικές στιγμές ξεχείλιζαν από ενέργεια. Τους κοιτούσε κι ήταν σαν να έβλεπε τον Ριντ στην ηλικία τους, ή πώς θα έμοιαζαν τα παιδιά τους αν είχε δεχτεί να τον παντρευτεί. Γρήγορα ωστόσο υπενθύμισε στον εαυτό της ότι ματαιοπονούσε.

Είχε αποφασίσει να μην πάει στη γιορτή της Κύρια την Παρα­σκευή το βράδυ, προφασιζόμενη ξαφνικό πονοκέφαλο. Αλλά καθώς οι μέρες περνούσαν, συνειδητοποίησε ότι σκεφτόταν τι θα φορού­σε, ή συζητούσε με την Πένι για το χτένισμά της, όπως ακριβώς θα έκανε αν θα πήγαινε. Τέλος, την Παρασκευή αναγκάστηκε να παραδεχτεί ότι ήθελε να πάει. Τέτοιες ευκαιρίες για κοινωνικές συ­ναναστροφές δε συνηθίζονταν στα απομονωμένα μέρη τους. Κι η Άννα σκεφτόταν να μην παραστεί σε μια εκδήλωση που μάλλον θα αποτελούσε το γεγονός της σεζόν. Η Κύρια της είχε φανεί πολύ συμπαθητική, και θα ήταν μεγάλη αγένεια αν δεν ανταποκρινόταν στην πρόσκλησή της, ειδικά με μια τόσο αδύναμη δικαιολογία όσο ένας ξαφνικός πονοκέφαλος. Επιπλέον, αν και θα επέμενε να πάει ο Κιτ χωρίς αυτή, θα του έκοβε τη μισή χαρά. Τέλος, η προοπτική ότι θα περνούσε τη βραδιά της στο κρεβάτι με μια κομπρέσα ποτισμένη με λεβάντα στο κεφάλι παριστάνοντας την άρρωστη, ενώ το μυαλό της θα ήταν συνεχώς στον κόσμο που θα διασκέδαζε στο Γ ουίντερ­σετ, της ήταν εντελώς αφόρητη.

Άλλωστε, αν πήγαινε, δε σήμαινε ότι θα ήταν συνεχώς με τον Ριντ. Θα υπήρχαν ένα σωρό άνθρωποι να συναναστραφεί. Μετά, δε, τη συζήτηση που είχαν στην άμαξα τις προάλλες, κι εκείνος αναμ­φίβολα θα ήθελε εξίσου να την αποφύγει. Μα πάνω απ’ όλα, δεν μπορούσε να αντισταθεί στη ματαιοδοξία της να τη δει ο Ριντ στις ομορφιές της, κι όχι με τα κουρέλια που φορούσε τις προηγούμενες φορές που τον είχε συναντήσει τυχαία.

Έτσι λοιπόν, την Παρασκευή το βράδυ φόρεσε την πιο καινού­ρια τουαλέτα της, ένα σιελ φόρεμα που αναδείκνυε την επιδερμίδα

78 C a n d a c e C a m p

και τα μάτια της, ενώ παράλληλα από το βαθύ ντεκολτέ και τα κο­ντά φουσκωτά μανίκια του πρόβαλλαν τέλεια οι αλαβάστρινοι ώμοι και το μπούστο της. Ένας μικρός φιόγκος στην πλάτη μάζευε το ύφασμα κι έπειτα το άφηνε να πέφτει σαν καταρράκτης από γαλάζιο μετάξι. Ένα απέριττο μαργαριταρένιο κολιέ με ασορτί σκουλαρίκια ολοκλήρωνε το σύνολο. Η Πένι της είχε στερεώσει τα μαλλιά σ’ έναν κότσο στην κορυφή του κεφαλιού, απ’ όπου ξεχυνόταν ένας χείμαρρος από χρυσοκάστανα δαχτυλίδια, αφήνοντας μόνο λίγες μπούκλες να ξεφεύγουν και να πλαισιώνουν το πρόσωπό της. Ήταν πραγματικά κούκλα. Το αποτέλεσμα την ικανοποίησε απόλυτα, και σκέφτηκε ότι δεν ήταν κακό να ελπίζει πως ο Ριντ, όταν θα την αντίκριζε, θα παραδεχόταν πως ήταν εξίσου όμορφη όσο και πριν από τρία χρόνια.

Όχι βέβαια πως επιδίωκε να προκύψει κάτι από αυτή τη συνά­ντηση. Αυτό το κεφάλαιο της ζωής της είχε κλείσει οριστικά, κι έτσι ήταν καλύτερα. Όμως... λίγη αυταρέσκεια δεν έβλαπτε. Ενώ χαμο­γελούσε στον αδερφό της που τη βοήθησε να ανέβει στην άμαξα, το στομάχι της είχε σφιχτεί από την αγωνία. Το ίδιο αγχωμένος της φάνηκε και ο Κιτ, και αναρωτήθηκε αν η δική του ανυπομονησία σχετιζόταν με την όμορφη δεσποινίδα Φάρινγκτον. Αυτή η σκέψη την ανησύχησε λίγο. Ο Κιτ, βέβαια, ήταν ρεαλιστής και έντιμος' ποτέ δε θα έκανε κάτι που δεν έπρεπε. Αλλά αυτό δε σήμαινε πως δε θα πληγωνόταν. Δεν του είπε τίποτα όμως, γιατί δεν ήθελε να χαλάσει η πρώτη τους βραδινή έξοδος ύστερα από μήνες. Σε γενικές γραμμές της άρεσαν η εξοχή και ο τρόπος ζωής εκεί, αλλά μερικές φορές η στασιμότητα της επαρχιακής ζωής γινόταν ασφυκτική.

Το Γουίντερσετ ήταν φωταγωγημένο όταν η άμαξά τους πλησί­ασε, ακολουθώντας από πίσω το μόνιππο του γιατρού. Ένας υπηρέ­της άνοιξε την πόρτα και τους πέρασε στον μεγάλο χώρο υποδοχής, όπου η λαίδη Κύρια με τον αδερφό και το σύζυγό της στέκονταν στη σειρά για να τους υποδεχτούν. Η Κύρια ήταν μια οπτασία με σμαραγδένιο φόρεμα, αλλά το βλέμμα της Άννας έπεσε πρώτα στον Ριντ. Επίσημα ντυμένος στα μαυρόασπρα, με μοναδική χρωματι­στή πινελιά μια κομψή καρφίτσα με ένα κατακόκκινο ρουμπίνι στον χιονάτο λαιμοδέτη του, ήταν αναμφισβήτητα ο πιο όμορφος άντρας εκεί μέσα.

Η ΚΑΤΑΡΑΤΟΥ ΓΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ 79

Οι σφυγμοί της ανέβηκαν και ξαφνικά συνειδητοποίησε ότι τε­λικά ήταν λάθος της που είχε πάει. Έπαιζε με τη φωτιά. Η απόφασή της να τον ξαναδεί, η επιθυμία της να τη δει ο Ριντ ήταν ένα εξαι­ρετικά επικίνδυνο παιχνίδι. Η ασημένια σπίθα στα μάτια του καθώς την κοίταζε έντονα από την κορυφή ως τα νύχια το επιβεβαίωσε. Κακώς ανησυχούσε για την καρδιά του Κιτ- για τη δική της έπρεπε να φοβάται.

Απέστρεψε γρήγορα το βλέμμα της από εκείνον και χαμογέλασε στην Κύρια, ψελλίζοντας έναν ευγενικό χαιρετισμό. Αλλά μετά δεν υπήρχε τρόπος να τον αποφύγει, αφού, καθώς στεκόταν στη σειρά, ο Ριντ πήρε το χέρι της από την αδερφή του κι έκανε μια υπόκλιση.

«Δεσποινίς Χόλκομ, χαρά μου που σε ξαναβλέπω. Ελπίζω να μη θεωρηθεί αναίδεια αν πω ότι είσαι μια οπτασία απόψε».

Η Άννα αισθάνθηκε το αίμα να βάφει τα μάγουλά της και κατά­λαβε ότι είχε δεθεί η γλώσσα της. «Ευχαριστώ, μιλόρδε», απάντησε άψυχα, χωρίς να τολμήσει να τον κοιτάξει στα μάτια. «Είναι πολύ ευγενικό εκ μέρους σας που μας καλέσατε απόψε. Απ’ όσο ξέρω έχετε γνωριστεί με τον αδερφό μου, τον Κιτ», βιάστηκε να προσθέ­σει και στράφηκε στον αδερφό της.

«Τον σερ Κρίστοφερ, βεβαίως». Ο Ριντ της άφησε το χέρι και γύρισε στον Κιτ, αλλά η Άννα εξακολουθούσε να νιώθει το ζεστό αποτύπωμα που είχαν αφήσει τα δάχτυλά του στα δικά της. Για πρώ­τη φορά στη ζωή της χάρηκε για την παρουσία της κυρίας Μπένετ, η οποία την πλησίασε με φούρια, κουνώντας πέρα δώθε τις γκρίζες μπούκλες της με ενθουσιασμό.

«Άννα! Ήρθες!» αναφώνησε η σύζυγος του κτηματία. «Ο καη­μένος ο Μάιλς φοβόταν πως δε θα ερχόσουν. Θέλει τόσο πολύ να χορέψει μαζί σου... Αν και δεν είναι κανονική χοροεσπερίδα, είμαι σίγουρη ότι η λαίδη Κύρια θα αφήσει εσάς τη νεολαία να χορέψετε λίγο. Έχει φέρει και κουαρτέτο εγχόρδων! Τι εκλεπτυσμένη ατμό­σφαιρα!»

Η Άννα χαμογέλασε κι άφησε τη γυναίκα να την οδηγήσει προς τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς της. Αμφέβαλλε αν ο Μάιλς είχε εκφράσει την επιθυμία να χορέψει μαζί της. Ήταν σίγουρα μια από τις ανοησίες που συνήθιζε να λέει η μητέρα του. Αν και η κυρία Μπένετ δεν έτρεφε ελπίδες για μια πιθανή σχέση ανάμεσα στην Αν­

80 C a n d a c e C a m p

να και το γιο της -τουλάχιστον έτσι ήθελε να πιστεύει η Άννα, αφού ο Μάιλς ήταν μόνο είκοσι ενός ετών ενώ εκείνη είκοσι έξι-, ήθελε πάση θυσία και με οποιονδήποτε τρόπο να ενώσει τις δύο οικογένει­ες, προφανώς γιατί έτσι θα ανελισσόταν κοινωνικά.

Ο κύριος Μπένετ στεκόταν δίπλα στην κόρη τους, τη Φελίσιτι, ενώ ο Μάιλς, λίγο πιο πέρα, είχε γείρει στο περβάζι του τζακιού και προσπαθούσε σκληρά να δείχνει ενδιαφέρων. Τα καστανά μαλλιά του ήταν λίγο πιο μακριά από το κανονικό, ασύμμετρα κομμένα, και η γραβάτα του απρόσεχτα δεμένη. Το αποτέλεσμα που ήθελε να πετύχει ήταν να μοιάζει με καλλιτέχνη ή ποιητή... να δείχνει δη­λαδή αινιγματικός και δύσθυμος, ίσως και ελαφρώς επικίνδυνος. Στην πραγματικότητα, έδειχνε ατημέλητος και χωρίς αυτοπεποίθη­ση. Κατά τη γνώμη της Άννας, θα έπρεπε να ρίξει μια ματιά στον Ριντ, να δει πόση σιγουριά απέπνεε η στάση του ή ότι οι ασημένιες σπίθες στα μάτια του ήταν από τη φύση τους πιο απειλητικές για την καρδιά μιας γυναίκας από όποιο ύφος κι αν υιοθετούσε εκείνος.

Ο κύριος Μπένετ, ένας φιλήσυχος άνθρωπος, το εντελώς αντίθε­το από την πολυλογού σύζυγό του, χαιρέτησε με μια υπόκλιση και με δυο λόγια την Άννα και τον αδερφό της, τον οποίο η κυρία Μπέ­νετ είχε καταφέρει να αρπάξει και να σύρει κοντά τους. Έπειτα σώ- πασε πάλι κι άφησε τη γυναίκα και την κόρη του να κατευθύνουν τη συζήτηση. Η κυρία Μπένετ μιλούσε, η Φελίσιτι χασκογελούσε και πετάριζε τα μάτια πάνω από τη βεντάλια της φλερτάροντας τον Κιτ, ο οποίος όμως παρέμενε ευγενικά απαθής στις προσπάθειές της.

Προφανώς ο Μάιλς συνειδητοποίησε ύστερα από λίγο ότι η πό­ζα του δίπλα στο περβάζι του τζακιού, όσο διανοουμενίστικη κι αν ήταν, τον κρατούσε μακριά από τη συζήτηση, κι έτσι λίγα λεπτά αργότερα πήγε κι εκείνος κοντά τους.

«Α, Μάιλς!» αναφώνησε η μητέρα του ενθουσιασμένη, λες κι εμφανίστηκε από το πουθενά. «Μόλις τώρα έλεγα στον σερ Κρί- στοφερ και στη δεσποινίδα Άννα ότι όλο αυτό τον καιρό έγραφες». Στράφηκε στην Άννα όλο χαμόγελα. «Έπρεπε να τον έβλεπες, χρυ­σό μου. Όλη την ώρα γράφει. Φυσικά δε με αφήνει να δω τα γραπτά του... Ω, οι νέοι άντρες είναι τόσο μυστικοπαθείς, σωστά;» Κοίταξε με θαυμασμό το γιο της, ο οποίος είχε βρεθεί ολοφάνερα σε δύσκο­λη θέση.

Η ΚΑΤΑΡΑΤΟΥ ΓΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ 81

Το λόγο τότε πήρε η Φελίσιτι. «Όλο αυτό κάνει!» είπε χαχανίζο­ντας. «Διαβάζει-γράφει, γράφει-διαβάζει. Δεν μπορώ να καταλάβω τι βρίσκει σ’ αυτό το πράγμα».

«Σιγά μην μπορούσες», είπε με αγένεια ο Μάιλς, ρίχνοντας στην αδερφή του μια βλοσυρή ματιά.

«Κι εμένα μου αρέσει το διάβασμα», μεσολάβησε η Άννα, χα­μογελώντας στον Μάιλς. Οπωσδήποτε ο νεαρός είχε φερθεί με αγέ­νεια, όμως δεν ήταν εύκολο να συμβιώνει με αυτές τις δυο γυναίκες. Εκείνος της ανταπέδωσε το χαμόγελο, κι αμέσως το πρόσωπό του έγινε πιο γοητευτικό. Μάλλον τον αδικούσαν αυτές οι περισπούδα­στες πόζες και αν χαμογελούσε πιο συχνά, θα ήταν μια χαρά, απο­φάσισε η Άννα.

«Ήμουν σίγουρος ότι εσύ θα με καταλάβαινες», της είπε ζεστά ο Μάιλς, και τότε η Άννα σκέφτηκε ότι ίσως τα λόγια της μητέρας του να μην ήταν τελείως βγαλμένα από τη φαντασία της. Ίσως ο Μάιλς να υπέφερε από έναν ήπιο εφηβικό έρωτα. Αποφάσισε λοιπόν να μετράει στο εξής τα λόγια και τις χειρονομίες της, ώστε να μην τα εκλάμβανε σαν ενθαρρυντικά μηνύματα.

Για καλή της τύχη πήγε τότε κοντά τους ο δόκτωρ Φέλτον και τη ρώτησε αν θα ήθελε να σουλατσάρουν λίγο στην αίθουσα. Ήταν ένα μεγάλο ορθογώνιο δωμάτιο που έμοιαζε περισσότερο με αίθου­σα συναθροίσεων παρά με σάλα. Πολλές καρέκλες με ίσια πλάτη ήταν τοποθετημένες μπροστά στους τοίχους κι ένα τεράστιο ξύλινο τραπέζι από τικ δέσποζε στο κέντρο. Ήταν τέλεια αίθουσα για μια κοινωνική εκδήλωση σαν αυτή, μεγάλη ώστε να μπορούν κάποιοι καλεσμένοι να σχηματίζουν πηγαδάκια ενώ οι υπόλοιποι να περι­φέρονται. Αργότερα, αν η λαίδη Κύρια επέτρεπε να χορέψουν, θα τραβούσαν το μεγάλο τραπέζι στην άκρη ώστε να δημιουργηθεί κι άλλος ελεύθερος χώρος. Ήταν επίσης μια από τις αίθουσες για τις οποίες φημιζόταν το Γ ουίντερσετ. Είχε θολωτό ταβάνι διακοσμημέ­νο με γύψινες αναπαραστάσεις ζώων, πραγματικών και φανταστι­κών, σε κλίμακα που εκτεινόταν από πέστροφες που έκαναν άλματα ως στυλιζαρισμένους ελέφαντες, χίμαιρες, δράκους και γρύπες.

«Ενδιαφέρον ταβάνι», παρατήρησε ο δόκτωρ Φέλτον κοιτάζο­ντας ψηλά. «Έχω ακούσει πολλά γι’ αυτό. Ο πατέρας μου μιλούσε

82 C a n d a c e C a m p

συχνά για το ιδιαίτερο στυλ του Γ ουίντερσετ, αλλά δεν το είχα δει από κοντά».

«Πράγματι, ο θείος Τσαρλς σπανίως καλούσε κόσμο», συμφώ­νησε η Άννα, ψάχνοντας συγχρόνως με το βλέμμα το χώρο ώστε να μη βρεθεί κοντά στον Ριντ.

«Αλήθεια, τι κάνει ο θείος σου;»«Καλά είναι, ευχαριστώ».Στο μεταξύ είχαν βρεθεί κοντά στον εφημέριο και τη σύζυγό

του. Η κυρία Μπάροουζ στράφηκε προς το μέρος τους χαμογελώ­ντας. «Μιλάτε για τον θείο σου, ε;»

«Ναι. Ο δόκτωρ Φέλτον με ρώτησε για την υγεία του».«Αχ, ο καλός μας λόρδος Ντε Γουίντερ! Πόσο μας λείπει!» είπε

η πρεσβυτέρα.Δεδομένου ότι ο θείος της σπανίως διάβαινε την πόρτα της εκ­

κλησίας, η Άννα αμφισβητούσε τα αισθήματα της κυρίας Μπάρο­ουζ, όμως αρκέστηκε να χαμογελάσει.

«Πόσος καιρός πάει που έχει φύγει; Δέκα χρόνια δεν είναι;»«Ναι».«Φαίνεται ότι του αρέσουν οι τροπικοί», είπε ο εφημέριος μ’ ένα

γλυκό χαμόγελο. «Δεν τον κατηγορώ. Μερικές φορές το χειμώνα που με πονάνε τα κόκαλά μου, εύχομαι να ήμουν κι εγώ στα Μπαρ­μπάντος».

«Ναι, πρέπει να είναι πολύ ευχάριστο το κλίμα εκεί. Φυσικά, δεν έχουμε συχνά νέα του. Δεν του άρεσε ποτέ ιδιαίτερα η αλλη­λογραφία», εξήγησε η Άννα. Με την άκρη του ματιού της είδε τότε τον Ριντ να κατευθύνεται προς το μέρος τους και, αφού χαμογέλασε στην παρέα της, ξεγλίστρησε διακριτικά για να πάει στην Κύρια, που συζητούσε με τον Κιτ και τη Ρόζμαρι Φάρινγκτον. Με τον ίδιο τρόπο κατάφερνε να τον αποφεύγει στη διάρκεια της επόμενης ώρας.

Καθώς η βραδιά προχωρούσε, η Κύρια ζήτησε πράγματι να γί­νει χώρος για τους καλεσμένους που θα ήθελαν να χορέψουν. Την Άννα συνόδεψε πρώτα ο αδερφός της, τον οποίο διαδέχτηκε αρχικά ο δόκτωρ Φέλτον και μετά ο Μάιλς Μπένετ. Είχε χορέψει αρκετές φορές και με τους δύο καβαλιέρους, αφού πάντα οι ίδιοι κι οι ίδιοι άνθρωποι συναντιούνταν στις εκδηλώσεις. Ο δόκτωρ Φέλτον ήταν καλός παρτενέρ, αλλά ο Μάιλς Μπένετ άθλιος. Συγκεντρωνόταν

Η ΚΑΤΑΡΑΤΟΥ ΓΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ 83

αποκλειστικά και μόνο στα βήματά του, αδιαφορώντας ακόμα και για τη μουσική, έτσι που ναι μεν δεν την τσαλαπατούσε, είχε όμως την τάση να τη σπρώχνει και να την τραβάει από τη μια άκρη στην άλλη χωρίς να δίνει σημασία στο ρυθμό. Γι’ αυτό και ανακουφίστη­κε μόλις ο χορός τελείωσε και βρήκε την ευκαιρία να απομακρυνθεί από τον Μάιλς. Όμως, καθώς έκανε να φύγει, έπεσε πάνω στον Ριντ, που στεκόταν στο δρόμο της κρατώντας ένα ποτήρι με λεμονάδα.

«Δείχνεις σαν να έχεις ανάγκη από ένα αναψυκτικό», της είπε, και χαμογέλασε αμυδρά καθώς της πρόσφερε το ποτήρι.

Η Άννα δεν μπόρεσε να μην του χαμογελάσει και να πάρει το ποτήρι. «Ο χορός με τον Μάιλς είναι μια δραστηριότητα που κα­ταναλώνει πολλή ενέργεια», συμφώνησε πριν πιει μια γουλιά να ξεδιψάσει.

«Ίσως λοιπόν να μου επιτρέψεις να σε συνοδεύσω εγώ στον επό­μενο χορό. Σου υπόσχομαι ότι δε θα σε τραβολογάω».

Η Άννα θυμόταν πάρα πολύ καλά πώς χόρευε ο Ριντ. Η σκέψη και μόνο την αναστάτωσε. Ύψωσε το βλέμμα της και τον κοίτα­ξε. Στο πρόσωπό του δεν υπήρχε ίχνος από το θυμό και την πικρία της τελευταίας φοράς που είχαν μιλήσει, τίποτα πέρα από ευγενικό ενδιαφέρον. Ήξερε ότι δεν έπρεπε να χορέψει μαζί του, αλλά θα φάνταζε παράξενο και θα ήταν μεγάλη αγένεια αν δε δεχόταν να χορέψει με τον οικοδεσπότη.

«Ε... φυσικά, ευχαριστώ». Η αλήθεια ήταν πως ήθελε να ξανα- χορέψει μαζί του. Μπορεί να ήταν ανοησία της, όπως ανοησία της ήταν και η απόφαση να πάει στη γιορτή, αλλά της ήταν αδύνατον να αρνηθεί. Ήπιε νευρικά μια ακόμα γουλιά λεμονάδα.

Έπειτα οι πρώτες νότες ήχησαν, ο Ριντ πήρε το ποτήρι από τα χέ­ρια της για να το ακουμπήσει σ’ ένα κοντινό τραπέζι, και της πρόσφε­ρε το μπράτσο του για να την οδηγήσει κοντά στους άλλους χορευτές. Η Άννα τον έπιασε αγκαζέ, ελπίζοντας ότι δε θα αντιλαμβανόταν το ελαφρύ τρέμουλο των δαχτύλων της πάνω από το σακάκι του. Εκεί­νος στράφηκε αντικριστά, πέρασε το ένα χέρι του γύρω από τη μέση της και με το άλλο έπιασε, το δικό της. Έτσι κρατημένοι, άρχισαν να στροβιλίζονται στο ρυθμό της μουσικής. Μετά την αγαρμποσύνη του Μάιλς, ο χορός με τον Ριντ φάνταζε θεϊκός. Η Άννα πετούσε πάνω από το πάτωμα, χωρίς να της διαφεύγει στιγμή η ζεστασιά του

84 C a n d a c e C a m p

χεριού του στη μέση της. Θυμήθηκε την πρώτη φορά που χόρεψε μαζί του, στη μεγάλη αίθουσα του δικού της σπιτιού. Βρισκόταν σε μια παραζάλη, ήδη τρελά ερωτευμένη μαζί του, ήταν οι πιο όμορφες στιγμές της ζωής της. Τότε ήταν είκοσι τριών χρονών, αλλά ένιωθε σαν δεκαοχτάχρονη κοπέλα στον πρώτο της επίσημο χορό.

Προσπάθησε να διώξει αυτές τις αναμνήσεις από το μυαλό της. Ήταν επικίνδυνες. Είχε πάρει πια το μάθημά της' δε θα άφηνε τον εαυτό της να ξαναπέσει στο ίδιο τέλμα. Κοίταξε τον Ριντ και της κό­πηκε η ανάσα. Έτσι όπως την κοιτούσε, τα μάτια του έλαμπαν στα φώτα των κεριών. Το βλέμμα του σκοτείνιασε όταν στάθηκε στο στόμα της. Ρίγη διέτρεξαν το κορμί της. Δεν παραξενεύτηκε όταν εκείνος, ενώ εξακολουθούσαν να χορεύουν, την οδήγησε προς την μπαλκονόπορτα, που ήταν ανοιχτή για να μπαίνει η βραδινή δροσιά, και προτού τελειώσει η μουσική, την παρέσυρε έξω, στη βεράντα.

Την έπιασε τότε από το χέρι και προχώρησαν μέχρι τη σειρά των κιονίσκων. Αρχικά δε μιλούσαν, παρά μόνο κοιτούσαν σιωπηλοί τον φεγγαρόλουστο κήπο. Φάνταζε ακόμα απεριποίητος, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των κηπουρών που είχε φέρει ο Ριντ για να βοηθήσουν το γερο-Γκρίμσλι. Το άρωμα των τριαντάφυλλων πλα­νιόταν βαρύ και μεθυστικό στη νυχτερινή ατμόσφαιρα.

Ο Ριντ την έπιασε από τους ώμους και την έστρεψε προς το μέ­ρος του. Η Άννα ύψωσε απρόθυμα το βλέμμα και τον αντίκρισε. Τα σφιγμένα χείλη και η βλοσυρή του έκφραση έρχονταν σε αντίθεση με τη ζεστασιά των ματιών του. «Σίγουρα είμαι τρελός που ξανα- γύρισα», της είπε. «Είσαι πιο όμορφη από ποτέ... ή ίσως να είχα ξεχάσει...»

Η Άννα άφησε μια τρεμάμενη ανάσα. Ένιωθε σαν το μυαλό της να ήταν κενό. Ήξερε ότι έπρεπε να πει κάτι, να δώσει τέλος σ’ αυτή τη μαγική στιγμή, αλλά δεν έβρισκε τη δύναμη ούτε να σαλέψει. Η καρδιά της βροντοχτυπούσε στο στήθος της, το μόνο που ήθελε ήταν να τη φιλήσει.

Ο Ριντ, λες και διάβασε τη σκέψη της, έγειρε το κεφάλι, πλησία­σε το πρόσωπό του στο δικό της και τα χείλη του βρέθηκαν πάνω στο στόμα της, σβήνοντας κάθε άλλη σκέψη από το νου της. Έφερε τα χέρια της στο στέρνο του σαν να ήθελε να τον αποτρέψει, αλλά τελι­κά τα έσυρε στον αυχένα του. Τα χείλη του ήταν απαλά κι εξερευνη­

Η ΚΑΤΑΡΑΤΟΥ ΓΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ 85

τικά, η πίεσή τους μεγάλωνε όσο το πάθος δυνάμωνε. Τα μπράτσα του τυλίχτηκαν γύρω της σφιχτά, την έφεραν ακόμα πιο κοντά του και το στόμα του τρύγησε ακόμα πιο λαίμαργα το δικό της.

Ένα μικρό βογκητό απόλαυσης της ξέφυγε καθώς αφέθηκε ζαλι­σμένη επάνω του. Πήγαινε τόσος καιρός από τότε που είχε να γευτεί τα χείλη του- νόμιζε πως είχε ξεχάσει την αίσθηση, αλλά όλες οι αναμνήσεις ξυπνούσαν πάλι τώρα, καυτές και ορμητικές. Ο πόθος παλλόταν μέσα της, λες και τον είχαν ενισχύσει τα χρόνια που είχαν μεσολαβήσει. Ήθελε να κρατήσει για πάντα αυτό το φιλί.

Τα χέρια του ανεβοκατέβαιναν στην πλάτη της, χάιδευαν ώμους και γοφούς, καψάλιζαν τη σάρκα της όπου την έβρισκαν ακάλυπτη από το φόρεμα. Τα χείλη του άφησαν στιγμιαία τα δικά της μόνο για να τη φιλήσει πιο βαθιά. Ο πόθος του την τύλιξε. Είχε περάσει το μπράτσο του γύρω από την πλάτη της για να τη συγκρατεί, ενώ το άλλο χέρι του ανηφόρισε αργά στα πλευρά της από τους γοφούς, πέ­ρασε στο μπροστινό μέρος του κορμιού της, και στάθηκε κάτω από τα στήθη της. Καινούρια ρίγη τη συντάραξαν. Η έξαψη απλώθηκε σαν λάβα μέχρι τα μύχια της γυναικείας φύσης της. Κανείς δεν την είχε αγγίξει έτσι, ούτε καν ο ίδιος ο Ριντ πριν από τρία χρόνια. Ήταν μια αίσθηση που τη συγκλόνισε και τη διέγειρε. Ποτέ άλλοτε δεν είχε νιώσει αυτή τη φλόγα της αδημονίας ανάμεσα στους μηρούς της, ούτε είχε αισθανθεί τα στήθη της να διογκώνονται ξαφνικά, τις θηλές της να σκληραίνουν. Έδεσε τα χέρια της στον αυχένα του και πίεσε το σώμα της αχόρταγα στο δικό του.

Εκείνος έσυρε τα χείλη του από το μάγουλο στο αυτί της, όπου τα δόντια και η γλώσσα του τυράννησαν φιλήδονα τον ευαίσθη­το λοβό, εκτοξεύοντας βέλη αισθησιασμού σε κάθε κύτταρό της. Η παλάμη του έκλεισε γύρω από την καμπύλη του στήθους της, ο αντίχειράς του χάιδεψε ερεθιστικά τη θηλή της, που ανταποκρίθηκε ακόμα και μέσα από το ύφασμα του φορέματος.

«Άννα... Άννα...» Πρόφερε ξέπνοα το όνομά της καθώς το στόμα του κατηφόριζε στο λαιμό της, ώσπου έφτασε επιτέλους στην απα­λή σάρκα του στήθους της.

Το βογκητό που της ξέφυγε και η ένταση της ηδονής, η ίδια η σφοδρότητα της απόλαυσης την έβγαλαν ξαφνικά από την παραζάλη της. Ίσιωσε το κορμί της, τραβήχτηκε απότομα μακριά του κι έφερε

86 C a n d a c e C a m p

άναυδη το χέρι στο στόμα της. Για μια στιγμή έμειναν να κοιτάζο­νται, πολύ σαστισμένοι για να μιλήσουν ή και να σαλέψουν ακόμα. Έπειτα, με μια μικρή άναρθρη κραυγή, η Άννα έκανε μεταβολή κι έφυγε βιαστικά.

«Άννα!» Η φωνή του Ριντ ακούστηκε σαν πνιχτός ψίθυρος, αλλά εκείνη δε γύρισε.

Σταμάτησε στην μπαλκονόπορτα, κοίταξε μέσα, τη φωτισμένη αίθουσα. Έστρωσε το φόρεμά της, τακτοποίησε τα μαλλιά της, πή­ρε βαθιά ανάσα και προχώρησε. Κανείς δε φάνηκε να παρατηρεί την είσοδό της.

Αναζήτησε τον αδερφό της και τελικά τον εντόπισε στην άλ­λη άκρη της αίθουσας να συζητάει με την Κύρια και τη Ρόζμαρι. Άνοιξε δρόμο ανάμεσα από τα ζευγάρια που χόρευαν για να πάει κοντά του. Δεν ήθελε καθόλου να πάρει τον Κιτ από τη γιορτή, μια και ήταν ολοφάνερο ότι διασκέδαζε, αλλά ήξερε ότι δεν άντεχε να μείνει εκεί περισσότερο. Θα προφασιζόταν πονοκέφαλο και θα του έλεγε ότι έπρεπε να φύγει, όμως θα έστελνε πίσω την άμαξα ώστε να μπορέσει εκείνος να γυρίσει αργότερα.

Έριξε μια ματιά προς την μπαλκονόπορτα. Ο Ριντ είχε μπει κι αυτός στην αίθουσα, όμως κατευθυνόταν προς την αντίθετη μεριά. Η μουσική σταμάτησε, τα ζευγάρια διαλύθηκαν κι η Άννα συνέχισε να προχωράει προς τον αδερφό της. Τότε παρατήρησε μια αναταρα­χή στην είσοδο της αίθουσας. Κοίταξε καλύτερα και είδε τον Καρλ Ράιτ, τον χωροφύλακα, να στέκεται αναστατωμένος στο κατώφλι και να σφίγγει νευρικά στο χέρι το πηλήκιό του. Την επόμενη στιγ­μή, ο Ριντ πήγε κοντά του κι έσκυψε για να του πει κάτι.

Όλοι είχαν πια στραφεί προς την πόρτα και κοιτούσαν με περι­έργεια. Ο Ριντ ύψωσε το κεφάλι, η ματιά του έψαξε την αίθουσα ώσπου βρήκε το δόκτορα Φέλτον. Του έγνεψε και ο γιατρός τον πλησίασε αμέσως. Ένα μουρμουρητό ξεκίνησε από τους καλεσμέ­νους που βρίσκονταν πιο κοντά στους τρεις άντρες και μεταδόθηκε σ’ όλη την αίθουσα.

«Ένα πτώμα...»«Βρέθηκε ένα πτώμα...»Η Άννα έσφιξε τις γροθιές της. Η Εστέλ! σκέφτηκε.

6

Δ ε ν ήξερε γιατί ήταν τόσο σίγουρη πως επρόκειτο για την καμα­ριέρα. Ξαφνικά ένιωσε τα γόνατά της να κόβονται, όλα όσα την απασχολούσαν πριν από μερικές στιγμές έσβησαν μεμιάς από τη σκέψη της. Πήγε γρήγορα κοντά στον αδερφό της και τον έπιασε από το μπράτσο. Τα δυο αδέρφια κοιτάχτηκαν στα μάτια κι ο Κιτ έβαλε προστατευτικά το χέρι του πάνω από το δικό της.

«Τι συμβαίνει, μάθατε;» ρώτησε η Άννα την Κύρια, η οποία κού­νησε αρνητικά το κεφάλι.

«Άκουσα μόνο κάποιον να λέει ότι βρέθηκε ένα πτώμα».Εκείνη τη στιγμή, ο Ρέιφ Μάκινταϊρ πήγε δίπλα στη γυναίκα

του και την έπιασε καθησυχαστικά από τη μέση. Η Κύρια έγειρε ελαφρά επάνω του και τον κοίταξε μ’ ευγνωμοσύνη. «Ποιος είναι αυτός ο άνθρωπος;» ρώτησε η Κύρια, δείχνοντας με το κεφάλι προς τον Ριντ και τους άλλους.

«Είναι ο χωροφύλακας», απάντησε η Άννα. «Μάλλον ήρθε για να πάρει το γιατρό».

«Ω Χριστέ μου, τι τρομερό!» Η Ρόζμαρι Φάρινγκτον είχε χλο­μιάσει ήδη.

«Αν είναι η Εστέλ;» ρώτησε η Άννα τον αδερφό της.«Ποια είναι η Εστέλ;» απόρησε η Κύρια.«Δεν ξέρουμε αν πρόκειται γι’ αυτή. Μπορεί να είναι οποιοσδή­

ποτε», διαμαρτυρήθηκε ο Κιτ.«Είναι μια καμαριέρα μας», εξήγησε η Άννα στους υπόλοιπους.

«Έχει εξαφανιστεί εδώ και μερικές μέρες. Όλοι πίστεψαν ότι το έσκασε με κάποιον άντρα, αλλά...» Έριξε πάλι μια ματιά προς την πόρτα. Ο δόκτωρ Φέλτον και ο χωροφύλακας δε στέκονταν πια

88 C a n d a c e C a m p

εκεί, ενώ ο Ριντ κατευθυνόταν προς την αδερφή του, αποφεύγοντας τους καλεσμένους που τον τρέλαιναν στις ερωτήσεις.

«Λυπάμαι που χάλασε η συγκέντρωσή σου, καλή μου», είπε στην αδερφή του σιγανά μόλις έφτασε κοντά τους.

«Ω, αυτό δε μ’ απασχολεί καθόλου», είπε η Κύρια κουνώντας ανυπόμονα το κεφάλι. «Τι συμβαίνει;»

«Βρέθηκε ένα πτώμα».«Πού;» ζήτησε να μάθει η Άννα. Το μυαλό της πήγε αμέσως στο

δάσος και στα παράξενα συναισθήματα που την είχαν κατακλύσει εκεί τις προάλλες. Όμως το πτώμα δε γινόταν να είχε βρεθεί εκεί, αφού η ίδια δεν είχε δει τίποτα.

«Δεν κατάλαβα καλά», απάντησε ο Ριντ. «Μάλλον βρέθηκε από κάποιον αγρότη. Άκουσα το χωροφύλακα να αναφέρει το κτήμα κά­ποιου Χάτσινς».

«Του Σαμ Χάτσινς;» παρενέβη ο Κιτ. «Είναι ένας από τους ενοι­κιαστές των κτημάτων μας. Της γης του θείου μου, δηλαδή».

«Ναι, μου έδωσε την εντύπωση ότι βρέθηκε μέσα στην ιδιοκτη­σία των Ντε Γουίντερ».

«Έχει αναγνωριστεί το πτώμα;» ρώτησε ο Κιτ.«Δε μου είπε. Ήθελε, λέει, το γιατρό για να το εξετάσει».«Η δεσποινίς Χόλκομ φοβάται ότι πρόκειται για μια υπηρέτριά

τους», εξήγησε η Κύρια.«Την Εστέλ Έικινς. Έφυγε από το σπίτι πριν από μέρες. Νομίζα­

με πως το έσκασε με τον εραστή της». Η θλίψη αλλοίωνε τη φωνή της. «Έπρεπε να είχαμε ψάξει περισσότερο. Να είχαμε κάνει κάτι παραπάνω!»

«Έλα τώρα, Άννα. Δεν είμαστε σίγουροι ότι πρόκειται για την Εστέλ», τόνισε ο Κιτ. «Ούτε έχουμε ιδέα τι έγινε. Πώς να το φαντα­στούμε; Μόνη της έφυγε από το σπίτι».

«Σύμφωνοι. Απλώς...» Η Άννα σκέφτηκε πάλι το κακό προαί­σθημα που την είχε αναστατώσει στο δάσος. Ήταν βέβαιη τότε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά' και μάλιστα το είχε νιώσει πολύ έντονα. Κανείς δε θα την πίστευε αν το έλεγε -καλά καλά δεν το πίστευε η ίδια. Όμως θα μπορούσε να είχε επιμείνει, θα μπορούσε να είχε στείλει ανθρώπους να ψάξουν ακόμα πιο μακριά. Ωστόσο, ποτέ δε θα της περνούσε από το μυαλό να στείλει ομάδες αναζήτησης τόσο

μακριά, μέχρι το κτήμα των Χάτσινς. Το «όραμα» που είχε δει -αυ­τό, τέλος πάντων, που είχε νιώσει- είχε προκληθεί στο δάσος. «Σε τι κατάσταση βρέθηκε;» ρώτησε τον Ριντ.

Εκείνος κούνησε πάλι αρνητικά το κεφάλι. «Δεν είμαι σίγουρος».«Είχε νυχιές», πετάχτηκε ο κύριος Μπένετ από πίσω τους. «Άκου­

σα τον Ράιτ να λέει ότι υπήρχαν σημάδια από νυχιές στο πτώμα».Τα μάτια της Άννας άνοιξαν διάπλατα, το μυαλό της πήγε αμέ­

σως στο σκυλί με τα ξεσκισμένα πλευρά που είχαν βρει οι δίδυμοι. Κοίταξε τον αδερφό της.

Άναρθρες κραυγές ακούστηκαν από τους καλεσμένους. «Το Τέ­ρας!» ψέλλισε με τρόμο η πρεσβυτέρα.

«Ω καλή μου, έλα τώρα...» άρχισε να λέει καθησυχαστικά ο εφημέριος.

«Το τέρας;» επανέλαβε η Κύρια κοιτάζοντας ολόγυρα. «Ποιο τέρας;»

«Το Τέρας του Κρέιντον Τορ», εξήγησε με φωνή γεμάτη δέος η κυρία Μπένετ.

«Δεν είναι τίποτα», είπε κατηγορηματικά η Άννα. «Πρόκειται για έναν τοπικό θρύλο».

«Μα, χρυσή μου, πώς το λες αυτό;» τη μάλωσε η γυναίκα του εφημέριου.

Το λόγο πήρε τότε ο Κιτ. «Η περιοχή είναι γεμάτη θρύλους», είπε. «Όλοι ανυπόστατοι, εννοείται».

«Σου έχω πει έναν», θύμισε ο Ριντ στην αδερφή του. «Αυτόν που λέει ότι τα κυνηγόσκυλα στις στήλες της πύλης ζωντανεύουν τις νύχτες με πανσέληνο και ακολουθούν το νεκρό αφεντικό τους που καλπάζει στη ράχη του φασματικού αλόγου του στην εξοχή».

«Ναι, πράγματι», είπε η Κύρια, «και μου σηκώθηκε η τρίχα. Γι’ αυτό το τέρας πρόκειται;»

«Το Τέρας είναι κάτι τελείως διαφορετικό», παρενέβη η κυρία Μπένετ.

Τότε μπήκε στην κουβέντα η Φελίσιτι, με ύφος σαν να αφηγού­νταν παραμύθι. «Πριν από πάρα πολλά χρόνια», άρχισε, «ζούσε ένας πολύ σπουδαίος άρχοντας, ένας Ντε Γ ουίντερ, λένε, αλλά ήταν τόσο παλιά, που κανείς πια δεν είναι σίγουρος. Είχε μια πανέμορφη κόρη, την οποία αρραβώνιασε μ’ έναν άλλο λόρδο. Όμως η κόρη

Η Κ α τα ρα τ ο υ Γ ο υ ίν τ ε ρ σ ε τ 89

90 C a n d a c e C a m p

ήταν ήδη ερωτευμένη μ’ έναν ντόπιο νεαρό, και όταν ο πατέρας της την πληροφόρησε ότι έπρεπε να παντρευτεί το λόρδο, εκείνη αρνή- θηκε. Ο άρχοντας την κλείδωσε στο δωμάτιό της, αλλά ο νεαρός τη βοήθησε να δραπετεύσει και το έσκασαν μαζί στο δάσος. Ο λόρδος Ντε Γ ουίντερ και οι άντρες του τους κυνήγησαν και σκότωσαν τον εραστή της κοπέλας μπροστά στα μάτια της. Ο λόρδος την ξαναπήγε στον πύργο, και την ίδια νύχτα, η θυγατέρα του, τρελή από θλίψη, βούτηξε από το παράθυρό της στο κενό».

«Κλασικός θρύλος», είπε με στόμφο ο κύριος Νόρτον, ο δικη­γόρος.

Η Ρόζμαρι Φάρινγκτον φάνηκε απορημένη. «Δεν καταλαβαίνω. Αυτή η ιστορία είναι πολύ λυπητερή, όμως τι σχέση έχει με το τέρας;»

«Το τέρας εμφανίζεται στη συνέχεια», συνέχισε η Φελίσιτι. «Ο νεαρός που σκότωσε ο άρχοντας ήταν γιος μάγισσας. Η μάγισσα έγινε έξαλλη. Πήγε και βρήκε τον άρχοντα και τον καταράστηκε επειδή σκότωσε το γιο της κι επειδή προκάλεσε και το θάνατο της κόρης του. Τον μεταμόρφωσε σε τέρας, μισό άνθρωπο μισό ζώο, και τον καταδίκασε να περιπλανιέται για πάντα στη γη και να τον βλαστημάνε όλοι». Σταμάτησε, ολοφάνερα ικανοποιημένη από τον εαυτό της.

«Αρκετά καλά τον ξέρεις το θρύλο», σχολίασε ειρωνικά ο αδερ­φός της.

«Να υποθέσω ότι εσύ τον ξέρεις καλύτερα;» πέταξε η Φελίσιτι, βάζοντας τα χέρια στη μέση.

«Υπάρχουν κι άλλες εκδοχές», είπε ο δικηγόρος. «Λένε ότι κάθε εφτά χρόνια, ο εκάστοτε λόρδος Ντε Γ ουίντερ μεταμορφώνεται σε τέρας ή ότι σε κάθε γενιά ένας Ντε Γ ουίντερ γεννιέται τέρας. Αλλά η εκδοχή της δεσποινίδας Μπένετ είναι η πιο διαδεδομένη».

«Το αποκαλούν Τέρας του Κρέιντον Τορ», συνέχισε ο Ριντ. «Μου είπαν την ιστορία όταν αγόρασα το Γουίντερσετ. Υποτίθεται ότι ζει στο δάσος που περιβάλλει το λόφο».

«Όλα αυτά είναι κουταμάρες», είπε η Άννα. «Είναι κάτι σαν τον μπαμπούλα που χρησιμοποιούν για να φοβερίζουν τα παιδιά».

«Μα το έχουν δει!» διαμαρτυρήθηκε η κυρία Μπάροουζ. «Κι όχι μόνο μία φορά! Το διάβασα σ’ ένα βιβλίο που μου δάνεισε ο δόκτωρ Φέλτον».

Η ΚΑΤΑΡΑΤΟΥ ΓΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ 91

«Καλά, υπάρχουν κάποιοι που διατείνονται ότι το έχουν δει. Όμως οι περιγραφές τους ήταν όλες διαφορετικές», αντέτεινε η Άννα.

«Σωστά», συμφώνησε ο αδερφός της. «Κάποιοι είπαν πως ήταν ένα μαύρο θηρίο, σαν πάνθηρας. Άλλοι ότι περπατούσε όρθιο και είχε κεφάλι λιονταριού. Κι έπειτα υπάρχουν κι εκείνοι που είπαν ότι έμοιαζε με άνθρωπο, αλλά είχε σουβλερά νύχια, μακριά δόντια και τριχωτό πρόσωπο».

«Άλλωστε, δεν είναι παρά απλές διαδόσεις», είπε ο σκεπτικιστής κύριος Νόρτον. «Ένας παπάς που αφηγείται παλαιότερους θρύλους με τέρατα ή ένα άρθρο εφημερίδας γεμάτο με αόριστες πληροφορίες του τύπου “σύμφωνα με αγρότη της περιοχής...”»

«Και τα φονικά;» ρώτησε ο κτηματίας Μπένετ. «Αένε πως ήταν όλα θύματα του Τέρατος. Εγώ ήμουν μωρό ακόμα όταν συνέβησαν, αλλά θυμάμαι τον κόσμο να μιλάει γι’ αυτά στα νιάτα μου».

«Ποια φονικά;» ρώτησε η Κύρια, γουρλώνοντας τα μάτια. Δί­πλα της ο Ριντ φάνηκε εξίσου έκπληκτος.

«Ω, μα βέβαια», συνέχισε με βαρυσήμαντο ύφος ο κύριος Μπέ­νετ. «Πάνε πενήντα χρόνια σχεδόν. Μια τετραετία περίπου πριν από το θάνατο του λόρδου και της λαίδης Ντε Γ ουίντερ σ’ εκείνη την πυρκαγιά...» Στράφηκε στην Άννα και τον Κιτ. «Εννοώ τους παπ­πούδες σας, τους γονείς του θείου σας. Μεγάλη τραγωδία». Αναστέ­ναξε βαθιά και κούνησε θλιμμένα το κεφάλι. «Αίγα χρόνια νωρίτε­ρα απ’ την πυρκαγιά, το Τέρας σκότωσε δύο ανθρώπους».

«Αλήθεια;» Η Κύρια είχε μείνει έκπληκτη.«Αυτό πρώτη φορά το ακούω», σχολίασε ο Ριντ.«Έγιναν κάποια φονικά εκείνη την περίοδο», είπε ο κύριος Νόρ­

τον, προσέχοντας όπως πάντα τα λόγια του.«Τα θύματα είχαν βαθιές πληγές από νυχιές», πρόσθεσε η κυρία

Μπάροουζ. «Έτσι έλεγαν όλοι. Μάλιστα, ο λαιμός του ενός ήταν κομμένος».

Τα λόγια της ήχησαν τρομακτικά μέσα στη σιγή.«Ανακάλυψαν τον ένοχο;» ρώτησε ο Ρέιφ Μάκινταϊρ, και είδε

κάμποσους καλεσμένους να κουνούν αρνητικά το κεφάλι.Πρώτος μίλησε ο δικηγόρος. «Υπήρξαν πολλοί που δεν πίστευ­

αν ότι ήταν άνθρωπος. Νόμιζαν πως ήταν αυτό το... Τέρας».

92 C a n d a c e C a m p

«Είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι ένας άνθρωπος θα ήταν ικανός για τέτοια φρικτά πράγματα», πρόσθεσε ο εφημέριος.

«Ο κόσμος ήταν τρομοκρατημένος για πολλά χρόνια μετά», είπε ο κύριος Μπένετ. «Θυμάμαι την γκουβερνάντα μου να λέει ότι όλοι αμπάρωναν πόρτες και παράθυρα, ακόμα και το κατακαλόκαιρο, επειδή φοβούνταν το Τέρας».

Όσο εξωφρενικά κι αν ήταν αυτά τα λόγια, ακούγοντάς τα η Άννα ένιωσε ένα ρίγος να διατρέχει τη ραχοκοκαλιά της.

Λίγο αργότερα, η συντροφιά διαλύθηκε. Κανείς δεν είχε πια τίποτε άλλο να πει, όλοι ένιωσαν τη φυσιολογική ανάγκη να αναζητήσουν το καταφύγιο του σπιτιού τους.

Όταν οι καλεσμένοι έφυγαν, ο Ρέιφ τράβηξε τη γυναίκα του στην αγκαλιά του κι εκείνη έγειρε μεμιάς το κεφάλι στον ώμο του μ’ ευγνωμοσύνη. «Λυπάμαι που χάλασε η βεγγέρα σου, αγάπη μου», της είπε και τη φίλησε τρυφερά στο μέτωπο.

Η Κύρια ανασήκωσε τους ώμους. «Αυτό λίγο με νοιάζει... Το καημένο το κορίτσι σκέφτομαι...»

«Πιστεύεις ότι είναι η υπηρέτρια των Χόλκομ;» τη ρώτησε η Ρόζμαρι, σμίγοντας τα φρύδια.

«Εμένα μου φαίνεται πολύ πιθανό, δεδομένου ότι έχει εξαφανι­στεί», είπε ο Ριντ. «Άκουσα το χωροφύλακα να λέει ότι το πτώμα που βρέθηκε ανήκε σε γυναίκα».

Η Ρόζμαρι αναρίγησε και είπε χαμηλόφωνα ότι θα πήγαινε να ξαπλώσει. Ο Ριντ κοίταξε την αδερφή του και τον Ρέιφ. «Θα μου κάνετε παρέα για ένα ποτό στο γραφείο;»

«Ω, νομίζω πως λίγο μπράντι είναι ό,τι πρέπει ύστερα από όλα αυτά», συμφώνησε αμέσως ο Ρέιφ.

Έτσι, οι τρεις τους προχώρησαν στο διάδρομο και μπήκαν στο γραφείο του Ριντ. Σ’ αυτό το απλόχωρο δωμάτιο υπήρχαν ακόμα οι ίδιες αναπαυτικές δερμάτινες πολυθρόνες που βρήκε εκεί ο Ριντ όταν αγόρασε το σπίτι- ο χρόνος και η χρήση τούς είχαν προσδώσει περισσή απαλότητα και άνεση.

Ο Ριντ πήγε αμέσως στο ντουλάπι στον τοίχο, έβγαλε τη φιάλη του μπράντι και σέρβιρε από μια γερή δόση σε τρία ποτήρια.

Η ΚΑΤΑΡΑ ΤΟΥ Γ ΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ 93

Η Κύρια βούλιαξε στον καναπέ και αναστέναξε. «Είναι τρομερό. Την καημένη την Άννα. Είχε γίνει άσπρη σαν το χαρτί. Την είδατε;»

Ο Ρέιφ κάθισε δίπλα της κι έγνεψε καταφατικά. Έπλεξε τα δά­χτυλά του στα δικά της και τα έφερε στα χείλη τον για να τα φιλήσει τρυφερά. Η Κύρια του χαμογέλασε και κούρνιασε πάνω του.

Ο Ριντ, που εκείνη τη στιγμή γέμιζε τα ποτήρια, στράφηκε στα λόγια της αδερφής του με μισόκλειστα μάτια. «Δεν ήμουν μαζί σας όταν άκουσε τα νέα. Αναστατώθηκε πολύ;»

«Ναι, έχασε το χρώμα της», του απάντησε η Κύρια. «Συμπέρα- νε, φυσικά, ότι ήταν η υπηρέτριά τους. Είναι πολύ χειρότερο από το να μάθεις ότι πέθανε κάποιος που σου είναι άγνωστος».

«Αναρωτιέμαι...» μουρμούρισε ο Ριντ, που είχε μείνει να κρα­τάει τη φιάλη και να κοιτάζει τα ποτήρια χωρίς στην ουσία να τα βλέπει.

Ο Ρέιφ με την Κύρια αντάλλαξαν ματιές. «Τι αναρωτιέσαι;» τον ρώτησε ο Ρέιφ. «Γνώριζες αυτή την κοπέλα, την υπηρέτρια, αν είναι αυτή, τέλος πάντων;»

Ο Ριντ έγνεψε αρνητικά. «Όχι, όμως...» Ακούμπησε τη φιάλη, σή­κωσε τα δύο ποτήρια και τους τα πήγε. «Ίσως να με θεωρήσετε τρε­λό. Μίλησα γι’ αυτό στον Θίο, και σίγουρα νομίζει πως παλάβωσα».

Η Κύρια ύψωσε το φρύδι της. «Τι του είπες, δηλαδή; Τι σχέση έχει ο Θίο; Αυτός είναι στο Λονδίνο».

«Δεν έχει σχέση. Απλώς του είπα το λόγο που ήθελα να έρθω εδώ».

Η Κύρια τον κοιτούσε σαστισμένη. «Νόμιζα πως ήθελες να φρο­ντίσεις για την πώληση του σπιτιού. Γι’ αυτό άλλωστε ήρθαμε με τον Ρέιφ. Για να το δούμε, μήπως το αγοράσουμε εμείς. Δεν ήρθες γι’ αυτό, θες να πεις;»

«Όχι ακριβώς».Ο Ρέιφ με την Κύρια κοιτάχτηκαν πάλι κι έπειτα στράφηκαν

στον Ριντ.«Μα... τι λες; Δε σκοπεύεις να πουλήσεις το Γουίντερσετ;»«Δεν ξέρω. Ε... ίσως». Αναστέναξε. «Έχω πραγματικά σκεφτεί

να το πουλήσω. Δεν το χρησιμοποιώ καθόλου, άλλωστε. Επιπλέον... μου φάνηκε καλή δικαιολογία για να έρθω».

94 C a n d a c e C a m p

Ο Ρέιφ πιάστηκε από αυτή τη λέξη. «Δικαιολογία; Γιατί χρειάζε­σαι δικαιολογία για να έρθεις στο ίδιο σου το σπίτι;»

«Επειδή έχουν περάσει τρία χρόνια. Επειδή... θεώρησα ότι έτσι θα γλίτωνα από ανεπιθύμητες ερωτήσεις».

«Από την οικογένεια;» τον ρώτησε η Κύρια.«Ναι. Κι από τους ντόπιους. Θεώρησα ότι θα τους φαινόταν λίγο

παράξενο να λείπω τρία ολόκληρα χρόνια και να εμφανίζομαι πάλι έτσι ξαφνικά».

«Το παράξενο είναι που αγόρασες το σπίτι, έμεινες ελάχιστα, και δεν ξαναγύρισες ποτέ», είπε η Κύρια. «Εγώ πάντα αναρωτιόμουν τι συνέβη». Έκανε μια σύντομη παύση. «Ποιος είναι ο πραγματικός λόγος που ήρθες στο Γουίντερσετ; Η Αννα Χόλκομ;»

Ο Ριντ σήκωσε απότομα το βλέμμα του. «Πώς το κατάλαβες;»Η Κύρια έκανε μια γκριμάτσα. «Δεν είμαι τυφλή. Σας είδα από­

ψε... Δεν πήρες στιγμή τα μάτια σου από πάνω της. Και την προη­γούμενη φορά, όταν ήρθε εδώ με τους δίδυμους, πάλι το ίδιο έγινε. Μετά επέμεινες να τη συνοδέψεις στο σπίτι της, ενώ θα μπορούσες κάλλιστα να τη στείλεις με την άμαξα. Όταν επέστρεψες, ήσουν τόσο κακοδιάθετος, που δεν τόλμησα να σου πω κουβέντα».

Ο Ριντ την κοίταξε πειραχτικά. «Λες και δίστασες ποτέ να μου μιλήσεις!»

«Αυτό είναι αλήθεια», παραδέχτηκε η Κύρια μ’ ένα μικρό χα­μόγελο. «Οι υπόλοιποι όμως δε θα τολμούσαν να σε πλησιάσουν. Ήσουν πολύ νευριασμένος. Εκτός από όλα αυτά, έχω δει και πώς σε κοιτάζει η δεσποινίς Χόλκομ».

«Με κοιτάζει;» Ο Ριντ έγειρε μπροστά και στύλωσε το βλέμμα στο πρόσωπο της αδερφής του. «Πώς με κοιτάζει;»

«Έτσι όπως κοιτάζει μια γυναίκα έναν άντρα όταν ενδιαφέρεται γι’ αυτόν. Το βλέμμα της δεν έπαυε να ψάχνει το χώρο όλο το βράδυ και σταματούσε μόνο όταν σ’ εντόπιζε. Μετά από λίγα λεπτά έκανε πάλι το ίδιο».

Ο Ριντ μόρφασε. «Το πιστεύω. Ήθελε να δει πού είμαι για να με αποφύγει».

Η Κύρια χαμογέλασε κάπως αυτάρεσκα. «Δε νομίζω. Υπάρχει μια ιδιαίτερη ζεστασιά στα μάτια της όταν σε κοιτάζει». Έγειρε στο πλάι το κεφάλι και βάλθηκε να περιεργάζεται τον αδερφό της. «Εί­

Η ΚΑΤΑΡΑΤΟΥ ΓΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ 95

ναι και ένα άλλο θεματάκι που με προβληματίζει. Πώς μια τόσο γο­ητευτική και αξιαγάπητη γυναίκα είναι ακόμα ανύπαντρη; Τι συνέβη ανάμεσά σας πριν από τρία χρόνια, Ριντ; Την πλήγωσες;»

«Εγώ; Γιατί βγάζεις το συμπέρασμα ότι την πλήγωσα εγώ;»«Δηλαδή θέλεις να μου πεις ότι έγινε το αντίθετο;»«Της ζήτησα να παντρευτούμε. Αρνήθηκε».Η Κύρια ξαφνιάστηκε. «Εννοείς ότι σε απέρριψε;»Ένα μικρό χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη του Ριντ. «Με κο­

λακεύεις που το θεωρείς τόσο απίθανο».«Μα είναι! Όλοι ξέρουμε πόσες γυναίκες σε κυνηγάνε. Ένας μό­

νο εργένης είναι πιο περιζήτητος από σένα: ο Θίο... Κι αυτό επειδή μια μέρα θα γίνει δούκας». Σταμάτησε για λίγο και φάνηκε σκεφτι­κή. «Εκτός, φυσικά, αν είχε ήδη δώσει σε άλλον την καρδιά της...»

Ο Ριντ ανασήκωσε τους ώμους. «Δεν έχω ιδέα τι συνέβη. Όσο αλαζονικό κι αν ακούγεται, ήμουν σίγουρος ότι θα δεχόταν την πρότασή μου. Νόμιζα ότι... Η αλήθεια είναι πως δε γνωριζόμασταν πολύ καιρό, όμως από τη στιγμή που συναντηθήκαμε υπήρξε... μια ιδιαίτερη έλξη ανάμεσά μας. Δεν μπορώ να το εξηγήσω».

Η Κύρια χαμογέλασε και κοίταξε τον Ρέιφ. «Ξέρω τι εννοείς».Χαμογέλασε και ο Ριντ. «Ναι, σίγουρα ξέρεις. Αλλά προφανώς

δεν ήταν αμοιβαίο. Νόμιζα πως της είχα ξεκαθαρίσει τα αισθήματά μου. Και μου φαινόταν πως με ενθάρρυνε. Βλεπόμαστε συχνά, πη­γαίναμε μαζί για ιππασία, οργάνωνα συγκεντρώσεις μόνο και μόνο για να μου δοθεί η ευκαιρία να χορέψω μαζί της».

«Πω, πω! Σου έκανε μάγια, δηλαδή!» τον πείραξε η Κύρια.«Ναι. Την ερωτεύτηκα από την πρώτη στιγμή που την είδα.

Όπως όταν γνώρισε ο μπαμπάς τη μαμά».«Και τι έγινε;»«Δεν ξέρω». Ο Ριντ κούνησε το κεφάλι, στο πρόσωπό του εμ­

φανίστηκε η έκφραση του αγιάτρευτου πόνου. «Ήταν άρρωστη και είχα να τη δω μέρες. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, πιστεύω ότι δεν ήταν στ’ αλήθεια άρρωστη τόσο καιρό, αλλά απλώς ήθελε να με αποφύγει. Φυσικά, τότε δεν υποψιάστηκα τίποτα. Όταν συναντηθή­καμε ήταν τόσο χλομή, που έμοιαζε πράγματι άρρωστη. Στην αρχή σκέφτηκα να περιμένω λίγο να συνέλθει και να της κάνω την πρό­ταση μετά. Αλλά δεν άντεξα. Μόλις λοιπόν της έθιξα το θέμα, έγινε

96 C a n d a c e C a m p

άλλος άνθρωπος. Δε με άφησε καν να ολοκληρώσω. Είχε ταραχτεί αφάνταστα. Πετάχτηκε όρθια, μετά ξανακάθισε, έπειτα σηκώθηκε πάλι και άρχισε να βηματίζει πέρα δώθε στο δωμάτιο. Τέλος μου είπε όλα εκείνα τα λόγια που έχουν διδαχτεί οι γυναίκες να λένε σε τέτοιες περιπτώσεις... ότι ήταν μεγάλη τιμή για εκείνη, ότι την είχα αιφνιδιάσει, ότι δεν είχε αντιληφθεί τα αισθήματά μου, ότι λυπόταν αν άθελά της με είχε ενθαρρύνει... αλλά δεν υπήρχε καμιά περίπτω­ση. Δεν ταιριάζαμε, λέει». Σταμάτησε, τα χείλη του είχαν σφιχτεί σε μια λεπτή γραμμή.

Η Κύρια τον κοίταξε σκεφτική. «Δεν ξέρω τι να πω. Μου φαίνε­ται τόσο... τόσο παράξενο. Έτσι όπως την είδα μαζί σου και απ’ όσο τη γνώρισα, ποτέ δε θα πίστευα ότι σε απέρριψε. Αντίθετα, θα έλεγα πως... πως τρέφει αισθήματα για σένα».

«Κι εγώ έτσι νόμιζα, αλλά προφανώς είχα κάνει λάθος. Και από­ψε...» Διέκοψε τη φράση του αμήχανος. «Νωρίτερα απόψε πίστεψα πάλι ότι αισθανόταν κάτι για μένα, ότι δε θα ήταν αρνητική. Αλλά ύστερα από λίγο το έβαλε πάλι στα πόδια».

Έμειναν για λίγο αμίλητοι και οι τρεις. «Τι σ’ έκανε να αποφασί­σεις να γυρίσεις στο Γ ουίντερσετ ύστερα από τόσο καιρό;» ρώτησε ο Ρέιφ.

«Αχ... Θα με πάρετε για τρελό αν σας πω. Γι’ αυτό και προφασί­στηκα ότι ήθελα να πουλήσω το σπίτι. Η αληθινή αιτία είναι εντε­λώς παράλογη».

«Μη φοβάσαι, δε θα σε παρεξηγήσουμε», τον καθησύχασε η Κύρια. «Όπως ξέρεις, μας έτυχαν κι εμάς μερικά πολύ παράξενα πράγματα».

«Επέστρεψα εξαιτίας ενός ονείρου», είπε τελικά ο Ριντ, με ύφος ανθρώπου που ομολογεί ένα τρομερό μειονέκτημά του.

«Ενός ονείρου;»«Ναι. Ονειρεύτηκα πως ήμουν με την Άννα, και πως εκείνη κιν­

δύνευε. Κάτι την τραβούσε μακριά μου, κι εγώ δεν μπορούσα να κουνηθώ από τη θέση μου, δεν μπορούσα να πάω κοντά της. Ακού­γεται ανόητο όταν το λέω, το ξέρω, αλλά δε φαντάζεστε πόσο ζωντα­νό ήταν αυτό το όνειρο. Ακόμα και αφότου ξύπνησα, ήμουν σχεδόν τρομοκρατημένος επειδή μου ήταν αδύνατον να τη βοηθήσω. Προ­σπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου ότι ήταν μονάχα ένας εφιάλτης,

Η ΚΑΤΑΡΑ ΤΟΥ Γ ΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ 97

και άλλωστε, ό,τι κι αν συνέβαινε στην Άννα, δεν ήταν δική μου δουλειά. Ήμουν σίγουρος πως δε θα καλωσόριζε τη βοήθειά μου. Αλλά μου ήταν αδύνατον να καθίσω με σταυρωμένα χέρια. Έπρεπε να διαπιστώσω με τα ίδια μου τα μάτια αν κινδύνευε. Και, αν μπο­ρούσα, να τη βοηθήσω». Κοίταξε την αδερφή του νιώθοντας άβολα. «Θα έχετε κάθε δίκιο να πιστέψετε ότι τα έχω χαμένα».

«Γιατί τα έχεις χαμένα; Επειδή βλέπεις κι εσύ οράματα κι όνει­ρα όπως όλοι οι Μόρλαντ;» τον ρώτησε ανάλαφρα η Κύρια. «Εγώ είμαι ο τελευταίος άνθρωπος που θα σ’ έκρινε επειδή έκανες κάτι βασισμένος σ’ ένα όνειρο ή σ’ ένα προαίσθημα. Ξέχασες τι έγινε με τη λειψανοθήκη;»

Η σκέψη της γύρισε δυο χρόνια πίσω, όταν στον κήπο του σπι­τιού τους σκοτώθηκε ένας άνθρωπος που μετέφερε μια λειψανοθή­κη, γεγονός που έθεσε σε κίνηση μια σειρά από αλλόκοτα γεγονότα τα οποία έφεραν στη ζωή της Κύρια την αγάπη, αλλά ταυτόχρονα την έθεσαν σε θανάσιμο κίνδυνο. Θυμόταν πολύ καλά πόσο έντονα ένιωθε ότι συνδεόταν μ’ αυτή τη λειψανοθήκη και με το μεγάλο μαύρο διαμάντι που την κοσμούσε, όπως θυμόταν επίσης τα ορά­ματα και τα όνειρα που άρχισε να βλέπει από τη στιγμή που την κράτησε στα χέρια της.

«Ή μήπως ξεχνάς τι συνέβη στην Ολίβια και τον Στίβεν;» πρό- σθεσε ο Ρέιφ, αναφερόμενος στην αδερφή τους και στον άντρα που παντρεύτηκε, το λόρδο Σεντ Λέτζερ. Ο Στίβεν ήταν ο καλύτερος φί­λος του Ρέιφ, κι υπήρξε μάρτυρας της εξωπραγματικής περιπέτειάς τους. «Έβλεπαν τα ίδια όνειρα... ένα ερωτευμένο ζευγάρι από την εποχή του Μεσαίωνα επικοινωνούσε μαζί τους...»

«Ίσως η γιαγιά να είχε δίκιο», είπε η Κύρια στον Ριντ. «Ίσως να έχει πράγματι ένα ιδιαίτερο... χάρισμα η οικογένειά μας. Να μας διακρίνει πράγματι μια... ευαισθησία».

Ο Ριντ έκανε μια αστεία γκριμάτσα. «Δυσκολεύομαι λιγάκι να πιστέψω ότι η γιαγιά είχε την όποια ευαισθησία. Έχω την εντύπωση πως τα δικά της “οράματα” σκόπευαν κυρίως να τραβούν την προ­σοχή των άλλων επάνω της».

Η Κύρια γέλασε. «Ίσως. Αλλά ξέρω καλά τι συνέβη σ’ εμένα, και δεν αμφισβητώ ότι λειτούργησαν δυνάμεις που δεν είμαι σε θέση να εξηγήσω ή να κατανοήσω. Όταν συμβαίνουν τέτοια πράγματα,

wWw.GreekLeech.info

wWw.GreekLeech.info

wWw.GreekLeech.info

98 C a n d a c e C a m p

πιστεύω ότι δεν πρέπει να τα πολεμάμε. Διαισθάνθηκες ότι η Άννα κινδυνεύει και ότι έπρεπε να έρθεις εδώ. Κατά τη γνώμη μου, έκανες το σωστό».

«Ένιωσα ανόητος όταν ήρθα και μίλησα μαζί της. Όλα έδειχναν πως ήταν μια χαρά. Κατάλαβα ότι πολύ θα ήθελε να εξαφανιζόμουν. Αλλά τώρα, μετά τα αποψινά, αναρωτιέμαι...»

«Μήπως το όνειρό σου ήταν προφητικό; Σημαίνει ότι η Άννα βρί­σκεται σε κίνδυνο, αλλά δεν το ξέρει ακόμα;» τον ρώτησε η Κύρια.

«Κι ότι ο θάνατος της υπηρέτριας σχετίζεται με το πρόβλημα που θα αντιμετωπίσει η Άννα ή, κατά κάποιον τρόπο, θα σχετιστεί;» πρόσθεσε ο Ρέιφ.

«Δεν ξέρω. Προφανώς είναι ένα φρικτό γεγονός, αν και δε βλέ­πω να υπάρχει κάποια σχέση με την Άννα... τουλάχιστον όχι εκ πρώτης όψεως. Όμως είναι φανερό ότι μου συμβαίνει κάτι που δεν καταλαβαίνω. Αν άκουγα κάποιον άλλον να λέει τέτοια πράγματα, θα τον θεωρούσα ηλίθιο».

«Ο φόνος είναι όμως πέρα για πέρα αληθινός», είπε η Κύρια.«Αν είναι φόνος. Ίσως να πρόκειται για ατύχημα», επισήμανε ο

Ριντ.«Λες ότι μπορεί στ’ αλήθεια να τη σκότωσε ένα ζώο;» ρώτησε

με δυσπιστία η Κύρια.Ο Ριντ την κοίταξε κοροϊδευτικά. «Αν εννοείς κάποιο μυθικό

τέρας, όχι, δεν το πιστεύω. Όλα αυτά είναι εντυπωσιακά παραμύθια που τα προτιμούν οι άνθρωποι από την αλήθεια».

«Πάντα άρεσαν στους ανθρώπους οι ιστορίες για υπερφυσικά πλάσματα», είπε ο Ρέιφ, πίνοντας μια γουλιά από το δυνατό κονιάκ. «Θυμάμαι μια ιστορία που κυκλοφορούσε στα δικά μου μέρη για τον αίλουρο του βάλτου. Υπήρχε ένας βάλτος όχι πολύ μακριά από εκεί που έμενα, κοντά στην ακτή, και όλοι ορκίζονταν ότι ζούσε εκεί ένας μαύρος πάνθηρας. Αλλά όχι ένας συνηθισμένος πάνθηρας -όχι, φίλοι μου. Αυτός ήταν πιο μεγάλος και πιο δυνατός απ’ όλα τα αιλουροειδή. Τα μάτια του έλαμπαν σαν πυρωμένα κάρβουνα. Κανείς δεν μπορούσε να τον σκοτώσει, όσες φορές κι αν τον πυ­ροβολούσε. Τον αποκαλούσαν γάτο του σατανά, και αν χανόσουν στο βάλτο τη νύχτα, ήταν πολύ πιθανό να τον συναντήσεις. Το θέμα ήταν ότι δε σε σκότωνε απλά, αλλά σου έπαιρνε και την ψυχή σου».

Η ΚΑΤΑΡΑΤΟΥ ΓΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ 99

«Το πιο πιθανό είναι ότι η υπηρέτρια δέχτηκε επίθεση από κανο­νικό ζώο», είπε η Κύρια.

«Αλλά τι ζώο;» ρώτησε ο Ρέιφ. «Εκεί είναι το πρόβλημα. Δεν έχω ακούσει να ζουν άγρια αιλουροειδή ή αρκούδες στην Αγγλία».

«Όχι, αλλά μπορεί να ήταν κάποιο λυσσασμένο σκυλί».«Αυτό που μου κάνει εμένα μεγαλύτερη εντύπωση», είπε η Κύ­

ρια, «είναι ότι μοιάζει με τους φόνους που έγιναν πριν από πενήντα χρόνια».

«Αν μοιάζει», τόνισε ο Ρέιφ. «Έχουμε ελάχιστες πληροφορίες τόσο για τους αρχικούς φόνους όσο και για το πτώμα που βρέθηκε τώρα».

«Πρέπει λοιπόν να μάθουμε περισσότερα γι’ αυτόν το θάνατο και για τις δολοφονίες που έγιναν πριν πενήντα χρόνια», είπε απο­φασιστικά η Κύρια.

«Εμείς;» απόρησε ο Ριντ. «Εγώ ήμουν έτοιμος να προτείνω να πάρεις εσύ και ο Ρέιφ τους δίδυμους, την Έμιλι και τη δεσποινίδα Φάρινγκτον και να γυρίσετε στο Λονδίνο».

«Μας πετάς έξω;» τον ρώτησε η αδερφή του, παριστάνοντας τη θιγμένη.

Ο Ριντ μόρφασε. «Κάθε άλλο. Αλλά αν έγινε ένας φόνος, νομίζω πως δεν είναι τόπος να μένουν μικρά παιδιά και μια καλομαθημένη κοπέλα. Και κάποιος πρέπει να τους συνοδέψει πίσω».

Η Κύρια πήγε να πει κάτι, αλλά σταμάτησε και αναστέναξε. «Ναι, δεν έχεις άδικο. Όταν έχεις μικρό παιδί, τα πράγματα είναι διαφορε­τικά. Όμως δε βλέπω πώς μπορεί να επηρεάσει εμάς ο θάνατος μιας γυναίκας, ακόμα κι αν πρόκειται για φόνο. Οπωσδήποτε αφορά τους ντόπιους και κάτι που συνέβη πριν ακόμα έρθουμε εμείς».

«Χμ... Μπορεί να εμπλέκεται αυτός ο τύπος που έλεγε η δεσποι­νίς Χόλκομ ότι μάλλον το έσκασε μαζί του η κοπέλα», συμφώνησε ο Ρέιφ.

«Ίσως. Αλλά νομίζω πως θα συμφωνήσετε ότι οι έρευνες των μοχθηρών πράξεων έχουν την τάση να ξεφεύγουν από τον έλεγχο», είπε ο Ριντ.

«Δε σκοπεύω να βγω έξω και να αρχίσω τις έρευνες», διαμαρτυ- ρήθηκε η Κύρια. «Είμαι μητέρα τώρα. Δε θα ρισκάρω τη ζωή ή το μέλλον της κόρης μου. Ούτε των αγοριών και της φίλης μου. Κι αφού

100 C a n d a c e C a m p

είστε εδώ εσείς οι δύο, δε νομίζω ότι διατρέχουμε κανέναν κίνδυνο μέσα στο σπίτι μας».

«Το ελπίζω». Ο Ριντ κοίταξε τον Ρέιφ. Από το πικρόχολο χαμό­γελό του, κατάλαβε πως σκέφτονταν το ίδιο πράγμα. Όσο κάποιος επιχειρούσε να πει στην Κύρια τι να κάνει, τόσο λιγότερες πιθανό­τητες υπήρχαν να μην το κάνει.

«Θα ήταν πολύ άσχημο εκ μέρους σου να μας στείλεις πίσω», συνέχισε η Κύρια να πειράζει τον αδερφό της. «Το λιγότερο που μπορείς να κάνεις είναι να μας αφήσεις να μείνουμε εδώ λιγάκι ακό­μα, αφού δε θα μας πουλήσεις το Γουίντερσετ, σωστά;»

Ο Ριντ ξαφνιάστηκε λίγο, αλλά μετά το σκέφτηκε καλύτερα. «Σωστά. Δε θέλω να πουλήσω το σπίτι. Λυπάμαι. Νόμιζα ότι θα το πουλούσα, αλλά τώρα που είμαι εδώ... δε θέλω να καταθέσω τα όπλα. Θα στείλω αύριο κιόλας ένα μήνυμα στον κύριο Νόρτον για να τον ενημερώσω ότι άλλαξα γνώμη». Ολοκλήρωσε τη φράση του και κοίταξε την αδερφή του σοβαρά. «Όμως, Κύρια, πρέπει να μου υποσχεθείς ότι αν παρουσιαστεί πραγματικός κίνδυνος, θα πάρεις τα παιδιά και τη φίλη σου και θα φύγετε».

«Εννοείται. Αν υπάρξει πραγματικός κίνδυνος, θα το κάνω... Αλ­λά, προς το παρόν, νομίζω ότι πρέπει να επικεντρωθούμε στο πώς θα μάθουμε τι συνέβη».

«Σε ποιον ανήκει το πτώμα, αν πρόκειται για φόνο, και αν όλα αυτά έχουν κάποια σύνδεση με την Άννα», είπε ο Ριντ.

«Ίσως να πρέπει να ερευνήσουμε εκείνα τα παλιά φονικά», επι- σήμανε ο Ρέιφ. «Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι μια κοπέλα τώρα και μερικοί άλλοι άνθρωποι τότε σκοτώθηκαν από θηρία. Κι ακόμα περισσότερο δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι υπάρχει κάποιο αρχαίο τέρας, ένα ανθρωπόμορφο κτήνος, που εμφανίζεται σχεδόν κάθε μι­σό αιώνα για να σκοτώσει».

«Από πού ξεκινάμε, λοιπόν;» ρώτησε η Κύρια, κοιτάζοντας τον Ριντ.

Εκείνος αναστέναξε. «Από την Άννα, φυσικά. Αύριο το πρωί θα πάω στο σπίτι της μήπως τυχόν και μάθω κάτι για την υπηρέτρια».

Αφού ήπιαν το μπράντι τους, η Κύρια με τον Ρέιφ έφυγαν από το γραφείο και ανέβηκαν τη σκάλα για την κρεβατοκάμαρά τους. Στα σκαλιά, όπως ο Ρέιφ είχε περάσει το μπράτσο του χαλαρά στους

Η Κ α τ α ρα τ ο υ Γ ο υ ίν τ ε ρσε τ 101

ώμους της γυναίκας του και την κρατούσε σφιχτά στο πλευρό του, έγειρε και έτριψε τη μύτη του στα μαλλιά της. «Γιατί έχω την αί­σθηση ότι προσπάθησες να κατευθύνεις έτσι τον Ριντ ώστε να πάει αύριο το πρωί να δει τη δεσποινίδα Χόλκομ;»

Η Κύρια χαμογέλασε και στράφηκε για να τον φιλήσει στο μά­γουλο. «Ίσως επειδή αυτό ακριβώς έκανα».

«Και ποιος είναι ο λόγος που θέλεις τόσο πολύ να συναντήσει ο καημένος ο αδερφός σου τη γυναίκα που του ράγισε την καρδιά πριν από τρία χρόνια;»

«Ο αδερφός μου είναι ένας υπέροχος άνθρωπος, αλλά έχει την κακή συνήθεια να ακούει μόνο το μυαλό του, και όχι την καρδιά του. Η Άννα αρνήθηκε να τον παντρευτεί κι εκείνος το δέχτηκε επειδή αυτό όριζε η λογική. Αλλά προφανώς η καρδιά του έχει δια­φορετική γνώμη. Δεν ξέρω αν η δεσποινίς Χόλκομ κινδυνεύει ή όχι, όμως ξέρω ότι την είδε στο όνειρό του, κι ότι μόλις πίστεψε πως έχει πρόβλημα, άκουσε το ένστικτό του κι ήρθε να τη σώσει. Και τώρα του μιλάει η καρδιά του και πρέπει να την ακούσει».

«Κι αν τον απορρίψει πάλι; Αν εξακολουθεί να μην τον θέλει;»Η Κύρια έριξε στον άντρα της μια λοξή ματιά. «Κάποια στιγμή

απόψε κοίταξα ένα γύρο στην αίθουσα και δεν είδα πουθενά ούτε τον Ριντ ούτε την Άννα. Άίγα λεπτά αργότερα, εκείνη επέστρεψε στην αίθουσα από τη βεράντα με τα μάγουλα ξαναμμένα και τα μά­τια να σπιθίζουν. Έμοιαζε σαν να είχε γλιτώσει μόλις την τελευταία στιγμή από μια βουτιά στο κενό. Δεν ξέρω γιατί τον απέρριψε πριν από τρία χρόνια, βάζω όμως το χέρι μου στη φωτιά ότι δεν το έκανε επειδή δεν τον ήθελε». Χαμογέλασε πονηρά στον Ρέιφ. «Ίσως λοι­πόν να πρέπει να τους φέρουμε κοντά, ώστε να συνειδητοποιήσουν ότι ανήκουν ο ένας στον άλλον». Το χαμόγελό της πλάτυνε ακόμα περισσότερο. «Άλλωστε αυτό δεν έγινε και μ’ εμάς;»

Και μ’ ένα ανάλαφρο γέλιο, ξέφυγε από την αγκαλιά του κι άρχι­σε να ανεβαίνει τρέχοντας τα υπόλοιπα σκαλιά. Ο Ρέιφ την ακολού­θησε, ανεβαίνοντάς τα δυο δυο.

7

Μ ό λ ις η Αννα συνάντησε το δόκτορα Φέλτον, του χαμογέλασε συγκρατημένα και του έδωσε το χέρι. «Σας ευχαριστώ πολύ που ήρθατε, γιατρέ».

Του έγνεψε να καθίσει στον καναπέ, ενώ εκείνη και ο Κιτ κάθι­σαν στις δυο μπλε βελούδινες πολυθρόνες απέναντι του. Ήταν απο­μεσήμερο της επομένης της γιορτής, και η Άννα περίμενε με αγωνία να μάθει νέα απ’ όσα είχαν συμβεί το προηγούμενο βράδυ. Όταν ο μπάτλερ ανακοίνωσε την άφιξη του γιατρού, τα συναισθήματά της ήταν ανάμεικτα: από τη μια ανακούφιση επειδή επιτέλους θα μάθαι­νε τι είχε γίνει, κι από την άλλη φόβος ότι θα της έλεγε πως η νεκρή ήταν πράγματι η Εστέλ. Ειδάλλως, γιατί να είχε πάει κατευθείαν εκεί ο δόκτωρ Φέλτον;

«Ήθελα να σας το πω αυτοπροσώπως».«Είναι η Εστέλ;» ρώτησε ο Κιτ. «Έγινε η ταυτοποίηση;»«Ναι», απάντησε ο γιατρός. «Το κατάλαβα αμέσως μόλις είδα το

πτώμα, αλλά την αναγνώρισε και ο πατέρας της».«Νιώθω απαίσια», ψέλλισε η Άννα. «Έπρεπε να είχαμε ασχολη­

θεί περισσότερο. Να είχαμε ψάξει πιο προσεκτικά».«Είμαι σίγουρος πως κάνατε ό,τι ήταν δυνατόν», είπε ο δόκτωρ

Φέλτον για να τη βοηθήσει να αισθανθεί καλύτερα.«Νομίζαμε ότι το έσκασε με το φίλο της», του εξήγησε η Άννα.

«Κι όλο αυτό το διάστημα, εκείνη ήταν νεκρή».«Μα δεν μπορούσε να πάει αλλού το μυαλό μας», της είπε ο

Κιτ. «Μην τα βάζεις με τον εαυτό σου. Όταν καταλάβαμε ότι λείπει, ήταν μάλλον ήδη νεκρή. Γι’ αυτό και δεν επέστρεψε στο σπίτι. Ακό­

Η Κ αταρα τ ο υ Γ ο υ ίν τ ε ρσ ε τ 103

μα κι αν είχαμε ψάξει στο σωστό μέρος και την είχαμε βρει, πάλι δε θα μπορούσαμε να τη βοηθήσουμε».

Η Άννα στράφηκε στο γιατρό. «Έτσι είναι; Δεν παύω να σκέ­φτομαι ότι μπορεί να έπεσε, να χτύπησε και να έμεινε αβοήθητη...»

«Όχι, δεν έγινε τίποτα τέτοιο. Ο σερ Κρίστοφερ έχει δίκιο. Δε θα μπορούσατε να κάνετε κάτι. Ήταν νεκρή πριν αρχίσετε να την ψάχνετε. Και δεν ήταν ατύχημα. Τη δολοφόνησαν».

«Ω!» Μέσα της, η Άννα ήξερε ότι αυτό ήταν το πιθανότερο, αλ­λά τα λόγια του γιατρού έπεσαν πάνω της σαν γροθιά. Φόνοι γίνο­νταν στο Άονδίνο και σε άλλα μακρινά μέρη... όχι εκεί, όχι κοντά στο σπίτι τους. Και δε δολοφονούνταν γνωστοί τους. Η Άννα ήταν μόλις είκοσι δύο χρονών όταν πήγε η Εστέλ να δουλέψει στο σπίτι τους. Την έβλεπε κάθε μέρα, μιλούσαν συχνά, της έδινε φάρμακα για τον πονόδοντο και το συνάχι. Θυμήθηκε πάλι εκείνη τη μέρα, όταν την είχε δει κοντά στα μαγειρεία, στο διάδρομο που βρίσκο­νταν οι κοιτώνες του προσωπικού, το χαμόγελο που είχε χρωματίσει το αυθάδικο πρόσωπό της όταν την κάλυψε στην οικονόμο. «Το ήξερα», είπε με φωνή που μόλις ακουγόταν. «Την είδα νωρίς ένα πρωί και κατάλαβα ότι μόλις είχε μπει, κι ότι έλειπε όλο το βράδυ. Αλλά δεν το είπα στη κυρία Μάικλς, επειδή θα έμπλεκε άσχημα. Αν την είχα ενημερώσει, μπορεί η οικονόμος μας να την είχε στο νου της και να μην την άφηνε να ξαναβγεί... Έτσι, τώρα θα ήταν ζωντανή».

«Ή μπορεί να την είχε διώξει αμέσως λόγω ανήθικης συμπερι­φοράς», της επισήμανε ο Κιτ. «Οπότε μάλλον θα είχε την ίδια κα­τάληξη».

«Ίσως και να έχεις δίκιο», συμφώνησε η Άννα. «Παρ’ όλα αυτά, νιώθω... υπεύθυνη».

«Μην έχετε τύψεις», επέμεινε ο γιατρός. «Δε θα μπορούσατε να το αποτρέψετε».

Την ίδια στιγμή, εμφανίστηκε αθόρυβα ο μπάτλερ στην πόρτα. «Είναι εδώ ο λόρδος Μόρλαντ, σερ Κρίστοφερ», ανακοίνωσε. «Να του πω να περάσει;»

«Μα, ναι, φυσικά», αποκρίθηκε ο Κιτ.Η Άννα ένιωσε τον κόμπο στο στομάχι της να τη σφίγγει περισ­

σότερο. Μόνο τον Ριντ δεν ήθελε να δει τώρα. Αρκετά ταραγμένη

104 C a n d a c e C a m p

ήταν ήδη. Αλλά δεν μπορούσε να το αποφύγει. Δεν ήταν σωστό να σηκωθεί ξαφνικά και να φύγει από το δωμάτιο συγχρόνως με τη δική του είσοδο.

Ο μπάτλερ επέστρεψε με τον Ριντ και τον ανήγγειλε με περη­φάνια. Δεν είχαν συχνά τιτλούχους επισκέπτες. Μπαίνοντας στο δωμάτιο, ο Ριντ έγνεψε στον Κιτ και στο γιατρό και υποκλίθηκε ελαφρά στην Άννα. Οι σφυγμοί της αυξήθηκαν μεμιάς και η σκέψη της γύρισε άθελά της στην προηγούμενη βραδιά και στις στιγμές που πέρασε στην αγκαλιά του, στην αίσθηση των χειλιών του, στο χάδι των χεριών του στο κορμί της.

«Πώς είστε, μιλόρδε;» τον ρώτησε σφιγμένα, προσπαθώντας να κρύψει την ταραχή της.

«Πολύ καλά, ευχαριστώ. Πέρασα για να δω πώς τα πάτε μετά τα χτεσινοβραδινά». Τα μάτια του Ριντ στάθηκαν αρκετά στα δικά της πριν απευθυνθεί στο γιατρό. «Τελικά πρόκειται όντως για την υπηρέτρια που εξαφανίστηκε;»

Ο γιατρός έγνεψε καταφατικά. «Ναι, μόλις τώρα τους ενημέρω­σα. Όλα δείχνουν ότι δολοφονήθηκε».

«Ξέρουμε ποιος το έκανε;» ρώτησε ο Ριντ μόλις κάθισε στον καναπέ.

Ο δόκτωρ Φέλτον ανασήκωσε τους ώμους και κοίταξε τον Κιτ και την Άννα. «Το μόνο που ξέρουμε είναι ότι βγήκε έξω για να συναντήσει κάποιον νεαρό...»

