402

Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

  • Upload
    eleni

  • View
    3.840

  • Download
    15

Embed Size (px)

DESCRIPTION

λογοτεχνια

Citation preview

Page 1: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014
Page 2: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014
Page 3: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

COLLEEN HOOVER

Χωρίς ελπίδα

Μετάφραση: Χριστίνα Μανιά

Page 4: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑΤίτλος πρωτοτύπου: HopelessΣυγγραφέας: Colleen Hoover

Μετάφραση: Χριστίνα ΜανιάΕπιμέλεια-Διόρθωση: Νεύτων Χέλμης

© 2013 Colleen Hoover

© 2014, Εκδόσεις Κυριάκος Παπαδόπουλος Α.Ε., γ ια την ελληνική γλώσσα

Η πνευματική ιδιοκτησία αποκτάται χωρίς καμιά διατύπωση και χωρίς την ανάγκη ρήτραςαπαγορευτικής των προσβολών της. Κατά το Ν. 2387/20 (όπως έχει τροποποιηθεί με το Ν.2121/93 και ισχύει σήμερα) και κατά τη Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης (που έχει κυρωθεί με το Ν.100/1975), απαγορεύεται η αναδημοσίευση, η αποθήκευση σε κάποιο σύστημα διάσωσης καιγενικά η αναπαραγωγή του παρόντος έργου με οποιονδήποτε τρόπο ή μορφή, τμηματικά ήπεριληπτικά, στο πρωτότυπο ή σε μετάφραση ή άλλη διασκευή, χωρίς γραπτή άδεια του εκδότη.

Πρώτη έκδοση: Μάρτιος 2014

EKΔΟΣΕΙΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣΚαποδιστρίου 9, 144 52 Μεταμόρφωση Αττικής,

Page 5: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014
Page 6: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Για τον Βανς.Κάποιοι πατεράδες μάς φέρνουν στη ζωή,

κάποιοι άλλοι μάς δείχνουν πώς να τη ζούμε.Σε ευχαριστώ και για τα δύο.

Page 7: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Κυριακή, 28 Οκτωβρίου 20127:29 μμ

Στέκομαι όρθια και κοιτάζω το κρεβάτι, κρατώντας την αναπνοήμου από φόβο μη μου ξεφύγουν οι ήχοι που ανεβαίνουν από τολαιμό μου.

Δε θα κλάψω.Δε θα κλάψω.Πέφτοντας αργά στα γόνατά μου, βάζω τα χέρια μου στην

άκρη του κρεβατιού και τα δάχτυλά μου διατρέχουν τα κίτρινααστέρια που βρίσκονται διάσπαρτα πάνω στο σκούρο μπλεπάπλωμα. Κοιτάζω έντονα τα αστέρια, μέχρι που αρχίζουν ναθολώνουν από τα δάκρυα που πλημμυρίζουν τα μάτια μου.

Κλείνω σφιχτά τα μάτια μου και βυθίζω το κεφάλι μου στοκρεβάτι σφίγγοντας με τις χούφτες μου την κουβέρτα. Οι ώμοιμου αρχίζουν να ταρακουνιούνται καθώς ξεσπάω βίαια στουςλυγμούς που προσπαθούσα τόση ώρα να συγκρατήσω. Με μιαγρήγορη κίνηση σηκώνομαι, ουρλιάζω και τραβάω την κουβέρτααπό το κρεβάτι πετώντας τη στην άλλη άκρη του δωματίου.

Σφίγγω τις γροθιές μου και κοιτάω με μανία τριγύρω μου γιανα βρω κάτι να πετάξω. Βουτάω τα μαξιλάρια από το κρεβάτι καιτα ρίχνω στον καθρέφτη, πάνω στο είδωλο του κοριτσιού πουδεν αναγνωρίζω πλέον. Βλέπω το κορίτσι στον καθρέφτη να μεκαρφώνει με το βλέμμα του ενώ κλαίει αξιοθρήνητα. Ηαδυναμία που διακρίνω στα δάκρυά της με κάνει έξαλλη.Τρέχουμε η μία προς την άλλη ώσπου οι γροθιές μας νασυγκρουστούν πάνω στο γυαλί θρυμματίζοντας τον καθρέφτη.

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 7

Page 8: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Παρακολουθώ καθώς εκείνη γίνεται εκατομμύρια γυαλιστεράκομμάτια που πέφτουν πάνω στο χαλί.

Αρπάζω με δύναμη μια συρταριέρα και την αναποδογυρίζωβγάζοντας μία ακόμη κραυγή την οποία συγκρατούσα για πολλήώρα. Με το που το έπιπλο προσγειώνεται στη ράχη του, ανοίγωτα συρτάρια και πετάω το περιεχόμενό τους σε όλο το δωμάτιο,στριφογυρίζοντας, πετώντας και κλοτσώντας τα πάντα στοπέρασμά μου. Βουτάω τις αραχνοΰφαντες μπλε κουρτίνες και τιςτραβάω με τόση δύναμη, που σπάει το κουρτινόξυλο και οικουρτίνες κουβαριάζονται πάνω μου. Πλησιάζω τα κουτιά πουείναι στοιβαγμένα στη γωνία και, χωρίς καν να ξέρω τι έχουνμέσα, παίρνω το πάνω πάνω και το πετάω στον τοίχο με όσηδύναμη μπορεί να έχει το σκαρί μου που φτάνει το 1,60.

«Σε μισώ!» φωνάζω. «Σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ!»Πετάω ό,τι βρω μπροστά μου πάνω σε οτιδήποτε άλλο

βρίσκω μπροστά μου. Κάθε φορά που ανοίγω το στόμα μου γιανα ουρλιάξω γεύομαι την αλμύρα από τα δάκρυα που τρέχουνποτάμι στα μάγουλά μου.

Ξαφνικά τα χέρια του Χόλντερ με αγκαλιάζουν από πίσωτόσο σφικτά ώστε με ακινητοποιούν. Τινάζομαι, στριφογυρίζωκαι ουρλιάζω λίγο ακόμα μέχρι που οι κινήσεις μου δε γίνονταιπια συνειδητά αλλά είναι απλά αντανακλαστικές αντιδράσεις.

«Σταμάτα» λέει ήρεμα στο αυτί μου χωρίς να έχει καμίαδιάθεση να με αφήσει. Τον ακούω αλλά προσποιούμαι πως όχι.Ή ίσως απλά δε με νοιάζει. Συνεχίζω να παλεύω για να ξεφύγωαπό τη λαβή του, αλλά αυτός με σφίγγει ακόμα περισσότερο.

«Μη με αγγίζεις!» φωνάζω με όλη μου τη δύναμη χώνονταςτα νύχια μου στα μπράτσα του. Και πάλι δεν ταράζεται.

Μη με ακουμπάς. Σε παρακαλώ, σε παρακαλώ.Η φωνούλα ηχεί μέσα στο μυαλό μου και αυτόματα αφήνομαι

εντελώς στα χέρια του. Νιώθω να χάνω τις δυνάμεις μου καθώςτα δάκρυά μου πυκνώνουν και με πνίγουν. Δεν είμαι τίποτεάλλο παρά μια θάλασσα από δάκρυα που δε λένε νασταματήσουν.

Είμαι αδύναμη και τον αφήνω εκείνον να νικήσει.Ο Χόλντερ χαλαρώνει τη λαβή του και βάζει τα χέρια του

8 COLLEEN HOOVER

Page 9: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

πάνω στους ώμους μου, μετά με γυρίζει προς το μέρος του για νατον βλέπω. Δεν μπορώ ούτε να τον κοιτάξω. Εξαντλημένη καισυντετριμμένη αφήνομαι πάνω στο στέρνο του, σφίγγω στιςχούφτες μου το πουκάμισό του καθώς κλαίω με αναφιλητά, ενώτο μάγουλό μου ακουμπάει στην καρδιά του. Βάζει το χέρι τουπίσω στο κεφάλι μου και χαμηλώνει το στόμα του στο αυτί μου.

«Σκάι».1 Η φωνή του είναι σταθερή και ατάραχη. «Πρέπει ναφύγεις. Τώρα».

1. Το όνομα της ηρωίδας είναι το αγγλικό Sky που σημαίνειουρανός. (Σ.τ.Μ.)

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 9

Page 10: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Σάββατο, 25 Αυγούστου 201211:50 μμ

Δύο μήνες νωρίτερα…

Θέλω να πιστεύω πως οι περισσότερες αποφάσεις που έχω πάρεικατά τη διάρκεια των δεκαεπτά χρόνων της ζωής μου ήτανέξυπνες. Ελπίζω πως η εξυπνάδα μετριέται με το βάρος και πωςοι λίγες χαζές αποφάσεις που έχω πάρει στη ζωή μου δε θαέχουν καμία βαρύτητα μπροστά στις έξυπνες. Αν αυτό ισχύει, θαχρειαστεί να πάρω ένα σωρό έξυπνες αποφάσεις αύριο, καθώς τονα βάλω κρυφά τον Γκρέισον στο δωμάτιό μου για τρίτη φοράαυτόν το μήνα γέρνει κατά πολύ τη ζυγαριά προς την πλευράτων ηλίθιων αποφάσεων. Παρ’ όλα αυτά, η μόνη ακριβήςμονάδα μέτρησης του επιπέδου ηλιθιότητας μιας απόφασης είναιο χρόνος… Υποθέτω, λοιπόν, πως θα περιμένω να δω αν θα μεκάνουν τσακωτή, προτού βγάλω τελική ετυμηγορία για τηναπόφασή μου.

Σε αντίθεση με αυτό που μπορεί να φαίνεται, δεν είμαιτσουλί. Εκτός βέβαια κι αν ο χαρακτηρισμός μου ως τσούλαςβασίζεται στο γεγονός πως φασώνομαι με πολλά άτομα, ακόμακαι αν δε νιώθω καμία έλξη για αυτά. Σε αυτή την περίπτωση, τοσυζητάμε.

«Κάνε γρήγορα» φωνάζει ο Γκρέισον πίσω από το κλειστόπαράθυρο, εμφανώς εκνευρισμένος γιατί δε σκοτώνομαι να τουανοίξω.

10 COLLEEN HOOVER

Page 11: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Ξεκλειδώνω και ανεβάζω το παράθυρο όσο πιο αθόρυβαμπορώ. Μπορεί η Κάρεν να είναι αντισυμβατικός γονιός, αλλάστην περίπτωση των αγοριών που τα μεσάνυχτα μπαίνουνκρυφά μέσα από τα παράθυρα υπνοδωματίων γίνεται η τυπικήαυστηρή μητέρα.

«Μη φωνάζεις» ψιθυρίζω. Ο Γκρέισον ανασηκώνεται,περνάει το ένα του πόδι από το περβάζι και στη συνέχεια μπαίνειστο δωμάτιό μου. Βοηθάει το γεγονός πως τα παράθυρα απόαυτή την πλευρά του σπιτιού δεν ξεπερνούν το ένα μέτρο από τοέδαφος: είναι σαν να έχω δική μου πόρτα. Στην πραγματικότητα,η Σιξ και εγώ έχουμε μάλλον χρησιμοποιήσει περισσότερο ταπαράθυρά μας για να πηγαινοερχόμαστε από το ένα σπίτι στοάλλο από ό,τι τις πόρτες. Η Κάρεν το έχει πια τόσο πολύσυνηθίσει ώστε ούτε καν αναρωτιέται γιατί το παράθυρό μουείναι ανοιχτό τις περισσότερες φορές.

Προτού τραβήξω την κουρτίνα, ρίχνω μια ματιά στοπαράθυρο του δωματίου της Σιξ. Με χαιρετάει με το ένα χέριενώ με το άλλο τραβάει από το μπράτσο τον Τζάξον καθώςσκαρφαλώνει στο δωμάτιό της. Μόλις ο Τζάξον μπει μέσα,γυρίζει και βγάζει το κεφάλι του από το παράθυρο. «Θαβρεθούμε στο φορτηγό σου σε μία ώρα» ψιθυρίζει στονΓκρέισον. Κλείνει το παράθυρο της Σιξ και τραβάει τιςκουρτίνες της.

Η Σιξ2 και εγώ είμαστε κολλητές από τη μέρα που μετακόμισεδίπλα μας πριν από τέσσερα χρόνια. Τα παράθυρα των δωματίωνμας είναι δίπλα δίπλα, γεγονός που αποδείχτηκε εξαιρετικάβολικό. Τα πράγματα ξεκίνησαν αρκετά αθώα. Όταν ήμαστανδεκατεσσάρων πήγαινα κρυφά στο δωμάτιό της το βράδυ,βουτάγαμε παγωτό από το ψυγείο και βλέπαμε ταινίες. Ότανήμασταν δεκαπέντε αρχίσαμε να βάζουμε μέσα, στα κρυφά,αγόρια με τα οποία τρώγαμε παγωτό και βλέπαμε ταινίες. Σταδεκαέξι πια το παγωτό και οι ταινίες εξαφανίστηκαν και έμεινανμόνο τα αγόρια. Τώρα, στα δεκαεπτά, πάει η μία στο δωμάτιο τηςάλλης αφού φύγουν τα αγόρια και πάνε σπίτι τους. Τότε είναι ηστιγμή που το παγωτό και οι ταινίες επανέρχονται στοπροσκήνιο.

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 11

Page 12: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Η σχέση της Σιξ με τους διάφορους γκόμενους είναι η ίδιασχέση που έχω εγώ με τις διάφορες γεύσεις παγωτού. Αυτή τηστιγμή η γεύση της του μήνα είναι ο Τζάξον. Η δική μου είναι τοΡόκι Ρόουντ.3 Ο Γκρέισον και ο Τζάξον είναι κολλητοί καιαυτός είναι ο λόγος που αρχικά ο Γκρέισον κι εγώ τα μπλέξαμε.Όταν η γεύση του μήνα της Σιξ έχει κάποιον φίλο κούκλο, τονρίχνει στα δίχτυα μου. Ο Γκρέισον είναι πράγματι φοβερόςγκόμενος. Έχει ένα αναμφισβήτητα καταπληκτικό σώμα,υπέροχα ατημέλητα μαλλιά, διαπεραστικά σκούρα μάτια… Όλοτο πακέτο. Απ’ τα κορίτσια που γνωρίζω, οι περισσότερες θααισθάνονταν τυχερές μόνο και μόνο να είναι στο ίδιο δωμάτιομε κείνον.

Τι κρίμα που εγώ δεν αισθάνομαι έτσι.Κλείνω τις κουρτίνες και καθώς γυρίζω βρίσκω τον Γκρέισον

να απέχει μόνο λίγα εκατοστά από το πρόσωπό μου, έτοιμος ν’αρχίσει το γλέντι. Με χαϊδεύει στα μάγουλα, επιδεικνύοντας τοχαμόγελό του που σε κάνει να τα χάνεις. «Γεια σου, όμορφη».Δε μου αφήνει περιθώριο να πω κάτι, καθώς τα χείλη τουσυναντάνε τα δικά μου με έναν άτσαλο τρόπο. Συνεχίζει να μεφιλάει, ενώ παράλληλα βγάζει τα παπούτσια του. Ταξεφορτώνεται εύκολα καθώς κατευθυνόμαστε προς το κρεβάτιμου, ενώ τα στόματά μας είναι ακόμα κολλημένα. Η άνεση μετην οποία κάνει πράγματα ταυτόχρονα είναι εντυπωσιακή κιενοχλητική συνάμα. Με ακουμπάει απαλά στο κρεβάτι μου.«Είναι κλειδωμένη η πόρτα σου;»

«Πήγαινε να ελέγξεις» λέω. Μου δίνει ένα πεταχτό φιλί σταχείλια πριν πεταχτεί όρθιος για να βεβαιωθεί πως η πόρτα είναικλειδωμένη. Έχω ζήσει δεκατρία χρόνια με την Κάρεν και δε μεέχει τιμωρήσει ποτέ, δε θέλω να της δώσω αφορμή να ξεκινήσειτώρα. Θα γίνω δεκαοκτώ σε μερικές εβδομάδες και ακόμα καιτότε αμφιβάλλω αν θ’ αλλάξει τον τρόπο που λειτουργεί ωςγονιός όσο μένω στο σπίτι της.

Όχι πως ο τρόπος που με μεγαλώνει είναι λάθος. Απλώςείναι… πολύ αντιφατικός. Ήταν αυστηρή σε όλη μου τη ζωή.Δεν είχαμε ποτέ πρόσβαση στο Ίντερνετ, στα κινητά τηλέφωναή ακόμα και στην τηλεόραση, γιατί πιστεύει πως η τεχνολογία

12 COLLEEN HOOVER

Page 13: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

είναι η ρίζα όλων των κακών στον κόσμο. Από την άλλη είναιεξαιρετικά επιεικής σε άλλα θέματα. Με αφήνει να βγαίνω έξωμε τη Σιξ όποτε θέλω και, εφόσον ξέρει πού είμαι, δε χρειάζεταινα γυρίσω κάποια συγκεκριμένη ώρα. Βέβαια ποτέ δεν τοπαρατράβηξα, οπότε ίσως να ήταν ένας τρόπος να γυρίζω νωρίςχωρίς να το ξέρω.

Δεν την πειράζει να βρίζω, παρ’ όλο που το κάνω σπάνια.Μέχρι και που με αφήνει να πιω λίγο κρασί στο δείπνο πού καιπού. Μου μιλάει περισσότερο σαν να είμαι φίλη της παρά κόρητης (παρ’ όλο που με υιοθέτησε πριν από δεκατρία χρόνια) καιμε κάποιον τρόπο κατάφερε να με κάνει να είμαι εντελώς(σχεδόν) ειλικρινής απέναντί της για οτιδήποτε συμβαίνει στηζωή μου.

Δεν υπάρχει μέση οδός μαζί της. Είναι είτε εξαιρετικάεπιεικής είτε εξαιρετικά αυστηρή. Είναι σαν μια συντηρητικάφιλελεύθερη ή μια φιλελεύθερα συντηρητική. Ό,τι και να είναι,είναι τρομερά δύσκολο να την καταλάβεις, γι’ αυτό καιεγκατέλειψα αυτή την προσπάθεια πριν από χρόνια.

Για το μόνο πράγμα που συγκρούστηκα πολύ μαζί της ήταν τοθέμα του δημόσιου σχολείου. Μου έκανε μαθήματα στο σπίτιόλη μου τη ζωή (τα δημόσια σχολεία είναι άλλη μία ρίζα κακών)και την εκλιπαρούσα να με γράψει σε σχολείο από τότε που η Σιξμού έβαλε αυτή την ιδέα στο κεφάλι. Έχω κάνει αιτήσεις σεδιάφορα κολέγια και αισθάνομαι πως θα έχω μεγαλύτερηπιθανότητα να με πάρει κάποιο από αυτά που θέλω αν μπορώ ναπροσθέσω στις αιτήσεις και μερικές άλλες δραστηριότητες πέραντων μαθημάτων. Μετά από μήνες που την παρακαλούσαμεασταμάτητα η Σιξ κι εγώ, η Κάρεν τελικά συναίνεσε και μουεπέτρεψε να γραφτώ στο σχολείο ως τελειόφοιτη. Είχα αρκετούςβαθμούς ώστε να έπαιρνα πτυχίο σε μερικούς μήνες από τηνκατ’ οίκον διδασκαλία, αλλά ένα κομμάτι του εαυτού μου είχεπάντα την επιθυμία να ζήσει τη ζωή μιας φυσιολογικής έφηβης.

Αν ήξερα βέβαια πως η Σιξ θα έφευγε σε πρόγραμμαανταλλαγής μαθητών την ίδια εβδομάδα που υποτίθεται θαξεκινούσαμε την πρώτη μας μέρα μαζί ως τελειόφοιτες δε θαείχα ποτέ εξετάσει την ιδέα τού να πάω σε δημόσιο σχολείο.

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 13

Page 14: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Αλλά είμαι αθεράπευτα πεισματάρα και θα προτιμούσα νακαρφώσω ένα πιρούνι στο χέρι μου παρά να πω στην Κάρεν πωςάλλαξα γνώμη.

Προσπάθησα να μη σκέφτομαι το γεγονός πως φέτος δε θαέχω τη Σιξ. Ξέρω πόσο πολύ ήθελε να μπει σε αυτό τοπρόγραμμα ανταλλαγής μαθητών, αλλά η εγωιστική πλευρά τουεαυτού μου έλπιζε πως δε θα τα κατάφερνε. Η ιδέα πως πρέπεινα διασχίσω την πόρτα του σχολείου χωρίς εκείνη μετρομοκρατεί. Αλλά συνειδητοποιώ πως ο αποχωρισμός μας είναιαναπόφευκτος και πως μου μένει λίγος καιρός προτούαναγκαστώ να βγω στον πραγματικό κόσμο, όπου ζουν και άλλοιάνθρωποι εκτός από τη Σιξ και την Κάρεν.

Η έλλειψη επαφής μου με τον πραγματικό κόσμο είχεαντικατασταθεί ολοκληρωτικά από βιβλία και δεν μπορεί ναείναι υγιές να ζει κανείς σε έναν παραμυθένιο κόσμο. Τοδιάβασμα με έκανε να γνωρίσω την (ίσως δραματοποιημένη)φρίκη του γυμνασίου, των πρώτων ημερών, των κλικών και τωνκακών κοριτσιών. Δε βοηθάει το γεγονός πως, σύμφωνα με τηΣιξ, έχω ήδη κακή φήμη μόνο και μόνο επειδή συνδέομαι μαζίτης. Η Σιξ δεν έχει και το καλύτερο ιστορικό σε ό,τι αφορά τησχέση της με τα αγόρια και απ’ ό,τι φαίνεται κάποια από τααγόρια που φασώθηκα δεν έχουν το καλύτερο ιστορικόεχεμύθειας. Αυτός ο συνδυασμός θα κάνει εξαιρετικάενδιαφέρουσα την πρώτη μέρα στο σχολείο.

Όχι πως με νοιάζει. Δε γράφτηκα στο σχολείο ούτε για νακάνω φίλους ούτε για να εντυπωσιάσω κανέναν, οπότε, όσο ηαδικαιολόγητη φήμη μου δεν εμποδίζει τον τελικό μου στόχο, θαείμαι μια χαρά.

Ελπίζω.Αφού σιγουρευτεί πως η πόρτα είναι κλειδωμένη, ο Γκρέισον

έρχεται πίσω στο κρεβάτι και μου ρίχνει ένα χαμόγελοαποπλάνησης. «Τι θα έλεγες για ένα μικρό στριπτίζ;» Κουνάειτους γοφούς του και σηκώνει το πουκάμισό του αποκαλύπτονταςτους καλοσχηματισμένους κοιλιακούς του που έχει αποκτήσει μεσκληρή δουλειά. Έχω αρχίσει να παρατηρώ πως δε χάνειευκαιρία να τους επιδεικνύει. Είναι το κλασικό αγόρι νάρκισσος.

14 COLLEEN HOOVER

Page 15: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Γελάω καθώς στριφογυρίζει ψηλά με το χέρι το πουκάμισότου και μου το πετάει, για να γλιστρήσει στη συνέχεια πάνω μου.Περνάει το χέρι του πίσω από το λαιμό μου και φέρνει το στόμαμου πάλι μπροστά σε θέση μάχης.

Την πρώτη φορά που ο Γκρέισον τρύπωσε στο δωμάτιό μουήταν πριν από ένα μήνα και κάτι και μου το ξεκαθάρισε από τηνπρώτη στιγμή πως δεν έψαχνε για σχέση. Εγώ πάλι τουξεκαθάρισα πως δεν έψαχνα για αυτόν, κι έτσι τα βρήκαμε μετην πρώτη. Θα είναι βεβαίως ένα από τα ελάχιστα άτομα πουγνωρίζω στο σχολείο, οπότε ανησυχώ μήπως αυτό δημιουργήσειπρόβλημα σε τούτο το όμορφο πράγμα που έχουμε – δηλαδή στοτίποτα.

Είναι εδώ λιγότερο από τρία λεπτά και το χέρι του είναι ήδηστην μπλούζα μου. Νομίζω ότι μπορώ να πω με σιγουριά πως δεβρίσκεται εδώ για τα όσα ενδιαφέροντα έχω να πω. Τα χείλη τουμετακινούνται από το στόμα μου στο λαιμό μου, έτσιεκμεταλλεύομαι αυτή τη στιγμή ανάπαυλας για να πάρω μιαβαθιά εισπνοή και να προσπαθήσω να αισθανθώ κάτι.

Οτιδήποτε.Κολλάω το βλέμμα μου στα πλαστικά αστεράκια που είναι

κολλημένα στο ταβάνι πάνω από το κρεβάτι μου καιφωσφορίζουν στο σκοτάδι, ενώ μόλις που παίρνω χαμπάρι ταχείλη του καθώς πηγαίνουν προς το στήθος μου. Είναιεβδομήντα έξι από αυτά. Αστεράκια εννοώ. Το ξέρω γιατί τιςτελευταίες εβδομάδες είχα άπλετο χρόνο να τα μετρήσω ενόσωβρισκόμουν στην ίδια ακριβώς κατάσταση. Εγώ να είμαιξαπλωμένη χωρίς να δίνω σημασία ή να ανταποκρίνομαι, ενώ οΓκρέισον εξερευνά το πρόσωπό μου και το λαιμό μου καιμερικές φορές το στήθος μου με τα όλο περιέργεια και διέγερσηχείλη του.

Γιατί λοιπόν, αφού όλο αυτό δε μου λέει τίποτα, τον αφήνωνα το κάνει;

Δεν είχα ποτέ κανένα συναισθηματικό δέσιμο με τα αγόριαπου φασώνομαι. Ή, πιο σωστά, με τ’ αγόρια που φασώνονταιμαζί μου. Είναι δυστυχώς μονόπλευρη κατάσταση. Μία φοράυπήρξε ένα αγόρι το οποίο ήρθε πολύ κοντά στο να μου

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 15

Page 16: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

προκαλέσει κάποια σωματική ή συναισθηματική ανταπόκριση,αλλά αποδείχτηκε πως ήταν μια ψευδαίσθηση που είχαπροκαλέσει εγώ η ίδια στον εαυτό μου. Το όνομά του ήταν Ματκαι βγαίναμε λιγότερο από μήνα όταν οι παραξενιές του μουέσπασαν τα νεύρα. Όπως το ότι αρνιόταν να πιει εμφιαλωμένονερό αν δεν είχε καλαμάκι. Ή πως τα ρουθούνια του άνοιγανδιάπλατα όταν έσκυβε να με φιλήσει. Ή ο τρόπος που έλεγε «σεαγαπώ», τρεις μόλις εβδομάδες αφότου τα είχαμε φτιάξει.

Ναι, εντάξει. Αυτό το τελευταίο ήταν η χαριστική βολή. Γειασου Μάτι, αγοράκι μου.

Η Σιξ και εγώ έχουμε αναλύσει πολλές φορές το γεγονός ότιδεν ανταποκρίνομαι σωματικά στα αγόρια. Για κάποιο διάστημαυποψιαζόταν μήπως ήμουν γκέι. Έπειτα από ένα σύντομο καιάβολο φιλί μεταξύ μας για να εξετάσουμε τη θεωρία της, γύρωστα δεκαέξι μας, καταλήξαμε ομόφωνα στο συμπέρασμα πως δενυπήρχε τέτοιο θέμα. Δεν είναι ότι δε μου αρέσει να φασώνομαιμε αγόρια. Και βέβαια μου αρέσει – αλλιώς δε θα το έκανα. Απλάδε μου αρέσει για τους ίδιους λόγους που αρέσει στα άλλακορίτσια. Δεν αισθάνθηκα ποτέ να χάνω το έδαφος κάτω από ταπόδια μου. Ούτε έχω αισθανθεί αυτό τον κόμπο στο στομάχι.Στην πραγματικότητα όλη αυτή η ιδέα τού να λιώνει κανείς γιακάποιον μού είναι εντελώς ξένη. Ο πραγματικός λόγος που μουαρέσει να φασώνομαι με τα αγόρια είναι γιατί είναι κάτι που μεμουδιάζει ολοκληρωτικά. Είναι καταστάσεις, όπως αυτή τούτηνεδώ τη στιγμή με τον Γκρέισον, οι οποίες κάνουν το μυαλό μουνα σβήνει. Σταματάει εντελώς να δουλεύει και μου αρέσει αυτότο συναίσθημα.

Τα μάτια μου είναι εστιασμένα στα δεκαεπτά αστεράκια πουβρίσκονται στο πάνω δεξί τεταρτημόριο του ταβανιού μου, ότανξαφνικά επανέρχομαι απότομα στην πραγματικότητα. Τα χέριατου Γκρέισον έχουν πάει πιο μακριά από εκεί που του επέτρεπαστο παρελθόν και αμέσως συνειδητοποιώ πως έχει ξεκουμπώσειτο τζιν μου και τα δάχτυλά του κατευθύνονται προς τοβαμβακερό μου εσώρουχο.

«Όχι, Γκρέισον» του ψιθυρίζω και απομακρύνω το χέρι του.Τραβάει το χέρι του γρυλλίζοντας και πιέζει το μέτωπό του

16 COLLEEN HOOVER

Page 17: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

στο μαξιλάρι μου. «Έλα τώρα, Σκάι». Ανασαίνει βαριά στο λαιμόμου. Γυρίζει στο πλάι, ακουμπάει στο δεξί του χέρι και μεκοιτάζει προσπαθώντας να με ρίξει με το χαμόγελό του.

Σας το ανέφερα πως έχω ανοσία στα χαμόγελα που σε κάνουννα τα χάνεις;

«Για πόσο ακόμα θα το κάνεις αυτό;» Γλιστράει το χέρι τουπάνω στο στομάχι μου και πλησιάζει πάλι τ’ ακροδάχτυλά τουμέσα στο τζιν μου.

Το δέρμα μου ανατριχιάζει. «Ποιο να κάνω;» Προσπαθώ ναξεγλιστρήσω από κάτω του.

Ανασηκώνεται και με κοιτάζει σαν να είμαι ανίδεη. «Το να τοπαίζεις “καλό κορίτσι” τόσον καιρό. Το βαρέθηκα. Έλα να τοκάνουμε».

Αυτή του η κουβέντα μού υπενθυμίζει το γεγονός ότι, σεπείσμα της κοινής γνώμης, δεν είμαι τσούλα. Δεν έχω κάνει σεξμε κανένα από τα αγόρια που έχω φασωθεί,συμπεριλαμβανομένου και του τώρα μουτρωμένου Γκρέισον.Αντιλαμβάνομαι πως η έλλειψη σεξουαλικής ανταπόκρισης θαέκανε πιο εύκολο σε συναισθηματικό επίπεδο το να κάνω σεξ μετυχαία άτομα. Παρ’ όλα αυτά, συνειδητοποιώ επίσης πως ίσωςαυτός να είναι και ο λόγος που δεν πρέπει να κάνω σεξ. Γνωρίζωπως αν περάσω αυτή τη λεπτή γραμμή οι φήμες για μένα δε θαείναι πια μόνο φήμες. Θα είναι γεγονότα. Το τελευταίο πράγμαπου θέλω είναι να επιβεβαιωθούν τα πράγματα που λένε οιάνθρωποι για μένα. Νομίζω πως μπορώ να πιστώσω τη σχεδόνδεκαοχτάχρονη παρθενία μου στην ξεροκεφαλιά μου.

Για πρώτη φορά στα δέκα λεπτά που είναι εδώαντιλαμβάνομαι τη μυρωδιά του αλκοόλ που αναδίνει. «Είσαιμεθυσμένος». Τον σπρώχνω. «Σου είπα να μην ξανάρθεις εδώμεθυσμένος». Φεύγει από πάνω μου και σηκώνομαι νακουμπώσω το παντελόνι μου και να φτιάξω την μπλούζα μου.Είμαι ανακουφισμένη που είναι μεθυσμένος. Είμαι κάτιπαραπάνω από αποφασισμένη να τον κάνω να ξεκουμπιστεί.

Κάθεται στην άκρη του κρεβατιού, με αρπάζει από τη μέσηκαι με τραβάει προς το μέρος του. Τυλίγει τα χέρια του γύρωμου και ακουμπάει το κεφάλι του στην κοιλιά μου. «Συγγνώμη»

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 17

Page 18: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

μου λέει. «Είναι που σε θέλω τόσο πολύ ώστε δε νομίζω πωςμπορώ να ξανάρθω εδώ αν δε μ’ αφήσεις να σ’ έχω». Χαμηλώνειτα χέρια του, χουφτώνει τον πισινό μου και στη συνέχεια πιέζειτα χείλη του στο κομμάτι επιδερμίδας ανάμεσα στην μπλούζα καιτο τζιν μου.

«Τότε μην ξανάρθεις». Του γυρίζω την πλάτη καικατευθύνομαι προς το παράθυρο. Καθώς τραβάω την κουρτίνα,ο Τζάξον ήδη βγαίνει από το παράθυρο της Σιξ. Κατά περίεργοτρόπο, καταφέραμε και οι δύο να μετατρέψουμε αυτή την ωριαίαεπίσκεψη σε δεκάλεπτη. Κοιτάζω τη Σιξ και αυτή μού ρίχνει τογνωστό βλέμμα: «Καιρός για νέα γεύση».

Ακολουθεί τον Τζάξον έξω από το παράθυρο και έρχεταιπρος τα μένα. «Είναι και ο Γκρέισον μεθυσμένος;»

Της γνέφω καταφατικά. «Έπαιξε κι έχασε». Γυρίζω καικοιτάζω τον Γκρέισον που είναι ξαπλωμένος στο κρεβάτι καιαγνοεί το γεγονός ότι δεν είναι πια ευπρόσδεκτος. Πηγαίνω προςτο κρεβάτι, παίρνω το πουκάμισό του και του το πετάω σταμούτρα. «Φύγε» του λέω. Με κοιτάζει και ανασηκώνει το ένατου φρύδι, έπειτα με μισή καρδιά σηκώνεται από το κρεβάτι,όταν βλέπει πως δεν κάνω πλάκα. Φοράει τα παπούτσια του ενώμουτρώνει σαν ένα τετράχρονο. Κάνω στην άκρη για να περάσεικαι να βγει. Η Σιξ περιμένει μέχρις ότου ο Γκρέισον φύγει απότο παράθυρο και στη συνέχεια σκαρφαλώνει μέσα την ώρα πουένας από τους δύο μουρμουρίζει τη λέξη «πόρνες». Με το πουμπαίνει μέσα η Σιξ, κάνει μια γκριμάτσα αποδοκιμασίας, γυρίζεικαι βγάζει το κεφάλι της έξω από το παράθυρο:

«Κάτι δεν πάει καλά αν εμείς είμαστε πόρνες επειδή εσείς δενπηδήξατε. Μαλάκες». Κλείνει το παράθυρο, έρχεται προς τοκρεβάτι, ξαπλώνει και σταυρώνει τα χέρια της πίσω από τοκεφάλι της. «Πάμε γι’ άλλα».

Γελάω, αλλά το γέλιο μου κόβεται από ένα δυνατό χτύπημαστην πόρτα του δωματίου μου. Τρέχω αμέσως να ξεκλειδώσωκαι κάνω στην άκρη αφήνοντας χώρο στην Κάρεν να ορμήσειμέσα. Το μητρικό της ένστικτο δε με απογοητεύει. Κοιτάζειτριγύρω στο δωμάτιο έξαλλη μέχρι που βλέπει τη Σιξ πάνω στοκρεβάτι.

18 COLLEEN HOOVER

Page 19: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

«Διάολε» λέει γυρίζοντας να με κοιτάξει. Βάζει τα χέρια τηςστους γοφούς της και συνοφρυώνεται. «Θα ορκιζόμουν πωςάκουσα αγόρια εδώ μέσα». Πηγαίνω προς το κρεβάτιπροσπαθώντας να κρύψω τον πανικό που κατακλύζει όλο μουτο σώμα. «Και απογοητεύτηκες διότι…». Μερικές φορέςαδυνατώ παντελώς να καταλάβω την αντίδρασή της σε κάποιαπράγματα. Όπως είπα και νωρίτερα… αντιφατική.

«Θα γίνεις δεκαοκτώ σε ένα μήνα. Δε θα έχω την ευκαιρία νασε τιμωρήσω ούτε μία φορά. Πρέπει ν’ αρχίσεις να τα σκατώνειςλίγο περισσότερο, μικρή».

Αναστενάζω με ανακούφιση βλέποντας πως αστειεύεται.Αισθάνομαι σχεδόν τύψεις που δεν υποπτεύεται πως η κόρη τηςχαϊδολογιόταν πέντε λεπτά νωρίτερα μέσα σε αυτό το δωμάτιο.Η καρδιά μου χτυπάει τόσο δυνατά μέσα στο στήθος μου ώστεφοβάμαι μήπως την ακούσει.

«Κάρεν;» της λέει η Σιξ από πίσω μας. «Αν σε κάνει νααισθανθείς καλύτερα, μάθε πως δύο κούκλοι φασωνόντουσανμαζί μας, αλλά τους διώξαμε λίγο πριν μπεις εσύ, γιατί ήτανμεθυσμένοι».

Το σαγόνι μου πέφτει και γυρίζω απότομα να ρίξω στη Σιξ έναβλέμμα τόσο κεραυνοβόλο, που ελπίζω να την κάνει νακαταλάβει πως ο σαρκασμός δεν είναι καθόλου αστείος ότανείναι η αλήθεια.

Η Κάρεν γελάει. «Ίσως αύριο λοιπόν να βρείτε κάποιαχαριτωμένα αγόρια που θα είναι νηφάλια».

Δε νομίζω πως πρέπει να ανησυχώ πλέον μήπως η Κάρενακούσει το χτυποκάρδι μου, γιατί έχει σταματήσει τελείως.

«Νηφάλια αγόρια, ε; Νομίζω ότι κάτι μπορεί να γίνει» λέει ηΣιξ κλείνοντάς μου το μάτι.

«Θα κοιμηθείς εδώ απόψε;» λέει η Κάρεν στη Σιξ καθώςετοιμάζεται να βγει από το δωμάτιο.

Η Σιξ ανασηκώνει τους ώμους της. «Νομίζω ότι θα μείνουμεστο δικό μου σπίτι απόψε. Είναι η τελευταία εβδομάδα στοκρεβάτι μου για έξι μήνες. Επιπλέον έχει τον Τσάνινγκ Τέιτουμ4στην τηλεόραση».

Κοιτάζω την Κάρεν και το βλέπω να ’ρχεται.

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 19

Page 20: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

«Μη μαμά» την ικετεύω πηγαίνοντας προς το μέρος της,αλλά μπορώ ήδη να δω τα μάτια της να θολώνουν. « Όχι, όχι,όχι». Μέχρι να πάω κοντά της είναι ήδη αργά. Κλαίει μεαναφιλητά. Αν υπάρχει κάτι που δεν αντέχω είναι τα κλάματα.Όχι γιατί με φορτίζουν συναισθηματικά, αλλά γιατί με ενοχλούναφόρητα. Και μου προκαλούν αμηχανία.

«Άλλη μία μόνο» λέει και τρέχει προς τη Σιξ. Την έχειαγκαλιάσει πάνω από δέκα φορές σήμερα. Έχω την αίσθηση πωςστενοχωριέται περισσότερο από μένα που η Σιξ φεύγει σε λίγεςμέρες. Η Σιξ αφήνεται στην επιθυμία της για μία ακόμη αγκαλιάκαι μου κλείνει το μάτι πάνω από τον ώμο της Κάρεν. Πρέπει νατις χωρίσω σχεδόν με το ζόρι ώστε η Κάρεν να βγει από τοδωμάτιό μου.

Πηγαίνει προς την πόρτα και γυρίζει προς το μέρος μας μιατελευταία φορά. «Ελπίζω να γνωρίσεις έναν κούκλο Ιταλό» λέειστη Σιξ.

«Καλά θα κάνω να γνωρίσω πάνω από έναν» απαντάανέκφραστα η Σιξ.

Μόλις η Κάρεν κλείσει την πόρτα πίσω της, γυρίζω πίσω,πηδάω στο κρεβάτι και ρίχνω μια τσιμπιά στο μπράτσο της Σιξ.«Είσαι τόσο σκύλα» της λέω. «Δεν ήταν καθόλου αστείο, νόμιζαότι μ’ έπιασε στα πράσα».

Γελάει και αρπάζει το χέρι μου. Μετά σηκώνεται: «Έλα, έχωΡόκι Ρόουντ».

Δε χρειάζεται να το πει δεύτερη φορά.

2. Η Σιξ έχει πάρει το όνομά της από το αγγλικό Six που σημαίνειέξι. (Σ.τ.Μ.)3. Ρόκι Ρόουντ: Παγωτό σοκολάτα σε διάφορες παραλλαγές· ηπιο συνηθισμένη είναι με ξηρούς καρπούς και μαρσμέλοους.(Σ.τ.Μ.)4. Τσάνινγκ Τέιτουμ: Αμερικανός ηθοποιός. Το 2012 ψηφίστηκεαπό το περιοδικό People ο πιο σέξι άνδρας εν ζωή. (Σ.τ.Μ.)

20 COLLEEN HOOVER

Page 21: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Δευτέρα, 27 Αυγούστου 20127:15 πμ

Είχα εσωτερική διαμάχη με τον εαυτό μου, αν έπρεπε να πάω γιατρέξιμο σήμερα το πρωί, αλλά προτίμησα τελικά να κοιμηθώ.Τρέχω κάθε πρωί εκτός από τις Κυριακές, αλλά μου φαίνεταιλάθος να σηκωθώ ακόμα πιο νωρίς σήμερα. Το ότι είναι η πρώτημέρα σχολείου είναι από μόνο του ένα βασανιστήριο, οπότεαποφάσισα να αναβάλω το τρέξιμό μου για μετά το σχολείο.

Ευτυχώς έχω δικό μου αυτοκίνητο εδώ και ένα χρόνοπερίπου, έτσι δε χρειάζεται να βασίζομαι σε κανέναν άλλον γιανα είμαι στο σχολείο στην ώρα μου. Σήμερα όχι μόνο έφτασαστην ώρα μου, αλλά έφτασα και σαράντα πέντε λεπτά νωρίτερα.Είμαι το τρίτο αυτοκίνητο στο πάρκινγκ, έτσι τουλάχιστονβρίσκω μια καλή θέση.

Χρησιμοποιώ τον έξτρα ελεύθερο χρόνο για να ρίξω μιαματιά στις αθλητικές εγκαταστάσεις δίπλα στο πάρκινγκ. Ανπροσπαθήσω να μπω στην ομάδα του στίβου, καλό θα ήταν ναξέρω πού να πάω. Εξάλλου δεν μπορώ να κάτσω στο αυτοκίνητόμου για την επόμενη μισή ώρα και να μετράω αντίστροφα ταλεπτά.

Με το που φτάνω στο στίβο, είναι ένας τύπος που τρέχειγύρους, οπότε στρίβω δεξιά και ανεβαίνω στις κερκίδες.Κάθομαι στην πιο πάνω κερκίδα και ατενίζω το νέο μουπεριβάλλον. Από εδώ πάνω μπορώ να δω όλο το σχολείο νααπλώνεται μπροστά μου. Δε φαίνεται ούτε καν τόσο μεγάλο καιτρομακτικό όσο φανταζόμουν. Η Σιξ μού είχε σκιτσάρει ένα

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 21

Page 22: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

χάρτη και είχε γράψει σημειώσεις πάνω του, έτσι βγάζω το χαρτίαπό το σακίδιό μου και το κοιτάζω για πρώτη φορά. Έχω τηνεντύπωση πως προσπαθεί να με καλοπιάσει γιατί αισθάνεταιάσχημα που με εγκαταλείπει.

Κοιτάζω από ψηλά τα διάφορα σημεία του σχολείου και μετάτο χάρτη. Φαίνεται αρκετά εύκολο. Οι τάξεις είναι στο κτίριοπου βρίσκεται δεξιά. Το σχολικό εστιατόριο στα αριστερά. Οστίβος και τα γήπεδα πίσω από το γυμναστήριο. Η λίστα με τιςσημειώσεις είναι μεγάλη, και βάζω μπρος να τις διαβάσω.

– Μη χρησιμοποιήσεις ποτέ την τουαλέτα δίπλα στα

εργαστήρια. Ποτέ των ποτών.– Να φοράς το σακίδιό σου μόνο στον έναν ώμο.Ποτέ και στους δύο, είναι ξενέρωτο.– Να ελέγχεις πάντα την ημερομηνία λήξης στο γάλα.– Γίνε φίλη με τον Στιούαρτ τον επιστάτη. Είναι καλό να τον

έχεις με το μέρος σου.– Να αποφεύγεις την καφετέρια πάση θυσία. Αν όμως ο καιρός

είναι κακός και πρέπει να πας, να προσποιείσαι πως είσαισίγουρη για τον εαυτό σου όταν μπαίνεις. Αυτοί εκεί μέσαμπορούν να μυρίσουν το φόβο.

– Αν έχεις τον κύριο Ντικλέαρ στα μαθηματικά κάτσε πίσωπίσω και μην τον κοιτάζεις ποτέ στα μάτια. Του αρέσουν πολύ ταγυμνασιοκόριτσα, αν με εννοείς. Ή καλύτερα κάτσε στο πρώτοθρανίο. Θα έχεις το εικοσάρι στο τσεπάκι σου.

Η λίστα δεν έχει τελειωμό, αλλά δεν μπορώ να διαβάσωπαρακάτω αυτή τη στιγμή. Έχω κολλήσει στη φράση «μπορούννα μυρίσουν το φόβο». Κάτι τέτοιες στιγμές θα ήθελα να έχωένα κινητό τηλέφωνο, για να τηλεφωνήσω αμέσως στη Σιξ καινα ζητήσω εξηγήσεις. Διπλώνω το χαρτί, το βάζω πίσω στηντσάντα μου και στη συνέχεια επικεντρώνω την προσοχή μουστον μοναχικό δρομέα. Έχει καθίσει στο στίβο με την πλάτηγυρισμένη σε εμένα και κάνει διατάσεις. Δεν ξέρω αν είναιμαθητής ή προπονητής, αλλά αν ο Γκρέισον έβλεπε αυτό τοντύπο χωρίς μπλούζα θα επιδείκνυε με λιγότερο ζήλο τους

22 COLLEEN HOOVER

Page 23: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

κοιλιακούς του. Ο τύπος σηκώνεται και προχωράει προς τιςκερκίδες χωρίς να με κοιτάξει ούτε μία φορά. Βγαίνει από τηνπύλη και πηγαίνει σε ένα από τα αυτοκίνητα που βρίσκονται στοπάρκινγκ. Ανοίγει την πόρτα, βουτάει μια μπλούζα από τομπροστινό κάθισμα και τη φοράει αμέσως. Μπαίνει στοαυτοκίνητο και φεύγει την ώρα που το πάρκινγκ αρχίζει ναγεμίζει. Και γεμίζει πολύ γρήγορα.

Θεέ μου.Αρπάζω το σακίδιό μου και σκόπιμα το φοράω και στους δύο

ώμους, κι έπειτα κατεβαίνω τα σκαλιά που οδηγούν απευθείαςστην Κόλαση.

***

Είπα Κόλαση; Και λίγα είπα. Το δημόσιο σχολείο είναι ό,τιφοβόμουν πως θα είναι και πολύ χειρότερο. Οι τάξεις δεν είναιτόσο χάλια, αλλά χρειάστηκε (λόγω επιτακτικής ανάγκης αλλάκαι από μπέρδεμα) να χρησιμοποιήσω την τουαλέτα δίπλα σταεργαστήρια και, παρ’ όλο που επέζησα, θα φοβάμαι για τηνυπόλοιπη ζωή μου. Ένα απλό συμπληρωματικό σημείωμα από τηΣιξ ότι χρησιμοποιείται περισσότερο ως οίκος ανοχής παρά ωςτουαλέτα θα ήταν αρκετό.

Τώρα είναι η τέταρτη περίοδος και έχω ακούσει ναψιθυρίζουν όχι και πολύ διακριτικά τις λέξεις «τσούλα» και«πόρνη» σχεδόν όλα τα κορίτσια με τα οποία έχω διασταυρωθείστο διάδρομο. Και, λέγοντας όχι και πολύ διακριτικά, εννοώ πωςο σωρός από τα δολάρια καθώς και ένα σημείωμα που έπεσαναπό το ντουλάπι μου ήταν ένα καλό σημάδι πως μπορεί και ναμην είμαι πολύ ευπρόσδεκτη εδώ. Το σημείωμα ήτανυπογεγραμμένο από το διευθυντή, αλλά δεν το πιστεύω λόγωτου ότι το «δικό σου» ήταν γραμμένο «δηκό σου». Το σημείωμαέλεγε λοιπόν: Συγγνώμη που το δηκό σου ντουλάπι δεσυνοδεύεται από ένα στύλο για στριπτίζ, τσούλα.

Κοιτάζω επίμονα το σημείωμα με σφιγμένο χαμόγελο ενώαποδέχομαι με ντροπή τη μοίρα μου για τα επόμενα δύο εξάμηνα,μία μοίρα που εγώ η ίδια προκάλεσα. Πίστευα πραγματικά πως οι

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 23

Page 24: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

άνθρωποι συμπεριφέρονταν έτσι μόνο στα βιβλία, αλλάσυνειδητοποιώ από πρώτο χέρι πως οι ηλίθιοι είναι υπαρκτόείδος. Επίσης ελπίζω ότι οι περισσότερες φάρσες που θα γίνουνεις βάρος μου θα είναι σαν τη φάρσα με το στριπτίζ που βιώνωαυτή τη στιγμή. Καλά, ποιος ηλίθιος πετάει τα χρήματά του γιανα βρίσει κάποιον; Υποθέτω κάποιος πλούσιος. Ή κάποιοιπλούσιοι.

Είμαι σίγουρη πως η κλίκα αυτών των κοριτσιών με τοπρόστυχο αλλά ακριβό ντύσιμο που χαζογελάνε από πίσω μουπεριμένουν ότι θ’ αντιδράσω πετώντας κάτω τα πράγματά μουκαι τρέχοντας με κλάματα προς την πιο κοντινή τουαλέτα.Υπάρχουν όμως τρία θεματάκια σε σχέση με τις προσδοκίεςτους:

1. Δεν κλαίω. Ποτέ.2. Έχω ήδη πάει σε αυτή την τουαλέτα και δε θα ξαναπάω

ποτέ.3. Γουστάρω τα χρήματα. Ποιος θα τα παρατούσε εκεί;

Ακουμπάω λοιπόν το σακίδιό μου στο πάτωμα του διαδρόμουκαι μαζεύω τα χρήματα. Υπάρχουν τουλάχιστον είκοσιχαρτονομίσματα του ενός δολαρίου στο πάτωμα και πάνω απόδέκα στο ντουλάπι μου. Τα μαζεύω όλα και τα χώνω στο σακίδιόμου. Αφήνω τα βιβλία, παίρνω κάποια άλλα, κλείνω το ντουλάπιμου, στη συνέχεια βάζω το σακίδιο και στους δύο ώμους μου καιχαμογελάω.

«Πείτε στους μπαμπάδες σας πως τους ευχαριστώ».Προσπερνάω την κλίκα των κοριτσιών (που δε χαζογελάνεπλέον) και αγνοώ τις ματιές τους.

***

Είναι η ώρα του μεσημεριανού και, κρίνοντας από τηνκαταρρακτώδη βροχή που πέφτει στην αυλή, είναι φανερό πως ηΜοίρα μού αντεπιτίθεται μέσω του κωλόκαιρου. Τώρα, σε ποιοναντεπιτίθεται θα δείξει.

24 COLLEEN HOOVER

Page 25: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Μπορώ να το κάνω.Βάζω τα χέρια μου στην πόρτα της καφετέριας και την ανοίγω

περιμένοντας πως θα περάσω διά πυρός και σιδήρου. Μπαίνωμέσα αλλά δε με υποδέχονται ούτε η πυρά ούτε ο σίδηρος. Αυτόπου με υποδέχεται είναι τα άπειρα ντεσιμπέλ ενός θορύβου τόσοδυνατού που τα αυτιά μου δεν έχουν συναντήσει ποτέ ξανά στηζωή μου. Ακούγεται λες και κάθε άτομο που βρίσκεται μέσα σεαυτή την καφετέρια θέλει να μιλήσει πιο δυνατά από όλους τουςάλλους που βρίσκονται μέσα σε αυτή την καφετέρια. Μόλιςγράφτηκα σε ένα σχολείο όπου όλοι το παίζουν ο ένας πιοσπουδαίος από τον άλλον.

Κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ για να δείχνω άνετη επιθυμώνταςνα μην τραβήξω την προσοχή κανενός. Των αγοριών, τωνκλικών, των περιθωριακών ή του Γκρέισον. Έχω καταφέρει νακάνω τη μισή διαδρομή μέχρι το φαγητό σώα και αβλαβής, ότανκάποιος περνάει το μπράτσο του κάτω από το δικό μου και μετραβάει δίπλα του.

«Σε περίμενα» μου λέει. Δεν προλαβαίνω καν να δω καλάκαλά το πρόσωπό του πριν με αρπάξει και με οδηγήσει ανάμεσααπό τα τραπέζια στην άλλη άκρη της καφετέριας. Θα είχαεναντιωθεί σε αυτή την απότομη διατάραξη της ηρεμίας μου,αλλά είναι το πιο συναρπαστικό πράγμα που μου έχει συμβεί όλητην ημέρα. Μου αφήνει το μπράτσο και αρπάζει το χέρι μουτραβώντας με όλο και πιο γρήγορα πίσω του. Σταματάω νααντιστέκομαι και τον αφήνω να με παρασύρει.

Βλέποντάς τον από πίσω, έχει στιλ – όσο περίεργο και ανείναι αυτό το στιλ. Φοράει μια φανέλα που καταλήγει στο ίδιοέντονο ροζ χρώμα που έχουν και τα παπούτσια του. Τοπαντελόνι του είναι μαύρο και στενό και θα κολάκευε εξαιρετικάτη σιλουέτα του… αν ήταν κορίτσι. Αντιθέτως, στην περίπτωσήτου το παντελόνι του τονίζει το αδύναμο σουλούπι του. Τασκούρα καστανά μαλλιά του είναι κομμένα κοντά στα πλάγια καιπιο μακριά στην κορφή του κεφαλιού. Τα μάτια του με κοιτάζουνέντονα. Συνειδητοποιώ πως έχουμε σταματήσει και δε μουκρατάει πια το χέρι.

«Να λοιπόν και η πόρνη τη Βαβυλώνας». Μου χαμογελάει.

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 25

Page 26: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Παρά τα λόγια που μόλις ξεστόμισε, η έκφραση του προσώπουτου είναι πολύ συμπαθητική. Κάθεται στο τραπέζι και μου κάνεινόημα να κάνω το ίδιο. Υπάρχουν δύο δίσκοι μπροστά σε αυτόν,αλλά είναι μόνο ένας αυτός. Σπρώχνει τον ένα δίσκο με φαγητόπρος την άδεια θέση μπροστά μου. «Κάτσε. Έχουμε νασυζητήσουμε για μια συμμαχία».

Δεν κάθομαι. Για την ακρίβεια δεν κάνω τίποτα για μερικάδευτερόλεπτα, καθώς σκέφτομαι την όλη κατάσταση. Δεν έχωιδέα ποιο είναι αυτό το παιδί και εντούτοις συμπεριφέρεται σαννα με περίμενε. Και ας μην παραβλέψουμε το γεγονός πως μόλιςμε αποκάλεσε πόρνη. Και από ό,τι φαίνεται… με κερνάει τομεσημεριανό φαγητό; Του ρίχνω μια λοξή ματιά προσπαθώνταςνα τον καταλάβω, όταν τραβάει την προσοχή μου το σακίδιο πουβρίσκεται δίπλα του.

«Σου αρέσει να διαβάζεις;» τον ρωτάω δείχνοντάς του τοβιβλίο που εξέχει από την τσάντα του. Δεν είναι σχολικό βιβλίο.Είναι ένα πραγματικό βιβλίο-βιβλίο. Κάτι που νόμιζα πως είχεεξαφανιστεί από αυτή τη σατανική γενιά του Ίντερνετ.Πλησιάζω, βγάζω το βιβλίο από την τσάντα του και κάθομαιδιαγώνιά του. «Τι είδους είναι; Και σε παρακαλώ μην πειςεπιστημονικής φαντασίας».

Γέρνει πίσω στην καρέκλα του και χαμογελάει λες και μόλιςκέρδισε κάτι. Διάολε, ίσως και να κέρδισε. Τελικά κάθισα εδώ,έτσι δεν είναι;

«Έχει σημασία το είδος αν το βιβλίο είναι καλό;» μου λέειΞεφυλλίζω τις σελίδες αδυνατώντας να καταλάβω αν είναι

αισθηματικό ή όχι. Έχω κόλλημα με τα αισθηματικάμυθιστορήματα και, κρίνοντας από την εμφάνιση τον τύποαπέναντί μου, μάλλον έχει κι αυτός το ίδιο κόλλημα.

«Είναι;» τον ρωτάω ενώ το ξεφυλλίζω. «Καλό;»«Είναι. Κράτησέ το. Μόλις το τελείωσα στο μάθημα των

υπολογιστών».Τον κοιτάζω και ακόμα καμαρώνει με το ύφος του νικητή.

Βάζω το βιβλίο στο σακίδιό μου και σκύβοντας μπροστάεπιθεωρώ το δίσκο μου με το φαγητό.

«Και αν ήμουν χορτοφάγος;» τον ρωτάω κοιτάζοντας το

26 COLLEEN HOOVER

Page 27: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

στήθος κοτόπουλου μέσα στη σαλάτα.«Τότε φάε τα υπόλοιπα» μου λέει.Αρπάζω το πιρούνι μου, καρφώνω ένα κομμάτι κοτόπουλο

και το βάζω στο στόμα μου. «Λοιπόν, είσαι τυχερός, γιατί δενείμαι».

Χαμογελάει και, πιάνοντας το πιρούνι του, αρχίζει να τρώει.«Εναντίον ποιου θα κάνουμε τη συμμαχία;» Είμαι περίεργη να

μάθω γιατί επέλεξε εμένα.Κοιτάζει τριγύρω και σηκώνει το χέρι του ψηλά γυρνώντας

το προς όλες τις κατευθύνσεις. «Ηλίθιοι. Μπρατσαράδες.Στενόμυαλοι. Μαλακισμένες». Κατεβάζει το χέρι του καιπαρατηρώ πως τα νύχια του είναι βαμμένα μαύρα. Με βλέπειπου παρατηρώ τα νύχια του και τα κοιτάζει και ο ίδιοςμουτρωμένος. «Προτίμησα το μαύρο γιατί αντικατοπτρίζει τηδιάθεσή μου σήμερα. Ίσως, αν συμφωνήσεις να με ακολουθήσειςστην αποστολή μου, να τα αλλάξω σε κάτι πιο χαρούμενο.Κίτρινο ίσως».

Κουνάω το κεφάλι μου. «Σιχαίνομαι το κίτρινο. Μείνε στομαύρο καλύτερα, ταιριάζει με την καρδιά σου».

Γελάει. Είναι ένα αυθεντικό, καθαρό γέλιο που με κάνει ναχαμογελάσω. Το πάω… αυτό το παιδί που ακόμα δεν ξέρω καντο όνομά του.

«Πώς σε λένε;» ρωτάω«Μπρέκιν. Και εσύ είσαι η Σκάι. Δηλαδή ελπίζω να είσαι. Θα

έπρεπε, φαντάζομαι, να είχα επιβεβαιώσει τα στοιχεία σου πρινσου ξεράσω όλες τις λεπτομέρειες για το σατανικό, σαδιστικόσχέδιο που έχω να καταλάβουμε όλο το σχολείο με τη διμερήσυμμαχία μας».

«Είμαι η Σκάι. Και επίσης δεν έχεις να ανησυχείς για τίποτα,καθώς δεν έχεις αποκαλύψει καμία λεπτομέρεια ακόμα για τοσατανικό σου σχέδιο. Είμαι περίεργη, όμως, πώς γνωρίζεις ποιαείμαι. Γνωρίζω τέσσερις ή πέντε τύπους από το σχολείο με τουςοποίους έχω φασωθεί. Εσύ δεν είσαι ένας από αυτούς. Οπότε;»

Για ένα δέκατο του δευτερολέπτου διακρίνω κάτι σαν ψήγμαοίκτου στα μάτια του. Είναι τυχερός γιατί ήταν μόνο ένα ψήγμα.

Ο Μπρέκιν ανασηκώνει τους ώμους του. «Είμαι καινούργιος

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 27

Page 28: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

εδώ. Και αν δεν το έχεις ήδη συμπεράνει από το άψογο μοδάτοστιλ μου, νομίζω πως είναι ασφαλές να πω πως είμαι…» –βάζειτα χέρια του μπροστά στο στόμα του και μου ψιθυρίζει μυστικά–«Μορμόνος».

Γελάω. «Και πάνω που νόμιζα πως θα μου πεις γκέι».«Και αυτό επίσης» λέει με ένα τίναγμα του καρπού του. Βάζει

τα χέρια του κάτω από το σαγόνι του, γέρνει μπροστά και μουλέει: «Πέρα από την πλάκα, Σκάι. Σε πρόσεξα στην τάξη σήμερακαι είναι ολοφάνερο πως και εσύ είσαι καινούργια εδώ. Και μετά,βλέποντας την ιστορία με τα χρήματα του στριπτίζ που έπεσαναπό το ντουλάπι σου πριν από την τέταρτη περίοδο, καιβλέποντας πως δεν αντέδρασες σε αυτό, κατάλαβα πως είμαστεφτιαγμένοι ο ένας για τον άλλον. Επίσης κατάλαβα πως ανγίνουμε ομάδα μπορεί να αποτρέψουμε τουλάχιστον δύοάσκοπες αυτοκτονίες εφήβων φέτος. Λοιπόν, τι λες; Θέλεις ναγίνεις η καλυτερότερη φίλη μου σε όλον τον κόσμο;».

Γελάω. Πώς είναι δυνατόν να μη γελάσω με όλο αυτό; «Καιβέβαια. Αλλά αν το βιβλίο είναι μπούρδα θα επανεξετάσουμε τοθέμα της φιλίας».

28 COLLEEN HOOVER

Page 29: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Δευτέρα, 27 Αυγούστου 20123:55 μμ

Αποδείχτηκε πως ο Μπρέκιν ήταν η σωτηρία μου σήμερα… καιτελικά όντως είναι Μορμόνος. Έχουμε πολλά κοινά και ακόμαπερισσότερα ασυνήθιστα κοινά, γεγονός που τον κάνει ακόμαπιο ενδιαφέροντα. Είναι και αυτός υιοθετημένος, αλλά έχει πολύστενή σχέση με τη βιολογική του οικογένεια. Ο Μπρέκιν έχειδύο αδελφούς οι οποίοι δεν είναι υιοθετημένοι και επίσης δενείναι γκέι, συνεπώς οι γονείς του υποθέτουν πως το γκεϊλίκι του(αυτός το είπε έτσι, όχι εγώ) έχει να κάνει με το γεγονός πως δενέχει το ίδιο αίμα με αυτούς. Μου λέει πως ελπίζουν ότι θαεξαλειφθεί με περισσότερη προσευχή και με την αποφοίτηση απότο σχολείο, αλλά αυτός επιμένει πως θα ανθίσει ακόμαπερισσότερο.

Το όνειρό του είναι να γίνει ένας διάσημος σταρ τουΜπρόντγουεϊ, αλλά σύμφωνα με τα λεγόμενά του δεν μπορείούτε να τραγουδήσει ούτε να παίξει, οπότε κάνοντας έκπτωσηστο όνειρό του έκανε αίτηση για να σπουδάσει οικονομικά καιδιοίκηση επιχειρήσεων. Του είπα πως θέλω να σπουδάσωδημιουργική γραφή ώστε να είμαι συνεχώς με φόρμες και να μηνκάνω τίποτε άλλο από το να γράφω βιβλία και να τρώω όλημέρα παγωτά. Με ρώτησε τι είδους βιβλία θέλω να γράψω καιαπάντησα: «Αν είναι καλό το γράψιμο δεν έχει σημασία το είδος,έτσι δεν είναι;». Νομίζω πως αυτή η ατάκα σφράγισε τη μοίραμας.

Τώρα γυρίζω στο σπίτι και προσπαθώ να αποφασίσω αν θα

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 29

Page 30: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

πάω να ενημερώσω τη Σιξ για τα καλά και κακά συμβάντα τηςπρώτης ημέρας ή αν θα πάω να ψωνίσω τρόφιμα προκειμένου ναπάρω την απαραίτητη δόση καφεΐνης πριν από το καθημερινόμου τρέξιμο.

Παρ’ όλο που η αγάπη μου για τη Σιξ είναι λίγο περισσότερη,τελικά κερδίζει η καφεΐνη.

Η ελάχιστη συνεισφορά μου στην οικογένεια είναι ταεβδομαδιαία ψώνια για φαγητό. Τα πάντα στο σπίτι μας είναιχωρίς ζάχαρη, χωρίς υδατάνθρακες και χωρίς γεύση, χάρη στοναντισυμβατικό χορτοφαγικό τρόπο ζωής της Κάρεν, κι έτσιπροτιμώ να κάνω εγώ τα ψώνια. Αρπάζω μια συσκευασία έξιαναψυκτικών και τη μεγαλύτερη σακούλα που μπορώ να βρω μεμίνι-σνίκερς5 και τα πετάω μέσα στο καρότσι. Έχω μια καλήκρυψώνα στο δωμάτιό μου για τις μυστικές μου προμήθειες. Οιπερισσότεροι έφηβοι κρύβουν τσιγάρα και μαριχουάνα – εγώκρύβω ζάχαρη.

Όταν φτάνω στο ταμείο αναγνωρίζω το κορίτσι που μουχτυπάει τα πράγματα. Είναι στην τάξη μου των Αγγλικών. Είμαισχεδόν σίγουρη πως τη λένε Σάινα αλλά το καρτελάκι πουφοράει γράφει Σάιλα. Η Σάινα/Σάιλα είναι όλα όσα θα ήθελα ναείμαι. Ψηλή, με καμπύλες και κατάξανθα μαλλιά. Εγώ είμαι γύρωστο ένα μέτρο και εξήντα τις καλές μέρες και τα ίσια καστανάμαλλιά μου θα χρειαζόντουσαν ένα ψαλίδισμα – ίσως και μερικέςανταύγειες. Θα ήταν κόλαση να τις διατηρήσω με τα τόσα πολλάμαλλιά που έχω. Είναι γύρω στα δεκαπέντε εκατοστά πιο κάτωαπό τους ώμους μου, αλλά τα έχω συνεχώς πιασμένα λόγω τηςυγρασίας του νότου.

«Εσύ δεν είσαι στην τάξη μου στο μάθημα της Φυσικής;» μερωτάει η Σάινα/Σάιλα.

«Στα Αγγλικά» τη διορθώνω.Μου ρίχνει μια καταδεκτική ματιά. «Μα στ’ αγγλικά σού

μίλησα» μου λέει με αμυντικό ύφος. «Και σε ρώτησα – εσύ δενείσαι στην τάξη μου στο μάθημα της Φυσικής;»

Έλεος. Ίσως τελικά να μη θέλω να είμαι τόσο ξανθιά.«Όχι» της λέω. «Εννοούσα πως δεν είμαι στην τάξη σου της

Φυσικής, αλλά στην τάξη σου των Αγγλικών».

30 COLLEEN HOOVER

Page 31: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Με κοιτάζει ανέκφραστα για ένα δευτερόλεπτο και μετάγελάει. «Ααα». Το πρόσωπό της έλαμψε από χαρά πουκατάλαβε. Κοιτάζει την οθόνη μπροστά της και μου διαβάζει τοσυνολικό ποσό. Βάζω το χέρι μου στην τσέπη και βγάζω τηνπιστωτική κάρτα ελπίζοντας να βιαστεί και να με γλιτώσει απόμια συζήτηση που φοβάμαι ότι θα είναι τουλάχιστον για ταμπάζα.

«Ω, Θεέ μου» μου λέει σιγανά. «Κοίτα ποιος είναι πίσω».Την κοιτάζω και τη βλέπω να καρφώνει κάποιον από πίσω

μου στην ουρά του διπλανού ταμείου.Όχι, αφήστε με να διορθώσω αυτό που είπα. Να ζαχαρώνει

κάποιον από πίσω μου στην ουρά του διπλανού ταμείου.«Γεια σου, Χόλντερ» λέει όλο γοητεία στον τύπο,

επιδεικνύοντας το πιο πλατύ της χαμόγελο.Ανοιγόκλεισε όλο τσαχπινιά τα μάτια της; Ε ναι, λοιπόν. Είμαι

σχεδόν σίγουρη πως το έκανε. Και εγώ που νόμιζα ότι αυτό τοκάνουν μόνο στα κινούμενα σχέδια.

Ρίχνω μια ματιά πίσω για να δω ποιος είναι αυτός ο Χόλντερπου κατάφερε να εξαφανίσει κάθε ίχνος αυτοσεβασμού πουμπορεί να είχε η Σάινα/Σάιλα. Ο τύπος την κοιτάζει και κάνειένα νεύμα εντελώς αδιάφορο.

«Γεια σου…» Ρίχνει μια ματιά στο καρτελάκι τής «Σάιλα».Στη συνέχεια στρέφει την προσοχή του στην ουρά του ταμείουτου.

Την αγνοεί; Ένα από τα πιο όμορφα κορίτσια στο σχολείοσχεδόν του την πέφτει και αυτός αντιδρά σαν να τον ενοχλεί;Ανήκει άραγε στο ανθρώπινο είδος; Τα αγόρια που ξέρω δε θ’αντιδρούσαν με τίποτα έτσι.

Ξεφυσάει κακόκεφη. «Με λένε Σάινα» του λέει ενοχλημένηγιατί δεν ήξερε το όνομά της. Γυρίζω προς τη Σάινα και περνάωτην πιστωτική μου κάρτα στο μηχάνημα.

«Συγγνώμη» της λέει, «αλλά έχεις καταλάβει πως τοκαρτελάκι που φοράς λέει Σάιλα, έτσι δεν είναι;».

Κοιτάζει προς το στήθος της και ανασηκώνει το καρτελάκιγια να μπορέσει να το διαβάσει. «Εεεε…» λέει σμίγοντας ταφρύδια της σαν να πέφτει σε βαθιά περισυλλογή. Αμφιβάλλω για

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 31

Page 32: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

το πόσο βαθιά είναι όμως.«Πότε γύρισες;» ρωτάει τον Χόλντερ αγνοώντας με εντελώς.

Μόλις έβαλα την κάρτα μου και είμαι σχεδόν σίγουρη πως θαέπρεπε να κάνει κάτι και αυτή από την πλευρά της, αλλά είναιπολύ απασχολημένη να σχεδιάζει το γάμο της με αυτό τον τύπογια να θυμηθεί πως έχει πελάτη.

«Την προηγούμενη εβδομάδα». Η απάντησή του είναι κοφτή.«Ώστε θα σε αφήσουν να επιστρέψεις το σχολείο;» ρωτάει.Από εδώ που στέκομαι μπορώ να ακούσω τον αναστεναγμό

του.«Δεν έχει σημασία» λέει ανόρεχτα. «Δε θα επιστρέψω».Αυτή η τελευταία δήλωση κόβει τα φτερά της Σάινα/Σάιλα.

Κάνει μια ενοχλημένη γκριμάτσα και στρέφει την προσοχή τηςπάλι σε μένα. «Είναι κρίμα που ένα τέτοιο αγόρι δεν έχεικαθόλου μυαλό» ψιθυρίζει.

Δεν μπορώ να μη συνειδητοποιήσω την ειρωνεία που έχει ηδήλωσή της.

Όταν επιτέλους αποφασίζει να πατήσει κάποια κουμπιά στηνταμειακή για να ολοκληρωθεί η συναλλαγή, εκμεταλλεύομαι τοότι είναι απασχολημένη για να ρίξω ξανά μια ματιά πίσω μου.Είμαι περίεργη να ξαναδώ τον τύπο που φάνηκε να τα παίρνει μετην ξανθιά με τα μακριά πόδια. Κοιτάζει μέσα στο πορτοφόλι τουενώ γελάει με κάτι που του είπε η ταμίας του. Με το που τονβλέπω, αμέσως παρατηρώ τρία πράγματα:

1. Τα απίστευτα τέλεια κάτασπρα δόντια του πίσω από το

γοητευτικό στραβό χαμόγελό του.2. Τα λακκάκια που σχηματίζονται ανάμεσα στα χείλη και τα

μάγουλά του όταν χαμογελάει.3. Είμαι σίγουρη πως έχω εξάψεις.

Ή έχω έναν κόμπο στο στομάχι.Ή ίσως να έχω κάποια ίωση στο στομάχι.Το συναίσθημα είναι τόσο ξένο, ώστε δεν είμαι σίγουρη για το

τι είναι. Δεν μπορώ να πω τι είναι αυτό που κάνει τη διαφορά σεαυτόν ώστε να μου ξυπνήσει για πρώτη φορά μια σωματική

32 COLLEEN HOOVER

Page 33: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

αντίδραση απέναντι σε κάποιο άλλο άτομο. Παρ’ όλα αυτά, δενομίζω πως έχω ξαναδεί κάποιον άλλον τόσο σαν και αυτόν.Είναι όμορφος. Όχι όμορφος με την έννοια του ωραίου αγοριού.Ούτε καν με την έννοια του σκληρού αγοριού. Απλά ένα τέλειοενδιάμεσο μείγμα. Όχι μεγαλόσωμος αλλά καθόλου μικρόσωμος.Όχι πολύ άγριος αλλά ούτε πολύ τέλειος. Φοράει τζιν και έναάσπρο μπλουζάκι, τίποτα το ιδιαίτερο. Τα μαλλιά του φαίνονταιπως δε χτενίστηκαν σήμερα και ίσως χρειάζονται ένα καλόψαλίδισμα όπως τα δικά μου. Είναι τόσο μακριά μπροστά ώστεχρειάζεται να τα διώξει με το χέρι του μπροστά από τα μάτια τουγια να κοιτάξει προς τα πάνω και να με πιάσει να τον καρφώνω.

Σκατά.Κανονικά θα αποτραβούσα αμέσως το βλέμμα μου με το που

θα διασταυρώνονταν οι ματιές μας, αλλά είναι τόσο περίεργος οτρόπος που αντιδρά όταν με κοιτάζει ώστε το βλέμμα μουπαραμένει κολλημένο πάνω του. Το χαμόγελό του σβήνει καιανασηκώνει το κεφάλι του. Τα μάτια του με κοιτάζουνεξεταστικά και κουνάει αργά το κεφάλι του με ύφος είτεδυσπιστίας είτε… αηδίας; Δεν μπορώ να καταλάβω, αλλάσίγουρα δεν είναι μια ευχάριστη αντίδραση. Κοιτάζω τριγύρωελπίζοντας πως δεν είμαι το αντικείμενο της δυσαρέσκειάς του.Όταν γυρίζω να τον ξανακοιτάξω συνεχίζει να με καρφώνει μετο βλέμμα του.

Εμένα.Το λιγότερο που μπορώ να πω είναι πως έχω ενοχληθεί,

οπότε γυρίζω γρήγορα και κοιτάζω τη Σάιλα ξανά. Ή Σάινα.Όποιο στο διάολο και να είναι το όνομά της. Πρέπει νασυνέλθω. Με κάποιον τρόπο μέσα σε εξήντα δευτερόλεπτααυτός ο τύπος κατάφερε να με κάνει να πάθω πλάκα μαζί του καιστη συνέχεια να με τρομοκρατήσει όσο δεν πάει άλλο. Αυτή ηανάμεικτη αντίδραση δεν είναι καλή για το στερημένο απόκαφεΐνη σώμα μου. Θα προτιμούσα να με κοίταζε με την ίδιααδιαφορία που έδειξε απέναντι στη Σάινα/Σάιλα από το να μεκοιτάξει ξανά με αυτό τον τρόπο. Αρπάζω την απόδειξη από τηνπώς-τη-λένε και τη βάζω στην τσέπη μου.

«Ε!» Η φωνή του είναι βαθιά και απαιτητική και κάνει την

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 33

Page 34: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

αναπνοή μου να σταματήσει αμέσως. Δεν ξέρω αν αναφέρεταιστην πώς-τη-λένε ή σε μένα, οπότε πιάνω τις σακούλες με ταψώνια ελπίζοντας να φτάσω στο αυτοκίνητό μου πρινξεμπερδέψει με το ταμείο.

«Νομίζω ότι μιλάει σε σένα» μου λέει. Αγνοώντας τη, βουτάωτην τελευταία τσάντα και περπατάω όσο πιο γρήγορα μπορώπρος την έξοδο.

Με το που φτάνω στο αυτοκίνητο, ξεφυσάω δυνατά καθώςανοίγω την πίσω πόρτα για να βάλω μέσα τα ψώνια. Τι μουσυμβαίνει; Ένα όμορφο αγόρι προσπαθεί να τραβήξει τηνπροσοχή μου και εγώ την κοπανάω; Δε νιώθω άβολα όταν είμαιμε τα αγόρια. Τουναντίον, μέχρι που παραείμαι άνετη. Τη μόνηφορά στη ζωή μου όπου αισθάνθηκα κάτι που ίσως να είναι έλξηγια κάποιον, εγώ την κοπανάω.

Η Σιξ θα με σκοτώσει.Αλλά αυτό το βλέμμα. Υπήρχε κάτι το τόσο ενοχλητικό στον

τρόπο που με κοίταζε. Με έκανε να αισθάνομαι άβολα, αμήχανακαι κατά κάποιον τρόπο κολακευμένη ταυτόχρονα. Δεν είμαισυνηθισμένη να έχω τέτοιου είδους αντιδράσεις, πόσω μάλλονπάνω από μία ταυτόχρονα.

«Έι!»Κοκαλώνω. Η φωνή του απευθύνεται σε μένα χωρίς

αμφιβολία.Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω αν έχω κόμπο στο στομάχι ή

κάποια ίωση, αλλά όπως και να ’χει το πράγμα δε μου αρέσει οτρόπος που αυτή η φωνή εισχωρεί στο στομάχι μου. Σφίγγομαικαι γυρίζω αργά, συνειδητοποιώντας ξαφνικά πως δεν έχω ούτεστο τόσο την άνεση που πίστευα στο παρελθόν πως είχα.

Κρατάει δύο σακούλες στο ένα του χέρι ενώ με το άλλοτρίβει τον αυχένα του. Θα ήθελα τόσο πολύ ο καιρός νασυνέχιζε να είναι σκατά και βροχερός, ώστε να μη στεκόταν εδώαυτή τη στιγμή. Με κοιτάζει στα μάτια και το περιφρονητικόβλέμμα που είχε μέσα στο μαγαζί έχει αντικατασταθεί από έναστραβό χαμόγελο λίγο ζορισμένο λόγω της τωρινής αμήχανηςκατάστασης. Τώρα που τον κοιτάζω από κοντά είναι πιαξεκάθαρο πως η στομαχική ίωση δεν έχει καμία σχέση με αυτά

34 COLLEEN HOOVER

Page 35: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

που συμβαίνουν στο στομάχι μου αυτή τη στιγμή.Είναι απλά αυτός.Τα πάντα πάνω του… από τα ατημέλητα σκούρα μαλλιά του

μέχρι τα καταγάλανα μάτια του, από κείνο εκεί το… λακκάκιμέχρι τα δυνατά μπράτσα του που θέλω να αγγίξω…

Να αγγίξω; Έλεος, Σκάι! Σύνελθε!Τα πάντα πάνω του… μου κόβουν την ανάσα και κάνουν την

καρδιά μου να πάει να σπάσει. Έχω ένα προαίσθημα πως αν μουχαμογελάσει όπως προσπαθεί ο Γκρέισον να μου χαμογελάσει θαμου πέσει το σαγόνι σε χρόνο ρεκόρ.

Με το που τα μάτια μου σταματούν να τον επεξεργάζονταικαι ξανασυναντιούνται με τα δικά του, αφήνει τον αυχένα τουκαι πιάνει τις σακούλες με το αριστερό χέρι.

«Είμαι ο Χόλντερ» λέει δίνοντάς μου το δεξί του χέρι.Κοιτάζω το χέρι του και μετά κάνω ένα βήμα πίσω χωρίς να

του το σφίξω. Όλη αυτή η κατάσταση είναι πολύ περίεργη για ναεμπιστευτώ τον τόσο αθώο τρόπο που μου συστήνεται. Ίσως ανδε με είχε διαπεράσει με το έντονο βλέμμα του στο μαγαζί ναήμουν πιο ευάλωτη στην τελειότητα της εξωτερικής τουεμφάνισης.

«Τι θες;» Φροντίζω να τον κοιτάζω με καχυποψία μάλλον,παρά με απορία.

Το λακκάκι του εμφανίζεται ξανά με το βεβιασμένο του γέλιο,κουνάει το κεφάλι του κι έπειτα κοιτάζει αλλού. «Χμ» ψελλίζεινευρικά, κάτι που δεν ταιριάζει καθόλου με τον άνετο τύπο πουέχει δείξει μέχρι τώρα. Τα μάτια του διατρέχουν όλο τοπάρκινγκ, σαν να ψάχνει την έξοδο, και αναστενάζει προτού μεκοιτάξει για μία ακόμη φορά στα μάτια. Η ποικιλία τωναντιδράσεών του με μπερδεύει τρελά. Τη μία στιγμή δείχνει νατον αηδιάζει η παρουσία μου και την επόμενη τρέχει να με βρει.Συνήθως είμαι καλή στο να διαβάζω τους ανθρώπους αλλά, ανέπρεπε να βγάλω κάποιο συμπέρασμα για τον Χόλντερ με βάσητα δύο τελευταία λεπτά και μόνο, θα έλεγα πως έχει διχασμένηπροσωπικότητα. Οι απότομες αλλαγές του, από αδιάφορος σεεπίμονος, είναι τρομακτικές.

«Μπορεί να ακουστεί ξενέρωτο» μου λέει. «Αλλά νομίζω

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 35

Page 36: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

πως από κάπου σε ξέρω. Σε πειράζει να μου πεις το όνομά σου;»Η απογοήτευση με καταλαμβάνει με το που ξεστομίζει αυτή

την ατάκα. Είναι ένας από αυτούς τους τύπους. Ξέρετε ποιους.Τους απίστευτα κούκλους που μπορούν να έχουν όποια θέλουν,όποτε θέλουν, όπου θέλουν, και το ξέρουν; Τους τύπους που τομόνο που έχουν να κάνουν είναι να επιδείξουν ένα στραβόχαμόγελο ή ένα λακκάκι, να ρωτήσουν ένα κορίτσι το όνομά τουκαι αυτή να λιώσει μέχρι να πέσει στα γόνατα μπροστά του; Τουςτύπους που περνάνε τα σαββατόβραδά τους σκαρφαλώνοντας σεπαράθυρα;

Έχω απογοητευτεί πλήρως. Κάνω μια απελπισμένη γκριμάτσακαι πιάνω το χερούλι της πόρτας του αυτοκινήτου μου. «Έχωαγόρι» λέω στα ψέματα. Κάνω μεταβολή, ανοίγω την πόρτα καιμπαίνω μέσα. Όταν πάω να κλείσω την πόρτα βρίσκω αντίσταση,καθώς εκείνη αρνείται να κλείσει. Κοιτάζω πάνω και τον βλέπωνα κρατάει με το χέρι του την πόρτα ανοιχτή. Στα μάτια τουβλέπω μια απόγνωση που κάνει τα μπράτσα μου ναανατριχιάσουν.

Με κοιτάζει και ανατριχιάζω; Ποια είμαι, διάολε;«Το όνομά σου. Αυτό μόνο θέλω».Αναρωτιέμαι αν πρέπει να του εξηγήσω πως το όνομά μου δε

θα του φανεί χρήσιμο σε αυτή του την προσπάθεια να μου τηνπέσει. Πιθανότατα είμαι η μοναδική δεκαεπτάχρονη στηνΑμερική που δεν έχει ηλεκτρονική παρουσία. Σφίγγοντας ακόμητο χερούλι της πόρτας τού ρίχνω ένα προειδοποιητικό βλέμμα.«Αν δε σε πειράζει!» λέω απότομα ενώ τα μάτια μου κοιτάζουντο χέρι που με εμποδίζει να κλείσω την πόρτα. Τα μάτια μουπηγαίνουν από το χέρι του σε αυτό που γράφει το τατουάζ πουέχει γύρω από το βραχίονά του.

Χωρίς Ελπίδα

Δεν μπορώ παρά να γελάσω από μέσα μου. Είναι φανερό πως ηΜοίρα με έχει βάλει στο στόχαστρο σήμερα. Γνωρίζω επιτέλουςτο μοναδικό αγόρι που μου αρέσει, και το οποίο έχει παρατήσειτο σχολείο και έχει κάνει τατουάζ που γράφει «Χωρίς Ελπίδα».

36 COLLEEN HOOVER

Page 37: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Τώρα έχω αρχίσει να τα παίρνω. Τραβάω ξανά την πόρτααλλά δεν την αφήνει.

«Το όνομά σου. Σε παρακαλώ».Η απόγνωση που έχει στο βλέμμα του όταν λέει σε παρακαλώ

μου βγάζει μια ξαφνική αντίδραση συμπάθειας από εκεί που δεντο περίμενα.

«Σκάι» λέω απότομα ενώ αισθάνομαι ξαφνικά οίκτο για τονπόνο που κρύβεται καλά πίσω από αυτά τα γαλάζια μάτια. Ηευκολία με την οποία το βλέμμα του με έκανε να ενδώσω στηναπαίτησή του με κάνει να απογοητευτώ με τον εαυτό μου.Αφήνω την πόρτα και βάζω μπρος το αυτοκίνητό μου.

«Σκάι» επαναλαμβάνει μόνος του. Το σκέφτεται για κάποιαδευτερόλεπτα και μετά κουνάει το κεφάλι του σαν να έδωσαλάθος απάντηση. «Είσαι σίγουρη;»

Αν είμαι σίγουρη; Μήπως νομίζει πως είμαι η Σάινα/Σάιλα καιδεν ξέρω το όνομά μου; Κάνω μια γκριμάτσα, μετακινούμαι στηθέση μου και βγάζω την ταυτότητά μου από την τσέπη μου. Τουτη βάζω στα μούτρα.

«Είμαι σίγουρη πως ξέρω το όνομά μου». Είμαι έτοιμη ναβάλω την ταυτότητα πίσω στη θέση της, όταν αφήνει την πόρτακαι αρπάζει την ταυτότητα από το χέρι μου και τη φέρνειμπροστά στα μάτια του για να την ελέγξει. Την κοιτάζει για λίγοκαι στη συνέχεια μου την επιστρέφει.

«Συγγνώμη». Απομακρύνεται ένα βήμα από το αυτοκίνητόμου. «Έκανα λάθος».

Η έκφρασή του έχει σκληρύνει πλέον και με κοιτάζει καθώςβάζω την ταυτότητα στην τσέπη μου. Τον κοιτάζω έντονα για μιαστιγμή περιμένοντας κάτι περισσότερο, αλλά το μόνο που κάνειείναι να πηγαίνει το σαγόνι του μπρος πίσω ενώ εγώ φοράω τηζώνη ασφαλείας.

Τόσο εύκολα τα παρατάει; Είναι δυνατόν;Βάζω τα δάχτυλά μου στο χερούλι της πόρτας περιμένοντας

να την κρατήσει για ακόμη μία φορά ανοικτή προκειμένου ναμου πετάξει πάλι καμιά ξενέρωτη ατάκα. Όταν όμως αυτό δεσυμβαίνει, και αντιθέτως απομακρύνεται ακόμα περισσότεροκαθώς κλείνω την πόρτα, τα έχω πλέον χάσει. Αν πραγματικά δε

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 37

Page 38: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

με ακολούθησε ως εδώ για να μου ζητήσει να βγούμε, τότε τι στοδιάολο ήταν όλο αυτό το σκηνικό;

Περνάει τα χέρια του μέσα από τα μαλλιά του καιμουρμουράει στον εαυτό του, αλλά δεν μπορώ να ακούσω τι λέειμέσα από το κλειστό παράθυρο. Κάνω όπισθεν και συνεχίζω νατον κοιτάζω καθώς απομακρύνομαι. Μένει ακίνητος και μεκοιτάζει επίμονα όλη την ώρα μέχρι να φύγω. Καθώς γυρίζωμπροστά, φτιάχνω τον καθρέφτη για να του ρίξω μια τελευταίαματιά πριν βγω από το πάρκινγκ. Τον βλέπω καθώς φεύγει ναρίχνει μια μπουνιά στην οροφή ενός αυτοκινήτου.

Καλή επιλογή, Σκάι. Είναι και οξύθυμος.

5. Σνίκερς: ένα είδος σοκολάτας που έχει καραμέλα και αράπικαφιστίκια. (Σ.τ.Μ.)

38 COLLEEN HOOVER

Page 39: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Δευτέρα, 27 Αυγούστου 20124:47 μμ

Αφού τακτοποιήσω τα ψώνια, αρπάζω μια χούφτα σοκολάτεςαπό την κρυψώνα μου, τις χώνω στην τσέπη μου και στησυνέχεια την κάνω από το παράθυρό μου. Σηκώνω το παράθυροτης Σιξ και μπαίνω μέσα. Είναι σχεδόν πέντε η ώρα το απόγευμακαι κοιμάται, οπότε πηγαίνω στις μύτες τον ποδιών μου δίπλαστο κρεβάτι της και γονατίζω. Έχει βάλει μια μάσκα προσώπουκαι τα καστανόξανθα μαλλιά της είναι κολλημένα στα μάγουλάτης από τα σάλια που βγάζει όταν κοιμάται. Πλησιάζω όσο πιοπολύ γίνεται στο πρόσωπό της και ουρλιάζω το όνομά της.

«ΣΙΞ! ΞΥΠΝΑ!»Πετάγεται με τέτοια δύναμη που δεν προλαβαίνω να φύγω

από μπροστά της. Ο ώμος της χτυπάει με δύναμη το μάτι μου καιπέφτω πίσω. Βάζω αμέσως το χέρι μου στο μάτι μου που μεπονάει αφάνταστα και πέφτω ξερή στο πάτωμα του δωματίουτης. Την κοιτάζω με το καλό μάτι, κάθεται στο κρεβάτικρατώντας το κεφάλι της και με βρίζει.

«Τι σκύλα που είσαι» γρυλλίζει. Πετάει τα σκεπάσματά της,σηκώνεται από το κρεβάτι και κατευθύνεται προς το μπάνιο.

«Νομίζω πως μου μαύρισες το μάτι» βογκάω.Αφήνει την πόρτα του μπάνιου ανοιχτή και κάθεται στη

λεκάνη. «Καλά να πάθεις. Σου αξίζει». Πιάνει το χαρτίτουαλέτας και κλείνει με μια κλοτσιά την πόρτα της. «Για τοδικό σου καλό ελπίζω να με ξύπνησες για να μου πεις κάτι καλό.Έμεινα ξύπνια όλη τη νύχτα για να φτιάξω τις βαλίτσες μου».

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 39

Page 40: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Η Σιξ ποτέ δεν ήταν πρωινός τύπος και απ’ ό,τι φαίνεται ούτεαπογευματινός τύπος είναι. Για να είμαι ειλικρινής, ούτεβραδινός τύπος είναι. Αν θα έπρεπε να μαντέψω ποια είναι ηαγαπημένη της ώρα μέσα στην ημέρα θα έλεγα πως είναι ότανκοιμάται, για αυτό και σιχαίνεται τόσο πολύ να ξυπνάει.

Η αίσθηση του χιούμορ που έχει η Σιξ καθώς και η ντόμπραπροσωπικότητά της είναι μέγιστοι παράγοντες που τα πάμε τόσοκαλά. Τα χαζοχαρούμενα, ψεύτικα κορίτσια μού τη δίνουναφάνταστα. Δεν ξέρω αν το χαζοχαρούμενος υπάρχει στολεξιλόγιο της Σιξ. Λίγα μαύρα ρούχα τής λείπουν για να είναι ηκλασική μελαγχολική έφηβη. Όσο για το ψεύτικη; Είναι τόσοντόμπρα όσο δεν πάει άλλο, είτε το θέλει κανείς είτε όχι. Δενυπάρχει τίποτα το ψεύτικο στη Σιξ εκτός από το όνομά της.

Όταν ήταν δεκατεσσάρων και οι γονείς της της είπαν πως θαμετακομίσουν από το Μέιν στο Τέξας, εκείνη επαναστάτησε,αρνούμενη να απαντάει στο όνομά της. Το πραγματικό τηςόνομα είναι Σέβεν Μέρι, έτσι απαντούσε μόνο στο Σιξ για να τησπάσει στους γονείς της που την ανάγκασαν να μετακομίσει.Αυτοί συνεχίζουν να τη φωνάζουν Σέβεν,6 αλλά όλοι οι άλλοιτη φωνάζουν Σιξ. Αυτό δείχνει ότι είναι τόσο πεισματάρα όσοκαι εγώ, και αυτός είναι ένας ακόμη από τους πολλούς λόγουςπου είμαστε κολλητές.

«Νομίζω πως θα χαρείς που σε ξύπνησα». Σηκώνομαι από τοπάτωμα και κάθομαι στο κρεβάτι της. «Κάτι μνημειώδες συνέβησήμερα».

Η Σιξ ανοίγει την πόρτα και κάθεται στο κρεβάτι. Ξαπλώνειδίπλα μου και σκεπάζεται ολόκληρη. Απομακρύνεται λίγο απόμένα και φτιάχνει το μαξιλάρι με το χέρι της μέχρι να βολευτεί.«Άσε με να μαντέψω… Η Κάρεν πήρε καλωδιακή τηλεόραση;»

Κυλάω προς μέρος της, περνάω το χέρι μου γύρω της και τηναγκαλιάζω. «Μάντεψε ξανά».

«Γνώρισες κάποιον στο σχολείο σήμερα και τώρα είσαιέγκυος και παντρεύεσαι κι εγώ δεν μπορώ να γίνω κουμπάρα στογάμο σου γιατί θα είμαι μακριά στην άλλη άκρη του κόσμου;»

«Κοντά έπεσες αλλά όχι». Χτυπάω με ρυθμό τα δάχτυλά μουστον ώμο της.

40 COLLEEN HOOVER

Page 41: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

«Τότε τι;» μου λέει εκνευρισμένη.Γυρίζω ανάσκελα και αφήνω έναν βαθύ αναστεναγμό. «Είδα

ένα αγόρι στο μαγαζί μετά το σχολείο και, μα το Θεό, Σιξ, ήτανκούκλος. Τρομακτικός αλλά κούκλος».

Η Σιξ γυρίζει αμέσως προς το μέρος μου καταφέρνοντας πάλινα χτυπήσει με τον αγκώνα της το ίδιο μάτι που είχε χτυπήσειλίγο νωρίτερα. «Τι;» φωνάζει δυνατά αγνοώντας το γεγονός πωςκρατάω πάλι το μάτι μου και βογκάω. Ανακάθεται στο κρεβάτικαι τραβάει το χέρι μου από το πρόσωπό μου. «Τι;»ξαναφωνάζει. «Σοβαρά;»

Κάθομαι ανάσκελα και προσπαθώ να διώξω τον πόνο από τομάτι μου στο πίσω μέρος του μυαλού μου. «Το ξέρω. Μόλις τονείδα ήταν σαν να έλιωσε όλο μου το σώμα στο πάτωμα. Ήταν…ουάου».

«Του μίλησες; Πήρες το τηλέφωνό του; Σου ζήτησε ναβγείτε;»

Δεν έχω ξαναδεί τη Σιξ τόσο ζωηρή. Έβγαζε κάτι το πολύχαζοχαρούμενο και δεν είμαι σίγουρη ότι μου αρέσει αυτό.

«Έλεος, Σιξ. Χαλάρωσε».Με κοιτάζει και συνοφρυώνεται. «Σκάι, για τέσσερα χρόνια

ανησυχούσα πως αυτό δε θα σου συνέβαινε ποτέ. Θα ήμουνήσυχη αν ήσουν γκέι. Θα ήμουν ήσυχη να σου άρεσαν τα αγόριαπου είναι φυτά, κοκαλιάρικα και κοντά. Θα ήμουν ήσυχη ακόμακαι αν γούσταρες γέρους, ζαρωμένους άνδρες και ακόμα πιοζαρωμένα πέη. Δεν μπορούσα όμως να είμαι ήσυχη με την ιδέαπως δεν μπορείς να νιώσεις ποτέ πόθο». Πέφτει πίσω στοκρεβάτι χαμογελώντας. «Η λαγνεία είναι το καλύτερο από όλατα θανάσιμα αμαρτήματα».

Γελάω και κουνάω το κεφάλι μου. «Επίτρεψέ μου να έχωάλλη άποψη. Ο πόθος είναι για κλάματα. Νομίζω ότι τον έχειςπαραδιαφημίσει όλα αυτά τα χρόνια. Εγώ συνεχίζω να ψηφίζωως καλύτερο αμάρτημα τη λαιμαργία». Και λέγοντας αυτό βγάζωένα κομμάτι σοκολάτα από την τσέπη μου και το χώνω στοστόμα μου.

«Θέλω λεπτομέρειες» λέει.Ανασηκώνομαι στο κρεβάτι ώσπου η πλάτη μου να

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 41

Page 42: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

ακουμπήσει στο κεφαλάρι. «Δεν ξέρω πώς να σ’ το περιγράψω.Όταν τον κοίταξα, μετά δεν μπορούσα να σταματήσω. Θαμπορούσα να τον κοιτάζω όλη μέρα. Αλλά, όταν με κοίταξεαυτός, με τρόμαξε. Με κοίταξε σαν να τα πήρε που αντιλήφθηκαέστω και την παρουσία του. Ύστερα, όταν με ακολούθησε μέχριτ’ αυτοκίνητό μου και απαίτησε να μάθει τ’ όνομά μου, ήταν σαννα ήταν έξαλλος μ’ αυτό. Ήταν σαν να τον ξεβόλευα. Και εγώαπό τη μία ήθελα να φιλήσω το λακκάκι του και από την άλληήθελα να εξαφανιστώ από μπροστά του».

«Θεέ μου, είναι τόσο παράξενο» λέει με το που τελειώνω.Κάθεται όπως εγώ ακουμπώντας στο κεφαλάρι. «Είσαι σίγουρηπως δε σε φλέρταρε; Δεν προσπαθούσε να πάρει το νούμερόσου; Αυτό που εννοώ είναι πως σε έχω δει με τα αγόρια, Σκάι.Μπορείς και προσποιείσαι μια χαρά, ακόμα κι αν δε νιώθειςτίποτα γι’ αυτά. Ξέρω πως μπορείς και διαβάζεις τ’ αγόρια, αλλάνομίζω πως ίσως το γεγονός ότι τον γούσταρες να θόλωσε τοένστικτό σου. Λες;»

Ανασήκωσα τους ώμους. Ίσως και να έχει δίκιο. Ίσως να τονδιάβασα λάθος και η δική μου αρνητική αντίδραση να τονοδήγησε να αλλάξει γνώμη και να μη μου ζητήσει να βγούμε.«Θα μπορούσε να είναι και έτσι. Αλλά ό,τι και να ήταν αυτό πουένιωσα, διαλύθηκε το ίδιο γρήγορα. Έχει παρατήσει το σχολείο,είναι κυκλοθυμικός, είναι νευρικός και… είναι απλά… είναιτελειωμένος. Δεν ξέρω ποιος είναι ο τύπος μου, αλλά ξέρωσίγουρα πως δε θέλω να είναι ο Χόλντερ».

Η Σιξ αρπάζει τα μάγουλά μου, τα πιέζει και γυρίζει τοπρόσωπό μου προς το μέρος της. «Είπες Χόλντερ;» με ρωτάειανασηκώνοντας όλο περιέργεια το τέλεια περιποιημένο φρύδιτης.

Τα χείλια μου είναι ενωμένα από τον τρόπο που μου κρατάειτα μάγουλα οπότε κάνω ένα νεύμα αντί να της δώσω μια λεκτικήαπάντηση.

«Ντιν Χόλντερ; Ατημέλητα καστανά μαλλιά; Έντονα γαλάζιαμάτια; Και συμπεριφορά σαν να βγαίνει από κείνη την ταινία, τοFight Club;»

Ανασηκώνω τους ώμους μου. «Μάον αυχός είαι» λέω – οι

42 COLLEEN HOOVER

Page 43: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

λέξεις που βγαίνουν απ’ το στόμα μου δε βγάζουν και πολύνόημα γιατί έχει ακόμη γραπωμένο το πρόσωπό μου. Μουαφήνει τα μάγουλα και επαναλαμβάνω αυτό που μόλις είπα:«Μάλλον αυτός είναι». Φέρνω το χέρι στο πρόσωπό μου κιαρχίζω να μαλάζω τα μάγουλά μου. «Τον ξέρεις;»

Σηκώνεται όρθια και κουνάει τα χέρια της στον αέρα. «Γιατί,Σκάι; Απ’ όλα τ’ αγόρια που θα μπορούσες να γουστάρεις, γιατίνα είναι ο Ντιν Χόλντερ, ρε γαμώτο;»

Δείχνει απογοητευμένη. Γιατί δείχνει τόσο απογοητευμένη;Δεν την έχω ακούσει να αναφέρει τον Χόλντερ ποτέ, άρααποκλείεται να έβγαινε μαζί του. Τότε γιατί ρε γαμώτο όλο αυτό,από κάτι συναρπαστικό, έγινε κάτι… πολύ πολύ κακό;

«Πρέπει να μου πεις λεπτομέρειες» της λέω.Κουνάει το κεφάλι της και σηκώνεται από το κρεβάτι.

Πηγαίνει στην ντουλάπα της και πιάνει ένα τζιν παντελόνι και τοφοράει. «Είναι ένας βλάκας, Σκάι. Ερχόταν στο σχολείο μας,αλλά τον έστειλαν στο αναμορφωτήριο μόλις άρχισε το σχολείοπέρσι. Δεν τον ξέρω καλά, αλλά ξέρω αρκετά γι’ αυτόν ώστε ναξέρω πως δεν είναι κατάλληλος για γκόμενος».

Η περιγραφή του Χόλντερ δε με εκπλήσσει. Και μακάρι ναμπορούσα να πω πως δε με απογοήτευσε, αλλά δεν μπορώ.

«Από πότε ο οποιοσδήποτε είναι κατάλληλος για γκόμενος;»Δε νομίζω η Σιξ να είχε ποτέ στη ζωή της κάποιον γκόμενο γιαπάνω από ένα βράδυ.

Με κοιτάζει κι ανασηκώνει του ώμους της. «Σωστό κι αυτό».Φοράει ένα μπλουζάκι και πηγαίνει προς το νιπτήρα. Παίρνει μιαοδοντόβουρτσα, βάζει οδοντόπαστα κι επιστρέφει στο δωμάτιοβουρτσίζοντας τα δόντια της.

«Γιατί τον έστειλαν στο αναμορφωτήριο;» τη ρωτάω χωρίς ναείμαι σίγουρη ότι θέλω να μάθω την απάντηση.

Η Σιξ βγάζει την οδοντόβουρτσα από το στόμα της. «Τονέπιασαν για βιαιοπραγία… πλάκωσε στο ξύλο έναν γκέι στοσχολείο. Αλλά είμαι σίγουρη πως του είχαν και άλλα μαζεμένα».Ξαναβάζει την οδοντόβουρτσα στο στόμα της και πηγαίνει στονιπτήρα για να φτύσει.

Βιαιοπραγία; Είναι δυνατόν; Το στομάχι μου κάνει κάτι

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 43

Page 44: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

περίεργα, αλλά όχι από ευχαρίστηση αυτή τη φορά.Η Σιξ ξαναμπαίνει στο δωμάτιο έχοντας πιάσει τα μαλλιά της

σε αλογοουρά. «Κοίτα μαλακία τώρα» λέει κοιτάζοντας τακοσμήματά της. «Και αν αυτή είναι η μοναδική φορά που σεφτιάχνει ένα αγόρι και δεν το αισθανθείς ποτέ ξανά;»

Κάνω μια γκριμάτσα με τις λέξεις που επιλέγει. «Δε μεέφτιαξε, Σιξ».

Κουνάει τα χέρια της στον αέρα. «Σε έφτιαξε. Ένιωσες έλξη.Το ίδιο είναι» λέει επιπόλαια κι έρχεται στο κρεβάτι. Ακουμπάειένα σκουλαρίκι στο μπούτι της και φοράει το άλλο στο αυτί της.«Υποθέτω πως θα πρέπει τουλάχιστον να αισθανθούμεανακούφιση που δεν είσαι εντελώς ελαττωματική». Η Σιξ μεκοιτάζει πιο προσεκτικά και σκύβει πάνω μου. Πιάνει το πιγούνιμου και γυρίζει το πρόσωπό μου προς τα αριστερά. «Τι στοδιάολο συνέβη στο μάτι σου;»

Γελάω και σηκώνομαι από το κρεβάτι μακριά από τονκίνδυνο. «Εσύ του συνέβης». Πηγαίνω προς το παράθυρο.«Πρέπει ν’ αδειάσω το κεφάλι μου. Θα πάω για τρέξιμο. Θες να’ρθεις;»

Η Σιξ σουφρώνει τη μύτη της. «Οπωσδήποτε… όχι. Καλήδιασκέδαση με το τρέξιμο».

Έχω βγάλει ήδη το ένα πόδι από το παράθυρο όταν μουφωνάζει. «Θέλω να μάθω τα πάντα αργότερα για την πρώτη σουμέρα στο σχολείο. Και έχω ένα δώρο για σένα. Θα έρθω τοβράδυ».

6. Σέβεν: επτά. (Σ.τ.Μ.)

44 COLLEEN HOOVER

Page 45: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Δευτέρα, 27 Αυγούστου 20125:25 μμ

Τα πνευμόνια μου με πονάνε, το σώμα μου έχει μουδιάσει ήδηαπό την οδό Άσπεν. Η αναπνοή μου, από ελεγχόμενες εισπνοέςκαι εκπνοές, έχει μετατραπεί σε ανεξέλεγκτα ξεφυσήματα. Απόόλες τις φάσεις αυτή είναι που μου αρέσει πιο πολύ όταν τρέχω.Όταν κάθε πιθαμή του κορμιού μου λειτουργεί μηχανικά για ναπροχωρήσω μπροστά, ενώ εγώ έχω εστιάσει την προσοχή μουστο επόμενο βήμα και μόνο.

Το επόμενο βήμα.Τίποτε άλλο.Δεν έχω ξανατρέξει ποτέ τόσο μακριά. Συνήθως σταματάω

όταν ξέρω ότι μου μένουν δύο χιλιόμετρα για να επιστρέψω,αλλά αυτή τη φορά δεν το έκανα. Παρ’ όλο που το σώμα μουείναι σε απελπιστική κατάσταση, το μυαλό μου δεν μπορεί νααδειάσει. Συνεχίζω να τρέχω ελπίζοντας πως θα το καταφέρω,αλλά μου παίρνει πολύ περισσότερο χρόνο από ό,τι συνήθως. Τομόνο που με κάνει να σταματήσω είναι το γεγονός πως έχω νακαλύψω άλλη τόση διαδρομή για να γυρίσω σπίτι κι έχω σχεδόνξεμείνει από νερό.

Σταματάω στην άκρη του δρόμου, ακουμπάω σε έναγραμματοκιβώτιο και ανοίγω το καπάκι του νερού μου. Σκουπίζωτο μέτωπό μου με την ανάστροφη του χεριού μου και φέρνω τομπουκάλι στα χείλια μου καταφέρνοντας να βάλω τέσσεριςσταγόνες στο στόμα μου προτού το μπουκάλι αδειάσει εντελώς.Με αυτή τη ζέστη του Τέξας έχω ήδη κατεβάσει ένα ολόκληρο

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 45

Page 46: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

μπουκάλι νερό. Τα βάζω με τον εαυτό μου που αποφάσισα ναμην τρέξω το πρωί. Η ζέστη με τσακίζει.

Φοβούμενη μήπως πάθω αφυδάτωση, αποφασίζω ναεπιστρέψω περπατώντας αντί τρέχοντας. Δε νομίζω πως το νακαταπονήσω σωματικά τον εαυτό μου θα χαροποιούσε τηνΚάρεν. Αγχώνεται ήδη αρκετά με το γεγονός πως τρέχωολομόναχη.

Ξεκινάω να περπατάω, όταν ακούω μια γνωστή φωνή πίσωμου να μου μιλάει.

«Έι, εσύ».Σαν να μην έφτανε που η καρδιά μου χτυπούσε ήδη τρελά,

γυρίζω αργά και βλέπω τον Χόλντερ να με κοιτάζειχαμογελώντας, με κείνα τα λακκάκια στις δύο άκρες τουστόματός του. Τα μαλλιά του είναι μούσκεμα και είναι ξεκάθαροπως έτρεχε κι εκείνος.

Ανοιγοκλείνω δύο φορές τα μάτια μου πιστεύοντας πως όλοαυτό είναι οφθαλμαπάτη λόγω της εξάντλησης. Το ένστικτό μουμου λέει να το βάλω στα πόδια ουρλιάζοντας, αλλά το σώμα μουθέλει να το αγκαλιάσουν τα χέρια του που γυαλίζουν από τονιδρώτα.

Το σώμα μου είναι ένας παλιοπροδότης.Ευτυχώς δεν έχω ακόμα επανέλθει από τις διατάσεις που

έκανα, οπότε δε θα μπορεί να καταλάβει πως η ακανόνιστηαναπνοή μου οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι τον ξαναβλέπω.

«Έι» του λέω κι εγώ με κομμένη την ανάσα. Προσπαθώ νατον κοιτάζω στο πρόσωπο, αλλά δεν μπορώ να συγκρατήσω ταμάτια μου που όλο και γλιστρούν απ’ το λαιμό του και κάτω.Καρφώνω το βλέμμα μου στα πόδια μου, προκειμένου ναπαραβλέψω το γεγονός ότι δε φοράει τίποτε άλλο παρά σορτσάκικαι αθλητικά παπούτσια. Ο τρόπος με τον οποίο το σορτσάκι τουστέκεται στους γοφούς του είναι σημαντικός λόγος για ναξεχάσω ό,τι αρνητικό έμαθα για αυτόν σήμερα. Απ’ όσο θυμάμαι,ποτέ δεν ήμουν ο τύπος του κοριτσιού που πάθαινε πλάκα μετην εμφάνιση ενός αγοριού. Νιώθω ρηχή. Αξιοθρήνητη. Μέχρικαι ξενέρωτη. Και λίγο παρμένη με τον εαυτό μου που τοναφήνω να με κάνει έτσι.

46 COLLEEN HOOVER

Page 47: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

«Τρέχεις;» με ρωτάει ακουμπώντας τον αγκώνα του στογραμματοκιβώτιο.

Κουνάω το κεφάλι μου. «Συνήθως το πρωί. Ξέχασα πόσηζέστη έχει τ’ απογεύματα». Κάνω μια προσπάθεια να τονξανακοιτάξω βάζοντας το χέρι μου μπροστά στα μάτια για ναπροστατευτώ από τον ήλιο που πέφτει πάνω στο κεφάλι του σανφωτοστέφανο.

Τι ειρωνεία κι αυτή.Με πλησιάζει και αποτραβιέμαι προτού συνειδητοποιήσω πως

μου τείνει το μπουκάλι του με το νερό. Ο τρόπος με τον οποίοπροσπαθεί να συγκρατήσει τα χείλια του για να μη χαμογελάσειδείχνει ξεκάθαρα πως βλέπει πόσο νευρική είμαι όταν είμαικοντά του.

«Πιες το». Σπρώχνει το μισοάδειο μπουκάλι προς τα μένα.«Φαίνεσαι διαλυμένη».

Κανονικά δε θα έπαιρνα νερό από κάποιον ξένο. Και κυρίωςδε θα έπαιρνα νερό από κάποιον που ξέρω ότι δεν είναι και ηκαλύτερη γνωριμία, αλλά διψάω. Διψάω τόσο πολύ.

Αρπάζω το μπουκάλι από το χέρι του και ρίχνω το κεφάλιμου προς τα πίσω κατεβάζοντας τρεις τεράστιες γουλιές. Και τιδε θα ’δινα να πιω και το υπόλοιπο, αλλά δεν μπορώ και να τουτο τελειώσω όλο. «Σε ευχαριστώ» λέω δίνοντάς του πίσω τομπουκάλι. Σκουπίζω το στόμα μου με το χέρι και κοιτάζω πίσωμου στο πεζοδρόμιο. «Λοιπόν, έχω άλλα δύο χιλιόμετρα για ναεπιστρέψω, οπότε καλύτερα να πηγαίνω».

«Πάνω από τέσσερα έχεις» μου λέει κοιτώντας το στομάχιμου. Βάζει τα χείλη του στο μπουκάλι χωρίς να το σκουπίσει απότα δικά μου σάλια και, συνεχίζοντας να με καρφώνει με τα μάτιατου, κάνει το κεφάλι του πίσω και πίνει όλο το υπόλοιπο νερό.Δεν μπορώ να μην παρατηρήσω τα χείλη του καθώς ακουμπάνετο άνοιγμα που ακουμπούσαν τα δικά μου πριν από λίγο. Κατάκάποιον τρόπο φιλιόμαστε.

Κουνάω το κεφάλι μου. «Ε;» Δεν είμαι σίγουρη αν είπε κάτι ήόχι. Είμαι απασχολημένη να παρατηρώ τον ιδρώτα που στάζειστο στήθος του.

«Είπα ότι έχεις πάνω από τέσσερα. Μένεις στο Κονρόε, αυτό

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 47

Page 48: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

είναι πάνω από τέσσερα χιλιόμετρα δρόμος. Συνολικά είναι μιαδιαδρομή πάνω από οκτώ χιλιόμετρα». Το λέει με έναν τρόπολες και έχει εντυπωσιαστεί.

Τον κοιτάζω με περιέργεια. «Ξέρεις σε ποιο δρόμο μένω;»«Αμέ».Δε λέει κάτι παραπάνω. Τον κοιτάζω επίμονα και παραμένω

σιωπηλή περιμένοντας να δώσει κάποια εξήγηση.Καταλαβαίνει πως το «αμέ» του δε με ικανοποιεί και

ξεφυσάει. «Λίντεν Σκάι Ντέιβις, γεννημένη 29 Σεπτεμβρίου,Οδός Κονρόε 1455. Ύψος 1.60. Δωρήτρια οργάνων».

Κάνω ένα βήμα πίσω βλέποντας ξαφνικά να παίζεται μπροστάστα μάτια μου η επικείμενη δολοφονία μου από τα χέρια τουαγοριού που με παρακολουθεί αλλά τυγχάνει να είναι και τοαγόρι των ονείρων μου. Αναρωτιέμαι αν πρέπει να βγάλω τοχέρι μου που προστατεύει τα μάτια μου από τον ήλιο, για να τονδω καλύτερα σε περίπτωση που καταφέρω να το σκάσω. Μπορείνα χρειαστεί να περιγράψω λεπτομερώς τα χαρακτηριστικά τουστο σκιτσογράφο της αστυνομίας.

«Η ταυτότητά σου» μου εξηγεί όταν βλέπει τον τρόμο και τησύγχυση στο πρόσωπό μου. «Μου έδειξες την ταυτότητά σουπριν. Στο μαγαζί».

Για κάποιο λόγο αυτή η εξήγηση δε διώχνει το φόβο μου.«Την κοίταξες μόνο για δύο δευτερόλεπτα».

Ανασηκώνει τους ώμους του. «Έχω καλή μνήμη».«Με παρακολουθείς» απαντώ ανέκφραστα.Γελάει. «Εγώ σε παρακολουθώ; Εσύ είσαι αυτή που στέκεται

μπροστά από το σπίτι μου». Δείχνει πάνω από τον ώμο του τοσπίτι πίσω του.

Το σπίτι του; Τι πιθανότητα υπήρχε, διάολε;Ισιώνει το σώμα του και χτυπάει με τα δάχτυλά του τ’ όνομα

πάνω στο γραμματοκιβώτιο.Οι Χόλντερς.Νιώθω το αίμα μου να ανεβαίνει στο μάγουλά μου αλλά δεν

πειράζει. Μετά από ένα απογευματινό τρέξιμο κάτω από τηζέστη του Τέξας και με περιορισμένη προμήθεια νερού, είμαισίγουρη πως όλο μου το σώμα έχει αναψοκοκκινίσει. Προσπαθώ

48 COLLEEN HOOVER

Page 49: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

να μην ξανακοιτάξω το σπίτι, αλλά η περιέργεια είναι το αδύνατοσημείο μου. Είναι ένα διακριτικό σπίτι, καθόλου φανταχτερό.Ταιριάζει απόλυτα με τη μεσαίου εισοδήματος γειτονιά πουβρισκόμαστε. Όπως ταιριάζει και το αυτοκίνητο που είναι στογκαράζ. Αναρωτιέμαι αν είναι το δικό του αυτοκίνητο. Μπορώνα συμπεράνω από τη συζήτηση που είχε με την πώς-τη-λένε στομαγαζί ότι είναι στην ηλικία μου, οπότε θα πρέπει να μένει μετους γονείς του. Αλλά πώς και δεν τον έχω ξαναδεί; Πώς είναιδυνατόν να μην ξέρω πως μένω σε απόσταση τεσσάρωνχιλιομέτρων από το μοναδικό αγόρι στον κόσμο που μπορεί ναμε κάνει ένα κουβάρι από νεύρα και εξάψεις;

Ξεροβήχω. «Λοιπόν, ευχαριστώ για το νερό». Δεν υπάρχειτίποτε άλλο που να θέλω περισσότερο από το να ξεφύγω απόαυτή την παράξενη κατάσταση. Τον χαιρετάω βιαστικά καιξεκινάω να τρέχω.

«Περίμενε μισό» φωνάζει από πίσω μου. Δε μειώνωταχύτητα, οπότε με προσπερνάει, γυρίζει και αρχίζει να τρέχειανάποδα με την πλάτη προς τον ήλιο. «Άσε με να σου γεμίσω τομπουκάλι με νερό». Με πλησιάζει και αρπάζει από το αριστερόμου χέρι το μπουκάλι μου· κι όπως πάει να το κάνει αυτό,ακουμπάει το χέρι του στο στομάχι μου. Κοκαλώνω.

«Επιστρέφω αμέσως» μου λέει τρέχοντας προς το σπίτι του.Τα ’χω χάσει. Αυτή είναι μια εντελώς αντιφατικά ευγενική

κίνηση. Μήπως είναι άλλο ένα σύμπτωμα της διχασμένης τουπροσωπικότητας; Μάλλον είναι προϊόν μετάλλαξης σαν τονΧαλκ.7 Ή τον Τζέκιλ και τον Χάιντ.8 Αναρωτιέμαι αν ο Ντινείναι η καλή προσωπικότητα και ο Χόλντερ η τρομακτική. ΟΧόλντερ είναι σίγουρα αυτός που είδα στο μαγαζί νωρίτερα.Νομίζω πως προτιμώ τον Ντιν πολύ περισσότερο.

Αισθάνομαι παράξενα να περιμένω, οπότε κάνω βόλτεςμπρος πίσω στο γκαράζ του κοιτώντας κάθε τόσο το δρόμο προςτο σπίτι μου. Δεν ξέρω τι να κάνω. Νιώθω πως ό,τι απόφαση καινα πάρω αυτή τη στιγμή θα πέσει στην ηλίθια πλευρά τηςζυγαριάς.

Να μείνω;Να τρέξω;

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 49

Page 50: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Να κρυφτώ στους θάμνους πριν ξανάρθει έξω με χειροπέδεςκαι μαχαίρι;

Πριν προλάβω να φύγω, ανοίγει η μπροστινή του πόρτα καιβγαίνει έξω με το μπουκάλι γεμάτο νερό. Αυτή τη φορά ο ήλιοςείναι πίσω μου, οπότε δεν καταβάλλω προσπάθεια για να τον δω.Ούτε αυτό είναι καλό, βέβαια, από τη στιγμή που το μόνο πουθέλω να κάνω είναι να τον χαζεύω.

Μπλιαξ! Σιχαίνομαι εντελώς τον πόθο.Τον μισώ.Κάθε ίνα του εαυτού μου ξέρει ότι δεν είναι καλό άτομο, και

όμως το σώμα μου χέστηκε παντελώς για αυτό.Μου δίνει το μπουκάλι και πίνω γρήγορα λίγο ακόμα.

Σιχαίνομαι έτσι κι αλλιώς τη ζέστη του Τέξας, αλλά σεσυνδυασμό με τον Ντιν Χόλντερ νιώθω σαν να βρίσκομαι στακαζάνια της Κόλασης.

«Λοιπόν… Προηγουμένως… Στο μαγαζί…» λέει με μιαπαύση όλο νευρικότητα. «Αν σε έκανα να αισθανθείς άβολα, σουζητάω συγγνώμη».

Τα πνευμόνια μου εκλιπαρούν για λίγο αέρα αλλά παρ’ όλααυτά καταφέρνω να απαντήσω. «Δε με έκανες να αισθανθώάβολα».

Με έκανες να τα κάνω πάνω μου.Ο Χόλντερ με κοιτάζει εξεταστικά. Σήμερα ανακάλυψα πως

δε μου αρέσει να με κοιτάζουν εξεταστικά… Προτιμώ ναπερνάω απαρατήρητη. «Ούτε προσπαθούσα να σου την πέσω»μου λέει. «Απλά νόμιζα πως ήσουν κάποια άλλη».

«Όλα καλά». Χαμογελάω ζορισμένα αλλά δεν είναι καλά.Γιατί έχω ξαφνικά απογοητευτεί πλήρως που δεν προσπαθούσενα μου την πέσει; Θα έπρεπε να χαίρομαι.

«Όχι πως δε θα σου την έπεφτα» προσθέτει με ένα χαμόγελο.«Απλά δεν το έκανα εκείνη τη στιγμή».

Θεέ μου, σε ευχαριστώ. Η επεξήγησή του με κάνει ναχαμογελάσω παρά τις προσπάθειές μου να μην το κάνω.

«Θέλεις να τρέξω μαζί σου;» με ρωτάει δείχνοντας με τοκεφάλι του προς το πεζοδρόμιο πίσω μου.

Ναι, σε παρακαλώ.

50 COLLEEN HOOVER

Page 51: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

«Όχι, εντάξει».Κάνει ένα νεύμα. «Κοίτα, θα πήγαινα από εδώ έτσι κι αλλιώς.

Τρέχω δύο φορές τη μέρα και έχω ακόμα μερικά…» Αφήνει τηνπρότασή του μισοτελειωμένη και κάνει ένα βήμα προς τα μένα.Αρπάζει το σαγόνι μου και πηγαίνει πίσω το κεφάλι μου. «Ποιοςσ’ το έκανε αυτό;» Βλέπω στα μάτια του την ίδια σκληρότηταπου είχα δει νωρίτερα στο μαγαζί. «Το μάτι σου δεν ήταν έτσιπροηγουμένως».

Τραβάω το σαγόνι μου από τα χέρια του και προσπαθώ νακάνω πλάκα. «Ήταν ένα ατύχημα. Μην ξυπνάς ποτέ μια έφηβηαπό τον μεσημεριανό της ύπνο».

Δε χαμογελάει. Αντί για αυτό, κάνει ένα βήμα πιο κοντά, μουρίχνει μια άγρια ματιά και περνάει τον αντίχειρά του κάτω απότο μάτι μου. «Θα το έλεγες σε κάποιον, έτσι δεν είναι; Ανκάποιος σού έκανε κάτι τέτοιο;»

Θέλω να απαντήσω. Πραγματικά θέλω. Αλλά δεν μπορώ.Ακουμπάει το πρόσωπό μου. Το χέρι του στο μάγουλό μου. Δενμπορώ να σκεφτώ, δεν μπορώ να μιλήσω, δεν μπορώ νααναπνεύσω. Η ένταση που πηγάζει από όλη του την ύπαρξηρουφάει όλο τον αέρα από τα πνευμόνια μου και παίρνει όλη τηδύναμη από τα γόνατά μου. Νεύω καταφατικά χωρίς να γίνομαιπειστική· εκείνος συνοφρυώνεται και τραβάει το χέρι του απόπάνω μου.

«Θα τρέξω μαζί σου» λέει χωρίς να ρωτήσει. Βάζει τα χέριατου στους ώμους μου, με γυρίζει προς την αντίθετη κατεύθυνσηκαι μου δίνει μια ελαφριά σκουντιά. Αρχίζει να τρέχει δίπλα μουκαι τρέχουμε σιωπηλοί.

Θέλω να του μιλήσω. Θέλω να τον ρωτήσω για τη χρονιά τουστο αναμορφωτήριο, γιατί παράτησε το σχολείο, γιατί έχει αυτότο τατουάζ… αλλά φοβάμαι να μάθω τις απαντήσεις. Χώρια πουείμαι εντελώς λαχανιασμένη. Έτσι τρέχουμε απόλυτα σιωπηλοίόλη τη διαδρομή μέχρι το σπίτι μου.

Καθώς πλησιάζουμε το γκαράζ μου, ελαττώνουμε ταχύτητακαι οι δύο και αρχίζουμε να περπατάμε. Δεν ξέρω πώς να τοτελειώσω αυτό. Ποτέ δεν έχει τρέξει κάποιος μαζί μου, οπότεδεν ξέρω τι λέει το πρωτόκολλο όταν δύο που τρέχουν παρέα

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 51

Page 52: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

χωρίζουν. Γυρίζω και τον χαιρετάω βιαστικά κουνώντας το χέριμου. «Φαντάζομαι θα τα πούμε άλλη φορά;»

«Σίγουρα» μου λέει κοιτώντας με επίμονα.Του χαμογελάω αμήχανα και φεύγω.Σίγουρα;Επαναλαμβάνω αυτή τη λέξη καθώς προχωράω προς το

γκαράζ. Τι εννοεί με αυτό; Δεν προσπάθησε να μάθει τοτηλέφωνό μου – και δε θα μπορούσε να ξέρει ότι δεν έχω. Δε μερώτησε αν θέλω να ξανατρέξω μαζί του. Αλλά είπε σίγουρα σαννα ήταν βέβαιος· και, κατά κάποιον τρόπο, ελπίζω να είναι.

«Σκάι, περίμενε». Ο τρόπος που η φωνή του αγκαλιάζει τοόνομά μου με κάνει να εύχομαι η μόνη λέξη στο λεξιλόγιό τουνα ήταν Σκάι. Κάνω μεταβολή και προσεύχομαι να έρθει να μουπει κάποια ξενέρωτη ατάκα πεσίματος. Θα με έριχνε αμέσως.

«Μου κάνεις μια χάρη;»Οτιδήποτε. Θα έκανα οτιδήποτε μου ζητήσεις, αρκεί να μη

φοράς μπλούζα.«Ναι;»Μου πετάει το μπουκάλι του με το νερό. Το πιάνω, βλέπω ότι

είναι άδειο και αισθάνομαι τύψεις που δεν του πρότεινα κι εγώμε τη σειρά μου να του το γεμίσω. Το κουνάω στον αέρα καικάνω ένα νεύμα, έπειτα ανεβαίνω τρέχοντας τα σκαλιά καιμπαίνω στο σπίτι. Η Κάρεν βάζει τα πιάτα στο πλυντήριο τηστιγμή που μπαίνω στην κουζίνα. Με το που κλείνει η πόρταπίσω μου, εισπνέω με όλη μου τη δύναμη τον αέρα που τόσηώρα αναζητούσαν τα πνευμόνια μου.

«Θεέ μου, Σκάι, δείχνεις σαν να είσαι έτοιμη ναλιποθυμήσεις. Κάτσε κάτω». Παίρνει το μπουκάλι από το χέριμου και με καθίζει με το ζόρι στην καρέκλα. Την αφήνω να τογεμίσει καθώς εισπνέω από τη μύτη και εκπνέω από το στόμα.Γυρίζει, μου το δίνει κι εγώ του βάζω το καπάκι. Σηκώνομαιμετά και τρέχω να του το επιστρέψω.

«Ευχαριστώ» μου λέει. Στέκομαι και τον παρατηρώ καθώςβάζει πάλι τα σαρκώδη χείλη του στο άνοιγμα του μπουκαλιού.

Ξαναφιλιόμαστε κατά κάποιον τρόπο.Δεν μπορώ διαχωρίσω τις συνέπειες που έχει πάνω μου το

52 COLLEEN HOOVER

Page 53: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

τρέξιμο των οκτώ χιλιομέτρων από τις συνέπειες που έχει πάνωμου ο Χόλντερ. Και τα δύο με κάνουν να αισθάνομαι πως θαλιποθυμήσω από έλλειψη οξυγόνου. Ο Χόλντερ κλείνει τοκαπάκι του νερού και τα μάτια του εξετάζουν όλο μου το σώμα,σταματώντας για λίγη περισσότερη ώρα στην κοιλιά μου προτούμε ξανακοιτάξει στα μάτια. «Κάνεις στίβο;»

Σκεπάζω το στομάχι μου με το αριστερό μου χέρι και δένω ταδάχτυλά μου στο ύψος της μέσης μου. «Όχι, αλλά σκέφτομαι ναξεκινήσω».

«Να το κάνεις. Έχεις μετά βίας λαχανιάσει και έτρεξεςσχεδόν οκτώ χιλιόμετρα» μου λέει. «Είσαι τελειόφοιτη;»

Δεν έχει ιδέα τι προσπάθεια καταβάλλω για να μην πέσω στοπεζοδρόμιο και αρχίσω να αγκομαχάω από την έλλειψη αέρα.Δεν έχω ξανατρέξει ποτέ τόσο μεγάλη απόσταση μονοκοπανιάκαι κάνω τα πάντα για να φαίνεται πως δεν είναι δα και κάτι τοσπουδαίο. Προφανώς πιάνει.

«Δε θα έπρεπε ήδη να ξέρεις πως είμαι τελειόφοιτη; Οιικανότητές σου στην παρακολούθηση κάπου χάνουν».

Όταν το λακκάκι εμφανίζεται ξανά θέλω να συγχαρώ τονεαυτό μου.

«Ε λοιπόν, το έχεις κάνει κάπως δύσκολο να σεπαρακολουθήσω» μου λέει. «Δεν μπόρεσα καν να σε βρω στοFacebook».

Μόλις παραδέχτηκε πως με έψαχνε στο Facebook. Τονγνώρισα πριν από δύο ώρες, οπότε το γεγονός πως πήγεκατευθείαν στο σπίτι του και με έψαξε στο Facebook είναι κάπωςκολακευτικό. Σκάω ένα χαμόγελο χωρίς να το θέλω και μου’ρχεται πραγματικά να χτυπήσω αυτό το αξιοθρήνητο κορίτσιπου έχει πάρει τη θέση τού συνήθως αδιάφορου εαυτού μου.

«Δεν έχω Facebook. Δεν έχω καν πρόσβαση στο Ίντερνετ»εξηγώ.

Με κοιτάζει κοφτά και χαμογελάει πονηρά σαν να μηνπιστεύει ούτε λέξη από αυτά που λέω. Σπρώχνει πίσω τα μαλλιάαπό το μέτωπό του. «Στο τηλέφωνό σου; Δεν μπορείς να έχειςπρόσβαση στο Ίντερνετ από το τηλέφωνό σου;»

«Ούτε τηλέφωνο έχω. Η μητέρα μου δεν είναι φαν της

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 53

Page 54: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

σύγχρονης τεχνολογίας. Ούτε τηλεόραση επίσης».«Τι λες τώρα». Γελάει. «Μιλάς σοβαρά; Και πώς

διασκεδάζεις;»Του χαμογελάω και ανασηκώνω τους ώμους. «Τρέχω».Ο Χόλντερ με ξανακοιτάζει εξεταστικά δίνοντας για μια

ακόμη φορά την προσοχή του στο στομάχι μου. Από εδώ καιμπρος θα το σκέφτομαι διπλά πριν βγω έξω με μπουστάκι.

«Ωραία λοιπόν, σε αυτή την περίπτωση μήπως τυγχάνει ναγνωρίζεις τι ώρα σηκώνεται κάποια ψυχή για το πρωινό τηςτρέξιμο;» Με κοιτάζει στα μάτια και δε βλέπω καθόλου το άτομοπου μου περιέγραψε η Σιξ. Το μόνο που βλέπω είναι ένα αγόρινα φλερτάρει ένα κορίτσι, έχοντας μια συμπαθητική, λίγοαγχωμένη λάμψη στα μάτια.

