hellenic way · η θεΣη ΤΟυ μηνΟΣ γΑμηΛΙών• μην (μηνΑΣ) ΑθηνΑΙΟΣ εβδΟμΟΣ μΠεκκεΡ Ανεκδ. εΛΛ. 228.56 η θέση αυτού

Έρχονται και φεύγουν σαν διαβατάρικα πουλιά τα χρόνια, φίλοι συνέλληνες, και τόσες και τόσες ευχές που κάνουμε μένουν ευχές απραγματοποίητες.

Είναι αυτές οι απλήρωτες ευχές που αφήνουν έναν καημό και μια πληγή βαθιά στην καρδιά και που δεν τολμούμε να τις εκμυστηρευτούμε ούτε στον αδελφό -η, ή στον πιο καλό μας φίλο.

Σήμερα όμως, φίλοι μου, εγώ θα ανοίξω ένα μου φιλοκάρδι και θα σας φανερώσω έναν μεγάλο μου καημό και ευχή και όνειρο συνάμα, που ίσως και σε σας, εκεί σε ένα φιλοκάρ-δι σας να περιμένει και να αγωνιά και να είναι και δικό σας καημός και πόθος ανεκπλή-ρωτος.

Δεν είναι από αυτά τα μικρά και τετριμμένα καθημερινά ανθρώπινα που κάνουμε νυ-χθημερόν, να πιάσουμε το λαχείο, να βρούμε μια καλύτερη δουλειά, να ταχτοποιηθούν τα παιδιά μας...!

εις οιωνος αριστος αμυνεσθai περι γλωσσης.

Η ΑΡΧΑΙΑ ΨΥΧΗ ΖΕΙ ΜΕΣΑ ΜΑΣ ΑΘΕΛΗΤΑ ΚΡΥΜΜΕΝΗ. Κ. ΠΑΛΑΜΑΣ

ΧειμερινοΗλιοστασιο

2019 τευΧοσ

85ον

Συνέχεια στην σελίδα 13

χρονογράφημα

Ήρθε η Ώρα της Ελληνικής Πρωτοχρονιάς;

hellenic wayΕ π ο χ ι α κ ή Ε φ ημ ε ρί δ α το υ Σ υ νδέ σ μ ο υ Ε λ λ ή ν ω ν & Φι λ ε λ λ ή ν ω ν Κ α να δ ά


και μην αττικός ό Γαμηλιών, Γαμόις αφώριςμένός,

όις Γαμηλια ηρα.ΣΧΟΛΙΑ ΙΛ.Σ 491.1156 ΤΟ ΟνΟμΑ, εΤυμΟΛΟγΙΑ κΑΙ η θεΣη ΤΟυ μηνΟΣγΑμηΛΙών• μην (μηνΑΣ)ΑθηνΑΙΟΣ εβδΟμΟΣμΠεκκεΡ Ανεκδ. εΛΛ. 228.56η θέση αυτού του μηνός στο φυσικό έτος είναι, μετά και δίπλα, στην χειμερινή τροπή του ηλίου, και ποτέ πριν. Παρατηρήθηκε από τον Αριστοτέλη όπως θα δούμε, μαζί με τον Ποσειδεώνα, που ήταν ο μήνας πριν την χειμερινή τροπή. η εμφάνιση ενός κομήτη αναφέρεται από αυτόν και χρονολογείται.γαμηλιώνος, περί τροπάς όντος του ηλίου χειμερι-νάς

ΑΡΙΣΤΟΤεΛΟυΣ μεΤεώΡΟΛΟγΙκΑ 1.6.12,3Στο ηλιακό προγονικό ημερολόγιο ήταν ο πρώ-τος μήνας, πριν την μεταρρύθμιση του Σόλωνος. Αναγνωρίζεται από τον Λυσία ως ένας χειμω-νιάτικος μήνας. [17.8]

Ο θεόφραστος, αναφερόμενος σε «τρείς άρο-τροι» (καρποί σπόρων), παντώς κηπευτικών» περιγράφει έναν από αυτούς «εις μεν» ως

Γαμηλιών23 Δεκεμβρίου-22 Ιανουαρίου

Ειρεσιώνη: Το Χριστουγεννιά-τικο δέντρο των Αρχαίων ΕλλήνωνΗ ιδέα για το στολισμό ενός δέντρου κατά τα Χριστούγεννα δεν είναι ξενόφερτη, όπως θεωρούν πολλοί. Στην αρχαία Ελλάδα παρόμοιο έθιμο υπήρχε, μόνο που το φυτό δεν ήταν έλατο, αλλά η Ειρεσιώνη.Η Ειρεσιώνη (είρος = έριον, μαλλίον) ήταν κλάδος αγριελιάς (κότινος) στολισμένος με γιρλάντες από μαλλί λευκό και κόκκινο και τους πρώτους φθινοπωρινούς καρπούς (σύκα, καρύδια, αμύγδαλα, κάστανα, δη-μητριακά, κ.λπ., εκτός του μήλου και του

Η Αγγλική γλώσσα έχει 490.000 λέξεις από τις οποίες 41.615 λέξεις είναι από την Ελληνική γλώσσα.. (βιβλίο Γκίνες)Η Ελληνική με την μαθηματική δομή της είναι η γλώσσα της πληροφορικής και της νέας γενιάς των εξελιγμένων υπολογιστών, διότι μόνο σ’ αυτήν δεν υπάρχουν όρια. (Μπιλ Γκέιτς, Microsoft)Η Ελληνική και η Κινέζικη, είναι οι μό-νες γλώσσες με συνεχή ζώσα παρου-σία από τους ίδιους λαούς και…..στον ίδιο χώρο εδώ και 4.000 έτη. Όλες οι γλώσσες θεωρούνται κρυφοελληνικές, με πλούσια δάνεια από τη μητέρα των γλωσσών, την Ελληνική. (Francisco Adrados, γλωσσολόγος).

Ελληνική γλώσσα: Η ανώτερη μορφή γλώσσας που έχει επινοήσει ποτέ το ανθρώπινο πνεύμα


Έφτασε χίλια χρόνια πριν από τον Μεγάλο Αλέξανδρο στον Ινδό ποτα-μό. Πέρασε από την Αιθιοπία, έφτασε ώς τη Γροιλανδία και ίσως να πάτησε πρώτος το πόδι του στην Αμερική. Ένας από τους πιο γνωστούς ήρωες της παγκό-σμιας μυθολογίας- ο Ηρακλής- δεν ήταν μόνο ένας σπουδαίος υδραυλικός, μηχανικός και υδρο-γεωλόγος, όπως μαρτυρούν πολλοί από τους δώ-δεκα άθλους του, αλλά και ο πρώτος που έκανε

Το ταξίδι τoυ Ηρακλή


Είναι δε μεγάλη τιμή για μας διότι οι προ-πάτορες μας υπήρξαν

το δυναμικότερο γένος της ιστορίας.

Παρόλο που φέρουμε δι-άφορες ονομασίες κατά το φύλο (Αχαιοί, Ίωνες, Αιολείς, Αρκάδες, Μινωίτες, Μυκηναΐοι, Μακεδόνες κ.λπ.) τρία υπήρξαν τα κύρια

Είμεθα πανάρχαιοι Πελασγοί!



hellenic way Winter Solstice, 2019 2

Ελληνικός δρόμοςHellenic Way

www.hellenicway.comΕκδότης:Πολιτιστικός Σύνδεσμος

Ελλήνων & Φιλελλήνων ΚαναδάPublisher :Cultural Association of Hellenes

& Philhellenes of Canada270 Cassandra Blvd, Suite 216

Toronto Ontario, M3A 1V2 Tel: 416 391-5193

Συντάσσεται από επιτροπή: Editor: Media Committee of the

C.A.H.P.C. Άρθρα σύμφωνα με το πνεύμα της εφημερίδας είναι ευπρόσδεκτα, αλλά η δημοσίευση τους εναπόκειται στη συντακτική επιτροπή. Οι επιστολές θα πρέπει να φέρουν το πλήρες όνομα του αποστολέα, αλλά μπορούν να δημοσιευθούν μόνο τα αρχικά του, εάν αυτό επιθυμεί ο αποστολέας. Τα άρθρα δεν επιστρέφονται.

We welcome submis-sion of articles in the spirit of the news-paper, but publication is at the discretion of the editing committee. Letters should bear the full name of the sender, but only their initial may be pub-lished if they so wish. No articles will be returned

Ευχαριστήριο Ευχαριστούμε όλους τους φίλους και συνεργάτες, που έχουν βοηθή-σει για την έκδοση της εφημερίδας μας. Ιδιαίτερα ευχαριστούμε τα περι-οδικά «Ελληνική Αγωγή», «Ενδοχώ-ρα», «Δαυλός», «Ιχώρ», «Ελληνική Διεθνής Γλώσσα» ... και γενικά όλα τα έντυπα που τόσο πρόθυμα μας έχουν επιτρέψει την αναδημοσίευση άρθρων τους, τόσο σημαντικών για τον Ελληνισμό.

Πολιτιστικός Σύνδεσμος Ελλήνων και Φιλελλήνων Καναδά.

• Το παρόν τεύχος κυκλο-φόρησε σε 3,000 φύλλα• Η επόμενη έκδοση, στην Εαρινή Ισημερία.

Προς τον

Hellenic Way270 Cassandra Blvd. Suite 216Toronto On. M3A 1V2

ΔΕΛΤΙΟ ΣΥΝΔΡΟΜΗΤΗ / SUBSCRIPTION COUPON

Παρακαλώ εγγράψετε με ως συνδρομητή στον «ελληνικό δρόμο»και ταχυδρομήστε το έντυπο στην παρακάτω διεύθυνση:

Please include me as a subscriber for the Hellenic Way and to mail me the publication to the address below:

Name:_______________________________________________

Address:_____________________________________________

Tel.# ____________________________Fax: ________________

E-mail address:________________________________________

I am enclosing $ _______________________________________

Επιτέλους θα πρέπει να πετά-ξουμε την μάσκα του Ιουδαιου-χριστιανού και να αντικρίσουμε τον κόσμο γύρω μας με την αρχέγονη πατρογονική ματιά των προπατόρων μας.

Με τον μανδύα που μας επέβαλαν, χωρίς την θέληση μας, του χριστιανού δεν πάμε πουθενά.

Από την μια η Ρωμαιοκρατία, στην συνέχεια η Βυζαντινοκρα-τία που υπήρξε η ταφόπλακα του Ελληνισμού και δυστυχώς ακόμη και σήμερα υπάρχουν πά-μπολλοι συμπατριώτες μας που αρνούνται να αναγνωρίσουν αυτήν την πικρή αλήθεια.

Ακολούθησε η Οθωμανο-κρατία που όχι μόνο παραμεί-ναμε υπόδουλοι για πάνω από πεντακόσια χρόνια, αλλά δεν γνωρίσαμε και τον Ευρωπαϊκό διαφωτισμό, την αναγέννηση που στηρίχτηκε στις πανανθρώ-πινες αξίες του Οικουμενικού Ελληνισμού.

Και δυστυχώς μετά την πολυ-πόθητη ελευθερία μας από τον Ανατολίτη δυνάστη, μας κάθισε στον σβέρκο το χριστιανικό ιερα-τείο και άντε να δεις προκοπή.

Από τον ένα δυνάστη που κρατούσε μαστίγιο και γιαταγά-νι πέσαμε στον άλλον δυνάστη που κρατάει σταυρό και αγια-στούρα.

Στο μεταξύ θέλαμε και Ευ-ρώπη.

Και πέσαμε στην Λερναία Ύδρα της παγκοσμιοποίησης και μέχρις ότου γεννήσουμε τον τέ-ταρτο Ηρακλή θα είμαστε βορρά του αδηφάγου αυτού τέρατος.

Και άντε καημένη ψωροκώ-σταινα να δεις άσπρη μέρα.

Γι΄ αυτό, φίλοι μου, η ανα-γέννηση του Ελληνισμού είναι μονόδρομος για το καλό της πολύπαθης πατρίδας μας.

Και όταν μιλάμε για Αναγέν-νηση μιλάμε για το μεγαλείο και τις αξίες που πρεσβεύει ο Ελλη-νισμός.

Η χώρα μπάζει από παντού και αυτοί που μας κυβερνούν τον χαβά τους.

Από την αντίπερα όχθη του Αιγαίου μας, ανατολικά, τα τύμπανα του πολέμου ηχούν κι’ αυτοί κοιτάνε δυτικά.

Τον εχθρό, δεν του γυρίζεις την πλάτη, τον κοιτάς κατάμα-τα, και ένα μικρό ελληνόπουλο το γνωρίζει αυτό.

Αλλά οι σπουδαγμένοι στας Ευρώπας και στις Αμερικές που μας κυβερνούν δεν έχουν τα κό-τσια ενός μικρού Ελληνόπουλου να δώσουν την απάντηση που αρμόζει σε τέτοιες περιπτώσεις.

ΜΟΛών ΛΑΒΕ .

Οι αρχαίοι Έλληνες κατά την χειμερινή τροπή του ήλιου γιόρταζαν την γέν-νηση του Διονύσου. Ο Διόνυσος αποκαλούταν «σωτήρ» και θείο «βρέ-φος», το οποίο γεννήθηκε από την παρθένο Σέμελη.

Ήταν ο καλός «Ποιμήν», του οποίου οι ιερείς κρατούν την ποιμενική ράβδο, όπως συνέ-βαινε και με τον Όσιρη. Τον χειμώνα θρηνούσαν το σκο-τωμό του Διονύσου από τους Τιτάνες, αλλά στις 30 Δεκεμ-βρίου εόρταζαν την αναγέν-νησή του. Οι γυναίκες-ιέρειες ανέβαιναν στην κορυφή του ιερού βουνού και κρατώντας ένα νεογέννητο βρέφος φώ-ναζαν «ο Διόνυσος ξαναγεν-νήθηκε. Ο Διόνυσος ζει» , ενώ σε επιγραφή αφιερωμένη στον Διόνυσο αναγράφε-ται:«Εγώ είμαι που σε προ-στατεύω και σε οδηγώ, εγώ είμαι το Άλφα και το Ωμέγα».

Αυτή η αρχαία Ελληνική γιορτή, είχε επίσης ταυτι-στεί και με την γιορτή του Ηλίου, τον οποίο οι αρχαίοι λαοί είχαν θεοποιήσει. Συ-γκεκριμένα στους Έλληνες, είχε ταυτιστεί με τον Φωτο-φόρο Απόλλωνα του Ηλίου, ο οποίος απεικονιζόταν πάνω στο ιπτάμενο άρμα του να μοιράζει το φως του Ηλίου. Οι αρχαίοι λαοί αναπαριστού-σαν την κίνηση του ήλιου με την ζωή ενός ανθρώπου που γεννιόταν κατά την χειμερινή τροπή του ήλιου που μεγά-λωνε βαθμιαία καθώς αυ-ξάνονταν και οι ώρες που ο ήλιος φωταγωγούσε την Γη, και πέθαινε ή ανασταίνονταν τον Μάρτιο την ημέρα της

Εαρινής Ισημερίας, συμβολί-ζοντας με αυτόν τον τρόπο την αναγέννηση του φυτικού βασιλείου μέσα από την μή-τρα της Γης.

Το χειμερινό Ηλιοστάσιο 22-25 Δεκεμβρίου σημαίνει την αρχή του χειμώνα, και ο Ήλιος αρχίζει βαθμιαία να αυξάνει την ημέρα έως ότου εξισωθεί με την νύχτα, κατά την Ισημερία τον Μάρτιο. Τότε ο Ήλιος νικά το σκοτάδι, και έρχεται η άνοιξη, η επο-χή της αναγέννησης για την φύση.

Η γιορτή αυτή πέρασε και στην αρχαία Ρώμη με τις δημοφιλείς γιορτές των Σα-τουρνάλιων, προς τιμήν του Κρόνου τον Δεκέμβριο αλλά και της θεάς Δήμητρας, γι΄ αυτό και έκαναν θυσίες χοί-ρων για την ευφορία της γης . Τα Σατουρνάλια ήταν από τις σημαντικότερες και ονο-μάζονταν: « DIES INVICTI SOLIS », δηλαδή «Ημέρα του αήττητου ήλιου». Μια γιορτή που φυσικά την είχαν πάρει απο την γιορτή του Φωτοφό-ρου Απόλλωνα – Ηλίου!

Στην αρχαία Ρώμη, η γιορτή άρχιζε στις 17 Δεκεμβρίου και διαρκούσε επτά ήμερες. Στην εορτή αυτή αντάλλασ-σαν δώρα, συνήθως λαμπά-δες και στα παιδιά έδιναν πή-λινες κούκλες και γλυκά σε σχήμα βρέφους για να θυμί-ζουν το Κρόνο, που τρώει τα παιδιά του. Σταδιακά λοιπόν τα γενέθλια του θεού Ήλιου μετατράπηκαν σε γενέθλια του Υιού του Θεού. Θα πρέ-πει επίσης να σημειωθεί ότι οι «εθνικοί» αποκαλούσαν την Πρώτη Ημέρα της εβδομά-δας Ημέρα του θεού-Κυρίου Ήλιου, ορολογία την οποία αργότερα χρησιμοποίησαν και οι εκκλησιαστικοί Πατέ-ρες για λόγους σκοπιμότητας ίσως. Κάτι που διασώζεται έως σήμερα στα Αγγλικά ως SUN-DAY, στα Γερμανικά SONN-TAG.

Οι Αιγύπτιοι στις 25 Δεκεμ-βρίου γιόρταζαν την γέννηση του θεού-ήλιου Όσιρη. Μετά την δολοφονία του ένα δέν-δρο ξεφύτρωσε στο οποίο ο Ίσις,σε κάθε επέτειο της γέν-νησης του στις 25 Δεκεμβρί-ου, άφηνε δώρα γύρω από το δένδρο. Οι Βαβυλώνιοι, και οι Φοίνικες ονόμαζαν το θε-ό-ήλιο Βαάλ , οι Πέρσες λά-τρευαν τη γέννηση του Αήτ-τητου-ήλιου και θεού Μίθρα Βασιλιά, ενώ οι Βραχμάνοι στην γέννηση του ψάλλουν: «Εγέρσου ω βασιλιά του κόσμου, έλα σε μας από τις σκηνές σου».

Τι γιόρταζαν οι Αρχαίοι Έλληνες την περίοδο των Χριστουγέννων;

ΑΝΤΩΝΗΣ Γ. ΒΑΖΙΝΤΑΡΗΣ

ΤΟ ΕΙΔΥΛΛΙΟΝ ΤΗΣ ΦΡΟΣΩΣ


Σαν άκουσ’ ο περαστικός του τραγουδιού τα λόγια,που μοιάζανε σαν προσευχή, μα, και σαν μοιρολόγια, και κείνα τα θρηνητικά στη μοίρα παρακάλια, ένιωσε μέσα χαλασμό, θυμήθη αγάλια-αγάλια. Φέρνει στο νου κείνη τη νια κ’ είπε: «Αυτή θε να ’ναιτου νέου αυτού η αγαπητικιά. Τους χώρισαν...πονάνε!...» Ζυγώνει λίγο. Τ’ άλογο το δένει σ’ ένα ρίκι.-Πικρός, του λέει, ο πόνος σου και ο καημός σου φρίκη-. Μα, τώρα το τραγούδισμα το θλιβερό σταμάτα Νιώθω καλή μια είδηση να φέρνω και μαντάτα.. Πάψε να κλαις και είσαι νιος. Σκούπισ’ αυτό το δάκρυ,π’ όλη τη νύχτα πότισε του δάσους δω την άκρη. Ετούτο το τραγούδι σου το πήραν οι αέρεςκαι τ’ ασπρουλά τα σύγνεφα το φέραν στους αιθέρες. Το μάθανε οι ρεματιές, οι λόγγοι, τα λαγκάδια.το αντηχούν, που άφωνα πρώτα ήσαν και άδεια. Το απηχούνε τα πουλιά κι αν πάψεις, δε θα σβήσει.Το λένε μύρια στόματα. Το λέει θλιφτά η Κτίση. Τ’ ακούω κι εγώ και θλίβεται μέσα η καρδιά μου.-Έχω δυο χρόνια π’ έχασα κι εγώ τη συντροφιά μου!-.

Σαν άκουσ’ ο περαστικός του τραγουδιού τα λόγια,που μοιάζανε σαν προσευχή, μα, και σαν μοιρολόγια, και κείνα τα θρηνητικά στη μοίρα παρακάλια, ένιωσε μέσα χαλασμό, θυμήθη αγάλια-αγάλια. Φέρνει στο νου κείνη τη νια κ’ είπε: «Αυτή θε να’ ναιτου νέου αυτού η αγαπητικιά. Τους χώρισαν...πονάνε!...» Ζυγώνει λίγο.Τ’ άλογο το δένει σ’ ένα ρίκι.-Πικρός, του λέει, ο πόνος σου και ο καημός σου φρίκη-. Μα, τώρα το τραγούδισμα το θλιβερό σταμάτα Νιώθω καλή μια είδηση να φέρνω και μαντάτα.. Πάψε να κλαις και είσαι νιος. Σκούπισ’ αυτό το δάκρυ,π’όλη τη νύχτα πότισε του δάσους δω την άκρη. Ετούτο το τραγούδι σου το πήραν οι αέρεςκαι τ’ασπρουλά τα σύγνεφα το φέραν στους αιθέρες. Το μάθανε οι ρεματιές, οι λόγγοι, τα λαγκάδια.το αντηχούν, που άφωνα πρώτα ήσαν και άδεια. Το απηχούνε τα πουλιά κι αν πάψεις, δε θα σβήσει.Το λένε μύρια στόματα. Το λέει θλιφτά η Κτίση. Τ’ακούω κι εγώ και θλίβεται μέσα η καρδιά μου.-Έχω δυο χρόνια π’ έχασα κι εγώ τη συντροφιά μου!-.

Για πάντα εγώ την έχασα. Τη σκέπασε το χώμα!Ενώ η καλή σου θε να ρθει. Λίγο, βοσκέ μου, ακόμα. Έλα, είπα. Μη θλίβεσαι. Πικρά να κλαις, σταμάτα.Λέω πως είδηση καλή σου φέρνω και μαντάτα. -Ξένε μου λέγε γλήγορα, τι δεν αντέχω άλλο.Ποιο’ν’ το μαντάτο το καλό για μένα το μεγάλο; -Ήταν απόβραδο γλυκό. Ο ήλιος κει στη δύση κόκκινα είχε τριαντάφυλλα μ’ απλοχεριά μαδήσει. Πάνου στα κλώνια τ’ ανθιστά ολόχαρα πουλάκιαλαλούσαν και πετούσανε στα πεύκα, στα ρουπάκια. Βαρύ, γλυκό το άρωμα απ’ τ’ άγριο το λουλούδι.Πικρό. όμως, πονετικό μιας κόρης το τραγούδι! Περαστικός εδιάβαινα από το μέρος κείνοκι άκουσα λόγια θλιβερά, κι άκουσα μέγα θρήνο. Ξαφνιάστηκα και τ’ άλογο κρατώ απ’ το χαλινάρι.Σκύβει εκείνο για βοσκή, για δροσερό χορτάρι. Κ’ είδα μια κόρη όμορφη, π’ έμοιαζε με νεράιδα.Μια κόρη που στη ζήση μου, βοσκέ μου, δεν ξανά-ειδα.. Μακριά, χυτά’χε τα μαλλιά, στους ώμους της ριγμένα.Τα ροδοκάλια της αυγής στο πρόσωπο χυμένα. Του ήλιου το φως ανάλαφρο απάνου στη μορφή της.Του γαλαξία οι ομορφιές όλες μες στην ψυχή της. Των άστρων όλων τ’ ουρανού το χρυσο φώς εκείνο,μ’ απλοχεριά ’χε στο κορμί Τι πλάσμα ήταν!...Τι κρίνο!... Τα μάτια της σαν θάλασσα βαθιά-βαθιά γαλάζιακαι βρόνταγαν σαν κίναε τ’ ασήμια και τ’ ατλάζια. Καθότανε και μίλαε με το νερό της βρύσης,με τα πουλιά που λάλαγαν και τ’ άψυχα της φύσης. Τους έλεγε πως κάποτε είχε κι αυτή αγαπήσειένα βοσκό, μα οι γονείς την είχανε χωρίσει. Κι όλο βαρια-αναστέναζε πικρά κι όλο βογκούσετον πόνο της ολόγυρα και τον καημό σκορπούσε.

«ΙΑ ηώ ώ υΙε ΑεΙ εΙ» «Όπως η αυγή γιε μου να είσαι πάντα!»

ελληνικός δρόμος Χειμερινό Ηλιοστάσιο, 2019 3

Η Συνέχεια από το προηγούμενο


γενικά ονόματα του γέ-νους των Ελλήνων: Πελασγοί ( εκ του Πελα-σγού) , Γραικοί ( εκ του Γραικού ) και Έλληνες (εκ του Έλληνος ) Και θα ήτο περιττόν να τονίζου-με την καταγωγή μας αν οι «καλοθελητές» δεν προέβαιναν στον άγριο τεμμαχισμό και ακρω-τηριασμό του ενδόξου Γένους μας, με σκοπό να το αφανισουν αριθμητι-κά και να το κάνουν νή-πιο ηλικιακά.

ΠΕΛΑΣΓΟΙ ΕΣΜΕΝ

Ο Πελασγός

Ητο υιός του Διός και της Νιόβης, αυτόχθων πάππος του Θεσσαλού [Και όχι Ινδοευρωπαίος εκ του που-θενά, ή εξ Ασίας και Αφρικής όπως ισχυρίζονται ορισμένοι αμαθείς ή κα-κόβουλοι κονδυλοφόροι] Η ετυμολογία του Πελασγός προ-έρχεται α/ εκ του πάλαι +γέγαα =γίνομαι παλιός β/ εκ του «Πέλη-ον Αργος»=παλαιός γέρων(εξ ου και Αργος Πελασγικόν) γ/ εκ του πελαργός=ταξιδευτής δ/ εκ του περάω=περνώ θάλασσαν (μετα-νάστης, θαλασσοπόρος ) ε/ εκ του πλάζω=περιπλανώμαι δια θαλάσσης( λαός της θάλασσας) στ/ εκ του πέ-λας=πλησίον+άγω(οδηγώ, ηγούμαι μεταφέρω στους γειτονικούς λαούς) Όλα τα ετυμολογικά στοιχεία του ονόματος Πελασγός οδηγούν στον πανάρχαιο, ανήσυχο και τολμηρό λαό της θάλασσας που μεταναστεύει και ταξιδεύει (όπως ο πολύπλαγκτος Οδυσσεύς) Οι πρώτοι Πελασγοί ήσαν Αρκάδες που επέζησαν από τον Κατακλυσμό και από εκεί ορμώμενοι προσήγγι-σαν στις γειτονικές ακτές(Ιταλία, Μι-κρά Ασία, Μεσόγειο κλπ ) Ο Γραικός Ήτο προκατακλυσμιαίος ήρως, υιός του Θεσσαλού και δισέγγονος του Πελασγού που ήκμασε προ του Κα-τακλυσμού του Δευκαλίωνος . Ετυμολογείται εκ του «γραίος =γε-ραιός ή γηραιός εκ της ‘‘γης + ρέωΆ ή γη’’ +έραΆ»[ Ο Κωνστ. Οικονόμου εξ Οικονόμων στο « Περί γνησίας

Προφοράς» σελ.335 γράφει: «Γραι-κός είναι άνθρωπος τον μεν σώμα στερρός , κραταιός, το δε γένος γη-ραιός, ήτοι παλαιός, αρχαιόγονος, πρεσβυγενής και γεράσμιος» Για τον Έλληνα γράφει ότι είναι εκ του έλα, είλη, ήλιος, σέλας πάντα σημαίνονται το ταχυκίνητον και πολυέλικτον φως »(Αεροπορική Ιδέα , άρθρο Αννας Τζιροπούλου-Ευσταθίου τ.40 2004)] Πάντως η κοιτίδα μας είναι η Θεσσα-λία με επίκεντρο τον Όλυμπο. Ο Έλλην Ητο υιός του Δευκαλίωνος και είναι μετεξέλιξη εκ της γενιάς των Πελα-σγών και Γραικών «Έλλην, γόνω μεν ην Διός, λόγω δε Δευκαλί-ωνος» Και η χώρα που κατοικού-σαν οι Έλληνες ωνομάσθη Ελλάς, «πρότερον Πελασγία καλουμένη» [Ηρόδ. Β! 56] Ετυμολογικές εκ-δοχές α/ Ελλάς= η φωτεινή καθέ-δρα,(σελ+ελλά) β/ Ελλάς=ο φω-τεινός λίθος(σέλ+λας) Κατά τον Αριστοτέλη το όνομα της πήρε από την Δωδώνη της Ηπείρου , όπου ζούσαν οι Σελλοί και οι καλούμενοι τότε Γραικοί και νυν Έλληνες . Το Πάριον Μάρμαρον γράφει: «Έλληνες ωνομάσθησαν , το πρότερον Γραικοί καλούμενοι» Η ονομασία «Πελασγοί» A’, είναι γενική και περιλαμβάνει μια ευρύτερη ομάδα που ξεκίνησε μεν από την ίδια περιοχή με κέντρο το Αιγαίο Πέλαγος (την Ελληνική Χερ-σόνησο και τις πέριξ του Αιγαίου ακτές) αλλά ξαπλώθηκε στην σε όλη την λεκάνη της Μεσογείου, στην Ευρώπη και στον κόσμο ολόκληρο και συν τω χρόνω πήρε διαφορετικά ονόματα. Και δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι οι Πελασγοί με διάφορα ονόματα είναι διεσπαρμένοι σε κάθε γωνιά του πλανήτου. Ο Ηρόδοτος γράφει (Κλειώ 58) τα εξής: «Εγώ πιστεύω ότι οι Ελληνικοί λαοί μιλούσαν την ίδια γλώσσα, αλλά αποδυναμώθηκαν μετά τον χωρισμό τους από τους Πελασγούς, και ξεκι-νώντας αρχικά από ένα μικρό πυρή-να, έφτασαν στους τεράστιους αριθ-μούς που αντιπροσωπεύουν τώρα με την ενσωμάτωση διαφόρων ξένων εθνών, ανάμεσα στα οποία ήταν και οι Πελασγοί. Δεν πιστεύω ότι οι Πε-λασγοί, ένας βαρβαρικός λαός, έγινε ποτέ πολυάριθμος ή ισχυρός». Ωστόσο η διαφορά έθνους κατά τον Ηρόδοτο σημαίνει διαφορά φυλής μάλλον, παρά έθνους όπως το θεω-ρούμε σήμερον. Και αντιγράφω ένα άλλο απόσπασμα του (Κλειώ 56) που επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές: «Οι έρευνες έδειξαν ότι οι Λακεδαιμόνιοι ήταν δυνατότεροι από τους Δωριείς και οι

Συνέχεια από την σελίδα 1



Ανδρέας Κωνσταντινίδης, ΒΑ, ΜΑ.

Όλες οι θρησκείες είναι παράλο-γες, επειδή δεν στηρίζονται στη λογική, στη γνώση και στην επιστήμη, αλλά στηρίζονται στον παραλογισμό, στη πίστη και στα… θαύ-ματα. Από τη θρησκεία του Μωυσή μέχρι τις θρησκείες του Ιησού και του Μωάμεθ, οι δημιουργοί των θρησκειών – καθώς και οι πιστοί που τους ακολούθησαν – πίστευ-αν ότι ο ουρανός είναι γεμάτος από θεούς, αγγέλους και… πνεύματα – και όχι από γα-λαξίες, ήλιους και πλανήτες. Στη θρησκεία του Μωυσή, για παράδειγμα, κάποιος «θεός» κατέβηκε από τον ουρανό και… πρόσφερε στον ηγέτη των Εβραίων τις «Δέκα Εντο-λές». Στη θρησκεία του Ιησού Χριστού, ο ουράνιος «θεός» (ναι, «Πάτερ ημών, ο εν τοις ουρανοίς…»), απέστειλε τον «υιό» αυ-τού και το «Άγιο Πνεύμα» για να «φωτίσει» τους χριστιανούς και να τους «σώσει» από το «προπατορικό αμάρτημα». Στη θρησκεία του Μωάμεθ, ο… ουράνιος «θεός» απέστειλε τον «άγγελο» Γαβριήλ για να «φωτίσει» τον «προφήτη» των Μωαμεθανών για να γράψει το «ιερό» Κοράνι.

Ίσως ο παραλογισμός των διάφο-ρων θρησκειών να μην είναι επιβλαβής σε αυτές, ενόσω οι άνθρωποι που τις ακολου-θούν είναι πνευματικά υπανάπτυκτοι. Όταν, όμως, η ανθρώπινη διάνοια αναπτυχθεί – και το «ποίμνιο» δεν ακολουθεί πια με κλειστά μάτια, αλλά επιζητεί λογικές, και επιστημο-νικές αλήθειες και αξίες – τότε οι πιστοί απο-μακρύνονται από τις πανάρχαιες μυθολογίες και τις… θαυματουργικές ικανότητες των διάφορων «προφητών», «αγίων» και «θεών». Και αυτό είναι που συμβαίνει σήμερα στον χριστιανισμό. Η έμφαση στη παιδεία και στην επιστημονική γνώση, μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, έχει οδηγήσει τον χρι-στιανισμό στο μαρασμό. Ενώ στις δεκαετίες του 1950 και 1960, στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης και της Βορείου Αμερικής, το 60% του πληθυσμού εκκλησιάζονταν «συχνά», σήμερα το ποσοστό έχει κατέλθει στο 20% – και η παρακμή συνεχίζεται… Όταν λάβουμε υπόψη ότι οι νέοι άνθρωποι, οι οποίοι εκκλη-σιάζονται κάθε Κυριακή είναι μετρημένοι στα δάκτυλα των χεριών, τότε βεβαιωνόμαστε ότι σαν αποβιώσουν οι ηλικιωμένοι εκκλησιαζό-μενοι, οι εκκλησίες θα ερημωθούν – και όταν ερημωθούν οι εκκλησίες, τα «θεϊκά θαύματα» θα είναι ανίκανα να διασώσουν οποιαδήποτε θρησκεία.

