De vorige keer...

De vorige keer zagen we dat Chris, Rick en Joëll prima kunnen communiceren met Rachel,

Tyler en Jairo gaven een feest in het studentenhuis,Tim heeft een zoontje gekregen, Thomas,

Chris en Rick zijn tieners geworden, Chris een Romantieksim en Rick een Kennissim,En op het eind zagen we Fiona enthousiast tegen Ella babbelen, waar Mark zich niet

prettig bij voelde.

Als je dat niets zegt, kijk dan even terug naar het vorige hoofdstuk.

Weet je wel waar het over gaat? Dan kan je verder! ->

‘Ik vind het erg leuk zo, Sterre. Lekker vrolijk,’ zegt Fiona.

Sterre knikt. ‘Ik ben er ook erg blij mee. Tyler en Jairo vonden het donkere wat er eerst was helemaal geweldig, maar ja, zij zijn nu op de uni, dus nu kon ik het naar mijn smaak inrichten.’

Challengefields 4

‘Ik vind dit ook veel beter,’ zegt Chris. ‘Dat donkere was gewoon haast deprimerend, zeker nu in de winter, met hoe vroeg het al donker is. Dit is opbeurend.’

‘Precies!’ roept Fiona enthousiast. ‘Ik word er zelf ook helemaal vrolijk van!’

Sterre lacht zachtjes om Fiona’s enthousiasme. ‘Zo was het ook bedoeld.’

‘Dan is je bedoeling zeker geslaagd. Ik denk dat we hier wel vaker zullen komen rondhangen. Het is echt awesome,’ zegt Chris met een grijns.

Rick schudt zijn hoofd. ‘Alsof we anders niet zouden komen. Ik weet het niet hoor, maar volgens mij zijn we hier al regelmatig te vinden omdat het gewoon gezellig is.’

‘Ja, ik vind het ook heel gezellig!’ zegt Chris snel. ‘Maar nu is het ook gewoon extra mooi.’

Sterre grinnikt om de jongens en kijkt dan de kamer rond. Toen ze jonger was had ze niet verwacht dat ze zo zou kunnen opschieten met zoveel anderen. Maar nu zit ze in een kamer vol familie en vrienden, met wie ze het stuk voor stuk kan vinden. Chris, Rick, Mark en Fiona, met wie ze naar de middelbare school gaat. Lynn en Sapphire, die net een stukje jonger zijn, maar met wie ze zo gezellig kan kletsen en lachen.

Laurence, een beetje een eenling in de groep, maar als ze met hem praat is hij altijd vriendelijk tegen haar, wat hij lang niet bij iedereen is.

‘Haha, jullie zullen me nooit te pakken krijgen!’

‘Pas maar op, we schieten je zo neer!’

Alycia, Caitlyn en Joëll, momenteel de jongsten op schoolgaande leeftijd. Sterre is eigenlijk een beetje te oud voor de spelletjes die ze spelen, maar als ze het vragen, doet ze altijd met de jongere kinderen mee. Want ja, spelletjes spelen blijft leuk.

Liam en Quinten, een stel hele lieve jongens. Ze zijn een goed voorbeeld van kinderen die zonder twijfel voor de rest van hun leven beste vrienden zullen blijven. En ze kunnen het met iedereen vinden. Sterre vindt het altijd geweldig om die jongens te zien.

En dan zijn er nog Romeo, Ruby en Victoria. Een groot deel van de tijd is Fred daar ook bij te vinden. Veel van de kinderen kijken naar hen op, dat weet Sterre. Haar broers zijn dan de oudsten van de generatie, ze zijn veel ouder dan de rest en daardoor kijken de kids vooral naar dit groepje. Maar Sterre heeft dat niet zo erg. Want hoe kan Victoria niet doorhebben wat er tussen haar beste vrienden speelt?

Sterre snapt nog steeds niet dat zij de enige is die door heeft dat er meer speelt tussen Romeo en Ruby dan vriendschap. Maar zij zal het niet verder vertellen. Ze snapt best dat ze het geheim houden. De familie accepteert een hoop. Iedereen weet dat Romeo’s vader bi is en niemand maakt daar een probleem van. Maar een relatie tussen twee familieleden? Tsja, dat gaat een paar stappen verder. Dus anderen zullen het van haar niet horen.