«Ναι, έτσι είπε στην Πένι, την καμαριέρα με την οποία μοιράζο­νταν το ίδιο δωμάτιο», συμφώνησε η Άννα.

«Ο πρώτος ύποπτος πρέπει να είναι αυτός, λοιπόν», είπε ο Κιτ. «Κάποιο ερωτικό καβγαδάκι μάλλον πήρε άσχημη τροπή».

«Και τα σημάδια;» ρώτησε η Άννα το γιατρό. «Αναφέρθηκε πως στο σώμα της υπήρχαν νυχιές. Είναι απίθανο να της επιτέθηκε κά­ποιο ζώο;»

Ο γιατρός έσμιξε τα φρύδια. «Ναι, πράγματι, υπάρχουν σημά­δια...» Κοιτούσε την Άννα, σαν να δίσταζε να συνεχίσει. «Είναι λί­γο μακάβριο το θέμα. Δυσκολεύομαι να μιλήσω μπροστά σε μια γυναίκα...»

«Όχι. Θέλω να ακούσω», είπε αποφασιστικά η Άννα. «Πρέπει να gM tt τι της συνέβη».

Η ΚΑΤΑΡΑΤΟΥ ΓΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ 105

«Είχε βαθιά σημάδια από νύχια σε διάφορα σημεία... στα μπρά­τσα και στο στήθος, στο πρόσωπο, στο λαιμό. Ειδικά ο λαιμός της ήταν σκισμένος. Πέθανε από ακατάσχετη αιμορραγία. Το αίμα της πότισε το χώμα».

Η Άννα ένιωσε να την πιάνει ναυτία στα λόγια του, αλλά δεν του ζήτησε να σταματήσει. Κατένευσε. «Δηλαδή όντως δέχτηκε επίθε­ση από ζώο, καθώς πήγαινε να συναντήσει τον αγαπημένο της;»

«Έχει τύχει να δω πολλές φορές σημάδια από επίθεση ζώου. Τέτοιο πράγμα δεν έχω ξαναδεί ποτέ», είπε ο γιατρός. «Θα πρέπει να ήταν τεράστιο ζώο. Οι γρατζουνιές...» Κοίταξε με δισταγμό την Άννα. «...ήταν πολύ βαθιές και με μεγάλες αποστάσεις μεταξύ τους. Δε φαίνονταν σαν να προκλήθηκαν από νύχια σκύλου, ούτε καν λύ­κου -αν υποθέσουμε ότι υπάρχουν ακόμα λύκοι στα μέρη μας, γιατί δεν έχω λάβει ποτέ τέτοια αναφορά. Επιπλέον, τα σκυλιά συνήθως δαγκώνουν όταν επιτίθενται, δε χρησιμοποιούν τα νύχια τους».

«Τότε τι ήταν;» ρώτησε ο Ριντ.«Θα έλεγα κάτι πολύ μεγαλύτερο, ένα ζώο από αυτά που μπορεί

κανείς να βρει μόνο στο ζωολογικό κήπο του Λονδίνου' ένα λιοντά­ρι ή μια αρκούδα, για παράδειγμα».

Οι άλλοι έμειναν να τον κοιτάζουν. Τέλος πήρε το λόγο ο Κιτ. «Δεν είναι λίγο απίθανο να συνέβη κάτι τέτοιο;»

«Ναι. Γι’ αυτό και τείνω να πιστέψω ότι ήταν φόνος. Είναι έργο ανθρώπου», δήλωσε ο δόκτωρ Φέλντον.

Η Άννα χλόμιασε ακόμα περισσότερο. «Με νύχια ζώου;» Έριξε μια κλεφτή ματιά στον Κιτ, ο οποίος κούνησε διακριτικά το κεφάλι του αρνητικά. Έπειτα στράφηκε πάλι στο γιατρό. «Μα τι άνθρωπος έχει...»

«Όχι. Δεν είναι νυχιές. Μοιάζουν πολύ, αλλά δεν είναι. Υποψιά­ζομαι πως πρόκειται για κάποιο είδος εργαλείου, ένα εργαλείο κή­που, για παράδειγμα. Υπάρχει κάποιο που δεν είμαι σίγουρος πώς λέγεται, αφού δεν τα πηγαίνω πολύ καλά με την κηπουρική, αλλά μοιάζει με μικρή τσουγκράνα, έχει μήκος λιγότερο από τριάντα πό­ντους, με τέσσερα δόντια που καμπυλώνουν στην άκρη».

«Α, ναι, ξέρω τι εννοείτε», είπε η Άννα. «Το σκαλιστήρι. Μ ’ αυ­τό σκαλίζεις το χώμα πριν φυτέψεις κάτι. Μα βέβαια, ένα σκαλιστή­ρι θα μπορούσε να προκαλέσει βαθιά τραύματα».

«Δυστυχώς, δεν το σκέφτηκα εγώ. Ήταν ιδέα του πατέρα μου», είπε ο γιατρός.

Ο Κιτ και η Άννα φάνηκαν να σαστίζουν στην αρχή. «Α, μάλι­στα, από τους προηγούμενους φόνους...» συμπέρανε ο Κιτ.

«Εκείνους που έγιναν πριν από πενήντα χρόνια;» ρώτησε ο Ριντ. «Με είχε προβληματίσει κι εμένα αυτό. Υπάρχει ομοιότητα;»

Ο Κιτ έγνεψε. «Θα μας διαφωτίσει ο δόκτωρ Φέλτον. Έχει με­λετήσει πολύ τους φόνους που αποδόθηκαν στο Τέρας του Κρέιντον Τορ».

Ο Ριντ στράφηκε έκπληκτος στο γιατρό, ο οποίος έδειχνε το πο­λύ μια δεκαετία μεγαλύτερος του. «Μα δε ζούσε τότε...»

Ο δόκτωρ Φέλτον χαμογέλασε. «Όχι. Εκείνα τα χρόνια ο για­τρός του χωριού ήταν ο πατέρας μου. Ήταν νέος ακόμα, σχεδόν μόλις είχε ανοίξει το ιατρείο του. Εγώ γεννήθηκα αρκετά χρόνια αργότερα. Όμως πάντοτε κρατούσε σημειώσεις από τη δουλειά του, κι ανάμεσά τους υπήρχαν επίσης οι αναφορές του σχετικά με τα δύο θύματα εκείνων των φόνων. Μου κληροδότησε τις σημειώσεις του όταν πέθανε, πριν από λίγα χρόνια». Ανασήκωσε τους ώμους σαν να ντρεπόταν λίγο. «Η αλήθεια είναι πως από μικρό παιδί με γοή­τευε το Τέρας του Κρέιντον Top. Τότε βέβαια πίστευα ολόψυχα ότι υπήρχε ένα μαγικό τέρας, μισό άνθρωπος μισό ζώο, καταδικασμένο να ζει μ’ αυτή τη μορφή αιώνια επειδή το καταράστηκε μια εκδικη­τική μάγισσα. Φυσικά οι φόνοι ήταν κομμάτι του συγκεκριμένου θρύλου. Συνέλεξα όσες αναφορές βρήκα για το Τέρας, και πριν από μερικά χρόνια μια ηλικιωμένη ασθενής μου ήρθε και μου έδωσε ένα κουτί με σχετικά αποκόμματα εφημερίδων που είχε συγκεντρώσει».

«Κατάλαβα. Δηλαδή θα λέγαμε ότι διαθέτετε μεγάλη συλλογή πληροφοριών επ’ αυτού;»

«Ναι».Ο Ριντ τον κοίταξε σκεφτικός. «Θα μ’ ενδιέφερε πολύ να ρίξω

μια ματιά σ’ αυτά τα άρθρα και στις αναφορές».Ο γιατρός έδειξε να ξαφνιάζεται, όμως απάντησε ευγενικά: «Εί­

στε ευπρόσδεκτος να έρθετε όποτε επιθυμείτε».«Σας ευχαριστώ. Θα δεχτώ την πρότασή σας. Με την αδερφή

μου και το γαμπρό/ μου συζητούσαμε πολλή ώρα για τους φόνους to βράδυ, αφότου έφυγαν όλοι».

106 C a n d a c e C a m p

wWw.GreekLeech.info

wWw.GreekLeech.info

wWw.GreekLeech.info

Η Κ α τ α ρα τ ο υ Γ ο υ ίν τ ε ρσε τ 107

«Ναι, φαντάζομαι ότι δημιουργήθηκε μεγάλη αναστάτωση», σχολίασε ο γιατρός.

«Ω, ναι, μόνο γι’ αυτό μιλούσαν όλοι όταν φύγατε», του είπε η Άννα. «Περιττό να πω ότι η συγκέντρωση διαλύθηκε ύστερα από λίγη ώρα».

«Αν δε σας πειράζει, μπορείτε να μου πείτε τι συνέβη στους πρώτους φόνους;» ρώτησε ο Ριντ το γιατρό. «Όσα άκουσα να λέγο­νται από τους καλεσμένους χτες το βράδυ ήταν εικασίες».

«Για την ακρίβεια, όλοι μιλούσαν για το Τέρας», είπε θυμωμένα η Άννα. «Τόση δεισιδαιμονία πια στον κόσμο!»

«Ποτέ δεν περίμενα ότι η πρεσβυτέρα θα υποστήριζε αυτόν το θρύλο με τόσο πάθος», σχολίασε ο Κιτ.

«Δεν είναι τόσο ασυνήθιστο κάποιος που πιστεύει στο Θεό να πιστεύει και σε άλλες δυνάμεις», είπε σοβαρά ο Ριντ. «Και, για να είμαι ειλικρινής, πρέπει να ομολογήσω ότι έχω δει κι εγώ καταστά­σεις που κλόνισαν τη δυσπιστία μου όσον αφορά τα υπερφυσικά και ανεξήγητα φαινόμενα».

«Πάντως δεν υπάρχει τίποτα το υπερφυσικό ή ανεξήγητο στους φόνους που έγιναν πριν από σαράντα οχτώ χρόνια», είπε ο Μάρτιν Φέλτον. «Αν διαβάσει κανείς άρθρα και βιβλία για τα περιστατικά, θα διαπιστώσει ότι τα περιγράφουν τόσο τρομακτικά, που μοιάζουν απόκοσμα, αλλά μόλις δει τα σκίτσα των πτωμάτων στο σημειωμα­τάριο του πατέρα μου και διαβάσει τις σημειώσεις, θα καταλάβει αμέσως ότι δεν πρόκειται για τίποτε άλλο πέρα από αδίστακτους φόνους».

«Ποια ήταν τα θύματα τότε;»«Το πρώτο ήταν μια υπηρέτρια και το άλλο ένας ηλικιωμένος

αγρότης. Και οι δύο έφεραν παρόμοια απροσδιόριστα σημάδια, σαν να τους είχε επιτεθεί μια γιγάντια γάτα. Αλλά στην πραγματικότητα ο άντρας πέθανε από ένα βαθύ τραύμα στην πλάτη, ενώ στο λαιμό του κοριτσιού υπήρχε, μαζί με τις γρατζουνιές, μια ευδιάκριτη τομή από μαχαίρι». Ο γιατρός κοίταξε την Άννα. «Συγνώμη, δεσποινίς Χόλκομ, παρασύρθηκα. Τέτοιες συζητήσεις δεν αρμόζει να γίνονται μπροστά σε μια κυρία».

«Ω, όχι, παρακαλώ, γιατρέ, συνεχίστε. Είμαι μια χαρά», τον δια­βεβαίωσε η Άννα. «Είμαι πιο σκληρή απ’ όσο φαίνομαι. Άλλωστε,

108 C a n d a c e C a m p

θέλω κι εγώ να μάθω τι συνέβη τότε. Από μικρή άκουγα γι’ αυτούς τους φόνους, αλλά ικανοποιητικές εξηγήσεις δεν είχε κανείς να μου δώσει».

«Ο ένοχος δε βρέθηκε ποτέ, σωστά;» ρώτησε ο Κιτ.«Σωστά. Όταν σκοτώθηκε η υπηρέτρια, υπέθεσαν ότι το είχε

κάνει ο αρραβωνιαστικός της. Τον συνέλαβαν, όμως ήταν κάπελας στην ταβέρνα και υπήρχαν πολλοί μάρτυρες που κατέθεσαν ότι βρι­σκόταν εκεί μέχρι που έκλεισε το μαγαζί. Έπειτα, το δεύτερο θύμα σκοτώθηκε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο ενόσω ο αρραβωνιαστικός της κοπέλας ήταν ακόμα στο κρατητήριο, κι έτσι τον άφησαν ελεύ­θερο. Δεν μπόρεσαν να βρουν καμιά σχέση ανάμεσα στα δύο θύμα­τα, δεν είχαν μάρτυρες, δεν είχαν αποδείξεις. Ποτέ δεν ανακάλυψαν το δράστη, κι άλλοι φόνοι δεν έγιναν... μέχρι τώρα τουλάχιστον».

«Μα δεν μπορεί να είναι το ίδιο άτομο», είπε ο Κιτ.«Έχετε δίκιο. Βέβαια ο δολοφόνος ίσως να είναι ακόμα στη ζωή,

αν τότε ήταν πολύ νέος, όμως σήμερα θα είναι γέρος, το λιγότερο εβδομήντα χρονών, όπως υπολογίζω. Πώς βρήκε τη δύναμη να βά­λει κάτω μια νεαρή κοπέλα;» είπε ο γιατρός.

«Προφανώς ο τωρινός δολοφόνος μιμείται τον παλιό», συμπέ- ρανε ο Ριντ. «Δε συμφωνείτε; Μάλλον κάποιος προσπαθεί να μας κάνει όλους να πιστέψουμε ότι ο ένοχος είναι το Τέρας».

«Μου φαίνεται το πιο λογικό», παραδέχτηκε ο γιατρός.«Όμως αυτό δε μας λέει τίποτα διαφωτιστικό για το δράστη»,

τόνισε ο Κιτ. «Το μόνο που ξέρουμε είναι ότι είχε ακούσει για τους αρχικούς φόνους, κάτι που ισχύει για όλους τους ντόπιους».

«Διόλου απίθανο να ευθύνεται ο άντρας με τον οποίο σχετιζόταν η Εστέλ», σχολίασε η Άννα. «Το είπε προηγουμένως και ο αδερφός μου».

«Κι αυτό έχει λογική», συμφώνησε ο Ριντ. «Ίσως να τσακώθη­καν. Τη σκότωσε και μετά προσπάθησε να καλυφθεί, κάνοντας στο σώμα της σημάδια όμοια με νυχιές ζώου».

«Όμως είναι λίγο απίθανο να κουβαλούσε στο ραντεβού κάποιο εργαλείο κηπουρικής ή οτιδήποτε άλλο χρησιμοποίησε», επισήμανε η Άννα.

«Σωστά», συμφώνησε ο Ριντ. «Κάτι τέτοιο θα σήμαινε ότι ήταν προμελέτη μένο».

Η ΚΑΤΑΡΑΤΟΥ ΓΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ 109

«Δεν είναι η πρώτη φορά που κάποιος αποφασίζει να σκοτώσει για να ξεφορτωθεί μια ερωμένη την οποία δε θέλει πια», συλλογί­στηκε φωναχτά ο γιατρός.

Για μερικές στιγμές έμειναν όλοι αμίλητοι καθώς αφομοίωναν τα λόγια του.

«Πρέπει να γυρίσω στο χωριό», συνέχισε έπειτα από λίγο ο δό­κτωρ Φέλτον. «Έμεινα πολλή ώρα. Θα με περιμένουν οι ασθενείς μου».

Σηκώθηκε, και μαζί του σηκώθηκαν και οι υπόλοιποι. Η Άννα τον ευχαρίστησε ξανά για την ενημέρωση, ενώ ο Κιτ προσφέρθηκε να τον ξεπροβοδίσει. Έτσι, μόλις ο Ριντ και η Άννα έμειναν μόνοι τους, βάλθηκαν να κοιτάζονται αμήχανα.

«Χαίρομαι που είσαι καλά», της είπε ο Ριντ στο τέλος.«Ήταν μεγάλο σοκ», παραδέχτηκε η Άννα. «Δεν μπορώ να πω

ότι μου ήρθε ξαφνικό, αφού η Εστέλ ήταν από μέρες εξαφανισμένη. Ήλπιζα να είχαν δίκιο όσοι έλεγαν ότι το είχε σκάσει με το φίλο της, όμως...»

«Όμως μέσα σου ένιωθες ότι είχε πάθει κάτι κακό. Γιατί;»Η Άννα τον κοίταξε. «Δε... δεν είμαι σίγουρη». Δεν είχε εκμυ­

στηρευτεί σε κανέναν αυτό που της είχε συμβεί στο δάσος. Και βέ­βαια δε σκόπευε να αποκαλύψει στον Ριντ τη δυσάρεστη αίσθηση που την κατέκλυσε τότε. Έψαξε να βρει μια άλλη δικαιολογία για την ανησυχία της. «Ίσως επειδή την ίδια μέρα βρήκαμε το τραυμα­τισμένο σκυλί στο δάσος».

Ο Ριντ ανασήκωσε τα φρύδια. «Θεωρείς ότι υπάρχει κάποια σχέση;»

«Όχι... δεν ξέρω. Απλώς με ανησύχησε ο τόσο άσχημος τραυμα­τισμός του ζώου. Κι έπειτα, όταν γύρισα στο σπίτι, έμαθα ότι έλειπε η Εστέλ. Τότε βέβαια δε συνέδεσα αυτά τα δύο γεγονότα, σίγουρα όμως μεγάλωσε η ανησυχία μου όταν έμαθα για την απουσία της καμαριέρας μας».

«Τότε;» επανέλαβε ο Ριντ. «Εννοείς ότι τώρα πιστεύεις πως τα δύο γεγονότα έχουν κάτι κοινό;»

«Δεν είμαι σίγουρη. Όταν ο γιατρός περιέγραψε τα σημάδια στο... στο σώμα της Εστέλ, σκέφτηκα ότι τα τραύματα του σκυλιού έμοιαζαν έτσι ακριβώς. Είχα υποθέσει ότι το σκυλί πάλεψε με ένα

110 C a n d a c e C a m p

άλλο, μεγαλύτερο. Όμως τα σημάδια είχαν μεγάλες αποστάσεις με­ταξύ τους για να προέρχονται από νύχια σκυλιού. Εκείνη τη μέρα δεν το είχα σκεφτεί έτσι. Το συνειδητοποίησα όταν άκουσα το για­τρό να αναφέρει ότι οι νυχιές απείχαν πολύ μεταξύ τους». Κούνησε το κεφάλι της με αποδοκιμασία. «Μπα, μάλλον δεν είναι τίποτα».

«Μπορεί όμως αυτός που σκότωσε την καμαριέρα σου να τραυ­μάτισε και το σκυλί». Την κοίταξε για λίγο επίμονα. «Παρατήρησα πως όταν ο γιατρός μιλούσε για τα σημάδια, εσύ κι ο αδερφός σου ανταλλάξατε ματιές».

Η Άννα ξαφνιάστηκε. Η καρδιά της άρχισε να χτυπάει πιο γρή­γορα στο στήθος της. «Δεν καταλαβαίνω τι εννοείς. Δε... δε θυμά­μαι να κοίταξα κάπως τον Κιτ».

«Τον κοίταξες. Αναρωτήθηκα αν τα σημάδια από νυχιές σημαί­νουν κάτι ιδιαίτερο για σας».

Η Άννα μαζεύτηκε, η έκφρασή της έγινε παγερή. «Τι ακριβώς θέλεις να πεις; Ότι ξέρω κάτι για τις δολοφονίες;»

«Όχι βέβαια!» έσπευσε να πει ο Ριντ. «Ανάθεμα τη γλώσσα μου! Συνεχώς παρεξηγείς αυτά που σου λέω. Το μόνο που εννοούσα ήταν ότι σας προκάλεσε το ενδιαφέρον η συγκεκριμένη πληροφορία. Σαν να μη σας ήταν κάτι πρωτάκουστο ή...»

«Ανοησίες!» του είπε θυμωμένα. «Προφανώς κοίταξα τον Κιτ επειδή απεχθάνεται αυτά τα παραμύθια για το Τέρας. Τα θεωρεί γε­λοιότητες και τον ενοχλεί που ο κόσμος εξακολουθεί να αναπαράγει αυτόν το θρύλο. Διότι έτσι μεγαλώνει η πεποίθηση των ανθρώπων πως είναι αλήθεια».

«Μάλιστα». Ο Ριντ έμεινε να την κοιτάζει για μερικές στιγμές. Το βλέμμα της ήταν ευθύ και προκλητικό. «Αννα, ελπίζω να προσέ­χεις πού πας και τι κάνεις. Ξέρω πόσο σου αρέσει να κάνεις περιπά­τους, αλλά... νομίζω πως για την ώρα είναι λίγο επικίνδυνο. Ελπίζω να συνοδεύεσαι από κάποιον όταν βγαίνεις έξω».

Η Άννα έμεινε να τον κοιτάζει με ανοιχτό το στόμα. «Εγώ τι σχέση έχω; Χωρίς αμφιβολία, ο ένοχος είναι ο άντρας τον οποίο συναντούσε η Εστέλ. Δεν υπάρχει κανένα άγριο θηρίο που περιφέ­ρεται στην εξοχή αναζητώντας θύματα. Αλλά ακόμα κι αν υπήρχε, δεν έγινε τίποτα στο δάσος, ούτε κάπου αλλού κοντά στο σπίτι μου. Το πτώμα βρέθηκε στη φάρμα των Χάτσινς».

Η ΚΑΤΑΡΑΤΟΥ ΓΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ 111

«Το ξέρω. Αλλά δε χρειάζεται να το ρισκάρεις. Οι συνέπειες εί­ναι τρομερές. Δεν είναι σπουδαίο πράγμα να πάρεις μαζί σου έναν ιπποκόμο όταν βγεις για ιππασία ή την καμαριέρα σου όταν πας μια βόλτα...»

«Εύκολο είναι να το λες, γιατί δεν είσαι εσύ αυτός που θα έχει κάποιον να τον ακολουθεί σε κάθε βήμα του», του αντιγύρισε. «Ο λόγος που πηγαίνω μακρινούς περιπάτους είναι επειδή θέλω να μεί­νω μόνη μου για να... για να σκεφτώ και να αναλογιστώ τη ζωή μου».

Η Άννα δεν ήξερε αν έφταιγε το γεγονός ότι η μητέρα της είχε πεθάνει και είχε αναλάβει τα ηνία του νοικοκυριού σε μικρή ηλικία ή επειδή ο πατέρας της ήταν ένας άνθρωπος γεμάτος κατανόηση, αλλά από την εφηβεία της είχε συνηθίσει να κυκλοφορεί μόνη της στην εξοχή. Απολάμβανε αυτή την ελευθερία και την εκτίμησε ακό­μα περισσότερο όταν είδε τις φίλες της, όπως η Μιράντα, να μην μπορούν πλέον να πάνε πουθενά χωρίς συνοδεία. Στην ιδέα και μό­νο ότι κάποιος θα προσπαθούσε να της στερήσει αυτή την ελευθε­ρία, γινόταν έξω φρένων. Και το γεγονός ότι αυτός ο κάποιος ήταν ο Ριντ τη θύμωνε ακόμα περισσότερο. «Δεν μπορώ να πιστέψω ότι εσύ, ύστερα από όλα όσα μου έχεις πει για τη μητέρα σου και για τον τρόπο που σας μεγάλωσε, θα μου έκανες κήρυγμα περί...»

«Να πάρει η ευχή! Δε μιλάω για θέματα ευπρέπειας!» της φώνα­ξε, ενοχλημένος. «Εδώ πρόκειται για την ασφάλειά σου!»

«Μα είναι παράλογο. Δε διακυβεύεται η ασφάλειά μου», του είπε κοφτά. «Εσύ σκοπεύεις να κυκλοφορείς οπλισμένος ή να παίρ­νεις υπηρέτες μαζί σου;»

«Όχι βέβαια! Όμως εγώ είμαι ικανός να προστατέψω τον εαυτό μου».

«Αν έχεις απέναντι σου κάποιον που κρατάει όπλο; Δε νομίζω ότι σε μια τέτοια περίπτωση θα σε βοηθήσει το γεγονός ότι είσαι άντρας».

«Εγώ δεν έχω τόσες πιθανότητες να συναντήσω τυχαία κάποιον οπλισμένο!»

«Ούτε κι εγώ κάποιον δολοφόνο».«Απλώς θέλω να είσαι ασφαλής!» Ο τόνος της φωνής του ανέ­

βηκε.

112 C a n d a c e C a m p

«Να κοιτάς τη δουλειά σου!» φώναξε η Άννα. «Δεν έχουμε τί­ποτα εμείς οι δυο!»

Ο Ριντ ύψωσε το πιγούνι του, λες και τον είχε χαστουκίσει. Η φευγαλέα σπίθα οδύνης στα μάτια του μαρτυρούσε πως είχε θιχτεί. «Δε χρειάζεται να μου υπενθυμίζεις ότι δεν έχουμε τίποτα εμείς οι δυο», της είπε με φωνή σφιγμένη, ενώ πια το βλέμμα του είχε γί­νει ψυχρό κι ανεξιχνίαστο. «Δεν έχω κανένα δικαίωμα πάνω σου. Ήσουν απολύτως σαφής. Εγώ απορώ για τη βλακεία μου να νοιάζο­μαι για την ασφάλειά σου!»

Η Άννα πρόλαβε να διακρίνει το πληγωμένο βλέμμα του κι ένιω­σε τύψεις. «Ριντ...» Έκανε ένα βήμα προς το μέρος του, θέλοντας ενστικτωδώς να τον αγγίξει. «Συγνώμη».

Εκείνος πισωπάτησε για να απομακρυνθεί. «Όχι. Μην απολογεί­σαι. Έχεις δίκιο, το παράκανα».

«Ποτέ δε θέλησα να σε πληγώσω», συνέχισε η Άννα χαμηλό­φωνα.

«Ευτυχώς, δε σ’ αγαπάω πια, κι έτσι δεν μπορείς να με πληγώ­σεις». Η απουσία κάθε συναισθήματος από το πρόσωπό του επιβε­βαίωνε τα λόγια του. «Δε σου ζητάω να προσέχεις επειδή θέλω να προβάλω κάποιο δικαίωμα πάνω σου. Νοιάζομαι για σένα όπως θα νοιαζόμουν για κάθε κοπέλα που θα κινδύνευε να βρεθεί στο δρόμο ενός φονιά. Σου ζητώ συγνώμη αν το ενδιαφέρον μου σ’ έκανε να νιώσεις προσβεβλημένη».

«Όχι, Ριντ, δεν...» Η Άννα σταμάτησε να μιλάει και κοίταξε τα χέρια της. Κακώς ένιωθε ότι ο Ριντ την περιφρονούσε. Στο κάτω κά­τω δεν είχαν τίποτα οι δυο τους. Του το είχε πει η ίδια πριν από λίγο. Κακώς ένιωθε πληγωμένη από τα τραχιά λόγια του. Φυσικά και δεν την αγαπούσε πια. Τρία χρόνια είχαν περάσει. Ούτε εκείνη ήθελε να εξακολουθούσε να την αγαπάει. Καλύτερα να τελείωνε εκεί το θέμα.

«Ώρα να φεύγω», είπε ο Ριντ. «Χαιρέτησε, σε παρακαλώ, εκ μέ­ρους μου τον αδερφό σου».

«Βεβαίως». Η Άννα σηκώθηκε και τον παρακολουθούσε με βα­ριά καρδιά να διασχίζει το δωμάτιο.

Φτάνοντας στην πόρτα, ο Ριντ σταμάτησε και στράφηκε πάλι για να υποκλιθεί όπως όφειλε. «Χτες το βράδυ που σε είχα στην αγκα­

Η Κ α τ α ρα τ ο υ Γ ο υ ίν τ ε ρσ ε τ 113

λιά μου, δε μου έδωσες την εντύπωση ότι πιστεύεις πως δεν έχουμε τίποτα εμείς οι δύο». Μ’ αυτά τα λόγια, έκανε μεταβολή και βγήκε.

Η Άννα βυθίστηκε στην πολυθρόνα της. Ξαφνικά τα πόδια της έτρεμαν τόσο πολύ, που δεν την κρατούσαν. Έδεσε τα χέρια στην ποδιά της και βάλθηκε να τα κοιτάζει. Ντρεπόταν στην ανάμνηση της ευκολίας με την οποία είχε παραδοθεί στο πάθος το προηγούμε­νο βράδυ. Δίχως άλλο, ο Ριντ θα είχε κάθε δίκιο αν σκεφτόταν πως ήταν επιπόλαιη και χαλαρών ηθών. Γιατί από τη μια ισχυριζόταν πως δεν ενδιαφερόταν γι’ αυτόν, ενώ από την άλλη έλιωνε με τα φιλιά του.

Καθόταν ακόμα στην ίδια θέση, όταν ο Κιτ επέστρεψε στο κα­θιστικό. «Είδα το λόρδο Μόρλαντ να φεύγει», άρχισε να λέει χα­ρούμενος, αλλά η φωνή του έσβησε μόλις είδε τη στάση της αδερ­φής του. «Ω Άννα...»Έτρεξε γρήγορα μέσα και γονάτισε δίπλα της. «Μην ανησυχείς. Ξέρω τι σκέφτηκες όταν ο δόκτωρ Φέλτον μίλησε για τις νυχιές, όμως είμαι σίγουρος ότι κάνεις λάθος».

«Κάνω;» Η Άννα κοίταξε τον Κιτ κι ύστερα έστρεψε το βλέμμα της προς το παράθυρο του σαλονιού, απ’ όπου φαινόταν μακριά το βραχώδες ύψωμα του Κρέιντον Top. «Δεν μπορεί να έχει κάνει τέτοιο πράγμα. Δε γίνεται».

«Και βέβαια όχι».«Αλλά αν ήξερε κανείς...»«Κανείς δεν ξέρει και κανείς δε θα μάθει». Έπιασε το χέρι της

αδερφής του και το έσφιξε καθησυχαστικά.«Φαντάζομαι ότι έχεις δίκιο», του είπε εκείνη.«Και βέβαια έχω δίκιο. Υποσχέσου μου λοιπόν ότι θα σταματή­

σεις να σκέφτεσαι αυτόν το φόνο».Η Άννα κατάφερε να του χαμογελάσει. «Εντάξει, σου το υπό­

σχομαι».Παρ’ όλα αυτά, δεν πήρε το βλέμμα της από το παράθυρο. Κι αν

δεν είχαν δίκιο;

8

η Άννα διαπίστωσε σύντομα ότι δεν ήταν εύκολο να κρατήσει την υπόσχεση που έδωσε στον Κιτ. Δε γινόταν να βγάλει από το μυαλό της αυτό που είχε πάθει η Εστέλ, ούτε και μπορούσε να σταματήσει να σκέφτεται τον Ριντ και τα λόγια που είχαν ανταλλάξει.

Ένιωθε ότι έπρεπε να κάνει κάτι, έπρεπε να ανακαλύψει τι είχε συμβεί στην άτυχη καμαριέρα. Ίσως πράγματι να μην μπορούσε να αποτρέψει το θάνατό της, όπως της είχε τονίσει ο Κιτ, όμως δεν έπαυε να νιώθει υπεύθυνη για την Εστέλ. Δε γινόταν να καθίσει με σταυρωμένα χέρια. Ήταν καθήκον της να βοηθήσει στη διαλεύκαν­ση αυτού του φόνου και να παραπεμφθεί ο υπαίτιος στη δικαιοσύνη. Επιπλέον... υπήρχε η υποψία, εκείνη η φρικτή σκέψη που της πέρα­σε από το νου όταν μιλούσε ο γιατρός. Αν δεν ξεκαθαριζόταν αυτή η υπόθεση, δε θα μπορούσε να ησυχάσει.

Δεν είχε ιδέα πώς θα έβρισκε το δολοφόνο, ήξερε όμως από πού να ξεκινήσει. Έπρεπε να μάθει την ταυτότητα του νεαρού με τον οποίο συναντιόταν η Εστέλ τα βράδια.

Έτσι, το βραδάκι, όταν καθόταν στο σκαμπό και η Πένι της χτέ­νιζε τα μαλλιά, κοίταξε την καμαριέρα μέσα από τον καθρέφτη της τουαλέτας της.

«Πένι;»«Μάλιστα, δεσποινίς».«Σου είχε μιλήσει ποτέ η Εστέλ για τον άντρα με τον οποίο συν­

δεόταν;»Τα μάτια της κοπέλας βούρκωσαν μεμιάς. «Έπρεπε να την είχα

ρωτήσει περισσότερα. Νιώθω τόσο απαίσια. Εγώ φταίω, έτσι; Έπρε­πε να το είχα πει στην κυρία Μάικλς...»

Η ΚΑΤΑΡΑΤΟΥ ΓΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ 115

«Πού να το φανταζόσουν;» την καθησύχασε η Άννα, πιάνοντάς της το χέρι. «Νόμιζες ότι τη βοηθούσες. Θα σου πω κάτι. Ούτε κι εγώ μαρτύρησα την Εστέλ». Ανέφερε τότε στην Πένι ότι είχε κατα­λάβει πως η Εστέλ είχε επιστρέφει στο σπίτι κρυφά κι αρκετά κα­θυστερημένα ένα πρωί, και μόνο τότε η καμαριέρα της χαλάρωσε.

«Ω δεσποινίς, χαίρομαι τόσο πολύ που σας ακούω να το λέτε αυτό. Η κυρία Μάικλς με κατηγορεί με τα χειρότερα λόγια επειδή δεν της το είπα. Λέει ότι είμαι αμαρτωλή και...»

«Μη σε απασχολεί αυτό. Είμαι σίγουρη ότι δεν έκανες καμιά αμαρτία. Ήθελες να σταθείς στην Εστέλ, γιατί ήσουν φίλη της. Δε φταις εσύ που σκοτώθηκε. Ο μόνος φταίχτης είναι αυτός που τη σκότωσε».

«Λέτε να είναι αυτός με τον οποίο συναντιόταν;» ρώτησε η Πέ­νι. «Ο Τζον, ο συνάδελφός μου, πιστεύει πως ήταν το Τέρας. Λέει πως τη σκότωσε γιατί τη βρήκε μόνη της στο δάσος τη νύχτα, όταν πήγαινε στο ραντεβού της».

«Δεν πιστεύω στο Τέρας. Δεν το έχω δει ποτέ. Εσύ;»«Όχι...»«Και αν υπάρχει κάτι που σκοτώνει έτσι τους ανθρώπους, δε

νομίζεις ότι θα το έκανε συχνότερα; Ή ότι θα είχε σκοτώσει και ζώα με τον ίδιο τρόπο; Ποτέ δεν άκουσα κάποιον αγρότη να λέει ότι έχασε μια αγελάδα, ένα πρόβατο ή το σκύλο του από το πλάσμα αυ­τό». Έδιωξε αμέσως από το μυαλό της την εικόνα του πληγωμένου σκυλιού που είχαν πάει στον Νικ Πέρκινς.

«Όχι, ούτε κι εγώ», συμφώνησε η Πένι, αν και δεν έδειχνε τόσο πεπεισμένη.

«Ο Κιτ πιστεύει ότι οφείλεται σε ερωτικό καβγαδάκι που πήρε άσχημες διαστάσεις. Ίσως να τη σκότωσε ο φίλος της άθελά του, και μετά να προσπάθησε να το κάνει να φανεί σαν δουλειά του Τέ­ρατος για να απομακρύνει από πάνω του τις υποψίες».

Η Πένι έγνεψε καταφατικά. «Ο λόρδος Κιτ είναι πανέξυπνος».«Σκέφτηκα, λοιπόν, ότι αν ξέραμε κάτι περισσότερο για τον ά­

ντρα που συναντούσε, ίσως να βοηθούσαμε το χωροφύλακα να τον βρει», συνέχισε η Άννα όσο πιο πειστικά μπορούσε.

«Ναι, δεσποινίς, όμως το θέμα είναι ότι... δεν ξέρω τίποτα γι’ αυ­τόν. Δε μου είχε πει ούτε το όνομά του. Τηρούσε νεκρική σιγή, όπως

116 C a n d a c e C a m p

λένε...» Η Πένι κράτησε την ανάσα της, συγκλονισμένη. «Ω, δεν έπρεπε να το πω αυτό. Απαίσια έκφραση, ε, δεσποινίς;»

«Πράγματι. Συχνά λέμε κουβέντες χωρίς να τις πολυσκεφτόμα- στε. Όμως, Πένι, ακόμα κι αν η Εστέλ δεν ανέφερε ποτέ το όνομά του, σίγουρα θα σου είχε πει κάτι άλλο γι’ αυτόν... πώς έμοιαζε, για παράδειγμα, ή πού έμενε».

Η Πένι έσμιξε τα φρύδια της, και καθώς προσπαθούσε να σκε­φτεί, κρατούσε ακίνητη τη βούρτσα πάνω από τα μαλλιά της Άννας. «Η αλήθεια είναι πως το είχε μυστικό, δεσποινίς. Την είχα ρωτήσει διάφορα... Ήμουν περίεργη να μάθω. Αλλά δε μου έλεγε τίποτα, παρά μόνο πως ήταν τζέντλεμαν».

«Τζέντλεμαν;» ρώτησε έκπληκτη η Άννα.Η Πένι έγνεψε καταφατικά. «Κι εμένα μου είχε κάνει εντύπωση.

Της είπα ότι λέει ψέματα, αλλά μου ορκίστηκε πως ήταν αλήθεια». Δίστασε λίγο πριν συνεχίσει. «Μάλλον από τον τρόπο που μιλούσε και ντυνόταν. Μου είπε ότι ήταν τόσο κομψός όσο ο λόρδος Κιτ, κι ότι της φερόταν πολύ ευγενικά, όπως φέρονται σε μια κυρία. Της είχε χαρίσει κι ένα ζευγάρι ωραία σκουλαρίκια, που από τότε δεν τα έβγαζε από πάνω της».

Η Άννα κατάλαβε. Για την Εστέλ ένας άντρας ήταν τζέντλεμαν κρίνοντας από τον τρόπο που μιλούσε και ντυνόταν κι όχι από την κοινωνική του θέση. Η κοπέλα θα μπορούσε να χαρακτηρίσει τζέ­ντλεμαν τον κλητήρα ενός δικηγορικού γραφείου ή ένα δάσκαλο χορού. Επιπλέον, μολονότι είχε υποθέσει ότι ο άντρας αυτός έμενε κάπου εκεί κοντά, κάλλιστα θα μπορούσε να ζει σε κάποιο γειτονι­κό χωριό. Εύκολα θα κάλυπτε με το άλογό του την απόσταση από το κοντινό Έντλσμπορο ή το Σέτζγουικ για να συναντηθεί με την Εστέλ. Φυσικά, ήταν άξιο απορίας το πώς είχε γνωρίσει η Εστέλ έναν άντρα από εκείνα τα χωριά, αφού δεν έβγαινε σχεδόν ποτέ από το σπίτι. Αλλά, πάλι, ίσως να έφευγε από καιρό κρυφά τις νύχτες. Προφανώς η Εστέλ ήταν ιδιαίτερα επινοητική. Η Πένι δεν είχε τίπο­τε άλλο να της πει, αυτό ήταν σίγουρο. Αρα θα έπρεπε να απευθυν­θεί αλλού. Ίσως η οικογένεια της Εστέλ να γνώριζε περισσότερα. Άλλωστε, έπρεπε να επισκεφθεί τους δικούς της για να τους συλλυ- πηθεί, και με την ευκαιρία θα τους έθετε μερικές ερωτήσεις.

Το απόγευμα της επόμενης μέρας η Άννα έβαλε το σχέδιό της σε

wWw.GreekLeech.info

wWw.GreekLeech.info

wWw.GreekLeech.info

Η ΚΑΤΑΡΑΤΟΥ ΓΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ 117

εφαρμογή. Καθώς βρισκόταν στον προθάλαμο με το καπέλο και τα γάντια στο χέρι και περίμενε την άμαξα, ακούστηκε ένα χτύπημα στην πόρτα. Όταν ο υπηρέτης άνοιξε, η λαίδη Κύρια στεκόταν στο κατώφλι.

«Μιλαίδη!» Η Άννα, που πήγαινε να βάλει τα γάντια της, σταμά­τησε. «Τι ευχάριστη έκπληξη!»

«Ω, συγνώμη, δεσποινίς Χόλκομ», είπε η Κύρια, εστιάζοντας το βλέμμα της στα χέρια της Άννας. «Προφανώς έφευγες».

«Ναι. Ετοιμαζόμουν να πάω στο χωριό για να επισκεφθώ την οικογένεια της Εστέλ. Αλλά μπορώ να φύγω αργότερα, δεν υπάρχει πρόβλημα. Πέρασε μέσα!»

«Ω, όχι. Δε θέλω να σου χαλάσω τα σχέδια», είπε η Κύρια. Έπει­τα το σκέφτηκε καλύτερα. «Αν δε σε πειράζει, θα ήθελα να έρθω μαζί σου. Η άμαξά μου είναι ήδη εδώ και περιμένει, και θα ήθελα να συλλυπηθώ κι εγώ την οικογένεια. Δε γνώριζα την κοπέλα, αλλά αφού μένουμε στο Γουίντερσετ νομίζω πως επιβάλλεται».

Η Άννα κατανοούσε απόλυτα την έννοια των κοινωνικών υπο­χρεώσεων. Σ’ όλη της τη ζωή αυτό έκανε. «Είμαι σίγουρη ότι θα το θεωρήσουν μεγάλη τιμή, μιλαίδη».

«Σε παρακαλώ, λέγε με απλώς Κύρια. Έμεινα ένα χρόνο στην Αμερική, κι άλλωστε πάντα μου άρεσαν η απλότητα και η αποφυγή των τίτλων ευγενείας».

«Σύμφωνοι, Κύρια. Κι εσύ τότε να με αποκαλείς με το μικρό μου», είπε η Άννα χαμογελώντας. Συμπαθούσε πολύ την Κύρια, και πίστευε πως αν είχαν εξελιχθεί διαφορετικά τα πράγματα ανάμεσα σ’ εκείνη και στον Ριντ θα είχαν γίνει πολύ καλές φίλες.

Μπήκαν στην ξεσκέπαστη άμαξα της Κύρια και ξεκίνησαν, απο­λαμβάνοντας την καλοκαιρινή μέρα. Πρώτα έκαναν μια στάση στο φαρμακείο ώστε να παραλάβουν μια σκόνη για τον πονοκέφαλο που είχε παραγγείλει η Ρόζμαρι Φάρινγκτον.

«Η καημενούλα. Αυτός ο φόνος την έχει αναστατώσει ιδιαίτε­ρα», είπε η Κύρια. «Όμως ο αδερφός σου βοήθησε πάρα πολύ. Όταν ήρθε χτες για να μας επισκεφθεί, την έκανε να ξεχαστεί. Νομίζω πως τώρα έχουν κανονίσει να πάνε για ιππασία».

«Αλήθεια; Δεν το ήξερα». Η Άννα ένιωσε πάλι μια ανησυχία.Καθώς έβγαιναν από το φαρμακείο, είδαν τον κύριο Νόρτον να

118 C a n d a c e C a m p

στέκεται δίπλα στην άμαξα. Ο δικηγόρος υποκλίθηκε μόλις τις είδε και χαμογέλασε πλατιά. «Α, μιλαίδη, δεσποινίς Χόλκομ! Το κατάλα­βα ότι είναι δικό σας αυτό το όχημα, μιλαίδη. Πρόκειται για εξαιρε­τική άμαξα».

«Χαίρετε, κύριε Νόρτον», είπε η Κύρια γνέφοντας.Ο Λόρενς Νόρτον ήταν ένας αδύνατος, κοκαλιάρης άντρας, που,

αν και ψηλός, οι ώμοι του ήταν γερτοί επειδή περνούσε ώρες ατελεί­ωτες πάνω από τα βιβλία. Στην Άννα δεν άρεσε καθόλου το δουλο- πρεπές ύφος του, μολονότι αναγνώριζε τις επαγγελματικές ικανότη- τές του. Όσο συζητούσαν, διαπίστωσε πως την Κύρια την καλόπιανε ακόμα περισσότερο. Αφού εκθείασε την άμαξα και τα άλογα, άρχισε να εγκωμιάζει τη συνάθροιση.

«Ήταν μεγάλη τιμή για τη σύζυγό μου κι εμένα που μας καλέσα- τε... Πολύ ευγενικό εκ μέρους σας. Τι όμορφη βραδιά... οι μουσικοί ήταν άψογοι, το φαγητό θεσπέσιο».

«Σας ευχαριστώ πολύ, κύριε Νόρτον», είπε η Κύρια, ενώ εξα­κολουθούσε να προχωράει προς την άμαξα. «Κρίμα που είχε τόσο θλιβερή κατάληξη».

«Ω, ναι, τι τρομερό, τι τρομερό! Μεγάλο κρίμα που ένα τέτοιο γεγονός χάλασε τη διαμονή σας εδώ. Ελπίζω να μη σας αφήσει κα­κή εντύπωση για το Λόουερ Φένλι. Τώρα που ο αδερφός σας σχεδι­άζει να παραμείνει στο σπίτι, ελπίζω να βλέπουμε κι εσάς συχνά».

Τα λόγια του δικηγόρου άφησαν την Άννα άναυδη. Ο Ριντ σκό­πευε να ζήσει μόνιμα εκεί; Δυσκολεύτηκε πολύ να διατηρήσει την ψυχραιμία της όσο η Κύρια κατάφερνε επιδέξια να ξεφύγουν από τη λογοδιάρροια του δικηγόρου. Τέλος, κάθισε στην άμαξα νιώθοντας σαν να είχε χάσει όλες τις δυνάμεις της. Καθώς ξεμάκραιναν από το πεζοδρόμιο, ο Νόρτον τους έγνεφε με τόση ζέση, λες και μπάρκα­ραν για μακρινό ταξίδι.

«Ο Ρι... ο αδερφός σου θα μείνει στο Γουίντερσετ;» ρώτησε έπειτα την Κύρια, προσπαθώντας να μιλήσει όσο πιο ανάλαφρα γι­νόταν. «Νόμιζα πως σκόπευε να το πουλήσει».

Η Κύρια στράφηκε και την κοίταξε. «Απ’ ό,τι κατάλαβα απο­φάσισε τελικά να μην το πουλήσει. Είναι τόσο όμορφα εδώ... Δε συμφωνείς;»

«Ω, ναι. Πράγματι, είναι υπέροχα». Είχε στεγνώσει το στόμα

Η ΚΑΤΑΡΑΤΟΥ Γ ο υ γ κ τ ε ρ ιε τ 119

της. Η προοπτική ότι ο Ριντ θα έμενε εκεί την είχε αναστατώσει τό­σο, που βυθισμένη καθώς ήταν στις σκέψεις της, δεν αντιλήφθηκε ότι η Κύρια την παρατηρούσε επίμονα.

Ευτυχώς, έστω και μουδιασμένα, έδωσε στον αμαξά τις απαραί­τητες οδηγίες ώστε να κατευθυνθούν προς το σπίτι όπου έμενε η οικογένεια της Εστέλ. Ευτυχώς, η Κύρια δεν ήταν πολύ ομιλητική στη διαδρομή, ειδάλλως η Αννα θα δυσκολευόταν πραγματικά να παρακολουθήσει τη συζήτηση.

Φτάνοντας στο σπίτι τωνΈικινς, έβγαλε για λίγο τον Ριντ από το μυαλό της και μπήκε μέσα για να μιλήσει με τους γονείς που πεν­θούσαν. Συζήτησαν αρκετή ώρα με τη μητέρα της Εστέλ, της εξέ- φρασαν τη θλίψη τους και την άκουσαν να εξηγεί πόσο καλό κορίτσι ήταν η κόρη της. Όταν η Άννα τη ρώτησε αν γνώριζε τον άντρα τον οποίο συναντούσε η Εστέλ, η κυρία Έικινς θύμωσε.

«Δεν ήταν έτσι όπως τη χαρακτηρίζει η κυρία Μάικλς. Η Εστέλ μου δε συναντιόταν με κανέναν άντρα... Δε με ενδιαφέρει τι λέει εκείνη. Το παιδί μου ποτέ δε θα το έσκαγε τις νύχτες για να βρεθεί με κάποιον άντρα».

Η Άννα έγνεψε καταφατικά και ψιθύρισε μερικά λόγια παρηγο­ριάς. Ήταν φανερό ότι δε θα έπαιρνε ούτε από εκεί τις πληροφορίες που ζητούσε. Όταν όμως η επίσκεψή τους τελείωσε κι έβγαιναν από την αγροικία, τις πλησίασε η μεγαλύτερη αδερφή της Εστέλ.

«Δεσποινίς;» είπε.Η Άννα στράφηκε, η κοπέλα βγήκε κι έκλεισε την πόρτα πίσω

της.«Ήθελα να σας μιλήσω... Σας άκουσα που ρωτούσατε τη μητέρα

μου γι’ αυτό τον άντρα...»«Ναι;»«Μπορεί να τη σκότωσε αυτός;»«Ίσως».Η κοπέλα έγνεψε καταφατικά. «Αφήστε τη μαμά να λέει... Η

αδερφή μου όντως συναντούσε κάποιον. Μου το είχε πει η ίδια».«Ανέφερε τίποτε άλλο; Το όνομά του; Πώς μοιάζει εξωτερικά;»Αυτή τη φορά η κοπέλα έγνεψε αρνητικά. «Δεν ξέρω πολλά. Μου

είχε πει μόνο ότι θα της άλλαζε τη ζωή. Ότι δε θα καθάριζε σπίτια για πάντα. Αλλά δε μου έλεγε πώς τον λένε, όσο κι αν επέμενα».

120 C a n d a c e C a m p

Η Άννα της έθεσε μερικές ακόμα ερωτήσεις, αλλά δεν έμαθε τί­ποτα περισσότερο. Η κοπέλα ξαναμπήκε στο σπίτι κι η Άννα με την Κύρια επέστρεψαν στην άμαξα.

«Τελικά τηρούσε μεγάλη μυστικότητα σχετικά μ’ αυτό τον ά­ντρα», σχολίασε η Κύρια.

«Ναι. Είπε στην καμαριέρα μου πως ήταν “τζέντλεμαν”, αν και δεν ξέρω τι σήμαινε αυτό για την Εστέλ. Αρνήθηκε να αποκαλύψει το όνομά του ακόμα και στην Πένι, που νομίζω ότι ήταν η καλύτερή της φίλη. Μπορεί ο άντρας αυτός να μην είναι καν από το Άόουερ Φένλι. Ίσως να ερχόταν με το άλογό του από κάποιο άλλο χωριό».

«Μα αν δεν είναι από εδώ, τότε γιατί το κρατούσε μυστικό η Εστέλ; Το πιθανότερο είναι ότι τον προστάτευε επειδή τον γνώριζαν η οικογένειά της ή οι φίλοι της», αντέτεινε η Κύρια.

Η Άννα την κοίταξε. «Έχω ανατριχιάσει. Αν είναι πραγματικά αυτός ο άντρας ο δολοφόνος της; Αν είναι κάποιος που ξέρουμε;» Καθώς ανέβαιναν στην άμαξα, κοίταξε στο βάθος του δρόμου. Ένας καβαλάρης κατευθυνόταν προς το μέρος τους. Η καρδιά της φτε­ρούγισε.

«Ριντ!» φώναξε η Κύρια.Εκείνος τράβηξε για λίγο τα γκέμια και μετά ώθησε το άλογό

του να τρέξει μπροστά, ώσπου σταμάτησε δίπλα στην άμαξα. «Κυ­ρίες μου». Έβγαλε το καπέλο του και το βλέμμα του έπεσε αμέσως στην Άννα. Η έκφρασή του δεν άφηνε να φανεί τίποτα.

«Ήρθες κι εσύ για να συλλυπηθείς την οικογένεια;» τον ρώτησε η Κύρια. «Δε μου είχες πει ότι θα ερχόσουν».

«Ούτε κι εγώ ήξερα ότι θα ερχόσουν», της απάντησε.«Δεν το είχα κανονίσει. Απλώς πέτυχα την Άννα τη στιγμή που

έφευγε από το σπίτι της για εδώ, κι έτσι ήρθα μαζί της».«Περιμένετέ με», τους είπε ο Ριντ. «Έρχομαι αμέσως. Θέλω να

σας πω κάτι». Το βλέμμα του πήγε πάλι στην Άννα. Κατέβηκε από το άλογό του κι έδωσε τα γκέμια στον αμαξά της αδερφής του, ο οποίος κατέβηκε για να τα πιάσει.

Η Κύρια αναστέναξε. «Αυτός ο αδερφός μου! Όλο διαταγές θέ­λει να δίνει. Πολύ χειρότερος από τον Θίο, που είναι κι ο μεγαλύ­τερος. Έτσι μου ’ρχεται να πω στον Χένρι να δέσει το άλογο στο

Η ΚΑΤΑΡΑΤΟΥ ΓΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ 121

δέντρο και να φύγουμε». Ανασήκωσε τους ώμους της. «Αλλά δεν αξίζει τον κόπο. Έτσι κι αλλιώς θα μας προλάβει».

Η Άννα έγνεψε καταφατικά. Από τον τρόπο που την είχε κοιτά­ξει, ήταν ολοφάνερο ότι ήθελε να μιλήσει σ’ εκείνη. Θα προτιμούσε λοιπόν να φύγει, όμως πώς να έλεγε στην Κύρια ότι ήθελε να απο- φύγει τον αδερφό της;

«Τι κάνουν οι δίδυμοι;» τη ρώτησε τελικά για να πιάσουν συ­ζήτηση.

«Σαματά, όπως πάντα. Εννοείται πως αυτός ο φόνος έχει εξάψει την περιέργειά τους. Θέλουν να βοηθήσουν στις έρευνες, αλλά ο Ριντ είναι ανένδοτος. Τους είπε ότι δε θα το κουνήσουν ρούπι από το σπίτι χωρίς συνοδεία. Οπότε είναι αναγκασμένοι να κάνουν τις διαβολιές τους μέσα στα όρια του σπιτιού και του κήπου. Φυσικά, έχουν πέσει με τα μούτρα στη δουλειά. Έχουν ήδη δέσει ένα σκοινί στα κάγκελα του πλατύσκαλου στο δεύτερο όροφο και ανεβοκα- τεβαίνουν από εκεί. Μια υπηρέτρια φοβήθηκε τόσο πολύ, που της έπεσε ο δίσκος με τα πιάτα την πρώτη φορά που ο Άλεξ προσγειώ­θηκε δίπλα της».

Η Άννα γέλασε. «Μάλλον πρέπει να έρθω να τους πάρω για να πάμε στο σπίτι του Νικ να δούμε το σκύλο. Τις προάλλες το από­λαυσαν πραγματικά».

«Ω, ναι, μας έχουν τρελάνει με τον κύριο Πέρκινς. Είμαι σίγου­ρη ότι ανυπομονούν να ξαναπάνε. Αλλά μόνο αν δεν έχεις αντίρρη­ση... Ξέρεις, δε θέλω να σου γίνονται βάρος».

«Ω, κάθε άλλο», τη διαβεβαίωσε η Άννα. «Περνάω καταπληκτι­κά μαζί τους. Είναι πανέξυπνα παιδιά, γεμάτα ενέργεια».

Η Κύρια της χαμογέλασε, ολοφάνερα ικανοποιημένη από τους επαίνους που άκουγε για τα αδέρφια της. «Συμφωνώ απολύτως. Αλ­λά δυστυχώς δεν επιδεικνύουν όλοι την ίδια κατανόηση». Κοίταξε προς το σπίτι των Έικινς. «Α, να ο Ριντ. Τι να μας θέλει, άραγε; Ή ­ταν μες στα νεύρα σήμερα».

Κι εξακολουθούσε να είναι, όπως παρατήρησε η Άννα βλέποντάς τον να πλησιάζει την άμαξα. Τα χαρακτηριστικά του ήταν τραβηγμέ­να, αυστηρά, τα γκρίζα μάτια του για μια ακόμα φορά δε φανέρωναν κανένα συναίσθημα.

122 C a n d a c e C a m p

«Δεσποινίς Χόλκομ», είπε χωρίς προλόγους, «θα περπατήσετε λίγο μαζί μου; Θέλω να... σας μιλήσω».

Αληθινός τρόμος έπιασε την Άννα. Δεν είχε καμιά διάθεση να του μιλήσει, αλλά δεν ήξερε πώς να το αποφύγει με την αδερφή του παρούσα. Κοίταξε την Κύρια. Το πρόσωπό της μαρτυρούσε την περιέργειά της, αλλά η έκφρασή της δεν έδειχνε πως ήξερε κάτι.

«Φυσικά», απάντησε τελικά η Άννα. Σηκώθηκε, δέχτηκε το χέρι του για να κατέβει από την άμαξα, αλλά το τράβηξε αμέσως μόλις πάτησε στο έδαφος. Ανασήκωσε το βλέμμα της για να τον κοιτάξει, ύψωσε και το πιγούνι της λίγο προκλητικά. Εκείνος έγνεψε προς το δρόμο μπροστά τους. «Θα σου πρόσφερα το μπράτσο μου, αλλά έχω την αίσθηση ότι δε θα το δεχτείς».

Η Άννα τον προσπέρασε και ανασήκωσε λίγο το φουστάνι της για να μη συρθεί στη σκόνη. Όταν απομακρύνθηκαν τόσο ώστε να μην ακούγονται, πήρε πρώτη το λόγο, αποφασίζοντας ότι η επίθεση ήταν η καλύτερη άμυνα. «Αόρδε Μόρλαντ, αν σκοπεύεις να μου κάνεις πάλι κήρυγμα...»

«Όχι, δεν έχω τέτοια πρόθεση. Ούτε... ούτε χτες είχα τέτοιο σκο­πό. Θέλησα να σου μιλήσω για να σου ζητήσω συγνώμη για όσα σου είπα. Ήμουν... άδικος, αγενής».

Η Άννα τον κοίταξε έκπληκτη.«Σε παρακαλώ, μη δείχνεις τόσο ξαφνιασμένη», της είπε μ’ ένα

αχνό χαμόγελο. «Θα με κάνεις να πιστέψω ότι είμαι τέρας».«Όχι. Απλώς... νιώθω λίγο αμήχανα».«Φοβάμαι για σένα, αυτό είναι όλο. Έχεις κάθε δίκιο να λες ότι

η ασφάλειά σου δεν είναι δική μου δουλειά. Ό,τι κι αν πιστεύω πως υπήρξε ανάμεσά μας, οπωσδήποτε έχει τελειώσει από καιρό. Στόχος μου δεν ήταν να αποκτήσω δικαιώματα πάνω σου. Αλλά...» Αναστέ­ναξε και κοίταξε μακριά στο δρόμο. «Δεν ξέρω πώς να το πω χωρίς να σκεφτείς ότι τρελάθηκα. Από την άλλη, δε θέλω να νομίζεις ότι ανακατεύομαι στη ζωή σου».

Η Άννα τον κοίταξε γεμάτη περιέργεια τώρα. «Τι εννοείς;»«Δεν πάει πολύς καιρός που σε... σε είδα στο όνειρό μου».Νιώθοντας τα μάγουλά της να κοκκινίζουν, η Άννα χαμήλωσε

το βλέμμα. Έβλεπε κι εκείνη όνειρα με τον Ριντ' άλλα της έφερναν

wWw.GreekLeech.info

wWw.GreekLeech.info

wWw.GreekLeech.info

Η ΚΑΤΑΡΑ ΤΟΥ Γ ΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ 123

κλάματα και νοσταλγία, κι άλλα την άφηναν να ξυπνά σε μια πα­ραζάλη πάθους.

«Δεν ήταν η πρώτη φορά... δε θα σου πω ψέματα», συνέχισε ο Ριντ. «Όμως σε ονειρεύτηκα ξανά μετά από πολύ καιρό, και αυτό το όνειρο ήταν... διαφορετικό. Με φόβισε».

Η έκπληξή της μεγάλωσε. «Σε φόβισε; Δηλαδή;»«Ονειρεύτηκα πως κινδύνευες, πως με φώναζες για να σε βοη­

θήσω». Της έριξε μια πικρόχολη ματιά. «Καταλαβαίνω ότι ακούγε- ται παράλογο να δίνω τόση σημασία σ’ ένα όνειρο. Αλλά διέφερε από κάθε άλλο που έχω δει. Ήταν πολύ ζωντανό, πολύ... έντονο. Ένιωσα ότι κάτι ήθελε να μου πει».

«Ότι κινδυνεύω;» τον ρώτησε η Άννα, εξακολουθώντας να τον κοιτάζει έκπληκτη.

«Ναι», της απάντησε, πιο ανήσυχος και σοβαρός από ποτέ.«Το είδες πριν έρθεις στο Γ ουίντερσετ;»Ο Ριντ μόρφασε και κοίταξε αλλού. «Ναι. Αυτός ήταν ο λόγος

που ήρθα. Δεν ήξερα τι γινόταν. Δεν μπορούσα να σου γράψω και να σου λέω τέτοιες ασυναρτησίες. Αποφάσισα να έρθω εδώ και να δω μόνος μου τι συμβαίνει».

Μια γλυκιά ζεστασιά απλώθηκε στην καρδιά της. Παρ’ όλο που τον είχε πληγώσει, παρά τα όσα της είχε πει την προηγούμενη μέρα, όταν ένιωσε ότι η ζωή της κινδύνευε, έτρεξε να τη βοηθήσει. Δά­κρυα απείλησαν να ξεχειλίσουν από τα μάτια της, κι αναγκάστηκε να στρέψει αλλού το βλέμμα της για να τα κρύψει.

«Τώρα σίγουρα θα με θεωρείς θεότρελο», πρόσθεσε ο Ριντ με φωνή τραχιά. «Μόνο οι ανόητοι πιστεύουν σε προμηνύματα των ονείρων. Αλλά το πίστεψα, δε γινόταν να μην το πάρω στα σοβαρά. Το ένιωσα πολύ έντονα. Δεν μπορώ να εξηγήσω γιατί ήμουν τόσο σίγουρος, μπορώ μονάχα να πω ότι το πίστεψα χωρίς καμιά αμφι­βολία. Υπάρχουν πράγματα που δεν μπορούν να εξηγηθούν λογικά. Τα τελευταία χρόνια έχω δει κι έχω ζήσει πολλά γεγονότα που αψη­φούν τη λογική».

«Δε σε θεωρώ τρελό», του είπε σοβαρά.«Τι;» Ο Ριντ ανασήκωσε τα φρύδια του αιφνιδιασμένος. «Τότε

πιστεύεις ότι έχω δίκιο;»«Πιστεύω ότι το αισθάνθηκες. Ότι το πίστεψες. Όσο για το αν εί­

124 C a n d a c e C a m p

ναι ή όχι αλήθεια, δεν ξέρω. Δεν ξέρω αν πιστεύω πως έχουν κάποια βάση αλήθειας τα όνειρα και... και τα οράματα. Δεν ξέρω αν διατρέ­χω κάποιον κίνδυνο ή όχι. Αλλά μια μέρα...» Δίστασε. Δεν είχε πει σε κανέναν για τα οράματα που έβλεπε σ’ όλη τη ζωή της. Ακόμα και μετά απ’ όσα της είχε αποκαλύψει ο Ριντ, ένιωθε το φτερούγισμα του φόβου στη σκέψη ότι θα του εκμυστηρευόταν κάτι τόσο παρά­δοξο. Τέλος, το αποφάσισε. «Τη μέρα που γνώρισα τους δίδυμους αδερφούς σου, όταν έκανα βόλτα στο δάσος, με πλημμύρισε ξαφ­νικά ένα συναίσθημα που δεν μπορώ να περιγράψω. Ένιωσα έναν πόνο τόσο δυνατό, ένα φόβο τόσο έντονο, που νόμιζα ότι θα πεθά- νω. Και κρύωνα... κρύωνα πολύ. Είδα με τα μάτια του μυαλού μου το μέρος όπου βρισκόμουν, αλλά ήταν βράδυ... Κι αυτός ο πόνος...»

«Χριστέ μου, Άννα». Μηχανικά, ο Ριντ της έπιασε το χέρι. «Τι ήταν;»

Τα δάχτυλά της τυλίχτηκαν γύρω από τα δικά του. «Δεν ξέρω. Δεν υπήρχε τίποτα εκεί. Και σ’ ένα λεπτό μου είχε περάσει. Δεν κατάλαβα τι σήμαινε. Όμως το ίδιο βράδυ, όταν έμαθα ότι η Εστέλ ήταν άφαντη, σκέφτηκα αμέσως αυτό που είχα νιώσει στο δάσος, και για κάποιο λόγο τα συνέδεσα». Καθώς έκανε μια παύση για να οργανώσει τις σκέψεις της, κοίταξε χαμηλά και τότε συνειδητοποί­ησε ότι ο Ριντ της κρατούσε το χέρι. Το τράβηξε βιαστικά και κοκ­κίνισε. Ο Ριντ της έριξε μια ματιά, αλλά δεν το σχολίασε.

«Δεν έχω κανένα λόγο να συνδέω αυτά τα γεγονότα», συνέχισε η Άννα πιο συγκρατημένα. «Το πτώμα βρέθηκε πολύ μακριά από εκείνο το σημείο. Η στιγμή που ένιωσα το παράξενο συναίσθημα δε συμπίπτει με τη στιγμή που τη βρήκαν... πιστεύω ούτε και με τη στιγμή που τη σκότωσαν. Προφανώς η Εστέλ δολοφονήθηκε την προηγούμενη νύχτα, όταν εξαφανίστηκε. Αν η αίσθηση που είχα σή­μαινε πραγματικά κάτι, ίσως να αφορούσε το σκυλί που βρήκαν οι δίδυμοι και αυτό που του είχε συμβεί. Ο λόγος όμως που έβαλα τους υπηρέτες να ψάξουν ήταν αυτή ακριβώς η τρομακτική αίσθηση. Κά­τι μου έλεγε ότι η Εστέλ δεν το είχε απλώς σκάσει με το φίλο της».

«Και είχες δίκιο».«Μάλλον. Δεν ήξερα ότι αυτό σήμαινε το... το προαίσθημα. Κι

ακόμα δεν ξέρω. Αλλά... ούτε και μπορούσα να το παραβλέψω. Όπως είπες κι εσύ, πίστεψα πως ήταν ένα σημάδι».

Η ΚΑΤΑΡΑΤΟΥ ΓΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ 125

Ο Ριντ έσμιξε τα φρύδια. «Δεν έχω ιδέα τι θέλουν να μας πουν αυτά τα προμηνύματα, αλλά με προβληματίζουν».

Η Άννα γέλασε διατακτικά. «Ναι, κι εμένα. Ομολογώ ότι θα προ­τιμούσα να μην το ξαναζήσω».

«Κι εγώ εύχομαι να μην το είχες ζήσει καν», συμφώνησε ο Ριντ. Ξερόβηξε. «Δε θα το ευχόμουν σε κανέναν, δηλαδή. Αλλά πιο πολύ με ανησυχεί τι θα συμβεί αν αυτό που αισθάνθηκες κι αυτό που ονει­ρεύτηκα προοιωνίζονται κάτι χειρότερο, κάτι που αφορά κι εσένα».

«Πάψε. Με τρομάζεις».«Μακάρι. Γιατί έτσι θα προσέχεις».«Προσέχω. Δε χρειάζεται να ανησυχείς για μένα».Ο Ριντ φάνηκε σαν να ήθελε να πει κάτι ακόμα, όμως τελικά

αναστέναξε και κοίταξε πίσω του, προς την άμαξα όπου τους περί­μενε η αδερφή του. «Σε ικετεύω, μην επιτρέψεις στην Κύρια να σε παρασύρει σε καμιά απερισκεψία».

Η Άννα γέλασε. «Δεν είναι πολύ ευγενικό να μιλάς έτσι για το αίμα σου!»

«Το λέω επειδή την ξέρω», είπε σοβαρά εκείνος, αλλά στη συ­νέχεια χαμογέλασε. Στράφηκε προς την άμαξα και πρόσφερε στην Άννα το μπράτσο του. Εκείνη δίστασε στην αρχή, αλλά μετά τον έπιασε αγκαζέ. Ένιωθε πολύ άνετα, πολύ φυσιολογικά να περπατά­ει μαζί του έτσι. Για την ακρίβεια, ένιωθε θαυμάσια. Θύμισε στον εαυτό της ότι δεν έπρεπε να χαλαρώσει τις άμυνές της.

«Ξέρω ότι έχουμε ανταλλάξει βαριές κουβέντες εμείς οι δυο», της είπε ο Ριντ καθώς πλησίαζαν στην άμαξα. «Και ό,τι συνέβη ανάμεσά μας στο παρελθόν το κάνει ακόμα πιο δύσκολο. Όμως θα ήθελα, αν μπορούσαμε, να είμαστε φίλοι. Δεν εννοώ να... αναζωπυ­ρώσουμε αυτό που είχαμε... αυτό που νόμιζα ότι είχαμε, αλλά σκέ­φτομαι την πιθανότητα να μην πουλήσω το σπίτι και να μένω εδώ... το μισό χρόνο τουλάχιστον. Δε θα ήθελα, λοιπόν, να υπάρχει μεταξύ μας αυτή η... άβολη κατάσταση».

«Καταλαβαίνω...» Άρα θα έμενε! Η Άννα έχασε για λίγο την ανάσα της.

«Μπορούμε να αφήσουμε το παρελθόν πίσω μας και να συμφω­νήσουμε να είμαστε... αν όχι φίλοι, τουλάχιστον να έχουμε μια καλή

126 C a n d a c e C a m p

σχέση; Να συναντιόμαστε κάπου κάπου και να συζητάμε χωρίς να διασταυρώνουμε τα ξίφη μας;»

«Δε θέλω να τσακωνόμαστε», απάντησε η Άννα επιφυλακτικά. Ήξερε πως ήταν αδύνατον να ξεχάσει το παρελθόν της με τον Ριντ. Ούτε και ήταν σίγουρη πως θα άντεχε να τον συναναστρέφεται ατά­ραχη. Όμως δεν μπορούσε και να του εξηγήσει ότι η παρουσία του αναστάτωνε όλη την ύπαρξή της. «Πολιτισμένοι άνθρωποι είμαστε».

«Ωραία. Χαίρομαι που σε ακούω να το λες αυτό». Στο μεταξύ, είχαν φτάσει στην άμαξα, οπότε της έδωσε το χέρι του για να τη βοηθήσει να ανέβει. Χαμογέλασε και στις δυο γυναίκες. «Και τώρα, αν μου το επιτρέπετε, κυρίες μου, θα χαιρόμουν πολύ να σας συνο­δεύσω ως το σπίτι».

Η Άννα αναγκάστηκε να παραδεχτεί ότι ο Ριντ ήταν ο τέλειος συνοδός. Καθώς κάλπαζε δίπλα τους, απευθυνόταν και στις δυο τους εξίσου, με φιλικότητα αλλά κάπως πιο απόμακρα όταν μιλούσε σ’ εκείνη. Αυτό εκνεύρισε την Άννα, γιατί δεν μπορούσε να κατα­λάβει πώς κατάφερνε με τόση άνεση να φέρεται σαν να είχαν μόλις γνωριστεί, σαν να μην είχε υπάρξει τίποτα ανάμεσά τους, ενώ η δική της γλώσσα είχε δεθεί κόμπος κι ένιωθε πολύ άβολα. Η ατα­ραξία του Ριντ την έκανε να αναρωτηθεί αν είχε νιώσει μόνο εκείνη την ορμή του πόθου όταν είχαν φιληθεί στη βεγγέρα. Ίσως έφταιγε η απειρία της που την ώθησε να αποδώσει τόση βαρύτητα σ’ εκείνη την επαφή, ενώ για τον πολύ πιο έμπειρο Ριντ ενδέχεται να ήταν απλώς μια φευγαλέα απόλαυση.

Αυτή η πιθανότητα τη θύμωσε πραγματικά. Ίσως γι’ αυτό να ήταν πιο απότομη από ποτέ όταν, φτάνοντας στο σπίτι, συνάντησε στη σκάλα τον αδερφό της, ο οποίος της είπε ότι μόλις είχε επιστρέ­φει από τη βόλτα του με το άλογο.

«Πήγες για ιππασία με τη δεσποινίδα Φάρινγκτον;» τον ρώτησε.Ο Κιτ την κοίταξε παραξενεμένος. «Ναι, γιατί;»Η Άννα αναστέναξε. «Κιτ... στη γιορτή ήσουν συνεχώς μαζί της,

χτες πέρασες για να την επισκεφθείς και σήμερα πήγατε μαζί βόλτα;»Το πιγούνι του Κιτ σφίχτηκε. «Ναι. Και; Κρατάς λογαριασμό

πότε φεύγω και πού πάω;»«Όχι βέβαια! Αλλά δε μου φαίνεται πολύ συνετό...»«Συνετό; Ναι, ίσως να μην είναι συνετό. Δεν είμαι σίγουρος ότι

Η ΚΑΤΑΡΑΤΟΥ ΓΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ 127

μπορώ να είμαι για πάντα συνετός. Εσύ ίσως να βάζεις πάντα το μυαλό πάνω από την καρδιά σου, αλλά εγώ δεν μπορώ!»

«Κιτ! Εννοείς ότι... είσαι ερωτευμένος;» Έπιασε ασυναίσθητα το στομάχι της, όπου ένα συναίσθημα φόβου άρχισε να συσπειρώ­νεται σαν φίδι. «Δηλαδή έχεις σοβαρό σκοπό;»

Ο Κιτ βάλθηκε να κοιτάζει γύρω του. «Δεν είναι ούτε η στιγμή ούτε το μέρος κατάλληλα για τέτοιες συζητήσεις».

Ξεκίνησε να κατεβαίνει τη σκάλα, αλλά η Άννα έκανε μεταβολή κι έτρεξε πίσω του. Στο χολ του κάτω ορόφου, τον άρπαξε από το μπράτσο, τον τράβηξε προς το καθιστικό και μόλις μπήκαν μέσα έκλεισε την πόρτα.

«Εντάξει, λοιπόν», του είπε, αντιμετωπίζοντάς τον καταπρόσω­πο. «Ας το συζητήσουμε εδώ. Είσαι... ερωτευμένος με τη δεσποινί­δα Φάρινγκτον;»

«Όχι... Ίσως... Δεν ξέρω», είπε ο Κιτ, με μια χειρονομία αγα­νάκτησης. «Μου αρέσει. Με ευχαριστεί να είμαι κοντά της. Τόσο παράξενο είναι να θέλω να περάσω λίγο χρόνο με μια γοητευτική κοπέλα;»

«Όχι, δεν είναι παράξενο», είπε η Άννα με κατανόηση και πήγε κοντά του. «Είναι ακριβώς αυτό που θα έπρεπε να κάνεις».

«Και συγχρόνως ακριβώς αυτό που δεν μπορώ να κάνω!» πέταξε αγριεμένος εκείνος και απομακρύνθηκε. «Αες να μην ξέρω ότι είναι αδύνατον;»

«Ω Κιτ...» Τα μάτια της βούρκωσαν. «Συγνώμη. Δεν έπρεπε να σε ανακρίνω έτσι... Δε θέλω να σου κάνω κουμάντο. Δεν είμαι δε- σμοφύλακάς σου. Είναι που... δε θέλω να πληγωθείς», κατέληξε με φωνή σαν ψίθυρο.

«Όπως πληγώθηκες εσύ;» τη ρώτησε ο αδερφός της, πλησιάζο- ντάς την.

Η Άννα μαρμάρωσε. «Δεν καταλαβαίνω τι εννοείς».«Έλα τώρα, Άννα. Δεν είμαι χαζός. Δεν έχει νόημα να υποκρίνε­

σαι σ’ εμένα. Σε γνωρίζω είκοσι τέσσερα χρόνια, το ξέχασες; Μπορεί να μην ήμουν εδώ όταν έγινε, αλλά δε σημαίνει πως δεν το κατάλα­βα. Σας είδα πώς χορεύατε στη βεγγέρα, όπως και πρόσεξα πώς τον απέφευγες όλη την υπόλοιπη βραδιά».

wWw.GreekLeech.info

wWw.GreekLeech.info

wWw.GreekLeech.info

128 C a n d a c e C a m p

Η Άννα δεν έβρισκε τι να πει. Αρκέστηκε να καθίσει σε μια πο­λυθρόνα, νιώθοντας ξαφνικά ένα ράκος.

«Δε θέλησες ποτέ να τα ξεχάσεις όλα;» τη ρώτησε ο Κιτ, με φω­νή χρωματισμένη από συγκίνηση. «Δε σου ήρθε ποτέ να πεις “Στο διάβολο όλα!” και να κοιτάξεις μόνο πώς θα γίνεις ευτυχισμένη; Ω, ένας Θεός ξέρει πόσο πολύ το θέλω εγώ!»

«Μα δεν μπορούμε», είπε η Άννα. «Το καταλαβαίνεις πως δεν μπορούμε».

«Όχι, δεν το καταλαβαίνω! Δε θέλω να ζήσω για πάντα έτσι. Εσύ; Σου αρκεί να ζεις μισή ζωή;»

«Όχι βέβαια! Θέλω κι εγώ να ζήσω σαν όλους τους ανθρώπους! Αλλά δεν μπορώ».

«Μπορείς!»«Ναι, αν αδιαφορήσω για το τι είναι σωστό! Αν σκεφτώ μόνο

τον εαυτό μου!» Πετάχτηκε όρθια και κοίταξε τον αδερφό της στα μάτια. «Αλλά ούτε εσύ ούτε εγώ είμαστε τέτοιοι άνθρωποι».

«Μα τι αξία έχει η ζωή αν δεν μπορέσουμε να γνωρίσουμε ποτέ την αγάπη και την ευτυχία;» αντέτεινε ο Κιτ. «Ποιο το νόημα;»

«Υπάρχουν επίσης η τιμή και το καθήκον! Η ικανοποίηση που νιώθεις όταν κάνεις αυτό που ξέρεις ότι είναι το σωστό».

«Αλήθεια; Κι είναι αρκετό αυτό;»«Μερικές φορές οφείλει να είναι», του απάντησε θλιμμένα.«Για μένα δεν ξέρω αν είναι αρκετό». Μ ’ αυτά τα λόγια, ο Κιτ

βγήκε από το δωμάτιο.

Ο νεαρός άντρας διέσχιζε το γεφυράκι με τα χέρια στις τσέπες. Σφύ­ριζε. Ήταν δεκαοχτώ χρονών. Είχε περάσει αυτή την όμορφη βραδιά στο καπηλειό, με γέλια και κουβεντολόι με τα φιλαράκια του. Όταν η σερβιτόρα τού πήγε το ποτό του, του χαμογέλασε. Το βλέμμα της έδειχνε να τον ενθαρρύνει. Ίσως την επόμενη φορά να έμενε μέχρι το κλείσιμο για να της μιλήσει και να τη συνοδέψει ως το σπίτι της...

Απόψε όμως έπρεπε να γυρίσει νωρίς. Ήταν καλοκαίρι και την επόμενη μέρα είχε πολλή δουλειά στα χωράφια. Θα άκουγε τον εξά­ψαλμο από τον πατέρα του αν επέστρεφε τα ξημερώματα και στουπί στο μεθύσι. Όχι πως τον ένοιαζε για το ποτό · τον πείραζε που θα λού-

Η Κα τ α ρ α τ ο υ Γ ο υ ίν τ ε ρσ ε τ 129

φαρε την επομένη στη δουλειά επειδή θα είχε πονοκέφαλο και μάτια πρησμένα και κόκκινα σαν ντομάτες.

Καθώς κατέβαινε από το γεφυράκι τρέκλισε και πιάστηκε από την κουπαστή. Χαχάνιζε μόνος του με την κατάστασή του. Ίσως τελικά να μην είχε φύγει αρκετά νωρίς. Έπιασε πάλι να σφυρίζει και προχώρησε προς τη συστάδα των δέντρων που ξεκινούσε μετά τη γέφυρα. Κα­θώς έμπαινε ανάμεσα στα δέντρα, άκουσε ένα θόρυβο και γύρισε να κοιτάξει πίσω του. Δεν έβλεπε τίποτα μέσα στο σκοτάδι, που γινόταν ακόμα πιο βαθύ από τις φυλλωσιές των δέντρων που απλώνονταν από πάνω του. Το φεγγάρι δεν ήταν πια γεμάτο, όπως την άλλη φορά, τότε που η Εστέλ Έικινς συναντήθηκε με το Χάρο.

Ένα ρίγος τον διαπέρασε μόλις τη σκέφτηκε. Δεν τη γνώριζε, αλ­λά λυπόταν που είχε φύγει τόσο άδικα κι άσπλαχνα από τη ζωή. Είχε ακούσει πως ήταν το Τέρας, που επέστρεψε ύστερα από όλα αυτά τα χρόνια, διψασμένο για αίμα. Φυσικά έλεγε μέσα του πως ο ίδιος δεν κινδύνευε. Αυτός ήταν ένας γερός και ρωμαλέος αγρότης, που μπορού­σε να προστατέψει τον εαυτό του μια χαρά. Όμως... θα ένιωθε μεγάλη ανακούφιση μόλις διέσχιζε τη συστάδα των δέντρων κι έφτανε στο σπίτι του. Δεν ήταν μεγάλη η απόσταση... ούτε κανένα ττυκνό δάσος.

Ένας κρότος ακούστηκε πίσω του. Τη στιγμή που στρεφόταν για να δει τι ήταν, κάποιος τον χτύπησε από πίσω και τον έριξε στο έδαφος. Πέφτοντας τρόμαξε, του κόπηκε η ανάσα. Καθώς αγωνιζόταν να ρου- φήξει αέρα, κάτι σκληρό χτύπησε το κρανίο του, μια έκρηξη αφόρητου πόνου έγινε μέσα στο κεφάλι του.

9

Η Άννα περπατούσε βιαστικά στο μονοπάτι, με τον Κον και τον Άλεξ στα δεξιά κι αριστερά της. Είχε φτάσει το πρωί στο Γ ουίντερ­σετ με την άμαξα, αλλά ήταν πολύ ευκολότερο και συντομότερο να πάνε με τα πόδια ως το σπίτι του Νικ Πέρκινς παρά με όχημα.

Τα αγόρια ήταν, ως συνήθως, όλο απορίες. Τη ρωτούσαν για το ένα ή το άλλο φυτό, και σαν αντάλλαγμα της έλεγαν ιστορίες για τα φυτά και τα ζώα που τους είχε περιγράφει ο αδερφός τους, ο Θίο, από τα πολλά ταξίδια του.

«Αες ο Πέρκινς να μας αφήσει σήμερα να πάρουμε το σκυλί;» ρώτησε ο Άλεξ καθώς έφταναν στο γεφυράκι πάνω από το ποτάμι.

«Θα τον έχουμε στα όπα όπα», πρόσθεσε ο Κον. «Θα του αλλά­ζουμε εμείς τις γάζες και θα του βάζουμε τις αλοιφές, κι όλα όσα χρειάζεται».

«Δεν ξέρω», αποκρίθηκε χαμογελώντας η Άννα. «Φαντάζομαι ότι θα εξαρτηθεί από την κατάσταση του ζώου. Ίσως να μην πρέπει ακόμα να μετακινηθεί».

Φτάνοντας στο γεφυράκι, τα αγόρια σταμάτησαν λίγο για να δουν από ψηλά το ποταμάκι. Η Άννα στάθηκε κι εκείνη να χαζέψει τα γάργαρα νερά που κυλούσαν ανάμεσα από τις πέτρες. Στο τέρμα της γέφυρας την έπιασε ξαφνικά μια ανησυχία. Κοίταξε γύρω της, μη καταλαβαίνοντας γιατί ένιωθε έτσι. Και καθώς κατέβηκε από το γεφυράκι, το συναίσθημα γινόταν πιο έντονο σε κάθε βήμα της. Σταμάτησε και έφερε αυθόρμητα το χέρι της στο στομάχι της.

«Δεσποινίς Άννα;»«Είσαι καλά;»Η φωνές των διδύμων έφτασαν στα αυτιά της σαν από πολύ μα-

Η ΚΑΤΑΡΑΤΟΥ ΓΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ 131

κριά, ένα βουητό δυνάμωνε στο κεφάλι της. Φοβήθηκε ότι θα λι­ποθυμούσε, κι έτσι πήγε στον μεγάλο βράχο που έστεκε στην αρχή του μονοπατιού, κάτω από ένα δέντρο. Αλλά προτού φτάσει, την πλημμύρισε ένα κύμα πόνου ανάμεικτου με φόβο. Σταμάτησε, έτοι­μη να διπλωθεί στα δύο.

«ΔεσποινίςΆννα!» Την επόμενη στιγμή, τα αγόρια βρέθηκαν δί­πλα της, την έπιασαν από τα μπράτσα και την οδήγησαν στο βράχο.

Μέσα στο μυαλό της ήταν νύχτα, έβλεπε το βράχο, αχνά όμως. Διέκρινε τα δέντρα, άκουγε το θρόισμα των φύλλων. Ένιωθε σύγχυ­ση, αλλά και το σφίξιμο του πανικού στο στήθος της. Και ξαφνικά το έδαφος άρχισε να υψώνεται προς το μέρος της, κι εκείνη να πέ­φτει. Τότε πια ο τρόμος της γιγαντώθηκε.

«Το Τέρας», ψέλλισε.«Τι;» Ο Κον έσκυψε από πάνω της. «Τι είπες;»Η Άννα σήκωσε το κεφάλι. Το «όραμα» είχε διαλυθεί, ο πόνος

υποχωρούσε, αφήνοντάς τη να τρέμει σύγκορμη.«Δεν είσαι καλά, Άννα; Τι έπαθες;» Έσκυψε και ο Άλεξ για να την

κοιτάξει στο πρόσωπο. «Μπορεί να γυρίσει ένας από τους δυο μας στο σπίτι και να φωνάξει τον Ριντ ή τον Ρέιφ για να σε βοηθήσουν».

«Ε... δώστε μου ένα λεπτό. Νομίζω πως θα συνέλθω».«Σίγουρα;» Ο Άλεξ ίσιωσε το κορμί του και κοίταξε γύρω του.

Ξαφνικά σφίχτηκε ολόκληρος και έβγαλε μια πνιχτή κραυγή.Ο Κον και η Άννα στράφηκαν προς το μέρος του και τον είδαν

να στέκεται σαν στήλη άλατος, κοιτώντας μπροστά του. Ακολούθη­σαν το βλέμμα του και είδαν έναν άντρα ξαπλωμένο στην άκρη του μονοπατιού. Η Άννα κράτησε την ανάσα της, έκλεισε με το χέρι το στόμα της. Ο Κον με τον Άλεξ άρχισαν να προχωρούν, η Άννα τους φώναξε δυνατά.

«Σταθείτε! Όχι, μη...» άρχισε να λέει, όμως τα αγόρια είχαν ήδη απομακρυνθεί.

Πετάχτηκε αμέσως όρθια κι έτρεξε ξοπίσω τους. Αλλά όταν ε­κείνοι σταμάτησαν απότομα δίπλα στο πτώμα, η Άννα κόντεψε να πέσει πάνω τους. Για μερικές στιγμές, έμειναν και οι τρεις να κοιτά­ζουν το πτώμα που κειτόταν μπροστά τους.

Ήταν ένας νεαρός άντρας πεσμένος ανάσκελα, με τα χέρια και τα πόδια διάπλατα ανοιχτά. Τα ξανθά μαλλιά του ήταν απλωμένα

wWw.GreekLeech.info

wWw.GreekLeech.info

wWw.GreekLeech.info

132 C a n d a c e C a m p

σαν βεντάλια ολόγυρα από το κεφάλι του, τα μάτια του ήταν ορθά­νοιχτα και κοιτούσαν άψυχα τη φυλλωσιά του δέντρου από πάνω του. Το πουκάμισό του ήταν σκισμένο μπροστά και στα μανίκια, αποκαλύπτοντας μακρόστενες γρατζουνιές. Παντού υπήρχε αίμα, στα μαλλιά του, στην ανοιχτή πληγή στο λαιμό του, απ’ όπου είχε χυθεί στο στέρνο και στους ώμους του, είχε τρέξει στο χώμα γύρω του. Ήταν σκούρο και κολλώδες, λίμναζε σε κάποια σημεία. Ο αέ­ρας ήταν φορτωμένος με τη δριμεία μυρωδιά του.

Η Άννα πισωπάτησε. Ο Κον με τον Άλεξ στράφηκαν προς το μέρος της, με μάτια γουρλωμένα και πρόσωπα άσπρα σαν το χαρτί. Την κοίταξαν επίμονα για λίγο- ξαφνικά ο Άλεξ έτρεξε λίγο πιο πέ­ρα και γονάτισε θέλοντας να κάνει εμετό. Ο Κον πήγε κοντά στην Άννα, κάθισε στο μονοπάτι, αγκάλιασε τα γόνατά του κι έσκυψε το κεφάλι. Η Άννα κατάπινε το σάλιο της, συγκρατούσε με δυσκολία τη ναυτία που απειλούσε να την κατακλύσει. Έπρεπε να φανεί δυ­νατή. Έπρεπε να φροντίσει τα αγόρια. Τα πόδια της όμως έτρεμαν τόσο πολύ, που δεν ήξερε καν αν θα μπορούσε να σταθεί όρθια.

Έγειρε στον Κον. «Πάμε στο βράχο. Έλα».Του έδωσε το χέρι της για να τον βοηθήσει να σηκωθεί. Πρώτα

πήγαν στον Άλεξ, ο οποίος ήταν πάλι όρθιος και σκούπιζε το στόμα του. Κοίταξε την Άννα ντροπιασμένος.

