ilk yar'larımızın deherli dostları,

sevgili gönüllümüz, staj dönemini tamamlayıp

öğretmenliğini bekleyen Mehmet yazmış...

Projelere, çocuklara özlemini dile getirmiş,

biz de hepimiz aynı duygular içerisindeyiz...

Oysaki gelecek haftaki yaz bilim okulunu ertelemek durumunda kaldık...

Umut ederiz bu olağanüstü koşullar biran önce biter

biz de koşarak güzel ilk yar'larımıza ulaşırız...

Selam sevgi ve saygılarımızı yolluyoruz...

İLKYAR

---------------------------------------------------

Güzel çocuklarımızın geleceğine güzellikler katmak için,

belki bir kitap, belki de büyüğünüzün anısına bir kitaplık için,

belki de daha fazlası için:

(lütfen bağışınızın açıklama kısmına isminizi yazın, hesap sahibi İLKYAR)

İş Bankası ODTÜ şubesi (4229) 706968 TL Hesabı : TR26 0006 4000 0014 2290 7069 68

Euro Hesabı: TR920006400000242293507426

Dolar Hesabı:TR910006400000242293576217

YURT DIŞINDAN BAĞIŞLARINIZ için bağlantı adresi:

https://turkishphilanthropyfunds.givecorps.com/projects/12942-lk-ret-m-okullarina-yardim-

vakfi-lkyar-ilkyar-16th-science-summer-school

-----------------------------------------------

Çocuklarımız, ilk göz ağrılarımız, ilk yarımız;

hele ki uzaklardaki, YBOlardaki çocuklarımız, kardeşlerimiz

site: http://www.ilkyar.org.tr e-posta: ilkyar.yonetim@gmail.com

Vural Beyimiz> http://vuralaltin.blogspot.com/

Ata Hocamız> http://atatezbasaran.blogspot.com.tr/

Kas Gücüyle Devri Alem> Erden> http://www.KaslaGit.com/

Banu Hocamızdan Fen > http://www.bilimce.com

Hasan Hocamızdan Zeka Oyunları> http://www.zekaoyuncaklari.com/

Kitap: Elif Nur un öyküsü http://www.ilkyar.org.tr/dergi/Elif_Nurun_Oykusu.pdf

Ç O K Ö Z L Ü Y O R U M

Bu aralar hayatımda büyük bir eksiklik yaşıyorum. Yaklaşık bir yıldır projelere katılamamamın verdiği büyük bir boşluk iyice kendini hissettiriyor bu günlerde. Son zamanlarda hep bir özlem var, bende derin izler bırakan, beni çok etkileyen çocuklara yani onlarla anlam kazanan projelere… Koskocaman günler, haftalar, aylar değil yıl geçmişti projesiz. Böyle bir eksikliği daha önce hiç bu kadar uzun süre yaşamamıştım. Uzak diyarlardaki güzel çocuklardan, birbirinden değerli gönüllü arkadaşlarımdan, bilim otobüsünden, kısacası İLKYAR’ dan uzak kalmak öyle zor bir şey ki…

Bilim otobüsüne binmeyi, çocukların eşsiz gülümsemelerini görmeyi, onlarla etkinlikler yapmayı, oyunlar oynamayı, yarışmalar yapıp doyasıya eğlenmeyi o kadar çok özledim ki… Bu güzel anlar İLKYAR’ın proje düzeni sayesinde tam anlamıyla, dolu dolu yaşanıyormuş bu aralar daha iyi anlıyorum. Bu güzel anlardan uzak kalmak bir gönüllünün büyük bir eksiklik ve büyük bir boşluk yaşamasına neden oluyor.

