Upload
louis-nouws
View
240
Download
9
Embed Size (px)
DESCRIPTION
Popmagazine Heaven is firmly restyled. A real gem for those who cherish timeless music made today
Citation preview
ZO GOED ALS NIEUW
ALABAMA SHAKES
BP
DE NIEUWE
RICHARD THOMPSON
EN MEER DAN
100 ALBUM
RECENSIES
ZWART GOUDALLEN TOUSSAINT
ST. PAUL & THE BROKEN BONES
THE GOSPEL SESSIONSMY BABY
L I E F D E V O O R T I J D L O Z E M U Z I E K
eavenVERNIEUWD
nu nog beter
#4 2015 JULI/AUG €6,95
ROOTS / FOLK Fotheringay • Malcolm Holcombe • Sam
Lee • Tom Russell • Richard Thompson • Bhi Bherman •
Sonny Landreth • Eaves • Gov’t Mule • Boudewijn de Groot
• Jimmy LaFave • Mumford & Sons • Danny Schmidt • Paul
Tiernan • Greg Trooper • The Weepies • e.a.
POP / ROCK Nic Hessler • The Church • The Mountain
Goats • Natalie Prass • David Torn • Torres • Wolf Alice •
Seb Black • Mikal Cronin • Death Cab For Cutie • Gabi •
Jenny Hval • New Madrid • Other Lives • Waxahatchee • Bill
Wells & Aidan Moffat • Brian Wilson • Wire • e.a.
BLUES / JAZZ / SOUL Thomas Enhco • Charles Lloyd • Bobby Womack • Valentinos • The Soul Stirrers • Johnny Adams • The Boom Band • Paolo Fresu • Eric Vloeimans • Gavin Harrison • Big Daddy Wilson • Cassandra Wilson • Young Fathers • e.a.WERELD Kiran Ahluwalia • Vardan Hovanissian & Emre
Gültekin • Mbongwana Star • Alborosie • Blick Bassy • Ma-
riem Hassan • Maite Hontelé • Bassekou Kouyaté • Ahmed
Mukhtar • Jimmy Riley • Terakraft • e.a.
COLOFON
36 LuisterparadijsALBUMRECENSIES &CETERA
POSTUUMB.B. KINGOP HEMELVAARTSDAG VERTROK DE LEGENDARISCHE
BLUES BOY NAAR DE BLUESHEMEL. HIJ WERD 87 JAAR.
RECENSIES
36
Heaven #97juli/augustus 2015www.popmagazineheaven.nlwww.facebook.com/heavenpopmagazinewww.twitter.com/heavenpopmagazine
Redactie-adresPoppelenburgerstraat 18, 4191 ZT Geldermalsen0345-575 [email protected]
RedactieEric van Domburg Scipio, Geert Henderickx, Louis Nouws, Paul Stramrood
MedewerkersEddie Aarts, Frits Barth, Wim Boluijt, Bert Broere, Cees Bronsveld, Ludo Diels, Flip van der Enden, Han Ernest, Pieter Franssen, Koos Gijsman, Marcel Haerkens, Ruud Heijjer, Martin Kuiper, Paul van der Lecq, Bertram Mourits, Ralf Mohren, Ed Muitjens, Per Oostrum, Joop van Rossem, Wiebren Rijkeboer, Henk Rijkenbarg, Bram van Schaik, Peter Schong, John Schoorl, Jos Schuring, Roeland Smits, Pieter Steinz, Marc Vos, Kees van Wee, Maurits S. Westerik, Pieter Wijnstekers
VormgevingLouis Nouws@BLADEN&CO i.s.m. Han Ernest en Geert Henderickx
BladmanagementVirtúmedia, David [email protected] 13 835
AdvertentiesDaily Productions, Dennis Dercksen030 691 38 [email protected]
AbonneneeserviceVirtúmediaPostbus 595, 3700 AN [email protected]
Abonnementsprijs Nederland 32,40 euro (automatische incasso) of 35,40 euro (acceptgirokaart); België 35,40 euro;Europa overig 42,50 euro; buiten Europa 47,50 euro.
Opzeggen (schriftelijk) kan jaarlijks bij Virtùmedia uiterlijk 6 weken vóór verval-datum van het abonnement.Verhuisberichten inzenden uiterlijk 6 weken vóór verschijning nieuwe editie.
DrukVeldhuis Media, Raalte
VerspreidingBetapress, Gilze-Rijen
Uitgave van Firmament Music BV
ISSN 1389-8345Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt door middel van druk, fotokopie of op welke wijze dan ook, zonder vooraf-gaande schriftelijke toestemming van de uitgever. Heaven wordt tevens elektronisch opgeslagen en geëxploiteerd. Alle auteurs van tekstbijdragen aan Heaven, in de vorm van artikelen of ingezonden brieven, worden geacht daarvan op de hoogte te zijn en daarmee in te stemmen.
3 HEAVEN JUL/AUG 2015
22
29
16
26
RUBRIEKEN & COLUMNS06 ON THE ROAD Jenee Halstead08 UITLOOPGROEF08 GEBROKEN LANSTim Knol09 DE VIJF VAN…10 HART & ZIEL 26 LUISTEREN &CETERAThe Kinks36 GOED BEKEKEN46 VINYLMANIA50 DOMBURG DRAAIT DOOR52 SPECIAL TRACK54 ALL THAT JAZZ66 DE TIEN…miskende meesterwerken
OP DE COVER14 ST. PAUL & THE BROKEN BONES 16ALABAMA SHAKES 18 THE GOSPEL SESSIONS 20MY BABY 22ALLEN TOUSSAINT INTERVIEWS 10 SMUTFISH 28 BETH HART 29 HEATHER NOVA 30 TOBIAS JESSO JR. 32 ROBERTO FONSECA 34 GREGG ALLMAN PROFIEL12 THE SPECIALS
GEEN NUMMER MEER MISSEN?WORD ABONNEE, PROFITEER VAN DE SPECTACULAIRE AANBIEDING
Stuur deze bon(nen) vanuit NL zonder postzegel naar:HEAVEN Popmagazine, Antwoordnummer 7086, 3700 TB ZeistOf ga naar www.popmagazineheaven.nl/abonneer
HEA 06-15
naamnaam
straat en huisnummerstraat en huisnummer
postcode en plaatspostcode en plaats
telefoontelefoon
e-maile-mail
Ik machtig Heaven het verschuldigde bedrag af te schrijven van IBAN
NL
datum en handtekening
Ja, ik neem een jaarabonnement op HEAVEN voor slechts 32,40 22,50 euro en krijg de prachtige
dubbel-cd SONGS 2003 – 2013 van Ane Brun (V2/Munich t.w.v. 18,99), 2 eerder verschenen nummers (t.w.v. 12,90) én de CKaart (1 jaar geldig) waarmee u korting krijgt op een voortdurend wisselend cultureel aanbod, van festivals tot fi lms, boeken en theater (t.w.v. 14,90)
De introductieaanbieding geldt voor het eerste jaar en zo lang de voorraad strekt. Is de cd uitverkocht dan krijgt u een vergelijkbaar cadeau. Een jaarabonnement loopt tot wederopzegging, 2 maanden voor vervaldatum. Cadeauabonnementen eindigen automatisch na een jaar.
‘Een zeer fraai overzicht van Ane Brun’s loopbaan tot nu toe’
AL ABONNEE?Geef Heaven cadeau voor slechts19,95
Mijn gegevensGegevens ontvanger cadeauabonnement
Ja, ik doe een jaarabonnement op Heaven cadeau voor de vriendenprijs van 19,95 euro.
Vul uw gegevens in én die van degene die het abonnement krijgt.
P O P M A G A Z I N E D A T D E O R E N S P I T S T
TWEEMAANDELIJKS MUZIEKBLAD | MRT/APR 2015 | JAARGANG 17 NUMMER 2 | € 6,95
rockpop
country/rootsfolk/songwriter
wereld/reggaeblues/jazz/soul
extra Mister and MississippiOver de grens
Frazey FordMade in Memphis
Andy PrattVerloren zoonDayna KurtzOpstaan en vallen
Heaven
Curtis HardingIndiesoulman
CarminhoFadista nova
BP
De velegezichten vanJoni Mitchell
BenjaminClementineVan straatzanger tot soulbelofte
"Muziekblad voor defijnproever" Luisteren &cetera: Beggars Banquet van de Stones
AfterparteesJonge honden
Heaven95.indd 1
03-02-15 15:53
AL ABONNEE?
extra Mister and MississippiOver de grens
Indiesoulman
BP
BenjaminClementine
BenjaminClementine
BenjaminVan straatzanger tot soulbelofte
P O P M A G A Z I N E D A T D E O R E N S P I T S T
TWEEMAANDELIJKS MUZIEKBLAD | MEI/JUNI 2015 | JAARGANG 17 NUMMER 3 | € 6,95
rockpop
country/rootsfolk/songwriter
wereld/reggaeblues/jazz/soul
extra Father John MistySerieus amusement
Ryley WalkerAvonturier
VillagersOnverschrokkenThe StavesSister Act
Heaven
Blom & NobelSax & Trompet
Ntjam RosieStap voor stap
BP
EeuwlingBillie HolidayVaders & ZonenSteve Earle Justin Townes Earle Adam CohenBen Taylor
"Muziekblad voor defijnproever" Familiezaken: Wainwright versus Wainwright
The PaladinsTweede leven
Heaven96.indd 1
30-03-15 13:36
1 jaar HEAVEN
slechts 32,40 22,50 én
cadeaus t.w.v. 46,79!
5 HEAVEN JUL/AUG 2015
VAN DE REDACTIE
PRIJSVRAAG
Met de antwoorden op vier nieuwe
vragen zijn weer fijne goodies te
winnen, maar eerst de antwoorden
en winnaars van de vorige keer.
P. Streefkerk (Oirschot), J. Wellens
(Sint Truiden), A. Akkerman (Veendam),
P. Goeree (Wetsinge) en J. Kwik
(Antwerpen) wisten de quote van Frank
Lammers die we zochten als antwoord op
de vraag rond tonic, de (non-)alcoholische
roman van Ralf Mohren: ‘Bukowski In De
Polder’.
Op de vraag rond Steve Earle’s ter-raplane blues was eigenlijk geen eenduidig
antwoord te geven, doordat de vraag –
Waarom noemde Earle het album terrapla-ne? – nogal open was. Ieder antwoord telde
dan ook, al verwijst terraplane onmis-
kenbaar naar het verdwenen automerk
uit de jaren dertig en vooral naar Robert
Johnson’s allereerste single Terraplane Blues. Het lot heeft beschikt dat H. Gijsbers
(Pijnacker), J. Nagtzaam (Alkmaar), F.
Swimberghe (Brugge), C. Schermers
Waarna we uw muziekkennis en -bibliotheek
weer lichtjes proberen bij te spijkeren met
de nieuwe platen van Alabama Shakes
(niet slechts 5 x cd, ook 1 x lp!), Tobias
Jesso Jr., Heather Nova en Smutfish. Op
dat alles maakt u kans met het antwoord op
de volgende vragen:
• Voor sound & color van Alabama Shakes:
welke twee Alabama Shakes-leden stonden
aan de basis van de groep?
• Voor goon van Tobias Jesso Jr.: met welk
zelfgeschreven liedje begon Jesso’s carrière
pas echt op gang te komen nadat hij van LA
was terugverhuisd naar Vancouver?
• Voor the way it feels van Heather Nova:
welk album van Heather Nova werd volledig
op zonne-energie opgenomen?
• Voor trouble van Smutfish: noem ver-
schillende namen waaronder Melle de Boer
muziek heeft uitgebracht.
Antwoorden voor 18 juli sturen naar [email protected]
(Gouda) en E. Achterberg (Odijk) de cd bin-
nenkort thuis mogen verwachten.
Voor de verzamel-cd more of the best of, vol. i van The Paladins was de vraag
simpeler, want de vinylsingle die de band
vorig jaar uitbracht heette should have been dreaming/wicked. Beide liedjes zijn
ook op die compilatie te horen zijn en bin-
nenkort dus thuis bij S. ten Brummelhuis
(e-mail), M. Bladder (Nijverdal), C. Engelage
(Groningen), L. van der Voorn (Tilburg) en
H. Kelfkens (Arnhem).
De echte achternaam van Njtam Rosie is
Boei, Rosie is haar voornaam is. Dat is prijs
voor M. Janssens (Rotterdam), L. Deuling
(Coevorden) en H. Jonker (Zeist).
Blijft over het dubbel cd-pakket van aan-
stormende Nederlands jazztalent met auda-city van Jasper Blom en legacy van Teus
Nobel, heren die hun opleiding grotendeels
genoten in respectievelijk Amsterdam en
Rotterdam, en nu dus R. Marsman (Hoorn)
en H. van der Nat (Amersfoort) gelukkig
mogen maken.
VERNIEUWD EN VERTROUWD
Voor me ligt de drukproef van de nieuwe Heaven. Nog niet
af en nog niet in kleur, wel duidelijk nieuw – en sterker en
beter.
De veranderingen in vogelvlucht. We hebben de muziek opge-
deeld in vier categorieën, zonder er één te verliezen. Roots
en folk zijn zo verweven dat we ze hebben samengevoegd.
Hetzelfde geldt voor pop en rock. Jazz, blues en soul blijven een
drie-eenheid, en wereld houdt reggae bij zich.
De verhalen en de recensies zijn gescheiden: wie vooral recen-
sies wil lezen, bladert meteen door naar het Luisterparadijs en
krijgt alle recensies achter elkaar, uiteraard per muziekcategorie.
Vier recensies, Heaven’s speciale keus, gaan de andere vooraf.
De verhalen en interviews openen het blad.
Tussen die gekende hoofdmoten van Heaven staan ter ver-
strooiing de vier columns, waaronder de nieuwe van Maurits S.
Westerik en Flip van der Enden, en de vertrouwde rubrieken,
ALABAMA SHAKES • TOBIAS JESSO JR. • HEATHER NOVA • SMUTFISH
aangevuld met Goed Bekeken over muziek om naar te kijken,
De Vijf Van…, de recente keus van een medewerker of gast,
Domburg Draait Door, de speciale themakeus van Eric van
Domburg Scipio, en De Tien… , albums, liedjes of artiesten die
iets gemeen hebben. In dit nummer zijn dat tien ‘miskende
meesterwerken’, albums die bij verschijning een lauwe ont-
vangst ten deel viel en die nu het stempel meesterwerk dragen.
De eerste nieuwe rubriek die u tegenkomt is woordloos. On The Road vertelt in één grote foto van het artiestenleven onderweg.
Jenee Halstead opent de rij beelden van Han Ernest. Hij leverde
ook een wezenlijke bijdrage aan de restyling van de vormgeving.
Heel vertrouwd en toch nieuw, deze Heaven nummer 97. Over
een half jaar vieren we ons honderdste bewijs van liefde voor
tijdloze muziek.
