1

�REDACTIONEEL: -Met de mythe Zarqawi sterft de mythe van de dreiging van Islam blz.02 �COMMENTAAR: -Smalhout, kortzichtig blz.04 -De democratische Inquisitie blz.07

�LESSEN UIT DE HADITH: -De lessen uit de Hadith - de beproeving van welvaart en welzijn blz.11 �ECONOMIE: -Analyse en beoordeling van globalisatie (deel 3) blz.13

�GODDELIJKE OORDEEL -Het goddelijk oordeel betreffende: verzekeringen (ta’amien) blz.28

�ISLAM: - Salehoeddien en de strijd tegen de fitnah blz.32

�ACHTERGROND: - De andere zijde van het Afghanistan van de Taliban blz.40

�COLUMN: - Het zijn enkel de vrienden van onrecht en onderdrukking die terugkeer van de Khilafah vrezen blz.48

INHOUDS OPGAVEAangezien “Copyrights en Patenten” niet in

overeenstemming zijn met Islam, bent u vrij

de inhoud van iedere editie te vermenigvul-

digen. Wij verzoeken u wel ons als referen-

tie te vermelden. Het moet duidelijk zijn dat

de Koran alleen authentiek is in zijn originele

taal, het Arabisch. Aangezien een perfecte

vertaling van de Koran onmogelijk is, maken

we gebruik van vertalingen van de beteke-

nissen van de Heilige Koran. Dezen geven

slechts beperkt weer de betekenis van de

oorspronkelijk Arabische tekst.

3 maandelijks magazine

Losse nummers à 3 €

Jaarabonnement à 15 €

(incl.verzendkosten)

Voor een jaarabonnement,

zowel in Nederland als België,

contacteert u:

Abonnementen Service

Postbus 51043

3007 GA Rotterdam

Na overmaking van de abonnements-

gelden ontvangt u dan Expliciet

Magazine een jaar lang bij u thuis.

Ten name van Dhr. F. Babayigit

Nederland rekening nummer:

giro 7711613

Ten name van Expliciet Magazine

België rekening nummer:

001 - 2975063 - 52

U kunt ook contact met

ons opnemen via onze webpagina:

www.expliciet.nl

ExplicietHet magazine voor een

Islamitisch bewustzijn

En laat er een groep onder u zijn die tot goedheid aanspoort en tot rechtvaardigheid maant en het kwade verbiedt; dezen zijn het die zullen slagen. (Al-Imraan 104)

C

2

Met de mythe Zarqawi sterft de mythe van

de dreiging van IslamAboe Moesab Az Zarqawi verscheen voor de eerste maal op het wereldpodium toen Colin Powell hem benoemde in zijn nu legendarische speech voor de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties. Zarqawi was, zo zei Powell in dezelfde speech als waarin hij weerballonnen “verwarde” met mobiele laboratoria ter productie van chemische wapens, de link tussen Saddam Hoessein en terrorisme: de meester-terrorist en moslim-extremist zou worden gefinancierd en geholpen door Hoessein. Een bewering die een leugen bleek, net zoals de weerballonnen die doorgingen voor “mobiele laboratoria ter vervaardiging van chemische wapens”...

Desalniettemin was daarmee de naam Zarqawi gevestigd. Langzaam maar zeker kwam hier op volgend een monster tot leven dat uiteindelijk mythische proporties aan zou nemen. Googled men vandaag de dag eens op de naam Zarqawi, en vraagt men enkel pagina’s in het Nederlands, dan resulteren ruim 437.000 hits, bijna allen artikelen die breeduit verhalen over de vermeende gruweldaden van deze Zarqawi, de “terreurleider”, “terrorist” en “moslim-extremist”.

Toen in 2004 Falloejah in Irak door de bezetting letterlijk met de grond gelijk werd gemaakt, waarbij duizenden mensen zijn omgekomen, werd Zarqawi door de media aangedragen als rechtvaardiging voor dit handelen. Falloejah zou het hoofdkwartier zijn van de leider van “de meest gevreesde terreurgroep in Irak” (MSNBC), “het al Qaeda-lid” (CNN) en “brein achter de terreur” (Washington Times). Tall Afar onderging later hetzelfde lot als Falloejah voor dezelfde reden, gevolgd door Qaim en Ramadi. Met het bloed van de onschuldige inwoners van deze steden nog op de lens, mochten iedere keer de “inbedded” journalisten dan aan de wereld uitleggen dat

vooruitgang in Irak werd gerealiseerd door de bezetting, en dat de vijand - het moslim monster Zarqawi - werd opgedreven en in het nauw begon te geraken. En vele tientallen Amerikaanse kruisraketten sloegen in op woonwijken verspreidt over Irak, waarbij honderden mensen de dood vonden, mannen jong en oud, vrouwen en kinderen. Volgens de media te betreuren slachtoffers, maar “collateral damage” (zijdelingse schade) bij een aanval gericht op Zarqawi, één van zijn schuilplaatsen of één van zijn wat moeten zijn geweest tientallen zogenoemde “luitenanten”. Zarqawi, met andere woorden, werd in de zogenaamde Oorlog tegen Terreur de rechtvaardiging van ieder handelen.

In Europa zou dezelfde Zarqawi een netwerk voor terreur hebben opgezet, en volgens Gijs de Vries (Nederlands eigen Europees coördinator voor de strijd tegen terreur) moslims “ronselen” om niet enkel in de Arabische wereld maar ook hier dood en verderf te kunnen zaaien. Blanke moslims, zo is de wereld voorgehouden, omdat “het voor hen makkelijker is aanslagen te plegen in Europa dan voor terroristen met een Arabisch uiterlijk” (Elsevier). Zo werd Zarqawi ook de persoon waaraan opgehangen is de zogezegd “substantiële” dreiging van het “islamitisch terrorisme” in Europa. De dreiging waarmee de mensen in Europa door politici en media tot aan de grenzen van de waanzin zijn gebracht, tot volgzamen die zwijgzaam accepteren dat in naam van veiligheid hun samenlevingen verworden tot gevangenissen en zijzelf tot gevangenen. En de dreiging waarmee de moslims in Europa gestigmatiseerd zijn als “gevaar voor ons en voor onze manier van leven” want “potentiële terroristen”, en waarmee in het denken van de mensen een relatie tussen Islam en terrorisme tot stand is gebracht.

REDACTIONEEL

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxc

3

Voor ruim drie jaren was niets meer beschikbaar van het fantoom Zarqawi dan een onduidelijke zwart-wit foto, die dus ongezien wist te zwerven door heel Irak, en grote gebieden daarbuiten, volgens de media altijd op weg naar een volgende misdaad tegen de menselijkheid. Maar plotsklaps in april 2006, dus drie jaren na zijn eerste verschijning, toont Al Jazeera een videoboodschap van de “master terrorist” Aboe Moesab Az Zarqawi, waarin hij aankondigt dat voor het westen “het ergste nog zal komen”. De eerste communicatie van Zarqawi met de wereld in zijn bijna drie jaren van wereldfaam. Sterker nog, zijn eerste teken van leven na - volgens de media, wederom - voor drie jaren de wereld in brand te hebben gezet.

Om deze boodschap op waarde te kunnen schatten is het belangrijk in gedachten terug te keren naar de 10e april 2006, de dag dat de Washington Post met een bericht kwam onder de titel “Military plays up role of Zarqawi” (10 april 2006) en waarin ondermeer op basis van geheime stukken van het Amerikaanse koloniale leger wordt gezegd:

“De Zarqawi PSYOP (voor Psychological Operations, een codenaam voor operaties door de Amerikaanse strijdkrachten ter manipulatie van het denken van de mensen) is onze meest succesvolle informatie campagne tot dusver. (...) Onze focus op Zarqawi (...) heeft hem belangrijker doen voorkomen dan hij in werkelijkheid is.”

Hoezeer valt het te betreuren dat bij de berichtgeving omtrent deze plotselinge video geen van de media de mensen heeft herinnerd aan deze recente verklaringen van de zijde van het Amerikaanse koloniale leger: ZARQAWI-WORDT-OVERDREVEN-OM-DE-MENSEN-TE-MANIPULEREN!

De Aboe Moesab az Zarqawi die de wereld kent door de media, is dus een PSYOP. De media ontwaakt daarmee in de wetenschap dat nu iedereen haar in haar blootje kan zien staan, en als instrument van propaganda kan aanschouwen, en misschien is daarom de bekentenis van het Amerikaanse koloniale leger maar zo weinig aandacht gegeven door haar. Want met de ondergang van de mythe Zarqawi

is niet alleen zijn realiteit van nietsbetekenent geopenbaard, maar is ook zo goed als ieder bericht ooit over hem geschreven geopenbaard als de propaganda die het in werkelijkheid is. De mythe Zarqawi representeert niets of niemand en vertegenwoordigt niets of niemand want hij is een mythe, een fantasie zonder bestaan. En juist omdat de Zarqawi van de PSYOP een mythische omvang aannam, weet de mens dat de rol in de wereld van de werkelijke Zarqawi hooguit bescheiden moet zijn. Voor de ware Zarqawi geldt daarmee hetzelfde, ook hij representeert niets of niemand en vertegenwoordigt niets of niemand.

Met de openbaring van de realiteit en de ondergang van de mythe Zarqawi sterft ook de mythe betreffende Islam en de moslims in Europa, waarvolgens beiden enkel en alleen als gevaar en bedreiging gepresenteerd zijn. De mythe Zarqawi, immers, was het fundament onder de boodschap in de richting van het volk van Europa: “heb angst voor Islam en de moslims!”. Daarom mag de hoop nu zijn dat niet langer deze mythes betreffende de moslims in Europa de boventoon zullen voeren, de mythes ontsproten aan het denken van de haatzuchtigen, de egoïsten en de intriganten onder ons die zichzelf de mantel van altruïsme omdoen maar in werkelijkheid enkel voortgedreven worden door haat en kortzichtig eigenbelang. Want degene die deze mythes nu nog continueert zal zichzelf daarmee openbaren als behorende tot deze groep van onheilbrengers. En de denkende, goede mensen van Europa zullen niet wederom dergelijke lieden volgen.

De hoop is dat de realiteit terug een kans zal krijgen, en dat in de toekomst de relaties in de samenleving terug vorm geven zullen kunnen worden op basis van de realiteit van de moslims in Europa, welke is dat zij enkel ervoor gekozen hebben - zoals hun menselijk recht is - het eigen leven vorm te geven volgens de ideeën Islam. Islam, de alomvattende oplossing voor het leven van de mens, de vijand van enkel onrecht en onderdrukking en hun bondgenoten. De moslims zijn geen bedreiging, want enkel wensen zij een leven in vriendschap, vrede en voorspoed met behoud van de eigen identiteit, net zoals ieder ander.

Namens de redactie van Expliciet,Abdullah as Siddiq

zxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

4

COMMENTAAR

Aan prof. dr. B. Smalhout,

Het vormen van een mening bij een kwestie op basis van vooroordeel, om deze mening vervolgens tegenover anderen te presenteren als vaststaand feit in de wetenschap dat er hiervoor geen redelijke argumentatie te bieden valt, dit gedrag is één van de uitingen van irrationele haat, weledelgeleerde professor.

U zegt in uw column in De Telegraaf van zaterdag 25 maart, 2006, en ik citeer:

“Als aankondiging van wat ons te wachten staat, fulmineerde vorige week in de gemeenteraad van het dorp Houten bij Utrecht, het pas benoemde islamitische PvdA-raadslid Abdallah Monahbi tegen het in deze christelijke gemeente gebruikelijke ambtsgebed. Dat wordt altijd vóór de aanvang van de raadsvergadering gebeden.

In dit door de burgemeester uitgesproken gebed wordt aan de Eeuwige om wijsheid, inzicht, gerechtigheid (en) geduld gevraagd, maar Abdallah verliet demonstratief tijdens het gebed de raadszaal. Kennelijk zijn wijsheid, gerechtigheid, inzicht en geduld ongewenste begrippen voor moslims.”

Einde citaat.

Weledelgeleerde professor, om maar niet om de hete brei heen te draaien, ik schrijf u bij deze aan daar het u aan te rekenen valt dat u aldus concludeert over de moslims in de wereld. Om te voorkomen dat u mijn mening zult opvatten als een uiting van irrationele haat, staat u mij toe de argumentatie achter deze mening uiteen te zetten:

Ten eerste, u heeft het gedrag van één persoon in één specifieke situatie genomen en zonder verdere argumentatie dit geïnterpreteerd naar beweegreden. Vervolgens heeft u hetgeen u dus zonder argumentatie aandraagt als beweegreden geprojecteerd op de ganse moslimgemeenschap in de wereld, om dan ten slotte over hen allen te oordelen. Meneer professor, dit is lasterlijk ten opzichte van de moslimgemeenschap en niets minder dan dat.

Ten tweede, u trekt conclusies over de beweegreden van het “islamitische” raadslid alsof deze overduidelijk is, terwijl uit niets met relatie tot het plaatsgevondene deze overduidelijkheid blijkt. Nu, het is vanzelfsprekend mogelijk dat in uw belevingswereld het gedrag van een moslim altijd eenduidig is betreffende de beweegreden, u zult misschien altijd denken aan irrationaliteit en algemene barbaarsheid, maar dit maakt uw interpretatie van het gedrag van de moslim nog niet tot juist. Integendeel zelfs, want interpretaties gebaseerd op vooroordeel zijn altijd onjuist, en, zoals ik al zei, soms zelfs uitingen van haat. Waar u aan voorbijgaat in uw artikel zijn verschillende andere mogelijke beweegredenen waarop het islamitische raadslid zich mogelijk gebaseerd heeft. Mogelijk, namelijk, was dit gedrag demonstratief bedoeld zoals u beweerd, maar mogelijk ook niet, en dit is een nuancering die u uw lezers onthoudt. Omdat u heeft geoordeeld behoort u te weten dat zijn religie de moslim niet toestaat de riten van andere religies bij te wonen, en mogelijk heeft het islamitische raadslid het gebed van zijn mederaadsleden opgevat als vallende onder dit verbod. Oftewel, het is heel goed mogelijk

Smalhout, kortzichtig

5

dat het raadslid niet zozeer “fulmineerde” bij het verlaten van het gebed, maar dit in alle rust en eerbied deed in overeenstemming met de geboden en verboden van zijn religie. En dat hieruit dus niet de afwezigheid van respect blijkt voor het christelijke gebed, maar enkel en alleen inachtneming van de geboden en verboden van de eigen islamitische religie. U zou het gedrag van het raadslid daarom ook hebben kunnen respecteren als dat van een principieel en tolerant mens, die niet het gebed wenste te verstoren maar zich enkel wenste te onttrekken aan deelname ervan, in plaats van het te beschimpen zoals u heeft gedaan.

Overigens, om u de wind alvast uit de zijlen te nemen, of dit verbod nu wel of niet van toepassing is hier, uit het islamitische verbod op bijwonen van riten van andere religies mag niet begrepen worden dat Islam neerkijkt op de riten van andere overtuigingen. Uit het feit dat de sjari’a van Islam ook voor andere religies het recht erkent om naar eigen inzichten de aanbidding te verrichten, en de mogelijkheid hiertoe garandeert, blijkt dat Islam de andere religie respecteert. De mate waarin deze riten overeenstemmen met de tradities van de moslims is in deze geen kwestie. Met andere woorden, in de komende Islamitische Staat zal de tolerantie voor andere religies weer definitief en absoluut zijn omdat Islam dit eist. Vergelijk dit met de tolerantie in de wereld die u in uw columns schetst, waar deze afhankelijk is van de mate waarin de gebruiken overeenstemmen met de tradities van het land, en relatief want enkel geldend indien dit degene die tolerant moet zijn uitkomt.

Mogelijk heeft u voor uzelf deze alternatieve beweegreden van het raadslid overwogen. Maar, doordat u zich niet de moeite heeft getroost aan te gegeven waarom u uw uitleg aan het gedrag van raadslid heeft gegeven, heeft u in de richting van uw lezers het bestaan van deze alternatieve beweegreden eenvoudigweg ontkend. Oftewel, u heeft ervoor gekozen een mening tegenover anderen te presenteren als vaststaand feit, zonder

hiervoor een redelijke argumentatie te bieden. En dit is een professor onwaardig, want op zijn minst lasterlijk, eventueel gewoon dom, maar zoals gezegd mogelijk zelfs een uiting van haat.

Ten derde, uw beschrijving van de gebeurtenis in het gemeentehuis van Houten is zonder bronvermelding gebleven. Dus onduidelijk is in hoeverre u de realiteit van het plaatsgevondene heeft weergegeven, danwel dat u met uw eigen woordkeuze een indruk betreffende het plaatsgevondene heeft geprobeerd te wekken die uw uitleg hiervan zou rechtvaardigen. U gebruikt zoals gezegd “fulminerend” zonder aan te geven waarom deze beschrijving passend is. En u beschrijft de praktijk van het gebed ter aanvang van de raadsvergaderingen in de christelijke gemeente Houten met de woorden “in dit gebed door de burgemeester uitgesproken gebed wordt aan de Eeuwige om wijsheid, inzicht, gerechtigheid (en) geduld gevraagd”. Het “de Eeuwige” is natuurlijk een bij uitstek religie neutrale benaming van het Opperwezen, waarmee de indruk wordt gewekt dat het gebed zelf religie neutraal was. Zonder bronvermelding door u heb ik natuurlijk niets om dit te verifiëren, maar ik zou verbaasd zijn indien het gebed in het van oudsher christelijke Houten niet “in naam van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest” uitgesproken werd, in plaats van een gebed tot de volgens u “Eeuwige”. Maar tot op zekere hoogte ik begrijp het nalaten van een bronvermelding wel, want had u bijvoorbeeld geschreven “het pas benoemde islamitische PvdA-raadslid Abdallah Monahbi onttrok zich van het in deze christelijke gemeente gebruikelijke ambtsgebed”, en “In dit door de burgemeester uitgesproken gebed wordt aan de drie-eenheid om wijsheid, inzicht, gerechtigheid (en) geduld gevraagd, ten tijde waarvan Abdallah de raadszaal verliet”, dan zou uw uitleg van het gedrag van het raadslid helemaal geen rechtvaardiging meer kennen. Tenminste bij uw wijze van beschrijven van de gebeurtenis valt er nog iets te maken van het neerzetten van al de moslims als barbaren. Bij een meer neutrale - meer objectieve, misschien - beschrijving zou u zich misschien voor uw eigen conclusie geschaamd moeten hebben.

6

Ten vierde, in uw artikel blijft de hypocrisie in de westerse wereld in de omgang met het secularisme volkomen onbesproken: so what als dit gedrag van het raadslid demonstratief bedoeld was? Ook u, weledelgeleerde professor, beklaagt zich geregeld over een gebrek aan inburgering van moslims, waaruit ik niet anders kan begrijpen dan een klacht over een gebrek aan adoptie van de “typisch voor Nederland”-se ideeën, zoals homofilie en secularisme. Zo vaak moeten de moslims horen en vernemen dat zij zich aan moeten passen aan de scheiding van kerk en staat, en nu, zou het inderdaad zo zijn dat het islamitische raadslid het gebed bij de raadsvergadering aan de kaak wil stellen, dan is deze schending van het seculiere dogma plotsklaps een mooie traditie die gerespecteerd zou moeten worden! De Europese traditie van secularisme lijkt wel enkel te bestaan wanneer hiermee de moslims het leven moeilijk gemaakt kan worden. Ik herinner u, toen de hoofddoek van de moslim vrouw op Franse scholen verboden werd, toen werd in gelijke adem door mensen zoals u verkondigd dat ‘de moslim dient zich aan te passen aan de traditie van het land waar deze verblijft, wat in geval van Europa de scheiding van kerk en staat is’. Maar korte tijd later, toen bekend werd dat bijvoorbeeld Italië ruimte heeft ingericht voor een beeltenis van Jezus aan het kruis in al de lokalen van de staatsscholen en iedere ziekenhuiskamer, toen bleek dit ineens weer een van die Europese tradities waaraan de moslim zich aan te passen heeft.

Bij mij rijst de vraag wat u geschreven zou hebben indien in een gemeenteraad met moslims bij meerderheid besloten zou worden om de raadsvergaderingen aan te laten vangen met een islamitische smeekbede voor leiding door Eeuwige, omdat enkel bij Hem wijsheid en de Juiste Leiding is (overigens, Islam is deze Leiding van de Eeuwige, waarvoor men dus niet meer hoeft te bidden maar die enkel nog maar toegepast hoeft te worden in een van de Islamitische landen). Corrigeert u mij alstublieft indien ik het verkeerd inschat, maar ik verwacht in dat geval een klaagzang van uw zijde over hoe

de scheiding van kerk en staat niet gerespecteerd wordt door de moslims. En de indruk ontstaat dan ook dat uw klaaglied enkel is geresulteerd omdat het een moslim was die zich aan het gebed onttrok. Hiermee bejegent u het geachte raadslid natuurlijk bijzonder onheus: indien hij niet meedoet met uw seculiere democratie is hij een extremist, indien hij meedoet aan de seculiere democratie is hij een barbaar zonder gevoel voor traditie. Weledelgeleerde professor, ik ben mij bewust van het feit dat u misschien niet gewend bent aan de toonzetting van mijn schrijven, die als hard en corrigerend gekarakteriseerd zou kunnen worden. Maar vergis u niet, het zou onjuist zijn dit te interpreteren als een uiting van een onvermogen mijner zijde in de omgang met de Nederlandse taal. Deze toonzetting is een bewuste keuze, omdat wanneer mensen zonder blikken of blozen en zonder de minste terughoudendheid door middel van oppervlakkige, argumentloze en bovenal onjuiste beweringen een gehele bevolkingsgroep - jawel, een ganse beschaving! - veroordelen en stigmatiseren, dan is de harde corrigerende toon de enigste gepaste toon. Want is dergelijk gedrag van opiniemakers niet onacceptabel?

Nu, het is niet mijn intentie om u in uw meningen te proberen beperken. Ik roep u enkel op alsnog te beargumenteren in deze kwestie, waarbij ik opmerk dat in afwezigheid hiervan u zich behoort te verontschuldigen voor uw (dan) argumentloze bewering betreffende het geachte raadslid, mijzelf als moslim, en al de moslims in de wereld.

Met de meeste hoogachting,

Abdullah as Siddiq

7

Tegenwoordig valt in de westerse samenlevingen een achterwaartse ontwikkeling waar te nemen, die effectief de realisaties en vooruitgang in het wetenschappelijk / technisch bereik te niet doet. Alhoewel de wetenschap en techniek een weg naar voortdurende vooruitgang zijn ingeslagen, bewegen de westerse samenlevingen zich achterwaarts in de richting van een dieptepunt. Hieruit alleen al blijkt dat men een samenleving niet kan beoordelen op basis van de wetenschappelijke / technische vooruitgang die zij heeft weten te realiseren. De afname in de capaciteit tot taalbeheersing en de toename in het analfabetisme in de bevolkingen zijn slechts de onschuldige voorbeelden die men kan aanhalen van deze achterwaartse ontwikkeling van de zogenaamde “op informatie gebaseerde, multimedia samenlevingen”, die weliswaar multimediaal geïnformeerd wordt maar intellectueel achtergesteld. Veel gevaarlijker is de achterwaartse ontwikkeling binnen het politieke bereik. Wat volgens de geschiedvertelling reeds sinds lang overwonnen was, keert vandaag de dag in de 21e eeuw terug. Want waarvan men dacht dat het enkel plaatsvond in onderontwikkelde en totalitaire staten, beleeft heden ten dage een comeback in de post-geïndustrialiseerde, op informatie-technologie gebaseerde westerse landen.