Al met al is Sterre gewoon enorm gelukkig. Verlegen zal ze altijd blijven als het gaat om sims die ze niet kent en de middelbare school zal ook een flinke uitdaging worden. Maar problemen met het verlegen zijn heeft ze niet. Want waarom zou ze zich daar zorgen over maken als ze al zulke geweldige vrienden en familieleden heeft?

Dan gaat de deur open en Sterres blik gaat meteen naar haar oma. ‘Is het tijd?’ vraagt ze.

Larissa knikt. ‘Jairo en Tyler zijn er nu ook, dus ja, het is tijd. Kom je?’

‘Natuurlijk,’ zegt Sterre. Ze staat op en loopt naar de deur. ‘Ik ben helemaal klaar om ook tiener te worden.’

Voor Sterre naar de taart kan gaan, zijn er eerst nog haar broers. Jairo geeft haar gewoon een knuffel, maar Tyler zwiert haar door de kamer heen. ‘Niet te geloven,’ zegt hij terwijl Sterre lachend aan zijn armen hangt. ‘Straks is ons kleine zusje opeens zo klein niet meer.’

‘Pas maar op, nog even en dan ben ik hier te groot voor,’ plaagt Sterre.

‘Zo snel zal dat niet gaan,’ antwoordt Tyler meteen. ‘Ik gooi meiden van mijn eigen leeftijd zo over mijn schouder.’

‘Tyler!’ roept Sterre op quasi-boze toon. ‘Ik wil niet weten wat je allemaal doet! Te veel info!’

Dan steekt ze haar tong uit en rent ze snel naar de taart toe. De aandacht hoeft ze niet te vragen, iedereen komt zelf al om haar heen staan.

Even kijkt Sterre naar de taart. Maar nadenken over een wens hoeft ze niet. Die keuze heeft ze allang gemaakt. Dus ze glimlacht even naar iedereen die toekijkt en blaast dan de kaarsjes uit.

En dan maakt ze zonder verdere poespas de sprong.

Even kijkt Sterre blij naar haar grotere handen en hoeveel verder ze van de grond is, maar haar gezicht betrekt als ze haar kleding ziet. ‘Een witte broek ging nog wel, maar een wit jurkje kan echt niet op mijn huid.’

‘Nope, dat kan inderdaad niet,’ zegt Ruby meteen. ‘Dat moet anders.’

‘Maar eerst willen we weten wat voor wens je hebt gekozen, lieverd,’ zegt Marnix.

‘Ik heb gekozen voor Genot. Ik hou gewoon van leuke dingen doen,’ zegt Sterre tevreden.

‘En wat is je levenswens?’ vraagt Cisko.

‘Visionair worden,’ zegt Sterre. ‘Tenminste, dat wil ik nu. Maar ik wil vooral iets creatiefs gaan doen.’

‘Dat klinkt heel goed, meisje,’ zegt Larissa.

‘Vind ik ook,’ grijnst Sterre. Dan stapt ze naar Ruby toe. ‘Wil jij me helpen?’

‘Ik zou zeggen ja, maar ik wil eerst weten waarmee,’ zegt Ruby en ze steekt haar tong uit, zoals Sterre vlak daarvoor naar haar broer deed.

‘Nou, kleding uitzoeken kan ik wel. Maar ik zou graag wat hulp hebben met mijn haar en make-up.’

Even bekijkt Ruby haar achternichtje aandachtig. Dan glimlacht ze. ‘Als met je outfit voor roze, paars of oranje gaat, kan ik wel iets leuks met de make-up. En je haar komt zeker goed.’

‘Oké, dank je,’ zegt Sterre vrolijk. ‘Dan zoek ik wat leuks uit.’

‘Zo, is dit een beetje wat je wilde?’ vraagt Ruby wanneer ze klaar is.

Sterre kijkt aandachtig naar haar spiegelbeeld. Haar kleding is vrolijk, haar kapsel is lekker speels, haar make-up past er goed bij...

‘Ik vind het geweldig, Ruby. Thanks,’ zegt Sterre met een grote glimlach.

‘Graag gedaan,’ zegt Ruby trots voor ze Sterre de kamer uitduwt. ‘Kom op, showen!’