Paul Stramrood
HAN ERNEST FOTOGRAFEERDE JENEE HALSTEAD BLUE ROOM SESSIONS • VERKADEFABRIEK, DEN BOSCH 26 MEI 2015 • 19:26 UUR: SOUNDCHECK • BEZOEKERS: 64 • AGENDA: WWW.BLUEROOMSESSIONS.NL
ON THE ROAD
PID QUAM ENDAE PLIGENITAS
MINCIETUREM DEM ESEQUE REM-
PORE CERION POSAE PRE OFFICI-
PSUNT QUE SITIA QUE LABORUNT,
OMMOS ALIQUOS A VOLORITAS
EUM QUAE RAT AUT FUGIA SAM,
VOLLIQUAS ERNAM, AUT EICIANI-
MIN REM HILLES VOLOR SUN
Tiam, que odit autationsedi dia non-send ignist fugiatiossi il ipsusandiam
fugitatem isita si aut lique vel es dolorep rehenimus, undione mporero occus explitiat di quas doluptis non recepuda dolorem ser-natam sapelen ianiam enis volupta tiberum volore sunt.
Ecaesti doluptae. Nam, essum il imet eaque mint quati nost, vid quationecti dolorerro dolentibea sus, officti ntectur, odit mosanti unto blabore sequam dolorum ea nonestior arciaep ereperum nos sum qui rempera-tur, accuptam, imustionsedi ius res volor sendunt in non paruptas ius et eos dolupta doluptatus invelen dellabo recumeturio cus magnatus as saescip sandae exerorpos que corro cum acest re et, que re quid mo isit quibusantota nisitat iumet, que latur? Qui ut ut odia que estorio bea estibusda exces desequi qui voles esent, estias samenda epellabore eataten ihitatu rectium latia num nobis dipitas excea nobitat uriberferum ra dolorem quiae none etus aceaquis dunt eos re ex eaquassequam suntor at et et alibus-daest odiatis del maximus cimporpos et quatur aceaquam quaspe comnis vel ist qui dolorerum fuga. Apiene qui officiam nonet vollore stibus nitatas ea num rest omnistr umquar.
Os magnistrum fuga. Cero comniti nci
HAN ERNEST FOTOGRAFEERDE JENEE HALSTEAD BLUE ROOM SESSIONS • VERKADEFABRIEK, DEN BOSCH 26 MEI 2015 • 19:26 UUR: SOUNDCHECK • BEZOEKERS: 64 • AGENDA: WWW.BLUEROOMSESSIONS.NL
8 HEAVEN JUL/AUG 2015
De eerste keer dat ik optrad, was ik
een jaar of zes, zeven. Ik ben seri-
eus begonnen op m’n veertiende
ofzo, met een bandje. Toen had ik al veel
gespeeld. Ik kom uit Hoorn, een haven-
plaatsje, en daar komen een hoop toeris-
ten. Met mijn vriendje Mike speelde ik op
de Grote Noord – hij accordeon, ik gitaar.
We waren een jaar of tien, denk ik. We
deden allemaal van die oude zeemands-
liedjes, de Zuiderzeeballade enzo. Spelen
op straat is leuk, we hebben heel veel
geleerd en Mike en ik hebben honderden
guldens verdiend.
Mijn vader zat in een bluegrassband.
Daar mocht ik al heel jong live meedoen.
Bluegrass is muziek die je leert luisteren
naar anderen en anticiperen op wat ze
gaan doen. Daar heb ik veel aan gehad.
Ik sta heel graag op het podium, maar
niet omdat ik het me opwindt ofzo,
ik word er niet geil van. Als je op een
podium staat, wil je aandacht – en die
aandacht moet je verdienen.
Bij soloshows voel ik me een beetje een
onderwijzer. Als ik een een voorstelling
samenstel, zoek ik vooraf van alles uit.
Maar ik wil geen feitenman zijn. Mijn
taak is mijn emoties overbrengen, in mijn
eigen liedjes en in covers. Ik vertel over
de muziek die me raakt en waarom dat zo
is. Cold, Cold World van Blaze Foley is mijn
favoriet, en nummers van Townes Van
Zandt, natuurlijk. Covers live spelen is ook
goed voor mij, ik leer hoe het publiek rea-
geert, daar heb ik wat aan voor mijn eigen
schrijven. Zo krijg ik steeds meer bagage.
Het maakt wel veel verschil of ik solo
speel of met een groep. De grote zaal
van Paradiso heb ik twee keer gedaan,
met band. Dat is zo anders dan intieme
zaaltjes als De Amer of De Schalm, waar
ik heel graag optreed. Met een groep
spelen is hoe dan ook anders. Ik zoek live
uitersten op. Solo ben ik vrij rustig. Met
mijn eigen band doen we vaak lange jams.
The Miseries, dat is kicken, punk, in dertig
minuten twaalf liedjes er door rammen en
de mensen geschrokken achterlaten.
Je hoeft ook niet bang te zijn dat je op je
bek gaat. Dat gebeurt gewoon en dan kun
je alleen hopen dat het charmant over-
komt. Ik heb geen podiumangst. Na afloop
praat ik graag met mensen. Dat moet dan
helaas bij de merchandise – wat ik een
beetje gênant vind: je eigen spullen na
afloop verkopen. Niet voor niets vergeet ik
vaak merchandise mee te nemen.
De show moet elke keer anders zijn. Zo
blijft het voor mij interessant en als bezoe-
IN DE GEBROKEN LANS RICHT EEN MUZIEKLIEFHEBBER DE SCHIJNWER-
PER OP EEN GENRE, EEN ALBUM, EEN GROEP, ZANGER, ZANGERES OF WAT
DAN OOK – ZOLANG HET MAAR TE MAKEN HEEFT MET MUZIEK. SINGER-
SONGWRITER TIM KNOL (26) HEEFT ZIJN EIGEN BEGELEIDINGSGROEP,
TREEDT OOK SOLO IN THEATERS OP EN SPEELT SINDS KORT WOESTE
GARAGEROCK MET THE MISERIES. SPELEN EN VERTELLEN, DAAR GAAT
HET BIJ HEM OM. “JE MOET NIET BANG ZIJN OM OP JE BEK TE GAAN.”
DOOR PAUL STRAMROOD
TIM KNOLPODIUMDRANG
DE GEBROKEN LANS
New Morning*
Zie hem zo zittenOp de veranda
Met zijn kids enEen beetje pielen op de gitaar
Komen die weirdo’s voorbijOm zijn vuilnisbak te checken
En te vragen waar het heen gaatMet de wereld en zo
Kan hem het bommenDe fiets van zijn jongste is stuk
Hij is blijMet elke nieuwe ochtend.
*New Morning is een nummer
van Bob Dylan en staat op de
gelijknamige lp uit 1970, de elfde
van His Bobness. Het is tevens
de titel van een hoofdstuk uit zijn
autobiografie Chronicles: Volume One. Daarin geeft hij af op het
feit dat hij gezien wordt als de
woordvoerder van een generatie.
In New Morning laat hij weten het
best naar zijn zin te hebben op
het platteland, elke ochtend weer.
Hij woonde toen in Woodstock,
upstate New York.
Deze maand verschijnt Als Een Zwerfkei, een door ondergeteken-
de en Kees ’t Hart samengestelde
bloem lezing met gedichten over
Bobby Zimmerman.
JOHN SCHOORL
de5van** *** ** *** *** *
** *** ** *** *** *
:
* * * * * * * * * * *
uitloop
groef* * * * * * * * * * *
** *** *** **goed
bekeken** *** *** **
*
9 HEAVEN JUL/AUG 2015
ker voel je je niet bekocht als je meer dan
eens naar me komt luisteren. Bovendien,
in mijn band zit Anne Soldaat en die vertel
je niet dat hij steeds hetzelfde moet doen.
Theatervoorstellingen zijn de uitzonderin-
gen. Die zet je eenmalig in elkaar.
Ik ben nu bezig met een soulproject. Meer
kan ik nog niet kwijt. Vanavond ga ik de
zaal vertellen over The Soul Clan. Dat
waren Don Covay, voor mij de grootste
soulzanger, Ben E. King, Solomon Burke,
Wilson Pickett, Otis Redding, Joe Tex en
Arthur Conley – sinds kort allemaal dood.
Ik doe een nummer uit de clan en vertel
over ze. Dat hebben ze verdiend. Dat is
mijn taak. ●
Zie voor speellijst Tim Knol & The Miseries: www.timknol.nl/shows.
John ColtraneTHE COMPLETE 1961 VILLAGE VANGUARD RECORDINGSIn 1961 legt de legendarische producer Rudy Van Gelder
gedurende vier dagen op locatie vast hoe deze geniale
jazzsaxofonist en zijn begeleiders het publiek op een
grensverleggende muzikale wereldreis trakteren. De
oceaandiepe intervallen van gastspeler Eric Dolphy op
altsaxofoon en basklarinet ontstijgen de zwaartekracht
en inspireren zijn collega's tot grootse daden.
Yiorgos DalarasTO ELLINIKO PROSOPO TOU YIORGOU DALARARond vijftien miljoen albums gingen over de toonbank
van het oeuvre van de nestor en conservator van de
Griekse muziek. Op deze liveplaat uit 1989 weet hij zich
ondersteund door een gitarist en een bassist. Het biedt
hem alle ruimte zijn unieke talenten als zanger en –
zeer ongebruikelijk – als geniaal bespeler van de oud
en de bouzouki te etaleren.
HuskyRUCKERS HILLAl maanden vormt dit album de soundtrack van onze
dagelijkse activiteiten. De memorabele popliedjes staan
stijf van de allerfraaiste melodielijnen, beklijvende lied-
teksten en innemende zangpartijen. Onmisbaar tijdens
inspanningen op de hometrainer, tijdens autoritten,
onder de afwas en bij een goede wijn.
Gretchen PetersBLACKBIRDSIn Nashville is deze country-singer-songwriter in de
onderbuik van de Amerikaanse samenleving gedoken.
Bijgestaan door een handvol gelouterde studiotijgers
doet ze verslag van zaken als moord, onderdrukking,
verderf en ongeneeslijke ziekte. Schrijnend tot op het
bot maar ook een statement over het vermogen van de
mens uit de diepste ellende schoonheid te creëren.
Ryley WalkerPRIMROSE GREENEerbetoon van deze bard uit Chicago aan de Engelse
folkpop van eind jaren zestig, begin jaren zeventig.
Naast Pentangle vormen Tim Buckley, John Martyn en
de Amerikaanse gitarist John Fahey een duidelijk muzi-
kaal referentiekader voor onze jonge held. Een handvol
bedreven jazzmusici verzorgt een spannende muzikale
omlijsting.
KOOS GIJSMAN
EEN MEDEWERKER/GAST KIEST ZIJN VIJF
FAVORIETE ALBUMS VAN HET MOMENT
de5van** *** ** *** *** *
** *** ** *** *** *
:
* * * * * * * * * * *
uitloop
groef* * * * * * * * * * *
** *** *** **goed
bekeken** *** *** **
*
Tim Knol (met pet) en The Misseries foto Nick Helderman
10 HEAVEN JUL/AUG 2015
SMUTFISH
Zijn werkterrein is een pandje aan de
rand van de Haagse Schilderswijk.
Daar schrijft hij, tekent hij, schildert
hij te midden van los meubilair, wat geluid-
spullen, teken- en schildermateriaal en af
en onaf werk. “Hier kan ik rustig werken.
Hier heb ik ook aan trouble geschreven. Ik
zoek in mijn liedjes ontsnapping, dus het is
niet allemaal ellende. Ik zie graag het aar-
dige, anders dan Tindersticks.”
VROLIJKE MUZIEK IS HET NIET, DE
COUNTRY NOIR VAN SMUTFISH.
TROUBLE IS GESTOKEN IN EEN
KAAL ZWART-WIT SMOEZELIG
HOESJE MET ‘OPGEPLAKTE’ DOODSHOOFDVLIN-
DER. DE LIEDJES KLINKEN OVERWEGEND SOM-
BER EN NODEN EERDER TOT CONTEMPLATIE DAN
TOT DANSEN. MELLE DE BOER (43), SCHILDER,
TEKENAAR, MUZIKANT, ZANGER, COMPONIST,
TEKSTDICHTER EN BANDLEIDER, KNIKT. “MAAR
HET IS TOCH NIET ALLEMÁÁL NAAR?”
DOOR PAUL STRAMROOD
LUISTEREN NAAR TEKE NINGEN
Mijn concert van het jaar tot dusver? Blake Mills in de
Tolhuistuin, de Paradiso-dependance in Amsterdam-
Noord? Want wat een fabuleus gitarist bleek die muzikan-
tenmuzikant toch – Ry Cooder, Daniel Lanois, Marc Ribot en wie al
niet meer in één. Plus een singer-songwriter van formaat, dat ook
nog eens. Of toch Paul Weller in TivoliVredenburg, het Utrechtste
muziekpaleis? Gretig, energiek, creatief, slijtvast en daarbij hard
en strak. Nou, wie van de twee? Vooruit, The Modfather – wegens
bewezen duurzaamheid. Wat verder voor hem pleit: het optreden
was nostalgievrij. Oké, hij deed You Do Something To Me, nota
bene op verzoek, maar daar bleef het dan ook bij, zo kregen we
fijntjes te horen. Met de beginselverklaring The Changingman, die
andere hit van het op de kop af twintig jaar oude stanley road,
goed voor liefst vierdubbel platina, zette hij een uitroepteken ach-
ter de avond. Aware of the muse, too in touch with myself, I light the fuse, klonk het. What I can’t be today, I can be tomorrow.Met zijn muziek gaat Paul Weller van vandaag terug naar eergis-
teren en vanaf daar door naar morgen. Sterker nog dan bij The
Jam en The Style Council verraadt het dozijn soloplaten naar
welke elpees hij luisterde om tot iets nieuws van hemzelf te komen.
Inmiddels tussen 55+ en 60– oogt hij als een oude jonge Steve
Marriott – tanig lijf, gegroefde kop, zilvergrijs haar, perfect gesoig-
neerd, pakje Camel Blue en wegwerpaansteker in de zak van het
kekke jack. Zo pico bello stapte hij parmantig de Record Palace
schuin tegenover de Paradiso binnen om er het nodige antiquari-
sche vinyl te scoren. Wat te denken van Lazy Sunday op single, de
hit van odgen’s nut gone flake, de sgt. pepper’s lonely hearts club band van de Small Faces, in zijn ogen het ultieme stijlicoon
qua popgroep. In de walk-in closet diepte ik het psychedelische
magnum opus in die fameuze ronde hoes op om er na tig jaar nog
eens naar te luisteren. En? Mwah. Nostalgie? Het houdt niet over.
