HUICHOLDla Indian Huichol sztuka jest modlitwą, bezpośrednią komu-

nikacją ze sferą sacrum i jednocześnie w niej uczestnictwem. To właśnie dlatego sztuka, religia i – jak zobaczymy później – także narkotyki są częścią wielkiej dziury, kosmogonii, która stanowi jeden z największych antropologicznych skarbów.

Indianie Huichol żyją w Sierra Madre, w Meksyku. Mieszkają w Nayarit, Jalisco, Zacatecas i Durango. Uważa się, że Huichol jest wypaczeniem słowa Wixáritari, a ich język nazywa się wikarika. Pomimo tego, że Indianie zma-gają się od lat z procesem „meksykanizacji”, ich życie jest ciągłym łańcuchem rytuałów oraz praktyk kultu i oddawania się ich bogom, którzy znajdują się wszędzie: w drzewach, górach, jeziorach i nawet kamieniach. Tatewari – nasz Dziad Ogień; Káuyúmarie – Niebieski Jeleń; a także Tate Ikukurú Uimári – Matka Kukurydzy; to jedni z najważniejszych bogów Huichol.

Jak zostało powiedziane już wcześniej, Indianie Huichol wykorzystują swoją

sztuką, jako środek kodowa-nia i kierowania świętą

wiedzą, zapewniając tym samym

ciągłość i przetrwanie spu-ścizny, którą otrzymali po swoich prekolumbijskich przodkach. Ich rzemiosło zaczyna się od wprawnego tkania i haftowania uprawia-nego przez kobiety z plemiona Huichol, czyli od dekoracyjnej sztuki nawlekania małych, kolorowych koralików na kolczyki, bransoletki i naszyjniki. Jest jednak także taki rodzaj sztuki, który jest bardziej wo-tywny i ofiarny. To płótno i dużej wielkości figury, pokryte malutkimi koralikami w bardzo ostrych kontrastujących kolorach, które są wciskane, jeden po drugim, w powierzchnię po-krytą pszczelim woskiem. Ich struktura i zakodowana wiadomość przypominają nam święte wzory starożytnych mandali używanych zarówno w buddyzmie jak i w hinduizmie. Fray Bernardino Sahagún, Francisco Hernández i Jacinto de la Serna ujawnili odurzające i mocne właściwości teonanactlu „mięsa bogów”. Piszą oni o halucynacjach, wielokolorowych snach, po których czasem nastę-pują demoniczne wizje, rozbawienie, podekscytowanie oraz senność i letarg. Fray B. Sahagún, słynny historyk niedawno „odkrytego” Meksyku, poświęcił kilka linijek na porównanie właściwości teonanactlu, który był używany przez Azteków z kaktusem peyotl (pejotl), który został najprawdopodobniej odkry-ty przez Otomi. „Indianie Chichimeca wolą pejotl od wina i grzybów”. Mamy

For the Huichol people art is prayer, direct communication with and participation in the sacred realm. This is why art, religion, and we’ll see later, drugs are part of a great whole, a cosmogony that constitutes one of the greatest anthropological treasures.The Huichol Indians live in Mexico’s Sierra Madre, in Nayarit,

Jalisco, Zacatecas y Durango. It is thought that Huichol is a corruption of the word Wixáritari and their language is called wikarika. Although the Indians have been dealing with a process of Mexicanisation, their life is a continuous chain of ritual and devotional exercises for the gods that are present everywhere: trees, hills, lakes and even stones. Tatewari, our Grandfather Fire; Káuyúmarie, the Blue Deer; and Tate Ikukurú Uimári, the Mother of Maize, are among the most important of the Huichol gods.As mentioned above, the Huichols use their art craft as a mean of coding and channelling sacred knowledge, insuring the continuity and survival of the legacy left to them by their pre-Columbian ancestors. Crafts such as the skilled weavings and embroidery of the Huichol women; the decorative art of stringing tiny coloured beads for earrings, bracelets, necklaces. But there is also one kind of art that is more votive, or offertory. Canvas and large sized figures covered by tiny beads of extremely bright contrasting colours pressed one by one into a surface coated with beeswax. In their structure and encoded message they remind us quite clearly of the sacred patterns in the ancient mandalas used in both Buddhist and Hinduism.

anotherthing

“Does one really have to fretabout enlightenment?No matter what road I travelI’m going home “