«Συγνώμη, δεσποινίς Άννα».«Μη ζητάς συγνώμη. Κι εγώ έτσι ένιωσα». Έπιασε και τα δυο

αγόρια από τους ώμους. «Πάμε να καθίσουμε λίγο για να συνέλ- θουμε».

Μόλις έφτασαν, η Άννα κάθισε στο βράχο και οι δίδυμοι σωριά­στηκαν στο έδαφος μπροστά στα πόδια της. Κανείς δε μιλούσε για λίγο, παρά μόνο στρέφονταν κάθε τόσο και κοιτούσαν το πτώμα, που απείχε λίγα μέτρα.

«Τι του συνέβη;» ρώτησε τελικά ο Άλεξ.«Δεν ξέρω», απάντησε η Άννα.«Το Τέρας. Αυτό υποστηρίζουν όλοι οι υπηρέτες ότι σκότωσε

την κοπέλα», είπε ο Κον.«Παραμύθια», δήλωσε απαξιωτικά ο Άλεξ, όμως τα χείλη του

έτρεμαν όταν ξανακοίταξε το πτώμα.

Η Κ α τα ρα τ ο υ Γ ο υ ίν τ ε ρσε τ 133

«Πράγματι μοιάζει σαν να του επιτέθηκε κάποιο ζώο», παραδέ­χτηκε η Άννα. «Αλλά εγώ υποψιάζομαι πως το έκανε άνθρωπος».

«Ο ίδιος που σκότωσε την κοπέλα;» ρώτησε ο Κον.«Το πιθανότερο».«Πρέπει να ειδοποιήσουμε τον Ριντ», είπε ο Άλεξ.«Ναι, πρέπει», συμφώνησε η Άννα. «Μπορείτε να βάλετε μια

τρεχάλα ως το σπίτι και να τον φέρετε; Νομίζω πως εγώ πρέπει να... μείνω εδώ με το...» Η φωνή της έσβησε καθώς έστρεφε το βλέμμα της ακόμα μια φορά στον νεκρό νεαρό.

Ο Άλεξ με τον Κον κοιτάχτηκαν. «Δεν είναι σωστό να σε αφή- σουμε μόνη σου», είπε αβέβαια ο Άλεξ.

«Δε θα πάθω τίποτα», τον καθησύχασε η Άννα. «Ο πεθαμένος δεν μπορεί να με βλάψει, και είμαι σίγουρη ότι αυτός ή αυτό που τον σκότωσε έχει φύγει πια από εδώ».

«Δε μου φαίνεται σωστό», επέμεινε ο Κον. Τα δυο αγόρια κοιτά­χτηκαν πάλι. «Να πάει ο Άλεξ. Εγώ θα μείνω μαζί σου».

«Όχι, δε θέλω να πάει μόνος του». Η Άννα ήταν ανένδοτη.«Μα είπες ότι δεν υπάρχει κίνδυνος».«Ναι, υποθέτω, αλλά...»Ωστόσο τα αγόρια είχαν πάρει την απόφασή τους, αφού προφα­

νώς ήταν τόσο πεισματάρικα όσο ο αδερφός τους ο Ριντ. Τελικά, η Άννα συμφώνησε. Ο Κον κάθισε δίπλα της κι ο Άλεξ έφυγε τρέχο- ντας από τη γέφυρα.

Η Άννα ακούμπησε το χέρι της στον ώμο του Κον. «Σ’ ευχαρι­στώ που έμεινες μαζί μου. Ήταν πολύ ευγενικό εκ μέρους σας».

«Δε γινόταν να σε αφήσουμε εδώ μόνη σου», είπε με σοβαρότη­τα ο Κον. «Ένας τζέντλεμαν δε θα το έκανε ποτέ».

Η Άννα χαμογέλασε. «Πιστεύω πως και εσύ και ο Άλεξ είστε γνήσιοι τζέντλεμαν».

«Οι δάσκαλοί μας δε συμμερίζονται αυτή την άποψη», είπε το αγόρι, ξαναβρίσκοντας το χαμόγελό του.

«Τότε δεν είναι διορατικοί άνθρωποι».«Έτσι λέει και η Κύρια».Έμειναν σιωπηλοί για λίγο. Η Άννα είδε το βλέμμα του Κον να κα-

τευθύνεται προς το πτώμα και θέλησε να του αποσπάσει την προσοχή.

134 C a n d a c e C a m p

«Πώς αποφασίσατε να πάει ο Άλεξ; Δεν είδα να το συζητήσετε καθόλου».

Ο Κον ανασήκωσε τους ώμους. «Δε χρειάστηκε να το συζητή­σουμε. Το ξέραμε. Πάντα ξέρω τι σκέφτεται ο Άλεξ».

«Κι εκείνος ξέρει αυτό που σκέφτεσαι εσύ; Πρέπει να είναι πολύ όμορφη αυτού του είδους η επικοινωνία μ’ έναν άλλον άνθρωπο».

«Χμ... Το κακό είναι ότι δεν μπορείς να τον ξεγελάσεις».«Ναι, το καταλαβαίνω».Συνέχισε έτσι την κουβέντα, με σκοπό να ξεχάσουν λίγο και οι

δύο το πτώμα που κειτόταν λίγο παραπέρα. Συζήτησαν για οικοδι­δασκάλους και γκουβερνάντες, κι έτσι σύντομα η Άννα είχε σχημα­τίσει μια καλή ιδέα για τις απόψεις που είχε περί εκπαίδευσης και ανατροφής η μητέρα τους, η δούκισσα του Μπρότον. Δεν μπόρεσε να υπολογίσει πόσος χρόνος πέρασε ως τη στιγμή που άκουσε ένα θόρυβο. Στράφηκε απότομα, νιώθοντας την καρδιά της να βροντά­ει, και τότε είδε με ανακούφιση τον Ριντ να πλησιάζει πεζός προς το μέρος τους.

«Ριντ!» φώναξε και πετάχτηκε όρθια, ενώ ο Κον έτρεχε ήδη να συναντήσει τον αδερφό του στα μισά της γέφυρας. Ο Ριντ τον σή­κωσε ψηλά, τον φίλησε και αφού τον άφησε πάλι κάτω έτρεξε κο­ντά στην Άννα. Καθώς πλησίαζε, άνοιξε τα μπράτσα του και, χωρίς δεύτερη σκέψη, εκείνη φώλιασε ανακουφισμένη στην αγκαλιά του. Και μόνο τότε αφέθηκε να κλάψει. Ο Ριντ την κρατούσε σφιχτά, της χάιδευε την πλάτη και της μουρμούριζε λόγια κατανόησης. Η Άννα σχεδόν δεν άκουγε τι της έλεγε. Το μόνο που την ένοιαζε ήταν η παρηγοριά που της πρόσφερε. Το μόνο που καταλάβαινε ήταν η αίσθηση της ζεστασιάς και της δύναμης του κορμιού του, που την τύλιγε, την προστάτευε, την ηρεμούσε. Ένιωσε τα χείλη του να φι­λάνε τα μαλλιά της, τον άκουσε να ψιθυρίζει το όνομά της.

Κι έπειτα ήχησαν οπλές αλόγου που διέσχιζε το ποτάμι. Απο­τραβήχτηκαν απρόθυμα και γύρισαν να δουν ποιος ήταν. Ο Ρέιφ Μάκινταϊρ κατέφθασε και ξεπέζεψε. Η Άννα παρατήρησε πως από τη ζώνη του κρεμόταν ένα πιστόλι. Αφού έδεσε το άλογό του σ’ ένα χαμηλό κλαδί, πήγε κοντά τους με δυο δρασκελιές.

«Η Κύρια έστειλε να ειδοποιήσουν το γιατρό και το χωροφύ­λακα. Φαντάζομαι ότι όπου να ’ναι θα έρθουν κι αυτοί». Έγειρε

Η ΚΑΤΑΡΑΤΟΥ ΓΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ 135

λίγο το καπέλο του χαιρετώντας την Άννα. «Δεσποινίς μου». Έπειτα ανακάτεψε τα μαλλιά του Κον και τον αγκάλιασε δυνατά. «Είσαι καλά, μικρέ;» Ο Κον έγνεψε καταφατικά. Ο Ρέιφ τον χτύπησε απα­λά στην πλάτη και έδειξε με το κεφάλι προς το πτώμα. «Πάω να ρίξω μια ματιά».

Η Άννα άφησε ένα μικρό βογκητό φόβου και τέντωσε το χέρι της προς το μέρος του για να τον αποτρέψει. Ο Ρέιφ κοντοστάθηκε και της χαμογέλασε, όμως η Άννα διέκρινε στο βλέμμα του κάτι που δεν είχε δει άλλη φορά, μια σκληρή έκφραση, γεμάτη γνώση του κόσμου. «Μην ανησυχείς, δεσποινίς μου», της είπε. «Έχω δει πολλά πτώματα στη ζωή μου».

Πλησίασε, έσκυψε στην αρχή πάνω από το πτώμα, και μετά γο­νάτισε προσεκτικά δίπλα του στο ένα πόδι.

Ο Ριντ στράφηκε στην Άννα, κι εκείνη ευχήθηκε να είχε ακόμα γύρω της τυλιγμένα τα μπράτσα του, αλλά παραμέρισε αμέσως τις επικίνδυνες σκέψεις.

«Τον γνώριζες;» τη ρώτησε.«Δεν ξέρω το όνομά του. Νομίζω ότι είναι κάποιος από τους

Τζόνσον... Είναι πολλά ξαδέρφια. Οι γονείς τους είναι αγρότες». Βύθισε το βλέμμα της στο κενό κι ένιωσε πάλι να ανακατεύεται. «Στην κατάσταση που είναι, δε νομίζω ότι θα τον αναγνώριζα, ακό­μα κι αν τον ήξερα καλά».

«Μην το σκέφτεσαι», τη συμβούλεψε ο Ριντ και την έπιασε από το μπράτσο. «Ξέχασέ το».

«Δεν μπορώ». Έπιασε το μέτωπό της με χέρι που έτρεμε. «Φο­βάμαι πως κάθε φορά που θα κλείνω τα μάτια μου θα βλέπω... Ω Ριντ, δεν ξέρεις πόσο στενοχωριέμαι που τον είδαν τα αγόρια». Έστρεψε το βλέμμα της στον Κον, οποίος στεκόταν στο γεφυράκι και κοιτούσε κάτω το νερό.

«Δε γινόταν να το αποφύγεις. Θα τους μιλήσω εγώ, θα τους εξη­γήσει κι ο Ρέιφ». Γύρισε προς το μέρος του φίλου του και τον είδε να επιστρέφει κοντά τους. «Ο Ρέιφ έζησε τον αμερικανικό εμφύλιο. Δεν μπορείς να φανταστείς τι έχουν δει τα μάτια του. Αυτός θα τους βοηθήσει σίγουρα», πρόσθεσε. «Βρήκες τίποτα;» ρώτησε τον Ρέιφ.

«Τώρα να δεις τι συζητήσεις έχουν να γίνουν για το Τέρας», είπε εκείνος σαρκαστικά.

136 C a n d a c e C a m p

«Μοιάζει με επίθεση ζώου;»«Έχει στηθεί για να φανεί έτσι. Αλλά το μόνο ζώο που εμπλέκε­

ται εδώ είναι ο άνθρωπος».«Είσαι σίγουρος;» τον ρώτησε η Άννα.«Αυτά τα σημάδια δεν έχουν προέλθει από κανένα γνωστό μου

είδος ζώου. Μόνο οι αρκούδες έχουν τόσο μεγάλες πατούσες, αλ­λά δε νομίζω να τριγυρίζουν πολλές αρκούδες εδώ γύρω. Άλλω­στε, υποψιάζομαι ότι το πτώμα μεταφέρθηκε. Μοιάζει σαν να είναι σκηνοθετημένο... Λες και κάποιος το έστησε έτσι και σε αυτό το σημείο, ώστε να το βρουν».

«Μα γιατί;» ρώτησε η Άννα.«Αυτό, δεσποινίς, δεν το γνωρίζω. Έχω διαπιστώσει ότι οι άν­

θρωποι κάνουν πράγματα πέραν κάθε λογικής». Στράφηκε στον Ριντ. «Θα μείνω εδώ ώσπου να πας τη δεσποινίδα Χόλκομ και τον Κον στο σπίτι».

Ο Ριντ έγνεψε καταφατικά. «Εντάξει, ευχαριστώ. Θα επιστρέψω το συντομότερο».

Έπιασε την Άννα από το μπράτσο και ξεκίνησαν προς το γεφυ­ράκι. «Έπρεπε να έχω έρθει με το άλογο, όπως έκανε ο Ρέιφ, και να έφερνα μαζί μου κι ένα για σένα. Ύστερα από τέτοια εμπειρία, σίγουρα θα είσαι εξουθενωμένη».

«Πράγματι, τρέμουν τα γόνατά μου», παραδέχτηκε η Άννα, επι­χειρώντας ένα μικρό χαμόγελο. «Ω Ριντ! Το καημένο το παλικάρι! Τους δύστυχους τους γονείς του! Λεν αντέχω να το σκέφτομαι».

«Το ξέρω».Συνάντησαν τον Κον στο γεφυράκι και το διέσχισαν με κατεύ­

θυνση το Γ ουίντερσετ. Ο δρόμος της επιστροφής φάνταζε πολύ μα- κρύτερος απ’ ό,τι όταν πήγαιναν το πρωί, έτσι η Άννα δεχόταν με ανακούφιση τη στήριξη που της πρόσφερε ο Ριντ. Όταν έφτασαν στο Γουίντερσετ, ανέβηκαν αμέσως στο σαλόνι, όπου καθόταν η Κύρια με τη δεσποινίδα Φάρινγκτον και τον Άλεξ περιμένοντάς τους με ανυπομονησία.

«Άννα!» φώναξε η Κύρια όταν την είδε να μπαίνει, κι αμέσως σηκώθηκε κι έτρεξε κοντά της για να την αγκαλιάσει. «Έλα να καθί­σεις... Θέλεις να πω να μας φέρουν λίγο τσάι; Κι ίσως μετά θελήσεις να ξαπλώσεις λίγο...»

Η ΚΑΤΑΡΑΤΟΥ ΓΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ 137

«Φρόντισε την», είπε ο Ριντ στην αδερφή του. «Εγώ θα γυρίσω πίσω για να περιμένω με τον Ρέιφ. Μόλις έρθουν ο χωροφύλακας με το γιατρό, στείλ’ τους αμέσως».

«Εννοείται», απάντησε εκείνη, κι οδήγησε την Άννα στον καναπέ.Ο Ριντ ακολούθησε, κι όταν η Άννα είχε πια καθίσει, γονάτισε και

της έπιασε το χέρι. Τα δάχτυλά της τυλίχτηκαν στα δικά του καθώς συνειδητοποιούσε πως δεν ήθελε καθόλου να φύγει από κοντά της.

Εκείνος της χάρισε ένα ζεστό χαμόγελο και της έσφιξε το χέρι. «Άσε την Κύρια να σε περιποιηθεί λιγάκι. Θα επιστρέφω όσο πιο γρήγορα γίνεται. Προσπάθησε να το βγάλεις από το μυαλό σου».

Όταν ο Ριντ έφυγε, η Άννα ακολούθησε τη συμβουλή του κι άφησε την Κύρια και τη Ρόζμαρι να της βάλουν μαξιλάρια γύρω της για να νιώσει άνετα, να τη βοηθήσουν να χαλαρώσει με λίγο τσάι. Ο Άλεξ με τον Κον αποσύρθηκαν στο δωμάτιό τους. Όπως εξήγησε η Κύρια στην Άννα και στη Ρόζμαρι, τα αγόρια θα κατάφερναν παρέα να διαχειριστούν αυτό που είχε συμβεί, όπως έκαναν πάντα.

Η Κύρια πρότεινε στην Άννα να ξαπλώσει, αλλά εκείνη ήξερε ότι δε θα μπορούσε να κοιμηθεί. Στην πραγματικότητα δεν ήθελε καν να κλείσει τα μάτια της, γιατί ήξερε ότι αμέσως θα ερχόταν στο νου της η εικόνα του νεκρού νεαρού. Η Ρόζμαρι άρχισε να διαβάζει φωναχτά αποσπάσματα από τη Φεγγαρόπετρα του Γουίλκι Κόλινς, αλλά η Άννα δυσκολευόταν να συγκεντρωθεί στην πλοκή. Περίμενε να ακούσει τον Ριντ να επιστρέφει.

Όταν έφτασαν ο χωροφύλακας με το δόκτορα Φέλτον, η Άννα, που ήταν πιο εξοικειωμένη με την περιοχή από την Κύρια, τους έδω­σε οδηγίες για το πού ακριβώς τους περίμεναν ο Ριντ με τον Ρέιφ. Μόλις έφυγαν, η Ρόζμαρι έπιασε πάλι να διαβάζει. Ήταν αναμφίβο­λα γλυκύτατη κοπέλα, και η Άννα καταλάβαινε γιατί είχε γοητευτεί τόσο πολύ ο Κιτ μαζί της. Μακάρι να ήταν αλλιώς τα πράγματα...

Η ώρα περνούσε, το τσάι είχε ήδη κρυώσει στα φλιτζάνια όταν πια επέστρεψαν οι άντρες. Δεν είχαν να πουν και πολλά. Ο γιατρός είχε επιβεβαιώσει ότι τα τραύματα έμοιαζαν πολύ με εκείνα στο πτώ­μα της ΕστέλΈικινς, ενώ ο χωροφύλακας είχε αναγνωρίσει το θύμα. Ήταν ο Φρανκ Τζόνσον, που το αγρόκτημα του πατέρα του ήταν σχετικά κοντά στο γεφυράκι όπου είχε βρεθεί το πτώμα. Μάλιστα,

138 C a n d a c e C a m p

ο χωροφύλακας τον είχε δει στο καπηλειό το προηγούμενο βράδυ. Προφανώς επέστρεφε στο σπίτι του όταν του επιτέθηκε ο φονιάς.

Όταν ήπιαν όλοι λίγο τσάι ακόμα, ο Ριντ γύρισε την Άννα στο σπίτι της με το μόνιππό της, ενώ είχε δέσει το άλογό του από πίσω. Έτσι όπως κάθισαν δίπλα δίπλα στον περιορισμένο χώρο, το μπρά­τσο του ακουμπούσε στο δικό της. Ήταν πολύ όμορφο συναίσθημα να τον νιώθει τόσο κοντά της, δυνατό σαν βράχο. Δεν πολυμίλη- σαν στη διαδρομή, και η Άννα του ήταν ευγνώμων γι’ αυτή τη σιω­πή. Το σοκ που της είχαν προκαλέσει τα γεγονότα της μέρας ήταν ακόμα πολύ νωπό και δεν είχε διάθεση για κουβέντα. Της αρκούσε που ένιωθε το χάδι του απογευματινού ήλιου στην επιδερμίδα της, το άγγιγμα του αέρα στα μάγουλά της κι απολάμβανε τη γνώριμη ομορφιά του τοπίου.

Όταν έφτασαν στο Χόλκομ Μάνορ, ο Ριντ τη συνόδευσε ως την πόρτα ενώ εκείνη τον κρατούσε αγκαζέ σαν να ήταν το πιο φυσικό πράγμα του κόσμου. Το χέρι του κάλυψε στιγμιαία το δικό της. «Θα είσαι εντάξει; Ο αδερφός σου είναι εδώ;» ρώτησε ανήσυχος.

Η Άννα έγνεψε καταφατικά και του χαμογέλασε καθησυχαστικά. «Ναι, θα είμαι μια χαρά. Αογικά εδώ θα είναι ο Κιτ... αλλά κι αν δεν είναι, υπάρχουν ένα σωρό υπηρέτες».

Στάθηκαν για λίγο έτσι και κοιτάζονταν βουβοί. Η Άννα σκέφτη- κε πως θα έσκυβε να τη φιλήσει, και δεν ήξερε τι έπρεπε να κάνει. Ένιωθε τόσο κουρασμένη, τόσο θλιμμένη, που δεν είχε δυνάμεις να υψώσει, όπως συνήθως, ένα τείχος ανάμεσά τους. Αλλά την ίδια στιγμή άνοιξε την πόρτα ένας υπηρέτης και η μαγεία της στιγμής διαλύθηκε.

Ο Ριντ έγειρε το κεφάλι σε μια μικρή υπόκλιση και κατέβηκε τα σκαλιά για να πάει στο άλογό του. Η Άννα μπήκε μέσα και βρήκε τον Κιτ στο γραφείο του να μελετάει διάφορα έγγραφα. Μόλις την άκουσε, σήκωσε το βλέμμα του και της χαμογέλασε.

«Α, δόξα τω Θεώ. Ευχόμουν να έρθεις για να με γλιτώσεις από όλους αυτούς τους λογαριασμούς με τα ενοίκια των αγροκτημάτων».

«Ω Κιτ...» Δάκρυα ξεχύθηκαν από τα μάτια της, αιφνιδιάζοντας τόσο τον αδερφό της όσο και την ίδια.

«Τι συμβαίνει, Άννα;» Μεμιάς ο Κιτ σηκώθηκε κι έκανε το γύρο του γραφείου του για να πάει κοντά της.

Η ΚΑΤΑΡΑΤΟΥ ΓΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ 139

«Έγινε κι άλλη δολοφονία», του είπε κοφτά.«Τι είπες;» Την έπιασε από τα μπράτσα. «Είσαι σίγουρη;»«Ναι, εγώ βρήκα το πτώμα».Ο Κιτ την κοιτούσε έκπληκτος καθώς του διηγούνταν πώς είχαν

βρει τυχαία με τους δίδυμους το πτώμα λίγο πιο πέρα από το γεφυ­ράκι, χωρίς όμως να αναφέρει την αίσθηση της παγωνιάς και του φόβου που την κυρίευσε λίγο πριν το βρουν. Δεν είχε μιλήσει ποτέ στον αδερφό της για τα προμηνύματα και τα οράματά της.

«Θεέ μου», είπε εκείνος αδύναμα παίρνοντας τα χέρια του από τους ώμους της όταν η Άννα τελείωσε την αφήγησή της. «Τι στην ευχή γίνεται εδώ πέρα;»

«Ήταν κι αυτός σημαδεμένος όπως η Εστέλ», συνέχισε η Άννα. «Το είδα με τα μάτια μου, το είπε και ο γιατρός. Ήταν φρικτό. Αες και του είχε επιτεθεί κάποιο τεράστιο ζώο. Ο λαιμός του...» Σταμά­τησε και ξεροκατάπιε, ανίκανη να περιγράφει το άθλιο θέαμα.

Ο Κιτ την κοίταξε καχύποπτα. «Τι θέλεις να πεις;»«Δεν μπορώ παρά να αναρωτιέμαι...»«Όχι!» φώναξε εκείνος αυστηρά. «Ξέρω τι σκέφτεσαι, όμως δεν

είναι αλήθεια. Είναι αδύνατον. Πώς μπορείς έστω και να σου περ­νάει από το μυαλό; Αυτός ποτέ δε θα...»

«Πώς είσαι τόσο σίγουρος;» τον ρώτησε η Άννα, ψάχνοντας απε­γνωσμένα με το βλέμμα το πρόσωπο του αδερφού της. «Εγώ δεν είμαι».

«Αποκλείεται», επέμεινε ο Κιτ, αλλά δεν την κοιτούσε πια στα μάτια. Είχε στυλώσει το βλέμμα του στο χαλί, λες και υπήρχε εκεί κάποιο μυστικό. «Εντάξει», είπε στο τέλος. «Το πρωί πάμε εκεί. Πι­στεύεις ότι θα νιώσεις καλύτερα;»

«Ναι. Νομίζω ότι πρέπει να πάμε».

Το επόμενο πρωί ξεκίνησαν λίγο μετά το πρόγευμα. Διέσχισαν τον κήπο τους και ακολούθησαν το μονοπάτι που έβγαζε στο δάσος. Η Άννα παρέκαμψε το σημείο όπου είχε αισθανθεί για πρώτη φορά τον πόνο που την είχε μουδιάσει. Η κλίση του εδάφους άρχισε να μεγαλώνει καθώς πλησίαζαν στο Κρέιντον Top. Στην πέρα άκρη του ο λόφος κατέληγε σε γκρεμό, προσφέροντας ανεμπόδιστη θέα της εξοχής για μίλια μακριά. Εκεί το έδαφος ήταν απόκρημνο, αλλά

wWw.GreekLeech.info

wWw.GreekLeech.info

140 C a n d a c e C a m p

από την κοντινή πλευρά, η κλίση ήταν σταδιακή, ένας λόφος με πυκνά δέντρα και θάμνους που ανηφόριζε ομαλά, έπειτα γινόταν ίσιωμα και μετά ανηφόριζε πάλι. Εξαιτίας του πυκνού δάσους, δε συνήθιζαν οι ντόπιοι κι οι επισκέπτες να κάνουν περιπάτους εκεί. Ακόμα και όσοι αγαπούσαν την ορειβασία δεν ξέφευγαν ποτέ από το καθορισμένο μονοπάτι.

Ωστόσο ο Κιτ και η Αννα ακολούθησαν ένα άλλο δρομάκι, που οδηγούσε στα βάθη του δάσους και ξετυλιγόταν ανάμεσα από δέ­ντρα και βράχια. Ύστερα από λίγη ώρα συνάντησαν μια σειρά από πέτρες που σχημάτιζαν ένα μεγάλο ημικύκλιο, οι άκρες του οποίου χάνονταν πίσω από τους θάμνους. Πέρασαν πάνω από τις πέτρες και άρχισαν να γραπώνονται από τα κλαδιά των δέντρων για να σκαρφαλώνουν ευκολότερα στα πιο απότομα σημεία. Στη συνέχεια ακολούθησαν ένα στενό αλλά όχι ιδιαίτερα δύσβατο μονοπάτι, που οδηγούσε στην πλαγιά του λόφου. Από εκεί και πέρα όμως, το έδα­φος γινόταν βραχώδες και απόκρημνο.

Εκεί, πάνω στο βράχο, φώλιαζε ένα μικρό καλυβάκι, δυσδιά­κριτο μέσα στα δέντρα και τους θάμνους που το περικύκλωναν. Ένας άντρας καθόταν σ’ ένα σκαμνί στο κατώφλι και σκάλιζε ένα κομμάτι ξύλου. Μπροστά του ήταν αναμμένη μια μικρή φωτιά κι από πάνω της κρεμόταν ένα τσουκάλι. Ένα ημικύκλιο από λιθάρια, όμοιο μ’ αυτό που είχαν συναντήσει προηγουμένως, διέτρεχε την πρόσοψη του μικρού σπιτιού κι εκτεινόταν κι από τις δυο πλευρές, σχηματίζοντας έναν κύκλο ως τον γκρεμό.

Ένας ακόμα άντρας, που αρχικά περνούσε απαρατήρητος, ήταν τυλιγμένος με μια κουβέρτα, ξαπλωμένος κάτω από ένα δέντρο. Ένα ξύλινο πηχάκι ήταν μπηγμένο στο χώμα εκεί που τέλειωναν τα πόδια του κι ένα άλλο δίπλα στο κεφάλι του.

Καθώς πλησίαζαν, ο Κιτ πάτησε ένα ξερόκλαδο. Ακούγοντας το θόρυβο, ο άντρας που ήταν ξαπλωμένος ανακάθισε και τους κοίταξε αγριεμένα.

«Όλα καλά, κύριε», του είπε ο άλλος άντρας, ο οποίος μόλις τους είδε σηκώθηκε και προχώρησε προς το μέρος τους. «Κύριε Κιτ, δε­σποινίς Άννα. Πόσο χαίρομαι που σας βλέπω».

«Γεια σου, Αρθουρ», απάντησε ο Κιτ στον άντρα που τους πλη­σίαζε. Μαζί με την αδερφή του περπατούσαν αργά και ήρεμα.

Η ΚΑΤΑΡΑ ΤΟΥ ΓΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ 141

Ο άλλος άντρας σηκώθηκε από τις ρίζες του δέντρου, κοίταξε πρώτα τον Άρθουρ Μπράντμπερι και μετά πάλι τον Κιτ και την Άν­να. Ήταν μετρίου αναστήματος, φορούσε απλό βαμβακερό πουκά­μισο, σακάκι και παντελόνι από ύφασμα σερζ κι ήταν ξυπόλυτος. Τα μαλλιά του, καστανά με γκρίζες τούφες, φουντωτά και μακριά, ξεπερνούσαν το ύψος των ώμων του. Στο πρόσωπό του, που ήταν μουντζουρωμένο, φύτρωνε μια εξίσου μακριά γενειάδα, με περισ­σότερες γκρίζες τρίχες απ’ ό,τι στα μαλλιά του. Είχε ζωγραφισμένη μια σκούρα γραμμή στο μέτωπο και από μία σε κάθε μάγουλο, πάνω από το μούσι. Τα ανοιχτόχρωμα μάτια του δεν έμεναν σταθερά στην Άννα και τον Κιτ, αλλά μια έπεφταν στο χώμα δίπλα του και μια επέστρεφαν πάνω τους.

Ύψωσε το ένα χέρι προς το μέρος τους με την παλάμη προς τα έξω, δείχνοντάς τους ότι ήθελε να σταματήσουν. Εκείνοι πράγμα­τι σταμάτησαν. Στο σηκωμένο χέρι του τα νύχια ήταν υπερβολικά μεγάλα και γαμψά, έμοιαζαν με ζώου. Έτσι ήταν και τα νύχια του άλλου χεριού του, μόνο που σ’ αυτό το ένα είχε σπάσει και ήταν πιο κοντό από τα υπόλοιπα. Τα νύχια των ποδιών του ήταν επίσης πολύ πιο μακριά από το φυσιολογικό.

«Σας ξέρω εσάς», τους είπε στο τέλος.«Ναι, μας ξέρεις», είπε ο Κιτ.Τους έγνεψε αργόσυρτα. «Γεια».«Γεια σου, θείε Τσαρλς», απάντησαν τα δυο αδέρφια.

10

υ θείος έγνεψε ξανά. Ήταν ένα νεύμα κοφτό, γεμάτο σιγουριά, που το επανέλαβε δύο φορές. «Τι κάνετε; Είστε καλά;» ρώτησε, με φωνή εξευγενισμένη, σε πλήρη αντίθεση με τα απλά ρούχα και το αλλόκοτο παρουσιαστικό του.

«Ναι, καλά είμαστε», απάντησε ο Κιτ, φροντίζοντας όπως και η αδερφή του να μην πλησιάσουν περισσότερο τον θείο τους, γιατί δεν του άρεσε να στέκεται κάποιος πολύ κοντά του. «Εσύ τι κάνεις;»

«Καλά είμαι», απάντησε ο Τσαρλς ντε Γ ουίντερ. «Έχω το νου μου μήπως φανεί εκείνη. Προσέχω. Το ξέρετε αυτό».

«Ναι, το ξέρουμε», συμφώνησε η Άννα. «Πάντα προσέχεις».Το βλέμμα του στάθηκε λίγο επάνω της κι έπειτα απομακρύνθη­

κε πάλι. Η Άννα το είχε συνηθίσει. Στον θείο της δεν άρεσε ούτε να κοιτάζει τους άλλους στα μάτια. «Πρέπει να φυλαγόμαστε», τους είπε σταθερά. «Η άτιμη έχει βάλει παντού κατασκόπους. Προσπα­θούν να με βρουν». Χαμογέλασε. «Αλλά καταφέρνω και την ξεγε­λάω». Έδειξε με το κεφάλι τις πέτρες που περικύκλωναν το καλύβι και μετά χτύπησε με το χέρι ένα από τα ξύλινα πηχάκια στο σημείο όπου ήταν ξαπλωμένος λίγο νωρίτερα. Το πηχάκι κοσμούσαν κάθε­τα κάποια σύμβολα που έμοιαζαν με αραβική γραφή. Η Άννα ήξερε ότι ίδια σχέδια υπήρχαν και στο άλλο, όμως δεν είχε ιδέα τι σή- μαιναν. Πάντως ο θείος της επέμενε να κοιμάται ανάμεσα στα δυο πηχάκια, γιατί ένιωθε ότι έτσι μόνο ήταν ασφαλής.

Η Άννα και ο Κιτ, καθώς και σχεδόν οι πάντες στην περιοχή, πίστευαν πως ο αδερφός της μητέρας τους είχε πάρει το καράβι για τα Μπαρμπάντος πριν από μια δεκαετία. Την αλήθεια την είχε μάθει από τον πατέρα της μόλις πριν από τρία χρόνια. Ο θείος τους ήταν

Η Κ α τ α ρα τ ο υ Γ ο υ ίν τ ε ρσε τ 143

τρελός. Η Άννα θυμόταν πολύ καθαρά τη μέρα που ο πατέρας της ζήτησε να τη δει για να της ανακοινώσει κάτι πολύ σοβαρό. Ήταν η μέρα που γκρεμίστηκαν όλα τα όνειρά της.

Στο μεταξύ ο Άρθουρ στεκόταν μπροστά τους, είχε βγάλει το καπέλο του και υποκλινόταν πρώτα στον Κιτ και μετά στην Άννα. «Χαιρόμαστε πολύ που ήρθατε. Έτσι δεν είναι, μιλόρδε;» είπε.

«Ναι, στρατηγέ μου. Αλλά...» Ο Τσαρλς έριξε ανήσυχος μια μα­τιά προς το σημείο όπου ήταν ξαπλωμένος προηγουμένως. «Είναι ώρα να ξεκουραστώ». Ξανακοίταξε τα ανίψια του κι έπειτα το βλέμ­μα του στάθηκε λίγο πιο πέρα. «Πρέπει να κοιμηθώ, αφού, όπως γνωρίζετε, θα φυλάω σκοπιά όλο το βράδυ. Γιατί τότε είναι πιο πι­θανό να εμφανιστούν».

Ο Κιτ έγνεψε καταφατικά. «Το ξέρουμε, θείε Τσαρλς. Μην ανησυ­χείς. Πήγαινε να ξαπλώσεις. Εμείς θα τα πούμε λίγο με τον Άρθουρ».

Ο θείος φάνηκε να αμφιβάλλει λίγο καθώς κοιτούσε τον υπηρέτη του, αλλά ο Άρθουρ του έγνεψε καθησυχαστικά. «Θα φυλάω σκοπιά εγώ, μιλόρδε. Ο κύριος Κιτ και η δεσποινίς Άννα θα με βοηθάνε».

«Εντάξει. Αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι ξέρουν τι να προσέχουν».«Θα τους πω εγώ. Μην ανησυχείς, μιλόρδε. Θα έχουμε το νου

μας. Άλλωστε, είναι μέρα ακόμα».«Ναι, σωστά. Έχω και την προστασία μου». Ο Τσαρλς ντε Γ ου­

ίντερ τους έδειξε τις παλάμες του, όπου ήταν σχεδιασμένα με κάρ­βουνο κι άλλα ακαταλαβίστικα σύμβολα. «Τα άλλαξα, βλέπετε. Αυ­τά είναι καλύτερα από τα παλιά. Ο Γαβριήλ μου το είπε».

«Ωραία, χαίρομαι». Η Άννα του χαμογέλασε. Αυτός ήταν ο πιο σωστός τρόπος αντιμετώπισης.

Προχώρησαν με τον Άρθουρ ως την είσοδο της καλύβας. Εκεί­νος μπήκε μια στιγμή μέσα και τους έβγαλε δύο καρέκλες για να καθίσουν.

«Πώς τα πάει;» ρώτησε ο Κιτ, δείχνοντας με το κεφάλι τον θείο του, ο οποίος τυλιγόταν προσεκτικά με την κουβέρτα του και ξά­πλωνε ανάμεσα στα πηχάκια.

«Έχει τις καλές μέρες του, έχει και τις κακές του», απάντησε αό­ριστα ο Άρθουρ. Φρόντιζε τον θείο τους από τότε που ο Τσαρλς ντε Γ ουίντερ ήταν μικρό παιδί, και τον αποχωρίστηκε μόνο όταν μεγά­λωσε και τον έστειλαν για σπουδές. Οι περισσότεροι νέοι της σειράς

144 C a n d a c e C a m p

του επιστρέφοντας από την Οξφόρδη δε θα επέλεγαν τον Άρθουρ Μπράντμπερι για βαλέ, αφού ήταν λίγο πιο χοντροκομμένος και στους τρόπους και στην ομιλία του από τους υπόλοιπους ακολού­θους, όμως ο Τσαρλς δεν ήθελε κανέναν άλλον. Ο Άρθουρ, από τη μεριά του, ήταν παραπάνω από πιστός στον αφέντη του. Δίχως άλλο, μόνο από βαθιά στοργή θα αποφάσιζε κάποιος να ζήσει έτσι προκει- μένου να φροντίζει έναν άνθρωπο στην κατάσταση του θείου τους.

«Τι έκανε αυτές τις μέρες;» ρώτησε η Άννα.Ο Άρθουρ την κοίταξε ξαφνιασμένος. «Ό,τι κάνει πάντα, δεσποι­

νίς». Έδειξε προς τον ξαπλωμένο Τσαρλς. «Ήσυχος ήταν. Μόνο αυ­τές τις ζωγραφιές έφτιαχνε στα χέρια του. Χαίρεται, νομίζει ότι τον προστατεύουν».

«Τις νύχτες... ήταν εδώ;» ζήτησε να μάθει ο Κιτ.Ο Άρθουρ πισωπάτησε λίγο και κοίταξε τα δύο αδέρφια σμίγο­

ντας τα φρύδια. «Γιατί μου κάνετε όλες αυτές τις ερωτήσεις; Τι συμ­βαίνει;»

«Απλώς θέλουμε να βεβαιωθούμε ότι ο θείος Τσαρλς δεν έχει πάει πουθενά τις τελευταίες νύχτες. Ότι ήταν εδώ συνέχεια».

«Φυσικά και ήταν εδώ. Πού να πήγαινε δηλαδή; Τα περισσότερα βράδια τα περνάει εδώ, έξω από την καλύβα ή σκαρφαλωμένος σε κάποιο δέντρο, και παραφυλάει ώστε οι “εκτελεστές της βασίλισ­σας” να μη βρουν τρόπο να περάσουν τον πέτρινο κύκλο».

«Δεν κάνει περιπολίες;» επέμεινε η Άννα. «Δεν ψάχνει όλη την περιοχή;»

«Ναι, μερικές φορές το κάνει», συμφώνησε απρόθυμα ο Άρθουρ. «Αλλά τον τελευταίο καιρό δε μου έχει αναφέρει τίποτα».

«Όμως εσύ κοιμάσαι τις νύχτες. Πώς είσαι σίγουρος ότι δεν έχει φύγει καθόλου από εδώ γύρω;»

Ο Άρθουρ κούνησε αρνητικά το κεφάλι. «Όχι, δεσποινίς. Δεν είμαι απόλυτα σίγουρος. Τι σημασία έχει;»

«Υπήρξε κάποιο πρόβλημα».«Τι; Έμαθε κανείς για το λόρδο;» ρώτησε αναστατωμένος ο Άρ­

θουρ.«Όχι. Δεν είναι αυτό. Έγιναν δύο φόνοι».«Φόνοι;» ρώτησε έκπληκτος ο άντρας. «Τι μου λέτε, δεσποινίς;»«Ο τρόπος που δολοφονήθηκαν είναι πολύ παράξενος. Στα πτώ­

Η ΚΑΤΑΡΑ ΤΟΥ ΓΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ 145

ματα υπήρχαν σημάδια που έμοιαζαν σαν να είχαν γίνει από νύχια ζώου».

Αρχικά ο Άρθουρ έμεινε να την κοιτάζει σαστισμένος, μετά όμως κατάλαβε. «Ω! Τα νύχια του. Μα, δεσποινίς, ο λόρδος δε θα έκανε ποτέ κακό σε κανέναν. Δε θα μπορούσε. Όσο κι αν αναστατώνεται μερικές φορές, δεν επιχείρησε ποτέ να με βλάψει. Είναι καλόκαρδος και ήπιος άνθρωπος. Το ξέρετε αυτό. Απλώς είναι λίγο... μπερδεμέ­νος, ας πούμε, και φοβάται».

«Όμως, Άρθουρ, αν... αν νόμιζε πως αυτοί οι άνθρωποι ήταν κα­τάσκοποι ή δολοφόνοι που είχε στείλει η βασίλισσα; Αν πίστεψε ότι θα τον έβλαπταν; Θα έπαιρνες όρκο ότι δε θα τους σκότωνε για να μην κάνουν κακό στον ίδιο ή σ’ εσένα;»

Ο Άρθουρ προβληματίστηκε. «Ε... όχι, δεσποινίς, μάλλον δε θα έπαιρνα όρκο. Όμως ήταν πολύ ήρεμος αυτές τις μέρες, σας το είπα. Νομίζει πως τον ορμήνεψε ο άγγελος να ζωγραφίσει όλα αυτά τα σημάδια στα χέρια του, και τώρα νιώθει πιο ασφαλής».

Η Άννα δάγκωσε το κάτω χείλος της. Ευχόταν να τους είχε κα­θησυχάσει περισσότερο ο Άρθουρ. Φυσικά ήταν τόσο αφοσιωμένος στο λόρδο, που ποτέ δε θα πίστευε ότι θα έκανε κάτι τόσο τρομερό. Ούτε και η ίδια άλλωστε θεωρούσε τον θείο της ικανό για φόνο. Ωστόσο, στο πίσω μέρος του μυαλού της παρέμενε μια ενοχλητι­κή αμφιβολία, γιατί δεν ήξερε ως πού μπορούσε να φτάσει ο θείος Τσαρλς όταν γινόταν έρμαιο των ψευδαισθήσεών του.

«Πρόσεχέ τον, έτσι;» είπε ο Κιτ στον υπηρέτη.«Πάντα τον προσέχω, κύριε», απάντησε ο Άρθουρ δείχνοντας

προσβεβλημένος.«Το ξέρω. Είσαι εξαιρετικός μαζί του. Όμως πρέπει να είμαστε

απόλυτα σίγουροι ότι δε θα πάει πουθενά, ότι δε θα τον δει κανείς».«Κανείς δεν έρχεται εδώ πάνω, κύριε. Στους περισσότερους δεν

αρέσει το δάσος... Άλλωστε, δεν μπορείς να φτάσεις στην κορυφή του λόφου από εδώ. Μια δυο φορές που το επιχείρησαν κάποιοι δεν τον είδαν. Πρόλαβα και τους έστειλα από το άλλο μονοπάτι. Ο λόρ­δος πάντα κρύβεται όταν ακούει φωνές. Το ξέρετε καλά». Κούνησε το κεφάλι του. «Μην ανησυχείτε. Τον προσέχω. Κανείς δε θα μάθει τίποτα γ ι’ αυτόν, ούτε κανείς θα πάθει κακό -τουλάχιστον όχι από τον θείο σας».

146 C a n d a c e C a m p

* * *

«Δε νιώθεις καλύτερα τώρα;» ρώτησε ο Κιτ την Άννα λίγο αργότε­ρα, όταν οι δυο τους απομακρύνονταν από το κρησφύγετο του θείου Τσαρλς.

«Ναι, κάπως», συμφώνησε εκείνη. «Μας είπε άλλωστε ότι εί­ναι ήρεμος αυτή την περίοδο. Δε θα ήταν ήρεμος αν είχε σκοτώσει κάποιον, ακόμα κι αν πίστευε ότι ήταν κατάσκοπος ή δολοφόνος».

«Ο Άρθουρ θα το παρατηρούσε αμέσως αν ο θείος φερόταν πα­ράξενα. Του είναι πολύ αφοσιωμένος βέβαια, αλλά δε νομίζω ότι θα κάλυπτε ποτέ κάτι τόσο σοβαρό για χάρη του».

Κατηφόρισαν προσεκτικά το λόφο χωρίς να μιλούν για λίγο, ώ­σπου έφτασαν σε πιο ομαλό έδαφος. «Άυπάμαι πολύ που τον βλέπω έτσι», είπε τότε αναστενάζοντας η Άννα. «Τον θυμάσαι όταν ήμαστε παιδιά; Θυμάσαι που είχε πάντα ένα βάζο με καραμέλες στο γρα­φείο του και κάθε φορά που πηγαίναμε μας πρόσφερε;»

Ο Κιτ χαμογέλασε σφιγμένα. «Ναι, το θυμάμαι. Είναι πολύ κρί­μα...» είπε και ομολόγησε: «Αυτό που με φοβίζει είναι... μήπως το πάθω κι εγώ».

«Το ξέρω. Κι εμένα με τρομοκρατεί αυτή η σκέψη».Η τρέλα εμφανίστηκε στον θείο τους όταν ήταν αρκετά μεγάλος

πια. Στην αρχή οι κρίσεις του ήταν μόνο παροδικές. Στη διάρκεια των «καλών ημερών του» ήταν φυσιολογικός. Σταδιακά όμως οι «κρίσεις» πλήθαιναν και η συμπεριφορά του γινόταν όλο και πιο παράξενη, ώσπου ήταν πια δύσκολο να το κρύβουν από το προσω­πικό. Η επιμονή του να ζει στην ύπαιθρο ήταν ο κόμπος στο χτένι, μια παραξενιά που πλέον δεν μπορούσε να δικαιολογηθεί με τίποτα, κι έτσι ο πατέρας της Άννας αποφάσισε να κρύψει την τρέλα του λόρδου Ντε Γ ουίντερ από τον υπόλοιπο κόσμο.

Φυσικά, τα δύο αδέρφια ήταν αδύνατον να μην αναζητούν τυχόν πρώιμα ίχνη της τρέλας και στον εαυτό τους, να μην εξετάζουν προ­σεκτικά ακόμα και την παραμικρή παραξενιά τους, μήπως υποδή­λωνε κάτι χειρότερο. Πίσω από καθετί που έκαναν η Άννα κι ο Κιτ υπήρχε αυτός ο μόνιμος φόβος. Η σκέψη ότι ίσως κάποτε είχαν τη μοίρα του θείου τους ήταν ένα μόνιμο νήμα στο υφάδι της ζωής τους.

Όταν έφτασαν στο σπίτι, αιφνιδιάστηκαν βλέποντας την άμαξα της Κύρια απέξω. Η Κύρια με τη φίλη της τη Ρόζμαρι κάθονταν στο

Η ΚΑΤΑΡΑΤΟΥ ΓΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ 147

μπροστινό σαλόνι κι έπιναν το τσάι που με μεγάλη προθυμία είχε σπεύσει να τους ετοιμάσει ο μπάτλερ.

«Κύρια!» αναφώνησε η Άννα μόλις μπήκαν με τον Κιτ στο δω­μάτιο. «Τι ευχάριστη έκπληξη!»

«Φοβάμαι ότι θα με θεωρήσετε ανάγωγη που επέμενα να σας περιμένω, αλλά ο μπάτλερ είπε πως λείπατε ήδη αρκετή ώρα, και ήλπιζα ότι θα σας προλάβω».

«Κάθε άλλο παρά ανάγωγη σε θεωρούμε!» τη βεβαίωσε η Άννα. «Έκανες πολύ καλά που μας περίμενες. Να σου προσφέρουμε κάτι άλλο εκτός από τσάι;»

«Ω, όχι. Ο μπάτλερ σας μας έχει προτείνει ήδη το μισό κελάρι, αλλά φάγαμε αργά πρόγευμα».

Καθώς η Κύρια με την Άννα συζητούσαν, ο Κιτ βρήκε την ευ­καιρία να μιλήσει με τη Ρόζμαρι Φάρινγκτον και να της προτείνει έναν περίπατο στους κήπους του αρχοντικού. Παρ’ όλο που κοκκί­νισε, η Ρόζμαρι δε δίστασε να δεχτεί, κι έτσι οι δυο τους βγήκαν από το σαλόνι. Η Κύρια τους κοιτούσε ενώ απομακρύνονταν.

«Νομίζω», άρχισε να λέει στην Άννα χαμογελαστά, «πως υπάρ­χει μια ιδιαίτερη συμπάθεια ανάμεσα στον αδερφό σου και στη φί­λη μου».

«Η Ρόζμαρι είναι πολύ γλυκιά κοπέλα», είπε επιφυλακτικά η Άννα.

«Δυστυχώς, φοβάμαι ότι θα τους χαλάσω τα σχέδια».Η Άννα την κοίταξε απορημένη.«Περάσαμε από εδώ για να σας πούμε ότι θα φύγουμε για το

Άονδίνο αμέσως μόλις μαζέψουμε τα πράγματά μας κι ετοιμαστού­με... το πιθανότερο, αύριο το απόγευμα».

Στη σκέψη ότι ο Ριντ δε θα ήταν πια εκεί, η Άννα ένιωσε ένα σφίξιμο στην καρδιά της. Ήξερε βέβαια πως αυτό θα ήταν το καλύ­τερο και για τους δυο τους, αλλά δεν έπαυε να κάνει το μέλλον να φαντάζει ακόμα πιο έρημο. Ωστόσο πήρε μια έκφραση ήπιας απογο­ήτευσης. «Ω, τι κρίμα, λυπάμαι που το ακούω».

«Συνήθως δε δειλιάζω», συνέχισε η Κύρια. «Όμως οφείλω να σκε- φτώ τη μικρή Έμιλι και τους δίδυμους, για να μην αναφέρω την καλε­σμένη μου. Είναι... είναι λίγο επικίνδυνο να παραμείνουμε εδώ, τώρα

148 C a n d a c e C a m p

που προφανώς κυκλοφορεί στην περιοχή ένας δολοφόνος ο οποίος χτυπάει στα τυφλά».

«Ναι, φυσικά. Δεν πρέπει να εκτεθούν σε κίνδυνο τα παιδιά ή η Ρόζμαρι», συμφώνησε η Άννα. «Το κατανοώ απόλυτα. Παρ’ όλα αυτά, νιώθω άσχημα που θα φύγετε».

«Να ’σαι καλά. Κι εμένα θα μου λείψεις. Εννοείται ότι πιο πολύ στενοχωριούνται οι δίδυμοι που θα φύγουμε. Προσπάθησαν να μας πείσουν ότι πρέπει να μείνουν για να βοηθήσουν στον εντοπισμό του ενόχου. Αλλά βλέπω ότι οι ικεσίες τους δεν έχουν το γνώριμο πάθος. Το γεγονός ότι βρήκαν χτες το πτώμα του νεαρού νομίζω ότι τους επηρέασε πολύ περισσότερο απ’ όσο θέλουν να παραδεχτούν».

«Αναμφίβολα. Λυπάμαι πολύ που έτυχε να είναι μαζί μου τα παιδιά την κακιά στιγμή».

«Πώς να το ήξερες;» την καθησύχασε η Κύρια. «Εγώ πάντως χαίρομαι που ήσουν μαζί τους και δε βρέθηκαν μόνοι τους μπροστά σ’ αυτό το θέαμα». Έγειρε μπροστά κι έπιασε αυθόρμητα το χέρι της Άννας. «Ελπίζω μέσα από την καρδιά μου να μην τελειώσει εδώ η φιλία μας. Θα χαρώ πολύ αν μας επισκεφθείτε στο Λονδίνο εσύ και ο αδερφός σου. Μπορούμε να κάνουμε ένα σωρό πράγματα. Η κοινωνική σεζόν είναι στο αποκορύφωμά της, και θα ήμουν ευτυ­χής αν ερχόσασταν. Θα πάμε παντού, θα περάσουμε εξαιρετικά. Σε παρακαλώ, υποσχέσου μου ότι θα έρθεις να μείνεις μαζί μας! Θα πω στη μητέρα μου να σου στείλει κι επίσημα πρόσκληση. Θα της άρεσε πολύ να σε γνωρίσει. Α, και να ξέρεις ότι το Μπρότον Χάουζ είναι τεράστιο για τη δική μας οικογένεια. Μη φοβάσαι ότι θα στρι- μωχτείτε με όλους εμάς εκεί μέσα!»

Η Άννα ενθουσιάστηκε, φάνηκε στο πρόσωπό της. Συμπαθού­σε πολύ την Κύρια κι ευχόταν να ήταν διαφορετικά τα πράγματα, να γίνονταν στενές φίλες. Βέβαια δεν μπορούσε να δεχτεί την πρό­σκλησή της. Θα της ήταν αδύνατον να επισκεφθεί το μέγαρο του δούκα, να μείνει στο ίδιο σπίτι με τον Ριντ. Όχι. Όσο έρημες κι αν φάνταζαν οι μέρες που έρχονταν, θα ήταν πολύ καλύτερα αν ο Ριντ, η Κύρια και όλοι οι υπόλοιποι έφευγαν. Μακροπρόθεσμα, αυτό θα αποδεικνυόταν καλό για την αναστατωμένη καρδιά της.

«Λυπάμαι πολύ», είπε τελικά, με γνήσια θλίψη. «Ο Κιτ κι εγώ πηγαίνουμε σπάνια στην πρωτεύουσα. Είμαστε απλοί επαρχιώτες!»

Η Κ α τα ρα τ ο υ Γ ο υ ίν τ ε ρσ ε τ 149

«Ανοησίες! Τέτοιες δικαιολογίες λέει συνήθως ο άντρας μου όταν προσπαθεί να αποφύγει κάτι».

Η Άννα γέλασε. «Όχι, αλήθεια, δεν προσπαθώ να το αποφύγω. Το καλοκαίρι είμαστε πολύ απασχολημένοι εδώ. Ο Κιτ πρέπει να φροντίζει τα πάντα που αφορούν και τα δύο κτήματα, και δε θέλω να τον αφήσω να τα κάνει όλα μόνος του».

«Εγώ πάντως θα σου γράψω, και θέλω να μου υποσχεθείς ότι θα μου απαντήσεις».

«Αυτό ναι, το υπόσχομαι».«Και θα δεις ότι στο τέλος θα σε πείσω να έρθεις».Ύστερα από λίγο, επέστρεψαν στο σαλόνι η Ρόζμαρι και ο Κιτ

με τα πρόσωπα ξαναμμένα. Η Άννα παρατήρησε ότι η κοπέλα έδει­χνε κλαμένη. Η Κύρια σηκώθηκε δείχνοντας ότι ήταν ώρα να φύ­γουν. Ο Κιτ και η Άννα τους ξεπροβόδισαν ως έξω, στην άμαξα.

«Αποχαιρετήστε εκ μέρους μας και το λόρδο Μόρλαντ», είπε η Άννα, φροντίζοντας να ακουστεί όσο πιο φυσική γινόταν.

Η Κύρια την κοίταξε έκπληκτη. «Τον Ριντ; Α, μα ο Ριντ δε θα έρ­θει μαζί μας στο Άονδίνο. Συγνώμη, δεν κατάλαβα ότι νόμιζες πως θα φύγει κι αυτός. Όχι, φεύγουμε ο Ρέιφ, το παιδί, εγώ, η Ρόζμαρι και οι δίδυμοι».

«Ω!» Ξαφνικά η καρδιά της Άννας αλάφρυνε. Είπε μέσα της πως κανονικά δε θα έπρεπε να χαίρεται. Αεν έπρεπε να θέλει να ξαναδεί τον Ριντ. «Μα... πρέπει να φύγει κι αυτός. Πρέπει να τον πείσεις να έρθει μαζί σας, για δική του ασφάλεια».

Η Κύρια γέλασε δυνατά. «Α, όχι! Αν έλεγα τέτοιο πράγμα στον Ριντ, τότε ήταν που θα πείσμωνε ακόμα περισσότερο».

Ο Κιτ βοήθησε τις γυναίκες να ανέβουν στην άμαξα, υποκλίθη- κε και στις δύο, αλλά κοιτούσε τη Ρόζμαρι. Εκείνη του έγνεψε αντίο και η άμαξα ξεκίνησε. Η Αννα στράφηκε στον αδερφό της, που δεν άφηνε από το βλέμμα του την άμαξα, ώσπου χάθηκε στο βάθος της δημοσιάς.

«Λυπάμαι, Κιτ», του είπε, γλιστρώντας το χέρι της μέσα στο δικό του.

«Καλύτερα που έγινε έτσι», μουρμούρισε εκείνος χωρίς να την κοιτάξει. «Θα είναι πιο εύκολο στο τέλος».

«Ναι, αλλά τώρα είναι πιο δύσκολο».

150 C a n d a c e C a m p

Ο Κιτ της έσφιξε το χέρι. «Δεν μπορώ να πω ότι αγαπηθήκαμε, όμως μου αρέσει... πάρα πολύ. Μου ζήτησε να την επισκεφθώ στο Λονδίνο. Είπε πως η Κύρια θα μας καλέσει στο Μπρότον Χάουζ».

«Μας κάλεσε».«Της είπα ότι είναι αδύνατον να πάμε. Πικράθηκε. Το είδα στα

μάτια της, αν και προσπάθησε να το κρύψει. Και τώρα νιώθω πιο άσχημα από ποτέ».

«Ω Κιτ...»Κατάφερε να της χαμογελάσει. «Τι αξιολύπητο δίδυμο είμαστε,

ε; Αν και δε νομίζω ότι θα μπορούσα να ζητήσω καλύτερη αδερφή για να γεράσουμε μαζί εδώ. Μας φαντάζεσαι στην ηλικία του Νικ Πέρκινς; Να παίζουμε χαρτιά κάθε βράδυ μπροστά στο τζάκι;» Έκα­νε μεταβολή, προχώρησε πάλι προς το σπίτι και παραμέρισε για να περάσει πρώτα η Άννα. «Είναι βαρύ φορτίο να κάνεις το σωστό, ε;»

Το επόμενο πρωί η Άννα ξαφνιάστηκε όταν, ενώ συνεννοούνταν με την οικονόμο, εμφανίστηκε ο μπάτλερ και της ανακοίνωσε ότι ο λόρ­δος Μόρλαντ με τους δίδυμους αδερφούς του είχαν έρθει να την επι- σκεφθούν.

Βγήκε τρέχοντας από την πτέρυγα των υπηρετών, σταμάτησε στον καθρέφτη του χολ για να ελέγξει το πρόσωπο και τα μαλλιά της, και στερέωσε με μια φουρκέτα μια ατίθαση τούφα. Ο Ριντ και οι δίδυμοι την περίμεναν στο επίσημο σαλόνι. Ο Άλεξ με τον Κον, που τσακώνονταν ως συνήθως, ηρέμησαν και στράφηκαν προς το μέρος της χαμογελαστοί.

«Άννα!»«Γεια σας, παιδιά!» Πήγε κοντά τους κι έπιασε τα χέρια τους.

«Πόσο χαίρομαι που σας βλέπω! Φοβήθηκα ότι θα φεύγατε χωρίς να με αποχαιρετήσετε».

«Ποτέ δε θα το κάναμε αυτό!» δήλωσε σθεναρά ο Κον. «Ο Ριντ μας υποσχέθηκε ότι θα μας έφερνε».

Η Άννα κοίταξε τον Ριντ. Εκείνος χαμογέλασε κι έγειρε το κεφά­λι του σε μια μικρή υπόκλιση. Μια γλυκιά ζεστασιά την πλημμύρι­σε. «Σ’ ευχαριστώ», του είπε.

«Χαρά μου», αποκρίθηκε εκείνος.«Μας πήγε και στον κύριο Πέρκινς χτες», την ενημέρωσε ο Άλεξ.

Η Κ α τα ρα τ ο υ Γ ο υ ίν τ ε ρσ ε τ 151

«Σοβαρά;» Η Άννα κοίταξε τον Ριντ, απορημένη που είχε αποφα­σίσει να ξαναπεράσει με τους δίδυμους από το μονοπάτι όπου είχαν ανακαλύψει το πτώμα.

«Πήγαμε με την άμαξα από τη δημοσιά», εξήγησε ο Ριντ, διαβά­ζοντας τη σκέψη της.

«Α, μάλιστα. Και πώς ήταν ο ασθενής;»«Πολύ καλύτερα. Μπορεί πια να σηκώνεται και να περπατάει, αν

και δεν έχει βγάλει ακόμα όλους τους επιδέσμους», απάντησε ο Άλεξ.«Ο Πέρκινς μας είπε ότι είναι αρκετά καλά, και αν τον θέλουμε

μπορούμε να τον πάρουμε μαζί μας στο Αονδίνο», ολοκλήρωσε ο Κον.

«Μα αυτά είναι υπέροχα νέα».«Θα έχουμε τα μάτια μας δεκατέσσερα για να μη συναντηθεί

ποτέ με το βόα», τη διαβεβαίωσε ο Άλεξ.«Αυτή είναι πράγματι καλή ιδέα», είπε η Άννα.«Ούτε με τον παπαγάλο μας», πρόσθεσε το αγόρι αφού το σκέ­

φτηκε λίγο.Η Άννα του χαμογέλασε. «Είμαι σίγουρη ότι θα του αρέσει πολύ

το νέο του σπιτικό. Επίσης νομίζω πως είναι πολύ σωστό που θα γυρίσετε στο Αονδίνο».

Ο Κον έγνεψε καταφατικά. «Μας το εξήγησε ο Ρέιφ... Αν επι­μέναμε να μείνουμε, η Κύρια θα ένιωθε υποχρεωμένη να μείνει κι εκείνη. Κι αν έμενε η Κύρια, θα έπρεπε να μείνουν και το μωρό και η δεσποινίς Φάρινγκτον. Οπότε ο μόνος τρόπος για να τους πείσει ο Ρέιφ να γυρίσουν πίσω ήταν να δεχτούμε να γυρίσουμε κι εμείς».

«Πολύ έξυπνο σχέδιο», είπε η Άννα, κλείνοντάς τους το μάτι.«Ναι», συμφώνησε ο Άλεξ, κλείνοντάς της κι αυτός το μάτι. «Ο

Ρέιφ έχει τον τρόπο του να καταφέρνει τους άλλους να κάνουν αυτό που θέλει».

«Σίγουρα το ίδιο είπε και στην Κύρια», πρόσθεσε ο Κον. «Τον ρώτησα, κι έβαλε τα γέλια. Αλλά, εδώ που τα λέμε, έχει δίκιο. Επι­πλέον, μου έλειψαν η μαμά και ο μπαμπάς».

«Νομίζω πως είστε κι οι δύο πολύ σοφά παιδιά. Το σωστό είναι να γυρίσετε στο Αονδίνο, αν και ομολογώ ότι θα μου λείψετε πάρα πολύ».

152 C a n d a c e C a m p

«Αλήθεια θα σου λείψουμε;» Το πρόσωπο του Άλεξ ακτινοβό­λησε. «Είσαι και η πρώτη, Άννα!»

«Ναι, ναι», είπε ο Κον. «Νομίζω ότι είσαι η πρώτη γυναίκα που μας συμπαθεί πέρα από τις αδερφές μας».

«Ελάτε τώρα! Δεν μπορεί να είναι τόσο ανόητες όλες οι γυναί­κες που έχετε γνωρίσει».

«Νομίζω πως είναι», είπε εμπιστευτικά ο Άλεξ. «Και κάμποσοι άντρες επίσης. Η Κύρια αναγκάστηκε να διώξει πολλούς οικοδιδα­σκάλους επειδή δε μας συμπαθούσαν».

«Η Κύρια ξέρει την αξία σας. Τώρα θα με αφήσετε να σας αγκα- λιάσω πριν φύγετε; Ή μήπως είστε πολύ μεγάλοι για αγκαλιές;»

Αντί για απάντηση δέχτηκε δυο σφιχτές αγκαλιές, και μ’ έκπλη­ξη συνειδητοποίησε ότι θα της έλειπαν πάρα πολύ οι δίδυμοι.

«Ελάτε, παιδιά, πρέπει να πηγαίνουμε», τους είπε ο Ριντ. «Ετοι­μάστε τα πόνι σας μέχρι να αποχαιρετήσω τη δεσποινίδα Χόλκομ».

ΟΙ δίδυμοι υπάκουσαν. Ήταν πράγματι πιο υποτονικοί, όπως είχε αφήσει η Κύρια να εννοηθεί την προηγούμενη μέρα, αν και η έννοια του «υποτονικού» ήταν σχετική σε ό,τι αφορούσε τον Κόν- σταντιν και τον Αλεξάντερ.

«Ελπίζω να το ξεπεράσουν», σχολίασε η Άννα μόλις τα παιδιά απομακρύνθηκαν. «Δε θέλω να τους σημαδέψει αυτή η άσχημη ε­μπειρία».

«Μην ανησυχείς. Τα παιδιά προσαρμόζονται γρήγορα. Ο Ρέιφ και η Κύρια θα τους βοηθήσουν πολύ. Η αλήθεια είναι ότι αυτό που αντίκρισαν ήταν φρικτό... Ήθελα να σιγουρευτώ ότι έχεις συνέλθει κι εσύ από το σοκ».

«Σ’ ευχαριστώ. Καλά είμαι. Είχα βέβαια εφιάλτες τις δύο τελευ­ταίες νύχτες, αλλά μάλλον είναι αναπόφευκτο. Σιγά σιγά το ξεπερ­νάω». Τον κοίταξε και θυμήθηκε πόση ανακούφιση είχε νιώσει όταν είχε γείρει επάνω του, πόση ασφάλεια είχε αισθανθεί δίπλα του. Και ήξερε ότι θα ένιωθε ακόμα καλύτερα αν μπορούσε να φωλιάσει και τώρα στην αγκαλιά του. Απέστρεψε το βλέμμα, ελπίζοντας ότι η έκφρασή της δεν είχε προδώσει τις σκέψεις της. «Εμαθες τίποτα παραπάνω για τους φόνους;»

Ο Ριντ έγνεψε αρνητικά. «Όχι. Άννα... σκοπεύω να ανακαλύψω ποιος σκότωσε αυτούς τους ανθρώπους». Ακούστηκε σαν υπόσχεση.

Η ΚΑΤΑΡΑΤΟΥ ΓΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ 153

Τον κοίταξε ξαφνιασμένη. Τα γκρίζα μάτια του ήταν γεμάτα απο­φασιστικότητα. «Μα γιατί; Αυτή είναι δουλειά του χωροφύλακα».

«Οπωσδήποτε. Όμως την προηγούμενη φορά δε βρήκε τον ένο­χο. Τίποτα δε μου λέει ότι θα εξιχνιάσει αυτό το έγκλημα. Δεν εί­ναι συνηθισμένος σε τέτοιες υποθέσεις. Είναι χωροφύλακας σ’ ένα μικρό χωριό...» Έσμιξε τα φρύδια του. «Πιστεύω πως θα χρειαστεί όλη τη βοήθεια που θα μπορούσαμε να του προσφέρουμε».

Η Αννα συμφώνησε γνέφοντας. Γνώριζε το χωροφύλακα καλύ­τερα απ’ ό,τι ο Ριντ, και ήξερε πως ήταν ένας απλός άνθρωπος, μα­θημένος να αντιμετωπίζει απλά προβλήματα. Δίχως άλλο, οι φόνοι των τελευταίων ημερών ήταν μεγάλο φορτίο για τις δικές του μόνο πλάτες.

«Θέλω να εξασφαλίσω ότι δε θα πάθει κακό κανείς άλλος», συ­νέχισε ο Ριντ, και ξαφνικά η Άννα συνειδητοποίησε ότι τον ενδιέ- φερε να ερευνήσει τους φόνους για το δικό της καλό. Φοβόταν ότι το όνειρό του σήμαινε πως θα γινόταν κι εκείνη στόχος του δολο­φόνου. Μπορεί να της είχε πει πως δεν την αγαπούσε πια, αλλά σίγουρα εξακολουθούσε να νοιάζεται. Μάλωσε τον εγωιστή εαυτό της επειδή ένιωσε να ζεσταίνεται η καρδιά της σ’ αυτή τη σκέψη.

«Ριντ, πιστεύεις ότι αυτοί οι θάνατοι συνδέονται κατά κάποιον τρόπο μ’ εμένα, έτσι δεν είναι; Εξαιτίας του ονείρου που είδες».

«Είναι λογικό να με απασχολεί».«Ίσως το όνειρό σου... αν σήμαινε κάτι, να ήταν μονάχα μια έν­

δειξη ότι θα έβρισκα ένα πτώμα. Δε βλέπω το λόγο αυτοί οι φόνοι να απειλούν εμένα περισσότερο από όποιον άλλον ζει στην περιοχή».

«Για την ώρα, ούτε κι εγώ. Αλλά δεν ξέρουμε γιατί επέλεξε αυ­τούς που σκότωσε, ούτε και ποιον θα αποφασίσει να σκοτώσει στη συνέχεια. Ο μόνος ασφαλής τρόπος για να αντιμετωπίσουμε το πρό­βλημα είναι να ανακαλύψουμε ποιος είναι ο ένοχος».

Η Άννα έμεινε για λίγο συλλογισμένη. «Πρόσεξες ότι το πρώ­το θύμα ήταν μια υπηρέτρια και το δεύτερο ένας αγρότης... όπως στους φόνους που είχαν γίνει πριν από πενήντα χρόνια;»

«Ναι, το σκέφτηκα. Είναι άξιο απορίας γιατί κάποιος αποφάσισε να μιμηθεί αυτούς τους παλιούς φόνους. Προφανώς έχουν κάποια σημασία για το δολοφόνο».

«Ναι, αλλά ποια; Ο τρόπος που έκανε τους φόνους αρκούσε για

154 C a n d a c e C a m p

να αναβιώσει τον τρόμο του Τέρατος στους ντόπιους. Γιατί να απο­ζητά τόσο μεγάλη ομοιότητα;»

«Ένας Θεός ξέρει. Δε νομίζω πως έχουμε να κάνουμε μ’ ένα λο­γικό άνθρωπο. Μπορεί να σημαίνουν γι’ αυτόν κάτι που ποτέ δε θα περνούσε από το μυαλό ενός φυσιολογικού ανθρώπου».

«Στο παρελθόν έγιναν μόνο δύο φόνοι. Ίσως σταματήσει εδώ».«Μακάρι. Αλλά δεν μπορούμε να στηριχτούμε σε ελπίδες».«Δηλαδή τι θα κάνεις;» ρώτησε η Άννα.«Πρώτα θα μελετήσω το θρύλο που σχετίζεται με το Τέρας,

καθώς και τους παλιούς φόνους. Σίγουρα θα υπάρχει κάποια αιτία που θέλει ο δολοφόνος να μας κάνει να πιστέψουμε ότι το Τέρας επέστρεψε διψασμένο για αίμα. Για ποιον άλλο λόγο θα αντέγραφε τόσο πιστά εκείνα τα φονικά; Σκοπεύω να ψάξω στη βιβλιοθήκη του Γουίντερσετ. Η αλήθεια είναι ότι ως τώρα δε μου δόθηκε η ευκαιρία, γιατί είναι τεράστια. Πιστεύω ότι κάτι θα υπάρχει σχετικά με τους τοπικούς θρύλους. Θα ήθελα επίσης να ρίξω μια ματιά σ’ αυτά τα αρχεία που ανέφερε ο γιατρός... τις σημειώσεις του πατέρα του και τα άρθρα των εφημερίδων της εποχής. Ίσως να βρω κάποιο στοιχείο στις αναφορές εκείνων των φόνων ικανό να με βοηθήσει να καταλάβω τι συμβαίνει σήμερα».

«Θέλω να σε βοηθήσω», του είπε η Άννα.Ο Ριντ ύψωσε τα φρύδια. «Μα...»«Μη μου πεις ότι είναι επικίνδυνο», τον προειδοποίησε. «Ήδη

φοβάσαι ότι εμπλέκομαι κατά κάποιον τρόπο. Δε νομίζω ότι θα κιν­δυνεύσω περισσότερο αν βοηθήσω στις έρευνες».

«Απλώς είναι ένα δυσάρεστο θέμα. Είσαι σίγουρη ότι θέλεις να δεις τις σημειώσεις του γιατρού και όλα αυτά;»

«Δεν είναι ότι θέλω. Έχω ήδη δει ένα από τα θύματα. Πόσο χει­ρότερο θα είναι να διαβάσω τις αναφορές για τους παλιούς φόνους; Νιώθω ότι είναι χρέος μου απέναντι στην Εστέλ και στο νεαρό αγρότη. Θέλω να κάνω κάτι για την ψυχή τους».

«Καταλαβαίνω. Θα χαρώ πολύ να με βοηθήσεις. Αρχικά μπορείς να με συνοδεύσεις στο γιατρό. Εσύ τον ξέρεις πολύ καλύτερα από μένα». Έκανε μια παύση. «Αύριο ίσως. Να ρίξουμε μαζί και μια ματιά στη βιβλιοθήκη του Γ ουίντερσετ».

«Εντάξει». Ξαφνικά η Άννα αισθάνθηκε σαν να την είχε πιάσει

Η Κ α τα ρα τ ο υ Γ ο υ ίν τ ε ρσ ε τ 155

δύσπνοια. Γιατί μόνο τότε συνειδητοποίησε ότι ίσως έπαιζε με τη φωτιά, αποφασίζοντας να βρεθεί μόνη της στη βιβλιοθήκη με τον Ριντ. Όμως έδιωξε γρήγορα αυτή την ενοχλητική σκέψη.

Αφού κανόνισαν να περάσει την επόμενη μέρα για να την πάρει να πάνε στο δόκτορα Φέλτον, ο Ριντ έπιασε το χέρι της, έκανε μια μικρή υπόκλιση κι έφυγε. Η Άννα στάθηκε για λίγο ακίνητη και προσπάθησε να χαλαρώσει. Αργότερα το ίδιο βράδυ, άρχισε πολλές φορές να γράφει ένα σημείωμα για να το στείλει στο Γουίντερσετ, λέγοντας στον Ριντ πως είχε αλλάξει γνώμη και δε θα τον συνόδευε στο γιατρό. Έφτασε μάλιστα στο σημείο να το ολοκληρώσει και μετά να το σκίσει. Όσο κι αν φοβόταν ότι θα της έβγαινε σε κακό, δεν μπορούσε να αποτρέψει τον εαυτό της από το να πάει.

Το επόμενο πρωί φρόντισε ιδιαίτερα την εμφάνισή της, όμως μετά θύμωσε με την ανοησία της και αποφάσισε να φορέσει το πιο απλό φόρεμά της. Έβαλε και την Πένι να της αλλάξει το χτένισμα και να της πιάσει τα μαλλιά σ’ έναν λιτό κότσο στον αυχένα. Ωστό­σο, δεν καταλάβαινε πως τίποτα δεν μπορούσε να σβήσει τη λάμψη από την επιδερμίδα της ή τις σπίθες από τα μάτια της. Έτσι, όσο πολύ κι αν προσπάθησε να φαίνεται φυσιολογική, η αδημονία της να βρεθεί με τον Ριντ την έκανε να δείχνει ακόμα πιο όμορφη.

Ο δόκτωρ Φέλτον δεν έκρυψε την έκπληξή του όταν τους είδε στο κατώφλι του. Αλλά μόλις η Άννα του είπε ότι επιθυμούσαν να δουν τις σημειώσεις του πατέρα του σχετικά τους φόνους που είχαν γίνει παλιά, συμφώνησε με προθυμία και τους οδήγησε στο γρα­φείο του, πίσω από το ιατρείο. Ξεκλείδωσε ένα ντουλάπι, έβγαλε ένα σιδερένιο κουτί και το άνοιξε. Μέσα υπήρχαν κάμποσα ολόιδια βιβλιοδέτη μένα ημερολόγια. Αφού έψαξε για λίγο, έβγαλε έξω ένα.

«Αυτό είναι από τη χρονιά των δολοφονιών», τους εξήγησε. Τους το έδωσε, έκλεισε το κουτί και το τοποθέτησε πάλι στη θέση του. «Θέλετε να δείτε και τα άρθρα των εφημερίδων; Η κυρία Ρος, η παλιά οικονόμος του πατέρα μου, μου τα έδωσε πριν από μερικά χρόνια. Δεν ξέρω αν είναι χρήσιμα». Έκλεισε το ντουλάπι, το ξα- νακλείδωσε και μετά προχώρησε σ’ ένα διπλανό ερμάρι που ήταν ξεκλείδωτο. Έψαξε, ώσπου έβγαλε έξω ένα απλό κουτί. «Αυτά είναι όλα τα αποκόμματα που μάζεψε. Για να είμαι ειλικρινής, δεν τα έχω διαβάσει όλα. Ωστόσο μπορώ να σας πω ότι τα περισσότερα

156 C a n d a c e C a m p

είναι τουλάχιστον υπερβολικά. Δεν ξέρω πόσο έγκυρα μπορούν να θεωρηθούν». Χαμογέλασε αδύναμα. «Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι εφημερίδες των προγόνων μας ήταν τόσο επιρρεπείς στους εξωφρε­νισμούς όσο και οι σύγχρονες φυλλάδες».

«Είναι μια χαρά», τον βεβαίωσε η Άννα.«Μπορείτε να τα μελετήσετε εδώ», τους πρότεινε δείχνοντας αό­

ριστα το μικρό δωμάτιο όπου το μεγάλο γραφείο και τα πολλά ντου­λάπια άφηναν ελάχιστο ελεύθερο χώρο. «Ή, αν θέλετε, μπορείτε να τα πάρετε μαζί σας...»

Συμφώνησαν πως θα ήταν καλύτερα αν μελετούσαν το υλικό στο Γ ουίντερσετ, και η Άννα του υποσχέθηκε πως θα το επέστρε­φαν άθικτο το συντομότερο δυνατόν. Έτσι, γύρισαν στη βιβλιοθήκη του Γουίντερσετ και ζήτησαν να τους φέρουν εκεί το τσάι τους. Κάθισαν ο ένας δίπλα στον άλλον, άνοιξαν το ημερολόγιο ανάμεσά τους πάνω στο τραπέζι κι έσκυψαν από πάνω του. Τα μπράτσα τους αγγίχτηκαν αναπόφευκτα, και παρ’ ότι η Άννα αισθάνθηκε μόνο το ύφασμα του σακακιού του στα σημεία που άφηνε γυμνή την επι­δερμίδα της το καλοκαιρινό της φόρεμα, ένιωσε αυτή την επαφή πάρα πολύ έντονα. Φαντάστηκε ότι κάλυπτε το χέρι της με το δικό του, ότι ένιωθε τη ζεστασιά του να ενώνεται με τη δική της. Ίσως και να άνοιγε λίγο τα δάχτυλά του για να επιτρέψει στα δικά της να γλιστρήσουν ανάμεσα...

Ανακάθισε νευρικά, κι έτσι τα μπράτσα τους αποχωρίστηκαν ελάχιστα. Αλλά πλέον δεν μπορούσε να ξεφύγει απ’ την επίδραση που της ασκούσε η τόσο κοντινή παρουσία του. Διότι ακόμα κι έτσι ένιωθε στα ρουθούνια της το απαλό άρωμα της επιδερμίδας του, αι­σθανόταν τη θέρμη του κορμιού του, εξακολουθούσε να ρίχνει κλε­φτές ματιές στο προφίλ του και να βλέπει τις γωνίες του πιγουνιού του, την ίσια μύτη του, την καμπύλη που σχημάτιζαν οι απίστευτα μακριές βλεφαρίδες του, τη σκιά από τα γένια που ξεχώριζαν κιό­λας, παρ’ ότι αναμφίβολα είχε ξυριστεί πριν από λίγες ώρες.

Ο Ριντ στράφηκε κάποια στιγμή και την κοίταξε. Τα μάτια του αιχμαλώτισαν τα δικά της κι η ανάσα της Άννας στάθηκε για λίγο στο λαιμό της. Της ήταν αδύνατον να δραπετεύσει από το ασημένιο βλέμμα του, να λαχταρά αυτό που ποτέ δε θα απολάμβανε. Αν τον είχε παντρευτεί, θα κάθονταν συχνά έτσι, αλλά μετά θα είχε κάθε

Η ΚΑΤΑΡΑ ΤΟΥ ΓΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ 157

δικαίωμα να πλέξει τα δάχτυλά της στα δικά του, να γείρει το κεφά­λι της στον ώμο του. Θα γνώριζε καλά κάθε γραμμή του προσώπου του, θα τον άγγιζε όποτε ήθελε, θα χάραζε τρυφερά μονοπάτια με τα ακροδάχτυλά της στο μέτωπο, στη μύτη, στα χείλη του.

Το βλέμμα του Ριντ σκοτείνιασε καθώς την κοιτούσε, και για μια στιγμή της πέρασε από το μυαλό ότι θα τη φιλούσε. Περίμενε, με την καρδιά έτοιμη να σπάσει από την αγωνία, χωρίς να ξέρει τι θα έκανε αν εκείνος έγερνε πράγματι προς το μέρος της. Αλλά αμέσως ο Ριντ διέκοψε την επαφή των ματιών τους και άρχισε να ξεφυλλί­ζει το ημερολόγιο, ώσπου έφτασε στο σημείο όπου αναφερόταν ο πρώτος φόνος.

«Να, εδώ είναι».Η Άννα έσκυψε για να δει τις σημειώσεις του γιατρού. Υπήρ­

χε ένα λεπτομερές σκίτσο του πτώματος της υπηρέτριας, με τόξα που έδειχναν τα σημεία όπου την είχαν τραυματίσει. Τα σημεία αυ­τά είχαν έπειτα σχεδιαστεί ξέχωρα και μεγεθυσμένα, με τις ουλές ακόμα πιο λεπτομερειακά απεικονισμένες. Ήταν ένα αποκρουστικό σχέδιο, έστω και με τα ξερά, επιστημονικά σχόλια που είχε συμπε- ριλάβει ο γιατρός. Στην επόμενη σελίδα παρέθετε πληροφορίες για το χρόνο και τον τόπο όπου είχε βρεθεί το πτώμα.

«Κοίτα. Τη βρήκαν κι αυτή σε μια φάρμα», είπε η Άννα. «Στο Γουέλερ’ς Πόιντ. Είναι μια από τις ιδιοκτησίες του Γουίντερσετ. Δεν είναι η ίδια μ’ αυτή στην οποία βρέθηκε η Εστέλ, αλλά...»

«Δεν παύει να αποτελεί μια σοβαρή ομοιότητα», συμφώνησε ο Ριντ. «Είναι φανερό ότι ο δολοφόνος μας αντιγράφει τον πρώτο».

«Ας περάσουμε στο επόμενο σκίτσο», πρότεινε η Άννα, έτοιμη να γυρίσει μερικές σελίδες. Όμως ξαφνικά σταμάτησε κι έσυρε το δάχτυλό της προς τα κάτω, στη ράχη του βιβλίου. «Εδώ... εδώ είναι σαν να έχει σκιστεί μια σελίδα».

Ο Ριντ έγνεψε καταφατικά. «Το παρατήρησα κι εγώ προηγουμέ­νως». Γύρισε το ημερολόγιο προς την αρχή. «Άείπουν κι από εδώ σελίδες. Κι από εδώ».

«Χμ... Γιατί λες να συμβαίνει αυτό;»«Δεν ξέρω. Ίσως να έκανε κάποιο λάθος... Να μη σχεδίασε κάτι

καλά και να το πέταξε», υπέθεσε ο Ριντ.

158 C a n d a c e C a m p

«Ή ίσως να υπήρχε κάτι που δεν ήθελε να το διαβάσουν άλλοι», πρότεινε η Άννα.

«Μπορεί». Την κοίταξε σοβαρά. «Υποψιάζεσαι το γιατρό για τους πρώτους φόνους;»

«Δεν ξέρω. Πάντως δε νομίζω ότι πρέπει να τον αποκλείσουμε. Κι αν οι τομές έγιναν με χειρουργικό νυστέρι και με μελετημένες αποστάσεις ώστε να μοιάζουν με νυχιές;»

«Τότε γιατί αναφέρει εδώ ότι θεωρεί πως παραήταν ομοιόμορφες για να προήλθαν από νύχια ζώου; Αν μπεις στον κόπο να το κάνεις αυτό, να προσπαθήσεις δηλαδή να ξεγελάσεις τους πάντες, δε θα καθίσεις να γράψεις στο ημερολόγιό σου την αλήθεια».

«Δεν έχεις άδικο», παραδέχτηκε η Άννα καθώς γυρνούσε σελίδα κι έφτανε στο σκίτσο του αγρότη που δολοφονήθηκε στη συνέχεια. Το παρατήρησε προσεκτικά. «Αυτά τα σημάδια δε μοιάζουν μ’ εκεί­να που υπήρχαν στο σώμα του νεαρού που βρήκαμε εμείς. Εννοώ ότι δεν είναι στα ίδια σημεία».

Ο Ριντ συμφώνησε γνέφοντας. «Σωστά. Και ο λαιμός του ηλι­κιωμένου αγρότη δεν είναι κατακρεουργημένος όπως του Φρανκ Τζόνσον. Άρα ο τωρινός δολοφόνος μιμήθηκε τον παλιό, αλλά όχι με κάθε λεπτομέρεια. Ίσως να είχε ακούσει απλώς ότι έμοιαζαν με επιθέσεις θηρίου, αλλά να μην είχε δει ποτέ αυτά τα σκίτσα, που δείχνουν τα ακριβή σημεία».

«Όπως σχεδόν όλοι οι ντόπιοι», σχολίασε η Άννα αναστενάζοντας.«Ναι. Δυστυχώς δεν είναι πολύ βοηθητικό συμπέρασμα».«Όμως κάποιος λόγος πρέπει να υπάρχει γι’ αυτή τη μίμηση. Αυ­

τοί οι φόνοι έχουν πάρα πολλά κοινά. Δεν μπορεί να είναι τυχαίο».«Νομίζω πως έχεις δίκιο», είπε ο Ριντ. «Εκτός αν δεχτούμε τη

θεωρία του προαιώνιου ανθρώπου που μεταμορφώνεται σε τέρας. Τότε θα πρόκειται για το ίδιο... άτομο».

Η Άννα μόρφασε. «Νομίζω πως μπορούμε να απορρίψουμε χω­ρίς σχόλια αυτή τη θεωρία. Ούτε και μου φαίνεται πιθανόν να πρό­κειται για τον ίδιο άνθρωπο, ακόμα κι αν δεν είναι υπερφυσικό ον. Δε συμφωνείς ότι θα είναι πια πολύ γέρος για να κάνει τέτοια πράγ­ματα;» Με μεγάλη ανακούφιση, η Άννα σκέφτηκε ότι αυτό απάλ­λασσε και τον θείο της, γιατί τον καιρό των πρώτων φόνων ήταν μικρό αγόρι, εφτά οχτώ χρονών το πολύ. Βέβαια, οι συζητήσεις που

Η ΚΑΤΑΡΑ ΤΟΥ Γ ΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ 159

γίνονταν τότε για τους φόνους ίσως να τον είχαν επηρεάσει πολύ στην τρέλα του.

Γύρισε μπρος πίσω τις σελίδες αρκετές φορές για να μελετήσει τα σκίτσα, κι έπειτα ξανακοίταξε τις σημειώσεις του γιατρού σχε­τικά με το πρώτο θύμα. Ξαφνικά, κάτι στο κάτω άκρο της σελίδας τράβηξε την προσοχή της.

«Κοίτα. Εδώ λέει ότι η κοπέλα ήταν υπηρέτρια στο Γ ουίντερσετ».«Τι;» Ο Ριντ έσκυψε για να δει καλύτερα το σημείο που του έδει­

χνε με το δάχτυλό της. «‘Ή Σούζαν Έμετ, υπηρέτρια στο Γουίντερ­σετ, βρέθηκε κάτω από ένα μεγάλο δέντρο στο Γουέλερ’ς Πόιντ”». Σταμάτησε να διαβάζει και την κοίταξε. «Νομίζω ότι είναι λογικό. Αφού ήταν υπηρέτρια, το πιθανότερο είναι ότι θα δούλευε είτε εδώ είτε στο Χόλκομ Μάνορ. Είπες ότι το Γουέλερ’ς Πόιντ ανήκε στους Ντε Γ ουίντερ. Πόσο απείχε;»

«Όχι πολύ».«Εδώ λέει ότι έγινε μια Κυριακή βράδυ. Ίσως να είχε ρεπό εκεί­

νη την Κυριακή, να είχε πάει να δει την οικογένειά της και να επέ­στρεφε στο Γ ουίντερσετ όταν της επιτέθηκαν».

Η Άννα δεν μπόρεσε να μην αναριγήσει στη σκέψη.«Λες να υπάρχει ακόμα εδώ κάποιος που να τη θυμάται;»«Φαντάζομαι ότι δε θα εξακολουθεί να δουλεύει κάποιος από το

τότε προσωπικό, αλλά αν μάθουμε τα ονόματά τους, κάποιοι ίσως να ζουν ακόμα».

Ο Ριντ συμφώνησε και ξανάπιασαν το διάβασμα. Τέλος εκείνος έγειρε πίσω μ’ ένα μικρό βογκητό. «Αρκετά για σήμερα», είπε και την κοίταξε. «Θέλεις να πάμε μια βόλτα;»

«Ωραία ιδέα».Βγήκαν στον κήπο, που πλέον ήταν αρκετά περιποιημένος, τα

αγριόχορτα είχαν απομακρυνθεί και τα φυτά είχαν κλαδευτεί, αν και οι τριανταφυλλιές εξακολουθούσαν να μεγαλώνουν χωρίς καμιά τάξη και να ποτίζουν τον αέρα με τη βαριά ευωδιά τους.

Η Άννα κρατούσε τον Ριντ αγκαζέ. Ο ήλιος ζέσταινε την πλάτη της, το γείσο του καπέλου της προστάτευε τα μάτια της. Ήταν μια πραγματικά όμορφη μέρα, τελείως αταίριαστη με τις ιστορίες των φόνων που είχαν μελετήσει προηγουμένως. Κι όμως, ένας φόνος είχε συμβεί εκεί κοντά πριν από λίγες μόλις μέρες. Φάνταζε αδιανόητο.

