Przerabiamy na lekcji bajki robotów Stanisława Lema. Dzisiaj pani czytała nam " przyjaciel Automateusza " Na koniec zadała nam 4 pytania i właśnie prosze o odpowiedz.   1.Jak początkowo układały się relacje Automateusza z Wuchem? 2.W jakiej trudnej sytuacji się obaj znaleźli? 3.Co radził Wuch i dlaczego? 4.Czy logiczna rada Wucha była uzasadniona , umotywuj swoją opinię.   Bardzo proszę o odpowiedź , będe bardzo wdzięczny :D 

11. Początkowo Automateusz bardzo lubiał Wucha. Traktował go jako przyjaciela, ponieważ mu we wszystkim doradzał.

2. Oboje znaleźli się na bezludnej wyspie, ponieważ wypadli ze statku przez sztorm. Nie było widać z niej lądu, tylko morze dookoła siebie.

3. Wuch radził aby Automateusz się utopił. Nie dlatego, że go nie lubiał. Chciał dla niego dobrze, gdyż wiedział, że nikt ich nie uratuje.

4. Była to bardzo logiczna i przemyślana rada. Umieranie w cierpieniu, jest przecież dla nas bólem nie do wytrzymania, a tak - gdyby Automateusz się utopił, byłoby to szybko i bezboleśnie.

Robot Automateusz, wybierający się w długą podróż, udał się do wynalazcy po mechanicznego przyjaciela, który mógłby mu towarzyszyć. Wynazazca planował produkcję zminiaturyzowanych geniuszy. Elektroprzyjaciel był tak mały, że można było schować do ucha. Udzielał rad, przestrzegał, dodawał otuchy. Był wierny, stale przytomny i niedrogi. Jednak w przypadku kradzieży miał być wierny nowemu właścicielowi.

Automek zgodził się na zakup jednego elektroprzyjaciela, który nazywał się Wuch i wyruszył w drogę. Towarzysz budził go, opowiadał zabawne historyjki i droga szybko mijała. Najpierw wędrował lądem, a potem wsiadł na okręt. Po paru słonecznych dniach rozpętała się burza i statek został roztrzaskany. Automateuszowi udało się dostać do łodzi ratunkowej, po jakimś czasie dobił do nieznanego lądu.

Na bezludnej wulkanicznej wyspie zaczął radzić się Wucha, co czynić. Okazało się, że na otoczonej ze wszech stron wodą wyspie nie ma nic przydatnego dla rozbitka, nawet jaskini. Leżała ona z dala od szlaków żeglownych. Wuch poradził Automkowi popełnienie samobójstwa, by uniknąć męczarni na wyspie. Ten oburzył się wielce i zakwestionował przyjacielskie nastawienie Wucha. Mechanizm wytłumaczył mu, że nie będąc w wielu milionach istniejących miejsc jest „prawie nigdzie”, więc prawie nie istnieje. Ponadto nie potrzebuje niczego z otaczających go rzeczy oraz nie potrzebuje niczego ze swego istnienia, łącznie z myślami i uczuciami strachu i wściekłości, a więc bliski jest „zeru”.

Automateusz stwierdził, że pragnie żyć, a Wuch dalej przekonywał go, że samobójstwo to najlepsze wyjście. Wściekły robot pragnął pozbyć się przyjaciela z ucha, jednak okazało się to niewykonalne. Wuch opowiedział o jego przyszłości – gniewie,

rozpaczy, bezmyślnym otępieniu, słońcu, które wypali w robocie smary. Automek przerwał wywody Wucha. Kilkakrotnie sprzeczał się z nim i awanturował, aż zapadło milczenie. Wuch stwierdził, że jego prognozy się sprawdzają i udowadniał Automkowi jego nieracjonalność i bezrozumność. Stwierdził, że nieistnienie jest doskonałe. Mówił o korzyściach płynących ze śmierci, zaś sam przyznał, że jest niezniszczalny, co zirytowało rozbitka.

Automateusz próbował za wszelką cenę pozbyć się z ucha intruza, aż w końcu mu się to udało. Wśród ziaren piasku w końcu odnalazł Wucha. Wszelkimi sposobami usiłował go zniszczyć, jednak bezskutecznie. Stwierdził, że wrzuci Wucha do wody, a ten ze spokojem odparł, że może tam przeczekać wiele tysięcy lat, bo ma wielką cierpliwość. Wściekły robot ponownie wysilał się, by zgnieść Wucha, a ten jeszcze mu przyklaskiwał. Po pewnym czasie popadł w rozpacz, gdyż nie potrafił zgładzić jedynej przyjaznej mu istoty na wyspie.

