28
ZO GOED ALS NIEUW ALABAMA SHAKES BP DE NIEUWE RICHARD THOMPSON EN MEER DAN 100 ALBUM- RECENSIES ZWART GOUD ALLEN TOUSSAINT ST. PAUL & THE BROKEN BONES THE GOSPEL SESSIONS MY BABY LIEFDE VOOR TIJDLOZE MUZIEK e a ven VERNIEUWD nu nog beter #4 2015 JULI/AUG €6,95

Heaven 97 popmagazine

Embed Size (px)

DESCRIPTION

Popmagazine Heaven is firmly restyled. A real gem for those who cherish timeless music made today

Citation preview

Page 1: Heaven 97 popmagazine

ZO GOED ALS NIEUW

ALABAMA SHAKES

BP

DE NIEUWE

RICHARD THOMPSON

EN MEER DAN

100 ALBUM­

RECENSIES

ZWART GOUDALLEN TOUSSAINT

ST. PAUL & THE BROKEN BONES

THE GOSPEL SESSIONSMY BABY

L I E F D E V O O R T I J D L O Z E M U Z I E K

eavenVERNIEUWD

nu nog beter

#4 2015 JULI/AUG €6,95

Page 2: Heaven 97 popmagazine

ROOTS / FOLK Fotheringay • Malcolm Holcombe • Sam

Lee • Tom Russell • Richard Thompson • Bhi Bherman •

Sonny Landreth • Eaves • Gov’t Mule • Boudewijn de Groot

• Jimmy LaFave • Mumford & Sons • Danny Schmidt • Paul

Tiernan • Greg Trooper • The Weepies • e.a.

POP / ROCK Nic Hessler • The Church • The Mountain

Goats • Natalie Prass • David Torn • Torres • Wolf Alice •

Seb Black • Mikal Cronin • Death Cab For Cutie • Gabi •

Jenny Hval • New Madrid • Other Lives • Waxahatchee • Bill

Wells & Aidan Moffat • Brian Wilson • Wire • e.a.

BLUES / JAZZ / SOUL Thomas Enhco • Charles Lloyd • Bobby Womack • Valentinos • The Soul Stirrers • Johnny Adams • The Boom Band • Paolo Fresu • Eric Vloeimans • Gavin Harrison • Big Daddy Wilson • Cassandra Wilson • Young Fathers • e.a.WERELD Kiran Ahluwalia • Vardan Hovanissian & Emre

Gültekin • Mbongwana Star • Alborosie • Blick Bassy • Ma-

riem Hassan • Maite Hontelé • Bassekou Kouyaté • Ahmed

Mukhtar • Jimmy Riley • Terakraft • e.a.

COLOFON

36 LuisterparadijsALBUMRECENSIES &CETERA

POSTUUMB.B. KINGOP HEMELVAARTSDAG VERTROK DE LEGENDARISCHE

BLUES BOY NAAR DE BLUESHEMEL. HIJ WERD 87 JAAR.

RECENSIES

36

Heaven #97juli/augustus 2015www.popmagazineheaven.nlwww.facebook.com/heavenpopmagazinewww.twitter.com/heavenpopmagazine

Redactie-adresPoppelenburgerstraat 18, 4191 ZT Geldermalsen0345-575 [email protected]

RedactieEric van Domburg Scipio, Geert Henderickx, Louis Nouws, Paul Stramrood

MedewerkersEddie Aarts, Frits Barth, Wim Boluijt, Bert Broere, Cees Bronsveld, Ludo Diels, Flip van der Enden, Han Ernest, Pieter Franssen, Koos Gijsman, Marcel Haerkens, Ruud Heijjer, Martin Kuiper, Paul van der Lecq, Bertram Mourits, Ralf Mohren, Ed Muitjens, Per Oostrum, Joop van Rossem, Wiebren Rijkeboer, Henk Rijkenbarg, Bram van Schaik, Peter Schong, John Schoorl, Jos Schuring, Roeland Smits, Pieter Steinz, Marc Vos, Kees van Wee, Maurits S. Westerik, Pieter Wijnstekers

VormgevingLouis Nouws@BLADEN&CO i.s.m. Han Ernest en Geert Henderickx

BladmanagementVirtúmedia, David [email protected] 13 835

AdvertentiesDaily Productions, Dennis Dercksen030 691 38 [email protected]

AbonneneeserviceVirtúmediaPostbus 595, 3700 AN [email protected]

Abonnementsprijs Nederland 32,40 euro (automatische incasso) of 35,40 euro (acceptgirokaart); België 35,40 euro;Europa overig 42,50 euro; buiten Europa 47,50 euro.

Opzeggen (schriftelijk) kan jaarlijks bij Virtùmedia uiterlijk 6 weken vóór verval-datum van het abonnement.Verhuisberichten inzenden uiterlijk 6 weken vóór verschijning nieuwe editie.

DrukVeldhuis Media, Raalte

VerspreidingBetapress, Gilze-Rijen

Uitgave van Firmament Music BV

ISSN 1389-8345Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt door middel van druk, fotokopie of op welke wijze dan ook, zonder vooraf-gaande schriftelijke toestemming van de uitgever. Heaven wordt tevens elektronisch opgeslagen en geëxploiteerd. Alle auteurs van tekstbijdragen aan Heaven, in de vorm van artikelen of ingezonden brieven, worden geacht daarvan op de hoogte te zijn en daarmee in te stemmen.

Page 3: Heaven 97 popmagazine

3 HEAVEN JUL/AUG 2015

22

29

16

26

RUBRIEKEN & COLUMNS06 ON THE ROAD Jenee Halstead08 UITLOOPGROEF08 GEBROKEN LANSTim Knol09 DE VIJF VAN…10 HART & ZIEL 26 LUISTEREN &CETERAThe Kinks36 GOED BEKEKEN46 VINYLMANIA50 DOMBURG DRAAIT DOOR52 SPECIAL TRACK54 ALL THAT JAZZ66 DE TIEN…miskende meesterwerken

OP DE COVER14 ST. PAUL & THE BROKEN BONES 16ALABAMA SHAKES 18 THE GOSPEL SESSIONS 20MY BABY 22ALLEN TOUSSAINT INTERVIEWS 10 SMUTFISH 28 BETH HART 29 HEATHER NOVA 30 TOBIAS JESSO JR. 32 ROBERTO FONSECA 34 GREGG ALLMAN PROFIEL12 THE SPECIALS

Page 4: Heaven 97 popmagazine

GEEN NUMMER MEER MISSEN?WORD ABONNEE, PROFITEER VAN DE SPECTACULAIRE AANBIEDING

Stuur deze bon(nen) vanuit NL zonder postzegel naar:HEAVEN Popmagazine, Antwoordnummer 7086, 3700 TB ZeistOf ga naar www.popmagazineheaven.nl/abonneer

HEA 06-15

naamnaam

straat en huisnummerstraat en huisnummer

postcode en plaatspostcode en plaats

telefoontelefoon

e-maile-mail

Ik machtig Heaven het verschuldigde bedrag af te schrijven van IBAN

NL

datum en handtekening

Ja, ik neem een jaarabonnement op HEAVEN voor slechts 32,40 22,50 euro en krijg de prachtige

dubbel-cd SONGS 2003 – 2013 van Ane Brun (V2/Munich t.w.v. 18,99), 2 eerder verschenen nummers (t.w.v. 12,90) én de CKaart (1 jaar geldig) waarmee u korting krijgt op een voortdurend wisselend cultureel aanbod, van festivals tot fi lms, boeken en theater (t.w.v. 14,90)

De introductieaanbieding geldt voor het eerste jaar en zo lang de voorraad strekt. Is de cd uitverkocht dan krijgt u een vergelijkbaar cadeau. Een jaarabonnement loopt tot wederopzegging, 2 maanden voor vervaldatum. Cadeauabonnementen eindigen automatisch na een jaar.

‘Een zeer fraai overzicht van Ane Brun’s loopbaan tot nu toe’

AL ABONNEE?Geef Heaven cadeau voor slechts19,95

Mijn gegevensGegevens ontvanger cadeauabonnement

Ja, ik doe een jaarabonnement op Heaven cadeau voor de vriendenprijs van 19,95 euro.

Vul uw gegevens in én die van degene die het abonnement krijgt.

P O P M A G A Z I N E D A T D E O R E N S P I T S T

TWEEMAANDELIJKS MUZIEKBLAD | MRT/APR 2015 | JAARGANG 17 NUMMER 2 | € 6,95

rockpop

country/rootsfolk/songwriter

wereld/reggaeblues/jazz/soul

extra Mister and MississippiOver de grens

Frazey FordMade in Memphis

Andy PrattVerloren zoonDayna KurtzOpstaan en vallen

Heaven

Curtis HardingIndiesoulman

CarminhoFadista nova

BP

De velegezichten vanJoni Mitchell

BenjaminClementineVan straatzanger tot soulbelofte

"Muziekblad voor defijnproever" Luisteren &cetera: Beggars Banquet van de Stones

AfterparteesJonge honden

Heaven95.indd 1

03-02-15 15:53

AL ABONNEE?

extra Mister and MississippiOver de grens

Indiesoulman

BP

BenjaminClementine

BenjaminClementine

BenjaminVan straatzanger tot soulbelofte

P O P M A G A Z I N E D A T D E O R E N S P I T S T

TWEEMAANDELIJKS MUZIEKBLAD | MEI/JUNI 2015 | JAARGANG 17 NUMMER 3 | € 6,95

rockpop

country/rootsfolk/songwriter

wereld/reggaeblues/jazz/soul

extra Father John MistySerieus amusement

Ryley WalkerAvonturier

VillagersOnverschrokkenThe StavesSister Act

Heaven

Blom & NobelSax & Trompet

Ntjam RosieStap voor stap

BP

EeuwlingBillie HolidayVaders & ZonenSteve Earle Justin Townes Earle Adam CohenBen Taylor

"Muziekblad voor defijnproever" Familiezaken: Wainwright versus Wainwright

The PaladinsTweede leven

Heaven96.indd 1

30-03-15 13:36

1 jaar HEAVEN

slechts 32,40 22,50 én

cadeaus t.w.v. 46,79!

Page 5: Heaven 97 popmagazine

5 HEAVEN JUL/AUG 2015

VAN DE REDACTIE

PRIJSVRAAG

Met de antwoorden op vier nieuwe

vragen zijn weer fijne goodies te

winnen, maar eerst de antwoorden

en winnaars van de vorige keer.

P. Streefkerk (Oirschot), J. Wellens

(Sint Truiden), A. Akkerman (Veendam),

P. Goeree (Wetsinge) en J. Kwik

(Antwerpen) wisten de quote van Frank

Lammers die we zochten als antwoord op

de vraag rond tonic, de (non-)alcoholische

roman van Ralf Mohren: ‘Bukowski In De

Polder’.

Op de vraag rond Steve Earle’s ter-raplane blues was eigenlijk geen eenduidig

antwoord te geven, doordat de vraag –

Waarom noemde Earle het album terrapla-ne? – nogal open was. Ieder antwoord telde

dan ook, al verwijst terraplane onmis-

kenbaar naar het verdwenen automerk

uit de jaren dertig en vooral naar Robert

Johnson’s allereerste single Terraplane Blues. Het lot heeft beschikt dat H. Gijsbers

(Pijnacker), J. Nagtzaam (Alkmaar), F.

Swimberghe (Brugge), C. Schermers

Waarna we uw muziekkennis en -bibliotheek

weer lichtjes proberen bij te spijkeren met

de nieuwe platen van Alabama Shakes

(niet slechts 5 x cd, ook 1 x lp!), Tobias

Jesso Jr., Heather Nova en Smutfish. Op

dat alles maakt u kans met het antwoord op

de volgende vragen:

• Voor sound & color van Alabama Shakes:

welke twee Alabama Shakes-leden stonden

aan de basis van de groep?

• Voor goon van Tobias Jesso Jr.: met welk

zelfgeschreven liedje begon Jesso’s carrière

pas echt op gang te komen nadat hij van LA

was terugverhuisd naar Vancouver?

• Voor the way it feels van Heather Nova:

welk album van Heather Nova werd volledig

op zonne-energie opgenomen?

• Voor trouble van Smutfish: noem ver-

schillende namen waaronder Melle de Boer

muziek heeft uitgebracht.

Antwoorden voor 18 juli sturen naar [email protected]

(Gouda) en E. Achterberg (Odijk) de cd bin-

nenkort thuis mogen verwachten.

Voor de verzamel-cd more of the best of, vol. i van The Paladins was de vraag

simpeler, want de vinylsingle die de band

vorig jaar uitbracht heette should have been dreaming/wicked. Beide liedjes zijn

ook op die compilatie te horen zijn en bin-

nenkort dus thuis bij S. ten Brummelhuis

(e-mail), M. Bladder (Nijverdal), C. Engelage

(Groningen), L. van der Voorn (Tilburg) en

H. Kelfkens (Arnhem).

De echte achternaam van Njtam Rosie is

Boei, Rosie is haar voornaam is. Dat is prijs

voor M. Janssens (Rotterdam), L. Deuling

(Coevorden) en H. Jonker (Zeist).

Blijft over het dubbel cd-pakket van aan-

stormende Nederlands jazztalent met auda-city van Jasper Blom en legacy van Teus

Nobel, heren die hun opleiding grotendeels

genoten in respectievelijk Amsterdam en

Rotterdam, en nu dus R. Marsman (Hoorn)

en H. van der Nat (Amersfoort) gelukkig

mogen maken.

VERNIEUWD EN VERTROUWD

Voor me ligt de drukproef van de nieuwe Heaven. Nog niet

af en nog niet in kleur, wel duidelijk nieuw – en sterker en

beter.

De veranderingen in vogelvlucht. We hebben de muziek opge-

deeld in vier categorieën, zonder er één te verliezen. Roots

en folk zijn zo verweven dat we ze hebben samengevoegd.

Hetzelfde geldt voor pop en rock. Jazz, blues en soul blijven een

drie-eenheid, en wereld houdt reggae bij zich.

De verhalen en de recensies zijn gescheiden: wie vooral recen-

sies wil lezen, bladert meteen door naar het Luisterparadijs en

krijgt alle recensies achter elkaar, uiteraard per muziekcategorie.

Vier recensies, Heaven’s speciale keus, gaan de andere vooraf.

De verhalen en interviews openen het blad.

Tussen die gekende hoofdmoten van Heaven staan ter ver-

strooiing de vier columns, waaronder de nieuwe van Maurits S.

Westerik en Flip van der Enden, en de vertrouwde rubrieken,

ALABAMA SHAKES • TOBIAS JESSO JR. • HEATHER NOVA • SMUTFISH

aangevuld met Goed Bekeken over muziek om naar te kijken,

De Vijf Van…, de recente keus van een medewerker of gast,

Domburg Draait Door, de speciale themakeus van Eric van

Domburg Scipio, en De Tien… , albums, liedjes of artiesten die

iets gemeen hebben. In dit nummer zijn dat tien ‘miskende

meesterwerken’, albums die bij verschijning een lauwe ont-

vangst ten deel viel en die nu het stempel meesterwerk dragen.