160 C a n d a c e C a m p

Γέμισε τις αισθήσεις της με το άρωμα των τριαντάφυλλων και αναστέναξε απολαυστικά. Ο Ριντ, μ’ ένα χαμόγελο στα σαρκώδη χείλη του, έκοψε ένα μπουμπούκι, το καθάρισε προσεκτικά από τα αγκάθια και της το πρόσφερε. Η Άννα το πλησίασε στη μύτη της και το μύρισε. Τα μάτια της που έλαμψαν του είπαν ευχαριστώ. Η καρδιά της πλημμύριζε από συναισθήματα. Έτσι θα ζούσε μαζί του. Θα σεργιάνιζαν στον κήπο, ίσως να της κρατούσε το χέρι και να γελούσαν καθώς θα συζητούσαν για τα καθημερινά. Ίσως και να τριγυρνούσαν στα πόδια τους τα παιδιά τους. Τα φαντάστηκε χα­ρούμενα και έξυπνα, γεμάτα ερωτήσεις, όπως οι δίδυμοι... κι αυτά με μαύρα μαλλιά και ασημένια μάτια σαν του Ριντ.

Ήταν μια εικόνα τόσο δελεαστική, που παραλίγο να της ξεφύ- γει ένα ανάλαφρο βογκητό λαχτάρας. Όμως ήξερε ότι είχε κάνει το σωστό. Το έντιμο. Ήταν η μόνη επιλογή, κι ας την είχε πονέσει τόσο πολύ.

Καθώς έφταναν στην αψίδα του κήπου, που ήταν καλυμμένη ολο­κληρωτικά με μια ανθισμένη περικοκλάδα, πετάχτηκε μπροστά τους κάποιος και τους τρόμαξε.

«Τι στην...! Γκρίμσλι! Μας κοψοχόλιασες».Ήταν ο επιστάτης, μικρόσωμος και μαυριδερός, μ’ ένα καπέλο

κατεβασμένο χαμηλά στο πρόσωπό του για να προφυλάσσει τα μά­τια του από τον ήλιο. Στάθηκε μπροστά στον Ριντ, έβγαλε το καπέ­λο του και φάνηκε η αφάνα των γκρίζων μαλλιών του. «Μιλόρδε, δεσποινίς». Υποκλίθηκε χαμογελώντας. «Βγήκατε βολτίτσα, ε; Κα­λός γίνεται ο κήπος, ναι; Α, τώρα που έχω βοήθεια, θα τον κάνουμε κούκλα και γρήγορα μάλιστα».

«Πράγματι έχει φτιάξει πολύ», είπε ο Ριντ.«Λυπάμαι που έφυγαν οι κυρίες και τα παιδιά», συνέχισε ο Γκρίμ-

σλι. «Τα αδερφάκια σας έδειχναν ενδιαφέρον για όλα τα φυτά».«Ναι. Η αλήθεια είναι ότι ενδιαφέρονται για τα πάντα».«Τι κρίμα που σκοτώθηκαν αυτοί οι άνθρωποι», είπε τότε ο

Γκρίμσλι, κουνώντας το κεφάλι. «Παράξενο που έγινε πάλι».Ο Ριντ έριξε μια γρήγορη ματιά στην Άννα. Δεν είχε πάει καθό­

λου το μυαλό τους στον κηπουρό όταν συζητούσαν για το προσω­πικό του Γ ουίντερσετ.

«Ήσουν εδώ τότε;»

Η ΚΑΤΑΡΑΤΟΥ ΓΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ 161

«Ω, ναι, ήμουν μικρός τότε, ούτε δώδεκα χρονών. Αλλά μερικές φορές βοηθούσα τον πατέρα μου, που ήταν αρχικηπουρός εδώ πριν από μένα».

«Τη γνώριζες την κοπέλα που δολοφονήθηκε;»«Ω, όχι, κύριε. Εργαζόταν στο Χόλκομ Μάνορ, έτσι δεν είναι;»«Μιλάω για τη δολοφονία που είχε γίνει τα παλιά χρόνια».«Α, μάλιστα, αυτή νομίζω πως δούλευε εδώ, αλλά δεν τη γνώρι­

ζα. Εγώ ήμουν έξω, βλέπετε, στους κήπους».«Ναι, σωστά». Ο Ριντ έκανε μια παύση. «Και οι φόνοι... πιστεύ­

εις ότι τους έκανε το Τέρας;» πρόσθεσε με δήθεν αδιάφορο ύφος.«Το Τέρας», επανέλαβε ο ηλικιωμένος άντρας περιφρονητικά.

«Μπα, μιλόρδε, δεν πιστεύω στα τέρατα. Είναι παραμύθια, δεν είναι;»Ο Ριντ τον κοίταξε ξαφνιασμένος. «Ναι, έτσι νομίζω κι εγώ. Αλ­

λά οι περισσότεροι υπηρέτες με τους οποίους μίλησα πιστεύουν ότι ο φονιάς είναι το Τέρας του Κρέιντον Τορ».

«Ω, αυτοί...» Ο Γκρίμσλι έκανε μια απαξιωτική χειρονομία προς το σπίτι. «Καινούριοι δεν είναι εδώ; Ε, δεν ξέρουν τίποτα».

«Εσύ έχεις καμιά θεωρία σχετικά με το ποιος είναι ο ένοχος;» ρώτησε ο Ριντ, που οι απαντήσεις του κηπουρού είχαν κεντρίσει την περιέργειά του.

«Σαφώς κι έχω. Δεν υπάρχει αμφιβολία. Είναι τα φαντάσματα».

11

Μ α κρά σιωπή έπεσε όσο ο Ριντ και η Άννα κοιτούσαν τον κηπουρό.«Τα φαντάσματα;» επανέλαβε ο Ριντ.«Μάλιστα, κύριε. Τα φαντάσματα».Η Άννα κοίταξε πρώτα τον Ριντ και μετά έθεσε την ερώτησή της.

«Γιατί το λες αυτό;»Ο Γκρίμσλι έκανε ένα βήμα προς το μέρος τους. «Γιατί έτσι εί­

ναι, δεσποινίς», άρχισε να εξηγεί εμπιστευτικά. «Είμαι εδώ πενήντα χρόνια και παραπάνω. Περνάω όλο το χρόνο μου στην ύπαιθρο... δουλεύω, κάνω περιπάτους, πηγαίνω επίσκεψη στην αδερφή μου που μένει σε άλλο χωριό... Ποτέ δεν είδα κανένα τέρας, παρά μόνο καμιά αλεπού ή κανένα σκύλο. Όμως φαντάσματα... φαντάσματα έχω δει».

Η Άννα μύρισε το οινόπνευμα στο χνότο του άντρα, τώρα που στεκόταν πιο κοντά της. «Αλήθεια; Πού;» τον ρώτησε ανέμελα.

«Μα, εκεί πέρα, δεσποινίς», αποκρίθηκε ο Γκρίμσλι με απόλυτη φυσικότητα δείχνοντας προς το σπίτι. «Τα έχω δει τις νύχτες. Πολ­λές φορές. Είναι ο συγχωρεμένος λόρδος και η λαίδη. Όχι ο θείος σας, δεσποινίς, αλλά ο πατέρας και η μητέρα του, που πέθαναν εδώ, στο θερινό περίπτερο». Έδειξε αριστερά στον κήπο, εκεί όπου έστε­κε κάποτε το θερινό περίπτερο.

«Γιατί πιστεύεις ότι είναι αυτοί;» τον ρώτησε ο Ριντ.«Ε, πώς; Ποιοι άλλοι να περιφέρονται έτσι;» απάντησε με από­

λυτη πεποίθηση ο Γ κρίμσλι. «Αυτό συμβαίνει όταν κάποιος πεθαίνει με τέτοιο τρόπο. Τρομερός θάνατος, να καείς ζωντανός! Άλλωστε εκεί φαίνονται τα φώτα πάντα, στο διάδρομο, εκεί που του άρεσε να κάνει τις βόλτες του». Έδειξε προς τη μακριά σειρά από παράθυρα

Η ΚΑΤΑΡΑΤΟΥ ΓΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ 163

στη δεξιά πλευρά του σπιτιού, όπου ήταν ένας ατέλειωτος διάδρο­μος σαν στοά, κι έπειτα ύψωσε κι άλλο το δάχτυλο και έδειξε πιο αριστερά, σε μια άλλη σειρά από τέσσερα μικρότερα παράθυρα, όλα τους με σιδερένια κάγκελα. «Φως βλέπω και εκεί που ήταν άλλοτε το υπνοδωμάτιό του. Είναι ο λόρδος που βολτάρει, όπως του άρεσε να κάνει αργά τις νύχτες. Τον έχω δει πάμπολλες φορές».

«Έχεις δει φώτα;» επέμεινε ο Ριντ, σμίγοντας τα φρύδια. «Πότε έγινε αυτό;»

«Ω, προτού επιστρέφετε, μιλόρδε. Δεν κάνουν βόλτες όλη την ώρα. Σταμάτησαν όταν γυρίσατε. Καταπώς φαίνεται, είναι λίγο ντρο­παλός ο μακαρίτης ο λόρδος!»

«Πόσο καιρό γίνεται αυτό;» συνέχισε ο Ριντ.Ο Γκρίμσλι έγειρε το κεφάλι στο πλάι και το σκέφτηκε για λίγο.

«Περίπου ένα χρόνο τώρα. Εκεί γύρω». Χαμογέλασε και πήρε ύφος απολογητικό. «Δεν μπορώ πια να λογαριάζω καλά το χρόνο, με κα­ταλαβαίνετε».

«Ναι, βέβαια. Πάντως σ’ ευχαριστούμε πολύ, Γκρίμσλι».Ο άντρας έγνεψε καταφατικά δείχνοντας ικανοποιημένος, επέ­

στρεψε στο θάμνο που περιποιούνταν κι έπιασε το κλαδευτήρι του. Ο Ριντ πρόσφερε στην Άννα το μπράτσο του και ξεκίνησαν πάλι τη βόλτα τους. Όταν απομακρύνθηκαν αρκετά για να μην τους ακούει ο επιστάτης, η Άννα κοίταξε τον Ριντ.

«Φαντάσματα;» σάρκασε.Ο Ριντ αναστέναξε και γέλασε μαζί. «Αυτό μας έλειπε. Άες και

δεν έφτανε το τέρας-φονιάς!»Η Άννα γύρισε για να κοιτάξει πάλι το Γ ουίντερσετ. «Άες να έχει

δει πράγματι φώτα εκεί πάνω;»Ο Ριντ ανασήκωσε τους ώμους. «Δεν είναι απίθανο. Το σπίτι

ήταν άδειο. Μπορεί να είχε μπει κάποιος, αν και δεν υπάρχουν ίχνη παραβίασης ή διάρρηξης. Αλλά γιατί να μπει κάποιος αν δεν έχει σκοπό να κλέψει;»

«Τι να πω; Το σίγουρο είναι ότι τα φαντάσματα δεν κλέβουν!» Τα μάτια της χόρευαν από ευθυμία.

Ο Ριντ μόρφασε. «Γέλα όσο θέλεις. Έχω μια αδερφή, δεν εννοώ την Κύρια, που κατέληξε να πιστέψει σοβαρά στα φαντάσματα».

«Αλήθεια;»

164 C a n d a c e C a m p

«Ναι, κάποια στιγμή θα σου διηγηθώ την ιστορία της Ολίβια. Είναι από αυτές που σου σηκώνεται η τρίχα».

«Α, να λείπει! Δε χρειάζομαι κι άλλες τέτοιες».«Παρ’ όλα αυτά, νομίζω πως η ιστορία του Γκρίμσλι είναι λι­

γότερο αξιόπιστη από της Ολίβια», συνέχισε ο Ριντ. «Και θα σου πω γιατί. Όταν μας έδειξε το δωμάτιο του λόρδου, δεν έδειχνε τη μεγάλη κρεβατοκάμαρα, αλλά το παιδικό δωμάτιο. Έτσι νομίζω, τουλάχιστον. Δεν είδες τα κάγκελα;»

Η Άννα έγνεψε καταφατικά. Ήταν συνηθισμένη τακτική να το­ποθετούν κάγκελα στα παιδικά δωμάτια, για να μην πέσουν τα παι­διά από τόσο ψηλά. «Ναι, νομίζω ότι εκεί ήταν».

«Ούτε και μου φαίνεται πιθανό να ξαναγύρισε ο λόρδος, μόνος ή με τη λαίδη του, αν θέλεις, για να στοιχειώσουν το σπίτι πριν από κάνα δυο χρόνια, αφού πρώτα έμειναν ήσυχοι στους τάφους τους για... δεν ξέρω για πόσο καιρό».

«Σαράντα τέσσερα με σαράντα πέντε χρόνια, νομίζω», είπε η Άν­να. «Πέθαναν λίγα χρόνια μετά τις πρώτες δολοφονίες του Τέρατος».

«Πώς πέθαναν;»«Παγιδεύτηκαν στην πυρκαγιά που ξέσπασε στο θερινό περίπτε­

ρο. Δεν ξέρω λεπτομέρειες. Πέθαναν όταν η μητέρα μου ήταν μικρού­λα, μόλις τριών χρονών, και γι’ αυτό δε θυμόταν τους γονείς της. Τη μεγάλωσε η θεία της, η αδερφή της γιαγιάς μου, η οποία ζούσε στο Δονδίνο».

«Ώστε δε μεγάλωσε εδώ η μητέρα σου;» ρώτησε ο Ριντ απορη­μένος.

«Όχι. Ο θείος μου σπούδαζε όταν έχασαν τους γονείς τους. Ήταν δέκα με δώδεκα χρόνια μεγαλύτερος από τη μητέρα, και είχε ήδη φύγει για το Ίτον. Εκτός από κάποιες περιστασιακές επισκέψεις, υπολογίζω ότι το σπίτι έμεινε τότε ακατοίκητο για πολλά χρόνια. Νομίζω πως ο θείος επέστρεψε στο Γουίντερσετ όταν αποφοίτησε από το Ίτον, αλλά βέβαια η μητέρα μου παρέμεινε με τη θεία της, ώσπου έκανε το ντεμπούτο της στην υψηλή κοινωνία».

«Δηλαδή στο Λονδίνο γνώρισε τον πατέρα σου;»«Όχι. Αφού πέρασε την πρώτη της κοσμική σεζόν στο Λονδίνο,

ήρθε εδώ για να μείνει λίγους μήνες με τον αδερφό της. Τότε γνώρι­σε τον πατέρα μου. Κάποιοι τους χαρακτήρισαν αταίριαστο ζευγάρι.

Η ΚΑΤΑΡΑΤΟΥ ΓΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ 165

Εκείνη ήταν μια αριστοκράτισσα καλλονή. Αλλά λίγο την ένοιαξε. Με τον πατέρα μου αγαπήθηκαν πάρα πολύ».

Η Άννα δεν κατάλαβε ότι το πρόσωπό της είχε απαλύνει και τα μάτια της είχαν γαληνέψει όσο μιλούσε για τους γονείς της. Ο Ριντ όμως παρατήρησε πόσο πιο όμορφη έδειχνε. Την κοίταξε. Και ξαφ­νικά αισθάνθηκε να σαλεύει μέσα του η έξαψη του σαρκικού πόθου.

«Και οι δικοί μου γονείς παντρεύτηκαν από έρωτα», της είπε, και δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τα δάχτυλά του, που σύρθηκαν τρυφερά στο μπράτσο της.

Η Άννα ένιωσε να της κόβεται η ανάσα. Τα βλέμματά τους δια­σταυρώθηκαν και διέκρινε στα μάτια του τον πόθο που ξεσήκωσε και το δικό της κορμί. Θυμήθηκε τη στιγμή νωρίτερα στη βιβλιοθή­κη, όταν πίστεψε ότι θα τη φιλούσε. Άραγε να το έκανε τώρα;

Αποζητούσε το φιλί του. Όσο ανόητο ή λάθος κι αν ήταν, ήθελε να νιώσει τα χείλη του πάνω στα δικά της, τα χέρια του να γλιστρούν στη γυμνή επιδερμίδα των μπράτσων της, τα δάχτυλά του να πιέ­ζουν τη σάρκα της. Τα χείλη της τρεμόπαιξαν, μισάνοιξαν.

Το βλέμμα του, σαν ασημένια φλόγα, κατηφόρισε προς το στόμα της. «Άννα... είσαι πανέμορφη».

Εκείνη αναρωτήθηκε αν θα ήταν όντως λάθος. Άραγε θα ήταν τόσο τρομερό αν τον φιλούσε, αν έπαιρνε μια φευγαλέα γεύση της απόλαυσης που δε θα μπορούσε να έχει ποτέ; Μάταια αναρωτιόταν, γιατί ήξερε την απάντηση. Αν φιλούσε τον Ριντ, θα έκανε την κατά­σταση ακόμα πιο δύσκολη. Μια γεύση από αυτό που είχε απορρίψει απλώς θα την έκανε να θέλει κι άλλο. Και ο Ριντ... Θα ήταν άδικο να του το κάνει αυτό, να του ξυπνήσει πάλι τον πόθο, να τον αφήσει να καταλάβει ότι κι εκείνη συνέχιζε να τον ποθεί. Πισωπάτησε λοιπόν και πήρε το βλέμμα της μακριά, όσο κι αν ούρλιαζε όλο της το είναι να μην το κάνει.

«Καλύτερα να πάμε μέσα για να συνεχίσουμε την έρευνα», πρό- τεινε πνιχτά.

«Φυσικά».Τα χαρακτηριστικά του σφίχτηκαν πάλι, το βλέμμα του έγινε ανε­

ξιχνίαστο. Της έτεινε το μπράτσο του τυπικά. Η Άννα κρατήθηκε κι ένιωσε τους μυς του σαν ατσάλι μέσα από το μανίκι του σακακιού

166 C a n d a c e C a m p

του. Περπάτησαν ως πίσω στο σπίτι αμίλητοι, με το τείχος ανάμεσά τους πάλι υψωμένο.

Πέρασαν το υπόλοιπο απόγευμα στη βιβλιοθήκη. Ο Ριντ κάθισε σε μια καρέκλα απέναντι από την Άννα και έπιασε να ξαναδιαβάζει από την αρχή τις σημειώσεις του γιατρού, ενώ εκείνη διάβασε μερι­κά αποκόμματα εφημερίδων.

Τα άρθρα ήταν γεμάτα εκτενείς μακάβριες περιγραφές, πομπώδη γλώσσα, αλλά λίγα γεγονότα. Έγραφαν για το αθώο κορίτσι που της «ξερίζωσαν» τη ζωή κι αναφέρονταν στον τρομακτικό θρύλο του «λυσσαλέου τέρατος» που περιπλανιόταν στην περιοχή. Στην ουσία, δεν έλεγαν τίποτα. Έτσι, γρήγορα η Άννα κατάλαβε ότι θα αντλού­σαν πολύ περισσότερες πληροφορίες από τις λιγοστές σημειώσεις του γιατρού παρά από τις στοίβες των άρθρων.

«Όλα αυτά είναι άχρηστα», είπε τέλος στον Ριντ, πετώντας στην άκρη τα αποκόμματα.

Εκείνος την κοίταξε μ’ ένα λυπημένο χαμόγελο. Είχε τελειώσει το ημερολόγιο του γιατρού και είχε ρίξει επίσης μια ματιά σε μερι­κά άρθρα. «Μάλλον έχεις δίκιο». Σηκώθηκε και περιέστρεψε τους ώμους του για να ξεπιαστεί. Έπειτα πήγε στο παράθυρο και κοίταξε έξω. «Αρχίζει να νυχτώνει». Έκανε μια μικρή παύση. «Θα μείνεις για το δείπνο;» τη ρώτησε έπειτα με απόλυτη φυσικότητα. «Υπολο­γίζω ότι η μαγείρισσα πρέπει να το έχει ήδη ετοιμάσει. Επιμένει να τηρεί το ωράριο της εξοχής».

Η Άννα κοίταξε τα χαρτιά, λες και αυτά θα της έλεγαν τι να κά­νει. «Εγώ... Θα με περιμένει ο Κιτ».

«Θα του στείλουμε μήνυμα μ’ ένα σταβλίτη».Η Άννα αμφιταλαντευόταν. Η προοπτική ότι θα δειπνούσε μόνη

με τον Ριντ, κουβεντιάζοντας και διασκεδάζοντας, ήταν πολύ δελεα­στική. Κι αυτό ήταν το πρόβλημα, το πόσο δελεαστική ήταν.

«Όχι», απάντησε αποφασιστικά. Σηκώθηκε και του χαμογέλασε προσποιητά. «Πρέπει να φύγω. Αφιέρωσα όλη τη μέρα μου σ’ αυτά και άφησα πίσω τις δουλειές του σπιτιού».

Ο Ριντ συμφώνησε χωρίς να επιμείνει καθόλου, κι έτσι ύστερα από λίγα λεπτά έφεραν την άμαξα. Μόνο αργότερα συνειδητοποίη­σε η Άννα ότι απογοητεύτηκε λιγάκι από την αδιαφορία του για το αν θα έμενε ή θα έφευγε.

Η ΚΑΤΑΡΑΤΟΥ ΓΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ 167

Τη συνόδευσε ως το σπίτι με την άμαξα, έκαναν το πλάνο της επόμενης μέρας και μετά την αποχαιρέτησε έξω από την πόρτα της. Η Άννα μπήκε μέσα κι αμέσως την ενημέρωσαν ότι ο Κιτ είχε στεί­λει μήνυμα ότι θα καθυστερούσε στην επίσκεψή του στον ενοικι­αστή ενός αγροκτήματος και θα δειπνούσε εκεί. Έτσι, γευμάτισε μόνη της στην πρόχειρη τραπεζαρία και πέρασε τη βραδιά διαβά­ζοντας στην κρεβατοκάμαρά της, χωρίς να παύει να επαναλαμβάνει μέσα της κάθε τόσο το λόγο για τον οποίο είχε επιλέξει να ζήσει τη ζωή της χωρίς τον Ριντ Μόρλαντ.

Ήταν κάτι που χρειάστηκε να υπενθυμίσει στον εαυτό της σε αρ­κετές περιστάσεις τις επόμενες μέρες, αφού ήταν σχεδόν συνέχεια μαζί του, ψάχνοντας για απαντήσεις στο θέμα των δολοφονιών, των πρόσφατων και των παλαιότερων. Και παρά το δυσάρεστο θέμα, εκείνες οι μέρες καταγράφηκαν στην καρδιά της ως οι πιο ευτυχι­σμένες των τελευταίων χρόνων.

Είχε ξεχάσει πόσο απολάμβανε τη συζήτηση με τον Ριντ, πόσο πνευματώδης ήταν, πώς έλαμπαν τα γκρίζα μάτια του από ευθυμία. Στις σιωπηρές στιγμές, στρεφόταν και τον κοιτούσε, και το βλέμμα της μαγνητιζόταν από το σαρκώδες κάτω χείλος του και το αποφα­σιστικό πιγούνι του. Κάποια φορά, νιώθοντας το βλέμμα της επάνω του καθώς διάβαζε, την κοίταξε κι εκείνος, κι αμέσως ένα χαμόγε­λο απλώθηκε στο πρόσωπό του. Η Άννα δεν άντεξε να μην του το ανταποδώσει, αλλά χαμήλωσε πάλι γρήγορα το βλέμμα της και το εστίασε στις σελίδες που μελετούσε.

Στη διάρκεια όλων των στιγμών που μοιράστηκαν, υπήρχε ένα αδιάκοπο ρεύμα έλξης ανάμεσά τους. Όταν της χαμογελούσε, ο πό­θος συσσωρευόταν στο κέντρο της γυναικείας φύσης της, όταν της γελούσε και οι άκρες των ματιών του σχημάτιζαν μικρές γραμμές, αισθανόταν ένα τράβηγμα στα σπλάχνα της. Δεν μπορούσε να κοι­τάξει τα χέρια του χωρίς να θυμηθεί την αίσθηση των δαχτύλων του στην επιδερμίδα της. Όταν διάβαζαν μαζί ένα έγγραφο, έγερναν πιο κοντά ο ένας στον άλλον, και τότε η μυρωδιά του, η θέρμη του κορμιού του την αναστάτωναν, τη δυσκόλευαν να συγκεντρωθεί.

Τον ήθελε, τον ποθούσε, ίσως και περισσότερο απ’ ό,τι τρία χρό­νια πριν. Τότε δεν την είχε φιλήσει τόσο φιλήδονα και παθιασμένα

168 C a n d a c e C a m p

όπως στη γιορτή της Κύρια, και αυτό το φιλί είχε ξυπνήσει μέσα της κάτι ακατανίκητο και αρχέγονο, μια λαχτάρα πρωτόγνωρη, μια ένταση που της ήταν άγνωστη ακόμα και τότε που ήταν τρελά ερω­τευμένη μαζί του. Τώρα ο Ριντ ήταν πιο μεγάλος, πιο δυναμικός, οι αλλαγές πάνω του την έλκυαν με διαφορετικό τρόπο. Τώρα πια δεν της φερόταν σαν να ήταν από πορσελάνη, κι αυτό της άρεσε πολύ.

Αφού μελέτησαν τις σημειώσεις του γιατρού, αποφάσισαν ότι η επόμενη κίνησή τους θα ήταν να αναζητήσουν κάποιον που ήξε­ρε από πρώτο χέρι τα γεγονότα. Και δεδομένου ότι η Σούζαν Έμετ ήταν υπηρέτρια στο Γουίντερσετ, έπρεπε να μιλήσουν με κάποιον που εργαζόταν επίσης εκεί τότε. Ο Ριντ άρχισε από τον μπάτλερ του, ο οποίος τον πληροφόρησε με τουπέ ότι δεν ήταν ντόπιος, ότι τον είχαν προσλάβει μέσω πρακτορείου κι ότι η προηγούμενη θέ­ση του ήταν στο Μπράιτον. Αποδείχτηκε ότι και η οικονόμος είχε προσληφθεί με τον ίδιο τρόπο κι ότι καταγόταν από το Ντέβονσιρ.

«Θυμάμαι τον μπάτλερ του θείου Τσαρλς», του είπε η Άννα. «Τον έλεγαν Μέριμαν, και ήταν ο πιο ξινός άνθρωπος που γνώρισα ποτέ. Νομίζω ότι αποχώρησε όταν έφυγε ο θείος, αλλά δε θυμά­μαι πού πήγε. Ίσως να ήταν και παλαιότερα ο μπάτλερ του σπιτιού. Εγώ, για να είμαι ειλικρινής, είχα την εντύπωση ότι βρισκόταν στο Γ ουίντερσετ από τότε που χτίστηκε. Αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ άλλους, λυπάμαι».

Τελικά απευθύνθηκαν στη δική της οικονόμο, την κυρία Μά­ικλς. Η Άννα ξαφνιάστηκε βλέποντας με πόση προθυμία αυτή η δύ­στροπη γυναίκα κάθισε για να μιλήσει με το γιο ενός δούκα.

«Ω, ναι, τον θυμάμαι τον Μέριμαν», είπε γνέφοντας καταφατι­κά. «Πάντα με τη μύτη ψηλά, επειδή κάποτε είχε εργαστεί για έναν κόμη... λες και οι Ντε Γ ουίντερ δεν κατάγονταν από τον ίδιο το Γ ου- λιέλμο τον Κατακτητή. Αλλά, λυπάμαι, δεσποινίς, δεν ήταν αυτός μπάτλερ όταν έγιναν εκείνοι οι φρικτοί φόνοι». Ανατρίχιασε με ιδι­αίτερα παραστατικό τρόπο. «Ήταν ο Κάνινγκαμ. Αλλά πέθανε πριν από χρόνια. Γι’ αυτό και ο λόρδος προσέλαβε μετά τον Μέριμαν».

«Ω», έκανε η Άννα απογοητευμένη. «Οικονόμος ποια ήταν τότε;»«Αυτά βέβαια έγιναν πριν από την εποχή μου, καταλαβαίνετε.

Αλλά όταν ήρθα εδώ, θυμάμαι ότι υπήρχε μια γυναίκα που την έλε­γαν... αχ, να δείτε πώς την έλεγαν...»Έσμιξε τα φρύδια της. «Θα μου

Η ΚΑΤΑΡΑΤΟΥ ΓΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ 169

’ρθει σε λίγο, είμαι σίγουρη. Ω, ήταν σκέτος τύραννος. Έτσι έλεγαν όλες οι υπηρέτριες».

Η Άννα αναρωτήθηκε πώς να ήταν αυτή η γυναίκα, αφού η κυ­ρία Μάικλς, που έστελνε για ύπνο όλες τις κοπέλες στις δέκα, τη θεωρούσε τόσο καταπιεστική.

«Χαρτ;» είπε διστακτικά. «Όχι... Χάρτγουελ! Έτσι την έλεγαν! Κυρία Χάρτγουελ. Νομίζω πως έμεινε στο Γ ουίντερσετ μέχρι που έφυγε ο θείος σας για εκείνο το πρωτόγονο νησί. Αλλά πού πήγε μετά, άραγε;»

«Εντάξει, κυρία Μάικλς», είπε η Άννα. «Πιστεύω πως θα κατα­φέρουμε να τη βρούμε. Μόλις σκέφτηκα ότι ο θείος μου πρέπει να της είχε βγάλει ισόβιο επίδομα». Ακόμα κι αν εκείνος δεν το θυμό­ταν πλέον, σίγουρα ο πατέρας της θα το είχε φροντίσει. «Προφανώς θα της το στέλνει ο κύριος Νόρτον».

Ο Ριντ έγνεψε καταφατικά. «Ναι, φυσικά. Θα ρωτήσουμε τον Νόρτον».

Αρκούσε μόνο ένα σημείωμα στο δικηγόρο, που το παρέδωσε ένας υπηρέτης του Ριντ, και μέσα σε μια ώρα είχαν την απάντηση: Η κυρία Χάρτγουελ έμενε μαζί με το γιο της στο διπλανό χωριό, το Σέτζγουικ. Αυτή η πληροφορία τούς έδωσε ελπίδες, κι έτσι το επόμενο πρωί ξεκίνησαν με καλή διάθεση για να επισκεφθούν την παλιά οικονόμο.

Αντί για άμαξα πήραν τα άλογά τους, κάτι που η Άννα απόλαυσε πραγματικά. Όταν ο Ριντ τη φλέρταρε, πριν από τρία χρόνια, πήγαι­ναν συχνά για ιππασία. Και μόνο το ότι κάλπαζαν μαζί πάλι έφτανε για να την κάνει να νιώσει όπως τότε.

Η αγροικία που τους είχε υποδείξει ο δικηγόρος ήταν ένα όμορ­φο ξύλινο σπίτι σε στυλ Τυδώρ, καλοδιατηρημένο, με έναν μικρό, μυρωδάτο κήπο στο μπροστινό μέρος. Ο Ριντ χτύπησε την πόρτα και τους άνοιξε ένα κορίτσι με κατακόκκινα μάγουλα, το οποίο τους κοί­ταξε ντροπαλά, έκανε μια υπόκλιση και μετά φώναξε τη μητέρα του.

Εμφανίστηκε μια μεσήλικη γυναίκα, και όταν ο Ριντ της εξήγησε πως είχαν πάει για να δουν την κυρία Χάρτγουελ, που ήταν κάποτε οικονόμος στο Γ ουίντερσετ, εκείνη έδειξε να παραξενεύεται, αλλά τους ζήτησε να περάσουν.

170 C a n d a c e C a m p

«Άρα θέλετε να δείτε τη μητέρα του συζύγου μου, του Τζον», είπε και τους οδήγησε σ’ ένα μικρό αλλά πολύ ευχάριστο σαλόνι.

«Ναι. Είμαι ο λόρδος Μόρλαντ, νυν ιδιοκτήτης του Γουίντερ­σετ. Κι από εδώ, η δεσποινίς Χόλκομ. Έχουμε... έχω μερικές ερωτή­σεις να θέσω στην κυρία Χάρτγουελ σχετικά με το σπίτι».

«Ε... βεβαίως μπορείτε να τη δείτε, αν επιθυμείτε, αλλά αμφι­βάλλω αν θα σας βοηθήσει ιδιαίτερα. Καθίστε να σας προσφέρω ένα τσάι. Λίζι!»

Η γυναίκα βγήκε από το δωμάτιο κι ο Ριντ με την Άννα αντάλ­λαξαν ένα βλέμμα. Το κορίτσι με τα κόκκινα μάγουλα επέστρεψε ύστερα από λίγο κρατώντας το δίσκο με το τσάι και την ακολούθησε η κυρία Χάρτγουελ, περπατώντας με πολύ αργό βήμα για να διευ­κολύνει την ηλικιωμένη γυναίκα που στηριζόταν στο μπράτσο της με όλο το βάρος της.

Το κορίτσι, που περίμενε γεμάτο αμηχανία, έσπευσε να βοηθή­σει τη μητέρα του να καθίσουν τη γιαγιά σε μια καρέκλα.

«Μητέρα», είπε δυνατά η μεσήλικη κυρία, σκύβοντας για να κοιτάξει στο πρόσωπο την ηλικιωμένη, «έχετε επισκέψεις».

Η πρεσβύτερη κυρία Χάρτγουελ κοίταξε με απλανές βλέμμα τη νύφη της κι έπειτα έστρεψε το κεφάλι για να κοιτάξει με το ίδιο βλέμ­μα τον Ριντ και την Άννα, που κάθονταν στον καναπέ απέναντι της.

«Κυρία Χάρτγουελ, είμαι ο λόρδος Μόρλαντ, ο τωρινός ιδιο­κτήτης του Γ ουίντερσετ. Έμαθα ότι παλαιότερα εργαζόσασταν εκεί ως οικονόμος».

Η ηλικιωμένη γυναίκα τρεμόπαιξε τα βλέφαρα και στράφηκε πάλι στη νύφη της, ανοίγοντας το στόμα για να βγάλει μερικούς ακατανόητους ήχους. Εκείνη έριξε μια απολογητική ματιά στον Ριντ και στην Άννα. «Άυπάμαι», τους είπε. «Όλοι δυσκολευόμαστε να καταλάβουμε τι λέει. Είναι έτσι από τότε που έπαθε εγκεφαλικό. Ο γιατρός υποστηρίζει πως είναι θαύμα που ζει, αλλά έκτοτε δεν μπορεί ούτε να μιλήσει ούτε να περπατήσει καλά».

«Όχι, εμείς πρέπει να σας ζητήσουμε συγνώμη επειδή ήρθαμε έτσι απροειδοποίητα», είπε ο Ριντ. «Δεν ξέραμε ότι...»

«Αν θέλετε να συνεχίσετε τις ερωτήσεις, θα προσπαθήσω να σας εξηγήσω εγώ τι λέει», προσφέρθηκε η γυναίκα.

Η ΚΑΤΑΡΑΤΟΥ ΓΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ 171

«Θα θέλαμε να τη ρωτήσουμε για κάποιους υπηρέτες που εργάζο­νταν στο Γ ουίντερσετ όταν εκείνη ήταν οικονόμος», άρχισε η Άννα.

Κοίταξαν όλοι την ηλικιωμένη γυναίκα, η οποία έγνεφε χαρού­μενα. Η Άννα πήρε θάρρος και συνέχισε. «Μας ενδιαφέρει ιδιαίτερα η Σούζαν Έμετ. Δούλευε εκεί πριν από σχεδόν πενήντα χρόνια».

Η γυναίκα χαμογέλασε λίγο και έγνεψε ξανά. Η νύφη της έσκυ­ψε πάλι για να της μιλήσει. «Θυμάστε τη Σούζαν Έμετ, μητέρα; Στο Γ ουίντερσετ;»

Εκείνη έβγαλε πάλι μερικούς ήχους και η νύφη της στράφηκε πάλι απολογητικά. «Άυπάμαι. Μερικές φορές δε βγαίνει καθόλου νόημα. Νομίζω πως είπε κάτι... για ένα ζώο».

«Το Τέρας;» ρώτησε ο Ριντ.Η γυναίκα ξαφνιάστηκε. «Ναι, κάτι τέτοιο είπε. Σας λέει κάτι;»«Ναι, κάτι μας λέει». Ο Ριντ και η Άννα αντάλλαξαν πάλι ματιές

καθώς συνειδητοποιούσαν πως ήταν μάλλον αδύνατον να αντλή­σουν πληροφορίες για τους φόνους από την κυρία Χάρτγουελ. «Ελ­πίζαμε να μας μιλήσει για το θάνατο της Σούζαν».

«Τέρας ...ότωσε», κατάφερε να αρθρώσει η ηλικιωμένη γυναίκα, κι ήταν η πιο καθαρή πρόταση που είχε πει. Έπειτα πρόσθεσε κάτι που έφερε αμηχανία στη νύφη της.

«Νομίζω πως είπε ότι η κοπέλα ήταν... χαζοβιόλα», εξήγησε εκείνη.

«Μήπως μπορείτε να μας πείτε τα ονόματα κάποιων άλλων υπη­ρετών που εργάζονταν εκείνη την εποχή στο Γουίντερσετ;»

Ακολούθησε ένας ακόμα αγώνας για να μιλήσει η κυρία Χάρ­τγουελ, και μετά η νύφη μετέφρασε: «Νομίζω πως είπε Κάτινγκ ή Κάνινγκ».

«Κάνινγκαμ», βοήθησε η Άννα.«Α, μάλιστα. Μετά είπε Άραμπελ ή Άναμπελ, αλλά χωρίς επίθε­

το. Έπειτα Τζόσι, γι’ αυτό είμαι σίγουρη, αλλά νομίζω πως πρόσθε­σε ότι έχουν πεθάνει όλοι».

Ο Ριντ με την Άννα έφυγαν λίγο αργότερα, αφού ευχαρίστησαν θερμά τη γυναίκα για τη βοήθεια. Εκείνος σήκωσε την Άννα για να κα­θίσει στη σέλα, ανέβηκε κι αυτός στο δικό του άλογο και ξεκίνησαν.

«Πολύ φοβάμαι ότι δεν οδηγούμαστε πουθενά», της είπε.Η Άννα τον κοίταξε συμπονετικά. «Αυπάμαι πολύ».

172 C a n d a c e C a m p

«Ω, μα κανείς δε φταίει», την καθησύχασε μ’ ένα χαμόγελο και μετά αναστέναξε. «Μακάρι να ξέραμε και τα υπόλοιπα ονόματα. Στο σημείωμά του ο Νόρτον έγραφε πως μόνο για τον μπάτλερ και την οικονόμο είχε προβλεφθεί ισόβιο επίδομα. Ο ίδιος δε γνωρίζει τα ονόματα άλλων υπηρετών που ήταν στη δούλεψη του θείου σου. Αλλά και να τα γνώριζε, δεν μπορεί όλοι να εργάζονταν στο Γ ου­ίντερσετ σχεδόν τριάντα χρόνια πριν φύγει για τα Μπαρμπάντος ο λόρδος Ντε Γ ουίντερ».

Αναστέναξε και η Άννα. «Ναι, φαντάζομαι ότι οι περισσότεροι παραήταν νέοι τότε για να δούλευαν εκεί πριν από τόσα χρόνια».

«Θα πρέπει να υπάρχει κάποιο αρχείο», είπε ύστερα από λίγο ο Ριντ.

Η Άννα τον κοίταξε έκπληκτη. «Μα, ναι! Σίγουρα έχεις δίκιο. Πώς και δεν το σκεφτήκαμε νωρίτερα; Δίχως άλλο, θα υπήρχαν λο­γιστικά βιβλία όπου θα αναφέρονταν οι μισθοί των υπηρετών».

«Μακάρι να ξέραμε πού είναι καταχωνιασμένα».«Τα πιο πρόσφατα μάλλον θα τα έχει πάρει στο σπίτι μας ο πα­

τέρας μου, όταν ανέλαβε όλες τις επαγγελματικές υποθέσεις του θείου. Τα παλιά κατάστιχα όμως θα έχουν μείνει στο Γουίντερσετ».

«Λες να υπάρχουν ακόμα;»«Μπορεί. Εμείς κρατάμε λογιστικά βιβλία από τον προηγούμενο

αιώνα. Αλλά βέβαια οι πρόγονοί μου από την πλευρά των Χόλκομ ήταν πιο μεθοδικοί από τους Ντε Γ ουίντερ».

«Οι Ντε Γ ουίντερ ήταν αδιάφοροι γι’ αυτά τα θέματα;»«Οι Ντε Γουίντερ ήταν ιδιόρρυθμοι», είπε η Άννα χαμογελώ­

ντας. «Σαν το λόρδο Τζάσπερ, αυτόν που έφτιαξε τα αγάλματα των κυνηγόσκυλων στην πύλη».

«Μάλιστα, κατάλαβα. Οι... ιδιορρυθμίες είναι μεγάλο πρόβλημα μερικές φορές. Σου μιλάω εκ πείρας».

«Δεν μπορώ να πιστέψω ότι η οικογένειά σου είναι τόσο παρά­ξενη όσο λες».

«Ναι, ε; Επειδή δεν τους ξέρεις».«Γνώρισα την Κύρια, τον Κον, τον Άλεξ... Και τους βρίσκω

όλους υπέροχους».«Μα σκέψου τα ονόματά τους. Ποιος Άγγλος θα έδινε στους δί­

Η Κ α τα ρα τ ο υ Γ ο υ ίν τ ε ρσ ε τ 173

δυμους γιους του τα ονόματα του Μεγάλου Κωνσταντίνου και του Μεγάλου Αλεξάνδρου;»

«Κάποιος που τους θεωρεί ικανούς για μεγάλα πράγματα», τόλ­μησε η Άννα.

«Όχι. Θα σου πω εγώ ποιος: ο ίδιος που βάφτισε τα άλλα δίδυμα παιδιά του, τα μεγαλύτερα αδέρφια μου, Θεοδόσιο και Θίσβη».

«Ωχ!»Ο Ριντ της χάρισε ένα αστραφτερό χαμόγελο που τη ζέστανε αμέ­

σως. «Βλέπεις; Ο πατέρας μου πιστεύει ότι μετά την πτώση της Ρω­μαϊκής Αυτοκρατορίας δε συνέβη τίποτα σημαντικό στον κόσμο».

«Και δεν έφερε αντίρρηση η μητέρα σου;»«Νομίζω πως η μητέρα μου πρότεινε το δικό μου όνομα και της

Ολίβια. Με την Κύρια συμβιβάστηκαν: όνομα με ελληνική ρίζα για χάρη του πατέρα, αλλά και εύηχο για να αρέσει στη μητέρα. Του κάνει συχνά τα χατίρια σε κάποια θέματα, επειδή την ενδιαφέρουν πιο σημαντικά ζητήματα, που αφορούν την κοινωνική μεταρρύθμι­ση, όπως το δικαίωμα ψήφου των γυναικών, η νομοθεσία για την παιδική εργασία και άλλα».

«Απ’ ό,τι ακούω, η μητέρα σου πρέπει να είναι πολύ καλός άν­θρωπος».

«Ω, είναι. Τόσο καλή, που μερικές φορές δυσκολευόμαστε να ανταποκριθούμε στις προσδοκίες της».

«.Εσύ πάντως αποκλείεται να την έχεις απογοητεύσει».«Φυσικά και την έχω απογοητεύσει. Όλοι ζούμε με το φόβο

της».Η Άννα γέλασε. «Φοβερά κολακευτικό! Δεν πιστεύω λέξη. Δεν

έχω γνωρίσει ποτέ στη ζωή μου ανθρώπους λιγότερο φοβητσιάρη­δες από εσένα και τα αδέρφια σου».

«Α, μα δεν έχεις γνωρίσει τη μητέρα μου», της ανταπάντησε μ’ ένα χαμόγελο.

Η καλή τους διάθεση κράτησε σ’ όλη την επιστροφή μέχρι το Γ ουίντερσετ, αλλά όταν έφτασαν καταπιάστηκαν με την αναζήτη­ση των παλιών αρχείων. Πρώτα έψαξαν στο κλειδωμένο καμαράκι όπου φυλούσαν τα ασημικά του σπιτιού, αλλά δε βρήκαν τίποτα. Συνέχισαν στο γραφείο, έπειτα στη βιβλιοθήκη, αλλά ούτε εκεί βρήκαν κιτάπια, παλιά ή καινούρια.

174 C a n d a c e C a m p

«Στο γραφείο του επιστάτη!» αναφώνησε η Άννα ύστερα από λίγο. «Πώς και δεν το σκέφτηκα νωρίτερα! Έμενε σ’ ένα καλυβά- κι πίσω από τους στάβλους, και όταν ανέλαβε το κτήμα ο πατέρας μου, τα μετέφερε όλα στο δικό μας διαχειριστή. Το καλυβάκι έμεινε κλειστό έκτοτε, αλλά αναρωτιέμαι αν άφησαν τα παλιά αρχεία στο γραφείο του».

«Αξίζει τον κόπο να ρίξουμε μια ματιά».Χρειάστηκαν λίγο χρόνο μέχρι να βρουν το σωστό κλειδί, και

στο τέλος κατέληξαν σε τέσσερα πιθανά. Τα πήραν στο χέρι, βγήκαν στην αυλή, προσπέρασαν τους στάβλους και ακολούθησαν το μο­νοπάτι που οδηγούσε μέσα από μια συστάδα δέντρων σ ’ ένα μικρό σπιτάκι. Μια πόρτα στο πλάι έβγαζε κατευθείαν στο γραφείο του επιστάτη.

Ένα από τα κλειδιά ήταν το σωστό, αν και δυσκολεύτηκαν να το γυρίσουν μέσα στην από χρόνια αχρησιμοποίητη κλειδαριά. Ο Ριντ έσπρωξε την πόρτα και βρέθηκαν μέσα σ’ ένα μικρό δωμάτιο μ’ ένα γραφείο, κάμποσα ερμάρια και βιβλιοθήκες. Υπήρχαν επίσης δύο μεγάλα μπαούλα πίσω και δίπλα στο γραφείο, ενώ μικρότερα κιβώ­τια ήταν στοιβαγμένα σε κάθε διαθέσιμο χώρο. Ένα παχύ στρώμα σκόνης κάλυπτε τα πάντα. Άφησαν την πόρτα ανοιχτή για να μπαί­νει φως και αέρας, και μπήκαν μέσα. Η Άννα μάζεψε το στρίφωμα της στολής ιππασίας και το στερέωσε στη ζώνη της για να μη σέρνε­ται στο βρόμικο πάτωμα. Έπειτα άνοιξε δρόμο μέσα από τις στοίβες των κιβωτίων για να φτάσει στο μοναδικό παράθυρο και τράβηξε τις κουρτίνες για να μπει ακόμα περισσότερος ήλιος.

Ο Ριντ κοίταξε ένα γύρο κι αναστέναξε. «Θα μας πάρει ώρες. Έπρεπε να φέρουμε μαζί μας και μια λάμπα».

«Ας αρχίσουμε. Αν σκοτεινιάσει πριν τελειώσουμε, θα πάμε να φέρουμε λάμπες».

«Δίκιο έχεις. Από πού προτείνεις να ξεκινήσουμε;»«Αυτά εκεί τα κιβώτια έχουν ετικέτες;»«Έτσι νομίζω». Ο Ριντ παραμέρισε τη σκόνη από το πάνω μέρος

του ενός. «“Λογαριασμοί κτήματος” και μια ημερομηνία. Δεν είναι αυτό».

Απέρριψαν κάμποσα ακόμα κιβώτια, όμως τα μπαούλα δεν έφε­ραν ταμπελίτσες, κι έτσι άνοιξαν το πρώτο και άρχισαν να ψάχνουν.

Η Κ α τ α ρα τ ο υ Γ ο υ ίν τ ε ρσε τ 175

Ήταν αδύνατον να αποφύγουν τη σκόνη, οπότε πολύ σύντομα τα ρούχα τους βρομίστηκαν κατά τόπους. Αφού τελείωσαν με το πρώτο μπαούλο, άνοιξαν το δεύτερο. Ένα σύννεφο σκόνης υψώθηκε μόλις σήκωσαν το σκέπασμα. Η Άννα, θορυβημένη, έβγαλε ένα βογκητό.

«Ωχ, δες πώς έγινα!» Κοίταξε τη σκόνη που κάλυπτε το μπρο­στινό μέρος του φορέματος της. «Ποτέ δε θα καταφέρει να το καθα­ρίσει η Πένι. Θα νομίζει πως κυλιόμουν στο χώμα». Τίναξε μάταια τη σκόνη, με αποτέλεσμα να κάνει χειρότερη τη ζημιά. «Πω, πω!» Αναστέναξε και σήκωσε το χέρι της για να απομακρύνει τα μαλλιά που είχαν πέσει στο πρόσωπό της.

Ο Ριντ έβαλε τα γέλια, τα μάτια του σπίθιζαν γεμάτα ευθυμία. «Στάσου. Το μόνο που καταφέρνεις είναι να λερώνεσαι περισσότε­ρο. Τώρα έχεις σκόνες και στο μέτωπό σου. Όχι! Μην το αγγίζεις, περίμενε!»

Έψαξε στην τσέπη του κι έβγαλε ένα μεγάλο λευκό μαντίλι. Έπιασε το χέρι της, της γύρισε την παλάμη προς τα πάνω και τη σκούπισε με το μαντίλι. Η Άννα παρακολουθούσε τα χέρια του να καθαρίζουν τα δικά της. Τα δάχτυλά του ήταν μακριά και σβέλτα, με διάσπαρτο μαύρο χνούδι. Πάντα της άρεσε να κοιτάζει τα χέρια του. Ήταν δυνατά και αρρενωπά, αλλά κινούνταν με τρυφερότητα πάνω της. Ένα ρίγος τη διέτρεξε σαν σαϊτιά, της έκοψε την ανάσα.

Τα χέρια του κοκάλωσαν ξαφνικά πάνω στα δικά της, κι όταν ανασήκωσε το κεφάλι, τα βλέμματά τους διασταυρώθηκαν. Έμει­ναν έτσι αρκετές στιγμές, έπειτα όμως ο Ριντ χαμήλωσε το κεφάλι του και συνέχισε να σκουπίζει τη σκόνη, κινώντας απαλά και αργά τα δάχτυλά του πάνω στα δικά της. Η Άννα ένιωθε το άγγιγμά του, ένιωθε την επαφή με τη σάρκα του πάνω από το μεταξωτό μαντίλι.

«Δεν πρέπει», του είπε ξέπνοα. «Καταστρέφεις το μαντίλι σου».«Δεν πειράζει», αποκρίθηκε με φωνή λίγο τραχιά. Της άφησε το

χέρι κι έπιασε το άλλο για να το περιποιηθεί με τον ίδιο τρόπο. Το μεταξωτό ύφασμα χάιδεψε την επιδερμίδα της, προκαλώντας μια αλυσιδωτή αντίδραση στο κορμί της. Ξαφνικά ένιωσε την έξαψη να απλώνεται μέσα της, να φτάνει σε κάθε κύτταρό της, Οι αισθήσεις της διεγείρονταν από το πιο ελάχιστο ερέθισμα- από το ύφασμα που γλιστρούσε στην επιδερμίδα της, το χάδι του αέρα στο λαιμό της σε κάθε ανάσα της, το βουητό του σφυγμού της.

176 C a n d a c e C a m p

Ο Ριντ ίσιωσε το κορμί του και άφησε το χέρι της. Έπιασε το πιγούνι της ανάμεσα στα δάχτυλά του και της κράτησε σταθερό το κεφάλι για απομακρύνει τη σκόνη από το μέτωπό της. Ήταν πολύ κοντά της τώρα, μόνο λίγοι πόντοι τους χώριζαν. Η Άννα ένιωθε λες και τα μάτια του μπορούσαν να δουν την ψυχή της, να ανακαλύ- ψουν τα μυστικά της καρδιάς της. Δεν άντεξε να μην τον κοιτάξει. Το χέρι του έμεινε ασάλευτο. Το μαντίλι έπεσε από το χέρι του ανά­λαφρα στο πάτωμα ανάμεσά τους, χωρίς να του δώσει κανείς σημα­σία. Έκλεισε μέσα στις παλάμες του το πρόσωπό της. Η σάρκα του έκαιγε, η δική της δεν πήγαινε πίσω. Ένα τρέμουλο ξεκίνησε μέσα της, φοβήθηκε πως τα πόδια της θα την προδώσουν.

Έγειρε ασυναίσθητα πιο κοντά του. Και είδε μια λάμψη να φω­τίζει τα μάτια του. Την επόμενη στιγμή τα χείλη του άγγιζαν τα δικά της, τα χέρια του βυθίζονταν στα μαλλιά της, χάνονταν μέσα στις απαλές μπούκλες της. Κάθε συστολή της, κάθε ακλόνητη απόφασή της εξατμίστηκε, εξουδετερώθηκε από τη φλόγα του πόθου.

Αρπάχτηκε από το σακάκι του, κρατήθηκε πάνω του. Το πάθος που σιγόκαιγε από τη βραδιά που την είχε φιλήσει αναζωπυρώθηκε πάλι, πιο έντονο, πιο απαιτητικό. Ο Ριντ τη φίλησε ξανά και ξανά, τα δάχτυλά του πλέχτηκαν στα μαλλιά της, τα απάλλαξαν από τις φουρκέτες που είχε βάλει με τόση επιμέλεια η Πένι, αφήνοντάς τα να ξεχυθούν σαν χείμαρρος στους ώμους της και στα χέρια του.

Κάθε έλεγχος χάθηκε τότε κι από τη μεριά του Ριντ. Τα μπράτσα του έκλεισαν σφιχτά γύρω της, την κόλλησαν πάνω στο κορμί του. Το φιλί του έγινε πιο λαίμαργο, σαν να μην μπορούσε να τη χορτά­σει. Έτσι αγκαλιασμένοι, αφέθηκαν στην ασυγκράτητη ορμή του πά­θους. Η Άννα γραπώθηκε από τους ώμους του καθώς εκείνος άρχισε να ραίνει με φιλιά το πρόσωπό της, το λαιμό της. Κι όταν ο ψηλός γιακάς της στολής της τον εμπόδισε, βλαστήμησε και βάλθηκε να ψαχουλεύει τα μεγάλα κουμπιά που κατέβαιναν ως κάτω στο μπρο­στινό μέρος του σακακιού της. Επιτέλους τα δύο κομμάτια του ρού­χου αποχωρίστηκαν, και ο Ριντ τα έσπρωξε πίσω, στους ώμους της.

Το βλέμμα του σύρθηκε στο εκτεθειμένο πλέον μπούστο της. Τα στήθη της φούσκωναν πάνω από το οβάλ ντεκολτέ της λευκής βαμβα­κερής καμιζόλας της. Μια ροζ κορδέλα σούρωνε κάτω από τα στήθη

της κι έδενε μπροστά, ενώ μια άλλη κορδέλα, γύρω απ’ τη λαιμόκο- ψη, έσφιγγε το ντεκολτέ στα μισά του στήθους της.

Με αργόσυρτες κινήσεις, σήκωσε ελαφρά το χέρι του, έπιασε την κορδέλα με τον αντίχειρα και το δείκτη του και την τράβηξε. Ο φιόγκος λύθηκε, το εσώρουχο χαλάρωσε, αποκαλύπτοντας μεγαλύ­τερο μέρος του στήθους της. Έπειτα έσυρε το δάχτυλό του ανάμεσα στις σφριγηλές καμπύλες και μετά στην κορυφή της μιας, στο ση­μείο που πρόβαλλε πάνω από την καμιζόλα.

Η Άννα δεν μπορούσε να πάρει ανάσα. Ήξερε ότι έπρεπε να ντρέπεται που ήταν έτσι εκτεθειμένη στα μάτια ενός άντρα, αλλά το μόνο συναίσθημα ήταν η αφόρητη έξαψη που την κατέκλυζε. Τη διέγειρε που τον έβλεπε να την κοιτάζει έτσι, την ερέθιζε ακόμα περισσότερο η λάμψη που διέκρινε στα μάτια του καθώς την παρα­τηρούσε, ο τρόπος που ο πόθος αλλοίωνε τα χαρακτηριστικά του. Ένιωσε την ανάρμοστη ανάγκη να γδυθεί μπροστά τόυ.

Ο Ριντ πέρασε το χέρι του μέσα από την καμιζόλα κι έκλεισε στην παλάμη του το στήθος της. Την άκουσε να αφήνει ένα μικρό βογκητό έκστασης, την κοίταξε και χαμογέλασε με την έκφραση που είδε αποτυπωμένη στο πρόσωπό της... Δεν ήταν ντροπή, ούτε φόβος, αλλά γνήσια ηδονική απόλαυση και μια αισθησιακή αδη­μονία, όμοια με τη δική του. Καθώς παρακολουθούσε το παιχνίδι των συναισθημάτων στα χαρακτηριστικά της, πίεσε απαλά την ευ­αίσθητη καμπύλη του στήθους της, ενώ ο αντίχειράς του άρχισε να χαϊδεύει τη θηλή της ώσπου τη σκλήρυνε.

Η Άννα έκλεισε τα μάτια μπροστά σ’ αυτή την πλημμύρα των αισθήσεων. Ο πόθος άνθιζε ανάμεσα στους μηρούς της, καυτός και νοτισμένος, μεγάλωνε την ανυπομονησία και τη λαχτάρα της. Με κάθε πέρασμα του αντίχειρά του από τη θηλή της, η αφόρητη ανά­γκη μεγάλωνε. Ο Ριντ ανασήκωσε τα στήθη της για να τα ελευθε­ρώσει από το ρούχο κι έσκυψε για να φιλήσει τη ρώγα της. Η άκρη της γλώσσας του την κύκλωσε προκλητικά, κι έπειτα την κάλυψε με ολόκληρο το στόμα του. Η Άννα τινάχτηκε από την αναπάντε­χη απόλαυση, της στάθηκε αδύνατον να πνίξει ακόμα ένα βογκητό ηδονής. Έγειρε πάνω του, κι αμέσως εκείνος πέρασε το μπράτσο του στη μέση της για να τη στηρίξει.

Το στόμα του συνέχισε να περιπλανιέται στα στήθη της, και η

Η Κ α τ α ρα τ ο υ Γ ο υ ίν τ ε ρσ ε τ 177

178 C a n d a c e C a m p

κάθε στιγμή απόλαυσης έσβηνε το παρελθόν όλο και περισσότε­ρο απ’ το μυαλό της Αννας, διέγραφε κάθε έννοια καθήκοντος και λογικής. Δεν ένιωθε τίποτε άλλο εκτός από πόθο, δεν καταλάβαινε τίποτα πέρα από τη συγκλονιστική επίθεση του πάθους. Ψέλλισε το όνομά του, η φωνή της ήχησε σιγανή, βαθιά. Ο Ριντ άφησε τότε ένα πνιχτό βογκητό κι αμέσως το στόμα του επέστρεψε στο δικό της, σ’ ένα μακρόσυρτο, αισθησιακό φιλί. Η Άννα έλιωσε στην αγκαλιά του, τύλιξε τα μπράτσα της στον αυχένα του, τέντωσε προς τα επάνω το κορμί της, το πίεσε στο δικό του. Τα κουμπιά του σακακιού του πονούσαν την τρυφερή σάρκα της, αλλά καθόλου δεν την ενόχλησε. Ήθελε να βρεθεί ακόμα πιο κοντά του, όσο πιο κοντά του γινόταν.

Τα χέρια του κατηφόρισαν στην πλάτη της, σταμάτησαν στους γλουτούς της, τους ανασήκωσαν για να τη νιώσει πάνω του. Ο πό­θος έκανε το κορμί του να δονείται, δεν μπορούσε να σκεφτεί τίποτε άλλο. Ήθελε σαν τρελός να βυθιστεί μέσα της, να τον τυλίξει σφι­χτά η καυτή φύση της, να γίνουν ένα. Όλα τα συναισθήματα που είχε νιώσει κάποτε για την Άννα μπερδεύονταν, ενσωματώνονταν σ’ έναν ασυγκράτητο πόθο. Εκείνη τη στιγμή, η ανάγκη του να ενωθεί μαζί της, να τη νιώσει να πάλλεται γύρω του, φάνταζε πιο σημαντι­κή κι από το οξυγόνο.

Μάζεψε στις χούφτες του τη φούστα της στολής της και την ανα­σήκωσε ώσπου άγγιξε το μηρό της πάνω από το μακρύ, λεπτό εσώ­ρουχο. Το χέρι του έτρεμε καθώς χάιδευε το γλουτό της και μετά το γλιστρούσε προς τα εμπρός, αναζητώντας το κέντρο της ηδονής της. Εκείνη, μόλις αισθάνθηκε το χέρι του ανάμεσα στους μηρούς της, ένιωσε να καίγεται. Αναρίγησε σύγκορμη. Και παραδόξως, αυ­τό ακριβώς το ξαφνικό, αναπάντεχο κύμα ηδονής την προσγείωσε απότομα στην πραγματικότητα. Κοκάλωσε και τινάχτηκε μακριά του. Τον κοίταξε με μάτια διάπλατα ανοιχτά· ένιωθε την καρδιά της να βροντάει στο στήθος της καθώς συνειδητοποιούσε πλήρως τις πράξεις της.

«Όχι!» είπε ασθμαίνοντας, κι άρχισε να στρώνει το σακάκι της. «Όχι! Δεν μπορώ!» Και μ’ έναν πνιχτό λυγμό, έκανε μεταβολή κι έτρεξε έξω από το δωμάτιο.

Ο Ριντ στάθηκε για λίγο άναυδος. Μετά ξεστόμισε μια βλαστή­μια κι έτρεξε πίσω της.

12

Η Άννα απομακρυνόταν βιαστικά από το σπιτάκι, παλεύοντας συγ­χρόνως να κουμπώσει το σακάκι της. Τι ανόητα που είχε φερθεί! Δά­κρυα κυλούσαν στα μάτια της, μα δεν ήξερε αν ήταν από θυμό ή θλίψη. Ήθελε να σωριαστεί στο έδαφος και να σκάσει στο κλάμα.

«Άννα! Στάσου!»Κοίταξε πίσω της. Ο Ριντ την ακολουθούσε τρέχοντας. Το πρό­

σωπό του είχε σκοτεινιάσει, έδειχνε εξαγριωμένος, τα φρύδια του είχαν γίνει δυο ίσιες γραμμές πάνω από τα μάτια του. Τέντωσε και τα δυο χέρια της για να τον σταματήσει.

«Όχι, σε παρακαλώ! Μη!»«Τι μη;» της φώναξε και σταμάτησε δίπλα της. «Θα παραστή-

σεις τώρα ότι σου επιτέθηκα; Πως ό,τι συνέβη εκεί μέσα δεν έγινε και με τη δική σου θέληση, για να μην πω ενθουσιασμό;»

«Μα, όχι, και βέβαια όχι! Εγώ φταίω. Δεν το αρνούμαι». Ανοι- γόκλεισε τα μάτια της για να συγκρατήσει τα δάκρυα. Η ανάσα της έβγαινε κοφτή, ήξερε ότι κινδύνευε να καταρρεύσει. Έσφιξε τις γρο­θιές της σε μια αγωνιώδη προσπάθεια να ανακτήσει τον έλεγχό της.

Ο Ριντ την κοιτούσε. Το πρόσωπό της ήταν χλομό, τα μαλλιά της έπεφταν ατίθασα στους ώμους της. Ποτέ άλλοτε δεν του είχε φανεί τόσο ποθητή, και ακόμα και τώρα, που τον έπνιγαν ο θυμός και η απογοήτευση, δε σταματούσε να την ποθεί.

«Κανείς δε φταίειΐ» της είπε αγριεμένα. «Δεν προσπαθώ να δι­καιολογήσω τον εαυτό μου και να κατηγορήσω εσένα».

«Τότε άφησέ με να φύγω».«Όχι. Πρώτα θα μου πεις γιατί με αποφεύγεις! Επιτέλους, πρέπει

να καταλάβω!»

wWw.GreekLeech.info

wWw.GreekLeech.info

180 C a n d a c e C a m p

«Ήταν λάθος μου που ήρθα εδώ», του είπε με φωνή που πρόδιδε ότι ήταν έτοιμη να κλάψει. «Δεν μπορεί να υπάρξει τίποτα ανάμεσά μας».

«Μα γιατί;» απαίτησε να μάθει ο Ριντ. «Επειδή δεν αισθάνεσαι τίποτα για μένα; Αυτό δε μου είπες πριν από τρία χρόνια; Ότι δεν ήθελες να με παντρευτείς επειδή δε θα ταιριάζαμε;»

«Δεν ξέρω! Δε θυμάμαι τι σου είχα πει».«Δε θυμάσαι το λόγο που δεν ήθελες να με παντρευτείς;» τη ρώ­

τησε ειρωνικά. «Τόσο ασήμαντο θέμα είναι, που ξεγλίστρησε έτσι απλά από το μυαλό σου;»

«Όχι βέβαια! Ριντ, σε ικετεύω...»«Τι ικετεύεις; Δεν έχω ιδέα τι θέλεις από μένα. Μου είπες ότι δε

με αγαπούσες. Ότι δεν υπήρχε καμιά πιθανότητα να με αγαπήσεις. Αλλά εκεί μέσα...» Έδειξε το σπιτάκι του επιστάτη, «...τα φιλιά σου, ο τρόπος που έλιωνες στην αγκαλιά μου... αυτά δεν τα κάνει μια γυναίκα που δε νοιάζεται. Δε σου είμαι αδιάφορος. Σ’ ένιωσα που έτρεμες, αισθάνθηκα τη σάρκα σου να φλογίζεται, τα χείλη σου να λαχταράνε τα φιλιά μου. Μη μου λες, λοιπόν, ότι δε με ποθείς!»

«Αυτό δε λέγεται αγάπη!» του αντιγύρισε. «Δε σ’ αγαπάω!»«Όταν με απέρριψες σοκαρίστηκα τόσο πολύ, που δεν μπορού­

σα να σκεφτώ καθαρά. Θεώρησα ότι είχα παρεξηγήσει τις ώρες που περνούσαμε μαζί, πίστεψα ότι όταν γελούσαμε, όταν συζητούσαμε, εσύ δεν ένιωθες όπως εγώ. Ότι ήμουν τυφλός και δεν έβλεπα πό­σο πολύ βαριόσουν, ότι είχα μπερδέψει το ευγενικό χαμόγελο με τη θέρμη της γνήσιας συμπάθειας. Είπα στον εαυτό μου ότι ήσουν κάλπικη, ότι έπαιξες μαζί μου, ότι με χρησιμοποίησες μόνο και μό­νο για να μου ραγίσεις την καρδιά. Πέρασα τόσο καιρό θυμωμένος, πικραμένος, χωρίς να έχω καμία επαφή ούτε μαζί σου ούτε μ’ αυτό τον τόπο, έμεινα μακριά για να μην είμαι αναγκασμένος να δω ξανά το πρόσωπό σου, να νιώσω τον ίδιο πόνο...»

Η Άννα έφερε το χέρι στο στόμα της, προσπαθούσε με δυσκολία να συγκρατήσει τα δάκρυά της. Σπάραζε η καρδιά της. «Συγνώμη», ψέλλισε. «Λυπάμαι τόσο πολύ. Δεν ήθελα να σε πληγώσω. Φέρθη­κα απερίσκεπτα, αδιάντροπα».

«Όχι. Νομίζω πως ήσουν ειλικρινής. Τότε, εξαιτίας της οδύνης

Η ΚΑΤΑΡΑΤΟΥ ΓΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ 181

μου δεν κάθισα να εξετάσω σοβαρά αυτό που είχε συμβεί. Αλλά τώ­ρα, από τότε που γύρισα, από τότε που σε ξαναείδα... Δε σε πιστεύω».

«Τι;» Η Αννα ύψωσε τα φρύδια της. «Εννοείς ότι σου είπα ψέ­ματα;»

«Ναι. Αυτό εννοώ», δήλωσε κοφτά.«Τόσο ψωροπερήφανος είσαι;» τον ρώτησε όσο πιο σαρκαστικά

μπορούσε. «Τόσο σίγουρος για τη γοητεία σου; Πιστεύεις πως κα­μιά γυναίκα δεν μπορεί να σου αντισταθεί; Ότι όλες πια λαχταρούν να βρεθούν στην αγκαλιά σου;»

«Όχι. Απλώς δεν αντέχω άλλο τις ανοησίες. Δυο μέρες τώρα εί­μαστε σχεδόν συνέχεια μαζί. Κουβεντιάσαμε, γελάσαμε, όπως και τότε. Σε είδα να μου χαμογελάς. Αισθάνθηκα τα χείλη σου στα δικά μου. Με θέλεις, Άννα, όπως σε θέλω κι εγώ».

«Ήταν λάθος!» φώναξε εκείνη απελπισμένα. «Ήταν ένα λάθος. Εγώ δεν έπρεπε να...»

«Τι δεν έπρεπε;» τη ρώτησε, καλύπτοντας την απόσταση που τους χώριζε για να την πιάσει από τα μπράτσα. «Δεν έπρεπε να υπο- κύψεις; Δεν έπρεπε να με αφήσεις να καταλάβω τι νιώθεις πραγμα­τικά; Μα τι στο διάβολο συμβαίνει μ’ εσένα, κοπέλα μου; Γιατί δε μου λες την αλήθεια; Γιατί με αποφεύγεις;» Τα δάχτυλά του πίεζαν τη σάρκα της. «Γιατί δε δέχτηκες να με παντρευτείς;»

«Πάψε! Σε παρακαλώ! Άφησέ με!» Πλέον ήταν αδύνατον να συ­γκροτήσει τα δάκρυά της.

«Πες μου γιατί με έδιωξες!» γρύλισε εκείνος.«Δεν μπορώ!» κραύγασε η Αννα μέσα σε λυγμούς.«Δεν μπορείς;» επανέλαβε ο Ριντ, και ξαφνικά όλος ο θυμός του

σαν να ξεθύμανε. Τα χέρια του κρεμάστηκαν άτονα στα πλευρά του. «Μάλλον δε θέλεις. Σε αγάπησα με όλη την καρδιά μου, Άννα. Θα σου έδινα τα πάντα, θα έκανα τα πάντα για σένα. Κι εσύ δεν έχεις την καλοσύνη ούτε μια ειλικρινή απάντηση να μου δώσεις». Έκανε μεταβολή και άρχισε να απομακρύνεται.

Η Άννα ένιωσε την καρδιά της να γίνεται κομμάτια. Σιχαινόταν τον εαυτό της γι’ αυτό που του είχε κάνει, μισούσε τον Ριντ επειδή την είχε φέρει σ’ αυτή την κατάσταση, επειδή την ανάγκαζε να αντι­κρίσει κατάματα την ίδια της τη δειλία.

Ο Ριντ σταμάτησε και γύρισε να την κοιτάξει. Τα χαρακτηριστι­

182 C a n d a c e C a m p

κά του ήταν τραβηγμένα, τα μάτια του σκοτεινά από τη συγκίνηση. «Δε με αγάπησες ποτέ; Τόσο ανόητος είμαι που το πίστεψα τότε;»

«Σ’ αγάπησα». Η φωνή της ήταν βραχνή, λες και κάποιος ξερί­ζωνε τις λέξεις από μέσα της. Τα δάκρυα κυλούσαν ανεμπόδιστα. «Σ’ αγάπησα ως τα μύχια της καρδιάς μου. Αλλά δεν μπορούσα να σε παντρευτώ. Αεν μπορούσα!»

«Γιατί;» Επέστρεψε γρήγορα κοντά της. «Τι στην ευχή σ’ εμπό­δισε;»

«Σε παρακαλώ...»«Λέγε!» Ο τόνος του ήταν σκληρός. «Μου είπες ψέματα. Με

διέλυσες. Δεν αξίζω τουλάχιστον την αλήθεια; Γιατί δεν μπορούσες να με παντρευτείς;»

Η Άννα απέφυγε να τον κοιτάξει, ανίκανη να συναντήσει το βλέμμα του. «Επειδή το αίμα μου είναι μολυσμένο. Υπάρχει ιστορι­κό παραφροσύνης στην οικογένειά μου».

Απόλυτη σιγή ακολούθησε. Ο Ριντ την κοιτούσε σαν χαμένος. «Τι είπες;» τη ρώτησε τελικά.

Εκείνη ίσιωσε το κορμί της και τον κοίταξε αποφασιστικά. «Στην οικογένειά μου υπάρχουν παράφρονες».

«Παράφρονες;» επανέλαβε ο Ριντ άχρωμα και κούνησε αρνητικά το κεφάλι του. «Άννα, σε κάθε οικογένεια υπάρχουν κάμποσοι εκ­κεντρικοί. Εμάς μας ξέρουν παντού ως “μουρλούς Μόρλαντ”! Δεν είναι...»

«Όχι». Η Άννα πισωπάτησε και σταύρωσε αμυντικά τα μπράτσα στο στήθος της. «Δε μιλάω για ακίνδυνες εκκεντρικότητες, Ριντ. Υπάρχει ιστορικό τρέλας στο γένος των Ντε Γουίντερ. Προφανώς το έχουμε κληρονομήσει και ο Κιτ και εγώ». Πήρε βαθιά ανάσα. «Λίγες μέρες πριν μου ζητήσεις να σε παντρευτώ, ο πατέρας μου με κάλεσε στο γραφείο του και μου το αποκάλυψε. Δεν είχε σκοπό να μου πει τίποτα, όμως είδε πώς... πώς εξελίσσονταν τα πράγματα ανάμεσα σ’ εμάς τους δύο, και φοβήθηκε. Ήξερε ότι έπρεπε να το μάθω. Γι’ αυτό και παρίστανα την άρρωστη μετά, όποτε ερχόσουν να με δεις. Δεν άντεχα να σε αντικρίσω. Τελικά κατάλαβα ότι έπρε­πε να σε απομακρύνω από εδώ. Δεν περίμενα ότι εκείνη τη μέρα θα μου έκανες πρόταση γάμου, αλλά όταν αυτό έγινε, φυσικά δεν μπορούσα να δεχτώ».

Η ΚΑΤΑΡΑΤΟΥ ΓΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ 183

Εμβρόντητος απ’ όσα είχε ακούσει, ο Ριντ χάιδεψε το πρόσωπό της. «Είσαι σίγουρη;»

«Φυσικά και είμαι σίγουρη», του πέταξε. «Λες να αποφάσιζα να στερηθώ για πάντα την αγάπη και να μην παντρευτώ ποτέ αν δεν ήμουν σίγουρη;»

«Όχι, απλώς...»«Εκείνη τη μέρα έμαθα από τον πατέρα μου ότι πάντα υπήρχαν

φήμες για τις παραξενιές των Ντε Γ ουίντερ. Είναι σίγουρο ότι ο Ντε Γ ουίντερ που έχτισε το Γ ουίντερσετ ήταν τουλάχιστον ιδιόρρυθμος. Αλλά η μητέρα μου, καθώς μεγάλωσε με τη θεία της από τη μεριά της μητέρας της, δεν είχε ιδέα. Και η παραφροσύνη δεν εκδηλώνε­ται από νωρίς. Δεν το έμαθε παρά αφότου παντρεύτηκε τον πατέρα μου. Τότε ήταν που ο αδερφός της, ο θείος μου, άρχισε να εμφανίζει τα πρώτα συμπτώματα».

«Ο θείος σου; Αυτός που έφυγε από το Γουίντερσετ;»Η Άννα έγνεψε καταφατικά. «Ο Κιτ κι εγώ νομίζαμε, όπως όλος

ο κόσμος, ότι ο θείος Τσαρλς είχε μεταναστεύσει στα Μπαρμπά­ντος. Αλλά εκείνη τη μέρα έμαθα από τον πατέρα μου ότι η τρέλα του, που τα πρώτα της ίχνη φάνηκαν με διάφορα επεισόδια παράξε­νης συμπεριφοράς όταν είχε περάσει πια τα είκοσι, είχε αρχίσει να υποτροπιάζει και οι κρίσεις του να πληθαίνουν. Πέρασαν τα χρόνια, αλλά στη διάρκεια μιας από τις ελάχιστες “καλές” περιόδους του, συνειδητοποίησε ο ίδιος ότι έπρεπε να κάνει κάτι, κι έτσι μαζί με τον πατέρα μου σκαρφίστηκαν αυτό το ψέμα για να μπορέσει ο θεί­ος μου να ζήσει όπως... υπαγόρευε η αρρώστια του, αλλά και να μη στιγματιστεί η οικογένεια. Ο θείος Τσαρλς δεν ήθελε να μάθουμε τίποτα ο Κιτ κι εγώ. Δεν ήθελε να ντρεπόμαστε γι’ αυτόν».

Η φωνή της έτρεμε από τους λυγμούς, κι ο Ριντ πήγε κοντά της. «Ω Άννα...»

Εκείνη τίναξε τότε απότομα πίσω το κεφάλι της και απομακρύν­θηκε λίγο. «Όχι. Σε παρακαλώ. Δε θέλω τον οίκτο σου. Δε θέλω να νιώθεις τίποτα για μένα. Μονάχα άφησέ με να τελειώσω».

Ο Ριντ ενοχλήθηκε, αλλά αρκέστηκε να της γνέψει να συνεχίσει. «Ακούω».

Η Άννα τον κοίταξε ερευνητικά. «Θα σου πω κάτι, αλλά πρέπει να μου υποσχεθείς ότι δε θα σου ξεφύγει λέξη. Ποτέ».

184 C a n d a c e C a m p

«Εννοείται».«Ο θείος μου δεν έφυγε. Έχει μετακομίσει σ’ ένα καλυβάκι μέσα

στο δάσος, στο Κρέιντον Top. Μένει εκεί με τον προσωπικό υπη­ρέτη του. Κανείς άλλος δεν το γνωρίζει εκτός από εμένα, τον Κιτ και το θηροφύλακά μας, ο οποίος τους πηγαίνει φαγητό. Ακόμα και ο κύριος Νόρτον, ο πληρεξούσιος δικηγόρος, πιστεύει πως ο θείος Τσαρλς έχει εγκατασταθεί στους τροπικούς. Ο θείος έχει ιδιαίτερα σύνθετες ψευδαισθήσεις. Πιστεύει ότι...»Έκανε μια παύση και ανα­στέναξε. «...πιστεύει ότι ανήκει στη βασιλική γενιά των Στιούαρτ, κι ότι είναι ο νόμιμος διάδοχος του θρόνου. Δεν το καταλαβαίνω, μολονότι εκείνος είναι ικανός να φτιάξει ολόκληρο γενεαλογικό δέ­ντρο για να αποδείξει πώς καταλήγει σε αυτόν η γραμμή διαδοχής. Είναι σίγουρος πως η βασίλισσα θέλει να τον ξεφορτωθεί για να μη χάσει το στέμμα της».

«Μη χειρότερα».«Ναι. Κι αυτή είναι ίσως η πιο λογική από τις πεποιθήσεις του.

Είναι βέβαιος πως η βασίλισσα στέλνει κατασκόπους και δολοφό­νους για να τον βρουν. Επιπλέον, λέει ότι ο αρχάγγελος Γαβριήλ τον επισκέπτεται και τον συμβουλεύει πώς να προστατευτεί από τους δολοφόνους. Γύρω από την καλύβα έχει τοποθετήσει πέτρες που σχηματίζουν έναν μεγάλο κύκλο και κάποια συγκεκριμένα μο- τίβα που σκοπό έχουν να αναχαιτίσουν, κατά κάποιον τρόπο, τους άντρες της βασίλισσας. Ζωγραφίζει παράξενα σύμβολα πάνω του και κοιμάται ανάμεσα σε δύο ξύλινα πηχάκια που φέρουν τα ίδια σύμβολα, επειδή πιστεύει ότι έτσι γίνεται αόρατος για τους εκτελε­στές -ή κάτι τέτοιο. Μερικές φορές δυσκολεύομαι να παρακολου­θήσω το σκεπτικό του. Δεν αντέχει να ζει σε κλειστό χώρο. Περνάει ελάχιστο χρόνο μέσα στην καλύβα, κι αυτό μόνο και μόνο επειδή εί­ναι καλά κρυμμένη πάνω στο βράχο, περιτριγυρισμένη από δέντρα και θάμνους. Οι άντρες της βασίλισσας έρχονται κυρίως το βράδυ, λέει, και γι’ αυτό δεν κοιμάται τις νύχτες, αλλά περιφέρεται γύρω από το σπίτι ψάχνοντας για εχθρούς. Μερικές φορές ανεβαίνει στα δέντρα και παραφυλάει. Άλλοτε πάλι κρύβεται πίσω από βράχια, δέντρα και θάμνους. Κοιμάται έξω, αλλά μόνο όσο είναι μέρα και ο υπηρέτης του μπορεί να φυλάει εκείνος σκοπιά. Είναι πεπεισμένος ότι αν κόψει τα νύχια και τα μαλλιά του θα χάσει τη δύναμή του ή

Η Κ α τα ρα τ ο υ Γ ο υ ίν τ ε ρσ ε τ 185

ότι, αφήνοντας μαλλιά και μακριά γενειάδα, κρύβει την αληθινή του ταυτότητα -δεν είμαι σίγουρη τι ακριβώς. Μοιάζει με... Τα τελευ­ταία χρόνια, όταν κάποιοι ορκίζονταν πως είχαν δει το Τέρας του Κρέιντον Top, αναρωτιόμουν αν στην πραγματικότητα είχαν δει τον θείο Τσαρλς. Μοιάζει με αγρίμι». Σταμάτησε και κοίταξε τον Ριντ.

Την κοιτούσε κι εκείνος, σαστισμένος ακόμα. «Αννα... εγώ... εί­ναι απίστευτα όλα αυτά». Έσμιξε τα φρύδια του. «Ίσως η κατάστα­ση του θείου σου να είναι απλώς μια διαταραχή του μυαλού, μια προσωπική ιδιαιτερότητα, που δεν πρόκειται να επηρεάσει καθόλου εσένα».

Η Άννα αρνήθηκε τα λόγια του μ’ ένα νεύμα. «Όχι. Υπήρξαν κι άλλοι συγγενείς. Ο πατέρας μου είπε πως όταν η μητέρα μου έμαθε για τον αδερφό της, μίλησε με τη θεία της τη Μάργκαρετ, εκεί­νη που τη μεγάλωσε. Η Μάργκαρετ ήταν από το σόι της μητέρας μου, όπως σου είπα, αδερφή της γιαγιάς μου, της λαίδης Φιλίππα, η οποία παντρεύτηκε το λόρδο Ντε Γ ουίντερ. Όταν ο λόρδος και η λαίδη Ντε Γ ουίντερ πέθαναν στην πυρκαγιά που ξέσπασε στο θερι­νό περίπτερο, η θεία Μάργκαρετ πήρε τη μητέρα μου στο Λονδίνο. Η μητέρα μου πίεσε τη θεία της να της πει όλα όσα ήξερε, κι εκείνη της αποκάλυψε ότι οι γονείς της είχαν κάποιες υποψίες για τους Ντε Γ ουίντερ. Κυκλοφορούσαν φήμες. Όμως λαχταρούσαν τόσο πολύ να καλοπαντρευτεί η κόρη τους, που δεν έδωσαν σημασία. Η δε γιαγιά Φιλίππα είχε πει, σύμφωνα με τη θεία Μάργκαρετ, ότι ο σύ­ζυγός της, ο παππούς μου, της είχε μιλήσει για κάποιον ηλικιωμένο θείο του ο οποίος άκουγε φωνές κι έβλεπε οράματα. Τον κρατούσαν κρυμμένο από τον υπόλοιπο κόσμο».

Ο Ριντ πέρασε τα δάχτυλα στα μαλλιά του. «Μα όλα αυτά δεν έχουν σχέση μ’ εσένα. Εσύ δεν είσαι τρελή».

«Όχι. Όχι ακόμα, τουλάχιστον. Αλλά υπάρχει η πιθανότητα να τρελαθώ. Κι αν τα οράματα και τα τόσο ζωηρά προαισθήματά μου είναι προάγγελοι τρέλας; Μα, πάνω απ’ όλα, έστω και μία πιθανό­τητα να υπάρχει, πιστεύεις ότι θα διακινδύνευα να το μεταδώσω στα παιδιά μας; Ότι θα μόλυνα το αίμα της δικής σου οικογένειας; Δε θα ήμουν καθόλου έντιμη αν έκανα κάτι τέτοιο! Αυτό πιστεύεις για μένα;»

«Σαφώς και όχι... Γιατί δε μου είπες τίποτα πριν από τρία χρόνια;»

186 C a n d a c e C a m p

«Δεν μπορούσα! Δεν ήθελα να μάθεις. Δεν άντεχα να με θυμά­σαι με οίκτο και ντροπή. Δεν ήθελα να ξέρεις το μυστικό της οικο- γένειάς μου».

«Μα σ’ αγαπούσα. Και με άφησες να πιστέψω ότι δε σήμαινα τίποτα για σένα. Λιγότερο από τίποτα. Δε μ’ εμπιστευόσουν αρκετά, δε με αγαπούσες αρκετά...»

«Πώς μπορείς να το λες αυτό;» τον ρώτησε θυμωμένη. «Αν δε σ’ αγαπούσα, θα σε παντρευόμουν και θα αδιαφορούσα για τις συνέ­πειες. Γιατί να με απασχολούσε η οικογένειά σου και η φήμη σας; Τι θα μ’ ένοιαζε αν φορτωνόσουν μια σύζυγο που ίσως να τρελαινόταν ύστερα από λίγα χρόνια;»

«Ναι, συμφωνώ, αυτό ήταν πολύ έντιμο εκ μέρους σου. Αλλά δε μου έδωσες καμιά εξήγηση. Με απέρριψες χωρίς να μου δώσεις καμιά ευκαιρία να πω ή να κάνω κάτι. Δεν μου επέτρεψες να έχω κανένα λόγο στο θέμα. Κανόνισες τη ζωή μου για μένα, χωρίς να έχεις καν την ευγένεια να με ρωτήσεις τι ήθελα εγώ».

«Σημασία δεν είχε τι ήθελες εσύ, ούτε τι ήθελα εγώ\Ήταν μονό­δρομος. Δε γινόταν να παντρευτούμε».

«Δεν ήταν απαραίτητο να γίνει έτσι. Θα μπορούσαμε τότε να το συζητήσουμε, να αποφασίσουμε μαζί τι θα κάναμε. Ίσως να είχαμε βρει μια λύση».

«Τι λύση;» Άνοιξε διάπλατα τα χέρια της. «Εδώ δε μετράει πόσο πλούσιος, έξυπνος ή ισχυρός είσαι. Δεν υπήρχε καμιά λύση. Τίποτα δεν μπορούσε να διώξει την τρέλα από την οικογένειά μου. Τίποτα δε θα άλλαζε το φρικτό ενδεχόμενο να έχω κι εγώ την αρρώστια. Δεν μπορούσαμε να είμαστε μαζί. Έπρεπε να φτιάξεις τη ζωή σου χωρίς εμένα. Κι εγώ τη δική μου ζωή χωρίς εσένα».

«Μια ζωή άδεια. Μια ζωή χωρίς αγάπη», αντέτεινε ο Ριντ.«Όπως και να την πεις, είναι η ζωή μου. Δυσκολεύτηκα πολύ

για να σε βγάλω από την καρδιά μου. Δεν μπορώ να επιτρέψω στον εαυτό μου να σε ξαναγαπήσει».

«Θαυμάζω την ικανότητά σου να χειρίζεσαι τα συναισθήματά σου κατά βούληση. Εγώ, δυστυχώς, δεν τα κατάφερα ποτέ».

Η Avya τον κοίταξε για αρκετές στιγμές αμίλητη. «Έκανα αυτό που έπρεπε να κάνω», του είπε στο τέλος κι έπειτα στράφηκε και απομακρύνθηκε. Αυτή τη φορά, ο Ριντ δεν την ακολούθησε.

Η ΚΑΤΑΡΑ ΤΟΥ Γ ΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ 187

* * *

Τις επόμενες μέρες η Αννα ήταν πολύ στενοχωρημένη. Δεν είδε κα­θόλου τον Ριντ ούτε είχε νέα του. Υπέθετε ότι σε λίγες μέρες θα μάθαινε πως είχε επιστρέψει στο Λονδίνο. Τον είχε διώξει, όπως εί­χε κάνει και πριν από τρία χρόνια. Λες και μία φορά δεν έφτανε να πονέσει τόσο πολύ στη ζωή της.

Ωστόσο συνέχισε να διεκπεραιώνει τα καθημερινά καθήκοντά της, ψάχνοντας ολοένα κάτι για να απασχολείται, και παρ’ ότι τα έκανε όλα μηχανικά, τουλάχιστον τη βοηθούσαν να μη σκέφτεται συνέχεια τον Ριντ. Τις νύχτες τα πράγματα ήταν πολύ χειρότερα, γιατί όταν ξάπλωνε στο κρεβάτι κι έσβηνε το κερί, δεν υπήρχε τίπο­τα που να αποσπούσε τη σκέψη της, κι έτσι έκρυβε το πρόσωπο στο μαξιλάρι κι έβαζε τα κλάματα.

Ήθελε να συνεχίσει τις έρευνες για τους φόνους, αλλά δεν ήξερε τον τρόπο. Φυσικά δεν μπορούσε να γυρίσει στο Γ ουίντερσετ και να συνεργαστεί με τον Ριντ στην έρευνα των αρχείων για τους παλιούς υπηρέτες. Μόνο γι’ αυτό ήταν σίγουρη. Κατά τ’ άλλα, δεν μπορούσε να πει με βεβαιότητα ότι η έρευνά τους για τις προ πεντηκονταετίας δολοφονίες απέδειξε πως υπήρχε σχέση με τις δύο πρόσφατες.