Vooraan deze achterwaartse ontwikkeling staat de vervolging van moslims die - en het wordt tijd dat het westen dit eindelijk erkent -

enkel en alleen op grond van hun islamitische overtuiging vervolgd worden, en niet op grond van iets als het “terrorisme”, waarvan duidelijk is dat het enkel een door de Verenigde Staten losgelaten hysterie is. Niet de terreur maar enkel de afwijzing van de democratie, waardoor de moslims zich niet laten overtuigen, is de reden voor deze vervolging. Men heeft formeel de logische constructie “Mens minus Democratie is gelijk aan Terrorist” ontwikkeld en de moslim tot vogelvrij verklaard, voor de werkelijke reden dat naties zoals de Verenigde Staten de terugkeer in de praktijk vrezen van de alomvattende ideologie Islam in de gebieden van de wereld rijk aan natuurlijke mineralen. De geïntroduceerde logische constructie bestaat enkel om de in essentie racistische maatregelen tegen moslims - “jullie mogen niet zelf beslissen hoe jullie je leven wensen te organiseren!” - te camoufleren. Deze houding van de westerse landen werpt hen meer dan zestig jaren terug in de tijd, veelal zonder dat men het zelf in de gaten heeft. Destijds was het nog het joodse volk dat het vreemde element in het lichaam van Europa vormden, en die men weliswaar niet als terroristen brandmerkte maar als bolsjewieken, om daarmee de praktijk van hun opsluiting in concentratiekampen - Hitlers’ Guantanamo Bay - te rechtvaardigen. Wie weet is het niet meer dan een kwestie van tijd, en van intellectuele ontwakening, totdat ook Bush in de geschiedenisboeken overeenkomstig de waarheid beschreven zal worden als

De democratische Inquisitie

8

bloeddorstige misdadiger, en nakomelingen van de moslims van nu ook “wiedergutmachungs (spijt)”-betalingen zullen ontvangen en gedenktekens zullen onthullen. Want de enigste les die het westen vandaag de dag uit haar geschiedenis geleerd lijkt te hebben, is dat het joodse volk niet vervolgd mag worden - een les die helaas niet ver genoeg gaat om ook andere geloofsovertuigingen een zekerheid van bestaan te kunnen garanderen. Als voorbeeld valt hier aan te halen de “ideeëntest” die Australië en de Duitse deelstaat Baden-Würtemberg willen introduceren zogenaamd ter bevordering van de integratie van de moslims, en waarover ook in Nederland gesproken is toen Rotterdam haar “burgerschapscode” bekend maakte, waaronder burgerschap verwordt tot een vraagstuk betreffende overtuiging: men moet de verordende ideeën als juist adopteren, wil men een burger worden. Als deze tendens in het politieke denken zich doorzet, dan zal het niet lang meer duren alvorens men de moslims volkomen uitsluit van inburgering.

Vanuit het zicht van het westen is de moslim niet enkel een terrorist, maar een kanker in het gestel van de democratie, daar de moslim de westerse democratie en haar voorstelling van vrijheid rigoureus afwijst. De “democratische ketterij” van de moslims heeft de Inquisitie nieuw leven ingeblazen, die in de 21e eeuw niet langer door de Kerk geleid wordt maar door de “verlichte mensen” - die in essentie echter niet zoveel verschillen van hun middeleeuwse evenknieën. Destijds verordende Paus Innocentius III (1198 - 1216) niet enkel de vervolging en bestraffing van de ketters, maar ook van al degenen die met hen in contact stonden of die zich met hen inlieten. Met andere woorden, de paus accepteerde geen neutraliteit en huldigde het principe “you’re either with us, or you’re with the terrorists”. Iedereen die zijn edict niet ondersteunde werd dus door hetzelfde edict bedreigd, terwijl het ondersteunen van het edict door middel van aflaten beloond werd. En voor de wereldse leiders die de kettervervolging niet in voldoende mate ondersteunden dreigde excommunicatie. En wat

de Inquisiteuren - de CIA der middeleeuwen - betrof, dezen genoten een bijzondere status die hen beschermde tegen het afleggen van iedere verantwoordelijkheid. Oftewel, ze genoten onbegrensde handelingsbevoegdheid, en kenden niet als anderen de plicht om zich te verantwoorden wanneer het aankwam op de ten uitvoer brenging van hun taak.

Bijna zeshonderd jaar later is de dreiging van de “democratische Inquisitie” reëel voor eenieder die op enigerlei wijze in kontakt staat (danwel heeft gestaan) met de democratische ketters van, Osama bin Laden, fantomen als Aboe Moesab az Zarqawi, en willekeurig welke andere verdachte van “banden met al Kaida”. Enkel waar de destijdse kettervervolging nog voortging binnen een begrensd raamwerk, waardoor de verdachte ketter uiteindelijk geradbraakt werd zonder dat iedereen in zijn fysieke omgeving als een vorm van “collateral damage” hetzelfde onderging, daar laat Grootinquisiteur Bush bij zijn kettervervolging een ganse stad als Fallujah platgooien.

9

Aangezien Bush zijn goddelijke missie van democratisering van de wereld niet zelfstandig kan realiseren, benodigd hij de bijstand van andere staten. En wie de oproep hiertoe afwijst, voor deze dreigt excommunicatie uit de “beschaafde wereld”. Om ervoor te zorgen dat de hedendaagse Inquisitie net zo efficiënt werkt als de middeleeuwse variant, kent ook zij haar eigen wetten. En dus zijn de medewerkers van de CIA en de andere folterknechten van Bush in hun “Oorlog tegen Terreur” immuun voor iedere vorm van strafrechterlijke vervolging, net zoals hun middeleeuwse voorgangers, zelfs wanneer zij de identiteit van personen verwisselen en dus de verkeerde persoon de vrijheid ontnemen, martelen en vermoorden. Hetgeen de kerkelijke Inquisitie vervolgde was de - naar haar inzichten - “geestelijke misdaad”. Het waren niet de handelingen die iemand tot ketter maakte, noch waren het de handelingen van de ketters die de kerk deed vervolgen. Het was het denken. Vanuit het perspectief van het westen begaan de moslims dezelfde misdaad wanneer zij de democratie afwijzen. Het is niet het bidden, of het vasten, of de islamitische kleding die men bestraft, maar het is de “instelling” van de persoon die deze tot ketter maakt. Bij een dief kan men

de diefstal bewijzen, en bij een moordenaar kan men de moord bewijzen. Echter, hoe kan men de instelling van een persoon bewijzen om deze vervolgens te bestraffen? In zoverre de verdachte niet zelf zijn instelling kenbaar maakt, valt zij niet door waarneming vast te stellen. Het is daarbij opzienbarend hoe gelijk de middeleeuwse en de democratische Inquisiteurs zijn wanneer het gaat om het uitlokken van bekentenissen van hun gevangenen. In de middeleeuwen werden spionnen als gevangenen in de cel van de verdachten opgesloten, om hun vertrouwen te winnen en vervolgens de gewenste informatie te verkrijgen. De ketterse gevangene genoot hierbij dezelfde status als de “enemy combatant”, oftewel de status van degene zonder rechten, zodat bekentenissen ook door middel van geweld afgedwongen konden worden. Ook psychische foltering was een instrument om de gevangene de wil tot weerstand te breken, waartoe de omstandigheden in de gevangenissen bijdroegen daar de gevangenen in kleine donkere cellen geworpen werden. Het snelste en meest werkzame instrument, echter, was de fysieke marteling waaraan de verdachten en onwillige getuigen bloot gesteld werden, en waartoe, juist omdat zij zo werkzaam is, ook de “verlichte mens” van de 21e eeuw teruggrijpt. Dat de gemartelde veel eerder dan de waarheid eenvoudigweg zegt hetgeen aan de marteling een einde zal brengen, en dus hetgeen de martelaar wil horen, wordt als irrelevant gezien. Niet iedereen die onder de marteling toegaf een ketter zijn was in werkelijkheid ook een ketter, net zoals ook niet iedere moslim onder marteling de waarheid zegt. Maar, de middeleeuwse Inquisitie schreef daarom tenminste nog voor dat de bekentenis van de verdachte niet onder marteling verkregen mocht worden. Om te kunnen aandragen dat de bekentenis zonder dwang geresulteerd was, werd de verdachte daarom de ganse dag gemarteld, om vervolgens aan het eind van de dag nog eens voorgedragen te krijgen wat hij of zij tijdens de marteling aan bekentenissen had geuit, met het verzoek dit alsnog te bevestigen. Zo werd de uiteindelijke bekentenis alsnog verkregen zonder toepassing

10

van marteling. De hedendaagse Inquisiteur, echter, interesseert het niet of de bekentenis voor, tijdens of na marteling verkregen is. Zogezien waren de Inquisiteuren van de middeleeuwen aan strengere vereisten onderhevig dan hun hedendaagse equivalenten, omdat tenminste toen de vereiste was dat de bekentenis vrijwillig gedaan werd zonder dwang van marteling - ook al betekende dit niet dat er niet gemarteld werd, wat met of zonder bekentenis, namelijk, toch wel plaats zou vinden.

Juist omdat de aanklacht van ketterij zo eenvoudig was, was zij ook bijzonder nuttig in de strijd tegen politieke tegenstanders. Niets was eenvoudiger dan iemand de verdachtmaking van ketterij voor te werpen, en niets was moeilijker om deze verdachtmaking te weerleggen. Bewijsvoering, namelijk, speelde hierbij slechts een beperkte danwel geen enkele rol. Nu, waarom zou hetgeen in de middeleeuwen zo goed functioneerde tegenwoordig geen nut kunnen hebben? Omdat de kerk aan autoriteit ingeboet heeft en de religie tot het private leven van de mens is beperkt, schakelt men vandaag de dag de politieke tegenstanders uit door hen terrorisme voor te werpen. En omdat Islam de grootste politieke en ideologische tegenstander van de westerse landen onder aanvoering van Amerika is, is het vandaag de dag zij die op de pijnbank ligt.

Het hoogtepunt vond de middeleeuwse Inquisitie misschien wel in de heksenvervolging. Een vrouw kon misschien nog wel sneller van hekserij beschuldigd worden dan een christen van ketterij. Vooral de vrouwen met enige mate van kennis van homeopathie en kruiden, en die dus concurrenten waren voor de destijdse artsen, degenen die destijds beweerden de waarheid in pacht te hebben, liepen het gevaar als heksen verbrand te worden. Stierf een koe van een boer, of gaf deze plotsklaps geen melk meer, dan kon dit als bewijs aangedragen worden tegen de vrouw die de boer voor zijn ongeluk verantwoordelijk wilde maken. Onweer, ongeluk en ziekte, enzovoorts, ze

werden allen als heksenwerk uitgelegd en de vrouwen als misdaad voorgeworpen. Zelfs rode haren maakte vrouwen in dergelijke gevallen al verdacht. De overeenkomst hiervan met vandaag de dag ligt in het gemak waarmee de moslims van terrorisme beschuldigd kunnen worden. Er bestaan reeds voorbeelden van moslimmannen die enkel vanwege het dragen van een baard of oriëntaalse kledij door buren als terrorist bij de politie aangegeven zijn. Maar, ook hier geldt dat de situatie van nu erger is dan die in de middeleeuwen. Destijds kon men heksen nog herkennen aan hun uitzonderlijke capaciteit tot het bevliegen van bezems, vandaag de dag maakt de capaciteit tot het besturen van een vliegtuig moslims reeds verdacht als terrorist. En wanneer men dan ook nog over de andere karakteristieken van de terrorist beschikt, zoals bijvoorbeeld ooit eens in Afghanistan zijn geweest, dan betekent dit dat hij in rechtstreeks contact met “de duivel” Bin Laden staat. Oftewel, men wordt vandaag de dag sneller van terrorisme beschuldigd dan dat men in de middeleeuwen van hekserij beschuldigd werd - bij de moslim geldt namelijk dat zelfs de eigenschap van onopvallend hem tot opvallend (lees: verdacht) maakt.

De 11e september was het officiële startschot van deze moderne Inquisitie. En alhoewel alles van de moderniteit volgens de modernisten beter is, is de moderne Inquisitie op basis van objectieve maatstaven een “betere” Inquisitie dan de middeleeuwse Inquisitie. Er nadert zich derhalve wederom een tijdperk van duisternis. Destijds wilde men de wereld christelijk maken, en vandaag wil men de wereld democratisch maken, maar beiden op dezelfde (zo nu niet meer) radicale wijze. Alles dat de leer der democratie niet gunstig gestemd is valt ten offer aan de Inquisitie. Net zoals dit schrijven - een volgend geval voor de democratische Inquisitie?

11

LESSEN uit de HADITH

Aboe Hoerairah verhaalt dat de Boodschapper van Allah (�) heeft gezegd:

“Voorwaar, Allah (�) wilde een melaatse, een kale en een blinde van de kinderen van Israël beproeven, en daarom stuurde Hij een engel (in menselijke gedaante). De engel kwam bij de melaatse en zei: ‘Van wat voor iets houd jij het meest?’

De melaatse zei: ‘Een mooie (huids)kleur en een mooie huid. En dat van mij weggaat wat de mensen haten.’

De engel raakte daarop de melaatse aan en de ziekte ging van hem weg en hij kreeg een mooie kleur. Toen vroeg de engel: ‘Van wat voor eigendommen houd jij het meest?’

De man zei: ‘Kamelen.’

Daarop werden de man tien zwangere vrouwtjeskamelen gegeven en werd hem gezegd: ‘Moge Allah (�) er zegeningen voor je in laten zijn.’

Toen ging de engel naar de kale en zei: ‘Waarvan houdt jij het meest?’

De kale zei: ‘Mooi haar en dat van mij weggaat wat de mensen haten.’

De engel raakte daarop de kale aan en zijn ziekte ging van hem weg en hij kreeg mooi haar. De engel vroeg: ‘Van wat voor eigendommen houd jij het meest?’

De man zei: ‘Koeien.’

Toen kreeg de man drachtige koeien en zei de engel: ‘Moge Allah (�) er zegeningen voor je in laten zijn.’

Daarop ging de engel naar de blinde en zei: ‘Van wat voor iets houd jij het meest?’

De blinde zei: ‘Dat Allah (�) mijn gezichtsvermogen herstelde.’

Daarop raakte de engel de man aan, waarop Allah (�) zijn gezichtsvermogen herstelde. De engel vroeg: ‘Van wat voor eigendommen houd jij het meest?’

De man zei: ‘Geiten.’

Toen kreeg de man een zwangere geit.

De dieren vermenigvuldigden zich snel, zodat uiteinelijk de eerste man een vallei vol kamelen had, de tweede een vallei vol koeien, en de derde een vallei vol geiten. Na verloop van tijd bezocht de engel in zijn gedaante als mens de (voormalige) melaatse, en zei: ‘Ik ben een arm en behoeftig mens. Ik heb al mijn middelen tot onderhoud tijdens mijn reis uitgeput en ik heb buiten Allah (�) geen middelen om mijn reis te voltooien. Ik vraag je, in naam van degene die jou een mooie kleur en mooie huid heeft gegeven, mij een kameel te geven om mijn reis te voltooien.’

De man zei: ‘Ik heb veel verplichtingen.’

De engel zei: ‘Het is of ik jou eerder heb gezien, was jij niet de melaatse die door de mensen gemeden werd, en die daarop door Allah (�) rijk werd gemaakt?’

De man zei: ‘Ik heb deze eigendommen van mijn voorvaderen geërfd.’

De engel zei: ‘Als je liegt, moge Allah (�) je dan terugbrengen in de toestand waarin je was.’

De beproevingen van welvaart en welzijn

12

Toen kwam de engel in zijn gedaante als mens bij de (voormalige) kale man en herhaalde hetzelfde verzoek aan hem. De engel kreeg van de man een gelijk antwoord als hij van de melaatse gekregen had. Tegen hem zei de engel: ‘Als je liegt, moge Allah (�) je dan terugbrengen in de toestand waarin je was.’

Toen bezocht de engel in zijn menselijke gedaante de (voormalige) blinde man, en zei:‘Ik ben een arm en behoeftig mens. Ik heb al mijn middelen tot onderhoud tijdens mijn reis uitgeput en ik heb buiten Allah (�) geen middelen om mijn reis te voltooien. Ik vraag je, in naam van degene die jou jouw gezichtsvermogen heeft teruggegeven, geef mij een geit die mij van nut kan zijn bij het bereiken van mijn bestemming.’

De man zei: ‘Ik was inderdaad blind, en inderdaad Allah (�) heeft mij mijn gezichtsvermogen teruggegeven. Jij mag nemen wat je wilt en je mag achterlaten wat je wilt. Bij Allah (�), ik zal jou niets weigeren dat jij in de naam van Allah, de Heer van Eer en Glorie, wilt nemen.’

De engel zei: ‘Houd alles wat je hebt. Jullie zijn beproefd. Allah (�) is zeker met jou behaagd en Hij is vertoornd op jouw metgezellen.” (Boekharie en Moeslim)

Redactie Expliciet Magazine: Allah (�) heeft dit leven tot een beproeving heeft gemaakt. Hij (�) is degene die over welvaart (rizq) en welzijn beschikt, en van Hem (�) komen zowel welvaart en welzijn, als het gebrek daaraan. In welvaart is dus geen bron van trots of een reden voor hoogmoed van dit is een beschikking van Allah (�), en in armoede is geen bron van schaamte want ook dit is een beschikking van Allah (�).

Sommigen van de mensen zal Allah (�) beproeven door middel van welvaart, een toets om te zien of zij hun welvaart zullen spenderen in de weg van Allah (�) ; fie sabilillah)in plaats van gierig, en dankbaar zullen zijn aan Hem

(�). En sommigen van de mensen zal Hij (�) beproeven met armoede, een toets om te zien of zij geduldig zullen zijn, in plaats van door haram verlossing van armoede na te jagen, en dankbaar aan Hem (�).

Sommigen van de mensen zal Allah (�) beproeven door middel van fysiek welzijn, een toets om te zien of zij hun gezonde geest en krachtige lijf en leden in zullen zetten voor de zaak van Islam, het welzijn der mensheid, en dankbaar zullen zijn aan Hem (�). En sommigen van de mensen zal Hij (�) beproeven met onwelzijn. Een toets om te zien of zij hun fysieke gebreken geduldig zullen ondergaan en dankbaar zullen zijn aan Hem (�); en een toets om te zien of zij door middel van Islam zullen werken aan verwijdering van het onwelzijn dat resulteert uit hun situatie, tot stand gebracht door kolonialisme en de valse ideologieën van mensenhanden, en dat zij geduldig zullen zijn en dankbaar aan Hem (�).

Allah (�) zegt:

ال م وه ا ءامن قولوا ي أن ركوا ت ي أن اس الن الم(١)أحسب من اهللا الذين صدقوا ل ع ي ل هم ف ل ب ن ق ا الذين م ن ت د ف ق نون(٢)ول ت ف يأن ات ئ ي الس لون م ع ي الذين حسب اذبين(٣)أم ك ال من ل ع ي ولإن أجل اهللا قاء اهللا ف رجو ل حكمون(٤)من كان ي ا ساء ما ي قون سب يسه إن اهللا ف ن جاهد ل ما ي إن يم(٥)ومن جاهد ف ل ع ميع ال آلت وهو السرن كف ن حات ل ال لوا الص مين(٦)والذين ءامنوا وعم ال ع ي عن ال غن ل

لون م ع هم أحسن الذي كانوا ي ن جزي ن هم ول ات ئ هم سي عن

“Menen de mensen soms dat zij vrij worden gelaten om te zeggen: ‘Wij geloven’, zonder dat zij aan beproeving zullen worden blootgesteld? Wij hebben toch hen die voor hen waren aan beproeving blootgesteld, immers zo zal Allah hen kennen die oprecht zijn, en zal Hij hen kennen die leugenachtig zijn. Of menen zij die slechte daden bedrijven dat zij Ons zullen ontkomen? Kwaad is het oordeel dat zij vellen. Voor wie hoopt op de ontmoeting van Allah, de termijn van Allah is komende en Hij is de Horende, de Wetende. Wie zich beijvert, die beijvert zich voor zich zelf. Waarlijk, Allah heeft niet de wereldwezens nodig. En zij die geloven en heilzame werken bedrijven, van hen zullen Wij de slechtheden uitwissen, en hen zullen Wij belonen voor het schone dat zij bedreven.” (Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soerah al Ankaboet, vers 1 - 7)

13

ECONOMIE

Redactie Expliciet Magazine: Deel 2 van Analyse en beoordeling van globalisatie heeft het beleid van de Wereldbank en het Internationaal Monetair Fonds geïntroduceerd, de twee instelling die de motor vormen achter de promotie van globalisatie in de wereld. In dit derde en laatste deel van Analyse en beoordeling van globalisatie een analyse van dit beleid, zowel op praktische als theoretische basis, en uiteindelijk een kritiek op het fenomeen van globalisatie in een economische context.

Kritiek op globalisatie -de praktijk van de WB

Omdat adoptie van het economisch beleid dat globalisatie in een economische context vereist in eerste aanleg wordt gerechtvaardigd met verwijzingen naar de welvaart die de economische theorie voorspelt dat zij zal doen resulteren, is de eerste maatstaf waartegen men het beleid van de WB en het IMF behoort te toetsen de welvaart die zij met hun activiteiten tot stand hebben doen brengen in de gebieden van hun klanten.

Bij de grote projecten die arme landen aangaan met geld geleend van de WB, is een eerste probleem dat heel vaak de lokale bedrijven de capaciteit niet hebben voor de benodigde werken, of dat het hen ontbreekt aan de bij het project gevraagde expertise (denk aan de bouw van een kerncentrale). Deels voor deze reden worden veel van dergelijke projecten in partnerschap met multinationale ondernemingen aangegaan. Adviezen worden gevraagd aan de consultants van de grote consulting-firma’s in de wereld, ontwerpen komen van de grote architecten bureaus in de wereld, fundamentele constructiewerken worden door de grote internationale aannemers gedaan, et cetera. Dit betekent dat veel van het geleende geld dus

niet uitgegeven wordt in het lenende land zelf, maar in andere landen. Het gevolg hiervan is dat wat altijd wordt beweerd, zijnde dat enkel de investeringen van het project de economie van het land reeds een impuls zullen geven doordat de uitgaven andere industrieën zullen begunstigen, in werkelijkheid maar voor slechts een klein deel waarheid is. Want vooral bij grote projecten wordt het meeste geld uitgegeven buiten het land. Het zijn dan ook de economieën van de westerse landen die het meest baat hebben bij de grote WB projecten, omdat het hun ondernemingen zijn die hier hoofdzakelijk bij betrokken worden.

Voor de multinationale westerse ondernemingen is betrokkenheid bij de WB projecten in de Derde Wereld een bonanza, een stroom van zekere inkomsten. De reden hiervoor is het bestaan van zogenaamde exportkredietmaatschappijen (EKM), zoals Im-Ex in de Verenigde Staten; ECGD in Groot-Brittannië; Hermes Guarantee in Duitsland en COFACE in Frankrijk. EKM’s zijn instellingen opgericht door de overheid van hun land, en die als taak kennen “het verwerven en verzekeren van opdrachten in het buitenland voor het nationale bedrijfsleven”. Het zijn met andere woorden instellingen die actief lobbyen om ervoor te zorgen dat ondernemingen uit hun land betrokken worden bij grote WB projecten. Maar hiernaast proberen de EKM’s deelname

(deel 3)

Analyse en beoordelingvan globalisatie

14

aan deze projecten zo aantrekkelijk mogelijk te maken voor de ondernemingen die zij representeren.