Waarop ik mij afvroeg: hoe zou town and country zich eigenlijk
hebben gehouden? Indertijd na lang wikken en wegen aangeschaft
van mijn dure spaarcentjes, die gesjeesde tweede van Humble
Pie – de supergroep die Steve Marriott na zijn onbezonnen ver-
trek uit de Small Faces eind jaren zestig opzette met tieneridool
Peter Frampton van The Herd. Grijsgedraaid en afgedankt, maar
hallelujah, wel nog voor een habbekrats bestelbaar op cd, samen
met debuutalbum as safe as yesterday is. Wat een ooropener,
zeg. Want horen wij hier op die eersteling niet de uitvinding van
de hardrock? En klinkt er daar op de opvolger soms geen coun-
tryrock van later? Om nog maar niet te schrijven van die dubbele
Gibson gitaren, dat Hammond orgel, die Wurlitzer piano, die net
niet gezwollen blanke soulzang, die zweem van psychedelica – en
toch bestaat Paul Weller het telkens weer alleen het Traffic van
Steve Winwood en Dave Mason te noemen als inspiratiebron voor
wild wood, die onovertroffen voorganger van megaklapper stanley road. Tsja. Nostalgie? It is as safe as yesterday is.
GEERT HENDERICKX
OP DE RADAR
NOSTALGIEVRIJ?
de10****
**** *hart
en
ziel **** ****
** * * * * * * * * * * * *
spec!al
track* * * * * * * * * * * * * *
11 HEAVEN JUL/AUG 2015
De band trok de aandacht van de
Amerikaanse lo-fi singer-songwriter
Daniel Johnston, die ze uitnodigde hem te
begeleiden op een Europese tournee. Een
bijzondere ervaring. “Daniel is heel lastig,
onmogelijk vaak. Hij zingt van papier. Eén
keer sloeg hij per ongeluk twee bladzijden
om, zodat hij wat anders begon te zingen
dan wij speelden. Vreselijk kwaad was hij op
ons. Zijn andere kant is de jongen. In elke
stad zoekt hij de stripwinkel. Daar gaat hij
helemaal los. Hij heeft altijd het gevoel dat
hij als jochie voor het eerst een stripwinkel
binnen stapt. Ik ben ook stripliefhebber, ik
hield veel van die superheldenstrips. Voor
mijn muziek en tekeningen heb ik Melleville
gecreëerd, mijn eigen stripstadje.”
De John Dear Mowing Club hield aan de
tournee een goede naam over, vooral in
Duitsland, maar daar hadden ze niet veel
aan. De opnamen voor het eerste album
liepen uit op de breuk tussen De Boer en
Zuilhof. Ze hebben jaren geen woord gewis-
seld, maar dat kon niet blijven duren. De
band is nu weer compleet.
SFEERBij een nieuw album horen optredens. Die
krijgen een bijzonder karakter door de com-
binatie van beeld en geluid. De tekeningen
gaan mee naar de zaaltjes, filmtheaters en
cafés waar Smutfish speelt. “Ik hoef ze niet
af te maken, want sinds ik liedjes een-op-
een illustreer, zijn mensen naar de teksten
gaan luisteren. Ze zien dat de teksten niet
naar zijn om het nare, de mensen lachen bij
de beelden. De combinatie werkt goed.”
Filmhuizen hebben voor de muziek van
Smutfish een goede sfeer, heel anders
dan popzaaltjes. “We speelden op South
By South West in een bioscoop. Na afloop
kwam de eigenaar van de stamkroeg van
Townes Van Zandt ons opzoeken. Hij had
zitten wachten op ons nummer The First Time I Heard Townes Van Zandt. We wilden
het de volgende dag goedmaken door het
in zijn kroeg te komen spelen, maar die was
toen dicht.”
Rest de vraag of Melle de Boer een muzi-
kant is die tekent of een tekenaar die
muziek maakt? “Ik weet het niet. Op het
moment ben ik iets meer muzikant, maar ik
moet leven van de combinatie. En dat gaat
goed. Ik ben ook weer liedjes gaan schrij-
ven. Ik heb er al vijf.” Hopelijk zitten er weer
bij met fraaie zinnen als He was born with a face only a mother could love. Misschien
niet naar, wel lekker schrijnend. ●
Zie voor speellijst Smutfish: smutfish.com.
trouble is een groot project, zorgvuldig
uitgevoerd en met alle vertrouwen van zijn
platenlabel Excelsior. Wie alleen de muziek
wil koopt de cd dan wel de lp, wie teksten
en tekeningen wil koopt het boek, wie beide
wil… precies. Vóór in het boek staat Listen to the drawings on Trouble. De Boer maakte al eerder tekeningen bij
zijn muziek, maar hier zijn ze onverbrekelijk
met elkaar verbonden. Bij elke tekening
hoort een stukje tekst, en omgekeerd. “Ik
heb nu pas de combinatie écht kunnen
maken. De tekeningen zijn ruw, ze zijn niet
af. Ik heb ze in één keer neergezet. Als iets
niet klopt, haal ik het door en dat laat ik
staan. Elk nummer hebben we ook in één
keer opgenomen, live, hier in mijn atelier en
overal waar we de ruimte geschikt vonden.
Het is wat het is. Alleen de samenzang en
de blazers zijn later toegevoegd. We heb-
ben voor het eerst gewerkt met producer
Frans Hagenaars. Dan heb je meteen de
beste microfoons en dat is wel eens pret-
tig.”
In de opnamestudio staan is niet De Boer’s
favoriete tijdpassering. “Nou ja, het is
natuurlijk werk, maar de eerste opname
is altijd de mooiste, vind ik, en dan wil de
gitarist nog een keer, vreselijk. Vaak hoort
alleen degene die de fout maakt de fout. Ik
luister een plaat nooit terug, want dan hoor
ik meteen wat ik eigenlijk anders had willen
doen.”
FRICTIEHet jochie Melle de Boer wilde meteen in
de muziek. De beeldende kunst kwam later.
“Ik wilde gitaar spelen, maar mijn handen
waren te klein. Dat werd dus piano en klave-
cimbel. Mijn grootste muzikale inspiratie is
nog steeds de muziek waar mijn vader naar
luisterde: The Beatles, The Rolling Stones,
Bob Dylan en Leonard Cohen. Vooral Cohen
vind ik nog steeds erg mooi. Hij heeft nog
altijd invloed, dat kun je wel horen en lezen.
O ja, en Iron Butterfly, die psychedelica.”
Beeldende kunst won het van muziek toen
het aankwam op een beroep kiezen. De
Boer tekent en schildert in opdracht en
is sinds lang verbonden aan Livingstone
gallery in Den Haag. In 2002 richtte hij de
band Smutfish op, met gitarist Dick Zuilhof.
Hun debuut lawnmower mind is ‘de moeder
van de Nederlandse country noir’. De groep
veranderde later de naam in John Dear
Mowing Club.
Smutfish met vooraan Melle de Boer
ALLENTOUSSAINTen de rest is geschiedenis
23 HEAVEN JUL/AUG 2015
“THAT’S QUITE ALRIGHT”, ZEGT DE GEDISTINGEERDE STEM AAN DE ANDERE KANT VAN DE LIJN.
IK KRIJG METEEN EEN VOORPROEFJE VAN DE GENTLEMAN ZOALS DE VELE MENSEN DIE MET HEM
SAMENWERKTEN HEM STEEVAST OMSCHRIJVEN. ALLEN TOUSSAINT (77) LIJKT WELHAAST DE VER-
PERSOONLIJKING VAN HET ONTSPANNEN KARAKTER WAAR NEW ORLEANS ZIJN BIJNAAM THE BIG
EASY AAN DANKT. DOOR PETER SCHONG
Ik moest me bij hem verontschuldigen. Door de wintertijd had ik me vergist in het tijdverschil en belde ik een uur te laat. Allen Toussaint aanvaardt mijn excuses laconiek. De reden voor ons telefoongesprek is zijn komst eind juni naar de North Sea Jazz
Club in Amsterdam. “Ik neem mijn kwartet mee: piano, gitaar, bas en drums. Het repertoire bestaat uit liedjes die ik door de jaren heen heb geschreven en door anderen populair zijn gemaakt, aangevuld met nummers die ik zelf ooit heb opgenomen, zelfs als ze niet van eigen hand zijn. Get Out My Life, Woman zal beslist niet ontbreken, net zo min als A Certain Girl. Ik ga helemaal terug naar Mother In Law en dan weer vooruit in de tijd met Yes We Can Can en Sneakin’ Sally Through The Alley. Working In The Coal Mine doe ik ook, dat is een publieksfavoriet. We sluiten af met Southern Nights, misschien wel in twee verschillende vertolkingen: mijn oorspronkelijke uitvoering als samba in modaal en de populaire popversie van Glen Campbell.”Zijn naam mag dan geen massale bekendheid genieten, Allen Tous-saint is een soul royalty, die in de jaren zestig uitgroeide tot een sleu-telfiguur in de muziekscene van New Orleans. Hij schreef, arrangeerde en produceerde tal van hits voor lokale sterren als Ernie K-Doe, Aaron Neville en Lee Dorsey, en stond als ontdekker van The Meters aan de bakermat van de funk. Zijn liedjes werden veelvuldig gecoverd door onder anderen Bonnie Raitt, Little Feat, Robert Palmer, Boz Scaggs, Warren Zevon, Van Dyke Parks en The Pointer Sisters, terwijl groot-heden als Paul McCartney, Paul Simon en Joe Cocker naar The Cres-cent City togen om van zijn diensten gebruik te maken. Zijn immense oeuvre nemen we in vogelvlucht door aan de hand van zeven sleutelpla-ten.
Lee DorseyRIDE YOUR PONY (1966)“Lee’s stem stem was zo heerlijk en uniek. Daarbij straalde hij zo veel plezier uit als zanger. Hij maakte singles voor een klein label met Harold Battiste als arrangeur. Begin jaren zestig werkten ze aan het nummer Lottie-Mo. Harold kende mij en mijn stijl en wist dat dit liedje precies in mijn straatje paste, dus schakelde hij mij in. A&R-manager Marshall Sehorn stapte op een gegeven moment over naar Fury, waar Lee toen toevallig ook op zat. Marshall liet me wat nummers met hem opnemen, waaronder Ride Your Pony, dat ik op zijn verzoek speciaal voor Lee had geschreven. Dat was eigenlijk het begin van onze samen-werking met mij als zijn vaste producer. Get Out Of My Life, Woman van datzelfde album speel ik nog steeds bij elk concert. Lee heeft zijn carrosseriebedrijf in New Orleans altijd aangehouden. Toen begin jaren zeventig het succes ophield ging hij gewoon weer aan het werk in zijn garage, waar hij ook kon rondhangen met zijn vrienden.”
The MetersTHE METERS (1969)“Toen ik halverwege de jaren zestig uit het leger kwam, hing ik veel rond in de clubs van het French Quarter. Op een avond hoorde ik op de hoek van Bourbon Street en Toulouse Street heel funky muziek naar buiten komen. Toen ik naar binnen ging zag ik dat het Art Neville
was, samen met een paar anderen. Ze noemden zich Art Neville & The Neville Sounds. Art formeerde altijd magische groepen. Ik nodigde hem uit om op te komen nemen voor Sansu, het label dat Marshall Se-horn en ik hadden opgezet. Ze zeiden ja en de rest is geschiedenis. Ik verzon vier namen waaruit ze konden kiezen, waaronder The Meters, wat inderdaad sloeg op het ritme. Het klonk percussief, rudimentair. Iedereen speelde precies zo dat de anderen daarop konden anticipe-ren. Die stijl hebben ze in de loop der jaren geperfectioneerd. Ik be-grijp de vergelijking met Booker T. & The MG’s wel, maar zij waren absoluut geen inspiratiebron. The Meters kwamen voort uit de vibe van de Mardi Gras indianen, de percussieve muziek van de brassbands op straat in New Orleans.”
The BandROCK OF AGES (1972)“Wat een geweldige groep toch. Ze klonken als geen enkele andere band en zeker in het begin liet hun muziek zich moeilijk in een bepaal-de categorie plaatsen. Ze gaven overal hun eigen draai aan. Ze wisten zo goed wie ze waren. Iedereen was heel nauwgezet over zijn rol in het geheel. Op het moment dat ze me vroegen, kende ik ze nog niet. Ik wist niet dat ze zo gevestigd en populair waren. Toen ik met ze samen-werkte had ik niet door dat de groep uit elkaar begon te vallen. Ik heb blazers toegevoegd aan een aantal nummers voor een reeks concerten in de Academy Of Music in New York. Ik vond het geweldig, een mijl-paal in mijn leven. Onderweg naar de Bearsville Studios bij Woodstock, waar de repetities plaatsvonden, werd op het vliegveld mijn tas met partituren gestolen. Ik moest helemaal opnieuw begin-nen, maar achteraf ben ik blij dat het zo gelopen is, want wat ik uit nood schreef was beter dan wat ik eerst had geschreven. Het was een kwestie van serendipiteit.”
Dr. JohnIN THE RIGHT PLACE (1973)“De plaat met Right Place, Wrong Time. Hoewel Mac Rebennack en ik sinds onze tienerjaren vaker samengespeeld hadden, was dit de eer-ste keer dat ik meewerkte aan een plaat van Dr. John. Waarom het pas bij zijn zesde album voor het eerst was, weet ik eigenlijk niet precies. Mac had het voortdurend druk en hij nam altijd op waar hij op dat mo-ment zat, en dat was nooit in de buurt, al hoef je daarvoor natuurlijk niet per se vlakbij elkaar te wonen. Jerry Wexler heeft ons uiteindelijk samengebracht. Mac gaf me carte blanche. Ik haalde The Meters erbij, die waren precies goed voor dit project. En Mac stond ervoor open, al was hij volgens mij akkoord gegaan met iedereen die ik zou hebben voorgesteld.”
WingsVENUS AND MARS (1975)“Ik speel piano op Rock Show, het tweede nummer van de plaat. Samenwerken met Paul McCartney was geweldig. Het werd me meteen duidelijk waarom hij zo’n grootheid is: hij weet precies wat hij doet en waar hij naar toe wil. En hij weet hoe je magie in de studio moet >>
Morgan Heritage Strictly rootS HBECD 20702
Prachtig veelzijdig album van The Royal Family of Reggae. Mooie mix waarbij de roots van de reggae zeker niet vergeten worden.
luister naar onze releases: https://continentalrecordservices.bandcamp.com
BJ’s Wild VerBand later CECD 58
Opvallend jazzy plaatje van BJ Baartmans met zijn vaste maten Sjoerd van Bommel en Mike Roelofs. Op CD in het Vaderlands, maar als bonus ook in het Engels.
tHe dustBoWl reViValWith a lampShade on CSCCD 1119
Alweer zo’n leuke revival band. Fans van Pokey LaFarge of Asylum Street Spankers: eat your heart out!