Εάν οι ιθύνοντες του χριστιανι-σμού επιθυμούν να αντιστρέψουν τον μαρα-σμό της θρησκείας τους – και να αποτρέψουν το τέλος της – πρέπει να επιλύσουν τα λογικά προβλήματα που παρουσιάζει και, πάνω από όλα, το δήθεν «προπατορικό αμάρτημα» που αποτελεί τη βάση του χριστιανισμού. Και το πρόβλημα είναι το εξής: Πως είναι δυνατόν ένας «παντογνώστης» δημιουργός να μη γνώ-ριζε εκ των προτέρων ότι οι πρώτοι άνθρωποι που δήθεν δημιούργησε –δηλαδή ο Αδάμ και η Εύα, σύμφωνα με τη Παλαιά Διαθήκη του χριστιανισμού – θα παρέπιπταν στο «προπα-τορικό αμάρτημα»! Και αφού γνώριζε ότι θα «αμαρτήσουν», γιατί δεν τους δημιούργησε τελειότερους, ώστε να παραμείνουν πιστοί στις οδηγίες του… «δημιουργού».

Ορισμένοι «πιστοί» – και διανοητι-κά… απρόσεκτοι θα έλεγα – χριστιανοί, ει-

σηγούνται ότι ο δήθεν δημιουργός προσέφερε στους «πρωτόπλαστους» – εκτός… όλων των άλλων – και το «δώρο» της ελευθερίας της σκέψης και της δράσης. Και αυτή η «ελευ-θερία» καθιστά τους πρωτόπλαστους υπεύ-θυνους για τις σκέψεις και τις δράσεις τους – και για τις… αμαρτίες τους! Τέτοια εισήγηση, βέβαια, δεν ευσταθεί επειδή είναι παράλογη! Και εξηγώ: Γράφω ανωτέρω «απρόσεκτοι» χριστιανοί, επειδή εάν ήταν προσεκτικοί, θα αναγνώριζαν το απλό, λογικό και επιστη-μονικό γεγονός, ότι η ανθρώπινη ελευθερία περιορίζεται από την… ανθρώπινη φύση – τη σάρκα και το πνεύμα – δηλαδή τη διάνοια, τις αισθήσεις και τα συναισθήματα. Για παρά-δειγμα, καθώς ο άνθρωπος δεν έχει την ευχέ-ρεια να πετάξει σαν τα πτηνά, επειδή δεν έχει φτερά – και ας έχει την «ελευθερία» να πετά-ξει – ο άνθρωπος δεν είχε την ευχέρεια να πει όχι στον «όφι» επειδή περιοριζόταν από τη σάρκα και το πνεύμα του. Ναι, ήταν άνθρω-πος και όχι… υπεράνθρωπος – είτε… «θεός». Και αν ο «δημιουργός» προσέφερε στον άνθρωπο τη σάρκα και το πνεύμα – καλά, και την… εξαρτώμενη «ελευθερία» – τότε ο δημιουργός είναι ο μόνος υπεύθυνος για τις σκέψεις, τις πράξεις και τις «αμαρτίες» του ανθρώπου. Αθώοι, λοιπόν, οι πρωτόπλαστοι για το αποκαλούμενο «προπατορικό αμάρ-τημα». Και αφού δεν υπάρχει «προπατορικό αμάρτημα», τότε καταρρέει σαν κάστρο κτι-σμένο στην άμμο ο χριστιανισμός, ο οποίος διδάσκει ότι σκοπός του «θεανθρώπου» ήταν να «σώσει» τον άνθρωπο από την αμαρτία του Αδάμ και της Εύας. Συντρίμμια, λοιπόν, η παρθενογένεση, η νεκρανάσταση, το «Άγιο Πνεύμα», τα «Ιερά Ευαγγέλια» κλπ.…

Η μόνη λογική εξήγηση για τα σφάλματα λογικής, τα οποία υπάρχουν στη χριστιανική θρησκεία, είναι ότι οι «άγιοι» Βυζαντινοί αυτοκράτορες – καθώς και οι υποτακτικοί τους «άγιοι ιεράρχες» οι οποίοι δημιούργησαν τον χριστιανισμό – ήταν είτε απρόσεχτοι, είτε διανοητικά ανίκανοι να δι-ακρίνουν τα λογικά προβλήματα των «άγιων ευαγγελίων» τους. Εμείς, όμως, που διακρί-νουμε τους παραλογισμούς αυτούς, είμαστε απόλυτα δικαιολογημένοι να αφαιρούμε το «Άγια» από τη «Γραφή» τους και το «άγιος» από το όνομα τους. Και αυτό σημαίνει το τέ-λος του χριστιανισμού…

Τα ανωτέρω παρουσιάζουν την τύχη της χριστιανικής θρησκείας, όταν οι διάφορες δοξασίες της εξεταστούν με γνώση και όχι με πίστη – δηλαδή από ελεύθερη διάνοια και όχι θρησκευόμενη, και από ολόρθους ανθρώπους και όχι… γονατιστούς – καθώς επίσης υπό το φως της σημερινής εποχής μας, η οποία απαιτεί επιστημονική τεκμηρίωση για τις προτάσεις και τις «εντολές» των οποιωνδήπο-τε πολιτικών και πνευματικών κυβερνητών. Προχωρώντας, όμως, ένα βήμα πιο πέρα και εξετάζοντας την ιστορική εποχή και τις κοι-νωνικοπολιτικές συνθήκες, υπό τις οποίες οι Βυζαντινοί αυτοκράτορες επινόησαν και δημιούργησαν την χριστιανική θρησκεία, μπορούμε – έστω και με πολλούς δισταγμούς – να τους καταλογίσομε μια μικρή δικαιο-λογία. Η αχανής Βυζαντινή αυτοκρατορία, με ένα μεγάλο αριθμό ποικιλόμορφων λαών, δεν ήταν πολύ… εύκολο να κυβερνηθεί. Η επινόηση, λοιπόν, ενός παντογνώστη, πα-ντοδύναμου και… θαυματουργού θεού – ο οποίος αμείβει τους γονατιστούς ανθρώπους που ακολουθούν τις εντολές του και τιμωρεί

τους όρθιους και τους… καχύποπτους – ήρθε φυσιολογικά. Εάν οι «Δέκα Εντολές» ήταν καλό τέχνασμα για τον ηγέτη Μωυσή, για να συνετίσει τους… ανήσυχους Εβραίους, ο «θε-άνθρωπος», το «άγιο πνεύμα» και τα «ιερά ευαγγέλια» θα ήταν επίσης κατάλληλα μέσα για να… γονατίσουν τους διάφορους λαούς τις Βυζαντινής αυτοκρατορίας. Οι θρησκευτι-κές αυτές επινοήσεις, όμως, οι οποίες αποδεί-χτηκαν ευεργετικές για τους κοινωνικοπολι-τικούς αρχηγούς πρωτόγονων κοινωνιών, δεν φαίνεται να ευδοκιμούν πολύ στη σύγχρονη εποχή μας…

Δημοκρατία και θεοκρατία είναι δύο αντιθετικά και ασυμβίβαστα κοινωνικο-πολιτικά συστήματα. Η Δημοκρατία στηρίζε-ται στη κοινωνική εμπειρία, στην γνώση και στην σοφία, η οποία εμπλουτίσθηκε από τότε που άρχισε ο άνθρωπος να διανοείται – και συνεχίζει να εμπλουτίζεται επ’ άπειρον. Η θεοκρατία είναι ένα απαρχαιωμένο σύστημα το οποίο σταμάτησε να ζει και να εμπλου-τίζεται, όταν η σοφία έγινε… «θεϊκή», το πνεύμα έγινε «άγιο» και… αμετάβλητο, και τα θρησκευτικά βιβλία έγιναν… «ιερά». Και αυτό σημαίνει όχι μόνο το τέλος του χριστια-νισμού, αλλά το τέλος όλων των θρησκειών. Η ύπαρξη των διάφορων θρησκευτικών γρα-φειοκρατιών – δηλαδή οι ιεραρχίες της κάθε θρησκείας – ίσως να κατορθώσουν να παρα-τείνουν τη ζωή των θρησκειών για ορισμένο χρονικό διάστημα, δίχως όμως γονατιστό «ποίμνιο», καμία θρησκεία δεν δύναται να επιζήσει για μεγάλο χρονικό διάστημα. Πε-ρισσότερα στο ποίημα μου που ακολουθεί.

Η ΕΥΑ, Ο ΑΔΑΜ ΚΑΙ Ο… ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ

Βάζουμε όλη την ευθύνη στους ώμους της φτωχής Εύας– και ας είναι ολοφάνερο πως είναι αθώα η κοπέλα.Ναι, αναφέρομαι στο αποκαλούμενο «προπατορικό αμάρτημα».Η γυναίκα, δηλώνουμε, είναι το ένοχο, καταραμένο πλάσμα:Αδύνατοι ώμοι, εξεζητημένη θέληση χαρακτήρα,λύγησε εύκολα στον πειρασμό του πανούργου Σατανά.Ναι, λες και να είχε και δεύτερη, καλύτερη επιλογή!Απλώς ήταν συναισθηματική, με καλή, ανοικτή καρδιά.Ποιο το θέμα αν ο ένας είναι Θεός και ο άλλος Διάβολος –ήταν και οι δύο τους δημιούργημα της ανδρικής φαντασίας.Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει πως αθωώνουμε εντελώς τον Αδάμ.Και αυτός επίσης ένοχος, αλλά με… διάφορα ελαφρυντικά:Σαν πραγματικός άνδρας, λύγησε μπροστά στη γυναίκα.Επιπροσθέτως, η Εύα ήταν… κομμάτι της δικής του σάρκας – δεν μπορούμε να τον κατηγορήσουμε για το γλυκό του «Ναι».Έτσι, «ένοχοι» δηλώνουμε, και οι δύο τους – Ο Αδάμ και Εύα.(απώλεσαν τον Παράδεισο και την εμπιστοσύνη του Θεού). Και θεωρούμε εντελώς αθώο τον φανερά πραγματικό ένοχο –Ναι, εννοώ τον αδέξιο δημιουργό των αθώων πρωτόπλαστων.Ήταν στο χέρι του – αφού θεωρείται «παντοδύναμος» κλπ. –να

φτιάξει τη γιαγιά Εύα κάπως λιγότερο από… γυναίκα (ναι, με μια πέτρα για καρδιά και καθόλου… θέλγητρα).Θα μπορούσε, επίσης, να κάνει τον Αδάμ λιγότερο… άνδρα– και περισσότερο αναίσθητο και άψυχο… βράχο.Αλλά, πάνω από όλα, σαν ένας «παντογνώστης» καλός θεός,θα μπορούσε να αρπάξει τον ύπουλο διάβολο από το αφτί,και να του δηλώσει με απλές και πεντακάθαρες λέξεις:«Αυτόν τον Παράδεισο, κατεργάρικο και… μαυρόκαρδο φίδι,τον έφτιαξα αποκλειστικά για τα παιδιά μου, Αδάμ και Εύα.Για σένα απαγορεύεται αυστηρά η είσοδος εδώ μέσα.Πήγαινε να πνιγείς μέσα στο δηλητήριο σου – στη κόλαση.»Ναι, αθώοι – χίλιες φορές αθώοι – ο Αδάμ και η Εύα– και ένοχος ο αρχάριος και απρόσεχτος δημιουργός…. Ανδρέας Κωνσταντινίδης

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ

τα παντα ρει και ουδεν μενει και τα παντα ψυχην ειναι πληρη. ηρακλειτοσ


Συνέχεια από την σελίδα 3 Εφρούμαξε το άλογο. Γυρνάει η κόρη τα μάτια.Με βλέπει ξάφνου, χάνεται μέσα στα μονοπάτια. Ξωθιά την είπα του βουνού και λάμια της θαλάσσηςκαθώς γίνηκε άφαντη στο μέρος κειο της πλάσης. Η νύμφη η Αρέθουσα, είπα πως είναι,αλήθεια!που η όμορφιά της πλάνταξε του Αλφειού τα στήθια, μ’ εκείνες τις εβένινες τις μπούκλες των μαλλιών τηςπου η πνοή του Αλφειού τάραζε στο φευγιό της, στην Πίσσα εκεί την όμορφη, στη θεία Ολυμπίακαι πριν χαθεί στο πέλαγο του μανιασμένου Ανδρία. Τρεις μέρες τώρα πέρασαν από το βράδυ εκείνο,μα δεν ξεχνώ της όμορφης το κλάψιμο, το θρήνο. Μην ήταν, παλικάρι μου, βοσκέ μου, η καλή σου;Θαρρώ...πως...αναγάλλιασε στα βάθη η ψυχή σου! -Σ’ευχαριστώ, διαβάτη μου, για το καλό μαντάτο...που την καρδιά μου εδρόσισε σαν φύσημα δροσάτο... Μόνο, διαβάτη,κρένε με. Που’ναι το μέρος κείνοπου...της καλής μου άκουσες το κλάψιμο, το θρήνο; -Βλέπεις εκεί στ’ απόμακρα, που είναι...ματωμένα;Μέτρα ζερβά τρεις κορυφές και θα ’βρεις δέντρο ένα. Ε, παλικάρι μ’ από κει δυο μέρες προς τα κάτουθα ΄βρεις ‘να μέρος όμορφο με δάση ολόγυρά του. Εκεί θα βρεις ένα χωριό μ’ άσπρα σπιτάκια ανάρια,κ’ ενώ ‘ναι τώρα Άνοιξη, ξερά θα δεις χορτάρια από τα δάκρυα τα καυτά της πονεμένης κόρης, που σαν φωτιά επέσανε στο φύτρωμα της χλόης. Εκεί θα βρεις τη ζηλευτή, βοσκέ μου, της καρδιάς σου.Θαρρώ...πως...τώρα τέλειωσε, νιε μου η συφορά σου! -Σ’ευχαριστώ, διαβάτη μου, μα...πάμε από το γρέκι,πριν φύγεις να ξεκουραστείς, είναι σιμά,παρέκει.

Έλα να φας χλωρό τυρί, να πιεις και πρόβειο γάλα.Να σφάξω μια στερφόγιδα, π’ έχει βουνό τη σπάλα. Στον κουφαλιάρη πλάτανο, που σαν ομπρέλα γέρνει,και σαν με τ’ ακροκλώνια του νερό από κάτου παίρνει, εκεί σ’ένα χοντρό κλωνί τη στέρφη να κρεμάσωκαι ξεροκλάδια απ’ το βουνό να τρέξω και να μάσω. Να βράσω τη στερφόγιδα και στο λεβέτι ως θάναινα λες μπουρμπούλια τα νερά πως τρέχουν και κυλάνε. πλάι, στη θράκα τσικνιστά να ψήνουνται τα σπλάχνακαι ν’απορίχνουν σαν γρικούν οι αλώπεκες την άχνα. Κι όταν ψηθούν τα σπλάνα της, κι όταν η στέρφη βράσειτρικούβερτο να στήσουμε τραπέζι έξω στην πλάση. Να φάμε κρέας αχνιστό, ζεστό ψωμί αφράτο,να πιούμε, να μεθύσουμε, μαύρο κρασί, μοσχάτο. Χορό να στήσουμε μετά με τις ωραίες δρυάδες,και ν’ αντηχήσει η χλαλοή ως κάτου στις χαράδρες. Ν’ακούσει ο Γερο-Όλυμπος, κι ο Παρνασσός, κ’ η Γκιώνακαι να ζηλέψουν οι θεοί πάνου στον Ελικώνα. -Η καλοσύνη σου, βοσκέ,μ’ έχει κατασκλαβώσει.Μα...ώρα να...πηγαίνω εγώ, με περιμένουν...τόσοι. Γεια σου, του λέει, και τ’ άλογο πιάνει, καβαλικεύει,του ρίχνει ένα χαμόγελο και ο διαβάτης φεύγει. Σαν δροσοστάλα πέσανε μες στου βοσκού τα σπλάνατα λόγια του περαστικού στην αυγινή την άχνα. Νιώθει βαθιά μια δύναμη, το στήθος ξεβαραίνειμ’ ένα βαθύ ανάσασμα, που απ’ τα μέσα παίρνει. Εκείνο το τραγούδι του σε χαρωπό γυρνάειμε τ’ ώριο το καλάμι του κ’ η πλάση αχολογάει:

Θα ‘ρθω το γλυκοχάραμα με τη γλυκιά αυρούλα για να σου φέρω τη χαρά αγάπη μου Φροσούλα.

Και συ καθώς πρωί-πρωί στη βρύση θα πηγαίνεις γλυκόλογα στον Κίτσο σου και τρυφερά θα κρένεις.

Μην κλαις άλλο, μικρούλα μου, σε λίγο είσαι κοντά μου και με λαχτάρα σε κρατώ σφιχτά στην αγκαλιά μου.

Όλη τη μέρα το ‘λεγε, γλυκά το τραγουδούσε κ’ η πλάση η μυριόστομη όλη το απηχούσε..................................................................... Πέρασε η μέρα. Στο βουνό πίσω ο ήλιος γέρνει.Πήραν τ’απόσκια στα ριζά, δροσιά τ’ αγέρι φέρνει. Παίρνει το πλάι απλωτά, ο Κίτσος και τη στάνητη ροβολάει σουρώντας τη για το χοντρό πλατάνι.


Η Ελληνική γλώσσα έχει λέξεις για έννοιες οι οποίες παραμένουν χωρίς απόδοση στις υπό-λοιπες γλώσσες, όπως άμιλλα, θαλπωρή και φιλότιμο Μόνον η Ελληνική γλώσσα ξεχω-ρίζει τη ζωή από το βίο, την αγάπη από τον έρωτα. Μόνον αυτή διαχωρίζει, διατηρώντας το ίδιο ριζικό θέμα, το ατύχημα από το δυ-στύχημα, το συμφέρον από το ενδιαφέρον.Το εκπληκτικό είναι ότι η ίδια η Ελληνική γλώσσα μας διδάσκει συνεχώς πώς να γρά-φουμε σωστά. Μέσω της ετυμολογίας, μπο-ρούμε να καταλάβουμε ποιός είναι ο σωστός τρόπος γραφής ακόμα και λέξεων που ποτέ δεν έχουμε δει ή γράψει.Το «πειρούνι» για παράδειγμα, για κάποιον που έχει βασικές γνώσεις Αρχαίων Ελληνι-κών, είναι προφανές ότι γράφεται με «ει» και όχι με «ι» όπως πολύ άστοχα το γρά-φουμε σήμερα. Ο λόγος είναι πολύ απλός, το «πειρούνι» προέρχεται από το ρήμα «πεί-ρω» που σημαίνει τρυπώ-διαπερνώ, ακριβώς επειδή τρυπάμε με αυτό το φαγητό για να το πιάσουμε.Επίσης η λέξη «συγκεκριμένος» φυσικά και δεν μπορεί να γραφτεί «συγκεκρυμμένος», καθώς προέρχεται από το «κριμένος» (αυτός που έχει δηλαδή κριθεί) και όχι βέβαια από το «κρυμμένος» (αυτός που έχει κρυφτεί). Άρα το να υπάρχουν πολλά γράμματα για τον ίδιο ήχο (π.χ. η, ι, υ, ει, οι κτλ) όχι μόνο δεν θα έπρεπε να μας δυσκολεύει, αλλά αντιθέτως να μας βοηθάει στο να γράφουμε πιο σωστά, εφόσον βέβαια έχουμε μια βασι-κή κατανόηση της γλώσσας μας.Επιπλέον η ορθογραφία με την σειρά της μας βοηθάει αντίστροφα στην ετυμολογία αλλά και στην ανίχνευση της ιστορική πορεί-ας της κάθε μίας λέξης. Και αυτό που μπορεί να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε την κα-θημερινή μας νεοελληνική γλώσσα περισσό-τερο από οτιδήποτε άλλο, είναι η γνώση των Αρχαίων Ελληνικών.Είναι πραγματικά συγκλονιστικό συναίσθημα να μιλάς και ταυτόχρονα να συνειδητοποιείς τι ακριβώς λές, ενώ μιλάς και εκστομίζεις την κάθε λέξη ταυτόχρονα να σκέφτεσαι την σημασία της.Είναι πραγματικά μεγάλο κρίμα να διδάσκο-νται τα Αρχαία με τέτοιο φρικτό τρόπο στο σχολείο ώστε να σε κάνουν να αντιπαθείς κάτι το τόσο όμορφο και συναρπαστικό.Η ΣΟΦΙΑΣτη γλώσσα έχουμε το σημαίνον (την λέξη) και το σημαινόμενο (την έννοια). Στην Ελ-ληνική γλώσσα αυτά τα δύο έχουν πρωτο-γενή σχέση, καθώς αντίθετα με τις άλλες γλώσσες το σημαίνον δεν είναι μια τυχαία σειρά από γράμματα. Σε μια συνηθισμένη γλώσσα όπως τα Αγγλικά μπορούμε να συμ-φωνήσουμε όλοι να λέμε το σύννεφο car και το αυτοκίνητο cloud, και από την στιγμή που το συμφωνήσουμε να ισχύει. Στα Ελληνικά κάτι τέτοιο είναι αδύνατον. Γι” αυτό το λόγο πολλοί διαχωρίζουν τα Ελληνικά σαν «εννοι-ολογική» γλώσσα από τις υπόλοιπες «σημει-ολογικές» γλώσσες.Μάλιστα ο μεγάλος φιλόσοφος και μαθη-ματικός Βένερ Χάιζενμπεργκ είχε παρατη-ρήσει αυτή την σημαντική ιδιότητα για την οποία είχε πει «Η θητεία μου στην αρχαία Ελληνική γλώσσα υπήρξε η σπουδαιότερη

πνευματική μου άσκηση. Στην γλώσσα αυτή υπάρχει η πληρέστερη αντιστοιχία ανάμεσα στην λέξη και στο εννοιολογικό της περιεχό-μενο».Όπως μας έλεγε και ο Αντισθένης, «Αρχή σοφίας, η των ονομάτων επίσκεψις». Για παράδειγμα ο «άρχων» είναι αυτός που έχει δική του γη (άρα=γή + έχων). Και πραγμα-τικά, ακόμα και στις μέρες μας είναι πολύ σημαντικό να έχει κανείς δική του γη / δικό του σπίτι.Ο «βοηθός» σημαίνει αυτός που στο κάλε-σμα τρέχει. Βοή=φωνή + θέω=τρέχω. Ο Αστήρ είναι το αστέρι, αλλά η ίδια η λέξη μας λέει ότι κινείται, δεν μένει ακίνητο στον ουρανό (α + στήρ από το ίστημι που σημαί-νει στέκομαι).Αυτό που είναι πραγματικά ενδιαφέρον, εί-ναι ότι πολλές φορές η λέξη περιγράφει ιδιό-τητες της έννοιας την οποίαν εκφράζει, αλλά με τέτοιο τρόπο που εντυπωσιάζει και δίνει τροφή για τη σκέψη.Για παράδειγμα ο «φθόνος» ετυμολογεί-ται από το ρήμα «φθίνω» που σημαίνει μειώνομαι. Και πραγματικά ο φθόνος σαν συναίσθημα, σιγά-σιγά μας φθίνει και μας καταστρέφει. Μας «φθίνει» – ελαττώνει ως ανθρώπους – και μας φθίνει μέχρι και την υγεία μας. Και, βέβαια, όταν αναφερόμαστε σε κάτι που είναι τόσο πολύ ώστε να μην τελειώνει, πως το λέμε; Μα, φυσικά, «άφθο-νο».Έχουμε τη λέξη «ωραίος» που προέρχε-ται από την «ώρα». Διότι για να είναι κάτι ωραίο, πρέπει να έλθει και στην ώρα του. Ωραίο δεν είναι το φρούτο όταν είναι άγου-ρο ή σαπισμένο και ωραία γυναίκα δεν είναι κάποια ούτε στα 70 της άλλα ούτε φυσικά και στα 10 της. Ούτε το καλύτερο φαγητό είναι ωραίο όταν είμαστε χορτάτοι, επειδή, σε αυτή την περίπτωση, δεν μπορούμε να το απολαύσουμε.Ακόμα έχουμε την λέξη «ελευθερία» για την οποία το «Ετυμολογικόν Μέγα» διατείνεται «παρά το ελεύθειν όπου ερά» = το να πη-γαίνει κανείς όπου αγαπά .. Άρα βάσει της ίδιας της λέξης, ελεύθερος είσαι όταν έχεις τη δυνατότητα να πάς όπου αγαπάς. Πόσο ενδιαφέρουσα ερμηνεία!!!Το άγαλμα ετυμολογείται από το αγάλλομαι (ευχαριστιέμαι) επειδή όταν βλέπουμε (σε αρχική φάση οι Θεοί) ένα όμορφο αρχαιο-ελληνικό άγαλμα η ψυχή μας ευχαριστείται, αγάλλεται. Και από το θέαμα αυτό επέρχεται η αγαλλίαση. Αν κάνουμε όμως την ανάλυση της λέξης αυτής θα δούμε ότι είναι σύνθετη από αγάλλομαι + ίαση(=γιατρειά). Άρα, για να συνοψίσουμε, όταν βλέπουμε ένα όμορ-φο άγαλμα (ή οτιδήποτε όμορφο), η ψυχή μας αγάλλεται και γιατρευόμαστε. Και πραγ-ματικά, γνωρίζουμε όλοι ότι η ψυχική μας κατάσταση συνδέεται άμεσα με τη σωματική μας υγεία.Παρένθεση: και μια και το έφερε η «κου-βέντα», η Ελληνική γλώσσα μας λέει και τι είναι άσχημο. Από το στερητικό «α» και την λέξη σχήμα μπορούμε εύκολα να καταλά-βουμε τι. Για σκεφτείτε το λίγο.Σε αυτό το σημείο, δεν μπορούμε παρά να σταθούμε στην αντίστοιχη Λατινική λέξη για το άγαλμα (που μόνο Λατινική δεν είναι). Οι Λατίνοι ονόμασαν το άγαλμα, statua από

Ελληνική γλώσσα: Η ανώτερη μορφή γλώσσας που έχει επινο-ήσει ποτέ το ανθρώπινο πνεύμα




ΟΛΒΙΟΣ ΕΣΤΙΝ ΙΣΤΟΡΙΗΣ ΕΣΧΕ ΜΑΘΗΣΙΝ. ΕΥΡΥΠΙΔΗΣ



«χειμερινός, άλλος δε ο θερινός, τρίτος δε ο μεταξύ τούτων, μεθ΄ηλίου τροπάς χειμερινάς. [ ΙΣΤ. ΦυΤ.7.1, 1.2]. Προσθέτει ότι και οι τρεις ξε-χώριζαν διότι αναμένονταν να ωριμάσουν και να είναι έτοιμοι σε κάθε μία από τις εποχές αντι-στοίχως

καλούσι δ΄ούτως, ου προς την σποράν βλέποντες αλλά προς την γένεσιν και την χρειάν εκάστου.Από αυτών, η «αρχή του χειμερινού» χρονολογείτο στον μεταγειτνιώνα, «μετά τροπάς θερινάς» και η αρχή του δεύτερου στην αντίθετη πλευρά του έτους «μεθ΄ηλίου τροπάς (χειμερινάς) του γαμηλιώνος μη-νός».

Το αρχικό Ιουλιανό όριο του μηνός είναι η 30η του δεκεμβρίου και το αργότερο, η 26η Ιανουαρίου, το κανονικό του η 10η Ιανουαρίου.

Ο Αριστοτέλης περιγράφει την εποχή του μηνός: μηνός γαμηλιώνος περί τροπάς (κοντά στις τροπές του ηλίου) όντος του ηλίου χειμερινάς.

μεΤεώΡΟΛΟγΙκΑ 1.6.535dκαι ο θεόφραστος παρατηρεί την εποχή: μεθ΄ηλίου τροπάς, του γαμηλιώνος μηνός.

θεΟΦΡΑΣΤΟΣ ΠεΡΙ Τών ΦυΤών 7.1,2Ο Φώτιος αναφέρει τον Ιερό γάμο του διός και της Ήρας κατά πάσα πιθανότητα αυτόν το μήνα: Αθη-ναίοι εορτήν διός άγουσι και Ήρας Ιερόν γάμον κα-λούντες.

ΦώΤΙΟΣ ΛεΞΙκΟΟ ησύχιος προσδιορίζει την ιερή θεότητα του μη-νός: γαμηλιών, ο (ζ΄) των μηνών της Ήρας ιερός.

ηΣυΧΙΟΣ ΛεΞΙκΟΤΑ γενΙκΑ ΣΤΟΙΧεΙΑ γΙΑ ΤΟν ΣΧημΑΤΙΣμΟ Τών ΟνΟμΑΤών Τών μηνών ΤΟυ ΑΤΤΙκΟυ νυΧθημε-ΡΟΛΟγΙΟυ.

Τα ονόματα του Αττικού ημερολογίου μετά τη σελη-νιακή μεταρρύθμιση των Αθηναίων ξεχώρισαν από αυτά των σεληνιακών ημερολογίων των υπολοίπων ελλήνων,(με εξαίρεση αυτών όπως θα αναμενόταν, των προηγουμένων που πιθανώς επηρεάστηκαν κατ΄αυτήν την άποψη από το Αττικό ημερολόγιο, το Ιωνικό, το ημερολόγιο της κυζίκου, το ημερολόγιο της Λαμψάκου, και τα δύο αρχαία νησιωτικά της Τήνου και της Πάρου), από την κατάληξη τους, και με την ιδιαίτερη έμφαση (τονισμό) πάνω σ΄αυτήν την κατάληξη.

Ο ευστάθιος παρατηρεί αυτή τη διάκριση στην πε-ρίπτωση του μηνός Ληναιώνος για έναν από τους αττικούς μήνες, τον γαμηλιώνα, δηλαδή που στην πραγματικότητα ανήκε στο Ιωνικό ημερολόγιο.Όθεν κατά συστολήν Παιάων, είτα ως περ Αλκμάων Αλκμάν αρά Πινδάρω, ούτω Παιάων Παιάν. ο δε Παιήων συγκοπείς Παιών γίνεται, ως το [ιή] Παιών, και Παιώνος ευκμένους τυχών• όθεν και παιωνία θεραπευτική βοτάνη. δοκεί δε ο Παιών αναλογείν κατά τε οξυτόνησιν και φυλακήν του ώ της ευθείας διόλου προς το αιών και Ληναιών και τους λοιπύς Αττικούς μήνας και προς διαστολήν δε του Παίων Παιόνος βαρυτόνου εθνι-κού και κυρίου οξύνεσθαι αυτός και το ώ της ληγού-σης εν ταις εφεξής λαγίαις τηρείν.ευΣΤΑθΙΟΣ ΣΧΟΛΙΑ ΙΛ.Α 473Οι Έλληνες σχολάρχες παρατήρησαν επίσης στα ονόματα αυτών των μηνών με την κατάληξη [ων],

ότι προηγείται το γιώτα [ι]:

Τα επί μηνών των Αθηναίων εις [ων] λήγοντα τω [ι] παραλήγεται. . .Ανθεστηριών, βοϊδρομιών, Πυανε-ψιών, κ.τ.λ. Ο Ποσειδεών εξαιρείται. επιστατέον ουν το . . . Ποσειδεών. . . διά του [ε].

ανέκΔότα έλληνικα της όΞφόρΔης 2.27.32, ΘέόΓνώτόΥ κανόνές ρνα΄

Λόγω της αυστηρότητας του ίσως και το όνομα του εκατομβαιώνος θα έπρεπε να εξαιρεθεί επειδή καταλήγει σε [ιών], αλλά δεν προηγείται σύμφωνο πιο πριν όπως των υπολοίπων. Ο λόγος αυτής της εξαίρεσης του Ποσειδεώνος είναι κατά πάσα πιθα-νότητα ότι αυτός ο μήνας είχε ήδη αφιερωθεί στον Ποσειδώνα, όπως μπορώ να εξάγω το συμπέρασμα από την Ιλιάδα και την Οδύσσεια του Ομήρου, το οποίο κρίθηκε επαρκές από τον Σόλωνα όταν έδωσε στους μήνες του σεληνιακού ημερολογίου τα ονόμα-τα τους, αλλάζοντας μόνο την προφορά:Ποσειδεών, για Ποσειδέων ή ΠοσειδώνΤο επίθετο Ποσείδεος δεν συναντάται στην ελληνική γλώσσα, παρόλα αυτά τα επίθετα Ποσιδείος, Ποσεί-δειος ή Ποσιδήϊος, συναντώνται. Το όνομα αυτού του μηνός εμφανίζεται ως Ποσιδηϊών στο απόσπα-σμα του Ανακρέωντος.

ό μηνας Γαμηλιών ςέ ςΧέςη μέ τόΥς ΥΠό-λόιΠόΥς αττικόΥς μηνές. η έτΥμόλόΓια και η ςημαςια τόΥθα ήταν περιττό να παρατηρήσουμε ότι τα ονό-ματα έτσι σε αυτή την τελική τους μορφή, σε κάθε περίπτωση, πρέπει να προήλθαν από επίθετα με την κατάληξη [ιος].Ο Ανθεστηριών από το Ανθεστήριος Ο ελαφηβολιών από το ελαφηβόλιος. Ο μουνιχιών ή μουνυχιών από το μούνιχος ή μούνυχος αντίστοιχα. Ο εκατομβαιών από το εκατομβαίος.