Normaal gesproken is een onderneming kritisch wanneer haar deelname aan een project met een waarde van miljoenen wordt voorgesteld, en stelt zij voor zichzelf altijd eerst vragen als “is het project wel realiseerbaar of niet?”, “valt de regering van het aanbestedende land wel te vertrouwen of niet?”, of “zal het project wel genoeg geld genereren om de betaling voor de geleverde werken te kunnen doen?”. Immers, indien een van deze vragen negatief moet worden beantwoord, dan is de kans groot dat de onderneming ondanks haar werk geen geld zal krijgen. Zakendoen in de landen van de Derde Wereld is daarom uiterst riskant, omdat bijna altijd de overheden inderdaad uiterst corrupt zijn, enkel geïnteresseerd in wat hun eigen zakken invloeit en niet in het nakomen van afspraken of verantwoordelijkheden: niet in de richting van de volkeren die zij zouden moeten representeren en niet in de richting van de ondernemingen met wie zij als vertegenwoordigers van hun land zaken doen. Westerse multinationals zouden zich dus een probleem gerealiseerd hebben wanneer zij deelname aan WB projecten in de Derde Wereld zouden overdenken op de manier zoals ze dit normaal gesproken doen, omdat finalisatie van de grootse plannen veelal hoogst onzeker is en betaling voor de geleverde werken door de aanbestedende overheid vaak nog veel meer. Maar, in hun pogingen de projecten zo aantrekkelijk mogelijk te maken voor de ondernemingen die zij representeren, maken de EKM’s de zaken hier anders. De EKM’s, namelijk, verzekeren de werken gedaan door ondernemingen uit het land dat zij vertegenwoordigen. Wanneer een onderneming dus een contract afsluit in een Derde Wereldland, dan verzekert de EKM van het land van de onderneming de betaling van dit contract. Betaalt het Derde Wereldland om enige reden niet, dan krijg de onderneming toch haar geld want van de EKM. De EKM zal dan wel proberen alsnog geld te krijgen van het land dat de werken had aanbesteed.

Voor deze reden benaderen ondernemingen de WB projecten niet zoals zij andere projecten benaderen. Bij WB projecten stelt geen van hen de vragen die zij eigenlijk gewoon zijn te stellen, de vragen “is het project wel realiseerbaar of niet?”, “valt de regering van het aanbestedende land wel te vertrouwen of niet?”, of “zal het project wel genoeg geld genereren om de betaling voor de geleverde werken te kunnen doen?”. Vanwege het bestaan van de EKM’s maakt dit de westerse multinationals bij projecten gefinancierd door de WB allemaal niets uit. Het is voor ondernemingen in geval van WB projecten irrelevant of het project meest waarschijnlijk niet voldoende geld zal opbrengen, of dat het project meest waarschijnlijk nooit afgerond zal kunnen worden, of dat het geld van de WB meest waarschijnlijk niet voor de betaling van het project gebruikt zal worden maar in de zakken van corrupte politici en hun familieleden zal verdwijnen. Want omdat het een WB project is zal de Amerikaanse onderneming toch wel betaald krijgen al is het mogelijk van Im-Ex; de Britse onderneming van EGCD; de Duitse onderneming van Hermes Guarantee, de Franse onderneming van COFACE, et cetera. En hoewel dit ingaat tegen wat het verstand zou verwachten, zijn projecten in de Derde Wereld voor de westerse multinationale ondernemingen dus eigenlijk het beste dan hen kan overkomen, want enkel bij WB projecten krijgen zij sowieso betaalt! Voor deze reden staan de westerse multinationals in de rij om de werken uit te voeren, eenmaal een Derde Wereldland met de WB een lening overeenkomt.

Het resultaat hiervan, echter, is dat met WB geld de meest krankzinnige projecten gestart kunnen worden, omdat bij WB projecten niemand zich bekommert om de corruptie van de regeerders van het lenende land of om het bestaan van een economische rechtvaardiging voor het project. Voor precies deze redenen werd ondermeer in Azië op aandringen van de WB een kerncentrale gebouwd door westerse multinationals, die nog nooit een dag gewerkt heeft omdat de bouw werd gebaseerd op een ontwerp dat nooit getest was geworden (de Filippijnen). En gelukkig maar, want in een gebied dat regelmatig door

15

aardbevingen getroffen wordt. In Afrika werd op aandringen van de WB bijvoorbeeld door westerse multinationals een hoogoven gebouwd voor de productie van staal die nog nooit een dag gewerkt heeft, want in een land dat zelf geen ijzererts heeft en ook geen havens om buitenlands ijzererts in aan te voeren (Togo). En elders in Afrika werd door haar president de WB lening van 300 miljoen dollar gebruikt om in zijn geboortestad van 100.000 mensen een kerk te bouwen in een exacte kopie van de Sint Pieter in Rome, in een land waar de meeste mensen iedere dag moeten vechten tegen verhongering en waar nog niet 7% van de bevolking katholiek is (President Felix Houphouet- Boigny van Ivoorkust). Enkel onderhoud van het gebouw kost de staat nu anderhalf miljoen dollar per jaar, in dit straatarme land. Bij al deze voorbeelden is het resultaat hetzelfde. Door geld te lenen van de WB is een project gestart dat uiteindelijk niets heeft gebracht voor het lenende land. Het geleende geld is soms uitgegeven aan westerse multinationals, maar veel vaker gewoonweg “verdwenen” in de zaken van corrupte politici of lokale criminelen. En omdat het project ofwel nooit is afgerond, ofwel gewoon een slecht idee was zonder dat iemand dit belangrijk achtte, zal het geleende geld nooit iets opbrengen. Dus als zij geluk heeft dan rest voor het land aan het eind van het project een schuld bij de WB, zonder dat mensen in het land met de lening iets opgeschoten zijn. Indien het land iets minder geluk heeft en wat meer corrupte bestuurders kent, dan rest haar een schuld bij de WB en een schuld bij de EKM’s, zonder dat mensen in het land met de lening iets opgeschoten zijn. Het Derde Wereldland begon dus met armoede, is onder de noemer “bestrijding van armoede” een samenwerking aangegaan met de WB, maar kent na het WB project enkel nog grotere armoede omdat het voortaan rente en aflossingen moet betalen op de gecreëerde schuld (in het geval van de Filippijnen en hun niet werkenden kerncentrale 170.000 dollar per dag).

Maar buiten deze zuiver economisch / financiële problematiek die resulteert van de projecten gefinancierd door de WB, zijn dezen ook vanuit

menselijk perspectief vaak en veelal desastreus. De WB-projecten voor landbouw behelzen vooral ontbossing om nieuwe landbouwgronden te creëren, die dan beplant kunnen worden met gewassen waar vraag naar is in de westerse landen. Maar de ontbossing op de schaal zoals geëist door de WB (zo goed als geheel Nepal is in een project van de WB ontbost) maakt de leefomgeving van de mensen kapot, en werkt overstromingen en bodemerosie in de hand. En omdat de lokale boeren veelal geen ervaring hebben met de voor hen vreemde producten die de WB eist dat vervolgens verbouwd worden op de nieuw gewonnen landbouwgrond, voor export naar de markten van de rijke westerse landen, mislukken de oogsten vaker dan dat zij lukken. Eenmaal mislukt rest de lokale bevolking dan helemaal niets want zij zijn door het project van de WB in hun bestaan afhankelijk gemaakt van de export van de nieuwe landbouwproducten. Ze hebben de verbouwing van de lokale producten waar ze bekend mee zijn moeten verlaten, en ze hebben geld moeten lenen om van westerse bedrijven de zaden te kunnen kopen voor de producten die de WB van hen verwacht. De opbrengst die resulteert uit de export moet zowel de afbetaling en rentebetaling op deze schuld dekken, als de aankoop van nieuw zaad voor een nieuwe oogst omdat de westerse leveranciers van zaden niet toestaan dat het zaad dat de verbouwde gewassen van nature voortbrengen wordt hergebruikt. Bovendien moet de opbrengst van de export het leven van de boeren en hun gezinnen financieren. De ramp die resulteert wanneer de opbrengst van de oogst dan een keer niet is als gehoopt, is dan ook overduidelijk. Afbetaling en rente op de schuld moeten als eerste betaald worden. Van wat er dan nog over blijft kan de boer ofwel nieuw zaad kopen in de hoop dat volgend jaar meer verdiend wordt, ofwel geen nieuw zaad kopen om te proberen het gezin in leven te houden. Een mislukte oogst drijft de mensen dan ook in een armoede waaraan geen ontsnappen meer mogelijk is.

De crisis van Kameroen (“La Crise”), een van Afrika’s meest vruchtbare gebieden, is op precies deze wijze tot stand gekomen. Onder aansporen

16

van de WB werd geleend geld uitgegeven om de landbouw om te vormen tot in het teken van de productie van goederen voor export. Westerse adviseurs stroomden het land in om het project te “managen”, bossen werden omgekapt door westerse ondernemingen om wegen voor transport aan te leggen, dorpen werden verplaatst, boeren werd door westerse consultants verteld wat ze moesten gaan verbouwen en hoe, en de WB miljoenen vloeiden zo het land weer uit naar de zakken van de westerse bedrijven die het project leidden. Maar omdat de wegen maar niet afgeraakten; en omdat de oogsten bleven mislukken omdat de boeren onbekend waren met de nieuwe gewassen; en omdat de prijs voor de verbouwde gewassen daalde op de wereldmarkt omdat zoveel andere landen onder druk van de WB dezelfde producten voor export naar Europa gingen verbouwen, daalde het inkomen van de meeste mensen in Kameroen in minder dan 20 jaar tijd met 40 tot 60 procent. Het zo vruchtbare Kameroen betaalt daarom vandaag de dag meer dan de helft van haar inkomen aan rente en aflossing op schuld, en het kan niet langer in haar eigen voedselvoorziening voorzien omdat haar landbouwsector kapot is gegaan. In vergelijking met de situatie voor het WB project heeft het land nu dus twee additionele verplichtingen - het moet nu geld gebruiken om in het buitenland eten te kopen en het moet nu geld gebruiken voor aflossing en rente op de WB schuld - en een verwoeste economie. Het volk van Kameroen, dat van het land werd verdreven om plaats te maken voor grote “efficiënte” boerenbedrijven, leeft nu in sloppenwijken in de stad, door armoede nog maar zelden in staat om één maaltijd per dag te nuttigen.

In Indonesië betrof een WB project de gedwongen verhuizing van enkele miljoenen mensen weg van het centrale eiland Java naar de meer dunbevolkte eilanden tegen de grens van het land, zoals Borneo. De WB verklaarde vol trots dat het hier “het grootste vrijwillige verhuizings project ooit” betrof dat het land op weg zou brengen naar “reductie van armoede en werkeloosheid”. De realiteit was dat door de corrupte dictator Soeharto mensen in Java van

straat werden geplukt, tegen hun wil getrouwd met anderen die net als hen “vrijwillig” gingen verhuizen (want enkel getrouwde mensen mochten verhuizen, zo was de afspraak met de WB), en op de boot gezet. Zo kreeg het regime Soeharto haar geld van de WB. Tegelijkertijd werden bossen op de andere eilanden massaal gekapt en werd de oorspronkelijke bevolking daar verjaagd om plaats te maken voor de komende Javanen. Zo heeft dit WB verhuis project bijzonder veel schade toegebracht aan de flora en fauna van Indonesië, de levens van miljoenen mensen verwoest en door de gedwongen verplaatsing van inheemse volkeren om plaats te maken voor Javanen op veel eilanden een demografische situatie geschapen die ieder moment kan ontploffen. Aan welvaart echter, reductie van armoede en werkeloosheid, niets.

Kritiek op globalisatie - de praktijk van het IMFWanneer landen dan in de problemen komen omdat hun economie verwoest is en zij de aflossing en rente verschuldigd aan de WB en de EKM’s niet langer kunnen opbrengen, dan schiet het IMF in actie. Zij biedt de landen in de problemen dan additionele leningen aan om daarmee de aflossing en rente te kunnen betalen. Zoals eerder besproken (in deel 2 van Analyse en beoordeling van globalisatie) is dit aanbod voorwaardelijk, omdat het land dat wil lenen van het IMF het beheer over haar economie over moeten dragen aan het IMF. Maar de Washington Consensus die het IMF dan aan de van haar lenende landen oplegt, kent voor ieder succesverhaal zeker tien mislukkingen.

Ongeacht het land in crisis, ongeacht de details van de bestaande ordening van de economie van het land in crisis, en ongeacht de oorzaak voor het probleem van het land in crisis, stelt het IMF altijd dat enkel indien de markt vrij gemaakt wordt van overheidsinvloeden en volledig geïntegreerd in de “global economy”, de crisis bezworen kan worden. De introductie van het Structureel Aanpassings Programma (SAP)

17

conform de Washington Consensus resulteert daarom altijd in opening van de grenzen van het land voor onbeperkte import en export van goederen; opening van de grenzen van het land voor vrij verkeer van kapitaal; verlaging danwel beëindiging van overheidsuitgaven aan onderwijs en ziekenzorg, om verlaging van de belastingen op bedrijven mogelijk te maken; en privatisering van al de staatsbedrijven.

Een analyse van het resultaat van al die gevallen waar het IMF een SAP ten uitvoer heeft gebracht, laat zien dat in feitelijk al deze gevallen het directe resultaat van het beleid verdere armoede voor het grootste deel van de bevolking van het land is. De reden hiervoor is heel eenvoudig: juist op het moment dat het crisis is, dat veel mensen hun baan verliezen of moeite hebben hun bedrijf draaiende te houden, worden de overheidsuitgaven aan primaire goederen en diensten zoals subsidies op voedsel en verwarming, uitkeringen, lonen voor ambtenaren en pensioenen, sterk gereduceerd; en worden allerhande overheidsprojecten stopgezet om geld te besparen. De mensen die door de crisis al grote problemen kennen om te overleven worden daardoor op last van het IMF geconfronteerd met enerzijds een sterke stijging van de kost van leven (voedsel, electriciteit en water steeg in verscheidene voorbeelden met 100 tot 500 procent) en anderzijds een sterke afname in het besteedbaar inkomen.

Wat een ander effect van de SAP genoemd kan worden, maar dat feitelijk het resultaat van bovenstaande is, is dat door het IMF beleid de crisis erger gemaakt wordt. De vraag naar goederen en diensten in de economie neemt sterk af doordat de mensen de waarde van hun inkomens achteruit zien lopen doordat alles duurder wordt, en doordat vele mensen door bezuinigingen op uitkeringen en dergelijke een lager inkomen krijgen, en doordat vele mensen ten gevolge van de crisis hun baan verliezen. Het resultaat hiervan is dat aan het einde hiervan vele werkgevers hun arbeiders moeten ontslaan, simpelweg omdat er geen klanten meer zijn want niemand heeft nog geld. En zo begint dit proces weer van voren af aan: nog minder mensen

die geld te besteden hebben, minder uitgaven, bedrijven sluiten omdat naar hun producten geen vraag meer is, mensen verliezen hun baan, nog minder mensen die geld te besteden hebben, et cetera. Zo duwt de SAP het land feitelijk verder in crisis.

Zo steeg begin 21e eeuw ten gevolge van dit beleid van het IMF, de armoede in Argentinië - eens het rijkste land van Latijns Amerika en welvarender dan Zwitserland - zo sterk dat uiteindelijk meer dan de helft van de bevolking niet langer genoeg geld had voor voedsel, en 2 op 3 kinderen ondervoedt raakten. En deze pijn voor de bevolking resulteert altijd bij IMF interventies. Zo vaak dat dit resultaat van het IMF beleid gepresenteerd wordt als een “noodzakelijk kwaad”. Beweerd wordt dat naarmate de aanpassing van de economie van het land sneller is, de initiële pijn inderdaad heviger zal zijn maar ook korter van duur. Des te sneller de economie aangepast wordt tot in lijn met wat globalisatie vereist, des te sneller zal een periode van economische bloei resulteren, wordt gezegd.

Echter, de realiteit is dramatisch anders. Zoals al gezegd, door de bezuinigingen van de overheid daalt het besteedbaar inkomen van de mensen in het land sterk. Men heeft minder te besteden, koopt daarom minder, ten gevolge waarvan vele mensen hun werk verliezen. Dit op zichzelf maakt de crisis reeds heviger. Maar hierbovenop, door het openen van de grenzen voor vrij verkeer van kapitaal vlucht juist een groot deel van het kapitaal het land uit en wordt overgebracht naar plaatsen die niet door de crisis getroffen zijn. Dit kapitaal wordt dus niet langer besteed in het land, bedrijven in het land profiteren dus niet langer van dit kapitaal in de vorm van vraag naar hun producten, waardoor de crisis nog een extra zet krijgt. En verder, door het plotseling openen van de grenzen voor vrij verkeer van goederen overstromen grote buitenlandse ondernemingen vanuit het niets met hun producten uit massaproductie de lokale markt, bieden dezen tegen prijzen aan lager dan de kostprijs. Dit, omdat zij weten dat de lokale producenten dan failliet zullen gaan, waarna men dan de markt

18

volledig over kan nemen en de prijzen weer kan laten stijgen tot de gewenste hoogte. Maar waar de lokale bedrijven kapot gaan, daar verliest de bevolking haar werk en inkomen, en zo wordt de crisis alsmaar erger. Vervolgens worden de staatsbedrijven - de watervoorziening, de elektriciteitsvoorziening, telecombedrijven, et cetera - geprivatiseerd. In het land is geen geld meer, en ten gevolge hiervan in combinatie met corruptie worden deze bedrijven dan ook bijna altijd voor een appel en een ei verkocht aan voornamelijk westerse multinationals. Eenmaal deze praktische monopoliën in hun handen zijn, worden prijzen drastisch verhoogd met soms honderden procenten ineens om de bedrijven zo winstgevend mogelijk te maken voor hun nieuwe westerse eigenaars. De mensen houden nu nog minder geld over voor uitgaven, omdat de primaire dingen die zij moeten kopen zo duur geworden zijn. En waar eens de opbrengst van staatsbedrijven door de staat weer uitgegeven werd in het land, daar verdwijnt deze opbrengst nu naar het buitenland. Met andere woorden, het geld dat rondgaat in de economie neemt nog meer af, waardoor de crisis verder verzwaart.Zo is het mechanisme van de Washington Consensus, het zogenaamde noodzakelijk kwaad dat het land moet doorstaan volgens het IMF om vervolgens terug te kunnen geraken op de weg naar vooruitgang en welvaart. Door armoede onder de mensen te vergroten daalt de vraag naar producten tot een dieptepunt. Handel vindt niet meer plaats, geld gaat niet meer van hand naar hand. Mensen verliezen hun baan, bedrijven sluiten, waardoor mensen nog minder geld te besteden hebben en de handel nog slechter wordt. Wanneer de mensen dan kopen zijn het ofwel producten die geïmporteerd zijn, ofwel producten van lokale bedrijven die nu in handen zijn van buitenlanders. Maar, waar is dan de welvaart die door het IMF met haar de Washington Consensus tot stand is gebracht?

Ten tijde van de Azië crisis (1997) volgde Indonesië vanaf 1998 slaafs tot op de letter het door het IMF voorgeschreven beleid. De economie kromp met vele procenten en miljoenen mensen verdwenen in armoede, precies zoals altijd plaatsvindt

bij introductie van een SAP. De buitenlandse schuldeisers zijn afbetalingen en rente altijd betaald geworden want de overheid heeft op last van het IMF door bezuinigingen op onderwijs en subsidies voor brandstof ervoor gezorgd dat hiervoor altijd voldoende geld beschikbaar was. Staatsbedrijven zijn geprivatiseerd, de grenzen zijn geopend voor goederen en kapitaal, waardoor al met al de aanwezigheid van westerse bedrijven is sterk toegenomen. Op haar beurt zijn ten gevolge van dit alles de prijzen voor producten veelal verdubbeld tot verdriedubbeld. Ook al is het volk van Indonesië vandaag de dag nog altijd armer dan zij was voor de crisis van 1997, in 2005 groeide de economie van Indonesië met 6%. Een succesverhaal dus, volgens het IMF, want is de 6% niet meer dan twee maal zoveel als het gemiddelde groeipercentage in Europa? Indonesië is, zo doet men geloven, nog altijd armer dan voorheen maar nu tenminste onderweg naar welvaart, en alles dankzij het IMF beleid.

Maleisië, echter, buurland van Indonesië, weigerde met het IMF in zee te gaan. Dit land sloot de grenzen voor goederen en stond niet toe dat kapitaal het land verliet toen de crisis zich voordeed - het kapitaal moest gebruikt blijven worden in Maleisië. En het weigerde om op de overheidsuitgaven te korten, het verhoogde juist de overheidsuitgaven in een poging de handel in het land weer op gang te krijgen. Dus in plaats van de armoede onder het volk te verergeren om ervoor te zorgen dat de internationale crediteuren ondanks alles toch hun afbetaling en rente zouden krijgen, zoals Indonesië deed omdat het IMF dit bepaalde, betaalde Maleisië afbetaling en rente aan haar internationale crediteuren gewoon niet of later. Dit, tot woede van het IMF die Maleisië een ondergang voorspelde. Maar, de economie van het Maleisië dat zich niet structureel liet aanpassen door het IMF groeide in 2005 net zoals Indonesië met 6%. Het enigste verschil tussen beide landen is dat ten tijde van de Azië crisis de economie van Indonesië met 13.5% kromp in 1997 alleen al, onder invloed van het IMF beleid, terwijl in het Maleisië zonder IMF de economie kromp met minder dan de helft,

19

6.5%. Dus Indonesië met IMF beleid groeit nu niets sneller dan Maleisië zonder IMF, maar is initieel wel veel armer geworden dan Maleisië. Daar komt natuurlijk nog bij dat vandaag de dag Indonesië jaarlijkse 13 miljard Amerikaanse dollar - 8 maal wat Indonesië besteed aan onderwijs - betaalt aan rente en aflossing op de leningen van het IMF, wat Maleisië niet hoeft te doen...

En ander voorbeeld van waar het noodzakelijk kwaad van het IMF beleid toe kan leiden, zonder dat hier iets van opbrengst tegenover staat, is Rusland. Dit land maakte na de ondergang van het communisme kennis met het IMF. De bijna 80 jaren van overheidscontrole over prijzen ten tijde van het communisme werd aan het begin van de jaren 90 van de vorige eeuw direct door het IMF afgeschaft. Er werd direct massaal geprivatiseerd, en feitelijk geheel de economie van Rusland ging voor bijna niets over in de handen van een kleine groep criminelen die dicht bij het centrum van de macht in Moskou / Washington stonden. Want er bestonden op het moment van privatisering nog geen wetten in Rusland die het onderwerp privaat bezit behandelden, omdat onder het communisme voor 80 jaar geen privaat bezit was geweest. En waar deze wetten bestonden, daar bestonden geen rechtbanken waar de mensen konden gaan om hun recht op te eisen. Dus ging het bezit

over op degenen die het meest corrupt waren, die het meest misdadig waren, en die het meest gewelddadig waren. Want wie hield hen tegen? Zo werd ‘s lands grootste oliemaatschappij, Yukos, welke tegenwoordig zo’n 40 miljard dollar waard is, verkocht voor 320 miljoen dollar. Omdat er nog geen concurrentie bestond in Rusland (ten tijde van het communisme bestond voor ieder product maar één fabriek) kregen de kopers van deze fabrieken veelal monopoliën in hun handen. Met vrijheid van prijszetting steeg hierdoor de inflatie tot 520 procent in de eerste drie maanden na introductie van de SAP in Rusland, omdat in afwezigheid van concurrentie de nieuwe eigenaars van de fabrieken die produceerden wat de mensen echt nodig hadden konden vragen wat zij wilden. Lonen, pensioenen en uitkeringen die allemaal niet mee stegen met de prijzen, werden hierdoor op slag waardeloos. Het resultaat: het aantal mensen in armoede steeg in 10 jaar tijd van 2 miljoen naar 60 miljoen; de bevolking in Rusland daalde door een enorme stijging in sterfte, onder invloed van armoede; de levensverwachting voor mannen nam af van 65 jaar bij geboorte tot nog maar 57 jaar bij geboorte; en de economie kromp met 40 (!) procent. 16 jaar duurt nu al het “noodzakelijk kwaad” dat hoort bij de structurele aanpassing die het IMF vereist, en Rusland is nog steeds niet eens teruggekeerd tot het niveau van welvaart dat zij had in 1988.

De doorgetrokken lijn geeft de economische groei (linker as) in de Derde Wereld weer over de laatste decennia. De onderbroken lijn geeft de jaarlijkse leningen van IMF / WB (rechter as) weer over de laatste decennia.

Economische groei in de Derde Wereld is het hoogst in het decen-nium dat de jaarlijkse leningen bij de WB / het IMF het laagst zijn (1970),terwijl de economische groei het laagst is in het decennium dat de leningen bij de WB / het IMF het hoogst zijn (1990).De figuur toont daarmee aan dat met de stijging van invloed van IMF / WB, de economische groei van de Derde Wereld is afgenomen.