Παρ’ όλα αυτά δεν ήξερε ποιο έπρεπε να είναι το επόμενο βήμα. Είχε μιλήσει με τη φίλη της Εστέλ, με την οικογένειά της, και δεν είχε πλησιάσει καθόλου στην ανακάλυψη της ταυτότητας του μυ­στηριώδους άντρα που συναντούσε η κοπέλα. Ούτε και μπορούσε να σκεφτεί κάποιον τρόπο για να ανακαλύψει ποιος είχε σκοτώσει τον νεαρό αγρότη πριν από λίγες μέρες. Να είχε βάλει άραγε ο δο­λοφόνος στόχο συγκεκριμένα τον Φρανκ Τζόνσον; Μήπως τον είχε δει στο καπηλειό και τον ακολούθησε ως το σπίτι ή μήπως απλώς παραμόνευε στο γεφυράκι, περιμένοντας να σκοτώσει τον πρώτο που θα τύχαινε να περάσει από εκεί;

Υπέθεσε ότι σκοπό είχε να σκοτώσει έναν αγρότη για να μοιά­ζουν οι δολοφονίες με αυτές του παρελθόντος. Αν ήταν έτσι, γνώρι­ζε ότι ο Τζόνσον δούλευε στα χωράφια με τον πατέρα και τα αδέρ­φια του. Σ’ αυτή τη σκέψη αισθάνθηκε μια ανατριχίλα. Γιατί, αν ο δολοφόνος γνώριζε ότι ο Φρανκ Τζόνσον ήταν αγρότης, σήμαινε πως ήταν ντόπιος, και όχι, όπως ήλπιζε, κάποιος από γειτονικό χω­ριό που πήγαινε με το άλογό του ως εκεί για να συναντηθεί με την

188 C a n d a c e C a m p

Εστέλ. Οπότε ο δεύτερος φόνος απομάκρυνε κι άλλο την πιθανότη­τα να ήταν ο εραστής της Εστέλ ο δολοφόνος της, εκτός βέβαια αν είχε στόχο να σκοτώσει μια οποιαδήποτε υπηρέτρια και είχε ξελο­γιάσει την Εστέλ με σκοπό να της πάρει τη ζωή.

Στην ιδέα και μόνο, η Άννα ένιωσε καινούρια ανατριχίλα. Και οι δύο εκδοχές ήταν φρικτές. Είτε ο δολοφόνος είχε επιλέξει ψυχρά και μεθοδικά τα θύματά του, είχε δηλαδή συνάψει επίτηδες σχέ­ση με την Εστέλ και είχε ακολουθήσει σκόπιμα τον νεαρό αγρότη Φρανκ Τζόνσον, είτε ήταν κάποιος που περιπλανιόταν τις νύχτες και σκότωνε όποιον τύχαινε να βρεθεί στο δρόμο του, επρόκειτο αναμφίβολα για άνθρωπο με διαταραγμένο μυαλό.

Ο νους της ξαναγύρισε στον θείο της. Δεν άντεχε να σκέφτεται την πιθανότητα να είχε κάνει αυτός τους φόνους. Ήταν αίμα της· τον αγαπούσε αν και δεν ήταν πλέον ο ίδιος άνθρωπος που γνώριζε και αγαπούσε όταν ήταν μικρή. Δεν υπήρχε ίχνος κακίας μέσα του, όσο γι’ αυτό ήταν σίγουρη. Αλλά δεν είχε την ίδια βεβαιότητα ως προς το αν ήταν ικανός να σκοτώσει κάποιον όταν βρισκόταν υπό την επή­ρεια των ψευδαισθήσεών του. Άκουγε κι έβλεπε πράγματα που δεν υπήρχαν, αλλά γι’ αυτόν ήταν τόσο αληθινά όσο ήταν για την Άννα τα γεγονότα που συνέβαιναν στη ζωή της. Αν ο «αρχάγγελος Γαβρι­ήλ» του έλεγε ότι έπρεπε να σκοτώσει την Εστέλ, δε θα το έκανε; Αν θεωρούσε ότι ο γιος των Τζόνσον ήταν ένας από τους εκτελεστές της βασίλισσας, δε θα προσπαθούσε να τον εξουδετερώσει;

Από την άλλη, το γεγονός ότι οι δολοφονίες αντικατόπτριζαν με τόσες λεπτομέρειες εκείνες του παρελθόντος σήμαινε για την Άννα ότι ο ένοχος δεν ήταν ο θείος της. Πώς θα μπορούσε το θολωμένο μυαλό του να σχεδιάσει τόσο προσεκτικά τους τωρινούς φόνους ώστε να μοιάζουν με εκείνα τα παλιά εγκλήματα; Προσευχόταν λοι­πόν να είχε δίκιο, να μην ήταν ο θείος Τσαρλς ο δολοφόνος. Ειδάλ- λως, εκείνη και η οικογένειά της θα ήταν αποκλειστικά υπεύθυνοι για το θάνατο αυτών των άμοιρων ανθρώπων, επειδή δεν τον είχαν κλείσει σε κάποιο άσυλο, αλλά τον είχαν κρύψει, τον είχαν προστα­τεύσει και του είχαν επιτρέψει να ζει ελεύθερος.

Καθώς κάποιο πρωινό σκεφτόταν όλα αυτά τα θέματα, ξαφνικά συνειδητοποίησε ότι γνώριζε έναν άνθρωπο πολύ λογικό, ο οποίος ζούσε τον καιρό των αρχικών φόνων. Τον Νικ Πέρκινς. Έτσι, το

Η ΚΑΤΑΡΑΤΟΥ ΓΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ 189

ίδιο απόγευμα, πήρε από τη μαγείρισσα μια κρεατόπιτα και πήγε στο σπίτι του με την άμαξα, και όχι με τα πόδια, αφού δεν άντεχε να περάσει πάλι από το γεφυράκι.

Ο Νικ Πέρκινς ήταν όπως πάντα απασχολημένος στον κήπο του. Μόλις την είδε στάθηκε όρθιος και της χαμογέλασε. «Δεσποινίς Άν­να. Πόσο χαίρομαι που σε βλέπω!»

«Ευχαριστώ». Κατέβηκε χαμογελαστή από την άμαξα και του πρόσφερε την πίτα. «Σου έφερα μια λιχουδιά από τη μαγείρισσά μας».

«Η παρουσία σου και μόνο είναι μεγάλο δώρο». Τα γαλανά μάτια του φωτίστηκαν. «Αλλά με μεγάλη μου χαρά δέχομαι και την πίτα!»

«Απορώ πώς έμεινες ανύπαντρος!» τον πείραξε. «Ξέρεις τόσο καλά τι θέλουν ν ’ ακούσουν οι γυναίκες!»

«Αχ, δεσποινίς Άννα. Μάλλον ήμουν πολύ δύσκολη περίπτωση για τις προξενήτρες!»

Η αλήθεια ήταν πως η Άννα είχε αναρωτηθεί πολλές φορές γιατί δεν είχε παντρευτεί, να έχει παιδιά κι εγγόνια. Ακόμα και σ’ αυτή την ηλικία παρέμενε γοητευτικός, κάτι που σήμαινε ότι στα νιάτα του θα ξετρέλαινε τις κοπέλες του χωριού. Όταν ήταν πιο μικρή, έφτιαχνε με το μυαλό της διάφορα ρομαντικά σενάρια με τραγική κατάληξη για να εξηγήσει για ποιο λόγο είχε μείνει γεροντοπαλίκαρο ο Νικ Πέρκινς. Μεγαλώνοντας όμως, της φαινόταν λιγότερο ρομαντικό και περισσότερο θλιβερό το γεγονός ότι γερνούσε μόνος του.

Ο ηλικιωμένος άντρας την οδήγησε μέσα, ακούμπησε την πίτα στο τραπέζι κι ετοίμασε τσάι. «Τι κάνουν οι δυο κατεργάρηδες; Πα­νέξυπνα παιδιά και πολύ ικανά. Δε δίστασα στιγμή να τους εμπι­στευτώ το σκυλί».

«Δεν έχω νέα τους. Γύρισαν στο Λονδίνο, όπως ξέρεις. Η αδερ­φή τους θεώρησε ότι δεν ήταν ασφαλές να μείνουν τα παιδιά εδώ με όλα αυτά που συμβαίνουν».

Ο Νικ Πέρκινς κούνησε με θλίψη το κεφάλι καθώς σερβίριζε το χρυσαφένιο αφέψημα στα φλιτζάνια. «Άσχημα πράγματα».

«Ναι, πολύ». Η Άννα ήπιε μια γουλιά τσάι. «Νικ...»«Ορίστε, δεσποινίς».«Εδώ δεν ήσουν πριν από σαράντα οχτώ χρόνια; Όταν έγιναν

οι φόνοι;»Ο ηλικιωμένος άντρας την κοίταξε. «Ναι, εδώ ήμουν».

190 C a n d a c e C a m p

«Τι θυμάσαι από τότε;»«Τι τα θέλεις; Είναι παρελθόν πια. Ας αφήσουμε τους νεκρούς

στην ησυχία τους».«Φαίνεται όμως πως κάποιος δεν τους αφήνει. Έμαθες λεπτομέ­

ρειες για τους τωρινούς φόνους; Το πρώτο θύμα ήταν μια από τις καμαριέρες μας και το άλλο ο γιος ενός αγρότη. Τα σώματά τους βρέθηκαν ξεσκισμένα, γεμάτα σημάδια που μοιάζουν σαν να προ- κλήθηκαν από νυχιές ζώου. Όπως ακριβώς και πριν από σαράντα οχτώ χρόνια».

«Δεν μπορεί ο φονιάς να είναι το ίδιο άτομο», είπε κοφτά ο Νικ.«Συμφωνώ. Νομίζω πως είναι ολοφάνερο ότι κάποιος τον μιμεί­

ται. Αλλά ίσως η απάντηση για τους τωρινούς φόνους να βρίσκεται στους παλιούς».

«Πώς; Δεν καταλαβαίνω».«Γνώριζες τους ανθρώπους που δολοφονήθηκαν τότε;»«Ήξερα τον Γουίλ Ντόσον. Ήταν γέρος άνθρωπος. Δεν του άξι­

ζε τέτοιο τέλος». Το συνήθως χαρωπό πρόσωπο του Πέρκινς ήταν τώρα πολύ βλοσυρό.

«Σε κανέναν δεν αξίζει. Την υπηρέτρια του Γ ουίντερσετ δεν τη γνώριζες, δηλαδή;» τον ρώτησε.

«Όχι», αποκρίθηκε εκείνος κουνώντας αρνητικά το κεφάλι. «Βέ­βαια την είχα δει μια δυο φορές, αλλά δεν τη γνώριζα προσωπικά».

«Ποιος πιστεύεις ότι τους σκότωσε;»«Όλοι είπαν πως ήταν το Τέρας».Η Άννα ύψωσε το ένα φρύδι. «Αποκλείεται να το πιστεύεις αυτό».«Μόνο ένα τέρας θα μπορούσε να κάνει τέτοια πράγματα». Το

βλέμμα του ξέφυγε από το δικό της.«Δεν υπήρξε κανένας ύποπτος τότε;» επέμεινε η Αννα. Ο Νικ,

που συνήθως ήταν ανοιχτός, ομιλητικός άνθρωπος, τώρα απαντού­σε πολύ αόριστα στις ερωτήσεις της.

«Ο αρραβωνιαστικός της κοπέλας», της απάντησε τελικά. «Αλ­λά όταν βρέθηκε δολοφονημένος και ο Ντόσον, τον άφησαν ελεύ­θερο. Ήταν αδύνατον να τον είχε σκοτώσει αυτός, αφού βρισκόταν στο κρατητήριο».

«Άλλος ύποπτος;»«Ποτέ δεν άκουσα κάτι».

Η ΚΑΤΑΡΑΤΟΥ ΓΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ 191

Η Άννα τον κοίταξε με μάτια μισόκλειστα. Δεν μπορούσε να απαλλαγεί από την αίσθηση ότι ο παλιός καλός της φίλος της έκρυβε κάτι. «Εσύ δεν υποπτεύτηκες ποτέ κάποιον;»

«Εγώ πού να ήξερα; Δεν έδωσα και μεγάλη σημασία. Ήταν η εποχή του θερισμού και είχα πολλή δουλειά. Έπειτα οι φόνοι στα­μάτησαν και...»

«Μα δεν είναι πολύ περίεργο; Γιατί σταμάτησε ο δολοφόνος στο δεύτερο θύμα; Γιατί κάποιος σκότωσε αυτούς τους δύο ανθρώπους και μετά σταμάτησε να σκοτώνει;»

«Ίσως να έφυγε από την περιοχή», πρότεινε ο Πέρκινς. «Άλλο τσάι;» Ανασήκωσε την τσαγιέρα.

Η Άννα αναστέναξε κι έγνεψε καταφατικά. Όταν είχε σκεφτεί να απευθυνθεί στον Πέρκινς, ήταν σχεδόν σίγουρη ότι θα της έλεγε κάτι που θα τη βοηθούσε. Προφανώς εκείνος πρόσεξε την απογο­ήτευσή της, γιατί την πλησίασε και της χτύπησε ανάλαφρα το χέρι, μια χειρονομία οικειότητας λίγο τραβηγμένη γι’ αυτόν.

«Μη σ’ απασχολεί, δεσποινίς Άννα», της είπε χαμογελαστά. «Πέ­ρασαν τόσα χρόνια. Μην το σκαλίζεις».

«Δεν μπορώ. Πιστεύω ότι πρέπει να υπάρχει κάποια σχέση με τους πρόσφατους φόνους».

«Κάποιος τους αντιγράφει. Αυτό είναι όλο. Ακόμα κι αν ανα­καλύψεις τι συνέβη τότε, δε θα σε βοηθήσει να βρεις τον τωρινό δολοφόνο». Σηκώθηκε όρθιος. «Αλήθεια, τώρα που θα γυρίσεις στο σπίτι, μπορείς να δώσεις αυτό το υγρό για εντριβές στον ιπποκόμο σας; Του είχα υποσχεθεί ότι θα του έφτιαχνα άλλο ένα».

«Φυσικά». Η Άννα δέχτηκε την αλλαγή της συζήτησης, αν και δεν καταλάβαινε γιατί ο Πέρκινς φάνηκε τόσο απρόθυμος να το κουβεντιάσει. Ίσως επειδή γνώριζε τον αγρότη που δολοφονήθηκε τότε, είχαν ξυπνήσει μέσα του δυσάρεστες αναμνήσεις.

Έφυγε λίγα λεπτά αργότερα, και στη διαδρομή σκεφτόταν συνε­χώς τη συζήτησή τους. Όταν σταμάτησε μπροστά στην είσοδο του σπιτιού της, μετάνιωσε που δεν είχε καθυστερήσει περισσότερο. Η άμαξα των Μπένετ ήταν απέξω.

Αφού δεν υπήρχε κανένας τρόπος να χωθεί μέσα χωρίς να τη δουν, φόρεσε ένα πλατύ χαμόγελο και μπήκε στο σαλόνι. Ο Κιτ,

192 C a n d a c e C a m p

που το ύφος του έδειχνε ότι είχε πιεστεί πολύ, μόλις την είδε της χαμογέλασε με ανακούφιση.

«Καλώς τη!» Σηκώθηκε και της έδωσε τη θέση του, ανάμεσα στην κυρία Μπένετ και στην κόρη της, τη Φελίσιτι.

Το πρόσωπο της κυρίας Μπένετ φωτίστηκε μόλις είδε την Άννα, και η κόρη χαχάνισε άνευ λόγου. Η Άννα διαπίστωσε πως αυτή τη φορά είχαν πάρει μαζί τους και τον Μάιλς. Ο νεαρός είχε βουλιάξει στον καναπέ δίπλα στην αδερφή του κι έδειχνε να βαριέται, όμως σηκώθηκε και υποκλίθηκε όταν μπήκε η Άννα.

«Ω, σας παρακαλώ, σερ Κρίστοφερ, μη μας εγκαταλείπετε τώρα που γύρισε η αδερφή σας», είπε η κυρία Μπένετ αφήνοντας ένα γελάκι. «Θέλουμε και τη δική σας παρέα. Έτσι δεν είναι, Φελίσιτι;»

«Ω! Α! Βεβαίως», αποκρίθηκε σαν ανόητη εκείνη, με ένα και­νούριο χάχανο.

«Αυπάμαι. Αυπάμαι βαθύτατα, αλλά με περιμένει πολλή δου­λειά στο γραφείο μου», είπε ο Κιτ. «Δυστυχώς, θα σας αφήσω μόνο με την Άννα». Βγήκε από το δωμάτιο όσο πιο γρήγορα μπορούσε χωρίς να φανεί αγενής.

«Τι υπεύθυνος νέος», σχολίασε με ζέση η κυρία Μπένετ, με μια έκφραση επιδοκιμασίας όταν έφευγε ο Κιτ. «Βλέπεις, Μάιλς, πώς φροντίζει την περιουσία του; Κάποια μέρα ο πατέρας σου δε θα είναι πια μαζί μας, και θα χρειαστεί να αναλάβεις εσύ τις υποχρεώ­σεις του. Πρέπει να έχεις πρότυπό σου τον σερ Κρίστοφερ».

Ο Μάιλς έριξε μια αγριεμένη ματιά στη μητέρα του. Η Άννα υποψιαζόταν πως του είχε θίξει εκατοντάδες φορές αυτό το θέμα.

Η κυρία Μπένετ στράφηκε έπειτα στην Άννα κι έσκυψε για να της μιλήσει εμπιστευτικά. «Δεν μπορώ να πείσω τον Μάιλς ούτε καν να συνοδεύσει τον πατέρα του στο γύρο του στα κτήματα. Αχ, αυτό το παιδί». Κοίταξε αγανακτισμένα αλλά στοργικά το γιο της. «Προτιμά να δουλεύει τα ποιήματά του. Έτσι δεν είναι, χρυσέ μου;»

«Μητέρα, είμαι σίγουρος ότι η δεσποινίς Χόλκομ δεν έχει καμιά διάθεση να ακούει τα οικογενειακά μας θέματα», είπε εκείνος κοι­τάζοντας απολογητικά την Άννα.

«Έχει δίκιο», συμφώνησε αναπάντεχα η Φελίσιτι. «Η ποίηση είναι απίστευτα βαρετή».

Η ΚΑΤΑΡΑΤΟΥ ΓΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ 193

Ο Μάιλς κοκκίνισε κι έριξε μια ακόμα αγριεμένη ματιά στην αδερφή του.

Η Άννα βιάστηκε να μεσολαβήσει. «Εγώ λατρεύω την ποίηση».«Μα, αλίμονο», είπε η κυρία Μπένετ χαμογελώντας. «Εσύ είσαι

έξυπνη κοπέλα! Η Φελίσιτι κι εγώ είμαστε κάπως ελαφρόμυαλες», πρόσθεσε, λες κι αυτή η ιδιότητα θα έκανε την Άννα να τις συμπα­θήσει περισσότερο.

Ωστόσο εκείνη μουρμούρισε κάτι αόριστο, χωρίς να ξέρει τι έπρεπε να απαντήσει σ’ ένα τέτοιο σχόλιο. Η κυρία Μπένετ δεν πα­ρατήρησε το δισταγμό της, γιατί ήδη είχε ξεκινήσει τον χαρακτηρι­στικό της μονόλογο.

«Είμαι σίγουρη ότι στενοχωρήθηκες που έφυγε η λαίδη Κύρια! Τι καταπληκτική γυναίκα... και καθόλου ψηλομύτα, όπως θα πί­στευε κανείς. Δε συμφωνείς;»

Η Άννα δεν πρόλαβε καν να ανοίξει τα χείλη της για να απα­ντήσει.

«Και ο σύζυγός της», συνέχισε η κυρία Μπένετ. «Τι γοητευτικός κύριος... παρ’ όλο που είναι Αμερικανός. Εντυπωσιάστηκα. Είναι ευγενέστατος».

«Πράγματι, φαίνεται πως ο πολιτισμός έφτασε τελικά στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού», απάντησε ξερά η Άννα.

Η κυρία Μπένετ την κοίταξε σαστισμένα στην αρχή, αλλά αμέ­σως μετά χασκογέλασε. «Ω! Κατάλαβα, αστειεύεσαι. Είσαι πανέξυ­πνο κορίτσι, πάντα το έλεγα. Αλλά, χρυσή μου...» Έγειρε κι άλλο και χαμήλωσε περισσότερο τη φωνή της. «...οι σωστοί τζέντλεμεν δε θέλουν να είναι οι γυναίκες τόσο έξυπνες».

«Μαμά...» είπε μ’ ένα βογκητό ο γιος της.«Σιωπή, Μάιλς. Η δεσποινίς Χόλκομ καταλαβαίνει τι εννοώ.

Έτσι δεν είναι, χρυσή μου;»«Εξυπακούεται», απάντησε ευγενικά η Άννα.Η κυρία Μπένετ συνέχισε να φλυαρεί κατά τον γνώριμο τρόπο

της για μερικά ακόμα λεπτά, συζητώντας τα πάντα, από τη χοροε­σπερίδα της λαίδης Κύρια και τους τρομερούς θανάτους -ο ι οποίοι είχαν επηρεάσει άθλια την κοινωνική ζωή της περιοχής-, ως τη συ­νεχιζόμενη παραμονή του Ριντ Μόρλαντ στο Γ ουίντερσετ, την οποία απέδωσε, χαμογελώντας πονηρά, στα κάλλη της ίδιας της Άννας.

194 C a n d a c e C a m p

Ήταν λοιπόν μεγάλη η ανακούφιση της Άννας όταν οι Μπένετ έφυγαν επιτέλους μια ώρα αργότερα. Κατέβηκε τότε στο γραφείο του αδερφού της, χτύπησε την πόρτα κι έβαλε μέσα το κεφάλι. «Λή­ξη συναγερμού. Έφυγαν».

Ο Κιτ χαμογέλασε λίγο συνεσταλμένα. «Μου θύμωσες που σε άφησα μόνη μαζί τους; Τους είχα υποστεί ήδη μισή ώρα. Και συ­νεχώς η κυρία Μπένετ πίεζε αυτή την ηλίθια τη Φελίσιτι να μιλάει, ενώ εκείνη για το μόνο που είναι ικανή είναι να χαχανίζει. Έτσι πιστεύω εγώ τουλάχιστον».

«Ναι, νομίζω πως έχεις δίκιο! Το ξέρω ότι σ’ έφεραν στα όριά σου. Γι’ αυτό και δε σε φώναξα για να τους αποχαιρετήσεις, αν και η κυρία Μπένετ δε σταμάτησε να το υπαινίσσεται».

«Είσαι γλύκα».Η Άννα έμεινε λίγο ακόμα με τον αδερφό της, κι αφού συζήτη­

σαν τα θέματα της μέρας, ανέβηκε στο δωμάτιό της να ετοιμαστεί για το δείπνο. Το βραδινό φαγητό ήταν πάντα η ήρεμη στιγμή τους, όπου χαλάρωναν και κουβέντιαζαν ανάλαφρα. Προφανώς έτσι θα κυλούσε όλη η ζωή της: με επισκέψεις από τους γείτονες, με ήρεμα γεύματα παρέα με τον αδερφό της, με βραδιές μπροστά στο τζάκι συντροφιά μ’ ένα βιβλίο.

Κοίταξε τον Κιτ. Πριν από τρία χρόνια είχαν καταλήξει ότι δεν έπρεπε να παντρευτούν, ότι θα ήταν άδικο να μεταφέρουν το στίγμα της τρέλας σε μια ανυποψίαστη οικογένεια. Δε θα έκαναν παιδιά, τα οποία κάποια μέρα ίσως να εκδήλωναν την αρρώστια. Δεν ήταν δα και τόσο άσχημη ζωή. Υπήρχαν άνθρωποι που είχαν κάνει με­γαλύτερες θυσίες. Ωστόσο κάποιες στιγμές όπως σήμερα, αυτή η κατάσταση της έφερνε δάκρυα στα μάτια.

Μετά το δείπνο, ο Κιτ πήγε στο χωριό για να παίξει χαρτιά στο σπίτι του γιατρού, όπως κάθε εβδομάδα. Η Άννα πέρασε κάμποση ώρα ελέγχοντας την αλληλογραφία της. Βέβαια δυσκολευόταν να συγκεντρωθεί, γιατί το μυαλό της γυρνούσε συνεχώς στον Ριντ. Αναρωτήθηκε πώς να περνούσε τη βραδιά του, αν τη σκεφτόταν κι εκείνος. Τον είχαν αφήσει άναυδο τα νέα της, αυτό ήταν ξεκάθαρο. Αλλά της είχε θυμώσει κιόλας επειδή δεν του είχε πει την αλήθεια όταν απέρριψε την πρότασή του. Και με το δίκιο του. Οπωσδήποτε θα ήταν πιο εύκολο να δεχτεί αυτή την απόρριψη αν ήξερε τον πραγ­

Η ΚΑΤΑΡΑΤΟΥ ΓΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ 195

ματικό λόγο. Καν πάλι θα στενοχωριόταν, θα καταλάβαινε όμως ότι δεν μπορούσε να τον παντρευτεί. Κάποια στιγμή, αναστέναξε βαθιά, άφησε στην άκρη τα χαρτιά και την πένα της και ανέβηκε στο δω­μάτιό της.

Αισθανόταν πλήξη, μοναξιά και μια νευρικότητα που δεν την άφηνε να κοιμηθεί. Έπιασε λοιπόν το βιβλίο που διάβαζε, αλλά το γεγονός ότι παρέμενε επί ώρα στην ίδια σελίδα την έπεισε να το παρατήσει κι αυτό. Τελικά κάθισε στο σεκρετέρ της για να γράψει. Στην αριστερή πλευρά της σελίδας άρχισε να καταγράφει όλα όσα γνώριζε για τους παλιούς φόνους. Στη δεξιά, ό,τι ήξερε για τους πρόσφατους. Η λίστα της δεν ήταν ιδιαίτερα εκτεταμένη. Τράβηξε γραμμές για να ενώσει τα στοιχεία που ταίριαζαν στις δυο στήλες. Τα κοίταξε για λίγο, αλλά δεν μπόρεσε να βγάλει άκρη.

Σηκώθηκε, πήγε στο παράθυρο και χάζεψε έξω. Το φεγγάρι ήταν μόλις μια χορδή στον ουρανό, το τοπίο σκοτεινό. Κοίταξε τα λαμπε­ρά αστέρια στον μαύρο ουρανό και το μυαλό της άρχισε να περι­πλανιέται. Ξαφνικά, σαν μαχαιριά, ένας φόβος την έζωσε. Στράφη­κε πίσω της με κομμένη την ανάσα, σαν να περίμενε πως θα έβλεπε κάτι φρικαλέο. Παρ’ ότι δεν υπήρχε τίποτα, ο φόβος δεν υποχώρη­σε. Κάτι της πλάκωνε το στήθος, λες και την έσφιγγαν με σιδερέ­νιους ιμάντες. Η ανάσα της αντηχούσε εκκωφαντική στ’ αυτιά της.

Η όρασή της άρχισε να θολώνει, τα γόνατά της κόπηκαν. Κάθισε σε μια καρέκλα. Ένιωσε το βραδινό αεράκι στα μάγουλά της· είχε μια αμυδρή αίσθηση καλής προαίρεσης και μια ελαφριά ζαλάδα. Είδε έναν σκοτεινό δρόμο να απλώνεται μπροστά της, το φεγγάρι και τ’ αστέρια καλύπτονταν από τις φυλλωσιές των δέντρων. Τα μπλεγμένα κλαδιά αργοσάλευαν στο αεράκι. Έπειτα, σαν να εξερ- ράγη κάτι στο πίσω μέρος του κεφαλιού της, ο πόνος την τύλιξε αιφνιδιαστικά, απλώθηκε σ’ όλο το κρανίο της και την έριξε με τα γόνατα στο πάτωμα.

Ο Κιτ!Κατάφερε να σταθεί στα πόδια της, βγήκε από το δωμάτιό της κι

άρχισε να τρέχει στο διάδρομο. «Κιτ!»

13

Εφτασε λαχανιασμένη στο δωμάτιο του αδερφού της, παρ’ όλο που ήξερε ότι δεν ήταν εκεί. Ορθάνοιξε την πόρτα χωρίς να μπει στον κόπο να χτυπήσει πρώτα. Η κρεβατοκάμαρα ήταν άδεια. Έκα­νε μεταβολή και κατέβηκε τρεχάλα τα σκαλιά, φωνάζοντας το όνο­μά του. Πήγε στο γραφείο του. Αδειο κι αυτό. Έπιασε το κεφάλι της. Η καρδιά της χτυπούσε τόσο δυνατά, που της ήταν αδύνατον να σκεφτεί. Ω Ριντ! Ευχήθηκε με όλη της την ψυχή να ήταν εκεί ο Ριντ, να μπορούσε να στραφεί σ’ αυτόν για βοήθεια.

«Δεσποινίς; Τι πάθατε;» Ένας υπηρέτης έτρεξε κοντά της μόλις την άκουσε να κραυγάζει το όνομα του αδερφού της.

Η Άννα συνήλθε από τη στιγμιαία ατολμία της. «Είδες τον Κιτ; Δε γύρισε ακόμα;»

«Μα... όχι, δεσποινίς. Συμβαίνει κάτι;»«Ναι... δεν ξέρω, ίσως». Δεν μπορούσε να εξηγήσει γιατί είχε τό­

σο έντονα την πεποίθηση πως είχε συμβεί κάτι στον αδερφό της -ή ότι επρόκειτο να του συμβεί. Όμως ήταν σίγουρη, και δεν μπορούσε να κάθεται με σταυρωμένα χέρια. «Πήγαινε στους στάβλους και πες τους να μου σελώσουν το άλογό μου».

Ο υπηρέτης γούρλωσε τα μάτια. «Τέτοια ώρα, δεσποινίς;»«Ναι! Τι στέκεσαι; Πρέπει να βρω τον Κιτ!»«Μάλιστα, δεσποινίς», είπε χωρίς δεύτερη κουβέντα ο νεαρός κι

εξαφανίστηκε.Η Άννα επέστρεψε γρήγορα στο δωμάτιό της. Δεν είχε χρόνο να

φορέσει τη στολή ιππασίας, αλλά δεν μπορούσε να ιππεύσει με πα­ντόφλες. Τις κλότσησε για να βγουν και φόρεσε τις μπότες της όσο

Η ΚΑΤΑΡΑΤΟΥ ΓΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ 197

πιο γρήγορα γινόταν. Έπειτα βούτηξε το μαστίγιο και κατέβηκε σαν σίφουνας τη σκάλα.

Βγήκε στην αυλή κι έτρεξε στους στάβλους με την καρδιά της να βροντάει. Εκεί βρήκε τη φοράδα της σελωμένη, αλλά και έναν ιπποκόμο να ετοιμάζει άλλο ένα άλογο.

Ο αρχιιπποκόμος, που κρατούσε τα γκέμια της φοράδας, στρά­φηκε μόλις την άκουσε να πλησιάζει. «Θα έρθω μαζί σας», της είπε, υψώνοντας πεισματικά το πιγούνι του, λες και περίμενε καβγά.

«Ωραία», απάντησε η Άννα. Πήρε τα χαλινάρια από τα χέρια του και δέχτηκε τη βοήθειά του για να ανέβει στο άλογό της. Αν ο Κιτ εί­χε τραυματιστεί, θα χρειαζόταν βοήθεια. Επιπλέον, ο Κούπερ ήταν πολύ καλός ιππέας, δε θα την καθυστερούσε.

«Να φέρω κι άλλους;» τη ρώτησε εκείνος.Η Άννα δίσταζε. Αν είχε κάνει λάθος, θα την περνούσαν για τρε­

λή. Αλλά αυτό λίγο την ένοιαζε τώρα. «Πες τους να ακολουθήσουν με την άμαξα. Πάμε στο χωριό. Μπορεί να... κινδυνεύει ο Κιτ».

Ο Κούπερ στράφηκε στον ιπποκόμο, του έδωσε αυστηρές δια­ταγές και μετά ανέβηκε στο άλογό του. Η Άννα είχε ήδη στρίψει τη φοράδα και προχωρούσε με τόση ταχύτητα όση της επέτρεπε το αμυδρό φως του φεγγαριού, που βρισκόταν στη χάση του. Στο τέρμα του ιδιωτικού μονοπατιού, έστριψε για να βγει κατευθείαν στο δρόμο. Το μυαλό της έτρεχε μαζί με το άλογο- νόμιζε πως ήξερε ποιο μέρος είχε δει στο όραμά της. Λίγο πριν τη διασταύρωση του μονοπατιού με τη δημοσιά, υπήρχε μια έκταση όπου τα δέντρα σχη­μάτιζαν θόλο. Ήταν σίγουρη πως αυτό το σημείο είχε δει προτού την πιάσει ο αφόρητος πόνος στο κεφάλι. Δεν ήξερε γιατί πίστευε τόσο έντονα πως ήταν ο Κιτ το αντικείμενο του οράματος της- τον ίδιο δεν τον είχε δει. Όμως ήταν σίγουρη ότι τον αφορούσε, το ένιω­θε σε κάθε κύτταρό της. Παρακαλούσε μονάχα να μην είχε συμβεί ακόμα το κακό. Να μην ήταν ήδη αργά.

Ο Κούπερ δεν έχασε χρόνο με ερωτήσεις. Την ακολουθούσε πιστά, ψάχνοντας επίμονα με το βλέμμα το δρόμο μπροστά τους. Τέλος, η Άννα είδε την αρχή της δεντροστοιχίας. Έμοιαζε με σήραγ­γα, αφού το μονοπάτι χανόταν στη σκοτεινή είσοδο. Η καρδιά της κόντευε να σπάσει. Δυσκολευόταν να δει καλά, γι’ αυτό επιβράδυνε

198 C a n d a c e C a m p

τη φοράδα της καθώς προχωρούσαν στο πιο βαθύ σκοτάδι που δη­μιουργούσε η αψίδα των δέντρων από πάνω τους.

Εκεί, στα μισά αυτής της φυσικής σήραγγας, είδαν ένα άλογο να κινείται ανήσυχα, με τη σέλα του άδεια, τα γκέμια πεταμένα στο έδαφος. Λίγα μέτρα μακριά, ένας άνθρωπος ήταν πεσμένος μπρού­μυτα στο χώμα. Από πάνω του ήταν σκυμμένη μια σιλουέτα που φορούσε φαρδύ μανδύα με κουκούλα.

«Κιτ!» ούρλιαξε η Άννα, κεντρίζοντας το άλογό της για να καλύ­ψει τα τελευταία μέτρα της απόστασης.

Η φιγούρα στράφηκε. Η Άννα διέκρινε μια λάμψη φωτός και σκοταδιού μαζί, όχι ακριβώς ένα πρόσωπο, κι έπειτα το πλάσμα βιάστηκε να εξαφανιστεί, χάθηκε μέσα στο σκοτάδι στην αντίθετη πλευρά του μονοπατιού.

Αδιαφορώντας μήπως τραυματιστεί η ίδια ή η φοράδα της, η Άν­να άρχισε να καλπάζει με όλη της τη δύναμη, θέλοντας απεγνωσμέ­να να φτάσει στον αδερφό της, με τον Κούπερ ξοπίσω της. Έφτασε κοντά στο σώμα που κειτόταν στο έδαφος και πήδηξε από το άλογο.

«Κιτ!»Έσπευσε κοντά στην ξαπλωμένη φιγούρα και έπεσε στα γόνατα. Ήταν πράγματι ο αδερφός της. Το σκοτάδι κάτω από το θό- λο που σχημάτιζαν οι φυλλωσιές ήταν τόσο πυκνό, που χρειάστηκε να βάλει το χέρι της στην πλάτη του Κιτ για να δει αν ανέπνεε. Αμέ­σως μόλις τον ένιωσε να σαλεύει στην παλάμη της, ξαναβρήκε και τη δική της ανάσα. «Είναι ζωντανός!»

Ο Κούπερ γονάτισε από την άλλη πλευρά. «Είναι εντάξει; Τι έγινε, δεσποινίς;»

«Δεν ξέρω». Κοίταξε πάνω από το σώμα του Κιτ τον πιστό στα­βλίτη. «Είδες...»

Εκείνος έγνεψε μ’ έμφαση. «Κάτι είδα. Τι ήταν;»«Ε... νομίζω πως ήταν κάποιος που φορούσε μανδύα».«Να τον κυνηγήσω, δεσποινίς;»Η Άννα κοίταξε το σκοτάδι που απλωνόταν στο βάθος, εκεί όπου

τα δέντρα και οι θάμνοι πύκνωναν. «Όχι, είναι πολύ σκοτεινά». Ευ­χήθηκε να είχε σκεφτεί να φέρει μαζί ένα φανάρι. Όπως ευχήθηκε να είχε πάρει κι ένα όπλο. Ανατρίχιασε καθώς θυμήθηκε τη σιλου­έτα που είχε δει σκυμμένη πάνω από τον Κιτ. Πλησίασε κοντά στο αυτί του αδερφού της. «Κιτ;»

Η ΚΑΤΑΡΑΤΟΥ ΓΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ 199

Εκείνος άφησε ένα βογκητό, που την ανακούφισε κάπως. Τα μαλλιά του είχαν μαυρίσει από τα χώματα, όμως σύντομα η Άννα συνειδητοποίησε με τρόμο ότι το σκούρο χρώμα που λέκιαζε τους κροτάφους του δεν ήταν χώμα, αλλά αίμα.

Με γρήγορες κινήσεις σήκωσε το στρίφωμα του φορέματος της και γράπωσε μια πλούσια σούρα από το μεσοφόρι της. «Έχεις πάνω σου κανένα μαχαίρι;»

«Τι; Ω, ναι, δεσποινίς». Ο Κούπερ έψαξε στην τσέπη του κι έβγαλε έναν μικρό σουγιά, που τον άνοιξε και της τον έδωσε.

Η Άννα έσκισε μια μακριά λωρίδα από το μεσοφόρι της. Έπειτα δίπλωσε το βαμβακερό ύφασμα και το πίεσε απαλά πάνω στο κεφά­λι του Κιτ, ο οποίος σάλεψε και βόγκηξε πάλι.

Ακόυσαν τότε οπλές αλόγων που πλησίαζαν. Ήταν η άμαξα που έτρεχε προς το μέρος τους, με τον οδηγό χωρίς τη συνηθισμένη αξιοπρεπή στολή του, αλλά ολοφάνερα βιαστικά ντυμένο, με ένα πουκάμισο και τιράντες. Ο νεαρός υπηρέτης τον οποίο είχε στείλει η Άννα να ειδοποιήσει τον αρχισταβλίτη καθόταν δίπλα του, με κίν­δυνο να πέσει έτσι όπως έτρεχαν. Όταν τελικά σταμάτησαν κοντά τους, ο ιπποκόμος που είχε καλέσει τον αμαξά πήδηξε από το πίσω μέρος της καρότσας, όπου στεκόταν κρατημένος από ένα λουρί. Ο αμαξάς κατέβηκε από το ψηλό κάθισμά του κρατώντας ένα φανάρι, ενώ ο υπηρέτης τον ακολούθησε με πιο αργό βήμα.

«Μπράβο σας που φέρατε φως», αναφώνησε η Άννα. «Φέξε εδώ, Γκόρμαν. Ο Κιτ έχει χτυπήσει».

Ο αμαξάς πλησίασε και σήκωσε ψηλά το φανάρι. Με το φως η Άννα κατάφερε να δει ότι αίμα υπήρχε μόνο στο τραύμα του κε­φαλιού του. Ανασήκωσε την αυτοσχέδια γάζα. Δεν μπορούσε να καταλάβει τη φύση του τραύματος, όμως όλα έδειχναν ότι είχε στα­ματήσει η αιμορραγία. Με γρήγορες κινήσεις ψηλάφισε μαζί με τον ιπποκόμο τα χέρια και τα πόδια του Κιτ. Δε φαινόταν να είχε σπάσει κάτι. Έπειτα, πολύ προσεκτικά, τον γύρισαν ανάσκελα. Και τότε μόνο η Άννα μπόρεσε να ανασάνει με ανακούφιση, αφού διαπίστω­σε πως δεν ήταν τραυματισμένος ούτε στο θώρακα.

«Δόξα τω Θεώ! Να τον ανεβάσουμε στην άμαξα για να τον πάμε στο σπίτι. Κούπερ, πήγαινε βρες το γιατρό και πες του ότι ο Κιτ έχει τραυματιστεί».

200 C a n d a c e C a m p

«Μάλιστα, δεσποινίς».Πράγματι, ο Κούπερ ανέβηκε αμέσως στο άλογό του κι έφυγε,

ενώ οι υπόλοιποι τρεις άντρες ανασήκωσαν τον Κιτ και τον μετέ­φεραν στην άμαξα. Δεν ήταν εύκολο να τον βάλουν μέσα. Ο Κιτ βογκούσε συνεχώς, άνοιγε τα μάτια, τους κοιτούσε σαν χαμένος και μετά τα ξανάκλεινε πάλι. Η Άννα έδωσε τη φοράδα της στον ιππο­κόμο για να επιστρέφει στο σπίτι, ενώ εκείνη μπήκε στην άμαξα μαζί με τον αδερφό της. Το ύφασμα που είχε κάψει ήταν τώρα μού­σκεμα στο αίμα, έτσι έσκισε και το υπόλοιπο και σε όλη τη διαδρο­μή το κρατούσε σφιχτά πάνω στο κεφάλι του.

Με το ελεύθερο χέρι της έπιασε το χέρι του Κιτ, που όμως έμει­νε άνευρο πάνω στο δικό της. Ευχόταν να ξυπνούσε. Το θεωρούσε κακό σημάδι, γιατί είχε ακούσει ότι υπήρχαν άνθρωποι που δε συ­νήλθαν ποτέ ύστερα από τραύμα στο κεφάλι, αλλά έμειναν σε μια μόνιμη κατάσταση μεταξύ ζωής και θανάτου. Ο φόβος τής έφερε έναν κόμπο στο λαιμό, που απείλησε να την πνίξει. Σ ’ αυτή τη δύ­σκολη στιγμή, σκέφτηκε τον Ριντ. Τον φώναξε με τη φαντασία της. Περισσότερο από καθετί άλλο ήθελε να μπορούσε να γείρει πάνω του, να νιώσει τα στιβαρά μπράτσα του γύρω της, να ακούσει τον ήχο της φωνής του να την ηρεμεί.

Δάκρυα πλημμύρισαν τα μάτια της και τρεμόπαιξε τα βλέφαρα για να τα διώξει. Έπρεπε να φανεί δυνατή για χάρη του Κιτ. Να μην ενδώσει στην ατολμία της. Ο Ριντ δεν ήταν μαζί της. Δε θα ήταν ποτέ. Το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής της το είχε περάσει χωρίς αυτόν έτσι θα περνούσε και το υπόλοιπο. Διατηρώντας τον έλεγχο των συναισθημάτων της, εξακολούθησε να πιέζει τον αυτο­σχέδιο επίδεσμο, σβήνοντας κάθε άλλη σκέψη από το μυαλό της, αφήνοντας τόπο μόνο για προσευχές και την ελπίδα να συνερχόταν γρήγορα ο Κιτ.

Το αρχοντικό ήταν κατάφωτο όταν έφτασαν. Μόλις η άμαξα σταμάτησε μπροστά στην είσοδο, η πόρτα άνοιξε και ο μπάτλερ μαζί με κάμποσους υπηρέτες έτρεξαν έξω. Η Άννα κατέβηκε και ύψωσε το χέρι της για να προλάβει τυχόν ερωτήσεις.

«Ο Κιτ είναι χτυπημένος. Δεν ξέρω τι συνέβη, αλλά έχει χάσει τις αισθήσεις του και είναι τραυματισμένος στο κεφάλι. Ανεβάστε

Η ΚΑΤΑΡΑΤΟΥ ΓΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ 201

τον στο δωμάτιό του και ξαπλώστε τον στο κρεβάτι του. Θα καθα­ρίσουμε την πληγή και θα περιμένουμε το γιατρό».

Οι υπηρέτες ταράχτηκαν, αλλά έσπευσαν να εκτελέσουν την εντολή της. Καθώς έβγαζαν προσεκτικά τον Κιτ από την άμαξα και τον μετέφεραν στο σπίτι, ακούστηκε δυνατός θόρυβος από οπλές αλόγου. Η Άννα στράφηκε, νιώθοντας μια τρελή ελπίδα να αναβλύ- ζει μέσα της.

Άλογο και αναβάτης κατέφθαναν από τα ανατολικά σαν βολίδα μέσα στο μισοσκόταδο, χωρίς να λογαριάζουν τον κίνδυνο. Προφα­νώς είχαν κόψει δρόμο μέσα από τα χωράφια για να φτάσουν πιο γρήγορα. Ο αναβάτης σταμάτησε απότομα το άλογο, πήδηξε κάτω και κάλυψε με δυο δρασκελιές την απόσταση που τον χώριζε από την Άννα.

«Ριντ!» Κάτι έσπασε μέσα της. Ρίχτηκε στην αγκαλιά του, αδια­φορώντας για τα βλέμματα των υπηρετών. Τα μπράτσα του σφίχτη­καν γύρω της, την έκλεισε στον κόρφο του.

«Άννα, τι έγινε; Πες μου!»Εκείνη δεν μπορούσε να απαντήσει. Ο φόβος που τόση ώρα

κρατούσε υπό έλεγχο ελευθερώθηκε, τα δάκρυα άρχισαν να κυλούν ασυγκράτητα από τα μάτια της. Έκλαιγε στην αγκαλιά του κι ο Ριντ της χάιδευε την πλάτη μουρμουρίζοντας λόγια παρηγοριάς. Πάνω από το κεφάλι της, είδε τους υπηρέτες να μεταφέρουν το άτονο κορ­μί του αδερφού της στο σπίτι. Την έσφιξε πιο δυνατά.

Σιγά σιγά τα μπράτσα της Άννας χαλάρωσαν γύρω από τη μέση του. Στάθηκε για λίγο ακόμα έτσι, μόνο και μόνο για να ακούει τον καθησυχαστικό χτύπο της καρδιάς του, περιμένοντας να στεγνώ­σουν τα δάκρυά της. Σκέφτηκε ότι το προσωπικό την κοιτούσε και ήξερε ότι γρήγορα θα άρχιζαν τα κουτσομπολιά στους κοιτώνες, αλλά εκείνη τη στιγμή δεν την ένοιαζε.

Τέλος, πισωπάτησε και σκούπισε τα μάγουλά της με τα χέρια.«Να, έλα». Ο Ριντ έβγαλε το μαντίλι από την τσέπη του και της

στέγνωσε τα μάγουλα.Η Άννα του χαμογέλασε αδύναμα. «Ευχαριστώ». Έστρεψε το

βλέμμα της στην πόρτα. «Πρέπει... πρέπει να πάω στον Κιτ».«Βέβαια». Την έπιασε από το μπράτσο και προχώρησαν μαζί.

202 C a n d a c e C a m p

«Πώς... πώς το ήξερες;» τον ρώτησε τότε εκείνη. «Εννοώ, τι κά­νεις εδώ; Κοντεύουν μεσάνυχτα».

«Είδα ένα όνειρο. Κάτι τέτοιο, δηλαδή... Διάβαζα στο γραφείο μου και... μάλλον με πήρε ο ύπνος. Και μετά σε άκουσα να με φω­νάζεις. Ήταν τόσο διαυγές, τόσο ζωντανό. Δεν ξέρω γιατί, πάντως ήμουν σίγουρος ότι με χρειαζόσουν. Ανέβηκα στο άλογό μου και ήρθα».

Η Άννα θυμήθηκε με πόση λαχτάρα είχε κραυγάσει το όνομά του μέσα της, πώς ολόκληρο το είναι της τον είχε καλέσει σε βοή­θεια. Τον είχε χρειαστεί. Και τώρα, άγνωστο γιατί, δεν της φαινόταν καθόλου παράξενο ότι εκείνος την είχε εισακούσει.

Μπήκαν στο σπίτι και ανέβηκαν στο δωμάτιο του Κιτ. Οι υπη­ρέτες τον είχαν ξαπλώσει στο κρεβάτι, του είχαν βγάλει το σακάκι και τις μπότες. Δίπλα στο κρεβάτι υπήρχε μια λεκάνη με νερό κα­τακόκκινα από το αίμα. Ο προσωπικός υπηρέτης του Κιτ, που του καθάριζε την πληγή στο κεφάλι μ’ ένα πανί, στράφηκε μόλις τους άκουσε να μπαίνουν.

«Δεσποινίς Άννα».«Πώς είναι, Τόμπκινς;»«Ήταν πολύ το αίμα, αλλά σχεδόν το καθάρισα. Μάλλον δεν

είναι πολύ σοβαρό».«Μα τι έγινε;» ζήτησε να μάθει ο Ριντ.«Δεν ξέρω», αποκρίθηκε η Άννα σκύβοντας για να ελέγξει το

τραύμα. Πίσω της, ο Ριντ σήκωσε μια λάμπα λαδιού και την κράτη­σε κοντά για να τη βοηθήσει να δει καλύτερα.

Η Άννα ξεφύσηξε με ανακούφιση. «Ευτυχώς. Όπως φαίνεται, τον έχουν χτυπήσει με κάτι στο κεφάλι. Δεν πιστεύω να είναι τραύ­μα από σφαίρα. Τι λες κι εσύ;»

«Όχι, δεν είναι», συμφώνησε ο Ριντ. Ακούμπησε κάτω τη λάμπα και τράβηξε μια καρέκλα κοντά στο κρεβάτι. «Έλα, κάθισε. Ειδο­ποιήθηκε ο δόκτωρ Φέλτον;»

«Ναι, έχει πάει ο Κούπερ να τον φέρει».Ο Ριντ στράφηκε στον Τόμπκινς. «Μήπως μπορείς να μας φέρεις

λίγο τσάι; Η δεσποινίς Χόλκομ σίγουρα το έχει ανάγκη, και ο για­τρός θα το εκτιμήσει δεόντως μόλις έρθει».

Η Άννα σκέφτηκε πως δεν ήταν σωστό να επιτρέπει στον Ριντ να

Η ΚΑΤΑΡΑΤΟΥ ΓΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ 203

δίνει εντολές στους υπηρέτες της, αλλά εκείνη τη στιγμή ήταν πολύ ταλαιπωρημένη για να ασχοληθεί. Από τη στιγμή που είχε αντικρί­σει το τραύμα του αδερφού της, είχε στραγγίξει όλη η ενέργεια από μέσα της. Έγειρε μπροστά, έκλεισε το χέρι του Κιτ μέσα στα δικά της κι έριξε το κεφάλι της στο μπράτσο της.

Όταν ο Τόμπκινς έφυγε, ο Ριντ κάθισε ανακούρκουδα δίπλα της και την κοίταξε στα μάτια. «Και τώρα πες μου τι συνέβη».

«Δεν ξέρω. Είχα ένα... προαίσθημα σαν αυτά που σου έλεγα, σαν εκείνο που είχα εκείνη τη μέρα στο δάσος. Κατά κάποιον τρόπο διαισθάνθηκα ότι ο Κιτ κινδύνευε».

«Και βγήκες για να τον αναζητήσεις;»«Ναι, ήξερα ότι απόψε θα πήγαινε στο χωριό για να παίξει χαρ­

τιά. Το κάνει κάθε βδομάδα. Μαζεύονται στο σπίτι του δόκτορα Φέλτον κάθε Τρίτη, ο κύριος Μπένετ, ο Μάιλς κι ο κύριος Νόρτον. Έτσι, όταν ένιωσα πως συνέβαινε κάτι κακό, το μόνο που σκέφτηκα να κάνω ήταν να πάρω το άλογό μου και να πάω εκεί. Φυσικά, αν τον έβρισκα να παίζει αμέριμνος χαρτιά με τους άλλους, θα τον έφερνα σε φρικτά δύσκολη θέση».

«Όμως το ένστικτό σου βγήκε σωστό».«Ναι. Όταν ένιωσα ότι κινδύνευε ο Κιτ, είχε περάσει από το νου

μου μια εικόνα δέντρων, και όταν το σκέφτηκα καλά, ήμουν σχεδόν σίγουρη ότι επρόκειτο για ένα συγκεκριμένο μονοπάτι, πριν βγεις στη δημοσιά. Είναι ένας μικρός παράδρομος, όπου οι φυλλωσιές των δέντρων σχηματίζουν αψίδα... κάτι σαν θόλο».

Ο Ριντ έγνεψε καταφατικά. «Ναι, ξέρω πού εννοείς». Έσμιξε τα φρύδια του. «Δηλαδή στην πραγματικότητα είδες αυτό που θα συνέβαινε; Είχες όραμα;»

«Ναι. Εγώ... να, κοιτούσα έξω από το παράθυρο και μάλλον είχα βυθιστεί στις σκέψεις μου. Και ξαφνικά... μ’ έπιασε πανικός. Και το ένιωσα μέσα μου' τότε κατάλαβα, ήμουν βέβαιη ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Καθόλου καλά. Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Χρειάστηκε να καθίσω. Ένιωσα αδυναμία. Και τότε είδα αυτές τις φυλλωσιές, ένιωσα σαν να με φυσούσε ο βραδινός αέρας, και μ’ έπιασε ένας αφόρητος πονοκέφαλος. Ήμουν πλέον σίγουρη ότι κάτι κακό είχε συμβεί στον Κιτ».

«Και είχες δίκιο», είπε ο Ριντ συλλογισμένα. Άπλωσε το χέρι

2 0 4 C a n d a c e C a m p

του και έκλεισε στην παλάμη του το μάγουλό της. «Προφανώς του έσωσες τη ζωή».

Δάκρυα απείλησαν πάλι να ξεχυθούν από τα μάτια της. «Έτσι νομίζω... Να πάρει!» Αναστέναξε βαθιά και κοίταξε τον Ριντ στα μάτια. «Όταν πλησιάζαμε, είδα... είδα κάποιον σκυμμένο πάνω από τον Κιτ».

«Τι; Ποιος ήταν;»«Δεν ξέρω. Δεν έβλεπα καλά μέσα στο σκοτάδι. Είδα μόνο μια

σιλουέτα σκυμμένη από πάνω του. Δεν είμαι σίγουρη για τίποτα... ούτε για το ύψος ούτε για τον όγκο του... εκτός από το ότι φορού­σε κάτι σαν μανδύα. Στράφηκε να μας κοιτάξει, και τότε διέκρινα φευγαλέα κάτι».

«Τι εννοείς; Είδες το πρόσωπό του;»«Δεν ξέρω τι είδα. Μάλλον ήταν το πρόσωπό του, αλλά είχε κάτι

παράξενο πάνω του. Ήταν μόνο για μια στιγμή, γιατί μετά στράφη­κε και άρχισε να τρέχει. Το σκοτάδι ήταν σχεδόν αδιαπέραστο... δεν άφησα τον Κούπερ να τον κυνηγήσει γιατί ήταν επικίνδυνο».

«Καλά έκανες». Ο Ριντ σηκώθηκε και άρχισε να βηματίζει πέρα δώθε στο δωμάτιο. «Λες να είναι ο ίδιος που έκανε τους δύο φόνους;»

«Μου φαίνεται απίθανο να υπάρχει κι άλλος που επιτίθεται έτσι στον κόσμο».

«Ναι... είναι παρατραβηγμένο. Όταν λες ότι είχε κάτι παράξενο πάνω του, τι εννοείς;»

«Δεν μπορώ να σου το εξηγήσω. Ήταν μόνο μια εντύπωση. Δε... δεν έμοιαζε ακριβώς με άνθρωπο. Ρώτα και τον Κούπερ. Κι εκείνος το είδε, αλλά ήταν εξίσου αβέβαιος για το τι ήταν. Είναι όπως όταν περιμένεις να δεις κάτι, και μετά βλέπεις ότι δεν είναι αυτό που περίμενες. Σου παίρνει μερικά δευτερόλεπτα για να συνειδητοποιή­σεις τι αντικρίζεις, αλλά στο μεταξύ η εικόνα έχει εξαφανιστεί. Δεν μπορώ να σου πω τι παράξενο υπήρχε στο πρόσωπό του, αλλά το όλο σκηνικό μού έφερε ανατριχίλα. Ήταν εξωπραγματικό...»

Κάποιος χτύπησε την πόρτα τότε και η Άννα αναπήδησε. Έπειτα γέλασε. «Περάστε».

Ήταν ο γιατρός, που τον ακολουθούσε ο Τόμπκινς κρατώντας ένα δίσκο με την τσαγιέρα, τα φλιτζάνια και μερικά σάντουιτς και κέικ που είχε προσθέσει η μαγείρισσα. Ο δόκτωρ Φέλτον κοίταξε

Η ΚΑΤΑΡΑΤΟΥ ΓΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ 205

πρώτα την Άννα κι έπειτα τον Ριντ. Αν τον παραξένεψε η παρουσία του Ριντ εκεί τέτοια ώρα, δεν είπε τίποτα. Το βλέμμα του στράφηκε στον Κιτ.

«Για όνομα του Θεού!» αναφώνησε. «Δεν πίστεψα τον υπηρέτη όταν μου το είπε. Πριν από μία ώρα ήμαστε μαζί με τον σερ Κρί­στοφερ».

«Δηλαδή παίξατε χαρτιά απόψε;» ρώτησε η Άννα.«Μα, βέβαια. Ήταν ο τελευταίος που έφυγε. Ούτε μισή ώρα δεν

είχε περάσει από τότε που τον αποχαιρέτησα, όταν ο υπηρέτης σας μου χτύπησε την πόρτα».

Πλησίασε τον Κιτ και εξέτασε το τραύμα. «Χμ. Φαίνεται πως δέχτηκε γερό χτύπημα στο κεφάλι. Ξέρετε τι συνέβη;»

«Όχι», παραδέχτηκε η Άννα. «Έτσι τον βρήκαμε. Ξαπλωμένο χά­μω, με το άλογό του λίγο πιο πέρα». Του περιέγραψε την τοποθεσία.

Ο γιατρός έσμιξε τα φρύδια καθώς έβγαζε από την τσάντα του ένα μπουκάλι και ένα πανί και συνέχισε το καθάρισμα της πληγής. Ο Κιτ μόρφασε και έβγαλε έναν άναρθρο ήχο.

«Ίσως να έπεσε από το άλογο», είπε ο δόκτωρ Φέλτον, «και να χτύπησε στο κεφάλι. Είχε πιει ένα δυο ποτά, αν και δε θα έλεγα ότι έφυγε μεθυσμένος».

«Ο Κιτ είναι καλός ιππέας. Ακόμα και όταν έχει πιει, ορίζει μια χαρά το άλογό του. Άλλωστε δε νομίζω να έτρεχε εκεί, μέσα στη νύχτα», αντέτεινε η Άννα.

«Ίσως να μην είδε κάποιο χαμηλό κλαδί, και να τον έριξε αυτό από το άλογο».

«Δεν ήταν μόνος του», είπε η Άννα. «Όταν φτάσαμε εμείς, είδα­με κάποιον σκυμμένο από πάνω του».

Ο γιατρός την κοίταξε έκπληκτος. «Ποιος ήταν;»«Δεν ξέρω. Το έβαλε στα πόδια».«Δηλαδή, εννοείς ότι κάποιος του επιτέθηκε;» ρώτησε ο γιατρός.«Αλλιώς γιατί να έφυγε τρέχοντας μόλις μας είδε;»«Αυτό είναι παράδοξο. Γιατί να επιτεθεί κάποιος στον σερ Κρί­

στοφερ;»«Δεν έχω ιδέα. Γιατί επιτέθηκε κάποιος στην Εστέλ ή στον

Φρανκ Τζόνσον;»Ο δόκτωρ Φέλτον κοίταξε την Άννα, έπειτα τον Ριντ και μετά κού­

206 C a n d a c e C a m p

νησε αρνητικά το κεφάλι. «Τι να πω, ο κόσμος έχει τρελαθεί. Ποιος τα κάνει αυτά τα πράγματα;»

Η Άννα κούνησε το κεφάλι. Ο γιατρός ξεφύσηξε. Είχε τελειώσει με την περιποίηση του τραύματος και τώρα το έδενε.

«Δεν έπρεπε να έχει συνέλθει ως τώρα;» τον ρώτησε η Άννα με αγωνία.

«Τι να πω; Δεν είναι και μικρό το χτύπημα. Έχει εκδορές, μώλω­πες... Άογικά, βέβαια, θα έπρεπε πια να έχει βρει τις αισθήσεις του». Έσκυψε πάνω από τον Κιτ, ανασήκωσε τα βλέφαρά του ένα ένα κι εξέτασε τα μάτια του. «Δεν είναι σε κώμα. Μοιάζει σαν να κοιμάται βαθιά». Σηκώθηκε όρθιος και τους κοίταξε συνοφρυωμένος. «Ας περιμένουμε μέχρι το πρωί και μετά βλέπουμε. Ίσως να είναι απλώς οι παρενέργειες του δυνατού χτυπήματος σε συνδυασμό με λίγο παραπάνω ουίσκι. Αν δεν αλλάξει η κατάστασή του, ενημερώστε με αμέσως. Εδώ σας δίνω λίγη σκόνη για τον πονοκέφαλο. Απλώς διαλύστε τη σ’ ένα ποτήρι νερό».

Αφού ο δόκτωρ Φέλτον ήπιε το τσάι του, η Άννα με τον Ριντ τον συνόδεψαν κάτω και άφησαν τον Κιτ με τον υπηρέτη του. Όταν έφτασαν στον προθάλαμο, ο Ριντ τον ευχαρίστησε που τους είχε εμπιστευτεί τα αρχεία του πατέρα του. «Υπάρχει όμως κάτι που μας προβλημάτισε», πρόσθεσε.

«Ω, αλήθεια;» τον ρώτησε μ’ ενδιαφέρον ο γιατρός.«Ναι. Παρατηρήσαμε πως έχουν σκιστεί κάποιες σελίδες από το

ημερολόγιο».«Α, μάλιστα. Έπρεπε να σας το έχω πει. Δυστυχώς, δεν ξέρω

τι έγραφαν αυτές οι σελίδες. Τα ημερολόγια μου τα κληροδότησε ο πατέρας μου πεθαίνοντας, κι έτσι δεν είχα την ευκαιρία να τον ρωτήσω. Είδα κι εγώ ότι λείπουν σελίδες. Απευθύνθηκα στη μητέρα μου, αλλά δεν είχε ιδέα. Δεν τα είχε διαβάσει ποτέ».

«Σκεφτήκαμε μήπως είχε κάνει κάποιο λάθος στα σκίτσα και τις αφαίρεσε γι’ αυτόν το λόγο».

«Πολύ πιθανόν», συμφώνησε ο γιατρός. «Όμως σε άλλα σημεία έχει απλώς μουντζουρώσει ή διαγράψει κάτι που δεν του άρεσε, χωρίς να σκίσει τη σελίδα. Το έχω σκεφτεί αρκετά, κι έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι μάλλον υπήρχαν εκεί στοιχεία κάποιου ασθε­νή που τα θεώρησε πολύ προσωπικά, πολύ εμπιστευτικά για να τα

Η ΚΑΤΑΡΑΤΟΥ ΓΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ 207

μάθει ακόμα και ο γιος του μετά το θάνατό του». Ανασήκωσε τους ώμους. «Λυπάμαι, δεν μπορώ να σας βοηθήσω περισσότερο».

«Ω, αλίμονο... Είμαστε ευγνώμονες για τη βοήθεια», τον διαβε­βαίωσε η Άννα.

«Βγάλατε τουλάχιστον κάποιο συμπέρασμα;» τους ρώτησε ο γιατρός. «Εννοώ, έχετε κάποια ιδέα για το ποιος μπορεί να είναι αυτός που μιμείται τους παλιούς φόνους;»

«Όχι», απάντησε ο Ριντ. «Μόνο ότι ο δολοφόνος γνωρίζει αρκε­τές λεπτομέρειες ώστε να μπορεί να τους αντιγράφει».

«Πολύ φοβάμαι ότι έτσι δεν μπορούν να αποκλειστούν πολλοί άνθρωποι», είπε ο γιατρός, κι αφού υποκλίθηκε ελαφρά, τους ευχή­θηκε καληνύχτα κι έφυγε.

Η Άννα κι ο Ριντ στράφηκαν για να επιστρέφουν στο δωμάτιο του Κιτ. Ο Ριντ όμως την έπιασε τότε από το μπράτσο και τη στα­μάτησε. «Άννα... σχετικά μ’ αυτό που έγινε τις προάλλες... Μήπως μπορούμε να μιλήσουμε ιδιαιτέρως;» της είπε.

«Ναι, φυσικά». Τον οδήγησε στο δωμάτιο μουσικής, το οποίο ήταν το πιο κοντινό, έκλεισε την πόρτα και στράφηκε προς το μέρος του, περιμένοντας να ακούσει αυτό που είχε να της πει.

«Ήθελα να ξέρεις... Θέλω να σου ζητήσω συγνώμη που σου φέρθηκα τόσο απότομα όταν μου εξήγησες γιατί δε δέχτηκες να με παντρευτείς. Ήμουν άδικος μαζί σου. Εσύ έκανες αυτό που θεώρη­σες σωστό».

«Σ’ ευχαριστώ». Ξαφνικά η Άννα ένιωσε να φεύγουν από μέσα της όλη η θλίψη και η απογοήτευση που τη βασάνιζαν τόσες μέρες. «Αυτό είναι μεγαλόψυχο εκ μέρους σου. Το σκέφτηκα κι εγώ, και κατάλαβα πως είχες δίκιο. Ήταν ο φόβος που δε με άφησε να σου πω την αλήθεια. Δεν έπρεπε να κρυφτώ πίσω από τις δικαιολογίες που σου αράδιασα. Νοιάστηκα μόνο για μένα κι όχι για σένα. Ήταν λάθος μου».

«Όμως είναι κατανοητό», της είπε ο Ριντ. «Ο κόσμος αποκαλεί τρελή την οικογένειά μου από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, και παρ’ ότι ξέρω πως δεν είναι αλήθεια, δεν παύει να μ’ ενοχλεί». Έκα­νε μια μικρή παύση. «Θέλω να είμαστε φίλοι... να μη στερούμαστε ο ένας την παρέα του άλλου».

Η Άννα χαμογέλασε, το πρόσωπό της φωτίστηκε. Δε θα ξέκο­

208 C a n d a c e C a m p

βε εντελώς από τον Ριντ! Δε θα περνούσε την υπόλοιπη ζωή της χωρίς να τον βλέπει! «Χαίρομαι πάρα πολύ. Κι εγώ το θέλω». Κα­ταλαβαίνοντας ότι είχε ακουστεί πολύ ενθουσιασμένη, βιάστηκε να εξηγήσει: «Εννοώ ότι θέλω να συνεχίσουμε τις έρευνες για να βρούμε το δολοφόνο. Μετά την επίθεση στον Κιτ, είμαι ακόμα πιο αποφασισμένη».

«Κι εγώ το ίδιο».«Σήμερα πήγα και βρήκα τον Νικ Πέρκινς», του είπε τότε. «Απο­

ρώ πώς και δεν το είχα σκεφτεί πιο πριν. Τα έχει τετρακόσια και ήταν νεαρός την εποχή των πρώτων φόνων».

«Μόνη σου πήγες;» τη ρώτησε ο Ριντ, σμίγοντας τα φρύδια.«Ήταν μέρα μεσημέρι! Πήρα το μόνιππο, δεν πήγα με τα πό­

δια», διαμαρτυρήθηκε. «Ήμουν απολύτως ασφαλής».«Έμαθες τίποτα από τον Πέρκινς;»«Μπα, όχι. Είπε πως γνώριζε τον ηλικιωμένο αγρότη που δολο­

φονήθηκε, αλλά τίποτε άλλο πέρα από αυτό».«Εγώ μελέτησα καλύτερα τα αρχεία. Μου πήρε ολόκληρη μέρα,

αλλά στο τέλος ανακάλυψα τις καταστάσεις με τα έξοδα του σπιτιού πριν από σαράντα οχτώ χρόνια».

«Τέλεια! Βρήκες τα ονόματα των υπηρετών;»«Ναι, αν και κόντεψα να βγάλω τα μάτια μου μέχρι να καταλά­

βω το γραφικό χαρακτήρα. Άσε που πολλοί υπηρέτες είχαν σημει­ώσει μόνο το μικρό όνομά τους. Όμως τα έδωσα στον Νόρτον κι εκείνος έβαλε τον υπάλληλό του να τους εντοπίσει. Βρήκε λοιπόν μία υπηρέτρια που ζει ακόμα και μένει στο Έντλσμπορο».

«Σοβαρά; Δεν είναι καθόλου μακριά από εδώ. Μια ώρα δρόμο με το άλογο».

«Ναι. Εκεί φυλάσσονται και τα αρχεία με τα πορίσματα του ια­τροδικαστή».

Η Άννα γούρλωσε τα μάτια. «Αυτή την πηγή δεν την είχα σκεφτεί!»«Δεν ξέρω αν θα προσθέσουν τίποτα σε όσα μάθαμε από τα ημε­

ρολόγια του γιατρού, αλλά ίσως βρούμε κάτι».«Πρέπει οπωσδήποτε να τα διαβάσουμε. Όμως δεν μπορώ να

φύγω μέχρι να συνέλθει ο Κιτ».«Εννοείται. Θα περιμένουμε. Ούτε η υπηρέτρια ούτε τα αρχεία

Η ΚΑΤΑΡΑΤΟΥ ΓΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ 209

θα φύγουν από εκεί που βρίσκονται. Άννα...» Προσπαθούσε να πει κάτι, αλλά δίσταζε. «Ξέρεις, ήθελα να σε ρωτήσω για τον θείο σου».

Η Άννα τον κοίταξε απότομα κι έπιασε ενστικτωδώς το στομάχι της, όπου τα νεύρα της είχαν ήδη αρχίσει να τεντώνονται. «Τι;»

«Αυτές τις μέρες σκέφτηκα πολύ καλά όσα μου είπες. Και... ήθε­λα να μάθω αν... Μήπως φοβάσαι ότι μπορεί να είναι ο θείος σου που τα κάνει αυτά;»

Η καρδιά της άρχισε να χτυπάει δυνατά. Κοιτούσε τον Ριντ, ανή­μπορη να μιλήσει.

«Μη... Σε παρακαλώ, μη με κοιτάζεις έτσι», της είπε βιαστικά εκείνος κι έσπευσε να πάει κοντά της. «Δεν υπαινίσσομαι πως είναι αυτός. Θέλω μόνο να μάθω αν το φοβάσαι».

«Ναι», ψέλλισε εκείνη. «Ω Ριντ, βέβαια και το φοβάμαι...»Έσφι­ξε τα χείλη της σε μια αγωνιώδη προσπάθεια να συγκρατήσει τα συναισθήματά της. Τόσο καιρό τώρα κουβαλούσε σιωπηρά αυτό το βάρος, και παρ’ ότι την πονούσε που το παραδεχόταν, ταυτόχρονα ένιωθε μεγάλη ανακούφιση. Ξαφνικά, τα λόγια βγήκαν σαν χείμαρ­ρος. «Δεν τον έχω ικανό να κάνει κακό. Δεν είναι βίαιος άνθρωπος, όχι! Έχει καλή καρδιά, αλήθεια! Αλλά δεν μπορώ να μην αναρωτιέ­μαι, επειδή ακριβώς υπάρχουν αυτές οι ουλές. Σου είπα ότι αρνείται να κόψει τα νύχια του κι έχουν μεγαλώσει πολύ. Ο δόκτωρ Φέλτον είπε ότι τα σημάδια έχουν μεταξύ τους την απόσταση που θα άφη­ναν τα νύχια μιας αρκούδας. Την ίδια απόσταση θα μπορούσαν να έχουν μεταξύ τους και τα ανθρώπινα δάχτυλα».

«Άννα...» Ο Ριντ έκλεισε το χέρι της ανάμεσα στα δικά του. «Σε παρακαλώ, μην ταράζεσαι. Αυτό δεν αποδεικνύει ότι ο δράστης εί­ναι ο θείος σου».

«Το ξέρω», είπε εκείνη, παίρνοντας μια βαθιά ανάσα για να χα­λαρώσει. «Κι όμως... όλοι λένε συνεχώς ότι μόνο τρελός μπορεί να είναι αυτός που κάνει τέτοια πράγματα. Γιατί δεν έχει κανένα λόγο ή αιτία. Όμως ο θείος Τσαρλς έχει λόγους για ό,τι κάνει, αλλά είναι πο­λύ παράξενοι για να τους καταλάβει ένας φυσιολογικός άνθρωπος. Είναι πολύ γλυκός, ένα αξιολύπητο πλάσμα, θα έλεγα, επειδή ζει με τόσο φόβο, κι ας είναι όλα δημιουργήματα του μυαλού του. Αλλά κάθε βράδυ τριγυρίζει στα δάση. Ο πιστός υπηρέτης του δεν μπορεί να τον παρακολουθεί συνέχεια. Πρέπει να κοιμηθεί κιόλας. Και αν,

210 C a n d a c e C a m p

για κάποιο λόγο, ο θείος μου φανταζόταν πως αυτοί οι άνθρωποι ήταν δολοφόνοι που τους έστειλε η βασίλισσα, όσο γελοίο κι αν φαί­νεται σ’ εμάς, ίσως μέσα στην παραίσθησή του να τους σκότωνε».

«Τον είδες; Του μίλησες;»«Ναι, τον είδα. Είναι όπως πάντα. Δεν είπε ότι χρειάστηκε να

αντιμετωπίσει εχθρούς, αλλά δεν είμαι σίγουρη ότι θα μου το έλεγε. Είναι πολύ μυστικοπαθής, ακόμα και μ’ εμάς, τα ανίψια του, ή με τον Άρθουρ, τον υπηρέτη του».

«Αυτός τι γνώμη έχει;»«Δεν πιστεύει ότι ο θείος Τσαρλς θα έκανε κάτι τέτοιο. Αλλά

παραδέχεται ότι δεν ξέρει πού ήταν όλα τα βράδια, επειδή κοιμό­ταν. Επιπλέον, του είναι φοβερά πιστός... Μόνος του αποφάσισε να μείνει με τον θείο όλα αυτά τα χρόνια. Και αυτό είναι ένα πολύ δύ­σκολο, άχαρο καθήκον. Κανείς δε θα το αναλάμβανε μόνο και μόνο για το μισθό. Αγαπάει πραγματικά τον θείο Τσαρλς και τον φρόντιζε από όταν ήταν μικρό παιδί. Γι’ αυτόν το λόγο, λοιπόν, δεν μπορώ να βασιστώ στα λόγια του. Δεν είναι αντικειμενικός».

«Και απόψε; Είναι ποτέ δυνατόν να έβλαψε αυτός τον αδερφό σου; Δε θα αναγνώριζε τον Κιτ;»

«Ποτέ δε θα πείραζε τον Κιτ! Δεν είναι τέτοια η τρέλα του. Εμάς μας αναγνωρίζει. Και παρά τις φοβίες και την πλάνη του, μας αγα­πάει ακόμα. Ποτέ δεν κατηγόρησε εμένα, τον Κιτ ή τον Άρθουρ ότι επιχειρήσαμε να τον βλάψουμε. Αλλά πριν φύγει από το Γ ουί­ντερσετ, άλλαξε το προσωπικό επειδή δεν μπορούσε να αποφασίσει ποιος απ’ όλους τον παρακολουθούσε ή ήθελε να τον σκοτώσει ή του είχε κλέψει κάτι. Ίσως τώρα να φαντάζεται και ότι κάποιος από μας προσπαθεί να τον βλάψει. Ω Ριντ! Αν είναι αυτός ο δολοφόνος, τότε ευθύνομαι εγώ, επειδή τον έχω αφήσει ελεύθερο!»

Δάκρυα πλημμύρισαν τα μάτια της· ο Ριντ την αγκάλιασε αυ­θόρμητα, την τράβηξε κοντά του και τα χείλη του άγγιξαν τα μαλλιά της. «Σσσς... Μην κλαις, γλυκιά μου. Δε φταις σε τίποτα εσύ».

Η Άννα έγειρε επάνω του και αφέθηκε στη στοργή του για λί­γες ακόμα στιγμές. Δεν έπρεπε να ενδίδει στην αδυναμία, το ήξερε. Όμως τι πείραζε αν αφηνόταν για λίγο ακόμα, μόνο για λίγο...

Έπειτα, μ’ έναν βαθύ αναστεναγμό, απομακρύνθηκε από τον

Η Κ α τα ρα τ ο υ Γ ο υ ίν τ ε ρσε τ 211

Ριντ και σκούπισε τα δάκρυα από το πρόσωπό της. «Συγνώμη. Εί­μαι πολύ κλαψιάρα απόψε».

«Ήταν μια πολύ δύσκολη βραδιά για σένα. Έχεις κάθε δίκιο να είσαι αναστατωμένη. Θέλω να σε βοηθήσω, Άννα».

«Κι εγώ έχω ανάγκη τη βοήθειά σου», παραδέχτηκε εκείνη. Τα μάτια της ήταν μεγάλα και φωτεινά καθώς τον κοιτούσε. «Σου είμαι ευγνώμων».

«Δε θέλω να νιώθεις ευγνωμοσύνη. Δεν το κάνω γι’ αυτό. Θέ­λω... θέλω να είσαι... ευτυχισμένη».

«Σ’ ευχαριστώ». Δεν του είπε πως η επιθυμία του ήταν ανέφι­κτη. Είχε γνωρίσει την αληθινή ευτυχία κάποτε, τότε που τον αγά­πησε. Αλλά είχε ορκιστεί να μην αφήσει την αγάπη να ξαναμπεί στη ζωή της.

«Θα δεις, θα καταφέρουμε να βρούμε τον ένοχο», συνέχισε εκεί­νος αποφασιστικά. «Όποιος κι αν είναι, θα τον σταματήσουμε».

Η Άννα έγνεψε καταφατικά. «Τώρα πρέπει να πάω να δω τον Κιτ».

«Ναι, βέβαια. Εγώ θα φύγω».«Ριντ...» Άπλωσε το χέρι της και άγγιξε το μανίκι του. «Σ’ ευχα­

ριστώ πολύ».«Τίποτα». Έπιασε το χέρι της και απόθεσε ένα μικρό φιλί στην

ανάστροφη της παλάμης της. Θα μπορούσε να είναι μια χειρονομία ευγένειας, αν η επαφή με την καυτή σάρκα του δεν προκαλούσε ρίγη μέχρι το μπράτσο της.

Η Άννα πήρε μια τρεμάμενη ανάσα, και δεν είχε τίποτα να πει. Ο Ριντ έφυγε κι εκείνη κατέρρευσε σε μια πολυθρόνα. Χρειάστηκε να περάσουν μερικά λεπτά ώσπου να ξαναβρεί τις δυνάμεις της. Τέλος, σηκώθηκε και ανέβηκε τη σκάλα για το δωμάτιο του Κιτ. Ο Τό- μπκινς, που καθόταν μέσα, αναπήδησε μόλις την άκουσε να μπαίνει.

«Πώς είναι;» τον ρώτησε η Άννα.«Τα ίδια, δεσποινίς. Ε... αναπνέει κανονικά, σαν να κοιμάται. Θα

καθίσω στο προσκεφάλι του απόψε», προσφέρθηκε εκείνος.«Ω, σ’ ευχαριστώ, όμως θέλω να μείνω εγώ, τουλάχιστον για λί­

γες ώρες. Πήγαινε να κοιμηθείς και θα σε φωνάξω αργότερα, αν σε χρειαστώ».

«Καλώς, δεσποινίς».

212 C a n d a c e C a m p

Ο Τόμπκινς έφυγε από το δωμάτιο και η Άννα κάθισε στην καρέ­κλα, δίπλα στο κρεβάτι του αδερφού της. Η λάμπα λαδιού έκαιγε πο­λύ χαμηλά, και δεν μπορούσε να δει καθαρά το πρόσωπό του. Όμως έδειχνε, όπως είχε πει και ο υπηρέτης του, σαν να κοιμόταν ήρεμα.

Κάθισε έτσι και τον παρατηρούσε λίγη ώρα, και μετά σηκώθηκε και πήγε στο παράθυρο. Παραμέρισε την κουρτίνα, πλησίασε στο τζάμι και κοίταξε έξω τον βραδινό ουρανό. Τα αστέρια έλαμπαν, αλλά το φεγγάρι δεν το είδε. Δίχως άλλο, είχε ανέβει πια ψηλά στο στερέωμα. Το βλέμμα της έπεσε στον κήπο. Ακριβώς από κάτω υπήρχαν λουλούδια και μικροί θάμνοι με μονοπάτια γύρω τους, που έφταναν ως τα δέντρα, πιο πέρα. Καθώς κοιτούσε, της φάνηκε πως είδε κάτι να κινείται ανάμεσα στα δέντρα. Τράβηξε τα φύλλα της κουρτίνας κοντά στο πρόσωπό της για να κρύψει το λιγοστό φως του δωματίου και προσπάθησε να διακρίνει καλύτερα τι συνέβαινε εκεί κάτω, μέσα στο σκοτάδι. Πράγματι, κάτω από τη μουριά, μια σιλουέτα σάλευε. Από τη γωνία που βρισκόταν η Άννα, δυσκολεύ­τηκε ώσπου να καταλάβει ότι ήταν η φιγούρα ενός ανθρώπου με καπέλο και μανδύα.

Ο άγνωστος στράφηκε τότε προς το σπίτι. Τα χαρακτηριστικά του δεν μπόρεσε να τα διακρίνει, φαινόταν μόνο μια μαυρίλα κάτω από το πλατύ γείσο του καπέλου του. Τον είδε να κοιτάζει πρώτα από τη μια μεριά, μετά από την άλλη, με κινήσεις αλλόκοτα αργές. Και καθώς στρεφόταν, το κεφάλι του σταμάτησε στην κατεύθυνση του παραθύρου της. Ένα ρίγος τη διέτρεξε μόλις συνειδητοποίησε ότι η σκοτεινή φιγούρα παραφύλαγε και τους παρακολουθούσε.

14

Κ ράτησε την ανάσα της καν απομακρύνθηκε απότομα από το πα­ράθυρο. Για μια στιγμή το μυαλό της σταμάτησε, τα πόδια της είχαν κοκαλώσει. Έπειτα έκανε μεταβολή, βγήκε από το δωμάτιο, κατέ­βηκε τρέχοντας τη σκάλα και φώναξε τον μπάτλερ. Πήγε στην πόρ­τα στο πλάι του σπιτιού και σιγουρεύτηκε πως ήταν κλειδωμένη. Κοίταξε στο διπλανό δωμάτιο, όπου ήταν το γραφείο και βρισκόταν ακριβώς στην ευθεία των δέντρων όπου είχε δει τη σιλουέτα. Δεν άναψε λάμπα, αλλά πήγε στο παράθυρο, βεβαιώθηκε ότι ήταν κλει­δωμένο, και κοίταξε μέσα από τις κουρτίνες.

Όμως, αν και τώρα ήταν πιο κοντά στο σημείο όπου στεκόταν το πλάσμα, δεν κατάφερε να δει καλύτερα, γιατί την εμπόδιζαν οι θά­μνοι του κήπου. Μέχρι να ξαναβγεί στο διάδρομο, ο Χάργκροουβ, ο μπάτλερ, είχε ήδη φτάσει μαζί με έναν υπηρέτη. Ο μπάτλερ είχε ήδη αποσυρθεί, και η εμφάνισή του τώρα, με τη σκούφια του ύπνου και τη ρόμπα τυλιγμένη γύρω από τη μεγάλη περιφέρειά του, είχε χάσει αρκετή από την αξιοπρέπειά του.

«Δεσποινίς; Τι συνέβη;»«Είδα... κάτι είδα έξω», του είπε η Άννα, και ακόμα και στα δικά

της αυτιά ακούστηκε δειλή και ανόητη. «Κάποιος ήταν στον κήπο».Ο υπηρέτης έμεινε μ’ ανοιχτό το στόμα. Ο Χάργκροουβ, παρ’

όλο που ήταν πιο ικανός στο να κρύβει την έκπληξή του, δεν μπό­ρεσε να καλύψει έναν τόνο δυσπιστίας στη φωνή του. «Κάποιος, δεσποινίς;»

«Ναι», επέμεινε η Άννα και τον κοίταξε στα μάτια. «Απόψε ο αδερφός μου δέχτηκε επίθεση. Δεν ξέρω ποιον είδα ή γιατί είναι εδώ,

2 1 4 C a n d a c e C a m p

όμως με όσα συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό, νομίζω πως δεν πρέ­πει να το πάρουμε αψήφιστα».

«Όχι, δεσποινίς. Βεβαίως όχι». Φάνηκε να διστάζει. «Να... στεί- λω κάποιον έξω για να ελέγξει;»

«Όχι. Απλώς σιγουρευτείτε ότι είναι κλειδωμένες όλες οι πόρτες και τα παράθυρα. Μην παραλείψεις κανένα!»

«Μάλιστα, δεσποινίς. Αμέσως».Ο μπάτλερ στράφηκε στον υπηρέτη, του έδωσε εντολές και μετά

έφυγαν και οι δύο. Η Αννα έτρεξε πάλι στο δωμάτιο του αδερφού της. Πλησίασε στο παράθυρο, άνοιξε λίγο τις κουρτίνες και κοίταξε έξω. Δεν υπήρχε κανείς ανάμεσα στα δέντρα. Ανακουφίστηκε λί­γο. Απομακρύνθηκε από το παράθυρο και πήγε κοντά στο κρεβάτι, όπου ο Κιτ εξακολουθούσε να κοιμάται. Κάθισε πάλι στην καρέ­κλα, αφού την τράβηξε πιο κοντά στο κρεβάτι, ώστε να μπορέσει να ακουμπήσει το μπράτσο της και να πιάσει το χέρι του Κιτ. Είχε όσο τίποτε άλλο ανάγκη αυτή την επαφή τώρα. Βολεύτηκε και περίμενε.

«Άννα...» Η σβησμένη φωνή του την ξύπνησε. Ανασήκωσε το κε­φάλι της, σαστισμένη στην αρχή.

«Ω». Το μυαλό της καθάρισε και συνειδητοποίησε ότι είχε ξημε­ρώσει, ο ήλιος έμπαινε από τις κουρτίνες και την είχε πάρει ο ύπνος έτσι όπως καθόταν στην καρέκλα. Την επόμενη στιγμή κατάλαβε ότι ο Κιτ είχε ανοίξει τα μάτια και την κοιτούσε. «Κιτ! Ξύπνησες!»

Πετάχτηκε όρθια, αψηφώντας τον πόνο στον αυχένα και στον ώμο της, αφού είχε πιαστεί έτσι όπως την είχε πάρει ο ύπνος.

«Φυσικά, ξύπνησα», αποκρίθηκε ο Κιτ με φωνή λίγο βραχνια­σμένη. «Τι συμβαίνει; Γιατί είσαι εδώ;»

«Δε θυμάσαι τίποτα;»«Τι να θυμάμαι;» Ο Κιτ έσμιξε τα φρύδια κι έφερε το χέρι στο

κεφάλι του. «Έχω τρομερό πονοκέφαλο. Έγινα... στουπί;»Η Άννα δεν μπόρεσε να μη χαμογελάσει. «Όχι. Δε νομίζω. Ο

γιατρός είπε ότι δεν ήπιες πολύ».«Ο γιατρός;» Ο Κιτ φάνηκε ακόμα πιο μπερδεμένος τώρα. «Ήρ­

θε εδώ; Χτες... χτες ήταν που παίξαμε χαρτιά;»«Ναι. Δεν το θυμάσαι;» τον ρώτησε η Άννα.Εκείνος έκλεισε για μια στιγμή τα μάτια και μετά τα άνοιξε πά­

Η ΚΑΤΑΡΑΤΟΥ ΓΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ 2 15

λι. «Το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι είναι ότι ήταν εδώ η κυρία Μπένετ και η Φελίσιτι».

«Χτύπησες στο κεφάλι», είπε η Αννα. «Σε βρήκαμε πεσμένο στο δρόμο, αναίσθητο».

Ο Κιτ εξακολουθούσε να την κοιτάζει άναυδος. «Δε μιλάς σο­βαρά».

«Δυστυχώς, μιλάω πολύ σοβαρά».«Μα πώς; Δεν μπορεί να έπεσα από το άλογο». Έδειχνε ταπει­

νωμένος. «Ακόμα και τύφλα στο μεθύσι να ήμουν».«Δε νομίζω ότι έπεσες. Μάλλον κάποιος σου επιτέθηκε. Μακάρι

να μπορούσες να θυμηθείς».«Κάποιος μου επιτέθηκε!» Του φάνηκε γελοίο.Η Άννα του διηγήθηκε όσα ήξερε, αλλά ο Κιτ εξακολουθούσε να

μην πιστεύει ότι κάποιος επιχείρησε να του κάνει κακό.«Νομίζω πως ο γιατρός έχει δίκιο. Θα χτύπησα το κεφάλι μου σε

κάποιο χαμηλό κλαδί, αυτό είναι όλο».«Και αν σου πω ότι είδα κάποιον σκυμμένο από πάνω σου, ο

οποίος το έβαλε στα πόδια μόλις μας αντιλήφθηκε;» τον ρώτησε η Άννα, υψώνοντας το ένα φρύδι και σταυρώνοντας τα μπράτσα.

«Έλα τώρα, θα είχε βαθύ σκοτάδι και...»«Όχι τόσο ώστε να βλέπω κάτι που δεν υπάρχει! Τον είδε και ο

Κούπερ».Ο Κιτ δεν είχε τι ν ’ απαντήσει, όμως το βλέμμα του μαρτυρούσε

πως δεν μπορούσε να αποδεχτεί τα λεγόμενά της.«Μα ποιος θα ήθελε να με βλάψει; Και γιατί εμένα;»«Δεν ξέρω. Πού να ξέρω τι είχε στο μυαλό του; Όμως, Κιτ, ακό­

μα κι αν δεν πιστεύεις ότι κάποιος σου επιτέθηκε, υποσχέσου μου ότι θα φέρεσαι σαν να έγινε», τον ικέτεψε. «Πρέπει να προσέχεις. Να φυλάγεσαι».

