Het meisje in mijn hoofd

Het meisje in mijn hoofd

opmk.Meisjeinmijnhoofd 25-06-2009 14:29 Pagina 1


Het meisje in mijn hoofd

Sofie van Gelder

MOZAÏEK JUNIOR - ZOETERMEER


Ontwerp omslag BlauwBlauw DesignLay-out en dtp binnenwerk Gerard de Groot

ISBN 978 90 239 9312 4NUR 284

© 2009 Uitgeverij Mozaïek, ZoetermeerMozaïek Junior is een imprint van Uitgeverij Mozaïek

Alle rechten voorbehouden

www.uitgeverijmozaiek.nl


10 december 2008

IK.DIT BEN IK.NETTE.N-E-T-T-E.NETTE.

A lles was grauw en somber. De velden zagen erkaal en troosteloos uit. Hier en daar lag wat

sneeuw. De wind waaide krachtig en zong zijn droeviglied.Nette liep over de verharde weg. Ze droeg een dunne,katoenen broek en een T-shirtje en had sandalen aanhaar voeten. Ze had het koud. Maar hoe lichter zegekleed was, hoe meer calorieën haar lichaam zouverbranden om warm te blijven. Ze liep snel. Het wasalsof iets of iemand haar op de hielen zat.

Ze spelde haar naam op het ritme van haar eigenvoetstappen.NETTEN-E-T-T-ENETTEZe herhaalde het telkens opnieuw. Ze putte er krachtuit. De kracht die ze nodig had om te blijven lopen.

Ze liep en liep en liep, zonder te weten waar ze naar-toe ging.Bestemming onbekend.

5


Het enige wat ze wist, was dat ze moest blijven lopen.Een stemmetje in haar hoofd beval het haar. Als zeniet in beweging bleef, zou de zwarte draaikolk haarinhalen en haar naar beneden sleuren. Dus liep ze,urenlang. Ook al was ze moe en trilden haar benen. Inde verte zag ze drie bomen. Ze stonden eenzaamlangs de kant van de weg.

Ik loop tot aan die bomen, dacht ze beslist, tot aan diebomen en dan mag ik even rusten. Even maar, anderszou het gebeuren. Dan zou de draaikolk komen. Zo-lang ze maar bleef lopen, dan bleef alles goed gaan…

Ze keek opnieuw naar de bomen in de verte. Haarhoofd duizelde. Haar benen leken wel van elastiek.‘Zwakkeling,’ fluisterde ze tegen zichzelf, ‘kan je nuhelemaal niets meer?’Ze ademde diep in, maar het draaierige gevoel in haarhoofd bleef aanhouden. Ze beet op haar onderlip totze bloed proefde. Verschrikt spuugde ze het beetjebloed op de grond. Kon je van bloed aankomen?Zaten er calorieën in bloed? Ze wist het niet. Maar jekon maar beter het zekere voor het onzekere nemen.

Toen ze bij de bomen kwam, zag ze een bankje. Hetduizelige gevoel in haar hoofd trok langzaam weg. Zekon weer een beetje helder denken. Ze aarzelde. Zewilde zo graag even op het bankje gaan zitten.‘Laat me toch, even maar,’ fluisterde ze tegen hetstemmetje in haar hoofd, ‘mijn benen doen zo’n pijn.Heb ik nog niet genoeg gelopen voor vandaag?’

6


Binnenin woedde de strijd. Het stemmetje in haarhoofd zei dat zitten slecht was.Van zitten werd je dik.En dat mocht niet. Maar ze was zo moe. Moe van hetvele lopen, maar ook moe van die eeuwige strijd inhaar hoofd. De strijd tussen haar en het stemmetje.Nette hief haar hoofd op en keek naar de grijzehemel. Een eenzame vogel zweefde door de lucht.Kon ik ook maar een vogel zijn, dacht ze triest. Danzou ik voor altijd vrij en licht kunnen zijn. Dan zou ikwegvliegen, ver hiervandaan.

Plotseling, zonder waarschuwing, begon het opnieuwte duizelen in haar hoofd. Ze wilde de leuning van hetbankje vastgrijpen. Maar het was al te laat. Daar wasde draaikolk, het donkere duistere gevoel dat haarsteeds achtervolgde. Haar hart ging wild tekeer. Zevoelde de grond onder haar voeten wegglijden. Alleswerd donker. De bomen en het bankje vervaagden totlelijke schimmen rondom haar, afkomstig van eenandere wereld. Nog even voelde ze een felle pijn, toenhaar hoofd de straatstenen raakte.