Gdy Wuch wciąż opowiadał o losie Automateusza ten dostrzegł okręt. Zaczął manifestować swoje istnienie, a wkrótce przypłynęła do niego szalupa ratunkowa. Wziął Wucha z sobą i radośnie witał się z ekipą ratunkową. Wuch pragnął dalszej przyjaźni i puszczenia razów w niepamięć. Automateusz po powrocie zachowywał się dziwnie – kolekcjonował młoty, zajmował się wybuchowymi substancjami. Stał się samotnikiem mówiącym do siebie. W końcu stworzył z cementu olbrzymią kulę i wrzucił ją do wielkiego kopalnianego szybu, wciąż odczuwając nienawiść do swego elektroprzyjaciela.

Przyjaciel Automateusza - plan wydarzeń

1. Planowanie podróży przez Automateusza.2. Zakup elektroprzyjaciela u wynalazcy.3. Lądowa wędrówka z towarzyszem.4. Katastrofa na morzu.5. Automateusz na bezludnej wyspie.

6. Denerwujące rady Wucha.7. Usiłowanie zniszczenia elektroprzyjaciela.8. Dostrzeżenie okrętu.9. Ratunek dla Automateusza i Wucha.10. Wieloletnie próby zgładzenia Wucha.11. Zacementowanie Wuncha i wrzucenie do kopalnianego szybu.

Zaloguj się

Kształcenie na odległość

Programy nauczania i scenariusze zajęć do kształcenia ogólnego

Epodręczniki PO KL

Katalog Zasobów Dodatkowych

Wsparcie psychologiczno-pedagogiczne

Gra edukacyjna „Godność, wolność i niepodległość”

Wsparcie użytkownika

Filmy instruktażowe i instrukcje

Poradnik dla użytkownika

Najczęściej zadawane pytania wraz z odpowiedziami

Informacje o aktualizacjach

Wróć do informacji o e-podręcznikuWydrukujUdostępnij materiałPOPRZEDNIA STRONASprawdź się

Dla nauczycielaAutor: Katarzyna Lewandowska

Przedmiot: Język polski

Temat: Między bajką a science fiction. Czy Bajki robotów to opowieści tylko dla dzieci?

Grupa docelowa:

III etap edukacyjny, liceum ogólnokształcące, technikum, zakres podstawowy i rozszerzony

Podstawa programowa:

Zakres podstawowyTreści nauczania – wymagania szczegółowe

I. Kształcenie literackie i kulturowe.1. Czytanie utworów literackich. Uczeń:2) rozpoznaje konwencje literackie i określa ich cechy w utworach (fantastyczną, symboliczną, mimetyczną, realistyczną, naturalistyczną, groteskową);3) rozróżnia gatunki epickie, liryczne, dramatyczne i synkretyczne, w tym: gatunki poznane w szkole podstawowej oraz epos, odę, tragedię antyczną, psalm, kronikę, satyrę, sielankę, balladę, dramat romantyczny, powieść poetycką, a także odmiany powieści i dramatu, wymienia ich podstawowe cechy gatunkowe;4) rozpoznaje w tekście literackim środki wyrazu artystycznego poznane w szkole podstawowej oraz środki znaczeniowe: oksymoron, peryfrazę, eufonię, hiperbolę; leksykalne, w tym frazeologizmy; składniowe: antytezę, paralelizm, wyliczenie, epiforę, elipsę; wersyfikacyjne, w tym przerzutnię; określa ich funkcje;5) interpretuje treści alegoryczne i symboliczne utworu literackiego;6) rozpoznaje w tekstach literackich: ironię i autoironię, komizm, tragizm, humor, patos; określa ich funkcje w tekście i rozumie wartościujący charakter;7) rozumie pojęcie groteski, rozpoznaje ją w tekstach oraz określa jej artystyczny i wartościujący charakter;9) rozpoznaje tematykę i problematykę poznanych tekstów oraz jej związek z programami epoki literackiej, zjawiskami społecznymi, historycznymi, egzystencjalnymi i estetycznymi; poddaje ją refleksji;10) rozpoznaje w utworze sposoby kreowania: świata przedstawionego (fabuły, bohaterów, akcji, wątków, motywów), narracji, sytuacji lirycznej; interpretuje je i wartościuje;16) rozpoznaje obecne w utworach literackich wartości uniwersalne i narodowe; określa ich rolę i związek z problematyką utworu oraz znaczenie dla budowania własnego systemu wartości.2. Odbiór tekstów kultury. Uczeń:2) analizuje strukturę tekstu: odczytuje jego sens, główną myśl, sposób prowadzenia wywodu oraz argumentację;II. Kształcenie językowe.3. Komunikacja językowa i kultura języka. Uczeń:6) odróżnia zamierzoną innowację językową od błędu językowego; określa funkcje innowacji językowej w tekście;III. Tworzenie wypowiedzi.1. Elementy retoryki. Uczeń:1) formułuje tezy i argumenty w wypowiedzi ustnej i pisemnej przy użyciu odpowiednich konstrukcji składniowych;2. Mówienie i pisanie. Uczeń:1) zgadza się z cudzymi poglądami lub polemizuje z nimi, rzeczowo uzasadniając własne zdanie;4) zgodnie z normami formułuje pytania, odpowiedzi, oceny, redaguje informacje, uzasadnienia, komentarze, głos w dyskusji;6) tworzy spójne wypowiedzi w następujących formach gatunkowych: wypowiedź o charakterze argumentacyjnym, referat, szkic interpretacyjny, szkic krytyczny, definicja, hasło encyklopedyczne, notatka syntetyzująca;Zakres rozszerzony