‘Je ziet er prachtig uit, lieverd,’ zegt Marnix als hij zijn dochter ziet.

‘Missie geslaagd,’ zegt Ruby trots.

Sterre lacht en knikt naar Ruby. ‘Zeker geslaagd.’ Dan geeft ze haar vader een knuffel.

‘Al weet ik niet of ik zo blij moet zijn met die nogal blote kleding,’ zegt Marnix bedenkelijk. ‘Ik weet dat je het nooit koud hebt, maar ik weet ook hoe jongens op de middelbare school zijn.’

Sterre schudt haar hoofd. ‘Pap, doe niet zo gek. Ik weet ook hoe jongens kunnen zijn. Vergeet niet dat ik met twee broers ben opgegroeid. Vooral Tyler was een goed voorbeeld van hoe jongens kunnen zijn.’

‘Maar... Hoe... Ik dacht dat je dat niet doorhad!’ moppert Tyler verontwaardigd.

‘Ik heb veel meer door dan jij denkt, Ty,’ zegt Sterre op geheimzinnige toon. Dan kijkt ze haar vader weer aan. ‘Maar maakt je geen zorgen, pap. Ik weet hoe jongens zijn, maar ik ben ook iets unieker dan de meeste jongens leuk zullen vinden.’

‘Nou, ik weet het niet, hoor,’ mompelt Marnix. ‘Ik zie mijn prachtige dochter in een shirtje en erg korte broek en dan krijg ik de neiging om een wapenvergunning aan te vragen zodat ik de jongens op afstand kan houden.’

Daar moet Sterre hard om lachen. ‘Dat zou ik wel willen zien! Maar het is niet nodig, ik kan prima voor mezelf zorgen.’

‘Ty,’ zegt Jairo zachtjes, zodat Sterre het niet hoort, ‘kunnen wij dan geen schietlessen nemen?’

Stilletjes gniffelt Tyler. ‘Ik mag jouw manier van denken wel,’ zegt hij zachtjes terug,’ maar ik ben bang dat Sterre dan degene is die óns achterna komt.’

‘...Goed punt.’

‘Hallo!’ roept Victoria wanneer ze het huis binnenloopt.

Fred loopt achter haar aan met een nerveuze blik op zijn gezicht, stiekem hopend dat er niemand thuis is.

‘Hallo!?’ roept Victoria nog eens en Fred slaakt een kleine zucht van verlichting als er geen reactie komt.

Challengefields 7

‘Iemand thuis!?’ roept Victoria voor de zekerheid nog naar boven, maar het blijft stil. ‘Blijkbaar niet.’ Victoria draait zich om naar Fred en doet haar jas uit. ‘Hang je jas maar op. Hier is het gelukkig een stuk warmer dan buiten.’

‘Gelukkig wel, ja,’ zegt Fred terwijl hij ook zijn jas uitdoet en ophangt. ‘Ik vind de winter altijd wel mooi, maar die kou is een stuk minder.’

‘Wil je wat drinken?’ vraagt Victoria en ze stapt richting de keuken. ‘We hebben cola, sinas, vruchtensap, of wat warms, koffie of thee.’

‘Vic, wacht even,’ zegt Fred voor ze de kamer uit kan lopen.

‘Is er iets?’ vraagt Victoria bezorgd.

‘Nee, nou ja, er is wel iets, maar niets ergs. Vind ik. Ik wil je wat zeggen,’ ratelt Fred wat zenuwachtig.

Victoria bijt even op haar lip en hoopt dat ze gelijk heeft over wat ze denk dat hij wil zeggen. ‘Vertel maar, mijn aandacht heb je.’

Even verplaatst Fred onrustig zijn gewicht van het ene been naar het andere, maar dan besluit hij het gewoon te zeggen. ‘Ik vind je leuk, Victoria. Heel leuk. En ik wil heel graag dat je mijn vriendinnetje wordt.’

Een glimlach verschijnt op Victoria’s gezicht. ‘Ik wil heel graag je vriendinnetje zijn,’ zegt ze, maar dan besluit ze hem even te plagen. ‘Tenminste, op een voorwaarde.’

Fred wordt wat wit. ‘Je... Wat?’ vraagt hij onzeker.