7


Maart 2008

‘H é, dikke! Waar loop jij zo snel naartoe?’‘Blubber, blubber, blub!’

Het gelach weerklonk luid over het schoolplein. Nettevoelde dat alle ogen op haar gericht waren. Zonderomkijken glipte ze de school in en daar schoot zedirect de ruimte voor de meisjestoiletten in. Door eenkier in de deur gluurde ze naar buiten. Ze stonden ernog. Nick en Jan, de twee stoerste jongens van de der-de klas. Het was niet de eerste keer dat ze het op haargemunt hadden. De afgelopen weken gebeurde hetsteeds vaker. Tijdens de les zaten ze naar haar te glu-ren.Vaak lachten ze stiekem of gaven ze briefjes door.Nette wist dat het over haar ging. Over hoe dik endom ze haar wel niet vonden.

Met de mouw van haar jas veegde ze langs haar ogen.Ze liet haar schooltas van haar rug glijden. Gelukkigwas ze de enige hier! Ze had geen zin om iemandonder ogen te komen. Ze liep naar de wastafel enbekeek zichzelf in de spiegel. Haar haren vielen indoffe pieken langs haar gezicht. Zweetdruppeltjesparelden op haar voorhoofd. Haar anders zo blekegezicht was nu rood en vlekkerig.‘Domkop!’ zei ze zachtjes tegen zichzelf. ‘Moest je nunet beginnen te huilen? Dat was precies wat ze wil-den!’Nette wendde haar blik af. Ze walgde van haar eigenspiegelbeeld. Ze haatte haar piekerige haren en haar

8


bleke gezicht. Bovendien hadden de jongens gelijk!Wild veegde ze een sliert haar uit haar gezicht.‘Je bent dik,’ zei ze tegen haar spiegelbeeld, ‘meernog, je bent moddervet!’

Buiten ging de schoolbel. Op het schoolplein gingende leerlingen in slordige rijen staan. Iedereen gingnaar binnen achter de leerkracht voor het komendelesuur aan.

In de toiletten hield Nette haar adem in. Ze bewoogzich niet.Zo kon ze zich onmogelijk aan de rest van de klas ver-tonen! Theunissen van biologie zou haar zeker omuitleg vragen. Ze zag de spottende blikken van deanderen al voor zich. En Nick en Jan... Wat zou ergebeuren als Theunissen ergens lucht van kreeg? Danwas ze zeker verloren voor de rest van het schooljaar.Nick en Jan zouden haar nooit meer met rust laten! Nee, ze kon niet naar de klas! Nette raapte haarschooltas op van de vloer. Er zat maar één ding op. Zezou terug naar huis gaan!Zachtjes opende ze de deur van de meisjestoiletten.Het schoolplein was leeg. Zo snel als ze kon liep zehet plein over, het hek door. Nog één keer keek zeom. Niemand had haar gezien.

Ze holde de hele weg naar huis. Toen ze thuis aan-kwam, stak ze voorzichtig de sleutel in het slot.Binnen was alles stil en verlaten. Pap zat allang opkantoor in Brussel en mam stond deze morgen voorde klas. Haar kleine zusje Martje zat op school. Alleen

9


haar kat Basiel kwam mauwend aanlopen, de staartomhoog om haar te begroeten.‘Gek, lief beest,’ glimlachte Nette.Ze nam de kat in haar armen en drukte haar gezichtin de zachte vacht.Wat was dat fijn! Soms leek het welalsof Basiel haar beter begreep dan wie ook. Als zeverdrietig was, was hij er meteen. Hij vlijde zich tegenhaar aan met zijn warme lijfje. Als ze hem streelde,begon hij zachtjes te spinnen. Daar werd ze vanzelfweer vrolijk van.Nette liep naar boven, naar haar kamertje. In haarslaapkamer gooide ze haar schooltas in een hoek. Zezette Basiel op de grond en liet zich op haar bed val-len. Na een tijdje kroop ze onder de dekens. Daarbleef ze liggen tot haar wekkerradio aangaf dat het vijfuur was.