Figuur 5:

20

Kritiek op globalisatie - de theorie

De WB trekt dus de Derde Wereld in de richting van globalisatie, door met leningen en de kans op een beter bestaan de Derde Wereld te lokken naar verandering van de economie naar in overeenstemming met de ideeën van kapitalisme. En het duwt de Derde Wereld in de richting van globalisatie, door in geval van crisis en ellende leningen beschikbaar te stellen op voorwaarde van verandering van de economie naar in overeenstemming met de ideeën van kapitalisme. Maar, armoede resulteert daar waar beiden zeggen dat de economische theorie waarop ze zich baseren, de theorie van David Ricardo, welvaart en rijkdom voor voorspelt (zie figuur 5).

De reden hiervoor moet, zoals in het bovenstaande uiteengezet is, deels gezocht worden in de problemen betreffende de praktijk van beide instellingen. Maar, ook moet een deel van de armoede die resulteert in de Derde Wereld ten gevolge van het beleid van de WB en het IMF, bijgeschreven worden op het conto van onjuistheden in de theoretische basis waarop beiden zich baseren.

Ricardo baseert zich bij zijn theorie op een wereld waar maar twee goederen bestaan, waar ieder mens beide goederen nodig heeft, en waar de productiefactoren - de fabrieken, de machine, de mensen, in het kort het kapitaal van het land - niet verplaatsbaar zijn. Verder baseert de theorie van Ricardo zich op de aanname dat geen enkel individueel land alles kan produceren dat al de landen tezamen nodig hebben, en dat al de overige productiefactoren te allen tijde volledig benut zullen worden omdat enkel zo de benodigde productie gerealiseerd kan worden, ten gevolge waarvan al de mensen altijd werk zullen hebben. In een wereld zoals deze kunnen de twee landen op een van twee manieren met elkaar omgaan. De eerste is dat men elkaars bestaan negeert, en er dus geen internationale handel bestaat, ten

gevolge waarvan alles dat het land nodig heeft door de industrie in het land zelf geproduceerd moet worden; ongeacht of dit nu makkelijk of moeizaam gaat. De tweede mogelijkheid is handel tussen beide landen. Ieder land kan er dan nog steeds voor kiezen alles zelf te produceren dat het volk nodig heeft, maar het land kan er nu ook voor kiezen enkel het goed te produceren dat men het makkelijkst kan produceren. Men zou dan weliswaar van dit ene goed veel meer produceren dan in het land zelf nodig is en van het andere goed niets en dus veel te weinig, maar men zou het overschot van het ene goed kunnen ruilen voor het andere goed uit het andere land en zo toch alles in bezit krijgen dat nodig is.

Intuïtief ziet men in dat in deze wereld van twee landen, twee producten, en een vraag naar producten die gelijk is aan maximale productie in de wereld, handel te prefereren valt boven niet handelen. In de wereld van Ricardo zal bij afwezigheid van handel iedereen werk hebben. Maar bij de afwezigheid van handel moet ieder land ten minste een deel van haar kapitaal inzetten voor de productie van het goed waar zij het minst goed in is. Bij de beschikbaarheid van handel, daarentegen, heeft nog steeds iedereen werk maar hoeven de landen geen tijd te besteden aan de productie van het product waar men het minst goed in is. Bij handel zou ieder land zich kunnen specialiseren in en concentreren op de productie van het goed waar zij het best in is. Als men de totale productie bij beide mogelijkheden zou vergelijken, dan is begrijpelijk dat het meest geproduceerd zal worden wanneer iedereen zijn tijd besteed aan enkel de productie van het goed waar men het best in is. En dus zal in de wereld van Ricardo bij handel het maximum aan producten beschikbaar zijn, en daardoor tegen de minimale prijs. En ieder land produceert dan misschien niet alles zelf, maar kan toch door handel uit deze maximale voorraad verkrijgen wat men nodig heeft. Dit is in een notendop de argumentatie van Ricardo achter de stelling dat handel altijd goed is1.

1Deel 1 van Analyse en beoordeling van globalisatie heeft de details van Ricardo’s theorie uiteengezet.

21

Dat de wereld van Ricardo’s theorie anders is dan onze wereld waar de mens werkelijk in leeft, de realiteit die mede onder invloed van de Bretton Woods zusters geschapen is, is duidelijk. Wat van belang is, is dat dit verschil zich niet beperkt tot enkel complexiteit. Iedere economische theorie is gebaseerd op een model van de werkelijkheid, en ieder model is altijd een vereenvoudig van de complexe realiteit, want een model kijkt enkel naar hoofdzaken in de complexe realiteit en negeert al het overige. Dit is bij de theorie van Ricardo niet anders, zij is een vereenvoudiging van de realiteit. Dat Ricardo zijn model bouwt op een beschouwing van slechts twee producten, twee landen in de wereld, een vraag naar producten die volledige benutting van de productiefactoren vereist en uitgaat van onverplaatsbare productiefactoren, vormt in zichzelf geen probleem. Echter, het feit dat juist de hoofdzaken waar Ricardo zich op richt in de huidige realiteit anders zijn dan Ricardo in zijn theorie heeft aangenomen, dat is een probleem.

Bijvoorbeeld, in Ricardo’s wereld heeft iedereen altijd werk, maar geen van de westerse landen kan claimen altijd werk voor iedere burger gehad te hebben. Sporadische en korte perioden zoals ten tijde van de naoorlogse reconstructie daargelaten, hebben al de westerse landen te maken met een structureel werkloosheidsprobleem. In werkelijkheid is dus niet voor alle mensen altijd een baan beschikbaar. Verder, volgens de theorie van Ricardo is geen van de landen in zijn wereld in staat de productie voor beide tezamen landen te verzorgen. Maar ook dit is in werkelijkheid anders, bij het bestaan van grote industriële landen en kleine industriële landen. Denk aan China, dat wel degelijk in staat is te produceren al wat bijvoorbeeld het Emiraat Brunei nodig heeft. Dus in de werkelijke wereld is het wel mogelijk dat in Brunei niets gedaan wordt met de daar beschikbare productiemiddelen, en dat toch alles dat Brunei aan producten nodig heeft beschikbaar is. Deze overduidelijke verschillen tussen het model van theorie en de realiteit doen de mens al inzien dat de theorie meest waarschijnlijk niet bruikbaar is voor de realiteit. Deze observatie,

het fundamentele verschil tussen de realiteit en het model waarop het IMF en de WB zich zeggen te baseren, vormt het eerste punt van kritiek op het IMF en de WB vanuit theoretisch perspectief. Wanneer een theorie gebaseerd is op een model dat op fundamentele punten afwijkt van de realiteit, dan kan deze theorie onmogelijk juiste en beargumenteerde verklaringen bieden voor hetgeen men waar kan nemen in de realiteit, laat staan voorspellingen doen betreffende de realiteit. Ter illustratie van dit punt, met een model dat zich baseert op een land in de Sahara-woestijn zou een theorie geformuleerd kunnen worden die beargumenteert dat een toename in de beschikbaarheid van water goed zou zijn voor de welvaart. Maar het is toch volkomen duidelijk dat deze theorie, hoe juist zij ook moge zijn, niet gebruikt kan worden voor een land als Bangladesh, dat immers in plaats van een tekort aan water veel eerder te kampen heeft met een overschot aan water! Omdat de realiteit van Bangladesh fundamenteel verschilt van het model van de theorie, is de theorie waardeloos voor Bangladesh. Ditzelfde geldt voor de theorie van Ricardo: hoe juist deze ook moge zijn, er is voor haar geen plaats in de huidige wereld omdat haar fundamenten niet overeenstemmen met de realiteit van nu. Derhalve is het eerste punt van kritiek op het IMF en de WB vanuit theoretisch perspectief, dat beiden zeggen zich te baseren op een theorie die niet past bij de realiteit.

Maar dan is het belangrijkste verschil tussen het model van Ricardo en de werkelijke situatie van vandaag de dag nog niet genoemd. In de echte wereld, namelijk, zijn de productiefactoren niet gebonden aan het land waar ze zich bevinden, terwijl in de wereld van Ricardo de productiefactoren niet van land naar land verplaatst konden worden. Onder invloed van globalisatie kan men tegenwoordig heel eenvoudig geld in een kwestie van seconden overbrengen van de ene naar de andere kant van de wereld, waardoor men effectief fabrieken kan sluiten in het ene land om dezen weer op te bouwen in een ander land. Op deze manier beschouwt zijn fabrieken en machines niet langer immobiel zoals in de tijd van Ricardo en

22

in zijn model, maar juist super mobiel. Wat dit precies betekent voor het resultaat van het beleid van het IMF en de WB, kan men heel eenvoudig beargumenteren. Het helpt om hierbij kort terug te keren naar het voorbeeld uit deel 1 van Analyse en beoordeling van globalisatie.

In het aangedragen voorbeeld van Finland en Indonesië was Finland absoluut beter dan Indonesië in de productie van zoetwater vis, en Indonesië absoluut beter dan Finland in de productie van mango’s. Handel was daarom voor beiden van waarde, werd beargumenteerd. Geen land zou bij handel tijd of kapitaal hoeven spenderen aan de productie van het product dat voor haar maar heel moeilijk te produceren was. Ieder land zou zich kunnen concentreren op de productie van hetgeen het land het best in is, om vervolgens te ruilen. Zo zou productie gemaximaliseerd worden, en zouden beide producten dus tegen de laagst mogelijk prijs beschikbaar zijn voor de mensen. Het tweede voorbeeld keek naar Finland en Kongo, waarbij gesteld werd dat Kongo zowel beter vis kon produceren dan Finland, als beter mango’s kon produceren dan Finland. Bij het model van Ricardo zou zelfs in deze situatie handel voordelig zijn voor beide landen, ook voor Finland. Ten gevolge van de aannames van het model van Ricardo - geen land kan alles voor beide landen produceren en de productiefactoren zijn immobiel - blijft immers iedereen in Finland werkzaam, en het enigste gevolg van de introductie van handel is dan ook wederom maximalisatie van de wereldproductie: Finland doet nog enkel de producten waar zijzelf het minst slecht in is, en verspilt dus geen tijd meer aan de productie waar zij nog slechter in is, en Kongo spendeert zoveel mogelijk aan tijd aan hetgeen zij het beste kan, omdat Finland al iets heeft geproduceerd van hetgeen Kongo iets minder goed kan. Door handel kan ieder land dan uit deze maximale productie krijgen wat het nodig heeft.

Maar, wat resulteert in het voorbeeld van Finland en Kongo indien men de aanname dat de productiefactoren immobiel zijn zou

veranderen? Wat zou resulteren, met andere woorden, in het voorbeeld van Finland en Kongo wanneer hun wereld is zoals de werkelijke wereld, en de productiefactoren dus verplaatst kunnen worden van het ene land naar het andere? Indien de productiefactoren van land naar land kunnen worden verplaatst, dan zouden de productiefactoren in Finland toch gek zijn om in Finland te produceren? Indien de productiefactoren zouden overstappen naar Kongo, dan zouden ze immers bij gelijke inspanning meer kunnen produceren en dus meer verdienen. In Kongo kon men immers zowel zoetwatervis als mango’s eenvoudiger produceren dan in Finland. In Finland zou dan niets meer geproduceerd worden, en de mensen die niet mee overstappen van Finland naar Kongo - ofwel omdat zij niet willen, ofwel omdat zij ten gevolge van wetten niet kunnen - blijven dan zonder werk en dus zonder inkomen achter! In de echte geglobaliseerde wereld, derhalve, verplaatsen de productiefactoren zich naar de landen waar de opbrengst van productie het grootst is, om vanuit dat land te produceren hetgeen de wereld nodig heeft. En in deze wereld zijn open grenzen voor handel dus niet voor ieder land gunstig, want het land dat niet de beste lokatie voor productie is verliest bij open grenzen voor goederen en kapitaal dus alles. Bij een model dat uitgaat van mobiel kapitaal is de uitkomst van handel dus niet zo evident, en het wordt dan noodzakelijk om eerst de situatie van de landen te bestuderen alvorens men een specifiek land adviseert over het openstellen voor internationale handel, want handel is bij mobiel kapitaal niet altijd voor iedereen gunstig. De WB en het IMF gaan aan dit alles voorbij, negeren de realiteit en doen gewoon alsof het model van Ricardo tevens de realiteit is. En dit is het tweede punt van kritiek op het IMF en de WB vanuit theoretisch perspectief: bij mobiel kapitaal moet verwacht worden dat handel sommige landen armer zal doen worden, en dus klopt de bewering van de WB en het IMF niet dat bij handel iedereen altijd wint.

Het derde punt van kritiek in deze context is de observatie dat het beleid van het IMF

23

en de WB, hoewel beiden zeggen zich te baseren op Ricardo, ingaat tegen het model van Ricardo. Immers, Ricardo gaat uit van immobiele productiefactoren, terwijl het IMF en de WB hun clientèle dwingen tot het openen van grenzen voor kapitaal, oftewel mobiliteit van productiefactoren. Dus waar de theorie van Ricardo welvaart voorspelt in geval van handel op voorwaarde dat de productiefactoren immobiel zijn, daar nemen de WB en het IMF deze voorspelling ter rechtvaardiging van hun beleid terwijl met dit beleid ze proberen een wereld te creëren die volledig anders is dan de wereld in het model van Ricardo.

Het beleid van de het IMF en de WB lijkt veel meer te resulteren uit de mercantilistische economische theorie dan uit de theorie van Ricardo. Het mercantilisme was in de periode 1500 - 1800 n.C. de dominante stroming binnen het Europese economisch denken, wat sterk in relatie stond met het bestaan van kolonialisme in Europa destijds. Al de natiestaten van enig aanzien beschikten over koloniën in de wereld, en het bezit van een kolonie was wat een natiestaat aanzien gaf. Groot-Brittannië (o.a. Pakistan, India en Bangladesh), Nederland (o.a. Indonesië), Portugal (o.a. Brazilië, Angola, Mozambique), Spanje (o.a. Midden- en Latijns-Amerika), Rusland (Kaukasus) en Frankrijk (o.a. Egypte, de Caribische eilanden) waren koloniale machten; Italië, Duitsland en België, eenmaal gevormd, deden hun uiterste best om koloniale naties te worden (Ethiopië, Namibië en Kongo respectievelijk). Het mercantilisme beargumenteerde dat voor welvaart in een land goud (geld) het land moest instromen in plaats van uitstromen, en met de vestiging van koloniën probeerden de Europese staten dit mogelijk te maken. Door Indonesië tot haar bezit te maken kon Nederland aan voor haar belangrijke grondstoffen komen zonder dat hiervoor geld het Koninkrijk uit hoefde te vloeien. Zij haalde uit Indonesië goedkope rubber en specerijen, door de lokale bevolking als slaven hieraan te laten werken. In Nederland werden deze grondstoffen vervolgens verwerkt tot eindproduct, om voor veel geld verkocht te worden terug aan de

koloniën of aan andere Europese natiestaten. De relatie tussen Groot-Brittannië en haar koloniën, en al de andere koloniale staten en hun koloniën, was op dezelfde basis vorm gegeven. De koloniën leverden de grondstoffen voor verwerking tot eindproducten in het moederland.

Het beleid van de WB heeft in feite eenzelfde relatie tussen landen tot gevolg. Al de WB projecten “dwingen” de Derde Wereldlanden om zich te richten op de export van grondstoffen voor westerse markten, het geld wordt nooit geleend voor projecten die werken aan de totstandbrenging van een verwerkingsindustrie. Onder invloed van de WB leggen de Afrikaanse landen zich toe op de productie van koffiebonen en van cacaobonen, om dezen te kunnen exporteren naar Europa en Amerika voor verwerking tot finale producten als koffie en chocola. Of ze leggen zich toe op de ontginning van natuurlijke mineralen - goud, ijzererts, katoen, koper, uranium, olie - om dezen te kunnen exporteren naar Europa en Amerika voor verwerking tot finale producten als elektriciteit, kleding, mobiele telefoons, machines, auto’s, benzine, et cetera. Finale producten die men dus moet importeren uit de verwerkende landen, waar men dus de grondstoffen ervoor eerst geëxporteerd heeft. Het betekent in de praktijk dat in de Derde Wereldlanden de lokale kleine ondernemingen worden aangespoord zich te concentreren op de productie van de grondstoffen, welken dan door westerse ondernemingen worden opgekocht en door hen worden geëxporteerd, verwerkt tot eindprodukt en als eindproduct verkocht. Of het betekent dat de lokale kleine ondernemingen worden aangespoord zich te concentreren op het verlenen van diensten aan de westerse ondernemingen die de rechten hebben verkregen voor de ontginning van de natuurlijke mineralen als goud, uranium en olie. De lokale mensen halen het uit de grond, en de westerse ondernemingen exporteren het, verwerken het en verkopen het als finaal product.

Hiernaast moet worden gezegd dat de WB projecten nooit gericht zijn op diversificatie van de economie van het clientèle, oftewel het

24

opbouwen van verschillende industrieën ter productie van verschillende producten voor export. Integendeel, onder invloed van de WB wordt de volledige economie van het Derde Wereld land toegespitst op één of enkele producten. De kleine boeren en ondernemingen in één land werken allemaal aan hetzelfde product 2, die men vervolgens moet proberen te verkopen aan een van de paar verwerkende bedrijven uit het westen. Het probleem is dat dit geldt voor al de landen die een relatie onderhouden met de WB, dus niet enkel concurreren de lokale boeren in een land met elkaar, ze concurreren ook met kleine boeren en ondernemingen uit andere Derde Wereldlanden. Zo zorgt de WB er met haar financieringen voor dat de westerse landen ook in afwezigheid van direkte kolonisatie goedkoop hun grondstoffen kunnen verkrijgen, en een markt behouden voor export van de finale producten die zij produceren uit deze grondstoffen. De consequenties van IMF interventies zijn eerder al uiteengezet. In de praktijk leiden dezen ertoe dat de ondernemingen in het lenende land ofwel failliet gaan ten gevolge van de combinatie vrij verkeer van goederen (importen vervangen nationale productie) en vrij verkeer van kapitaal (kapitaalvlucht doet de vraag naar producten verder afnemen), ofwel overgenomen worden door westerse ondernemingen. Een beetje arbeid rest dan voor bevolking van het land, die nu tegen de laagst mogelijke lonen de producten vervaardigen die de westerse landen benodigen. Maar de winst die resulteert uit deze ondernemingen komt niet meer ten goede aan het land zelf, maar stroomt direct terug naar de landen van de westerse eigenaars. Dus ook hier geldt dat landen resulteren die afhankelijk zijn van westerse ondernemingen, en die goedkoop produceren voor de westerse ondernemingen, en die winst mogelijk maken voor westerse ondernemingen.

Er valt dus veel te zeggen voor de stelling dat het beleid van de WB en het IMF eigenlijk mercantilistisch is en met de theorie van Ricardo

niets van doen heeft, en dus primair ten doel heeft ervoor te zorgen dat de rijkdom van de wereld de paar (westerse) landen achter de WB en het IMF instroomt ten nadele van ieder ander.

Conclusie: beoordeling van globalisatieIn 1970 kenden ‘s werelds armste landen omstreeks 25 miljard Amerikaanse dollar schuld. Sindsdien is door de Derde Wereld ongeveer 540 miljard dollar aan extra leningen aangegaan, waarop ondertussen al 550 miljard dollar aan rente en aflossing betaald is. Desalniettemin bedraagt de totale schuldpositie anno 2005 nog altijd 523 miljard Amerikaanse dollar. Enkel Nigeria leende in de jaren 80 van de vorige eeuw 5 miljard dollar. Het betaalde over tijd 16 miljard in aflossing en rente, maar daarna was haar openstaande schuld 23 miljard dollar. De schulden in de Derde Wereld blijven dus dramatisch stijgen, ook al worden miljarden aan aflossing en rente betaald. Tegelijkertijd is armoede in de wereld in zowel relatieve als absolute termen toegenomen. Niet enkel is het verschil tussen de rijken in de wereld en de armen in de wereld toegenomen, maar de armen van deze wereld zijn ook werkelijk armer geworden.In 1960 was het inkomen van ‘s werelds rijkste 20% van de mensen 30 maal zo hoog als dat van ‘s werelds armste 20% van de mensen. In 1995 was het verschil tussen de rijksten en armsten

2 Volgens OXFAM in 2005, resulteert 50% van de inkomsten uit export voor Afrikaanse landen uit één enkel product.

25

opgelopen was tot 82 maal zoveel voor de rijksten als voor de armsten. En de werelddelen die in 1970 het meest rijk waren zijn 30 jaar later ook de werelddelen waar de inkomens het meest gestegen zijn. Afrika, daarentegen, ‘s werelds armste werelddeel reeds in 1970, is als enigste in inkomen achteruit gegaan in de voorbij 25 jaar. In 1972 was het gemiddelde inkomen per hoofd van de bevolking in Afrika 546 Amerikaanse dollar per jaar, maar in 2002 was dit teruggelopen tot 450 dollar per jaar. Het resultaat hiervan is dat met de werkelijke intrede van globalisatie juist in de 50 armste landen de uitgaven aan onderwijs teruggelopen zijn in de periode 1980 - 1996, waar deze nog jaarlijks stegen in de periode 1960

- 1980; dat in vergelijking met de periode 1960 - 1980 juist in de 50 armste landen het percentage schoolgaande kinderen afgenomen is, omdat zij moeten helpen bij het in leven houden van het gezin; en dat juist in de 50 armste landen de levensverwachting verder afneemt.

Ik ken een kippenboer die een keer naar een medicijnman ging om advies te vragen. De medicijnman zei “bidt”, en hij bidde maar zijn kippen bleven doorgaan met sterven. Daarop zei de medicijnman “verricht deze rituelen”, en dat deed hij maar de kippen bleven doorgaan met sterven. De medicijnman gaf nog verschillende andere oplossingen, maar al de kippen stierven. Daarop ging de kippenboer naar de medicijnman en de medicijnman zei: “hoe gaat het met je kippen”. De boer zei: “ze zijn allen dood”. De medicijnman zei: “Wat jammer, want ik had nog zoveel suggesties over hoe hen beter te maken”. Precies zo is onze relatie met de Wereldbank en het IMF, zij zijn onze medicijnman. - Norbert Mao, parlementslid in Ghana

De feiten zijn dus eenduidig, en de conclusie moet dan ook zijn dat globalisatie niets heeft gedaan voor de armsten in de wereld, want sinds haar intrede heeft zij armoede en onwelzijn verergert. Niet zozeer is dit geresulteerd door fouten gemaakt door de WD en het IMF bij de ten uitvoer brenging van het beleid, zoals mensen

soms beweren. Maar veel meer en veel eerder resulteert deze ellende voor een meerderheid van mensen in de wereld door het beleid van de WD en het IMF. Wanneer men dit beleid bestudeert, dan ziet men in dat dit niet resulteert uit de theorie van Ricardo maar uit het mercantilistisch denken van uit de koloniale tijd. Het is beleid dat erop geënt is de westerse ondernemingen ten koste van alles zoveel mogelijk te laten verdienen in de arme landen van de wereld. Beleid waardoor de voormalige koloniale staten de wereld een vorm van kolonialisme opleggen zonder dat direct het bestuur van andere landen wordt overgenomen - het zogenoemde neo-kolonialisme. In het bestuur van de Derde Wereld wordt niet langer direct ingegrepen door de westerse landen, maar door middel van de Bretton Woods zusters. Een economie wordt geschapen waardoor het land volkomen afhankelijk wordt gemaakt van de westerse landen. Onder de titel “hulp” wordt door de gezusters de economie van een land afhankelijk danwel kapotgemaakt, en “armoedebestrijding” betekent voor de gezusters het vullen van de zakken van westerse multinationale ondernemingen.