Treści nauczania – wymagania szczegółoweI. Kształcenie literackie i kulturowe.1. Czytanie utworów literackich. Uczeń: spełnia wymagania określone dla zakresu podstawowego, a ponadto:1) odczytuje tekst w jego warstwie semantycznej i semiotycznej;7) określa przemiany konwencji i ich przenikanie się w utworach literackich; rozpoznaje odmiany synkretyzmu (rodzajowego, gatunkowego) oraz interpretuje jego znaczenie;

Kształtowane kompetencje kluczowe:

kompetencje cyfrowe; kompetencje osobiste, społeczne i w zakresie umiejętności uczenia

się; kompetencje obywatelskie; kompetencje w zakresie wielojęzyczności.

Cele operacyjne. Uczeń:

charakteryzuje problemy podejmowane w Bajkach robotów; rozróżnia w opowiadaniach Lema elementy baśni i science fiction; interpretuje problemy poruszane przez Lema w Bajkach

robotów w kontekście współczesnej rzeczywistości rozpoznaje cechy konwencji fantastycznej w Bajkach...; definiuje pojęcie metatekstowości i określa jej rolę w tekście; odróżnia gatunki: baśń i bajka.

Strategie nauczania:

konstruktywizm; konektywizm.

Metody i techniki nauczania:

odwrócona klasa; ćwiczeń przedmiotowych; z użyciem komputera; dyskusja.

Formy pracy:

praca indywidualna; praca w parach; praca w grupach; praca całego zespołu klasowego.

Środki dydaktyczne:

komputery z głośnikami, słuchawkami i dostępem do internetu; zasoby multimedialne zawarte w e-materiale; tablica interaktywna/tablica, pisak/kreda.

Przebieg lekcji

Przed lekcją:

1. Nauczyciel prosi uczniów o zapoznanie się z medium w sekcji „Ilustracja interaktywna” oraz z treściami w sekcji „Przeczytaj”.

Faza wprowadzająca:

1. Nauczyciel wyświetla na tablicy uczniom cele zajęć oraz wspólnie ustala z nimi kryteria sukcesu.

2. Krótka rozmowa wprowadzająca w temat lekcji: czym różni się bajka od baśni? Czy Bajki robotów są przeznaczone dla dzieci?

Faza realizacyjna

1. Nauczyciel poleca uczniom, aby wykonali indywidualnie polecenie 1 z sekcji „Ilustracja interaktywna”: Wynotuj, rozdzielając w zapisie, cechy poetyki i problematyki Bajek robotów Stanisława Lema. Do wykonania tego ćwiczenia pomocna będzie lektura tekstów z sekcji „Przeczytaj”.

2. Następnie uczniowie przechodzą do wykonania ćw. 1-5. Pracują w parach, a po upływie wyznaczonego czasu weryfikują poprawność odpowiedzi pod kierunkiem nauczyciela.