Wink BurcHaM coWboy heroeS and old Folk SongS CSCCD 1117
De verrassende CD van deze roots- rocker uit Oklahoma werd hartelijk onthaald door de Euro Americana community. Tegelijk verfrissend, indringend en ontwapenend.
tHe sidesHoW
tragedycapital
CSCCD 1116
De internationale pers is niet alleen zeer lovend over de
live optredens van dit power-duo uit Austin, TX. Ook dit
Europese plaat-debuut krijgt veel lof toegezwaaid.
dale Watsontruckin’
SeSSionS vol. 3 CSCCD 1118
Prettig geprijsd vervolg op de succesvolle eerste twee
trucker-albums van deze Texaanse country outlaw.
daVid corleyavailable light CSCCD 1111
Dit debuutalbum wordt alom geroemd, en terecht. Vergelijkingen met Tony Joe White, Chip Taylor of John Hiatt en Johnny Cash zijn niet van de lucht.
Daarom binnenkort ook op Nederlandse podia:23 auguStuS ZoMerparkfeesten venlo12 September take root festiVal groningenVoor info en boekingen (ook in oktober): [email protected]
Fresh Roots Music in the Air...
25 HEAVEN JUL/AUG 2015
ALLEN TOUSSAINT
>> creëren en hoe je die vast kan houden. Er zitten geen ruwe rand-jes aan zijn persoonlijkheid. Hij heeft helemaal geen ego. De mensen om hem heen voelen zich goed. Hij heeft veel oprecht respect voor anderen, dat vond ik zeer prettig. Ik weet niet waarom hij in New Orleans plaatopnamen wilde maken, maar hij heeft op diverse plaat-sen opgenomen, dus voor zijn ervaring moest hij het misschien ook een keer in New Orleans doen, vermoed ik. Ik ben blij dat hij toen voor ons heeft gekozen.”
Allen ToussaintSOUTHERN NIGHTS (1975)“Alle nummers waren al geschreven en opgenomen, maar voor mijn gevoel ontbrak er nog iets aan het album. Van Dyke Parks wist dat ik worstelde met de voltooiing, hij kwam langs en zei: ‘Stel dat je over twee weken overlijdt, wat wil je dan gezegd hebben?’ Toen heb ik Southern Nights geschreven. Dat liedje gaat over mijn jeugd. Het gaat over de indrukken die ik opdeed als mijn vader me meenam naar het platteland. Zo werd ik me bewust van de wereld en kreeg ik oog voor wat er zoal om mij heen gebeurde. Het zou goed kunnen dat deze plaat meer pop is dan mijn andere werk. Als ik voor anderen schrijf, denk ik te weten wie zij zijn of wie ze zouden moeten zijn. Voor mezelf weet ik dat niet, ik richt me niet tot een bepaald publiek, dus heb ik niet echt een idee van wat ik wel en niet moet zingen. Ik zou Working In The Coal Mine nooit geschreven hebben als het niet voor Lee Dorsey was geweest. Het is niet mijn soort nummer. Ik vind het erg ingewikkeld liedjes voor mezelf te schrijven.”
Allen Toussaint & Elvis CostelloTHE RIVER IN REVERSE (2006)“Ik had al eerder wat dingen met Elvis gedaan. Na Katrina werd in New Orleans de noodtoestand uitgeroepen en verhuisde ik tijdelijk naar New York. Daar hebben Elvis en ik enkele benefietconcerten gegeven voor de overlevenden van de ramp. Elvis wilde altijd nog eens een album maken met werk van mij, en nu we toch samen in New York zaten leek het hem een uitstekend idee de studio in te duiken. Hij duikelde een stel oude liedjes op waarvan ik het bestaan vergeten was, en we schreven ook samen een aantal nummers. Het was een luxe om met hem te werken. Elvis heeft maximaal respect en liefde voor alle soorten muziek en hij duikt er diep in. Hij is heel compleet in zijn manier van schrijven, in die zin dat hij een nummer van begin tot eind schrijft. Zelf ben ik ook gewend dat zo te doen. Ik heb het album niet zelf geproduceerd, want als je zelf de uitvoe-rende artiest bent, moet je iemand hebben om mee te sparren. Ik had al eerder met Joe Henry gewerkt en vond hem een prettige producer. Hij is cool en haalt het onderste uit de kan. Wat mij be-treft is de plaat een eerbetoon aan New Orleans, maar Elvis was wat meer uitgesproken over de nalatigheid van de Amerikaanse over-heid. Ik vond dat prima, iedereen mag van mij zijn mening geven. Maar ons album schudde niet met de vuist naar de heersende orde, al schuilt in de titel wel de boodschap dat er nodig iets moet veran-deren: de rivier moet haar juiste koers volgen.” ●
Allen Toussaint live: 26 juni in North Sea Jazz Club, Amsterdam.
De OOsterpOOrt GrOninGenDi 30 juni De-oosterpoort.nlDe-oosterpoort.nl
Frazey ForD& BanD
De OOsterpOOrt GrOninGenma 31 augustus
26 HEAVEN JUL/AUG 2015
WAT TE BELUISTEREN NA FACE TO FACE
UK, 70sDavid Bowie, DIAMOND DOGS (1974). Hard roc-
kend conceptalbum in de geest van The Kinks.
Brinsley Schwarz, THE NEW FAVORITES OF
BRINSLEY SCHWARZ (1974). Zwanenzang van
misschien de beste pubrockband ooit, met Nick
Lowe’s klassieker (What’s So Funny ‘Bout) Peace, Love And Understanding.
The Jam, ALL MOD CONS (1978). Elf vlijm-
scherpe liedjes van Paul Weller plus een cover
van David Watts, de B-kant van de Kinks-hits
Autumn Almanac.
UK 80s-00sPretenders, PRETENDERS (1980). IJzersterk
debuut van de band rond Chrissie Hynde, met
een cover van Stop Your Sobbing van idool Ray
Davies met wie ze zou trouwen (en scheiden).
The Smiths, THE QUEEN IS DEAD (1986).
Rinkelende, soms rockende gitaren, scherpe
teksten, theatrale presentatie met musichall-
invloeden.
Kirsty MacColl, KITE (1989). De mooiste van de
veel te vroeg overleden zangeres, met een ont-
roerende versie van de Kinks-hit Days.
Blur, MODERN LIFE IS RUBBISH (1993). Een
van de origineelste Britse bands uit de jaren
negentig, door de scherpe humor van Damon
Albarn.
Pulp, DIFFERENT CLASS (1995). Behalve een
plaat die klinkt als het beste van Britpop, ook
een thematisch interessante plaat over de Britse
maatschappij (Common People).
Oasis, (WHAT’S THE STORY) MORNING GLORY?
(1995). Dankzij oorlogvoerende broertjes Liam
en Noel Gallagher de meest Kinks-achtige van
alle Britpopbands.
USA 70s-00sVan Halen, VAN HALEN (1978). Onberispelijk
debuut bevat een even lekkere als overbodige
cover van You Really Got Me: de hardrockers
geven British Invasion een tikje terug.
Big Star, THIRD/SISTER LOVERS (1978). Een
schroeiende versie van Till The End Of The Day
op dit gesjeesde meesterwerk van Alex Chilton’s
vehikel. Samen zouden ze het nummer nog eens
dunnetjes overdoen op Ray Davies’ soloplaat
SEE MY FRIENDS (2010).
The Replacements, LET IT BE (1984). Eerste
gedisciplineerd klinkend album van rommelig
combo rond de even briljante als recalcitrante
Paul Westerberg.
Dum Dum Girls, I WILL BE (2010). Op het nijdige
af, zo snel en scherp klinken deze postpunkers
onder aanvoering van Kristin ‘Dee Dee’ Gundred.
Elf liedjes binnen een half uur – alsof het 1964 is.
LUISTEREN &CETERA FACE TOT FACE
MURMUR (1983)
●●● ◗
THE KINK
KONTROVERSY
(1965). De band gaat
steeds beter spelen, en
krijgt ook meer een
eigen geluid. Inclusief de
single met twee A-kan-
ten: Till The End Of The Day/Where Have All
The Good Times Gone.
MUSWELL
HILLBILLIES (1971)
Ray Davies op de roots-
toer op het laatste
Kinks-album dat er echt
toe doet.
FACE TO FACE (1966)
Het album waarop
voor het eerst
alles samenvalt.
ONE FOR THE ROAD (1980)
Het heilige vuur is soms nog
voelbaar op deze livedubbelaar,
waarvan Lola voor de tweede
keer een wereldhit werd.
INVLOEDEN OP THE KINKS
USA 50s-60sLittle Richard, HERE’S LITTLE
RICHARD (1957). Het eerste
singletje van The Kinks was zijn
Long Tall Sally. Ze begonnen net
als The Beatles en The Rolling
Stones: met veel covers.
Muddy Waters, MUDDY WATERS
AT NEWPORT (1960). Een omme-
keer in de geschiedenis van de
blues en de rock: elke Britse
bluesjongen kende deze lp.
The Beach Boys, PET SOUNDS
(1966). Zelfs al verloor Ray Davies
de Amerikaanse muziek een
beetje uit het oog toen The Kinks
een aantal jaren de toegang tot
het land ontzegd was, de arran-
gementen en koortjes bereikten
hem wel.
The Velvet Underground, WHITE
LIGHT/ WHITE HEAT (1968). Ray
Davies bewonderde Lou Reed
enorm, andersom is diens Sister Ray een verwijzing naar Davies,
die drie jaar later met Lola ook
een androgyne hoofdpersoon
creëerde.
UK 60sThe Rolling Stones, THE
ROLLING STONES (1964).
Tijdgenoten, geestverwan-
ten: langharig werkschuw tuig
met veel liefde voor zwarte
Amerikaanse muziek.
The Beatles, RUBBER SOUL
(1965). Tijdgenoten die iedereen
vooruit waren. Toegankelijke pop-
muziek met een dubbele laag.
Small Faces, SMALL FACES
(1966). Een flinke scheut rhythm-
’n’-blues in de rock-’n’-roll: een
geluid dat behalve The Kinks ook
Led Zeppelin en later Paul Weller
zou inspireren.
The Who, THE WHO SELL OUT
(1967). In navolging van
The Beatles probeerden vrijwel
alle Britse bands hun geluid te
verbreden.
Pink Floyd, THE PIPER AT
THE GATES OF DAWN (1967).
Debuutalbum met Syd Barrett in
de hoofdrol vol opmerkelijk thea-
trale, soms sprookjesachtige lied-
jes en dito arrangementen.
KINKS (1964)
Debuut met de klassie-
ker You Really Got Me
– misschien de uitvin-
ding van de hardrock.
KINDA KINKS (1965).
Haastige maar prima
opvolger telt
tenminste één nieuw
hoogtepunt: Tired Of Waiting For You.
SOMETHING ELSE
BY THE KINKS (1967)
THE VILLAGE GREEN
PRESERVATION SOCIETY (1968)
ARTHUR (OR THE DECLINE
AND FALL OF THE BRITISH
EMPIRE)(1969)
LOLA VERSUS POWERMAN
AND THE MONEYGOROUND,
VOL. 1 (1970)
De albums beginnen steeds meer
rockopera’s te lijken. Maar het
rockt hard en erg goed.
27 HEAVEN JUL/AUG 2015
THE KINKSKinks zich, en hun eerste maakten ze al in 1966 met face to face, ruim vóór het verschij-nen van sgt. pepper’s lonely hearts club band. Niet alleen zou je het gros van de teksten kunnen omschrijven als kleine sociologische ‘vignetten’ van het middenklasseleven in En-geland, ook was het oorspronkelijk de bedoe-ling dat de veertien liedjes aaneengesmeed zouden worden middels geluids effecten. De platenmaatschappij stak daar een stokje voor, maar de resten van het idee zijn nog in een paar gevallen te horen – het onweer aan het begin van Rainy Day In June, de golfslag in Holiday In Waikiki – en het album begint met een rinkelende telefoon en een mannen-stem die zegt: Hullo, who is that speaking, please?Dat eerste nummer, Party Line, is erg Beatlesachtig, terwijl House In The Country muzikaal op een lp van The Rolling Stones had kunnen staan en Holiday In Waikiki een Chuck Berry-pastiche is. Maar de rest is typisch Kinks, met als bindend element de naïeve, ongepolijste stem van Ray Davies. Wat te denken van Rosie Won’t You Please Come Home, met de regel Since you joined the upper classes, you don’t know me any-more, of het springerige Dandy, waarin Davies de toekomst schetst van een mooie jongen met bindingsangst. Het zijn nauwe verwanten van Sitting On The Sofa, A Well Respected Man en Dedicated Follower Of Fashion, liedjes uit dezelfde periode die helaas op face to face ontbreken omdat het vroeger de gewoonte was dat ep’s niet op langspeelplaten terechtkwamen.Ook in de arrangementen is er ruimte voor experiment. In Too Much On My Mind (over wat we tegenwoordig een burn-out zouden noemen) klinkt op de achtergrond – en als het nummer is afgelopen – een klavecimbel, bij wijze van saluut aan In My Life van The Beatles. En Fancy is gebaseerd op een raga,
DOOR BERTRAM MOURITS & PIETER STEINZ
Hadden ze alleen maar You Really Got Me gemaakt, dan nog zouden The Kinks
gelden als een van de invloedrijkste popgroe-pen van de jaren zestig. Het vuige bluesrock-nummer uit 1964, gekenmerkt door een aan-stekelijke gitaarriff en keiharde no-nonsense zang, was na twee slecht ontvangen covers hun eerste nummer één en wordt wel be-schouwd als een voorloper van de Amerikaan-se garagerock en de Britse heavy metal. Ge-neraties popmuzikanten zouden geïnspireerd worden door het vervormde geluid dat gitarist Dave Davies uit zijn little green amp (een gemolesteerde Elpico-versterker) liet komen ter begeleiding van de zang van zijn oudere broer Ray. Groepen als The Who, Led Zep-pelin, Jimi Hendrix Experience en Sex Pistols zouden er hun voordeel mee doen, en in 1978 werd het nog door hardrockband Van Halen de Amerikaanse top veertig in gespeeld.Maar het bleef niet bij You Really Got Me, en ook niet bij nummers in hetzelfde straatje, zoals All Day And All Of The Night. The Kinks maakten nog een hele reeks klassieke singles en albums, en hun stijl waaierde uit over diverse genres. Ray Davies (1944) zou de geschiedenis ingaan als een tekstdichter die als geen ander ironische kanttekeningen maakte bij de Swinging Sixties en op een bit-terzoete manier afrekende met de Britse klas-senmaatschappij. Zijn teksten gingen over de sleetse levens en vergeefse dromen van de bewoners van de buitenwijken – albumtitels als the kinks are the village preservation society en arthur (or the decline and fall of the british empire) spreken boekdelen. Davies gaf stem aan wat hij zelf ‘the silent majority’ noemde: “De mensen die stilletjes in een restaurant of de metro zitten en door niemand worden opgemerkt. Wie zijn wij om te den-ken dat er niets in hen omgaat, dat hun levens saai en onbetekenend zijn?”Conceptalbums, daarin specialiseerden The
een traditionele Indiase melodie, en wordt net als Norwegian Wood (december 1965) en Paint It Black (mei 1966) ondersteund door sitarklanken. Het mag lijken dat Ray Davies zich hier aan copycat-gedrag schuldig maakte, maar in werkelijkheid waren het The Kinks die de popwereld op het spoor hadden gezet van de Indiase muziek. Al in juli 1965 brach-ten ze het door sitar beheerste See My Friends uit, een nummer waarvoor het idee kwam tijdens een tussenstop in Bombay op een Aziatische tournee. George Harrison en Brian Jones waren kennelijk onder de indruk.Hoogtepunt van face to face is het voorlaatste nummer, Sunny Afternoon, een van de groot-ste zomerhits van 1966. Het is een tragiko-misch verhaaltje over een rijkaard die door het geluk in de steek is gelaten. De fiscus heeft al zijn geld gevorderd, er is beslag gelegd op zijn jacht, zijn vriendin heeft hem verlaten (telling tales of drunkenness and cruelty) en er rest hem weinig anders dan het mooie weer: Now I'm sitting here, sipping at my ice cold beer, lazing on a sunny afternoon. Ook de muziek heeft iets looms, met een schitte-rend basloopje dat als een trappetje steeds verder naar beneden gaat, en de relaxte zang en dito begeleiding. Een beter nummer zou Davies niet meer componeren, hoewel Waterloo Sunset en Lola dicht in de buurt kwamen.The Kinks waren begonnen als rhythm-’n’-bluesband, maar hadden zich binnen een paar jaar ontwikkeld tot een volwassen popgroep, die net als The Beatles op briljante wijze de Amerikaanse rock-’n’-roll verbond met de Britse musichalltraditie. face to face luidde een gouden periode in die zou duren tot in de jaren zeventig en waarvan de sound dertig jaar later een van de fundamenten werd van de Britpop. Zonder The Kinks hadden Blur, Pulp en Supergrass heel anders geklonken – minder leuk en vooral minder cutting edge. ●
VERGEEFSE DROMEN
36 HEAVEN JUL/AUG 2015
Nic HesslerSOFT CONNECTIONS 8Captured Tracks
The ChurchFURTHER DEEPER 9Unorthodox
Californiër
Nic Hessler
was nog maar
een tiener
toen het
Amerikaanse
indie-label Captured Tracks hem
tekende en hij onder de naam
Catwalk twee veelbelovende
singles uitbracht. Kort daarna
werd hij echter getroffen door
het Guillain-Barré Syndroom,
een zeldzame spierziekte die
razendsnel toeslaat en iemand
binnen 24 uur verlamd in een
rolstoel doet belanden. Herstel
gaat daarna langzaam maar
is gelukkig wel mogelijk, al
duurde het bij Nic Hessler dus
een jaar of vier voordat hij
voldoende hersteld was om
eindelijk dit wonderschone
debuutalbum het licht te doen
zien. Een prachtige mengeling
van klassieke Amerikaanse
singer-songwriter powerpop
(denk Emitt Rhodes) en Britse
eighties/nineties indierock/pop
à la The Smiths, The Field Mice
en het Australische The Church,
is soft connections een heerlijk
helder klinkende popplaat met
een enigszins wazige, donkere
ondertoon die oppervlakkigheid
voorkomt. De cd wint daardoor
per draaibeurt aan kracht.