En de aankondiging van schuldreductie voor de armste landen van de wereld is niet een argument tegen dit inzicht in de realiteit van globalisatie en de instellingen die globalisatie vooruit duwen in de wereld, maar juist een bevestiging van de juistheid van dit inzicht. De schuldkwijtschelding is namelijk wederom voorwaardelijk, en het aanbod geldt enkel indien de desbetreffende landen zich volledig overgeven aan het beleid van het IMF en de WB en zich openen voor globalisatie, dus al hun ondernemingen privatiseren, hun markten openen voor westerse producenten en openen voor westers geld. En dus de weg inslaan naar eeuwige armoede en afhankelijkheid.

In de westerse landen zelf is globalisatie de oorzaak van een verschuiving van machtsposities. Overheden zien zich overgeleverd aan de wensen en verlangens van de grote, internationale ondernemingen die hun investeringen aanbieden aan het land dat de goedkoopste manier van

26

Land/Onderneming BBP/verkopen (milj.$)

51 Colombia 88,596.0052 AXA 87,645.7053 IBM 87,548.0054 Singapore 84,945.0055 Ierland 84,861.0056 BP Amoco 83,556.0057 Citigroup 82,005.0058 Volkswagen 80,072.7059 Nippon Life Insurance 78,515.1060 Filipijnen 75,350.0061 Siemens 75,337.0062 Maleisië 74,634.0063 Allianz 74,178.2064 Hitachi 71,858.5065 Chili 71,092.0066 Matsushita Electric Ind. 65,555.6067 Nissho Iwai 65,393.2068 ING Group 62,492.4069 AT&T 62,391.0070 Philip Morris 61,751.0071 Sony 60,052.7072 Pakistan 59,880.0073 Deutsche Bank 58,585.1074 Boeing 57,993.0075 Peru 57,318.0076 Tsjechië 56,379.0077 Dai-Ichi Mutual Life Ins. 55,104.7078 Honda Motor 54,773.5079 Assicurazioni Generali 53,723.2080 Nissan Motor 53,679.9081 Nieuw Zeeland 53,622.0082 E.On 52,227.7083 Toshiba 51,634.9084 Bank of America 51,392.0085 Fiat 51,331.7086 Nestle 49,694.1087 SBC Communications 49,489.0088 Credit Suisse 49,362.0089 Hongarije 48,355.0090 Hewlett-Packard 48,253.0091 Fujitsu 47,195.9092 Algerije 47,015.0093 Metro 46,663.6094 Sumitomo Life Insur. 46,445.1095 Bangladesh 45,779.0096 Tokyo Electric Power 45,727.7097 Kroger 45,351.6098 Total Fina Elf 44,990.3099 NEC 44,828.00100 State Farm Insurance 44,637.20

Van de 100 grootste economieën in de wereld in 2000 zijn 50 ondernemingen. Oftewel, de grote multinationale ondernemingen zijn machtiger en invloedrijker dan de meeste landen in de wereld.

Bronnen: Fortune 500, 31 juli 2000; World Bank, World Development report 2000 3

Land/Onderneming BBP/verkopen (milj.$)

1 Verenigde Staten 8,708,870.002 Japan 4,395,083.003 Duitsland 2,081,202.004 Frankrijk 1,410,262.005 Verenigd Koninkrijk 1,373,612.006 Italië 1,149,958.007 China 1,149,814.008 Brazilië 760,345.009 Canada 612,049.0010 Spanje 562,245.0011 Mexiko 474,951.0012 Indië 459,765.0013 Korea 406,940.0014 Australië 389,691.0015 Nederland 384,766.0016 Rusland 375,345.0017 Argentinië 281,942.0018 Zwitserland 260,299.0019 België 245,706.0020 Zweden 226,388.0021 Oostenrijk 208,949.0022 Turkije 188,374.0023 General Motors 176,558.0024 Denemarken 174,363.0025 Wal-Mart 166,809.0026 Exxon Mobil 163,881.0027 Ford Motor 162,558.0028 DaimlerChrysler 159,985.7029 Polen 154,146.0030 Noorwegen 145,449.0031 Indonesië 140,964.0032 Zuid Afrika 131,127.0033 Saoedie-Arabië 128,892.0034 Finland 126,130.0035 Griekenland 123,934.0036 Thailand 123,887.0037 Mitsui 118,555.2038 Mitsubishi 117,765.6039 Toyota Motor 115,670.9040 General Electric 111,630.0041 Itochu 109,068.9042 Portugal 107,716.0043 Royal Dutch/Shell 105,366.0044 Venezuela 103,918.0045 Iran 101,073.0046 Zionistische Bezettingsstaat 99,068.0047 Sumitomo 95,701.6048 Nippon Tel & Tel 93,591.7049 Egypte 92,413.0050 Marubeni 91,807.40

Figuur 6: de grootste economieën in de wereld in 2000

27

Overal de vrije markt in al haar glorie, in ieder facet van het leven van de mens, ieder mens voor zichzelf in een strijd voor overleven, overal ter wereld. Met globalisatie, met andere woorden, wordt de ware kapitalistische samenleving ge-schapen, waar de kapitalisten het effectief voor het zeggen hebben. Zij, voor wie de mensen niets meer zijn dan arbeiders voor hun fabrieken, dic-teren nu het beleid van overheden: ten gunste van zichzelf, ten nadele van de rest.

Bronvermelding:

* W. Max Corden: “Trade Policy and Economic Welfare”, Oxford University Press, 1997

* Joseph Stiglitz: “Globalization and its discontents”, Penguin Books, 2002

* Noreena Hertz: “IOU: Het gevaar van de internationale schul-denlast”, Uitgeverij Contact, 2004* www.globalissues.org

3Zie: www.ips-dc.org/downloads/Top_200.pdf

produceren mogelijk maakt. Onder invloed van globalisatie leggen bedrijven steeds meer aan landen het beleid op, in plaats van andersom. Als zodanig is globalisatie niets meer of minder dan de realisatie van een samenleving zuiver gebaseerd op kapitalisme.

Toen communisme nog bestond in de vorm van een staat die haar ten uitvoer bracht, en dus een ideologisch alternatief gepresenteerd werd, rea-geerden de westerse kapitalistische landen met wetgeving die rechten en welzijn voor de ar-beiders in hun landen moesten garanderen. De macht van de kapitalisten over de mensen werd beperkt, om te voorkomen dat ten gevolge van uitbuiting door de kapitalisten de mensen in communisme een alternatief gingen zien. Maar nu het communisme ten onder is gegaan en niet langer door een staat als alternatieve ideologie wordt uitgedragen, bestaat ook deze bedreiging voor kapitalisme niet meer. Globalisatie is het proces dat daarom het kapitalisme in haar zui-vere vorm terug moet brengen in de wereld. Als resultaat neemt ook in de westerse landen de in-komensongelijkheid toe. Waar topmanagers in de jaren 80 van de vorige eeuw gemiddeld ge-nomen 40 maal zoveel verdienden als de gewone arbeider, is dit vandaag de dag 400 maal zoveel. In België bezit 10% van de bevolking de helft van al het vermogen; in Nederland bezit 1% van de bevolking 25% van het vermogen, en 5% van de bevolking de helft van het totale vermogen. En met de afbouw in sociale voorzieningen die globalisatie vereist is absolute armoede - het niet kunnen veroorloven van kleding, onderdak en eten tezamen - ook in westerse landen niet lan-ger afwezig. Bijna 20% van de Amerikanen leeft in deze toestand, en het Amerikaans minimum-loon was in 2000 nog maar 65% waard van het minimumloon van 1968. In Groot-Brittannië wa-ren in 2001 5 miljoen mensen net zo arm als de armste mensen in Afrika. En dat de voedselbank voor de armen in Nederland, waar mensen met een laag inkomen tegen gereduceerd tarief kun-nen winkelen, de vraag naar haar diensten niet aankan, spreekt boekdelen.

28

Het Goddelijke Oordeelbetreffende verzekeringen

Introductie

Verzekeringen zijn een alledaags onderdeel van het leven in een niet-islamitisch systeem is. Verzekeringsondernemingen zijn grote, multinationale ondernemingen geworden met miljarden aan jaarlijkse omzet. Zij bieden verzekeringen aan in alle soorten en maten, en feitelijk alles kan men door hen verzekeren laten. In een poging onzekerheden in het leven uit te sluiten, waartoe ieder mens een instinctieve neiging heeft, maakt een meerderheid van mensen gretig gebruik van de mogelijkheid tot verzekeren. Een doorsnee gezin heeft als snel een levensverzekering, een uitvaartverzekering, een ziektekostenverzekering, een brandverzekering op het huis, een inboedelverzekering, een autoverzekering, een verzekering voor geval van arbeidsongeschiktheid en een voortdurende reisverzekering. Soms is de persoon van staatswege verplicht verzekeringen af te sluiten, zoals in geval van de autoverzekering en de ziektekostenverzekering. Ook de moslim wordt dus onherroepelijk geconfronteerd met het feit van verzekeringen. Omdat op iedere moslim de plicht rust om alvorens een handeling te verrichten na te gaan wat het Goddelijk Oordeel betreffende handeling is, opdat de moslim zijn handelingen kan richten naar de geboden en verboden van Allah (�) zoals bedoeld is, is het dus noodzakelijk dat de moslim een idee ontwikkeld over het Goddelijk Oordeel betreffende verzekeringen - staat Islam dit toe, of niet?

Ieder onderzoek naar het Goddelijk Oordeel over een specifiek feit of een specifieke handeling begint met de vorming van een precieze definitie van het feit of de handeling waarvoor het oordeel wordt gezocht. Dit is een fundamenteel onderdeel van het proces van ijtihad, dat bestaat uit de volgende stappen achtereenvolgens: definiëren, bepalen van de relevante geopenbaarde teksten, en interpretatie van deze teksten naar kwestie.

Wat is verzekering precies?

Ter definitie van verzekering helpt dat er voorbeelden van verzekeringen te over zijn. Prominent zijn ondermeer de reeds genoemde levensverzekering, de uitvaartverzekering, de ziektekostenverzekering, de brandverzekering, de inboedelverzekering en de autoverzekering. Hoewel niet allemaal precies hetzelfde, als allen verzekeringen delen de genoemde voorbeelden van verzekering een aantal eigenschappen die daarmee de karakteristieken van verzekeringen genoemd kunnen worden.

De - veelal verplichte - autoverzekering valt in twee delen uiteen. Er is de autoverzekering waaronder de verzekeringsnemer, oftewel de verzekeringsmaatschappij, garandeert dat schade bij een derde partij veroorzaakt door de verzekerde in een rol als automobilist, vergoedt zal worden. Dit is de zogenoemde (burgerlijke) aansprakelijkheidverzekering en deze is zowel in België als Nederland verplicht voor iedere eigenaar van een

(ta’amien)

GODDELIJKE OORDEEL

29

ingeschreven auto. Hiernaast bestaat de optionele autoverzekering waaronder de verzekerde ook schade aan het eigen voertuig vergoedt kan krijgen door de verzekeringsnemer. Dit is de zogenoemde all-risk (“alle risico’s”) verzekering. In beide gevallen sluiten de verzekerde en de verzekeringsnemer een formele overeenkomst, komen zij dus een contract overeen, waarin onder meer wordt uiteengezet welk feit de basis voor de verzekering vormt (de precieze auto); de termijn waarvoor de verzekering geldig zal zijn; de premie die de verzekerde zal betalen aan de verzekeringsnemer voor de verzekering; de details betreffende rechten voor de verzekerde (wanneer is er recht op claimen, oftewel een beschrijving van de specifieke gebeurtenissen waarvoor de verzekering geldt); alsmede de details betreffende de plichten voor de verzekerde en de rechten voor de verzekeringsnemer (de clausules waarin het voorbehoud uiteengezet wordt: wanneer hoeft de verzekeringsnemer ondanks schade toch niet uit te betalen).

Brandverzekeringen kennen meestal als feit een onroerend goed, waarvoor wordt afgesproken hoeveel de verzekeringsnemer aan de verzekerde zal uitkeren bij schade aan het goed ten gevolge van brand. Als bij alle verzekeringen neemt ook hier de afspraak de vorm aan van een formele overeenkomst, waarin uiteengezet wordt het feit dat de basis voor de verzekering vormt (het onroerende goed); de termijn waarvoor de verzekering geldig zal zijn; de premie die de verzekerde zal betalen aan de verzekeringsnemer voor de verzekering; de details betreffende rechten voor de verzekerde; alsmede de details betreffende de plichten voor de verzekerde en de rechten voor de verzekeringsnemer.

Ziektekostenverzekeringen zijn met ingang van 1 januari 2006 in Nederland verplicht voor iedereen. Bij ziektekostenverzekeringen zijn het de kosten die resulteren uit ziekte of algemeen onwelzijn die het onderwerp van de verzekering zijn. Het contract tussen verzekerde en verzekeringsnemer specifieert voor de ziektekosten verzekering feitelijk hetzelfde als voor de eerder genoemde verzekeringen, maar hier in het bijzonder de kosten die vergoedt zullen worden, in welke mate en in welke gevallen.

Bij de levensverzekering betreft het feit van verzekering het leven van de verzekerde. Het contract van verzekering in deze bevat buiten de standaard clausules met betrekking tot premie, verzekerde bedrag, rechten / plichten voor de verzekerde en rechten voor de verzekeringsnemer, tevens een clausule die specifieert aan wie het verzekerde bedrag uitbetaald zal moeten worden in geval de beschreven gebeurtenis zich voordoet, oftewel in geval de verzekerde sterft. Meestal is dit aan de directe nakomelingen en / of familie.

In geval van een uitvaartverzekering betreft het feit van verzekering de uitvaart van de verzekerde na zijn overlijden. Het contract specifieert in deze de betalingen die de verzekerde tijdens zijn leven aan de verzekeringsnemer zal doen, alsmede de kosten van de uitvaart die de verzekeringsnemer zal vergoeden dan wel voor haar rekening zal nemen, en in welke gevallen de verzekeringsnemer toch niet deze plicht hoeft na te komen.

Wat deze behandeling van verschillende typen van verzekeringen duidelijk maakt is dat in alle gevallen de verzekering een contract is waarin wordt overeengekomen hoeveel uitgekeerd moet worden door de verzekeringsnemer (hoeveel), aan wie, bij welke specifieke gebeurtenis (wanneer), en in ruil voor welke premie (waarvoor). Als zodanig wordt de verzekering het best beschreven als een vorm van garantie (dhamaan) van de zijde van de verzekeringsnemer tegenover de verzekerde, met als karakteristieken dat de garantie niet is dat een specifieke gebeurtenis zich niet voor zal doen, maar dat vergoeding zal volgen in geval de specifieke gebeurtenis zich voordoet; in ruil voor compensatie. De verzekeringsnemer garandeert namelijk niet dat brand, diefstal of sterven niet plaats zullen vinden, maar garandeert dat de verzekerde vergoedt zal worden in geval brand, diefstal of sterven zich voordoen, in ruil voor een premie. Dit is daarmee de essentie van de verzekering, de realiteit waarvoor het Goddelijk Oordeel gezocht moet worden.

30

Het Goddelijk Oordeel betreffende verzekeringen

Een alomvattende beschouwing van de realiteit van verzekering doet inzien dat zij batil zijn, oftewel onverenigbaar zijn met Islam, en daarmee haram. De eerste reden hiervoor betreft het contract van de verzekeringsovereenkomst. Volgens Islam is een contract enkel rechtsgeldig indien zij aan de volgende vier voorwaarden voldoet: 1. Er is sprake van twee partijen, 2. Er is sprake van een feit of het voordeel van een feit, 3. Er is sprake van een aanbod, en 4. Er is sprake van acceptatie van het aanbod.

De reden hiervoor is dat volgens Islam een geldige overeenkomst of een ruil betreft zoals bij verkoop, waarbij een feit in de handen van een ander overgaat met een compensatie voor degene die afstand doet van het feit; of een gift betreft, waarbij een feit in de handen van een ander overgaat zonder een compensatie voor degene die afstand doet van het feit; of een verhuur betreft, waarbij het voordeel van een feit in de handen van een ander overgaat met een compensatie voor degene die afstand doet van het voordeel van het feit; of uitlenen betreft, waarbij het voordeel van een feit in de handen van een ander overgaat zonder een compensatie voor degene die afstand doet van het voordeel van het feit.

Het contract van verzekering voldoet niet aan deze islamitische vereisten voor een contract, want bij de verzekering is geen sprake van verkoop, danwel gift, danwel verhuur, danwel uitlenen. Het contract van verzekering betreft niet een feit of het voordeel van een feit dat overgaat van de handen van de één in de handen van een ander. Het feit van de overeenkomst bij verzekering is een garantie. Weliswaar gaat geld over van de handen van de verzekeringsnemer in de handen van de verzekerde, maar dit is niet het feit van het contract maar het resultaat van het contract. Omdat het contract van verzekering niet voldoet aan de islamitische vereisten voor contracten, is het contract van verzekering batil, en is de overeenkomst van verzekering batil en dus haram.

Bovendien, zoals gezegd behelst de verzekering feitelijk een garantie van de zijde van de verzekeringsnemer tegenover de verzekerde dat een vergoeding zal resulteren in geval een specifieke situatie zich voordoet, in ruil voor een premie. Ook de garantie kent naar idee van Islam bepaalde eigenschappen, en de verzekering voldoet evenmin als aan de islamitische vereisten voor het contract, aan de islamitische vereisten voor de garantie. Aboe Dawoed heeft overgeleverd van Jabir die heeft gezegd:

“De Profeet deed geen gebed voor de persoon die stierf in het bezit van schulden. Hij (�) zei: ‘Heeft hij schulden?’ Men zei: ‘Ja, twee dinar.’ Hij zei: ‘Bidt voor jullie vriend.’ Aboe Qatada al Ansari zei: ‘O Profeet van Allah, ze (de schulden) zijn op mij.’ Daarop verrichtte de Profeet het gebed voor de man.”

Uit deze overlevering resulteert inzicht in de eigenschappen van de garantie naar idee van Islam. Aboe Qatada belooft de verplichtingen van de gestorven persoon ten opzichte van de schuldeiser op zichzelf te nemen als een verplichting voor zichzelf. Oftewel, Aboe Qatada verbindt de verplichtingen van de overleden persoon aan de verplichtingen op zichzelf. Aboe Qatada heeft op zich genomen de plicht van de gestorven persoon om de schuldeiser zijn recht (haqq) te geven, namelijk aflossing van de schuld. Oftewel, Aboe Qatada heeft een acute financiële verplichting op zich genomen. Dit is de essentie van garantie volgens Islam, de verbinding van verplichtingen: één persoon (de dhaamin) neemt tegenover een tweede persoon (de madhamoen lahoe) op zich de verplichtingen van een derde persoon (de madhamoen ‘anhoe), zonder compensatie hiervoor te verlangen. Een preconditie voor de garantie is dat het een financieel recht is dat de persoon heeft tegenover de tweede persoon dat reeds acuut is, zoals in het voorbeeld van Aboe Qatada, of dat in de toekomst acuut gaat worden, zoals wanneer iemand tegen een ander zegt: “Verkoop maar aan hem, en ik garandeer je dat je betaalt zult worden.”

31

Vergelijkt men de overeenkomst van verzekering met de door de sjari’a vastgestelde eigenschappen van de garantie, dan blijkt het volgende:

Ten eerste, bij de verzekering wordt niet gesproken over een garantstelling, maar enkel over de overdracht van geld in geval een specifieke gebeurtenis zich voordoet. De verzekeringsnemer geeft niet aan de verplichtingen van de verzekerde tegenover derden op zich te nemen, maar geeft aan een bepaalde uitkering te doen in geval een specifieke gebeurtenis zich voordoet. Uit de bewoording van de verzekeringsovereenkomst blijkt dus dat zij niet een garantie is.

Ten tweede, in de garantie neemt een persoon als verplichting op zich het financiële recht dat een tweede persoon heeft tegenover een derde persoon. In geval van verzekeringen is dit niet het geval, de verzekeringsnemer betaalt aan de verzekerde indien een specifieke situatie zich voordoet.

Ten derde, verzekeringen hebben geen relatie tot verplichtingen. Er wordt uitgekeerd indien de specifieke situatie zich voordoet, ongeacht of de verzekerde hiervoor nu verantwoordelijk is of niet. Sterker nog, in de meeste gevallen van verzekering keert de verkeringsnemer enkel uit indien de verzekerde niet verantwoordelijk is. In het geval van garantie volgens Islam is dit onmogelijk; de verplichting op de persoon die garandeert ontstaat pas wanneer er een verplichting ontstaat voor de persoon voor wie gegarandeerd wordt, en een plicht ontstaat enkel in geval van verantwoordelijkheid. Als er geen verplichting bestaat dan kan deze ook niet overgenomen worden.

Ten vierde, op het moment dat de verzekering wordt aangegaan bestaat nog niet een verplichting tegenover derde partijen. Zou deze wel bestaan, en zou de verzekeringsnemer hiervan op de hoogte zijn, dan zou de verzekeringsnemer het verzoek tot verzekering zelfs weigeren.

Ten vijfde, bij verzekering wordt van de verzekerde een financiële compensatie geëist, en bij garantie in Islam is geen financiële compensatie voor degene die zich garant stelt.

De conclusie is dan ook verzekeringen in al hun vormen batil zijn, en dus vallen onder de zaken die Allah (�) verboden heeft en waar de moslim zich van dient te houden. De overeenkomst betreft niet een feit of het voordeel van een feit dat van de handen van de één overgaat in de handen van de ander, noch is haar contract in overeenstemming met de islamitische vereisten voor het contract dat de overgang van een feit of het voordeel van een feit regelt. Als zodanig moet zij beoordeeld worden als een garantie. Echter, nergens in de overeenkomst staat weergegeven dat de verzekeringsnemer zich garant stelt voor de verzekerde, er wordt enkel gesproken over vergoedingen in geval specifieke gebeurtenissen zich voordoen. Ook is de overeenkomst niet tussen iemand met een financieel recht en iemand die de plicht tot voldoen van dit financiële recht, dat eigenlijk ligt bij een derde persoon, op zich neemt. En de overeenkomst kent als onderwerp niet mogelijke plichten op de verzekerde, maar specifieke gebeurtenissen. Verdermeer, het moment dat de overeenkomst wordt aangegaan bestaan geen financiële verplichting noch een aanleiding waaruit financiële verplichtingen kunnen ontstaan.

De realisatie dat in verschillende gevallen het aangaan van een verzekering een wettelijke plicht is, zoals ziektekostenverzekering of autoverzekering, verandert niets aan het Goddelijk Oordeel betreffende verzekeringen. Het Goddelijk Oordeel is enkel en alleen gebaseerd op de geopenbaarde teksten en mag niets anders mee in ogenschouw nemen. Het conflict dat resulteert uit een enerzijds de verplichting van staatswege om een verzekering af te sluiten, en anderzijds het verbod van Allah (�) om verzekeringen af te sluiten, is niets meer of minder dan een uiting van het probleem dat afwezigheid van de islamitische manier van leven - de Khilafah-staat die alles in het leven van de mensen ordent in overeenstemming met Islam - met zich mee brengt.

32

Salehoeddien en de strijdtegen de fitnahDe tweede Eed bij al ‘Aqabah was de aanleiding voor de Boodschapper van Allah (�) om te emigreren weg van Mekkah naar al Madinah. De vertegenwoordigers Banoe al Aws en Banoe al Khazraj uit Yathrib verzochten bij al ‘Aqabah de Boodschapper van Allah (�) hun leider te worden en over hen te regeren met Islam, en zij namen een eed af waarin zij beloofden de Boodschapper (�), de moslims en Islam te beschermen indien hij (�) hiertoe over zou gaan. Met de emigratie van de Boodschapper van Allah (�) vanuit Mekkah naar al Madinah (Yathrib) werd dus feitelijk de Islamitische Staat gesticht, omdat ermee een land ontstond waar de problemen van de mensen door middel van Islam werden opgelost, en waar dus al de systemen van Islam ten uitvoer gebracht werden. Door de emigratie, met andere woorden, kreeg de ideologie Islam een praktische realiteit.