De eerste nieuwe rubriek die u tegenkomt is woordloos. On The Road vertelt in één grote foto van het artiestenleven onderweg.

Jenee Halstead opent de rij beelden van Han Ernest. Hij leverde

ook een wezenlijke bijdrage aan de restyling van de vormgeving.

Heel vertrouwd en toch nieuw, deze Heaven nummer 97. Over

een half jaar vieren we ons honderdste bewijs van liefde voor

tijdloze muziek.

Paul Stramrood

Page 6: Heaven 97 popmagazine

HAN ERNEST FOTOGRAFEERDE JENEE HALSTEAD BLUE ROOM SESSIONS • VERKADEFABRIEK, DEN BOSCH 26 MEI 2015 • 19:26 UUR: SOUNDCHECK • BEZOEKERS: 64 • AGENDA: WWW.BLUEROOMSESSIONS.NL

ON THE ROAD

Page 7: Heaven 97 popmagazine

PID QUAM ENDAE PLIGENITAS

MINCIETUREM DEM ESEQUE REM-

PORE CERION POSAE PRE OFFICI-

PSUNT QUE SITIA QUE LABORUNT,

OMMOS ALIQUOS A VOLORITAS

EUM QUAE RAT AUT FUGIA SAM,

VOLLIQUAS ERNAM, AUT EICIANI-

MIN REM HILLES VOLOR SUN

Tiam, que odit autationsedi dia non-send ignist fugiatiossi il ipsusandiam

fugitatem isita si aut lique vel es dolorep rehenimus, undione mporero occus explitiat di quas doluptis non recepuda dolorem ser-natam sapelen ianiam enis volupta tiberum volore sunt.

Ecaesti doluptae. Nam, essum il imet eaque mint quati nost, vid quationecti dolorerro dolentibea sus, officti ntectur, odit mosanti unto blabore sequam dolorum ea nonestior arciaep ereperum nos sum qui rempera-tur, accuptam, imustionsedi ius res volor sendunt in non paruptas ius et eos dolupta doluptatus invelen dellabo recumeturio cus magnatus as saescip sandae exerorpos que corro cum acest re et, que re quid mo isit quibusantota nisitat iumet, que latur? Qui ut ut odia que estorio bea estibusda exces desequi qui voles esent, estias samenda epellabore eataten ihitatu rectium latia num nobis dipitas excea nobitat uriberferum ra dolorem quiae none etus aceaquis dunt eos re ex eaquassequam suntor at et et alibus-daest odiatis del maximus cimporpos et quatur aceaquam quaspe comnis vel ist qui dolorerum fuga. Apiene qui officiam nonet vollore stibus nitatas ea num rest omnistr umquar.

Os magnistrum fuga. Cero comniti nci

HAN ERNEST FOTOGRAFEERDE JENEE HALSTEAD BLUE ROOM SESSIONS • VERKADEFABRIEK, DEN BOSCH 26 MEI 2015 • 19:26 UUR: SOUNDCHECK • BEZOEKERS: 64 • AGENDA: WWW.BLUEROOMSESSIONS.NL

Page 8: Heaven 97 popmagazine

8 HEAVEN JUL/AUG 2015

De eerste keer dat ik optrad, was ik

een jaar of zes, zeven. Ik ben seri-

eus begonnen op m’n veertiende

ofzo, met een bandje. Toen had ik al veel

gespeeld. Ik kom uit Hoorn, een haven-

plaatsje, en daar komen een hoop toeris-

ten. Met mijn vriendje Mike speelde ik op

de Grote Noord – hij accordeon, ik gitaar.

We waren een jaar of tien, denk ik. We

deden allemaal van die oude zeemands-

liedjes, de Zuiderzeeballade enzo. Spelen

op straat is leuk, we hebben heel veel

geleerd en Mike en ik hebben honderden

guldens verdiend.

Mijn vader zat in een bluegrassband.

Daar mocht ik al heel jong live meedoen.

Bluegrass is muziek die je leert luisteren

naar anderen en anticiperen op wat ze

gaan doen. Daar heb ik veel aan gehad.

Ik sta heel graag op het podium, maar

niet omdat ik het me opwindt ofzo,

ik word er niet geil van. Als je op een

podium staat, wil je aandacht – en die

aandacht moet je verdienen.

Bij soloshows voel ik me een beetje een

onderwijzer. Als ik een een voorstelling

samenstel, zoek ik vooraf van alles uit.

Maar ik wil geen feitenman zijn. Mijn

taak is mijn emoties overbrengen, in mijn

eigen liedjes en in covers. Ik vertel over

de muziek die me raakt en waarom dat zo

is. Cold, Cold World van Blaze Foley is mijn

favoriet, en nummers van Townes Van

Zandt, natuurlijk. Covers live spelen is ook

goed voor mij, ik leer hoe het publiek rea-

geert, daar heb ik wat aan voor mijn eigen

schrijven. Zo krijg ik steeds meer bagage.

Het maakt wel veel verschil of ik solo

speel of met een groep. De grote zaal

van Paradiso heb ik twee keer gedaan,

met band. Dat is zo anders dan intieme

zaaltjes als De Amer of De Schalm, waar

ik heel graag optreed. Met een groep

spelen is hoe dan ook anders. Ik zoek live

uitersten op. Solo ben ik vrij rustig. Met

mijn eigen band doen we vaak lange jams.

The Miseries, dat is kicken, punk, in dertig

minuten twaalf liedjes er door rammen en

de mensen geschrokken achterlaten.

Je hoeft ook niet bang te zijn dat je op je

bek gaat. Dat gebeurt gewoon en dan kun

je alleen hopen dat het charmant over-

komt. Ik heb geen podiumangst. Na afloop

praat ik graag met mensen. Dat moet dan

helaas bij de merchandise – wat ik een

beetje gênant vind: je eigen spullen na

afloop verkopen. Niet voor niets vergeet ik

vaak merchandise mee te nemen.

De show moet elke keer anders zijn. Zo

blijft het voor mij interessant en als bezoe-

IN DE GEBROKEN LANS RICHT EEN MUZIEKLIEFHEBBER DE SCHIJNWER-

PER OP EEN GENRE, EEN ALBUM, EEN GROEP, ZANGER, ZANGERES OF WAT

DAN OOK – ZOLANG HET MAAR TE MAKEN HEEFT MET MUZIEK. SINGER-

SONGWRITER TIM KNOL (26) HEEFT ZIJN EIGEN BEGELEIDINGSGROEP,

TREEDT OOK SOLO IN THEATERS OP EN SPEELT SINDS KORT WOESTE

GARAGEROCK MET THE MISERIES. SPELEN EN VERTELLEN, DAAR GAAT

HET BIJ HEM OM. “JE MOET NIET BANG ZIJN OM OP JE BEK TE GAAN.”

DOOR PAUL STRAMROOD

TIM KNOLPODIUMDRANG

DE GEBROKEN LANS

New Morning*

Zie hem zo zittenOp de veranda

Met zijn kids enEen beetje pielen op de gitaar

Komen die weirdo’s voorbijOm zijn vuilnisbak te checken

En te vragen waar het heen gaatMet de wereld en zo

Kan hem het bommenDe fiets van zijn jongste is stuk

Hij is blijMet elke nieuwe ochtend.

*New Morning is een nummer

van Bob Dylan en staat op de

gelijknamige lp uit 1970, de elfde

van His Bobness. Het is tevens

de titel van een hoofdstuk uit zijn

autobiografie Chronicles: Volume One. Daarin geeft hij af op het

feit dat hij gezien wordt als de

woordvoerder van een generatie.

In New Morning laat hij weten het

best naar zijn zin te hebben op

het platteland, elke ochtend weer.

Hij woonde toen in Woodstock,

upstate New York.

Deze maand verschijnt Als Een Zwerfkei, een door ondergeteken-

de en Kees ’t Hart samengestelde

bloem lezing met gedichten over

Bobby Zimmerman.

JOHN SCHOORL

de5van** *** ** *** *** *

** *** ** *** *** *

:

* * * * * * * * * * *

uitloop

groef* * * * * * * * * * *

** *** *** **goed

bekeken** *** *** **

*

Page 9: Heaven 97 popmagazine

9 HEAVEN JUL/AUG 2015

ker voel je je niet bekocht als je meer dan

eens naar me komt luisteren. Bovendien,

in mijn band zit Anne Soldaat en die vertel

je niet dat hij steeds hetzelfde moet doen.

Theatervoorstellingen zijn de uitzonderin-

gen. Die zet je eenmalig in elkaar.

Ik ben nu bezig met een soulproject. Meer

kan ik nog niet kwijt. Vanavond ga ik de

zaal vertellen over The Soul Clan. Dat

waren Don Covay, voor mij de grootste

soulzanger, Ben E. King, Solomon Burke,

Wilson Pickett, Otis Redding, Joe Tex en

Arthur Conley – sinds kort allemaal dood.

Ik doe een nummer uit de clan en vertel

over ze. Dat hebben ze verdiend. Dat is

mijn taak. ●

Zie voor speellijst Tim Knol & The Miseries: www.timknol.nl/shows.

John ColtraneTHE COMPLETE 1961 VILLAGE VANGUARD RECORDINGSIn 1961 legt de legendarische producer Rudy Van Gelder

gedurende vier dagen op locatie vast hoe deze geniale

jazzsaxofonist en zijn begeleiders het publiek op een

grensverleggende muzikale wereldreis trakteren. De

oceaandiepe intervallen van gastspeler Eric Dolphy op

altsaxofoon en basklarinet ontstijgen de zwaartekracht

en inspireren zijn collega's tot grootse daden.

Yiorgos DalarasTO ELLINIKO PROSOPO TOU YIORGOU DALARARond vijftien miljoen albums gingen over de toonbank

van het oeuvre van de nestor en conservator van de

Griekse muziek. Op deze liveplaat uit 1989 weet hij zich

ondersteund door een gitarist en een bassist. Het biedt

hem alle ruimte zijn unieke talenten als zanger en –

zeer ongebruikelijk – als geniaal bespeler van de oud

en de bouzouki te etaleren.

HuskyRUCKERS HILLAl maanden vormt dit album de soundtrack van onze

dagelijkse activiteiten. De memorabele popliedjes staan

stijf van de allerfraaiste melodielijnen, beklijvende lied-

teksten en innemende zangpartijen. Onmisbaar tijdens

inspanningen op de hometrainer, tijdens autoritten,

onder de afwas en bij een goede wijn.

Gretchen PetersBLACKBIRDSIn Nashville is deze country-singer-songwriter in de

onderbuik van de Amerikaanse samenleving gedoken.

Bijgestaan door een handvol gelouterde studiotijgers

doet ze verslag van zaken als moord, onderdrukking,

verderf en ongeneeslijke ziekte. Schrijnend tot op het

bot maar ook een statement over het vermogen van de

mens uit de diepste ellende schoonheid te creëren.

Ryley WalkerPRIMROSE GREENEerbetoon van deze bard uit Chicago aan de Engelse

folkpop van eind jaren zestig, begin jaren zeventig.

Naast Pentangle vormen Tim Buckley, John Martyn en

de Amerikaanse gitarist John Fahey een duidelijk muzi-

kaal referentiekader voor onze jonge held. Een handvol

bedreven jazzmusici verzorgt een spannende muzikale

omlijsting.

KOOS GIJSMAN

EEN MEDEWERKER/GAST KIEST ZIJN VIJF

FAVORIETE ALBUMS VAN HET MOMENT

de5van** *** ** *** *** *

** *** ** *** *** *

:

* * * * * * * * * * *

uitloop

groef* * * * * * * * * * *

** *** *** **goed

bekeken** *** *** **

*

Tim Knol (met pet) en The Misseries foto Nick Helderman

Page 10: Heaven 97 popmagazine

10 HEAVEN JUL/AUG 2015

SMUTFISH

Zijn werkterrein is een pandje aan de

rand van de Haagse Schilderswijk.

Daar schrijft hij, tekent hij, schildert

hij te midden van los meubilair, wat geluid-

spullen, teken- en schildermateriaal en af

en onaf werk. “Hier kan ik rustig werken.

Hier heb ik ook aan trouble geschreven. Ik

zoek in mijn liedjes ontsnapping, dus het is

niet allemaal ellende. Ik zie graag het aar-

dige, anders dan Tindersticks.”

VROLIJKE MUZIEK IS HET NIET, DE

COUNTRY NOIR VAN SMUTFISH.

TROUBLE IS GESTOKEN IN EEN

KAAL ZWART-WIT SMOEZELIG

HOESJE MET ‘OPGEPLAKTE’ DOODSHOOFDVLIN-

DER. DE LIEDJES KLINKEN OVERWEGEND SOM-

BER EN NODEN EERDER TOT CONTEMPLATIE DAN

TOT DANSEN. MELLE DE BOER (43), SCHILDER,

TEKENAAR, MUZIKANT, ZANGER, COMPONIST,

TEKSTDICHTER EN BANDLEIDER, KNIKT. “MAAR

HET IS TOCH NIET ALLEMÁÁL NAAR?”

DOOR PAUL STRAMROOD

LUISTEREN NAAR TEKE NINGEN

Mijn concert van het jaar tot dusver? Blake Mills in de

Tolhuistuin, de Paradiso-dependance in Amsterdam-

Noord? Want wat een fabuleus gitarist bleek die muzikan-

tenmuzikant toch – Ry Cooder, Daniel Lanois, Marc Ribot en wie al

niet meer in één. Plus een singer-songwriter van formaat, dat ook

nog eens. Of toch Paul Weller in TivoliVredenburg, het Utrechtste

muziekpaleis? Gretig, energiek, creatief, slijtvast en daarbij hard

en strak. Nou, wie van de twee? Vooruit, The Modfather – wegens

bewezen duurzaamheid. Wat verder voor hem pleit: het optreden

was nostalgievrij. Oké, hij deed You Do Something To Me, nota

bene op verzoek, maar daar bleef het dan ook bij, zo kregen we

fijntjes te horen. Met de beginselverklaring The Changingman, die

andere hit van het op de kop af twintig jaar oude stanley road,

goed voor liefst vierdubbel platina, zette hij een uitroepteken ach-

ter de avond. Aware of the muse, too in touch with myself, I light the fuse, klonk het. What I can’t be today, I can be tomorrow.Met zijn muziek gaat Paul Weller van vandaag terug naar eergis-

teren en vanaf daar door naar morgen. Sterker nog dan bij The

Jam en The Style Council verraadt het dozijn soloplaten naar

welke elpees hij luisterde om tot iets nieuws van hemzelf te komen.

Inmiddels tussen 55+ en 60– oogt hij als een oude jonge Steve

Marriott – tanig lijf, gegroefde kop, zilvergrijs haar, perfect gesoig-

neerd, pakje Camel Blue en wegwerpaansteker in de zak van het

kekke jack. Zo pico bello stapte hij parmantig de Record Palace

schuin tegenover de Paradiso binnen om er het nodige antiquari-

sche vinyl te scoren. Wat te denken van Lazy Sunday op single, de

hit van odgen’s nut gone flake, de sgt. pepper’s lonely hearts club band van de Small Faces, in zijn ogen het ultieme stijlicoon

qua popgroep. In de walk-in closet diepte ik het psychedelische

magnum opus in die fameuze ronde hoes op om er na tig jaar nog

eens naar te luisteren. En? Mwah. Nostalgie? Het houdt niet over.