Grootste wapenfeit zijn echter
de twaalf prachtige liedjes (al
valt het laatste nummer uiteen
in twee losse delen) die als flon-
kerende kristallen de luisteraar
de weg wijzen door een don-
kere, warme grot.
In die grot kunnen ze ook
de inmiddels 35 jaar oude
groep The Church uit Sydney
een hand geven. Weliswaar
is de band voor de opnamen
van further deeper gitarist
Marty Willson-Piper kwijt-
geraakt, maar Steve Kilbey
en Peter Koppes hebben in
Powderfinger-gitarist Ian Haug
zo’n goede vervanger gevonden
dat het nieuwe album mis-
schien wel het beste is dat The
Church ooit heeft gemaakt.
Hun neo-pyschedelische rock-
muziek klinkt meeslepender en
pakkender dan ooit. Misschien
niet meteen met de hitgevoe-
ligheid van hun 27 jaar oude
klassieker Under The Milky Way – Laurel Canyon komt een
eind in de richting – maar wel
met een diepgang en kwaliteit
die maar zelden is bereikt door
een groep die de drie kruisjes is
gepasseerd.
Eric van Domburg Scipio
undress tussen alle tralala door
grossierde in chorus after cho-rus of kind of sweet-but-tough blues guitar about which other guitarists can only dream. Riley King, bijgenaamd Blues
Boy, afgekort B.B., op 14 mei
jongstleden overleden in
zijn herenhuis in Las Vegas,
kwam op 16 september 1925
ter wereld in Itta Bena, een
gehucht in Mississippi. Als
jonge twintiger ontvluchtte hij
de katoenvelden om zijn heil te
zoeken in Memphis, waar zijn
oudere neef Bukka White hem
bijschoolde op de gitaar. Zijn
grote voorbeeld T-Bone Walker
bracht hem op het idee het
instrument elektrisch te gaan
versterken, wat in combinatie
met zijn bulderende zangstem
garant stond voor een onont-
koombaar geluid. Begin jaren
vijftig schoot hij voor het eerst
raak met Three O’Clock Blues,
gevolgd door hits als Everyday I Have The Blues, Sweet Little Angel en Sweet Sixteen. Eind
jaren zestig pas brak hij door
naar het poppubliek dankzij
de ballade The Thrill Is Gone,
ALBUMRECENSIES &CETERA
Luisterparadijs
Begin jaren negentig gaven
B.B. King en Robert
Cray een dubbelconcert in
Sportpaleis Ahoy’ in Rotterdam.
Die avond van hun gezamenlijke
Europese tournee bleek het de
beurt aan de kroonprins om
de eerste helft te spelen. Na
de pauze begon het koninklijk
orkest langzaam de zaal op te
warmen vooraleer de vorst in
een brokaten smoking eindelijk
zijn opwachting maakte. Hier
stopt mijn herinnering, al weet
ik natuurlijk nog wel dat ik het
binnen de kortste keren voor
gehoord zou houden, omdat
de muzikant zo nodig al te zeer
de entertainer moest uithan-
gen. Althans in mijn korzelige
beleving, want in de destijds
net verschenen box king of the blues vind ik nu een uit het
Britse blad Q gescheurd pracht-
stuk van de zo swingend schrij-
vende Charles Shaar Murray,
die het juist was opgevallen dat
the man who literally wrote the book on post-war electric blues lead guitar, the man who knows more ways to bend and vibrate a note than Madonna does to
B.B. KING
HEAVEN’S CHOICE POP
POSTUUM
Nick Hessler
37 HEAVEN JUL/AUG 2015
Fotheringay NOTHING MORE: THE COLLECTED FOTHERINGAYIsland/Universal
Wie zonder al
te veel kennis
vooraf op zoek
gaat naar
het beste van
Sandy Denny,
werpt mogelijk eerst een blik op
de soloplaten van die fenome-
nale Engelse (folk)zangeres en
liedjesschrijfster, neemt daarna
haar werk in ogenschouw met
Fairport Convention, de legen-
darische Britse folkrockband
waarmee ze voor het eerst
naam maakte, en duikt pas
daarna in de beknopte geschie-
denis van de groep die de
verbinding vormde tussen die
perioden: Fotheringay. Ook wie
begint bij Fairport Convention –
dat is toch de bekendste naam
– en dan gegrepen door Denny’s
schitterende zang en liedjes
meer wil weten, zal eerder bij
haar solowerk uitkomen dan
bij Fotheringay. En dat terwijl
bijna iedere Sandy Denny-fan u
zal vertellen dat ze juist bij die
slechts kort bestaande band
haar allermooiste werk produ-
ceerde.
Fotheringay is genoemd naar
het piepkleine dorpje in midden
Engeland waar ooit het gelijk-
namige kasteel stond, dat faam
geniet als de plek waar Mary,
Queen of Scots eind zestiende
eeuw twintig jaar gevangen zat
en uiteindelijk is onthoofd. Bijna
veertig jaar lang bestond het
hele oeuvre van Fotheringay uit
slechts negen liedjes, allemaal
te vinden op het titelloze album
uit 1970. Van die negen liedjes
was de helft van de hand van
Denny zelf, die eind 1969, vlak
voor het verschijnen van hun
magnum opus liege & lief,
Fairport had verlaten omdat ze
in die band hoofdzakelijk nog
traditioneel materiaal mocht
uitvoeren en nauwelijks meer
ruimte zag voor haar eigen
songs.
Helaas werden de andere vier
liedjes – waarbij covers van
Gordon Lightfoot en Bob Dylan
– goeddeels ingevuld door
Denny’s partner Trevor Lucas,
een in Engeland woonachtige
Australische folkrockmuzikant.
Hij had talent, maar acteerde
als zanger op een veel lager
niveau dan Denny. Zijn stijl
was ook zo anders dat hij haar
liedjes meer in de weg zat dan
ze versterkte. Het maakte dat
het album fotheringay altijd
enigszins gemengde gevoelens
opriep, al bevatte het een stel
van Sandy Denny’s mooiste
en mooist gezongen liedjes
ooit. Haar versie van de enige
traditional op de plaat, Banks Of The Nile, is een hoogtepunt.
Niet dat de Lucas’ tracks nu
zo beroerd waren, op zichzelf
beschouwd zijn het uitstekende
folkrocknummers, maar bij ver-
gelijking kunnen ze gemakkelijk
worden gemist, en ze laten het
album enigszins aanvoelen als
een gemiste kans.
Toen de groep binnen het jaar
werd opgedoekt en Denny haar
solocarrière begon, leek het
Fotheringay-verhaal afgesloten.
Bijna 35 jaar later kwamen wat
live-opnamen boven water,
goed te gebruiken als bonus bij
een cd-heruitgave, en de nooit
afgemaakte opnamen voor de
tweede Fotheringay-lp. Die is
vervolgens voltooid door de
HEAVEN’S CHOICE FOLK
drie overgebleven leden van
de groep (zowel Denny (1978)
als Lucas (1989) waren reeds
lang overleden) en in 2008
verscheen fotheringay 2. Een
verloren meesterwerk was het
album evenwel niet, niet in
de laatste plaats doordat het
slechts twee – bekende – Sandy
Denny-originelen telde, en de
totale sound veel meer naar
de Trevor Lucas-folkrock kant
neigde dan aansloot bij de
meer verstilde melancholie van
Denny’s stukken op het eerste
Fotheringay-album. Niettemin
was het een heel aanvaardbare
remake van wat een verdienste-
lijke tweede Fotheringay-lp had
zullen worden.
De toepasselijk getitelde boxset
nothing more bevat nu op drie
cd’s en een dvd het volledige
Fotheringay-oeuvre, met op cd 1
het eerste album, aangevuld met
wat demo’s en alternatieve ver-
sies, op cd 2 het tweede album,
met extra Joe Boyd-mixen en
wat alternatief spul, en op cd 3
bekende en nog onbekende live-
opnamen (Rotterdam 1970 en
BBC 1970). De korte dvd bevat
vier opnamen van het Duitse
tv-programma Beat Club uit dat-
zelfde jaar. Het maakt het plaat-
je compleet van deze te onbe-
kend gebleven band, die Sandy
Denny op haar allermooist laat
horen en ten onrechte altijd in
de schaduw is blijven staan van
Fairport Convention.
Pieter Wijnstekers 8,5
fluwelig opgenomen door een
piepjonge Bill Szymczyk, de
latere producer van de Eagles.
Weer twee decennia verder liet
U2 hem mondiaal gloriëren in
het machtige duet When Love Comes To Town, terwijl roots-
stylist T Bone Burnett als stille
kracht achter het album one kind favor zeven jaar geleden
alweer tekende voor een waar-
dige zwanenzang.
Gedurende de hoogtijdagen
van het hippiedom werden wij
Hollandse melkmuilen als sim-
pele popzielen tot de Chicago
blues bekeerd door een stel-
letje Britse bleekneuzen met
een Gibson Les Paul aange-
sloten op een Marshall. Stuk
voor stuk hadden ze zich suf
geoefend op Otis Rush, Buddy
Guy, Albert King en Freddie
King, maar behalve misschien
bij Peter Green klonk nergens
B.B. King door, ook niet bij Eric
Clapton die rond de eeuwwis-
seling nog een album met hem
zou maken, het schatplichtig
getitelde riding with the king,
wereldwijd goed voor ruim
vier miljoen stuks. Van de drie
blueskoningen bleek de majes-
teit uit Memphis gaandeweg
de eerzuchtigste en dankzij
een bonafide manager uitein-
delijk degene met de dikste
portemonnee. Ten tijde van
de dubbeltournee met Robert
Cray had hij zijn gemiddelde
van driehonderd shows per jaar
net met vijftig teruggeschroefd.
Afgelopen november liep de tel-
ler op naar de zeventig toen hij
zwak van de diabetes in Winnie,
Texas voor het laatst op het
podium zat. Het moment om te
stoppen was de negentigmin-
ner dan weliswaar al lang en
breed gepasseerd, toch moest
B.B. King er na die avond in
Nutty Jerry’s een punt achter
zetten. ●
Geert Henderickx
38 HEAVEN JUL/AUG 2015
Roots in the Park op zater-
dag 27 juni in het Julianapark
in Utrecht is precies wat de
naam zegt: rootsmuziek in
de ontspannen omgeving van
een groen stadspark. De grote
publiekstrekker is John Hiatt
met zijn Combo. Hiatt moet je
minstens eenmaal in je leven
hebben zien optreden – vaker
mag natuurlijk. Een singer-
songwriter hors categorie met
een oeuvre als een schatkamer
waaruit artiesten als Bob Dylan,
B.B. King, Emmylou Harris,
Bonnie Raitt en Ilse DeLange
hun juweeltjes meepikten. Ook
live versaagt hij nooit. Het is zijn
enige optreden in Nederland.
Organisator Sjef Athmer tipt
ook de Ben Miller Band, een
trio dat energieke rammelblues
speelt op deels zelfgemaakte
instrumenten. “Ze waren al eens
in Nederland, maar stonden
hier nog nooit op zo’n groot
podium.”
FESTIVALS
Thomas EnhcoFEATHERSClassics Jazz France/Verve/Universal
feathers is
het vierde
soloalbum
van de jonge
Franse pia-
nist, violist
en componist Thomas Enhco,
telg uit een in Frankrijk gere-
nommeerde artistieke familie,
die hem al op zijn derde viool
leerde spelen, drie jaar later
gevolgd door de piano, en dan
niet slechts klassiek, ook jazz.