Το όνομα του γαμηλιώνος συνεπώς, με την ίδια ανα-λογία, πρέπει να προήλθε από το γαμήλιος, και το γαμήλιος πρέπει να προήλθε από το [γάμος]. γαμήλι-ος ονομάζεται ο/η αφιερωμένος ή αυτός που ανήκει σε/στο γάμο. Οι αναφορές των κειμένων είναι ξεκά-θαρες ως προς τη σημασία:η γαμήλιος «σε ηλικία γάμου».

ΣΟυΪδΑΣ ΛεΞΙκΟΤο αύλημα, γαμήλιον

ΠΟΛυδευκηΣ 3.3.4.3822,37 – 4.10.3.394,80Πριν λέκτρα και γυναίκα και γαμηλίους ευνάς αγή-λαι, λαμπάδας τα΄ ανασχεθείνευΡΙΠΙδηΣ μηδεΙΑ 1026Ούτος θεών γαμηλίων τε και ομογνίων και γενεθλί-ων θεσμός επί πάση ζώων φύσει τεταγμένος.

μΑΞΙμΟΣ Ο ΤυΡΟΣ. 26.6.313γαμήλιος• ο εις τους γάμους πεσσόμενος πλακούς.ηΣυΧΙΟΣ ΛεΞΙκΟγαμήλια• αι επί γάμοις εορταί.

ΑνεκδΟΤΑ εΛΛηνΙκΑ 229.11γαμηλία• φέρνη εις γάμου παρασκευήν, και δείπνον ο τοις φράτορσιν εποίει ο γαμών.ηΣυΧΙΟΣ ΛεΞΙκΟη δε επί γάμω θυσία εν τοις φράτορσι γαμηλία και το έργον γαμηλίαν εισενεγκείν.

ΠΟΛυδευκηΣ 3.3.4.287Πάνω σ΄αυτή την αρχή, σύμφωνα με τηοποία το

όνομα του μηνός προήλθε από το έτυμο [γαμήλι-ος], πρέπει να δώθηκε η ονομασία, με τη σχέση την οποία αντιπροσωπεύει ή αποσκοπεί να αντιπρο-σωπεύσει με τον γάμο πάνω στη χρονική σειρά του Αττικού έτους. Έτσι, το όνομα, γαμηλιών, δηλώνει ότι ο μήνας αυτός είναι αφιερωμένος στους γάμους ή είναι ο μήνας των γαμήλιων τελετών.η ονομασία του γαμηλιώνος, στο Αττικό ημερολόγιο, δεν είχε και τόσο ξεκάθαρη αναφορά ως προς την εποχή του έτους, όπως έχουν οι: Ανθεστηριών, θαρ-γηλιών, ή μαιμακτηριών, ούτε υπάρχει κάποιο ξεκά-θαρο ιστορικό γεγονός όπως στον μεταγειτνιώνα ή τον βοηδρομιώνα, ούτε έχει πάρει την ονομασία του από κάποιο κύριο όνομα όπως ο μουνιχιών ή ο Πο-σειδεών, αλλά απλά και διακριτικά παραπέμπει στη τελετή του γάμου, που όπως θα δούμε παρακάτω στη τελετή ενός θεϊκού γάμου.Ο ευστάθιος αναφέρει ότι ο μήνας είναι αφιερωμέ-νος στην γαμηλία Ήρα:Ου (για γάμος) παρώνυμον ώσπερ ο γαμήλιος λόγος ούτω και μην Αττικός ο γαμηλιών, γάμοις αφωρισμέ-νος, οίς γαμηλία Ήρα επεστάτει.ευΣΤΑθΙΟΣ ΣΧΟΛΙΑ ΙΛΙΑδ. Σ 491 1156Αρκετοί αρχαίοι συγγραφείς αναφέρουν επίσης, ότι ο μήνας είναι ιερός της Ήρας:

γαμηλιών• τα των μηνών της Ήρας ιερός.ηΣυΧΙΟΣ ΛεΞΙκΟΟ μήνας είναι αφιερωμένος στην Ήρα επειδή ολό-κληρος ο μήνας είναι ιερός για το γάμο της Ήρας.διά τούτο και Ήρα τελεία η ζυγία. ταύτη γαρ τοις προτελείοις προυτέλουν τας κόρας, και Αρτεμίδι και μοίρας.ΠΟΛυδευκηΣ 3.3.4.285.38, ΣΟυΪδΑΣ ΛεΞΙκΟ Τελεία- Προτέλεια.δόμος ημιτελής. . . ημίγαμος, τέλος γαρ εστίν ο γά-μος. και Ήρα Τελεία και Ζεύς Τέλειος, ότι γαμήλιοι εισν.ηΣυΧΙΟΣ ΛεΞΙκΟΛέγει δε μητέρα Τέλειαν την Ήραν και Αισχύλος• Ήρα τελεία Ζηνός ευναία δάμαρ.

ΣΧΟΛΙΑ Σε ΠΙνδΑΡΟ νεμ.10.31Ήρα Τελεία και Ζευς Τέλειος ετιμώντο εν γάμοις, ως πρυτάνεις όντες των γάμων• τέλος δε ο γάμος. διό και προτέλεια εκαλείτο η θυσία η προ των γάμων γινομένη.ΣΧΟΛΙΑ Σε ΑΡΙΣΤΟΦΑνη θεΣμΟΦΟΡΙΑΖΟυΣΑΙ 982Αν και οι σχολάρχες της αρχαιότητος δείχνουν να μην ενδιαφέρονται και τόσο πολύ για την ονομασία του μηνός, αναγνωρίζουν απλώς το γεγονός αυτού όπως αποδίδεται από το ίδιο το όνομα. η ονομασία του μηνός αντικατοπτρίζει επίσης, ένα συγκεκριμένο έθιμο της δημόσιας και ιδιωτικής ζωής των ελλή-νων. Το παλαιό έθιμο των γάμων με πολυάριθμη συμμετοχή σε μεγάλη κλίμακα τον πρώτο μήνα του νέου ενιαυτού στο ηλιακό όμως ημερολόγιο, το οποίο έθιμο διατηρήθηκε και στη μεταρύθμιση του Σόλωνος στο σεληνιακό ημερολόγιο.

Ο ΠΡΟγΟνΙκΟΣ κΑνΟνΑΣ ΤηΣ δημΟΣΙΑΣ κΑΙ ΙδΙώΤΙκηΣ ΖώηΣ Τών εΛΛηνών, ΤΟυ γΑμηΛΙΟυ εθΙμΟυ, Σε ενΑν μηνΑ ΤΟυ ΧΡΟνΟυ γΙΑ μΙΑ κΑΙ μΟνΑδΙκη ΣΤΙγμη.

Έχει διαπιστωθεί από τη μαρτυρία του Ομήρου στην Οδύσσεια, ότι στην εποχή του ή στην εποχή της Ιλιάδος και της Οδύσσειας, ο κανόνας ζωής ήταν να εορτάζουν γάμους κατά τον πρώτο μήνα του έτους. Το συμπέρασμα αυτό πολύ απλά συνάγεται και επι-βεβαιώνεται έντονα από το όνομα του μηνός στα νεώτερα χρόνια και στα νεώτερα κλασικά κείμενα.Α΄. Λίγο μετά την άφιξη στην Ιθάκη και το πρωί της

Γαμηλιών

oποιος κοπιaζει για το καλo, δεν πρeπει ποτe να απελπiζεται και για τiποτε. Μeνανδρος



Μύριες αχούνε σαλαγιές, κουδούνια και τροκάνια,βελάσματα κι απόφωνα, στις ράχες στο ορμάνια. Μαζεύει όλα τα ζωντανά στη στρούγγα και τ’ αρμέγει.Καλεί όλους τους μπιστικούς και τους λαλεi πως φεύγει.

-Μήνυμα μου ‘ρθε, ωρέ παιδιά, χαρούμενο μαντάτο,σαν το αγέρι τ’ αυγινό, που πνέει δροσιά γιομάτο, να πάω σε τόπο μακρινό. Τρεις μέρες θα βαδίζω.Στις έξι μέρες, τις εφτά, αδέρφια, θα γυρίζω! Μια χάρη, όμως, σας ζητώ: Τη στάνη μου ν’ αφήσωσε σας, να τη φυλάξετε, ώσπου εγώ γυρίσω. -Πήγαινε, Κίτσο, στο καλό, τη στάνη σου φυλάμε. Χαιρόμαστε όταν χαίρεσαι κι όταν πονάς, πονάμε. Αλλάζει ο Κίτσος φορεσιά, φοράει τα γιορτινά του.Παίρνει γοργά και ζώνεται τα βροντερ’ άρματά του. Το σιδερί το άλογο στα γρήγορα σελώνει,του βάζει τα στολίδια του και τη χρυσή τη ζώνη. Καβαλικεύει, ξεκινάει, στο βάθος σκαπετάει.Τραντάζει η γης όπου πατεί τ’ άλογο κα περνάει. Βουνά διαβαίνει και πλαγιές, περνάει καταράχια,ποτάμια, ξερορέματα,βαθειές χαράδρες, βράχια. Όλη τη νύχτα περπατεί, με φούρια και με βιάση,χωρίς λίγη ξεκούραση κάπου εκεί στην πλάση. Το διάβα του, χαρούμενο φωτίζει το φεγγάρικαι κάθε στάλα φαίνεται σωστό μαργαριτάρι, στα φύλλα, στα χαμόδεντρα, στο θαλερό τριφύλλικι ακούονται μονότονα μες στις λογγές οι γρύλοι. Και τα νερά που πέφτουνε ορμητικά κει κάτουκαι τα πουλιά που κελαηδούν στα κλώνια ολόγυρά του, τον συντροφεύουν το βοσκό στο μακρινό ταξίδι.Προγκούν λαγοί στο πέρασμα, και λύκοι, κάποιο φίδι. Κομμάτια πέφτουν οι αφροί απ’ τ’άλογου το στόμακαι κείνο τρέχει ακούραστο κ’ υποχωρεί το χώμα. Όπου πατεί αστράφτουνε στου φεγγαριού τη λάμψητα πέταλα, ως γυρίζουνε στων ποδαριών την κάμψη. Λαμποκοπούν και τ’ άρματα π’ έχει το παλικάρικαθώς λαμπρά από ψηλά φωτίζει το φεγγάρι.

Γλυκοχαράζει κι ο βοσκός στο δέντρο έχει φτάσειπου ο διαβάτης του ’δειξε. Ώρα για κάποια στάση. Πεζεύει εκεί και τ’ άλογο το δένει σε μια ρίζα. Κοιτάει, κάτου απλώνεται κυματιστή η βρίζα. Γλυκά σκάζει στ’ απόμακρα ο ήλιος και προβαίνειμε χάρη και στον ουρανό σιγά-σιγ’ανεβαίνει. Στο βάθος τ’ακροούρανα ματώθηκαν στο διάβατου ήλιου, λες κ’ αιμόφυρτος επέρασε, με λάβα. Και, χαρωπές εφτάσανε οι πρώτες του αχτίνεςστον Κίτσο σαν τις όμορφες τ’ Απρίλη καρδερίνες κι απλώνει στο κατάραχο ολόγυρα με χάρηφωτολουσία ξέχωρη στα δέντρα, στο χορτάρι. Απ’ τις φωλιές πετάξανε στα κλώνια τα πουλάκιακι αρχίσαν να τονίζουνε τραγούδια. Και τ’ανθάκια ευωδιαστούς ανασασμούς σκορπούσανε τριγύρω,στ’ αχνό του ήλιου χάιδεμα, σαν άγιο, θείο μύρο. Παίρνει βαθύ ανασασμό μες απ’ τα φυλλοκάρδιαο Κίτσος κι αχολόγησε ως πέρα στα λαγκάδια ένα βαρύ αναστέναγμα, πόνους, καημούς γιομάτο,μα στο μυαλό δε χάνεται το χαρωπό μαντάτο!

Ξανανεβαίνει στ’ άλογο και φεύγει προς τα κάτου. Είναι δυο μέρες από κει μακριά η αγαπητικιά του. Κεντάει τ’ αλόγου τα πλευρά, κρατεί το χαλινάρικαι φεύγει εκείνο ολόφτερο και μ’ αετού τη χάρη. Στο διάβα του ξαφνιάζονται οι στάνες, τα κοπάδια,που απλωμένα βόσκουνε στα πράσινα λιβάδια. Προγκάει τ’ αγρίμι απ’ τη σπηλιά ,τ’ όμορφο το ζαρκάδι και πέφτει εκεί στις ρεματιές, στ’απόσκιο το λαγκάδι. Τρέχουν οι σκύλοι από κοντά μ’ αγριάδα κι αλυχτάνε.Τα τσοπανούδια απορούν και λέγουνε: «Ποιος να’ ναι;». Κι ο καβαλάρης, αστραπή περνάει από μπροστά τουςκαι χάνεται στ’ απόμακρα κι αλληθωρεί η ματιά τους. Δυο μερονύχτια περπατεί χωρίς να κλείσει μάτι.Κ’ οι δυο μαζί ακούραστοι, και κείνος, και το άτι. Κοντεύει το ξημέρωμα κι απ’ το βουνό προβαίνειλαμπρός-λαμπρός ο αυγερινός και το κοτσύφι ψέλνει. Τ’ αστραφτερό και όμορφο ολόγιομο φεγγάριβιάζεται πίσω να κρυφτεί, λες κι έχει κάτι πάρει. από τα μάγια της νυχτός. Τρέχει μη το προφτάσειη μέρα και σα λήσταρχο το άμοιρο το πιάσει. Κάποιο αχνό του φώτισμα πέφτει ψηλά στη ράχη


πράξη την παγκοσμιοποίηση και ο αρχιτέκτονας της μυκηναϊκής κοσμοκρατορίας, όπως υποστήρι-ξε χθες το βράδυ σε ομιλία του, στο Πανεπιστή-μιο Αθηνών, ο ομότιμος καθηγητής Γεωλογίας και μέλος του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβου-λίου Ηλίας Μαριολάκος. «Ο Ηρακλής δεν είναι ένα πρόσωπο για να δια-σκεδάζουν τα παιδιά. Ούτε η ελληνική μυθολογία ένα παραμύθι για έναν φανταστικό κόσμο», λέει στα «ΝΕΑ» ο Ηλίας Μαριολάκος. «Ο Ηρακλής εί-ναι ένα ιστορικό- και όχι μυθικό- πρόσωπο, ένας άγνωστος μεγάλος κατακτητής, ήρωας- ιδρυτής πόλεων, πρώτος συνδετικός κρίκος του κοινού πολιτισμικού υποστρώματος των Ευρωπαίων, του μυκηναϊκού και κατά συνέπεια του ελληνικού πολιτισμού. Και η μυθολογία είναι η ιστορία του απώτερου παρελθόντος των κατοίκων αυτού του τόπου, που πολύ αργότερα θα ονομαστεί Ελλάς». Πρώτος στο μικροσκόπιο του καθηγητή μπήκε ο άθλος με την αρπαγή των βοδιών του Γηρυόνη, του τρικέφαλου και τρισώματου γίγαντα που ζού-σε στα Γάδειρα, το σημερινό Κάντιθ της Ισπανίας, κοντά στο στενό του Γιβραλτάρ. «Οι περισσότεροι πιστεύουν πως ο Ηρακλής ταξί-δεψε ώς την Ιβηρική Χερσόνησο για να φέρει μια καλή ράτσα βοδιών στην Πελοπόννησο», εξηγεί ο κ. Μαριολάκος. «Αν διαβάσουμε με προσοχή τον Στράβωνα, που έζησε τον 1ο αι. π.Χ. όμως, θα διαπιστώσουμε πως σε κανένα άλλο μέρος του κόσμου δεν έχει βρεθεί τόσος πολύς χρυ-σός, άργυρος, χαλκός και σίδηρος. Και τα βόδια δικαιολογούνται διότι υπήρχαν μαρτυρίες ότι το “κοσκίνισμα” του χρυσού από την άμμο γινόταν πάνω σε δέρματα βοδιών». Η ίδρυση δε της πόλης από τον Ηρακλή μνη-μονεύεται στον θυρεό της πόλης και σήμερα. Ο Ηρακλής ολοκληρώνει τον άθλο του και συνεχίζει βόρεια προς την Κελτική και ιδρύει την Αλέσια (γνωστή και ως πόλη του Αστερίξ), το όνομα της οποίας προέρχεται από τη λέξη άλυς (= περι-πλάνηση). Πόλη με στρατηγική σημασία, καθώς συνδέεται μέσω πλωτών ποταμών προς τη Με-σόγειο, τον Ατλαντικό, τη Μάγχη και τη Βόρεια Θάλασσα, όπου ο Ιούλιος Καίσαρας κατατρόπωσε τους Γαλάτες. Ακόμη ιδρύει το Μονακό και την Αλικάντε – η ποδοσφαιρική της ομάδα ονομάζε-ται Ηρακλής. Τι γύρευε στη Γαλατία ο Ηρακλής; «Χρυσό», απαντά ο κ. Μαριολάκος, «αφού ο Διό-δωρος μας λέει πως στη Γαλατία υπάρχουν πλού-σια χρυσοφόρα κοιτάσματα». Ο Ηρακλής όμως φέρεται- σύμφωνα με τον Πλούταρχο- να έφτασε και ώς την Ωγυγία που απέχει πέντε ημέρες δυτι-κά της Βρετανίας. «Πέντε ημέρες ισοδυναμούν με 120 ώρες. Αν η μέση ταχύτητα ενός πλεούμενου της εποχής ήταν 4 μίλια την ώρα, τότε η απόσταση είναι 890 χλμ., άρα πρόκειται για τη σημερινή Ισλανδία και συ-νέχισε ώς τη Γροιλανδία, ενώ το Κρόνιο Πέλαγος, που αναφέρεται, σύμφωνα με τους υπολογισμούς ταυτίζεται με τον Βόρειο Ατλαντικό» «Για να φέ-ρει τα χρυσά μήλα των Εσπερίδων (ήτοι τον χρυ-σό) ο Ηρακλής από την Αίγυπτο έφτασε ώς την Αιθιοπία κι έπειτα στον Καύκασο- για να ζητήσει τη βοήθεια του Προμηθέα- και στη Λιβύη προτού επιστρέψει στις Μυκήνες» Ο Ηρακλής έφτασε, σύμφωνα με τον καθηγητή Ηλία Μαριολάκο, ώς την Αμερική. «Στις πηγές διαβάζουμε πως εγκατέστησε ακολούθους του “ώς τον κόλπο που το στόμιό του βρίσκεται στην ίδια ευθεία με το στόμιο της Κασπίας”. Ένας κόλ-

πος μόνον καλύπτει αυτές τις προϋποθέσεις: του Αγίου Λαυρεντίου στο Τορόντο του Καναδά». Μαρτυράται δε πως έμειναν «σε νησιά που βλέ-πουν τον ήλιο να κρύβεται για λιγότερο από μία ώρα για 30 ημέρες»- δηλαδή στον πολικό κύκλο.

Τι γύρευε εκεί; Η απάντη-ση βρί-σκεται στα ευρήματα των ανα-σκαφών που γίνο-νται γύρω από τη λί-

μνη Σουπίριορ στο Μίτσιγκαν. Αρκεί να σκεφτείτε πως έχουν εξορυχθεί πάνω από 500.000 τόνοι χαλκού στην περιοχή, όταν στην κατ΄ εξοχήν πηγή χαλκού- την Κύπρο- εξορύχθηκαν 200.000 τόνοι. Η εξόρυξη έγινε την περίοδο 2.450 π.Χ.- 1050 π.Χ., σταματάει ξαφνικά, όταν καταρρέει ο μυκηναϊκός πολιτισμός. Και όλα αυτά σε μια περιοχή όπου οι γηγενείς βρίσκονταν στη λίθινη εποχή! Ιστορικό πρόσωπο που έφτασε ώς τον Καναδά ήταν ο Ηρακλής της ελληνικής μυθολο-γίας, σύμφωνα με τον καθηγητή Γεωλογίας Ηλία Μαριολάκο. Πηγή

Το ταξίδι τoυ Ηρακλή Συνέχεια από την σελίδα 1

αχλαδιού).Αποτελούσε έκφραση ευχαριστίας για τη γονιμότητα του λήξαντος έτους και παράκληση συνεχίσεως της

γονιμότητας και ευφορίας κατά το επόμενο και ήταν αφιερωμένη στην Αθηνά, τον Απόλλωνα και τις Ώρες (Ευνομία, Δίκη, Ειρήνη). Το διάστημα 22 Σεπτεμβρί-ου-20 Οκτωβρίου, παιδιά των οποίων και οι δύο γονείς ζούσαν, περιέφεραν

την Ειρεσιώνη στους δρόμους της πόλης των Αθηνών τραγουδώντας κάλαντα από σπίτι σε σπίτι, παίρνοντας το φιλοδώρημά τους από τον νοικοκύρη ή τη νοικο-κυρά και όταν έφθαναν στο σπίτι τους κρεμούσαν την Ειρεσιώνη πάνω από την εξώπορτά τους, όπου έμενε εκεί μέχρι την ιδία ημέρα του νέου έτους, οπότε, αφού τοποθετούσαν την νέα, κατέβαζαν την παλιά και την έκαιγαν. Άλλα παιδιά κρεμούσαν την Ειρεσιώνη πάνω από την θύρα του Ιερού του Απόλλωνος.Πρόγονος λοιπόν, του Χριστουγεννιάτικου δέντρου είναι η Ειρεσιώνη , μέσω της οποίας μεταδόθηκε το έθιμο του στολισμένου δέντρου στους βόρειους λαούς από τους Έλληνες ταξιδευτές, οι οποίοι ελλείψει ελαιοδένδρων, στόλιζαν κλαδιά από τα δέντρα που ευδοκιμούσαν σε κάθε τόπο. Το έθιμο της Ειρεσιώνης καταδικάστηκε ως ειδωλολατρικό από το καθεστώς του Βυζαντίου και απαγορεύτηκε.Αιώνες αργότερα το ίδιο έθιμο επανήλθε με την μορφή Χριστουγεννιάτικου και Πρωτοχρονιάτικου δένδρου από τους Βαυαρούς που συνόδεψαν τον Όθωνα στην Ελλάδα, ως δικό τους Χριστουγεννιάτικο έθιμο. Παρ’ όλα αυτά, το έθιμο της Ειρεσιώνης υπήρχε πάντα στην ιστορική μνήμη των Ελλήνων, γι’ αυτόν τον λόγο, το Χριστουγεννιάτικο δένδρο υιοθετήθηκε αμέσως.

Ειρεσιώνη: Το Χριστου-γεννιάτικο δέντρο των

Αρχαίων Ελλήνων Συνέχεια από την σελίδα 1

PRO NEWS


ΟΛΗ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΑΝΗΚΕΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΦΥΣΙΝ. ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ

Το αττικό ημερολόγιο πήρε την τελική του μορ-φή το 430 π.Χ. από τον Μέτωνα, γεωμέτρη, αρχιτέκτονα και αστρονόμο, ο οποίος όρισε τους πλήρεις και κοίλους μήνες, καθώς και τα έτη στα οποία θα προστίθετο ο μήνας Ποσειδεών. Αργό-τερα, το ημερολόγιο του Μέτωνα διορθώθηκε από τον Κάλιππο και τον Ίππαρχο.Το έτος άρχιζε μετά το Θερινό Ηλιοστά-σιο, είχε δώδεκα μήνες και κάθε μήνας ήταν αφιερωμένος σε έναν ή δύο από τους δώδεκα Ολύμπιους θεούς. Ο πλέον τιμημένος θεός ήταν ο Απόλλωνας (πέντε από τους δώδεκα μήνες αφιε-ρωμένοι σε αυτόν) και ακολουθούσε η αδελφή του Άρτεμις (με τρεις μήνες – επτά και οι δύο μαζί). Ο Δίας είχε δύο μήνες, τον ένα μαζί με την Ήρα, ενώ από έναν είχαν οι Ποσειδών, Διόνυσος και Αθη-νά. Ο Ποσειδεών δεν εμφανιζόταν κάθε χρόνο, αλλά κάθε δυο τρία χρόνια.Οι δώδεκα μήνες και οι αντιστοιχίες τους με τους σημερινούς:Εκατομβαιών (30 ημέρες, 23 Ιουνίου – 23 Ιουλίου): είναι ο πρώτος μήνας στο Αττικό ημε-ρολόγιο, που ακολουθούσε το θερινό Ηλιοστάσιο και αντιστοιχούσε με το χρονικό διάστημα από 23 Ιουνίου έως 23 Ιουλίου, αφιερωμένος στον Απόλ-λωνα.Ενώ στην Αθήνα την εποχή του Θησέα ο μήνας αυτός ονομαζόταν Κρονιών, πήρε αργότερα το όνομά του από τα Εκατόμβαια, μία γιορτή που γινόταν προς τιμή του Απόλλωνα, στην οποία θυσιάζονταν εκατόμβαι, δηλαδή μεγαλοπρεπής θυσία 100 βοδιών, ταύρων κ.ά.Κυριότερες γιορτές στην αρχαία Αθήνα κατά το μήνα αυτό ήταν τα Παναθήναια, τα Κρόνια και τα Συνοίκια.Μεταγειτνιών (29 ημέρες, 24 Ιουλίου – 22 Αυ-γούστου): ήταν ο δεύτερος μήνας στο αττικό ημερολόγιο, ο οποίος ήταν αφιερωμένος στο Με-ταγείτνιο Απόλλωνα και αντιστοιχούσε στο χρονι-κό διάστημα 24 Ιουλίου-22 Αυγούστου.Κυριότερες γιορτές κατά το μήνα αυτό ήταν τα Με-ταγείτνια στην Αττική την έβδομη μέρα του μήνα, τα Ηράκλεια εν Κυνοσάργει, που εορτάζονταν στην ίδια περιοχή με την προαναφερθείσα γιορτή και τα Πανελλήνια.Βοηδρομιών (30 ημέρες, 23 Αυγούστου – 22 Σεπτεμβρίου): είναι ο τρίτος μήνας στο αττικό ημερολόγιο, ο οποίος ήταν αφιερωμένος στο Βοη-δρόμιο Απόλλωνα και αντιστοιχούσε στο χρονικό διάστημα 23 Αυγούστου-22 Σεπτεμβρίου.Κυριότερες γιορτές κατά το μήνα αυτό ήταν οι Σπονδές των Πλαταιών, τα Βοηδρόμια την 7η ημέρα του μήνα, την προηγουμένη η γιορτή της Αγροτέρας Αρτέμιδος και η επέτειος της Μάχης του Μαραθώνα, τα Γενέσια ή Νεκύσια (5η του μη-νός), τα Χαριστήρια, τα Ελευσίνια Μυστήρια, που ξεκινούσαν την 15η ημέρα του μήνα και διαρκού-σαν εννιά ημέρες και τα Μεγάλα Μυστήρια.Πυανεψιών (29 ημέρες, 23 Σεπτεμβρίου – 22 Οκτωβρίου): είναι ο τέταρτος στη σειρά μήνας στο Αττικό ημερολόγιο, που αντιστοιχούσε με το χρονικό διάστημα από 23 Σεπτεμβρίου μέχρι 22 Οκτωβρίου, αφιερωμένος στον Απόλλωνα.Κατά το μήνα αυτό ετελείτο στην αρχαία Αττική η γιορτή Πυανέψια ή Πυανόψια προς τιμή του θεού Απόλλωνα, η οποία κατά τους κλασικούς χρόνους αποτελούσε μέρος της μεγάλης εορτής

των Θησείων. Στους Μιλήσιους ήταν γνωστός ως Πυανοψιών.Κυριότερες γιορτές κατά αυτό το μήνα ήταν επί-σης τα Προηρόσια, τα Οσχοφόρια και τα Θεσμο-φόρια.Μαιμακτηριών (30 ημέρες, 23 Οκτωβρίου – 22 Νοεμβρίου): είναι ο πέμπτος μήνας στο αττικό ημερολόγιο, ο οποίος ήταν αφιερωμένος στο Δία Μαίμακτο και αντιστοιχούσε στο χρονικό διάστημα 23 Οκτωβρίου-22 Νοεμβρίου.Κυριότερες εορτές κατά το μήνα αυτό ήταν τα Μαιμακτήρια και τα Πομπαία: η πρώτη γιορτή λάμβανε χώρα το τελευταίο δεκαήμερο του μήνα ως επίκληση για έναν ήπιο χειμώνα, ενώ κατά τη δεύτερη γιορτή πραγματοποιούνταν πομπή προς τιμήν του Μειλίχιου Δία για την μελλούμενη καλή σοδειά.Ποσειδεών (29 ημέρες, 23 Νοεμβρίου – 22 Δε-κεμβρίου): είναι ο έκτος μήνας στο αττικό ημερο-λόγιο, ο οποίος ήταν αφιερωμένος στο θεό Ποσει-δώνα και αντιστοιχούσε στο χρονικό διάστημα 23 Νοεμβρίου-22 Δεκεμβρίου. Σε άλλες πόλεις της αρχαίας Ελλάδας εκτός από την Αθήνα, θεωρού-νταν ο τελευταίος μήνας του χρόνου.Κάθε 2-3 χρόνια, προστίθετο ένας εμβόλιμος μή-νας, ο Ποσειδεών Β’, ώστε η πρώτη ημέρα κάθε μήνα να συμπίπτει κατά το δυνατόν με τη Νέα Σελήνη.Κυριότερες γιορτές κατά το μήνα αυτό ήταν τα Φαλληφόρια προς τιμήν του Διονύσου τα Αλώα, τα Πύραια, τα Ποσείδεα, και τα Γαλάξια προς τιμήν του θεού Απόλλωνα κατά το Χειμερινό Ηλιοστάσιο στις 22 του μήνα, σε αντίθεση με τα Γαλάξια προς τιμήν της Ρέας-Κυβέλης κατά τον Ελαφηβολιώνα.Η τελευταία νύχτα του μήνα, η μεγαλύτερη επίσης νύχτα όλου του έτους, ήταν αφιερωμένη στις θεές Νύχτα και Δίκη.Γαμηλιών (30 ημέρες, 23 Δεκεμβρίου – 22 Ιανουαρίου): είναι ο έβδομος μήνας στο αττικό ημερολόγιο, ο οποίος ήταν αφιερωμένος στους θεούς Δία και Ήρα και αντιστοιχούσε στο χρονικό διάστημα 23 Δεκεμβρίου-22 Ιανουαρίου.Ο μήνας πήρε το όνομά του από τη γιορτή των Γαμηλίων ή Θεογαμίων, του ιερού γάμου μεταξύ των δυο θεών. Πολύ σημαντική γιορτή του μήνα ήταν επίσης το Τριέσπερον προς τιμήν των θεών Ήλιου και Ηρακλή, κατά τις 3 πρώτες ημέρες του μήνα (22-25 Δεκεμβρίου), η οποία αντικαταστά-θηκε στη ρωμαϊκή θρησκεία από την αντίστοιχη γιορτή την ίδια περίοδο του Σολ Ινβίκτους.Γιορτάζονταν επίσης τα Λήναια προς τιμήν του Διονύσου, οπότε και παρουσιάζονταν κωμωδίες.Ανθεστηριών (29 ημέρες, 23 Ιανουαρίου – 20 Φεβρουαρίου): είναι ο όγδοος μήνας στο αττικό ημερολόγιο, ο οποίος ήταν αφιερωμένος στο θεό Διόνυσο και αντιστοιχούσε στο χρονικό διάστημα 23 Ιανουαρίου-20 Φεβρουαρίου.Κυριότερη και επώνυμος γιορτή του μήνα ήταν τα Ανθεστήρια, τα οποία διαρκούσαν τρεις ημέρες. Κατά την τελευταία ημέρα της γιορτής αυτής τε-λούνταν τα Υδροφόρια προς τιμήν όσων χάθηκαν στον Κατακλυσμό του Δευκαλίωνα.Ελαφηβολιών (30 ημέρες, 21 Φεβρουαρίου – 23 Μαρτίου): είναι ο ένατος μήνας του αττικού ημερολογίου. Ήταν αφιερωμένος στη θεά Άρτεμη και αντιστοιχεί με το χρονικό διάστημα 21 Φε-βρουαρίου-23 Μαρτίου.Ο μήνας πήρε το όνομά του από τα Ελαφηβόλια, γιορτή με θυσίες ελαφιών που πραγματοποιού-νταν την έκτη μέρα του μήνα προς τιμήν της Ελα-φηβόλου Άρτεμης[1].Τον ίδιο μήνα διοργανώνονταν και τα Μεγάλα ή «εν άστει» Διονύσια προς τιμήν του Διονύσου του Ελευθερέα, τα οποία θεσμοθετήθηκαν από τον Πεισίστρατο και κατά τα οποία παρουσιάζονταν και διαγωνίζονταν τραγωδίες από την 11η μέχρι

την 13η ημέρα του μήνα.Μουνιχιών (29 ημέρες, 24 Μαρτίου – 22 Απρι-λίου): είναι ο δέκατος μήνας στο αττικό ημερο-λόγιο. Είναι αφιερωμένος στη θεά Άρτεμη και αντιστοιχεί στο χρονικό διάστημα 24 Μαρτίου-22 Απριλίου.Ομώνυμη γιορτή προς τιμή της Μουνιχίας Αρτέμι-δος τελούνταν την 16η ημέρα του μήνα στον ιερό της ναό στο λόφο της Μουνιχίας στον Πειραιά.Θαργηλιών (30 ημέρες, 23 Απριλίου – 23 Μαΐ-ου): είναι ο ενδέκατος μήνας στο αττικό ημερολό-γιο. Ήταν αφιερωμένος στους θεούς Απόλλωνα και Άρτεμη, ενώ αντιστοιχεί με το χρονικό διάστη-μα 23 Απριλίου-23 Μαΐου.Κυριότερες γιορτές του μήνα αυτού ήταν τα ομώ-νυμα Θαργήλια, που κρατούσαν δυο ημέρες, τα Βενδίδεια, τα οποία αναφέρονται και στη Πολιτεία του Πλάτωνα, καθώς και τα Καλλυντήρια και τα Πλυντήρια, δυο γιορτές προς τιμήν της θεάς Αθη-νάς.Σκιροφοριών (29 ημέρες, 24 Μαΐου – 22 Ιουνί-ου): είναι ο δωδέκατος μήνας στο αττικό ημερο-λόγιο, ο οποίος στην Αθήνα σηματοδοτούσε το τέλος του έτους. Ήταν αφιερωμένος στην Αθηνά Σκιράδα και αντιστοιχεί με το χρονικό διάστημα 24 Μαΐου-22 Ιουνίου.Σημαντικότερη γιορτή αυτό το μήνα ήταν τα Σκι-ροφόρια προς τιμήν της Αθηνάς Σκιράδος, του Φυταλμίου Ποσειδώνα, καθώς και των Ελευσινί-ων Δήμητρας και Κόρης. Πραγματοποιούνταν τη δωδέκατη μέρα του μήνα, δυο μέρες πριν από τα Διιπόλεια ή Βουφόνια, προς τιμήν του Πολιέως Διός.Επίσης, στις 22 του μήνα τελούνταν τα Αρρηφό-ρια ή Ερσηφόρια προς τιμήν της Αθηνάς Πολιά-δας, που αποκαλούνταν επίσης Έρση.Γενικά: Κάθε μήνας είχε είτε 30 ημέρες (πλήρης μήνας) είτε 29 ημέρες (κοίλος μήνας) και χωριζό-ταν σε τρία δεκαήμερα. Η πρώτη ημέρα κάθε μήνα ονομαζόταν «νουμη-νία». Κάθε 2-3 χρόνια προστίθετο ένας εμβόλιμος μήνας, ο Ποσειδεών, ώστε η πρώτη ημέρα κάθε μήνα να συμπίπτει κατά το δυνατόν με τη Νέα Σελήνη.Τις υπόλοιπες ημέρες τις ονόμαζαν ως εξής:

Τις δέκα ημέρες της πρώτης δεκάδας τις •ονόμαζαν 1η, 2η, 3η, κλπ. ισταμένου ή αρ-χομένουΤις επόμενες δέκα ημέρες τις ονόμαζαν 1η, •2η, 3η, κλπ. μεσούντος ή επί δεκάδιτην δέκατη μέρα της δεύτερης δεκάδας την •ονόμαζαν «εικάδα», δηλαδή εικοστή του μηνόςΤις τελευταίες δέκα ή εννέα ημέρες του •μήνα τις ονόμαζαν 1η, 2η, 3η, κλπ. επί ει-κάδη. Επίσης τις μέρες της τρίτης δεκάδας τις μετρούσαν και αντίθετα, δηλαδή την 21η του μηνός την έλεγαν και δεκάτη ή ενάτη φθίνοντος ή απιόντος, κλπ. ανάλογα αν ο μήνας ήτα πλήρης (30 ημέρες) ή κοίλος (28 ημέρες).Την τελευταία μέρα του μήνα την έλεγαν •«ένη» ή «νέα», δηλαδή παλαιά ή νέα, επει-δή ήταν το όριο του παλαιού με τον νέο μήνα.