Waarop ik mij afvroeg: hoe zou town and country zich eigenlijk

hebben gehouden? Indertijd na lang wikken en wegen aangeschaft

van mijn dure spaarcentjes, die gesjeesde tweede van Humble

Pie – de supergroep die Steve Marriott na zijn onbezonnen ver-

trek uit de Small Faces eind jaren zestig opzette met tieneridool

Peter Frampton van The Herd. Grijsgedraaid en afgedankt, maar

hallelujah, wel nog voor een habbekrats bestelbaar op cd, samen

met debuutalbum as safe as yesterday is. Wat een ooropener,

zeg. Want horen wij hier op die eersteling niet de uitvinding van

de hardrock? En klinkt er daar op de opvolger soms geen coun-

tryrock van later? Om nog maar niet te schrijven van die dubbele

Gibson gitaren, dat Hammond orgel, die Wurlitzer piano, die net

niet gezwollen blanke soulzang, die zweem van psychedelica – en

toch bestaat Paul Weller het telkens weer alleen het Traffic van

Steve Winwood en Dave Mason te noemen als inspiratiebron voor

wild wood, die onovertroffen voorganger van megaklapper stanley road. Tsja. Nostalgie? It is as safe as yesterday is.

GEERT HENDERICKX

OP DE RADAR

NOSTALGIEVRIJ?

de10****

**** *hart

en

ziel **** ****

** * * * * * * * * * * * *

spec!al

track* * * * * * * * * * * * * *

Page 11: Heaven 97 popmagazine

11 HEAVEN JUL/AUG 2015

De band trok de aandacht van de

Amerikaanse lo-fi singer-songwriter

Daniel Johnston, die ze uitnodigde hem te

begeleiden op een Europese tournee. Een

bijzondere ervaring. “Daniel is heel lastig,

onmogelijk vaak. Hij zingt van papier. Eén

keer sloeg hij per ongeluk twee bladzijden

om, zodat hij wat anders begon te zingen

dan wij speelden. Vreselijk kwaad was hij op

ons. Zijn andere kant is de jongen. In elke

stad zoekt hij de stripwinkel. Daar gaat hij

helemaal los. Hij heeft altijd het gevoel dat

hij als jochie voor het eerst een stripwinkel

binnen stapt. Ik ben ook stripliefhebber, ik

hield veel van die superheldenstrips. Voor

mijn muziek en tekeningen heb ik Melleville

gecreëerd, mijn eigen stripstadje.”

De John Dear Mowing Club hield aan de

tournee een goede naam over, vooral in

Duitsland, maar daar hadden ze niet veel

aan. De opnamen voor het eerste album

liepen uit op de breuk tussen De Boer en

Zuilhof. Ze hebben jaren geen woord gewis-

seld, maar dat kon niet blijven duren. De

band is nu weer compleet.

SFEERBij een nieuw album horen optredens. Die

krijgen een bijzonder karakter door de com-

binatie van beeld en geluid. De tekeningen

gaan mee naar de zaaltjes, filmtheaters en

cafés waar Smutfish speelt. “Ik hoef ze niet

af te maken, want sinds ik liedjes een-op-

een illustreer, zijn mensen naar de teksten

gaan luisteren. Ze zien dat de teksten niet

naar zijn om het nare, de mensen lachen bij

de beelden. De combinatie werkt goed.”

Filmhuizen hebben voor de muziek van

Smutfish een goede sfeer, heel anders

dan popzaaltjes. “We speelden op South

By South West in een bioscoop. Na afloop

kwam de eigenaar van de stamkroeg van

Townes Van Zandt ons opzoeken. Hij had

zitten wachten op ons nummer The First Time I Heard Townes Van Zandt. We wilden

het de volgende dag goedmaken door het

in zijn kroeg te komen spelen, maar die was

toen dicht.”

Rest de vraag of Melle de Boer een muzi-

kant is die tekent of een tekenaar die

muziek maakt? “Ik weet het niet. Op het

moment ben ik iets meer muzikant, maar ik

moet leven van de combinatie. En dat gaat

goed. Ik ben ook weer liedjes gaan schrij-

ven. Ik heb er al vijf.” Hopelijk zitten er weer

bij met fraaie zinnen als He was born with a face only a mother could love. Misschien

niet naar, wel lekker schrijnend. ●

Zie voor speellijst Smutfish: smutfish.com.

trouble is een groot project, zorgvuldig

uitgevoerd en met alle vertrouwen van zijn

platenlabel Excelsior. Wie alleen de muziek

wil koopt de cd dan wel de lp, wie teksten

en tekeningen wil koopt het boek, wie beide

wil… precies. Vóór in het boek staat Listen to the drawings on Trouble. De Boer maakte al eerder tekeningen bij

zijn muziek, maar hier zijn ze onverbrekelijk

met elkaar verbonden. Bij elke tekening

hoort een stukje tekst, en omgekeerd. “Ik

heb nu pas de combinatie écht kunnen

maken. De tekeningen zijn ruw, ze zijn niet

af. Ik heb ze in één keer neergezet. Als iets

niet klopt, haal ik het door en dat laat ik

staan. Elk nummer hebben we ook in één

keer opgenomen, live, hier in mijn atelier en

overal waar we de ruimte geschikt vonden.

Het is wat het is. Alleen de samenzang en

de blazers zijn later toegevoegd. We heb-

ben voor het eerst gewerkt met producer

Frans Hagenaars. Dan heb je meteen de

beste microfoons en dat is wel eens pret-

tig.”

In de opnamestudio staan is niet De Boer’s

favoriete tijdpassering. “Nou ja, het is

natuurlijk werk, maar de eerste opname

is altijd de mooiste, vind ik, en dan wil de

gitarist nog een keer, vreselijk. Vaak hoort

alleen degene die de fout maakt de fout. Ik

luister een plaat nooit terug, want dan hoor

ik meteen wat ik eigenlijk anders had willen

doen.”

FRICTIEHet jochie Melle de Boer wilde meteen in

de muziek. De beeldende kunst kwam later.

“Ik wilde gitaar spelen, maar mijn handen

waren te klein. Dat werd dus piano en klave-

cimbel. Mijn grootste muzikale inspiratie is

nog steeds de muziek waar mijn vader naar

luisterde: The Beatles, The Rolling Stones,

Bob Dylan en Leonard Cohen. Vooral Cohen

vind ik nog steeds erg mooi. Hij heeft nog

altijd invloed, dat kun je wel horen en lezen.

O ja, en Iron Butterfly, die psychedelica.”

Beeldende kunst won het van muziek toen

het aankwam op een beroep kiezen. De

Boer tekent en schildert in opdracht en

is sinds lang verbonden aan Livingstone

gallery in Den Haag. In 2002 richtte hij de

band Smutfish op, met gitarist Dick Zuilhof.

Hun debuut lawnmower mind is ‘de moeder

van de Nederlandse country noir’. De groep

veranderde later de naam in John Dear

Mowing Club.

Smutfish met vooraan Melle de Boer

Page 12: Heaven 97 popmagazine

ALLENTOUSSAINTen de rest is geschiedenis

Page 13: Heaven 97 popmagazine

23 HEAVEN JUL/AUG 2015

“THAT’S QUITE ALRIGHT”, ZEGT DE GEDISTINGEERDE STEM AAN DE ANDERE KANT VAN DE LIJN.

IK KRIJG METEEN EEN VOORPROEFJE VAN DE GENTLEMAN ZOALS DE VELE MENSEN DIE MET HEM

SAMENWERKTEN HEM STEEVAST OMSCHRIJVEN. ALLEN TOUSSAINT (77) LIJKT WELHAAST DE VER-

PERSOONLIJKING VAN HET ONTSPANNEN KARAKTER WAAR NEW ORLEANS ZIJN BIJNAAM THE BIG

EASY AAN DANKT. DOOR PETER SCHONG

Ik moest me bij hem verontschuldigen. Door de wintertijd had ik me vergist in het tijdverschil en belde ik een uur te laat. Allen Toussaint aanvaardt mijn excuses laconiek. De reden voor ons telefoongesprek is zijn komst eind juni naar de North Sea Jazz

Club in Amsterdam. “Ik neem mijn kwartet mee: piano, gitaar, bas en drums. Het repertoire bestaat uit liedjes die ik door de jaren heen heb geschreven en door anderen populair zijn gemaakt, aangevuld met nummers die ik zelf ooit heb opgenomen, zelfs als ze niet van eigen hand zijn. Get Out My Life, Woman zal beslist niet ontbreken, net zo min als A Certain Girl. Ik ga helemaal terug naar Mother In Law en dan weer vooruit in de tijd met Yes We Can Can en Sneakin’ Sally Through The Alley. Working In The Coal Mine doe ik ook, dat is een publieksfavoriet. We sluiten af met Southern Nights, misschien wel in twee verschillende vertolkingen: mijn oorspronkelijke uitvoering als samba in modaal en de populaire popversie van Glen Campbell.”Zijn naam mag dan geen massale bekendheid genieten, Allen Tous-saint is een soul royalty, die in de jaren zestig uitgroeide tot een sleu-telfiguur in de muziekscene van New Orleans. Hij schreef, arrangeerde en produceerde tal van hits voor lokale sterren als Ernie K-Doe, Aaron Neville en Lee Dorsey, en stond als ontdekker van The Meters aan de bakermat van de funk. Zijn liedjes werden veelvuldig gecoverd door onder anderen Bonnie Raitt, Little Feat, Robert Palmer, Boz Scaggs, Warren Zevon, Van Dyke Parks en The Pointer Sisters, terwijl groot-heden als Paul McCartney, Paul Simon en Joe Cocker naar The Cres-cent City togen om van zijn diensten gebruik te maken. Zijn immense oeuvre nemen we in vogelvlucht door aan de hand van zeven sleutelpla-ten.

Lee DorseyRIDE YOUR PONY (1966)“Lee’s stem stem was zo heerlijk en uniek. Daarbij straalde hij zo veel plezier uit als zanger. Hij maakte singles voor een klein label met Harold Battiste als arrangeur. Begin jaren zestig werkten ze aan het nummer Lottie-Mo. Harold kende mij en mijn stijl en wist dat dit liedje precies in mijn straatje paste, dus schakelde hij mij in. A&R-manager Marshall Sehorn stapte op een gegeven moment over naar Fury, waar Lee toen toevallig ook op zat. Marshall liet me wat nummers met hem opnemen, waaronder Ride Your Pony, dat ik op zijn verzoek speciaal voor Lee had geschreven. Dat was eigenlijk het begin van onze samen-werking met mij als zijn vaste producer. Get Out Of My Life, Woman van datzelfde album speel ik nog steeds bij elk concert. Lee heeft zijn carrosseriebedrijf in New Orleans altijd aangehouden. Toen begin jaren zeventig het succes ophield ging hij gewoon weer aan het werk in zijn garage, waar hij ook kon rondhangen met zijn vrienden.”

The MetersTHE METERS (1969)“Toen ik halverwege de jaren zestig uit het leger kwam, hing ik veel rond in de clubs van het French Quarter. Op een avond hoorde ik op de hoek van Bourbon Street en Toulouse Street heel funky muziek naar buiten komen. Toen ik naar binnen ging zag ik dat het Art Neville

was, samen met een paar anderen. Ze noemden zich Art Neville & The Neville Sounds. Art formeerde altijd magische groepen. Ik nodigde hem uit om op te komen nemen voor Sansu, het label dat Marshall Se-horn en ik hadden opgezet. Ze zeiden ja en de rest is geschiedenis. Ik verzon vier namen waaruit ze konden kiezen, waaronder The Meters, wat inderdaad sloeg op het ritme. Het klonk percussief, rudimentair. Iedereen speelde precies zo dat de anderen daarop konden anticipe-ren. Die stijl hebben ze in de loop der jaren geperfectioneerd. Ik be-grijp de vergelijking met Booker T. & The MG’s wel, maar zij waren absoluut geen inspiratiebron. The Meters kwamen voort uit de vibe van de Mardi Gras indianen, de percussieve muziek van de brassbands op straat in New Orleans.”

The BandROCK OF AGES (1972)“Wat een geweldige groep toch. Ze klonken als geen enkele andere band en zeker in het begin liet hun muziek zich moeilijk in een bepaal-de categorie plaatsen. Ze gaven overal hun eigen draai aan. Ze wisten zo goed wie ze waren. Iedereen was heel nauwgezet over zijn rol in het geheel. Op het moment dat ze me vroegen, kende ik ze nog niet. Ik wist niet dat ze zo gevestigd en populair waren. Toen ik met ze samen-werkte had ik niet door dat de groep uit elkaar begon te vallen. Ik heb blazers toegevoegd aan een aantal nummers voor een reeks concerten in de Academy Of Music in New York. Ik vond het geweldig, een mijl-paal in mijn leven. Onderweg naar de Bearsville Studios bij Woodstock, waar de repetities plaatsvonden, werd op het vliegveld mijn tas met partituren gestolen. Ik moest helemaal opnieuw begin-nen, maar achteraf ben ik blij dat het zo gelopen is, want wat ik uit nood schreef was beter dan wat ik eerst had geschreven. Het was een kwestie van serendipiteit.”

Dr. JohnIN THE RIGHT PLACE (1973)“De plaat met Right Place, Wrong Time. Hoewel Mac Rebennack en ik sinds onze tienerjaren vaker samengespeeld hadden, was dit de eer-ste keer dat ik meewerkte aan een plaat van Dr. John. Waarom het pas bij zijn zesde album voor het eerst was, weet ik eigenlijk niet precies. Mac had het voortdurend druk en hij nam altijd op waar hij op dat mo-ment zat, en dat was nooit in de buurt, al hoef je daarvoor natuurlijk niet per se vlakbij elkaar te wonen. Jerry Wexler heeft ons uiteindelijk samengebracht. Mac gaf me carte blanche. Ik haalde The Meters erbij, die waren precies goed voor dit project. En Mac stond ervoor open, al was hij volgens mij akkoord gegaan met iedereen die ik zou hebben voorgesteld.”

WingsVENUS AND MARS (1975)“Ik speel piano op Rock Show, het tweede nummer van de plaat. Samenwerken met Paul McCartney was geweldig. Het werd me meteen duidelijk waarom hij zo’n grootheid is: hij weet precies wat hij doet en waar hij naar toe wil. En hij weet hoe je magie in de studio moet >>

Page 14: Heaven 97 popmagazine

Morgan Heritage Strictly rootS HBECD 20702

Prachtig veelzijdig album van The Royal Family of Reggae. Mooie mix waarbij de roots van de reggae zeker niet vergeten worden.

luister naar onze releases: https://continentalrecordservices.bandcamp.com

BJ’s Wild VerBand later CECD 58

Opvallend jazzy plaatje van BJ Baartmans met zijn vaste maten Sjoerd van Bommel en Mike Roelofs. Op CD in het Vaderlands, maar als bonus ook in het Engels.

tHe dustBoWl reViValWith a lampShade on CSCCD 1119

Alweer zo’n leuke revival band. Fans van Pokey LaFarge of Asylum Street Spankers: eat your heart out!