Het creëerde een dualisme dat
ook op feathers onmiskenbaar
is. Enhco speelt hier uitsluitend
solopiano in acht eigen com-
posities die het grensgebied
bewandelen tussen jazz en
klassiek en nu eens wat meer
naar het eerste neigen, dan
weer meer naar het laatste. Het
levert schitterende pianomu-
ziek op met als hoogtepunt de
ruim twaalf minuten lange Sand Creek Song doordat daar alle
aspecten van zijn kunstenaar-
schap het duidelijkst aan bod
komen, maar alle stukken getui-
gen van een uitzonderlijk talent
dat zich met speels gemak kan
meten met illustere voorgan-
gers als Keith Jarrett, Chick
Corea en/of Bill Evans. Dat kan
ook best bij een 26-jarige die al
op zijn tiende geregeld mocht
meespelen met zijn stiefvader,
jazzviolist Didier Lockwood, als
HEAVEN’S CHOICE JAZZ
tiener reeds speelde met
jazzgrootheden als Peter
Erskine, Billy Cobham, Mike
Stern, Toots Thielemans,
Christian McBride en Biréli
Lagrène, en optrad met
klas sieke sterren als Maxim
Vengerov en Vadim Repin.
Het was een leerschool die
op feathers leidt tot een
indrukwekkend pianoalbum,
zowel compositorisch als
speltechnisch buitengewoon
sterk. Hij laat zich niet ver-
leiden tot het soort minima-
lisme dat tegenwoordig zo
in zwang is, noch opteert
hij voor het soort muzikale
acrobatiek waartegen ande-
ren weer te hoop lopen.
Perfect gedoseerd is dit het
soort pianoalbum waar je
ook als non-pianist enorm
van kunt genieten.
Eric van Domburg Scipio 9
39 HEAVEN JUL/AUG 2015
Kiran AhluwaliaSANATA: STILLNESSARC/Music & Words
Geboren
in Patna,
India, ver-
huisde Kiran
Ahluwalia op
haar negende
met haar familie naar Canada.
Ze was reeds afgestudeerd aan
de Dalhousie universiteit in
Halifax, Nova Scotia, met het
vooruitzicht het bankwezen in
te gaan, toen ze opeens het
roer omgooide en terug ging
naar India om muziek te stude-
ren. De gretige, snelle leerlinge
verdiepte zich volledig in de
Indiase muziekcultuur, keerde
terug naar Canada en ontwik-
kelde daar een kruisbestuiving
tussen Indiase en Pakistaanse
muziek, Noord-Afrikaanse woes-
tijnblues, Cape Breton-folk en
moderne jazz. sanata: still-ness is alweer het zesde album
sinds 2000 van dit formidabele
talent, wier eerdere albums
al overladen werden met prij-
zen, waaronder Juno awards
en de prijs van het Britse
wereldmuziekblad Songlines
voor nieuwkomer van het jaar
in 2009. Zonder die eerdere
platen te hebben gehoord,
kunnen we ons daar op grond
van deze nieuwe cd alles bij
voorstellen, want zo’n schitte-
rende Indiase plaat als sanata: stillness hebben we lang niet
gehoord. Gedurfd maar met
volop respect voor de grote
traditie waaruit ze voortkomt,
brengt Ahluwalia een uitermate
meeslepende reeks vernieu-
wende ghazals, uiterst fraai
instrumentaal aangekleed op
een wijze die verwesterd noch
verwaterd is, en bovenal bui-
tengewoon fraai door Ahluwalia
gezongen. Het eindresultaat
is opnieuw een plaat die alle
prijzen verdient die ze zal krij-
gen, een plaat ook die waardig
de Indiase muziekcultuur naar
het Westen transformeert zon-
der aan de essentie te tornen.
Subliem gewoon.
Pieter Wijnstekers 9
HEAVEN’S CHOICE WERELD
Heaven is vooral enthousiast
over Dayna Kurtz, die onlangs
weer een album met eigen
liedjes uitbracht – het zeer
geslaagde rise and fall, nadat
ze de blues had verkend op
twee sublieme coveralbums,
secret canon vol 1 en 2. Ze
ziet zichzelf misschien niet als
blueszangeres, maar veel bete-
re stemmen lopen in dat genre
niet rond.
De presentatie van het festival,
dat rond het middaguur begint,
is in handen van Jaap Boots,
en good old Jan Donkers is
een van dj’s die in de pauzes
hun favoriete plaatjes draaien.
Athmer: “Alles draait om genie-
ten in een relaxte sfeer. Er is
goede catering en bij mooi weer
kun je picknicken in het gras.”
Het volledige programma en
informatie over locatie en tic-
kets staan op www.rootsinthe-
park.com.
Hetzelfde weekeinde vindt in
Tilburg het tweedaagse Festival
Mundial plaats. Niet in een
park – al worden een tijdelijke
groenvoorziening en een tijde-
lijk strand aangelegd – maar op
het terrein van de voormalige
werkplaats van de Nederlandse
Spoorwegen, pal naast station
Tilburg. Daar zijn nu alternatie-
ve bedrijfjes gevestigd, en in die
sfeer van stedelijke creativiteit
gedijt Mundial, dat ooit begon
als een festival voor wereldmu-
ziek met veel oog voor ontwik-
kelingssamenwerking, maar
nu veel breder programmeert.
‘Vernieuwende muziek en cul-
tuur uit stedelijke smelkroezen
van over de hele wereld’, luidt
de slogan. Liefst zeventig acts
maken hun opwachting op
zaterdag en zondag, op acht
podia, van zeer intiem tot club-
formaat. Allemaal artiesten
die graag grenzen verleggen
of overschrijden. Neem zan-
geres Noura Mint Seymali uit
Mauretanië die woestijnblues
mengt met psychedelica. Of
Metá Metá uit Brazilië met hun
afwisselend oorstrelende en
heftige mix van samba, jazz en
afrobeat. Xavier Rudd, Will and
The People, Kenny B., Gabriel
Rios, Jungle By Night, Skip
& Die – het is een kleine greep
uit een muziekaanbod zo groot
dat ieder zijn keus zal moeten
maken.
Daarnaast zijn er lezingen en
discussies in de Kennismakerij,
is er een gebied – area – voor
de sporters, een Feel Good
Market met duurzaam design
en er zijn tal van bijzondere eet-
tentjes. Er is dans, er is theater.
“Het is alsof je een dag of twee
rondhangt in een bruisende wijk
van een internationale wereld-
stad”, aldus de organisatie.
Informatie over het programma,
de activiteiten, de locatie en de
tickets is te vinden op
www.festivalmudial.nl. ●
40 HEAVEN JUL/AUG 2015
Bhi BhimanRHYTHM & REASONBooCoo Music
Bhi Bhiman is net als reeksen
grote nieuwe talenten al ver-
geleken met Bob Dylan, Bruce
Springsteen en Woody Guthrie.
Voorwaar, geen klein bier, maar
op rhythm & reason horen
we vooral een eclectisch genie
dat niet in een hokje valt te
plaatsen. Muzikaal heeft het
album weinig van doen met
bovengenoemde kopstukken.
De genres waaruit Bhiman put
zijn divers: pop, rock, reggae,
akoestisch singer-songwriter-
werk, tropische ritmes. Het is
een allegaartje, maar wel van
de bovenste plank. Bhiman
schrijft uitstekend materiaal
en sterke teksten en verpakt
die muzikaal uitermate fris,
meestal uptempo, instrumen-
taal compact en toch verras-
send. In bijna elk nummer weer
een ander, smaakvol, toetsen-
partijtje. In het indrukwekkende
Up In Arms een schitterend
strijkers- en blazersarrange-
ment, terwijl hij in dat nummer
het grote gebaar tekstueel
niet schuwt: alles van Malcolm
X tot de klimaatproblematiek
komt voorbij. Knap dat Bhiman
toch niet pretentieus klinkt.
Door zijn sympathieke, warme
stemgeluid, zo overtuigend dat
je er niet omheen kunt, raakt
de in St. Louis geboren singer-
songwriter je. Het wederom rijk
georkestreerde The Fool en het
gospelachtige Closer To Thee
sluiten een heel sterk album af.
Harmen van Aurich 9
LUISTERPARADIJS ROOTS • FOLK
Bony KingWILD FLOWERSPIAS
Gentenaar Bram Vanparys
maakt een fraaie ontwikke-
ling door. Gestart onder de
bandnaam The Bony King of
Nowhere maar in feite een
solitaire aangelegenheid, kwam
Vanparys in 2009 met alas my love, een mooi indiefolkalbum
in het spoor van Fleet Foxes
en Midlake. In 2011 volgde ele-onore, waarna Vanparys zich
min of meer terugtrok en in
2012 een cruciale titelloze plaat
afleverde. Cruciaal, omdat het
een kale singer-songwriterplaat
is van een introspectieve man
met gitaar die zich laaft aan
zijn eenzaamheid. Het lijkt
erop dat Bram Vanparys – nu
gewoon Bony King – dat nodig
had om zijn ware muzikale zelf
te ontdekken. Want met wild flowers lijkt het proces voltooid
en komt Bony King tot volle
wasdom in prachtige, gracieuze
americanaliedjes. Vanparys
ging ervoor naar Californië om
daar met een select gezelschap
zijn vierde plaat vast te leg-
gen. Geproduceerd door Ryan
Freeland (Ray LaMontagne)
heeft wild flowers ronduit
internationale allure. Vanparys
leunt sterk op de jaren zeven-
tig Westcoast-sound van Neil
Young en Jackson Browne, de
laatste in het bijzonder door
Vanparys’ zachtaardige stem-
geluid. Ook zijn in One More Night duidelijke sporen te
horen van de elektrische gitaar
van David Lindley, de gitarist
DE JUNGLE IN!
Tim Knol vertelde honderduit over zijn podiumpassie, in
dat cafeetje aan de Zeedijk. Optreden op straat, hij was
een jaar of tien. Terloops schoten hem Jimmy Fallon
en U2 te binnen. “Heb je dat filmpje gezien op YouTube? Heel
erg leuk.” Terug thuis zocht ik het op en ja, een minuut of zes
genieten van hoe U2 zich ‘op straat’ begeeft. Meer zeg ik niet.
Kijk zelf, tik op YouTube die twee namen in en geniet.
In datzelfde gesprek voor onze rubriek De Gebroken Lans
vertelde Tim over zijn samenwerking met Kevn Kinney, dit
jaar tijdens South By South West. “Acht shows hebben we
gedaan. Het is alsof je met je schoolmeester mag meedoen.
Die man is solo live heel indrukwekkend, boeiend, met veel
humor. Voor mij waren dat gratis lessen.” Zoek Kevn Kinney
op YouTube en oordeel zelf. Een aanrader: One On One, een
sessie van bijna twintig minuten.
In de aanloop naar het verhaal over sticky fingers, dat net
is heruitgebracht in allerlei vormen, van plaat tot cd en van
goed te doen tot peperduur, begon ik de nummers eens
nauwkeurig te bekijken. Ook daar kwam YouTube onmiddel-
lijk boven. Alles van sticky fingers heeft daar een plaats.
Verbijsterend, vind ik. Wie technisch genoeg onderlegd is, kan
dat klassieke album van The Rolling Stones geheel in beeld
krijgen.
Daarover gaat deze nieuwe rubriek: wat kunnen we allemaal
zien, waar en in welke kwaliteit? YouTube zal daarin een heel
belangrijke rol spelen, maar zenders, dvd’s en liefhebberspro-
jecten krijgen net zo goed de ruimte. We gaan zoeken in de
jungle van YouTube.
Geluid en beeld zijn niet altijd even geweldig. Daar gaan we
het ook over hebben. Collega Bram van Schaik leende me een
paar weken geleden de dvd roger mcguinn’s thunderbyrd, de
registratie van een optreden in 1977 voor het legendarische
Duitse tv-programma RockPalast. Helaas, de dvd moest terug
voor ik hem helemaal had bekeken. Op YouTube vond ik het
volledige concert, af te spelen op pc en tv. Beeld en geluid
zijn minder, maar nog altijd goed.
Anders ligt dat bij een hoop video’s uit het verre verleden.
Van sommige nummers zijn eenvoudig geen clips gemaakt,
en toen die toch nodig waren, zijn ze met licht tot zwaar ama-
teuristische ingrepen tot stand gebracht. Waarvoor, dat is niet
geheel duidelijk, de platen waren al verkocht. Voor de liefheb-
ber, stel ik me voor, dankbaar. Een van de mooiste of lelijkste
voorbeelden is Just A Little Bit Of Peace In My Heart van
de Golden Earrings, toen nog met die s. Christus, wat slecht
en tegelijk ontroerend. Helemaal niks klopt tussen geluid en
beeld. Maar wat een schitterend nummer blijft het toch.
Tips? Reacties? Mail naar: [email protected].
PAUL STRAMROOD
de5van** *** ** *** *** *
** *** ** *** *** *
:
* * * * * * * * * * *
uitloop
groef* * * * * * * * * * *
** *** *** **goed
bekeken** *** *** **
*
Bhi Bhiman
41 HEAVEN JUL/AUG 2015
Malcolm HolcombeTHE RCA SESSIONSProper Records
Songwriter
Malcolm
Holcombe is
een liedjes-
schrijver
pur sang en
levert met the rca sessions een
juweel van een rootsplaat af.
Het geheel (cd en dvd) vormt
een soort retrospectief van zijn
oeuvre van de laatste twintig
jaar. Hij nam dus een aantal
nummers opnieuw op (alleen
Mouth Harp Man is exclusief
voor deze release). En het
moet gezegd, ze klinken beter
dan ooit. Holcombe drukt zich
muzikaal uit in hetzelfde idioom
als Guy Clark, Eric Taylor, John
Prine en af en toe Tom Waits
en John Hiatt. De plaat werd in
slechts drie dagen opgenomen
in de RCA Studio in Nashville
met fijne muzikanten als Ken
Coomer (drums), Tammy Rogers
(viool, mandoline), Dave Roe
(bas) en multi-instrumentalist
Jared Tyler (dobro, lapsteel).
Het kleurrijke geluidspalet dat
die artiesten creëren en de
rokerige, rasperige stem van
Holcombe resulteren in een
prachtige rootssound met ele-
menten van country, bluegrass
en folk. Jelly Roll Johnson
(mondharp) en Siobhan Maher-
Kennedy (zang) leverden een
gastbijdrage, de productie was
in handen van Ray Kennedy.
In het zeer fraaie The Empty Jar klinkt Holcombe wel heel
erg als een ongepolijste ver-
sie van Guy Clark, en in het
ritmisch hakkerige To Drink The Rain is het alsof we
de ‘howl & growl’ van Tom
Waits horen. Early Mornin’ is
een zachtmoedig liedje, fijn
gezongen, en Doncha Miss That Water, uitermate mooi, is het
hoogtepunt van het album. De
plaat eindigt met Holcombe’s
klassieker A Far Cry, een duet
met de Ierse folkzangeres
Maura O’Connell en laat ons
daarna ietwat overbluft achter,
na zestien songs zonder ook
maar één zwak moment.