‘Ik wil dat je me eerst zoent. Want ik wil wel een vriendje dat goed kan zoenen,’ zegt Victoria en haar wangen worden wat rood.

Fred slaakt een zucht van verlichting. ‘Een zoen? Dat moet wel lukken.’ Zachtjes duwt hij wat haar uit Victoria’s gezicht en wanneer ze zijn vingers over haar wang voelt gaan, blijft haar adem even steken.

Dan buigt Fred zich naar haar toe en drukt hij zijn lippen tegen die van Victoria. Even valt ze stil, maar dan legt ze haar hand op zijn schouder en kust ze voorzichtig terug.

Dan stapt Fred een heel klein stukje terug. ‘En?’ vraagt hij. ‘Ben ik geslaagd voor de test?’

Victoria grinnikt. ‘Dat ben je zeker. En ik wil heel graag je vriendinnetje zijn.’

‘Mooi,’ zegt Fred.

‘Mooi,’ herhaalt Victoria. ‘...Kan je me nu dan nog een keer kussen?’

‘Natuurlijk!’ is Fred’s antwoord.

Een tijdje later zitten de twee op de bank te knuffelen. ‘Ik denk dat ik je binnenkort eens mee uit zal nemen,’ zegt Fred zachtjes. De stilte die er heerst is een prettige stilte en hij wil die niet verbreken.

‘Mee uit? Als op een date?’ vraagt Victoria net zo stilletjes.

‘Op een date, ja. Misschien kunnen we gaan schaatsen, of bowlen. En daarna een hapje eten. Of misschien naar de disco,’ denkt Fred hardop. ‘Wat zou jij het leukste vinden?’

‘Mij maakt het niet zoveel uit,’ zegt Victoria. ‘Ik vind het al geweldig om samen met jou iets te gaan doen.’

Fred kust haar zachtjes op haar wang. ‘Wat ben je toch lief.’

‘Jij bent ook lief.’

Doordat ze alleen maar oog voor elkaar hebben, merken Victoria en Fred niet dat ze niet langer alleen thuis zijn.

‘Oké,’ zegt Ilse nadat ze een moment verrast naar de tieners heeft gekeken, ‘ik moet zeggen dat ik dit niet had verwacht toen ik dacht over naar huis gaan.’

‘Mam!’

‘Mevrouw Andersen!’

Fred en Victoria springen geschrokken op. Ilse loopt naar ze toe en ziet dat ze beiden ongerust zijn over wat ze zal zeggen. Bij Victoria is dat duidelijk op haar gezicht te zien en Fred probeert wel vriendelijk te glimlachen, maar het is niet heel erg overtuigend. Ilse slaakt een zucht. ‘Ik kan niet zeggen dat dit een totale verrassing is,’ zegt ze. ‘En ik vind het dus ook niet erg. Tenminste... Ik ga er vanuit dat dit serieus is?’

Victoria en Fred knikken allebei snel. ‘Dat is het zeker, mevrouw Andersen,’ zegt Fred.

‘Ja mam,’ zegt Victoria. ‘ik... Nou, we zijn nogal gek op elkaar.’

‘Dan is het goed,’ zegt Ilse met een glimlach. Danvalt haar blik op de klok. ‘Fred, ik weet niet of jij thuis moet zijn voor het eten...’

Fred kijkt ook naar de klok en schrikt. ‘Ja, ik zou thuis eten, maar dan moet ik er nu vandoor.’ Blozend kust hij Victoria op haar wang. ‘Ik zie je morgen.’

‘Tot morgen,’ zegt ze blozend terug.

‘Dag mevrouw Andersen,’ zegt Fred dan nog tegen Ilse voor hij zijn jas pakt en vertrekt.

‘Je vindt Fred echt leuk, hè?’ vraagt Ilse.

Victoria bloost nog steeds en knikt. ‘Ja mam. Hij is altijd al een geweldige vriend geweest, maar nu is het gewoon nog beter tussen ons.’

Ilse glimlacht en geeft haar dochter een stevige knuffel. ‘Dan ben ik blij voor je.’

‘Bedankt, mam,’ antwoordt Victoria en ze slaat haar armen ook even stevig om haar moeder heen.