Onder aanvoering van de Boodschapper van Allah (�) en zijn directe opvolgers, de Khoelafah ar Rashidien Aboe Bakr, ‘Oemar bin al Khattab, Oethman en ‘Ali, werd de heerschappij van Islam in al Madinah bevestigd door de strijd tegen degenen van onder de Arabieren die deze heerschappij kapot wilden maken. Vervolgens werd gewerkt aan uitbreiding van de heerschappij van Islam, de verspreiding van de enige juiste ordening van het leven die de mens bevrijdt van de slavernij die resulteert uit de wetten van de mens ten gunste van het licht van de wetten van de Schepper der Hemelen en Aarde (�), naar het tegenwoordige Jemen, Irak, Iran, Egypte, Syrië en verder. Niet uit koloniale overwegingen, noch uit een verlangen naar macht, maar om een einde te maken aan het onrecht dat inherent is aan regeren met Koefr. Door de verspreiding van

de heerschappij van Islam werd de mensen recht gebracht, en werden mensen in staat gesteld de schoonheid van Islam direct te ervaren, doordat hun levens werden geordend volgens Islam. De combinatie van verkondiging van de duidelijke boodschap van Islam op intellectuele wijze, zoals de Boodschapper van Allah (�) zijn metgezellen geleerd had, de rechtvaardigheid en de tolerantie voor verschillen die door regeren met Islam tentoon gespreid werd, en de vooruitgang op zowel intellectueel, wetenschappelijk als materieel vlak die de mensen onder de heerschappij van Islam ervoeren, maakte dat gehele volkeren zich in hun geheel wendden tot Islam, zo overtuigt van de juistheid van Islam dat zij zelf vervolgens de taak tot verspreiding van deze weldaad voor de mensheid op zich namen. Het gevolg was dat binnen honderd jaar na de emigratie en het begin van de Islamitische jaartelling Islam zich verspreid had van Spanje in het westen tot Indonesië in het oosten, en van Frankrijk in het noorden tot Madagaskar in het zuiden. Duizenden van volkeren vonden zich daarmee op basis van gelijkheid verenigd onder één ideologie, in één staat waarin verschillende religies tezamen leefden en armoede effectief was afgeschaft.

Deze bloeiperiode van de Islamitische beschaving was waarlijk een gouden periode voor de mensheid, omdat de vooruitgang die zij deed resulteren niemand onthouden werd. Maar, zij kende haar tijd. Onder het tot stand gebrachte welvaren nam onder de moslims in bepaalde bereiken het begrip van Islam af en het verlangen naar macht en invloed toe. Beide tendensen resulteerden in fitnah onder de moslims, en waren er daarmee de oorzaak voor dat de Kruisvaarders uit Europa zich in

ISLAM

33

staat zagen voor bijna tweehonderd jaar grote delen van de landen van de moslims te bezetten. Deze fitnah zou de eerste vijand zijn waarmee Salehoeddien Yoesoef ibn Ayyoebi slag leverde. Na eerst de fitnah onder de moslims overwonnen te hebben zou Salehoeddien later dankzij zijn krijgsmanschap, vroomheid en rechtschapenheid de barbaren uit Europa verdrijven en Islam de positie teruggeven die zij verdient, want waarheid behoort boven valsheid te zijn. Zijn overwinning op de kruisvaarders en de manier waarop deze plaats had spreekt zowel de moslim als de niet-moslim nog altijd ter verbeelding, en maakt dat Salehoeddien een voorbeeldfunctie vertolkt: de moslims houden van hem, zij zijn hem dankbaar voor wat hij voor Islam heeft betekend, en wensen dat zij konden zijn zoals hij was.

Maar, Salehoeddiens belangrijkste en grootste overwinning resulteerde uit zijn strijd tegen de fitnah onder de moslims. Nu wederom de landen van de moslims direct danwel indirect bezet worden door mensen die ondermeer de vernietiging van Islam als ideologie voor ogen hebben, schuilt er grote waarde in een beschouwing van de eerste strijd die Salehoeddien voerde, de strijd die grotendeels onderbelicht is gebleven in wat de mensen weten over Saleshoeddien, de strijd die zijn eerste overwinning zou inleiden en die hem in staat stelde de moslims te bevrijden van onder het juk van de vijanden van Islam: de strijd tegen de fitnah.

De oorsprong van de fitnah:qatai en dhanni oed dalalahAllah (�) zegt in de Koran:

الرحمن علم القرءان خلق اإلنسان علمه البيان

“De Barmhartige. Degene die jullie de Koran heeft gegeven. Degene die de mens heeft geschapen. En degene die hen de uiteenzetting ervan heeft geleerd.” (Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soerah ar Rahman, vers 1 - 4)

Een van die passages uit de Koran die, wanneer men haar begrijpt, meteen de realisatie doet bovenkomen dat werkelijk de Koran een wonder is in literair opzicht, geschonken door de Schepper

der Hemelen en Aarde aan Zijn Boodschapper profeet Mohammed (�). Want in feite legt Allah (�) hier in vier korte zinnen alles uit dat de mens moet weten: Allah (�) heeft de mens geschapen en niet heeft Hij (�) Zijn schepping hierna aan hun lot overgelaten, enkel om in het duister te dwalen, maar Hij (�) heeft hen het pad getoond waarop zij voort dienen te gaan in het leven. Hij (�) heeft de mens de Koran gegeven, met duidelijke bewijzen betreffende haar Goddelijke oorsprong, opdat de mens de juiste manier van leven moge leren, de manier van leven die rust en welzijn doet heersen in dit leven en tevredenheid in het Hiernamaals. Islam, de barmhartigheid van Allah (�), de leiding van het duister naar het licht.

Ieder mens wordt gekenmerkt door organische en instinctieve behoeften die hem aansporen te werken aan hun bevrediging. Ten gevolge van deze instincten en behoeften verricht de mens al zijn handelingen, en uit zijn handelingen resulteren de relaties tussen mensen. Dit alles, de bevrediging van de organische en instinctieve behoeften en de relaties tussen de mens, alsmede de relatie van de mens met zijn Schepper (�) ordent Islam door middel van haar geboden en verboden. Daarom zegt Allah (�) ondermeer:

اإلسالم ين عند اهللا إن الد

“Voorzeker, de dien bij Allah is Islam.” (Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soerah al Imraan, vers 19)

ا جاءك من احلق وال تتبع أهواءهم عم فاحكم بينهم مبا أنزل اهللا

“Oordeel dan tussen hen volgens hetgeen Allah heeft nedergezonden, en volg niet hun verlangens, afwijkende van de waarheid die tot u gekomen is.” (Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soerah al Maidah, vers 48)

En:

ا جاءك من احلق وال تتبع أهواءهم عم فاحكم بينهم مبا أنزل اهللالكل جعلنا منكم شرعة

34

“Oordeel tussen hen volgens wat Allah nedergezonden heeft, en volg niet hun verlangens, en pas op voor hen, opdat zij u niet afleiden van (ook maar) een deel van wat Allah tot u heeft nedergezonden.” (Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soerah al Maidah, vers 48)

En Allah (�) zegt ook:

اها اها وقد خاب من دس قد أفلح من زك

“Wel varen zij die haar (de verlangens) rein houden, en verloren gaan zij die haar verminken.” (Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soerah ash Shams, vers 9 - 10)

Deze verzen geven inhoud aan het idee dat de mens voor een juist leven het leven van de moslim moet leiden, en ze leggen uit wat het betekent om te leven als moslim. Het betekent dat de mens moet oordelen overeenkomstig hetgeen Allah (�) heeft geopenbaard, en niets anders. En het betekent dat de mens zijn verlangens moeten reinigen, oftewel in overeenstemming moet brengen met hetgeen Allah (�) heeft geopenbaard. Wanneer dit het geval is, namelijk, dan is de ware Islamitische persoonlijkheid geschapen, de persoonlijkheid die het eens is met Haqq (waarheid) en oneens met Batil (valsheid), die houdt van halal (toegestaan) en afschuw voelt bij haram (verboden). De persoonlijkheid, met andere woorden, die te allen tijde de handelingen van de halal verricht en de handelingen haram vermijdt, en die dus zijn organische en instinctieve behoeften bevredigen op de manier die Allah (�) bedoeld heeft en de relaties in zijn leven vorm geeft op de manier die Allah (�) bedoeld heeft.

Vanwege deze eisen die Allah (�) stelt aan het moslim-zijn, zoeken de moslims bij al de kwesties in hun leven naar het oordeel van Allah

(�). Zij zoeken dit oordeel, omdat zij deze tot hun persoonlijke mening kunnen nemen en overeenkomstig kunnen verlangen en handelen. Natuurlijk is het de Koran waarin de mens de oordelen van Allah (�) kan vinden, alsmede in het voorbeeld van de Boodschapper van Allah (�) mdat de Koran de moslims dit meedeelt. Deze openbaringen zijn in de Arabische taal, en hetgeen zij bevatten valt in twee categorieën op te delen, zijnde in enerzijds openbaringen die qatai oed dalalah (definitief in betekenis) zijn, met anderzijds openbaringen die dhanni oed dalalah (niet-definitief in betekenis) zijn. Uitgelegd moet worden wat dit betekent.

Het Arabisch is, wanneer men haar vergelijkt met andere talen, een uitzonderlijk rijke taal. De rijkdom van een taal komt tot uitdrukking in het aantal woorden die deze omvat. Naarmate een taal over meer woorden beschikt stelt zij de gebruiker ervan in staat zich nauwkeuriger uit te drukken, en des te nauwkeuriger de taal een persoon in staat zich uit te drukken, des te rijker wordt de taal geacht. De rijkdom van een taal is derhalve een objectieve beoordeling van een taal, en men kan dus op objectieve basis zeggen dat de ene taal rijker danwel armer is dan de andere. Het Nederlands biedt de gebruiker ervan een woord om het gevoel te beschrijven dat een moeder voelt voor haar kind; liefde. Hetzelfde woord wordt gebruikt om het gevoel te beschrijven dat

35

een man voelt voor zijn echtgenote waarvan hij houdt. En om de gevoelens te verwoorden die een jonge tiener ervaart ten opzichte van het meisje tot wie hij zich aangetrokken voelt wordt wederom het woord liefde gebruikt. Alle drie de gevoelens, hoewel significant verschillend, worden in het Nederlands beschreven door hetzelfde woord liefde. Hier tegenover staat het Arabisch, dat verschillende woorden kent die allemaal door het Nederlands liefde vertaald zouden worden: een woord specifiek om de gevoelens van een moeder voor haar kind te beschrijven; een ander woord specifiek om de gevoelens tussen echtgenoten te beschrijven; en weer een ander woord om specifiek de gevoelens van aantrekking tussen tieners te beschrijven. Al deze Arabische woorden hebben een specifiek eigen betekenis en kan men niet in een andere context - waar het Nederlands ook het woord liefde zou gebruiken - benutten. Wat dit betreft is het Arabisch dus een rijkere taal dan het Nederlands, omdat het de gebruiker ervan in staat stelt om zich preciezer uit te drukken betreffende de gevoelens die hij of zij ervaart.

De rijkdom van de Arabische taal is de voornaamste reden waarom zoveel verloren gaat wanneer men de Koran probeert te vertalen, want weinig tot geen andere talen beschikken over de rijkdom van het Arabisch, en dus bieden bijna geen andere talen de mogelijkheid om de nauwkeurigheid van uitdrukking van de Koran in stand te houden. Echter, het Arabisch deelt met bijvoorbeeld het Nederlands, alsmede de andere talen, de eigenschappen dat individuele woorden soms verschillende betekenissen kunnen hebben. Liefde in het Nederlands was zo een woord dat feitelijk verschillende dingen kan betekenen, want het beschrijft feitelijk verschillende emoties. En bank is een ander dergelijk woord, omdat het zowel iets is waar men geld kan storten, als iets waarop men kan zitten. Het woord al ‘ayn in het Arabisch kent eenzelfde eigenschap, want het betekent zowel oog als waterbron.

De openbaringen van Allah (�) maken gebruik van dergelijke woorden die feitelijk gezien verschillende dingen kunnen betekenen. Ten gevolge hiervan is de boodschap die Allah (�) met zijn openbaring over wil brengen niet

altijd direct overduidelijk. Een heel eenvoudig voorbeeld om dit begrijpelijk te maken, zou de Nederlandse staat de boodschap uit doen gaan dat “Banken zijn vanaf heden verboden”, dan is voor iedereen die Nederlands spreekt duidelijk wat deze boodschap betekent. Maar, omdat het woord bord verschillende dingen kan betekenen, is niet direct duidelijk welke boodschap de Nederlandse staat nu wil dat overkomt - zijn banken die geld beheren nu verboden, of banken waarop men kan zitten? Sommige openbaringen van Islam hebben dezelfde eigenschap. Omdat zij woorden bevatten die verschillende dingen kunnen betekenen, zijn de mogelijke betekenissen van de openbaring weliswaar direct duidelijk voor degene die de Arabische taal machtig is, maar is de boodschap die Allah (�) met Zijn openbaring over wil doen laten komen niet noodzakelijkerwijs direct duidelijk.

Wanneer Allah (�) zegt:

البيع وحرم الربا وأحل اهللا

“Maar Allah heeft de handel toegestaan, en de rente verboden.” (Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soerah al Baqarah, vers 275)

, dan betreft het een openbaring die gebruik maakt van woorden die allen maar één mogelijke betekenis hebben, ten gevolge waarvan de zin maar één betekenis toegedicht kan worden. Echter, wanneer Allah (�) zegt:

واملطلقات يتربصن بأنفسهن ثالثة قروء

“En de gescheiden vrouwen nemen voor zichzelf een wachttijd van drie tijdmaten in acht.” (zie de vertaling van de betekenis van de Koran, soerah al Baqarah, vers 228)

Dan gebruikt Allah (�) het woord qoeroe’ wat hier vertaald is geworden door tijdmaten. Qoeroe’ is feitelijk het meervoud van qoer, dat in het Arabisch zowel menstruatie als betekenis kent als het tegenovergestelde van menstruatie. Met andere woorden, het oordeel betreffende de precieze tijd die een gescheiden vrouw moet wachten alvorens ze weer kan trouwen is afhankelijk van de manier waarop men het

36

woord qoeroe’ in dit vers interpreteert. Als men dit interpreteert als menstruatie, dan moet de vrouw wachten voor een periode van bloed, vrij van bloed; bloed, vrij van bloed; bloed, vrij van bloed. Maar, omdat de periode van vrij van bloed niet eindigt voordat een nieuwe periode van bloed zich aandient, moet de vrouw volgens deze uitleg dan nog een periode van bloed wachten. Dit omdat het einde van de laatste periode van vrij van bloed het begin van een nieuwe periode van bloed impliceert en een vrouw niet mag trouwen wanneer zij menstrueert. Interpreteert men qoeroe’ als vrij van bloed, dan moet de gescheiden vrouw wachten voor een periode van vrij van bloed, bloed; vrij van bloed, bloed; vrij van bloed, bloed, waarna ze vrij van bloed is en dus direct mag trouwen.

Verder, zou men in het Nederlands zeggen “hier word ik ziek van”, dan kennen al de gebruikte woorden weliswaar één betekenis maar toch is de boodschap die met de zin over moet komen niet noodzakelijkerwijs direct duidelijk. De gebruikte zin, namelijk, heeft zowel een letterlijke als een figuurlijke betekenis. Indien letterlijk genomen brengt de zin de boodschap over dat iets de verkondiger van de boodschap fysiek ziek heeft gemaakt, als bij een allergie bijvoorbeeld. Indien figuurlijk genomen betekent de zin dat iets de verkondiger van de boodschap hoogst irriteert. Spreekwoorden zijn bekende voorbeelden van zinnen met deze eigenschap, zij zijn combinaties van woorden om een zin te vormen die men zowel een letterlijke als een figuurlijke betekenis kan toedichten. Bijvoorbeeld “Ik ben de man met de hamer tegengekomen” kan daarom betekenen dat de verkondiger effectief een man met een hamer tegengekomen is, maar als spreekwoord betekent het dat een bepaalde inspanning een persoon heel goed af ging totdat dezelfde inspanning plotsklaps bijzonder zwaar voor dezelfde persoon werd.

Ook maken de openbaringen van Allah (�) gebruik van zinnen als deze, die zowel letterlijk een betekenis hebben als figuurlijk, beiden geheel verschillend. Zo zegt Allah (�) bijvoorbeeld, wanneer Hij (�) de komende Dag des Oordeels bespreekt:

وجوه يومئذ مسفرة

“Deze dag zullen de gezichten glanzen”(Zie de vertaling van de betekenis van de Koran, soerah ‘Abasa, vers 38)

En de vraag is dan, wat bedoelt Allah (�) precies, zullen de gezichten die dag glanzen zoals men begrijpt wanneer men de uitspraak letterlijk neemt, oftewel dat de gezichten als een spiegel zal zijn; of zullen de gezichten die dag glanzen zoals men begrijpt wanneer men de uitspraak figuurlijk neemt, oftewel betreft het hier een beeldspraak die uiting moet geven aan de vrees op de gezichten van de mensen deze dag?

Wanneer de openbaring van Allah (�) gebruikt maakt van woorden allen met slechts één enkele betekenis, gecombineerd tot een zin met slechts één enkele betekenis, dan wordt deze in ‘Oesoel oel Fiqh (de wetenschap waarvolgens oordelen uit de openbaringen van Allah (�) worden gehaald) aangeduid als qatai oed dalalah, definitief in betekenis. Wanneer nu de betekenis van de openbaring niet direct duidelijk is, ofwel omdat Allah (�) woorden gebruikt die verschillende betekenissen toegedicht kunnen worden, ofwel omdat de woorden of zinnen die Allah (�) gebruikt zowel een letterlijke als figuurlijke betekenis hebben, dan wordt deze in ‘Oesoel oel Fiqh aangeduid als dhanni oed dalalah, niet-definitief in betekenis.

Het Goddelijk Oordeel inzakeqatai en dhanni oed dalalahBij qatai oed dalalah heeft de openbaring slechts één enkele betekenis, is de boodschap van de openbaring dus duidelijk en kan er dus niet over de boodschap in de openbaring gediscussieerd worden. Bij dhanni oed dalalah heeft de openbaring meerdere mogelijke betekenissen, en wordt van de mens dus geëist dat deze op zoek gaat naar de betekenis van de openbaring zoals bedoelt door degene van wie de openbaring afkomstig is, oftewel naar de boodschap van Degene die Openbaart in de openbaring. Bij qatai oed dalalah, met andere woorden, bestaat geen ijtihad (interpreteren, het extraheren van de boodschap van Allah (�) uit de openbaring), terwijl bij dhanni oed dalalah ijtihad vereist is.

37

Dat Islam gebruikt maakt van openbaringen in de categorie dhanni oed dalalah is geen uiting van beperktheid, en is niet zonder reden. Allah (�) zegt:

ولقد كرمنا بني ءادم

“En inderdaad hebben we de zonen van Adam geëerd.” (Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soerah al Israa, vers 70)

Hetgeen dat al de mensen delen en dat de mens doet onderscheiden van de dieren is zijn verstand. Door zijn verstand hoeft de mens zich niet over te geven aan zijn organische en instinctieve behoeften zoals de dieren dit wel moeten. Het dier eet wat eetbaar is, zonder verdere zaken mee in overweging te nemen. Maar de mens kan met zijn verstand denken, en kan zijn gedrag dus baseren op meer overwegingen dan enkel “bevredigt dit mij?”. Hij kan zich bijvoorbeeld additionele vragen stellen als “heb ik hier wel recht op?”, of “hoe zal dit de andere mensen beïnvloeden?”, of “zal mijn Schepper mij hiervoor bestraffen of belonen?”. Zou nu Islam gekomen zijn met enkel openbaringen in de categorie qatai oed dalalah, dan zou de Schepper het verstand van de mens genegeerd hebben. Deze religie zou dan niet passen bij de mens, omdat het de mens zou behandelen als een machine die niet kan denken. Maar de mens kan denken, en bij het bestaan van openbaringen in de categorie dhanni oed dalalah wordt de capaciteit van dit verstand benut. Het verstand moet namelijk zoeken naar de boodschap in de openbaring zoals bedoelt door Degene die Openbaart. Ten gevolge van het bestaan van openbaringen in de categorie dhanni oed dalalah blijft de religie dus levendig onder de moslims, omdat zij zullen denken en discussiëren over de verschillende mogelijke interpretaties van de openbaring, precies zoals men in de praktijk ook kan waarnemen. En het bestaan van verschillende meningen over de precieze boodschap in de openbaringen in de categorie dhanni oed dalalah is niet een probleem, zoals blijkt uit de Soennah van de Boodschapper van Allah (�):

De overwinning van de moslims in de Slag van al Ahzab kwam tot stand ondanks het feit dat de

joodse stam Banoe Qoeraydah in het geheim het verdrag dat zij gesloten hadden met de moslims schonden. Het verdrag stipuleerde dat de moslims niet de vijanden van Banoe Qoeraydah zouden helpen en dat Banoe Qoeraydah niet de vijanden van de moslims zouden helpen. Echter, toen de Qoraish uit Mekkah al Madinah omsingelden in een poging de moslims te doden, deed Banoe Qoeraydah toch precies dit: ze beloofden de Qoraish dat zij bij een aanval op al Madinah stiekem de toegangspoort van de stad zouden openen voor de aanvallers, en zelf de moslims van achteren zouden aanvallen. Desalniettemin overwonnen de moslims de vijanden die hen in al Madinah hadden omsingeld, en na van het verraad van Banoe Qoeraydah vernomen te hebben stuurde de Boodschapper van Allah (�) een expeditie naar Banoe Qoeraydah om hen te straffen voor hun verraad. Hij stuurde zijn sahabah (metgezellen) en vertelde hen:

“Wie gehoorzaam is aan Allah (�) en Zijn Profeet, vertrekt en stelt salat al ‘Asr (het namiddaggebed) uit tot aankomst bij Banoe Qoeraydah.”

Onder aanvoering van ‘Ali deden de moslims aldus en vertrokken direct. Onderweg waren er sommigen die in de woorden van Boodschapper van Allah (�) een aansporing tot haast zagen. Zij namen de woorden van de Boodschapper van Allah (�) figuurlijk, en verrichten zij het gebed van de reiziger. Zij deden een twee rakah gebed voor salat ‘Asr en trokken verder. Een ander deel van de sahabah, echter, namen de woorden van de Boodschapper van Allah (�) letterlijk. Zij stelden hun namiddaggebed uit tot aankomst bij Banoe Qoeraydah, ook al betekende dit dat ze het gebed ‘Asr uitstelden tot nadat de tijd voor salat Maghrib (het avondgebed) reeds ingegaan was, wat normaal gesproken niet toegestaan is zo weet iedere moslim. Later werd de Boodschapper van Allah (�) geïnformeerd over het feit dat de sahabah zijn woorden op verschillende manieren geïnterpreteerd hadden, en werd hem gevraagd aan te geven wie het nu bij het juiste eind had, degenen die het gebed van de reiziger hadden gedaan of degenen die het gebed werkelijk hadden uitgesteld tot na aankomst bij Banoe Qoeraydah.

38

Echter, in plaats van zich uit te spreken zweeg de Boodschapper van Allah (�) enkel na het aanhoren van de vraag.

Volgens de algemeen geldende principes binnen ‘Oesoel oel Fiqh betekent het zwijgen van de Boodschapper dat de Boodschapper van Allah (�) beide interpretaties geaccepteerd heeft alszijnde juist. Zou één van de twee handelingen verkeerd zijn geweest, namelijk, dan zou de Boodschapper van Allah (�) zeer zeker deze veroordeeld hebben en verboden hebben verklaard. Met andere woorden, de Boodschapper van Allah (�) heeft beide interpretaties van zijn woorden, zowel de letterlijke als de figuurlijke, als juist beoordeelt. Ter bevestiging van deze interpretatie van het zwijgen van de Boodschapper van Allah (�) is er een andere overlevering van de Boodschapper van Allah (�) waarin hij zegt:

“De imam die het oordeel van Allah (�) zoekt en hij vindt het juiste, hij krijgt twee beloningen in het hiernamaals. De imam die het oordeel van Allah (�) zoekt en hij vindt het verkeerde, hij krijgt één beloning in het hiernamaals.”