Wink BurcHaM coWboy heroeS and old Folk SongS CSCCD 1117

De verrassende CD van deze roots- rocker uit Oklahoma werd hartelijk onthaald door de Euro Americana community. Tegelijk verfrissend, indringend en ontwapenend.

tHe sidesHoW

tragedycapital

CSCCD 1116

De internationale pers is niet alleen zeer lovend over de

live optredens van dit power-duo uit Austin, TX. Ook dit

Europese plaat-debuut krijgt veel lof toegezwaaid.

dale Watsontruckin’

SeSSionS vol. 3 CSCCD 1118

Prettig geprijsd vervolg op de succesvolle eerste twee

trucker-albums van deze Texaanse country outlaw.

daVid corleyavailable light CSCCD 1111

Dit debuutalbum wordt alom geroemd, en terecht. Vergelijkingen met Tony Joe White, Chip Taylor of John Hiatt en Johnny Cash zijn niet van de lucht.

Daarom binnenkort ook op Nederlandse podia:23 auguStuS ZoMerparkfeesten venlo12 September take root festiVal groningenVoor info en boekingen (ook in oktober): [email protected]

Fresh Roots Music in the Air...

Page 15: Heaven 97 popmagazine

25 HEAVEN JUL/AUG 2015

ALLEN TOUSSAINT

>> creëren en hoe je die vast kan houden. Er zitten geen ruwe rand-jes aan zijn persoonlijkheid. Hij heeft helemaal geen ego. De mensen om hem heen voelen zich goed. Hij heeft veel oprecht respect voor anderen, dat vond ik zeer prettig. Ik weet niet waarom hij in New Orleans plaatopnamen wilde maken, maar hij heeft op diverse plaat-sen opgenomen, dus voor zijn ervaring moest hij het misschien ook een keer in New Orleans doen, vermoed ik. Ik ben blij dat hij toen voor ons heeft gekozen.”

Allen ToussaintSOUTHERN NIGHTS (1975)“Alle nummers waren al geschreven en opgenomen, maar voor mijn gevoel ontbrak er nog iets aan het album. Van Dyke Parks wist dat ik worstelde met de voltooiing, hij kwam langs en zei: ‘Stel dat je over twee weken overlijdt, wat wil je dan gezegd hebben?’ Toen heb ik Southern Nights geschreven. Dat liedje gaat over mijn jeugd. Het gaat over de indrukken die ik opdeed als mijn vader me meenam naar het platteland. Zo werd ik me bewust van de wereld en kreeg ik oog voor wat er zoal om mij heen gebeurde. Het zou goed kunnen dat deze plaat meer pop is dan mijn andere werk. Als ik voor anderen schrijf, denk ik te weten wie zij zijn of wie ze zouden moeten zijn. Voor mezelf weet ik dat niet, ik richt me niet tot een bepaald publiek, dus heb ik niet echt een idee van wat ik wel en niet moet zingen. Ik zou Working In The Coal Mine nooit geschreven hebben als het niet voor Lee Dorsey was geweest. Het is niet mijn soort nummer. Ik vind het erg ingewikkeld liedjes voor mezelf te schrijven.”

Allen Toussaint & Elvis CostelloTHE RIVER IN REVERSE (2006)“Ik had al eerder wat dingen met Elvis gedaan. Na Katrina werd in New Orleans de noodtoestand uitgeroepen en verhuisde ik tijdelijk naar New York. Daar hebben Elvis en ik enkele benefietconcerten gegeven voor de overlevenden van de ramp. Elvis wilde altijd nog eens een album maken met werk van mij, en nu we toch samen in New York zaten leek het hem een uitstekend idee de studio in te duiken. Hij duikelde een stel oude liedjes op waarvan ik het bestaan vergeten was, en we schreven ook samen een aantal nummers. Het was een luxe om met hem te werken. Elvis heeft maximaal respect en liefde voor alle soorten muziek en hij duikt er diep in. Hij is heel compleet in zijn manier van schrijven, in die zin dat hij een nummer van begin tot eind schrijft. Zelf ben ik ook gewend dat zo te doen. Ik heb het album niet zelf geproduceerd, want als je zelf de uitvoe-rende artiest bent, moet je iemand hebben om mee te sparren. Ik had al eerder met Joe Henry gewerkt en vond hem een prettige producer. Hij is cool en haalt het onderste uit de kan. Wat mij be-treft is de plaat een eerbetoon aan New Orleans, maar Elvis was wat meer uitgesproken over de nalatigheid van de Amerikaanse over-heid. Ik vond dat prima, iedereen mag van mij zijn mening geven. Maar ons album schudde niet met de vuist naar de heersende orde, al schuilt in de titel wel de boodschap dat er nodig iets moet veran-deren: de rivier moet haar juiste koers volgen.” ●

Allen Toussaint live: 26 juni in North Sea Jazz Club, Amsterdam.

De OOsterpOOrt GrOninGenDi 30 juni De-oosterpoort.nlDe-oosterpoort.nl

Frazey ForD& BanD

De OOsterpOOrt GrOninGenma 31 augustus

Page 16: Heaven 97 popmagazine

26 HEAVEN JUL/AUG 2015

WAT TE BELUISTEREN NA FACE TO FACE

UK, 70sDavid Bowie, DIAMOND DOGS (1974). Hard roc-

kend conceptalbum in de geest van The Kinks.

Brinsley Schwarz, THE NEW FAVORITES OF

BRINSLEY SCHWARZ (1974). Zwanenzang van

misschien de beste pubrockband ooit, met Nick

Lowe’s klassieker (What’s So Funny ‘Bout) Peace, Love And Understanding.

The Jam, ALL MOD CONS (1978). Elf vlijm-

scherpe liedjes van Paul Weller plus een cover

van David Watts, de B-kant van de Kinks-hits

Autumn Almanac.

UK 80s-00sPretenders, PRETENDERS (1980). IJzersterk

debuut van de band rond Chrissie Hynde, met

een cover van Stop Your Sobbing van idool Ray

Davies met wie ze zou trouwen (en scheiden).

The Smiths, THE QUEEN IS DEAD (1986).

Rinkelende, soms rockende gitaren, scherpe

teksten, theatrale presentatie met musichall-

invloeden.

Kirsty MacColl, KITE (1989). De mooiste van de

veel te vroeg overleden zangeres, met een ont-

roerende versie van de Kinks-hit Days.

Blur, MODERN LIFE IS RUBBISH (1993). Een

van de origineelste Britse bands uit de jaren

negentig, door de scherpe humor van Damon

Albarn.

Pulp, DIFFERENT CLASS (1995). Behalve een

plaat die klinkt als het beste van Britpop, ook

een thematisch interessante plaat over de Britse

maatschappij (Common People).

Oasis, (WHAT’S THE STORY) MORNING GLORY?

(1995). Dankzij oorlogvoerende broertjes Liam

en Noel Gallagher de meest Kinks-achtige van

alle Britpopbands.

USA 70s-00sVan Halen, VAN HALEN (1978). Onberispelijk

debuut bevat een even lekkere als overbodige

cover van You Really Got Me: de hardrockers

geven British Invasion een tikje terug.

Big Star, THIRD/SISTER LOVERS (1978). Een

schroeiende versie van Till The End Of The Day

op dit gesjeesde meesterwerk van Alex Chilton’s

vehikel. Samen zouden ze het nummer nog eens

dunnetjes overdoen op Ray Davies’ soloplaat

SEE MY FRIENDS (2010).

The Replacements, LET IT BE (1984). Eerste

gedisciplineerd klinkend album van rommelig

combo rond de even briljante als recalcitrante

Paul Westerberg.

Dum Dum Girls, I WILL BE (2010). Op het nijdige

af, zo snel en scherp klinken deze postpunkers

onder aanvoering van Kristin ‘Dee Dee’ Gundred.

Elf liedjes binnen een half uur – alsof het 1964 is.

LUISTEREN &CETERA FACE TOT FACE

MURMUR (1983)

●●● ◗

THE KINK

KONTROVERSY

(1965). De band gaat

steeds beter spelen, en

krijgt ook meer een

eigen geluid. Inclusief de

single met twee A-kan-

ten: Till The End Of The Day/Where Have All

The Good Times Gone.

MUSWELL

HILLBILLIES (1971)

Ray Davies op de roots-

toer op het laatste

Kinks-album dat er echt

toe doet.

FACE TO FACE (1966)

Het album waarop

voor het eerst

alles samenvalt.

ONE FOR THE ROAD (1980)

Het heilige vuur is soms nog

voelbaar op deze livedubbelaar,

waarvan Lola voor de tweede

keer een wereldhit werd.

INVLOEDEN OP THE KINKS

USA 50s-60sLittle Richard, HERE’S LITTLE

RICHARD (1957). Het eerste

singletje van The Kinks was zijn

Long Tall Sally. Ze begonnen net

als The Beatles en The Rolling

Stones: met veel covers.

Muddy Waters, MUDDY WATERS

AT NEWPORT (1960). Een omme-

keer in de geschiedenis van de

blues en de rock: elke Britse

bluesjongen kende deze lp.

The Beach Boys, PET SOUNDS

(1966). Zelfs al verloor Ray Davies

de Amerikaanse muziek een

beetje uit het oog toen The Kinks

een aantal jaren de toegang tot

het land ontzegd was, de arran-

gementen en koortjes bereikten

hem wel.

The Velvet Underground, WHITE

LIGHT/ WHITE HEAT (1968). Ray

Davies bewonderde Lou Reed

enorm, andersom is diens Sister Ray een verwijzing naar Davies,

die drie jaar later met Lola ook

een androgyne hoofdpersoon

creëerde.

UK 60sThe Rolling Stones, THE

ROLLING STONES (1964).

Tijdgenoten, geestverwan-

ten: langharig werkschuw tuig

met veel liefde voor zwarte

Amerikaanse muziek.

The Beatles, RUBBER SOUL

(1965). Tijdgenoten die iedereen

vooruit waren. Toegankelijke pop-

muziek met een dubbele laag.

Small Faces, SMALL FACES

(1966). Een flinke scheut rhythm-

’n’-blues in de rock-’n’-roll: een

geluid dat behalve The Kinks ook

Led Zeppelin en later Paul Weller

zou inspireren.

The Who, THE WHO SELL OUT

(1967). In navolging van

The Beatles probeerden vrijwel

alle Britse bands hun geluid te

verbreden.

Pink Floyd, THE PIPER AT

THE GATES OF DAWN (1967).

Debuutalbum met Syd Barrett in

de hoofdrol vol opmerkelijk thea-

trale, soms sprookjesachtige lied-

jes en dito arrangementen.

KINKS (1964)

Debuut met de klassie-

ker You Really Got Me

– misschien de uitvin-

ding van de hardrock.

KINDA KINKS (1965).

Haastige maar prima

opvolger telt

tenminste één nieuw

hoogtepunt: Tired Of Waiting For You.

SOMETHING ELSE

BY THE KINKS (1967)

THE VILLAGE GREEN

PRESERVATION SOCIETY (1968)

ARTHUR (OR THE DECLINE

AND FALL OF THE BRITISH

EMPIRE)(1969)

LOLA VERSUS POWERMAN

AND THE MONEYGOROUND,

VOL. 1 (1970)

De albums beginnen steeds meer

rockopera’s te lijken. Maar het

rockt hard en erg goed.

Page 17: Heaven 97 popmagazine

27 HEAVEN JUL/AUG 2015

THE KINKSKinks zich, en hun eerste maakten ze al in 1966 met face to face, ruim vóór het verschij-nen van sgt. pepper’s lonely hearts club band. Niet alleen zou je het gros van de teksten kunnen omschrijven als kleine sociologische ‘vignetten’ van het middenklasseleven in En-geland, ook was het oorspronkelijk de bedoe-ling dat de veertien liedjes aaneengesmeed zouden worden middels geluids effecten. De platenmaatschappij stak daar een stokje voor, maar de resten van het idee zijn nog in een paar gevallen te horen – het onweer aan het begin van Rainy Day In June, de golfslag in Holiday In Waikiki – en het album begint met een rinkelende telefoon en een mannen-stem die zegt: Hullo, who is that speaking, please?Dat eerste nummer, Party Line, is erg Beatlesachtig, terwijl House In The Country muzikaal op een lp van The Rolling Stones had kunnen staan en Holiday In Waikiki een Chuck Berry-pastiche is. Maar de rest is typisch Kinks, met als bindend element de naïeve, ongepolijste stem van Ray Davies. Wat te denken van Rosie Won’t You Please Come Home, met de regel Since you joined the upper classes, you don’t know me any-more, of het springerige Dandy, waarin Davies de toekomst schetst van een mooie jongen met bindingsangst. Het zijn nauwe verwanten van Sitting On The Sofa, A Well Respected Man en Dedicated Follower Of Fashion, liedjes uit dezelfde periode die helaas op face to face ontbreken omdat het vroeger de gewoonte was dat ep’s niet op langspeelplaten terechtkwamen.Ook in de arrangementen is er ruimte voor experiment. In Too Much On My Mind (over wat we tegenwoordig een burn-out zouden noemen) klinkt op de achtergrond – en als het nummer is afgelopen – een klavecimbel, bij wijze van saluut aan In My Life van The Beatles. En Fancy is gebaseerd op een raga,