«Δεν ξέρω αν θα ’θελες να σηκωθείς τόσο νωρίς το πρωί»του λέω. Ο τρόπος που με κοιτάει, σε συνδυασμό με τη ζέστητου Τέξας, θολώνει ξαφνικά την όρασή μου, οπότε παίρνω μιαβαθιά αναπνοή θέλοντας να φαίνομαι οτιδήποτε άλλο εκτός απόεξαντλημένη και σαστισμένη αυτή τη στιγμή.

Γέρνει το κεφάλι του προς το μέρος μου και με καρφώνει μετα μάτια του.

«Δε φαντάζεσαι πόσο πολύ θέλω να ξυπνήσω τόσο πρωί».Μου δείχνει για μια ακόμη φορά το λακκάκι του και λιποθυμάω.

Όχι… στην κυριολεξία. Λιποθύμησα.Και, αν κρίνει κανείς από τον πόνο που νιώθω στον ώμο μου

και τη βρόμα και τα χαλίκια που έχουν κολλήσει στο μάγουλόμου, δεν ήταν ένα όμορφο, όλο χάρη πέσιμο. Έχασα τιςαισθήσεις μου και σωριάστηκα στο πεζοδρόμιο προτού κανπρολάβει να με πιάσει. Πώς γίνεται με τους ήρωες των βιβλίων;Καμία σχέση.

Είμαι ξαπλωμένη στον καναπέ, προφανώς εκεί που μεακούμπησε όταν με έφερε μέσα. Η Κάρεν είναι από πάνω μου μεένα ποτήρι νερό και ο Χόλντερ είναι από πίσω τηςπαρακολουθώντας τη συνέχεια της πιο αμήχανης στιγμής τηςζωής μου.

«Σκάι, πιες λίγο νερό» λέει η Κάρεν ανασηκώνοντάς με λίγοαπό τον αυχένα και πιέζοντας την κούπα στα χείλη μου. Πίνω

54 COLLEEN HOOVER

Page 55: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

μια γουλιά και ξαπλώνω πάλι πίσω, ελπίζοντας όσο τίποτε άλλονα λιποθυμήσω ξανά.

«Θα σου φέρω μια κρύα κομπρέσα» λέει η Κάρεν. Ανοίγω ταμάτια μου ελπίζοντας ο Χόλντερ ν’ αποφάσισε να το σκάσει μετο που θα ’φευγε η Κάρεν από το δωμάτιο, αλλά αυτός είναιακόμα εδώ. Και τώρα είναι πιο κοντά. Γονατίζει στο πάτωμαδίπλα μου και βάζει το χέρι του στα μαλλιά μου βγάζοντας κάτιπου υποθέτω πως είναι βρόμα ή χαλίκια.

«Είσαι σίγουρη πως είσαι καλά; Έπεσες πολύ άσχημα». Ταμάτια του είναι όλο ανησυχία· καθαρίζει το μάγουλό μου με τοναντίχειρά του και μετά ακουμπάει το χέρι του στον καναπέ δίπλαμου.

«Ω, Θεέ μου» λέω κρύβοντας τα μάτια μου με το χέρι μου.«Λυπάμαι τόσο πολύ. Έγινα τόσο ρεζίλι».

Ο Χόλντερ αρπάζει τον καρπό μου και τραβάει το χέρι μουαπό το πρόσωπό μου. «Σους». Η ανησυχία και ένα παιχνιδιάρικοχαμόγελο κυριαρχούν στο πρόσωπό του. «Κατά κάποιον τρόποτο απολαμβάνω».

Η Κάρεν επιστρέφει στο σαλόνι. «Να μια κομπρέσα, γλυκιάμου. Μήπως θέλεις κάτι για τον πόνο; Νιώθεις ναυτία;» Αντί ναδώσει την κομπρέσα σε μένα, τη δίνει στον Χόλντερ και τρέχειπίσω στην κουζίνα. «Μπορεί να έχω λίγη καλέντουλα ή ρίζακολλιτσίδας».

Τέλεια. Λες και δεν έχω γίνει αρκετά ρεζίλι, θα με κάνειακόμα περισσότερο με το να μ’ αναγκάσει να καταπιώ τα σπιτικάγιατροσόφια της μπροστά του.

«Είμαι μια χαρά, μαμά. Δεν πονάω πουθενά».Ο Χόλντερ βάζει το βρεμένο πανί στο μάγουλό μου και το

σκουπίζει απαλά. «Μπορεί να μην πονάς τώρα, αλλά θα πονάςπιο μετά» λέει πολύ σιγά, χωρίς να τον ακούσει η Κάρεν.Εξετάζει το μάγουλό μου και μετά με κοιτάζει στα μάτια.«Πρέπει να πάρεις κάτι για καλό και για κακό».

Δεν ξέρω γιατί η δική του πρόταση ακούγεται πιο ελκυστικήαπό της Κάρεν, αλλά συγκατανεύω. Και ξεροκαταπίνω. Καικρατάω την αναπνοή μου. Και σφίγγω ενωμένα τα μπούτια μου.Και προσπαθώ να ανασηκωθώ, γιατί το να ’μαι ξαπλωμένη στον

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 55

Page 56: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

καναπέ με αυτόν από πάνω μου θα με κάνει να λιποθυμήσωξανά.

Με το που βλέπει ότι προσπαθώ να καθίσω, πιάνει τοναγκώνα μου και με βοηθάει. Η Κάρεν επιστρέφει στο σαλόνι καιμου δίνει ένα μικρό ποτήρι με πορτοκαλάδα. Τα γιατροσόφια τηςείναι τόσο πικρά ώστε πρέπει να τα πιω με χυμό για να μην ταξεράσω. Παίρνω το ποτήρι από το χέρι της, κατεβάζω τοπεριεχόμενό του πιο γρήγορα από ποτέ και της δίνω αμέσωςπίσω το ποτήρι. Θέλω να ξαναγυρίσει στην κουζίνα.

«Χίλια συγγνώμη» λέει δίνοντας το χέρι της στον Χόλντερ.«Είμαι η Κάρεν Ντέιβις».

Ο Χόλντερ σηκώνεται και σφίγγει το χέρι της. «ΝτινΧόλντερ. Οι φίλοι μου με λένε Χόλντερ».

Ζηλεύω που ακουμπάει το χέρι του. Θέλω να πάρω ένανούμερο και να σταθώ στην ουρά. «Πώς γνωρίζεστε εσύ και ηΣκάι;» ρωτάει.

Κοιταζόμαστε ταυτόχρονα. Στα χείλη του διαφαίνεται έναανεπαίσθητο χαμόγελο, αλλά εγώ το παρατηρώ. «Η αλήθειαείναι πως δε γνωριζόμαστε» λέει κοιτώντας την. «Απλά έτυχε ναείμαι στο κατάλληλο μέρος την κατάλληλη στιγμή, φαντάζομαι».

«Λοιπόν, σε ευχαριστώ που τη βοήθησες. Δεν ξέρω γιατίλιποθύμησε. Δεν έχει λιποθυμήσει ποτέ ξανά». Με κοιτάζει.«Έχεις φάει τίποτα σήμερα;»

«Μια μπουκιά κοτόπουλο για μεσημεριανό» της λέω χωρίς ναπω για τη σοκολάτα που έφαγα πριν από το τρέξιμο. «Το φαΐ τηςκαφετέριας είναι του κώλου».

Κάνει μια γκριμάτσα απελπισίας και σηκώνοντας τα χέριαψηλά μού λέει: «Γιατί πήγες για τρέξιμο χωρίς να φας κάτιπρώτα;».

Ανασηκώνω τους ώμους μου. «Το ξέχασα. Συνήθως δεντρέχω τα απογεύματα».

Πηγαίνει πίσω στην κουζίνα βαριαναστενάζοντας. «Δε θέλωνα ξανατρέξεις, Σκάι. Τι θα συνέβαινε αν ήσουν ολομόναχη;Τρέχεις υπερβολικά πολύ, έτσι κι αλλιώς».

Πλάκα μού κάνει. Δεν υπάρχει περίπτωση να σταματήσω τοτρέξιμο.

56 COLLEEN HOOVER

Page 57: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

«Ακούστε» λέει ο Χόλντερ βλέποντας το πρόσωπό μου ναχάνει το χρώμα του. Κοιτάζει προς την κουζίνα όπου βρίσκεταιη Κάρεν. «Μένω στο Ρίκερ και τρέχω προς τα εδώ κάθε μέρα τααπογεύματα». (Λέει ψέματα. Θα τον είχα προσέξει.) «Αν σαςκάνει να νιώθετε καλύτερα, πολύ ευχαρίστως να τρέχω μαζί τηςτα πρωινά για καμιά εβδομάδα περίπου. Συνήθως τρέχω στοστίβο στο σχολείο, αλλά δεν υπάρχει θέμα. Ξέρετε, για νασιγουρευτείτε πως δε θα ξαναπάθει κάτι τέτοιο».

Α! Ξαφνικά μου ήρθε η επιφοίτηση. Γι’ αυτό μού φάνηκανγνωστοί τούτοι οι κοιλιακοί…

Η Κάρεν μπαίνει στο σαλόνι και κοιτάζει μία εμένα μία αυτόν.Ξέρει πόσο απολαμβάνω να τρέχω μόνη μου, αλλά μπορώ να δωστα μάτια της πως θα ήταν πιο ήσυχη αν είχα ένα σύντροφο στοτρέξιμο.

«Εγώ συμφωνώ» λέει κοιτώντας με. «Αν συμφωνεί και ηΣκάι…»

Ναι. Ναι. Συμφωνώ, αλλά μόνο αν ο καινούργιος σύντροφόςμου στο τρέξιμο είναι χωρίς μπλουζάκι.

«Συμφωνώ» τους λέω. Σηκώνομαι και, όπως σηκώνομαι,αρχίζω πάλι να ζαλίζομαι. Υποθέτω πως το πρόσωπό μου είναιχλωμό, γιατί στη στιγμή ο Χόλντερ έχει βάλει το χέρι του στονώμο μου και με έχει καθίσει πίσω στον καναπέ.

«Με το μαλακό» λέει. Κοιτάζει την Κάρεν. «Μήπως έχετεκαμιά φρυγανιά για να φάει; Θα βοηθούσε».

Η Κάρεν πηγαίνει στην κουζίνα και ο Χόλντερ με κοιτάζειξανά με βλέμμα όλο ανησυχία. «Είσαι σίγουρη πως είσαι καλά;»Μου χαϊδεύει με τον αντίχειρα το μάγουλο.

Τρέμω.Ένα διαβολικό χαμόγελο καλύπτει το πρόσωπό του καθώς με

βλέπει να προσπαθώ να κρύψω τα μπράτσα μου που έχουνανατριχιάσει. Ρίχνει μια ματιά προς την κουζίνα και την Κάρεν,και εστιάζει πάλι το βλέμμα του σε μένα.

«Τι ώρα να έρθω για παρακολούθηση αύριο;» μου ψιθυρίζει«Κατά τις έξι και μισή;» ξεφυσάω κοιτώντας τον ανήμπορη.«Έξι και μισή είναι μια χαρά».«Χόλντερ, δε χρειάζεται να το κάνεις αυτό».

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 57

Page 58: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Τα γαλάζια του μάτια που σε υπνωτίζουν μελετάνε τοπρόσωπό μου για μερικά δευτερόλεπτα και δεν μπορώ να μηνκοιτάζω το στόμα του που επίσης με υπνωτίζει καθώς μιλάει.«Το ξέρω ότι δε χρειάζεται να το κάνω αυτό, Σκάι. Κάνω αυτόπου θέλω». Σκύβει προς το αυτί μου και χαμηλώνει τη φωνή τουσε ψίθυρο. «Και αυτό που θέλω είναι να τρέξω μαζί σου».Αποτραβιέται και με κοιτάζει εξεταστικά. Εξαιτίας όλου αυτούτου χάους που επικρατεί στο κεφάλι και το στομάχι μου, δενμπορώ να του απαντήσω.

Η Κάρεν επιστρέφει με τη φρυγανιά. «Φάε» μου λέειβάζοντάς τη στο χέρι μου.

Ο Χόλντερ σηκώνεται και χαιρετάει την Κάρεν· μετά γυρίζειπρος εμένα: «Να προσέχεις το εαυτό σου. Θα τα πούμε τοπρωί».

Συγκατανεύω και τον παρατηρώ καθώς γυρίζει να φύγει. Δενμπορώ να πάρω τα μάτια μου από την μπροστινή πόρτα πουκλείνει πίσω του. Έχω αρχίσει και τα χάνω. Έχω χάσει κάθεαυτοέλεγχο. Ώστε αυτό είναι που γουστάρει η Σιξ; Αυτός είναι οπόθος;

Τον σιχαίνομαι. Είμαι σίγουρη πως σιχαίνομαικατηγορηματικά αυτό το πανέμορφο, μαγικό συναίσθημα.

«Ήταν τόσο καλός» λέει η Κάρεν. «Και κούκλος». Γυρίζει ναμε κοιτάξει. «Δεν τον ξέρεις;»

Ανασηκώνω τους ώμους μου. «Έχω ακούσει γι’ αυτόν» τηςλέω και τίποτε άλλο. Έτσι και ήξερε τι είδους τελειωμένο αγόριεπέλεξε για σύντροφό μου στο τρέξιμο θα πάθαινε εγκεφαλικό.Όσα λιγότερα ξέρει για τον Ντιν Χόλντερ τόσο καλύτερα και γιατις δυο μας.

7. Χαλκ (παλαιότερα γνωστός στην Ελλάδα και ως Χουλκ):ήρωας σε σειρά κόμικς, στην οποία ένας επιστήμονας, μετά απότην έκθεσή του σε ακτίνες γάμα, μεταλλάσσεται σε ένα τρομερότέρας, τον Χαλκ. (Σ.τ.Μ.)8. Δόκτωρ Τζέκιλ και κύριος Χάιντ: Μυθιστόρημα τουσυγγραφέα Ρόμπερτ Λούις Στίβενσον· σε αυτό ο ήρωας, οδόκτωρ Τζέκιλ, κάνοντας κάποια πειράματα, μεταμορφώνει τον

58 COLLEEN HOOVER

Page 59: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

εαυτό του σε δύο πρόσωπα: τον καλό Τζέκιλ και τον σατανικόΧάιντ. (Σ.τ.Μ.)

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 59

Page 60: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Δευτέρα, 27 Αυγούστου 20127:10 μμ

«Τι διάολο συνέβη στο πρόσωπό σου;» με ρωτάει έκπληκτος οΤζακ και πηγαίνει προς το ψυγείο.

Ο Τζακ είναι ο δεσμός της Κάρεν εδώ και ενάμιση χρόνοπερίπου. Τρώει μαζί μας μερικά βράδια την εβδομάδα και, καθώςσήμερα είναι το αποχαιρετιστήριο δείπνο για τη Σιξ, μας τιμάειμε την παρουσία του. Όσο του αρέσει να κάνει τη ζωή δύσκοληστη Σιξ, ξέρω ότι άλλο τόσο θα του λείψει.

«Πλακώθηκα με το οδόστρωμα σήμερα» του απαντώ.Γελάει. «Φαντάζομαι τι έπαθε το οδόστρωμα δηλαδή».Η Σιξ αρπάζει μια φέτα ψωμί και ανοίγει ένα βάζο με

Νουτέλα. Εγώ πιάνω το πιάτο μου και το γεμίζω με τηνκαινούργια ποικιλία για αυστηρούς χορτοφάγους9 της Κάρεν. Τομαγείρεμα της Κάρεν απαιτεί επίκτητο γούστο, ένα γούστο που ηΣιξ εδώ και τέσσερα χρόνια δεν έχει καταφέρει ν’ αποκτήσει. ΟΤζακ από την άλλη μεριά είναι η δίδυμη μετενσάρκωση τηςΚάρεν, οπότε δεν τον ενοχλεί η μαγειρική της. Το σημερινόμενού αποτελείται από κάτι που δεν μπορώ καν να προφέρωαλλά είναι πλήρως απαλλαγμένο από ζωικά προϊόντα, όπωςπάντα άλλωστε. Η Κάρεν δε με υποχρεώνει να είμαι αυστηρήχορτοφάγος, έτσι όταν δεν είμαι στο σπίτι μπορώ να τρώω ό,τιθέλω.

Οτιδήποτε τρώει η Σιξ είναι ως συμπληρωματικό για τοβασικό της πιάτο που είναι πάντα η Νουτέλα. Σήμερα τρώεισάντουιτς με τυρί και Νουτέλα. Δε νομίζω πως θα μπορούσα

60 COLLEEN HOOVER

Page 61: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

ποτέ ν’ αποκτήσω τέτοιο γούστο.«Λοιπόν, πότε θα έρθεις να μείνεις μαζί μας;» ρωτάω τον

Τζακ. Αυτός και η Κάρεν έχουν συζητήσει για το επόμενο βήμα,αλλά δεν μπορούν να ξεπεράσουν το εμπόδιο του αυστηρούκανονισμού κατά της τεχνολογίας που έχει επιβάλει η Κάρεν στοσπίτι. Δηλαδή ο Τζακ δεν μπορεί να το ξεπεράσει. Γιατί δεν είναιένα εμπόδιο που θα μπορούσε ποτέ να άρει η Κάρεν.

«Όποτε η μαμά σου βγει από την εποχή των σπηλαίων καιβάλει ESPN»10 λέει ο Τζακ. Δε διαφωνούν για αυτό. Νομίζω ότιτα έχουν βρει έτσι όπως είναι η σχέση τους και κανείς από τουςδύο δε βιάζεται να θυσιάσει την άποψή του για τη σύγχρονητεχνολογία.

«Η Σκάι λιποθύμησε στο δρόμο σήμερα» λέει η Κάρεναλλάζοντας το θέμα. «Ένα αξιολάτρευτο αγόρι, κοτζάμ άντρας,την έφερε μέσα στο σπίτι».

Γελάω. «Ένας τύπος, μαμά. Σε παρακαλώ, πες “τύπος”».Η Σιξ με καρφώνει από την άλλη άκρη του τραπεζιού και τότε

μου έρχεται πως δεν την έχω ενημερώσει για τα απογευματινάμου νέα. Επίσης δεν την έχω ενημερώσει για την πρώτη μουμέρα στο σχολείο. Αναρωτιέμαι σε ποιον θα λέω τα νέα μου απόαύριο που θα φύγει. Φρικάρω και μόνο με τη σκέψη πως σε δύομέρες θα είναι στην άλλη άκρη του κόσμου. Ελπίζω ο Μπρέκιννα μπορέσει να την αντικαταστήσει. Η αλήθεια είναι πως πολύθα ήθελε να είναι μία Σιξ. Στην κυριολεξία. Αλλά ελπίζω να τοκάνει μόνο μεταφορικά.

«Είσαι εντάξει;» με ρωτάει ο Τζακ. «Θα πρέπει να ήταν πολύάσχημο πέσιμο για να μαυρίσει έτσι το μάτι σου».

Πιάνω το μάτι μου και κάνω μια γκριμάτσα. Το είχα ξεχάσειεντελώς. «Αυτό δεν είναι από τη λιποθυμία. Η Σιξ με χτύπησεμε τον αγκώνα της. Δύο φορές μάλιστα».

Περίμενα έστω ο ένας από τους δύο να ρωτήσει τη Σιξ γιατίμου επιτέθηκε, αλλά κανείς δεν το κάνει. Αυτό για να σας δείξωπόσο την αγαπάνε. Δε θα τους ένοιαζε ακόμα και αν με πλάκωνεστο ξύλο, μπορεί και να μου έλεγαν πως το άξιζα κιόλας.

«Καλά, δε σε ενοχλεί που έχεις έναν αριθμό για όνομα;» τηρωτάει ο Τζακ. «Ποτέ δεν το κατάλαβα αυτό. Είναι όπως όταν οι

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 61

Page 62: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

γονείς δίνουν στα παιδιά τους το όνομα μιας ημέρας τηςεβδομάδας». Σταματάει με το πιρούνι στον αέρα και κοιτάζει τηνΚάρεν. «Όταν θα κάνουμε εμείς μωρό δε θα του το κάνουμεαυτό. Οτιδήποτε μπορεί κανείς να βρει στο ημερολόγιο είναιεκτός».

Η Κάρεν τον κοιτάζει όσο πιο παγωμένα γίνεται. Μπορώ ναμαντέψω από την αντίδρασή της πως είναι η πρώτη φορά που οΤζακ αναφέρει κάτι για μωρά. Και, αν θα έπρεπε να μαντέψω,καταλαβαίνω από το ύφος της πως τα μωρά δεν είναι κάτι πουθέλει για το μέλλον. Ποτέ.

Ο Τζακ επαναφέρει την προσοχή τους στη Σιξ. «Το κανονικόσου όνομα δεν είναι κάτι σαν επτά, δεκατρία ή κάτι τέτοιο; Δενκαταλαβαίνω γιατί διάλεξες το έξι. Είναι μάλλον ο χειρότεροςαριθμός που θα μπορούσες να διαλέξεις».

«Θα ανεχτώ τις προσβολές σου για αυτό που είναι» λέει ηΣιξ. «Είναι ο τρόπος να κρύψεις τη συντριβή σου για τηνεπικείμενη απουσία μου».

Ο Τζακ γελάει. «Πάρε τις προσβολές μου και κάνε τις ό,τιθες. Θα ακολουθήσουν πολλές ακόμα όταν επιστρέψεις σε έξιμήνες».

***

Όταν φεύγουν ο Τζακ και η Σιξ, βοηθάω την Κάρεν στηνκουζίνα. Από τη στιγμή που ο Τζακ ανέφερε εκείνο το θέμα μετα μωρά, είναι ασυνήθιστα σιωπηλή.

«Γιατί φρίκαρες τόσο πολύ με αυτό;» τη ρωτάω καθώς τηςδίνω ένα πιάτο για πλύσιμο.

«Ποιο;»«Με αυτό που είπε για να κάνετε ένα μωρό. Ούτε σαράντα

δεν είσαι. Οι άνθρωποι κάνουν συνεχώς παιδιά στην ηλικίασου».

«Φάνηκε τόσο πολύ;»«Σε εμένα φάνηκε».Αρπάζει ένα άλλο πιάτο για να το πλύνει και στη συνέχεια

αναστενάζει. «Αγαπώ τον Τζακ. Αλλά αγαπώ επίσης εμένα κι

62 COLLEEN HOOVER

Page 63: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

εσένα. Μου αρέσει έτσι όπως είναι η σχέση μας και δεν ξέρω ανείμαι έτοιμη να την αλλάξω, πόσω μάλλον να φέρω ένα άλλομωρό στο προσκήνιο. Αλλά ο Τζακ επιμένει τόσο πολύ να πάμεπαραπέρα».

Κλείνω τη βρύση και σκουπίζω τα χέρια μου σε μια πετσέτα.«Θα γίνω δεκαοκτώ σε λίγες εβδομάδες, μαμά. Και όσο και ναθες να παραμείνει ίδια η κατάσταση, δε θα μείνει. Θα φύγω γιασπουδές του χρόνου και θα μείνεις να ζεις μόνη σου. Ίσως καινα μην είναι κακή ιδέα ν’ αρχίσεις να εξετάζεις την προοπτικήνα τον αφήσεις να έρθει να μείνει μαζί σου».

Μου χαμογελάει αλλά είναι ένα πονεμένο χαμόγελο, όπωςείναι πάντα όταν αναφέρω τις σπουδές. «Έχω αρχίσει να τοσκέφτομαι, Σκάι, πίστεψέ με. Αλλά είναι ένα μεγάλο βήμα, τοοποίο έτσι και κάνει κάποιος δεν μπορεί να γυρίσει πίσω».

«Και αν δε θέλεις να γυρίσεις πίσω; Και αν είναι ένα βήμαπου απλά θα σε κάνει να θες να κάνεις κι άλλο βήμα μπροστάκαι μετά κι άλλο μέχρι να τρέχεις με χίλια;»

Γελάει. «Αυτό ακριβώς είναι που φοβάμαι».Σκουπίζω τον πάγκο και στραγγίζω το πανί στο νεροχύτη.

«Μερικές φορές δε σε καταλαβαίνω καθόλου».«Ούτε εγώ σε καταλαβαίνω κάποιες άλλες» μου λέει

σκουντώντας με στον ώμο. «Δε θα καταλάβω με τίποτα γιατίήθελες τόσο πολύ να γραφτείς στο δημόσιο σχολείο. Ξέρω πωςείπες ότι θα είναι διασκεδαστικό, αλλά πες μου αλήθεια πώςαισθάνεσαι».

Ανασηκώνω τους ώμους μου. «Καλά ήταν» της λέω ψέματα.Το πείσμα μου κερδίζει πάντα. Δεν πρόκειται με τίποτα να τηςπω ότι σήμερα μίσησα το σχολείο, όσο κι αν δεν πρόκειται ναμου πει «σ’ τα έλεγα εγώ».

Σκουπίζει τα χέρια της και μου χαμογελάει. «Πολύ χαίρομαιπου το ακούω. Τώρα ίσως όταν σε ξαναρωτήσω αύριο να μουπεις την αλήθεια».

***

Βουτάω μέσα από το σακίδιό μου το βιβλίο που μου έδωσε ο

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 63

Page 64: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Μπρέκιν και πηδάω στο κρεβάτι μου. Προλαβαίνω να διαβάσωδύο σελίδες όλο κι όλο, όταν η Σιξ σκαρφαλώνει στο παράθυρόμου.

«Πρώτα τα του σχολείου και μετά τα απογευματινά» λέει.Χώνεται στο κρεβάτι δίπλα μου και ακουμπάει το βιβλίο στοκομοδίνο μου.

«Το σχολείο ήταν για κλάματα. Χάρη σε σένα και στηδυσκολία σου να πεις όχι στα αγόρια, έχω κληρονομήσει τηναπαίσια φήμη σου. Αλλά από θεία χάρη με έσωσε ο Μπρέκιν, ουιοθετημένος γκέι μορμόνος που δεν ξέρει ούτε να τραγουδάειούτε να παίζει θέατρο αλλά του αρέσει να διαβάζει και είναιπλέον ο καλυτερότερος φίλος μου σε ολόκληρο τον κόσμο».

Η Σιξ μουτρώνει. «Δεν έχω ακόμα καν βγει από την πόρτακαι με έχεις ήδη αντικαταστήσει; Είσαι κακόψυχη. Και για ναξέρεις, δε δυσκολεύομαι να πω όχι στα αγόρια. Δυσκολεύομαι νακαταλάβω τις ηθικές επιπτώσεις του προγαμιαίου σεξ. Πολύπρογαμιαίου σεξ».

Βάζει ένα κουτί πάνω στα πόδια μου. Ένα κουτί χωρίςπεριτύλιγμα.

«Ξέρω τι σκέφτεσαι αυτή τη στιγμή» λέει. «Αλλά θα έπρεπενα ξέρεις πλέον πως το ότι δεν το τύλιξα δε λέει κάτι για το πώςαισθάνομαι για σένα. Λέει απλά πως είμαι τεμπέλα».

Πιάνω το κουτί και το κουνάω. «Εσύ είσαι αυτή που φεύγει,ξέρεις. Εγώ θα έπρεπε να σου έχω πάρει δώρο».

«Ναι, θα έπρεπε. Αλλά είσαι τόσο άθλια στο θέμα “δώρα”που δεν περιμένω ν’ αλλάξεις για χάρη μου».

Έχει δίκιο. Δεν κάνω δώρα, κυρίως γιατί δε μου αρέσεικαθόλου να μου κάνουν δώρα. Αισθάνομαι σχεδόν τόσοαμήχανα όσο όταν βλέπω ανθρώπους να κλαίνε. Γυρίζω τοκουτί και το ανοίγω. Τραβάω από μέσα ένα χαρτί περιτυλίγματοςκαι ένα κινητό τηλέφωνο πέφτει στο χέρι μου.

«Σιξ» της λέω. «Το ξέρεις πως δεν μπορώ να…»«Σκάσε. Δεν υπάρχει περίπτωση να πάω στην άλλη άκρη του

κόσμου χωρίς να έχω τρόπο να επικοινωνήσω μαζί σου. Δενέχεις καν ηλεκτρονική διεύθυνση».

«Το ξέρω, αλλά δεν μπορώ… Δε δουλεύω και δεν μπορώ να

64 COLLEEN HOOVER

Page 65: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

το πληρώνω. Και η Κάρεν…»«Χαλάρωσε. Είναι προπληρωμένο τηλέφωνο. Έχω βάλει

τόσα χρήματα ώστε να μπορούμε να στέλνουμε γραπτάμηνύματα η μία στην άλλη μία φορά τη μέρα για όσο θα λείπω.Δεν έχω τη δυνατότητα για διεθνείς κλήσεις, οπότε εκεί τηνπάτησες. Και για να μην παρεκκλίνεις από τις σκληρές,διεστραμμένες αξίες της μητέρας σου, αυτή η μαλακία δεν έχεικαν δυνατότητα για Ίντερνετ. Μόνο για γραπτά μηνύματα».

Αρπάζει το τηλέφωνο, το ανοίγει και περνάει το νούμερό της.«Αν βρεις κάναν καυτό γκόμενο όσο λείπω, μπορείς νααγοράσεις επιπλέον λεπτά. Αλλά αν εκείνος χρησιμοποιεί ταδικά μου λεπτά θα του κόψω τ’ αρχίδια».

Μου το επιστρέφει και πατάω το κουμπί που λέει αρχικήσελίδα. Εμφανίζονται τα δικά της στοιχεία επαφής κάτω από τοόνομα Η ΠΙΟ ΠΙΟ καλυτερότερη φίλη σου σε ολόκληρο τον κόσμο.

Είμαι για κλάματα στο να λαμβάνω δώρα και ακόμα χειρότερηστους αποχαιρετισμούς. Βάζω το τηλέφωνο πίσω στο κουτί τουκαι πιάνω το σακίδιό μου. Βγάζω έξω όλα τα βιβλία και τα βάζωστο πάτωμα, μετά αναποδογυρίζω το σακίδιό μου και βλέπω ναπέφτουν πάνω στα πόδια της όλα τα χαρτονομίσματα του ενόςδολαρίου.

«Είναι τριάντα επτά δολάρια» της λέω. «Θα πρέπει να σουφτάσουν μέχρι να γυρίσεις πίσω. Καλή σου ανταλλαγήμαθητών!»

Πιάνει μερικά δολάρια στη χούφτα της, τα πετάει ψηλά καιπέφτει πίσω στο κρεβάτι. «Μόνο μία μέρα στο δημόσιο σχολείοκαι αυτές οι μαλακισμένες ήδη έκαναν το ντουλάπι σουχρηματοκιβώτιο; Εντυπωσιακό» λέει γελώντας.

Ακουμπάω την αποχαιρετιστήρια κάρτα πάνω στο στήθος τηςκαι γέρνω το κεφάλι μου στον ώμο της. «Νομίζεις πως αυτόείναι εντυπωσιακό; Πού να έβλεπες το χορό με το στύλο πουέκανα στην καφετέρια».

Παίρνει την κάρτα και τη χαϊδεύει με τα δάχτυλά της. Δεντην ανοίγει γιατί ξέρει πως δε μου αρέσει όταν τα πράγματαγίνονται άβολα συναισθηματικά. Ακουμπάει πάλι την κάρτα στοστήθος της και γέρνει το κεφάλι της στον ώμο μου.

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 65

Page 66: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

«Είσαι τόσο τσούλα» λέει σιγανά προσπαθώντας νασυγκρατήσει τα δάκρυα που και οι δύο είμαστε πολύ πεισματάρεςγια να χύσουμε.

«Έτσι λένε».

9. Οι αυστηροί χορτοφάγοι (vegan) δεν τρώνε κανένα ζωικόπροϊόν – ούτε γαλακτοκομικά ούτε αυγά κτλ. (Σ.τ.Μ.)10. ESPN: αμερικανικό καλωδιακό παγκόσμιας εμβέλειας τηλεοπτικό δίκτυο μεαθλητικά κανάλια. (Σ.τ.Μ.)

66 COLLEEN HOOVER

Page 67: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Τρίτη, 28 Αυγούστου 20126:15 πμ

Το ξυπνητήρι χτυπάει και αυτόματα εξετάζω το ενδεχόμενο ναμην πάω σήμερα για τρέξιμο – μέχρι που θυμάμαι ποιος μεπεριμένει έξω. Ντύνομαι όσο πιο γρήγορα έχω ντυθεί στη ζωήμου από τη στιγμή που έμαθα να ντύνομαι μόνη μου καικατευθύνομαι προς το παράθυρο. Υπάρχει μια κάρτα σφηνωμένηστο παράθυρο με τη λέξη «τσούλα» πάνω: ο γραφικόςχαρακτήρας είναι της Σιξ. Χαμογελάω, την τραβάω απ’ τοπαράθυρο και την πετάω πάνω στο κρεβάτι προτού βγω έξω.

Κάθεται στο κράσπεδο και κάνει διατάσεις ποδιών. Η πλάτητου είναι γυρισμένη προς εμένα, κάτι που είναι καλό. Αλλιώς θαπαρατηρούσε το συνοφρύωμά μου μόλις είδα πως φοράειμπλουζάκι. Με ακούει να πλησιάζω και γυρίζει να με κοιτάξει.

«Γεια σου». Χαμογελάει και σηκώνεται. Όταν το κάνει αυτό,παρατηρώ πως η μπλούζα του είναι ήδη μούσκεμα. Έτρεξε μέχριεδώ. Έτρεξε τρία χιλιόμετρα μέχρι εδώ, θα τρέξει περίπου πέντεχιλιόμετρα μαζί μου και μετά θα ξανατρέξει άλλα τρία για ναγυρίσει σπίτι του. Πραγματικά δεν καταλαβαίνω γιατί μπαίνει σ’όλον αυτό τον κόπο. Ή γιατί το επιτρέπω. «Θέλεις να κάνειςδιατάσεις πρώτα;» με ρωτάει.

«Έχω ήδη κάνει» του λέω.Πλησιάζει και ακουμπάει με τον αντίχειρά του το μάγουλό

μου. «Δεν είναι και τόσο χάλια» μου λέει. «Σε πονάει;»Κουνάω το κεφάλι μου. Είναι δυνατόν να περιμένει να

μπορέσω να συλλαβίσω έστω και μία λέξη ενώ τα χέρια του μου

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 67

Page 68: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

ακουμπάνε το πρόσωπο; Είναι πολύ δύσκολο να μιλάς και νακρατάς την αναπνοή σου ταυτόχρονα.

Τραβάει το χέρι του και χαμογελάει. «Ωραία. Είσαι έτοιμη;»Ξεφυσάω. «Ναι».Και τρέχουμε. Τρέχουμε ο ένας δίπλα στον άλλο, μέχρι που ο

δρόμος στενεύει κι εκείνος αναγκάζεται ν’ αρχίσει να τρέχειπίσω μου, κάτι που με κάνει να ντρέπομαι απίστευτα. Συνήθωςαφήνομαι εντελώς όταν τρέχω, αλλά αυτή τη φορά έχω τομυαλό μου στο παραμικρό, από τα μαλλιά μου μέχρι το μήκοςτου σορτς μου και την κάθε σταγόνα ιδρώτα που τρέχει στηνπλάτη μου. Ανακουφίζομαι μόνον όταν φαρδαίνει και πάλι οδρόμος κι εκείνος έρθει ξανά δίπλα μου.

«Πρέπει να κάνεις στίβο». Η φωνή του ακούγεται σταθερήκαι δε θυμίζει κάποιον που έχει τρέξει ήδη έξι χιλιόμετρα από τοπρωί. «Έχεις περισσότερη αντοχή από τα περισσότερα αγόριαπου ήταν στην ομάδα πέρσι».

«Δεν ξέρω αν θέλω» του λέω απωθητικά λαχανιασμένη.«Δεν ξέρω κανέναν στο σχολείο. Σχεδίαζα να ξεκινήσω, αλλάμέχρι στιγμής τα περισσότερα άτομα στο σχολείο είναι κάπως…κακά. Δεν έχω όρεξη να υποστώ περαιτέρω επαφές μαζί τουςλόγω της ομάδας».

«Είσαι στο σχολείο μόνο μία ημέρα. Δώσε λίγο χρόνο. Δενείναι δυνατόν να κάνεις μια ζωή μαθήματα στο σπίτι και μετά ναπηγαίνεις πρώτη μέρα στο σχολείο και να έχεις ένα κάροφίλους».

Κοκαλώνω αμέσως. Συνεχίζει μερικά μέτρα μέχρι νασυνειδητοποιήσει πως δεν είμαι πια δίπλα του. Γυρίζει και, με τοπου με βλέπει να στέκομαι ακίνητη στο πεζοδρόμιο, τρέχει προςτο μέρος μου και με αρπάζει από τους ώμους. «Είσαι καλά;Ζαλίζεσαι;»

Κουνάω το κεφάλι μου και σπρώχνω τα χέρια του από τουςώμους μου. «Καλά είμαι» του λέω, ενώ στη φωνή μου ακούγεταιξεκάθαρα η ενόχλησή μου.

Σηκώνει το κεφάλι του με απορία. «Είπα κάτι που σεπείραξε;»

Αρχίζω να περπατάω προς την κατεύθυνση του σπιτιού και με

68 COLLEEN HOOVER

Page 69: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

ακολουθεί. «Λιγάκι» του λέω κοιτώντας τον. «Έκανα λίγοπλάκα χθες για την παρακολούθηση, αλλά παραδέχτηκες πως μεέψαξες στο Facebook αμέσως αφότου με γνώρισες. Στη συνέχειαεπέμενες ν’ αρχίσεις να τρέχεις μαζί μου, παρ’ όλο που δεν είναιστο δρόμο σου. Και τώρα κατά έναν μυστήριο τρόπο γνωρίζειςπόσον καιρό είμαι στο σχολείο; Και πως μέχρι τώρα έκαναμαθήματα στο σπίτι; Θες να σου πω την αλήθεια; Είναι λίγοτρομακτικό…»

Περιμένω μιαν απάντηση, αλλά αντ’ αυτού εκείνος μεκοιτάζει εξεταστικά. Συνεχίζουμε να περπατάμε κι εκείνος απλάμε κοιτάζει σιωπηλά μέχρι να στρίψουμε στην επόμενη γωνία.Όταν τελικά μιλάει, οι λέξεις του συνοδεύονται από έναν βαθύαναστεναγμό. «Ρώτησα τριγύρω» λέει τελικά. «Ζω εδώ απόδέκα χρονών, άρα έχω πολλούς φίλους. Ήμουν περίεργος ναμάθω για σένα».

Τον κοιτάζω για μερικά βήματα και μετά ρίχνω το βλέμμα μουστο πεζοδρόμιο. Ξαφνικά δεν μπορώ να τον κοιτάζω, ενώαναρωτιέμαι τι άλλο οι «φίλοι» του του είπαν για μένα. Ξέρω τιςφήμες που κυκλοφορούν από τότε που η Σιξ και εγώ γίναμεκολλητές, αλλά αυτή είναι η πρώτη φορά που αισθάνομαι κάπωςαπολογητικά ή αμήχανα εξαιτίας τους. Το γεγονός πως αλλάζειτις συνήθειές του για να τρέξει μαζί μου μπορεί να σημαίνει μόνοένα πράγμα. Έχει ακούσει τις φήμες και μάλλον ελπίζει να είναιαλήθεια.

Αντιλαμβάνεται πως αισθάνομαι άβολα, οπότε με πιάνει απότους ώμους και με σταματάει. «Σκάι». Γυρίζουμε καιβρισκόμαστε πρόσωπο με πρόσωπο, όμως εγώ συνεχίζω νακοιτάω κάτω στο τσιμέντο. Σήμερα φοράω κάτι περισσότερο απόένα αθλητικό μπούστο, αλλά τυλίγω τα χέρια μου γύρω από τηνμπλούζα μου και αγκαλιάζω τον εαυτό μου. Δεν υπάρχει κάτιπου χρειάζεται να σκεπάσω, αλλά για κάποιο λόγο εγώαισθάνομαι ολόγυμνη αυτή τη στιγμή.

«Νομίζω πως κάναμε κακή αρχή χθες στο μπακάλικο» μουλέει. «Και η συζήτηση περί παρακολούθησης σου ορκίζομαι πωςήταν για πλάκα. Δε θέλω να αισθάνεσαι άβολα κοντά μου. Θααισθανόσουν καλύτερα αν ήξερες περισσότερα για μένα; Ρώτα

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 69

Page 70: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

με κάτι και θα σου απαντήσω. Οτιδήποτε».Ελπίζω πραγματικά να είναι ειλικρινής, γιατί μπορώ ήδη να

πω πως δεν είναι το είδος του αγοριού που ένα κορίτσι απλά θατο καψουρευτεί. Είναι το είδος που το ερωτεύεσαι τρελά – καιαυτή η σκέψη με τρομοκρατεί. Η αλήθεια είναι πως δε θέλω ναερωτευτώ κανέναν, κυρίως κάποιον που κάνει τέτοιαπροσπάθεια μόνο και μόνο γιατί νομίζει πως είμαι εύκολη. Καιεπίσης δε θέλω να ερωτευτώ κάποιον που έχει ήδη στιγματίσειτον εαυτό του ως άτομο χωρίς ελπίδα. Αλλά είμαι περίεργη.Τόσο περίεργη.

«Αν σε ρωτήσω κάτι θα είσαι ειλικρινής;»Γέρνει το κεφάλι του προς το μέρος μου. «Αυτό και μόνο θα

είμαι πάντα μαζί σου».Ο τρόπος με τον οποίο χαμηλώνει τη φωνή του όταν μιλάει

κάνει το κεφάλι μου να γυρίζει και για κάποιες στιγμές φοβάμαιπως, αν συνεχίσει να μου μιλάει έτσι, θα λιποθυμήσω ξανά.Ευτυχώς κάνει ένα βήμα πίσω και περιμένει την ερώτησή μου.Θέλω να τον ρωτήσω για το παρελθόν του. Θέλω να τονρωτήσω γιατί τον έστειλαν στο αναμορφωτήριο και γιατί έκανεό,τι έκανε και γιατί δεν τον εμπιστεύεται η Σιξ. Αλλά από τηνάλλη δεν είμαι σίγουρη πως θέλω ακόμα να μάθω την αλήθεια.

«Γιατί παράτησες το σχολείο;»Αναστενάζει λες και αυτή η ερώτηση είναι εκείνη ακριβώς

την οποία έλπιζε να αποφύγει. Αρχίζει να προχωράει μπροστάκαι τούτη τη φορά είμαι εγώ αυτή που τον ακολουθεί.

«Τυπικά δεν το έχω παρατήσει ακόμη».«Ναι, αλλά δεν έχεις πάει για πάνω από χρόνο. Θα έλεγα

λοιπόν ότι το έχεις παρατήσει».Γυρίζει προς το μέρος μου και φαίνεται διχασμένος, σαν να

θέλει να μου πει κάτι. Ανοίγει το στόμα του και στη συνέχεια,μετά από δισταγμό, το ξανακλείνει. Σιχαίνομαι το γεγονός πωςδεν μπορώ να τον διαβάσω. Τους περισσότερους ανθρώπουςτούς διαβάζω εύκολα. Είναι απλοί. Ο Χόλντερ είναι πολύπλοκοςκαι σε μπερδεύει.

«Επέστρεψα στο σπίτι πριν από μερικές μέρες» μου λέει. «Ημητέρα μου κι εγώ είχαμε μια πολύ σκατένια χρονιά πέρσι, οπότε

70 COLLEEN HOOVER

Page 71: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

πήγα να μείνω για λίγο στον πατέρα μου στο Όστιν. Πήγαινασχολείο εκεί, αλλά αισθάνθηκα την ανάγκη να γυρίσω σπίτι.Οπότε να ’μαι».

Το γεγονός πως δεν ανέφερε τη διαμονή του στοαναμορφωτήριο με κάνει να αναρωτιέμαι για την ευθύτητά του.Καταλαβαίνω πως ίσως είναι κάτι για το οποίο δε θέλει ναμιλάει, αλλά δε θα έπρεπε να δηλώνει πως θα είναι πάντααπόλυτα ειλικρινής μαζί μου όταν μόλις τώρα αποδεικνύει τοαντίθετο.

«Τίποτε από αυτά δεν εξηγεί γιατί το παράτησες αντί απλά νακάνεις μια μετεγγραφή».

Ανασηκώνει τους ώμους του. «Δεν ξέρω. Για να είμαιειλικρινής, ακόμα προσπαθώ να αποφασίσω τι θέλω να κάνω.Ήταν πολύ κωλοχρονιά η περσινή. Για να μη σου πω ότι δενπάω με τίποτα αυτό το σχολείο. Βαρέθηκα τις μαλακίες καιμερικές φορές νομίζω πως θα ήταν καλύτερα να δώσω εξετάσειςστο τέλος της χρονιάς χωρίς να παρακολουθήσω τα μαθήματα».

Σταματάω να περπατάω και γυρίζω να τον κοιτάξωκατάφατσα. «Αυτή είναι μαλακία δικαιολογία».

Ανασηκώνει το φρύδι του κοιτώντας με. «Είναι μαλακία τοότι δεν πάω το σχολείο;»

«Όχι. Είναι μαλακία το γεγονός πως αφήνεις μια κακή χρονιάνα καθορίσει την τύχη σου για την υπόλοιπη ζωή σου. Έχειςμόνο εννιά μήνες για την αποφοίτηση και τα παρατάς; Είναιαπλά… ηλίθιο».

Γελάει. «Αφού το θέτεις τόσο κομψά».«Γέλα όσο θες. Το να παρατάς το σχολείο είναι σαν να

παραιτείσαι από τη ζωή σου. Επιβεβαιώνεις όποιον μέχρι τώρασε έχει αμφισβητήσει». Κοιτάζω προς τα κάτω και βλέπω τοτατουάζ στο χέρι του. «Θα παρατήσεις το σχολείο και θα δείξειςσε όλο τον κόσμο ότι όντως είσαι τελειωμένος, χωρίς ελπίδα.Ωραίος τρόπος για να τους την πεις».

Ακολουθεί το βλέμμα μου προς το τατουάζ του και τοκοιτάζει έντονα για λίγη ώρα ενώ πηγαίνει το σαγόνι του μπροςπίσω. Η αλήθεια είναι πως δεν ήθελα να ξεπεράσω το όριο, αλλάη εκπαίδευση είναι ευαίσθητο θέμα για μένα. Φταίει η Κάρεν που

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 71

Page 72: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

τόσα χρόνια μού έχει σφηνώσει στο κεφάλι την ιδέα πως είμαι ημόνη υπόλογος για την τροπή που θα πάρει η ζωή μου.

Ο Χόλντερ παίρνει τα μάτια του από το τατουάζ που κοιτάμεκαι οι δύο, κοιτάζει πίσω και κουνάει το κεφάλι του προς τοσπίτι μου. «Εδώ είσαι» μου λέει στεγνά. Απομακρύνεται χωρίςούτε ένα χαμόγελο, ούτε ένα νεύμα για αντίο.

Στέκομαι στο πεζοδρόμιο και τον παρατηρώ καθώςεξαφανίζεται στρίβοντας τη γωνία χωρίς να ρίξει ούτε μία ματιάπρος το μέρος μου.

Και να ’μαι, η καλή σου, να πιστεύω πως θα συζητούσα έστωκαι με μία από τις προσωπικότητές του σήμερα. Τρίχες.

72 COLLEEN HOOVER

Page 73: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Τρίτη, 28 Αυγούστου 20127:55 πμ

Μπαίνω στο μάθημα της πρώτης ώρας και ο Μπρέκιν κάθεταιπίσω πίσω στην τάξη σε όλο του το ροζ μεγαλείο. Εκπλήσσομαιμε το γεγονός πως δεν είχα παρατηρήσει αυτά τα έντονα ροζπαπούτσια, καθώς και το αγόρι που τα φοράει, πριν από τοχθεσινό μεσημεριανό φαγητό.

«Γεια σου, κούκλε» του λέω ενώ κάθομαι στην άδεια θέσηδίπλα του. Παίρνω από το χέρι του την κούπα με τον καφέ καιπίνω μια γουλιά. Με αφήνει γιατί δε με γνωρίζει καλά για νααρνηθεί. Ή με αφήνει γιατί γνωρίζει τις συνέπειες που έχει το ναανακόπτεις τη φόρα σε άτομο που έχει δηλώσει εθισμένο στηνκαφεΐνη.

«Έμαθα πολλά για σένα χθες βράδυ» μου λέει. «Είναι πολύκρίμα που η μητέρα σου δε σε αφήνει να έχεις Ίντερνετ. Είναιμοναδικός χώρος ν’ ανακαλύπτεις πράγματα για τον εαυτό σουτα οποία ούτε που γνώριζες».

Γελάω. «Θέλω να τα μάθω;» Γέρνω πίσω το κεφάλι μου καιτελειώνω τον καφέ του, έπειτα του επιστρέφω την κούπα.Κοιτάζει την άδεια κούπα και τη βάζει πάνω στο θρανίο μου.

«Λοιπόν» μου λέει. «Σύμφωνα με έρευνα στο Facebook,ήσουν με κάποιον Ντάνιελ Γουέσλεϊ την Παρασκευή και ηβραδιά κατέληξε με το φόβο μιας πιθανής εγκυμοσύνης. ΤοΣάββατο έκανες σεξ με κάποιον Γκρέισον και μετά τον έδιωξεςκακήν κακώς. Χθες…» λέει χτυπώντας τα δάχτυλά του στοσαγόνι του. «Χθες σε είδαν να τρέχεις μετά το σχολείο με

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 73

Page 74: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

κάποιον Ντιν Χόλντερ. Αυτό με αφορά λιγάκι, γιατί οι φήμεςλένε πως δε γουστάρει τους… Μορμόνους».

Κάποιες φορές είμαι ευγνώμων που δεν έχω όπως όλοι οιάλλοι πρόσβαση στο Ίντερνετ.

«Για να δούμε» του λέω, σκεπτόμενη το κατεβατό με τιςφήμες. «Δεν έχω καν ιδέα ποιος είναι αυτός ο ΝτάνιελΓουέσλεϊ. Το Σάββατο ο Γκρέισον όντως ήρθε σπίτι μου, αλλάμόλις που πρόλαβε να απλώσει τα κουλά του πριν τον πετάξω,όπως ήταν πίτα, έξω από το σπίτι. Και, ναι, πράγματι έτρεχα χθεςμε έναν τύπο που τον λένε Χόλντερ, αλλά δεν έχω ιδέα ποιοςείναι. Απλά έτυχε να τρέχουμε την ίδια ώρα και μένει κοντάμου, οπότε…»

Αμέσως αισθάνομαι τύψεις που παρουσιάζω το χθεσινότρέξιμο με τον Χόλντερ ως ένα συμβάν άνευ σημασίας. Αλλάδεν τον έχω καταλάβει και δεν είμαι έτοιμη να αφήσω κάποιοννα παρεισφρήσει ακόμα στην εδώ και 24 ώρες συμμαχία που έχωσυνάψει με τον Μπρέκιν.

«Αν σε κάνει να αισθανθείς καλύτερα, εγώ ανακάλυψα απόμια γκόμενα που τη λένε Σάινα πως κατάγομαι από τζάκια καιείμαι αηδιαστικά πλούσιος» μου λέει.

Γελάω. «Μια χαρά. Οπότε δε θα έχεις πρόβλημα να μουφέρνεις καφέ κάθε πρωί».

Η πόρτα της τάξης ανοίγει και βλέπουμε και οι δύο να μπαίνειμέσα ο Χόλντερ, φρεσκολουσμένος μετά το πρωινό μας τρέξιμο,ντυμένος με άσπρο μπλουζάκι και σκούρο τζιν παντελόνι. Με τοπου τον βλέπω η ίωση / ο κόμπος / οι εξάψεις στο στομάχι μουεπανέρχονται.

«Σκατά» μουρμουράω. Ο Χόλντερ πηγαίνει στην έδρα τουκυρίου Μάλιγκαν, αφήνει ένα χαρτί και μετά πηγαίνει προς τοπίσω μέρος της αίθουσας, ενώ παίζει με το κινητό του όλη αυτήτην ώρα. Κάθεται στο θρανίο ακριβώς μπροστά από τονΜπρέκιν και δε μου δίνει σημασία ούτε μια στιγμή. Κλείνει τονήχο από το κινητό του και το βάζει στην τσέπη του.

Είμαι πολύ σοκαρισμένη που εμφανίστηκε για να του πω έστωκαι μία κουβέντα. Μήπως με κάποιον τρόπο τού άλλαξα τηγνώμη για το θέμα του σχολείου; Είμαι άραγε χαρούμενη για το

74 COLLEEN HOOVER

Page 75: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

γεγονός ότι μπορεί να τον έκανα να αλλάξει γνώμη; Γιατί τομόνο που αισθάνομαι είναι να έχω μετανιώσει.

Ο κύριος Μάλιγκαν μπαίνει μέσα και βάζει τα πράγματά τουστην έδρα, στη συνέχεια γυρίζει προς τον πίνακα και γράφει τοόνομά του και την ημερομηνία. Δεν είμαι σίγουρη αν πραγματικάνομίζει πως έχουμε ξεχάσει ποιος είναι από χθες ή αν απλά θέλεινα μας υπενθυμίσει πόσο άσχετους μας θεωρεί.

«Ντιν» λέει ενώ ακόμα είναι γυρισμένος προς τον πίνακα.Κάνει μεταβολή και κοιτάζει τον Χόλντερ. «Καλώς μαςξανάρθες, έστω και με μία μέρα καθυστέρηση. Να υποθέσω πωςδε θα μας δημιουργήσεις προβλήματα αυτό το εξάμηνο;»

Μένω κάγκελο με την επικριτική του παρατήρηση με τοκαλημέρα σας. Αν ο Χόλντερ πρέπει να ανεχτεί τέτοιου είδουςμαλακίες, δεν είναι άξιο απορίας που δεν ήθελε να επιστρέψειστο σχολείο. Εγώ τουλάχιστον αντιμετωπίζω τέτοιες μαλακίεςαπό άλλους μαθητές. Οι καθηγητές όμως δεν πρέπει να είναιεπικριτικοί, όποιος και αν είναι ο μαθητής. Αυτός θα έπρεπε ναείναι ο πρώτος κανόνας στο εγχειρίδιο διδασκαλίας. Ο δεύτεροςθα πρέπει να είναι πως οι καθηγητές δεν πρέπει να γράφουν τοόνομά τους στον πίνακα σε πιο μεγάλες τάξεις από την ΤρίτηΔημοτικού.

Ο Χόλντερ κουνιέται στη θέση του και απαντάει στο σχόλιοτου κυρίου Μάλιγκαν με τον ίδιο καυστικό τόνο. «Να υποθέσωπως δε θα πείτε κάτι που θα με παρακινήσει να σας δημιουργήσωπροβλήματα αυτό το εξάμηνο, κύριε Μάλιγκαν;»

Εντάξει, είναι φανερό πως οι μαλακίες είναι αμφίδρομες.Ίσως το επόμενο μάθημά μου, πέρα από την επιστροφή στοσχολείο, θα πρέπει να είναι να του μάθω την έννοια τουσεβασμού απέναντι στην εξουσία.

Ο κύριος Μάλιγκαν μαζεύει το σαγόνι του προς τα μέσα καικοιτάζει τον Χόλντερ πάνω από τα γυαλιά του.

«Ντιν, έλα μπροστά να συστηθείς στους συμμαθητές σου.Είμαι σίγουρος πως υπάρχουν καινούργια πρόσωπα από τότε πουμας άφησες πέρσι».

Ο Χόλντερ δε φέρνει αντίρρηση, κάτι που είμαι σίγουρη πωςο κύριος Μάλιγκαν δεν περίμενε. Αντιθέτως πηδάει σχεδόν από

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 75

Page 76: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

την καρέκλα του και προχωράει μπροστά στην αίθουσα. Αυτό τοξαφνικό ξέσπασμα ενέργειας κάνει τον κύριο Μάλιγκαν να κάνειένα βήμα πίσω. Ο Χόλντερ κάνει μια στροφή και κοιτάζεικατάφατσα όλη την τάξη χωρίς ίχνος ανασφάλειας ή αμφιβολίαςγια τον εαυτό του.

«Μετά χαράς» λέει ο Χόλντερ καρφώνοντας τον κύριοΜάλιγκαν. «Με λένε Ντιν Χόλντερ. Όλοι με φωνάζουνΧόλντερ». Παίρνει το βλέμμα του από τον κύριο Μάλιγκαν καικοιτάζει όλη την τάξη. « Ήμουν μαθητής εδώ από την πρώτηλυκείου με μια διακοπή ενάμιση εξαμήνου. Σύμφωνα με τονκύριο Μάλιγκαν, μου αρέσει να δημιουργώ προβλήματα, οπότεαυτή η τάξη θα έχει πλάκα».

Αρκετοί μαθητές γελάνε με το σχόλιό του, αλλά εγώδυσκολεύομαι να το βρω αστείο. Πάντα είχα αμφιβολίες γιααυτόν, από όσα είχα ακούσει, αλλά τώρα με τον τρόπο πουσυμπεριφέρεται δείχνει τον πραγματικό του εαυτό. Ο Χόλντερανοίγει το στόμα του να συνεχίσει με τις συστάσεις αλλά σκάειένα χαμόγελο μόλις με εντοπίζει στο πίσω μέρος της τάξης. Μουκλείνει το μάτι και εγώ θέλω να χωθώ κάτω από το θρανίο καινα κρυφτώ. Του στέλνω ένα σφιγμένο χαμόγελο και σκύβωκοιτάζοντας προς το θρανίο μου μόλις οι άλλοι μαθητέςψάχνουν γύρω γύρω για να δουν σε ποιον απευθύνεται.

Πριν από μιάμιση ώρα με παράτησε όλο νεύρα. Τώρα μουχαμογελάει σαν να είδε την κολλητή του έπειτα από πολλάχρόνια.

Ε ναι, λοιπόν, έχει θέματα.Ο Μπρέκιν σκύβει προς το μέρος μου. «Τι στο διάολο ήταν

όλο αυτό;» μου ψιθυρίζει«Θα σου πω στο φαγητό» του λέω.«Αυτή είναι όλη η σοφία που θέλετε να μας μεταδώσετε

σήμερα;» ρωτάει ο κύριος Μάλιγκαν τον Χόλντερ.Ο Χόλντερ γνέφει καταφατικά κι επιστρέφει στη θέση του

χωρίς να πάρει το βλέμμα του από πάνω μου. Κάθεται καιστραβολαιμιάζει για να με κοιτάζει κατάματα. Ο κύριοςΜάλιγκαν ξεκινάει το μάθημά του και η προσοχή όλωνεπιστρέφει στο μπροστινό μέρος της τάξης. Όλων εκτός από του

76 COLLEEN HOOVER

Page 77: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Χόλντερ. Ρίχνω μια ματιά στο βιβλίο μου και το ανοίγω στοανάλογο κεφάλαιο ελπίζοντας πως θα κάνει το ίδιο. Όταν τονξανακοιτάω, συνεχίζει να με παρατηρεί επίμονα.

«Τι;» του λέω με τα χείλη μου τινάζοντας τα χέρια μου στοναέρα.

Μισοκλείνει τα μάτια του και με κοιτάζει για λίγο σιωπηλά.«Τίποτα» μου λέει τελικά. Γυρίζει μπροστά στη θέση του καιανοίγει το βιβλίο του.

Ο Μπρέκιν χτυπάει με το μολύβι τα δάχτυλά μου, με κοιτάζειμ’ απορία κι επιστρέφει στο βιβλίο του. Αν περιμένει μια εξήγησηγια το τι συνέβη μόλις τώρα θα απογοητευτεί όταν θα αδυνατώνα του δώσω μία. Δεν ξέρω καν τι συνέβη.

Ρίχνω αρκετές κλεφτές ματιές προς τη μεριά του Χόλντερκατά τη διάρκεια του μαθήματος, αλλά όλη η διδακτική ώραπερνά χωρίς να ξαναγυρίσει προς το μέρος μου. Μόλις χτυπάειτο κουδούνι, ο Μπρέκιν πηδάει από τη θέση του και χτυπάει ταδάχτυλά του στο θρανίο μου.

«Εγώ. Εσύ. Μεσημεριανό» μου λέει ανασηκώνοντας το φρύδιτου. Βγαίνει από την τάξη και εγώ στρέφω το βλέμμα μου προςτον Χόλντερ. Παρακολουθεί την πόρτα της τάξης από την οποίαμόλις βγήκε ο Μπρέκιν με ένα άγριο βλέμμα στα μάτια του.

Αρπάζω τα πράγματά μου και κατευθύνομαι προς την πόρταπροτού ο Χόλντερ προλάβει να ανοίξει κάποια συζήτηση.Χαίρομαι πραγματικά που αποφάσισε να επιστρέψει στο σχολείο,αλλά με έχει ενοχλήσει το γεγονός πως με κοιτούσε σαν ναείμαστε κολλητοί. Δε θέλω ο Μπρέκιν ή, ακόμα περισσότερο,οποιοσδήποτε άλλος να νομίζει πως συμφωνώ με αυτά που κάνειο Χόλντερ. Θα προτιμούσα να μη με συνδέσουν με αυτόν, αλλάέχω την αίσθηση πως κάτι τέτοιο θα είναι θέμα για κείνον.

Πηγαίνω στο ντουλαπάκι μου και αλλάζω βιβλία παίρνονταςτο βιβλίο των Αγγλικών. Αναρωτιέμαι αν η Σάινα/Σάιλα θα μεαναγνωρίσει σήμερα στην τάξη. Μάλλον όχι, έχουν περάσει καιείκοσι τέσσερις ώρες. Αμφιβάλλω αν έχει μυαλό που νασυγκρατεί πληροφορίες για τέτοιο χρονικό διάστημα.

«Έι, εσύ».Κλείνω σφιχτά τα μάτια μου με φόβο, μη θέλοντας να γυρίσω

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 77

Page 78: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

και να τον δω να στέκεται εκεί σε όλο του το μεγαλείο.«Ήρθες». Τακτοποιώ τα βιβλία στο ντουλάπι μου, στη

συνέχεια γυρίζω και τον κοιτάζω κατάφατσα. Χαμογελάει καιακουμπάει στο ντουλάπι δίπλα από το δικό μου.

«Έχεις φρεσκαριστεί και είσαι μια χαρά» μου λέει κοιτώνταςμε από πάνω μέχρι κάτω. «Παρ’ όλο που και η ιδρωμένη σουεκδοχή δεν είναι κακή».

Και αυτός έχει φρεσκαριστεί και είναι μια χαρά, αλλά δε θατου το πω.

«Είσαι εδώ για να με παρακολουθείς ή όντως γράφτηκες πάλιστο σχολείο;»

Χαμογελάει πονηρά και παίζει τα δάχτυλά του στοντουλαπάκι. «Και τα δύο».

Πρέπει να κόψω τα αστεία περί παρακολούθησης. Θα ήτανπιο διασκεδαστικά αν δεν τον θεωρούσα ικανό για κάτι τέτοιο.

Κοιτάζω τριγύρω το διάδρομο που αδειάζει. «Λοιπόν, πρέπεινα πάω στην τάξη μου» του λέω. «Καλώς ήρθες».

Μισοκλείνει τα μάτια του και με κοιτάζει έντονα, σαν νααισθάνεται την αμηχανία μου. «Είσαι κάπως».

Κάνω μια γκριμάτσα με τη διαπίστωσή του. Πώς μπορεί ναξέρει πώς είμαι; Αφού δε με ξέρει καν. Κοιτάζω πάλι μέσα στοντουλάπι μου προσπαθώντας να κρύψω τις πραγματικές σκέψειςως προς το γιατί είμαι «κάπως». Σκέψεις όπως: Γιατί τοπαρελθόν του δε με τρομάζει περισσότερο; Γιατί είναι τόσοοξύθυμος ώστε να κάνει στο κακόμοιρο το παιδί αυτά που έκανεπέρσι; Γιατί αλλάζει τις συνήθειές του προκειμένου να τρέχειμαζί μου; Γιατί ρωτούσε δεξιά κι αριστερά για μένα; Αντί νααπαντήσω στην ερώτηση από μέσα μου, ανασηκώνω απλά τουςώμους και λέω: «Απλά έμεινα έκπληκτη που σε είδα εδώ».

Ακουμπάει τον ώμο του στο διπλανό ντουλάπι από το δικόμου και κουνάει το κεφάλι του. «Όχι. Είναι κάτι άλλο. Τισυμβαίνει;»

Αναστενάζω και ακουμπάω στο δικό μου ντουλάπι. «Θέλειςνα είμαι ειλικρινής μαζί σου;»

«Είναι το μόνο που θέλω να είσαι πάντα».Σφίγγω τα χείλη μου και κάνω ένα νεύμα. «Εντάξει, λοιπόν»

78 COLLEEN HOOVER

Page 79: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

του λέω. Γυρίζω τους ώμους μου για να τον βλέπω κατάματα.«Δε θέλω να σου μπαίνουν ιδέες. Με φλερτάρεις και λεςπράγματα σαν να έχει βλέψεις για μένα, στις οποίες εγώ δε θέλωνα ανταποκριθώ. Και είσαι…» Σταματάω για να βρω τηνκατάλληλη λέξη.

«Τι είμαι;» λέει κοιτώντας με έντονα.«Είσαι… έντονος. Υπερβολικά έντονος και κυκλοθυμικός.

Και λίγο τρομακτικός. Και είναι και το άλλο» λέω χωρίς να τουπω ποιο. «Απλά δε θέλω να σου μπαίνουν ιδέες».

«Ποιο άλλο;» Το λέει σαν να ξέρει πολύ καλά σε ποιο πράγμααναφέρομαι, αλλά με προκαλεί να το πω.

Ξεφυσάω και ακουμπάω με την πλάτη μου στο ντουλάπικοιτάζοντας κάτω τα παπούτσια μου. «Ξέρεις» του λέω, καθώςδε θέλω να φέρω την κουβέντα στο παρελθόν του περισσότεροαπό όσο μπορεί να θέλει εκείνος.

Ο Χόλντερ έρχεται μπροστά μου, βάζει το χέρι του στοντουλάπι δίπλα από το κεφάλι μου και γέρνει προς το μέρος μου.Κοιταζόμαστε στα μάτια ενώ τα πρόσωπά μας βρίσκονται σεαπόσταση λιγότερη από δεκαπέντε εκατοστά.

«Όχι δεν ξέρω, διότι στριφογυρίζεις γύρω από το όποιο θέμαέχεις με εμένα σαν να φοβάσαι να το πεις. Απλώς πες το».

Κοιτάζοντάς τον αυτή τη στιγμή, νιώθοντας όπως νιώθω,παγιδευμένη, επιστρέφει στο στήθος μου ο ίδιος πανικός πουυπήρχε μετά την πρώτη μας συνάντηση.

«Άκουσα για αυτό που έκανες» του λέω ξαφνικά. «Γνωρίζωγια το παιδί που έδειρες. Ξέρω ότι σε έστειλαν στοαναμορφωτήριο. Ξέρω ότι στις δύο μέρες που σε γνωρίζω μεέχεις κάνει να χεστώ από το φόβο μου τουλάχιστον τρεις φορές.Και αφού είμαστε ειλικρινείς, ξέρω επίσης πως εφόσον έχειςρωτήσει τριγύρω για μένα μάλλον θα έχεις ακούσει για τη φήμηπου έχω, η οποία πιθανότατα είναι ο λόγος που προσπαθείς ναμε πλησιάσεις. Λυπάμαι που θα σε απογοητεύσω, αλλά δε θα σεπηδήξω. Δε θέλω να πιστεύεις ότι θα συμβεί το οτιδήποτεμεταξύ μας, πέραν αυτού που συμβαίνει. Τρέχουμε μαζί. Αυτόείναι όλο».

Σφίγγει το σαγόνι του αλλά δεν αλλάζει την έκφρασή του.

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 79

Page 80: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Κατεβάζει το χέρι του και κάνει ένα βήμα πίσω δίνοντάς μουχώρο να αναπνεύσω ξανά. Δεν καταλαβαίνω γιατί κάθε φοράπου κάνει ένα παραπάνω βήμα στον προσωπικό μου χώρο μούπαίρνει όλο τον αέρα. Και κυρίως δεν καταλαβαίνω γιατί μουαρέσει αυτό το συναίσθημα.

Αγκαλιάζω τα βιβλία στο στήθος μου και είμαι έτοιμη να τονπροσπεράσω, όταν ένα χέρι με αρπάζει από τη μέση και μετραβάει μακριά από τον Χόλντερ. Κοιτάζω και βλέπω τονΓκρέισον να κοιτάζει από πάνω ως κάτω τον Χόλντερ ενώ μεσφίγγει ακόμα περισσότερο.

«Χόλντερ» λέει ψυχρά ο Γκρέισον. «Δεν ήξερα πως θαεπέστρεφες».

Ο Χόλντερ δε δίνει καν σημασία στον Γκρέισον. Συνεχίζει ναμε καρφώνει για αρκετά δευτερόλεπτα και παίρνει το βλέμμα τουαπό μένα μόνο για να κοιτάξει το χέρι του Γκρέισον πουαγκαλιάζει τη μέση μου. Κάνει ένα ανεπαίσθητο νεύμα καιχαμογελάει σαν να συνειδητοποίησε κάτι, έπειτα με κοιτάζει πάλιστα μάτια.

«Να λοιπόν που επέστρεψα» λέει ωμά χωρίς να κοιτάζειαπευθείας τον Γκρέισον.

Τι στο διάολο είναι όλο αυτό; Από πού ξεφύτρωσε ο Γκρέισονκαι γιατί με αγκαλιάζει σαν να διεκδικεί το μερίδιό του;

Ο Χόλντερ παίρνει το βλέμμα του από μένα και γυρίζει για ναφύγει, αλλά σταματάει απότομα. Κάνει μεταβολή και με κοιτάζει.«Τα δοκιμαστικά για το στίβο είναι την Πέμπτη μετά το σχολείο»μου λέει. «Να πας».

Και μετά φεύγει.Κρίμα που δεν κάνει το ίδιο και ο Γκρέισον.«Κάνεις κάτι αυτό το Σάββατο;» μου λέει τραβώντας με πάνω

του.Τον σπρώχνω και τραβάω το κεφάλι μου από κοντά του.

«Σταμάτα» του λέω εκνευρισμένη. «Νομίζω πως ήμουνξεκάθαρη το προηγούμενο Σαββατοκύριακο».

Κλείνω κοπανώντας το ντουλάπι μου και φεύγω, ενώαναρωτιέμαι πώς είχα καταφέρει να γλιτώσω από τα δράματαόλη μου τη ζωή και τώρα, μέσα σε δύο μέρες, μου συμβαίνουν

80 COLLEEN HOOVER

Page 81: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

τόσα που αρκούν να γράψω ολόκληρο βιβλίο.

***

Ο Μπρέκιν κάθεται διαγωνίως μου και μου δίνει ένααναψυκτικό. «Δεν είχαν καφέ, αλλά βρήκα καφεΐνη».

Χαμογελάω. «Σε ευχαριστώ, πιο καλυτερότερε φίλε σεολόκληρο τον κόσμο».

«Μη με ευχαριστείς, το αγόρασα με κακές προθέσεις. Τοχρησιμοποιώ για να σε δωροδοκήσω και να μάθω όλα τα άπλυτατης ερωτικής σου ζωής».

Γελάω και ανοίγω το αναψυκτικό. «Λοιπόν, θααπογοητευτείς, γιατί η ερωτική μου ζωή είναι ανύπαρκτη».

Ανοίγει το δικό του αναψυκτικό και χαμογελάει. «Δεν τονομίζω. Όχι αν κρίνω από τον τρόπο που το κακό αγόρι από εκείκάτω σε κοιτάζει συνεχώς». Κάνει ένα νεύμα του κεφαλιού προςτα δεξιά.

Ο Χόλντερ κάθεται τρία τραπέζια πιο μακριά και μεκαρφώνει. Κάθεται με διάφορους τύπους από την ομάδα τουράγκμπι που δείχνουν ενθουσιασμένοι με την επιστροφή του.Τον χτυπάνε φιλικά στην πλάτη και μιλάνε μεταξύ τους χωρίςνα προσέξουν ότι δε συμμετέχει καν στη συζήτησή τους. Πίνειλίγο από το νερό του ενώ τα μάτια του είναι καρφωμένα σταδικά μου. Αφήνει το νερό του στο τραπέζι με λίγο παραπάνωένταση. Στη συνέχεια, καθώς σηκώνεται, κάνει ένα νεύμα με τοκεφάλι του προς τα δεξιά. Ρίχνω μια ματιά προς τα εκεί πουένευσε και βλέπω την έξοδο της καφετέριας. Πηγαίνει προς ταεκεί περιμένοντας να τον ακολουθήσω.

«Ε;» λέω περισσότερο στον εαυτό μου παρά στον Μπρέκιν.«Ναι. Ε. Πήγαινε να δεις τι σκατά σε θέλει και έλα να μου

δώσεις αναφορά».Πίνω λίγο ακόμα από το αναψυκτικό μου και στη συνέχεια το

αφήνω στο τραπέζι. «Ό,τι πεις, αφεντικό».Το σώμα μου σηκώνεται να ακολουθήσει τον Χόλντερ αλλά

αφήνω την καρδιά μου στο τραπέζι. Είμαι σίγουρη πως πήδηξεέξω από το στήθος μου μόλις μου έκανε νόημα να τον

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 81

Page 82: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

ακολουθήσω. Εντάξει, το να το παίζω γενναία στον Μπρέκιν τακουτσοκαταφέρνω ακόμα, αλλά, γαμώτο, μη γελιόμαστε, εδώδεν μπορώ να ελέγξω ούτε τα ίδια μου τα όργανα…

Ο Χόλντερ είναι λίγα μέτρα μπροστά μου· περνάει πρώτοςτην πόρτα της εξόδου και τα φύλλα της κλείνουν απότομα πίσωτου. Βάζω το χέρι μου στην πόρτα και διστάζω για μια στιγμήπριν την ανοίξω προς το διάδρομο. Θα προτιμούσα να πήγαινατιμωρία αυτή τη στιγμή παρά να του μιλήσω. Το στομάχι μουέχει δεθεί τόσους πολλούς κόμπους που θα τους ζήλευε κι οκαλύτερος πρόσκοπος.

Κοιτάζω δεξιά αριστερά αλλά δεν τον βλέπω πουθενά. Κάνωμερικά βήματα μέχρι την άκρη των ντουλαπιών και στη συνέχειαστρίβω στη γωνία. Η πλάτη του είναι ακουμπισμένη σε ένα απόαυτά και το γόνατό του λυγισμένο καθώς το πόδι του ακουμπάειστο ντουλάπι. Έχει διπλώσει τα χέρια του στο στήθος και μεκοιτάζει. Το απαλό γαλάζιο των ματιών του δεν είναι καν αρκετάαπαλό για να κρύψει το θυμό του.

«Βγαίνεις με τον Γκρέισον;»Σηκώνω τα μάτια σαν να λέω «Έλεος!» και ακουμπάω στο

ντουλάπι απέναντί του. Μόλις τον γνώρισα τον τύπο και έχωήδη κουραστεί με τις εναλλαγές της διάθεσής του. «Έχεισημασία;» Είμαι περίεργη να καταλάβω σε τι τον αφορά. Για λίγηώρα μένει αμίλητος – όπως κάνει πάντα πριν πει το οτιδήποτε.

«Είναι μαλάκας».«Μερικές φορές είσαι και εσύ επίσης» του λέω γρήγορα

χωρίς να χρειάζομαι ούτε τον μισό χρόνο που θέλει αυτός για νααπαντήσει.

«Δεν είναι καλός για σένα».Αφήνω ένα απεγνωσμένο γέλιο. «Ενώ εσύ είσαι;» ρωτάω

πετώντας του το μπαλάκι. Αν κρατούσαμε σκορ θα έλεγα πωςκερδίζω δύο μηδέν.

Κατεβάζει τα χέρια του και γυρίζει φάτσα στα ντουλάπιακοπανώντας ένα από αυτά με την παλάμη του. Ο ήχος τουδέρματος πάνω στο μέταλλο αντηχεί στο διάδρομο καιαπευθείας στο στομάχι μου.

«Μη με ανακατεύεις σε αυτό» μου λέει γυρίζοντας προς το

82 COLLEEN HOOVER

Page 83: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

μέρος μου. «Μιλάμε για τον Γκρέισον, όχι για μένα. Δεν πρέπεινα είσαι μαζί του. Δεν έχεις ιδέα τι είδους άτομο είναι».

Γελάω. Όχι γιατί είναι αστείος αλλά γιατί… σοβαρολογεί.Αυτός ο τύπος, τον οποίο ούτε καν ξέρω, προσπαθεί στα σοβαράνα μου πει με ποιον πρέπει και με ποιον δεν πρέπει να βγαίνω;Γέρνω προς τα πίσω το κεφάλι μου σε ένδειξη παραίτησης.

«Δύο μέρες, Χόλντερ. Σε ξέρω δύο μέρες όλο κι όλο».Κλοτσάω τα ντουλάπια πίσω μου και πάω προς το μέρος του.«Σε αυτές τις δύο μέρες έχω δει διάφορες πλευρές σου και μόνομία από αυτές ήταν ελκυστική. Το γεγονός ότι νομίζεις πως έχειςκάποιο δικαίωμα ακόμα και να εκφέρεις γνώμη για μένα ή τιςαποφάσεις μου είναι παράλογο. Είναι γελοίο».

Ο Χόλντερ πηγαίνει το σαγόνι του μπρος πίσω και με κοιτάζειέντονα έχοντας τα χέρια του σταυρωμένα στο στήθος. Κάνει έναβήμα πρόκλησης προς το μέρος μου. Τα μάτια του είναι τόσοσκληρά και κρύα που αρχίζω να πιστεύω πως βλέπω μια έκτηπλευρά του. Μια ακόμα πιο θυμωμένη και κτητική πλευρά του.

«Δεν τον γουστάρω. Τι θες να κάνω όταν βλέπω κάτι σαντούτο εδώ;» Απλώνει το χέρι του στο πρόσωπό μου και με τοδάχτυλο χαϊδεύει απαλά την επιδερμίδα κάτω απ’ τη μελανιά στομάτι μου. «Και μετά να τον βλέπω να σ’ έχει αγκαλιά; Συγγνώμηαν γίνομαι λίγο γελοίος».

Δεν μπορώ να αναπνεύσω καθώς τα δάχτυλά του διατρέχουνακόμα τα μάγουλά μου. Παλεύω για να κρατήσω τα μάτια μουανοιχτά και να μην ακουμπήσω το πρόσωπό μου μέσα στηνπαλάμη του, αλλά κρατάω σταθερά την απόφασή μου. Θααποκτήσω ανοσία σε αυτό το αγόρι. Ή… τουλάχιστον θα τοπροσπαθήσω. Εν πάση περιπτώσει αυτός είναι ο νέος μουστόχος.

Κάνω ένα βήμα μακριά του μέχρι το χέρι του να μηνακουμπάει πια το πρόσωπό μου. Κάνει το χέρι του γροθιά και τοαφήνει στο πλάι.

«Πιστεύεις πως πρέπει να μείνω μακριά από τον Γκρέισονγιατί φοβάσαι πως είναι οξύθυμος;» Γέρνω το κεφάλι μου στοπλάι και τον κοιτάζω. «Δε νομίζεις ότι είναι λίγο υποκριτικό όλοαυτό;»

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 83

Page 84: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Αφού με κοιτάζει εξεταστικά για μερικά δευτερόλεπτα,αφήνει έναν μικρό αναστεναγμό κάνοντας μια ανεπαίσθητηγκριμάτσα. Κοιτάζει μακριά και κουνάει το κεφάλι τουπιάνοντας τον αυχένα του. Μένει με γυρισμένη την πλάτη γιαμερικά δευτερόλεπτα. Όταν γυρίζει προς εμένα, αποφεύγει να μεκοιτάξει στα μάτια. Σταυρώνει για μία ακόμη φορά τα χέρια τουστο στήθος του και κοιτάζει το πάτωμα.

«Σε χτύπησε» λέει χωρίς καμία διακύμανση στη φωνή του. Τοκεφάλι του συνεχίζει να κοιτάζει στο πάτωμα, αλλά με βλέπειανάμεσα από τις βλεφαρίδες του. «Σε έχει χτυπήσει ποτέ;»

Να τος πάλι. Με κάνει να υποτάσσομαι με μια απλή αλλαγήστη συμπεριφορά του. «Όχι» του λέω ήρεμα. «Και όχι. Σουείπα… ήταν ατύχημα».

Κοιταζόμαστε επίμονα, απόλυτα σιωπηλοί, μέχρι να χτυπήσειτο κουδούνι για το δεύτερο διάλειμμα και ο διάδρομος να γεμίσειαπό μαθητές. Το δικό μου βλέμμα αποτραβιέται πρώτο.Επιστρέφω στην καφετέρια χωρίς να γυρίσω να τον κοιτάξω.

84 COLLEEN HOOVER

Page 85: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Τετάρτη, 29 Αυγούστου 20126:15 πμ

Τρέχω εδώ και περίπου τρία χρόνια. Δε θυμάμαι τι με έκανε νατο ξεκινήσω ή τι ήταν αυτό που το έκανε τόσο ευχάριστο ώστενα το τηρώ ευλαβικά. Νομίζω ότι έχει πολύ να κάνει με το πόσοενοχλητικά προστατευμένη είμαι. Προσπαθώ να το δω θετικά,αλλά μου είναι πολύ δύσκολο να βλέπω πως δεν έχω καμίασχέση με τις επαφές και τις σχέσεις που έχουν οι άλλοι μαθητέςστο σχολείο. Το να μην έχω πρόσβαση στο Ίντερνετ δε θα ήτανκάτι το τρομερό πριν από μερικά χρόνια στο γυμνάσιο, αλλά στιςμέρες μας είναι κοινωνική αυτοκτονία. Όχι ότι με νοιάζει τισκέφτεται ο καθένας.

Δε θα το αρνηθώ. Με κατέκλυσε μια τεράστια επιθυμία ναψάξω να βρω τον Χόλντερ ηλεκτρονικά. Στο παρελθόν, όταν ηΣιξ και εγώ θέλαμε να μάθουμε κάτι περισσότερο για κάποιαάτομα, τα ψάχναμε στο Ίντερνετ στο σπίτι της. Αλλά αυτή τηστιγμή η Σιξ βρίσκεται σε υπερατλαντική πτήση πάνω από τονΑτλαντικό, οπότε δεν μπορώ να της το ζητήσω. Αντ’ αυτού,κάθομαι στο κρεβάτι μου και αναρωτιέμαι. Αναρωτιέμαι αν είναιτόσο κακός όσο τον παρουσιάζει η φήμη που έχει χτίσει.Αναρωτιέμαι αν ασκεί την ίδια επίδραση σε άλλα κορίτσια όπωςσε μένα. Αναρωτιέμαι ποιοι είναι οι γονείς του, αν έχει αδέλφια,αν βγαίνει με κάποιο κορίτσι. Αναρωτιέμαι γιατί έχει την τάση ναθυμώνει συνεχώς μαζί μου ενώ μόλις γνωριστήκαμε. Είναιπάντα τόσο θυμωμένος; Σιχαίνομαι το γεγονός πως είναι πότεστο ένα άκρο και πότε στο άλλο και ποτέ στη μέση. Θα ήταν

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 85

Page 86: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

ωραίο να δω μια χαλαρή και ήρεμη πλευρά του. Αναρωτιέμαι ανέχει κάποια ενδιάμεση πλευρά. Αναρωτιέμαι… γιατί είναι τομόνο που μπορώ να κάνω. Αναρωτιέμαι σιωπηλά για τοτελειωμένο αγόρι που με κάποιον τρόπο μονοπωλεί τη σκέψημου και δε λέει να φύγει. Βγαίνω απότομα από τηνονειροπόλησή μου και φοράω τα παπούτσια του τρεξίματος.Τουλάχιστον ο καβγάς μας χθες στο διάδρομο έμεινε μετέωρος.Έτσι, εξαιτίας αυτού του γεγονότος δε θα τρέξει μαζί μου σήμερα– και αυτό με ανακουφίζει. Σήμερα χρειάζομαι όσο τίποτε άλλοχρόνο για μένα. Δεν ξέρω όμως γιατί. Απλά θα περάσω το χρόνομου με το να αναρωτιέμαι για όλα αυτά.

Για αυτόν.Ανοίγω το παράθυρο του δωματίου μου και βγαίνω έξω. Είναι

πιο σκοτεινά απ’ ό,τι συνήθως τέτοια ώρα. Κοιτάζω ψηλά καιβλέπω πως ο ουρανός είναι βαρύς, ακριβώς όπως και η διάθεσήμου. Παίρνω την κατεύθυνση που είναι τα σύννεφα ρίχνονταςμια ματιά στον ουρανό από τα αριστερά μου για να δω ανπρολαβαίνω να τρέξω πριν αρχίσει να βρέχει καρεκλοπόδαρα.

«Πάντα βγαίνεις από το παράθυρό σου ή απλά έλπιζες να μεαποφύγεις;»

Στο άκουσμα της φωνής του γυρίζω απότομα. Στέκεται στηνάκρη του πεζοδρομίου φορώντας σορτσάκι και αθλητικάπαπούτσια. Δε φοράει μπλουζάκι σήμερα.

Γαμώτο.«Αν προσπαθούσα να σε αποφύγω θα είχα πολύ απλά μείνει

στο κρεβάτι». Προχωράω προς το μέρος του όλο σιγουριά,ελπίζοντας να κρύβω το γεγονός ότι και μόνο που τον αντικρίζωτο σώμα μου τα χάνει. Ένα μικρό μέρος μου έχει απογοητευτείπου εμφανίστηκε σήμερα, αλλά το μεγαλύτερο μέρος μου είναιβλακωδώς, αξιοθρήνητα χαρούμενο. Τον προσπερνάω καικάθομαι στο πεζοδρόμιο για να κάνω διατάσεις. Τεντώνω ταπόδια μου μπροστά και κάνω επίκυψη πιάνοντας τα παπούτσιαμου και κρύβοντας το κεφάλι μέσα στο γόνατά μου – εν μέρει γιανα τεντώσω τους μύες, αλλά κυρίως για να αποφεύγω να τονκοιτάζω.

«Δεν ήμουν σίγουρος αν θα εμφανιζόσουν» μου πετάει και

86 COLLEEN HOOVER

Page 87: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

κοιτάζει ένα σημείο στο πεζοδρόμιο μπροστά μου.Σηκώνω το κεφάλι μου και τον κοιτάζω. «Γιατί να μην

εμφανιστώ; Δεν είμαι εγώ αυτή που έχει θέματα. Εξάλλου οδρόμος δεν ανήκει σε κανέναν μας». Σχεδόν ξεσπάω πάνω τουκαι δεν ξέρω καν το γιατί.

Για μία ακόμη φορά με κοιτάζει έντονα και σκέφτεται. Να τοπάλι, λοιπόν, εκείνο το έντονο βλέμμα του που με παραλύει. Τοκάνει τόσο συχνά αυτό, που μου ’ρχεται να δώσω κάποιο ειδικόόνομα σ’ αυτή του τη συνήθεια. Είναι σαν να με κρατάει με ταμάτια του, όσο σκέφτεται σιωπηλά, ενώ η έκφρασή τουσυνειδητά δεν προδίδει τίποτα. Δεν έχω ξανασυναντήσεικάποιον που να σκέφτεται τόσο πολύ τις απαντήσεις του. Έχειέναν τρόπο ν’ αφήνει τις ατάκες να κατασταλάξουν μέσα τουόσο ετοιμάζει την απάντησή του… λες κι έχει περιορισμό στοπόσες λέξεις μπορεί να χρησιμοποιήσει και θέλει ναχρησιμοποιήσει μόνον όσες είναι απολύτως απαραίτητες.

Σταματάω να κάνω διατάσεις και τον κοιτάζω κατάματα, μηθέλοντας να υποχωρήσω σε αυτή την οπτική αναμέτρηση. Δε θατον αφήσω να ασκήσει σε μένα τα παιχνίδια του μυαλού τωνΤζεντάι,11 ανεξάρτητα από το πόσο θα ήθελα να μπορώ να ταασκήσω εγώ σε αυτόν. Είναι αδύνατον να τον διαβάσει κανείςκαι ακόμα πιο δύσκολο να τον προβλέψει. Μου τη δίνει αυτό.

Τεντώνει τα πόδια του μπροστά μου. «Δώσε μου τα χέριασου. Πρέπει κι εγώ να κάνω διατάσεις».

Κάθεται μπροστά μου με τα χέρια τεντωμένα σαν ναπρόκειται να παίξουμε τη βαρκούλα. Αν κάποιος περνούσε καιμας έβλεπε τώρα, δε θα ’ταν δύσκολο να φανταστώ τις φήμες ναοργιάζουν. Και μόνο η σκέψη ενός τέτοιου ενδεχόμενου μεκάνει και γελάω. Πιάνω με τα χέρια μου τα δικά του που είναιήδη τεντωμένα και με τραβάει προς το μέρος του για λίγαδευτερόλεπτα. Μόλις χαλαρώσει την έντασή του, τον τραβάωπρος το μέρος μου για να τεντωθεί αυτός, μόνο που αυτός δενκοιτάζει κάτω. Συνεχίζει να έχει το βλέμμα του καρφωμένο στοδικό μου όσο τεντώνεται.

«Για να μην ξεχνιόμαστε, δεν ήμουν εγώ αυτός που είχε θέμαχθες».

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 87

Page 88: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Τον τραβάω πιο δυνατά, περισσότερο από κακή πρόθεσηπαρά για να τεντωθεί.

«Υπονοείς πως εγώ είμαι αυτή που έχει θέμα;»«Δεν έχεις;»«Γίνε πιο ξεκάθαρος» του λέω. «Δε μου αρέσουν οι

αοριστολογίες».Γελάει, αλλά είναι ένα νευρικό γελάκι. «Σκάι, αν υπάρχει κάτι

που θα έπρεπε να ξέρεις για μένα είναι πως δε λέω ποτέαοριστολογίες. Σου είπα πως θα είμαι πάντα ειλικρινής μαζί σουκαι για μένα οι αοριστολογίες είναι το ίδιο πράγμα με τηνανειλικρίνεια». Τραβάει το χέρι μου ακόμα πιο πολύ και πέφτειπίσω.

«Μόλις τώρα μου έδωσες μια γενικόλογη απάντηση» τουεπισημαίνω.

«Δε μου έκανες κάποια ερώτηση. Σ’ το είπα και πιο πριν, ανθέλεις να μάθεις κάτι, δεν έχεις παρά να ρωτήσεις. Δείχνεις σαννα νομίζεις πως με ξέρεις και όμως δε με ρώτησες ποτέ κάτι εσύη ίδια».

«Δε σε ξέρω».Γελάει ξανά και κουνάει το κεφάλι του, έπειτα μου αφήνει το

χέρι. «Ξέχνα το». Σηκώνεται και αρχίζει να απομακρύνεται.«Περίμενε». Σηκώνομαι από το κράσπεδο και τον ακολουθώ.

Αν κάποιος εδώ πέρα δικαιούται να είναι θυμωμένος, αυτός οκάποιος είμαι εγώ. «Τι είπα; Δε σε ξέρω, είπα. Γιατί τα πήρεςπάλι μαζί μου;»

Σταματάει να περπατάει, γυρίζει και στη συνέχεια κάνειμερικά βήματα προς το μέρος μου. «Υποθέτω πως έχονταςπεράσει λίγο χρόνο μαζί τις τελευταίες δύο μέρες, πίστευα πωςθα είχα μια κάπως διαφορετική αντιμετώπιση από σένα στοσχολείο. Σου έδωσα πολλές ευκαιρίες να με ρωτήσεις ό,τι θέλειςνα με ρωτήσεις, αλλά φαίνεται πως για κάποιο λόγο προτιμάς ναπιστεύεις ό,τι έχεις ακούσει, παρά το γεγονός πως δεν έχειςακούσει τίποτα από μένα. Και δεδομένου πως αυτό γίνεται απόκάποια που έχει τα δικά της ζόρια με τις φήμες, υπέθεσα πως θαήσουν λίγο λιγότερο επικριτική».

Δικά μου ζόρια με φήμες; Αν νομίζει πως θα κερδίσει πόντους

88 COLLEEN HOOVER

Page 89: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

με το να έχει κάτι κοινό μαζί μου, κάνει τεράστιο λάθος.«Ώστε αυτό είναι το θέμα; Νόμιζες πως το καινούργιο

κορίτσι, που είναι και τσούλα, θα συμπονέσει το μαλάκα πουπλάκωσε στο ξύλο έναν γκέι;»

Βγάζει ένα απογοητευμένο βογκητό περνώντας τα χέρια τουμέσα από τα μαλλιά του. «Μην το κάνεις αυτό, Σκάι».

«Ποιο να μην κάνω; Να μη σε λέω “ο μαλάκας που πλάκωσεστο ξύλο έναν γκέι”; Εντάξει, λοιπόν. Ας ακολουθήσουμε τηδική σου τακτική ειλικρίνειας. Έδειρες ή όχι τόσο άσχημα έναμαθητή πέρσι, που σε έστειλαν στο αναμορφωτήριο;»

Βάζει τα χέρια του στους γοφούς του και κουνάει το κεφάλιτου, ενώ με κοιτάζει με μια έκφραση που δείχνει απογοήτευση.

«Όταν λέω μην το κάνεις αυτό, δεν εννοούσα να μη μεπροσβάλλεις. Εννοούσα να μην προσβάλλεις τον εαυτό σου».Κάνει ένα βήμα μπροστά και ερχόμαστε ακόμα πιο κοντά. «Καιναι. Τον έσπασα στο ξύλο, τόσο που λίγο έλειψε να τονσκοτώσω, και αν αυτός ο αλήτης ήταν αυτή τη στιγμή μπροστάμου πάλι το ίδιο θα έκανα».

Τα μάτια του είναι γεμάτα θυμό και είμαι πολύ φοβισμένη γιανα τον ρωτήσω τι και πώς. Μπορεί να είπε πως θα είναιειλικρινής… αλλά οι απαντήσεις του με τρομάζουν περισσότεροαπό το να κάνω τις ερωτήσεις. Κάνουμε ταυτόχρονα ένα βήμαπίσω. Μένουμε και οι δύο σιωπηλοί και αναρωτιέμαι πώςφτάσαμε σε αυτό το σημείο.

«Δε θέλω να τρέξω μαζί σου σήμερα» του λέω.«Ούτε εγώ θέλω να τρέξω μαζί σου».Και, λέγοντας αυτά, γυρίζουμε και οι δυο προς αντίθετες

κατευθύνσεις. Αυτός προς το σπίτι του και εγώ προς τοπαράθυρό μου. Σήμερα δεν έχω διάθεση να τρέξω ούτε μόνημου.

Σκαρφαλώνω στο παράθυρό μου την ώρα που αρχίζει ναβρέχει και για λίγα δευτερόλεπτα αισθάνομαι άσχημα για αυτόνπου πρέπει να τρέξει πίσω στο σπίτι του. Αλλά μόνο γιαδευτερόλεπτα, γιατί η Μοίρα είναι σκύλα και αυτή τη στιγμή ταέχει βάλει με τον Χόλντερ. Κλείνω το παράθυρο και πηγαίνωπρος το κρεβάτι μου. Η καρδιά μου χτυπάει τόσο δυνατά σαν να

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 89

Page 90: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

είχα τρέξει τα πέντε χιλιόμετρα. Η διαφορά είναι πως τώραχτυπάει γιατί τα έχω πάρει απίστευτα πολύ.

Γνώρισα τον τύπο πριν από δύο μέρες και όμως δεν έχωτσακωθεί περισσότερο με κανέναν άλλο σε όλη μου τη ζωή.Ακόμα και αν πρόσθετα όλους τους καβγάδες που είχα με τη Σιξμέσα στα τελευταία τέσσερα χρόνια, δε θα είχαν καμία σχέση μετους καβγάδες των τελευταίων σαράντα οκτώ ωρών με τονΧόλντερ. Δεν ξέρω καν γιατί ασχολείται. Φαντάζομαι πωςύστερα από το σημερινό πρωινό δε θα ξανασχοληθεί.

Παίρνω το φάκελο από το κομοδίνο μου και τον ανοίγω.Βγάζω το γράμμα της Σιξ, ακουμπάω πίσω στο μαξιλάρι μου καιτο διαβάζω ελπίζοντας να ξεφύγω λίγο από το χάος πουεπικρατεί στο κεφάλι μου.

Σκάι,

Ελπίζω πως όταν θα διαβάζεις αυτό (γιατί ξέρω πως δεθα το διαβάσεις αμέσως) θα είμαι τρελά ερωτευμένη μεέναν Ιταλό παίδαρο και δε θα σε σκέφτομαι καθόλου.

Αλλά ξέρω πως αυτό δεν παίζει, γιατί θα σεσκέφτομαι συνεχώς.

Θα σκέφτομαι όλα τα βράδια που ξαγρυπνήσαμε μετα παγωτά μας, τις ταινίες μας και τα αγόρια μας. Αλλάπερισσότερο από όλα θα σκέφτομαι εσένα και τουςλόγους για τους οποίους σε αγαπώ.

Για να αναφέρω μερικούς: αγαπώ το πόσο γιακλάματα είσαι σε ό,τι αφορά τους αποχαιρετισμούς, τασυναισθήματα και τις συγκινήσεις, γιατί έτσι είμαι καιεγώ. Αγαπώ το ότι πάντα τρως το παγωτό από τη μεριάτης βανίλιας και της φράουλας γιατί ξέρεις πόσο πολύμου αρέσει η σοκολάτα, παρ’ όλο που σου αρέσει καισένα. Αγαπώ το ότι δεν είσαι παράξενη και ούφο, παρ’όλο που ήσουν αυστηρά αποκομμένη από τηνκοινωνικοποίηση, σε βαθμό που μπροστά σου έναςΆμις12 φαίνεται τρέντι.

Αλλά πάνω από όλα αγαπώ το ότι δε με κρίνεις.

90 COLLEEN HOOVER

Page 91: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Αγαπώ το ότι τα τελευταία τέσσερα χρόνια δεναμφισβήτησες ούτε μία φορά τις επιλογές μου (όσολάθος και αν ήταν), ούτε τα αγόρια με τα οποία βγήκα ήτο γεγονός ότι δεν πιστεύω στη δέσμευση. Θα έλεγαπως είναι απλό για σένα να μη με κρίνεις, γιατί είσαι κιεσύ μια παλιοβρόμα. Αλλά ξέρουμε πολύ καλά και οιδύο πως δεν είσαι. Για αυτό σε ευχαριστώ που είσαι μιαφίλη που δεν κρίνει. Σε ευχαριστώ που δενπροσπάθησες ποτέ να με πατρονάρεις και δε μεαντιμετώπισες σαν να είσαι καλύτερη από μένα (παρ’όλο που και οι δύο ξέρουμε πως είσαι). Όσο και ανγελάω με τα πράγματα που οι άλλοι λένε για μας πίσωαπό την πλάτη μας, με τσακίζει το ότι τα λένε και γιασένα. Λυπάμαι για αυτό. Αλλά δε λυπάμαι και πολύ,γιατί ξέρω πως αν είχες να επιλέξεις μεταξύ του ναείσαι η τσούλα κολλητή μου ή το κορίτσι με την καλήφήμη, θα πηδιόσουν με όλα τα αγόρια του πλανήτη. Καιαυτό επειδή με αγαπάς τόσο πολύ. Και θα σε άφηνα νατο κάνεις επειδή σε αγαπάω τόσο πολύ.

Και άλλο ένα πράγμα για το οποίο σε αγαπώ – καιμετά θα σκάσω, γιατί είμαι μόνο λίγα μέτρα μακριά σουτώρα που γράφω αυτό το γράμμα και είναι πολύδύσκολο να συγκρατηθώ και να μη βγω από τοπαράθυρό μου για να έρθω και να σε σφίξω στηναγκαλιά μου.

Αγαπώ την αδιαφορία σου. Αγαπώ το πώς έχειςγραμμένη τη γνώμη των άλλων. Αγαπώ το πώςεστιάζεις στο μέλλον σου και όλοι οι άλλοι μπορούν ναπάνε να χεστούν. Αγαπώ το πώς, όταν σου είπα πωςφεύγω για την Ιταλία αφού σε είχα βάλει να γραφτείςστο σχολείο μου, εσύ απλά χαμογέλασες καιανασήκωσες τους ώμους σου, παρ’ όλο που είναι κάτιτο οποίο άλλους φίλους θα τους είχε χωρίσει για πάντα.Σε κρέμασα για να κυνηγήσω το όνειρό μου και δε σεχάλασε. Δε μου τα έπρηξες καν για αυτό.

Αγαπώ το πώς (είναι το τελευταίο, σ’ το ορκίζομαι)

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 91

Page 92: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

όταν βλέπαμε την ταινία Βροχή, χαλάζι κι έρωτας καιστο τέλος η Σάντρα Μπούλοκ φεύγει, ενώ εγώ ούρλιαζαστην οθόνη της τηλεόρασης για το απαίσιο τέλος τουέργου, εσύ απλώς ανασήκωσες τους ώμους σου καιείπες «Είναι αληθινό, Σιξ. Δεν μπορείς να θυμώνειςόταν το τέλος της ταινίας είναι αληθινό. Μερικές φορέςείναι και άσχημο. Θα έπρεπε τα ψεύτικα, χαρούμενα,και-έζησαν-αυτοί-καλά φινάλε να σου τη σπάνε».

Ποτέ δε θα το ξεχάσω αυτό, γιατί είχες δίκιο. Καιξέρω πως δεν προσπαθούσες να μου κάνεις μάθημααλλά το έκανες. Δε θα πάνε όλα όπως τα θέλω και δενείναι για όλους το «και έζησαν αυτοί καλά»… Η ζωήείναι αληθινή και μερικές φορές είναι άσχημη καιπρέπει να ξέρεις πώς να το αντιμετωπίσεις. Θα τοδεχτώ με λίγη δόση από την αδιαφορία σου και θαπροχωρήσω μπροστά.

Τέλος πάντων. Αρκετά με αυτά. Απλά θέλω να ξέρειςπως θα μου λείψεις και αυτός ο καλυτερότερος φίλοςολόκληρου του κόσμου στο σχολείο καλά θα κάνει ναμαζευτεί όταν θα γυρίσω σε έξι μήνες. Ελπίζω νακαταλαβαίνεις πόσο απίθανη είσαι, αλλά σε περίπτωσηπου δεν το καταλαβαίνεις θα σου στέλνω γραπτόμήνυμα κάθε μέρα για να σ’ το θυμίζω. Ετοιμάσουλοιπόν στους επόμενους έξι μήνες να βομβαρδιστείςαπό ατελείωτα ενοχλητικά γραπτά μηνύματα με τίποτεάλλο παρά θετικές σκέψεις για τη Σκάι.

Σε αγαπώ6

Διπλώνω το γράμμα, χαμογελάω αλλά δεν κλαίω. Δε θαπερίμενε από μένα να κλάψω για αυτό, άσχετα από το πόσο μεέκανε να το θέλω. Πλησιάζω το κομοδίνο και βγάζω από τοσυρτάρι το κινητό τηλέφωνο που μου έδωσε. Έχω ήδη δύοαδιάβαστα μηνύματα.

92 COLLEEN HOOVER

Page 93: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Σου έχω πει τώρα τελευταία πόσο φανταστικήείσαι; Μου λείπεις.Είναι η δεύτερη μέρα και καλά θα κάνεις να μουστείλεις μήνυμα. Πρέπει να σου πω για τονΛορέντζο. Επίσης είσαι εκνευριστικά έξυπνη.

Χαμογελάω και της απαντώ στο μήνυμα. Πρέπει να κάνω γύρωστις πέντε προσπάθειες πριν τα καταφέρω. Είμαι σχεδόνδεκαοκτώ και είναι η πρώτη φορά που στέλνω μήνυμα; Αυτόπρέπει να μπει στο βιβλίο με τα ρεκόρ Γκίνες.

Νομίζω πως θα τις αντέξω αυτές τις καθημερινέςθετικές σκέψεις. Μην ξεχάσεις να μου υπενθυμίσειςπόσο όμορφη είμαι, τι καταπληκτικό γούστο έχωστη μουσική κι ότι είμαι η πιο γρήγορη δρομέαςστον κόσμο. (Απλά μερικές ιδέες για ζέσταμα.) Καιμένα μου λείπεις. Και ανυπομονώ να μάθω για τονΛορέντζο, παλιοβρόμα.

11. Οι Τζεντάι είναι μοναστικό τάγμα στο σύμπαν του Πολέμουτων Άστρων· έχουν ιδιαίτερες πνευματικές ικανότητες. (Σ.τ.Μ.)12. Οι Άμις είναι οι πιστοί μιας χριστιανικής αδελφότητας στηνΑμερική, οι οποίοι ζουν σε δικές τους κοινότητες με ιδιαίτερασυντηρητικό και παραδοσιακό τρόπο. Ντύνονται με σκούρα λιτάρούχα εποχής, χρησιμοποιούν άμαξες με άλογα και αρνούνταιοποιαδήποτε επαφή με την τεχνολογία, ακόμα και τονηλεκτρισμό. (Σ.τ.Μ.)

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 93

Page 94: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Παρασκευή, 31 Αυγούστου 201211:20 πμ

Οι επόμενες μέρες στο σχολείο είναι ίδιες σαν τις δύο πρώτες.Σκέτη τραγωδία. Το ντουλάπι μου έχει γίνει φωλιά για κακοήθησημειώματα και απαίσια γράμματα, αν και ποτέ δεν είδα με ταμάτια μου κάποιον να τα βάζει. Πραγματικά δεν καταλαβαίνω τικερδίζουν οι άνθρωποι κάνοντας τέτοια πράγματα αν δεν ταυποστηρίζουν μέχρι τέλους. Όπως το σημείωμα που βρήκακολλημένο στο ντουλάπι μου σήμερα το πρωί. Το μόνο πουέγραφε ήταν «Πόρνη».

Έλα τώρα! Τι φαντασία έχει αυτό; Δεν μπορούσαν να τοενισχύσουν με μια πικάντικη ιστορία; Ίσως κάποιες λεπτομέρειεςγια τις ακολασίες μου; Αν πρέπει να διαβάζω αυτές τις μαλακίεςκάθε μέρα, ας τις κάνουν τουλάχιστον ενδιαφέρουσες. Αν είχασκοπό να πέσω ποτέ τόσο χαμηλά ώστε να αφήνω ανώνυμασημειώματα στο ντουλάπι κάποιου, θα είχα τουλάχιστον τηλεπτότητα να ψυχαγωγήσω όποιον θα τα διάβαζε. Θα έγραφακάτι ενδιαφέρον, όπως: Σε είδα χθες το βράδυ στο κρεβάτι με τοαγόρι μου. Η αλήθεια είναι πως δεν εκτιμώ καθόλου να βάζειςλάδι για μασάζ στα αγγούρια μου. Πόρνη.

Γελάω και αισθάνομαι περίεργα που γελάω φωναχτά με τιςίδιες μου τις σκέψεις. Κοιτάζω τριγύρω αλλά δεν υπάρχει κανείςστο διάδρομο εκτός από μένα. Αντί να βγάλω το σημείωμα απότο ντουλάπι μου και να το σκίσω, πιάνω το στιλό μου και τοκάνω λίγο πιο ευφάνταστο. Περαστικέ, είσαι καλοδεχούμενος νατο διαβάσεις.

94 COLLEEN HOOVER

Page 95: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

***

Ο Μπρέκιν ακουμπάει το δίσκο του απέναντι από τον δικό μου.Τώρα πια παίρνει ο καθένας τον δικό του δίσκο, μιας και οκαλυτερότερος φίλος μου είχε την εντύπωση πως το μόνο πουθέλω είναι σαλάτα. Μου χαμογελάει σαν να κρύβει ένα μυστικόπου θέλω να μάθω. Αν είναι κάποια ακόμη φήμη, δε θα πάρω.

«Πώς πήγαν τα δοκιμαστικά του στίβου χθες;» με ρωτάει.Ανασηκώνω τους ώμους μου. «Δεν πήγα».«Το ξέρω».«Τότε γιατί ρωτάς;»Γελάει. «Γιατί με σένα θέλω να ξεκαθαρίζω τα πράγματα πριν

τα πιστέψω. Γιατί δεν πήγες;»Ανασηκώνω πάλι τους ώμους μου.«Τι είναι αυτό με το ανασήκωμα των ώμων; Έχεις κάποιο

νευρικό τικ;»Ανασηκώνω τους ώμους. «Απλά δε θέλω να είμαι μέλος μιας

ομάδας με κανέναν από δω. Δεν έχει καμία γοητεία».Συνοφρυώνεται. «Κατ’ αρχάς ο στίβος είναι από τα πιο

ατομικά αθλήματα που μπορεί να κάνει κάποιος. Δεύτερον,νόμιζα πως είχες πει ότι ήρθες εδώ για τις υπόλοιπεςδραστηριότητες πέραν των μαθημάτων».

«Δεν ξέρω γιατί είμαι εδώ» του λέω. «Ίσως να αισθάνομαιπως θέλω να πάρω μια καλή δόση της ανθρώπινης φύσης στηχειρότερη μορφή της πριν βγω στον έξω κόσμο. Θα είναι γιαμένα μικρότερο το σοκ».

Κουνάει ένα κομμάτι σέλινο προς το μέρος μου καιανασηκώνει τα φρύδια του.

«Αυτό είναι αλήθεια. Μια σταδιακή γνωριμία με τουςκινδύνους της κοινωνίας θα βοηθήσει να έρθει το χτύπημα πιομαλακά. Δεν μπορούμε να σε ελευθερώσουμε μόνη στην άγριαφύση όταν έχεις καλομάθει στον ζωολογικό κήπο όλη σου τηζωή».

«Ωραία παρομοίωση».Μου κλείνει το μάτι και δαγκώνει ένα κομμάτι από το σέλινο.

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 95

Page 96: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

«Μιλώντας για παρομοιώσεις. Τι γίνεται με το ντουλάπι σου;Ήταν γεμάτο με σεξουαλικές παρομοιώσεις και μεταφορέςσήμερα».

Γελάω. «Σου άρεσε; Μου πήρε λίγη ώρα, αλλά αισθανόμουνπολύ δημιουργική».

Γνέφει καταφατικά. «Μου άρεσε κυρίως αυτό που έλεγε:Είσαι τόσο τσούλα, που πήδηξες τον Μπρέκιν τον Μορμόνο».

Κουνάω το κεφάλι μου. «Ομολογώ ότι για το συγκεκριμένοδεν μπορώ να διεκδικήσω την πατρότητα. Είναι αυθεντικό.Αλλά δεν έχουν πλάκα; Τώρα που έγιναν πιο πρόστυχα;»

«Είχαν πλάκα» μου λέει. «Δε βρίσκονται πια εκεί. Μόλιςτώρα είδα τον Χόλντερ να τα σκίζει από το ντουλάπι σου».

Τον κοιτάζω και χαμογελάει πάλι πονηρά. Φαντάζομαι πωςαυτό ήταν το μυστικό που δεν μπορούσε να κρατήσει.

«Αυτό είναι πολύ παράξενο». Είμαι περίεργη γιατί ο Χόλντερνα μπει στον κόπο να κάνει κάτι τέτοιο. Δεν έχουμε τρέξει ξανάμαζί από την τελευταία φορά που μιλήσαμε. Στηνπραγματικότητα δεν έχουμε καμία επαφή. Στην πρώτη ώρα τουμαθήματος κάθεται στην άλλη άκρη της τάξης, και δεν τονβλέπω καθόλου όλη την υπόλοιπη ημέρα εκτός από την ώρα τουφαγητού. Ακόμα όμως και τότε, κάθεται στην άλλη άκρη τηςκαφετέριας με τους φίλους του. Νόμιζα πως, αφού φτάσαμε σεαδιέξοδο, θα αποφεύγαμε επιτυχώς ο ένας τον άλλον – αλλάμάλλον έκανα λάθος.

«Να σε ρωτήσω κάτι;» λέει ο ΜπρέκινΑνασηκώνω ξανά τους ώμους μου, πιο πολύ για να τον

εκνευρίσω.«Οι φήμες που κυκλοφορούν για αυτόν είναι αλήθεια; Για το

πόσο οξύθυμος είναι και για την αδελφή του;»Προσπαθώ να μη φανεί πως ξαφνιάζομαι από το σχόλιό του,

αλλά είναι η πρώτη φορά που ακούω κάτι περί αδελφής. «Δενέχω ιδέα. Το μόνο που ξέρω είναι πως έχω περάσει αρκετόχρόνο μαζί του για να ξέρω πως με φοβίζει τόσο ώστε να μηθέλω να περάσω περισσότερο χρόνο μαζί του».

Θέλω πραγματικά να τον ρωτήσω για το σχόλιο περίαδελφής, αλλά δεν μπορώ να ελέγξω σε ποιες καταστάσεις το

96 COLLEEN HOOVER

Page 97: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

παροιμιώδες πείσμα μου σκάει ξαφνικά μύτη. Για κάποιο λόγο, τονα ψαρεύω πληροφορίες για τον Ντιν Χόλντερ είναι μία απόαυτές τις καταστάσεις.

«Έι» λέει μια φωνή πίσω μου. Ξέρω αμέσως πως δεν είναι οΧόλντερ, γιατί η φωνή αυτή με αφήνει αδιάφορη. Μέχρι ναγυρίσω, ο Γκρέισον κάθεται ήδη στο κάθισμα δίπλα μου. «Έχειςδουλειά μετά το σχολείο;»

Βουτάω το σέλινό μου στη σος και το τρώω με μια μπουκιά.«Πιθανόν».

Ο Γκρέισον κουνάει το κεφάλι του. «Δεν αρκεί αυτό γι’απάντηση. Θα σε συναντήσω στο αυτοκίνητό σου μετά τηντελευταία ώρα».

Πριν προλάβω να φέρω αντίρρηση, σηκώνεται και φεύγει. ΟΜπρέκιν μού χαμογελάει πονηρά.

Εγώ απλά ανασηκώνω τους ώμους.

***

Δεν έχω ιδέα για ποιο πράγμα θέλει να μου μιλήσει ο Γκρέισον,αλλά αν νομίζει πως θα έρθει σπίτι μου αύριο βράδυ χρειάζεταιλοβοτομή. Δεν το ’χω σε τίποτα να διαγράψω τελείως τα αγόριαγια όλη την υπόλοιπη χρονιά. Ειδικά εφόσον δε θα έχω τη Σιξ νατρώμε παγωτό αφού πάνε σπίτι τους. Το παγωτό ήταν το μόνοενδιαφέρον κομμάτι στο φάσωμα με τα αγόρια.

Τουλάχιστον είναι συνεπής. Καθώς φτάνω στο πάρκινγκ, μεπεριμένει στο αυτοκίνητό μου ακουμπισμένος στην πόρτα τουοδηγού. «Γεια σου, πριγκίπισσα» μου λέει. Δεν ξέρω αν είναι οήχος της φωνής του ή το γεγονός ότι μόλις μου έβγαλε έναπαρατσούκλι, αλλά οι κουβέντες του με ενόχλησαν πολύ.Πηγαίνω κοντά του και ακουμπάω στο αυτοκίνητο δίπλα του.

«Μη με ξαναπείς πριγκίπισσα. Ποτέ».Γελάει και με αρπάζει από τη μέση. «Καλά. Τι θα ’λεγες για

όμορφη;»«Τι θα ’λεγες για Σκάι, έτσι απλά;»«Γιατί είσαι μονίμως τόσο θυμωμένη;» Πλησιάζει το πρόσωπό

μου, πιάνει με τα χέρια του τα μάγουλά μου και με φιλάει.

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 97

Page 98: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Δυστυχώς τον αφήνω. Κυρίως γιατί αισθάνομαι πως του αξίζειεπειδή με ανέχτηκε για έναν ολόκληρο μήνα. Αλλά μην τοπαρακάνουμε στις ανταποδοτικές χάρες, οπότε μετά από μερικάδευτερόλεπτα τραβάω το πρόσωπό μου.

«Τι θέλεις;»Τυλίγει τα χέρια του γύρω από τη μέση μου και με τραβάει

προς το μέρος του. «Εσένα». Αρχίζει να φιλάει το λαιμό μου,οπότε τον σπρώχνω και αναγκάζεται να κάνει πίσω. «Τι;»

«Δεν μπορεί να το πιάσεις; Σου είπα ότι δε θα κοιμηθώ μαζίσου, Γκρέισον. Δεν προσπαθώ να κάνω κόλπα ούτε να σε κάνωνα με κυνηγήσεις όπως κάνουν άλλα άρρωστα, διεστραμμένακορίτσια. Εσύ θέλεις περισσότερα κι εγώ όχι, οπότε το μόνο πουχρειάζεται είναι να αποδεχτούμε ότι βρισκόμαστε σε αδιέξοδοκαι να πάμε μπροστά».

Με κοιτάζει έντονα, αναστενάζει και με τραβάει προς τομέρος του αγκαλιάζοντάς με. «Δε θέλω κάτι περισσότερο, Σκάι.Είναι μια χαρά κι έτσι. Δε θα σε πιέσω ξανά. Απλά μου αρέσει ναέρχομαι στο σπίτι σου και θέλω να έρθω αύριο βράδυ».Προσπαθεί να με εντυπωσιάσει με το ακαταμάχητο χαμόγελότου. «Σταμάτα να είσαι παρμένη μαζί μου και έλα εδώ».Ξανατραβάει το πρόσωπό μου προς το μέρος του και με φιλάει.

Παρ’ όλο που είμαι πολύ θυμωμένη και εκνευρισμένη, δενμπορώ παρά να αισθανθώ ανακούφιση όταν τα χείλη τουβρίσκουν τα δικά μου – γιατί ο εκνευρισμός υποχωρεί χάρη στομούδιασμα που παίρνει τη θέση του. Για αυτόν και μόνο το λόγοσυνεχίζω να τον αφήνω να με φιλάει. Με ακουμπάει με τηνπλάτη στο αυτοκίνητο και μου χαϊδεύει τα μαλλιά. Στη συνέχειαμε φιλάει στο σαγόνι και το λαιμό. Γέρνω το κεφάλι μου προς ταπίσω και σηκώνω το χέρι μου πίσω από την πλάτη του για να δωτην ώρα. Η Κάρεν θα φύγει εκτός, για δουλειά, οπότε πρέπει νααγοράσω αρκετή ζάχαρη για να έχω όλο το Σαββατοκύριακο.Δεν ξέρω για πόση ώρα έχει σκοπό να με χουφτώνει, αλλά ηιδέα του παγωτού έχει αρχίσει να γίνεται πολύ έντονη αυτή τηστιγμή. Κάνω μια γκριμάτσα και ρίχνω στο πλάι τα χέρια μου.Ξαφνικά οι χτύποι της καρδιάς μου τριπλασιάζονται και τοστομάχι μου γίνεται κόμπος και αρχίζω να αισθάνομαι όλα αυτά

98 COLLEEN HOOVER

Page 99: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

που πρέπει να αισθάνεται ένα κορίτσι όταν τη φιλάει ένα καυτόαγόρι. Μόνο που δεν τα αισθάνομαι όλα αυτά για το καυτό αγόριπου με φιλάει. Τα αισθάνομαι για το καυτό αγόρι που με κοιτάζειαπό την άλλη άκρη του πάρκινγκ.

Ο Χόλντερ στέκεται δίπλα στο αυτοκίνητό του με τοναγκώνα του ακουμπισμένο στην οροφή και μας παρακολουθεί.Διώχνω αμέσως τον Γκρέισον από πάνω μου και γυρίζω για ναμπω στο αυτοκίνητό μου.

«Λοιπόν, είμαστε εντάξει για αύριο βράδυ;» ρωτάειΜπαίνω στο αυτοκίνητο, το βάζω μπρος και έπειτα τον

κοιτάζω. «Όχι. Τελειώσαμε».Κλείνω με δύναμη την πόρτα και βγαίνω από το πάρκινγκ,

χωρίς να είμαι σίγουρη αν είμαι θυμωμένη, ενοχλημένη ήξετρελαμένη. Μα πώς το κάνει αυτό; Πώς μπορεί γαμώτο καιμου προκαλεί τέτοια συναισθήματα από την άλλη άκρη τουπάρκινγκ; Νομίζω πως χρειάζομαι μια παρέμβαση.

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 99

Page 100: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Παρασκευή, 31 Αυγούστου 20124:50 μμ

«Θα έρθει και ο Τζακ μαζί σου;» Ανοίγω την πόρτα ώστε ηΚάρεν να πετάξει τα υπόλοιπα πράγματά της στο πίσω κάθισμα.

«Ναι, θα έρθει. Θα επιστρέψουμε… θα επιστρέψω τηνΚυριακή» λέει διορθώνοντας τον εαυτό της. Τη δυσκολεύει ναλέει εμείς, μιλώντας για τον Τζακ. Μου τη δίνει που αισθάνεταιέτσι, γιατί συμπαθώ πραγματικά τον Τζακ και ξέρω πως αγαπάτην Κάρεν, οπότε δεν καταλαβαίνω καθόλου πού είναι τοκόλλημά της. Είχε μια δυο σχέσεις τα τελευταία δώδεκα χρόνια,αλλά μόλις ο τύπος το έβλεπε πιο σοβαρά αυτή έφευγετρέχοντας.

Η Κάρεν κλείνει την πόρτα, γυρίζει και μου λέει: «Το ξέρειςότι σε εμπιστεύομαι, αλλά σε παρακαλώ…».

«Μη μείνεις έγκυος» τη διακόπτω. «Ξέρω, ξέρω. Μου λες τοίδιο πράγμα κάθε φορά που φεύγεις τα τελευταία δύο χρόνια. Δεθα μείνω έγκυος, μαμά. Μόνο θα φτιαχτώ και θα είμαι τίγκα σταναρκωτικά».

Γελάει και με αγκαλιάζει. «Μπράβο, καλό κορίτσι. Και πίτα.Μην ξεχάσεις να γίνεις κι εντελώς πίτα».

«Δε θα το ξεχάσω, το υπόσχομαι. Και θα νοικιάσω μιατηλεόραση για το Σαββατοκύριακο, ώστε να μπορέσω να τοπεράσω τρώγοντας παγωτό και βλέποντας αηδίες στα καλωδιακάπρογράμματα».

Κάνει πίσω και με κοιτάζει. «Αυτό δεν είναι αστείο τώρα».Γελάω και την αγκαλιάζω ξανά. «Καλή διασκέδαση. Ελπίζω

100 COLLEEN HOOVER

Page 101: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

να πουλήσεις πολλά βοτανο-πράγματα και σαπούνια καιαφεψήματα και ό,τι άλλο φτιάχνεις με αυτά».

«Σε αγαπώ. Αν με χρειαστείς, το ξέρεις πως μπορείς ναχρησιμοποιήσεις το τηλέφωνο του σπιτιού της Σιξ».

Κάνω μια γκριμάτσα καθώς μου δίνει τις ίδιες οδηγίες κάθεφορά που φεύγει. «Τα λέμε» της λέω. Μπαίνει στο αυτοκίνητοκαι βγαίνει από το γκαράζ αφήνοντάς με να έχω ελευθέραςγονέων για το Σαββατοκύριακο. Για τους περισσότερουςεφήβους αυτό θα ήταν το σημείο όπου θα έβγαζαν το κινητότους και θα καλούσαν τους πάντες στο πιο γαμάτο πάρτι τηςχρονιάς. Όχι για μένα. Όχι. Αντί για αυτό, μπαίνω μέσα στο σπίτικαι αποφασίζω να φτιάξω μπισκότα, γιατί αυτό είναι το πιοεπαναστατικό πράγμα που μπορώ να σκεφτώ.

***

Γουστάρω πολύ να φτιάχνω γλυκά, αλλά δε δηλώνω καλή σεαυτό. Συνήθως καταλήγω να έχουν το πρόσωπό μου και ταμαλλιά μου περισσότερο αλεύρι και σοκολάτα από το ίδιο τογλυκό που φτιάχνω. Η σημερινή βραδιά δεν αποτελεί εξαίρεση.Έχω ήδη φτιάξει μια φουρνιά μπισκότα σοκολάτας, μια φουρνιάμπράουνις και κάτι το οποίο δεν είμαι σίγουρη τι θα έπρεπε ναείναι. Είμαι στη φάση που ρίχνω το αλεύρι στο μείγμα για σπιτικόγερμανικό κέικ, όταν χτυπάει το κουδούνι της πόρτας.

Είμαι σίγουρη πως θα έπρεπε να ξέρω τι κάνουν σε τέτοιεςπεριπτώσεις. Τα κουδούνια χτυπάνε συνέχεια, έτσι δεν είναι;Όχι το δικό μου. Κοιτάζω επίμονα την πόρτα χωρίς να είμαισίγουρη για το τι πρέπει να κάνω. Όταν χτυπάει για δεύτερηφορά, αφήνω κάτω την κούπα δοσολογίας, βγάζω τα μαλλιά απότα μάτια μου και πηγαίνω στην μπροστινή πόρτα. Την ανοίγω καιδεν εκπλήσσομαι καν που βλέπω τον Χόλντερ. Εντάξει, καλά,εκπλήσσομαι λιγάκι, αλλά όχι πραγματικά πολύ.

«Γεια» λέω. Δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτε άλλο να πω.Ακόμα και αν μπορούσα να σκεφτώ κάτι άλλο να πω, μάλλον δεθα μπορούσα να το πω, γιατί δεν μπορώ καν να αναπνεύσω.Στέκεται στο κεφαλόσκαλο της εισόδου μου με τα χέρια του

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 101

Page 102: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

κρεμασμένα χαλαρά στις τσέπες του τζιν του. Τα μαλλιά τουσυνεχίζουν να θέλουν ένα ψαλίδισμα, αλλά όταν φέρνει ταχέρια του και τα σπρώχνει από τα μάτια του η σκέψη και μόνοτού να ψαλιδίζει αυτά τα μαλλιά είναι ξαφνικά η χειρότερη ιδέαστον κόσμο.

«Γεια». Χαμογελάει αμήχανα και δείχνει αγχωμένος – καιαυτό είναι τρομερά ελκυστικό. Είναι ευδιάθετος. Προς το παρόντουλάχιστον. Ποιος ξέρει πότε θα τα πάρει και θα αρχίσει τουςκαβγάδες πάλι.

«Χμ» λέω με δυσκολία. Ξέρω πως το επόμενο βήμα είναι νατου πω να μπει μέσα, αλλά αυτό ισχύει μόνο αν πραγματικά τονθέλω μέσα στο σπίτι μου και, για να είμαι ειλικρινής, ηετυμηγορία πάνω σε αυτό δεν έχει βγει ακόμη.

«Έχεις δουλειά;» με ρωτάει.Ρίχνω μια ματιά στην κουζίνα και στο ασύλληπτο μπάχαλο

που επικρατεί. «Κατά κάποιον τρόπο». Δεν είναι ψέμα. Έχωκατά κάποιον τρόπο πολλή δουλειά.

Κοιτάζει αλλού και κάνει ένα νεύμα προς τη μεριά τουαυτοκινήτου του. «Ναι, εντάξει. Υποθέτω πως θα… καλύτερανα πηγαίνω» λέει και κατεβαίνει ένα σκαλοπάτι.

«Όχι» του λέω πιο γρήγορα και μερικά ντεσιμπέλ πιο δυνατάαπ’ όσο θα ’πρεπε. Είναι ένα σχεδόν απελπισμένο όχι, καιμαζεύομαι από αμηχανία. Όσο δε γνωρίζω γιατί είναι εδώ ή γιατίασχολείται με εμένα, η περιέργειά μου με ξεπερνάει. Κάνω στοπλάι και ανοίγω την πόρτα. «Μπορείς να έρθεις μέσα, αλλάμπορεί να φας χώσιμο να κάνεις δουλειές».

Διστάζει και στη συνέχεια ανεβαίνει πάλι στο κεφαλόσκαλο.Μπαίνει μέσα και κλείνω την πόρτα πίσω μας. Προτού γίνει τοσκηνικό ακόμα πιο περίεργο, πηγαίνω στην κουζίνα, πιάνω τηνκούπα δοσολογίας και συνεχίζω από εκεί που είχα μείνει, σαν ναμη στέκεται μέσα στην κουζίνα μου ένας οξύθυμος καυτός τύποςπου ήρθε απρόοπτα.

«Θα πουλήσεις πουθενά γλυκά;» Κοιτάζει τριγύρω καιπαρατηρεί την πληθώρα των γλυκών που βρίσκονται πάνω στονπάγκο μου.

«Η μαμά μου λείπει εκτός για το Σαββατοκύριακο. Είναι κατά

102 COLLEEN HOOVER

Page 103: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

της ζάχαρης, οπότε του δίνω και καταλαβαίνει όταν δεν είναιεδώ».

Γελάει και παίρνει ένα μπισκότο, αλλά πρώτα με κοιτάζει νατου δώσω την άδεια.

«Πάρε» του λέω. «Αλλά σε προειδοποιώ, το ότι μου αρέσεινα φτιάχνω γλυκά δε σημαίνει ότι το κάνω και καλά».Κοσκινίζω το αλεύρι και το ρίχνω μέσα στο μπολ.

«Ώστε λοιπόν έχεις όλο το σπίτι για πάρτη σου και περνάς τοβράδυ της Παρασκευής φτιάχνοντας γλυκά; Χαρακτηριστικήεφηβική συμπεριφορά» λέει κοροϊδευτικά.

«Τι να σου πω;» ανασηκώνω τους ώμους. «Είμαιεπαναστάτρια».

Γυρίζει τριγύρω και ανοίγει ένα ντουλάπι, εξετάζει τοπεριεχόμενό του και μετά το κλείνει. Κάνει ένα βήμα αριστερά,ανοίγει άλλο ντουλάπι και παίρνει ένα ποτήρι. «Έχεις γάλα;»ρωτάει ενώ κατευθύνεται προς το ψυγείο. Σταματάω ναανακατεύω και τον παρακολουθώ καθώς βγάζει το γάλα καιγεμίζει το ποτήρι του σα στο σπίτι του. Πίνει μια γουλιά και,καθώς γυρίζει, με βλέπει να τον καρφώνω. Χαμογελάει. «Δε θα’πρεπε να κερνάς μπισκότα χωρίς γάλα, ξέρεις. Είσαιαξιοθρήνητη οικοδέσποινα». Βουτάει άλλο ένα μπισκότο καιπηγαίνει με το γάλα του στο πάσο της κουζίνας και κάθεται.

«Φυλάω τη φιλοξενία μου για επισκέπτες που έχουνπροσκληθεί» λέω σαρκαστικά γυρίζοντας προς τον πάγκο.

«Άουτς». Γελάει.Βάζω το μίξερ μπροστά στη μεσαία προς την υψηλή ταχύτητα

για να μη χρειάζεται να του μιλήσω για τρία λεπτά. Προσπαθώνα θυμηθώ πώς φαίνομαι, χωρίς να ψάχνω εμφανώς για μιαεπιφάνεια όπου θα μπορούσα να καθρεφτιστώ. Είμαι σίγουρηπως έχω αλεύρι παντού. Ξέρω ότι έχω πιάσει τα μαλλιά μου μεένα μολύβι και φοράω για τέταρτη συνεχόμενη βραδιά την ίδιαφόρμα. Άπλυτη. Προσπαθώ κάνοντας την αδιάφορη να διώξωεμφανή σημάδια αλευριού από πάνω μου, αλλά έχω συναίσθησητου ότι είναι χαμένος κόπος. Έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχειπερίπτωση να φαίνομαι τώρα χειρότερα από τότε που ήμουνξαπλωμένη στον καναπέ με χαλίκια κολλημένα στο πρόσωπό

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 103

Page 104: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

μου.Σταματάω το μίξερ και πατάω το κουμπί για να βγάλω τους

αναδευτήρες. Φέρνω τον ένα στο στόμα μου και τον γλείφω,ενώ πηγαίνω τον άλλο εκεί που κάθεται. «Θέλεις τον ένα; Είναιγερμανική σοκολάτα».

Το παίρνει από το χέρι μου και χαμογελάει. «Τι φιλόξενο απόμέρους σου».