3. Ćwiczenie 6 z sekcji „Sprawdź się” wykonują indywidualnie, przygotowując się do dyskusji nt.: Czy koncepcja elektroprzyjaciela ma jakieś przełożenie na współczesną ci rzeczywistość człowieka? Rozważ zagadnienie, zajmij stanowisko i sformułuj co najmniej trzy argumenty, którymi uzasadnisz swoją opinię. Następnie podejmują dyskusję, moderowaną przez nauczyciela, wykorzystując zgromadzone argumenty.

4. W ostatniej części tej fazy lekcji uczniowie najpierw wykonują ćw. 8, a następnie wymieniają się swoimi opiniami na temat twierdzenia: kosmos jest śmieszny. Nauczyciel wykorzystuje tę okazję do omówienia kwestii humoru, ironii i groteski, którymi posłużył się Lem.

Faza podsumowująca

1. Uczniowie wyznaczeni przez nauczyciela podsumowują wiadomości zdobyte podczas lekcji. Nauczyciel przypomina cele postawione na początku zajęć i wokół nich ogniskuje wypowiedzi uczniów.

Zadanie domowe

Wynalazca z bajki Przyjaciel Automateusza marzy o stworzeniu miniaturowych elektrogeniuszy. W jaki sposób powodzenie tego przedsięwzięcia wpłynęłoby na tradycyjne rozumienie i wartość geniuszu w ludzkiej kulturze? Określ i uzasadnij swoje stanowisko wobec tego problemu.

Materiały pomocnicze:

Serwis Lem.pl,Stanisław Barańczak, Elektrycerze i cyberchanioły, „Nurt” 1972, nr 8,Stanisław Grochowiak, Jaki śmieszny Lem, „Kultura” 1965, nr 39.

Wskazówki metodyczne

Nauczyciel może wykorzystać medium w sekcji „Ilustracja interaktywna” do podsumowania lekcji.

Zaloguj się

Kształcenie na odległość

Programy nauczania i scenariusze zajęć do kształcenia ogólnego

Epodręczniki PO KL

Katalog Zasobów Dodatkowych

Wsparcie psychologiczno-pedagogiczne

Gra edukacyjna „Godność, wolność i niepodległość”

Wsparcie użytkownika

Filmy instruktażowe i instrukcje

Poradnik dla użytkownika

Najczęściej zadawane pytania wraz z odpowiedziami

Informacje o aktualizacjach

Wróć do informacji o e-podręczniku Wydrukuj Udostępnij materiał

POPRZEDNIA STRONASprawdź się

Dla nauczyciela

Autor: Katarzyna Lewandowska

Przedmiot: Język polski

Temat: Między bajką a science fiction. Czy Bajki robotów to opowieści tylko dla dzieci?

Grupa docelowa:

III etap edukacyjny, liceum ogólnokształcące, technikum, zakres podstawowy i rozszerzony

Podstawa programowa:

Zakres podstawowy

Treści nauczania – wymagania szczegółowe

I. Kształcenie literackie i kulturowe.

1. Czytanie utworów literackich. Uczeń:

2) rozpoznaje konwencje literackie i określa ich cechy w utworach (fantastyczną, symboliczną, mimetyczną, realistyczną, naturalistyczną, groteskową);

3) rozróżnia gatunki epickie, liryczne, dramatyczne i synkretyczne, w tym: gatunki poznane w szkole podstawowej oraz epos, odę, tragedię antyczną, psalm, kronikę, satyrę, sielankę, balladę, dramat romantyczny, powieść poetycką,

a także odmiany powieści i dramatu, wymienia ich podstawowe cechy gatunkowe;

4) rozpoznaje w tekście literackim środki wyrazu artystycznego poznane w szkole podstawowej oraz środki znaczeniowe: oksymoron, peryfrazę, eufonię, hiperbolę; leksykalne, w tym frazeologizmy; składniowe: antytezę, paralelizm, wyliczenie, epiforę, elipsę; wersyfikacyjne, w tym przerzutnię; określa ich funkcje;

5) interpretuje treści alegoryczne i symboliczne utworu literackiego;

6) rozpoznaje w tekstach literackich: ironię i autoironię, komizm, tragizm, humor, patos; określa ich funkcje w tekście i rozumie wartościujący charakter;

7) rozumie pojęcie groteski, rozpoznaje ją w tekstach oraz określa jej artystyczny i wartościujący charakter;

9) rozpoznaje tematykę i problematykę poznanych tekstów oraz jej związek z programami epoki literackiej, zjawiskami społecznymi, historycznymi, egzystencjalnymi i  estetycznymi; poddaje ją refleksji;

10) rozpoznaje w utworze sposoby kreowania: świata przedstawionego (fabuły, bohaterów, akcji, wątków, motywów), narracji, sytuacji lirycznej; interpretuje je i  wartościuje;

16) rozpoznaje obecne w utworach literackich wartości uniwersalne i narodowe; określa ich rolę i związek z problematyką utworu oraz znaczenie dla budowania własnego systemu wartości.