İlk projem Kastamonu projesine katıldığımda çok enerjik, güler yüzlü bir ekiple yol boyunca güzel türküler söyleyip çok eğlenceli ve renkli bir tanışma gerçekleştirmiştik, dün gibi aklımda. Herkes bir şeyin ucundan tutmuştu. Kimi biz yeni katılanlara çiviyi, küpü, strateji oyunları ve koridor deneylerini gösteriyor, kimi darbuka, gitar çalıyor kimi de servis yaparak hiç sıkılmadan okula varmamızı

sağlıyorlardı. Yeni bir ortama girmiş olmanın ve yabancılığı çok kısa bir sürede atmış olmanın sevinci içindeydim. Sanki daha önce karşılaşmış, tanışmış ve muhabbet etmiş gibiydik. Böyle bir atmosferi ilk defa yaşadığım için çok mutluydum ve projeye katılıp İLKYAR’a ilk adımımı attığım için şükretmiştim.

Sabah erkenden kalkmak, spor yapmak gibi basit şeyler bile oradaki güzel çocuklar ve ekip sayesinde o kadar değer kazanıyordu ki özlememek, büyük bir iç geçirmemek mümkün olmuyor. Sabah 7 de uyanıp seminerlere gitmekle YBO’larda saat 6’ da bazen 4’te uyanmak arasında bile fark vardı bana göre. Evde veya dışarıda yaptığım spor ile çocuklarla kocaman bir daire oluşturup yaptığımız sabah sporu arasında da büyük fark vardı. Çocuklarla muhabbet etmek, onlarla beraber yemek yemek, “Mehmet abi” seslenişlerini duymak, güzel tebessümlerini ve masum duruşlarını görmek bu aralar ağırlığını öyle hissettiriyor ki… Bu nasıl bir dokunuş, kalbe, yüreğe işleyişmiş bazen çok düşünüyorum. Çok kısa bir sürede gönlümde taht kurmuştu. Projelere katıldıkça daha çok katılma isteği duymuş ve ilk defa bu kadar çok özlediğim tertemiz çocuklar, güzel diyarlar, fedakâr insanlar olmuştu.

Projedeyken hiç bitmesini istemiyor, bittiği zaman da bir an önce diğer projenin gelmesi için can atar olmuştum. Çünkü projeler yaşadığımız anlara gerçekten anlam ve değer kattığımız yerlerdi. Yaşadığımız o ‘an’lar aslında hayatta ne kadar da güzel

şeyler varmış dedirtiyordu sürekli. O ‘an’ lar sayesinde kendimizin ve etraftaki birçok durumun farkına varabiliyorduk. Bazen kim olduğumuzu gördüğümüz bir ayna bazen hesaplaştığımız bir defterdi projeler. Zor şartlarda okumalarına rağmen geleceğe dair büyük umutlarıyla bunca samimiyeti, duygusallığı, masumiyeti bizlere hissettiren, kendilerine hayran bırakan değerli ilk yarlarımız için daha çok şeyler yapma gereksinimimizi ifade ediyordu projeler aslında.

Çocuklara: “Siz de yapabilirsiniz.” mesajını büyük bir sevgiyle veren,

Çocukların bir gün de olsa kaygısızca gülmelerini sağlayan,

Doğruluk, dürüstlük, yardımlaşma ve diğer önemli değerlerimizin önemini güzel örneklerle vurgulayıp bu değerlere önem vermelerini sağlayan,

Çocuklara yaptıkları deneyler ve etkinliklerle dopdolu, unutamayacakları bir gün yaşamalarını sağlayan,

Çocuklara büyük bir kütüphane bırakıp okumaya, öğrenmeye teşvik eden,

Çocukların gönüllerini kısa sürede fetheden İLKYAR’ a gönül ve destek vermek hepimizin önemli bir ödeviydi bana göre.