‘Maar er zijn wel een paar regels waar je je aan zal moeten houden,’ zegt Ilse.

‘Regels? Wat voor regels?’Met een frons stapt Victoria uit haar moeders armen.

‘Als jullie hier samen zijn, blijft de deur van je kamer open. Ik vind het prima dat je een vriendje hebt, zolang alle kleding maar aan blijft.’

‘Mama!’ roept Victoria geschokt en Ilse kan alleen maar lachen.

‘s Avonds, terwijl ze zich klaarmaken om te gaan slapen, besluit Ilse te vertellen over Fred en Victoria. ‘Je raadt nooit wat ik zag toen ik vanmiddag thuis kwam.’

Jasper grinnikt. ‘Als je het op zo’n toon zegt, ga ik het niet eens proberen.’

‘Zeker weten? Je wil niet een gokje wagen?’

‘Heel zeker.’

‘Flauw,’ zegt Ilse terwijl ze haar nachtjapon aantrekt. ‘Maar dan zal ik het gewoon vertellen. Toen ik thuis kwam zaten Victoria en Fred samen op de bank.’

‘Maar dat is toch niet zo bijzonder? Hij is hier zo vaak.’

‘Nee, dat was niet zo vreemd. Maar het was wel nieuw dat Victoria bij hem op schoot zat. Met hoe die twee zaten te knuffelen was het meteen duidelijk dat er meer dan vriendschap speelt.’

‘Wat?!’ Meteen staat Jasper op. ‘Victoria? En Fred?! Wat?! Hij... Mijn kleine meisje!’

‘Sssht, niet zo hard,’ zegt Ilse snel. ‘Victoria slaapt al. En ja, ze heeft nu een vriendje. Is dat nou zo erg?’

‘Ja!’ vindt Jasper, al zegt hij het al een tikje minder luid. ‘Ze is nog veel te jong voor een vriendje!’

Ilse pakt Jaspers hand geruststellend vast. ‘Kalmeer nou maar. Meestal ben ik degene die de dingen negatief bekijkt. Maar dit moet je positief bekijken.’

‘Positief? Ik zie hier niks positiefs in,’ moppert Jasper.

‘Ja, positief. Haar vriendje is Fred, een beleefde jongeman die hier al tijden over de vloer komt,’ zegt Ilse. ‘Ze had ook met een onbeleefde vreemde knul thuis kunnen komen, die rookt en op een motor rijdt.’

‘...Daar heb je een goed punt,’ geeft Jasper toe en hij slaat zijn armen om Ilse heen. ‘Maar goed dat we elkaar hebben op dit soort momenten, hè?’

‘Zeker,’ beaamt Ilse. ‘Samen komen we overal wel uit.’

‘En gelukkig was Jasper daar genoeg mee gekalmeerd. Ik hoop alleen voor Fred dat het nog een paar dagen duurt voordat hij Jasper weer ziet, want ik denk dat Jasper anders alsnog zou ontploffen,’ vertelt Ilse.

Lily moet daar om lachen. ‘Mannen.’

‘Inderdaad, mannen. Of in dit geval meer vaders.’

Challengefields 8

‘Ik denk dat Josef ook zo zou reageren als hij een van onze meiden met een jongen zou zien. Gelukkig is Sapphire nog te jong en Ruby... Ruby is volgens mij zo verstandig om de jongens niet mee naar huis te nemen. De enige jongens die we zien zijn familie, zoals Romeo, of al bezet, zoals Fred,’ zegt Lily.

‘Volgens mij is dat best slim van Ruby,’ lacht Ilse.

‘Ik snap wel dat Jasper zo reageerde,’ zegt Marnix. ‘Ik moet er niet aan denken dat er zo’n knul met grijpgrage handen in de buurt van Sterre komt.’

‘Je bedoelt een knul zoals jijzelf op die leeftijd?’ vraagt Lily plagend.

‘Ja, nee, soort van.’ Marnix schudt zijn hoofd. ‘Ik was, en ben, zelf niet monogaam ingesteld, maar ik liet de meiden tenminste weten dat ik niks serieus wilde. Zo zijn lang niet alle jongens. Ik wil gewoon niet dat zo’n knul haar hart breekt.’