«Και τι προτείνεις;» τη ρώτησε εκείνος τρομοκρατημένος. «Να κλειστώ στο σπίτι; Έχω δουλειές... Πρέπει να φροντίσω τα κτήμα­τα, και τώρα, αν εξαιρέσεις το θερισμό, είναι η πιο απαιτητική επο­χή του χρόνου».

«Το ξέρω. Όπως ξέρω ότι είσαι και περήφανος. Δεν προτείνω να κλειστείς στο σπίτι, αν κι ελπίζω να φανείς λογικός σήμερα και να

2 1 6 C a n d a c e C a m p

μείνεις εδώ για να ξεκουραστείς. Πρέπει να πιεις και το φάρμακο που σου άφησε ο γιατρός για να σου περάσει ο πονοκέφαλος».

«Όσο γι’ αυτό, δε θα διαφωνήσω καθόλου. Νιώθω σαν να μου βαράνε μ’ ένα σφυρί το κεφάλι».

Η Άννα πήγε στο τραπέζι και ξετύλιξε το χαρτάκι που της είχε δώσει ο γιατρός. Έριξε μια δόση σκόνης μέσα σ’ ένα ποτήρι και το γέμισε με νερό. Καθώς το ανακάτευε, επέστρεψε κοντά στον αδερφό της. «Ελπίζω ότι, όποιος κι αν είναι, δε θα επιχειρήσει κάτι όσο έχει ακόμα φως έξω. Όλα δείχνουν ότι περιορίζει τις ενέργειές του στη διάρκεια της νύχτας. Αλλά, σε παρακαλώ, προσπάθησε να μη μένεις μόνος σου. Παίρνε μαζί σου έναν υπηρέτη, ένα σταβλίτη όταν πη­γαίνεις στα κτήματα».

«Μα τι λες; Να έχω συνοδεία σαν να είμαι μωρό;»«Σαν να είσαι λογικός άνθρωπος», ανταπάντησε η Άννα και του

έδωσε το ποτήρι.Ο Κιτ ήπιε μια γουλιά και μόρφασε. «Είναι πικρό».«Φάρμακο είναι, πικρό θα είναι. Πιες το».Όσο εκείνος έπινε υπάκουα το υπόλοιπο, η Άννα άδραξε την ευ­

καιρία να επιμείνει. «Τουλάχιστον παίρνε μαζί σου κάποιον όταν βγαίνεις το βράδυ. Προσωπικά πιστεύω ότι πρέπει να μένεις στο σπίτι τα βράδια, αλλά σε ξέρω τόσο καλά, που είμαι σίγουρη ότι θα βγεις μόνο και μόνο για να αποδείξεις ότι δε φοβάσαι». Τον κοίταξε με νόημα. «Αφού θα το κάνεις, λοιπόν, τουλάχιστον ας μην είσαι μόνος».

«Και για πόσο καιρό θα ζω έτσι;» τη ρώτησε σαρκαστικά ο Κιτ, ακουμπώντας στο κομοδίνο το άδειο ποτήρι. «Μέχρι να πεθάνω;»

«Αυτό δε θα αργήσει να γίνει, αν ο δολοφόνος σε ξαναπετύχει μόνο σου», του απάντησε η Άννα στο ίδιο καυστικό ύφος.

Ο Κιτ βόγκηξε κι έγειρε πίσω στα μαξιλάρια του. «Άννα...»«Ο Ριντ κι εγώ προσπαθούμε να ανακαλύψουμε το δολοφόνο.

Με λίγη τύχη θα τα καταφέρουμε, και τότε δε θα χρειάζεται πια να προσέχεις τα νώτα σου».

«Τι πράγμα;» Ο Κιτ ανακάθισε πάλι. «Άες σ ’εμένα να προσέχω την ίδια στιγμή που εσύ προσπαθείς να βρεις τα ίχνη ενός δολοφό­νου; Καλά, Άννα, έχεις τρελαθεί;»

Η ΚΑΤΑΡΑΤΟΥ ΓΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ 217

«Όχι, δεν έχω τρελαθεί. Είμαι σίγουρη ότι δεν ξέρει πως τον αναζητούμε. Δεν το έχουμε βγάλει δα και στις εφημερίδες!»

«Ώστε αυτό κάνεις τον τελευταίο καιρό;» συνέχισε ο Κιτ. «Θα έπρεπε να αφιερώνω λιγότερο χρόνο στα κτήματα και να μένω στο σπίτι να σε προσέχω».

Η Άννα τον κοίταξε με αγανάκτηση. «Μην πας να ξεφύγεις. Εδώ μιλάμε για την ασφάλειά σου. Άλλωστε δεν το ψάχνω μόνη μου. Πάντα είμαι μαζί με τον Ριντ».

Ο Κιτ συνοφρυώθηκε. «Άννα... πόσο χρόνο περνάς μαζί του; Το θεωρείς σωστό; Από τη μια με συνέτισες επειδή έβλεπα συχνά τη Ρόζμαρι, κι από την άλλη εσύ βάζεις σε μεγαλύτερο κίνδυνο την καρδιά σου».

«Δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος», είπε η Άννα, χωρίς να είναι απόλυτα αλήθεια. «Ο Ριντ ξέρει ότι δεν μπορούμε να είμαστε μαζί. Του εξήγησα το λόγο».

«Τι! Του μίλησες για τον θείο Τσαρλς!» φώναξε ο Κιτ, κι αμέ­σως μετά κοίταξε προς την πόρτα για να σιγουρευτεί ότι ήταν κλει­στή κι ότι δεν τον είχε ακούσει κανείς.

«Ναι, δε θα το πει πουθενά», τον διαβεβαίωσε η Άννα. «Δεν μπορούσα να το κρύβω άλλο».

Ο Κιτ την κοίταξε ερευνητικά. «Είσαι σίγουρη; Ένας ερωτευμέ­νος άντρας...»

«Δεν είναι ερωτευμένος μαζί μου», τον διέκοψε. «Όχι πια. Μην ξεχνάς ότι πριν από τρία χρόνια τον απέρριψα. Τρία χρόνια τώρα με μισούσε, να είσαι σίγουρος. Είχε θυμώσει επειδή δεν του είχα πει την αλήθεια, αλλά τώρα κατάλαβε».

«Ο λόρδος Μόρλαντ μου φαίνεται άνθρωπος που δεν τα παρα­τάει εύκολα».

«Σωστά. Αλλά καταλαβαίνει ότι είναι λάθος να ενώσει τη ζωή του με τη δική μου». Η φωνή της έκλεισε, ο πόνος της ανεκπλήρω­της αγάπης την έπνιγε. Ωστόσο κατάφερε να συνεχίσει. «Πώς θα μπορούσε; Άλλωστε, ο πατέρας του είναι δούκας».

«Μάλλον έχεις δίκιο», είπε ο Κιτ, όμως το ύφος του έδειχνε πως δεν είχε πειστεί. «Πάντως δεν είναι καλό να συνεργάζεστε έτσι, να βλέπεστε τόσο συχνά...»

«Μη, Κιτ», τον διέκοψε απότομα η Άννα. «Μη μου πεις ότι δεν

218 C a n d a c e C a m p

πρέπει να τον βλέπω. Με τον Ριντ μπορούμε, τουλάχιστον, να είμα­στε φίλοι».

Τα μάτια του αδερφού της ήταν θλιμμένα όταν την κοίταξε. «Δε θέλω να πληγωθείς. Αυτό είναι όλο».

«Το ξέρω, καλέ μου. Μην ανησυχείς. Ξέρω να προστατεύω την καρδιά μου... όπως πρέπει να προστατέψεις κι εσύ τη ζωή σου. Μου το υπόσχεσαι;»

«Εντάξει. Το υπόσχομαι», της είπε τελικά μ’ ένα αδύναμο χα­μόγελο.

Τέντωσε το χέρι του και η Άννα το έπιασε και το έσφιξε δυνατά. Η αλήθεια ήταν πως ήξερε ότι κινδύνευε από αυτή τη στενή συνα­ναστροφή της με τον Ριντ. Αλλά δεν άντεχε να απομακρυνθεί από εκείνον. Παρ’ ότι πονούσε μέσα της κάθε φορά που τον κοιτούσε, παρ’ ότι τον ποθούσε και λαχταρούσε μια ζωή μαζί του ενώ ήξερε ότι δεν μπορούσε να την έχει, δεν ήθελε να απαλλαγεί από αυτό τον πόνο. Της αρκούσε να τον κοιτάζει, να του μιλάει, μονάχα να είναι μαζί του. Ήταν ανοησία της, σίγουρα, αλλά, για την ώρα, δεν ήθελε να το αναλύσει περισσότερο.

Το βραδάκι ο Κιτ ένιωθε ήδη πολύ καλύτερα και την επομένη επέμεινε να σηκωθεί και να γυρίσει στις δουλειές του. Έτσι, επέ­στρεψε και η Άννα στις έρευνές της. Μαζί με τον Ριντ πήγαν στο Έντλσμπορο, όπου φυλασσόταν το αρχείο από τα πορίσματα του ιατροδικαστή. Πρώτα όμως θα σταματούσαν στο σπίτι της πρώην υπαλλήλου του Γ ουίντερσετ. Την έλεγαν Μάργκαρετ Λάκι κι έμενε σ’ ένα μικρό πέτρινο σπίτι στην άκρη του χωριού. Μια σειρά από βαθμιδωτά σκαλοπάτια οδηγούσαν από το δρόμο στην είσοδο του σπιτιού, ενώ δεξιά κι αριστερά του μονοπατιού ευδοκιμούσε ένας καλοφροντισμένος κήπος.

Καθώς πλησίαζαν στο σπίτι, είδαν μια γυναίκα γονατισμένη μπρο­στά σ’ ένα παρτέρι με λουλούδια να ξεριζώνει με επιμέλεια κάθε αγριόχορτο που έβρισκε. Ένα πλατύ καπέλο προστάτευε το πρόσω­πό της από τον ήλιο και από τα μάτια τους, όμως μόλις τους άκουσε να ξεπεζεύουν και να δένουν τα άλογά τους, ανασηκώθηκε και τους κοίταξε. Μαύρα μάτια σαν κουμπιά ξεπρόβαλλαν από το ρυτιδωμέ­νο πρόσωπό της κι ένα μεγάλο χαμόγελο χαράχτηκε στα χείλη της όταν ο Ριντ με την Άννα άρχισαν να προχωρούν προς το μέρος της.

wWw.GreekLeech.info

Η ΚΑΤΑΡΑ ΤΟΥ ΓΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ 219

«Καλή σας μέρα», είπε ο Ριντ βγάζοντας το καπέλο του για να υποκλιθεί μ’ επισημότητα. «Ζητάμε τη δεσποινίδα Μάργκαρετ Λάκι».

«Τη βρήκατε», αποκρίθηκε η γυναίκα ευδιάθετα. «Μόνο που τα τελευταία σαράντα χρόνια λέγεται κυρία Μάργκαρετ Πάρμερ». Τους κοίταξε με περιέργεια.

«Κυρία Πάρμερ, λοιπόν», διόρθωσε ο Ριντ κι έκανε τις συστά­σεις. «Θα θέλαμε να σας μιλήσουμε».

Η γυναίκα έβγαλε τα γάντια της κι έτεινε το χέρι της στον Ριντ. «Αν έχετε την καλοσύνη να με βοηθήσετε να σηκωθώ, τότε θα πάμε μέσα να τα πούμε καλύτερα».

Ο Ριντ έσκυψε, έπιασε το χέρι της και τη βοήθησε να σταθεί όρ­θια. Εκείνη τίναξε το χώμα από το φουστάνι της και τους οδήγησε μέσα στο σπίτι, αφήνοντας έξω τα εργαλεία της κηπουρικής.

Ήταν ένα όμορφο σπίτι, μικρό αλλά νοικοκυρεμένο. Η οικοδέ­σποινα τους πέρασε στο σαλόνι. Φώναξε ένα όνομα και ύστερα από λίγο εμφανίστηκε μια μεσόκοπη γυναίκα που σκούπιζε τα χέρια της σε μια πετσέτα.

«Τσάι, Γκερτ», είπε και πάλι ευδιάθετα η κυρία Πάρμερ. «Για τρεις... Φέρε κι από εκείνα τα κουλουράκια που έφτιαξες χτες». Όταν η Γκερτ έφυγε, η κυρία Πάρμερ στράφηκε χαμογελαστή στον Ριντ και στην Άννα. «Η Γκερτ είναι μεγάλη βοήθεια. Δεν μπορώ πια να φροντίζω μόνη μου το σπίτι». Λύγισε και κίνησε τα δάχτυλά της. «Τα αρθριτικά, βλέπετε».

Έβγαλε το καπέλο της και αποκάλυψε τα λευκά μαλλιά της που ήταν τραβηγμένα όλα πίσω και μαζεμένα σ’ έναν κότσο στην κορυ­φή του κεφαλιού της. Έστρωσε όσες τούφες είχαν ξεφύγει, τις στε­ρέωσε πίσω από τα αυτιά της και κάθισε σε μια καρέκλα. Η κυρία Πάρμερ ήταν ακριβώς το αντίθετο της οικονόμου που είχαν συνα­ντήσει τις προάλλες. Μολονότι τα πρησμένα δάχτυλα δυσκόλευαν τις κινήσεις της, ήταν ακόμα κεφάτη και γεμάτη ζωή. Τα σκούρα μάτια της έλαμπαν από εξυπνάδα και περιέργεια καθώς τους κοι­τούσε και περίμενε ν ’ ακούσει το λόγο της επίσκεψής τους.

«Κυρία Πάρμερ, μένω στο Γ ουίντερσετ», άρχισε να λέει ο Ριντ.Η γυναίκα άνοιξε τα μάτια της λίγο περισσότερο, αλλά δεν είπε

τίποτα, περιμένοντας ν ’ ακούσει τη συνέχεια.«Βρήκαμε στα αρχεία μας ότι κάποτε εργαζόσαστε εκεί».

220 C a n d a c e C a m p

«Ναι, σωστά», παραδέχτηκε η γυναίκα. «Εργαζόμουν εκεί πριν παντρευτώ».

«Μας ενδιαφέρει η εποχή σαράντα οχτώ χρόνια πριν», είπε η Άννα. «Τότε που δολοφονήθηκε η Σούζαν Έμετ».

Το ζωηρό ενδιαφέρον έσβησε μεμιάς από το πρόσωπο της γυ­ναίκας, σαν κερί που το φύσηξαν. «Α, μάλιστα. Και γιατί ρωτάτε;»

«Επειδή έγιναν πρόσφατα δύο παρόμοιοι φόνοι», της εξήγησε ο Ριντ. «Ίσως να έχετε ακούσει κάτι».

Η κυρία Πάρμερ κούνησε αρνητικά το κεφάλι της. «Όχι. Δε βγαίνω πολύ έξω. Αλλά δεν μπορώ να καταλάβω τι σχέση έχει με τη Σούζαν. Αυτό συνέβη πριν από πάρα πολλά χρόνια».

«Ναι, αλλά υπάρχουν ομοιότητες. Με τη δεσποινίδα Χόλκομ προ­σπαθούμε να μάθουμε ό,τι μπορούμε για τη δολοφονία της Σούζαν».

«Το ένα από τα τωρινά θύματα ήταν υπηρέτρια στο σπίτι μου», συνέχισε η Άννα, και τα σκούρα μάτια της ηλικιωμένης γυναίκας στάθηκαν πάνω της για μερικά δευτερόλεπτα.

«Λυπάμαι, δεσποινίς».«Ο τρόπος που πέθανε μοιάζει με τον τρόπο που πέθανε η Σού­

ζαν Έμετ», πρόσθεσε η Άννα.Η κυρία Πάρμερ την περιεργάστηκε για λίγο ακόμα. «Είσαι η

κόρη της Μπαμπς;»Η Άννα ξαφνιάστηκε. «Είμαι κόρη της Μπάρμπαρα ντε Γουί­

ντερ».Η γυναίκα χαμογέλασε. «Ε, ναι. Αυτή ήταν η Μπαμπς. Τι χαρι­

τωμένο μωρό! Μου έλειψε όταν η θεία της την πήρε στο Λονδίνο. Βέβαια, λίγο αργότερα εγώ γνώρισα τον Νεντ μου κι έφυγα από το σπίτι. Έμαθα όμως ότι η Μπαμπς παντρεύτηκε τον Χόλκομ».

Η Άννα έγνεψε καταφατικά. «Ναι. Ο πατέρας μου ήταν ο σερ Έντμουντ».

Είχαν ξεφύγει από το θέμα τους, και η Άννα δεν ήξερε πώς να το επαναφέρει. Ευτυχώς, πήρε το λόγο ο Ριντ.

«Κυρία Πάρμερ... απ’ ό,τι κατάλαβα, θυμάστε τη Σούζαν Έμετ, έτσι;»

«Μα, ναι. Δουλέψαμε για δυο τρία χρόνια μαζί στο Γ ουίντερσετ».«Τι μπορείτε να μας πείτε για το θάνατό της;» επέμεινε ο Ριντ.Η γυναίκα τον κοίταξε ανέκφραστα. «Δε... δεν καταλαβαίνω τι

Η ΚΑΤΑΡΑΤΟΥ ΓΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ 221

εννοείτε. Δε γνωρίζω κάτι συγκεκριμένο. Κάποια μέρα δε γύρισε, και δεν ξέραμε τι είχε πάθει. Έπειτα τη βρήκαν και μας είπαν ότι την είχαν σκοτώσει».

«Δε σκεφτήκατε ποιος να το είχε κάνει;» ρώτησε η Άννα. «Θέλω να πω... δε συζητούσατε με τους συναδέλφους σας για το ποιος θα μπορούσε να ήταν ο δολοφόνος;»

Η κυρία Πάρμερ χαμήλωσε το βλέμμα στα χέρια της και βάλθη- κε να στριφογυρίζει τη βέρα της κάτω από την πρησμένη κλείδωση. «Δεν ήταν δουλειά μου να κρίνω. Αυτή ήταν δουλειά του δικαστή».

«Εσείς μιλήσατε με το δικαστή ή το χωροφύλακα;»Η γυναίκα ανασήκωσε τους ώμους αδιάφορα. «Θυμάμαι ότι ήρ­

θε ο χωροφύλακας και μίλησε σε όλους μας. Δεν ήξερα κάτι για να του το πω».

«Δε θυμάστε τι λεγόταν τότε, ποιος υπέθεταν ότι θα μπορούσε να ήταν ο δολοφόνος της Σούζαν ή... του ηλικιωμένου αγρότη;» τη ρώτησε η Άννα.

«Όλοι είπαν πως το έκανε το Τέρας», απάντησε η κυρία Πάρμερ.Την ίδια στιγμή μπήκε μέσα η Γ κερτ κρατώντας το δίσκο με το

τσάι, η συζήτηση διακόπηκε και για τα επόμενα λεπτά ασχολήθη­καν με το σερβίρισμα. Τέλος, όταν πια η Άννα είχε πιει αρκετό ώστε να μη φανεί αγενής, ξανάπιασε το θέμα που τους απασχολούσε.

«Εσείς, κυρία Πάρμερ, πιστεύετε ότι τη Σούζαν τη σκότωσε το Τέρας;»

«Ποιος άλλος να το έκανε;»«Νομίζω πως στην αρχή πίστεψαν ότι τη σκότωσε ο αρραβωνια­

στικός της, έτσι δεν είναι;» τη ρώτησε ο Ριντ.«Α, αυτός». Η γυναίκα μόρφασε και κούνησε απαξιωτικά το χέ­

ρι της. «Αυτός δεν ήταν ικανός να σκοτώσει μύγα, πόσω μάλλον τη Σούζαν. Ήταν χαζομάρα να θεωρηθεί ύποπτος».

«Μήπως ένας άλλος άντρας;» ρώτησε η Άννα. «Μήπως είχατε δει κάποιον άλλον να μιλάει μαζί της; Ίσως κάποιον που ενδιαφε­ρόταν για εκείνη; Που μπορεί να ζήλεψε επειδή η Σούζαν διάλεξε κάποιον άλλον;»

Η ηλικιωμένη γυναίκα έκανε ένα αρνητικό νεύμα. «Όχι. Δε μας επέτρεπαν επισκέψεις στο σπίτι. Τον αρραβωνιαστικό της ή οποίον-

222 C a n d a c e C a m p

δήποτε άλλον πέρα από εμάς τους συναδέλφους της η Σούζαν τον έβλεπε μόνο τις Κυριακές που πήγαινε στο σπίτι της».

«Είχε πάει στο σπίτι της τη μέρα που τη σκότωσαν;»Η κυρία Πάρμερ κοίταξε την Άννα. «Έχει περάσει πολύς καιρός,

δεσποινίς. Δε θυμάμαι».«Εσείς είχατε ρεπό εκείνη την Κυριακή;» ρώτησε ο Ριντ.«Ω, όχι. Δούλευα. Ρεπό παίρναμε εναλλάξ, για να μη μένει το

σπίτι χωρίς το απαραίτητο προσωπικό».Η Άννα κοίταξε τον Ριντ. Δεν ήταν ικανοποιημένη, αλλά δεν μπο­

ρούσε να σκεφτεί καμιά άλλη ερώτηση. Ο Ριντ ανασήκωσε αμυδρά τους ώμους, δείχνοντας ότι συμφωνούσε μαζί της.

«Σας ευχαριστούμε πολύ που μας δεχτήκατε, κυρία Πάρμερ», είπε στο τέλος ο Ριντ. «Ελπίζω να μη σας φέραμε μεγάλη αναστάτωση».

«Ω, όχι, κάθε άλλο». Η γυναίκα χαμογέλασε πλατιά στον Ριντ. Παρά την ηλικία της, είχε υποκύψει στη γοητεία του.

Αφού την αποχαιρέτησαν, ανέβηκαν στα άλογά τους και ξεμά­κρυναν από το όμορφο σπίτι της.

«Νομίζεις ότι...» Η Άννα έψαξε να βρει έναν τρόπο για να εκ- φράσει αυτό που ένιωθε.

«Ότι μας κρύβει κάτι;» τη βοήθησε ο Ριντ.«Το ένιωσες κι εσύ!» αναφώνησε εκείνη. «Δε λέω ακριβώς ότι

κρύβει κάτι, πάντως δε μας είπε όλα όσα ξέρει».«Ήταν πολύ επιφυλακτική. Δεν είδες πώς απέφυγε να μιλήσει

για τα κουτσομπολιά;»«Ναι. Καθώς και τη δήλωσή της ότι δεν ήταν δική της δουλειά

να κρίνει. Αες κι αυτό εμπόδισε ποτέ κανέναν να κουτσομπολεύει».«Το θέμα είναι ότι δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δε μας τα είπε

όλα. Τι σημασία έχει ύστερα από τόσα χρόνια; Σχεδόν όλοι όσοι εμπλέκονταν στην υπόθεση πρέπει να είναι πια πεθαμένοι. Ποιον θα έβλαπτε αν μιλούσε; Ποιος θα θιγόταν;»

«Δεν ξέρω, πάντως είναι απογοητευτικό. Όλη την ώρα σκεφτό­μουν πως αν της έθετα τη σωστή ερώτηση θα άρχιζε να κελαηδάει. Αλλά δε μου ήρθε τίποτα».

Έφτασαν ως το κέντρο του χωριού. Άφησαν τα άλογά τους στο στάβλο του πανδοχείου και ζήτησαν μια ιδιωτική τραπεζαρία για να φάνε κάτι, πριν συνεχίσουν με τα αρχεία που φυλάσσονταν στο κοι­

Η ΚΑΤΑΡΑΤΟΥ ΓΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ 223

νοτικό γραφείο. Ο υποτακτικός πανδοχέας τους οδήγησε στην καλύ­τερη αίθουσα, και, παρ’ ότι δεν τους γνώριζε, αναγνώρισε το ράψιμο και την ποιότητα των ρούχων τους, καθώς και την καλή ράτσα των αλόγων τους, και πρόσμενε μεγάλο λογαριασμό.

Ο χώρος ήταν καλοβαλμένος και μικρός, αλλά δημιουργούσε μια αίσθηση οικειότητας. Εκεί μέσα ήταν περισσότερο μόνοι τους απ’ ό,τι στο σπίτι του ενός ή του άλλου, με τόσους υπηρέτες τριγύ­ρω τους. Μόλις οι σερβιτόρες έφεραν το φαγητό και το ακούμπησαν στο τραπέζι, τους άφησαν ολομόναχους κι έκλεισαν την πόρτα πίσω τους, σαν να τους απέκλειαν από τον υπόλοιπο κόσμο. Η ιδιωτική τραπεζαρία βρισκόταν στο πίσω μέρος του πανδοχείου, και τα ανοι­χτά παράθυρα άφηναν να μπαίνουν το καλοκαιρινό αεράκι, οι χα­λαρωτικοί ήχοι των πουλιών, ο περιστασιακός, απόμακρος θόρυβος ενός αλόγου ή ενός κάρου, μαζί με τα γέλια των σταβλιτών.

Η Άννα κοίταξε τον Ριντ, ο οποίος ήταν απορροφη μένος στο κό­ψιμο του κρέατος. Της άρεσε που τον παρατηρούσε χωρίς εκείνος να αντιλαμβάνεται πόση ώρα χασομερούσε πάνω του το βλέμμα της ή ότι το πρόσωπό της ξάναβε όταν τον κοιτούσε. Έπειτα η ματιά της πέρασε στα χέρια του, που δούλευαν γρήγορα και επιδέξια, στα μπράτσα του, που οι μύες τους σάλευαν κάτω από το σακάκι.

«Άννα;»«Τι; Ω!» Τον αντίκρισε ξαφνιασμένη και είδε ότι είχε καρφώσει

το βλέμμα του πάνω της, κρατώντας ένα κομμάτι κρέας για να της το προσφέρει. Τα μάγουλά της έγιναν κατακόκκινα. Σήκωσε βιαστι­κά το πιάτο της. «Συγνώμη. Σκεφτόμουν τους... φόνους».

«Και;»«Αναρωτιόμουν αν θα έχουν αποτέλεσμα οι έρευνές μας». Ήταν

μια σκέψη που την είχε απασχολήσει αρκετές φορές τις προηγού­μενες μέρες. «Ακόμα κι αν μάθουμε κάτι για τα παλιά φονικά -αν και ειλικρινά πιστεύω ότι είναι απίθανο, αφού ούτε τότε δεν το κα­τάφερε κανείς-, πώς αυτό θα βοηθήσει να μάθουμε τι συνέβη στην Εστέλ και στον Φρανκ Τζόνσον;»

«Κι εμένα με έχει προβληματίσει αυτό το θέμα», παραδέχτηκε ο Ριντ, κόβοντας ένα κομμάτι κρέας για να το σερβίρει στο δικό του πιάτο. «Οποιοσδήποτε θα μπορούσε να έχει αντιγράψει τους φό­νους. Δεν είναι απαραίτητο να υπάρχει κάποια σύνδεση. Από την

224 C a n d a c e C a m p

άλλη, δεν μπορώ να μη σκέφτομαι ότι θα ήταν λάθος μας να μη συ- νεχίσουμε αυτή την έρευνα. Πάντα υπάρχει η πιθανότητα να βρούμε κάτι που θα μας δώσει ένα στοιχείο για τους πρόσφατους φόνους».

«Δεν ξέρω. Δεν εννοώ να εγκαταλείψουμε αυτό που κάνουμε... αλλά εύχομαι να μπορούσαμε να σκεφτούμε έναν τρόπο ώστε να μάθουμε περισσότερα για το τι πραγματικά συνέβη στην Εστέλ και στον νεαρό».

Ο Ριντ την κοίταξε σκεφτικός. Η Άννα ύψωσε τα φρύδια.«Τι; Κάτι σκέφτηκες», του είπε.«Έπεσες διάνα», αποκρίθηκε χαμογελώντας.«Και πιστεύεις ότι δε θα μου αρέσει», συνέχισε εκείνη.«Και πάλι διάνα». Το χαμόγελό του πλάτυνε. Η Άννα ένιωσε την

καρδιά της να φτερουγίζει. Πού να ήξερε ο Ριντ ότι αυτό το χαμό­γελο είχε τη δύναμη να την κάνει να συμφωνεί σχεδόν στα πάντα! «Σκεφτόμουν το “χάρισμα” που διαθέτεις», συνέχισε.

«Ποιο χάρισμα;» τον ρώτησε απορημένη.«Η ικανότητά σου να... διαισθάνεσαι αυτό που συμβαίνει ή που

πρόκειται να συμβεί. Όπως έγινε με τον αδερφό σου ή με τον νεαρό των Τζόνσον».

«Μάλιστα». Η Άννα ακούμπησε στο πιάτο το πιρούνι της, έγειρε πίσω στην καρέκλα και τον κοίταξε ανήσυχη. Δεν ήξερε τι επρόκει­το να της πει, αλλά δεν της άρεσε καθόλου να συζητάει για τα ορά- ματά της. Φοβόταν μήπως ο Ριντ τα θεωρούσε ενδείξεις επικείμενης τρέλας. «Τι σκεφτόσουν, λοιπόν, για το χάρισμά μου;»

«Ότι ευχόμουν να μπορούσαμε να το εκμεταλλευτούμε».Μόνο αυτό δεν περίμενε ν ’ ακούσει. «Πώς να το εκμεταλλευ­

τούμε, δηλαδή;» τον ρώτησε, γέρνοντας λίγο προς το μέρος του.«Για να μας δώσει περισσότερες πληροφορίες γι’ αυτή την υπό­

θεση. Δεν καταλαβαίνω πώς λειτουργεί, όμως αυτό που προαισθάν- θηκες για τον αδερφό σου βγήκε αληθινό. Δεν είναι έτσι;»

«Πράγματι».«Είδες το σημείο όπου συνέβη. Ένιωσες ότι κάτι είχε πάθει. Μα­

κάρι να υπήρχε ένας τρόπος να κατευθύνεις αυτή την ικανότητά σου στους φόνους. Ίσως να διαισθανόσουν ποιος τους έκανε ή πώς».

Ανακάθισε στην καρέκλα της. «Δε... δεν ξέρω».«Συγνώμη. Δε σκόπευα να σε πιέσω», βιάστηκε να πει ο Ριντ,

Η ΚΑΤΑΡΑΤΟΥ ΓΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ 225

κι ακούμπησε το χέρι του πάνω στο δικό της. «Αν δε θέλεις, μην το κάνεις. Αν ταράζεσαι με την ιδέα ή...» Η φωνή του έσβησε.

Η Άννα είχε ήδη αναστατωθεί από την επαφή με τη ζεστή σάρκα του. Μετακινήθηκε στη θέση της, αποτραβήχτηκε κι έδεσε τα χέρια της στην ποδιά της.

«Δεν είναι ότι δε θέλω», του είπε. «Απλώς δεν ξέρω πώς να το κάνω. Δεν είναι κάτι που έχω προσπαθήσει ποτέ να συμβεί. Τα ορά­ματα, τα προαισθήματα ή όπως αλλιώς θέλεις να τα πεις μου έρχο­νται απροειδοποίητα. Δεν τα περιμένω, δεν ξέρω τι τα γεννά. Συμ­βαίνουν ξαφνικά. Λυπάμαι, αλλά δεν ξέρω πώς να τα προκαλέσω...»

Ο Ριντ έγνεψε με κατανόηση, και κοίταξε το πιάτο του.«Ίσως... αν σκεφτόμουν έντονα την Εστέλ...» μουρμούρισε η

Άννα, νιώθοντας ένα ρίγος στην ιδέα ότι θα άφηνε το μυαλό της να σκεφτεί επίμονα το φόνο.

Ο Ριντ την κοίταξε και είδε πώς είχε χλομιάσει ξαφνικά το πρό­σωπό της. «Όχι. Δεν αξίζει τον κόπο. Δε φαντάστηκα τι επίδραση θα είχε πάνω σου μια τέτοια προσπάθεια. Μεγάλη ανοησία εκ μέρους μου!»

Η Άννα πήρε θάρρος από το ενδιαφέρον του, όπως και από το γεγονός ότι είχε αναφερθεί στα οράματά της σαν κάτι το φυσιολο­γικό, σαν ένα προσόν, κι όχι σαν κάτι που έπρεπε να το κρύβει και να το αρνείται.

«Όχι, δεν ήταν καθόλου ανοησία. Αν πρόκειται να μας βοηθήσει να βρούμε το δολοφόνο, τότε αξίζει τον κόπο να ταλαιπωρηθώ λίγο».

«Δε νομίζω ότι θα σου είναι μόνο μια ελαφριά ταλαιπωρία. Είδα πώς άλλαξε η έκφρασή σου μόνο και μόνο που το σκέφτηκες. Πρέπει να σου είναι εξαιρετικά δύσκολο».

«Η αλήθεια είναι πως με... φοβίζουν τα οράματα», παραδέχτηκε εκείνη. Ωστόσο ένιωθε μεγάλη ανακούφιση που μπορούσε να μιλά­ει ελεύθερα γι’ αυτό το θέμα σε κάποιον. «Κατά κάποιον τρόπο, συ­μπάσχω με τα θύματα. Όταν είχα το προαίσθημα για τον Κιτ, ένιωσα μια έκρηξη αφόρητου πόνου στο κεφάλι μου».

«Τότε σίγουρα δεν πρέπει να το κάνεις», επέμεινε ο Ριντ, με ύφος που δε σήκωνε αντιρρήσεις.

Η Άννα του χαμογέλασε. «Επίτρεψέ μου αυτό να το αποφασίσω εγώ».

2 2 6 C a n d a c e C a m p

Εκείνος μόρφασε. «Είσαι σαν τις αδερφές μου. Πάντως θέλω να μου υποσχεθείς ότι δε θα πειραματιστείς μόνη σου. Πρέπει να είμαι κι εγώ μαζί σου, ώστε να μπορέσω να σε βοηθήσω, αν χρειαστεί».

Τον κοίταξε. Σίγουρα θα το άντεχε καλύτερα αν ο Ριντ ήταν δίπλα της. Η παρουσία του θα της έδινε δύναμη, θα την έκανε να νιώθει ασφαλής. «Εντάξει. Θα το δοκιμάσω μόνο αν είσαι κι εσύ παρών».

Ο Ριντ φάνηκε ανακουφισμένος. Άφησαν για λίγο στην άκρη το δυσάρεστο θέμα των ερευνών τους και έπιασαν μια ανάλαφρη κουβέντα για πιο γενικά θέματα, ενώ συγχρόνως απολάμβαναν το φαγητό τους.

Όταν τελείωσαν, πήγαν με τα πόδια ως το κοινοτικό γραφείο. Εκεί, ο Ριντ, με όψη και συμπεριφορά γιου δούκα, πληροφόρησε τον υπάλληλο για τα αρχεία που αναζητούσαν, και ύστερα από μια σύντομη και μάταιη διαμαρτυρία ο άντρας χάθηκε στο πίσω μέρος της αίθουσας και επέστρεψε λίγο αργότερα κουβαλώντας ένα μεγά­λο βιβλίο ντυμένο με δέρμα και δεμένο με καρφιά.

Καθώς δεν υπήρχε βολικό σημείο για να καθίσουν, στάθηκαν μπροστά στον μεγάλο δρύινο πάγκο και άρχισαν να ξεφυλλίζουν τις κιτρινισμένες σελίδες, ώσπου έφτασαν στη δικαστική έρευνα που αναζητούσαν. Υπήρχαν κάμποσες σελίδες με καταθέσεις μαρτύρων σχετικά με την ανακάλυψη του πτώματος της Σούζαν Έμετ, που ξεκινούσαν από το δόκτορα Φέλτον τον πρεσβύτερο, ο οποίος εί­χε μιλήσει για τα τραύματα που βρέθηκαν στο σώμα της γυναίκας. Στην κατάθεσή του δεν υπήρχε κάτι που δεν αναφερόταν στα ημε­ρολόγιά του. Για την ακρίβεια, τα στοιχεία ήταν λιγότερα, αφού εδώ δε γινόταν λόγος για τις υποθέσεις του σχετικά με την προέλευση των τραυμάτων. Ο επόμενος μάρτυρας που κατέθεσε ήταν ο άντρας που είχε ανακαλύψει το πτώμα της υπηρέτριας κάτω από το δέντρο στο Γουέλερ’ς Πόιντ. Καθώς η Άννα είδε το όνομά του, το σώμα της σφίχτηκε από την έκπληξη. Ο άνθρωπος που είχε καταθέσει ότι βρήκε το πτώμα ήταν ο Νίκολας Πέρκινς.

15

« Ηξερες ότι ο Νικ βρήκε το πτώμα της Σούζαν;» τη ρώτησε ο Ριντ.«Όχι. Και μάλιστα τις προάλλες που πήγα και τον ρώτησα για

τους παλιούς φόνους, δε μου είπε λέξη!» Ο τόνος της φωνής της υψώθηκε καθώς μιλούσε, κι ο Ριντ πρόσεξε ότι ο κοινοτικός υπάλ­ληλος τους κοίταζε με απροκάλυπτο ενδιαφέρον. Η Άννα πήρε μια βαθιά ανάσα. «Ας τελειώσουμε πρώτα μ’ αυτά εδώ», είπε.

Ο Ριντ συμφώνησε γνέφοντας και συνέχισαν να διαβάζουν. Ενώ ο Νικ Πέρκινς έδινε την κατάθεσή του, ο ανακριτής τον διέκοπτε κάθε τόσο για να του θέσει κάποια ερώτηση. Αναφέρονταν λεπτο­μέρειες για τον τόπο, το χρόνο και τη θέση του πτώματος, τον τρόπο που την είχε βρει και ποιες ήταν οι πρώτες του ενέργειες. Η Άννα τα διάβασε όλα, αλλά δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί. Ευτυχώς που ήταν μαζί της ο Ριντ και κρατούσε σημειώσεις. Γιατί εκείνη το μόνο που σκεφτόταν ήταν ο Νικ Πέρκινς και το γεγονός ότι δεν της είχε πει τίποτα για όλα αυτά.

«Μα γιατί; Γιατί δε μου είπε κουβέντα;» ξέσπασε μόλις βγήκαν από το κτίριο, έχοντας ολοκληρώσει την ανάγνωση των αρχείων.

«Τον ρώτησες συγκεκριμένα για το θέμα, απ’ ό,τι μου είπες», ζήτησε να μάθει ο Ριντ, σμίγοντας τα φρύδια.

«Ναι. Πήγα να τον βρω γιατί σκέφτηκα ότι ζούσε όταν έγιναν όλα αυτά και ότι τα έχει τετρακόσια. Μου φάνηκε ασυνήθιστα λιγο- μίλητος. Μου δημιούργησε την εντύπωση ότι δε μου τα έλεγε όλα, αλλά ποτέ δε φαντάστηκα ότι μου έκρυψε κάτι τόσο σημαντικό». Δεν μπορούσε να το εξηγήσει. Ένιωθε προδομένη από κάποιον που θεωρούσε καλό φίλο της. «Γιατί να μου πει ψέματα; Έστω... γιατί δε μου είπε όλη την αλήθεια;»

228 C a n d a c e C a m p

Ο Ριντ της έριξε μια λοξή ματιά. «Πιστεύεις ότι γνωρίζει περισ­σότερα απ’ όσα είπε στον ανακριτή;»

«Δηλαδή; Τι εννοείς;»«Με λίγα λόγια, πιστεύεις ότι εμπλέκεται στις δολοφονίες;»«Όχι!» αναφώνησε η Άννα κι έβαλε το χέρι στην καρδιά της. «Α­

ποκλείεται. Ο Νικ είναι πολύ καλός άνθρωπος. Δε... δεν είδες πώς περιποιήθηκε το σκυλί; Σ ’ όλη του τη ζωή γιάτρευε ζώα».

«Μερικοί αγαπούν τα ζώα περισσότερο από τους ανθρώπους».«Εντάξει, ίσως και να νιώθει έτσι. Αλλά δε θα το έκανε... Δε θα

μπορούσε να σκοτώσει άνθρωπο. Και μάλιστα με τέτοιο τρόπο...»«Αυτός βρήκε το πτώμα. Ίσως επειδή ήταν ο ίδιος που τη σκό­

τωσε».«Το πτώμα του Φρανκ Τζόνσον το βρήκα εγώ μαζί με τους δίδυ­

μους», του υπενθύμισε η Άννα.«Πράγματι. Όμως εσύ δε θα κρατούσες μυστικό κάτι τέτοιο ύ­

στερα από τόσα χρόνια, και μάλιστα από κάποιον που συμπαθείς κι εμπιστεύεσαι, ξέροντας ότι η αποκάλυψή του ίσως βοηθούσε στη διαλεύκανση άλλων φόνων».

«Φαντάζεσαι ότι μπορεί να σκότωσε ο Νικ την Εστέλ; Αδύνατον!»«Ειατί είναι αδύνατον; Είναι ο μόνος που ξέρουμε μέχρι σήμερα

ότι θα μπορούσε να έχει σκοτώσει τους δύο πρώτους, και τώρα τους άλλους δύο. Παρ’ ότι κοντεύει τα ογδόντα, είναι αρκετά στιβαρός. Θα μπορούσε να βάλει κάτω μια κοπελίτσα, δε συμφωνείς; Ακόμα κι ένα νεαρό άντρα, αν τον αιφνιδίαζε».

Η Άννα έμεινε να τον κοιτάζει. «Δεν μπορεί να το πιστεύεις αυτό».Ο Ριντ ανασήκωσε τους ώμους. «Είναι μια πιθανότητα. Και το

γεγονός ότι δεν ήταν ειλικρινής μαζί σου όταν τον ρώτησες για τους πρώτους φόνους με προβληματίζει πολύ».

«Δεν μπορεί να ήταν αυτός ο άντρας που συναντούσε η Εστέλ», δήλωσε η Άννα κοφτά.

«Όχι, σίγουρα όχι. Όμως δεν είμαστε σίγουροι ότι την Εστέλ τη σκότωσε ο εραστής της. Μπορεί ο δολοφόνος να ήταν ένας άγνω­στος που τη συνάντησε τυχαία ενώ πήγαινε να δει τον εραστή της ή γυρνούσε από εκεί».

«Τότε γιατί δεν εμφανίστηκε ο εραστής; Ειατί δεν είπε κάτι;» επέμεινε η Άννα.

Η Κ α τα ρα τ ο υ Γ ο υ ίν τ ε ρσ ε τ 22 9

«Επειδή φοβάται ότι όλοι θα πιστέψουν πως το έκανε αυτός», απάντησε ο Ριντ.

«Δεν ξέρω το λόγο που ο Νικ δε μου είπε ότι αυτός ανακάλυψε το πτώμα. Με... με στενοχωρεί που δε μου μίλησε. Αλλά αυτό δεν τον κάνει δολοφόνο. Ας πάμε αύριο να τον ρωτήσουμε. Να του απο- καλύψουμε όσα ξέρουμε, και να δούμε τι θα μας πει».

Ο Ριντ έγνεψε καταφατικά. «Εντάξει. Αλλά πρέπει να είμαστε αντικειμενικοί». Έκανε μια παύση. «Ξέρεις, Άννα, αυτός που διέ- πραξε τους τωρινούς φόνους ίσως να είναι πράγματι κάποιος γνω­στός σου».

Εκείνη τον κοίταξε και αναστέναξε. «Το ξέρω. Προφανώς είναι κάποιος που ξέρει για τους παλιούς φόνους. Αναρωτιέμαι...»

«Τι πράγμα;» τη ρώτησε ο Ριντ μόλις την είδε να διστάζει.«Ντρέπομαι και μόνο που το σκέφτηκα, πόσω μάλλον να το πω».Στο μεταξύ είχαν φτάσει πάλι στο πανδοχείο. Η Άννα κάθισε σ’

ένα παγκάκι απέξω, κι ο Ριντ τη μιμήθηκε.«Τι έχεις σκεφτεί, λοιπόν;»«Έχω αναρωτηθεί μήπως εμπλέκεται στην υπόθεση ο δόκτωρ

Φέλτον», ξεστόμισε τελικά και περίμενε την αντίδρασή του.Προς έκπληξή της, ο Ριντ έγνεψε καταφατικά. «Κι εγώ».Η Άννα αναστέναξε ανακουφισμένη. «Λέω μέσα μου ότι είμαι

ανόητη. Ο άνθρωπος είναι γιατρός, ταγμένος να σώζει ζωές. Πώς θα μπορούσε να σκοτώσει;»

«Ναι, αλλά δε θα ήταν ο πρώτος γιατρός που θα έπαιρνε μια ζωή», επισήμανε ο Ριντ. «Και μάλιστα είναι αυτός που ξέρει σχεδόν τα πάντα για τους παλιούς φόνους».

Η Άννα συμφώνησε μ’ ένα νεύμα. «Είναι ένα θέμα που τον συ­νάρπαζε χρόνια. Όπως και ό,τι αφορά το Τέρας. Γι’ αυτό άλλωστε και η οικονόμος του πατέρα του τον τροφοδότησε με τα αποκόμμα­τα των εφημερίδων. Ήξερε ότι τον ενδιέφερε η υπόθεση».

«Ακόμα και πριν πεθάνει ο πατέρας του και του αφήσει τα ημε­ρολόγια;»

«Έτσι νομίζω. Ο πατέρας του πέθανε πριν από δέκα χρόνια. Φυ­σικά, θα μπορούσε να είχε κουβεντιάσει μαζί του για τους φόνους».

«Ενδιαφερόταν λοιπόν για τους φόνους και συνέλεξε ό,τι πλη­ροφορία υπήρχε».

2 3 0 C a n d a c e C a m p

«Όπως ακριβώς κάνουμε κι εμείς», του θύμισε η Άννα.«Αυτό είναι αλήθεια. Υπάρχουν πολλοί που τους συναρπάζουν

τα ανεξιχνίαστα εγκλήματα. Είναι στην ανθρώπινη φύση, υποθέτω. Μήπως όμως το δικό του ενδιαφέρον ξεπερνούσε την απλή περι­έργεια; Μήπως του έγινε έμμονη ιδέα; Ίσως να μελέτησε τα ημε­ρολόγια και να υπέθεσε τι εργαλείο χρησιμοποίησε ο φονιάς. Κι αν αποφάσισε να δοκιμάσει ένα τέτοιο εργαλείο για να δει αν ήταν αποτελεσματικό; Ήξερε όλες τις λεπτομέρειες: πού βρέθηκαν τα θύματα, πώς ακριβώς ήταν τα τραύματα...»

«Ναι, το ξέρω», συμφώνησε η Άννα. «Γι’ αυτό και το μυαλό μου γυρνάει συνεχώς σ’ αυτόν. Ωστόσο, δεν μπορώ να το πιστέψω. Τον ξέρω μια ζωή. Δεν έχει εκδηλώσει ποτέ βίαιη συμπεριφορά. Και γιατί να επιτεθεί στον Κιτ; Αυτό δεν κολλάει πουθενά με τους υπό­λοιπους φόνους. Την πρώτη φορά έγιναν μόνο δύο».

«Ίσως να του άρεσε. Ίσως να μην μπορεί πια να σταματήσει».«Μα ο Κιτ είχε μόλις φύγει από το σπίτι του. Πώς κατάφερε ο

γιατρός να φτάσει εκεί πριν τον αδερφό μου;»«Ίσως να τον ακολούθησε. Δεν είπε πως ο Κιτ έφυγε τελευταίος;»«Ναι, σωστά. Όμως, αν τον ακολούθησε, ο Κιτ θα τον αντιλαμβα­

νόταν. Θά είχε γυρίσει και θα τον είχε δει. Γιατί να το διακινδύνευε;»«Σχεδίαζε να τον σκοτώσει, οπότε ο Κιτ δε θα ζούσε για να τον

καταδώσει».«Τότε ο δράστης στάθηκε πολύ τυχερός -όποιος κι αν είναι-,

αφού ο Κιτ δε θυμάται τι έγινε».«Ναι. Αλλά αυτό σημαίνει ότι ο Κιτ κινδυνεύει ακόμα», είπε ο

Ριντ. «Ο δολοφόνος δεν μπορεί να είναι βέβαιος ότι ο αδερφός σου δε θα θυμηθεί κάποια στιγμή τι συνέβη».

«Τις προάλλες, μου φάνηκε ότι... ότι είδα κάποιον έξω, στα δέ­ντρα».

«Τι λες;» Ο Ριντ στράφηκε απότομα και την κοίταξε ανήσυχος. «Είδες το δολοφόνο να παραμονεύει έξω από το σπίτι σας;»

«Δεν ξέρω αν ήταν ο δολοφόνος. Είχε σκοτεινιάσει, τον έκρυβαν και τα δέντρα. Είπα πως ίσως να ήταν μόνο μια σκιά, ότι η φαντασία μου οργίαζε».

«Θεέ και Κύριε. Κάτι πρέπει να κάνουμε. Δεν είστε ασφαλείς εκεί. Εσύ και ο Κιτ πρέπει να έρθετε να μείνετε στο Γουίντερσετ».

Η ΚΑΤΑΡΑΤΟΥ ΓΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ 231

«Γιατί, θα είμαστε πιο ασφαλείς εκεί;» διαμαρτυρήθηκε η Άννα. «Το αρχοντικό των Χόλκομ είναι πιο μικρό, με λιγότερες πόρτες και παράθυρα απ’ όπου θα μπορούσε να μπει ένας παρείσακτος. Ενη­μέρωσα τους υπηρέτες και τους είπα να σιγουρευτούν ότι όλα εί­ναι καλά κλειδωμένα. Επιπλέον, ο Τόμπκινς κοιμάται σ’ ένα ράντζο στην πόρτα του Κιτ».

«Δεν ανησυχώ για τον Κιτ! Εσένα σκέφτομαι!»«Μα εμένα δεν προσπάθησε να με σκοτώσει κανείς», αντέτεινε

εκείνη.«Αυτό δε σημαίνει ότι δε θα το επιχειρήσει. Ποιος θα τον εμπο­

δίσει να σας βγάλει από τη μέση και τους δύο;»«Μα γιατί;»«Πού να ξέρω; Γιατί τα κάνει όλα αυτά; Ο άνθρωπος που ανα­

ζητούμε διαθέτει κάποιο είδος διεστραμμένης λογικής που ούτε εσύ ούτε εγώ μπορούμε να κατανοήσουμε. Ίσως να νομίζει ότι σκοτώ­νοντας δύο ανθρώπους ταυτόχρονα η συγκίνηση θα είναι μεγαλύτε­ρη. Ότι θα είναι ένα κατόρθωμα. Μπορεί να μην είναι πρόθεσή του να σε βλάψει, αλλά τι θα κάνει αν τύχει να ξυπνήσεις και τον δεις να μπαίνει ή να βγαίνει από το σπίτι; Θα σε σκοτώσει μόνο και μόνο για να ξεφορτωθεί έναν αυτόπτη μάρτυρα».

«Τίποτα δε μας λέει ότι θα γίνει κάτι τέτοιο», είπε η Άννα.«Ίσως όχι, αλλά δε θέλω να το διακινδυνεύσουμε». Της έπιασε

το χέρι και το κράτησε ανάμεσα στα δικά του. «Θεέ μου, Άννα, αν πάθεις κακό, δεν ξέρω τι θα κάνω».

Η ειλικρίνεια, το πάθος στη φωνή του άγγιξαν μια αρχέγονη χορδή μέσα της. Τον κοίταξε μέσα στα μάτια και είδε την έντα­ση του θυμού και του φόβου να μετατρέπεται σε μια διαφορετικού είδους έξαψη. Φλογίστηκε και το δικό της αίμα σε ανταπόκριση. Τα δάχτυλά της λύγισαν γύρω από τα δικά του. Ο Ριντ έσκυψε το κεφάλι, το πρόσωπό του πλησίασε το δικό της. Τα μάτια του σκο­τείνιασαν, οι πυκνές μαύρες βλεφαρίδες χαμήλωσαν, τα σκούρυναν κι άλλο. Ο πόθος άρχισε να την τυλίγει, να καίει τα σωθικά της. Ο Ριντ την ήθελε όσο τον ήθελε κι εκείνη, και ήξερε ότι αρκούσε απλώς να ανασηκώσει το πιγούνι της για να πυροδοτήσει αυτό τον πόθο, να προκαλέσει την έκρηξή του, να τον θέσει εκτός ελέγχου. Πίσω τους ήταν το πανδοχείο. Ήταν πανεύκολο να καταφύγουν σ’

2 3 2 C a n d a c e C a m p

ένα δωμάτιο. Κανείς δε θα παραξενευόταν αν επέστρεφαν στο σπίτι της Άννας λίγο αργότερα...

Χρειάστηκε να επιστρατεύσει όλη τη δύναμη της θέλησής της για να στρέψει το πρόσωπό της από την άλλη και να διακόψει την επαφή των ματιών τους. «Έχει... περάσει η ώρα. Πρέπει να γυρί­σουμε», του είπε κι αισθάνθηκε το κορμί του να σφίγγεται, σχεδόν άκουσε το τρίξιμο των δοντιών του.

Ωστόσο συγκρατήθηκε κι εκείνος. «Ναι, φυσικά», αρκέστηκε να της πει.

Η διαδρομή της επιστροφής ήταν μεγάλη, και δε μιλούσαν σχε­δόν καθόλου. Η Άννα ήλπιζε πως στη διάρκειά της ο Ριντ θα το ξα­νασκεφτόταν και θα υποχωρούσε η ανησυχία του για την ασφάλειά της, αλλά οι ελπίδες της διαψεύστηκαν όταν εκείνος επέμεινε να τη συνοδεύσει μέσα στο σπίτι για να δει και τον Κιτ.

Βρήκαν τον αδερφό της στο γραφείο του. Είχε μπροστά του ένα πάκο χαρτιά, αλλά δε δούλευε. Μόνο κοιτούσε το κενό. Ανασήκωσε ξαφνιασμένος το βλέμμα όταν μπήκαν μέσα, αλλά αμέσως χαμογέ­λασε σαστισμένα. «Ελάτε μέσα. Με πιάσατε αφηρημένο».

«Έχεις κάθε δικαίωμα, ύστερα από τέτοιο χτύπημα στο κεφάλι», σχολίασε ο Ριντ.

«Εξακολουθώ να μη θυμάμαι πώς χτύπησα», είπε ο Κιτ. «Θυμή­θηκα όμως τι έγινε πριν από αυτό».

«Αλήθεια;» Η Άννα με τον Ριντ πλησίασαν και κάθισαν στις κα­ρέκλες απέναντι από το γραφείο.

«Ναι. Θυμάμαι ότι έπαιζα χαρτιά στο σπίτι του γιατρού. Ήπια δυο ουισκάκια κι έχασα λίγα χρήματα. Μετά θυμάμαι ότι καληνύ- χτισα τον Μάρτιν και ξεκίνησα για το σπίτι. Αλλά δε θυμάμαι πώς έφτασα στο δρομάκι που με βρήκατε. Ήταν τόσο παράξενο... Νύ­σταζα φοβερά».

Ο Ριντ έγειρε μπροστά και στύλωσε το βλέμμα του στον Κιτ. «Γιατί σου φάνηκε παράξενο; Ήταν αργά το βράδυ».

«Ναι, αλλά ένιωθα κάτι σαν υπνηλία. Όχι όπως είμαι συνήθως όταν πλησιάζει η ώρα του ύπνου. Έκλειναν τα βλέφαρά μου, δεν μπορούσα να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά. Πάλι καλά που ο Νέ- στωρ ήξερε το δρόμο για το σπίτι, αλλιώς ένας Θεός ξέρει πού θα είχα φτάσει».

Η ΚΑΤΑΡΑΤΟΥ ΓΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ 233

Ο Ριντ και η Άννα αντάλλαξαν ματιές κι έπειτα κοίταξαν πάλι τον Κιτ.

«Δεν είναι περίεργο λοιπόν που δε θυμάσαι ότι σε χτύπησαν», παρατήρησε ο Ριντ. «Σε είχαν ναρκώσει».

«Μα τι λες!» Ο Κιτ ύψωσε τα φρύδια του. «Αποκλείεται να...»«Μόνος σου είπες ότι ήπιες μόνο δύο ποτά. Το επιβεβαίωσε και

ο γιατρός. Άρα δεν ήσουν τόσο μεθυσμένος ώστε να μην μπορείς να σταθείς».

«Όχι».«Από την άλλη, όμως, λες ότι σε είχε πιάσει μια ασυνήθιστη

υπνηλία. Δεν μπορούσες να κρατήσεις ανοιχτά τα μάτια σου. Ίσως να μη θυμάσαι το χτύπημα επειδή έχασες τις αισθήσεις σου κι έπε­σες από το άλογο».

«Σωστά!» συμφώνησε η Άννα. «Ο δολοφόνος δε θα χρειαζόταν να ανησυχήσει μήπως μαρτυρούσες την ταυτότητά του, ούτε μή­πως του αντιστεκόσουν. Θα περίμενε να λιποθυμήσεις και μετά θα ενεργούσε. Ή χτύπησες το κεφάλι σου πέφτοντας ή ο δολοφόνος σε χτύπησε για να σιγουρευτεί ότι δε θα συνερχόσουν».

Ο Κιτ τα είχε χάσει. «Είστε σοβαροί; Πιστεύετε πραγματικά ότι μ’ έχει βάλει στόχο ο δολοφόνος;»

«Σου είπα ότι είδα κάποιον να έχει σκύψει από πάνω σου!» δυ­σανασχέτησε η Άννα. «Αν δεν είχαμε φτάσει εγκαίρως με τον Κού­περ, δεν ξέρω τι θα είχε γίνει. Δε με πιστεύεις;»

«Μα, ναι... σε πιστεύω. Απλώς... δεν μπορώ να το χωνέψω. Σκέ­φτομαι ότι ίσως έκανες λάθος. Είναι τόσο... απίστευτο».

Το λόγο πήρε ο Ριντ. «Το ξέρω. Αλλά πρέπει να το πιστέψεις. Πρέπει να πάρεις τα μέτρα σου, όχι μόνο για τη δική σου ζωή, αλλά και για τη ζωή της αδερφής σου».

«Ω Θεέ μου! Λες να θέλει να κάνει κακό και στην Άννα;» Κοί­ταξε τρομοκρατημένος την αδερφή του. «Μα γιατί να πειράξει την Άννα;»

«Δεν ξέρουμε, αλλά πρέπει να επαγρυπνούμε. Ήδη έχω πει στην Άννα ότι θέλω να έρθετε και οι δύο να μείνετε στο Γ ουίντερσετ».

«Ω, όχι. Αυτό δε γίνεται».«Το ίδιο μου απάντησε κι εκείνη, φροντίζοντας μάλιστα να μου

επισημάνει ότι το δικό σας σπίτι είναι μικρότερο κι ελέγχεται καλύ­

234 C a n d a c e C a m p

τερα. Προτείνω λοιπόν να κανονίσετε σκοπιές. Να βάλετε τους δυο τρεις καλύτερους υπηρέτες σας να φυλάνε με βάρδιες».

Ο Κιτ έγνεψε καταφατικά κι η Άννα συμφώνησε. «Θα το κάνου­με. Είναι το πιο φρόνιμο που μπορούμε να κάνουμε».

«Θέλω να στείλω κι εγώ δύο υπηρέτες μου εδώ», συνέχισε ο Ριντ. «Για να φυλάνε έξω από το σπίτι».

«Έλα τώρα, Μόρλαντ», είπε ο Κιτ θιγμένος. «Είμαι απόλυτα ικα­νός να προστατέψω την αδερφή μου και τον εαυτό μου».

«Δεν αμφιβάλλω. Αλλά θα νιώθω πιο ήσυχος αν ξέρω ότι υπάρ­χει επιπλέον προσωπικό. Άλλωστε, θα τους πω ότι στο σπίτι σας θα υπακούν στις δικές σας εντολές».

«Συμφωνώ», είπε τότε η Άννα απρόσμενα. «Δεν είναι ώρα για εγωισμούς, Κιτ. Ήδη δέχτηκες επίθεση μία φορά. Θεωρώ ότι το σπίτι μας πρέπει να φρουρείται όσο καλύτερα γίνεται».

«Εντάξει, έχετε δίκιο», παραδέχτηκε τελικά ο Κιτ. «Σ’ ευχαρι­στώ, Ριντ».

Εκείνος στράφηκε στην Άννα. «Τώρα αυξάνονται οι πιθανότη­τες να είναι ο γιατρός ο ένοχος».

«Τι πράγμα!» φώναξε ο Κιτ. «Υποψιάζεστε τον Μάρτιν; Μα αυ­τό είναι εξωφρενικό!»

«Το ξέρω. Κι εγώ δυσκολεύομαι να το πιστέψω», είπε η Άννα. «Είμαι σίγουρη ότι στο τέλος θα αποδειχτεί πως είναι αθώος, όμως για την ώρα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας όλα τα ενδεχόμενα».

Ο Ριντ εξήγησε στον Κιτ ότι τον υποπτεύονταν λόγω του ότι ήξερε σχεδόν τα πάντα για τους πρώτους φόνους. «Ωστόσο μας φαινόταν απίθανο να σε ακολουθούσε από τόσο κοντά χωρίς να τον αντιληφθείς ή να έφτασε εκεί πριν από σένα. Όμως τώρα, τα νέα δεδομένα μάς κάνουν να βλέπουμε το θέμα κάτω από εντελώς και­νούριο φως».

«Είναι γιατρός, θα μπορούσε κάλλιστα να φτιάξει κάτι και να σου το ρίξει στο ποτό για να σε ναρκώσει», συνέχισε η Άννα. «Έπει­τα, ξέροντας ότι θα έχανες τις αισθήσεις σου στην επιστροφή για το σπίτι, δεν είχε κανένα λόγο να βιάζεται. Αρκούσε να φύγει λίγο μετά από σένα, και θα σ ’ έβρισκε κάπου σωριασμένο».

«Όχι», επέμεινε αποφασιστικά ο Κιτ. «Δεν μπορώ να πιστέψω ότι είναι ο Μάρτιν Φέλτον».

Η ΚΑΤΑΡΑΤΟΥ ΓΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ 235

«Νομίζω πως μπορούμε να υποθέσουμε ότι αν πράγματι χορη­γήθηκε στον Κιτ κάτι για να τον ναρκώσει, το πιθανότερο είναι ότι αυτό συνέβη ενώ παίζατε χαρτιά», είπε ο Ριντ. «Συμφωνούμε όλοι σ’ αυτό;»

Η Άννα έγνεψε καταφατικά, ο Κιτ το σκέφτηκε για λίγο.«Ναι», απάντησε τελικά. «Μολονότι δεν μπορώ να φανταστώ

ούτε ότι ήταν κάποιος από τους υπόλοιπους. Στην παρέα μας ήταν ο κύριος Νόρτον και ο κύριος Μπένετ με το γιο του. Α, ναι, εκείνο το βράδυ είχε έρθει και ο κύριος Μπάρμπους».

«Ποιος είναι αυτός;» ρώτησε ο Ριντ.«Είναι ένας ηλικιωμένος κύριος», του εξήγησε η Άννα. «Ορ­

κισμένος εργένης. Δεν έχει μεγάλο εισόδημα, και ήρθε στο χωριό πριν από έξι ή εφτά χρόνια. Νομίζω πως ήταν και στη γιορτή της Κύρια».

«Ένας με καφέ γιλέκο», έδωσε μια περιεκτική περιγραφή ο Κιτ.Ο Ριντ έσμιξε τα φρύδια του. «Α, ναι, τον θυμάμαι. Τι ξέρουμε

γι’ αυτόν; Και πόσο “ηλικιωμένος” είναι, δηλαδή; Ζούσε την εποχή των πρώτων φόνων;»

Η Άννα ανασήκωσε τους ώμους. «Ζούσε σίγουρα, αλλά πρέπει να ήταν μικρό παιδί».

«Δεν ξέρω πολλά», είπε ο Κιτ. «Νομίζω πως έμενε στο Αονδί­νο, γιατί μιλάει συχνά για το Σίτι. ‘Όταν ζούσα στο Σίτι”, λέει και ξαναλέει με στόμφο. Κάποτε νομίζω ότι είπε πως ένας ξάδερφός του ήταν βαρόνος. Μόνο όταν έρχεται για χαρτιά στου γιατρού τον βλέπω». Έκανε μια παύση και συνοφρυώθηκε. «Ξέρετε, μπορεί να μην είναι κάποιος από την παρέα μας. Ίσως να είναι ένας από τους υπηρέτες. Ή κάποιος τελείως άσχετος, που μπήκε κρυφά κάποια στιγμή κι έριξε κάτι στο ποτό μου. Συναντιόμαστε εκεί κάθε βδομά­δα για χαρτιά. Όλοι το ξέρουν. Και πάντα μπαινοβγαίνουν ασθενείς στο σπίτι του γιατρού».

«Οπωσδήποτε δεν μπορούμε να αποκλείσουμε ότι είναι κάποιος τρίτος», συμφώνησε ο Ριντ. «Ένας υπηρέτης είχε σίγουρα πρόσβα­ση στα ποτά και στο φαγητό. Ποιος σας σέρβιρε;»

«Μια υπηρέτρια έφερε το φαγητό», απάντησε ο Κιτ. «Δε θυμάμαι το πρόσωπό της. Τα ποτά νομίζω πως τα σέρβιρε ο ίδιος ο γιατρός». Σταμάτησε και κοίταξε τον Ριντ και την Άννα. «Αυτό δε σημαίνει

23 6 C a n d a c e C a m p

ότι έριξε μέσα κάτι. Και... ούτε καν είμαστε σίγουροι αν έβαλαν εκεί κάτι στο ποτό ή στο φαγητό μου. Μπορεί να έγινε νωρίτερα. Ίσως το ναρκωτικό να χρειάστηκε αρκετό χρόνο για να δράσει. Ή ίσως απλώς να ζαλιζόμουν απ’ τη νύστα, να μην πήρα είδηση ότι κάποιος με ακολουθούσε, και να κατάφερε να με χτυπήσει στο κεφάλι».

«Έχεις δίκιο. Δεν ξέρουμε τι συνέβη πραγματικά. Αναμφισβήτη­τα υπάρχουν κι άλλοι που γνωρίζουν από υπνωτικά φάρμακα πέρα από το γιατρό». Ο Ριντ κοίταξε την Άννα, κι εκείνη κατάλαβε ότι το μυαλό του πήγε στον Νικ Πέρκινς, ο οποίος είχε πολλές γνώσεις γύρω από κάθε είδους γιατρικά. Αλλά της φαινόταν πιο απίθανο να ήταν αυτός ανακατεμένος στους φόνους, παρά ο δόκτωρ Φέλτον.

«Κάποιος άλλος πρέπει να είναι», είπε η Άννα, σαν να μονολο­γούσε.

«Ναι, νομίζω πως επιβάλλεται να ερευνήσουμε και τους υπόλοι­πους», συμφώνησε ο Ριντ. «Θα αναθέσω σ’ έναν γνωστό μου στο Λονδίνο να βρει πληροφορίες για τον κύριο Μπάρμπους. Αν όντως έμενε εκεί, ο άνθρωπός μου θα μάθει τα πάντα για το παρελθόν του. Επιπλέον, θα μιλήσω και με το χωροφύλακα, για να μάθω αν υπάρ­χουν νεότερες πληροφορίες σχετικά με τους φόνους».

Συζήτησαν για λίγη ώρα ακόμα, κι έπειτα ο Ριντ έφυγε. Η Άννα με τον Κιτ δείπνησαν σιωπηλά, αφού δεν είχαν πολλά να πουν πέρα από το θέμα που τους απασχολούσε και δεν ήθελαν να το κουβε­ντιάσουν μπροστά στους υπηρέτες.

Ο Κιτ κανόνισε με τον μπάτλερ να φυλάξουν βάρδια δύο υπη­ρέτες, και μάλιστα προσφέρθηκε να μείνει κι αυτός φρουρός. Η Άννα ανέβηκε στο δωμάτιό της νωρίς. Επιχείρησε να ράψει, μετά διάβασε, αλλά δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί, γιατί το μυαλό της γυρνούσε συνεχώς στους φόνους. Τέλος, αποφάσισε ότι δε γινόταν να το βγάλει απ’ το νου της, και ετοιμάστηκε να ξαπλώσει. Πριν πέ­σει στο κρεβάτι της κοίταξε έξω από το παράθυρο χωρίς ν ’ ανοίξει τις κουρτίνες. Δεν υπήρχε κανένα ίχνος του απειλητικού επισκέπτη που είχε δει τις προάλλες. Καθώς το βλέμμα της έπεσε πιο κοντά στο σπίτι, είδε έναν άντρα να στέκεται στην πλαϊνή πόρτα και να καπνίζει την πίπα του κοιτώντας ολόγυρα. Μάλλον ήταν ένας από τους υπηρέτες που είχε στείλει ο Ριντ.

Ήξερε ότι ήταν όσο περισσότερο ασφαλείς γινόταν, όμως και πά­

Η ΚΑΤΑΡΑΤΟΥ ΓΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ 2 3 7

λι δεν μπορούσε να ηρεμήσει. Όταν ξάπλωσε, της πήρε πολλή ώρα μέχρι να αποκοιμηθεί και τα όνειρά της ήταν ταραγμένα. Ξύπνησε δύο φορές, μια με την καρδιά της να χτυπάει δυνατά και την αχνή ανάμνηση μιας απρόσωπης μορφής που την κυνηγούσε, και την άλ­λη με την αίσθηση του πόθου να καίει το κορμί της και το όνομα του Ριντ στα χείλη της.

Γύρισε από την άλλη μ’ ένα βογκητό κι ευχήθηκε να έπαυε αυτή η ενοχλητική αίσθηση του ανεκπλήρωτου ανάμεσα στους μηρούς της. Έτσι θα ήταν η υπόλοιπη ζωή της; Να θέλει και να μην έχει; Όλα ήταν πιο καλά προτού επιστρέφει ο Ριντ. Είχε συμβιβαστεί, είχε αποδεχτεί τη ζωή της, ένιωθε ικανοποιημένη. Είχε σταματήσει να πονάει και να ποθεί έναν άντρα που ήξερε ότι δε θα είχε ποτέ. Τώρα, η κάθε μέρα τής θύμιζε όλο και πιο έντονα από τι είχε πα­ραιτηθεί, την έκανε να συνειδητοποιεί όλο και περισσότερο πόσο πολύ τον ήθελε.

Όμως δεν ευχόταν να έφευγε ο Ριντ. Όσο κι αν υπέφερε όταν ήταν μαζί του, εξακολουθούσε να τον θέλει κοντά της.

Το επόμενο πρωί πήγε στο Γ ουίντερσετ μαζί μ’ έναν ιπποκόμο. Την εκνεύριζε αυτός ο περιορισμός της ελευθερίας της, όμως δεν ήταν τόσο αφελής ώστε να βγει χωρίς συνοδό. Όπως είχε πει στον Κιτ, ήταν φρόνιμο να παίρνουν τα μέτρα τους.

Ο μπάτλερ την οδήγησε στο καθιστικό, όπου ύστερα από ένα λεπτό μπήκε και ο Ριντ. Είχαν προγραμματίσει να επισκεφθούν τον Νικ Πέρκινς, αλλά η Άννα είχε μια άλλη ιδέα.

«Σκεφτόμουν αυτά που λέγαμε χτες -να εκμεταλλευτούμε το “χάρισμά” μου ή την “κατάρα” μου, όπως θέλεις πες το, για να μά­θουμε περισσότερα για τους φόνους. Θα ήθελα να το επιχειρήσουμε σήμερα».

«Τώρα; Εδώ;»«Ναι. Θα μπορούσα να καθίσω κάπου, να ανοίξω το μυαλό μου

και να ενθαρρύνω τέτοιες σκέψεις. Θα... θα ένιωθα καλύτερα αν ήσουν μαζί μου. Λυπάμαι, αλλά είναι λιγάκι τρομακτικό».

«Εννοείται. Δεν είμαι καθόλου σίγουρος αν πρέπει καν να το δο­κιμάσεις», είπε ο Ριντ, σμίγοντας ανήσυχος τα φρύδια.

«Νομίζω πως οφείλω να το κάνω. Πρέπει να χρησιμοποιήσουμε όσα όπλα διαθέτουμε».

wWw.GreekLeech.info

wWw.GreekLeech.info

238 C a n d a c e C a m p

«Εντάξει. Πού θα γίνει; Εδώ;»Κοίταξαν γύρω τους το όμορφο δωμάτιο με τα βαριά μαονένια

έπιπλα και τα μπλε βελούδινα μαξιλάρια που έφεραν τη φθορά του χρόνου. Δεν ήταν το κατάλληλο μέρος για να επιχειρήσει κανείς κά­τι τόσο παράξενο, αλλά, σκέφτηκε η Άννα, υπήρχε πουθενά μέρος πραγματικά κατάλληλο για τέτοιους πειραματισμούς;

Η Άννα κάθισε σε μια καρέκλα και ο Ριντ στον καναπέ απέναντι της. Έγειρε στην πλάτη της καρέκλας της, έδεσε χαλαρά τα χέρια στην ποδιά της κι έκλεισε τα μάτια. Ένιωθε γελοία. Προσπάθησε να καθαρίσει το μυαλό της από κάθε άλλη σκέψη. Δεν ήταν εύκολο, δε­δομένου ότι ο Ριντ βρισκόταν τόσο κοντά της. Τελικά κατάφερε να φέρει στο νου της την Εστέλ και το πρωινό που την είχε δει να κρύ­βεται από την οικονόμο. Θυμήθηκε την ένοχη έκφραση στο πρόσω­πο της κοπέλας και το χαμόγελο ευγνωμοσύνης που της χάρισε όταν δεν τη μαρτύρησε. Κανένα συναίσθημα δεν την αναστάτωσε. Έπει­τα προσπάθησε να ανακαλέσει πώς είχε νιώσει στο δάσος τη μέρα που συνάντησε τους δίδυμους, αλλά ενώ θυμόταν το συναίσθημα, δεν μπόρεσε να το ξανανιώσει. Αναστέναξε και άνοιξε τα μάτια της. Ο Ριντ την παρατηρούσε. Του κούνησε αρνητικά το κεφάλι.

«Τίποτα. Θα ξαναπροσπαθήσω», του είπε.Ξανάκλεισε τα μάτια και αυτή τη φορά σκέφτηκε πιο επίμονα το

πτώμα που είχε βρει μαζί με τα αγόρια. Όπως και προηγουμένως, θυμήθηκε τον πανικό, το φόβο και την ένταση του πόνου που την είχαν συγκλονίσει εκείνη τη στιγμή, αλλά ήταν πάλι σαν να ανακα­λούσε μια ανάμνηση, κι όχι σαν να το βίωνε ακόμα μια φορά.

Άνοιξε τα μάτια της. «Δε νιώθω τίποτα. Προσπάθησα να σκε- φτώ την Εστέλ, τον Φρανκ Τζόνσον... Δε γίνεται τίποτα. Συγνώμη».

«Ω, όχι, μην απολογείσαι. Ίσως είναι κάτι που δεν μπορείς να το υποχρεώσεις να συμβεί. Ή ίσως να απαιτεί μεγάλη εξάσκηση». Σηκώθηκε όρθιος και της έτεινε το χέρι του. «Έλα. Πάμε μια βόλτα. Μπορεί να λειτουργήσεις καλύτερα αλλού».

«Εντάξει».Της πρόσφερε το μπράτσο του κι εκείνη τον έπιασε αγκαζέ. Όπως

πάντα, αυτή η έστω και μικρή επαφή αναστάτωσε τις αισθήσεις της.Βγήκαν από το δωμάτιο και κατέβηκαν στον μεγάλο προθάλα­

μο. Στ’ αριστερά τους εκτεινόταν ένας πολύ μακρύς διάδρομος, σαν

Η ΚΑΤΑΡΑΤΟΥ ΓΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ 2 3 9

στοά, που διέτρεχε το πίσω μέρος του σπιτιού. Τα παράθυρα της μιας πλευράς είχαν θέα στους κήπους. Στον απέναντι τοίχο κρέ­μονταν πίνακες ζωγραφικής και υπήρχαν διάσπαρτα καθίσματα ή κάποιο μακρόστενο τραπέζι. Ο μεγαλόπρεπος χώρος άρμοζε σ’ ένα μέγαρο όπως το Γ ουίντερσετ. Η Άννα θυμόταν αμυδρά ότι έπαιζε εκεί όταν ήταν κοριτσάκι. Της φαινόταν ιδανικό μέρος για να τρέχει μ’ όλη της τη δύναμη πάνω κάτω, ακούγοντας τον ήχο των παπου- τσιών της στο μαρμάρινο πάτωμα. Είχε πολλά χρόνια να πάει όμως εκεί, αφού ο θείος της δεν πολυχρησιμοποιούσε τη συγκεκριμένη πτέρυγα, κι έτσι παρέμενε κλειστή. Σ’ αυτόν το χώρο τούς είχε πει ο Γκρίμσλι ότι είχε δει να περπατάει το φάντασμα του λόρδου.

Ο Ριντ την κοίταξε. «Κρυώνεις;»Η Άννα χαμογέλασε. «Όχι, απλώς ανατρίχιασα επειδή σκέφτηκα

τα φαντάσματα».«Ποια φαντάσματα;» Ύψωσε το ένα φρύδι του και μετά κάγχα­

σε. «Α, ναι, τώρα το θυμήθηκα. Εδώ κόβουν βόλτες τα φαντάσματα του Γκρίμσλι, σωστά; Οφείλω να ομολογήσω ότι ως τώρα δε μ’ έχουν ενοχλήσει καθόλου».

Η Άννα βράδυνε το βήμα της και κοίταξε τον εσωτερικό τοίχο. Κατά διαστήματα υπήρχαν πόρτες, όλες κλειστές. Ωστόσο, μία συ­γκεκριμένη τράβηξε την προσοχή της. Δεν ήξερε γιατί, όμως δεν μπορούσε να αντισταθεί στην επιθυμία να πλησιάσει και να γυρίσει το πόμολο. Πράγματι, το έκανε. Η πόρτα άνοιξε προς τα μέσα κι η Άννα κοντοστάθηκε στο κατώφλι. Ξαφνικά το κορμί της τινάχτηκε από φόβο, σαν να είχε δεχτεί κυριολεκτικά επίθεση. Κοκάλωσε, ο σφυγμός της έγινε πιο έντονος. Κοίταξε μέσα. Το δωμάτιο δεν είχε σχεδόν καθόλου έπιπλα.

«Άννα». Η φωνή του Ριντ ήταν γεμάτη ανησυχία καθώς πλησία­σε στην πόρτα. «Τι είναι; Τι συμβαίνει;»

Εκείνη τον κοίταξε αναστατωμένη, ανήμπορη να εκφράσει τα συναισθήματα που την κυρίευαν και την τραβούσαν μέσα στο δω­μάτιο. Παρ’ ότι δεν ήθελε, μπήκε σαν κάτι να την ανάγκαζε. Με αργά βήματα προχώρησε ως τη μέση του χώρου και κοίταξε γύρω της. Ο φόβος και ο πόνος αναδύονταν μέσα της, όχι τόσο έντονα όσο εκείνη τη μέρα στο δάσος, ούτε όπως όταν είχε δει το όραμα με τον Κιτ, όμως ήταν το ίδιο είδος πανικού.

2 4 0 C a n d a c e C a m p

Ο Ριντ την παρατηρούσε επίμονα και μόλις είδε το πρόσωπό της να χλομιάζει και το σώμα της να ταλαντεύεται, έσπευσε και την άρπαξε από το μπράτσο. «Άννα! Τι έπαθες; Δε νιώθεις καλά;»

«Κάτι έγινε εδώ», μουρμούρισε εκείνη, πριν στραφεί προς το μέρος του και τον κοιτάξει με μάτια ορθάνοιχτα. «Φόνος!»

16

« Τ ι; Τι λες!» Ο Ριντ την κοιτούσε έκπληκτος.«Δεν έγινε έξω. Εδώ μέσα έγινε», συνέχισε η Άννα.«Ο φόνος; Εννοείς ότι η Εστέλ δολοφονήθηκε εδώ μέσα, σ’ αυ­

τό το δωμάτιο; Μα πώς είναι δυνατόν;»«Όχι. Όχι η Εστέλ. Είναι κάτι που συνέβη πολύ πιο παλιά».Ο Ριντ εξακολουθούσε να την κοιτάζει άναυδος. Η Άννα άρχισε

να περιφέρεται στο δωμάτιο. «Δεν είναι πολύ έντονο, όμως το νιώ­θω». Σταμάτησε, το βλέμμα της έγινε απλανές, κοιτούσε κάτι που ο Ριντ δεν μπορούσε να δει. «Υπήρχαν έπιπλα εδώ. Και... ένα χαλί... ένα περσικό χαλί σε τόνους του μπλε και του χρυσού. Και είναι... εί­ναι γεμάτο αίματα». Έφερε τα χέρια στους κροτάφους της. Η ανάσα της έβγαινε κοφτή, η καρδιά της χτυπούσε δυνατά. «Η υπηρέτρια του Γουίντερσετ, η Σούζαν Έμετ. Εδώ δολοφονήθηκε! Όχι στο Γου­έλερ’ς Πόιντ». Έκανε μεταβολή και κοίταξε τον Ριντ. Το βλέμμα της ήταν καρφωμένο τώρα στο δικό του, τα μάτια της γυάλιζαν από τη συγκινησιακή φόρτιση. «Είμαι σίγουρη!»

«Χριστέ μου», είπε ο Ριντ θορυβημένος, έπιασε την Άννα από το μπράτσο και την έβγαλε από το δωμάτιο.

Η Άννα έτρεμε και ήταν κάτωχρη. Του φαινόταν έτοιμη να λιπο­θυμήσει. Την έπιασε από τη μέση και την οδήγησε σ’ ένα κάθισμα του διαδρόμου με στρογγυλεμένα μπράτσα, ντυμένο με πράσινο βε­λούδο. Τη βοήθησε να καθίσει, πήρε τα χέρια της μέσα στα δικά του κι άρχισε να της τα τρίβει επειδή ήταν παγωμένα.

Η Άννα ρίγησε κι έκλεισε τα μάτια της. «Ω Ριντ! Το κακόμοιρο το κορίτσι... Τόσο αίμα!»

Ο Ριντ την αγκάλιασε και την κράτησε σφιχτά στο πλευρό του.

2 42 C a n d a c e C a m p

«Ηρέμησε τώρα. Μην το σκέφτεσαι άλλο». Φίλησε την κορυφή του κεφαλιού της.

«Δεν μπορώ να μην το σκέφτομαι», ψέλλισε εκείνη. Ήξερε ότι δεν έπρεπε να κάθονται έτσι, γιατί υπήρχε περίπτωση να περνούσε κάποιος υπηρέτης από εκεί και να τους έβλεπε σε μια τόσο προ­σωπική στιγμή. Αλλά το χειρότερο ήταν πως ένιωθε υπέροχα στην αγκαλιά του και ήταν σίγουρη ότι αυτή η αγκαλιά παρηγοριάς δε θα αργούσε να μετατραπεί σε μια επικίνδυνα ερεθιστική επαφή. Ήταν παράτολμο να βάζει τον εαυτό της σε πειρασμό. Αναστενάζοντας βαθιά από λύπη γι’ αυτό που έπρεπε να στερηθεί, ανακάθισε και αποτραβήχτηκε. «Νομίζω πως πρέπει να πάμε πάλι να μιλήσουμε με την υπηρέτρια».

«Την κυρία Πάρμερ, εννοείς;»«Ναι. Χτες κατάλαβα ότι κάτι μας κρύβει. Τώρα είμαι σίγουρη».«Εντάξει. Θα πω να μας ετοιμάσουν τα άλογα».Άρχισαν να προχωρούν πάλι στο διάδρομο προς ένα άλλο δω­

μάτιο που διέθετε κουδούνι, ώστε να καλέσει ο Ριντ έναν υπηρέτη.«Παρατήρησα μια ομοιότητα στα σπίτια της οικονόμου και της

κυρίας Πάρμερ. Είναι και τα δύο πολύ όμορφα, καλά δε λέω; Δεν είναι μεγάλα σπίτια, αλλά πολύ προσεγμένα κι ευχάριστα. Επίσης, είχαν και οι δύο υπηρέτριες. Πιστεύεις ότι είναι λογικό να ζει τόσο καλά μια πρώην υπηρέτρια;» είπε η Άννα.

«Η οικονόμος παίρνει επίδομα από τον θείο σου. Η κυρία Πάρ­μερ παντρεύτηκε. Ίσως ο σύζυγός της να είναι σε καλή οικονομική κατάσταση».

«Ίσως».Ο Ριντ την κοίταξε. «Αλλά συμφωνώ. Είναι λίγο περίεργο. Λες

να τις... δωροδόκησε κάποιος;»«Κάτι συνέβη εδώ, Ριντ», είπε η Άννα, συναντώντας το βλέμμα

του. «Είμαι σίγουρη. Και η κυρία Πάρμερ δε μας είπε όλα όσα ξέρει».«Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι θα μας τα πει τώρα;» απόρησε ο Ριντ.«Απλώς θα πρέπει να την αναγκάσουμε», απάντησε η Άννα.

Η κυρία Πάρμερ έδειξε να ταράζεται μόλις είδε τον Ριντ και την Άν­να ξανά στο κατώφλι της. «Μιλόρδε, δεσποινίς Χόλκομ». Κοιτούσε μια τον έναν και μια τον άλλον. «Τι θα θέλατε;»

Η ΚΑΤΑΡΑΤΟΥ ΓΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ 243

«Να μάθουμε την αλήθεια», είπε κοφτά η Άννα.Η γυναίκα ανοιγόκλεισε ξαφνιασμένη τα μάτια κι έκανε ένα βή­

μα πίσω. Οι δυο τους εκμεταλλεύτηκαν την ευκαιρία και μπήκαν στο σπίτι, παρ’ ότι η κυρία Πάρμερ δεν τους το είχε προτείνει.

«Ε... λυπάμαι. Δεν καταλαβαίνω τι εννοείτε», τους είπε επιφυ­λακτικά.

«Κυρία Πάρμερ, νομίζω πως δεν ήσαστε πολύ ειλικρινής μαζί μας χτες», πήρε το λόγο ο Ριντ. «Ελπίζω ότι θα αλλάξετε γνώμη και σήμερα θα μας αποκαλύψετε την αλήθεια».

«Δεν καταλαβαίνω τι εννοείτε», επανέλαβε η γυναίκα.«Ξέρω τι συνέβη στο δωμάτιο της στοάς», την πληροφόρησε

κατηγορηματικά η Άννα, ενώ την παρατηρούσε επίμονα.Η γυναίκα γούρλωσε τα μάτια κι έπιασε το λαιμό της. «Μα πώς

είναι δυνατόν να...»«Εκεί σκοτώθηκε η Σούζαν Έμετ, σωστά;» τη ρώτησε η Άννα.Η κυρία Πάρμερ πήγε να μιλήσει, αλλά δεν έβγαλε λέξη. Μόνο

συνέχισε να κοιτάζει μια τον έναν και μια τον άλλον.Ο Ριντ της έπιασε το χέρι και την κοίταξε στα μάτια. «Κυρία

Πάρμερ, δε νομίζετε ότι είναι πια καιρός να εξιχνιαστεί ο φόνος της Σούζαν; Δουλεύατε μαζί. Τη γνωρίζατε. Θεωρείτε σωστό να μην τιμωρηθεί κανείς για το θάνατό της;»

«Ο νεκρός είναι νεκρός. Τι θα αλλάξει;»«Νομίζω πως κάτι θα αλλάξει, ειδικά στη συνείδησή σας», συνέ­

χισε ήρεμα ο Ριντ. «Είναι μεγάλο βάρος να το κουβαλάτε...»«Εγώ δεν έχω καμιά σχέση με τη δολοφονία της Σούζαν!» είπε

ασθμαίνοντας η κυρία Πάρμερ και τράβηξε το χέρι της. Έπειτα φά­νηκε να διστάζει για λίγο. «Εντάξει. Νομίζω πως δεν έχει πια καμιά σημασία». Κοίταξε την Άννα. «Κι αφού είστε εγγονή του...»

Στράφηκε και τους έγνεψε να την ακολουθήσουν στο σαλονάκι όπου είχαν καθίσει την προηγούμενη μέρα. Η Άννα στενοχωρήθηκε πολύ με τα λόγια της γυναίκας, γιατί επιβεβαίωναν αυτό που φοβό­ταν από τη στιγμή που μπήκε σ’ εκείνο το δωμάτιο.

«Δηλαδή... ο παππούς μου το έκανε; Ο λόρδος Ντε Γουίντερ;» ρώτησε μόλις έκλεισαν την πόρτα στο σαλονάκι και κάθισαν.

Χωρίς να πει τίποτα, ο Ριντ κάθισε δίπλα της και της κράτησε το χέρι.

244 C a n d a c e C a m p

«Μάλιστα», απάντησε η κυρία Πάρμερ. «Ο μακαρίτης ο λόρ­δος». Έσφιξε τα χείλη της. «Πάντα ήταν σκληρός άνθρωπος. Συμπε- ριφερόταν άσχημα στη λαίδη Ντε Γ ουίντερ. Ήταν ψυχρός και παρά­ξενος. Αλλά, πάλι...» Ανασήκωσε τους ώμους, «...οι αριστοκράτες, όπως ήταν εκείνος, είναι συνήθως παράξενοι».

«Τι συνέβη σ’ αυτό το δωμάτιο, κυρία Πάρμερ;» ζήτησε να μά­θει ο Ριντ.