Die avond zat het hele gezin samen aan tafel. Mam,pap, Nette en Martje. Nette hield haar ogen op haarbord gericht. Ze zweeg. Alle aandacht ging naarMartje.‘... en toen speelde juf Klara poppenkast voor ons. Deprinses sliep honderd jaar. Daarna kwam er een prins.Die kuste haar wakker. Mam?’‘Ja, schatje?’ antwoordde mam geduldig.‘Als ik straks ga slapen, dan vergeet je me daarna tochniet, hè? Je maakt me morgenvroeg toch nog wel wak-ker, hè?’‘Natuurlijk vergeet ik je niet, Martje. Ik maak je tochelke ochtend wakker?’‘Ja, maar de prinses...’‘Dat is maar een verhaaltje,’ glimlachte pap. ‘Eet nu

10


maar flink verder, voor alles koud wordt.’Martje zweeg.

Na het eten bleef Nette met mam in de keuken ach-ter. Samen deden ze de vaat.‘Hoe was het op school vandaag?’ vroeg mam.‘Goed,’ antwoordde Nette. Ze deed haar best ommam niet aan te kijken.‘Nette?’ Mam legde de afwasborstel neer en keek haaraan: ‘Waarom lieg je?’‘Wat? Wie zegt...?’‘De directeur heeft me vanmiddag opgebeld. Hij waserg ongerust omdat je niet op school was. Hij vroegme of je ziek was.’‘Oh,’ zei Nette zachtjes. Ze staarde naar de vloer.‘Waarom was je niet op school, Nette?’‘Ik voelde me niet zo lekker,’ antwoordde Nette meteen klein stemmetje, ‘daarom ben ik maar naar huisgegaan.’‘Waarom heb je me niet opgebeld? Of je op schoolafgemeld? Door zomaar weg te gaan, maak je heel watmensen ongerust, weet je.’Nette haalde haar schouders op. Ze wist niet wat zemoest zeggen.‘Is er iets mis, Nette? Heb je een probleem? Je weetdat pap en ik altijd voor je klaarstaan.’Nette schudde haar hoofd. Ze kon de waarheid nietvertellen. Ze durfde het niet. Stel je voor dat Nick enJan ontdekten dat ze geklikt had. Dan zou het alleenmaar erger worden. Nee, het was veel beter om tezwijgen.‘Nee hoor,’ hoorde ze zichzelf zeggen, ‘alles is in orde.

11


Ik ben alleen een beetje moe en gespannen. De afge-lopen weken hadden we heel veel huiswerk.’‘Goed dan,’ zei mam. ‘Probeer vanavond wat te rus-ten en ga op tijd naar bed. Dan voel je je morgen alheel wat fitter.’Nette knikte.Een tijdlang was het stil. De enige geluiden warenafkomstig van de lekkende kraan en het bestek datwerd opgepakt en neergelegd.Nette slikte.‘Mam?’‘Hmm?’‘Vind jij mij dik?’‘Dik? Hoe kom je erbij, kind?’‘De jongens uit mijn klas...’‘Ach, de jongens... Wat weten die daar nu van? Diewillen alleen maar plagen en stoer doen. Daar moet jeniet naar luisteren.’‘Maar vind jij mij dik?’ herhaalde Nette haar vraag.‘Dik? Nee, dat niet. Je bent alleen een beetje stevig.Maar zo was ik ook op jouw leeftijd. En kijk mij nueens, zo slank als een rietje! Dat gebeurt bij jou ooknog wel. Je bent gewoon aan het puberen, meer niet.’Nette keek haar moeder ongelovig aan. Ze kon zichniet voorstellen dat ze ooit het perfecte figuur vanhaar moeder zou krijgen. Dan zou ze minstens vijftienkilo moeten afvallen en dat leek haar in haar eigengeval onmogelijk.‘Maar als je toch een paar kilootjes kwijt wilt, kan jealtijd met pap wat gaan fietsen. Da’s trouwens goedvoor de conditie. En elk koekje vervang je door eenstukje fruit.Wat denk je daarvan?’