«Σκάσε και γλείψ’ το, αλλιώς θα το κρατήσω για μένα». Πάωστο ντουλάπι και παίρνω μια κούπα, αλλά βάζω νερό αντί γιαγάλα. «Θέλεις νερό ή θέλεις να συνεχίσεις να προσποιείσαι πωςμπορείς να ανεχτείς αυτή τη μαλακία για αυστηρούςχορτοφάγους;»

Γελάει και σουφρώνει τη μύτη του, σπρώχνοντας στησυνέχεια την κούπα του προς τα εμένα. «Προσπαθούσα να είμαιευγενικός, αλλά δεν μπορώ να πιω ούτε μια γουλιά ακόμη απόαυτό το… δεν ξέρω τι είναι. Ναι, νερό. Παρακαλώ».

Γελάω, ξεπλένω την κούπα του και του βάζω ένα ποτήρινερό. Κάθομαι σε μια καρέκλα διαγώνια από αυτόν και τονκοιτάζω καθώς δαγκώνω ένα κομμάτι μπράουνις. Περιμένω ναμου εξηγήσει γιατί είναι εδώ αλλά δεν το κάνει. Απλά κάθεταιδιαγωνίως μου και με παρακολουθεί να τρώω. Δεν τον ρωτάωγιατί είναι εδώ, γιατί κάπως μου αρέσει αυτή η ησυχία ανάμεσάμας. Λειτουργεί καλύτερα όταν το βουλώνουμε και οι δύο,καθώς όλες μας οι συζητήσεις καταλήγουν σε καβγά.

Ο Χόλντερ σηκώνεται και πηγαίνει στο καθιστικό χωρίςκαμία εξήγηση. Κοιτάζει γεμάτος περιέργεια ολόγυρά του. Τηνπροσοχή του αποσπούν οι φωτογραφίες στον τοίχο. Πηγαίνεικοντά τους και σιγά σιγά εξετάζει προσεκτικά την κάθεφωτογραφία. Κάθομαι αναπαυτικά στην καρέκλα μου και τονπαρακολουθώ.

Δεν είναι ποτέ βιαστικός και δείχνει τόσο σίγουρος για κάθεκίνησή του. Είναι λες και όλες του οι σκέψεις και ενέργειεςπροσχεδιάζονται λεπτομερώς μέρες πριν. Μπορώ να τονφανταστώ στο δωμάτιό του να γράφει κάθε λέξη που σκοπεύεινα χρησιμοποιήσει την επόμενη μέρα, διότι είναι τόσοεπιλεκτικός με αυτές.

104 COLLEEN HOOVER

Page 105: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

«Η μαμά σου φαίνεται πολύ νέα» λέει.«Είναι νέα».«Δεν της μοιάζεις. Μοιάζεις στον μπαμπά σου;» Γυρίζει και

με κοιτάζει.Ανασηκώνω τους ώμους. «Δεν ξέρω. Δεν τον θυμάμαι πώς

είναι».Ξανακοιτάζει τις φωτογραφίες και ακουμπάει με το δάχτυλό

του μία από αυτές.«Έχει πεθάνει ο μπαμπάς σου;» Το λέει τόσο ωμά που είμαι

σχεδόν σίγουρη ότι ξέρει πως ο μπαμπάς μου δεν έχει πεθάνει,αλλιώς δε θα το είχε ρωτήσει με αυτό τον τρόπο. Τόσο άγαρμπα.

«Δεν ξέρω. Δεν τον έχω δει από τριών χρονών».Επιστρέφει στην κουζίνα και κάθεται πάλι μπροστά μου.

«Αυτό είναι όλο; Καμία ιστορία;»«Υπάρχει μια ιστορία. Απλά δε θέλω να την πω». Είμαι

σίγουρη πως υπάρχει μια ιστορία… απλά δεν την ξέρω. Η Κάρενδεν ξέρει τίποτα για τη ζωή μου πριν με δώσουν σε ανάδοχηοικογένεια και εγώ δε βρήκα ποτέ το λόγο γιατί να το ψάξω. Τιείναι λίγα ξεχασμένα χρόνια μπροστά στα επόμενα υπέροχαδεκατρία που πέρασα;

Μου χαμογελάει ξανά, αλλά είναι ένα επιφυλακτικό χαμόγελοπου συνοδεύεται από ένα βλέμμα όλο ερωτηματικά. «Ταμπισκότα σου είναι μια χαρά» λέει αλλάζοντας επιτυχημένα τοθέμα. «Μην υποτιμάς τις ζαχαροπλαστικές σου ικανότητες».

Ακούγεται από κάπου ένας βόμβος και εγώ πετάγομαι από τηθέση μου και τρέχω προς το φούρνο. Τον ανοίγω αλλά το κέικθέλει πολλή ώρα ακόμα για να ψηθεί. Καθώς γυρίζω, ο Χόλντερκρατάει στα χέρια του το κινητό μου. «Μην ανησυχείς για τογλυκό σου». Γελάει. «Έχεις μήνυμα».

Πετάω το γάντι του φούρνου στον πάγκο και κάθομαι ξανάστη θέση μου. Κοιτάζει τα μηνύματα στο κινητό μου χωρίς ίχνοςσεβασμού για την ιδιωτική μου ζωή. Δε με νοιάζει καθόλου,οπότε απλά τον αφήνω.

«Νόμιζα πως δε σε αφήνουν να έχεις τηλέφωνο» μου λέει.«Ή μήπως ήταν μια αξιοθρήνητη δικαιολογία για να μη μουδώσεις το νούμερό σου;»

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 105

Page 106: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

«Όντως δε με αφήνουν. Μου το έδωσε τις προάλλες ηκαλύτερή μου φίλη. Το μόνο που μπορώ να κάνω με αυτό είναινα στέλνω και να λαμβάνω γραπτά μηνύματα».

Γυρίζει την οθόνη προς το μέρος μου για να τη βλέπω. «Ανείναι δυνατόν! Τι είδους μηνύματα είναι αυτά;» Το γυρίζει προςτο μέρος του και διαβάζει ένα.

«Σκάι, είσαι όμορφη. Πιθανά να είσαι το πιο θεσπέσιο πλάσμαστο σύμπαν και αν κάποιος σου πει το αντίθετο θα τον σκίσω».Σηκώνει το ένα του φρύδι, με κοιτάζει και έπειτα ξανακοιτάζειτο τηλέφωνο. «Θεέ μου! Είναι όλα το ίδιο στιλ. Πες μου πωςδεν τα στέλνεις στον εαυτό σου για να σε ανεβάζεις».

Γελάω, πλησιάζω στο πάσο και αρπάζω το τηλέφωνο από ταχέρια του. «Σταμάτα. Χαλάς όλη την πλάκα του θέματος».

Γέρνει το κεφάλι του προς τα πίσω και γελάει. «Θεέ μου,αυτό κάνεις; Όλα αυτά είναι από σένα;»

«Όχι!» λέω αμυντικά. «Είναι από τη Σιξ. Είναι η καλύτερήμου φίλη και έχει πάει στην άλλη άκρη του κόσμου και τηςλείπω. Δε θέλει να στενοχωριέμαι, οπότε μου στέλνει κάθε μέραόμορφα μηνύματα. Εγώ το βρίσκω πολύ γλυκό».

«Όχι, δεν το βρίσκεις. Πιστεύεις πως είναι σπαστικό και ούτεπου τα διαβάζεις».

Πώς γίνεται να το ξέρει αυτό;Αφήνω κάτω το τηλέφωνο και σταυρώνω τα χέρια μου στο

στήθος μου. «Το κάνει για καλό» του λέω χωρίς να παραδεχτώακόμη πως αυτά τα μηνύματα μου τη σπάνε αφόρητα.

«Θα σε καταστρέψουν. Αυτά τα μηνύματα θα φουσκώσουντόσο πολύ το εγώ σου που θα σκάσεις». Αρπάζει το τηλέφωνοενώ ταυτόχρονα βγάζει το δικό του από την τσέπη του.Ανεβοκατεβάζει τα περιεχόμενα και στις δύο οθόνες και πατάεικάτι αριθμούς στο δικό του τηλέφωνο. «Πρέπει να διορθώσουμετην κατάσταση προτού αρχίσεις να υποφέρεις απόψευδαισθήσεις ανωτερότητας». Μου δίνει πίσω το τηλέφωνόμου και γράφει κάτι στο δικό του το οποίο στη συνέχεια βάζειστην τσέπη του. Το τηλέφωνό μου βγάζει έναν ήχο πουυποδεικνύει πως έχω νέο μήνυμα. Κοιτάζω την οθόνη καιγελάω.

106 COLLEEN HOOVER

Page 107: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Τα μπισκότα σου είναι για τα μπάζα. Και δεν είσαικαι τόσο όμορφη.

«Καλύτερα τώρα;» μου λέει πειρακτικά. «Ξεφούσκωσε αρκετάτο εγώ σου;»

Γελάω, αφήνω το τηλέφωνο στον πάγκο και σηκώνομαι.«Ξέρεις πραγματικά πώς να μιλήσεις σε ένα κορίτσι». Πηγαίνωστο καθιστικό και γυρίζω προς το μέρος του. «Θέλεις να σεξεναγήσω στο σπίτι;»

Σηκώνεται και με ακολουθεί όσο εγώ του δείχνω βαρετάπράγματα, διάφορα μικροαντικείμενα, δωμάτια και φωτογραφίες,αλλά αυτός βέβαια απορροφά όλες τις λεπτομέρειες χωρίς ναβιάζεται καθόλου. Σταματάει και επιθεωρεί κάθε μικροσκοπικόπραγματάκι χωρίς να βγάλει άχνα όλη αυτή την ώρα.

Φτάνουμε τελικά στο δωμάτιό μου κι ανοίγω την πόρτα. «Τοδωμάτιό μου» του λέω παίρνοντας την πόζα της Βάνα Γουάιτ.13Μπορείς να κοιτάξεις όσο θέλεις, αλλά καθώς δεν υπάρχουνάτομα άνω των δεκαοχτώ τριγύρω μην πλησιάσεις το κρεβάτι.Δε με αφήνουν να μείνω έγκυος αυτό το Σαββατοκύριακο».

Μένει λίγο ακίνητος μόλις μπει μέσα και γέρνει το κεφάλι τουπρος το μέρος μου. «Μόνο αυτό το Σαββατοκύριακο; Έχειςσκοπό δηλαδή να γκαστρωθείς το επόμενο;»

Τον ακολουθώ στο δωμάτιό μου. «Μπα, μάλλον θα περιμένωμερικές εβδομάδες ακόμα».

Φέρνει μια βόλτα το δωμάτιο επιθεωρώντας το και τελικάγυρίζει προς το μέρος μου κοιτώντας με κατάφατσα. «Εγώ είμαιδεκαοκτώ».

Ανασηκώνω το κεφάλι μου, μπερδεμένη που ανέφερε αυτό τοάσχετο γεγονός. «Να τα εκατοστίσεις».

Ρίχνει μια ματιά στο κρεβάτι και μετά πάλι σε μένα. «Είπες ναμην πλησιάσω το κρεβάτι σου γιατί δεν είμαι δεκαοχτώ. Εγώαπλά επισημαίνω πως είμαι δεκαοκτώ».

Δε μου αρέσει καθόλου το πώς ένιωσα να κλείνουν ταπνευμόνια μου όταν κοίταζε το κρεβάτι μου. «Α. Τότε εννοούσαδεκαεννιά».

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 107

Page 108: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Κάνει μια στροφή και πηγαίνει αργά προς το ανοικτόπαράθυρο. Σκύβει και βγάζει για λίγο το κεφάλι του έξω. «Ώστεαυτό είναι το διαβόητο παράθυρο;»

Δε με κοιτάζει – και καλύτερα, γιατί αν το βλέμμα μπορούσενα σκοτώσει θα ήταν ήδη νεκρός. Γιατί ρε γαμώτο έπρεπε να πεικάτι τέτοιο; Και είχα αρχίσει να ευχαριστιέμαι την παρέα του γιαπρώτη φορά. Γυρίζει προς το μέρος μου και η παιχνιδιάρικηέκφρασή του έχει αντικατασταθεί από μια άλλη, προκλητική, πουτην έχω δει πολλές φορές στο παρελθόν.

Αναστενάζω. «Τι θέλεις, Χόλντερ;» Ή πρέπει να μουξεκαθαρίσει γιατί είναι εδώ ή πρέπει να φύγει. Σταυρώνει ταχέρια του στο στήθος και με κοιτάζει έντονα.

«Είπα κάτι που σε πείραξε, Σκάι; Ή κάποιο ψέμα; Ή κάτιαβάσιμο;» Είναι ξεκάθαρο από τις κοροϊδευτικές παρατηρήσειςτου πως γνωρίζει πολύ καλά τι υπονοούσε με το σχόλιο τουπαραθύρου. Δεν έχω καμία διάθεση να παίξω το παιχνίδι του.Πρέπει να φτιάξω γλυκά και να τα φάω.

Πηγαίνω προς την πόρτα και την κρατάω ανοιχτή. «Ξέρειςακριβώς τι είπες και πήρες την αντίδραση που ήθελες.Ευχαριστημένος; Μπορείς να φύγεις τώρα».

Δε φεύγει. Κατεβάζει τα χέρια του, γυρίζει και πάει στοκομοδίνο μου. Παίρνει το βιβλίο που μου έδωσε ο Μπρέκιν καιτο εξετάζει σαν να μη διαδραματίστηκαν ποτέ τα τελευταίατριάντα δευτερόλεπτα.

«Χόλντερ, σου το ζητάω όσο πιο ευγενικά γίνεται να σ’ τοζητήσω. Σε παρακαλώ, φύγε».

Αφήνει μαλακά το βιβλίο και πηγαίνει να ξαπλώσει στοκρεβάτι μου. Ξαπλώνει κυριολεκτικά στο κρεβάτι μου. Είναιξαπλωμένος στο κωλοκρέβατό μου.

Κάνω μια γκριμάτσα απόγνωσης, πηγαίνω προς το μέρος τουκαι τραβάω τα πόδια του απ’ το κρεβάτι μου. Αν πρέπει να τονβγάλω σηκωτό από το σπίτι, θα το κάνω. Με το που πιάνω τουςκαρπούς του για να τον σηκώσω, με τραβάει προς το μέρος τουμε μια τόσο γρήγορη κίνηση που δεν πρόλαβα ούτε να την πάρωχαμπάρι. Με γυρίζει ανάσκελα στο κρεβάτι και κρατάει σφιχτάτα χέρια μου στο στρώμα. Όλο αυτό έγινε τόσο απότομα, που

108 COLLEEN HOOVER

Page 109: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

δεν πρόλαβα ούτε να αντισταθώ. Και καθώς τον κοιτάζω αυτήτη στιγμή, ο μισός μου εαυτός δε θέλει καν ν’ αντισταθεί. Δενξέρω αν πρέπει να φωνάξω βοήθεια ή να πετάξω τα ρούχα μου.

Αφήνει τα χέρια μου ελεύθερα και φέρνει το ένα του χέρι στοπρόσωπό μου. Μου σκουπίζει με τον αντίχειρα τη μύτη καιγελάει. «Αλεύρι» λέει καθώς το βγάζει. «Με ενοχλούσε εδώ καιώρα». Κάθεται με την πλάτη στο κεφαλάρι και βάζει πάλι ταπόδια του στο κρεβάτι. Είμαι ακόμα ανάσκελα στο στρώμα καιχαζεύω τα αστέρια στο ταβάνι – και για πρώτη φορά αισθάνομαικάτι άλλο από το τίποτα όταν τα κοιτάζω.

Δεν μπορώ καν να κουνηθώ, γιατί φοβάμαι πως είναι τρελός.Το εννοώ, στην κυριολεξία, κλινικά παράφρων. Είναι η μόνηλογική εξήγηση για την προσωπικότητά του. Και το γεγονός πωςσυνεχίζω να τον βρίσκω τόσο απίστευτα γοητευτικό μπορεί νασημαίνει μόνο ένα πράγμα. Είμαι κι εγώ τρελή.

«Δεν το ήξερα πως ήταν γκέι»Ναι, είναι τρελός.Γυρίζω το κεφάλι προς το μέρος του, αλλά δε λέω τίποτα. Τι

στο διάολο λες σε ένα τρελό άτομο που αρνείται να φύγει από τοσπίτι σου και στη συνέχεια ξεφουρνίζει ασυνάρτητες μαλακίες;

«Τον έδειρα γιατί ήταν μαλάκας. Δεν είχα ιδέα πως ήτανγκέι».

Οι αγκώνες του ακουμπάνε στα γόνατά του και με κοιτάζειέντονα περιμένοντας κάποια αντίδραση. Ή κάποια απάντηση.Δεν παίρνει όμως τίποτα από τα δύο για μερικά δευτερόλεπτα,γιατί πρέπει να το επεξεργαστώ όλο αυτό.

Κοιτάζω πάλι τα αστέρια και δίνω στον εαυτό μου χρόνο νααναλύσει την κατάσταση. Αν δεν είναι τρελός, τότε σίγουρακάπου θέλει να καταλήξει. Αλλά πού; Έρχεται εδώ απρόσκλητοςγια να υπερασπίσει τη φήμη του και να προσβάλει τη δική μου;Ποιος ο λόγος να κάνει όλην αυτή την προσπάθεια; Εγώ είμαιαπλά ένα άτομο, τι τον νοιάζει η γνώμη μου;

Εκτός βέβαια αν του αρέσω. Η σκέψη με κάνει ναχαμογελάσω και αισθάνομαι πρόστυχη και λάθος που ελπίζω ναμε γουστάρει ένας παράφρων. Τα ’θελα και τα ’παθα όμως. Δενέπρεπε με τίποτα να τον αφήσω να μπει στο σπίτι, αφού ήξερα

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 109

Page 110: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

πως είμαι μόνη. Και τώρα ξέρει κι εκείνος πως θα είμαι μόνη στοσπίτι όλο το Σαββατοκύριακο. Αν έπρεπε να ζυγίσω την αποψινήαπόφαση, πιθανόν να ήταν τόσο βαριά ώστε να έσπαγε τηνηλίθια πλευρά της ζυγαριάς. Προβλέπω αυτό το σκηνικό νατελειώνει με δύο τρόπους. Ή θα τα βρούμε ή θα με σκοτώσει, θαμε κόψει κομματάκια και θα με ψήσει με τα μπισκότα. Όπως καινα ’χει, εγώ λυπάμαι για όλα αυτά τα γλυκά που δεν έχουνακόμη φαγωθεί.

«Το κέικ!» φωνάζω καθώς πετάγομαι από το κρεβάτι. Τρέχωστην κουζίνα την κατάλληλη στιγμή για να μυρίσω τηντελευταία μου καταστροφή. Βουτάω το γάντι της κουζίνας,βγάζω έξω το κέικ και το πετάω απογοητευμένη πάνω στονπάγκο. Δεν έχει καεί και τόσο πολύ. Θα μπορούσα να το σώσωαν το έπνιγα στο γλάσο.

Σβήνω το φούρνο και αποφασίζω να βρω καινούργιο χόμπι.Ίσως να φτιάχνω κοσμήματα. Πόσο δύσκολο μπορεί να είναι;Βουτάω δύο ακόμη μπισκότα, επιστρέφω στο δωμάτιό μου καιδίνω το ένα στον Χόλντερ. Στη συνέχεια ξαπλώνω δίπλα τουστο κρεβάτι.

«Υποθέτω πως το σχόλιο περί μαλάκα που πλακώνει στοξύλο τους γκέι ήταν πολύ επικριτικό εκ μέρους μου, ε; Δηλαδήδεν είσαι ο ανεγκέφαλος ομοφοβικός που πέρασε τον τελευταίοχρόνο στο αναμορφωτήριο;»

Χαμογελάει, γλιστράει αργά από το κεφαλάρι που ακουμπάεικαι ξαπλώνει δίπλα μου κοιτώντας τα αστέρια. «Όχι. Ούτε καν.Πέρασα όλη την περσινή χρονιά μένοντας με τον πατέρα μουστο Όστιν. Δεν έχω ιδέα από πού ξεφύτρωσε αυτή η ιστορία περίαναμορφωτηρίου».

«Γιατί δεν υπερασπίζεσαι τον εαυτό σου εφόσον οι φήμεςείναι ψεύτικες;»

Γυρίζει το κεφάλι του προς το μέρος μου. «Εσύ γιατί δεν τοκάνεις;»

Δαγκώνω τα χείλη μου και κουνάω το κεφάλι μου. «Αυτόξαναπές το».

Καθόμαστε και οι δύο σιωπηλοί στο κρεβάτι τρώγοντας ταμπισκότα μας. Κάποια από τα πράγματα που μου έχει πει τις

110 COLLEEN HOOVER

Page 111: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

τελευταίες μέρες αρχίζουν να βγάζουν νόημα και εγώ νιώθω όλοκαι περισσότερο σαν αυτούς που σιχαίνομαι. Μου είχε πειευθέως ότι θα απαντούσε σε ό,τι τον ρωτούσα και εγώ αντί γι’αυτό επέλεξα να πιστέψω τις φήμες. Δεν είναι να απορεί κανείςπου ήταν τόσο εκνευρισμένος μαζί μου. Του συμπεριφερόμουνόπως συμπεριφέρονται όλοι οι άλλοι σε μένα.

«Το σχόλιό σου προηγουμένως… για το παράθυρο;» του λέω.«Προσπαθούσες να αποδείξεις κάτι για τις φήμες; Δεν ήθελεςαπλά να γίνεις κακός;»

«Δεν είμαι κακός, Σκάι».«Είσαι… έντονος. Τουλάχιστον σε αυτό έχω δίκιο».«Μπορεί να είμαι “έντονος” αλλά δεν είμαι κακός».«Και εγώ δεν είμαι τσούλα».«Και εγώ δεν είμαι μαλάκας που πλακώνει στο ξύλο τούς

γκέι».«Οπότε το ξεκαθαρίσαμε;»Γελάει. «Νομίζω πως ναι».Παίρνω μια βαθιά εισπνοή και μετά εκπνέω καθώς

ετοιμάζομαι να κάνω κάτι που δεν κάνω συχνά. Να ζητήσωσυγγνώμη. Αν δεν ήμουν τόσο ξεροκέφαλη, ίσως και ναπαραδεχόμουν πως η επικριτική συμπεριφορά μου αυτή τηνεβδομάδα ήταν εξευτελιστική και πως είχε όλα τα δίκια τουκόσμου να είναι έξαλλος μαζί μου για το πόσο αδαής ήμουν. Αντίγι’ αυτό, όμως, αρκούμαι σε μια σύντομη και γλυκιά συγγνώμη.

«Λυπάμαι, Χόλντερ» του λέω ήρεμα.Αναστενάζει βαριά. «Το ξέρω, Σκάι, το ξέρω».Και καθόμαστε έτσι στην απόλυτη σιωπή για τόσο διάστημα

που φαίνεται σαν πάντα αλλά ταυτόχρονα φαίνεται πως δενείναι αρκετό. Είναι πια αργά και φοβάμαι πως θα πει ότι πρέπεινα φύγει καθώς δεν έχουμε τι άλλο να πούμε, αλλά δε θέλω ναφύγει. Νιώθω πως είναι ό,τι καλύτερο να είμαι αυτή τη στιγμήέτσι μαζί του. Δεν ξέρω γιατί, αλλά έτσι νιώθω.

«Θέλω να σε ρωτήσω κάτι» μου λέει τελικά σπάζοντας τησιωπή. Δεν απαντώ, γιατί δεν είναι μια δήλωση που περιμένειαπάντηση. Θέλει απλά το χρόνο του για να ετοιμάσει αυτό πουπρόκειται να με ρωτήσει. Παίρνει μια ανάσα και ξαπλώνει στο

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 111

Page 112: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

πλάι για να με βλέπει. Βάζει τον αγκώνα του κάτω από το κεφάλιτου και τον αισθάνομαι που με κοιτάζει, αλλά εγώ συνεχίζω ναχαζεύω τα αστέρια. Παραείναι κοντά μου για να τον κοιτάξωαυτή τη στιγμή – και, παρεμπιπτόντως, η καρδιά μου πάει νασπάσει. Φοβάμαι πως αν βρεθώ πιο κοντά του θα πεθάνω. Δενείναι δυνατόν ο πόθος να προκαλεί τόσο έντονο καρδιοχτύπι.Είναι χειρότερο κι από το τρέξιμο.

«Γιατί άφηνες τον Γκρέισον να σου κάνει ό,τι σου έκανε στοπάρκινγκ;»

Θέλω να συρθώ κάτω από τα σκεπάσματα και να κρυφτώ.Έλπιζα να μη σκάσει αυτό το θέμα. «Σ’ το έχω ήδη πει. Δεν είναιτο αγόρι μου και δε μου μαύρισε το μάτι αυτός».

«Δε σε ρωτάω κάτι από αυτά. Σε ρωτάω γιατί είδα πώςαντέδρασες. Είχες εκνευριστεί μαζί του. Φαινόσουν σαν ναβαριέσαι. Θέλω απλά να ξέρω γιατί του επιτρέπεις να κάνει αυτάτα πράγματα, εφόσον δε θέλεις να σε ακουμπάει».

Τα λόγια του με αποσυντονίζουν, ξαφνικά με πιάνεικλειστοφοβία και γίνομαι κάθιδρη. Δεν αισθάνομαι άνετα ναμιλήσω για αυτό. Νιώθω άβολα με το γεγονός πως μπορεί και μεδιαβάζει τόσο καλά ενώ εγώ δεν τον διαβάζω καθόλου.

«Τόσο φανερή ήταν η έλλειψη ενδιαφέροντος από μέρουςμου;» ρωτάω.

«Αμέ. Και μάλιστα από απόσταση πενήντα μέτρων. Απορώπώς αυτός δεν το ’πιασε».

Αυτή τη φορά γυρίζω να τον κοιτάξω και βάζω τον αγκώναμου κάτω από το κεφάλι μου. «Το ξέρω. Απίστευτο δεν είναι;Δεν μπορείς να φανταστείς πόσες φορές τού έχω ρίξει χυλόπιτα,αλλά δε σταματάει με τίποτα. Είναι τραγικό. Και αποκρουστικό».

«Τότε γιατί τον αφήνεις να το κάνει;» μου λέει κοιτώντας μεέντονα. Είμαστε σε μια περίεργη στάση αυτή τη στιγμή,ξαπλωμένοι αντικριστά στο ίδιο κρεβάτι. Ο τρόπος που μεκοιτάζει έντονα και καρφώνει τα μάτια του στα χείλια μου μεκάνει να γυρίσω πάλι ανάσκελα. Δεν ξέρω αν αισθάνεται το ίδιο,αλλά γυρίζει και αυτός ανάσκελα.

«Είναι πολύπλοκο».«Δε χρειάζεται να μου εξηγήσεις» λέει. «Δεν είναι δικό μου

112 COLLEEN HOOVER

Page 113: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

θέμα. Ήμουν απλά περίεργος».Βάζω τα χέρια πίσω από το κεφάλι μου και κοιτάζω τα

αστέρια που έχω μετρήσει περισσότερες φορές από όσες μπορώνα υπολογίσω. Είμαι ξαπλωμένη στο κρεβάτι με τον Χόλντερ,μάλλον περισσότερη ώρα από όση έχω υπάρξει με οποιοδήποτεάλλο αγόρι, και συνειδητοποιώ πως δεν έχω αισθανθεί τηνανάγκη να μετρήσω ούτε ένα αστέρι.

«Είχες ποτέ σοβαρή σχέση με κάποιο κορίτσι;»«Ναι» μου λέει. «Αλλά ελπίζω να μη με ρωτήσεις

λεπτομέρειες, γιατί δεν το αγγίζω αυτό το θέμα».Κουνάω το κεφάλι μου. «Δε σε ρωτάω για αυτό». Σταματάω

για λίγα δευτερόλεπτα επειδή θέλω να τα πω σωστά. «Όταν τηφιλούσες, τι αισθανόσουν;»

Δε λέει τίποτα για λίγο, σκεπτόμενος ενδεχομένως πως ίσωςνα είναι μια ερώτηση παγίδα. «Θέλεις να είμαι ειλικρινής, έτσιδεν είναι;» με ρωτάει

«Αυτό και μόνο αυτό».Τον βλέπω με την άκρη του ματιού μου να χαμογελάει.

«Εντάξει, λοιπόν. Νομίζω πως αισθανόμουν… καυλωμένος».Προσπαθώ να δείχνω άνετη ακούγοντας αυτή τη λέξη να

βγαίνει από το στόμα του αλλά… ουάου. Σταυρώνω τα πόδιαμου ελπίζοντας πως αυτό θα μειώσει την έξαψη που νιώθω σεόλο μου το σώμα. «Οπότε ένιωθες το στομάχι σου να γίνεταικόμπος, τις παλάμες σου να ιδρώνουν, την καρδιά σου ναχτυπάει γρήγορα και όλα αυτά;»

Ανασηκώνει τους ώμους του. «Ναι. Όχι με όλα τα κορίτσιαπου είχα, αλλά με τα περισσότερα».

Γυρίζω το κεφάλι μου προς το μέρος του προσπαθώντας ναμην αναλύσω το νόημα αυτής της πρότασης. Γυρίζει προς τομέρος μου και χαμογελάει.

«Δεν ήταν και τόσο πολλά». Χαμογελάει και το λακκάκι τουείναι ακόμα πιο χαριτωμένο από τόσο κοντά. Για μια στιγμήχάνομαι μέσα σε αυτό. «Πού θέλεις να καταλήξεις;»

Τον κοιτάζω για λίγο στα μάτια και έπειτα ξανακοιτάζω τοταβάνι. «Θέλω να καταλήξω στο ότι εγώ όχι. Δεν αισθάνομαιτίποτε απ’ όλα αυτά. Όποτε φασώνομαι με κάποιο αγόρι, δεν

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 113

Page 114: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

αισθάνομαι τίποτε απολύτως. Μόνο ένα μούδιασμα. Έτσι,μερικές φορές αφήνω τον Γκρέισον να κάνει αυτά που μουκάνει, όχι γιατί το απολαμβάνω, αλλά γιατί μου αρέσει να μηναισθάνομαι τίποτα». Δεν απαντάει και η σιωπή του με κάνει νααισθάνομαι άβολα. Αναρωτιέμαι αν μου βάζει την ταμπέλα τηςτρελής. «Ξέρω ότι δε βγάζει νόημα και, όχι, δεν είμαι λεσβία.Απλά ποτέ δεν ένιωσα έλξη για κανέναν εκτός από σένα και δενξέρω το γιατί».

Με το που το ξεστομίζω τινάζει το κεφάλι του προς το μέροςμου ενώ την ίδια στιγμή εγώ κλείνω τα μάτια μου και κρύβω τοπρόσωπό μου με τα μπράτσα μου. Δεν μπορώ να πιστέψω πωςμόλις παραδέχτηκα δυνατά ότι τον γουστάρω. Θα ήθελα ναπεθάνω αυτή τη στιγμή – και πάλι αργά θα ήταν.

Τον νιώθω να κουνιέται στο κρεβάτι και στη συνέχεια νατραβάει τα χέρια μου από το πρόσωπό μου. Ανοίγω απρόθυμα ταμάτια μου και τον βλέπω να στηρίζεται στο χέρι τουχαμογελώντας. «Νιώθεις έλξη για μένα;»

«Θεέ μου» βογκάω. «Αυτό είναι το τελευταίο πράγμα πουχρειάζεται το εγώ σου».

«Αυτό είναι μάλλον αλήθεια». Γελάει. «Γρήγορα, πρέπει ναμε προσβάλεις πριν προλάβει το εγώ μου να γίνει τόσο μεγάλοόσο το δικό σου».

«Χρειάζεσαι κούρεμα» του πετάω. «Και πολύ μάλιστα. Ταμαλλιά σου μπαίνουν στα μάτια σου, τα οποία μισοκλείνεις, καισυνέχεια τα τραβάς από τα μάτια σου σαν να είσαι ο ΤζάστινΜπίμπερ14 και είναι πολύ διασκεδαστικό».

Πιάνει τα μαλλιά του και συνοφρυώνεται. Μετά ξαναπέφτειπίσω στο κρεβάτι. «Πω πω, φίλε, αυτό με πλήγωσε. Φαίνεταιπως το σκεφτόσουν για κάποιο διάστημα».

«Μόνο από τη Δευτέρα» του ομολογώ.«Με γνώρισες τη Δευτέρα. Άρα πρακτικά σκέφτεσαι πόσο

πολύ σιχαίνεσαι τα μαλλιά μου από τη στιγμή πουγνωριστήκαμε».

«Όχι όλη την ώρα».Μένει σιωπηλός για ένα λεπτό και μετά χαμογελάει πάλι.

«Δεν το πιστεύω πως με βρίσκεις καυτό».

114 COLLEEN HOOVER

Page 115: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

«Σκάσε».«Πολύ πιθανόν να λιποθύμησες στα ψέματα τις προάλλες, για

να σε κουβαλήσω στα καυτά, ιδρωμένα, στιβαρά μου μπράτσα».«Σκάσε».«Βάζω στοίχημα πως με φαντασιώνεσαι κάθε βράδυ, ακριβώς

εδώ σε αυτό το κρεβάτι».«Σκάσε, Χόλντερ».«Πολύ πιθανόν ακόμα και να…»Του κλείνω με το χέρι μου το στόμα. «Είσαι πιο καυτός όταν

δε μιλάς».Όταν επιτέλους κλείνει το στόμα του, παίρνω το χέρι μου και

το ξαναβάζω πίσω από το κεφάλι μου. Ξαναμένουμε σιωπηλοίγια λίγη ώρα. Αυτός μάλλον καμαρώνει σιωπηλά για το ότιπαραδέχτηκα πως τον γουστάρω, ενώ εγώ μαζεύομαι σιωπηλάαπό ντροπή για το ότι πλέον το γνωρίζει.

«Βαριέμαι» μου λέει.«Τότε πήγαινε σπίτι σου».«Δε θέλω. Τι κάνεις όταν βαριέσαι; Δεν έχεις ούτε Ίντερνετ

ούτε τηλεόραση. Απλά κάθεσαι όλη μέρα και σκέφτεσαι πόσοκαυτός γκόμενος είμαι;»

Σηκώνω τα μάτια με ύφος απόγνωσης. «Διαβάζω» του λέω.«Πολύ μάλιστα. Μερικές φορές φτιάχνω γλυκά. Μερικές φορέςτρέχω».

«Διαβάζεις, φτιάχνεις γλυκά και τρέχεις. Και φαντασιώνεσαιεμένα. Πόσο συναρπαστική είναι η ζωή σου!»

«Μου αρέσει η ζωή μου».«Κατά κάποιον τρόπο και μένα μου αρέσει» λέει. Γυρίζει και

αρπάζει το βιβλίο από το κομοδίνο μου. «Ορίστε, διάβασε αυτό».Παίρνω το βιβλίο από τα χέρια του και το ανοίγω στη σελίδα

δύο. Μέχρι εκεί έχω καταφέρει να φτάσω. «Θέλεις να διαβάσωδυνατά; Τόσο πολύ βαριέσαι;»

«Τόσο πολύ»«Είναι αισθηματικό» τον προειδοποιώ.«Όπως σου είπα, βαριέμαι τόσο πολύ. Διάβασε».Ακουμπάω το μαξιλάρι στο κεφαλάρι μου, κάθομαι άνετα και

αρχίζω να διαβάζω.

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 115

Page 116: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Αν σήμερα το πρωί μού έλεγε κάποιος πως απόψε θα διάβαζαένα αισθηματικό μυθιστόρημα στον ξαπλωμένο στο κρεβάτι μουΝτιν Χόλντερ, θα του έλεγα πως είναι τρελός. Αλλά από τηνάλλη, δεν είμαι και ο καλύτερος κριτής τού τι είναι τρελό και τιόχι.

***

Με το που ανοίγω τα μάτια μου, γλιστράω αμέσως το χέρι μουστην άλλη πλευρά του κρεβατιού αλλά είναι άδειο. Ανακάθομαικαι κοιτάζω τριγύρω. Το φως μου είναι σβηστό και είμαισκεπασμένη. Το βιβλίο είναι κλειστό πάνω στο κομοδίνο·απλώνω το χέρι και το πιάνω. Ο σελιδοδείκτης βρίσκεται στατρία τέταρτα του βιβλίου.

Διάβαζα μέχρι να κοιμηθώ; Ωχ όχι, αποκοιμήθηκα. Πετάω τασκεπάσματα και πηγαίνω στην κουζίνα. Ανάβω το φως καικοιτάζω τριγύρω ξαφνιασμένη. Η κουζίνα είναι πεντακάθαρη καιόλα τα μπισκότα και τα μπράουνις είναι τυλιγμένα με μεμβράνη.Κοιτάζω το τηλέφωνό μου πάνω στον πάγκο. Το σηκώνω καιβρίσκω ένα νέο μήνυμα.

Σε πήρε ο ύπνος στο σημείο που θα μάθαινε τομυστικό της μητέρας της. Πώς τολμάς. Θα έρθωξανά αύριο βράδυ για να μου τελειώσεις τοδιάβασμα. Και παρεμπιπτόντως έχεις πολύ άσχημηαναπνοή και ροχαλίζεις πολύ δυνατά.

Γελάω. Κάνω χαμογελαστές γκριμάτσες σαν ηλίθια κι ευτυχώςκανείς δεν είναι τριγύρω για να το δει. Κοιτάζω το ρολόι τουφούρνου και είναι μόνο δύο τα ξημερώματα, οπότε πηγαίνωπίσω στο δωμάτιό μου και χώνομαι στο κρεβάτι μου ελπίζονταςπραγματικά να έρθει αύριο βράδυ. Δεν ξέρω πώς αυτό τοτελειωμένο, χωρίς ελπίδα αγόρι χώθηκε αυτή την εβδομάδα στηζωή μου, αλλά ξέρω σίγουρα πως δεν είμαι έτοιμη να φύγει.

13. Βάνα Γουάιτ: ηθοποιός και τηλεπαρουσιάστρια, η οποία

116 COLLEEN HOOVER

Page 117: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

παρουσίαζε τον Τροχό της Τύχης. (Σ.τ.Μ.)14. Τζάστιν Μπίμπερ: Διάσημος νεαρός Καναδός τραγουδιστήςτης ποπ. (Σ.τ.Μ.)

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 117

Page 118: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Σάββατο, 1η Σεπτεμβρίου 20125:05 μμ

Πήρα ένα πολύτιμο μάθημα σήμερα για τον πόθο. Σε βάζει νακάνεις διπλή δουλειά. Έκανα δύο ντους αντί για ένα. Άλλαξαρούχα τέσσερις φορές αντί για δύο όπως συνήθως. Καθάρισα τοσπίτι μία φορά (αλλά και αυτό είναι περισσότερο από ό,τι κάνωσυνήθως) και κοίταξα την ώρα στο ρολόι πάνω από χίλιες φορές.Άλλες τόσες τσέκαρα το κινητό μου για μηνύματα.

Δυστυχώς στο χθεσινό του μήνυμα δεν είπε τι ώρα θαερχόταν σήμερα, έτσι κατά τις πέντε είμαι ήδη έτοιμη καιπεριμένω. Δεν έχω και τίποτε άλλο να κάνω, αφού έχω φτιάξειγλυκά για ένα χρόνο τουλάχιστον και έχω τρέξει γύρω στα έξιχιλιόμετρα σήμερα. Σκέφτηκα να μαγειρέψω δείπνο για τους δυομας, αλλά δεν έχω ιδέα τι ώρα θα έρθει, οπότε δεν ξέρω πότε θαέπρεπε να είναι έτοιμο. Κάθομαι στον καναπέ και χτυπάωνευρικά τα δάχτυλά μου, όταν παίρνω ένα μήνυμά του:

Τι ώρα να έρθω; Ό χι ότι ανυπομονώ ή κάτι τέτοιο.Είσαι πραγματικά πολύ βαρετή.

Μου έστειλε μήνυμα. Πώς δεν το σκέφτηκα αυτό; Έπρεπε νατου είχα στείλει εδώ και ώρες μήνυμα να τον ρωτήσω τι ώρα θαερχόταν. Θα με είχε γλιτώσει από το να χολοσκάω χωρίς λόγοτόση ώρα.

Να είσαι εδώ στις επτά. Και φέρε μου κάτι να φάω.

118 COLLEEN HOOVER

Page 119: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Δε μαγειρεύω για σένα.

Αφήνω κάτω το τηλέφωνο και το χαζεύω. Έχω μπροστά μου μίαώρα και σαράντα πέντε λεπτά. Και τώρα; Κοιτάζω τριγύρω τοάδειο καθιστικό μου και για πρώτη φορά αρχίζω να αισθάνομαιτα αρνητικά αποτελέσματα της βαρεμάρας. Μέχρι τώρα ήμουνικανοποιημένη με τη μουντή ζωή μου. Αναρωτιέμαι αν αρχίζω ναζητάω περισσότερα επειδή εκτέθηκα στον πειρασμό τηςτεχνολογίας ή επειδή εκτέθηκα στον πειρασμό του Χόλντερ.Πιθανώς και τα δύο.

Τεντώνω τα πόδια μου στο τραπεζάκι του σαλονιού που είναιμπροστά μου. Σήμερα φοράω ένα μπλουζάκι και τζιν, αφούαποφάσισα επιτέλους να ξεφορτωθώ για λίγο την αθλητικήφόρμα. Επίσης έχω αφήσει τα μαλλιά μου ελεύθερα, αλλά μόνοκαι μόνο γιατί ο Χόλντερ με έχει δει μόνο με αλογοουρά. Όχι ότιπροσπαθώ να τον εντυπωσιάσω.

Προσπαθώ να τον εντυπωσιάσω του θανατά.Πιάνω ένα περιοδικό και το ξεφυλλίζω, αλλά το πόδι μου

τρέμει και κινούμαι τόσο νευρικά ώστε δεν μπορώ νασυγκεντρωθώ. Διαβάζω την ίδια σελίδα τρεις φορέςσυνεχόμενες, οπότε πετάω το περιοδικό πάνω στο τραπέζι καιγέρνω το κεφάλι μου προς τα πίσω στην πλάτη του καναπέ.Χαζεύω το ταβάνι. Στη συνέχεια χαζεύω τον τοίχο. Έπειταχαζεύω τα δάχτυλα των ποδιών μου και αναρωτιέμαι αν πρέπεινα τα βάψω ξανά.

Αρχίζω να σαλτάρω.Βγάζοντας ένα βογκητό πιάνω τελικά το τηλέφωνό μου και

του στέλνω ξανά μήνυμα.

Τώρα. Έλα τώρα αμέσως. Βαριέμαι μέχρι θανάτουκαι αν δεν έρθεις τώρα θα τελειώσω το βιβλίο πρινφτάσεις εδώ.

Κρατάω το τηλέφωνο στα χέρια μου και το χαζεύω καθώςδονείται στο γόνατό μου. Μου στέλνει αμέσως μήνυμα.

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 119

Page 120: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Lol.15 Σου φέρνω φαγητό, αυταρχικό πλάσμα. Θα είμαι εκεί σεείκοσι λεπτά.

Lol; Τι στο διάολο σημαίνει αυτό; Lots of love;16 Ελπίζω πωςόχι, γιατί θα τον πετάξω έξω πιο γρήγορα και από το αγοράκι τονΜάτι… Αλλά, πραγματικά, τι στο διάολο σημαίνει;

Σταματάω να το σκέφτομαι και εστιάζω την προσοχή μου στιςτελευταίες λέξεις. Σε είκοσι λεπτά. Ωχ, ρε γαμώτο, μου φάνηκεξαφνικά ότι είναι πολύ σύντομα. Τρέχω στο μπάνιο και τσεκάρωτα μαλλιά μου, τα ρούχα μου, την αναπνοή μου. Κάνω ένανγρήγορο γύρο στο σπίτι και το συμμαζεύω για δεύτερη φοράσήμερα. Όταν επιτέλους χτυπάει το κουδούνι της πόρτας, αυτήτη φορά ξέρω τι να κάνω. Την ανοίγω.

Στέκεται με μια αγκαλιά ψώνια και φαίνεται πολύ χαλαρός.Κοιτάζω τα ψώνια καχύποπτα. Κρατάει τις σακούλες καιανασηκώνει τους ώμους του. «Κάποιος από τους δυο μας πρέπεινα είναι ο φιλόξενος». Με προσπερνάει με άνεση, πηγαίνεικατευθείαν στην κουζίνα και αφήνει τις σακούλες στον πάγκο.«Ελπίζω να σου αρέσουν τα μακαρόνια με κεφτέδες, γιατί αυτόέχει το μενού». Αρχίζει να αδειάζει τις σακούλες ενώταυτόχρονα βγάζει διάφορα σκεύη μαγειρικής από τα ντουλάπια.

Κλείνω την μπροστινή πόρτα και πηγαίνω στο πάσο. «Θαμαγειρέψεις δείπνο για μένα;»

«Βασικά μαγειρεύω για μένα, αλλά μπορείς να φας και εσύλίγο αν θες». Μου ρίχνει μια ματιά πάνω από τον ώμο του καιχαμογελάει.

«Είσαι πάντα τόσο σαρκαστικός;» τον ρωτάω.Ανασηκώνει τους ώμους. «Εσύ;»«Πάντα απαντάς σε ερώτηση με ερώτηση;»«Εσύ;»Πιάνω μια πετσέτα κουζίνας και του την πετάω. Την

αποφεύγει και πηγαίνει προς το ψυγείο. «Θέλεις κάτι να πιεις;»με ρωτάει.

Ακουμπάω τους αγκώνες μου στο πάσο και στηρίζοντας τοσαγόνι μου στα χέρια μου τον παρακολουθώ. «Μου προσφέρειςκάτι να πιω στο ίδιο μου το σπίτι;»

120 COLLEEN HOOVER

Page 121: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Ψάχνει ανάμεσα στα ράφια του ψυγείου. «Θέλεις γάλα πουέχει γεύση σαν σκατά ή μήπως προτιμάς ένα αναψυκτικό;»

«Έχουμε αναψυκτικό;» Είμαι σχεδόν σίγουρη πως έχω πιειόλες τις προμήθειες που αγόρασα χθες.

Βγάζει το κεφάλι του από το ψυγείο και ανασηκώνοντας τοένα του φρύδι λέει: «Μπορεί έστω και ο ένας από τους δύο ναπει κάτι που δεν είναι ερώτηση;».

Γελάω. «Δεν ξέρω, μπορούμε άραγε;»«Για πόσο νομίζεις ότι μπορούμε να το συνεχίσουμε;» Βρίσκει

ένα αναψυκτικό και πιάνει δυο ποτήρια. «Πάγο θέλεις;»«Εσύ, θα βάλεις πάγο;» Δεν πρόκειται να σταματήσω αυτό με

τις ερωτήσεις αν δε σταματήσει πρώτος. Είμαι τρομεράανταγωνιστική.

Έρχεται κοντά μου και ακουμπάει τα ποτήρια στον πάγκο.«Πιστεύεις ότι πρέπει να βάλω πάγο;» μου λέει με έναπροκλητικό χαμόγελο.

«Σου αρέσει ο πάγος;» του ανταποδίδω την πρόκληση.Κουνάει το κεφάλι του εντυπωσιασμένος με την ταχύτητα

που ανταποκρίνομαι σε όλο αυτό. «Έχεις καλό πάγο;»«Τι προτιμάς, θρυμματισμένο πάγο ή ολόκληρα παγάκια;»Με κοιτάζει έντονα καταλαβαίνοντας πως μόλις του την

έφερα. Δεν μπορεί να απαντήσει σε αυτό με ερώτηση. Ανοίγει τοκαπάκι και αρχίζει να βάζει αναψυκτικό στο ποτήρι μου. «Δενέχει πάγο για σένα».

«Χα! Κέρδισα» του λέω.Γελάει και επιστρέφει στα μάτια της κουζίνας. «Σε άφησα να

κερδίσεις γιατί σε λυπάμαι. Οποιοσδήποτε ροχαλίζει τόσο πολύόσο εσύ δικαιούται και κάτι καλό πού και πού».

Του χαμογελάω ειρωνικά. «Ξέρεις, οι προσβολές είναιαστείες μόνο όταν είναι σε γραπτά μηνύματα». Πιάνω το ποτήριμου και πίνω. Χρειάζεται οπωσδήποτε πάγο. Πηγαίνω προς τοψυγείο, βγάζω μερικά παγάκια και τα βάζω στο ποτό μου.

Με το που γυρίζω στέκεται ακριβώς μπροστά μου και μεκαρφώνει με τα μάτια του. Το βλέμμα του είναι λίγο πονηρό,αλλά αρκετά σοβαρό ώστε να κάνει την καρδιά μου να πάει νασπάσει. Κάνει ένα βήμα μπροστά και η πλάτη μου ακουμπάει στο

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 121

Page 122: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

ψυγείο. Σηκώνει το χέρι του χαλαρά και το ακουμπάει στοψυγείο δίπλα στο κεφάλι μου.

Δεν ξέρω πώς γίνεται και δεν έχω γίνει ένα με το πάτωμααυτή τη στιγμή. Νιώθω τα γόνατά μου να με εγκαταλείπουν.

«Το ξέρεις πως σε πειράζω, έτσι δεν είναι;» μου λέει γλυκά.Τα μάτια του παρατηρούν όλο μου το πρόσωπο και χαμογελάειτόσο ώστε να φαίνονται τα λακκάκια του.

Του γνέφω καταφατικά ελπίζοντας να την κάνει από κοντάμου, γιατί θα πάθω κρίση άσθματος και δεν έχω καν άσθμα.

«Έτσι μπράβο» μου λέει και έρχεται ακόμα πιο κοντά μου.«Γιατί δε ροχαλίζεις. Η αλήθεια είναι πως είσαι μια γλύκα ότανκοιμάσαι».

Δε θα έπρεπε να λέει τέτοια πράγματα. Ιδίως όταν είναι τόσοκοντά μου. Ξαφνικά λυγίζει το μπράτσο του και ακουμπάει στοναγκώνα, με αποτέλεσμα να έρθει ακόμα πιο κοντά μου. Σκύβειστο αυτί μου και εγώ ίσα που ανασαίνω.

«Σκάι» ψιθυρίζει αποπλανητικά στο αυτί μου. «Σε θέλω… πιοκει. Πρέπει να φύγεις από τη μέση για να ανοίξω το ψυγείο».Κάνει πίσω και με κοιτάζει συνεχώς στα μάτια για να δει τηναντίδρασή μου. Προσπαθεί να συγκρατήσει ένα χαμόγελο πουεμφανίζεται στα χείλη του, αλλά δεν αντέχει και σκάει στα γέλια.

Τον σπρώχνω και περνάω κάτω από το μπράτσο του για ναφύγω. «Τι βλάκας που είσαι!»

Ανοίγει το ψυγείο ενώ γελάει ακόμη. «Συγγνώμη, αλλά, ρεγαμώτο, με γουστάρεις τόσο πολύ που είναι αδύνατον να μη σεδουλέψω».

Ξέρω ότι κάνει πλάκα, αλλά και πάλι ντρέπομαι φρικτά.Κάθομαι στο πάσο και κρύβω το πρόσωπό μου μέσα στα χέριαμου. Αρχίζει να μου τη δίνει το κορίτσι στο οποίο αυτός με έχειμεταμορφώσει. Δε θα ήταν ούτε στο τόσο δύσκολο να βρίσκομαικοντά του, αν δε μου είχε ξεφύγει και δεν του είχα πει ότι τονγουστάρω. Δε θα ήταν επίσης τόσο δύσκολο αν δεν ήταν τόσοαστείος. Και γλυκός όταν το θέλει. Και καυτός. Αυτόφαντάζομαι είναι που κάνει τον πόθο τόσο γλυκόπικρο. Τοσυναίσθημα είναι όμορφο, αλλά η προσπάθεια που χρειάζεται γιανα το απαρνηθείς είναι υπεράνθρωπη.

122 COLLEEN HOOVER

Page 123: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

«Θες να σου πω κάτι;» με ρωτάει. Τον κοιτάζω και αυτόςκοιτάζει το τηγάνι που έχει μπροστά του κι ανακατεύει.

«Μάλλον όχι».Μου ρίχνει μια ματιά για λίγα δευτερόλεπτα και κοιτάζει ξανά

το τηγάνι. «Μπορεί να σε κάνει να αισθανθείς καλύτερα».«Πολύ αμφιβάλλω».Με κοιτάζει ξανά και το παιχνιδιάρικο χαμόγελο έχει

εξαφανιστεί από τα χείλη του. Ανοίγει ένα ντουλάπι, βγάζει έναάλλο τηγάνι και στη συνέχεια πηγαίνει στο νεροχύτη και τογεμίζει με νερό. Επιστρέφει στα μάτια της κουζίνας και συνεχίζειτο ανακάτεμα. «Μπορεί να σε γουστάρω κι εγώ λιγάκι» μου λέει.

Παίρνω μια εισπνοή χωρίς να το πάει χαμπάρι και στησυνέχεια αφήνω μια ελεγχόμενη εκπνοή σε μια προσπάθεια ναμη φανεί πως με αυτό το σχόλιο χτύπησε ευαίσθητη χορδή.

«Μόνο λιγάκι;» ρωτάω κάνοντας αυτό που ξέρω καλύτερα,να χρησιμοποιώ το σαρκασμό στις καταστάσεις αμηχανίας.

Χαμογελάει πάλι, αλλά συνεχίζει να κοιτάζει το τηγάνιμπροστά του. Σιωπή επικρατεί στο χώρο για μερικά λεπτά.Αυτός εστιάζει την προσοχή του στο μαγείρεμα και εγώ τη δικήμου σε αυτόν. Τον παρακολουθώ καθώς κινείται αβίαστα στηνκουζίνα και έχω μείνει άναυδη με την άνεσή του. Αυτό είναι τοσπίτι μου και παρ’ όλα αυτά εγώ είμαι πιο αγχωμένη από εκείνον.Δεν μπορώ να σταματήσω να κουνιέμαι νευρικά και εύχομαι ναάρχιζε πάλι να μιλάει. Δε δείχνει να τον ενοχλεί η ησυχία, αλλάεγώ τη νιώθω απειλητική γύρω μου και θέλω να την ξεφορτωθώ.

«Τι σημαίνει lol;»Γελάει. «Σοβαρά μιλάς;»«Ναι, σοβαρά. Το έγραψες στο μήνυμά σου νωρίτερα».«Σημαίνει “γελάω δυνατά”. Το χρησιμοποιούμε όταν κάτι

είναι αστείο».Δεν μπορώ να αρνηθώ πως ξαλάφρωσα όταν έμαθα πως δε

σημαίνει lots of love.«Είναι ηλίθιο».«Ναι, είναι αρκετά ηλίθιο. Είναι απλά μια συνήθεια, όμως, και

τα συντομευμένα μηνύματα, άμα τα συνηθίσεις, βοηθάνε ναγράφεις πολύ πιο γρήγορα. Όπως OMG, WTF και IDK

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 123

Page 124: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

και…»17«Θεέ μου, κόφ’ το» του λέω διακόπτοντάς τον πριν πετάξει

και άλλες συντμήσεις. «Το να μιλάς με συντμήσεις είναι τόσοαποκρουστικό».

Γυρίζει προς τα μένα, μου κλείνει το μάτι και επιστρέφει στημαγειρική του. «Τότε δε θα το ξανακάνω ποτέ».

Και να που ξαναγίνεται… σιωπή. Χθες η σιωπή μεταξύ μαςήταν μια χαρά, αλλά για κάποιο λόγο σήμερα προκαλεί τεράστιααμηχανία. Σε μένα τουλάχιστον. Αρχίζω να πιστεύω πως είμαιαπλά νευρική για το πώς θα εξελιχθεί η βραδιά. Είναι φανερόπως με τη χημεία που υπάρχει μεταξύ μας θα καταλήξουμε ναφιληθούμε. Είναι λοιπόν πολύ δύσκολο να συγκεντρωθώ στοεδώ και τώρα και να μπορώ να συζητήσω διάφορα θέματα, όταντο θέμα του φιλιού είναι το μόνο που έχω στο μυαλό μου. Δεναντέχω να μην ξέρω πότε θα το κάνει. Θα περιμένει να το κάνειμετά το φαγητό, που η αναπνοή μου θα μυρίζει σκόρδο καικρεμμύδι; Θα περιμένει μέχρι να φύγει; Θα μου το πετάξει τηστιγμή που δε θα το περιμένω; Θέλω να ξεμπερδεύω με αυτό τοθέμα αυτή τη στιγμή. Να μπούμε στο ψητό, ώστε να μηνυπάρχουν αναπάντεχα και να προχωρήσει ομαλά η βραδιά.

«Όλα καλά;» με ρωτάει. Τα βλέμματά μας συναντιούνταικαθώς κάθεται απέναντί μου στο πάσο. «Πού ταξιδεύεις; Είσαιαλλού εδώ και λίγη ώρα».

Κουνάω το κεφάλι μου και επανέρχομαι στη συζήτηση. «Μιαχαρά».

Παίρνει ένα μαχαίρι και αρχίζει να ψιλοκόβει μια ντομάτα.Ακόμα και αυτό το κάνει εντελώς αβίαστα. Υπάρχει κάτι που νακάνει άσχημα; Σταματάει για λίγο να κόβει και τον βλέπω να μεκοιτάζει με σοβαρό ύφος.

«Πού πήγες, Σκάι;» Με κοιτάζει έντονα για λίγαδευτερόλεπτα περιμένοντας την απάντησή μου. Καθώς δεν τουαπαντώ, ξαναγυρίζει το βλέμμα του στη σανίδα που κόβει τηνντομάτα.

«Μου υπόσχεσαι πως δε θα γελάσεις;» τον ρωτάω.Σκέφτεται για λίγο την ερώτηση και στη συνέχεια κουνάει το

κεφάλι του. «Σου είπα ότι θα είμαι πάντα ειλικρινής μαζί σου,

124 COLLEEN HOOVER

Page 125: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

οπότε όχι. Δεν μπορώ να σου υποσχεθώ πως δε θα γελάσω, γιατίέχεις πλάκα και αυτό από μόνο του θα με κάνει να μην τηρήσωτην υπόσχεση».

«Είσαι πάντα τόσο δύσκολος;»Μου χαμογελάει κάνοντας μια γκριμάτσα αλλά δεν απαντάει.

Με κοιτάζει έντονα σαν να με προκαλεί να του πω τιπραγματικά σκέφτομαι. Δυστυχώς δεν κάνω πίσω στιςπροκλήσεις.

«Εντάξει, λοιπόν». Κάθομαι ίσια στην καρέκλα μου, παίρνωμια βαθιά ανάσα και αφήνω όλες μου τις σκέψεις να ξεπηδήσουνμε τη μία. «Δεν είμαι καθόλου καλή στα ραντεβού και δεν ξέρωκαν αν αυτό είναι ένα ραντεβού, αλλά ξέρω πως, ό,τι κι αν είναι,είναι κάτι περισσότερο από δύο φιλαράκια που συναντήθηκανκαι, γνωρίζοντας αυτό, σκέφτομαι πώς θα είναι αργότερα, ότανέρθει η ώρα να φύγεις, και αν σκέφτεσαι να με φιλήσεις ή όχι,και επειδή σιχαίνομαι τις εκπλήξεις δεν μπορώ να μηναισθάνομαι περίεργα για όλο αυτό, γιατί θέλω να με φιλήσεις καιαυτό μπορεί να φαίνεται απρεπές από μέρους μου, αλλά νομίζωπως κι εσύ θέλεις να με φιλήσεις, και έτσι σκεφτόμουν πόσο πιοεύκολο θα ήταν αν προχωρούσαμε στο φιλί, ώστε εσύ μετά νασυνεχίσεις τη μαγειρική σου και εγώ να σταματήσω να σχεδιάζωστο κεφάλι μου το πώς θα εξελιχθεί η βραδιά». Παίρνω μιαβαθιά αναπνοή σαν να μην έχει μείνει καθόλου αέρας σταπνευμόνια μου.

Είχε σταματήσει να κόβει κάπου στη μέση αυτού τουμονολόγου, αλλά δεν είμαι σίγουρη σε ποιο σημείο ακριβώς. Μεκοιτάζει με ανοιχτό το στόμα. Παίρνω μια βαθιά αναπνοή καισκέφτομαι πως μόλις τώρα μπορεί να τον έκανα να το βάλει σταπόδια. Και δυστυχώς δε θα είχε κι άδικο αν το έκανε.

Αφήνει το μαχαίρι και ακουμπάει το χέρια του στον πάγκοακριβώς μπροστά του χωρίς να τραβήξει το βλέμμα του από τοδικό μου. Ακουμπάω τα χέρια μου στα πόδια μου και περιμένωκάποια αντίδραση. Είναι το μόνο που μπορώ να κάνω.

«Αυτή» λέει με έμφαση «ήταν η μεγαλύτερη πρόταση πουέχω ποτέ ακούσει».

Κάνω μια γκριμάτσα απελπισίας πέφτοντας πίσω στην

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 125

Page 126: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

καρέκλα μου και στη συνέχεια σταυρώνω τα χέρια μου μπροστάστο στήθος μου. Μόλις σχεδόν τον ικέτεψα να με φιλήσει καιαυτός κριτικάρει τη γραμματική μου;

«Χαλάρωσε» λέει χαμογελώντας. Ρίχνει την κομμένηντομάτα στο τηγάνι και το βάζει πάνω στο μάτι. Ρυθμίζει τηθερμοκρασία στα μάτια και ρίχνει τα ζυμαρικά στο βραστό νερό.Μόλις τακτοποιηθούν όλα, σκουπίζει τα χέρια του στην πετσέτακαι έρχεται εκεί που κάθομαι.

«Σήκω πάνω».Τον κοιτάζω ανήσυχη αλλά κάνω αυτό που λέει. Αργά. Με το

που σηκώνομαι και τον κοιτάζω κατάματα, βάζει τα χέρια τουστους ώμους μου και κοιτάζει τριγύρω στο δωμάτιο. «Χμ…»λέει καθώς σκέφτεται μεγαλόφωνα. Κοιτάζει ξανά την κουζίνα,κατεβάζει τα χέρια του από τους ώμους μου και μου αρπάζειτους καρπούς. «Μου άρεσε το φόντο του ψυγείου». Μεσπρώχνει στην κουζίνα και με τοποθετεί σαν μαριονέτα με τηνπλάτη στο ψυγείο. Ακουμπάει τα χέρια του στο ψυγείο δεξιά κιαριστερά από το κεφάλι μου και με κοιτάζει.

Δεν είναι και το πιο ρομαντικό σκηνικό που είχα φανταστείγια να με φιλήσει, αλλά μου κάνει κι αυτό. Θέλω απλά νατελειώνουμε μ’ αυτό. Κυρίως τώρα που το κάνει ολόκληρηυπερπαραγωγή. Γέρνει προς το μέρος μου, οπότε παίρνω μιαβαθιά αναπνοή και κλείνω τα μάτια μου.

Περιμένω.Και περιμένω.Δε γίνεται τίποτα.Τα ανοίγω και είναι τόσο κοντά μου που κωλώνω και αυτό

τον κάνει να γελάσει. Παρ’ όλα αυτά, δεν απομακρύνεται και ηαναπνοή του μου γαργαλάει τα χείλη. Μυρίζει αναψυκτικό καιμέντα, ένας συνδυασμός που δεν πίστευα ποτέ ότι θα ήτανπετυχημένος κι όμως είναι.

«Σκάι;» μου λέει σιγανά. «Δεν προσπαθώ να σε βασανίσω ήκάτι τέτοιο, αλλά είχα ήδη πάρει την απόφασή μου πριν κανέρθω εδώ σήμερα. Δε θα σε φιλήσω απόψε».

Τα λόγια του κάνουν το στομάχι μου να βουλιάξει από τοβάρος της απογοήτευσης. Η αυτοπεποίθησή μου πέταξε από το

126 COLLEEN HOOVER

Page 127: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

παράθυρο και χρειάζομαι πραγματικά ένα μήνυμα από τη Σιξ πουθα τονώσει το εγώ μου.

«Γιατί όχι;»Παίρνει το ένα του χέρι, το φέρνει στο πρόσωπό μου και

χαϊδεύει το μάγουλό μου με τα δάχτυλά του. Προσπαθώ να μηντρέμω στο άγγιγμά του, αλλά χρειάζομαι όση δύναμη θέλησηςέχω για να μη δείξω εντελώς χαμένη αυτή τη στιγμή.

Τα μάτια του ακολουθούν το χέρι του καθώς κινείται προς τοσαγόνι μου, το λαιμό μου και σταματάει στον ώμο μου. Φέρνει ταμάτια του ξανά στα δικά μου και βλέπω μέσα τους τον πόθο.Αυτό του το βλέμμα μαλακώνει λιγάκι την απογοήτευσή μου.

«Θέλω να σε φιλήσω» μου λέει. «Πίστεψέ με, το θέλωπραγματικά». Κοιτάζει τα χείλη μου και το χέρι του μουαγκαλιάζει το μάγουλο. Αυτή τη φορά γέρνω το κεφάλι μου μετη θέλησή μου μέσα στην παλάμη του. Κατά κάποιον τρόπο τούάφησα τον έλεγχο από τη στιγμή που μπήκε μέσα στο σπίτι.Τώρα δεν είμαι παρά πλαστελίνη στα χέρια του.

«Μα αν πραγματικά θέλεις, τότε γιατί δεν το κάνεις;» Τρέμωστην ιδέα πως μπορεί να μου ξεφουρνίσει καμιά δικαιολογία πουνα περιλαμβάνει τη λέξη κορίτσι του.

Πιάνει το πρόσωπό μου με τα δυο του χέρια και το φέρνεικοντά στο δικό του. Χαϊδεύει με τους αντίχειρές του τα μάγουλάμου και νιώθω το στήθος του που ανεβοκατεβαίνει γρήγορα.«Γιατί» ψιθυρίζει «φοβάμαι πως δε θα αισθανθείς τίποτα».

Παίρνω μια γρήγορη αναπνοή και την κρατάω. Η χθεσινήσυζήτηση που είχαμε στο κρεβάτι μου επαναλαμβάνεται μέσαστο κεφάλι μου και συνειδητοποιώ πως δεν έπρεπε να του είχαπει τίποτε από όλα αυτά. Δεν έπρεπε να του είχα πει πως τομόνο που αισθάνομαι όταν φιλάω κάποιον είναι ένα μούδιασμα,γιατί αυτός είναι η απόλυτη εξαίρεση στον κανόνα. Σκεπάζω μετο χέρι μου το χέρι του που χαϊδεύει το μάγουλό μου.

Το αισθάνομαι Χόλντερ. Το αισθάνομαι πραγματικά. Θέλω νατου φωνάξω δυνατά αυτά τα λόγια, αλλά δεν μπορώ. Αντί γιααυτό, απλά κάνω ένα νεύμα με το κεφάλι μου.

Κλείνει τα μάτια του, παίρνει μια βαθιά ανάσα και με τραβάειαπό το ψυγείο στην αγκαλιά του. Με το ένα του χέρι αγκαλιάζει

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 127

Page 128: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

την πλάτη μου και με το άλλο του χέρι τον αυχένα μου. Τα χέριαμου κρέμονται στο πλάι, οπότε επιχειρώ να τα σηκώσω και τοναγκαλιάζω από τη μέση. Μόλις το κάνω αυτό, βγάζω μια πνιχτήκραυγή από τη γαλήνη που μου προσφέρει αυτό το αγκάλιασμα.Τραβάμε ταυτόχρονα ο ένας τον άλλον ακόμα πιο κοντά και μεφιλάει στην κορφή του κεφαλιού μου. Δεν είναι αυτό το φιλί πουπερίμενα, αλλά είμαι σίγουρη πως μου αρέσει το ίδιο.

Στεκόμαστε στην ίδια θέση όταν χτυπάει ο φούρνος. Όμως δεμε αφήνει αμέσως, κάτι που με κάνει να χαμογελάσω. Μόλιςτραβήξει τα χέρια του από πάνω μου, κοιτάζω το πάτωμα μηνμπορώντας να κοιτάξω τον ίδιο. Με κάποιον τρόπο, ηπροσπάθειά μου να διορθώσω την αμήχανη κατάσταση με τοθέμα του φιλιού έκανε τα πράγματα ακόμα πιο αμήχανα για μένα.

Λες και αισθάνεται την αμηχανία μου, παίρνει τα χέρια μουστα δικά του και πλέκει τα δάχτυλά μας. «Κοίτα με». Σηκώνω ταμάτια μου στα δικά του προσπαθώντας να κρύψω τηναπογοήτευση που προκάλεσε η συνειδητοποίηση πως η έλξη πουαισθανόμαστε ο ένας για τον άλλον είναι σε δύο διαφορετικάεπίπεδα. «Σκάι, δε θα σε φιλήσω απόψε, αλλά πίστεψέ με ότανσου λέω ότι ποτέ στη ζωή μου δεν ήθελα να φιλήσω περισσότεροένα κορίτσι όσο εσένα. Οπότε σταμάτα να πιστεύεις πως δε μουαρέσεις, γιατί δεν έχεις ιδέα πόσο πολύ σε γουστάρω. Μπορείςνα μου κρατάς το χέρι, μπορείς να μου χαϊδεύεις τα μαλλιά,μπορείς να κάθεσαι πάνω μου όσο σε ταΐζω μακαρόνια, αλλά δεθα σε φιλήσω απόψε. Και πιθανά ούτε αύριο. Το θέλω αυτό.Πρέπει να ξέρω σίγουρα ότι αισθάνεσαι όλα αυτά πουαισθάνομαι εγώ τη στιγμή που τα χείλη μου θα ακουμπήσουν ταδικά σου. Γιατί θέλω το πρώτο σου φιλί να είναι το καλύτεροπρώτο φιλί στην ιστορία των πρώτων φιλιών». Φέρνει το χέριμου στο στόμα του και το φιλάει. «Τώρα σταμάτα να μουτρώνειςκαι βοήθα με να τελειώσω τους κεφτέδες».

Χαμογελάω γιατί αυτή ήταν η καλύτερη δικαιολογία για ναφας χυλόπιτα που έχει υπάρξει ποτέ. Θα μπορούσε να μου ρίχνειχυλόπιτα κάθε μέρα για την υπόλοιπη ζωή μου, αρκεί νασυνοδευόταν από αυτή τη δικαιολογία.

Κουνάει τα χέρια ανάμεσά μας και με περιεργάζεται.

128 COLLEEN HOOVER

Page 129: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

«Εντάξει;» λέει. «Σου αρκεί αυτή η απάντηση για να μπορέσουμενα βγούμε μερικά ακόμα ραντεβού;»

Συγκατανεύω. «Ναι. Αλλά κάνεις λάθος σε ένα πράγμα».«Σε ποιο;»«Είπες πως θες το πρώτο μου φιλί να είναι το καλύτερο

πρώτο φιλί, αλλά αυτό δε θα είναι το πρώτο μου φιλί. Τογνωρίζεις αυτό».

Με κοιτάζει και πιάνει μια ακόμα φορά το πρόσωπό μου μέσαστα χέρια του. Με σπρώχνει πάλι προς το ψυγείο και φέρνει ταχείλη του επικίνδυνα κοντά στα δικά μου. Το χαμόγελο έχειεξαφανιστεί από τα μάτια του και έχει δώσει τη θέση του σε μιαπολύ σοβαρή έκφραση. Μια τόσο έντονη έκφραση πουσταματάω να αναπνέω.

Γέρνει προς το μέρος μου τρομακτικά αργά, μέχρι που ταχείλη του σχεδόν ακουμπούν τα δικά μου. Αδημονώ τόσο πολύνα με φιλήσουν, ώστε νιώθω να παραλύω. Δεν κλείνει τα μάτιατου, έτσι δεν τα κλείνω ούτε κι εγώ. Με κρατάει σε αυτή τηστάση για λίγη ώρα, ενώ ανακατεύονται οι αναπνοές μας. Δενέχω αισθανθεί ποτέ ξανά τόσο ανήμπορη και τόσο εκτός ελέγχου– και, αν δεν κάνει κάτι στα επόμενα τρία δευτερόλεπτα, το πιοπιθανό είναι ότι θα του ορμήσω.

Κοιτάζει τα χείλη μου και αυτό με κάνει να δαγκώσω το κάτωχείλος μου προκειμένου να μη δαγκώσω αυτόν.

«Άσε με να σε ενημερώσω για κάτι» μου λέει χαμηλόφωνα.«Τη στιγμή που τα χείλη μου θα ακουμπήσουν τα δικά σου θαείναι το πρώτο σου φιλί. Γιατί αν δεν έχεις αισθανθεί τίποτακάθε φορά που κάποιος σε φιλάει, τότε κανένας δε σε έχειφιλήσει πραγματικά. Όχι όπως έχω σκοπό εγώ να σε φιλήσω».

Κατεβάζει τα χέρια του και συνεχίζει να με κοιτάζει στα μάτιαενώ πηγαίνει με την πλάτη προς το φούρνο. Γυρίζει ναανακατέψει τα μακαρόνια σαν να μην έχει καταστρέψειοποιαδήποτε σχέση με κάποιο άλλο αγόρι για την υπόλοιπη ζωήμου.

Δεν αισθάνομαι τα πόδια μου, οπότε κάνω το μόνο πράγμαπου μπορώ. Γλιστράω αργά στο ψυγείο μέχρι ο πισινός μου ναακουμπήσει στο πάτωμα, και τότε παίρνω μιαν ανάσα.

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 129

Page 130: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

15. lol: σύντμηση του αγγλικού laugh out loud που σημαίνειγελάω δυνατά. (Σ.τ.Μ.)16. lots of love: με πολύ αγάπη. (Σ.τ.Μ.)17. Συντμήσεις: OMG = Oh my God (Θεέ μου)· WTF = Whatthe fuck (τι στο διάολο)· IDK = I don’t know (δεν ξέρω). (Σ.τ.Μ.)

130 COLLEEN HOOVER

Page 131: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Σάββατο, 1η Σεπτεμβρίου 20127:15 μμ

«Η μακαρονάδα σου είναι του κώλου». Τρώω άλλη μια πιρουνιάκαι κλείνω τα μάτια μου για να απολαύσω την ωραιότερημακαρονάδα που έχω ίσως φάει ποτέ.

«Έχεις πάθει την πλάκα σου και το ξέρεις» μου λέει.Σηκώνεται από το τραπέζι, πιάνει δυο χαρτοπετσέτες και μουδίνει τη μία. «Τώρα σκούπισε το σαγόνι σου, γιατί έχειςπασαλειφτεί με τη μακαρονάδα του κώλου».

Μετά από το περιστατικό στο ψυγείο η βραδιά εξελίχθηκεφυσιολογικά. Μου έδωσε ένα ποτήρι νερό, με βοήθησε νασηκωθώ από το πάτωμα, μου έριξε μια ξυλιά στον πισινό και μεέχωσε στο μαγείρεμα. Αυτό ήταν ό,τι χρειαζόμουν για να μηναισθάνομαι αμήχανα. Μια ξυλιά στον πισινό.

«Έχεις παίξει ποτέ “Ψάχνοντας για την αλήθεια στοΔείπνο”;» τον ρωτάω.

«Θέλω να το παίξω;» με ρωτάει κουνώντας το κεφάλι του.«Είναι ένας καλός τρόπος να μάθει ο ένας τον άλλον. Από το

επόμενο ραντεβού θα περνάμε τον περισσότερο χρόνο μας ναφασωνόμαστε, οπότε καλό είναι να ξεμπερδεύουμε με ταδιάφορα ερωτηματικά που έχουμε σήμερα».

«Σωστό και αυτό» λέει γελώντας. «Και πώς παίζεται;»«Σε ρωτάω μια πολύ προσωπική και άβολη ερώτηση και εσύ

δεν μπορείς να πιεις ή να φας μέχρι να απαντήσεις ειλικρινά. Καιτο αντίστροφο».

«Εύκολο ακούγεται. Και τι γίνεται αν δεν απαντήσω την

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 131

Page 132: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

ερώτηση;» με ρωτάει.«Θα πεθάνεις της πείνας».Χτυπάει νευρικά τα δάχτυλά του στο τραπέζι και στη

συνέχεια αφήνει το πιρούνι του κάτω. «Μέσα».Κανονικά θα έπρεπε να είχα προετοιμάσει τις ερωτήσεις,

αλλά κάτι τέτοιο θα ήταν πολύ δύσκολο, αφού μόλις έβγαλααυτό το παιχνίδι από το μυαλό μου. Πίνω μια γουλιά από τοαναψυκτικό μου και σκέφτομαι. Με αγχώνει λίγο η ιδέα νασκαλίσω πολύ βαθιά, γιατί κάθε φορά καταλήγουμε σε καβγά.

«Εντάξει, λοιπόν, έχω μία ερώτηση». Αφήνω το ποτήρι μουκαι ακουμπάω αναπαυτικά πίσω στην καρέκλα. «Γιατί στομπακάλικο με ακολούθησες μέχρι το αυτοκίνητό μου;»

«Γιατί, όπως σου είπα, σε πέρασα για κάποια άλλη».«Το ξέρω, αλλά ποια;»Ανακάθεται αμήχανα στη θέση του και καθαρίζει το λαιμό του

για να μιλήσει. Κάνει να πιάσει το ποτήρι του αλλά τονεμποδίζω.

«Δεν πίνεις. Πρέπει να απαντήσεις στην ερώτηση πρώτα».Αναστενάζει αλλά ενδίδει. «Δεν ήμουν σίγουρος ποια μου

θύμισες, αλλά μου θύμισες κάποια. Πολύ αργότερασυνειδητοποίησα πως μου θύμισες την αδελφή μου».

Σουφρώνω τη μύτη μου. «Σου θυμίζω την αδελφή σου; Αυτόείναι κάπως χοντρό, Χόλντερ».

Γελάει και στη συνέχεια κάνει μια γκριμάτσα. «Όχι έτσι.Καθόλου έτσι. Δεν έχεις καμία σχέση με το πώς ήταν εκείνη.Απλά κάτι που είδα σε σένα με έκανε να τη σκεφτώ. Δεν ξέρωκαν γιατί σε πήρα από πίσω. Ήταν όλο πολύ σουρεαλιστικό. Ηόλη κατάσταση ήταν πολύ παράξενη, και μετά πέφτω πάνω σουέξω από το σπίτι μου και…» Αφήνει την πρότασή του στη μέσηκαι κοιτάζει το χέρι του καθώς τα δάχτυλά του διατρέχουν τοπερίγραμμα του πιάτου. «Ήταν σαν να ήταν μοιραίο να συμβεί»λέει χαμηλόφωνα.

Παίρνω μια βαθιά ανάσα και ρουφάω την απάντησή τουμένοντας στην τελευταία πρόταση. Με κοιτάζει με αγχωμένοβλέμμα και καταλαβαίνω πως νομίζει ότι η απάντησή του μπορείνα με φόβισε. Του χαμογελάω καθησυχαστικά και του δείχνω το

132 COLLEEN HOOVER

Page 133: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

ποτήρι του. «Μπορείς να πιεις τώρα. Η σειρά σου να μερωτήσεις».

«Α, αυτή είναι εύκολη» λέει. «Θέλω να ξέρω σε ποιανού ταχωράφια έχω μπει. Έλαβα σήμερα από κάποιον ένα περίεργομήνυμα. Το μόνο που έλεγε ήταν το εξής: “Αν βγαίνεις με τοκορίτσι μου να αγοράσεις δικό σου χρόνο για μηνύματα και ναμην ξοδεύεις τον δικό μου, ηλίθιε”».

«Αυτή είναι η Σιξ» του λέω γελώντας. «Αυτή που μουστέλνει την καθημερινή μου δόση θετικής σκέψης».

«Αυτό έλπιζα κι εγώ». Γέρνει μπροστά και με κοιτάζειέντονα. «Γιατί είμαι πολύ ανταγωνιστικός και αν το μήνυμαπροερχόταν από κάποιο αγόρι η απάντησή μου δε θα ήταν καιτόσο καλή όσο ήταν».

«Απάντησες; Τι είπες;»«Αυτή είναι η ερώτησή σου; Γιατί αν δεν είναι θέλω να φάω

μία μπουκιά ακόμη».«Να κάτσεις στα αυγά σου και να απαντήσεις στην ερώτηση»

του λέω.«Ναι, απάντησα στο μήνυμά της. Της είπα το εξής: “Πώς

αγοράζω περισσότερα λεπτά;”»Έχω γίνει μαρμελάδα αυτή τη στιγμή και προσπαθώ να μη

χαμογελάσω σαν χαζή. Είναι θλιβερό και αξιολύπητο θέαμα.Έτσι κουνάω το κεφάλι μου. «Σ’ την έσκασα, δεν ήταν αυτή ηερώτησή μου. Είναι ακόμη η σειρά μου».

Παριστάνει τον απελπισμένο κι αφήνει κάτω το πιρούνι του.«Το φαγητό μου κρυώνει».

Ακουμπάω τους αγκώνες μου στο τραπέζι και διπλώνω ταχέρια μου κάτω από το σαγόνι μου. «Θέλω να μάθω για τηναδελφή σου. Και γιατί μιλάς για αυτή σε παρελθοντικό χρόνο».

Γέρνει το κεφάλι του προς τα πίσω και κοιτάζει ψηλά, ενώτρίβει το πρόσωπό του με τα χέρια του. «Βάζεις το μαχαίρι στοκόκαλο, ε;»

«Έτσι παίζεται το παιχνίδι. Δεν έβγαλα εγώ τους κανόνες».Αναστενάζει και μου χαμογελάει, αλλά υπάρχει μια υποψία

θλίψης στο χαμόγελό του που με κάνει να εύχομαι να μπορούσανα πάρω πίσω την ερώτηση.

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 133

Page 134: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

«Θυμάσαι που σου είπα πως η περσινή χρονιά ήταν πολύσκατά για την οικογένειά μου;»

Γνέφω καταφατικά.Ξεροβήχει και παίζει πάλι με το περίγραμμα του πιάτου του.

«Η αδελφή μου πέθανε πριν από δεκατρείς μήνες. Αυτοκτόνησε,παρ’ όλο που η μητέρα μου δε θέλει να το λέμε έτσι, αλλά πωςπήρε σκόπιμα υπερβολική δόση».

Δε σταματάει να με κοιτάζει όσο μιλάει, οπότε ως ένδειξησεβασμού δεν παίρνω το βλέμμα μου, αν και μου είναι τρομεράδύσκολο να τον κοιτάζω στα μάτια αυτή τη στιγμή. Δεν έχω ιδέατι να του πω, αλλά εγώ φταίω που ήρθε το θέμα στην επιφάνεια.

«Πώς την έλεγαν;»«Λέσλι. Εγώ τη φώναζα Λες».Ακούγοντας από τον ίδιο πώς φώναζε χαϊδευτικά την αδελφή

του, με καταλαμβάνει μια τεράστια θλίψη και ξαφνικά νιώθωπως μου κόπηκε η όρεξη. «Ήταν μεγαλύτερη από σένα;»

Γέρνει μπροστά, πιάνει το πιρούνι του και το γυρίζει μέσα στοπιάτο του. Φέρνει μια πιρουνιά με μακαρόνια στο στόμα του καιμου λέει άτονα πριν τη φάει: «Ήμασταν δίδυμοι».

Χριστέ μου. Πάω να πιάσω το ποτήρι μου αλλά μου το παίρνειαπό τα χέρια και κουνάει το κεφάλι του. «Σειρά μου» λέειμπουκωμένος. Καταπίνει, πίνει μια γουλιά και σκουπίζει τοστόμα του με μια χαρτοπετσέτα. «Θέλω να μάθω για τον μπαμπάσου».

Είναι η σειρά μου να βγάλω ένα βογκητό δυσαρέσκειας.Διπλώνω τα χέρια μου μπροστά στο τραπέζι και αποδέχομαι τοότι με πλήρωσε με το ίδιο νόμισμα. «Όπως σου είπα, δεν τονέχω δει από τριών χρονών. Δεν τον θυμάμαι καθόλου. Ή έτσινομίζω τουλάχιστον. Δε θυμάμαι καν πώς μοιάζει».

«Η μαμά σου δεν έχει φωτογραφίες του;»Μου έρχεται σαν φλασιά, καθώς μου κάνει αυτή την

ερώτηση, πως δε γνωρίζει καν ότι είμαι υιοθετημένη. «Θυμάσαιπου μου είπες ότι η μαμά μου φαίνεται πολύ νέα; Ε λοιπόν, αυτόσυμβαίνει γιατί είναι πολύ νέα. Με έχει υιοθετήσει».

Το ότι είμαι υιοθετημένη ποτέ δε μου άφησε κάποιο στίγμαπου έπρεπε να ξεπεράσω. Ποτέ δεν αισθάνθηκα αμηχανία ή

134 COLLEEN HOOVER

Page 135: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

ντροπή για αυτό ή την ανάγκη να το κρύψω. Αλλά από τοντρόπο που με κοιτάει ο Χόλντερ αυτή τη στιγμή θα νόμιζε κανείςπως του είπα πως γεννήθηκα με πέος. Με κοιτάζει άβολα και μεκάνει νευρική. «Τι ’ναι; Πρώτη φορά συναντάς κάποιον πουείναι υιοθετημένος;»

Του παίρνει μερικά ακόμη δευτερόλεπτα να συνέλθει, αλλάένα χαμόγελο αντικαθιστά τη σαστισμένη του έκφραση. «Σευιοθέτησαν στα τρία σου; Η Κάρεν;»

Συγκατανεύω. «Με έβαλαν σε ανάδοχη οικογένεια στα τρίαμου, όταν πέθανε η βιολογική μου μητέρα. Ο πατέρας μου δενμπορούσε να με μεγαλώσει μόνος του. Ή δεν ήθελε να μεμεγαλώσει μόνος του. Όπως και να ’χει, το ίδιο μού κάνει.Ήμουν τρομερά κωλόφαρδη που βρέθηκε η Κάρεν και δε μενοιάζει καθόλου να μάθω τι έγινε. Αν ήθελε να μάθει πού είμαι,θα είχε έρθει να με βρει».

Μπορώ να καταλάβω από το ύφος του ότι δεν έχει τελειώσειμε τις ερωτήσεις, αλλά θέλω να φάω μια μπουκιά και να πάρωπάλι εγώ το μπαλάκι.

Δείχνω με το πιρούνι μου το μπράτσο του. «Τι σημαίνει τοτατουάζ σου;»

Βγάζει το μπράτσο του προς τα έξω και δείχνει με τα δάχτυλάτου το τατουάζ. «Είναι για να μου υπενθυμίζει. Το έκανα αφούπέθανε η Λες».

«Τι να σου υπενθυμίζει;»Σηκώνει το ποτήρι του και παίρνει τα μάτια του από τα δικά

μου. Είναι η μοναδική ερώτηση που δεν μπορεί να απαντήσεικοιτώντας με κατάματα. «Μου υπενθυμίζει τους ανθρώπους πουέχω απογοητεύσει στη ζωή μου». Πίνει μια γουλιά και αφήνει τοποτήρι στο τραπέζι συνεχίζοντας να αποφεύγει τη ματιά μου.

«Δεν είναι και πολύ διασκεδαστικό αυτό το παιχνίδι ε;»Γελάει γλυκά. «Καθόλου. Είναι μάλλον για κλάματα». Με

κοιτάζει και χαμογελάει. «Αλλά πρέπει να το συνεχίσουμε γιατίέχω κι άλλες ερωτήσεις. Θυμάσαι τίποτα από την εποχή πριν σευιοθετήσουν;»

Κουνάω το κεφάλι μου. «Δε θα το ’λεγα. Κάποια σκόρπιαπράγματα, αλλά έρχεται κάποια στιγμή που, αν δεν υπάρχει

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 135

Page 136: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

κάποιος να επικυρώσει τις αναμνήσεις σου, στο τέλος τις χάνειςεντελώς. Το μόνο πράγμα που έχω από πριν με υιοθετήσει ηΚάρεν είναι ένα κόσμημα που δεν ξέρω καν ποιανού είναι. Δενμπορώ πια να ξεχωρίσω τι ήταν πραγματικότητα, τι όνειρο και τιείδα στην τηλεόραση».

«Θυμάσαι τη μητέρα σου;»Κάθομαι για λίγο και συλλογίζομαι την ερώτησή του. Δε

θυμάμαι τη μητέρα μου. Καθόλου. Αυτό είναι το μόνο πράγμααπό το παρελθόν μου που με θλίβει. «Η Κάρεν είναι η μητέραμου» λέω απότομα. «Σειρά μου. Τελευταία ερώτηση. Πότε θαφάμε επιδόρπιο;»

«Έχουμε αρκετό επιδόρπιο;» μου λέει περιπαικτικά.Τον κοιτάζω και κάνω την τελευταία μου ερώτηση: «Γιατί τον

πλάκωσες στο ξύλο;».Μπορώ να καταλάβω από την έκφρασή του ότι δε χρειάζεται

να πω περισσότερα. Κουνάει το κεφάλι του και σπρώχνει τοπιάτο του μακριά. «Δε θέλεις να μάθεις την απάντηση σε αυτό,Σκάι. Θα επιλέξω την τιμωρία».

«Μα θέλω να μάθω».Γέρνει το κεφάλι του στο πλάι και πιάνει με το χέρι του το

πιγούνι του. «Όπως σου είπα ήδη, τον έδειρα γιατί ήτανμαλάκας».

Τον κοιτάζω έντονα. «Αυτό είναι αοριστολογία και εσύ δεμιλάς με αοριστολογίες».

Δεν αλλάζει η έκφρασή του και συνεχίζει να με κοιτάζεικατάματα. «Ήταν η πρώτη μου μέρα στο σχολείο αφότου πέθανεη Λες. Πήγαινε κι εκείνη σ’ αυτό το σχολείο, οπότε όλοι ήξεραντι είχε γίνει. Άκουσα λοιπόν στο διάδρομο αυτό τον τύπο να λέεικάτι για τη Λες καθώς περνούσα από δίπλα του. Διαφωνούσα μετο σχόλιό του και του το έδειξα. Το παρατράβηξα, και κάποιαστιγμή ήμουν από πάνω του και δε με ένοιαζε. Τον χτυπούσαξανά και ξανά και ούτε που με ένοιαζε. Το χειρότερο στην όληιστορία είναι ότι αυτό το παιδί θα μείνει μάλλον κουφό από τοαριστερό του αυτί και ακόμα δε με νοιάζει».

Με χαζεύει αλλά δε με κοιτάζει ουσιαστικά. Έχει αυτό τοσκληρό, ψυχρό βλέμμα που έχω ξαναδεί. Δε μου άρεσε ούτε

136 COLLEEN HOOVER

Page 137: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

τότε ούτε τώρα. Αλλά τουλάχιστον τώρα μπορώ να τοκαταλάβω περισσότερο.

«Τι είπε για εκείνη;»Κάθεται πίσω στην καρέκλα του και κοιτάζει το κενό πάνω

στο τραπέζι. «Τον άκουσα να γελάει και να λέει στο φίλο τουπως η Λες διάλεξε τον εγωιστικό, εύκολο δρόμο. Είπε πως, ανδεν ήταν τόσο δειλή, θα είχε παλέψει».

«Τι να παλέψει;»«Τη ζωή» λέει αδιάφορα.«Εσύ δεν πιστεύεις πως διάλεξε τον εύκολο δρόμο» του λέω

κάνοντας την πρόταση να ακουστεί πιο πολύ ως δήλωση παράως ερώτηση.

Ο Χόλντερ γέρνει μπροστά και παίρνει το χέρι μου ανάμεσαστα δικά του. Μου χαϊδεύει με τους αντίχειρες την παλάμη και,παίρνοντας μια βαθιά ανάσα, μου αφήνει το χέρι. «Η Λες ήταντο πιο γενναίο άτομο που ήξερα. Θέλει πολλά κότσια για νακάνει κάποιος αυτό που έκανε. Έτσι απλά, να το τελειώσεις,χωρίς να ξέρεις τι υπάρχει μετά; Χωρίς να ξέρεις αν υπάρχεικάτι μετά; Είναι πιο εύκολο να ζεις μια ζωή χωρίς ζωή μέσα της,παρά να πεις “δε γαμιέται” και να την κάνεις. Είναι από τουςλίγους που απλά είπαν “δε γαμιέται”. Και θα της πλέκω τοεγκώμιο κάθε μέρα όσο ζω, καθώς παραείμαι χέστης για να κάνωτο ίδιο».

Παίρνει το χέρι μου ανάμεσα στα δικά του κι αμέσωςσυνειδητοποιώ πως τρέμω. Τον κοιτάζω που με καρφώνει με τοβλέμμα του. Δεν υπάρχουν λόγια για όλο αυτό, οπότε δενπροσπαθώ καν να πω κάτι. Σηκώνεται, σκύβει πάνω στο τραπέζικαι βάζει τα χέρια του στον αυχένα μου. Με φιλάει στην κορφήτου κεφαλιού και στη συνέχεια με αφήνει για να πάει στηνκουζίνα. «Θέλεις μπράουνις ή μπισκότα;» ρωτάει πάνω από τονώμο του σαν να μη με έχει αφήσει άναυδη.

Γυρίζει να με κοιτάξει και τον παρακολουθώ σοκαρισμένη.Δεν ξέρω καν τι να πω. Μόλις παραδέχτηκε πως είναιαυτοκτονικός; Το είπε μεταφορικά; Ήταν απλά μελοδραματικός;Δεν έχω ιδέα τι να κάνω με τη βόμβα που μόλις μου πέταξε.

Φέρνει ένα πιάτο με μπράουνις και μπισκότα, το αφήνει στο

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 137

Page 138: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

τραπέζι και μετά γονατίζει μπροστά μου.«Έι» μου λέει τρυφερά παίρνοντας στα χέρια του το πρόσωπό

μου. Η έκφρασή του είναι ήρεμη. «Δεν ήθελα να σε τρομάξω.Δεν έχω αυτοκτονικές τάσεις, αν αυτό σε φρίκαρε. Δεν έχειγαμηθεί το μυαλό μου. Δεν είμαι ανισόρροπος. Δεν υποφέρωαπό μετατραυματικό στρες. Είμαι απλά ένας αδελφός πουαγαπούσε την αδελφή του πιο πολύ και από τη ζωή του, οπότεγίνομαι λίγο έντονος όταν τη σκέφτομαι. Και αν προσπαθώ να τοδιαχειριστώ με το να λέω στον εαυτό μου πως ό,τι έκανε ήτανσπουδαίο, παρ’ όλο που δεν ήταν, κάνω απλώς αυτό και μόνο –προσπαθώ να το διαχειριστώ». Μου κρατάει σφιχτά τοπρόσωπο, με κοιτάζει απελπισμένα και θέλει να καταλάβω απόπού έρχεται. «Αγαπούσα πάρα πολύ αυτό το κορίτσι, Σκάι. Έχωανάγκη να πιστέψω πως αυτό που έκανε ήταν η μόνη λύση πουείχε, γιατί αν δεν το πιστέψω δε θα συγχωρήσω ποτέ τον εαυτόμου που δεν τη βοήθησα να βρει μια άλλη». Πιέζει το μέτωπότου πάνω στο δικό μου. «Εντάξει;»

Συγκατανεύω και βγάζω τα χέρια του από το πρόσωπό μου.Δεν μπορώ να τον αφήσω να με δει να το κάνω αυτό. «Πρέπεινα πάω στο μπάνιο». Κάνει πίσω, τρέχω στο μπάνιο, κλείνω τηνπόρτα και μετά κάνω κάτι που δεν έχω κάνει από πέντε χρονών.Κλαίω.

Δεν κλαίω γοερά. Δεν ξεσπάω σε λυγμούς και δεν κάνω κανκάποιο θόρυβο. Ένα μόνο δάκρυ τρέχει στο μάγουλό μου καιείναι ήδη πάρα πολύ, οπότε το σκουπίζω αμέσως. Παίρνω έναχαρτομάντιλο και σκουπίζω τα μάτια μου σε μια προσπάθεια ναεμποδίσω πιθανά δάκρυα. Ακόμα δεν ξέρω τι να του πω, αλλάνομίζω πως έκλεισε πολύ όμορφα το θέμα, οπότε το αφήνω γιατην ώρα. Κουνάω τα χέρια μου, παίρνω μια βαθιά ανάσα κιανοίγω την πόρτα. Κάθεται στην άκρη του διαδρόμου μεσταυρωμένους τους αστραγάλους και τα χέρια του στις τσέπες.Με το που βγαίνω κάνει ένα βήμα προς το μέρος μου.

«Είμαστε εντάξει;» με ρωτάει.Βάζω το καλύτερό μου χαμόγελο και του γνέφω καταφατικά.

Στη συνέχεια παίρνω μια βαθιά ανάσα. «Σ’ το είπα πως σεθεωρώ έντονο. Αυτό αποδεικνύει πως έχω δίκιο».

138 COLLEEN HOOVER

Page 139: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Χαμογελάει και με σπρώχνει προς το δωμάτιό μου. Μεαγκαλιάζει από πίσω και ακουμπάει το σαγόνι του στο κεφάλιμου καθώς πηγαίνουμε προς το δωμάτιό μου. «Σε αφήνουν ναμείνεις έγκυος τώρα;»

Γελάω. «Όχι αυτό το Σαββατοκύριακο. Εξάλλου πρέπειπρώτα να φιλήσεις ένα κορίτσι πριν το γκαστρώσεις».

«Μήπως κάποιος όσο έκανε μαθήματα κατ’ οίκον δεν έκανεσεξουαλική αγωγή;» μου λέει. «Γιατί θα μπορούσα πανεύκολα νασε γκαστρώσω χωρίς να σε φιλήσω ούτε μια φορά. Θέλεις νασου δείξω;»

Πηδάω πάνω στο κρεβάτι, αρπάζω το βιβλίο και το ανοίγωστο σημείο που το είχαμε αφήσει χθες το βράδυ. «Σε πιστεύω.Εξάλλου ελπίζω πως θα πάρουμε μια γερή δόση σεξουαλικήςαγωγής πριν φτάσουμε στην τελευταία σελίδα».

Ο Χόλντερ πέφτει στο κρεβάτι και εγώ ξαπλώνω δίπλα του.Με παίρνει αγκαλιά και με τραβάει κοντά του, οπότε εγώακουμπάω το κεφάλι μου στο στήθος του και αρχίζω τοδιάβασμα.

***

Ξέρω ότι δεν το κάνει επίτηδες, αλλά όση ώρα διαβάζω μουαποσπά εντελώς την προσοχή. Κοιτάζει προς το μέρος μου,παρακολουθεί το στόμα μου όσο διαβάζω και παίζει με ταδάχτυλά του τα μαλλιά μου. Κάθε φορά που αλλάζω σελίδα, τουρίχνω μια ματιά και έχει πάντα στο πρόσωπό του την ίδιαέκφραση συγκέντρωσης. Μια έκφραση τόσο συγκεντρωμένη στοστόμα μου, που αποδεικνύει πως δεν έχει προσέξει ούτε μία λέξηαπ’ όσα διαβάζω. Κλείνω το βιβλίο και το ακουμπάω στοστομάχι μου. Δε νομίζω ν’ αντιλαμβάνεται καν ότι έχω κλείσειτο βιβλίο.

«Γιατί σταμάτησες να μιλάς;» μου λέει χωρίς ν’ αλλάξειέκφραση ή να πάρει ούτε λεπτό τα μάτια του από το στόμα μου.

«Να μιλάω;» τον ρωτάω παραξενεμένη. «Χόλντερ, διαβάζω.Έχει διαφορά το ένα από το άλλο. Και, από ό,τι φαίνεται, δενέδωσες καθόλου σημασία».

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 139

Page 140: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Με κοιτάζει στα μάτια και χαμογελάει. «Κι όμως έδωσασημασία. Στο στόμα σου. Όχι στα λόγια που έβγαιναν από αυτό,αλλά στο ίδιο σου το στόμα».

Με ξαπλώνει ανάσκελα, γλιστράει δίπλα μου και με τραβάειξανά κοντά του. Η έκφρασή του παραμένει η ίδια και με κοιτάζεισαν να θέλει να με φάει. Μακάρι να το έκανε.

Φέρνει τα δάχτυλά του στα χείλη μου και σχεδιάζει τοπερίγραμμά τους. Είναι τόσο υπέροχη αίσθηση, ώστε κρατώ τηνανάσα μου από φόβο μη σταματήσει. Θα ορκιζόμουν πως είναιλες και τα δάχτυλά του ακουμπούν κάθε ευαίσθητο σημείο σεόλο μου το σώμα.

«Έχεις ωραίο στόμα» μου λέει. «Δεν μπορώ να σταματήσω νατο κοιτάζω».

«Πρέπει να το δοκιμάσεις» του λέω. «Είναι πολύ νόστιμο».Κλείνει σφιχτά τα μάτια του και βγάζει ένα βογκητό. Στη

συνέχεια χώνει το κεφάλι του στο λαιμό μου. «Σταμάτα,σατανική μάγισσα».

Γελάω και κουνάω το κεφάλι μου. «Με τίποτα. Εσύ έβαλεςαυτό τον ηλίθιο κανόνα, εγώ γιατί να τον υποστηρίξω;»

«Γιατί ξέρεις ότι έχω δίκιο. Δεν μπορώ να σε φιλήσω απόψε,γιατί το φιλί οδηγεί στο επόμενο βήμα που οδηγεί στο επόμενοβήμα και με το ρυθμό που έχουμε εμείς θα μας έχουν τελειώσειόλες οι πρώτες φορές μέχρι το επόμενο Σαββατοκύριακο. Δε θεςνα παρατείνουμε τις πρώτες φορές για λιγάκι;» Βγάζει το κεφάλιτου από το λαιμό μου και με κοιτάζει.

«Οι πρώτες φορές;» ρωτάω. «Πόσες πρώτες φορές υπάρχουνδηλαδή;»

«Δεν υπάρχουν τόσες πολλές, για αυτό και πρέπει να τιςπαρατείνουμε. Ήδη έχουμε περάσει πολλές από τη μέρα πουγνωριστήκαμε».

Γέρνω το κεφάλι μου στο πλάι για να τον κοιτάζω κατάματα.«Ποιες πρώτες φορές έχουμε ήδη περάσει;»

«Τα εύκολα. Πρώτη αγκαλιά, πρώτο ραντεβού, πρώτοςκαβγάς, πρώτη φορά που κοιμηθήκαμε μαζί – παρ’ όλο που εγώδεν κοιμήθηκα. Μετά βίας έχουμε αφήσει μερικές. Πρώτο φιλί.Πρώτη φορά που θα κοιμηθούμε μαζί ενώ θα είμαστε και οι δύο

140 COLLEEN HOOVER

Page 141: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

ξύπνιοι. Πρώτος γάμος. Πρώτο παιδί. Μετά από αυτά θα έχουμετελειώσει. Η ζωή μας θα είναι κοινή και βαρετή και θα πρέπει νασε χωρίσω για να παντρευτώ μια γυναίκα είκοσι χρόνια νεότερήμου, ώστε να έχω πάλι πολλές πρώτες φορές μαζί της ενώ εσύθα μεγαλώνεις παιδιά». Μου πιάνει το μάγουλο και χαμογελάει.«Οπότε βλέπεις, μωρό μου; Το κάνω αυτό για το δικό σου καλό.Όσο πιο πολύ περιμένω για να σε φιλήσω, τόσο περισσότεροςκαιρός θα περάσει πριν αναγκαστώ να σε παρατήσω στα κρύατου λουτρού».

Γελάω. «Το σκεπτικό σου με τρομάζει. Νομίζω πως δε μουαρέσεις πια».

Γλιστράει πάνω μου κρατώντας το βάρος του με τα χέρια του.«Νομίζεις πως δε σου αρέσω; Αυτό μπορεί και να σημαίνει πωςνομίζεις πως σου αρέσω».

Κουνάω το κεφάλι μου. «Δε μου αρέσεις καθόλου. Μεαπωθείς. Στην πραγματικότητα, καλύτερα να μη με φιλήσειςγιατί είμαι σίγουρη πως θα ξεράσω».

Γελάει και στη συνέχεια στηρίζεται στο ένα του χέρι ενώείναι ακόμα πάνω μου. Χαμηλώνει το κεφάλι του και ακουμπάειτα χείλη του στο αυτί μου. «Είσαι ψεύτρα» μου ψιθυρίζει. «Μεγουστάρεις και με παραγουστάρεις και θα σ’ το αποδείξω».

Κλείνω τα μάτια μου και αναστενάζω τη στιγμή που τα χείλητου ακουμπούν το λαιμό μου. Με φιλάει μαλακά ακριβώς κάτωαπό το αυτί μου και νιώθω όλο το δωμάτιο να περιστρέφεται σανπαιχνίδι του λούνα παρκ. Μου ψιθυρίζει πάλι στο αυτί: «Τοαισθάνθηκες αυτό;».

Μετά βίας κάνω ένα αρνητικό νεύμα.«Θέλεις να το ξανακάνω;»Κουνάω αρνητικά το κεφάλι μου από πείσμα, αλλά ελπίζω να

έχει τηλεπαθητικές ικανότητες και να μπορεί να με ακούσει πουουρλιάζω μέσα στο κεφάλι μου: ναι, γαμώτο, μου άρεσε. Ναι,γαμώτο, θέλω να το ξανακάνει.

Γελάει καθώς κουνάω αρνητικά το κεφάλι μου κι έτσι φέρνειτα χείλια του πιο κοντά στο στόμα μου. Με φιλάει στο μάγουλοκαι συνεχίζει με πεταχτά φιλιά προς το αυτί μου, όπου σταματάεικαι μου ψιθυρίζει πάλι: «Αυτό πώς σου φάνηκε;».

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 141

Page 142: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Θεέ μου, ποτέ στη ζωή μου δεν έχω μη βαρεθεί τόσο πολύ. Δεμε φιλάει καν και είναι ήδη το καλύτερο φιλί που είχα ποτέ.Κουνάω ξανά το κεφάλι μου, ενώ έχω κλειστά τα μάτια μου γιατίδε θέλω να ξέρω τι θα επακολουθήσει. Όπως αυτό το χέρι πουανεβαίνει από το μπούτι μου προς τη μέση μου. Γλιστράει τοχέρι του κάτω από το μπλουζάκι μου ώσπου τα δάχτυλά του ναακουμπήσουν την άκρη του παντελονιού μου και αφήνει το χέριτου εκεί, κουνώντας μαλακά τον αντίχειρά του μπρος και πίσωστο στομάχι μου. Νιώθω τόσο πολύ κάθε λεπτομέρεια από ταπάντα που κάνει αυτή τη στιγμή, ώστε θα μπορούσα ναξεχωρίσω τα δαχτυλικά του αποτυπώματα από μια σειράυπόπτων.

Διατρέχει με τη μύτη του το περίγραμμα του σαγονιού μου καιτο γεγονός ότι αναπνέει τόσο βαριά όσο εγώ με διαβεβαιώνειπως δεν υπάρχει περίπτωση να αντέξει να μη με φιλήσει απόψε.Αυτό τουλάχιστον ελπίζω σαν τρελή.

Όταν πλησιάζει ξανά το αυτί μου, αυτή τη φορά δε μιλάει,αλλά το φιλάει, και δεν υπάρχει έστω και ένα νεύρο στο σώμαμου που να μην το αισθάνεται. Από την κορφή του κεφαλιούμου μέχρι τα δάχτυλα των ποδιών μου, ολόκληρο το σώμα μουφωνάζει για το στόμα του.

Ακουμπάω το χέρι μου στο σβέρκο του και ανατριχιάζειολόκληρος. Απ’ ό,τι φαίνεται, αυτή η απλή κίνηση κλονίζει τηναπόφασή του και για ένα δευτερόλεπτο η γλώσσα του ακουμπάειστο λαιμό μου. Βογκάω και αυτός ο ήχος τού φέρνει παροξυσμό.

Φέρνει το χέρι του από τη μέση μου στο πλάι του κεφαλιούμου και κολλάει το λαιμό μου στο στόμα του χωρίς να μπορεί νασυγκρατηθεί. Ανοίγω τα μάτια μου σοκαρισμένη με το πόσογρήγορα άλλαξε η στάση του. Φιλάει, γλείφει και ερεθίζει κάθεπιθαμή του λαιμού μου, αγκομαχώντας για αέρα μόνο όταν είναιαπολύτως απαραίτητο. Το μάτι μου παίρνει τ’ αστέρια στο ταβάνιμου, αλλά δεν προλαβαίνω να μετρήσω ούτε ένα: χάνομαι καιπροσπαθώ να συγκρατήσω τα βογκητά που ντρέπομαι να αφήσωελεύθερα.

Απομακρύνει τα χείλη του από το λαιμό μου προς το στήθοςμου. Αν δεν είχαμε περιορισμένο απόθεμα από πρώτες φορές, θα

142 COLLEEN HOOVER

Page 143: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

έσκιζα την μπλούζα μου και θα του έλεγα να συνεχίσει. Όμως δεμου δίνει καν αυτή την επιλογή. Ανεβαίνει πάλι πίσω στο λαιμόμου, στο πιγούνι μου, και με φιλάει τρυφερά ολόγυρα στο στόμαμου προσέχοντας να μην αγγίξει ούτε μία φορά τα χείλη μου. Ταμάτια μου είναι κλειστά, αλλά αισθάνομαι την αναπνοή του στοστόμα μου και ξέρω πως δίνει μάχη για να μη με φιλήσει. Ανοίγωτα μάτια μου να τον κοιτάξω και το βλέμμα του είναι καρφωμένοπάλι στα χείλια μου.

«Είναι τόσο τέλεια» μου λέει με κομμένη την ανάσα. «Σανκαρδιές. Θα μπορούσα στην κυριολεξία να χαζεύω τα χείλια σουγια μέρες και να μη βαριέμαι».

«Όχι, μην το κάνεις αυτό. Αν το μόνο που θα κάνεις είναι νακοιτάς, τότε θα βαρεθώ εγώ».

Κάνει μια γκριμάτσα και είναι φανερό πως δυσκολεύεταιπραγματικά πολύ να μη με φιλήσει. Δεν ξέρω τι είναι αυτό πουτον κάνει να κοιτάζει τόσο έντονα τα χείλια μου, αλλά είναι ό,τιπιο καυτό αυτή τη στιγμή. Κάνω λοιπόν κάτι που δεν έπρεπε νακάνω. Τα γλείφω. Αργά.

Βογκάει ξανά και ακουμπάει το μέτωπό του στο δικό μου.Βγάζει το χέρι του και πέφτει όλος πάνω μου πιέζοντας το σώματου στο δικό μου. Παντού. Όλο του το σώμα. Βογκάμεταυτόχρονα καθώς ενώνονται τέλεια τα σώματά μας και ξαφνικάείναι σαν να ’χει δοθεί το σύνθημα. Του τραβάω την μπλούζακαι αυτός είναι γονατιστός βοηθώντας με να τη βγάλω από τοκεφάλι του. Με το που τη βγάζει εντελώς, τυλίγω τα πόδια μουγύρω από τη μέση του και τον κλειδώνω σφιχτά πάνω μου, γιατίδε θα υπήρχε κάτι πιο ζόρικο αυτή τη στιγμή από το νααποτραβηχτεί από πάνω μου.

Ακουμπάει πάλι το μέτωπό του στο δικό μου και τα σώματάμας ενώνονται σαν τα δύο τελευταία κομμάτια ενός παζλ.Κουνιέται αργά προς τα μένα και κάθε φορά που το κάνει ταχείλια του έρχονται όλο και πιο κοντά, μέχρι που ίσα πουακουμπούν τα δικά μου. Δεν κλείνει όμως το κενό ανάμεσα σταστόματά μας, παρ’ όλο που το θέλω σαν τρελή. Τα χείλια μαςαπλά ακουμπάνε αλλά δε φιλιούνται. Κάθε φορά που έρχεται πιοκοντά μου, αφήνει μια ανάσα που μπαίνει στο στόμα μου και

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 143

Page 144: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

προσπαθώ να τις εισπνεύσω όλες, λες και μόνο με αυτές θαεπιβιώσω αυτή τη στιγμή.

Παραμένουμε σε αυτόν το ρυθμό για αρκετά λεπτά, χωρίςκανένας από τους δύο να θέλει να είναι αυτός που θαπροκαλέσει πρώτος το φιλί. Είναι ολοφάνερο πως και οι δυο τοθέλουμε, αλλά είναι επίσης ολοφάνερο πως μπορεί να βρήκα τοδάσκαλό μου σε ό,τι αφορά το πείσμα.

Κρατάει το κεφάλι μου σταθερό και πιέζει το μέτωπό του στοδικό μου, αλλά απομακρύνει τα χείλη του τόσο από τα δικά μουώστε να μπορεί να τα γλείψει. Όταν τα ακουμπάει πάλι στα δικάμου, η υγρασία των χειλιών του πάνω στα δικά μου με στέλνει.

Μετατοπίζει το βάρος του και, δεν ξέρω τι γίνεται όταν τοκάνει αυτό, αλλά το κεφάλι μου πέφτει πίσω και ψελλίζω τιςλέξεις «Θεέ μου». Γέρνοντας το κεφάλι μου προς τα πίσω, δενήθελα να το απομακρύνω από το στόμα του, γιατί μου άρεσε πουήταν εκεί, αλλά μου αρέσει ακόμη περισσότερο εκεί που είμαιτώρα. Τυλίγω τα χέρια μου γύρω από την πλάτη του και χώνωτο κεφάλι μου μέσα στο λαιμό του προσπαθώντας να βρω λίγηισορροπία, γιατί νιώθω σαν να έχει μετατοπιστεί η γη από τονάξονά της και ο Χόλντερ είναι ο πυρήνας.

Συνειδητοποιώ τι πρόκειται να συμβεί και αρχίζω ναπανικοβάλλομαι. Εκτός από το μπλουζάκι του, φοράμε όλα μαςτα ρούχα και δε φιλιόμαστε καν… Αλλά οι ρυθμικές κινήσειςτου έχουν τέτοια επίδραση πάνω στο σώμα μου, ώστε νιώθω τοδωμάτιο να στροβιλίζεται. Αν δε σταματήσει αυτό που κάνει, θαλιώσω εντελώς και αυτό θα σηματοδοτήσει πιθανά την πιοντροπιαστική στιγμή της ζωής μου. Αλλά αν του ζητήσω νασταματήσει θα σταματήσει, και αυτό θα σηματοδοτήσει πιθανάτην πιο απογοητευτική στιγμή της ζωής μου.

Προσπαθώ να αναπνέω πιο ήρεμα και να περιορίσω στοελάχιστο τους ήχους που βγαίνουν από τα χείλη μου, αλλά έχωχάσει κάθε είδους αυτοέλεγχο. Είναι ολοφάνερο πως το σώμαμου απολαμβάνει με το παραπάνω αυτήν τη χωρίς φιλιά επαφήκαι δεν μπορώ να βρω τη δύναμη να σταματήσω. Θαπροσπαθήσω το επόμενο καλύτερο βήμα. Θα ζητήσω από αυτόννα σταματήσει.

144 COLLEEN HOOVER

Page 145: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

«Χόλντερ» του λέω ξέπνοα, χωρίς να θέλω πραγματικά νασταματήσει, αλλά ελπίζοντας πως θα πιάσει το υπονοούμενο καιθα σταματήσει. Πρέπει να σταματήσει. Έπρεπε να έχεισταματήσει εδώ και δύο λεπτά.

Δε σταματάει. Συνεχίζει να φιλάει το λαιμό μου και νακουνάει το σώμα του προς το δικό μου με έναν τρόπο που τααγόρια μού το έχουν ξανακάνει, αλλά αυτή τη φορά είναιδιαφορετικά. Είναι τόσο απίστευτα διαφορετικά και υπέροχα καιμε τρομάζει.

«Χόλντερ». Προσπαθώ να φωνάξω το όνομά του, αλλά δεμου έχει μείνει καθόλου δύναμη.

Φιλάει το πλάι του κεφαλιού μου και χαλαρώνει το ρυθμότου, αλλά δε σταματάει. «Σκάι, αν μου ζητάς να σταματήσω θατο κάνω. Αλλά ελπίζω πως δε μου το ζητάς, γιατί δε θέλω νασταματήσω, οπότε σε παρακαλώ». Κάνει πίσω και με κοιτάζειστα μάτια ενώ ίσα που κουνάει το σώμα του. Τα μάτια μου είναιγεμάτα πόνο και ανησυχία και μου μιλάει με κομμένη την ανάσα.«Σου υπόσχομαι πως δε θα προχωρήσουμε περισσότερο. Αλλάσε παρακαλώ μη μου ζητάς να σταματήσω εδώ που φτάσαμε.Έχω ανάγκη να σε βλέπω και να σε ακούω, γιατί το ότι νιώθειςπραγματικά αυτό που γίνεται τώρα είναι γαμάτο. Σε νιώθωαπίστευτα και όλο αυτό είναι απίστευτη αίσθηση και σεπαρακαλώ. Απλά… σε παρακαλώ».

Φέρνει το στόμα του στο δικό μου και μου δίνει το πιο γλυκόπεταχτό φιλί. Είναι αρκετό για να πάρω μια ιδέα τού πώς θαείναι το κανονικό του φιλί. Και μόνο η σκέψη του με κάνει ναριγήσω. Σταματάει να κινείται και σηκώνεται από πάνω μουπεριμένοντας να αποφασίσω.

Τη στιγμή που αποτραβιέται από πάνω μου, η απογοήτευσηβαραίνει το στήθος μου και νιώθω ότι θέλω να κλάψω. Όχιεπειδή σταμάτησε ή επειδή δεν ξέρω τι να κάνω… αλλά γιατίποτέ δεν είχα φανταστεί ότι δύο άνθρωποι θα μπορούσαν ναέχουν επαφή σε τόσο προσωπικό επίπεδο και πως αυτή η επαφήθα ήταν τόσο τέλεια. Λες και ο λόγος της ύπαρξης τουανθρώπου περιστρέφεται γύρω από αυτή τη στιγμή, γύρω απόεμάς τους δύο. Ό,τι έχει συμβεί μέχρι τώρα ή θα συμβεί στο

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 145

Page 146: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

μέλλον σε αυτό τον κόσμο είναι απλά το φόντο σε αυτό πουσυμβαίνει ανάμεσά μας αυτή τη στιγμή – και δε θέλω νασταματήσει. Δε θέλω. Κουνάω το κεφάλι μου καθώς κοιτάζω ταικετευτικά του μάτια και το μόνο που μπορώ να κάνω είναι νατου ψιθυρίσω: «Μην. Ό,τι και αν κάνεις, μη σταματάς».

Γλιστράει το χέρι του στο πίσω μέρος του λαιμού μου καικολλάει το μέτωπό του στο δικό μου. «Σε ευχαριστώ» μουψιθυρίζει και πέφτει μαλακά πάλι πάνω μου για να επανέλθει ηπροηγούμενη επαφή. Φιλάει πολλές φορές το στόμα μου στιςάκρες, καθώς και το σαγόνι και το λαιμό μου. Όσο πιο γρήγορααναπνέει αυτός, τόσο πιο γρήγορα αναπνέω κι εγώ. Όσο πιογρήγορα ανασαίνω, τόσο πιο πολύ με φιλάει στο λαιμό. Όσο πιοπολύ με φιλάει στο λαιμό, τόσο πιο γρήγορα κουνιόμαστε μαζί –αποκτώντας έναν βασανιστικό ρυθμό που, κρίνοντας από τοσφυγμό μου, δε θα κρατήσει πολύ.

Χώνω τις φτέρνες μου στο κρεβάτι και τα νύχια μου στηνπλάτη του. Σταματάει να με φιλάει στο λαιμό και με κοιτάζει μεξαναμμένα μάτια. Καρφώνει το βλέμμα του πάλι στο στόμα μουκαι, όσο κι αν θέλω να τον παρακολουθώ να με κοιτάζει έτσι,δεν μπορώ να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά. Κλείνουν απόμόνα τους μόλις ένα πρώτο κύμα ανατριχίλας διαπεράσει τοσώμα μου ως προειδοποίηση του τι θα επακολουθήσει.

«Άνοιξε τα μάτια σου» μου λέει σθεναρά.Θα το έκανα αν μπορούσα, αλλά είμαι εντελώς ανήμπορη.«Σε παρακαλώ».Αυτή η μία λέξη ήταν ό,τι χρειαζόμουν να ακούσω και τα

μάτια μου ανοίγουν αμέσως. Με κοιτάζει τόσο έντονα που κάνειτη στιγμή πιο προσωπική κι από το να φιλιόμασταν. Όσοδύσκολο κι αν είναι να το κάνω αυτή τη στιγμή, κρατάω τοβλέμμα μου κλειδωμένο στο δικό του, σφίγγω τα σεντόνια μέσαστις γροθιές μου και ευχαριστώ τη Μοίρα που έφερε αυτό τοτελειωμένο, χωρίς ελπίδα αγόρι στη ζωή μου. Γιατί μέχρι αυτή τηστιγμή –μέχρι να νιώσω τα κύματα ηδονής και να δω το απόλυτοφως– δεν ήξερα καν πως μου έλειπε.

Όπως είμαι από κάτω του αρχίζω να ριγώ, αλλά δεν παίρνειούτε στιγμή τη ματιά του. Όσο και να προσπαθήσω δεν μπορώ

146 COLLEEN HOOVER

Page 147: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

να κρατήσω πια τα μάτια μου ανοιχτά, οπότε τα αφήνω νακλείσουν. Νιώθω τα χείλια του να ακουμπάνε απαλά τα δικάμου, αλλά ακόμα δε με φιλάει. Τα στόματά μας ακουμπάνε τοένα πάνω στο άλλο πεισματικά και έτσι οι ανάσες μου, τατελευταία μου βογκητά και ίσως ένα μέρος της καρδιάς μουφεύγουν από μένα και εισχωρούν σε αυτόν. Επανέρχομαιμαλακά πίσω στη γη και αυτός συνεχίζει να με κρατάει γερά,αφήνοντάς μου χρόνο να επανέλθω από μια εμπειρία για τηνοποία κατάφερε να μην αισθανθώ καμία ντροπή.

Αφού πια είμαι σωματικά και συναισθηματικά εντελώςεξουθενωμένη και το σώμα μου τρέμει ολόκληρο, συνεχίζει ναμε φιλάει στο λαιμό και στους ώμους και όπου αλλού είναι κοντάστο σημείο που θέλω πιο πολύ από όλα να με φιλήσει – στοστόμα.

Αλλά, προφανώς, εκείνος από πείσμα προτιμά να εμμείνειστην απόφασή του παρά να υποχωρήσει, καθώς φέρνει τοπρόσωπό του κοντά στο δικό μου αλλά και πάλι δεν κάνει τηνκίνηση. Μου χαϊδεύει τα μαλλιά απομακρύνοντας κάποιεςτούφες από το μέτωπό μου.

«Είσαι απίστευτη» μου ψιθυρίζει, κοιτώντας με αυτή τη φοράστα μάτια και όχι στο στόμα. Τα λόγια του με αποζημιώνουν γιατο πείσμα του και έτσι δεν μπορώ παρά να του χαμογελάσω.Πέφτει στο κρεβάτι δίπλα μου ασθμαίνοντας ακόμη, ενώπροσπαθεί να συγκρατήσει τον πόθο που εξακολουθεί να τονδιακατέχει.

Κλείνω τα μάτια μου και ακούω τη σιωπή ανάμεσά μας,καθώς οι κοφτές μας ανάσες παίρνουν σιγά σιγά έναν μαλακό,γλυκό ρυθμό. Είναι ήσυχα και ήρεμα και ίσως η πιο γαλήνιαστιγμή που έχω βιώσει ποτέ.

Ο Χόλντερ πλησιάζει το χέρι του και τυλίγει το μικρό τουδαχτυλάκι γύρω από το δικό μου, λες και δεν έχει δύναμη ναπιάσει ολόκληρο το χέρι μου. Αλλά είναι ωραία, γιατί έχουμεκρατηθεί ξανά από τα χέρια αλλά ποτέ από τα δαχτυλάκια… καισυνειδητοποιώ πως είναι άλλη μια πρώτη φορά για κάτι. Καισυνειδητοποιώντας αυτό δεν απογοητεύομαι, γιατί ξέρω πωςμαζί του οι πρώτες φορές δεν παίζουν κανένα ρόλο. Θα

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 147

Page 148: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

μπορούσε να με φιλήσει για πρώτη φορά ή για εικοστή ή γιαεκατομμυριοστή και να μη με νοιάζει αν είναι η πρώτη ή όχι,γιατί είμαι σίγουρη πως μόλις σπάσαμε το ρεκόρ για το καλύτεροπρώτο φιλί στην ιστορία των πρώτων φιλιών χωρίς καν ναφιληθούμε.

Μετά από αρκετή ώρα σιωπής παίρνει μια βαθιά ανάσα,ανακάθεται στο κρεβάτι και με κοιτάζει. «Πρέπει να φύγω. Δενμπορώ να μείνω μαζί σου στο κρεβάτι ούτε ένα δευτερόλεπτοπαραπάνω».

Γέρνω προς το μέρος του και τον κοιτάζω αποκαρδιωμένηκαθώς σηκώνεται και βάζει την μπλούζα του. Χαμογελάειβλέποντάς με να μουτρώνω και σκύβει, μέχρις ότου το πρόσωπότου να βρεθεί επικίνδυνα κοντά στο δικό μου. «Όταν σου είπαπως δε θα σε φιλήσω απόψε το εννοούσα. Αλλά, γαμώτο σου,Σκάι. Δεν μπορούσα να φανταστώ πόσο δύσκολο θα το έκανες!»Περνάει το χέρι του στο σβέρκο μου και βγάζω μια πνιχτή ανάσαπαρακαλώντας η καρδιά μου να παραμείνει στη θέση της. Μεφιλάει στο μάγουλο και αισθάνομαι το δισταγμό του προτούαπομακρυνθεί απρόθυμα.

Προχωράει με την πλάτη προς το παράθυρο κοιτώντας μεόλη την ώρα. Πριν βγει έξω, βγάζει το κινητό του, γράφει κάτιγια λίγα δευτερόλεπτα και το βάζει πίσω στην τσέπη του. Μουχαμογελάει, σκαρφαλώνει έξω από το παράθυρο και το κλείνειφεύγοντας.

Βρίσκω κάπως τη δύναμη να πεταχτώ πάνω και να τρέξωστην κουζίνα. Αρπάζω το τηλέφωνό μου σίγουρη πως μου έχειστείλει μήνυμα. Είναι όμως μόνο μία λέξη.

Απίστευτα.

Χαμογελάω, γιατί ήταν. Απολύτως.

148 COLLEEN HOOVER

Page 149: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 149

Page 150: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Δεκατρία χρόνια νωρίτερα

«Έι»Έχω το κεφάλι μου χωμένο μέσα στα χέρια μου. Δε

θέλω αυτός να με ξαναδεί να κλαίω. Το ξέρω πως δε θαμε κοροϊδέψει – κανένας από τους δύο δε θα μεκορόιδευε ποτέ. Αλλά δεν ξέρω καν γιατί κλαίω και θαήθελα να σταματήσω αλλά δεν μπορώ και το μισώ, τομισώ, το μισώ.

Αυτός κάθεται δίπλα μου στο πεζοδρόμιο και εκείνηκάθεται από την άλλη πλευρά. Συνεχίζω να μην τουςκοιτάζω και είμαι ακόμα στενοχωρημένη αλλά δε θέλωνα φύγουν γιατί αισθάνομαι όμορφα κοντά τους.

«Αυτό μπορεί να σε κάνει να νιώσεις καλύτερα» μουλέει. «Έφτιαξα ένα για την κάθε μια σήμερα στοσχολείο». Δε μου ζητάει να κοιτάξω οπότε δεν τοκάνω, αλλά αισθάνομαι να μου ακουμπάει κάτι στογόνατο.

Δεν κουνιέμαι. Δε μου αρέσει να μου κάνουν δώρακαι δε θέλω να με δει να το κοιτάζω.

Με σκυμμένο το κεφάλι συνεχίζω να κλαίω καιμακάρι να ήξερα τι μου συμβαίνει. Κάτι δεν πάει καλάμε μένα, αλλιώς δε θα αισθανόμουν έτσι κάθε φορά πουσυμβαίνει. Γιατί πρέπει να συμβαίνει. Τουλάχιστον αυτόμου έχει πει ο μπαμπάς. Πρέπει να συμβαίνει και πρέπεινα σταματήσω να κλαίω, γιατί στενοχωριέται τόσο πολύόταν κλαίω.

150 COLLEEN HOOVER

Page 151: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Κάθονται δίπλα μου για αρκετή ώρα, αλλά δεν ξέρωπόση πολλή ώρα γιατί δεν ξέρω αν οι ώρες είναι πιομεγάλες από τα λεπτά. Σκύβει και μου ψιθυρίζει στοαυτί. «Μην ξεχνάς αυτό που σου είπα. Θυμάσαι τιπρέπει να κάνεις όταν είσαι στενοχωρημένη;»

Κάνω νεύμα μέσα από τα χέρια μου αλλά δεν τονκοιτάζω. Το κάνω αυτό που μου έχει πει πως πρέπει νακάνω όταν είμαι λυπημένη, αλλά μερικές φορέςπαραμένω λυπημένη έτσι κι αλλιώς.

Μένουν μαζί μου λίγες ακόμα ώρες ή λεπτά αλλάμετά αυτή σηκώνεται. Μακάρι να έμεναν για ένα λεπτόακόμα ή για δύο ώρες. Ποτέ δε με ρωτάνε τι έχω καιγια αυτό τους αγαπώ τόσο πολύ και θα ’θελα ναμείνουν μαζί μου.

Ρίχνω μια κλεφτή ματιά μέσα από τον αγκώνα μουκαι βλέπω τα πόδια της να απομακρύνονται από μένα.Πιάνω το δώρο της και το εξετάζω με τα δάχτυλά μου.Μου έκανε ένα βραχιόλι. Είναι ελαστικό, μοβ και έχειμια μισή καρδιά. Το φοράω και χαμογελάω παρ’ όλο πουακόμη κλαίω. Σηκώνω το κεφάλι μου και είναι ακόμαεδώ και με κοιτάζει. Φαίνεται λυπημένος καιαισθάνομαι άσχημα γιατί νομίζω πως εγώ τονστενοχωρώ.

Σηκώνεται και κοιτάζει το σπίτι μου. Το κοιτάζειπολλή ώρα χωρίς να πει τίποτα. Πάντα σκέφτεται πολύκαι αναρωτιέμαι τι σκέφτεται συνεχώς. Σταματάει νακοιτάζει το σπίτι και κοιτάζει πάλι εμένα.

«Μην ανησυχείς» μου λέει προσπαθώντας ναχαμογελάσει. «Δε θα ζήσει για πάντα». Κάνει μεταβολήκαι προχωράει προς το σπίτι του κι εγώ κλείνω τα μάτιαμου και χώνω πάλι το κεφάλι μου μέσα στα χέρια μου.

Δεν ξέρω γιατί το είπε αυτό. Δε θέλω να πεθάνει ομπαμπάς μου. Απλά θέλω να σταματήσει να με φωνάζειΠριγκίπισσα.

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 151

Page 152: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

152 COLLEEN HOOVER

Page 153: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Δευτέρα, 3 Σεπτεμβρίου 20127:20 πμ

Δεν το βγάζω συχνά, αλλά για κάποιο λόγο σήμερα θέλω να τουρίξω μια ματιά. Φαντάζομαι πως επειδή το Σάββατο με τονΧόλντερ μιλούσαμε για το παρελθόν, ένιωσα μια νοσταλγία. Τοξέρω πως είπα στον Χόλντερ ότι ποτέ δε θα έψαχνα να βρω τονπατέρα μου, αλλά μερικές φορές είμαι περίεργη. Δεν μπορώ ναμην αναρωτιέμαι πώς ένας γονιός μεγαλώνει το παιδί του γιαμερικά χρόνια και μετά, έτσι απλά, το δίνει αλλού. Ποτέ δε θα τοκαταλάβω και ίσως δε χρειάζεται. Για αυτό και δεν πιέζω ταπράγματα. Δεν κάνω ποτέ ερωτήσεις στην Κάρεν. Ποτέ δενπροσπαθώ να διαχωρίσω τις αναμνήσεις από τα όνειρα και δεμου αρέσει να τα συζητάω… γιατί απλά δεν το χρειάζομαι.

Βγάζω το βραχιόλι από το κουτί και το φοράω. Δεν ξέρωποιος μου το έδωσε, αλλά ούτε και που με νοιάζει. Είμαι σίγουρηπως, ζώντας δύο χρόνια σε ανάδοχες οικογένειες, θα είχα λάβειπολλά δώρα από φίλους. Η διαφορά με αυτό το δώρο είναι πωςσυνδέεται με τη μοναδική ανάμνηση που έχω από εκείνη τη ζωή.Το βραχιόλι επιβεβαιώνει ότι η ανάμνησή μου είναι αληθινή. Καιτο να γνωρίζω πως η ανάμνηση είναι αληθινή επιβεβαιώνει πωςήμουν κάποτε κάποια άλλη πριν γίνω εγώ. Ένα κορίτσι που δεθυμάμαι. Ένα κορίτσι που έκλαιγε πολύ. Ένα κορίτσι που δενέχει καμία σχέση με αυτή που είμαι σήμερα.