«Δεν ξέρω ακριβώς... Δεν ήμουν εκεί όταν έγινε. Η οικονόμος με ξύπνησε στη μέση της νύχτας και με κατέβασε σ’ εκείνο το δωμά­τιο». Ακόμα και ύστερα από τόσα χρόνια, η γυναίκα είχε χλομιάσει στην ανάμνηση. «Είχε παντού αίμα. Ήταν φρικτό. Η κυρία Χάρ­τγουελ μου είπε να καθαρίσω και να κρατήσω το στόμα μου κλει­στό. Κι έτσι έκανα. Έπλυνα τα αίματα και με τη βοήθειά της τύλιξα το χαλί, που ήταν καταματωμένο και αδύνατον να καθαριστεί, και το βάλαμε στη σοφίτα. Η κυρία Χάρτγουελ μου είπε ότι θα με φρό­ντιζε, αρκεί να μην έβγαζα άχνα. Δεν είπα λοιπόν τίποτα. Μου έδω­σαν χρήματα, ένα γερό κομπόδεμα, ώστε όταν σε λίγα χρόνια έφυγα από εκεί και παντρεύτηκα, μπορέσαμε με τον άντρα μου να χτίσου­με ετούτο το σπίτι». Ύψωσε το πιγούνι της με μια δόση αψηφισιάς. «Θα με θεωρείτε ανήθικη -έτσι δεν είναι, δεσποινίς;- επειδή αντί να το πω δέχτηκα να με δωροδοκήσουν... Αλλά ήθελα να ξεφύγω από αυτή τη ζωή, να μην είμαι αναγκασμένη να υπακούω συνέχεια σε διαταγές και να είναι τα χέρια μου σκασμένα και κόκκινα όλο το χειμώνα... Όταν μου πρόσφεραν αυτά τα χρήματα, είδα την ευκαι­ρία να γλιτώσω από όλα αυτά. Γι’ αυτό τα δέχτηκα. Άλλωστε, ποιος θα με πίστευε, ακόμα κι αν το μαρτυρούσα; Ο λόρδος και η λαίδη θα ορκίζονταν πως δεν ήταν αλήθεια, το ίδιο και η κυρία Χάρτγουελ, και στο τέλος θα με έδιωχναν χωρίς καν μια συστατική επιστολή».

«Ήταν πολύ δύσκολη η θέση σας», είπε με κατανόηση ο Ριντ.Η Άννα άφησε ένα μικρό βογκητό κι έπιασε το κεφάλι της. «Θε­

ούλη μου, ο παππούς ήταν τρελός! Έτσι, κυρία Πάρμερ;»Η κυρία Πάρμερ έγνεψε καταφατικά. «Λυπάμαι, δεσποινίς. Δεν

ήταν καλά στα μυαλά του. Και μετά χειροτέρεψε».«Όμως δε σας είπε κανείς ότι ήταν ο λόρδος Ντε Γ ουίντερ αυτός

που σκότωσε τη Σούζαν. Σας το είπαν;» επέμεινε ο Ριντ.«Μα ποιος άλλος να ήταν;» ανταπάντησε η γυναίκα. «Κανένας

wWw.GreekLeech.info

wWw.GreekLeech.info

Η ΚΑΤΑΡΑΤΟΥ ΓΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ 245

από το υπηρετικό προσωπικό δε θα μπορούσε να καλύψει έτσι μια τέτοια πράξη. Ο δε λόρδος Τσαρλς ήταν μικρό παιδί. Ποιος άλλος θα μπορούσε να βρεθεί σ’ εκείνο το δωμάτιο μαζί της; Έπειτα, όταν σκότωσαν και τον Γουίλ Ντόσον, η λαίδη κλείδωσε το λόρδο Ρό- τζερ στην παιδική πτέρυγα, εκεί που τα παράθυρα έχουν κάγκελα. Πρόσθεσαν και μια γερή πόρτα με κλειδαριά. Μόνο η κυρία Χάρ­τγουελ είχε το κλειδί. Τον άφησαν εκεί να περιφέρεται στα δωμάτια, και είχαν φροντίσει να τον εξυπηρετεί ο βαλές του».

«Δηλαδή όλοι γνώριζαν για την τρέλα του;» ρώτησε η Άννα.«Ω, όχι, δεσποινίς. Οι υπόλοιποι υπηρέτες δεν ήξεραν τίποτα.

Κανείς δεν τον έβλεπε, παρά μόνο αν έβγαινε να περπατήσει στη στοά με τον υπηρέτη του ή με τη λαίδη. Σ’ όλους είχαν πει ότι ήταν άρρωστος, αδύναμος. Το φαγητό του το πήγαινε πάντα ο υπηρέτης του. Το υπόλοιπο προσωπικό ήξερε πως ήταν ιδιόρρυθμος, και φυσι­κά υπήρξαν ψίθυροι. Η λαίδη όμως ήταν πολύ γλυκιά γυναίκα, καλο­συνάτη, και κανείς δεν ήθελε να την πικραίνει. Άλλωστε, έπαιρναν όλοι πολύ καλό μισθό. Δεν ήθελαν να χάσουν τη δουλειά τους. Γι’ αυτό και κανείς δε μιλούσε. Βέβαια, ο γιατρός ήξερε. Πήγαινε και τον επισκεπτόταν, του έβαζε επιδέσμους όταν αυτοτραυματιζόταν, του έδινε κάποιο φάρμακο για να μένει ήρεμος. Καταλαβαίνετε».

Η Άννα σκέφτηκε τις σελίδες που έλειπαν από το ημερολόγιο του γιατρού. Να αναφέρονταν άραγε στις επισκέψεις του στο φρε­νοβλαβή λόρδο Ντε Γ ουίντερ;

«Υποθέτω ότι το ήξερε και ο δικηγόρος... Ο παλιός, εννοώ, ο προκάτοχος του κυρίου Νόρτον. Α, και ο Πέρκινς. Πήγαινε κι αυτός τακτικά εκεί. Βοηθούσε καμιά φορά τον υπηρέτη του λόρδου, όταν το αφεντικό αγρίευε. Υπήρχε ένας ακόμα υπηρέτης, που τον προσέ- λαβαν για να βοηθάει το βαλέ του λόρδου. Ήταν ένας μεγαλόσωμος άντρας, αλλά ποτέ δε μιλούσε ιδιαίτερα μ’ εμάς τους υπόλοιπους».

«Πώς ήταν ο λόρδος Ντε Γουίντερ;» τη ρώτησε η Άννα.Η ηλικιωμένη γυναίκα ανασήκωσε τους ώμους σαν να μην ήταν

σίγουρη. «Δεν είχαμε μιλήσει πολλές φορές. Όταν πήγαινα για να καθαρίσω το δωμάτιό του, ο βαλές του τον έπαιρνε για μια βόλτα στον κήπο. Άλλοτε τον κατέβαζε στο θερινό περίπτερο -του άρεσε πολύ το θερινό περίπτερο. Αλλά σε κοιτούσε, και τα μάτια του...» Έκανε ότι ανατρίχιασε. «Δεν ήταν σαν κανονικά μάτια. Δεν μπορώ

2 4 6 C a n d a c e C a m p

να το εξηγήσω, όμως είχαν μια έκφραση που δεν την είχα δει σε κα­νέναν άλλον άνθρωπο, κι ελπίζω να μην την ξαναδώ ποτέ. Έτρεμα από το φόβο μου και μόνο που έμπαινα στα διαμερίσματά του, με όλες εκείνες τις μάσκες και τα γραπτά».

«Συγνώμη;» τη διέκοψε ο Ριντ. «Είπατε μάσκες; Γραπτά; Τι εν­νοείτε;»

«Ω, μάλλον θα τα έχουν βγάλει τώρα πια. Του άρεσε να συλλέγει μάσκες. Παράξενες μουτσούνες απ’ όλο τον κόσμο. Μερικές έμοια­ζαν με ζώα. Και άλλες δεν έμοιαζαν με τίποτα που είχα ξαναδεί -με δαίμονες, ίσως. Τρομακτικά πράγματα. Τις μάζευε μια ζωή, βλέπε­τε, και τις αγαπούσε. Γι’ αυτό και τις είχαν κρεμάσει στους τοίχους του δωματίου του, για να τις βλέπει. Όταν πήγαινα για να καθαρί­σω, ένιωθα σαν κάποιος να με παρακολουθούσε με όλες αυτές τις μάσκες γύρω μου».

«Αναφέρατε και κάτι γραπτά», την παρότρυνε η Άννα όταν εκεί­νη σταμάτησε να μιλάει.

«Ναι. Μερικές φορές όταν τον έπιαναν οι κρίσεις τρέλας, έγρα­φε στους τοίχους. Κάθε τόσο τους έβαφαν, αλλά εκείνος ξανάρχιζε να γράφει πάνω τους». Κούνησε το κεφάλι της. «Δεν καταλάβαινα γρυ, βέβαια, μερικά δεν έμοιαζαν καν με εγγλέζικα».

Η Άννα έφερε στο νου της τα σύμβολα που ζωγράφιζε ο θείος της, κι ένιωσε αμέσως το στομάχι της να δένεται κόμπος. Να ήταν άραγε ο θείος Τσαρλς σαν τον πατέρα του; Να τον είχε οδηγήσει κι αυτόν η τρέλα του σε σημείο να σκοτώσει;

«Πώς ήταν ο λόρδος Ντε Γ ουίντερ προτού τρελαθεί;» ρώτησε τότε τη γυναίκα. «Είπατε πως ήταν σκληρός».

«Ναι, ναι. Πολύ αυστηρός. Έπρεπε να είναι όλα στην εντέλεια. Αλίμονο σ’ εκείνον που δεν έβαζε στη σωστή θέση τους τα αντικεί­μενα ή που δεν έκανε αρκετά γρήγορα τη δουλειά του. Και δεν ήταν έτσι μόνο με τους υπηρέτες, όχι. Η καημένη η λαίδη δεν μπορούσε να τον ευχαριστήσει με τίποτα, παρεκτός που του χάρισε ένα γιο. Δεν έχετε ιδέα πόσο την επέκρινε. Τη χτυπούσε κιόλας. Αλλά ευτυ­χώς εκείνη και η γκουβερνάντα κρατούσαν τον μικρό κύριο Τσαρλς μακριά του. Γιατί τέτοιοι άνθρωποι εκνευρίζονται με τα παιδιά- πο­τέ δεν είναι αρκετά τακτικά».

Και ο θείος της ήταν εξίσου σχολαστικός. Ήθελε να γίνονται τα

Η ΚΑΤΑΡΑΤΟΥ ΓΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ 247

πράγματα με συγκεκριμένο τρόπο. Τα εργαλεία στη θέση τους, οι πέτρες τοποθετημένες στη σειρά καταπώς το είχε στο μυαλό του... και δεν του άρεσαν καθόλου οι αλλαγές. Όμως αυτός ποτέ δεν είχε εκρήξεις βίας, ούτε καν φώναζε αν δεν πήγαιναν όλα σύμφωνα με τα σχέδιά του. Απλώς ανησυχούσε και το σκεφτόταν συνέχεια. Ο θείος Τσαρλς είχε ήπιο χαρακτήρα, και σίγουρα αυτό τον έκανε να διαφέρει πάρα πολύ από τον πατέρα του.

Μετά από λίγο, η Άννα και ο Ριντ έφυγαν. Εκείνη ήταν πολύ αναστατωμένη από τις πληροφορίες που είχαν πάρει.

«Ο ίδιος μου ο παππούς!» κραύγασε καθώς οδηγούσαν τα άλογά τους πίσω στο Γ ουίντερσετ. «Γι’ αυτό δεν ήθελε ο Νικ να μου μιλή­σει για τους φόνους. Προφανώς γνώριζε την αλήθεια και δεν άντεχε να μου αποκαλύψει ότι ο παππούς μου ήταν δολοφόνος».

«Έτσι εξηγούνται πολλά», συμφώνησε ο Ριντ. «Δεν είναι κα­θόλου περίεργο που δεν έχουν διαλευκανθεί τα εγκλήματα. Δίχως άλλο, υπήρξε μια συνωμοσία σιωπής για να προστατευτεί ο λόρδος Ντε Γουίντερ».

«Και ο γιατρός πρέπει να ήξερε. Ή τουλάχιστον να υποπτευό­ταν ότι ο λόρδος Ντε Γ ουίντερ ήταν ο ένοχος. Ήξερε ότι ήταν πα- ράφρων. Ήξερε ότι τον είχαν κλειδώσει μετά τους φόνους. Κι ότι έκτοτε οι φόνοι σταμάτησαν».

«Ναι, συμφωνώ ότι πρέπει να τον προβλημάτισε αυτό. Οι σελί­δες που λείπουν από το ημερολόγιό του ίσως να αναφέρονταν στον παππού σου».

Η Άννα έγνεψε καταφατικά. «Αυτό σκέφτηκα κι εγώ».«Θα ήθελα να ρίξω μια ματιά στην παιδική πτέρυγα», είπε ο

Ριντ. «Έπρεπε να είχα δώσει περισσότερη βάση στα λόγια του Γκρίμσλι. Ο λόρδος Ντε Γουίντερ πράγματι έμενε εκεί».

«Τη δύστυχη τη γυναίκα... Τη γιαγιά μου, εννοώ. Για σκέψου ότι ήταν παντρεμένη μ’ ένα τέρας. Ήξερε ποιος ήταν, τι είχε κάνει... κι όμως ένιωσε ότι έπρεπε να τον προστατέψει από το νόμο, για χάρη των παιδιών της. Δεν ήθελε να κολλήσουν και σ’ αυτά την ταμπέλα του τρελού. Το σκάνδαλο θα προκαλούσε ανεπανόρθωτη ζημιά στο όνομα της οικογένειας. Μπορώ να καταλάβω γιατί τον κάλυψε. Αλ­λά το ότι συνέχιζε να ζει μαζί του στο ίδιο σπίτι, ότι τον έβλεπε... Ακόμα και η κυρία Πάρμερ είπε ότι μερικές φορές περπατούσε μαζί

248 C a n d a c e C a m p

του στη στοά. Μαζί του ήταν και στο θερινό περίπτερο όταν ξέσπα­σε η πυρκαγιά».

Ο Ριντ την κοίταξε. «Εκεί πέθαναν και οι δύο, σωστά;»Η Άννα έγνεψε καταφατικά και η έκφρασή της άλλαξε. «Πιστεύ­

εις ότι... ότι τη σκότωσε κι αυτή;»«Δεν ξέρω. Αναρωτιέμαι όμως τι έκαναν εκεί πέρα μόνοι τους,

αφού αρκετά χρόνια ως τότε δεν τον άφηναν να κυκλοφορεί στο υπόλοιπο σπίτι. Πώς ξεκίνησε η φωτιά; Είμαι καχύποπτος, εξαιτίας του ιστορικού του».

«Ναι, έχεις δίκιο». Με τρόμο σκεφτόταν τι κυλούσε στο αίμα της οικογένειάς της, τι ελλόχευε μέσα στο δικό της αίμα.

Όταν έφτασαν στο Γουίντερσετ ανέβηκαν αμέσως στην παιδι­κή πτέρυγα. Η πόρτα για τα διαμερίσματα όπου διέμενε ο λόρδος ήταν πραγματικά πολύ γερή και μανταλωμένη. Ευτυχώς, δεν ήταν κλειδωμένα κι έτσι δε χρειάστηκε να αναζητήσουν το κλειδί. Ο Ριντ άνοιξε και μπήκαν μέσα.

Τα δωμάτια ήταν σκοτεινά, οι κουρτίνες κλειστές. Ο Ριντ πήγε αμέσως και τις τράβηξε για να μπει λίγο φως. Η Άννα κοίταξε τα κάγκελα που κάλυπταν σαν πλέγμα το παράθυρο. Αυτομάτως τη διέτρεξε ένα ρίγος. Ο Ριντ την κοίταξε ανήσυχος.

«Είσαι καλά;» τη ρώτησε.«Ναι, απλώς... αναστατώθηκα». Έτριψε τα μπράτσα της, γιατί

ένιωθε να κρυώνει παρ’ ότι ήταν καλοκαίρι. Δεν ήξερε γιατί αισθα­νόταν τόση νευρικότητα εκεί μέσα -αν όντως είχε διαισθανθεί κάτι αφύσικο ή αν είχε επηρεαστεί απ’ όσα τους είχε πει η κυρία Πάρμερ γι’ αυτόν το χώρο. Διέσχισαν τα δωμάτια, τις τρεις μικρές κρεβα­τοκάμαρες και τη μεγαλύτερη αίθουσα διδασκαλίας. Τα δωμάτια ήταν καθαρά, τα ράφια άδεια. Τίποτα δε μαρτυρούσε ότι κάποιος έζησε ποτέ εκεί, πόσω μάλλον παιδιά. Ό,τι έπιπλο υπήρχε ήταν σε μέγεθος για ενηλίκους. Ένα μεγάλο μπαούλο με καμπύλο σκέπασμα έστεκε μπροστά στον έναν τοίχο της αίθουσας διδασκαλίας. Ο Ριντ το πλησίασε και το άνοιξε.

«Μάλιστα! Εδώ είναι οι μάσκες του λόρδου».Η Άννα πήγε γρήγορα κοντά του και κοίταξε μέσα στο μπαούλο.

Ήταν, πράγματι, γεμάτο μάσκες, κάποιες μεταλλικές, άλλες ξύλινες και άλλες από πηλό, ύφασμα ή -βύθισε το χέρι της και ψηλάφισε-

Η ΚΑΤΑΡΑΤΟΥ ΓΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ 249

ακατέργαστο δέρμα ζώου. Ο Ριντ άρχισε να τις βγάζει έξω και να τις αραδιάζει στο πάτωμα. Κάποιες ήταν εκπληκτικά πιστές αναπα­ραστάσεις ζώων -μερικές είχαν ακόμα και μυτερές μουσούδες. Άλ­λες πάλι έμοιαζαν περισσότερο με στυλιζαρισμένες απεικονίσεις, ενώ οι υπόλοιπες θύμιζαν μυθολογικά τέρατα ή πιο ανθρωπόμορφα πλάσματα, προφανώς αυτά που η κυρία Πάρμερ είχε χαρακτηρίσει «δαίμονες». Μερικές είχαν ζωγραφισμένα δόντια' άλλες είχαν γνή­σια δόντια ζώων κολλημένα πάνω τους.

Ακόμα και τοποθετημένες στο πάτωμα, οι μάσκες φάνταζαν απόκοσμες και τρομακτικές. Δίχως άλλο, θα ήταν ακόμα χειρότερα όταν τις έβλεπε κανείς κρεμασμένες στους τοίχους με τα γυμνωμέ­να δόντια τους.

«Φαίνεται πως ο λόρδος Ντε Γ ουίντερ συμπαθούσε ιδιαιτέρως τους λύκους», παρατήρησε ο Ριντ.

Η Άννα κοίταξε τις μάσκες και συμφώνησε γνέφοντας. Χωρίς αμφιβολία υπερείχαν εκείνες που οι μορφές τους θύμιζαν λύκους.

Ο Ριντ έβγαλε έξω και την τελευταία και την ακούμπησε δίπλα στις άλλες. «Υπάρχουν βιβλία στον πάτο του μπαούλου».

«Αες να είναι τα ημερολόγιά του;» ρώτησε η Άννα μόλις είδε τη στοίβα από ολόιδια καφετιά βιβλία.

«Το πιθανότερο». Άπλωσε το χέρι του, έπιασε ένα κι άρχισε να το ξεφυλλίζει. Το ίδιο έκανε και η Άννα. Οι σελίδες ήταν γεμάτες λέξεις με γράμματα μικρά και στριμωγμένα. Αν και με την πρώτη ματιά έμοιαζαν με προτάσεις που είχαν κόμματα και τελείες, δεν υπήρχε κανένας ειρμός.

«Ασυναρτησίες», είπε ο Ριντ αφού είχε κοιτάξει βιαστικά μερι­κές σελίδες.

«Μπορώ να καταλάβω μερικά πράγματα», παρενέβη η Άννα. «Εδώ μάλλον λέει βασιλιάς. Α, κι εδώ... Νομίζω πως εδώ λέει Λυ­κάνθρωποι». Κατάφερε να διαβάσει μερικές ακόμα λέξεις. Κάποιες ήταν γραμμένες, όπως είχε επισημάνει η κυρία Πάρμερ, σε μια γλώσσα που σίγουρα δεν ήταν αγγλικά -ούτε και της θύμιζαν κάποια γνωστή γλώσσα. Ακούμπησε κάτω το βιβλίο κι έπιασε ένα άλλο. Τα ίδια. Καθώς έψαχνε τη στοίβα, όμως, έβλεπε όλο και πιο συχνά λέ­ξεις που έβγαζαν νόημα, ακόμα και προτάσεις που ήταν κατανοητές, αν και δεν είχαν λογική.

250 C a n d a c e C a m p

«Ριντ, κοίτα τι λέει εδώ: “Είμαστε απόγονοι του Τέρατος”. Κι εδώ, “Δεν είμαστε καταραμένοι, αλλά ευλογημένοι”».

Ο Ριντ πήγε κοντά της και διάβασε πάνω από τον ώμο της. «“Τις νύχτες περιπλανιέμαι με τα...” Τι λέει εδώ;»

Η Άννα εστίασε στη λέξη που της έδειχνε. «“Αδέρφια”;»«Ναι. “Τις νύχτες περιπλανιέμαι με τ’ αδέρφια μου. Κανείς δεν

μπορεί να μας δει. Κανείς δεν ξέρει τη δύναμή μας. Κινούμαστε ανάμεσα στους κόσμους, και όλα είναι σκοτεινά” ».

«Το μυαλό του φαίνεται πως ήταν πιο καθαρό εκείνη την περίο­δο», είπε σκεφτική η Άννα.

«Ίσως να είναι τα πρώτα ημερολόγιά του· ίσως, πάλι, περνούσε περιόδους με περισσότερη διαύγεια πνεύματος. Δεν είπε η κυρία Πάρμερ ότι είχε “κρίσεις”, ή κάπως έτσι;»

Η Άννα συνέχισε να ξεφυλλίζει. «Να πάλι οι λύκοι. “Είμαστε τα Τέκνα του Άύκου. Εμείς έχουμε τη δύναμη. Κανείς δε μας αγγίζει, κανείς δε μας σταματά”. Γιατί λέει “εμείς”; Γιατί μιλάει στον πλη­θυντικό;»

«Ένας Θεός ξέρει. Μήπως εννοεί τους λύκους; Μήπως ανθρώ­πους που μόνο εκείνος έβλεπε;»

«Ω, κοίτα. “Όταν ήμουν δεκαπέντε χρονών, ο Βασιλιάς των Αύ- κων μου μίλησε”. Αλλά δε βγαίνει νόημα... “Κατέβα από το βουνό και μπες κάτω από τη σάρκα μου”». Γύρισε σελίδα. «Εδώ ξαναλέει για το Βασιλιά των Άύκων που του μίλησε».

Ο Ριντ έπιασε άλλο ένα ημερολόγιο. «Εδώ έχει πάλι ασυναρτη­σίες». Έψαξε και τα υπόλοιπα που είχαν μείνει στο μπαούλο, τους έριχνε μια ματιά και τ ’ άφηνε στην άκρη, ώσπου βρήκε κάποιο λίγο πιο κατανοητό.

«Ωραία», είπε καθώς το βλέμμα του σάρωνε τη σελίδα. «Εδώ μιλάει για την ανωτερότητα του να είσαι μισός λύκος, μισός άν­θρωπος. Προφανώς θεωρούσε πως είχε την όσφρηση και την οξεία ακοή των λύκων. “Περπατάω στα δύο πόδια, αλλά έχω την καρδιά των αδερφών μου. Τις νύχτες τριγυρνώ στα δάση και μιλάω μαζί τους. Αλλά κανείς δε μας ακούει, γιατί μιλάμε χωρίς λόγια”».

Η Άννα ανατρίχιασε. «Ααχ! Είναι πολύ τρομακτικό. Δεν αντέ­χω». Τοποθέτησε πάλι τα ημερολόγια στο μπαούλο και κοίταξε γύ­

Η ΚΑΤΑΡΑΤΟΥ ΓΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ 251

ρω της. «Κάνει τόση ψύχρα». Έτριψε πάλι τα μπράτσα της. «Θέλω να φύγω από εδώ μέσα».

«Βέβαια». Ο Ριντ έβγαλε το σακάκι του και το έριξε στους ώμους της. Έτσι όπως στέκονταν γονατιστοί στο πάτωμα, δίπλα στο μπα­ούλο, εκείνος σηκώθηκε πρώτος και της έδωσε το χέρι του.

Το χέρι της Αννας ήταν κρύο σαν πάγος. Ο Ριντ την κοίταξε. Ήταν χλομή, τα μάτια της τεράστια και φοβισμένα. Την πήρε αγκα­λιά, την έβγαλε από το δωμάτιο και κατέβηκαν στο γραφείο του.

«Έλα, κάθισε». Την οδήγησε στον καναπέ και μετά πήγε στην άλλη άκρη του δωματίου όπου ήταν το ντουλάπι με τα ποτά. Γέμισε δύο κρυστάλλινα ποτήρια με ουίσκι, επέστρεψε κοντά της και της πρόσφερε το ένα. «Πιες».

Η Άννα κοίταξε με δυσπιστία το ποτό με την έντονη μυρωδιά και μετά πάλι τον Ριντ.

«Πίστεψέ με, θα επαναφέρει το χρώμα στα μάγουλά σου», της είπε, πίνοντας πρώτος μια γουλιά από το δικό του.

Εκείνη υπάκουσε και αμέσως ένιωσε τα σωθικά της να καίγο­νται σαν να είχε καταπιεί υγρό πυρ. Την έπιασε βήχας και τα μάτια της δάκρυσαν. «Πώς το αντέχεις;»

«Θα το συνηθίσεις». Της χαμογέλασε. «Πιες λίγο ακόμα. Θα νιώσεις καλύτερα».

Πράγματι, η Άννα ήπιε άλλη μια γουλιά προτού ακουμπήσει το ποτήρι στο τραπεζάκι δίπλα της. «Δε νομίζω πως υπάρχει κάτι ικανό να με κάνει να νιώσω καλύτερα».

«Αισθάνθηκες τίποτα εκεί μέσα;» τη ρώτησε ο Ριντ. «Όπως στο δωμάτιο της στοάς;»

«Στην αρχή, όχι... κάτι πολύ αμυδρό. Δεν ήταν ίδιο με τα προαι­σθήματα που είχα τις άλλες φορές. Απλώς ένιωσα μια... αναστάτωση, για να το πω έτσι. Αλλά όσο μέναμε εκεί, όσο κοιτούσαμε τα ημερο­λόγια, ένιωθα... κάτι σαν άγριο θυμό και μαζί μια ευχαρίστηση, που όμως ήταν νοσηρή και αποτρόπαιη. Είχα παγώσει μέχρι το μεδούλι μου. Νόμιζα ότι αν με έπιαναν ρίγη, δε θα σταματούσαν ποτέ».

«Κρύο. Όπως ήταν κι εκείνος ψυχρός», σχολίασε ο Ριντ.«Ω, δεν αντέχω να σκέφτομαι ότι αυτός ο άνθρωπος ήταν ο παπ­

πούς μου! Ήταν σατανικός πέρα ως πέρα». Έτσι όπως στράφηκε για να κοιτάξει τον Ριντ, τα μάτια της γυάλιζαν από τα δάκρυα. «Ντρέ­

wWw.GreekLeech.info

2 52 C a n d a c e C a m p

πομαι τόσο πολύ, νιώθω τόσο απαίσια που είμαι αίμα του. Η αρ­ρώστια του, η τρέλα του υπάρχει στην οικογένειά μας. Συντηρείται μέσα μου».

«Όχι, όχι!» Ο Ριντ ακούμπησε στην άκρη το ποτό του κι έσπευσε να την κλείσει στην αγκαλιά του. «Δεν είσαι τρελή. Όποιο πρόβλη­μα κι αν είχε ο λόρδος Ρότζερ ντε Γ ουίντερ, δεν το έχεις κι εσύ. Δεν υπάρχει τίποτα σατανικό μέσα σου. Όσο γι’ αυτό είμαι σίγουρος».

«Όμως αυτά που βλέπω...» ψέλλισε η Άννα. «Τα προαισθήματά μου, τα οράματά μου, όπως κι αν θέλεις να τα πεις. Δεν το βλέπεις; Κι αυτός έβλεπε κι άκουγε πράγματα. Και ο θείος Τσαρλς το ίδιο. Του μιλάει ο αρχάγγελος Γαβριήλ».

«Αυτά δε σε καθιστούν τρελή», αντέτεινε ο Ριντ. «Αυτά που βλέπει ο θείος σου, αυτά που έβλεπε ο παππούς σου είναι όλα δημι­ουργήματα της φαντασίας τους. Όσα διαισθάνθηκες ή “είδες” εσύ είχαν συμβεί στην πραγματικότητα ή επρόκειτο να συμβούν. Ήταν πέρα για πέρα αληθινά. Επιπλέον, εσύ δεν πίστευες ότι διαδραμα­τίζονταν μπροστά στα μάτια σου. Ήξερες ότι είχαν συμβεί ή θα συ- νέβαιναν σε κάποια άλλη χρονική στιγμή ή σε κάποιο άλλο μέρος».

«Ναι...»«Όμως ο θείος σου πιστεύει ότι ο άγγελος στέκεται μπροστά του

και του μιλάει».«Ναι, αυτό είναι αλήθεια».«Άρα, εσύ διαφέρεις. Δεν είσαι σαν τον θείο σου, και οπωσδή­

ποτε δεν έχεις καμία σχέση με τον παππού σου».«Μακάρι να μπορούσα να το πιστέψω», είπε η Άννα αναστενά­

ζοντας.«Πίστεψέ το. Άκου, έχω πολλούς συγγενείς τους οποίους θα

προτιμούσα να μην έχω. Σε όλους μας συμβαίνει αυτό. Η γιαγιά μου ήταν ο φόβος και ο τρόμος της οικογένειας. Η θεία μου, η λαί­δη Ρότσεστερ, έχει μια γλώσσα που σπάει κόκαλα. Εξακολουθεί να πανικοβάλλει τον θείο Μπέλαρντ. Κι εσύ λες ότι δεν είναι παράξε­νοι; Η γιαγιά μου ορκιζόταν ότι μιλούσε με το νεκρό σύζυγό της... κι εκείνος της απαντούσε. Η λαίδη Ρότσεστερ έχει ολόκληρη συλ­λογή από περούκες, όλες τους αποκρουστικές, και τις αλλάζει σαν να είναι καπέλα, μια και, προφανώς, πιστεύει ότι κανείς μας δε θα προσέξει πως τα μαλλιά της τη μια μέρα είναι κόκκινα και την άλλη

Η ΚΑΤΑΡΑΤΟΥ ΓΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ 253

μαύρα. Α, και ο ξάδερφός μου, ο Άλμπερτ... αυτός είναι τελείως στον κόσμο του».

«Κανείς τους όμως δεν έχει σκοτώσει άνθρωπο».«Απ’ όσο ξέρω, όχι. Αν και τη γιαγιά μου θα την είχα ικανή!

Αυτό που θέλω να πω είναι ότι δε διαλέγουμε εμείς τους συγγενείς μας. Απλώς τους ανεχόμαστε. Αλλά οι πράξεις τους, η ζωή τους δεν καθορίζουν τις δικές μας. Εγώ δεν είμαι σαν τη γιαγιά μου. Εσύ δεν είσαι σαν τον παππού σου. Ξέρω ότι λυπάσαι για όσα έκανε. Κι εγώ λυπάμαι. Όμως όσο υπεύθυνος είμαι εγώ για τις πράξεις του τόσο είσαι κι εσύ. Μην κατηγορείς τον εαυτό σου. Είναι κάτι που συνέβη πριν από περίπου πενήντα χρόνια. Δεν μπορείς να αλλάξεις αυτό που έγινε. Δεν μπορείς να το διορθώσεις. Και ο άνθρωπος που το έκανε δεν έχει καμιά σχέση μ’ εσένα. Ό,τι κι αν ήταν αυτός, εσύ εί­σαι ένα υπέροχο, καλόψυχο, όμορφο ανθρώπινο πλάσμα. Αυτό έχει σημασία, όχι ο παππούς σου».

«Ω Ριντ...» είπε η Άννα ξέπνοα. «Είναι πολύ εύκολο να το πιστέ­ψω ακούγοντάς σε να το λες. Όταν είμαι μαζί σου, όλα είναι καλά».

«Μα είναι όλα καλά. Και κυρίως εσύ». Τη φίλησε στο κεφάλι. Τα μαλλιά της ήταν σαν μετάξι στα χείλη του, η κολόνια της γαρ- γάλησε τα ρουθούνια του. Έφερε το χέρι του στο μάγουλό της κι έσυρε απαλά το δάχτυλό του. «Είσαι πανέμορφη».

Η καρδιά της Άννας άρχισε να χτυπάει πιο γρήγορα. Το ουίσκι που είχε πιει την είχε λίγο ζεστάνει, είχε απομακρύνει κάπως την παγωνιά. Και μόλις το χέρι του άγγιξε το μάγουλό της, η θερμότητα απλώθηκε σ’ όλο το κορμί της. Έστρεψε το πρόσωπό της προς το δικό του και συνάντησε το βλέμμα του.

«Άννα...» Η φωνή του ήχησε σαν ψίθυρος, την έκανε να αναρι- γήσει.

Για μια ατελείωτη στιγμή, κανείς δε σάλεψε. Ήταν σαν να μην ανάσαιναν καν, λες και η παραμικρή κίνηση θα κατέστρεφε τη μαγεία.

Έπειτα, κι ας ήξερε ότι δεν έπρεπε, η Άννα τεντώθηκε προς το μέρος του. Ήθελε να νιώσει το άγγιγμα των χειλιών του πάνω στα δικά της. Ήθελε να νιώσει τα χέρια του στο κορμί της. Τον λαχτα­ρούσε ολόκληρο το είναι της.

Τα χείλη του ακούμπησαν στα δικά της, χάιδεψαν πρώτα το πά­νω χείλος, μετά το κάτω. Τα χέρια του πέρασαν από το πρόσωπό

254 C a n d a c e C a m p

της και γλίστρησαν πίσω, τα δάχτυλά του πλέχτηκαν στα μαλλιά της. Το δέρμα του ήταν πιο τραχύ στην απαλή επιδερμίδα του προ­σώπου της, έτσι όπως οι αντίχειρές του χάιδευαν τα μάγουλά της. Τα μάτια της τρεμόπαιξαν κι έκλεισαν, η σάρκα της άρχισε να φλέ­γεται. Τα στήθη της πρήστηκαν και βάρυναν, οι θηλές της ερεθίστη­καν, ο πόθος διέτρεξε το κορμί της. Θυμόταν πώς τα δάχτυλά του διέγειραν τα στήθη της και την είχαν αναστατώσει, πώς είχαν ανέ­βει στους μηρούς της. Ο πυρήνας της ύπαρξής της φλεγόταν, είχε ζωντανέψει ολόκληρη και έτρεμε από την ανάγκη, από την ένταση του πάθους.

Ο Ριντ τη φίλησε απαλά, σαγηνεύοντάς την. Το κορμί της ανα- ριγούσε, παραδομένο στη μυρωδιά του, στη γεύση του. Τα χέρια του κατηφόρισαν στο λαιμό της, έφτασαν στα στήθη της και στα­μάτησαν εκεί. Ένα μικρό βογκητό ξέφυγε από τα χείλη της καθώς τη χάιδευε. Ήθελε να απελευθερωθεί από τα ρούχα της, να νιώσει τη σάρκα του πάνω στη γυμνή δική της. Τα χέρια της βρήκαν το στέρνο του, σύρθηκαν στο πουκάμισό του. Αισθάνθηκε τους μυς του στιβαρούς μέσα από το ύφασμα. Ήθελε να ανοίξει το πουκάμι­σό του, να χαϊδέψει τη γυμνή του σάρκα, να γνωρίσει την υφή του δέρματός του. Ήθελε να τον γευτεί με το στόμα της, να αφήσει την άκρη της γλώσσας της να συρθεί νωχελικά στο κορμί του.

Το φιλί του Ριντ βάθυνε, τα χέρια του έσφιξαν τη μέση της. Στράφηκε και την έγειρε πίσω στον καναπέ. Η Άννα ήξερε ότι την επόμενη στιγμή θα χανόταν, θα ήταν πλέον ανήμπορη να αντισταθεί στην ένταση του πάθους τους.

«Όχι!» είπε ξέπνοα και προσπάθησε να ξεφύγει από την αγκαλιά του. «Όχι. Δεν πρέπει να το κάνουμε αυτό». Έκρυψε το πρόσωπό της στα χέρια της. Δεν άντεχε να τον κοιτάζει, γιατί ήξερε ότι μια ματιά του θα διέλυε την αποφασιστικότητά της. Σηκώθηκε όρθια και τον άκουσε να σηκώνεται κι αυτός. Έκανε μια στροφή και τέ­ντωσε το χέρι της.

«Σε παρακαλώ... μη». Τον κοίταξε. Ήθελε με όλη της την καρδιά να ξαναπέσει στην αγκαλιά του.

Το πρόσωπο του Ριντ φλεγόταν, ο θώρακάς του ανεβοκατέβαι- νε ακανόνιστα. Ποτέ άλλοτε δεν της είχε φανεί τόσο όμορφος όσο

Η ΚΑΤΑΡΑ ΤΟΥ Γ ΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ 255

εκείνη τη στιγμή, τόσο ποθητός. Έσφιξε τις γροθιές της προσπαθώ­ντας να αντισταθεί στα προδοτικά ένστικτά της.

Για μερικές στιγμές στάθηκαν έτσι, αιχμάλωτοι του πόθου. Έπειτα όμως, με μια σχεδόν βίαιη κίνηση, η Άννα έκανε μεταβολή και βγήκε τρέχοντας από το δωμάτιο.

17

Κ άποιος προσπάθησε να εισβάλει στο Χόλκομ Μάνορ εκείνο το βράδυ. Στη μέση της νύχτας, η Άννα ξύπνησε από δυνατές φωνές. Σηκώθηκε, φόρεσε τη ρόμπα της κι έτρεξε κάτω στο δωμάτιο μου­σικής, όπου είχαν συγκεντρωθεί ήδη κάμποσοι υπηρέτες. Ο Κιτ έφτασε σχεδόν μαζί της.

«Τι στο διάβολο συμβαίνει;» φώναξε ο Κιτ.«Κάποιος έσπασε το παράθυρο, κύριε», απάντησε ένας υπηρέ­

της. «Φυλούσα σκοπιά, κύριε, όπως μου είπατε, και άξαφνα άκουσα τον ήχο γυαλιού που σπάει. Φώναξα τον Τζον και αρχίσαμε να ψά­χνουμε παντού. Όταν ήρθαμε εδώ, βρήκαμε το τζάμι σπασμένο και το παράθυρο ανεβασμένο. Φαίνεται ότι κάποιος έβαλε το χέρι του και άνοιξε το σύρτη. Αλλά νομίζω ότι τους τρομάξαμε κι έφυγαν».

«Κλείστε το παράθυρο και καλύψτε το με σανίδες», πρόσταξε ο Κιτ. «Θα φέρουμε αύριο το μάστορα να το αντικαταστήσει. Χάρ- γκροουβ, φρόντισέ το. Μετά φέρε και τους υπόλοιπους άντρες. Πρέ­πει να βγούμε να ψάξουμε έξω».

Όσο ο μπάτλερ μοίραζε διαταγές στους υπηρέτες, ο Κιτ βγήκε από το δωμάτιο και κατευθύνθηκε προς την κουζίνα. Η Άννα έτρεξε πίσω του. Εκείνος γύρισε.

«Πού πας εσύ;»«Μαζί σου», του απάντησε η Άννα. «Πού αλλού;»«Πρέπει να μείνεις εδώ».«Θέλω να είμαι μαζί σου», επέμεινε εκείνη.Ο Κιτ ετοιμάστηκε να διαμαρτυρηθεί, αλλά μετά έκανε μια χει­

ρονομία παραίτησης. «Εντάξει. Δεν μπορώ να χάσω χρόνο με τσα­κωμούς».

wWw.GreekLeech.info

Η Κ α τ α ρα τ ο υ Γ ο υ ίν τ ε ρσ ε τ 2 5 7

Έφτασαν στα μαγειρεία. Ο Κιτ πήρε ένα φανάρι και το άναψε. Ο Χάργκροουβ τους ακολούθησε δίνοντας φανάρια στους υπηρέτες ανά δύο ή τρεις, κι ύστερα όλοι μαζί βγήκαν έξω από την πίσω πόρ­τα και σκορπίστηκαν για να ελέγξουν την κοντινή περιοχή.

Ο Κιτ με την Άννα προχωρούσαν στον κήπο, κοιτάζοντας προς όλες τις κατευθύνσεις. Πριν καλά καλά φτάσουν στη συστάδα των δέντρων, άκουσαν μια κραυγή από κάποιο σημείο κοντά στο σπίτι. Έκαναν μεταβολή και κατευθύνθηκαν προς τα εκεί, όπου ο Χάρ­γκροουβ μ’ έναν υπηρέτη είχαν σκύψει πάνω από κάποιον πεσμένο στο έδαφος. Όταν πλησίασαν, είδαν ότι ήταν ένας από τους άντρες που είχε στείλει ο Ριντ για να φρουρεί τον κήπο. Ο άντρας είχε χάσει τις αισθήσεις του.

«Τον χτύπησαν», τους είπε ο Χάργκροουβ. «Μπορώ να νιώσω το καρούμπαλο στο πίσω μέρος του κεφαλιού του».

Μετέφεραν τον άντρα μέσα και τον ξάπλωσαν πάνω στο τραπέζι του προσωπικού, ώστε να περιποιηθεί η Άννα το τραύμα του. Οι άλλοι πήγαν να συνεχίσουν την έρευνα στους κήπους, αλλά ήξεραν ότι δεν είχαν ελπίδες να βρουν τον εισβολέα.

Η Άννα έδεσε το κεφάλι του άντρα και όταν συνήλθε του έδωσε λίγη από τη σκόνη που είχε αφήσει ο γιατρός Φέλτον για τον πονο­κέφαλο του Κιτ. Ύστερα από λίγη ώρα επέστρεψαν όλοι, με το ανα­μενόμενο μαντάτο ότι δεν είχαν βρει ίχνος του εισβολέα. Η Άννα κοίταξε ανήσυχη τον αδερφό της. Ήταν ολοφάνερο ότι όποιος είχε επιχειρήσει να βλάψει τον Κιτ δεν είχε εγκαταλείψει τα σχέδιά του. Δεν υπήρχε άλλη επιλογή. Έπρεπε να ανακαλύψει το συντομότερο ποιος είχε κάνει τους φόνους.

Το επόμενο πρωί, η Άννα και ο Ριντ επισκέφθηκαν τον Νικ Πέρκινς. Ο ηλικιωμένος άντρας τους υποδέχτηκε ζεστά, παρ’ ότι ξαφνιάστη­κε που τους είδε.

«Περάστε, περάστε. Ελάτε να σας προσφέρω λίγο τσάι».«Δε θα μείνουμε πολύ», είπε η Άννα συγκρατημένα. Δεν ήξερε

πώς έπρεπε πλέον να φερθεί στον Νικ. Τον κοιτούσε κι ένιωθε την ίδια στοργή, τα ίδια φιλικά συναισθήματα όπως πάντα. Δεν μπορού­σε όμως και να μη σκέφτεται ότι αυτός ο άνθρωπος είχε βοηθήσει τη λαίδη Ντε Γ ουίντερ να συγκαλύψει τους φόνους που είχε δια-

258 C a n d a c e C a m p

πράξει ο σύζυγός της. Καταλάβαινε ότι δεν της είχε πει την αλήθεια επειδή ήθελε να την προστατέψει από την οδυνηρή γνώση ότι ο ίδιος της ο παππούς ήταν ένας δολοφόνος, ένας τρελός. Όμως δεν έπαυε να την πικραίνει το γεγονός ότι της είχε πει ψέματα.

«Συμβαίνει κάτι, δεσποινίς Άννα;» τη ρώτησε συνοφρυωμένος, ανήσυχος.

«Μάθαμε ορισμένα πράγματα χτες», είπε ο Ριντ. «Και πρέπει να τα συζητήσουμε».

Ο άντρας τούς κοίταξε επιφυλακτικά, αλλά τους οδήγησε στο χώρο του καθιστικού. Τους έγνεψε να καθίσουν κι εκείνος βολεύτη­κε σε μια καρέκλα απέναντι τους. «Εντάξει. Τι θέλετε να μάθετε;»

«Χτες ανακαλύψαμε ότι εσύ ήσουν που βρήκες το πτώμα της Σούζαν Έμετ», είπε απερίφραστα η Άννα.

Ο Πέρκινς ύψωσε τα φρύδια. «Σωστά».«Όταν σε ρώτησα για τους φόνους, δε μου το ανέφερες».Ο Πέρκινς ανασήκωσε τους ώμους. «Δεν μπορώ να καταλάβω

σε τι θα βοηθούσε, δεσποινίς».«Μα δεν μπορεί να μην καταλαβαίνεις ότι θα μας ενδιέφερε να

μάθουμε ότι βοήθησες στη συγκάλυψη εκείνων των φονικών!» Ακά­λεστα δάκρυα ξεχείλισαν από τα μάτια της.

Ο Πέρκινς την κοίταξε με τρόμο. «Δεσποινίς Άννα... πώς... ποιος σου το είπε αυτό;»

«Βλέπω ότι δεν το αρνείσαι», του ανταπάντησε με φωνή που μαρ­τυρούσε ότι ένιωθε προδομένη. «Πώς μπόρεσες, Νικ;»

Ο ηλικιωμένος άντρας αναστέναξε, έμοιαζε σαν να συρρικνω- νόταν μπροστά της. «Πράγματι. Ήταν πολύ κακό αυτό που έκανα. Δεν μπορείτε να με κατηγορήσετε περισσότερο απ’ όσο κατηγορώ εγώ τον εαυτό μου. Αν δεν είχα συγκαλύψει εκείνον το φόνο, ο γε- ρο-Γουίλ Ντόσον δε θα είχε πεθάνει». Έκανε μια παύση κι έτριψε το πρόσωπό του πριν συνεχίσει. «Η οικογένειά μου ήταν ανέκαθεν αφοσιωμένη στους Ντε Γ ουίντερ. Ήμασταν στη δούλεψή τους, καλ­λιεργούσαμε τη γη τους, μέχρι που πολεμήσαμε γι’ αυτούς τα παλιά τα χρόνια. Η αφοσίωση ήταν αυτή που μ’ έκανε να υπακούσω, έστω κι αν δε συμπαθούσα τον Ρότζερ ντε Γ ουίντερ. Ήταν ένας δύσκο­λος, σκληρός άνθρωπος». Τα χαρακτηριστικά του Νικ τραβήχτηκαν καθώς μιλούσε. «Όταν τον βρήκα να στέκεται πάνω από το πτώμα

Η ΚΑΤΑΡΑΤΟΥ ΓΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ 259

της Σούζαν -την είχε μεταφέρει στο Γουέλερ’ς Πόιντ αφού τη σκό­τωσε στο σπίτι-, η πρώτη σκέψη μου ήταν να τον πάρω από εκεί, να τον γυρίσω στο σπίτι». Ο Νικ σηκώθηκε και άρχισε να βηματίζει πέρα δώθε στο δωμάτιο. «Φυσικά, θεώρησε ότι είχα υποχρέωση να τον βοηθήσω. Τόσο αλαζόνας ήταν. Όλοι υπήρχαμε μόνο και μόνο για να τον υπηρετούμε. Αλλά η λαίδη Φιλίππα, η γυναίκα του, ήταν εξαιρετική κυρία. Δεν της άξιζε τέτοια ατίμωση, ούτε και στο γιο της. Θα σπιλωνόταν για πάντα το όνομα των Ντε Γ ουίντερ. Όταν της είπα τι είχε γίνει, με ικέτεψε να τη βοηθήσω. Και το έκανα. Ό,τι έγινε έγινε, σκέφτηκα. Δε θα γυρνούσε πίσω το κορίτσι, αν τον πή­γαιναν στην αγχόνη. Είπα στο χωροφύλακα ότι είχα βρει τη Σούζαν στο Γουέλερ’ς Πόιντ και τον οδήγησα ως εκεί, αλλά δεν έκανα κα­μιά αναφορά στο λόρδο. Και, φυσικά, κανείς δεν υποπτεύτηκε ποτέ αυτόν ή τη λαίδη. Δεν υπήρχε καμιά ένδειξη ότι ο φόνος είχε γίνει στο Γ ουίντερσετ. Η λαίδη φρόντισε να καθαριστεί καλά το δωμά­τιο». Αναστέναξε ξανά και στράφηκε στην Άννα. «Νομίζαμε ότι θα μπορούσαμε να τον ελέγξουμε. Ο βαλές του έμενε μαζί του, και το βράδυ τον κλειδαμπαρώναμε στα διαμερίσματά του. Μας διαβεβαί­ωσε ότι είχε καταλάβει και ότι θα τηρούσε τους όρους. Είπε πως δεν ήθελε να σκοτώσει το κορίτσι, και φαίνεται πως εμείς λαχταρού­σαμε να τον πιστέψουμε. Βέβαια καταλάβαμε το λάθος μας όταν μια νύχτα ξέφυγε από την προσοχή του βαλέ του και σκότωσε τον άμοιρο τον Γουίλ».

«Αλλά και πάλι δεν τον καταδώσατε», σχολίασε ο Ριντ.«Όχι. Είχαμε ήδη συγκαλύψει τον πρώτο φόνο. Αν μιλούσα, θα

κατηγορούσαν τη λαίδη για σύνεργό. Μετά από αυτό, τον απομό­νωσε στην παιδική πτέρυγα. Έβαλε κι έναν εύσωμο υπηρέτη να τον φυλάει εκτός από το βαλέ του». Στράφηκε θλιμμένος προς τον Ριντ. «Ποτέ δεν ξέχασα, ποτέ δε συγχώρεσα τον εαυτό μου. Αν ήμουν καλύτερος άνθρωπος, πιο δυναμικός, θα τον είχα στείλει αμέσως στη φυλακή. Αλλά δεν ήμουν... και δεν μπορούσα να κάνω τέτοιο κακό στη λαίδη Φιλίππα».

«Μα γιατί το έκανε;» ξέσπασε η Άννα. «Βρήκαμε τις μάσκες του, τα ημερολόγιά του, αλλά δε βγάλαμε συμπέρασμα».

«Ήταν τρελός», είπε ο Πέρκινς απερίφραστα. «Η κατάστασή του χειροτέρευε διαρκώς, ώσπου πέθανε. Του είχε κολλήσει η ιδέα πως

2 6 0 C a n d a c e C a m p

ο θρύλος για το Τέρας του Κρέιντον Top ήταν αληθινός. Είπε ότι ήταν η κατάρα των Ντε Γ ουίντερ, που όμως αποδείχτηκε ευλογία. Πίστευε ότι κατά περιόδους κάποιος Ντε Γ ουίντερ, όπως αυτός, γι­νόταν ένας από τα Τέκνα του Λύκου. Τέτοια πράγματα έλεγε... Ότι αυτοί οι... Λυκάνθρωποι ήταν ανώτεροι όλων, ότι είχαν χαρίσματα -οξυμένες τις αισθήσεις της ακοής και της όσφρησης, σαν να ήταν πραγματικοί λύκοι. Εναρμονίζονταν με το δάσος, με τη φύση, είχαν μέχρι και τη γενναιότητα του λύκου. Κι επειδή ήταν Λυκάνθρωπος, δεν υπάκουε στους νόμους που κυβερνούσαν τους κατώτερους αν­θρώπους. Πίστευε ότι κυνηγούσε και σκότωνε, όπως ο λύκος, και ότι αυτό ήταν δικαίωμά του, στοιχείο της ανωτερότητάς του». Έκα­νε μια παύση. «Του άρεσε να φοράει τις μάσκες και να τριγυρίζει στα δωμάτια. Είχε κάτι παράξενα νύχια σαν αρπακτικού, που τα εφάρμοζε στα δάχτυλά του. Ίσως την πρώτη φορά, όταν σκότωσε τη Σούζαν στο σπίτι, να τα φόρεσε από μια ξαφνική παρόρμηση. Αλλά νομίζω πως όταν σκότωσε τον Γ ουίλ Ντόσον τα έβαλε συνειδητά και βγήκε για κυνήγι».

Η Άννα ανατρίχιασε. Ήταν μια φρικτή εικόνα, που ήξερε ότι θα αργούσε πολύ να φύγει από το μυαλό της.

Ο Νικ στράφηκε σ’ εκείνη. «Λυπάμαι, δεσποινίς Άννα. Δεν μπο­ρούσα να σου τα πω όλα αυτά», δήλωσε με ειλικρίνεια. «Ξέρω πως αυτό που έκανα ήταν λάθος, αλλά δεν το μετανιώνω, γιατί δεν ήθε­λα να ζήσετε εσύ, ο αδερφός σου και η μητέρα σας μ’ αυτό το στίγ­μα. Μπορεί να με μισήσεις, αλλά...»

«Ω Νικ». Η Άννα τον κοίταξε με αγωνία. «Δεν μπορώ να σε μι­σήσω».

Μέσα της ένιωθε ευγνωμοσύνη, επειδή χάρη σ’ αυτόν εκείνη και ο αδερφός της δεν είχαν μεγαλώσει με το μαύρο σύννεφο των σα­τανικών πράξεων του παππού τους να πλανάται από πάνω τους. Κι ευχόταν να μην τις είχε μάθει ποτέ. Συγχρόνως, θεωρούσε απαίσια την απόφαση του Νικ να τις συγκαλύψει, και δεν ήταν σίγουρη αν θα μπορούσε στο εξής να νιώθει απέναντι του όπως παλιά.

Λίγο αργότερα έφυγαν, αλλά όταν ο Ριντ έστριψε με το άλογό του προς τη δημοσιά, η Άννα τον άγγιξε στο μπράτσο και τον στα­μάτησε.

«Θέλω να πάμε από τον άλλο δρόμο», του είπε.

Η ΚΑΤΑΡΑΤΟΥ ΓΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ 261

Ο Ριντ παραξενεύτηκε. «Από το γεφυράκι; Είσαι σίγουρη;»«Ναι. Το σκέφτηκα καλά. Παρ’ όλο που μάθαμε ποιος σκότω­

σε εκείνους τους ανθρώπους πριν από σχεδόν πενήντα χρόνια, δεν είμαι σίγουρη ότι μας βοήθησε έστω και στο ελάχιστο να βρούμε τον τωρινό δολοφόνο. Όλοι όσοι ζουν στην περιοχή γνωρίζουν για τους φόνους. Εσύ κι εγώ αποδείξαμε ότι με λίγη έρευνα, κάποιος θα μπορούσε να απομονώσει τα ουσιώδη στοιχεία εκείνων των φόνων και να τους επαναλάβει. Θυμάσαι που μας είπε ο Γκρίμσλι ότι έχει δει φώτα στην παιδική πτέρυγα και κάποιον να περπατάει στη στοά; Ο Γ κρίμσλι, βέβαια, υπέθεσε πως ήταν φαντάσματα, γιατί έτσι δου­λεύει το μυαλό του, όμως σίγουρα είναι κάποιος που μπήκε στο σπίτι όταν ήταν κλειστό. Ίσως να βρήκε τα ημερολόγια του λόρδου Ρότζερ. Ίσως να υπάρχουν κι άλλα ημερολόγια, τα οποία αναφέ- ρονται στις δολοφονίες, κι εμείς να μην τα είδαμε, όμως ενδέχεται αυτός να τα διάβασε και να του κέντρισαν την περιέργεια».

Ο Ριντ έγνεψε καταφατικά. «Ναι, δεν είναι απίθανο».«Δυστυχώς, δεν έχουμε καμιά απολύτως ιδέα για το ποιος μπο­

ρεί να είναι αυτός ο άνθρωπος. Νομίζω λοιπόν ότι οφείλω να επι­χειρήσω ξανά να ενεργοποιήσω τις... ικανότητές μου, αλλά αυτή τη φορά θα πάμε στον τόπο του εγκλήματος, για να δούμε αν μπορώ να διαισθανθώ κάτι περισσότερο για το φόνο. Αν προσπαθήσω, ίσως δω τι έγινε, ίσως εντοπίσω κάποιο στοιχείο ικανό να μας οδηγήσει στην αποκάλυψη του δολοφόνου».

Ο Ριντ συνοφρυώθηκε. «Δε θέλω να εκτεθείς ξανά σε τέτοια οδύνη. Είδα πώς αντέδρασες στο δωμάτιο της στοάς, και αυτό ήταν για τον παλιό φόνο. Τώρα που πρόκειται για κάτι τόσο πρόσφατο, θα νιώσεις πολύ χειρότερα. Δε θέλω να υποφέρεις».

«Μα πρέπει», επέμεινε η Άννα.Τέλος, αναστενάζοντας παραιτημένα, ο Ριντ συμφώνησε, κι έτσι

έστριψαν προς το γεφυράκι.Έφιπποι καθώς ήταν, δεν άργησαν να φτάσουν στο ποταμάκι. Η

Άννα ένιωσε έναν κόμπο στο στομάχι της καθώς πλησίαζαν. Κατέ­βηκαν από τα άλογα, τα έδεσαν σ’ ένα δέντρο κι έπειτα συνέχισαν με τα πόδια ως εκεί που η Άννα και τα αγόρια είχαν βρει το πτώμα του Φρανκ Τζόνσον. Η ενοχλητική αίσθηση στα σωθικά της Άννας άρχισε να γίνεται πιο έντονη, ο πόνος σάλευε μέσα της, δυνάμωνε.

262 C a n d a c e C a m p

Στάθηκε πάνω από το σημείο όπου είχαν δει τον νεαρό και θυμή­θηκε τη στάση του πτώματος. Ήθελε να κοιτάξει αλλού, να διώξει την ανάμνηση, όμως πιέστηκε να το σκεφτεί επίμονα, να δει πάλι τα μακάβρια τραύματα, το αίμα που λίμναζε στο χώμα...

Και τότε ένιωσε συγκλονισμένη το κορμί της να τινάζεται, το κεφάλι της να σπάει από τον πόνο. Έβγαλε μια άναρθρη κραυγή. Η αντίδρασή της δεν ήταν τόσο έντονη όσο την πρώτη φορά, αλλά την κατέκλυσαν τα ίδια συναισθήματα. Έβλεπε το σκοτάδι, ένιωθε να σκοντάφτει, να σωριάζεται στο έδαφος με ένα γδούπο. Ασυναίσθη­τα, τέντωσε το χέρι της. Δεν το συνειδητοποίησε, παρά μόνο όταν ένιωσε τα δάχτυλα του Ριντ να τυλίγονται γύρω από την παλάμη της. Του έσφιξε το χέρι, δέχτηκε μ’ ευγνωμοσύνη την καθησυχαστι- κή δύναμή του. Αναστέναξε και άνοιξε τα μάτια της.

«Είσαι καλά;» Ο Ριντ την κοιτούσε γεμάτος ανησυχία.Του έγνεψε καταφατικά. «Δεν είναι τόσο δυνατό όσο την πρώτη

φορά. Δεν είμαι σίγουρη μέχρι ποιο σημείο το ένιωσα τώρα και μέ­χρι ποιο σημείο απλώς θυμήθηκα τι είχα νιώσει τότε».

«Μπορείς να πεις τίποτα για το φόνο;» τη ρώτησε.«Όχι πολλά. Όλα έγιναν πολύ γρήγορα. Νομίζω πως ο δολοφό­

νος πετάχτηκε από πίσω και χτύπησε τον νεαρό στο κεφάλι, γιατί αισθάνθηκα την έκπληξη σχεδόν ταυτόχρονα με τον πόνο. Έπειτα ο Φρανκ σκόνταψε και πιστεύω ότι έπεσε μπροστά κι έχασε τις αι­σθήσεις του. Ούτε τώρα μπόρεσα να δω το δολοφόνο. Νομίζω πως στεκόταν πίσω από τον Φρανκ. Το κακόμοιρο το αγόρι!» Κοίταξε τον Ριντ. «Λυπάμαι, δε βοήθησα πολύ».

«Βρήκες με ποιον τρόπο έγινε το έγκλημα. Και τον αδερφό σου στο κεφάλι δεν τον χτύπησε;»

«Ναι. Πρέπει να τους χτυπάει με κάτι και μετά, όταν τους εξου­δετερώνει, τους επιτίθεται με μαχαίρι ή με ό,τι, τέλος πάντων, χρη­σιμοποιεί για να κάνει αυτές τις τομές».

«Θέλεις να πάμε εκεί που βρέθηκε η υπηρέτριά σου;» τη ρώτησε τότε ο Ριντ. «Νιώθεις καλά;»

«Ναι, εντάξει είμαι. Αλήθεια, δεν ήταν τόσο άσχημα όσο την άλλη φορά».

Ανέβηκαν λοιπόν πάλι στα άλογά τους, διέσχισαν το ποτάμι και κατευθύνθηκαν προς τα ανατολικά, αντί να συνεχίσουν στο μονο­

Η ΚΑΤΑΡΑΤΟΥ ΓΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ 263

πάτι που έβγαζε στο Γ ουίντερσετ. Αφού πέρασαν ένα όμορφο λιβά­δι κι ανέβηκαν ένα λόφο, ξεπέζεψαν πάλι. Η Άννα έδειξε μια συστά­δα από δενδρύλλια. «Ο δόκτωρ Φέλτον είπε ότι το πτώμα βρέθηκε κοντά στις νεαρές βελανιδιές».

Άρχισαν να περπατούν στην περιοχή, αλλά η Άννα δεν ένιωθε τίποτα. Τέλος, σταμάτησε και στέναξε. «Δεν καταλαβαίνω. Ίσως να έχω κάνει λάθος στο σημείο. Ή ίσως να έχει περάσει πολύς καιρός και να μην επηρεάζομαι πια».

«Μα ένιωσες το φόνο στο Γ ουίντερσετ ύστερα από μισό αιώνα», της θύμισε ο Ριντ. Έμεινε για λίγο συλλογισμένος. «Όταν πρωτοαι- σθάνθηκες ότι κάτι συνέβη στην Εστέλ, αλλού δεν ήσουν;»

«Ναι. Στο δάσος κοντά στο σπίτι μου». Τον κοίταξε. «Άες να τη σκότωσαν εκεί; Μήπως πρέπει να το επιχειρήσουμε εκεί, αντί για εδώ;»

«Δεν ξέρω. Αλλά ο λόρδος Ντε Γ ουίντερ μετέφερε το πτώμα της Σούζαν Έμετ σε άλλο μέρος. Ίσως ο τωρινός δολοφόνος να μιμείται με ευλάβεια κάποια στοιχεία από τους πρώτους φόνους».

«Αξίζει τον κόπο».Καβάλησαν πάλι τα ζώα τους, ακολούθησαν τον ίδιο δρόμο με

αντίθετη κατεύθυνση και μετά πήραν το στενό μονοπάτι που οδη­γούσε στο Χόλκομ Μάνορ. Όταν έφτασαν στις παρυφές του δά­σους, ξεπέζεψαν και περπάτησαν ανάμεσα στα δέντρα, σέρνοντας μαζί και τα άλογά τους.

«Εδώ είναι που οι δίδυμοι βρήκαν το σκυλί», είπε η Άννα δεί­χνοντας σε ένα συγκεκριμένο σημείο. «Ακόμα αναρωτιέμαι αν το τραυμάτισε ο ίδιος άνθρωπος. Οι πληγές έμοιαζαν πολύ. Μπορεί όμως εκείνη τη μέρα να ένιωσα τον πόνο του δύστυχου του σκύλου. Δε βρισκόμουν πολύ μακριά από εδώ όταν είδα τα αδέρφια σου».

Προχωρούσε ανάμεσα από τα δέντρα, προσπαθώντας να θυμη­θεί με ακρίβεια το μέρος όπου είχε αισθανθεί εκείνο τον αφόρητο πόνο. Ξαφνικά κράτησε την ανάσα της. Είχε αρχίσει να της σηκώ­νεται η τρίχα.

«Νιώθεις κάτι;» τη ρώτησε ο Ριντ.«Ναι. Αμυδρά. Εδώ κοντά είναι». Συνέχισε να περπατάει, κι ο

φόβος την έλουσε σαν παγωμένο κύμα. Τα βήματά της τάχυναν. «Φοβόταν...» Το βλέμμα της έμοιαζε βυθισμένο στο κενό, κοιτούσε

2 6 4 C a n d a c e C a m p

και δεν έβλεπε, ήταν συγκεντρωμένη σε κάτι που υπήρχε στο μυαλό της. «Ο φόβος ήρθε πριν τον πόνο. Τώρα... τρέχει». Η φωνή της Άν­νας έβγαινε λαχανιασμένη. «Είναι... είναι πίσω της... Την προφταί­νει». Περπατούσε βιαστικά, η φωνή της έβγαινε πιο ψιλή από το φόβο, μιλούσε ασθμαίνοντας. «Ουρλιάζει. Φωνάζει εκείνον... Τον άντρα που θα συναντούσε. Δε... δεν μπορώ να καταλάβω το όνομά του. Και μετά... και μετά...» Η Άννα κοκάλωσε, τα χέρια της έμειναν μετέωρα στα πλευρά της. «Εδώ. Ο πόνος εμφανίζεται εδώ. Είναι διαφορετικός... δεν είναι στο κεφάλι. Κάτι τη χτυπάει από πίσω, και δεν μπορώ... δεν μπορεί να αναπνεύσει. Πέφτει... ορμάει κι αυτός πάνω της. Έχει παραλύσει από το φόβο. Και τώρα ο πόνος, ένας πόνος που τη διαλύει, και μια στιγμιαία εικόνα από κάτι -από ένα πρόσωπο ή κάτι που την τρομάζει. Δεν μπορώ να δω καθαρά. Μόνο νιώθω όπως ένιωσε». Άφησε την ανάσα της και κοίταξε ολόγυρα, σαν να είχε επιστρέψει ξαφνικά στην πραγματικότητα. Ο Ριντ της κρατούσε το χέρι, και του το έσφιγγε. Μόλις το συνειδητοποίησε, ένιωσε λίγο αμήχανα και τον άφησε.

«Συγνώμη», του είπε.«Μα τι λες... Μη ζητάς συγνώμη. Αυτά μπόρεσες να δεις;»«Ναι. Πάλι δε διέκρινα το πρόσωπό του. Όμως μ’ εκείνη ήταν

διαφορετικά. Έτρεχε για να του ξεφύγει, αλλά δεν τη χτύπησε πρώ­τα στο κεφάλι».

«Επειδή ήταν ο πρώτος φόνος, μπορεί να μην το είχε σχεδιάσει σωστά. Ή ίσως από αυτό να πήρε το μάθημα ότι έπρεπε να τους ρίχνει πρώτα αναίσθητους».

«Ή, επειδή ο επόμενος ήταν άντρας, να πίστευε ότι έπρεπε να έχει μεγαλύτερο πλεονέκτημα».

«Κανείς εκτός από εμάς, και το δολοφόνο φυσικά, δεν ξέρει ότι εδώ έγινε στην πραγματικότητα ο φόνος. Άρα ο χωροφύλακας δεν έχει ερευνήσει την περιοχή».

«Ναι, έχεις δίκιο! Πρέπει να ψάξουμε μήπως βρούμε κάτι... Ένα σκουλαρίκι της, ας πούμε. Η Πένι είπε πως φορούσε ένα ζευγάρι που της είχε κάνει δώρο ο αγαπημένος της».

«Δεν τα βρήκαν πάνω της;»«Δεν είμαι σίγουρη. Το ανέφερα στην οικογένεια της Εστέλ, αλ­

λά δεν είχαν ιδέα για ποιο πράγμα τούς μιλούσα. Συμπέρανα λοιπόν

Η ΚΑΤΑΡΑΤΟΥ ΓΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ 265

ότι δε βρέθηκαν στο πτώμα. Ή ίσως οι δικοί της να μην έδωσαν σημασία, μέσα στη θλίψη τους».

«Εντάξει. Ας ψάξουμε. Να αρχίσουμε από εδώ, αφού εδώ νομί­ζεις ότι την έριξε κάτω».

Χωρίστηκαν κι άρχισαν να ερευνούν προσεκτικά το χώμα. Ύστε­ρα από λίγα λεπτά, ο Ριντ αναφώνησε ικανοποιημένος. Η Άννα βρέ­θηκε μεμιάς δίπλα του.

«Τι; Βρήκες τίποτα;»«Δες εδώ». Της έδειξε μπροστά στα πόδια του. Στην άκρη ενός

χαμηλού θάμνου, πάνω σ’ ένα πεσμένο κλαδί, έλαμπε κάτι χρυσό.«Τι είναι;» Η Άννα πλησίασε κι άλλο, ο Ριντ έσκυψε για να το

μαζέψει.«Ένα μανικετόκουμπο», της απάντησε. Άπλωσε την παλάμη του

και της το έδειξε. «Το αναγνωρίζεις;»Ήταν ένα χρυσό ξενόκουμπο, με ένα μικρό κομμάτι όνυχα στο

κέντρο του. Η Άννα κούνησε το κεφάλι διατακτικά.«Δεν ξέρω. Μου φαίνεται ότι κάπου το έχω ξαναδεί, αλλά... στην

πραγματικότητα δε μου είναι γνώριμο». Αναστέναξε. Τόση ώρα έτρεφε την ελπίδα ότι θα έβρισκαν κάποιο στοιχείο, αλλά τώρα που το είχαν βρει δεν είχε βοηθήσει ιδιαίτερα.

Ο Ριντ πρόσεξε την έκφρασή της. «Μην απελπίζεσαι. Τώρα ξέ­ρουμε πού ακριβώς έγινε ο φόνος και ότι ο δολοφόνος έχασε το μανικετόκουμπο του».

«Μα δεν είναι κάτι που θα φανεί χρήσιμο στο χωροφύλακα. Τι θα του πούμε; Το βρήκαμε στο δάσος, αλλά όχι κοντά στα σημεία όπου βρέθηκαν τα πτώματα; Ή ότι διαισθάνθηκα πού έγινε ο φόνος;»

«Όχι. Αλλά τώρα ξέρουμε περισσότερα από πριν». Της χαμογέλα­σε. «Έχουμε έναν, κυριολεκτικά, συνδετικό κρίκο με το δολοφόνο».

«Το ξέρω. Μονάχα που ανησυχώ για τον Κιτ. Μετά τα χτεσινο- βραδινά, δε νομίζω ότι θα σταματήσει αν πρώτα δε βλάψει και τον Κιτ. Πρέπει πάση θυσία να ανακαλύψουμε ποιος είναι. Και σύντομα».

«Θα τον ανακαλύψουμε», τη διαβεβαίωσε ο Ριντ καθώς της έπια­νε το χέρι και το έσφιγγε. «Αλλά, προς το παρόν, επίτρεψέ μου να σε συνοδεύσω στο σπίτι σου. Εκεί θα με καλέσεις να μείνω για δείπνο, κι έτσι εσύ, ο Κιτ κι εγώ θα περάσουμε τη βραδιά μας στύβοντας το μυαλό μας για να λύσουμε το γρίφο».

Η Άννα δεν μπόρεσε να μη χαμογελάσει -αυτή ήταν άλλωστε και η πρόθεση του Ριντ. «Εντάξει», του είπε.

266 C a n d a c e C a m p

Ακολούθησαν πράγματι το σχέδιο του Ριντ. Γύρισαν στο Χόλκομ και δείπνησαν μαζί με τον Κιτ. Έπειτα πέρασαν στο καθιστικό κι έπιασαν συζήτηση για την πρόοδο των ερευνών τους. Ο Κιτ έμεινε άλαλος ακούγοντας όσα του αποκάλυψαν για το λόρδο Ρότζερ ντε Γουίντερ.

«Ο παππούς μας;» ρώτησε σαστισμένος. «Θ’ αστειεύεστε!»«Δε νομίζω ότι είναι ώρα για αστεία», του είπε η Άννα. «Είναι

αλήθεια. Το παραδέχτηκε η υπηρέτρια που πήγαμε και συναντήσα­με, το ομολόγησε και ο Νικ Πέρκινς. Βοήθησαν τη λαίδη Φιλίππα να το κρύψει απ’ όλους».

«Δεν μπορώ να το πιστέψω».«Αυτό που με ανησυχεί περισσότερο είναι ότι ο θείος μας έμενε

σ’ αυτό το σπίτι για πολλά χρόνια. Ζούσε όταν συνέβησαν όλα αυ­τά... Ήταν αρκετά μεγάλος ώστε να καταλαβαίνει τι γινόταν. Ίσως τα συγκεκριμένα γεγονότα να επέδρασαν στην τρέλα του».

«Ο θείος Τσαρλς δεν είναι έτσι», διαφώνησε ο Κιτ. «Όπως περι­γράφεις το λόρδο Ρότζερ...»

«Σύμφωνοι. Αλλά κανείς μας δεν ξέρει τι ακριβώς συμβαίνει στο μυαλό του. Είναι πολύ πιθανόν να είχε δει τις μάσκες, να είχε διαβάσει τα ημερολόγια. Αποκλείεται να ανέπτυξε μια παρόμοια εμμονή;»

«Μοιάζει με το είδος της ψευδαίσθησης που έχει ο θείος Τσαρλς, όμως δεν έχω ακούσει ποτέ τίποτα σχετικό στα παραληρήματά του. Όλο του το πρόβλημα είναι με τη βασίλισσα που θέλει να τον ξεκά­νει για να μην της πάρει το θρόνο, επειδή αυτός είναι ο πραγματικός διάδοχος». Κοίταξε τον Ριντ. «Αυπάμαι που σε μπλέκουμε σ’ όλα αυτά».

«Μη λυπάσαι. Έχω μιλήσει στην Άννα για τους αμέτρητους ιδι­όρρυθμους συγγενείς μου».

Η Άννα του έριξε μια ζεστή ματιά. Την ευχαριστούσε πολύ που έβλεπε τον Ριντ με τον Κιτ να συζητάνε με τόση άνεση. Και καθώς άφησε λίγο το μυαλό της να ξεφύγει σε μια ευχάριστη ονειροπό­

Η ΚΑΤΑΡΑΤΟΥ ΓΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ 267

ληση, σκέφτηκε ότι θα μπορούσαν να γίνουν φίλοι οι δυο τους. Αν μόνο ήταν διαφορετικά τα πράγματα...

Η βραδιά έφτασε στο τέλος της. Ο Ριντ έφυγε για το σπίτι του, η Άννα ανέβηκε στο δωμάτιό της και άφησε τον αδερφό της να κάνει την πρώτη νυχτερινή βάρδια στη φύλαξη του σπιτιού, μαζί με τους υπηρέτες.

Έβρεχε. Το έδαφος ήταν μουσκεμένο και γλιστερό, χοντρές σταγό­νες χτυπούσαν στα φύλλα των δέντρων κι έπειτα κατρακυλούσαν στο χώμα. Εκείνη περπατούσε στο δάσος. Όλα γύρω της ήταν ήρεμα και γκρίζα, με την ασημένια λάμψη που συναντά κανείς μια βροχερή μέρα κάτω από τις φυλλωσιές.

Μπροστά της είδε έναν άντρα πεσμένο χάμω, ακίνητο, με το πρό­σωπο στραμμένο προς τον ουρανό. Η βροχή μαστίγωνε το πρόσωπό του, το νερό κυλούσε στα μάγουλά του, κι αυτός ούτε που σάλευε. Τον πλησίασε. Ο φόβος τής έσφιγγε το λαιμό.

Στάθηκε από πάνω του και τον κοίταξε. Το πρόσωπό του ήταν χλομό και ήρεμο σαν των νεκρών, οι σταγόνες της βροχής μαζεύο­νταν στις βλεφαρίδες του, έσταζαν από τα μαλλιά του.

«Όχι!» Το ουρλιαχτό της έσχισε σαν λεπίδα το δάσος.

«Όχι!» Η Αννα πετάχτηκε και άνοιξε τα μάτια της. Το όνειρο ήταν τόσο ζωντανό, που για μια στιγμή δεν ήξερε πού βρισκόταν. Η καρ­διά της βροντούσε στο στήθος της σαν να ήταν έτοιμη να εκραγεί. Είχε παγώσει από τον τρόμο. Ο Ριντ ήταν νεκρός!

Παραμέρισε τα σκεπάσματα και σηκώθηκε από το κρεβάτι. Άνα­ψε ένα κερί με χέρια που έτρεμαν κι έπειτα έτρεξε στην ντουλάπα της. Έπρεπε να πάει σ ’ εκείνον. Έπρεπε να δει! Ίσως να μην ήταν ακόμα πολύ αργά!

Με παγωμένα δάχτυλα, διάλεξε ένα απλό φόρεμα που κούμπωνε μπροστά και ήταν εύκολο να το φορέσει μόνη της. Έβγαλε τη ρόμπα της και ντύθηκε, φόρεσε τις παντόφλες της. Βγήκε βιαστικά από το δωμάτιο και κατέβηκε τρέχοντας τη σκάλα, με τα λυμένα μαλλιά της να ανεμίζουν αχτένιστα στην πλάτη της. Ανοιξε την πόρτα και βγήκε στην αυλή. Η πρώτη της σκέψη ήταν να τρέξει με τα πόδια

268 C a n d a c e C a m p

μέχρι το Γ ουίντερσετ, αλλά το μυαλό της λειτουργούσε σωστά, κι έτσι απόδιωξε την ιδέα. Θα πήγαινε πιο γρήγορα με το άλογο.

Κόντευε να ξημερώσει. Έβλεπε το χάραμα στην ανατολή, αν και ο ήλιος δεν είχε φανεί ακόμα στον ορίζοντα. Τα πουλιά είχαν αρχίσει να ξυπνούν και να τιτιβίζουν στα δέντρα, αλλά οι στάβλοι είχαν σκοτάδι, αφού οι ιπποκόμοι δεν είχαν πιάσει ακόμα δουλειά. Μπήκε μέσα, πήγε γρήγορα στο παχνί της φοράδας της και βούτηξε τα χαλινάρια από ένα κρεμαστάρι στον τοίχο. Εκείνη τη στιγμή κα­τέβηκε από τους κοιτώνες που βρίσκονταν πάνω από τους στάβλους ένας ιπποκόμος.

«Δεσποινίς!» φώναξε, τρέχοντας κοντά της. Τα μαλλιά του ήταν ακόμα ανακατεμένα από τον ύπνο, το πουκάμισό του κρεμόταν έξω από το παντελόνι του. «Τι έγινε;»

«Σέλωσέ μου το άλογο», του είπε, δίνοντάς του τα γκέμια.«Τώρα;» τη ρώτησε έκπληκτος.«Ναι! Τώρα! Βιάσου!»Ο νεαρός σάστισε, αλλά έσπευσε να εκτελέσει τη διαταγή. Πέ­

ρασε τα χαλινάρια στη φοράδα και τη σέλωσε, ενώ η Άννα περίμενε ανυπόμονα, βηματίζοντας πάνω κάτω στον κεντρικό διάδρομο των στάβλων.

«Μα πρέπει να σας συνοδεύσει κάποιος από εμάς», είπε ο ιππο­κόμος καθώς της πήγαινε τη φοράδα της. «Δε θα βγείτε μόνη σας, έτσι; Ο κύριος Κιτ είπε...»

«Εγώ φεύγω τώρα!» είπε εκείνη αποφασιστικά. «Βοήθησέ με ν ’ ανέβω. Αν θέλεις, έλα μαζί μου, αλλά δεν μπορώ να καθυστερήσω».

Ο νεαρός ιπποκόμος, που ήταν μαθημένος να υπακούει στα αφε­ντικά του, τη βοήθησε να ανέβει στη ράχη της φοράδας χωρίς να φέ­ρει αντίρρηση, κι έπειτα στάθηκε κι έξυνε το κεφάλι του προβλημα­τισμένος, ενώ την παρακολουθούσε να βγαίνει από τους στάβλους.

Η Άννα πήρε τον συντομότερο δρόμο για το Ε ουίντερσετ, μέσα από τα λιβάδια, νιώθοντας ανακούφιση που είχε αρχίσει πια να φω­τίζει. Είχε αφεθεί στον γρήγορο καλπασμό του αλόγου της, αφού το μόνο που την απασχολούσε ήταν να φτάσει στον Ριντ. Έκοψε από το στενό χωμάτινο μονοπάτι, διέσχισε το λιβάδι, πήδηξε μια χαμηλή πέτρινη μάντρα και κατευθύνθηκε προς το Γ ουίντερσετ. Η εικόνα του άψυχου, παγωμένου προσώπου του Ριντ στοίχειωνε τη σκέψη

Η ΚΑΤΑΡΑΤΟΥ ΓΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ 2 69

της. Είχε φανεί τόσο ανόητη... μα τόσο ανόητη. Είχε ρίξει όλη την προσοχή της στον Κιτ, και δεν είχε σκεφτεί καθόλου τον Ριντ. Όμως κινδύνευε κι αυτός όσο οι υπόλοιποι, μπορεί και περισσότερο, αφού είχε αναμειχθεί ενεργά στην έρευνα των φόνων.

Ο ήλιος ξεμύτιζε στον ορίζοντα τη στιγμή που έφτανε στο Γ ου­ίντερσετ. Το σπίτι ήταν ήσυχο, αν και στους στάβλους υπήρχε ήδη κάποια δραστηριότητα. Ένας ιπποκόμος έβγαλε ξαφνιασμένος το κεφάλι του από την πόρτα των στάβλων και προχώρησε προς το μέ­ρος της μόλις την είδε να κατεβαίνει από το άλογό της. Εκείνη του έδωσε τα χαλινάρια κι έτρεξε προς την κύρια είσοδο. Βάλθηκε να χτυπάει επίμονα το ρόπτρο, ώσπου ένας υπηρέτης άνοιξε την πόρτα.

«Ο Ριντ! Πού είναι ο Ριντ;» κραύγασε, προσπερνώντας τον ξαφ­νιασμένο άντρα για να μπει στον προθάλαμο.

«Ε... στο υπνοδωμάτιό του, φαντάζομαι, δεσποινίς», απάντησε ο υπηρέτης, αλλά συνειδητοποίησε ότι μιλούσε στην πλάτη της Άν­νας, η οποία ανέβαινε ήδη τη σκάλα.

«Δεσποινίς!» της φώναξε εκείνος σκανδαλισμένος κι άρχισε να τρέχει πίσω της.

«Ριντ!» φώναξε η Άννα μόλις έφτασε στο διάδρομο του επάνω ορόφου. Κοίταξε γύρω της, αφού δεν ήξερε ποιο ήταν το δωμάτιό του. Χωρίς να σταματάει να φωνάζει το όνομά του, άρχισε να ανοί­γει τη μια πόρτα μετά την άλλη. Ο υπηρέτης την ακολουθούσε ανα­στατωμένος και την παρακαλούσε να σταματήσει, να τον αφήσει να την αναγγείλει πρώτα. Την επόμενη στιγμή, μια πόρτα άνοιξε στο τέρμα του διαδρόμου και βγήκε ο Ριντ.

«Άννα!» Προφανώς είχε ντυθεί βιαστικά, αφού φορούσε μόνο το παντελόνι του κι ένα πουκάμισο που κρεμόταν ξεκούμπωτο, ενώ τα μαλλιά του ήταν μπερδεμένα από τον ύπνο. «Τι συμβαίνει; Τι έγινε;»

Έτρεχαν ο ένας προς το μέρος του άλλου. Η Άννα ρίχτηκε στην αγκαλιά του. «Ριντ! Ω Ριντ! Δόξα τω ©εώ! Φοβήθηκα τόσο πολύ για σένα».

Ο Ριντ την κράτησε σφιχτά πάνω του, κάνοντας νόημα στον απο­σβολωμένο υπηρέτη να φύγει. Ο άντρας υπάκουσε, αν και απρόθυμα.

«Φοβήθηκες για μένα;» ρώτησε την Άννα απορημένος. Την οδή­γησε στο δωμάτιό του κι έκλεισε την πόρτα. «Γιατί φοβήθηκες; Πες μου».

2 7 0 C a n d a c e C a m p

«Σε είδα!» του φώναξε, κάνοντας ένα βήμα πίσω για να κοιτάξει ερευνητικά το πρόσωπό του, λες και δεν μπορούσε να πιστέψει ότι ήταν σώος κι αβλαβής, παρ’ ότι στεκόταν μπροστά της ολοζώντανος.

«Με είδες; Τι εννοείς;»«Στο όνειρό μου. Σε είδα ξαπλωμένο στο δάσος, μέσα στη βρο­

χή, νεκρό. Ήσουν ωχρός, μαρμαρωμένος. Ω Ριντ, τρόμαξα τόσο πο­λύ !» Έπεσε πάλι στην αγκαλιά του, τύλιξε τα μπράτσα της γύρω από τη μέση του, κρατήθηκε σφιχτά πάνω του. «Νόμιζα πως πέθανες. Δεν ξέρω τι θα έκανα αν πέθαινες».

Σήκωσε το κεφάλι της και τον κοίταξε. Τα μάτια της ήταν τερά­στια και σκουρογάλανα, λαμπύριζαν από τα δάκρυα. Τα μάγουλά της ξαναμμένα. Τα μαλλιά της κρέμονταν στην πλάτη της ατημέλη­τα και ανάστατα από τον αέρα.

Ο Ριντ ένιωσε να του κόβεται η ανάσα. Ποτέ άλλοτε δεν του είχε φανεί πιο ποθητή.

«Ω Ριντ...» είπε η Άννα ξέπνοα, κλείνοντας το πρόσωπό του στα χέρια της.

Μεμιάς αισθάνθηκε την τραχιά υφή της αξύριστης επιδερμίδας του και ξαφνικά συνειδητοποίησε ότι το πουκάμισό του ήταν ανοι­χτό, αφήνοντας εκτεθειμένο το γυμνό στέρνο, την κοιλιά του. Η καρδιά της άρχισε να χτυπάει ακόμα πιο γρήγορα, κάθε νεύρο του κορμιού της ζωντάνεψε. Ένιωσε τη θέρμη του προσώπου του στις παλάμες της και μαζί τα δικά της σωθικά να λιώνουν.

Ανασηκώθηκε με κομμένα τα γόνατα στις μύτες των ποδιών της και του χαμήλωσε το κεφάλι για να συναντήσει τα χείλη της.

18

Τ ο στόμα του Ριντ αντάμωσε με απληστία το δικό της. Όλο το πά­θος που χαλιναγωγούσαν τόσο καιρό ξεχείλισε από μέσα τους, απο- τινάσσοντας κάθε έννοια κοσμιότητας και καθήκοντος. Καμιά σκέ­ψη δε χωρούσε τώρα ανάμεσά τους, κανένα άλλο συναίσθημα εκτός από τον ξέφρενο πόθο τους.

Ο Ριντ την ανασήκωσε κι άλλο, πίεσε το κορμί της στο δικό του, κι εκείνη ένιωσε τη λαχτάρα του, την έξαψη που ξεχυνόταν σαν λά­βα από το κορμί του και την κατέκλυζε. Τη φίλησε άγρια, τα χέρια του διέτρεξαν την πλάτη της, βυθίστηκαν στους γλουτούς της και τη μετακίνησαν έτσι ώστε να νιώσει τον σκληρό ανδρισμό του.

Η δική της ανάγκη έμοιαζε με λιμασμένο θηρίο που πάλευε με νύχια και με δόντια να απελευθερωθεί από τα χρόνια δεσμά του για να κορέσει την πείνα του. Τύλιξε τα χέρια της στο λαιμό του Ριντ ανταποδίδοντας το φιλί του.

Παραδομένοι στον ίλιγγο του πάθους τους, κατευθύνθηκαν χω­ρίς να βλέπουν προς το κρεβάτι, χωρίς να αποχωρίζονται σπιθαμή ο ένας τον άλλον. Ενώ ο Ριντ καταπιανόταν με τα κουμπιά του φο­ρέματος της, η Άννα γλίστρησε τα χέρια της μέσα από το πουκά­μισό του, τα άφησε να περιπλανηθούν ηδονικά στη γυμνή αντρική επιδερμίδα. Η αίσθηση της σάρκας του στα δάχτυλά της, το απαλό δέρμα και οι ελαφρά σκληρές τρίχες του τροφοδότησαν ακόμα πε­ρισσότερο την ένταση της φλόγας της.

Ένιωθε ότι δεν μπορούσε να αναπνεύσει κανονικά, νόμιζε ότι δε θα άντεχε άλλο χωρίς να τον αγγίξει, χωρίς να τον φιλήσει παντού. Τον ήθελε με μια απόγνωση που δεν είχε ξανανιώσει ποτέ, που δεν περίμενε ποτέ ότι θα ένιωθε, με μια αναντίρρητη ανάγκη που έπρε­

2 7 2 C a n d a c e C a m p

πε πάση θυσία να ικανοποιηθεί. Ήθελε να τον γνωρίσει, να τον νιώ­σει μέσα της, να γίνει δική του με τον πιο ουσιώδη τρόπο.

«Αγάπησέ με...» ψέλλισε, σέρνοντας τα νύχια της στην πλάτη του μέσα από το πουκάμισο.

Ο Ριντ τινάχτηκε στο άγγιγμά της κι ένα βογκητό τού ξέφυγε. «Ναι...» Τη φίλησε αισθησιακά. «Ναι».