12


Dat klonk niet slecht. Misschien moest ze dat maarproberen.‘Misschien...’ zei ze tegen mam.‘Natuurlijk,’ antwoordde mam met een lach, ‘eenbeetje beweging kan nooit kwaad!’In de hal rinkelde de telefoon. Twee minuutjes laterstak pap zijn hoofd om de hoek van de keukendeur.‘Nette, telefoon voor je. Het is Gitte.’

‘Met Nette.’‘Hoi, Nette. Met mij, Gitte. Ik belde even om... Nouja, ik was wat bezorgd om je. Door vanmorgen... Jeweet wel, met Jan en Nick. Was je daarom zo ineensweg?’‘Ja, inderdaad.’ Nette slikte. ‘Ik ben terug naar huisgegaan. Ik wou de klas niet onder ogen komen.’‘Ach, Nette, maak je niet druk om wat Nick en Jangezegd hebben. Je kent ze toch. Het zijn twee onrust-stokers. Ze hebben over iedereen wel wat op te mer-ken.’‘Voor jou is het gemakkelijk,’ antwoordde Nette bit-ter, ‘jou laten ze tenminste met rust. Je hebt er geenidee van hoe het voelt om voor de school voor schutgezet te worden.’Aan de andere kant van de lijn bleef het stil.‘Nou, in elk geval heb je vandaag niet veel gemist.Wehebben geen huiswerk voor morgen. Alleen Rulensdeed vervelend. Hij gaf ons een opdracht om voor tebereiden. Ik begrijp er niets van. Die vervelende wis-kunde ook altijd.’‘Waarover gaat het?’ vroeg Nette. Ze was verrast datGitte zo snel van onderwerp veranderde.

13


‘Vergelijkingen.’ Gitte maakte een kokhalsgeluidje aande andere kant van de lijn.‘Zeg maar welke pagina,’ grinnikte Nette, ‘dan bekijkik het wel even en leg ik het je morgen snel uit.’‘Super, Nette. Je bent een echte schat. De oefeningenstaan op pagina 156.’‘Oké, komt in orde. Ik zie je morgen wel!’‘Doei!’

Toen Nette naar haar kamer liep, kwam ze voorbij despeelkamer. Martje zat met haar pyjama aan op despeelmat. Om haar heen lagen twee Barbies en heelwat jurkjes en miniatuurschoentjes. Martjes lange,blonde haar was nog nat van de douche en strak naarachteren gekamd. Ze rook naar bloemetjesshampoo.‘Hoi, Mar,’ zei Nette terwijl ze de speelkamer inliep.‘Wat ben je aan het doen?’‘Ik maak Barbie klaar voor het bal,’ antwoordde haarzusje met een ernstig gezichtje. ‘Wil je me helpen?’Nette knielde naast haar zusje neer.‘Wat dacht je van deze jurk?’ vroeg ze en ze hield eenroze glitterjurk omhoog.Martje straalde. ‘Die is supermooi,’ knikte ze, ‘maarBarbie droeg hem al op een ander bal.’Die Martje toch! Haar kleine zusje was een echt meis-je. Nette herinnerde zich nog goed dat zij, toen zij vijfwas, het liefst met auto’s en Lego speelde. Zij was eenechte kwajongen geweest. Ze scheurde met haar klei-ne fietsje door de straten en stak speelkaarten tussende spaken van de wielen om haar fiets als een brom-mer te laten klinken. Martje was in alles haar tegen-pool. Ze hield van roze en van prinsessen. Ze kon

14


urenlang met Barbie spelen en verkleedde zich somsook als een echte Barbie. Ook al was haar zusje zoanders, Nette kon het best met haar vinden. Ze vondhet leuk om met Martje te spelen en voor haar te zor-gen als mam er niet was.‘Nette, wat denk je van die rode jurk en die rodeschoentjes erbij?’ Martje duwde de pop onder haarneus.Nette schrok op uit haar gepeins.‘Heel mooi, Mar. Ik denk dat Barbie de ster van hetbal zal zijn.’‘Martje, tijd om naar bed te gaan, schat.’ Mam kwamde speelkamer binnen en stond daar met de armenover elkaar. ‘Ik kom je straks nog wel een verhaaltjevoorlezen. Zeg maar dag tegen Nette.’Martje stond op. Ze sloeg haar kleine armpjes omNettes hals.‘Slaap lekker, Nette!’ en ze gaf Nette een natte zoenop haar voorhoofd.‘Slaap lekker, gekkie!’ Nette trok speels aan haar zus-jes haren.‘Mam, je weet het toch, hè, voor morgen,’ vroegMartje toen ze de kamer uitgingen.‘Wat dan, schatje?’ vroeg mam.‘Nou,’ hoorde Nette haar zusje zeggen, ‘wat je me netbeloofde! Dat je me zou wakker maken zoals de prinsbij de prinses deed in het verhaal van juf Klara!’‘Tuurlijk, schat, ik vergeet niet je wakker te maken…’Nette gooide de Barbies en de jurkjes in de speel-goedbox van Martje. Daarna stond ze op en ging naarhaar slaapkamer.Zachtjes deed ze de deur van haar kamer achter zich