Αντί για εβδομάδες, οι μήνες διαιρούνταν σε τρεις δεκάδες, τις οποίες ονόμαζαν:

την πρώτη δεκάδα «ισταμένου» ή «αρχομέ-•νου»,την δεύτερη δεκάδα «μηνός μεσούντος», •καιτην τρίτη δεκάδα «φθίνονος» ή «απιόνος μη-•νός».

* Χρησιμοποιήθηκε υλικό από τη Wikipedia, άδεια χρήσης: Creative Commons. Επιμέλεια – Γιώργος Σκάθαρος*

Οι Μήνες του αττικού ημερολογίου

Ο ΜΕΝ ΝΟΥΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΖΕΥΣ ΟΝΟΜΑΖΕΤΑΙ


Συνέχεια από την σελίδα 7και λάμπουν οι ασπρόπετρες, φεγγοβολούν οι βράχοι. Μα κείνο σαν να γνοιάζεται πιο γλήγορα να φύγειλες κ’ οι αχτίνες μέσα του φέρνουνε πόνους, ριγη, που πέφτουν και φωτίζουνε την πλάση όλη κάτουκαι δείχνουνε στον ουρανό τ’ άθελο πέρασμά του. Κρύβεται πίσω απ’το βουνό,κι απόσκιο αγκαλιάζειτα πλάγια κάτου τα θαμπά,ενώγλυκοχαράζει. Αναφτεριάζουν τα πουλιά,πηδούν μες στα κλαράκιακαι κει ως αναδεύονται,θροούν τα φυλλαράκια. Πάνου στα πλάγια του βουνού γλυκολαλούν ανάριαοι πέρδικες καμαρωτές στα ολόασπρα λιθάρια. Κρύο νερό,κρουστάλλινο κυλάει και αφρίζεικι ως πέφτει κάτου,σαν στοιχειό στα βράχια κει μουγκρίζε

ι.. Ολόδροσο και απαλό το πρωινό αγέρι,των λουλουδιών το άρωμα μες στην πνοή του φέρει. Χάθηκε κι ο αυγερινός.Η Ανατολή ροδίζει και με πανί ωριόπλουμο την πλάση τη στολίζει. Μέσα σ’αυτά τα όμορφά λουλουδιασμένα μέρητον βρήκε το ξημέρωμα τον Κίτσο.Μα ποιος ξέρει, αν είναι δω που άκουσε το κλάμα ο διαβάτηςμιας κόρης που’χε ολόρριχτα στους ώμους τα μαλλιά της!... είπε ο Κίτσος κι άφησε να πλανηθεί η ματιά τουολόγυρα κι αντίκρισε κάτι γνωστό μπροστά του. Ένα χωριό π’απλώνονταν κει στου βουνού τα πλάγια.Πιο δώθε βλέπει φρύγανα κι ολόξερα χορτάρια. Μονολογεί,να το χωριό που μου’πε ο διαβάτηςκαι τα χορτάρια τα ξερά απ’τα καυτά δάκρυά της! Νιώθει στο στήθος να χτυπάει πιο δυνατά η καρδιά τουκαι κάποιο τρόμο,ταραχή μέσα στα σωθηκά του. Πάει αργά με τ’άλογο και με αχνή λαχτάρα.Κοιτάει-κοιτάει ολόγυρα με μυστική τρομάρα. Ένας ιδρώτας,σύγκρυο τον Κίτσο αυλακώνει,όσο σιμά πάει στο χωριό,όσο κοντοζυγώνει. Ξάφνου,προγκάει τ’άλογο,σηκώνει τα αυτιά τουκαι χλιμιντράει και στέκεται ορθό στα πισινά του. Συνέρχεται στο ξάφνιασμα τ’αλόγου το παλικάρικαι με τα χέρια του κρατεί γερά το χαλινάρι........................................................................ Θωρεί μπροστά του στα κλαριά μια κόρη αλαφιασμένηνα τρέχει εκεί ξυπόλητη,κατακουρελιασμένη. Σαν καταρράχτες πέφτανε στις πλάτες τα μαλλιά τηςκαι με νεράιδα έμοιαζε ολόβολη η θωριά της. Σαν τον αφρό της θάλασσας γυμνά τα στήθια μπρός τηςκι ως με τα χέρια τα’κρυβε,φαινόταν η αγνότης. Τα πόδια της ολόγυμνα πατούσαν μες στ’αγκάθια.Το αίμα ολόκαυτό ‘τρεχε απ’της καρδιάς τα βάθια.

Γυρίζει η κόρη τρομαχτά,κοιτάει τον καβαλάρηκαι λάψανε τα κάλλη της και όλη της η χάρη ως πέσανε ολόβολες του ήλιου οι αχτίνεςστο πρόσωπό της,απαλά να λούσουν μες στις λίμνες τις φωτεινές την όψη της.Μες στη γλυκιά αυγούλατην είδε και τη γνώρισε ο Κίτσος τη Φροσούλα. Αυτή’ναι! είπε,τρεμούλιασαν μέσα τα σωθηκά του.Να πεταχτεί απ’το στήθος του επήγαινε η καρδιά του. Φρόσωωω....γλυκιά μου Φρόσω,την καλεί το παλικάρι.Πηδάει κάτω απ’τ’άλογο,πετάει το χαλινάρι. Η Φρόσω φεύγει τρέχοντας μέσα στα μονοπάτια, π\αφήνουν κάποιο πέρασμα του λόγγου τα ελάτια. Πάει κοντά της,ακλουθεί και κείνος μες στα δάση,πασκίζοντας ο άμοιρος τη Φρόσω του να φτάσει. Φεύγει εκείνη σαν ξωθιά στα λογγομένα μέρη.Περνάει φαράγγια,ρεματιές και βγαίνει σε μια φτέρη. Εκεί μια βρύση ήτανε,που κρύο νερό κυλούσεκαι κάθε μέρα πήγαινε η Φρόσω και μιλούσε με το νερό που έτρεχε,στις νύχτες με τ’αστέριακαι φόβιζε τους κυνηγούς που βγαίναν στα καρτέρια. Ξωθιά,νεράιδα στο χωριό τη λέγανε και λάμια,που’βγαινε και καθότανε στη βρύση απ’τα καλάμια, που’χαν φυτρώσει γύρω της.Ακούγαν τη φωνή τηςκαι τρέμαν να περάσουνε στο μέρος κειο της βρύσης. Εκεί και τώρα κάθησε η Φρόσω και μιλούσεμε το κρουστάλλινο νερό,τ’αηδόνι που λαλούσε.

Φτάνει κι ο Κίτσος και σιγά-σιγά τηνε πλησιάζεικαι τη θωρεί με το νερό εκεί να κουβεντιάζει. Αχ! Τρελάθη,λέει,η άμοιρη,μιλάει με τα πουλάκια,με τα νερά π’ακούραστα κυλάνε στα ρυάκια, και,σαν αυτά,τα λόγια της,ν’ακούνε,τους γελάεικι εκειά σαν ν’αναμένουνε λαλιά, τους απαντάει. Αχ!... τρελάθηκε η άμοιρη!...Πως να την συνεφέρω;Ποιο ‘ν’ το βοτάνι,άραγε,να τρέξω να το φέρω,


Χελιδονισταί• οι τη χελιδόνι αγείροντεςΗΣΥΧΙΟΣ ΛΕΞΙΚΟ ΧΕΛΙΔΟΝΙΣΤΑΙΑπό αυτή την καταγραφή του Ησύχιου θα πρέπει να βγάλουμε το ασφαλές συμπέρασμα ότι πάντα υπήρχε το έθιμο της συλλο-γής χρημάτων ή οτιδήποτε άλλου (καρπών κ.τ.λ) εις το όνομα της χελιδόνας αυτή την εποχή. Υπάρχει μια καταγραφή και στο λεξικό του Σουϊδα για το ίδιο έθιμο:Χελιδόνιον μέλος• της χελιδόνος. έστι δε αυτής η φωνή ου θρή-νος, αλλ’ άσμα ενδοτικόν και κελευστικόν προς έργα, διά τουτο , ότι, χειμώνος ούτε ίπταται ούτε φθέγγεται.Στο νησί της Ρόδου συγκεκριμένα, αυτό το έθιμο, σύμφωνα με τη παράδοση, ήταν τόσο παλαιό όσο ο Κλεόβουλος της Λίνδου, στον οποίο του αποδίδεται αυτή η παράδοση.Και χελιδινίζειν δε καλείται παρά Ροδίοις αγερμός τις άλλος, περί ου Θεογνίς φησίν εν δευτέρω περί των εν Ρόδω θυσιών, γράφων ούτος• Είδος δε τι του αγείρειν χελιδονίζειν οι Ρόδιοι καλούσιν, ο γίνεται τω Βαδρομιώνι (το Βοηδρομιώνι είναι κακή αντιγραφή που φαίνεται να καταγράφεται στο αρχαίο κείμενο) μηνί•Πάνω σε αυτό το σημείο υπάρχει η δεδηλώμένα λανθασμένη εντύπωση ότι ο Ρόδιος μήνας Βαδρόμιος προέρχεται και ταυτίζεται με τον Αττικό μήνα Βοηδρομιών, και δήθεν ότι Βαδρόμιος ήταν η Δωρική μορφή του Βοηδρομιώνος. Ο Βαδρόμιος, όμως σε αντίθεση με συτούς τους λανθασμένους ισχυρισμούς συναντάται στο τοπικό ημερολόγιο της Λαμψά-κου [Συλλογή Επιγρφών Αποσπασματικών ημερολογίων C.I.F.C2 1130 Αρ.3641β΄13], αυτό το όνομα επομένως «Βαδρόμιος», στο ημερολόγιο της Ρόδου, παρουσιάζεται εξωτερικά όμοιο με εκείνο του Βοηδρομιώνος στην Αττική, και δεν προκαλεί καμμία έκπληξη το γεγονός ότι όσοι ήταν εξοικειωμένοι με τα αττικά ονόματα θα πρέπει να είχαν λάβει ως δεδομένο ότι ο Ρόδιος Βαδρόμιος…ήταν ένα ακόμη όνο-μα για τον Αττικό Βοηδρομιώνα! Αυτό το συμπέρασμα όμως εναι λανθασμένο και φυσικά εδώ η παρεξήγηση δεν ωφείλε-ται στον Αθηναίο, που φαίνεται να λέει «Βοηδρομιώνι» στο αρχαίο κείμενο του, αλλά στους μετέπειτα αντιγραφείς του που διατήρησαν το αρχαίο κείμενο ως τις μέρες μας.Αλλά ως προς την πραγματικά αληθινή ταύτιση αυτών των δύο μηνών στα αντίστοιχα ημερολόγια τους, αληθεύει ότι ο Βοηδρομιών είναι φθινοπωρινός μήνας στο Αττικό ημερο-λόγιο, και η σημερινή θέση του ταυτίζεται περίπου με τον Σεπτέμβριο- Οκτώβριο, και ο Βαδρόμιος στο Ροδιακό ημερο-λόγιο είναι ανοιξιάτικος μήνας και ταυτίζεται περίπου με τον σημερινό Φεβρουάριο – Μάρτιο. Έτσι λοιπόν, κατ΄αυτή την ορθή επεξήγηση μας, το έθιμο του χελιδονισμού συνέβαινε και ταυτίζεται με τον Αττικό Ανθεστηριώνα.Επιστρέφοντας στα λόγια του Αθηναίου τώρα μπορούμε να βγάλουμε το ορθό συμπέρασμα από τα λεγόμενά του:Χελιδονίζειν δε λέγεται διά το ειωθός επιφωνείσθαι.ΑΘΗΝΑΙΟΣ ΔΕΙΠΝΟΣΟΦΙΣΤΑΙ 8.60

Ήλθε ήλθε χλιδών καλάς ώρας άγουσα [και] καλούς ενιαυτούς επί γαστέρα λευκά επί νώτα μέλαινα. παλάθαν ου προκυκλείς εκ πίονος οίκου, οίνου τε δέπαστρον τύρου τε κάνιστρον και πυρών; ά χελιδών και λεκιθίταν ουκ απωθείται. πότερ’ απίωμες ή λαβώμεθα; ει μεν τι δώσεις• ει δε μη ουκ εάσομες. ή ταν θύραν φέρωμες ή θ’ υπέρυθρον, ή ταν γυναίκα ταν έσω καθημέναν• μικρά μεν εστι. παδίως μιν οίσομες. εάν φέρης δε τι μέγα[γε] δη τι και φέροις. άνοιγ’ άνοιγε ταν θύρα χελιδόνι• ου γαρ γέροντες εσμεν αλλά παιδία.τον δε αγερμόν τούτον κατέδειξε πρώτος ο Κλεόβουλος ο Λίν-διος, εν Λίνδω χρείας γενομένης συλλογής χρημάτων.Η άφιξη του χελιδονιού, σε όλα τα Παραπήγματα (τοπικά

ημερολόγια), των Ελλήνων, σε κάθε παράλληλο του γεω-γραφικού μήκους, χρονολογείται κάπου στις τελευταίες δέκα ημέρες του Φεβρουαρίου ή στις δέκα πρώτες ημέρες του Μαρτίου. Το γεγονός λοιπόν αυτού του εθίμου στο νησί δεν αφήνει καμμία αμφιβολία ότι ο Βαδρόμιος ήταν ο μήνας όπου η χελιδόνα έκανε την εμφάνιση της.Ο Αθηναίος [8.59] αναφέρει τον ίδιο αγερμό στη Ρόδο με το όνομα της Κουρούνας, (τη κορώνη), και ονομάζόταν «κο-ρώνισμα», και οι αοιδοί σε αυτά ονομάζονταν «κορονισταί», και μας έχει διασωθεί επίσης (από του Φοίνικος του Κολο-φώντος), το τραγούδι που τραγουδούσαν για αυτή την περί-πτωση, σε χωλίαμβο (είδος μέτρου στο στίχο), οι κορωνισταί, κρατώντας μια κορώνη (κουρούνα), στο χέρι.Ο Κλεόβουλος της Λίνδου, τον οποίο η παράδοση τον θέλει εμπνευστή και συγγραφέα του Χελιδονισμού στη Ρόδο, και του τραγουδιού που τον συνόδευε, ήταν διάσημος για τα τραγούδια και τα αινίγματα του στους στίχους, Άισματα και γρίφοι, εις έπη τρίσχίλια (Διογένης Λαέρτιος 1.6.2.89, Σουί-δας Κλεόβουλος). Ο Κλεόβουλος υπήρξε ένας από τους επτά σοφούς και πρέπει να ήταν σύγχρονος του Σόλωνος. Η κόρη του, η Κλεοβουλίνη κληρονόμησε το χάρισμα του πατέρα της στο ίδιο είδος ποιητικής συνθέσεως. Το έθιμο του Χελι-δονισμού, χωρίς καμμία αμφιβολία, πρωτοπαρουσιάστηκε από τον ίδιο όταν ακόμα το ηλιακό προγονικό ημερολόγιο ήταν σε χρήση.Στο «ΠΕΡΙ ΔΙΑΦΘΟΡΑΣ ΤΩΝ ΒΟΥΚΟΛΙΚΩΝ» του έργου του Θεόκριτου, Γένος 1.2, απαντάται μία αναφορά για ένα έθιμο στις Συρακούσες που φαίνται να έχει ομοιότητες με τον Χελιδονισμό της Ρόδου. Το παρακάτω απόσπασμα είναι από το τραγούδι που τραγουδούσαν στις Συρακούσες.Δέξαι ταν αγαθάν τύχαν, δέξαι ταν υγείαν, αν φέρομεν παρά της θεού, αν εκαλεέσσατο τήνα.Η πρώτη εμφάνιση του Χελιδονιού είναι ένα φαινόμενο στο οποίο γίνονται νύξεις στα κείμενα της αρχαιότητος, επίσης και από πάρα πολύ νωρίς. Τα ακόλουθα αποσπάσματα ανα-φέρονται στην άφιξη της Χελιδόνας.Νεύμαι σοι νεύμαι ενιαύσιος, ώστε χελιδών έστηκ’ εν προθύ-ρω.ΨΕΥΔΟΗΡΟΔΟΤΟΣ, ΟΜΗΡΟΥ ΒΙΟΣ 33Τόνδε μετ’ ορθογόη Πανδιονίς ώρτο χελιδών ες φάος ανθρώ-ποις, έαρος νέον ισταμένοιο.ΗΣΙΟΔΟΣ ΕΡΓΑ ΚΑΙ ΗΜΕΡΑΙ 566Συ μεν φίλη χελιδών ετησίη μολούσα θέρει πλέκεις καλιήν χειμώνι δ’ εις άφαντος ή Νείλον ή ’πι Μέμφιν.ΑΝΑΚΡΕΩΝ 33 ΕΙΣ ΧΕΛΙΔΩΝΑΣκέψασθε παίδες• ουχ οράθ’; ώρα νέα χελιδών.ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ ΙΠΠΗΣ ΣΧΟΛΙΑ 419Είπε προ χελιδόνων, επεί μετά την χελιδόνα άβρωτοι αι κνί-δαι…εοίκασι δε τη ώρα τη προ του έαρος χρήσθαι.ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ ΙΠΠΗΣ ΣΧΟΛΙΑ 420Όταν ηρινά μεν φωνή χελιδών εζομένη κελαδή, χορόν δε μη ’χη Μόρσιμος.ΣΙΜΩΝΙΔΗΣ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ 90.1.1Και μεν τις φήνης αδινόν γόον έκλυεν ανήρ όρθριον αμφί τέ-κεσς’, ή αηδόνος αιολοφώνου, ηέ και ειαρινήσι χελιδόσιν εγγύς έκυρσε μυρομέναις εά τέκνα, τα τε σφισι ληϊσσαντο εξ ε’ νης ή φώτες απηνέες ηέ δράκοντες.ΟΠΠΙΑΝΟΣ ΑΛΙΕΥΤΙΚΩΝ 1.727Ως δ’ οποτ’ απτήνεσσι φέρει βόσιν ορταλίχοισι μητήρ, ειαρινού Ζεφύρου πρωτάγγελος όρνις, οι δ’ απαλόν τρύζοντες επίθρώσκουσι καλιή γηνθόσυνοι περί μητρί, και ιμείροντες εδωδής χείλος αναπτύσσουσιν, απαν δ’ επί δώμα λέληκεν ανδρός ξεινοδόχοιο λίγα κλάζουσι νεοσσοίς.ΟΠΠΙΑΝΟΣ ΑΛΙΕΥΤΙΚΩΝ 3.243Ο πλόος ωραίος• γαρ λλαγεύσα χελιδών ήδη μέμβλωκεν, χω χαρίεις ζέφυρος.ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΤΑΡΑΝΤΙΝΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ 1.68Πάντη δ’ ορνίθων γενή λιγύφωνοναείδει, αλκυόνες περί κύμα, χελιδόνες αμφί μέλαθρα, κύκνος επ’ οχθαίσιν ποταμού, και υπ’ άλσος αηδών.ΜΕΛΕΑΓΡΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ 1.32 ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ ΤΟ

ΑΝΘΕΣΤΗΡΙΩΝ Συνέχεια στην σελίδα 19


Οι τα φώτα έχοντες αλλήλοις δόσωσιν


Είμεθα πανάρχαιοι Πελασγοί!Αθηναίοι από τους Ίωνες. Αυτοί οι δυο, από τους οποίους οι πρώτοι κα-τάγονταν από τους Πελασγούς, ενώ οι άλλοι από τους Έλληνες». Ποιος όμως πιστεύει ότι οι Λακε-δαιμόνιοι δεν ανήκαν στο Ελληνικό έθνος; Κατά τον Ηρόδοτο το Αθηναϊκό έθνος ήτο Πελασγικό, και Πελασγοί ήσαν και οι πρώτοι Αρκάδες και οι κάτοικοι του Κρότωνα και της Τροίας και άλλων πόλεων. Ο διαχωρισμός των Ελλήνων σε πολ-λά φύλα (Δρύοπες, Λέλεγες, Πελα-σγοί, Καύκωνες, Θράκες, Τηλεβόες κλπ) οφείλεται στον βαθύ γεωγραφι-κό διαχωρισμό τους, που και ακόμη και σήμερα δημιουργεί προβλήματα επικοινωνίας σε ορισμένες εποχές του έτους. Συνεπώς, ούτε από βορρά κατήλθαν στην Ελλάδα, ούτε Σλαύοι εξελλη-νισθέντες είναι οι Έλληνες -όπως υπεστήριζε παλαιότερον ο Φαλμε-ράϊερ- ούτε τέλος προήλθαν από την Αγγλία, ανοησίες που διετύπωσε στο «μυθιστόρημά» του το 1842 ο Λόρδος Μπούλβερ Λύττον, και συ-νηγόρησε με αυτές και ο Γερμανός επιστήμων Μύλλερ. Ακριβώς το αντί-θετο συμβαίνει. Οι Ευρωπαίοι προέρχονται από τους Αιγαίους Πελασγούς Πρωτοέλ-ληνες, αλλά αυτό δεν το ανέχεται ο εγωισμός των που θέλουν πάση θυ-σία να συμμετέχουν στον λαμπρότε-ρο πολιτισμό που έφτιαξε ο άνθρω-πος ως τώρα. Είναι απίθανον να είχαν ξένη προ-έλευση οι Έλληνες διότι προ των περιόδων των παγετώνων, ως προ-ανεφέρθη, ολόκληρος η Βόρεια Ευ-ρώπη, η πέραν του Δουνάβεως και εντεύθεν του κάτω Ρήνου και των Άλπεων, αλλά και η Ανατολή-μηδέ της βορείας Περσίας και των Ινδιών εξαιρουμένων- εκαλύπτοντο από παγετώνες. Αλλά και μετά την τήξη των παγετώνων τα πεδινά μέρη εκα-λύφθησαν από ύδατα και λάσπη. Επομένως, ήτο αδύνατον να ζή-σουν, και πολύ περισσότερο να δη-μιουργήσουν πολιτισμό στις περιοχές της Μεσευρώπης οι υποτιθέμενοι ΙΕ ή Άριοι και αργότερον να τον μετα-φυτεύσουν στους Αιγαίους Πελα-σγούς. Διότι οι τελευταίοι είχαν το προνό-μιο να ζουν στην πλέον εύκρατη πε-ριοχή του κόσμου, να «κολυμπούν» στην Μεσόγειο Θάλασσα και να επικοινωνούν με όλους τους λαούς του τότε γνωστού κόσμου. Και τότε φυσικά δεν υπήρχον οι σημερινές πηγές ενέργειας, για να στηρίξουν οι βόρειοι πολιτισμοί, όπως συμβαίνει σήμερον με την σύσταση του τεχνο-λογικού πολιτισμού.

Οι Πολυταξιδεμένοι Πελασγοί

Ο Πελασγός είναι τόσο παλιός ώστε φέρεται, σύμφωνα με την μυθο-λογία, ως υιός του Ποσειδώνος. Ο συμβολισμός αυτός είναι σύμφωνος με την θαλασσινή καταγωγή του Ελ-ληνικού έθνους και την ναυτοσύνη των Ελλήνων. Αλλά και ο Ίναχος, ο «πρώτος άνθρωπος της Πελοποννή-σου», ήτο υιός των Ωκεανού και της θαλασσινής θεάς Τηθύος. Δεν υπήρ-χον τότε άλλοι προηγμένοι άνθρω-ποι, που να ταξιδεύουν όχι μόνον θαλασσίως αλλά διά ξηράς βορείως ή ανατολικώς του Δουνάβεως. Πώς όμως έμαθαν οι Αρχαιοέλληνες Αι-γαίοι Πελασγοί να ταξιδεύουν; Μετά την καταβύθιση της Αιγηί-δος βρέθηκαν ξεκομμένοι στα νησιά από την φυλή και τους συγγενείς των και επιθυμούσαν διακαώς να ξε-φύγουν από αυτήν την απομόνωση. Έτσι έμαθαν να θαλασσοπορούν, πρώτα πάνω σε κορμούς δένδρων και έπειτα σε πλοιάρια. Οι Έλληνες από τα πανάρχαια χρόνια συνδέονται στενότατα με την θάλασ-σα και κυριολεκτικά αλωνίζουν το Αιγαίο και την Μεσόγειο θάλασσα. Από το Αιγαίο και τα Μικρασιατικά παράλια εισχώρησαν προοδευτικά και ακτινοειδώς-εν είδη βεντάλιας-προς βορράν, ανατολάς, νότον και δυτικά και εκπολίτισαν τις υποανά-πτυκτες φυλές, όταν οι κλιματολογι-κές συνθήκες το επέτρεψαν. Τότε τα θαλάσσια ταξίδια ήσαν σχετικώς ευ-κολότερα και πιο ασφαλή εν συγκρί-σει με τα χερσαία. Μετά την κατα-βύθιση της Αιγηίδος είναι φυσικό οι πέριξ του Αιγαίου νομάδες να μετα-κινήθηκαν προς βορράν και ανατο-λάς προς εξεύρεση βοσκοτόπων για τα ποίμνια των. Αυτοί εισχώρησαν στις αποστραγγιζόμενες πεδιάδες μετά την υποχώρηση των υδάτων. Τέτοιες παλινδρομικές μετακινήσεις -άγνωστον πόσες- ασφαλώς συνέβη-σαν στην διάρκεια των χιλιετιών υπό την πίεση των αναγκών των πλη-θυσμών της εποχής. Όμως το κύριο ρεύμα μετανάστευσης ήτο σταθερά

προσανατολισμένο από την περιοχή του Αιγαίου και της Χερσονήσου του Αίμου προς βορράν, νότον, ανατολάς και δυσμάς, διότι οι έποικοι ανεζή-τουν νέες κενές και παρθένες εκτά-σεις, αρχικά για την κτηνοτροφική και βραδύτερα για την γεωργική τους εκμετάλλευση. Εξ άλλου η τάση αυτή προς μετανάστευση συνεχίζεται ως την εποχή μας (μεταναστευτικά κύματα προς Αμερική, Αυστραλία κλπ). Πάντως στην αρχή ζούσαν βίον νομαδικόν, όπως ακριβώς και οι Σαρακατσαναίοι της Πίνδου, οι οποί-οι μπορούμε να πούμε ότι είναι οι γνησιότεροι και αρχαιότεροι Πρωτο-έλληνες «Ευρωπαίοι», απόγονοι των Πελασγών. Εξ Αιγηίδος ο Πολιτισμός

Εκ της Αιγηίδος ξεκίνησαν όλοι εκεί-νοι οι λαοί, οι οποίοι παρουσιάζονται βραδύτερον στις γύρω περιοχές της Μικρασίας, του Καυκάσου και της Μεσογείου ως τον Δούναβη με διά-φορες ονομασίες, μεταφέροντες μαζί και τον πολιτισμό τους. Είναι φυσικά αδύνατον να προσδιο-ρισθή πόσα χρόνια πέρασαν μετά την καταβύθιση της Αιγηίδος, μέχρις ότου διαμορφωθούν σε φυλές οι διά-φορες αυτές ομάδες που διεσώθησαν στα παράλια ή μετεκινήθησαν στα ενδότερα. Κατά τις μαρτυρίες των Αιγυπτίων ιερέων της Σάϊν προς τον Σόλωνα, όπως αναφέρει ο Πλάτων στον «Τί-μαιο», από τους Αρχαιοέλληνες Αι-γαίους πήραν τον πολιτισμό. Τούτο καταφαίνεται και από τις επι-δόσεις των στην ναυσιπλοία, αλλά και στις τέχνες (προηγμένη Κυκλαδί-τικη τέχνη αγαλματιδίων). Τα προπαγανδιστικά μυθεύματα περί αφίξεως Φοινίκων και άλλων («Μαύ-ρη Αθηνά», Μπερνάλ), εκτός του ότι στερούνται λογικής και επαρκούς τεκμηρίωσης έχουν επιστημονικά κα-ταπέσει, αφού και ο ίδιος παρεδέχθη ότι το κίνητρο του ήτο το κέρδος και η προσέλκυση της προσοχής. Το πολλαπλά διαφημισθέν αφήγημα του Μεσοποταμίου Γιλγαμές, το οποίο θέλησαν να παρουσιάσουν σαν απόδειξη της παλαιάς πνευματικής ανάπτυξης των διαφόρων λαών της Μεσοποταμίας, είναι πολύ νεώτερο και κακότεχνο κατασκεύασμα, συ-ντεθέν βάσει Ελληνικών παραδόσε-ων και μύθων. Πρόκειται πράγματι περί κακότεχνης αντιγραφής των αναφερομένων περί του κατακλυσμού του Δευκαλίωνος, ο οποίος ας σημειωθή, είναι παλαιό-τερος του κατακλυσμού του Νώε, εάν έγινε φυσικά κι αυτός. Γιατί όλα τα γραφόμενα περί του κα-τακλυσμού του Νώε είναι τερατώδη,

« Δεν μπορώ να διδάξω τίποτα σε κανένα παρά μόνο να τον κάνω να σκέπτεται» ΣΩΚΡΑΤΗΣ.