Shinso

tekst: Alberto Noriegadowody w postaci kawałków pejotlu, które mają ponad 7 tysięcy lat. Napis na wotywnym płótnie o dzieciach Huichol mówi: „Dzieci, w trakcie uczty kukurydzy i dyni, udają się w wyimaginowaną podróż do krainy pejotlu. Dzieci siedzą w słońcu, na kolanach swoich matek, podczas gdy szaman opowiada cała wyimaginowaną pielgrzymkę.” Na płótnie przepiękny motyl o zadziwiających kolorach symbolicznie prowadzi je do Wirikuta, ich duchowej krainy pochodzenia. Halucynogenne kaktusy można znaleźć na pustyni, 300 mil (480 kilometrów) na północny-wschód od prawdziwej ojczyzny Indian Huichol. Podróż tam uznawana jest przez Huichol za pielgrzymkę do ich wła-snego początku i powrót do pierwotnego pochodzenia. Coroczna pielgrzymka jest punktem kulminacyjnym życia religijnego Huichol. Pejotl zawiera w sobie nieuzależniający narkotyk, zwany meskaliną. W swoich wizjach, Indianie Huichol często „spotykają” bogów, którzy objawiają im swoją wiedzę. Ten rytuał jest magiczną podróżą do początku. Wszystko toczy się wokół powrotu i tego, aby być współczesnym starożytnym bogom, aby przywrócić świętą sferę naszej teraźniejszości i aby żyć współcześnie ze świętą percepcją bez granic. W tym momencie jesteśmy świadomi tego, że docieramy do najwyższej fazy, najwyższego stanu umysłu, gdzie manifestuje się zarówno mentalny, jak i emocjonalny rozwój i wszystko zaprasza nas do ponadnatural-nej rzeczywistości Wixáritari. W roku 1571 – wraz z inkwizycją – te rytuały zostały uznane, za diabelne. W 1620 roku pejotl został zupełnie zakazany za swoje „szatańskie” właściwości. Dzisiaj zbieranie kaktusów pejotl jest dozwolone Indianom, którzy

mają minimum jedną czwartą krwi Indiańskiej (Tarahumara, Huichol czy Cora). W przeszłości kościelne władze nie mogły

pojąć tej zmieniającej umysł substancji, która poszerzała pole świadomości, a także pozwalała radzić sobie z chorobami i śmiercią powodowaną (jak uważały

ludy prekolumbijskie) przez ponadnaturalne siły, które nas otaczają. Dzisiaj 500 tysięcy członków kościoła The Native American Church oraz kościoła The Peyote Way Church of God regularnie stosują tę substancję w swoich praktykach religijnych.

W Meksyku, w Real de Catorce, w miejscu spotkań poświęconemu na doświadczenie

pejotl, zaczęły się poważne problemy, spowodowane niedostatkiem tego kak-

tusa, a który jest wynikiem pielgrzymek do magicznej krainy, trwających nieustan-

nie już od 30 lat.

Fray Bernardino Sahagún, Francisco Hernández y Jacinto de la Serna have made evident the narcotic and heady properties of teonanactl <<meat of the gods>>. They write about hallucinations, multicoloured dreams, followed sometimes by demoniacal visions, hilarity, excita-tion and drowsiness or lethargy. Fray B. Sahagún, the well known historian of the recently ‘discovered’ México, has consecrated some paragraphs comparing the properties of teonanactls utilised by the Aztecs with the cactus peyotl (peyote) discovered, probably, by the Otomí. The chichimecas prefer the peyote to wine or mushrooms. We have evidence of pieces of peyote some 7,000 years old. An inscription on a votive canvas about Huichol children reads: ‘The children take an imaginary trip to the land of peyote at the feast of the corn and squash. They sit out in the sun in their mother’s laps while the shaman recounts the entire imaginary pilgrimage’. On the canvas a beau-tiful butterfly of astonishing colours symbolically leads them to Wirikuta, their spiritual land of origin. The hallucinogenic cactus is found in the desert, 300 miles northeast of the Huichol true homeland and considered by them to be a place of pilgrimage to their own beginnings and primeval origin. A once a year pilgrimage is the climax of the Huichol religious life.Peyote contains the non-addictive drug mescaline. In their visions the Huichol frequently ‘meet’ the Gods that reveal their knowledge. The ritual is a magical trip to the beginning and is all about going back and being a contemporary of the ancient Gods, a return from the sacred realm to our present and living present with sacred perceptions without boundaries. There we are aware of reaching the superior phase of a supe-rior state of mind, both mental and emotional development manifested finally, and they all welcome you to the Wixáritari supernatural realm.In 1571 with the Inquisition these practices were observed as diaboli-cal. In 1620 peyote was totally prohibited because of its ‘satanic’ properties. Today its use is permitted to Indians that demonstrate at least 25% of Indian (tarahumara, huicholes y coras) blood. In the past the clerical authorities couldn’t conceive of a mind-altering substance that expanded the state of consciousness, and dealt with sickness and death caused (as the pre-Colombians thought) by supernatural forces that surround us. Today 500,000 members of the Native American Church and the Peyote Way Church of God use it regularly in their re-ligious practices. Back in México, in Real de Catorce, a gathering place for the peyote experience, has been experiencing serious problems with shortages of this cactus because of the continuous pilgrimages to the magical land of peyote over the last 30 years. fo

to: L

uis

Lope

z A

ntun

ez

30 31