15


dicht. Ze leunde met haar rug tegen de deur en luis-terde aandachtig. Toen ze haar moeder de trap hoor-de aflopen, liep ze naar de spiegel. Het was een grotepasspiegel, die ooit nog van haar grootvader wasgeweest. Nette kon zichzelf er goed in bekijken, vanhaar hoofd tot aan haar tenen. Snel trok ze haar kle-ren uit. Alleen haar slipje hield ze aan. Ze keek. Haarhuid was melkwit. Hier en daar zag Nette een sproet-je of een puistje, maar voor de rest had ze een erg gavehuid. Dat was misschien het enige pluspuntje aanhaar lichaam. Het laatste jaar was ze wat groter ensteviger geworden. Haar buik was wat ronder gewor-den, net zoals haar billen en dijen. Ze had al lang haareerste bh’tje ingeruild voor exemplaren met een gro-tere cup. Nette knipperde met haar ogen. Ze streekmet haar hand over haar buik en haar dijen. Toendraaide ze zich een beetje om en bekeek haar billen.Ze kneep in het zachte vlees. Ze rilde.‘Bah, wanneer ben ik zo dik geworden? Vorig jaar wasmijn buik toch nog plat? En hoe ben ik aan die dikkekont gekomen?’Ze had het niet zien aankomen, dat was zeker. Maarze zou er iets aan doen, voor ze echt een enorm, vetvarken werd. Ze kruiste haar armen strak over haarborsten, alsof ze ze zo naar binnen wilde duwen.‘Dikke koe,’ zei ze tegen zichzelf, ‘het moet maar eensgedaan zijn met vreten.’Ze draaide zich om. Zonder haar spiegelbeeld nogeen blik waardig te keuren, kleedde ze zich weer aan.

Ze liep naar haar bureau en haalde haar wiskunde-boek en -schrift uit de la. Ze sloeg het boek open op

16


pagina 156 en las de opgave. Ze krabbelde wat aante-keningen op papier.Nette zuchtte.Wat was het moeilijk om haar aandachtbij die vervelende vergelijkingen te houden. Haarhoofd was de laatste tijd zo overvol, terwijl alles watze deed zo eindeloos leeg en zinloos leek. Ze schoofhet wiskundeboek van zich af.

Het was meer dan haar lichaam alleen. De laatste tijdwas het gewoonweg alles geweest. Alles zat haardwars! Het afgelopen jaar was ze ineens zo groot geworden.Groter worden, dat was veel moeilijker dan ze ooithad kunnen denken. Hoe groter je werd, hoe groterde wereld rondom je werd. Bovendien ging alles ookzo snel.Voor ze het wist, zou ze oud en versleten zijn.Ze had geen vat meer op de dingen om haar heen,laat staan op haar eigen lichaam. Dat begon meer enmeer een eigen leven te leiden. Dat had ze daarnetzelf in de spiegel gezien. Die uitdijende buik en bor-sten. Zelfs al zou ze het op tijd gezien hebben, hadze het dan ook kunnen voorkomen? Of deed haarlichaam gewoon waar het zelf zin in had? Soms zou zeliever weer vijf jaar zijn, zoals Martje. Die maakte zichnergens zorgen om. Iedereen zorgde immers voorhaar en beschermde haar.Nette zuchtte. Wat moest ze toch beginnen? Wie wasze eigenlijk? En wat was haar plaatsje in deze wereld?