Beide overleveringen van de Boodschapper van Allah (�) doen het inzicht ontstaan dat vanuit het perspectief van Islam er voor de moslims niet zoiets bestaat als een verkeerde interpretatie in geval van openbaringen in de categorie dhanni oed dalalah. Immers, zolang de openbaring in de categorie dhanni oed dalalah geïnterpreteerd wordt op een wijze die overeenstemt met de Islamitische regels voor interpretatie, dan resulteert uit de interpretatie altijd een beloning voor de moesjtahid (degene die interpreteert).

Fitnah, Salehoeddien en de overwinningOnder de eerste generaties van moslims was dit gebod van Islam betreffende de interpretatie van openbaringen in de categorie dhanni oed dalalah zeer goed bekend. Zij zochten naar de boodschap van Allah (�) in zijn openbaringen in de categorie dhanni oed dalalah met een houding die het best weergegeven wordt door de woorden van Imam Shafi’i:

“Ik denk dat ik het juist heb, maar ik accepteer de mogelijkheid dat ik het verkeerd heb. En ik denk dat jij het verkeerd hebt, maar ik accepteer de mogelijkheid dat jij het juist hebt.”

Dus de moslims adopteerden als oordeel voor zichzelf de interpretatie waarvan zij dachten dat deze meest waarschijnlijk juist was, op basis van de bewijsvoering achter de uitleg (daliel). Deze uitleg volgden zij in hun handelingen, onderwijl accepterende dat andere moslims, omdat zij een andere uitleg hadden geadopteerd alszijnde meest waarschijnlijk juist, andere handelingen verrichten. De moslims bediscussieerden de verschillende meningen betreffende de openbaringen in de categorie dhanni oed dalalah, maar op basis van wederzijds respect. Zij hoorden elkanders daliel aan en probeerden de ander te overtuigen van de daliel waarvan zij dachten dat deze het meest waarschijnlijk juist was, maar ziji accepteerden de andere mening, en het feit dat andere moslims op basis van andere meningen betreffende de openbaringen in de categorie dhanni oed dalalah ander gedrag konden vertonen dan zijzelf. Dit in de wetenschap dat in geval van openbaringen in de categorie dhanni oed dalalah enkel Allah (�) zeker weer welke boodschap in de openbaring verscholen zit, niet de ontvanger van de boodschap, en in de wetenschap dat Allah (�) heeft geoordeeld dat verkeerde interpretaties van openbaringen in de categorie dhanni oed dalalah niet bestaan.

Onder latere generaties moslims, echter, vervaagde het begrip van het verschil tussen oordelen in de categorie qatai oed dalalah en dhanni oed dalalah. In qatai oed dalalah is geen interpretatie mogelijk en kan er dus geen verschil van mening bestaan: wie iets anders wil begrijpen dan het enigste dat uit de openbaring begrepen kan worden, diegene liegt. Maar in dhanni oed dalalah is dit anders en zullen altijd - en met recht! - verschillende meningen bestaan. De moslims ten tijde van Salehoeddien waren deze realiteit betreffende dhanni oed dalalah vergeten, en zij waren het oordeel van Allah (�) betreffende dhanni oed dalalah vergeten. Zij bediscussieerden de verschillende meningen niet langer op basis van respect, maar zij verketterden elkander wanneer zij een

39

als een heer. Toen zijn tegenstander Richard de Eerste ziek werd stuurde Salehoeddien hem zijn dienstdoende arts. Toen het leger van Richard de Eerste van dorst dreigde te sterven, stuurde Salehoeddien hen water. Na zijn overwinning in Al Qoeds (Jeruzalem) in 1187 bij de Slag van Hattin werd de Kruisvaarders een vrije aftocht gelaten door Salehoeddien, want het doel was niet wraak, vergelding of macht, maar simpelweg de bevrijding van de mensen van de onderdrukking en tirannie van Koefr.

In grote lijnen verschilt de situatie van de moslims nu niet veel van de situatie zoals die was in de tijd van Salehoeddien, ware het niet dat ook bij de verdeeldheid van de moslims toen en bezetting van landen van de moslims, het leven het grootste deel van de moslims nog steeds geordend werd door Islam. De Khilafah, hoewel onder druk door de verdeeldheid, was nog altijd een feit. Nu bestaat niet enkel wederom de verdeeldheid onder de moslims enkel omdat zij in gevallen van dhanni oed dalalah verschillende interpretaties aanhangen. In onwetendheid, veelal, benoemen de moslims elkander wederom als verdwaalt, als wolf in schaapskleden. Maar boven dit alles verheven is het probleem van afwezigheid van de Khilafah heden ten dage. De noodzaak is daarmee des te groter dat de moslims zich de les uit het verleden en het voorbeeld van Salehoeddien zullen herinneren, opdat ze zich verenigen achter het fundamentele dat hen bindt, zijnde Islam. Een eind moet gemaakt worden aan de fitnah van vandaag de dag, en het respect voor de verschillende meningen in geval van openbaringen in de categorie dhanni oed dalalah moet terugkeren. Ten eerste omdat Islam dit verplicht - verschil van mening betreffende interpretatie mag geen reden voor twist zijn. En ten tweede omdat de twist net als ten tijde van Salehoeddien aan de heerschappij van Islam, waarzonder geen enkele moslim kan leven zoals Allah (�) bedoeld heeft, een einde heeft gemaakt. Want wat precies de mening ook is die wij als individu geaccepteerd hebben, zeker is het oordeel van Islam dat met de mening die resulteert uit de openbaringen van Islam geregeerd moet worden.

verschil van mening hadden, en beschuldigden elkaar van liegen en van slechte bedoelingen bij de interpretatie; ook al heeft Allah (�) dus geoordeeld dat iedere interpretatie op basis van de regels van interpretatie van openbaringen in de categorie dhanni oed dalalah een beloning verdient. Dus in plaats van dat de moslims de discussies betreffende interpretatie waardeerden als manier waardoor Islam fris gehouden werd in de hoofden van de moslims, werden verschillen in mening een bron van ruzie.

Deze fitnah, de verdeeldheid die resulteerde door het vergeten van het oordeel van Allah (�) betreffende dhanni oed dalalah, stelde de Kruisvaarders in staat om al Qoeds te bezetten voor bijna 200 jaar, een proces waarbij zij vele, vele duizenden van moslims, joden en christenen vermoorden. De moslims vochten niet eensgezind tegen de Kruisvaarders die zich in niets baseerden op Islam en die een vijand waren van Islam en de moslims. Integendeel, zij vochten tegen elkaar enkel omdat zij verschilden van mening in interpretatie. Salehoeddien was daarom genoodzaakt eerst de moslims te herenigen, door hen de fout in hun denken duidelijk te maken. Dit was de eerste strijd die Salehoeddien voerde, en dit was zijn eerste en grootste overwinning. Salehoeddin verenigde de verschillende gebieden van Islam, die door de fitnah bijna als zelfstandige, afzonderlijke landen door het leven gingen. Hij bracht kennis van de religie, welvaart en eensgezindheid terug in het Egypte dat onder zijn leiding stond door de bouw van scholen waar Islam geleerd en bestudeerd werd, alsmede wiskunde, chemie, medicijnen en andere vakken. Hij bouwde de moslims terug op, op basis van een juist begrip van Islam, en tezamen met hen verenigde hij vervolgens vanuit Egypte tevens Syrië en Irak onder zijn bewind op basis van Islam. Na deze vereniging van de moslims en wederopleving van Islam onder hen, trok hij ten strijde tegen de Kruisvaarders. Toen de moslims eenmaal hun religie weer juist begrpene en zich weer verenigden achter de Khalifah, was er geen macht op aarde die sterker was den hen, die geleid werden door het Licht van Islam, en het duurde dan ook niet lang alvorens de vlag van Islam weer gehesen werd in al Qoeds. Salehoeddien bevocht zijn vijanden

40

ACHTERGROND

Redactie Expliciet Magazine: Met de Amerikaanse invasie van oktober 2001 kwam een eind aan het kortstondig bewind van de Taliban over het gebied in Centraal-Azië dat in de laatste decennia, voornamelijk ten gevolge van de geopolitieke spelletjes van ‘s werelds grootmachten, feitelijk continu oorlog heeft gekend. Afghanistan. Zolang zij tegen de gemeenschappelijke vijand het communistisch Rusland vochten waren de Taliban voor het regime in de Verenigde Staten vrijheidsstrijders, de morele equivalenten van Amerika’s eigen “founding fathers” volgens Ronald Reagan. Echter, na de ineenstorting van het communisme in niet enkel de Sovjet Unie maar feitelijk ieder land van de wereld, veranderde het beeld dat in de media werd geschetst van de Taliban, die ondertussen niet meer het verzet leidden in Afghanistan maar de heersende macht waren geworden.

Vandaag de dag, terwijl de Taliban bezig is met een hernieuwde en onder het volk breed gesteunde opmars in Afghanistan, staat zij symbool voor alles dat het Westen verafschuwd. Ongetwijfeld heeft dit mede te maken met het feit dat de berichtgeving over het Afghanistan van de Taliban bijzonder eenzijdig is geweest, want altijd volledig in overeenstemming met de visie van de vijanden van de Taliban. Bij de realisatie van dit feit zal de objectieve denker erkennen dat het eigenlijk onmogelijk is om een eerlijk en evenwicht oordeel te vormen over de Taliban en hun tijd van regeren in Afghanistan. Derhalve presenteert Expliciet Magazine de uitgeschreven versie van een toespraak gegeven door de ambassadeur van Afghanistan, Sayyid Rahmatullah Hashemi, op de Universiteit van zuid-Californië, 10 maart 2001. In zijn toespraak, namelijk, reageert Sayyid Rahmatullah Hashemi op verscheidene van de aantijgingen gedaan door de westerse media tegen het bewind van de Taliban:

De andere zijde vanhet Afghanistan van de Taliban

“Geachte broeders en zusters in Islam,

As salaamoe aleikoem wa rahmatoellaahi wa barakaatoeh. Allah (�) zegt:

ياأيها الذين ءامنوا إن جاءكم فاسق بنبأ فتبينوا أن تصيبوا قوما بجهالة فتصبحوا على ما فعلتم

نادمني

“O gij die gelooft, indien een kwaadbedrijver tot u komt met een bericht, vergewist u dan daarvan, opdat gij niet in onwetendheid lieden schaadt, om dan vervolgens berouwvol te worden over wat gij hebt gedaan.” (Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soerah al Hoeghoerat, vers 6)

41

Ik kom juist van een bijeenkomst met een groep intellectuelen, en het eerste dat wij deden was het bespreken van de beelden1 . En het eerste waar we hier mee beginnen is ook de beelden. Het is zeer spijtig hoe weinig wij zien en weten. Het verwart me ook wanneer dat de mensen weinig tot niets weten. Niemand heeft de problemen van Afghanistan gezien; niemand zag eerder ook hun problemen. Het enige wat Afghanistan vandaag de dag representeert, zijn de beelden.

De Afghaanse problematiek is niet nieuw. Zoals jullie weten wordt Afghanistan “het kruispunt van Azië” genoemd. Zodoende lijden wij vanwege onze geostrategische locatie. Wij hebben geleden in de 18e eeuw, in de 19e eeuw, zoals wij ook lijden in deze eeuw. Wij hebben de Britten niet aangevallen, noch hebben wij de Russen aangevallen. Het waren zij die ons aanvielen. Dus wij hebben de problemen die men ziet in Afghanistan niet gecreëerd. Dit beeld weerspiegelt het beeld van de wereld. Als het beeld in de spiegel je niet aanstaat, moet je de spiegel niet breken maar je gezicht.

De huidige problemen in Afghanistan begonnen in 1979. Afghanistan was een vredig land en deed zijn eigen ding. 21 jaar geleden, in december 1979 vielen de Russen met 140.000 manschappen Afghanistan binnen2. Zij bleven er een decennium, vermoordden anderhalf miljoen mensen, verminkten nog een miljoen mensen, en zes miljoen mensen van de achttien miljoen mensen (de bevolking in Afghanistan voor de Russische invasie, red) ontvluchtten de Russische brutaliteiten. Vandaag de dag nog steeds sterven onze kinderen door de landmijnen die zij geplant hebben voor ons. Niemand schijnt dit te weten. Met de Russische bezetting werden door de

Amerikaanse, de Britse, de Franse, de Chinese en alle andere regeringen de “Moedjahiddien”, de anti-revolutionaire beweging, gesteund. Zeven partijen in Pakistan en acht partijen in Iran die vochten tegen de Russische bezetting. Na het vertrek van de Russen kwamen deze groepen Afghanistan in. Zij hadden allen een andere ideologie en heel veel wapens. En in plaats van een centraal gezag in te stellen, bevochten zij elkander vervolgens in Afghanistan. De vernieling die zij teweeg brachten was zwaarder dan dat veroorzaakt door de Russen. Enkel in de hoofdstad Kaboel kwamen 63.000 mensen om het leven. Ik zag al deze chaos en de totale vernieling van ons land, en ik vergeet dus niet dat na het vertrek van de Sovjets weer een miljoen mensen zijn gevlucht vanwege de wetteloosheid die heerste in het Afghanistan van 7 miljoen mensen.

In reactie op de waarneming van deze vernietiging en wetteloosheid vormden een groep van Taliban - Taliban is het meervoud van student in onze taal, in het Arabisch mag het staan voor twee studenten, maar in onze taal betekent dit studenten en dus een groep studenten - een beweging die ze “de beweging van de studenten” noemden. Het startte in een dorp in een zuidelijke provincie van Afghanistan, Kandahar genaamd. Het begon toen een krijgsheer twee minderjarige meisjes ontvoerde en verkrachtte. De ouders van deze meisjes gingen naar hun school en vroegen hulp aan de leraar van de meisjes. De leerkracht, tezamen met 53 studenten, vond 16 pistolen en voerden een aanval uit op de basis van die commandant. Na het bevrijden van de meisjes verhingen zij deze commandanten en met hem verscheidene van zijn mannen. Dit verhaal werd overal verteld en werd genoemd “het terroristische

1Veel van de berichtgeving over de Taliban concentreerde zich op het besluit om twee eeuwenoude boeddhistische beelden in de plaats Bamiyan te vernietigen. Ook al kenden de beelden, van omstreeks 500 - 900 n.C., nog voor de komst van de Taliban een geschiedenis van 1000 jaren onder de heerschappij van Islam zonder hieronder te lijden te hebben gehad, was dit besluit bij consensus onder het volk van Afghanistan in de ogen van de media desalniettemin een “typisch voorbeeld van de barbaarsheid van Islam”.

2 Le Nouvel Observateur: “Interview with Zbigniew Brzezinski”, 15 - 21 januari 1998Volgens Zbigniew Brzezinsky, adviseur voor Nationale Veiligheid van (destijds) Amerikaanse president Carter, zijn “grootste succes”: de Verenigde Staten lokten de Sovjets naar een inval van Afghanistan, wat uiteindelijk het begin van de ondergang van de Sovjet Unie zou blijken te zijn door wat zij het land kostte aan manschappen, materieel, geld en aanzien in de wereld. www.globalresearch.ca/articles/BRZ110A.html

42

verhaal van de Taliban”, of “de Studenten”. Ook de BBC heeft dit verhaal gebracht. Met het horen of zien van deze gebeurtenis sloten vele studenten zich aan bij deze beweging en begonnen andere krijgsheren te ontwapenen, sommigen waarvan nog erger waren dan genoemde. Ik zal niet onnodig verder uitweiden bij dit verhaal; op dit moment heeft deze zelfde studentenbeweging 95% van het land onder controle, inclusief de hoofdstad en de vier grote steden, en resteren nog slechts een handvol van deze krijgsheren in het noorden van Afghanistan.

Onze verwezenlijkingen zijn de volgenden. Wij regeren nog maar 5 jaar, ten tijde waarvan wij het volgende bereikt hebben, wat velen van jullie waarschijnlijk niet zullen weten:

Het eerste dat we gedaan hebben is het herenigen van een versnipperd land. Vroeger was Afghanistan verdeeld in 5 delen. Het eerste dat wij deden was het land terug herenigen. De Verenigde Naties, de Verenigde Staten, niemand wist hoe het land terug te herenigen en niemand lukte het. Maar wij hebben het gedaan, als eerste van wat wij hebben gedaan.

Het tweede dat wij bereikt hebben, waar al de anderen hadden gefaald, is de ontwapening van de bevolking. Na een oorlog met de Russen, en de Amerikanen zou ik zeggen, bezat elke Afghaan een Kalasjnikov en zelfs meer technologisch vooruitstrevende wapens zoals stinger-raketten, gevechtsvliegtuigen en helikopters. Dus het ontwapenen van deze mensen was onmogelijk. In 1992 diende de Verenigde Naties een verzoek in voor 3 miljard dollar om deze wapens terug te kunnen kopen, om een proces op te kunnen starten om deze wapens terug te kunnen kopen. Maar plotseling, omdat dit plan onuitvoerbaar was, werd dit plan niet uitgewerkt en vergat iedereen Afghanistan. Dus het tweede dat wij hebben bereikt is het ontwapenen van 95% van het land.

Het derde dat wij hebben bereikt was de instelling van een enkele regering voor Afghanistan, iets dat 10 jaar lang onbestaand was gebleven.

Onze vierde realisatie, tot ieders verrassing, is dat wij 75% van ‘s werelds opiumteelt vernietigd hebben. Afghanistan produceerde 75 % van ‘s werelds opium. Kennen jullie de drug opium? De drugshandel? Vorig jaar vaardigden we een edict uit met het verzoek aan de mensen om geen opium meer te telen. Dit jaar is er een verslag van het Verenigde Naties Drugs Controle Programma (UNDCP) en haar voorzitter de heer Barnard, waarin trots werd medegedeeld dat er 0% opiumteelt was. Totaal niets. Maar voor de Verenigde Naties was dit geen goed nieuws, want velen verloren hierdoor hun baan. Bij de UNDCP werkten 700 zogenaamde experts die hun salaris uitbetaald kregen maar nooit een voet zetten in Afghanistan. Dus toen wij dit edict met het verbod verspreidden, weet ik dat zij niet gelukkig waren. Dit jaar verloren zij hun baan, en dit is het vierde dat wij bereikt hebben.

Het vijfde punt dat wij hebben bereikt, maar dit is een beetje controversieel zodat sommigen van onze vrienden dit niet zullen weten, is het herstel van de mensenrechten. Men kan denken dat dit een schending is van de mensenrechten, maar volgens onze visie is dit het herstel hiervan. Gewoonlijk behoort tot de fundamentele rechten het recht op leven. Vóór ons, echter, kon niemand

43

in Afghanistan in vrede leven. Het eerste dat we dus hebben gedaan is de mensen een veilig leven in vrede geven. Het tweede dat we de mensen hebben gegeven was een vrij en eerlijk systeem van recht; men hoeft gerechtigheid niet te kopen zoals dat hier het geval is. Gerechtigheid krijg je gratis. En jullie hebben kritiek op ons geuit omwille van het feit van schending van de rechten van de vrouwen. Maar wie weet wat er werd gedaan voor ons? Door het toekennen van enkele symbolische scholen of symbolische posten op de ministeries werden zogezegd de rechten van de vrouwen hersteld. Ik zie hier enkele Afghaanse vrouwen die hier wonen, en zij zullen mij gelijk geven wanneer ik zeg dat de vrouwen in landelijke gebieden feitelijk gebruikt werden als dieren. Zij werden werkelijk verkocht. Het eerste dat wij hebben gedaan is de vrouwen zelfbeschikkingsrecht geven, voor de eerste keer in de geschiedenis van Afghanistan. Gedurende de Afghaanse geschiedenis, tijdens de zogenaamd geciviliseerde koningen, kregen de vrouwen dit recht niet en werden zij verkocht. Zij hadden niet het recht om hun echtgenotes te kiezen, of hun echtgenoot te weigeren. Het eerste dat wij gedaan

hebben is hen de kans te geven hun eigen toekomst te kiezen. Jullie zullen ook weten dat door geheel Azië vrouwen worden gedood onder de noemer van eermoord. Het gebeurde dat wanneer een vrouw werd betrapt in een relatie met een man, of deze seksueel was of niet, beiden werden gedood. Dit gebeurt niet meer in ons land. Het derde dat enkel in Afghanistan werd gedaan was dat vrouwen werden uitgewisseld als geschenken. Dit was niet religieus, maar traditioneel. Wanneer twee stammen aan het vechten waren, werden vrouwen uitgewisseld om vrede te sluiten. Hier maakten wij een einde aan. Toen wij de vrouwen rechten moesten geven, dienden wij te starten van nul. Wij konden niet halverwege beginnen. Nu vragen jullie mij de rechten van een vrouw betreffende onderwijs en werk. In tegenstelling tot wat er hier wordt beweerd werken vrouwen wel degelijk in Afghanistan. Het klopt dat toen we in 1996 de hoofdstad Kaboel in handen kregen, we de vrouwen hebben gevraagd thuis te blijven. Wij hebben hiermee niet willen aangeven dat zij voor altijd thuis moesten blijven, maar niemand luisterde naar ons. Wij zeiden dat er geen wetten waren, dat er geen gezag was en dat ze thuis

44

moesten blijven. Zij werden verkracht, dagelijks. Dus hebben wij de mensen ontwapend, wetten en orde gebracht, en nu werken de vrouwen. Men heeft gelijk dat onze vrouwen niet werken op het Ministerie van Defensie, zoals dat hier het geval is. Wij willen niet dat onze vrouwen gevechtspiloten worden, of dat zij gebruikt worden als decoratie in advertenties. Maar zij werken. Zij werken op het Ministerie van Volksgezondheid, Binnenlandse Zaken, Onderwijs, Sociale Zaken, enzovoorts. Wij hebben geen problemen met onderwijs voor vrouwen. Wij zullen hen ook onderwijzen, met of zonder druk van buitenaf; want dit is een onderdeel van ons geloof. Wij zijn opgedragen om dit te doen. Wanneer wij zeggen dat wij gescheiden scholen willen, betekent dit niet dat wij niet willen dat onze vrouwen opgeleid zijn. Het klopt dat wij tegen gemengd onderwijs zijn, maar dit wil niet zeggen dat wij tegen onderwijs voor vrouwen zijn. Wij hebben scholen nu, maar het problemen is gelegen in beschikbare middelen. Wij kunnen deze programma’s niet uitbreiden. Vóór onze regering waren er vele studiepakketten in omloop. Er waren s t u d i e p a k k e t t e n die de koning prezen, er waren studiepakketten die de communisten prezen. Er waren ook studiepakketten die de hiervoor genoemde groeperingen prezen. Bij de Studenten was er dus verwarring wat precies gestudeerd zou moeten worden. Het eerste dat wij hieraan gedaan hebben is consistentie aanbrengen in het curriculum, dat proces is nu gaande. Wij hebben echter kritiek gekregen, maar wij zeggen tegen deze critici dat zouden zij ons voor eens zouden moeten helpen, dat zou werkelijk een verschil maken. Want enkel kritieken zullen geen verschil maken. Het uiten van kritiek vanuit New York, duizenden kilometers ver weg, dat laat ons koud. Maar het laat ons niet koud wanneer je komt en helpt. Er zijn nu meer meisjes die geneeskunde

studeren dan jongens. Dit is niet iets wat ik beweer, maar de Verenigde Naties hebben dit recent nog verkondigd. Onlangs hebben wij in alle grote Afghaanse steden en Kandahar de faculteiten voor geneeskunde heropend, en er zijn meer meisjes studenten dan jongens. Maar zij zijn gescheiden van elkaar. Ook hebben Zweedse verenigingen meisjesscholen opgericht. Ik weet dat dit onvoldoende is, maar dit is wat wij op dit moment kunnen. Dus dit is wij hebben hersteld. Ik zeg niet dat wij 100% perfect zijn, niemand kan zeggen dat hij 100% perfect is. Wij kennen ook tekortkomingen, wij moeten ons beleid ook bijschaven. Maar wij kunnen niet alles overnacht oplossen.