Eylül projelerindeki müzik dinletileri, tiyatrolar, çok fazla köy okulu ve yatılı okula uğrama imkânı, yöre insanının misafirperverliği, köy halkıyla kısa muhabbetlerimiz, bizlere olan sevgi ve saygıları, bizleri en iyi şekilde ağırlamak için ellerinden geleni yapmaları, gönüllü arkadaşlarımızla dayanışmamız, kenetlenmemiz hafızamda öyle

bir yer edinmiş ki… 3 sene önce Ağrı’da sabah kendimize gelmemizi sağlayan ilk yarlarımızın muhteşem seslendirdiği “İki Keklik” türküsü çoğu zaman dilimden düşmüyor. Öyle içten ve dokunaklı okumuşlardı ki o kare hep gözümün önünde. Dedeli YBO’da kardeşliğimizin simgesi diye tanımladığı“Çavreşamın” türküsünü hem Türkçe hem Kürtçe okuyarak hepimizi çok etkileyen Özcan’ı unutmak da hiç kolay değil. Oradaki fedakâr öğretmenlerle yaptığımız diyaloglar bizleri geleceğe dair daha da motive etmişti. Bu mesleğin ne kadar önemli olduğunu proje sayesinde daha çok anlamak orada bulunmanın bir başka güzel yanıydı. Zaman zaman bu anları düşünmek, uzaklara dalmak öyle iyi geliyor ve öyle mutlu kılıyor ki ne kadar şanslı olduğumun bir kez daha farkına varıyorum.

Çocuklarla mektuplaşmayı çok özledim. Sevgi, içtenlik, samimiyet dolu masumane yazışmaları… Şu an okullar tatilde olduğundan mektup arkadaşlarımızla iletişimimiz de kesilmiş durumda. Sevgi, saygı, özlem dolu mektuplar alıp yine bu duygularla göndermek zamanıma öyle bir renk, öyle bir heyecan, öyle bir mutluluk katıyor ki… Acaba tatilleri nasıl geçiyordur? Birçoğunun aynı benim gibi bir an önce okulların açılmasını dört gözle beklediklerine eminim. Kimi İLKYAR’ın kitaplarını okumaya devam etmek, kimi bizlere mektuplar yazmak ve heyecanla cevap beklemek, kimi İLKYAR’ın tekrar okullarına gelme ihtimalini düşünerek, kimi

öğretmenleriyle ve arkadaşlarıyla hemen hasret gidermek için, kimi daha çok ders çalışıp ODTÜ’ye bir adım daha yaklaşmak için okullarının açılmasını büyük bir heyecanla bekliyordur belki de. Hep öyle olmaz mıydı zaten? Okul zamanı tatilin hemen gelmesini, tatil zamanı da hemen okulların açılmasını istediğimiz zamanlar.

Proje öncesi depoda otobüs yüklemeyi özledim. Yardımsever gönüllü arkadaşlarımızla güzel muhabbetler eşliğinde kitapların, etkinlik malzemelerinin çocuklara ulaştığında yüzlerinin güleceğini hayal edip yaşadığım mutluluk dolu günleri…

Bilim Otobüsüne adım atmayı özledim. İçeri girer girmez dünyanın en iyi ve en huzurlu yerlerinden birinde olduğumu fazlasıyla hissettiğim çok değerli insanlarla yolculuk yapmayı… Burada pırıl pırıl, umut dolu, fedakâr, güler yüzlü yeni arkadaşlar edinip dünyada çok ender rastlanan anlardan birini yaşamayı…

Aydın abiyle, Saniye hocayla ve Fatoş hocamızla daha bir güzel geçen projelere katılmayı özledim.

Çocukları görünce yüzümün aydınlanmasını, onlarla tanışıp sohbet etmeyi ve dolu dolu, unutamayacağımız bir sonraki günü heyecanla beklemeyi özledim.

Sabah erkenden kalkıp onları görmek için can atmayı,

Etkinliklerdeki meraklı ve ilgili duruşlarını,

Yüzlerine çok yakışan gülümsemelerini,

Bizlere olan kocaman sevgi ve saygılarını ifade etmelerini,

Hüseyin hocanın çocuklara ve öğretmenlere yaptığı kulağa küpe sunumlarını,

Oynadığımız voleybol, futbol, basketbol, halat çekme, ip atlama, topaç çevirme, uçurtma şenliğini…

Yaptığımız yarışmaları,

Sergiledikleri koroda güzel, dokunaklı okudukları müziklerini dinlemeyi, yaratıcı tiyatrolarını izlemeyi ve edebi yönlerini açığa çıkardıkları şiirlerini, masallarını, hikâyelerini yazarken onları izlemeyi,