Είμεθα πανάρχαιοι Πελασγοί!αντιεπιστημονικά και προσιδιάζοντα μόνον σε λαό που δεν είχε ιδέα περί της θαλάσσης και της ναυσιπλοϊας. Αντίθετα από τα κείμενα των Ορφι-κών περί του κατακλυσμού του Ωγύ-γου πιστοποιείται ότι κανένας άλλος αρχαίος λαός δεν έχει παλαιότερες αναμνήσεις και επιστημονικές μαρτυ-ρίες και ούτε έχει σημειώσει πνευμα-τικές εκδηλώσεις και άλλες ενδιαφέ-ρουσες διαπιστώσεις (λ.χ. αστρονο-μικές παρατηρήσεις 11.000 ετών π.Χ.) όπως αυτές που περιέχονται στα αρχαία Ελληνικά κείμενα. Όπως μας πληροφορεί ο Έρμαν Ντίλς [«Προσωκρατικοί», Κεφ. Ορ-φεύς, σελ. 3] οι Αιγαίοι Αρχαιοέλλη-νες έγραφον τις παρατηρήσεις των αρκετές χιλιάδες χρόνια πριν επί λε-πτών σανίδων, λίθων ή οστράκων (γραφή Δισπηλιού, Γιούρων, Αλον-νήσου κ.λπ), γεγονός που μαρτυρεί ότι ήσαν εχέφρονες άνθρωποι (Homo Sapiens). Το ερώτημα που γεννάται λοιπόν εί-ναι γιατί είχαν αγνοήσει ή παραμερί-σει τόσο σοβαρά αποδεικτικά στοι-χεία οι νεώτεροι δήθεν «σοφοί» ερευνητές της Δύσεως; Ασφαλώς δεν είναι τυχαίο το γεγο-νός, διότι η Ελληνική Προϊστο-ρία καίει και προτιμούν να την αγνο-ούν, να την παραμερίζουν και όταν βγαίνη τυχαίως στην επιφάνεια να την αποσιωπούν ή να την παραχαρά-ζουν ακόμη. Διότι στην περιοχή αυτή κατοικού-σαν εχέφρονες άνθρωποι όχι προ 10, 20 χιλιετιών -όπως ισχυρίζονται για την Μεσοποταμία οι γνωστοί Φοι-νικιστές ή προ 35-40.000 ετών των Αφροκεντριστών- αλλά προ 100, 800.000 ετών, αλλά και εκατομμυρί-ων ετών, όπως απέδειξαν οι έρευνες των Πετραλώνων, της Τρίγλιας και της Πτολεμαΐδος, υπό του ανθρωπο-λόγου-αρχαιολόγου κ. Άρη Πουλια-νού. Επομένως οι Αμερικανικές έρευνες στο σπήλαιο Φράχθυ της Ερμιονίδος, οι οποίες έφεραν στο φως στοιχεία του πολιτισμού προ 25 χιλιάδων ετών, έρχονται να αποδείξουν την ύπαρξη και την συνέχεια της ανα-πτύξεως του ανθρώπου στον Ελλαδι-κό χώρο. Τα κενά που σήμερον υπάρχουν σε μακρές περιόδους της ιστορίας δεν σημαίνουν αρνητική ύπαρξη ζωής, αλλά μάλλον έλλειψη συστηματικών ερευνών στην περιο-χή αυτή. Ο Πολιτισμός των Ρωμαίων Ο εκπολιτισμός είναι πανάρχαιος και ανάγεται από την εποχή των Ετρού-σκων και Τυρσηνών.

Όμως ο κυρίως πολιτισμός των Ρω-μαίων πριν αρχίσουν την αυτοκρατο-ρική τους πορεία άρχισε κυρίως μετά την κατάκτηση της Ελλάδος (180-120 π.Χ), δηλαδή από την εποχή του Καίσαρος. Προηγουμένως οι φυλές της Κεντρικής και Βορείου Ιταλίας ήσαν σχετικά πρωτόγονες και άξε-στες, δεν γνώριζαν την γραφήν και εσυνήθιζαν ακόμη και την ανθρωπο-φαγία και ανθρωποθυσία σε παλαιό-τερες εποχές. Επομένως, τον πολιτισμό και την γραφή όλοι οι Ευρωπαίοι την χρεω-στούν στους Πελασγούς και Κρήτες Πρωτοέλληνες. Η Λατινική γραφή είναι κι αυτή Ελ-ληνική (Χαλκιδικό αλφάβητο) και ο Ρωμαϊκός Πολιτισμός είναι αντίγραφο -συχνά κακέκτυπο- του Ελληνικού Πολιτισμού. Έτσι αποδεικνύεται η πανάρχαια κοινή καταγωγή των κα-τοίκων της Βόρειας και Δυτικής Ευ-ρώπης (Τεύτονες, Γαλάτες, Σουάβοι, Σάξωνες, Ίβηρες κλπ) από τους Αι-γαίους Πρωτοέλληνες. Οι λαοί αυτοί διατηρούν ακόμη ονο-μασίες ορισμένων θεών της Αρχαίας Ελλάδος, λέξεις ή ρίζες λέξεων της αρχικής μητρικής των γλώσσας, ή μάλλον του γλωσσικού ιδιώματος των το οποίο ανήκει στην Ελληνική (Ινδοευρωπαϊκή) ομογλωσσία. Επειδή συν τω χρόνω αυτοί ήρθαν σε επιμειξία με άλλους λαούς, αλλά και λόγω διαφορετικών κλιματολογι-κών και πολιτιστικών συνθηκών, ήτο επόμενον να διαφοροποιηθούν και να απομακρυνθούν αναγκαστικά από την αρχική πολιτιστική των κοιτίδα, του Αιγαίου. Άλλοι εξ αυτών στις νέες των πατρί-δες εκβαρβαρίστηκαν ή αφομοιώθη-σαν για να επιβιώσουν και παρέμει-ναν ανεξέλικτοι, όπως τους ανευρί-σκουμε μετέπειτα κατά την ιστορική περίοδο, διασκορπισμένους σε διά-φορες χώρες του βορρά σε φυλές (Κιμμέριοι, Σκύθες, Γέτες, Αριμα-σποί, Γέλωνες, Μασαγέτες, Βουδίνοι, Αγριππαίοι, Ισηδόνες, Σαρμάτες, Δά-κες κ.ο.κ.). Αυτοί εξελίχθησαν αργότερα υπό την επίδραση της Βυζαντινής Αυτοκρατο-ρίας και δημιούργησαν τα γνωστά έθνη του βορρά και της Ανατολής. Εκείνους που εισχώρησαν ανατολι-κότερα και εκείθεν της λίμνης Βαϊκά-λης, τους ανευρίσκουμε κατόπιν ως Υπερβορείους ( ή ως Γκιλάκους). Στην Ιαπωνία έφθασε προ αμνημο-νεύτων χρόνων μια λευκή φυλή, οι Αϊνού (=Ίωνες), ενώ συναντώμεν διάσπαρτες λευκές φυλές στην Ασία και Άπω Ανατολή. [Βλέπε Τόμ. «ΛΑΟΙ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ» «Γενική Ει-σαγωγήν» όπως και «Γενική Εισαγω-γή» στο Δεύτερο βιβλίο του Ιωάν.

Πασσά «ΤΑ ΟΡΦΙΚΑ» και τα σχόλια στους «Ύμνους του Ορφέως»]. Οι Τούρκοι είναι ένα μωσαϊκό λαών στην πλειοψηφία των αυτοχθόνων που ζούσαν από αρχαιοτάτων χρό-νων στην περιοχή. Οι Τούρκοι αποτελούν μια μικρή μει-οψηφία που κατήλθαν σαν νομάδες από τα υψίπεδα της Κεντρικής Ασίας, από την περιοχή του Αλτάϊ, στην Με-σόγειο. Οι τελευταίοι είναι Ταταρομογγολι-κής καταγωγής και έμειναν άξεστοι και απολίτιστοι από της εγκαταστά-σεως τους στην Μικρά Ασία ως σήμε-ρον. Η φυλή αυτή αποτελούσε την ιθύνουσα τάξη της Οθωμανικής Τουρκίας, αλλά και της σημερινής Κεμαλικής Τουρκίας. Η Καταγωγή των Ευρωπαϊκών Λαών Κατά τον Αθαν.Σταγειρίτη [«ΩΓΥ-ΓΙΑ», Τόμ. Β του Αθαν.Σταγειρίτη, Εκδ. Βιέννης 1808] η καταγωγή όλων των φυλών -και φυσικά των νεωτέρων Εθνών της Βορείου, Δυτι-κής και Ανατολικής Ευρώπης, καθώς και οι λευκοί της Ρωσσίας και Κεντρι-κής Ασίας- προέρχονται από το Αι-γαίον, και συγκεκριμένα από τον Ελ-ληνικό πολιτιστικό χώρο, και όχι από τους ανύπαρκτους Ινδοευρωπαίους [Βλέπε Διόδ. Σικελιώτη, Βιβλ. Α, Στράβωνα, «Εισαγωγή» και Συρέ «Οι Μεγάλοι Μύσται», Καρλάυλ «Οι Ήρωες» (Οντίν) και Σαρλ Μπερλίτζ «Τα Μυστήρια από ξεχασμένους Κό-σμους»]. Η εξέταση των λεγομένων Αριανών γλωσσών, όπως πραγματικά ομιλού-νται σήμερον διαθέτουν πολυάριθμα Πελασγικά στοιχεία, τα οποία αναμ-φισβήτητα προέρχονται από την Πε-λασγική των κοιτίδα, τα Βαλκάνια, την Κάτω Ιταλία και την Μ. Ασία. Όταν η ίδια ρίζα βρίσκεται σ’ όλες τις γλώσσες ή στις περισσότερες από αυτές, θα πρέπει να συμπεράνουμε ότι το αντικείμενο που υποδηλούται δια της ρίζας ταύτης, ήτο κοινό για τους προγόνους των, οι οποίοι είχαν κάποτε τον ίδιο πολιτισμό. [Για παράδειγμα η λέξη «Άξων», υπάρχει παρεφθαρμένη σ’ όλες τις λεγόμενες αριανές γλώσσες, διότι οι λαοί αυτοί γνώριζαν όλοι την βοήλα-τη άμαξα. Ορισμένοι την βελτίωσαν και της έβαλαν ακτίνες στο διάβα του χρό-νου, ενώ άλλοι διατήρησαν τον πα-ραδοσιακό τροχό εκ κορμού δέν-δρου. Άρα διαφοροποιήθησαν. Με την πρόσθεση λοιπόν νέων λέξεων αρχίζει η διαφοροποίηση της γλώσ-σας και της ταυτότητας των λαών]. Έτσι έγινε βαθμιαία η διαφοροποίηση των φυλών εκ της αρχικής των κα-


ΕΙ ΘΕΟΙ ΕΙΣΙ ΚΑΚΟΙ, ΟΥΚ ΕΙΣΙ ΘΕΟΙ. ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ

«Mην βαδίζεις στις λεωφόρους αλλά στα μονοπάτια.» «Mην ακολουθείς τις γνώμες των πολ-λών, αλλά τις γνώμες των μορφωμέ-νων.»

Ο Πυθαγόρας ο Σάμιος, υπήρξε σημαντικός Έλληνας φιλόσο-φος, μαθηματικός, γεωμέτρης, θεωρητικός της μουσικής, ηγέτης αρχαίου θρησκευτικού και πολιτι-κού κινήματος, ιδρυτής της Πυθα-γόρειας σχολής. Γεννήθηκε το 570 στην Σάμο και στα 18 του, όταν εμφανίστηκε το τυραννικό καθεστώς του Πο-λυκράτους, προβλέποντας ότι η τυραννία θα εμπόδιζε τα σχέδια και την φιλομάθειά του, έφυγε για την Μίλητο όπου σπούδασε κοντά στον Φερεκύδη, στον Ανα-ξίμανδρο και στον Θαλή. Ο Θαλής του δίδαξε μαθηματικά, γεωμε-τρία και όσα έχουν σχέση με τους αριθ-μούς και τους υπολογισμούς και τον προ-έτρεψε να μεταβεί στην Αίγυπτο και να συναναστραφεί με τους ιερείς της Μέμφι-δος και της Διόσπολης, από τους οποίους ο ίδιος είχε λάβει πολλές γνώσεις, προ-βλέποντας πως ο Πυθαγόρας θα γινόταν ο θεϊκότερος και σοφότερος από όλους τους ανθρώπους, τόσο ήταν ξεχωριστός. Στην Αίγυπτο ο Πυθαγόρας έμεινε 22 χρό-νια και τελειοποίησε τις γνώσεις σε γεω-μετρία και αστρονομία. Κατόπιν βρέθηκε στη Βαβυλώνα όπου συναναστράφηκε τους Μάγους, δηλαδή τους Πέρσες ιερείς και διδάχθηκε θεολογικά και αστρονομικά θέματα για άλλα 12 έτη. Επέστρεψε στην Σάμο 56 ετών και κατα-σκεύασε ένα ημικυκλικό διδασκαλείο που διατηρήθηκε για αιώνες με την ονομασία «ημικύκλιο του Πυθαγόρα» και στο οποίο επιχείρησε να μεταδώσει στους συμπα-τριώτες του τις γνώσεις του, όμως δεν βρήκε την ανταπόκριση που περίμενε.

Οι Σάμιοι ούτε μεγάλο ενδιαφέρουν έδει-ξαν ούτε και ακολουθούσαν τις διδασκα-λίες του στον τρόπο ζωής. Ο Πυθαγόρας αποφάσισε να μετοικίσει στην νότια Ιτα-λία, έχοντας την γνώμη πως πατρίδα του είναι η χώρα όπου βρίσκονται οι περισσό-

τεροι άνθρωποι με διάθε-ση για να μάθουν. Προ-τού φτάσει στην Ιταλία, πέρασε από Δελφούς, Δήλο και Κρήτη, όπου είχε συναντήσεις με σο-φούς της εποχής. Στον Κρότωνα της Ιτα-λίας που τελικά εγκα-ταστάθηκε ξεκίνησε να διδάσκει τους νέους με την φήμη του να μεγαλώ-νει αστραπιαία. Ερχόταν

από πολλά μέρη για να τον ακούσουν και αρκετοί Έλληνες γοητεύτηκαν τόσο μαζί του που δεν επέστρεψαν στις ιδιαίτερες πατρίδες τους αλλά μαζί με τα παιδιά και τις γυναίκες τους έκτισαν ένα τεράστιο οί-κημα ομαδικής ακροάσεως, το Ομακοείον και σε κοντινές περιοχές ίδρυσαν μικρές πόλεις που αποτέλεσαν την βάση για την Μεγάλη Ελλάδα της Ιταλίας. Η σχολή του Πυθαγόρα είχε ηθικοθρη-σκευτική, επιστημονική και πολιτική μορ-φή, τα μέλη της έπαιξαν σημαντικό ρόλο στα πολιτικά δρώμενα της Ιταλίας. Ο ίδιος ο Πυθαγόρας ταξίδευε σε Ιταλία και Σικε-λία, κι όταν έβρισκε μια πόλη υπόδουλη σε κάποια άλλη, προέτρεπε τους κατοί-κους της να κάνουν τα πάντα για να απε-λευθερωθούν.

Οι ιδέες των Πυθαγορείων προκάλεσαν την οργή και τον φθόνο των πολιτικών τους αντιπάλων οι οποίοι κατέφυγαν στην συκοφαντία και στην βία. Τους κατηγόρη-σαν πως ετοίμαζαν τάχα τυραννίδα και επιτέθηκαν σε μια τους συγκέντρωση, συ-νέλαβαν πολλούς από αυτούς και στις συ-μπλοκές που ακολούθησαν σε ολόκληρη την πόλη δολοφόνησαν πολλούς άλλους. Ο Πυθαγόρας σύμφωνα με μία εκδοχή δολοφονήθηκε, σύμφωνα με μία άλλη, κατέφυγε στο Μεταπόντιο όπου πέθανε ύστερα από χρόνια. Για την προσωπική του ζωή γνωρίζουμε ότι είχε παντρευτεί σε μεγάλη ηλικία την Θεανώ από τον Κρότω-να με την οποία είχε 3 κόρες κι 1 γιο. Όσον αφορά την διδασκαλία του Πυθαγό-ρα, ναι μεν οποιοσδήποτε μπορούσε να ακούει τις δημόσιες ομιλίες του, για να γί-νει όμως μαθητής του υπήρχαν αυστηρά κριτήρια επιλογής, έπρεπε να υιοθετήσει έναν διαφορετικό τρόπο ζωής, να ασκηθεί στην εγκράτεια, να απέχει από συγκεκρι-μένες τροφές και να κάνει καθαρμούς.

Οι Πυθαγόρειοι υποστήριζαν πως ανά πε-ριόδους εμφανίζονται και πάλι εκείνα που υπήρξαν παλαιότερα, ένας διαρκής κύ-κλος είναι η ζωή κι όλα τα έμψυχα πρέπει να τα θεωρούνται ομογενή. Πίστευαν πως η ψυχή δε χάνεται με τον θάνατο αλλά ακολουθεί μια συνεχή δια-δικασία μετενσάρκωσης, σε κατώτερες ή ανώτερες μορφές έως ότου επιτευχθεί η τελική κάθαρση που οδηγεί στην αθανα-σία της. Αυτή η κάθαρση επιτυγχάνεται με την βοήθεια της μουσικής, της φιλοσοφίας και των μαθηματικών. Οι αριθμοί για τους Πυ-θαγόρειους αποτελούν την πρώτη αρχή, την προσδιοριστική δύναμη του κόσμου. Το σύμπαν προήλθε από το χάος και απέ-κτησε μορφή με το μέτρο και την αρμονία των αριθμών, στους αριθμούς και στη σχέση ανάμεσα τους βρίσκεται η ουσία των όντων και των φαινομένων. Ο αριθ-μός 7 για παράδειγμα εκφράζει την υγεία και το φως, ο 4 την δικαιοσύνη, ο 3 το γάμο, ο 8 τον έρωτα και τη φιλία. Ο Πυθαγόρας εκτός πολλών άλλων, ανα-κάλυψε τον πίνακα πολλαπλασιασμού και το πυθαγόρειο θεώρημα. Επίσης έθεσε τις βάσεις για την επιστήμη της Μουσικής, ανακάλυψε τη σχέση ανά-μεσα στο μήκος των χορδών και το τονικό τους ύψος, στις ανακαλύψεις του οφείλου-με το πεντάγραμμο, τις διαβαθμίσεις των τόνων, τους μουσικούς φθόγγους. Σε όλη του την ζωή προωθούσε την δι-ατροφή με ελαφρές τροφές, όπως ο κρί-θινος άρτος, τα λαχανικά, το μέλι, και οι φρέσκοι ή αποξηραμένοι καρποί και απέ-φευγε το κρέας. Ως μυστικό ευτυχίας, συνιστούσε στους ανθρώπους να προσέχουν δύο στιγμές στην καθημερινή τους ζωή. Πριν κοιμη-θούν, να κάνουν μια ολιγόλεπτη επισκό-πηση της μέρας που τέλειωσε, και μόλις ξυπνήσουν, να εξετάζουν πόσα και ποια έργα θα πράξουν εντός της ημέρας που ακολουθεί. Πηγή

ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ – Ο Έλληνας που άλλαξε τον κόσμο

αγαπητοί φίλοι και αναγνώ-στες του «ελληνικού δρόμου», ανανεώστε την ςυνδρομή σας.

Όσοι είναι συνδρομητές, παρα-καλούνται όπως ανανεώσουν την συνδρομή τους.

Για νέα μέλη παρακαλείστε να συμπληρώσετε το δελτίο συνδρο-μής στην δεύτερη σελίδα και να μας το ταχυδρομήσετε.

ΜΗΤΡΟΣ ΤΕ ΚΑΙ ΠΑΤΡΟΣ ΤΕ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΑΠΑΝΤΩΝ ΤΙΜΙΩΤΕΡΟΝ Η ΠΑΤΡΙΣ ΕΣΤΙ (...) ΠΛΑΤΩΝ.



euphemisticeuphemisticallyeuphemizeeuphoniceuphonicallyeuphoniouseuphoniumeuphonyeuphorbiaeuphoriaEuphrosyneeupnea, eupneaeureka

eurhythmiceurhythmyEuripideseuripuseuroEuropaEuropeEuropeanEuropeanismEurusEurybiadesEurydice

efphimistikosefphimistikaefphimizoefphonikosefphonikaefphonosefphonionefphoniaefphorvionefphoriaefphrosiniefpniaevrika

evrithmosevrithmiaevripidisevriposevroevropievropievropeosevropaizmosevrosevriviadisevridiki

ευφημιστικόςευφημιστικάευφημίζωευφωνικόςευφωνικάεύφωνοςευφώνιονευφωνίαευφόρβιονευφορίαΕυφροσύνηεύπνοιαεύρηκα

εύρυθμοςευρυθμίαΕυριπίδηςεύριποςευρώΕυρώπηΕυρώπηευρωπαίοςευρωπαϊσμόςΕύροςΕυρυβιάδηςΕυρυδίκη

Μην νομίσετε πως δεν κάνω τέτοια όνειρα. Κάνω και πολλά μάλιστα γιατί και γώ εί-μαι απόγονος από κείνες τις πέτρες που πέταξαν ο Δευκαλίωνας και η Πύρρα μετά τον κατακλυσμό και ο Θεός των Ελλήνων πραγμάτωσε την ευχή του Δευκαλίωνα για αύξηση του πληθυσμού της ερειπωμένης γης.

Από τα οστά της γης λοιπόν και γω όπως και σεις έχουμε φτιαχτεί. Και κληρονομήσα-με και την πατρογονική συνήθεια να ικετεύουμε και να ευχόμαστε.

Η ευχή λοιπόν που κάνω φωναχτά πλέον είναι την επόμενη χρονιά το Ελληνικό Κράτος να καθιερώσει τον εορτασμό της πρώτης νουμηνίας της νέας χρονιάς όταν και όπως την τιμούσαν οι πρόγονοι μας.

Πότε επιτέλους θα εξορκίσουμε το ιουδαιοχριστιανικό μικρόβιο από τον καθημερινό μας βίο και θα αρχίσουμε να τιμούμε και τα νομιζόμενα των προγόνων μας;

Εδώ στην διασπορά που ζούμε βλέπουμε κάποιους ‘‘αρχαίους’’ λαούς που εμείς τους εκ-πολιτίσαμε τους δώσαμε τα ονόματα τους τους συγκεντρώσαμε σε πόλεις και κάθε χρόνο γιορτάζουν την δική τους πρωτοχρονιά που δεν συμπίπτει φυσικά με το Γρηγοριανό ημε-ρολόγιο και μεις όπως πάντα βασιλικότεροι του βασιλέως.

Στα σχολειά μας ούτε που μας διδάσκουν συνήθειες των προγόνων μας. Πόσο μάλλον πότε οι πρόγονοι μας εόρταζαν την αλλαγή της χρονιάς. Ας όψεται το χριστιανικό Ιερατείο που στην προσπάθεια επικράτησης του έριξε ‘‘εις το πυρ το εξώτερον’’ κάθε τι αρχαιοελ-ληνικό.

Και εδώ και δύο χιλιετίες περίπου προσπαθούν με κάθε μέσο να μας στερούν από τις πανανθρώπινες οικουμενικές αξίες του Ελληνισμού.

Η λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας, (Ο Διόνυσος Α’, ο Κρήτας, στην εκστρατεία του στην Ασία τους έδωσε τα ονόματα τους και έχτισε ελληνίδες πόλεις και τους εκπολίτισε), χρη-σιμοποιεί επίσημα το Γρηγοριανό, παρ’ όλα αυτά η κινέζικη πρωτοχρονιά δεν γιορτάζεται την 1Ιανουαρίου αλλά σε διαφορετικές ημερομηνίες κάθε χρόνο σύμφωνα με το Ηλιακό -Σεληνιακό ημερολόγιο τους. Το ίδιο φυσικά κάνουν και οι Βουδιστές, οι Μουσουλμάνοι, οι Ιάπωνες και άλλοι...

Και μεις στην κοσμάρα μας.Του χρόνου, λοιπόν φίλοι μου, την πρώτη μέρα της νέας Σελήνης μετά το θερινό Ηλιο-

στάσιο ας γιορτάσουμε την πρώτη ημέρα της νέας χρονιάς Ελληνοπρεπώς. Ο Φιλαλήθης

να της το δώσω,να γενεί καλά ως ήταν τότε,που έλαμπε από ζωή; Αχ! έρωτά μου πρώτε! Είπε ο Κίτσος κι άρχισε να την καλεί σιμά του,ενώ ‘νιωθε τρεμούλιασμα και πόνο στην καρδιά του. -Φρόσω...Φρόσω...δε με ακούς;Ο Κίτσος σου μιλάει.Γυρνάει εκείνη αδιάφορη τα μάτια,τον κοιτάει. -Ποιος είσαι συ που ήρθες δω; Ποια είν’ η αφεντιά σου;Μου είσαι ένας άγνωστος και ξένη ‘ναι η θωριά σου. -Δε με γνωρίζεις,Φρόσω μου,με ξέχασε ο νους σου;Δεν είμαι γω που μου’λεγες τους κρυφολογισμούς σου; Δεν εμαι γω π’αγάπησες με όλη την καρδιά σουκαι έσβηνες την κάψα μου με τα γλυκά φιλιά σου; Δεν είμαι γω που έπεφτες,Φρόσω,στην αγκαλιά μουκαι με λαχτάρα μέτραγες τους χτύπους της καρδιάς μου; Εγώ ‘μαι,αγάπη,ο Κίτσος σου! Θυμήσου τα παλιά μαςκαι διώξε τούτη απ’το μυαλό τη μαύρη συφορά μας! Γιατί,κ’οι δυο μας ζήσαμε μια συφορά,μαυρίλακαι την καρδιά μας έκαψε του χωρισμού η καήλα. -Άσε με,ξένε,άσε με,και θέλω να μιλήσωμε τα πουλιά,με το νερό,τη βρύση να στολίσω με λούλουδα,γιατί θα ‘ρθει το βράδυ το φεγγάριμε τ’άστρα τους στρατιώτες του,κρύο νερό να πάρει. Το ξέρεις;Είν’ο άντρας μου! και,πως με αγαπάει!...Να δεις μπροστά μου τι φλουριά κι ασήμια που σκορπάει!... Άσε με,ξένε,άσε με,γιατί,όταν νυχτώσεικαι δε θα δει το στόλισμα,πικρά θα με μαλώσει! -Φροσούλα! τ’είν’αυτά που λες; ‘Ελα στα λογικά σου!Θυμήσου,δε σε φέρανε εδώ τα γονικά σου; Χα...χα...χα...,εγέλασε,και το χαχανητό τηςήτανε σαν να το’βγαλε η γης απ’το βυθό της. -Πατέρας μου είν’ο ουρανός κι έχω τη γη μητέρα.Το σπίτι μου που κατοικώ,στον αψηλό αιθέρα. Και τι παλάτι είν’αυτό!...Τι πύργος με στολίδια!...Αλήθεια! τόσο όμορφα! Δεν έχει ο κόσμος ίδια! Σιγά ο Κίτσος σίμωσε και κάθησε κοντά τηςκαι χάιδευε τα εβένινα και ξέπλεγα μαλλιά της. Και, λες και την ετάισε του ύπνου το βοτάνι,γλαριάζουνε τα μάτια της,τις δύναμές της χάνει. Και γέρνει,πέφτει βάρυπνη στου Κίτσου την αγκάλημ’ολόκλειστα τα μάτια της και με βαρύ κεφάλι. Βαριά-βαριά κοιμήθηκε,βαριά και αναπνέει.Πότε μιλάει στον ύπνο της,πότε γελάει και κλαίει. Τι όνειρα η άμοιρη να βλέπει και γελάει-ο Κίτσος λέει-ξαφνιάζεται και όλη λαχταράει!... Αμίλητος μένει μετά,έτσι,να μη χαλάσειτον ύπνο της πεντάμορφης,ούτ’αναπνέει.Η πλάση ολόγυρα ακίνητη.Φυλλάκι δεν κουνιέται.Πουλί σε δέντρο δε λαλεί και φρύγανο δε σειέται. Μόνο τ’αχνό νανούρισμα του κρυού νερού της βρύσηςπου στο περβόλι χύνεται τ’ανθόπλεχτο της φύσης. Γαλήνη γύρω ξέχωρη, μια πλέρια απανεμιάκαι κει η πνοή της όμορφης κι άλλη πνοή καμιά. Ξυπνάει η Φρόσω ξαφνικά,τα μάτια της ανοίγει.Θωρεί τον Κίτσο πλάι της, τη διαπερνούνε ρίγη. -Κίτσο μου!...προφέροντας μονάχα τ’ όνομά τουαφήνεται λιπόθημη, σβηστή στην αγκαλιά του. Εκεί κ’οι δυο εμείνανε πολυώρα αγκαλιασμένοιο Κίτσος και το ταίρι του, σαν λυποθυμισμένοι. Σιγά-σιγά αρχίσανε τα δέντρα να κουνιούνταισε κάποιο απαλοφύσημα.Οι νιοι γλυκοφιλιονται. Συνήρθε η κόρη. Σε λιγμούς και κλάματα ξεσπάει,ενώ σφιχτά ο Κίτσος της,στον κόρφο την κρατάει.

-Φροσούλα μου...,κορίτσι μου...,αγάπη...,συντροφιά μου!πνοή όλης της ζήσης μου, στολίδι της καρδιάς μου!... Ήλιε γλυκέ,λαμπρόφωτε και ουρανέ με τ’ άστρα,ανθέ μαγιού μυρίπνοε στης πλάσης μας τη γλάστρα. Άσπρε αφρέ της θάλασσας και του βυθού κοράλλι.Άνοιξη με τη νιότη σου,τ’ατίμητά σου κάλλη. Δροσόλουστη και απαλή της χαραυγής αυρούλα, αγάπη μου!... Φροσούλα!... Τρεις χρόνους ψάχνω, σε ζητώ που ήσουνα χαμένη.Τρεις χρόνους μαύρους έζησα. Τρεις χρόνους χωρισμένοι. Σαν το κερί που καίγεται σιγά και αργολιώνειέλιωνε το κορμάκι μου, σαν πέρναγαν οι χρόνοι. Τον πόνο μου που να ‘λεγα και που και τον καημό μου,αφού εσένα έχασα για πάντα απ’το πλευρό μου!... Τραγούδι μου τον έκανα και κει τον τραγουδούσα,στο μέρος που καθόσουνα και γω σε συναντούσα. Εκεί με τη φλογέρα μου,πικρά και λυπημένατραγούδαγα τον πόνο μου που είχα γω για σένα.

Ήρθε η Ώρα της Ελληνικής Πρωτοχρονιάς; Χρονογράφημα




O Ηρόδοτος αναφερόμενος στον λαβύρινθο της Αιγύ-πτου λέει ότι τις πυραμίδες τις έκτισαν Έλληνες αρχιτέ-κτονες!!!

«…Έτσι λοιπόν κατασκεύασαν τον λαβύρινθο, λίγο πιο πάνω από την λίμνη Moeris, κοντά στην πόλη που καλείται πόλη των κροκοδείλων.» Τον είδα ο ίδιος και έμεινα κατάπληκτος.«Ήταν μια εντυπωσιακή Αρχιτεκτονική εργασία και σίγουρα ξο-δεύτηκαν πολύ περισσότερα χρήματα από ότι στις πυραμίδες και στα άλλα θαυμαστά κτίρια.Ο ναός της Εφέσου, ο ναός της Σάμου καθώς και οι μεγάλες πυ-

ραμίδες, όλα είναι έργα των Ελλήνων, είναι σίγουρα πολύ καταπληκτικές κατασκευές, αλλά ο λαβύρινθος τα ξεπερνά όλα …»

Ο Ηρόδοτος αποκαλύπτει ότι τις πυραμίδες της Αιγύπτου τις έκτισαν Έλληνες Αρχιτέκτονες…!