2. Odbiór tekstów kultury. Uczeń:

2) analizuje strukturę tekstu: odczytuje jego sens, główną myśl, sposób prowadzenia wywodu oraz argumentację;

II. Kształcenie językowe.

3. Komunikacja językowa i kultura języka. Uczeń:

6) odróżnia zamierzoną innowację językową od błędu językowego; określa funkcje innowacji językowej w tekście;

III. Tworzenie wypowiedzi.

1. Elementy retoryki. Uczeń:

1) formułuje tezy i argumenty w wypowiedzi ustnej i pisemnej przy użyciu odpowiednich konstrukcji składniowych;

2. Mówienie i pisanie. Uczeń:

1) zgadza się z cudzymi poglądami lub polemizuje z nimi, rzeczowo uzasadniając własne zdanie;

4) zgodnie z normami formułuje pytania, odpowiedzi, oceny, redaguje informacje, uzasadnienia, komentarze, głos w dyskusji;

6) tworzy spójne wypowiedzi w następujących formach gatunkowych: wypowiedź o charakterze argumentacyjnym, referat, szkic interpretacyjny, szkic krytyczny, definicja, hasło encyklopedyczne, notatka syntetyzująca;

Zakres rozszerzony

Treści nauczania – wymagania szczegółowe

I. Kształcenie literackie i kulturowe.

1. Czytanie utworów literackich. Uczeń: spełnia wymagania określone dla zakresu podstawowego, a ponadto:

1) odczytuje tekst w jego warstwie semantycznej i semiotycznej;

7) określa przemiany konwencji i  ich przenikanie się w utworach literackich; rozpoznaje odmiany synkretyzmu (rodzajowego, gatunkowego) oraz interpretuje jego znaczenie;

Kształtowane kompetencje kluczowe:

kompetencje cyfrowe;

kompetencje osobiste, społeczne i w zakresie umiejętności uczenia się;

kompetencje obywatelskie;

kompetencje w zakresie wielojęzyczności.

Cele operacyjne. Uczeń:

charakteryzuje problemy podejmowane w Bajkach robotów;

rozróżnia w opowiadaniach Lema elementy baśni i science fiction;

interpretuje problemy poruszane przez Lema w Bajkach robotów w kontekście współczesnej rzeczywistości

rozpoznaje cechy konwencji fantastycznej w Bajkach...;

definiuje pojęcie metatekstowości i określa jej rolę w tekście;

odróżnia gatunki: baśń i bajka.

Strategie nauczania:

konstruktywizm;

konektywizm.

Metody i techniki nauczania:

odwrócona klasa;

ćwiczeń przedmiotowych;

z użyciem komputera;

dyskusja.

Formy pracy:

praca indywidualna;

praca w parach;

praca w grupach;

praca całego zespołu klasowego.

Środki dydaktyczne:

komputery z głośnikami, słuchawkami i dostępem do internetu;

zasoby multimedialne zawarte w e-materiale;

tablica interaktywna/tablica, pisak/kreda.

Przebieg lekcji

Przed lekcją:

1. Nauczyciel prosi uczniów o zapoznanie się z medium w sekcji „Ilustracja interaktywna” oraz z treściami w sekcji „Przeczytaj”.

Faza wprowadzająca:

1. Nauczyciel wyświetla na tablicy uczniom cele zajęć oraz wspólnie ustala z nimi kryteria sukcesu.

2. Krótka rozmowa wprowadzająca w temat lekcji: czym różni się bajka od baśni? Czy Bajki robotów są przeznaczone dla dzieci?

Faza realizacyjna

1. Nauczyciel poleca uczniom, aby wykonali indywidualnie polecenie 1 z sekcji „Ilustracja interaktywna”: Wynotuj, rozdzielając w zapisie, cechy poetyki i problematyki Bajek robotów Stanisława Lema. Do wykonania tego ćwiczenia pomocna będzie lektura tekstów z sekcji „Przeczytaj”.