Κάποια μέρα θα το πετάξω αυτό το βραχιόλι, γιατί πρέπει.Αλλά σήμερα νιώθω απλά την ανάγκη να το φορέσω.

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 153

Page 154: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

***

Ο Χόλντερ και εγώ αποφασίσαμε χθες να πάρουμε μια ανάσα καινα μην ιδωθούμε. Και λέω ανάσα γιατί το βράδυ του Σαββάτουπεράσαμε αρκετή ώρα στο κρεβάτι μου χωρίς να αναπνέουμεκαθόλου. Εξάλλου η Κάρεν γύριζε σπίτι και το τελευταίο πράγμαπου είχα όρεξη ήταν να της συστήσω ξανά τον νέο μου… ό,τι κιαν είναι. Δεν πήγαμε τη συζήτηση τόσο μακριά ώστε να δώσουμεένα χαρακτηρισμό σε αυτό που συμβαίνει ανάμεσά μας. Νιώθωπως δεν τον ξέρω αρκετά για να τον αποκαλέσω το αγόρι μου,δεδομένου πως ακόμα δεν έχουμε καν φιληθεί. Αλλά από τηνάλλη τα παίρνω χοντρά στη σκέψη και μόνο να φιλάει κάποιαάλλη. Οπότε είτε είμαστε ζευγάρι είτε όχι, εγώ θεωρώ ότι έχουμεαποκλειστικότητα. Μπορείς βέβαια να έχεις αποκλειστικότηταμε κάποιον που δεν έχεις ακόμα φιλήσει; Η αποκλειστικότητακαι το «τα έχουμε» είναι το ίδιο αποκλειστικά;

Γελάω δυνατά μόνη μου. Ή αλλιώς lol;Όταν ξύπνησα χθες το πρωί είχα δύο μηνύματα. Αρχίζω να

τη βρίσκω με τα μηνύματα. Γίνομαι πολύ χαζοχαρούμενη ότανλαμβάνω κάποιο και δεν μπορώ καν να φανταστώ πόσο εθιστικάμπορεί να είναι τα ηλεκτρονικά μηνύματα, το Facebook και ό,τιάλλο έχει σχέση με την τεχνολογία. Το ένα μήνυμα ήταν από τηΣιξ που μου έλεγε για τις ζαχαροπλαστικές μου ικανότητες και μεδιέταζε να της τηλεφωνήσω την Κυριακή το βράδυ από το σπίτιτης για να τα πούμε. Της τηλεφώνησα. Μιλήσαμε για καμιά ώρακαι ήταν εξίσου ενθουσιασμένη με εμένα που ο Χόλντερ δενείναι αυτό που νομίζαμε. Τη ρώτησα για τον Λορέντζο και δενήξερε καν για ποιον μιλούσα, οπότε απλά γέλασα και το άφησατο θέμα. Μου λείπει και μου τη δίνει που έφυγε, αλλά ξέρω ότιτο γουστάρει πολύ και αυτό με χαροποιεί.

Το δεύτερο μήνυμα ήταν από τον Χόλντερ. Το μόνο πουέλεγε ήταν: Δε θέλω ούτε να σκέφτομαι πως θα σε δω τηΔευτέρα στο σχολείο. Τόσο χάλια.

Το τρέξιμο ήταν το σημαντικό κομμάτι της καθημερινότητάςμου, αλλά τώρα είναι το να λαμβάνω προσβλητικά μηνύματααπό τον Χόλντερ. Και, μιλώντας για τρέξιμο και Χόλντερ, δεν

154 COLLEEN HOOVER

Page 155: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

το κάνουμε πια μαζί. Αφού ανταλλάξαμε αρκετά μηνύματα χθες,αποφασίσαμε πως ίσως να είναι καλύτερα να μην τρέχουμε μαζίσε καθημερινή βάση, γιατί μπορεί να είναι υπερβολή ναβλεπόμαστε τόσο πολύ τόσο σύντομα. Του είπα πως δεν ήθελατα πράγματα να γίνουν περίεργα μεταξύ μας. Εξάλλου ντρέπομαιπολύ όταν είμαι ιδρωμένη, λαχανιασμένη, βρομάω και μουτρέχουν οι μύξες, οπότε θα προτιμούσα να τρέχω μόνη μου.

Τώρα στέκομαι μπροστά από το ντουλαπάκι μου,ζαβλακωμένη, να κωλοβαράω κατά κάποιον τρόπο, γιατί στηνουσία δε θέλω να μπω στην τάξη. Είναι η πρώτη ώρα και είναι τομόνο μάθημα που έχω κοινό με τον Χόλντερ, οπότε έχω πολύάγχος για το πώς θα εξελιχθεί. Βγάζω το βιβλίο του Μπρέκιναπό το σακίδιό μου, καθώς και δυο ακόμη βιβλία που του έφερα,και βάζω τα υπόλοιπα πράγματά μου στο ντουλάπι. Μπαίνωστην τάξη και πηγαίνω στο θρανίο μου, αλλά ο Μπρέκιν δενέχει έρθει ακόμα, ούτε και ο Χόλντερ. Κάθομαι και κοιτάζωέντονα την πόρτα χωρίς να μπορώ να καταλάβω γιατί έχω τόσοάγχος. Είναι απλά διαφορετικό να τον βλέπω εδώ αντί στα δικάμου λημέρια. Το δημόσιο σχολείο παραείναι… δημόσιο.

Η πόρτα ανοίγει και μπαίνει ο Χόλντερ, ενώ τον ακολουθεί οΜπρέκιν. Κατευθύνονται και οι δυο προς το πίσω μέρος τηςτάξης. Ο Χόλντερ προχωράει στο διάδρομο και μου χαμογελάεικαι ο Μπρέκιν προχωράει χαμογελώντας μου στον άλλοδιάδρομο κρατώντας δύο καφέδες. Ο Χόλντερ έρχεται στοθρανίο δίπλα μου και αρχίζει να αδειάζει την τσάντα του, ενώτην ίδια στιγμή ο Μπρέκιν ακουμπάει τους καφέδες στο ίδιοθρανίο. Κοιτάζονται και στη συνέχεια κοιτάνε εμένα.

Νιώθω παράξενα.Κάνω το μόνο πράγμα που ξέρω να κάνω σε περίεργες

καταστάσεις – χρησιμοποιώ το σαρκασμό.«Φαίνεται πως έχουμε ένα ζόρι εδώ, αγόρια». Χαμογελάω και

στους δύο και μετά ρίχνω τη ματιά μου στον καφέ που κρατάει οΜπρέκιν. «Βλέπω πως ο Μορμόνος από δω έφερε στηβασίλισσά του τα δώρα του, που είναι ο καφές. Πολύεντυπωσιακό». Κοιτάζω τον Χόλντερ και ανασηκώνω το φρύδιμου. «Θες να μας αποκαλύψεις τα δικά σου δώρα τελειωμένο,

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 155

Page 156: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

χωρίς ελπίδα αγόρι, ώστε να αποφασίσω ποιος θα με συνοδέψεισήμερα στο θρόνο της τάξης;»

Ο Μπρέκιν με κοιτάζει λες και είμαι τρελή. Ο Χόλντεργελάει και παίρνει το σακίδιό του από το θρανίο. «Φαίνεται πωςκάποιος σήμερα χρειάζεται κάνα μήνυμα που θα καταποντίσει τοεγώ του». Μετακινεί το σακίδιό του στο θρανίο μπροστά απότον Μπρέκιν και κάθεται.

Ο Μπρέκιν συνεχίζει να στέκεται όρθιος κρατώντας και τουςδύο καφέδες με ένα εντελώς χαμένο ύφος. Αρπάζω τη μίακούπα. «Συγχαρητήρια, κύριε. Είσαι ο εκλεκτός της βασίλισσαςγια σήμερα. Κάτσε. Ήταν ένα Σαββατοκύριακο, πού να σ’ ταλέω».

Ο Μπρέκιν κάθεται, ακουμπάει τον καφέ στο θρανίο καιβγάζει το σακίδιο από τον ώμο του ενώ με κοιτάζει καχύποπταόλη αυτή την ώρα. Ο Χόλντερ έχει γυρίσει λοξά στο θρανίο τουκαι με χαζεύει. Δείχνω με το χέρι μου τον Χόλντερ. «Μπρέκιν,αυτός είναι ο Χόλντερ. Ο Χόλντερ δεν είναι το αγόρι μου, αλλάαν τον πιάσω να προσπαθεί να σπάσει το ρεκόρ του πρώτουφιλιού με καμιάν άλλη θα γίνει αμέσως το νεκρό μη-αγόρι μου».

Ο Χόλντερ ανασηκώνει το φρύδι του και χαμογελάει αμυδρά.«Κι εγώ το ίδιο». Τα λακκάκια του με προκαλούν και πρέπει ναπιέσω τον εαυτό μου να τον κοιτάζει κατάματα, γιατί αλλιώςμπορεί να ξεφύγω και να κάνω κάτι που θα με στείλεικατευθείαν στο γραφείο για αποβολή.

Δείχνω προς την πλευρά του Μπρέκιν. «Χόλντερ, αυτόςείναι ο Μπρέκιν και είναι ο καινούργιος καλυτερότερος φίλοςμου σε ολόκληρο τον κόσμο».

Ο Μπρέκιν κοιτάζει τον Χόλντερ και ο Χόλντερ τούχαμογελάει καθώς τον πλησιάζει για να σφίξει το χέρι του. ΟΜπρέκιν σφίγγει το χέρι του Χόλντερ και στη συνέχεια γυρίζεικαι με κοιτάζει. «Το μη-αγόρι σου ξέρει πως είμαι Μορμόνος;»

Κουνάω το κεφάλι μου καταφατικά. «Τελικά αποδείχτηκεπως ο Χόλντερ δεν έχει καθόλου θέμα με τους Μορμόνους.Απλά έχει θέμα με τους μαλάκες».

Ο Μπρέκιν γελάει και λέει στον Χόλντερ: «Σε αυτή τηνπερίπτωση, καλώς ήρθες στη συμμαχία μας».

156 COLLEEN HOOVER

Page 157: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Ο Χόλντερ χαμογελάει αμυδρά, αλλά κοιτάζει έντονα τονκαφέ πάνω στο θρανίο του Μπρέκιν. «Νόμιζα πως στουςΜορμόνους απαγορεύεται η χρήση καφεΐνης».

Ο Μπρέκιν τού λέει ανασηκώνοντας του ώμους:«Αποφάσισα να παραβιάσω αυτό τον κανονισμό τη μέρα πουξύπνησα γκέι».

Ο Χόλντερ γελάει, ο Μπρέκιν χαμογελάει και όλα στονκόσμο είναι ρόδινα. Ή τουλάχιστον στον κόσμο της πρώτηςδιδακτικής περιόδου. Γέρνω πίσω στην καρέκλα μου καιχαμογελάω. Τελικά όλο αυτό δε θα είναι καθόλου δύσκολο. Γιατην ακρίβεια, μόλις άρχισα να γουστάρω το δημόσιο σχολείο.

***

Μετά το μάθημα ο Χόλντερ με ακολουθεί στο ντουλάπι μου. Δεμιλάμε. Αλλάζω τα βιβλία μου και αυτός σκίζει κι άλλαπροσβλητικά σημειώματα που έχουν αφήσει στο ντουλάπι μου.Σήμερα μετά το μάθημα υπήρχαν μόνο δύο σημειώματακολλημένα στο ντουλάπι, γεγονός που με λυπεί λιγάκι. Ταπαρατάνε τόσο εύκολα, μόλις από τη δεύτερη εβδομάδα…

Τα κάνει ένα κουβάρι και τα πετάει στο πάτωμα, ενώ εγώκλείνω το ντουλάπι μου και γυρίζω προς το μέρος του. Γέρνουμεκαι οι δύο πάνω στο ντουλάπι και κοιταζόμαστε κατάματα.

«Ψαλίδισες λίγο τα μαλλιά σου» του λέω μόλις τοαντιλαμβάνομαι.

Περνάει τα χέρια του μέσα από τα μαλλιά του και χαμογελάει.«Ναι. Βλέπεις, μια γκόμενα που ξέρω δε σταματούσε ναγκρινιάζει για τα μαλλιά μου. Ήταν τρομερά σπαστικό».

«Μου αρέσουν».Χαμογελάει. «Χαίρομαι».Σουφρώνω τα χείλια μου και πηγαίνω μπρος πίσω πάνω στις

πατούσες μου. Μου χαμογελάει και φαίνεται γλύκας. Αν αυτή τηστιγμή δεν ήμασταν σε ένα διάδρομο γεμάτο κόσμο, θα τονάρπαζα από την μπλούζα και θα τον τραβούσα πάνω μου ώστε νατου δείξω πόσο γλύκας μού φαίνεται. Αντί για αυτό, όμως,διώχνω τούτες τις εικόνες από το μυαλό μου και του

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 157

Page 158: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

χαμογελάω. «Νομίζω πως πρέπει να πάμε στην τάξη».«Ναι, αμέ» λέει χωρίς να κάνει βήμα.Στεκόμαστε εκεί ακίνητοι για τουλάχιστον τριάντα

δευτερόλεπτα ακόμη, προτού με πιάσουν τα γέλια, δώσω μιακλοτσιά στο ντουλάπι και πάω να φύγω. Αρπάζει το χέρι μου καιμε τραβάει πίσω τόσο γρήγορα που βγάζω έναν πνιχτό ήχο. Πριντο καταλάβω, βρίσκομαι με την πλάτη στο ντουλάπι και αυτόςστέκεται μπροστά μου κλείνοντάς μου το δρόμο με τα χέρια του.Μου χαμογελάει πονηρά και στη συνέχεια ανασηκώνει τοπρόσωπό μου προς το δικό του. Με το δεξί του χέρι μούχαϊδεύει το μάγουλο και το σαγόνι και μετά πιάνει το πρόσωπόμου. Χαϊδεύει τρυφερά τα χείλη μου και εγώ πρέπει ναυπενθυμίζω συνεχώς στον εαυτό μου πως είμαστε σε δημόσιοχώρο και δεν μπορώ να λειτουργήσω παρορμητικά. Σπρώχνωτον εαυτό μου στα ντουλάπια που είναι πίσω μου προσπαθώνταςνα στηριχτώ πάνω τους καθώς τα γόνατά μου αρχίζουν να μεεγκαταλείπουν.

«Μακάρι να σε είχα φιλήσει το βράδυ του Σαββάτου» μουλέει. Κοιτάζει τα χείλη μου τα οποία συνεχίζει να χαϊδεύει μετον αντίχειρά του. «Δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι τιγεύση μπορεί να έχεις». Πιέζει τον αντίχειρά του στη μέση τωνχειλιών μου και στη συνέχεια ακουμπάει το στόμα του πάνω στοδικό μου χωρίς να απομακρύνει τον αντίχειρά του. Τα χείλη τουεξαφανίζονται, ο αντίχειράς του εξαφανίζεται και όλα γίνονταιτόσο γρήγορα ώστε δεν καταλαβαίνω καν πως και αυτός έχειεξαφανιστεί μέχρι να σταματήσει ο διάδρομος να στροβιλίζεταικαι να μπορώ να σταθώ ίσια.

Δεν ξέρω για πόσον καιρό μπορώ να το αντέξω αυτό.Θυμάμαι το αγχωμένο μου παραλήρημα στην κουζίνα τοΣάββατο, όταν ήθελα να με φιλήσει για να ξεμπερδεύουμε. Ούτεπου ήξερα σε τι έμπλεκα.

***

«Πώς;»

Είναι μόνο μία λέξη, αλλά με το που ακουμπάω το δίσκο μου

158 COLLEEN HOOVER

Page 159: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

απέναντι από τον Μπρέκιν ξέρω πολύ καλά σε τι αναφέρεται.Γελάω και αποφασίζω να του ξεράσω όλες τις λεπτομέρειες πρινεμφανιστεί ο Χόλντερ στο τραπέζι μας. Αν εμφανιστεί στοτραπέζι μας. Όχι μόνο δε συζητήσαμε για το ποια είναι ηταυτότητα της σχέσης, αλλά ούτε καν για το πώς θα καθόμαστεστο μεσημεριανό.

«Εμφανίστηκε ξαφνικά στο σπίτι μου την Παρασκευή και μετάαπό αρκετές παρανοήσεις καταλήξαμε τελικά να συμφωνούμεπως απλά είχαμε παρανοήσει ο ένας τον άλλον. Στη συνέχειαφτιάξαμε γλυκά, μετά του διάβασα λίγο από το ερωτικόμυθιστόρημα και πήγε σπίτι του. Ήρθε πάλι το Σάββατο τοβράδυ και μου μαγείρεψε. Στη συνέχεια πήγαμε στο δωμάτιό μουκαι…»

Σταματάω να μιλάω καθώς ο Χόλντερ κάθεται δίπλα μου.«Συνέχισε» μου λέει ο Χόλντερ. «Θέλω πολύ να ακούσω τι

κάναμε μετά».Κάνω μια γκριμάτσα και ξαναγυρίζω προς τον Μπρέκιν. «Στη

συνέχεια σπάσαμε το ρεκόρ για το καλύτερο πρώτο φιλί στηνιστορία των πρώτων φιλιών χωρίς καν να φιληθούμε».

Ο Μπρέκιν συγκατανεύει κοιτώντας με, με ένα βλέμμα όλοσκεπτικισμό. Ή περιέργεια. «Εντυπωσιακότατο».

«Ήταν ένα απελπιστικά βαρετό Σαββατοκύριακο» λέει οΧόλντερ στον Μπρέκιν.

Γελάω, αλλά ο Μπρέκιν με κοιτάζει πάλι λες και είμαι τρελή.«Ο Χόλντερ γουστάρει τα βαρετά πράγματα» τον καθησυχάζω.«Αυτό που είπε το είπε για καλό».

Ο Μπρέκιν κοιτάζει μία τον έναν και μία τον άλλον καιέπειτα κουνάει το κεφάλι του, πιάνει το πιρούνι του και σκύβειπρος το μέρος μας. «Δεν υπάρχουν πολλά πράγματα που μεμπερδεύουν σε αυτή τη ζωή» λέει κουνώντας το πιρούνι προς τομέρος μας. «Αλλά εσείς οι δύο αποτελείτε εξαίρεση».

Κουνάω το κεφάλι συμφωνώντας απόλυτα.Συνεχίζουμε να τρώμε το μεσημεριανό μας έχοντας μια

φυσιολογική και αξιοπρεπή επικοινωνία μεταξύ μας και οι τρεις.Ο Χόλντερ και ο Μπρέκιν ξεκινούν μια συζήτηση για το βιβλίοπου μου δάνεισε ο Μπρέκιν και το γεγονός πως ο Χόλντερ

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 159

Page 160: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

συζητάει για ένα αισθηματικό μυθιστόρημα είναι από μόνο τουδιασκεδαστικό, αλλά το ότι λογομαχεί με τον Μπρέκιν για τηνπλοκή είναι αρρωστημένα αξιολάτρευτο. Κάθε λίγο και λιγάκιακουμπάει το χέρι του στο μηρό μου ή μου χαϊδεύει την πλάτη ήμου φιλάει τον κρόταφο και τα κάνει όλα αυτά σαν να είναι ηδεύτερη φύση του, αλλά σε εμένα καμία κίνησή του δεν περνάειαπαρατήρητη.

Προσπαθώ να επεξεργαστώ την αλλαγή του σκηνικού απότην προηγούμενη εβδομάδα σε αυτή και δεν μπορώ να μησκέφτομαι πως ίσως τα πράγματα να παραείναι καλά. Ό,τι και ναείναι αυτό που συμβαίνει, και ό,τι και να κάνουμε, δείχνει πωςπαραείναι καλό, σωστό και τέλειο – και αυτό με κάνει νασκέφτομαι όλα αυτά τα βιβλία που έχω διαβάσει, όπου, όταν ταπράγματα παραείναι καλά, σωστά και τέλεια, είναι μέχρι να γίνειη άσχημη ανατροπή και να τα εξαφανίσει όλα και εγώ ξαφνικά –

«Σκάι» μου λέει ο Χόλντερ χτυπώντας τα δάχτυλά τουμπροστά στο πρόσωπό μου. Τον κοιτάζω και βλέπω πως μεπαρατηρεί έντονα. «Σε ποιον πλανήτη βρίσκεσαι;»

Κουνάω το κεφάλι μου και χαμογελάω χωρίς να ξέρω τι ήταναυτό που προκάλεσε αυτόν το μίνι πανικό στο κεφάλι μου.Γλιστράει τον αντίχειρά του κάτω από το αυτί μου και μουχαϊδεύει το μάγουλο. «Πρέπει να το κόψεις να χάνεσαι έτσι. Μεφρικάρει λιγάκι».

«Συγγνώμη» του λέω ανασηκώνοντας τους ώμους.«Αφαιρούμαι εύκολα». Τραβάω το χέρι του από το λαιμό μουσφίγγοντας καθησυχαστικά τα δάχτυλά του. «Αλήθεια σού λέω,είμαι μια χαρά».

Το βλέμμα του πέφτει στο χέρι μου. Το πιάνει, σηκώνει τομανίκι μου και στριφογυρνάει τον καρπό μου.

«Πού το βρήκες αυτό;» με ρωτάει κοιτώντας τον καρπό μου.Χαμηλώνω το βλέμμα να δω για ποιο πράγμα μιλάει και

συνειδητοποιώ πως φοράω ακόμη το βραχιόλι που είχα φορέσειτο πρωί. Με κοιτάζει και εγώ ανασηκώνω τους ώμους. Δεν έχωόρεξη να εξηγώ. Είναι πολύπλοκο το θέμα και θα αρχίσει τιςερωτήσεις και η ώρα του φαγητού κοντεύει να τελειώσει.

«Πού το βρήκες;» με ξαναρωτάει λίγο πιο απαιτητικά αυτή τη

160 COLLEEN HOOVER

Page 161: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

φορά. Μου σφίγγει τον καρπό και με κοιτάζει ψυχράπεριμένοντας κάποια εξήγηση. Τραβάω μακριά το χέρι μου,καθώς δε μου αρέσει η τροπή που παίρνει το θέμα.

«Νομίζεις πως μου το έδωσε κάποιος γκόμενος;» τον ρωτάωσαστισμένη από την αντίδρασή του. Δεν τον είχα κόψει γιαζηλιάρη τύπο, αλλά αυτό δε φαίνεται σαν ζήλια, φαίνεται σανπαραφροσύνη.

Δεν απαντάει στην ερώτησή μου. Συνεχίζει να με καρφώνειμε το βλέμμα του λες και έχω να εξομολογηθώ κάποιο τεράστιομυστικό το οποίο αρνούμαι να αποκαλύψω. Δεν ξέρω τιπεριμένει, αλλά με τη στάση που έχει είναι πιο πιθανό νακαταλήξουμε να τον χαστουκίσω παρά να δώσω κάποια εξήγηση.

Ο Μπρέκιν κουνιέται άβολα στη θέση του και λέει.«Χόλντερ. Χαλάρωσε, φίλε».

Η έκφραση του Χόλντερ δεν αλλάζει. Για να μην πω πωςγίνεται ακόμα πιο ψυχρή. Σκύβει λίγο ακόμη προς το μέρος μουκαι μου ξαναλέει χαμηλόφωνα: «Ποιος σού έδωσε αυτό τογαμημένο βραχιόλι, Σκάι;».

Τα λόγια του βαραίνουν αφόρητα στο στήθος μου και όλα ταπροειδοποιητικά σημάδια που αναβόσβηναν μέσα στο κεφάλιμου όταν τον γνώρισα αναβοσβήνουν πάλι, μόνο που αυτή τηφορά είναι με τεράστια φωτεινά γράμματα. Ξέρω πως έχω μείνειμε ανοιχτό το στόμα και γουρλωμένα τα μάτια, αλλά είμαιανακουφισμένη που η ελπίδα δεν είναι κάτι χειροπιαστό, γιατίαλλιώς όλοι τριγύρω μου θα έβλεπαν τη δική μου να καταρρέει.

Γυρίζει μπροστά και κλείνει τα μάτια του ενώ ακουμπάει τουςαγκώνες στο τραπέζι. Πιέζει με τις παλάμες του το μέτωπό τουκαι παίρνει μια βαθιά αναπνοή. Δεν καταλαβαίνω αν είναιαναπνοή για να ηρεμήσει ή για να συγκρατηθεί μη βάλει τιςφωνές. Περνάει το χέρι του μέσα από τα μαλλιά του και πιάνειτο σβέρκο του.

«Σκατά!» λέει. Η φωνή του είναι σκληρή και με κάνει ναμαζευτώ. Σηκώνεται και φεύγει αναπάντεχα αφήνοντας το δίσκοτου στο τραπέζι. Τον ακολουθώ με τα μάτια καθώς διασχίζει τηνκαφετέρια χωρίς να κοιτάξει ούτε μια φορά πίσω του. Κοπανάειτην πόρτα της καφετέριας και εξαφανίζεται. Δεν αναπνέω καν

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 161

Page 162: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

μέχρις ότου η πόρτα σταματήσει να κουνιέται και παραμείνεισταθερά κλειστή.

Γυρίζω προς τον Μπρέκιν μπορώντας μόνο να φανταστώ τηνέκπληξη στο πρόσωπό μου αυτή τη στιγμή. Ανοιγοκλείνω ταμάτια μου, κουνάω το κεφάλι μου και παίζω την τελευταία σκηνήσυνεχώς μέσα στο κεφάλι μου. Ο Μπρέκιν πιάνει το χέρι μουμέσα στο δικό του αλλά δε λέει κάτι. Και τι να πει, άλλωστε.Χάσαμε και οι δύο τα λόγια μας τη στιγμή που ο Χόλντερεξαφανίστηκε από την πόρτα.

Χτυπάει το κουδούνι και ξαφνικά υπάρχει μια τρελήκινητικότητα μέσα στην καφετέρια, αλλά εγώ δεν μπορώ νακουνηθώ. Όλοι τρέχουν τριγύρω να μαζέψουν δίσκους και νακαθαρίσουν τραπέζια, αλλά στο δικό μας τραπέζι ο χώρος και οχρόνος έχουν σταματήσει. Τελικά ο Μπρέκιν αφήνει το χέριμου, μαζεύει τους δίσκους μας, μετά το δίσκο του Χόλντερ καικαθαρίζει το τραπέζι. Βουτάει το σακίδιό μου, πιάνει το χέρι μουκαι με σηκώνει. Βάζει το σακίδιό του στους ώμους του και μεβγάζει από την καφετέρια. Δε με οδηγεί προς το ντουλάπι μουούτε προς την τάξη μου. Κρατώντας το χέρι μου και τραβώνταςμε από πίσω του, με βγάζει στο πάρκινγκ και με χώνει μέσα σεένα άγνωστο για μένα αυτοκίνητο. Μπαίνει στη θέση τουοδηγού, βάζει μπρος και με κοιτάζει κατάματα.

«Δε θα σου πω τι πιστεύω για αυτό που έγινε εκεί μέσα. Αλλάξέρω ότι ήταν μια μαλακία και δεν καταλαβαίνω πώς και δενκλαις αυτή τη στιγμή, όμως ξέρω πως η καρδιά σου πονάει καιίσως να πονάει και η περηφάνιά σου. Για αυτό χέσ’ το τοσχολείο. Πάμε για παγωτό». Βάζει όπισθεν και βγαίνει από τοπάρκινγκ.

Δεν ξέρω πώς το καταφέρνει αυτό, γιατί ήμουν έτοιμη ναξεσπάσω σε λυγμούς, αλλά μετά από αυτά τα λόγια τουχαμογελάω.

«Λατρεύω το παγωτό».

***

Το παγωτό βοήθησε, αλλά όχι και τόσο πολύ, γιατί τώρα ο

162 COLLEEN HOOVER

Page 163: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Μπρέκιν με έφερε πίσω στο αυτοκίνητό μου και κάθομαι στηθέση του οδηγού χωρίς να μπορώ να κουνηθώ. Είμαι λυπημένηκαι φοβισμένη και θυμωμένη και αισθάνομαι όλα αυτά που θαέπρεπε να αισθάνομαι μετά από αυτό που συνέβη, αλλά δενκλαίω.

Και δε θα κλάψω.Μόλις φτάσω σπίτι, κάνω το μόνο πράγμα που βοηθάει.

Τρέχω. Μόνον αφότου επιστρέψω και μπω κάτω από το ντουςκαταλαβαίνω πως, όπως το παγωτό, ούτε και το τρέξιμο βοήθησετόσο πολύ.

Κάνω τα ίδια πράγματα που κάνω κάθε βράδυ μέσα στηνεβδομάδα. Βοηθάω την Κάρεν να φτιάξει βραδινό, τρώω μεκείνην και τον Τζακ, κάνω τα μαθήματά μου και διαβάζω έναβιβλίο. Προσπαθώ να συμπεριφέρομαι σαν να μη με νοιάζεικαθόλου, γιατί θα ήθελα να μη με νοιάζει, αλλά τη στιγμή πουξαπλώνω στο κρεβάτι μου και σβήνω το φως το μυαλό μουαρχίζει να ταξιδεύει. Όμως αυτή τη φορά δεν πάει και πολύμακριά, γιατί έχω κολλήσει σε ένα πράγμα και μόνο. Γιατί, ρεγαμώτο, δε ζήτησε συγγνώμη;

Είχα μία ελπίδα πως θα με περίμενε στο αυτοκίνητό μου, ότανο Μπρέκιν με έφερε πίσω από το παγωτό, αλλά δεν το έκανε.Όταν έφτασα στο γκαράζ μου, έλπιζα πως θα ήταν εκεί έτοιμοςνα ζητήσει συγγνώμη και να μου δώσει έστω και μία υποτυπώδηεξήγηση, αλλά δεν ήταν. Είχα το κινητό μου συνεχώς κρυμμένοστην τσέπη μου (γιατί η Κάρεν ακόμη δεν το ξέρει) και τοτσέκαρα όποτε έβρισκα ευκαιρία, αλλά το μόνο μήνυμα που είχαήταν από τη Σιξ και δεν το έχω καν διαβάσει ακόμη.

Οπότε τώρα είμαι στο κρεβάτι μου, αγκαλιά με το μαξιλάριμου, και αισθάνομαι απίστευτα ένοχη που δε νιώθω την ανάγκηνα ρίξω αυγά έξω από το σπίτι του, να του σκάσω τα λάστιχα καινα του δώσω μια κλοτσιά στα αρχίδια. Γιατί ξέρω πως αυτό θαήθελα να αισθάνομαι. Μακάρι να τα είχα πάρει στο κρανίο καινα μην τον συγχωρούσα ποτέ, γιατί θα αισθανόμουν πολύκαλύτερα από το να αισθάνομαι απογοητευμένη επειδήσυνειδητοποίησα πως ο Χόλντερ που είχα αυτό τοΣαββατοκύριακο… δεν ήταν καθόλου ο Χόλντερ.

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 163

Page 164: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

164 COLLEEN HOOVER

Page 165: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Τρίτη, 4 Σεπτεμβρίου 20126:15 πμ

Ανοίγω τα μάτια μου και δε σηκώνομαι από το κρεβάτι μέχρι ναμετρήσω και τα εβδομήντα έξι αστέρια στο ταβάνι μου. Πετάωτα σκεπάσματα και φοράω τα ρούχα μου για να τρέξω. Με τοπου βγαίνω από το παράθυρο μένω κάγκελο.

Στέκεται στο πεζοδρόμιο με την πλάτη του γυρισμένη προς τομέρος μου. Έχει σταυρώσει τα χέρια του πάνω από το κεφάλιτου και μπορώ να δω τους μύες της πλάτης του να συσπώνταιαπό την προσπάθεια να αναπνεύσει. Είναι στη μέση τουτρεξίματός του και δεν είμαι σίγουρη αν με περιμένει ή αν απλάέτυχε να σταματήσει εδώ για να πάρει μιαν ανάσα, οπότεπαραμένω ακίνητη έξω από το παράθυρό μου και περιμένω,ελπίζοντας πως θα συνεχίσει να τρέχει.

Αλλά δεν το κάνει.Μετά από λίγα λεπτά βρίσκω τελικά το κουράγιο να

προχωρήσω προς το μπροστινό μέρος της αυλής. Γυρίζει αμέσωςακούγοντας τα βήματά μου. Με το που βλεπόμαστε, σταματάωνα περπατάω και τον κοιτάζω επίμονα. Δεν τον στραβοκοιτάζωούτε συνοφρυώνομαι και βέβαια σίγουρα δεν του χαμογελάω.Απλά τον κοιτάζω επίμονα.

Το βλέμμα στα μάτια του είναι καινούργιο και η μόνη λέξηπου μπορεί να το περιγράψει είναι η λέξη μεταμέλεια. Δε μιλάειόμως, που σημαίνει ότι δε ζητάει συγγνώμη, που σημαίνει πωςδεν έχω χρόνο τώρα να προσπαθήσω να τοναποκρυπτογραφήσω. Αυτό που χρειάζομαι είναι να τρέξω.

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 165

Page 166: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Τον προσπερνάω και ξεκινάω να τρέχω. Μετά από μερικέςδρασκελιές, τον ακούω που ξεκινάει να τρέχει από πίσω μου,αλλά εγώ εστιάζω το βλέμμα μου μπροστά. Δεν προσπαθεί να μεφτάσει για να τρέξει δίπλα μου και εγώ δεν έχω σκοπό να τρέξωπιο αργά γιατί θέλω να είναι πίσω μου. Κάποια στιγμή αρχίζω νατρέχω όλο και γρηγορότερα, μέχρι που σπριντάρω· αλλά, ενώακολουθεί το ρυθμό μου, παραμένει συνεχώς λίγα βήματα πίσωμου. Όταν φτάνουμε στο σημείο όπου κάνω στροφή για ναεπιστρέψω, φροντίζω να μην τον κοιτάξω. Στρίβω, τονπροσπερνάω και κατευθύνομαι πίσω προς το σπίτι – και έτσι καιτο δεύτερο μισό της διαδρομής γίνεται ακριβώς όπως το πρώτο.Βουβό.

Έχουμε φτάσει δύο τετράγωνα πριν από το σπίτι μου και είμαιέξαλλη που εμφανίστηκε σήμερα και ακόμα πιο έξαλλη πουακόμα δεν έχει ζητήσει συγγνώμη. Αρχίζω να τρέχω όλο και πιογρήγορα, γρηγορότερα από οποιαδήποτε άλλη φορά, και αυτόςσυνεχίζει να ακολουθεί το ρυθμό μου. Αυτό μου τη σπάει ακόμαπερισσότερο, οπότε μόλις στρίψουμε στο δρόμο μου αυξάνωακόμα περισσότερο την ταχύτητά μου και τρέχω προς το σπίτιμου όσο πιο γρήγορα μπορώ, αλλά και πάλι δεν είναι αρκετάγρήγορα, γιατί ακόμα είναι από πίσω μου. Το γόνατά μουλυγίζουν και καταπονώ τόσο πολύ τον εαυτό μου που δεν μπορώνα πάρω ανάσα, αλλά μου έχουν μείνει περίπου έξι μέτρα για ναφτάσω στο παράθυρό μου.

Καταφέρνω να κάνω μόνο τα τρία.Με το που ακουμπάω το γρασίδι της αυλής μας, πέφτω στα

τέσσερα και παίρνω βαθιές αναπνοές. Ποτέ στη ζωή μου, ακόμακαι όταν τρέχω μεγαλύτερη απόσταση, δεν έχω νιώσει τόσοεξουθενωμένη. Πέφτω ανάσκελα στο γρασίδι, το οποίο είναιακόμα βρεμένο από την πρωινή δροσιά, αλλά είναι ωραίααίσθηση στο σώμα μου. Τα μάτια μου είναι κλειστά και τολαχάνιασμά μου τόσο δυνατό, ώστε μετά βίας ακούω τις ανάσεςτου Χόλντερ. Αλλά τις ακούω και είναι κοντά και ξέρω πωςείναι πεσμένος στο γρασίδι δίπλα μου. Είμαστε και οι δύοξαπλωμένοι ανάσκελα ασθμαίνοντας και όλο αυτό μού φέρνειστο νου το σκηνικό πριν από μερικά βράδια, όπου βρισκόμασταν

166 COLLEEN HOOVER

Page 167: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

στο κρεβάτι μου στην ίδια κατάσταση, προσπαθώντας νασυνέλθουμε από αυτό που μου είχε κάνει. Νομίζω πως τοθυμάται και αυτός, γιατί αισθάνομαι το μικρό του δαχτυλάκι ναπλησιάζει και να πιάνει το δικό μου. Μόνο που αυτή τη φορά δεχαμογελάω. Κάνω ένα μορφασμό.

Τραβάω το χέρι μου, γυρίζω και σηκώνομαι. Περπατάω τατρία μέτρα που μου απομένουν, σκαρφαλώνω στο δωμάτιό μουκαι κλείνω το παράθυρο πίσω μου.

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 167

Page 168: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Παρασκευή, 28 Σεπτεμβρίου 201212:05 μμ

Έχουν περάσει σχεδόν τέσσερις εβδομάδες. Δενξαναεμφανίστηκε να τρέξει μαζί μου και δε ζήτησε ποτέσυγγνώμη. Δεν κάθεται κοντά μου ούτε στην τάξη ούτε στηνκαφετέρια. Δε μου στέλνει προσβλητικά μηνύματα και ούτεεμφανίζεται τα Σαββατοκύριακα ως άλλος άνθρωπος. Το μόνοπράγμα που κάνει, δηλαδή νομίζω πως το κάνει αυτός, είναι ναβγάζει τα υβριστικά σημειώματα από το ντουλάπι μου. Βρίσκωπάντα ένα τσαλακωμένο μάτσο, πεταμένα στο πάτωμα τουδιαδρόμου μπροστά στα πόδια μου.

Συνεχίζω να υπάρχω και συνεχίζει να υπάρχει, αλλά δενυπάρχουμε μαζί. Οι μέρες όμως περνούν, ανεξάρτητα από το μεποιον συνυπάρχω. Και κάθε μέρα που περνάει και παρεισφρέειανάμεσα στο σήμερα και σε εκείνο το Σαββατοκύριακο μαζί τουμου δημιουργεί όλο και περισσότερα ερωτηματικά, τα οποίαόμως είμαι πολύ πεισματάρα για να θέσω.

Θέλω να ξέρω τι είναι αυτό που τον φούντωσε εκείνη τημέρα. Θέλω να ξέρω γιατί δεν το άφησε να περάσει αντί να φύγεισαν μαινόμενος ταύρος. Θέλω να ξέρω γιατί δε ζήτησε ποτέσυγγνώμη, διότι είμαι σχεδόν σίγουρη πως θα του έδινατουλάχιστον μια δεύτερη ευκαιρία. Αυτό που έκανε ήταν τρελόκαι παράξενο και λίγο κτητικό, αλλά, αν το ζύγιζα απέναντι σεόλα τα υπέροχα στοιχεία που έχει, ξέρω πως δε θα τα έφτανεούτε στο τόσο.

Ο Μπρέκιν ούτε που προσπαθεί να το αναλύσει πλέον, έτσι

168 COLLEEN HOOVER

Page 169: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

προσποιούμαι πως ούτε κι εγώ προσπαθώ να το αναλύσω. Αλλάτο κάνω, και αυτό που με τρώει περισσότερο είναι το γεγονόςπως ό,τι συνέβη μεταξύ μας έχει αρχίσει να μου φαίνεταιεξωπραγματικό, λες και όλα ήταν μόνο ένα όνειρο. Πιάνω τονεαυτό μου να αναρωτιέται αν εκείνο το Σαββατοκύριακο υπήρξεποτέ ή αν ήταν μία ακόμη θολή δική μου ανάμνηση που μπορείνα μην είναι καν αληθινή.

Όλον αυτό το μήνα, η κυρίαρχη σκέψη στο μυαλό μου (καιξέρω πως είναι αξιοθρήνητο) είναι το γεγονός πως δεν τονφίλησα ποτέ. Ήθελα τόσο πολύ να τον φιλήσω, ώστε το να ξέρωπως δε θα γίνει με κάνει να αισθάνομαι πως έχω ένα τεράστιοκενό στο στήθος μου. Η άνεση με την οποία λειτουργούσαμεμεταξύ μας, ο τρόπος που με άγγιζε, λες και αυτός ήταν οπροορισμός του στη ζωή, τα φιλιά που μου έδινε στα μαλλιά –όλα αυτά ήταν κομμάτια από κάτι πολύ μεγαλύτερο. Κάτι τόσομεγάλο ώστε, παρ’ όλο που ποτέ δε φιληθήκαμε, πρέπει να τοαναγνωρίσει. Να το σεβαστεί. Αυτός αντιμετωπίζει ό,τι κι ανήταν αυτό που εξελισσόταν μεταξύ μας ως λάθος, και αυτόπονάει. Γιατί ξέρω ότι το ένιωσε. Το ξέρω. Και αν το ένιωσε μετον ίδιο τρόπο που το ένιωσα εγώ, τότε ξέρω πως το νιώθειακόμη.

Δεν είμαι συντετριμμένη και δεν έχω ακόμη χύσει ούτε έναδάκρυ για την όλη κατάσταση. Δεν είμαι συντετριμμένη γιατίευτυχώς δεν του είχα δώσει ακόμη την καρδιά μου. Αλλά δενείμαι τόσο περήφανη ώστε να μην παραδεχτώ πως είμαιλυπημένη για όλο αυτό και ξέρω πως θα πάρει καιρό για να μουπεράσει, γιατί μου άρεσε πραγματικά πολύ. Οπότε είμαι εντάξει.Είμαι λίγο λυπημένη και πολύ μπερδεμένη, αλλά είμαι εντάξει.

***

«Τι είναι αυτό;» ρωτάω τον Μπρέκιν κοιτώντας στο τραπέζι.Μόλις έχει ακουμπήσει ένα κουτί μπροστά μου. Ένα κουτί μεωραίο περιτύλιγμα.

«Μια μικρή υπενθύμιση».Τον κοιτάζω με απορία. «Για ποιο πράγμα;»

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 169

Page 170: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Γελάει και σπρώχνει το κουτί προς το μέρος μου. «Είναι μιαυπενθύμιση πως αύριο είναι τα γενέθλιά σου. Άντε, άνοιξέ το».

Αναστενάζω, κάνω μια γκριμάτσα και το βάζω στην άκρη.«Έλπιζα πως θα τα ξεχνούσες».

Πιάνει το δώρο και το ξαναβάζει μπροστά μου. «Άνοιξε τογαμημένο το δώρο, Σκάι. Ξέρω πως δε γουστάρεις να παίρνειςδώρα, αλλά εγώ γουστάρω να δίνω, οπότε σταμάτα να είσαι μιακαταθλιπτική σκύλα και άνοιξέ το και γούσταρέ το και αγκάλιασέμε και ευχαρίστησέ με».

Κατεβάζω τους ώμους μου, σπρώχνω τον άδειο δίσκο στοπλάι και στη συνέχεια τραβάω το κουτί προς το μέρος μου.«Είσαι καλός στο να τυλίγεις τα πακέτα» του λέω. Λύνω τοφιόγκο και σκίζω το πακέτο. Κοιτάζω τη φωτογραφία στο κουτίκαι ανασηκώνω το φρύδι. «Μου πήρες τηλεόραση;»

Ο Μπρέκιν γελάει, κουνάει το κεφάλι του και σηκώνει τοκουτί. «Δεν είναι τηλεόραση, χαζούλα. Είναι ένας αναγνώστηςψηφιακών βιβλίων».

«Α!» του λέω. Δεν έχω ιδέα τι είναι ένας αναγνώστηςψηφιακών βιβλίων, αλλά είμαι σχεδόν σίγουρη πως δε μουεπιτρέπεται να έχω έναν. Θα το δεχτώ όπως δέχτηκα το κινητότης Σιξ, αλλά αυτή τη φορά είναι κάτι πολύ μεγάλο για να τοκρύψω στην τσέπη μου.

«Πλάκα μού κάνεις, έτσι δεν είναι;» Σκύβει προς το μέροςμου. «Στ’ αλήθεια δεν ξέρεις τι είναι ένας αναγνώστηςψηφιακών βιβλίων;»

Ανασηκώνω τους ώμους. «Εμένα συνεχίζει να μου φαίνεταισαν μικροσκοπική τηλεόραση».

Γελάει ακόμα πιο δυνατά, ανοίγει το κουτί και βγάζει τοναναγνώστη έξω. Τον ανάβει και μου τον δίνει. «Είναι μιαηλεκτρονική συσκευή που περιέχει περισσότερα βιβλία από όσαθα μπορέσεις να διαβάσεις σε όλη σου τη ζωή». Πατάει ένακουμπί και η οθόνη ανάβει, μετά πιέζει το δάχτυλό του σεδιάφορα σημεία της οθόνης, μέχρι που εμφανίζονται επάνω τηςδεκάδες εικονίδια με βιβλία. Ακουμπάω ένα από τα εικονίδια, ηοθόνη αλλάζει και ξαφνικά το εξώφυλλο του βιβλίου που έχωπατήσει καλύπτει όλη την οθόνη. Γλιστράει το δάχτυλό του

170 COLLEEN HOOVER

Page 171: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

πάνω στην οθόνη και η σελίδα γυρίζει εικονικά και βλέπωμπροστά μου το πρώτο κεφάλαιο.

Αρχίζω στη στιγμή να γλιστράω το δάχτυλό μου πάνω στηνοθόνη και να παρατηρώ τη μία σελίδα να γυρίζει μετά την άλλη.Είναι το πιο απίθανο πράγμα που έχω δει ποτέ μου. Πατάω κιάλλα κουμπιά και πηγαίνω και σε άλλα βιβλία και περνάω κιάλλα κεφάλαια και πραγματικά νομίζω πως δεν έχω ξαναδεί πιουπέροχη και πρακτική εφεύρεση.

«Ουάου» ψιθυρίζω. Συνεχίζω να χαζεύω το μηχάνημαελπίζοντας να μη με δουλεύει ο Μπρέκιν, γιατί αν προσπαθήσεινα το πάρει από τα χέρια μου θα αρχίσω να τρέχω.

«Σου αρέσει;» με ρωτάει καμαρώνοντας. «Έχω φορτώσειγύρω στα διακόσια βιβλία δωρεάν, οπότε νομίζω πως θα σουφτάσουν για λίγο καιρό».

Τον κοιτάζω και χαμογελάνε μέχρι και τα αυτιά του.Ακουμπάω τη συσκευή στο τραπέζι και μετά ορμάω και τοναγκαλιάζω από το λαιμό. Είναι το πιο ωραίο δώρο που έχω λάβειποτέ και χαμογελάω και τον σφίγγω τόσο σφιχτά και δε μενοιάζει καθόλου που κανονικά δε μου αρέσει να παίρνω δώρα.Ο Μπρέκιν με αγκαλιάζει κι αυτός και με φιλάει στο μάγουλο.Μόλις σταματήσω να τον αγκαλιάζω και ανοίξω τα μάτια μου,πέφτει τυχαία το βλέμμα μου προς το τραπέζι που απέφευγα νακοιτάξω εδώ και σχεδόν τέσσερις εβδομάδες.

Ο Χόλντερ έχει γυρίσει την καρέκλα του προς το μέρος μαςκαι μας παρακολουθεί. Χαμογελάει. Δεν είναι ούτε τρελό ούτεσαγηνευτικό ούτε τρομακτικό χαμόγελο. Είναι ένα τρυφερόχαμόγελο και, μόλις το βλέπω και με κατακλύζει η θλίψη,αποτραβάω το βλέμμα μου και γυρίζω στον Μπρέκιν.

Κάθομαι πάλι στη θέση μου και ξαναπαίρνω στα χέρια μου τοδώρο μου. «Μπρέκιν, είσαι πραγματικά θεός».

Χαμογελάει και μου κλείνει το μάτι. «Είναι ο Μορμόνος μέσαμου. Είμαστε ωραίοι τύποι».

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 171

Page 172: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

172 COLLEEN HOOVER

Page 173: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Παρασκευή, 28 Σεπτεμβρίου 201211:50 μμ

Είναι η τελευταία μέρα που είμαι δεκαεπτά χρονών. Η Κάρενδουλεύει πάλι έξω από την πόλη, στο παζάρι, αυτό τοΣαββατοκύριακο. Προσπάθησε να ακυρώσει το ταξίδι της γιατίαισθανόταν άσχημα να λείπει στα γενέθλιά μου, αλλά δεν τηνάφησα. Για αυτό γιορτάσαμε τα γενέθλιά μου χθες. Τα δώρα τηςήταν συμπαθητικά – αλλά καμία σχέση με το δώρο του Μπρέκιν.Δεν έχω υπάρξει ποτέ ξανά τόσο ενθουσιασμένη στην ιδέα ναπεράσω μόνη μου το Σαββατοκύριακο.

Δεν έφτιαξα ούτε κατά διάνοια τόσα γλυκά όσα τηνπροηγούμενη φορά που έλειπε η Κάρεν. Όχι γιατί δεν έχω όρεξηνα τα φάω, αλλά γιατί ο εθισμός μου στο διάβασμα έχει αγγίξειπια άλλα επίπεδα. Είναι σχεδόν μεσάνυχτα και δεν μπορώ νακρατήσω τα μάτια μου ανοικτά, έχω όμως διαβάσει σχεδόν δύοολόκληρα βιβλία και θέλω οπωσδήποτε να τελειώσω και τούτοεδώ. Με ψιλοπήρε ο ύπνος και ξύπνησα με ένα τίναγμαπροσπαθώντας να διαβάσω ακόμη μία παράγραφο. Ο Μπρέκινέχει πραγματικά καλό γούστο στα βιβλία και έχω νευριάσει γιατίτου πήρε έναν ολόκληρο μήνα να μου πει για αυτό το βιβλίο πουδιαβάζω τώρα. Το ξέρω πως δεν είμαι φανατική των χάπι εντ,αλλά, αν αυτοί οι δύο ήρωες δεν ζήσουν αυτοί καλά κι εμείςκαλύτερα, θα μπω μέσα στο μηχάνημα και θα τους κλειδώσω σεαυτό το κωλογκαράζ για πάντα.

Τα μάτια μου κλείνουν αργά και προσπαθώ να τα κρατήσωανοιχτά αλλά οι λέξεις αρχίζουν να χοροπηδάνε στην οθόνη και

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 173

Page 174: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

δεν βγάζω πια κανένα νόημα. Τελικά κλείνω το μηχάνημα,σβήνω το φως μου και σκέφτομαι πως η τελευταία μέρα τωνδεκαεπτά μου χρόνων θα έπρεπε να ήταν πολύ καλύτερη απόαυτό που τελικά ήταν.

***

Τα μάτια μου ανοίγουν απότομα αλλά δεν κουνιέμαι. Είναιακόμη σκοτάδι και εγώ συνεχίζω να βρίσκομαι στην ίδια στάσηπου ήμουν νωρίτερα, οπότε καταλαβαίνω πως με πήρε ο ύπνος.Κρατάω την αναπνοή μου και ακούω τον ίδιο θόρυβο που μεξύπνησε – τον ήχο από το παράθυρό μου που ανοίγει.

Ακούω τις κουρτίνες να σέρνονται στο κουρτινόξυλο καικάποιον να μπαίνει μέσα. Ξέρω ότι θα έπρεπε να φωνάξω ή νατρέξω έξω ή να ψάξω να βρω κάποιο αντικείμενο που θα μουχρησίμευε ως όπλο. Αντιθέτως όμως μένω κοκαλωμένη στηθέση μου γιατί όποιος κι αν είναι δεν προσπαθεί να κάνει καιπολλή ησυχία, οπότε υποθέτω πως είναι ο Χόλντερ. Εντούτοις ηκαρδιά μου πάει να σπάσει και κάθε μυς στο σώμα μου σφίγγεταιόταν το κρεβάτι κουνιέται καθώς προσπαθεί να ξαπλώσει. Όσοπιο κοντά πλησιάζει τόσο πιο σίγουρη είμαι ότι είναι αυτός, γιατίκανείς άλλος δεν κάνει το σώμα μου να αντιδρά έτσι όπωςαντιδρά αυτή τη στιγμή. Κλείνω σφιχτά τα μάτια μου και φέρνωτα χέρια μου στο πρόσωπό μου, όταν αισθάνομαι να σηκώνονταιτα σκεπάσματα. Είμαι εντελώς τρομοκρατημένη. Είμαιτρομοκρατημένη γιατί δεν ξέρω ποιος Χόλντερ χώνεται αυτή τηστιγμή στο κρεβάτι μου.

Περνάει το ένα του χέρι κάτω από το μαξιλάρι μου και με τοάλλο αγκαλιάζει το σώμα μου. Με τραβάει στο στήθος του,πλέκει τα δάχτυλά του στα δικά μου και χώνει το κεφάλι του στολαιμό μου. Ντρέπομαι πολύ για το γεγονός πως φοράω μόνο έναφανελάκι και το εσώρουχό μου, αλλά είμαι σίγουρη πως δενείναι εδώ για αυτό το κομμάτι του εαυτού μου. Δεν είμαι ακόμασίγουρη γιατί είναι εδώ, διότι δε μου μιλάει καν, αλλά ξέρει πωςείμαι ξύπνια. Ξέρω πως ξέρει ότι είμαι ξύπνια γιατί τοδευτερόλεπτο που με αγκάλιασε αναστέναξα. Με κρατάει όσο

174 COLLEEN HOOVER

Page 175: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

πιο σφιχτά μπορεί και πού και πού ακουμπάει τα χείλια του σταμαλλιά μου και με φιλάει.

Είμαι θυμωμένη μαζί του που είναι εδώ, αλλά ακόμα πιοθυμωμένη με τον εαυτό μου που τον θέλει να είναι εδώ. Άσχετααπό το πόσο πολύ θέλω να του φωνάξω και να τον αναγκάσω ναφύγει, πιάνω τον εαυτό μου να εύχεται να με αγκαλιάσει ακόμαπιο σφιχτά. Θέλω να με κλειδώσει στην αγκαλιά του και ναπετάξει το κλειδί, γιατί εδώ ανήκει και φοβάμαι πως θα μεαφήσει ξανά.

Μου τη δίνει που έχει τόσες πλευρές τις οποίες δενκαταλαβαίνω και δεν ξέρω καν αν θέλω να συνεχίσω ναπροσπαθώ να τις καταλάβω. Υπάρχουν πλευρές του που αγαπώ,πλευρές του που μισώ, πλευρές του που με τρομάζουν καιπλευρές του που με εντυπωσιάζουν. Αλλά έχει και μια πλευράπου το μόνο που κάνει είναι να με απογοητεύει… και αυτή είναιη πλευρά του που δυσκολεύομαι να δεχτώ.

Μένουμε ξαπλωμένοι και απόλυτα σιωπηλοί για περίπου μισήώρα, αλλά δεν είμαι και σίγουρη αν είναι τόσο. Το μόνο πουξέρω είναι πως δεν έχει χαλαρώσει καθόλου το αγκάλιασμά του,ούτε έχει κάνει κάποια προσπάθεια να μου δώσει εξηγήσεις.Αλλά σιγά το νέο. Ποτέ δεν παίρνω κουβέντα από αυτόν αν δενκάνω πρώτη ερωτήσεις. Και αυτή τη στιγμή απλά δεν έχω καμίαόρεξη να ρωτήσω κάτι.

Παίρνει τα δάχτυλά του από τα δικά μου και φέρνει το χέριτου στην κορφή του κεφαλιού μου. Πιέζει τα χείλια του μέσαστα μαλλιά μου, διπλώνει το χέρι που είναι κάτω από τομαξιλάρι μου και με κουνάει ενώ έχει χώσει το πρόσωπό τουμέσα στα μαλλιά μου. Τα χέρια του αρχίζουν να τρέμουνολόκληρα και με κρατάει με τόση ένταση και απόγνωση πουείναι θλιβερό. Το στήθος μου φουσκώνει, τα μάγουλά μου καίνεκαι το μόνο πράγμα που εμποδίζει τα δάκρυα να τρέξουν ποτάμιείναι το γεγονός πως κρατάω τα μάτια μου κλειστά τόσο σφιχτάώστε δεν μπορούν να ξεφύγουν.

Δεν αντέχω άλλο αυτή τη σιωπή και αν δε βγάλω από μέσαμου αυτά που θέλω οπωσδήποτε να πω θα αρχίσω να ουρλιάζω.Γνωρίζω καλά πως στη φωνή μου θα διακρίνεται η απογοήτευση

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 175

Page 176: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

και η θλίψη και πως θα μπορέσω με δυσκολία να μιλήσω ενώπροσπαθώ να συγκρατήσω τα δάκρυά μου, αλλά παίρνω μιαβαθιά ανάσα έτσι κι αλλιώς και λέω το πιο ειλικρινές πράγμα πουμπορώ να πω.

«Είμαι τόσο έξαλλη μαζί σου».Λες και είναι δυνατόν, με σφίγγει ακόμα πιο δυνατά.

Πλησιάζει το στόμα του στο αυτί μου και μου το φιλάει. «Τοξέρω, Σκάι» μου ψιθυρίζει. Το χέρι του πηγαίνει κάτω από τηνμπλούζα μου, πιέζει την παλάμη του στο στομάχι μου και μετραβάει πιο σφιχτά κοντά του. «Το ξέρω».

Είναι απίστευτο τι μπορεί να κάνει στην καρδιά μας ο ήχοςμιας φωνής που θέλαμε τόσο πολύ να ακούσουμε. Είπε μόνοπέντε λέξεις αυτή τη στιγμή, αλλά στο χρόνο που του πήρε ναπει αυτές τις πέντε λέξεις η καρδιά μου είχε κουρελιαστεί, είχεγίνει κομματάκια κι είχε ξαναβρεί τη θέση της στο στήθος μου μετην προσδοκία πως θα μπορούσε να μάθει και πάλι να χτυπάει.

Γλιστράω τα δάχτυλά μου στο χέρι που ακουμπάει στοστομάχι μου και το σφίγγω χωρίς καν να ξέρω τι σημαίνει αυτό,αλλά όλο μου το είναι θέλει να τον ακουμπήσει, να τον κρατήσεικαι να σιγουρευτεί πως πραγματικά είναι εδώ. Θέλω να ξέρωπως είναι εδώ και πως αυτό δεν είναι ένα ακόμη πολύ ζωντανόόνειρο.

Το στόμα του βρίσκει τον ώμο μου και με φιλάει γλυκά. Ηαίσθηση της γλώσσας του πάνω στο δέρμα μου στέλνει αμέσωςένα καυτό κύμα μέσα μου και νιώθω την έξαψη να ανεβαίνει απότο στομάχι μου στα μάγουλά μου.

«Το ξέρω» μου ψιθυρίζει ξανά ενώ εξερευνά το σβέρκο μουκαι το λαιμό μου με τα χείλη του. Κρατάω τα μάτια μου κλειστά,γιατί η θλίψη στη φωνή του και η τρυφερότητα στο άγγιγμά τουκάνουν το κεφάλι μου να γυρίζει. Σηκώνω το χέρι μου προς ταπίσω και το περνάω ανάμεσα στα μαλλιά του σπρώχνοντάς τονπιο βαθιά στο λαιμό μου. Η ζεστή του ανάσα πάνω στο δέρμαμου γίνεται όλο και πιο ξέφρενη, όπως και τα φιλιά του. Οιανάσες μας γίνονται όλο και πιο γρήγορες, καθώς έχει ήδηφιλήσει δυο φορές κάθε πιθαμή του λαιμού μου.

Σηκώνει το χέρι του, με γυρίζει ανάσκελα και στη συνέχεια

176 COLLEEN HOOVER

Page 177: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

φέρνει το χέρι του στο πρόσωπό μου και απομακρύνει τα μαλλιάμου από τα μάτια μου. Βλέποντάς τον από τόσο κοντά,επανέρχονται όλα τα συναισθήματα που έχω νιώσει για αυτό τοαγόρι… τα καλά και τα κακά. Δεν μπορώ να καταλάβω πώςμπορεί να με υποβάλλει σε όλα αυτά που με έχει υποβάλει, ότανδιακρίνω τόση οδύνη στα μάτια του. Δεν ξέρω αν είναι το ότιδεν μπορώ να τον διαβάσω καθόλου ή το ότι τον διαβάζω πολύκαλά, αλλά, κοιτάζοντάς τον αυτή τη στιγμή, ξέρω πως νιώθειαυτό που νιώθω κι εγώ… γεγονός που κάνει τις πράξεις του ναμε μπερδεύουν ακόμη περισσότερο.

«Το ξέρω ότι είσαι έξαλλη μαζί μου» μου λέει κοιτώντας με.Τα μάτια και τα λόγια του είναι γεμάτα τύψεις, αλλά ακόμα δενέχει ζητήσει συγγνώμη. «Θέλω να είσαι έξαλλη μαζί μου, Σκάι.Αλλά νομίζω πως θέλω ακόμα περισσότερα να συνεχίσεις να μεθέλεις εδώ μαζί σου».

Τα λόγια του βαραίνουν στο στήθος μου και πρέπει νακαταβάλω μεγάλη προσπάθεια για να μπορέσω να αναπνεύσω.Κάνω ένα μικρό νεύμα γιατί συμφωνώ απόλυτα με αυτό. Τα έχωπάρει μαζί του αλλά τον θέλω εδώ μαζί μου πολύ περισσότεροαπό το να μην τον θέλω. Ακουμπάει το μέτωπό του στο δικό μουκαι κρατάμε ο ένας το πρόσωπο του άλλου ενώ κοιταζόμαστεαπεγνωσμένα στα μάτια. Δεν ξέρω αν είναι στα πρόθυρα του ναμε φιλήσει. Δεν είμαι καν σίγουρη αν είναι στα πρόθυρα του νασηκωθεί και να φύγει. Για το μόνο πράγμα που είμαι σίγουρητώρα είναι πως από αυτή τη στιγμή και μετά δε θα είμαι ποτέξανά η ίδια. Ξέρω από τον τρόπο που η ύπαρξή του μαγνητίζειτην καρδιά μου πως αν με πληγώσει ξανά θα απέχω πολύ από τονα είμαι εντάξει. Θα είμαι διαλυμένη.

Τα στήθη μας ανεβοκατεβαίνουν ταυτόχρονα σαν ένα σώμακαθώς μεγαλώνουν η ένταση και η σιωπή. Μου κρατάει τοπρόσωπο τόσο σφιχτά που το αισθάνομαι παντού λες και μεκρατάει από μέσα προς τα έξω. Η ένταση της στιγμής φέρνειδάκρυα στα μάτια μου και ξαφνιάζομαι από αυτά τα αναπάντεχασυναισθήματα.

«Είμαι έξαλλη μαζί σου, Χόλντερ» του λέω με φωνή που δενείναι σταθερή αλλά έχει σιγουριά. «Αλλά άσχετα από το πόσο

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 177

Page 178: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

θυμωμένη ήμουν, δε σταμάτησα ούτε ένα δευτερόλεπτο να σεθέλω εδώ κοντά μου».

Χαμογελάει και συνοφρυώνεται ταυτόχρονα. «Χριστέ μου,Σκάι». Μια απίστευτη δόση ανακούφισης καλύπτει όλο του τοπρόσωπο. «Μου έλειψες τόσο πολύ» λέει και αμέσως πιέζει ταχείλη του πάνω στα δικά μου. Περιμέναμε αυτή την αίσθησητόσον πολύ καιρό, ώστε κανείς από τους δύο δεν έχει πια άλληυπομονή. Ανταποκρίνομαι αμέσως ανοίγοντας τα χείλη μου καιαφήνοντάς τον να με γεμίσει με τη γλυκιά γεύση του από μέντακαι αναψυκτικό. Είναι όλα όσα φανταζόμουν πως θα είναι καιακόμα περισσότερα. Γλυκός, άγριος, στοργικός, εγωιστής. Σεαυτό το ένα φιλί νιώθω πολύ περισσότερο τα αισθήματά του απόό,τι σε όλα όσα έχει πει μέχρι τώρα. Τα χείλη μας μπλέκονταιεπιτέλους για πρώτη φορά ή για εικοστή ή για εκατομμυριοστή.Δεν έχει καμία σημασία, γιατί όποια φορά κι αν είναι… είναιαπολύτως τέλεια. Είναι απίστευτη και τέλεια και σχεδόν άξιζεόλα αυτά που περάσαμε προκειμένου να φτάσουμε σε αυτή τηστιγμή.

Τα χείλια μας κουνιούνται μαζί όλο πάθος καθώς παλεύουμενα έρθουμε ακόμα πιο κοντά, θέλοντας τα σώματά μας να βρουναυτή την τέλεια ένωση που έχουν βρει τα στόματά μας. Πιέζει τοστόμα του στο δικό μου τρυφερά αλλά και άγρια και τονακολουθώ βήμα βήμα. Αφήνω αρκετά βογκητά και ακόμαπερισσότερες ανάσες και τα ρουφάει όλα στο στόμα του.

Φιλιόμαστε και ξαναφιλιόμαστε σε κάθε δυνατή στάσηπροσπαθώντας να συγκρατηθούμε όσο μας επιτρέπει η επιθυμίαμας. Φιλιόμαστε μέχρι που δεν αισθάνομαι πια τα χείλια μου καιείμαι τόσο εξαντλημένη ώστε δεν είμαι καν σίγουρη ανφιλιόμαστε ακόμα όταν πιέζει το κεφάλι του στο δικό μου.

Και ακριβώς σε αυτή τη στάση μάς παίρνει ο ύπνος – μέτωπομε μέτωπο, αγκαλιασμένοι σιωπηλά. Γιατί τίποτε άλλο δενειπώθηκε μεταξύ μας. Ούτε καν μια συγγνώμη.

178 COLLEEN HOOVER

Page 179: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Σάββατο, 29 Σεπτεμβρίου 20128:40 πμ

Γυρίζω να επιθεωρήσω το κρεβάτι νομίζοντας πως αυτό πουσυνέβη το προηγούμενο βράδυ ήταν ένα όνειρο. Ο Χόλντερ δενείναι εδώ, αλλά στη θέση του είναι ένα μικρό κουτί σεσυσκευασία δώρου. Ανασηκώνομαι στο κεφαλάρι και πιάνω τοδώρο. Το κοιτάζω έντονα για πολλή ώρα πριν τελικά βγάλω τοκαπάκι και κοιτάξω μέσα. Έχει κάτι που μοιάζει με πιστωτικήκάρτα, οπότε το πιάνω και διαβάζω.

Μου αγόρασε τηλεκάρτα με χρόνο για γραπτά μηνύματα.Πολύ χρόνο.

Χαμογελάω γιατί ξέρω τη σημασία αυτής της κάρτας. Έχεισχέση με το μήνυμα που του έστειλε η Σιξ. Σχεδιάζει να τηςκλέψει το κορίτσι και επίσης σχεδιάζει να στέλνει πολλάμηνύματα. Χαμογελάω με αυτό το δώρο και αμέσως πιάνω τοτηλέφωνό μου από το κομοδίνο μου. Έχω ένα μήνυμα και είναιαπό τον Χόλντερ.

Πεινάς;

Το μήνυμα είναι απλό και σύντομο, αλλά είναι ο τρόπος του γιανα ξέρω πως είναι ακόμα εδώ. Κάπου. Μου φτιάχνει άραγεπρωινό; Πριν πάω στην κουζίνα πηγαίνω στο μπάνιο και πλένωτα δόντια μου. Βγάζω το φανελάκι μου, φοράω ένα απλόαμάνικο φόρεμα και πιάνω τα μαλλιά μου αλογοουρά. Κοιτάζωτο είδωλό μου στον καθρέφτη και βλέπω ένα κορίτσι που θέλει

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 179

Page 180: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

απελπισμένα να συγχωρήσει ένα αγόρι – αλλά όχι χωρίς να τονκάνω να συρθεί στα πατώματα πρώτα.

Με το που ανοίγω την πόρτα του υπνοδωματίου μου μεπαίρνει η μυρωδιά του μπέικον και ο ήχος του λίπους πουτσιτσιρίζει στην κουζίνα. Προχωράω στο διάδρομο, στρίβω στηγωνία και μένω ακίνητη. Τον χαζεύω για λίγο. Έχει την πλάτητου γυρισμένη σε μένα και μαγειρεύει σιγοτραγουδώντας. Είναιξυπόλητος, φοράει τζιν και ένα άσπρο αμάνικο μπλουζάκι.Νιώθει ήδη σαν στο σπίτι του –πάλι– και εγώ δεν είμαι σίγουρηπώς νιώθω για αυτό.

«Έφυγα νωρίς το πρωί» λέει μιλώντας μου με την πλάτηγυρισμένη, «γιατί φοβήθηκα μήπως έμπαινε μέσα η μητέρα σουκαι νόμιζε πως προσπαθώ να σε αφήσω έγκυο. Στη συνέχεια,όταν πήγα για τρέξιμο, πέρασα από το σπίτι σου καισυνειδητοποίησα πως δεν ήταν καν το αυτοκίνητό της στο σπίτι,και θυμήθηκα που είχες πει πως φεύγει ένα Σαββατοκύριακο τομήνα για δουλειά. Οπότε αποφάσισα να κάνω μερικά ψώνια γιατίήθελα να σου φτιάξω πρωινό. Παρ’ ολίγο να ψωνίσω και για τομεσημεριανό και το βραδινό, αλλά καλύτερα σήμερα να το πάμεγεύμα γεύμα». Γυρίζει και με κοιτάζει από πάνω ως κάτω.«Χρόνια πολλά. Μου αρέσει πολύ αυτό το φουστάνι. Αγόρασακανονικό γάλα, θέλεις λίγο;»

Προχωράω προς το πάσο με το βλέμμα κολλημένο πάνω του,ενώ προσπαθώ να επεξεργαστώ την πληθώρα των λέξεων πουμόλις τώρα ξεπήδησαν από το στόμα του. Τραβάω μια καρέκλακαι κάθομαι. Μου βάζει ένα ποτήρι γάλα –παρ’ όλο που ποτέ δενείπα πως ήθελα– και στη συνέχεια το βάζει μπροστά μου με ένατεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπό του. Πριν προλάβω να πιω μιαγουλιά από το γάλα, έρχεται κοντά μου και πιάνει το σαγόνι μου.

«Πρέπει να σε φιλήσω. Το στόμα σου ήταν τόσο τέλειο χθεςβράδυ που φοβάμαι μήπως το ονειρεύτηκα όλο αυτό». Φέρνει τοστόμα του στο δικό μου και τη στιγμή που η γλώσσα τουακουμπάει τη δική μου μπορώ ήδη να πω πως θα έχουμε θέμα.Τα χείλη του και η γλώσσα του και τα χέρια του είναι τόσοαπίστευτα τέλεια ώστε δε θα μπορέσω ποτέ να παραμείνωθυμωμένη μαζί του όσο μπορεί να τα χρησιμοποιεί πάνω μου με

180 COLLEEN HOOVER

Page 181: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

αυτό τον τρόπο. Τον αρπάζω από την μπλούζα και πιέζω τοστόμα μου ακόμα πιο δυνατά στο δικό του. Βογκάει και χώνει ταχέρια του μέσα στα μαλλιά μου, μα ξαφνικά απομακρύνεταιαπότομα. «Όχι» λέει χαμογελώντας. «Δεν το ονειρεύτηκα».

Πηγαίνει πάλι στην κουζίνα, σβήνει τα μάτια και βάζει τομπέικον σε ένα πιάτο με αυγά και φρυγανισμένο ψωμί. Έρχεταιπρος το πάσο και γεμίζει με φαγητό το πιάτο που έχω μπροστάμου. Κάθεται και αυτός και αρχίζει να τρώει. Όλη αυτή την ώραμού χαμογελάει και ξαφνικά μου έρχεται η φλασιά.

Κατάλαβα. Κατάλαβα τι δεν πάει καλά με αυτόν. Ξέρω γιατίμια είναι χαρούμενος, μια θυμωμένος, κυκλοθυμικός και γενικάχύμα στο κύμα – και, επιτέλους, όλο αυτό βγάζει πλέον νόημα.

«Μπορούμε να παίξουμε το Ψάχνοντας για την Αλήθεια στοΔείπνο, παρ’ όλο που τρώμε πρωινό;» με ρωτάει.

Πίνω μια γουλιά από το γάλα μου και γνέφω καταφατικά. «Ανκάνω εγώ την πρώτη ερώτηση».

Ακουμπάει το πιρούνι του στο πιάτο και χαμογελάει.«Σκεφτόμουν να σε αφήσω να κάνεις εσύ όλες τις ερωτήσεις».

«Εγώ θέλω απάντηση μόνο σε μία».Αναστενάζει, κάθεται πίσω στην καρέκλα του και στη

συνέχεια κοιτάζει τα χέρια του. Καταλαβαίνω από τον τρόποπου αποφεύγει το βλέμμα μου πως ήδη γνωρίζει ότι ξέρω. Ηαντίδρασή του είναι αυτή του ενόχου. Σκύβω προς το μέρος τουκαι τον καρφώνω με το βλέμμα μου.

«Πόσο καιρό παίρνεις ναρκωτικά, Χόλντερ;»Σηκώνει τα μάτια του να με κοιτάξει έχοντας μια στωική

έκφραση. Με κοιτάζει έντονα για λίγο, ενώ εγώ δεν αλλάζωστάση, γιατί θέλω να ξέρει πως δεν πρόκειται να κάνω πίσωμέχρι να μου πει την αλήθεια. Κλείνει σφιχτά τα χείλη του καικοιτάζει πάλι τα χέρια του. Για λίγα δευτερόλεπτα πιστεύω πωςετοιμάζεται να την κοπανήσει από την μπροστινή πόρταπροκειμένου να αποφύγει να μιλήσει για αυτό, αλλά στησυνέχεια βλέπω κάτι στο πρόσωπό του που δεν περίμενα μετίποτα να δω. Ένα λακκάκι.

Κάνει γκριμάτσες προσπαθώντας να πιέσει τον εαυτό του ναμην αλλάξει η έκφρασή του, αλλά το στόμα του τον προδίδει και

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 181

Page 182: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

μετά το χαμόγελο ξεσπάει σε γέλια.Γελάει. Και γελάει τόσο πολύ που μου τη σπάει αφάνταστα.«Ναρκωτικά;» καταφέρνει να ψελλίσει ανάμεσα στα γέλια

του. «Νομίζεις πως παίρνω ναρκωτικά;» Συνεχίζει να γελάειμέχρις ότου καταλαβαίνει πως εγώ δεν το βρίσκω καθόλουαστείο. Έτσι σταματάει τελικά, παίρνει μια βαθιά ανάσα, έρχεταικοντά μου και παίρνει τα χέρια μου μέσα στα δικά του. «Δενπαίρνω ναρκωτικά, Σκάι. Σ’ το ορκίζομαι. Δεν ξέρω γιατίπιστεύεις κάτι τέτοιο, αλλά σ’ το ορκίζομαι».

«Τότε τι στο διάολο δεν πάει καλά με σένα;»Με το που κάνω αυτή την ερώτηση αλλάζει η έκφρασή του

και μου αφήνει το χέρι. «Θα μπορούσες να γίνεις λίγο πιοσυγκεκριμένη;» Κάθεται πίσω στη θέση του και σταυρώνει ταχέρια του στο στήθος του.

Ανασηκώνω τους ώμους. «Βεβαίως. Τι συνέβη μεταξύ μαςκαι γιατί συμπεριφέρεσαι σαν να μη συνέβη ποτέ;»

Ακουμπάει τον αγκώνα του στο τραπέζι και κοιτάζει τομπράτσο του. Περνάει το δάχτυλό του πάνω από κάθε γράμματου τατουάζ του ενώ έχει πέσει σε βαθιά περισυλλογή. Ξέρωπως η σιγή δε θεωρείται ήχος, αλλά αυτή τη στιγμή η σιωπή πουυπάρχει ανάμεσά μας είναι ο πιο δυνατός θόρυβος στον κόσμο.Παίρνει τα χέρια του από το τραπέζι και με κοιτάζει.

«Δεν ήθελα να σε απογοητεύσω, Σκάι. Έχω απογοητεύσειόλους όσους με έχουν αγαπήσει στη ζωή μου και μετά από εκείνητη μέρα στην καφετέρια ήξερα πως είχα απογοητεύσει κι εσένα.Έτσι… σε άφησα πριν να αρχίσεις να με αγαπάς. Γιατί αλλιώςκάθε προσπάθεια να μη σε απογοητεύσω θα ήταν χαμένηυπόθεση».

Τα λόγια του είναι απολογητικά, όλο θλίψη και μεταμέλεια,αλλά και πάλι δεν μπορεί να το πει. Αντέδρασε υπερβολικά καιτον έφαγε η ζήλια, αλλά αν είχε πει αυτή τη μία λέξη θα είχαμεγλιτώσει έναν ολόκληρο μήνα συναισθηματικού πόνου. Κουνάωτο κεφάλι μου γιατί απλά δεν το πιάνω. Δεν καταλαβαίνω γιατίδεν μπορούσε έτσι απλά να πει συγγνώμη.

«Γιατί δεν μπορούσες απλά να το πεις, Χόλντερ; Γιατί δενμπορούσες έτσι απλά να ζητήσεις συγγνώμη;»

182 COLLEEN HOOVER

Page 183: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Σκύβει προς το μέρος μου, πιάνει το χέρι μου και με κοιτάζειέντονα στα μάτια. «Δε σου ζητάω συγγνώμη… γιατί δε θέλω ναμε συγχωρήσεις».

Η θλίψη στα μάτια του πρέπει να καθρεφτίζει τη δική μου καιδε θέλω να το δει. Δε θέλω να με δει λυπημένη, οπότε κλείνωσφιχτά τα μάτια μου. Αφήνει το χέρι μου και τον ακούω πουκάνει το γύρο του τραπεζιού μέχρι που τα χέρια του μεαγκαλιάζουν και με σηκώνει. Με ακουμπάει στο πάσο για ναείμαστε στο ίδιο επίπεδο, βγάζει τα μαλλιά μου από τα μάτια μουκαι με κάνει να τα ανοίξω. Τα φρύδια του έχουν ενωθεί και οπόνος στο πρόσωπό του είναι αληθινός, σκληρός και μου ραγίζειτην καρδιά.

«Μωρό μου, τα σκάτωσα. Τα έχω σκατώσει πάνω από μιαφορά μαζί σου, το ξέρω αυτό. Αλλά, πίστεψέ με, αυτό πουσυνέβη στην καφετέρια εκείνη τη μέρα δεν ήταν ούτε ζήλια ούτεθυμός ούτε κάτι άλλο που θα έπρεπε να σε φοβίζει. Μακάρι ναμπορούσα να σου πω τι συνέβη, αλλά δεν μπορώ. Κάποια μέραθα το κάνω, αλλά δεν μπορώ τώρα και πρέπει να το δεχτείςαυτό. Σε παρακαλώ. Και δε σου ζητώ συγγνώμη γιατί δε θέλω ναξεχάσεις τι συνέβη και δεν πρέπει να με συγχωρήσεις ποτέ γι’αυτό. Ποτέ. Μη με δικαιολογήσεις ποτέ, Σκάι».

Σκύβει, με φιλάει πεταχτά και στη συνέχεια κάνει πίσω καισυνεχίζει. «Είπα στον εαυτό μου να μείνει μακριά σου και να σεαφήσω να είσαι έξαλλη μαζί μου, γιατί έχω τόσα θέματα τα οποίαδεν είμαι ακόμα έτοιμος να μοιραστώ μαζί σου. Και προσπάθησατόσο πολύ να μείνω μακριά, αλλά δεν μπορώ. Δεν είμαι αρκετάδυνατός ώστε να απαρνιέμαι αυτό που θα μπορούσαμε ναέχουμε μεταξύ μας. Και χθες στην καφετέρια, όταν αγκάλιαζεςτον Μπρέκιν και γελούσατε; Ήταν τόσο όμορφο να σε βλέπωχαρούμενη, Σκάι. Αλλά ήθελα τόσο πολύ να ήμουν εγώ αυτόςπου σε έκανε να γελάς έτσι. Με διέλυε μέσα μου να πιστεύειςπως δε μ’ ενδιέφερε η σχέση μας ή πως το Σαββατοκύριακο πουπεράσαμε μαζί δεν ήταν το ωραιότερο της ζωής μου. Γιατί μεενδιαφέρει η σχέση μας και ήταν το ωραιότερο. Ήταν το πιογαμάτο Σαββατοκύριακο στην ιστορία όλων τωνΣαββατοκύριακων».

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 183

Page 184: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Η καρδιά μου χτυπάει δυνατά και σχεδόν τόσο γρήγορα όσοξεπηδούν οι λέξεις από το στόμα του. Παίρνει τα χέρια του απότο πρόσωπό μου, τα περνάει μέσα από τα μαλλιά μου και ταακουμπάει στον αυχένα μου. Τα αφήνει εκεί, ηρεμεί παίρνονταςμια μεγάλη ανάσα και συνεχίζει.

«Με πεθαίνει, Σκάι» μου λέει με φωνή πολύ πιο ήρεμη καιήσυχη. «Με πεθαίνει γιατί δε θέλω να περάσει ούτε μία μέραακόμα χωρίς να ξέρεις πώς αισθάνομαι για σένα. Και δεν μπορώνα σου πω ακόμα πως είμαι ερωτευμένος μαζί σου, γιατί δενείμαι. Όχι ακόμη. Αλλά ό,τι κι αν είναι αυτό που αισθάνομαι…είναι τόσο πιο πολύ από το γουστάρω. Τόσο πιο πολύ. Και τιςτελευταίες εβδομάδες προσπαθούσα να καταλάβω.Προσπαθούσα να καταλάβω, γιατί δεν υπάρχει κάποια άλλη λέξηνα περιγράφει αυτό το συναίσθημα. Θέλω να σου πω ακριβώςπώς αισθάνομαι, αλλά δεν υπάρχει ούτε μία γαμημένη λέξη σεολόκληρο το λεξικό που να μπορεί να περιγράψει το σημείοανάμεσα στο σε γουστάρω και σε αγαπώ, αλλά εγώ τη χρειάζομαιαυτή τη λέξη. Τη χρειάζομαι γιατί θέλω να με ακούσεις να τηλέω».

Φέρνει το πρόσωπό μου κοντά στο δικό του και με φιλάει.Είναι μικρά φιλιά, πεταχτά, αλλά με φιλάει ξανά και ξανά καιανάμεσα σε κάθε φιλί κάνει πίσω περιμένοντας από μένα ναμιλήσω.

«Πες κάτι» με ικετεύει.Κοιτάζω μέσα στα τρομαγμένα μάτια του και για πρώτη φορά

από τότε που γνωριστήκαμε… νομίζω πως τον καταλαβαίνω. Ταπάντα σε αυτόν. Δεν αντιδρά έτσι όπως αντιδρά γιατί έχει πέντεδιαφορετικές προσωπικότητες. Αντιδρά έτσι γιατί ο ΝτινΧόλντερ έχει μόνο μία προσωπικότητα.

Παθιασμένη.Έχει πάθος για τη ζωή, για τον έρωτα, για αυτά που λέει, για

τη Λες. Και, που να πάρει ο διάολος, έχω προστεθεί κι εγώ σεαυτή τη λίστα. Αυτή η ένταση που βγάζει δεν είναιτρομακτική… είναι όμορφη. Προσπαθούσα τόσον καιρό ναβρίσκω με κάθε ευκαιρία τρόπους να αισθάνομαι αυτό τομούδιασμα που σε κάνει να μην αισθάνεσαι τίποτα, αλλά το να

184 COLLEEN HOOVER

Page 185: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

βλέπω αυτή τη στιγμή τον ενθουσιασμό μέσα στα μάτια του… μεκάνει να θέλω να νιώσω κάθε στιγμή της ζωής. Τις καλές, τιςκακές, τις όμορφες, τις άσχημες, την ευχαρίστηση, τον πόνο. Τοθέλω αυτό. Θέλω να αρχίσω να αισθάνομαι τη ζωή με τον τρόποπου το κάνει αυτός. Και το πρώτο βήμα για να γίνει αυτό είναι μετούτο το τελειωμένο, χωρίς ελπίδα αγόρι που βρίσκεται αυτή τηστιγμή μπροστά μου και βγάζει τα εσώψυχά του ψάχνοντας γιααυτή την τέλεια λέξη, καθώς θέλει απεγνωσμένα να με βοηθήσεινα αρχίσω πάλι να βιώνω συναισθήματα.

Να αρχίσω πάλι να βιώνω.Η λέξη μού έρχεται σαν να ήταν από πάντα εκεί, ανάμεσα στο

«αγαπώ» και το «γουστάρω», ακριβώς εκεί που είναι η θέση του.«Βιώνω» του λέω.

Η απόγνωση στο πρόσωπό του διαλύεται σιγά σιγά και αφήνεινα του ξεφύγει ένα σαστισμένο γέλιο. «Ορίστε;» κουνάει τοκεφάλι του προσπαθώντας να καταλάβει την απάντησή μου.

«Βιώνω. Αν ανοίξεις το λεξικό, στο άλφα είναι η λέξη“αγαπώ” και στο γάμα είναι η λέξη “γουστάρω”. Εμείς θέλουμετη λέξη που είναι ανάμεσα, δηλαδή στο βήτα. “Βιώνω”.Μπορείς να χρησιμοποιείς αυτή τη λέξη, που είναι πιο δυνατήαπό το γουστάρω».

Ξαναγελάει, αλλά αυτή τη φορά είναι ένα γέλιο ανακούφισης.Με αγκαλιάζει και με φιλάει με διαολεμένη ανακούφιση. «Σεβιώνω, Σκάι» μου λέει φιλώντας με. «Σε βιώνω τόσο πολύ».

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 185

Page 186: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Σάββατο, 29 Σεπτεμβρίου 20129:20 πμ

Δεν έχω ιδέα πώς το καταφέρνει αλλά τον έχω συγχωρήσειεντελώς, έχω ξετρελαθεί μαζί του και τώρα δεν μπορώ νασταματήσω να τον φιλάω – και όλα αυτά μέσα σε δεκαπέντελεπτά. Σίγουρα ξέρει να τα λέει ωραία και έχει αρχίσει να μη μεενοχλεί το ότι του παίρνει τόσο χρόνο να σκεφτεί τι θέλει ναπει. Ξεκολλάει από τα χείλια μου και χαμογελάει αρπάζοντάς μεαπό τη μέση.

«Λοιπόν, τι θέλεις να κάνεις για τα γενέθλιά σου;» με ρωτάεικατεβάζοντάς με από το πάσο. Μου δίνει ακόμα ένα πεταχτόφιλί στο στόμα και πηγαίνει προς το τραπέζι του καθιστικού όπουβρίσκονται το πορτοφόλι και τα κλειδιά του.

«Δε χρειάζεται να κάνουμε τίποτα. Δεν περιμένω να μεδιασκεδάσεις μόνο και μόνο επειδή είναι τα γενέθλιά μου».

Βάζει τα κλειδιά στην τσέπη του παντελονιού του και γυρίζειπρος το μέρος μου. Χαμογελάει πονηρά, ενώ δε σταματάει να μεκοιτάζει επίμονα.

«Τι;» τον ρωτάω. «Έχεις ένοχο ύφος».Γελάει και ανασηκώνει τους ώμους. «Απλά σκεπτόμουν

όλους τους τρόπους με τους οποίους θα μπορούσα να σεδιασκεδάσω αν μέναμε εδώ σήμερα. Και για αυτό ακριβώς πρέπεινα φύγουμε».

Και για αυτό ακριβώς θέλω να μείνουμε εδώ.«Θα μπορούσαμε να πάμε να δούμε τη μαμά μου» του

προτείνω.

186 COLLEEN HOOVER

Page 187: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

«Τη μαμά σου;» με κοιτάζει επιφυλακτικά.«Ναι, αμέ. Έχει ένα σταντ με βότανα στο παζάρι. Εκεί

πηγαίνει κάποια Σαββατοκύριακα. Εγώ δεν πηγαίνω ποτέ, γιατίκάθεται εκεί δεκατέσσερις ώρες την ημέρα και εγώ βαριέμαι.Αλλά είναι ένα από το μεγαλύτερα παζάρια στον κόσμο καιπάντα ήθελα να το χαζέψω. Είναι μόνο μιάμιση ώρα με τοαυτοκίνητο. Έχουν και λουκουμάδες» προσθέτω για να τονδελεάσω.

Ο Χόλντερ έρχεται κοντά μου και με αγκαλιάζει. «Αν θες ναπάμε στο παζάρι, τότε θα πάμε στο παζάρι. Θα πάω στο σπίτι μουν’ αλλάξω και να κάνω μια δουλειά που έχω. Θα έρθω να σεπάρω σε μία ώρα».

Κουνάω το κεφάλι μου καταφατικά. Το ξέρω πως δεν είναιπαρά ένα παζάρι, αλλά εγώ είμαι ενθουσιασμένη. Δεν ξέρω πώςθα το πάρει η Κάρεν που θα με δει να εμφανίζομαιαπροειδοποίητα με τον Χόλντερ. Στην ουσία δεν της έχωμιλήσει για αυτόν, οπότε αισθάνομαι άσχημα που θα ξεφυτρώσειέτσι ξαφνικά μπροστά της. Όμως αυτή φταίει. Αν δεν είχεεξορίσει την τεχνολογία από τις ζωές μας, τώρα θα μπορούσα νατης τηλεφωνήσω και να την ενημερώσω.

Ο Χόλντερ με φιλάει πεταχτά και πηγαίνει προς τηνμπροστινή πόρτα.

«Έι» του λέω πριν βγει. Γυρίζει και με κοιτάζει. «Είναι ταγενέθλιά μου και τα δύο τελευταία φιλιά που μου έδωσες ήτανγια κλάματα. Αν θέλεις να περάσω τη μέρα μαζί σου, θα σουπρότεινα να αρχίσεις να με φιλάς όπως ένας γκόμενος φιλάειτην… –».

Τα λόγια αυτά μου ξεφεύγουν και αφήνω την πρόταση στημέση. Δεν έχουμε ακόμα βάλει κάποια ταμπέλα στη σχέση μαςκαι, δεδομένου ότι τα ξαναβρήκαμε εδώ και μισή ώρα, ηαπερίσκεπτη χρήση της λέξης γκόμενος θυμίζει αυτά που μουέλεγε ο Ματ που πήρε πόδι. «Εννοώ…» τραυλίζω και στησυνέχεια τα παρατάω και κλείνω ερμητικά το στόμα μου. Δενμπορώ να συνέλθω από αυτό το λάθος.

Έχει γυρίσει αντικριστά μου ενώ ακόμη στέκεται στηνμπροστινή πόρτα. Δε χαμογελάει. Με κοιτάζει πάλι με αυτό το

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 187

Page 188: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

βλέμμα χωρίς να μιλάει. Γέρνει το κεφάλι του προς το μέρος μουκαι, ανασηκώνοντας τα φρύδια του όλο περιέργεια, με ρωτάει.«Μήπως μόλις με αποκάλεσες γκόμενό σου;»

Δε χαμογελάει με το γεγονός ότι μόλις τον αποκάλεσαγκόμενό μου – και με το που το συνειδητοποιώ κάνω έναμορφασμό. Θεέ μου, όλο αυτό είναι τόσο παιδιάστικο.

«Όχι» του λέω πεισματικά σταυρώνοντας τα χέρια μου στοστήθος. «Μόνο κάτι ξενέρωτα δεκατετράχρονα τα κάνουναυτά».

Κάνει μερικά βήματα προς το μέρος μου χωρίς να αλλάξειύφος. Σταματάει λίγα εκατοστά μπροστά μου και μιμείται τηστάση μου. «Κρίμα. Γιατί όταν νόμιζα ότι με αποκάλεσεςγκόμενό σου ήθελα να σε πνίξω στα φιλιά». Με κοιτάζει ακόμαπιο έντονα και το παιχνιδιάρικο ύφος του λύνει τον κόμπο στοστομάχι μου. Κάνει μεταβολή και κατευθύνεται προς την πόρτα.«Θα σε δω σε μία ώρα». Ανοίγει την πόρτα, γυρίζει προς εμένακαι αρχίζει να βγαίνει αργά, ενώ με πειράζει με το παιχνιδιάρικοχαμόγελό του και τα αξιολάτρευτα λακκάκια του.

Αναστενάζω, δήθεν απελπισμένη. «Χόλντερ, περίμενε».Σταματάει και ακουμπάει όλο καμάρι στην κάσα της πόρτας.«Το καλό που σου θέλω, έλα να αποχαιρετήσεις την κοπέλα

σου με ένα φιλί» του λέω ενώ αισθάνομαι τόσο γλυκανάλατηόσο ακούγομαι. Παίρνει ένα θριαμβευτικό ύφος και μπαίνει στοκαθιστικό. Με αγκαλιάζει και με τραβάει προς το μέρος του.Είναι το πρώτο μας φιλί ενώ είμαστε όρθιοι και γουστάρω τονπροστατευτικό τρόπο με τον οποίο με αγκαλιάζει. Με ταδάχτυλά του χαϊδεύει τα μάγουλά μου και στη συνέχεια ταμαλλιά μου, φέρνοντας τα χείλια του στα δικά μου. Όμως δενκοιτάζει τα χείλη μου. Κοιτάζει μέσα στα μάτια μου και εγώβλέπω μέσα στα δικά του κάτι που δεν μπορώ να εντοπίσω.Αυτή τη φορά δεν είναι πόθος, είναι πιο πολύ σαν βλέμμαεκτίμησης.

Συνεχίζει να με κοιτάζει έντονα χωρίς να κλείνει το κενόανάμεσα στα χείλη μας. Δε με τσιγκλάει, ούτε το κάνει για νατον φιλήσω εγώ πρώτη. Με κοιτάζει απλώς με εκτίμηση καιτρυφερότητα και αυτό με κάνει να λιώνω. Τα χέρια μου είναι

188 COLLEEN HOOVER

Page 189: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

στους ώμους του, οπότε τα ανεβάζω προς το λαιμό του και μέσαστα μαλλιά του, απολαμβάνοντας αυτό που προκύπτει ανάμεσάμας τούτη τη σιωπηλή στιγμή. Το στήθος του ανεβοκατεβαίνειστο ρυθμό του δικού μου και τα μάτια του ψάχνουν το πρόσωπόμου καταγράφοντας κάθε χαρακτηριστικό μου. Ο τρόπος που μεκοιτάζει με κάνει να νιώθω το σώμα μου όλο και πιο αδύναμοκαι είμαι ευγνώμων που με κρατάει τόσο γερά από τη μέση.

Χαμηλώνει το μέτωπό του στο δικό μου και αφήνει ένανμακρύ αναστεναγμό κοιτώντας με, με ένα βλέμμα πουμεταλλάσσεται γρήγορα σε κάτι που μοιάζει με πόνο. Αυτό μεπαρακινεί να του χαϊδέψω με τα δάχτυλά μου τα μάγουλα, σαννα θέλω να απομακρύνω οτιδήποτε μπορεί να είναι αυτό πίσωαπό τα μάτια του τούτη τη στιγμή.

«Σκάι» μου λέει εστιάζοντας την προσοχή του πάνω μου. Τολέει με έναν τρόπο λες και θα ακολουθήσει κάτι πολύσημαντικό, αλλά τελικά το όνομά μου είναι το μόνο πράγμα πουλέει. Φέρνει σιγά σιγά το στόμα του στο δικό μου και τα χείλημας συναντιούνται. Παίρνει μια βαθιά εισπνοή καθώς ακουμπάειτα χείλια του στα δικά μου σαν να με ρουφάει μέσα του.Αποτραβιέται και με κοιτάζει για μερικά ακόμα δευτερόλεπταστα μάτια, ενώ μου χαϊδεύει τα μάγουλα. Δε με έχουν γευτείποτέ έτσι στο παρελθόν και είναι υπέροχα.

Σκύβει πάλι το κεφάλι του και ακουμπάει τα χείλια του σταδικά μου, έχοντας το πάνω χείλι μου ανάμεσα στα δικά του. Μεφιλάει όσο πιο γλυκά γίνεται, σαν να είναι το στόμα μου κάτιεύθραυστο. Ανοίγω τα χείλη μου αφήνοντάς τον να κάνει πιοβαθύ το φιλί του· και το φιλί του βαθαίνει, αλλά παραμένει πολύγλυκό. Είναι φιλί ευγνωμοσύνης, τρυφερό, κι εκείνος, καθώςγεύεται κάθε σημείο του στόματός μου, συνεχίζει να με κρατάειμε το ένα του χέρι από το κεφάλι και με το άλλο ακουμπισμένοστο γοφό μου. Αυτό το φιλί είναι ακριβώς σαν αυτόν –μελετημένο και όχι βιαστικό.

Τη στιγμή που το μυαλό μου έχει πια παραδοθεί εντελώς στοαγκάλιασμά του, τα χείλη του μένουν ακίνητα και σιγά σιγάκάνει πίσω. Τα μάτια μου ανοίγουν πεταρίζοντας και αφήνω μιανανάσα στην οποία νομίζω πως αναμείχθηκαν κι οι λέξεις «Αχ,

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 189

Page 190: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Θεέ μου».Βλέποντας την ξέπνοη αντίδρασή μου, χαμογελάει

αυτάρεσκα. «Αυτό ήταν το πρώτο μας επίσημο φιλί ως ζευγάρι».Περιμένω να αρχίσει να με καταβάλλει ο πανικός, αλλά δε

γίνεται κάτι τέτοιο. «Ζευγάρι» επαναλαμβάνω ήσυχα.«Απολύτως». Έχει ακόμα το χέρι του στη μέση μου και είμαι

κολλημένη πάνω του κοιτώντας τον στα μάτια. «Και μηνανησυχείς» προσθέτει. «Θα ενημερώσω τον Γκρέισον εγώ οίδιος. Ας τον ξαναδώ να σ’ ακουμπάει όπως έκανε και θα ξαναδείαστεράκια από την μπουνιά μου».

Το χέρι του κατευθύνεται από τη μέση μου στο μάγουλό μου.«Τώρα φεύγω στ’ αλήθεια. Θα σε ξαναδώ σε μία ώρα. Σεβιώνω». Μου δίνει ένα πεταχτό φιλί και πηγαίνει προς τηνπόρτα.

«Χόλντερ;» του λέω αφού έχω εισπνεύσει αρκετό αέρα για ναμπορώ να μιλήσω. «Τι εννοείς λέγοντας “θα ξαναδεί αστεράκια”;Εσύ και ο Γκρέισον έχετε ξαναπαίξει ξύλο;»

Ο Χόλντερ σφίγγει τα χείλια του και εντελώς ανέκφραστοςίσα που κάνει μια καταφατική κίνηση του κεφαλιού. «Τοξαναείπα. Δεν είναι καλό άτομο». Η πόρτα κλείνει πίσω του καιμε αφήνει με ακόμα περισσότερα ερωτηματικά. Σιγά το νέο!

Αποφασίζω αντί να κάνω ντους να πάρω τηλέφωνο τη Σιξ.Έχω τόσα πολλά να της πω. Τρέχω στο δωμάτιό μου, βγαίνωαπό το παράθυρό μου, σκαρφαλώνω στο δικό της και μπαίνωμέσα. Πιάνω το τηλέφωνο δίπλα στο κρεβάτι της και βγάζω τοκινητό μου για να βρω το μήνυμα που μου έστειλε με το νούμερότης. Με το που αρχίζω να παίρνω το νούμερο, λαμβάνω στοκινητό μου ένα μήνυμα από τον Χόλντερ.

Φρικάρω στην ιδέα να περάσω όλη τη μέρα μαζίσου. Δε μου φαίνεται καθόλου διασκεδαστικό.Επίσης το αμάνικο φουστανάκι σου δε σεκολακεύει καθόλου και είναι πολύ καλοκαιρινό,αλλά πρέπει οπωσδήποτε να το φορέσεις.

Χαμογελάω. Γαμώτο, βιώνω πραγματικά αυτό το τελειωμένο,

190 COLLEEN HOOVER

Page 191: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

χωρίς ελπίδα αγόρι.Παίρνω το νούμερο για να μιλήσω με τη Σιξ και ξαπλώνω στο

κρεβάτι της. Απαντάει ζαβλακωμένα στο τρίτο χτύπημα.«Έι» της λέω. «Κοιμάσαι;»Την ακούω που χασμουριέται. «Προφανώς και όχι. Αλλά

πρέπει πραγματικά ν’ αρχίσεις να υπολογίζεις τη διαφορά τηςώρας».

Γελάω. «Σιξ; Είναι απόγευμα εκεί. Ακόμα και να υπολόγιζα τηδιαφορά της ώρας, δε θα είχε καμία σημασία στη δική σουπερίπτωση».

«Πέρασα ένα δύσκολο πρωινό» λέει απολογητικά. «Μουλείπει η φάτσα σου. Τι νέα;»

«Όχι και πολλά».«Λες ψέματα. Ακούγεσαι εκνευριστικά χαρούμενη. Να

υποθέσω πως εσύ και ο Χόλντερ λύσατε ό,τι σκατά συνέβη στοσχολείο τις προάλλες;»

«Ναι. Και είσαι η πρώτη που μαθαίνεις πως εγώ, η ΛίντενΣκάι Ντέιβις, είμαι πια μια δεσμευμένη γυναίκα».

Βγάζει ένα γκρινιάρικο βογκητό και λέει: «Το γιατί κάποιοςνα υποβάλει τον εαυτό του σε μια τέτοια μιζέρια είναι κάτι πουμε ξεπερνάει. Αλλά χαίρομαι για σένα».

«Ευχαρ–». Ήμουν έτοιμη να την ευχαριστήσω αλλά μεδιέκοψε ένα πολύ δυνατό «Θεέ μου!» από την άλλη γραμμή.

«Τι;»«Το ξέχασα. Είναι τα γενέθλιά σου και το ξέχασα! Χρόνια

πολλά, Σκάι, και –γαμώτο– είμαι η χειρότερη καλύτερη φίλη πουέχει υπάρξει ποτέ».

«Δεν υπάρχει θέμα» της λέω γελώντας. «Κατά κάποιον τρόποχαίρομαι που το ξέχασες. Το ξέρεις πόσο μισώ τα δώρα και τιςεκπλήξεις και ό,τι άλλο πάει πακέτο με τα γενέθλια».

«Για περίμενε. Μόλις θυμήθηκα πόσο καταπληκτική είμαι.Κοίτα σήμερα πίσω από την ντουλάπα. Και πες στον καινούργιοσου γκόμενο να αγοράσει χρόνο για μηνύματα».

«Ό,τι πεις. Πρέπει να κλείσω, η μάνα σου θα φρικάρει ότανδει το λογαριασμό του τηλεφώνου».

«Ναι, καλά… θα έπρεπε να είναι πιο συχνά συντονισμένη με

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 191

Page 192: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

τον πλανήτη Γη όπως η μαμά σου».Γελάω. «Σ’ αγαπώ, Σιξ. Να προσέχεις, εντάξει;»«Κι εγώ σ’ αγαπώ. Και… Σκάι;»«Ναι;»«Ακούγεσαι χαρούμενη. Χαίρομαι που είσαι χαρούμενη».Χαμογελάω και κλείνω το τηλέφωνο. Επιστρέφω στο

δωμάτιό μου και, όσο κι αν μισώ τα δώρα, παραμένωάνθρωπος… οπότε είμαι περίεργη. Πηγαίνω αμέσως στοντουλάπι μου και κοιτάζω από πίσω. Στο πάτωμα βρίσκεται ένατυλιγμένο κουτί· σκύβω και το πιάνω. Πηγαίνω και κάθομαι στοκρεβάτι μου και ανοίγω το καπάκι. Είναι ένα κουτί γεμάτοΣνίκερς.

Την αγαπάω, ρε γαμώτο.

192 COLLEEN HOOVER

Page 193: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Σάββατο, 29 Σεπτεμβρίου 201210:25 πμ

Στέκομαι όλο ανυπομονησία μπροστά από το παράθυρο, ότανεπιτέλους ο Χόλντερ μπαίνει με το αυτοκίνητο στο γκαράζ.Βγαίνω από την μπροστινή πόρτα, την κλειδώνω, πηγαίνω προςτο αυτοκίνητο και… κοκαλώνω. Δεν είναι μόνος του! Ανοίγει ηπόρτα του συνοδηγού και ένας τύπος βγαίνει έξω. Με το πουγυρίζει προς τα μένα η έκφραση στο πρόσωπό μου είναι μεταξύτου OMG και του WTF. Μαθαίνω.

Ο Μπρέκιν κρατάει την πόρτα του συνοδηγού ανοιχτή με ένατεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπό του. «Ελπίζω να μη σε πειράζεινα έχετε παρέα σήμερα. Ο δεύτερος καλύτερος φίλος μου σεολόκληρο τον κόσμο με κάλεσε να έρθω μαζί σας».

Πλησιάζω την πόρτα, σαστισμένη όσο δεν πάει άλλο. ΟΜπρέκιν περιμένει να μπω, έπειτα ανοίγει την πίσω πόρτα καιμπαίνει στο πίσω κάθισμα. Σκύβω μπροστά και γέρνω το κεφάλιμου προς τον Χόλντερ που γελάει λες και είπε την τελευταίαατάκα από κάποιο πολύ αστείο ανέκδοτο. Ένα ανέκδοτο στοοποίο εγώ δε συμμετείχα.

«Θα μπορούσε κάποιος από τους δυο σας να μου εξηγήσει τιστο διάολο γίνεται;» τους λέω.

Ο Χόλντερ βουτάει το χέρι μου, το φέρνει στο στόμα του καιφιλάει τα δάχτυλά μου. «Θα αφήσω τον Μπρέκιν να εξηγήσει.Έτσι κι αλλιώς μιλάει γρηγορότερα».

Καθώς ο Χόλντερ βγαίνει με την όπισθεν από το γκαράζ,στρέφομαι προς τα πίσω καθίσματα κι ανασηκώνω ένα φρύδι

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 193

Page 194: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

στον Μπρέκιν.Μου ρίχνει ένα καθαρά ένοχο βλέμμα. «Είχα κατά κάποιον

τρόπο κάνει μια διπλή συμμαχία εδώ και περίπου δύοεβδομάδες» μου λέει ντροπαλά.

Κουνάω το κεφάλι μου προσπαθώντας να επεξεργαστώ αυτήτην ομολογία. Κοιτάζω πότε τον έναν και πότε τον άλλον. «Δύοεβδομάδες; Δηλαδή μιλάτε εδώ και δύο εβδομάδες; Χωρίςεμένα; Γιατί δε μου το είπες;»

«Είχα ορκιστεί απόλυτη μυστικότητα» μου λέει ο Μπρέκιν.«Μα…».«Γύρνα μπροστά και βάλε τη ζώνη σου» μου λέει ο Χόλντερ.Τον αγριοκοιτάζω. «Μισό λεπτό. Προσπαθώ να καταλάβω

γιατί τα βρήκες με τον Μπρέκιν εδώ και δύο εβδομάδες αλλάσου πήρε τόσο χρόνο μέχρι σήμερα για να τα βρεις μαζί μου».

Μου ρίχνει μια λοξή ματιά και στη συνέχεια κοιτάζει τοδρόμο μπροστά του. «Ο Μπρέκιν δικαιούταν μια συγγνώμη.Φέρθηκα σαν μαλάκας εκείνη τη μέρα».

«Και εγώ δεν δικαιούμουν μια συγγνώμη;»Με κοιτάζει ευθέως αυτή τη φορά. «Όχι» μου λέει σθεναρά

γυρίζοντας το βλέμμα του πάλι στο δρόμο. «Δεν δικαιούσαιλόγια, Σκάι. Δικαιούσαι πράξεις».

Τον κοιτάζω επίμονα και αναρωτιέμαι πόση ώρα έμεινεξύπνιος τη νύχτα για να φτιάξει αυτή την τέλεια πρόταση. Μεξανακοιτάζει, αφήνει το χέρι μου και με γαργαλάει στο μηρό.«Σταμάτα να είσαι τόσο σοβαρή. Ο γκόμενός σου και οκαλύτερός σου φίλος σε ολόκληρο τον κόσμο σε πάνε στοπαζάρι».

Γελάω και του διώχνω το χέρι. «Πώς μπορώ να είμαιχαρούμενη όταν στη συμμαχία μου έχουν διεισδύσει τρίτοι;Εσείς οι δύο θα πρέπει να με καλοπιάσετε πολύ σήμερα».

Ο Μπρέκιν ακουμπάει το σαγόνι του στο πάνω μέρος τουκαθίσματός μου και με κοιτάζει. «Νομίζω πως εγώ ήμουν αυτόςπου υπέφερε πιο πολύ από αυτό το μαρτύριο. Ο γκόμενός σουμου κατέστρεψε δύο Παρασκευές βράδυ στη σειράκλαψουρίζοντας και γκρινιάζοντας για το πόσο σε θέλει αλλά καιπόσο δε θέλει να σε απογοητεύσει και μπλα μπλα μπλα. Μου

194 COLLEEN HOOVER

Page 195: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

ήταν πολύ δύσκολο να μη σου παραπονιέμαι για αυτόν κάθεμέρα στο μεσημεριανό».

Ο Χόλντερ τινάζει το κεφάλι του προς τον Μπρέκιν. «Ωραία,τώρα λοιπόν μπορείτε οι δυο σας να παραπονιέστε για μένα όσοθέλετε. Η ζωή πήρε ξανά τον κανονικό της ρυθμό». Γλιστράει ταδάχτυλά του στα δικά μου και τα σφίγγει. Το δέρμα μουμυρμηγκιάζει και δεν ξέρω αν είναι από το άγγιγμά του ή από ταλόγια του.

«Συνεχίζω να πιστεύω πως δικαιούμαι να μου κάνετε όλα ταχατίρια σήμερα» λέω και στους δύο. «Θέλω να μου αγοράσετεό,τι γουστάρω από το παζάρι και δε με νοιάζει ούτε πόσο κάνειούτε αν είναι πολύ μεγάλο ή βαρύ».

«Απολύτως» λέει ο Μπρέκιν.«Θεέ μου, ήδη σε έχει επηρεάσει ο Χόλντερ» του λέω

αναστενάζοντας.Ο Μπρέκιν γελάει και πλησιάζει το κάθισμα για να μου

αρπάξει τα χέρια, τραβώντας με στη συνέχεια προς το μέρος του.«Μάλλον, γιατί θέλω πραγματικά να σου κάνω αγκαλίτσες στοπίσω κάθισμα αυτή τη στιγμή» μου λέει.

«Προφανώς δε σ’ επηρεάζω και τόσο πολύ, αν νομίζεις ότι τομόνο που θα της έκανα στο πίσω κάθισμα είναι αγκαλίτσες» λέειο Χόλντερ και μου ρίχνει μια ξυλιά στον κώλο πριν πέσω στοπίσω κάθισμα με τον Μπρέκιν.

***

«Δεν είσαι σοβαρή» μου λέει ο Χόλντερ κρατώντας τηναλατιέρα που μόλις έβαλα στα χέρια του. Τριγυρνάμε πάνω απόμία ώρα στο παζάρι και παραμένω πιστή στο σχέδιό μου. Μουαγοράζουν ό,τι μπούρδα θέλω. Πρέπει να ξεπεράσω μιαπροδοσία και θα χρειαστεί να αγοράσουν πολλά πράγματα μέχρινα συνέλθω.

Κοιτάζω το αγαλματίδιο που κρατάει στο χέρι του και κάνωένα νεύμα. «Έχεις δίκιο, πρέπει να πάρω όλο το σετ». Βουτάωτην πιπεριέρα και του τη δίνω. Δεν είναι κάτι που θα ήθελαποτέ. Δεν είμαι καν σίγουρη αν είναι κάτι που θα ήθελε ποτέ ο

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 195

Page 196: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

οποιοσδήποτε. Ποιος μπορεί να έφτιαξε ένα κεραμικό σεταλατοπίπερου που να μοιάζει με έντερα;

«Βάζω στοίχημα ότι ανήκαν σε κάποιον γιατρό» λέει οΜπρέκιν καθώς τα θαυμάζει μαζί μου. Βάζω το χέρι μου στηντσέπη του Χόλντερ, βγάζω το πορτοφόλι του και στη συνέχειαρωτάω τον κύριο πίσω από τον πάγκο. «Πόσο κάνουν;»

Ανασηκώνει τους ώμους και μου λέει αδιάφορα: «Δεν ξέρω.Ένα δολάριο το καθένα;».

«Τι θα λέγατε ένα δολάριο και για τα δύο;» τον ρωτάω.Παίρνει το δολάριο από το χέρι μου και μας κάνει νόημα ναφύγουμε.

«Ωραίος τρόπος να παζαρεύεις» λέει ο Χόλντερ κουνώνταςτο κεφάλι του. «Το καλό που σου θέλω, αυτά τα δύο να είναιπάνω στο τραπέζι της κουζίνας την επόμενη φορά που θα έρθω».

«Δεν είμαστε καλά» του λέω. «Ποιος θα ’θελε να βλέπειεντόσθια ενώ τρώει;»

Χαζεύουμε μερικά ακόμα περίπτερα μέχρι να φτάσουμε στοπερίπτερο που έχουν στήσει η Κάρεν με τον Τζακ. Φτάνουμε στοδικό τους κι η Κάρεν μένει έκπληκτη να περιεργάζεται τονΜπρέκιν και τον Χόλντερ.

«Έκπληξη!» της φωνάζω σηκώνοντας τα χέρια μου.Ο Τζακ βγαίνει γρήγορα από το περίπτερο και με αγκαλιάζει.

Η Κάρεν τον ακολουθεί ενώ με κοιτάζει με επιφύλαξη όλη αυτήτην ώρα.

«Χαλάρωσε» της λέω βλέποντάς τη να κοιτάζει τον Μπρέκινκαι τον Χόλντερ ανήσυχη. «Κανένας από τους δύο δε θα μεαφήσει έγκυο αυτό το Σαββατοκύριακο».

Γελάει και τελικά με αγκαλιάζει. «Χρόνια πολλά». Τραβιέταιπίσω καθώς το μητρικό της ένστικτο χτυπάει τελικά μεδεκαπέντε δευτερόλεπτα καθυστέρηση. «Για περίμενε. Γιατίβρίσκεσαι εδώ; Όλα καλά; Είσαι καλά; Όλα καλά στο σπίτι;»

«Μια χαρά το σπίτι. Μια χαρά κι εγώ. Απλά βαριόμουν καιζήτησα από τον Χόλντερ να έρθει για ψώνια μαζί μου».

Ο Χόλντερ είναι πίσω μου και συστήνεται με τον Τζακ. ΟΜπρέκιν περνάει από μπροστά μου και αγκαλιάζει την Κάρεν.«Είμαι ο Μπρέκιν. Με την κόρη σας έχουμε μια συμμαχία να

196 COLLEEN HOOVER

Page 197: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

κατακτήσουμε το δημόσιο σχολείο και όλους του τουςυπηκόους».

«Είχαμε» διορθώνω κοιτάζοντας τον Μπρέκιν. «Είχαμε μιασυμμαχία μεταξύ μας».

«Σε συμπαθώ ήδη» λέει η Κάρεν χαμογελώντας στονΜπρέκιν. Στη συνέχεια κοιτάζει τον Χόλντερ, σφίγγει το χέριτου και του λέει ευγενικά: «Τι κάνεις, Χόλντερ;».

«Καλά» της απαντάει επιφυλακτικά. Τον κοιτάζω και δείχνεινα αισθάνεται πολύ άβολα. Δεν ξέρω αν φταίει το σεταλατοπίπερου που κρατάει ή το γεγονός πως αυτή τη φορά πουβλέπει την Κάρεν τα πράγματα είναι διαφορετικά, καθώς βγαίνειμε την κόρη της. Προσπαθώ να αλλάξω την ατμόσφαιραζητώντας από την Κάρεν αν έχει μια τσάντα για να βάλουμε ταπράγματά μας. Πιάνει μία κάτω από το τραπέζι και την ανοίγειστον Χόλντερ. Αυτός βάζει το σετ μέσα στην τσάντα και, καθώςη Κάρεν βλέπει το περιεχόμενό της, με κοιτάζει ερωτηματικά.

«Μη ρωτάς» της λέω. Παίρνω την τσάντα από τα χέρια τηςκαι την ανοίγω μπροστά στον Μπρέκιν για να μπορέσει να βάλειμέσα την άλλη αγορά μας. Είναι μια μικρή ξύλινη κορνίζα πουγράφει μέσα με μαύρο μελάνι τη λέξη «λιώνω». Έκανε είκοσιπέντε σεντς και είναι εντελώς άχρηστη, οπότε έπρεπε να τηναποκτήσω.

Δυο τρεις πελάτες έρχονται στο περίπτερο, οπότε ο Τζακ καιη Κάρεν πηγαίνουν να τους εξυπηρετήσουν. Γυρίζω και βλέπωτον Χόλντερ να τους κοιτάζει με σκληρό ύφος. Έχω να τον δωμε τέτοια έκφραση από εκείνη την ημέρα στην καφετέρια. Μετρομάζει λίγο, οπότε πάω προς το μέρος του και τον αγκαλιάζωαπό την πλάτη θέλοντας να διώξω αυτό το βλέμμα.

«Έι» του λέω τραβώντας την προσοχή του επάνω μου. «Όλακαλά;»

Γνέφει καταφατικά και με φιλάει στο μέτωπο. «Μια χαρά»μου λέει. Με αγκαλιάζει από τη μέση και μου χαμογελάεικαθησυχαστικά. «Μου υποσχέθηκες λουκουμάδες» μου λέειχαϊδεύοντας το μάγουλό μου.

Του νεύω ανακουφισμένη που βλέπω πως είναι καλά. Δεθέλω με τίποτα να βγάλει καμιά από τις εντάσεις του εδώ,

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 197

Page 198: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

μπροστά στην Κάρεν. Δεν πιστεύω ότι εκείνη θα καταλάβει αυτήτην παθιασμένη προσέγγιση της ζωής, όπως έχω αρχίσει να τηνκαταλαβαίνω εγώ.

«Λουκουμάδες;» λέει ο Μπρέκιν. «Είπες λουκουμάδες;»Γυρίζω προς την Κάρεν και βλέπω πως ο πελάτης έχει φύγει.Κάθεται ακίνητη πίσω από τον πάγκο και κοιτάζει το χέρι που μεαγκαλιάζει. Έχει χλωμιάσει.

Τι γίνεται με όλους σήμερα και τα περίεργα βλέμματά τους;Κοιτάζει πρώτα εμένα κι έπειτα βιαστικά τον Χόλντερ. «Δεν

είχα καταλάβει πως εσείς οι δύο βγαίνετε».«Ναι, πάνω σ’ αυτό…» της λέω. «Θα σ’ το έλεγα, αλλά κατά

κάποιον τρόπο αρχίσαμε να βγαίνουμε εδώ και τέσσερις ώρες».«Α» λέει. «Πάντως… φαίνεστε χαριτωμένοι μαζί. Μπορώ να

σου πω λίγο;» Κουνάει το κεφάλι προς τα πίσω υποδεικνύονταςπως θέλει να τα πούμε οι δυο μας. Αφήνω το χέρι του Χόλντερκαι την ακολουθώ σε ασφαλή απόσταση για να μηνακουγόμαστε. Κάνει μια στροφή και κουνάει το κεφάλι της.

«Δεν ξέρω πώς μου φαίνεται όλο αυτό» μου λέει ψιθυριστά.«Ποιο όλο αυτό; Είμαι δεκαοκτώ χρονών και έχω ένα αγόρι.

Σιγά τ’ αυγά».Αναστενάζει. «Το ξέρω, απλά είναι ότι… τι θα γίνει απόψε;

Που δε θα είμαι εγώ σπίτι; Πώς μπορώ να ξέρω ότι δε θα μείνειεκεί όλη τη νύχτα;»

Ανασηκώνω τους ώμους. «Δεν μπορείς. Πρέπει απλά να μεεμπιστευτείς» της λέω και αυτόματα αισθάνομαι ένοχη για τοψέμα. Αν ήξερε πως πέρασε ήδη το προηγούμενο βράδυ μαζίμου, νομίζω πως ο Χόλντερ θα ήταν το αγόρι μου από τον κάτωκόσμο.

«Είναι απλά περίεργο, Σκάι. Δεν έχουμε ποτέ μιλήσει για τουςκανόνες που αφορούν τα αγόρια όταν δεν είμαι στο σπίτι».Ακούγεται πολύ αγχωμένη, οπότε κάνω ό,τι μπορώ για να τηνηρεμήσω.

«Μαμά; Εμπιστεύσου με. Στην κυριολεξία, τα φτιάξαμε πριναπό λίγες ώρες. Δεν πρόκειται με τίποτα να συμβεί μεταξύ μαςκάτι απ’ αυτά που φοβάσαι πως μπορεί να συμβούν. Θα έχειφύγει μέχρι τα μεσάνυχτα. Σ’ το υπόσχομαι».

198 COLLEEN HOOVER

Page 199: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Κάνει ένα νεύμα που δείχνει πως δεν έχει πειστεί. «Είναιαπλά που… δεν ξέρω. Έτσι όπως σας είδα αγκαλιασμένους; Οτρόπος που συμπεριφέρεται ο ένας στον άλλον; Δεν κοιτάζονταιέτσι τα ζευγάρια που μόλις τα έχουν φτιάξει, Σκάι. Με εξέπληξε,γιατί μου δώσατε την αίσθηση πως βγαίνετε καιρό και μου τοέκρυβες. Θέλω να μπορείς να μου τα λες όλα, Σκάι».

Πιάνω το χέρι της και της το σφίγγω. «Το ξέρω, μαμά. Και,πίστεψέ με, αν δεν είχαμε έρθει σήμερα μαζί εδώ, θα σου τα είχαπει όλα αύριο. Το πιο πιθανό είναι ότι θα σου ζάλιζα τα αυτιάμιλώντας σου γι’ αυτό. Δε σου κρύβω τίποτα, εντάξει;»

Χαμογελάει και με σφίγγει βιαστικά. «Εγώ πάντως θαπεριμένω να μου ζαλίσεις τα αυτιά για αυτόν αύριο».

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 199

Page 200: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Σάββατο, 29 Σεπτεμβρίου 201210:15 μμ

«Σκάι, ξύπνα».

Σηκώνω το κεφάλι μου από το μπράτσο του Μπρέκιν καισκουπίζω τα σάλια από το μάγουλό μου. Κοιτάζει το υγρό μανίκιτου και κάνει μια γκριμάτσα.

«Συγγνώμη» του λέω γελώντας. «Ας μην ήσουν τόσο άνετοςώστε να με πάρει ο ύπνος».

Έχουμε φτάσει στο σπίτι του, αφού πρώτα περπατήσαμε οκτώώρες και αγοράσαμε σαβούρες. Ο Χόλντερ και ο Μπρέκινενέδωσαν τελικά κι αρχίσαμε να πηγαίνουμε κόντρα, ποιος θαβρει το πιο περίεργο αντικείμενο. Νομίζω ότι τελικά κέρδισα μετο σετ εντέρων, αλλά ο Μπρέκιν έφτασε πολύ κοντά στη νίκημε έναν βελούδινο πίνακα που απεικόνιζε ένα κουτάβι να είναικαβάλα πάνω σε έναν μονόκερω.

«Μην ξεχάσεις τον πίνακά σου» του λέω καθώς βγαίνει απότο αμάξι. Σκύβει, αρπάζει τον πίνακα από το πάτωμα και μεφιλάει στο μάγουλο.

«Τα λέμε τη Δευτέρα» μου λέει και συνεχίζει κοιτάζοντας τονΧόλντερ: «Μη νομίζεις ότι θα κάτσεις στο θρανίο μου τηνπρώτη ώρα μόνο και μόνο επειδή είναι πλέον η γκόμενά σου».

Ο Χόλντερ γελάει. «Δεν είμαι εγώ αυτός που της φέρνει καφέκάθε πρωί, οπότε αμφιβάλλω πως θα σε διώξει».

Ο Μπρέκιν κλείνει την πόρτα και ο Χόλντερ περιμένει ναμπει στο σπίτι πριν ξεκινήσει. «Τι νομίζεις ότι κάνεις εκεί πίσω;»μου λέει χαμογελώντας από τον καθρέφτη. «Έλα εδώ».

200 COLLEEN HOOVER

Page 201: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Κουνάω το κεφάλι μου και παραμένω στη θέση μου. «Μουαρέσει κάπως να έχω οδηγό».

Παρκάρει το αυτοκίνητο, βγάζει τη ζώνη ασφαλείας καιγυρίζει προς το πίσω κάθισμα. «Έλα εδώ» μου λέει πιάνοντας τομπράτσο μου. Με βουτάει από τους καρπούς και με φέρνει προςτα εμπρός μέχρι που τα πρόσωπά μας είναι σχεδόν κολλητά.Μου πιάνει το πρόσωπο με το χέρι του, το πιέζει σαν να είμαιμικρό παιδί και μου δίνει ένα πεταχτό φιλί στα χείλη μου πουέχουν ζουπηχτεί. «Πέρασα όμορφα σήμερα. Είσαι κάπωςπαράξενη» μου λέει.

Ανασηκώνω το φρύδι μου, γιατί δεν είμαι σίγουρη αν το είπεγια καλό ή για κακό. «Ευχαριστώ;»

«Μου αρέσει που είσαι παράξενη. Τώρα, πάρε τον κώλο σουκι έλα μπροστά, γιατί αν έρθω εγώ πίσω δε θα σου κάνω απλάαγκαλίτσες». Με τραβάει από το χέρι και κάθομαι στη θέση τουσυνοδηγού. Στη συνέχεια μου φοράει τη ζώνη.

«Τι κάνουμε τώρα; Σπίτι σου;» τον ρωτάω.Κουνάει αρνητικά το κεφάλι του. «Όχι, έχουμε άλλη μία

στάση να κάνουμε».«Σπίτι μου;»Κουνάει πάλι το κεφάλι του. «Θα δεις».

***

Οδηγούμε μέχρι που φτάνουμε στα περίχωρα της πόλης. Με τοπου παρκάρει στην άκρη του δρόμου, αναγνωρίζω το τοπικόαεροδρόμιο. Βγαίνει έξω χωρίς να πει κουβέντα και έρχεται ναμου ανοίξει την πόρτα. «Φτάσαμε» μου λέει και μου δείχνει τηνπίστα του αεροδρομίου.

«Χόλντερ, αυτό είναι το μικρότερο αεροδρόμιο σε ακτίναπερίπου 350 χιλιομέτρων. Αν περιμένεις να δούμε κάποιοαεροπλάνο να προσγειώνεται, θα μείνουμε εδώ δυο μέρες».

Με τραβάει από το χέρι και κατεβαίνουμε έναν μικρό λόφο.«Δεν είμαστε εδώ για να δούμε αεροπλάνα». Συνεχίζει ναπερπατάει, μέχρι που φτάνει στο φράχτη του αεροδρομίου. Τονκουνάει για να τσεκάρει τη σταθερότητά του και ξαναπιάνει το

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 201

Page 202: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

χέρι μου. «Βγάλε τα παπούτσια σου, θα είναι πιο εύκολο» μουλέει. Κοιτάζω το φράχτη και μετά ξανά εκείνον.

«Νομίζεις πως θα σκαρφαλώσω αυτό το πράγμα;»«Κοίτα» μου λέει κοιτώντας το φράχτη. «Θα μπορούσα να σε

σηκώσω και να σε πετάξω από την άλλη μεριά, αλλά μπορεί ναπονέσεις λίγο περισσότερο».

«Μα φοράω φουστάνι! Δε μου είπες ότι θα σκαρφαλώναμεφράχτες απόψε. Και εξάλλου είναι παράνομο».

Κάνει ένα μορφασμό και με σπρώχνει προς το φράχτη. «Δενείναι παράνομο όταν ο πατριός μου είναι ο διευθυντής τουαεροδρομίου. Και, όχι, δε σου είπα ότι θα σκαρφαλώναμεφράχτες απόψε, γιατί θα άλλαζες ρούχα και δε θα φορούσεςαυτό το φουστάνι».

Πιάνω το φράχτη και αρχίζω να τον δοκιμάζω, όταν με μιαγρήγορη κίνηση με έχει πιάσει από τη μέση και είμαι στον αέραέχοντας περάσει σχεδόν από πάνω.

«Χριστός κι Απόστολος, Χόλντερ!» του φωνάζω μόλιςπηδήξω από την άλλη μεριά.

«Το ξέρω, έγινε πολύ γρήγορα και ξέχασα να σε χουφτώσωλίγο» λέει δίνοντας μία και πηδώντας το φράχτη με ευκολία.«Έλα» μου λέει αρπάζοντας το χέρι μου και τραβώντας μεμπροστά.

Περπατάμε μέχρι που φτάνουμε στο διάδρομο προσγείωσηςκαι απογείωσης. Σταματάω και κοιτάζω πόσο μεγάλος είναι. Δενέχω μπει ποτέ σε αεροπλάνο και η σκέψη του και μόνο μετρομοκρατεί. Κυρίως όταν βλέπω ότι στο τέλος του διαδρόμουυπάρχει μια λίμνη.

«Έχουν προσγειωθεί ποτέ αεροπλάνα στη λίμνη;»«Μόνο μία φορά» μου λέει. «Ένα μικρό Τσέσνα, που ο

πιλότος του ήταν πίτα. Εκείνος σώθηκε, αλλά το αεροπλάνοβρίσκεται ακόμα στον πάτο της λίμνης». Ξαπλώνει στο διάδρομοκαι με τραβάει να κάνω το ίδιο.

«Τι κάνουμε;» τον ρωτάω φτιάχνοντας το φουστάνι μου καιβγάζοντας τα παπούτσια μου.

«Σσσσσς» μου λέει. «Πέσε κάτω και κοίτα ψηλά».Κάνω πίσω το κεφάλι μου, κοιτάζω ψηλά και παίρνω μια

202 COLLEEN HOOVER

Page 203: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

κοφτή ανάσα. Πάνω από το κεφάλι μου και προς όλες τιςκατευθύνσεις βλέπω χιλιάδες αστέρια, και είναι τα πιο λαμπεράαστέρια που έχω δει ποτέ μου.

«Ουάου» ψιθυρίζω. «Δε φαίνονται έτσι από την αυλή μου».«Το ξέρω, γι’ αυτό σε έφερα εδώ» μου λέει ενώ με το μικρό

του δαχτυλάκι πιάνει το δικό μου.Καθόμαστε έτσι πολλή ώρα χωρίς να μιλάμε – αλλά είναι μια

γαλήνια σιωπή. Πού και πού σηκώνει το δαχτυλάκι του καιχαϊδεύει το χέρι μου κι αυτό είναι όλο. Είμαστε δίπλα δίπλα καιφοράω ένα φόρεμα που βγαίνει πανεύκολα, αλλά δεν προσπαθείούτε για μια στιγμή ούτε καν να με φιλήσει. Είναι προφανές πωςδε με έφερε εδώ στη μέση του πουθενά για να φασωθούμε. Μεέφερε εδώ για να μοιραστεί αυτή την εμπειρία μαζί μου. Κάτιακόμα που τον παθιάζει.

Είναι τόσα πολλά τα πράγματα σε σχέση με τον Χόλντερ πουμε ξαφνιάζουν, ιδίως τις τελευταίες είκοσι τέσσερις ώρες. Ακόμαδεν έχω καταλάβει τι τον αναστάτωσε τόσο πολύ στηνκαφετέρια εκείνη τη μέρα, αλλά δείχνει να ξέρει καλά τι ήτανκαι πως δε θα επαναληφθεί. Και αυτή τη στιγμή το μόνο πουμπορώ να κάνω είναι να τον πιστέψω και να τον εμπιστευτώ.Ελπίζω μόνο να ξέρει ότι του δείχνω όση εμπιστοσύνη μού έχειαπομείνει. Γιατί θεωρώ δεδομένο πως, αν με πληγώσει όπως τηνπροηγούμενη φορά, θα είναι και η τελευταία φορά που το κάνει.