(Εδώ έχουμε μία σαφή δήλωση από τον Ηρόδοτο ότι τις πυραμίδες τις έκτισαν Έλληνες αρχιτέκτονες και αυτό είναι το πιο αξιοπρόσεκτο.)Σχόλιο:Αυτό είναι μια ακόμη απάντηση στους Χρι-στιανούς απολογητές οι οποίοι κατηγορούν τους προγόνους μας ότι τα έκλεψαν όλα από τους ….Αι-γύπτιους!!Να προσθέσω ότι όταν ο Φαραώ ζήτησε να μετρή-σουν το ύψος των πυραμίδων οι Αιγύπτιοι σήκω-σαν τα χέρια ψηλά!!Την λύση την έδωσε ο Θαλής ο Μιλήσιος που τους είπε να μετρήσουν την σκιά της πυραμίδας!!Αυτά όλα τα κρύβουν από τους Έλλη-νες για να μην μάθουν το ένδοξο παρελθόν τους!! Απολλώνιος

Οι Ελληνικές πυραμίδες υπάρχουν σε διάφορα μέρη της Ελλάδος και σύμφωνα με τις μελέτες που έχουν γίνει, η χρονολόγησή τους ξεπερνά αυ-τές των Αιγυπτίων κατά χίλια χρόνια. Είναι βέβαιο πως έγιναν από αυτόχθονες Έλληνες (γήινους ή εξωγήινους, δεν το ξέρουμε, αν και πιστεύεται το δεύτερο). Στον ελληνικό χώρο, έχουν επίσημα κα-ταγραφεί πάνω από είκοσι και βρίσκονται ανάμεσα στην Φθιώτιδα , στον Παρνασσό και στην Εύβοια. Η πιο γνωστή πυραμίδα, είναι φυσικά «η πυραμίδα του Ταϋγέτου» που βρίσκεται σε μεγάλο υψόμετρο στο ομώνυμο βουνό. Το τέλειο γεωμετρικό της σχή-μα δεν αφήνει καμιά αμφιβολία πως πρόκειται για τεχνητό έργο.Οι Έλληνες ήσαν οι κατασκευαστές των μνημεί-ων, όπως αναφέρουν και τα περισσότερα από τα «άγνωστα» αρχαία πολυεθνικά κείμενα. Γνωστή εί-ναι και η περίπτωση του Θαλή του Μιλήσιου, όταν τον κάλεσαν οι Αιγύπτιοι να μετρήσει ο ύψος των πυραμίδων διότι οι ίδιοι δεν μπορούσαν!Να συμπληρώσω ότι το όνομα «Αίγυπτος» είναι ελ-ληνικό , προέρχεται από τις λέξεις Αιγαίο + Ύπτιο δηλ. πεδινό Αιγαίο ή Αιγηίς + Υπτίως = Αίγυπτος δηλ. πεδινή Αιγηίδα. Οι Αιγύπτιοι ονόμαζαν την χώρα τους Κεμ Χαμ= Μαύρη Γη. Για κάποιο λόγο όμως επικράτησε η ελληνική λέξη.!Γάλλος σπηλαιολόγος ανακάλυψε εκτροπή ποτα-μού για πολεμικούς σκοπούς από τον Θαλή τον Μιλήσιο για λογαριασμό του βασιλιά Κροίσου, το 550 π.Χ. «Μόλις ανακάλυψα μία απίστευτη σήραγγα στην Τουρκία, στην περιοχή της Καππαδοκίας. Πρόκειται για ένα έργο εκτροπής ενός μεγάλου ποταμού για να δημιουργηθεί ένα πέρασμα και να γίνει δυνατή η διάβασή του. Είναι πιθανότατα αυτό που ο περι-γράφει ο Ηρόδοτος αποδίδοντάς το στον Θαλή, και μέσω του οποίου ο βασιλιάς Κροίσος πέρασε για να επιτεθεί στον πέρση γείτονά του, τον Κύρο Β’, το 550 π.Χ.», λέει ο Γάλλος σπηλαιολόγος Ερίκ Ζιλί.Ο Ζιλί θεωρεί πως βρίσκεται μπροστά σε μια με-γάλη ανακάλυψη. Είχε εντοπίσει για πρώτη φορά το 1984 δύο ανοίγματα σε ένα χαμηλό βουνό της Καππαδοκίας και συνέχισε την έρευνα διαβάζο-ντας Ηρόδοτο αλλά και τώρα, με τις νέες τεχνολο-γίες, αξιοποιώντας και τις δορυφορικές εικόνες που

προσφέρει το Google Earth. Το όρος Αργαίος (στα τουρκικά Ερσιγέκ) βρίσκεται δίπλα σε έναν μεγάλο ποταμό, τον μεγαλύτερο της Μικράς Ασίας. Είναι ο Άλυς κατά τους αρχαίους, ο Κιζιλιρμάκ (Κόκκινο Ποτάμι) κατά τους Τούρκους. Οι διαστάσεις της στοάς είναι εντυπωσιακές: 9 μέτρα φάρδος και 177 μήκος. Κατά τις εκτιμήσεις του σπηλαιολόγου πρέπει να χρειάστηκε να μετα-κινηθούν 12.800 τόνοι μπάζα. Η υπόγεια σήραγγα αποτελεί ένα σχεδόν τέλειο ημικύκλιο. Ο ποταμός έμπαινε στο ένα άνοιγμα και έβγαινε από το άλλο.Όπως λέει μάλιστα ο Ζιλί στην εφημερίδα «Le Figaro», διακρίνονται ακόμη σε μερικά σημεία τα σημάδια σε κόγχες όπου ήταν τοποθετημένα τα λα-δοφάναρα.Στο ερώτημα γιατί ο Κροίσος δεν έφτιαξε γέφυρες αντί να σκάψει στοά, η απάντηση κατά τον γάλλο σπηλαιολόγο είναι ότι τα εδάφη της Καππαδοκίας καλύπτονται από εύθραυστη ηφαιστειακή τέφρα που δεν είναι καλό οικοδομικό υλικό – είναι γνωστό άλλωστε ότι πολλά σπίτια είναι φτιαγμένα σε σκαμ-μένο βράχο. Ταυτόχρονα, το ποτάμι αυτό πλημμυ-ρίζει και φουσκώνει πολύ συχνά με τρόπο που κα-ταστρέφει τις γέφυρες.Πάντως ο Ζιλί θεωρεί πιθανόν το τούνελ να ήταν ήδη ανοιγμένο και απλώς ο Θαλής να είχε την ιδέα της αξιοποίησής του για την εκτροπή του ποτα-μού. Ο σπηλαιολόγος βρίσκεται τώρα σε αναζή-τηση χρηματοδότησης προκειμένου να φτιάξει ένα γαλλοτουρκικό ολοκληρωμένο σχέδιο περαιτέρω ερευνών. Μέχρι τότε κρατάει την ακριβή τοποθεσία μυστική.Είναι, άλλωστε, χαρακτηριστικό ότι ούτε ο δήμαρ-χος της γειτονικής πόλης δεν τα γνώριζε όλα αυτά. Κανείς δεν τολμούσε να εισέλθει στη σήραγγα, λόγω των νυχτερίδων και της έντονης δυσοσμίας.Η αφήγηση του ΗροδότουΟ Ηρόδοτος αφηγήθηκε τα της εκτροπής του ποτα-μού Άλυος στις «Ιστορίες» του. Η επιχείρηση πραγ-ματοποιήθηκε στη διάρκεια του πολέμου ανάμεσα στον Κροίσο, βασιλιά της Λυδίας, και στον Κύρο, αυτοκράτορα της Περσίας. Εκείνη την εποχή ο Κροίσος είχε κοντά του, ως στρατιωτικό σύμβου-λο, τον φημισμένο Έλληνα μαθηματικό Θαλή τον Μιλήσιο.Αυτός ήταν που πρότεινε στον Κροίσο να εκτραπεί ο Ἀλυς ποταμός προκειμένου να περάσουν τα λυδι-κά στρατεύματα. Το τούνελ που ανακάλυψε ο Ερίκ Ζιλί θα μπορούσε να είναι αυτό που περιγράφει ο Ηρόδοτος λέγοντας: «Όταν ο Κροίσος έφτασε στις όχθες του Άλυος, κατά τη γνώμη μου πέρασε από τις γέφυρες που βλέπουμε εκεί σήμερα. Αλλά, αν πρέπει να πιστέψουμε τους περισσότερους Έλλη-νες, ο Θαλής ο Μιλήσιος ήταν αυτός που του άνοιξε τον δρόμο.Ο Κροίσος, λένε, ήταν σε αμηχανία γιατί οι γέφυ-ρες που υπάρχουν σήμερα δεν υπήρχαν τότε. Ο Θαλής, που βρισκόταν στο στρατόπεδο, εξέτρεψε τον ποταμό που κυλούσε στα αριστερά του στρατο-πέδου, έτσι ώστε να περάσει από τα δεξιά. Άρχισε να σκάβει πάνω από το στρατόπεδο ένα κανάλι σε

σχήμα καμπύλης προκειμένου ο ποταμός να βρε-θεί πίσω από το στρατόπεδο, ενώ ήταν μπροστά».

ΘΑΛΗΣ Ο ΜΙΛΗΣΙΟΣ – ΚΑΤΑΓΡΑΦΕΙ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΗΛΙΑΚΗ ΕΚΛΕΙΨΗ

Η πρώτη έκλειψη Ηλίου που γνωρίζουμε ότι προ-βλέφθηκε με ακρίβεια είναι εκείνη της 28ης Μαΐου 585 π.Χ. Η πρόβλεψη έγινε από τον Θαλή το Μιλή-σιο. Μάλιστα η έκλειψη εκείνη έγινε η αφορμή να παύσουν οι εχθροπραξίες ανάμεσα στους Μήδει-ους και τους Λήδειους.Συγκεκριμένα, αναφέρονται τα εξής:Η έκλειψη Ηλίου της 28ης Μαΐου 585 π.Χ. είναι φη-μισμένο αστρονομικό γεγονός που ίσως να επηρέ-ασε την παγκόσμια ιστορία. Είναι επίσης η πρώτη έκλειψη Ηλίου, που γνωρίζουμε ότι προβλέφτηκε με ακρίβεια ως προς το χρόνο και τον τόπο που θα γινόταν.

ΤΗΝ ΠΡΟΕΒΛΕΨΕ Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΘΑΛΗΣ Ο ΜΙΛΗ-ΣΙΟΣ.

Ο Ηρόδοτος που μας δίνει την αρχαιότερη αναφο-ρά για τον Θαλή, υποστηρίζει ότι ο Θαλής προέβλε-ψε το έτος που θα γινόταν η έκλειψη. Ξέρουμε ότι ο Θαλής ταξίδεψε στην Αίγυπτο, ενώ δεν υπάρχουν αναφορές για παραμονή του Θαλή στην Βαβυλω-νία Το ταξίδι όμως δεν αποδεικνύει ότι απόκτησε γνώση από τους Αιγύπτιους, ή έστω, τους Βαβυλώ-νιους. Η πιο λογική εκδοχή είναι ότι ο Θαλής διδά-χτηκε την αστρονομία στην γενέτειρά του. Πολλοί είναι οι μελετητές που υποστηρίζουν ότι ο Θαλής γνώριζε τον κύκλο του Σάρος, και ότι ο ίδιος όντας στην Αίγυπτο ή στην Μεσοποταμία είχε παρατηρή-σει την έκλειψη του Ήλιου της 18 Μαΐου 603 π.Χ., ή έλαβε γνώση αυτής. Αυτό όμως παραμένει μία υπόθεση.

Η ΜΑΧΗ ΣΤΟΝ ΠΟΤΑΜΟ ΑΛΥ.

Την ώρα που έγινε η έκλειψη (της 28ης Μαΐου 585 π.Χ.) ήταν έτοιμοι οι Λυδοί να πολεμήσουν τους Μήδους στον ποταμό Άλυ, οι οποίοι βρίσκονταν ήδη επί πέντε χρόνια σε εμπόλεμη κατάσταση ανα-μεταξύ τους χωρίς η μια μεριά να υπερισχύει της άλλης. Με την συσκότιση του ουρανού επήλθε τέ-τοιος τρόμος στους μαχομένους, που αποφάσισαν να σταματήσουν τον πόλεμο.Οι στρατηγοί των Λυδών ήταν προειδοποιημένοι επειδή γνώριζαν την πρόβλεψη της έκλειψης, ενώ οι Μήδοι ερμήνευσαν το αναπάντεχο γεγονός ως κακό οιωνό που τους είχε στείλει κάποιος θεός. Έτσι, ενώ είχαν την στρατιωτική υπεροχή, σταμά-τησαν να πολεμούν και έκλεισαν συμφωνία ειρήνης χωρίς να γίνει μάχη. Σήμερα οι αστρονόμοι υπο-λογίζουν ότι η στιγμή της έκλειψης έγινε αργά το απόγευμα.

epsilonellas.gr

«Εμοί εις άνθρωπος τρισμύριοι, oι δ’ανάριθμοι ουδ’ είς» Ηράκλειτος Εφέσιος



Με μύρια γύρω στόματα το έλεγε κ’η πλάσητο θλιβερό τραγούδι μου.Κ’έτυχε να περάσει μίαν αυγή στο χάραμα από το μέρος κείνοένας διαβάτης κι άκουσε τον πόνο μου,το θρήνο. Με ζύγωσε, Φροσούλα μου, και μου’ πε πως μαντάτομου έφερε, που το ‘νιωσα σαν φύσημα δροσάτο.

«Πέρα, μου λέει, σαν πέρναγα ‘να βράδυ εκεί πέρα είδα μια κόρη δύστυχη, στην πίκρα, στη φοβέρα. Και, χωρισμένη η άμοιρη, μακριά από τον καλό της,πονούσε κι αναστέναζε κ’ έκλαιε τον καημό της». Κατάλαβα απ’ τα λόγια του, πως συ ‘σουνα, Φροσούλα,.και στην καρδιά μου πέσανε σαν χαραυγής δροσούλα. Ήρθα, μικρή μου, να σε βρω, να φύγουμε αντάμα.Πάψε τ’ αναστενάγματα, τα δάκρυα και το κλάμα. Πλάι μου τώρα, αγάπη μου, τι κλαις κι αναστενάζεις;Θέλεις βαθιά, Φροσούλα μου, στα σπλάχνα να με σφάζεις; Πάμε γοργά να φύγουμε, που ‘ναι πρωί ακόμαπριν τσούξει ο ήλιος και καεί η πέτρα και το χώμα. Γερνάει η κόρη θαρετά, πιάνει νερό στη χούφτακαι το λεβέντη της κερνά, των σπλάχνων του την κρούστα να δροσίσει. Κι αυτή μετά, χωρίς ν’ αργήσει, πίνεικαι φεύγουνε χαρούμενοι και σ’ευτυχίας λίμνη με τα κουπιά τους λάμνουνε.Περνούν όλη τη φτέρηκαι φτάνουνε στο άλογο που μόνο εκαρτέρει. Μοσχοβολιά σκορπούσανε τριγύρω τ’άγρια γιούλια.Καβαλικεύουν και οι δυο,η κόρη στα καπούλια, και χάνονται στ’ ανθόπλεχτα εκείθε μονοπάτια,που και στους δυο τους φαίνονται ουρανικά παλάτια. Απόστασε απ’το μακρύ ο ήλιος το ταξίδικ’έγειρε για ξεκούραση κει στου βουνού το φρύδι. Σκαπέτησε.Το πέρασμα το δείχνει η κοκκινίλαπου άφησε, λες κ’ έρριξε κόκκινα ρόδα, μήλα. Χάθηκε και το κόκκινο το χρώμα κι ο αστρίτηςεκρύφτηκε στην τρύπα του. Βγαίνει ο αποσπερίτης, αστέρι ολοφώτεινο στην άσπρη αντίκρυ ράχηκι αντιφεγγίζουν οι θαμποί και στοιχειωμένοι βράχοι. Το πρώτο αστέρι περπατεί.λες κ’ήρθε να σημάνειτον ερχομό του φεγγαριού.Να το φεγγάρι,φτάνει. Οι λαμπερές αχτίδες του,λαμπρά της νύχτας μάτια,τα σκιερά φωτίζουνε του λόγγου μονοπάτια και γύρω μας στα πράσινα και θαλερά χορτάριαοι δροσοστάλες φαίνονται σωστά μαργαριτάρια............................................................................. Κοντεύουνε μεσάνυχτα και πάνου το φεγγάριμεσουρανει, και, περπατεί ακόμη το ζευγάρι. Μες στης νυχτιάς τη σιγαλιά,μονότονοι οι κρότοιστ’αλόγου το περπάτημα.Τι μάγια που’χει η νιότη!... Το νυχτοτάξιδο των νιών γλυκά το συντροφεύειη πλάση με τους ήχους της.Φωτίζουν τα ερέβη του ουρανού τα φώτα,οι γρύλοι,τα νυχτοπούλιασκορπούν γύρω τους ήχους τους σαν τα χνουδάτα τούλια στα δέντρα στέκουν οι ιστοί που πλέξαν οι αράχνεςμύριες πνοές δροσόλουστες κι ευωδιαστές οι άχνες. Γλυκιά-γλυκιά και ξέχωρη του αηδονιού η λαλιάπου πλάι ‘ναι στο ταίρι του,μες στη ζεστή φωλιά και το απαλοφύσημα κουνάει τα φυλλαράκια.

Τρέχει,περνάει τ’ άλογο μες απ΄το στενοτότι που ξέρει ο Κίτσος,τι γυρνώντας,πήρε το κατόπι. ............................................................................... Απ’ το ταξίδι το μακρύ κατάποτοι πεζεύουνκαι εκεί σε μια σπηλιά που βρήκανε, οδεύουν. Μαζεύει ο Κίτσος χλωρασιές μες απ’ το μονοπάτικαι στρώνει το νυχτιάτικο μες στη σπηλιά κρεβάτι. Χαρά στους νιους που πέσανε στ’απλό εκείνο στρώμαμέσα στης πλάσης το λιτό,μα και ουράνιο δώμα!............................................................................. Τι νυχτιά ήταν εκείνη τι αγκαλιές και τι φιλιά με της νύχτας τη γαλήνη μες στην πέτρινη σπηλιά!

Τρία χρόνια χωρισμένοι ζούσαν μες στην μοναξιά απ’τη μοίρα δικασμένοι τ’άνθρωπου την απονιά.

Το κορμάκι τους ο πόνος κι ο καημός το είχε λιώσει και δε μπόραε ο χρόνος ο»γιατρός» να τους λυτρώσει.



Το όνομα, ετυμολογία και η θέση του μηνόςΕλαφηβολιών, μην Αθήνησιν έννατοςΕΛΛΗΝΙΚΑ ΑΝΕΚΔΟΤΑΤην δ’ οχείαν ποιείται του μηνός του Ελαφηβολιώνος· τίκτει δε περί την ώραν την του φωλεύειν. . . όταν δ’ εκθράψει τρί-τω μηνί εκφαίνουσι ήδη του έαρος.ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ, ΤΩΝ ΠΕΡΙ ΤΑ ΖΩΑ ΙΣΤΟΡΙΩΝ 6.30Κατὰ τὸν Ἀριστοτέλη, βλέπουμε ὅτι ὁ Ελαφηβολιών, ἀναγνωρίζεται ὡς ὁ τρίτος μῆνας μετὰ ἀπὸ τὸ χειμερινὸ ἡλιοστάσιο καὶ κατὰ τὸν Θουκυδίδη εἶναι ἕνας ἀνοιξιάτικος μῆνας.‘ἄρχει δὲ τῶν σπονδῶν <ἐν μὲν Λακεδαίμονι> ἔφορος Πλει-στόλας Ἀρτεμισίου μηνὸς τετάρτῃ φθίνοντος, ἐν δὲ Ἀθήναις ἄρχων Ἀλκαῖος Ἐλαφηβολιῶνος μηνὸς ἕκτῃ φθίνοντος. ὤμνυον δὲ οἵδε καὶ ἐσπένδοντο. Λακεδαιμονίων μὲν <Πλει-στοάναξ, Ἆγις,> Πλειστόλας, Δαμάγητος, Χίονις, Μεταγέ-νης, Ἄκανθος, Δάιθος, Ἰσχαγόρας, Φιλοχαρίδας, Ζευξίδας, Ἄντιππος, Τέλλις, Ἀλκινάδας, Ἐμπεδίας, Μηνᾶς, Λάφιλος. Ἀθηναίων δὲ οἵδε. Λάμπων, Ἰσθμιόνικος, Νικίας, Λάχης, Εὐθύδημος, Προκλῆς, Πυθόδωρος, Ἅγνων, Μυρτίλος, Θρα-συκλῆς, Θεαγένης, Ἀριστοκράτης, Ἰώλκιος, Τιμοκράτης, Λέων, Λάμαχος, Δημοσθένης.’αὗται αἱ σπονδαὶ ἐγένοντο τελευτῶντος τοῦ χειμῶνος ἅμα ἦρι, ἐκ Διονυσίων εὐθὺς τῶν ἀστικῶν, αὐτόδεκα ἐτῶν διελ-θόντων καὶ ἡμερῶν ὀλίγων παρενεγκουσῶν ἢ ὡς τὸ πρῶτον ἡ ἐσβολὴ ἡ ἐς τὴν Ἀττικὴν καὶ ἡ ἀρχὴ τοῦ πολέμου τοῦδε ἐγένετο.ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ 5. 19-20Ὁ Ἐλαφηβολιὼν είναι ὁ ἐπόμενος τοῦ Ἀνθεστηριῶνος καὶ ὁ προηγούμενος τοῦ Μουνυχιῶνος ὅπως μαρτυρεῖ ὁ Αἰσχί-νης καὶ καταγράφει καὶ ὁ Γαζῆς στὸ Περὶ μηνῶν του.Ο δε Κερσοβλέπτης πόσαις πρότερον ημέραις απώλεσε την αρχήν πριν εμέ απιέναι· ως φησι Χάρις ο στρατηγός, και η επιστολή· του πρότερου μηνός, είπερ Ελαφηβολιών εστι Μουνηχιώνος πρότερος.ΑΙΣΧΙΝΗΣ 2.98, Θ. ΓΑΖΗΣ 3.282 Β-ΓΤὸ ὄνομα τοῦ μηνὸς δὲν ταυτίζεται καὶ δὲ ἐξηγήται γιὰ κά-ποιο ἰδιαίτερο χαρακτηριστικὸ τοῦ κλίματος τῆς συγκεκρι-μένης ἐποχῆς τοῦ χρόνου, ὅπως συνέβει μὲ τὸν Ἀνθεστη-ριῶνα, ἄν καὶ εἶναι ὁ ἐπόμενος του. Ὁ Ἀνθεστηριὼν εἶναι ὁ πρῶτος μῆνας τῆς Ἀνοίξεως, ἐπομένως ὁ Ἐλαφηβολιὼν εἶναι ὁ δεύτερος. Τὰ ὅρια τοῦ μηνὸς στὸ Ἰουλιανὸ ἡμερο-λόγιο εἶναι,τὸ νωρίτερο περὶ τῆς 27ης Φεβρουαρίου , καὶ τὸ αργότερο περὶ τῆς 10ης Μαρτίου. Στὸ ἡμερολόγιο τοῦ Σόλωνος τὰ ὅρια εἶναι στὶς 25 Φεβρουαρίου (νωρίτερο) μὲ 26 Μαρτίου (αργότερο), ἔτσι ὥστε ἡ ἐαρινὴ ἰσημερία στὴν ἐποχὴ τοῦ Σόλωνος, καὶ γιὰ ὅσο διάστημα μετὰ, ὅσο ἀκόμα τὸ ἡμερολόγιο του ἦταν σὲ χρήση, πρέπει νὰ ἔπεφτε αὐτὸν τὸν μῆνα. Καὶ σύμφωνα μὲ τὸν Γεμῖνο ποὺ παρατηρεῖ :εαρινή μεν ουν ισημερία γίνεται περί την των ανθέων ακμήν.

ΓΕΜΙΝΟΣ, ΟΥΡΑΝΟΛΟΓΙΟΝ 2ΔἩ ἐαρινὴ ἰσημερία ἦταν ἡ ἐποχὴ ὅπου τὰ ἄνθη, σύμφωνα μὲ τὸ κλίμα τῆς Ἀττικῆς καὶ τῆς Ἑλλάδος γενικότερα, βρι-σκόνταν στὴν ἀκμὴ τους καὶ ἡ ἐποχὴ τῆς ἀνθοφορίας , στὴν ἐποχὴ τοῦ Σόλωνος, ἄρχιζε τὸν πρῶτο ἀπὸ τοὺς ἀνοιξιά-τικους μῆνες καὶ βρίσκονταν στὴν ἀκμὴ της στὸν δεύτερο μῆνα καὶ νὰ φτάνει στὸ τέλος της τὸν τρίτο μῆνα. Τὸ ὄνομα αὐτοῦ τοῦ μηνὸς ἀπὸ ἐτυμολογικῆς γραμματικῆς ἀρχῆς πηγάζει ἀπὸ τὸ «Ελαφηβόλος». Τὸ Ελαφηβόλος ,ἦταν καὶ εἶναι, ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ συνήθη ἐπίθετα τῆς θεάς Αρτέμιδος μεταξύ των προγόνων μας.Κυνηγετίν δ’ αυτήν και θηροκτόνον και ελαφηβόλον και ορε-σίφοιτον παρεισάγουσι.ΚΟΡΝΟΥΤΟΣ 34 ΠΕΡΙ ΑΡΤΕΜΙΔΟΣ, ΑΡΤΕΜΙΔΩΡΟΣ ΟΝΕΙΡΟΚΡΙΤΙΚΑ 2.35Εν Δήλω ποτ’ ετικτε Λατώ Φοίβον χρυσοκόμαν ανακτ Απολλών’ ελαφηβόλον τα’ αγροτέραν Άρτεμιν, α γυναικών μεγ έχει κράτος.ΑΘΗΝΑΙΟΣ ΣΧΟΛΙΑ 15.50-3Γονούμαι σ’ ελαφηβόλε φάνθη παι Διός, αγρίων δέσποιν’ Αρτεμι θηρών.

ΑΝΑΚΡΕΩΝ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ 1.10, ΗΦΑΙΣΤΙΩΝ, ΠΕΡΙ ΠΟΙΗΜΑΤΟΣ 8.6Αγροτέρη χθονίη, θηροκτόνος, ολβιόμοιρε· η κατέχεις ορέων δρυμούς, ελαφηβόλε, σεμνή.ΟΡΦΙΚΟΙ ΥΜΝΟΙ 36 ΑΡΤΕΜΙΔΟΣΟἱ ἀρχαίοι συγγραφεῖς ἀποδίδουν τὸ ὄνομα τοῦ μηνὸς στὸ ἐπίθετο τῆς Ἀρτέμιδος :Αθηναίοι δε και μηνός ονόματι γεραίρουσι την θεόν. ο γαρ δη Ελαφηβολιών τουτο εστιν.ΛΙΒΑΝΙΟΣ 1.232, 15.5 ΑΡΤΕΜΙΣΑὐτὴ ἡ ἐξήγηση τοῦ ὀνόματος πηγάζει ἀπὸ τὴν ἑορτὴ αὐτοῦ τοῦ μηνὸς, τὰ Ελαφηβόλια, πρὸς τιμὴν τῆς θεᾶς Ἀρτέμιδος. Μερικοὶ τὸ ἀποδίδουν στὶς προσφορές τῶν ἐλα-φιῶν (έλαφοι) ποὺ πραγματοποιούνται αὐτὸν τὸν μῆνα.Εκλήθη δε από των ελάφων, αίτινες τω μηνί τούτω εθύοντο, (εξ ού και το ελαφηβόλος) τη ελαφηβόλω Αρτεμίδι.ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΑΝΕΚΔΟΤΑ 249.7, ΜΕΓΑ ΕΤΥΜΟΛΟΓΙ-ΚΟΝἈκόμη, τὸ ἔτυμον τοῦ ὀνόματος δὲν θὰ μποροῦσε νὰ ἦταν ἄλλο ἐκτὸς τοῦ ελαφηβόλος. Καὶ ἐλαφηβόλος, ὅπως ἐξηγεῖ ὁ Ἠσύχιος, εἶναι συνώνυμο μὲ τὸ:κυνηγός· από είδους ενός των κυνηγουμένων.Ἡ πρώτη καταγραφὴ μὲ αὐτὴ τὴν ἰδιότητα τοῦ ἐπιθέτου ἀποτυπώνεται στὴν Ἰλιάδα, Σ στ.319:ω ρα θ’ υπό σκύμνους ελαφηβόλος αρπάση ανήρ.ΙΛΙΑΔΑ ΟΜΗΡΟΥ Σ 319Ἀπὸ τὸ ὁποῖο ὁ Εὐστάθιος, ὁ Σχολιαστὴς ὑποστηρίζει :Τούτο ίσως πρώτον ηγόρευται· αφ’ ου εμείνε το όνομα.Τὸ ὄνομα λοιπὸν προέρχεται καὶ σημαίνει ὅτι ὁ μῆνας ἦταν ὁ καταλληλότερος γιὰ τὸ κυνήγι, καὶ εἰδικὰ γιὰ τὸ κυνήγι τοῦ ἐλαφιοῦ. Στὸ ἡμερολόγιο τῆς Ἤλιδος ὑπῆρχε ἕνας μῆνας που ὀνομαζόταν Ελάφιος, τὸ ὁποῖο προέρχεται ἐπί-σης ἀπὸ τὸ έλαφος:κατ΄έτος δε έκαστον φυλάξαντες οι μάντεις την ενάτην επί δέκα του Ελαφίου μηνός.ΠΑΥΣΑΝΙΑΣ ΗΛΙΑΚΩΝ Α.11επί δε του όρους τη κορυφή θυούσιν οι Βασίλαι καλούμενοι τω Κρόνω κατά ισημερίαν την εν τω ήρι, Ελαφίω μηνί παρά Ηλείοις.ΠΑΥΣΑΝΙΑΣ ΗΛΙΑΚΩΝ Β.20Ελαφιαίαν δε εκάλουν οι Ήλείοι την Άρτεμιν επί των ελά-φων.ΠΑΥΣΑΝΙΑΣ ΗΛΙΑΚΩΝ Β.22,11Ἡ Ἄρτεμις καλεῖται Ελαφιαία στὴν Ἤλιδα καὶ Ελαφηβό-λος στὴν Παμφυλία.οι δε Ήλείοι. . . το παρά σφίσιν Αρτεμίδι ες τιμήν τη Ελαφι-αία καθεστηκότα ες Λετρίνους τε μετήγαγον και τη Αρτεμιδι ενόμισαν τη Αλφειαία δραν, και ούτω την Αλφειαίαν θεόν Ελαφιαίαν ενά χρόνο εξ’ ενίκησεν ονομασθήναι.ΠΑΥΣΑΝΙΑΣ ΗΛΙΑΚΩΝ Β. 22,08ιερέα διά βίου. . . θεάς Αρτέμιδος Ελαφηβόλου.ΕΠΙΓΡΑΦΗ BULLETINO DE CORR. HELL 1883. 2Οἱ ἀναφορὲς τοῦ Παυσανία γιὰ τὸν μῆνα Ἐλάφιο ταυτίζο-νται μὲ τὴν ἐποχὴ τοῦ Ἀττικοῦ Ἐλαφηβολιῶνος σχετικὰ μὲ τὴν ἐποχὴ ἤ περὶ αὐτῆς τῆς ἐαρινῆς ἰσημερίας. Καὶ τὰ δύο αὐτὰ ὀνόματα τῶν μηνῶν ἀναφέρονται στὴν ἰδια ἐποχὴ, ὅτι δηλαδὴ ὁ μῆνας ὀνομάζεται ἔτσι ἐπειδὴ ἦταν ἀφιερωμένος στὸ κυνήγι, καὶ εἰδικὰ στοῦ ἐλαφιοῦ, μετὰ τὸν χειμῶνα.Στὸ γερμανικὸ ἡμερολόγιο τοῦ Μεσαίωνος ἠπάρχει ἕνας μῆνας ποὺ πῆρε τὸ ὄνομα του ἀπὸ τὴν σχέση του μὲ τὴν ἐποχὴ τοῦ κυνηγιοῦ καὶ ταυτίζεται στὸ Ἰουλιανὸ ἡμερολό-γιο μὲ τὸν Φεβρουάριο. Στὸν δεύτερο ἤ στὸν τρίτο μῆνα τῆς Ἀνοίξεως ἡ ἐλαφίνα γεννοῦσε τὸ μικρὸ της, ἔτσι αὐτὴ ἡ ἐποχὴ ἦταν καὶ ἡ κατάλληλη γιὰ τὸ κυνήγι καθὼς τὰ ἀττικὰ βουνὰ γέμιζαν μὲ νεαρὰ ἐλάφια. Βγαίνει τὸ συμπέρασμα λοιπὸν ὅτι ἡ ὀνομασία ποὺ δόθηκε σ’αὐτὸν τὸν μῆνα ἦταν γιὰ δηλώσει τὴν σχέση του μὲ τὴν κυνηγετικὴ περίοδο, ἰδιαίτερά του ἐλαφιοῦ καὶ ἀκόμη ὅτι μπορεῖ νὰ ἐθεωρεῖτο τὸ ἱερὸ ζῶο τῆς Ἀρτέμιδος γὶ αὐτὸν ἀκριβῶς τὸ λόγο, τὸ ὅτι καὶ ἡ ἴδια ἡ θεὰ ἦταν ἡ θεὰ τοῦ κυνηγιοῦ.

Η παράδοση ἀναφέρει, σχετικὰ μὲ τὴν ἀπαγόρευση-

ΕΛΑΦΗΒΟΛΙΩΝ


πρώτης ημέρας της πλοκής, η Αθηνά βάζει αυτή την ερώτηση στον Τηλέμαχο:αλλ΄άγε μοι τόδε και ατρεκέως κατάλεξον• τις δαίς, τις δε όμιλος όδ΄έπλετο; τίπτε δε σε χρεώ; ειλαπίνη ηέ γάμος; επεί ουκ έρανος τάδε γ΄ εστίν• ΑΠΟδΟΣη μον΄ έλα τώρα, δ΄ σ΄ μου απόκριση και την αλήθεια πες μου: τι είναι το γλέντι αυτό κι η μάζωξη; γιατί το κάνεις; γάμος γιορτή ν΄ ναι; τι δε μοιάζει να ΄χετε συντροφικό τραπέζι.ΟμηΡΟΣ ΟδυΣΣεΙΑ Α 224Αν και αυτή η νύξη, περί γάμου-εορτή, σαν μια πιθα-νή εξήγηση για το γλέντι και την αφθονία τα οποία ήταν ορατά εκείνη τη στιγμή μπορεί να μην επιτρέ-πει κάποια συγκεκριμένη αναφορά για τη δεδηλωμέ-νη στιγμή του χρόνου τέτοιων εκδηλώσεων γενικώς ή εκείνης της στιγμής, ο καθένας πρέπει να θεωρή-σει ότι η ερώτηση της Αθηνάς δεν είναι άσχετη, ούτε ασήμαντη αν όντως είναι για αυτή την περίσταση.β΄. Ο Τηλέμαχος και ο Πεισίστρατος, το βράδυ της πέμπτης ημέρας της πλοκής καταφθάνουν στη Σπάρτη, εκεί βρίσκουν τον μενέλαο να εορτάζει τους γάμους-εορτές, της κόρης του , της ερμιόνης και του υιού του του μεγαπένθη. τον δ΄εύρον δαι-νύντα γάμον πολλοίσιν έτησιν υιέος ηδέ θυγα-τρός αμύμονος ώ ενί οίκω. ΑΠΟδΟΣη εκεί τον ηύραν να εορτάζει με πολλούς δικούς του τους γάμους χαρές του γιου του και της λυγερής κό-ρης του στον οίκο του.Οι εορτασμοί αυτοί επιβεβαιώνονται και στον Αθη-ναίο, Περί δειπνοσοφιστών, όπου εκεί διευκρινίζεται ότι γίνονται ως καθιερωμένο έθιμο προς τιμήν των γαμηλίων θεών. Φησί δ΄ουν ο ποιητής [Όμηρος], περί του Μενελάου τον λόγον ποιούμενος• τον δ΄εύρον δαινύντα γάμον πολλοίσιν έτησιν υιέος ηδέ θυγατρός αμύνονος ώ ενί οίκω, ως νενόμισται άγειν συμπόσια περί τους γάμους των τε γαμηλίων θεών ένεκα και της οιονεί μαρτυρίας.