2. Następnie uczniowie przechodzą do wykonania ćw. 1-5. Pracują w parach, a po upływie wyznaczonego czasu weryfikują poprawność odpowiedzi pod kierunkiem nauczyciela.

3. Ćwiczenie 6 z sekcji „Sprawdź się” wykonują indywidualnie, przygotowując się do dyskusji nt.: Czy koncepcja elektroprzyjaciela ma jakieś przełożenie na współczesną ci rzeczywistość człowieka? Rozważ zagadnienie, zajmij stanowisko i sformułuj co najmniej trzy argumenty, którymi uzasadnisz swoją opinię. Następnie podejmują dyskusję, moderowaną przez nauczyciela, wykorzystując zgromadzone argumenty.

4. W ostatniej części tej fazy lekcji uczniowie najpierw wykonują ćw. 8, a następnie wymieniają się swoimi opiniami na temat twierdzenia: kosmos jest śmieszny. Nauczyciel wykorzystuje tę okazję do omówienia kwestii humoru, ironii i groteski, którymi posłużył się Lem.

Faza podsumowująca

1. Uczniowie wyznaczeni przez nauczyciela podsumowują wiadomości zdobyte podczas lekcji. Nauczyciel przypomina cele postawione na początku zajęć i  wokół nich ogniskuje wypowiedzi uczniów.

Zadanie domowe

Wynalazca z bajki Przyjaciel Automateusza marzy o stworzeniu miniaturowych elektrogeniuszy. W jaki sposób powodzenie tego przedsięwzięcia wpłynęłoby na tradycyjne rozumienie i  wartość geniuszu w ludzkiej kulturze? Określ i uzasadnij swoje stanowisko wobec tego problemu.

Materiały pomocnicze:

Serwis Lem.pl,Stanisław Barańczak, Elektrycerze i cyberchanioły, „Nurt” 1972, nr 8,Stanisław Grochowiak, Jaki śmieszny Lem, „Kultura” 1965, nr 39.

Wskazówki metodyczne

Nauczyciel może wykorzystać medium w sekcji „Ilustracja interaktywna” do podsumowania lekcji.

J.PolskiL 1 Temat : "Przyjaciel Automateusza" S.Lem Czytanie fragmentu opowiadania ze zbioru pt. "Bajki Robotów" Omówienie treści , rysowanie komiksu do wybranego fragmentu opowiadania.

Plan wydarzeń:1. Zakup sztucznego przyjaciela2. Podróż statkiem3. Na bezludnej wyspie po rozbiciu się statku4. Propozycja Wucha - samobójstwo5. Wściekłość Elektromateusza6. Pomoc dla rozbitka7. Zmiana zachowania Elektromateusza

Automateusz był roboAutomateusz był robotem. Miał wyruszyć w długą podróż. Usłyszał o pewnym wynalazcy, który skonstruował sztucznego przyjaciela. Automateusz pomyślał, że taki towarzysz umili mu czas podróży i udał się do konstruktora, by zakupić urządzenie. Było ono bardzo drogie – robot ziego diamentem, ważącym tyle samo, co sztuczny przyjaciel.Urządzenie było bardzo małe. Należało je włożyć do ucha, a ucho przytkać watą tak, by przyjaciel nie wypadł. Towarzysz Automateusza miał na imię Wuch i służył dobrą radą w każdej sytuacji.Wuch umilał czas Automateuszowi, opowiadając różne historie. Ich relacje układały się dobrze.W końcu Automateusz dotarł do portu, gdzie czekał na niego statek. Pewnej nocy na morzu rozszalała się burza i statek zatonął. Robot uratował się, dobijając do brzegu na szalupie ratunkowej. Był tak zmęczony, że natychmiast zasnął.Gdy się obudził, stwierdził, że wysepka, na której się znalazł, jest bardzo mała i bezludna. Nie ma na niej niczego oprócz skał i piasku, zaś szalupa, na której dobił do brzegu, została zabrana przez morze. Fale nie wyrzuciły na brzeg wyspy żadnych przedmiotów ocalałych ze statku. Automateusz nie miał jedzenia, wody, ubrań ani ognia, więc zapytał o radę Wucha. Ten pomyślał przez chwilę i – doradził mu samobójstwo. Według Wucha, Automateusz nie miał żadnych szans na przeżycie. Mógł jedynie wybierać pomiędzy długim i powolnym konaniem a szybką śmiercią poprzez utopienie się w morzu. Automateusz przez długie

godziny kłócił się ze swoim sztucznym przyjacielem. W końcu postanowił go zniszczyć. Okazało się to niemożliwe. Wuch był wykonany z bardzo trwałych materiałów i praktycznie niezniszczalny.