‘Arme beschermende papa-beren,’ zegt Ilse lachend en de rest lacht daar ook om.

‘Wees jij maar blij dat je twee zoons hebt,’ zegt Marnix tegen Milan. ‘Natuurlijk wil ik ook dat Jairo en Tyler het goed hebben en veilig zijn, maar met een meid is het toch een tikje anders.’

‘Ik ben ook heel blij met mijn jongens,’ zegt Milan met een grijns. ‘Het enige wat ik nog steeds vreemd vind is dat jij degene van ons vieren bent met de meeste kinderen.’

Marnix grinnikt. ‘Dat had ik ook nooit verwacht,’ zegt hij eerlijk. ‘Maar ik ben gek op ze en ik zou ze geen van allen meer kwijt willen, voor geen goud.’

‘Ja, ik weet wat je bedoelt. Vroeger had ik nooit gedacht dat ik vader zou worden,’ zegt Milan. ‘Maar nu heb ik Romeo en Quinten. En ik zou het ook niet meer anders willen.’

‘Over jouw jongens gesproken, waar zijn ze eigenlijk?’ vraagt Ilse. ‘Meestal is er veel meer kabaal hier.’

‘Romeo is nu bij mij thuis kabaal aan het maken,’ zegt Lily terwijl ze haar benen op de bank vouwt. ‘Toen ik wegging hadden Romeo en Ruby het over een sneeuwballengevecht met Fred en Victoria.’

Milan grinnikt. ‘Ik hoop dat je huis dan nog staat als je naar huis gaat. Of in ieder geval, dat de ramen heel zijn. Ik wil niet weten wat die twee met sneeuw aan kunnen richten.’

‘Gelukkig is Silver vandaag thuis, dus dan maken ze het niet te gek.’

‘Hoop je,’ zegt Milan. ‘Maar goed, Romeo is dus daar en Quinten is vandaag bij mam.’

‘Sterre is daar ook,’ zegt Marnix.

‘Net als Sapphire,’ voegt Lily toe.

‘Dan heeft je moeder weer een vol huis, Milan.’ Iedereens blik gaat naar Roxy, die de trap afkomt.

‘Dat is een prachtige jurk,’ zegt Ilse en Lily knikt instemmend.

‘Dank je, ik ben er ook erg blij mee.’

‘Klaar om de zaal plat te spelen?’ vraagt Milan.

Roxy knikt en leunt op zijn schouder. ‘Zeker. Nu hopen dat de rest dat ook is. Ik vind de kleuren van de kleding van vanavond wel erg mooi. Het lijkt me heel tof het hele orkest in rood en zwart te zien.’

‘Wat ze ook doen, ik weet zeker dat jij de mooiste van allemaal bent.’ Milan kijkt glimlachend naar haar op en geeft Roxy een knipoog.

‘Je kan zo lief zijn,’ reageert Roxy met een glimlach.

‘Ik bén lief.’

‘Alleen wanneer het je uitkomt.’

‘...Dat is zo.’

Roxy geeft Milan een kus en knikt naar de anderen. ‘Ik moet er nu echt vandoor, anders kom ik nog te laat. Quinten zou bij je moeder blijven eten, maar Romeo is als het goed is wel thuis. Maak je genoeg zodat ik ook nog wat kan pakken als ik terug ben?’

‘Natuurlijk,’ antwoordt Milan.

‘Oké, dan zie ik je vanavond,’ zegt Roxy en ze loopt richting de deur. ‘En doen jullie de groetjes thuis?’ vraagt ze aan Ilse, Lily en Marnix.

‘Is goed, zal ik doen,’ zegt Lily. ‘En jij veel succes en plezier vanavond!’

‘Ja, veel succes!’ voegt Ilse toe.

‘Bedankt,’ zegt Roxy en dan loopt ze de deur uit.

Terwijl Lily en Ilse Roxy uitzwaaien, kijken Marnix en Milan elkaar grijnzend aan.

‘Je hebt het goed voor elkaar, neefje,’ zegt Marnix.

‘Dat heb ik het zeker.’

‘Haha, mis!’ roept Ruby nadat ze een sneeuwbal heeft ontweken. Ze is in de achtertuin inderdaad enthousiast bezig aan een sneeuwballengevecht, samen met Victoria, Romeo en Fred.