Marc Vos 9
sen Jens Lekman en Andrew
Bird. De mooiste liedjes – If I Sinned, a capella, en More And More, met een prachtig
blaasarrangement – vormen
een atmosferisch klankbad
waarin de luisteraar zich graag
laat onderdompelen. Het luch-
tige, vrolijke titelnummer doet
mede door de percussie denken
aan Paul Simon ten tijde van
graceland. Het enige spijtige
van deze plaat is dat hij wat
kort is. Broderick lijkt een nieuw
evenwicht te hebben gevonden
als bedachtzaam, zachtzinnig
singer-songwriter. Daar willen
we veel meer van horen.
Paul van der Lecq 8
The Bros. LandrethLET IT LIE 8+Slate Creek/Thirty Tigers
Sonny LandrethBOUND BY THE BLUES 7,5Provogue/Mascot
Onze eerste gedachte toen we
let it lie in handen kregen, het
debuut van The Bros. Landreth,
was dat de zoons van Sonny
Landreth kennelijk voor zichzelf
waren begonnen. Muzikaal had
het zeker gekund, want ook The
Bros. Landreth spelen southern bluesy rootsmuziek met veel
slide-gitaar. Met Sonny heb-
ben Joey en David Landreth
evenwel niets te maken. Ze
komen zelfs uit een ander land,
Canada, waar ze in Winnipeg
opgroeiden als kinderen van
de lokaal gevierde muzikant
extraordinair die Jackson
Browne’s albums verlevendigde.
Prominent is ook de pedalsteel
van Eric Heywood (Son Volt,
The Jayhawks), die een gave
americana-sfeer opwekt, direct
al in de geweldige opener
Standing In The Light. Maar
er is ook nog een troef in de
persoon van Laura Cortese,
wier engelachtige stem fraai
à la Parsons/Harris of Plant/
Krauss samenvloeit met die van
Vanparys in het machtige duet
Wandering Light. Sweet Love is dan weer een knappe mash
van Neil Young’s Helpless en
CCR’s Long As I Can See The Light, het treurig-catchy Sad Rosanne een liedje om nooit
meer te vergeten, River Child een hartverscheurende, tedere
akoestische ballad, net als het
titelnummer, zij het dat dat is
opgetuigd met een rijke alt-
country instrumentatie. En te
midden van dat alles straalt de
ster van Bony King radiant en
krachtig. wild flowers is inter-
nationale top.
Wiebren Rijkeboer 8,5
Peter BroderickCOLOURS OF THE NIGHTBella Union/V2
Met al zijn onmiskenbare
talent is multi-instrumentalist
Peter Broderick uit Oregon op
28-jarige leeftijd nog altijd een
rusteloze, dwalende ziel. De
laatste jaren zocht hij zijn heil
onder andere in Denemarken,
als lid van de befaamde avant-
(ork)popband Efterklang, en na
een stevige burn-out belandde
hij in het Zwitsere Luzern,
waar hij zijn nieuwste soloplaat
opnam. Hij werkte samen met
lokale muzikanten en een lokale
producer en dat lijkt een goede
zet; hij voelt zich hoorbaar op
zijn gemak bij het feit dat hij
niet meer zelf alle touwtjes
in handen houdt. We horen
tien subtiele, verstilde liedjes
die qua sfeer een beetje doen
denken aan een kruising tus-
LUISTERPARADIJS ROOTS • FOLK
en songwriter Wally Landreth.
Het bracht ze vanaf hun vroeg-
ste jeugd in contact met de
muziek van familiefavorieten
als John Hiatt, Bonnie Raitt,
Ry Cooder, Lyle Lovett, Eagles
en Allman Brothers, invloeden
die je allemaal terughoort op
let it lie. Het album kan mis-
schien niet meteen bogen op
de meest originele sound maar
bevat wel tien uitmuntende
zelfgeschreven liedjes plus een
puike cover van pa Wally’s Little
Feat-achtige I Am The Fool. Het
levert een van de meest gevari-
eerde rootsplaten op van 2015,
een plaat met geweldige zang,
spel en productie, die evenzeer
overtuigt op de momenten dat
ze de vaart erin zetten als wan-
neer ze gas terugnemen.
Dat Sonny Landreth zelf juist
zijn tiende soloalbum aflevert
met bound by the blues geeft
ons mooi de kans hem te ver-
gelijken met zijn nieuwe ach-
ternaamgenoten. Als gitarist
is Sonny Landreth onbetwist
de meerdere en zeker in de
eerste helft van dit nieuwe
album bewijst hij zich ook als
een geweldige liedjesschrijver
met diverse van zijn beste
nummers sinds lange tijd. In de
tweede helft gaat hij evenwel
meer de generieke bluestoer
op, een stuk voorspelbaarder,
al blijft ook dan zijn slide-werk
een lust voor het oor. Al met al
is dit tiende album een van zijn
betere, al is hij voor ons toch
duidelijk op zijn best wanneer
hij blues en roots in ongeveer
gelijke delen mengt.
Pieter Wijnstekers
Sonny Landreth
42 HEAVEN JUL/AUG 2015
EavesWHAT GREEN FEELS LIKEHeavenly Recordings
Met zijn lange haar en flanel-
len shirt oogt hij alsof hij uit
Seattle komt tijdens de hoog-
tijdagen van de grunge. In
werkelijkheid is Joseph Lyon,
pseudo Eaves, pas 23 en opge-
groeid in een zeven personen
tellend gezin in Bolton in het
Noordwesten van Engeland,
waar hij al vroeg pianolessen
krijgt van zijn moeder. Als tie-
ner wint de gitaar zijn interesse
en speelt hij in bandjes van
heavy en indierock tot folk. Zijn
ambities brengen hem vervol-
gens op het College Of Music
in Leeds. Hij begint nummers
te schrijven en krijgt veel posi-
tieve reacties. Na de ep as old as the grave is dit zijn officiële
debuut dat verbazingwekkend
volgroeid klinkt en een breed
spectrum laat horen van folky
melodieën en singer-songwri-
ter emoties tot aanzwellende,
gepassioneerde climaxen. Zijn
opvallend volwassen stem is
zowel intiem als dramatisch
emotioneel en wisselt met
regelmaat in toonhoogte tot
aan de falset van Jeff Buckley,
zoals in Creature Carousel, en
er zijn meer overeenkomsten
in lyriek en melancholie. Veel
songs komen voort uit reflec-
tie, met persoonlijke teksten
die verhalen van liefde, dood
en hoop, maar ook van de mis-
troostigheid van het thuisfront
met een alcoholistische vader,
emotioneel verwoord in As Old As The Grave. De opnames
vonden plaats in herfst 2014
in de Voltaire Studios Londen
onder de bezielende leiding
van producer Cam Blackwood.
Wat what green feels like zo’n
geweldig debuut maakt, is dat
het een prachtige symbiose laat
horen van pure persoonlijke
emotie en harmonieuze, expan-
sievere folkpsychedelica.
Henk Rijkenbarg 8,5
Gov’t MuleDUB SIDE OF THE MULE 8+
STONED SIDE OF THE MULE 7-Provogue Records
Om het twintigjarig bestaan van
de groep luister bij te zetten,
pakte Gov’t Mule, vooral – maar
niet alleen – bekend om z’n
vette southern rockjams afgelo-
pen jaar flink uit met shows en
uitgaven van bijzonder materi-
aal. Twee daarvan liggen sinds
kort ook hier in de winkel. De
eerste, met opnamen van het
compleet aan de Rolling Stones
gewijde concert stoned side of the mule, alleen op vinyl.
De 13 tracks voegen aan het
Stones erfgoed noch het Mule
c.v. meer dan een voetnoot toe,
De aftrap van deze rubriek
zit vol energie: Rich
Hopkins (ex-Sidewinders, ex-
Sand Rubies) en zijn Luminarios
bieden op tombstone prima
stevige Amerikaanse rootsrock
in de trant van Tom Petty, Neil
Young, Bob Seger en Bob Dylan
(San Jacinto/Blue Rose/Sonic
Rendezvous 8-). Ook Cody
Beebe & The Crooks brengen
ronkende gitaren in stelling op
hun tweede cd out here. De
plaat is opgenomen in Seattle,
OOK VERSCHENEN
Sam Lee & FriendsTHE FADE IN TIMEThe Nest Collective
Puristen in
folkland – en
dat zijn er veel
– hebben een
broertje dood
aan de Britse
nieuwlichter Sam Lee. Dat was
drie jaar geleden al zo toen hij
op zijn debuut ground of its own traditionele Britse folk kop-
pelde aan een telkens wisselend,
vernieuwend geluidsdecor van
traditionele en exotische instru-
menten, en dat is nog steeds
zo. Op zijn sublieme nieuwe the fade in time deelt hij zijn friends
een nog iets prominentere rol
toe en omlijst hij zijn even schit-
terende als pure folkzang met
prachtige instrumenten, deze
keer zelfs wat klassieker (trom-
pet, ukelele, banjo, viool, cello,
fluit, piano) maar vaak eerder
vooruitstrevend dan traditioneel
bespeeld. Het levert opnieuw
een contrast op tussen traditie
en moderniteit dat uitzonder-
lijk fraai wordt uitgespeeld.
Een belangrijke rol is wegge-
legd voor de percussie, zoals
magnifiek te horen is op ope-
ningstrack Johnny O’ The Brine. Met een verrassend snelle, bijna
Afrikaans klinkende akoestische
beat start deze folkballade
behoorlijk opzwepend. Dat ver-
sterkt de veel trager gezongen
verzen, omdat wat een saaie,
statische song had kunnen zijn
een frisheid meekrijgt die deze
folktraditional plotseling naar
een veel hoger niveau tilt, zeker
wanneer naar het eind toe
een enigszins freejazzachtige
trompet er tussendoor komt.
Opgesierd met hartverscheu-
rende samples uit een stokoude
zigeunerlied wordt vervolgens
Bonny Bunch Of Roses op
heel andere wijze ingekleurd.
En zo gaat het almaar verder,
met Sam Lee’s schitterende
folkzang als het anker dat alle
afwijkende geluiden als het
ware aardt. Het levert opnieuw
een weergaloze folkplaat op,
traditioneel en vernieuwend
tegelijk. Folkpuristen die er niks
van willen weten, hebben onge-
lijk, want alleen op deze manier
zal de traditie echt overleven.
Pieter Wijnstekers 9+
meevallen dit jaar vijf zulke
fraaie liedjes achtereen te ont-
dekken (Eigen Beheer 9,5). De
Schotse Wynntown Marshals
overtuigen na een iets mindere
tweede nu met the end of the golden age. Daarop richten de
heren zich op The Jayhawks en
op het hele scala aan country-
rockers van Wilco tot The Bottle
Rockets. De hoge kwaliteit van
de liedjes moet ze een plaatsje
opleveren aan de top van het
countryrockgenre (Blue Rose/
en de mannen bieden grunge
maar ook southern rock en
mespuntjes country, soul, blues
en funkrock. Zouden zomaar
in de voetsporen kunnen tre-
den van The Allman Brothers
en Lynyrd Skynyrd (Teenage
Head 7,5). Eveneens uit Seattle
komen Shana Cleveland & The
Sandcastles. Hun nieuwe cd oh man cover the ground is dro-
merig, laid back en zodoende
ideaal voor lome zomerse avon-
den (Suicide Squeeze 8). Ben
Reel uit Ierland is ook niet het
type akoestische singer-song-
writer op zijn cd 7th. De plaat
kent een stevig geluidsbeeld
Reel heeft zeer aangename
stembanden, zodat een fraaie
rootsrockplaat ontstaat die het
uitchecken meer dan waard is
(B.Reel/Sonic Rendezvous 8).
edge of the world, de nieuwe
ep van indie-americana singer-
songwriter Jenee Halstead
kent slechts één bezwaar maar:
vijf liedjes. Toch zal het niet
LUISTERPARADIJS ROOTS • FOLK
43 HEAVEN JUL/AUG 2015
maar met Warren Haynes’ vol-
lere stemgeluid in plaats van
Jagger’s vaak wat geknepen
strot klinkt dit werk toch best
fijn. Opvallender is dub side of the mule, drie cd’s en een
dvd. Centraal staat de op oude-
jaarsavond 2006 opgenomen
marathonshow die echt op
stoom komt als na een klein uur
(op disc 2 dus) reggaeveteraan
Toots Hibbert zijn opwachting
maakt. Gov’t Mule, hoorbaar
geïnspireerd, steekt als bege-
leidingsband Toots’ eigen
Maytals naar de kroon en het
is werkelijk een genot te horen
hoe de met blazers versterkte
gelegenheidscombi het publiek
trakteert op een dampende reg-
gaesoulswampset. Daarin gaan
Hibbert’s eigen 54-46, True Love is Hard to Find en Hard Road perfect samen met fijne
covers van Hard To Handle en
I’ve Got Dreams To Remember. Natuurlijk gaat het feest na de
jaarwisseling gewoon verder.
Nu met onder meer Gregg
Allman en John Popper als gas-
ten, maar vooral... Gov’t Mule
zelf. Want het warmgedraaide
kwartet is nauwelijks nog te
evenaren en als dit genereuze
feestpakket voor liefhebbers
van southern rock-’n-soul één
vraag opwerpt is het waarom
deze band hier in vredesnaam
niet allang de heldenstatus
geniet van bijvoorbeeld The
Black Crowes. Eddie Aarts
Boudewijn de Groot ACHTER GLASUniversal
Mooi oud worden is weinig pop-
artiesten gegeven. Boudewijn
de Groot doet het met verve.
71 is hij en juist doordat hij
wars is van trends, blijft hij
volstrekt geloofwaardig. Een
nieuwe herfst, het eiland in de verte en lage landen zijn
fraaie en meestal evenwichtige
platen van een liedjeszanger
die onverdroten zijn muzikale
kompas volgt. Ook op achter glas raakt hij niet uit koers.
Hij componeert als vanouds
en schreef ditmaal alle teksten
zelf. Hij put daarbij vaak uit
het verleden, zonder dat dat
ook maar een moment sen-
timenteel wordt. Ik Ben Een Zoon verhaalt van de dood
van zijn moeder in Nederlands-
Indië en ook in Metamorfose en Anamorfose gaat het over
zijn familie. Heemsteedse Dreef is een lofzang op zijn
geliefde woonplaats. Muzikaal
is achter glas fraai uitgebalan-
ceerd. Soms rockend, zoals in
Witte Muur met een intro à la
Jimmy en ook in Heemsteedse Dreef klinkt heerlijk stuwend
gitaarwerk van vriend George
Kooymans. Lola Is Gevallen
wordt verrijkt met een fraaie
trompetpartij in de stijl van
Chet Baker. Misschien kabbelen
de nummers soms wat te veel,
maar dat is slechts een kleine
kanttekening bij een sterke cd
van een artiest die nog altijd in
goeden doen is. Dat is prachtig.