Onlara masal okumayı,

Çok eğlendiğimiz akşam eğlencelerini,

Gelişimizin çalışma azimlerini arttırdıklarını ifade etmelerini,

Eşi-benzeri olmayan ödül törenlerinde Hüseyin hocanın başarılı çocukları havaya kaldırıp kucaklamasını izlemeyi,

Çok okuyup, çok çalışacaklarını söyleyerek yüksek hedefler sözü duymayı,

Okullarına geldiğimiz için defalarca teşekkür etmelerini ve bir daha ne zaman geleceğimizi sormalarını,

“Ne olur gitmeyin!” cümlelerini,

Hepimiz için zor gelen vedalaşmaları bile öyle çok özlüyorum ki…

Projelerde çocuklardan bir şeyler öğrenmeyi özledim. Masumiyeti, samimiyeti, sevgi ve saygıyı nasıl somutlaştırdıklarını, bunlara yükledikleri anlamları nasıl davranışa döktüklerini, bulundukları yerlerin önemli özelliklerini, hayata nasıl bir pencereden baktıklarını, bir mektubun nasıl yazılacağını… Bir yanıyla üniversite sonrasında çok işime yarayacak, kolay bulunmayan, kolay kolay tükenmeyecek ve herkese nasip olmayacak önemli bilgi deposuydu İLKYAR. Beni mesleğimi de hazırlayan ve bana çok şey öğreten müstesna bir güçtü.

Proje dönüşleri Bilim Otobüsünde izlenim yapmayı özledim. Büyük bir heyecanla Hüseyin hocanın, gönüllü arkadaşlarımın karşısına geçip projede beni çok etkileyen

anılarımı, gözlemlerimi, projenin iyi taraflarını ve varsa eksik taraflarını dile getirmeyi… 2013 Eylül projesi dönüşü Ankara’ya varmamıza rağmen hala izlenimler paylaşılmaya devam ediyordu. Hüseyin hocamızın süre yetmediğinden konuşmasını toparlayamadan izlenimlerimizin devamını beklediğini vurgulaması unutamadığım anlardan biriydi. Daha sonra birbiri ardına gelen duygu yoğunluğu yüksek izlenimlerin ne kadar da muhteşem bir proje yaşadığımızı bizlere tekrar hissettirmesi bambaşka bir durumdu. Bu izlenimlerde kimimiz “Sözcükler Nerede?”, kimimiz “Büyük Kahraman”, kimimiz “Ne yapıyorum Ben Burada”, kimimiz ”Sevgilerde”, kimimiz ”İlk yarlarımız’dan Uzak Kalmanın Verdiği Can Sıkıntısı”, kimimiz “Yol Günlükleri” diyerek o günlere özlemimizi dile getirmiştik. Hem de büyük bir özlemi.

23 Nisan Kampı ve Yaz Bilim Okulu’na katılmayı özledim. Ankara’da rengarenk, pırıl pırıl çiçekleri görmeyi özlüyorum. Ankara bu güzel, umut dolu çocuklarla daha bir görkemli oluyordu. Hele ki daha önce okullarına gittiğim çocuklar varsa onların tertemiz, tebessüm dolu yüzlerini tekrar gördüğümde içimi büyük bir huzur kaplıyordu. Birbirimizle daha çok muhabbet etmeyi, bazen zor bazen kolay karşılıklı bilmeceler sormayı ve bu bilmece alışverişini mektuplarda sürdürmeyi, Cahit Arf’ta onlarla seminerlere katılmayı, bölüm gezilerini ve burada yaptığımız başarılı

deneyleri, Anıtkabir’de Atamızın huzuruna çıkıp İLKYAR olarak çok çalışacağımıza dair söz vermeyi özlememek elde miydi?