Challengefields 6

Romeo en Victoria kijken elkaar even aan en maken dan allebei snel een sneeuwbal. ‘Pas maar op!’ roept Victoria en tegelijk gooien zij en Romeo de sneeuwballen naar Ruby.

‘Oef!’ Ruby wordt goed geraakt en valt achterover in de sneeuw. Eén sneeuwbal kan ze wel ontwijken, maar alle twee lukte niet.

‘Damn, dat ging niet zo goed als ik hoopte,’ moppert Ruby voor ze overeind krabbelt.

‘Tegen ons kan je niet op, Ruby!’ roept Romeo plagend voor hij aan de kant springt voor een sneeuwbal van Fred.

‘Pas maar op, ik krijg jullie wel terug!’ Snel maakt Ruby weer een sneeuwbal en gooit die naar Victoria. Helaas voor Ruby ontwijkt ze hem makkelijk.

Dan veranderen de belangen en besluiten de meiden samen te werken. ‘Muhahaha, we zullen jullie inmaken,’ zegt Ruby lachend.

‘Ja, we zijn gevaarlijker dan we eruit zien.’

‘Maar jullie zijn ook niet gevaarlijk,’ plaagt Fred, waarop Victoria meteen het tegendeel bewijst.

‘Oké, oké!’ roept Fred wanneer hij achter elkaar geraakt wordt door meerdere sneeuwballen. ‘Jullie zijn heel gevaarlijk!’

‘Je moet goed oppassen met wat je zegt tegen de vrouwen in deze familie,’ zegt Romeo lachend, voor hij ook geraakt wordt.

Maar na een tijdje begint Victoria te rillen. ‘Het is toch wel best k-k-koud...’ mompelt ze met klapperende tanden.

Fred legt zijn arm om haar heen. ‘Misschien is het tijd voor jou om naar binnen te gaan en op te warmen.’

‘Waarom vragen jullie niet aan Silver of hij warme chocolademelk maakt?’ vraagt Ruby. ‘Dan is hij ook blij dat hij wat kan doen.’

‘D-d-dat is geen slecht i-idee,’ zegt Victoria. ‘M-maken jullie het ook niet t-te gek in deze k-k-kou?’

‘Nee hoor,’ zegt Ruby vrolijk, zo vrolijk dat Romeo haar verbaasd aankijkt. ‘Maar Romeo is nog niet vaak genoeg geraakt met sneeuwballen, dus daar moet ik nog even verandering in brengen.’

‘Oké, tot zo dan,’ zegt Fred. ‘Kom, Vic, naar binnen met jou.’

‘Zo...’ zegt Ruby wanneer de deur achter de twee dicht is.

‘Zo...’ herhaalt Romeo. ‘Nu heb je me hier alleen. Heeft dat een reden?’

‘Misschien.’

‘Misschien?’ vraagt Romeo. ‘Ik weet het wel zeker,’ zegt hij en hij stapt wat dichter naar Ruby toe. Daarop stapt Ruby wat achteruit en knikt ze naar het huis.

‘Ze kunnen ons hier zien.’

Romeo pakt haar hand en trekt haar mee naar een hoek van het huis waar ze niet te zien zijn vanuit de woonkamer. ‘Zo beter?’

‘Veel beter,’ zegt Ruby en ze slaat haar armen om hem heen. ‘En wat ben je nu met me van plan?’

‘Dit,’ is het enige wat Romeo zegt voor hij haar zoent.

Meteen zoent Ruby stevig terug. ‘Geen slecht idee,’ zegt ze zachtjes wanneer hun lippen elkaar even loslaten.

‘Helemaal geen slecht idee.’

En dat was de update voor deze keer!

Ik weet het, niet meer info over Ella en zo, maar alles op zijn tijd. Ik heb de dingen losjes gepland tot en met dat Rachel op de uni zit, dus geen zorgen, het komt vanzelf. En ja, ik zeg

losjes, want ik weet hoe graag mijn simmetjes mijn plannen in de war schoppen...

Bedankt voor het lezen!

Xx Marieke

Ps. Super Opa Luuk kan in zijn eentje drie kids helpen met huiswerk terwijl de meeste ouders er niet meer dan een aankunnen... :P