ΑθηνΑΙΟΣ ΠεΡΙ δεΙΠνΟΣΟΦΙΣΤών 185α , 185βδεν υπάρχει καμμία αμφιβολία ότι ο πρώτος μήνας, στο προγονικό ημερολόγιο της Οκταετηρίδος του Άργους, ο μην γαμηλιών ή ο μην του γάμου κατείχε την πρώτη θέση και ταυτιζόταν με τον αττικό μήνα των γαμηλιών. Ο αττικός γαμηλιών, που όπως προ-είπαμε πήρε το όνομα του από τη σχέση του με την θεϊκή τελετή και τις γαμήλιες τελετές, φαίνεται ότι είχε το ίδιο όνομα και στο ημερολόγιο του Άργους και ήταν αφιερωμένος στην Ήρα. η Ήρα η Παρθε-νία, ήταν η μεγάλη τοπική λατρεία της Αργολίδος.εν τω προνάω τη μεν Χάριτες αγάλματα εστιν αρχαία εν δεξιά δε κλίνη τις ’Ηρας.ΠΑυΣΑνΙΑΣ 2.17.3και παρ΄Αργείοις οι μέγιστα των ελλήνων τιμώσσι την θεόν το άγαλμα της Ήρας εν τω ναώ καθήμε-νον εν θρόνω τη χειρί έχειν σκήπτρον και τούτο και χρυσού.ΣΧΟΛΙΑ θεΟκΡΙΤΟυ 15.64ότρυνον νυν εταίρους, Αινέα, πρ΄τον μεν Ήραν Παρθενίαν κελαδήσαι.ΠΙνδΑΡΟΣ ΟΛ.6.88Ότι γαμήλιος, και αιτία γενέσεων.

ΣΧΟΛΙΑ ΠΙνδΑΡΟυ ΟΛ.6.149εούσης ορτής τη Ήρη τοίσιν Αργείοισι, έδεε πα-ντως την μητέραν αυτών ζεύγει κομισθήναι ες το ιερόν.ηΡΟδΟΤΟΣ Α 31Ο Αττικός γαμηλιών, ήταν αφιερωμένος στην Ήρα

για τον ίδιο λόγο. υπήρχε επίσης μία τελετή στο Άρ-γος, την πρώτη ημέρα του έτους, τον πρώτο μήνα στην οποία εορτάζανε τον γάμο των θυγατέρων των δαναού ταυτοχρόνως στην ίδια ημέρα. Έτσι ο γαμηλιών υπήρχε μέσα στις σεληνιακές διορθώσεις του προγονικού ηλιακού ημερολογίου.μεταξύ των ελλήνων, υπήρχε και ένας μήνας που ονομαζόταν μναστήρ. Ο ησύχιος τον αναφέρει: Μναστήρ· των μηνών ούτω καλείται τις.

ηΣυΧΙΟΣ ΛεΞΙκΟη αναφορά αυτή μας επιτρέπει να βγάλουμε το συμπέρασμα ότι ο μήνας ανήκε σε κάποιο από τα δωρικά ημερολόγια, στο πανάρχαιο προγονικό της Σπάρτης.Ο γαμηλιών έχει μια συγκεκριμένη σχέση με το γάμο άμεσα, και το ίδιο, έμμεσα, με το όνομα μναστήρ. μνηστήρ είναι ο μνηστευμένος-η, ο μνηστήρας ή η μνηστή σήμερα.είναι περιττό, νομίζω, να τονισθεί ότι η τελετή της μνηστείας (ο αρραβώνας με τη σημερινή έννοια), των ερωτευμένων είναι η προκαταρκτική για την γαμήλια τελετή, παρόλα αυτά εάν υπήρχε καθορι-σμένη στιγμή για την γαμήλια τελετή τότε θα πρέ-πει να υπήρχε και ένας καθορισμένος μήνας για τη μνηστεία των ερωτευμένων. Το μόνο ερώτημα που θα μπορούσε να τεθεί σε αυτό το σημείο είναι αν αυτό το διάστημα ή ο μην των ερωτευμένων, ήταν ξεχωριστό από το μήνα του γάμου ή αν στον ίδιο μήνα υπήρχαν και οι δύο τελετές, της μνηστείας και του γάμου, σε ισότιμη σχέση με την μνηστεία να προηγείται της τελετής του γάμου στο πρώτο μέρος του μηνός.Όχι ότι θα έκανε κάποια διαφορά η προκαθορισμέ-νη στιγμή του χρόνου και για τις δύο, ίσως αυτή η ερώτηση απαντηθεί αργότερα, αλλά κρίνοντας από τη μαρτυρία του Ομήρου, αν ο πρώτος μήνας του έτους της εποχής του ήταν ο μήνας του γάμου, τότε και ο τελευταίος μήνας της εποχής του πρέπει να ήταν ο μήνας ή το διάστημα για τους ερωτευμένους και τη μνηστεία, παρόλα αυτά γι΄ αυτό στον τελευ-ταίο μήνα ο Όμηρος απλά υποθέτει ότι η συγκέ-ντρωση των μνηστήρων γύρω από την Πηνελόπη θα πρέπει να έχει αρχίσει από αυτόν το μήνα και μετά συνεχίζει το έπος του καταγράφοντας το χρό-νο με το χρόνο.

και πράγματι , σε μια διάκριση όπως αυτή, ότι κάποιος μήνας ή διαστημα χρόνου θα έπρεπε να ήταν αφιερωμένος για τις δραστηριότητες των μνηστευμένων (ερωτευμένων), θα έπρεπε να ήταν ξεχωριστός από το μήνα του γάμου όπως θα ήταν λογικό. Στην πραγματικότητα, δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικός, αν κρίνουμε από την περιγραφή της ασπίδος του Αχιλλέως, ακόμη και στον μήνα του γάμου η τελετή περιορίζεται στην πρώτη δεκάδα του μηνός και πιθανότατα στην πρώτη ημέρα του μηνός.Ο Αριστοτέλης παρατηρεί στα Πολιτικά: περί μεν ουν του οπότε δει ποιείσθαι την σύζευξιν, είρη-ται τοις δε περί την ώραν χρόνοις ως οι πολλοί χρώνται, καλώς και νυν , ορίσαντες χειμώνος την συναυλίαν ποιείσθαι ταύτην.

ΑΡΙΣΤΟΤεΛηΣ ΠΟΛΙΤΙκΑ 7.16,23Το έθιμο λοιπόν, ήταν να τελούνται οι γάμοι το Χει-μώνα στην εποχή του Αριστοτέλους, την 107η Ολυ-μπιάδα περίπου , και ο ίδιος δίνει την συγκατάθεση του σε αυτό.Ο Ιπποκράτης συμβουλεύει: Ωρη δε εαρινή αρίστη κυήσιος.ΙΠΠΟκΡΑΤηΣ ΠεΡΙ εΠΙκυηΣΙΟΣ ΑΠΟΣΠ. ΠεΡΙ γυνΑΙ-

κεΙών ΛΣ΄ ένα από τα΄ αποσπάσματα του ο μένανδρος πα-ρατηρεί:

καθάπερ μένανδρος εν Συνεφήβοις ότι Αγαθόν γάμον χειμώνος ο θεός δίδωσιν.

ΣΧΟΛΙΑ Σε ΑΠΟΣΠΑΣμΑΤΑ μενΑνδΡΟυ 1490Ήταν πανάρχαιο προγονικό ελληνικό το έθιμο πριν την εποχή της μεταρρύθμισης του ημερολογίου σε σεληνιακό το οποίο διατηρήθηκε και μετά την με-ταρρύθμιση, στο νέο ημερολόγιο του Σόλωνος.

ΟΙ κυΡΙώΤεΡεΣ εΟΡΤεΣ ΤΟυ μηνΟΣ

Οι εορτές του μηνός είναι:

Α΄. νουμηνία, Πανελλήνιος εορτή, Ιερή Απόλλωνος και απάντων θεών, επιμήνια θυσία.

β΄. Αγαθού δαίμονος.

γ΄. Ιερή Αθηνάς, τριτομηνίς, ιερή Χαρίτων.

δ΄. Ιερή ερμού, Αφροδίτης, ηρακλέους Έρωτος.

ΣΤ΄. Ιερή Αρτέμιδος, Ανάμνηση νίκης των θεών στη γιγαντομαχία.

Ζ΄. Ιερή Απόλλωνος, και στην Έρχια θυσίες προς τι-μήν του Απόλλωνος δελφινίου Λυκείου και της κου-ροτρόφου, η γέννηση και η τελευτή του επίκουρου.

η΄. Ιερή Ποσειδώνος, θησέως, στην Έρχια θυσίες προς τιμήν του Απόλλωνος νυμφηγέτου, Αποτρο-παίου, των νυμφών.

θ΄. Ιερή Ρέας, ηλίου, μουσών, θυσία στην Αθηνά ηροσουρίοις (των ευνοϊκών ανέμων)

Ι΄. θυσία στο δία βουλαίο, δήμητρα, κόρη, ανάμνηση της γεννήσεως του επίκουρου όπως ο ίδιος όρισε.

Ιβ΄. θυσία στον διόνυσο Ληναίο, στην μυκονο, έναρξη Λήναιων στην Αθήνα, δραματικοί διαγωνι-σμοί.

Ιε΄. Ιερά Πανσέληνος, Ιερή Αθηνάς.

Ιθ΄. κιττώσεις των αγαλμάτων του διονύσου.

κ΄. Ιερή εικαδίου Απόλλωνος, Αθηνάς, ανάμνηση της τελευτής του επίκουρου όπως ο ίδιος όρισε.

κΖ΄. Ιερός γάμος, Ιερή Τελείας Ήρας-Τελείου διός, γαμηλία, θυσίες στον Ποσειδώνα, κουροτρόφο στην Έρχια.

κη΄. Ιερή Αθηνάς τριτογένειας .

Λ΄. Ιερή εκάτης , νέκυια, δείπνα

ΠΑΡΑκΑΛΟυμε μΟΙΡΑΣΤεΙΤε ΤΟ

Συνέχεια από την σελίδα 6Γαμηλιών

www.hellenicway.como «ελληνικός δρόμος»

στα πέρατα της οικουμένης

Τών ΠΟΛΙΤών ΕΡΓΟν ΕΣΤΙ Η ΣώΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙνώνΙΑΣ. ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ


Τι θα μπόραε να σβήσει της καρδιάς τους τη φωτιά; Όποιος έχει αγαπήσει δε ρωτάει τούτα πια.

Ξημέρωσε και τα πουλιά χαρούμενα πηδούνεκαι τα ζωάκια απ’ τη βοσκή γυρίζουν να κρυφτούνε. Στις πρώτες του ήλιου χαρωπές και λαμπερές αχτίδες,μες στη σπηλιά ως μπήκανε απ’ τις φιρές θυρίδες, σηκώθηκαν απ’το ζεστό και τ’απαλό το στρώμα,ο Κίτσος κ’η πεντάμορφη με το φιδίσιο σώμα. Κ’οι δυο αχνοί,μισόγυμνοι με μια χαράστα στήθια,κι όλα τούτα δεν ξέρανε ψέμα να ‘ναι ή αλήθεια. Στο δροσερό το φύσημα οι σκέψεις ξαστερώσαν,λαγάρισαν οι λογισμοί, δυνάμες νέες νιώσαν. Ρίχνουν νερό στο πρόσωπο πιο πέρ’ από μια βρύσηκαι λίγα τρών’ βατόμουρα που έχουνε μαυρίσει. Μα πριν ο ήλιος ανεβεί και πάει ψηλά και κάψειόλη η γης,το ζωντανό πια να βοσκάει πάψει, ξανανεβαίνουν στ’ άλογο και φεύγουνε και πανε,ενώ χαρούμενες λαλιές γλυκά τους χαιρετάνε. Όθε περνάνε, χαλασμός γίνεται και αντάρααπ’τπυς γλυκούς κελαηδισμούς και μια γλυκιά λαχτάρα, λες κι όλα νιώθουν γύρω τους, αχνούλια ψιθυρίζουν,αγάπης λόγια τρυφερά και κείνα, λες, ψελλίζουν. Νιώθει ο Κίτσος τη γλυκιά κι ερωτική φωνή τουςκαι λέει στην αγάπη του, σαν να’ ναι ερμηνευτή τους: -Αλήθεια! μήπως όλα τους κι αυτά δεν αγαπιούνται;Κοίτα τον πεύκο,πως γλυκά και απαλά φιλιούνται με την ψηλή και λίγερή τη λεύκα π’ αγκαλιάζεικαι του ξεφεύγει μια στιγμή, λες και του κάνει νάζι. κοίτα τον ήλιο κει ψηλά με τι αγάπη στέλλειτα καυτερά του τα φιλιά στην πλάση,λες και θέλει μ’αυτά τον πόνο του να πει,που έχει στην καρδιά του με την γλυκιά και όμορφη την πλάση,έρωτά του. Και το φεγγάρι το χρυσό δε είν’ερωτευμένο;Πόσες φορές το είδαμε να είναι ξαπλωμένο μαζί με τις πεντάμορφες αγάπες του τις λίμνες;Πόσες φορές δεν έκρυψε τις ροδαλές του αχτίνες όταν μας έβλεπε τους δυο σε μια αγάπης στάση!Κρυβόταν απ΄’τη ζήλια του,το ξέρω,να μη σκάσει!

Και τα πουλάκια ταιριαστά, να τα,μες στη φωλιά τουςκαι με λαλιές γλυκιές-γλυκιές,λένε τον έρωτά τους. Κι όλα τ’αγρίμια στις σπηλιές ταίρι κι αυτά κοιμούνται.Και κείνα από έρωτα μεθούνε,αγαπιούνται. Όλα για έρωτα μιλούν,τα δέντρα,τ’άνθη,οι δρόμοι,τα ζωντανά κ’οι αβίαστοι οι φυσικοί οι νόμοι. Έτσι κ’εμας απ’έρωτα είναι καυτή η καρδιά μαςκαι σβήνει μες στα ολόκαυστα και τρυφερά φιλιά μας. Μέσα σ’αυτόν το ζηλευτό τον κόσμο της αγάπης που όμορφο τον έπλασε κι αρμονικό ο πλάστης, ζούμε κι εμείς,Φροσούλα μου,ιδανικό ζευγάρι.Για μας μιλάνε γύρω μας όλα μ’ουράνια χάρη. -Κίτσο μου!...πόση κλείνουνε τα λόγια σου γλυκάδα!Μες στην καρδιά μου ανάβουνε του έρωτα τη δάδα. Κι ως τη φωτιά,το φρύγανο που πέφτει,μεγαλώνει,έτσι,μ’αυτά τα λόγια σου,η φλόγα μου φουντώνει!

Τούτα στο δρόμο λέγανε σαν γύρναγαν στο μέρος,που από μικρά μεγάλωσαν και φούντωνε ο έρως μες στη γλυκιά τους την καρδιά κι ανάβανε τα χείληκαι σβήνανε την κάψα τους βράδυ,πρωί και δείλι με αγκαλιές και με φιλιά απάνου στο χορτάρι,ενώ σκορπούσε γύρω τους άρωμα το θυμάρι. Φεύγει η νύχτα,να τη!Κ’η σελήνη πάει στο δύσμα,για να φτάσει περπατεί με ολόταχο το βήμα. Γοργά-γοργά την ακλουθεί και ο αυγερινός της,λες κ’ είναι στο ταξίδι της ο πιστός συνοδός της.

Κανέν’αστέρι τ’ουρανού τα ύψη δε στολίζει.Ούτε και φώς τώρα τη γη δω κάτου δε φωτίζει. Θολό και μαύρο απλώνεται για λίγο το σκοτάδι,λες κ’είναι νύχτ’απέραντη,λες κ’είναι ακόμη βράδυ. Μα,να το γλυκοχάραμα με τη χρυσή αυγούλα.Διόλου δεν άργησε να’ρθεί με τη γλυκιά αυρούλα. Το φέραν τ’ανυπόμονα μαγευτικά πουλάκια,π’αρχίσαν το τραγούδι τους γλυκά μες στα κλαράκια. Να! πέρα στους ορίζοντες κόκκινο χρώμ’απλώνειο πλάστης,λες και σκόρπισε τριανταφυλλένια σκόνη. Συνέχεια στην σελίδα 19


το Ελληνικό «ίστημι» που ήδη αναφέραμε, και το ονόμασαν έτσι επειδή στέκει ακίνητο. Προσέξτε την τεράστια διαφορά σε φιλοσο-φία μεταξύ των δύο γλωσσών, αυτό που ση-μαίνει στα Ελληνικά κάτι τόσο βαθύ εννοι-ολογικά, για τους Λατίνους είναι απλά ένα ακίνητο πράγμα.Είναι προφανής η σχέση που έχει η γλώσ-σα με τη σκέψη του ανθρώπου. Όπως λέει και ο George Orwell στο αθάνατο έργο του «1984», απλή γλώσσα σημαίνει και απλή σκέψη. Εκεί το καθεστώς προσπαθούσε να περιορίσει την γλώσσα για να περιορίσει την σκέψη των ανθρώπων, καταργώντας συνε-χώς λέξεις.«Η γλώσσα και οι κανόνες αυτής αναπτύσ-σουν την κρίση», έγραφε ο Μιχάι Εμινέσκου, εθνικός ποιητής των Ρουμάνων.Μια πολύπλοκη γλώσσα αποτελεί μαρτυρία ενός προηγμένου πνευματικά πολιτισμού. Το να μπορείς να μιλάς σωστά σημαίνει ότι ήδη είσαι σε θέση να σκέφτεσαι σωστά, να γεν-νάς διαρκώς λόγο και όχι να παπαγαλίζεις λέξεις και φράσεις.Η ΜΟΥΣΙΚΟΤΗΤΑΗ Ελληνική φωνή κατά την αρχαιότητα ονομαζόταν «αυδή». Η λέξη αυτή δεν είναι τυχαία αφού προέρχεται από το ρήμα «άδω» που σημαίνει τραγουδώ.Όπως γράφει και ο μεγάλος ποιητής και ακαδημαϊκός Νικηφόρος Βρεττάκος:«Όταν κάποτε φύγω από τούτο το φώς θα ελιχθώ προς τα πάνω, όπως ένα ποταμάκι που μουρμουρίζει. Κι αν τυχόν κάπου ανά-μεσα στους γαλάζιους διαδρόμους συνα-ντήσω αγγέλους, θα τους μιλήσω Ελληνικά, επειδή δεν ξέρουνε γλώσσες. Μιλάνε Μεταξύ τους με μουσική».Ο γνωστός Γάλλος συγγραφεύς Ζακ Λα-καρριέρ επίσης μας περιγράφει την κάτωθι εμπειρία από το ταξίδι του στην Ελλάδα:«Άκουγα αυτούς τους ανθρώπους να συζη-τούν σε μια γλώσσα που ήταν για μένα αρ-μονική αλλά και ακατάληπτα μουσική. Αυτό το ταξίδι προς την πατρίδα – μητέρα των εννοιών μας – μου απεκάλυπτε ένα άγνωστο πρόγονο, που μιλούσε μια γλώσσα τόσο μα-κρινή στο παρελθόν, μα οικεία και μόνο από τους ήχους της. Αισθάνθηκα να τα έχω χα-μένα, όπως αν μου είχαν πει ένα βράδυ ότι ο αληθινός μου πατέρας ή η αληθινή μου μάνα δεν ήσαν αυτοί που με είχαν αναστήσει».Ο διάσημος Έλληνας και διεθνούς φήμης μουσικός Ιάνης Ξενάκης, είχε πολλές φορές τονίσει ότι η μουσικότητα της Ελληνικής εί-ναι εφάμιλλη της συμπαντικής.Αλλά και ο Γίββων μίλησε για μουσικότατη και γονιμότατη γλώσσα, που δίνει κορμί στις φιλοσοφικές αφαιρέσεις και ψυχή στα αντι-κείμενα των αισθήσεων. Ας μην ξεχνάμε ότι οι Αρχαίοι Έλληνες δεν χρησιμοποιούσαν ξε-χωριστά σύμβολα για νότες, χρησιμοποιού-σαν τα ίδια τα γράμματα του αλφαβήτου.«Οι τόνοι της Ελληνικής γλώσσας είναι μου-σικά σημεία που μαζί με τους κανόνες προ-φυλάττουν από την παραφωνία μια γλώσσα κατ” εξοχήν μουσική, όπως κάνει η αντίστιξη που διδάσκεται στα ωδεία, ή οι διέσεις και υφέσεις που διορθώνουν τις κακόηχες συγ-χορδίες», όπως σημειώνει η φιλόλογος και συγγραφεύς Α. Τζιροπούλου-Ευσταθίου.

Είναι γνωστό εξάλλου πως όταν οι Ρωμαίοι πολίτες πρωτάκουσαν στην Ρώμη Έλληνες ρήτορες, συνέρρεαν να θαυμάσουν, ακόμη και όσοι δεν γνώριζαν Ελληνικά, τους αν-θρώπους που «ελάλουν ώς αηδόνες».Δυστυχώς κάπου στην πορεία της Ελληνικής φυλής, η μουσικότητα αυτή (την οποία οι Ιταλοί κατάφεραν και κράτησαν) χάθηκε, προφανώς στα μαύρα χρόνια της Τουρκο-κρατίας.Να τονίσουμε εδώ ότι οι άνθρωποι της επαρ-χίας, του οποίους συχνά κοροϊδεύουμε για την προφορά τους, είναι πιο κοντά στην Αρχαιοελληνική προφορά από ό,τι εμείς οι άνθρωποι της πόλεως.Η Ελληνική γλώσσα επιβλήθηκε αβίαστα (στους Λατίνους) και χάρη στην μουσικότη-τά της.Όπως γράφει και ο Ρωμαίος Οράτιος «Η Ελ-ληνική φυλή γεννήθηκε ευνοημένη με μία γλώσσα εύηχη, γεμάτη μουσικότητα». http://newsone.gr

Ελληνική γλώσσα: Η ανώτερη μορφή γλώσσας που έχει επινο-ήσει ποτέ το ανθρώπινο πνεύμα


καθυστέρηση τοῦ ἀπόπλου τοῦ Ἑλληνικοῦ στόλου ἀπὸ τὴν Αὐλίδα, ὀφείλονταν στὴ μήνις τῆς Ἀρτέμιδος, διότι, σύμ-φωνα μὲ τὸν Σοφοκλῆ, ἡ αἰτία ἦταν ὁ Ἀγαμέμνων, ποὺ εἶχε σκοτώσει τὸ ἰερὸ ζῶο πρὶν ἀπὸ τὴν ἐπιτρεπόμενη περιόδο καυχόμενος γιὰ τὶς ἱκανότητές του ὡς καλύτερες ἀκόμη ἀπὸ αὐτὲς τῆς θεᾶς.Ἠλέκτρα καὶ δὴ λέγω σοι. πατέρα φὴς κτεῖναι. τίς ἂν τούτου λόγος γένοιτ᾽ ἂν αἰσχίων ἔτι, εἴτ᾽ οὖν δικαίως εἴτε μή; λέξω δέ σοι ὡς οὐ δίκῃ γ᾽ ἔκτεινας, ἀλλά σ᾽ ἔσπασεν πειθὼ κακοῦ πρὸς ἀνδρός, ᾧ τανῦν ξύνει. ἐροῦ δὲ τὴν κυναγὸν Ἄρτεμιν, τίνος ποινὰς τὰ πολλὰ πνεύματ᾽ ἔσχ᾽ ἐν Αὐλίδι: ἢ ‘γὼ φράσω: κείνης γὰρ οὐ θέμις μαθεῖν. πατήρ ποθ᾽ οὑμός, ὡς ἐγὼ κλύω, θεᾶς παίζων κατ᾽ ἄλσος ἐξεκίνησεν ποδοῖν στικτὸν κεράστην ἔλαφον, οὗ κατὰ σφαγὰς ἐκκομπάσας ἔπος τι τυγχάνει βαλών. κἀκ τοῦδε μηνίσασα Λητῴα κόρη κατεῖχ᾽ Ἀχαιούς, ὡς πατὴρ ἀντίσταθμον τοῦ θηρὸς ἐκθύσειε τὴν αὑτοῦ κόρην.ΗΛΕΚΤΡΑ ΣΟΦΟΚΛΕΟΥΣ 562-572και:

Χορός ἦ ῥά σε Ταυροπόλα Διὸς Ἄρτεμις— ὦ μεγάλα φάτις, ὦ μᾶτερ αἰσχύνας ἐμᾶς— ὥρμασε πανδάμους ἐπὶ βοῦς ἀγελαίας, ἦ πού τινος νίκας ἀκάρπωτον χάριν, ἤ ῥα κλυτῶν ἐνάρων ψευσθεῖσ᾽, ἀδώροις, εἴτ᾽ ἐλαφαβολίας; ἢ χαλκοθώραξ μή τιν᾽ Ἐνυάλιος μομφὰν ἔχων ξυνοῦ δορὸς ἐννυχίοις μαχαναῖς ἐτίσατο λώβαν;

ΑΙΑΣ ΣΟΦΟΚΛΕΟΥΣ 173-178κατά του οποίου ο Καλλίμαχος προειδοποιεί του λάτρεις της θεάς:Μηδ’ ελαφηβολίην μηδ’ ευστοχίην εριδαίνειν· ουδέ γαρ Ατρείδης ολίγω επεκομπασε μισθώ.ΚΑΛΛΙΜΑΧΟΣ, ΥΜΝΟΣ 3 ΕΙΣ ΑΡΤΕΜΙΔΑκαι ο ΘΕΟΓΝΙΣ 2― Αρτεμι θηροφόνη θύγατερ Διός, ην Αγαμέμνων είσαθ’ οτ’ ες Τροίην έπλεε νηυσί θοαίς κ’τ.λ. © COPYRIGHT - ATHENIANCALENDAR

ΕΛΑΦΗΒΟΛΙΩΝ Συνέχεια από την σελίδα 15


Συνέχεια από την σελίδα 11ταγωγής. Τελικά παραμένει η κοινή καταγωγή σαν μύθος. Ο μύθος λ.χ της Ατλαντίδος, ο οποίος σχετίζεται με την πανάρχαιη δραστηριότητα της Ελληνικής φυλής, όπως δείχνουν τα διάφορα ευρήματα, υπήρξε κάποτε πραγματικότης. Όχι όμως και ο τεχνητός «μύθος» περί των Ινδοευρωπαίων. Ο Μύθος των Ινδοευρωπαίων Η κάθοδος φυλών από Βορρά και Ανατολών στην Ελληνική Χερσόνη-σο, για να εκπολιτίσουν τους δήθεν άξεστους Αιγαίους, δεν ευσταθεί ούτε επιστημονικά, αλλά ούτε από λογικής απόψεως, διότι οι Αιγαίοι ήσαν αποδεδειγμένα ναυτικός και στο έπακρον πολιτισμένος λαός που ταξίδευε, από την χαραυγή της Προϊ-στορίας του, όχι μόνον στην Μεσό-γειο, αλλά και στους Ωκεανούς. Αν δεχθούμε τις δοξασίες περί «Ιν-δοευρωπαϊστών», τότε θα έπρεπε κανονικά να είχαν βρεθή κάπου τα ίχνη τους, ο ανώτερος πολιτισμός τους, η γλώσσα τους και τέλος τα ιστορικά πνευματικά μνημεία που θα άφηναν πίσω στην αρχική των κοιτί-δα. Τέτοιο πράγμα όμως δεν έχει βρεθή. Τίποτα απολύτως δεν επιβεβαιώνει την ύπαρξη τους. Αντίθετα, συνεχώς έρχονται στο φως νέες συντριπτικές αποδείξεις και ατράνταχτα τεκμήρια από τον Ελλη-νικό χώρο και εκτός αυτού-στις χώ-ρες που ταξίδευσε-που επιβεβαιώ-νουν ότι οι Αιγαίοι Πρωτοέλληνες μετέδωσαν πρώτοι τον πολιτισμό τους σ’ όλους τους λαούς του τότε γνωστού κόσμου. Βέβαια, όλες αυτές οι αντιεπιστημο-νικές και δογματικές θεωρίες του πα-ρελθόντος έχουν προ πολλού κατα-πέσει, αλλά επανέρχονται κάθε φορά με καινούργιο περιτύλιγμα στην επι-καιρότητα από το «επιστημονικό» κατεστημένο της διεθνούς εξουσίας. Γιατί αυτός ο μύθος βολεύει την διαι-ώνιση της εξουσίας τους. Σήμερα βρισκόμαστε σε μια έξαρση του φαι-νομένου τούτου. Παντού επιδιώκουν να μειώσουν την αξία και την συμβολή του ανυπέρ-βλητου Ελληνικού παράγοντα στην δημιουργία του παγκόσμιου Πολιτι-σμού [Βλέπε «ΦΥΣΙΚΗ ΑΝΘΡΩΠΟ-ΛΟΓΙΑ», Τόμ. «ΕΛΛΑΣ» της Εγκυ-κλοπ. «ΗΛΙΟΣ», του Ιωάννη Κουμά-ρη]. Αρκεί να επαναλάβουμε ότι “όταν οι αρχαίοι Έλληνες έφτιαχναν τον Παρ-θενώνα, οι πρόγονοι των σημερινών Άγγλων ζούσαν μέσα στα σπήλαια ή στα ανήλια δάση, ενώ πλείστοι απ’ αυτούς και άλλοι βόρειοι λαοί, ήσαν ακόμη ανθρωποφάγοι ή έκαναν αν-θρωποθυσίες» [Στράβων, βιβλ.VI, σελ. 226, 21]

[Ανέκαθεν το θαρραλέο και ανήσυχο Βρεταννικό έθνος συμπεριφέρθηκε αλαζονικά και σαν κατακτητής στην Ελλάδα, μιμούμενο τους δήθεν ξαν-θούς Ινδοευρωπαίους αποικιοκράτες και εκπολιτιστές]. Ακόμη και στην γειτονική μας Ιταλία, ακόμη και κατά την κλασσική εποχή, εθυσίαζαν παί-δες στην εορτή των Κομπιταλίων και Λαραλίων, και μόλις επί Βρούτου κα-τηργήθη το έθιμον τούτο.[«ΩΓΥΓΙΑ» του Αθαν. Σταγειρίτη, Β. Τόμ. σελ.480].