Nette klapte haar wiskundeboek dicht en ruimde allerommel op. Daarna deed ze haar pyjama aan en stap-te in bed. Een kwartier lang lag ze op haar rug in bed.

17


Ze kruiste haar armen over haar borstkas en staardenaar het plafond. Ze probeerde aan niets te denken.Dat was moeilijk.Te moeilijk, vond ze. Met een zuchtknipte ze het licht uit. Maar het duurde die avond noglang voor ze in slaap viel.

18


‘T ake your books, page 206. Do you see the pic-ture on that page?’

‘Yes, sir!’ antwoordde de klas in koor.‘Do you know what it is?’‘It’s the Big Ben, sir.’‘Very good, Niels.’ De leerkracht keek de klas rond.Toen zei hij met luide stem: ‘In the month of May, weare going on a schooltrip to London. There you willall see the Big Ben.’Er ging een opgetogen gejuich op in de klas. Deexcursie naar Londen was het hoogtepunt van de der-de klas.

Nette zakte onderuit op haar stoel. Ze leek wel de eni-ge die niet enthousiast was.Drie dagen in een vreemde stad met Jan en Nick...,dacht ze wanhopig. Dat kon niets goeds opleveren.Voorzichtig gluurde ze achterom naar de twee jon-gens.Wat zaten die er met chagrijnige gezichten bij!Ik vraag me af wat er met hen aan de hand is, dachtNette verbaasd, normaal gesproken zijn ze al blij alsde leerkracht van godsdienst voorstelt om de plaatse-lijke kerk te gaan bezichtigen. Voor die twee is allesbeter dan een schoolgebouw.

Na de les gingen de leerlingen druk pratend naar bui-ten. Nette voegde zich bij Gitte en Lia.‘Super, drie dagen Londen,’ zei Lia opgewonden.

19


‘Dat wil zeggen: drie dagen saaie museumbezoekenen uitleg van Doorman,’ zuchtte Gitte.‘Ik heb gehoord dat het juist heel leuk is,’ antwoorddeNette. ‘Er staat een bezoekje aan Madame Tussaudsop het programma en we mogen een middagje zondertoezicht in Londen rondhangen.’‘Keigoed!’ riep Lia. ‘Dan kunnen we gaan shoppen inde leuke boetieks daar.’Gittes ogen lichtten op. ‘Tja,’ zei ze, ‘een middagjeshoppen maakt die saaie museumbezoeken wel goed,natuurlijk.’‘Zeg, hebben jullie het gehoord?’ vroeg Lia plotseling.‘Wat dan?’ vroeg Nette verbaasd.‘Over Nick en Jan. Ze mogen niet mee naar Londen.’‘Wat? Waarom niet?’‘Om dat brandje vorige week in de natuurkundeloka-len. Blijkbaar waren zij de daders.’‘Tjonge, die twee durven nogal. Mijn moeder zegt dathet niet lang meer zal duren voor ze van school wor-den getrapt.’‘Als dat snel kon gebeuren, dan zou ik heel blij zijn,’reageerde Nette hierop. ‘In elk geval ben ik heel blijdat ze niet mee mogen naar Londen. Dan kunnen zedaar in elk geval de sfeer niet verpesten. Vandaar datze daarnet zo chagrijnig keken, toen Doorman hetnieuws vertelde.’Ze waren bij de fietsenstalling gekomen en maaktenhun tassen vast op de bagagedragers.‘Wie heeft er zin om met mij mee te gaan naar huis?Ik ben alleen vanmiddag.’ Lia keek de twee anderemeisjes aan.‘Ik kan niet,’ zei Gitte, ‘ik moet naar de tandarts voor

20


mijn beugel.’ Ze trok een vies gezicht.‘Nette?’‘Ik wil wel,’ antwoordde Nette, ‘maar ik moet weleerst een berichtje sturen naar mijn moeder.’Nette haalde haar mobiele telefoon tevoorschijn entikte gauw een berichtje voor haar moeder. Daarnastapten de meisjes op hun fiets. Buiten het toegangs-hek ging Gitte naar links.‘Dag, tot morgen!’‘Tot morgen!’ Nette en Lia zwaaiden naar Gitte.Vervolgens fietsten de meisjes naar Lia’s huis.