Ata hocamızla uzun yolculuklar yapmayı özlüyorum. Mersin’den Ankara’ya ve Ankara’dan Mersin’e doğru rahmetli Ata hocamızla yaptığımız eşi benzeri olmayan, bitmesini hiç istemediğim bilim ve muhabbet dolu yolculukları… Bizim onu konuşturmamız, uyanık tutmamız gerekirken (değerli Esin hocamızın önemli bir talimatıydı bu aynı zamanda) Ata hocamız bizi hiç uyutmadan ve hiç sıkmadan eğlenceli sorular sorar ve her konudan muhabbet ederdi. Konya projesi dönüşü Mersin’e doğru yol alırken müzik de açmıştı rahmetli hocamız. Birden müzik sesi yükseldi çünkü hocamızın sevdiği bir parçaydı. Kendisi de şarkıyı yüksek sesle söyleyip başını salladığında bir kez daha hayran olmuştuk genç ruhlu haline. Yol boyunca hiçbir masraftan kaçınmaz proje dönüşleri her birimizi evlerimizin önüne kadar bırakırdın. Mersin Üniversitemize İLKYAR’ı kurarak çok büyük ve değerli bir

miras bırakmıştın. Sen olmasaydın İLKYAR’a adım atmamız zor olurdu. Stant kurduğumuz zamanlar çivilerin hep büyük bir ilgi odağı oldu -bu aralar seminerlerde öğretmen arkadaşlarım çiviyle oynamaya doyamıyor, tıpkı çocuklar gibi çok hoşlarına gidiyor ve bu da İLKYAR’ın tanınırlığının artmasına vesile oluyor sayende- Sadece çocuklarla değil birçok kişiyle tanışmamda eserinin rolü büyüktü. Bir hocadan da öteydin sen. Ah Ata hocam erken ayrıldın aramızdan. Daha çok projelere gidecektik beraber. Projelerdeki eksikliğin hep hissediliyor. Çok özlüyoruz seni.

İLKYAR’daki hatıralarla çoğu zaman baş başa kalmak bile yaşama büyük bir anlam ve büyük bir coşku katmaya yetiyor.. Kendini çok özlettiğin için sana tekrar ne kadar teşekkür etsem azdır. Daha çok çocuğa ve yardımsever, fedakâr gönüllülere ulaşıp yaşamlarına büyük bir anlam ve coşku katman dileğiyle…

Mehmet Bozoğlan

ilkyar'larımızın geleceğine güzellikler katmak için belki bir kitap için, belki anısını yaşatmak istediğiniz büyüğünüz için bir kitaplık, belki de daha fazlası için İş bankası ODTÜ şubesi (4229) 706968 TL TR26 0006 4000 0014 2290 7069 68; Euro Hesabı: TR920006400000242293507426 Dolar Hesabı: TR910006400000242293576217 (Hesap sahibi İLKYAR) Lütfen bağışınızın açıklama kısmına isminizi mutlaka lütfen belirtin… Artık yurt dışından kolaylıkla kredi kartıyla İLKYAR'a bağış yapmanız mümkün ABD'de iseniz anında da vergi iadesi için gerekli belge e-posta ile adresinize geliyor. Turkish Philantrophy Funds aracılığı ile bağışınız bize ulaşıyor, projelerde kullanılıyor... Bir defalık veya düzenli bağış için Bağlantı adresi: -https://turkishphilanthropyfunds.givecorps.com/projects/12942-lk-ret-m-okullarina-yardim-vakfi-lkyar-ilkyar-16th-science-summer-school Eğer "çek" gönderilmek istenirse: "çek"i Turkish Philanthropy Funds adına, İlkyar Vakfı için olduğu not edilerek Turkish Philanthropy Funds - 216 E. 45th Street Fl.7 New York, NY 10017 adresine yollanmalı. www.ilkyar.org.tr ilkyar.yonetim@gmail.com izlenimleri dostlarınızla paylaşıp onları üye yaparak (eposta adreslerini bize yolluyarak), mesajlarınızda “link” vererek ilkyar'ın tanınırlığını arttırabilirsiniz, ancak başka amaçlarla ilkyar izlenimlerindeki ve sitesindeki resimlerin izinsiz kullanılmaması gerektiğini hatırlatın lütfen...