Επομένως, είναι απαράδεκτη και εξοργιστική η τόσο κραυγαλέα παρα-ποίηση και διαστροφή της Ιστορίας και Προϊστορίας των Ελλήνων. Δω-δωναία η Λατρεία των Δρυίδων. Σύμφωνα με παλαιότερες αρχαιολο-γικές ανακαλύψεις, διεπιστώθη ότι κατά την Μινωική περίοδο οι Κρήτες θαλασσοπόροι μετέφεραν στην Με-σόγειο “Κασσίτερο” από την Αγγλία. Όμως δεν πήγαιναν με άδεια χέρια εκεί. Τους μετέδιδαν τον ανώτε-ρο Κρητομινωϊκό πολιτισμός τους. Πρόσφατα, ανεκαλύφθησαν στην Αγγλία προϊστορικές Ελληνικές εγκα-ταστάσεις, οι οποίες φανερώνουν ότι οι πρωτόγονοι και καθυστερημένοι λαοί της Αγγλίας δέχθηκαν την επί-δραση των Ελλήνων και συν τω χρό-νω εκπολιτίσθησαν. Έτσι αποδεικνύεται ότι η πανάρχαια λατρεία των Δρυίδων στην Βρεταν-νία είναι Ελληνικής προέλευσης, εκ του Μαντείου της Δωδώνης, και με-τεφέρθη εκεί προ αμνημονεύτων χρόνων. Η Ελληνική Προϊστορία παρουσιάζει πράγματι ένα εκπληκτικό μυστήριο και μια σαγηνευτική πρόκληση για αυτόν που θα προσπαθήση να την αποκρυπτογράφηση και να εμβαθύ-νη σ’ αυτήν. Η αυτοχθονία των Ελλήνων έχει αποδειχθή με ατράνταχτα τεκμήρια από διαπρεπείς ανθρωπολόγους, όπως ο Ιωάν. Κουμάρης [Βλέπε άρ-θρον «Φυσική Ανθρωπολογία» Ιωάν. Κουμάρη, Α. Μέρος, Τόμος «ΕΛ-ΛΑΣ», Εγκυκλοπ. «ΗΛΙΟΣ» και Αλέ-ξη Σίνου «Η Γεωγραφική Ενότης του Ελληνικού Μεσογειακού Χώρου» Μέ-ρος Α. Σελ. 94-95, Μέρος Β. Σελ.179-182 κλπ]. Ο Ευρωπαίος «Αρχάνθρωπος» των Πετραλώνων Αδιάσειστα τεκμήρια της γηγενούς

προέλευσης του Έλληνα έφερε εσχά-τως εις φως ο διεθνούς κύρους αν-θρωπολόγος Άρης Πουλιανός με την ανακάλυψη του «Ευρωπαίου Αρχαν-θρώπου των Πετραλώνων Χαλκιδι-κής» και του «Κυνηγού Ελεφάντων της Πτολεμαίδος» για τον οποίο θα μιλήσουμε σε άλλο κεφάλαιο. Ο Ορ-φεύς λέγει: «ήδ’ όσον Αιγύπτω ιερόν λόγον εξελόγχευσα», δηλαδή στην Αίγυπτο και στην Λιβύην, εδίδα-ξα,(εξελόγχευσα=εξεγέννησα) τον ιερόν λόγον [«Αργοναυτικά» των «Ορφικών» στίχ. 42-44 και 102 Εκδ. Λειψίας TAUCHNIZIT 1829]. [Τυγχά-νει ευνόητον ότι το «εξελόγχευσα» δεν σημαίνει ότι «εδιδάχθην», όπως υπεστήριξαν αμαθέστατοι και κακοη-θέστατοι συγγραφείς]. Επομένως, η απόδειξη αυτή κονιορ-τοποιεί κάθε άλλη παλαιά και νεώτε-ρη δογματική θεωρία, οι εμπνευστές των οποίων δεν μπαίνουν καν στον κόπο να τις τεκμηριώσουν με στοι-χεία. Είναι γνωστόν ότι κατά την 8 ην χι-λιετίαν π.Χ. ελάμβανε χώραν μετα-φορά Οψιανού Λίθου με πλοία από την νήσο Μήλον του Αιγαίου πελά-γους στην Αργολίδα, όπως απέδειξαν τα ευρήματα οψιανού λίθου στο σπήλαιο του Φράγχθη της Αργολί-δος. Άρα οι Αιγαίοι από τότε θαλασ-σοπορούσαν. Αλλά και στον χώρον της Ανατ. Με-σογείου οι Πρωτοέλληνες Μινωίτες και Μυκηναίοι κυριαρχούν από αμνη-μονεύτων χρόνων. [Πανάρχαιοι Αχαιοί Κρήτες και Κύπριοι οι αρχαιο-Φοίνικες και οι Φιλισταίοι και «Πα-λαισάτι», διέσχιζαν την Μεσόγειο για να εγκατασταθούν στην Παλαιστίνη]. Ο Ισοκράτης το διαλαλεί ότι: «Είμα-στε αυτόχθονες. Δεν διώξαμε άλλους που ήσαν εδώ, ούτε ήρθαμε από αλ-λού να την καταλάβουμε έρημη από πληθυσμό, ούτε είμαστε μιγάδες και ανακατεμένοι με άλλα έθνη, αλλά προερχόμεθα από καλό και γνήσιον έθνος, ώστε γεννηθήκαμε σ’ αυτήν εδώ την γην, την κατέχουμε και δια-βιούμε όλον τον καιρό. Ασχέτως αν όλον τον 20ον αιώνα η διεθνής εξουσία ραδιουργεί σε βάρος του Ελ-ληνισμού και με την χρησιμοποίηση της Τουρκίας σαν «πολιορκητικό κριό» επιδιώκει την έξωση του Ελλη-νικού Γένους από τις πανάρχαιες πα-τρογονικές του εστίες (Μικρά Ασία, Κύπρος, Αιγαίο, Μακεδονία, Ηπειρο). [Η διεθνής εξουσία και οι εδώ υπη-ρέτες και διεκπεραιωτές της θέλουν να μας επιφέρουν ανάμειξη και να μας μεταβάλουν σ’ ένα άθλιο συνον-θύλευμα, ώστε να απωλέσουμε την εθνική μας ταυτότητα. Προς τούτο συμβάλουν και ορισμένοι «γραικύ-λοι» και δήθεν. ΠΗΓΗ


Την Πατρίδα ουκ ελάττω παραδώσω!

Συνέχεια από την σελίδα 17 Με σιουριτά οι μπιστικοί σκορπίσανε τις στάνες.Ζωσμένες τώρα στις πλαγιές, που ‘ν’ τα χορτάρια ντάνες. Πρόβατα,γίδια,ανάκατα ανάρια και ομάδιβόσκουν αντίκρα στις πλαγιές και πέρα στο λαγκάδι. Τα μυριοκουδουνίσματα,τα σάλαγα,οι αντάρες,τα πρωινά βελάσματα,της πλάσης μας οι χάρες και το γλυκό τραγούδισμα της ποθητής φλογέρας,όπως τη φέρνει απαλά ο πρωινός αέρας, απλώνουν μια μαγευτική και μουσική αρμονία.Παντού τ’ωραίο, τ’ όμορφο,το τέλειο,η μαγέία!

Ο Κίτσος κ’η πεντάμορφη φτάσανε στ’ογκολίθι.Κάθουνται κι αναπαύονται με αναμνήσεις πλήθη. Τον καθαρό κι ανάλαφρο περνούνε λογισμό τουςκαι λένε για τον όμορφο ετούτο λυτρωμό τους. Κοιτάζοντας ολόγυρα,τα μάτια τους βουρκώνουν.Μα και γλυκά χαμόγελα τα πρόσωπα πλαισιώνουν. Κι απάνου στη συγκίνηση αγκαλιαστά φιλιούνταικαι μύρριοι κόσμοι γύρω τους,κοιτάζοντάς τους,σειούνται. Την ώρα π’αγκαλιάστηκαν ζεστά να φιληθούνεκαι στο γλυκό το φίλημα λόγια γλυκά να πούνε, ξάφνου το βλέμμα έπεσε σ’ ένα παλιό ξωκκλήσι, που΄χε χτιστεί στου Αη-Λιά τη μνήμη και δακρύσει είχε η Φροσούλα έναν καιρό,μπροστά στην άγια εικόνατου Αη-Λιά και του Χριστού την αργυρή κορόνα. Μείναν για λίγο σιωπηλοί με μάτια δακρυσμένα,θωρώντας κει στο ψήλωμα την εκκλησιά και ένα άσπρο,γλυκό κι ανάλαφρο πέπλο απλώθη εμπρός τουςκ’οι δυο κινούν τα χείλη τους και κάνουν το σταυρό τους. Ο ένας τον άλλον μια στιγμή κοιτάζει αχνά στα μάτιακι εμπρός θωρούν να υψώνονται λαμπρόφωτα παλάτια.

Κινούν κ’ οι δυο ολόχαροι πιασμένοι χέρι-χέρι στο μονοπάτι που γοργά στην εκκλησιά τους φέρει. Ζεστές, γλυκιές κι ανάλαφρες της πλάσης οι αρμονίες,που γύρω αχούν μαγευτικά, λες κι όψεις ουρανίες. Βαρούν λαούτα και βιολιά, χαβάγιες και σαντούρια,κλαρίνα, λύρες, όργανα πνευστά, κρουστά, πληθούρια τους συνοδεύουνε τους νιους. Στην Εκκλησιά, να! φτάνειο Κίτσος κ’ η πεντάμορφη, να βάλουνε στεφάνι!

Μόλις του κύριου ο λειτουργός τον όρθρο έχει τελειώσει και τους ρωτάει: Τι θέλετε,παιδιά μου να σας δώσει ο ταπεινός του Κύριου ο δούλος; Κι αυτό σαν είπε ο παπάς, έλαμψε πάνου ο τρούλος. Κάνουν βαθειά υπόκλιση και του φιλούν το χέρι και ντροπαλά λένε κ’ οι δυο:» Θε να γινούμε ταίρι!».Κι ευτύς κ’ οι δυο γονατιστοί στον ιερέα λένε, ενώ με δάκρυα κλαίνε:

-Αγιε του Πλάστη λειτουργέ και άγιε Δέσποτά μας δέξου βαθιά μες στην καρδιά τα πλήθια κρίματά μας.Φόρεσε το χρυσόπλεχτο κι ουράνιο πετραχείλι και άφησε τα λόγια σου σαν τη δροσιά του Απρίληνα πέσουνε στη φλόγινη κι ολόξερη καρδιά μας, να διώξουνε την ενοχή,να σβήσουν τη φωτιά μας.Συγχώρα μας τα κρίματα, εσφάλαμε, αλήθεια! Κάνε να βγάλουνε ανθούς ευωδιαστούς τα στήθια. -Παιδιά μου!...αυτή την ένωση και ο Θεός ζητάει.Θωρείτε πόσο απλόχωρα κ’ η πλάση το μηνάει. Αυτό δεν είναι ξέπεσμα,δεν είναι διόλου σφάλμα.Απλά κι ωραία γύρω μας το λέει το θείο γράμμα. Μα,κι όποιο σφάλμα αν κάνατε,τούτα τα δάκρυά σαςεπλύνανε και σβήσανε όλα τα κρίματά σας. Κι όταν ο Πλάστης μας θωρεί γονατιστούς μπροστά του,να κλαίμε για τα σφάλματα που κάναμε,η καρδιά του, παιδιά μου,ευτύς μας συγχωρνά κι ως είμαστε πεσμένοι μας πιάνει τ’άγιο χέρι του και πάλι ορθούς μας στένει.

Ελάτε τώρ’ αγαπητά παιδιά μ’ αγνά ως πρώτα,με το στεφάνι σας μαζί, να παρ’ τ’ ουράνια φώτα. Σφουγγίζουνε τα δάκρυα τους ο Κίτσος κ’η Φροσούλακι αχνοφιλούνε το σταυρό που είναι στην ακρούλα του κροσσωτού πετραχειλιού. Σηκώνονται με χάρηκαι νιώθουν μία δύναμη ουράνια να’ χουν πάρει Το φως γλυκό και απαλό χυνώταν από πάνωμε χρώματα κ’ ιριδισμούς, σαν όνειρο, ένα πλάνο, κ’ έσμιγε με των κεριών το φως σε ένα χρώμα,π’ ουράνιο θάλπος άπλωνε μες στου Θεού το δώμα! Κ’ ενώ το μοσχομύριστο πάει ψηλά λιβάνι, δέχουνται στο κεφάλι τους τ’ ανθόπλεχτο στεφάνι!

ΤΕΛΟΣ


ΟΜΗΡΟΣ ΙΛΙΑΣ Β.468Αμφι δε την γε ώραι καλλίκομοι στέφον άνθεσιν ειαρινοίσιν.ΗΣΙΟΔΟΣ ΡΓΑ ΚΑΙ ΗΜΕΡΑΙ 74, ΘΕΟΓΟΝΙΑ 279Ωραίος και Έρως επιτέλλειται ηνίκα περ γη άνθεσιν ειαρινοίς θάλλει αεξομένη.ΘΕΟΓΝΙΣ Ο ΜΕΓΑΡΕΥΣ ΕΛΕΓΕΙΑΙ 1275

Νυν ώστε φοινικανθέμου ήρος ακμά..ΠΙΝΔΑΡΟΣ ΠΥΘ. 4.114Ημείς οιά τε φύλλα φύει πολυάνθεμος ωρη ήρος, ότ’ αψ αυγή αύξεται ηελίου τοις ικελοί.ΜΙΜΝΕΡΜΟΣ 2Αλλ’ οπότ΄ανθεμμόεσσαι επί χθόνος είαρος ώραι πορφυρέον γελάσωσιν, αναπνεύη δε θάλασσα χείματος ευδιόωσα, γαληναίη τε γένηται.ΟΠΠΙΑΝΟΣ ΑΛΙΕΥΤΙΚΑ Α’ 457Εχθρόν έαρ δε κύνεσσι φίλου δε πέλει μετόπωρον, είαρι γαρ βο-τάνησιν άδην ποιητρόφος αία ανθεσι πληθύει τε πολυπνόος, αμφί δε πάντη ευστέφαοι λειμώνες ανήροτα πορφύρουσι.ΟΠΠΙΑΝΟΣ ΚΥΝΗΓΕΤΙΚΩΝ Α’ 458Αυτάρ επήν έαρος πρώται γελάσωσιν οπωπαί, άνθεα τα’ εν λει-μώσι νέον γε ηβήσειαν.ΟΠΠΙΑΝΟΣ ΚΥΝΗΓΕΤΙΚΩΝ Β’ 580Ως δ’ ότε παρθενική γλαγόεντος εν είαρος ώρη αβλαύτοισι πό-δεσσιν αν’ ούρεα παντ΄αλάληται, άνθεα διζομένη, το δε οι μάλα τηλόθ’ εούση νηδύμιον προπάροιθεν ίον μήνυσεν αϋτμή.ΟΠΠΙΑΝΟΣ ΚΥΝΗΓΕΤΙΚΩΝ Δ’ 368Ανθεα τα’ ευώδη λασίαις φίλα έργα μελίσσαις, όσς’ έαρος λήγο-ντος επιβρύει αν λειμώνας.ΘΕΟΚΡΙΤΟΣ ΕΙΔΥΛΛΙΑ 22.42Χαιρήμων…ο τον κισσόν χορών ειπών εραστήν, κοινώς μεν τα άνθη έαρος τέκνα εκάλεσεν, ιδίως δε τα ρόδια οξυφεγγή και έα-ρος τιθηνήματα.ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ ΣΧΟΛΙΑ ΟΔΥΣΣΕΙΑ Κ.277.397.57Εν δε τη Ιοί έαρος τέκνα προσηγόρευε τα άνθη Ανθηρού τέκνα έαρος περίξ στρώσαντες.ΑΘΗΝΑΙΟΣ ΔΕΙΠΝΟΣΟΦΙΣΤΩΝ 13.88Των ανθών το μεν πρωτον εκφαίνεται το λευκόϊον• όπου μεν ο αήρ μαλακώτερος, ευθύς του χειμώνος..ενιαχού του ηρός.ΘΕΟΦΡΑΣΤΟΣ ΠΕΡΙ ΦΥΤΩΝ ΙΣΤΟΡΙΑ 6.8.1Υπαρχομένου δε του ήρος, και του μεν αέρος φαιδρου γενομένου, των δε φυτών θάλλειν αρχόμενων, και των λειμώνων τα σύντρο-φα κομώντων, γαληνά τε τα του πελάγους και υπεύδια, αισθόμε-νοι οι ιχθύες ανθέουσι.ΑΙΛΙΑΝΟΣ ΠΕΡΙ ΖΩΩΝ 9.57Ως εκ τούτου, τα ονόματα ορισμένων εορτών σε ορισμένα από τα ελληνικά ημερολόγια της εποχής συνδυάζουν το έαρ και το άνθος, παρόλα αυτά, ετσι και ο Ησύχιος στα «Ηροσάνθεια• ανθολογία• εορτή γυναικεία λαμπρά, αγομένη εν Πελοποννήσω κατά το έαρ».Αλλά και ο Φώτιος στο λεξικό του:Ηροάνθια• εορτή γυναικεία, ότε το έαρ ανθεί.Υπάρχουν μερικές μαρτυρίες, παρόλα αυτά πάνω σε αυτό το σημείο, όπου οι γραμματικοί της Αρχαιότητος εξηγούν το όνο-μα του μηνός με την άμεση σχέση του στην φυσική εποχή των ανθέων.Ιστρος δε εν τοις της συναγωγής κεκληθήσθαι φησιν αυτόν διά το πλείστα των εκ γης ανθείν τότε.ΑΡΠΟΚΡΑΤΙΩΝ ΑΝΘΕΣΤΗΡΙΩΝΙΕΡΟΣ ΜΗΝΑΣ ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΟΥΟ Ανθεστηριών είναι ιερός για τον Διόνυσο:Ανθεστηριών, όγδοος μην εστι παρά Αθηναίοις ιερός Διονύσου. κεκλήσθαι δε αυτόν ούτω διά το την άνθην του βότρυος τούτω μάλιστα τω μηνί γίνεσθαι, και διά το πλείστα των εκ γης ανθείν.ΣΟΥΪΔΑΣ ΛΕΞΙΚΟΤο λεξικό Σουϊδα, υποθέτει τη σχέση του μηνός με την εποχή του ανθού του αμπελιού.Ανθεστήρια, τα Διονύσια• ούτω γαρ οι Αθηναίοι την εορτήν λέ-γουσι• και Ανθεστηριώνα τον μήνα καθ΄όν ταύτα ετελείτο• επειδή η γη τότε άρχεται του ανθείν.ΜΕΓΑ ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΚΟ ΛΕΞΙΚΟ ΑΝΘΕΣΤΗΡΙΑ

Τα περισσότερα ημερολόγια της Αρχαιότητος, είτε ηλιακά είτε σεληνιακά, είχαν καθορίσει και διατηρήσει την ίδια σχέση με την εποχή αυτή του έτους διαρκώς. Είχαν κάποιους μήνες οι οποίοι είχαν λάβει τα ονόματα τους από τα πρώτα συμπτώματα ανθοφορίας της φύσεως και της επιστροφής της Ανοίξεως, από τα πρώτα φύλλα στα δένδρα και από το άνοιγμα των βολβών των ανθέων στα φυτά.ΣΤΟΥΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣΟ Απρίλης των Ρωμαίων πήρε το όνομα του, όχι από την Αφρο-δίτη, αλλά από την επαναλειτουργία ή την αναψυχή της φύσεως ως χαρακτηριστικό αυτού του μηνός.ΣΤΟΥΣ ΑΙΓΥΠΤΙΟΥΣΣτο Αλεξανδρινό Ημερολόγιο, τα όρια του μηνός Φαρμούθι, του όγδοου μηνός, ήταν η 27η του Μαρτίου και η 26η του Απριλίου, παρόλα αυτά ο Φαρμούθι ήταν ο μήνας των ρόδων, δηλαδή η εποχή όπου άνθιζαν τα τριαντάφυλλα στην Αίγυπτο, (Θεόφραστος, περί φυτών Ιστορία 6.8.2, Ελληνική Παλατινή Ανθολογία 3.211)ΣΤΟΥΣ ΠΕΡΣΕΣΟ Αρντεμπεχίστ, ήταν ο μήνας των ρόδων (τριαντάφυλλων), επίσης στο περσικό ημερολόγιο, έτσι όπως είχε καθοριστεί από την μεταρρύθμιση του Σουλτάνου Τζελαλοντίν, παρόρα αυτά ο Αρντεμπεχίστ σε αυτή τη διόρθωση δεν μπορούσε να περιλαμ-βάνει παραπάνω από 30 ημέρες με τά την εαρινή ισημερία.Το κλίμα στην Αττική ήταν το ίδιο προχωρημένο όπως του κλί-ματος της Περσίας, αν και το τριαντάφυλλο (ένα από τα τελευ-ταία άνθη της Ανοίξεως στο δικό μας κλίμα), ήταν πλήρως αν-θισμένο στην Περσία τον Απρίλιο, τότε πρέπει να είχε αρχίσει να ανθίζει στην Ελλάδα γύρω στον Φεβρουάριο ή τον Μάρτιο. Τα πλήρως ανθισμένα τριαντάφυλλα ήταν επίσης δυνατόν να βρεθούν και στην Ελλάδα κατά την εαρινή ισημερία, (Θεόφρα-στος, περί φυτών Ιστορία 6.8.2). Διαφορετικά άνθη, εκτός του Τριαντάφυλλου άνθιζαν νωρίτερα της εαρινής ισημερίας στην Αττική και γενικώς στην Ελλάδα.Τα αρχικά όρια του Ανθεστηριώνος του Σόλωνος ήταν γύρω στις 28 Δεκεμβρίου με την 26η Ιανουαρίου και τα αργότερα όρια ήταν γύρω στις 21 Φεβρουαρίου με την 23η Μαρτίου, τα κανονικά όρια είναι στις 27 Φεβρουαρίου με την 19η Μαρτίου. Η ΖΕΦΥΡΟΥ ΠΝΟΗ, η αρχή της νεαράς Ανοίξεως δηλαδή, το μέσο σημείο μεταξύ του χειμερινού ηλιοστασίου, και της εαρινής ισημερίας, στην εποχή του Σόλωνος, δεν μπορούσε να «πέσει» αργότερα της δεκάτης ή της ενδεκάτης αυτού του μη-νός. Τα Διονύσια εν λίμναις (Ανθεστήρια), εμφανώς μια εορτή της νεαρής Ανοίξεως τοποθετούνται μεταξύ της 11ης και της 13ης του μηνός.Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΧΕΛΙΔΟΝΙΩΝΗ επιστροφή των χελιδονιών (μία ακόμη πολύ γνωστή ένδειξη ανάμεσα στους προγόνους μας), έπεφτε πάντοτε αυτό τον μήνα και ο Ησίοδος συνδέει αυτόν τον ερχομό τους με την βλάστηση της αμπέλου, η μάλλον την κατάλληλη στιγμή για το κλάδεμα των νεαρών βλασταριών που έκαναν την εμφάνιση τους αυτή την εποχή.τον δε μετ’ ορθογόη ώρτο χελιδών ες φάος ανθρώποις, έαρος νέον ισταμένοιο• την φθάμενος οίνας περιτάμενεν, ως γαρ άμεινον. ΑΠΟΔΟΣΗ Μετ’ απ’ αυτόν οξύθρηνη κόρη του Πανδίωνος υψώνεται η χελιδόνα στο φως στους ανθρώπους , όταν αρχίζει η Άνοιξη. Πριν να έρθει κλάδεψε τα΄αμπέλια- έτσι είναι καλύτερα.ΗΣΙΟΔΟΣ ΕΡΓΑ ΚΑΙ ΗΜΕΡΑΙ 568Οινάδας γαρ καλούσι τας αμπέλους ήδη φαινομέρου έαρος, μεθ’ εσπερίην ανατολήν Αρκτούρου και χελιδόνος άκφασιν.Ο Πρόκλος στα σχόλια του εξηγεί ότι:Σε κάθε αναφορά λοιπόν αυτού του μηνός που θεωρούνταν από τους πρώτους μήνες ηρινοί, και εκτός του ότι λαμβάνει το όνο-μα του από τη σχέση του με την εποχή του έτους γενικά, αλλά και με τα πρώτα συμπτώματα της επιστροφής της Ανοίξεως (με την άνθιση των βολβών των ανθέων) συγκεκριμένα.ΤΟ ΕΘΙΜΟ ΤΩΝ ΧΕΛΙΔΟΝΙΣΜΩΝ


ΑΝΘΕΣΤΗΡΙΩΝ



Μήγαρις ἔχω ἄλλο στὸ νοῦ μου πάρεξ ἐλευθερία καὶ γλώσσα; Δ. Σολωμός

Οι με αυτοκρατορικά διατάγματα διωγμοί των Ελλήνων (εθνικών) από το χριστιανικό ιερατείο την εποχή της ανατολικής Ρωμαϊκής αυτοκρα-τορίας (Βυζάντιο)

Τα παρακάτω είναι αυτοκρατορικά διατάγματα από την εποχή του Βυζαντίου με τα οποία δίνονται οδηγίες προς τους τοπικούς άρχοντες για το πως θα εξαλείψουν τους “Έλληνες”. Σαν Έλληνες θεωρούνται αυτοί που δεν ασπάστηκαν τον χριστια-νισμό αλλά συνέχιζαν να εξασκούν την προγονική τους Ελληνική θρησκεία και να διαβάζουν και να μελετούν αρχαία κείμενα φιλοσόφων. Εντύπωση προκαλεί η φράση “διαπράττουν την ασέβεια του Ελληνι-σμού“! Ο ορισμός του μίσους! Απολαύστε

Το καλοκαίρι του 396 μ.χ ο Αλάριχος ( 350- 412) εισέβαλε στην Πελοπόννησο. Αφού κατέστρεψε την Κόρινθο λεηλάτησε το Άργος και προχώρησε στο εσω-τερικό της Πελοποννήσου χωρίς να συναντήσει καμία αντίσταση. Ο κόσμος φοβισμένος εγκατέλειπε τις πόλεις και τα χωριά και ανέβαινε στα βουνά για να σωθεί. Η εκστρατεία αυτή δεν ήταν μία πολεμική αναμέτρηση για κάποια σοβαρή αιτία αλλά οργανωμένος και βίαιος διωγμός κατά των Ελλήνων και της θρη-σκείας τους. Σ αυτόν τον διωγμό τον Αλάριχο τον ενδιέφερε μόνο η αρπαγή θησαυρών έργων τέχνης και τροφίμων για να ταΐσει τα πεινασμένα γυναικό-παιδα και τον στρατό του. O Aλάριχος είχε σαφή έννοια της αξίας των έργων τέχνης, αυτό φαίνεται από τον θαυμασμό του ΄΄στα έργα των Θεών΄΄ και την διαφύλαξη της Αθήνας από την καταστροφή. Οι καλόγεροι και οι φανατισμένοι χριστιανοί που ακολουθούσαν το στράτευμα διέπραξαν τους διωγμούς και τoν σφαγιασμό των Ελλήνων και την καταστροφή των ναών και των αγαλμάτων. Όσα από τα έργα τέχνης ήταν ογκώδη και δεν μπορούσαν να μεταφερθούν καταστρέφονταν, συχνά μάλιστα οι καλόγεροι όταν δεν προλάβαιναν να ολο-κληρώσουν την καταστροφή των αγαλμάτων τότε με μανία τα αποκεφάλιζαν και τους έκοβαν τα γεννητικά τους όργανα για να τα παραμορφώσουν. Όλα έπρεπε να ισοπεδωθούν βιβλιοθήκες πυρπολήθηκαν, πανεπιστήμια φιλοσοφι-κές σχολές Ασκληπιεία και θέατρα έκλεισαν με την αστεία κατηγορία ότι ήταν κατοικία δαιμόνων.

Η συνέχεια στο επόμενο


Το όνομα, ετυμολογία και η θέση του μηνόςΑνθεστηριών• Όγδοος μην ούτος παρ’ Αθηναίοις.ΑΡΠΟΚΡΑΤΙΩΝ ΛΕΞΙΚΟΟγδοος μην εστι παρ’ Αθηναίοις.ΣΟΥΪΔΑΣ ΛΕΞΙΚΟΌγδοος μην εστι παρ΄Αθηναίοις.ΒΕΚΚΕΡΙΟΣ, ΕΛΛ. ΑΝΕΚΔΟΤΑΟ Ανθεστηριών είναι ο πρώτος μήνας της Ανοίξεως του κλίματος στην Αττική και ο μήνας όπου οι πρώτοι βολβοί των ανθέων αρχίζουν να εμφανίζονται και ν’ ανοίγουν. Στη σειρά κατάταξεως των μηνών, στο Ιερό Σεληνιακό Αττικό ημερολόγιο, προηγούνταν του Ελαφηβολιώνος:Κατά δε τον Ανθεστηριώνα και Ελαφηβολιώνα λέγουσιν οι επιχώριοι διότι πέμπει η βόλβη.ΑΘΗΝΑΙΟΣ ΔΕΙΠΝΟΣΟΦΙΣΤΑΙ 8.11. 334aΠρότερον μεν ουν φασι τους την Απολλωνίαν Ελαφηβολιώ-νος τα νόμιμα συντελείν τοις τελευτήσασι, νυν δε Ανθεστη-ριώνος.ΑΘΗΝΑΙΟΣ ΔΕΙΠΝΟΣΟΦΙΣΤΑΙ 8.11. 334fΑκολουθούσε αμέσως μετά τον Γαμηλιώνα:Τας σπονδάς είναι από του Γαμηλιώνος μηνός, αρχομηνίας, και τον Ανθεστηριώνα, και του Ελαφηβολιώνος.ΣΥΛΛΟΓΗ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΠΙΓΡΑΦΩΝ ΑΡ.71Το αρχικό όριο του στο Ιουλιανό ημερολόγιο είναι η 28η Ιανουαρίου και το αργότερο είναι η 24η Φεβρουαρίου, το κανονικό του του όριο είναι η 8η Φεβρουαρίου.Ο πολυμαθέστατος σχολάρχης του Μεσαίωνα, Θεόδωρος Γαζής, (1398-1475), επιχειρώντας να αναλύσει το όνομα του μηνός, κατέληξε σε ένα μονάδικό συμπέρασμα σχετικό κατ’ αποκλειστικότητα για αυτό το μήνα και μόνο που έχει ως εξής: ότι το έτυμον του μηνός προέρχεται από το «στέ-ρεσθαι των ανθέων», εκ της απουσίας των ανθέων αυτόν το μήνα, και στο σύστημα του για τους Αττικούς μήνες τοποθετεί τον Ανθεστηριώνα στη θέση του Νοεμβρίου στο Ιουλιανό ημερολόγιο. (ΠΕΡΙ ΜΗΝΩΝ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΓΑΖΗ, ΑΝΘΕΣΤΗΡΙΩΝ).Είναι περίεργο για τον Γαζή, με όλο τον σεβασμό στο πρό-σωπο του, ότι δεν του πέρασε από το μυαλό ότι σε κάθε κλίμα, σε ολόκληρο τον κόσμο και ειδικά στην Αττική, κανένας από τους ανοιξιάτικους μήνες δεν αναγνωρίζεται από ένα τέτοιο χαρακτηριστικό. Είναι βέβαιο δε, ότι το «αν-θοστερείν » ή «ανθορρυείν» δεν χρησιμοποιείται από τους αρχαίους συγγραφείς μας για τη χειμωνιάτικη απονέκρωση της φύσεως ή την αποσύνθεση των ανθέων, αντιθέτως το «φυλλοβολείν» και «φυλλορροείν» χρησιμοποιείται για την πτώση των φύλλων. Δεν υπάρχει αμφιβολία ωστόσο, ότι υποθέτοντας το «στερείν» ή «στέρεσθαι», να εισήλθε στη σύνθεση αυτού του ονόματος, ο Γαζής πρέπει να έκανε λάθος.Τα ονόματα των μηνών στο Αττικό ημερολόγιο, με μία μόνο εξαίρεση (αυτή του Ποσειδεώνος), σχηματίζονται από επί-θετα που κατελήγουν σε «-ιος», και άλλάζουν την κατάληξη «-ιος» σε «-ιών». Γαμηλιών από Γαμήλιος, Ανθεστηριών από Ανθεστήριος και ακολούθως για τους υπόλοιπους μή-νες. Έτσι για ένα επίθετο όπως αυτό, το ανθεστήριος, σχη-ματίστηκε σύμφωνα με την ίδια αναλογία όπως αυτή των υπολοίπων, που κατέληγαν επίσης σε «-τήριος», και που

ΑΝΘΕΣΤΗΡΙΩΝπροέρχονται από ουσιαστικά που καταλήγουν σε «-τήρ»• Μαιμακτήριος από Μαιμακτήρ, λυμαντήριος από λυμαντήρ, φυλακτήριος από φυλακτήρ, δηλητήριος από δηλητήρ, δραστήριος από δραστήρ, αισχυντήριος από αισχυντήρ και ακολούθως.Όπως το «μαιμακτήρ», προέρχεται από το τρίτο ενικό πρόσωπο της παθητικής του «μαιμάσω», ε΄τσι και το «λυ-μαντήρ» από το τρίτο πρόσωπο ενικού του «λυμαίνω», «φυλακτήρ» από το τρίτο πρόσωπο ενικού του «φυλάσσω», «αισχυντήρ» από το τρίτο πρόσωπο ενικού του «αισχύνω», έτσι και το «ανθεστήρ» θα προέλθει από το τρίτο πρόσωπο του «ήνθεσμαι», της παθητικής του «ανθείν». Έτσι και το «ανθέω», είναι κανονικά ουδέτερο ρήμα και στη κλασική χρήση της λέξε ως δεν συναντάται ως ενεργητικό πήμα με την έννοια του «ανθίζω», ακόμη η παθητική είναι βολική στη χρήση του ουδέτερου ρήματος σαν του «ανθέω».Στη πραγματικότητα πρέπει να υποτεθεί σε αυτό το παρά-δειγμα για να δικαιολογηθεί η προέλευση του ονόματος του «Ανθεστηριώνος» από το «Ανθεστήριος», και μέσου αυτού από το «Ανθεστήρ», παρόλα αυτά, σύμφωνα με τους κανό-νες της Γραμματικής, δεν μπορεί να αιτιολογηθεί με άλλο τρόπο. Το έτυμο αυτού του ονόματος, του Ανθεστηριώνος,

που προέρχεται κατά πρώτον από το ανθεστήριος, και κατά δεύτερον από το ανθεστήρ και ήνθεσται, εμφανίζεται στα Ανθεστήρια, ένα από τα ονόματα στα Διονύσια των Αθη-ναίων και στους Ανθεστηριάδες, ένα κοινό όνομα ανάμεσα στους μη συζευγμένους Ροδίους, αλλά και νεαρών κορι-τσιών κοντά στην ηλικία του γάμου:Τας έχουσας ώραν γάμου, μηδέπω δε γεγαμημένας.ΗΣΥΧΙΟΣ ΛΕΞΙΚΟ ΑΝΘΕΣΤΗΡΙΑΔΕΣΗ ετυμολογία ως εκ τούτου του μηνός προκύπτει από τη θέση του στο φυσικό έτος ως «ο μήνας των ανθέων», ο μή-νας όπου τα άνθη αρχίζουν να εμφανίζονται. Σκανέναν δεν χρειάζεται να του ειπωθεί, ότι σε κάθε κλίμα, σε ολόκληρο τον κόσμο, αυτό είναι στο φυσικό χαρακτηριστικό της Ανοί-ξεως, και έτσι και του κλίματος της Αττικής, το φαινόμενο της νεαρής Ανοίξεως.Ήλθον έπειθ’ όσα φύλλα και άνθεα γίγνεται ώρη.ΟΜΗΡΟΣ ΟΔΥΣΣΕΙΑ Ι.51Βοτρυδόν δε πέτονται επ’ άνθεσιν ειαρινοίσι.ΟΜΗΡΟΣ ΙΛΙΑΣ Β.89Μύριοι, όσσα τε φύλλα και ανθέα γίγνεται ώρη.

Documents

hellenic way · η θεΣη ΤΟυ μηνΟΣ γΑμηΛΙών• μην (μηνΑΣ) ΑθηνΑΙΟΣ εβδΟμΟΣ μΠεκκεΡ Ανεκδ. εΛΛ. 228.56 η θέση αυτού