Ανασηκώνω το κεφάλι μου προς το μέρος του και τονπαρατηρώ καθώς χαζεύει τον ουρανό. Έχει σμίξει τα φρύδια τουκαι είναι ξεκάθαρο πως κάτι τον απασχολεί. Είναι σαν να τοναπασχολεί συνεχώς κάτι και αναρωτιέμαι αν ποτέ θα καταφέρωνα το βρω. Είναι τόσα πράγματα που θέλω να μάθω για τοπαρελθόν του, την αδελφή του και την οικογένειά του. Αλλά τονα τα αναφέρω τώρα θα τον έβγαζε από τη βαθιά τουπερισυλλογή και δεν το θέλω. Ξέρω ακριβώς πού είναι και τικάνει χαζεύοντας έτσι το διάστημα. Το ξέρω γιατί κάνω ακριβώςτο ίδιο όταν χαζεύω τα αστέρια στο ταβάνι μου.

Τον παρακολουθώ για πολλή ώρα και στη συνέχεια γυρίζω τοβλέμμα μου πάλι στον ουρανό και ταξιδεύω με τις σκέψεις μου,όταν εκείνος σπάει τη σιωπή με μια ερώτηση που έρχεται από το

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 203

Page 204: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

πουθενά.«Είχες καλή ζωή;» με ρωτάει ήρεμα.Αναλογίζομαι για λίγο την ερώτηση – κυρίως γιατί θέλω να

ξέρω τι ήταν αυτό που σκεφτόταν και τον οδήγησε να κάνειαυτή την ερώτηση. Σκεφτόταν πράγματι τη δική μου ζωή ή τηδική του;

«Ναι» του απαντάω ειλικρινά. «Ναι, είχα».Αναστενάζει βαριά και στη συνέχεια παίρνει το χέρι μου μέσα

στο δικό του. «Μπράβο».Δε λέμε τίποτε άλλο για μισή ώρα ακόμα, μέχρι να έρθει η

ώρα να φύγουμε.

***

Παρκάρει έξω από το σπίτι μου λίγα λεπτά πριν από ταμεσάνυχτα. Βγαίνουμε και οι δύο από το αυτοκίνητο, πιάνει τηντσάντα με τις άσχετες αγορές μου και με συνοδεύει στην πόρτα.Στέκεται στην είσοδο και τα ακουμπάει κάτω. «Δε θα έρθω πιομέσα» μου λέει βάζοντας τα χέρια στις τσέπες του.

«Γιατί; Είσαι βρικόλακας; Χρειάζεσαι άδεια για να μπεις;»Χαμογελάει. «Απλά δε νομίζω πως πρέπει να μείνω».Πηγαίνω προς το μέρος του, τον αγκαλιάζω και τον φιλάω

στο μάγουλο. «Γιατί όχι; Είσαι κουρασμένος; Μπορούμε ναξαπλώσουμε. Ξέρω πως κοιμήθηκες ελάχιστα χθες βράδυ». Δεθέλω να φύγει. Χθες στην αγκαλιά του κοιμήθηκα καλύτερα απόκάθε άλλη φορά.

Ανταποκρίνεται στο αγκάλιασμά μου τυλίγοντας τα χέρια τουγύρω από τους ώμους μου και τραβώντας με κοντά του. «Δενμπορώ» μου λέει. «Είναι πραγματικά ένας συνδυασμόςπραγμάτων. Το γεγονός πως η μαμά μου θα με βομβαρδίσει μεερωτήσεις για το πού ήμουν από χθες το βράδυ. Το γεγονός πωςσε άκουσα να υπόσχεσαι στη μητέρα σου ότι θα έχω φύγει πριναπό τα μεσάνυχτα. Το γεγονός πως όλη τη μέρα πουπερπατούσες τριγύρω μου το μόνο που σκεπτόμουν ήταν το τιυπάρχει κάτω από αυτό το φουστάνι».

Φέρνει το χέρι του στο πρόσωπό μου και κοιτάζει το στόμα

204 COLLEEN HOOVER

Page 205: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

μου. Τα μάτια του βαραίνουν και μου λέει ψιθυριστά: «Για να μημιλήσω για αυτά τα χείλια. Δεν έχεις ιδέα πόσο δύσκολο μουήταν σήμερα να προσπαθώ να ακούω τι λες, όταν το μόνο πουσκεφτόμουν ήταν το πόσο μαλακά είναι. Τι απίστευτη γεύσηέχουν. Πόσο τέλεια ταιριάζουν με τα δικά μου». Σκύβει, μεφιλάει γλυκά και τραβιέται μακριά μου μόλις αρχίσω να λιώνωστην αγκαλιά του. «Και αυτό το φόρεμα» μου λέει ενώ το χέριτου κατεβαίνει από την πλάτη μου στο γοφό μου και από κει στομηρό μου. Το άγγιγμά του με κάνει και τρέμω. «Αυτό το φόρεμαείναι ο βασικός λόγος για τον οποίο δεν μπαίνω μέσα στο σπίτι».

Βλέποντας τον τρόπο με τον οποίο το σώμα μουανταποκρίνεται σε αυτόν, συμφωνώ πολύ γρήγορα με τηναπόφασή του να φύγει. Όσο και αν γουστάρω να είμαι μαζί του,και όσο κι αν γουστάρω να τον φιλάω, μπορώ να πω με σιγουριάότι δε θα μπορούσα να συγκρατηθώ καθόλου μαζί του και δεννομίζω πως είμαι έτοιμη να κάνω ακόμα αυτό το βήμα.

Αναστενάζω, αλλά είναι σαν να βογκάω. Όσο κι αν συμφωνώμε αυτά που λέει, το σώμα μου τα έχει πάρει με το γεγονός ότιδεν τον ικετεύω να μείνει. Είναι περίεργο πώς το γεγονός ότιπέρασα μαζί του όλη τη σημερινή ημέρα δυνάμωσε την ανάγκημου να θέλω να είμαι μαζί του συνεχώς.

«Είναι φυσιολογικό αυτό;» ρωτάω κοιτώντας τον στα μάτια,στα οποία διακρίνω τόσο πολύ πόθο όσο δεν έχω ξαναδεί. Ξέρωγιατί φεύγει τώρα, διότι θέλει και αυτός να την κρατήσουμε γιαάλλη στιγμή αυτή την πρώτη φορά.

«Ποιο αν είναι φυσιολογικό;»Πιέζω το κεφάλι μου στο στήθος του για να αποφύγω να τον

κοιτάζω όσο μιλάω. Κάποιες φορές λέω πράγματα πουπροκαλούν αμηχανία, αλλά παρ’ όλα αυτά πρέπει να τα πω.«Είναι φυσιολογικό αυτό που αισθανόμαστε ο ένας για τονάλλον; Δεν γνωριζόμαστε πολύ καιρό και το περισσότεροδιάστημα το περάσαμε αποφεύγοντας ο ένας τον άλλον. Όμως,δεν ξέρω, απλά με σένα μού φαίνεται διαφορετικό. Υποθέτω ότι,όταν οι περισσότεροι άνθρωποι τα φτιάχνουν, περνάνε τουςπρώτους μήνες προσπαθώντας να χτίσουν μια σχέση». Σηκώνωτο κεφάλι μου από το στήθος του και τον κοιτάζω. «Αισθάνομαι

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 205

Page 206: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

ότι αυτό το είχα μαζί σου από την πρώτη στιγμή που σε γνώρισα.Τα πάντα σε σχέση με μας είναι τόσο φυσικά. Είναι σαν ναέχουμε ήδη φτάσει κάπου και να προσπαθούμε να γυρίσουμεπίσω. Σαν να προσπαθούμε να ξαναγνωριστούμε με το να τοπάμε αργά. Δεν είναι περίεργο;»

Βγάζει τα μαλλιά μου από το πρόσωπό μου και με κοιτάζει μεεντελώς διαφορετικό βλέμμα αυτή τη φορά. Η αγωνία έχει πάρειτη θέση του πόθου και της επιθυμίας, κι όταν το βλέπω αυτό σταμάτια του μου ματώνει η καρδιά.

«Ό,τι κι αν είναι αυτό, δε θέλω να το αναλύσω. Και δε θέλωνα το αναλύσεις ούτε κι εσύ, εντάξει; Ας είμαστε απλάευγνώμονες που σε βρήκα».

Γελάω με την τελευταία του πρόταση. «Το λες σαν να μεέψαχνες».

Σμίγοντας τα φρύδια του, πιάνει με τα δυο του χέρια τοκεφάλι μου και ανασηκώνει το πρόσωπό μου προς το δικό του.«Σε έψαχνα σε όλη τη γαμημένη μου τη ζωή». Η έκφρασή τουείναι σταθερή και αποφασιστική, και ενώνει τα στόματά μαςμόλις προφέρει τις τελευταίες του λέξεις. Με φιλάει δυνατά καιμε περισσότερο πάθος από όσες φορές με φίλησε σήμερα. Είμαιέτοιμη να τον τραβήξω μέσα, αλλά απομακρύνεται με το που τουπιάνω με δύναμη τα μαλλιά.

«Σε βιώνω» μου λέει πιέζοντας τον εαυτό του να κατέβει τασκαλιά. «Θα σε δω τη Δευτέρα».

«Κι εγώ σε βιώνω».Δεν τον ρωτάω γιατί δε θα τον δω αύριο, γιατί νομίζω πως

χρειαζόμαστε λίγο χρόνο να δουλέψουμε στο κεφάλι μας τιςτελευταίες είκοσι τέσσερις ώρες. Θα είναι επίσης καλό και γιατην Κάρεν, αφού πρέπει να της πω πολλά για τη νέα μουερωτική ζωή. Ή μάλλον για τη νέα μου βιοτική ζωή.

206 COLLEEN HOOVER

Page 207: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Δευτέρα, 22 Οκτωβρίου 201212:05 μμ

Έχει περάσει σχεδόν ένας μήνας από τότε που ο Χόλντερ κι εγώαποκαλέσαμε τους εαυτούς μας ζευγάρι. Μέχρι τώρα δεν έχωβρει σε αυτόν στοιχεία της ιδιοσυγκρασίας του που να μεεκνευρίζουν. Αντιθέτως, οι μικρές του συνήθειες με κάνουν νατον λατρεύω ακόμα περισσότερο. Όπως ο τρόπος που μεκοιτάζει σαν να με μελετάει και ο τρόπος που πετάει το σαγόνιτου όταν εκνευρίζεται και ο τρόπος που γλείφει τα χείλια τουκάθε φορά που γελάει. Είναι κάπως σέξι όλα αυτά. Για να μηναρχίσω για τα λακκάκια του.

Ευτυχώς έχω πάντα τον ίδιο Χόλντερ από το βράδυ πουσκαρφάλωσε το παράθυρό μου και χώθηκε στο κρεβάτι μου. Δενέχω δει από τότε ούτε καν ψήγματα από τον κυκλοθυμικό καιοξύθυμο Χόλντερ. Στην πραγματικότητα, όσο πιο πολύ καιρόπερνάμε μαζί τόσο πιο πολύ εναρμονιζόμαστε και νιώθω πωςμπορώ πλέον να τον διαβάσω σχεδόν τόσο καλά όσο κι αυτόςεμένα.

Με την Κάρεν να είναι σπίτι κάθε Σαββατοκύριακο, δενείχαμε την ευκαιρία να περάσουμε πολύ χρόνο μόνοι μας. Οπερισσότερος χρόνος που περνάμε μαζί είναι στο σχολείο καιστα ραντεβού που βγαίνουμε τα Σαββατοκύριακα. Για κάποιολόγο δεν αισθάνεται άνετα να έρχεται στο δωμάτιό μου ότανείναι η Κάρεν στο σπίτι και πάντα βρίσκει κάποια δικαιολογίαόταν του προτείνω να πάμε στο δικό του. Έτσι έχουμε δειπολλές ταινίες στο σινεμά. Έχουμε επίσης βγει μερικές φορές

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 207

Page 208: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

έξω με τον Μπρέκιν και τον νέο του γκόμενο, τον Μαξ.Ο Χόλντερ κι εγώ διασκεδάζουμε πολύ μαζί, αλλά δεν έχουμε

διασκεδάσει πολύ μαζί. Έχουμε αρχίσει και οι δυο νακαταπιεζόμαστε λιγάκι από το ότι δεν υπάρχει ένα αξιοπρεπέςμέρος για ερωτικές περιπτύξεις. Το αυτοκίνητό του είναι κάπωςμικρό, αλλά το προσπαθήσαμε κι εκεί. Νομίζω πως και οι δυομετράμε αντίστροφα μέχρι να φύγει η Κάρεν εκτός πόλης τοεπόμενο Σαββατοκύριακο.

***

Κάθομαι στο τραπέζι με τον Μπρέκιν και τον Μαξ,περιμένοντας τον Χόλντερ να φέρει τους δίσκους μας. Ο Μαξκαι ο Μπρέκιν γνωρίστηκαν στην γκαλερί τέχνης της περιοχής,χωρίς να γνωρίζουν πως πάνε στο ίδιο σχολείο. Χαίρομαι γιατον Μπρέκιν, γιατί είχα αρχίσει να αισθάνομαι πως ένιωθε ότιμας κρατούσε το φανάρι, ενώ δεν ήταν καθόλου έτσι. Γουστάρωπολύ την παρέα του, αλλά βλέποντάς τον να δίνει πλέον τηνπροσοχή του στη δική του σχέση έχει κάνει τα πράγματα πολύπιο εύκολα.

«Είστε απασχολημένοι ο Χόλντερ κι εσύ αυτό τοΣαββατοκύριακο;» με ρωτάει ο Μαξ μόλις κάθομαι.

«Δε νομίζω. Γιατί;»«Υπάρχει μια γκαλερί τέχνης στο κέντρο της πόλης, που

κάνει μια έκθεση και θα έχει κι ένα δικό μου έργο. Σας θέλωεκεί».

«Ακούγεται μια χαρά» λέει ο Χόλντερ ενώ κάθεται δίπλαμου. «Ποιο έργο σου θα εκθέσεις;»

Ο Μαξ ανασηκώνει τους ώμους. «Δεν ξέρω. Ακόμαπροσπαθώ να διαλέξω μεταξύ δύο».

Ο Μπρέκιν κάνει ένα μορφασμό. «Ξέρεις πολύ καλά ποιοπρέπει να δώσεις και δεν είναι κανένα από αυτά τα δύο».

Ο Μαξ κοιτάζει κοφτά τον Μπρέκιν. «Ζούμε στο ανατολικόΤέξας. Αμφιβάλλω αν ένας πίνακας με γκέι θέμα θα γινότανκαλοδεχούμενος στα μέρη μας».

Ο Χόλντερ κοιτάζει πότε τον έναν και πότε τον άλλον. «Και

208 COLLEEN HOOVER

Page 209: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

ποιος χέστηκε για το τι λέει ο κόσμος;»Το χαμόγελο του Μαξ σβήνει και λέει πιάνοντας το πιρούνι

του: «Οι γονείς μου».«Οι γονείς σου ξέρουν ότι είσαι γκέι;» ρωτάω.Γνέφει καταφατικά. «Ναι. Και με στηρίζουν πολύ σε αυτό το

θέμα, απλά συνεχίζουν να ελπίζουν πως δε θα το μάθουν οιφίλοι τους από την εκκλησία. Δε θέλουν να τους λυπούνταιεπειδή έχουν ένα παιδί που θα καταδικαστεί στην Κόλαση».

Κουνάω το κεφάλι μου. «Αν ο Θεός είναι ο τύπος που θα σεκαταδικάσει στην Κόλαση μόνο και μόνο επειδή αγαπάςκάποιον, τότε δε θα ήθελα με τίποτα να περάσω μια αιωνιότηταμαζί του έτσι κι αλλιώς».

Ο Μπρέκιν γελάει. «Βάζω στοίχημα πως έχουν λουκουμάδεςστην Κόλαση».

«Τι ώρα είναι το Σάββατο;» ρωτάει ο Χόλντερ. «Θα είμαστεεκεί, αλλά η Σκάι κι εγώ έχουμε σχέδια για αργότερα το βράδυ».

«Γύρω στις εννιά» λέει ο Μπρέκιν.Κοιτάζω τον Χόλντερ. «Έχουμε σχέδια; Τι θα κάνουμε;»Μου χαμογελάει, με αγκαλιάζει από τον ώμο και μου

ψιθυρίζει στο αυτί: «Η μαμά μου θα λείπει το Σάββατο το βράδυ.Θέλω να σου δείξω το δωμάτιό μου».

Τα χέρια μου ανατριχιάζουν ολόκληρα και ξαφνικά έχωοράματα που είναι εντελώς ακατάλληλα για την καφετέρια τουσχολείου.

«Δε θέλω καν να ξέρω τι είπε και σε έκανε να κοκκινίσειςέτσι» λέει ο Μπρέκιν γελώντας.

Ο Χόλντερ παίρνει το χέρι του από τους ώμους μου και τοακουμπάει στο πόδι μου. Τρώω μια μπουκιά και ρωτάω τονΜαξ: «Τι πρέπει να βάλουμε για την έκθεση το Σάββατο; Έχωένα αμάνικο φορεματάκι και σκεφτόμουν να το φορέσω, αλλάδεν είναι πολύ επίσημο». Ο Χόλντερ πιέζει το μπούτι μου καιχαμογελάω γιατί ξέρω ακριβώς τι είδους σκέψεις τού έβαλαμόλις στο μυαλό.

Ο Μαξ ξεκινάει κάτι να πει, όταν ένας τύπος από το τραπέζιπίσω μας λέει κάτι στον Χόλντερ που δεν καταφέρνω ναακούσω. Ό,τι κι αν είπε, ο Χόλντερ το πρόσεξε αμέσως και

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 209

Page 210: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

γύρισε ολόκληρος για να αντικρίσει τον τύπο. «Θα μπορούσεςνα το επαναλάβεις αυτό;» του λέει ο Χόλντερ κοιτώντας τονστα μάτια.

Δε γυρίζω. Δε θέλω καν να δω το άτομο που ευθύνεται γιατην επανεμφάνιση του οξύθυμου Χόλντερ μέσα σε δύοδευτερόλεπτα.

«Ίσως πρέπει να μιλάω πιο καθαρά» λέει ο τύπος υψώνονταςτη φωνή του. «Είπα πως αν δεν μπορείς να τους σκοτώσεις στοξύλο, ίσως είναι καλύτερα να γίνεις ένα με αυτούς».

Ο Χόλντερ δεν κουνιέται αμέσως, κάτι που είναι καλό. Μουδίνει το χρόνο να αρπάξω το πρόσωπό του, να τραβήξω πάνωμου την προσοχή του και να του πω σθεναρά: «Χόλντερ,αγνόησέ τον. Σε παρακαλώ».

«Ναι, αγνόησέ τον» του λέει ο Μπρέκιν. «Προσπαθεί να σουτη σπάσει. Ο Μαξ κι εγώ αντιμετωπίζουμε συνεχώς τέτοιεςμαλακίες. Το έχουμε συνηθίσει πια».

Ο Χόλντερ κουνάει το σαγόνι του μπρος πίσω και αναπνέειαργά από τη μύτη. Η έκφρασή του σιγά σιγά μαλακώνει, πιάνειτο χέρι μου και γυρίζει προς το μέρος μας χωρίς να κοιτάξει ξανάτον τύπο. «Είμαι εντάξει» λέει προσπαθώντας να πείσειπερισσότερο τον εαυτό του παρά εμάς τους υπόλοιπους. «Είμαιεντάξει».

Με το που γυρίζει ο Χόλντερ προς εμάς, τα γέλια από τοπίσω τραπέζι απλώνονται σε όλη την καφετέρια. Οι ώμοι τουΧόλντερ συσπώνται, οπότε ακουμπάω το χέρι μου και τουσφίγγω το μηρό για να παραμείνει ήρεμος.

«Τι ωραία» λέει ο τύπος από πίσω μας. «Άσε την τσούλα νασ’ εμποδίσει να υπερασπιστείς τους καινούργιους σου φίλους.Φαντάζομαι ότι δεν είναι τόσο σημαντικοί για σένα όσο η Λέσλι,γιατί αλλιώς αυτή τη στιγμή θα είχα τα ίδια χάλια που είχε οΤζέικ πέρσι μετά το ξύλο που του έριξες».

Κάνω τα πάντα για να μην πεταχτώ πάνω και πλακώσω τοντύπο εγώ η ίδια, οπότε καταλαβαίνω πως ο Χόλντερ δεν μπορείπλέον να συγκρατηθεί καθόλου. Γυρίζει προς το μέρος του καιτο πρόσωπό του είναι εντελώς ανέκφραστο. Δεν τον έχω δειποτέ ξανά τόσο άκαμπτο – είναι τρομακτικό. Ξέρω πως θα γίνει

210 COLLEEN HOOVER

Page 211: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

κάτι φρικτό και δεν έχω ιδέα πώς να το εμποδίσω. Πριν κάνειένα σάλτο από το τραπέζι και σαπίσει στο ξύλο τον τύπο, κάνωκάτι που σοκάρει και εμένα την ίδια. Χαστουκίζω τον Χόλντερόσο πιο δυνατά μπορώ στο πρόσωπο. Βάζει αμέσως το χέρι τουστο μάγουλό του και με κοιτάζει εντελώς σαστισμένος. Αλλά τοκαλό είναι πως κοιτάζει εμένα.

«Στο διάδρομο, τώρα» του λέω αποφασιστικά με το που έχωτραβήξει την προσοχή του. Τον σπρώχνω να σηκωθεί από τοκάθισμα και συνεχίζω να τον σπρώχνω μέχρι να φτάσουμε στηνέξοδο της καφετέριας. Με το που βγαίνουμε στο διάδρομο,ρίχνει μια μπουνιά στο πιο κοντινό ντουλάπι και εγώ βγάζω μιαπνιχτή κραυγή. Από τη δύναμη της μπουνιάς μένει έναβαθούλωμα στο ντουλάπι και εγώ είμαι ανακουφισμένη που ήταντο ντουλάπι και όχι ο τύπος στην καφετέρια ο αποδέκτης όληςαυτής της δύναμης.

Βράζει ολόκληρος από θυμό. Το πρόσωπό του είναι κόκκινοκαι δεν τον έχω ξαναδεί ποτέ έτσι. Αρχίζει να περπατάει στοδιάδρομο και σταματάει μπροστά στην πόρτα της καφετέριας.Δεν έχω πεισθεί πως δε θα ξαναπάει πίσω, οπότε αποφασίζω νατον απομακρύνω ακόμη περισσότερο.

«Πάμε στο αυτοκίνητό σου». Τον σπρώχνω προς την έξοδοκαι με αφήνει. Περπατάμε σιωπηλοί προς το αυτοκίνητο και όληαυτή την ώρα βγάζει καπνούς. Μπαίνει στη θέση του οδηγού,εγώ στου συνοδηγού και κλείνουμε τις πόρτες. Δεν ξέρω ανακόμη νιώθει την ανάγκη να τρέξει πίσω και να πλακώσει αυτόντο μαλάκα που τον προκάλεσε, αλλά εγώ θα κάνω τα πάντα γιανα τον κρατήσω μακριά μέχρι να ξεθυμώσει.

Αυτό που γίνεται στη συνέχεια δεν το περίμενα καθόλου.Πλησιάζει το κάθισμά μου, με παίρνει αγκαλιά και αρχίζει ναταρακουνιέται ολόκληρος ανεξέλεγκτα. Οι ώμοι του τρέμουν καιμε σφίγγει βυθίζοντας το κεφάλι του στο λαιμό μου.

Κλαίει.Τον αγκαλιάζω και τον αφήνω να βγάλει από μέσα του όλα

αυτά που τον βασανίζουν. Με τραβάει πάνω στα πόδια του καιμε σφίγγει όσο πιο σφιχτά μπορεί. Περνάω τα πόδια μου το ένααπό τη μια πλευρά του και το άλλο από την άλλη και τον φιλάω

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 211

Page 212: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

συνεχώς στο κεφάλι του. Μετά βίας βγάζει κάποιον ήχο, που κιαυτός χάνεται μεταξύ ώμου και λαιμού. Δεν έχω ιδέα τι τονέκανε να ξεσπάσει αυτή τη στιγμή, αλλά είναι ό,τι πιο λυπητερόέχω δει ποτέ μου. Συνεχίζω να τον φιλάω στο κεφάλι και τουχαϊδεύω την πλάτη. Επιμένω για αρκετά λεπτά μέχρι που ηρεμεί,αν και εξακολουθεί να με κρατάει σφιχτά.

«Θέλεις να μιλήσεις για αυτό;» τον ρωτάω χαϊδεύοντάς τουτα μαλλιά. Γέρνω πίσω, αυτός ακουμπάει το κεφάλι του στηνπλάτη του καθίσματος και με κοιτάζει. Τα μάτια του είναικόκκινα και γεμάτα τόσο πολύ πόνο, που πρέπει να τα φιλήσω.Φιλάω το κάθε μάτι του γλυκά και στη συνέχεια κάνω πάλι πίσωπεριμένοντας να μιλήσει.

«Είπα ψέματα» μου λέει. Τα λόγια του πέφτουν σαν μαχαίριστην καρδιά μου και τρέμω στο τι μπορεί να μου πει παρακάτω.«Σου είχα πει ότι θα το έκανα ξανά. Σου είχα πει πως θαπλάκωνα πάλι τον Τζέικ στο ξύλο αν είχα την ευκαιρία». Πιάνειτα μάγουλά μου και με κοιτάζει απεγνωσμένα. «Δε θα το έκανα,όμως. Δεν του άξιζε αυτό που του έκανα, Σκάι. Και αυτό τοπαιδί εκεί μέσα; Είναι ο μικρός αδελφός τού Τζέικ. Με μισεί γιααυτό που έκανα και έχει κάθε δικαίωμα να με μισεί. Έχει κάθεδικαίωμα να μου λέει ό,τι σκατά θέλει, γιατί το αξίζω. Ναι, τοαξίζω. Αυτός είναι ο μόνος λόγος που δεν ήθελα να επιστρέψωστο σχολείο, γιατί ήξερα πως ό,τι και να μου έλεγε οοποιοσδήποτε το άξιζα. Αλλά δεν μπορώ να τον αφήσω ναμιλάει έτσι για σένα και τον Μπρέκιν. Μπορεί να λέει ό,τι θέλει,γαμώτο μου, για μένα και τη Λες, γιατί το αξίζουμε, αλλά εσείςόχι».

Τα μάτια του γυαλίζουν και υποφέρει πραγματικά, ενώσυνεχίζει να μου κρατάει το πρόσωπο.

«Δεν υπάρχει πρόβλημα, Χόλντερ. Δεν οφείλεις ναυπερασπίζεσαι τους πάντες. Και δε σου αξίζει. Ο Τζέικ δενέπρεπε να πει αυτά που είπε για την αδελφή σου πέρσι και οαδελφός του δεν έπρεπε να πει αυτά που είπε σήμερα».

Κουνάει το κεφάλι του διαφωνώντας. «Ο Τζέικ είχε δίκιο. Τοξέρω πως δεν έπρεπε να το πει, και σίγουρα ξέρω πως δενέπρεπε να σηκώσω το χέρι μου πάνω του, αλλά είχε δίκιο. Αυτό

212 COLLEEN HOOVER

Page 213: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

που έκανε η Λες δεν ήταν ούτε γενναίο ούτε θαρραλέο ούτεκάτι υπεράνω. Αυτό που έκανε ήταν εγωιστικό. Δεν προσπάθησεκαν να το παλέψει. Δε σκέφτηκε ούτε εμένα ούτε τους γονείςμας. Σκεφτόταν μόνο τον εαυτό της και στ’ αρχίδια της για μαςτου υπόλοιπους. Και τη μισώ γι’ αυτό. Τη μισώ, γαμώτο μου, γιααυτό κι έχω κουραστεί να τη μισώ, Σκάι. Έχω κουραστεί να τημισώ, γιατί με διαλύει και με κάνει να είμαι αυτό το άτομο που δεθέλω να είμαι. Δεν της αξίζει να τη μισούν. Εγώ φταίω πουέκανε αυτό που έκανε. Έπρεπε να τη βοηθήσω, αλλά δεν τοέκανα. Δεν ήξερα. Αγαπούσα αυτό το κορίτσι περισσότερο απόόσο έχω αγαπήσει οποιονδήποτε άλλον και δεν είχα ιδέα πόσουπέφερε».

Σκουπίζω το δάκρυ του με τον αντίχειρά μου και κάνω τομόνο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό, γιατί δεν ξέρω τι νατου πω. Τον φιλάω. Τον φιλάω απελπισμένα και προσπαθώ ναπάρω μακριά τον πόνο του με τον μόνο τρόπο που ξέρω. Δενέχω ποτέ βιώσει το θάνατο, οπότε δεν μπορώ να τον καταλάβω.Χώνει τα χέρια του μέσα στα μαλλιά μου και με φιλάει τόσοδυνατά που είναι σχεδόν επώδυνο. Φιλιόμαστε για αρκετάλεπτά, ωσότου η ένταση που έχει μέσα του αρχίσει να διαλύεται.

Απομακρύνω τα χείλια μου από τα δικά του και τον κοιτάζωκατάματα. «Χόλντερ, έχεις κάθε δικαίωμα να τη μισείς για αυτόπου έκανε. Αλλά παρ’ όλα αυτά έχεις και κάθε δικαίωμα νασυνεχίσεις να την αγαπάς. Το μόνο πράγμα που δεν έχειςδικαίωμα να κάνεις είναι να συνεχίσεις να ρίχνεις το φταίξιμοστον εαυτό σου. Ποτέ δε θα καταλάβεις γιατί το έκανε, οπότεπρέπει να σταματήσεις να αυτομαστιγώνεσαι επειδή δεν έχειςόλες τις απαντήσεις. Επέλεξε αυτό που θεώρησε καλύτερο γιαεκείνη, παρ’ όλο που ήταν η λάθος επιλογή. Αλλά αυτό είναι πουπρέπει να θυμάσαι… ήταν δική της επιλογή. Όχι δική σου. Καιδεν μπορείς να κατηγορείς συνέχεια τον εαυτό σου για το ότιδεν ήξερες αυτό που δεν κατάφερε να σου πει». Τον φιλάω στομέτωπο και τον κοιτάζω ξανά στα μάτια. «Πρέπει να το αφήσειςπίσω σου. Μπορείς να συνεχίσεις να νιώθεις το μίσος και τηναγάπη και την πίκρα, αλλά πρέπει να αφήσεις πίσω σου τοφταίξιμο. Το φταίξιμο είναι αυτό που σε διαλύει».

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 213

Page 214: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Κλείνει τα μάτια του και φέρνει το κεφάλι μου στον ώμο τουβγάζοντας μια ανάσα. Τον νιώθω ότι γνέφει καταφατικά και πωςόλη του η στάση είναι πιο γαλήνια. Με φιλάει στο πλάι τουκεφαλιού μου και αγκαλιαζόμαστε σιωπηλοί. Ό,τι δέσιμοθεωρούσαμε πως είχαμε πριν από αυτό, δε συγκρίνεται με τούτητη στιγμή. Ό,τι και να γίνει ανάμεσά μας σε αυτή τη ζωή, τούτη ηστιγμή ένωσε κομμάτια της ψυχής μας. Αυτό θα υπάρχει πάντα –και, κατά κάποιον τρόπο, είναι ανακουφιστικό να το ξέρουμε.

Ο Χόλντερ με κοιτάζει και ανασηκώνει το φρύδι του. «Γιατίμε χαστούκισες, γαμώτο;»

Γελάω και φιλάω το χαστουκισμένο μάγουλο. Τα ίχνη από ταδάχτυλά μου είναι πιο αχνά πλέον, αλλά είναι ακόμα εκεί.«Συγγνώμη. Έπρεπε να βρω έναν τρόπο να σε πάρω από εκείπέρα και δεν μπορούσα να σκεφτώ κάτι άλλο».

Χαμογελάει. «Και έπιασε. Δεν ξέρω αν κάποιον άλλος θαμπορούσε να πει ή να κάνει κάτι που θα με αποτραβούσε απόεκεί. Σε ευχαριστώ που ξέρεις ακριβώς πώς να με χειριστείς,γιατί μερικές φορές νομίζω πως ούτε εγώ δεν ξέρω πώς να μεχειριστώ».

Τον φιλάω απαλά. «Πίστεψέ με, δεν έχω ιδέα πώς να σεχειριστώ, Χόλντερ. Απλά σε αντιμετωπίζω ανάλογα με τηνπερίπτωση».

214 COLLEEN HOOVER

Page 215: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Παρασκευή, 26 Οκτωβρίου 20123:40 μμ

«Τι ώρα νομίζεις πως θα γυρίσεις;» τον ρωτάω. Ο Χόλντερ μεκρατάει αγκαλιά και ακουμπάμε στο αυτοκίνητό μου. Δεν είχαμετην ευκαιρία να περάσουμε πολύ χρόνο μαζί μετά από αυτό πουέγινε στο αυτοκίνητό του το μεσημέρι της Δευτέρας. Ευτυχώς οτύπος που ξεκίνησε να προκαλεί τον Χόλντερ δεν ξαναείπετίποτα. Ήταν μια μάλλον ήρεμη εβδομάδα, αν αναλογιστείκανείς το έντονό της ξεκίνημα.

«Θα γυρίσουμε αρκετά αργά. Τα πάρτι της εταιρείας τουςσυνήθως κρατάνε αρκετές ώρες. Αλλά θα με δεις αύριο. Μπορώνα έρθω να σε πάρω για μεσημεριανό αν θέλεις και να μείνουμεμαζί όλη μέρα μέχρι να πάμε στην γκαλερί».

Κουνάω το κεφάλι μου. «Δεν μπορώ. Είναι τα γενέθλια τουΤζακ και θα τον βγάλουμε έξω για μεσημεριανό, γιατί δουλεύειαύριο βράδυ. Έλα να με πάρεις στις έξι».

«Ό,τι πείτε, κυρία μου» μου λέει. Με φιλάει και μετά μουανοίγει την πόρτα μου για να μπω μέσα. Τον χαιρετάω καθώςαπομακρύνεται και στη συνέχεια βγάζω το κινητό μου από τοσακίδιο. Έχω ένα μήνυμα από τη Σιξ που με κάνει πολύχαρούμενη. Δεν παίρνω κάθε μέρα μηνύματα από αυτήν, όπωςμου είχε υποσχεθεί. Δεν πίστευα πως θα μου λείψουν, αλλάτώρα που παίρνω περίπου κάθε τρίτη μέρα μού φαίνεται κάπως.

Πες στο αγόρι σου πως τον ευχαριστώ που έβαλε κιάλλα λεπτά στο κινητό σου. Έχεις κάνει ήδη σεξ

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 215

Page 216: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

μαζί του; Μου λείπεις.

Γελάω με την ευθύτητά της και της απαντάω.

Ό χι δεν έχουμε κάνει ακόμα σεξ. Έχουμε όμωςκάνει σχεδόν όλα τα άλλα, οπότε είμαι σίγουρη πωςη υπομονή σύντομα θα εξαντληθεί. Ρώτησέ με πάλιμετά το αυριανό βράδυ, μπορεί να έχω άλληαπάντηση να σου δώσω. Εμένα μου λείπεις πιοπολύ.

Πατάω το κουμπί Αποστολή και χαζεύω το τηλέφωνο. Δεν είχασκεφτεί σοβαρά αν είμαι ήδη έτοιμη να περάσω αυτή την πρώτηφορά, αλλά φαντάζομαι πως μόλις παραδέχτηκα στον εαυτόνμου πως είμαι. Αναρωτιέμαι αν με κάλεσε στο σπίτι του για νακαταλάβει αν είμαι κι εγώ έτοιμη.

Βάζω την όπισθεν για να φύγω, όταν χτυπάει το τηλέφωνογια μήνυμα. Το σηκώνω και βλέπω ένα από τον Χόλντερ.

Μη φύγεις. Έρχομαι στο αυτοκίνητό σου.

Παρκάρω πάλι το αυτοκίνητο και κατεβάζω το παράθυρό μουκαθώς πλησιάζει. «Έι» μου λέει καθώς σκύβει στο παράθυρόμου. Κοιτάζει νευρικά τριγύρω. Σιχαίνομαι αυτό το άβολοβλέμμα του, γιατί πάντα σημαίνει πως θα πει κάτι που ίσως δεθέλω να ακούσω.

«Χμ…» Κοιτάζει πάλι εμένα και, καθώς ο ήλιος πέφτει πάνωτου, τονίζει όλα τα όμορφα χαρακτηριστικά του. Τα μάτια τουλάμπουν και με κοιτάνε σαν να μη θέλουν να κοιτάξουν ποτέπουθενά αλλού. «Μόλις, ε… μου έστειλες ένα μήνυμα το οποίοείμαι σίγουρος πως ήταν για τη Σιξ».

Θεέ μου, όχι. Αρπάζω αμέσως το τηλέφωνό μου και τσεκάρωνα δω αν λέει αλήθεια. Δυστυχώς λέει. Πετάω το τηλέφωνο στηθέση του συνοδηγού, βάζω τα χέρια μου στο τιμόνι και κρύβω τοπρόσωπό μου μέσα στους αγκώνες μου. «Θεέ μου» λέω με έναβογκητό.

216 COLLEEN HOOVER

Page 217: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

«Κοίταξέ με, Σκάι» μου λέει απαιτητικά. Τον αγνοώ καιπεριμένω να έρθει μια μαύρη τρύπα και να με ρουφήξει από όλεςτις αμήχανες καταστάσεις στις οποίες μπλέκω. Νιώθω το χέριτου να πιάνει το μάγουλό μου και να τραβάει το πρόσωπό μουπρος το μέρος του. Με κοιτάζει όλο ειλικρίνεια.

«Είτε είναι αύριο βράδυ είτε του χρόνου, σου υπόσχομαι πωςθα είναι η πιο ωραία στιγμή της ζωής μου. Εσύ απλά να είσαισίγουρη πως είναι δική σου απόφαση και όχι κάποιου άλλου,εντάξει; Θα σε θέλω πάντα, αλλά δε θα επιτρέψω στον εαυτόμου να σε έχει αν δεν είσαι εκατό τοις εκατό σίγουρη πως μεθέλεις το ίδιο. Και μην πεις τίποτα αυτή τη στιγμή. Θα κάνωμεταβολή και θα πάω στο αυτοκίνητό μου και θα κάνουμε πωςαυτή η συζήτηση δεν έγινε ποτέ. Αλλιώς δε θα σταματήσεις ποτένα είσαι κόκκινη από ντροπή». Σκύβει και μου δίνει ένα γρήγοροφιλί. «Είσαι μια γλύκα, το ξέρεις; Αλλά πρέπει να μάθεις πώςδουλεύει το κινητό σου». Μου κλείνει το μάτι και φεύγει.Πέφτω πίσω στο κάθισμα και καταριέμαι τον εαυτό μου.

Μισώ την τεχνολογία.

***

Πέρασα την υπόλοιπη βραδιά προσπαθώντας να διώξω τοντροπιαστικό μήνυμα από το κεφάλι μου. Βοηθάω την Κάρεν ναπακετάρει για το επόμενο παζάρι και στη συνέχεια πέφτω στοκρεβάτι μου με τον ηλεκτρονικό αναγνώστη μου. Με το που τονανάβω, το κινητό μου στο κομοδίνο δείχνει πως έχει μήνυμα.

Έρχομαι σπίτι σου αυτή τη στιγμή. Ξέρω πωςείναι αργά και είναι η μαμά σου εκεί, αλλά δενμπορώ να περιμένω μέχρι αύριο βράδυ για να σεξαναφιλήσω. Τσέκαρε αν είναι ξεκλείδωτο τοπαράθυρό σου.

Με το που διαβάζω το μήνυμα, πηδάω από το κρεβάτι καικλειδώνω την πόρτα του δωματίου μου, ευγνώμων που η Κάρενείπε εδώ και δύο ώρες να πάμε νωρίς για ύπνο. Πηγαίνω αμέσως

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 217

Page 218: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

στο μπάνιο και βουρτσίζω δόντια και μαλλιά, στη συνέχειασβήνω το φως και πέφτω στο κρεβάτι. Είναι περασμέναμεσάνυχτα και δεν έχει ξαναμπεί κρυφά στο σπίτι ενώ είναι ηΚάρεν. Έχω αγχωθεί, αλλά είναι άγχος ενθουσιασμού. Τογεγονός πως δεν αισθάνομαι καθόλου ένοχη που έρχεται εδώείναι μια απόδειξη πως έχω πάρει την κατρακύλα. Είμαι ηχειρότερη κόρη που μπορεί να υπάρξει.

Μετά από μερικά λεπτά, ακούω να ανοίγει το παράθυρό μουκαι αυτόν να μπαίνει μέσα. Είμαι τόσο ενθουσιασμένη που τονβλέπω, ώστε τρέχω στο παράθυρο, τον αγκαλιάζω και πηδάωπάνω του καθώς τον φιλάω. Με κρατάει γερά από τον κώλο καιμε φέρνει πίσω στο κρεβάτι όπου με ακουμπάει μαλακά.

«Γεια σου κι εσένα» μου λέει με πλατύ χαμόγελο. Παραπατάειλίγο, πέφτει πάνω μου και φέρνει τα χείλια του πάνω στα δικάμου. Προσπαθεί να βγάλει τα παπούτσια του, αλλά παιδεύεταικαι αρχίζει να γελάει.

«Είσαι μεθυσμένος;» τον ρωτάωΠιέζει τα δάχτυλά του στα χείλια μου και προσπαθεί να

σταματήσει να γελάει αλλά δεν μπορεί. « Όχι. Ναι».«Πόσο μεθυσμένος;»Μετακινεί το κεφάλι του προς το λαιμό μου και φιλάει τον

αυχένα μου κάνοντας ένα καυτό ρεύμα να με διαπεράσει.«Αρκετά μεθυσμένος ώστε να θέλω να σου κάνω πονηράπράγματα, αλλά όχι τόσο μεθυσμένος ώστε να σ’ τα κάνωμεθυσμένος» μου λέει. «Αλλά τόσο μεθυσμένος ώστε να ταθυμάμαι αύριο αν σ’ τα έκανα».

Γελάω εντελώς μπερδεμένη από την απάντησή του αλλάταυτόχρονα εντελώς ξαναμμένη. «Γι’ αυτό περπάτησες μέχριεδώ; Επειδή ήπιες;»

Κουνάει το κεφάλι του. «Περπάτησα μέχρι εδώ γιατί ήθελαένα φιλί για καληνύχτα και ευτυχώς δεν μπορούσα να βρω τακλειδιά του αυτοκινήτου μου. Αλλά το ήθελα τόσο πολύ, μωρόμου. Μου έλειψες τόσο πολύ απόψε». Με φιλάει και το στόματου έχει γεύση λεμονάδας.

«Γιατί έχεις γεύση λεμονάδας;»Γελάει. «Το μόνο που είχαν εκεί ήταν αυτά τα φρουτώδη

218 COLLEEN HOOVER

Page 219: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

χαζοποτά. Έχω μεθύσει με φρουτώδη κοριτσίστικα χαζοποτά.Είναι πραγματικά θλιβερό και καθόλου ελκυστικό, το ξέρω».

«Ναι, αλλά έχεις πολύ ωραία γεύση» του λέω και φέρνω τοστόμα του στο δικό μου. Αναστενάζει και πιέζει το σώμα τουπάνω μου, ενώ βουτάει τη γλώσσα του βαθιά μέσα στο στόμαμου. Με το που ενώνονται τα σώματά μας πάνω στο κρεβάτι,πετιέται όρθιος αφήνοντάς με ξέπνοη και μόνη πάνω στοστρώμα.

«Πρέπει να φύγω» μου λέει. «Το βλέπω ήδη να πηγαίνεικάπου που είμαι πολύ μεθυσμένος για να πάω αυτή τη στιγμή.Θα σε δω αύριο βράδυ».

Πηδάω όρθια, τρέχω και μπλοκάρω το παράθυρο πρινπρολάβει να φύγει. Σταματάει μπροστά μου και διπλώνει ταχέρια του στο στήθος του. «Μείνε» του λέω. «Σε παρακαλώ,απλά ξάπλωσε στο κρεβάτι μαζί μου. Μπορούμε να βάλουμεμαξιλάρια ανάμεσά μας και σου υπόσχομαι να μη σε αποπλανήσωαφού είσαι μεθυσμένος. Μείνε μόνο για μία ώρα. Δε θέλω ναφύγεις ακόμη».

Κάνει αμέσως μεταβολή και επιστρέφει στο κρεβάτι.«Εντάξει» λέει απλά. Πέφτει στο κρεβάτι μου και τραβάει τασκεπάσματα.

Εύκολο ήταν αυτό.Πηγαίνω στο κρεβάτι και ξαπλώνω δίπλα του. Κανείς μας δεν

βάζει μαξιλάρι ανάμεσά μας. Αντιθέτως βάζω το χέρι μου πάνωστο στήθος του και πλέκω τα πόδια μου στα δικά του.

«Καληνύχτα» μου λέει χαϊδεύοντάς μου τα μαλλιά. Μεφιλάει στο μέτωπο και κλείνει τα μάτια του. Βάζω το κεφάλι μουστο στήθος του και ακούω τους χτύπους της καρδιάς του. Μετάαπό αρκετά λεπτά η αναπνοή κι οι παλμοί του έχουν ρυθμιστείκαι κοιμάται βαθιά. Δεν αισθάνομαι πια το χέρι μου, οπότε τοσηκώνω μαλακά και γυρίζω από την άλλη πλευρά. Με το πουβολεύομαι στο μαξιλάρι μου, περνάει το χέρι του από τη μέσημου και το πόδι του πάνω από το δικό μου. «Σε αγαπώ, Χόουπ»μουρμουρίζει στον ύπνο του.

Χμ…Ανάπνεε, Σκάι.

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 219

Page 220: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Απλά ανάπνεε.Δεν είναι τόσο δύσκολο.Πάρε μια αναπνοή.Κλείνω σφιχτά τα μάτια μου και προσπαθώ να πείσω τον

εαυτό μου πως δεν άκουσα αυτό που νομίζω πως άκουσα. Αλλάτο είπε ολοκάθαρα. Και πραγματικά δεν ξέρω τι είναι αυτό πουμου ραγίζει πιο πολύ την καρδιά – το γεγονός πως με αποκάλεσεμε άλλο όνομα ή το γεγονός πως αυτή τη φορά είπε αγαπώ αντίγια βιώνω.

Προσπαθώ να αποτρέψω τον εαυτό μου από το να γυρίσει καινα του ρίξει μια γροθιά στη μούρη. Έχει πιει και μισοκοιμότανόταν το είπε. Δεν είναι σίγουρο πως σημαίνει κάτι για αυτόν,αφού θα μπορούσε απλά να είναι ένα όνειρο. Αλλά ποια, ρεγαμώτο, είναι η Χόουπ; Και γιατί την αγαπάει;

220 COLLEEN HOOVER

Page 221: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Δεκατρία χρόνια νωρίτερα

Ιδρώνω γιατί έχει πολλή ζέστη κάτω από αυτά τασκεπάσματα αλλά δε θέλω να τα βγάλω από πάνω μου.Ξέρω πως αν ανοίξει η πόρτα δεν έχει σημασία αν είμαισκεπασμένη ή όχι, αλλά εγώ έτσι κι αλλιώς αισθάνομαιπιο ασφαλής με αυτά. Βγάζω τα δάχτυλά μου καισηκώνω λίγο τα σκεπάσματα που είναι μπροστά από ταμάτια μου. Κοιτάζω το πόμολο, όπως κάνω κάθε βράδυ.

Μη γυρίσεις. Μη γυρίσεις. Σε παρακαλώ, μηγυρίσεις.

Το δωμάτιό μου έχει πάντα τόση ησυχία που τημισώ. Μερικές φορές ακούω πράγματα και νομίζω πωςείναι το πόμολο που γυρίζει και αυτό κάνει την καρδιάμου να χτυπάει πάρα, μα πάρα πολύ δυνατά. Αυτή τηστιγμή, και μόνο που κοιτάζω το πόμολο η καρδιά μουχτυπάει πολύ δυνατά και πολύ γρήγορα, αλλά δενμπορώ να σταματήσω να το κοιτάζω. Δε θέλω ναγυρίσει. Δε θέλω να ανοίξει η πόρτα, δε θέλω.

Όλα είναι τόσο ήσυχα.Τόσο ήσυχα.Το πόμολο δε γυρίζει.Η καρδιά μου σταματάει να χτυπάει τόσο γρήγορα,

γιατί το πόμολο δε γυρίζει.Τα μάτια μου βαραίνουν και τελικά τα κλείνω.Είμαι τόσο χαρούμενη που απόψε είναι μια από τις

βραδιές που δε γυρίζει το πόμολο.

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 221

Page 222: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Είναι τόσο ήσυχα.Τόσο ήσυχα.Και μετά δεν είναι, γιατί το πόμολο γυρίζει.

222 COLLEEN HOOVER

Page 223: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Σάββατο, 27 Οκτωβρίου 2012Κάποια στιγμή στη μέση της νύχτας

«Σκάι».

Είμαι τόσο βαριά. Όλα είναι τόσο βαριά. Δε μου αρέσει αυτότο συναίσθημα. Δεν έχω τίποτα πάνω στο στήθος μου αλλάνιώθω μια πίεση που δεν έχω αισθανθεί ξανά. Και θλίψη. Μιαθλίψη με έχει κατακλύσει και δεν έχω ιδέα γιατί. Οι ώμοι μουτρέμουν και ακούγονται λυγμοί μέσα στο δωμάτιο. Ποιος κλαίει;

Κλαίω εγώ;«Σκάι, ξύπνα».Νιώθω το χέρι του να με αγκαλιάζει. Το μάγουλό του

ακουμπάει στο δικό μου και είναι πίσω μου κρατώντας με σφιχτάστο στήθος του. Αρπάζω τον καρπό του και διώχνω το χέρι τουαπό πάνω μου. Ανακάθομαι στο κρεβάτι και κοιτάζω τριγύρω.Έξω είναι σκοτεινά. Δεν το πιάνω. Κλαίω.

Ανακάθεται δίπλα μου, με γυρίζει προς το μέρος του καισκουπίζει τα μάτια μου με τους αντίχειρές του.

«Με τρομάζεις, μωρό μου». Με κοιτάζει και ανησυχεί.Κλείνω σφιχτά τα μάτια μου και προσπαθώ να βρω τοναυτοέλεγχό μου, γιατί δεν έχω ιδέα τι συμβαίνει και δεν μπορώνα αναπνεύσω. Ακούω τον εαυτό μου να κλαίει – και γι’ αυτόδεν μπορώ να αναπνεύσω.

Κοιτάζω το ρολόι στο κομοδίνο και λέει τρεις η ώρα. Ταπράγματα αρχίζουν να μπαίνουν στη θέση τους, αλλά… γιατίκλαίω;

«Γιατί κλαις;» με ρωτάει ο Χόλντερ. Με τραβάει προς το

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 223

Page 224: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

μέρος του κι εγώ τον αφήνω. Νιώθει σιγουριά. Νιώθει οικείαόταν είμαστε έτσι αγκαλιασμένοι. Με κρατάει και μου τρίβει τηνπλάτη φιλώντας το κεφάλι μου πού και πού. Λέει συνεχώς«Μην ανησυχείς» και νιώθω πως με κρατάει για πάντα.

Σιγά σιγά το βάρος φεύγει από το στήθος μου, η θλίψηεξανεμίζεται και δεν κλαίω πια.

Εντούτοις φοβάμαι, γιατί δε μου έχει ξανασυμβεί ποτέ κάτιπαρόμοιο. Ποτέ στη ζωή μου δεν έχω αισθανθεί τόσο αφόρητηθλίψη, οπότε πώς μπορεί ένα όνειρο να την κάνει τόσο αληθινή;

«Είσαι καλά;» μου ψιθυρίζειΓνέφω καταφατικά.«Τι συνέβη;»Κουνάω το κεφάλι μου. «Δεν ξέρω. Φαντάζομαι πως ήταν

ένα κακό όνειρο».«Θες να μιλήσεις για αυτό;» Χαϊδεύει με τα χέρια του τα

μαλλιά μου.Κουνάω το κεφάλι μου. «Όχι. Δε θέλω να το θυμάμαι».Με αγκαλιάζει για πολλή ώρα και στη συνέχεια με φιλάει στο

μέτωπο. «Δε θέλω να σε αφήσω, αλλά πρέπει να φύγω. Δε θέλωνα μπλέξεις».

Συγκατανεύω αλλά συνεχίζω να τον κρατάω σφιχτά. Θέλωνα τον ικετεύσω να μη με αφήσει μόνη μου, αλλά δε θέλω ναακουστώ απελπισμένη και τρομοκρατημένη. Οι άνθρωποιβλέπουν συνεχώς εφιάλτες, δεν καταλαβαίνω γιατί εγώ κάνωέτσι.

«Ξανακοιμήσου, Σκάι. Όλα είναι εντάξει, είδες απλά ένακακό όνειρο».

Ξαπλώνω πάλι στο κρεβάτι και κλείνω τα μάτια μου.Αισθάνομαι τα χείλια του στο μέτωπό μου – και μετά φεύγει.

224 COLLEEN HOOVER

Page 225: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Σάββατο, 27 Οκτωβρίου 20128:20 μμ

Είμαστε στο πάρκινγκ της γκαλερί και αγκαλιάζω τον Μπρέκινκαι τον Μαξ για καληνύχτα. Η εκδήλωση τελείωσε και οΧόλντερ κι εγώ πάμε σπίτι του. Ξέρω πως θα έπρεπε να έχωάγχος για το τι μπορεί να συμβεί μεταξύ μας απόψε, αλλά δενέχω καθόλου άγχος. Όλα σε σχέση με αυτόν μού φαίνονταισωστά. Όλα εκτός από τη φράση που επαναλαμβάνω συνεχώςστο κεφάλι μου.

Σε αγαπώ, Χόουπ.Θέλω να τον ρωτήσω για αυτό, αλλά δεν μπορώ να βρω την

κατάλληλη στιγμή. Η έκθεση στην γκαλερί σίγουρα δεν ήταν τοκατάλληλος μέρος για να το αναφέρω. Τώρα είναι μια καλήστιγμή, όμως κάθε φορά που ανοίγω το στόμα μου να το πω τοβουλώνω πάλι. Νομίζω ότι πιο πολύ με τρομάζει το ποια είναικαι τι σημαίνει για αυτόν από το να βρω το κουράγιο να του τοπω. Όσο πιο πολύ καθυστερώ να τον ρωτήσω, τόσο πιο πολύχρόνο έχω προτού αναγκαστώ να μάθω την αλήθεια.

«Θες να τσιμπήσουμε κάτι;» με ρωτάει καθώς βγαίνουμε απότο πάρκινγκ.

«Ναι» λέω γρήγορα, ανακουφισμένη που διέκοψε τις σκέψειςμου. «Ένα τσίζμπεργκερ, τηγανητές πατάτες και θέλω κι έναμιλκσέικ σοκολάτας».

Γελάει και παίρνει το χέρι μου μέσα στο δικό του. «Είναιαπαιτητική βλέπω η πριγκίπισσά μου».

Αφήνω το χέρι του και γυρίζω προς το μέρος του. «Μη με

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 225

Page 226: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

ξαναπείς ποτέ έτσι» του λέω απότομα.Με κοιτάζει και, παρά το σκοτάδι, μπορεί μια χαρά να δει το

θυμό στο πρόσωπό μου.«Έι» μου λέει τρυφερά ξαναπιάνοντας το χέρι μου. «Δεν

πιστεύω ότι είσαι απαιτητική, Σκάι. Ένα αστείο ήταν».Κουνάω το κεφάλι μου. «Δεν είναι το “απαιτητική” που μ’

ενόχλησε. Μη με ξαναπείς “πριγκίπισσα”. Σιχαίνομαι αυτή τηλέξη».

Μου ρίχνει μια λοξή ματιά και γυρίζει το βλέμμα του πάλιπρος το δρόμο. «Εντάξει».

Κοιτάζω έξω από το παράθυρο προσπαθώντας να διώξω αυτήτη λέξη από το μυαλό μου. Δεν ξέρω γιατί σιχαίνομαι τόσο πολύτα χαϊδευτικά, αλλά τα σιχαίνομαι. Και ξέρω πως ήμουνυπερβολική στην αντίδρασή μου τώρα δα, αλλά δεν πρέπει να μεξαναπεί έτσι. Επίσης δεν πρέπει να με ξαναπεί με κανένα όνομααπό τις πρώην γκόμενές του. Πρέπει να παραμείνει στο Σκάι…είναι το πιο ασφαλές.

Οδηγεί και είμαστε απόλυτα σιωπηλοί και εγώ αρχίζω ναμετανιώνω όλο και πιο πολύ για τον τρόπο που αντέδρασα. Και,αν όχι τίποτε άλλο, θα έπρεπε να είμαι πιο συγχυσμένη με τογεγονός πως με αποκάλεσε με το όνομα κάποιου άλλουκοριτσιού παρά με το γεγονός πως με αποκάλεσε «Πριγκίπισσα».Είναι σαν να ξεσπάω για άλλο πράγμα επειδή φοβάμαι ν’αναφέρω τι με ενοχλεί πραγματικά. Η αλήθεια είναι όμως πωςθέλω να περάσω μαζί του απόψε μια βραδιά χωρίς δράματα καιεντάσεις. Θα υπάρχουν πολλές ευκαιρίες να τον ρωτήσω για τηΧόουπ κάποια άλλη μέρα.

«Συγγνώμη, Χόλντερ».Μου σφίγγει το χέρι και το ακουμπάει στο πόδι του, αλλά δε

λέει τίποτε άλλο.Φτάνουμε στο γκαράζ του και βγαίνω από το αυτοκίνητο.

Τελικά δε σταματήσαμε ποτέ για φαγητό, αλλά δεν έχω όρεξη νατο αναφέρω τώρα. Έρχεται από την πλευρά μου καιαγκαλιαζόμαστε. Με ακουμπάει με την πλάτη στο αυτοκίνητοκαι πιέζω το κεφάλι μου στον ώμο του, μυρίζοντας το άρωμάτου. Η αμηχανία γι’ αυτό που έγινε νωρίτερα υπάρχει ακόμη,

226 COLLEEN HOOVER

Page 227: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

οπότε προσπαθώ να ακουμπήσω χαλαρά πάνω του θέλοντας νατου δείξω πως πέρασε. Μου χαϊδεύει με τα δάχτυλά του ταμπράτσα μου και με κάνει να ανατριχιάσω.

«Μπορώ να σε ρωτήσω κάτι;» μου λέει.«Πάντα μπορείς».Αναστενάζει, κάνει πίσω και με κοιτάζει. «Σε φρίκαρα τη

Δευτέρα στο αυτοκίνητό μου; Αν το έκανα, σου ζητώ συγγνώμη.Δεν ξέρω τι με έπιασε. Δεν είμαι κότα, σ’ το ορκίζομαι. Δεν έχωκλάψει από τότε που πέθανε η Λες και σε καμία περίπτωση δενείχα σκοπό να το κάνω μπροστά σου».

Γέρνω το κεφάλι μου στο στήθος του και τον σφίγγω ακόμαπιο δυνατά. «Θυμάσαι χθες βράδυ που ξύπνησα από αυτό τοόνειρο;»

«Ναι».«Είναι η δεύτερη φορά που κλαίω από τότε που ήμουν πέντε

χρονών. Η μοναδική άλλη φορά ήταν όταν μου είπες για τηναδελφή σου. Έκλαψα όταν ήμουν στο μπάνιο. Ήταν μόνο έναδάκρυ αλλά κι αυτό μετράει. Νομίζω πως όταν είμαστε μαζί, τασυναισθήματά μας μας πλημμυρίζουν και γινόμαστε και οι δυοκότες».

Γελάει και με φιλάει στην κορφή του κεφαλιού. «Έχω έναπροαίσθημα πως δε θα σε βιώνω για πολύ ακόμα». Μου δίνειένα ακόμη πεταχτό φιλί και πιάνει το χέρι μου. «Έτοιμη για τημεγάλη ξενάγηση;»

Τον ακολουθώ προς το σπίτι αλλά έχω κολλήσει στο ότι μουείπε πως όπου να ’ναι θα σταματήσει να με βιώνει. Ανσταματήσει να με βιώνει σημαίνει πως θα με αγαπάει. Μόλιςομολόγησε πως με έχει ερωτευτεί χωρίς να το πει. Το πιοσοκαριστικό όμως στην ομολογία του είναι πως μου άρεσε.

Μπαίνουμε μέσα στο σπίτι το οποίο δεν είναι καθόλου όπωςτο περίμενα. Δε φαίνεται πολύ μεγάλο απ’ έξω, αλλά έχει έναχολ. Τα φυσιολογικά σπίτια δεν έχουν χολ. Υπάρχει μία καμάραστα δεξιά που οδηγεί στο καθιστικό. Στους τοίχους δεν υπάρχειτίποτε άλλο παρά βιβλία και εγώ νιώθω πως πέθανα και πήγαστον παράδεισο. «Ουάου» του λέω βλέποντας όλα αυτά ταράφια με βιβλία στο καθιστικό. Υπάρχουν ράφια με βιβλία από

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 227

Page 228: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

το πάτωμα ως το ταβάνι, σε κάθε τοίχο του σαλονιού.«Ναι, η μαμά τα πήρε στο κρανίο όταν εφηύραν τον

ηλεκτρονικό αναγνώστη» μου λέει.Γελάω. «Νομίζω πως ήδη συμπαθώ τη μαμά σου. Πότε θα τη

γνωρίσω;»Κουνάει το κεφάλι του. «Δε γνωρίζω κορίτσια στη μαμά

μου». Η φωνή του είναι τόσο απόμακρη όσο και τα λόγια του· μετο που τα προφέρει, όμως, καταλαβαίνει πως με έχει πληγώσει.Έρχεται γρήγορα κοντά μου και παίρνει το πρόσωπό μου μέσαστα χέρια του. «Όχι. Δεν ήθελα να πω αυτό. Δεν εννοώ πωςείσαι σαν όλα τα άλλα κορίτσια που τα είχα. Δεν ήθελα με τίποτανα ακουστεί έτσι».

Ακούω αυτά που μου λέει, αλλά τα έχουμε τόσον καιρό καιακόμα δεν έχει πειστεί πως όλο αυτό είναι αληθινό ώστε ναμπορώ να γνωρίσω τη μητέρα του; Αναρωτιέμαι αν ποτέ θαθεωρήσει ότι όλο αυτό είναι αληθινό ώστε να γνωρίσω τημητέρα του.

«Η Χόουπ την είχε γνωρίσει;» Το ξέρω πως δεν έπρεπε να τοπω, αλλά δεν μπορούσα να το κρατήσω περισσότερο μέσα μου.Κυρίως τώρα που τον άκουσα να μιλάει για «άλλα κορίτσια».Δεν τρέφω αυταπάτες, ξέρω πολύ καλά πως τα είχε με άλλεςκοπέλες πριν από μένα. Απλά δε μου αρέσει να το λέει. Πόσωμάλλον να με φωνάζει με τα ονόματά τους.

«Τι;» με ρωτάει και απομακρύνεται από μένα. «Γιατί το είπεςαυτό;» Το χρώμα έχει φύγει από το πρόσωπό του και αμέσωςμετανιώνω που το είπα.

«Δεν πειράζει. Άσ’ το, τίποτα. Δε χρειάζεται να γνωρίσω τημητέρα σου» λέω και θέλω ό,τι κι αν είναι αυτό που συμβαίνεινα φύγει. Το ήξερα πως δεν έπρεπε να μιλήσουμε γι’ αυτόαπόψε. Θέλω να επιστρέψουμε στην ξενάγηση και να ξεχάσουμεαυτή την κουβέντα.

Μου αρπάζει τα χέρια και με ξαναρωτάει: «Γιατί το είπεςαυτό, Σκάι; Γιατί είπες αυτό το όνομα;».

Κουνάω το κεφάλι μου. «Δεν είναι και τόσο σημαντικό.Ήσουν μεθυσμένος».

Με κοιτάζει έντονα και είναι ξεκάθαρο πως δε θα γλιτώσω

228 COLLEEN HOOVER

Page 229: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

αυτή την κουβέντα. Αναστενάζω και απρόθυμα συναινώ να τουεξηγήσω.

«Χθες το βράδυ, καθώς σε έπαιρνε ο ύπνος, μου είπες πως μεαγαπάς. Αλλά με είπες “Χόουπ”, οπότε δε μιλούσες ουσιαστικάσε εμένα. Είχες πιει και μισοκοιμόσουν, οπότε δε χρειάζεται ναμου εξηγήσεις κάτι. Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω καν αν θέλωνα μάθω γιατί το είπες».

Φέρνει τα χέρια του στα μαλλιά του και αναστενάζει. «Σκάι».Έρχεται κοντά και με παίρνει αγκαλιά. «Λυπάμαι τόσο πολύ. Θαπρέπει να ήταν ένα ηλίθιο όνειρο. Δεν ξέρω καν κάποια που νατη λένε Χόουπ και σου λέω με βεβαιότητα ότι ποτέ δεν τα είχαμε κάποια που να την έλεγαν έτσι, εάν αυτό νόμισες. Λυπάμαιτόσο πολύ που συνέβη κάτι τέτοιο. Δεν έπρεπε να είχα έρθει στοσπίτι σου μεθυσμένος». Με κοιτάζει έντονα και, όσο κι αν τοένστικτό μου μου λέει πως λέει ψέματα, τα μάτια του είναιεντελώς ειλικρινή. «Πρέπει να με πιστέψεις. Με σκοτώνεις ανέστω και για ένα δευτερόλεπτο πιστέψεις πως μπορεί νααισθάνομαι οτιδήποτε για κάποιαν άλλη. Δεν έχω αισθανθεί γιακαμία όπως αισθάνομαι για σένα».

Κάθε λέξη που βγαίνει από το στόμα του στάζει ειλικρίνεια.Δεδομένου πως και εγώ δεν μπορώ να θυμηθώ γιατί ξύπνησακλαίγοντας, θεωρώ πως μπορεί αυτά που είπε στον ύπνο του ναήταν το αποτέλεσμα κάποιου ονείρου. Και, ακούγοντας όλα αυτάπου μου είπε, αντιλαμβάνομαι πόσο σοβαρά έχουν γίνει ταπράγματα μεταξύ μας.

Τον κοιτάζω προσπαθώντας να βρω κάποια απάντηση σε όλααυτά που μόλις είπε. Ανοίγω το στόμα μου και περιμένω τιςλέξεις να βγουν, αλλά δε βγαίνουν. Ξαφνικά είμαι εγώ αυτή πουχρειάζεται χρόνο για να βρει τα κατάλληλα λόγια.

Κρατάει με τα χέρια του τα μάγουλά μου περιμένοντας απόμένα να σπάσω τη σιωπή. Τα στόματά μας είναι τόσο κοντά πουη υπομονή του χάνεται. «Πρέπει να σε φιλήσω» μου λέειαπολογητικά και φέρνει το πρόσωπό μου στο δικό του.Στεκόμαστε ακόμη στο χολ, αλλά με σηκώνει χωρίς καμίαπροσπάθεια και με ακουμπάει στα σκαλιά που οδηγούν στα πάνωυπνοδωμάτια. Γέρνω πίσω και ακουμπάει τα χείλια του στα δικά

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 229

Page 230: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

μου, ενώ κρατάει σφιχτά τα ξύλινα σκαλιά από την κάθε πλευράτου κεφαλιού μου.

Λόγω της στάσης μας, αναγκάζεται να βάλει το γόνατό τουανάμεσα στα μπούτια μου. Δεν είναι και σπουδαίο πράγμα, εκτόςκι αν αναλογιστεί κανείς το φόρεμα που φοράω. Θα ήταν τόσοεύκολο για αυτόν να με πάρει εδώ στα σκαλιά, αλλά ελπίζω ναφτάσουμε τουλάχιστον μέχρι το δωμάτιό του πριν τοπροσπαθήσει. Αναρωτιέμαι αν περιμένει κάτι, ιδίως μετά από τομήνυμα που του έστειλα κατά λάθος. Είναι άντρας και βέβαιαπεριμένει κάτι. Αναρωτιέμαι αν ξέρει πως είμαι παρθένα. Πρέπεινα του το πω άραγε; Πρέπει. Αν και θα το καταλάβει.

«Είμαι παρθένα» του πετάω ξαφνικά μέσα στο στόμα καθώςμε φιλάει. Αναρωτιέμαι τι στο διάολο κάνω και μιλάω αυτή τηστιγμή. Κανονικά δε θα ’πρεπε να ξαναμιλήσω ποτέ. Κάποιος θαέπρεπε να μου πάρει τη φωνή, γιατί προφανώς δεν ξέρω τι λέωόταν έχω χαμηλές σεξουαλικές αντιστάσεις.

Σταματάει αμέσως να με φιλάει. Απομακρύνει το πρόσωπότου από το δικό μου και με κοιτάζει στα μάτια. «Σκάι» μου λέειευθέως. «Σε φιλάω γιατί μερικές φορές δεν μπορώ να μη σεφιλάω. Ξέρεις τι παθαίνω με το στόμα σου. Δεν περιμένω τίποτεάλλο, εντάξει; Όσο μπορώ να σε φιλάω, όλα τα άλλα μπορούννα περιμένουν». Βάζει τα μαλλιά μου πίσω από τα αυτιά μου καιμε κοιτάζει ειλικρινά.

«Απλά νόμιζα πως έπρεπε να το ξέρεις. Ίσως θα έπρεπε ναβρω κάποια άλλη στιγμή να το αναφέρω, αλλά καμιά φορά μούξεφεύγουν πράγματα χωρίς να τα σκεφτώ. Είναι πραγματικάαπαίσιο ελάττωμα και μου τη δίνει φρικτά, γιατί συνήθως τοκάνω τις πιο ακατάλληλες στιγμές και είναι ντροπιαστικό. Όπωςτώρα».

Γελάει και κουνάει το κεφάλι του. «Όχι, μη σταματήσεις νατο κάνεις αυτό. Γουστάρω πολύ όταν σου ξεφεύγουν πράγματαχωρίς να τα σκεφτείς. Και γουστάρω όταν πετάς κάτιατελείωτους, αγχωμένους, γελοίους μονόλογους. Είναι κάπωςσέξι όλο αυτό».

Κοκκινίζω. Το να σε λένε σέξι είναι πραγματικά… σέξι.«Ξέρεις τι άλλο είναι σέξι;» με ρωτάει σκύβοντας πάλι πάνω

230 COLLEEN HOOVER

Page 231: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

μου.Το παιχνιδιάρικο βλέμμα του διώχνει την αμηχανία μου.

«Τι;»Χαμογελάει. «Το να προσπαθούμε να κρατήσουμε τα χέρια

μας μακριά ο ένας από τον άλλον όταν βλέπουμε ένα έργο στοσινεμά». Σηκώνεται όρθιος, με τραβάει να σηκωθώ κι εγώ καιστη συνέχεια με οδηγεί από τα σκαλιά προς το δωμάτιό του.

Ανοίγει την πόρτα και μπαίνει μέσα πρώτος, μετά γυρίζει καιμου λέει να κλείσω τα μάτια μου.

«Δε μου αρέσουν οι εκπλήξεις» του λέω κάνοντας μιαγκριμάτσα.

«Δε σου αρέσουν επίσης τα δώρα και κάποια χαϊδευτικά.Μαθαίνω. Αλλά αυτό είναι κάτι ωραίο που θέλω να σου δείξω –δεν είναι κάτι που σου αγόρασα. Οπότε κλείσε τα μάτια σου γιανα τελειώνουμε».

Κάνω αυτό που λέει και με φέρνει μέσα στο δωμάτιο. Μουαρέσει ήδη εδώ γιατί μυρίζει σαν κι αυτόν. Με περπατάει μερικάβήματα και μετά βάζει τα χέρια του στους ώμους μου. «Κάτσε»μου λέει και με σπρώχνει μαλακά προς τα κάτω. Κάθομαι σε κάτιπου μοιάζει με κρεβάτι και ξαφνικά βρίσκομαι ανάσκελα και μουσηκώνει τα πόδια. «Κράτα τα μάτια σου κλειστά».

Νιώθω να βάζει τα πόδια μου πάνω στο κρεβάτι και να μετακτοποιεί σε ένα μαξιλάρι. Τακτοποιεί το φόρεμά μου ώστε ναμην είναι σηκωμένο και να είναι στη θέση του. «Πρέπει να σεκρατήσω σκεπασμένη. Δεν μπορείς να μου δείχνεις τα μπούτιασου όταν είσαι έτσι ξαπλωμένη ανάσκελα».

Γελάω αλλά συνεχίζω να κρατάω τα μάτια μου κλειστά.Ξαφνικά περνάει προσεκτικά από πάνω μου και ξαπλώνει δίπλαμου στο μαξιλάρι. «Εντάξει είμαστε. Άνοιξε τώρα τα μάτια σουκαι ετοιμάσου να πάθεις πλάκα».

Φοβάμαι. Ανοίγω σιγά σιγά τα μάτια μου. Διστάζω ναμαντέψω τι είναι αυτό που βλέπω, γιατί νομίζω πως είναι μιατηλεόραση. Αλλά οι τηλεοράσεις συνήθως δεν καλύπτουν όλοτον τοίχο σχεδόν. Αυτό το πράγμα είναι γιγάντιο. Πιάνει ένακοντρόλ και η οθόνη ανάβει.

«Ουάου» του λέω εντυπωσιασμένη. «Είναι τεράστιο».

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 231

Page 232: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

«Και αυτά ήταν τα λόγια της».Του δίνω μια σκουντιά και γελάω. Εκείνος μου δείχνει με το

κοντρόλ την τηλεόραση: «Ποια είναι η αγαπημένη σου ταινία;Έχω Νetflix».18

Γέρνω το κεφάλι μου προς το μέρος του. «Τι πράγμα;»Γελάει και κουνάει το κεφάλι του με απογοήτευση. «Το

ξεχνάω πως τεχνολογικά είσαι ανάπηρη. Είναι κάτι σαν τοναναγνώστη ηλεκτρονικών βιβλίων, μόνο που είναι με ταινίες καιεκπομπές της τηλεόρασης αντί για βιβλία. Πατώντας ένα κουμπίμπορείς να δεις σχεδόν τα πάντα».

«Έχει και διαφημίσεις;»«Όχι» λέει όλο καμάρι. «Λοιπόν τι θα δούμε;»«Έχεις το Χαζόμουτρο;»19 Τη λατρεύω αυτή την ταινία.Τα χέρια του πέφτουν στο στήθος του και σβήνει την

τηλεόραση. Μένει σιωπηλός για μερικά δευτερόλεπτα και μετάαναστενάζει. Αφήνει το κοντρόλ στο κομοδίνο του και γυρίζειπρος το μέρος μου. «Δε θέλω πλέον να δω τηλεόραση».

Μου κάνει μούτρα; Τι στο διάολο είπα;«Πολύ καλά. Δε χρειάζεται να δούμε το Χαζόμουτρο. Διάλεξε

κάτι άλλο, αφού κάνεις σαν μωρό» του λέω γελώντας.Δεν απαντάει για λίγη ώρα, ενώ συνεχίζει να με κοιτάζει

ανέκφραστα. Σηκώνει το χέρι του και χαϊδεύει το στομάχι μουκαι μετά τη μέση μου και μετά με αρπάζει με δύναμη και μετραβάει πάνω του. «Ξέρεις» μου λέει ενώ κοιτάζει έντονα τοσώμα μου. Χαϊδεύει τα σχέδια πάνω στο φουστάνι μου με ταδάχτυλά του. «Μπορώ να κρατηθώ, παρά τα όσα μού κάνει αυτότο φουστάνι». Σηκώνει το βλέμμα του από το στομάχι μου στοστόμα μου. «Μπορώ μέχρι και να αντέξω να κοιτάζω τα χείλιασου συνεχώς, ακόμα και αν δεν τα φιλάω. Μπορώ να αντέξωτον ήχο από το γέλιο σου και το πώς με κάνει να θέλω να βάλωτο στόμα μου πάνω στο δικό σου και να το πιω όλο».

Το στόμα του έχει πλησιάσει το δικό μου και η φωνή του έχεικατέβει μία οκτάβα κάνοντας την καρδιά μου να χτυπάει σαντρελή. Χαμηλώνει τα χείλια του προς τα μάγουλά μου και ταφιλάει μαλακά, ενώ η ανάσα του χαϊδεύει το δέρμα μου καθώς

232 COLLEEN HOOVER

Page 233: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

μιλάει. «Μπορώ να αντέξω και τις εκατομμύρια φορές που έχωξαναπαίξει στο κεφάλι μου το πρώτο μας φιλί. Το πώς ένιωσες.Πώς ακούστηκες. Το πώς με κοίταξες πριν τα χείλη μουσυναντήσουν τα δικά σου».

Ανεβαίνει πάνω μου και φέρνει τα χέρια μου πάνω από τοκεφάλι μου, ενώνοντάς τα με τα δικά του. Κρέμομαι από κάθετου λέξη, χωρίς όμως να θέλω να χάσω ούτε δευτερόλεπτο απόαυτό που κάνει τούτη τη στιγμή. Με έχει καβαλήσει, αλλάκρατάει το βάρος του με τα γόνατά του. «Τι δεν μπορώ όμως νααντέξω, Σκάι; Τι με τρελαίνει και με κάνει να θέλω να βάλω ταχέρια και το στόμα μου σε κάθε εκατοστό του κορμιού σου; Τογεγονός ότι μόλις είπες πως το Χαζόμουτρο είναι η αγαπημένησου ταινία». Χαμηλώνει το στόμα του προς το δικό μου μέχρι ναακουμπήσει τα χείλια μου. «Αυτό είναι απίστευτα σέξι καινομίζω πως πρέπει να φασωθούμε εδώ και τώρα».

Η παιχνιδιάρικη διάθεσή του με κάνει να γελάσω και τουψιθυρίζω όλο σαγήνη: «Μισεί τις κονσέρβες».20

Βγάζει ένα βογκητό, με φιλάει και έπειτα αποτραβιέται. «Κάν’το ξανά. Σε παρακαλώ. Το να σε ακούω να λεςκινηματογραφικές ατάκες είναι ακόμα πιο σέξι κι από το να σεφιλάω».

Γελάω και συνεχίζω με μια άλλη ατάκα. «Μείνε μακριά απότις κονσέρβες!»

Βογκάει παιχνιδιάρικα μέσα στο αυτί μου. «Έτσι μπράβο,κορίτσι μου. Άλλη μία. Πες άλλη μία».

«Αυτά χρειάζομαι μόνο» του λέω πειρακτικά. «Το τασάκι,αυτή τη ρακέτα, και το τηλεκοντρόλ και τη λάμπα… και αυτάχρειάζομαι μόνο. Δε χρειάζομαι τίποτε άλλο, τίποτα».

Τώρα πλέον γελάει δυνατά. Τόσες φορές που η Σιξ και εγώξενυχτήσαμε για να δούμε αυτό το έργο, ξέρω τόσες πολλέςατάκες που θα τα έχανε.

«Αυτά χρειάζεσαι μόνο;» μου πετάει τη σπόντα του οΧόλντερ. «Είσαι σίγουρη για αυτό, Σκάι;» Η φωνή του είναιβελούδινη και σαγηνευτική και αν αυτή τη στιγμή στεκόμουνόρθια η κιλότα μου θα βρισκόταν στο πάτωμα.

Κουνάω το κεφάλι μου και το χαμόγελό μου σβήνει. «Εσένα»

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 233

Page 234: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

του ψιθυρίζω. «Χρειάζομαι τη λάμπα, το τασάκι, τη ρακέτα, τοτηλεκοντρόλ… και εσένα. Αυτά χρειάζομαι μόνο».

Γελάει, αλλά το γέλιο του χάνεται γρήγορα με το που τα μάτιατου πέφτουν πάλι στο στόμα μου. Το περιεργάζεται σαν νακαταστρώνει σχέδιο για το τι θα κάνει μαζί του για τις επόμενεςώρες. «Πρέπει να σε φιλήσω τώρα». Τα στόματά μας ενώνονταικαι για τώρα αυτός είναι πραγματικά το μόνο που χρειάζομαι.

Έχει ανασηκωθεί και κρατάει το βάρος του με τα χέρια και ταγόνατά του, αλλά εγώ θέλω να πέσει πάνω μου. Τα χέρια μουπαραμένουν εγκλωβισμένα πάνω από το κεφάλι μου και από τοστόμα μου δεν μπορεί να βγει ούτε λέξη όταν το παιδεύει μεαυτό τον τρόπο. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να σηκώσωτο πόδι μου και να κλοτσήσω το γόνατό του από κάτω, οπότεαυτό και κάνω.

Τη στιγμή που το σώμα του πέφτει πάνω στο δικό μου βγάζωένα αγκομαχητό. Δυνατό. Δεν είχα υπολογίσει πως σηκώνονταςτο πόδι μου το φουστάνι μου θα ανέβαινε ψηλά. Πολύ ψηλά. Αναυτό το συνδυάσουμε με το σκληρό ύφασμα του τζιν του, έχουμεένα συνδυασμό για πολλά αγκομαχητά.

«Γαμώτο μου, Σκάι» μου λέει ανάμεσα σε στιγμές που δενμπορούμε να πάρουμε ούτε αναπνοή καθώς τα στόματά μαςκαταβροχθίζουν το ένα τ’ άλλο. Έχει λαχανιάσει εντελώς καιδεν έχει περάσει ούτε ένα λεπτό από τότε που αρχίσαμε. «Θεέμου, σε αισθάνομαι απίστευτα. Σε ευχαριστώ που φόρεσες αυτότο φόρεμα». Με φιλάει και κατά διαστήματα μουρμουρίζει μέσαστο στόμα μου: «Πραγματικά…». Με φιλάει στο στόμα και στησυνέχεια κατεβάζει τα χείλια του στο σαγόνι μου και στο λαιμόμου. «Μου αρέσει πραγματικά. Το φόρεμά σου». Αναπνέει τόσοβαριά πλέον, που μετά βίας μπορώ να καταλάβω τιμουρμουρίζει. Κατεβαίνει λίγο πιο χαμηλά, μέχρι που τα χείλητου φιλάνε τη βάση του λαιμού μου. Κάνω το κεφάλι μου προςτα πίσω για να έχει ευκολότερη πρόσβαση, καθώς τα χείλια τουείναι κάτι παραπάνω από καλοδεχούμενα σε οποιοδήποτε σημείοτου σώματός μου αυτή τη στιγμή. Απελευθερώνει τα χέρια μουγια να μπορέσει να κατέβει ακόμα πιο χαμηλά προς το στήθοςμου. Το ένα του χέρι ακουμπάει το μηρό μου και τον χαϊδεύει

234 COLLEEN HOOVER

Page 235: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

προς τα πάνω, ανεβάζοντας εντελώς ό,τι έχει απομείνει από τοφουστάνι μου. Με το που φτάνει στο τέρμα του μηρού μου,σταματάει το χέρι του και με πιέζει ελαφρά, σαν να διατάζει ταδάχτυλά του να μην πάνε παραπέρα.

Στρίβω ελαφρά το σώμα μου κάτω από το δικό του,ελπίζοντας να καταλάβει πως προσπαθώ να δώσω οδηγίες στοχέρι του να πάει όπου θέλει. Δε θέλω να περιορίσει τον εαυτότου ή να νομίζει προς στιγμήν πως διστάζω να προχωρήσωπερισσότερο. Θέλω να κάνει ό,τι θέλει να κάνει – γιατί τοχρειάζομαι. Έχω την ανάγκη να κατακτήσει όσες πρώτες φορέςμπορεί σήμερα, γιατί ξαφνικά αισθάνομαι άπληστη και θέλω νατα κάνουμε όλα.

Το πιάνει τι προσπαθώ να του πω με το σώμα μου καιπηγαίνει το χέρι του στο εσωτερικό του μηρού μου. Κάθε μυςαπό τη μέση μου και κάτω σφίγγει από την προσμονή τουαγγίγματός του και μόνο. Τα χείλη του βρήκαν επιτέλους τοδρόμο τους από τη βάση του λαιμού μου προς την αρχή τουστήθους μου. Νιώθω πως το επόμενο βήμα του είναι να μουβγάλει εντελώς το φόρεμα, ώστε να μπορεί να φτάσει σε ό,τιείναι από κάτω, αλλά για να γίνει αυτό χρειάζεται το άλλο τουχέρι και εμένα μου αρέσει πολύ εκεί που βρίσκεται αυτή τηστιγμή. Θα μου άρεσε ακόμα περισσότερο αν ήταν λίγα εκατοστάπιο πέρα, αλλά δε θέλω με τίποτα να το απομακρύνει.

Φέρνω τα χέρια μου στο πρόσωπό του, πιέζοντάς τον να μεφιλήσει πιο δυνατά, και στη συνέχεια βάζω τα χέρια μου στηνπλάτη του.

Φοράει ακόμα μπλούζα.Αυτό δεν είναι καλό.Πλησιάζω το στομάχι του και τραβάω την μπλούζα του για να

τη βγάλει, αλλά αυτό που δεν είχα συνειδητοποιήσει όταν τοέκανα αυτό είναι πως θα αναγκαστεί να πάρει το χέρι του από τομηρό μου. Πρέπει να κλαψούρισα λίγο, γιατί χαμογελάει και μεφιλάει στην άκρη του στόματός μου.

Κοιταζόμαστε στα μάτια και μου χαϊδεύει τρυφερά τα μαλλιάμε τα ακροδάχτυλά του. Δεν απομακρύνει ούτε στιγμή τοβλέμμα του και συνεχίζει να με κοιτάζει κατάματα ακόμα και

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 235

Page 236: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

όταν σκύβει για να φιλήσει τις άκρες των χειλιών μου. Ο τρόποςπου με κοιτάζει με κάνει να νιώθω… προσπαθώ να βρω έναεπίθετο που να ταιριάζει με αυτή τη σκέψη αλλά δε βρίσκω.Απλά με κάνει να νιώθω. Είναι το μόνο αγόρι που νοιάστηκεποτέ για το αν αισθάνομαι κάτι εγώ, και μόνο για αυτό τοναφήνω να κλέψει άλλο ένα κομμάτι από την καρδιά μου. Αλλάδε μου είναι αρκετό, γιατί θέλω ξαφνικά να του δώσω τα πάντα.

«Χόλντερ» λέω ξέπνοα. Το χέρι του ακουμπάει στη μέση μουκι εκείνος έρχεται πιο κοντά μου.

«Σκάι» μου λέει μιμούμενος το ύφος μου. Το στόμα τουακουμπάει τα χείλη μου και γλιστράει τη γλώσσα του μέσα. Είναιγλυκιά και ζεστή και, παρ’ όλο που δεν έχει περάσει πολλή ώρααπό την τελευταία φορά που τη γεύτηκα, μου έλειψε. Τα χέριατου είναι από την κάθε πλευρά του κεφαλιού μου και φροντίζεινα μη με ακουμπάει ούτε με τα χέρια ούτε με το σώμα του παράμόνο με το στόμα του.

«Χόλντερ» μουρμουράω τραβώντας το πρόσωπό μου. Φέρνωτο χέρι μου στο μάγουλό του. «Το θέλω. Απόψε. Τώρα».

Η έκφρασή του δεν αλλάζει. Με κοιτάζει έντονα σαν να μημε άκουσε. Μπορεί πράγματι να μη με άκουσε, γιατί δεν ορμάεινα αρπάξει την ευκαιρία.

«Σκάι…» Η φωνή του είναι όλο δισταγμό. «Δεν είναιυποχρεωτικό. Θέλω να είσαι απόλυτα σίγουρη πως είναι αυτόπου θέλεις. Εντάξει;» Μου χαϊδεύει το μάγουλο. «Δε θέλω να σεπιέσω για τίποτα».

«Το ξέρω αυτό. Αλλά σου λέω πως το θέλω. Ποτέ μέχριτώρα δεν το ήθελα με οποιονδήποτε άλλον, αλλά το θέλω μαζίσου».

Τα μάτια του μελετάνε τα δικά μου και ρουφάει κάθε λέξηπου λέω. Βρίσκεται είτε σε κατάσταση άρνησης είτε σεκατάσταση σοκ. Καμία όμως από τις δύο περιπτώσεις δε βοηθάειτο σκοπό μου. Βάζω τα χέρια μου στα μάγουλά του και φέρνω ταχείλη του κοντά στα δικά μου. «Αυτή που βλέπεις, Χόλντερ, δενείμαι εγώ που σου λέω ναι. Είμαι εγώ που λέω σε παρακαλώ».

Πριν καν ολοκληρώσω, τα χείλη του πέφτουν πάνω στα δικάμου και βογκάει. Ακούγοντας τούτο τον ήχο να βγαίνει από

236 COLLEEN HOOVER

Page 237: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

βαθιά μέσα του, η απόφασή μου γίνεται ακόμα πιο ισχυρή. Τονχρειάζομαι και τον χρειάζομαι τώρα.

«Θα το κάνουμε στ’ αλήθεια αυτό;» μου λέει μέσα στο στόμαμου ενώ με φιλάει μανιασμένα.

«Ναι. Στ’ αλήθεια θα το κάνουμε. Δεν έχω υπάρξει ποτέ πιοσίγουρη για κάτι στη ζωή μου».

Το χέρι του ανεβαίνει στο μηρό μου και σταματάει ανάμεσαστο γοφό και το εσώρουχό μου, το οποίο στη συνέχεια αρχίζεινα κατεβάζει.

«Θέλω πρώτα να μου υποσχεθείς ένα πράγμα» του λέω.Με φιλάει γλυκά, απομακρύνει το χέρι του από το εσώρουχό

μου (γαμώτο) και συγκατανεύει. «Ό,τι θες».Αρπάζω το χέρι του και το βάζω ακριβώς εκεί που ήταν στο

γοφό μου. «Θέλω να το κάνω αυτό, αλλά μόνο αν μουυποσχεθείς πως θα σπάσουμε το ρεκόρ της καλύτερης πρώτηςφοράς στην ιστορία των πρώτων φορών».

Χαμογελάει και μου λέει: «Εσύ κι εγώ, Σκάι, δε θαμπορούσαμε ποτέ να έχουμε κάτι λιγότερο».

Περνάει το χέρι του κάτω από την πλάτη μου και με τραβάειπρος το μέρος του. Τα χέρια του μετακινούνται προς τα μπράτσαμου, περνάει τα δάχτυλά του κάτω από τις τιράντες τουφορέματός μου και τις κατεβάζει στους ώμους μου. Κλείνωσφιχτά τα μάτια μου και πιέζω το μάγουλό μου στο δικό του, ενώτον έχω γραπώσει από τα μαλλιά. Νιώθω την ανάσα του νααγγίζει τον ώμο μου λίγο πριν το κάνουν τα χείλια του. Ίσα πουτον φιλάει, αλλά είναι σαν να ακουμπάει κάθε μέρος τουκορμιού μου από μέσα προς τα έξω με αυτό το ένα φιλί.

«Το βγάζω» μου λέει.Τα μάτια μου είναι ακόμη κλειστά και δεν είμαι σίγουρη αν

απλά μου το λέει ή αν ζητά την άδειά μου για να βγάλει τοφόρεμά μου, αλλά του γνέφω καταφατικά έτσι κι αλλιώς.Ανεβάζει το φόρεμα και το περνάει από το κεφάλι μου – τογυμνό μου δέρμα ανατριχιάζει στο άγγιγμά του. Με ξαπλώνειμαλακά πίσω στο μαξιλάρι, ανοίγω τα μάτια μου να τον κοιτάξωκαι θαυμάζω το πόσο απίστευτα όμορφος είναι. Αφού με κοιτάξειέντονα για αρκετά δευτερόλεπτα, ρίχνει το βλέμμα του στο χέρι

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 237

Page 238: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

του που είναι τυλιγμένο γύρω από τη μέση μου.Κοιτάζει αργά το σώμα μου. «Θεέ μου, Σκάι». Χαϊδεύει την

κοιλιά μου και στη συνέχεια σκύβει κα τη φιλάει τρυφερά. «Είσαιαπίστευτη».

Δεν έχω εκτεθεί ποτέ ξανά έτσι μπροστά σε κάποιον άλλον,αλλά ο τρόπος που με θαυμάζει με κάνει να θέλω να εκτεθώ σεαυτόν. Γλιστράει το χέρι του στο σουτιέν μου και περνάει τοναντίχειρά του από κάτω – κάνοντας τα χείλη μου να ανοίξουνκαι τα μάτια μου να κλείσουν πάλι.

Θεέ μου, τον θέλω. Τρελά πολύ.Αρπάζω το πρόσωπό του και το φέρνω στο δικό μου, ενώ

τυλίγω τα πόδια μου γύρω από τη μέση του. Βογκάει καικατεβάζει το χέρι του από το σουτιέν μου στη μέση μου ξανά.Κατεβάζει το εσώρουχό μου προς τα κάτω κι έτσι αναγκάζομαινα ξεκλειδώσω τα πόδια μου από τη μέση του για να το βγάλειεντελώς. Στη συνέχεια ακολουθεί ταχύτατα το σουτιέν μου – καιμε το που έχουν φύγει όλα μου τα ρούχα, ανασηκώνεται ενώγέρνει πάνω μου. Συνεχίζω να τον κρατάω από το πρόσωπο καινα φιλιόμαστε σαν λυσσασμένοι, καθώς βγάζει το παντελόνι τουκαι στη συνέχεια πέφτει πάνω μου στο κρεβάτι. Είμαστε γυμνοίκαι για πρώτη φορά ακουμπάνε τα δέρματά μας. Είμαστε τόσοκοντά, ώστε ούτε ο αέρας δεν μπορεί να περάσει ανάμεσά μας,και εντούτοις νιώθουμε πως δεν είμαστε αρκετά κοντά.Τεντώνεται και ψάχνει κάτι στο κομοδίνο. Βγάζει έναπροφυλακτικό από το συρτάρι και το ακουμπάει στο κρεβάτι,ενώ στη συνέχεια ξαναπέφτει πάνω μου. Το βάρος του κάνει ταπόδια μου να ανοίξουν περισσότερο. Μορφάζω μόλιςσυνειδητοποιήσω πως όλη αυτή η προσμονή έχει μεταλλαχθεί σεαγωνία.

Και ναυτία.Και φόβο.Η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή και αρχίζω να λαχανιάζω.

Τα μάτια μου γεμίζουν δάκρυα καθώς το χέρι του κινείταιψάχνοντας να βρει το προφυλακτικό. Το βρίσκει και τον ακούωπου το ανοίγει, αλλά συνεχίζω να κλείνω πολύ σφιχτά τα μάτιαμου. Τον νιώθω να σηκώνεται στα γόνατά του. Ξέρω πως το

238 COLLEEN HOOVER

Page 239: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

φοράει και ξέρω τι θα επακολουθήσει. Ξέρω πώς είναι και ξέρωπόσο πονάει και πόσο θα με κάνει να κλαίω όταν τελειώσει.

Όμως πώς το ξέρω; Πώς τα ξέρω όλα αυτά αφού δεν το έχωξανακάνει;

Τα χείλια μου αρχίζουν να τρέμουν όταν παίρνει την ίδιαστάση ανάμεσα στα πόδια μου. Προσπαθώ να σκεφτώ κάτι πουθα απομακρύνει το φόβο, οπότε οραματίζομαι τον ουρανό και τααστέρια και πόσο όμορφα είναι προσπαθώντας να κατευνάσωτον πανικό μου. Αν υπενθυμίσω στον εαυτό μου πως ο ουρανόςείναι πολύ όμορφος ό,τι και να γίνει, τότε μπορώ να σκέφτομαιτον ουρανό και να ξεχάσω πόσο άσχημο είναι αυτό. Δε θέλω ναανοίξω τα μάτια μου, κι έτσι μετράω από μέσα μου. Φέρνω τηνεικόνα των αστεριών πάνω από το κρεβάτι μου και αρχίζω ναμετράω από τη μία μεριά πηγαίνοντας στην άλλη.

Ένα, δύο, τρία.Μετράω και μετράω και μετράω.Είκοσι δύο, είκοσι τρία, είκοσι τέσσερα…Κρατάω την αναπνοή μου και εστιάζω, εστιάζω, εστιάζω στα

αστέρια.Πενήντα επτά, πενήντα οκτώ, πενήντα εννιά…Θέλω να τελειώνει. Θέλω απλά να φύγει από πάνω μου.Εβδομήντα ένα, εβδομήντα δύο, εβδομήντα –«Γαμώτο, Σκάι!» φωνάζει ο Χόλντερ. Τραβάει το χέρι μου

από τα μάτια μου. Δε θέλω να με κάνει να κοιτάξω, οπότεκρατάω το μπράτσο μου ακόμα πιο σφιχτά πάνω στο πρόσωπόμου ώστε όλα να είναι σκοτεινά και να μπορώ να συνεχίσω ναμετράω.

Ξαφνικά η πλάτη μου βρίσκεται σηκωμένη στον αέρα και δενείμαι πια ξαπλωμένη στο μαξιλάρι. Τα χέρια μου είναι χαλαρά καιτα δικά του με αγκαλιάζουν σφιχτά, αλλά δεν μπορώ νακουνηθώ. Τα χέρια μου είναι τόσο αδύναμα και κλαίω μελυγμούς. Κλαίω τόσο δυνατά και με κουνάει και δεν ξέρω γιατί,οπότε ανοίγω τα μάτια μου. Πηγαίνω μπρος πίσω και ξανά μπροςπίσω και για ένα δευτερόλεπτο πανικοβάλλομαι και ξανακλείνωσφιχτά τα μάτια μου νομίζοντας πως δεν έχει τελειώσει. Αλλάαισθάνομαι τα σκεπάσματα τριγύρω μου και τη σφιχτή αγκαλιά

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 239

Page 240: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

του στην πλάτη μου, ενώ με το χέρι του μου χαϊδεύει τρυφεράτα μαλλιά καθώς μου ψιθυρίζει στο αυτί.

«Όλα είναι εντάξει, μωρό μου». Πιέζει τα χείλη του σταμαλλιά μου ενώ με κουνάει μπρος πίσω. Ανοίγω τα μάτια μουξανά και τα δάκρυα εμποδίζουν την όρασή μου. «Συγγνώμη,Σκάι. Λυπάμαι τόσο πολύ».

Με φιλάει στο πλάι του κεφαλιού, ενώ με κουνάει σαν να μενανουρίζει, ζητώντας μου συνεχώς συγγνώμη. Ζητάει συγγνώμηγια κάτι. Κάτι για το οποίο θέλει να τον συγχωρήσω αυτή τηφορά.

Κάνει πίσω και βλέπει πως έχω ανοίξει τα μάτια μου. Τα μάτιατου είναι κόκκινα αλλά δε βλέπω δάκρυα. Παρ’ όλα αυτά, τρέμειολόκληρος. Ή μήπως τρέμω εγώ; Νομίζω πως τρέμουμε και οιδύο.

Με κοιτάζει στα μάτια ψάχνοντας για κάτι. Ψάχνοντας γιαμένα. Αρχίζω να χαλαρώνω στην αγκαλιά του, γιατί όταν με έχειαγκαλιά δε νιώθω πως θα πέσω από την άκρη της γης. «Τιέγινε;» τον ρωτάω. Δεν καταλαβαίνω από πού προήλθε όλοαυτό.

Κουνάει το κεφάλι του με μάτια γεμάτα θλίψη, φόβο καιτύψεις. «Δεν ξέρω. Άρχισες να μετράς και να κλαις και νατρέμεις και εγώ προσπαθούσα να σε κάνω να σταματήσεις, Σκάι.Αλλά δε σταματούσες. Ήσουν τρομοκρατημένη. Τι έκανα; Πεςμου, γιατί λυπάμαι πραγματικά. Λυπάμαι τόσο μα τόσο πολύ. Τιστο διάολο έκανα, γαμώτο μου;»

Απλά κουνάω το κεφάλι μου, γιατί δεν έχω καμιά απάντηση.Κάνει ένα μορφασμό και ακουμπάει το μέτωπό του στο δικό

μου. «Λυπάμαι τόσο πολύ. Δεν έπρεπε να το αφήσω να πάειτόσο μακριά. Δεν ξέρω τι στο διάολο συνέβη πριν από λίγο,αλλά δεν είσαι ακόμα έτοιμη, εντάξει;»

Δεν είμαι ακόμη έτοιμη;«Δηλαδή δεν… δεν κάναμε σεξ;»Τα χέρια του χαλαρώνουν το αγκάλιασμά τους και η όλη του

στάση αλλάζει. Στο βλέμμα του υπάρχει μόνο απορία και ήττα.Συνοφρυώνεται, πιάνει τα μάγουλά μου και με ρωτάει: «Πούήσουν, Σκάι;».

240 COLLEEN HOOVER

Page 241: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Κουνάω το κεφάλι μου σαστισμένη. «Εδώ είμαι και σ’ακούω».

«Όχι, εννοώ νωρίτερα. Πού ήσουν, Σκάι; Δεν ήσουν εδώμαζί μου, γιατί δεν έγινε τίποτα. Διέκρινα στο πρόσωπό σου πωςκάτι δεν πήγαινε καλά, οπότε δεν το έκανα. Αλλά τώρα πρέπεινα σκεφτείς πολύ καλά πού ήσουν μέσα στο κεφάλι σου, διότιπανικοβλήθηκες. Έκανες σαν υστερική και θέλω να ξέρω τι ήταναυτό που σε πήγε εκεί που πήγες, για να βεβαιωθώ πως δε θαξαναπάς».

Με φιλάει στο μέτωπο και τραβάει τα χέρια του από τηνπλάτη μου. Σηκώνεται, βάζει το τζιν του και στη συνέχειασηκώνει το φόρεμά μου από το πάτωμα. Το γυρίζει από την καλήκαι το περνάει από το κεφάλι μου. Μου σηκώνει τα χέρια και μεβοηθάει να το φορέσω. «Πάω να σου φέρω λίγο νερό.Επιστρέφω αμέσως». Με φιλάει προσεκτικά στα χείλια, σαν ναφοβάται να με αγγίξει ξανά. Με το που βγαίνει από το δωμάτιο,ακουμπάω στον τοίχο και κλείνω τα μάτια μου.

Δεν έχω ιδέα τι συνέβη μόλις τώρα, αλλά νιώθω πως υπάρχειο φόβος να τον χάσω εξαιτίας αυτού που συνέβη. Μόλιςμετέτρεψα σε ολική καταστροφή το πιο προσωπικό και όμορφοπράγμα που μπορεί να γίνει μεταξύ δύο ανθρώπων. Τον έκανανα αισθανθεί ανάξιος, λες και έκανε κάτι κακό, και τώρα νιώθειάσχημα απέναντί μου εξαιτίας αυτής της κατάστασης. Τώρα τοπιο πιθανό είναι να θέλει να φύγω και δεν τον αδικώ. Δεν τοναδικώ καθόλου. Μέχρι κι εγώ θέλω να τρέξω μακριά από τονεαυτό μου.

Πετάω τα σκεπάσματα και σηκώνομαι ενώ φτιάχνω τοφουστάνι μου. Δεν ασχολούμαι καν να βρω το εσώρουχό μου.Πρέπει να βρω το μπάνιο να σουλουπωθώ λίγο, για να με πάειστο σπίτι μου. Είναι η δεύτερη φορά αυτό το Σαββατοκύριακοπου κλαίω και δεν ξέρω καν γιατί – και η δεύτερη φορά πουχρειάστηκε να με σώσει. Δε θα του το ξανακάνω αυτό.

Καθώς περνάω από τα σκαλιά για να βρω το μπάνιο, ρίχνωμια ματιά από πάνω προς την κουζίνα. Ακουμπάει τους αγκώνεςτου στο πάσο και έχει χώσει το πρόσωπό του μέσα στα χέριατου. Απλά στέκεται εκεί και δείχνει δυστυχισμένος και

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 241

Page 242: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

αναστατωμένος. Δεν μπορώ να τον βλέπω έτσι, οπότε ανοίγωτην πρώτη πόρτα που βρίσκω στα δεξιά μου υποθέτοντας πωςείναι το μπάνιο.

Δεν είναι.Είναι το υπνοδωμάτιο της Λέσλι. Πάω να κλείσω την πόρτα,

αλλά δεν το κάνω. Αντιθέτως την ανοίγω περισσότερο, μπαίνωμέσα και την κλείνω πίσω μου. Δε με νοιάζει αν είμαι μέσα σεμπάνιο, δωμάτιο ή ντουλάπα… Το μόνο που χρειάζομαι είναιηρεμία και ησυχία. Λίγο χρόνο να συνέλθω από ό,τι στο διάολομπορεί να μου συμβαίνει. Αρχίζω να σκέφτομαι πως ίσως ναείμαι τρελή. Δεν το έχω χάσει έτσι ξανά στο παρελθόν και αυτόμε τρομοκρατεί. Τα χέρια μου συνεχίζουν να τρέμουν, οπότε ταπλέκω μεταξύ τους μπροστά μου και προσπαθώ να εστιάσω τηνπροσοχή μου σε κάτι άλλο προκειμένου να ηρεμήσω.

Κοιτάζω τριγύρω μου και βρίσκω πως το δωμάτιο προκαλείμια δυσφορία. Το κρεβάτι δεν είναι στρωμένο και το βρίσκωπερίεργο. Ολόκληρο το σπίτι του Χόλντερ είναι στην εντέλεια,αλλά το κρεβάτι της Λέσλι είναι ξέστρωτο. Στο πάτωμα είναιπεταμένο ένα παντελόνι τζιν και φαίνεται σαν να το έβγαλεμόλις τώρα. Κοιτάζω τριγύρω και το δωμάτιο είναι ένα τυπικόκοριτσίστικο εφηβικό δωμάτιο. Είδη μακιγιάζ πάνω στο έπιπλο,ένα iPod πάνω στο κομοδίνο. Όλο το δωμάτιο είναι λες και ηΛέσλι συνεχίζει να ζει εδώ μέσα. Σαν να μην έφυγε ποτέ. Είναιφανερό πως κανείς δεν έχει πειράξει αυτό το δωμάτιο από τότεπου πέθανε. Πάνω στους τοίχους και στον καθρέφτη κρέμονταιφωτογραφίες της. Όλα τα ρούχα της κρέμονται στην ντουλάπα,εκτός από μερικά που είναι πεταμένα στον πάτο της. Έχειπεράσει πάνω από χρόνος από τότε που πέθανε και στοιχηματίζωπως κανείς σε αυτή την οικογένεια δεν το έχει ακόμη αποδεχτεί.

Αισθάνομαι αλλόκοτα να βρίσκομαι εδώ μέσα, αλλά με κάνεινα ξεχνιέμαι. Πηγαίνω προς το κρεβάτι και κοιτάζω τιςφωτογραφίες στον τοίχο. Στις περισσότερες είναι η Λέσλι με τιςφίλες της και σε μερικές είναι αυτή μαζί με τον Χόλντερ.Μοιάζει πολύ με τον Χόλντερ, με τα έντονα μπλε μάτια τους καιτα σκούρα καστανά μαλλιά τους. Αυτό που με ξαφνιάζει πιοπολύ είναι το πόσο χαρούμενη φαίνεται. Φαίνεται γεμάτη ζωή σε

242 COLLEEN HOOVER

Page 243: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

όλες τις φωτογραφίες, είναι δύσκολο να φανταστεί κάποιος τιγινόταν μέσα στο κεφάλι της. Δεν είναι να απορεί κανείς που οΧόλντερ δεν είχε πάρει χαμπάρι πόσο δυστυχισμένη αισθανότανπραγματικά. Το πιο πιθανόν είναι πως δεν άφησε κανέναν να τοκαταλάβει.

Πιάνω μια αναποδογυρισμένη φωτογραφία πάνω στοκομοδίνο της. Με το που τη γυρίζω και την κοιτάζω βγάζω μιαπνιχτή κραυγή. Είναι μια φωτογραφία όπου αυτή και ο Γκρέισονείναι αγκαλιά και τον φιλάει στο μάγουλο. Η φωτογραφία μεαφήνει άναυδη και κάθομαι στο κρεβάτι για να συνέλθω. Γιααυτό ο Χόλντερ τον μισεί τόσο πολύ; Για αυτό δεν ήθελε να μεαγγίζει; Αναρωτιέμαι αν ρίχνει το φταίξιμο στον Γκρέισον γιααυτό που έκανε η Λέσλι.

Κρατώ τη φωτογραφία και κάθομαι ακόμη στο κρεβάτι, ότανανοίγει η πόρτα κι εμφανίζεται το κεφάλι του Χόλντερ. «Τικάνεις;» Δε δείχνει θυμωμένος που βρίσκομαι εδώ μέσα. Δείχνειόμως αμήχανος, γεγονός το οποίο μάλλον οφείλεται στο πώς τονέκανα να αισθανθεί πριν από λίγο.

«Έψαχνα το μπάνιο» του λέω ήρεμα. «Συγγνώμη. Απλάχρειαζόμουν λίγα λεπτά».

Γέρνει στην πόρτα και σταυρώνει τα χέρια του στο στήθοςτου ενώ κοιτάζει ολόγυρα το δωμάτιο. Τα περιεργάζεται όλαόπως εγώ, σαν να είναι καινούργια και για αυτόν.

«Κανείς δεν έχει μπει εδώ μέσα; Από τότε που…»«Όχι» λέει βιαστικά. «Ποιο θα ήταν το νόημα; Έχει φύγει».Γνέφω καταφατικά και ακουμπάω τη φωτογραφία της Λέσλι

με τον Γκρέισον στο κομοδίνο, αναποδογυρισμένη όπως ήταν.«Τα είχε μαζί του;»

Κάνει ένα διστακτικό βήμα προς το δωμάτιο και στη συνέχειαπηγαίνει προς το κρεβάτι. Κάθεται δίπλα μου και ακουμπάει τουςαγκώνες του στα γόνατά του, ενώ δένει τα χέρια του μπροστάτου. Κοιτάζει αργά το δωμάτιο χωρίς να μου απαντήσει αμέσως.Με κοιτάζει και με αγκαλιάζει από τους ώμους τραβώντας μεκοντά του. Το γεγονός ότι κάθεται εδώ μαζί μου αυτή τη στιγμήκαι θέλει να με έχει αγκαλιά με κάνει να θέλω να ξεσπάσω σεκλάματα.

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 243

Page 244: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

«Τα χάλασε μαζί της το βράδυ πριν κάνει αυτό που έκανε»μου λέει ήρεμα.

Προσπαθώ να μην το δείξω, αλλά τα λόγια του με σόκαραν.«Πιστεύεις πως εξαιτίας του το έκανε; Για αυτό τον μισείς τόσοπολύ;»

Κουνάει το κεφάλι του. «Τον μισούσα πριν τα χαλάσει μαζίτης. Της έκανε πολλές μαλακίες, Σκάι. Και, όχι, δεν πιστεύω πωςτο έκανε εξαιτίας του. Νομίζω πως το ότι τα χάλασαν ήταν οκαταλύτης σε μια απόφαση που είχε πάρει από καιρό. Είχεθέματα πολύ πριν εμφανιστεί στο προσκήνιο ο Γκρέισον. Οπότεόχι, δεν τον κατηγορώ. Ποτέ δεν το έκανα». Σηκώνεται και μεπιάνει από το χέρι. «Έλα πάμε. Δε θέλω να μείνω άλλο εδώ».

Ρίχνω μια τελευταία ματιά στο δωμάτιο και στη συνέχειασηκώνομαι και τον ακολουθώ. Σταματάω όμως πριν φτάσουμεστην πόρτα. Γυρίζει και με κοιτάζει να παρατηρώ μιαφωτογραφία πάνω στην τουαλέτα της. Είναι μια κορνιζαρισμένηφωτογραφία του Χόλντερ και της Λέσλι απ’ όταν ήταν παιδιά.Την πιάνω και τη φέρνω πιο κοντά μου για να τη μελετήσω. Κάτιμε κάνει να χαμογελάσω βλέποντάς τον τόσο μικρό. Βλέπονταςκαι τους δύο τόσο μικρούς είναι αναζωογονητικό. Σαν να τουςτυλίγει μια αθωότητα προτού γνωρίσουν την άσχημηπραγματικότητα της ζωής. Στέκονται μπροστά από ένα άσπροσπίτι και ο Χόλντερ έχει περασμένο το χέρι του γύρω από τολαιμό της και τη σφίγγει. Εκείνη έχει το χέρι της περασμένογύρω από τη μέση του και χαμογελάνε στο φακό.

Τα μάτια μου μετακινούνται από τα πρόσωπά τους στο σπίτιπίσω τους. Είναι ένα άσπρο σπίτι με κίτρινα τελειώματα και ανμπορούσαμε να δούμε μέσα θα βλέπαμε πως το καθιστικό είναιβαμμένο σε δύο αποχρώσεις του πράσινου.

Κλείνω αμέσως τα μάτια μου. Πώς το ξέρω αυτό; Πώς ξέρωτι χρώμα είναι το καθιστικό;

Τα χέρια μου αρχίζουν να τρέμουν και προσπαθώ να πάρωαναπνοή αλλά δεν μπορώ. Πού το ξέρω αυτό το σπίτι; Ξέρωαυτό το σπίτι, όπως με κάποιον τρόπο ξέρω και τα παιδιά στηφωτογραφία. Πώς ξέρω ότι υπάρχουν ασπροπράσινες κούνιεςπίσω από το σπίτι; Και, λίγα μέτρα από τις κούνιες, υπάρχει ένα

244 COLLEEN HOOVER

Page 245: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

ξεροπήγαδο που πρέπει να είναι πάντα καλυμμένο, γιατί η γάτατης Λέσλι έπεσε μια φορά μέσα.

«Είσαι καλά;» με ρωτάει ο Χόλντερ. Προσπαθεί να πάρει τηφωτογραφία από τα χέρια μου, αλλά του την αρπάζω με δύναμηκαι τον κοιτάζω. Το βλέμμα του είναι ανήσυχο και κάνει έναβήμα προς το μέρος μου. Κάνω ένα βήμα πίσω.

Πού τον ξέρω;Πού ξέρω τη Λέσλι;Γιατί νιώθω σαν να μου λείπουν; Κουνάω το κεφάλι μου και

κοιτάζω μια τη φωτογραφία και μια τον Χόλντερ, και πάλι απότην αρχή. Αυτή τη φορά το μάτι μου πέφτει στον καρπό τηςΛέσλι. Φοράει ένα βραχιόλι. Ένα βραχιόλι ίδιο με το δικό μου.

Θέλω να τον ρωτήσω για αυτό αλλά δεν μπορώ. Προσπαθώαλλά τίποτα δε βγαίνει από το στόμα μου, οπότε απλά κρατάω τηφωτογραφία. Κουνάει το κεφάλι του και το πρόσωπό του έχειμια έκφραση σαν να ράγισε η καρδιά του. «Σκάι, όχι» μου λέειικετευτικά.

«Πώς;» η φωνή μου σπάει και ίσα που ακούγεται. Κοιτάζωπάλι τη φωτογραφία που έχω στα χέρια μου. «Υπάρχουνκούνιες. Και ένα πηγάδι. Και η γάτα σας. Είχε πέσει στο πηγάδι».Τον κοιτάζω στα μάτια και οι σκέψεις ξεχύνονται. «Χόλντερ, τογνωρίζω αυτό το καθιστικό. Το καθιστικό είναι πράσινο και ηκουζίνα είχε έναν πάγκο που ήταν πολύ ψηλός για μας και… ημητέρα σου. Τη μητέρα σου τη λένε Μπεθ». Σταματάω καιπροσπαθώ να πάρω μιαν ανάσα, γιατί οι αναμνήσεις δεσταματούν. Δε σταματάνε να έρχονται και δεν μπορώ νααναπνεύσω. «Χόλντερ… τη λένε Μπεθ τη μητέρα σου;»

Ο Χόλντερ κάνει ένα μορφασμό και περνάει το χέρι του μέσααπό τα μαλλιά του. «Σκάι…» μου λέει. Δεν μπορεί καν να μεκοιτάξει. Η έκφρασή του είναι διαλυμένη και μπερδεμένη και…και μου λέει ψέματα τόσον καιρό. Μου κρύβει κάτι και φοβάταινα μου το πει.

Με ξέρει. Πώς στο διάολο με ξέρει και γιατί δε μου το είπε;Ξαφνικά αισθάνομαι άρρωστη. Τον προσπερνάω βιαστικά και

ανοίγω μια πόρτα στο διάδρομο, που ευτυχώς είναι το μπάνιο.Την κλειδώνω, πετάω τη φωτογραφία στον πάγκο και πέφτω στο

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 245

Page 246: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

πάτωμα.Οι εικόνες και οι αναμνήσεις πλημμυρίζουν το μυαλό μου σαν

να έσπασε ένα φράγμα. Θυμάμαι αυτόν, αυτή και τους τρεις μαςμαζί. Θυμάμαι να παίζουμε, εγώ να τρώω βραδινό σπίτι του,εμένα και τη Λέσλι να είμαστε αχώριστες. Την αγαπούσα.Ήμουν τόσο μικρή και μικροσκοπική και δεν ξέρω καν πώς τουςξέρω αλλά τους αγαπούσα. Και τους δύο. Η ανάμνηση αυτήαναμειγνύεται με τη θλίψη πως η Λέσλι που ήξερα και αγαπούσαως κοριτσάκι έχει πλέον πεθάνει. Ξαφνικά νιώθω βαθιά θλίψηπου πέθανε, αλλά όχι για μένα. Όχι για τη Σκάι. Στενοχωριέμαιγια το μικρό κοριτσάκι που ήμουν και που η θλίψη της για τηναπώλεια της Λέσλι περνάει μέσα από μένα.

Πώς όμως δεν ήξερα; Πώς και δεν τον θυμήθηκα την πρώτηφορά που τον είδα;

«Σκάι, άνοιξε την πόρτα. Σε παρακαλώ».Πέφτω πάνω στον τοίχο. Όλο αυτό είναι πάρα πολύ. Οι

αναμνήσεις, τα συναισθήματα και η θλίψη είναι αβάσταχτα γιανα το χωνέψω με την πρώτη.

«Μωρό μου, σε παρακαλώ. Πρέπει να μιλήσουμε και δενμπορώ να το κάνω από εδώ. Σε παρακαλώ, άνοιξε την πόρτα».

Αυτός ήξερε. Την πρώτη φορά που με είδε στο μαγαζί ήξερε.Και όταν είδε το βραχιόλι μου… ήξερε πως μου το είχε δώσει ηΛέσλι. Με είδε να το φοράω και ήξερε.

Η θλίψη και η σύγχυσή μου σύντομα μετατρέπονται σε θυμό,οπότε σηκώνομαι από το πάτωμα και πηγαίνω γρήγορα στηνπόρτα. Την ξεκλειδώνω και την ανοίγω. Τα χέρια τουακουμπάνε στην κάθε μεριά της κάσας και με κοιτάζει κατάματα,αλλά νιώθω πως δεν ξέρω καν ποιος είναι. Δεν ξέρω τι είναι πιααληθινό και τι ψεύτικο ανάμεσά μας. Δεν ξέρω ποια αισθήματάτου είναι από τη ζωή του μαζί μου και ποια από τη ζωή του με τομικρό κοριτσάκι που ήμουν.

Πρέπει να μάθω. Πρέπει να μάθω ποια ήταν. Ποια ήμουν.Καταπνίγω το φόβο μου και κάνω την ερώτηση της οποίαςφοβάμαι πως ξέρω ήδη την απάντηση. «Ποια είναι η Χόουπ;»

Η σκληρή του έκφραση δεν αλλάζει, οπότε τον ξαναρωτάωπιο δυνατά αυτή τη φορά.

246 COLLEEN HOOVER

Page 247: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

«Ποια είναι ρε γαμώτο η Χόουπ;»Συνεχίζει να με κοιτάζει στα μάτια και να ακουμπάει τα χέρια

του στο άνοιγμα της πόρτας, αλλά δεν μπορεί να μου απαντήσει.Για κάποιο λόγο δε θέλει να ξέρω. Δε θέλει να θυμηθώ ποιαήμουν. Παίρνω μια βαθιά ανάσα προσπαθώντας να συγκρατήσωτα δάκρυά μου. Φοβάμαι πολύ να το εκστομίσω, γιατί δε θέλω ναξέρω την απάντηση.

«Εγώ είμαι;» τον ρωτάω με τρεμάμενη φωνή γεμάτη δέος.«Χόλντερ… εγώ είμαι η Χόουπ;»

Αφήνει μια κοφτή ανάσα κοιτάζοντας το ταβάνι σαν ναπαλεύει να μην κλάψει. Κλείνει τα μάτια του και ακουμπάει τομέτωπό του στο δικό μου· στη συνέχεια παίρνει μια βαθιά ανάσαπροτού με κοιτάξει. «Ναι».

Ο αέρας γύρω μου γίνεται πυκνός. Τόσο πυκνός που δενμπορώ να τον αναπνεύσω. Στέκομαι ακίνητη μπροστά του μηνμπορώντας να κουνηθώ. Όλα είναι σιωπηλά, εκτός από αυτόπου γίνεται μέσα στο κεφάλι μου. Είναι τόσες σκέψεις καιερωτηματικά και αναμνήσεις, και όλα προσπαθούν να βγουν έξωκαι δεν ξέρω αν έχω ανάγκη να κλάψω, να ουρλιάξω, νακοιμηθώ ή να το βάλω στα πόδια.

Πρέπει να βγω έξω. Νιώθω πως ο Χόλντερ, το μπάνιο καιόλο το γαμημένο το σπίτι σφίγγουν σαν κλοιός γύρω μου καιπρέπει να βγω έξω για να υπάρχει αρκετός χώρος να ξεχυθούνόλα έξω από το κεφάλι μου. Θέλω να βγουν όλα έξω.

Τον σπρώχνω για να περάσω και προσπαθεί να πιάσει το χέριμου, αλλά του το τραβάω με δύναμη.

«Σκάι, περίμενε» φωνάζει τρέχοντας από πίσω μου. Συνεχίζωνα τρέχω, μέχρι που φτάνω τα σκαλιά και τα κατεβαίνω δυο δυογια να βγω όσο πιο γρήγορα γίνεται. Τον ακούω που μεακολουθεί, οπότε επιταχύνω – αλλά το πόδι μου μπερδεύεται,χάνω το βήμα μου και καταλήγω στο πάτωμα στη βάση τηςσκάλας.

«Σκάι!» φωνάζει. Προσπαθώ να σηκωθώ, αλλά είναι ήδηπεσμένος στα γόνατα και με αγκαλιάζει προτού προλάβω νακάνω οτιδήποτε. Τον σπρώχνω για να με αφήσει να βγω έξω,όμως εκείνος δεν το κουνάει ρούπι.

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 247

Page 248: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

«Έξω» του λέω αδύναμα και χωρίς ανάσα. «Πρέπει να βγωέξω. Σε παρακαλώ, Χόλντερ».

Τον αισθάνομαι να παλεύει μέσα του, γιατί δε θέλει να μεαφήσει. Με τραβάει απρόθυμα μακριά από το στέρνο του και μεκοιτάζει προσπαθώντας να δει τα μάτια μου. «Μην το βάλειςστα πόδια, Σκάι. Πήγαινε έξω, αλλά σε παρακαλώ μη φύγεις.Πρέπει να μιλήσουμε».

Γνέφω καταφατικά, με απελευθερώνει από το αγκάλιασμά τουκαι με βοηθάει να σηκωθώ. Με το που βγαίνω έξω από τηνπόρτα, στο γρασίδι, δένω τα χέρια μου πίσω από το κεφάλι μουκαι παίρνω μια βαθιά αναπνοή δροσερού αέρα. Γέρνω το κεφάλιμου και κοιτάζω προς τα σκαλιά επιθυμώντας όσο τίποτε άλλονα ήμουν εκεί πάνω παρά εδώ κάτω. Δε θέλω να έρχονταιαναμνήσεις, γιατί με κάθε μία ανάμνηση που με μπερδεύειέρχεται ένα ακόμα πιο σύνθετο ερωτηματικό που μου προκαλείσύγχυση. Δεν καταλαβαίνω πού τον ξέρω. Δεν καταλαβαίνωγιατί μου το έκρυψε. Δεν καταλαβαίνω πώς μπορεί να ήταν τοόνομά μου Χόουπ, όταν από τότε που θυμάμαι το όνομά μουήταν πάντα Σκάι. Δεν καταλαβαίνω γιατί η Κάρεν μού έχει πειπως Σκάι ήταν το όνομα που είχα από τότε που γεννήθηκα, ανδεν ήταν. Όλα όσα νόμιζα πως είχα καταλάβει μετά από τόσαχρόνια αποκαλύπτουν πράγματα που δε θέλω να ξέρω. Μουέχουν πει ψέματα και τρέμω στην ιδέα να μάθω τι είναι αυτό πουόλοι προσπαθούν να μου κρύψουν.

Νιώθω πως στέκομαι μια αιωνιότητα εδώ έξω προσπαθώνταςνα ξεκαθαρίσω όλο αυτό μόνη μου, τη στιγμή που δεν έχω κανιδέα τι είναι αυτό που προσπαθώ να ξεκαθαρίσω. Πρέπει ναμιλήσω στον Χόλντερ και πρέπει να μάθω τι ξέρει, αλλά έχωπληγωθεί. Δε θέλω να τον αντικρίσω ξέροντας πως μουκρατούσε αυτό το μυστικό εδώ και τόσον καιρό. Νιώθω πως όλοαυτό που νόμιζα πως είχαμε μεταξύ μας δεν είναι παρά μιακωμωδία.

Είμαι διαλυμένη συναισθηματικά και δεν μπορώ να αντέξωπερισσότερες αποκαλύψεις σε μία νύχτα. Το μόνο που θέλωείναι να πάω σπίτι και να ξαπλώσω. Πρέπει να κοιμηθώ και ναηρεμήσω το μυαλό μου, πριν προχωρήσουμε στο γιατί δε μου

248 COLLEEN HOOVER

Page 249: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

είπε πως με ήξερε ως παιδάκι. Δεν καταλαβαίνω γιατί ήταν κάτιπου θεώρησε πως πρέπει να μου το αποκρύψει.

Κάνω μεταβολή και μπαίνω στο σπίτι. Στέκεται στην πόρτακαι παρακολουθεί. Κάνει στο πλάι για να μπω και εγώκατευθύνομαι στην κουζίνα και ανοίγω το ψυγείο. Πιάνω έναμπουκάλι νερό, το ανοίγω και πίνω αρκετές μεγάλες γουλιές. Τοστόμα μου είναι στεγνό καθώς δεν ήπια ποτέ το νερό πουυποτίθεται θα μου έφερνε νωρίτερα.

Ακουμπάω το μπουκάλι στον πάγκο, τον κοιτάζω και τουλέω: «Πήγαινέ με σπίτι».

Δε φέρνει αντίρρηση. Γυρίζει, αρπάζει τα κλειδιά του από τοτραπεζάκι της εισόδου και μου κάνει νόημα να τον ακολουθήσω.Αφήνω το νερό στον πάγκο και τον ακολουθώ σιωπηλή στοαυτοκίνητο. Με το που μπαίνω μέσα, φεύγουμε αμέσως καιοδηγεί σε όλη τη διαδρομή χωρίς να πει λέξη.

Περνάμε τη στροφή για το σπίτι μου και είναι προφανές πωςδε σκοπεύει να με πάει στο σπίτι μου. Του ρίχνω μια ματιά καιείναι απόλυτα συγκεντρωμένος στο δρόμο μπροστά του.«Πήγαινέ με στο σπίτι μου» του ξαναλέω.

Με κοιτάζει αποφασιστικά. «Πρέπει να μιλήσουμε, Σκάι.Έχεις πολλές ερωτήσεις. Το ξέρω πως έχεις».

Έχω. Έχω εκατομμύρια ερωτήσεις που θέλω να κάνω, αλλάέλπιζα να με αφήσει λίγο να το δουλέψω μέσα μου ώστε ναμπορέσω να βρω όσες περισσότερες απαντήσεις γίνεται μόνημου. Αλλά είναι ξεκάθαρο πως δεν τον νοιάζει τι προτιμώ εγώαυτή τη στιγμή. Βγάζω απρόθυμα τη ζώνη ασφαλείας και γυρίζωστο κάθισμά μου ώστε να ακουμπάω στην πόρτα και να τονκοιτάζω. Αν δε θέλει να με αφήσει να το χωνέψω όλο αυτό, τότεκι εγώ θα τον βομβαρδίσω μια και καλή με τις ερωτήσεις μου.Αλλά θα το κάνω γρήγορα, γιατί θέλω να με πάει στο σπίτι μου.

«Εντάξει, λοιπόν» του λέω πεισματικά. «Ας τελειώνουμε μεόλο αυτό. Γιατί για δύο μήνες μού έλεγες ψέματα; Γιατί τα πήρεςτόσο πολύ με το βραχιόλι μου ώστε δε μου μιλούσες για δύοεβδομάδες; Γιατί απλά δε μου είπες ποια νόμιζες πως ήμουν ότανσυναντηθήκαμε για πρώτη φορά στο μπακάλικο; Διότι ήξερες,Χόλντερ. Ήξερες ποια ήμουν και για κάποιο λόγο θεώρησες πως

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 249

Page 250: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

θα ήταν διασκεδαστικό να με παίζεις μέχρι να τα ανακαλύψωόλα. Τελικά με γούσταρες καθόλου; Άξιζε αυτό το παιχνίδι πουέπαιζες τόσο ώστε να με πληγώσεις όσο δεν έχω πληγωθεί ποτέάλλοτε στη ζωή μου; Γιατί αυτό συνέβη τελικά». Είμαι τόσοέξαλλη καθώς τα λέω, που τρέμω.

Τελικά ξεσπάω σε κλάματα, γιατί τα δάκρυά μουπροσπαθούσαν από ώρα να βγουν έξω και κουράστηκα να ταπολεμάω. Τα σκουπίζω με την ανάστροφη του χεριού μου καιλέω χαμηλόφωνα: «Με πλήγωσες, Χόλντερ, τόσο πολύ. Μουείχες υποσχεθεί πως θα είσαι πάντα ειλικρινής μαζί μου». Δενυψώνω πλέον τη φωνή μου. Στην πραγματικότητα μιλάω τόσοσιγά που δεν είμαι καν σίγουρη πως μπορεί να με ακούσει.Συνεχίζει να κοιτάζει το δρόμο σαν μαλάκας. Κλείνω σφιχτά ταμάτια μου, σταυρώνω τα χέρια στο στήθος και πέφτω πίσω στοκάθισμά μου. Κοιτάζω έξω από το παράθυρο και καταριέμαι τηΜοίρα μου. Καταριέμαι τη Μοίρα μου που έφερε αυτό το χωρίςελπίδα, τελειωμένο αγόρι στη ζωή μου μόνο και μόνο για να τηδιαλύσει.

Αφού συνεχίζει να οδηγεί χωρίς να πει ούτε μία λέξη σε όλααυτά που είπα, το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να αφήσω έναθλιβερό μικρό γελάκι. «Είσαι πραγματικά τελειωμένος, χωρίςκαμιά ελπίδα» μουρμουρίζω.

18. Netflix: Συνδρομητικό κανάλι που παίζει ταινίες καιτηλεοπτικές σειρές. (Σ.τ.Μ.)19. Το Χαζόμουτρο: κωμωδία του 1979 με πρωταγωνιστή τονΣτιβ Μάρτιν. (Σ.τ.Μ.)20. Χαρακτηριστική ατάκα της ταινίας. (Σ.τ.Μ.)

250 COLLEEN HOOVER

Page 251: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Δεκατρία χρόνια νωρίτερα

«Πρέπει να κατουρήσω» λέει χαχανίζοντας.Κρυβόμαστε στριμωγμένες κάτω από τη βεράνταπεριμένοντας τον Ντιν να έρθει να μας βρει. Δε θέλωνα ξέρουν πως δεν μπορώ ακόμα να μετρήσω όπωςμου ζητάνε πάντα. Ο Ντιν μού λέει κάθε φορά πουπάνε να κρυφτούν να μετρήσω μέχρι το είκοσι, αλλάδεν ξέρω. Οπότε στέκομαι με κλειστά τα μάτια μου καικάνω πως μετράω. Αυτοί πάνε και οι δυο ήδη στοσχολείο, αλλά εγώ θα πάω του χρόνου, συνεπώς δενξέρω να μετράω τόσο καλά όσο αυτοί.

«Έρχεται» μου λέει ενώ σέρνεται λίγα μέτρα πιοπίσω. Το χώμα κάτω από τη βεράντα είναι κρύο, οπότεπροσπαθώ να μην το ακουμπάω με τα χέρια μου όπωςκάνει αυτή, αλλά πονάνε τα πόδια μου.

«Λες!» φωνάζει αυτός. Έρχεται προς τη βεράντα καικατευθύνεται προς τα σκαλιά. Κρυβόμαστε αρκετή ώρακαι φαίνεται πως έχει βαρεθεί να μας ψάχνει. Κάθεταιστα σκαλιά που είναι σχεδόν μπροστά μας. Ότανανασηκώνω το κεφάλι μου μπορώ να δω το πρόσωπότου. «Βαρέθηκα να ψάχνω».