Της ξεκούμπωσε τα τελευταία κουμπιά όπως όπως και τράβηξε το φόρεμα από τα μπράτσα της. Πάνω στη βιασύνη της να ντυθεί, η Άννα δεν είχε φορέσει όλα τα μεσοφόρια της, παρά μόνο τη μακριά κιλότα και την καμιζόλα της. Ο Ριντ έμεινε να κοιτάζει το λυγερό κορμί της, που το κάλυπταν πλέον μόνο αυτά τα δύο απλά βαμβακε­ρά εσώρουχα. Τα στήθη της φούσκωναν πάνω από το ντεκολτέ της καμιζόλας, φιλντισένια και χυμώδη. Μια μπούκλα από τα μαλλιά της έπεφτε στους ώμους της, σκέπαζε το στήθος της. Το θέαμα αυτό αρκούσε για να φτάσει τον πόθο του σε πρωτόγνωρο σημείο.

Ήθελε να την κάνει δική του αμέσως, να τη χορτάσει μεμιάς ολό­κληρη, αλλά συγχρόνως ήθελε να χασομερήσει, να γευτεί σιγά σιγά τη νοστιμιά της σάρκας της. Λαχταρούσε να την πνίξει στα φιλιά, να σύρει νωχελικά τα χέρια του στην απαλή επιδερμίδα της, να διε­γείρει κάθε κύτταρο του κορμιού της ώστε να τον ζητήσει αχόρταγα. Και ταυτόχρονα ήθελε να βυθιστεί στο σώμα της χωρίς καθυστέρη­ση, να φτάσει στην εκρηκτική κορύφωση του δικού του πόθου.

Έπιασε απαλά την μπούκλα της και άφησε τα δάχτυλά του να γλιστρήσουν γύρω της, να παίξουν με τα μαλλιά της αγγίζοντας ανά­λαφρα τη μεταξένια επιδερμίδα του στήθους της, και διαπίστωσε ότι κι ο ίδιος έτρεμε από τη λαχτάρα του. Της έριξε την μπούκλα πίσω από τον ώμο κι έσκυψε για να ακουμπήσει τα χείλη του στην τρυφερή κορυφή του στήθους της, που τον προσκαλούσε. Γέμισε τα ρουθούνια του με το άρωμά της, με το ανεπαίσθητο ίχνος της κολόνιας της. Κι ύστερα το στόμα του άρχισε να μοιράζει φιλιά, η άκρη της γλώσσας του να διαγράφει βασανιστικούς κύκλους πάνω στην τρεμάμενη σάρκα.

Έλυσε το φιόγκο της καμιζόλας κάτω από τα στήθη της και χαλά­ρωσε την κορδέλα που συγκρατούσε το ντεκολτέ της, ανοίγοντας το εσώρουχό της. Έπειτα απομάκρυνε προς τα πίσω το ύφασμα, απο­καλύπτοντας τις πλούσιες ολόλευκες καμπύλες. Έκλεισε τα στήθη

Η ΚΑΤΑΡΑΤΟΥ ΓΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ 273

της στις παλάμες του, απολαμβάνοντας την αντίθεση της μαργα­ριταρένιας επιδερμίδας με τα ηλιοκαμένα χέρια του. Οι ρώγες της σκλήρυναν κάτω από το τολμηρό βλέμμα του, κι όταν τις άγγιξε με τους αντίχειρές του, η διέγερσή της μεγάλωσε.

«Είσαι πανέμορφη», μουρμούρισε κι έσκυψε για να φιλήσει ακό­μα μια φορά τις θηλές της, πριν περάσει τα χέρια του στους γοφούς της για να τη σηκώσει ακόμα πιο ψηλά και να απολαύσει έτσι καλύ­τερα την επαφή με τα στήθη της, να μπορέσει να κλείσει στο στόμα του τη ρώγα που το χάδι των χειλιών και της γλώσσας του είχε ερε­θίσει αφάνταστα.

Η Άννα έτρεμε από την ευχαρίστηση που της πρόσφερε το άγγιγ­μά του, οι αισθήσεις της βομβάρδιζαν το κορμί της σε κάθε ανάσα του. Η γυναικεία φύση της καιγόταν στην πυρκαγιά της έκστασης, η ηδονή συσσωρευόταν ανάμεσα στους μηρούς της. Χωρίς να μπορεί πλέον να ελέγξει τα βογκητά της, έσερνε ανυπόμονα τα χέρια της στους ώμους και στην πλάτη του, αρπαζόταν από τα μαλλιά του.

Ποτέ άλλοτε δεν είχε νιώσει τόσο ορμητικές τις ριπές του πόθου. Ενός πόθου επίμονου, που μεγάλωνε διαρκώς ανάμεσα στα πόδια της και την έκανε να αδημονεί για μια ολοκλήρωση που μόνο ο Ριντ μπορούσε να της προσφέρει. Έτσι όπως την είχε σηκώσει, τύλιξε τα πόδια της γύρω του και πίεσε το φύλο της πάνω στο δικό του.

Ένας ήχος ανάμεσα σε βογκητό και γέλιο ξέφυγε από τον Ριντ. «Πρόσεχε, ομορφιά μου...» Της ακούμπησε τα πόδια πάλι στο πά­τωμα και την απάλλαξε τελείως από την καμιζόλα. Έπειτα έλυσε το φιόγκο της κιλότας της και άφησε τα χέρια του να γλιστρήσουν μέσα, να απομακρύνουν το εσώρουχο από τους γλουτούς της και να το κατεβάσουν, σωριάζοντάς το στα πόδια της.

Η Άννα γράπωσε με τη σειρά της το πουκάμισό του και το έσπρω­ξε πίσω στους ώμους του. Έπειτα τα χέρια της πήγαν στο παντελόνι του κι αναζήτησαν με απειρία τα κουμπιά που το συγκρατούσαν.

«Κάν’ το εσύ», του είπε με φωνή που έτρεμε. «Εγώ είμαι αδέξια».«Το απολαμβάνω έτσι όπως το κάνεις», της είπε χαμογελώντας.Σαν απάντηση, η Άννα του χάρισε ένα αυθάδικο χαμόγελο και

βύθισε με τόλμη το χέρι της μέσα στο παντελόνι του. Ο Ριντ βό- γκηξε και συγκρότησε μια βλαστήμια. Όταν όμως εκείνη άρχισε να αποτραβιέται, έβαλε αποφασιστικά το χέρι του πάνω στο δικό της.

2 7 4 C a n d a c e C a m p

«Όχι, συνέχισε».Ξαφνιασμένη και η ίδια με το θάρρος της, έκανε ό,τι της είπε. Το

ένα χέρι της συνάντησε τον σκληρό ανδρισμό του και τον κύκλωσε. Το άλλο σύρθηκε στη μέση του και τράβηξε κάτω το παντελόνι του γλιστρώντας τα δάχτυλά της στα κουμπιά. Μόλις τον άκουσε να κρατάει την ανάσα του, η Άννα ερεθίστηκε ακόμα πιο πολύ. Αισθα­νόταν τη σάρκα του να πάλλεται στο χέρι της και η διέγερσή της γιγαντωνόταν.

Ο Ριντ την άρπαξε από τους ώμους και τη φίλησε, το στόμα του απαίτησε το δικό της, ενώ εκείνη συνέχιζε να τον χαϊδεύει. Τα χείλη του κόλλησαν στα δικά της, η γλώσσα του αναζήτησε τη δική της. Τύλιξε τα μπράτσα του γύρω της, η σάρκα του έκαψε τη δική της, τα κορμιά τους δεμένα κύλησαν στο κρεβάτι.

Καθώς τη φιλούσε ξανά και ξανά, το χέρι του σύρθηκε ανάμεσα στους μηρούς της, βρήκε την τρυφερή της σάρκα, που ήταν υγρή και γλιστρούσε από τον πόθο. Βάλθηκε να τη χαϊδεύει, τα δάχτυλά του σάλευαν απαλά, επιδέξια, την εξερευνούσαν και τη συνάρπα­ζαν. Η Άννα βύθισε τα νύχια της στους γλουτούς του, παραδομένη στην ανάγκη της, που είχε γίνει πια αφόρητη. Είπε ασθμαίνοντας το όνομά του, χαμένη στη δίνη των ίδιων της των αισθήσεων.

Εκείνος της χώρισε τότε τους μηρούς, χώθηκε ανάμεσά τους κι άρχισε να βυθίζεται αργά, προσεκτικά στο μονοπάτι που του ανοι­γόταν. Η Άννα άφησε ένα βογκητό, μα ένιωσε μονάχα δέος και κα­νένα φόβο όσο εκείνος έμπαινε μέσα της. Και παρά τον οξύ αλλά σύντομο πόνο, το πάθος της γινόταν όλο και πιο έντονο σε κάθε ώθησή του.

Έτσι όπως ο Ριντ σάλευε μέσα της, τύλιξε μπράτσα και μηρούς γύρω του, νιώθοντας να δονείται από την ανάγκη που ζητούσε επει­γόντως να ικανοποιηθεί. Κάτι θέριευε μέσα της, κάτι άγνωστο και γλυκό και συγχρόνως ανυπόφορα έντονο. Γαντζώθηκε από την πλά­τη του, λυγμοί ξέφευγαν πια από τα χείλη της καθώς η λαχτάρα για ολοκλήρωση γινόταν ασφυκτική. Και ο Ριντ τάχυνε τώρα το ρυθμό του, παλλόταν μέσα της, έσπρωχνε όλο και πιο γρήγορα, όλο και πιο βίαια, κι εκείνη τον ακολουθούσε, τον ακολουθούσε...

Ώσπου μια έκρηξη ηδονής συντελέστηκε μέσα της, την αιφνιδί­ασε και την κατέκλυσε με την πιο ισχυρή αίσθηση που υπήρχε, μια

Η ΚΑΤΑΡΑΤΟΥ ΓΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ 275

αίσθηση αδιανόητα και πρωτόγνωρα γλυκιά, ερωτική και απελευ­θερωτική. Ο Ριντ κραύγαζε και τιναζόταν καθώς έφτανε κι εκείνος στην κορύφωση, καταρρέοντας τελικά επάνω της.

Έμειναν έτσι για λίγο, εξαντλημένοι, πλήρεις. Έπειτα ο Ριντ κύ­λησε δίπλα της, πέρασε τα μπράτσα του γύρω της και την ξάπλωσε πάνω στο στέρνο του. Ζαλισμένη ακόμα από τον οργασμό της, η Άννα έμεινε μουδιασμένη να ακούει τους χτύπους της καρδιάς του Ριντ, που σιγά σιγά ηρεμούσαν. Δεν μπορούσε να του μιλήσει, δεν μπορούσε καν να σκεφτεί- ήταν χαμένη στην ηδονή που είχε συ­γκλονίσει το κορμί της.

Μετά, προς μεγάλη της έκπληξη, το χέρι του άρχισε να κινείται ξανά πάνω της, να τη χαϊδεύει στην πλάτη και στους γοφούς, τα δάχτυλά του να ξεσηκώνουν πάλι τη σάρκα της. Σαστισμένη, αι- σθάνθηκε τον ανδρισμό του να σαλεύει, αναζητώντας την.

«Πάλι;» τον ρώτησε, κυλώντας στο πλάι για να τον αντικρίσει.Εκείνος χαμογέλασε πλατιά. «Δεν ξέρεις πόσο καιρό το περίμενα».

Απαλά, τη γύρισε ανάσκελα και ανασηκώθηκε στους αγκώνες του. «Αυτή τη φορά θα σε απολαύσω χωρίς καμιά βιασύνη», της έταξε.

Έτσι κι έκανε. Έμεινε για ώρα να την κοιτάζει με τα δάχτυλά του να τη χαϊδεύουν αργόσυρτα. Τη διέγειρε σιγά σιγά, με το απαλό άγγιγμα των χεριών και των χειλιών του να ανάβει ένα ένα τα φιτίλια του πάθους, ώσπου τη ζωντάνεψε πάλι, κάνοντας το κορμί της να τρέμει. Και μόνο όταν από τα χείλη της έβγαιναν διαρκώς βογκητά, όταν τα χέρια της τον άγγιζαν ικετευτικά παροτρύνοντάς τον, μόνο τότε εκείνος διείσδυσε στην απαλή της σάρκα. Μπαινόβγαινε αι­σθησιακά στον καυτό πυρήνα της, κορυφώνοντας τον πόθο τους σε ύψη ανείπωτα, κρατώντας και τους δυο τους επιδέξια στην κόψη της υπέρτατης ολοκλήρωσης, ώσπου πλέον το ερωτικό παιχνίδι τους έγι­νε αβάσταχτο μαρτύριο. Φτάνοντας στα όριά τους, βυθίστηκε μέσα της και ξεπέρασαν μαζί το χείλος της πιο εκστατικής ευδαιμονίας.

Η Άννα άνοιξε τα μάτια. Έμεινε ξαπλωμένη, χορτάτη και ικανοποι­ημένη. Ένιωθε το κορμί της παραδομένο σε μια νωχελική ζεστασιά, εξαργύρωνε μια εκπληκτική αίσθηση. Έκλεισε πάλι τα βλέφαρά της για να απολαύσει λίγο ακόμα τη γεύση της γνήσιας ευτυχίας.

Έπειτα, αφήνοντας ένα στεναγμό, ανακάθισε στο κρεβάτι. Δί­

2 7 6 C a n d a c e C a m p

πλα της, ο Ριντ άνοιξε κι αυτός τα μάτια του και της χαμογέλασε. Το πρόσωπό του ήταν ήρεμο, χαρούμενο, τα μάτια του έλαμπαν.

Με βαριά καρδιά, η Άννα έκανε το βήμα που ήξερε ότι θα διέλυε αυτή την ευτυχία.

«Πρέπει να φύγω», του είπε τρυφερά, και δεν μπόρεσε να αντι- σταθεί στην επιθυμία της να σκύψει και να τον φιλήσει.

Εκείνος την κράτησε από τους ώμους για να γίνει το φιλί τους πιο βαθύ, πιο παρατεταμένο απ’ όσο το είχε υπολογίσει η Άννα. Κι όταν την άφησε, τα μάτια της έλαμπαν και η ανάσα της έβγαινε λίγο ακανόνιστη.

«Μη φύγεις», της ζήτησε σιγανά. «Μείνε εδώ. Έτσι ή αλλιώς, το προσωπικό έχει ήδη σκανδαλιστεί ανεπανόρθωτα. Τι πειράζει λοιπόν να το απολαύσουμε λίγο ακόμα; Δεν υπάρχει πλέον άλλος δρόμος για μας εκτός από το γάμο, που θα αποκαταστήσει κάθε αμαρτία».

«Όχι, σε παρακαλώ. Μην αστειεύεσαι μ’ αυτό το θέμα», του είπε η Άννα καθώς σηκωνόταν από το κρεβάτι για να μαζέψει τα ρούχα της. Ξαφνικά ντράπηκε για τη γύμνια της και στράφηκε βιαστικά για να ντυθεί.

«Δεν αστειεύομαι καθόλου». Η φωνή του Ριντ ακούστηκε επι­φυλακτική. Ανακάθισε, αλλά ένιωσε σε μειονεκτική θέση, οπότε αναζήτησε κι εκείνος το παντελόνι του. «Μπορεί να το είπα ανάλα­φρα, όμως το εννοώ σοβαρά. Θέλω να σε παντρευτώ».

Όταν η Άννα δεν του απάντησε, πήγε και στάθηκε μπροστά της για να την αναγκάσει να τον κοιτάξει. Εκείνη επιχείρησε να γυρίσει από την άλλη για να αποφύγει το βλέμμα του, αλλά ο Ριντ την έπια­σε από τους ώμους και την εμπόδισε.

«Άννα, κοίταξέ με. Μίλα μου. Σου ζητάω να παντρευτούμε».«Δε γίνεται», του είπε γεμάτη θλίψη. «Το ξέρεις πως δε γίνεται».«Όχι, δεν το ξέρω! Όλα γίνονται. Αρκεί να τα κάνουμε. Και σκο­

πεύω εμείς να το κάνουμε σύντομα».«Όχι!» Η Άννα τραβήχτηκε απότομα μακριά του. «Σε παρακα­

λώ, Ριντ... Μην το κάνεις πιο δύσκολο».«Θα το κάνω, διάολε!» ξέσπασε. «Φέρεσαι λες και σου κάνω

κακό, ενώ εγώ σου ζητάω να με παντρευτείς! Θέλω να σ’ αγαπάω και να σε νοιάζομαι για όλη την υπόλοιπη ζωή μας».

Η ΚΑΤΑΡΑΤΟΥ ΓΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ 2 7 7

«Κι εγώ το θέλω!» κραύγασε εκείνη αντικρίζοντάς τον. Δάκρυα γυάλιζαν στα μάτια της. «Αλλά ξέρεις ότι δεν μπορούμε».

«Μπορούμε! Δε δίνω δεκάρα για την οικογένειά σου και την όποια τρέλα μπορεί να κυλάει στο αίμα τους. Σ’ αγαπώ και σε θέλω, με την οικογένειά σου έτσι όπως είναι. Δε σκοπεύω να περάσω την υπόλοιπη ζωή μου όπως έζησα τα τρία τελευταία χρόνια μακριά σου, υποφέροντας, πονώντας για σένα, εξαιτίας του πείσματος και της περηφάνιας σου».

«Δεν είναι πείσμα, ούτε περηφάνια. Κάνω αυτό που πρέπει, κά­νω το σωστό, και το ξέρεις καλά. Απλώς σου αρέσει να παριστάνεις ότι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Όμως υπάρχει!»

«Δεν καταλαβαίνεις. Ξέρω πολύ καλά το πρόβλημα. Αλλά αδια­φορώ. Αρνούμαι να αφήσω να καταστραφούν οι ζωές μας μόνο και μόνο επειδή ο θείος σου είναι παλαβός».

«Δεν επιτρέπεται να βάλεις τέτοιο κακό στην οικογένειά σου, Ριντ! Σκέψου! Οι Μόρλαντ είναι μια από τις πιο ευγενείς, πιο παλιές οικογένειες της χώρας. Πώς θα επιτρέψεις να αναμειχθεί το αίμα σας με το αίμα των Ντε Γουίντερ; Πώς θα επιβάλεις στις επόμενες γενιές μια τέτοια κατάρα;»

«Ε, ας μην κάνουμε παιδιά! Άκουσέ με, Άννα...» Πήγε κοντά της κι έκλεισε τα χέρια της στα δικά του. «Υπάρχουν τρόποι για να μην κάνουμε παιδιά».

«Δεν μπορείς να είσαι σίγουρος».«Διάβολε! Αν το τίμημα είναι να μην ξαναζήσω αυτό που νιώ­

σαμε πριν λίγο, τότε κι αυτό θα το δεχτώ! Σε θέλω γυναίκα μου!»«Ξέρεις πολύ καλά ότι δεν μπορούμε να το αποφύγουμε. Θα

συμβεί ξανά μεταξύ μας. Κι άλλωστε, πρέπει να κάνεις παιδιά. Θα γίνεις καταπληκτικός πατέρας. Το νιώθω. Το ξέρω. Σε έχω δει με τον Κον και τον Άλεξ. Σου αξίζει να έχεις παιδιά».

«Προτιμώ να έχω εσένα», της απάντησε κοφτά.«Μα δεν είναι μόνο τα παιδιά», επέμεινε η Άννα. «Η τρέλα εκδη­

λώνεται σε μεγάλη ηλικία. Παρ’ ότι ο θείος μου είχε δείξει κάποια αμυδρά σημάδια στα είκοσι του, η κατάστασή του επιδεινωνόταν διαρκώς με τα χρόνια. Μπορεί κάλλιστα να συμβεί και σ’ εμένα. Μπορεί να χάσω τα λογικά μου, Ριντ, και τότε θα είσαι υποχρεω­

wWw.GreekLeech.info

wWw.GreekLeech.info

278 C a n d a c e C a m p

μένος να ζεις με μια τρελή. Δεν μπορώ να σου το κάνω αυτό. Δεν αντέχω στη σκέψη ότι θα με βλέπεις έτσι».

«Κι εγώ δεν αντέχω να ζω χωρίς εσένα», της αντιγύρισε ο Ριντ. «Θέλω να είμαι μαζί σου σ’ όλη την υπόλοιπη ζωή μου. Κι αν είναι γραφτό να τρελαθείς, και πάλι θα ζω μαζί σου κι ας είσαι τρελή!»

«Μα θα είναι μισή ζωή!» διαμαρτυρήθηκε η Άννα.«Προτιμώ να ζήσω μισή ζωή μαζί σου παρά ολόκληρη με μια

άλλη γυναίκα. Να πάρει η οργή! Σ’ αγαπώ, Άννα! Και είμαι πρό­θυμος να υποστώ τα πάντα». Τα μάτια του άστραφταν από θυμό. «Νομίζω πως αυτό είναι που φοβάσαι. Ότι εσύ δε μ’ αγαπάς τόσο ώστε να με παντρευτείς».

«Αυτό δεν είναι αλήθεια!» ξέσπασε εκείνη. «Σ’ αγαπώ πιο πολύ από καθετί. Πιο πολύ κι από τη ζωή μου την ίδια! Σ ’ αγαπώ από τα βάθη της ψυχής μου». Άυγμοί είχαν σταθεί στο λαιμό της, την έπνιγαν, τα λόγια έβγαιναν με δυσκολία. «Γι’ αυτό και δε θα σε παντρευτώ!» κατέληξε, έκανε μεταβολή και βγήκε τρέχοντας από το δωμάτιο.

«Ανάθεμα!» Ο Ριντ έπιασε το κοντινότερο αντικείμενο, μια μι­κρή λάμπα, και την πέταξε με δύναμη στον απέναντι τοίχο. Στάθηκε έτσι για μια στιγμή και μετά έτρεξε πίσω της.

Η Άννα κατέβαινε ήδη τη σκάλα, κι ο Ριντ την ακολούθησε αδια­φορώντας για τα γεμάτα περιέργεια βλέμματα των υπηρετών, πολ­λοί από τους οποίους θεώρησαν εκείνη τη στιγμή απαραίτητο να κάνουν κάποια δουλειά εκεί κοντά. «Άννα! Περίμενε!»

Η Άννα δε σταμάτησε. Όρμησε έξω από την κύρια είσοδο, κι όταν πια ο Ριντ έφτασε στην πόρτα, είχε ανέβει ήδη στο άλογό της. Έτσι όπως γύρισε το κεφάλι της για να τον κοιτάξει, εκείνος είδε τα δάκρυα που κυλούσαν στο πρόσωπό της. Μετά η Άννα κέντρισε το άλογό της και ξεμάκρυνε, αφήνοντάς τον πίσω.

Όταν έφτασε στο σπίτι της, ο θυμός που την είχε στηρίξει στην αρχή είχε ξεθυμάνει τελείως, αφήνοντας στη θέση του ένα οδυνηρό κενό. Ήξερε ότι έπρεπε να πάψει να βλέπει τον Ριντ. Ήταν μια κατάσταση ανυπόφορη. Ζούσε μέσα σε μια αυταπάτη, πίστευε ότι θα μπορούσε να είναι μαζί του, να απολαμβάνει την παρέα του, χωρίς όμως να υποκύψει στα πάθη της. Αλλά στάθηκε αδύνατον. Ούτε μπορούσε

Η ΚΑΤΑΡΑ ΤΟΥ ΓΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ 2 7 9

να τον παντρευτεί. Παρά τα όσα της είχε πει εκείνος, θα ήταν λάθος και ανέντιμο εκ μέρους της να τον δεσμεύσει για μια ζωή με μια γυναίκα που κινδύνευε να εκδηλώσει τρέλα, που δε θα μπορούσε να του χαρίσει παιδιά. Του άξιζε καλύτερο μέλλον. Μια καλύτε­ρη ζωή που θα μπορούσε να του την προσφέρει μια άλλη γυναίκα. Προσπάθησε να παραβλάψει τη ζήλια που την κατέτρωγε όταν τον σκεφτόταν παντρεμένο με κάποια άλλη, πιο κατάλληλη γυναίκα. Το γεγονός ότι ο Ριντ δεν μπορούσε να σκεφτεί λογικά δεν ήταν δικαιολογία για να μη φανεί κι εκείνη λογική. Αντίθετα, όφειλε να τον προφυλάξει, όπως έπρεπε να προφυλάξει και τον εαυτό της. Να φανεί συνετή και για τους δυο τους.

Όταν έφτασε στο σπίτι της, ανέβηκε κατευθείαν στο δωμάτιό της και ρίχτηκε στο κρεβάτι για να μπορέσει να λυτρωθεί με το κλάμα. Έπειτα σηκώθηκε, έπλυνε το πρόσωπό της και κάλεσε την Πένι για να της ετοιμάσει το μπάνιο της.

Αφού μούλιασε αρκετά, ντύθηκε και άφησε την καμαριέρα της να της χτενίσει τα μαλλιά. Στη συνέχεια κατέβηκε κάτω για να κατα­πιαστεί με τα καθήκοντά της. Της ήταν πολύ δύσκολο να συγκεντρω­θεί, όλα τα θέματα του νοικοκυριού ξαφνικά της φαίνονταν εντελώς ανούσια.

Μέσα της ήλπιζε ότι ο Ριντ θα εμφανιζόταν. Δεν ήταν ο τύπος του άντρα που τα παρατούσε εύκολα. Της ήταν αδύνατον να φα­νταστεί πώς θα συνέχιζε να τον αρνείται, τη στιγμή που όλο της το είναι λαχταρούσε να δεχτεί αυτό που της πρόσφερε. Πού θα έβρι­σκε τη δύναμη να στερήσει κι από τους δυο τους την ευτυχία που αποζητούσαν;

Αργά το ίδιο απόγευμα, βυθισμένη καθώς ήταν στις μελαγχο­λικές σκέψεις της, στεκόταν στο παράθυρο και κοιτούσε τον κήπο, όταν είδε μια σιλουέτα να διασχίζει τα δέντρα και να κατευθύνεται προς το σπίτι. Η ατμόσφαιρα έξω ήταν γκρίζα και ζοφερή σαν τη διάθεσή της, κι η ελαφριά ομίχλη που είχε πέσει δεν τη βοηθούσε να διακρίνει ποιος ήταν. Πλησίασε κι άλλο το τζάμι, με το στομάχι της να σφίγγεται. Ο άντρας σταμάτησε στις παρυφές του κήπου και κοίταξε αβέβαια προς το σπίτι. Τα μάτια της Άννας άνοιξαν διάπλα­τα. Ήταν ο Άρθουρ Μπράντμπερι, ο πιστός υπηρέτης του θείου της.

280 C a n d a c e C a m p

Βγήκε βιαστικά από το δωμάτιο και πήγε στο γραφείο του αδερ­φού της. «Κιτ. Ήρθε ο Άρθουρ».

«Ποιος;» Ανασήκωσε το κεφάλι από τα χαρτιά του κι έσμιξε τα φρύδια του.

«Ο Άρθουρ Μπράντμπερι».«Τι θέλει εδώ;»«Δεν ξέρω. Αλλά σίγουρα θα είναι κάτι σημαντικό, για να αφή­

σει...»«Ναι, έχεις δίκιο».Ο Κιτ σηκώθηκε. Όσο εργαζόταν φορούσε μόνο το πουκάμισό

του, όμως τώρα έπιασε το ελαφρύ γκρίζο σακάκι του από το μπρά­τσο της καρέκλας απέναντι από το γραφείο του και το φόρεσε, ενώ ακολουθούσε την Άννα έξω από το δωμάτιο. «Πού είναι;»

«Τον είδα στα δέντρα, στην άκρη του κήπου. Μάλλον περιμένει να βγει έξω κάποιος από μας».

Η Άννα πήρε το καθημερινό μπονέ της από το πορτμαντό που ήταν δίπλα στην πίσω πόρτα και το φόρεσε πρόχειρα ενώ έβγαιναν έξω και διέσχιζαν τον κήπο. Καθώς πλησίαζαν στα δέντρα, διέκρινε καθαρά τη μεγαλόσωμη σιλουέτα του Άρθουρ. Βημάτιζε νευρικά και το πρόσωπό του ήταν συνοφρυωμένο. Η έκφρασή του απάλυνε μόλις είδε την Άννα και τον Κιτ να καταφθάνουν. Έβγαλε το καπέλο του και προχώρησε για να τους χαιρετήσει.

«Κύριε! Δεσποινίς! Πόσο χαίρομαι που σας βλέπω. Προσπαθού­σα να σκεφτώ έναν τρόπο για να τραβήξω την προσοχή σας χωρίς να με πάρουν είδηση οι υπόλοιποι».

«Τι συμβαίνει;» τον ρώτησε ο Κιτ. «Έπαθε τίποτα ο θείος;»Ο Άρθουρ σάλεψε νευρικά. «Στην πραγματικότητα, κύριε, ε...

εξαφανίστηκε».«Εξαφανίστηκε;» επανέλαβε η Άννα, υψώνοντας με τρόμο τη

φωνή της.«Σήμερα το πρωί που ξύπνησα, δεν τον είδα πουθενά. Δεν το

συνηθίζει να απομακρύνεται από τον κύκλο με τα βότσαλα όσο εί­ναι μέρα, δεσποινίς. Ανησύχησα, και όσο περνούσε η ώρα, τόσο μεγάλωνε η ανησυχία μου. Έτσι, ύστερα από λίγο βγήκα για να τον ψάξω. Αλλά δεν τον βρήκα πουθενά». Κοιτούσε μια τον έναν, μια τον άλλον, σαν να ήλπιζε ότι θα του έδιναν μια απάντηση.

Η ΚΑΤΑΡΑΤΟΥ ΓΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ 281

«Ωχ, Θεέ μου», στέναξε ο Κιτ. «Έχει ξαναγίνει αυτό;»Ο Άρθουρ κούνησε αρνητικά το κεφάλι. «Όχι, κύριε. Όχι για τό­

ση ώρα. Δεν του αρέσει να βγαίνει από τον κύκλο του στη διάρκεια της μέρας. Φοβάμαι μήπως του συνέβη κάτι. Εγώ μπορώ να συνεχί- σω να ψάχνω, αλλά μόνος μου...» Ανασήκωσε τους ώμους.

«Θα σε βοηθήσουμε εμείς», είπε η Άννα.«Πάω να φωνάξω τον Ράνκιν». Ο Κιτ αναφερόταν στο θηροφύ-

λακα του κτήματος, ο οποίος μετέφερε προμήθειες στον θείο τους. Μόνο αυτός από όλο το προσωπικό ήξερε το μυστικό. «Εσύ να γυρί­σεις στο καλύβι, Άρθουρ, μήπως τυχόν κι επιστρέφει ο θείος Τσαρλς. Αν δει ότι λείπεις, θα τρομάξει».

«Μάλιστα, κύριε. Έχετε δίκιο».Ο Κιτ στράφηκε στην αδερφή του. «Εσύ να μείνεις εδώ».«Εδώ; Αποκλείεται! Θα έρθω κι εγώ να ψάξω στο δάσος. Όσο

περισσότεροι, τόσο το καλύτερο».«Είναι επικίνδυνο να είσαι τέτοια ώρα στο δάσος με όσα συμβαί­

νουν τελευταία. Και δεν μπορείς να πάρεις μαζί σου κάποιον υπηρέ­τη, αφού κανείς τους δεν ξέρει για τον θείο», τόνισε ο Κιτ. Έπειτα, όμως, φάνηκε να διστάζει και πρόσθεσε: «Αν θέλεις οπωσδήποτε να βοηθήσεις, έλα μαζί μου. Είναι πιο ασφαλές».

«Τότε ποιο το νόημα να έρθω; Έτσι, δε θα ψάχνει ένας επιπλέον άνθρωπος. Θα ελέγξω μόνη μου ένα κομμάτι, όπως θα κάνετε εσύ και ο Ράνκιν».

Η αλήθεια ήταν πως φοβόταν να μπει μόνη της στο δάσος μετά τους πρόσφατους φόνους. Αλλά δεν μπορούσε και να κάθεται με σταυρωμένα χέρια ενώ ο θείος της ήταν άφαντος.

«Μια χαρά θα είμαι», καθησύχασε τον αδερφό της. «Μην ανη­συχείς για μένα. Ξέρω το δάσος όσο εσύ, ίσως και καλύτερα, κι είμαστε ελάχιστοι εμείς που μπορούμε να τον ψάξουμε. Δε θα πάθω τίποτα. Άλλωστε, είναι μέρα ακόμα. Ο δολοφόνος δεν έχει χτυπήσει ποτέ τόσο νωρίς. Και μην ξεχνάς ότι δεν προσπάθησε να βλάψει εμένα, αλλά εσένα. Αν κάποιος πρέπει να μείνει στο σπίτι, αυτός είσαι εσύ».

Ο Κιτ κάγχασε με την παράλογη πρότασή της.«Άκου με που σου λέω, δε θα συμβεί τίποτα. Αν τυχόν συναντή­

282 C a n d a c e C a m p

σω κάποιον ύποπτο, θα τσιρίξω, και εσύ και ο Ράνκιν θα έρθετε να με σώσετε».

«Αν είμαστε κοντά και σε ακούσουμε», επισήμανε ο Κιτ και αναστέναξε. «Ξέρω ότι δεν πρέπει να σου το επιτρέψω».

«Να μου το επιτρέψεις;» Τα μάτια της Άννας άστραψαν απειλη­τικά.

«Όπως ξέρω επίσης ότι θα με παρακούσεις αν σου το απαγορεύ­σω», ολοκλήρωσε, μια και ήταν μαθημένος στο πείσμα της αδερφής του. «Ας μην τσακωθούμε, λοιπόν».

«Συμφωνώ».Ο Άρθουρ, ανακουφισμένος που είχε μοιραστεί το βάρος, επέ­

στρεψε στην καλύβα του Κρέιντον Top για να περιμένει τον θείο τους, ενώ η Άννα με τον Κιτ γύρισαν για λίγο στο σπίτι, ο Κιτ για να βρει τον Ράνκιν και να ζητήσει τη βοήθειά του και η Άννα για να φορέσει τα μποτάκια της.

Πολύ σύντομα διέσχιζαν τα χωράφια στην πίσω μεριά του σπι­τιού με κατεύθυνση το δάσος. Η ομίχλη είχε πυκνώσει τα τελευταία λεπτά, οπότε η Άννα χαιρόταν που φορούσε το μπονέ της, γιατί κρα­τούσε την υγρασία μακριά από το πρόσωπό της.

Φτάνοντας στις παρυφές του δάσους, οι τρεις τους χωρίστηκαν. Ύστερα από λίγο, η Άννα δεν μπορούσε πια ν ’ ακούσει τις κινή­σεις του αδερφού της ή του Ράνκιν. Ήταν ομολογουμένως αρκετά τρομακτικό να διασχίζει ολομόναχη το πυκνό δάσος. Ακόμα και ο παραμικρός ήχος, όπως ένας σκίουρος που σκαρφάλωνε σ’ ένα κλα­δί, αρκούσε για να την κάνει να αναπηδήσει. Κι όταν κάποιο πουλί ξεπετάχτηκε ξαφνικά από μια φυλλωσιά, δεν μπόρεσε να πνίξει μια μικρή στριγκλιά. Μεμιάς έκλεισε με την παλάμη το στόμα της, ελ­πίζοντας ότι δεν την είχαν ακούσει οι δύο άντρες, κι αφού μάλωσε τον εαυτό της για την ανόητη νευρικότητά της, συνέχισε αποφασι­στικά το δρόμο της.

Σταγόνες άρχισαν να χτυπούν το γείσο του μπονέ της, αφού ο καιρός είχε βαρύνει στο μεταξύ και το γυρνούσε σε βροχή. Καθώς περπατούσε με ολοένα και μεγαλύτερη δυσκολία, οι σταγόνες πλή- θαιναν, και ευχήθηκε να είχε σκεφτεί να ρίξει έναν ελαφρύ μανδύα επάνω της. Ευτυχώς, τα μποτάκια της συγκρατούσαν τη βροχή και τη λάσπη.

Η Κ α τ α ρα τ ο υ Γ ο υ ίν τε ρσετ 283

Αναρίγησε και αγκάλιασε το κορμί της για ζεστασιά. Γλίστρησε στα βρεγμένα φύλλα και γραπώθηκε από ένα κλαδί για να βρει την ισορροπία της. Και τότε την έζωσε ο φόβος.

Έβγαλε μια άναρθρη κραυγή κι ένιωσε τα γόνατά της να την προδίδουν. Κι αν δεν κρατιόταν από τον λεπτό κορμό ενός δέντρου, θα είχε σωριαστεί στο έδαφος. Έγειρε λίγο στον κορμό και τύλιξε το μπράτσο της γύρω του για να καταφέρει να σταθεί όρθια, κυριευμέ­νη από τρόμο γι’ αυτό που ήξερε ότι θα ακολουθούσε.

Φοβόταν πως αφορούσε τον θείο της -κάποιο φρικιαστικό όρα­μα επρόκειτο να ξετυλιχτεί μπροστά στα μάτια της σε σχέση με τον θείο της. Αλλά τελικά το όραμα ήταν πολύ χειρότερο.

Πρώτα τη χτύπησε ο ύπουλος φόβος, επίμονος και τόσο έντονος που της έκοψε το αίμα. Έπειτα είδε το πρόσωπο του Ριντ ακριβώς όπως το είχε δει στο όνειρό της την προηγούμενη νύχτα, χλομό, με τα μάτια κλειστά, με όψη νεκρού.

Αφήνοντας ένα βογκητό, σωριάστηκε στα γόνατά της, ανήμπο­ρη να σταθεί όρθια. Όχι ο Ριντ! ικέτεψε με όλη τη δύναμη της ψυχής της. Όχι ο Ριντ!

Μα δεν υπήρχε καμιά αμφιβολία ότι έβλεπε το δικό του πρόσω­πο. Αίμα κυλούσε από τον κρόταφό του. Ήταν μούσκεμα, η βροχή τον μαστίγωνε. Και η Άννα ήξερε τώρα με απόλυτη βεβαιότητα ότι δεν επρόκειτο για προμήνυμα, όπως ήταν προφανώς την προηγού­μενη φορά. Δεν ήταν ένα σφαλερό όραμα, όπως είχε αφεθεί να πι­στέψει. Ήταν κάτι που συνέβαινε τώρα. Ήταν πραγματικό.

Ο Ριντ αντιμετώπιζε έναν τεράστιο κίνδυνο.

19

Τρόμος συγκλόνισε απ’ άκρη σ’ άκρη το κορμί της. Η πρώτη της αντίδραση ήταν να σβήσει από το μυαλό της το όραμα, να το απο- διώξει. Πάντα έτσι έκανε. Όταν η ένταση κάποιου οράματος ή προ­αίσθησης τη φόβιζε, προσπαθούσε να το βγάλει από το νου της.

Αλλά ήξερε ότι σε αυτή την περίπτωση δε θα το έκανε. Έπρεπε να το αφήσει να εξελιχθεί, για να δει τη συνέχεια. Έπρεπε να μάθει πού ήταν ο Ριντ και τι του συνέβαινε. Ήταν ο μόνος τρόπος για να τον σώσει. Παρέμεινε λοιπόν πεσμένη στα γόνατα, εξακολουθώ­ντας να στηρίζεται και με τα δυο της χέρια τώρα στον κορμό, ενώ πίεζε το μυαλό της να εστιάσει στο όραμα, να αντέξει τον τρόμο και τον πόνο.

Ο Ριντ ήταν πεσμένος ανάσκελα στο χώμα, ολόγυρά του υπήρ­χαν δέντρα. Ένας άντρας είχε σκύψει από πάνω του, με γυρισμένη την πλάτη. Φορούσε μαύρο μανδύα, κι έτσι φαινόταν μόνο σαν μια σκοτεινή σιλουέτα. Που τώρα έσκυβε κι άλλο πάνω από τον Ριντ.

«Όχι!» φώναξε η Αννα και στάθηκε τρεκλίζοντας στα πόδια της. Έτρεχε στα τυφλά, παραλυμένη από το φόβο, και σταμάτησε μόνο όταν γλίστρησε στη λάσπη κι έπεσε κάτω.

Η σκέψη της καθάρισε. Το όραμα είχε τελειώσει, όμως ο καθη- λωτικός τρόμος παρέμενε. Πιέστηκε να θυμηθεί, πιέστηκε να σκε­φτεί, όχι τον Ριντ και τον κίνδυνο που τον απειλούσε, αλλά το χώρο γύρω του. Ήξερε το μέρος! Ήταν σίγουρη.

Έκλεισε τα μάτια και προσπάθησε να μείνει ακίνητη, να θυμηθεί με ακρίβεια τη θέση ενός μεγάλου βράχου πίσω ακριβώς από τον ώμο του Ριντ και τα απλωμένα κλαδιά μιας βελανιδιάς, λίγο πιο πέρα.

wWw.GreekLeech.info

wWw.GreekLeech.info

Η Κ α τ α ρα τ ο υ Γ ο υ ίν τ ε ρσε τ 285

Ξαφνικά, πετάχτηκε όρθια. Ήξερε πού ήταν ο Ριντ. Βρισκόταν κάπου μέσα σ’ αυτό το δάσος, προς τη μεριά του Γουίντερσετ, σε απόσταση από το Κρέιντον Top. Όπως ήξερε και ότι η ίδια βρι­σκόταν αρκετά κοντά στο συγκεκριμένο σημείο. Άρχισε να τρέχει ανάμεσα από δέντρα και θάμνους, ανασηκώνοντας το φουστάνι της για να μην πιαστεί πουθενά, γλιστρώντας κάθε τόσο στο γλιτσια­σμένο έδαφος. Η βροχή δυνάμωσε, τη μούσκεψε ως το κόκαλο. Το μπονέ της πιάστηκε σ’ ένα κλαδί κι έμεινε εκεί. Η Άννα δεν έδωσε σημασία. Συνέχισε να τρέχει με την ανάσα κομμένη και το φόβο να θεριεύει μέσα της λεπτό το λεπτό.

Και τότε, τους είδε επιτέλους μπροστά της... Ένας άντρας ξα­πλωμένος στο χώμα και μια κατάμαυρη σιλουέτα σκυμμένη από πά­νω του.

«Όχι!» ούρλιαξε και όρμησε στον άγνωστο.Ακούγοντας την κραυγή της, αυτός στράφηκε απότομα, αναση­

κώθηκε και τέντωσε το χέρι του προς το μέρος της. Βρήκε την Άννα στο στήθος, την έριξε κάτω. Εκείνη τον κοίταξε κι άφησε μια άναρ­θρη κραυγή, νιώθοντας να μουδιάζει από το φόβο. Το πρόσωπο που αντίκριζε κάτω από την κουκούλα του μανδύα δεν ήταν ανθρώπινο.

Χρειάστηκε να περάσουν μερικά δευτερόλεπτα ώσπου να συνει­δητοποιήσει ότι ο άντρας με το μανδύα φορούσε μια μάσκα όμοια μ’ εκείνες που είχαν βρει στα διαμερίσματα του λόρδου Ντε Γου- ίντερ. Ήταν φτιαγμένη από ακατέργαστο δέρμα, είχε γούνα λευκή και γκρίζα και κάλυπτε το πάνω μέρος του προσώπου, τη μύτη και τα ζυγωματικά. Η κουκούλα του μανδύα ήταν σηκωμένη και δεν άφηνε να φαίνεται τίποτε άλλο. Ανθρώπινα μάτια την κοιτούσαν πίσω από τη μάσκα, και ο συνδυασμός ανθρώπου και ζώου στη μορ­φή αυτή ήταν χειρότερος απ’ ό,τι αν επρόκειτο μόνο για άνθρωπο ή μόνο για ζώο.

«Εσύ!» της φώναξε το πλάσμα και βάλθηκε να κοιτάζει τριγύρω εξαγριωμένο. «Δεν έπρεπε να βρίσκεσαι εδώ!»

Ήταν λοιπόν κάποιος που τον γνώριζε. Κάποιος που τη γνώριζε. Δεν μπορούσε να ταυτίσει κανέναν γνωστό της μ’ αυτό το ανθρώπι­νο κτήνος που αντίκριζε. Δεν ήξερε τι να κάνει ή τι να πει, με ποιον τρόπο θα τον εμπόδιζε να σκοτώσει τον Ριντ.

Αργά, προσεκτικά, η Άννα σηκώθηκε και προσπάθησε να εξετά­

2 8 6 C a n d a c e C a m p

σει την κατάσταση. Ένα χοντρό κλαδί ήταν πεσμένο στο έδαφος δί­πλα στον Ριντ. Ο άγνωστος άντρας κρατούσε ένα μαχαίρι. Όμως το μαχαίρι δεν είχε αίμα επάνω του, πράγμα που σήμαινε ότι ο Ριντ δεν ήταν νεκρός, παρά μόνο αναίσθητος. Αν μπορούσε να του αποσπά- σει την προσοχή, ίσως ο Ριντ να συνερχόταν και να τον εξουδετέρω­νε. Άρα έπρεπε να συνεχίσει να του μιλάει, τραβώντας την προσοχή του μακριά από τον Ριντ. Δεν ήταν σπουδαίο σχέδιο, το ήξερε, αλλά ήταν το μόνο που μπορούσε να σκεφτεί εκείνη τη στιγμή.

«Άφησέ τον!» τον διέταξε, όσο πιο αυταρχικά μπορούσε.Εκείνος κούνησε αρνητικά το κεφάλι. «Όχι. Όχι. Πρέπει να πε-

θάνει».«Μα γιατί; Τι σου έκανε;»«Θέλει εσένα!» ήταν η απάντηση. «Δεν το καταλαβαίνεις; Γι’

αυτό μένει εδώ. Θέλει να σε παντρευτεί. Προσπαθεί να τα χαλάσει όλα. Δε θα του το επιτρέψω!»

«Δε θα παντρευτώ τον Ριντ».«Μα φυσικά δε θα τον παντρευτείς. Εσύ είσαι προορισμένη για

μένα».Η Άννα έμεινε άναυδη. Τι στην οργή τής έλεγε;«Το ξέρουμε αυτό, το ξέρουμε και οι δυο μας», συνέχισε ο άγνω­

στος. «Αλλά αυτός μπήκε στη μέση». Ανέμισε το χέρι του προς τον Ριντ και στράφηκε για να τον κοιτάξει.

Η Άννα κινήθηκε προς το μέρος τους, γιατί φοβήθηκε ότι ήταν έτοιμος να τον μαχαιρώσει. Όμως ο άντρας ξαναγύρισε απότομα το κεφάλι του και σήκωσε το χέρι του για να τη σταματήσει.

«Όχι! Μην πλησιάζεις άλλο».«Εντάξει», είπε η Άννα ήρεμα. «Θα μείνω εδώ».Σκεφτόταν όσα της είχε πει. Δεν υπήρχε αμφιβολία ότι ήταν τρε­

λός. Όμως σίγουρα θα υπήρχε κάποιος τρόπος για να εκμεταλλευτεί την τρέλα του υπέρ της. «Δεν καταλαβαίνω», άρχισε να του λέει, «τι εννοείς. Με ποιον τρόπο είμαι προορισμένη για σένα;»

«Είμαστε γεννημένοι ο ένας για τον άλλον!» Ορθάνοιξε τα μπρά­τσα του με μια θεατρική κίνηση, και τότε η Άννα παρατήρησε ότι μέσα από το μανδύα φορούσε μόνο πουκάμισο και παντελόνι, ενώ στερεωμένο στη ζώνη του ήταν το εργαλείο κηπουρικής που είχε

Η ΚΑΤΑΡΑΤΟΥ ΓΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ 2 8 7

αναφέρει ο δόκτωρ Φέλτον: ένα σκαλιστήρι με τέσσερα αιχμηρά δό­ντια, καμπυλωτά σαν νύχια αρπακτικού.

Ένα ρίγος διέτρεξε το κορμί της. Αυτό είχε χρησιμοποιήσει στα άλλα θύματά του, και τώρα σκόπευε να το χρησιμοποιήσει πάνω στον Ριντ. Κατάπιε το σάλιο της για να εμποδίσει τη ναυτία που την έπιασε σ ’ αυτή τη σκέψη.

«Είμαστε και οι δύο Τέκνα του Λύκου», συνέχισε εκείνος. «Δεν είμαι αυτός που νομίζεις. Οι άνθρωποι που αυτοαποκαλούνται γο­νείς μου δεν είναι οι αληθινοί γονείς μου. Με υιοθέτησαν. Τώρα το ξέρω. Το κατάλαβα πριν από μερικά χρόνια. Στην αρχή δεν είχα καταλάβει ποιος ήμουν. Είχα απλώς ανακουφιστεί που εκείνοι οι κουτοί, αδύναμοι, συνηθισμένοι άνθρωποι δεν ήταν στην πραγματι­κότητα αυτοί που μ’ έσπειραν. Και μετά έμαθα ότι ήμουν απόγονος του Λύκου».

«Λυπάμαι. Δεν ξέρω για ποιο πράγμα μιλάς».«Ξέρεις! Σίγουρα ξέρεις! Ή μήπως σε έχουν δασκαλέψει τόσο

καλά που δεν πιστεύεις; Μη σε νοιάζει. Θα σε διδάξω εγώ». Έφερε το χέρι στο στέρνο του, δείχνοντας ότι σκόπευε να μιλήσει ειλικρι­νά. «Παππούς μου ήταν ο λόρδος Ρότζερ ντε Γ ουίντερ».

«Αυτό αποκλείεται», είπε η Άννα, πριν σκεφτεί ότι δεν έπρεπε να φέρει αντίρρηση σ’ αυτό τον ανισόρροπο. «Εννοώ ότι ο... λόρδος Τσαρλς δεν έκανε παιδιά», διόρθωσε με διαλλακτικό ύφος.

«Όχι αυτός!» Ο άντρας απέρριψε τα λόγια της με μια κίνηση αποδοκιμασίας. «Δεν ξέρω ποιος είναι ο πατέρας μου, αλλά η μη­τέρα μου ήταν νόθο παιδί μιας υπηρέτριας του Γ ουίντερσετ. Ο παπ­πούς μου ήταν ο λόρδος Ντε Γ ουίντερ».

«Κατάλαβα». Η Άννα σκέφτηκε πως δεν ήταν και τόσο παράλο­γο. Σύμφωνα με όσα τους είχε πει ο Νικ, ο μακαρίτης ο λόρδος ήταν φρικτός σύζυγος, ένας πολύ ψυχρός και σκληρός άνθρωπος. Δε θα δίσταζε να αποπλανήσει ή ακόμα και να βιάσει κάποια κοπέλα που είχε στη δούλεψή του. Αφού είχε φτάσει στο σημείο να δολοφονή­σει μια υπηρέτρια, τίποτα δε θα τον εμπόδιζε να διαπράξει ένα μι­κρότερης σημασίας έγκλημα. Μα ποιος ήταν αυτός ο άνθρωπος; Η φωνή του της φαινόταν πια αρκετά οικεία, αλλά της ήταν αδύνατον να την αντιστοιχίσει με κάποιο πρόσωπο.

«Το Γ ουίντερσετ έπρεπε να είναι δικό μου», συνέχισε εκείνος,

2 88 C a n d a c e C a m p

με μάτια πύρινα τώρα. «Μόλις το έμαθα, μπήκα στο σπίτι. Έψαξα παντού, και στο τέλος βρήκα το θησαυρό του παππού μου».

Τα φώτα που είχε δει στο σπίτι ο Γ κρίμσλι! σκέφτηκε η Άννα. «Βρήκες τις μάσκες».

Εκείνος έγνεψε καταφατικά. «Ναι. Τις έχεις δει; Έχεις διαβάσει τα ημερολόγια;»

«Ναι, κάτι λίγα», παραδέχτηκε η Άννα.«Τότε ξέρεις!» αναφώνησε ενθουσιασμένος. «Είμαστε απόγονοι

του Άύκου. Αυτός δεν ανήκει εδώ». Έδειξε έξαλλος τον Ριντ. «Εσύ κι εγώ μόνο έχουμε δικαίωμα να είμαστε στο Γ ουίντερσετ. Εγώ εί­μαι ο διάδοχος του λόρδου Ντε Γουίντερ. Εγώ έπρεπε να είμαι ο κύριος του σπιτιού».

«Οπότε θα τον σκοτώσεις;» τον ρώτησε η Άννα. «Αυτό δε θα σου εξασφαλίσει το Γ ουίντερσετ». Η άποψή του ήταν τόσο παράλο­γη, τόσο εξωφρενική, που η Άννα δεν ήξερε πώς να το χειριστεί. «Το σπίτι θα πάει στους κληρονόμους του Ριντ. Αλλά ακόμα κι αν επέ­στρεφε με κάποιον τρόπο στην ιδιοκτησία των Ντε Γ ουίντερ, εσύ δε θα το κληρονομούσες ποτέ. Μόνος σου είπες ότι είσαι νόθος».

«Α, μα το έχω σκεφτεί!» της είπε με πανούργο ύφος και μάτι που γυάλιζε. «Θα περάσει στην ιδιοκτησία μου όταν παντρευτούμε εμείς οι δύο».

«Να παντρευτούμε!» Η Άννα τον κοίταξε έντρομη. «Μα πώς... Κληρονόμος είναι ο αδερφός μου...» Η φωνή της έσβησε καθώς συνειδητοποιούσε ότι αυτός ήταν ο λόγος που ο άγνωστος είχε επι­χειρήσει να σκοτώσει τον Κιτ. «Πιστεύεις ότι θα δεχόμουν να σε παντρευτώ ενώ θα ήξερα ότι σκότωσες τον αδερφό μου;» του φώ­ναξε. «Ή τον άντρα που αγαπώ; Ποτέ δε θα σε παντρευόμουν!»

«Πρέπει!» Τα μάτια του πετούσαν φωτιές. «Είμαστε προορισμέ­νοι ο ένας για τον άλλον. Μέσα μας κυλάει το αίμα των Ντε Γ ουί­ντερ. Είναι απαραίτητο να είμαστε μαζί!»

«Πράγματι, μπορεί στις φλέβες μου να κυλάει αυτό το μιασμένο αίμα», είπε έξω φρενών η Άννα. «Ο Θεός ξέρει πόσες φορές ευχή­θηκα να μην το είχα μέσα μου! Αλλά δεν είμαι σαν εσένα. Δεν είμαι σαν το λόρδο Ντε Γουίντερ!»

«Είσαι!» της φώναξε. «Εμείς οι δύο ανήκουμε ο ένας στον άλ­λον. Είμαστε Ντε Γουίντερ!»

Η ΚΑΤΑΡΑΤΟΥ ΓΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ 2 8 9

«Δεν πρόκειται να σε παντρευτώ. Ποτέ», δήλωσε η Άννα αργά και καθαρά, με φωνή σκληρή σαν ατσάλι. «Σε σιχαίνομαι. Όποιον κι αν σκοτώσεις, ό,τι κι αν κάνεις, ποτέ δε θα σε παντρευτώ».

Ένας βρυχηθμός βγήκε τότε από το λαρύγγι του, το χέρι του υψωνόταν και χαμήλωνε, σαν να ετοιμαζόταν να τη χτυπήσει με το μαχαίρι του. Αλλά σταμάτησε κι έμεινε για λίγο ακίνητος, κοιτάζο- ντάς την επίμονα και μανιασμένα.

«Αυτός φταίει!» φώναξε, στριφογυρίζοντας για να δείξει πάλι τον ασάλευτο Ριντ. «Αυτός φταίει που φέρεσαι έτσι!» Έπεσε με τα γόνατα δίπλα στον Ριντ και ύψωσε το χέρι του. Με μια εκκωφα- ντική κραυγή, η Άννα όρμησε πάνω του, του άρπαξε το χέρι με το οποίο κρατούσε το μαχαίρι και το τράβηξε προς τα πίσω με όλη της τη δύναμη. Βλαστημώντας εκείνος, σηκώθηκε κι έστρεψε το σώμα του σε μια προσπάθεια να την πετάξει στην άκρη, όμως η Άννα είχε γραπωθεί από το μπράτσο του και βύθιζε τα νύχια της στον καρπό του. Ουρλιάζοντας εξοργισμένος, ο άντρας τη χτύπησε με το ελεύ­θερο χέρι του.

Η Άννα ζαλίστηκε από το χτύπημα, αλλά συνέχισε να βυθίζει τα νύχια της στον καρπό του και να στριγκλίζει, ελπίζοντας ότι ο Κιτ ή ο Ράνκιν θα την άκουγαν και θα έτρεχαν να βοηθήσουν. Εκείνος κατάφερε να απομακρύνει το ένα της χέρι από τον καρπό του, αλλά μέχρι να απομακρύνει και το άλλο η Άννα είχε καταφέρει να τον ξαναγραπώσει, κι έτσι άρχισαν να παλεύουν. Με την άκρη του μα­τιού της είδε τότε τον Ριντ να κινεί τα πόδια του κι αμέσως γέμισε ελπίδα. Συνέχισε να παλεύει με ανανεωμένο σθένος.

Έβλεπε τα μάτια του εχθρού της να σκοτείνιάζουν από την οργή, να πυρώνουν από τη φλόγα της παραφροσύνης, τον άκουσε να γρυ­λίζει έξαλλος. Βάζοντας όλη του τη δύναμη, κατάφερε να τη σπρώ­ξει μακριά του. Η Άννα πισωπάτησε τρεκλίζοντας κι έπεσε κάτω. Πριν προλάβει να ξανασηκωθεί, ο άγνωστος βρισκόταν από πάνω της με το μαχαίρι του υψωμένο.

«Άφησέ τη!» μούγκρισε τότε κάποιος, και την επόμενη στιγμή ένας άντρας όρμησε στον μασκοφόρο, απομακρύνοντάς τον από την Άννα. Το μαχαίρι ξέφυγε από τα χέρια του κι έπεσε στο χώμα. Οι δυο άντρες κυλίστηκαν στα χόρτα κι άρχισαν να παλεύουν. Η Άννα κατάφερε να σηκωθεί και έμεινε εμβρόντητη από αυτό που είδε.

29 0 C a n d a c e C a m p

«Θείε Τσαρλς!» φώναξε. Δεν πίστευε στα μάτια της.Ο άγνωστος έριξε μια δυνατή γροθιά στο πιγούνι του θείου της

κι επιχείρησε να απομακρυνθεί, αλλά ο Τσαρλς ντε Γ ουίντερ αντε- πιτέθηκε, τον χτύπησε στα γόνατα και τον γκρέμισε πάλι στο έδα­φος. Καθώς η Άννα κοιτούσε γύρω της μήπως βρει κάτι για να το χρησιμοποιήσει σαν όπλο, θυμήθηκε το χοντρό κλαδί που υπήρχε δίπλα στον Ριντ. Έτρεξε να το πάρει και ξαναγύρισε κοντά τους. Ο θείος Τσαρλς ήταν τώρα πεσμένος ανάσκελα, ο δολοφόνος τον είχε καβαλικέψει και ετοιμαζόταν να τον πνίξει. Η Άννα έτρεξε και κατέβασε με δύναμη το κλαδί. Σκόπευε να τον χτυπήσει στο κεφάλι, αλλά την τελευταία στιγμή αυτός έσκυψε κι έτσι το κλαδί τον βρήκε στην πλάτη και κόπηκε στα δύο. Ο άντρας στράφηκε στην Άννα ουρλιάζοντας και επιχείρησε να σηκωθεί.

Την ίδια στιγμή, ο Ριντ τους πλησίασε και χτύπησε απότομα το δολοφόνο στο κεφάλι με ένα ρόπαλο. Ο άντρας άρχισε να παραπαί­ει, ώσπου σωριάστηκε στο έδαφος.

«Ριντ!» Η Άννα όρμησε στην αγκαλιά του κι εκείνος την έπιασε, παραπατώντας λίγο προς τα πίσω.

«Συγνώμη», της είπε και χαμογέλασε αδύναμα. «Δεν έχω πολλή σταθερότητα προς το παρόν».

«Ω, βέβαια». Τον κοίταξε καλύτερα. «Αιμορραγείς. Σε χτύπησε στο κεφάλι».

Έβγαλε από την τσέπη της ένα μαντίλι και το πίεσε στην πληγή που είχε ανοίξει ο άγνωστος στον κρόταφο του Ριντ. Στο μάγουλο και στο λαιμό του κυλούσε αίμα.

«Δεν ξέρω τι έγινε. Ήμουν πάνω στο άλογό μου και ξαφνικά ένιωσα κάτι να πέφτει πάνω μου. Μάλλον ήταν σκαρφαλωμένος στο δέντρο». Στράφηκε και κοίταξε τον άντρα που του είχε επιτεθεί. «Θεέ και Κύριε! Ποιος είναι;»

«Κατάσκοπος της βασίλισσας», απάντησε ο θείος της Άννας, ο οποίος στο μεταξύ είχε σηκωθεί κι έτριβε το λαιμό του.

Ο Ριντ τον κοίταξε. Η Άννα έσπευσε να του εξηγήσει. «Ριντ, αυ­τός είναι ο θείος μου. Θείε Τσαρλς, αυτός είναι ο Ριντ Μόρλαντ. Αγόρασε το Γ ουίντερσετ».

Ο θείος Τσαρλς τον κοίταξε καχύποπτα. Ο Ριντ του έτεινε το

wWw.GreekLeech.info

wWw.GreekLeech.info

Η ΚΑΤΑΡΑΤΟΥ ΓΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ 291

χέρι, αλλά ο μεγαλύτερος άντρας οπισθοχώρησε κουνώντας το κε­φάλι. «Όχι, όχι... Δεν μπορώ να το κάνω».

«Δεν του αρέσουν οι χειραψίες», είπε η Άννα στον Ριντ και κοί­ταξε πάλι τον θείο της. «Σ’ ευχαριστώ που ήρθες να με σώσεις, θείε Τσαρλς».

Εκείνος έγνεψε καταφατικά. «Αλίμονο. Τον είχα ξαναδεί αυτόν. Στην αρχή, νόμιζα πως ήταν δαίμονας. Δεν είχα καταλάβει τι συ- νέβαινε, αλλά μου τα εξήγησε όλα ο Γαβριήλ. Είπε πως είναι ένας εκτελεστής που έστειλε η βασίλισσα. Κυκλοφορούσε πάντα έτσι με­ταμφιεσμένος. Τον έψαχνα, όταν σε άκουσα να στριγκλίζεις. Ήξερα ότι σε κυνηγούσε». Στράφηκε στον Ριντ θέλοντας να του εξηγήσει. «Βλέπετε, η ανιψιά μου είχε σειρά στη διαδοχή του θρόνου, μετά τον Κιτ, αν σκότωνε εμένα».

«Ναι, βέβαια», απάντησε ο Ριντ ψύχραιμα. «Λοιπόν; Τι λέτε, να δούμε ποιος είναι τελικά αυτός ο τύπος;»

Προχώρησε προς το σημείο όπου ήταν πεσμένος ο δολοφόνος κι έσκυψε από πάνω του. Η μάσκα ήταν καλά δεμένη και χρειά­στηκε να την τραβήξει με δύναμη για να την απομακρύνει από το πρόσωπό του. Έπειτα ανασηκώθηκε, και οι τρεις τους έμειναν να κοιτάζουν το πρόσωπο που κρυβόταν πίσω από τη μάσκα.

«Ο Μάιλς Μπένετ», ψέλλισε σαστισμένη η Άννα.

«Πόσο λυπάμαι τη μητέρα του», είπε η Άννα κουνώντας το κεφάλι το επόμενο πρωί, όταν σέρβιρε τσάι στο δόκτορα Φέλτον, στον Ριντ και στον αδερφό της στο καθιστικό του Χόλκομ Μάνορ.

Δεν είχε περάσει πολλή ώρα αφότου ο Ριντ είχε βγάλει τη μά­σκα από το πρόσωπο του Μάιλς Μπένετ, κι έφτασαν κοντά τους ο Κιτ με τον Ράνκιν, θορυβημένοι, όπως και ο θείος Τσαρλς, από τις φωνές της Άννας. Αφού άκουσαν έκπληκτοι όσα τους είπαν η Άννα με τον Ριντ κι όταν πια ο Τσαρλς ντε Γ ουίντερ είχε φύγει για να επι­στρέφει στο καταφύγιό του, ο Κιτ με τον Ράνκιν βοήθησαν τον Ριντ να δέσει τον Μάιλς Μπένετ και τον οδήγησαν μαζί στο κρατητήριο του χωριού.

Έπειτα ο Κιτ επέστρεψε στο Χόλκομ Μάνορ, αλλά ο Ριντ συνό­δευσε το χωροφύλακα ως το σπίτι των Μπένετ. Είχε πάει από την

292 C a n d a c e C a m p

Άννα και τον Κιτ νωρίς το πρωί για να τους ενημερώσει. Λίγο πιο πριν είχε καταφθάσει και ο δόκτωρ Φέλτον.

«Ναι», έλεγε τώρα ο γιατρός, συμφωνώντας με το σχόλιο της Άν­νας. «Έρχομαι από το σπίτι τους. Η κυρία Μπένετ είναι τσακισμένη από τη θλίψη. Χρειάστηκε να της χορηγήσω ηρεμιστικό».

«Το ίδιο και ο άντρας της», είπε ο Ριντ. «Προφανώς δεν είχαν ιδέα για το πρόβλημα του Μάιλς, αφού απέδιδαν τη μελαγχολία και την τάση του να απομονώνεται στο δωμάτιό του στο νεαρό της ηλι­κίας του και στην “ποιητική” φύση του».

«Ο πατέρας του με διαβεβαίωσε ότι ο Μάιλς δεν είναι υιοθετη­μένος», συνέχισε ο γιατρός. «Είπε ότι πριν από δυο τρία χρόνια του είχε μπει η ιδέα ότι ήταν υιοθετημένος, αλλά νόμιζαν ότι το είχε ξεπεράσει, γιατί είχε καιρό να αναφέρει κάτι σχετικό».

«Άρα δεν έχει συγγένεια με το λόρδο Ρότζερ ντε Γ ουίντερ», είπε η Άννα.

Ο γιατρός κούνησε αρνητικά το κεφάλι. «Προφανώς ήταν μια ακόμα από τις παλαβές ιδέες του. Θα ήταν εύκολο, φαντάζομαι, να πει κανείς ότι κληρονόμησε την τρέλα από το λόρδο, αλλά δεν είναι έτσι. Η αρρώστια του Μάιλς νομίζω πως οφείλεται στο συνδυασμό του διεστραμμένου θαυμασμού που έτρεφε για το λόρδο Ρότζερ και τα εγκλήματά του και της μανίας του για εσάς, δεσποινίς Χόλκομ».

«Ξέρατε για το λόρδο Ρότζερ;» τον ρώτησε με περιέργεια η Άν­να. «Εσείς σκίσατε τις σελίδες από τα ημερολόγια του πατέρα σας;»

«Όχι», απάντησε ο δόκτωρ Φέλτον. «Δεν είχα ιδέα. Νόμιζα ότι τον παρακολουθούσε όπως και τους άλλους ασθενείς του, δηλαδή για τα συνηθισμένα κρυολογήματα και τα γνωστά. Δεν μπορούσε να πάει ως εκεί το μυαλό μου». Κούνησε το κεφάλι. «Ο πατέρας μου τήρησε προφανώς το ιατρικό απόρρητο του ασθενή του, αλλά δεν μπορώ να πιστέψω ότι ήξερε πως ο λόρδος είχε σκοτώσει εκεί­νους τους δυο ανθρώπους. Αποκλείεται να είχε βοηθήσει τη λαίδη Ντε Γουίντερ στη συγκάλυψη των φόνων».

Μολονότι ο Κιτ, ο Ριντ και η Άννα συμφώνησαν πως έπρεπε να γίνει γνωστή η αλήθεια για τους παλιούς φόνους, δεν αποκάλυψαν ότι ο Νικ Πέρκινς είχε βοηθήσει τη λαίδη Ντε Γουίντερ να απο­κρύψει όσα είχαν συμβεί. Ήταν λάθος αυτό που είχε κάνει, όμως η Άννα δεν μπορούσε να καταδώσει τον καλό φίλο της. Η πράξη του

Η ΚΑΤΑΡΑΤΟΥ ΓΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ 293

οφειλόταν στην αφοσίωσή του απέναντι στη λαίδη. Αλλωστε, η Άν­να ήταν σίγουρη πως είχε πληρώσει το τίμημα όλα αυτά τα χρόνια που τον βάραιναν οι ενοχές.

«Βρήκαν τίποτα στο σπίτι των Μπένετ;» ρώτησε η Άννα τον Ριντ.«Ναι. Κατ’ αρχάς, τα σκουλαρίκια της Εστέλ. Όλα δείχνουν ότι

ο Μάιλς ήταν ο τζέντλεμαν φίλος της, που τον συναντούσε κρυφά στο δάσος. Όπως είχε πει και η φίλη της Εστέλ, η Πένι, αυτός της χάρισε τα σκουλαρίκια, και της τα πήρε όταν τη σκότωσε. Δεν ξέρω αν είχε σχεδιάσει να τη δολοφονήσει μ’ αυτό τον τρόπο ή αν το έκα­νε πάνω σε μια κρίση και μετά αποφάσισε να το στήσει έτσι ώστε να μοιάζει με τους παλιούς φόνους. Ο Μάιλς δεν έχει διαφωτίσει ιδιαίτερα το χωροφύλακα. Είτε μένει βουβός και μελαγχολικός είτε αρχίζει το παραλήρημα περί Τέκνων του Άύκου, Άυκανθρώπων και τα γνωστά. Παρ’ όλα αυτά, ανακάλυψαν κάμποσα ημερολόγια του λόρδου στο σπίτι του, καθώς και ακόμα δύο μάσκες. Φαίνεται πως ο Μάιλς μιμήθηκε και σε αυτό τον Ντε Γ ουίντερ, γιατί ανακάλυψαν ότι έγραφε κι αυτός ημερολόγιο. Υποθέτω ότι εκεί υπάρχουν αρκε­τά στοιχεία ικανά να τον καταδικάσουν για τους φόνους της Εστέλ Έικινς και του Φρανκ Τζόνσον».

«Δόξα τω Θεώ», είπε ο γιατρός. «Ήταν απαίσιο αυτό που συ- νέβαινε. Ευτυχώς, κάποια στιγμή όλοι θα επιστρέφουν στην ήρεμη καθημερινότητά τους». Κοίταξε τον Ριντ. «Εσείς, μιλόρδε, θα συνε- χίσετε να μένετε στο Γουίντερσετ ύστερα απ’ όσα έγιναν;»

«Ναι. Τουλάχιστον θα μένω για μεγάλο μέρος του χρόνου». Το βλέμμα του πήγε φευγαλέα στην Άννα. «Είναι όμορφο σπίτι, παρά τις τραγωδίες που συνέβησαν εκεί. Και θα ήθελα να το γεμίσω με καινούριες, καλύτερες αναμνήσεις».

«Πολύ ωραία», είπε ο γιατρός με επιδοκιμασία. «Χαίρομαι πολύ που θα παραμείνετε στα μέρη μας».

«Όλοι χαιρόμαστε», συμφώνησε ο Κιτ.Η Άννα δεν είπε τίποτα. Φοβόταν ότι δε θα μπορούσε να μιλήσει

χωρίς να την πιάσουν τα κλάματα. Όταν πέρασαν η χαρά και η ανα­κούφιση λόγω της σύλληψης του δολοφόνου, συνειδητοποίησε ότι δεν είχε αλλάξει τελικά τίποτα ανάμεσα σ’ εκείνη και στον Ριντ. Οι λόγοι για τους οποίους δεν μπορούσε να τον παντρευτεί εξακολου­θούσαν να υφίστανται. Δεν ήξερε πώς θα άντεχε να ζει τόσο κοντά

294 C a n d a c e C a m p

του. Ούτε ήξερε πώς θα άντεχε αν εκείνος επέστρεφε μόνιμα στο Λονδίνο.

«Λοιπόν, εγώ ας φεύγω», είπε ο γιατρός και σηκώθηκε. «Υπο­λογίζω ότι θα έχω διπλάσιους ασθενείς απ’ ό,τι συνήθως, μόνο και μόνο για το κουτσομπολιό».

«Θα σε συνοδεύσω», είπε ο Κιτ και σηκώθηκε κι αυτός.Η Άννα και ο Ριντ αποχαιρέτησαν το γιατρό, κι όταν ο Κιτ βγήκε

μαζί του έξω, έκλεισε πίσω του την πόρτα του καθιστικού. Η Άννα σάλεψε νευρικά στην καρέκλα της. Δεν περίμενε ότι ο αδερφός της θα τους έκλεινε την πόρτα- κάτι τέτοιο θεωρούνταν ανάρμοστο.

Στράφηκε στον Ριντ και τον είδε να την κοιτάζει επίμονα. Ένιω­σε την καρδιά της να χτυπάει πιο γρήγορα και χαμήλωσε το βλέμμα.

«Ο αδερφός σου μας άφησε σκόπιμα μόνους».«Τι;» Το βλέμμα της ξαναγύρισε απότομα στο πρόσωπό του. «Τι

εννοείς;»«Ξέρει ότι θέλω να ζητήσω το χέρι σου. Του μίλησα».«Ριντ... όχι. Σε παρακαλώ».Εκείνος σηκώθηκε, διέσχισε το δωμάτιο, γονάτισε μπροστά της

και της έπιασε το χέρι. «Για μια ακόμα φορά, και με την έγκριση του αδερφού σου, σου ζητάω να γίνεις γυναίκα μου. Δε συμβαίνει συχνά να δέχεται μια γυναίκα τρεις προτάσεις γάμου από τον ίδιο άντρα», πρόσθεσε χαμογελώντας.

«Μα, Ριντ...» Η φωνή της έσβησε στα χείλη της.«Όμως πρέπει να σε προειδοποιήσω. Αν μου αρνηθείς, δε θα

σταματήσω εδώ. Θα επιμένω ώσπου να εξαντληθείς και να δεχτείς».«Ριντ, το ξέρεις ότι δεν μπορώ. Δεν έχει αλλάξει τίποτα». Το βλέμ­

μα της ήταν γεμάτο θλίψη. «Δεν υπάρχει κάτι που να θέλω περισσό­τερο από το να σε παντρευτώ».

Εκείνος πλησίασε το χέρι της στα χείλη του και το φίλησε. «Αλή­θεια;»

«Ναι, βέβαια. Σ ’ αγαπώ, αλλά δεν μπορώ να...»Ο Ριντ έφερε το δάχτυλό του στα χείλη της, διακόπτοντάς τη.

«Δηλαδή η τρέλα των Ντε Γ ουίντερ είναι το μοναδικό εμπόδιο; Αν δεν υπήρχε, θα δεχόσουν;»

«Ναι! Το ξέρεις ότι θα δεχόμουν! Όμως υπάρχει, και γι’ αυτό δεν μπορώ να σε παντρευτώ». Τα μάτια της είχαν βουρκώσει.

Ο Ριντ φίλησε πάλι το χέρι της, κι έπειτα το άφησε και σηκώθη­κε όρθιος μπροστά της. «Θέλω να συζητήσεις με κάποιον».

«Μα τι λες;» Η Άννα τον κοίταξε σαστισμένη. «Με ποιον;»Εκείνος της έριξε απλώς μια αινιγματική ματιά και προχώρησε

προς την πόρτα. Την άνοιξε, κοίταξε στο διάδρομο και έγνεψε με το χέρι του. Η Άννα περίμενε, προσπαθώντας να καταπνίξει την ελπίδα που άρχιζε να ανθίζει μέσα της. Συγχρόνως υπενθύμισε στον εαυτό της ότι δεν έπρεπε να επιτρέψει στον Ριντ να τη μεταπείσει. Προς μεγάλη της έκπληξη, όταν ο Ριντ παραμέρισε, είδε να μπαίνει μέσα ο Νικ Πέρκινς.

«Νικ!» Σηκώθηκε όρθια. «Ε... έλα μέσα. Κάθισε... Ξαφνιάζομαι που σε βλέπω εδώ».

«Ναι, το καταλαβαίνω». Ο Νικ πλησίασε και βάλθηκε να στρι­φογυρίζει το καπέλο στα πλατιά χέρια του. Έδειχνε να νιώθει πολύ αμήχανα. «Προτιμώ να μείνω όρθιος, αν δεν υπάρχει πρόβλημα».

Η Άννα κοίταξε σαστισμένη τον Ριντ.«Χτες, ο Μάιλς μου επιτέθηκε ενώ ερχόμουν για να σε δω»,

της είπε εκείνος και στάθηκε δίπλα στον Νικ. «Είχα επισκεφθεί τον Πέρκινς για να συζητήσω μαζί του ένα θέμα που με απασχολού­σε. Βλέπεις, αφότου μας μίλησε η κυρία Πάρμερ για την τρέλα του λόρδου Ρότζερ, άρχισα να ξανασκέφτομαι το όλο θέμα. Πήγα στο νεκροταφείο και κοίταξα τον τάφο της μητέρας σου».

«Τι πράγμα;» Η Άννα είχε μείνει με ανοιχτό το στόμα. «Της μη­τέρας...»

«Είδα την ημερομηνία γέννησής της. Ήταν ένα χρόνο μετά το φόνο της Σούζαν Έμετ και του Γ ουίλ Ντόσον».

Η Άννα έγνεψε καταφατικά, αλλά εξακολουθούσε να τον κοιτά­ζει απορημένη. «Σωστά».

«Δηλαδή μετά την απόφαση της γιαγιάς σου να κλειδώσει το λόρδο στην παιδική πτέρυγα, αφότου κατάλαβε ότι ήταν τρελός. Δε σταμάτησα να αναρωτιέμαι γιατί η λαίδη Φιλίππα θα ένιωθε υποχρε­ωμένη να εκτελέσει τα συζυγικά της καθήκοντα έχοντας για άντρα κάποιον που ήξερε ότι ήταν τρελός, κάποιον που ήξερε ότι ήταν δο­λοφόνος, κάποιον του οποίου το αίμα λογικά δε θα ήθελε να περάσει και σε άλλο παιδί της. Θα πρέπει να την απασχολούσε πάρα πολύ η

Η ΚΑΤΑΡΑ ΤΟΥ Γ ΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ 295

296 C a n d a c e C a m p

σκέψη ότι ο γιος της, ο Τσαρλς, είχε ενδεχομένως κληρονομήσει την τρέλα του πατέρα του».

Η Άννα ένιωσε να στεγνώνει το σάλιο της και το σφυγμό της να δυναμώνει. Δεν μπορούσε να κάνει τίποτε άλλο πέρα από το να κοιτάζει τον Ριντ και να ελπίζει.

«Υπήρξαν επίσης και κάποια άλλα πράγματα που παρατήρησα όταν μας μιλούσε ο Πέρκινς, ειδικά το ύφος του. Μου έκανε εντύ­πωση η προθυμία του να βοηθήσει τη γιαγιά σου να αποσιωπήσει τα εγκλήματα του συζύγου της. Ξαναπήγα λοιπόν για να συζητήσω μόνος μαζί του». Στράφηκε στον Πέρκινς. «Υπάρχει κάτι που ο Νικ λαχταράει να σου πει».

Βέβαια, ο Νικ Πέρκινς δεν έδειχνε τόσο ανυπόμονος όσο έλεγε ο Ριντ. Στριφογυρνούσε το καπέλο στα χέρια του και ξεροκατάπινε, ώσπου τελικά άρχισε να μιλάει. «Ο κύριος Ριντ έχει δίκιο. Ήμουν... ήμουν ερωτευμένος με τη λαίδη Φιλίππα. Γι’ αυτό τη βοήθησα. Θα έκανα τα πάντα για χάρη της. Εκείνη και... εκείνη κι εγώ είχαμε σχέση μετά την εκδήλωση της τρέλας του λόρδου. Σε παρακαλώ, δεσποινίς Άννα, μη... μην την κακοχαρακτηρίσεις. Ήταν η καλύτερη γυναίκα του κόσμου, μια γλυκιά, εξαιρετική κυρία. Ο γάμος της είχε κανο­νιστεί από την οικογένειά της. Οι γονείς της είχαν ακούσει κάποιες φήμες για το λόρδο Ρότζερ. Ήξεραν πως ήταν αρκετά μεγαλύτερος της, πως ήταν ψυχρός άνθρωπος, αλλά ήθελαν πολύ να συνδεθεί το όνομά τους με το δικό του, οπότε την πάντρεψαν μαζί του. Εκείνη δε... δεν τον γνώριζε αρκετά καλά ώστε να υποψιαστεί τι είδους άν­θρωπος ήταν, και υπάκουε πάντα στη θέληση των γονιών της.

«Σύντομα κατάλαβε. Ήταν ένας άσπλαχνος άντρας που την κα­κομεταχειριζόταν. Αλλά δεν είχε επιλογή. Τον είχε παντρευτεί. Έμει­νε μαζί του και προσπάθησε να προστατέψει το γιο της από αυτόν όσο καλύτερα μπορούσε. Όμως... με ερωτεύτηκε, όπως την ερωτεύ­τηκα κι εγώ. Και όταν ανακάλυψε ότι ο άντρας της ήταν ένα τέρας, ένας τρελός δολοφόνος, σταμάτησε να νιώθει τύψεις που δεν τον αγαπούσε ή που δεν ανταποκρινόταν στα κριτήρια που είχε θέσει για τη σύζυγό του. Τέλος πάντων, το θέμα είναι ότι... η Μπάρμπαρα, η μητέρα σου, ήταν κόρη δική μου κι όχι του λόρδου Ντε Γ ουίντερ. Εσύ και ο Κιτ δεν έχετε στις φλέβες σας το αίμα των Ντε Γ ουίντερ. Δεν έχετε καμιά συγγένεια μαζί τους».

Η ΚΑΤΑΡΑΤΟΥ ΓΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ 297

Η Άννα έμεινε να τον κοιτάζει άναυδη. Συναισθήματα και σκέ­ψεις μπερδεύονταν μέσα της, την κατέκλυζαν τόσο ορμητικά, που της ήταν αδύνατον να μιλήσει. Τα μάτια του! Πώς και δεν το είχε παρατηρήσει πρωτύτερα; Τα μάτια του Νικ είχαν το ίδιο βαθυγάλα­νο χρώμα με τα δικά της.

«Τη συναντούσα στο θερινό περίπτερο. Όποτε βέβαια μπορούσε να ξεφύγει για λίγο», συνέχισε ο Νικ, νιώθοντας πιο χαλαρός τώρα που οι συγκινητικές αναμνήσεις είχαν παραμερίσει τη νευρικότητά του. «Δεν ξέρω αν ο λόρδος το είχε καταλάβει ή αν έγινε τυχαία, όμως μια νύχτα κατάφερε να αποδράσει από τους φρουρούς του. Με κάποιον τρόπο έριξε το καταπότι που του έδιναν κάθε βράδυ για να μένει ήρεμος στο ποτό του πιο μεγαλόσωμου φύλακά του. Έπει­τα επιτέθηκε στον προσωπικό του υπηρέτη και τον ακινητοποίησε. Ακολούθησε τη Φιλίππα ως το θερινό περίπτερο, και προτού φτάσω εγώ εκεί της όρμησε και τη σκότωσε. Όταν πήγα και είδα τι είχε κάνει, του χίμηξα, αρχίσαμε να παλεύουμε, και στη διάρκεια της σύγκρουσής μας ρίξαμε κάτω το φανάρι. Εγώ...» Ύψωσε το κορμί του και κοίταξε στα μάτια την Άννα. «Τον σκότωσα, δεσποινίς Άν­να. Σκότωσα το λόρδο Ντε Γ ουίντερ. Στο μεταξύ έπεσε ένα δοκάρι και δεν μπορούσα να πλησιάσω τη Φιλίππα. Αναγκάστηκα να τους αφήσω να καούν». Τα μάτια του γέμισαν δάκρυα.

Η Άννα έφερε το χέρι στα χείλη της, δάκρυα κυλούσαν και από τα δικά της μάτια. «Ω Νικ...»

«Αυπάμαι, παιδί μου. Δεν ήθελα να τα μάθεις ποτέ όλα αυτά. Αλλά όταν ο κύριος Ριντ μου είπε ότι ανησυχούσες μήπως έχεις κληρονομήσει την τρέλα των Ντε Γουίντερ, τότε κατάλαβα ότι είχα κάνει λάθος που τόσα χρόνια δε σας είχα πει τίποτα».

«Γιατί δε μας το είπες;» ρώτησε η Άννα.«Δεν ήξερα ότι γνώριζες για το θέμα της τρέλας στην οικογένεια.

Το κρατούσαμε μυστικό. Πίστευα ότι εσύ και ο Κιτ δε θα το ανακα­λύπτατε ποτέ. Κι έπειτα... η αλήθεια είναι πως δεν ήμουν ποτέ κοντά στη μητέρα σας. Από μικρούλα έφυγε, μεγάλωσε μακριά από εδώ, δεν τη γνώριζα όπως ξέρω εσάς. Δεν ήξερα ότι κι εκείνη είχε μάθει για την τρέλα των Ντε Γ ουίντερ. Μέχρι και χτες, που μου το είπε ο λόρδος Μόρλαντ, πίστευα πως ο θείος σας ο Τσαρλς είχε πάει πραγ­ματικά στα Μπαρμπάντος. Δεν ήξερα ότι είχε τρελαθεί κι αυτός.

wWw.GreekLeech.info

wWw.GreekLeech.info

wWw.GreekLeech.info

298 C a n d a c e C a m p

Και ποτέ δεν πέρασε από το μυαλό μου ότι θα φοβόσασταν μήπως συνέβαινε και σ’ εσάς ή ότι εσύ και ο Κιτ είχατε ορκιστεί να μην παντρευτείτε γι’ αυτόν το λόγο. Βλέπεις, νομίζοντας ότι δεν είχατε ιδέα, θεωρούσα προτιμότερο να συνεχίσετε να πιστεύετε ότι ο παπ­πούς σας ήταν ο λόρδος Ντε Γ ουίντερ. Δε... δεν ήθελα να σκέφτεστε άσχημα για τη γιαγιά σας. Ήταν υπέροχη γυναίκα. Ούτε και φαντά­στηκα ότι θα θέλατε να ξέρετε πως ο παππούς σας ήταν ένας απλός χωρικός κι όχι ένας λόρδος. Δεν ήθελα να ντρέπεστε για μένα».

Η Άννα άπλωσε το χέρι της κι έπιασε το δικό του. «Προτιμώ χί­λιες φορές που είσαι εσύ ο παππούς μου και όχι ο λόρδος Ντε Γ ου­ίντερ. Και δε σκέφτομαι τίποτα άσχημο για σένα ή για τη λαίδη Φιλίππα. Κατανοώ τη δύναμη της αγάπης». Τα μάτια της σπίθισαν καθώς κοίταξε τον Ριντ, που της χαμογελούσε. Έπειτα στράφηκε πά­λι στον Νικ. «Δεν ντρέπομαι για σένα. Είμαι πολύ περήφανη που είσαι ο παππούς μου». Εντελώς αυθόρμητα τον αγκάλιασε. «Είμαι τόσο χαρούμενη!»

Εκείνος τη χάιδεψε αδέξια στην πλάτη. «Κι εγώ χαίρομαι, παιδί μου».

Η Άννα έκανε ένα βήμα προς τα πίσω. Χαμογελούσε ολόκληρη, κι ας γυάλιζαν τα μάτια της από τα δάκρυα.

Ο Νικ Πέρκινς της ανταπέδωσε το χαμόγελο. «Ξέρεις», της είπε, «είχε και η μητέρα μου την έκτη αίσθηση».

Η Άννα τον κοίταξε σαστισμένη. «Έβλεπε οράματα;»Της έγνεψε καταφατικά. «Ναι, σαν αυτά που μου είπε ο λόρδος

Μόρλαντ ότι βλέπεις κι εσύ. Όλη η οικογένειά της είχε αυτό το χά­ρισμα». Της έκλεισε το μάτι. «Κάποιοι λένε ότι μια πρόγονός τους ήταν η μάγισσα που καταράστηκε τους Ντε Γουίντερ».

Μ’ αυτή την κουβέντα, έκανε μεταβολή και βγήκε από το δω­μάτιο. Η Άννα έμεινε βουβή για λίγο κι έπειτα στράφηκε στον Ριντ.

«Τα ξέρει ο Κιτ όλα αυτά; Τώρα είναι κι αυτός ελεύθερος».Ο Ριντ έγνεψε καταφατικά. «Νάι. Τον ενημέρωσα όταν του ζή­

τησα το χέρι σου».«Α, την πονηρή αλεπού!» είπε η Άννα γελώντας και σκούπισε τα

μάτια της. «Γι’ αυτό λοιπόν ήταν τόσο χαρούμενος σήμερα. Κι εγώ νόμιζα ότι είχε κέφια γιατί ανακαλύφθηκε ο δολοφόνος!»

«Προφανώς ήταν κι αυτός ένας λόγος», είπε ο Ριντ, ενώ την

πλησίασε και της έπιασε τα χέρια. «Δεσποινίς Χόλκομ, σε ρωτάω ξανά... Δέχεσαι να με παντρευτείς;»

«Ναι!» φώναξε η Άννα και ρίχτηκε στην αγκαλιά του. «Δέχομαι, δέχομαι, δέχομαι! Δέχομαι χίλιες φορές!»

Ο Ριντ γέλασε και την έσφιξε στην αγκαλιά του. «Νομίζω πως μία φτάνει και περισσεύει».

Η Άννα έγειρε λίγο προς τα πίσω για να τον κοιτάξει βαθιά μέσα στα μάτια. «Σ’ αγαπώ, Ριντ», του είπε σοβαρά.

«Κι εγώ σ’ αγαπώ, Άννα».Τα χείλη του συνάντησαν τα δικά της.

Η ΚΑΤΑΡΑ ΤΟΥ ΓΟΥΙΝΤΕΡΣΕΤ 299

wWw.GreekLeech.info

wWw.GreekLeech.info