DOOR BERTRAM MOURITS & PIETER STEINZ

Hadden ze alleen maar You Really Got Me gemaakt, dan nog zouden The Kinks

gelden als een van de invloedrijkste popgroe-pen van de jaren zestig. Het vuige bluesrock-nummer uit 1964, gekenmerkt door een aan-stekelijke gitaarriff en keiharde no-nonsense zang, was na twee slecht ontvangen covers hun eerste nummer één en wordt wel be-schouwd als een voorloper van de Amerikaan-se garagerock en de Britse heavy metal. Ge-neraties popmuzikanten zouden geïnspireerd worden door het vervormde geluid dat gitarist Dave Davies uit zijn little green amp (een gemolesteerde Elpico-versterker) liet komen ter begeleiding van de zang van zijn oudere broer Ray. Groepen als The Who, Led Zep-pelin, Jimi Hendrix Experience en Sex Pistols zouden er hun voordeel mee doen, en in 1978 werd het nog door hardrockband Van Halen de Amerikaanse top veertig in gespeeld.Maar het bleef niet bij You Really Got Me, en ook niet bij nummers in hetzelfde straatje, zoals All Day And All Of The Night. The Kinks maakten nog een hele reeks klassieke singles en albums, en hun stijl waaierde uit over diverse genres. Ray Davies (1944) zou de geschiedenis ingaan als een tekstdichter die als geen ander ironische kanttekeningen maakte bij de Swinging Sixties en op een bit-terzoete manier afrekende met de Britse klas-senmaatschappij. Zijn teksten gingen over de sleetse levens en vergeefse dromen van de bewoners van de buitenwijken – albumtitels als the kinks are the village preservation society en arthur (or the decline and fall of the british empire) spreken boekdelen. Davies gaf stem aan wat hij zelf ‘the silent majority’ noemde: “De mensen die stilletjes in een restaurant of de metro zitten en door niemand worden opgemerkt. Wie zijn wij om te den-ken dat er niets in hen omgaat, dat hun levens saai en onbetekenend zijn?”Conceptalbums, daarin specialiseerden The

een traditionele Indiase melodie, en wordt net als Norwegian Wood (december 1965) en Paint It Black (mei 1966) ondersteund door sitarklanken. Het mag lijken dat Ray Davies zich hier aan copycat-gedrag schuldig maakte, maar in werkelijkheid waren het The Kinks die de popwereld op het spoor hadden gezet van de Indiase muziek. Al in juli 1965 brach-ten ze het door sitar beheerste See My Friends uit, een nummer waarvoor het idee kwam tijdens een tussenstop in Bombay op een Aziatische tournee. George Harrison en Brian Jones waren kennelijk onder de indruk.Hoogtepunt van face to face is het voorlaatste nummer, Sunny Afternoon, een van de groot-ste zomerhits van 1966. Het is een tragiko-misch verhaaltje over een rijkaard die door het geluk in de steek is gelaten. De fiscus heeft al zijn geld gevorderd, er is beslag gelegd op zijn jacht, zijn vriendin heeft hem verlaten (telling tales of drunkenness and cruelty) en er rest hem weinig anders dan het mooie weer: Now I'm sitting here, sipping at my ice cold beer, lazing on a sunny afternoon. Ook de muziek heeft iets looms, met een schitte-rend basloopje dat als een trappetje steeds verder naar beneden gaat, en de relaxte zang en dito begeleiding. Een beter nummer zou Davies niet meer componeren, hoewel Waterloo Sunset en Lola dicht in de buurt kwamen.The Kinks waren begonnen als rhythm-’n’-bluesband, maar hadden zich binnen een paar jaar ontwikkeld tot een volwassen popgroep, die net als The Beatles op briljante wijze de Amerikaanse rock-’n’-roll verbond met de Britse musichalltraditie. face to face luidde een gouden periode in die zou duren tot in de jaren zeventig en waarvan de sound dertig jaar later een van de fundamenten werd van de Britpop. Zonder The Kinks hadden Blur, Pulp en Supergrass heel anders geklonken – minder leuk en vooral minder cutting edge. ●

VERGEEFSE DROMEN

Page 18: Heaven 97 popmagazine

36 HEAVEN JUL/AUG 2015

Nic HesslerSOFT CONNECTIONS 8Captured Tracks

The ChurchFURTHER DEEPER 9Unorthodox

Californiër

Nic Hessler

was nog maar

een tiener

toen het

Amerikaanse

indie-label Captured Tracks hem

tekende en hij onder de naam

Catwalk twee veelbelovende

singles uitbracht. Kort daarna

werd hij echter getroffen door

het Guillain-Barré Syndroom,

een zeldzame spierziekte die

razendsnel toeslaat en iemand

binnen 24 uur verlamd in een

rolstoel doet belanden. Herstel

gaat daarna langzaam maar

is gelukkig wel mogelijk, al

duurde het bij Nic Hessler dus

een jaar of vier voordat hij

voldoende hersteld was om

eindelijk dit wonderschone

debuutalbum het licht te doen

zien. Een prachtige mengeling

van klassieke Amerikaanse

singer-songwriter powerpop

(denk Emitt Rhodes) en Britse

eighties/nineties indierock/pop

à la The Smiths, The Field Mice

en het Australische The Church,

is soft connections een heerlijk

helder klinkende popplaat met

een enigszins wazige, donkere

ondertoon die oppervlakkigheid

voorkomt. De cd wint daardoor

per draaibeurt aan kracht.

Grootste wapenfeit zijn echter

de twaalf prachtige liedjes (al

valt het laatste nummer uiteen

in twee losse delen) die als flon-

kerende kristallen de luisteraar

de weg wijzen door een don-

kere, warme grot.

In die grot kunnen ze ook

de inmiddels 35 jaar oude

groep The Church uit Sydney

een hand geven. Weliswaar

is de band voor de opnamen

van further deeper gitarist

Marty Willson-Piper kwijt-

geraakt, maar Steve Kilbey

en Peter Koppes hebben in

Powderfinger-gitarist Ian Haug

zo’n goede vervanger gevonden

dat het nieuwe album mis-

schien wel het beste is dat The

Church ooit heeft gemaakt.

Hun neo-pyschedelische rock-

muziek klinkt meeslepender en

pakkender dan ooit. Misschien

niet meteen met de hitgevoe-

ligheid van hun 27 jaar oude

klassieker Under The Milky Way – Laurel Canyon komt een

eind in de richting – maar wel

met een diepgang en kwaliteit

die maar zelden is bereikt door

een groep die de drie kruisjes is

gepasseerd.

Eric van Domburg Scipio

undress tussen alle tralala door

grossierde in chorus after cho-rus of kind of sweet-but-tough blues guitar about which other guitarists can only dream. Riley King, bijgenaamd Blues

Boy, afgekort B.B., op 14 mei

jongstleden overleden in

zijn herenhuis in Las Vegas,

kwam op 16 september 1925

ter wereld in Itta Bena, een

gehucht in Mississippi. Als

jonge twintiger ontvluchtte hij

de katoenvelden om zijn heil te

zoeken in Memphis, waar zijn

oudere neef Bukka White hem

bijschoolde op de gitaar. Zijn

grote voorbeeld T-Bone Walker

bracht hem op het idee het

instrument elektrisch te gaan

versterken, wat in combinatie

met zijn bulderende zangstem

garant stond voor een onont-

koombaar geluid. Begin jaren

vijftig schoot hij voor het eerst

raak met Three O’Clock Blues,

gevolgd door hits als Everyday I Have The Blues, Sweet Little Angel en Sweet Sixteen. Eind

jaren zestig pas brak hij door

naar het poppubliek dankzij

de ballade The Thrill Is Gone,

ALBUMRECENSIES &CETERA

Luisterparadijs

Begin jaren negentig gaven

B.B. King en Robert

Cray een dubbelconcert in

Sportpaleis Ahoy’ in Rotterdam.

Die avond van hun gezamenlijke

Europese tournee bleek het de

beurt aan de kroonprins om

de eerste helft te spelen. Na

de pauze begon het koninklijk

orkest langzaam de zaal op te

warmen vooraleer de vorst in

een brokaten smoking eindelijk

zijn opwachting maakte. Hier

stopt mijn herinnering, al weet

ik natuurlijk nog wel dat ik het

binnen de kortste keren voor

gehoord zou houden, omdat

de muzikant zo nodig al te zeer

de entertainer moest uithan-

gen. Althans in mijn korzelige

beleving, want in de destijds

net verschenen box king of the blues vind ik nu een uit het

Britse blad Q gescheurd pracht-

stuk van de zo swingend schrij-

vende Charles Shaar Murray,

die het juist was opgevallen dat

the man who literally wrote the book on post-war electric blues lead guitar, the man who knows more ways to bend and vibrate a note than Madonna does to

B.B. KING

HEAVEN’S CHOICE POP

POSTUUM

Nick Hessler

Page 19: Heaven 97 popmagazine

37 HEAVEN JUL/AUG 2015

Fotheringay NOTHING MORE: THE COLLECTED FOTHERINGAYIsland/Universal

Wie zonder al

te veel kennis

vooraf op zoek

gaat naar

het beste van

Sandy Denny,

werpt mogelijk eerst een blik op

de soloplaten van die fenome-

nale Engelse (folk)zangeres en

liedjesschrijfster, neemt daarna

haar werk in ogenschouw met

Fairport Convention, de legen-

darische Britse folkrockband

waarmee ze voor het eerst

naam maakte, en duikt pas

daarna in de beknopte geschie-

denis van de groep die de

verbinding vormde tussen die

perioden: Fotheringay. Ook wie

begint bij Fairport Convention –

dat is toch de bekendste naam

– en dan gegrepen door Denny’s

schitterende zang en liedjes

meer wil weten, zal eerder bij

haar solowerk uitkomen dan

bij Fotheringay. En dat terwijl

bijna iedere Sandy Denny-fan u

zal vertellen dat ze juist bij die

slechts kort bestaande band

haar allermooiste werk produ-

ceerde.

Fotheringay is genoemd naar

het piepkleine dorpje in midden

Engeland waar ooit het gelijk-

namige kasteel stond, dat faam

geniet als de plek waar Mary,

Queen of Scots eind zestiende

eeuw twintig jaar gevangen zat

en uiteindelijk is onthoofd. Bijna

veertig jaar lang bestond het

hele oeuvre van Fotheringay uit

slechts negen liedjes, allemaal

te vinden op het titelloze album

uit 1970. Van die negen liedjes

was de helft van de hand van

Denny zelf, die eind 1969, vlak

voor het verschijnen van hun

magnum opus liege & lief,

Fairport had verlaten omdat ze

in die band hoofdzakelijk nog

traditioneel materiaal mocht

uitvoeren en nauwelijks meer

ruimte zag voor haar eigen

songs.

Helaas werden de andere vier

liedjes – waarbij covers van

Gordon Lightfoot en Bob Dylan

– goeddeels ingevuld door

Denny’s partner Trevor Lucas,

een in Engeland woonachtige

Australische folkrockmuzikant.

Hij had talent, maar acteerde

als zanger op een veel lager

niveau dan Denny. Zijn stijl

was ook zo anders dat hij haar

liedjes meer in de weg zat dan

ze versterkte. Het maakte dat

het album fotheringay altijd

enigszins gemengde gevoelens

opriep, al bevatte het een stel

van Sandy Denny’s mooiste

en mooist gezongen liedjes

ooit. Haar versie van de enige

traditional op de plaat, Banks Of The Nile, is een hoogtepunt.

Niet dat de Lucas’ tracks nu

zo beroerd waren, op zichzelf

beschouwd zijn het uitstekende

folkrocknummers, maar bij ver-

gelijking kunnen ze gemakkelijk

worden gemist, en ze laten het

album enigszins aanvoelen als

een gemiste kans.

Toen de groep binnen het jaar

werd opgedoekt en Denny haar

solocarrière begon, leek het

Fotheringay-verhaal afgesloten.

Bijna 35 jaar later kwamen wat

live-opnamen boven water,

goed te gebruiken als bonus bij

een cd-heruitgave, en de nooit

afgemaakte opnamen voor de

tweede Fotheringay-lp. Die is

vervolgens voltooid door de

HEAVEN’S CHOICE FOLK

drie overgebleven leden van

de groep (zowel Denny (1978)

als Lucas (1989) waren reeds

lang overleden) en in 2008

verscheen fotheringay 2. Een

verloren meesterwerk was het

album evenwel niet, niet in

de laatste plaats doordat het

slechts twee – bekende – Sandy

Denny-originelen telde, en de

totale sound veel meer naar

de Trevor Lucas-folkrock kant

neigde dan aansloot bij de

meer verstilde melancholie van

Denny’s stukken op het eerste

Fotheringay-album. Niettemin

was het een heel aanvaardbare

remake van wat een verdienste-

lijke tweede Fotheringay-lp had

zullen worden.

De toepasselijk getitelde boxset

nothing more bevat nu op drie

cd’s en een dvd het volledige

Fotheringay-oeuvre, met op cd 1

het eerste album, aangevuld met

wat demo’s en alternatieve ver-

sies, op cd 2 het tweede album,

met extra Joe Boyd-mixen en

wat alternatief spul, en op cd 3

bekende en nog onbekende live-

opnamen (Rotterdam 1970 en

BBC 1970). De korte dvd bevat

vier opnamen van het Duitse

tv-programma Beat Club uit dat-

zelfde jaar. Het maakt het plaat-

je compleet van deze te onbe-

kend gebleven band, die Sandy

Denny op haar allermooist laat

horen en ten onrechte altijd in

de schaduw is blijven staan van

Fairport Convention.

Pieter Wijnstekers 8,5

fluwelig opgenomen door een

piepjonge Bill Szymczyk, de

latere producer van de Eagles.

Weer twee decennia verder liet

U2 hem mondiaal gloriëren in

het machtige duet When Love Comes To Town, terwijl roots-

stylist T Bone Burnett als stille

kracht achter het album one kind favor zeven jaar geleden

alweer tekende voor een waar-

dige zwanenzang.

Gedurende de hoogtijdagen

van het hippiedom werden wij

Hollandse melkmuilen als sim-

pele popzielen tot de Chicago

blues bekeerd door een stel-

letje Britse bleekneuzen met

een Gibson Les Paul aange-

sloten op een Marshall. Stuk

voor stuk hadden ze zich suf

geoefend op Otis Rush, Buddy

Guy, Albert King en Freddie

King, maar behalve misschien

bij Peter Green klonk nergens

B.B. King door, ook niet bij Eric

Clapton die rond de eeuwwis-

seling nog een album met hem

zou maken, het schatplichtig

getitelde riding with the king,

wereldwijd goed voor ruim

vier miljoen stuks. Van de drie

blueskoningen bleek de majes-

teit uit Memphis gaandeweg

de eerzuchtigste en dankzij

een bonafide manager uitein-

delijk degene met de dikste

portemonnee. Ten tijde van

de dubbeltournee met Robert

Cray had hij zijn gemiddelde

van driehonderd shows per jaar

net met vijftig teruggeschroefd.

Afgelopen november liep de tel-

ler op naar de zeventig toen hij

zwak van de diabetes in Winnie,

Texas voor het laatst op het

podium zat. Het moment om te

stoppen was de negentigmin-

ner dan weliswaar al lang en

breed gepasseerd, toch moest

B.B. King er na die avond in

Nutty Jerry’s een punt achter

zetten. ●

Geert Henderickx

Page 20: Heaven 97 popmagazine

38 HEAVEN JUL/AUG 2015

Roots in the Park op zater-

dag 27 juni in het Julianapark

in Utrecht is precies wat de

naam zegt: rootsmuziek in

de ontspannen omgeving van

een groen stadspark. De grote

publiekstrekker is John Hiatt

met zijn Combo. Hiatt moet je

minstens eenmaal in je leven

hebben zien optreden – vaker

mag natuurlijk. Een singer-

songwriter hors categorie met

een oeuvre als een schatkamer

waaruit artiesten als Bob Dylan,

B.B. King, Emmylou Harris,

Bonnie Raitt en Ilse DeLange

hun juweeltjes meepikten. Ook

live versaagt hij nooit. Het is zijn

enige optreden in Nederland.

Organisator Sjef Athmer tipt

ook de Ben Miller Band, een

trio dat energieke rammelblues

speelt op deels zelfgemaakte

instrumenten. “Ze waren al eens

in Nederland, maar stonden

hier nog nooit op zo’n groot

podium.”

FESTIVALS

Thomas EnhcoFEATHERSClassics Jazz France/Verve/Universal

feathers is

het vierde

soloalbum

van de jonge

Franse pia-

nist, violist

en componist Thomas Enhco,

telg uit een in Frankrijk gere-

nommeerde artistieke familie,

die hem al op zijn derde viool

leerde spelen, drie jaar later

gevolgd door de piano, en dan

niet slechts klassiek, ook jazz.