Γυρίζω και κοιτάζω τη Λέσλι, να δω αν είναι έτοιμηνα τρέξει εκεί που τα φύλαγε για να τον φτύσει.Κουνάει αρνητικά το κεφάλι της και μου κάνει νόημαμε το δάχτυλο να σωπάσω.

«Χόουπ!» φωνάζει ενώ κάθεται ακόμα στα σκαλιά.

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 251

Page 252: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

«Παραδίνομαι!» Κοιτάζει τριγύρω στην αυλή καιαναστενάζει ήρεμα. Μουρμουράει και κλοτσάει ταχαλίκια και εμένα μου έρχεται να γελάσω. Η Λέσλι μούδίνει μια μπουνιά στο χέρι και μου λέει να το βουλώσω.

Αρχίζει να γελάει και στην αρχή νομίζω πως είναιγιατί μας άκουσε, αλλά μετά καταλαβαίνω πως μιλάειστο εαυτό του.

«Η Χόουπ και η Λες» λέει ήρεμα. «Χόουπλες»21 λέειτο όνομά μας σαν μία λέξη. Γελάει και σηκώνεται. «Τοακούσατε αυτό;» φωνάζει κάνοντας τα χέρια του σανντουντούκα στο στόμα του. «Εσείς οι δύο είστετελειωμένες!»

Ακούγοντάς τον να ενώνει τα ονόματά μας και νατα κάνει μία λέξη, η Λέσλι γελάει και βγαίνει από τηνκρυψώνα της. Την ακολουθώ και σηκώνομαι με το πουο Ντιν γυρίζει και τη βλέπει. Χαμογελάει και κοιτάζεικαι τις δυο μας με τα βρόμικα γόνατά μας και τουςκόμπους στα μαλλιά μας. Κουνάει το κεφάλι του και τοξαναλέει. «Τελειωμένες».

21. Η συγγραφέας κάνει λογοπαίγνιο με τα δύο ονόματα.Ενώνοντάς τα δημιουργείται η λέξη «Χόουπλες» (Hopeless) πουσημαίνει «χωρίς ελπίδα» ή «τελειωμένος» και είναι και τοτατουάζ του Χόλντερ. (Σ.τ.Μ.)

252 COLLEEN HOOVER

Page 253: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Σάββατο, 27 Οκτωβρίου 201211:20 μμ

Η ανάμνηση είναι τόσο ζωντανή και δεν έχω ιδέα πώς μου ήρθετώρα ξαφνικά. Πώς μπορούσα να βλέπω το τατουάζ του κάθεμέρα, να τον ακούω να λέει Χόουπ, να μιλάει για τη Λες, καιπαρ’ όλα αυτά να μη θυμηθώ. Πλησιάζω το κάθισμά του, αρπάζωτο μπράτσο του και σηκώνω το μανίκι του. Το ξέρω πως είναιεκεί. Ξέρω τι λέει. Αλλά αυτή είναι η πρώτη φορά που τοκοιτάζω και ξέρω τι πραγματικά εννοεί.

«Γιατί το έκανες;» Μου έχει ξαναπεί, αλλά τώρα θέλω ναμάθω τον πραγματικό λόγο. Παίρνει το βλέμμα του από τοδρόμο και με κοιτάζει.

«Σου το είπα. Είναι για να μου θυμίζει τους ανθρώπους πουαπογοήτευσα στη ζωή μου».

Κλείνω τα μάτια μου και πέφτω πίσω στο κάθισμά μουκουνώντας το κεφάλι μου. Λέει πως δε μιλάει ποτέ μεαοριστολογίες, αλλά δεν μπορώ να σκεφτώ πιο γενικόλογηαπάντηση από αυτή που μου δίνει για το τατουάζ. Πώς μπορεί ναμε έχει απογοητεύσει; Δε βγάζει κανένα νόημα το να νομίζει πωςμε κάποιον τρόπο με απογοήτευσε όταν ήμασταν μικρά. Και τοότι αισθάνεται τόσες τύψεις για αυτό ώστε να το κάνει τατουάζξεπερνάει κάθε πιθανή εικασία που θα μπορούσα να κάνω σεαυτή τη φάση. Δεν ξέρω τι άλλο μπορώ να πω ή να κάνω για ναμε πάει σπίτι. Δε μου απάντησε σε καμία ερώτηση και τώρα μεταλαιπωρεί με σπαζοκεφαλιές, λέγοντάς μου αινιγματικέςπροτάσεις που δεν είναι καν απαντήσεις. Εγώ θέλω απλά να πάω

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 253

Page 254: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

στο σπίτι μου.Σταματάει στην άκρη το αμάξι και ελπίζω πως θα κάνει

στροφή για να γυρίσουμε. Αντιθέτως, σβήνει τη μηχανή καιανοίγει την πόρτα. Κοιτάζω έξω από το παράθυρο και βλέπωπως βρισκόμαστε πάλι στο αεροδρόμιο. Μου τη δίνει. Δε θέλωνα έρθω εδώ και να τον παρακολουθώ να χαζεύει τα αστέριακαθώς σκέφτεται. Θέλω ή απαντήσεις ή να πάω στο σπίτι μου.

Ανοίγω την πόρτα και τον ακολουθώ απρόθυμα προς τοφράχτη, ελπίζοντας πως αν τον πάρω με το καλό, τούτη τηντελευταία φορά, θα μου δώσει μια γρήγορη εξήγηση. Με βοηθάειπάλι να σκαρφαλώσω το φράχτη και πάμε στο σημείο πουήμασταν και τις προάλλες και ξαπλώνουμε.

Κοιτάζω ψηλά με την ελπίδα να δω ένα αστέρι που πέφτει.Θα ήθελα πραγματικά να κάνω μια δυο ευχές αυτή τη στιγμή. Θαευχόμουν να γύριζα το χρόνο πίσω, δύο μήνες νωρίτερα, και ναμην πατούσα το πόδι μου σε αυτό το μπακάλικο εκείνη τη μέρα.

«Είσαι έτοιμη για απαντήσεις;» με ρωτάειΓυρίζω το κεφάλι μου προς τη μεριά του. «Είμαι έτοιμη αν

έχεις πράγματι σκοπό να είσαι ειλικρινής αυτή τη φορά».Με κοιτάζει, γυρίζει και ξαπλώνει στο πλάι για να με βλέπει.

Κάνει πάλι το ίδιο πράγμα, με κοιτάζει έντονα χωρίς να μιλάει.Είναι πιο σκοτεινά από την τελευταία φορά που ήμασταν εδώ,οπότε είναι δύσκολο να καταλάβω την έκφραση του προσώπουτου. Μπορώ όμως να καταλάβω ότι είναι θλιμμένος. Τα μάτιατου ποτέ δεν μπόρεσαν να κρύψουν τη θλίψη τους. Γέρνειμπροστά και φέρνει το χέρι του στο μάγουλό μου. «Έχω ανάγκηνα σε φιλήσω».

Παραλίγο να σκάσω στα γέλια, αλλά φοβάμαι πως αν το κάνωθα είναι ένα υστερικό γέλιο και αυτό με τρομάζει, διότι ήδηθεωρώ πως έχω αρχίσει να τα χάνω. Κουνάω το κεφάλι μου,σοκαρισμένη που νομίζει πως θα τον άφηνα να με φιλήσει αυτήτη στιγμή. Όχι όταν έχω μόλις ανακαλύψει πως μου λέει ψέματαεπί δύο ολόκληρους μήνες.

«Όχι» του λέω κατηγορηματικά. Συνεχίζει να έχει τοπρόσωπό του κοντά στο δικό μου και το χέρι του στο μάγουλόμου. Μου τη δίνει που, αν και όλος ο θυμός μου οφείλεται στο

254 COLLEEN HOOVER

Page 255: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

ότι με έχει εξαπατήσει, το σώμα μου συνεχίζει να ανταποκρίνεταιστο άγγιγμά του. Είναι μια παράξενη εσωτερική μάχη όταν δενμπορείς να αποφασίσεις αν θέλεις να δώσεις μπουνιά στο στόμαπου είναι λίγα εκατοστά από το δικό σου ή αν θέλεις να τογευτείς.

«Έχω ανάγκη να σε φιλήσω» λέει πάλι παρακαλώντας μεαπεγνωσμένα. «Σε παρακαλώ, Σκάι. Φοβάμαι πως αν σου πωαυτά που έχω να σου πω… δε θα σε ξαναφιλήσω ποτέ». Έρχεταιπιο κοντά μου και χαϊδεύει το μάγουλό μου με τον αντίχειράτου, ενώ δεν παίρνει ούτε στιγμή τα μάτια του από τα δικά μου.«Σε παρακαλώ».

Συγκατανεύω, χωρίς να μπορώ να καταλάβω γιατί η αδυναμίαμου υπερισχύει. Ακουμπάει το στόμα του στο δικό μου και μεφιλάει. Κλείνω τα μάτια μου και τον αφήνω, γιατί ένα μεγάλομέρος μου φοβάται επίσης πως θα είναι η τελευταία φορά πουαισθάνομαι το στόμα του στο δικό μου. Φοβάμαι πως θα είναι ητελευταία φορά που αισθάνομαι το οτιδήποτε, γιατί είναι ο μόνοςμε τον οποίο ήθελα να αισθάνομαι κάτι.

Είναι σχεδόν σηκωμένος στα γόνατα και με το ένα χέρικρατάει το πρόσωπό μου, ενώ το άλλο ακουμπάει το έδαφοςδίπλα στο κεφάλι μου. Σηκώνω το χέρι μου και το χώνω σταμαλλιά του τραβώντας τον πιο έντονα μέσα στο στόμα μου. Τονγεύομαι και καθώς η αναπνοή του αναμειγνύεται με τη δική μουγια λίγο όλα τα αποψινά χάνονται και υπάρχει μόνο αυτό. Αυτήτη στιγμή είμαι συγκεντρωμένη μόνο σε αυτόν και στην καρδιάμου και στο πώς φουσκώνει και ραγίζει την ίδια στιγμή. Η σκέψηπως αυτό που νιώθω για κείνον δεν είναι καν σίγουρο ή αληθινόμε πονάει. Πονάω παντού. Στο κεφάλι μου, στα σωθικά μου, στοστήθος μου, στην καρδιά μου, στην ψυχή μου. Πριν ένιωθα πωςτο φιλί του μπορούσε να με γιατρέψει. Τώρα το φιλί του είναισαν να μου προκαλεί έναν ατελείωτο πόνο βαθιά μέσα στηνκαρδιά μου.

Αντιλαμβάνεται τη συντριβή μου καθώς οι λυγμοί αρχίζουννα ανεβαίνουν στο λαιμό μου. Ακουμπάει τα χείλη του στομάγουλό μου και μετά στο αυτί μου. «Λυπάμαι τόσο πολύ» μουλέει συνεχίζοντας να με κρατάει. «Λυπάμαι τόσο πολύ. Δεν

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 255

Page 256: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

ήθελα να το μάθεις».Κλείνω τα μάτια, τον σπρώχνω μακριά, κάθομαι και παίρνω

μια βαθιά αναπνοή. Σκουπίζω τα δάκρυά μου και αγκαλιάζωσφιχτά τα πόδια μου. Κρύβω το πρόσωπό μου ανάμεσα σταγόνατά μου για να μην τον βλέπω.

«Το μόνο που θέλω να κάνεις είναι να μιλήσεις, Χόλντερ. Σερώτησα όλα όσα θα μπορούσα να σε ρωτήσω καθώς ερχόμαστανεδώ. Θέλω να μου απαντήσεις για να πάω στο σπίτι μου». Ηφωνή μου είναι διαλυμένη.

Βάζει το χέρι του στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου καιχαϊδεύει με τα δάχτυλά του τα μαλλιά μου προσπαθώντας ναετοιμάσει την απάντησή του. Καθαρίζει το λαιμό του και μουλέει: «Την πρώτη φορά που σε είδα δεν ήμουν σίγουρος πωςήσουν η Χόουπ. Είχα πια συνηθίσει να θεωρώ πως τη βλέπω σεκάθε άγνωστο κορίτσι της ηλικίας μας, ώστε είχα πλέονπαρατήσει την προσπάθεια να την ξαναβρώ εδώ και χρόνια.Αλλά όταν σε είδα στο μαγαζί και σε κοίταξα στα μάτια… είχαένα προαίσθημα πως ήσουν εσύ. Όταν μου έδειξες τηνταυτότητά σου και κατάλαβα πως δεν ήσουν, αισθάνθηκαγελοίος. Ήταν το τελικό καμπανάκι για να καταλάβω πως έπρεπενα την ξεχάσω για πάντα».

Σταματάει να μιλάει και κατεβάζει το χέρι του από τα μαλλιάμου στην πλάτη μου, κάνοντας μικρούς κύκλους με το δάχτυλότου. Θέλω να διώξω το χέρι του μακριά, αλλά το θέλω πιο πολύεκεί που είναι.

«Μέναμε για περίπου ένα χρόνο στο διπλανό σπίτι από εσάς.Εσένα και τον πατέρα σου. Εσύ, εγώ και η Λες… ήμασταν οικαλύτεροι φίλοι. Είναι τόσο δύσκολο όμως να θυμάται κανείςπρόσωπα από τόσο παλιά. Νόμιζα πως είσαι η Χόουπ, αλλά απότην άλλη πίστευα πως αν πραγματικά ήσουν αυτή δε θα είχααμφιβολίες. Πίστευα πως, αν την έβλεπα ποτέ ξανά, θα ήμουνσίγουρος πως είναι αυτή.

»Με το που έφυγα από το μπακάλικο εκείνη την ημέρα,έψαξα αμέσως το όνομά σου στο Ίντερνετ. Δεν μπόρεσα να βρωτίποτα, ούτε καν στο Facebook. Έψαχνα για μία ώρα καιπιέστηκα τόσο πολύ, ώστε βγήκα να τρέξω για να ηρεμήσω. Με

256 COLLEEN HOOVER

Page 257: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

το που έστριψα στη γωνία και σε είδα να στέκεσαι μπροστά απότο σπίτι μου, μου κόπηκε η ανάσα. Στεκόσουν εκείεξουθενωμένη από το τρέξιμο και… Χριστέ μου, Σκάι. Ήσουντόσο όμορφη. Ακόμα δεν ήξερα αν ήσουν ή όχι η Χόουπ, αλλάεκείνη τη στιγμή δεν το σκεφτόμουν. Δε με ενδιέφερε ποιαήσουν, απλά ήθελα να σε γνωρίσω.

»Αφού πέρασα λίγο χρόνο μαζί σου εκείνη την εβδομάδα, δενμπόρεσα να σταματήσω τον εαυτό μου από το να έρθει σπίτι σουτο βράδυ της Παρασκευής. Δεν εμφανίστηκα με την πρόθεση νασκαλίσω το παρελθόν σου, ούτε με την ελπίδα πως κάτι θα γίνειμεταξύ μας. Ήρθα σπίτι σου γιατί ήθελα να γνωρίσεις τονπραγματικό μου εαυτό και όχι αυτόν που ήξερες από τιςπεριγραφές των άλλων. Αφού περάσαμε αρκετό χρόνο μαζίεκείνο το βράδυ, το μόνο πράγμα που με ενδιέφερε πλέον ήτανπώς θα τα κατάφερνα να περνάω ακόμα περισσότερο χρόνο μαζίσου. Δεν έχω γνωρίσει κανέναν άλλον που να με έχει συνεπάρειόπως εσύ. Ακόμα αναρωτιόμουν αν ήταν δυνατόν… αν ήσουναυτή. Κυρίως αφού μου είπες πως ήσουν υιοθετημένη, αλλά καιπάλι σκεφτόμουν πως μπορεί να ήταν σύμπτωση.

»Στη συνέχεια όμως είδα το βραχιόλι…» Σταματάει να μιλάεικαι παίρνει το χέρι του από την πλάτη μου. Τα δάχτυλά τουγλιστράνε κάτω από το σαγόνι μου, τραβάει το πρόσωπό μου απότα γόνατά μου και με κάνει να τον κοιτάξω στα μάτια. «Η καρδιάμου έσπασε, Σκάι. Δεν ήθελα να είσαι αυτή. Ήθελα να μου πειςπως σου έδωσε το βραχιόλι η φίλη σου ή πως το βρήκες κάπου ήπως το αγόρασες. Μετά από όλα αυτά τα χρόνια που σε έψαχνασε κάθε κοριτσίστικο πρόσωπο που κοιτούσα, τελικά σεβρήκα…. και ήμουν συντετριμμένος. Δεν ήθελα να είσαι ηΧόουπ. Ήθελα απλά να είσαι εσύ».

Κουνάω το κεφάλι μου το ίδιο μπερδεμένη όσο και πριν.«Αλλά γιατί απλά δε μου το είπες; Πόσο δύσκολο θα ήταν ναπαραδεχτείς πως γνωριζόμασταν από παλιά; Δεν καταλαβαίνωγιατί μου το έκρυβες».

Με κοιτάζει για λίγο ενώ ψάχνει για μια σωστή απάντηση,έπειτα απομακρύνει τα μαλλιά μου από το πρόσωπό μου. «Τιθυμάσαι από την υιοθεσία σου;»

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 257

Page 258: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Κουνάω το κεφάλι μου. «Όχι και πολλά. Ξέρω πως ήμουν σεανάδοχες οικογένειες όταν με παράτησε ο πατέρας μου. Ξέρωπως η Κάρεν με υιοθέτησε και μετακομίσαμε εδώ από άλληπολιτεία όταν ήμουν πέντε χρονών. Εκτός από αυτό και μερικέςδιάσπαρτες παράξενες αναμνήσεις, δεν ξέρω κάτι άλλο».

Κάθεται απέναντί μου και ακουμπάει σθεναρά τα χέρια τουστους ώμους μου. «Αυτά είναι ό,τι σου έχει πει η Κάρεν. Εγώθέλω να ξέρω τι θυμάσαι εσύ. Τι θυμάσαι, Σκάι;»

Αυτή τη φορά κουνάω αργά το κεφάλι μου. «Τίποτα. Οι πιοπαλιές αναμνήσεις που έχω είναι με την Κάρεν. Το μόνο πράγμαπου θυμάμαι πριν από την Κάρεν είναι αυτό το βραχιόλι, αλλάμόνο και μόνο γιατί το έχω ακόμα. Όμως δεν είμαι καν σίγουρηγια το ποιος μου το έχει δώσει».

Ο Χόλντερ πιάνει το πρόσωπό μου με τα χέρια του καιακουμπάει τα χείλη του στο μέτωπό μου. Αφήνει λίγη ώρα ταχείλη του εκεί, σαν να φοβάται να τραβηχτεί γιατί θα πρέπει νασυνεχίσει να μιλάει. Δε θέλει να μου πει αυτά που ξέρει.

«Πες το» του ψιθυρίζω. «Πες μου τι είναι αυτό που εύχεσαινα μην έπρεπε να μου πεις».

Απομακρύνει το στόμα του και ακουμπάει το μέτωπό του στοδικό μου. Τα μάτια του είναι κλειστά και μου κρατάει σφιχτά τοπρόσωπο. Δείχνει τόσο θλιμμένος που μου έρχεται να τον πάρωαγκαλιά παρά τη δυσφορία που νιώθω για αυτόν. Βάζω τα χέριαμου γύρω του και τον αγκαλιάζω. Με αγκαλιάζει και αυτός καιμε βάζει να κάτσω πάνω του. Περνάω τα πόδια μου γύρω από τημέση του και τα μέτωπά μας είναι ακόμα κολλημένα. Με κρατάειμε δύναμη, αλλά αυτή τη φορά είναι σαν να με κρατάει γιατί ηδική του γη έχει φύγει από το άξονά της και εγώ είμαι ο πυρήναςτου.

«Απλά πες μου, Χόλντερ».Μου χαϊδεύει τη μέση και ανοίγει τα μάτια του

απομακρύνοντας το μέτωπό του από το δικό μου ώστε να μπορείνα με βλέπει καθώς μιλάει.

«Τη μέρα που η Λες σού έδωσε αυτό το βραχιόλι έκλαιγες.Θυμάμαι την παραμικρή λεπτομέρεια σαν να ήταν χθες.Καθόσουν στην αυλή του σπιτιού σου. Η Λες και εγώ καθίσαμε

258 COLLEEN HOOVER

Page 259: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

μαζί σου για πολλή ώρα, αλλά δε σταματούσες να κλαις. Αφούσου έδωσε το βραχιόλι, πήγε στο σπίτι μας αλλά εγώ δενμπορούσα. Αισθανόμουν άσχημα να σε αφήσω μόνη σου εκεί,γιατί πίστευα πως ήσουν πάλι θυμωμένη με τον μπαμπά σου.Πάντα έκλαιγες εξαιτίας του και για αυτό εγώ τον μισούσα. Δεθυμάμαι τίποτα για αυτόν, παρά μόνο πως τον μισούσα γιατί σεέκανε να αισθάνεσαι όπως αισθανόσουν. Ήμουν μόνο έξιχρονών, οπότε δεν ήξερα τι να σου πω όταν έκλαιγες. Νομίζωπως εκείνη τη φορά σου είπα κάτι σαν “Μην ανησυχείς…” – ».

«… δε θα ζήσει για πάντα» λέω τελειώνοντας εγώ τηνπρότασή του. «Τη θυμάμαι αυτή τη μέρα. Θυμάμαι τη Λες ναμου δίνει το βραχιόλι και εσένα να λες πως δε θα ζήσει γιαπάντα. Αυτά είναι τα δύο πράγματα που πάντα θυμόμουν. Απλάδεν ήξερα πως ήσουν εσύ».

«Ναι, αυτό σου είπα». Μου πιάνει τα μάγουλα και συνεχίζει.«Και μετά έκανα κάτι για το οποίο μετανιώνω κάθε μέρα τηςζωής μου από τότε».

Κουνάω το κεφάλι μου. «Χόλντερ, δεν έκανες τίποτα. Απλάέφυγες».

«Ακριβώς» λέει. «Πήγα στην μπροστινή μας αυλή, παρ’ όλοπου ήξερα πως έπρεπε να κάτσω εκεί μαζί σου. Στεκόμουν στηναυλή μου και σε έβλεπα να κλαις χωμένη μέσα στα χέρια σουενώ έπρεπε να κλαις χωμένη μέσα στα δικά μου. Απλάστεκόμουν εκεί… και είδα το αυτοκίνητο να σταματάει εκεί.Είδα να ανοίγει το παράθυρο του συνοδηγού και άκουσακάποιον να φωνάζει το όνομά σου. Σε είδα να κοιτάς μέσα στοαυτοκίνητο και να σκουπίζεις τα μάτια σου. Σηκώθηκες,ξεσκόνισες το σορτσάκι σου και μπήκες μέσα στο αυτοκίνητο. Σεείδα να μπαίνεις μέσα και ήξερα πως ό,τι κι αν συνέβαινε δενέπρεπε να στέκομαι έτσι απλά εκεί πέρα. Αλλά το μόνο πουέκανα ήταν να παρακολουθώ, ενώ έπρεπε να είμαι δίπλα σου.Ποτέ δε θα είχε συμβεί αυτό αν είχα μείνει κοντά σου».

Ο φόβος και οι τύψεις που πηγάζουν από τη φωνή τουκάνουν την καρδιά μου να χτυπάει σαν τρελή. Με κάποιοντρόπο βρίσκω τη δύναμη να μιλήσω, παρ’ όλο το φόβο που μεκατακλύζει. «Τι δε θα είχε συμβεί ποτέ;»

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 259

Page 260: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Με φιλάει πάλι στο μέτωπο ενώ οι αντίχειρές του μουχαϊδεύουν τρυφερά τα ζυγωματικά. Με κοιτάζει σαν να φοβάταιπως θα μου ραγίσει την καρδιά.

«Σε πήραν. Όποιος κι αν ήταν μέσα στο αυτοκίνητο, σε πήρεαπό τον μπαμπά σου, από μένα, από τη Λες. Ήσουνεξαφανισμένη για δεκατρία χρόνια, Χόουπ».

260 COLLEEN HOOVER

Page 261: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Σάββατο, 27 Οκτωβρίου 201211:57 μμ

Ένα από τα πράγματα που μου αρέσει πολύ στα βιβλία είναι πωςμπορεί κανείς να ορίζει και να συντέμνει κομμάτια από τη ζωήτου ήρωα σε κεφάλαια. Είναι ενδιαφέρον, γιατί δεν μπορεί ναγίνει στην πραγματική ζωή. Δεν μπορούμε να τελειώσουμε ένακεφάλαιο και μετά να πηδήξουμε τα κομμάτια που δε θέλουμεκαι να πάμε σε ένα κεφάλαιο που ταιριάζει καλύτερα με τηδιάθεσή μας. Η ζωή δε διαιρείται σε κεφάλαια… μόνο σε λεπτά.Όλα τα γεγονότα της ζωής μας στοιβάζονται όλα μαζί το έναλεπτό πίσω από το άλλο, χωρίς κενά ή άσπρες σελίδες ή χωρίςνα χωρίζονται σε κεφάλαια, γιατί ό,τι κι αν συμβεί η ζωήσυνεχίζεται και προχωράει μπροστά και οι λέξεις επιπλέουν καιοι αλήθειες ξεπηδούν είτε μας αρέσει είτε όχι και η ζωή δε μαςαφήνει ποτέ να κάνουμε μια στάση ούτε για να πάρουμε μίαγαμημένη ανάσα.

Χρειάζομαι ένα διάλειμμα από το ένα κεφάλαιο στο άλλο.Θέλω να πάρω μια ανάσα, αλλά δεν έχω ιδέα πώς.

«Πες κάτι» μου λέει. Κάθομαι ακόμα πάνω του με τα πόδιαμου τυλιγμένα γύρω του. Το κεφάλι μου ακουμπάει στον ώμοτου και τα μάτια μου είναι κλειστά. Βάζει το χέρι του στο πίσωμέρος του κεφαλιού μου, χαμηλώνει το στόμα του στο αυτί μουκαι με κρατάει ακόμα πιο σφιχτά. «Σε παρακαλώ. Πες κάτι».

Δεν ξέρω τι θέλει να πω. Θέλει να κάνω την έκπληκτη; Τησοκαρισμένη; Θέλει να κλάψω; Θέλει να φωνάξω; Δεν μπορώνα κάνω τίποτε από όλα αυτά, γιατί ακόμα το μυαλό μου

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 261

Page 262: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

προσπαθεί να χωρέσει αυτό που είπε.«Ήσουν εξαφανισμένη για δεκατρία ολόκληρα χρόνια,

Χόουπ».Τα λόγια του επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά στο μυαλό μου

σαν να κόλλησε η βελόνα.« Εξαφανισμένη».Ελπίζω να εννοεί εξαφανισμένη μεταφορικά, σαν να ήμουν

δηλαδή εξαφανισμένη από τη ζωή του όλα αυτά τα χρόνια και νατου έλειψα. Δε νομίζω όμως πως εννοεί αυτό. Μπορούσα να δωτο βλέμμα του όταν είπε αυτά τα λόγια και το ότι δεν ήθελε νατα πει καθόλου. Ήξερε τι θα πάθαινα.

Ίσως να εννοεί εξαφανισμένη στην κυριολεξία, αλλά να έχειαπλά μπερδευτεί. Ήμασταν και οι δύο πολύ μικροί και ίσως ναμη θυμάται τα γεγονότα πολύ καθαρά. Αλλά οι τελευταίοι δύομήνες μού έρχονται συνεχώς στο μυαλό, καθώς και τα πάνταγύρω από αυτόν… όλες οι προσωπικότητές του, οι μεταπτώσειςτου και οι αινιγματικές του κουβέντες. Όπως το βράδυ πουστεκόταν στην είσοδο του σπιτιού μου και μου είπε πως μεέψαχνε όλη του τη ζωή. Το εννοούσε κυριολεκτικά τελικά.

Ή το πρώτο βράδυ που είχαμε έρθει εδώ στο αεροδρόμιο καιμε ρώτησε αν είχα καλή ζωή. Ανησυχούσε επί δεκατρία χρόνιαγια το τι μου συνέβη. Πάλι κυριολεκτικά ήθελε να μάθει ανήμουν χαρούμενη εκεί που κατέληξα.

Ή τη μέρα που αρνιόταν να ζητήσει συγγνώμη για τησυμπεριφορά του στην καφετέρια, εξηγώντας μου πως ήξερε τιτον ενόχλησε αλλά πως δεν μπορούσε ακόμη να μου πει. Δεναναρωτήθηκα τότε, γιατί έδειχνε πολύ ειλικρινής πως θα μουεξηγούσε κάποια μέρα. Ούτε με σφαίρες δε θα μπορούσα ναμαντέψω γιατί αναστατώθηκε τόσο πολύ όταν είδε το βραχιόλιστο χέρι μου. Δεν ήθελε να είμαι η Χόουπ, γιατί ήξερε πως ηαλήθεια θα μου ράγιζε την καρδιά.

Είχε δίκιο.«Ήσουν εξαφανισμένη για δεκατρία χρόνια, Χόουπ».Αυτή η τελευταία λέξη στην πρότασή του με κάνει να

ανατριχιάσω ολόκληρη. Σηκώνω αργά το κεφάλι μου από τονώμο του και τον κοιτάζω. «Με είπες Χόουπ. Μη με λες έτσι.

262 COLLEEN HOOVER

Page 263: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Δεν είναι αυτό το όνομά μου».Γνέφει καταφατικά. «Συγγνώμη, Σκάι».Η τελευταία λέξη σε αυτή την πρόταση πάλι με κάνει να

ανατριχιάσω. Φεύγω από πάνω του και σηκώνομαι όρθια. «Ούτεέτσι να με λες» του λέω αποφασιστικά. Δε θέλω να με λένε ούτεΧόουπ, ούτε Σκάι, ούτε Πριγκίπισσα, ούτε οτιδήποτε άλλο πουμε χωρίζει από ένα κομμάτι του εαυτού μου. Ξαφνικάαισθάνομαι πως είμαι διαφορετικοί άνθρωποι σε συσκευασία τουενός. Στη συσκευασία κάποιας που δεν ξέρει ποια είναι ή πούανήκει – και είναι ενοχλητικό. Ποτέ στη ζωή μου δεν έχωαισθανθεί τόσο απομονωμένη, σαν να μην υπάρχει ούτε έναάτομο σε όλο τον κόσμο που να μπορώ να εμπιστευτώ. Ούτε τονεαυτό μου. Δεν μπορώ καν να εμπιστευτώ τις ίδιες μου τιςαναμνήσεις.

Ο Χόλντερ σηκώνεται και πιάνει το χέρι μου κοιτώντας με.Με παρατηρεί περιμένοντας να αντιδράσω. Θα απογοητευτεί,γιατί δε θα αντιδράσω. Όχι εδώ. Όχι τώρα. Ένα κομμάτι μουθέλει να κλάψει καθώς με αγκαλιάζει και ψιθυρίζει μέσα στοαυτί μου: «Μην ανησυχείς». Ένα κομμάτι μου θέλει ναουρλιάξει και να τον χτυπήσει που με εξαπάτησε. Ένα κομμάτιμου θέλει να τον αφήσει να συνεχίσει να κατηγορεί τον εαυτότου που δεν εμπόδισε αυτό που λέει πως έγινε πριν από δεκατρίαχρόνια. Όμως το μεγαλύτερο μέρος μου θέλει απλά να φύγουνόλα. Θέλω να μην αισθάνομαι τίποτα ξανά. Μου λείπει κείνο τομούδιασμα, όταν δε σκεφτόμουν και δεν αισθανόμουν τίποτα.

Τραβάω τα χέρια μου από τα δικά του και πηγαίνω προς τοαυτοκίνητο. «Χρειάζομαι ένα διάλειμμα ανάμεσα στα κεφάλαια»λέω πιο πολύ στον εαυτό μου παρά σε εκείνον.

Με ακολουθεί ένα βήμα πίσω μου. «Δεν ξέρω καν τιεννοείς». Η φωνή του ακούγεται καταβεβλημένη και ηττημένη.

Βουτάει το χέρι μου για να με σταματήσει και να με ρωτήσειπώς αισθάνομαι, αλλά το τραβάω με δύναμη και κάνω στροφήγια να τον αντικρίσω. Δε θέλω να με ρωτήσει πώς αισθάνομαι,γιατί δεν έχω ιδέα. Με κατακλύζει μια τεράστια γκάμασυναισθημάτων, μερικά από τα οποία δεν έχω βιώσει ποτέ ξανάστη ζωή μου. Οργή και φόβος και θλίψη και δυσπιστία

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 263

Page 264: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

μεγαλώνουν μέσα μου και θέλω να σταματήσουν. Θέλω νασταματήσω να αισθάνομαι όλα αυτά που αισθάνομαι, οπότεαρπάζω το πρόσωπό του και πιέζω τα χείλια μου πάνω στα δικάτου. Τον φιλάω δυνατά και γρήγορα, περιμένοντας νααντιδράσει, αλλά δεν το κάνει. Δε με φιλάει. Αρνείται να μεβοηθήσει να διώξω έτσι τον πόνο, οπότε με καταλαμβάνει οθυμός, απομακρύνω τα χείλια μου από τα δικά του και τονχαστουκίζω.

Ίσα που κουνιέται και αυτό με εξοργίζει. Θέλω να πονέσειόπως πονάω εγώ. Θέλω να αισθανθεί αυτό που με έκαναν ταλόγια του να αισθανθώ. Τον χαστουκίζω ξανά και με αφήνει. Μετο που συνεχίζει να μην αντιδρά, τον σπρώχνω στο στήθος. Τονσπρώχνω με δύναμη ξανά και ξανά, προσπαθώντας να τουπροξενήσω όλο τον πόνο που κι εκείνος προκάλεσε πριν απόλίγο στην ψυχή μου. Του ρίχνω γροθιές και, όταν βλέπω πωςούτε αυτό πιάνει, αρχίζω να ουρλιάζω και να τον χτυπάω και ναπροσπαθώ να ξεφύγω από τα χέρια του, γιατί με έχει πλέοναγκαλιάσει. Με γυρίζει με την πλάτη στο στήθος του και ταχέρια μας είναι πλεγμένα και σταυρωμένα στο στομάχι μου.

«Πάρε αναπνοή» ψιθυρίζει στο αυτί μου. «Ηρέμησε, Σκάι.Ξέρω πως είσαι μπερδεμένη και φοβισμένη, αλλά εγώ είμαι εδώ.Είμαι εδώ μαζί σου. Απλά πάρε αναπνοή».

Η φωνή του είναι ήρεμη και κατευναστική, οπότε κλείνω ταμάτια μου και βυθίζομαι σε αυτή. Παίρνει μια βαθιά ανάσα καικουνάει το στήθος του στο ρυθμό του δικού μου, αναγκάζοντάςμε να πάρω ανάσα και να ακολουθήσω το παράδειγμά του.Παίρνω αρκετές βαθιές, αργές ανάσες μαζί με αυτόν. Με το πουσταματάω να παλεύω μέσα στην αγκαλιά του, με γυρίζει και μετραβάει πάνω στο στέρνο του.

«Δεν ήθελα να σε κάνω να πονέσεις έτσι» μου ψιθυρίζεικουνώντας μαλακά το κεφάλι μου μέσα στα χέρια του. «Για αυτόκαι δε σου το είπα».

Αυτή τη στιγμή συνειδητοποιώ πως ούτε καν κλαίω. Δεν έχωκλάψει από τη στιγμή που ξεστόμισε την αλήθεια και έτσιπροσπαθώ να εμποδίσω τα δάκρυα που θέλουν ναελευθερωθούν. Τα δάκρυα δε θα με βοηθήσουν αυτή τη στιγμή.

264 COLLEEN HOOVER

Page 265: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Το μόνο που θα καταφέρουν είναι να με κάνουν ακόμα πιοαδύναμη.

Ακουμπάω τις παλάμες μου στο στήθος του καιαπομακρύνομαι ελαφρά. Είμαι πιο ευάλωτη σε δάκρυα όταν μεκρατάει, γιατί η αγκαλιά του είναι τόσο ανακουφιστική. Δεχρειάζομαι την παρηγοριά κανενός. Πρέπει να μάθω ναβασίζομαι στον εαυτό μου για να είμαι δυνατή, γιατί είμαι τομόνο άτομο που μπορώ να εμπιστευτώ – και ακόμα και για αυτόέχω τις επιφυλάξεις μου. Όλα όσα νόμιζα πως ήξερα ήταν έναψέμα. Δεν ξέρω ποιος ευθύνεται για αυτό ή ποιος ξέρει τηναλήθεια και πιάνω τον εαυτό μου χωρίς ίχνος εμπιστοσύνηςστην καρδιά μου. Ούτε για τον Χόλντερ, ούτε για την Κάρεν,ούτε καν για μένα.

Κάνω ένα βήμα πίσω και τον κοιτάζω στα μάτια. «Πότε είχεςσκοπό να μου πεις ποια ήμουν;» τον ρωτάω. «Τι θα γινόταν ανδε θυμόμουν ποτέ; Θα μου το έλεγες κάποτε; Φοβόσουν πως θασε παρατούσα και δε θα είχες την ευκαιρία να με πηδήξεις; Γιααυτό μου έλεγες ψέματα τόσο καιρό;»

Ξεστομίζω αυτές τις κουβέντες και βλέπω αμέσως στα μάτιατου πόσο πολύ έχει προσβληθεί. «Όχι. Δεν ήταν έτσι. Δεν είναιέτσι. Δε σου το είπα γιατί φοβάμαι για το τι θα σου συμβεί. Αν τοαναφέρω στην αστυνομία θα σε πάρουν από την Κάρεν. Το πιοπιθανό είναι να τη συλλάβουν και να σε στείλουν πίσω στονπατέρα σου μέχρι να γίνεις δεκαοκτώ. Θέλεις να γίνει κάτιτέτοιο; Αγαπάς την Κάρεν και είσαι χαρούμενη εδώ. Δεν ήθελανα σου ανακατέψω τη ζωή σου».

Γελάω νευρικά και κουνάω το κεφάλι μου. Ο συλλογισμόςτου δε βγάζει κανένα νόημα. Τίποτα δε βγάζει νόημα. «Πρώτααπό όλα, δε θα έβαζαν την Κάρεν φυλακή γιατί μπορώ να σουεγγυηθώ πως δεν ξέρει τίποτα για όλα αυτά. Δεύτερον, έχωκλείσει τα δεκαοκτώ από τον Σεπτέμβριο. Αν η ηλικία μου ήτανο λόγος που δεν ήσουν ειλικρινής, θα μου το είχες πει μέχρισήμερα».

Πιέζει τον αυχένα του και κοιτάζει κάτω στο έδαφος. Δε μουαρέσει η νευρικότητά του. Μπορώ να πω από τον τρόπο πουαντιδρά πως δεν έχει τελειώσει με τις εξομολογήσεις.

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 265

Page 266: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

«Σκάι, είναι τόσα πολλά αυτά που έχω ακόμα να σου πω».Με κοιτάζει ξανά. «Τα γενέθλιά σου δεν ήταν τον Σεπτέμβριο.Τα γενέθλιά σου είναι στις 7 Μαΐου. Θέλεις άλλους έξι μήνες γιανα γίνεις δεκαοκτώ. Και η Κάρεν;» Κάνει ένα βήμα προς τομέρος μου αρπάζοντας και τα δυο μου χέρια. «Πρέπει να ξέρει,Σκάι. Πρέπει. Σκέψου το. Ποιος άλλος θα μπορούσε να το έχεικάνει αυτό;»

Τραβάω αμέσως τα χέρια μου και απομακρύνομαι. Ξέρω πωςήταν για κείνον ένα πραγματικό μαρτύριο να κρατάει αυτό τομυστικό για τον εαυτό του. Μπορώ να δω στα μάτια του πόσοπολύ τον πονάει να πρέπει να μου τα πει όλα αυτά. Αλλά τονδικαιολογούσα πάντα από τη μέρα που τον γνώρισα και, όσο καιαν τον έχω λυπηθεί, αυτό πλέον αναιρέθηκε πλήρως από το ότιπροσπαθεί να μου πει πως η ίδια η μητέρα μου είναι κατάκάποιον τρόπο ανακατεμένη σε όλο αυτό.

«Πήγαινέ με σπίτι» απαιτώ. «Δε θέλω να ακούσω τίποτεάλλο. Δε θέλω να μάθω τίποτε άλλο απόψε».

Προσπαθεί να πιάσει πάλι τα χέρια μου αλλά τα κοπανάωμακριά μου. «ΠΗΓΑΙΝΕ ΜΕ ΣΠΙΤΙ!» ουρλιάζω. Ξεκινάω να πηγαίνωπρος το αυτοκίνητο. Μου φτάνουν όσα άκουσα. Θέλω τη μαμάμου. Θέλω να τη δω, να την αγκαλιάσω και να ξέρω πως δενείμαι ολομόναχη σε αυτό, γιατί έτσι ακριβώς αισθάνομαι τούτητη στιγμή.

Φτάνω στο φράχτη πριν από τον Χόλντερ και προσπαθώ νασκαρφαλώσω αλλά δεν μπορώ. Τα χέρια μου τρέμουν και νιώθωαδύναμη. Συνεχίζω να προσπαθώ, όταν έρχεται σιωπηλά απόπίσω μου και με ανεβάζει. Πηδάω από την άλλη μεριά καιπηγαίνω στο αυτοκίνητο.

Κάθεται στη θέση του οδηγού, κλείνει την πόρτα αλλά δενξεκινάει. Κοιτάζει το τιμόνι με το χέρι του έτοιμο να βάλειμπρος τη μηχανή. Κοιτάζω τα χέρια του με ανάμεικτασυναισθήματα, γιατί θέλω τόσο πολύ να με αγκαλιάσουν. Θέλωνα με κρατάνε και να μου χαϊδεύουν τα μαλλιά και την πλάτηόσο θα μου λέει πως όλα είναι εντάξει. Αλλά τα κοιτάζω και μεαηδία επίσης, γιατί σκέπτομαι πως με έχουν αγγίξει σεπροσωπικές στιγμές ενώ ήξερε πως με κορόιδευε. Πώς μπορούσε

266 COLLEEN HOOVER

Page 267: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

να είναι μαζί μου ενώ ήξερε αυτό που ήξερε και να με αφήνει ναζω σε ένα ψέμα; Δεν ξέρω αν θα μπορέσω να του τοσυγχωρήσω.

«Ξέρω πως είναι πολύ όλο αυτό για να το χωνέψεις» μου λέειήρεμα. «Το ξέρω πως είναι. Θα σε πάω σπίτι, αλλά πρέπει να τοξανασυζητήσουμε αύριο». Γυρίζει προς το μέρος μου και μεκοιτάζει με σκληρά μάτια. «Σκάι, δεν μπορείς να μιλήσεις στηνΚάρεν για αυτό. Το καταλαβαίνεις; Όχι μέχρι να δούμε τισυμβαίνει».

Συγκατανεύω μόνο και μόνο για να τον κατευνάσω. Δενμπορεί να περιμένει από μένα να μην το συζητήσω μαζί της.

Γυρίζει ολόκληρος προς το μέρος μου και ακουμπάει το χέριτου στην πλάτη του καθίσματός μου. «Μιλάω σοβαρά, μωρόμου. Ξέρω πως δεν τη θεωρείς ικανή να έχει κάνει κάτι τέτοιο,αλλά μέχρι να μάθουμε περισσότερα δεν πρέπει να το πειςπουθενά. Αν μιλήσεις σε οποιονδήποτε, θα αλλάξει όλη σου ηζωή. Δώσε στον εαυτό σου χρόνο να τα επεξεργαστεί όλα αυτά.Σε παρακαλώ. Σε παρακαλώ, υποσχέσου μου πως θα περιμένειςμέχρι αύριο. Μετά θα ξαναμιλήσουμε».

Ο τρομοκρατημένος τόνος στις κουβέντες του μου τρυπάειτην καρδιά και γνέφω πάλι καταφατικά, μόνο που τούτη τη φοράτο εννοώ.

Με κοιτάζει για αρκετά δευτερόλεπτα και στη συνέχειαγυρίζει κανονικά στη θέση του, βάζει μπρος και βγαίνουμε στοδρόμο. Οδηγεί σε όλη τη διαδρομή χωρίς να πούμε λέξη, μέχριπου φτάνουμε στο γκαράζ του σπιτιού μου. Το χέρι μου είναιστην πόρτα και πάω να βγω, όταν μου πιάνει το άλλο χέρι.

«Περίμενε» μου λέει. Περιμένω αλλά δε γυρίζω στο κάθισμάμου. Είμαι με το ένα πόδι στο αυτοκίνητο και το άλλο έξω στοέδαφος και κοιτάζω την πόρτα. Με το χέρι του βάζει τα μαλλιάμου πίσω από το αυτί μου. «Θα είσαι εντάξει απόψε;»

Αναστενάζω με την απλοϊκότητα της ερώτησής του. «Πώς;»Κάθομαι πίσω στο κάθισμα και γυρίζω να τον κοιτάξω. «Πώςείναι δυνατόν να είμαι εντάξει μετά τα αποψινά;»

Με κοιτάζει έντονα και συνεχίζει να χαϊδεύει τα μαλλιά μουμε τα δάχτυλά του. «Με πεθαίνει να σε αφήσω να φύγεις έτσι.

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 267

Page 268: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Δε θέλω να σε αφήσω μόνη σου. Μπορώ να έρθω ξανά σε μίαώρα;»

Ξέρω πως με ρωτάει αν μπορεί να μπει από το παράθυρό μουκαι να ξαπλώσει μαζί μου, αλλά κουνάω αμέσως αρνητικά τοκεφάλι μου. «Δεν μπορώ» του λέω με σπασμένη φωνή. «Είναιπολύ δύσκολο να είμαι κοντά σου αυτή τη στιγμή. Χρειάζομαιχρόνο να σκεφτώ. Θα σε δω αύριο, εντάξει;»

Κουνάει το κεφάλι του, παίρνει το χέρι του από το μάγουλόμου και το ακουμπάει στο τιμόνι. Με παρακολουθεί καθώςβγαίνω από το αυτοκίνητο και απομακρύνομαι.

268 COLLEEN HOOVER

Page 269: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Κυριακή, 28 Οκτωβρίου 201212:37 πμ

Μπαίνοντας από την μπροστινή πόρτα στο σαλόνι ελπίζω νανιώσω μια αίσθηση ανακούφισης που την έχω απεγνωσμέναανάγκη αυτή τη στιγμή. Η οικειότητα και η αίσθηση πως ανήκωσε αυτό το σπίτι είναι κάτι που χρειάζομαι για να ηρεμήσω, ώστενα πάψω να αισθάνομαι πως θέλω να κλάψω. Αυτό είναι τοσπίτι μου, όπου ζω με την Κάρεν… μια γυναίκα που με αγαπάεικαι θα έκανε τα πάντα για μένα, ό,τι κι αν πιστεύει ο Χόλντερ.

Στέκομαι στα σκοτεινά μέσα στο καθιστικό και περιμένω ναμε αγκαλιάσει αυτή η ζεστή αίσθηση, αλλά αυτό δε συμβαίνει.Κοιτάζω τριγύρω με καχυποψία και αμφιβολίες και μου τη δίνειπου αυτή τη στιγμή παρατηρώ τη ζωή μου από άλλη οπτικήγωνία.

Βγαίνω από το καθιστικό και σταματάω έξω από την πόρτατου υπνοδωματίου της Κάρεν. Σκέφτομαι να χωθώ στο κρεβάτιμαζί της, αλλά έχει σβηστό το φως της. Ποτέ ξανά δεν είχαανάγκη την παρουσία της όσο τώρα, αλλά δεν μπορώ να πείσωτον εαυτό μου να ανοίξει την πόρτα της. Ίσως δεν είμαι ακόμηέτοιμη να την αντικρίσω. Οπότε συνεχίζω στο διάδρομο προς τοδωμάτιό μου.

Το φως στο δωμάτιό μου βγαίνει από τη χαραμάδα τηςπόρτας. Βάζω το χέρι μου στο πόμολο, το γυρίζω και ανοίγωαργά την πόρτα. Η Κάρεν κάθεται στο κρεβάτι μου. Μεπεριμένει και, μόλις ακούει την πόρτα να ανοίγει, σηκώνεται.

«Πού ήσουν;» Δείχνει πως έχει ανησυχήσει, αλλά στη φωνή

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 269

Page 270: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

της διακρίνω ίχνη θυμού. Ή ίσως απογοήτευσης.«Με τον Χόλντερ. Δε μου είπες να γυρίσω συγκεκριμένη

ώρα».Μου δείχνει το κρεβάτι. «Κάτσε κάτω. Πρέπει να

μιλήσουμε».Αισθάνομαι διαφορετικά τα πάντα γύρω από αυτήν. Την

παρατηρώ προσεκτικά. Γνέφω καταφατικά, αλλά νιώθω πωςπαίζω θέατρο κάνοντας την υπάκουη κόρη. Είναι σαν να παίζωσκηνή από κάποια δραματική ταινία. Κάθομαι στο κρεβάτι χωρίςνα είμαι σίγουρη γιατί είναι τόσο εξοργισμένη. Κάπου μέσα μουελπίζω να έχει μάθει όλα αυτά που έμαθα εγώ απόψε. Θα ταέκανε όλα πιο εύκολα όταν θα της μιλούσα για αυτό.

Κάθεται δίπλα μου και γυρίζει προς τη μεριά μου. «Δε σουεπιτρέπω να τον ξαναδείς» μου λέει σθεναρά.

Ανοιγοκλείνω δυο φορές τα μάτια μου, σοκαρισμένη κυρίωςαπό το λόγο. Δεν περίμενα όλος αυτός ο θυμός να είναι για τονΧόλντερ. «Τι;» της λέω συγχυσμένη. «Γιατί;»

Βάζει το χέρι της στην τσέπη της και βγάζει έξω το κινητόμου. «Τι είναι αυτό;» μου λέει μέσα από τα σφιγμένα δόντια της.

Κοιτάζω το τηλέφωνό μου που βρίσκεται στα χέρια της.Πατάει ένα κουμπί και σηκώνει την οθόνη προς το μέρος μου.«Και τι είδους μηνύματα είναι αυτά, Σκάι; Είναι φρικτά. Σου λέειφρικτά, σιχαμερά πράγματα». Πετάει το τηλέφωνο στο κρεβάτικαι έρχεται και μου πιάνει σφιχτά τα χέρια. «Γιατί επιτρέπειςστον εαυτό σου να είναι με κάποιον που σου φέρεται με αυτότον τρόπο; Έτσι σε μεγάλωσα εγώ;»

Δεν υψώνει πλέον τη φωνή της. Τώρα παίζει το ρόλο τηςμητέρας που ανησυχεί.

Σφίγγω τα χέρια της για να την καθησυχάσω. Ξέρω πως είναισχεδόν σίγουρο ότι θα βρω τον μπελά μου επειδή έχω κινητό,αλλά θέλω να ξέρει πως τα μηνύματα δεν είναι καθόλου αυτόπου νομίζει. Η αλήθεια είναι πως αισθάνομαι λίγο ανόητη γιααυτή τη συζήτηση. Συγκρίνοντας αυτό το θέμα με τα νέα θέματαπου αντιμετωπίζω, αυτό μου φαίνεται παιδαριώδες.

«Μαμά, δεν τα εννοεί. Μου τα στέλνει για πλάκα».Βγάζει ένα αποκαρδιωμένο γέλιο και κουνάει το κεφάλι

270 COLLEEN HOOVER

Page 271: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

διαφωνώντας. «Έχει κάτι που δε μου αρέσει, Σκάι. Δε μουαρέσει ο τρόπος που σε κοιτάει. Δε μου αρέσει το πώς κοιτάζειεμένα. Και το γεγονός ότι σου αγόρασε ένα τηλέφωνο χωρίς νασεβαστεί τους κανόνες μου δείχνει πόσο σέβεται τους άλλους.Ανεξάρτητα απ’ το αν αυτά τα μηνύματα είναι για πλάκα ή όχι,εγώ δεν τον εμπιστεύομαι. Και νομίζω πως δεν πρέπει να τονεμπιστεύεσαι ούτε εσύ».

Την κοιτάζω έντονα. Συνεχίζει να μιλάει, αλλά οι σκέψειςμέσα στο κεφάλι μου γίνονται όλο και πιο δυνατές καιεμποδίζουν ό,τι λόγια προσπαθεί να βάλει μέσα στο μυαλό μου.Οι παλάμες μου αρχίζουν να ιδρώνουν στη στιγμή και μέσα στααυτιά μου ακούω τους χτύπους της καρδιάς μου. Όλες οιεπιλογές της, τα πιστεύω και οι κανόνες παρελαύνουν στο μυαλόμου και προσπαθώ να τα χωρίσω και να τα βάλω στα κουτάκιατους, αλλά γίνονται όλα μαζί ένα κουβάρι. Διαλέγω την πρώτησκέψη από όλον αυτόν το σωρό και τη ρωτάω ξερά.

«Γιατί δεν μπορώ να έχω τηλέφωνο;» ψιθυρίζω. Δεν είμαικαν σίγουρη αν ρώτησα αρκετά δυνατά ώστε να με ακούσει,αλλά σταματάει να κουνάει το στόμα της, οπότε είμαι σίγουρηπως με άκουσε.

«Και Ίντερνετ» προσθέτω. «Γιατί δε θέλεις να έχω πρόσβασηστο Ίντερνετ;»

Όλες αυτές οι ερωτήσεις είναι σαν δηλητήριο μέσα στοκεφάλι μου και πρέπει να τις βγάλω έξω. Όλα τα κομμάτια τουπαζλ αρχίζουν να ταιριάζουν και απλά ελπίζω να είναι όλα μίασύμπτωση. Ελπίζω να με είχε σε μια γυάλα όλη μου τη ζωή γιατίμε αγαπάει και θέλει να με προστατεύσει. Αλλά βαθιά μέσα μουέχει αρχίσει να γίνεται εμφανές πως με είχε στη γυάλα μια ζωήγιατί με έκρυβε.

«Γιατί έκανα μαθήματα στο σπίτι;» τη ρωτάω με πολύ πιοδυνατή φωνή αυτή τη φορά.

Έχει ανοίξει διάπλατα τα μάτια της και είναι ξεκάθαρο πωςδεν έχει ιδέα τι προκάλεσε αυτές τις ερωτήσεις τούτη τη στιγμή.Σηκώνεται και με κοιτάζει. «Δε θα γυρίσουμε την κουβέντα σεμένα, Σκάι. Ζεις κάτω από τη δική μου στέγη και θα ακολουθείςτους κανόνες μου». Βουτάει το τηλέφωνο από το κρεβάτι μου

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 271

Page 272: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

και πηγαίνει προς την πόρτα.«Είσαι τιμωρία. Τέρμα το κινητό. Τέρμα ο γκόμενος. Θα

συζητήσουμε για αυτά αύριο».Κοπανάει την πόρτα πίσω της και εγώ πέφτω στο κρεβάτι και

αισθάνομαι ακόμα πιο απελπισμένη σε σχέση με προηγουμένως,πριν μπω στο σπίτι.

Δεν μπορεί να έχω δίκιο. Είναι μια απλή σύμπτωση, δενμπορεί να έχω δίκιο. Δε θα έκανε κάτι τέτοιο. Πιέζω τα δάκρυανα μην τρέξουν και αρνούμαι να το πιστέψω. Θα υπάρχει κάποιαάλλη εξήγηση. Ίσως ο Χόλντερ να έχει μπερδευτεί. Ίσως ηΚάρεν να έχει μπερδευτεί.

Ένα ξέρω, πως εγώ έχω σίγουρα μπερδευτεί.Βγάζω το φόρεμά μου, φοράω ένα μακό μπλουζάκι, σβήνω το

φως και χώνομαι κάτω από τα σκεπάσματα. Ελπίζω να ξυπνήσωαύριο και όλη αυτή η βραδιά να ήταν ένα κακό όνειρο. Αν δενείναι, δεν ξέρω πόσα ακόμα μπορώ να αντέξω πριν εξαντληθείεντελώς η αντοχή μου. Χαζεύω τα αστέρια πάνω από το κεφάλιμου και αρχίζω να τα μετράω. Διώχνω όλους και όλα μακριά καισυγκεντρώνομαι, συγκεντρώνομαι, συγκεντρώνομαι στααστέρια.

272 COLLEEN HOOVER

Page 273: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Δεκατρία χρόνια νωρίτερα

Ο Ντιν επιστρέφει στην αυλή του και γυρίζει και μεκοιτάει. Χώνω πάλι το κεφάλι μου μέσα στα χέρια μουκαι προσπαθώ να σταματήσω να κλαίω. Ξέρω πωςμάλλον θα θέλουν να παίξουμε πάλι κρυφτό πριν ναγυρίσω στο σπίτι, οπότε πρέπει να σταματήσω να είμαιλυπημένη για να παίξουμε.

«Χόουπ!»Ψάχνω για τον Ντιν, αλλά δε με κοιτάζει πια. Νόμιζα

πως με φώναξε, αλλά κοιτάζει ένα αυτοκίνητο. Είναισταματημένο έξω από το σπίτι μου και το παράθυροείναι κατεβασμένο.

«Έλα εδώ, Χόουπ» μου λέει η κυρία. Χαμογελάει καιμου λέει να πάω στο παράθυρό της. Νιώθω πως τηνξέρω, αλλά δε θυμάμαι το όνομά της. Σηκώνομαι για ναπάω να δω τι θέλει. Ξεσκονίζω το σορτσάκι μου καιπηγαίνω στο αυτοκίνητο. Χαμογελάει και φαίνεται πολύκαλή. Με το που φτάνω στο αυτοκίνητο, ξεκλειδώνειτις πόρτες.

«Είσαι έτοιμη να φύγουμε, γλυκιά μου; Ο μπαμπάςσου θέλει να βιαστούμε».

Δεν ήξερα πως ήταν να πάμε κάπου. Ο μπαμπάς δενείπε πως θα πηγαίναμε κάπου σήμερα.

«Πού θα πάμε;» τη ρωτάω.Χαμογελάει, πιάνει το πόμολο και ανοίγει την πόρτα.

«Θα σου πω στη διαδρομή. Μπες μέσα και βάλε τη

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 273

Page 274: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

ζώνη σου, δεν μπορούμε να αργήσουμε».Δε θέλει πραγματικά να αργήσει εκεί που πάμε και

εγώ δε θέλω να την κάνω να αργήσει, οπότε μπαίνωστο μπροστινό κάθισμα και κλείνω την πόρτα μου.Ανεβάζει το παράθυρο και ξεκινάει.

Με κοιτάζει, χαμογελάει και μετά βάζει το χέρι τηςστο πίσω κάθισμα. Μου δίνει ένα κουτί με χυμό, τοπαίρνω και βάζω το καλαμάκι.

«Είμαι η Κάρεν» μου λέει. «Και θα μείνεις μαζί μουγια λίγο καιρό. Θα σ’ τα εξηγήσω όλα όταν φτάσουμεεκεί».

Πίνω μια γουλιά από το χυμό μου. Είναι χυμόςμήλου. Μου αρέσει ο χυμός μήλου.

«Και ο μπαμπάς μου; Θα έρθει κι αυτός;»Η Κάρεν κουνάει το κεφάλι της. «Όχι, γλυκιά μου.

Θα είμαστε μόνο εσύ κι εγώ όταν φτάσουμε εκεί».Βάζω το καλαμάκι στο στόμα μου, γιατί δε θέλω να

με δει να χαμογελάω. Δε θέλω να ξέρει πως είμαιχαρούμενη που δε θα έρθει ο μπαμπάς μου.

274 COLLEEN HOOVER

Page 275: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Κυριακή, 28 Οκτωβρίου 20122:45 πμ

Ανακάθομαι στο κρεβάτι.

Όνειρο ήταν.Ήταν μόνο ένα όνειρο.Νιώθω την καρδιά μου να χτυπάει σαν τρελή σε κάθε σημείο

του κορμιού μου. Χτυπάει τόσο δυνατά που την ακούω. Είμαιλαχανιασμένη και ιδρωμένη από πάνω ως κάτω.

Ήταν μόνο ένα όνειρο.Προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου για αυτό. Θέλω να

πιστεύω με όλη μου την καρδιά πως η ανάμνηση που μόλις είχαδεν ήταν αληθινή. Δεν μπορεί να είναι.

Αλλά ήταν. Τη θυμάμαι ξεκάθαρα λες κι έγινε χθες. Κάθε μίαανάμνηση που μου έρχεται στο μυαλό τις τελευταίες μέρες είναιη αφορμή για να ξεπεταχτεί μια καινούργια... Πράγματα που ή τακαταπίεζα ή ήμουν πολύ μικρή για να τα θυμάμαι έρχονται τώραστο μυαλό μου με φόρα και ξεκάθαρα. Πράγματα που δε θέλω ναθυμάμαι. Πράγματα που μακάρι να μη μάθαινα ποτέ.

Πετάω από πάνω μου τα σκεπάσματα και ανάβω τη λάμπα. Τοδωμάτιο πλημμυρίζει από φως και ουρλιάζω μόλιςσυνειδητοποιώ πως κάποιος άλλος είναι στο κρεβάτι μου. Με τοπου βγάζω τη φωνή, ξυπνάει και πετάγεται από το κρεβάτι.

«Τι στο διάολο κάνεις εδώ;» του ψιθυρίζω δυνατά.Ο Χόλντερ κοιτάζει το ρολόι του και τρίβει τα μάτια του με

τις παλάμες του. Όταν έχει ξυπνήσει τόσο ώστε να μπορεί νααπαντήσει, ακουμπάει το χέρι του στο γόνατό μου. «Δεν

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 275

Page 276: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

μπορούσα να σε αφήσω. Ήθελα να σιγουρευτώ πως είσαι καλά».Ακουμπάει το χέρι του στο λαιμό μου, ακριβώς κάτω από το αυτίμου, και μου χαϊδεύει το πιγούνι με τον αντίχειρά του. «Ηκαρδιά σου» μου λέει καθώς αισθάνεται το σφυγμό μου με ταδάχτυλά του. «Τρόμαξες».

Βλέποντάς τον στο κρεβάτι μου, να νοιάζεται όπως νοιάζεταιγια μένα, δεν μπορώ να του θυμώσω. Δεν μπορώ να τονκατηγορήσω. Παρά το γεγονός ότι θέλω να του θυμώσω, απλάδεν μπορώ. Αν δεν ήταν εδώ να με παρηγορήσει μετά από αυτόπου συνειδητοποίησα πριν από λίγο, δεν ξέρω τι θα έκανα. Δενέχει κάνει τίποτε άλλο παρά να κατηγορεί τον εαυτό του για ό,τιμου έχει συμβεί. Αρχίζω να αποδέχομαι το γεγονός πως ίσωςχρειάζεται και αυτός όση παρηγοριά χρειάζομαι κι εγώ. Για αυτότον αφήνω να κλέψει ακόμα ένα κομμάτι της καρδιάς μου.Πιάνω το χέρι που έχει στο λαιμό μου και το σφίγγω.

«Χόλντερ… θυμάμαι». Η φωνή μου τρέμει καθώς μιλάω καινιώθω τα δάκρυα που θέλουν να βγουν. Καταπίνω και, με όσηδύναμη μου έχει απομείνει, τα διώχνω. Έρχεται πιο κοντά μουστο κρεβάτι και με γυρίζει για να τον βλέπω κατάματα. Βάζει καιτα δυο του χέρια στο πρόσωπό μου και με κοιτάζει στα μάτια.

«Τι θυμάσαι;»Κουνάω το κεφάλι μου, μη θέλοντας να του πω. Δε με αφήνει

να ξεφύγω. Με καλοπιάνει με το βλέμμα του, κουνώνταςελαφρά το κεφάλι του και θέλοντας να με βεβαιώσει πως είναιεντάξει, πως μπορώ να του πω. Ψιθυρίζω όσο πιο σιγά γίνεται,σαν να φοβάμαι να το πω δυνατά. «Η Κάρεν ήταν στοαυτοκίνητο. Αυτή το έκανε. Αυτή με πήρε».

Πόνος και αποδοχή καλύπτουν όλο του το πρόσωπο. Μετραβάει πάνω του και με αγκαλιάζει. «Το ξέρω, μωρό μου»ψιθυρίζει μέσα στα μαλλιά μου. «Το ξέρω».

Γραπώνομαι από την μπλούζα του και τον κρατάω θέλονταςνα βυθιστώ στη ζεστασιά που μου δίνει η αγκαλιά του. Κλείνωτα μάτια μου, αλλά μόνο για ένα δευτερόλεπτο. Με σπρώχνειμακριά του μόλις η Κάρεν ανοίγει την πόρτα του δωματίου.

«Σκάι;»Ανακάθομαι στο κρεβάτι, ενώ εκείνη στέκεται στην πόρτα

276 COLLEEN HOOVER

Page 277: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

καρφώνοντας τον Χόλντερ με το βλέμμα της. Γυρίζει και μεκοιτάζει. «Σκάι; Τι… κάνεις;» Το πρόσωπό της σκοτεινιάζει απότη σύγχυση και την απογοήτευση.

Κοιτάζω ξανά τον Χόλντερ. «Πάρε με από εδώ» του λέωξέπνοα. «Σε παρακαλώ».

Συγκατανεύει και πηγαίνει προς την ντουλάπα μου. Τηνανοίγει, ενώ εγώ αρπάζω ένα τζιν από την τουαλέτα μου και τοφοράω.

«Σκάι;» λέει η Κάρεν ενώ μας κοιτάζει ακίνητη στην πόρτα.Δεν την κοιτάζω. Δεν μπορώ να την κοιτάξω. Κάνει μερικάβήματα μέσα στο δωμάτιο καθώς ο Χόλντερ ανοίγει μια πάνινητσάντα και την ακουμπά στο κρεβάτι.

«Βάλε μερικά ρούχα εδώ. Θα σου φέρω από το μπάνιο ό,τιχρειάζεσαι». Ο τόνος στη φωνή του είναι ήρεμος καισυγκεντρωμένος, κάτι που μετριάζει τον πανικό που μεκαταβάλλει. Πηγαίνω προς την ντουλάπα και βγάζω μπλούζεςαπό τις κρεμάστρες.

«Δε θα πας πουθενά με αυτόν. Είσαι τρελή;» Η φωνή τηςΚάρεν είναι στα όρια του πανικού, αλλά εξακολουθώ να μην τηνκοιτάζω. Συνεχίζω να πετάω ρούχα μέσα στην τσάντα μου.Πηγαίνω στα συρτάρια μου, ανοίγω το πρώτο και βγάζω κάλτσεςκαι εσώρουχα. Πηγαίνω στο κρεβάτι και η Κάρεν με σταματάειβάζοντας τα χέρια της στους ώμους μου και αναγκάζοντάς με νατην κοιτάξω.

«Σκάι» μου λέει αποσβολωμένη. «Τι κάνεις; Τι σου συμβαίνει;Δεν πρόκειται να φύγεις με αυτόν».

Ο Χόλντερ επιστρέφει στο δωμάτιο με τα χέρια του γεμάτα μεκαλλυντικά, προσπερνάει την Κάρεν και τα ρίχνει μέσα στηντσάντα. «Κάρεν, θα σου πρότεινα να την αφήσεις ήσυχη» λέειόσο πιο ήρεμα μπορεί να ειπωθεί μια απειλή.

Η Κάρεν γυρίζει να τον κοιτάξει. «Δε θα την πάρεις μαζί σου.Αν βγεις από αυτό το σπίτι μαζί της, θα καλέσω την αστυνομία».

Ο Χόλντερ δεν αποκρίνεται. Με κοιτάζει και παίρνει αυτάπου κρατάω στο χέρι μου, τα βάζει στην τσάντα και κλείνει τοφερμουάρ. «Έτοιμη;» μου λέει πιάνοντάς μου το χέρι.

Γνέφω καταφατικά.

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 277

Page 278: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

«Δεν κάνω πλάκα!» ουρλιάζει η Κάρεν. Δάκρυα τρέχουν σταμάγουλά της και κάνει σαν μανιασμένη, κοιτάζοντας πότε τονέναν και πότε τον άλλον. Μου ραγίζει την καρδιά να βλέπωτόσο πόνο στο πρόσωπό της, γιατί είναι η μητέρα μου και τηναγαπώ, αλλά δεν μπορώ να αγνοήσω το θυμό και την προδοσίαπου αισθάνομαι τα τελευταία δεκατρία χρόνια της ζωής μου.

«Θα φωνάξω την αστυνομία» ουρλιάζει. «Δεν έχεις κανέναδικαίωμα να την πάρεις μαζί σου!»

Βγάζω από την τσέπη του Χόλντερ το κινητό του και κάνωένα βήμα προς την Κάρεν. Την κοιτάζω κατάματα και όσο πιοήρεμα μπορώ της δίνω το τηλέφωνο. «Ορίστε» της λέω.«Φώναξέ την».

Κοιτάζει το τηλέφωνο που έχω στα χέρια μου και μετά εμένα.«Γιατί το κάνεις αυτό, Σκάι;» Είναι πνιγμένη στα δάκρυα πλέον.

Αρπάζω το χέρι της και χώνω μέσα το τηλέφωνο, αλλάαρνείται να το πιάσει. «Τηλεφώνησε τώρα! Τηλεφώνησε στηναστυνομία, μαμά! Σε παρακαλώ». Την ικετεύω. Την ικετεύω νατηλεφωνήσει για να μου αποδείξει πως κάνω λάθος. Για να μουαποδείξει πως δε με κρύβει. «Σε παρακαλώ» της λέω ήρεμαξανά. Ολόκληρη η καρδιά μου και η ψυχή μου θέλουν να πάρειτο τηλέφωνο και να τηλεφωνήσει, ώστε να δω πως κάνω λάθος.

Κάνει ένα βήμα πίσω κοντανασαίνοντας. Αρχίζει να κουνάειτο κεφάλι της και είμαι σχεδόν σίγουρη πως ξέρει ότι ξέρω. Δενκάθομαι όμως να το επιβεβαιώσω. Ο Χόλντερ αρπάζει το χέριμου και με οδηγεί προς το ανοιχτό παράθυρο. Με αφήνει να βγωπρώτη και μετά βγαίνει από πίσω μου. Ακούω την Κάρεν ναφωνάζει το όνομά μου, αλλά δε σταματάω να περπατάω μέχρι ναφτάσουμε στο αυτοκίνητο. Μπαίνουμε μέσα και φεύγουμεμακριά. Μακριά από τη μόνη οικογένεια που γνώρισα ποτέ.

278 COLLEEN HOOVER

Page 279: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Κυριακή, 28 Οκτωβρίου 20123:10 πμ

«Δεν μπορούμε να μείνουμε εδώ» λέει παρκάροντας στο σπίτιτου. «Μπορεί να έρθει να σε ψάξει εδώ η Κάρεν. Πάω γρήγοραμέσα να πάρω μερικά πράγματα και επιστρέφω αμέσως».

Σκύβει στο κάθισμά μου και φέρνει το πρόσωπό μου κοντάστο δικό του. Με φιλάει και μετά βγαίνει από το αυτοκίνητο.Ακουμπάω το κεφάλι μου πίσω στο κάθισμα και χαζεύω έξω απότο παράθυρο. Δεν υπάρχει ούτε ένα αστέρι στον ουρανό απόψε.Μόνο αστραπές. Το σκηνικό ταιριάζει απόλυτα με τη νύχτα πουπέρασα.

Ο Χόλντερ επιστρέφει στο αυτοκίνητο μερικά λεπτάαργότερα και πετάει την τσάντα του στο πίσω κάθισμα. Η μητέρατου στέκεται στην είσοδο και τον παρακολουθεί. Πηγαίνει κοντάτης και παίρνει το πρόσωπό της μέσα στα χέρια του, όπωςακριβώς κάνει και με εμένα. Της λέει κάτι αλλά δεν ξέρω τι.Συγκατανεύει και τον αγκαλιάζει· έπειτα εκείνος έρχεται καιμπαίνει στο αυτοκίνητο.

«Τι της είπες;»Μου πιάνει το χέρι. «Της είπα πως εσύ και η μητέρα σου

τσακωθήκατε και πως σε πηγαίνω σε κάποιον συγγενή στοΌστιν. Της είπα πως θα μείνω με τον μπαμπά μου μερικές μέρεςκαι πως θα γυρίσω σύντομα». Με κοιτάζει και χαμογελάει. «Δενυπάρχει πρόβλημα, δυστυχώς έχει συνηθίσει να φεύγω. Δενανησυχεί».

Γυρίζω και κοιτάζω έξω από το παράθυρό μου καθώς

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 279

Page 280: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

βγαίνουμε από το γκαράζ, ενώ την ίδια στιγμή η βροχή αρχίζεινα πέφτει με δύναμη στο παρμπρίζ. «Στ’ αλήθεια θα πάμε ναμείνουμε στον μπαμπά σου;»

«Θα πάμε όπου θέλεις να πάμε. Παρ’ όλα αυτά, δε νομίζω ναθέλεις να πας στο Όστιν».

Τον κοιτάζω. «Γιατί να μη θέλω να πάω στο Όστιν;»Σφίγγει τα χείλια του και βάζει μπρος τους

υαλοκαθαριστήρες. Ακουμπάει το χέρι του στο γόνατό μου καιτο χαϊδεύει με τον αντίχειρά του. «Γιατί είσαι από εκεί» λέειήρεμα.

Κοιτάζω έξω από το παράθυρο και αναστενάζω. Είναι τόσαπολλά αυτά που δεν ξέρω. Τόσα πολλά. Ακουμπάω το μέτωπόμου στο δροσερό τζάμι και κλείνω τα μάτια μου, αφήνοντας νααναδυθούν πάλι όλες αυτές οι ερωτήσεις που κατέπνιγα όληνύχτα.

«Ο μπαμπάς μου ζει ακόμη;»«Ναι».«Και η μαμά μου; Στ’ αλήθεια πέθανε όταν ήμουν τριών;»Ξεροβήχει. «Ναι. Σκοτώθηκε σε τροχαίο λίγους μήνες

προτού μετακομίσουμε δίπλα σας».«Κι εκείνος μένει ακόμη στο ίδιο σπίτι;»«Ναι».«Θέλω να το δω. Θέλω να πάω εκεί».Δεν αποκρίνεται αμέσως σε αυτή μου τη δήλωση. Παίρνει

αργά μιαν ανάσα και την αφήνει να βγει. «Δε νομίζω πως είναικαλή ιδέα».

Γυρίζω προς το μέρος του. «Γιατί όχι; Πιθανότατα ανήκω εκείπολύ περισσότερο από οπουδήποτε αλλού. Πρέπει να μάθει πωςείμαι καλά».

Ο Χόλντερ κάνει το αυτοκίνητο στην άκρη. Γυρίζει στοκάθισμά του και με κοιτάζει κατάματα. «Μωρό μου, δεν είναικαλή ιδέα, γιατί μόλις πριν από λίγες ώρες τα έμαθες όλα αυτά.Είναι πολλά που πρέπει να χωνέψεις πριν πάρεις βιαστικέςαποφάσεις. Αν ο μπαμπάς σου σε δει και σε αναγνωρίσει, ηΚάρεν θα πάει φυλακή. Πρέπει να το σκεφτείς πολύ καλά αυτό.Σκέψου τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Σκέψου τους ρεπόρτερ.

280 COLLEEN HOOVER

Page 281: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Πίστεψέ με, Σκάι, όταν εξαφανίστηκες είχαν κατασκηνώσειμπροστά από το σπίτι μας για μήνες. Η αστυνομία μού πήρεκατάθεση καμιά εικοσαριά φορές μέσα σε διάστημα δύο μηνών.Ολόκληρη η ζωή σου πρόκειται να αλλάξει, ανεξάρτητα από τηναπόφαση που θα πάρεις. Αλλά θέλω να πάρεις την απόφαση πουείναι καλύτερη για σένα. Θα σου απαντήσω σε ό,τι ερωτήσειςέχεις. Θα σε πάω όπου θέλεις να πας, σε καμιά δυο μέρες. Ανθέλεις να δεις τον μπαμπά σου, θα πάμε εκεί. Αν θέλεις να παςστην αστυνομία, θα πάμε εκεί. Αν πάλι θέλεις να φύγεις μακριάαπό όλα, αυτό θα κάνουμε. Αλλά, για τώρα, θέλω να το αφήσειςλίγο να κατακάτσει. Αυτή είναι η ζωή σου. Το υπόλοιπο τηςδικής σου ζωής».

Τα λόγια του είναι σαν μέγγενη που μου σφίγγει το στήθος.Δεν ξέρω τι σκέφτομαι, δεν ξέρω καν αν σκέφτομαι. Αυτός τοέχει σκεφτεί από όλες τις πλευρές και εγώ δεν έχω ιδέα τι νακάνω. Δεν έχω ιδέα, γαμώτο μου.

Ανοίγω την πόρτα και βγαίνω έξω στη βροχή. Πηγαίνω πάνωκάτω προσπαθώντας να συγκεντρωθώ σε κάτι προκειμένου νακρατήσω τον έλεγχο της ανεξέλεγκτης αναπνοής μου. Κάνεικρύο και δε βρέχει απλά πλέον. Ρίχνει καρέκλες. Τεράστιεςσταγόνες βροχής μαστιγώνουν το δέρμα μου και είναι τόσοδυνατές που δεν μπορώ να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά. Μετο που βγαίνει ο Χόλντερ και έρχεται προς τη μεριά μου,πηγαίνω γρήγορα κοντά του, τον αγκαλιάζω από το λαιμό καιχώνω το πρόσωπό του στην ήδη μουσκεμένη μπλούζα του. «Δενμπορώ να το κάνω αυτό!» φωνάζω για να καλύψω το θόρυβοτης βροχής. «Δε θέλω να είναι αυτή η ζωή μου!»

Με φιλάει στην κορφή του κεφαλιού και σκύβει να μου πειστο αυτί: «Ούτε εγώ θέλω να είναι αυτή η ζωή σου. Λυπάμαι.Λυπάμαι τόσο πολύ που το άφησα να σου συμβεί».

Γλιστράει το δάχτυλό του κάτω από το πιγούνι μου και μουτο ανασηκώνει για να τον κοιτάξω. Με το ύψος του μεπροφυλάσσει, δεν αφήνει τη βροχή να μαστιγώνει τα μάτια μου,αλλά οι σταγόνες κυλάνε στο πρόσωπό του, στα χείλια του καιστο λαιμό του. Τα μαλλιά του είναι μούσκεμα και κολλημένα στομέτωπό του, οπότε απομακρύνω ένα τσουλούφι από τα μάτια

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 281

Page 282: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

του. Χρειάζεται πάλι κούρεμα.«Ας μην αφήσουμε να είναι αυτό η ζωή σου απόψε» μου λέει.

«Ας μπούμε στο αυτοκίνητο και ας κάνουμε πως φεύγουμε γιατίτο θέλουμε και όχι γιατί πρέπει. Μπορούμε να κάνουμε πως σεπηγαίνω κάπου υπέροχα… κάπου που πάντα ήθελες να πας.Μπορείς να κουρνιάσεις πάνω μου και θα λέμε πόσοενθουσιασμένοι είμαστε και θα μιλάμε για όλα αυτά που θακάνουμε όταν φτάσουμε εκεί. Μπορούμε να μιλήσουμε για τασοβαρά θέματα αργότερα. Αλλά απόψε… ας μην είναι αυτή ηζωή σου».

Τραβάω το στόμα του κοντά μου και τον φιλάω. Τον φιλάωγιατί πάντα έχει να πει το τέλειο πράγμα. Τον φιλάω γιατί είναιπάντα δίπλα μου. Τον φιλάω γιατί υποστηρίζει όποια απόφασημπορεί να χρειαστεί να πάρω. Τον φιλάω γιατί είναι τόσουπομονετικός μαζί μου όσο προσπαθώ να καταλάβω τι έχει γίνει.Τον φιλάω γιατί δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι καλύτερο από το ναξαναμπώ στο αυτοκίνητο μαζί του και να μιλάμε για όλα αυτάπου θα κάνουμε όταν φτάσουμε στη Χαβάη.

282 COLLEEN HOOVER

Page 283: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Κυριακή, 28 Οκτωβρίου 20127:50 πμ

Τα δάχτυλά του χαϊδεύουν μαλακά τα μαλλιά μου. Έχωακουμπήσει το κεφάλι μου στα πόδια του και ταξιδεύουμε πάνωαπό τέσσερις ώρες. Απενεργοποίησε το τηλέφωνό του κοντά στοΓουάκο όταν άρχισε να λαμβάνει ικετευτικά μηνύματα από τηνΚάρεν, που χρησιμοποιούσε το κινητό μου και τον παρακαλούσενα με πάει πίσω στο σπίτι. Το πρόβλημα με αυτό είναι πως δενξέρω πια πού είναι το σπίτι μου.

Όσο κι αν αγαπώ την Κάρεν, δεν ξέρω πώς να χωνέψω αυτόπου έκανε. Δεν υπάρχει καμία κατάσταση σε αυτή τη ζωή που ναδικαιολογεί το να βουτήξει κάποιος ένα παιδί, οπότε δεν ξέρω ανθα γυρίσω ποτέ κοντά της. Σκοπεύω να μαζέψω όσεςπερισσότερες πληροφορίες γίνεται για το τι συνέβη προτού πάρωοποιαδήποτε απόφαση για το πώς θα χειριστώ το όλο θέμα.Ξέρω πως το πιο σωστό θα ήταν να καλέσω αμέσως τηναστυνομία, αλλά καμιά φορά το πιο σωστό δεν είναι πάντα ηκαλύτερη απάντηση.

«Δε νομίζω πως πρέπει να μείνουμε στο σπίτι του πατέραμου» μου λέει ο Χόλντερ. Υπέθετα πως νόμιζε ότι κοιμάμαι,αλλά είναι φανερό πως ξέρει ότι είμαι ξύπνια εφόσον μου μιλάει.«Θα πάμε σε ένα ξενοδοχείο για απόψε και θα δούμε τι πρέπεινα κάνουμε αύριο. Δεν είχαμε τις καλύτερες σχέσεις όταν έφυγααπό το σπίτι του φέτος το καλοκαίρι και νομίζω πως έχουμε ήδηαρκετό δράμα στη ζωή μας για να προσθέσουμε κι άλλο».

Κουνάω το κεφάλι μου πάνω στα πόδια του. «Όπως θες. Το

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 283

Page 284: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

μόνο που ξέρω είναι πως θέλω ένα κρεβάτι. Είμαι πτώμα. Δενέχω ιδέα πώς κρατιέσαι ακόμα ξύπνιος». Σηκώνομαι καιτεντώνω τα χέρια μου, την ώρα που ο Χόλντερ μπαίνει στοπάρκινγκ ενός ξενοδοχείου.

***

Αφού κλείσουμε δωμάτιο, μου δίνει το κλειδί και πηγαίνει στοαυτοκίνητο να φέρει τα πράγματά μας. Περνάω τη μαγνητικήκάρτα στην κλειδαριά, ανοίγω την πόρτα και μπαίνω στοδωμάτιο. Έχει ένα διπλό κρεβάτι, το οποίο υποθέτω πως ζήτησεο ίδιος. Έχουμε κοιμηθεί αρκετές φορές στο ίδιο κρεβάτι, οπότεθα ήταν πολύ πιο περίεργο αν είχε ζητήσει χωριστά κρεβάτια.

Λίγα λεπτά αργότερα έρχεται στο δωμάτιο και αφήνει τιςτσάντες μας. Ψαχουλεύω στη δικιά μου να βρω κάτι για νακοιμηθώ. Δυστυχώς δεν έφερα πιτζάμες, οπότε βουτάω έναμακρύ μακό και εσώρουχα.

«Χρειάζομαι ένα ντους». Παίρνω τα λίγα καλλυντικά πουέχω φέρει, πηγαίνω στο μπάνιο και κάνω ένα ντους που κράτησεπολλή ώρα. Όταν τελειώνω, επιχειρώ να στεγνώσω τα μαλλιάμου αλλά παραείμαι πτώμα για κάτι τέτοιο. Πιάνω τα μαλλιά μουκοτσίδα και βουρτσίζω τα δόντια μου. Καθώς βγαίνω από τομπάνιο, ο Χόλντερ αδειάζει τις τσάντες μας και κρεμάει ταρούχα μας στην ντουλάπα. Μου ρίχνει μια ματιά και ξαφνιάζεταιμε το που βλέπει πως φοράω μόνο ένα μπλουζάκι και εσώρουχα.Με κοιτάζει, αλλά μόνο για ένα δευτερόλεπτο, και μετάαπομακρύνει αμήχανα το βλέμμα του. Προσπαθεί να δείξει πωςσέβεται τη μέρα που είχα. Δε θέλω να μου συμπεριφέρεται σαννα είμαι εύθραυστη. Αν ήταν οποιαδήποτε άλλη μέρα, θασχολίαζε το τι φοράω και μέσα σε δύο δευτερόλεπτα θα μου είχεχουφτώσει τον πισινό. Αντί για αυτό, όμως, μου γυρίζει τηνπλάτη και βγάζει τα τελευταία πράγματα από την τσάντα του.

«Πάω να κάνω ένα γρήγορο ντους» μου λέει. «Έχω γεμίσειτην παγωνιέρα με παγάκια και κάτι για να πιούμε. Δεν ήξερα ανήθελες αναψυκτικό ή νερό, οπότε έχω βάλει και τα δύο μέσα».Βουτάει ένα σορτσάκι και πηγαίνει προς το μπάνιο

284 COLLEEN HOOVER

Page 285: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

προσπαθώντας να μη με κοιτάζει. Καθώς περνάει από δίπλα μου,τον αρπάζω από τον καρπό. Σταματάει και γυρίζει, προσέχονταςνα με κοιτάει μόνο στα μάτια και πουθενά αλλού.

«Μου κάνεις μια χάρη;»«Και βέβαια, μωρό μου» μου λέει όλο ειλικρίνεια.Βάζω το χέρι μου μέσα στο δικό του και το φέρνω στο στόμα

μου. Φιλάω την παλάμη του και στη συνέχεια την ακουμπάω στομάγουλό μου. «Ξέρω πως ανησυχείς για μένα. Αλλά αν, μ’ όλααυτά που συμβαίνουν αυτή τη στιγμή στη ζωή μου, νιώθειςάβολα να με θέλεις, σε βαθμό που ν’ αποφεύγεις να με κοιτάξειςόταν είμαι ημίγυμνη, τότε μου σπαράζει η καρδιά. Είσαι το μόνοάτομο που μου έχει απομείνει, Χόλντερ. Σε παρακαλώ, μηναλλάζεις τη στάση σου απέναντί μου».

Με κοιτάζει δείχνοντας πως καταλαβαίνει και μετά παίρνειτο χέρι του από το μάγουλό μου. Με κοιτάζει στα χείλια καισκάει ένα αμυδρό χαμόγελο στην άκρη των χειλιών του. «Μουδίνεις λοιπόν το πράσινο φως να συνεχίσω να σε θέλω παρ’ όλοπου η ζωή σου έχει γίνει σκατά;»

Γνέφω καταφατικά. «Το να ξέρω ότι με θέλεις είναι τώρα πιοαπαραίτητο από ό,τι πλάγια γίνει η ζωή μου σκατά».

Χαμογελάει, ακουμπάει τα χείλη του στα δικά μου και μεαγκαλιάζει με το ένα του χέρι από τη μέση. Με το άλλο του χέριπιάνει το πίσω μέρος του κεφαλιού μου καθώς με φιλάει βαθιά.Το φιλί του είναι ό,τι χρειάζομαι αυτή τη στιγμή. Είναι το μόνοπράγμα που με κάνει να αισθάνομαι όμορφα αυτή τη στιγμή σεέναν κόσμο γεμάτο ασχήμια.

«Πρέπει πραγματικά να κάνω ένα ντους» μου λέει ανάμεσαστα φιλιά. «Αν και… τώρα που έχω το ελεύθερο να σουσυμπεριφέρομαι όπως πριν;»

Αρπάζει τον πισινό μου και με τραβάει προς το μέρος του.«Μην κοιμηθείς όσο είμαι εκεί μέσα, γιατί μόλις βγω θέλω νασου δείξω πόσο υπέροχη δείχνεις αυτή τη στιγμή».

«Ωραία» του ψιθυρίζω. Με αφήνει και πηγαίνει στο μπάνιο.Ξαπλώνω στο κρεβάτι τη στιγμή που αρχίζει να τρέχει το νερό.

Επιχειρώ να δω για λίγο τηλεόραση, καθώς δεν είχα ποτέ τηνευκαιρία, αλλά τίποτα δεν μπορεί να τραβήξει την προσοχή μου.

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 285

Page 286: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Ήταν ένα τόσο εξουθενωτικό εικοσιτετράωρο, ο ήλιος έχει ήδηανατείλει κι εμείς δεν έχουμε ακόμα πέσει για ύπνο. Κλείνω ταστόρια και τις κουρτίνες, χώνομαι στο κρεβάτι και βάζω έναμαξιλάρι στα μάτια μου. Με το που αρχίζει να με παίρνει ούπνος, νιώθω τον Χόλντερ να χώνεται στο κρεβάτι δίπλα μου.Περνάει το ένα του χέρι κάτω από το μαξιλάρι μου και το άλλοαπό πάνω μου. Νιώθω τη ζεστασιά του στέρνου του πάνω στηνπλάτη μου και το σφιχτό αγκάλιασμά του. Μου πιάνει τα χέριακαι με φιλάει ελαφρά στο πίσω μέρος του κεφαλιού.

«Σε βιώνω» του ψιθυρίζω.Μου φιλάει ξανά το κεφάλι και αναστενάζει μέσα στα μαλλιά

μου. «Δε νομίζω πως σε βιώνω πια. Είμαι σχεδόν σίγουρος πωςέχουμε πάει παραπέρα. Βασικά είμαι σίγουρος πως έχω πάειπαραπέρα, αλλά δεν είμαι ακόμη έτοιμος να σου το πω. Ότανσου το πω, θέλω να είναι διαχωρισμένο από τη σημερινή μέρα.Δε θέλω να το θυμάσαι έτσι».

Φέρνω το χέρι του στο στόμα μου και το φιλάω απαλά. «Κιεγώ το ίδιο».

Και, για μία ακόμη φορά στον γεμάτο ψέματα και πόνοκαινούργιο μου κόσμο, αυτό το τελειωμένο αγόρι βρίσκει κάπωςτον τρόπο να με κάνει να χαμογελάσω.

286 COLLEEN HOOVER

Page 287: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Κυριακή, 28 Οκτωβρίου 20125:15 μμ

Κοιμόμαστε όλο το πρωί και το μεσημέρι. Το απόγευμα που οΧόλντερ μπαίνει μέσα στο δωμάτιο με φαγητό πεθαίνω ήδη τηςπείνας. Έχω να φάω κάτι παραπάνω από είκοσι τέσσερις ώρες.Φέρνει τις καρέκλες στο τραπέζι και βγάζει από τις σακούλεςφαγώσιμα και ποτά. Μου έφερε αυτό που είχα ζητήσει μετά απότην έκθεση χθες βράδυ, αλλά που δεν παραγγείλαμε ποτέ τελικά.Βγάζω το καπάκι από το μιλκσέικ σοκολάτας, πίνω μια τεράστιαγουλιά και στη συνέχεια ξετυλίγω το χαρτί από το μπέργκερ μου.Καθώς το τραβάω, ένα μικρό τετράγωνο χαρτάκι πέφτει πάνωστο τραπέζι. Το σηκώνω και διαβάζω.

Επειδή δεν έχεις τηλέφωνο πια και η ζωή σου είναι έναδράμα αυτή τη στιγμή δε σημαίνει πως το εγώ σουπρέπει να εκραγεί. Ήσουν πραγματικά χάλια με τομπλουζάκι και το βρακί χθες βράδυ. Ελπίζω σήμερα νααγοράσεις ολόσωμες πιτζάμες για να μη χρειάζεται ναβλέπω πάλι όλη νύχτα τα ξυλοπόδαρά σου.

Αφήνω το σημείωμα και τον κοιτάω που μου χαμογελάει. Ταλακκάκια του είναι τόσο αξιολάτρευτα που σκύβω και τουγλείφω το ένα.

«Τι ήταν αυτό;» με ρωτάει γελώντας.Δαγκώνω μια μπουκιά από το μπέργκερ μου και ανασηκώνω

τους ώμους. «Αυτό ήθελα να το κάνω από τη μέρα που σε

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 287

Page 288: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

γνώρισα στο μπακάλικο».Χαμογελάει αυτάρεσκα και γέρνει πίσω στην καρέκλα του.

«Ήθελες να μου γλείψεις το πρόσωπο την πρώτη φορά που μεείδες; Αυτό κάνεις συνήθως όταν γουστάρεις κάποιον;»

Κουνάω το κεφάλι μου. «Όχι το πρόσωπό σου, το λακκάκισου. Και όχι. Είσαι το μόνο αγόρι που είχα ποτέ την επιθυμία ναγλείψω».

Μου χαμογελάει με σιγουριά. «Ωραία. Γιατί εσύ είσαι το μόνοκορίτσι που είχα ποτέ την επιθυμία να αγαπήσω».

Θεέ μου. Δεν είπε ευθέως ότι με αγαπάει αλλά, ακούγοντάςτον να ξεστομίζει αυτά τα λόγια, η καρδιά μου φουσκώνει τόσοπολύ μέσα στο στήθος μου που θα εκραγεί. Δαγκώνω τομπέργκερ μου για να κρύψω το χαμόγελό μου και αφήνω τηνπρόταση να αιωρείται. Δε θέλω ακόμα να φύγει.

Τελειώνουμε σιωπηλά το φαγητό. Σηκώνομαι, καθαρίζω τοτραπέζι και στη συνέχεια πηγαίνω στο κρεβάτι και βάζω ταπαπούτσια μου.

«Για πού το έβαλες;» Με παρακολουθεί που δένω τακορδόνια μου. Δεν του απαντάω αμέσως γιατί δεν είμαι σίγουρηγια το πού πάω. Θέλω απλά να βγω έξω από αυτό το δωμάτιο.Μόλις δέσω τα κορδόνια μου, σηκώνομαι, πάω κοντά του καιτον αγκαλιάζω.

«Θέλω να πάω μια βόλτα» του λέω. «Και θέλω να έρθεις μαζίμου. Είμαι έτοιμη να αρχίσω τις ερωτήσεις».

Με φιλάει στο μέτωπο και παίρνει το κλειδί του δωματίουαπό το τραπέζι. «Αφού είναι έτσι, πάμε». Μου πιάνει το χέρι καιπλέκει τα δάχτυλά του με τα δικά μου.

Το ξενοδοχείο μας δεν είναι κοντά σε κάποιο πάρκο ήμονοπάτι για περίπατο, οπότε κατευθυνόμαστε προς την αυλή.Έχει αρκετές ξαπλώστρες κατά μήκος της πισίνας και όλες είναιάδειες. Καθόμαστε σε μία και ακουμπάω το χέρι μου στον ώμοτου ενώ κοιτάζω την πισίνα. Είναι Οκτώβριος αλλά ο καιρόςείναι ακόμα γλυκός. Σταυρώνω τα χέρια μου και κουρνιάζω στηναγκαλιά του.

«Θέλεις να σου πω τι θυμάμαι;» με ρωτάει. «Ή έχειςσυγκεκριμένες ερωτήσεις;»

288 COLLEEN HOOVER

Page 289: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

«Και τα δύο. Αλλά θέλω να ακούσω εσένα πρώτα».Έχει περάσει το χέρι του πάνω από τους ώμους μου. Μου

χαϊδεύει το πάνω μέρος του μπράτσου μου και με φιλάει στονκρόταφο. Δε με νοιάζει πόσες φορές με φιλάει στο κεφάλι, είναιπάντα σαν να είναι η πρώτη.

«Πρέπει να καταλάβεις πόσο σουρεάλ είναι για μένα αυτό,Σκάι. Τα τελευταία δεκατρία χρόνια σκεφτόμουν κάθε μέρα τισου συνέβη. Και να σκεφτείς ότι μέναμε σε απόσταση τριώνχιλιομέτρων τα τελευταία επτά χρόνια. Ακόμα δυσκολεύομαι καιεγώ ο ίδιος να το επεξεργαστώ. Και τώρα επιτέλους σε έχω εδώκοντά μου, να σου περιγράφω τι συνέβη…»

Αναστενάζει και ακουμπάει το κεφάλι του πίσω. Σταματάειγια λίγο και συνεχίζει. «Μόλις έφυγε το αυτοκίνητο, μπήκα στοσπίτι και είπα στη Λες πως έφυγες με κάποιον. Με ρωτούσεσυνεχώς με ποιον, αλλά δεν ήξερα. Η μαμά μου ήταν στηνκουζίνα, οπότε πήγα και της το είπα. Δε μου έδωσε όμωςσημασία. Μαγείρευε το δείπνο και εμείς ήμασταν παιδιά. Είχεμάθει να μη μας δίνει σημασία. Εξάλλου δεν ήμουν σίγουρος πωςείχε συμβεί κάτι που δεν έπρεπε να συμβεί, οπότε δενακούστηκα πανικόβλητος ή κάτι τέτοιο. Μου είπε να πάω έξωκαι να παίξω με τη Λες. Ήταν τόσο ήρεμη με αυτό που της είπα,ώστε πίστεψα πως όλα ήταν εντάξει. Ήμουν έξι χρονών καιήμουν σίγουρος πως οι μεγάλοι τα ξέρουν όλα, οπότε δεν είπατίποτε άλλο για αυτό. Η Λες κι εγώ πήγαμε έξω να παίξουμε καιείχαν περάσει περίπου δυο ώρες όταν ήρθε ο μπαμπάς σου και σεφώναζε. Μόλις τον άκουσα να σε φωνάζει κοκάλωσα.Σταμάτησα στη μέση της αυλής και τον παρακολουθούσα ναστέκεται στη μέση της βεράντας και να σε φωνάζει. Εκείνη τηστιγμή κατάλαβα ότι δεν είχε ιδέα πως είχες φύγει με κάποιον.Τότε ήξερα πως είχα κάνει κάτι λάθος».

«Χόλντερ» τον διακόπτω. «Δεν ήσουν παρά ένα μικρόπαιδί».

Αγνοεί το σχόλιό μου και συνεχίζει. «Ο μπαμπάς σου μπήκεστην αυλή μας και με ρώτησε αν ήξερα πού ήσουν». Σταματάεινα μιλάει για λίγο και ξεροβήχει για να καθαρίσει το λαιμό του.Περιμένω υπομονετικά να συνεχίσει, αλλά δείχνει σαν να

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 289

Page 290: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

προσπαθεί να βάλει σε τάξη τις σκέψεις του. Ακούγοντάς τον ναμου περιγράφει τι έγινε εκείνη την ημέρα, νιώθω σαν να μουδιηγείται μια ιστορία. Αυτά που μου λέει δεν τα αισθάνομαι μετίποτα σαν να έχουν άμεση σχέση με μένα ή με τη ζωή μου.

«Σκάι, πρέπει να καταλάβεις κάτι. Τον φοβόμουν τον πατέρασου. Ήμουν μετά βίας έξι χρονών και ήξερα πως μόλις είχακάνει ένα τεράστιο λάθος αφήνοντάς σε μόνη. Και τώρα οαρχηγός της αστυνομίας και πατέρας σου στέκεται μπροστά μουμε το όπλο του να φαίνεται μέσα από τη στολή του.Πανικοβλήθηκα. Έτρεξα μέσα στο σπίτι, χώθηκα κατευθείαν στοδωμάτιό μου και κλείδωσα την πόρτα. Ο μπαμπάς σου και ημητέρα μου χτυπούσαν την πόρτα μου για μισή ώρα, αλλάφοβόμουν πολύ για να τους ανοίξω και να παραδεχτώ πως ήξερατι είχε συμβεί. Η αντίδρασή μου ανησύχησε και τους δύο, οπότεο πατέρας σου κάλεσε αμέσως ενισχύσεις. Μόλις άκουσα ταπεριπολικά να παρκάρουν έξω από το σπίτι μου νόμιζα πως είχανέρθει για μένα. Μέχρι να με καταφέρει η μητέρα μου να βγω απότο δωμάτιο είχαν ήδη περάσει τρεις ώρες από τότε που είχεςφύγει με το αυτοκίνητο».

Συνεχίζει να μου τρίβει τον ώμο, αλλά τώρα με κρατάει όλοκαι πιο σφιχτά. Βγάζω τα χέρια μου έξω από τα μανίκια μου γιανα πιάσω και να κρατήσω το χέρι του.

«Με πήραν στο αστυνομικό τμήμα και μου έκαναν ερωτήσειςγια ώρες. Ήθελαν να μάθουν αν ήξερα τον αριθμό τηςπινακίδας, τι μάρκα ήταν το αυτοκίνητο, πώς ήταν το άτομο πουήταν μέσα, τι σου είπε. Δεν ήξερα τίποτα, Σκάι. Δεν μπορούσακαν να θυμηθώ το χρώμα του αυτοκινήτου. Το μόνο πουμπορούσα να τους πω ήταν τι φορούσες, ακριβώς γιατί ήσουν ημοναδική εικόνα που μπορούσα να φέρω στο μυαλό μου. Ομπαμπάς σου ήταν έξαλλος μαζί μου. Μπορούσα να τον ακούωνα φωνάζει στους διαδρόμους του αστυνομικού τμήματος πωςαν όταν συνέβη το είχα πει εκεί που έπρεπε θα μπορούσαν να σεβρουν. Έριχνε το φταίξιμο σε μένα. Όταν ένας αστυνομικόςθεωρεί πως φταις εσύ που χάθηκε η κόρη του, έχεις την τάση νατον πιστέψεις. Τον άκουσε και η Λες να φωνάζει έτσι, οπότεπίστεψε κι αυτή πως όλο το φταίξιμο ήταν δικό μου. Δε μου

290 COLLEEN HOOVER

Page 291: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

μιλούσε για μέρες. Προσπαθούσαμε και οι δύο να καταλάβουμετι είχε συμβεί. Για έξι χρόνια ζούσαμε σε έναν τέλειο κόσμο όπουοι ενήλικες έχουν πάντα δίκιο και δεν τυχαίνουν κακά πράγματαστους καλούς ανθρώπους. Και ξαφνικά μέσα σε ένα λεπτό σεείχαν βουτήξει και όλα αυτά που νομίζαμε πως ξέραμεαποδείχτηκαν πως ήταν μια ψεύτικη εικόνα που οι γονείς μαςείχαν φτιάξει για μας. Συνειδητοποιήσαμε εκείνη την ημέρα πωςακόμα και οι ενήλικες κάνουν φρικτά πράγματα. Σου παίρνουνμακριά τον καλύτερό σου φίλο και δεν ξέρεις καν αν ζει πια.

»Παρακολουθούσαμε συνεχώς τις ειδήσεις περιμένοντας γιακάποιο νέο. Για εβδομάδες έδειχναν τη φωτογραφία σου στηντηλεόραση ζητώντας στοιχεία. Η μόνη πρόσφατη φωτογραφίαπου είχαν ήταν μία λίγο πριν πεθάνει η μητέρα σου, όπου ήσουνμόνο τριών χρονών. Θυμάμαι πως τα είχα πάρει καιαναρωτιόμουν πώς είναι δυνατόν να έχουν περάσει σχεδόν δύοχρόνια και κανένας να μη σου έχει τραβήξει μια πιο πρόσφατηφωτογραφία. Έδειχναν φωτογραφίες του σπιτιού σου και μερικέςφορές έδειχναν και το δικό μας σπίτι. Κάθε τόσο ανέφεραν τογειτονόπουλο που είδε τι συνέβη αλλά δε θυμόταν ναπεριγράψει τις λεπτομέρειες. Θυμάμαι ένα βράδυ… Τοτελευταίο βράδυ που η μητέρα μας μας άφησε να δούμεειδήσεις… μία από τις ρεπόρτερ έδειξε μια φωτογραφία τωνσπιτιών μας. Μίλησαν για τον μοναδικό μάρτυρα, αλλά μεανέφεραν ως “Το αγόρι που έχασε τη Χόουπ”.22 Η μητέρα μουέγινε τόσο έξαλλη που βγήκε έξω και άρχισε να ουρλιάζει στουςρεπόρτερ λέγοντάς τους να μας αφήσουν ήσυχους. Να μεαφήσουν ήσυχο. Ο μπαμπάς μου έπρεπε να την τραβήξει με τοζόρι μέσα στο σπίτι.

»Οι γονείς μου έκαναν τα πάντα για να κάνουν τη ζωή μαςόσο πιο φυσιολογική γίνεται. Μετά από μερικούς μήνες οιρεπόρτερ έπαψαν να εμφανίζονται. Οι ατελείωτες επισκέψειςστο αστυνομικό τμήμα για περαιτέρω καταθέσεις σταμάτησαν.Τα πράγματα άρχισαν σιγά σιγά να επιστρέφουν στονφυσιολογικό τους ρυθμό για όλους στη γειτονιά. Για όλους εκτόςαπό τη Λες κι εμένα. Ήταν σαν μαζί με τη Χόουπ να πήραν καιτην ελπίδα μας».

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 291

Page 292: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Ακούγοντας τα λόγια του καθώς και τη θλίψη στη φωνή τουαισθάνομαι τύψεις. Θα πίστευε κανείς πως αυτό που μου συνέβηήταν τόσο τραυματικό που θα με επηρέαζε πιο πολύ απόοποιονδήποτε άλλον τριγύρω μου. Παρ’ όλα αυτά, εγώ ίσα πουτο θυμάμαι. Ήταν ένα συμβάν που δεν επηρέασε τη δική μουζωή, εντούτοις ουσιαστικά κατέστρεψε αυτόν και τη Λέσλι. ΗΚάρεν ήταν τόσο ήρεμη και ευχάριστη, και με φλόμωσε τόσο σταψέματα για την υιοθεσία και την ανάδοχη οικογένεια, ώστε ποτέδε σκέφτηκα να τα αμφισβητήσω όλα αυτά. Όπως είπε και οΧόλντερ, σε αυτή την ηλικία πιστεύεις πως οι ενήλικες είναιτόσο τίμιοι και ειλικρινείς ώστε ούτε που σου περνάει από τομυαλό να τους αμφισβητήσεις.

«Πέρασα τόσα χρόνια να μισώ τον πατέρα μου γιατί μεπαράτησε» λέω ήρεμα. «Δεν μπορώ να το πιστέψω πως έτσιαπλά με πήρε από αυτόν. Πώς μπόρεσε να το κάνει αυτό; Πώς οοποιοσδήποτε θα μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο;»

«Δεν ξέρω, μωρό μου».Κάθομαι ίσια και γυρίζω να τον κοιτάξω στα μάτια: «Πρέπει

να δω το σπίτι» λέω. «Θέλω περισσότερες αναμνήσεις, αλλά δενέχω καθόλου τώρα και είναι δύσκολο. Μετά βίας θυμάμαι κάτι –και καθόλου αυτόν. Θέλω απλά να πάμε εκεί. Πρέπει να το δω».

Μου τρίβει το χέρι και γνέφει. «Τώρα;»«Ναι, θέλω να πάω πριν σκοτεινιάσει».Σε όλη τη διαδρομή είμαι απόλυτα σιωπηλή. Ο λαιμός μου

είναι στεγνός και το στομάχι μου κόμπος. Φοβάμαι. Φοβάμαι ναδω το σπίτι. Φοβάμαι μήπως είναι στο σπίτι και τον δω. Ηαλήθεια είναι πως δε θέλω ακόμη να τον δω. Θέλω μόνο να δωτο μέρος που ήταν το πρώτο μου σπίτι. Δεν ξέρω αν θα μεβοηθήσει να θυμηθώ, αλλά ξέρω πως είναι κάτι που πρέπει νακάνω.

Σταματάει το αυτοκίνητο και παρκάρει στην άκρη τουδρόμου. Κοιτάζω απέναντι τα σπίτια στη σειρά και φοβάμαι νατραβήξω το βλέμμα μου από το παράθυρο, γιατί μου είναι πολύδύσκολο να γυρίσω και να κοιτάξω.

«Φτάσαμε» μου λέει ήρεμα. «Δε φαίνεται να είναι κανείςμέσα».

292 COLLEEN HOOVER

Page 293: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Γυρίζω αργά το κεφάλι μου και κοιτάζω έξω από το παράθυρότο πρώτο σπίτι που έζησα ποτέ. Είναι αργά και η νύχτα παίρνειτη θέση της μέρας, αλλά ο ουρανός έχει ακόμα αρκετό φως ώστενα μπορώ να δω καθαρά το σπίτι. Φαίνεται γνωστό, αλλά με τοπου το βλέπω δεν κατακλύζομαι από αναμνήσεις. Το σπίτι είναιμπεζ με σκούρα καφέ τελειώματα, αλλά τα χρώματα δε μουθυμίζουν τίποτα. Λες και διάβασε τη σκέψη μου, ο Χόλντερ μούλέει: «Παλιά ήταν άσπρο».

Γυρίζω στη θέση μου και αντικρίζω το σπίτι προσπαθώντας ναθυμηθώ κάτι. Προσπαθώ να με φανταστώ να μπαίνω από τηνμπροστινή πόρτα και να βλέπω το καθιστικό, αλλά δεν μπορώ.Είναι λες και ό,τι έχει σχέση με αυτό το σπίτι και τη ζωή μου εδώνα έχει με κάποιον τρόπο σβηστεί από τη μνήμη μου.

«Πώς γίνεται να θυμάμαι πώς είναι το καθιστικό και ηκουζίνα σας και να μη θυμάμαι το δικό μου;»

Δε μου απαντάει, μάλλον γιατί ξέρει πως δεν περιμένωκάποια απάντηση. Βάζει απλά το χέρι του πάνω στο δικό μου καιτο αφήνει εκεί καθώς κοιτάζουμε επίμονα το σπίτι που άλλαξετις ζωές μας για πάντα.

22. Η συγγραφέας κάνει και πάλι λογοπαίγνιο με το όνομα«Χόουπ», που σημαίνει «ελπίδα», οπότε η πρόταση έχει διπλήσημασία: το αγόρι που έχασε τη Χόουπ αλλά και το αγόρι πουέχασε την ελπίδα. (Σ.τ.Μ.)

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 293

Page 294: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Δεκατρία χρόνια νωρίτερα

«Θα σου κάνει πάρτι γενεθλίων ο μπαμπάς σου;»ρωτάει η Λέσλι.

Κουνάω το κεφάλι μου. «Δεν έχω ποτέ πάρτιγενεθλίων».

Η Λέσλι συνοφρυώνεται, έπειτα κάθεται στο κρεβάτιμου και πιάνει ένα τυλιγμένο κουτί που βρίσκεται πάνωστο μαξιλάρι μου. «Αυτό είναι το δώρο για τα γενέθλιάσου;» με ρωτάει.

Παίρνω το κουτί από τα χέρια της και το βάζω πίσωστο μαξιλάρι μου. «Όχι. Ο μπαμπάς μου μου αγοράζειδώρα συνεχώς».

«Δε θα το ανοίξεις;» με ρωτάει.Κουνάω πάλι το κεφάλι μου. «Όχι. Δε θέλω».Διπλώνει τα χέρια της πάνω στα γόνατά της,

αναστενάζει και μετά κοιτάζει τριγύρω στο δωμάτιο.«Έχεις πολλά παιχνίδια. Γιατί δεν ερχόμαστε ποτέ εδώγια να παίξουμε; Πάντα πάμε στο δικό μου σπίτι καιείναι βαρετό».

Κάθομαι στο πάτωμα και βουτάω τα παπούτσια μουγια να τα φορέσω. Δεν της λέω πως μισώ το δωμάτιόμου. Δεν της λέω πως μισώ το σπίτι μου. Δεν της λέωπως πάμε πάντα στο δικό της σπίτι γιατί αισθάνομαι πιοασφαλής εκεί. Πιάνω τα κορδόνια των παπουτσιών μουκαι πηγαίνω κοντά της στο κρεβάτι. «Μπορείς να μουτα δέσεις;»

294 COLLEEN HOOVER

Page 295: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Βουτάει το πόδι μου και το βάζει στο γόνατό της.«Χόουπ, πρέπει να μάθεις να δένεις τα κορδόνια σου.Εγώ και ο Ντιν ξέραμε να τα δένουμε όταν ήμαστανπέντε». Κάθεται απέναντί μου στο πάτωμα.

«Κοίτα με» λέει. «Βλέπεις αυτό το κορδόνι;Κράτησέ το έτσι». Βάζει τα κορδόνια στα χέρια μου καιμου δείχνει πώς να τα δέσω όπως πρέπει. Αφού μεβοηθήσει να τα δέσω δύο φορές, τα λύνει και μου λέεινα το κάνω πάλι μόνη μου αυτή τη φορά. Προσπαθώνα θυμηθώ πώς μου έδειξε να το κάνω. Σηκώνεται καιπηγαίνει προς τη συρταριέρα μου όσο εγώ κάνω ό,τιμπορώ για να δέσω τα κορδόνια μου.

«Αυτή ήταν η μαμά σου;» μου λέει κρατώντας μιαφωτογραφία. Κοιτάζω τη φωτογραφία που έχει σταχέρια της και στη συνέχεια κοιτάζω πάλι τα παπούτσιαμου.

«Ναι».«Σου λείπει;» με ρωτάει.Συγκατανεύω και συνεχίζω να προσπαθώ να δέσω

τα κορδόνια μου για να μη σκέφτομαι πόσο πολύ μουλείπει. Μου λείπει τόσο πολύ.

«Χόουπ, τα κατάφερες!» φωνάζει όλο χαρά η Λέσλι.Κάθεται μπροστά μου στο πάτωμα και με αγκαλιάζει.«Τα κατάφερες ολομόναχη. Τώρα πλέον ξέρεις πώς ναδέσεις τα κορδόνια σου».

Κοιτάζω τα παπούτσια μου και χαμογελάω.

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 295

Page 296: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Κυριακή, 28 Οκτωβρίου 20127:10 μμ

«Η Λέσλι μού έμαθε πώς να δένω τα κορδόνια μου» του λέωήρεμα ενώ συνεχίζω να κοιτάζω το σπίτι.

Ο Χόλντερ με κοιτάζει και χαμογελάει. «Τη θυμάσαι να σουτο μαθαίνει;»

«Ναι».«Ήταν τόσο περήφανη για αυτό» μου λέει ξαναγυρίζοντας το

βλέμμα του στην απέναντι πλευρά του δρόμου.Ανοίγω την πόρτα και βγαίνω έξω. Ο αέρας έχει γίνει πιο

κρύος τώρα, οπότε ξαναγυρίζω στο κάθισμά μου, παίρνω τοφούτερ μου και το φοράω.

«Τι κάνεις;» μου λέει ο Χόλντερ.Ξέρω πως δε θα καταλάβει, και πραγματικά δε θέλω να

προσπαθήσει να με μεταπείσει, οπότε κλείνω την πόρτα καιπερνάω απέναντι χωρίς να του απαντήσω. Είναι ακριβώς απόπίσω μου και με φωνάζει τη στιγμή που πατάω στο γρασίδι.«Πρέπει να δω το δωμάτιό μου, Χόλντερ». Συνεχίζω ναπερπατάω και κατά κάποιον τρόπο ξέρω ακριβώς προς ποιαμεριά του σπιτιού να πάω χωρίς να έχω κάποια συγκεκριμένηανάμνηση της διαρρύθμισής του.

«Σκάι, δεν μπορείς να το κάνεις αυτό. Δεν είναι κανείς εδώ.Είναι πολύ επικίνδυνο».

Επιταχύνω το βήμα μου μέχρι που φτάνω στο σημείο νατρέχω. Θα το κάνω είτε το εγκρίνει είτε όχι. Όταν φτάνω στοπαράθυρο που είμαι σίγουρη πως είναι αυτό του δωματίου μου,

296 COLLEEN HOOVER

Page 297: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

γυρίζω και τον κοιτάζω. «Πρέπει να το κάνω αυτό. Υπάρχουνεκεί μέσα πράγματα της μητέρας μου που τα θέλω, Χόλντερ.Ξέρω πως δε θέλεις να το κάνω, αλλά εγώ το έχω ανάγκη».

Ακουμπάει τα χέρια του πάνω στους ώμους μου και στα μάτιατου υπάρχει ανησυχία. «Δεν μπορείς έτσι απλά να κάνειςδιάρρηξη και να μπεις μέσα, Σκάι. Είναι μπάτσος. Τι θα κάνειςδηλαδή, θα παραβιάσεις το γαμοπαράθυρο;»

«Αυτό το σπίτι θεωρητικά είναι ακόμα το σπίτι μου. Οπότε δεθεωρείται διάρρηξη» του απαντάω. Έχει όμως ένα καλόεπιχείρημα. Πώς θα μπω μέσα; Σφίγγω τα χείλια μου να σκεφτώκαι ξαφνικά χτυπάω τα δάχτυλά μου. «Το σπιτάκι των πουλιών!Στην πίσω βεράντα υπάρχει ένα σπιτάκι για πουλιά, με το κλειδίμέσα».

Τρέχω στην πίσω αυλή και σοκάρομαι όταν βλέπω πως όντωςυπάρχει ένα σπιτάκι για τα πουλιά. Βάζω μέσα τα δάχτυλά μουκαι βεβαίως υπάρχει κλειδί. Το μυαλό είναι τρελό πράγμα.

«Σκάι, μην το κάνεις». Με ικετεύει σχεδόν να μην το κάνω.«Θα πάω μόνη μου» του λέω. «Ξέρεις πού είναι το δωμάτιό

μου. Περίμενέ με έξω από το παράθυρο και ειδοποίησέ με ανδεις να έρχεται κάποιος».

Αναστενάζει βαριά και μου αρπάζει το χέρι με το που το βάζωστην κλειδαριά της πίσω πόρτας. «Σε παρακαλώ, μην αφήσεις ναφανεί πως ήσουν εδώ. Και κάνε γρήγορα» μου λέει. Μου κάνειμια αγκαλιά και περιμένει να μπω μέσα. Γυρίζω το κλειδί καιπεριμένω να δω αν ξεκλειδώνει την πόρτα.

Το πόμολο γυρίζει.Μπαίνω μέσα και κλείνω πίσω μου την πόρτα. Το σπίτι είναι

σκοτεινό και κάπως μυστηριώδες. Στρίβω δεξιά και περνάω μέσααπό την κουζίνα γνωρίζοντας ακριβώς πού βρίσκεται το δωμάτιόμου. Κρατάω την αναπνοή μου και προσπαθώ να μη σκέφτομαιτη σοβαρότητα της κατάστασης ή τις συνέπειες που μπορεί ναέχει αυτό που κάνω. Η σκέψη ότι μπορεί να με πιάσουν μετρομοκρατεί, γιατί δεν είμαι ακόμη σίγουρη πως θέλω να μεβρουν. Κάνω αυτό που μου είπε ο Χόλντερ και περπατάω πολύπροσεχτικά, μη θέλοντας να αφήσω πίσω στοιχεία πως ήμουνεκεί. Όταν φτάνω στην πόρτα μου, παίρνω μια βαθιά αναπνοή,

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 297

Page 298: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

πιάνω το πόμολο και στη συνέχεια την ανοίγω σιγά σιγά. Με τοπου ανοίγει η πόρτα και το δωμάτιο πια είναι ορατό, ανάβω τοφως για να το δω καλύτερα.

Πέρα από κάτι στοιβαγμένα κουτιά στη γωνία, όλα τα άλλαμού είναι οικεία. Συνεχίζει να φαίνεται σαν ένα παιδικό δωμάτιο,που δεν έχει πειραχτεί εδώ και δεκατρία χρόνια. Μου φέρνειστο μυαλό το δωμάτιο της Λέσλι και πώς κανείς δεν το έχειπειράξει από τότε που πέθανε. Πρέπει να είναι πολύ δύσκολο ναβάλουμε πίσω μας τα υλικά πράγματα που μας θυμίζουν τουςανθρώπους που αγαπάμε.

Διατρέχω με το δάχτυλό μου τη συρταριέρα και αφήνω μιαγραμμή στη σκόνη. Με το που βλέπω το ίχνος από το δάχτυλόμου, θυμάμαι αμέσως πως δε θέλω να αφήσω αποδεικτικάστοιχεία ότι ήμουν εδώ, οπότε σηκώνω το χέρι μου από τοέπιπλο και καθαρίζω το ίχνος με την μπλούζα μου.

Η φωτογραφία της βιολογικής μου μητέρας δεν είναι πάνωστη συρταριέρα όπως θυμόμουν ότι ήταν. Κοιτάζω τριγύρω στοδωμάτιο ελπίζοντας να βρω κάτι δικό της που θα μπορέσω ναπάρω μαζί μου. Δεν τη θυμάμαι καθόλου, οπότε μια φωτογραφίαθα ήταν ό,τι καλύτερο θα μπορούσα να έχω. Θέλω μόνο κάτιπου να με συνδέει μαζί της. Πρέπει να δω πώς είναιφυσιογνωμικά και ελπίζω πως αυτό θα μου φέρει οποιαδήποτεανάμνηση για να στηριχτώ.

Πηγαίνω γύρω από το κρεβάτι και κάθομαι. Το θέμα τουδωματίου είναι ο ουρανός και είναι ειρωνικό αν αναλογιστείκανείς το όνομα που μου έδωσε η Κάρεν. Οι τοίχοι και οικουρτίνες έχουν σύννεφα και φεγγάρια και το πάπλωμα είναιγεμάτο αστέρια. Υπάρχουν αστέρια παντού. Αυτά τα πλαστικά,που κολλάει κανείς στον τοίχο και το ταβάνι και φωσφορίζουνστο σκοτάδι. Το δωμάτιο είναι γεμάτο με αυτά, σαν τα αστέριαπου είναι στο ταβάνι μου στο σπίτι της Κάρεν. Θυμάμαι ναικετεύω την Κάρεν να μου τα αγοράσει όταν τα είδα στο μαγαζίπριν από κάποια χρόνια. Εκείνη πίστευε πως είναι παιδιάστικα,αλλά εγώ έπρεπε να τα αποκτήσω. Δεν ήξερα καν γιατί τα ήθελατόσο πολύ, αλλά τώρα είναι ξεκάθαρο. Θα πρέπει να λάτρευα τααστέρια όταν ήμουν Χόουπ.

298 COLLEEN HOOVER

Page 299: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Το άγχος που υπάρχει ήδη στο στομάχι μου γίνεται ακόμα πιοέντονο όταν ξαπλώνω πίσω στο μαξιλάρι και κοιτάζω το ταβάνι.Ένα κύμα φόβου που μου είναι οικείο με διαπερνάει ολόκληρηκαι γυρίζω να κοιτάξω την πόρτα του δωματίου. Είναι ακριβώςτο ίδιο πόμολο που είδα τις προάλλες στον εφιάλτη μου καιπαρακαλούσα να μη γυρίσει.

Παίρνω μιαν ανάσα και κλείνω σφιχτά τα μάτια μου θέλονταςνα διώξω μακριά την ανάμνηση αυτή. Την είχα κλειδώσει κάπουβαθιά για δεκατρία χρόνια, αλλά με το να είμαι εδώ, σε αυτό τοκρεβάτι… δεν μπορώ πια να την κλειδώσω βαθιά. Η ανάμνησημε τυλίγει σαν δίχτυ αράχνης και δεν μπορώ να ξεφύγω. Ένακαυτό δάκρυ τρέχει στο πρόσωπό μου και εύχομαι να είχαακούσει τον Χόλντερ. Δεν έπρεπε ποτέ να ξαναγυρίσω εδώ. Ανδεν είχα ποτέ επιστρέψει δε θα είχα ποτέ θυμηθεί.

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 299

Page 300: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Δεκατρία χρόνια νωρίτερα

Συνήθιζα να κρατάω την αναπνοή μου, ελπίζοντας πωςθα νομίζει ότι κοιμάμαι. Δεν πιάνει, γιατί δεν τοννοιάζει αν κοιμάμαι ή όχι. Μια φορά προσπάθησα νακρατήσω την αναπνοή μου ελπίζοντας να νομίζει πωςείμαι πεθαμένη. Ούτε αυτό έπιασε, γιατί ποτέ δενπρόσεξε πως κρατούσα την αναπνοή μου.

Το πόμολο γυρίζει και έχω ξεμείνει από κόλπα αυτήτη στιγμή και προσπαθώ να σκαρφιστώ κάτι άλλογρήγορα αλλά δεν μπορώ. Κλείνει την πόρτα πίσω τουκαι ακούω τα βήματά του να πλησιάζουν. Κάθεται στοκρεβάτι δίπλα μου και εγώ κρατάω την αναπνοή μουέτσι κι αλλιώς. Όχι γιατί πιστεύω πως θα πιάσει αυτή τηφορά, αλλά γιατί με βοηθάει να μην καταλαβαίνω πόσοπολύ φοβάμαι.

«Έι, Πριγκίπισσα» μου λέει και μου βάζει τα μαλλιάπίσω από το αυτί. «Σου αγόρασα ένα δώρο».

Κλείνω σφιχτά τα μάτια μου γιατί θέλω ένα δώρο.Μου αρέσουν τα δώρα και μου αγοράζει πάντα τακαλύτερα δώρα γιατί με αγαπάει. Αλλά μισώ όταν μουφέρνει τα δώρα τη νύχτα, γιατί ποτέ δεν μου τα δίνειαμέσως. Με κάνει πάντα να του πω ευχαριστώ πρώτα.

Δεν το θέλω αυτό το δώρο. Δεν το θέλω.«Πριγκίπισσα;»Η φωνή του μπαμπά μου κάνει πάντα την κοιλίτσα

μου να πονάει. Μου μιλάει πάντα τόσο γλυκά και αυτό

300 COLLEEN HOOVER

Page 301: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

με κάνει να μου λείπει η μαμά μου. Δε θυμάμαι τον ήχοτης φωνής της, αλλά ο μπαμπάς μου λέει πως η φωνήτης ήταν σαν τη δική μου. Επίσης ο μπαμπάς μου λέειπως η μαμά θα στενοχωριόταν αν σταματούσα ναπαίρνω τα δώρα του, γιατί δεν είναι πια εδώ για να ταπαίρνει αυτή. Αυτό με στενοχωρεί και αισθάνομαι πολύάσχημα, οπότε γυρίζω ανάσκελα και τον κοιτάζω.

«Μπορώ να πάρω το δώρο μου αύριο, μπαμπά;» Δεθέλω να τον στενοχωρήσω, αλλά δε θέλω να πάρω τοκουτί σήμερα. Δε θέλω.

Ο μπαμπάς χαμογελάει και μου χαϊδεύει τα μαλλιά.«Και βέβαια μπορείς να το πάρεις αύριο. Αλλά δε θέλειςνα ευχαριστήσεις τον μπαμπά που σ’ το αγόρασε;»

Η καρδιά μου αρχίζει να χτυπάει πολύ δυνατά και τομισώ όταν το κάνει αυτό. Δε μου αρέσει πώς κάνει ηκαρδιά μου και δε μου αρέσει αυτός ο φόβος πουαισθάνομαι στο στομάχι μου. Δεν κοιτάζω πλέον τονμπαμπά μου και κοιτάζω τα αστέρια στο ταβάνι,ελπίζοντας να μπορέσω να σκεφτώ πόσο όμορφα είναι.Αν συνεχίσω να σκέφτομαι τα αστέρια και τον ουρανό,ίσως αυτό να βοηθήσει να σταματήσει η καρδιά μου ναχτυπάει τόσο γρήγορα και να πονάει η κοιλίτσα μουτόσο πολύ.

Προσπαθώ να τα μετρήσω, αλλά σταματάω κάθεφορά στον αριθμό πέντε. Δεν μπορώ να θυμηθώ ποιοςαριθμός είναι μετά το πέντε, οπότε πρέπει ναξαναρχίσω. Πρέπει να μετράω ξανά και ξανά τααστέρια, και μόνο πέντε την κάθε φορά, γιατί δε θέλωαυτή τη στιγμή να αισθανθώ τον μπαμπά μου. Δε θέλωνα τον αισθανθώ ή να τον μυρίσω ή να τον ακούσω,και έτσι πρέπει να τα μετράω και να τα μετράω και νατα μετράω μέχρι να μην τον αισθάνομαι, να μην τονμυρίζω ή ακούω πια.

Μετά, όταν ο μπαμπάς μου τελικά σταματάει να μεκάνει να τον ευχαριστώ, κατεβάζει στη θέση του τονυχτικό μου και ψιθυρίζει: «Καληνύχτα, Πριγκίπισσα».

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 301

Page 302: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Γυρίζω και βάζω τα σκεπάσματα μέχρι το κεφάλι μουκαι κλείνω σφιχτά τα μάτια μου και προσπαθώ να μηνκλάψω πάλι αλλά κλαίω. Κλαίω όπως κλαίω κάθε φοράπου ο μπαμπάς μού φέρνει ένα δώρο μέσα στη νύχτα.

Μισώ να παίρνω δώρα.

302 COLLEEN HOOVER

Page 303: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Κυριακή, 28 Οκτωβρίου 20127:29 μμ

Στέκομαι όρθια και κοιτάζω το κρεβάτι, κρατώντας την αναπνοήμου από φόβο μη μου ξεφύγουν οι ήχοι που ανεβαίνουν από τολαιμό μου.

Δε θα κλάψω.Δε θα κλάψω.Πέφτοντας αργά στα γόνατά μου, βάζω τα χέρια μου στην

άκρη του κρεβατιού και τα δάχτυλά μου διατρέχουν τα κίτρινααστέρια που βρίσκονται διάσπαρτα πάνω στο σκούρο μπλεπάπλωμα. Κοιτάζω έντονα τα αστέρια, μέχρι που αρχίζουν ναθολώνουν από τα δάκρυα που πλημμυρίζουν τα μάτια μου.

Κλείνω σφιχτά τα μάτια μου και βυθίζω το κεφάλι μου στοκρεβάτι σφίγγοντας με τις χούφτες μου την κουβέρτα. Οι ώμοιμου αρχίζουν να ταρακουνιούνται καθώς ξεσπάω βίαια στουςλυγμούς που προσπαθούσα τόση ώρα να συγκρατήσω. Με μιαγρήγορη κίνηση σηκώνομαι, ουρλιάζω και τραβάω την κουβέρτααπό το κρεβάτι πετώντας τη στην άλλη άκρη του δωματίου.

Σφίγγω τις γροθιές μου και κοιτάζω με μανία τριγύρω μου γιανα βρω κάτι να πετάξω. Βουτάω τα μαξιλάρια από το κρεβάτι καιτα ρίχνω στον καθρέφτη, πάνω στο είδωλο του κοριτσιού πουδεν αναγνωρίζω πλέον. Βλέπω το κορίτσι στον καθρέφτη να μεκαρφώνει με το βλέμμα του ενώ κλαίει αξιοθρήνητα. Ηαδυναμία που διακρίνω στα δάκρυά της με κάνει έξαλλη.Τρέχουμε η μία προς την άλλη ώσπου οι γροθιές μας νασυγκρουστούν πάνω στο γυαλί θρυμματίζοντας τον καθρέφτη.

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 303

Page 304: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Παρακολουθώ καθώς εκείνη γίνεται εκατομμύρια γυαλιστεράκομμάτια που πέφτουν πάνω στο χαλί.

Αρπάζω με δύναμη μια συρταριέρα και την αναποδογυρίζωβγάζοντας μία ακόμη κραυγή την οποία συγκρατούσα για πολλήώρα. Με το που το έπιπλο προσγειώνεται στη ράχη του, ανοίγωτα συρτάρια και πετάω το περιεχόμενό τους σε όλο το δωμάτιο,στριφογυρίζοντας, πετώντας και κλοτσώντας τα πάντα στοπέρασμά μου. Βουτάω τις αραχνοΰφαντες μπλε κουρτίνες και τιςτραβάω με τόση δύναμη, που σπάει το κουρτινόξυλο και οικουρτίνες κουβαριάζονται πάνω μου. Πλησιάζω τα κουτιά πουείναι στοιβαγμένα στη γωνία και, χωρίς καν να ξέρω τι έχουνμέσα, παίρνω το πάνω πάνω και το πετάω στον τοίχο με όσηδύναμη μπορεί να έχει το σκαρί μου που φτάνει το 1,60.

«Σε μισώ!» φωνάζω. «Σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ!»Πετάω ό,τι βρω μπροστά μου πάνω σε οτιδήποτε άλλο

βρίσκω μπροστά μου. Κάθε φορά που ανοίγω το στόμα μου γιανα ουρλιάξω γεύομαι την αλμύρα από τα δάκρυα που τρέχουνποτάμι στα μάγουλά μου.