Bij Lia thuis was het altijd een gezellige boel. Lia enhaar vader waren echte sloddervossen. Lia’s moederprobeerde het huis een beetje netjes te houden, maarhet was altijd alsof er een wervelwind door het huisgeraasd had. Nette vond dit helemaal niet erg. In-tegendeel, ze genoot ervan. Haar moeder en vaderwaren echte freaks op het gebied van netheid. Er konbij hen thuis nog geen sok rondslingeren of haar moe-der begon al op te ruimen. Alles had zijn plaats enalles moest netjes op zijn plaats blijven.

‘Wil je wat eten?’ vroeg Lia toen ze hun schooltassenneergegooid hadden en naar de keuken liepen.Nette trok haar buik in. Eigenlijk moest ze dringendaan haar dieet beginnen. Maar dat was zo moeilijk!Haar maag rommelde. Uiteindelijk zei ze: ‘Graag, ikrammel van de honger.’‘Laat eens kijken... We hebben brood, kaas, melk eneieren. Ik kan snel een omelet bakken als je wilt. Hier,dan heb je alvast wat te drinken.’ Lia gaf haar een pak

21


appelsap. ‘De glazen staan daar, in de kast boven devaatwasser.’Nette trok de kast open, haalde er twee glazen uit enschonk in elk glas wat appelsap. Ondertussen haaldeLia een pan uit de kast, zette hem op het vuur ensmolt er boter in. Een halfuurtje later zaten ze gezel-lig te smullen.‘Wow, waar heb jij zo goed leren koken?’ vroeg Nettetussen twee happen door.Lia haalde haar schouders op. ‘Dat soort dingen leerje toch gewoon vanzelf. Bovendien moet ik wel. Mijnouders zijn bijna nooit thuis. Mijn vader zit heel vaakvoor zijn werk in het buitenland. En mijn moeder...Pfff!’ Lia rolde met haar ogen.‘Wat is er met je moeder?’ vroeg Nette verbaasd.‘Ze is er nooit,’ zei Lia een beetje gelaten. ‘Ze rent vande ene hobby naar de andere. Ze doet graag dingenvoor zichzelf, zie je.’Nette knikte. Toch begreep ze het niet zo goed. Haarmoeder had ook hobby’s en maakte ook tijd voorzichzelf. Maar ze was er altijd wel als pap, Martje enzij haar nodig hadden.‘Dus zit ik vaak in mijn eentje,’ vervolgde Lia. ‘Maardaar zal nu wel snel verandering in komen.’‘Hoe bedoel je?’‘Mijn ouders gaan scheiden. Mijn vader heeft eennieuwe vriendin.’Even bleef het stil.‘Wat jammer voor je,’ zei Nette toen.‘Niet erg,’ wimpelde Lia af, ‘ik heb besloten om bijmijn vader te gaan wonen. Mijn moeder heeft nooitnaar me omgekeken. Nu is het mijn beurt om haar

22


aan de kant te schuiven. Ik ga haar zeker het plezierniet gunnen om mij als een trofee binnen te halen.’‘Zou ze dat doen, denk je?’‘Ik ben er zeker van,’ antwoordde Lia verbitterd, ter-wijl ze met haar vork in een restje omelet prikte. ‘Zezou alles doen om mijn vader een hak te zetten. Ookals ze mij daarvoor moet gebruiken. Maar ik ben nietvan gisteren, hoor. Ik loop niet in haar val, zekerweten.’Nette staarde naar het restje omelet waar Lia nogsteeds in prikte. Ze zocht naar de juiste woorden omiets te zeggen. Maar ze kon niets bedenken. Ze waseen beetje geschrokken van de hardheid in Lia’s stemtoen ze over haar moeder sprak. Het leek wel alsof zeniet van haar moeder hield. Of niet meer, in elk geval.Ze kreeg een kant van haar vriendin te zien die zehelemaal niet kende.‘Ga je mee naar boven?’ vroeg Lia plotseling. ‘Ik hebde nieuwe cd van Milow. Hij is super!’Nette knikte. De meisjes zetten de vuile vaat in devaatwasser en liepen naar boven.