Het creëerde een dualisme dat

ook op feathers onmiskenbaar

is. Enhco speelt hier uitsluitend

solopiano in acht eigen com-

posities die het grensgebied

bewandelen tussen jazz en

klassiek en nu eens wat meer

naar het eerste neigen, dan

weer meer naar het laatste. Het

levert schitterende pianomu-

ziek op met als hoogtepunt de

ruim twaalf minuten lange Sand Creek Song doordat daar alle

aspecten van zijn kunstenaar-

schap het duidelijkst aan bod

komen, maar alle stukken getui-

gen van een uitzonderlijk talent

dat zich met speels gemak kan

meten met illustere voorgan-

gers als Keith Jarrett, Chick

Corea en/of Bill Evans. Dat kan

ook best bij een 26-jarige die al

op zijn tiende geregeld mocht

meespelen met zijn stiefvader,

jazzviolist Didier Lockwood, als

HEAVEN’S CHOICE JAZZ

tiener reeds speelde met

jazzgrootheden als Peter

Erskine, Billy Cobham, Mike

Stern, Toots Thielemans,

Christian McBride en Biréli

Lagrène, en optrad met

klas sieke sterren als Maxim

Vengerov en Vadim Repin.

Het was een leerschool die

op feathers leidt tot een

indrukwekkend pianoalbum,

zowel compositorisch als

speltechnisch buitengewoon

sterk. Hij laat zich niet ver-

leiden tot het soort minima-

lisme dat tegenwoordig zo

in zwang is, noch opteert

hij voor het soort muzikale

acrobatiek waartegen ande-

ren weer te hoop lopen.

Perfect gedoseerd is dit het

soort pianoalbum waar je

ook als non-pianist enorm

van kunt genieten.

Eric van Domburg Scipio 9

Page 21: Heaven 97 popmagazine

39 HEAVEN JUL/AUG 2015

Kiran AhluwaliaSANATA: STILLNESSARC/Music & Words

Geboren

in Patna,

India, ver-

huisde Kiran

Ahluwalia op

haar negende

met haar familie naar Canada.

Ze was reeds afgestudeerd aan

de Dalhousie universiteit in

Halifax, Nova Scotia, met het

vooruitzicht het bankwezen in

te gaan, toen ze opeens het

roer omgooide en terug ging

naar India om muziek te stude-

ren. De gretige, snelle leerlinge

verdiepte zich volledig in de

Indiase muziekcultuur, keerde

terug naar Canada en ontwik-

kelde daar een kruisbestuiving

tussen Indiase en Pakistaanse

muziek, Noord-Afrikaanse woes-

tijnblues, Cape Breton-folk en

moderne jazz. sanata: still-ness is alweer het zesde album

sinds 2000 van dit formidabele

talent, wier eerdere albums

al overladen werden met prij-

zen, waaronder Juno awards

en de prijs van het Britse

wereldmuziekblad Songlines

voor nieuwkomer van het jaar

in 2009. Zonder die eerdere

platen te hebben gehoord,

kunnen we ons daar op grond

van deze nieuwe cd alles bij

voorstellen, want zo’n schitte-

rende Indiase plaat als sanata: stillness hebben we lang niet

gehoord. Gedurfd maar met

volop respect voor de grote

traditie waaruit ze voortkomt,

brengt Ahluwalia een uitermate

meeslepende reeks vernieu-

wende ghazals, uiterst fraai

instrumentaal aangekleed op

een wijze die verwesterd noch

verwaterd is, en bovenal bui-

tengewoon fraai door Ahluwalia

gezongen. Het eindresultaat

is opnieuw een plaat die alle

prijzen verdient die ze zal krij-

gen, een plaat ook die waardig

de Indiase muziekcultuur naar

het Westen transformeert zon-

der aan de essentie te tornen.

Subliem gewoon.

Pieter Wijnstekers 9

HEAVEN’S CHOICE WERELD

Heaven is vooral enthousiast

over Dayna Kurtz, die onlangs

weer een album met eigen

liedjes uitbracht – het zeer

geslaagde rise and fall, nadat

ze de blues had verkend op

twee sublieme coveralbums,

secret canon vol 1 en 2. Ze

ziet zichzelf misschien niet als

blueszangeres, maar veel bete-

re stemmen lopen in dat genre

niet rond.

De presentatie van het festival,

dat rond het middaguur begint,

is in handen van Jaap Boots,

en good old Jan Donkers is

een van dj’s die in de pauzes

hun favoriete plaatjes draaien.

Athmer: “Alles draait om genie-

ten in een relaxte sfeer. Er is

goede catering en bij mooi weer

kun je picknicken in het gras.”

Het volledige programma en

informatie over locatie en tic-

kets staan op www.rootsinthe-

park.com.

Hetzelfde weekeinde vindt in

Tilburg het tweedaagse Festival

Mundial plaats. Niet in een

park – al worden een tijdelijke

groenvoorziening en een tijde-

lijk strand aangelegd – maar op

het terrein van de voormalige

werkplaats van de Nederlandse

Spoorwegen, pal naast station

Tilburg. Daar zijn nu alternatie-

ve bedrijfjes gevestigd, en in die

sfeer van stedelijke creativiteit

gedijt Mundial, dat ooit begon

als een festival voor wereldmu-

ziek met veel oog voor ontwik-

kelingssamenwerking, maar

nu veel breder programmeert.

‘Vernieuwende muziek en cul-

tuur uit stedelijke smelkroezen

van over de hele wereld’, luidt

de slogan. Liefst zeventig acts

maken hun opwachting op

zaterdag en zondag, op acht

podia, van zeer intiem tot club-

formaat. Allemaal artiesten

die graag grenzen verleggen

of overschrijden. Neem zan-

geres Noura Mint Seymali uit

Mauretanië die woestijnblues

mengt met psychedelica. Of

Metá Metá uit Brazilië met hun

afwisselend oorstrelende en

heftige mix van samba, jazz en

afrobeat. Xavier Rudd, Will and

The People, Kenny B., Gabriel

Rios, Jungle By Night, Skip

& Die – het is een kleine greep

uit een muziekaanbod zo groot

dat ieder zijn keus zal moeten

maken.

Daarnaast zijn er lezingen en

discussies in de Kennismakerij,

is er een gebied – area – voor

de sporters, een Feel Good

Market met duurzaam design

en er zijn tal van bijzondere eet-

tentjes. Er is dans, er is theater.

“Het is alsof je een dag of twee

rondhangt in een bruisende wijk

van een internationale wereld-

stad”, aldus de organisatie.

Informatie over het programma,

de activiteiten, de locatie en de

tickets is te vinden op

www.festivalmudial.nl. ●

Page 22: Heaven 97 popmagazine

40 HEAVEN JUL/AUG 2015

Bhi BhimanRHYTHM & REASONBooCoo Music

Bhi Bhiman is net als reeksen

grote nieuwe talenten al ver-

geleken met Bob Dylan, Bruce

Springsteen en Woody Guthrie.

Voorwaar, geen klein bier, maar

op rhythm & reason horen

we vooral een eclectisch genie

dat niet in een hokje valt te

plaatsen. Muzikaal heeft het

album weinig van doen met

bovengenoemde kopstukken.

De genres waaruit Bhiman put

zijn divers: pop, rock, reggae,

akoestisch singer-songwriter-

werk, tropische ritmes. Het is

een allegaartje, maar wel van

de bovenste plank. Bhiman

schrijft uitstekend materiaal

en sterke teksten en verpakt

die muzikaal uitermate fris,

meestal uptempo, instrumen-

taal compact en toch verras-

send. In bijna elk nummer weer

een ander, smaakvol, toetsen-

partijtje. In het indrukwekkende

Up In Arms een schitterend

strijkers- en blazersarrange-

ment, terwijl hij in dat nummer

het grote gebaar tekstueel

niet schuwt: alles van Malcolm

X tot de klimaatproblematiek

komt voorbij. Knap dat Bhiman

toch niet pretentieus klinkt.

Door zijn sympathieke, warme

stemgeluid, zo overtuigend dat

je er niet omheen kunt, raakt

de in St. Louis geboren singer-

songwriter je. Het wederom rijk

georkestreerde The Fool en het

gospelachtige Closer To Thee

sluiten een heel sterk album af.

Harmen van Aurich 9

LUISTERPARADIJS ROOTS • FOLK

Bony KingWILD FLOWERSPIAS

Gentenaar Bram Vanparys

maakt een fraaie ontwikke-

ling door. Gestart onder de

bandnaam The Bony King of

Nowhere maar in feite een

solitaire aangelegenheid, kwam

Vanparys in 2009 met alas my love, een mooi indiefolkalbum

in het spoor van Fleet Foxes

en Midlake. In 2011 volgde ele-onore, waarna Vanparys zich

min of meer terugtrok en in

2012 een cruciale titelloze plaat

afleverde. Cruciaal, omdat het

een kale singer-songwriterplaat

is van een introspectieve man

met gitaar die zich laaft aan

zijn eenzaamheid. Het lijkt

erop dat Bram Vanparys – nu

gewoon Bony King – dat nodig

had om zijn ware muzikale zelf

te ontdekken. Want met wild flowers lijkt het proces voltooid

en komt Bony King tot volle

wasdom in prachtige, gracieuze

americanaliedjes. Vanparys

ging ervoor naar Californië om

daar met een select gezelschap

zijn vierde plaat vast te leg-

gen. Geproduceerd door Ryan

Freeland (Ray LaMontagne)

heeft wild flowers ronduit

internationale allure. Vanparys

leunt sterk op de jaren zeven-

tig Westcoast-sound van Neil

Young en Jackson Browne, de

laatste in het bijzonder door

Vanparys’ zachtaardige stem-

geluid. Ook zijn in One More Night duidelijke sporen te

horen van de elektrische gitaar

van David Lindley, de gitarist

DE JUNGLE IN!

Tim Knol vertelde honderduit over zijn podiumpassie, in

dat cafeetje aan de Zeedijk. Optreden op straat, hij was

een jaar of tien. Terloops schoten hem Jimmy Fallon

en U2 te binnen. “Heb je dat filmpje gezien op YouTube? Heel

erg leuk.” Terug thuis zocht ik het op en ja, een minuut of zes

genieten van hoe U2 zich ‘op straat’ begeeft. Meer zeg ik niet.

Kijk zelf, tik op YouTube die twee namen in en geniet.

In datzelfde gesprek voor onze rubriek De Gebroken Lans

vertelde Tim over zijn samenwerking met Kevn Kinney, dit

jaar tijdens South By South West. “Acht shows hebben we

gedaan. Het is alsof je met je schoolmeester mag meedoen.

Die man is solo live heel indrukwekkend, boeiend, met veel

humor. Voor mij waren dat gratis lessen.” Zoek Kevn Kinney

op YouTube en oordeel zelf. Een aanrader: One On One, een

sessie van bijna twintig minuten.

In de aanloop naar het verhaal over sticky fingers, dat net

is heruitgebracht in allerlei vormen, van plaat tot cd en van

goed te doen tot peperduur, begon ik de nummers eens

nauwkeurig te bekijken. Ook daar kwam YouTube onmiddel-

lijk boven. Alles van sticky fingers heeft daar een plaats.

Verbijsterend, vind ik. Wie technisch genoeg onderlegd is, kan

dat klassieke album van The Rolling Stones geheel in beeld

krijgen.

Daarover gaat deze nieuwe rubriek: wat kunnen we allemaal

zien, waar en in welke kwaliteit? YouTube zal daarin een heel

belangrijke rol spelen, maar zenders, dvd’s en liefhebberspro-

jecten krijgen net zo goed de ruimte. We gaan zoeken in de

jungle van YouTube.

Geluid en beeld zijn niet altijd even geweldig. Daar gaan we

het ook over hebben. Collega Bram van Schaik leende me een

paar weken geleden de dvd roger mcguinn’s thunderbyrd, de

registratie van een optreden in 1977 voor het legendarische

Duitse tv-programma RockPalast. Helaas, de dvd moest terug

voor ik hem helemaal had bekeken. Op YouTube vond ik het

volledige concert, af te spelen op pc en tv. Beeld en geluid

zijn minder, maar nog altijd goed.

Anders ligt dat bij een hoop video’s uit het verre verleden.

Van sommige nummers zijn eenvoudig geen clips gemaakt,

en toen die toch nodig waren, zijn ze met licht tot zwaar ama-

teuristische ingrepen tot stand gebracht. Waarvoor, dat is niet

geheel duidelijk, de platen waren al verkocht. Voor de liefheb-

ber, stel ik me voor, dankbaar. Een van de mooiste of lelijkste

voorbeelden is Just A Little Bit Of Peace In My Heart van

de Golden Earrings, toen nog met die s. Christus, wat slecht

en tegelijk ontroerend. Helemaal niks klopt tussen geluid en

beeld. Maar wat een schitterend nummer blijft het toch.

Tips? Reacties? Mail naar: [email protected].

PAUL STRAMROOD

de5van** *** ** *** *** *

** *** ** *** *** *

:

* * * * * * * * * * *

uitloop

groef* * * * * * * * * * *

** *** *** **goed

bekeken** *** *** **

*

Bhi Bhiman

Page 23: Heaven 97 popmagazine

41 HEAVEN JUL/AUG 2015

Malcolm HolcombeTHE RCA SESSIONSProper Records

Songwriter

Malcolm

Holcombe is

een liedjes-

schrijver

pur sang en

levert met the rca sessions een

juweel van een rootsplaat af.

Het geheel (cd en dvd) vormt

een soort retrospectief van zijn

oeuvre van de laatste twintig

jaar. Hij nam dus een aantal

nummers opnieuw op (alleen

Mouth Harp Man is exclusief

voor deze release). En het

moet gezegd, ze klinken beter

dan ooit. Holcombe drukt zich

muzikaal uit in hetzelfde idioom

als Guy Clark, Eric Taylor, John

Prine en af en toe Tom Waits

en John Hiatt. De plaat werd in

slechts drie dagen opgenomen

in de RCA Studio in Nashville

met fijne muzikanten als Ken

Coomer (drums), Tammy Rogers

(viool, mandoline), Dave Roe

(bas) en multi-instrumentalist

Jared Tyler (dobro, lapsteel).

Het kleurrijke geluidspalet dat

die artiesten creëren en de

rokerige, rasperige stem van

Holcombe resulteren in een

prachtige rootssound met ele-

menten van country, bluegrass

en folk. Jelly Roll Johnson

(mondharp) en Siobhan Maher-

Kennedy (zang) leverden een

gastbijdrage, de productie was

in handen van Ray Kennedy.

In het zeer fraaie The Empty Jar klinkt Holcombe wel heel

erg als een ongepolijste ver-

sie van Guy Clark, en in het

ritmisch hakkerige To Drink The Rain is het alsof we

de ‘howl & growl’ van Tom

Waits horen. Early Mornin’ is

een zachtmoedig liedje, fijn

gezongen, en Doncha Miss That Water, uitermate mooi, is het

hoogtepunt van het album. De

plaat eindigt met Holcombe’s

klassieker A Far Cry, een duet

met de Ierse folkzangeres

Maura O’Connell en laat ons

daarna ietwat overbluft achter,

na zestien songs zonder ook

maar één zwak moment.