Jos Schuring 8
Colin HayNEXT YEAR PEOPLELazy Eye/Compass/Bertus
De Schot Colin Hay (61) emi-
greerde met veertien naar
Australië, waar hij zeer suc-
cesvol was met Men At Work,
die ook in Nederland scoorden
met Down Under. Inmiddels
woont hij in de buurt van Los
Angeles. Vanaf 1987 stortte hij
zich op een solocarrière, waarbij
hij zich meer richtte op singer-
songwritermateriaal met inte-
gratie van roots popinvloeden.
Die stijlen vent hij ook weer uit
op next year people, de opvol-
ger van het vier jaar geleden
uitgebrachte uitstekende album
gathering mercury. Hay heeft
een prachtig, ietwat melancho-
liek stemgeluid en zijn composi-
ties zijn zonder meer van grote
klasse. Afzonderlijke liedjes
noemen is onnodig: de hele cd
ademt intimiteit en vakman-
schap. Joop van Rossem 8
Jimmy LaFaveTHE NIGHT TRIBEMusic Road Records
Je zou kunnen stellen dat onze
Texaanse vriend al 25 jaar
hetzelfde album maakt: een
verzameling tranentrekkende
ballads, drie-akkoordenblues
of rock-’n-rollstampers, en een
Dylan-cover. Maar dat zou de
man voor wie het begrip ameri-
Sonic Rendezvous 8,5). Elliott
Murphy woont al jaren in Parijs
van waaruit hij ook zijn nieuwe
schijf aquashow deconstruc-ted lanceert, een uitgeklede
moderne update van zijn klas-
sieke debuut album uit 1973.
Verplichte kost voor Murphy-
adepten (Blue Rose/Sonic
Rendezvous 8). The Mavericks kenden in ons land hitsucces
met het vrolijke Dance The Night Away. mono is inderdaad
mono opgenomen zonder
ingrijpende veranderingen in
de geluidskwaliteit. Een fees-
telijke plaat met enkele keren
een verrukkelijk skaritme (The
Valory Music Co. 8). Wie kent
niet Kaap’ren Varen van ons
aller Fungus? Fred Piek was de
man aan de microfoon in die
groep en hij brengt op ballads
een verzameling Engelstalige,
klassieke folkliedjes waarmee
hij opgroeide. Ondanks de
bekendheid van de nummers
is het door Piek’s gitaarspel en
fraaie stemgeluid een aanrader
(Ty Fred 8-). Ook uit ons land:
het duo Jura, bestaande uit
zanger Jan Blaauw en gitarist
Ruben Hoeke, bekend van zijn
eigen Ruben Hoeke Band. Op
river songs biedt het tweetal
een mix van blues, country en
folk en een fraaie cover van
Sting’s Hung My Head (MZM
7). Uit Friesland stamt Diff,
een zestal rondom zanger Diff
Rouw, alleen al opmerkelijk
door de opstelling: vijf gitaris-
ten en een drummer. Op hun ep
second fijne countryrockertjes
die zelfs knipogen naar The
Outlaws (Eigen Beheer 7). John
McCullagh is een jonge Brit die
met zijn groep The Escorts de
opvolger uitbrengt van debuut
Elliott Murphy
Boudewijn de Groot
66 HEAVEN JUL/AUG 2015
miskende meesterwerkende10****
**** *hart
en
ziel **** ****
** * * * * * * * * * * * *
spec!al
track* * * * * * * * * * * * * *
10 Big Star#1 RECORD/RADIO CITY (1990)
Achteraf is moeilijk te begrijpen dat de
eerste twee platen van Big Star begin jaren
zeventig zo weinig respons kregen. Hun
authentiek Amerikaanse powerpop blonk
uit in aansprekende melodieën en dito zang
in ijzersterke liedjes waar je niet genoeg
van kon krijgen. Geldproblemen bij de pla-
tenmaatschappij en de botsende karakters
van de voormannen Alex Chilton en Chris
Bell lieten de groep en de platen tussen wal
en schip vallen.
9 Shuggie OtisINSPIRATION INFORMATION (1974)
Drie jaar werkte Shuggie Otis aan dit album,
een geniale Einzelgänger die vrijwel alles
zelf deed. Het wonderkind stond al als der-
tienjarige op de planken met het rthythm-
’n’-bluesorkest van zijn vader Johnny Otis.
Het album verzoop in de hausse aan funk-
en soulplaten in die jaren. Het was net iets
te afwijkend, te verfijnd. Zijn contract werd
ontbonden, platenmaatschappijen houden
alleen van zonderlingen die geld opleveren.
In 2001 verscheen de heruitgave met de
opdruk ‘psychedelische soulklassieker’.
8 Nick DrakeFIVE LEAVES LEFT (1969)Alle drie de albums van de Britse
singer-songwriter Nick Drake tussen 1969
en 1972 horen hier thuis, maar debuutal-
bum five leaves left was zo’n alomvat-
tende intentieverklaring dat nauwelijks is
te bevatten dat niet iedereen dat meteen
hoorde. De combinatie van Drake’s ontroe-
rende zang en schitterende liedjes, Robert
Kirby’s wonderschone strijkarrangementen
en Joe Boyd’s feilloze productie creërt een
sfeer even tijdloos als vertroostend en is
sinds zijn (her)ontdekking in 1979 nooit
meer uit de belangstelling geweest.
7 WilcoHOTEL YANKEE FOXTROT (2002)Wilco’s platenlabel weigerde het
album uit te brengen en voorman Jeff
Tweedy was er eigenlijk ook niet zo tevre-
den over. Typisch een gevalletje van twee
kapiteins op één schip. De patstelling, bij
toeval vastgelegd in de prachtige docu-
mentaire I Am Trying To Break Your Heart, kwam pas in beweging toen Jay Bennett
besloot de band te verlaten en geluidsma-
giër Jim O’Rourke de vrije hand kreeg de
opnamen te ‘ontpellen’.
6 Joni MitchellTHE HISSING OF SUMMER LAWNS (1975)
Nee, ze was niet meer het lieflijke flowerpo-
wermeisje, en het contrast met voorganger
court and spark was groot. Zó groot dat
sommige critici dachten dat Joni Mitchell
ze niet allemaal meer op een rijtje had.
Het duurde dan ook lang tot dit album was
erkend als meesterwerk. De mooiste plaat
ooit door een vrouw gemaakt, en volgens
Prince zelfs de beste plaat aller tijden. En
hij is indertijd echt geflopt. In Nederland
was dit meesterwerk te koop in de eerste
Canadese persing – goedkoop, als cut out.
5 Guy ClarkOLD NO. 1 (1975) Acht maanden na dato recen-
seerde Muziekkrant Oor dit debuut van
deze laatbloeier alsnog de hemel in, terwijl
het elders ter wereld een stille dood stierf,
maar inmiddels geldt dit semi-akoestische
countryfolkalbum met verhalende luister-
liedjes over oude mensen en dingen die
voorbijgaan als een ultieme singer-song-
writerplaat, temeer omdat tekst en muziek
elkaar zeldzaam genoeg niet in de weg zit-
ten – met als das gewisse Etwas die sonore
praatzang van de weemoedige Texaan.
4 Derek & The DominosLAYLA AND OTHER ASSORTED LOVE SONGS (1970)
Commercieel mislukt: nummer 16 in
Amerika, niks in Engeland, en de single
Layla wilde niet doorbreken. De platen-
maatschappij besteedde ook nauwelijks
aandacht aan het dubbelalbum van Eric
IN IEDER NUMMER NEMEN WE TIEN ALBUMS, NUMMERS OF ARTIESTEN ONDER DE LOEP MET EEN GEZAMENLIJKE EIGENSCHAP. DEZE EERSTE KEER ZIJN HET ALBUMS DIE TOEN ZE UITKWAMEN NIET MOCHTEN REKE-NEN OP GEJUICH. SOMS VEEL LATER BLIJKEN ZE MEESTERWERKEN.
Clapton en vrienden, onder wie Duane
Allman, die bij tijd en wijle de meester
overvleugelt. layla beleefde bijna twee jaar
later al een heruitgave, een stuk vriende-
lijker ontvangen. Merkwaardig is dat met
geen enkele heruitgave het geluid is verbe-
terd. De moederbanden zijn onverbiddelijk.
Ach, laat layla maar klinken als die maxi-
single van toen.
3 The Beach BoysPET SOUNDS (1966)Ach, tiende. Het elfde album
van The Beach Boys reikte niet hoger
in Amerika na de lauwe ontvangst in de
media. Mislukt. In Europa ging het iets
beter. “Het meest vooruitstrevende pop-
album ooit”, heette pet sounds overzee.
De overrompelende single Sloop John B. en de buitenaardse opvolger God Only Knows hielpen pet sounds vooruit, maar
de rest: rare liedjes. Geen liefhebber, geen
koper wist dat Brian Wilson het album had
bedacht en daarna geproduceerd met een
heerszuchtige groep studiomuzikanten, The
Wrecking Crew. De rest van The Beach Boys
mocht geprogrammeerde partijen inzingen.
Het resultaat is klassiek en verplichtte The
Beatles tot sgt. pepper’s lonely hearts club band. De ontvangers aan de andere
kant van de oceaan, wij tieners, wisten niet
beter dan dat The Beach Boys een nieuwe
elpee hadden. In Engeland en Nederland
deed pet sounds het uitstekend, ondanks
bijvoorbeeld het commentaar van de Brit
Barry Fantony: “Revolutionair, maar revolu-
tionair is niet noodzakelijk goed.” Niet veel
later zag de wereld pet sounds als meester-
werk. Baanbreker voor consistente albums,
een geheel, geen optelsom van losse hits
en liedjes, ondanks de prachtige singles.
2 Marvin GayeHERE, MY DEAR (1978)Marvin Gaye’s dubbelalbum here,
my dear werd vrijwel unaniem – de posi-
tieve recensie in Muziekkrant Oor was de
grote uitzondering – de grond ingeboord.
Vreemde plaat ook natuurlijk, over Gaye’s
echtscheiding van Anna Gordy (zus van
67 HEAVEN JUL/AUG 2015
VERWACHT IN DE VOLGENDE HEAVEN
RICKIE LEE JONESWOONT TEGENWOORDIG IN NEW ORLEANS WAAR ZE HAAR INSPI-
RATIE HERVOND. SINDS JAREN BRENGT ZE WEER EEN ALBUM UIT
MET EIGEN NUMMERS. OVER VERLANGEN EN ONSTERFELIJKHEID.
MY MORNING JACKETIS DE HEADLINER OP TAKE ROOT DAT 12 SEPTEMBER WORDT
GEHOUDEN IN DE GRONINGSE OOSTERPOORT. VOORMAN JIM
JAMES OVER HET NIEUWE ALBUM EN DYLAN’S BASEMENT TAPES.
MATTHEW E. WHITEDUVELSTOEJAGER MATTHEW E. WHITE IS OP ZOEK NAAR MUZI-
KALE PERFECTIE. MET ZIJN LABEL SPACEBOMB BOUWT HIJ AAN
EEN PRODUCTIEHUIS À LA MOTOWN.
OTIS GIBBSVROEGER HAKTE HIJ BOMEN, TEGENWOORDIG IS HIJ EEN TROU-
BADOUR MET BOEIENDE LIEDJES EN STERKE VERHALEN.
MEER OVER ONZE FAVORIETE ARTIESTEN, CONCERTTIPS EN RECEN-SIES VIND JE OP WWW.POPMAGAZINEHEAVEN.NLVOLG ONS OOK VIA FACEBOOK.COM/HEAVENPOPMAGAZINEOF TWITTER.COM/HEAVENPOPMAGAZINE
Motown-baas Berry), en de rechter had
bepaald dat de opbrengst haar zou toekomen.
In eerste instantie wilde Gaye zich er dan ook
van afmaken met een soort wegwerpalbum,
maar aangedaan gebruikte hij de studiotijd
om zijn visie op het stuklopen van de relatie
en de daaruit volgende rechtszaak te vangen
in een cyclus. Het leverde zijn meest per-
soonlijke plaat ooit op, tekstueel en muzikaal,
van doowop naar spacefunk en zelfs freejazz
(hoor die geweldige freakout sax op Sparrow).
Bovenal bracht hij fantastisch swingende,
diepgevoelde soul met als onbetwist hoogte-
punt When Did You Stop Loving Me, When Did I Stop Loving You, dat in één zin de hele
plaat samenvat. Het onbegrip bij het verschij-
nen is achteraf onbegrijpelijk, want here, my dear toont Gaye in al zijn artistieke glorie.
1 Bob DylanSLOW TRAIN COMING (1979)Goed, sommigen durven het zelden
toe te geven zonder geween en geknars der
tanden, maar bijna niemand durft nog te
beweren dat slow train coming het pruts-
werk is waarvoor velen het aanzagen toen
het uitkwam. Greil Marcus droeg Dylan na
dat hij bezig was met “selling a prepack-aged doctrine he’s received from someone else”. Muziekcriticus Jann S. Wenner, die in
Rolling Stone sprak van “one of the finest records Dylan has ever made”, was een van
de weinige positievelingen. Ook in Nederland
was de kritiek niet mals, al belandde slow train coming wel in de top vijf. Opmerkelijk
dat de protestgeneratie uit de jaren zestig,
die eerder Gerard Reve al verkeerd begreep
(‘Dat geloof van hem, ironie, toch?’) zich geen
raad wist met de bevlogen apologie. Op vitale
en vlijmscherpe wijze belijdt Dylan op zijn
negentiende studioalbum zijn nog zo prille
christelijke geloof. Het geeft muziek en woord
een overtuigingskracht die hij in de jaren
daarvoor, ondanks een prachtplaat als blood on the tracks (1975), zelden bereikte. Mét de
prachtgitaar van Mark Knopfler die later ook
zou schitteren op infidels (1983). Op die plaat
is Dylan wel veel minder stellig: I’ve made shoes for everyone, even you, while I still go barefoot. ●
Rickie Lee Jones
My Morning Jacket
Otis Gibbs
FACEBOOK.COM/UNIVERSALMUSICLEGENDS
2CD+DVD DELUXE BOX 3CD+DVD+7”+MEMORABILIA SUPER DELUXE BOX 2LP DELUXE WITH REAL ZIPPER
THE ROLLING STONES ARE RERELEASING THEIR CLASSIC 1971 ALBUM STICKY FINGERS. DELUXE VERSIONS INCLUDE UNRELEASED ALTERNATE VERSIONS OF CLASSIC TRACKS AND LIVE RECORDINGS FROM 1971.
RELEASE: JUNE 5TH
ALSO AVAILABLE AS 1CD, 2CD DELUXE, 1LP & VARIOUS DOWNLOAD BUNDLES
Heaven-RollingStonesStickyFingers-final.indd 1 07-05-15 16:24