Toen Nette later die dag naar huis fietste, dacht zeterug aan wat Lia haar verteld had. Ze kon nauwelijksbegrijpen dat Lia zo makkelijk een keuze kon makentussen haar vader en haar moeder.Als mam en pap ooit zouden scheiden, voor wiemoest zij dan kiezen? Wat ze ook deed, een van beidenzou teleurgesteld achterblijven en misschien wel den-ken dat Nette niet meer van hem of haar hield. Datwilde Nette niet. Ze wilde haar ouders niet teleurstel-len. De gedachte aan zo’n moeilijke keuze maakte

23


haar een beetje zenuwachtig en bang. Ineens dacht zeaan haar zusje Martje. Dat was waar! Zij was er ooknog! En zij mocht nog niet kiezen bij wie ze gingwonen. Dan zou ze zelf toch geen keuze kunnenmaken waarbij ze haar kleine zusje in de steek zoulaten?Nette liet de trappers van haar fiets nog sneller rond-gaan.‘Gek kind,’ zei ze hardop tegen zichzelf, ‘waar maak jijje nu weer druk om? Mam en pap gaan helemaal nietscheiden. Ze maken trouwens heel weinig ruzie.’Hoofdschuddend en met een rotvaart fietste Nette dehelling af.Ze zette haar fiets in de garage en ging naar binnen.Binnen was alles nog stil. In de keuken vond ze eenbriefje van haar moeder:

‘Wij zijn naar het speelpleintje in de buurt. Tot

straks!

Mam en Martje’

Nette moest lachen. Martje had zelf in hanenpotenhaar naam geschreven.

Ze nam een glas water en liep de woonkamer in. Liahad haar de cd van Milow meegegeven. Ze legde hemin de cd-speler en draaide aan de volumeknop. Netteliet zich in een gemakkelijke fauteuil vallen en slootde ogen. De stem van Milow klonk luid door dewoonkamer:

24


You don’t know you don’t knowyou don’t know anything about mewhat do I know I know your nameyou don’t know you don’t knowyou don’t know anything about me

Een traan rolde over Nettes wang. Daar was dat engegevoel dat haar de laatste tijd achtervolgde weer!Niemand kende haar echt, wist wie ze echt was. Zelfshaar ouders en haar vriendinnen kenden de echteNette niet. Die gedachte maakte haar heel triest.

I gave up dreaming for a whileI gave up dreaming for a while

Ze was zo moe, zo ontzettend moe geleefd ook. Ookal was ze pas vijftien.Vroeger, toen ze kleiner was, hadze zoveel dromen gehad. Maar nu leken haar dromenzo zinloos.Waarvan kon je dromen als je de weg kwijtwas? Zo stelde ze zich haar leven voor: vol richting-aanwijzers en wegen. Maar ze had geen kaart waaropde weg al uitgestippeld was.Waar moest ze dan naar-toe? Wat was de beste keuze? Ze wist het niet. Er rest-te haar niets anders dan op het kruispunt van wegenstil te staan en te wachten. Maar waarop dan wel?

I’ve noticed these are mysterious daysI look at it and like a jigsaw puzzle and gazewith wide open mouth and burning eyesif only I could start to caremy dreams and my Wednesdays ain’t going nowherebaby baby baby you don’t know

25


Haar leven leek nergens heen te gaan. Alles viel instukjes en brokjes uiteen. Het leek wel één grote puz-zel. Alleen... hoe ze het ook probeerde, ze kon de puz-zel niet oplossen. Dat maakte haar zo bang. Zou ze derest van haar leven zoeken naar ontbrekende stukjesen ontdekken dat de puzzel uiteindelijk nooit klopte?Dat ze misschien met de verkeerde puzzel bezig was?Of zou ze erin slagen om het plaatje kloppend temaken?

Nette liet haar tranen de vrije loop. Ze kon zich nietmeer herinneren wanneer haar leven zo ingewikkeldgeworden was. Ze had geen zin meer om volwassen teworden. Ze wou terug naar het veilige van haar kin-dertijd. Misschien zou ze dan opnieuw gelukkig zijn.Maar hoe zette je de tijd stil? Of hoe draaide je de tijdterug? Ze zette haar verstand op nul, probeerde alles rond-om haar te vergeten.Toen ging Nette kopje-onder in de muziek en niets ofniemand kon haar nog deren.Weg waren de nare gedachten en de woonkamer.Er was alleen nog maar de muziek.Niets meer, niets minder.

26


Documents

Het meisje in mijn hoofd