Marc Vos 9

sen Jens Lekman en Andrew

Bird. De mooiste liedjes – If I Sinned, a capella, en More And More, met een prachtig

blaasarrangement – vormen

een atmosferisch klankbad

waarin de luisteraar zich graag

laat onderdompelen. Het luch-

tige, vrolijke titelnummer doet

mede door de percussie denken

aan Paul Simon ten tijde van

graceland. Het enige spijtige

van deze plaat is dat hij wat

kort is. Broderick lijkt een nieuw

evenwicht te hebben gevonden

als bedachtzaam, zachtzinnig

singer-songwriter. Daar willen

we veel meer van horen.

Paul van der Lecq 8

The Bros. LandrethLET IT LIE 8+Slate Creek/Thirty Tigers

Sonny LandrethBOUND BY THE BLUES 7,5Provogue/Mascot

Onze eerste gedachte toen we

let it lie in handen kregen, het

debuut van The Bros. Landreth,

was dat de zoons van Sonny

Landreth kennelijk voor zichzelf

waren begonnen. Muzikaal had

het zeker gekund, want ook The

Bros. Landreth spelen southern bluesy rootsmuziek met veel

slide-gitaar. Met Sonny heb-

ben Joey en David Landreth

evenwel niets te maken. Ze

komen zelfs uit een ander land,

Canada, waar ze in Winnipeg

opgroeiden als kinderen van

de lokaal gevierde muzikant

extraordinair die Jackson

Browne’s albums verlevendigde.

Prominent is ook de pedalsteel

van Eric Heywood (Son Volt,

The Jayhawks), die een gave

americana-sfeer opwekt, direct

al in de geweldige opener

Standing In The Light. Maar

er is ook nog een troef in de

persoon van Laura Cortese,

wier engelachtige stem fraai

à la Parsons/Harris of Plant/

Krauss samenvloeit met die van

Vanparys in het machtige duet

Wandering Light. Sweet Love is dan weer een knappe mash

van Neil Young’s Helpless en

CCR’s Long As I Can See The Light, het treurig-catchy Sad Rosanne een liedje om nooit

meer te vergeten, River Child een hartverscheurende, tedere

akoestische ballad, net als het

titelnummer, zij het dat dat is

opgetuigd met een rijke alt-

country instrumentatie. En te

midden van dat alles straalt de

ster van Bony King radiant en

krachtig. wild flowers is inter-

nationale top.

Wiebren Rijkeboer 8,5

Peter BroderickCOLOURS OF THE NIGHTBella Union/V2

Met al zijn onmiskenbare

talent is multi-instrumentalist

Peter Broderick uit Oregon op

28-jarige leeftijd nog altijd een

rusteloze, dwalende ziel. De

laatste jaren zocht hij zijn heil

onder andere in Denemarken,

als lid van de befaamde avant-

(ork)popband Efterklang, en na

een stevige burn-out belandde

hij in het Zwitsere Luzern,

waar hij zijn nieuwste soloplaat

opnam. Hij werkte samen met

lokale muzikanten en een lokale

producer en dat lijkt een goede

zet; hij voelt zich hoorbaar op

zijn gemak bij het feit dat hij

niet meer zelf alle touwtjes

in handen houdt. We horen

tien subtiele, verstilde liedjes

die qua sfeer een beetje doen

denken aan een kruising tus-

LUISTERPARADIJS ROOTS • FOLK

en songwriter Wally Landreth.

Het bracht ze vanaf hun vroeg-

ste jeugd in contact met de

muziek van familiefavorieten

als John Hiatt, Bonnie Raitt,

Ry Cooder, Lyle Lovett, Eagles

en Allman Brothers, invloeden

die je allemaal terughoort op

let it lie. Het album kan mis-

schien niet meteen bogen op

de meest originele sound maar

bevat wel tien uitmuntende

zelfgeschreven liedjes plus een

puike cover van pa Wally’s Little

Feat-achtige I Am The Fool. Het

levert een van de meest gevari-

eerde rootsplaten op van 2015,

een plaat met geweldige zang,

spel en productie, die evenzeer

overtuigt op de momenten dat

ze de vaart erin zetten als wan-

neer ze gas terugnemen.

Dat Sonny Landreth zelf juist

zijn tiende soloalbum aflevert

met bound by the blues geeft

ons mooi de kans hem te ver-

gelijken met zijn nieuwe ach-

ternaamgenoten. Als gitarist

is Sonny Landreth onbetwist

de meerdere en zeker in de

eerste helft van dit nieuwe

album bewijst hij zich ook als

een geweldige liedjesschrijver

met diverse van zijn beste

nummers sinds lange tijd. In de

tweede helft gaat hij evenwel

meer de generieke bluestoer

op, een stuk voorspelbaarder,

al blijft ook dan zijn slide-werk

een lust voor het oor. Al met al

is dit tiende album een van zijn

betere, al is hij voor ons toch

duidelijk op zijn best wanneer

hij blues en roots in ongeveer

gelijke delen mengt.

Pieter Wijnstekers

Sonny Landreth

Page 24: Heaven 97 popmagazine

42 HEAVEN JUL/AUG 2015

EavesWHAT GREEN FEELS LIKEHeavenly Recordings

Met zijn lange haar en flanel-

len shirt oogt hij alsof hij uit

Seattle komt tijdens de hoog-

tijdagen van de grunge. In

werkelijkheid is Joseph Lyon,

pseudo Eaves, pas 23 en opge-

groeid in een zeven personen

tellend gezin in Bolton in het

Noordwesten van Engeland,

waar hij al vroeg pianolessen

krijgt van zijn moeder. Als tie-

ner wint de gitaar zijn interesse

en speelt hij in bandjes van

heavy en indierock tot folk. Zijn

ambities brengen hem vervol-

gens op het College Of Music

in Leeds. Hij begint nummers

te schrijven en krijgt veel posi-

tieve reacties. Na de ep as old as the grave is dit zijn officiële

debuut dat verbazingwekkend

volgroeid klinkt en een breed

spectrum laat horen van folky

melodieën en singer-songwri-

ter emoties tot aanzwellende,

gepassioneerde climaxen. Zijn

opvallend volwassen stem is

zowel intiem als dramatisch

emotioneel en wisselt met

regelmaat in toonhoogte tot

aan de falset van Jeff Buckley,

zoals in Creature Carousel, en

er zijn meer overeenkomsten

in lyriek en melancholie. Veel

songs komen voort uit reflec-

tie, met persoonlijke teksten

die verhalen van liefde, dood

en hoop, maar ook van de mis-

troostigheid van het thuisfront

met een alcoholistische vader,

emotioneel verwoord in As Old As The Grave. De opnames

vonden plaats in herfst 2014

in de Voltaire Studios Londen

onder de bezielende leiding

van producer Cam Blackwood.

Wat what green feels like zo’n

geweldig debuut maakt, is dat

het een prachtige symbiose laat

horen van pure persoonlijke

emotie en harmonieuze, expan-

sievere folkpsychedelica.

Henk Rijkenbarg 8,5

Gov’t MuleDUB SIDE OF THE MULE 8+

STONED SIDE OF THE MULE 7-Provogue Records

Om het twintigjarig bestaan van

de groep luister bij te zetten,

pakte Gov’t Mule, vooral – maar

niet alleen – bekend om z’n

vette southern rockjams afgelo-

pen jaar flink uit met shows en

uitgaven van bijzonder materi-

aal. Twee daarvan liggen sinds

kort ook hier in de winkel. De

eerste, met opnamen van het

compleet aan de Rolling Stones

gewijde concert stoned side of the mule, alleen op vinyl.

De 13 tracks voegen aan het

Stones erfgoed noch het Mule

c.v. meer dan een voetnoot toe,

De aftrap van deze rubriek

zit vol energie: Rich

Hopkins (ex-Sidewinders, ex-

Sand Rubies) en zijn Luminarios

bieden op tombstone prima

stevige Amerikaanse rootsrock

in de trant van Tom Petty, Neil

Young, Bob Seger en Bob Dylan

(San Jacinto/Blue Rose/Sonic

Rendezvous 8-). Ook Cody

Beebe & The Crooks brengen

ronkende gitaren in stelling op

hun tweede cd out here. De

plaat is opgenomen in Seattle,

OOK VERSCHENEN

Sam Lee & FriendsTHE FADE IN TIMEThe Nest Collective

Puristen in

folkland – en

dat zijn er veel

– hebben een

broertje dood

aan de Britse

nieuwlichter Sam Lee. Dat was

drie jaar geleden al zo toen hij

op zijn debuut ground of its own traditionele Britse folk kop-

pelde aan een telkens wisselend,

vernieuwend geluidsdecor van

traditionele en exotische instru-

menten, en dat is nog steeds

zo. Op zijn sublieme nieuwe the fade in time deelt hij zijn friends

een nog iets prominentere rol

toe en omlijst hij zijn even schit-

terende als pure folkzang met

prachtige instrumenten, deze

keer zelfs wat klassieker (trom-

pet, ukelele, banjo, viool, cello,

fluit, piano) maar vaak eerder

vooruitstrevend dan traditioneel

bespeeld. Het levert opnieuw

een contrast op tussen traditie

en moderniteit dat uitzonder-

lijk fraai wordt uitgespeeld.

Een belangrijke rol is wegge-

legd voor de percussie, zoals

magnifiek te horen is op ope-

ningstrack Johnny O’ The Brine. Met een verrassend snelle, bijna

Afrikaans klinkende akoestische

beat start deze folkballade

behoorlijk opzwepend. Dat ver-

sterkt de veel trager gezongen

verzen, omdat wat een saaie,

statische song had kunnen zijn

een frisheid meekrijgt die deze

folktraditional plotseling naar

een veel hoger niveau tilt, zeker

wanneer naar het eind toe

een enigszins freejazzachtige

trompet er tussendoor komt.

Opgesierd met hartverscheu-

rende samples uit een stokoude

zigeunerlied wordt vervolgens

Bonny Bunch Of Roses op

heel andere wijze ingekleurd.

En zo gaat het almaar verder,

met Sam Lee’s schitterende

folkzang als het anker dat alle

afwijkende geluiden als het

ware aardt. Het levert opnieuw

een weergaloze folkplaat op,

traditioneel en vernieuwend

tegelijk. Folkpuristen die er niks

van willen weten, hebben onge-

lijk, want alleen op deze manier

zal de traditie echt overleven.

Pieter Wijnstekers 9+

meevallen dit jaar vijf zulke

fraaie liedjes achtereen te ont-

dekken (Eigen Beheer 9,5). De

Schotse Wynntown Marshals

overtuigen na een iets mindere

tweede nu met the end of the golden age. Daarop richten de

heren zich op The Jayhawks en

op het hele scala aan country-

rockers van Wilco tot The Bottle

Rockets. De hoge kwaliteit van

de liedjes moet ze een plaatsje

opleveren aan de top van het

countryrockgenre (Blue Rose/

en de mannen bieden grunge

maar ook southern rock en

mespuntjes country, soul, blues

en funkrock. Zouden zomaar

in de voetsporen kunnen tre-

den van The Allman Brothers

en Lynyrd Skynyrd (Teenage

Head 7,5). Eveneens uit Seattle

komen Shana Cleveland & The

Sandcastles. Hun nieuwe cd oh man cover the ground is dro-

merig, laid back en zodoende

ideaal voor lome zomerse avon-

den (Suicide Squeeze 8). Ben

Reel uit Ierland is ook niet het

type akoestische singer-song-

writer op zijn cd 7th. De plaat

kent een stevig geluidsbeeld

Reel heeft zeer aangename

stembanden, zodat een fraaie

rootsrockplaat ontstaat die het

uitchecken meer dan waard is

(B.Reel/Sonic Rendezvous 8).

edge of the world, de nieuwe

ep van indie-americana singer-

songwriter Jenee Halstead

kent slechts één bezwaar maar:

vijf liedjes. Toch zal het niet

LUISTERPARADIJS ROOTS • FOLK

Page 25: Heaven 97 popmagazine

43 HEAVEN JUL/AUG 2015

maar met Warren Haynes’ vol-

lere stemgeluid in plaats van

Jagger’s vaak wat geknepen

strot klinkt dit werk toch best

fijn. Opvallender is dub side of the mule, drie cd’s en een

dvd. Centraal staat de op oude-

jaarsavond 2006 opgenomen

marathonshow die echt op

stoom komt als na een klein uur

(op disc 2 dus) reggaeveteraan

Toots Hibbert zijn opwachting

maakt. Gov’t Mule, hoorbaar

geïnspireerd, steekt als bege-

leidingsband Toots’ eigen

Maytals naar de kroon en het

is werkelijk een genot te horen

hoe de met blazers versterkte

gelegenheidscombi het publiek

trakteert op een dampende reg-

gaesoulswampset. Daarin gaan

Hibbert’s eigen 54-46, True Love is Hard to Find en Hard Road perfect samen met fijne

covers van Hard To Handle en

I’ve Got Dreams To Remember. Natuurlijk gaat het feest na de

jaarwisseling gewoon verder.

Nu met onder meer Gregg

Allman en John Popper als gas-

ten, maar vooral... Gov’t Mule

zelf. Want het warmgedraaide

kwartet is nauwelijks nog te

evenaren en als dit genereuze

feestpakket voor liefhebbers

van southern rock-’n-soul één

vraag opwerpt is het waarom

deze band hier in vredesnaam

niet allang de heldenstatus

geniet van bijvoorbeeld The

Black Crowes. Eddie Aarts

Boudewijn de Groot ACHTER GLASUniversal

Mooi oud worden is weinig pop-

artiesten gegeven. Boudewijn

de Groot doet het met verve.

71 is hij en juist doordat hij

wars is van trends, blijft hij

volstrekt geloofwaardig. Een

nieuwe herfst, het eiland in de verte en lage landen zijn

fraaie en meestal evenwichtige

platen van een liedjeszanger

die onverdroten zijn muzikale

kompas volgt. Ook op achter glas raakt hij niet uit koers.

Hij componeert als vanouds

en schreef ditmaal alle teksten

zelf. Hij put daarbij vaak uit

het verleden, zonder dat dat

ook maar een moment sen-

timenteel wordt. Ik Ben Een Zoon verhaalt van de dood

van zijn moeder in Nederlands-

Indië en ook in Metamorfose en Anamorfose gaat het over

zijn familie. Heemsteedse Dreef is een lofzang op zijn

geliefde woonplaats. Muzikaal

is achter glas fraai uitgebalan-

ceerd. Soms rockend, zoals in

Witte Muur met een intro à la

Jimmy en ook in Heemsteedse Dreef klinkt heerlijk stuwend

gitaarwerk van vriend George

Kooymans. Lola Is Gevallen

wordt verrijkt met een fraaie

trompetpartij in de stijl van

Chet Baker. Misschien kabbelen

de nummers soms wat te veel,

maar dat is slechts een kleine

kanttekening bij een sterke cd

van een artiest die nog altijd in

goeden doen is. Dat is prachtig.