Ξαφνικά τα χέρια του Χόλντερ με αγκαλιάζουν από πίσωτόσο σφικτά ώστε με ακινητοποιούν. Τινάζομαι, στριφογυρίζωκαι ουρλιάζω λίγο ακόμα μέχρι που οι κινήσεις μου δε γίνονταιπια συνειδητά αλλά είναι απλά αντανακλαστικές αντιδράσεις.

«Σταμάτα» λέει ήρεμα στο αυτί μου χωρίς να έχει καμίαδιάθεση να με αφήσει. Τον ακούω αλλά προσποιούμαι πως όχι.Ή ίσως απλά δε με νοιάζει. Συνεχίζω να παλεύω για να ξεφύγωαπό τη λαβή του, αλλά αυτός με σφίγγει ακόμα περισσότερο.

«Μη με αγγίζεις!» φωνάζω με όλη μου τη δύναμη χώνονταςτα νύχια μου στα μπράτσα του. Και πάλι δεν ταράζεται.

Μη με ακουμπάς. Σε παρακαλώ, σε παρακαλώ.Η φωνούλα ηχεί μέσα στο μυαλό μου και αυτόματα αφήνομαι

εντελώς στα χέρια του. Νιώθω να χάνω τις δυνάμεις μου καθώςτα δάκρυά μου δυναμώνουν και με πνίγουν. Δεν είμαι τίποτεάλλο παρά μία θάλασσα από δάκρυα που δε λένε νασταματήσουν.

Είμαι αδύναμη και αφήνω εκείνο, να νικήσει.Ο Χόλντερ χαλαρώνει τη λαβή του και βάζει τα χέρια του

304 COLLEEN HOOVER

Page 305: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

πάνω στους ώμους μου, μετά με γυρίζει προς το μέρος του για νατον βλέπω. Δεν μπορώ ούτε να τον κοιτάξω. Εξαντλημένη καισυντετριμμένη αφήνομαι πάνω στο στέρνο του, σφίγγω στιςχούφτες μου το πουκάμισό του καθώς κλαίω με αναφιλητά, ενώτο μάγουλό μου ακουμπάει στην καρδιά του. Βάζει το χέρι τουπίσω στο κεφάλι μου και χαμηλώνει το στόμα του στο αυτί μου.

«Σκάι». Η φωνή του είναι σταθερή και ατάραχη. «Πρέπει ναφύγεις. Τώρα».

Δεν μπορώ να κουνηθώ. Το σώμα μου τρέμει τόσο πολύ, πουφοβάμαι ότι τα πόδια μου δε θα κουνηθούν ακόμα και αν τοπροσπαθήσω. Σαν να το ξέρει, με παίρνει στην αγκαλιά του καιμε βγάζει έξω από το δωμάτιο. Διασχίζει το δρόμο κουβαλώνταςμε και με βάζει στη θέση του συνοδηγού. Πιάνει το χέρι μου καιτο κοιτάζει, έπειτα βουτάει το τζάκετ του από το πίσω κάθισμα.«Να, πάρε αυτό για να σκουπίσεις το αίμα. Εγώ πάω πίσω νασυμμαζέψω ό,τι μπορέσω». Κλείνει την πόρτα και φεύγει σφαίραπρος το σπίτι. Κοιτάζω το χέρι μου και βλέπω έκπληκτη πως έχωκοπεί. Ούτε που το αισθάνομαι. Τυλίγω το χέρι μου με το μανίκιτου τζάκετ του, ανεβάζω τα πόδια μου στο κάθισμα καιαγκαλιάζω τα γόνατά μου ενώ κλαίω.

Δεν τον κοιτάζω όταν επιστρέφει στο αυτοκίνητο. Κουνιέταιόλο μου το σώμα από τα αναφιλητά μου που δεν έχουνσταματήσει. Βάζει μπρος το αυτοκίνητο και φεύγουμε, ενώ βάζειτο χέρι του πίσω από το κεφάλι μου και μου χαϊδεύει σιωπηλά ταμαλλιά σε όλη τη διαδρομή μέχρι το ξενοδοχείο.

Με βοηθάει να βγω από το αυτοκίνητο και με πηγαίνει στοδωμάτιο του ξενοδοχείου χωρίς να με ρωτήσει ούτε μία φορά ανείμαι καλά. Ξέρει πως δεν είμαι. Δεν έχει νόημα να με ρωτήσεικαν. Με το που κλείνουμε την πόρτα του δωματίου, με πηγαίνειστο κρεβάτι και κάθομαι. Με σπρώχνει από τους ώμους μέχρι ναπέσω ανάσκελα και μου βγάζει τα παπούτσια. Πηγαίνει στομπάνιο και βγαίνει με ένα βρεμένο πανί, στη συνέχεια πιάνει τοχέρι μου και το καθαρίζει. Ψάχνει να δει αν έχει υπολείμματαγυαλιών και μετά το σηκώνει τρυφερά προς το στόμα του και τοφιλάει.

«Είναι μόνο μερικές γρατζουνιές. Δεν είναι βαθύ κόψιμο»

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 305

Page 306: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

μου λέει. Με βάζει να ακουμπήσω στο μαξιλάρι, βγάζει ταπαπούτσια του και ξαπλώνει δίπλα μου στο κρεβάτι. Μαςσκεπάζει με την κουβέρτα, με τραβάει προς το μέρος του κιακουμπά το κεφάλι μου στο στήθος του. Με κρατάει αγκαλιάχωρίς να με ρωτήσει ούτε μία φορά γιατί κλαίω. Ακριβώς όπωςόταν ήμασταν παιδιά.

Προσπαθώ να διώξω από το κεφάλι μου τις εικόνες από αυτάπου θυμάμαι πως γινόντουσαν τις νύχτες στο δωμάτιό μου αλλάδε φεύγουν. Πώς μπορεί ο οποιοσδήποτε πατέρας να κάνει αυτάτα πράγματα στο κοριτσάκι του… μου είναι αδιανόητο. Λέωστον εαυτό μου πως δε συνέβησαν ποτέ, πως όλα αυτά ταφαντάστηκα· αλλά όλο μου το είναι ξέρει πως συνέβησαν. Όλομου το είναι που θυμάται γιατί ήμουν τόσο χαρούμενη πουμπήκα στο αυτοκίνητο με την Κάρεν. Όλο μου το είναι πουθυμάται όλες τις βραδιές που φασωνόμουν με αγόρια χωρίς νααισθάνομαι το παραμικρό, κοιτάζοντας τα αστέρια στο ταβάνι.Όλο μου το είναι που έπαθε κρίση πανικού το βράδυ που οΧόλντερ κι εγώ παραλίγο να κάνουμε σεξ. Όλο μου το είναιθυμάται – και θα έκανα τα πάντα προκειμένου να ξεχάσω. Δεθέλω να θυμάμαι πώς ακουγόταν και τι αισθανόμουν εκείνες τιςνύχτες με τον πατέρα μου, αλλά κάθε δευτερόλεπτο που περνάειη ανάμνηση γίνεται όλο και πιο ζωντανή, και έτσι γίνεται όλο καιπιο δύσκολο να σταματήσω να κλαίω.

Ο Χόλντερ με φιλάει στο πλάι του κεφαλιού μου λέγοντάςμου πως όλα θα πάνε καλά και να μην ανησυχώ. Αλλά δεν έχειιδέα. Δεν έχει ιδέα πόσο πολύ θυμάμαι και τι κάνει αυτό στηνκαρδιά μου, στην ψυχή μου, στο μυαλό μου και στην πίστη μουστην ανθρωπότητα συνολικά.

Το να ξέρω πως αυτά τα πράγματα μου τα έκανε ο μοναδικόςενήλικας που είχα στη ζωή μου – δεν είναι άξιο απορίας πως είχααπωθήσει τα πάντα στο υποσυνείδητό μου. Έχω ελάχιστεςαναμνήσεις από την ημέρα που με πήρε η Κάρεν και τώρα ξέρωτο γιατί. Δεν αισθάνθηκα πως ήμουν στη μέση ενόςκαταστροφικού γεγονότος τη στιγμή που με έκλεψε από τη ζωήπου είχα. Για ένα κοριτσάκι τρομοκρατημένο από τη ζωή του,είμαι σίγουρη ότι ένιωσα πως η Κάρεν με έσωζε.

306 COLLEEN HOOVER

Page 307: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Σηκώνω το βλέμμα μου προς τον Χόλντερ και με κοιτάζει καιαυτός. Πονάει για λογαριασμό μου, το βλέπω στα μάτια του.Σκουπίζει τα δάκρυά μου με τα δάχτυλά του και με φιλάει γλυκάστα χείλη. «Συγγνώμη. Δεν έπρεπε να σε αφήσω να μπεις μέσαστο σπίτι».

Πάλι κατηγορεί τον εαυτό του. Αισθάνεται πάντα πως έχεικάνει κάτι φρικτό, όταν για μένα το λιγότερο που θα μπορούσανα πω είναι πως είναι ο ήρωάς μου. Είναι στο πλάι μου σε όλοαυτό, στηρίζοντάς με σταθερά μέχρι να ηρεμήσω όταν παθαίνωκρίσεις πανικού και τρώω φρίκες. Δεν έχει κάνει κάτι άλλο απότο να είναι πάντα εδώ για μένα, κι όμως συνεχίζει να αισθάνεταιλες και για όλη την κατάσταση φταίει αυτός.

«Χόλντερ, δεν έκανες κάποιο λάθος. Σταμάτα να ζητάςσυγγνώμη» του λέω μέσα από τα δάκρυά μου. Κουνάει τοκεφάλι του και βάζει ένα τσουλούφι πίσω από το αυτί μου.

«Δεν έπρεπε να σε πάω εκεί. Ήταν πάρα πολύ για να τοδιαχειριστείς ενώ μόλις είχες μάθει τα πάντα».

Στηρίζομαι στον αγκώνα μου και τον κοιτάζω. «Δεν ήτανπάρα πολύ το ότι βρέθηκα εκεί. Αυτό που ήταν πάρα πολύ ήταναυτά που θυμήθηκα. Δεν έχεις καμία σχέση με αυτά που μουέκανε ο πατέρας μου. Σταμάτα να κατηγορείς τον εαυτό σου γιαόλα τα κακά που συμβαίνουν στους ανθρώπους γύρω σου».

Σηκώνει το χέρι του και μου χαϊδεύει τα μαλλιά ενώ μεκοιτάζει με ανήσυχο βλέμμα. «Για ποιο πράγμα μιλάς; Τιπράγματα σου έκανε;» Διστάζει τόσο πολύ να εκστομίσει αυτέςτις κουβέντες γιατί πολύ πιθανόν να γνωρίζει. Νομίζω πως και οιδυο ξέραμε τι μου είχε συμβεί όταν ήμουν παιδί και απλάήμασταν σε πλήρη άρνηση.

Κατεβάζω τον αγκώνα μου και ακουμπάω το κεφάλι μου στοστήθος του χωρίς να του απαντήσω. Μου έρχονται πάλι έντονατα κλάματα και αυτός με αγκαλιάζει από την πλάτη με το έναχέρι ενώ με το άλλο πιάνει το πίσω μέρος του κεφαλιού μου.Πιέζει το μάγουλό του στην κορφή του κεφαλιού μου. «Όχι,Σκάι» μου ψιθυρίζει. «Όχι» μου λέει πάλι μη θέλοντας ναπιστέψει αυτό που δε λέω καν. Σφίγγω με τις χούφτες μου τηνμπλούζα του και κλαίω, ενώ με κρατάει με τόση πίστη σε μένα,

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 307

Page 308: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

που με κάνει να τον αγαπάω γιατί μισεί τον πατέρα μου τόσο όσοκι εγώ.

Με φιλάει στην κορφή του κεφαλιού μου και συνεχίζει να μεκρατάει. Δε μου λέει πως λυπάται ούτε με ρωτάει πώς θα τοδιορθώσουμε όλο αυτό, γιατί και οι δύο ξέρουμε πως τα έχουμεχαμένα. Κανένας μας δεν ξέρει τι πρέπει να κάνουμε στησυνέχεια. Το μόνο που ξέρω σε αυτή τη φάση είναι πως δεν έχωπού να πάω. Δεν μπορώ να γυρίσω στον πατέρα που έχει τηνόμιμη κηδεμονία μου. Δεν μπορώ να πάω πίσω στη γυναίκα πουμε άρπαξε. Και, ρίχνοντας φως στο παρελθόν μου, έχω μάθειπως είμαι ακόμα ανήλικη και έτσι δεν μπορώ να βασιστώ στονεαυτό μου. Ο Χόλντερ είναι το μόνο πράγμα στη ζωή μου που δεμε έχει αφήσει εντελώς απελπισμένη.

Και παρ’ όλο που αισθάνομαι προστατευμένη μέσα στηναγκαλιά του, οι εικόνες και οι μνήμες δε βγαίνουν από το κεφάλιμου και ό,τι και να κάνω, όσο κι αν προσπαθώ, δεν μπορώ νασταματήσω να κλαίω. Με κρατάει αγκαλιά σιωπηλά και δενμπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι πως πρέπει να πάψω νακλαίω. Θέλω ο Χόλντερ να πάρει μακριά μου για λίγο όλα αυτάτα συναισθήματα και τις συγκινήσεις, γιατί δεν το αντέχω άλλο.Δε θέλω να θυμάμαι τι συνέβαινε όλα αυτά τα βράδια που οπατέρας μου ερχόταν στο δωμάτιό μου. Τον μισώ. Μισώ με όλομου το είναι αυτό τον άνδρα που μου έκλεψε αυτή την πρώτηφορά.

Σηκώνω το πρόσωπό μου και το ακουμπάω δίπλα στουΧόλντερ. Βάζει το χέρι του δίπλα στο κεφάλι μου και τα μάτιατου ψάχνουν τα δικά μου θέλοντας να μάθει αν είμαι καλά.

Δεν είμαι.Ανεβαίνω πάνω του και τον φιλάω θέλοντας να μου πάρει

μακριά αυτό το συναίσθημα. Θα προτιμούσα να μην αισθάνομαιτίποτα, παρά το μίσος και τη θλίψη που με κατατρώγουν αυτή τηστιγμή. Αρπάζω την μπλούζα του Χόλντερ και προσπαθώ να τουτη βγάλω, αλλά με σπρώχνει από πάνω του και με ρίχνειανάσκελα στο κρεβάτι. Ανασηκώνεται και με κοιτάζει.

«Τι κάνεις;» με ρωτάει.Περνάω το χέρι μου στον αυχένα του και φέρνω το πρόσωπό

308 COLLEEN HOOVER

Page 309: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

του κοντά στο δικό μου πιέζοντας τα χείλια μου στα δικά του.Αν τον φιλήσω αρκετά θα υποχωρήσει και θα με φιλήσει καιαυτός. Και τότε όλα θα περάσουν.

Βάζει το χέρι του στο μάγουλό μου και με φιλάει στιγμιαία.Παίρνω το χέρι μου από το κεφάλι του και αρχίζω να βγάζω τηνμπλούζα μου, αλλά μου τραβάει τα χέρια και τη φτιάχνει ξανά.«Σταμάτα. Γιατί το κάνεις αυτό;»

Στα μάτια του βλέπω πως είναι εντελώς μπερδεμένος καιανήσυχος. Δεν μπορώ να του απαντήσω γιατί το κάνω αυτό,γιατί δεν είμαι καν σίγουρη. Ξέρω πως θέλω να φύγει μακριάαυτό που αισθάνομαι, αλλά είναι κάτι πολύ περισσότερο απόαυτό. Είναι πολύ περισσότερο από αυτό γιατί, αν δεν καταφέρεινα πάρει μακριά τώρα αυτό που μου έκανε αυτός ο άνδρας,νιώθω πως δε θα μπορέσω ποτέ ξανά να γελάσω, να χαμογελάσωή να αναπνεύσω.

Πρέπει ο Χόλντερ να το διώξει μακριά.Παίρνω μια βαθιά αναπνοή και τον κοιτάζω κατάματα.«Κάνε σεξ μαζί μου».Η έκφρασή του είναι ανυποχώρητη και τώρα με κοιτάζει

σκληρά. Σηκώνεται από το κρεβάτι και πηγαινοέρχεται μέσα στοδωμάτιο. Περνάει νευρικά τα χέρια του μέσα από τα μαλλιά του,ξανάρχεται στο κρεβάτι και στέκεται στην άκρη του.

«Σκάι, δεν μπορώ να το κάνω αυτό. Δεν ξέρω καν γιατί μουζητάς κάτι τέτοιο αυτή τη στιγμή».

Ανασηκώνομαι στο κρεβάτι και ξαφνικά φοβάμαι πως δε θαμπορέσει να αντεπεξέλθει σε όλο αυτό. Πηγαίνω στην άκρη τουκρεβατιού εκεί που στέκεται, κάθομαι στα γόνατά μου και τοναρπάζω από την μπλούζα. «Σε παρακαλώ» τον ικετεύω. «Σεπαρακαλώ, Χόλντερ, το έχω ανάγκη».

Τραβάει τα χέρια μου από την μπλούζα του και κάνει δύοβήματα πίσω. Κουνάει το κεφάλι του, ακόμα εντελώςμπερδεμένος. «Εγώ δε θα το κάνω αυτό, Σκάι. Εμείς δε θα τοκάνουμε αυτό. Είσαι σε κατάσταση σοκ ή κάτι τέτοιο… δενξέρω. Δεν ξέρω καν τι να πω αυτή τη στιγμή».

Βουλιάζω πίσω στο κρεβάτι ηττημένη. Τα δάκρυα αρχίζουνπάλι να τρέχουν ποτάμι και τον κοιτάζω απεγνωσμένα.

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 309

Page 310: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

«Σε παρακαλώ». Κοιτάζω τα χέρια μου και τα διπλώνω σταπόδια μου ανίκανη να τον κοιτάξω στα μάτια όσο μιλάω.«Χόλντερ… αυτός είναι ο μόνος άνθρωπος που μου το έχεικάνει ποτέ». Σηκώνω αργά τα μάτια μου να συναντήσω τα δικάτου. «Πρέπει εσύ να του το πάρεις αυτό. Σε παρακαλώ».

Αν οι λέξεις μπορούσαν να ραγίσουν τις ψυχές, οι δικές μουμόλις ράγισαν στα δύο τη δική του. Μένει άναυδος και τα μάτιατου γεμίζουν δάκρυα. Ξέρω τι του ζητάω να κάνει, και μισώ τογεγονός ότι του ζητάω να το κάνει αυτό, αλλά το χρειάζομαι.Πρέπει να κάνω οτιδήποτε για να ελαχιστοποιήσω τον πόνο καιτο μίσος μέσα μου. «Σε παρακαλώ, Χόλντερ».

Δε θέλει να είναι έτσι η πρώτη μας φορά. Μακάρι να μηνήταν έτσι, αλλά μερικές φορές κάποιοι άλλοι παράγοντες πέραντης αγάπης παίρνουν αυτές τις αποφάσεις για εμάς. Παράγοντεςόπως το μίσος. Μερικές φορές, προκειμένου να ξεφορτωθούμετο μίσος, γινόμαστε απεγνωσμένοι. Ξέρει από μίσος και ξέρειαπό πόνο και τώρα ξέρει πόσο πολύ το έχω ανάγκη αυτό, είτεσυμφωνεί είτε όχι.

Έρχεται ξανά προς το κρεβάτι και γονατίζει στο πάτωμαμπροστά μου ώστε τα μάτια μας να είναι στο ίδιο επίπεδο. Μεαρπάζει από τη μέση και με τραβάει στην άκρη του κρεβατιού,έπειτα τραβάει τα πόδια μου και τα τυλίγει γύρω του. Μουβγάζει την μπλούζα χωρίς να παίρνει λεπτό τα μάτια του από ταδικά μου. Μόλις μου βγάλει την μπλούζα, βγάζει τη δική του.Τυλίγει τα χέρια του γύρω μου, σηκώνεται όρθιος έχοντάς μεστην αγκαλιά του και με πηγαίνει στο πλάι του κρεβατιού. Μεξαπλώνει τρυφερά, πέφτει πάνω μου και στη συνέχεια βάζει ταχέρια του στο στρώμα από την κάθε πλευρά του κεφαλιού μουκοιτώντας με, αβέβαιος. Με το δάχτυλό του σκουπίζει έναδάκρυ μου που τρέχει. «Εντάξει» μου λέει τελικά με σιγουριά,παρά την αντίθεση που βλέπω στα μάτια του.

Σηκώνεται στα γόνατά του και πιάνει το πορτοφόλι του απότο κομοδίνο. Παίρνει από μέσα ένα προφυλακτικό και στησυνέχεια βγάζει το παντελόνι του χωρίς να πάρει στιγμή ταμάτια του από τα δικά μου. Με παρατηρεί σαν να περιμένεικάποιο σημάδι πως άλλαξα γνώμη. Ή ίσως να με παρατηρεί έτσι

310 COLLEEN HOOVER

Page 311: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

γιατί φοβάται μήπως πάθω ξανά κάποια κρίση πανικού. Δεν είμαικαν σίγουρη πως δε θα πάθω, αλλά πρέπει να το κάνω. Δενμπορώ να αφήσω τον πατέρα μου να του ανήκει αυτό το κομμάτιμου ούτε ένα δευτερόλεπτο παραπάνω.

Τα δάχτυλα του Χόλντερ πιάνουν το κουμπί του τζιν μου, τοξεκουμπώνει και μου το βγάζει. Στέλνω το βλέμμα μου στοταβάνι νιώθοντας τον εαυτό μου να απομακρύνεται όλο καιπερισσότερο όσο ο Χόλντερ πλησιάζει πιο κοντά.

Αναρωτιέμαι αν έχω καταστραφεί για πάντα. Αναρωτιέμαι ανθα μπορέσω ποτέ να βρω ευχαρίστηση μαζί του με αυτό τοντρόπο.

Δε με ρωτάει αν είμαι σίγουρη πως το θέλω. Το ξέρει πωςείμαι σίγουρη, οπότε αυτή η ερώτηση δε γίνεται ποτέ.Χαμηλώνει τα χείλια του στα δικά μου και με φιλάει καθώς μουβγάζει το σουτιέν και το εσώρουχο. Χαίρομαι που με φιλάει,γιατί αυτό μου δίνει μια δικαιολογία να έχω κλειστά τα μάτιαμου. Δε μου αρέσει ο τρόπος που με κοιτάζει… σαν να εύχεταινα ήταν οπουδήποτε αλλού αυτή τη στιγμή εκτός από εδώ μαζίμου. Συνεχίζω να έχω τα μάτια μου κλειστά, όταν τα χείλη τουαποχωρίζονται τα δικά μου προκειμένου να βάλει τοπροφυλακτικό. Όταν ξαναβρίσκεται πάνω μου τον τραβάω προςτο μέρος μου θέλοντας να το κάνει αυτό πριν αλλάξει γνώμη.

«Σκάι».Ανοίγω τα μάτια μου και βλέπω την αμφιβολία στην έκφρασή

του, οπότε κουνάω το κεφάλι μου. «Όχι, ούτε να το σκέφτεσαι.Απλά κάν’ το, Χόλντερ».

Κλείνει τα μάτια του και χώνει το κεφάλι του στο λαιμό μουμην μπορώντας να με κοιτάζει. «Απλά δεν ξέρω πώς να τοδιαχειριστώ όλο αυτό. Δεν ξέρω αν είναι λάθος ή αν είναιπράγματι αυτό που χρειάζεσαι. Φοβάμαι πως, αν το κάνω αυτό,θα κάνω τα πράγματα ακόμα πιο δύσκολα για σένα».

Τα λόγια του μου τρυπάνε την καρδιά γιατί ξέρω ακριβώς τιεννοεί. Δεν ξέρω αν αυτό είναι που χρειάζομαι. Δεν ξέρω αν θακαταστρέψει τα πάντα ανάμεσά μας. Αλλά αυτή τη στιγμή θέλωτόσο απεγνωσμένα να πάρω αυτό το ένα πράγμα από τον πατέραμου – που θα ρίσκαρα τα πάντα. Τα χέρια μου που είναι

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 311

Page 312: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

τυλιγμένα σφιχτά γύρω του αρχίζουν να τρέμουν και κλαίω.Συνεχίζει να έχει το κεφάλι του χωμένο στο λαιμό μου καικρατάει το πρόσωπό μου ανάμεσα στα χέρια του, αλλά με το πουακούει τα δάκρυά μου τον αισθάνομαι πόσο πολύ προσπαθεί νασυγκρατήσει τα δικά του. Ξέρω πως καταλαβαίνει από τογεγονός πως όλο αυτό τού φέρνει τόση στενοχώρια όση και σεμένα. Χώνω το κεφάλι μου στο λαιμό του και ανασηκώνομαιπάνω του παρακαλώντας τον σιωπηλά να κάνει απλά αυτό πουτου ζητάω.

Το κάνει. Παίρνει τη στάση που πρέπει, με φιλάει στο πλάιτου κεφαλιού και μπαίνει μέσα μου αργά.

Δεν κάνω τον παραμικρό θόρυβο παρά τον πόνο.Δεν αναπνέω καν παρά την ανάγκη μου για αέρα.Δε σκέφτομαι καν το τι συμβαίνει ανάμεσά μας αυτή τη

στιγμή, γιατί δε σκέφτομαι καθόλου. Φαντάζομαι τα αστέρια στοταβάνι μου και αναρωτιέμαι, αν τα βγάλω τα γαμημένα από τοταβάνι, αν θα χρειαστεί να τα μετρήσω ποτέ ξανά.

Έχω καταφέρει να αποστασιοποιηθώ από αυτό που κάνει,μέχρι που απότομα ακινητοποιείται πάνω μου, με το κεφάλι τουακόμα χωμένο στο λαιμό μου. Αναπνέει βαριά και μετά απόμερικές στιγμές αναστενάζει και αποτραβιέται από μένα εντελώς.Με κοιτάζει, κλείνει τα μάτια του και στη συνέχεια φεύγειμακριά μου και κάθεται στην άκρη του κρεβατιού με την πλάτητου γυρισμένη σε μένα.

«Δεν μπορώ να το κάνω» μου λέει. «Είναι λάθος, Σκάι. Είναιλάθος γιατί είναι τόσο όμορφο να σε νιώθω, αλλά μετανιώνωκάθε γαμημένο δευτερόλεπτο». Σηκώνεται, φοράει το παντελόνιτου και στη συνέχεια βουτάει την μπλούζα του και τα κλειδιάαπό τη συρταριέρα. Δε με κοιτάζει καθόλου καθώς βγαίνει απότο δωμάτιο χωρίς να πει δεύτερη κουβέντα.

Σηκώνομαι από το κρεβάτι και μπαίνω στο ντους, γιατίαισθάνομαι βρόμικη. Αισθάνομαι ένοχη που τον έβαλα να κάνειαυτό που μόλις έκανε και ελπίζω πως το νερό θα διώξει μακριάαυτή την ενοχή. Τρίβω με το σαπούνι κάθε πιθαμή του σώματόςμου μέχρι να με τσούξει το δέρμα μου, αλλά δε βοηθάει.Κατάφερα μια χαρά να του καταστρέψω άλλη μία προσωπική

312 COLLEEN HOOVER

Page 313: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

στιγμή. Μπορούσα να δω την ντροπή στο πρόσωπό του ότανέφευγε. Όταν βγήκε από την πόρτα μη θέλοντας ούτε να μεκοιτάξει.

Κλείνω το νερό και βγαίνω από το ντους. Αφού στεγνώσω,πιάνω το μπουρνούζι από την πόρτα του μπάνιου και το φοράω.Χτενίζω τα μαλλιά μου και βάζω όλα μου τα καλλυντικά στοτσαντάκι μου. Δε θέλω να φύγω χωρίς να το πω στον Χόλντερ,αλλά δεν μπορώ να μείνω εδώ. Δε θέλω επίσης να νιώθει πωςοφείλει να με αντικρίσει ξανά μετά από αυτό που συνέβη.Μπορώ να καλέσω ένα ταξί να με πάει στη στάση τουλεωφορείου και να έχω φύγει προτού γυρίσει.

Αν έχει σκοπό να γυρίσει πίσω.Ανοίγω την πόρτα του μπάνιου και βγαίνω στο δωμάτιο μην

περιμένοντας να τον βρω να κάθεται στο κρεβάτι με τα χέριατου ανάμεσα στα γόνατά του. Με το που βλέπει την πόρτα τουμπάνιου να ανοίγει, με κοιτάζει στα μάτια. Μένω ακίνητη καιτον κοιτάζω έντονα. Τα μάτια του είναι κόκκινα και έχει φτιάξειέναν αυτοσχέδιο επίδεσμο με την μπλούζα του, τον οποίο έχειτυλίξει γύρω από το χέρι του που είναι γεμάτο αίματα. Σπεύδωπρος το μέρος του, πιάνω το χέρι του και βγάζω την μπλούζα γιανα το ελέγξω.

«Τι έκανες, Χόλντερ;» Γυρίζω το χέρι του προς όλες τιςμεριές και βλέπω ένα βαθύ κόψιμο στις αρθρώσεις τωνδαχτύλων του. Τραβάει το χέρι του από μένα και το δένει ξανάμε την μπλούζα του.

«Καλά είμαι» μου λέει. Σηκώνεται, κάνει ένα βήμα πίσω καιπεριμένω να ανοίξει την πόρτα και να βγει ξανά. Αντί για αυτόόμως στέκεται μπροστά μου και με κοιτάζει.

«Λυπάμαι τόσο πολύ» του ψιθυρίζω κοιτάζοντάς τον. «Δενέπρεπε να σου ζητήσω να το κάνεις αυτό. Απλά έπρεπε –»

Αρπάζει το πρόσωπό μου και πιέζει τα χείλη του στα δικά μουκόβοντας στη μέση τη συγγνώμη μου. «Βούλωσ’ το» μου λέεικοιτώντας με στα μάτια. «Δεν έχεις να απολογηθείς για τίποτα.Δεν έφυγα πριν γιατί ήμουν έξαλλος μαζί σου. Έφυγα γιατίήμουν έξαλλος με εμένα».

Απομακρύνομαι από αυτόν και γυρίζω προς το κρεβάτι, γιατί

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 313

Page 314: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

δε θέλω να τον βλέπω να ρίχνει κι άλλο φταίξιμο στον εαυτότου. «Εντάξει». Πηγαίνω στο κρεβάτι και σηκώνω τασκεπάσματα. «Δεν μπορώ να περιμένω από σένα να με θέλειςέτσι αυτή τη στιγμή. Ήταν λάθος, εγωιστικό από μέρους μου καιπαρατραβηγμένο να σου ζητήσω να το κάνεις αυτό και λυπάμαιπολύ». Ξαπλώνω στο κρεβάτι και γυρίζω από την άλλη μεριά γιανα μην μπορεί να δει τα δάκρυά μου. «Ας πέσουμε για ύπνο,εντάξει;»

Η φωνή μου είναι πολύ πιο ήρεμη από ό,τι θα περίμενα.Πραγματικά δε θέλω να αισθάνεται άσχημα. Δεν έχει κάνειτίποτε άλλο από το να είναι εδώ δίπλα μου σε όλο αυτό και εγώσε αντάλλαγμα δεν έχω κάνει τίποτα για αυτόν. Το καλύτεροπράγμα που μπορώ να κάνω για αυτόν εδώ που φτάσαμε είναι νατο διαλύσω, ώστε να μην αισθάνεται υποχρεωμένος να είναι στοπλάι μου σε όλη αυτή την περιπέτεια. Δε μου οφείλει τίποτα.

«Νομίζεις πως δυσκολεύομαι με αυτό γιατί δε σε θέλω;»Έρχεται από τη μεριά του κρεβατιού που έχω γυρισμένο τοκεφάλι μου και γονατίζει. «Σκάι, δυσκολεύομαι γιατί όλα αυτάπου σου έχουν συμβεί μου ραγίζουν την καρδιά και δεν έχω ιδέαπώς να σε βοηθήσω. Θέλω να είμαι εδώ για σένα και να σεβοηθήσω να το περάσεις όλο αυτό, αλλά αισθάνομαι πως η κάθελέξη που εκστομίζω είναι η λάθος λέξη. Κάθε φορά που σεαγγίζω ή σε φιλάω φοβάμαι πως δε θέλεις. Τώρα μου ζητάς νακάνουμε σεξ γιατί θέλεις να το πάρεις από αυτόν και τοκαταλαβαίνω. Καταλαβαίνω απόλυτα τι έχεις περάσει, αλλάαυτό δεν κάνει πιο εύκολο το να σου κάνω έρωτα όταν δενμπορείς καν να με κοιτάξεις στα μάτια. Με πονάει τόσο πολύ,γιατί δε σου αξίζει να είναι έτσι. Δε σου αξίζει αυτή η ζωή καιδεν υπάρχει τίποτα που να μπορώ να κάνω ώστε να σ’ την κάνωκαλύτερη, γαμώτο. Θέλω να την κάνω καλύτερη, αλλά δενμπορώ και νιώθω τόσο ανίκανος».

Έχει κάτσει στο κρεβάτι και με έχει τραβήξει κοντά του, αλλάήμουν τόσο απορροφημένη από τα λόγια του που δεν το πήραχαμπάρι. Με αγκαλιάζει και με καθίζει στα πόδια του και στησυνέχεια τυλίγει τα πόδια μου γύρω από τη μέση του. Πιάνει μετα χέρια του το πρόσωπό μου και με κοιτάζει κατάματα.

314 COLLEEN HOOVER

Page 315: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

«Και, παρ’ όλο που σταμάτησα, δεν έπρεπε να είχα αρχίσεικαν πριν σου πω πρώτα πόσο πολύ σε αγαπώ. Σε αγαπώ τόσοπολύ. Δε μου αξίζει να σε αγγίζω μέχρι να βάλεις καλά στομυαλό σου πως σε αγγίζω γιατί σε αγαπάω και για κανέναν άλλολόγο».

Πιέζει τα χείλη του στα δικά μου και δε μου δίνει τηνευκαιρία να του πω πως κι εγώ τον αγαπώ. Τον αγαπώ τόσοπολύ που πονάει το σώμα μου. Αυτή τη στιγμή δε σκέφτομαιτίποτε άλλο παρά το πόσο πολύ αγαπώ αυτό το αγόρι και πόσομε αγαπάει κι αυτός και πως παρ’ όλα αυτά που συμβαίνουν στηζωή μου δε θα ήθελα να είμαι πουθενά αλλού αυτή τη στιγμήπαρά μαζί του.

Προσπαθώ να του πω όλα αυτά που αισθάνομαι μέσα από τοφιλί μου αλλά δεν είναι αρκετό. Φιλάω το σαγόνι του, τη μύτητου, το μέτωπό του και στη συνέχεια το δάκρυ που τρέχει στομάγουλό του. «Κι εγώ σε αγαπώ. Δεν ξέρω τι θα έκανα αυτή τηστιγμή αν δεν είχα εσένα, Χόλντερ. Σε αγαπώ τόσο πολύ καιλυπάμαι τόσο πολύ. Ήθελα να είσαι ο πρώτος μου και λυπάμαιπου εκείνος το πήρε αυτό από σένα».

Ο Χόλντερ κουνάει το κεφάλι του κατηγορηματικά και μεκάνει να σωπάσω με ένα γρήγορο φιλί. «Μην το ξαναπείς ποτέαυτό. Μην το σκεφτείς ποτέ ξανά αυτό. Ο πατέρας σου πήρεαυτή την πρώτη φορά από σένα με έναν αδιανόητο τρόπο, αλλάσου εγγυώμαι πως αυτό είναι το μόνο που πήρε. Γιατί είσαι τόσοδυνατή, Σκάι. Είσαι απίστευτη και αστεία και έξυπνη και όμορφηκαι γεμάτη δύναμη και κουράγιο. Αυτό που σου έκανε δεναφαιρεί καμία από τις καλύτερες πλευρές σου. Κατάφερες ναεπιβιώσεις από αυτόν μία φορά και θα το καταφέρεις ξανά. Τοξέρω πως θα το καταφέρεις».

Ακουμπάει την παλάμη του στην καρδιά μου και στη συνέχειατο χέρι μου πάνω στη δική του καρδιά. Με κοιτάζει στα μάτιαγια να βεβαιωθεί πως έχει την απόλυτη προσοχή μου. «Γάμησέτες όλες τις πρώτες φορές, Σκάι. Το μόνο που με νοιάζει με σέναείναι το για πάντα».

Τον φιλάω. Θεέ μου, πώς τον φιλάω. Τον φιλάω με όλη τηδύναμη των συναισθημάτων που με διακατέχουν αυτή τη στιγμή.

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 315

Page 316: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Πιάνει το κεφάλι μου με τα χέρια του και με ξαπλώνει πίσω στοκρεβάτι ενώ ανεβαίνει πάνω μου. «Σε αγαπώ» μου λέει. «Σεαγαπούσα εδώ και τόσο καιρό, αλλά δεν μπορούσα να σου τοπω. Δεν το έβρισκα σωστό να σε αφήσω να με αγαπήσεις ενώσου έκρυβα τόσα πολλά».

Δάκρυα τρέχουν πάλι στα μάγουλά μου και, παρ’ όλο πουείναι ακριβώς τα ίδια δάκρυα από τα ίδια ακριβώς μάτια, μουείναι εντελώς καινούργια. Δεν είναι δάκρυα πόνου ή μίσους…είναι δάκρυα που έχουν προκληθεί από το απίστευτοσυναίσθημα που με πλημμυρίζει τώρα ακούγοντάς τον να μουλέει πόσο πολύ με αγαπάει.

«Πιστεύω πως δε θα μπορούσες να διαλέξεις καλύτερη στιγμήνα μου πεις πως με αγαπάς από απόψε. Χαίρομαι πουπερίμενες».

Χαμογελάει κοιτώντας με μαγεμένος. Σκύβει και με φιλάειπερνώντας στο στόμα μου τη γεύση του. Με φιλάει γλυκά καιτρυφερά καθώς λύνει το μπουρνούζι μου. Βγάζω ένα βογκητόκαθώς το χέρι του γλιστράει από μέσα και μου χαϊδεύει τοστομάχι με τα δάχτυλά του. Η αίσθηση του αγγίγματός του αυτήτη στιγμή είναι εντελώς διαφορετική από την αίσθηση που είχαπριν από δεκαπέντε λεπτά. Είναι μια αίσθηση που θέλω νανιώσω.

«Θεέ μου, σε αγαπώ» μου λέει μετακινώντας το χέρι του απότο στομάχι μου προς τη μέση μου. Κατεβάζει αργά τα δάχτυλάτου στο μηρό μου και βογκάω μέσα στο στόμα του, μεαποτέλεσμα να γίνει ακόμα πιο δυνατό το φιλί του. Βάζει τηνπαλάμη του στην εσωτερική πλευρά του μηρού μου και με πιέζειγια να έρθει στη σωστή θέση πάνω μου, αλλά εγώ τινάζομαι καιτσιτώνω. Νιώθει το δισταγμό μου που είναι παρά τη θέλησή μου,οπότε με κοιτάζει και μου λέει: «Θυμήσου… σε αγγίζω γιατί σεαγαπώ. Για κανέναν άλλο λόγο».

Συγκατανεύω και κλείνω τα μάτια μου ενώ φοβάμαι πως θαμε κατακλύσουν ο φόβος και το γνωστό μούδιασμα. Ο Χόλντερμε φιλάει στο μάγουλο και μου κλείνει το μπουρνούζι.

«Άνοιξε τα μάτια σου» μου λέει γλυκά. Όταν το κάνω, μουσκουπίζει ένα δάκρυ με το δάχτυλό του. «Κλαις».

316 COLLEEN HOOVER

Page 317: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Του χαμογελάω καθησυχαστικά. «Μην ανησυχείς. Είναι απότα καλά δάκρυα».

Γνέφει αλλά δε χαμογελάει. Με κοιτάει για λίγο εξεταστικάκαι στη συνέχεια παίρνει το χέρι μου και πλέκει τα δάχτυλά μας.«Θέλω να σου κάνω έρωτα, Σκάι. Και νομίζω πως το θέλεις κιεσύ. Αλλά πρώτα θέλω να καταλάβεις κάτι». Μου σφίγγει τοχέρι και σκύβει να μου φιλήσει άλλο ένα δάκρυ. «Ξέρω πωςείναι πολύ δύσκολο για σένα να αφήσεις τον εαυτό σου να τοαισθανθεί όλο αυτό. Έχεις εξασκήσει εδώ και πολύ καιρό τονεαυτό σου να μπλοκάρει όλα τα συναισθήματα κάθε φορά που σεαγγίζει κάποιος. Αλλά θέλω να ξέρεις πως δεν είναι ό,τι σουέκανε σωματικά ο πατέρας σου αυτό που σε πλήγωσε ωςκοριτσάκι. Αυτό που ράγισε την καρδιά σου ήταν η ζημιά πουέκανε στην πίστη σου προς εκείνον. Υπέφερες από τα χειρότεραπράγματα που μπορεί να υποφέρει ένα παιδί στα χέρια του ήρωάσου… του ανθρώπου που είχες είδωλό σου… και δεν μπορώκαν να φανταστώ πώς θα πρέπει να αισθάνθηκες. Αλλά ναθυμάσαι πως αυτά που σου έκανε δε συνδέονται με κανέναντρόπο με εμάς τους δύο όταν είμαστε έτσι. Όταν σε αγγίζω, σεαγγίζω γιατί θέλω να σε κάνω χαρούμενη. Όταν σε φιλάω, σεφιλάω γιατί έχεις το πιο απίστευτο στόμα που έχω δει και ξέρειςκαλά πως δεν μπορώ να μην το φιλάω. Και όταν σου κάνωέρωτα – κάνω ακριβώς αυτό. Σου κάνω έρωτα γιατί είμαιερωτευμένος μαζί σου. Αυτό το αρνητικό συναίσθημα που όλησου τη ζωή το έχεις συνδέσει με τη σωματική επαφή δεν έχεισχέση με εμένα. Δεν έχει σχέση με εμάς. Σε αγγίζω γιατί είμαιερωτευμένος μαζί σου και για κανέναν άλλο λόγο».

Τα τρυφερά του λόγια γεμίζουν την καρδιά μου καικατευνάζουν τα νεύρα μου. Με φιλάει γλυκά και ηρεμώ κάτωαπό το χέρι του – ένα χέρι που με αγγίζει από αγάπη.Ανταποκρίνομαι με το να γίνω ένα με αυτόν, αφήνοντας ταχείλια μου να ακολουθήσουν τα δικά του, τα χέρια μου ναπλέκονται με τα δικά του και το ρυθμό μου να γίνει ένας με τονδικό του. Είμαι έτοιμη να τον βιώσω μέσα μου γιατί το θέλω καιγια κανέναν άλλο λόγο.

«Σε αγαπώ» μου ψιθυρίζει.

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 317

Page 318: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Όση ώρα με αγγίζει, με εξερευνά με τα χέρια του, το στόματου και τα μάτια του, συνεχίζει να μου λέει ξανά και ξανά πόσοπολύ με αγαπάει. Και για πρώτη φορά παραμένω εντελώς εδώ,σε τούτη τη στιγμή, θέλοντας να αισθανθώ κάθε τι που μουκάνει και μου λέει. Όταν τελικά πετάει το κάλυμμα στην άκρηκαι κάθεται πάνω μου, με κοιτάζει, χαμογελάει και στη συνέχειαχαϊδεύει το πρόσωπό μου με τα δάχτυλά του.

«Πες μου πως με αγαπάς» μου λέει.Τον κοιτάζω κατάματα με απόλυτη σιγουριά, θέλοντας να τον

κάνω να νιώσει την ειλικρίνεια που πηγάζει από τα λόγια μου.«Σε αγαπώ, Χόλντερ. Τόσο πολύ. Και απλά για να ξέρεις… σεαγαπούσε και η Χόουπ».

Ανασηκώνει τα φρύδια του και ξεφυσάει ανακουφισμένος,σαν κρατούσε αυτό τον αέρα επί δεκατρία χρόνια περιμένονταςαυτές ακριβώς τις λέξεις. «Μακάρι να μπορούσες να νιώσεις τιμου έκανες με αυτό που είπες». Σκεπάζει αμέσως το στόμα μουμε το δικό του και η οικεία γλυκιά του γεύση διαποτίζει το στόμαμου, ενώ την ίδια στιγμή μπαίνει μέσα μου γεμίζοντάς με με κάτιπολύ περισσότερο από απλά αυτόν. Με γεμίζει με τηνειλικρίνειά του, την αγάπη του για μένα και, για μια στιγμή, μεγεμίζει με ένα κομμάτι από τα… για πάντα μας. Πιάνω σφιχτάτους ώμους του και κουνιέμαι μαζί του ενώ αισθάνομαι το κάθετι. Το κάθε μοναδικό, όμορφο τι.

318 COLLEEN HOOVER

Page 319: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Δευτέρα, 29 Οκτωβρίου 20129:50 πμ

Γυρίζω και ο Χόλντερ είναι καθισμένος δίπλα μου στο κρεβάτικαι κοιτάζει το τηλέφωνό του. Με το που τεντώνομαι στρέφειτην προσοχή του σε μένα και σκύβει να με φιλήσει, αλλάαποστρέφω αμέσως το κεφάλι μου.

«Πρωινή ανάσα» μουρμουρίζω και σηκώνομαι από τοκρεβάτι. Ο Χόλντερ γελάει και ξαναστρέφεται στο τηλέφωνότου. Με κάποιον τρόπο κατά τη διάρκεια της νύχτας βρέθηκα ναφοράω πάλι το μπλουζάκι μου, αλλά δεν ξέρω πώς έγινε. Τοβγάζω και μπαίνω στο μπάνιο για ντους. Όταν τελειώσω,ξαναμπαίνω στο δωμάτιο και αυτός μαζεύει τα πράγματά μας.

«Τι κάνεις;» τον ρωτάω βλέποντάς τον να διπλώνει τηνμπλούζα μου και να τη βάζει πίσω στην τσάντα. Με κοιτάζει γιαλίγο και στη συνέχεια στρέφει πάλι το βλέμμα του στα σκόρπιαρούχα πάνω στο κρεβάτι.

«Δεν μπορούμε να μείνουμε για πάντα εδώ, Σκάι. Πρέπει νασκεφτούμε τι θέλεις να κάνεις».

Κάνω μερικά βήματα προς το μέρος του ενώ η καρδιά μουχτυπάει όλο και πιο γρήγορα στο στήθος μου. «Μα… μα δενξέρω ακόμη. Δεν έχω καν πού να πάω».

Ακούει τον πανικό στη φωνή μου, έρχεται προς το μέρος μουκαι με αγκαλιάζει. «Έχεις εμένα, Σκάι. Ηρέμησε. Μπορούμε ναπάμε πίσω στο σπίτι μου και να βρούμε μια λύση. Εξάλλουπηγαίνουμε ακόμα και οι δύο σχολείο. Δεν μπορούμε έτσι απλάνα το σταματήσουμε και σίγουρα δεν μπορούμε να ζούμε για

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 319

Page 320: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

πάντα σε ξενοδοχείο».Η σκέψη να επιστρέψω σε αυτή την πόλη σε απόσταση τριών

χιλιομέτρων από την Κάρεν με κάνει να αισθάνομαι άβολα.Φοβάμαι πως το να είμαι τόσο κοντά της θα με προκαλέσει νατην αντιμετωπίσω και δεν είμαι ακόμα έτοιμη για κάτι τέτοιο.Θέλω ακόμα μία μέρα. Θέλω να δω το παλιό μου σπίτι για μίατελευταία φορά, με την ελπίδα πως θα μου ξυπνήσει κι άλλεςαναμνήσεις. Δε θέλω να βασιστώ στην Κάρεν για να μάθω τηναλήθεια. Θέλω να μάθω όσα περισσότερα γίνεται από μόνη μου.

«Άλλη μία μέρα» του λέω. «Σε παρακαλώ, ας μείνουμε μόνομία μέρα ακόμη και μετά φεύγουμε. Θέλω να το ξεκαθαρίσω όλοαυτό – και για να το καταφέρω πρέπει να πάω εκεί άλλη μιαφορά».

Ο Χόλντερ απομακρύνεται λίγο και με κοιτάζει στα μάτιακουνώντας το κεφάλι του. «Δεν υπάρχει περίπτωση» μου λέειαυστηρά. «Δε σ’ αφήνω να το ξαναπεράσεις αυτό. Δεν πρόκειταινα πας πάλι εκεί».

Ακουμπάω καθησυχαστικά τα χέρια μου στα μάγουλά του.«Το χρειάζομαι, Χόλντερ. Το ορκίζομαι πως αυτή τη φορά δε θαβγω από το αυτοκίνητο. Το ορκίζομαι. Αλλά πρέπει να δω τοσπίτι ξανά πριν φύγουμε. Θυμήθηκα τόσα πολλά όσο ήμουν εκεί.Θέλω απλά μερικές παραπάνω αναμνήσεις πριν με πας πίσω –και πρέπει να αποφασίσω τι θα κάνω».

Αναστενάζει και πηγαινοέρχεται στο δωμάτιο μη θέλοντας νασυμφωνήσει με την απεγνωσμένη παράκλησή μου.

«Σε παρακαλώ» του λέω ξέροντας πως δε θα μπορέσει να μουαρνηθεί αν συνεχίσω να τον παρακαλάω. Γυρίζει αργά προς τοκρεβάτι, παίρνει τις τσάντες με τα ρούχα και τις χώνει πίσω στηνντουλάπα.

«Εντάξει. Σου είπα πως θα έκανα οτιδήποτε αισθανόσουν πωςέπρεπε να κάνεις. Αλλά δεν πρόκειται να κρεμάσω ξανά ταρούχα» μου λέει δείχνοντάς μου τις τσάντες μέσα στηνντουλάπα.

Γελάω και τρέχω καταπάνω του αγκαλιάζοντάς τον. «Είσαι οκαλύτερος και με τη μεγαλύτερη κατανόηση γκόμενος όλου τουκόσμου».

320 COLLEEN HOOVER

Page 321: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Αναστενάζει και με αγκαλιάζει κι αυτός. «Όχι, δεν είμαι» μουλέει πιέζοντας τα χείλη του στο πλάι του κεφαλιού μου. «Είμαι οπιο λαπάς γκόμενος όλου του κόσμου».

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 321

Page 322: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Δευτέρα, 29 Οκτωβρίου 20124:15 μμ

Από όλα τα λεπτά της ημέρας, διαλέξαμε να κάτσουμε στο δρόμοαπέναντι από το σπίτι μου τα ίδια δέκα λεπτά που διάλεξε και οπατέρας μου για να μπει στο γκαράζ. Μόλις ο πατέρας μουσταματάει μπροστά στο γκαράζ, ο Χόλντερ πάει να βάλει μπροςτη μηχανή.

Εγώ όμως ακουμπάω το τρεμάμενο χέρι μου πάνω στο δικότου. «Μη φεύγεις» του λέω. «Θέλω να τον δω πώς είναι».

Ο Χόλντερ αναστενάζει και ρίχνει το κεφάλι του προς ταπίσω στο κάθισμα, ξέροντας πως πρέπει να φύγουμε, αλλάξέροντας επίσης πως δεν πρόκειται να τον αφήσω.

Δεν κοιτάζω πια τον Χόλντερ, αλλά το περιπολικό που έχειπαρκάρει στο γκαράζ στην άλλη μεριά του δρόμου. Ανοίγει ηπόρτα και βγαίνει ένας άνδρας με αστυνομική στολή. Έχει τηνπλάτη του γυρισμένη σε εμάς και κρατάει στο αυτί του ένακινητό τηλέφωνο. Είναι στη μέση μιας συνδιάλεξης, οπότε μένειγια λίγο ακίνητος στην αυλή και συνεχίζει να μιλάει στο κινητόχωρίς να κατευθύνεται προς το σπίτι. Καθώς τον κοιτάζω δενέχω καμία αντίδραση. Δεν αισθάνομαι το παραμικρό, μέχρι τηστιγμή που γυρίζει και βλέπω το πρόσωπό του.

«Θεέ μου» ψιθυρίζω δυνατά. Ο Χόλντερ με κοιτάζει μεερωτηματικό βλέμμα και εγώ κουνάω το κεφάλι μου. «Δεν είναιτίποτα» του λέω. «Απλά δείχνει… γνωστός. Δεν είχα καθόλουτην εικόνα του στο κεφάλι μου, αλλά αν τον έβλεπα στο δρόμοθα τον αναγνώριζα».

322 COLLEEN HOOVER

Page 323: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Συνεχίζουμε να τον παρακολουθούμε και οι δύο. Ο Χόλντερκρατάει τόσο σφιχτά το τιμόνι ώστε οι αρθρώσεις στα δάχτυλάτου έχουν ασπρίσει. Κοιτάζω και τα δικά μου χέρια καισυνειδητοποιώ ότι σφίγγω τη ζώνη ασφαλείας με τον ίδιο τρόπο.

Ο πατέρας μου επιτέλους παίρνει το τηλέφωνο από το αυτίτου και το βάζει στην τσέπη του. Αρχίζει να περπατάει προς τομέρος μας και το χέρι του Χόλντερ πηγαίνει αυτόματα στο κλειδίτης μηχανής για να βάλει μπρος. Παίρνω μια κοφτή ανάσαελπίζοντας πως δεν έχει καταλάβει ότι τον παρακολουθούμε.Συνειδητοποιούμε και οι δύο ταυτόχρονα πως ο πατέρας μουαπλά κατευθύνεται προς το γραμματοκιβώτιο στο πεζοδρόμιο καιηρεμούμε.

«Είδες αρκετά;» μου λέει ο Χόλντερ μέσα απ’ τα σφιγμέναδόντια του. «Γιατί δεν μπορώ να μείνω ούτε ένα δευτερόλεπτοπαραπάνω χωρίς να βγω από το αυτοκίνητο και να του σπάσω ταμούτρα».

«Σχεδόν» του λέω μη θέλοντας να κάνει κάτι ηλίθιο αλλά καιμη θέλοντας ακόμη να φύγουμε. Παρατηρώ τον πατέρα μου πουπαίρνει την αλληλογραφία του και κατευθύνεται προς το σπίτικαι τότε μου ’ρχεται η φλασιά.

Και αν έχει ξαναπαντρευτεί;Και αν έχει άλλα παιδιά;Κι αν κάνει το ίδιο πράγμα σε κάποιον άλλο;Οι παλάμες μου αρχίζουν να ιδρώνουν έτσι όπως κρατάω τη

ζώνη, οπότε τις σκουπίζω στο τζιν μου. Τα χέρια μου έχουναρχίσει να τρέμουν ακόμα περισσότερο από πριν. Ξαφνικά δενμπορώ να σκεφτώ τίποτε άλλο παρά μόνο ότι δεν μπορώ να τοναφήσω να τη γλιτώσει. Δεν μπορώ να τον αφήσω να ξεφύγειξέροντας πως μπορεί να κάνει τα ίδια πράγματα σε κάποιονάλλο. Πρέπει να ξέρω. Το χρωστάω στον εαυτό μου και στοκάθε παιδί που έρχεται σε επαφή με τον πατέρα μου, ναεξασφαλίσω πως ο πατέρας μου δεν είναι το σατανικό τέρας πουέχει χαραχτεί στη μνήμη μου. Ξέρω πως για να σιγουρευτώ γιααυτό πρέπει να τον δω. Πρέπει να του μιλήσω. Πρέπει να μάθωγιατί μου έκανε αυτό που μου έκανε.

Μόλις ο πατέρας μου ξεκλειδώσει την μπροστινή πόρτα και

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 323

Page 324: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

μπει μέσα, ο Χόλντερ ξεφυσάει ανακουφισμένος.«Τώρα;» μου λέει γυρίζοντας προς το μέρος μου.Ξέρω χωρίς καμία αμφιβολία πως θα με βούταγε στη στιγμή

αν ήξερε τι έχω σκοπό να κάνω. Για αυτό δεν τον αφήνω ναυποψιαστεί τίποτα και συγκατανεύω χαμογελώντας. «Ναι,μπορούμε να φύγουμε τώρα».

Πιάνει ξανά το κλειδί της μηχανής και, καθώς είναι έτοιμοςνα βάλει μπρος, βγάζω τη ζώνη ασφαλείας, ανοίγω την πόρτα καιτρέχω έξω. Τρέχω στην απέναντι πλευρά του δρόμου, διασχίζωτην αυλή του πατέρα μου και φτάνω στην ξύλινη βεράντα. Δενακούω καν τον Χόλντερ που έρχεται από πίσω μου. Δεν κάνεικανένα θόρυβο καθώς με αρπάζει με τα χέρια του, με σηκώνειαπό το έδαφος και με κατεβάζει τα σκαλιά. Συνεχίζει να μεκουβαλάει και εγώ τον κλοτσάω προσπαθώντας να ξεφύγω απότα χέρια του.

«Τι στο διάολο νομίζεις ότι κάνεις;» Δε με αφήνει καθόλουκάτω όσο διασχίζουμε την αυλή.

«Άφησέ με αυτή τη στιγμή, Χόλντερ, αλλιώς θα βάλω τιςφωνές! Μα το Θεό, θα βάλω τις φωνές!»

Με αυτή την απειλή με γυρίζει φάτσα και μου ταρακουνάειτους ώμους ρίχνοντάς μου ένα βλέμμα όλο απογοήτευση. «Μηντο κάνεις αυτό, Σκάι. Δεν πρέπει να τον αντικρίσεις ξανά, όχιμετά από αυτά που σου έχει κάνει. Θέλω να δώσεις περισσότεροχρόνο στον εαυτό σου».

Γυρίζω και τον κοιτάζω με έναν πόνο στην καρδιά, που είμαισίγουρη πως φαίνεται καθαρά στα μάτια μου. «Πρέπει να μάθωαν κάνει τα ίδια σε κάποιον άλλο. Πρέπει να μάθω αν έχει κιάλλα παιδιά. Δεν μπορώ να το αφήσω έτσι, γνωρίζοντας για τιπράγμα είναι ικανός. Πρέπει να τον δω. Πρέπει να του μιλήσω.Πρέπει να ξέρω πως δεν είναι πια τέτοιος άνθρωπος, προτούεπιτρέψω στον εαυτό μου να μπει στο αυτοκίνητο και να φύγει».

Κουνάει το κεφάλι του. «Μην το κάνεις αυτό. Όχι ακόμα.Μπορούμε να κάνουμε κάποια τηλεφωνήματα. Πρώτα θαβρούμε στο Ίντερνετ ό,τι μπορούμε για αυτόν. Σε παρακαλώ,Σκάι». Κατεβάζει τα χέρια του από τους ώμους μου στα μπράτσαμου και με πηγαίνει προς το αυτοκίνητο. Διστάζω, παραμένοντας

324 COLLEEN HOOVER

Page 325: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

ανένδοτη στο ότι θέλω να τον δω πρόσωπο με πρόσωπο. Τίποτααπό ό,τι βρω στο Ίντερνετ δε θα μου πει αυτά που θα καταλάβωαπό τον ήχο της φωνής του και κοιτάζοντάς τον στα μάτια.

«Υπάρχει κάποιο πρόβλημα εδώ;»Ο Χόλντερ κι εγώ γυρίζουμε απότομα τα κεφάλια μας προς τη

μεριά της φωνής. Ο πατέρας μου στέκεται μπροστά από τασκαλιά της βεράντας. Κοιτάζει έντονα τον Χόλντερ που έχειακόμα γραπωμένο το μπράτσο μου. «Σας ενοχλεί αυτός οάνδρας, νεαρή μου;»

Και μόνο ο ήχος της φωνής του κάνει τα γόνατά μου ναλυγίσουν. Ο Χόλντερ νιώθει ότι χάνω τις δυνάμεις μου, οπότεμε τραβάει πάνω στο στήθος του. «Πάμε να φύγουμε» μουψιθυρίζει αγκαλιάζοντάς με και σπρώχνοντάς με ελαφριά προςτο αυτοκίνητό του.

«Ακίνητοι!»Κοκαλώνω, αλλά ο Χόλντερ συνεχίζει να με σπρώχνει

μπροστά ακόμα πιο επίμονα.«Γυρίστε προς τα εδώ!» Η φωνή του πατέρα μου είναι ακόμα

πιο απαιτητική αυτή τη φορά. Ο Χόλντερ σταματάει μαζί μουαυτή τη φορά, γιατί και οι δύο γνωρίζουμε ποιες είναι οισυνέπειες αν αγνοήσει κανείς τις διαταγές αστυνομικού.

«Κάνε την πάπια» μου λέει στο αυτί ο Χόλντερ. «Μπορεί ναμη σε αναγνωρίσει».

Γνέφω καταφατικά, παίρνω μια βαθιά αναπνοή και στησυνέχεια γυρίζουμε και οι δύο αργά προς εκείνον. Ο πατέραςμου είναι τώρα αρκετά μέτρα μακριά από το σπίτι και μαςπλησιάζει. Με κοιτάζει με σκληρό βλέμμα κι έρχεται προς τομέρος μου έχοντας το χέρι του στη θήκη του όπλου του.Καρφώνω τα μάτια μου στο έδαφος, γιατί στο πρόσωπό τουβλέπω ότι μ’ αναγνωρίζει και αυτό με τρομοκρατεί. Σταματάειαρκετά μέτρα από εμάς. Ο Χόλντερ με κρατάει ακόμα πιο σφιχτάκαι εγώ συνεχίζω να κοιτάζω έντονα το έδαφος, τόσο φοβισμένηπου δεν παίρνω ούτε ανάσα.

«Πριγκίπισσα;»

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 325

Page 326: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

326 COLLEEN HOOVER

Page 327: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Δευτέρα, 29 Οκτωβρίου 20124:35 μμ

«Μην την ακουμπήσεις, γαμώτο σου».

Ο Χόλντερ φωνάζει και νιώθω ακόμη μεγαλύτερη πίεση σταχέρια μου. Τον ακούω πολύ κοντά μου κι έτσι ξέρω πως μεκρατάει. Αφήνω να πέσουν τα χέρια μου στο πλάι και νιώθωχορτάρια ανάμεσα στα δάχτυλά μου.

«Μωρό μου, άνοιξε τα μάτια σου, σε παρακαλώ». Το χέρι τουΧόλντερ μού χαϊδεύει το πρόσωπο. Ανοίγω αργά τα μάτια μουκαι κοιτάζω προς τα πάνω. Είναι από πάνω μου και με κοιτάζει,ενώ ο πατέρας μου ταλαντεύεται από πίσω του. «Είναι όλαεντάξει, απλά λιποθύμησες. Θέλω να σηκωθείς. Πρέπει ναφύγουμε».

Με τραβάει για να σηκωθώ και συνεχίζει να με αγκαλιάζειαπό τη μέση, κρατώντας με ουσιαστικά αυτός στην όρθια στάση.

Ο πατέρας μου στέκεται ακριβώς μπροστά μου και με κοιτάζειέντονα. «Ώστε πράγματι είσαι εσύ» μου λέει. Ρίχνει μια ματιάστον Χόλντερ και μετά ξανακοιτάζει εμένα. «Χόουπ; Μεθυμάσαι;» Τα μάτια του είναι γεμάτα δάκρυα.

Τα δικά μου όχι.«Πάμε να φύγουμε» ξαναλέει ο Χόλντερ. Αντιστέκομαι στο

τράβηγμά του και ξεφεύγω από την αγκαλιά του. Κοιτάζω τονπατέρα μου… έναν άνδρα που δείχνει συναισθήματα λες καικάποτε με αγαπούσε. Μαλακίες.

«Με θυμάσαι;» μου λέει ξανά κάνοντας ακόμα ένα βήμα πιοκοντά μου. Ο Χόλντερ σε κάθε βήμα του πατέρα μου προς εμένα

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 327

Page 328: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

με τραβάει όλο και προς τα πίσω. «Με θυμάσαι, Χόουπ;»«Πώς θα μπορούσα να σε ξεχάσω;»Η ειρωνεία είναι πως όντως τον είχα ξεχάσει. Εντελώς. Είχα

ξεχάσει τα πάντα για αυτόν και όλα αυτά που μου έκανε και τηζωή που είχα εδώ μαζί του. Αλλά δε θέλω να το μάθει αυτό.Θέλω να ξέρει πως θυμάμαι και αυτόν και καθετί που μου έχεικάνει.

«Εσύ είσαι» μου λέει κουνώντας νευρικά το χέρι του στοπλάι. «Ζεις. Είσαι καλά». Βγάζει τον ασύρματό του και υποθέτωπως θα επιχειρήσει να δώσει αναφορά. Πριν προλάβει ναπατήσει κάποιο κουμπί, ο Χόλντερ τού πετάει τον ασύρματο απότα χέρια. Πέφτει στο έδαφος κι ο πατέρας μου σκύβει να τονπιάσει. Στη συνέχεια κάνει ένα αμυντικό βήμα προς τα πίσω ενώξαναβάζει το χέρι του στη θήκη του όπλου του.

«Αν ήμουν στη θέση σου δε θα άφηνα να το μάθει κανείς πωςείναι εδώ» λέει ο Χόλντερ. «Αμφιβάλλω αν θες να γίνειπρωτοσέλιδο το ότι είσαι ένας κωλο-ανώμαλος».

Το πρόσωπο του πατέρα μου χάνει όλο του το χρώμα καιγυρίζει να με κοιτάξει με μάτια φοβισμένα. «Τι;» Με κοιτάζει μεδυσπιστία. «Χόουπ, όποιος σε άρπαξε σου είπε ψέματα. Σουείπαν πράγματα για μένα που δεν είναι αλήθεια». Είναι πιο κοντάμου τώρα και έχει απεγνωσμένο και ικετευτικό βλέμμα. «Ποιοςσε πήρε, Χόουπ; Ποιος ήταν;»

Κάνω ένα βήμα όλο σιγουριά προς το μέρος του. «Θυμάμαιόλα όσα μου έκανες. Και αν μου δώσεις απλά αυτό για το οποίοέχω έρθει εδώ, σου ορκίζομαι πως θα φύγω και δε θα μεξανακούσεις ποτέ».

Συνεχίζει να κουνάει το κεφάλι του μην πιστεύοντας τογεγονός πως η κόρη του στέκεται τώρα μπροστά του. Είμαισίγουρη πως προσπαθεί επίσης να επεξεργαστεί το γεγονός πωςκινδυνεύει όλη του η ζωή. Η καριέρα του, η φήμη του, ηελευθερία του. Το πρόσωπό του γίνεται ακόμα πιο χλωμό, όσομπορεί να γίνει, όταν συνειδητοποιεί πως δεν μπορεί να τααρνηθεί πλέον. Ξέρει πως ξέρω.

«Τι είναι αυτό που θέλεις;»Κοιτάζω προς το σπίτι και μετά ξανά αυτόν. «Απαντήσεις»

328 COLLEEN HOOVER

Page 329: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

του λέω. «Και επίσης θέλω ό,τι ανήκε στη μητέρα μου».Ο Χόλντερ σφίγγει ξανά πολύ δυνατά τη μέση μου. Κατεβάζω

το χέρι μου και πιάνω με δύναμη το δικό του, απλά ωςεπιβεβαίωση πως δεν είμαι μόνη μου αυτή τη στιγμή. Κάθε λεπτόπου περνάει, η παρουσία του πατέρα μου κάνει τηναυτοπεποίθησή μου να εξασθενεί όλο και πιο γρήγορα. Τα πάντασε αυτόν, από τη φωνή του μέχρι τις εκφράσεις του προσώπουτου και τις κινήσεις του φέρνουν πόνο στο στομάχι μου.

Ο πατέρας μου ρίχνει μια βιαστική ματιά στον Χόλντερ καιγυρίζει πάλι προς τα μένα. «Μπορούμε να τα πούμε μέσα» λέειήρεμα ενώ τα μάτια του καρφώνουν όλα τα γύρω σπίτια. Το ότιδείχνει αγχωμένος αποδεικνύει πως ζύγισε τις επιλογές του – καιπροφανώς δεν έχει και πολλές. Κουνάει το κεφάλι του προς τηνμπροστινή πόρτα και πηγαίνει προς τα σκαλιά.

«Άφησε το όπλο σου» λέει ο Χόλντερ.Ο πατέρας μου σταματάει να περπατάει αλλά δε γυρίζει προς

εμάς. Βάζει αργά το χέρι του στο πλάι και πιάνει το όπλο του. Τοακουμπάει μαλακά στα σκαλιά της βεράντας και ξεκινάει ναανεβαίνει τα σκαλιά.

«Και τα δύο» λέει ο Χόλντερ.Ο πατέρας μου σταματάει πάλι πριν φτάσει στην πόρτα.

Σκύβει προς τον αστράγαλό του, σηκώνει το μπατζάκι του καιβγάζει κι από εκεί άλλο ένα όπλο. Όταν πια τα όπλα βρίσκονταιμακριά του, μπαίνει μέσα και αφήνει την πόρτα ανοιχτή για μας.Πριν μπω μέσα, ο Χόλντερ με γυρίζει προς το μέρος του και μεκοιτάζει κατάματα.

«Θα μείνω εδώ με την πόρτα ανοιχτή. Δεν τον εμπιστεύομαι.Μην πας πιο μέσα από το καθιστικό».

Του γνέφω καταφατικά, με φιλάει γρήγορα και δυνατά και μεαφήνει να φύγω. Μπαίνω στο καθιστικό και βρίσκω τον πατέραμου να κάθεται στον καναπέ με τα χέρια του ενωμένα μπροστάτου. Κοιτάζει επίμονα το πάτωμα. Πηγαίνω στο πιο κοντινό μουκάθισμα και κάθομαι άκρη άκρη χωρίς να χαλαρώσω. Το ναείμαι σε αυτό το σπίτι παρουσία του μου φέρνει θολούρα στομυαλό και ένα σφίξιμο στο στήθος. Παίρνω αρκετές αργέςαναπνοές προσπαθώντας να κατευνάσω το φόβο μου.

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 329

Page 330: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Εκμεταλλεύομαι αυτή τη στιγμή σιωπής που υπάρχει μεταξύμας για να βρω κάτι στα χαρακτηριστικά του που να μοιάζει μετα δικά μου. Ίσως το χρώμα των μαλλιών του; Είναι πολύ πιοψηλός από μένα και τα μάτια του, όταν μπορεί και με κοιτάζει,είναι σκούρα πράσινα, καμία σχέση με τα δικά μου. Εκτός από τοχρώμα της καραμέλας που έχουν τα μαλλιά του, δεν του μοιάζωκαθόλου. Χαμογελάω με το γεγονός ότι δε μοιάζουμε καθόλου.

Ο πατέρας μου σηκώνει τα μάτια του προς το μέρος μου καιαναστενάζει καθώς κουνιέται στο κάθισμά του από αμηχανία.«Πριν πεις το οτιδήποτε» μου λέει, «πρέπει να ξέρεις πως σεαγαπούσα και πως δεν πέρασε ούτε δευτερόλεπτο σε όλη μου τηζωή που να μη μετανιώνω για αυτό που σου έκανα».

Δεν απαντώ λεκτικά στη δήλωσή του, αλλά συγκρατώ τονεαυτό μου να μην αντιδράσει σωματικά στις μαλακίες του. Θαμπορούσε να περάσει όλη την υπόλοιπη ζωή του ζητώνταςσυγγνώμη και πάλι δε θα ήταν αρκετό να σβήσει έστω και μίααπό τις νύχτες που έβλεπα το πόμολό μου να γυρίζει.

«Θέλω να ξέρω γιατί το έκανες» λέω με τρεμάμενη φωνή.Μου τη δίνει που ακούγομαι τόσο αξιοθρήνητα αδύναμη αυτή τηστιγμή. Ακούγομαι σαν το μικρό κοριτσάκι που τον ικέτευε νασταματήσει. Δεν είμαι πια αυτό το μικρό κοριτσάκι και κυρίως δεθέλω να φαίνομαι αδύναμη μπροστά του.

Γέρνει πίσω στη θέση του και τρίβει τα μάτια του με τα χέριατου. «Δεν ξέρω» λέει φουρκισμένος. «Αφότου πέθανε η μητέρασου, άρχισα πάλι να πίνω πάρα πολύ. Ένα χρόνο αργότερα,κάποιο βράδυ μέθυσα τόσο πολύ, ώστε το επόμενο πρωί πουξύπνησα ήξερα πως είχα κάνει κάτι τρομερό. Έλπιζα πως ήταναπλά ένα φρικτό όνειρο, αλλά όταν ήρθα να σε ξυπνήσω εκείνοτο πρωί ήσουν… διαφορετική. Δεν ήσουν το ίδιο χαρούμενοκοριτσάκι όπως πάντα. Κατά τη διάρκεια της νύχτας έγινεςκάποια που με φοβόταν. Μίσησα τον εαυτό μου. Δεν είμαι κανσίγουρος για το τι σου έκανα, διότι ήμουν πολύ μεθυσμένος γιανα θυμάμαι. Αλλά ήξερα πως ήταν κάτι απαίσιο και λυπάμαιτόσο μα τόσο πολύ. Δε συνέβη ποτέ ξανά και έκανα τα πάντα γιανα επανορθώσω. Σου αγόραζα συνεχώς δώρα και σου έδινα ό,τιήθελες. Δεν ήθελα να θυμάσαι εκείνη τη νύχτα».

330 COLLEEN HOOVER

Page 331: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Βάζω τα χέρια μου στα γόνατά μου και τα σφίγγω ώστε ναμην ορμήσω στην άλλη άκρη του καθιστικού και τονστραγγαλίσω. Το γεγονός πως προσπαθεί να το παρουσιάσει ωςκάτι που έγινε μόνο μία φορά με κάνει να τον μισώ ακόμαπερισσότερο από πριν, αν αυτό είναι δυνατόν. Το αντιμετωπίζειλες και ήταν ένα ατύχημα. Λες και έσπασε καμιά κούπα τουκαφέ ή είχε κάποιο μικροατύχημα.

«Ήταν η μία νύχτα μετά την άλλη» του λέω. Προσπαθώ ναέχω όσο περισσότερο αυτοέλεγχο γίνεται προκειμένου να μηνουρλιάξω. «Φοβόμουν να πάω για ύπνο, φοβόμουν να ξυπνήσω,φοβόμουν να κάνω μπάνιο και φοβόμουν να σου μιλήσω. Δενήμουν ένα κοριτσάκι που φοβόταν τα τέρατα μέσα στηνντουλάπα ή κάτω από το κρεβάτι του. Έτρεμα το τέρας πουυποτίθεται πως με αγαπούσε. Υποτίθεται πως έπρεπε να μεπροστατεύεις από ανθρώπους σαν κι εσένα!»

Ο Χόλντερ γονατίζει πλέον δίπλα μου και σφίγγει το μπράτσομου καθώς ουρλιάζω στον άνδρα στην άλλη άκρη του δωματίου.Τρέμω σύγκορμη και γέρνω προς τον Χόλντερ έχοντας ανάγκηνα νιώσω την ηρεμία του. Μου τρίβει το χέρι και φιλάει τον ώμομου, αφήνοντάς με να πω όλα όσα θέλω να βγάλω από μέσα μου,χωρίς να προσπαθήσει ούτε στιγμή να με σταματήσει.

Ο πατέρας μου βουλιάζει στο κάθισμά του και τα μάτια τουπλημμυρίζουν από δάκρυα. Δεν προσπαθεί να υπερασπιστεί τονεαυτό του, γιατί ξέρει πως έχω δίκιο. Δεν έχει να μου πει τίποτα.Έχει χώσει το πρόσωπό του ανάμεσα στα χέρια του και κλαίει,νιώθοντας άσχημα γιατί τελικά ήρθε η στιγμή που τοναντιμετώπισα για αυτό που έκανε, αλλά χωρίς να είναι καθόλουμετανιωμένος για αυτό που έκανε.

«Έχεις άλλα παιδιά;» τον ρωτάω κοιτώντας τά τόσοντροπιασμένα μάτια του που δεν τολμούν καν να κοιτάξουν ταδικά μου. Ρίχνει μπροστά το κεφάλι του και πιάνει το μέτωπότου με την παλάμη του, αλλά δε μου απαντάει. «Έχεις;» τουφωνάζω. Πρέπει να ξέρω πως δεν το έχει ξανακάνει σε κάποιονάλλον. Πως δε συνεχίζει να το κάνει.

Κουνάει το κεφάλι του. «Όχι. Δεν ξαναπαντρεύτηκα ποτέμετά τη μητέρα σου». Η φωνή του είναι συντετριμμένη – και απ’

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 331

Page 332: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

ό,τι φαίνεται κι αυτός επίσης.«Είμαι η μόνη στην οποία το έχεις κάνει αυτό;»Έχει τα μάτια του καρφωμένα στο πάτωμα και συνεχίζει να

αποφεύγει τις ερωτήσεις μου με μεγάλα διαλείμματα σιωπής.«Μου χρωστάς την αλήθεια» του λέω σταθερά. «Το έχεις κάνειαυτό σε κανέναν άλλο πριν το κάνεις σε μένα;»

Τον νιώθω πως δε θα μιλήσει άλλο. Η σκληρότητα στα μάτιατου δείχνει ξεκάθαρα πως δεν έχει την πρόθεση να αποκαλύψειάλλες αλήθειες. Ρίχνω το κεφάλι μου μέσα στα χέρια μου μηνξέροντας τι να κάνω στη συνέχεια. Καταλαβαίνω πως είναι τόσολάθος να τον αφήσω ήσυχο να ζήσει τη ζωούλα του, αλλά τρέμωστην ιδέα τού τι μπορεί να συμβεί αν τον καταγγείλω. Φοβάμαιγια το πόσο μπορεί να αλλάξει η ζωή μου. Φοβάμαι πως κανείς δεθα με πιστέψει, καθώς ήταν πριν από τόσα χρόνια. Αλλά αυτόπου με τρομάζει πιο πολύ από όλα είναι το ότι φοβάμαι πως τοναγαπώ τόσο ώστε να μην μπορώ να καταστρέψω την υπόλοιπηζωή του. Η παρουσία του δε μου θυμίζει μόνο όλα τα φρικτάπράγματα που μου έκανε, αλλά μου θυμίζει επίσης και τονπατέρα που υπήρξε κάποτε κάτω από όλα αυτά. Το να βρίσκομαιμέσα σε αυτό το σπίτι μού δημιουργεί μια θύελλασυναισθημάτων μέσα μου. Κοιτάζω το τραπέζι της κουζίνας καιθυμάμαι όμορφες αναμνήσεις από συζητήσεις που κάναμε καθώςκαθόμασταν εκεί. Κοιτάζω την πίσω πόρτα και μας θυμάμαι νατρέχουμε έξω για να δούμε να περνάει το τρένο από τον αγρόπίσω από το σπίτι μας. Τα πάντα στον περίγυρό μου με γεμίζουνμε αντικρουόμενες αναμνήσεις και δε γουστάρω να τον αγαπώτόσο πολύ όσο τον μισώ.

Σκουπίζω τα δάκρυα από τα μάτια μου και τον κοιτάζω ξανά.Χαζεύει σιωπηλά το πάτωμα και, παρ’ όλο που προσπαθώ για τοαντίθετο, βλέπω φευγαλέα τον μπαμπά μου. Βλέπω τον άνδραπου με αγαπούσε όπως συνήθιζε να με αγαπάει… πολύ πρινφτάσω να τρομοκρατούμαι κάθε φορά που γύριζε το πόμολο.

332 COLLEEN HOOVER

Page 333: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Δεκατέσσερα χρόνια νωρίτερα

«Σσσσς» μου λέει βάζοντας τα μαλλιά μου πίσω από τααυτιά μου. Είμαστε και οι δύο ξαπλωμένες στο κρεβάτιμου και εγώ έχω κουρνιάσει στο στήθος της. Ήμουνάρρωστη όλη τη νύχτα. Δε μου αρέσει να είμαιάρρωστη, αλλά τρελαίνομαι για το πώς με φροντίζει ημαμά μου όταν είμαι.

Κλείνω τα μάτια μου και προσπαθώ να κοιμηθώ γιανα γίνω καλύτερα. Είμαι σχεδόν κοιμισμένη, ότανακούω το πόμολο της πόρτας να γυρίζει, οπότε ανοίγωτα μάτια μου. Ο μπαμπάς μου μπαίνει μέσα καιχαμογελάει στη μαμά μου και σε μένα. Σταματάει ναχαμογελάει όμως όταν με βλέπει, γιατί καταλαβαίνειπως δεν είμαι καλά. Του μπαμπά μου δεν του αρέσεικαθόλου να είμαι άρρωστη γιατί, επειδή με αγαπάει,στενοχωριέται.

Κάθεται στα γόνατά του δίπλα μου και μουακουμπάει το πρόσωπο. «Πώς είναι το κοριτσάκι μου;»με ρωτάει.

«Δεν είμαι καλά, μπαμπάκα» του ψιθυρίζω.Συνοφρυώνεται μόλις το πω αυτό. Έπρεπε να του πωπως είμαι καλά για να μη συνοφρυωθεί.

Κοιτάζει τη μαμά μου που είναι ξαπλωμένη στοκρεβάτι και της χαμογελάει. Αγγίζει το πρόσωπό τηςόπως έκανε και με το δικό μου. «Το άλλο μου κορίτσιπώς είναι;»

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 333

Page 334: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Του αγγίζει το χέρι όσο της μιλάει. «Κουρασμένη»του λέει. «Είμαι ξάγρυπνη όλη τη νύχτα με τη μικρή».

Σηκώνεται και την τραβάει από το χέρι μέχρι νασηκωθεί κι αυτή. Τον βλέπω που τυλίγει τα χέρια τουγύρω της και την αγκαλιάζει ενώ της δίνει ένα φιλί στομάγουλο. «Θα αναλάβω εγώ τώρα» της λέειχαϊδεύοντάς της τα μαλλιά. «Εσύ να πας ναξεκουραστείς, εντάξει;»

Η μαμά μου συγκατανεύει, τον φιλάει και στησυνέχεια βγαίνει από το δωμάτιο. Ο μπαμπάκας μουέρχεται από την άλλη πλευρά του κρεβατιού καιξαπλώνει εκεί που καθόταν πριν η μαμάκα μου. Μεπαίρνει αγκαλιά όπως με είχε πριν εκείνη και αρχίζει ναμου τραγουδάει το αγαπημένο του τραγούδι. Λέει πωςείναι το αγαπημένο του γιατί μιλάει για μένα.

«Έχω στη ζωή μου χάσει πολλά.Έχω δει τον πόνο και άλλα κακάΑλλά δεν τα παρατάω ό,τι κι αν είδαΓιατί πάντα θα έχω τη δική μου ελπίδα».

Χαμογελάω παρ’ όλο που δεν αισθάνομαι καλά. Ομπαμπάκας μου συνεχίζει να μου τραγουδάει μέχρι νακλείσω τα μάτια μου και να αποκοιμηθώ.

334 COLLEEN HOOVER

Page 335: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Δευτέρα, 29 Οκτωβρίου 20124:57 μμ

Είναι η πρώτη ανάμνηση που έχω πριν να πάρουν τη θέση τηςόλα τα κακά που ακολούθησαν. Η μόνη μου ανάμνηση πριν απότο θάνατο της μητέρας μου. Ακόμα δε θυμάμαι πώς έμοιαζε,γιατί η ανάμνηση είναι θολή, αλλά θυμάμαι πώς αισθανόμουν.Τους αγαπούσα. Και τους δύο.

Ο πατέρας μου με κοιτάζει με πρόσωπο πλημμυρισμένο απόθλίψη. Δεν τον συμπονώ καθόλου γιατί… πότε με συμπόνεσεαυτός; Ξέρω πολύ καλά ότι είναι πολύ ευάλωτος αυτή τη στιγμήκαι, αν μπορώ να το εκμεταλλευτώ αυτό για να του αποσπάσωτην αλήθεια, αυτό και θα κάνω.

Σηκώνομαι και ο Χόλντερ προσπαθεί να κρατήσει το χέριμου, οπότε τον κοιτάζω και κουνάω το κεφάλι μου. «Δενυπάρχει πρόβλημα» τον καθησυχάζω. Γνέφει και με αφήνειαπρόθυμα να πάω προς τον πατέρα μου. Με το που τονπλησιάζω, γονατίζω στο πάτωμα μπροστά του και τον κοιτάζωστα γεμάτα τύψεις μάτια του. Το να είμαι τόσο κοντά του είναικάτι που τσιτώνει το σώμα μου και γεμίζει με θυμό την καρδιάμου, αλλά ξέρω πως πρέπει να το κάνω αυτό αν θέλω να μουδώσει τις απαντήσεις που χρειάζομαι. Πρέπει να τον κάνω ναπιστέψει πως τον συμπονώ.

«Ήμουν άρρωστη» του λέω ήρεμα. «Η μητέρα μου κι εγώήμασταν στο κρεβάτι και επέστρεψες στο σπίτι από τη δουλειά.Είχε ξενυχτήσει με εμένα και ήταν κουρασμένη, οπότε εσύ τηςείπες να πάει να ξεκουραστεί».

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 335

Page 336: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Ένα δάκρυ κυλάει στο μάγουλο του πατέρα μου και γνέφειανεπαίσθητα.

«Με κράτησες εκείνη τη νύχτα όπως υποτίθεται πρέπει νακρατάει ένας πατέρας την κόρη του. Και μου τραγούδησες.Θυμάμαι πως μου τραγουδούσες ένα τραγούδι για τη δική σουελπίδα». Σκουπίζω τα δάκρυα από τα μάτια μου και συνεχίζω νατον κοιτάζω. «Πριν πεθάνει η μαμά… πριν να πρέπει ναδιαχειριστείς όλον αυτό τον πόνο… δε μου έκανες αυτά ταπράγματα, έτσι δεν είναι;»

Κουνάει το κεφάλι του και με το χέρι του μου αγγίζει τοπρόσωπο. «Όχι, Χόουπ. Σε αγαπούσα τόσο πολύ. Και ακόμα σεαγαπώ. Σας αγαπούσα εσένα και τη μητέρα σου πιο πολύ και απότην ίδια μου τη ζωή, αλλά όταν πέθανε… πέθανε μαζί της και οκαλός μου εαυτός».

Σφίγγω τα χέρια μου και κάνω ελάχιστα προς τα πίσω με τοπου αισθάνομαι τα δάχτυλά του στο μάγουλό μου. Το παλεύωόμως και καταφέρνω να κρατήσω την ψυχραιμία μου. «Λυπάμαιπου έπρεπε να το περάσεις όλο αυτό» του λέω. Και πραγματικάτον λυπάμαι. Θυμάμαι πόσο πολύ αγαπούσε τη μητέρα μου και,ανεξάρτητα του πώς διαχειρίστηκε τη θλίψη του, κάπου μέσαμου εύχομαι να μην είχε βιώσει την απώλειά της.

«Το ξέρω πως την αγαπούσες. Το θυμάμαι. Αλλά, και που τοξέρω αυτό, δεν το κάνει πιο εύκολο να μπορέσω να σεσυγχωρέσω για αυτό που έκανες. Δεν ξέρω γιατί αυτό που έχειςμέσα σου είναι τόσο διαφορετικό από αυτό που έχουν μέσα τουςοι άλλοι άνθρωποι… στο βαθμό που επέτρεψες στον εαυτό σουνα κάνει αυτά που μου έκανε. Αλλά, παρ’ όλα αυτά που μουέκανες, ξέρω πως με αγαπάς. Και όσο δύσκολο κι αν είναι να τοπαραδεχτώ… κάποτε σε αγαπούσα κι εγώ. Αγαπούσα όλες τιςκαλές σου πλευρές».

Σηκώνομαι και κάνω ένα βήμα πίσω κοιτάζοντάς τον ακόμηστα μάτια. «Ξέρω πως δεν είσαι μόνο κακός. Το ξέρω αυτό.Αλλά αν με αγαπάς όπως λες… αν αγαπούσες καθόλου τημητέρα μου… τότε θα κάνεις ό,τι μπορείς για να με βοηθήσεις ναγίνω καλά. Μου το χρωστάς. Το μόνο που θέλω από σένα είναινα είσαι ειλικρινής ώστε να μπορέσω να φύγω από εδώ με μια

336 COLLEEN HOOVER

Page 337: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

υποτυπώδη εσωτερική γαλήνη. Για αυτό το λόγο είμαι εδώ,εντάξει; Το μόνο που θέλω είναι γαλήνη».

Τώρα κλαίει με αναφιλητά κουνώντας το κεφάλι του μέσαστα χέρια του. Πηγαίνω πίσω εκεί που καθόμουν και ο Χόλντερ,παραμένοντας γονατιστός δίπλα μου, με αγκαλιάζει. Συνεχίζω νατρέμω σύγκορμη, οπότε τυλίγω τα χέρια μου γύρω από το σώμαμου. Ο Χόλντερ καταλαβαίνει τι μου κάνει όλο αυτό, οπότεγλιστράει τα δάχτυλά του πάνω στο χέρι μου και με το μικρό τουδαχτυλάκι σφίγγει το δικό μου. Είναι μια τρομερά μικρή κίνηση,αλλά δε θα μπορούσε να κάνει κάτι πιο τέλειο για να μου δώσειαυτή την αίσθηση ασφάλειας που έχω ανάγκη να νιώσω αυτή τηστιγμή.

Ο πατέρας μου αναστενάζει βαριά και αφήνει να πέσουν ταχέρια του. «Όταν πρωτάρχισα να πίνω… έγινε μόνο μία φορά.Έκανα κάτι στη μικρή μου αδελφή… αλλά ήταν μόνο μία φορά».Με κοιτάζει ξανά με μάτια γεμάτα ντροπή. «Ήταν πολλά χρόνιαπριν γνωρίσω τη μητέρα σου».

Η καρδιά μου ραγίζει με την ωμή ειλικρίνειά του, αλλάραγίζει ακόμη περισσότερο που για κάποιο λόγο νομίζει πωςείναι εντάξει αφού συνέβη μόνο μία φορά. Καταπίνω όλα αυτάπου μου ανεβαίνουν στο λαιμό και συνεχίζω τις ερωτήσεις. «Καιμετά από μένα; Το έχεις κάνει σε κάποιον αφότου με πήραν;»

Τα μάτια του καρφώνουν το πάτωμα και η ενοχή στη στάσητου είναι για μένα γροθιά στο στομάχι. Βγάζω ένα αγκομαχητόπροσπαθώντας να συγκρατήσω τα δάκρυά μου. «Ποια; Πόσες;»

Κουνάει αμυδρά το κεφάλι του. «Ήταν μόνο άλλο ένακορίτσι. Σταμάτησα να πίνω εδώ και κάποια χρόνια και δεν έχωαγγίξει κανέναν από τότε». Με κοιτάζει ξανά με μάτιααπεγνωσμένα αλλά και γεμάτα ελπίδα ταυτόχρονα. «Τοορκίζομαι. Ήταν μόνο τρεις περιπτώσεις και ήταν στιςχειρότερες στιγμές της ζωής μου. Όταν είμαι νηφάλιος μπορώ ναελέγξω τις ορμές μου. Για αυτό δεν πίνω πια».

«Ποια ήταν;» τον ρωτάω καθώς θέλω να βρεθεί αντιμέτωποςμε την αλήθεια για μερικά ακόμη λεπτά προτού φύγω για πάντααπό τη ζωή του.

Γέρνει το κεφάλι του προς τα δεξιά. «Έμενε στο διπλανό

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 337

Page 338: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

σπίτι. Μετακόμισαν αλλού όταν ήταν γύρω στα δέκα, οπότε δενξέρω τι απέγινε. Ήταν πριν από πολλά χρόνια, Χόουπ. Δεν τοέχω ξανακάνει εδώ και χρόνια και αυτή είναι η αλήθεια. Τοορκίζομαι».

Η καρδιά μου ξαφνικά ζυγίζει δέκα τόνους. Δε νιώθω πια ναμου κρατάει το χέρι και γυρίζω να κοιτάξω τον Χόλντερ οοποίος καταρρέει μπροστά στα μάτια μου.

Το πρόσωπό του γίνεται μια μάζα αφόρητου πόνου καιαπομακρύνεται από μένα πιάνοντας τα μαλλιά του με τα χέριατου. «Η Λες» ψιθυρίζει οδυνηρά. «Ωχ όχι, Θεέ μου». Πιέζει τοκεφάλι του στην κάσα της πόρτας ενώ σφίγγει το σβέρκο του μετα δυο του χέρια. Σηκώνομαι αμέσως, πηγαίνω κοντά του καιβάζω τα χέρια μου στους ώμους του, καθώς φοβάμαι πως θαεκραγεί. Αρχίζει να τρέμει και κλαίει χωρίς να βγάλει τονπαραμικρό ήχο. Δεν ξέρω τι να κάνω ή να πω. Το μόνο πουκάνει είναι να λέει συνεχώς «όχι» ξανά και ξανά κουνώντας τοκεφάλι του. Η καρδιά μου σπαράζει για αυτόν, αλλά δεν έχωιδέα πώς να τον βοηθήσω αυτή τη στιγμή. Τώρα καταλαβαίνω τιεννοεί όταν νομίζει πως ό,τι μου λέει είναι το λάθος πράγμα,γιατί δεν υπάρχει τίποτα να του πω αυτή τη στιγμή που θαβοηθούσε. Αντί για αυτό, απλά ακουμπάω το κεφάλι μου πάνωτου και αυτός γυρίζει και με παίρνει στην αγκαλιά του.

Από τον τρόπο που κυματίζει το στήθος του, καταλαβαίνωπως προσπαθεί να ελέγξει το θυμό του. Βγάζει μικρές κοφτέςαναπνοές καθώς προσπαθεί να ηρεμήσει. Τον σφίγγω ακόμαπερισσότερο, ελπίζοντας να μπορέσω να τον εμποδίσω ναεξαπολύσει το θυμό του. Όσο και να το θέλω… όσο και να θέλωνα πάρει εκδίκηση για αυτά που έκανε ο πατέρας μου στη Λεςκαι σε εμένα, φοβάμαι πως αυτή τη στιγμή ο Χόλντερ έχει τόσοπολύ μίσος που δε θα μπορέσει να σταματήσει.

Με αφήνει από την αγκαλιά του, φέρνει τα χέρια του στουςώμους μου και με σπρώχνει μακριά του. Το βλέμμα του είναιτόσο σκοτεινό που με βάζει αυτομάτως σε αμυντική θέση.Μπαίνω ανάμεσα σε εκείνον και τον πατέρα μου χωρίς να ξέρωτι άλλο να κάνω για να τον εμποδίσω να του επιτεθεί, αλλά είναισαν να μην είμαι καν εκεί. Όταν ο Χόλντερ με κοιτάζει, είναι

338 COLLEEN HOOVER

Page 339: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

σαν να με διαπερνάει με το βλέμμα του και να κοιτάζει πίσω μου.Μπορώ να ακούσω από πίσω μου τον πατέρα μου να σηκώνεταικαι να τον ακολουθούν τα μάτια του Χόλντερ. Γυρίζω από τηνάλλη, έτοιμη να πω στον πατέρα μου να ξεκουμπιστεί από τοκαθιστικό, όταν ο Χόλντερ μού αρπάζει το χέρι και με βγάζειαπό τη μέση.

Παραπατάω και πέφτω στο πάτωμα, ενώ παρακολουθώ σεαργή κίνηση καθώς ο πατέρας μου σκύβει πίσω από τον καναπέκαι στη συνέχεια ξαναγυρίζει προς εμάς κρατώντας ένα όπλοστραμμένο προς τον Χόλντερ. Δεν μπορώ να μιλήσω. Δενμπορώ να φωνάξω. Δεν μπορώ να κουνηθώ. Δεν μπορώ καν νακλείσω τα μάτια μου. Είμαι αναγκασμένη να παρακολουθήσω.

Ο πατέρας μου φέρνει τον ασύρματο στο στόμα του,κρατώντας σταθερά το όπλο κι έχοντας μια άψυχη έκφραση στοπρόσωπό του. Πατάει το κουμπί και δεν παίρνει τα μάτια τουαπό τον Χόλντερ όσο μιλάει. «Χτυπημένος αστυνομικός στηνοδό Όουκ 35 22».

Τα μάτια μου καρφώνουν τον Χόλντερ και μετά τον πατέραμου. Ο ασύρματος πέφτει από τα χέρια του στο πάτωμα ακριβώςμπροστά μου. Σηκώνομαι μην μπορώντας ακόμα να φωνάξω. Τασυντετριμμένα μάτια του πατέρα μου κοιτάζουν τα δικά μουκαθώς στρέφει αργά το όπλο στον εαυτό του. «Λυπάμαι τόσοπολύ, Πριγκίπισσα».

Ο ήχος που ακούγεται γεμίζει όλο το δωμάτιο. Είναι τόσοδυνατός. Κλείνω σφιχτά τα μάτια μου και σκεπάζω με τα χέριαμου τ’ αυτιά μου χωρίς να είμαι καν σίγουρη από πού έρχεταιαυτός ο ήχος. Είναι ένας οξύς ήχος σαν κραυγή. Είναι σαν ναουρλιάζει κάποιο κορίτσι.

Εγώ είμαι.Ουρλιάζω.Ανοίγω τα μάτια μου και βλέπω το άψυχο σώμα του πατέρα

μου ελάχιστα μέτρα μπροστά μου. Ο Χόλντερ κλείνει με το χέριτου το στόμα μου, με σηκώνει και με βγάζει έξω από τηνμπροστινή πόρτα. Δεν προσπαθεί καν να με κουβαλήσει. Οιφτέρνες μου σέρνονται στο χορτάρι, ενώ μου κρατάει με το έναχέρι το στόμα και με το άλλο τη μέση. Όταν φτάνουμε στο

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 339

Page 340: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

αυτοκίνητο, συνεχίζει να μου κλείνει σφιχτά το στόμα για ναπνίξει τις κραυγές μου. Κοιτάζει μανιωδώς τριγύρω για νασιγουρευτεί πως δεν υπάρχει κανένας μάρτυρας του χαμού πουγίνεται αυτή τη στιγμή. Τα μάτια μου έχουν ανοίξει διάπλατα καικουνάω το κεφάλι μου σε άρνηση, περιμένοντας το τελευταίοαυτό λεπτό της ζωής μου να εξαφανιστεί αν αρνηθώ να πιστέψωπως υπήρξε.

«Σταμάτα. Θέλω να σταματήσεις να ουρλιάζεις. Τώρα».Γνέφω σθεναρά και με κάποιον τρόπο σιγάζω τον ακούσιο

ήχο που βγαίνει από το στόμα μου. Προσπαθώ να αναπνεύσωκαι μπορώ να ακούσω τον αέρα που μπαίνει και βγαίνει από τημύτη μου σε κοφτά κύματα. Το στήθος μου ανεβοκατεβαίνει και,όταν παίρνω χαμπάρι το πιτσιλισμένο από αίμα πρόσωπο τουΧόλντερ, χρειάζεται να καταβάλω προσπάθεια για να μηνουρλιάξω ξανά.

«Το ακούς αυτό;» λέει ο Χόλντερ. «Αυτές είναι σειρήνεςπεριπολικών, Σκάι. Θα είναι εδώ σε λιγότερο από ένα λεπτό. Θαπάρω το χέρι μου από το στόμα σου και θέλω να μπεις στοαυτοκίνητο και να είσαι όσο πιο ήρεμη γίνεται, γιατί πρέπει ναφύγουμε από εδώ».

Συγκατανεύω και βγάζει το χέρι του από το στόμα μου, ενώστη συνέχεια με χώνει μέσα στο αυτοκίνητο. Τρέχει γρήγορααπό τη μεριά του, μπαίνει μέσα, βάζει μπρος και ξεκινάει.Στρίβουμε στη γωνία καθώς δύο περιπολικά στρίβουν κι αυτάαπό την άλλη γωνία του δρόμου πίσω μας. Φεύγουμε και ρίχνωτο κεφάλι μου ανάμεσα στα γόνατά μου προσπαθώντας νααναπνεύσω. Δε σκέφτομαι καν τι συνέβη μόλις πριν από λίγο.Δεν μπορώ. Δε συνέβη. Δεν μπορεί να συνέβη. Εστιάζω στο ότιόλο αυτό είναι ένας φρικτός εφιάλτης και απλά αναπνέω.Αναπνέω για να σιγουρέψω το ότι είμαι ζωντανή, γιατί όλο αυτόσίγουρα δε φαίνεται για ζωή.

340 COLLEEN HOOVER

Page 341: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Δευτέρα, 29 Οκτωβρίου 20125:29 μμ

Μπαίνουμε και οι δύο στο δωμάτιο του ξενοδοχείου σαν ζόμπι.Δε θυμάμαι καν πώς πήγα από το αυτοκίνητο στο δωμάτιο. Μετο που φτάνει στο κρεβάτι, ο Χόλντερ κάθεται και βγάζει ταπαπούτσια του. Εγώ κατάφερα να κάνω μόνο μερικά μέτρα καιέχω σταθεί εκεί που το χολ ενώνεται με το δωμάτιο. Τα χέριαμου κρέμονται στο πλάι και το κεφάλι μου έχει επίσης γύρει.Χαζεύω απέναντί μου το παράθυρο του δωματίου. Οι κουρτίνεςείναι ανοιχτές, αποκαλύπτοντας τη μελαγχολική θέα τουτούβλινου κτιρίου λίγα μέτρα μακριά από το ξενοδοχείο. Έναςγερός τούβλινος τοίχος μόνο, ούτε παράθυρα ούτε πόρτες.Μόνο τούβλα.

Κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο, ο τούβλινος τοίχοςαπεικονίζει το πώς νιώθω όταν αναλογίζομαι τη δική μου ζωή.Προσπαθώ να δω το μέλλον, αλλά αδυνατώ αυτή τη στιγμή. Δενέχω ιδέα τι θα γίνει, με ποιον θα ζήσω, τι θα απογίνει η Κάρεν,αν καταγγείλω αυτό που μόλις συνέβη. Δεν μπορώ καν ναμαντέψω. Τα πάντα είναι ένας συμπαγής τοίχος ανάμεσα στοτώρα και στο μετά, χωρίς να υπάρχει έστω και μία χαραμάδαφωτός αυτή τη στιγμή.

Τα τελευταία δεκατρία χρόνια της ζωής μου δεν ήταν παράένας τούβλινος τοίχος που χώριζε τα πρώτα χρόνια της ζωήςμου από τα υπόλοιπα. Ένας συμπαγής τοίχος που χώριζε τη ζωήμου ως Σκάι από τη ζωή μου ως Χόουπ. Είχα ακούσει γιαανθρώπους που απωθούσαν στο υποσυνείδητο τραυματικές

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 341

Page 342: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

εμπειρίες, αλλά πάντα νόμιζα πως ήταν περισσότερο επιλογήτους. Εγώ στην κυριολεξία τα τελευταία δεκατρία χρόνια δενείχα ιδέα ποια ήμουν πριν. Το ξέρω πως ήμουν πολύ μικρή ότανμε απομάκρυναν από αυτή τη ζωή, αλλά ακόμα και σε αυτή τηνπερίπτωση υποθέτω πως θα είχα κάποιες αναμνήσεις.Φαντάζομαι πως τη στιγμή που έφυγα με την Κάρεν, αν και σετόσο νεαρή ηλικία, πήρα μια συνειδητή απόφαση να μηνξαναθυμηθώ ποτέ αυτές τις αναμνήσεις. Με το που άρχισε ηΚάρεν να μου λέει ιστορίες για την «υιοθεσία» μου, θα πρέπει ναήταν πιο εύκολο για το μυαλό μου να γραπωθεί από αυτά ταανώδυνα ψέματα παρά να θυμάται τη σκληρή αλήθεια.

Το ξέρω πως δεν μπορούσα τότε να εξηγήσω τι μου έκανε οπατέρας μου γιατί δεν ήμουν σίγουρη. Το μόνο που ήξερα ήτανπως το μισούσα. Όταν κανείς δεν είναι σίγουρος τι είναι αυτόπου μισεί ή γιατί το μισεί, είναι πολύ δύσκολο να συγκρατήσει τιςλεπτομέρειες… απλά συγκρατεί τα συναισθήματα. Το ξέρω πωςδεν ήμουν ποτέ περίεργη να σκαλίσω το παρελθόν μου. Δενήμουν ποτέ περίεργη να μάθω ποιος ήταν ο πατέρας μου ή γιατί«με έδωσε για υιοθεσία». Τώρα ξέρω πως είναι γιατί σε κάποιομέρος του μυαλού μου υπέβοσκε ακόμα το μίσος και ο φόβος γιααυτό τον άνδρα, οπότε μου ήταν απλά πιο εύκολο να ανεβάσωτον τούβλινο τοίχο και να μην κοιτάξω ποτέ ξανά πίσω μου.

Συνεχίζω να τρέφω μίσος και φόβο για αυτόν και δεν μπορείπια καν να με ακουμπήσει. Ακόμα τον μισώ και ακόμα τον τρέμωκαι ακόμα είμαι συντετριμμένη που πέθανε. Τον μισώ γιατίδιαπότισε τη μνήμη μου με απαίσια πράγματα και με κάνει ναπενθώ για κείνον στη μέση όλων αυτών των απαίσιωνπραγμάτων. Δε θέλω να πενθώ για την απώλειά του. Θέλω να τηχαρώ, αλλά δεν το ’χω μέσα μου.

Κάποιος μου έχει βγάλει το τζάκετ. Παίρνω το βλέμμα μουαπό τον τούβλινο τοίχο που με χλευάζει έξω από το παράθυροκαι, γυρίζοντας το κεφάλι μου, βλέπω πως ο Χόλντερ στέκεταιδίπλα μου. Αφήνει το τζάκετ μου σε μια καρέκλα και στησυνέχεια μου βγάζει την πιτσιλισμένη με αίματα μπλούζα. Μεκατακλύζει μια ωμή θλίψη όταν συνειδητοποιώ πως είμαιγενετικά συνδεδεμένη με αυτό το άψυχο αίμα πάνω στα ρούχα

342 COLLEEN HOOVER

Page 343: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

και στο πρόσωπό μου. Ο Χόλντερ έρχεται μπροστά μου και μουξεκουμπώνει το τζιν.

Αυτός είναι με το μποξεράκι του. Ούτε που το πρόσεξα πωςείχε βγάλει τα ρούχα του. Τον κοιτάζω στο πρόσωπο και βλέπωπως έχει λεκέδες αίματος στο δεξί του μάγουλο, σε αυτό πουήταν εκτεθειμένο στη δειλία του πατέρα μου. Τα μάτια του είναιβαριά και έχει εστιασμένη την προσοχή του στο παντελόνι μουκαθώς μου το κατεβάζει.

«Μωρό μου, θέλω να βγάλεις τα πόδια σου από τοπαντελόνι» μου λέει γλυκά καθώς το έχει κατεβάσει μέχρι κάτω.Τον πιάνω από τους ώμους και βγάζω πρώτα το ένα πόδι καιμετά το άλλο. Συνεχίζω να τον κρατάω από τους ώμους και ταμάτια μου έχουν καρφωθεί στο αίμα που έχει στα μαλλιά του.Ακουμπάω μηχανικά τα δάχτυλά μου στα μαλλιά του και πιάνωτο αίμα. Σηκώνω το χέρι μου και το κοιτάζω ανάμεσα σταδάχτυλά μου αλλά είναι πηκτό. Είναι πιο πηκτό από όσο θαέπρεπε.

Αυτό συμβαίνει γιατί δεν είναι μόνο το αίμα του πατέρα μουπου έχουμε πάνω μας.

Αρχίζω να σκουπίζω τα δάχτυλά μου στο στομάχι μουμανιωδώς προσπαθώντας να το βγάλω από πάνω μου, αλλά έτσιτο απλώνω παντού. Ο λαιμός μου κλείνει και δεν μπορώ ναφωνάξω. Είναι σαν τα τόσο τρομακτικά όνειρα που είχα. Χάνωκάθε ικανότητα να βγάλω κάποιον ήχο. Ο Χόλντερ με κοιτάζεικαι εγώ θέλω να φωνάξω, να ουρλιάξω και να κλάψω, αλλά τομόνο πράγμα που μπορώ να κάνω είναι να συνεχίσω νασκουπίζω τα χέρια μου σε όλο μου το σώμα. Με το που μεβλέπει να πανικοβάλλομαι, σηκώνεται, με παίρνει στα χέρια τουκαι με πηγαίνει στο ντους. Με βάζει κάτω από τη βρύση, μπαίνεικαι αυτός μέσα και ανοίγει το νερό. Όταν ζεσταίνει το νερό,κλείνει την κουρτίνα του μπάνιου, με γυρίζει προς το μέρος τουκαι πιάνει τα χέρια μου που προσπαθούν ακόμα να διώξουν τηνκοκκινίλα από πάνω μου. Με τραβάει προς το μέρος του και μαςγυρίζει και τους δύο προς τη μεριά του νερού που τρέχει. Μόλιςμε χτυπάει το νερό στα μάτια, βγάζω ένα βογκητό και παίρνω μιαβαθιά εισπνοή.

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 343

Page 344: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Σκύβει στο πλάι, πιάνει το σαπούνι και το ξετυλίγει από τοχαρτί. Στη συνέχεια φέρνει και ένα πετσετάκι. Παρ’ όλο που τονερό είναι ζεστό, τρέμω σύγκορμη. Τρίβει το πετσετάκι μεσαπούνι και νερό και στη συνέχεια το ακουμπάει στο μάγουλόμου.

«Σσσσσς» ψιθυρίζει κοιτώντας επίμονα τα πανικόβλητα μάτιαμου. «Το βγάζω όλο από πάνω σου, εντάξει;»

Αρχίζει να μου καθαρίζει τρυφερά το πρόσωπο και εγώσυγκατανεύω ενώ κλείνω σφιχτά τα μάτια μου. Κρατάω τα μάτιαμου κλειστά, γιατί δε θέλω να δω το λεκιασμένο με αίμαπετσετάκι όταν το πάρει από το πρόσωπό μου. Τυλίγω τα χέριαμου γύρω από το σώμα μου και, εκτός από τα ρίγη πουαναταράσσουν το κορμί μου, προσπαθώ να παραμείνω όσο πιοακίνητη γίνεται. Του παίρνει αρκετά λεπτά να καθαρίσει το αίμααπό το πρόσωπο, τα χέρια και το στομάχι μου. Με το πουτελειώνει αυτό, μου λύνει την αλογοουρά.

«Κοίτα με, Σκάι». Ανοίγω τα μάτια μου και ακουμπάει με ταδάχτυλά του τον ώμο μου. «Θα σου βγάλω το σουτιέν τώρα,εντάξει; Πρέπει να λούσω τα μαλλιά σου και δε θέλω να λερωθείμε κάτι».

Να λερωθεί με κάτι;Με το που συνειδητοποιώ τι εννοεί πως έχει μάλλον

ανακατευτεί μέσα στα μαλλιά μου αρχίζω πάλι ναπανικοβάλλομαι και βγάζω άρον άρον το σουτιέν μου.

«Βγάλε τα πάντα από πάνω μου» του λέω σιγά και απότομα,γέρνοντας το κεφάλι μου μέσα στο νερό, προσπαθώντας νακαθαρίσω τα μαλλιά μου και βάζοντας τα δάχτυλά μου ανάμεσάτους. «Βγάλε τα από πάνω μου». Η φωνή μου είναι τώρα πιοπανικόβλητη.

Τραβάει τα χέρια μου από τα μαλλιά μου και τα τυλίγει γύρωαπό τη μέση του.

«Θα το κάνω. Κρατήσου από μένα και χαλάρωσε. Θα τοκάνω εγώ».

Ακουμπάω το κεφάλι μου στο στήθος του και τον κρατάωσφιχτά. Μπορώ να μυρίσω το σαμπουάν καθώς το χύνει στοχέρι του και στη συνέχεια το απλώνει στα μαλλιά μου με τα

344 COLLEEN HOOVER

Page 345: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

δάχτυλά του. Λούζει και ξεπλένει τα μαλλιά μου αρκετές φορές.Δεν τον ρωτάω καν γιατί τα ξεπλένει ξανά και ξανά. Απλά τοναφήνω να το κάνει όσες φορές θέλει.

Με το που τελειώνει, μας γυρίζει στο ντους έτσι ώστε ναβρεθεί αυτός κάτω από το νερό και να λούσει τα δικά τουμαλλιά. Ξετυλίγω τα χέρια μου από τη μέση του και κάνω έναβήμα πίσω μην τυχόν και πέσει πάλι κάτι πάνω μου. Κοιτάζω τηνκοιλιά μου και τα χέρια μου και δε βλέπω ίχνη του πατέρα μουπάνω τους. Κοιτάζω τον Χόλντερ και τρίβει το πρόσωπο και τολαιμό του με καινούργιο πετσετάκι. Στέκομαι έτσι εκεί και τονπαρακολουθώ να πλένεται ήρεμα και να απομακρύνει ό,τι μαςσυνέβη πριν από μία ώρα.

Με το που τελειώνει, ανοίγει τα μάτια του και με κοιτάζει.«Σκάι, θέλω από σένα να βεβαιωθείς πως τα καθάρισα όλα απόπάνω μου. Θέλω να καθαρίσεις οτιδήποτε μου έχει ξεφύγει».

Μου μιλάει τόσο ήρεμα, σαν να προσπαθεί να μηνκαταρρεύσω. Η φωνή του με κάνει να συνειδητοποιήσω τιπροσπαθεί να αποφύγει. Φοβάται μήπως σπάσω, καταρρεύσω,σαλτάρω.

Φοβάμαι πως μπορεί να έχει δίκιο, οπότε παίρνω το πετσετάκιαπό τα χέρια του και πιέζω τον εαυτό μου να είμαι δυνατή και νατον επιθεωρήσω. Υπάρχει λίγο αίμα στο δεξί του αυτί, οπότε τοκαθαρίζω με το πετσετάκι. Παίρνω το πετσετάκι από το αυτί τουκαι κοιτάζω πάνω του το τελευταίο ίχνος αίματος που είχεαπομείνει, στη συνέχεια το βάζω κάτω από το νερό και τοπαρακολουθώ καθώς ξεπλένεται και φεύγει μακριά.

«Δεν υπάρχει πια τίποτα» ψιθυρίζω και δεν είμαι καν σίγουρηαν αναφέρομαι στο αίμα.

Ο Χόλντερ παίρνει το πετσετάκι από το χέρι μου και τοακουμπάει στην άκρη της βρύσης. Τον κοιτάζω και τα μάτια τουείναι πιο κόκκινα από πριν και δεν μπορώ να καταλάβω ανκλαίει γιατί το νερό τρέχει πάνω στο πρόσωπό του με τον ίδιοτρόπο που θα έτρεχαν τα δάκρυα αν υπήρχαν. Και τότε λοιπόν,όταν εξαφανίστηκαν όλα τα σωματικά απομεινάρια τουπαρελθόντος μου, θυμήθηκα τη Λέσλι.

Η καρδιά μου ραγίζει ξανά, αυτή τη φορά για τον Χόλντερ.

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 345

Page 346: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Ένας λυγμός βγαίνει από μέσα μου και βάζω το χέρι μου στοστόμα μου για να σταματήσω, αλλά οι ώμοι μου συνεχίζουν νακουνιούνται. Με τραβάει πάνω στο στήθος του και μου φιλάειτα μαλλιά.

«Χόλντερ, λυπάμαι τόσο πολύ. Θεέ μου, λυπάμαι τόσοπολύ». Κλαίω και στηρίζομαι στην αγκαλιά του, ενώ σκέφτομαιπως μακάρι να μπορούσε να ξεπλυθεί και να φύγει μακριά ηαπελπισία του τόσο εύκολα όσο το αίμα. Με κρατάει τόσοσφιχτά που μετά βίας μπορώ να αναπνεύσω. Αλλά το έχειανάγκη αυτό. Θέλει να νιώσω τον πόνο του αυτή τη στιγμή,όπως θέλω κι εγώ να νιώσει τον δικό μου.

Σκέφτομαι κάθε λέξη που μου είπε σήμερα ο πατέρας μου καιπροσπαθώ να τις βγάλω όλες από μέσα μου κλαίγοντας. Δε θέλωνα θυμάμαι το πρόσωπό του. Δε θέλω να θυμάμαι τη φωνή του.Δε θέλω να θυμάμαι πόσο πολύ τον μισώ και κυρίως δε θέλω ναθυμάμαι πόσο πολύ τον αγαπούσα. Δεν υπάρχει τίποτα σαν τηνενοχή που νιώθει κανείς όταν έχει τόσο μεγάλη καρδιά ώστε ναμπορεί ν’ αγαπάει και το κακό. Ο Χόλντερ βάζει το χέρι του στοπίσω μέρος του κεφαλιού μου και ακουμπάει το πρόσωπό μουστον ώμο του. Πιέζει το μάγουλό του στην κορφή του κεφαλιούμου και αυτή τη στιγμή τον ακούω που κλαίει. Έχει ησυχία καιπροσπαθεί τόσο πολύ να το κρατήσει μέσα του. Πονάει τόσοπολύ εξαιτίας αυτού που έκανε ο πατέρας μου στη Λέσλι και εγώδεν μπορώ παρά να νιώθω πως κάπου φταίω κι εγώ. Αν ήμουνεκεί, δε θα είχε ποτέ πειράξει τη Λέσλι και εκείνη δε θα είχευποφέρει. Αν δεν είχα μπει ποτέ στο αυτοκίνητο της Κάρεν,μπορεί η Λέσλι να ζούσε σήμερα.

Αγκαλιάζω τους ώμους του και γυρίζω το στόμα μου προς τολαιμό του φιλώντας τον απαλά. «Λυπάμαι τόσο πολύ. Δε θα τηνείχε αγγίξει αν εγώ δεν…»

Ο Χόλντερ με αρπάζει από τα μπράτσα και με σπρώχνειμακριά του με τόση δύναμη που τα μάτια μου ανοίγουν διάπλατακαι αναπηδάω με το που μιλάει. «Μην τολμήσεις να το πειςαυτό». Φέρνει τα χέρια του στο πρόσωπό μου και με κρατάεισφιχτά. «Δε θέλω ποτέ να απολογηθείς για οτιδήποτε έκανεαυτός ο άνδρας. Με ακούς; Δε φταις εσύ, Σκάι. Ορκίσου πως δε

346 COLLEEN HOOVER

Page 347: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

θα αφήσεις ποτέ ξανά να σε κυριεύσει μια τέτοια σκέψη». Ταμάτια του είναι γεμάτα απόγνωση και δάκρυα.

Γνέφω καταφατικά. «Το ορκίζομαι» του λέω αδύναμα.Δεν απομακρύνει το βλέμμα του και ψάχνει να βρει στα μάτια

μου την αλήθεια. Περνάω τα χέρια μου γύρω από το λαιμό τουκαι τον αγκαλιάζω. Με αγκαλιάζει ακόμα πιο σφιχτά και μεκρατάει με πόνο και απόγνωση. Η αλήθεια για τη Λέσλι και ηπραγματικότητα αυτού που μόλις βιώσαμε μας έχει διαλύσει καιτους δύο και έχουμε κρεμαστεί ο ένας από τον άλλον με όποιοντρόπο μπορούμε. Σταμάτησε να προσπαθεί να είναι δυνατός γιαμένα. Η αγάπη που είχε για τη Λέσλι και ο θυμός που αισθάνεταιγια αυτό που της συνέβη ξεχειλίζουν από μέσα του.

Ξέρω πως η Λέσλι θα ήθελε να καταλάβει ο αδελφός της τονπόνο της, οπότε δεν προσπαθώ καν να τον παρηγορήσω μελόγια. Κλαίμε και οι δυο μας για αυτήν τώρα, γιατί τότε δεν είχεκανέναν να κλάψει για κείνην. Τον φιλάω στο πλάι τουκεφαλιού ενώ τα χέρια μου τον κρατάνε σφιχτά από το σβέρκο.Κάθε φορά που τα χείλη μου τον ακουμπάνε με κρατάει ακόμαπιο σφιχτά. Το στόμα του φιλάει τον ώμο μου και σύντομαπροσπαθούμε και οι δυο να διώξουμε με φιλιά κάθε γραμμάριοπόνου που νιώθουμε και που δε μας αξίζει. Τα χείλη τουγίνονται άκαμπτα καθώς μου φιλάει πιο έντονα και πιο γρήγορατο λαιμό, προσπαθώντας απελπισμένα να βρει μια διέξοδο. Κάνειπίσω και με κοιτάζει στα μάτια καθώς οι ώμοι τουανεβοκατεβαίνουν με κάθε προσπάθεια που κάνει νααναπνεύσει.

Ξαφνικά κολλάει τα χείλη του πάνω στα δικά μου με ένταση,γραπώνοντας τα μαλλιά μου και την πλάτη μου με τα τρεμάμεναχέρια του. Σπρώχνει την πλάτη μου στον τοίχο της ντουζιέραςκαθώς γλιστράει τα χέρια του στα μπούτια μου. Νιώθω τηναπελπισία που ξεχειλίζει από μέσα του καθώς με σηκώνει καιτυλίγω τα πόδια μου γύρω από τη μέση του. Θέλει να διώξει τονπόνο του και έχει ανάγκη να τον βοηθήσω. Όπως τον είχαανάγκη εγώ χθες βράδυ.

Τυλίγω τα χέρια μου γύρω από το λαιμό του και τον τραβάωπρος το μέρος μου αφήνοντάς τον να ξεφύγει για λίγο από τη

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 347

Page 348: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

θλίψη του μέσω εμού. Τον αφήνω γιατί αυτή τη στιγμή θέλω κιεγώ τόσο πολύ όσο κι αυτός να ξεφύγω για λίγο από τη θλίψη.Θέλω να ξεχάσω τα πάντα.

Δε θέλω να είναι απόψε έτσι η ζωή μας.Πιέζοντάς με με το σώμα του στον τοίχο, χρησιμοποιεί τα

χέρια του για να μου πιάσει το πρόσωπο και να με κρατήσειακίνητη, καθώς τα στόματά μας ψάχνουν τρόπους για ναξεφύγουν από την πραγματικότητα. Τον γραπώνω ψηλά στηνπλάτη καθώς το στόμα του κινείται μανιωδώς στο λαιμό μου.

«Πες μου πως αυτό είναι εντάξει» μου λέει ξέπνοα. Σηκώνειτο πρόσωπό του προς το δικό μου ψάχνοντας όλο άγχος ταμάτια μου όσο μιλάει. «Πες μου πως είναι εντάξει να θέλω ναείμαι μέσα σου αυτή τη στιγμή… γιατί μετά από όλα αυτά πουέχουμε περάσει σήμερα μου φαίνεται λάθος να σε θέλω όπως σεθέλω».

Αρπάζω τα μαλλιά του και τον τραβάω πιο κοντά μου,καλύπτοντας το στόμα του με το δικό μου και φιλώντας τον μετόση πειθώ ώστε τα λόγια είναι περιττά. Αναστενάζει δυνατά, μεαπομακρύνει από τον τοίχο και με πηγαίνει από το μπάνιο στοκρεβάτι με τα πόδια μου ακόμα τυλιγμένα γύρω του. Δεν είναικαθόλου γλυκός ο τρόπος που βγάζει τα δύο τελευταία ρούχαπου έχουμε ανάμεσά μας, αλλά ειλικρινά δεν ξέρω αν η καρδιάμου θα μπορούσε να αντέξει τρυφερότητες αυτή τη στιγμή.

Στέκεται στην άκρη του κρεβατιού και γέρνει προς το μέροςμου με το στόμα του κολλημένο στο δικό μου. Απομακρύνεταιστιγμιαία για να βάλει ένα προφυλακτικό και στη συνέχειααρπάζει τη μέση μου και με τραβάει στην άκρη του κρεβατιούμαζί του. Τη στιγμή που με κοιτάζει στα μάτια μπαίνει μέσα μουχωρίς δισταγμό. Βγάζω ένα βογκητό από την ξαφνική δύναμη μετην οποία εισχωρεί, έκπληκτη από την έντονη ευχαρίστηση πουνιώθω μετά από τον στιγμιαίο πόνο. Τυλίγω τα χέρια μου γύρωτου και κινούμαι μαζί του καθώς μου σφίγγει τα πόδια καικαλύπτει το στόμα μου με το δικό του. Κλείνω τα μάτια καιαφήνω το κεφάλι μου να βουλιάξει στο στρώμα καθώςχρησιμοποιούμε τον έρωτά μας για να κατευνάσουμε παροδικάτην οδύνη μας.

348 COLLEEN HOOVER

Page 349: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Τα χέρια του κινούνται προς τη μέση μου και με τραβάει όλοκαι πιο κοντά του, βυθίζοντας τα δάχτυλά του όλο καιπερισσότερο στους γοφούς μου με κάθε ρυθμική, έντονη κίνηση.Τον πιάνω από τα μπράτσα και χαλαρώνω το σώμα μου,αφήνοντάς τον να με οδηγήσει όπου θέλει αυτός τούτη τηστιγμή. Απομακρύνει το στόμα του και ανοίγουμε ταυτόχρονα ταμάτια μας. Τα μάτια του έχουν ακόμα δάκρυα, οπότε φέρνω ταχέρια μου στο πρόσωπό του προσπαθώντας να καταπραΰνω τονπόνο του με το άγγιγμά μου. Συνεχίζει να με κοιτάζει, αλλάγυρίζει το κεφάλι του και φιλάει το εσωτερικό της παλάμης μουπροτού πέσει πάνω μου σταματώντας απότομα.

Είμαστε και οι δύο λαχανιασμένοι και τον νιώθω ακόμα μέσαμου, νιώθω πως ακόμα με θέλει. Με κοιτάζει κατάματα καθώςγλιστράει τα χέρια του πίσω στην πλάτη μου και με τραβάει προςτο μέρος του σηκώνοντάς μας και τους δύο πάνω. Τα σώματάμας ούτε που χωρίζουν καθώς μας γυρίζει και γλιστράει στοπάτωμα με την πλάτη του στο κρεβάτι ενώ εγώ είμαι καβάλα σταπόδια του. Με τραβάει αργά για ένα φιλί. Ένα τρυφερό φιλί αυτήτη φορά.

Ο προστατευτικός τρόπος που με κρατάει πάνω του τώραδίνοντάς μου φιλιά στα χείλη και στο σαγόνι – θαρρείς κι είναιένας διαφορετικός Χόλντερ από αυτόν που είχα τριάνταδευτερόλεπτα νωρίτερα αλλά εξίσου παθιασμένος. Το ένα λεπτόείναι λυσσασμένος και ξαναμμένος και το επόμενο λεπτό είναιτρυφερός και όλο γλύκες. Αρχίζω να εκτιμώ και να γουστάρωπολύ το απρόβλεπτο του χαρακτήρα του.

Νιώθω πως θέλει να πάρω εγώ τον έλεγχο τώρα, αλλά έχωάγχος. Δεν νομίζω πως ξέρω καν πώς. Καταλαβαίνει τηναμηχανία μου και βάζει τα χέρια του στη μέση μουκαθοδηγώντας με αργά, ενώ ίσα που με κουνάει πάνω του. Μεκοιτάζει σοβαρά για να βεβαιωθεί πως είμαι εδώ μαζί του.

Είμαι. Είμαι τόσο απόλυτα μαζί του εδώ αυτή τη στιγμή πουδεν μπορώ να σκεφτώ τίποτε άλλο.

Φέρνει το ένα του χέρι στο πρόσωπό μου ενώ με το άλλο στημέση μου συνεχίζει να με καθοδηγεί. «Ξέρεις πώς αισθάνομαι γιασένα» μου λέει. «Ξέρεις πόσο σε αγαπώ. Ξέρεις πως θα έκανα

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 349

Page 350: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

ό,τι μπορώ για να πάρω τον πόνο μακριά, έτσι δεν είναι;»Συγκατανεύω γιατί όντως ξέρω. Και, κοιτάζοντας μέσα στα

μάτια του αυτή τη στιγμή, βλέποντας την απόλυτη ειλικρίνεια,ξέρω πως αισθάνεται έτσι για μένα πολύ πριν από αυτή τηστιγμή.

«Το θέλω από σένα τόσο πολύ αυτό τώρα, Σκάι. Θέλω ναξέρω πως με αγαπάς με αυτό τον τρόπο».

Τα πάντα πάνω του, από τη φωνή του μέχρι το βλέμμα του,δείχνουν βασανισμένα. Θα έκανα τα πάντα για να το διώξωαυτό. Πλέκω τα δάχτυλά μας και σκεπάζω τις καρδιές μας με ταχέρια μας, προσπαθώντας να μαζέψω όλο μου το κουράγιο γιανα του δείξω πόσο απίστευτα πολύ τον αγαπάω. Τον καρφώνωστα μάτια καθώς ανασηκώνομαι ελαφρά και ξανακάθομαι αργάπάνω του.

Βγάζει ένα έντονο βογκητό, κλείνει τα μάτια του και γέρνειτο κεφάλι του πίσω, αφήνοντάς το να πέσει στο στρώμα.

«Άνοιξε τα μάτια σου» ψιθυρίζω. «Θέλω να με βλέπεις».Σηκώνει το κεφάλι του και με κοιτάζει μέσα από τα

μισόκλειστα μάτια του. Συνεχίζω να παίρνω σιγά σιγά τονέλεγχο, καθώς δε θέλω τίποτα περισσότερο από το να ακούσει,να αισθανθεί και να δει πόσα πολλά σημαίνει για μένα. Το ναέχω τον έλεγχο είναι μια εντελώς διαφορετική αίσθηση, αλλάείναι ωραία. Ο τρόπος που με κοιτάζει με κάνει να νιώθω ότι μεθέλει τόσο πολύ όσο δε με έχει κάνει να αισθανθώ ποτέ κανείςάλλος. Με κάνει κατά κάποιον τρόπο να αισθάνομαιαπαραίτητη. Λες και η ύπαρξή μου του είναι απαραίτητη ώστε ναεπιβιώσει.

«Μην κοιτάξεις ξανά αλλού» του λέω καθώς ανασηκώνομαι.Όταν ξανακατεβαίνω πάνω του, κουνάει λίγο το κεφάλι του απότην ένταση και εμένα μου ξεφεύγει ένα βογκητό, αλλά συνεχίζεινα με κοιτάζει κατάματα. Δεν έχω πλέον ανάγκη τηνκαθοδήγησή του και το σώμα μου είναι μια ρυθμικήαντανάκλαση του δικού του.

«Την πρώτη φορά που με φίλησες;» του λέω. «Εκείνη τηστιγμή που τα χείλη σου άγγιξαν τα δικά μου; Εκείνη τη νύχταέκλεψες ένα κομμάτι της καρδιάς μου». Συνεχίζω το ρυθμό μου

350 COLLEEN HOOVER

Page 351: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

καθώς με κοιτάζει πυρετωδώς. «Την πρώτη φορά που μου είπεςπως με βίωνες γιατί δεν ήσουν έτοιμος ακόμα να μου πεις πως μεαγαπούσες;» Πιέζω το χέρι μου πιο δυνατά στο στήθος του καιέρχομαι πιο κοντά του, γιατί θέλω να νιώσει κάθε μέρος τουσώματός μου. «Αυτά τα λόγια έκλεψαν άλλο ένα κομμάτι τηςκαρδιάς μου».

Ανοίγει το χέρι του που είχα ακουμπήσει στην καρδιά μου,μέχρι να ακουμπήσει η παλάμη του σε όλο μου το δέρμα. Τουκάνω το ίδιο. «Το βράδυ που ανακάλυψα πως είμαι η Χόουπ;Σου είπα πως ήθελα να είμαι μόνη μου στο δωμάτιο. Ότανξύπνησα και σε βρήκα δίπλα μου στο κρεβάτι ήθελα να κλάψω,Χόλντερ. Ήθελα να κλάψω γιατί σε χρειαζόμουν τόσο πολύ εκείμαζί μου. Εκείνη τη στιγμή ήξερα πως ήμουν ερωτευμένη μαζίσου. Ήμουν ερωτευμένη με τον τρόπο που με αγαπούσες. Ότανμε αγκάλιασες και με κράτησες, ήξερα πως, ό,τι και να γίνει με τηζωή μου, εσύ ήσουν το σπίτι μου. Εκείνο το βράδυ έκλεψες τομεγαλύτερο κομμάτι».

Χαμηλώνω το στόμα μου προς το δικό του για να τονφιλήσω. Κλείνει τα μάτια του και χαλαρώνει το κεφάλι του πάλιστο κρεβάτι. «Κράτα τα ανοιχτά» του ψιθυρίζω καθώςαπομακρύνομαι από τα χείλη του. Τα ανοίγει και με κοιτάζει μεμια ένταση που με διαπερνάει και φτάνει στον πυρήνα τού είναιμου. «Θέλω να τα κρατήσεις ανοιχτά… γιατί θέλω να με βλέπειςνα σου δίνω το τελευταίο κομμάτι της καρδιάς μου».