Voor wat betreft het zesde probleem, of is dit het zevende? Ik meen het zevende probleem waarvan wij beschuldigd worden is het terrorisme, of het aanwezig zijn van terroristen in Afghanistan. Voor de Amerikanen betekent terrorisme of terroristen

enkel Bin Laden. Jullie zullen niet weten dat Bin Laden reeds 17 jaar voor ons ontstaan in Afghanistan was. Bin Laden was in Afghanistan, heeft gestreden tegen de Sovjet Unie. Ronald Reagan, de Amerikaanse president van toen, en Dick Cheney noemden mensen als hem vrijheidsstrijders of de Helden van de Onafhankel i jkheid, want zij streden voor

hun zaak. Osama Bin Laden was één van de personen die aangespoord werden door zulke media verslagen, die door deze landen werden geprovoceerd om in Afghanistan te gaan vechten tegen de Sovjets. Nu met het uiteenvallen van de Sovjet Unie werden deze mensen overbodig, en werden zij getransformeerd van held naar terrorist. Zo is ook Yassir Arafat getransformeerd, (maar dan) van terrorist naar held. Zodoende weten wij niet wat de definitie van terrorisme is. Wij betreuren het feit dat de terroristen enge

45

terroristische daden pleegden. Maar als dit terroristische daden zijn3 ; wat is dan het verschil tussen terroristische daden en de aanval met kruisraketten op Afghanistan in 1998? Geen van beiden werden aangekondigd en beiden hebben burgers gedood. Dus wij zijn in de war betreffende de definitie van terrorisme. Als men het moet definiëren als het blindelings doden van burgers, beide incidenten hebben onschuldige burgers gedood. Het feit is, ik wil niet cru of onbeleefd zijn. Ik ga gewoon openhartig zijn. Ik meen ook dat soms eerlijk zijn cru is. De Verenigde Staten zeggen (met hun kruisraket aanval op Afghanistan, red.) gehandeld te hebben uit zelfverdediging. De Verenigde Staten trachtten één man te vermoorden, zonder hem een eerlijk proces te hebben gegeven. Zij vuurden gewoon kruisraketten af op Afghanistan en verklaarden dat zij Osama Bin Laden wilden doden. Op dat moment kenden wij Osama Bin Laden niet. Ik kende hem niet, hij was een gewoon een eenvoudige man. Dus wij allen waren geschokt. Ik was één van de mensen die deze nacht thuis zaten, en men belde mij op voor een dringende raadsvergadering, waarop we te horen kregen dat de Verenigde Staten een aanval hadden uitgevoerd op Afghanistan. Er werd getracht één man te doden met 75 kruisraketten. Zij misten echter hun man. Er werden wel 19 andere studenten gedood, maar zij hebben zich nooit verontschuldigd voor deze moorden. Hoe zouden jullie reageren indien jullie in onze plaats waren? Indien wij 75 kruisraketten zouden afvuren op de Verenigde Staten, zeggende dat wij één man wensen te doden, de man die wij verantwoordelijk denken te zijn - denken, niet weten - voor een aanslag op onze ambassade, waarbij wij echter die man missen maar 19 andere Amerikanen doden; wat zouden de Verenigde Staten dan doen? Zij zouden meteen de oorlog verklaren. Wij waren echter beleefd. Wij hebben geen oorlog verklaard. Wij hadden thuis zoveel problemen, wij wilden geen verdere problemen. Sindsdien zijn wij ook zeer open op dit punt. We hebben gezegd dat indien deze man werkelijk betrokken was bij de gebeurtenissen in Kenia / Tanzania, of indien iemand kan bewijzen dat deze man betrokken was bij deze gruweldaden, wij hem zouden straffen. Maar niemand gaf ons bewijzen.

Wij hebben hem 45 dagen vastgezet maar niemand bood ons ook maar het geringste van bewijs. De Verenigde Staten zeiden niet in ons systeem van strafrecht te geloven. Wij waren verrast gezien het systeem van strafrecht dat zij hebben! Zij lieten ons zien wat zij gewoon zijn te doen met mensen, zij pleegden een moordaanslag op een man zonder hem een eerlijke rechtszaak te geven. Indien iemand bij ons een crimineel is, dan nog zal de politie niet zijn huis opblazen. Hij gaat eerst naar de rechtbank. Maar dit werd dus geweigerd. Ondanks al deze feiten werd ons eerste voorstel dus geweigerd. Zij zeiden niet te geloven in ons systeem, en wij moesten hem overhandigen aan New York.

Het tweede voorstel dat we deden, nadat het eerste was geweigerd, was dat wij bereid waren een groep van de internationale gemeenschap te accepteren in Afghanistan die de handelingen van deze man in Afghanistan zou mogen volgen. Zodat hij niets zou doen, zelfs dat hij zonder toegang tot telecommunicatie zou worden gezet. Ook dit voorstel werd geweigerd.

Het derde voorstel dat wij deden, een half jaar geleden, was dat wij bereid waren het besluit van een derde Islamitisch land te accepteren, of berechting in een derde Islamitisch land. Ook dit werd geweigerd.

Wij weten dus niet welk probleem hierachter schuilt. Indien Bin Laden het enige probleem was, wij staan hier nog steeds zeer open tegenover; en voor de vierde keer, hier ben ik met een brief van mijn leiders, die ik ga overhandigen aan het Ministerie van Buitenlandse Zaken (van de Verenigde Staten) in de hoop dat zij dit gaat oplossen. Ik denk echter niet dat zij dit probleem zal oplossen. Want wij denken, en ik persoonlijk ook, dat de Verenigde Staten altijd op zoek zijn naar een boeman. Herinner jullie wat Gorbatsjov (laatste leider van de communistische Sovjet Unie, red) zei. Hij zei dat hij het ergste ging doen wat ooit de Verenigde Staten aangedaan is. Iedereen dacht dat hij de Verenigde Staten zou gaan bombarderen met nucleaire wapens. Hij zei echter, ik ga hun vijand wegnemen. Hierna ontbond hij de Sovjet Unie. En hij had gelijk. Na het uiteenvallen

3 De spreker verwijst naar de explosies in Amerikaanse ambassades in Tanzania en Kenia, in 1998

46

van de Sovjet Unie verloren heel veel mensen werkzaam in het Pentagon, de CIA en de FBI, hun baan, omdat zij niet langer benodigd waren. Daarom denken wij dat misschien deze mensen nu op zoek zijn naar een boeman. Misschien willen zij hun jaarlijkse inkomsten wettigen, misschien willen zij hun burgers laten denken dat zij toch nog nodig zijn om voor veiligheid te zorgen. Afghanistan is geen terroristische staat, wij kunnen zelfs geen naald maken. Hoe kunnen wij dan een terroristische staat zijn? Hoe kunnen wij de wereld bedreigen? Indien het woord terrorisme afkomstig is van het woord terreur, dan zijn er landen die massavernietigingswapens maken; landen die nucleaire wapens maken, landen die bossen omkappen, landen die de aarde, het water en het lucht vervuilen. Dit zijn dan de terroristische landen, niet wij. Wij kunnen niet eens een naald maken, hoe kunnen wij dan de wereld bedreigen? Zoals ik reeds vermeldde aan het begin, wij hebben de situatie in Afghanistan niet gecreëerd. Deze situatie in Afghanistan weerspiegelt het beeld van de wereld. Indien het beeld in de spiegel je niet aanstaat, moet je niet de spiegel breken, maar je eigen gezicht.

Nu zijn ons sancties opgelegd. Deze sancties hebben vele problemen veroorzaakt; ondanks al de problemen die we hebben, de 23 jaren van onafgebroken oorlog, de totale vernietiging van onze infrastructuur, het probleem van al de vluchtelingen, het probleem van de landmijnen op onze landbouwgronden, hebben de Verenigde Naties, geprovoceerd door Rusland, plotseling sancties afgekondigd tegen Afghanistan. De sancties werden goedgekeurd, en wij worden gestraft. Een maand geleden stierven enkele honderden kinderen, hier staat het (pamflet wordt omhoog gehouden). Honderden kinderen stierven door ondervoeding en het barre weer. Niemand heeft hier ook maar iets over gezegd. Maar iedereen weet van de beelden. Wij, wij waren verrast; de wereld vernietigt onze toekomst door deze economische sancties, daarmee hebben zij niet het recht om zich zorgen te maken over ons verleden. Iedereen zegt “zij vernietigen hun erfenis”, deze mensen hebben het recht niet om hierover te praten. Zij vernielen de toekomst van onze kinderen met hun economische sancties, hoe gaan zij het praten over ons verleden

rechtvaardigen? Ik weet dat het niet logisch is om beelden op te blazen uit wraak voor deze economische sancties. Maar zo is het nu eenmaal. Na de verklaring hiervan heb ik mijn hoofdkwartier gebeld, en heb hen gevraagd - ik was in de war geraakt - ik vroeg waarom gaat men deze beelden opblazen? Ik sprak met het hoofd van de Raad van Geleerden van de Bevolking, zij waren het die dit besluit genomen had. Hij vertelde me dat UNESCO en nog een non-gouvernementele Organisatie (NGO) uit Zweden of een andere Scandinavisch land was gekomen met een project om de door regen aangetaste gezichten van deze beelden te restaureren. Dus de Raad had deze mensen geadviseerd dit geld te gebruiken voor het redden van de levens van de kinderen, in plaats van het te spenderen voor de restauratie van deze beelden. Deze mensen zeiden echter “Nee, dit geld is bestemd voor de beelden”. Onze mensen waren werkelijk boos geworden hierdoor, en zeiden: “Als jullie niets geven om onze kinderen, dan blazen we deze beelden beter op”.

Ik zeg niet dat dit juist was of fout, dat oordeel ligt bij jullie zelf. Denk voor jezelf. Hoe zouden jullie zelf reageren als jullie je in een situatie als deze zouden bevinden? Als je kinderen voor je ogen sterven terwijl je onder sancties bent, en dezelfde mensen die deze sancties hebben opgelegd naar je toe komen om beelden te restaureren. Wat zouden jullie doen? Vandaag sprak ik met ons hoofdkwartier; de mensen daar vertelden mij

47

4 Richard Norton-Tayor: “Nato happy to ignore explosion in Afghan opium output, says Russia”, The Guardian, 9 februari 2004,www.guardian.co.uk/afghanistan/story/0,1284,1143881,00.html 5Human Rights Watch: “Enduring Freedom: Abuses by U.S. Forces in Afghanistan”, 8 maart 2004,www.hrw.org/reports/2004/afghanistan0304/ 6Aisha Ahmad: “Behind the purdah: wartime sexual violence in Afghanistan”, CBC News, 26 mei 2005,www.cbc.ca/news/viewpoint/vp_ahmad/20050526.html7“Afghanistan: Poverty forces children to quit school to work”, IRIN-Asia, 28 juni 2004,www.iys.cidi.org/humanitarian//hsr/centralasia/ixl56.html 8“Afghanistan Reconstruction Project”, Center on International Cooperation, www.cic.nyu.edu/pdf/EvaluatingAfghReconst.pdf 9“Artist to recreate Afghan Budas”, BBC News, 9 augustus 2005,www.news.bbc.co.uk/1/hi/entertainment/arts/4134252.stm

dat de beelden nog niet zijn opgeblazen. Maar, de mensen zijn woedend. Zij zijn werkelijk woedend, zij willen ze opblazen. En dan heb je Kofi Annan nog, de secretaris-generaal van de Verenigde Naties. Hij kwam naar Afghanistan en zei dat hij onze verantwoordelijken daar ging ontmoeten. Deze man heeft nooit de moeite genomen om te praten over deze kinderen. Hij heeft de moeite niet genomen om te praten over de 6 miljoen vluchtelingen, en hij heeft het nooit gehad over de armoede in Afghanistan. Hij ging enkel naar de regio omwille van deze beelden. Wij zijn werkelijk in de war omdat de wereld blijkbaar belang hecht aan beelden, maar niet aan mensen. Ik denk niet dat wij wraak dienen te nemen door de beelden op te blazen, wat wij ook nog niet gedaan hebben. Indien wij deze beelden wilden vernietigen hadden wij dat drie jaar geleden al gedaan, want wij hadden die gebieden drie jaar geleden al in handen. Wij hebben ze niet willen opblazen. Nu is de situatie zo ver gekomen dat wij deze beslissing niet in handen hebben. Deze beslissing ligt bij de geleerden en de mensen. Dit is de beslissing die aangenomen is door het Hooggerecht. Wij kunnen deze beslissing niet weigeren. Dus deze mensen zijn er, en ik meen samen met enkele ministers van verschillende landen, om het bestaan van deze beelden te redden. Vanwege de bezorgdheid onder de mensen om deze beelden denk ik niet dat de beelden opgeblazen zullen worden. Het is echter zeer, zeer belachelijk. Deze mensen geven niets om kinderen, niets om mensen die sterven, niets om de bemoeienissen uit het buitenland die nog steeds aanwezig zijn. Zij maken zich enkel zorgen om de beelden. Ik ben er ook zeker van dat zij geen moer geven om ons erfgoed.

Zij bekommeren zich enkel voor het behoud van de plaats waar zij hun picknick kunnen doen; zij geven niet om ons erfgoed. Indien zij belang zouden hechten aan ons verleden dan zouden zij niet onze toekomst vernietigen. Ik ben er ook van overtuigd dat de opgelegde sancties ons nooit zullen veranderen. Voor ons is onze ideologie alles. Het zal nooit lukken om onze ideologie te veranderen door economische sancties op te leggen. Dat zou misschien lukken in de Verenigde Staten, waar de economie alles is, maar voor ons is ideologie alles. Wij zijn ook van mening dat het beter is te sterven voor iets, dan te leven voor niets. Wij zijn nog steeds open. Onze deuren staan nog steeds open voor onderhandelingen, onze kantoren worden echter overal gesloten. Ons kantoor in New York werd vorige week gesloten. Ze trachten onze kantoren te sluiten ook in de overige landen, om ons te isoleren. Zij weten niet dat isolatie contraproductief werkt.”

Redactie Expliciet Magazine: Ondertussen, 3 jaar na de bezetting van Afghanistan door Amerika, zijn de verwezenlijkingen de volgende: opium productie in Afghanistan op het hoogste niveau ooit4, marteling en moord van onschuldigen in (geheime) gevangenissen5, verkrachting van vrouwen als nooit tevoren6, wederom oorlog en onrust in Afghanistan, armoede en honger als nooit tevoren7, beloofde financiële hulp voor Afghanistan nooit nagekomen door de westerse donorlanden8 , en 9 miljoen Amerikaanse dollar beschikbaar voor recreatie van de beelden in door middel van holografieën9.

48

COLUMN

Geprezen is Hij die ons met Islam geleid heeft, en Die de mens heeft opgedragen recht te doen, tot het goede op te roepen, de waarheid te verkondigen en de leugen te vermijden.

Uitgerekend op de dag dat Itaf Yoesoef in bezet Toelkarim, Palestina werd begraven, roerde het monster van valsheid en onrecht wederom haar hoofd en probeerde het CIDI voor haar leugens en laster een luisterend oor te vinden.

Itaf Yoesoef bewoonde met haar man en vijf kinderen een appartement in Toelkarim op de West-Bank, dat zonder waarschuwing en zonder aanleiding op maandag de eerste mei, 2006, door soldaten van de zionistische bezettingsstaat vanuit twintig jeeps werd doorzeefd met kogels. Vooraleer een schuilplaats te kunnen betrekken werd Itaf in het hoofd geraakt, en werden twee van haar kinderen in buik en benen getroffen. Ondanks het ter plekke verschijnen van een ambulance werd het slachtoffer medische hulp onthouden op last van de zionistische soldaten, die het ambulance personeel geen toestemming gaven haar te hulp te komen. Haar echtgenoot moest Itaf en zijn twee gewonde kinderen naar de ambulance toe dragen wilden zij verzorging krijgen. Maar voor Itaf was dit te ver weg en duurde dit te lang. Ze stierf.

Dus uitgerekend deze dag koos het propagandabureau van de zionistische bezettingsstaat het CIDI om tegenover de bevolking van Nederland haar leugens te verkondigen betreffende Hizb ut Tahrir.

Op 20 april 2006 demonstreerden misschien enkele tientallen mensen in New York, maar de

bewering van het CIDI in haar artikel “Betoging vóór terrorisme in New York” dat het hier een activiteit van de Hizb betrof, raakt kant noch wal. De Islamitische Denkers Organisatie (www.islamicthinkers.com) is niet zoals het CIDI beweert “een onderdeel van de extremistische moslimorganisatie Hizb ut-Tagrir”. En iemand die weet waarover hij praat zou zich dit direct gerealiseerd hebben bij aanschouwen van de vermelde website. Want in tegenstelling tot vermelde website beschouwt de Hizb de shi’a gemeenschap niet als niet-moslims, omdat volgens de Hizb iedereen die zich baseert op de openbaringen van Islam een moslim is. En de Hizb streeft niet naar verdeling en opsplitsing van de Oemmah van de moslims, zoals het CIDI graag zou zien gebeuren, maar juist naar vereniging van deze Oemmah en wel onder de vlag van de Islamitische Staat de Khilafah. Het CIDI doet ons teveel eer toekomen wanneer zij iedere vermelding van de Khilafah tot aanleiding neemt om te concluderen dat het een activiteit van Hizb ut Tahrir betreft. En, zij erkent daarmee niet het feit dat vandaag de dag heel de Oemmah spreekt, denkt en droomt over de komende terugkeer van de Khilafah staat. De Hizb is trots op en dankbaar voor het feit dat Allah, de Almachtige, haar heeft toegestaan de moslims voor te gaan en te leiden in het werk voor de terugkeer van de Khilafah; en Allah zij geprezen dat heel de Oemmah de Khilafah weer in gedachten heeft, wat niets minder is dan een bevestiging van het feit dat de terugkeer van de Khilafah - en daarmee de terugkeer van rechtvaardigheid in de wereld - werkelijk niet ver af meer is.

Het zijn enkel de vrienden van onrecht en onderdrukking die de terugkeer vande Khilafah vrezen

In naam van Allah, de Barmhartige, de Genadevolle

49

Wij realiseren ons heel goed dat het angst voor de Khilafah is die het CIDI ertoe aanzet de Nederlandse bevolking voor te liegen en te bedriegen iedere keer de Khilafah ter sprake komt. Angst, ten eerste omdat de terugkeer van de Khilafah en de praktijk van regeren volgens de wet van Allah de waarheid zal openbaren van de zo vele fabeltjes betreffende Islam verkondigt door instellingen als het CIDI - allen laster en leugens. Eenmaal de terugkeer van de Khilafah een feit is, dan zal de wereld de rechtvaardigheid van Islam weer kunnen aanschouwen in de verheven oplossing die zij biedt voor een vreedzaam en respectvol samenleven van alle volkeren, religies en overtuigingen in de wereld. Vanaf die dag zullen de ogen pijn doen iedere keer de realiteit van de zionistische bezettingsstaat aanschouwd wordt; zullen de haren overeind gaan staan iedere keer het onrecht waarop de zionistische bezettingsstaat gebouwd is in herinnering komt; en zullen de magen zich omkeren bij het waarnemen van de onmenselijkheid die de zionistische bezettingsstaat representeert.

Angst, ten tweede omdat de komende Khilafah inderdaad niet lijdzaam zal toezien hoe de zionisten met hun op rassenhaat gebaseerde ideologie de volkeren in Palestina tot de afgrond leiden. Inderdaad, zoals het CIDI zelf ook schrijft, zal er verzet zijn zolang er bezetting bestaat. Want is niet het verzet tegen bezetting en onderdrukking een menselijk recht? Maar het CIDI vreest dit verzet tegen het onrecht en de onderdrukking komende van de zionistische bezettingsstaat, net zoals de leugenaar de waarheid vreest.

Het is veelzeggend dat het CIDI na verwijzingen naar de Holocaust de zogenoemde Islam-kenner Daniel Pipes citeert, die naar aanleiding van de demonstratie de moslimgemeenschap opdeelt in een “beleefd” deel en een “onbeschaafd” deel. Daniel Pipes, die zelf beschaafd genoeg was om een internering van al de moslims in Amerika voor te stellen enkel omdat zij moslim zijn. Een voorstel dat de gedachten terug doet gaan naar de behandeling die ten tijde van Nazi-Duitsland de ongelukkige leden van het Joodse volk in Europa ten deel viel.

Voor de goede orde, ten slotte, Hizb ut Tahrir heeft niets van doen met de demonstratie die de aanleiding vormde voor het CIDI’s schrijven, noch met de beweging achter de zogenaamde Islamitische Denkers Organisatie. Wie zich de beperkte moeite troost om dit te onderzoeken wordt dit direct duidelijk, en die persoon wordt dan tevens bevestigd de ware aard en het karakter van het propagandabureau van de zionistische bezettingsstaat het CIDI. En let wel, wij weten dat in werkelijkheid het CIDI de realiteit van Hizb ut Tahrir kent. Immers, niet minder dan acht van haar nieuwsbrieven over de voorbije jaren bevatten eerdere pogingen van haar tot zwartmaken van de Hizb op basis van leugens en laster. En wij weten dus ook dat in werkelijkheid het CIDI heel goed op de hoogte is van het feit dat de vermelde demonstratie en website niets met de Hizb te maken hebben. Dat het CIDI ditmaal “Tagrir” schrijft waar zij eerder altijd het juiste Tahrir gebruikte, is enkel om de schijn te wekken dat zij onwetend is, om haar realiteit van bewust leugenachtig en manipulatief te kunnen bedekken.

Hizb ut Tahrir werkt aan de hernieuwde vestiging van de Khilafah in de landen van de moslims, en bij de Gratie Allah’s zal zij snel haar doel bereiken. Deze Khilafah-staat zal niet het onrecht en de onderdrukking tolereren waar de zionistische staat zich mee vereenzelvigd heeft, omdat het onmenselijk is om onrecht en onderdrukking te tolereren. Voorzeker zal de terugkeer van de Khilafah staat een tijdperk van verheuging voor de mensheid inluiden, voor zowel moslim, jood, christen als anderen. Verheuging, omdat dan weer net zoals in de eerdere Khilafah de verschillende volkeren en religies van de wereld samen zullen kunnen leven op basis van wederzijds respect, geleid door wetten van Allah, de Ordener, de Alwetende.

Het zijn enkel de vrienden van onrecht en onderdrukking die deze dag vrezen.

Okay Pala

50

Ja,ik neem een jaar abonnement op Expliciet Magazine, totdat ik schriftelijk weer opzeg.Ik zal jaarlijks € 15,- contant voldoen, of overmaken op onderstaand bankrekening nummer.

NAAM:_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ M/V _ _ _ _ _ _ _ _

STRAAT:_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ NR: _ _ _ _ _ _ _ _

POSTCODE:_ _ _ _ _ _ _ _ PLAATS:_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _

GEBOORTE DATUM:_ _ _ _ _ _ _ _ _ EMAIL @: _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _

HANDTEKENING:_ _ _ _ _ _ _ _ _stuur deze bon + overschrijvingbewijs naar

Ten name van Dhr. F. Babayigit

Nederland rekening nummer:

giro 7711613

of

Ten name van Expliciet Magazine

België rekening nummer:

001 - 2975063 - 52

Abonnementen Service Postbus 51043 3007 GA Rotterdam

Ja,ik neem een jaar abonnement op Expliciet Magazine, totdat ik schriftelijk weer opzeg.Ik zal jaarlijks € 15,- contant voldoen, of overmaken op onderstaand bankrekening nummer.

NAAM:_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ M/V _ _ _ _ _ _ _ _

STRAAT:_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ NR: _ _ _ _ _ _ _ _

POSTCODE:_ _ _ _ _ _ _ _ PLAATS:_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _

GEBOORTE DATUM:_ _ _ _ _ _ _ _ _ EMAIL @: _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _

HANDTEKENING:_ _ _ _ _ _ _ _ _stuur deze bon + overschrijvingbewijs naar

Ten name van Dhr. F. Babayigit

Nederland rekening nummer:

giro 7711613

of

Ten name van Expliciet Magazine

België rekening nummer:

001 - 2975063 - 52

Abonnementen Service Postbus 51043 3007 GA Rotterdam

LIDMAATSCHAP

51