Jos Schuring 8

Colin HayNEXT YEAR PEOPLELazy Eye/Compass/Bertus

De Schot Colin Hay (61) emi-

greerde met veertien naar

Australië, waar hij zeer suc-

cesvol was met Men At Work,

die ook in Nederland scoorden

met Down Under. Inmiddels

woont hij in de buurt van Los

Angeles. Vanaf 1987 stortte hij

zich op een solocarrière, waarbij

hij zich meer richtte op singer-

songwritermateriaal met inte-

gratie van roots popinvloeden.

Die stijlen vent hij ook weer uit

op next year people, de opvol-

ger van het vier jaar geleden

uitgebrachte uitstekende album

gathering mercury. Hay heeft

een prachtig, ietwat melancho-

liek stemgeluid en zijn composi-

ties zijn zonder meer van grote

klasse. Afzonderlijke liedjes

noemen is onnodig: de hele cd

ademt intimiteit en vakman-

schap. Joop van Rossem 8

Jimmy LaFaveTHE NIGHT TRIBEMusic Road Records

Je zou kunnen stellen dat onze

Texaanse vriend al 25 jaar

hetzelfde album maakt: een

verzameling tranentrekkende

ballads, drie-akkoordenblues

of rock-’n-rollstampers, en een

Dylan-cover. Maar dat zou de

man voor wie het begrip ameri-

Sonic Rendezvous 8,5). Elliott

Murphy woont al jaren in Parijs

van waaruit hij ook zijn nieuwe

schijf aquashow deconstruc-ted lanceert, een uitgeklede

moderne update van zijn klas-

sieke debuut album uit 1973.

Verplichte kost voor Murphy-

adepten (Blue Rose/Sonic

Rendezvous 8). The Mavericks kenden in ons land hitsucces

met het vrolijke Dance The Night Away. mono is inderdaad

mono opgenomen zonder

ingrijpende veranderingen in

de geluidskwaliteit. Een fees-

telijke plaat met enkele keren

een verrukkelijk skaritme (The

Valory Music Co. 8). Wie kent

niet Kaap’ren Varen van ons

aller Fungus? Fred Piek was de

man aan de microfoon in die

groep en hij brengt op ballads

een verzameling Engelstalige,

klassieke folkliedjes waarmee

hij opgroeide. Ondanks de

bekendheid van de nummers

is het door Piek’s gitaarspel en

fraaie stemgeluid een aanrader

(Ty Fred 8-). Ook uit ons land:

het duo Jura, bestaande uit

zanger Jan Blaauw en gitarist

Ruben Hoeke, bekend van zijn

eigen Ruben Hoeke Band. Op

river songs biedt het tweetal

een mix van blues, country en

folk en een fraaie cover van

Sting’s Hung My Head (MZM

7). Uit Friesland stamt Diff,

een zestal rondom zanger Diff

Rouw, alleen al opmerkelijk

door de opstelling: vijf gitaris-

ten en een drummer. Op hun ep

second fijne countryrockertjes

die zelfs knipogen naar The

Outlaws (Eigen Beheer 7). John

McCullagh is een jonge Brit die

met zijn groep The Escorts de

opvolger uitbrengt van debuut

Elliott Murphy

Boudewijn de Groot

Page 26: Heaven 97 popmagazine

66 HEAVEN JUL/AUG 2015

miskende meesterwerkende10****

**** *hart

en

ziel **** ****

** * * * * * * * * * * * *

spec!al

track* * * * * * * * * * * * * *

10 Big Star#1 RECORD/RADIO CITY (1990)

Achteraf is moeilijk te begrijpen dat de

eerste twee platen van Big Star begin jaren

zeventig zo weinig respons kregen. Hun

authentiek Amerikaanse powerpop blonk

uit in aansprekende melodieën en dito zang

in ijzersterke liedjes waar je niet genoeg

van kon krijgen. Geldproblemen bij de pla-

tenmaatschappij en de botsende karakters

van de voormannen Alex Chilton en Chris

Bell lieten de groep en de platen tussen wal

en schip vallen.

9 Shuggie OtisINSPIRATION INFORMATION (1974)

Drie jaar werkte Shuggie Otis aan dit album,

een geniale Einzelgänger die vrijwel alles

zelf deed. Het wonderkind stond al als der-

tienjarige op de planken met het rthythm-

’n’-bluesorkest van zijn vader Johnny Otis.

Het album verzoop in de hausse aan funk-

en soulplaten in die jaren. Het was net iets

te afwijkend, te verfijnd. Zijn contract werd

ontbonden, platenmaatschappijen houden

alleen van zonderlingen die geld opleveren.

In 2001 verscheen de heruitgave met de

opdruk ‘psychedelische soulklassieker’.

8 Nick DrakeFIVE LEAVES LEFT (1969)Alle drie de albums van de Britse

singer-songwriter Nick Drake tussen 1969

en 1972 horen hier thuis, maar debuutal-

bum five leaves left was zo’n alomvat-

tende intentieverklaring dat nauwelijks is

te bevatten dat niet iedereen dat meteen

hoorde. De combinatie van Drake’s ontroe-

rende zang en schitterende liedjes, Robert

Kirby’s wonderschone strijkarrangementen

en Joe Boyd’s feilloze productie creërt een

sfeer even tijdloos als vertroostend en is

sinds zijn (her)ontdekking in 1979 nooit

meer uit de belangstelling geweest.

7 WilcoHOTEL YANKEE FOXTROT (2002)Wilco’s platenlabel weigerde het

album uit te brengen en voorman Jeff

Tweedy was er eigenlijk ook niet zo tevre-

den over. Typisch een gevalletje van twee

kapiteins op één schip. De patstelling, bij

toeval vastgelegd in de prachtige docu-

mentaire I Am Trying To Break Your Heart, kwam pas in beweging toen Jay Bennett

besloot de band te verlaten en geluidsma-

giër Jim O’Rourke de vrije hand kreeg de

opnamen te ‘ontpellen’.

6 Joni MitchellTHE HISSING OF SUMMER LAWNS (1975)

Nee, ze was niet meer het lieflijke flowerpo-

wermeisje, en het contrast met voorganger

court and spark was groot. Zó groot dat

sommige critici dachten dat Joni Mitchell

ze niet allemaal meer op een rijtje had.

Het duurde dan ook lang tot dit album was

erkend als meesterwerk. De mooiste plaat

ooit door een vrouw gemaakt, en volgens

Prince zelfs de beste plaat aller tijden. En

hij is indertijd echt geflopt. In Nederland

was dit meesterwerk te koop in de eerste

Canadese persing – goedkoop, als cut out.

5 Guy ClarkOLD NO. 1 (1975) Acht maanden na dato recen-

seerde Muziekkrant Oor dit debuut van

deze laatbloeier alsnog de hemel in, terwijl

het elders ter wereld een stille dood stierf,

maar inmiddels geldt dit semi-akoestische

countryfolkalbum met verhalende luister-

liedjes over oude mensen en dingen die

voorbijgaan als een ultieme singer-song-

writerplaat, temeer omdat tekst en muziek

elkaar zeldzaam genoeg niet in de weg zit-

ten – met als das gewisse Etwas die sonore

praatzang van de weemoedige Texaan.

4 Derek & The DominosLAYLA AND OTHER ASSORTED LOVE SONGS (1970)

Commercieel mislukt: nummer 16 in

Amerika, niks in Engeland, en de single

Layla wilde niet doorbreken. De platen-

maatschappij besteedde ook nauwelijks

aandacht aan het dubbelalbum van Eric

IN IEDER NUMMER NEMEN WE TIEN ALBUMS, NUMMERS OF ARTIESTEN ONDER DE LOEP MET EEN GEZAMENLIJKE EIGENSCHAP. DEZE EERSTE KEER ZIJN HET ALBUMS DIE TOEN ZE UITKWAMEN NIET MOCHTEN REKE-NEN OP GEJUICH. SOMS VEEL LATER BLIJKEN ZE MEESTERWERKEN.

Clapton en vrienden, onder wie Duane

Allman, die bij tijd en wijle de meester

overvleugelt. layla beleefde bijna twee jaar

later al een heruitgave, een stuk vriende-

lijker ontvangen. Merkwaardig is dat met

geen enkele heruitgave het geluid is verbe-

terd. De moederbanden zijn onverbiddelijk.

Ach, laat layla maar klinken als die maxi-

single van toen.

3 The Beach BoysPET SOUNDS (1966)Ach, tiende. Het elfde album

van The Beach Boys reikte niet hoger

in Amerika na de lauwe ontvangst in de

media. Mislukt. In Europa ging het iets

beter. “Het meest vooruitstrevende pop-

album ooit”, heette pet sounds overzee.

De overrompelende single Sloop John B. en de buitenaardse opvolger God Only Knows hielpen pet sounds vooruit, maar

de rest: rare liedjes. Geen liefhebber, geen

koper wist dat Brian Wilson het album had

bedacht en daarna geproduceerd met een

heerszuchtige groep studiomuzikanten, The

Wrecking Crew. De rest van The Beach Boys

mocht geprogrammeerde partijen inzingen.

Het resultaat is klassiek en verplichtte The

Beatles tot sgt. pepper’s lonely hearts club band. De ontvangers aan de andere

kant van de oceaan, wij tieners, wisten niet

beter dan dat The Beach Boys een nieuwe

elpee hadden. In Engeland en Nederland

deed pet sounds het uitstekend, ondanks

bijvoorbeeld het commentaar van de Brit

Barry Fantony: “Revolutionair, maar revolu-

tionair is niet noodzakelijk goed.” Niet veel

later zag de wereld pet sounds als meester-

werk. Baanbreker voor consistente albums,

een geheel, geen optelsom van losse hits

en liedjes, ondanks de prachtige singles.

2 Marvin GayeHERE, MY DEAR (1978)Marvin Gaye’s dubbelalbum here,

my dear werd vrijwel unaniem – de posi-

tieve recensie in Muziekkrant Oor was de

grote uitzondering – de grond ingeboord.

Vreemde plaat ook natuurlijk, over Gaye’s

echtscheiding van Anna Gordy (zus van

Page 27: Heaven 97 popmagazine

67 HEAVEN JUL/AUG 2015

VERWACHT IN DE VOLGENDE HEAVEN

RICKIE LEE JONESWOONT TEGENWOORDIG IN NEW ORLEANS WAAR ZE HAAR INSPI-

RATIE HERVOND. SINDS JAREN BRENGT ZE WEER EEN ALBUM UIT

MET EIGEN NUMMERS. OVER VERLANGEN EN ONSTERFELIJKHEID.

MY MORNING JACKETIS DE HEADLINER OP TAKE ROOT DAT 12 SEPTEMBER WORDT

GEHOUDEN IN DE GRONINGSE OOSTERPOORT. VOORMAN JIM

JAMES OVER HET NIEUWE ALBUM EN DYLAN’S BASEMENT TAPES.

MATTHEW E. WHITEDUVELSTOEJAGER MATTHEW E. WHITE IS OP ZOEK NAAR MUZI-

KALE PERFECTIE. MET ZIJN LABEL SPACEBOMB BOUWT HIJ AAN

EEN PRODUCTIEHUIS À LA MOTOWN.

OTIS GIBBSVROEGER HAKTE HIJ BOMEN, TEGENWOORDIG IS HIJ EEN TROU-

BADOUR MET BOEIENDE LIEDJES EN STERKE VERHALEN.

MEER OVER ONZE FAVORIETE ARTIESTEN, CONCERTTIPS EN RECEN-SIES VIND JE OP WWW.POPMAGAZINEHEAVEN.NLVOLG ONS OOK VIA FACEBOOK.COM/HEAVENPOPMAGAZINEOF TWITTER.COM/HEAVENPOPMAGAZINE

Motown-baas Berry), en de rechter had

bepaald dat de opbrengst haar zou toekomen.

In eerste instantie wilde Gaye zich er dan ook

van afmaken met een soort wegwerpalbum,

maar aangedaan gebruikte hij de studiotijd

om zijn visie op het stuklopen van de relatie

en de daaruit volgende rechtszaak te vangen

in een cyclus. Het leverde zijn meest per-

soonlijke plaat ooit op, tekstueel en muzikaal,

van doowop naar spacefunk en zelfs freejazz

(hoor die geweldige freakout sax op Sparrow).

Bovenal bracht hij fantastisch swingende,

diepgevoelde soul met als onbetwist hoogte-

punt When Did You Stop Loving Me, When Did I Stop Loving You, dat in één zin de hele

plaat samenvat. Het onbegrip bij het verschij-

nen is achteraf onbegrijpelijk, want here, my dear toont Gaye in al zijn artistieke glorie.

1 Bob DylanSLOW TRAIN COMING (1979)Goed, sommigen durven het zelden

toe te geven zonder geween en geknars der

tanden, maar bijna niemand durft nog te

beweren dat slow train coming het pruts-

werk is waarvoor velen het aanzagen toen

het uitkwam. Greil Marcus droeg Dylan na

dat hij bezig was met “selling a prepack-aged doctrine he’s received from someone else”. Muziekcriticus Jann S. Wenner, die in

Rolling Stone sprak van “one of the finest records Dylan has ever made”, was een van

de weinige positievelingen. Ook in Nederland

was de kritiek niet mals, al belandde slow train coming wel in de top vijf. Opmerkelijk

dat de protestgeneratie uit de jaren zestig,

die eerder Gerard Reve al verkeerd begreep

(‘Dat geloof van hem, ironie, toch?’) zich geen

raad wist met de bevlogen apologie. Op vitale

en vlijmscherpe wijze belijdt Dylan op zijn

negentiende studioalbum zijn nog zo prille

christelijke geloof. Het geeft muziek en woord

een overtuigingskracht die hij in de jaren

daarvoor, ondanks een prachtplaat als blood on the tracks (1975), zelden bereikte. Mét de

prachtgitaar van Mark Knopfler die later ook

zou schitteren op infidels (1983). Op die plaat

is Dylan wel veel minder stellig: I’ve made shoes for everyone, even you, while I still go barefoot. ●

Rickie Lee Jones

My Morning Jacket

Otis Gibbs

Page 28: Heaven 97 popmagazine

FACEBOOK.COM/UNIVERSALMUSICLEGENDS

2CD+DVD DELUXE BOX 3CD+DVD+7”+MEMORABILIA SUPER DELUXE BOX 2LP DELUXE WITH REAL ZIPPER

THE ROLLING STONES ARE RERELEASING THEIR CLASSIC 1971 ALBUM STICKY FINGERS. DELUXE VERSIONS INCLUDE UNRELEASED ALTERNATE VERSIONS OF CLASSIC TRACKS AND LIVE RECORDINGS FROM 1971.

RELEASE: JUNE 5TH

ALSO AVAILABLE AS 1CD, 2CD DELUXE, 1LP & VARIOUS DOWNLOAD BUNDLES

Heaven-RollingStonesStickyFingers-final.indd 1 07-05-15 16:24