Απελευθερώνει μια τεράστια ανάσα και είναι σαν να μπορώνα δω στην κυριολεξία τον πόνο να φεύγει από μέσα του. Ταχέρια του με σφίγγουν περισσότερο και το βλέμμα του αλλάζειστη στιγμή από έντονη απελπισία σε παράφορη επιθυμία. Αρχίζεινα κουνιέται μαζί μου ενώ κοιταζόμαστε στα μάτια. Οι δυο μαςγινόμαστε σταδιακά ένα καθώς εκφράζουμε σιωπηλά με τασώματά μας και τα χέρια μας και τα μάτια μας αυτό που δενμπορούν να εκφράσουν οι λέξεις.

Παραμένουμε σε ενιαίο ρυθμό μέχρι την τελευταία στιγμήπου τα μάτια του βαραίνουν. Ρίχνει πίσω το κεφάλι του ενώ τονκατακλύζει το ρίγος της ολοκλήρωσης. Όταν οι παλμοί τουαρχίσουν να ηρεμούν και μπορεί να με κοιτάξει ξανά στα μάτια,

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 351

Page 352: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

με αρπάζει από το σβέρκο και με φιλάει με αδυσώπητο πάθος.Γέρνει μπροστά καθώς ακουμπάει την πλάτη μου στο πάτωμα,ανακτώντας ξανά την κυριαρχία και φιλώντας με ξέφρενα.

Περάσαμε την υπόλοιπη βραδιά με το να εκφράζουμε εναλλάξτο πώς αισθανόμαστε χωρίς να ανταλλάξουμε ούτε μία λέξη.Μέχρι τη στιγμή που φτάσαμε στα όρια της εξάντλησης ο έναςμέσα στην αγκαλιά του άλλου και άρχισα να αποκοιμιέμαι μηνμπορώντας να το πιστέψω όλο αυτό. Δώσαμε ολοκληρωτικά οένας στον άλλον την καρδιά και την ψυχή μας. Δεν πίστευαποτέ πως θα μπορούσα να εμπιστευτώ αρκετά έναν άνδρα ώστενα μοιραστώ την καρδιά μου, πόσω μάλλον δε να του τη δώσωολοκληρωτικά.

352 COLLEEN HOOVER

Page 353: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Δευτέρα, 29 Οκτωβρίου 201211:35 μμ

Ο Χόλντερ δεν είναι δίπλα μου όταν γυρίζω και τον ψάχνω.Ανακάθομαι στο κρεβάτι και έξω είναι σκοτάδι, οπότε ψάχνωκαι ανάβω τη λάμπα. Τα παπούτσια του δεν είναι εκεί που ταείχε βγάλει, οπότε φοράω τα ρούχα μου και βγαίνω έξω να τονβρω.

Διασχίζω την αυλή χωρίς να τον εντοπίσω σε καμία από τιςξαπλώστρες. Εκεί που είμαι έτοιμη να γυρίσω πίσω, τον βλέπωξαπλωμένο στο τσιμέντο δίπλα στην πισίνα, με τα χέρια του πίσωαπό το κεφάλι του, να κοιτάζει τα αστέρια. Φαίνεται τόσο ήρεμοςαυτή τη στιγμή, οπότε αποφασίζω να καθίσω σε μια από τιςξαπλώστρες και να τον αφήσω ανενόχλητο.

Διπλώνομαι στο κάθισμα και χώνω τα χέρια μου μέσα στοφούτερ μου, γέρνοντας το κεφάλι μου προς τα πίσω καθώς τονπαρατηρώ. Έχει πανσέληνο, οπότε τον φωτίζει ένα γλυκό,ευχάριστο φως, δίνοντάς του μια σχεδόν αγγελική όψη. Είναιχαμένος κάπου στον ουρανό και η έκφραση στο πρόσωπό τουείναι τόσο γαλήνια, ώστε αισθάνομαι ευγνώμων που κατάφερενα βρει εσωτερική γαλήνη για να ξεπεράσει τη σημερινή μέρα.Ξέρω τι σήμαινε για αυτόν η Λέσλι και ξέρω τι πέρασε σήμερα ηκαρδιά του. Ξέρω ακριβώς πώς αισθάνεται, γιατί πλέονμοιραζόμαστε τον ίδιο πόνο. Ό,τι και να περνάει το νιώθω. Ό,τικαι να περνάω το νιώθει. Αυτό συμβαίνει όταν δύο άνθρωποιγίνονται ένας: δε μοιράζονται μόνο την αγάπη. Μοιράζονταιεπίσης όλο τον πόνο, την οδύνη, τη θλίψη και τη συντριβή.

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 353

Page 354: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Παρά το χαμό που επικρατεί αυτή τη στιγμή στη ζωή μου, τονα είμαι μαζί του απόψε μου δημιουργεί μια ζεστή αίσθησηθαλπωρής. Ό,τι και να γίνει, είναι δεδομένο πως ο Χόλντερ θαείναι δίπλα μου να με προσέχει κάθε δευτερόλεπτο και ίσωςακόμα και να με υπομένει κάποιες φορές. Μου έχει αποδείξειπως όσο υπάρχει στη ζωή μου δε θα αισθανθώ ποτέ ξανά χωρίςελπίδα.

«Έλα να ξαπλώσεις μαζί μου» μου λέει χωρίς να πάρει τοβλέμμα του από τον ουρανό. Χαμογελάω, σηκώνομαι από τηθέση μου και πηγαίνω προς το μέρος του. Με το που τονπλησιάζω, βγάζει το μπουφάν του και το ρίχνει πάνω μου καθώςξαπλώνω στο κρύο τσιμέντο και κουρνιάζω στο στήθος του.Μου χαϊδεύει τα μαλλιά καθώς χαζεύουμε και οι δύο σιωπηλάτα αστέρια στον ουρανό.

Διάσπαρτα κομμάτια κάποιας ανάμνησης από τα παλιάαρχίζουν να έρχονται στο μυαλό μου και κλείνω τα μάτια μουθέλοντας όντως να τη θυμηθώ αυτή τη φορά. Νιώθω πως είναιμια χαρούμενη ανάμνηση και θέλω να έχω όσο πιο πολλέςμπορώ από αυτές. Τον αγκαλιάζω σφιχτά και πέφτω με ταμούτρα στην αναπόληση.

354 COLLEEN HOOVER

Page 355: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Δεκατρία χρόνια νωρίτερα

«Γιατί δεν έχουμε τηλεόραση;» τη ρωτάω. Είμαι πιαμαζί της εδώ και πολλές μέρες. Είναι πολύ καλή και μουαρέσει εδώ, αλλά μου λείπει η τηλεόραση. Όχι τόσοόμως όσο μου λείπουν ο Ντιν και η Λέσλι.

«Δεν έχω τηλεόραση γιατί οι άνθρωποι έχουν γίνειεξαρτημένοι από την τεχνολογία και αυτό τους κάνειτεμπέληδες» μου λέει η Κάρεν. Δεν καταλαβαίνω τιεννοεί, αλλά προσποιούμαι πως κατάλαβα. Μου αρέσειπραγματικά που είμαι εδώ στο σπίτι της και δε θέλω ναπω κάτι που μπορεί να την κάνει να με πάει πίσω στοσπίτι με τον μπαμπά μου ακόμη. Δεν είμαι έτοιμη ναγυρίσω πίσω.

«Χόουπ, θυμάσαι που πριν από λίγες μέρες σού είπαπως είχα να σου μιλήσω για κάτι πολύ σημαντικό;»

Η αλήθεια είναι πως δε θυμάμαι, αλλά κάνω πωςθυμάμαι γνέφοντας καταφατικά. Φέρνει την καρέκλατης δίπλα στη δική μου στο τραπέζι για να είναι πιοκοντά μου. «Θέλω να με προσέξεις, εντάξει; Είναι πολύσημαντικό».

Συγκατανεύω. Ελπίζω να μη μου πει πως θα με πάειτώρα πίσω στο σπίτι. Δεν είμαι έτοιμη να πάω στοσπίτι. Μου λείπουν πραγματικά ο Ντιν και η Λέσλι, αλλάδε θέλω να επιστρέψω στο σπίτι με τον μπαμπά μου.

«Ξέρεις τι σημαίνει υιοθεσία;» με ρωτάει.Κουνάω το κεφάλι μου, γιατί δεν έχω ξανακούσει

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 355

Page 356: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

ποτέ αυτή τη λέξη.«Υιοθεσία είναι όταν κάποιος αγαπάει ένα παιδί τόσο

πολύ, ώστε να θέλει να γίνει ο γιος του ή η κόρη του.Έτσι το υιοθετεί, για να γίνει ο μπαμπάς του ή η μαμάτου». Παίρνει το χέρι μου και το σφίγγει. «Σε αγαπώτόσο πολύ, ώστε θα σε υιοθετήσω για να γίνεις η κόρημου».

Της χαμογελάω, αλλά πραγματικά δεν καταλαβαίνωτι εννοεί. «Θα έρθεις να ζήσεις μαζί με μένα και τονμπαμπά;»

Κουνάει το κεφάλι της. «Όχι, γλυκιά μου. Ομπαμπάς σου σε αγαπάει πάρα μα πάρα πολύ, αλλά δενμπορεί πλέον να σε φροντίσει. Θέλει να σε φροντίσωεγώ τώρα, γιατί θέλει να σιγουρευτεί πως θα είσαιευτυχισμένη. Οπότε, αντί να ζεις με τον μπαμπά σου,θα ζήσεις μαζί μου και θα γίνω εγώ η μαμά σου».

Νιώθω πως θέλω να κλάψω αλλά δεν ξέρω γιατί.Συμπαθώ πολύ την Κάρεν, αλλά αγαπώ και τονμπαμπάκα μου. Μου αρέσει το σπίτι της, μου αρέσει ημαγειρική της, μου αρέσει το δωμάτιό μου. Πραγματικάθέλω πάρα πολύ να μείνω εδώ, αλλά δεν μπορώ ναχαμογελάσω γιατί με πονάει η κοιλίτσα μου. Άρχισε ναμε πονάει όταν μου είπε πως ο μπαμπάς μου δεν μπορείπια να με φροντίζει. Αναρωτιέμαι αν εγώ τον έκανα ναθυμώσει. Παρ’ όλα αυτά δε ρωτάω αν τον θύμωσα εγώ.Φοβάμαι πως, αν θεωρήσει ότι θέλω να ζήσω με τονμπαμπά μου, θα με πάει πίσω σε αυτόν. Τον αγαπάω,αλλά φοβάμαι πάρα πολύ να πάω πίσω να ζήσω μαζίτου.

«Σ’ αρέσει που θα σε υιοθετήσω; Θέλεις να ζήσειςμαζί μου;»

Θέλω πολύ να μείνω μαζί της, αλλά στενοχωριέμαιγιατί οδηγήσαμε πολλά λεπτά ή ώρες για να φτάσουμεεδώ. Αυτό σημαίνει πως είμαστε πολύ μακριά από τονΝτιν και τη Λέσλι.

«Και οι φίλοι μου; Θα ξαναδώ τους φίλους μου;»

356 COLLEEN HOOVER

Page 357: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Η Κάρεν γυρίζει το κεφάλι της στο πλάι και μουχαμογελάει ενώ βάζει τα μαλλιά μου πίσω από τα αυτιάμου. «Θα κάνεις πολλούς καινούργιους φίλους, γλυκιάμου».

Της ανταποδίδω το χαμόγελο, αλλά πονάει ηκοιλίτσα μου. Δε θέλω καινούργιους φίλους. Θέλω τονΝτιν και τη Λέσλι. Μου λείπουν. Νιώθω να καίνε ταμάτια μου και προσπαθώ να μην κλάψω. Δε θέλω νανομίζει πως δεν είμαι χαρούμενη που θα με υιοθετήσει,γιατί είμαι.

Η Κάρεν σκύβει και με αγκαλιάζει. «Μην ανησυχείς,γλυκιά μου. Κάποια μέρα θα ξαναδείς τους φίλους σου.Αλλά τώρα δεν μπορούμε να επιστρέψουμε, οπότε θακάνουμε καινούργιους φίλους εδώ, εντάξει;»

Συγκατανεύω και με φιλάει στην κορφή τουκεφαλιού μου καθώς κοιτάζω το βραχιόλι στο χέρι μου.Αγγίζω με τα δάχτυλά μου την καρδιά που έχει πάνω καιελπίζω η Λέσλι να ξέρει πού είμαι. Ελπίζω να ξέρουνπως είμαι καλά, γιατί δε θέλω να ανησυχούν για μένα.

«Είναι και κάτι ακόμη» μου λέει. «Θα σου αρέσειπάρα πολύ».

Η Κάρεν γέρνει πίσω στο κάθισμά της και βγάζει επίτόπου μπροστά της ένα κομμάτι χαρτί κι ένα μολύβι.«Το καλύτερο πράγμα στην υιοθεσία είναι πωςδιαλέγεις μόνη σου το όνομά σου. Το ήξερες αυτό;»

Κουνάω το κεφάλι μου. Δεν ήξερα πως κάποιοιάνθρωποι μπορούν να διαλέξουν το όνομά τους.

«Πριν διαλέξουμε το όνομά σου, πρέπει να ξέρουμεποια ονόματα δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε. Δενμπορούμε να χρησιμοποιήσουμε το όνομα που είχεςπριν ή χαϊδευτικά. Έχεις κάποιο χαϊδευτικό; Κάποιο μετο οποίο σε φωνάζει ο μπαμπάκας σου;»

Γνέφω καταφατικά αλλά δεν το λέω.«Πώς σε φωνάζει;»Κοιτάζω προς τα κάτω τα χέρια μου και ξεροβήχω.

«Πριγκίπισσα» λέω σιγανά. «Αλλά δε μου αρέσει αυτό

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 357

Page 358: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

το χαϊδευτικό».Δείχνει στενοχωρημένη όταν το λέω αυτό. «Τότε δε

θα σε πούμε ποτέ ξανά Πριγκίπισσα, εντάξει;»Γνέφω καταφατικά. Είμαι πολύ χαρούμενη που ούτε

εκείνης της αρέσει αυτό το όνομα.«Θέλω να μου πεις μερικά πράγματα που σε κάνουν

χαρούμενη. Όμορφα πράγματα και πράγματα πουαγαπάς. Ίσως να μπορέσουμε να διαλέξου κάποιοόνομα από αυτά».

Δε χρειάζεται καν να τα γράψει, γιατί υπάρχει μόνοένα πράγμα που με κάνει να αισθάνομαι έτσι. «Αγαπώτον ουρανό» της λέω ενώ σκέφτομαι αυτό που μου είχεπει ο Ντιν να θυμάμαι πάντα.

«Σκάι» λέει χαμογελώντας. «Μου αρέσει πολύ αυτότο όνομα. Νομίζω πως είναι τέλειο. Τώρα, για νασκεφτούμε άλλο ένα όνομα, γιατί όλοι χρειάζονται δύοονόματα. Τι άλλο σου αρέσει;»

Κλείνω τα μάτια μου και προσπαθώ να σκεφτώ κάτιάλλο, αλλά δε μου ’ρχεται. Ο ουρανός είναι το μόνοπράγμα που αγαπώ, που είναι όμορφο και με κάνειευτυχισμένη όταν το σκέφτομαι. Ανοίγω τα μάτια μουκαι την κοιτάζω. «Εσένα τι σου αρέσει, Κάρεν;»

Χαμογελάει, βάζει τους αγκώνες της στο τραπέζι καιστηρίζει το σαγόνι της στα χέρια της. «Μου αρέσουνπολλά πράγματα. Πιο πολύ από όλα μου αρέσει η πίτσα.Λες να σε βγάλουμε Σκάι Πίτσα;»

Χαχανίζω και κουνάω το κεφάλι μου: «Αυτό είναιπολύ χαζό όνομα».

«Εντάξει λοιπόν, κάτσε να σκεφτώ. Τι λες για τιςκούκλες; Λες να σε βγάλουμε Κουκλίτσα Σκάι;»

Γελάω και ξανακουνάω το κεφάλι μου.Βγάζει το σαγόνι της από τα χέρια της και σκύβει

προς το μέρος μου. «Θέλεις να μάθεις τι αγαπώπραγματικά;»

«Ναι, αμέ» της απαντώ.«Αγαπώ τα βότανα. Τα βότανα είναι θεραπευτικά

358 COLLEEN HOOVER

Page 359: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

φυτά και μου αρέσει να τα καλλιεργώ και να βρίσκωτρόπους να βοηθάω τους ανθρώπους να αισθάνονταικαλύτερα. Κάποια μέρα θέλω να αποκτήσω τη δική μουεπιχείρηση με βότανα. Ίσως, για να μας φέρει καλήτύχη, να διαλέξουμε ένα όνομα από τα βότανα. Είναιεκατοντάδες και μερικά από αυτά έχουν πολύ όμορφεςονομασίες». Σηκώνεται, πηγαίνει στο καθιστικό, πιάνειένα βιβλίο και το φέρνει στο τραπέζι. Το ανοίγει καιδείχνει μία από τις σελίδες. «Πώς θα σου φαινόταν τοΑλόη;» λέει κλείνοντάς μου παιχνιδιάρικα το μάτι.

Γελάω και κουνάω το κεφάλι μου.«Τι θα ’λεγες για Καλέντουλα;»Κουνάω πάλι το κεφάλι μου. «Δεν μπορώ καν να το

προφέρω».Σουφρώνει τη μύτη της. «Σωστό κι αυτό.

Φαντάζομαι πως θα πρέπει να μπορείς να προφέρεις τοίδιο σου το όνομα». Κοιτάζει πάλι τη σελίδα καιδιαβάζει δυνατά κάποια ακόμα, αλλά δε μου αρέσουν.Γυρίζει άλλη μια φορά τη σελίδα και λέει: «Tι θα έλεγεςγια το Λίντεν;23 Είναι βέβαια περισσότερο δέντροπαρά βότανο, αλλά τα φύλλα του έχουν το σχήμακαρδιάς. Σου αρέσουν οι καρδιές;».

Συγκατανεύω. «Λίντεν. Μου αρέσει αυτό το όνομα»της λέω.

Χαμογελάει, κλείνει το βιβλίο και στη συνέχειαγέρνει προς τα μένα. «Ωραία λοιπόν, καταλήξαμε.Λίντεν Σκάι Ντέιβις. Και, για να το ξέρεις, τώρα πιαέχεις το πιο όμορφο όνομα στον κόσμο. Ας ξεχάσουμετα παλιά σου ονόματα, εντάξει; Υποσχέσου μου πωςαπό εδώ και μπρος θα σκεφτόμαστε μόνο τοπανέμορφο καινούργιο σου όνομα και την πανέμορφηκαινούργια σου ζωή».

«Το υπόσχομαι» της λέω και το υπόσχομαιπραγματικά. Δε θέλω να θυμάμαι τα παλιά μουονόματα, το παλιό μου δωμάτιο ή όλα αυτά που μουέκανε ο μπαμπάκας μου όταν ήμουν η πριγκίπισσά του.

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 359

Page 360: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Μου αρέσει πολύ το καινούργιο μου όνομα. Μουαρέσει πολύ το καινούργιο μου δωμάτιο όπου δεχρειάζεται να ανησυχώ αν θα γυρίσει το πόμολο.

Πλησιάζω κοντά της και την αγκαλιάζω και μουανταποδίδει το αγκάλιασμα. Αυτό με κάνει ναχαμογελάσω γιατί αισθάνομαι έτσι όπως πίστευα ότι θααισθανόμουν αν ζούσε η μαμά μου για να με αγκαλιάζει.

23. Linden είναι η φλαμουριά, το δέντρο από όπου βγαίνει τοτίλιο. (Σ.τ.Μ.)

360 COLLEEN HOOVER

Page 361: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Τρίτη, 30 Οκτωβρίου 201212:10 πμ

Ακουμπάω με το χέρι μου το πρόσωπό μου και σκουπίζω έναδάκρυ. Δεν ξέρω καν γιατί τρέχουν αυτή τη στιγμή τα δάκρυάμου, καθώς η συγκεκριμένη ανάμνηση δεν ήταν ουσιαστικάθλιβερή. Νομίζω ότι είναι επειδή αυτή ήταν από τις πρώτεςστιγμές που άρχισα να αγαπάω την Κάρεν. Το να σκέφτομαι τοπόσο πολύ την αγαπάω με πληγώνει εξαιτίας αυτού που έκανε.Με πληγώνει γιατί νιώθω πως δεν την ξέρω καν. Νιώθω πωςείχε μια πλευρά την οποία αγνοούσα παντελώς.

Εντούτοις δεν είναι αυτό που με φοβίζει περισσότερο. Αυτόπου με τρομοκρατεί περισσότερο από όλα είναι πως φοβάμαιμήπως η μόνη της πλευρά που γνωρίζω στην ουσία δεν υπάρχει.

«Να σε ρωτήσω κάτι;» λέει ο Χόλντερ σπάζοντας τη σιωπή.Γνέφω καταφατικά πάνω στο στήθος του ενώ σκουπίζω το

τελευταίο δάκρυ από το μάγουλό μου. Με αγκαλιάζει και με ταδυο του χέρια σε μια προσπάθεια να με ζεστάνει, καθώςαισθάνεται πως τρέμω πάνω στο στήθος του. Τρίβει τον ώμομου με τα χέρια του και φιλάει το κεφάλι μου.

«Πιστεύεις πως θα είσαι καλά, Σκάι;»Δεν είναι ασυνήθιστη ερώτηση. Είναι μια πολύ απλή, ντόμπρα

ερώτηση και όμως νομίζω πως είναι η πιο δύσκολη ερώτηση πουέχει χρειαστεί ν’ απαντήσω ποτέ στη ζωή μου.

Ανασηκώνω τους ώμους. «Δεν ξέρω» του απαντώ μεειλικρίνεια. Θέλω να πιστεύω πως θα είμαι καλά, κυρίωςξέροντας πως έχω τον Χόλντερ στο πλευρό μου. Αλλά, για να

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 361

Page 362: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

είμαι ειλικρινής, πραγματικά δεν ξέρω αν θα είμαι.«Τι σε φοβίζει;»«Τα πάντα» του απαντώ αμέσως. «Φοβάμαι το παρελθόν μου.

Φοβάμαι τις αναμνήσεις που κατακλύζουν το μυαλό μου κάθεφορά που κλείνω τα μάτια μου. Φοβάμαι αυτό που είδα ναγίνεται σήμερα και πώς θα με επηρεάζει τις νύχτες που δε θαείσαι εκεί να με κάνεις να ξεχνιέμαι. Φοβάμαι ότι δεν έχω τησυναισθηματική δύναμη να διαχειριστώ το τι μπορεί να συμβείστην Κάρεν. Τρέμω στη σκέψη πως δεν έχω ιδέα ποια είναιπλέον». Σηκώνω το κεφάλι μου από το στήθος του και τονκοιτάζω στα μάτια. «Αλλά ξέρεις τι είναι αυτό που με φοβίζειπάνω από όλα;»

Μου χαϊδεύει τα μαλλιά και με κοιτάζει στα μάτια,δείχνοντάς μου έτσι πως με ακούει. «Τι;» με ρωτάει με φωνήπραγματικά ανήσυχη.

«Με τρομάζει το πόσο αποστασιοποιημένη νιώθω από τηΧόουπ. Ξέρω πως είμαστε το ίδιο άτομο, αλλά αισθάνομαι λες κιαυτό που συνέβη σε εκείνη δε συνέβη ουσιαστικά σε μένα.Νιώθω σαν να την εγκατέλειψα. Λες και την άφησα εκεί, νακλαίει μπροστά από το σπίτι φοβισμένη για πάντα, ενώ εγώμπήκα μέσα σε εκείνο το αυτοκίνητο και έφυγα μακριά. Τώραείμαι δύο εντελώς ξεχωριστοί άνθρωποι. Είμαι αυτό το μικρόκοριτσάκι, αιώνια φοβισμένο μέχρι θανάτου… αλλά επίσης είμαιτο κορίτσι που την εγκατέλειψε. Νιώθω τόσο ένοχη που έβαλααυτό τον τοίχο ανάμεσα στις δύο ζωές και φοβάμαι πως καμίααπό αυτές τις ζωές ή από αυτά τα δύο κορίτσια δε θα είναι ποτέμία ενιαία οντότητα».

Χώνω το κεφάλι μου στο στήθος του γνωρίζοντας πως το πιοπιθανό είναι να μη βγάζουν νόημα αυτά που λέω. Με φιλάειστην κορφή του κεφαλιού και κοιτάζω τον ουρανό ενώαναρωτιέμαι αν θα μπορέσω ποτέ ξανά να νιώσω φυσιολογική.Ήταν τόσο πιο εύκολο να μην ξέρω την αλήθεια.

«Αφού χώρισαν οι γονείς μου» μου λέει, «η μητέρα μουανησυχούσε για μας, οπότε έβαλε τη Λέσλι και μένα να κάνουμεψυχοθεραπεία. Κράτησε μόνο για έξι μήνες… αλλά θυμάμαι πωςήμουν πάντα πολύ σκληρός με τον εαυτό μου, πιστεύοντας πως

362 COLLEEN HOOVER

Page 363: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

εγώ ήμουν η αιτία του διαζυγίου τους. Αισθανόμουν πως αυτόπου απέτυχα να κάνω τη μέρα που σε πήραν τους στρέσαρεπολύ. Το ξέρω πως αυτό για το οποίο κατηγορούσα τον εαυτόμου τότε δεν ήταν στο χέρι μου. Αλλά υπήρξε κάτι που έκανεμια φορά ο ψυχοθεραπευτής μου και κατά κάποιον τρόπο μεβοήθησε. Τότε το βρήκα πολύ περίεργο, αλλά πού και πού πιάνωτον εαυτό μου να το ξανακάνει σε συγκεκριμένες περιστάσεις.Με έκανε να φανταστώ τον εαυτό μου στο παρελθόν και μεέβαζε να μιλήσω στον νεότερο εαυτό μου και να του πω όλα όσαήθελα να του πω». Σηκώνει προς τα πάνω το πρόσωπό μου γιανα τον κοιτάζω. «Νομίζω πως πρέπει να το δοκιμάσεις αυτό.Ξέρω πως μπορεί να ακούγεται ξενέρωτο, αλλά πραγματικάμπορεί να σε βοηθήσει. Νομίζω πως πρέπει να πας πίσω και ναπεις στη Χόουπ όλα αυτά που θα ήθελες να της είχες πει τη μέραπου την άφησες».

Ακουμπάω το σαγόνι μου στο στήθος του. «Τι εννοείςδηλαδή; Να φανταστώ τον εαυτό μου να της μιλάει;»

«Ακριβώς» μου λέει. «Απλά δοκίμασέ το. Κλείσε τα μάτιασου».

Τα κλείνω. Δεν είμαι σίγουρη τι κάνω αλλά παρ’ όλα αυτά τοκάνω.

«Είναι κλειστά;»«Ναι». Ακουμπάω το χέρι μου στην καρδιά του και πιέζω το

πλάι του κεφαλιού μου πάνω στο στήθος του. «Δεν είμαι όμωςσίγουρη τι πρέπει να κάνω».

«Απλά δες τον εαυτό σου όπως είσαι τώρα. Δες τον ναπηγαίνει στο σπίτι του πατέρα σου και να παρκάρει στηναπέναντι πλευρά του δρόμου. Αλλά φαντάσου το σπίτι όπωςήταν τότε. Δες το όπως ήταν όταν ήσουν η Χόουπ. Μπορείς ναθυμηθείς το σπίτι όταν ήταν άσπρο;»

Κλείνω ακόμα πιο σφιχτά τα μάτια μου και ίσα που μπορώ ναφέρω από τα βάθη του μυαλού μου την εικόνα του άσπρουσπιτιού. «Ναι».

«Ωραία. Τώρα πρέπει να πας να τη βρεις. Να της μιλήσεις.Να της πεις πόσο δυνατή είναι. Να της πεις πόσο όμορφη είναι.Να της πεις όλα όσα θέλει να ακούσει από σένα, Σκάι. Όλα όσα

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 363

Page 364: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

εύχεσαι να μπορούσες να της είχες πει εσύ η ίδια εκείνη τηνημέρα».

Καθαρίζω το μυαλό μου και κάνω αυτό που μου λέει. Βλέπωτον εαυτό μου όπως είμαι τώρα και το τι θα γινόταν αν όντωςπήγαινα σε αυτό το σπίτι. Το πιο πιθανό είναι πως θα φορούσατο αμάνικο καλοκαιρινό μου φουστάνι και θα είχα πιάσει ταμαλλιά μου αλογοουρά γιατί κάνει πολλή ζέστη. Είναι σαν νααισθάνομαι να ζεσταίνεται το δέρμα μου από τον ήλιο πουχτυπάει το παρμπρίζ.

Βγαίνω από το αυτοκίνητο και διασχίζω το δρόμο παρ’ όλοπου είμαι απρόθυμη να πάω προς εκείνο το σπίτι. Η καρδιά μουανεβάζει αυτόματα παλμούς. Δεν είμαι σίγουρη ότι θέλω να τηδω, αλλά κάνω αυτό που μου προτείνει ο Χόλντερ και συνεχίζωνα προχωράω μπροστά. Με το που φαίνεται το πλαϊνό μέροςτου σπιτιού, αυτή είναι εκεί. Η Χόουπ κάθεται στο γρασίδι με ταχέρια της τυλιγμένα γύρω από τα γόνατά της. Κλαίει μέσα σταχέρια της και αυτό μου σπαράζει την καρδιά.

Πηγαίνω αργά προς το μέρος της και σταματάω. Στη συνέχειαχαμηλώνω προς το έδαφος χωρίς να μπορώ να πάρω τα μάτιαμου από αυτό το εύθραυστο κοριτσάκι. Μόλις κάθομαι κάτω στοέδαφος ακριβώς μπροστά της, σηκώνει το κεφάλι της και μεκοιτάζει. Όταν το κάνει αυτό η ψυχή μου σπαράζει, γιατί τοβλέμμα στα σκούρα καστανά της μάτια είναι άψυχο. Δεν υπάρχεικαθόλου χαρά σε αυτό. Παρ’ όλα αυτά προσπαθώ να τηςχαμογελάσω, γιατί δε θέλω να δει πόσο με πληγώνει ο πόνοςτης.

Απλώνω το χέρι μου προς το μέρος της, αλλά σταματάω λίγαεκατοστά πριν την ακουμπήσω. Τα θλιμμένα καστανά της μάτιακοιτάνε έντονα τα δάχτυλά μου. Τα χέρια μου τρέμουν τώρα καιτο βλέπει. Ίσως το ότι βλέπει πως κι εγώ φοβάμαι να βοηθάει νακερδίσω την εμπιστοσύνη της, γιατί σηκώνει ακόμα πιο ψηλά τοκεφάλι της, ξεδιπλώνει τα χέρια της και βάζει το μικροσκοπικότης χεράκι μέσα στο δικό μου.

Κοιτάζω το χέρι των παιδικών μου χρόνων να κρατιέται απότο χέρι μου του σήμερα, αλλά δε θέλω να κρατήσω μόνο το χέριτης. Θέλω να αρπάξω όλο τον πόνο και το φόβο της και να τους

364 COLLEEN HOOVER

Page 365: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

διώξω μακριά της.Καθώς θυμάμαι τα πράγματα που μου είπε ο Χόλντερ πως

πρέπει να της πω, την κοιτάζω και ξεροβήχω, σφίγγοντας τοχεράκι της μέσα στο δικό μου.

«Χόουπ». Συνεχίζει να με κοιτάζει υπομονετικά ενώ ψάχνωνα βρω το κουράγιο να της μιλήσω… να της πω όλα αυτά πουθέλει να μάθει. «Το ξέρεις πως είσαι ένα από τα πιο θαρραλέακοριτσάκια που έχω ποτέ γνωρίσει;»

Κουνάει το κεφάλι της και κοιτάζει το γρασίδι. «Όχι, δενείμαι» μου λέει ήσυχα, πεπεισμένη για αυτό.

Πιάνω και το άλλο της χέρι μέσα στο δικό μου και τηνκοιτάζω κατάματα. «Κι όμως είσαι. Είσαι απίστευτα γενναία. Καιθα καταφέρεις να το ξεπεράσεις αυτό, γιατί έχεις πολύ δυνατήκαρδιά. Μια καρδιά που μπορεί να αγαπήσει τόσο πολύ τη ζωήκαι τους ανθρώπους όσο δεν μπορείς να φανταστείς. Και είσαικαι όμορφη». Ακουμπάω το χέρι μου στην καρδιά της. «Εδώμέσα. Η καρδιά σου είναι τόσο όμορφη και κάποια μέρα κάποιοςθα αγαπήσει αυτή την καρδιά όπως πραγματικά της αξίζει νααγαπηθεί».

Τραβάει το ένα από τα χέρια της και σκουπίζει τα δάκρυα απότα μάτια της. «Πού τα ξέρεις όλα αυτά;»

Γέρνω μπροστά και την αγκαλιάζω ολόκληρη. Ανταποδίδει τοαγκάλιασμά μου βάζοντας τα χεράκια της γύρω μου καιαφήνοντάς με να την κρατήσω. Σκύβω και της ψιθυρίζω στοαυτί: «Το ξέρω γιατί έχω περάσει ακριβώς αυτά που περνάς κιεσύ. Ξέρω πόσο πολύ σε στενοχωρεί που ο μπαμπάς σου κάνειαυτά που σου κάνει, γιατί τα έχει κάνει και σε μένα. Ξέρω πόσοπολύ τον μισείς για αυτό, αλλά ξέρω επίσης πόσο πολύ τοναγαπάς γιατί είναι ο μπαμπάκας σου. Και είναι εντάξει, Χόουπ.Είναι εντάξει να αγαπάς την καλή του πλευρά, γιατί δεν είναιμόνο κακός. Και είναι επίσης εντάξει να μισείς την κακή τουπλευρά που σε στενοχωρεί τόσο πολύ. Είναι εντάξει να νιώθειςό,τι θέλεις να νιώθεις. Απλά υποσχέσου μου πως δε θα νιώσειςποτέ μα ποτέ ένοχη. Υποσχέσου μου πως δε θα κατηγορήσειςποτέ τον εαυτό σου. Δε φταις εσύ. Εσύ είσαι ένα μικρό κοριτσάκιμόνο και δεν είναι δικό σου λάθος που η ζωή σου είναι πολύ πιο

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 365

Page 366: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

σκληρή από ό,τι θα έπρεπε. Όσο κι αν θα θέλεις να ξεχάσεις ότιαυτά τα πράγματα σου συνέβησαν, όσο κι αν θα θέλεις ναξεχάσεις αυτό το κομμάτι της ζωής σου, θέλω να το θυμάσαιαυτό».

Νιώθω τα χέρια της να τρέμουν και κλαίει σιωπηλά πάνω στοστήθος μου. Τα δάκρυά της προκαλούν και τα δικά μου. «Θέλωνα θυμάσαι ποια είσαι, παρ’ όλα τα κακά που σου συμβαίνουν.Γιατί αυτά τα κακά δεν είναι εσύ. Είναι απλώς πράγματα που σουσυνέβησαν. Πρέπει να δεχτείς πως αυτό που είσαι και αυτά πουσου συνέβησαν δεν είναι ένα και το αυτό».

Σηκώνω απαλά το κεφάλι της από το στήθος μου και κοιτάζωτα καστανά δακρυσμένα μάτια της. «Υποσχέσου μου πως, ό,τικαι να γίνει, ποτέ δε θα ντρέπεσαι για το ποια είσαι, όσο κακιά κιαν θέλεις να γίνεις. Και μπορεί αυτό να μη βγάζει νόημα αυτή τηστιγμή, αλλά θέλω να μου υποσχεθείς πως δε θα αφήσεις ποτέαυτά που σου έκανε ο μπαμπάς σου να σε προσδιορίσουν και νασε διαχωρίσουν από αυτή που είσαι. Υποσχέσου μου πως δε θαχάσεις ποτέ τη Χόουπ».

Γνέφει καταφατικά καθώς της σκουπίζω τα δάκρυα με τουςαντίχειρές μου. «Το υπόσχομαι» μου λέει. Μου χαμογελάει και,για πρώτη φορά από τη στιγμή που είδα τα μεγάλα καστανά τηςμάτια, βλέπω ένα ίχνος ζωής μέσα τους. Την παίρνω στα πόδιαμου και τυλίγει τα χέρια της γύρω από το λαιμό μου καθώς τηνκρατάω και την κουνάω, ενώ κλαίμε η μία μέσα στην αγκαλιάτης άλλης.

«Χόουπ, σου υπόσχομαι πως από εδώ και μπρος δε θα σεαφήσω ποτέ μα ποτέ να φύγεις. Θα σε κρατάω και θα σεκουβαλάω για πάντα μέσα στην καρδιά μου. Δε θα είσαι ποτέξανά μόνη σου».

Κλαίω μέσα στα μαλλιά της Χόουπ, αλλά με το που ανοίγω ταμάτια μου κλαίω μέσα στην αγκαλιά του Χόλντερ. «Τηςμίλησες;» με ρωτάει.

Γνέφω καταφατικά. «Ναι». Δεν προσπαθώ καν να πνίξω ταδάκρυά μου. «Της είπα τα πάντα».

Ο Χόλντερ ανασηκώνεται, οπότε ανασηκώνομαι κι εγώ μαζίτου. Γυρίζει προς το μέρος μου και παίρνει το πρόσωπό μου

366 COLLEEN HOOVER

Page 367: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

μέσα στα χέρια του. «Όχι, Σκάι, δεν είπες σε αυτήν τα πάντα…είπες σε εσένα τα πάντα. Αυτά τα πράγματα συνέβησαν σε σένα,όχι σε κάποιον άλλο. Συνέβησαν στη Χόουπ. Συνέβησαν στηΣκάι. Συνέβησαν στην καλύτερή μου φίλη που αγαπούσα πριναπό τόσα χρόνια και συνέβησαν στην καλύτερη φίλη που αγαπώκι η οποία με κοιτάζει αυτή τη στιγμή». Ακουμπάει τα χείλη τουστα δικά μου, με φιλάει και μετά απομακρύνεται. Τον κοιτάω καισυνειδητοποιώ πως κλαίει μαζί μου. «Πρέπει να είσαι περήφανηπου επιβίωσες από όλα αυτά που πέρασες ως παιδί. Μηδιαχωρίζεις τον εαυτό σου από εκείνη τη ζωή. Αγκάλιασέ την,γιατί είμαι τόσο περήφανος για σένα. Κάθε χαμόγελό σου μεστέλνει, γιατί ξέρω τι δύναμη και θάρρος χρειάστηκες ωςκοριτσάκι για να μην το χάσεις για πάντα. Και το γέλιο σου; Θεέμου, Σκάι. Σκέψου πόσο κουράγιο χρειάστηκε για να γελάσειςξανά μετά από όλα αυτά που σου συνέβησαν. Και η καρδιάσου…» μου λέει κουνώντας το κεφάλι του με δυσπιστία. «Το ότιη καρδιά σου μπόρεσε να βρει τον τρόπο να αγαπήσει και ναεμπιστευτεί ξανά κάποιον άνδρα αποδεικνύει πως ερωτεύτηκατην πιο γενναία γυναίκα που έχω ποτέ γνωρίσει. Ξέρω πόσοκουράγιο χρειάστηκε για να με αφήσεις να μπω στη ζωή σου μετάαπό αυτά που σου έκανε ο πατέρας σου. Και σου ορκίζομαι πωςδε θα σταματήσω σε όλη μου τη ζωή να σε ευχαριστώ πουεπέτρεψες στον εαυτό σου να με αγαπήσει, Λίντεν Σκάι Χόουπ».

Προφέρει το κάθε μου όνομα αργά, χωρίς καν ναπροσπαθήσει να σκουπίσει τα δάκρυά μου, γιατί είναι πάραπολλά. Τυλίγω τα χέρια μου γύρω από το λαιμό του και τοναφήνω να με κρατήσει. Να κρατήσει ολόκληρη τηδεκαεπτάχρονη ύπαρξή μου.

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 367

Page 368: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Τρίτη, 30 Οκτωβρίου 20129:05 πμ

Ο ήλιος λάμπει τόσο δυνατά ώστε διαπερνάει την κουβέρτα πουέχω τραβήξει μέχρι τα μάτια μου. Εντούτοις δεν είναι ο ήλιοςπου με ξύπνησε αλλά η φωνή του Χόλντερ.

«Κοίτα, δεν έχεις ιδέα τι έχει περάσει τις τελευταίες δύομέρες» λέει ο Χόλντερ. Προσπαθεί να μιλήσει σιγά, είτε για ναμη με ξυπνήσει είτε για να μην ακούσω τη συζήτησή του. Δενακούω κάποια άλλη φωνή, οπότε θα πρέπει να μιλάει στοτηλέφωνο. Πού στο διάολο μιλάει όμως;

«Καταλαβαίνω την ανάγκη σου να την υπερασπιστείς.Πίστεψέ με, το καταλαβαίνω. Αλλά πρέπει και οι δύο νακαταλάβετε πως δε θα μπει μέσα σε αυτό το σπίτι μόνη της».

Γίνεται μια μεγάλη παύση προτού αναστενάξει δυνατά.«Θέλω να σιγουρευτώ πως θα φάει κάτι, οπότε δώστε μας λίγοχρόνο. Ναι, το υπόσχομαι. Θα την ξυπνήσω με το που θακλείσουμε το τηλέφωνο. Θα φύγουμε σε καμιά ώρα».

Δε λέει αντίο αλλά ακούω το τηλέφωνο που πέφτει πάνω στοτραπέζι. Μέσα σε δευτερόλεπτα το κρεβάτι βουλιάζει και νιώθωένα χέρι να με αγκαλιάζει. «Ξύπνα» λέει μέσα στο αυτί μου.

Δεν κουνιέμαι. «Είμαι ξύπνια» λέω κάτω από τα σκεπάσματα.Νιώθω το κεφάλι του πάνω στους ώμους μου.

«Ώστε άκουσες τη συζήτηση;» με ρωτάει χαμηλόφωνα.«Ποιος ήταν;»Ανακάθεται στο κρεβάτι και τραβάει τα σκεπάσματα από το

κεφάλι μου.

368 COLLEEN HOOVER

Page 369: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

«Ο Τζακ. Μου είπε πως η Κάρεν τού τα ομολόγησε όλα χθεςβράδυ. Ανησυχεί πολύ για κείνην. Θέλει να της μιλήσεις».

Νιώθω την καρδιά μου να σταματάει να χτυπάει.«Ομολόγησε;» τον ρωτάω επιφυλακτικά ενώ κάθομαι στοκρεβάτι.

Γνέφει καταφατικά. «Δεν είπαμε λεπτομέρειες, αλλά δείχνεινα ξέρει τι παίζει. Του είπα όμως για τον πατέρα σου, μόνο καιμόνο γιατί η Κάρεν ήθελε να μάθει αν τον είδες. Όταν ξύπνησασήμερα το έπαιζαν στις ειδήσεις. Θεωρήθηκε αυτοκτονία λόγωτου ότι το είπε από μόνος του στον ασύρματο. Δε θα κάνουν κανέρευνα». Μου κρατάει το χέρι και το χαϊδεύει με τον αντίχειράτου. «Σκάι, ο Τζακ θέλει απεγνωσμένα να γυρίσεις πίσω. Νομίζωπως έχει δίκιο… πρέπει να γυρίσουμε και να τελειώνουμε μεαυτό. Δε θα είσαι μόνη σου. Θα είμαι κι εγώ εκεί και ο Τζακ. Καιαπό ό,τι κατάλαβα η Κάρεν είναι απόλυτα συνεργάσιμη. Το ξέρωπως είναι δύσκολο, αλλά δεν έχουμε άλλη επιλογή».

Μου μιλάει λες και πρέπει να με πείσει, ενώ στην ουσία είμαιέτοιμη. Θέλω να τη δω πρόσωπο με πρόσωπο για να μου λυθούνοι τελευταίες απορίες. Πετάω από πάνω μου τα σκεπάσματα,σηκώνομαι από το κρεβάτι και τεντώνομαι. «Πρώτα πρέπει ναπλύνω τα δόντια μου και να ντυθώ. Μετά μπορούμε ναφύγουμε». Πηγαίνω προς το μπάνιο και δε γυρίζω να τονκοιτάξω αλλά νιώθω να ξεχειλίζει από περηφάνια. Είναιπερήφανος για μένα.

***

Με το που ξεκινάμε ο Χόλντερ μού δίνει το κινητό του. «Πάρε.Ο Μπρέκιν και η Σιξ ανησυχούν πολύ για σένα. Η Κάρεν βρήκετα νούμερά τους στο κινητό σου και τους τηλεφωνούσε συνεχώςόλο το Σαββατοκύριακο προσπαθώντας να σε βρει».

«Μίλησες με κανέναν από τους δύο;»Γνέφει καταφατικά. «Μίλησα με τον Μπρέκιν σήμερα το

πρωί πριν με πάρει ο Τζακ. Του είπα πως τσακώθηκες με τημητέρα σου και ήθελες να ξεφύγεις για μερικές μέρες.Αρκέστηκε σε αυτή την εξήγηση».

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 369

Page 370: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

«Και η Σιξ;»Μου ρίχνει μια ματιά και χαμογελάει. «Μάλλον πρέπει να

επικοινωνήσεις με τη Σιξ. Έχω μιλήσει μαζί της με ηλεκτρονικάμηνύματα. Προσπάθησα να την καθησυχάσω λέγοντάς της τηνίδια ιστορία, αλλά δεν την έχαψε. Μου είπε πως εσύ και ηΚάρεν δεν τσακώνεστε και πως πρέπει να της πω την αλήθειαπριν πάρει το αεροπλάνο πίσω για το Τέξας και μου κόψει τονκώλο».

Μορφάζω ξέροντας πως η Σιξ θα έχει πεθάνει από τηναγωνία της για μένα. Δεν της έχω στείλει ούτε ένα μήνυμα εδώκαι μέρες, οπότε αποφασίζω να αναβάλω το τηλεφώνημά μουστον Μπρέκιν και να στείλω ένα μέιλ στη Σιξ.

«Πώς στέλνεις μέιλ σε κάποιον;» τον ρωτάω. Ο Χόλντεργελάει, παίρνει το τηλέφωνό του και πατάει κάποια κουμπιά.Μου το ξαναδίνει και μου δείχνει την οθόνη.

«Γράψε απλά ό,τι θέλεις να πεις εδώ και μετά ξαναδώσ’ τομου για να το στείλω».

Της γράφω ένα σύντομο μήνυμα, λέγοντάς της πως έμαθακάποια πράγματα για το παρελθόν μου και πως είχα ανάγκη ναφύγω για μερικές μέρες. Τη διαβεβαιώνω πως θα τηςτηλεφωνήσω μέσα στις επόμενες μέρες για να της εξηγήσω, αλλάδεν είμαι απόλυτα σίγουρη ότι θα της πω την αλήθεια. Αυτή τηστιγμή δεν είμαι σίγουρη αν θέλω κανείς να ξέρει την κατάστασήμου. Όχι μέχρι να βρω όλες τις απαντήσεις.

Ο Χόλντερ στέλνει το μήνυμα και στη συνέχεια πιάνει τοχέρι μου και πλέκει τα δάχτυλά μου με τα δικά του. Κοιτάζω έξωαπό το παράθυρο και χαζεύω τον ουρανό.

«Πεινάς;» με ρωτάει αφού έχουμε ταξιδέψει πάνω από μίαώρα απόλυτα σιωπηλοί. Κουνάω το κεφάλι μου. Ξέροντας πωςθα αντικρίσω την Κάρεν, έχω πολύ άγχος για να φάω τοοτιδήποτε. Έχω πολύ άγχος ακόμα και για να κάνω μια απλήσυζήτηση. Έχω πολύ άγχος να κάνω το οτιδήποτε άλλο εκτόςαπό το να χαζεύω έξω από το παράθυρο και να αναρωτιέμαι πούθα βρίσκομαι όταν ξυπνήσω αύριο.

«Πρέπει να φας, Σκάι. Έχεις φάει ελάχιστα εδώ και τρειςμέρες και, με την τάση που έχεις να λιποθυμάς, νομίζω πως το

370 COLLEEN HOOVER

Page 371: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

να φας κάτι δε θα ήταν κακή ιδέα αυτή τη στιγμή».Δε θα σταματήσει αν δε φάω, οπότε υποχωρώ. «Καλά»

μουρμουρίζω μέσα απ’ τα δόντια μου.Καταλήγει να επιλέξει ένα μεξικάνικο εστιατόριο πάνω στο

δρόμο, αφού εγώ έχω ήδη αποτύχει να επιλέξω τι θέλω να φάω.Παραγγέλνω κάτι από το μενού για να τον ηρεμήσω. Το πιοπιθανό είναι πως δε θα μπορέσω να φάω ούτε μπουκιά.

«Θέλεις να παίξουμε το Ψάχνοντας για την Αλήθεια στοΔείπνο;» με ρωτάει ενώ βουτάει ένα πατατάκι στο ντιπ.

Ανασηκώνω τους ώμους. Η αλήθεια είναι πως δε θέλω νασκέφτομαι τι θα κάνω σε πέντε ώρες, οπότε ίσως αυτός να είναιένας καλός τρόπος να ξεχαστώ. «Υποθέτω πως ναι. Υπό ένανόρο όμως. Δε θέλω να μιλήσω καθόλου για οτιδήποτε έχει σχέσημε τα πρώτα χρόνια της ζωής μου, με τις τρεις τελευταίες μέρεςή με το επόμενο εικοσιτετράωρο».

Χαμογελάει ανακουφισμένος. Ίσως κι αυτός να μη θέλει νασκέφτεται τίποτε από όλα αυτά.

«Οι κυρίες προηγούνται» μου λέει.«Τότε άφησε αυτό το πατατάκι» του λέω καθώς βλέπω ότι

είναι έτοιμος να το χώσει στο στόμα του.Κοιτάζει το πατατάκι και συνοφρυώνεται. «Τότε ρώτα

γρήγορα γιατί πεθαίνω της πείνας».Εκμεταλλεύομαι το ότι είναι η σειρά μου, πίνω λίγο από το

αναψυκτικό μου και τρώω το πατατάκι που μόλις του πήρα απότα χέρια. «Γιατί σου αρέσει τόσο πολύ να τρέχεις;» τον ρωτάω.

«Δεν είμαι σίγουρος» μου λέει καθώς βουλιάζει πίσω στοκάθισμά του. «Άρχισα να τρέχω όταν ήμουν δεκατριών.Ξεκίνησε ως ένας τρόπος για να γλιτώνω από τη Λες και τιςεκνευριστικές φίλες της. Μερικές φορές ήθελα απλά να βγω απότο σπίτι. Οι στριγκλιές και τα κακαρίσματα των δεκατριάχρονωνκοριτσιών μπορεί να είναι τρομερά εκνευριστικά. Μου άρεσε ηησυχία που συνόδευε το τρέξιμο. Σε περίπτωση που δεν το έχειςπροσέξει, είμαι από αυτούς που σκέπτονται αρκετά, οπότε τοτρέξιμο με βοηθάει να καθαρίσει το μυαλό μου».

Γελάω. «Το έχω προσέξει. Πάντα ήσουν έτσι;»Χαμογελάει και κουνάει το κεφάλι του. «Αυτό είναι δεύτερη

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 371

Page 372: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

ερώτηση. Η σειρά μου τώρα». Παίρνει το πατατάκι που ήμουνέτοιμη να φάω, το κάνει μία μπουκιά και στη συνέχεια πίνει τοαναψυκτικό του. «Γιατί δεν πήγες ποτέ στα δοκιμαστικά τουστίβου;»

Ανασηκώνω τα φρύδια μου και γελάω. «Τι παράξενη ερώτησηγια τώρα. Αυτό ήταν πριν από δύο μήνες».

Κουνάει το κεφάλι του και, δείχνοντάς με με το πατατάκι πουέχει στο χέρι, μου λέει: «Να λείπει η κριτική στην επιλογή τωνερωτήσεών μου».

«Ό,τι πεις» λέω γελώντας. «Δεν ξέρω, αλήθεια. Το σχολείοδεν ήταν αυτό που πίστευα πως θα ήταν. Δεν περίμενα τα άλλακορίτσια να είναι τόσο απαίσια. Καμία δε μου μιλούσε παρά μόνογια να μου πει πόσο τσούλα ήμουν. Ο Μπρέκιν ήταν το μόνοάτομο σε όλο το σχολείο που έκανε μια προσπάθεια να μεπλησιάσει».

«Αυτό δεν είναι αλήθεια» μου λέει ο Χόλντερ. «Ξεχνάς τηΣάιλα».

Γελάω. «Εννοείς τη Σάινα;»«Ναι, ή όπως τη λένε τέλος πάντων» μου λέει κουνώντας το

κεφάλι του. «Η σειρά σου». Χώνει βιαστικά άλλο ένα πατατάκιστο στόμα του και μου χαμογελάει.

«Γιατί χώρισαν οι γονείς σου;»Μου χαμογελάει με σφιγμένα τα χείλη, χτυπάει ρυθμικά τα

δάχτυλά του στο τραπέζι και στη συνέχεια ανασηκώνει τουςώμους. «Φαντάζομαι πως είχε έρθει ο καιρός τους να τοκάνουν» λέει αδιάφορα.

«Είχε έρθει ο καιρός τους;» ρωτάω σαστισμένη από τηναόριστη απάντησή του. «Δηλαδή στις μέρες μας υπάρχειημερομηνία λήξης στο γάμο;»

Ανασηκώνει τους ώμους. «Για κάποιους ανθρώπους, ναι».Με ενδιαφέρει πολύ ο τρόπος που σκέφτεται αυτή τη στιγμή.

Ελπίζω να μην πει πως είναι η σειρά του τώρα που απάντησε τηνερώτηση, γιατί θέλω πραγματικά να μάθω την άποψή του πάνωστο θέμα. Όχι ότι σκέφτομαι να παντρευτώ σύντομα. Αλλά είναιο τύπος με τον οποίο είμαι ερωτευμένη, οπότε δεν είναι κακό ναξέρω τη θέση του ώστε να μη μου έρθει ξαφνικό μετά από

372 COLLEEN HOOVER

Page 373: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

χρόνια.«Γιατί πιστεύεις πως ο γάμος τους είχε ημερομηνία λήξης;»«Όλοι οι γάμοι έχουν ημερομηνία λήξης αν γίνονται για τον

λάθος λόγο. Ο γάμος με τον καιρό δεν γίνεται πιο εύκολος,αντιθέτως γίνεται δυσκολότερος. Αν παντρεύεσαι κάποιονελπίζοντας πως θα φτιάξουν τα πράγματα, τότε καλύτερα ναπατήσεις το χρονόμετρο από τη στιγμή που λες “Δέχομαι”».

«Ποιος ήταν ο λάθος λόγος για τον οποίο παντρεύτηκαν;»«Η Λες κι εγώ» μου λέει ξερά. «Γνωριζόντουσαν λιγότερο

από μήνα όταν η μητέρα μου έμεινε έγκυος. Ο μπαμπάς μου τηνπαντρεύτηκε θεωρώντας πως έκανε το σωστό, ενώ το σωστό θαήταν να μην την είχε γκαστρώσει καν».

«Συμβαίνουν και ατυχήματα» του λέω.«Το ξέρω. Γι’ αυτό και τώρα είναι χωρισμένοι».Κουνάω το κεφάλι μου, στενοχωρημένη που είναι τόσο

άνετος με την έλλειψη αγάπης μεταξύ των γονιών του. Έχουνπεράσει βέβαια και οκτώ χρόνια. Μπορεί ο δεκάχρονος τότεΧόλντερ να μην ήταν τόσο άνετος όσο τώρα με το διαζύγιο τωνγονιών του. «Πιστεύεις όμως πως το διαζύγιο είναιαναπόφευκτο για κάθε γάμο;»

Ακουμπάει τα χέρια του στο τραπέζι και σκύβει προς το μέροςμου. «Σκάι, αν αναρωτιέσαι αν έχω πρόβλημα δέσμευσης, ηαπάντηση είναι όχι. Κάποια μέρα στο απώτερο μέλλον… δηλαδήστο μετά τις σπουδές μέλλον… όταν θα σου κάνω πρότασηγάμου… γιατί θα σου κάνω, καθότι δε θα με ξεφορτωθείς έτσιεύκολα… δε θα σε παντρευτώ με την ελπίδα να πετύχει ο γάμοςμας. Όταν θα γίνεις δική μου, θα είναι για πάντα. Σ’ το ξαναείπαπως το μόνο πράγμα που με ενδιαφέρει με σένα είναι το γιαπάντα και το εννοώ».

Του χαμογελάω και είμαι λίγο πιο ερωτευμένη μαζί του απόό,τι ήμουν πριν από τριάντα δευτερόλεπτα. «Ουάου, δε σουπήρε χρόνο να σκεφτείς αυτές τις κουβέντες».

Κουνάει το κεφάλι του. «Αυτό συμβαίνει γιατί σκέφτομαι τογια πάντα μαζί σου από τη στιγμή που σε είδα στο μπακάλικο».

Το φαΐ μας δεν μπορούσε να έρθει πιο κατάλληλη στιγμή,γιατί δεν ήξερα τι να πω μετά από αυτό. Πιάνω το πιρούνι μου

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 373

Page 374: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

να φάω μια μπουκιά, αλλά το αρπάζει μέσα από τα χέρια μου.«Όχι ζαβολιές» μου λέει. «Δεν τελειώσαμε – και τώρα θα

κάνω τις πολύ προσωπικές ερωτήσεις». Τρώει μια μπουκιά απότο φαγητό του και το μασάει πολύ αργά όσο εγώ τον περιμένωνα μου κάνει «την πολύ προσωπική» ερώτηση. Αφού πιει μιαγουλιά, ξανατρώει λίγο φαγητό και μου χαμογελάει, ενώκαθυστερεί επίτηδες για να προλάβει να φάει.

«Ρώτα με τη γαμημένη την ερώτηση» του λέω με προσποιητόεκνευρισμό.

Γελάει, σκουπίζει το στόμα του με τη χαρτοπετσέτα καισκύβει προς το μέρος μου. «Παίρνεις αντισυλληπτικά;» μερωτάει χαμηλόφωνα.

Η ερώτησή του με κάνει και γελάω γιατί δεν είναι και πολύπροσωπική όταν την κάνεις στο κορίτσι με το οποίο έχειςσεξουαλικές επαφές. «Όχι, δεν παίρνω. Η αλήθεια είναι πως δενείχα κανένα λόγο να παίρνω, μέχρι που μπήκες εσύ στη ζωήμου».

«Θέλω όμως να πάρεις» μου λέει αποφασιστικά. «Φρόντισέτο αυτή την εβδομάδα».

Τα παίρνω με την αγένειά του. «Θα μπορούσες να μου τοζητήσεις λίγο πιο ευγενικά, ξέρεις».

Ανασηκώνει το φρύδι του, πίνει μια γουλιά από το ποτό τουκαι το ακουμπάει ήρεμα μπροστά του. «Λάθος μου». Χαμογελάεικαι μου επιδεικνύει τα λακκάκια του. «Επίτρεψέ μου να τοεπαναδιατυπώσω τότε» μου λέει μιλώντας μου ψιθυριστά. «Έχωσκοπό να κάνω πολύ έρωτα μαζί σου, Σκάι. Πολύ. Για τηνακρίβεια, κάθε φορά που θα μας δίνεται η ευκαιρία, γιατί παράτις αντίξοες συνθήκες σε απόλαυσα αυτό το Σαββατοκύριακο.Οπότε, προκειμένου να συνεχίσω να κάνω έρωτα μαζί σου, θατο εκτιμούσα δεόντως αν έπαιρνες αντισυλληπτικά μέτρα, ώστενα μη βρεθούμε εγκλωβισμένοι σε ένα γάμο λόγω εγκυμοσύνης οοποίος θα έχει ημερομηνία λήξης. Θα μπορούσες να το κάνειςαυτό για μένα; Για να μπορούμε έτσι να κάνουμε πολύ, μα πολύ,μα πάρα πολύ σεξ;»

Συνεχίζω να τον κοιτάζω στα μάτια ενώ δίνω το άδειο μουποτήρι στη σερβιτόρα της οποίας έχει πέσει το σαγόνι καθώς

374 COLLEEN HOOVER

Page 375: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

κοιτάζει τον Χόλντερ.«Μπράβο. Πολύ καλύτερα τώρα» του λέω και προσθέτω:

«Και, ναι. Πιστεύω πως θα το διευθετήσω το θέμα».Γνέφει καταφατικά και δίνει κι αυτός το άδειο του ποτήρι στη

σερβιτόρα δίπλα στο δικό μου. Αυτή βγαίνει ξαφνικά από τηνιρβάνα στην οποία έχει πέσει, μας γεμίζει τα ποτήρια καιαπομακρύνεται. Με το που φεύγει, ρίχνω μια ματιά στονΧόλντερ και κουνάω το κεφάλι μου. «Είσαι σατανικός, ΝτινΧόλντερ» του λέω γελώντας.

«Τι έγινε;» ρωτάει όλο αθωότητα.«Θα έπρεπε να είναι παράνομο για σένα να λες τις λέξεις

“κάνω έρωτα” και “σεξ” παρουσία οποιουδήποτε άλλουθηλυκού πλην αυτού που τα ζει αυτά μαζί σου. Δε νομίζω πωςσυνειδητοποιείς τι προκαλείς στις γυναίκες».

Κουνάει το κεφάλι του και προσπαθεί να προσπεράσει τοσχόλιό μου.

«Το εννοώ, Χόλντερ. Χωρίς να προσπαθώ να φουσκώσω τοεγώ σου, θα πρέπει να ξέρεις πως σαγηνεύεις σχεδόν κάθεθηλυκό που έχει σφυγμό. Αυτό που εννοώ είναι το εξής, αν τοσκεφτείς. Είναι αμέτρητα τα αγόρια που έχω γνωρίσει στη ζωήμου κι όμως είσαι ο μόνος που με τράβηξε. Πώς το εξηγείςαυτό;»

«Εύκολα» λέει γελώντας«Για πες».«Αυτό έγινε γιατί…» μου λέει κοιτώντας με κατάματα, «γιατί

με αγαπούσες ήδη πριν με συναντήσεις στο μπακάλικο εκείνη τημέρα. Το ότι μπλόκαρες την ανάμνησή μου από το μυαλό σου δεσημαίνει ότι την μπλόκαρες και από την καρδιά σου». Φέρνει μιαπιρουνιά στο στόμα του αλλά σταματάει πριν τη φάει. «Ίσωςόμως να έχεις και δίκιο. Ίσως να ήταν απλά και μόνο το γεγονόςότι ήθελες να γλείψεις τα λακκάκια μου» μου λέει καιμπουκώνεται.

«Τα λακκάκια ήταν σίγουρα» του λέω χαμογελώντας. Δενμπορώ να μετρήσω πόσες φορές με έκανε να χαμογελάσω όσηώρα είμαστε εδώ και με αυτό τον τρόπο έχω φάει το μισό μουφαγητό. Η παρουσία του και μόνο λειτουργεί ως βάλσαμο σε μια

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 375

Page 376: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

πληγωμένη ψυχή.

376 COLLEEN HOOVER

Page 377: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Τρίτη, 30 Οκτωβρίου 20127:20 μμ

Απέχουμε μόνο ένα τετράγωνο από το σπίτι της Κάρεν, όταντου ζητάω να κάνει για λίγο στην άκρη. Η προσμονή μέχρι ναφτάσουμε εδώ ήταν ήδη ένα βασανιστήριο, αλλά το ότι τελικάφτάσαμε με τρομοκρατεί αφάνταστα. Δεν έχω ιδέα τι να της πωή πώς θα αντιδράσω με το που θα διαβώ την πόρτα.

Ο Χόλντερ σταματάει και παρκάρει το αυτοκίνητο στην άκρητου δρόμου. Με κοιτάζει με ανησυχία. «Χρειάζεσαι το διάλειμμαανάμεσα στα κεφάλαια;» με ρωτάει.

Του γνέφω καταφατικά παίρνοντας μια βαθιά εισπνοή.Πλησιάζει στο κάθισμά μου και πιάνει το χέρι μου. «Τι είναιαυτό που σε τρομάζει περισσότερο στο να τη δεις;»

Γυρίζω στο κάθισμά μου για να τον κοιτάζω κατάματα.«Φοβάμαι πως ό,τι και να μου πει σήμερα δε θα μπορέσω ποτέ νατη συγχωρήσω. Το ξέρω πως η ζωή μου έγινε πολύ καλύτερημαζί της από ό,τι θα ήταν αν έμενα με τον πατέρα μου, αλλάαυτό αποκλείεται να το ήξερε όταν με πήρε μακριά του. Τογεγονός ότι ξέρω για τι πράγμα είναι ικανή κάνει αδύνατον το νατη συγχωρήσω. Εφόσον δεν μπορούσα να συγχωρέσω τονπατέρα μου για ό,τι μου έκανε τότε, νιώθω ότι δεν πρέπει νασυγχωρέσω ούτε αυτή».

Μου χαϊδεύει το χέρι με τον αντίχειρά του. «Ίσως να μην τησυγχωρέσεις ποτέ για αυτό που έκανε, αλλά μπορείς ναεκτιμήσεις τη ζωή που σου προσέφερε μετά από αυτό. Ήτανκαλή μητέρα για σένα, Σκάι. Να το θυμάσαι αυτό όταν θα της

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 377

Page 378: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

μιλήσεις σήμερα, εντάξει;»Ξεφυσάω κοφτά. «Αυτό είναι που δεν μπορώ να ξεπεράσω»

του λέω. «Το γεγονός πως ήταν καλή μητέρα και για αυτό τηναγαπώ. Την αγαπώ τόσο πολύ και φοβάμαι πολύ πως μετά τοαποψινό δε θα την έχω πια».

Ο Χόλντερ με τραβάει κοντά του και με αγκαλιάζει. «Και εγώφοβάμαι για σένα, μωρό μου» μου λέει μη θέλοντας να το παίξειπως όλα θα πάνε μια χαρά. Μας έχει κατακλύσει και τους δύο οφόβος για το άγνωστο. Κανείς μας δεν έχει ιδέα τι πορεία θα έχειη ζωή μου αφού διαβώ την πόρτα του σπιτιού, πόσω μάλλον ανθα είναι μια πορεία που θα μπορούμε να ακολουθήσουμε μαζί.

Αποτραβιέμαι από την αγκαλιά του, βάζω τα χέρια μου σταγόνατά μου και προσπαθώ να μαζέψω όλο μου το κουράγιο γιανα ξεμπερδεύω με αυτό. «Είμαι έτοιμη» του λέω. Κάνει ένανεύμα, ξεκινάει το αμάξι και στρίβοντας στη γωνία μπαίνεικατευθείαν στο γκαράζ μου. Με το που βλέπω το σπίτι μου, ταχέρια μου τρέμουν ακόμα περισσότερο από πριν. Ο Χόλντερανοίγει την πόρτα του, όταν ο Τζακ βγαίνει από το σπίτι.

«Περίμενε εδώ» μου λέει. «Θέλω να μιλήσω πρώτα στονΤζακ». Ο Χόλντερ βγαίνει από το αυτοκίνητο και κλείνει πίσωτου την πόρτα. Κάθομαι και περιμένω όπως μου είπε, γιατί ηαλήθεια είναι πως δε βιάζομαι να βγω από το αυτοκίνητο.Παρακολουθώ καθώς ο Τζακ και ο Χόλντερ μιλάνε για μερικάλεπτά. Το γεγονός πως ο Τζακ είναι ακόμα εδώ και τη στηρίζειμε κάνει να αναρωτηθώ αν η Κάρεν τού έχει πει όντως τηναλήθεια για αυτό που έκανε. Αμφιβάλλω ότι θα ήταν εδώ ανήξερε την αλήθεια.

Ο Χόλντερ έρχεται πίσω στο αυτοκίνητο από την πλευρά τουσυνοδηγού όπου κάθομαι εγώ. Ανοίγει την πόρτα και γονατίζειδίπλα μου. Μου χαϊδεύει το μάγουλο και το πρόσωπο με το χέριτου. «Είσαι έτοιμη;» με ρωτάει.

Νιώθω το κεφάλι μου να συγκατανεύει αλλά δεν αισθάνομαιπως έχω τον έλεγχο της κίνησης. Βλέπω τα πόδια μου ναβγαίνουν από το αυτοκίνητο και το χέρι μου να πιάνει το χέριτου Χόλντερ, αλλά δεν ξέρω πώς κινούμαι αφού προσπαθώσυνειδητά να παραμείνω στο αυτοκίνητο. Δεν είμαι έτοιμη να

378 COLLEEN HOOVER

Page 379: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

μπω μέσα, αλλά έτσι κι αλλιώς απομακρύνομαι από τοαυτοκίνητο μέσα στην αγκαλιά του Χόλντερ. Πλησιάζω τονΤζακ κι εκείνος έρχεται αμέσως και με αγκαλιάζει. Με το πουνιώθω το οικείο αγκάλιασμά του ξαναβρίσκω τον εαυτό μου καιπαίρνω μια βαθιά ανάσα.

«Σε ευχαριστώ που γύρισες» μου λέει. «Έχει ανάγκη αυτή τηνευκαιρία για να σου εξηγήσει τα πάντα. Υποσχέσου μου ότι θατης τη δώσεις».

Αποτραβιέμαι από την αγκαλιά του και τον κοιτάζω σταμάτια. «Ξέρεις τι έκανε, Τζακ; Σου είπε τι έκανε;»

Γνέφει με πόνο ψυχής. «Ξέρω και ξέρω ότι είναι πολύδύσκολο για σένα. Αλλά πρέπει να την αφήσεις να σου πει τηδική της πλευρά».

Γυρίζει προς το σπίτι και συνεχίζει να με αγκαλιάζει από τουςώμους. Ο Χόλντερ κρατάει το χέρι μου και οι δυο τους μεπηγαίνουν στην είσοδο σαν να είμαι ένα εύθραυστο παιδί.

Δεν είμαι ένα εύθραυστο παιδί.Σταματάω στα σκαλιά και γυρίζω για να τους κοιτάξω

κατάματα. «Θέλω να της μιλήσω μόνη μου».Το ξέρω πως νόμιζα ότι ήθελα τον Χόλντερ μαζί μου, αλλά

πρέπει να είμαι δυνατή για τον εαυτό μου. Τρελαίνομαι για τοπώς με προστατεύει, αλλά αυτό είναι το πιο δύσκολο πράγμα πουχρειάστηκε ποτέ να κάνω και θέλω να μπορώ να λέω πως τοκατάφερα μόνη μου. Αν μπορέσω να το αντιμετωπίσω αυτό μόνημου, θα ξέρω πως έχω το κουράγιο να αντιμετωπίσω τα πάντα.

Κανείς από τους δύο δε φέρνει αντίρρηση, κάτι που με κάνεινα τους εκτιμήσω ακόμη περισσότερο, γιατί καταλαβαίνω πωςπιστεύουν σε μένα. Ο Χόλντερ σφίγγει το χέρι μου και με το όλοσιγουριά βλέμμα του με παροτρύνει να προχωρήσω. «Θα είμαιεδώ» μου λέει.

Παίρνω μια βαθιά ανάσα και ανοίγω την πόρτα της εισόδου.Μπαίνω στο καθιστικό και η Κάρεν σταματάει να πηγαίνει

πέρα δώθε και γυρίζει προς εμένα για να με δει. Με το πουέχουμε οπτική επαφή, χάνει τον έλεγχο και τρέχει προς το μέροςμου. Δεν ξέρω τι βλέμμα περίμενα να δω στο πρόσωπό τηςκαθώς έμπαινα από αυτή την πόρτα, αλλά σίγουρα δεν περίμενα

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 379

Page 380: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

βλέμμα ανακούφισης.«Είσαι καλά» μου λέει καθώς τυλίγει τα χέρια της γύρω από

το λαιμό μου. Πιάνει με το χέρι της το πίσω μέρος του κεφαλιούμου και με τραβάει πάνω της καθώς κλαίει. «Λυπάμαι τόσοπολύ, Σκάι. Λυπάμαι τόσο μα τόσο πολύ που το έμαθες πρινμπορέσω να σου μιλήσω». Προσπαθεί πολύ να μιλήσει αλλά δεντην αφήνουν οι λυγμοί της. Μου ραγίζει η καρδιά που τη βλέπωνα υποφέρει τόσο πολύ. Το ότι ξέρω πως μου έλεγε ψέματα δενμπορεί αυτόματα να ακυρώσει τα δεκατρία χρόνια που τηναγαπούσα, οπότε το να τη βλέπω να υποφέρει τόσο πολύ μεκάνει και μένα να υποφέρω.

Παίρνει στα χέρια της το πρόσωπό μου και με κοιτάζει σταμάτια. «Σ’ το ορκίζομαι ότι θα σου έλεγα τα πάντα τη μέρα πουθα γινόσουν δεκαοκτώ. Μισώ το γεγονός ότι τα έμαθες όλαμόνη σου. Έκανα τα πάντα για να αποτρέψω ένα τέτοιοενδεχόμενο».

Πιάνω τα χέρια της και τα απομακρύνω από το πρόσωπό μου.«Δεν έχω ιδέα πώς να ανταποκριθώ σε ό,τι μου λες αυτή τηστιγμή, μαμά». Κάνω μια στροφή και την κοιτάζω στα μάτια.«Έχω τόσες πολλές ερωτήσεις, αλλά φοβάμαι τόσο πολύ να τιςκάνω. Αν τις απαντήσεις, πώς θα ξέρω ότι μου λες την αλήθεια;Πώς θα ξέρω ότι δε μου λες ψέματα όπως μου έλεγες τατελευταία δεκατρία χρόνια;»

Η Κάρεν πηγαίνει στην κουζίνα και παίρνει μια πετσέτα γιανα σκουπίσει τα μάτια της. Παίρνει μερικές αναπνοέςπροσπαθώντας να ανακτήσει τον έλεγχο του εαυτού της. «Έλανα κάτσουμε λίγο, γλυκιά μου» μου λέει και πηγαίνει προς τονκαναπέ. Εγώ παραμένω όρθια καθώς την παρακολουθώ νακάθεται στην άκρη του μαξιλαριού. Με κοιτάζει με πρόσωπογεμάτο οδύνη. «Σε παρακαλώ» μου λέει. «Ξέρω πως δε μ’εμπιστεύεσαι και έχεις κάθε δίκιο να μη μ’ εμπιστεύεσαι για αυτόπου έκανα. Αλλά, αν μπορείς βαθιά μέσα στην καρδιά σου νααναγνωρίσεις ότι σε αγαπώ πιο πολύ και από την ίδια τη ζωήμου, θα μου δώσεις την ευκαιρία να σου εξηγήσω».

Στα μάτια της βλέπω μόνο την αλήθεια. Για αυτό πηγαίνωπρος τον καναπέ και κάθομαι απέναντί της. Παίρνει μια βαθιά

380 COLLEEN HOOVER

Page 381: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

εισπνοή και στη συνέχεια ξεφυσάει αργά ελέγχοντας για αρκετήώρα τον εαυτό της πριν αρχίσει να εξηγεί.

«Για να σου εξηγήσω τι πραγματικά συνέβη με σένα… πρώταπρέπει να σου εξηγήσω τι πραγματικά συνέβη σε μένα».Σταματάει για λίγα λεπτά προσπαθώντας να μην ξεσπάσει πάλι.Μπορώ να δω στα μάτια της πως, ό,τι και αν είναι αυτό πουετοιμάζεται να πει, της είναι αφόρητο. Θέλω να πάω κοντά τηςκαι να την αγκαλιάσω αλλά δεν μπορώ. Όσο κι αν την αγαπώ,δεν μπορώ να την παρηγορήσω.

«Είχα μια θαυμάσια μαμά, Σκάι. Θα την είχες αγαπήσει τόσοπολύ. Το όνομά της ήταν Ντον και αγαπούσε τον αδελφό μουκαι μένα με όλη της την ψυχή. Ο αδελφός μου ο Τζον ήταν δέκαχρόνια μεγαλύτερός μου, οπότε ποτέ δε νιώσαμε την αδελφικήαντιπαλότητα. Ο πατέρας μου είχε πεθάνει όταν ήμουν εννιάχρονών, έτσι ο Τζον ήταν περισσότερο ως πατέρας στη ζωή μουπαρά ως αδελφός. Ήταν ο προστάτης μου. Ήταν τόσο καλόςαδελφός και εκείνη ήταν τόσο καλή μητέρα. Δυστυχώς όμως,όταν έγινα δεκατριών, το γεγονός πως ο αδελφός μου ήταν σανπατέρας μου έγινε πραγματικότητα τη μέρα που πέθανε η μητέραμου.

»Ο Τζον ήταν είκοσι τριών και μόλις είχε τελειώσει τιςσπουδές του. Δεν είχα κανέναν άλλο συγγενή που να θέλει ναμε αναλάβει, οπότε έκανε το καθήκον του. Στην αρχή ταπράγματα ήταν εντάξει. Μου έλειπε η μητέρα μου περισσότεροαπό όσο θα έπρεπε και, για να είμαι ειλικρινής, ο Τζονδυσκολευόταν πάρα πολύ να τα βγάλει πέρα με όλα όσα είχεμπροστά του. Μόλις είχε ξεκινήσει να δουλεύει μετά τιςσπουδές και τα πράγματα ήταν δύσκολα για αυτόν. Και για τουςδυο μας. Μέχρι να γίνω δεκατεσσάρων τα πράγματα στηδουλειά του είχαν γίνει πολύ πιεστικά. Άρχισε να πίνει κι εγώάρχισα να επαναστατώ με το να ξενυχτάω και να γυρίζω στοσπίτι πιο αργά από ό,τι θα έπρεπε.

»Ένα βράδυ, όταν γύρισα στο σπίτι ήταν έξαλλος μαζί μου. Οκαβγάς μας από λεκτικός σύντομα έγινε σωματικός και μεχτύπησε αρκετές φορές. Δε με είχε ποτέ άλλοτε χτυπήσει καιαυτό με τρόμαξε. Έτρεξα στο δωμάτιό μου και αρκετά λεπτά

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 381

Page 382: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

αργότερα ήρθε μέσα για να ζητήσει συγγνώμη. Η συμπεριφοράτου, που είχε αλλάξει λόγω της κατάχρησης του αλκοόλ τουςτελευταίους μήνες, ήδη με τρόμαζε. Σε συνδυασμό τώρα με τογεγονός ότι αυτό τον οδήγησε να με χτυπήσει, με έκανε πια νατον τρέμω».

Η Κάρεν κουνιέται στη θέση της και σκύβει να πιάσει τοποτήρι με το νερό. Την παρατηρώ καθώς φέρνει το ποτήρι στοστόμα της και βλέπω πως τα δάχτυλά της τρέμουν.

«Προσπάθησε να ζητήσει συγγνώμη, αλλά εγώ αρνιόμουν νατον ακούσω. Η ξεροκεφαλιά μου τον εκνεύρισε ακόμαπερισσότερο, οπότε με έσπρωξε στο κρεβάτι και άρχισε ναουρλιάζει. Ούρλιαζε και φώναζε χωρίς σταματημό και μου έλεγεπως του κατέστρεψα τη ζωή. Μου έλεγε πως έπρεπε να τονευχαριστώ για όλα αυτά που έκανε για μένα… Πως τουχρωστούσα για το ότι δούλευε τόσο σκληρά για να μεμεγαλώσει».

Η Κάρεν ξεροβήχει και νέα δάκρυα έρχονται στα μάτια τηςκαθώς προσπαθεί να συνεχίσει την εξιστόρηση του οδυνηρούπαρελθόντος της. Τα μάτια της συναντούν τα δικά μου καικαταλαβαίνω πως της είναι πολύ δύσκολο να εκστομίσει τιςλέξεις που βρίσκονται στην άκρη της γλώσσας της.

«Σκάι…» μου λέει με οδύνη. «Ο αδελφός μου με βίασε εκείνοτο βράδυ. Και δεν το έκανε μόνο εκείνο το βράδυ, αλλάσυνέχισε να το κάνει σχεδόν κάθε βράδυ για τα δύο επόμεναχρόνια».

Φέρνω το χέρι μου στο στόμα μου και βγάζω μια πνιχτήκραυγή. Το αίμα φεύγει από το κεφάλι μου, αλλά νιώθω σαν ναφεύγει από όλο μου το σώμα. Νιώθω ότι έχω εντελώς αδειάσειακούγοντας τα λόγια της, γιατί φοβάμαι να ακούσω αυτό πουνομίζω πως θα μου πει. Το βλέμμα της είναι ακόμα πιο άδειο απότο πώς αισθάνομαι εγώ αυτή τη στιγμή. Αντί να περιμένω να μουτο πει εκείνη, πετάγομαι και τη ρωτάω εγώ.

«Μαμά… ο Τζον είναι… δηλαδή ήταν ο πατέρας μου, έτσιδεν είναι;»

Συγκατανεύει με μια γρήγορη κίνηση του κεφαλιού ενώδάκρυα τρέχουν από τα μάτια της. «Ναι, γλυκιά μου, αυτός

382 COLLEEN HOOVER

Page 383: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

ήταν. Λυπάμαι τόσο πολύ».Όλο μου το σώμα τραντάζεται από το λυγμό που αφήνω

ελεύθερο· με τα πρώτα δάκρυα από τα μάτια μου η Κάρενσπεύδει να με αγκαλιάσει. Την αγκαλιάζω και γραπώνομαι απότην μπλούζα της. «Λυπάμαι τόσο πολύ που το έκανε αυτό σεσένα» της λέω κλαίγοντας. Η Κάρεν κάθεται δίπλα μου στονκαναπέ και μένουμε έτσι αγκαλιά, ενώ κλαίμε για αυτά πουπεράσαμε στα χέρια ενός άνδρα που και οι δύο αγαπούσαμε μεόλη μας την καρδιά.

«Έχει και συνέχεια» μου λέει. «Θέλω να σ’ τα πω όλα,εντάξει;»

Γνέφω καταφατικά καθώς αποτραβιέται από την αγκαλιά μουκαι παίρνει τα χέρια μου μέσα στα δικά της.

«Όταν έγινα δεκαέξι, είπα σε μια φίλη μου τι μου έκανεαυτός. Εκείνη το είπε στη μητέρα της, η οποία το κατήγγειλε.Τότε ο Τζον ήταν ήδη τρία χρόνια στο αστυνομικό σώμα και είχεαρχίσει να φτιάχνει όνομα. Όταν ρωτήθηκε για την καταγγελία,ισχυρίστηκε πως όλο αυτό το έβγαλα από το μυαλό μου γιατί δεμε άφηνε να δω τον γκόμενό μου. Κρίθηκε αθώος και η υπόθεσηέκλεισε, αλλά εγώ ήξερα πως δεν μπορούσα να γυρίσω να ζήσωξανά μαζί του. Έμεινα με κάποιους φίλους για τα επόμενα δύοχρόνια, μέχρι που τελείωσα το σχολείο. Δεν του ξαναμίλησαποτέ.

»Έξι χρόνια πέρασαν μέχρι να τον ξαναδώ. Ήμουν είκοσιενός και σπούδαζα την εποχή εκείνη. Ήμουν σε ένα σούπερμάρκετ και βρισκόμουν στον διπλανό διάδρομο, όταν άκουσα τηφωνή του. Κοκάλωσα και μου κόπηκε η ανάσα καθώς τονάκουγα να μιλάει. Θα αναγνώριζα τη φωνή του παντού. Μπορείνα υπάρξει στη ζωή σου κάποια φωνή που να σε τρομοκρατείτόσο πολύ ώστε να μην μπορείς ποτέ να την ξεχάσεις, ό,τι και ναγίνει.

»Όμως εκείνη τη μέρα δε με έκανε η φωνή του να παραλύσωαλλά η δική σου. Τον άκουσα να μιλάει σε ένα μικρό κοριτσάκικαι αυτό με πήγε αμέσως πίσω σε όλες εκείνες τις νύχτες που μεκακοποιούσε. Με έπιασε ναυτία ξέροντας για τι πράγμα είναιικανός. Σας ακολούθησα από απόσταση και παρατηρούσα τη

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 383

Page 384: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

μεταξύ σας επικοινωνία. Κάποια στιγμή απομακρύνθηκε από τοκαρότσι για τα ψώνια και τότε το βλέμμα σου έπεσε πάνω μου.Με κοίταζες για αρκετή ώρα και ήσουν το πιο όμορφο κοριτσάκιπου είχα δει ποτέ. Αλλά ήσουν και το πιο πληγωμένο κοριτσάκιπου είχα δει ποτέ. Ήξερα από το πρώτο δευτερόλεπτο που σεκοίταξα στα μάτια ότι σου έκανε ακριβώς ό,τι είχε κάνει και σεμένα. Μπόρεσα να δω την απελπισία και το φόβο στα μάτια σουόταν με κοίταξες.

»Πέρασα τις επόμενες μέρες προσπαθώντας να μάθω ταπάντα γύρω από σένα και τη σχέση σου με αυτόν. Έμαθα τι είχεσυμβεί στη μητέρα σου και πως σε μεγάλωνε μόνος του. Στοτέλος βρήκα το κουράγιο να κάνω μια ανώνυμη καταγγελία,ελπίζοντας πως τελικά θα έπαιρνε αυτό που του άξιζε. Μίαεβδομάδα αργότερα έμαθα πως, αφού είχαν μια συζήτηση μαζίσου, η υπόθεση έκλεισε αμέσως από την Υπηρεσία ΠροστασίαςΠαιδιών. Δεν ξέρω αν το ότι είχε ήδη υψηλή θέση στηναστυνομία έπαιξε το ρόλο του στο να κλείσει το θέμα, αλλά είμαισχεδόν σίγουρη ότι αυτό συνέβη. Παρ’ όλα αυτά, ήταν ηδεύτερη φορά που τη γλίτωνε. Δεν μπορούσα να αντέξω στησκέψη να σε αφήσω να μείνεις μαζί του ξέροντας τι σουσυνέβαινε. Είμαι σίγουρη πως υπήρχαν και άλλοι τρόποι να τοχειριστώ, αλλά ήμουν νέα και φοβόμουν υπερβολικά για σένα.Δεν ήξερα τι άλλο να κάνω, γιατί ο νόμος μάς είχε απογοητεύσεικαι τις δύο.

»Λίγες μέρες αργότερα, είχα πάρει την απόφασή μου. Ανκανένας άλλος δε σε βοηθούσε να ξεφύγεις από αυτόν, τότε θατο έκανα εγώ. Τη μέρα που ήρθα με το αυτοκίνητο στο σπίτι σου,δε θα ξεχάσω ποτέ το πληγωμένο κοριτσάκι που καθόταν μόνοτου στο γρασίδι και έκλαιγε με το κεφάλι του χωμένο μέσα σταχέρια του. Όταν σε φώναξα ήρθες κοντά μου, μετά μπήκες στοαυτοκίνητο μαζί μου και φύγαμε μακριά και δεν κοίταξα ποτέξανά πίσω».

Η Κάρεν σφίγγει τα χέρια μου μέσα στα δικά της και μεκοιτάζει έντονα. «Σκάι, σου ορκίζομαι από τα βάθη της ψυχήςμου πως το μόνο που ήθελα ήταν να σε προστατεύσω από αυτόν.Έκανα ό,τι μπορούσα για να μη σε βρει. Για να μην τον βρεις. Δε

384 COLLEEN HOOVER

Page 385: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

μιλήσαμε ποτέ ξανά για κείνον και έκανα ό,τι μπορούσα για ναξεχάσεις αυτό που σου είχε συμβεί, ώστε να μπορέσεις να έχειςμια φυσιολογική ζωή. Ήξερα πως δε θα μπορούσα να σε κρύβωγια πάντα. Ήξερα πως θα ερχόταν η μέρα που θα έπρεπε ναέρθω αντιμέτωπη με αυτό που έκανα… αλλά τίποτε από όλααυτά δεν είχε τότε για μένα σημασία. Το μόνο που ήθελα ήταννα είσαι ασφαλής μέχρι να είσαι αρκετά μεγάλη ώστε να μη σεέστελναν πίσω σε εκείνον.

»Μία μέρα πριν σε πάρω, πήγα στο σπίτι σου και δεν ήτανκανείς εκεί. Μπήκα μέσα, γιατί ήθελα να πάρω μερικά πράγματαπου μπορεί να σε έκαναν να αισθανθείς θαλπωρή όταν θαφεύγαμε μακριά. Κάτι σαν την αγαπημένη σου κουβέρτα ή τοαρκουδάκι σου. Με το που μπήκα όμως στο δωμάτιό σου,συνειδητοποίησα πως τίποτα μέσα σε αυτό το σπίτι δε θαμπορούσε να σε ανακουφίσει. Αν ήσουν έστω και λίγο σαν κιεμένα, ό,τι είχε σχέση με αυτόν θα σου θύμιζε αυτό που σουέκανε. Έτσι δεν πήρα τίποτα, γιατί δεν ήθελα να θυμάσαι τι σουείχε κάνει».

Σηκώνεται, βγαίνει ήσυχα από το δωμάτιο και σε λίγα λεπτάεπιστρέφει με ένα μικρό ξύλινο κουτί. Το βάζει στα χέρια μου.«Δεν μπορούσα όμως να φύγω χωρίς αυτά. Ήξερα πως, τη μέραπου θα σου έλεγα την αλήθεια, θα ήθελες να μάθεις τα πάντα καιγια τη μητέρα σου. Δεν μπόρεσα να βρω και πολλά πράγματα,αλλά ό,τι βρήκα τα κράτησα για σένα».

Τα μάτια μου γεμίζουν δάκρυα καθώς κρατάω το ξύλινο κουτίπου περιέχει τις μόνες αναμνήσεις μου για μια γυναίκα πουπίστευα πως δε θα είχα ποτέ την ευκαιρία να θυμηθώ ξανά. Δεντο ανοίγω. Δεν μπορώ. Θέλω να το ανοίξω μόνη μου.

Η Κάρεν βάζει τα μαλλιά μου πίσω από τα αυτιά μου και εγώτην κοιτάζω. «Ξέρω πως αυτό που έκανα ήταν λάθος, αλλά δεντο μετανιώνω. Και αν έπρεπε να το ξανακάνω για να ξέρω πωςθα είσαι ασφαλής, πάλι θα το έκανα χωρίς δεύτερη σκέψη. Ξέρωεπίσης πως ίσως με μισείς γιατί σου είπα ψέματα. Είμαι εντάξειμε αυτό, Σκάι, γιατί εγώ σε αγαπάω αρκετά και για τις δυο μας.Να μη νιώσεις ποτέ τύψεις για το πώς αισθάνεσαι για αυτό πουσου έκανα. Σχεδίαζα αυτή τη συζήτηση και αυτή τη στιγμή στο

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 385

Page 386: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

μυαλό μου για δεκατρία ολόκληρα χρόνια, οπότε είμαιπροετοιμασμένη για όποια απόφαση κι αν πάρεις για μένα και γιατο τι θα κάνεις. Θέλω να κάνεις το καλύτερο για σένα. Θακαλέσω την αστυνομία αυτή τη στιγμή αν αυτό είναι που θέλειςνα κάνω. Είμαι κάτι παραπάνω από πρόθυμη να τους πω όλααυτά που είπα σε σένα, αν αυτό σε βοηθήσει να βρεις τη γαλήνη.Αν θέλεις να περιμένω μέχρι να γίνεις δεκαοκτώ, για ναμπορέσεις να μείνεις εδώ μέχρι τότε, θα περιμένω. Θαπαραδοθώ στην αστυνομία την ίδια στιγμή που θα μπορείς πλέοννομικά να φροντίσεις τον εαυτό σου και δε θα αμφισβητήσωποτέ την επιθυμία σου. Αλλά ό,τι κι αν επιλέξεις, Σκάι, ό,τι κι αναποφασίσεις να κάνεις, μην ανησυχείς για μένα. Το να ξέρω ότιπλέον είσαι ασφαλής είναι για μένα ό,τι ζητούσα στη ζωή. Ό,τικαι να μου συμβεί τώρα άξιζε για κάθε στιγμή από τα δεκατρίαχρόνια που πέρασα μαζί σου».

Κοιτάζω πάλι το κουτί και κλαίω μην ξέροντας τι να κάνω.Δεν ξέρω τι είναι σωστό ή λάθος ή αν το σωστό είναι λάθος σεαυτή την περίπτωση. Ξέρω όμως πως δεν μπορώ να τηςαπαντήσω αυτή τη στιγμή. Νιώθω πως, μετά από αυτά που μόλιςμου είπε, έχουν έρθει τούμπα όλα αυτά που πίστευα περί δικαίουκαι εντιμότητας.

Την ξανακοιτάζω και κουνάω το κεφάλι μου. «Δεν ξέρω»ψιθυρίζω. «Δεν ξέρω τι θέλω να γίνει». Δεν ξέρω τι θέλω αλλάξέρω τι χρειάζομαι. Χρειάζομαι ένα διάλειμμα ανάμεσα στακεφάλαια.

Σηκώνομαι και αυτή παραμένει καθιστή καθώς βγαίνω απότην πόρτα. Δεν μπορώ να την κοιτάξω στα μάτια ενόσω ανοίγωτην μπροστινή πόρτα. «Θέλω να σκεφτώ για λίγο» της λέωήρεμα ενώ βγαίνω έξω. Με το που κλείνει η πόρτα πίσω μου, μεαγκαλιάζουν τα χέρια του Χόλντερ. Με το ένα χέρι κρατάω τοξύλινο κουτί και με το άλλο τον αγκαλιάζω από το λαιμό ενώκρύβω το κεφάλι μου στον ώμο του. Κλαίω πάνω στην μπλούζατου χωρίς να ξέρω πώς να ξεκινήσω να επεξεργάζομαι στοκεφάλι μου όλα αυτά που μόλις έμαθα. «Τον ουρανό» του λέω.«Πρέπει να δω τον ουρανό».

Δεν κάνει καμία ερώτηση. Ξέρει πολύ καλά τι εννοώ, οπότε

386 COLLEEN HOOVER

Page 387: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

αρπάζει το χέρι μου και με πάει στο αυτοκίνητο. Ο Τζακ μπαίνειμέσα στο σπίτι καθώς ο Χόλντερ κι εγώ φεύγουμε.

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 387

Page 388: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Τρίτη, 30 Οκτωβρίου 20128:45 μμ

Ο Χόλντερ δε με ρωτάει καθόλου για το τι ειπώθηκε στο σπίτιτης Κάρεν. Ξέρει πως θα του πω όταν μπορέσω, αλλά αυτή τηστιγμή δεν μπορώ. Όχι μέχρι να ξέρω τι θέλω να κάνω.

Με το που φτάνουμε στο αεροδρόμιο, παρκάρει τοαυτοκίνητο πολύ πιο μακριά από εκεί που το πάρκαρε τιςπροηγούμενες φορές. Πλησιάζουμε στο φράχτη και βλέπωέκπληκτη μια ξεκλείδωτη καγκελόπορτα. Ο Χόλντερ τραβάει τοσύρτη και την ανοίγει κάνοντάς μου νόημα να περάσω.

«Καλά, υπάρχει καγκελόπορτα;» τον ρωτάω σαστισμένη.«Τότε γιατί πάντα σκαρφαλώνουμε το φράχτη;»

Μου ρίχνει ένα πονηρό χαμόγελο. «Και τις δύο φορές πουήρθαμε εδώ φορούσες φόρεμα. Δε θα ήταν τόσο διασκεδαστικόνα μπούμε από την πύλη».

Δεν ξέρω πώς, αλλά παρ’ όλη την ψυχολογική μουκατάσταση βρίσκω τη διάθεση να γελάσω. Περνάω από τηνκαγκελόπορτα και την κλείνει πίσω μου, ενώ αυτός παραμένειαπό την άλλη πλευρά του φράχτη. Σταματάω και απλώνω τοχέρι μου προς το μέρος του. «Θέλω να έρθεις μαζί μου» τουλέω.

«Είσαι σίγουρη; Υπέθεσα πως θα θέλεις να σκεφτείς μόνη σουαπόψε».

Κουνάω το κεφάλι μου. «Μου αρέσει να είμαι δίπλα σουόταν είμαστε εδώ. Δε θα αισθανόμουν το ίδιο αν ήμουν μόνημου».

388 COLLEEN HOOVER

Page 389: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Ανοίγει την καγκελόπορτα και μου πιάνει το χέρι.Προχωράμε προς την πίστα και σταματάμε στο καθιερωμένο μαςσημείο κάτω από τα αστέρια. Ακουμπάω το ξύλινο κουτί δίπλαμου, χωρίς να είμαι σίγουρη ότι έχω το κουράγιο να το ανοίξω.Βασικά δεν είμαι σίγουρη για τίποτα αυτή τη στιγμή. Ξαπλώνωκαι παραμένω ακίνητη για κάνα μισάωρο, ενώ σκέφτομαισιωπηλά τη ζωή μου, τη ζωή της Κάρεν, τη ζωή της Λέσλι, καινιώθω πως η απόφαση που θα πάρω πρέπει να είναι μία και γιατις τρεις μας.

«Η Κάρεν είναι η θεία μου» λέω φωναχτά. «Η βιολογική μουθεία». Δεν ξέρω αν το λέω φωναχτά για να το ακούσει οΧόλντερ ή για να το ακούσω εγώ.

Ο Χόλντερ τυλίγει το μικρό του δαχτυλάκι στο δικό μου καιγυρίζει το κεφάλι του να με κοιτάξει. «Η αδελφή του μπαμπάσου;» με ρωτάει διστακτικά. Συγκατανεύω και αυτός κλείνει ταμάτια του καταλαβαίνοντας τι σημαίνει αυτό για το παρελθόντης Κάρεν. «Για αυτό σε πήρε». Το λέει λες και είναι αυτονόητο.«Ήξερε τι σου έκανε αυτός».

Επιβεβαιώνω τη δήλωσή του με ένα νεύμα του κεφαλιού.«Θέλει να αποφασίσω, Χόλντερ. Θέλει να αποφασίσω εγώ τιπρόκειται να συμβεί. Το πρόβλημα είναι πως δεν ξέρω ποια είναιη σωστή επιλογή».

Πιάνει ολόκληρο το χέρι μου τώρα και πλέκει τα δάχτυλάμας. «Αυτό γίνεται γιατί καμία από όλες αυτές δεν είναι η σωστήεπιλογή» μου λέει. «Μερικές φορές πρέπει κανείς να διαλέξειανάμεσα σε ένα σωρό λάθος επιλογές και καμία σωστή. Πρέπειλοιπόν να διαλέξεις ποια λάθος επιλογή είναι η λιγότερο λάθος».

Το να την πληρώσει η Κάρεν για κάτι που έκανε από πλήρηανιδιοτέλεια είναι χωρίς αμφιβολία η χειρότερη λάθος επιλογή.Το καταλαβαίνω με την καρδιά μου, αλλά ακόμα παλεύω ναδεχτώ πως αυτό που έκανε δε θα έχει συνέπειες. Ξέρω πως τότεδεν μπορούσε να το ξέρει, αλλά το ότι με πήρε μακριά από τονπατέρα μου είχε ως αποτέλεσμα να συμβεί αυτό που συνέβη στηΛέσλι. Είναι δύσκολο να αγνοήσω πως η αρπαγή μου από τηνΚάρεν ευθύνεται έμμεσα για αυτό που συνέβη στην καλύτερήμου φίλη – στο μοναδικό άλλο κορίτσι στη ζωή του Χόλντερ που

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 389

Page 390: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

εκείνος νιώθει ότι απογοήτευσε.«Θέλω να σε ρωτήσω κάτι» του λέω. Περιμένει σιωπηλά να

μιλήσω, οπότε ανακάθομαι και τον κοιτάζω. «Δε θέλω να μεδιακόψεις, εντάξει; Απλά άσε με να πω αυτό που θέλω».

Αγγίζει το χέρι μου και γνέφει καταφατικά, οπότε συνεχίζω.«Ξέρω πως η Κάρεν έκανε ό,τι έκανε γιατί το μόνο που ήθελεήταν να με σώσει. Η απόφασή της ήταν από αγάπη… και όχι απόμίσος. Αλλά φοβάμαι πως αν δεν πω τίποτα… αν το κρατήσουμεμυστικό… πως αυτό θα επηρεάσει εσένα. Γιατί ξέρω πως αυτόπου έκανε ο πατέρας μου στη Λες έγινε μόνο και μόνο επειδήδεν ήμουν εγώ εκεί να πάρω τη θέση της. Και ξέρω επίσης πωςδεν υπήρχε περίπτωση η Κάρεν να μπορούσε να προβλέψει τι θαέκανε εκείνος. Ξέρω πως προσπάθησε να κάνει το σωστό με τονα τον καταγγείλει προτού φτάσει στα όρια της απελπισίας.Αλλά τι γίνεται με εμάς; Με εσένα κι εμένα όταν θαπροσπαθήσουμε να είμαστε όπως πριν; Φοβάμαι πως θα μισήσειςγια πάντα την Κάρεν ή πως θα αρχίσεις να με περιφρονείς γιαόποια απόφαση και να πάρω απόψε. Και δε λέω πως δε θέλω νααισθάνεσαι αυτό που έχεις ανάγκη να νιώσεις. Αν νιώθεις τηνανάγκη να μισείς την Κάρεν για αυτό που συνέβη στη Λες, τοκαταλαβαίνω. Φαντάζομαι πως θέλω απλά να ξέρω πως ό,τι καιαν επιλέξω… θέλω να ξέρω…»

Επιχειρώ να βρω τον πιο κομψό τρόπο να το πω αλλά δενμπορώ. Μερικές φορές οι πιο απλές ερωτήσεις είναι οι πιοδύσκολες. Σφίγγω το χέρι του και τον κοιτάζω στα μάτια.«Χόλντερ, θα είσαι εντάξει;»

Μου είναι αδύνατον να διαβάσω την έκφρασή του καθώς μεπαρατηρεί. Δένει τα δάχτυλά του με τα δικά μου και γυρίζει ξανάτο βλέμμα του προς τον ουρανό.

«Όλο αυτό το διάστημα» μου λέει ήρεμα, «όλο τον τελευταίοχρόνο δεν έκανα τίποτε άλλο από το να μισώ και να περιφρονώτη Λες για αυτό που έκανε. Τη μισούσα γιατί ζούσαμε ακριβώςτην ίδια ζωή. Είχαμε ακριβώς τους ίδιους γονείς και βιώσαμεακριβώς το ίδιο διαζύγιο. Είχαμε ακριβώς την ίδια καλύτερηφίλη που πήραν βίαια από τη ζωή μας. Μοιραζόμασταν ακριβώςτην ίδια θλίψη για αυτό που σου συνέβη, Σκάι. Μετακομίσαμε

390 COLLEEN HOOVER

Page 391: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

στην ίδια πόλη, στο ίδιο σπίτι, με την ίδια μαμά και το ίδιοσχολείο. Τα πράγματα που έγιναν στη ζωή της ήταν ακριβώς ταίδια που έγιναν και στη δική μου. Αλλά αυτή τα έπαιρνε πάντατόσο πιο βαριά. Μερικές φορές τη νύχτα την άκουγα να κλαίει.Πάντα πήγαινα και ξάπλωνα δίπλα της και την κρατούσααγκαλιά, υπήρχαν όμως πολλές φορές που ήθελα απλώς νααρχίσω να της ουρλιάζω γιατί ήταν τόσο πιο αδύναμη από μένα.

»Και τότε, εκείνο το βράδυ που ανακάλυψα τι είχε κάνει, τημίσησα. Τη μίσησα που τα παράτησε τόσο εύκολα. Τη μίσησα πουνόμιζε ότι η ζωή της είναι τόσο πιο δύσκολη από τη δική μουενώ ήταν ακριβώς ίδιες».

Ανακάθεται και γυρίζει να με κοιτάξει κατάματα κρατώνταςκαι τα δυο μου χέρια. «Τώρα ξέρω την αλήθεια. Ξέρω πως η ζωήτης ήταν ένα εκατομμύριο φορές πιο δύσκολη από τη δική μου.Και το ότι μπορούσε να χαμογελάει και να γελάει κάθε μέρα, ενώεγώ δεν είχα ιδέα τι σκατά είχε βιώσει… τώρα επιτέλους βλέπωπόσο πραγματικά γενναία ήταν. Δεν έφταιγε εκείνη που δενήξερε πώς να το διαχειριστεί όλο αυτό. Μακάρι να είχε ζητήσειβοήθεια ή να είχε πει σε κάποιον τι είχε συμβεί, αλλά ο καθέναςαντιμετωπίζει αυτά τα πράγματα διαφορετικά, κυρίως ανπιστεύει πως είναι μόνος. Εσύ μπόρεσες να το απωθήσεις από τομυαλό σου και έτσι το αντιμετώπισες. Νομίζω πως προσπάθησενα κάνει και αυτή το ίδιο πράγμα, αλλά ήταν πολύ μεγαλύτερηόταν της συνέβη, οπότε ήταν αδύνατον. Αντί να το απωθήσεικαι να μην το σκεφτεί ποτέ ξανά, ξέρω πως έκανε το αντίθετο.Ξέρω πως αυτό κατέτρωγε κάθε στιγμή της ζωής της, μέχρι πουδεν άντεξε άλλο.

»Και δεν μπορείς να λες πως η επιλογή της Κάρεν είχεοποιαδήποτε άμεση σχέση με αυτό που έκανε ο πατέρας σου στηΛες. Αν η Κάρεν δε σε είχε πάρει από αυτόν, το πιο πιθανό είναιότι θα έκανε το ίδιο πράγμα στη Λες είτε ήσουν εκεί είτε όχι.Γιατί αυτός ήταν. Γιατί αυτό έκανε. Οπότε, αν με ρωτάς ανκατηγορώ την Κάρεν, η απάντηση είναι όχι. Το μόνο πράγμα πουεύχομαι να είχε κάνει διαφορετικά η Κάρεν είναι να είχε πάρεικαι τη Λες μαζί της».

Με αγκαλιάζει και μου ψιθυρίζει στο αυτί: «Ό,τι αποφασίσεις.

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 391

Page 392: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Ό,τι νιώθεις πως θα κάνει την καρδιά σου να γιατρευτείγρηγορότερα… αυτό θέλω να κάνεις. Αυτό θέλει επίσης και ηΛες».

Τον αγκαλιάζω και βυθίζω το κεφάλι μου στον ώμο του. «Σεευχαριστώ, Χόλντερ».

Με κρατάει σιωπηλά όσο σκέφτομαι την απόφαση που δενείναι πλέον απόφαση. Μετά από λίγο αποτραβιέμαι από τηναγκαλιά του και βάζω το κουτί πάνω στα πόδια μου. Τοακουμπάω με τα δάχτυλά μου και διστάζω πριν ανοίξω τοκούμπωμα. Το ανοίγω και σηκώνω αργά το καπάκι, κλείνονταςτα μάτια καθώς διστάζω να δω τι έχει μέσα. Με το που ανοίγειτο καπάκι εντελώς, παίρνω μια βαθιά ανάσα και ανοίγω τα μάτιαμου για να πέσω πάνω στα μάτια της μητέρας μου. Πιάνω μετρεμάμενα χέρια τη φωτογραφία, κοιτάζοντας τη γυναίκα που δεθα μπορούσε να είναι κανείς άλλος παρά αυτή που μεδημιούργησε. Από το στόμα μου μέχρι τα μάτια μου και ταζυγωματικά μου είμαι αυτή. Τα πάντα πάνω μου είναι αυτή.

Αφήνω στην άκρη τη φωτογραφία και πιάνω αυτή που ήταναπό κάτω της. Αυτή φέρνει ακόμα περισσότερα συναισθήματαστην επιφάνεια, γιατί είναι μια φωτογραφία στην οποία είμαστεμαζί. Δεν είμαι πάνω από δύο χρονών και κάθομαι στα πόδια τηςενώ την αγκαλιάζω από το λαιμό. Με φιλάει στο μάγουλο καικοιτάζω το φακό με ένα χαμόγελο πιο μεγάλο κι από τη ζωή. Ταδάκρυά μου πέφτουν πάνω στη φωτογραφία, οπότε τα σκουπίζωκαι βάζω τις φωτογραφίες στα χέρια του Χόλντερ. Θέλω να δειγιατί ήθελα τόσο απελπισμένα να ξαναπάω στο σπίτι του πατέραμου.

Υπάρχει ακόμα ένα αντικείμενο στο κουτί. Το σηκώνω καιπερνάω το κολιέ ανάμεσα από τα δάχτυλά μου. Είναι έναασημένιο μενταγιόν σε σχήμα αστεριού. Το ανοίγω και βλέπω τηφωτογραφία μου μωρό. Μέσα, απέναντι από τη φωτογραφία,γράφει με σκαλισμένα γράμματα: «Η δική μου Χόουπ».

Ξεκουμπώνω το μενταγιόν και το περνάω στο λαιμό μου. ΟΧόλντερ απλώνει τα χέρια του για να το κουμπώσει ενώ έχωσηκώσει τα μαλλιά μου. Το κουμπώνει και, καθώς αφήνω πάλιτα μαλλιά μου, με φιλάει στο πλάι του κεφαλιού μου.

392 COLLEEN HOOVER

Page 393: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

«Είναι όμορφη σαν την κόρη της». Μου δίνει πίσω τιςφωτογραφίες και με φιλάει γλυκά. Κοιτάζει το μενταγιόν και τοανοίγει. Στη συνέχεια το χαζεύει για λίγη ώρα χαμογελώντας. Τοκλείνει και με κοιτάζει στα μάτια. «Είσαι έτοιμη;»

Βάζω τις φωτογραφίες πίσω στο κουτί, κλείνω το καπάκι καιμετά τον κοιτάζω και του γνέφω με σιγουριά. «Ναι, είμαι».

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 393

Page 394: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Τρίτη, 30 Οκτωβρίου 201210:15 μμ

Ο Χόλντερ μπαίνει στο σπίτι μαζί μου αυτή τη φορά. Ο Τζακκάθεται με την Κάρεν στον καναπέ και την αγκαλιάζει από τουςώμους ενώ της κρατάει το χέρι. Με το που μπαίνω μέσα, ηΚάρεν με κοιτάζει ενώ ο Τζακ σηκώνεται για να μας αφήσειμόνες πάλι. «Δεν υπάρχει πρόβλημα» του λέω. «Δε χρειάζεταινα φύγεις. Δε θα πάρει πολλή ώρα».

Τα λόγια μου του προκαλούν ανησυχία αλλά δε λέει τίποτα.Πηγαίνει λίγα μέτρα πιο μακριά από την Κάρεν για να καθίσωεγώ δίπλα της στον καναπέ. Ακουμπάω το κουτί στο τραπεζάκιμπροστά της και κάθομαι. Γυρίζω προς το μέρος της ξέρονταςπως δεν έχει ιδέα τι της επιφυλάσσει το μέλλον. Παρά το ότι δενξέρει τι αποφάσισα να κάνω και τι θα της συμβεί, μου χαμογελάεικαθησυχαστικά. Θέλει να ξέρω πως είναι εντάξει με ό,τι κι ανέχω αποφασίσει.

Παίρνω το χέρι της στα δικά μου και την κοιτάζω στα μάτια.Θέλω να νιώσει και να πιστέψει αυτό που θα της πω, γιατί θέλωμόνο την αλήθεια ανάμεσά μας.

«Μαμά» της λέω κοιτάζοντάς τη με όσο περισσότερηαυτοπεποίθηση μπορώ. «Όταν με πήρες από τον μπαμπά ήξερεςτις πιθανές συνέπειες της απόφασής σου, αλλά το έκανες έτσι κιαλλιώς. Ρίσκαρες τη ζωή σου για να σώσεις τη δική μου και δεθα μπορούσα ποτέ να σου ζητήσω να υποφέρεις για αυτή σου τηνεπιλογή. Το ότι έδωσες τη ζωή σου για μένα είναι πολύπερισσότερο από ό,τι θα μπορούσα να σου ζητήσω. Δεν είμαι σε

394 COLLEEN HOOVER

Page 395: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

θέση να σε κρίνω για αυτό που έκανες. Το μόνο σωστό πράγμαπου μπορώ να κάνω σε αυτή τη φάση είναι να σε ευχαριστήσω.Οπότε σε ευχαριστώ. Σε ευχαριστώ πολύ που μου έσωσες τηζωή, μαμά».

Τα δάκρυά της τρέχουν πολύ περισσότερο από τα δικά μου.Αγκαλιαζόμαστε και κλαίμε. Κλαίμε σαν μάνα με κόρη. Κλαίμεσαν θεία με ανιψιά. Κλαίμε σαν θύμα με θύμα. Κλαίμε σανδιασωθείσα με διασωθείσα.

***

Δεν μπορώ να φανταστώ καν τη ζωή που έζησε η Κάρεν ταπροηγούμενα δεκατρία χρόνια. Ό,τι έκανε ήταν για το δικό μουκαλό. Είχε υποθέσει πως όταν θα γινόμουν δεκαοκτώ θα μουομολογούσε τα πάντα και θα αντιμετώπιζε τις συνέπειες. Το ναξέρω πως με αγαπάει τόσο ώστε να έδινε πρόθυμα όλη της τηζωή για μένα με κάνει να αισθάνομαι σχεδόν πως δεν αξίζω ναμε αγαπούν έτσι δύο άνθρωποι σε αυτή τη ζωή. Δεν μπορώ να τοπιστέψω.

Αποδείχτηκε τελικά πως η Κάρεν θέλει να κάνει το επόμενοβήμα με τον Τζακ, αλλά δίσταζε γιατί ήξερε πως θα τον πλήγωνεόταν θα μάθαινε την αλήθεια. Αυτό που δεν περίμενε είναι πωςο Τζακ την αγαπάει άνευ όρων, όπως αγαπάει αυτή εμένα.Ακούγοντας το παρελθόν της και τις επιλογές που χρειάστηκενα κάνει, αισθάνθηκε ακόμα πιο σίγουρος για το πόσο τηναγαπάει. Φαντάζομαι ότι θα έχει μετακομίσει τα πράγματά τουμέχρι το επόμενο Σαββατοκύριακο.

Όλη την υπόλοιπη βραδιά η Κάρεν απαντάει υπομονετικά σεόλες μου τις ερωτήσεις. Η βασική μου ερώτηση είναι πώς γίνεταινα είχα νομίμως το όνομά μου και επίσημα έγγραφα που να τοεπιβεβαιώνουν. Η Κάρεν γέλασε με αυτή την ερώτηση και μουεξήγησε πως με αρκετά χρήματα και τις σωστές διασυνδέσεις με«υιοθέτησε» στο εξωτερικό και πήρα την υπηκοότητά μου σταεπτά μου. Φοβάμαι να μάθω τις λεπτομέρειες, οπότε δεν τηρωτάω καν.

Άλλο ένα πράγμα που ήθελα να τη ρωτήσω ήταν το πιο

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 395

Page 396: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

προφανές… αν θα μπορούσαμε δηλαδή να πάρουμε πλέον μιατηλεόραση. Αποδεικνύεται πως δε σιχαίνεται την τεχνολογίατόσο πολύ όσο με είχε κάνει να πιστέψω τόσα χρόνια. Έχω τηναίσθηση πως θα κάνουμε κάποιες αγορές στο κατάστημαηλεκτρικών ειδών αύριο.

Ο Χόλντερ κι εγώ εξηγήσαμε στην Κάρεν πώς ανακαλύψαμεποια ήμουν. Στην αρχή δεν μπορούσε να καταλάβει πώς είναιδυνατόν σε τόσο μικρή ηλικία να ήμασταν τόσο πολύ δεμένοιώστε αυτός να με θυμάται. Αλλά, βλέποντας μετά από λίγο πώςεπικοινωνούμε μεταξύ μας, πείστηκε ότι αυτό που μας συνδέειείναι αληθινό. Βλέπω βέβαια και την ανησυχία στα μάτια τηςκάθε φορά που ο Χόλντερ σκύβει να με φιλήσει ή ακουμπάει τοχέρι του στο πόδι μου. Όπως και να το κάνουμε, μητέρα μουείναι.

Αφού πέρασαν αρκετές ώρες και φτάσαμε στο σημείο ναείμαστε όλοι πολύ ήρεμοι μετά από το Σαββατοκύριακο πουζήσαμε, αποφασίζουμε να το διαλύσουμε και να πάμε για ύπνο. ΟΧόλντερ και ο Τζακ μάς καληνυχτίζουν και ο Χόλντερδιαβεβαιώνει την Κάρεν πως δε θα μου στείλει ποτέ ξανάμηνύματα που ξεφουσκώνουν το εγώ μου. Μου κλείνει όμως τομάτι ενώ της το λέει.

Η Κάρεν με έχει αγκαλιάσει σήμερα πολύ περισσότερο απόόσο με έχουν ποτέ αγκαλιάσει μέσα σε μία μέρα. Μετά τηντελευταία της αγκαλιά για απόψε, πάω στο δωμάτιό μου καιχώνομαι στο κρεβάτι μου. Σκεπάζομαι και σταυρώνω τα χέριαπίσω από το κεφάλι μου κοιτώντας τα αστέρια στο ταβάνι μου.Σκέφτηκα να τα βγάλω γιατί θα μου φέρνουν μόνο άσχημεςαναμνήσεις. Αλλά δεν το έκανα. Τα αφήνω γιατί τώρα όταν ταβλέπω μου θυμίζουν τη Χόουπ. Μου θυμίζουν εμένα και όλαόσα χρειάστηκε να ξεπεράσω για να φτάσω εδώ που έφτασα. Καιενώ θα μπορούσα να κάθομαι εδώ και να λυπάμαι τον εαυτό μουκαι να αναρωτιέμαι γιατί συνέβη αυτό σε μένα… δε θα το κάνω.Δε θα ευχηθώ για την τέλεια ζωή. Στη ζωή τα πράγματα που σερίχνουν κάτω είναι δοκιμασίες, που σε αναγκάζουν να επιλέξειςανάμεσα στο να παραδοθείς σε αυτές και να παραμείνειςπεσμένος κάτω, ή να τινάξεις από πάνω σου τη βρόμα και να

396 COLLEEN HOOVER

Page 397: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

σηκωθείς όρθιος, ακόμα ψηλότερος από ό,τι ήσουν πριν πέσεις.Επιλέγω να σηκωθώ και να είμαι ψηλότερη. Πιθανόν να φάω καιάλλα χτυπήματα μέχρι να τελειώσει η ζωή μου, αλλά μπορώ ναεγγυηθώ πως δε θα μείνω ποτέ στο έδαφος.

Ακούω ένα μικρό χτύπημα στο παράθυρό μου πριν σηκωθεί.Χαμογελάω και κάνω χώρο στο κρεβάτι μου για να έρθει κοντάμου.

«Σήμερα δεν έχει υποδοχή στο παράθυρο;» λέει χαμηλόφωναενώ ξανακατεβάζει το παράθυρο. Έρχεται στο κρεβάτι, σηκώνειτα σκεπάσματα και χώνεται μέσα δίπλα μου.

«Είσαι παγωμένος» του λέω χωμένη στην αγκαλιά του.«Ήρθες περπατώντας;»

Κουνάει το κεφάλι του, με σφίγγει στην αγκαλιά του και μεφιλάει στο μέτωπο. «Όχι. Ήρθα τρέχοντας». Κατεβάζει το χέριτου προς τον πισινό μου. «Έχει περάσει πάνω από εβδομάδα πουδεν έχουμε γυμναστεί. Ο κώλος σου έχει αρχίσει να γίνεταιτεράστιος».

Γελάω και τον κοπανάω στο μπράτσο. «Προσπάθησε ναθυμάσαι πως οι προσβολές είναι αστείες μόνο σε μορφήμηνυμάτων».

«Μιλώντας για μηνύματα… αυτό σημαίνει ότι θα πάρεις πίσωτο τηλέφωνό σου;»

Ανασηκώνω τους ώμους. «Η αλήθεια είναι πως δε θέλω ναξαναπάρω αυτό το τηλέφωνο. Ελπίζω πως ο λαπάς γκόμενός μουθα μου πάρει ένα i-Phone τα Χριστούγεννα».

Γελάει και ανεβαίνει πάνω μου πιέζοντας τα κρύα χείλια τουστα δικά μου. Οι διαφορετικές θερμοκρασίες που έχουν ταστόματά μας τον κάνουν να βογκήξει. Με φιλάει μέχρι το σώματου να αποκτήσει θερμοκρασία δωματίου. «Ξέρεις κάτι;» μουλέει καθώς ανασηκώνεται στους αγκώνες και με κοιτάζειχαμογελαστός.

«Τι;»Παίρνει πάλι την μπάσα ερωτική του φωνή και μου λέει «Δεν

έχουμε κάνει ποτέ σεξ στο κρεβάτι σου».Αναλογίζομαι για μισό δευτερόλεπτο αυτό που λέει και στη

συνέχεια κουνάω το κεφάλι μου καθώς τον σπρώχνω από πάνω

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 397

Page 398: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

μου και πέφτει ανάσκελα στο κρεβάτι. «Και θα παραμείνει έτσιόσο η μητέρα μου είναι μέσα».

Γελάει, με βουτάει από τη μέση και με βάζει πάνω του.Ακουμπάω το κεφάλι μου στο στήθος του και με αγκαλιάζεισφιχτά.

«Σκάι;»«Χόλντερ;»«Θέλω να ξέρεις κάτι» μου λέει. «Και δε σου το λέω αυτό

ούτε ως γκόμενός σου ούτε ως φίλος σου. Σ’ το λέω γιατί πρέπεικάποιος να σ’ το πει». Σταματάει να μου χαϊδεύει το μπράτσο καιαφήνει το χέρι του ακίνητο στην πλάτη μου. «Είμαι τόσοπερήφανος για σένα».

Κλείνω σφιχτά τα μάτια μου και ρουφάω τις λέξεις τουστέλνοντάς τες κατευθείαν στην καρδιά μου. Ακουμπάει ταχείλη του στα μαλλιά μου και με φιλάει είτε για πρώτη φορά ήγια εικοστή ή για εκατομμυριοστή, ποιος τις μετράει άλλωστε;

Τον αγκαλιάζω πιο σφιχτά και ξεφυσάω. «Σε ευχαριστώ».Σηκώνω το κεφάλι μου και ακουμπάω το πιγούνι μου στο στέρνοτου κοιτάζοντάς τον καθώς μου χαμογελάει. «Και δε σεευχαριστώ, Χόλντερ, για αυτό που είπες. Θέλω να σεευχαριστήσω για όλα. Σε ευχαριστώ που μου έδωσες τοκουράγιο να ρωτάω τις ερωτήσεις ακόμα και όταν δεν ήθελα τιςαπαντήσεις. Σε ευχαριστώ που με αγαπάς όπως με αγαπάς. Σεευχαριστώ που μου έδειξες πως δε χρειάζεται να είμαστε πάνταδυνατοί για να στηρίξουμε ο ένας τον άλλον – αλλά πως είναιεντάξει να είμαστε κάποιες στιγμές αδύναμοι, αρκεί να είμαστεεκεί. Και σε ευχαριστώ που επιτέλους με βρήκες μετά από τόσαχρόνια». Χαϊδεύω με τα δάχτυλά μου το στέρνο του μέχρι πουφτάνω στο μπράτσο του. Διατρέχω κάθε γράμμα από το τατουάζτου και στη συνέχεια σκύβω και το φιλάω. «Αλλά πιο πολύ σεευχαριστώ που με έχασες πριν από τόσα χρόνια, γιατί η ζωή μουδε θα ήταν η ίδια αν δεν είχες φύγει από κοντά μου εκείνη τημέρα».

Το σώμα μου ανασηκώνεται από την τόσο βαθιά ανάσα του.Πιάνει το πρόσωπό μου ανάμεσα στα χέρια του και προσπαθεί ναχαμογελάσει, αλλά τα μάτια του είναι γεμάτα πόνο. «Από όλες

398 COLLEEN HOOVER

Page 399: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

τις φορές που είχα φανταστεί πώς θα ήταν αν ποτέ σε έβρισκα,καμία δεν τελείωνε με το να με ευχαριστείς επειδή σε έχασα».

«Τελείωνε;» τον ρωτάω γιατί δε μου αρέσει καθόλου η λέξηπου διάλεξε. Ανασηκώνομαι και τον φιλάω πεταχτά στα χείλη.«Ελπίζω πως αυτό δεν είναι το δικό μας τέλος».

«Και βέβαια όχι» μου λέει. Πιάνει μια τούφα από τα μαλλιάμου και τη βάζει πίσω από το αυτί μου. «Και μακάρι ναμπορούσα να πω πως από εδώ και μπρος ζήσαμε εμείς καλά κιαυτοί καλύτερα, αλλά δεν μπορώ. Έχουμε και οι δύο ναδουλέψουμε πολλά. Με όλα αυτά που έγιναν ανάμεσα σε σένα,εμένα, τη μητέρα σου, τον πατέρα σου και αυτό που ξέρω πωςσυνέβη στη Λες… θα υπάρξουν κάποιες μέρες δύσκολες, στιςοποίες θα δυσκολευόμαστε να αντεπεξέλθουμε. Αλλά θα τοκαταφέρνουμε γιατί έχουμε ο ένας τον άλλον. Οπότε δενανησυχώ για μας, μωρό μου. Δεν ανησυχώ καθόλου για μας».

Τον φιλάω στο λακκάκι του και χαμογελάω. «Ούτε εγώανησυχώ για εμάς. Και, απλά για να ξέρεις, δεν πιστεύω στα “καιέζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα”».

Γελάει. «Πάλι καλά, γιατί αυτή τη στιγμή δε σου δίνεται κάτιτέτοιο. Το μόνο που σου δίνεται, και πρέπει να αρκεστείς σεαυτό, είμαι εγώ».

«Είναι ό,τι χρειάζομαι» του λέω. «Δηλαδή… χρειάζομαι καιτη λάμπα. Και το τασάκι. Και το τηλεκοντρόλ. Και τιςρακέτες.24 Και εσένα, Ντιν Χόλντερ. Αλλά αυτά είναι ό,τιχρειάζομαι».

24. Γνωστή ατάκα από την ταινία Το χαζόμουτρο. (Σ.τ.Μ.)

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 399

Page 400: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

Δεκατρία χρόνια νωρίτερα

«Τι κάνει εκεί έξω;» ρωτάω τη Λέσλι κοιτάζοντας έξωαπό το παράθυρο του καθιστικού τον Ντιν. Είναιξαπλωμένος ανάσκελα πάνω στο γρασίδι και κοιτάζειτον ουρανό.

«Αστροατενίζει. Το κάνει όλη την ώρα» μουαπαντάει.

Γυρίζω και την κοιτάζω. «Τι θα πει αστροατενίζει;»Ανασηκώνει τους ώμους της. «Δεν ξέρω. Έτσι το

λέει όταν χαζεύει στον ουρανό για πολλή ώρα».Κοιτάζω πάλι έξω από το παράθυρο και τον

παρατηρώ για λίγο ακόμα. Δεν ξέρω τι είναι τοαστροατενίζει αλλά νομίζω πως θα μου άρεσε. Μουαρέσουν πολύ τα αστέρια. Ξέρω πως άρεσαν πολύ καιστη μαμά μου, γιατί έχει γεμίσει το δωμάτιό μου. «Θέλωνα το κάνω κι εγώ» της λέω. «Θες να το κάνουμε κιεμείς;» Την κοιτάζω αλλά έχει ήδη βγάλει τα παπούτσιατης.

«Δε θέλω. Αλλά πήγαινε εσύ κι εγώ θα βοηθήσω τημαμά να μας ετοιμάσει το ποπ-κορν και την ταινία».

Μου αρέσουν πολύ οι μέρες που κοιμάμαι στη Λέσλι.Μου αρέσουν όλες οι μέρες που δεν είμαι στο σπίτι.Κατεβαίνω από τον καναπέ, πηγαίνω στην πόρτα ναβάλω τα παπούτσια μου και μετά βγαίνω έξω καιξαπλώνω δίπλα στον Ντιν. Δε με κοιτάζει καν ότανξαπλώνω δίπλα του. Συνεχίζει να κοιτάζει τον ουρανό

400 COLLEEN HOOVER

Page 401: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

και έτσι κάνω κι εγώ το ίδιο.Τα αστέρια είναι πολύ λαμπερά απόψε. Δεν τα είχα

ποτέ ξανακοιτάξει έτσι όπως σήμερα. Είναι τόσο πιοόμορφα από τα αστέρια στο ταβάνι μου. «Ουάου, τιόμορφα που είναι».

«Το ξέρω, Χόουπ» μου λέει. «Το ξέρω».Μένουμε σιωπηλοί για πολλή ώρα. Δεν ξέρω αν

βλέπουμε τα αστέρια για πολλά λεπτά ή ώρες, αλλάσυνεχίζουμε να τα παρατηρούμε χωρίς να μιλάμε. ΟΝτιν γενικά δε μιλάει πολύ. Είναι πολύ πιο ήσυχος απότη Λέσλι.

«Χόουπ; Θα μου υποσχεθείς κάτι;»Γυρίζω το κεφάλι μου και τον κοιτάζω, αλλά αυτός

συνεχίζει να χαζεύει τα αστέρια. Δεν έχω υποσχεθείποτέ τίποτα σε κανέναν εκτός από τον μπαμπά μου.Έπρεπε να του υποσχεθώ πως δε θα πω σε κανένανπώς με βάζει να τον ευχαριστώ και την έχω κρατήσειτην υπόσχεσή μου, αν και μερικές φορές θα ήθελα πολύνα το πω. Αν ποτέ αποφάσιζα να μην κρατήσω τηνυπόσχεση που έδωσα στον μπαμπά μου, θα το έλεγαστον Ντιν, γιατί ξέρω πως αυτός δε θα το έλεγεπουθενά.

«Ναι» του λέω.Γυρίζει το κεφάλι του και με κοιτάζει, αλλά τα μάτια

του είναι θλιμμένα. «Ξέρεις, μερικές φορές, όταν ομπαμπάς σου σε κάνει να κλαις;»

Γνέφω καταφατικά και προσπαθώ να μην κλάψω καιμόνο που το σκέφτομαι. Δεν ξέρω πώς ο Ντιν ξέρει ότιο λόγος που κλαίω είναι ο μπαμπάς μου, αλλά το ξέρει.

«Θα μου υποσχεθείς πως όταν σε κάνει ναστενοχωριέσαι θα σκέφτεσαι τον ουρανό;»

Δεν ξέρω γιατί θέλει να του το υποσχεθώ αυτό, αλλάσυγκατανεύω έτσι κι αλλιώς. «Μα γιατί;»

«Γιατί» λέει στρέφοντας το κεφάλι του πάλι προςτον ουρανό «ο ουρανός είναι πάντα όμορφος. Ακόμα κιόταν είναι σκοτεινός ή βροχερός ή συννεφιασμένος,

ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ 401

Page 402: Hoover Colleen - Χωρίς Ελπίδα [2013] - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 2014

είναι πάντα όμορφος να τον κοιτάζεις. Είναι τοαγαπημένο μου πράγμα, γιατί ξέρω πως αν ποτέ χαθώ ήνιώσω μόνος ή φοβισμένος, δεν έχω παρά απλά νακοιτάξω ψηλά και θα είναι εκεί ό,τι κι αν γίνει… καιξέρω πως θα είναι πάντα όμορφος. Είναι κάτι πουμπορείς να σκέφτεσαι όταν σε στενοχωρεί ο μπαμπάςσου, για να μη σκέφτεσαι εκείνον».

Χαμογελάω παρ’ όλο που αυτό για το οποίο μιλάμε μεκάνει να είμαι λυπημένη. Συνεχίζω να κοιτάζω τονουρανό όπως κάνει ο Ντιν ενώ σκέφτομαι αυτό πουείπε. Κάνει την καρδιά μου να γεμίζει με χαρά το ναέχω κάπου να πάω όταν δε θέλω να είμαι εκεί πουείμαι. Τώρα, από εδώ και μπρος, όταν φοβάμαι θασκέφτομαι τον ουρανό και ίσως αυτό να με βοηθάει ναχαμογελάω γιατί ξέρω πως είναι όμορφος ό,τι κι ανγίνει.

«Το υπόσχομαι» του ψιθυρίζω.«Μπράβο» μου λέει απλώνοντας το χέρι του και

τυλίγοντας το μικρό του δαχτυλάκι στο δικό μου.

402 COLLEEN HOOVER