W końcu nadeszła nieoczekiwana pomoc. Okazało się bowiem, że przed zatonięciem kapitan statku nadał sygnał SOS i obszar, na którym zatonęła jednostka, był dokładnie przeszukiwany.Gdy tylko Automateusz znalazł się na stałym lądzie, zapragnął zwiedzić hutę. Interesowało go w niej szczególnie wielkie kowadło, za pomocą którego chciał zniszczyć Wucha.

Po przygodzie na morzu życie Automateusza odmieniło się. Stał się dziwakiem. Jego jedynym celem życiowym była chęć zniszczenia Wucha. W końcu najął się jako stróż w opuszczonej kopalni. Wcześniej kupił mnóstwo cementu i zrobił z niego ogromną kulę. Nocą wrzucił ją do szybu, prawdopodobnie razem z Wuchem. Skończyły w nim również wszystkie śmieci, jakie udało mu się znaleźć.Choć trudno w to uwierzyć, Automateusz przez całe swoje życie nosił urazę do Wucha, który w ciężkiej chwili zaproponował mu samobójstwo.tem. Miał wyruszyć w długą podróż. Usłyszał o pewnym wynalazcy, który skonstruował sztucznego przyjaciela. Automateusz pomyślał, że taki towarzysz umili mu czas podróży i udał się do konstruktora, by zakupić urządzenie. Było ono bardzo drogie – robot zapłacił za niego diamentem, ważącym tyle samo, co sztuczny przyjaciel.Urządzenie było bardzo małe. Należało je włożyć do ucha, a ucho przytkać watą tak, by przyjaciel nie wypadł. Towarzysz Automateusza miał na imię Wuch i służył dobrą radą w każdej sytuacji.Wuch umilał czas Automateuszowi, opowiadając różne historie. Ich relacje układały się dobrze.W końcu Automateusz dotarł do portu, gdzie czekał na niego statek. Pewnej nocy na morzu rozszalała się burza i statek zatonął. Robot uratował się, dobijając do brzegu na szalupie ratunkowej. Był tak zmęczony, że natychmiast zasnął.Gdy się obudził, stwierdził, że wysepka, na której się znalazł, jest bardzo mała i bezludna. Nie ma na niej niczego oprócz skał i piasku, zaś szalupa, na której dobił do brzegu, została zabrana przez morze. Fale nie wyrzuciły na brzeg wyspy żadnych przedmiotów ocalałych ze statku. Automateusz nie miał jedzenia, wody, ubrań ani ognia, więc zapytał o radę Wucha. Ten pomyślał przez chwilę i – doradził mu samobójstwo. Według Wucha, Automateusz nie miał żadnych szans na przeżycie. Mógł jedynie wybierać pomiędzy długim i powolnym konaniem a szybką śmiercią poprzez utopienie się w morzu. Automateusz przez długie godziny kłócił się ze swoim sztucznym przyjacielem. W końcu postanowił go zniszczyć. Okazało się to niemożliwe. Wuch był wykonany z bardzo trwałych materiałów i praktycznie niezniszczalny.W końcu nadeszła nieoczekiwana pomoc. Okazało się bowiem, że przed zatonięciem kapitan statku nadał sygnał SOS i obszar, na którym zatonęła jednostka, był dokładnie przeszukiwany.Gdy tylko Automateusz znalazł się na stałym lądzie, zapragnął zwiedzić hutę. Interesowało go w niej szczególnie wielkie kowadło, za pomocą którego chciał zniszczyć Wucha.Po przygodzie na morzu życie Automateusza odmieniło się. Stał się dziwakiem. Jego jedynym celem życiowym była chęć zniszczenia Wucha. W końcu najął się jako stróż w opuszczonej kopalni. Wcześniej kupił mnóstwo cementu i zrobił z niego ogromną kulę. Nocą wrzucił ją do szybu, prawdopodobnie razem z Wuchem. Skończyły w nim również wszystkie śmieci, jakie udało mu się znaleźć.

Choć trudno w to uwierzyć, Automateusz przez całe swoje życie nosił urazę do Wucha, który w ciężkiej chwili zaproponował mu samobójstwo.